^
^
^
^
^
^
ข้างบนนะ เดี๋ยวจะโดน ลองเลิกรอดิ จะตัดให้ขาดเลย
มาต่อกันเลยดีก่าเน้อ
“มะขามเป็นอะไร เห็นเงียบมาตั้งชั่วโมงกว่าแล้วนะ”
“ใครบอก ชั่วโมงกับอีกยี่สิบนาทีเอง”
“แล้วเป็นอะไร บอกพี่ได้ไหม”
“เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนที่บ้านหน่อยดิ”
“เออ...เออ...คือว่า”
“ไม่ต้อง ผมรู้ละ”
และแล้วโหมดเงียบก็เข้าครอบงำผมไปตลอดทางจนถึงบ้าน
พอรถจอดเทียบหน้าบ้านปุ๊บ ผมก็กระโดดผลุงลงจากรถทันทีโดยไม่ยอมล่ำลาผู้ที่มาส่ง
“เดี๋ยว พี่ว่าน้องมะขามต้องเข้าใจอะไรพี่ผิดไปแน่ ๆ” ผมยังไม่ทันจะเปิดประตู พี่โมบายก็รีบลงรถตามลงมาดึงแขนผมไว้
“ไม่เข้าใจผิดหรอก เข้าใจถูกเลยละ เข้าใจถูกเผงเลย ฮือๆๆ ฮือๆๆ”
“เฮ้ย ร้องไห้ทำไม พี่งงไปหมดแล้ว”
ผมไม่ตอบ แต่วิ่งสะบัดบ๊อบใส่ เข้าบ้าน และขึ้นห้องนอนทันที พร้อมกับร้องไห้ ปานอั้มพัชราภา
เหนื่อย
ง่วง
หนังตาค่อย ๆ หนักลงเรื่อย ๆ ๆ ขณะที่กำลังเคลิ้ม ๆ ครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอนเข้ามา พร้อมกับเตียงนอนที่ยวบลง
“แม่หรอ” ผมงัวเงียถามกลับไป แต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบกลับมา
สักพักนึงผมก็รู้สึกได้ถึงมือที่อบอุ่น ค่อยๆ ลูบที่หัวผมไปมา
อบอุ่น อบอุ่นจริง ๆ ก่อนที่จะหลับลึกลงไป และไม่รู้สึกตัวอีกเลย
ผมหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าสายแล้ว ตื่นมามองซ้ายมองขวา
“เงียบ”
แม่ยังไม่กลับมานิหว่า แล้วเมื่อคืนนี่ใครวะ แต่จะเป็นใครก็ช่าง ตอนนี้ต้องรีบอาบน้ำ ไม่งั้นเดี๋ยวสาย ไปโรงเรียนไม่ทันอีก แต่ระหว่างที่กระโดดลงจากเตียง มือก็ไปปัดโดนซองอะไรไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันมาอยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ช่างมัน ไว้กลับมาเย็นนี้ค่อยเปิดดูก็แล้วกัน อย่าเป็นซองผ้าป่า กฐินก็แล้วกัน อิอิ
เฮ้ยยย พอแม่ไม่อยู่ อะไรๆ มันเปลี่ยนแปลงไปหมด
ตอนเช้าก็ไม่มีครมาปลุก
ตอนเย็นก็ไม่มีใครมายืนรอรับหน้าบ้าน
แต่ไม่เป็นไร พรุ่งนี้แล้ว พรุ่งนี้แม่ก็กลับมาแล้ววว
พอเตรียมตัวเสร็จแล้ว ก็ถึงเวลาไปโรงเรียน
มองซ้ายมองขวา เผื่อว่าจะมีใครมาง้อ ก็แหม ในหนัง หรือละครมันก็เป็นยังงี้กันทั้งนั้นไม่ใช่หรอ
ตอนกลางคืนนางเอกงอนพระเอก
ตอนเช้าพระเอกจะต้องมายืนรอพร้อมดอกไม้ เพื่อมาง้อ
แต่นี่กรูไม่ใช่นางเอก และก็ไม่มีพระเอกด้วย
“มะขาม นี่เป็นอะไรวะเนี่ย แล้ววันนี้ไม่ไปขลุกอยู่ที่ชมรมหรอ” ไอ้ลิงเพื่อนรักทักขึ้น เมื่อผมพาตัวเองมานั่งแง่วที่ห้อง รอเข้าแถว
“ไม่อะ ขี้เกียจไป”
“ผิดปกติ ผิดปกติ” ไอ้ลิงบ่นพึมพำ ๆ
“อะไรเมิง”
“อ้าว ก็ปกติ กรูเห็นเมิงต้องไปขลุกอยู่ที่ชมรม ทิ้งกรูให้นั่วแง่วอยู่คนเดียวนะสิ แต่วันนี้เมิงกลับมานั่งแง่วที่กรูเนี่ย จะไม่ผิดปกติได้ยังไงวะ”
อึ้งเลย อึ้งครับ นี่กรูทิ้งให้เพื่อนรักของกรูอยู่คนเดียวหรอวะเนี่ย นี่กรูไม่รู้ตัวเลยนะ
“เออ...กรูขอโทษวะ” ผมพยายามปั้นหน้าให้เศร้าที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เออ กรู ก็ไม่ได้ว่าอะไร กรูก็แค่เป็นห่วง ว่าเมิงเป็นอะไรหรอ มีอะไรบอกกรูได้นะเว้ย”
“เออ ขอบใจนะที่เป็นห่วง แล้วนี่มีอะไรหรอเปล่า”
“เออ กรูเกือบลืมไปเลย รู้ป่าว ว่าวันนี้จะมีเด็กเข้าใหม่มาเรียนในห้องเราด้วย”
“เห็นเขาบอกว่าส้วย สวย”
“แล้วไง”
“น่ารั้ก.....น่ารักด้วย”
“แล้วไงอีก...”
“ตัวข๊าว ขาว”
“ขนสีอะไร”
“สีน้ำตาล...เอ้ย ไอ้บร้า คนนะ ไม่ใช่กระรอก แหม..พูดซะหมดมู๊ดเลย”
หลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติ และฟังครูใหญ่บ่นจนหูชา ตัวมันเลือบเพราะเหงื่อเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็มาถึงการโฮมรูม ก่อนที่วิชาแรกจะเริ่มขึ้น
“นี่ๆๆ เธอ เงียบ ๆ กันหน่อย นี่ห้องเรียนนะ ไม่ใช่งานปาหี่”
หลังสิ้นเสียงอาจารย์ประจำชั้น ห้องทังห้องก็เข้าสู่โหมดเงียบทันที
“ดีมาก วันนี้ครูมีอะไรจะบอก คือว่าวันนี้จะมีนักเรียนเข้าใหม่ มาเรียนห้องเรา....เอ๊า เข้ามาได้เธอ”
หลังจากสิ้นเสียงอาจารย์ เด็กนักเรียนในชั้นเรียนต่างก็ร้องกันระงม ไม่ใช่ว่าโดนเหยียบเท้าหรือเหยียบหางหรอกนะครับ เพียงแต่ว่า เธอ ผู้เป็นนักเรียนเข้าใหม่ผู้นี้ ทั้งสวย ดวงตาโตดับขลับแบบที่ไม่ต้องใส่บิ๊กอาย ผมยาวตรงแบบที่ไม่ต้องไดร์จนหนังหัวแทบขาด ขายาวสวยแบบที่ไม่ต้องใส้ส้นสูง เอวคอดรับกับหน้าอกได้รูปแบบที่ไม่ต้องยัดถุงเท้า
อีกลุ่มผู้ชายหัวโจกต่างผิวปากแซวกันวี๊ดวิ้วเป็นนกหัวขวาน ส่วนนังกลุ่มผู้หญิงพยายามสวยในห้องต่างเป๊ะปากใส่อย่างหมันใส้ ส่วนผมนะหรอ เฉย ๆ อะ จริง ๆ นะ ก็แค่เฉย ๆ
“เอ้า ๆๆ มายืนให้เขาแทะโลมอยู่ได้ แนะนำตัวสิเธอ” ท่าทางครูประจำชั้นของผมก็อาจจะหมันใส้ในความสวยของเธอผู้ดีเหมือนกัน
“อ้อ สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อเบญกัลยาณี ทวีวัตรค่ะ หรือเพื่อน ๆ จะเรียกว่า สายป่านก็ได้นะค่ะ”
“อ๊ะ สายป่าน ทำไมกรูคุ้น ๆ วะ”
“มาจากไหนอะ บ้านนอกหรอ” นังหนู แต่ตัวเท่าหมี หนึ่งในสมาชิกกลุ่มอยากสวย แขวะขึ้น”
เบญจกัลยาณี หรือสายป่าน แสยะยิ้มนิดหน่อย ก่อนจะตอบกลับนังหนูไปว่า
“อ้อ เพิ่งกลับมาจากอังกฤษนะค่ะ ส่วนโรงเรียนก็ บอกไปเธอก็คงไม่รู้จักหรอกค่ะ จริงไหม”
อึ้ง ๆๆ นังหนูถึงกับผงะด้วยความอึ้ง
“มันร้ายนะคะหัวหน้า” นังจูนลูกคู่นังหนูกระซิบกระซาบบอกหัวหน้ามัน ส่วนนังหนู หลังจากตั้งหลักได้ ก็แสยะยิ้มทีนึงก่อนจะถามกลับไปว่า
“แล้วไปทำอะไรที่นู้นหละ เป็นกุ๊กหรอ” หลังพูดจบ ทั้งกลุ่มก็หัวเราะกันครื่นใหญ่
“เปล่าหรอกค่ะ แต่คุณพ่อเป็นทูตค่ะ”
โถ่ๆๆ อีนังหนู เมิงคิดว่าเมิงรวยที่สุดในห้องหรอ เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้าเว้ยย ส่วนนังหนูตอนนี้หงายเงิบตกเก้าอี้ไปแล้ว
“เอาหละ ๆ จะซักกันไปถึงไหน เอาละ เบญจกัลยาณี ไปนั่งที่ได้ เอาตรงนู้นะ ด้านหน้านายมะขามนั่นแหละ”
พอสายป่านเดินเข้ามานั่งตรงหน้าผม ผมก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าได้ยินชื่อมาจากไหน
“สวัสดี เธอชื่อมะขามหรอ”
“อืมใช่ เราชื่อมะขาม”
นังสายป่านยิ้มให้นิดนึงก่อนจะหันหน้ากลับไปยังหน้าห้องเหมือนเดิม
สายป่าน
สายป่าน
สายป่าน!!!!!!
ใช่...สายป่าน พี่มาริโอ้”
ผมมองสายป่านจากด้านหลัง ผมที่ยาวสลวยของส่ายป่าน ทำให้ผมใจคอไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“พี่โมบาย”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
