-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
สวัสดีคับเพื่อน ๆ ทุกคน วันนี้มีนิยายเรื่องใหม่มานำเสนอครับ จะสนุกหรือน่าชมหรือปล่าว ต้องลองติดตามดูครับ
ชมรมรัก...ชมรมร้าย...ตอนที่ 1
“สู้โว้ยยยยยยย” หวัดดีคับ ผมมะขามครับ อายุอานามก็ไม่เท่าไหร่เองคับ 16 ขวบแค่นั้นเอง หุหุ
และที่ยืนตะโกน ใส่กระจกวิเศษบานเล็กๆๆ ที่พกติดตัวอยู่เสมอ เสมือนเป็นคนบ้าแบบนี้ นี้ไม่ใช่จะไปยกน้ำหนักหรอกนะครับ แต่ว่าเป็นการตะโกนเรียกขวัญของตัวเองตังหาก และกระจกใบนี้ก็ทำเอาผมหายตื่นเต้นได้เยอะเลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ก็แหม วันนี้เป็นวันแรกที่ผมย้ายเข้ามาเรียนในโรงเรียนชื่อดังในกรุงเทพ เมืองที่ผมใฝ่ฝันว่าสักวันนึงต้องมาเหยียบให้ได้ และในที่สุด วันนั้นก็มาถึงครับ 555 ดีใจจังเว้ยย วันนี้กรูจะเป็นเด็กเตบกับเขาแร้ววววว
แต่ที่ผมหนักใจไม่ใช่เล่นก็คือ ผมเป็นคนค่อนข้างขี้อายมากๆๆๆ เห็นบ้าๆๆแบบนี้ก็มียางเหมือนกันนะครับ ดังนั้นการเข้ามาเรียนในโรงเรียนใหม่ เจอเพื่อนใหม่ ครูใหม่ นี่ก็ค่อนข้างทำเอาผมหนักใจเหมือนกัน ตอนนี้ผมตื่นเต้นหนักเลยนะครับเนี่ย มื่อไม้สั่นไปหมด เหงือออกแฉะเต็มหลัง ตัวเย็นเฉียบ หางตก หูตก เฮ้ยยยย ไม่ใช่หมานิหว่า แต่เอาเหอะ อาการตื่นเต้นเพราะความขี้อายของผม ทำเอาผมเครียดมากเลยละครับ
“สายแล้ว ๆๆๆๆๆๆๆ” ใช่แล้วครับ หลังจากยืนให้กำลังใจตัวเองพูดหน้ากระจกนานไปหน่อย ทำให้ลืมไปเลยว่าสายแล้ว นึกขึ้นได้ตอนเหลือบไปดูนาฬิกา เมื่อเห็นเวลาว่าเกือบจะเจ็ดโมงแล้ว จึงรีบใส่เกียร์หมา คว้ากระเป๋าได้ก็วิ่งปร๋อออกจากบ้าน แต่ก่อนจะพ้นประตูบ้าน ก็ต้องเหยียบเบรกตัวโก่ง เพราะว่าลืมทำอะไรไปอย่าง
“ฟอดดดดดดดดด”
ภารกิจอันสำคัญที่ผมจะต้องทำเป็นประจำก็คือการหอมแก้มแม่ก่อนออกไปเรียน แม้ว่าบางวันแก้มย่นๆๆ นั้นจะเหม็นเหงื่อ หรือไม่ก็คราบน้ำลายก็ตาม หุหุ
“แหม ไอ้เด็กคนนี้ แล้วไม่กินข้าวก่อนหรอลูก”
ถ้าหนีไม่ทันนี่สงสัยมะขามจะต้องแบนด้วยฝ่ามืออันมโหฬารของผู้เป็นแม่ที่กำลังนั่งส่องพระเอาฤกษ์เอาชัยในตอนเช้าอยู่
“ไม่อะคับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายอะคับ วันนี้เป็นวันแรกด้วยอะคับ”
ถึงอยากจะกิน ก็ไม่มีอะไรให้กินหรอกครับ แม่ผมนี่ขนาดไข่ยังทอดใหม่เลย นับประสาอะไรกับกับข้าวดีๆๆ ในครัวบ้านผมนี่ มีแค่ตู้เย็นกับไมโครเวฟก็อยู่กันได้แล้วคับ หุหุ
เอาละเหวยยยยย วันนี้เป็นวันแรกซะด้วยสิ ที่ต้องนั่งรถเมล์ในกรุงเทพ และไอ้รถเมล์ในเมืองหลวงนี้ก็ไม่เหมือนบ้านเราซะด้วยสิ แถมบางทีใจดีแถมป้ายให้อีกต่างหาก อยากจะประหยัดเงินนิครับ ก็เลยต้องรอรถเมล์ฟรี บริการเพื่อประชาชน แต่รู้สึกว่าจะให้ประชาชนรอนานไปนิดนึงนะครับ ทำเอาผมขาแข็ง กว่าจะเบียดขึ้นรถฟรีได้นี่ทำเอาเหนื่อยเหมือนกัน ดีนะครับที่เป็นตอนเช้าไม่งั้นมีหวังสลบเพราะกลิ่นเต่า ไอ้เราก็สูงซะด้วยสิ เลยทำได้แค่ยืนจับพนักพิงของคนอื่น และเมื่อถึงโรงเรียนก็ลงมาในสภาพคล้ายๆๆศพ ที่ถูกหมาฟัด วันหลังไม่เอาอีกแล้วไอ้รถเมล์ฟรีบริการเพื่อประชาชนเนี่ย
แต่เมื่อลงมายืนหน้าโรงเรียน ไอ้อาการหน้าซีด ปากสั่นคล้ายจะเป็นลมก็เข้าครอบงำ ทำไมไอ้เด็กโรงเรียนนี้มันรู้จักกันหมดเลยฟะ มองไปทางไหนก็มีแต่คนรู้จักกัน อย่าบอกนะว่ามีตูคนเดียวที่ไม่รู้จักใครเลย ก็แน่ละสิ ตรูย้ายมากลางเทอมนิหน่า เครียดๆๆๆๆๆ ผมเดินไปเดินมาอยู่หน้าโรงเรียนนานเหมือนกัน ก่อนที่จะคว้ากระจกวิเศษขึ้นมาส่องพร้อมกับถามว่า
“กระจกวิเศษ บอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี”
“ก็มะขามไงจ๊ะ มั่นใจหน่อยนะจ๊ะ” หุหุ แอบดัดเสียงซะเหมือน หลังจากเงยหน้าขึ้นมาจากกระจกวิเศษ เอามากำไว้ในมือเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจ มองไปรอบๆๆ เห็นเด็กคนอื่นๆๆ มองอย่างสงสัยผสมกลัวเล็กน้อย ไอ้เราก็ได้แต่หัวเราะ แหะๆๆๆ ก่อนก้มหน้างุดๆๆ เดินเข้าไปในโรงเรียน
ระหว่างเดินเข้าไปในโรงเรียน มองซ้ายมองขวาเพื่อหาห้องเรียนตัวเองอยู่ เพื่อที่จะนั่งรอก่อนจะต้องถูกต้อนไปเข้าแถวเคารพธงชาติ ท่าทางวันนี้คงปล่อยเร็ว หุหุ แล้วนี่ห้อง 5/2 มันอยู่ไหนวะเนี่ย
“เพี้ยงงงงง วันนี้ขอให้ชีวิตกระผมสงบสุขด้วยเถิดดดดดดด สาธุ”
ผมพูดยังไม่ทันขาดครับ ก็สัมผัสได้ถึงแรงปะทะกันหนักหน่วงทางด้านหลัง ก่อนที่จะผมจะหัวขมำล้มลงไป ดีนะที่เอามือยันพื้นไว้ทัน
โครม!!!~ เพล้ง!!!!!
สภาพตอนนั้นคงดูไม่จืด กระเป๋ากระเด็นไปทาง ตามมาด้วยเสียงหัวเราะลูกใหญ่จากเด็กนักเรียนแถวนั้น
หมดกันตรู แต่ก่อนที่จะยันตัวเองขึ้น มือก็ได้ไปสัมผัสกับเศษอะไรสักอย่างในมือ
กระจกวิเศษ!!!~ หมดกัน กระจกวิเศษ ถ้าไม่มีไอ้นี่ ผมก็คงไม่มีความกล้า อีกต่อไป ทำไงดีๆๆๆๆ คิดไปคิดมา น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่เอาหน่า อายเขาๆๆๆ” แม้ว่าปากจะพล่ำบอกกับตัวเองยังไง แต่น้ำตาก็ไม่ยอมหยุดไหลง่ายๆๆ ไอ้น้ำตาไม่รักดี ทำตรูขายหน้าอีกแร้ววว
“หวัดดีคับ แหมมมมม จับกบต้อนรับเปิดเทอมเลยนะครับเนี่ยยย แต่เอ๊ะ ไม่คุ้นหน้าเลยย นักเรียนใหม่แน่ๆๆ ใช่ไหมครับ 555 ” เสียงทุ้ม ๆ ต่ำๆ ดังขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้านกับการสำนึกผิดของตน ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นไปดู
“โอ้แม่เจ้า นี่เทวดาหรือกระไร” ก็ไอ้หนุ่มที่คิ้วเข้มๆๆ ตัวสูงๆๆ หุ่นสุดยอดที่มายืนยียวนกวนตรีนอยู่แบบ ไม่ใช่เทวดาแล้วจะเป็นใครได้ แถมในมือมันยังถือกล้องวีดีโอขนาดใหญ่ถ่ายผมไว้อยู่ มันจะถ่ายทำไมวะเนี่ย แต่พอมันเห็นว่าผมร้องไห้ หน้ามันก็เริ่มเจื่อนลง
“เฮ้ย ขอโทษ ชนแค่นี้ต้องร้องไห้เลยหรอ” แค่นี้ป๊าเมิงดิ กรูกระเด็นมาสิบกว่าหลา
ผมไม่ตอบ แต่ยกเศษกระจกวิเศษในมือขึ้นมาให้มันดู
“อ๊ะ อย่าบอกนะว่าที่ร้องไห้เพราะว่าไอ้กระจกอันนี้แตกอะ เดี๋ยวซื้อใช้ให้ 2 อันเลยอะ”
ใจอยากจะบอกมันแทบตายว่ามันไม่ใช่กระจกธรรมดานะเว้ย มันเป็นกระจกวิเศษนะเว้ย แต่ก็กลัวมันจะหัวเราะ แค่นี้ก็อายจะแย่อยู่แร้วววว
“นายอยู่ห้องไหน” พ่อเทวดาสะพายกล้องถามผม หลังจากที่ทั้งปลอมทั้งกอด (อิอิ อันนี้ไม่มี) ผมก็ยังไม่หยุดร้องเสียที (ไม่ได้ร้องเฟ้ย น้ำตามันไหลเองตังหาก)
“5/2” สั้นๆๆ แต่ได้ใจความ
“รับทราบ และจะส่งให้ถึงที่เลยคร้าบบบ” ผมยังฟังไม่ทันจบ ตัวผมก็ก็ถูกยกขึ้นลอยขึ้นไปบนบ่ามัน พร้อมกับกระเป๋านักเรียนของผม ก่อนที่จะถุกแบกวิ่ง เรียกเสียงฮาครืนให้กับคนรอบๆๆ สักพักใหญ่ๆๆ ตัวผมก็ลงมานั่งจุ่มปุ๊กอยู่บนโต๊ะหน้าห้อง ที่คิดว่าน่าจะเป็นห้อง 5/2 ทุกสายตาในห้องจับจ้องมาที่ผม ทำเอาผมก้มหน้างุดเพราะความอาย
“เงยหน้าขึ้นหน่อย มั่นใจหน่อย” เสียงของพ่อเทวดาบอกกับผม ก่อนจะหันไปบอกกับคนในห้องว่า
“เอาของมาส่งแล้วคร้าบบบบ” พ่อเทวดาของผมยังทะเล้นไม่เลิก หลังจากวางผมเสร็จก็วิ่งปรู๊ดออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ
เอาละสิ แล้วนี่ตรูจะทำหน้ายังไงวะเนี่ย กระจกวิเศษก็แตกไปแล้ว ด้วยความตื่นเต้น ไอ้อาการเดิมๆๆก็เริ่มจะกลับมาเหมือนเดิม แต่ก็มีเสียงมาช่วยไว้ซะก่อน
“นั่งที่กันได้แล้ว แล้วนี่เธอเป็นใคร อ้อ คงจะเป็นเด็กเข้าใหม่สินะ ชื่ออะไรอะเรา แนะนำตัวให้เพื่อนๆๆด้วย”
เหวอๆๆๆ ทุกสายตาตอนนี้จับจ้องมาที่ผม หลั้งจากครูคนสวยบอกให้ผมแนะนำตัว ท่าทางจะเป็นครูประจำชั้นซะด้วย ทำไงดีๆๆๆๆๆ
“เงยหน้าขึ้นหน่อย มั่นใจหน่อย” สักพักเสียงของพ่อเทวดาก็ดังขึ้นมาในโสตประสาทผม
นั่นสินะ มั่นใจหน่อย >> เสียงฝ่ายกล้าหาญในตัวกำลังบอกผม
แต่แกไม่มีกระจกแล้วนะ >>เสียงฝ่ายอ่อนแอสู้สุดฤทธิ์
ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่อยากมีเพื่อนหรอ >>เสียงฝ่ายกล้าหาญยังคงดัง
แต่ปกติแกต้องใช้กระจกนะ>> เสียงฝ่ายอ่อนแอยังไม่ยอมแพ้
ฝ่ายกล้าหาญ ฝ่ายอ่อนแอ ฝ่ายกล้าหาญ ฝ่ายอ่อนแอ ยังคงสู้กันสุดฤทธิ์ ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ สูสีกันมากๆๆ
“อะแฮ่ม ๆๆ นี่เธอ จะแนะนำตัวไหม” เสียงครูสาว เริ่มดังขึ้นหลังจากผมนั่งเป็นกรรมการระหว่างฝ่ายกล้าญและอ่อนแอ
“สวัสดีคับ อาจารย์ทุกคนและเพื่อนๆๆที่เคารพ เอ้ย เพื่อนที่เคารพและอาจารย์ทุกคน เอ้ย...” แหม ไอ้ผมก็สะดุ้งเป็นตลกเลย
“นี่เธอ จะขำไปถึงไหน ตั้งสติดีๆๆหน่อย” เสียงครูสาวที่เริ่มจะไม่สาวแล้วบอกผม เรียกเสียงหัวเราะได้อย่างฮา
“สวัสดีครับ อาจารย์ที่เคารพและเพื่อน ๆ ทุกคน ผมนายธนา ธนาลงกรณ์ อายุ 16 ปี อยู่บ้านเลขที่...”
“นี่ ไม่ต้องหรอกยะ ฉันไม่ได้มาสำรวจสำมะโนครัว แค่บอกชื่อและย้ายมาจากไหนก็พอ”
อ้าว นึกว่าอยากรู้
“ครับ ผมย้ายมาจากโรงเรียน xxxxx” ยะฮู้ๆๆๆๆ พูดได้แล้วเว้ยยยยย เจ๋งไหมตรู หุหุ
“เอาละ เธอไปนั่งที่ได้ ตรงนั้นนะ ที่ว่าง” ผมมองตามมือครูคนสวยไปก็ไปเจอที่นั่งว่าง ๆ นายคนนึงหน้าตาเข้มๆๆ ท่าทางจะคบได้ พอถึงโต๊ะ ผมก็ยิ้มให้เขาทีนึง นายคนนั้นก็ยิ้มตอบกลับมา
“นายชื่อเล่นอะไรอะ” ทำไมมันต้องกระซิบกระซาบขนาดนั้นด้วยวะ
“มะขาม”
“หุหุ” มะขามหรอ คนอะไรชื่อมะขาม อ้าวไอ้นี่
“แล้วเมิง เอ้ย นายอะชื่ออะไร”
“เราหรอ ชื่อลิง” เออ ดูเหมาะกับเมิงดี
-
good
-
อิอิ มาปูรออ่านเรื่องใหม่คับ o7
ฝากตัวไว้ด้วยน้า :o8:
-
:mc4: :mc4:
เจิมเรื่องใหม่
หนุกดีคับ
รอว่าตอนต่อไปจะมาเมื่อไหร่
นิดนึงนะคับ : คือว่าเปิดเทอมที่ว่า ถ้าเป็นช่วงเปิดเทอมเดือน พ.ค. นี่ ยังไม่มีรถเมล์ฟรี เพื่อประชาชนนะคับ เพราะเพิ่งมีเมื่อเดือน ส.ค.51 นี่เอง
(อย่าหาว่าจับผิดนะคับ มันแม่งๆชอบกล แต่ก็ไม่เป็นไรคับ เพื่ออรรถรสในนิยาย)
-
:m4: :m4: แวะมาเจิมเรืองใหม่ค๊าบ
เป็นกำลังใจให้นะ เอาไป +1
-
:mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่ +1 เป็นมัดจำ ขอกันตามธรรมเนียม อย่าหาย อย่าสั้น ขอให้จบ นะครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2: :bye2:
-
55 :laugh:
ฮาดี
เรื่องใหม่ เย้เย้
-
:oni1: ขอเข้าชมรมด้วยคนนะคับ :o8:
-
:laugh: :laugh: ร่วมฮาด้วยคน
-
เปลี่ยนแนวมาเป้นนิยายตลกแทนเหรอเนี่ย อิอิ ต้องติดตามมมมมมมมมมมมมมมมม
-
5555 นายเอก(หรือเปล่า) มาแนวโก๊ะ :laugh: จะรอติดตามจ้า
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มะขาม ไหวมั้ยลูก
-
จะมะขามรึ ลิง
ก็ฮาพอกัน
:m20:
-
เปิดมาก้อฮาแตกเรยวุ้ยๆๆ แจ๋วๆๆ o13
รอตอนต่อไปคร้าบบบบบบบ :bye2:
-
เรื่องน่ารักดีค่ะ
มะขามก้อเปิ่นได้ใจ ชอบๆ
แล้วจะรอตอนต่อไปนะคะ
สู้ๆน้า :m1:
-
ขอบคุณมากๆๆ ครับสำหรับทุก ๆ กำลังใจ ที่ยังคงมีให้ตลอด เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามแล้ว ยังไงผมก็ยังไม่เปลี่ยนแนวการเขียนหรอกครับ บทสรุปของเรื่องนี้จะเป็นยังไง ช่วยติดตามด้วยนะครับ จะเป็นพระคุณอย่างมาก มาต่อกันดีก่าเนอะ :oni1: :oni1:
+++++++++++++
วันนี้เป็นแรกครับ ก็ยังไม่เรียนอะไรมาก ก็แค่ๆๆแนะนำรายวิชา และก็ปล่อยให้เด็กๆๆนั่งคุยกัน ไอ้พวกนี้ก็คุยกันอย่างไม่ลืมหูลืมตา เหมือนวันพบญาติยังไงไม่รู้ บ้างก็มีเดินมาวนๆๆ แถวโต๊ะผม เอาไม้มาแหย่บ้าง มาให้อาหารบ้าง เอ้ย ไม่ใช่ มาคุย มาถามชื่อไรเงี้ย พอรู้ว่าผมชื่อมะขามก็แอบขำ และก็เยอะเหมือนกันที่ปล่อยฮากันอย่างไม่เกรงใจ ส่วนไอ้ลิงก็ออกจะภูมิใจมีเพื่อนชื่อมะขามอย่าผม
พอถึงตอนเย็นผมก็กำลังจะเก็บของเพื่อที่จะได้กลับบ้าน แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนๆๆ วิ่งเข้าไปมุงดูกันที่ทีวีจอใหญ่หน้าห้อง ซึ่งผมสังเกตมาตั้งแต่เช้าแล้วว่ามันมีอยู่ทุกห้องเลยนิหน่า เอ๊ะ หรือว่าโรงเรียนนี้เปิดการ์ตูนให้เด็กดูด้วย อิอิ ดีจัง ผมจึงวิ่งไปดูด้วย
แต่เมื่อทีวีเปิดฉาย แทนที่จะเป็นการ์ตูนหรือละคร กับเป็นตาลุงแก่ๆๆ ออกมาพูดถึงกฎระเบียบต่างๆๆในโรงเรียน คาดว่าคงจะเป็นอาจารย์ใหญ่ ผมก็เลยไม่สนใจ เตรียมตัวจะกลับบ้าน จนไอ้ลิงมันดึงเอาไว้
“เฮ้ย อย่าพึ่งกลับ เดี๋ยวมีของเด็ด”
“ของเด็ดอะไรหรอ”
“เอ้า นี่นายไม่รู้หรอว่าโรงเรียนเรามีชมรมวิทยุโทรทัศน์ด้วย แล้วไอ้พวกนี้มันทรงอิทธิพลจะตาย เดี๋ยวหลังจากอาจารย์ใหญ่พูดจบแล้ว ก็จะมีรายการคั่นของชมพรมพวกนี้แหละ”
“หรอ”
สักพักนึงหลังจากที่อาจารย์ใหญ่พูดจบแล้วว จอทีวีก็เปลี่ยนเป็นสีดำ พร้อมกับตัวอักษรสีแดงขึ้นมาว่า “สะเก็ดโรงเรียน” คุ้นๆๆ วะ คงเหมือนกับสะเก็ดข่าวอะมั้ง
หลังจากนั้นก็เป็นภาพเด็กนักเรียน 4 คน ซึ่งไอ้ลิงบอกว่า นี่แหละสมาชิกขั้นเทพในชมรมวิทยุโทรทัศน์ ใครๆๆเขาก็อยากเข้าชมรมนี้จะตาย แต่ไม่มีใครเข้าใดเลยสักคน
“เฮ้ยยยยยย นั่นมันไอ้...ไอ้พ่อเทวดาเมื่อเช้านิหว่า” ผมร้องเสียงหลงหลังจากเห็นไอ้พ่อเทวดาที่ชนผมเมื่อเช้าแนะนำตัวก่อนจะพากล้องวิ่งไปรอบๆๆโรงเรียน
“หุหุ ใช่ ก็ไอ้คนที่แบกนายมาเมื่อเช้าอะ”
“ชื่ออะไรหรอ”
“โมบาย”
“โมบายหรอ นายนั่นชื่อโมบายนะหรอ คนอะไรชื่อยังกะผู้หญิง” ความคิดผมยังไมทันตกสะเก็ด เสียงพ่อเทวดา หรือนายโมบาย ก็ดังขึ้นในจอทีวี
“สวัสดีครับ น้อง ๆ ทุกคน วันนี้พี่โมบายที่น่าร้ากกกกกกกกก ของทุกคน จะพาทัวร์รอบโรงเรียนฉลองเปิดเทอมใหม่กันนะครับ มาดูกันสิครับว่า วันนี้โรงเรียนเรามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง ไปกันเลยครับ” จะอ้วก ชมตัวเองก็เป็นด้วย
และหลังจากที่พ่อเทวดาพูดจบแล้วนั้น ภาพก็ถูกตัดไปเป็นภาพบรรยากาศของโรงเรียนเมื่อตอนเช้า ดูจากมุมกล้องแล้ว ไอ้นี่มันมืออาชีพเหมือนกันนิหน่า
“ทำไมมันเก่งนักวะ”
“อ้อ พี่โมบายเขามีพ่อเป็นเจ้าของสถานีโทรทัศน์ชื่อดังเชียวนะเว้ย” ไอ้ลิงแส่รู่อีกหละ
กล้องถูกพาเดินไปรอบ ๆ โรงเรียน สันนิษฐานว่า คงเป็นคุณพี่เทวดา โมบายนั่นแหละที่เป็นคนถ่าย
เสียงหัวเราะคิกคัก ตะโกนเรียนชื่อ พี่โมบายคะ พี่โมบายขา ดังขึ้นไปทั่วระหว่างที่คุณพี่เทวดาแบกกล้องไป สงสัยจะฮอตไม่เบา
และอีกอย่างไอ้พี่โมบายนี่น่าจะมีคนรู้จักกันทั่วทั้งโรงเรียน ยกเว้นเด็ก ม 1 และเด็ก ม 4 บางคนที่ทำหน้าเอ๋อ ๆ ใส่กล้อง เป็นที่สนุกสนาน เสียงหัวเราะดังระงมขึ้นไปทั่วโรงเรียน เพราะภาพที่ถ่ายออกมานอกจากจะเป็นการสัมภาษณ์เด็กนักเรียนหลาย ๆ คนแล้ว ยังมีภาพแอบถ่ายที่ถ่ายตอนคนบางคนกำลังเผลอ เช่น เด็ก ม. 1 แอบร้องไห้ อยู่หน้าโรงเรียน เด็กบางคนเดินเอ๋อหาห้องตัวเองไม่เจอ ผมดูไปเรื่อย ๆ ก็เริ่มขำ จนกระทั่ง..
.
“เฮ้ย...นี่มันกรูนิหว่า” ใช่แล้วครับ ภาพที่ผมเห็นเป็นภาพผมยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน และที่อายไปกว่านั้นก็คือ ผมกำลังยืนคุยอยู่กับกระจกใบเล็ก ๆ ทำหน้าดัดจริตสุดฤทธิ์ ตายละหว่า
“เฮ้ย มะขาม นี่มันนายนิหว่า แล้วนั่นนายทำอะไรวะ” เออ กรูนิแหละ มีไรไหมวะ ตอนนี้ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ววววว เพื่อน ๆ ทุกคนในห้อง ต่างหันมามองผม และหัวเราะออกมาอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย และที่หนักไปกว่านั้น เสียงหัวเราะที่ดังที่สุดที่ผมเคยได้ยินมาจากห้องต่างๆ ทั่วโรงเรียน ทำให้ผมหน้าแดงแปร๊ด ร้อนผ่าวๆๆ เพราะความอาย แต่ยังไม่จบครับท่านผู้ชม ภาพของผมยังถูกถ่ายอย่างต่อเนื่องไปจนถึงที่กล้องมันวิ่งตามผมมา จนวิ่งเข้ามากระแทกผมจากด้านหลัง
ภาพตัดกลับมาเป็นภาพที่ผมลงไปคลุกฝุ่นอยู่บนพื้น แถมร้องไห้อีกต่างหาก หมดกันตรู ชีวิตอันเงียบสงบในโรงเรียนนี้ป่นปี้หมดแล้ว
หลังจากรายการสะเก็ดโรงเรียนจบลง แต่เรื่องราวของผมกับไม่จบลงง่าย ๆ หลายคนได้นำเรื่องราวของผมไปพูดไป Topic กลางวงสนทนาด้วยความสนุกสนาน ชิส์ ไม่ถึงตาเมิงบ้างให้มันรู้ไหม และที่สำคัญโดยเฉพาะเจ้าลิงตัวแสบของผม หัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง
ไอ้บร้า กรูอายนะเว้ย”
“นี่ไอ้มะขาม เมิงนึกว่าเมิงเป็นสโนไวท์หรอวะ” ไอ้ลิงครับ พูดไปขำไป
“สโนไวท์อะไรวะ”
“เอ้า ก็ กระจกวิเศษค่ะ ใครงามเลิศในปฐพีค่ะ” ไอ้ลิงดัดจริต ดัดเสียงเล็กเสียงน้อยเลียนแบบผม”
“ไอ้บร้า ถ้าเมิงยังล้อกรูอีกนะ กรูจะเลิกคบกะเมิง” ผมเริ่มโกรธมันจริง ๆ หละ ที่จริงอายมากว่า แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
“เมิง ช่วยกรูคิดหน่อยดิ กรูต้องทำไงวะ” ผมแอบตัดพ้อกับไอ้ลิงหลังจาที่เตะมันได้สองที
“ตอนนี้เมิงทำได้อย่างเดียววะ คือทำใจ ตอนนี้นะ เมิงดังไปทั่วโรงเรียนแล้วนะเว้ย”
“หา ขนาดนั้นเชียว” ผมไม่เชื่อหรอกว่าไอ้รายการบ้า ๆ นี้จะมีอิทธิ์พลขนาดนั้น
“ไม่ต้องหาหรอก จริงๆๆ กรูจะบอกให้ว่าไอ้รายการนี้นะ ฮิตมากเลยนะในโรงเรียน ใคร ๆ ก็อยากจะออกรายการนี้กันทั้งนั้น สมาชิกในรายการนี้อะ มีสี่คนด้วยกัน คนแรกก็พี่โมบาย คนที่สองก็คือ พี่หญิง ฉายาคุณหนูผู้เย่อหยิ่ง คนที่สามพี่หนุ่ม คนนี้เขาจะเฮฮา สนุกสนานมากๆๆ ส่วนคนที่สี่ตอนนี้เป็นดาราชื่อดังเลยวะ ก็พี่โอ้ไง พี่มาริโอ้ แกรู้จักป่าว นาน ๆ พี่เขาจะมาเรียนสักที
“หา โอริโอ้ หรอ โอ้ย กรูกินประจำ”
“ไอ้บร้า มาริโอ ไม่ใช่โอริโอ้ กรูจะบ้าตาย กรูไม่รู้จะด่าเมิงยังไงดี ไอ้ ไอ้ ไอ้บ้านนอกริสซึ่ม” คำด่าของมันผมจะต้องเจ็บไหมเนี่ย
“แต่เมิงไม่ต้องกลัว กรูจะเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้เมิงเอง ฮิฮิ” น่าน ยังมีหน้ามาล้อเลียนกรู ผมเลยสนองมันด้วยลูกตบจากผมไปหนึ่งป๊าบ มันเลยเงียบสมใจ
ตอนนี้ได้เวลาหลังเลิกเรียนแล้ว ไอ้ลิงมันหนีกลับไปก่อน บ้านมันมีคนขับรถ ต้องมารับกลับทุกวัน แต่มันบ่นว่ามันเหมือนนักโทษมากกว่า อยากนั่งรถเมล์บริการฟรีเมื่อประชาชนมัง แม่งล้อเลียนกรู
ระหว่างที่ผมเดินออกไปหน้าโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้านของผมบ้าง ผมสัมผัสได้ถึงสายตานับร้อยคู่จับจ้องมาทางผม พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักดังรอบโรงเรียน พอผมหันไป ป้าบบบบ ทุกคนก็รีบเปลี่ยนสีหน้าในบัดดล แต่บางคนเปลี่ยนไม่ทัน ถึงกับกลั้นหัวเราะ กัดลิ้นตัวเองแทบขาด ผมเลยต้องรีบก้มหน้าก้มตาเดินให้เร็วที่สุด
“เฮ้ย นั่นมันไอ้เด็กสโนไวท์ เมื่อเช้านิหว่า” น่าน กรูว่าแล้วว่าไม่รอด เพราะว่าเสียงมันดังมาจากกลางวงบาสเก็ตบอล พอหันจะไปด่าสักหน่อย ก็ต้องรีบหุบปากแทบไม่ทัน เพราะมันเป็นรุ่นพี่ มอหกนิหว่า และที่สำคัญหนึ่งในนั้นหน้าคุ้นมากๆๆๆๆ ใช่แล้ว ไอ้พี่หนุ่ม หนึ่งในสมาชิกรายการเมื่อเช้าที่ทำให้เราต้องอับอายขายขี้หน้า
“จะกลับแล้วหรอจ๊ะ พ่อหนูสโนไวท์” เพื่อนไอ้เจ้าพี่หน่มทักผม เรียกเสียงหัวเราะได้ดังทั่วบริเวณ ไอ้ครั้นจะด่าก็ทำไมได้ ก็รีบสะบัดบ๊อบใส่ พร้อมก้มหน้าหงุดๆๆ เดินไปรอรถหน้าโรงเรียน แหม แต่พวกมันยังไม่เลิก ยังมีเสียงตะโกนแซวตามหลังมา
“พรุ้งนี้อย่าลืมกระจกวิเศษอีกนะจ๊ะ” พอพูดจบ เสียงหัวเราะดังมาอีกสองกระบุงใหญ่ ๆ
ไอ้พี่โมบาย นะเมิง แค้นนี้ต้องชำระ คอยดู โทษฐานที่มาทำลายความสงบของไอ้มะขามอย่างเรา
“เอ้า กลับมาแล้วหรอลูกมะขาม แหมอารมณ์ดีกลับมาเชียว” เสียงเจื้อแจ้วของคุณแม่ของผมทักผมขึ้น แต่ตาของท่านยังไม่ได้เงยขึ้นมาจากหนังสือนิยามเล่มละสามสิบห้าบาทที่ซื้อมาอ่าน เลยไม่สามารถแยกได้ว่าไอ้อาการอารมณ์ดีและอารมณ์เสียมันต่างกันยังไง
“วันนี้มีอะไรกินบ้างอะแม่ หิวใส้จะขาดอยู่แล้ว” ผมเข้าบ้านได้ก็โยนกระเป๋าหนังสือ ถุงเท้า รองเท้า กองไว้รวมกัน เดี๋ยวมาแยกอีกที ช่างมัน ตอนนี้หิวมากๆๆๆ จึงรีบเดินไปเปิดตู้เย็นดูหยิบนม ขนมปังขึ้นมาพร้อมเดินไปหน้าทีวีเปิดดูหนังที่ยืมมาแต่ยังดู เพราะดูทีไร หลับทุกที
“แม่เพิ่งหัดทอดไข่ได้อะจะ เดี๋ยวหยิบมาให้นะ ไม่ต้องรอพ่อเราหลอก ขานั้นกลับดึกนะวันนี้ เห็นบอกว่าจะมีประชุม”
“โอโห วันนี้คงเป็นบุญปากแหะ ได้กินไข่ทอดฝีมือแม่”
“เดี๋ยวโดน เป็นเด็กเป็นเล็กมาล้อเลียนผู้ใหญ่”
“สักพักนึง แม่ก็ยกจานไข่ทอดออกมาพร้อมกับข้าวสวยร้อน ๆ ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้วค่อนข้างดูดีทีเดียว
“เป็นไง หน้ากินไหมจะ”
“อืม ของอย่างนี้ดูแต่ตาอย่างเดียวไม่ได้ ต้องลองกินด้วย” ผมพูดจบก็ใช้ช้อนตักไข่คำนึงขึ้นมาถือไว้เหนือปาก พร้อมกับสวดมนต์เพื่อขอพรให้อาหารมื้อนี้ผ่านไปด้วยดี อย่าท้องเสียเลยเถิด”
“อร่อยไหมจ๊ะ ลูก” แมถามผมเมื่อผมกลืนไข่ทอดลงไปหมดแล้ว
“ผ่าน” พอผมพูดจบ แม่ก็กระโดดขึ้นปรบมือดีใจเสมือนกับถูกเลขท้ายสามตัวตรง
“ผ่าน....ผ่านไปก่อน”พอพูดจบ ตัวแม่เหี่ยวลงบนเก้าอี้ทันใด เหมือนถูกเลขท้ายสามตัว แต่เจ้ามือไม่จ่าย
“แม่ นี่แม่ทำน้ำปลาหกใส่หรอ ทำไมมันเค็มยังงี้อะ”
“อ้าว แม่แค่ใส่ไปแค่หนึ่งช้องโต๊ะเอง”
“ช้อนไหนหรอ” สักพัก แม่ก็เดินเข้าไปในครัวพร้อมกับหยิบช้อนโต๊ะของแม่มา
“อ๊ากกกกกกก แม่ นี่มันทัพพี ไม่ใช่ช้อนโต๊ะ”
“เอ้า ก็แม่เห็นมันวางบนโต๊ะ แม่ก็นึกว่าเหมือนกัน”
“กำ!!!!”
สรุปว่าอาหารมื้อเย็นวันนี้ก็มีแค่นมกับขนมปังเช่นเคย หลังจากกินเสร็จก็ขึ้นห้อง อาบน้ำ และจัดตารางสอนสำหรับพรุ้งนี้ พอเปิดกระเป๋าเพื่อที่จะใส่สมุดลงไป ก็เหลือบไปเห็นเศษกระจกวิเศษกองอยู่ก้นกระเป๋า ความแค้นทั้งมวลที่สะสมมาก็ประทุขึ้นในทันใด
“แก้แค้น ใช่ ต้องแก้แค้น”
-
มาให้กำลังใจคนเขียนกะน้องมะขาม :L2:
ป.ล. คุณแม่ดูท่าจะคุณหนูมั่ก ๆ ถึงขนาดแยกช้อนโต๊ะกับทัพพีไม่ออก อยากรู้จังว่าน้องมะขามโตมาขนาดนี้ได้ไง :laugh:
-
คุณแม่น้องมะขามนี่ฮามาก :laugh:
รออ่านนะค้าบ
-
กรี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณแม่หนูมะขาม ทำไมเหมือนอิชั้นมาก
55555+
โรงเรียนแบบนี้มีด้วยหรอ ฮา
-
:m29:>>>เรื่องนี้จะดองนานอีกเปล่าครับคุณ แบมบู
ปล.ไม่เห็นคนอ่านเยอะเลย(ฮ่าๆๆๆ) กดบวกให้แล้วน่ะ(เพราะโดนบังคับ) :กอด1:
-
เจิทเรื่องใหม่ครับชอบๆน่ารักดี :oni1:
-
มาตามเรื่องใหม่
-
คุณแม่น่ารักดีๆจริง ไม่รู้ว่านายมะขามโตมาแบบไม่ขาดสารอาหารได้อย่างไร :laugh:
ชื่อเรื่องตัวละครเรื่องนี้น่ารักทั้งนั้นเลย :o8:
-
ตลกมากๆๆๆชอบๆๆ :m4:
มาต่อมาม่านะ เฮ้ย !ไม่ใช่ มาต่อไวไว
อิอิ
:oni2: :oni2:
-
พี่โมบายยย
:กอด1:
-
:m4: ฮาได้ใจมักมากฮะ...... o13
-
เข้ามาทักทายนิยายใหม่คะ :L2:
-
ดูท่าทางป่วงทั้งแม่ทั้งลูก 555
-
:m4: ความสงบหายไปจากชีวิตแน่ แต่ก็น่าภูมิใจนะ ได้เป็นดาราออกทีวี แม้จะของโรงเรียนก็เถอะ
มาตามตอนต่อไปดีกว่าครับ เป็นกำลังใจให้ขยันเขียนนะครับ (เห็นโดนแซวว่าจะดองอีกไหม ) :m20: :bye2:
-
มาให้กำลังใจคนเขียนค้าบบ... o13 o13 o13
ปล. +1 เจิมให้เป็นขวัญกำลังใจนะค้าบบ...อิอิ
-
ชอบตรงที่ว่า ทัพพีอยู่บนโต๊ะ เลยเรียกว่า ช้อนโต๊ะ
-
สนุกดีคับ
ชอบๆๆๆ
:oni1: :oni2:
-
คุณแม่ค้าบใส่ตั้งทัพพีเป็นโรคไตกันพอดีอิอิ
-
ฮ่ๆๆ มะขามพันธุ์นี้ ดังเปนพลุแตกแระ อิอิ :laugh:
-
คุณแม่และคุณลูกฮาพอๆกันครับ :m20:
-
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมไปโรงเรียนแต่เช้า ไม่ใช่ว่าจะไปแก้แค้นหรอกนะครับ แต่ไม่อยากไปเบียดคนบนรถต่างหาก ส่วนเรื่องแก้แค้นนี้ต้องขอข้ามไปก่อน เพราะยังคิดไม่ออกอะ หุหุ เอาไว้ให้คิดออกก่อนแล้วจะหนาว ตอนนี้ปล่อยให้มันลอยนวลไปก่อน
เอาอีกแล้ว สงสัยชลอยว่าเราจะเป็นเนื้อคู่ เพราะว่าผมเห็นพี่โมบายกับพี่อะไรน้า นึก นึก นึก อ้อ พี่หญิงนั่นเอง อีกคนถือกล้อง อีกคนถือไมค์ วิ่งไปสัมภาษณ์คนโน้น คนนี้ทีอย่างสนุกสนาน ด้วยความกล้าหาญที่ผมมี...น้อยมาก จึงค่อย ๆ เดินตัวลีบ ๆ พยายามทำตัวเป็นก้อนหิน กระดึบ กระดึบ กระดึบ เลี่ยงกล้องไป ไม่ให้สองคนนั่นเห็น
“เฮ้ย เจ้าหนูสโนไวท์” น่าน กรูว่าแล้ว เกือบจะพ้นแล้วกรู ผมหันไป ก็เห็นทั้งไอ้พี่โมบาย พร้อมกับพี่หญิง วิ่งมาทางผม ด้วยความฉลาดอย่างผม จึงวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงหัวเราะอีกสองกระบุงจากคนรอบ ๆ ข้าง
“เฮ้ย ไอ้มะขาม หนีใครมาวะ ดูดิ หางตกเลยเมิง”
“เออ บะ บะ บรู้วววววว์ เฮ้ย ไอ้บร้า กรูไม่ใช่หมานะเมิง”
“ก็จะมีใครซะอีกหระ ถ้าไม่ใช่กล้องของพี่โมบาย ไอดอลของเมิงนั่นแหละ
“55555555 โอ้ย กรูจะบ้าตาย นี่เมิงกลัวขนาดนี้เลยหรอวะ”
“กรูไม่ได้กลัวเว้ย แต่กรู เออ กรู...”
“เขิน”
“ใช่ เอ้ย ไอ้บร้า กรูจะมาเขินเรื่องอะไร กรูก็แค่...ไม่อยากจะดังแค่นั้นเองเว้ย”
“โอ้ๆๆๆ กรูเชื่อเมิงก็ได้”
“อ๊อดดดดดดดดด”
“ปะ เสียงอ๊อดดังแล้ว ไปเข้าแถวกันดีกว่า พ่อคนดัง”
ป๊าบ
“เดี๋ยวเหอะเมิง มาล้อเลียนกรู”
และหลังจากเปิดเทอมได้สองวัน ไม่รู้ว่าอาจารย์ไปฟิตมาจากไหน ทั้งสอน ทั้งให้การบ้านเป็นว่าเล่น สงสัยว่าจะแข่งกันทำยอดสะสม เห็นการบ้านแล้วจะบร้าตาย และถ้าหวังว่าจะพึ่งไอ้ลิงนะหรอ เป็นอันต้องผ่าน เพราะว่าขานั้นนะหรอ จะช่วยตัวเองยังไม่รอดเลย เนี่ย งานกลุ่มก็จะมาเกาะกรูอีก ยังมีหน้ามาบอกอีกว่า เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนดิว้า
นอกจากจะมีการบ้านเยอะแยะแล้ว ไอ้กระผมนี่ ยังกลายเป็นคนดังในโรงเรียนโดยไม่รู้ตัว เดินไปทางไหนก็มีแต่เรียกหาผม แต่จะปลื้มดีไหมเนี่ย เพราะดันมาเรียกเราว่า “พ่อหนูสโนไวท์” โดนเรียกบ่อย ๆ แบบนี้แทบจะร้องไห้ได้เหมือนกันนะเนี่ย
พอตกตอนเย็น มาอีกแล้วไอ้รายการสะเก็ดโรงเรียนบ้า ๆ นั่งนึก ๆ ดูแล้ววันนี้ตรูไม่ได้ทำอะไรเปิ่น ๆ นิหว่า เลยไม่กลัว แต่ว่าผมคิดผิดถนัดเลยครับ
เพราะภาพแรกที่ประเดิมในรายการเลย ก็คือภาพของผมที่กำลังย่องๆๆ เพื่อหนีกล้อง พอถูกเรียกเอาไว้ก็หันมามองกล้องเลิกลั่ก พร้อมกับวิ่งจู๊ดหนีหายเข้าอาคารเรียนไป แหมๆๆ เรียกเสียงหัวเราะได้อีกสามกระบุงโกย แต่ตอนนี้ผมขำไม่ออกแล้วครับ รู้สึกว่ามันจะมากไปนิดนึง คว้ากระเป๋าได้ก็วิ่งจ้ำอ้าวเดินไปยังห้องกิจกรรมของชมรมวิทยุโทรทัศน์ที่ผมมันสิงอยู่
“เฮ้ย ไอ้มะขาม เมิงจะไปไหนวะ” ไอ้ลิงเห็นผมวิ่งออกมา ก็จะวิ่งตามออกมาด้วย
“เมิงไม่ต้องตามมา เรื่องของกรู” เสียงห้ามของผมทำให้ไอ้ลิงเบรกตัวโก่ง เกาหัวด้วยความงงกับอารมณ์แปรปรวนของผม ท่าทางมันจะยังไม่เคยเห็นผมโกรธ
พอถึงห้องกิจกรรมชมรมวิทยุโทรทัศน์แล้ว เห็นป้ายชื่อ เพื่อดูให้ชัด ๆ และแน่ใจว่ามาไม่ผิดห้องแน่ พอรู้ว่าชัวร์ ก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ผลักประตูผลั่วเข้าไป
นั่นไง ตัวการ นั่งเขียนอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เครียดเชียวนะเมิง
“เอ้า เข้ามาได้ยังไงเนี่ย” เสียงประตูทำให้ไอ้ตัวการเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม
“อ้อ นึกว่าใคร ที่แท้ก็น้องที่พี่แบกมานี่เอง เอ้ น้องอะไรน๊า น้อง น้อง อ้อ น้องหนูสโนไวท์” ท่าทางนึกชื่อของมันกวนตรีนผมมากๆๆๆ และท่าทางมันจะขำมาก เห็นหัวเราะไม่อยูด ไม่รู้ว่าน้ามันชื่อสโนไวท์หรือไง
“ขำมากไหม” ตอนนี้ผมโมโหมากๆๆ ที่มันเห็นเรื่องน่าอายของผมเป็นเรื่องตลก แหมไอ้เจ้าน้ำตาไม่รักดีก็เริ่มจะไหลออกมาอีกแล้ว อย่าเพิ่งลูก อย่าเพิงไหลออกมา
น้ำเสียงที่จริงจังที่สุดที่ผมเคยทำมา คงจะทำให้มันสะอึกและสำนึกได้บ้าง เพราะว่าตอนนี้หน้าของมันเจื่อนลงทันที ไม่มีรอยยิ้มปรากฏออกมาเหมือนเมื้อกี้เลย
“ผมถามว่ามี่ขำมากไหม ตลกมากใช่ไหมที่เห็นคนอื่นถูกหัวเราะเยาะ” ผมระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที่ โดยลืมไปว่ามันเป็นรุ่นพี่นิหว่า
“เฮ้ย ใจเย็นๆๆดี”
“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว พี่ทำได้ไงอะ พี่เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง พี่มีความสุขใช่ไหมที่เห็นคนอื่นหัวเราะเยาะผม” ผมพูดไป มือก็ปาดน้ำหูน้ำตาไปด้วย ทั้งน้ำตา ทั้งขี้มูก ไหลรวมกันหมดแล้ว ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อย่างไม่อายใคร เพราะไม่มีใครให้อาย หุหุ
“เฮ้ย พี่ไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ พี่ก็แค่เห็นว่าเรานะ...เออ...น่าแกล้งอะ เอ้ยไม่ใช่ น่ารักดี ก็เท่านั้น พี่ไม่นึกว่าจะทำให้น้องสโนไวท์ เอ้ยไม่ใช่น้องชื่ออะไรนะ”
“ธนา ชื่อเล่นชื่อมะขาม แต่เรียกมะขามก็ได้ คนอื่น ๆ เขาก็เรียกกัน” น่าน ยังไปบอกชื่อมันอีก
“เออๆๆ พี่ไม่นึกว่าจะทำให้มะขามโกรธขนาดนี้” ไอ้พี่โมบายพ่อเทวดา ของผมค่อย ๆ เดินเข้ามานั่งกอดปลอบผมอยู่ข้าง ๆ ๆ
“แล้วตอนนี้พี่จะทำยังไงหละ ใครๆๆเขาก็เรียกผมว่าน้องสโนไวท์หมดทั้งโรงเรียนแล้ว” ผมเริ่มง้องแง้ง เพราะผมก็ไม่อยากให้ใครเรียกผมว่าสโนไทว์ มันเท่ห์ซะที่ไหนละคร้าบบบ
“อยากพิสูจน์ตัวเองให้คนอื่นเลิกเรียกนายว่าสโนไวท์ไหมหละ” เอ๊ะ เสียงนี้ไม่คุ้นนิหว่า ไม่ใช่เสียงของไอ้พี่โมบายด้วย ผมกับพี่โมบายมองหน้ากัน พร้อมกับหันไปที่ต้นเสียง โอ้แม่เจ้า หากไอ้พี่โมบายเป็นเทวดา ผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูตอนนี้ก็คงเป็นนางฟ้า ถ้าผมชอบผู้หญิงละก้อ ป่านนี้จีบไปแร้วววว
“เอ้า นึกว่าใคร หญิงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ไอ้พี่โมบายรีบลุกขึ้นยืน พร้อมกับเดินไปหาพี่หญิงทันที
“ก็มานานแล้วหละ เห็นอะไรต่อมิอะไรหมดแล้ว” พี่หญิงตอบไอ้พี่โมบาย แต่สายตามองมาทางผมอย่างไม่ลดละ ทำเอาผมต้องรีบหลบสายตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ชิส์ กรูไม่ผิดนิหว่า
“ว่าไงหละเรา อยากพิสูจน์ตัวเองไหม” พี่หญิงตอนนี้ค่อย ๆ เดินกอดอกมาทางผม น่ากลัวมั่กๆๆ
“แล้วหญิงจะทำให้น้องสโนไวท์ เอ้ย น้องมะขามทำยังไงหละ” ไอ้พี่โมบายรีบเปลี่ยนชื่อผมทันทีเมื่อเห็นสายตาอัมหิตจากผม
“ง่ายมากๆๆ ก็แค่ เป็นสมาชิกในชมรมนี้ แล้วก็ทำงานด้วยกัน”
“เฮ้ย” ผมกับไอ้พี่โมบายร้องออกมาพร้อมกัน
“ผมไม่กล้าหรอกครับ จะให้ผมออกไปยืนพูดหน้าทีวียังงั้นอะนะ ทำไม่ได้หรอก”
“น่านอะดิหญิง น้องมะขามเขาขี้อายจะตาย เขาจะทำได้หรอ” ไอ้พี่โมบายรีบพูดช่วยผม แต่มันเหมือนหลอกด่ากรูนิหว่า
“งั้นก็ตามใจ ถ้าอยากให้คนอื่น ๆ เรียกว่าน้องสโนไวท์ต่อไปก็ตามใจ” ทำไมเมิงต้องขู่กรูด้วยเนี่ย ชาติที่แล้วกรูไปทำเวรทำกรรมอะไรกับไอ้พวกพี่พวกนี้มาว้า คิดๆๆๆๆๆๆ เอาไงดีว้า เอาไงดีว้า
“ตกลงครับ ผมจะทำงานกับพวกพี่” เอาละสิกรู งานเข้าไอ้มะขามแล้ววว
-
เหอๆ....สู้ๆนะมะขาม
สู้เค้าลูก
หนูต้องทำให้ได้ o13 o13
-
เหอๆ...สู้เค้านะค้าบบ มะขาม ลบคำสบประมาทให้ได้...สู้ๆ o13 o13 o13
-
-*-*-.....
สนุกๆๆๆๆ
:laugh: :laugh:
-
มะขามสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แวะมาให้กำลังใจ
นู๋มะขามสู้ๆ นะจ๊ะ :m1:
ปล. คนแต่งก้อสู้ๆ นะคะ :o8:
-
อาจดังกว่าเดิม :laugh:
-
เอาใจช่วยนะ สู้ๆ
-
แปะ
แรก
มะขาม น่ารัก สู้ นะจ๊ะ
เรื่องน่าสนใจดีอ่ะ
ขยันอัพบ่อยๆ นะ
เป็นกำลังใจให้
-
เหอ ๆ พลาดแระ พ่อหนูสโนไวท์ ยุขึ้นงี้ก็เข้าทางพี่หญิงน่ะสิ :laugh:
-
ท่าทางยัยพี่หญิงเนี่ยยยยยยยยยยยย จะเป็นตัวแม่แน่ๆ 555
-
งานเข้า!!!
ชมรมคนหน้าตาดี หุหุ
:laugh:
-
:m4:ใคร ๆ เค้าอยากเข้าแต่ไม่ได้เข้า แต่น้องมะขามจะมาเล่นงานเขา กลับถูกชวนให้เข้าซะอย่างงั้น
หรือว่ามันเป็นกับดัก ของพี่หญิง :m28: ยังไง มะขามก็ตกปากรับคำไปแล้ว พิพสูจน์กันไปเลย :ped149:
เป็นกำลังใจให้ :L2: :bye2:
-
555+
1 ช้อนโต๊ะ
555+
-
:กอด1:
-
งานเข้าแล้วคับมะขาม :interest: :interest:
-
:m20:
-
ว้าว!~ เรื่องใหม่หรอค๊าฟฟ
นายDarkมาติดตามค๊าฟป๋ม
มะขามสู้ๆนะค๊าฟ
=^_^=
-
ม้ว่าเรื่องนี้จะมคนอ่านเพียงน้อยนิดก็ตาม แต่ก็ผมก็ดีใจนะครับที่ทุก ๆ คนสนุกกับนิยายแนวตลกเรื่องแรกที่ผมแต่งขึ้นมา
หวังว่าคงจะถูกใจนะครับ
]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]
หลังจากที่ปากพล่อย ๆ ของผมตอบรับคำเชิญชวน (หรือป่าวว้า) ของไอ้พี่หญิงไป ทำเอาผมเครียดเดินคอตก หางตูบกลับไปหาไอ้ลิงทันที
“เฮ้ย ไอ้มะขาม เมิงเป็นอะไรวะ”
“ไอ้ลิง ต่อจากนี้ ชีวิตของกรูจะไม่ได้สงบสุขอีกแล้ววว”
“อะไรของเมิงวะ ไอ้มะขาม”
“ก็พี่หญิงของเมิงอะ มาชวนกรูเข้าชมรมวิทยุโทรทัศน์อะ”
“จริงหรอวะ แล้วเมิงว่าไงวะ” ทำไมเมิงต้องดีใจขนาดนั้นด้วยเนี่ย
“กรูก็เลยต้องโอเครอะ แม่ง ชวนเชี่ยอะไรไม่รู้ เหมือนบังคับกรูเลย”
“เฮ้ย แม่งโชคดีวะ เขาอยากเข้ากันทั้งนั้นยังไม่ได้เข้าเลย เมิงโชคดีเป็นบ้าเลยวะ ปะ ไปฉลองกัน” ฮือฮือ โชคดีกะป๊ะเมิงเดะ โชคร้ายสิไม่ว่า แล้วกรูจะทำยังไงดีวะเนี่ย แต่ก็ดี กรูจะได้หาทางแก้แค้นได้สะดวก โหะๆๆๆ
“ไอ้ลิง งั้นกรูกลับบ้านก่อนนะ วันนี้เบื่อๆๆยังไงไม่รู้อะ” ผมบอกกับไอ้ลิงหลังจากเดินลงมาจากอาคารเรียนแล้ว
“เออ เดี๋ยวกรูจะไปเล่นฟุตบอลซะหน่อย ไม่ได้เล่นนานแล้ว แล้วกลับดีๆๆหละ พี่อสโนไวท์”
“ไอ้เชี่ย” ปากผมด่ามัน เท้ามันก็เตะมัน สมน้ำหน้า มาล้อเลียนคนอย่างไอ้มะขาม ต้องโดนอย่างนี้ ส่วนมันนะหรอ วิ่งคลำก้นป้อยๆๆ ไปยังสนามบอลโน้น แถมยังมีหน้ามายักคิ้วให้กรูอีก
“พี่มะขามใช่ไหมครับ” เสียงเล็ก ๆ เรียกชื่อผมไว้ขณะที่ผมกำลังจะเดินพ้นประตูโรงเรียน ดูจากตัวแล้ว คงจะเป็นเด็กมอต้น เพราะตัวยังเล็กอยู่เลย
“ใช่ครับ น้องมีอะไรหรอ” ผมถามกลับไปด้วยความงง เพราะถ้าหากสมองปลาทองอย่างผมจำไม่ผิดเนี่ย ผมไม่เคยรู้จักเด็กคนนี้เลย
“มีคนฝากมาให้ครับผม” พูดจบเจ้าเด็กนั่นก็ยัดเศษกระดาษใส่มือผม และวิ่งปร๋อไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ผมมองตามไอ้เด็กนั่นไปสลับกับเศษกระดาษในมือ เงยหน้าอีกทีผมก็ไม่เห็นไอ้เด็กนั่นแล้ว ผมจึงค่อย ๆ คลี่กระดาษออก
“มาหาที่ชมรมด่วน”
พี่หญิง
น่านๆๆๆๆ เอาแล้วไงกรู งานเข้าวันแรกเลย นี่กะว่าจะไม่ให้ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยใช่ไหมเนี่ย!! แต่ไอ้จะขัดคำสั่งประกาศิตนี้ก็คงยาก เพราะดูท่าทางแล้วไอ้พี่หญิงแสนสวยนี่คงเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ผมจึงค่อยๆๆเลื่อยตัวเองไปยังชมรม
พอถึงชมรมแล้ว คราวนี้ไม่ได้มีเฉพาะไอ้พี่โมบายกับพี่หญิงเท่านั้น แต่ยังมีพี่หนุ่มรวมอยู่ด้วย ดูจากท่าทางแล้วไอ้พี่หนุ่มคนนี่ท่าทางน่าคบที่สุดแล้ว
“มีอะไรหรอครับพี่”
“เอ้า ไอ้น้องสโนไวท์นี่ ไม่มีแล้วจะเรียกมาหรอ” เสียงไอ้พี่หนุ่มพูดขึ้นมา ขอถอนคำพูดที่พูดไปเมื่อกี้นะครับเพื่อน ๆๆ ว่าไอ้พี่หนุ่มน่าคบสุด ต้อง
เปลี่ยนเป็นว่า กวนตรีนที่สุดดีกว่า
“คืออย่างนี้ น้องสโนไวท์ เอ้ย น้องมะขาม” เสียงไอ้พี่โมบายลอยมากระทบโสตประสาทหู สะท้อนลงเส้นประสาทเท้า เกือบกระตุกเข้าปากไอ้พี่โมบาย
“คือว่าอีกสองอาทิตย์นี่ จะมีงานวันวาเลนไทน์ที่โรงเรียนจัดขึ้น พวกชมรมเราเลยคิดว่าจะจัดกิจกรรมพิเศษขึ้น” เออ ลืมไปเลย โรงเรียนนี้มันโรงเรียนคริสต์นิหว่า อิอิ น่าสนุกแฮะ กิจกรรมวันวาเลนไทน์”
“อยาเพิ่งฝันหวาน ฟังให้จบก่อน คือว่าพวกพี่นะจะจัดงานเซอร์ไพร์ส โดยจะสัมภาษณ์คู่รักของโรงเรียนสิบคู่ด้วยกัน และจะออกอากาศในรายการสะเก็ดโรงเรียนตอนเย็นนะ”
“อืม ก็น่าสนุกดีนะครับผมว่า”
“แต่มันง่ายขนาดนั้นก็ดีนะสิ” ไอ้พี่หนุ่มนี่พูดอะไรชอบมีลับลมคมใน
“คือว่า เรื่องนี้เราจะให้ยัยแก่ชะเอม อาจารย์ฝ่ายปกครองรู้ไม่ได้เด็ดขาด มิฉะนั้น ได้ถูกพักการเรียนแน่ๆๆ แต่ ชิส์ คิดว่าเราจะกลัวหรอ” เสียงพี่หญิง ฟังดูเหมือนให้ความเคารพอาจารย์ฝ่ายปกครองคนนี้มาก
“แล้วเราจะทำยังไงดีหละครับ” ผมยังไม่อยากโดนพักการเรียนนะครับ
“ก็ให้น้องมะขามเป็นพิธีกร คอยสัมภาษณ์ คู่รักทุกคู่นสิ โดยมีนายโมบายเป็นคนถือกล้อง” พี่หญิงคอยจัดแจงบอกคิวซะดิบดี แต่เล่นเอาผมเหงือแตกซิก
“หา ผมเนี่ยนะ” ผมรีบหันไปหาพี่โมบายเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ขานั้นก็ได้แต่ยักคิ้วกลับมาให้ ชิส์ ไม่ช่วยกรูเลย
“ทำไม่ได้หรอ” อย่าขู่ผมสิครับพี่หญิง
“เฮ้ยยยย น้องเขาไม่กล้าหรอก แกก็อย่าไปบังคับเขาสิว้า” ไอ้พี่หนุ่ม ถึงไม่พูดก็ไม่มีใครว่าใบ้หรอกนะ พูดออกมาแล้วไม่มีอะไรดีขึ้นเรย
“ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ ก็อย่าหวังเลยที่จะให้คนอื่นหยุดเรียกกว่า ไอ้หนูสโนไวท์” ไม่ใช่เสียงไอ้พี่หญิง และไอ้พี่หนุ่มครับ แต่เป็นเสียงไอ้พี่โมบายนั่นเอง ทำไมแค่นี้ต้องขู่กันด้วยวะ ที่กรูเป็นแบบนี้ก็เพราะใครหละ
“อยากให้คนดูถูกก็ตามใจ พวกพี่ไปละ” ไอ้พี่โมบายพูดจบ ก็พากันลุกออกไปทั้งสามคน เอาไงดีๆๆๆๆๆ
“เป็นก็ได้” งานที่สองเริ่มเข้าทันทีหลังจากที่ผมพูดจบ ทั้งสามคนหันควับ หยุดกึกทันที พร้อมกับยิ้มให้กันเหมือนว่าได้วางแผนอะไรไว้แล้ว นี่กรูจะมาแก้แค้นนะเนี่ย ทำไมต้องมารับกรรมด้วยว้า
“งั้นพรุ้งนี้มาทีชมรมเวลานี้ จะได้มาวางแผนกัน วันนี้พอแค่นี้ก่อน กลับบ้านไปได้แล้ว”
“ไม่มีสัญญาณตอบรับใด ๆๆจากผม อันเนื่องมาจากสมองสั่งการได้ถูกครอบงำโดยไอ้พวกสามคนโฉดนี้แล้ว
และแล้ววันรุ่งขึ้น เวลาเดิม ผมก็มาตามนัด ถึงแม้ว่าจะมาตรงเวลา แต่ผมก็เห็นไอ้พี่สามคนนี่นั่งอยู่ก่อนแล้ว จึงค่อย ๆ ทำตัวลีบๆๆ เดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่างอยู่ เหมือนรู้ว่าตัวเองจะต้องนั่งนี่
“เอาละ เริ่มประชุมได้” พี่โมบายสั่งการทันที ต่อจากนั้นก็เป็นคิวของไอ้พี่หญิงที่จะอธิบายแผนการต่าง ๆ ให้ฟังอย่างเมามัน ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ก็พอจะเข้าใจ จับใจความได้คร่าวๆๆว่า ผมจะต้องไปนัดไอ้พวกคู่รักสิบคู่ให้ไปเจอกัน ที่สวนสาธารณะในโรงเรียน โดยห้ามให้อาจารย์รู้เด็ดขาด พอถ่ายเสร็จ ก็จะเป็นคิวพี่หนุ่มตัดต่อ ส่วนไอ้พี่หญิงก็จะเป็นผู้กำกับ งานง่ายจริงๆๆเลยกรูเนี่ย
“เข้าใจไหมมะขาม” เสียงพี่โมบายค่อยๆ กระซิบถามผม
“แล้วถ้าอาจารย์มาละครับ จะทำยังไง” ผมหันไปถามไอ้พี่หญิง
“ก็วิ่งหนีให้ทันแล้วกัน” โหๆๆๆ ตอบได้หน้าตาเฉยมั่กๆๆๆ
“กลัวหรอ” ไอ้พี่โมบายกระซิบถามผมอีกแหละ
“อืม นิดหน่อยอะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่พาเราวิ่งเอง” เอ้า จะพากันร่วงนะสิไม่ว่า แต่ถึงอย่างไรผมก็กังวลอยู่ดีอะ
“เมื้อกี้พูดเล่น พวกพี่ผ่านมาได้หลายงานแล้ว ไม่เห็นโดนสักที งานนี้มีพี่อยู่ข้าง ๆ ไม่ต้องกลัว และอีกอย่าง มะขามจะได้พิสูจน์ตัวเองอย่างที่หญิงบอกด้วยไง” ผมเพิ่งเห็นไอ้อาการจริงจังของไอ้พี่โมบายก็วันนี้แหละครับ อาจจะเป็นเพราะว่าวันอื่น ๆ ความโกรธเข้าครอบงำ เลยไม่ค่อยได้สนใจ แต่ดูแล้วไอ้กลุ่มนี้เนี่ย มันก็ไม่ได้ร้ายกาจเหมือนที่คนอื่น ๆ ล่ำลือกัน อาจจะแค่เป็นตัวของตัวเองมากไปหน่อยแค่นั้นเอง แต่ต้องยอมรับเลยว่าพวกเขาตั้งใจกันมากๆๆทีเดียว
ผมหันไปหาพี่โมบาย ผมก็ได้รอยยิ้มกลับมา แล้วนี่ทำไมเราต้องเคลิ้มด้วยวะเนี่ย!!!!
เย็นนั้นผมกลับบ้านเอาซะค่ำเลย เจอคุณหญิงแม่นั่งหน้ามุ่ยอยู่หน้าบ้าน
“เอ้า แม่ มานั่งทำอะไรตรงนี้อะ ไม่กลัวยุงหามหรอ”
“ฉันมานั่งคุยกับลูกฉันอยู่” เฮ้ย ก็ผมนี่หน่าลูกแม่
“ไหน ก็ผมไม่ใช่หรอครับ แล้วผมก็เพิ่งกลับ แล้วไม่ใช่ผมแล้วจะเป็นใครหละ”
“ก็นั่นไง ยืนอยู่โน้น คุยสนุ้กสนุก” ผมหันไปตามมือที่แม่ผมชี้ โอ้ยตรูจะบ้าตาย นั่นมันต้นมะขามที่พ่อผมปลูกเอาไว้ตอนผมเกิดนิหน่า
“อย่าบอกนะว่าแม่คุยกับต้นมะขามเนี่ย” นี่แม่ตรูบ๊องไปแล้วหรอเนี่ย
“ก็ลูกฉันไม่สนใจฉันนิ ฉันก็เลยต้องคุยกับต้นมะขามนี่แหละ” ถ้าสาว ๆ งอนจะไม่ว่าเลย นี่อายุจะปาเข้าเลขห้าแล้วนะเนี่ย
“โอ้ๆๆๆๆๆ นิ่งเตะ นิ่งเตะ” ต้องปลอบ ไม่งั้นเดี๋ยวไม่มีเงินไปโรงเรียน
“ไม่เอาละ ไม่เล่นดีกว่า ปะ ไปกินข้าวดีกว่า”
“หา แม่ทำอาหารอีกแล้วหรอ” เหวอ แล้วจะกินได้ไหมเนี่ย
“นี่ น้อยๆๆหน่อย ฉันซื้อมาหรอกยะ”
“เฮ้ย ค่อยยังชั่ว” ผมแอบถอนหายใจเบาๆๆ
“นี่ ฉันได้ยินนะ” โห หูดีอีกด้วย
“ป่าว ค้าบบบบบบ” ผมกอดคอแม่พากันเดินเข้าบ้าน เพื่อไปกินข้าวด้วยกัน ลืมเรื่องทุกข์ใจไปจนหมด วันนี้คงต้องกินข้าวกันสองคนเหมือนเดิมครับ เพราะว่าพ่อไปราชการต่างจังหวัด นี่แหละน้า ลูกราชการอย่างผม
-
อิอิ มะขาม ชวนชื่น
-
น่าร๊ากกกกกกกก
-
เจ้ามะขามก็ยังยุง่ายเหมือนเดิม o7
-
:t3:>>>มาลงช้าอ่ะ อยากอ่านต่อ
เมื่อไรมะขามจะเสียตัวเนี่ย(ฮ่าๆๆๆๆๆ)
-
สู้ๆนะมะขามมมมม..... :a2: :a2:
-
ชอบคุณแม่ เห็นทัพพีเป็นช้อนโต๊ะ :m20:
รอน้องสโนไวท์เป็นพิธีกร จะเป็นยังไงน้า
แอบให้กำลังใจคนแต่งนะค่ะ :L2:
-
น้องมะขามน่ารักจัง :o8:
-
>>>มาต่อได้ยัง รอจนเหงือกแห้งแล้ววว :t3:
-
มะขาม สู้ๆ... o13 o13 o13
-
:laugh3: ที่มะขามมันเป็นงี้นี่ สงสัยเลือดแม่รองเน่อะ ต๊อง ๆีพอกัน
-
น่ารักดีคับ
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
งานเข้าของน้องมะขาม
1. ถ่ายงานวันวาเลนไทน์ o7
2. พี่โมบาย :o8:
-
เช้าวันรุ่งขึ้นผมไปเรียนตามปกติ พอเข้าไปนั่งในห้องเรียน เก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว ไอ้ลิงก็วิ่งเข้ามาลากผมให้วิ่งออกไปนอกห้อง
“เฮ้ย ไอ้ลิง เมิงลากกรูออกมาทำไมวะเนี่ย ค่อยๆๆเดินก็ได้” ไอ้เชี่ย กรูเจ็บนะเว้ย เบาๆๆก็ได้ กรูไม่ใช่ตุ๊กตาล้มลุกนะเมิง
“ไม่ได้เว้ย เมิงออกมานี่เลย ตามกรูมานิ เมิงนี่ ดังใหญ่แล้วนะ”
“อะไรของเมิงวะ” ไอ้ลิงมันลากผมเดินตรงไปที่บอร์ดกลางของโรงเรียน
“กรูหายใจไม่ออก” ไอ้นี่ล็อคคอกรูนะแน่นเลย
“นี่ไง ดังสมใจเมิงแล้ว 5555”
“ตายห่า” ผมนึกคำอุทานไม่ออก นอกจากคำนี้คำเดียว เพราะว่าตอนนี้ที่บอร์ดมีรูปของผมอยู่ พร้อมข้อความข้างล่างว่า
“สมาชิกหมายเลข 05 ของชมรมวิทยุโทรทัศน์ แห่งโรงเรียน XXXX”
นี่ดูเผิน ๆ เหมือนประกาศจับกรูเลยนะนั่นอะ ผมมองไปรอบๆ เห็นคนอื่น ๆ มุงดูบอร์ดสลับกับมองหน้าผม พร้อม ๆ กับเสียง หนูสโนไวท์ดังขึ้นไปทั่ว ทำเอาผมหน้าแดงวูบวาบด้วยความอาย
“นี่ใครเอามาติดวะ” ผมตามไอ้ลิง พร้อมกับพยายามเอาตัวเล็ก ๆ ของผมบังบอร์ดไว้ไม่ให้คนอื่นเห็น
“คงเห็นพี่หญิงละมั้ง” ไอ้ลิงตอบผม
“งั้นเดี๋ยวกรูมานะ” พอพูดจบ ผมก็วิ่งปรู๊ดไปยังชมรมทันที แหมๆๆ อยู่กันครบทีมเลย คิดไว้แล้วว่าต้องอยู่ที่นี่
“นี่มะขาม มาก็ดีแล้ว มาเอารายชื่อคู่รักนักเรียนที่เราจะสัมภาษณ์ไป” พูดจบพี่มะขามก็โยนกระดาษปึกนึงมาให้ ในนั้นมีรายชื่อ และห้องที่อยู่ รวมแล้ว 20 คน เป็นสิบคู่พอดี
“หน้าที่ของเธอ คือไปแอบนัดเด็ก ๆ เหล่านี้ให้ไปตามนัดในวันอาทิตย์หน้า เข้าใจไหม” โอ้โห..พี่หญิงสุดยอด ไปเอารายชื่อนี่มาจากไหนเนี่ย
“มีปัญหาอะไรไหม” พี่หญิงหันมาถามผม
“ไม่มีครับ” ใครจะกล้ามีหละ หันไปหาพี่หนุ่มก็ไม่สนใจ พอหันไปหาไอ้พี่โมบาย มันก็ยกนิ้งโป้งให้ อิอิ ไม่ชอบ แต่รู้สึกดีจัง
กลางวันวันนั้น พอผมกินข้าวเสร็จก็รีบวิ่งไปยังห้องต่าง ๆ ที่พี่หญิงจดรายชื่อให้ จะให้ไอ้ลิงไปช่วย ก็โดนห้าม เพราะว่าเดี๋ยวความลับถูกเปิดเผย
ผมใช้เวลาประมาณเกือบชั่วโมงในการวิ่งไปยังห้องต่าง ๆ เพื่อนัดแนะคู่รักจนครบ
“แม่ง ทำไมพวกนี้มันกล้ากันวะ ถ้าเป็นเราคงไม่กล้าหรอก เฮ้ย อย่าว่าแต่ไม่กล้าเลย แฟนก็ยังไม่มีกะเขาสักที หลังจากวิ่งรอกไปยังห้องต่าง ๆ เสร็จแล้วก็กินเวลาเข้าเรียนไปเกือบครึ่งชั่วโมง ก็เลยตัดสินใจไม่เข้าดีกว่า คิดได้ดังนั้นเลยตัดสินใจเดินไปยังสวนสาธารณะในโรงเรียน ซึ่งเป็นสถานที่ ๆ คู่รักทั้งสิบคู่จะมาถ่ายทอดความรู้สึกกัน ดู ๆ ไปแล้วก็เป็นสถานที่เหมาะทีเดียว เพราะข้างในสวนนี้ค่อนข้างเงียบสงบ เต็มไปด้วยดอกไม้ที่ถูกประดับไว้อย่างสวยงาม ตรงกลางของสวนก็มีน้ำพุใหญ่ รายล้อมไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ เหมาะสำหรับคู่รักจะมาพลอดรักกันจริงๆๆ
“จ๊ะเอ๊”
“ตาเถร ตกๆๆๆๆๆๆๆๆ” ใครวะมาจ๊ะเอ๊ตอนนี้ หลุดอุทานอะไรออกมาก็ไม่รู้
“5555555” หันไปหาต้นเสียงก็ได้เจอกับไอ้พี่โมบายสุดหล่อมาอีกแล้ว วันนี้ไม่มีกล้องทีวีแหะ แต่ว่าในมือมันถือกล้องถ่ายรูปมาด้วย
“ขำไร” ชิส์ งอน
“ป๊าว ไม่ได้ขำ” นี่ขนาดเมิงตอบกรู ปากเมิงยังหัวเราะอยู่เลย แล้วบอกว่าไม่ได้ขำ
“งอน เป็นเด็ก ๆ ไปได้ มา เดี๋ยวถ่ายรูปให้” ว่าแล้วมันก็ยกกล้องขึ้นแนบกับตา ดูแล้วเป็นภาพที่น่ารักมากๆๆ ส่วนผมพอนึกขึ้นได้ว่าจะโดนมันถ่ายรูป ก็
รีบก้มหน้าวูบด้วยความอาย รีบยกมือขึ้นปิดกล้องพันลวัน
“เอ้า มะขาม เป็นอะไร ไม่เห็นต้องอายเลย พี่ไม่เอาไปขายหรอก”
“เปล่า ไม่ได้อาย เพียงแค่ไม่อยากถ่าย เท่านั้นเอง” ไอ้พี่โมบายเดินเข้ามาหาผม พร้อมกับเอามือขยี้หัวผมเบาๆๆ
“เรานะโตแล้วนะ ทำไมถึงยังขี้อายอยู่อีก รู้ไหม การที่เราก้มหน้าตลอดอะ มันทำให้เราพลาดอะไรดีๆๆในชีวิตไปเยอะเลยนะ รู้ไหม “
พูดจบพี่โมบายก็ค่อย ๆดึงผมนอนลงกับพื้นม้านั่งและนอนลงมาข้าง ๆ
“ดูสิ ถ้าเราเงยหน้าขึ้นนะ เราก็จะได้เห็นท้องฟ้าสวยๆๆ ดอกไม้หลาย ๆ ดอก นกบินไปมา วิเศษดีออก” ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าไอ้พี่โมบายเนี่ยมีอารมณ์ศิลปินเหมือนกันนะเนี่ย ดวงตาของพี่โมบายที่จับจ้องไปยังเบื้องบนเนี่ย ดูแล้วรู้เลยว่ากำลังมีความสุขมากๆๆ ตาโต ๆ รับกับคิ้วเข้มๆ ริมฝีปากที่ได้รูป จมูกที่โด่งเป็นสัน กับใบหน้าเรียวๆๆ ที่ผมชอบพี่โมบายเข้าแล้วหรือเนี่ย!!!
“มองหน้าพี่ทำไม หือ” อ้าว ดันรู้ตัวอีก
“แล้วพี่ไม่มีเรียนหรอคับ” มันจะรู้ไหมเนี่ยว่าตรูเปลี่ยนเรื่อง
“มี แต่อยากโดดอะ แล้วเราหละ อย่าบอกนะว่าโดดเหมือนกัน ไม่ดีนะ รู้ไหม” อี้ ว่าแต่เขา ไม่ได้ดูตัวเองเลย
“เอางี้ ไหนๆๆ เราก็โดดด้วยกันทั้งคู่แล้ว เรามาซ้อมสัมภาษณ์กันดีกว่า” พูดจบพี่โมบายก็ลุกขึ้นยืนปัดกางเกงก่อนที่จะยื่นมือมาให้ผมจับและดึงให้ลุกขึ้นยืนเหมือนกัน ผมก็สนองความหวังดีนั่นด้วยการเอื้อมมือไปจับพี่โมบายเพื่อยันตัวเองลุกขึ้น แต่ทว่า ไอ้พี่โมบาย ผู้กวนตรีน กลับปล่อยมือผม ขณะที่ผมยังค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ ผลที่ออกมานั้นทำให้ก้นนิ่มๆๆของผมกระแทกลง จ้ำเบ้าบนพื้นหญ้าอย่างจัง
ฝากไว้ก่อนนะเมิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
หึหึ ผมก็คงจะทำได้แค่ร้องด่าพ่อ ล่อแม่มันอยูในใจเท่านั้นหละครับ ส่วนไอ้เจ้าต้นเหตุนะหรอ ยืนหัวเราะเป็นตัวโจ๊กเกอร์อยู่นู้นนะ
“เอาหละ พร้อมหรือยัง” พอหัวเราะเสร็จแล้ว ไอ้พี่โมบายก็เปลี่ยนเป็นโหมดเครียดขึ้นมาทันที ยืนเต๊ะท่า ในมือทำท่าถือกล้อง
“พี่ทำอะไรอะ” ผมถามออกไปอย่างงง เมื่อเห็นท่าทางประหลาดๆ ของไอ้พี่โมบาย
“เอ้า พี่ก็แบกกล้องไว้ไงหละ เห็นไหม” ไหนกล้องของเมิงวะ
“ไม่เห็นอะ” กรูมีวิธีแก้แค้นเมิงแร้วววววว
“งั้นมะขามก็จินตนาการหน่อยดิ อิมเมจิ้น อะ รู้จักไหม อิมเมจิ้น”
“รู้จักดิ ทำไมจะไม่รู้จัก แล้วว่าแต่พี่จะไปซื้อซีดีเพลงอะไรที่นั่นหรอ”
“ไอ้บร้า” เสียงพี่มะขามตะโกนออกมาอย่างคนขัดใจ หุหุ กรูก็แกล้งโง่ไปยังงั้นเองนั่นแหละเมิง หุหุ
-
ปาดป่าวนิ จบตอนอ่ะยางงงงง
หลงรักนายโมบายซะแล้ว มะขามน้อย :oni2:
-
โมบายน่ารักจังเลยยย :m1: :m1:
:L1: :L1: :L1:กำลังใจให้คนแต่งนะ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L2::L1: :L2: :L2 :L1: :L1: :L1:
ให้ด้วยคน.....หุหุ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L1: :L1: :L1
:m1: :m1:
-
ว่าแล้วว่า
ต้องมีบางอย่างกับพี่โมบาย :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แหย่ๆกันไปมาแบบนี้ สงสัยงานนี้กว่าจะรักกันคงอีกนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:เฮ้อ: ทั้งพี่โมบาย ทั้งพี่มะขาม เอาไงกันแน่ค๊าฟฟ
-
พี่โมบาย กะ น้องมะขามน้อย ทำไมยังไปไม่ถึงไหนเลยอ่ะ ทำงี้พี่เสียใจนะ o7
-
พี่โมบายแอบน่ารัก โรแมนติคนะเนี่ย
-
พี่โมบายตามมาเป็นเจ้าทีเลย ไปไหนก็เจอ
-
:laugh: :laugh:ขำดีแท้
-
ขอขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ และหวังว่าจะเป็นกำลังใจให้ผมต่อไปเรื่อยๆๆนะครับ
ช่วงนี้ยุ่งเรื่อง Thesis แต่จะพยายามนำมาลงให้เร็ว ๆ นะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
“งั้นเอาไงดีอะ” ไอ้พี่โมบายท่าทางจะคิดหนัก ผมเลยเสนอไปว่า
“พี่ครับ ลังไม่ตรงนั้นอะ มันเหมือนกล้องทีวีเปี๊ยบเลยยยยย ผมว่าถ้าพี่แบกไอ้นั่นแทนกล้องอะนะ ผมต้องเล่นได้เนียนแน่ๆๆ” อิอิ กรูจะเนียนให้นานๆๆเลยเมิง
“หา ไอ้ลังนั่นอะนะ มันเหมือนตรงไหนวะ” มันเหมือนตรงที่มันหนักอะดิวะ ไอ้โง่ๆๆๆๆ
“เออน่า เหมือนก็เหมือน ไม่งั้นผมเล่นไม่ออกไม่รู้ด้วยนะครับ” ทำหน้าละห้อยไว้ ไอ้มะขาม
“เออ ก็ได้ แป๊บ เรื่องมากฉิบ” ไม่ต้องบ่นๆๆๆ ตากรูแร้วววว
“พร้อมยังครับพี่” ผมถามพี่โมบาย ขณะที่มันพยายามแบกลังไว้บนบ่า ท่าทางจะหนักไม่เบาเลยนะนั่น เห็นมันบ่นไปแบกไป ไม่ใช่ชิมไปบ่นไปนะครับ อันนั้นเสียงไปนิด
“ครับ ๆๆ พร้อมแล้วก็ได้” และแล้วผมก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดใส่แอคติ้งให้เหมือนชาญชัย กายสิทธ์ นักข่าวมือฉมัง แต่ก็พูดไปขำไปกับลีลาการแบกกล้องของไอ้พี่โมบายที่ดูแล้วคงเป็นกล้องที่หนักที่สุดในโลก ไอ้พี่โมบายก็บ้าจี้ทำตามผมซะด้วย 5555 นี่แหละครับเคล็ดลับของแม่ที่บอกว่า อย่ายอมใคร แม้ว่าเขาจะอ่อนแอกว่า หุหุ (ดูเป็นคนดีจริงๆๆ) แม่ตรูก็ช่างสอน
“เออ..พี่ว่าเราพักก่อนก็ได้นะ พี่กลัวว่าเราจะเหนื่อย” หุหุ พี่โมบายเสนอกับผมว่าจะให้ผมพักเหนื่อย เพราะว่ากลัวผมเหนื่อย
“แต่ผมยังไม่เหนื่อยเลยครับ” ก็ยังไม่เหนื่อยจริงๆๆอะ
“แต่พี่อยากให้เราพักอะ” ไอ้พี่โมบายพูดไปหอบไป
“โอเคร ๆๆๆ งั้นพักก็ได้ครับ” อิอิ หลังจากที่ผมลองซ้อมพูดอยู่กับลังไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมง ผมกับพี่โมบายก็นั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ในสวนนั่นแหละ ดูๆๆ แล้วผมก็ทำได้นิหน่า และคิดว่าทำได้ดีเสียด้วย อาจจะเป็นเพราะว่าไม่ได้อยู่ต่อหน้าคนเยอะๆๆเลยมั้ง
ใครกันแน่ฟะที่เหนื่อย ดูดี หอบเป็นหมาวิ่งกัดยางรถเลยนะนั่น ด้วยความสงสาร ตามที่แม่เคยบอกไว้ว่า “จำไว้นะลูก เราควรให้ความปราณีกับคนที่ทำร้ายเรา เผื่อว่ามันจะเห็นใจ จะได้ไม่ทำร้ายเราอีก” ตอนนี้ผมจะงัดปรัชญาข้อนี้ออกมาใช้ครับ แม่ผมนี่ช่างฉลาดจริงๆๆ ผมเลยวิ่งปรู๊ดดดดดไปซื้อน้ำมาสองขวด ขวดนึงยื่นให้พี่โมบาย อีกขวดนึงไว้กินเอง เฮ้อ มีความสุขดีแท้หนอเรา
“ขอบใจมากนะ” ไอ้พี่โมบายพูดขึ้นมา หลังจากก่อนหน้านี้นั่งหอบอยู่
“เรื่องไร”
“น้ำนี่ไง”
“เปล่า ไม่ได้ให้ฟรี 10 บาท เอามา”
“โห งกวะ งั้นเดี๋ยวเลี้ยงข้าวเลยอะ”
“อืม...ก็ดีเหมือนกันคับ ไม่เอาแล้ว 10 บาท เลี้ยงข้าวดีกว่า” อิอิ กำไรเยอะดี
อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงออดสัญญาณหมดเวลาวิชาแรกของตอนบ่ายดังขึ้น พี่โมบายได้ทีเลยพูดกับผมว่า
“วันนี้ซ้อมแค่นี้แหละ พอแล้ว เก่งเหมือนกันนะเรา” อิอิ เมิงเหนื่อยอะดิ
“ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปเข้าเรียนก่อนนะครับ” ได้แก้แค้นแล้วสบายใจ สบายตัวแล้วครับ
“แล้วอย่าลืมไปเขียนประเด็กคำสัมภาษณ์ที่จะเขียนมาด้วยนะน้องมะขามป้อม”
“มะขามเฉยๆๆ ครับ มะขาม ไม่ใช่มะขามป้อม เดี๊ยะๆๆๆ”
พอผมหันหลังจะเดินกลับไป พี่โมบายก็เรียกผมเอาไว้
“แล้ววันจริง Take off เลยนะ” พี่โมบายพูดจบ แล้วเดินไปอีกทาง คงจะไปเรียนเหมือนกัน เดินไป ทุบไหล่ไป ท่าทางจะเมื่อย 555555
“ว่าแต่ว่า ไอ้ Take off คืออะไรวะ” ไอ้จะถามเพื่อนก็กลัวมันหาว่าเราโง่
“เก็บไว้ถามแม่ดีกว่า”
“ไอ้มะขาม แกหายไปไหนมาวะ ฉันตามหาซะทั่ว” ไอ้ลิงมันทักผม เมื่อผมเดินไปนั่งรอเรียนวิชาต่อไปใกล้ๆๆมัน
“แน่ใจหรอ ว่าเมิงตามหายกรู” พูดจบไอ้ลิงก็ทำหน้าแหยๆๆ
“กรูว่าแล้ววว คนอย่างเมิงหรอ จะตามหากรู”
“แต่กรูก็เป็นห่วงนะเว้ย” ผมเห็นมันกินกูลิโก๊ะ ป๊อกกี้อยู่ก็เอื้อมมือไปหยิบมากินบ้าง แต่ก็โดนมันตีมือกลับมา มันบอกว่ามีคนให้มันมา
“เมิงนี่ท่าทางจะมีพิรุจน์ขึ้นทุกวัน” แต่มันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนที่ผมจะเงียบไปเมื่อครูคนสวยเดินเข้าห้องเรียนมา
เมื่อถึงตอนเย็น เวลาเลิก ผมก็รีบกลับบ้าน เข้าบ้านได้ก็เจอหม่อมแม่ดักหน้าบ้าน
“มีอะหรอครับ หม่อมแม่”
“มีดิ” ดูจากสีหน้าของแม่แล้ว คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆๆ และที่สำคัญ มันคงเป็นเรื่องที่ไม่ดีสำหรับผมด้วย
“เมื่อกี้ ป้าดาโทรมาหาหม่อมแม่ เอ้ย โทรมาหาแม่ บอกว่า ลูกสาวเขามีแฟนแล้วนะ เป็นถึงลูกชายเจ้าของที่ดินสองร้อยไร่ แม่ละโมโห้ โมโห ดันมาชิงตัดหน้าเราซะได้ แล้วเมื่อไหร่ เราจะมีแฟนกะเขาบ้าง”
นั่นไงหละ กรูว่าแล้วว ก่อนอื่นผมขอบอกเพื่อน ๆ ก่อนนะครับว่า ป้าดากับแม่ผมนะ เป็นญาติที่ไม่ค่อยถูกกันซะเท่าไหร่ ป้าดาเป็นลูกติดของพ่อ ส่วนแม่ผมเป็นลูกติดของแม่ แล้วพ่อป้าดา กับแม่ผมมาแต่งงานกัน ป้าดากับแม่ผมก็เลยต้องมาเป็นพี่น้องกันโดยปริยาย
เรื่องมันเกิดขึ้นสมัยที่แม่ผมกับป้าดายังเด็ก ๆ ทั้งคู่แข่งกันทุกเรื่อง ทั้งเรื่องเรียน และเรื่องอื่น ๆ
วันหนึ่งหลังจากประกาศผลสอบ ป้าดาวิ่งเข้ามาบอกแม่ว่า ป้าดาสอบที่หนึ่ง แม่ผมวิ่งเข้ามาบอกแม่ของตัวเองพร้อมหัวเราะว่า
“พี่ดานะโง่มากๆๆเลยนะคะคุณแม่ หนูสอบได้ที่ 35 ยังไม่คุยเลย เห็นไหม เลขเยอะกว่าเป็นไหนๆๆ โหะๆๆ”
ไม่ว่าคุณยายจะอธิบายให้ฟังอย่างไร แม่ผมก็ไม่เข้าใจ ยังคงนึกมาตลอดจนถึง ปัจจุบันว่ายังไง การได้ที่ 35 ยังไงก็เหนือกว่าคนได้ที่ 1 อยู่ร่ำไป ดังนั้น ผมจึงค่อนข้างสบายใจ เมื่อผลสอบของผมออกมา เพราะว่าผมไม่เคยสอบได้เลขตัวเดียวเลย สร้างความภูมิใจให้หม่อมแม่ผมมากๆๆ หุหุ
คุณแม่กับป้าดาแข่งกันแม้กระทั่งเรื่องการแต่งงาน การที่ป้าดาแต่งงานก่อน สร้างความไม่พอใจให้กับคุณแม่ผมมากๆๆ แม่ผมจึงได้ไปขอคุณพ่อแต่งงาน หวังให้ทันกับป้าดา ในที่สุด ทั้งป้าดาและคุณแม่ก็ได้แต่งงานวันเดียวกัน ปัญหาจึงไม่เกิด และเมื่อป้าดาคลอดลูกคนแรก แม่โกรธคุณพ่อหัวฟัดหัวเหวี่ยง ว่าทำไมไม่เร่งทำผมให้เร็ว ๆ กว่านี้ เห้อ แม่หนอแม่ เรื่องแบบนี้มันเร่งกันได้ด้วยหรอเนี่ย
และเนี่ยแหละ คือสาเหตุที่ที่คุณแม่โมโห ที่ลูกสาวของป้าดามีแฟน และพาลมาลงที่ผมด้วย โมโหผมใหญ่ ว่าทำไมผมถึงไม่มีแฟน และบังคับให้ผมหาแฟนให้ได้เหมือนลูกสาวป้าดาด้วย อย่างน้อยแฟนผมก็ต้องมีที่ดิน สองร้อยหนึ่งไร่ ให้มากกว่าแฟนลูกสาวป้าดาหนึ่งไร่ก็ยังดี แล้วนี่กรูจะไปหาที่ไหนวะเนี่ย อย่างน้อ
“แล้วผมจะพยายามครับ” ผมรับปากไปส่งๆๆเมื่อหม่อมแม่ของผมบังคับให้ผมมีแฟน ตัวกระเปี๊ยกยังกะลูกหมายังเรา ใครจะมาเอาเป็นแฟนวะเนี่ย
“เออ ๆ คุณแม่ครับ ผมมีเรื่องจะถามหน่อย” ผมถามคุณแม่ขณะที่เรานั่งทานข้าวกล่องกันหน้าทีวีสองคน ส่วนแม่กำลังอ่านไทยรัฐ คอลัมน์ มาลัยเสี่ยงรักอยู่ หวังว่าคงไม่ส่งภาพของผมคาดแถบดำเข้าไปหาลุงหนวดหรอกนะ
“มีอะไร หาแฟนได้แล้วหรอ” กำ!!~ นี่หัวแม่ตอนนี้คิดแต่เรื่องนี้หรอเนี่ย
“เปล่าครับแม่ ผมอยากถามว่า ไอ้คำว่า เทคออฟ นี่ มันหมายถึงอะไรครับ”
“อืม......เทคออฟหรอ” แม่ทำท่าคิดหนักเหมือนพวกเด็ก มอปลายทำข้อสอบแอดมิชชั่น
“คงจะคล้าย ๆ เลย์ออฟละมั้ง เห็นพ่อลูกพูดบ่อย ๆ เทคออฟ เลย์ออฟ อะไรทำนองเนี่ย”
“เลย์ออฟหรอ....แล้วมันแปลว่ะอะไรหรอครับคุณแม่”
“เห็นพ่อพูดว่าประมาณไล่ออกนั่นแหละ” เฉลยเสร็จแล้วก็หันไปใส่ใจกับลุงหนวดต่อไป
“ไล่ออกหรอ...นี่เราจะถูกไล่ออกจากชมรมหรอเนี่ย”
-
ฮ่าๆๆ แม่มะขามนี่ฮาได้ใจเจรงๆ :m20: รึว่าฮาทั้งแม่ทั้งลูกหว่า อิอิ :m20:
-
:t2:>>>อ่านเรื่องนี้ทีไร ได้ความติ่งต๋องกลับบ้านทุกที ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาลงอีกน่ะครับบบ มะขามกับโมบาย ...
-
คุณพี่มึนกะคุณแม่น้องมะขามม๊ากมากค่ะ โอยจะเป็นลม ขอยาดมหน่อย o2
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจกะแม่ลูกคู่นี้จริง ๆ :เฮ้อ:
-
เออ...............งานนี้จะวายวอดก็เพราะคุณแม่เนี่ยแหละครับ 555
-
:laugh: :laugh: :laugh:...แม่ลูก...คู่นี้นี่โดนใจมั่กๆเยยค้าบบ...อิอิ
-
แม่ลูกคู่ฮา
-
เอิ่ม คิดไงมาถามหม่อมแม่เนี่ย เก็บกลับไปถามคนในชมรมดีกว่านะหนุ :laugh:
-
ฮา น้องมะขาม จบ
-
แม่ลูกคู่นี้ ฮาดีจริงๆๆๆ
-
:m20:ฮาได้อีกเอาสิน่าคุณแม่กับคุณลูกคู่นี้ :laugh:
-
เอ้า ฮากันทั้งแม่ทั้งลูก
:m20: :m20:
-
สุดๆอ่ะ............ :oni2:
-
พรุ้งนี้เป็นวันหยุดครับ ที่ว่าหยุดเพราะว่าเป็นวันเสาร์ หุหุ ไม่เห็นจะต้องบอกเลยเนอะ ผมเลยนอนดึกได้นิดหน่อย ก็เลยมานั่งนึกคำถามที่จะใช้ในวันจันทร์ที่จะถึงนี้ ตื่นเต้นครับ ตื่นเต้น เพราะว่าไอ้ผลงานชิ้นนี้จะเป็นตัวชี้วัดว่าผมจะถูกเทคออฟหรือว่าไล่ออกหรือเปล่า หลังจากที่แอบนั่งเศร้ามานาน ก็มาฮึดและมีกำลังใจ ด้วยปรัชญาการดำเนินชีวิตของคุณแม่อีกแล้วว่า...
เดินหน้า...เดินไป
ไปไกลไกล...อย่าถอยหลัง
ไม่ต้องกลัว...หากพลาดพลั้ง
เพราะนั่นแหละ...คือพลังของเราเอง...เอย
ผมกำลังเคลิ้มกับไอ้กลอนของคุณแม่ดีๆๆ แต่ก็มาสะดุดตรงคำว่า “เอย” นี่เอง หุหุ แมผมคงคิดว่ากลอนทุกกลอนต้องมีคำว่า “เอย” ตามหลังละมั้งครับเนี่ย
เอาหละ เข้าเรื่องกันต่อ ด้วยกลอนบทนี้แหละ ทำให้ผมฮึดขึ้นมา และอยากเดินหน้า ไปให้ไกลๆๆ ตามที่คุณแม่บอกไว้
“เอ้ จะถามชื่อดีไหมน้า.....” อืมมมมม น่าจะใช้ได้
“เอ๊ะ หรือว่าจะถามว่าซื้อขนมอะไรให้หรอ ถึงเป็นแฟนกัน....” ไอ้มะขามบร้า เขาไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ จะได้เอาอมยิ้มมาล่อ เปลี่ยนๆๆๆๆ
“อ๊ะ หรือว่าจะถามว่า ได้กันอะยัง” อี้ เขิล ไม่กล้าถามหรอก
“เอ๊าะ จะถามว่าคนกันมานานแล้วหรือยัง” อือออออ อันนี่น่าจะใช้ได้
และแล้วหลังจากผ่านไปชั่วโมงครึ่ง ผมก็ได้คำถามมาประมาณ สิบคำถามเห็นจะได้ หุหุ แต่ไอ้ที่ฆ่าทิ้งนะมีเป็นร้อยคำถามเลย ก็คนมันไม่เคยสัมภาษณ์นิหว่า
หลังจากได้บทสัมภาษณ์แล้ว สิ่งที่จะต้องซ้อมก็คือ การพูดและการออกเสียง นั่นมันหมายถึงอิมเมจของเราเลยนะนั่นอะ
“อะแห่ม อะแห่ม สวัสดีครับ กระผม นายธนา....” อืมๆๆๆ ผมทำท่าเลียนแบบ ยอดรัก สลักใจ แต่ว่า ไม่เหมาะ ไม่เหมาะ
“โหะๆๆๆๆ หวัดดี เพื่อนๆๆ อันตัวกระผม มีนามว่า....” อันนี้ก็ลิเก๊ ลิเก
“เฮ้ย ยังงั้นก็ไม่ดี งั้นโง้นก็ไม่ดี งั้นงู้นก็ไม่ดี ยังไหงๆๆๆ ก็ไม่ดี แล้วจะเอาไงวะเนี่ย ไม่ได้สิ ไม่ได้ เราจะมาท้อใจไม่ได้ ไม่งั้นเราจะถูกเทคออฟนะ คิดไปคิดมา ก็พลางคิดถึงกระจกวิเศษของตัวเอง เฮ้ยยยย ถ้าวันนั้นมันไม่แตกนะ ป่านนี้เราก็คงกล้าทำอะไรๆๆๆ ได้เยอะกว่านี้แล้วแน่ๆๆ
ผมทรุกตัวลงนั่งบนเตียงอย่างอ่อนแรง อ่อนใจ
“นี่เราจะไม่มีวันกล้าด้วยตัวของเราเองเลยหรอวะเนี่ย”
“เฮ้ย...เฮ้ยยยยยยยยยย ...เฮ้ยยยยยยยยยยยย” เสียงถอนหายใจผมดังขึ้นเรื่อยๆๆ
“นอนดีก่า คิดไปก็กลุ้มใจ อิอิ”!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ลูกมะขาม ลูกมะขามมมมมมมมมม ลูกมะขามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ผมได้ยินคุณแม่เรียกตั้งแต่มะขามแรกแล้วหละครับ แต่วันนี้วันหยุดนิหน่า ขอนอนต่ออีกหน่อยละกัน
“ลูกมะขามมมมมมมมมม มีผู้ชายมาหาแนะ”
พอได้ยินว่าผู้ชายมาหา ผมสะดุ้งโหยง ยันตัวขึ้นจากเตียงทันทีเหมือนติดสปริงเอาไว้
“ผู้ชายหรอ ใครอะ ใครวะ” ผมแน่ใจว่าในกรุงเทพผมไม่มีเพื่อนคนไหนที่สนิทพอจะมาเที่ยวบ้านในตอนเช้าตรู่เช่นนี้หรอก
ผมใช่เวลา 5 นาทีในการแปรงฟัน ล้างหน้าล้างตา และวิ่งปรู๊ดดด ลงไปอย่างรวดเร็ว
“ใครมาอะแม่”
“ผู้ชาย แก ผู้ชายยยยย หล้อหล่อหละ” ดูท่าทางแล้ว แม่กำลังเคลิบเคลิ้มเหมือนสาวแรกรุ่น
“ชื่ออะไรอะครับ แม่” แม่ยังคงเคลิ้มไม่เลิก นี่แม่ ลูกชายยืนหัวโด่อยู่นี่
“รู้สึกว่าจะชื่อโมบายอะไรเนี่ยแหละ”
“หา พี่โมบายมาหรอแม่”
รู้ได้ไง พี่โมบายรู้ได้ไงเนี่ย และที่สำคัญ มาหาเราถึงบ้านเลยหรอเนี่ย ตายแล้วๆๆๆ
ผมก้มลงดูสภาพตัวเองตอนนี้ แล้วรู้สึกว่าจะไม่เป็นที่ประทับใจสักเท่าไหร่ หรือที่มันเรียกว่า อะไรน๊า อ้อๆๆ นึกออกแล้ว เฟริส อิมเพร้นชั่นนนนส์ อิอิ
“แม่ๆๆ ไปบอกเขาว่ารอสิบนาทีนะ เดี๋ยวขออาบน้ำก่อน”
“อืม..ได้สิ ไม่ต้องรีบหลอก เดี๋ยวแม่จะนั่งคุยเป็นเพื่อนเขาเองนะ อิอิ”
ผมส่ายหัวกับอาการบ้าผู้ชายของแม่ ก่อนวิ่งปร๋อขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่ตัวใหม่ เอาให้หอมๆๆเลย
หลังจากใช้เวลาไม่นาน ผมก็วิ่งปร๋อลงมาข้างล่างอีกครั้ง พอลงมาถึงผมก็เห็นพี่โมบายในชุดไปรเวท ซึ่งเป็นครั้งแรกครับ ที่ผมเห็นพี่เขาในชุดแบบนี้ แต่รู้สึกว่าคนข้าง ๆ นี่จะกระดี้กระด้าเกินเหตุไปนิดนึงนะครับ คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร หุหุ แม่ผมเองไงครับ
-
คุณแม่.................:laugh: :laugh: :laugh:
-
คุณแม่น่ารักจัง
แทนที่จะบอกลูกชายว่ามีเพื่อนมาหา
ดันบอกว่า มีผู้ชายมาหา.. กร๊ากกกกก
+1 ให้คนแต่งนะคะ สู้ๆน้า เรื่องน่ารักมากเลย :m1:
-
เอ่อ ... :m29:
-
คุณแม่เปรี้ยวมาก
ได้ใจเต็มๆ เลย
-
คุณแม่ ชอบ ลูกเขย ซะแระ...อิอิ
-
คุณแม่ต้อนรับว่าที่ลูกเขยอย่างดีเลยนะ :o8:
-
แม่แกสุดๆอ่ะ.............. :t2:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
คุณแม่ได้ใจมาก
-
:m12: บุกถึงไร่มะขาม เพื่อจะได้ฝักมะขามใช่เปล่า พี่โมบาย
รู้สึกว่าพี่เค้าจะรุกเร็วและแรงเลย มารอตอนต่อไปดีกว่า เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2: :bye2:
-
แม่เว่อร์เกินเหตุ
:oni1: :oni1:
แค่ลูกชายมีผู้ชายมาหาที่ีบ้าน
-
คุณแม่ค้าบจะดีใจอะำไรขนาดนั้นค้าบ แหมแค่มีเด็กผู้ชายมาหาที่บ้านอิอิ :loveu: :fox2:
-
หวั่น ๆ ว่าศัตรูหัวใจของเจ้ามะขามก็คือ..........ท่านแม่นี่เอง :m20:
-
ท่านแม่สุดๆ o13
-
นิดนึงนะครับ...สำหรับนิยายเรื่อง ชมรมรัก...ชมรมร้าย ก็ได้ดำเนินมาถึงตอนที่ 7 แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่หันมาจับนิยายตลกแทน ซึ่งเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ก็คงเป็นแรงบันดาลใจที่ดีให้ผมได้ผลิตผลงานต่อไปนะครับ :man1: :man1:
เรื่องราวต่อจากนี้ไป จะยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ จะมีทั้งสุข เศร้า สมหวัง และผิดหวังคละเคล้ากันไปบนพื้นฐานของความสนุกสนาน่
ประเด็นที่อยากให้คิดต่อก็คือ
พี่โมบาย ใช่พระเอกหรอเปล่า
เรื่องนี้จะไม่มีตัวร้ายเลยหรอ
น้องมะขามหน้ารักขนาดนี้ ชิส์ จะไม่มีคนมาชอบเลยหรือไงเนี่ยยยยยย
ถึงเป็นแฟนกันก็ใช่ว่าจะสมหวังนิเนอะ
แล้วบทสรุปจะเป็นยังไง
ต้องรอติดตามครับ
-
:m13:จะติดตามไปเสมอๆครับผม :mc4:
-
รู้ละ ว่ามะขามได้อาการเพี้ยนๆๆมาจากใคร
ลูกไม้หล่นใต้ต้นนี่เอง เหมือนกันเลยทั้งแม่ทั้งลูก
-
คุณแม่แรงๆ :m23: :m23:
สู้ๆนะคุณแม่
น้องมะขามด้วย
เป็นกำลังให้แบงค์นะครับ
สู้ๆนะครับแบงค์รอตอนต่อไป...
ตลก ฮาได้อีกนะแม่ลูกคู่นี้ :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
วันนี้ต้องยอมรับครับ ว่าไอ้พี่โมบายมันหล่อบาดตาบาดใจจริงๆๆ ขนาดมันอยู่ในชุดนักเรียนธรรมดาก็หล่อจะบ้าตาอยู่แล้ว และนี่มันดันอยู่ในเสื้อสุดเท่ห์ มิน่า แม่ผมถึงหลงขนาดนั้น
“ฮึด ฮึด ฮึด” ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดสามที ก่อนทิ้งความอายไว้ตรงบันใด เดินเข้าไปหา
“หวัดดีคับพี่โมบาย มาได้ไงครับเนี่ย” เป็นไงครับเพื่อน ๆ เนียนไหมครับ ฟังดูแล้วน้ำเสียงก็ไม่สั่นเท่าไหร่เนอะ ดูแล้วเหมือนรุ่นน้องทักรุ่นพี่ธรรมด้า ธรรมดาไหมครับเนี่ย
พอผมทักเสร็จผมก็เดินเข้าไป เอาก้นกระแซะร่างหม่อมแม่ออกห่าง ๆ จากพี่โมบาย พร้อมกับเบียดตัวลงนั่งลงตรงกลางระหว่างทั้งสอง
“ทำไมไม่เอาน้ำมาให้แขกละครับเนี่ย”
“เออ ตายจริง แม่ลืมซะสนิทเลย งั้นเดี๋ยวพี่ เอ้ย แม่ไปเอาน้ำมาให้นะครับ” พูดจบ แม่ก็ทิ้งค้อนให้ผมหนึ่งที่ ก่อนจะรีบเปลี่ยนหน้าเป็นยิ้มหวานใส่พี่โมบาย และเดินหายเข้าไปในครัว
“พี่ครับ ผมต้องขอโทษแทนแม่ด้วยนะครับ ที่มาลุ่มล่าม” พอแม่ผมเดินหายเข้าไปในครัวแล้ว ก็หันไปพูดกับพี่โมบายที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆๆ
“ไม่เป็นไรครับน้องมะขามแก้ว ดู ๆ แล้วไม่ต้องเดาเลยนะครับเนี่ยว่าแม่ลูกกัน” ไอ้พี่โมบายเปลี่ยนชื่อผมอีกแล้ว แต่มันก็ดีกว่า ไอ้หนูสโนไวท์หน่อยนึง
ผมนั่งกระมิดกระเมี้ยนนิดนึงก่อนคิดขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ของการมาของที่โมบาย
“เออ! แล้วนี่พี่มาได้ไงครับเนี่ย และมาถูกได้ยังไง”
“555 ก่อนที่พี่จะรับใครเข้าชมรม พี่ก็ต้องสืบก่อนดิ ว่าบ้านเขาอยู่ไหน เบอร์โทรอะไร” โห นี่แม่งโคนันกลับชาติมาเกิดอะป่าววะเนี่ย
“โห ถามผมดีๆๆ ผมก็บอกแล้ว ไม่เห็นต้องสืบให้ยุ่งยากเลย”
“555 ไม่ได้ยุ่งอะไรหรอก ก็แค่ไปขอรายละเอียดของครูมานะ”
“อ้อ...อ้าว แล้วที่มานี่มีธุระอะไรหรอ” นั่นอะดิ มันมาทำไมของมันวะ
“อ้าว ต้องมีธุระด้วยหรอ พี่ถึงมาได้” พูดไม่พูดเปล่า ไอ้พี่โมบายดันยื่นหน้าหล่อ ๆ เข้ามาใกล้ๆๆ
5 เซน.........4 เซน..............3 เซน...............ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว ตอนนั้นหน้าผมแดงวูบขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ผมรีบหลับตาวูบ ใกล้เข้ามาแล้ว ใกล้เข้ามาแล้ว และแล้วก็...
“โพล๊ะ” โอ้ยยยยยย ไอ้บร้า ไอ้พี่บร้า เจ็บนะโว้ย ทำไมต้องมาดีดหน้าผากตรูด้วยวะเนี่ย
“5555555555 แหมๆๆ แค่นี้เคลิ้มเลยหรอ”
“เล่นอะไรกันจ๊ะ คู่นี้ แหม ดูน่าสนุกกันเชียว” สนุกกะผีอะไรหละ นี่แนะ ดังโพล๊ะ ตรงหน้าผากเนี่ยแนะ แดงหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ลูกมะขาม แล้วนี่หน้าผากไปโดนอะไรมาละจ๊ะ ซนไม่เข้าเรื่องเลยนะเรา สงสัยเดินชนเสาอีกแล้วหละสิเนี่ย” คำแรกแม่พูดกับผม ส่วนคำหลัง แม่หันไปว่าผมให้พี่โมบายฟัง ชิส์ เห็นคนอื่นดีกว่าลูกของตัว
“นั่นนะสิครับ คุณแม่ อยู่ที่โรงเรียนก็ซุ่มซ่ามอย่างนี้เป็นประจำละครับ” เอ้า ๆ ไอ้พี่โมบาย แล้วกรูไปซุ่มซ่ามตรงไหนวะเนี่ย
“งั้นหรอจ๊ะ งั้นแม่ต้องฝากน้องมะขามให้ลูกโมบายช่วยดูแลหน่อยนะจ๊ะ” แม่ผมถือโอกาสฝากฝังผมต่อไอ้พี่โมบาย ท่าทางจะฝากผิดคนแล้วละมั้งเนี่ย
“ได้เลยครับ ผมสัญญาว่าผมจะดูแลน้องมะขามอย่างดีเลยครับ” พี่โมบายพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวผมไปมา เหมือนลูบลูกหมา พร้อมกับโปรยยิ้มพริมใจให้แม่ผม โดยที่มีผมนั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่ตรงกลาง ชิส์
“เป็นไงบ้าง สคริปไปถึงไหนแล้ว” ผมกับพี่โมบายเดินเลี่ยงออกมาคุยกันในสวนข้างบ้าน หลังจากใช้เวลาอยู่นานในการแงะพี่โมบายออกจากคุณแม่
“ก็คิดว่าได้แล้วหละครับ แต่ยังไม่รู้ว่าจะดีหรือเปล่าครับ” บอกแล้วว่าอย่ามาฝากความหวังอะไรไว้กับผม
“ไม่เห็นอยากเลย มั่นใจหน่อยดิครับ”
“แต่ว่า...ผมไม่มีกระจกแล้ว ” กระจกวิเศษของผม มันแตกไปแล้วอะ เพราะว่าก่อนหน้านี้ ผมมั่นใจได้ก็เพราะว่ามีกระจกวิเศษของผม
“แล้วถ้าผมทำไม่ดี พี่จะไล่ผมออกหรอ” ใช่ๆๆ มันจะเทคออฟกรูออกจากชมนมนิ
“หือ ใครบอกเรา”
“ก็พี่บอกเองอะ ไอ้นี่ ความจำเสื่อมหรือไง
“เมื่อไหร่” ไม่ต้องทำไก๋
“ก็วันนั้นไง วันที่โดดเรียนอะ พี่บอกผมว่า วันจริงให้เทคออฟเลยนะ แล้วแม่บอกว่า ไอ้เทคออฟนี่มันแปลว่าไล่ออกอะ พี่จะไล่ผมออกหรอ” ผมพูดไป
พร้อมกับทำท่าประกอบไปด้วย กลัวมันจำไม่ได้
“555555555555 คิดได้ไงอะ แม่นาย” งงครับ ไม่รู้ว่ามันหัวเราะอะไร
“เอ้า ไม่ใช่หรอ”
“จะบร้าหรอ ไอ้คำว่า เทคออฟ เนี่ย มันประมาณว่า ให้สู้ๆๆ ให้ลุย เดินหน้าเต็มตัว อะไรประมาณนั้นอะ มันเป็นช่วงที่เครื่องบินกำลังจะบินขึ้นต่างหากละ” นี่เมิงไม่ต้องจริงจังกับการขำขนาดนั้นก็ได้ แหมๆๆ เอามือกุมท้องซะยังกะขำนักหนา
“นั่นแหละ ยังไงๆๆ กระจกผมก็แตกแล้ว ผมคงทำได้ไม่ดีหรอก”
“อืม...งั้นพี่ พอจะเป็นกระจกได้ไหม วันนั้นถ้าไม่มั่นใจก็มองหน้าพี่ละกันนะ”
“อี้ มองหน้าพี่อะนะ”
“ทำไมๆๆ แล้วอย่ามาเคลิ้มเหมือนวันนี้ละกัน” ไอ้พี่โมบายนี่ยังไงเนี่ย พูดอะไรชอบมีเลศนัย
“แล้วที่มาวันนี้เพื่อมาบอกแค่นี้นะหรอ”
“เปล่า แค่อยากชวนไปที่ ๆ นึงด้วยกัน ไปไหม” อิอิ จะชวนออกเดทหรือเปล่าว๊า
-
มจีบน้องมะขามแก้วเป็นแฟนไปเลยคับโมบาย ท่าทางได้น้องเค้าเป็นแฟนแล้วได้ฮาทั้งวันแหง๋ม ๆ
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
คุณแม่กระโดดโลดเต้นเป้นลิงได้กล้วยแน่เลยย
น้องมะขามมีผู้ชายมาขอออกเดทด้วย
อิอิ
สมใจคุณแม้เค้าล่ะ
:a4: :a4: :a4: :a4: :a4: :a4: :a4: :a4:
-
ว๊าวๆ พี่โมบายกำลังจะบอกว่า ขอให้พี่ได้เป็นแรงใจให้น้องมะขามใช่ไหม :m1: :t2:
-
:m4: เยๆๆ :oni1: ชื่อมะขามแก้วน่ารักจังง :กอด1:
-
ก็นะ ฮาดีอะ
แต่ว่าคู่นี้เค้าจะไปไหนกันนะ
ปล.ทั้งเรื่องนี้ชอบคุณแม่ครับ
-
แม่น่ารักๆๆๆ
-
อิอิ................ตามมาถึงบ้านเลย จะมากินมะขามแก้วเหรอ
-
:m4: ตกลงนี่มาตามจีบ ถึงบ้านเลยหรือ นายโมบาย ช่างกล้า :m14:
รีบมาต่อนะครับ รออยู่ :L2: :bye2:
-
มาตามจีบถึงบ้านเลยเหรอเนี่ย
แต่ท่าทางคุณไม่จะปลื้มอิอิ
-
เรื่องนี้น่ารักมกาเลยครับ ติดตามตอนตอ่ไปครับ อิอิ
-
ฮาดีค้าบบ...ชอบๆๆ
-
จะชวนไปไหนกันอ่ะ
-
ไปไหนกันอะ คุณแม่ไปด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:t2:..จ้อบอ่ะ...ฮาดี.อิ.อิ.
น้องมะขาม.....ชื่อเหมือนเจ้าบ๊อกที่บ้านเลยอ่ะ......
-
คุงแม่คร๊าปปปปป
ดูดี๊ด๊าเปงพิเสดเรย
สู้ๆนะคร๊าปปปปปปมะขาม
นายDarkเอาจายช่วยคุง
:L2: :L1: o13 กำลังจายยยยย
=^_^=
-
:a1: :a1:
ไปด้วยดิ
-
จะพากันไปไหนสองคนนี่
-
ไปไหนกันตามไปดูด้วยคนนะครับผม :m22:
-
“แล้วที่มาวันนี้เพื่อมาบอกแค่นี้นะหรอ”
“เปล่า แค่อยากชวนไปที่ ๆ นึงด้วยกัน ไปไหม” อิอิ จะชวนออกเดทหรือเปล่าว๊า
“ไปไหนอะ” อิอิเขิลจัง
“เออน่า เดี๋ยวขอแม่ให้” พูดจบไอ้พี่โมบายก็ลากมือผมเข้าไปในบ้าน
“คุณแม่ครับ เดี๋ยวผมขอยืมตัวน้องมะขามไปทำธุระเป็นเพื่อนก่อนนะครับ” ไม่ต้องทำตาวิบวับอย่างนั้นก็ได้
“ได้สิจ๊ะ แม่อนุญาตจะ” แม่ๆๆ นี่ลูกชายแม่ทั้งคนนะ จะไม่ถามเลยหรอว่าจะพาไปไหน เผื่อไอ้พี่โมบายจะพาไปขาย ละ ว่าไง คนยิ่งน่ารัก ๆ อยู่ด้วย
พอได้คำตอบแล้ว ไอ้พี่โมบายก็ลากผมขึ้นรถคันโก้ ที่จอดอยู่หน้าบ้าน
“โห พี่รถสวยจังเลย เบาะก็นิ้มนิ่ม” ผมไม่พูดเปล่า ยังเด้งดึ๋ง ๆๆ บนเบาะหน้ารถอย่างสบายอารมณ์
“ปุ่มนี้ปุ่มอะไรอะ อ๊ะ แล้วปุ่มนี้หละ โอ๊ะ ปุ่มนู้นด้วย” ผมสนุกกับการกดปุ่มนู้นที ดึงปุ่มนั้นทีอย่างตื่นตาตื่นใจ พ่อผมก็มีรถนะครับ แต่ไม่ใช่คันโก้ๆๆแบบนี้นี้
“เดี๊ยะ ตีมือหักเลย อยู่นิ่งๆๆสิ” ไอ้พี่โมบายเอามือข้างที่เหลือข้างหนึ่งมารวมมือผมไว้ และเอื้อมมาดึงเบลล์ พันมือทั้งสองมือของผมไว้สองรอบ และ
เสียบจึ๊กเข้าไปที่คาดเบลล์ด้านข้างเบาะที่นั่ง นี่เหมือนกรูถูกมัดตราสังข์เลยนิหว่า
ระหว่างทางผมก็นั่งบ่นกระปอดกระแปดไปเรื่อย จนมันเลี้ยวเข้าไปยังมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง โอ๊ะ ทำไมวันนี้คนเยอะจัง
“วันนี้เขามีงานรับปริญญาหรอคับพี่” เพราะว่าผมเห็นคนหลายคนแต่งหน้าแต่งตาซะสวยเชียว พร้อมกับสวมเสื้อครุยที่หลาย ๆ คนใฝ่ฝัน
“งานแต่งมั้ง ก็เห็น ๆ กันอยู่ดันจะมาถามได้” ไอ้พี่โมบายนี่วอนแต่เช้า
“ก็รู้ ที่ถามนี่หมายถึงมาทำไมอะ คนรู้จักพี่รับปริญญาหรอ”
“มาทำงาน” หือ มาทำงานอะไรของมันฟะ
สักพัก ไอ้พี่โมบายก็เอารถของมันจอดไว้ที่ลานจอดรถ พร้อมกับเรียกผมให้ไปช่วยถือของหลังรถ
“มะขาม มานี่ มาช่วยพี่ถือของหน่อย” พอมันเปิดกระโปรงหลังรถ ผมแทบเป็นลม เพราะของที่มันจะให้ผมถือนี่มากมายก่ายกองเหลือเกิน
“เอ้า มะขามถือนี่ไปละกัน” ว่าแล้วมันก็จับกล่องโน้น กระเป๋านี้ ยัดใส่มือผมจนผมกลัวว่ามันจะสูงท่วมหัวผมเสียให้ได้
“แล้วไอ้งานของพี่มันคืออะไรอะ” ผมถามขณะเดินตามมันต้อยๆๆ
“พี่รับถ่ายรูปงานรับปริญญา อ๊ะ นั่นไงลูกค้าของพี่” อ้อ ที่แท้เมิงจะให้กรูมาช่วยเมิงแบกของใช่ไหมเนี่ย กรูก็นึกว่าจะชวนกรูออกเดท ไอ้พี่โมบายเวร
“สวัสดีครับ โทษทีครับที่มาช้า พอดีไปรับผู้ช่วยมานะครับ” ไอ้พี่โมบายทักนักศึกษาคนนึงที่สวมชุดครุยรับปริญญา และครอบครัวของผม
“เอ้ามะขาม ยืนทืออยู่ทำไม เร็วๆๆ มาช่วยพี่ถือรีเฟรคหน่อย” แล้วอะไรมันคือรีเฟรคอะ
สงสัยมันคงเห็นผมเงอะงะ มันเลยชี่ไปที่กระเป๋าใบใหญ่ใบหนึ่งที่ผมเพิ่งจะแบกมา
“ในนั้นอะ มันเป็นแผ่น ๆๆ คลี่มันออกมานะ”
“จะให้ผมขี้ตรงนี้อะนะ ผมยังไม่ปวดเลยนะครับพี่ “ ไอ้บร้า จะให้กรูขี้ตรงนี้อะนะ กรูยังไม่ได้ปวดสักหน่อย พูดมาได้หน้าตาเฉย
“คลี่ ไม่ใช่ขี้” เอ้าใครจะไปรู้
“ระวังมันจะ...”
โพล๊ะ” โอ้ย ไอ้บร้า มันดีดออกมาได้ก็ไม่บอก
“555 พี่จะพูดอยู่พอดีว่าระวังมันดีดใส่หน้า 555” ไอ้นี่ ไม่ช่วยแล้วจะมาหัวเราะอีก
“เอ้า ยืนหน้าง้ำอยู่นั่นแหละ เร็วๆๆ ถือรีเฟรคมาเร็วๆๆ”
ผมเลยต้องตามน้ำไปกับไอ้พี่โมบายด้วยการถือรีเฟรคช่วยเขา ตอนแรกก็งก ๆ เงิ่น ๆๆ แต่ตอนหลังๆๆ เริ่มเป็นแล้วก็เลยง่าย มันก็สอนไปว่าถือยังไงไม่ให้แสงเข้าหน้าแบบมากเกินไป หรือน้อยเกินไป ดูๆๆแล้วไอ้พี่โมบายมันคงจะมีความสุขกับการต้องมานั่งเหนื่อย ยืนเหนื่อยถ่ายรูปให้ชาวบ้านเขาอยู่แนๆๆ เพราะคนระดับมันแล้วเนี่ ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องมานั่งอะทำอะไรอย่างนี้เลย ผมรู้ได้ยังไงนะหรอ
หุหุ ก็ดูรอยยิ้มมันดิ ดูแววตามันดิ ดูสีหน้ามันดิ แม้ว่าเหงือจะออกซะจนหัวเปียกแฉะ แต่ก็ดูแล้วมีความสุข ส่วนผมนะหรอ ดีนะที่ได้หมวกของไอ้พี่โมบายมัน ไม่งั้นนะหรอคงดำเป็นลูกหนูปิ้งไปแล้วว
“เออ น้องคะ”
“น้องคะน้อง” เสียงเรียกของพี่บัณฑิตทำเอาผมตื่นจากผวังค์
“อ๊ะ มีอะไรครับพี่”
“เออ ไอ้รีเฟรคน้องนี่ทิ่มตาพี่แล้วค่ะ อย่าเหม่อสิคะ”
แป่วววววว หันไปหาพี่โมบาย ก็เห็นมันยืนหัวเราะอยู่ นี่กรูเปิ่นอีกแล้วนะเนี่ย
“โทษทีครับ แหะๆๆ พอดีว่ามือใหม่นะครับ”
“ไม่ว่ากันค่ะ แต่อย่าบ่อยนะค่ะ พี่ขอ” พูดจบก็เขวี้ยงค้อนให้ผมวงเบ่อเริ่ม ชิส์
“มะขาม หยิบเลนส์ให้พี่หน้อย”
“อ๊ะ ได้ครับ”
“มะขาม เอาเมมโมรี่อันใหม่มาสิ”
“อ๊ะ ได้ครับ”
“มะขามซื้อน้ำให้พี่หน่อย”
“อ๊ะ ได้ครับ”
“มะขามเมมเต็มอีกแร้ววว เปลี่ยนอันใหม่เร็วๆๆ
“อ๊ะ ได้ครับ”
“มะขาม รีเฟรคอะ ไม่ต้องใช่แล้ว”
“อ๊ะ ได้ครับ”
“มะขาม กางรีเฟรคอีกทีสิ”
“อ๊ะ ได้ครับ”
“เอ้าๆๆ มะขามมาช่วยพี่แบกไอ้นี่หน่อย”
“อ๊ะ ได้ครับ”
“มะขาม เดี๋ยวถือไอ้นี่ตามมานะ”
“อ๊ะ ได้ครับ”
“มะขามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
“ค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ จะเอาอะไรอีกค้าบบบบบบบบบบบบ”
“เหนื่อยไหมเรา วันนี้” พี่โมบายถามผม ขณะที่หิ้วผมในสภาพที่ป้อแป้เต็มทนมาขึ้นรถ ก่อนเมิงจะถาม มิงดูหน้ากรูก่อนแล้วค่อยถาม
“แนะ ถามดีๆๆ ยังจะมาค้อนพี่อีก เดี๋ยวก็ไม่เลี้ยวข้าวซะเลย” พอผมได้ยินว่าไอ้พี่โมบายจะเลี้ยงข้าว ความเหนื่อยก็ลดลง 20%
“ไม่พอ”
“เลี้ยงหนังด้วยอะ” ความเหนื่อยเหลือ 50% แล้วววว
“2 เรื่องเลยอะ” อิอิอิอิ หายเหนื่อยแล้วเรา
“แหมๆๆ เรื่องกินเรื่องเที่ยว ไม่ได้เลยนะเรา ดูสิ พอเอาของกินมาล่อหน่อย ตาโตเป็นไข่ห่าน 555” ไอ้พี่โมบายหัวเราะอย่างสบายใจ ก่อนจะสตาร์ท
รถออก ส่วนผมก็คงเหนื่อยมากก จนเผลอหลับไป...
-
เจ้ามะขามเอ้ย แค่เลี้ยงข้าวกะเลี้ยงหนังก็ยอมเค้าซะละ ใจง่ายจริง ๆ น้องเอ้ย o7
-
น่ารักจังเลย น้องมะขาม :m1: พี่โมบายจะเห็นความน่ารักนี่ไหมเนี่ย
-
ที่อ่านมาก็มีนายเอกเรื่องนี้แหล่ะ โก๊ะได้ใจ น่าร๊ากกกซ่ะ
-
มะขาม ออกแนวโก๊ะๆๆ เนอะ :t2:
-
“อ๊ะ ได้ครับ”
มะขาม ได้ใจจริงๆ :m20:
-
ได้ทุกอย่างป่าว มะขามมมมมมมมมมมมมมมมมม อิอิ
-
โหหหหหหหหหหหหห
น่ารักอ่ะ
มีหลอกกันไปใช้งานด้วย
-
เห็นแก่ของแถมนะมะขาม
-
น่ารักกันดีจัง ติดตามตอนต่อไปครับ :oni2:
-
น่าร๊ากกกกก
-
:เฮ้อ:เหนื่อยใจแทนจริงๆเห็นแก่ของแถมเนี้ย :m20:
-
เปลี่ยนจากเลี้ยงข้าวดูหนังเป็นอย่างว่าได้ป่าวพี่โมบาย
เด๋ววันหลังไปแทนมะขามก้อได้
อิอิ
:m1: :m1:
-
o12 o12ได้ไง ใช้แรงงานน้องมะขาม
-
สู้ๆ....ทำอะไรให้เพื่อคนที่เรารัก
ถึงเหนื่อยแค่ไหน...
เราก็จะทำ... :กอด1:
-
อยากได้แบบนี้มั้งจัง เอาของล่อก็ไปด้วยแระ...อิอิ
-
ฮามากๆเรื่องนี้ :laugh:
รอน้องมะขามกับพี่โมบายนะคะ
-
ฮามากคร๊าบบบ
:t2:
-
“เฮ้ น้องมะขามป้อม ๆๆ”
“อะไรอะ เช้าแล้วหรอ” คนจะหลับจะนอน มารบกวนอยู่ได้
“เช้าบร้าอะไรอะ ไหนบอกว่าจะให้เลี้ยงข้าวไม่ใช่หรอ”
“เออ ลืมไปเลย” ใช่ๆๆ นี่เรามาช่วยพี่เขาทำงานนิหว่า อิอิ ได้เวลาสนุกแล้วซี จะถล่มให้ยับเลย
“เอ้า ลงมาสิ หรือว่าต้องให้อุ้ม”
“ไม่ต้อง ลงเองก็ได้” ช้านิดช้าหน่อย ทำมาบ่น ให้พี่บร้า
“ร้านนี้หรอ ที่เราจะมากินอะ” อิอิ ฟูจิ สั่งเลย อร่อยทุกอย่าง กรูจะสั่งทุกอย่างเลย 555
“รู้นะ คิดอะไร ไม่ต้องเลยๆๆๆ ถ้าสั่งมาแล้วกินไม่หมดนะ จะปรับให้เข็ด
“ชิส์” ทำมาเป็นรู้ทัน
หลังจากนั้นมืออาหารอันแสนแพงก็ผ่านไป ผมก็กินตุนไว้ซะเยอะเลย เพราะไม่รู้ว่าอีกนานไหมจะได้มากินของดี ๆ แบบฟรีๆๆแบบนี้ ไอ้พี่โมบายก็หมดไปหลายตังค์เหมือนกันละครับ
“กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบ”
“แหมๆๆๆ ทำไมกลับไวจังเลยละจ๊ะ” แหม แม่นี่ ไม่ห่วงลูกชายผู้น่ารักเลยนะ
“ผมซื้อฟูจิมาฝากด้วยนะ” รับรองว่าแม่ผมจะต้องปลื้มจนน้ำตาไหลพราก เพราะความกตัญญูของผม
“แต่เงินผมครับ” แป่วววว!! ไอ้พี่โมบาย ถ้าไม่พูด็ไม่มีใครว่าหรอกนะ
“แม่คิดไว้แล้ว ว่าหน้าอย่างเนี่ยะ ไม่มีทางซื้อของแพงๆๆแบบนี้มาให้แม่หรอก อย่างมากก็แค่มาม่าซอง”
“โห แม่ ไม่ต้องขายผมขนาดนั้นก็ได้ นี่อุตส่าห์ถือมานะครับเนี่ย”
“ขอบใจมากนะจ๊ะ โมบาย อยากมีแม่อีกคนไหม”
“แม่!!!!~” อะไร ไม่ทันไรจะหยอดพี่โมบายอีกแหระ ไอ้บร้านี่ก็ยืนให้เขาหยอดอยูได้
“อิอิ แม่พูดเล่นอะจะ”
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ วันนี้เพลียมากเลย”
“หา ไปทำอะไรกันมา ถึงได้เพลีย” แม่ คิดอะไรอยู่ ทะลึ่งละ
“อ้อ พามะขามไปช่วยทำงานมานะครับ ขอบคุณมากนะครับ”
“จ้า ไม่เป็นไรจ้า”
และแล้ว แม่ผมก็เป็นคนเดินไปส่งพี่โมบายถึงรถ ถ้าไม่ห้ามนี่สงสัยจะกลับไปกับเข้าด้วย
“ไปๆๆ ไปอาบน้ำ ดูดิ ดูไม่ได้เลย เดี๋ยวแม่ขอกินฟูจิของน้องโมบายก่อน อิอิ” แหมๆๆ รีบไล่เชียว เชิญกินไปเหอะ
ย่ะ เขาไปกินกันมาสองต่อสองยังไม่อวดเลย อิอิ
และแล้ว ในวันรุ่งขึ้นก็เป็นวันพักผ่อนของผมจริงๆๆ จริงๆๆแล้วจะเรียกว่าวันพักฟื้นน่าจะถูก เพราะผมแทบจะกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ ปวดไปหมด ทั้งแขน ทั้งขา
“ลูก ลุกไหวไหม เดี๋ยวแม่ทำโจ๊กให้เอาไหม” แม่ผมเสนอเมื่อเห็นว่าผมนอนพงาบ ๆ อยู่
“โอ้ย แม่อย่าดีกว่า ถ้าจะกรุณา ไปซื้อมาให้ผมดีกว่า” ขืนกินมีหวังได้ตายก่อนพอดี
คุณแม่ผู้แสนดีก็หายไปสักพัก ผมก็ได้โจ๊ะยี่ห้อดังร้อน ๆ มา พอให้หายหิว ก่อนที่จะหลับลงไปเพราะฤทธิ์ยา
เสียงซวบซาบ ๆ ข้าง ๆ เตียงทำให้ผมตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่ก็ต้องหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเมื่อผมเห็นพี่โมบายสุดหล่อนอนยิ้มพริมใจอยู่ข้าง ๆ
“พี่...พี่โมบายมาได้ยัง......ไง” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ปากผมก็ถูกประกบอย่างจังด้วยริมฝีปากสวย ๆ ของพี่โมบาย
“ไม่ได้นะ พี่โมบายจะมาทำอย่างนี้ไม่ได้นะ นี่ไม่คิดจะขอกันก่อนเลยหรอ ยังไม่ได้ขอจูบเลย จะมาทำอย่างนี้
ไม่ได้นะ ขอก่อนดิ นะๆๆๆ ขอก่อนดิ ขอดี ๆ ก็ให้ จะทำมาจูบโดยไม่ได้ขอแบบนี้ไม่ได้นะ”
อึบ!!
อุ๊บส์!!
หาย..ใจ..ไม่..ออก...เอ๊าะๆ
ทำไมรุนแรงจังวะ
ไม่เห็นเหมือนในนิยายเลย!!
แต่...
แต่ว่า
ทำไมปากพี่โมบายกลิ่นตุ ๆ ละเนี่ย!!!!
“จ๊ากกกกกก...กกกก ไอ้บร้า ไอ้หมอนบร้า ไอ้ๆๆๆๆ ถึงว่าทำไมกลิ่นตุ๊ๆๆๆ ยี้ๆๆๆๆ” แหวะ นี่กรูฝันไปหรอวะเนี่ย อี้ๆๆๆๆ แหวะๆๆๆๆ
“อะไรกันจ๊ะ ลูก เสียงดังเชียว” แม่ผมคงจะได้ยินเลยเดินขึ้นมาดู
“เปล่า ครับแม่” จะให้บอกว่าเกือบจะเสียตัวให้หมอนข้างเนี่ยนะ แม่จะได้หัวเราะเยาะให้
“ไปๆๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันกันพอดี”
“วันนี้วันอาทิตย์ไม่ใช่หรอเม่”
“วันอาทิตย์เตี่ยแกหรอ วันจันทร์ต่างหาก นี่ลูกนอนไปวันนึงเลยนะ”
“หา วันจันทร์หรอ งั้นก็แสดงว่าวันนี้แล้วสิที่เราจะต้องเป็นพิธีกรแล้วสิ โอ้ย!!!~ ทำไงดีๆๆ ยังไม่พร้อมเลย แล้ว
ยังมาฝันบร้า ๆ อีก จะบร้าตาย
“นี่ ลูกจ๊า เช้านี้จะให้แม่ไปส่งที่โรงเรียน หรือศรีธัญญาดีจ๊ะ เห็นยืนพุดอะไรคนเดียวอยู่นั่นแหละ”
“แหม..แม่ก็” ชิส์ ลูกเต้าก็ไม่เว้น
“ไปเรียนสิครับหม่อมแม่ ไปเรียนนนนนนนนน”
“แม่ให้เวลา 10 นาทีนะค่ะ คุณลูก”
“ผมเอา 5 นาทีพอ” พูดจบก็วิ่งปรู๊ดด ถือผ้าขนหนู วิ่งเข้าห้องน้ำ 2 นาที
อีก 3 นาทีแต่งตัว ก่อนจะวิ่งอีกปรู๊ดดดด ลงบันไดมา
“ไปเรียนก่อนนะครับคุณแม่” ล่ำลาเสร็จก็วิ่งปรู๊ดดดดดที่สามออกจากบ้าน แต่ก็ทันที่จะได้ยินเสียงแม่บนว่า น่าจะส่งลูกไปลงกินเน็ตบุ๊ก เผื่อจะได้ดังกับเขาแม่ โถ่ แม่นะแม่...
“เฮ้ย ไอ้มะขาม หวัดดี”.....พลั๊ก!!! แหมๆๆ ไอ้ลิง เมิงทักกรูถึงเนื้อถึงตัวดีจังเลยเนอะ
“เออ หวัดดี แม่ง ทีหลังทักกรูเบา ๆ หน่อยก็ได้นะ”
“เออ โทษทีๆๆๆๆ แต่เอ๊ะ ทำไมวันนี้ดูเมิงหน้าหมอง ๆ วะ”
“หา จริงหรอ ตายแน่ๆๆ เลยกรู ฮือฮือๆๆ”
“ เฮ้ย มีอะไร กรูล้อเล่น เมิงเป็นอะไรวะ” ไม่ทันแล้วเมิง กรูคิดไปไหนต่อไหนแร้วววว
“ถ้ากรูเป็นอะไรไป เมิงช่วยไปเผากรูด้วยนะ ฮือๆๆๆๆๆ”
“เออ ได้ๆๆ แล้ว...เมิงเลี้ยงอะไรวะ ในงานเมิงอะ” ไอ้ลิงกอดคอปลอบใจผมเต็มที่
“ข้าวต้มกุ้ง ฮือๆๆ”
“ใส่เห็ดฟางเยอะ ๆนะ” ไอ้ลิงยังไม่เลิกปลอบใจผม
“เอาเห็ดนางฟ้าได้ไหม ดูเยอะดี ฮือๆๆ”
“อืม ก็ได้ ฮือๆๆ”
“น้ำส้มด้วยนะ” ไอ้ลิงคือเพื่อนรักผมจริงๆๆ ดูดิ ยังปลอบผมไม่เลิก
“อืมได้”
“ของการบินไทยนะ”
“ป๊าบบบบบ”
“ไอ้บร้า เมิงมาตบหัวกรูทำไม” นี่เมิงยังไม่รู้ตัวใช่ไหม หรือวาต้องลองอีกที
“แล้วสรุปเมิงเป็นอะไรวะ”
“กรูบอกเมิงไม่ได้” ขึนบอกไป ไอ้พี่หญิงเอากรูตายแน่ๆๆ งานนี้ฟามลับบบบบบบบบ
“เอ้า แล้วกรูจะรู้ไหมเนี่ย”
“เมิงไม่ต้องรูแร้ววววว นู้นโจทย์กรูเดินมาแร้ววววว” กรูตายแน่ๆๆเลย พี่หญิงเดินเชิดมานู้นแล้ววววว
“น้องมะขาม...เชิญทางนี้ค่ะ” น้ำเสียงเพราะมาก ๆ แต่สายตาปร๊าดดดด ตั้งแต่ศรีษะ จรดปลายเท้า ไม่ใช่เต๋าสม
ชายนะเฟ้ย มามองแบบเนี้ย
“กรวดน้ำเผื่อกรูด้วยนะ ไอ้ลิงเพื่อนรัก ฮือฮือ”
-
น่ารักจริงๆเลยเด็กคนนี้ :laugh:
-
สู้ๆนะมะขาม
:oni1: :oni1:
-
น้องมะขามจ้ะ เคยได้ยินรึเปล่า เรื่องที่เค้าว่ากันว่า ความฝันเป็นภาพสะท้อนของจิตใต้สำนึกน่ะ :m12:
-
5555++
:a5:
ลุ้นซะ!!!~
-
เหอๆ...ทำงานหนักหน่อยเดียวเพ้ออซะแระ...อิอิ
-
สู้สู้นะครับน้องมะขาม
ว่าแต่มัยเจอพี่หญิงแต่เช้าเนี่ย
พี่โมบายหายไปไหนอะ :a2:
-
5555555555555555555555555555555555 :t2: :t2: :t2:
มาแล้ว งานนนี้จะรอด หรือไม่
-
น้องมะขามช่างน่าร๊ากกกก
เชื่อฟังคนง่าย
โดนหลอกล่อด้วยของกินก็ง่าย
อิอิ เดี๋ยวก็รู้ ว่ารอดรึไม่รอด :laugh:
-
:o10: รอกรวดน้ำให้น้องมะขามป้อมอีกคนคับ :laugh:
-
มะขามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมตายแน่
ตายแน่มะขามมมมมมมมมมมมมมม อิอิ
-
คุณแม่กับคุณลูกน่ารักพอกันเลย o13
-
:กอด1:....สงสัยเรื่องนี้มีเศ้รา
-
สงสัยได้ไปงาน..น้องมะขามซะแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
มะขามน่ารักจังครับ รอฉากหวานซึ้งงงง ครับ
-
:m23: :m23: :m23:
-
ไปกวดน้ำให้มะขามเรียบร้อยแล้วววววววววว :oni1:
-
:m29: อะไรจะเกิดขึ้น ต่อไปนี้ โปรดติดตามตอนต่อไปว่า มะขามจะเจออะไร :L2: :bye2:
-
“เหอะๆๆ อยู่กันพร้อมหน้าเชียว นี่จะรอกินตับกรูหรอวะเนี่ย” หลังจากที่ผมเดินตามพี่หญิงเข้ามายังชมรม ก็เห็นสมาชิกทั้งสองคนนั่นก็คือ พี่หนุ่มกับพี่โมบายนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“โมบาย กล้องพร้อมหรือเปล่า” พี่หญิงหันไปถามพี่โมบาย
“พร้อมตั้งนานแล้ว” พี่โมบายตอบอย่างมั่นใจ
“แล้วหนุ่มละพร้อมไหม”
“โอเชครับ” ไอ้พี่หนุ่มก็พร้อมเหมือนกัน
“แล้วมะขามหละ พร้อมไหม”
“เออ...............” ตอนนี้สายตาทั้งหกคู่พุ่งมายังผม ผมเลยทำหน้าแหยๆๆ ยกนิ้วชูขึ้นสองนิ้ว
“ดีมาก ที่สู้ตาย” พี่หญิงยิ้มอย่างพอใจ เหอะๆๆ ที่กรูยกสองนิ้วไม่ได้สู้ตายสักหน่อย กรูหมายถึงอีกสองชั่วโมงข้างหน้ากรูจะตายต่างหาก เหอะๆๆ
“มะขาม เดี๋ยวครึ่งเช้านี่ไม่ต้องเข้าเรียนนะ พี่ขออาจารย์ให้แล้ว” หา!!!~ นี่เมิงจะไม่ถามกรูก่อนเลยหรอวะเนี่ยยยย
“ปะ มะขาม ไปเตรียมสถานที่กัน” หลังจากนั้น พี่โมบายก็ลากผมไปยังสวนสาธารณะทันที งานนี้ไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งอาจารย์ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้พี่หญิงเอาอะไรมาอ้าง ผมถึงไม่ต้องเรียนในครึ่งเช้า แน่จริงๆๆ
หลังจากเซ็ตกล้อง และสถานที่พร้อมแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่รอเวลา ผมเลยควักสคริปที่เขียนไว้ขึ้นมาท่องฆ่าเวลา”
“ไหนๆๆ ขอดูสคริปหน่อยดิ” พี่โมบายเอื้อมมือจะมาแย่งสคริปในมือผม แต่ดีนะที่ผมมือไวกว่า กระชากกลับคืนมาทัน เกือบไปแล้วววว
“โห งกวะ แค่นี้ขอดูไม่ได้”
“ก็...ก็มันอายนิ”
“555 เด็กหนอเด็ก” ไอ้พี่โมบายไม่พูดเปล่ากับเอามือมาขยี้หัวผมซะยุ่งไปหมด
“ตื่นเต้นไหม” พี่โมบายถามผม
“ไม่อะ...ตึก ตึก ตึก”
“จริงอะ”
“อืม จริง ตึก ตึก ตึก”
“แล้วนี่เสียงอะไร” พูดจบมืออันไวของมันก็คว้าหมับเข้าที่หน้าอกผม ตาบร้า นี่ มาจับนมเขา
“ไม่ได้ตื่นเต้นแล้วทำไมหัวใจเต้นแรงขนาดนี้ หา”
“นี่ไอ้หัวใจไม่รักดีมันเต้นดังขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย”
“เออ พี่มีอะไรจะให้” ไอ้พี่โมบายทำท่านึกขึ้นได้ ก่อนจะควักกระจกขึ้นมา มัน...มันเหมือนกับกระจกวิเศษของผมเปี๊ยบเลย
“แต่....เดี๋ยวก่อน” ผมจะคว้ากระจกจากมือไอ้พี่โมบาย แต่ไม่รู้ว่ามันจะชักกลับทำไม จะให้ไม่ใช่หรอ
“ทำไมอะ”
“พี่จะให้ก็ต่อเมื่อน้องมะขามทำงานนี้เสร็จ”
“อ้าววววว” ชิส์ งอน
“แต่อันนี้ พี่ให้จริงๆๆนะ” พอเห็นว่าผมงอน ไอ้พี่โมบายก็เลยควักอะไรบางอย่างออกมายื่นให้ที่หน้าผม
“สโนไวท์ ก็ต้องคู่กับแอ็บเปิลสิจ๊ะ” คิดว่าเอาของกินมาล่อแล้วไอ้มะขามจะหายโกรธหรอ
“มีลูกเดียวหรอ ขออีกลูกดิ แค่นี้ไม่อิ่มหรอก” แต่สำหรับไอ้มะขาม มันได้ผลหละครับบบ
“แหมๆๆ เป็นน้องพลับหรอไง ถึงขอสองตลอดเนี่ย อะ เอาไป พี่ยกของพี่ให้ก็ได้” อิอิ แอ๊ปเปิลสีแด้งแดง น่ากินซะด้วย
ผมเห็นว่ายังมีเวลาอยู่พอสมควร จึงอยากจะลองชิมแอ็ปเปิลของไอ้พี่โมบาย จึงกัดไปคำนึง
“อ๊ะ หนอนนิ”
“ไหนๆๆ” ไอ้พี่โมบายชะโงกหน้าเข้ามาดู ขณะที่ผมใช้นิ้วเขี่ยหนอนออก
“ไม่กลัวหรอ”
“ไม่กลัวอะ กลัวทำไม ก็เขี่ยออกดิ”
“อ๊ะ หนอนอีกแล้ว” หลังจากกัดไปคำที่สองผมก็เจอหนอนอีกแล้ว คราวนี้สองตัวเลย
“โห ลูกนี้หนอนเยอะเนอะ” ไอ้พี่โมบายชะโงกหน้าเข้ามาดูอีก
พอผมกัดไปคำที่สาม ผมก็ต้องร้องลั่นออกมาด้วยความกลัวปนขยะแขยง
“เป็นอะไร มะขาม ร้องซะดังเชี่ยว”
“พี่โมบายครับ หนอน หนอนอะ อี้ หยะแหยง”
“เอ้า แล้วทำไมทีนี้ถึงกลัวหละ เจอเยอะหรอ”
“ไม่เยอะหรอก”
“เอ้า กี่ตัว”
“คะ....ครึ่งตัว”
“เอ้า แค่ครึ่งตัว เมื่อกี้เจอตั้งสองตัวยังไม่ร้องเลย”
“จะบร้าหรอ ผมเจอครึ่งตัว แสดงว่าอีกครึ่งตัวมันต้องอยู่ในปากผมดิ ” ไอ้พี่บร้า ซื่อแอ๊ปเปิลใส้หนอนมาให้หรอไงเนี่ย ยั้วเยี้ยไปหมด
“555555555” เออ เมิงขำเข้าไป เดี๋ยวกรูเอาอีกครึ่งตัวยัดปาดเลย น่าโมโหชะมัด
ช่วงจังหวะนั้น ก็มีคู่รักที่นัดกันมานั้น ทยอยกันมาเรื่อยๆ ทีละคู่ สองคู่ แต่ละคู่ดูร้ากกกันดีเหลือเกิน รักกันซะจนน่าอิจฉา จนครบทั่งหมดสิบคู่ด้วยกัน เอาละสิทีนี้ พอคนเริ่มเยอะ ไอ้เราก็เริ่มตื่นต้น
“ตื่นเต้นละสิ” ไอ้พี่โมบายมาจากไหนไม่รู้ มายืนถามค้ำหัวผมข้างหลัง
“เปล่าซะหน่อย” ขืนบอกว่าตื่นเต้นก็เสียฟอร์มหมดอะดิ
“ไม่ตื่นเต้นแล้วทำไมมือสั่นหละ” อ๊ะ ตายละสิกรู มือผมที่ถือไมค์อยู่สั่นเป็นสันนิบาตลูกนกเลย มือไม่รักดี ไม่ไว้หน้ากรูเลย
“เปล่า แค่หนาว” หยุดดิวะ หยุดสั่นได้แล้ว
“เชื่อไหม” ถามมันให้แน่ใจ แต่ไอ้พี่โมบายสายหน้าอย่างละอายแทน
“เอาละ มะขามดูนิ” เพื่อนเล่นหรอ มากอดคง กอดคอ!!
“มะขามเห็นอะไรไหม มะขามดูดิ ว่าแต่ละคู่เขารักกันขนาดไหน ความรักของเขามันก็เหมือนกับดอกไม้ในสวนสาธารณะแห่งนี้แหละ ความรักของแต่ละคู่เขาก็เบ่งบานเหมือนดอกไม้นี่แหละ มันง่ายมากเลยนะ มะขามก็แค่ทำตัวเหมือนคนเข้ามาเดินเล่นในสวนสาธารณะ เดินดูดอกไม้แต่ละดอกเบ่งบาน ปล่อยตัวตามสบาย ๆ มีความสุขจะตาย” ไอ้พี่โมบายในคมในฝักจริง ๆ แฮะ ดูดิ บาดเข้ามาเลือดแทบไหลหมดตัว
แต่มอง ๆ ไปแล้วก็จริงแหะ มองดูจากสีหน้าแล้ว ดูเขามีความสุข ดู ๆแล้วก็เหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานอย่างมีความสุข....
แล้วไอ้คนข้าง ๆ จะรู้ไหมว๊า ว่าเราตอนนี้ดอกไม้น้อย ๆ ของผมมันก็ค่อย ๆ แตกตัว ใกล้จะผลิบานเหมือนกันแล้ว...
“สู้ไหม” ไอ้คนข้าง ๆ หันมายิ้มถาม
ผมไม้ตอบ แต่ยกนิ้วสองนิ้วขึ้นมาแทนคำตอบ แต่คราวนี้สู้ตายจริงๆๆครับ ไม่ใช่อีกสองชัวโมงข้างหน้า จะตายเหมือนแต่ก่อนแล้ว...
“ลุยยยยยยยยยยยยยยย!!!
“มะขาม” ไอ้พี่โมบายเรียกผมขณะที่ผมกำลังจะเดินไปหน้ากล้อง
“ครับ”
“เทค ออฟ เลยนะ”
“ครับ เทค ออฟ” การเทคออฟครั้งนี้ จะเป็นการพิสูจน์ตัวผมเองด้วยครับผม
+
+
+
+
+
+
+
+
และแล้ว...การสัมภาษณ์ครั้งนี้ผ่านไปด้วยดีครับ ผมในฐานะมือสัมภาษณ์ กับตากล้องรูปหล่อ เราเข้าขากันดีครับ น่าแปลกใจที่คราวนี้ ผมได้แสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมาอย่างน่าแปลกใจ จนกระทั่ง....
“อ้าว !!! คุณน้าก็จะมาสัมภาษณ์ด้วยหรอครับ แล้วไหนแฟนคุณน้าละครับ”
“มะขาม!!!” ผมหันไปตามเสียงก็เห็นไอ้พี่โมบายหน้าถอดสีอยู่ ส่วนคู่รักที่เมื้อกี้กำลังเบ่งบานอยู่ดี ๆๆ กระเจิดกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง
“อะไรครับ พี่โมบาย มานี่ มานี่ เอากล้องมาด้วย คนนี้เรายังไมได้สัมภาษณ์เลย” อะไรกันไอ้พวกนี้
“นะ...นั่นมันไม่ใช่ มะขาม นั่นมัน อะ..อาจารย์ ชะ..ชะเอม” พูดอะไร ทำไมต้องกระซิบกระซาบด้วยก็ไม่รู้ ชิส์
“อะไร หา มีอะไรหรอ”
“มะขามมมมมมมมม นั่นมัน อาจารย์ชะเอมมมมมมมม”
O_O!! อาจารย์ชะเอม คุ้นๆๆวะ เอ๊ เคยได้ยินที่ไหนว๊า แต่ก่อนที่จะคิดออก ตัวผมก็ถูกกระฉากด้วยแรงดึงมหาศาล ให้วิ่งไปด้วยกันด้วยความเร็วสูง
“ใคร หรอครับพี่ อาจารย์ชะเอม เฮ่อ เฮ่อ” ผมถามไอ้พี่โมบายไป หอบไป เมื่อเราหยุดลงหลังตึกเรียน
“จำไม่ได้หรอ ก็อาจารย์ฝ่ายปกครองอะ”
“อ๊ะ จริงด้วย แล้ว...แล้วจะเป็นไรไหมอะ” ตายจริงๆๆกรู ตายแน่ๆๆ
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวหญิงเขาจัดการเองแหละ ว่าแต่เรานี่ บ๊องจริงๆๆเลย มีการจะไปสัมภาษณ์เขาด้วย5555” พี่โมบายขำกับไอ้การกระทำเมื่อกี้ที่เกือบพาซวยหมู่ซะแล้ว
ก็ใครมันจะไปรู้หละ เน้อะ
และแล้ว รายการพิเศษนั่นก็ได้ถูกออกอากาศภายในเย็นวันนั้นได้ทัน ด้วยฝีมือการล๊อบบี้ ผอ, ของพี่หญิงผู้เก่งกาจสามารถ ทำให้ผอ. ยกโทษให้ เพราะเห็นว่าเป็นฝีมือเด็ก ๆ ทำให้อาจารย์ชะเอมกระฟัดกระเฟียดใหญ่ ส่วนผมนะหรอ อิอิ ก็ดังขึ้นมาอีกนิดแล้วหละครับ
-
แสดงว่าหญิงนี้ ขาใหญ่ตัวจริง 555
-
เจ๊หญิงขาใหญ่ :a2:
-
:t2: เกือบไปแล้วไม่ดู ตาม้า ตาเรือ เลย มะขามเอ้ย
แล้วคู่ ตากล้อง กับ คนสัมภาษณ์ เมื่อไหร่จะคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวสักที ลุ้นอยู่ :o8: :bye2:
-
เปิ่นๆๆๆแท้ๆๆๆ มะขาม
-
อิอิ
น่ารักๆ
:a2:สุ้ๆต่อไปนะมะขาม
ชอบพี่โมบาย :m1: :m1:
-
จะสัมภาษณ์อาจารย์ฝ่ายปกครองเหรอนายมะขาม :laugh:
หาคู่ให้แกแล้วยัง
-
ขำเจ้ามะขาม ขยันปล่อยไก่จริง ๆ :laugh: :laugh:
-
น่าร๊ากกกกก
-
มะขาม...นี่เล่นของสูง นะ...อิอิ
-
น้องมะขามนี่ฮาได้ใจจิง ๆ :jul3:
อ่ะ +1 ให้น้องมะขาม :L2:
รอตอนต่อไปจ้ะ :oni2:
-
:กอด1:>>>>ดอกรักจะบาน
-
:m1:น่ารักกกกกกกกกกก
-
อยากเป็นแฟนกับพี่โมบาย
-
พี่โมบายน่ารักจังงง :o8:
-
น่ารักดีจังเลยครับ เด็กๆ อิอิ
-
:laugh:
มะขามน่ารักจังเลยลูก
-
:m1: :m1:
มะขามน่ารักจริงๆ
-
โก๊ะซ๊าาา...ท่าทางจะอินจัด อาจารย์ก็ไม่เว้น..กำ :sad2:
เจ๊หญิงนี่แกเส้นใหญ่เหรอ จัดการได้ซ่ะทุกงาน สามารถเหลือล้น
-
แม่ครับบบบบบ ผมกลับมาแล้วครับบบบ
“อันยองฮาเซโยยยยยยยย” เอ๊ะ!!!~ สาวเกาหลีที่ไหนมาอยู่ในบ้านหว่า
“แม่ ๆๆ ผมกลับมาแล้วครับบบ แม่”
“อันยองฮาเซโยยยยยยยยยยยย”
อาเว่ยยยยย นี่มันไม่ใช่สาวเกาหลีนี่หว่า นี่มันแม่ตรูเองงงงง
“แม่ เป็นอะไร ทำไมพูดภาษาเกาหลีได้หละ อะไรยองๆ โย ๆ นะ”
“อ้อ อิอิ แม่ฝึกไว้จ๊ะ เมื่อกี้ดูคอนเสิร์ตดงบังชิงกิ กะว่าจะขอเงินป๊าของลูกไปเกาหลีจ่ะ เลยต้องฝึกพูดไว้ อิอิ อึ้งไปเลยใช่ไหมจ๊ะ” อะจึ๊ยยยย นึกไม่ถึงว่าเกาหลีฟีเวอร์จะระบาดมาถึงแม่ตรูด้วยนะเนี่ย เอาละเว้ย ตามน้ำกับเขาหน่อย
“อันยองยอง มองกระดงเบรียงชีกุ ชีกุ อะจึ๊ยๆๆๆดังบ๊อกๆๆ บลา บลา บลา”อิอิ เจอภาษาเกาหลีสำเนียงสุดยอดของเรา
“อ้าว อึ่ง ๆ อึ้งไปเลย ปะ ไปกินข้าวกินกว่า แม่ ยู อึน ชาน” แหมๆๆ พอเรียกว่า ยูอึนชานหน่อยเดียว ยิ้มที แก้มที่ไปฉีดมาแทบจะแตก หุหุ
“แม่ทำกับข้าวเองปะเนี่ย”
“แหมๆๆ ถ้าฉันทำเอง หล่อนจะกล้ากินหรอ ฉันซื้อมาต่างหาก”
“5555”
เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของแม่ลูกจ่อมเปิ่นลอดออกมาจากในบ้านอันแสนอบอุ่น เรื่องราวอันแสนจะเข้มข้นกำลังจะเริ่มต้นต่อไปจากนี้แล้วครับผม หุหุ
+
+
+
+
+
“หวัดดีไอ้หงอคง” เช้านี้อากาศสดใสครับ หลังจากงานเมื่อวานผ่านไปด้วยดี
“แหม อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะไอ้มะขามเน่า” อ่านะ ไอ้ลิง พอกรูอารมณ์ดีหน่อยมาลามปาม เดียะๆๆ
“เมื่อวานกรูโดดเรียนทั้งวันเลยอะ
ยืมการบ้านลอกหน่อยดิ น้าๆๆๆ” ต้องอ้อนมันหน่อย เดี๋ยวมันไม่ให้ลอก
“ได้ ๆๆแต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” เอ้า ไอ้นี่ แค่นี้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนด้วย
“จะเอาอะไรหละ แต่อย่าแพงมากนักนะเว้ย กรูไม่ค่อยมีเงิน”
“ขอจุ๊บทีสิ”
O_O
“เฮ้ย กรูพูดเล่น อะ ไม่ต้องลอกหรอก กรูทำมาให้แล้ว ลายมืออาจจะไม่สวย แต่พยายามสุด ๆ เลยนะเนี่ย”
“ดีมากไอ้หงอคง” อิอิ มีเพื่อนดีก็อย่างนี้แหละ
“จะขอบจงขอบใจสักคำก็ไม่มี ไอ้นี่”
“เดี๋ยวกรูเลี้ยงข้าวเลยอะ”
“ไปกินตอนเช้านี้เลยได้ไหม” ทำไมต้องรีบแต่เช้าด้วยวะ
“ไม่ได้ เพราะว่ากรูมีอะไรต้องทำ อะฝากส่งด้วยนะ เดี๋ยวกรูมา” พูดจบผมก็รีบวิ่งปรู๊ดไปที่ห้องชมรม เพราะอะไรนะหรอ ก็เพราะว่าผมต้องรีบไปทวงไอ้กระจกที่เห็นไอ้พี่โมบายบอกว่าจะให้นะสิ
อิอิ จะอยู่ไหมน้า ๆ ๆ
อิอิ จะอยู่ไหมน้าๆๆ
อิอิ อยู่ด้วย.....
แต่ว่า.....
แต่ว่า.....
แล้วนั่นใคร...
เอ๊ะ พี่หญิงนิหว่า....
แล้วเอ๊ะ...
ทำไม....
ทำไม....
ทำไมหน้าต้องติดกันด้วย...
แล้วเรา.....
แล้วเรา.....
มาทำไม...
จำไม่ได้แล้ว.....
มาทำไม.....
แล้วทำไมข้างในหน้าอกข้างซ้าย......
ทำไม...
ทำไม....
มันโหวง ๆ หว่า......
ทำไม
ถามแม่....
ใช่ต้องถามแม่....
ถามแม่ดีกว่า
“เป็นอะไร ไอ้มะขามป้อม” ไอ้บร้า มาตบหัวกรูทำไมวะ
“ก็กรูเรียกตั้งหลายครั้ง เมิงไม่หัน กรูก็เลยต้องเรียกด้วยลูกตบอะดิ”
“แล้วเมิงเป็นอะไรเนี่ย ทำไมมานั่งหูตูบ หางตกเนี่ย” เออ นั่นนะสิ กรูเป็นอะไรเนี่ย ทำไมพอเห็นไอ้พี่โมบาย กับพี่หญิงหน้าติดกัน ทำไมมันโหวง ๆ หว่า
“วันนี้กรูเห็นเมิงนั่งเหม่อทั้งวัน เป็นไรหรือเปล่า ไม่สบายหรอ”
“อืม สงสัยจะไม่สบาย มันโหวง ๆ บอกไม่ถูกอะ”
“ตัวร้อนไหม” ไอ้ลิงพูดเสร็จก็เอื้อมเอาหลังมือมาอังที่หน้าผาก วันนี้ไอ้ลิงแปลก ๆ
“ตัวก็ไม่ร้อนนิเมิง”
“หรอ แล้วกรูเป็นอะไรละ ลิง กรูเป็นอะไรหรอ ฮือ ฮือ” นั่นสิแล้วกรูเป็นอะไร แล้วร้องไห้ทำไม โรคอะไรถึงทำให้กรูร้องไห้ได้เองเนี่ย ไอ้โรคบร้าๆๆ นี่คือโรคอะไรกันแน่ หือ ฮือฮือ
“ไอ้มะขาม..................นี่เมิง.......ร้องไห้!!!”
-
อ้าววววววววววววววววว มะขาม
-
เวงๆๆๆ...รักเค้าแต่ไม่รู้ตัวสินะ...งิงิ
-
:oni2: :man1: รักคนแต่งมาต่อไวไวน้าคราบบบบบ
-
:a5:>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>มะขามไม่สบายแน่ๆ...
-
ตอบให้คับ
โรคหัวใจอ่อนเเอ(เมื่อเห็นคนที่เราปลื้มอยู่กับคนอื่น)
:m25:
-
ไม่สบาย เป็นโรคขี้อิจฉา....สาเหตุ : แอบหลงรัีกเค้า่อ่ะดี๊ :laugh:
-
เด็กหนอเด็ก อิอิ
-
หงอคงมีอะไรแปลกๆ แล้วนะ
พี่โมบาย .... :sad2:
-
แอบหลงรักพี่โมบายแล้วล่ะซิ
-
เห้นด้วย
รักพี่โมบายซะแล้ว
สงสารน้องมะขามจัง
-
อ้าวๆๆๆ น้องมะขามสติหลุด อีกแล้ว
-
ตอบให้คับ
โรคหัวใจอ่อนเเอ(เมื่อเห็นคนที่เราปลื้มอยู่กับคนอื่น)
:m25:
เห็นด้วยอย่างยิ่งคร๊าบ
-
ความรักทำพิษ
เหอะๆๆ โรคหัวใจอ่อนแอจริงๆนะเนี่ย
ต้องขอยาๆๆๆๆๆๆ
เผื่อหมอโมบายจะฉีดยาให้ซักเข็มสองเข็ม
หุๆๆๆ
-
:oni1:>>>เจ้าของเรื่องเห็นเขาบอกว่ายุ่งๆเรื่องวิทยานิพนธ์ครับ....
แล้ววันนี้กลับต่างจังหวัด ไปหาหม่อมแม่ สงสัยเลยมาต่อนิยายให้ไม่ได้
ปล........เจ้าตัวคงกำลังคิดดองเรื่องน่ะเนี่ย :laugh:
-
มะขามรักพี่โมบายเข้าแล้วววว
งานเข้าแล้วมะขาม...
เศร้า
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
^
^
^
^
^
จิ้มนังเอ็มมี่
เอิ๊ก ๆ
เข้ามาอ่านครั้งแรกครับ
สนุกดี อิอิ
แล้วจามาอ่านบ่อย ๆ ครับ
-
^
^
^
^
จิ้มไก่ๆ
ทะลุไปถึงเอ็มมี่!
ฮ่าๆๆๆ
มะขามน้อยน่าสงสารจัง
o7
-
นุกดีครับ
-
มาต่อไวๆนะครับ
สู้ๆ :a2: :a2: :a2: :a2:
แม้จิ้มทั้งไก้และริริวเลยยยย
อิอิ
-
เอ่อ ... น้องมะขามนี่ก็ช่างกล้าเนาะ ยังจะกล้าไปถามแม่อีก ยังไม่เข็ดจากคดี Take off คราวที่แล้วเหรอจ้ะ :t2:
-
รีบมาต่อนะ
รอน้องมะขามอยู่
-
^
^
^
^
จิ้มไก่ๆ
ทะลุไปถึงเอ็มมี่!
ฮ่าๆๆๆ
มะขามน้อยน่าสงสารจัง
o7
ริวอ่ามาจิ้มเค้าทำไม
เค้าเจ็บนะ
งอนแล่ว
มาง้อด้วย
-
o2 เห็นภาพข้างหน้าเลย จิตตกเลย มะขามเอ้ย แต่ยังไงรอดูก่อนว่าอะไรเป็นอะไร
อย่าเพิ่มด่วนสรุป :bye2:
-
เหอะ เหอะ น้ำตาที่ไม่รู้ที่มาที่ไปของผม สร้างความแปลกใจให้ไอ้ลิง เป็นอย่างมาก อย่าว่าแต่ไอ้ลิงเลย ผมเองก็ยังแปลกใจ
“เมิงไหวไหมเนี่ย” ไอ้ลิงครับ ที่ถามผม
“กรูแค่ไม่สบาย ไม่ได้ขาเดาะ แขนเดาะซักหน่อย”
“ก็กรูเป็นห่วงนิ”
“เออ ขอบใจวะ” ยังไง ไอ้ลิงก็ยังคงไม่ทิ้งผมเหมือนเดิมครับ แหม ดีจริง ๆ ไอ้เพื่อนรัก
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
“โหล หวัดดีครับ” ใครโทรเข้ามาวะ
“น้องมะขามหรอ นี่พี่หญิงนะ มาที่ชมรมด่วนจ่ะ”
“เออ ดะ ได้ครับ” อะไรวะ กรูจะกลับบ้านซะหน่อย แล้วนี่มีเรื่องอะไรอีกวะเนี่ย
“ไอ้ลิงเมิงกลับไปก่อนก็ได้ ท่าทางกรูคงจะกลับเย็นอะ” ผมหันไปบอกไอ้ลิงที่ยืนรออยู่
“ให้กรูรอไหม”
“ไม่ต้องหรอกแล้วพรุ้งนี้ค่อยกลับด้วยกันก็ได้”
“เอายังงั้นก็ได้ ไปก่อนนะเว้ย”
“อืม” หลังจากผมยืนรอให้ไอ้ลิงมันพ้นหน้าประตูไปแล้ว ผมก็ค่อย ๆ เดินไปที่ชมรม ตอนนี้หัวใจผมมันก็เริ่มโหวง ๆ อีกแล้ววว เป็นอะไรวะเนี่ย!!!
“หวัดดีครับพี่หญิง พี่หนุ่ม เออ พี่โมบาย”
“เป็นอะไรไป หะ เรา ทำไมทำหน้าเหมือนปวดขี้ยังงั้น” ไอ้พี่หญิงเปิดประเด็นได้น่า...จริงๆ
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร แล้วพี่เรียกมานี่มีอะไรหรอครับ งานก็เสร็จแล้วนิ” ชิส์ ไม่สน
"แต่มีอีกงานนึงที่อยากให้ทำ" พี่หญิงยืนกอดอกหันมาบอกผม
"งานอะไรอะ" นี่จิตใจเมิงกะจะไม่ให้กรูพักทำใจเลยหรอวะ
เหมือนไอ้พี่หญิงจะรู้ว่าผมคิดอะไร จึงเดินเข้ามาหาผม
"พี่นะ เห็นแววในตัวเรา" แวว จ๊กม๊กหรอเมิง จะใช้กรูก็บอกมาเหอะ แล้วเรื่องอะไรผมต้องยอมด้วย เลยตอบพี่หญิงไปว่า...
"แล้วงานอะไรหรอครับ" หุหุ ไม่กล้าปฏิเสธ
“คืออย่างนี้ งานนี้เป็นความลับสุดยอด”
“สุดยอดหรอ”
“ใช่” ผมถามไอ้พี่หญิง แต่คนที่ตอบเป็นไอ้พี่โมบาย แถมแกยังอธิบายต่อ
“รู้จักน้องโฟร์ไหม” พี่โมบายถามผม แต่ผมไม่ได้หันไปมองหน้ามัน ก็อย่างที่บอกอะ มันโหวงๆๆ
“โฟร์..... อ้อ ที่อยู่ชั้นเดียวกับผมใช่ไหมครับ แต่เขาอยู่ห้องหนึ่งนิ เรียนเก่งซะด้วย” ผมหันไปพูดกับพี่หญิงแทน เออ กรูก็แปลกเนอะ หันไปตอบใส่คนที่ไม่ได้ถามตรู
“แล้วทำไมหรอครับ”
“อย่าไปบอกใครนะ ความลับ” พี่หญิงทำท่ากระซิบกระซาบบอกผม ความลับตลอดอะ ไอ้พวกนี้
“ แล้วมันเรื่องอะไรกันหละครับ”
“เอาไว้ให้เขามาบอกเธอเองดีกว่า ฉันนัดโฟร์ไว้ให้เธอแล้ว พรุ่งนี้ตอนกลางวัน ไปเจอเขาที่ห้องสมุดนะ เขาจะรออยู่ที่นั่น เธอรู้จักเขาแล้วใช่ไหม มะขาม”
“อืม ครับ” คุณน้องโฟร์นี่เขามีอะไรกันนักหนาเนี่ย
“งั้นวันนี้ผมกลับก่อนนะครับ” พูดจบผมก็ลุกขึ้นวิ่งหายออกไปจากชมรมทันที โดยไม่หยุดตามเสียงเรียกของไอ้พี่โมบายที่ตะโกนไล่หลังผมมาแว่ว ๆ
+
+
+
+
+
“คุณลูกจ๊ะ วันนี้เป็นอะไรหรอ” คุณแม่ผมเดินมาถามผม หลังจากละสายตาจากพระเครื่ององค์ที่เช่ามาใหม่อยู่
“ไม่ค่อยสบายนิดหน่อยอะครับ” ผมตอบแม่ขณะที่นอนเอาขาพาดโซฟาดูทีวีอยู่
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าจ๊ะ ไปหาหมอดีกว่าแนะ แม่ว่า”
“ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับแม่ ก็แค่รู้สึกโหวง ๆ”
“โหวง ๆ หรอ” แม่ผมทำสีหน้าแปลกใจ ก่อนจะละสายตาหันมาสนใจผมมากกว่าทีวีนิดนึง
“ใช่ครับ แม่” แม่ผมมีสีหน้าฉงนสนเท่อยู่สักครู่ ก่อนที่จะรับหน้าที่เป็นคุณหมอใหญ่ ซักอาการต่อ
“ไหน บอกอาการชัด ๆ สิ” อะไรของแม่เนี่ย!!
“ก็...ตอนแรกก็ปกติอะครับ แต่หลังจากที่เห็น เออ....เห็นคน ๆ นึง หน้าชนกับคนอีกคนนึง และคนหนึ่งคนในนั้นก็เป็นคนที่ผมรู้จักด้วยอะครับ เนี่ยแหละครับแม่”
“อืม....หน้าชนกันนะหรอ” ผมไม่ตอบ แต่ทำท่าทางประกอบด้วยการเอานิ้วชี้ จรดที่ปลายริมฝีปากผม ก่อนที่จะเอื้อมไปแตะเบา ๆ ทิ่ริมฝีปากแม่
“เนี่ยแหละครับ หน้าชนกัน”
สีหน้าของแม่ผมเรียกเฉย ยกเว้นลูกกะตาสองข้างที่เบ่งขึ้นราวกับว่ามันจะทะลักออกจากดวงตา หลังจากผ่านไปสักพัก พฤติกรรมแปลกประหลาดของแม่ก็ไหลลงจากตาลงสู่ริมฝีปากที่ค่อย ๆ ยิ้ม เอ๊ะ หรือแสยะยิ้มหว่า
“อิอิ” ทำไมไม่ตอบ ทุก ๆ ครั้งแม่จะมีคำตอบให้ผม แต่คราวนี้ทำไมแม่ไม่ตอบ แถมยังมีพฤติกรรมประหลาด ๆ นั่งบิดไปบิดมาบนโซฟา
“แล้วลูกชอบหรือไม่ชอบหละจ๊ะ” หลังจากนั่งบิดเป็นเลขแปดแล้ว แม่ผมก็ถามกลับมา
“ก็....เออ....มะ...ม่ะค่อยเท่าไหร่อะครับ แต่ว่า...แต่ว่ามันก็ไม่เชิงอะ แต่ก็ไม่ได้ไม่ชอบมาก เอ้ย ไม่ใช่ไม่มาก มันก็มากนิดหน่อยอะ เอ้ย” คราวนี้กลายเป็นผมเองที่นั่งบิดเป็นเลขแปด ไอ้โรคนี้มันติดต่อกันด้วยหรอเนี่ย
“เอาหละ เอาหละ ไม่ต้องพูดหละ เอาไว้ลูกมะขามก็จะรู้เองว่าเป็นโรคอะไร แต่แม่ขอบอกอย่าง ปล่อยไปตามสบาย อย่างเกร็งกับมัน อิอิ ไปดีกว่า เราด้วย ไปได้แล้ว ดึกแล้ว ปะๆๆขึ้นนอนๆๆ”
เอ้า ไล่ซะงั้น ตัวเองง่วงก็ไปนอนก่อนดิ แต่ผมก็ไม่กล้าขัดใจแม่...เดินตามแม่ขึ้นไปนอน รอพรุ้งนี้ รอวันที่จะได้ไปนั่งคุยกับโฟร์ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรให้ชมรมช่วย
-
^
^
^
จึ๊กๆ :mc4: :mc4:
คุณแม่เป็นทีปรึกษาที่(เหมือนจะ)ดี
แล้วเรื่องอะไรหว่า?? o12ที่จะคุย
รอตอนถัดไปคับ
-
รออ่านตอนต่อไปคร้าบบบผม
:a11: :a11:
-
^
^
^
^
จิ้มไก่ๆๆ
อิอิ
น้องมะขามกำลังมีความรัก
คริๆๆ
:m30:
ปล. เรามาจิ้มอะไรกันในกระทู้เค้าอะ ไก่ เอ็มมี่ ฮ่าๆๆ
-
จิ้มริริว
ทะลุถึงไก่เลยยยย
อิอิ
น้องมะขาม
น้องโฟร์ พี่โมบาย
อิอิ
จะรักสามเศร้าเระเนี่ยยย..
-
คุณแม่มีประสบการณ์มาก่อน อิอิ :oni1:
-
โอ๊ะโอ คุณแม่เซนต์ดีเกินคาดแฮะงานนี้ :t2:
-
ประสบการณ์ตรงของคุณแม่เลยน่ะนั้นน่ะ :laugh:
-
สติหลุด อะสองแม่ลูก
-
ทั้งแม่ ทั้งลูก...จะร้องงงงง T^T
-
ที่ปรึกษาไม่ยอมตอบปัญหา
โหหหหหห
แต่ลุ้นดีกว่า ว่าไปเจอโฟร์เพราะอะไร
เหอะๆๆๆๆ
น่าหนุกอ่ะ แง่มๆๆๆๆๆ
-
:m4: มาคอยน้องโฟร์ ..ทำพิษ :bye2:
-
รออยู่นะครับผม :L2:
-
เอา น้องโฟร์ มาทำอะไรอ่ะ...งง???
-
:oni1: อ้าววววเริ่ดดดดราฟฟฟ
-
แล้วโฟว์นี่คือใครกัน
-
เพิ่งอ่านไปได้ ๔ ตอน แต่สงสัยมากๆ
โรงเรียนนี้เปิดเทอมเดือนไหน...
เรื่องผ่านมา ๔ ตอน ทำไมวาเลนไทน์เร็วจัง :o
-
ตอบข้อสงสัยกระทู้ด้านบนครับ
ถ้าย้อนไปอ่านด้านบน จะเห็นว่า มะขามไม่ได้เรียนโรงเรียนนี้ตั้งแต่ต้น ดังนั้น ผู้เขียนจึงอนุมานให้มะขามเข้ามาเรียนในชั้น ม. 5 เทอมสองครับ
-
พักเที่ยงของวันรุ่งขึ้น หลังจากรีบ ๆๆ กินข้าวกลางวันแล้ว ผมก็แอบไอ้ลิงไปนั่งรอคุณน้องโฟร์ ที่ห้องสมุด เลือกมุมที่เงียบ ๆ จนผ่านไปครึ่ง ชม. ก็มีผู้หญิงคนนึงที่ผมเห็นอยู่เป็นประจำ เพราะเธอเด่นเหลือเกินในหมู่นักเรียน หน้าตาสะสวย มองด้านซ้ายเหมือน พิ้งกี้ ด้านขวาเหมือนอั้ม ด้านหลังเหมือนนุ่ม ด้านหน้าเหมือน ส้มเช้ง แป่ววววว ไม่ช่ายยยยยยย สรุปว่า โดยรวม ๆ แล้วสวยมาก แถมยังอยู่ชมรมการละครอีกด้วย บ้านก็รวยอีกต่างหาก
“รอนานไหมคะ”
“อ้อ ไม่ครับ ไม่เป็นไร” ค่ะ ให้กรูรอตั้งครึ่งชม.
“เห็นพี่หญิงบอกว่าโฟร์ มีเรื่องให้ทางชมรมผมช่วย ไม่ทราบว่าเรื่องอะไรหรอคับ” ผมไม่รอช้า พุ่งเข้าสู่ประเด็นหลักของการสนทนาวันนี้ทันนี้ แต่โฟร์เขาคงยังไม่ทันได้ตั้งตัวมั้ง เห็นผงะไปเล็กน้อย หน้าที่ขาวใสก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูจาง ๆ ทันที มือก็ยกขึ้นมาเสยผมแก้เขินทันที
“เออ...คือว่า.....คือ....เออ...คือตัวฉัน....เออ...แบบว่ามัน...” จะเอาให้จบเพลงเลยไหมครับ แหม ลอกเพลงอั่ม อัมรินทร์ มาทั้งดุ้นขนาดนี้
“โฟร์นี่ก็ขำดีเหมือนกันนะ” ขำตายละ
“นายชื่ออะไรหรอ” เออ ลืมแนะนำชื่อไปเลยกรู
“เรา มะขามครับ อยู่ชั้นเดียวกันกับเธอนั่นแหละ แต่คนละห้อง”
“อ้อ มะขาม คริคริ” ตลกอะไร ชื่อกรู ไม่ใช่หม่ำ จ๊กม๊กสักหน่อย
“แล้วมีเรื่องอะไรจะให้ช่วยครับเนี่ย” ผมตัดบทเข้าเรื่องทันที ไม่งั้นเดี๋ยวมันขำอีกนาน
“คือ....ว่ายังงี้” น้องโฟร์นิ่งไปนิดนึง ก่อนที่จะตัดสินใจพูดต่อ ขนาดท่าคิดก็ยังสวยซะ
“คือว่า เรานะแอบชอบคน ๆ นึง เขาเป็นคนที่น่ารักมาก ๆ นิสัยก็ดี แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ว่า เขายังไม่รู้หรอกว่าเราชอบเขาอะ” ดูท่าทางเคลิ้มของไอ้น้องโฟร์แล้ว ท่าทางหมอนี่คงจะน่ารักจริง ๆ
“แล้วทำไมไม่บอกเขาละครับ” น่านนะสิ มาบอกกรูทำไมวะ
“ฟังก่อนดิ..คือว่าเรากับเขานะ ค่อนข้างใกล้ชิดกันพอสมควรเลยหละ แต่ด้วยความใกล้ชิดเนี่ยแหละ ทำให้เราไม่มีโอกาสได้บอกเขา แต่ตอนนี้เราตัดสินใจแล้วว่าเราจะบอกเขา
“แล้วทำไมโฟร์ถึงได้ตัดสินใจจะบอกเขาหละ”
“ก็เพราะว่าเรารักเขานะสิ รักมากด้วย แต่ว่ามันจะมีประโยชน์อะไรหละ ถ้าเขาไม่รู้ว่าเรารักเขา”
“อืม...” เจอคำตอบนี้ไป ทำเอาผมพูดอะไรไม่ออกเหมือนกันครับ ทำไมชีวิตน้องโฟร์ถึงเหมือนกับชีวิตผมเลยน้า ตอนนี้ผมรู้แล้วหละครับ หลังจากที่คิด
ทั้งคืน ว่าไอ้โรคประหลาด ๆ ที่ผมเป็นนั่นอะเราเรียกว่า “รัก” คงไม่ต้องบอกหรอกนะครับว่าผมรักใคร แต่จะถามว่ามันเริ่มจากตรงไหน ผมเองก็บอกไม่ได้เหมือนกัน”
“แล้วมีอะไรจะให้ชมรมช่วยหรอ”
“เราอยากบอกรักเขาคนนั้น ผ่านทางรายกายของชมรมนะ” O_O อึ้งครับ นี่หมายความว่า คุณน้องโฟร์คนนี้จะป่าวประกาศไปทั่วโรงเรียนว่าเธอรักเขาคนนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคนนั้นจะรู้สึกยังไงเหมือนกัน
“แล้วนี่เธอไม่กลัวว่าเขาคนนั้นจะตกใจ หรือว่าอาย อะไรหรอ”
“อืม ก็กลัวเหมือนกัน แต่ว่าฉันได้เตรียมใจไว้แล้วหละกับผลที่จะเกิดขึ้น แต่ไม่ว่าผลจะเกิดอะไรขึ้น ก็ยังถือได้ว่าเราได้ทำอะไรเพื่อความรักแล้ว ดีกว่ามานั่งโมโหตัวเองเมื่อเวลาผ่านไปว่าทำไมตอนนั้นเราไม่ทำ จริงไหม”
ผมไม่ตอบ ครับ ได้แต่พยักหน้า หงึก ๆ แทนคำตอบ ขนาดคนสวย ๆ ขนาดนี้ยังมีเรื่องกลุ้มใจเรื่องความรัก นับประสาอะไรกับคนอย่างเรา
“ตกลงครับ ผมจะช่วยโฟร์เอง ให้โฟร์ได้บอกรักคนที่โฟร์รัก ส่วนเรื่องเวลา และสถานที่ เดี๋ยวผมจะนัดอีกทีนึง ผมจะพยายามทำให้โฟร์สมหวังให้ได้นะ รับรองว่านายนั่นต้องปลื้มมากแน่ ๆๆ”
“จริงนะ มะขาม”
“อืม จริงสิ” ดวงตาที่เป็นประกายของโฟร์ ทำให้ผมตื้นตันอย่างประหลาด และเต็มใจที่จะช่วยให้เขาสมหวัง
“เรามาพยายามด้วยกันนะ” น้องโฟร์เอื้อมมือมาจับมือผม และพูดกับผม
“อืม ได้ เราจะพยายามด้วยกัน” หวังว่างานนี้คงจะผ่านไปอย่างราบรื่นทั้งคู่ของโฟร์ และคู่ของ....ผม
เราจะพยายามด้วยกัน
หลังจากวันนั้นผมก็ได้ไปประชุมกับพี่โมบาย ในฐานะตากล้อง โดยเราได้ตัดสินใจที่จะทำการถ่ายทอดสดออกอากาศผ่านทางรายการของชมรมไปทั่วโรงเรียน ไหนจะเตรียมเรื่องสถานที่ เวลาที่เหมาะสม รวมทั้งสคริปของทั้งโฟร์และผม
“จริงหรอที่ว่าน้องโฟร์เขาจะบอกรักถ่ายทอดสดอะ” พี่โมบายพูดเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง หลังจากที่ผมเล่าให้พี่โมบายฟัง
“อืม ใช่ กล้าเนอะ”
“อืม กล้ามาก ๆ”
“นายนั่นโชคดีเป็นบ้าเลย รู้เปล่า”
“หรอ พี่คิดอย่างนั้นหรอครับ”
“ใช่สิ คิดดูสิ คนที่กล้าทำอะไรแบบนั้นเพื่อใครสักคนอะ คงจะต้องรักเขามากเลยหละ”
“อืม” และแล้ว คำพูดของโฟร์ก็แว่วเข้ามาในหัวอีกครั้ง
หลังจากคุยกับพี่โมบายเสร็จแล้ว ผม พี่หญิง พี่หนุ่ม และพี่โมบาย ได้ประชุมกันไว้ว่า เราจะใช้ดาดฟ้าของโรงเรียนเป็นสถานที่บอกรักของโฟร์เขา เนื่องด้วยว่าเป็นสถานที่ที่เงียบ ปลอดโปร่ง เหมาะสมกับการบอกรักเป็นที่สุด ส่วนวันที่นั้นก็คือหลังจากนี้ไป อีกหนึ่งอาทิตย์
ผมบอกกับตัวเองว่า จะทำให้โฟร์ได้สมหวัง ให้สมกับความตั้งใจ ก็นะ จะมีสักกี่คนกันหละ ที่กล้าหาญทำเพื่อความรักซะขนาดนี้ ผมจะไม่ยอมทำให้โฟร์ผิดหวังเด็ดขาด
“ตื่นเต้นไหม” ผมถามโฟร์ขณะที่เราอยู่กันตามลำพังระหว่างประชุมเพื่อเตรียมงานครั้งสำคัญนี้
“อืม นิดหน่อยอะ แต่รู้สึกดีมากกว่า” ผมสำผัสได้ถึงความดีใจ ความสุขของโฟร์เขา
“ขอให้สมหวังนะ”
“อืม ขอบใจจะ” หลังจากนั้นผมกับโฟร์ก็เงียบไปอึดใจ ก่อนที่ผมจะตัดสินใจถามถึงความรู้สึกของโฟร์
“เธอกล้าจังเลยเนอะ เราคงไม่กล้าอย่างเธอหรอก”
โฟร์เอื้อมมือมาจับมือผมพร้อมกับบีบคล้าย ๆ จะให้กำลังใจ “ความรักไงหละ ที่ทำให้เราได้ตัดสินใจที่จะบอกรักคนที่เรารัก นี่แหละ คือสิ่งที่กระตุ้นให้เราทำในสิ่งที่ควรทำ
“ควรทำหรอ” ผมถามซ้ำด้วยความไม่เข้าใจ
“ใช่ ควรทำ เราคิดว่าความรักมันก็เหมือนกระดาษว่าง ๆ นะ เราอยากให้มันออกมาเป็นแบบไหน หรือมีสีสันอย่างไร เราก็ระบายมันลงไป
“เธอจะบอกว่า ความรักนั้น สามารถออกแบบได้หรอ”
“ใช่ ความรักสามารถออกแบบได้”
“แล้วเธอหละ มีความรักไหม” โฟร์ย้อนถามผม
“อืม...จะว่ามีก็ไม่ใช่ ก็คงคล้าย ๆ กับเธอนั่นแหละ แอบรักเขานะ” ผมคว้ากระดาษสคริปในมือขึ้นมากัดแก้เขิน
“เรารู้” โฟร์ยิ้มน้อย ๆ ตอบผม
“เธอรู้.....รู้ได้ไงอะ” ผมแปลกใจที่โฟร์รู้ว่าผมแอบรักคนอื่น หวังว่าจะไม่รู้นะว่าใคร
“พี่โมบายใช่ไหมหละ” เฮ้ยยยยยยยย มะ...มะใช่ เอ้ย ไม่รู้
“555555” โฟร์หัวเราะอย่างรู้ทัน ทำเอาผมหน้าแดงซะเอง
“แล้วโฟร์รู้ได้ไงหละ”
“แหม สังเกตนิดหน่อยก็รู้แล้วหละ” โฟร์สะบัดบ๊อบใส่อย่างมั่นใจ แต่ผมไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้า นี่กรูดูง่ายขาดนั้นเลยหรอวะ
โฟร์เอื้อมมือมาจับมือผมเหมือนจะให้กำลังใจ
“เราจะพยายามด้วยกันไง จำได้ไหม” ผมพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจ และยิ้มรับความรู้สึกนั้น เสียงพูดที่ว่า เราจะพยายามด้วยกันของโฟร์ ยังก้องอยู่ในหัวผม
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆ
ขอให้สำเร็จนะๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เริ่ดๆๆๆ.....สู้ๆๆๆ
-
:m23: ตกลง น้องโฟร์ จะบอกรักใคร แล้วทำไม ต้องทำท่าเอียงอาย กับมะขามด้วย
ถ้าน้องโฟร์ บอกรัก พี่โมบาย :a5: มะขามจะทำยังไง หรือจะบอกรักมาขาม o2
มารอตอนต่อไปดีกว่า +1 ให้นะครับ
-
:a5: :a5:
ลุ้นไปกับน้องโฟร์กับนายมะขามด้วยคับ
-
อยากรู้จังว่าโฟร์จะสารภาพกับใคร :oni2:
-
พี่โมบายยยยจ๋า คิดถึงงงงง :oni2:
-
ไม่ได้อ่านหลายวัน
มีโผล่มาหลายตอนเรย อิอิ
มะขามน่าร้ากกกก :m1:
-
555
คิวต่อไปโฟรฺคงต้องช่วยมะขามแล้วล่ะ
-
เพื่อความรัก สู้ ๆ
-
อิอิ
ความแตก
:a2 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
หนุกมากๆๆๆๆ
อยากจิ้มให้+1
แต่ทำไม่เป็น
ช่วยบอกหน่อย
-
เค้ารู้ทั้ง รร. แล้วมะขามเอ้ยยย
:laugh:
สู้ๆ น้องชาย
-
รอลุ้นต่อไปครับ
-
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน่ะ มะขาม อิอิ
-
เหอๆ...น้องโฟร์ เยี่ยมมากทำให้ มะขาม กล้าด่วนๆเลย...อิอิ
-
:กอด1:>>>>คนแต่งกลัวผี ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:กอด1:>>>>คนแต่งกลัวผี ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้บร้า :angry2: :angry2:
-
^
^
^
^
^
จิ้มคนแต่ง...อิอิ
-
รออยู่นะครับผม :m15:
-
“เอาหละ พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่เราจะทำความฝันของน้องโฟร์ให้เป็นจริง” เสียงพี่หญิงพูดขึ้นขณะที่เราประชุมกันครั้งสุดท้าย การทำงานครั้งนี้ต้องรอบคอบให้มาก ๆ เพราะนี่เป็นการถ่ายทอดสดครั้งแรก ตั้งแต่มีการตั้งชมรมมา ไอ้พี่หนุ่มดูตื่นเต้นไม่น้อย ส่วนพี่โมบาย ที่นั่งข้าง ๆ พี่หญิงก็คงจะตื่นเต้นเหมือนกัน
“เธอ มะขาม งานนี้เธอสำคัญสุดเลยนะ อย่าให้พลาดหละ ส่วนโมบาย นายด้วยก็เหมือนกัน”
“ครับผม”
“เออน่า รับรองไม่ต้องห่วง” พี่โมบายหันไปตอบพี่หญิง พร้อมกับยิ้มให้ สำหรับคนอื่น ๆ อาจจะเป็นยิ้มธรรมดา แต่ภาพนั้นทำให้ผมโหวง ๆ อีกแล้ว แต่คราวนี้มันจี๊ด ๆ ด้วย และแล้วภาพที่ทั้งคู่หน้าชนกันกํนลอยเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง
“มะขาม เป็นอะไรหรอ ทำไมไม่เห็นร่าเริงเหมือนเก่าเลย” พี่โมบายถามผมเมื่อขณะประชุมเสร็จสิ้นแล้ว และจะเตรียมตัวกลับบ้าน
“เปล่า”
“เออ ไปกินข้าวกันไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“จะดีหรอครับ แล้วเออ....แล้วพี่หญิงละ”
“ทำไมหละ หญิงเขามาเกี่ยวอะไรด้วย” พี่โมบายถามผมอย่างงง ๆ
“อ้อ ปะ เปล่า” ผมรีบปฏิเสธพัลวัน ส่วนไอ้พี่โมบายมองผมยิ้ม ๆ ซึ่งก็แปลรอยยิ้มนั้นไม่ออกเหมือนกันว่าหมายความว่าอะไร
“ปะ ไปกินข้าวกันดีกว่า” พี่โมบายพูดพร้อมกับกอดคอผมพากันเดินไปที่ร้านค้าหน้าโรงเรียนใกล้ ๆ นั่นเอง
ช่างมันเหอะ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วกับความผิดหวังที่จะได้รับ แต่เมื่อเลือกแล้วก็เปลี่ยนใจไม่ได้
“แหมๆๆๆ หน้าบานเป็นจาน ASTV เลยนะ” แม่ผมครับ คงจะสังเกตเห็น เลยแซวผม เมื่อเห็นพี่โมบายมาส่งหน้าบ้าน
“อะไรๆๆ เปล่าซักหน่อย”
“เปล่าอะไร ชอบเขาละสิ” ว๊าก แม่ตรู รู้ได้ไงเนี่ย
“แม่รู้ได้ไงอะ แล้ว...แล้วไม่โกรธหรอ” นั่นนะสิ ยังทำหน้าระรื่นอยู่ได้ จะมีแม่คนไหนทำหน้าระรื่นได้เมื่อรู้ว่าลูกเป็นเกย์ไหมเนี่ย
“ฉันแม่แกนะ ทำไมจะไม่รู้ แต่ว่า....เข้าใจเลือกนิเรา อิอิ เชื่อแม่มันแรงก็ยังเงี้ย” น่าน วกกลับมาชมตัวเองก็เป็น คนเรานะ
“แต่เขามีแฟนแล้วนะแม่” เฮ้ย ไม่อยากพูดคำนี้เลย
“พูดเป็นเล่น ไม่งั้นเขาจะมาเทียวไล้เทียวขื่อแกทำไม” ถ้าเป็นงั้นได้ก็ดีนะสิ
“จริง ๆ ครับ” แม่ผมส่ายหัวเบา ๆ ก่อนเดินมากอดผม
“ช่างมันเหอะ แค่เรารู้ว่าเรารักเขาก็พอแล้ว หัวใจมันห้ามได้ที่ไหน เนอะ” ผมยิ้มให้แม่แทนคำตอบที่อยากจะบอกว่าขอบคุณมากๆๆๆ ที่อุตส่าห์ปลอบใจ
“เรื่องแค่นี้ อย่าป๊อดซะหละ”
“แม่...ไปเอาไอ้คำนี้มาจากไหนเนี่ย รุ่นแม่นี่ไม่น่าจะรู้จักนะ”
“เดี๋ยวโดน แม่ก็จำมาจากไอ้ปื๊ด วินหน้าปากซอยอะ เห็นมันชอบพูดกับเพื่อนมันประมาณว่า
เฮ้ย ไรว้า ป๊อด หรอว๊า แค่เนี้ย” แม่ไม่พูดเปล่า แต่ยังเลียนท่าทางกวน ๆ ของไอ้ปื๊ดได้อย่างเนียน
“555 แม่เนี่ย อะไรก็ไม่รู้ ปะ หิวแระ มีอะไรให้กินบ้างเนี่ย”
“ก็มี แห้วผัดเผ็ดนะ เหมาะกับแกดี555” แม่หัวเราะเสร็จก็ลากผมเข้าไปในครัว ไปกิน แห้วผัดเผ็ด
เฮ้ย แม่ตรู
-
:กอด1:>>>จิ้มก้นคนแต่งงงงง
-
ชอบคุณแม่จังเลยอ่ะ :m1:
-
แห้วผัดเผ็ด :a5: เมนูพิสดาร โตมาได้ก็บุญแล้ว มะขามเอ้ย :amen:
-
รักแม่ลูกคู่นี้จัง
-
คุณแม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a2:
-
:laugh: :laugh: :laugh:ปลื้ม แม่ลูก คู่นี้จิงๆเลยค้าบบ...อิอิ
-
เมนูเด็ดของมะขาม "แห้วผัดเผ็ด" :laugh:
-
ชอบคุณแม่แบบนี้จัง วัยรุ่นซ่ะ ถูกใจ๊ถูกใจ
อิอิ มะขามสู้ๆ โมบายต้องมีแอบปิ๊งๆบ้างละน่า
-
สั้นๆ แต่ :เฮ้อ:
พี่โมบาย ...
-
สูตรเด็ด " แห้วผัดเผ็ด " สำหรับน้องมะขามเลยคราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :laugh: :laugh:
-
งืม...
แม่นี่ได้ใจจริงๆ
น่าไปเปิดตลกคาเฟ่
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
โห...ป๊อดว่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
น่ารักจังเลยน้องมะขาม :m1:
เปลี่ยนเป้นสมหวังผัดเผ็ดละกันเนอะ อิอิ :m14:
-
แบบว่างานนี้จะสารภาพรักกันทั้งโฟร์ทั้งมะขามเลยรึเปล่านะ?
-
อิ่มแล้วอย่าลืมกิน ของหวาน แห้วลอยแก้ว ด้วยนะมะขาม :m20:
ยังไม่ทันไร สรุปแล้วว่าตัวเองอกหัก มารอต่อไปดีกว่า :bye2:
-
ชอบคับ
:pig4:
-
ชอบ :m1:
-
รักคุณแม่ที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m4: :m4: :m4:
-
อยู่กับแม่ลูกคู่นี้แล้วหัวเราะได้ทั้งวันแน่ๆๆๆๆๆ
-
“แม่ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สายแล้ว สายแล้ว สายแล้วครับบบบบบ” แหะๆๆ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย วันนี้ก็เลยตื่นสายนะสิครับ ก็มัวแต่จะคิดถึงเรื่องที่จะเกิด
ขึ้นวันนี้นะสิ
“แล้วไม่กินอะไรก่อนหรอ แม่อุตส่าห์ปั่นจักรยานไปซื้อปาท่องโก๋ให้นะเนี่ย” แม่ผมวิ่งถือถุงปาท่องโก๋ตามหลังผมมา
“งั้นผมเอาไปกินโรงเรียนละกัน” ผมหันหลังไปคว้าถุงปาท่องโก๋ ยัดใส่กระเป๋า ก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์ บริการฟรีเพื่อประชาชน ที่ป้ายรถเมล์ ที่วิ่งเข้ามาจอดพอดี
พอถึงโรงเรียน ผมก็เอากระเป๋านักเรียนไปเก็บ พร้อมกับหยิบปาท่องโก๋ขึ้นมากิน อิอิ ยังร้อนอยู่เลย
“ไอ้ขาม วันนี้มาแต่เช้าเลยนิหว่า” ไอ้ลิงครับ วันนี้มันมาทีหลังผม
“แหม เมิง พักนี้หายไปเลยนะเมิง” ใช่ครับ พักนี้ไอ้ลิงมันไม่ค่อยอยู่ติดกับผมเท่าไหร่ เดี๋ยวแว๊บ เดี๋ยวแว๊บ
“ช่วงนี้ซ้อมหนักอะ เย็นนี้มีแข่งด้วย อย่าลืมไปเชียร์ด้วยนะโว้ย” เออ ลืมไปเลยครับ ว่าไอ้ลิงมันเป็นนักบอลตัวยิงของชมรม และวันนี้มันมีแข่งที่สนามในโรงเรียนกับโรงเรียนอื่น ประมาณว่ากระชับมิตรประมาณนั้นแหละครับ
“หา วันนี้หรอ เออ....” ก็มันตรงกับงานสัมภาษณ์น้องโฟร์พอดีเลยนิ แล้วกรูจะไปยังไงเนี่ย
“นี่เมิงอย่าบอกนะว่าเมิงไปเชียร์กรูไม่ได้ โหย ใจร้ายวะ” ไอ้ลิงตัดพ้อผมทันทีที่เห็นท่าทางอึกอักของผม
“เอางี้ เมิงเลื่อนเตะออกไปก่อนได้ไหม นึกว่าทำเพื่อกรู”
“ไอ้มะขาม เมิงคิดว่าเมิงเป็นปลัดอำเภอหรือไงวะเนี่ย กรูถึงต้องเลื่อนให้เมิงเนี่ย” เออ กรูลืมไป
“กะ...ก็กรูมีธุระกับชมรมนิหว่า งานสำคัญด้วยนะเมิง”
“เออ ก็แล้วแต่เมิงละกัน ถ้าเมิงไปไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก แค่กรูอาจจะเล่นไม่ดี เตะไม่เข้าประตู หรืออาจจะสกัดฝ่ายตรงข้ามพลาด หรือไม่ก็โรงเรียนเราก็แค่แพ้ และก็อาจจะถูกโรงเรียนนั้นเยาะเย้ยนิดหน่อยว่าไอ้ขี้แพ้ และทุกคนก็อาจจะรุมด่ากรูนิดหน่อยแค่นั้น หรือไม่ก็ กรูก็แค่อาจจะถูกไล่ออกจากชมรม เพราะทำทีมแพ้ และกรูก็แค่อาจจะคิดสั้น กระโดดคลองแสนแสบตาย หรือไม่ก็อาจจะมีเชื้อราเข้าสู่ระบบหายใจ ลามเข้าสู่สมอง และก็แค่อาจจะทำให้กรูเป็นอัมพาต เป็นเจ้าชายนิทรา และกรูก็แค่อาจจะตาย และก็แค่..
“พอแหระ ที่เมิงพูดนี่ก็ไม่ต่างกับที่เมิงจะเอามีดจี้คอกรูให้ไปดูเมิงเตะบอลเลยนะ” ไซโคร กรูสุดฤทธิ์
“นี่แสดงว่าเมิงจะไปดูกรูแล้วใช่ปะ” ไอ้ลิงทำหน้าลิงโลด เหมืองลิงได้แก้ว
“แต่กรูก็ไปไม่ได้อยู่ดีอะ อย่าโกรธกรูเลยนะ” ไอ้ลิงไม่ตอบ ครับ แต่หันหลังพร้อมกับเดินหนีผม ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น แสดงว่ามันต้องโกรธผมมากแน่ๆๆ เพราะว่ามันไม่เคยเดินหนีผมอย่างนี้
“ไอ้ลิง ไอ้ลิง รอกรูก่อน” พอตั้งสติได้ ผมก็วิ่งตามไปคว้ามือมันไว้ ให้มันหยุด
“ไอ้ลิง เมิงจะไปไหน” ผมถามมัน แต่มันก็ไม่หันมามองหน้าผม
“ปล่อย”
“เมิงตอบกรูก่อนดิ ว่าเมิงจะไปไหน”
“ปล่อยกรู”
“แล้วเมิงจะไปไหนละ เมิงโกรธกรูหรอ”
“ปล่าว ไม่ได้โกรธ”
“ไม่ได้โกรธ แล้วเมิงจะไปไหน”
“ไปขี้ จะไปไหม กรูปวดตั้งแต่เช้าแล้ว
“แป่วววววว” อ้าว แล้วก็ไม่บอกกรู
“แต่ถ้ากรูชนะ เมิงต้องไปเลี้ยงกรูด้วย”
“พอไอ้ลิงเดินไปสักพักมันก็หันมาตะโกนบอกผม
“ได้เลยเมิง” ผมตอบกลับมันไปอย่างดีใจที่มันเข้าใจ
หลังจากนั้นเสียงอ๊อดให้ไปเข้าแถวก็ดังขึ้น ทำเอาผมเสียดายปาท่องโก๋ของแม่ไม่ได้ เลยกะว่าจะเก็บไว้กินมื้อกลางวัน พอเข้าแถวเสร็จ ก็เตรียมตัวเรียนในคาบวิชาตอนเช้าครับ ซึ่งแต่ละชั่วโมงก็ผ่านไปด้วยความน่าเบื่อ
“นี่ นายธนา เธอได้ฟังที่ฉันพูดบ้างหรือเปล่าเนี่ย” อ้าว ซวยสิตรู ไม่ได้ฟังอะไรเลย ไอ้ที่ฟังก็ทะลุออกอีกหูไปแล้ว
“เออ...ฟะ ฟัง บ้าง นิดหน่อยครับ”
“งั้นเธอก็คงจะตอบฉันได้สินะ ว่า ออง ซาน ซู จี เป็นใคร และมีบทบาทอะไรในพม่า”
อะโด่ คำถามเด็ก ๆ
“ซูฉี เป็นดาราหนังจีนครับ แต่เอ๊ะ แล้วเขาไปทำอะไรในพม่าหรอครับอาจารย์” สิ้นคำตอบผม เสียงหัวเราะก็กระหึ่มดังขึ้นรอบห้องเรียน เหมือนกับจะแสดงความยินดีกับคำตอบที่ถูกต้องของผม
“ขำละเธอ ซูจีย่ะ ไม่ใช่ซูฉี ที่เธอหมายถึงดาราฮอลลีวู๊ด” อ่าว ไม่ใช่คนเดียวกันหรอว่ะเนี่ย
“นี่แสดงว่าเธอไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่ไหม หา นายธนา มานี่ มานี่เลยเธอ”
ผมจึงต้องจำใจเดินไปรับโทษหน้าห้องเรียน
“เอ้า คาบ”
สรุปว่า ทั้งชั่วโมงนั้น ผมต้องยืนกระต่ายขาเดียวคาบหนังสือวิชาสังคมไว้ตลอดชั่วโมง ทำเอาเมื่อยก้นกบไปข้างนึงเลย
“สมน้ำหน้า ดันนั่งเหม่อทำไมหละ” ไอ้ลิงครับ นอกจากจะไม่สงสารผมแล้ว กลับยังมาเยาะเย้ยผมอีก ผมเลยจัดการมันด้วยการใช้ให้มันไปซื้อข้าวมาให้ เพราะสภาพผมตอนนี้ ลุกไม่ไหวแล้ว ขนาดเดินยังเดินไม่ตรงเลย เดินเอียงเป็นเป๋พิฆาตเลยผม
“ไอ้ลิง แล้วนี่เมิงไม่ไปซ้อมหรอวะ เดี๋ยวเย็นนี้จะแข่งแล้วไม่ใช่หรอ”
“ไม่อะ ขี้เกียจ ยังไงกรูก็ชนะแน่ๆๆ”
“มั่นใจไปเหอะเมิง ถ้าพลาดมา กรูไม่ปลอบนะเว้ย”
“เอ้า ไอ้นี่ ปากหรอนั่นอะที่พูด”
“แล้วนี่ที่ชมรมของเมิงเขามีอะไรให้เมิงทำหรอวะ” ไอ้ลิงถามผมด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวเมิงก็รู้” ผมตอบมันแบบมีเลสสะนัย
“เออ เดี๋ยวนี้หัดมีความลับแก่กรูนะ”
“เอ่อ หนะ ปะ ไปเข้าห้องเรียนกันดีกว่า โชคดีนะเนี่ยที่ตอนเย็นมีคาบว่าง กรูจะได้ไม่ต้องให้ไอ้พี่หญิงมาขอลาอาจารย์อีก”
“เออ จริงด้วย แล้วเดี๋ยวเข้าห้องเรียนอย่าเหม่ออีกนะเว้ย เดี๋ยวได้ไปยินอีกรอบนึง แต่ว่า กรูเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าออง ซาน ซู จี เนี่ย แกเป็นดาราฮอลลีวู๊ด 5555”
ผมไม่ตอบโต้ เพราะคุณแม่ขอร้อง แต่ผมวิ่งไล่เตะมันคืนในสภาพกระย่องกระแย่งได้สองที โทษฐานที่บังอาจมาแซว”
หลังจากเรียนเสร็จแล้ว ชั่วโมงต่อไปก็เป็นคาบว่าง ผมก็เลยวิ่งกระเพลกๆๆ ไปที่ห้องชมรม เพื่อไปเตรียมตัวที่จะสัมภาษณ์หนูโฟร์
“แหม อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะครับเนี่ย”
“ก็ต้องแน่นอนสิครับน้องมะขาม อย่างที่รู้ ๆ กันอยู่ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของใครบางคน” พูดจบพี่หญิงก็หันไปยิ้มกับไอ้พี่หนุ่ม กับน้องโฟร์ ผมว่าไอ้รอยยิ้มของไอ้พี่หญิงนี่มันทะแม่งๆ ยังไงก็ไม่รู้นะ ดูเสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้อะ
“เออ มีอะไรกันหรือเปล่าครับเนี่ย”
“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ ปะ เราไปเตรียมตัวกันดีกว่า มะขาม เดี๋ยวรอในห้องนี้ก่อนกับโมบายนะ”
“อ้อ ได้ครับ” หลังจากนั้น ทั้งหมดก็ตั้งขบวนเดินแถวเรียงหนึ่งกันออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมยืนอยู่กับพี่โมบายสองต่อสอง
“พร้อมไหมเรา” พี่โมบายหันมาพูดกับผม ก่อนจะหันกลับก้มหน้าก้มตาเช็ดเลนส์กล้องวีดีโออยู่
“อ้อ ก็ คิดว่าได้อยู่นะครับพี่” ผมตอบพี่โมบาย แต่ตาเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง เพราะกำลังตัดสินใจว่า ตัวเองจะกล้าทำอย่างที่คิดมาทั้งคืนไหม แล้วถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดหละ เราจะกล้าสู้หน้าเขาได้ไหม กระจกวิเศษก็ไม่มีแล้วด้วย สองคนเลยนะเว้ย ที่เมิงจะมองหน้าไม่ติด คือไอ้พี่โมบาย และไหนจะพี่หญิงอีก โอ้ย คิดๆๆๆๆๆๆ ภายนอกหน้าต่างห้องชมรมนั้น ผมเห็นภาพของนักฟุตบอลของโรงเรียนกำลังซ้อมเพื่อที่จะลงแข่งอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า นั่นไงไอ้ลิง นี่ขนาดยังไม่ชนะยังฮ๊อตขนาดนี้ และถ้าชนะจะฮ๊อตขนาดไหนเนี่ย ดูดิ สาว ๆ กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ กองเชียร์มันก็เยอะขนาดนี้ แล้วทำไมมันต้องให้กรูไปเชียร์ด้วยเนี่ย
ตอนนี้ในสายตาพี่โมบาย เราก็คงไม่ต่างกับสาว ๆ พวกนั้นที่กำลังกรี๊ดกร๊าดไอ้ลิงหรอก”
-
^
^
^
จิ้ม :a2: ในที่สุดก้อถึงวันนี้ :laugh:
ตอนนี้ในสายตาพี่โมบาย เราก็คงไม่ต่างกับสาว ๆ พวกนั้นที่กำลังกรี๊ดกร๊าดไอ้ลิงหรอก
:o12: กาซิก กาซิก คำๆนี้มันสุดแสนจะทำให้สะเทือนใจ
ไม่อยากเปงหนึ่งในคนที่แอบกรี๊ด เศร้าจัง เหมือนชีวิตจริงเลย :sad2:
-
ลิง..........โมบาย ให้เลือกเหรอ
มะขามเหมาสองได้ป่ะ อิอิ
-
:pig4:
-
รู้สึกทะแม่ง ๆ ยังไงไม่รู้ คิดมากไปเองรึเปล่านะเรา :m23:
-
รู้สึกทะแม่ง ๆ กับไอ้ลิงอยู่น่า ชักสงสัย
แต่งานข้างหน้า น้องโฟร์ ที่จะทำให้อะไร ๆ มันกระจ่างขึ้น
มารอตอนต่อไปดีกว่า +1 ให้นะ
-
น้องมะขาม
ฉู้ๆๆๆๆ
:oni1: :oni1:
-
มะขามน่าสงสารจังเลย สู้ๆนะครับ :m1:
สั้นจังเรยงะ :angry2:
-
:laugh: อองซาน ซูฉี :laugh:
-
น่าสงสารสุดๆๆๆ
โฮๆๆๆๆๆๆ :m15: :m15: :m15:
-
ถ้าพี่โมบายยยังไม่มีบทบาทมากกว่านี้ เราจะเทใจให้น้องลิงขึ้นเป็นพระเอกแทน :t2:
-
ต้องเลือกเหรอ :a5:
-
มันจะเกิดอะไรขึ้นนะ อยากรู้ๆๆๆ
-
ต้องเลือกเหรอ
-
งานนี้มีแย่งมะขามแล้วมั้ง
-
ถ้าพี่โมบายยยังไม่มีบทบาทมากกว่านี้ เราจะเทใจให้น้องลิงขึ้นเป็นพระเอกแทน :t2:
OH nooooooooooooo ไงเราก้อจะเชียร์คู่โมบายกับมะขามต่อไป ส่วนลิงก้อเป็นลิงแฝงมะขามไปละกัน :laugh:
-
“มะขาม มะขาม เป็นอะไรหรอ”
“อ๊ะ ปะ เปล่าครับ พอดีกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ”
“อ้อหรอ เมื้อกี้หญิงโทรมาให้เราขึ้นไปดาดฟ้าไปเตรียมตัวเรื่องกล้องเรื่องคิวกันได้แล้วนะ อย่าลืมนะว่าวันนี้เราถ่ายทอดสด”
“ครับผม ได้ครับ”
“โอ้โห” ผมกับพี่โมบายร้องเสียงหลงขึ้นมาพร้อมกันทั้งสองคน เพราะว่าตอนนี้ ดาดฟ้าของโรงเรียนโล่ง ๆ ถูกเปลี่ยนเป็นสถานที่ที่น้องโฟร์จะใช้บอกรักได้อย่างสมบูรณ์แบบ ลังไม้ระเกะระกะถูกยกออกไป และมีกระถางดอกไม้สวย ๆ ประดับตกแต่งอยู่เต็มไปหมด ด้วยฝีมือของไอ้พี่หญิง
วันนี้น้องโฟร์ ซึ่งปกติก็น่ารักอยู่แล้ว ยิ่งน่ารักขึ้นไปอีก ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ ฝีมือไอ้พี่หญิงอีกเช่นเดียวกัน ส่วนไอ้พี่หนุ่มตอนนี้กำลังสาละวนอยู่กับอุปกรณ์ประกอบฉากต่าง ๆ
แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นตอนเย็นแล้วก็ตาม แต่อากาศก็ยังร้อนเปรี้ยงอยู่เลย ทุกคนต้องทำงานแข่งกับเวลา
“โมบายไปเตรียมกล้องนู้น และลองดูนะว่าจะวางตรงไหนดี” พี่หญิงเดินเข้ามาหาพี่โมบาย เพื่อจัดแจงจุดที่จะวางกล้องถ่ายทอดสด เพราะว่างานนี้พลาดไม่ได้แม้แต่น้อย แต่ระหว่างที่ผมยืนมองพี่โมบายเตรียมกล้องอยู่นั้น อยู่ ๆ พี่หญิงก็เดินมาจากไหนไม่ทราบ หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้กับพี่โมบาย ทำเอาพี่โมบายถึงกับสะดุ้งและทำหน้าเลิ่กลั่ก พร้อมมองมาทางผม แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ แต่หูนี่ผึ่งเชียว เพื่อจะคอยดูว่าเขาทั้งสองคุยอะไรกัน
“ร้อนไหม” พี่หญิงยังคงซับเหงื่อที่ชุ่มให้กับพี่โมบาย แต่หลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้ยินแล้วว่าพี่หญิงคุยอะไรกันกับพี่โมบาย เพราะพี่หญิงเอาปากเข้าไปใกล้ ๆ หูเหมือนจะกระซิบ ทำเอาผมเซ็งไปเหมือนกัน ผมเลยเดินถือสคริปเข้าไปทักยัยน้องโฟร์ ที่ยืนหลบร่มอยู่ แหมๆๆ สบายเชียวนะเมิง
“ตื่นเต้นไหม”
“อืม นิดหน่อยค่ะ” แต่ดูจากท่าทางแล้วคงไม่นิดหน่อยแล้วละมั้ง ตัวสั่นเป็นสันนิบาตลูกนกเลยนะเนี่ย
“แล้วมะขามหละ ตื่นเต้นไหม” มีการมาถามย้อนกรูอีก
“อืม ก็นิดหน่อยอะ แต่ว่าโฟร์แน่ใจนะที่ทำอย่างนี้ ภาพลักษณ์โฟร์จะเสียหายหมดนะ”
“อืม แน่ใจ แต่โฟร์ว่าไม่เห็นเสียหายอะไรเลย แค่เราแสดงความรู้สึกออกไป แค่นั้น” ชิส์ เป็นผู้หญิงยิงเรือ มายืนเช็ดหน้าให้ผู้ชายอยู่ได้ รู้ว่าเป็นแฟนกัน ไม่ต้องแสดงออกขนาดนี้ก็ได้ กรูอิจฉาโว้ยยยยยยยยยย
“แล้วโฟร์ไม่อายหรอ” ผมถามโฟร์ในขณะที่ตาผมยังคงมองไปยังพี่โมบาย ที่ยิ้มแหย ๆ มองผมเป็นระยะ ๆ ในขณะที่พี่หญิงก็ยังพะเน้าพะนออยู่
“ไม่อายหรอก ถ้าอายหรือไม่กล้า เราก็คงไม่ได้บอกความรู้สึกตัวเองออกไปหรอก จริงไหม” อืม ก็จริง ว่าแต่ว่าไอ้พี่หญิง เมิงเป็นผู้กำกับไม่ใช่หรอ ไม่ใช่ตากล้องนิ
แต่ว่าแว๊บนึงนั้น ถ้าผมตาไม่ฝาด ผมว่าผมเห็นพี่หญิงปรายหางตามามองผม พร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก แต่เมื่อมองอีกที ไอ้พี่หญิงก็หันไปสนอกสนใจอยู่กับกล้องของไอ้พี่โมบาย ท่าทางตาเราจะฝาด
“หญิง ๆ พอดีเครื่องถ่ายทอดสดมีปัญหานิดหน่อยวะ ลงมาช่วยดูหน่อยดิ” เฮ้ยยยย โชคดีนะที่ไอ้พี่หนุ่มมาขัดจังหวะสองคนนั้น
“เออ ได้” แล้วพี่หญิงก็เดินยิ้มตามไอ้พี่หนุ่มลงไปยังห้องถ่ายทอดสด ซึ่งอยู่ถัดลงไปอีกชั้นนึง ตอนนี้ พี่โมบายก็เหลือบมองผมเป็นระยะ ๆ ทำเอาผมทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
“มะขาม เดี๋ยวโฟร์มานะ ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง” ผมจะอ้าปากค้านว่าอย่าทิ้งกรู แต่ไม่ทันแล้วววไอ้โฟร์วิ่งปรู๊ดลงไปด้านล่างแล้วว ทำเอาตอนนี้บนด้านฟ้าเหลือเพียงผมกับพี่โมบาย ผมเหลือบตามองพี่โมบาย ก็เห็นมันก้มหน้าก้มตาเช็คกล้องเหมือนไม่เคยเจอกล้องมาก่อน ผมเลยเดินไปที่ระเบียงดาดฟ้า ซึ่งตรงบริเวณดาดฟ้านั้นสามารถที่จะเห็นได้ทั่วโรงเรียน โดยเฉพาะสนามบอล ที่ตอนนี้ไอ้ลิงกำลังแข่งขันอยู่ ผมก็ลืมถามมันว่ามันใส่เสื้อเบอร์อะไร แต่ผมก็เดาได้ถูกว่าไอ้ลิงคือคนไหน คงเป็นคนที่วิ่งเร็วที่สุด วิ่งไปรอบสนาม ชี้โบ๊ชี้เบ๊ หุหุ ดูแล้วขัดกับบุคลิกมันเหลือเกิน
“ไม่ลงไปเชียร์เพื่อนหรอ” เสียงของไอ้พี่โมบายทำเอาผมสะดุ้ง มายืนใกล้ ๆ ก็ไม่บอก
“อยากไปเชียร์เหมือนกัน แต่ว่าทางนี้ก็สำคัญ”
“อืม เชียร์คนไหนหละ” เมิงอย่าใช้สายตาอย่างนี้มองกรู กรูจะละลาย
“คนนั้นไง” ผมชี้ไปยังไอ้ลิง
“อ้อ เล่นเก่งใช้ได้เลยนะน้องลิงเนี่ย”
“ตื่นเต้นไหม” พี่โมบายเปลี่ยนอิริยาบถจากการยืนหันหน้าเข้าระเบียง เป็นหันหลังยืนพิงระเบียง พร้อมกับยกมือขึ้นมาประสานกันบทท้ายทอยในอิริยาบถสบาย ๆ ไม่ได้ทะลึ่งนะ แต่ว่าสายตาของผมดั้นเหลือบไปที่รักแร้ คนอะไรขนรักแร้ดกชะมัด อิอิ
“นิดหน่อยอะ ก็ถ่ายทอดสดนะ มันก็คงจะผิดไม่ได้”
“คนอะไร กล้าชะมัด ถ้าพี่กล้าได้อย่างน้องโฟร์นี้ก็ดีเนอะ”
“ทำไมหรอ” จะไม่ให้ผมแปลกใจได้ไง นี่ขนาดไม่กล้านะเนี่ย ยังมายืนคุยกันกระหนุงกระหนิงกันอย่างหน้าไม่อาย
“หากพี่กล้าขึ้นสักนิด อะไร ๆ มันก็คงจะดีขึ้นกว่านี้” นี่เมิงพูดอะไรวะ กรูงง กรูก็เห็นเมิงกับพี่หญิงรักกันดีนิหว่า
“อะ พี่ให้” อยู่ ๆ พี่โมบายก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ และล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิงกล่องอะไรไม่รู้ยืนส่งให้ผม
“เอาไว้เปิดตอนกลับไปถึงบ้านนะ”
ผมรับกล่องนั้นมาอย่างงง ๆ อะไรหว่า
“ขนมปล่าว” ถ้าเป็นขนม จะได้รีบเปิดกินก่อนถึงบ้าน ไม่งั้นเดี๋ยวแม่แย่งกินหมด
“5555 เอาไว้เปิดดูเองก็แล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”
ตอนนี้สายตาเราทั้งคู่ประสานกันอย่างไม่ทันรู้ตัว เพราะว่าถ้ารู้ตัว ผมก็คงจะต้องชิงหลบก่อน แต่นี่ มันไม่ทันตั้งตัวจริง ๆ เลยหลบไม่ทัน และยิ่งเป็นสายตาคม ๆ ของไอ้พี่โมบายแล้ว ยิ่งเป็นเหมือนแรงดึงดูด ตอนนี้เสียงเฮในสนามบอลดังลั่น คงมีคนทำประตูได้แล้วมั้ง จะเป็นไอ้ลิงหรือเปล่าที่ทำประตูได้ ช่วงระหว่างรอนี้ผมควรจะวิ่งลงไปแสดงความยินดีกับมันดีหรือเปล่า แต่ว่าก็ได้แต่คิด เพราะผมคงไปจากตรงนี้ไม่ได้ ถ้าตอนนี้ไอ้ลิงทำประตูได้ มันคงวิ่งรอบสนามอย่างดีใจอยู่แน่นอน แต่ต่างกับผมตอนนี้ที่วิ่งไปไหนไม่ได้ เพราะถูกแรงดึงดูดอันมหาศาลของไอ้พี่โมบายที่กำลังจ้องผมอยู่
ตอนนี้เสียงเฮในสนามเงียบไปแล้ว เกมใหม่คงเริ่ม แต่เสียงที่ดังสวนขึ้น คงเป็นเสียงหัวใจของผมที่มันเต้นอยู่ในอก
“ทำอะไรกันอยู่ค่ะ” เสียงของมวลหมู่มาร ทำเอาผมกับไอ้พี่โมบายกระเด้งออกจากกันเหมือนเป็นสปริง ไอ้โฟร์นี่เอง ถ้าทำได้ กรูอยากจะลากเมิงเข้าห้องน้ำและตบ ตบ ตบ ตบ โทษฐานที่มาขัดจังหวะหัวใจ
“เออ....มาเอาสคริปค่ะ กะว่าจะไปหาที่เงียบ ๆ ท่อง” ไอ้น้องโฟร์ชิงตอบก่อนที่คำถามจะขึ้น วิ่งมาคว้าสคริปและวิ่งหายออกไปทางเดิม ทำเอาผมกับพี่โมบายยิ้มอย่างเขิน ๆ
“พี่ว่าเรามาซ้อมกันหน้ากล้องจริง ๆ ดีกว่านะ” ท่าทางไอ้พี่โมบายจะตั้งสติได้ก่อน
“อืม...ดีเหมือนกันครับ” ไอ้กระผมเลยต้องตามน้ำ
“เอ้ นี่เหลือเวลาอีกสิบห้านาที กว่าจะถึงเวลาถ่ายทอดสด น่าจะทันที่เราจะซ้อมกันได้อีกสักเที่ยว เดี๋ยวมะขามยืนตรงนี้นะ แล้วพี่จะยืนตรงนี้ และถ้าพี่ให้สัญญาณเมื่อไร มะขามพูดขึ้นได้ทันทีเลยนะ บลา บลา บลา”
“เอาละ พร้อมยัง” เมื่อผมเดินไปยังจุดที่เตี๋ยมกันไว้แล้ว พร้อมรอสัญญาณมือ
“5 4 3 2” หลังจากเสียงสัญญาณของไอ้พี่โมบายสิ้นสุดลง กล้องก็ทำงานทันที ตอนนี้ สายตาของพี่โมบายจับจ้องอยู่ที่ช่องมองภาพ และมองมาที่เรา...คนเดียว
ตอนนี้แหละ เหมาะสมสุดแล้ว
มะขามพร้อม...
พี่โมบายพร้อม...
กล้องพร้อม...
และ หัวใจ ก็พร้อม...
“สวัสดีครับ ผมมะขาม ผม...เออ...ผมชอบพี่ครับ ผมชอบพี่โมบายครับ ชอบมานานแล้ว แม้จะรู้ว่าพี่มีพี่หญิงเป็นแฟนอยู่แล้ว แต่ก็แค่อยากจะบอกครับ ไม่ต้องการเรียกร้องอะไร ไม่ต้องสนใจ ผมแค่อยากจะบอกความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่แค่นั้น แม้จะรู้ว่าต้องผิดหวัง แม้จะรู้ว่าพี่ไม่เคยรักผมเลยสักนิดเดียว แต่อย่างน้อย ขอแค่ผมได้บอกพี่แค่นั้น ผมก็ดีใจแล้วคับ” ฮู่ๆๆ ทำได้แล้วนะ ไอ้มะขาม ผมยิ้มให้กับตัวเอง เป็นยิ้มที่มีความสุข โดยไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้ไอ้พี่โมบายยืนอึ้งอยู่หน้ากล้อง
“เอาหละ ๆๆๆ ทำงาน ทำงาน เสียเวลาไปตั้งเยอะ ว๊า นี่ก็ได้เวลาแล้วนิ งั้นเดี๋ยวผมไปตามโฟร์และพี่หญิงให้นะครับ” ผมทำท่าทีเป็นวุ่นวาย และจะเดินไปตามพวกนั้น แต่
“เดี๋ยวสิ” เสียงเรียกของไอ้พี่โมบายทำเอาผมหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ส่วนพี่โมบาย ค่อย ๆ ละสายตาจากกล้องเดินมาหาผมด้วยหน้าตาที่แดงกล่ำ อย่ามาต่อยกรูนะเว้ย
“อย่าคิดเอง เออเองดิ” กรูเนี่ยนะ คิดไปเอง
“พี่กับพี่หญิงไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย และก็คงเป็นไปไม่ได้ด้วย” พี่โมบายเดินหน้าแดงกล่ำมายืนต่อหน้าผม พร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือมากุมมือผมไว้
“พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว” ตอนนี้เหมือนสีจากหน้าพี่โมบาย จะค่อย ๆ ซึมเข้าหน้าผมแล้ว
“แล้วใครหละครับ”
“นี่ไม่รู้จริง ๆ หรอ” พี่โมบายก้มลงมาพยายามจะมองตาผมที่หลบวู๊บไป วู๊บมา
“หลับตาก่อน แล้วพี่จะบอก” ด้วยความอยากรู้ และไม่ประสีประสา (หรอออออออออออออออออออออออออ) ทำเอาผมรีบหลับตา
แต่รอตั้งนาน ก็ไม่ได้ยินเสียงพี่โมบายตอบผมสักที แต่สิ่งที่แทนที่ก็คือ ลมหายใจของอีกฝ่ายที่ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนที่อะไรไม่รู้ ๆ ชื้น ๆ แฉะ ๆ แต่ให้ความรู้สึกดีค่อย ๆ แตะลงบนริมฝีปากของผม
ใจนึงก็อยากจะประท้วง
อีกใจนึงก็ช้อบ ชอบ
แต่หลังจากที่เก็บรายละเอียดริมฝีปากของพี่โมบายอยู่นั้น พี่โมบายก็ค่อย ๆ ถอนปากออก ผมถึงค่อยลืมตาขึ้นมา
“พี่ก็ชอบน้องมะขามครับ”
+
+
+
+
+
+
+
+
+
“คัตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต” เสียงคัตดังลั้น พร้อมเสียงสเรทดังขึ้นหลาย ๆ ฉับ ทำเอาผมกับพี่โมบายสะดุ้ง หันไปยังที่มาของเสียง ก็ได้เห็นไอ้พี่หญิง ยืนถือสเรท ไอ้พี่หนุ่มยืนผิวปาก กระทืบเท้าอยู่ ส่วนไอ้น้องโฟร์ยืนถือป้ายที่เขียนไว้ว่า
“CONGRATULATIONS”
แต่ในขณะที่ยืนงงกันอยู่นั้น เสียงเฮ ที่ออกมาจากห้องเรียนต่าง ๆ ก็ดังขึ้น ตอนแรกก็นึกว่าเสียงเชียร์บอล แต่ด้วยแปลกใจพิกล ผมกับพี่โมบายเลยเดินกันออกไปยืนดูกันตรงระเบียง
เมื่อผมชะโงกหัวลงไป สิ่งที่ผมเห็นยิ่งทำให้ผมกับพี่โมบายงุนงงเพิ่มเป็นสองเท่า เพราะตอนนี้ มีเหล่าเด็กนักเรียนหลาย ๆ คน เกือบทั้งโรงเรียนก็ว่าได้ ชะโงกหัวออกมาจากห้องเรียนบ้าง บ้างก็วิ่งออกมายังสนาม ทุก ๆ คนต่างร้องออกมาเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง หลายๆ คนตะโกนออกมาว่า “ยินดีด้วยๆๆๆ” อย่างไม่ขาดสาย นี่ นี่ นี่มันอะไรกันนี่
“หญิง ที่มันอะไรกัน กรูงงไปหมดแล้ว” เป็นไอ้พี่โมบายอีกแล้วที่ตั้งสติได้ก่อน
“ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ แกสองคนจะกล้าบอกรักกันหรือวะ ฉันเห็นแล้วหงุดหงิดแทน ก็เลย ทำอะไรนิดหน่อย”
“อะไร ยังไงอะ งงไปหมดแล้วครับพี่ แล้วโฟร์ละ เขาจะบอกรักแฟนเขาไม่ใช่หรอ” ผมถามไอ้พี่หญิง
“555555 เด็กหนอเด็ก แฟนเฟินที่ไหนกัน ไม่มีหรอก พี่ก็แค่ให้น้องโฟร์ที่อยู่ชมรมการละครมาช่วยนิดหน่อยอะ” นี่ นี่ นี่ แสดงว่า...
“อย่าโกรธโฟร์เลยนะ พอดีพี่หญิงเขาขอให้โฟร์มาช่วยที่จะทำให้มะขามกล้าบอกความรู้สึกที่มีต่อพี่โมบายอะ ตอนแรกโฟร์ก็กลัวว่ามะขามจะโกรธ แต่โฟร์เห็นว่ามันเป็นสิ่งทีดี โฟร์ก็เลยรับอาสาอะ” เมิง ทำไมเมิงเนียนอย่างนี้
“งั้นแสดงว่า ทุกคนรู้เรื่องกันหมดเลยหรอ ยกเว้นเรากับมะขาม” พี่โมบายถามขึ้นบ้าง
“ใช่ ทุกคน ทั้งโรงเรียน ยกเว้นแกกับมะขาม 5555 ยินดีด้วยนะแก ทีหลังจะได้ไม่ต้องมาปรึกษาฉันอีก”
ปรึกษา ปรึกษาอะไรกัน เดี๋ยว ๆ ยังมีอีกประเด็น
“อย่าบอกนะว่าเรื่องที่จะให้โฟร์บอกรักถ่ายทอดสดนั้น ที่แท้ก็คือ จะให้ผมบอกรักพี่โมบายถ่ายทอดสดหรอ” มะ มะจริง บอกกรูหน่อยว่าไม่จริง
“ใช่จ๊ะ น้องมะขามเข้าใจถูกแล้ว สิ่งที่น้องมะขามพูดนั้น ทำเอาพี่เคลิ้มเลยหละ รู้ไหมว่าไอ้โมบายนะมันชอบน้องมะขามมานานแล้ว แต่มันไม่กล้าบอก มันกลัวนู้นกลัวนี่อยู่ได้ พี่ก็บอกมันแล้วว่าน้องมะขามก็ชอบมัน มันก็ไม่เชื่อ พี่ก็เลยวางแผนทำให้มันเชื่ออะจะ” พี่หญิงเดินมาจับมือผมไว้เขย่าแสดงความยินดี ส่วนเสียงเฮ ทั่วโรงเรียนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยุติ
“แล้ว แล้วที่วันนั้นผมเห็นพี่กับพี่โมบาย เออ หน้าชนกัน เอ้ย ผมหมายถึงจูบกันหละ”
“อ้อ วันนั้นพี่เห็นมะขามแล้วหละ ก็เลยอยากจะลองใจนิดหน่อยอะ เพราะว่าตอนนั้นยังไม่มั่นใจ”
“งั้นเมื่อกี้นี้ ก็หมายความว่า...”
“ใช่จะ พี่แค่ลองใจมะขามอะ 55555555”
หมดกันตรู ชีวิตอันเรียบง่ายในโรงเรียนนี้ แต่ทันที่จะคิดอะไรต่อ ไอ้พี่โมบายก็ตะโกนออกมาดังลั่น
“ไอ้บร้าบร้าบร้าบร้าบร้าบร้า เมิงหลอกกรูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” พร้อมกับไล่เตะคนนู้นคนนี้ที ส่วนผมก็ยืนขาแข็งทำอะไรไม่ถูก
สักพักพี่โมบายก็วิ่งมาจับมือผม ออกไปจากบริเวณนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน และไม่รู้ว่าเรื่องของเราตอนนี้จะดังกระฉ่อนแค่ไหน แค่มีมือนี้ที่จับผมไว้ ผมก็ไม่กลัวแล้วครับ
-
เหอ ๆ ถ้ามีหนังสือพิมพ์โรงเรียนก็เตรียมขึ้นหน้าหนึ่งเลยน้องเอ้ย :laugh:
-
คราวนี้ ดังกว่าเดิมอีก มะขาม
-
ดีใจด้วยนะน้องมะขามที่น่ารัก :m1:
-
ไม่ค่อยจะเจออะไรแบบนี้เท่าไหร่ในนิยายแนวนี้ตั้งแต่เคยอ่านมา
อ่านไปทั้งยิ้มทั้งหัวเราะครับงานนี้
ก็คิดๆไว้ตอนแรกว่าพี่หญิคงจะรู้เรื่องนี้อยู่คนเดียว
แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะทั้งโรงเรียน
อย่าบอกนะว่าเตรียมการกันมานานแล้ว= =
-
:m1:>>>สู้ๆๆๆๆๆ....แบบนี้คงมีกำลังใจขึ้นอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
คำเดียวจิงๆ
"เริ่ดส์คร๊าบบบบบ!!!!~"
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
บาปไหม ดันกระทู้ตัวเอง มันตกไปเยอะอะ :jul1:
-
มะขามน่ารัก :m1:
รักมะขาม รักพี่โมบาย :กอด1:
-
มะขามน่่ารักได้ทุกตอนเลยอะ :m1:
เด็กบ้าอะไรไม่รุ
555+
จะวิ่งกันไปไหนน้า อิอิ
-
สักพักพี่โมบายก็วิ่งมาจับมือผม ออกไปจากบริเวณนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน และไม่รู้ว่าเรื่องของเราตอนนี้จะดังกระฉ่อนแค่ไหน แค่มีมือนี้ที่จับผมไว้ ผมก็ไม่กลัวแล้วครับ
:o8: :o8: เขิลล์แทนมะขามง่ะ แต่ดีใจด้วยสมหวังซักที :laugh:
-
:a2: :a2: :a2: :a2:
-
ตามอ่านทันแล้ว :a1:
เขียนแนวนี้น่ารักดีค่ะ
อย่าให้เศร้าเหมือนเรื่องก่อน ๆ เลยน๊า :oni2:
-
ในที่สุดก็สักทีน่ะ 555 เป็นปลื้มสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
-
วู๊ววว...สะใจแทน น้องมะขามสมหวังซ่ะที แต่ว่ามันเอ่อ..........
น้องหญิงนี่ชีแรงไปป่าว น่ากลัวน่ะผู้หญิงเจ้าเล่ห์เนี๊ย :laugh:
-
ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะ
แต่เข้ามาให้กำลังใจคนแต่งเรื่อง :L2:
+ 1 ให้นะจ๊ะน้องแบงค์ :กอด1:
เอาให้ชนะคนบางคนเลยนะน้อง :laugh:
-
งานนี้มีเขินตายกันไปข้าง
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!
:o8:
:m4:
:m1:
:a2:
-
ใจตรงกันแล้ววววว :oni2: คนทั้งรร.เป็นพยานน่ารักจังเลย
-
:m4:เย้ๆ เจอเรื่องน่าอ่านอีกเรื่องแระ!!
เพิ่งเข่ามาอ่านเรื่องนี้วันนี้วันแรก น่ารักจริงๆ
+1 ให้คุณแบมบูเอาไปฝากคุณแม่น้องมะขาม
จะรออ่านตอนต่อไปน้า :bye2:
-
:m1:โอะ โอ๋ บอกรัก ถ่ายทอดสดด้วย :m24:
มีอีกไหมแบบนี้นะ มารอตอนต่อไปดีกว่า :bye2:
ปล. ถ้าไม่อยากดันกระทู้ตัวเอง ก็มาลงต่อบ่อย ๆ ซิครับ จะได้ไม่ต้องมาดัน :m20:
-
:L2: :L2: :L2:
เข้ามาตามที่บอกไว้ :กอด1:
-
มาดันกาทู้จ้า :o8:
-
มาได้แล้ว......................นะจ้า :oni2:
-
รออ่านอยู่นะครับ
สนุกดีอ่ะคับ .................... ^^
-
โหยย...สุดยอดอ่า คิดได้ไงค้าบบเนี้ย...ชอบมากๆเลยค้าบบ...^^
-
ตอนนี้ผมป่วยมากกกกก ไมเกรนขึ้น เลยยังไม่ได้เขียนต่อ แต่กำลังเขียนให้อยู่ พรุ้งนี้คงเอามาลงให้นะครับ
โทษทีที่ช้า
-
หายไวๆน่ะคับ................... :L2:
-
ให้หายก่อนค่อยมาลงก็ได้จ้า รักษาตัวให้ดี ๆ ละกัน :L2:
-
พักผ่อนก่อนก็ได้ รอได้ฮับ
-
หายไว ๆ นะจ้ะ :L2:
-
กินยาแล้วก็พักผ่อนเยอะๆนะครับ
คนเขียนไมเกรนขึ้นเลยเพราะน้องมะขาม อิอิ :m1:
-
อย่าหักโหมนะค้าบบ...พักผ่อนมากๆนะค้าบบบ... :a12: :a12: :a12:
ปล.เอาใจช่วยให้หายเร็วๆนะค้าบบ...^^
-
ขอให้หายไวๆนะครับผม
ป.ล.รักษาสุขภาพด้วยนะครับแฟนนิยายหลายๆคนเป็นห่วง
-
“จะไปไหนอะ พี่โมบาย”
“กลับบ้านนะสิ” พี่โมบายลากผมเดินไปหน้าโรงเรียน ตอนแรกนึกว่าจะนั่งรถเมล์ แต่พี่โมบายกับโบกแท็กซี่
สามคันแรกที่เรียก ล้วนแต่ปฏิเสธที่จะไปส่ง อ้างว่าเดี๋ยวส่งรถไม่ทันบ้าง น้ำมันจะหมดบ้าง ถ้ามันรู้แล้วมันจะออกมาวิ่งทำพระแสงน้ำเงี้ยวอะไรของมันวะ
“ถ้าคันนี้ไม่ไปอีกนะ คอยดูพี่บ้างละกัน”
“พี่จะทำอะไรอะ” ผมถามด้วยความทึ่งในความแมนของพี่โมบาย
“คอยดู”
สักพัก พี่โมบายก็โบกรถแท็กซี่สีชมพูแปร๊นคันนึง
“พี่คับ ไปลาดพร้าวครับ”
“.......................................... พี่แท็กซี่เงียบไปอึดใจด้วยสีหน้าลังเล
“ผมไหว้ละครับ พี่ครับ ไปเหอะนะๆๆๆ” อะโด่ กรูนึกว่าแน่ ที่แท้เมิงก็ยกมือไหว้เขาปะลก ปะลก 555
“เอ้า ก็ได้ ไอ้หนู ขึ้นมา”
เมื่อขึ้นมาบนรถได้ ความเงียบก็เข้าควบคุมบรรยากาศทันที
“มะขาม” จู่ ๆ พี่โมบายก็เรียกชื่อผม ทำเอาผมสะดุ้งเลย
“อะไรหรอครับพี่”
“พี่ไม่รู้ว่าเรื่องมันจะกลายมาเป็นแบบนี้อะ พี่ขอโทษนะ” เมิงจะขอโทษกรูเรื่องอะไร
“เออ พี่ขอโทษผมเรื่องอะไรครับ ผมต่างหากที่เป็นคนบอกรักพี่” ชะแว๊บนึง ผมสังเกตได้ว่าพี่คนขับแท็กซี่เหลือบมองมาทางเบาะหลังที่ผมสองคนนั่งอยู่
“แต่พี่ก็ เออ...เป็นคนที่ เออ...จูบ มะขามนะ” ถ้าไม่ผิด ผมสังเกตเห็นพี่คนขับแท็กซี่ ตาเหลือกเหมือนเจอผี พร้อมทั้งเข้าเกียร์ผิดจังหวะ ทำให้รถกระตุกนิดหน่อย
“แต่ผมว่า ถึงยังไงก็ต้องขอบคุณพี่หญิงนะครับเนี่ย ที่ทำให้ผมรู้จากปากพี่เนี่ย” พี่โมบายไม่ตอบ แต่หันมายิ้มให้ผม พร้อมขยี้หัวผมไปมา ส่วนพี่คนขับแท็กซี่ตอนนี้นะหรอ 555 เหมือนคนบ้าไปแล้วครับ
“อ้าว แม่ จะไปไหนเนี่ย” ผมร้องถามแม่ เมื่อมาถึงบ้านผม และเห็นแม่ผมกำลังยกกระเป๋าสามใบใหญ่ออกจากบ้านอย่างทุลักทุเล ส่วนเจ้าพี่โมบายตัวดีนั้น กุลีกุจอรีบเข้าไปช่วยยกกระเป๋าใหญ่ เอาใจแม่ยายสุดฤทธิ์ อิอิ
“นี่แม่ไม่ได้บอกลูกหรอจ๊ะ ว่าแม่จะไปเกาหลี”
“หา เกาหลี” ผมกับพี่โมบายร้องออกมาพร้อม ๆ กัน
“ไปทำไมอะ” ผมเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ก่อน เลยรีบถามแม่ นี่แม่ทั้งคน ผมก็กลัวว่าจะถูกหลอกไปขายแรงงาน หรือไปค้ากาม ยิ่งสวยเลือกได้อยู่ด้วย
“อิอิ” แม่เอามือปิดปาก หัวเราะด้วยอาการสะเทิ้นอายนิด ๆ
“แม่จะไปดูคอนเสิร์ต ดงบังชิงกิอะจ๊ะ ลูกโมบายจ๊ะ แม่ฝากมะขามด้วยนะจ๊ะ” ไอ้ประโยคแรกแม่ตอบผม แต่ประโยคหลังแม่หันไปพูดกับพี่โมบายที่ยกนิ้วโป้งให้แม่ผมสองนิ้ว
“โหแม่ ดงบังชิงกิเนี่ยนะ จะทันสาว ๆ เขาไหมเนี่ย”
“อะ อะ อย่าดูถูกแม่นะจ๊ะ เคยได้ยินไหมจ๊ะที่เขาว่า สวยมักนก ตลกมักได้ อิอิ แม่ก็จะได้ความตลกเนี่ยแหละ ทำให้หนุ่มดงบังชิงกิหลงแม่ อิอิ”
“อ้าว คุณแม่ครับ แล้วคุณแม่จะถึงตัวพวกนั้นได้ยังไงหละครับ” คราวนี้พี่โมบายถามบ้าง
“ก็แหม แม่ก็ส่ง SMS ไปชิงรางวัลนะสิ และที่สำคัญ เขาให้เข้าไปทักทายได้ถึงหลังเวทีด้วยนะ เขาเรียกว่าอะไรน้า อ้อ ประมาณว่าเป็นแขก VCD อะจ๊ะ”
“เออ แม่กำลังจะหมายถึง VIP ใช่ไหมครับ”
“เออ ๆ ๆ นั่นแหละ วีไอพีนั่นแหละ ไว้แล้วจะเอาแป้งโรยและขูดเลขมาฝากนะจ๊ะ” แม่ผมพูดไปก็สะเทิ้นอายไป
“เออ คนนะแม่ ไม่ใช่ต้นโพธิ์ ที่จะขูดหาหวย” แม่ผมนี่ก็ปล่อยมุขตลอด แป๊กบ้าง รอดบ้างตามประสา
“อิอิ พูดเล่น แม่ไปหละ เหล่าหนุ่ม ๆ เทพเจ้ารอแม่อยู่ อีก5 วันเจอกันนะจ๊ะ” ว่าแล้ว แม่ผมก็ลากกระเป๋าใบสุดท้ายขึ้นแท็กซี่มุ่งหน้าสู่สนามบิน เพื่อตามฝัน ดงบังชิงกิ เฮ้ยยยยย แม่ตรู!!!~
หลังจากที่ผมสองคนมองรถแท็กซี่ลับหายไปยังมุมถนนแล้ว ความเงียบก็เข้าครอบคลุมอีกครั้ง
“นี่ไม่คิดว่าจะชวนพี่เข้าบ้านเลยหรอ” เป็นไอ้พี่โมบายอีกครั้งที่พูดขึ้นทำลายความเงียบ
“อืม...ก็เข้ามาสิ” ว่าแล้วผมก็รีบก้มหน้าแดง ๆ หลบวูบในทันที เมื่อคิดถึงว่า เราอยู่กันสองต่อสองในบ้าน อิอิ บ้า เรายังเวอร์จิ้นอยู่เลยนะยะ
“พี่กินอะไรไหม เดี๋ยวทำให้กิน” ผมหมุนไปหมุนมา ไม่รู้จะทำอะไรดี นี่เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองในบ้านเนี่ย
“พี่นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวหาอะไรให้กิน” ผมเอื้อมมือจะไปจับมือพี่โมบายให้มานั่งรอที่โซฟา แต่พี่โมบายกับชักมือออก ทำให้ผมชะงักไปเหมือนกัน
อะไรวะ ตรูงง
-
ไมเกรน หายรึยังคับ
ถ้ายัง รอให้หายก่อนก็ได้ แล้วค่อยมาลง
10 ตอน รวด
5555555+
:m32:
-
คุณแม่น้องมะขาม เนี่ยสุดยอดเลย
วัยรุ่นอายจริงๆนะ
-
ขอแฟนอย่างพี่โมบายมั่งได้มะ
-
เข้ามาจ๊วบแบงค์
หุ หุ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
จะอยากกินมะขามรึเปล่า 555
-
แสดงว่าคนเขียนต้องแอบชอบเทพแน่เลยอิอิ
มาระบายกับคุณแม่ 55+
น้องมะขามน่ารักเสมอต้นเสมอปลายเรย :m1:
พักผ่อนมากๆนะครับแล้วก้อย่าเครียดเด่วไมเกรนขึ้นอีก อิอิ :m13:
-
แม่น้องมะขามน่ารักดีเนอะ
ชอบดงชะด้วย
เทนดีจัง
..................................ขนมปัง
-
สงสัยเจ้าโมบายกลัวสปาร์ค :laugh:
-
เป็นไรหว่า!!!!~
-
โห คุณแม่เปรี้ยวมากๆๆ
ทางโล่งแล้วพี่โมบาย รับน้องมะขามซักที่นึงมั้ยจ้ะ :t2:
-
มะขามว่าเปรี๊ยวนะ คุณแม่เปรี๊ยวกว่า แรงได้อีก
ชอบคุณแม่จังเลย
-
แม่น้องมะขามวัยรุ่นมากๆ :laugh:
-
พี่โมบายเขินอ่ะดิ
ปล. คุงคนเขียนหาทางให้น้องมะขามได้อยุ่ 2 ต่อ2 กับพี่โมบายแบบเนียนมาก :t2:
หายดีแล้วเหรอค๊าบบบ
-
ชอบมากกกกกกกกก
นายเอกเปิ่นมาก
แม่ก็....หาแบบนี้ได้ที่ไหน(ติดต่อให้หน่อย)
5555+
-
เพิ่งได้มาอ่าน
หนุกดีครับ
:m1: :m1: :m1:
-
มาต่ออีกนิด...นิดจริงด้วย :sad2:
-
:sad2: :sad2: :sad2:
-
หายเปื่อยแล้วเหรอฮะ :m22:
ขอบคุณนะครับผมสู้ๆ :oni2:
-
หุ หุ :a11:
-
เรียนคุณแม่ทราบว่า อย่าลืมเก็บก้อนหินที่เกาหลีมาฝากด้วยนะคับ :laugh: :laugh:
-
คุณแม่มะขาม
ขอซุกตัวลงไปในกระเป๋าเดินทางได้ไหม ?
มาต่อเร็วๆนะเคอะ :a4:
-
โก๊ะ จิงๆ น้องมะขามเรา เวงกำ พี่โมบายอย่าหลอกน้องเน้อ
น้องเค้าใส จิงๆ หลอกน้องเค้าเด๋วโดนโบกแน่เมิง
สงสารนายลิงอ่ะ รักเพื่อน ช้ำใจไป แต่เอ๊ะ เหมือนเหนผ่านๆ คนเขียนบอกรักกันก็ใช่ว่าจะสมหวัง
อ่ะ อย่านะคับ เด๋วจับเชือดสดเลย มันเปนคอมเมดี้ชิมิ มะช่ายดราม่า เพราะฉะนั้นห้ามทำร้ายน้องมะขามผู้แสนซื่อของพี่นะคร้าบบบ หึหึ (แอบหัวเราะข่ม)
-
จาไปกะคุณแม่แร๊ะ :oni1: เพราะเราก็เป็นแขก VCD เห่อ กรรมเล่นไปได้คุณแม่น่ะคุณแม่ ไม่ได้ห่วงลูกตัวเองเล๊ย
-
คุณแม่คร้าบ เปรี้ยวได้ใจเหลือเกินนะเนี่ย แถมยัง ปล่อยโอกาศให้ โมบายลูกเขยซะนี่ อิอิอิ แล้วอย่างงี้จะเหลือเหรอๆ เหอๆๆๆๆ รอจิ้นตอนต่อไปคร้าบ :laugh:
-
:m14:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เง้ออ...ค้างงงค้าบบบ...งิงิ
-
อ่าวอยู่กัน 2 ต่อ 2 จะเกิดไรขึ้น......... :t2:
-
ชอบคุณแม่จิงๆๆๆๆๆ
เปรี้ยวได้โล่เล้ยยยยยยย
:m20: :m20:
-
มายางงงง
แวะเข้ามาดูคนเป็นไกด์นำเที่ยว :jul3:
หายไปเลยอะ มาต่อเรื่องได้แล้วน้องแบงค์ :กอด1:
-
มาดัน!!!~
-
ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:mc4:เพิ่งมาอ่าน แล้วอ่านทันแล้วน่ารักจัง ชอบๆๆๆ
:L2:
-
ขอโทษนะครับที่มาต่อช้ามากกกกกกกกกกกก
มาแระ
+++++
“เออ...พี่...ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขอโทษนะ” พี่โมบายพูดจบก็ลุกเดินไปนั่งที่โซฟา หยิบหนังสืออะไรไม่รู้ที่วางอยู่บนโต๊ะมาเปิดอ่านผ่าน ๆ ส่วนผมก็หยุดมองหน้าพี่โมบายนิดนึง ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในครัว เพื่อไปหาอะไรให้พี่โมบายกิน
“เอ้ ในตู้เย็นมีอะไรกินได้มั่งเนี่ย” ผมเปิดตู้เย็น หยิบนู้น หยิบนี่ขึ้นมาพิจารณาว่าจะทำอะไรกินดี เสียงพี่โมบายก็ดังขึ้นจากห้องรับแขก
“มะขาม เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ” เฮ้ย ทำไมรีบกลับจังวะ
“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิพี่โมบาย ทำไมรีบกลับละ” แต่...แต่ไม่ทันแล้วครับ พี่โมบายเปิดประตูวิ่งออกไปนอกบ้านเป็นที่เรีบร้อยแล้ว เอาละสิตรู นี่ตรูทำอะไรผิดไปหรือเปล่าเนี่ย!!
กริ๊งงงงงงงงง...งงงงงงงงง
ผมยังไม่ทันคิดว่าจะทำอะไรดี พอดีเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“หรือว่าจะเป็นพี่โมบาย”
“โหล หวัดดีครับผม พี่....”
“เออ มะขาม ที่เราเองนะ”
“ลิงเองหรอ” ถ้าความผิดหวังมันมีเสียง ตอนนี้มันคงดังลั่นบ้านไปแล้ว
“ใช่ เราเองหละ นึกว่าใครหรอ”
“อ๊อะ อ้อ เปล่า จะนึกว่าใครหละ ก็นึกว่าไอ้บ้าที่ไหนโทรมาต่างหาก” ขอให้มันไม่สงสัยทีเถิด
“เออ แล้ววันนี้เป็นไงบ้างหละ ไปเลี้ยงที่ไหน ไม่ชวนเลยนะเมิง” ลืมไปเลยว่าวันนี้มันแข่งบอลนิหว่า
“...................” อ้าว เงียบ
“ลิง อย่าบอกนะว่าเมิง......”
“อืม....กรูแพ้วะ มะขาม กรูแพ้วะ” ดีนะที่ตอนนี้ผมไม่เห็นหน้ามัน ไม่งั้นผมคงร้องไห้ไปแล้ว ผมผิดเองที่ไม่ได้ไปเชียร์มัน และคงเป็นเพื่อนที่แย่ที่สุด ที่ไม่ได้อยู่กับมันเวลามันเศร้า
“เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก เกมมันก็ต้องมีแพ้มีชนะหละเมิง” เมิงคิดยังงั้นหรอ น้ำเสียงของเมิงไม่ได้เป็นอย่างที่เมิงพูดเลยนิหว่า
“แต่กรูควรจะอยู่กับเมิง...”
“เฮ้ย อย่าคิดมาก ไม่เอา ๆๆ เอาเรื่องของเมิงดีกว่า”
“เรื่องของกรู?”
“ใช่ เรื่องของเมิง เมิงนี่เจ๋งจริง ๆ วะ ทำอะไรเงียบ ๆ ไม่เป็น”
“เฮ้ยยยย เมิง ไม่ใช่อย่างที่เมิงคิดนะเว้ย กรูโดนหลอกต่างหาก” กรูเขิลเว้ย ไอ้บ้า
“แต่ก็ไม่มีใครไปจับปากเมิงพูดนิหว่า 5555” ไม่ต้องมาขำเลยเมิง เดี๋ยวจะโดน
“แล้วเมิงเห็นได้ยังไง เมิงแข่งบอลอยู่ไม่ใช่หรอ”
“อ้อ เออ พอดีว่า กรูให้เพื่อนกรูอัดเก็บไว้ให้อะ” อัดเก็บไว้ให้เนี่ยนะ
“เออ มะขาม”
“หือ มีอะไรหรือเปล่า”
“อ้อ มะ...มะมีอะไร แล้วพรุ้งนี้เจอกันนะ” ไอ้ลิงมันพูดจบ มันก็วางสายไป วันนี้มันเป็นอะไรของเมิงวะ แปลก ๆ พี่โมบายก็อีกคน ทำตัวแปลก ๆ แปลกกันหมดเลย คิดไปคิดมา ตัวเองก็มานั่งอยู่บนโซฟา ในบ้านคนเดียว
+
+
+
“หวัดดี ต้น เห็นไอ้ลิงไหม” วันรุ่งขึ้น ผมรีบไปโรงเรียนแต่เช้าเลยครับ กะว่าจะมาขอโทษไอลิงมันซะหน่อย และจะได้รีบไปหาพี่โมบายด้วย วันนี้เป็นวันที่สองแล้วครับ ที่ผมกับพี่โมบายเป็นแฟนกัน แต่ถ้าไม่นับเมื่อวาน ก็ถือว่าวันนี้เป็นวันแรกเลยครับ
“อ้อ เห็นมันเดินไปทางสนามบอลนะ”
“เออ ขอบใจนะ” ว่าแล้วผมก็วิ่งปร๋อไปทางสนามบอล ท่าทางไอ้ลิงจะเครียดจัดที่ทีมแพ้ อย่านะเมิง อย่าคิดอะไรสั้น ๆ นะ กรูกลัวผีนะเว้ย ถ้าเมิงคิดสั้น ตอนกรูกรวดน้ำ กรูจะไม่เรียกเมิงนะเว้ย
นั่นไง ผมเห็นมันแล้ว นั่งหูตกอยู่ริมสนามบอลนู้น ดีใจจังที่มันยังไม่ตาย
“หวัดดี ไอ้ลิง” พอไปถึงตัวมัน ผมก็ถือวิสาสะนั่งข้าง ๆ ตัวมันทันที
“เป็นไรวะ........เมิง ไอ้ลิง!!!!!” ผมร้องเสียงหลงเลยครับ ถ้าผมมองไม่ผิด ผมว่าผมเห็นมันร้องไห้
“ไอ้ลิง เมิงร้องไห้ทำไม” ไอ้ลิงพอรู้ว่าผมเห็น มันก็สะดุ้งนิดนึงก่อนที่จะกลบเกลื่อน เช็ดน้ำหูน้ำตา
“บ้าเปล่าเมิง กรูจะร้องไห้ทำไม” มันหันมายิ้มให้ผม ตามันแดงอยู่เลยครับ แล้วยังจะมาเถียงกรูอีกว่าไม่ได้ร้องไห้ ผมไม่รู้จะทำยังไงดี เลยดึงตัวมันมากอดไว้ หม่อมแม่เคยบอกเอาไว้ การกอดจะทำให้คนที่เรากอดรู้สึกดีขึ้นได้
“เฮ้ย ไอ้......” ไอ้ลิงมันพูดได้แค่นั้นครับ แล้วมันก็เงียบไป ไม่รู้ว่าอะไรอุดปากมันไว้
“ไอ้ลิง กรูขอโทษ” ตอนนี้ตัวมันเริ่มสั่นน้อย ๆ อย่างที่ผมจะรู้สึกได้
“เมิงขอโทษเรื่องอะไรวะ” เสียงมันก็สั่นด้วย
“กรูไม่รู้” ก็ผมไม่รู้จริง ๆ นิครับว่าผมจะขอโทษเรื่องอะไร แต่ยังไงผมก็ยังมั่นใจว่าผมเป็นคนผิด
“เฮ้ย ไอ้ลิง”
“อะไรของเมิงวะ กำลังสบายเลย” ไอ้ลิงเงยหน้าขึ้นมาถามผม
“หนวดเมิงอะ จิ้มไหล่กรู กรูจักกะเดี๋ยม”
“อะ กรูขอโทษ”
“ว๊ากกกกกกกกกกก ไอ้ลิง”
“อะไรของเมิงอีกเนี่ย” อะไรวะ เมิงจะรำคาญทำเชี่ยอะไร
“ขาของเมิง ขาของเมิงเป็นอะไร” ผมเพิ่งสังเกตเห็นครับ ว่าขาของมันตอนนี้ใส่เฝือกอยู่ข้างนึง
“อ้อ ก็แค่ล้มผิดท่าแค่นั้นหละ นิดหน่อยเอง” ตอนนี้เราหันมาพูดกันตามปกติแล้วครับ
“นิดหน่อยบ้านเมิงสิ แล้วนี่เป็นอะไรบ้างเนี่ย” ผมลูบ ๆ คลำ ๆ ขาของมันตรงที่ใส่เฝือก
“เจ็บไหม?”
“นิดหน่อยเอง ไม่เป็นไรหรอก”
“นี่ใช่ไหมที่ทำให้ทีมเมิงแพ้อะ”
“ก็คงงั้นมั้ง” มันยิ้มเศร้า ๆ ตอนนี้ผมยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก ผมน่าจะเอะใจตอนที่มันโทรมาหาเมื่อวาน น่าจะถามมันหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า
“นี่เมิงจะขูดขอหวยหรอ”
“เอายังงี้ เดี๋ยวกรูเลี้ยงข้าวเย็น ดีไหม”
“อืม สองมื้อ”
“แหม งกจังจะเมิง ได้ เดี๋ยวกรูเลี้ยงสองมือเลย”
“55555” แล้วผมกับไอ้ลิงก็นั่งคุยกันที่ริมสนามบอลจนถึงเวลาเข้าแถว
ตายจริง!!!!~ ผมลืมพี่โมบายไปซะสนิทเลย!!!!!!!!!!!
-
ลิงแอบหลงรักมะขามเหรอเนี่ย
-
:a6:
สงสัยพฤติกรรมพี่โมบายจัง
-
:m4: เย้........................มาแว้วววววว
แต่
:m16: :m16:
ทำไมอย่างนี้อ่ะ
สงสารลิงจัง :o12:
สงสัยรู้ข่าวของมะขามเลย......แพ้และเจ็บตัว
พี่โมบายก็แปลกๆๆๆๆ
-
โมบายเป็นไรอ่ะ???
-
สงสารพี่โมบาย คาดว่าจะอึ้งตอนที่โดนน้องมะขามสะบัดมือทิ้ง :sad2:
ลิงท่าทางจะชอบมะขาม พอได้ยินที่มะขามบอกรักพี่โมบายเมื่อวาน เลยเล่นบอลไม่ออก แพ้เลย
มะขามทำงี้ไม่ถูกนะ ลืมพี่โมบายได้ไง รู้สึกว่า มะขามให้ความสำคัญกับลิงมากกว่าพี่โมบาย
แทนที่จะไปหาพี่โมบายก่อน ชิชิ ถ้าเราเปงพี่โมบายมาเห็นคงงอนน่าดู o12
-
แอบเชียร์ลิง
พี่โมบายชิ่ง โดนตัดออกจากตอนล่าสุดเฉยเลย :t2:
-
เฮ้อออ. :เฮ้อ:ความรักมันยากนักที่จะบังคับ :serius2:
-
just เพื่อน
นี่คือไรอ่ะคับ
-
หรือพี่โมบายเริ่มคิดเปงอย่างอื่นเนี่ยยยยยยยย
-
แอบสงสารเจ้าลิง :m15:
-
เอ้ะไปๆมาๆหรือจะเป็นเรื่องหักมุม?? :m30:
-
มันจะเป็นรักสามเศร้ามั้ยเนี่ยยยย
-
:กอด1:>>>เศร้าใจอ่ะแบงค์
-
สงสารลิง แต่ก็นะ เฮ้ออออ ,,
น้องมะขามลืมพี่โมบายไปเสียได้นิ๊ = ='
-
คะแนนชื่อชมของท่าน จะเป็นกำลังใจให้ผมนะคร้าบบบบบบบบ
เม้มกันเยอะ ๆ นะครับ
++++++++++++++
การเรียนในครึ่งเข้านี้ ผ่านไปอย่างง่วงเหงาหาวนอน ไอ้ลิงก็โอเคครับ วันนี้มันสงบเสงี่ยมขึ้นเยอะ มันคงอยากจะซน แต่ด้วยสภาพของมันตอนนี้ ทำให้ซนได้ลำบาก
พอถึงช่วงพักเที่ยง ผมหลบไอ้ลิงแว๊บไปหาพี่โมบายครับ ส่วนไอ้ลิงก็นั่งอ่านหนังสือในห้องเรียนรออ๊อดเรียกเข้าห้องในช่วงบ่าย ตอนนี้ผมคิดว่าพี่โมบายน่าจะอยู่ที่ห้องชมรมแน่ ๆ แต่พอเดินเข้าไปในชมรม กลับเจอแต่พี่หนุ่ม
“อ้าว มะขาม มาหาแฟนหรอ”
“บ้านะสิพี่ อายเขา แล้วนี่พี่โมบายไม่อยู่หรอ”
“มันไปกินข้าว เดี๋ยวก็คงมา เออ มะขาม ฝากห้องหน่อยนะ พอดีปวดขี้วะ”
“ยี้ รีบ ๆ ไปเลย เดี๋ยวมาเรี่ยราดแถวนี้” ผมได้ทีแซวพี่หนุ่มครับ
“นี่ เว่อร์ไปแหละ เดี๋ยวจะโดน” พี่หนุ่มพูดจบก็กระโดดผลุงออกจากห้องชมรมวิ่งตรงดิ่งไปห้องน้ำ โดยมีเสียงหัวเราะผมตามหลังไปติด 555
หลังจากที่พี่หนุ่มทิ้งให้ผมอยู่ในห้องคนเดียวแล้ว ความสอดรู้สอดเห็นก็เข้าครอบงำทันที
ผมเลยเดินดูรอบ ๆ ห้อง หยิบนู้นหยิบนี่ขึ้นมาดู ในห้องนี้มีทั้งกล้องวีดีโอเก่า ๆ
ผมยืนดูรูปของคนสี่คนที่แขวนบนผนัง ซึ่งเป็นภาพของสาชิกของชมรมนี้
ใช่ครับ ในภาพนี้มันยังไม่มีผมหรอก ก็มีแค่ พี่หญิง พี่หนุ่ม พี่โมบาย และอีกคนที่หล่อสะดุดตาที่สุดก็คงจะเป็นพี่มาริโอ้ละมั้ง
เห็นไอ้ลิงบอกว่าไม่ค่อยได้มาเรียน เพราะว่าตอนนี้เป็นนายแบบดังไปแล้ว แล้วทำไมกรูไม่รู้จักวะ
ต่อจากนั้นผมก็เดินดูรอบ ๆ ห้อง ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ มีแค่แผ่นซีดีรายการต่าง ๆ ที่ชมรมนี้ถ่ายทำขึ้น ผมไล่อ่านรายการผ่านซีดีต่าง ๆ อย่างผ่าน ๆ มีทั้งรายการพิเศษ และรายการประจำวัน จนมาสะดุดตากับแผ่นซีดีแผ่นหนึ่งที่ค่อนข้างเก่า
แต่ตัวอักษรที่เขียนบนแผ่นซีดียังปรากฏให้เห็นเด่นชัดเป็นสง่า
“การรวมตัวของสมาชิกชมรม......อืม น่าสนใจดี” ผมคิดว่าการที่ผมจะเป็นสมาชิกในชมรมนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ก็คงที่จะรู้เรื่องอะไรของชมรมบ้าง (อิอิ จริง ๆ แล้ว สอใส่เกือกหละครับ)
“มะขาม”
เสียงเรียกจากข้างหลังผม ทำเอาผมสะดุ้ง รีบซ่อนแผ่นซีดียัดไว้ในเสื้อ หวังว่าจะไม่มีพิรุจน์ ก่อนที่จะหันไปหาต้นเสียง ที่บังอาจมาทำให้ผมต๊กใจ
“อ้าว พี่โมบาย” โล่งอกหน่อยที่ไม่ใช่พี่หญิง เพราะขานั้นตายังกะสัปปะรด
“ทำอะไรอยู่หรอ”
“อ๊ะ อ้อ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เดินดูอะไรเรื่อยเปื่อย”
“อืม แล้วนี่มาหาพี่หรอ” ดีนะที่พี่โมบายไม่สงสัย
“ใช่แล้ว กะว่าจะมาชวนพี่ไปกินข้าวซะหน่อย”
“เออ พอดีว่าพี่กินแล้วอะ”
“ครับ ไม่เป็นไรครับ” ผมค่อย ๆ เลื่อนตัวอย่างเบา ๆ เพราะกลัวว่าแผ่นซีดีจะหล่น มานั่งที่โซฟา ส่วนพี่โมบายก็ยืนงก ๆ เงิ่น ๆ อยู่บริเวณหน้าประตู
“พี่ไม่มานั่งหรอครับ” ผมถามพี่โมบายอย่างงง ๆ
“อ้อ...เออ จริงด้วย งั้นพี่นั่งละนะ” ตอนนี้ พี่โมบาย ค่อย ๆ ย่างเท้าเข้ามานั่งที่โซฟา ตรงข้ามกับผม ท่าทางของพี่โมบายทำให้ผมสงสัยเพิ่มมากขึ้น แต่คงยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะถามอะไรตอนนี้
ตอนนี้ความเงียบเริ่มเข้าควบคุมบรรยากาศในห้องแล้ว ราวกับว่าในห้องนี้มีผู้คุมวิญญาณอยู่ยังไงยังงั้น ดู ๆ แล้วน่าจะมีความสุข แต่มันก็ขัด ๆ
หลังจากที่เมื่อวานเราได้เป็นแฟนกันแล้ว ความสัมพันธ์ก็เหมือนจะถูกสต๊าฟไว้ตรงนั้น บนดาดฟ้า ไม่มีอะไรคืบหน้า ผมนะยังไงก็ได้อยู่แล้ว แต่พี่โมบายนะสิ ดูไม่เหมือนเป็นตัวของตัวเองยังไงก็ไม่รู้
“เมื่อวานนี้ ที่พีกลับไปก่อนนะ เออ...พี่ขอโทษนะ” จู่ ๆ พี่โมบายก็พูดทำลายความเงียบขึ้นมา
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมตอบไปตามความจริง
“อันที่จริงแล้ว พี่น่าจะอยู่เป็นเพื่อนมะขามนะ พี่มันแย่จริง ๆ “ นี่เมิงรู้ตัวช้ามาก ๆ เลยนะ
“มะขามอย่าเพิ่งเข้าใจพี่ผิดนะ พี่ก็แค่.....”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรี๊ดดังขึ้นระงมไปหมดทั้งโรงเรียน ทำเอาผมสะดุ้งและเรื่องที่พี่โมบายจะบอกผมต้องหยุดไว้ชั่วขณะ ก่อนที่เราสองคนจะเดินออกไปหน้าประตูเพื่อดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“อะแฮ่ม ๆๆ ไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะ โมบาย”
เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มลึก บาดใจสาว ๆ และหนุ่ม ๆ บางคน เจ้าของส่วนสูง 185 เซนติเมตร ดวงตาและผมสีน้ำตาอ่น ๆ จมูกโด่งได้รูป รับกับริมฝีปากสีชมพูดูอวบอิ่ม โดยมีแบ็คกราวเป็นสาว ๆ ที่คอยตามกรี๊ดเป็นเงาตามตัว ค่อย ๆ สาวเท้าก้าวเข้ามายืนตรงหน้าผมกับพี่โมบาย
“หวัดดี......มาริโอ้” เสียงพี่โมบายที่แสนจะราบเรียบช่างรับกับสีหน้าที่เรียบเฉย มันช่างขัดกับบรรยากาศการพบกันอีกครั้งของเพื่อนเก่า ....เอ๊ะ หรือว่าจะไม่ใช่เพื่อนหว่า
“อะแฮ่ม ๆๆ นายนี่ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ” เสียงของพ่อหนุ่มผู้มาใหม่ยังคงเจื้อแจ้วพูดกับพี่โมบายของผมอย่างไม่ลดละ นี่ๆๆๆ กรูยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคน เมิงมองไม่เห็นกันหรอวะ
“นายก็เหมือนกัน....ไม่เคยเปลี่ยน”
“...............................................................”
วินาทีนั้น ผมพยายามขยับตัวให้มากที่สุด เพื่อทำให้สองคนนั้นรู้สึกว่าว่ายังมีสิ่งมีชีวิตตรงนี้อีกคนนึงที่ยืนงงเป็นกระงอกหาโพรงไม่เจออยู่ตรงนี้
“เออ มาริโอ้ นี่มะขาม เป็น....เออ.....เป็น เพื่อนสนิทเรา มะขาม นี่มาริโอ้ หนึ่งในสมาชิกชมรมของเราที่ไปได้ดิบได้ดีเป็นนายแบบอยู่ จึงไม่ค่อยมีเวลามาเรียนนะ” พี่โมบายแนะนำผมให้รู้กับมาริโอ้ หนึ่งในสมาชิกของชมรม ที่ผมพอจะนึกได้คร่าว ๆ แล้ว ว่าไอ้ลิงเคยบอกผมว่ายังนอกจากพี่หญิง พี่หนุ่มพี่โมบายแล้ว ยังมีสมาชิกอีกคนนึง ชื่อว่ามาริโอ้ แต่ชิส์ ตอนนี้เริ่มจะเคืองอีพี่โมบายแล้ว มาบอกว่าเราเป็นแค่เพื่อนสนิท
“อะแฮ่มๆๆ หวัดดี พ่อหนุ่มน้อยร่างแคระ” อ้าวอีนี่ มาถึงก็ปากหมาเลย เมิงต่างหากที่สูงเกินมนุษย์มนา เดี๋ยวกรูเตะตาตุ่มหลุด
“อืม หวัดดี” ผมทักกลับไปอย่างเสียไม่ได้
ไอ้พี่มาริโอ้ ตอนนี้มองผมสองคนด้วยหน้าตาที่หลากหลายมาก ๆ ทั้งกวนตรีน เจ้าเล่ห์ คิ้วเลิ่กขึ้นปนสงสัยนิดๆ รอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มให้ แต่ก็แค่เป็นยิ้มที่กระดกแค่ริมฝีปาก ดูเหมือนเหยียด ๆ ทำเอาผมไม่สบอารมณ์ จึงเดินไปหลบด้านหลังของพี่โมบาย อย่างน้อยถ้าเมิงกระโดดกัดกรู ก็ต้องโดนพี่โมบายก่อนละว้า
“อะแฮ่ม ๆ ท่าทางจะไม่ใช่เพื่อนธรรมดาซะแล้ว หึหึ” ใครก็ได้ถามมันหน่อยว่าอะไรติดคอมันวะ
“ส่วนสาว ๆ ถ้าใครอยากได้ลายเซ็นของพี่มาริโอ้ คงต้องรอหน่อยนะจะ เพราะตอนนี้มือเคล็ด คงยังจะเซ็นต์ให้ไม่ได้ อะแฮ่ม ๆ ” หลังจากทิ้งระเบิดเสร็จแล้ว อีพี่มาริโอ้ก็หันไปพูดกับสาว ๆ แฟนคลับด้วยหน้าตาที่คิดว่าหล่อสุด ๆ ก่อนที่จะหันมาโบกมือให้พี่โมบายและเดินหายลับไป โดยมีบรรดาแฟนคลับตามไปติด ๆ เหมือนผีบ้าได้กลิ่นธูป ก็ไม่ปาน
“ดูพี่สองคนสนิทกันมากเลยนะครับ” ผมถามพี่โมบาย เมื่อพี่มาริโอ้เดินจากไปแล้ว แต่พี่โมบายทำแค่ยักไหล่อย่างไม่แยแสก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา ผมรีบเดินไปนั่งประกบ เพราะว่าเมื่อกี้พี่โมบายพูดค้างไว้อยู่
“เมื่อกี่ก่อนที่พี่มาริโอ้ จะมาพี่จะพูดอะไรกับผมหรอครับ”
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมาก ยังไง พี่ก็อยากให้มะขามรู้ไว้นะว่าพี่รักมะขามมาก และรักเหมือนเดิม” พี่โมบายพูดพร้อมกับเอามือมาเขย่าหัวผมไปมา ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงตบไปแล้ว แต่นี่เป็นพี่โมบาย จึงทำให้ผมรู้สึกดีอย่างประหลาด ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร
ผมไม่ได้ตอบอะไรพี่เขาไป แต่พี่เขาคงเห็นรอยยิ้มที่ผมส่งไปให้แล้วมั้ง จึงหน้าแดงเป็นมะเขือเทศแบบนี้....
ผมเชื่อใจพี่ครับผม
-
จิ้มๆๆๆ มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่
ระหว่างโมบายและมาริโอ้
หรือว่าเค้าสองคนเคยเป็นกิ๊กเก่ากันหว่าาาาา
-
ต้องมีอะไรแน่นอนเลย หึหึ *
อย่างเช่นโมบายต้องกลัวมาริโอ้มาแย่งน้องมะขาม ฮ่า ๆ :laugh:
-
:pig4: :pig4:
สั้นจางงงงงงงงงงงงงง
มาต่อเร็วๆนะ
-
ไม่จุใจแฮ่ะ ขออีกได้ป่าวอ่ะ :oni2:
-
โมบาย + มาริโอ้ ต้องมีอะไรกันมาก่อนแน่เลย
แอบสงสารน้องมะขามแล้ว
-
Mobile vs Mario
:laugh:
-
เฮ้อ...อย่าเศร้านะ!!!~
-
แหมๆๆๆ คิดกันเยอะจัง
-
o2 มีอารายยยยยยยยยยยกานเหยอออออออออออ
-
เอ๊ะ!! มันยังไงกันล่ะเนี่ย
:sad2:
-
:m1:
:a2:
:เฮ้อ:
-
ท่าทางแฟนเก่าจะมาล่ะมั้ง
-
ให้มาริโอ้เป็นตัวร้ายเหรอเนี่ย อิอิ
-
อะไรยังงัยเนี่ย
มาริโอ้กะโมบายต้องมีไรลึกศึ้งแน่เลย แล้วมาริโอ้ก็ทิ้งโมบายไป แล้วทีนี้น้องมะขามเราก็ต้องซมซานไปหานายลิงแน่เลย เซงอ่ะ กะลังจะหวานเหววหัน กลับกลายเปนงี้ไป
เง้อ สงสารแต่มะขามคงเคว้งตว้างแย่เลย
พี่โมบาย อย่าหลอกน้องมะขามนะ จะโดนมิชั่ยน้อยยยยยยย
-
หรือว่ามาริโอ้กะโมบายจะเป็นกิ๊กเก่ากัน :o
-
ช่ายแน่ๆเลยย
กิ๊กเก่าชัวร์
คอนเฟิร์ม!!
-
ท่าทางโมบายกะมาริโอ้ จะมีซัมทิ่งรองกันแน่ เปงแฟนเก่ากานป่าว หือเปนคู่อริกาน
โมบายก้อท่าทางมีพิรุธซะเหลือเกิน ชิ เดาไม่ถูกเลยแหะ :m16:
-
มาริโอกะ โมบาย เป็นอารายกันอะปะ
-
สวัสดีครับ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้นะครับ และดีใจมากๆๆที่เพื่อน ๆ ชอบ เพราะว่าเรื่องนี้ค่อนข้างเขียนยากเหมือนกัน ซับซ้อนอีกต่างหาก เพื่อเป็นการขอบคุณ ขอสปอยนิดนึงนะครับว่า
เหตุผลที่เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่เดามานั้น....................ผิดหมด
แต่มีคนนึงเดาถูก
ส่วนสาเหตุที่ทำให้พฤติกรรมของโมบายแปลก ๆ นั้น เพราะตัวเองครับ ไม่เกี่ยวกับใครเร้ยยยย ให้ตายเหอะ
หุหุ
ตามนี้ครับ
-
เย้....ได้จิ้ม Bambu ด้วย
นึกว่าจะมาอัพต่อ โธ่....
รออยู่นะ
-
มาโพสต์คับ
ไม่ต้องสปอยหรอก อิอิ :jul3:
-
โมบายกลัวมาริโอ้แย่งมะขาม ฟังธง + คอนเฟิร์ม !
ยังยืนยัน ถึงแม้มันอาจจะผิด 5555555555555*
รอนะคะ
-
/.. \
/ \
เห็นด้วยกะรีบนคับ
ฟันธง :laugh:
-
เห็นด้วยกะ 2 รีบน
คอนเฟิร์ม ค่ะ (อิอิ เด๋วนี้ต้องหมอกฤษณ์ คอนเฟิร์มค่ะ :laugh:)
-
:m32:>>>ผมว่างานนี้มะขามงานเข้า โมบายยเลิกแน่ๆ ฮ่าๆๆ
-
ู^
^^
^^^
เห็นด้วยกับรีบน
ตามนั้น!!!!!!
:jul3:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน
เพิ่งมาเม้นครั้งแรกค่ะ
รู้สึกชอบแม่มะขามแฮะ
ดูรั่วๆ ชอบกล
เหอๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ ^-^
-
“เออ แล้วเดี๋ยวเย็นนี้ รอกลับบ้านพร้อมพี่นะ พี่จะไปส่ง”
“ได้ครับผม” ผมยิ้มรับด้วยหน้าชื่นตาบาน
“ว่าแต่ว่า พี่จะกลับบ้านได้หรอ”
“ทำไมหรอ” พี่โมบายทำหน้าฉงน
“แหม ก็ไหนจะต้องงัดตะปู ไหนจะต้องพลิกบ้านขึ้นมาอีก”
“โป้ก!!!!”
อิอิ มุขเฝื่อน ๆ ของผม ทำให้มะเหงกลงบนหัวผมเต็มแรง แต่ก็ดีแล้ว เพราะว่ามันเรียกรอยยิ้มได้เต็มรักเลยนะสิครับ
“ดู้ไหมดู ดูไหมดู ดูไม่เสียต้างงง ดู้ไหมดู ดูไหมดู ดูไม่เสียต้างงงง อ๊ากกกกกกกกก พลัก ๆๆๆๆๆ โคร่ม กึก” ผมกำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี จู่ ๆ ก็ไปสะดุดกับอะไรไม่ทราบ ทำให้เสียหลัก หล่นพลั่ก กลิ้งตกบันไดไป 3 ขั้น ดีนะที่ว่าบันไตมันเตี้ย และอาศัยลีลาม้วนหน้าเก็บคอที่ได้ล่ำเรียนมาอย่างดี ทำให้รอดพ้นจากเลือดตกยางออกได้หวุดหวิด แต่ก็เจ็บไม่ใช่น้อย
“ใครวะ” พอตั้งหลักอยู่ได้ก็หันหลังไปจะเอาเรื่อง
“อะแฮ่มๆๆ ป็นไงบ้างน้อง เออ น้องอะไรนะ” โถ่เอ้ย ไอ้พี่มาริโอ้นี่เอง ใครจับมันมาวางไว้ตรงนี้วะเนี่ย เสียมู้ดหมด
“มะขามครับ ผมชื่อมะขาม ”
“เออ โทษทีนะครับ พอดีว่าพี่แค่จะทัก อะแฮ่มๆๆ”
“แหม ทักถึงเนื้อถึงตัวดีจังเลยนะครับเนี่ย”
พี่มาริโอ้ ไม่พูดอะไร แต่ค่อย ๆ เดินมา เอามือสวย ๆ มาเชิดคางผมไว้และจ้องเข้าไปในตา
“ตาถึง ตาถึงจริง ๆ โหะๆๆๆ”
อีนี่ท่าจะบ้า ผมคิดในใจ แต่ยังไม่ทันจะทำอะไร ก็ได้ยินเสียงพี่สาวแสนสวยขึ้นศะก่อน
“ใครตาถึงกันหรือจ๊ะ” เสียงพี่หญิงนั่นเองครับ ที่มาขัดจังหวะไว้ทัน
“อ้าว หญิง ไม่ได้เจอกันซะนาน ยังเหมือนเดิมเลยนะ”
“ถ้าพูดถึงนิสัยแล้วละก็ ก็เหมือนเดิม แต่ถ้าความสวยนั้น เราสวยขึ้นเป็นกอง” ดูไอ้พี่หญิงมั่นใจจัด พูดได้ไม่แคร์สื่อเลย
“แหวะ” เสียงแหวะเบา ๆ ของผม ทำให้พี่ทั้งสองคนหันมามองผมตาเดียว ผมเลยได้แต่หัวเราะแหะๆๆ
“แหมๆๆ เพื่อนเก่ามาเจอกันทั้งที คงมีเรื่องพูดกันเยอะแยะเลยเน้อะ งั้นผมไม่กวนละคร้าบบบบ” ผมไม่รอให้ใครอนุญาต ก็รีบเฟดตัวเองออกมาจากตรงนั้นเร็วพลัน
“ไอ้มะขาม ไอ้มะขาม” ผมวิ่งอยู่ดี ๆ ก็ต้องหยุดกึ๊กเพราะเสียงเรียกชื่อ หันหลังกับไปดูก็ไม่มีใครหรือเงาใครอยู่ตรงนั้นเลย แถมบริเวณนั้นก็ไม่มีนักเรียนคนไหนยืนอยู่ตรงนั้นเลย
“ใครวะ” ผมถามกลับไปเสียงสั่น ๆ อย่านะเว้ย ถึงกรูจะหน้าตาดี แต่ก็กลัวผีนะเว้ย และอีกอย่างกรูมีพระนะเฟ้ย
“มะขาม กรูเอง” ไอ้เชี่ย แล้วกรูจะรู้ไหมวะใคร
“ครื่น ครื่น ครื่น” นั่นเสียงอะไรอะ ไม่ใช่เสียงเดินแน่ ๆๆ เสียงเหมือนคนลากอะไรมากับพื้น เดี๋ยวนี้ผีออกหากินกลางวันแล้วหรอวะเนี่ย
“หมับ”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คุณพระคุณเจ้า ช่วยลูกช้างด้วย เดี๋ยวลูกช้างจะทำบุญไปให้ อย่ามาหลอกมาหลอนลูกช้างเลย” ผมสวดอ้อนวอนเจ้าผีบ้าที่มาหลอกผมกลางวันแสก ๆ แต่....
“5555555555555 ไอ้มะขาม นี่กรูเอง ลิงไง”
“หา ไอ้ลิง นี่เมิงตายแล้วหรอ อย่ามาหลอกกรูเลย กรูจะกรวดน้ำไปให้” ผมยังคงหันหลังไม่ยอมมองไปยังต้นเสียง
“ตายป๊ะเมิงสิ ไอ้มะขามเน่านี่ มาแช่งกรู”
อ้าว เมิงยังไม่ตายหรอ ผมรีบหันกลับไปดู ก็เห็นไอ้ลิงเดินลากขากระเผลกของมันอยู่ ฟอร์มเสียหมด
“กรูก็แกล้งไปยังงั้นหละเมิง”
“โธ่ๆๆๆๆ แกล้งซะเหมือนเชียว ดูสิ เหงือแตกเป็นทอประปา”
“ก็....ก็ กรูร้อนเฟ้ย”
“เออ กรูเชื่อก็ได้”
“นี่ ไม่ต้องมาล้อกรูเลย แล้วนี่เมิงโผล่มาทำไมเนี่ย เงียบ ๆ เฉียบ ๆ”
“อ้อ ก็กรูเห็นเมิงคุยอยู่กับพี่มาริโอ้นะสิ กรูก็จะถามเมิงว่า เมิงไปรู้จักเขาได้ไงวะเนี่ย”
“ก็...ก็เขาเป็นเพื่อนพี่โมบายนะสิ”
“หุหุ เมิงนี่ใสจริง ๆ ที่จริงแล้วเขาทั้งคู่นะเป็น....”
“นี่เธอสองคนมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปเรียน” ผมหันไปก็เจอครูชะเอม คู่ปรับเก่ายืนซ่อนไม้เรียวอยู่ข้างหลัง คงคิดว่าผมจะไม่เห็น แต่ขอโทษ ด้านไม้เรียวมันโผล่พ้นหัวมาข้างหลังกว่าคืบ
“คร้าบบ จะไปเดี๋ยวนี้แหละคร้าบบบ แล้วนี่ครูถืออะไรมาด้วยครับเนี่ย”
“ไม่มี ฉันจะถืออะไรมา” แหม หน้าครูชะเอมตอนนี้เหมือนระเบียบรัตน์ตอนโดนเจ้จิ๊ก เนาวรัตน์ด่ายังไงยังงั้น
“อ้อ หรอครับ อิอิ งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ” และผมก็เดินหัวเราะกลับเข้าห้องเรียนอย่างอารมณ์ดี โดยมีไอ้ลิงลากขาดังครื่น ๆ ตามหลังมาติด ๆ
-
5555 the first
สรุปเค้าเปนรายกานอ่า
-
หุหุ...น่าสงสัย!!!!~
-
น่าสงสัยแต่ไม่ยอมเฉลยนี่มันน่านัก :m16:
-
เรียกไอ้ลิงกลับมาพูดให้จบเลย
:m14: จากลิง
คงไม่ได้มาอ่านอีกนาน
เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ
-
เปงไรกันหว่าาาาาาาา
-
เป็นไรกันน่าสงสัยจริงๆๆด้วย
-
เหอๆๆๆ
-
ลิง กลับมาพูดให้จบเลย :a5:
-
แคลงใจเป็นอย่างยิ่ง
อธิบายด่วน!
-
ขำเจ้ามะขาม คิดไปได้ ผีหลอกกลางวัน :m20:
-
สงสัยไรอ่ะๆ
-
กิ๊กเก่ากันหรอเนี่ย
กลับมาทวงคืนอ้ะป่าวอะ :m29:
-
ว่าแล้วเชียว ชมรมรัก ชมร้ายจิงๆ
สงสารแต่น้องมะขาม โก๊ะขนาดนี้คงโดนเล่นงานหั้ยชีช้ำไปเรื่อยๆ แน่เลย เอ๊ะหรอว่ามะขามจะเฟดตัวเองจาชมรม แล้วมาอยู่สงบๆ เหมือนเดิม เง้อ เหนื่อยจัยแทน เตรียมตัวรับมรสุม ร่มพร้อม จัดมาเลยคับพี่
-
เป็นอะไรกัน.........................................หรือว่า :o
-
ทิ้งให้ค้างคา :a6:
-
มะขาม หลุดโลก
หุหุ เหมือนแม่จริงๆ
โก๊ะได้อีกนะ...
-
สงสัยหัวเทียนบอด 55+++
-
มาต่อไวๆนะ
รอน้องมะขามอยู่
-
ขุดกระทู้ขึ้นมารอตอนใหม่ครับ
มาต่อคับ สงสารมะขามจอมโก๊ะจะแย่อยู่เเล้ว
โอมๆๆ จงมาๆๆ :call:
-
เหอๆๆๆ มั่นใจว่า โมบายกะมาริโอ้เปงคู่อริกาน
แล้วมาริโอ้นี่ท่าทางจะเปงพวกชอบแย่งแฟนของโมบาย ชัวร์
-
>>> :call: ขอโทษนะคร้าบบบที่มาสวย เอ้ย มาสาย :really2: :really2:
รักคนอ่านทุกคนนะคร้าบบบ :กอด1:
++++++++++++++++
ในระหว่างวิชาคณิตศาสตร์ที่แสนหน้าเบื่อ ผมก็นึกอะไรมาได้ว่า ไอ้ลิงพยายามจะบอกอะไรผม ก่อนที่ครูชะเอมจะเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
“เฮ้ย ไอ้ลิง” ผมกระซิบกระซาบสะกิดไอ้ลิงที่กำลังจะไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ ให้มันกลับมาก่อน
“อะไรของเมิงวะ” ไอ้ลิงสะดุ้งเมื่อผมสะกิดมัน พร้อมกับเช็ดน้ำลายที่ย้อยลงมุมปาก
“เมิงจำได้ไหม ที่เมิงจะบอกกรูเรื่องพี่มาริโอกะพี่โมบายอะ” ผมทำเสียงกระซิบกระซาบ โดยไม่สนครูมะลิที่กำลังพาเพื่อน ๆ สู่วงจรของพายอาร์กำลังสอง อย่างน่าเบื่อที่สุด
“เมิงหึง ว่างั้นเถอะ” โอ้โห ไอ้ลิง เมิงจะอ้อมบ้างก็ได้นะ
“เปล่า กรูก็แค่อยากรู้”
“เออ ๆ ก็ได้ ก็คือว่า ก่อนหน้านั้นนะ นายก็รู้ใช่ม้า ว่าพี่มาริโอ้นะ เขาฮ๊อตขยาดไหน เขามักจะเป็นที่หนึ่งเสมอหละ แต่จะมีสักกี่คนที่รู้หละว่า จริง ๆ แล้วนะ เขาไม่เคยชนะพี่โมบายเลยต่างหากหละ ทั้งเรื่องการเรียน ความ ป๊อบปูล่า แถมยังหล่อกว่าอีก พูดง่าย ๆนะแกว่า พี่โมบายนะก็เหมือนเสี้ยนหนามที่ต้องกำจัดของพี่มาริโอ้นะ” ไอ้ลิงสาธยายอย่างยืดยาว
“แต่เขาเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ” ผมยังสงสัยไม่หาย
“ก็ใช่ แต่เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดก็เยอะแยะไม่ใช่หรอ”
ผมพยักหน้ายืนยันว่าเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว ว้ายยยยย นี่จะเกิดศึกชิงนางกันหรือเปล่าเนี่ย คริคริ
++++++++++++++
“มะขาม มะขาม”
“หือ อะไรหรอครับพี่” ใช่ครับ ผมลืมไปเลยว่าตอนนี้ผมนั่งรถกลับบ้านกับพี่โมบายอยู่ มัวแต่คิดถึงเรื่องที่ไอ้ลิงบอกเมื่อบ่าย ทำให้เผลอยิ้มออกมาอย่างภูมิใจอย่างไม่รู้ตัวว่า คริคริ จะเล่นตัวอย่างไงดีเนี่ย คริคริ
“ยิ้มอะไร บ้าหรือเปล่า” แป่วววววววว กำลังเคลิ้ม ไอ้บร้านี่ทำให้เสียมู้ดหมด!!!
“อ้อ เปล่าครับพี่ แล้วนี่จะถึงบ้านหรือยังครับเนี่ย”
“อ้อ ยังหรอก พี่กะว่าจะพาเราไปกินเข้าสักหน่อย ถือว่าเป็น เฟิร์สเดด นะ”
“อ้อ เฟิร์ส เดด นั่นเอง” ว่าแต่ว่ามันแปลกว่าอะไรวะ ช่างมัน เดี๋ยวรอดูดีกว่า ว่าคืออะไร
“นี่ไง ถึงแว้ววววววว” แหม ขำซะด้วยนะพี่โมบายของเรา นึกว่าโหน่ง ชะชะช่า มาเอง
ที่นี่ที่ไหนหรอครับ ก็เป็นร้าน MK ธรรมดาแถว ๆ เอกมัยครับ แถมเป็นMK GOLD ซะด้วย คนเงียบเชียว พี่โมบายพาผมเดินเข้าไปข้างใน อุแม่เจ้า ทำไมมันหะรูหะราอย่างนี้เนี่ย ช่างเหมาะกับเราเสียนี่กระไร
“กี่ท่านค่ะ” พนักงานเสียใสดูดีในชุดพนักงาน ถ้าไม่บ้าก็คงตกเลขมั้ง ก็เห็นอยู่ว่าเดินมากันแค่สองคน
“สองคนครับ” พี่โมบายตอบไป แต่ถ้าตอบไปว่าสามคนมันจะทำหน้ายังไงวะเนี่ย
“เชิญทางนี้ค่ะ” พี่พนักงานเดินนำเราไป ส่วนเราสองคนก็เดินตามหลังไปติดๆ
“หรูจังเลยนะพี่เน้อะ วันหลังพาแม่มาบ้างดีกว่า”
“อืม เอาดิ ว่าแต่ว่า ตอนนี้แม่มะขามคงจะกินกิมจิจนพุงกางแล้วมั้ง”
“อืม เนอะ คงใช่ 55555” ผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีกับพี่โมบายในระหว่างที่เรากิน MK ด้วยกัน จนไม่ได้สังเกตว่ามีใครขบเคี้ยวฟันอย่างแค้นเคืองอยู่มุมนึงของร้าน
++++++++++++++
“มะขาม พี่ว่าเดี๋ยวอย่าเพิ่งกลับบ้านมะขามเลยนะ กว่าแม่จะกลับก็อีกสองวันไม่ใช่หรอ” พี่มะขามบอกกับผมขณะที่เรากำลังเดินมารอแท็กซี่กลับบ้าน แหมไอ้มะขาม ท่าจะนิสัยเสียใหญ่แล้วนะเรา นั่งแต่แท็กซี่ รถเมล์ไม่ขึ้น อิอิ
“เอ้า แล้วพี่จะพาผมไปไหนหรอ” อย่านะ เขายังไม่พร้อม
“พอดีว่าพี่ได้เกมเพลย์มาใหม่ สนุกมาก เลยอยากให้มะขามไปลองเล่นด้วย”
“อุ้ย จริงหรอพี่ เกมเพลย์ด้วยหรอ ไปครับพี่ ไปครับ” ไม่คิดไม่ฝันว่าเราจะได้เล่นเกมเพลย์กับเขาด้วย
“ที่ไหนอะ” ผมถามขณะที่เรานั่งอยู่ในรถแท็กซี่เรียบร้อยแล้ว
“ที่บ้านของพี่อะ”
เอาละซี่ เราจะได้ไปบ้านพี่โมบายแฟนของเราแล้ว อยากเห็นว่าที่บ้านของเรา ว่าที่พ่อ แม่สะใภ้ของเรา อิอิ ยิ่งคิดยิ่งเขิน
“ใกล้ถึงยังอะพี่” ผมเร่งถามพี่โมบายเมื่อเวลาผ่านไปพอสมควร
“ใกล้แล้ว ทำไมหรอ” อ้อ เปล่า ไม่มีอะไร
.......................................
“ใกล้ถึงยังอะพี่”
“ ใกล้แล้ว อีกนิดเดียว เลี้ยวข้างหน้าก็ถึง แล้วนี่เป็นอะไร ทำไมหน้าหน้าแดงยังงี้ อย่าบอกนะว่าเขิน ที่จะได้ไปบ้านพี่ โหะ โหะ”
“เปล่า ไม่ได้เขิน” ผมปฏิเสธโดยพลัน
“ไม่ได้เขินแล้วทำไมหน้าแดงหละ ยอมรับมาเห้อะ โหะ โหะ”
“เออ...คือว่า ปวดฉี่” คำตอบของผมทำเอาพี่โมบายหุบยิ้มทันที เมื้อกี้ไม่น่ากินน้ำไปเยอะเลย ก็แหม เขามาเติมแล้วเติมอีก ไอ้เราก็กินไปเรื่อย ๆ ไม่คิดว่าจะปวดฉี่ขนาดนี้นิหน่า
พอรถเลี้ยวซ้ายเข้าไปประมาณ 5 นาที รถแท็กซี่ก็ไปจอดหน้ารั้วบ้านสีขาว สูงบังบ้านภายในมิดชิด
“เอ้า ถึงแล้ว ไหนว่าปวดฉี่ไม่ใช่หรอ” พอพี่โมบายพูดจบ พี่คนขับแท็กซี่ก็เหลือบมองนิดนึง
กรูอายนะเว้ย ไม่ต้องพูดดังขนาดนั้นก็ได้ ผมกระฟัดกระเฟียดรีบลงจากรถ ยืนขาขวิดเป็นเลขแปด พอพี่โมบายจ่ายเงินเสร็จ ก็เปิดประตูนำผมเข้าไปในบ้าน
โอ้โห!!!! นี่นะหรอบ้าน ผมว่าไม่ใช่หละมั้ง นี่มันวังต่างหาก ทำไมมันใหญ่ยังงี้หละเนี่ย ตายแล้วถ้าฝนตกจะปิดหน้าต่างทันไม่ละเนี่ย ถ้าแม่มาเห็นคงบ่นตายเลย เพราะว่าขี้เกียจกวาดบ้าน ถูบ้าน แน่ๆๆ
“เข้ามาดิ” ผมสะดุ้งเมื่อพี่โมบายเอื้อมมือมาจับมือผมเพิ่งจูงกันเข้าเรือนหอ เอ้ย บ้าน
“ห้องน้ำอยู่ทางนู้นนะ” ผมมองตามทางที่พี่โมบายชี้ไปพร้อมกับวิ่งปรู๊ดไปทันที เมื่อถึงห้องน้ำก็จัดการธุระส่วนตัวที่อั้นมานาน
“เพล้ง” พอเพล้งแรกดัง เสียงก้องของห้องน้ำก็ดังขึ้นตามเป็นแอ็คโค่ อย่านะครับ ผมไม่ได้ซุ่มซ่ามจนทำอะไรในห้องน้ำตกนะครับ แต่ว่ามันเป็นซีดีที่ผมจิ๊กมาจากชมรมต่างหากหละ ดีนะที่หล่นในนี้ไม่ไปหล่นต่อหน้าพี่โมบาย และอีกอย่าง ผมลืมไปซะสนิทเลยว่าผมจิ๊กมา อิอิ ผมเลยรีบเก็บซีดีใส่กระเป๋านักเรียนให้เรียบร้อย
“เสียงอะไรอะ มะขาม” น่าน กรูว่าแล้ว
“อะ อ้อ แมวครับ แมว” โอ้ย กรูจะบ้าตาย ในบ้านนี้มีแมวที่ไหนกันเนี่ย
“อ้าว แมวหรอกหรือ” o_O อ้าว นี่เมิงเชื่อกรูหรอ
-
^
^
^
จิ้มมมมมคนแต่ง
-
:jul3: :jul3: มะขาม น่ะมะขาม
-
มะขามตกถังข้าวสารป่ะเนี่ย 5555
-
จะกลายเป็นสะใภ้ เศรษฐี ต้องเตรียมไปเข้าคอสต์ อะปะเนี่ย
-
ไปบ้านกันด้วย อิอิ น่าร๊ากๆ
-
:m20: เจ้ามะขามเอ้ย ทำอะไรไม่เนียนเอาซะเล้ยยยย จำไว้นะ คราวหน้าอ่ะ อย่าลืมร้อง "เมี้ยวววว" เพิ่มเอฟเฟกต์เข้าไปด้วย จะได้สมจริง :laugh:
-
เนียนๆ!!!~
-
วันหลังดูก่อนนะ ว่าที่บ้านมีแมวอ่ะเปล่า? o18
-
น้องมะขามติ้งต้องแบบนี้ จะเป็นสะใภ้บ้านโมบายได้รื้อ :jul3:
-
คุณพี่โมบายนี่ก้อซื้อซื่ออออออ
-
น้องมะขามตรูจะรอดไหมนี่ เวงกำแท้ๆๆ
สติมา ปัญญาเกิดลูก
ท่องไว้ๆๆๆๆ
เหนื่อยแทนจริงๆ
-
พี่แบงค์ ผมเอารูปเพื่อนมาให้ดูที่โปร์ไฟล์ผมน่ะ
รู้ว่าพี่ชอบมัน
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
แมว :a5:เฮ้อ มะขาม :เฮ้อ: คร้าบ แมวบ้าอะไรอยู่ในห้องน้ำ เฮ้อ :serius2:โก๊ะได้อีกอ่ะเหอๆๆๆ :laugh:
-
จะได้กลับบ้านไหมเนี่ย มะขาม :-[
-
แมวเนียนได้ใจมากเลย 555+ o18
วันนี้ท่าทางจะได้อยู่เล่นเกมกันดีกนะครับ
-
:haun4: :haun4:
-
มาดันทู้ให้... :z2: :z2: :z2:
-
ซีดีแตกเหรอจ้ะ ตกดัง เพล้ง
คนแต่งหายยยยยยยย :serius2:
-
ดองนานมาก ภาวนาให้พี่แบงค์รอมาต่อตอนต่อไปเร็ววววๆๆ :call: :call: :call:
-
ขอโทษษษษษษษษษษษษษษษษษ ที่มาต่อช้านะ ช่วงนี้ยุ่งมากๆๆๆๆ
มาต่อกะเลยดีก่า
+++++++++
พอทำธุระเสร็จ ผมก็ด้อม ๆ มอง ๆ ออกมาจากห้องน้ำ เห็นพี่โมบายยืนอยู่ในครัว สงสัยคงจะหาอะไรให้กินละมั้ง ผมเลยเดินไปยังห้องรับแขกที่ใหญ่โตมโหฬาร มีโซฟาสีสวยอยู่ตรงกลางห้อง มุมห้องประดับตกแต่งด้วยกระถางต้นไม้ใบสวย พร้อมกับกรอบรูปครอบครัวของพี่เขาบนผนัง ทุกอย่างถูกจัดวางไว้อย่างลงตัว
“เอ้า นั่งลงสิ” พี่โมบายเดินมาข้างหลัง และบอกให้ผมนั่งลง
“อ้อ ครับ นั่งครับ” ผมรีบนั่งลงบนพื้นหน้าทีวีทันที
“จะบ้าหรอ นั่งบนนี้ โซฟานี่” พี่โมบายงงกับอาการโก๊ะของผม รีบดึงผมลุกขึ้นจากพื้นและให้นั่งที่โซฟา
“เออ บ้านพี่นี่เลี้ยงแมวด้วยหรอเนี่ย พี่ไม่ยักกะรู้แฮะ” พี่โมบายนั่งลงข้าง ๆ และหันมาถามผม
“ครับ แมว แมวจริง ๆ ตัวเบ่อเริ่มเลย” ระหว่างพูด ผมก็เอามือเช็ดเหงื่อไป โกหกทีไร ตื่นเต้นทุ้กที
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนหละ” พี่โมบายเลิกคิ้วถามผม
“ในชักโครกครับ”
“หา ในชักโครกเนี่ยนะ”
“เอ้ย ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงผมเห็นมันนั่งบนชักโครก แต่ตอนนี้มันอยู่ไหนแล้วไม่รู้ครับ” เฮ้ยยย รอดตัวไป
“คุณหนูขาๆๆๆ จะทานของว่างเลยดีไหมคะ” เสียงสาวใช้ลอดออกมาจากในครัว อิอิ คุณหนูหรอ ตัวอย่างกะควาย
เป็นคุณหนู น่าจะเก็นหนูควายมากกว่า
“ขำอะไร” ท่าทางพี่โมบายจะได้ยิน หันมามองผมตาเขียวปั๊ด
“อ๊ะ เปล่าซะหน่อย ไม่ได้ขำอะไรคร้าบบ” ผมรีบเอาหัวไปถู ๆ ไหล่พี่โมบายเป็นการอ้อนไปในตัว อิอิ ต้องบริหารเสน่ห์ซะหน่อย
“อย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวพี่ปล้ำไม่รู้ด้วยนะ” พอสิ้นเสียงพี่โมบาย ผมรีบดีดผึงตีลังกาหน้าสองตลบออกห่างจากพี่โมบายทันที
“นี่ๆๆ ไม่ต้องกลัวขนาดนั้น พี่ไม่ทำอะไรหรอกหน่า....ถ้ามะขายไม่ยอม” อ้าว ไอ้บร้านี่
“ไหนหละ เกม ชวนผมมาเล่นเกมไม่ใช่หรอ” ต้องเปลี่ยนเรื่อง ไม่งั้นเปลืองตัวแน่ๆ
“อ้อ อยู่บนห้องนะ ปะ ขึ้นไปด้วยกัน” พูดจบ พี่โมบายก็จูงมือผมค่อย เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง ตรงเข้าสู่ห้องนอน ตรงหน้าประตูห้องนอนพี่โมบาย มีป้ายแขวนไว้ว่า “ว่าง” แต่พอพี่โมบายดันตัวผมเข้าไปในห้องและเดินตามเข้ามา ผมแว๊บ ๆ ว่าเห็นพี่โมบายไปขยับป้าย เปลี่ยนเป็น “ไม่ว่าง” ก็ใช่นะสิ มีคนอยู่จะว่างได้ยังไง เน้อะ
“โหพี่ ห้องนอนพี่นี่รวมห้องนอนผม ห้องน้ำ ห้องนอนแม่ ห้องรับแขกเข้าด้วยกันได้เลยนะครับเนี่ย
“ใหญ่หรอ” พี่โมบายยืนกอดอกอย่างภาคภูมิใจ
“เปล่า ความเหม็น” ตอนนี้พี่โมบายเหี่ยวลงทันที
“เดี่ยวจะโดนมิใช่น้อย” พี่โมบายขู่ผม ขณะเดินไปยังทีวีในห้องนอน พร้อมกับเสียบเครื่องนู้นกับปลั๊กตัวนี้ และเอาปลั๊กอันนี้ เสียบกับเครื่องอันนู้น โอ้ย ปวดหัว ดีนะที่เราเล่นเป็นอย่างเดียว ระหว่างที่รอให้พี่โมบายต่อเครื่อง ผมก็ไปนอนคอยท่า อะอะ อย่าคิดเยอะ นอนคอยเล่นเกมต่างหาก ไม่ใช่คอยทำอย่างอื่น
“แหม สบายเชียวนะเรา” พอพี่โมบายต่อเกมเสร็จ ก็เดินมานั่งข้าง ๆ ผม พร้อมกัวลูบหัวเบาๆๆ
“นี่ ไม่ใช่กระรอกนะ จะมาลูบหัวเล่น”
“โหยยยยย สูงไปมั้ง กระรอก แค่หมาก็พอ” พี่โมบายพูดไปก็ขำไป ส่วนไอ้กระผมก็นอนแก้มป่องตาหรี่ด้วยความงอน
“เอาละๆๆ มาแล้วๆๆๆ” ผมยังงอนไม่ทันพอ เกมก็เริ่มพอดี ทำให้ต้องหยุดงอนก่อน และมาเล่นเกมอย่างเอาเป็นเอาตาย...
“เหนื่อยจังเลยอะพี่”
“พักก่อนไหม มะขาม”
“มะเอาอะ ยังไม่หมดแรงเลย ต่ออีกนะ”
“แต่ว่าพี่เมื่อยแล้วอะ ตั้งหลายท่าแล้ว
“งั้นลองท่านี้มะ ไม่เหมื่อยเท่าไหร่ แถมยังมันด้วย”
“มีท่าไหนที่พี่ยังไม่ได้ทำอีกหรอ”
“ท่านี่ไง ท่านอนคว่ำ”
“โหย ท่านั้นอะ เมื่อยชะมัด”
“งั้นท่านั่งมะ”
“ท่านั่งหรอ ก็ดีเหมือนกัน”
หลังจากที่เราสองคนเถียงกันไป เถียงกันมาเรื่องท่าในการเล่มเกม จนในที่สุดก็มาจบกันที่ท่านั่ง หลังจากเปลี่ยนมาหลายท่า
“จบเกมนี้ พี่ว่าเราลงไปข้างล่างกันเถอะนะ พี่หิวอีกแล้วอะ”
“โหย เพิ่งกินไปไม่ใช่หรอ” ผมตอบพี่โมบาย แต่มือผมยังกดยิ๊กๆๆๆ อยู่ที่จอยสติ๊ก
“จะลงไม่ลง”
“ไม่”
“ถ้าไม่ลง พี่ปล้ำนะ”
“ลงก็ได้” เมิงใช้ไม้นี้ขู่กรูเลยหรอ ไอ้บร้า
“แต่ผมขอพี่ข้อนึง ได้เปล่า” พี่โมบายทำหน้างง ๆ นิดนึง ก่อนที่จะตอบตกลง
“ผมขอโทรหาแม่นะ”
“ก็เอาดิ ใครไปห้ามละ”
“แต่เป็นมือถือพี่นะ” อิอิ ถ้าใช้ของตัวเองโทรก็แพงอะดิ
“โห งกนิหว่า ได้ๆๆๆ” อิอิ ยังไงพี่โมบายก็ต้องยอมเราอยู่วันยังค่ำ
“คิดถึงแม่หรอ” ลูบหัวกรูอีกละ
“อืม ใช่ ไปตั้งสามวันแล้ว ไม่เห็นติดต่อกลับมาเลย”
“ไม่ว่างมั้ง” ไม่ต้องแก้ตัวแทนเลย ยังไม่ทันไร แก้ตัวแทนกันซะแล้ว
“แหม จะไม่มีเวลาเลยหรอ”
“อืม งั้นเอางี้ เดี๋ยวไปกินของว่างเสร็จแล้ว เราโทรหาแม่มะขามกันนะ”
“ได้ครับ” ผมยิ้มตาหยีรับพี่โมบาย ที่เอามือมาลูบหัวผม...อีกแหระ
แต่ก่อนไป พี่ขออะไรน้องมะขามอย่างดิ" เอ๊ะๆๆ ชักไม่ชอบมาพากลซะแล้ว และทำไมต้องยื่นหน้ามาอย่างนั้นด้วย
นี่ จะทำอะไรกรูเนี่ย
-
บรรยายซะทำให้จินตนาการไปไกลเลย
ถ้าไม่อ่านตั้งแต่ต้นว่าเล่นเกมส์กันอยู่
-
เล่นกันแต่ละท่า คิดนะเนี่ย
-
5555+ หลายท่ากันจังครับ อิอิ :laugh:
-
จะเกิดอะไรขึ้น โปรดติดตามตอนต่อไป
:z2: :z2: :z2:
-
เพิ่งรู้นะว่าการเล่นเกมก็มีท่าด้วย
มะขามเอ้ยจะน่ารักมากไปแล้วมั้ง
เดี๋ยวพี่โมบายก็อดใจไม่ไหวหรอก :jul3:
-
สรุปท่านอนคว่ำนี่ไม่เมื่อยแถมมันส์กว่าใช่ป่ะ :jul3:
-
ขออะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อิอิ
-
โหยๆๆ แบบบันยายท่าเล่นเกมซะเนาะ
นี่เกิดพี่แม่บ้านมาอยู่น่าห้อง คงคิดไปถึงเมกาแล้ว
ว่าแต่จะขอหอมแก้มน้องมะขามอ่ะดิ
เค้าขอมาจัดไปน้องมะขาม ไปนอนรอบนเตียงเลยกร๊าก ขอ สิบ จัดกลับ พันเลย ไอ่น้อง
พี่โมบายมันจะได้ ไปกะล่อนกะคนอื่นไม่ได้งัย คิดบวกเข้าไว้ 55555+++
-
ขอไรว๊า!!!~
-
ลุ้นด้วยคน ว่าพี่โมบายจะขออะไร :a5:
-
ขออะไรหนอ :z1:
-
มาต่อไวๆนะครับพี่แบงค์จะรออ...
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ขอจุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
ขอไรนี่....อยากรู้ :z2:
-
:pig2: I like it most
-
:z10: :z10: :z10:
ชอบตัวนี้จัง
เอิ๊ก ๆ
-
มารอด้วยความอยากรู้อยากเห็น :oni2:
ขอรายกันหรอ มาเฉลยไว ๆ นะจ้ะ :call:
-
“ช่วยอะไรพี่หน่อยนะ” ว๊าก ไอ้พี่โมบายจะให้กรูช่วยอะไรเนี่ย อย่าบอกนะว่า...ว่า...ว่า
“คุณหนูข๊า ของวางเสร็จแล้วค๊า”
“คร๊าบบบ จะไปเดี๋ยวนี้แหละคร๊าบบบ” เสียงพี่ไอ้โมบายทำเสียงจิ๊ จ๊ะ ใส่ประตู เมื่อเสียงของสาวใช้เหมือนเสียงระฆังพักยกช่วยให้ไอ้หนูมะขามผู้อ่อนโยนและบอบบางอย่างเรา รอดตัวไปอีกหนึ่งวัน (หรอ)
“อู้หู๊ น่ากินจังเลย” อิอิ ไม่ใช่ตะกละอะไรหรอกนะคร๊าบบ แต่ของว่างที่บ้านพี่โมบายนี้ไม่ว่างเหมือนชื่อเลย เพราะในจานเต็มไปด้วยขนมเค้ก และผลไม้
“เอ๊า กินซะ จะได้อ้วน ๆ “ พี่โมบายใช้ซ่อมจิ้มคุกกี้ชิ้นนึงจะวางลงในจานผม แต่ก่อนจะวางลงในจาน มือพี่โมบายก็หยุดชะงัก พร้อมกับเปลี่ยนทิศ ยื่นมาตรงปากผมแทน
“เอ้า ป้อน” ยิ้มตาหยีเลยนะเมิง แต่ผมเล่นตัวนิดนึง
“เอ้า ป้อน” คุกกี้ในซ่อมของพี่โมบายยื่นติดปากผมขึ้นอีกนิดนึง แต่ผมก็ยังเล่นตัวอยู่ดี
“เอ้า ป้อนนนนนน”
“อ๊ากกก ไอ้อร้า คร่อก ๆ ๆ” คราวนี้ไม่ต้องร้องขอให้อ้าปากครับ ไอ้พี่โมบายจับซ่อมที่มีคุกกี้อยู่ยัดเข้ามาในปากยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“555 สมน้ำหน้า เล่นตัวดีนัก” เออ ขำนะเมิง เอาไปกินบ้างเลย
คราวนี้ผมเอาคืนครับ แต่เปลี่ยนจากคุกกี้ เป็นเค้กครีมสีขาวละเอียดแทน 555 ตอนนี้ไอ้พี่โมบายแยกไม่ออกแล้ว ระหว่างรุ่นพี่สุดหล่อ กับซานตาครอส เคราขาว อิอิ
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม เล่นกันน่าสนุกเชียว ขอเล่นด้วยคนสิ”
ผมกับพี่โมบายค้างเสียงหัวเราะไว้กลางอากาศ พร้อมกับหันไปตามเสียง และภาวนาไปด้วยว่าอย่าให้เป็นจริง แต่ พระเจ้าก็ไม่เข้าข้างคนหล่อและคนน่ารักอย่างเรา ๆ เจ้าของเสียงอะแฮ่ม ๆ เหมือนตรีนติดคอนี้คงจะเป็นใครไม่ได้ นอกจากไอ้พี่มาริโอ ที่เดินตามหลังสาวใช้จอมจุ้นมาถึงห้องทานของว่าง
“แหม คุณหนูมีเพื่อนเป็นดาราด้วยหรอค๊ะเนี้ย” นังสาวใช้ยืนหมุนไปหมุนมา พร้อมกับทอดสายตาหยาดเยิ้มไปที่ไอ้พี่โอ้ ตรีนติดคอ โอ๊ะ ใช้แล้วครับ ต่อไปจากนี้ ผมจะเรียกไอ้พี่มาริโอ้ว่า “โอ้ ตรีนติดคอ” อิอิ ดีไหมครับเพื่อน ๆ
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม เดี๋ยวผมขออยู่ตามลำพังกับเพื่อนหน่อยนะครับ แล้วเดี๋ยวจะมาถ่ายรูปคู่ด้วย นะครับพี่สาวสุดสวย” อีพี่โอ้ ตรีนติดคอ ดัดเสียงหล่อ พร้อมกับทอดสายตาที่คิดว่าเซ็กซี่ที่สุด ไปยังพี่สาวใช้ที่ยืนเหมือนองค์ลงอยู่ข้าง ๆ แต่ผมเห็นสายตาแล้วน่าจะเป็นเซ๊กเสื่อมมากกว่า
“มาได้ไงเนี่ย” ไอ้เจ้าของบ้านอย่างพี่โมบายมันยังงงตัวมันเองเลย นับประสาอะไรกับผม
“กินเค้กด้วยกันไหมครับพี่ อะแฮ่ม อะแฮ่ม” ผมยืนชิ้นเค้กที่เมื่อห้านาทีที่แล้ว เคยไปอยู่ที่รักแร้พี่โมบาย พร้อมกับทำเสียงเลียนแบบซักหน่อยให้พี่โอ้ ตรีนติดคอ
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม ถ้าทำได้ พี่อยากได้ชิ้นที่อยู่ในปากเพื่อนโมบายของพี่ดีกว่า” แหม ก็แหงหละ ก็ชิ้นเค้กในปากพี่โมบาย เป็นสุดยอดบราวนี่ที่อร่อยที่สุดในโลก ที่ตอนนี้เหลืออยู่ในปากพี่โมบายเป็นชิ้นสุดท้ายแล้วนะซี้
“แต่เสียใจด้วยนะ เรากินแล้ว และก็กลืนไปแล้วด้วย” พี่โมบายตอบพร้อมกับทำหน้าเหมือนหมาหวงก้าง ถ้าเป็นผมนะ คายและส่งให้ไปแล้ววววว แต่แค่เค้กชิ้นเดียว ทำไมพวกเมิงสองคนต้องมองกันเหมือนจะแดรกตับกันด้วยวะเนี่ย
“แล้วนี่มาได้ไงเนี่ย โอ้” พี่โมบายทักขึ้นเมื่อกลืนเค้กบราวนี้ลงท้องไปแล้ว
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม เราเพื่อนกันไม่ใช่หรอ” อี่พี่โอ้ ตรีนติดคอ ทำน้ำเสียงยียวนกวนประสาทผมกับพี่โมบายสุดฤทธิ์ เออ เน้อะ เห็นพี่โอ้ บอกว่าเขาเคยเป็นเพื่อนกับพี่โมบาย เพื่อนกัน แล้วทำไมจะมาเที่ยวบ้านกันไม่ได้
“แล้วนี่ น้องมะขามมาอยู่ที่บ้านเพื่อนพี่ได้ยังไงกันครับ อะแฮ่ม ๆๆ”
จะบอกไอ้พี่โอ้ ตรีนติดคอดีไหมเนี่ยว่าเราเป็นแฟนพี่โมบาย
“มะขามเป็นแฟนเรา” โอ๊ะ โอ๊ะ ไม่ได้พูดนะคร้าบบ ผมไม่ได้พูดนะคร๊าบบบ แต่พี่โมบายคร๊าบบบที่เป็นคนพูด อิอิ ปลื้มใจจัง
“อะแฮ่ม ๆ ในที่สุด ก็พูดออกมาแล้วสินะ” อีพี่โอ้ พูดพร้อมกับเอามือลูบคางด้วยมาดที่เหมือนสรพงษ์ ชาตรี สมัยหนุ่ม ๆ
“ทีนี้นายก็รู้แล้วสินะ และฉันเตือนแกไว้ก่อนเลยนะว่าห้ามมายุ่งกับมะขามของฉันอีก ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่” ใจเย็น ๆ ไม่ต้องแย่งกัน ได้ทุ้กคน อิอิ ไม่ใช่ อิอิ หุหุ รู้สึกตัวเองเหมือนพลอย เฌอมาลย์ ยังไงไม่รู้
“อะแฮ่ม ๆ แล้วคอยดูละกัน พอดีฉันยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุด้วยสิ หึหึ เออ โมบาย ฉันถามอะไรหน่อย แกยังจำสายป่ายได้ไหม น้องสายป่าน ของแกไงหละ เขากลับไทยมาแล้วนะ ฉันว่า ฉันจะไปเยี่ยมเขาซะหน่อย” อีพี่โอ้ ตรีนติดคอยักคิ้วขึ้นหน่อย ๆ ดูเชิ่ด ๆ พร้อมกับสาวเท้าก้าวออกจากบ้านไป โดยมีผมยืนงงอยู่กับที่ ส่วนไอ้พี่โมบาย ถ้าไม่สังเกตก็ไม่รู้ว่าหน้าเสียไปเล็กน้อยถึงปานกลาง
“มะขาม ไหนว่าจะโทรหาแม่ไม่ใช่หรอ เบอร์อะไรอะ เดี๋ยวพี่ต่อให้” สักสามวินาทีเห็นจะได้ พี่โมบายก็กลับมาอยู่ในสีหน้าทีปกติ
“เออ ใช่ๆๆ จะโทรหาแม่ จะโทรหาแม่” ผมลืมเรื่องเมื้อกี้ไปเสียสนิท เมื่อพี่โมบายถามถึงเรื่องแม่ที่ลัลล้าอยู่ที่เกาหลี
ตี๊ด....ตี๊ดดดดด....ตี๊ดดดดด
“ฮัลโหลแม่” โอ้ย เสียงดังมาก ๆ ไม่รู้ว่าแม่ของผมอยู่เกาหลี หรืออยู่ตลาดนัด
“ว่าไงจ๊ะลูก คิดถึงลูกม๊ากกก” แหม คิดถึงแล้วทำไมไม่เห็นโทรมาเลยย๊ะ
“โอ้ย เสียงดังมากๆๆ แม่ทำอะไรอยู่ครับเนี่ย” ผมตะโกนตอบกลับไป โดยมีไอ้พี่โมบายหัวเราะคริก คริก
“อ้อ ยังไม่ถึงกำหนดกลับนิจ๊ะ”
“ผมไม่ได้ถามว่าแม่จะกลับเมื่อไหร่ ผมถามว่าแม่ทำอะไรอยู่” โอ้ย ต้องใช้ไมค์ไหมเนี่ย
“อ้อ แม่กำลังเพ้นท์เล็บอยู่จ๊ะ”
“ห๊า เพ้นท์เล็บเนี่ยนะ เล็บแม่บานกะใบพาย จะเอาที่ไหนไปเพ้นท์เนี่ย”
“ลูกนี่ไม่รู้อะไรซะเลยนะเนี่ย แม่ก็ต่อเล็บก่อนสิจ๊ะ แล้วค่อยเพ้นท์ แล้วนี่อยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่บ้านพี่โมบายครับ มาเล่นเกม” ผมมองหน้าพี่โมบายนิดนึงก่อนที่จะตอบแม่ไป
“เกมอะไรจ๊ะ เกมกดหรือเปล่า อิอิ”
“ทะลึ่งละแม่” แหม แม่ผมนี่ แก่แต่ตัวจริง ๆ ส่วนพี่โมบายขำกร๊ากกเลยครับ
“ติ๊ด ติ๊ด.....ติ๊ด ติ๊ด” อ้าว โทรศัพท์ไอ้พี่โมบายมีสายซ้อนเข้ามานิหว่า
“แม่ ๆ แค่นี้ก่อนนะแม่ นี่เอามือถือพี่โมบายโทร พอดีมีสายเข้ามา” ใครโทรเข้ามาวะ
“ได้จ๊ะ อีกสองวันเจอกันนะจ๊ะ”
“ครับ หวัดดีครับ” พอผมกดวางเสร็จ ก็หันไปบอกพี่โมบายว่ามีสายเข้า พอพี่โมบายหยิบโทรศัพท์ไปดู ผมสังเกตได้ว่าหน้าพี่ซีดงนิดนึง ก่อนหันมามองหน้าผมที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่หูนี่ผึ่งเป็นโทรโข่งแล้วว
“เออ มะขาม เดี๋ยวพี่มานะ แป๊บนึง มะขามกินตรงนี้ให้หมดนะ...ที่รัก” กรูไม่เคลิ้มหรอกเว้ย มาเรียกกรูทีรัก ว่าแต่เมิงนั่นแหละ ใครโทรมา แล้วจะไปไหน
แต่ไม่ทันแล้ว พี่โมบายเดินหายเข้าไปในครัวเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าไอ้มะขามอย่างเรามีหรือจะยอมแพ้ ต้องสืบ ยังงี้ต้องสืบ...
-
นางร้ายออกโรงแล้วมะเนี่ย เมื่อรักเก่ากลับมาเจอรักใหม่ กร๊ากกกก
:z2: :z2: :z2:
-
ต้องเปงสายป่านแน่ๆๆๆๆ
อีพี่โอ้สงสัยริดสีดวงติดคอแหมๆๆ
-
กว่าจะมาลืมเกิบลืมเรื่องแล้ว
ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่นอน
-
สู้ ๆ มะขามน้อย!!~
-
เหมือนลางร้ายกำลังคืบคลานเข้ามา รึเปล่า?
-
ร๊ากกกกกโมบาย
555+++
-
สู้เค้าน้องพลอย เย๊ย น้องม่ะขาม เอาให้กระจ่าง เพราะพี่อยากรู้ :jul3:
-
o18 น่าสงสัยๆๆ
น้องมะขามสืบให้รู้เลยนะ
เพราะพี่ก็อยากรู้ :laugh:
-
โอ้ววว
ครายโทรมาหว่า
แล้วสายป่านคือคราย
มะขาม อย่าไปยอมนะหนู
เราต้องชัดไปให้ชัดเจน ฮ๋าๆ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
5555+
ฮาชื่อสายป่านอะ :z2:
-
สายป่านโทรมาและมั้ง
-
มารผจญเยอะจริง
-
ตอนนี้รู้สึกจะฮามิออกกกกกกก :เฮ้อ:
-
ครัยหว่าโทรมา
ลุ้น ๆ
-
สายป่าน แน่ๆ ฟันธง เอาแล้วซิ น้องมะขามจะทำไง
คิดดีๆ น่อ อย่าไปตกหลุมพี่โอ้เค้าละกัน ยิ่งประกาศศึกกานโทงๆ อยู่นะ
รอต่อไป ห้ามนานนะคับ ลุ้นนนนนนนนนน
-
กิ๊กเก่าเปิดเผยตัว มะขามสู้ๆๆๆๆ :serius2:
-
ภาวนาให้พี่แบงค์มาต่อไวๆ
555++ :call: :call: :call:
-
ช่วยภาวนาด้วยคน :call:
-
o18 o18ตายแน่......ทั้งพี่โมบายและคนแต่ง
-
“ฮัลโหล ว่าไง”
ตอนนี้ผมกระดึบ ๆ ค่อย ๆ คลานสีขาเหมือน...(ละไว้ในฐานที่เข้าใจละกัน) เข้ามาในห้องครัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โดยระหว่างผมกับไอ้พี่โมบาย มีเพียงเค้าเตอร์กั้นกลางแค่นั้น
“อืม สบายดี” เสียงพี่โมบายตอบปลายสายไป อีคนที่โทรเข้ามานี่ก็โง้ โง่ เนอะ ถ้าไม่สบาย จะมายืนคุยโทรศํพท์เสียงใสกับเมิงได้ไง ตอนนี้พี่โมบาย นั่งเอาตูดเกยเค้าเตอร์อยู่ ทำให้ตรีนของมันตอนนี้ลอยแกว่งอยู่ตรงหน้าผม ยี้ นี่เมิงซักรองเท้าบ้างหรือเปล่าวะเนี่ย
“ก็...ก็คิดถึงเหมือนกันนั่นแหละ” เมิงคิดถึงมัน แต่เมิงไม่คิดถึงกรูเลยนะนั่นอะ ผมทนกลิ่นรองเท้ามันไม่ไหว เลยอ้อมไปอีกทาง ตอนนี้ ผมมาอยู่ในครัวด้านหลังมันแล้วครับ โดยมานั่งยอง ๆ แอบฟังมันคุยอยู่ตรงตู้ที่ด้านบนมีซิงค์ล้างมืออยู่
“อืม ใช่ อยู่บ้าน” อีนั่นก็แปลกคน ไม่ให้อยู่บ้าน แล้วจะให้อยู่ถ้ำหรือไงวะ ผมนั่งขำนังปลายสายไม่เท่าไหร่ ก็ต้องขำไม่ออกเมื่อพี่โมบายเปลี่ยนอิริยาบถ เดินกลับเข้ามาในครัวอีกรอบ และตรงมายังที่ ๆ ผมอยู่ ทำให้ผมซึ่งหลบไปไหนไม่ได้แล้ว ต้องมุดเข้าไปในตู้...เออ ใช่ เพื่อน ๆ คิดถูกแล้ว ไม่ใช่ตู้ที่ไหนหรอก แต่เป็นตู้ที่ด้านบนมันมีซิงค์ล้างมือนั่นแหละ ดีนะที่ตัวเล็ก แถมตอนเด็ก ๆ เรียนลีลาศมาก่อน (เกี่ยวไหมวะเนี่ย) เลยมุดเข้าไปได้ แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว อยู่ ๆ ประตูตู้ก็ปิดเองเหมือนโดนดันจากข้างนอก ซวยเลยกรู จมูกอันโด่งสวยก็เป็นอันจ๊ะเอ๋กับประตูตู้ด้านใน
“จะให้ไปรับไหม” ท่าทางนังคนปลายสายจะมาที่นี่หรือว่าจะไปไหนซักแห่ง พี่โมบายถึงจะไปรับมัน ตอนนี้ เสียงแก้วน้ำกระทบกันกรุ้งกริ้ง สงสัยจะคุยนานจนคอแห้ง จึงต้องมากินน้ำ แต่...
“ซู่ๆๆๆๆๆๆๆๆ” ชิบหาย นี่เมิงอนามัยขนาดนี้เลยหรอว่ะเนี่ย จะกินน้ำยังต้องล้างแก้วก่อนด้วย แต่เอ๊ะ แล้วทำไมหัวกรูแฉะ ๆ วะ ชิบหายรอบสอง นี่ซิงค์เมิงรั่วหรอวะเนี่ยดูดิ กรูเปียกไปหมดแล้วววว
“สายป่านมีอะไรจะมาเซอร์ไพร์สพี่หรอ” กรูว่าแล้ว ว่าต้องเป็นนังสายป่านที่แต่พี่โอ้บอกแน่ๆๆ แล้วนี่มันจะเซอร์ไพร์สอะไรพี่โมบายของกรูวะเนี่ย แต่ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงผมนะครับ ผมว่าได้รับเซอร์ไพร์สจากไอ้พี่โมบายเต็ม ๆ เลย ดูดิ จมูกก็แดง หัวก็เปียกอีก
“แล้วจะรอนะครับ” เออ เมิงล้างแก้วเสร็จสักที เมิงจะรู้ไหมเนี่ยว่า ท่อน้ำเมิงรั่วเนี่ย!!!
“ครับ หวัดดีครับ” วางสายได้สักทีนะเมิง ตอนนี้เสียงมันเงียบไปแล้ว ให้ผมเดานะครับว่าตอนนี้ไอ้พี่โมบายคงจะเดินออกไปจากครัวแล้ว เพราะผมได้ยินเสียงฝีเท้ามันเดินออกไปตรงห้องรับแขก ผมรอให้เสียงเงียบลงสักพัก ก่อนจะค่อย ๆ เปิดประตูตู้เก็บของใต้ซิงค์น้ำออก และค่อย ๆ คลานออกมาในสภาพที่เหมือนลูกวัวเพิ่งคลอด...
โกรธครับโกรธ นี่เมิงกล้านัดคนอื่นมาหยามหน้าไอ้มะขามเลยหรอ แถมเมิงยังจะไปรอมันอีก กรูอยากเห็นหน้านังสายป่านสายรุ้งอะไรของเมิงนักว่าจะสวยกว่ากรูไหม ชิส์ ก็แค่มีนม ผมยาว ชิส์ กรูงอน กรูจะกลับบ้าน
“อ้าว มะขามไปไหนมา พี่เดินหาซะทั่ว นึกว่างอนอะไรพี่และหนีกลับบ้านไปแล้ว” ตอนนี้ผมเดินมายืนอยู่หน้าบ้านก็เห็นไอ้พี่โมบายเดินสวนเข้ามาพอดี
“แล้วนี่ไปทำอะไรมาเนี่ย ทำไมเปียกยังงี้ และจมูกอีก ไปโดนอะไรมา” ยังมีหน้ามาถามอีก ก็เมิงนั่นแหละ จะเป็นใคร แต่จะโทษมันก็ไม่ได้ ก็มันไม่รู้นิหว่า
“ฝนตก” โอ้โห ถ้ามันเชื่อก็บ้าแล้ว
“ถึงว่า ฟ้าครื้ม ๆ “ มันบ้าไปแล้วครับเพื่อน ๆ มันต้องบ้าแน่ๆๆ
“อะ ล้อเล่น แหม ใครเชื่อก็บ้าแล้ว บอกพี่มาไปโดนอะไร” เมิงจะให้กรูบอกไหมหละว่ากรูไปหลบใต้ซิงค์ล้างมือมา
“จะกลับบ้าน” ผมขี้เกียจเถียง ขี้เกียจล้อเล่นกับมัน เลยตัดบทจะกลับบ้าน
“เดี๋ยว เป็นอะไร” พี่โมบายทำท่าจะคว้ามือผมไว้ แต่ผมยกมือขึ้นมาทัน ทำให้มันคว้าลมไป ส่วนผมก็เดินเด้งๆๆๆ ออกนอกบ้านไปด้วยอาการงอลๆๆๆๆๆๆ
“เดี๋ยว มะขาม รอเดี๋ยว ให้พี่ไปส่งไหม” พี่โมบายวิ่งตามหลังผมมาทันและล็อคคอผมจากด้านหลังแน่น ไอ้เชี่ย กรูเจ็บนะเว้ย แต่ยังคงขืนตัวเองไว้สุดฤทธิ์
“มะขามเป็นอะไรไปอะ บอกพี่หน่อยดิ” เมิงคิดว่ากรูจะพูดงั้นหรอ กรูอยากให้เมิงสำนึกเอง
“ซิงค์บ้านพี่มันรั่ว หาคนมาซ่อมด้วย”
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย” นั่นอะดิ ไม่เห็นจะเกี่ยวเลยนิหว่า
“จะกลับบ้าน” ผมไม่มีอะไรจะพูดกับมันแล้ว งอน
“ให้พี่ไปส่งนะ” ผมหันหลังกลับไปจ้องมองมันด้วยความเร็ว พร้อมสะบัดตัวออกจากการล็อคของมัน มันตกใจนิด ๆ ตอนนี้ตาของผมกับของมันกำลังประสานกันอยู่ ดูจากสายตาของมันแล้ว มีอาการหวั่นนิด ๆ ผมก็มีศักดิ์ศรีของผมนะครับ ผมควรจะต้องตอบว่า ไม่ต้อง กรูกลับเองได้หรอ แต่เปล่าเลย ผมให้มันไปส่ง เพราะอะไรนะหรอ ก็...ก็ บ้านมันไกลนิหน่า เปลืองค่ารถด้วย สู้ให้มันขับรถไปส่ง ส่วนผมนั่งเป็นคุณชายดีว่า มันเปลืองทั้งแรง เปลืองทั้งน้ำมัน ส่วนผมสบาย จะนั่งรถเมล์กลับให้เมื่อยทำไม งอลก็ส่วนงอล ไม่เห็นเกี่ยวกันนิ อิอิ
-
ยังคงความ ฮาได้เหม อนเดิมน้องมะขามของเราเนี่ย
แต่งานนี้ไม่มียอมนะน้องมะขาม
-
เหอๆ งานเข้าแล้ว
:z2: :z2: :z2:
-
สั้นๆแต่ก็ดีใจ น้องมะขามเล่นตัวให้ถึงที่สุดไปเรยยยยยย o18
-
:m20: :m20: :m20:
ยังงกได้อีกนะครับมะขาม
เอิ๊ก ๆ
-
โถ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมะขาม
-
ยังอุตส่างอนอีกเนาะมะขามม
:jul3: :jul3: :jul3:
ส่วนสายป่าน
:z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :angry2: :fire:
รักคนเขียน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แถวบ้านเรียกมะขามว่า งก :z1:
-
เออเน๊อะ งอนก็ส่วนงอน :jul3: คิดได้เน๊อะคนเรา
-
คิดถึงคุณแม่อ่า
เมื่อไหร่คุณแม่จะ
กลับจากเกาหลีซะที
-
งานเข้าจ้า
-
งอนพองามนะมะขาม อย่ามากเกิน จะไม่ดี o22 o22
-
เหอะๆ!!!~
-
โอ้ น้องมะขาม ยังคงคอนเซ็ปต์ความ "รั่ว" ได้อย่างเหนียวแน่น o13
-
555++
มะขามตลก
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
มาเม้นท์ให้เป็นกำลังใจนะ สู้ๆนะ
จะติดตามต่อไปนะ
-
มาลงได้แล้วครับ...คนอื่นรอกันใหญ่เลย
ผมเอก็รอน่ะ....รอจน...จะเลิก.....
รอ
-
^
^
^
^
^
^
ข้างบนนะ เดี๋ยวจะโดน ลองเลิกรอดิ จะตัดให้ขาดเลย :beat: :beat:
มาต่อกันเลยดีก่าเน้อ
“มะขามเป็นอะไร เห็นเงียบมาตั้งชั่วโมงกว่าแล้วนะ”
“ใครบอก ชั่วโมงกับอีกยี่สิบนาทีเอง”
“แล้วเป็นอะไร บอกพี่ได้ไหม”
“เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนที่บ้านหน่อยดิ”
“เออ...เออ...คือว่า”
“ไม่ต้อง ผมรู้ละ”
และแล้วโหมดเงียบก็เข้าครอบงำผมไปตลอดทางจนถึงบ้าน
พอรถจอดเทียบหน้าบ้านปุ๊บ ผมก็กระโดดผลุงลงจากรถทันทีโดยไม่ยอมล่ำลาผู้ที่มาส่ง
“เดี๋ยว พี่ว่าน้องมะขามต้องเข้าใจอะไรพี่ผิดไปแน่ ๆ” ผมยังไม่ทันจะเปิดประตู พี่โมบายก็รีบลงรถตามลงมาดึงแขนผมไว้
“ไม่เข้าใจผิดหรอก เข้าใจถูกเลยละ เข้าใจถูกเผงเลย ฮือๆๆ ฮือๆๆ”
“เฮ้ย ร้องไห้ทำไม พี่งงไปหมดแล้ว”
ผมไม่ตอบ แต่วิ่งสะบัดบ๊อบใส่ เข้าบ้าน และขึ้นห้องนอนทันที พร้อมกับร้องไห้ ปานอั้มพัชราภา
เหนื่อย
ง่วง
หนังตาค่อย ๆ หนักลงเรื่อย ๆ ๆ ขณะที่กำลังเคลิ้ม ๆ ครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอนเข้ามา พร้อมกับเตียงนอนที่ยวบลง
“แม่หรอ” ผมงัวเงียถามกลับไป แต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบกลับมา
สักพักนึงผมก็รู้สึกได้ถึงมือที่อบอุ่น ค่อยๆ ลูบที่หัวผมไปมา
อบอุ่น อบอุ่นจริง ๆ ก่อนที่จะหลับลึกลงไป และไม่รู้สึกตัวอีกเลย
ผมหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าสายแล้ว ตื่นมามองซ้ายมองขวา
“เงียบ”
แม่ยังไม่กลับมานิหว่า แล้วเมื่อคืนนี่ใครวะ แต่จะเป็นใครก็ช่าง ตอนนี้ต้องรีบอาบน้ำ ไม่งั้นเดี๋ยวสาย ไปโรงเรียนไม่ทันอีก แต่ระหว่างที่กระโดดลงจากเตียง มือก็ไปปัดโดนซองอะไรไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันมาอยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ช่างมัน ไว้กลับมาเย็นนี้ค่อยเปิดดูก็แล้วกัน อย่าเป็นซองผ้าป่า กฐินก็แล้วกัน อิอิ
เฮ้ยยย พอแม่ไม่อยู่ อะไรๆ มันเปลี่ยนแปลงไปหมด
ตอนเช้าก็ไม่มีครมาปลุก
ตอนเย็นก็ไม่มีใครมายืนรอรับหน้าบ้าน
แต่ไม่เป็นไร พรุ่งนี้แล้ว พรุ่งนี้แม่ก็กลับมาแล้ววว
พอเตรียมตัวเสร็จแล้ว ก็ถึงเวลาไปโรงเรียน
มองซ้ายมองขวา เผื่อว่าจะมีใครมาง้อ ก็แหม ในหนัง หรือละครมันก็เป็นยังงี้กันทั้งนั้นไม่ใช่หรอ
ตอนกลางคืนนางเอกงอนพระเอก
ตอนเช้าพระเอกจะต้องมายืนรอพร้อมดอกไม้ เพื่อมาง้อ
แต่นี่กรูไม่ใช่นางเอก และก็ไม่มีพระเอกด้วย
“มะขาม นี่เป็นอะไรวะเนี่ย แล้ววันนี้ไม่ไปขลุกอยู่ที่ชมรมหรอ” ไอ้ลิงเพื่อนรักทักขึ้น เมื่อผมพาตัวเองมานั่งแง่วที่ห้อง รอเข้าแถว
“ไม่อะ ขี้เกียจไป”
“ผิดปกติ ผิดปกติ” ไอ้ลิงบ่นพึมพำ ๆ
“อะไรเมิง”
“อ้าว ก็ปกติ กรูเห็นเมิงต้องไปขลุกอยู่ที่ชมรม ทิ้งกรูให้นั่วแง่วอยู่คนเดียวนะสิ แต่วันนี้เมิงกลับมานั่งแง่วที่กรูเนี่ย จะไม่ผิดปกติได้ยังไงวะ”
อึ้งเลย อึ้งครับ นี่กรูทิ้งให้เพื่อนรักของกรูอยู่คนเดียวหรอวะเนี่ย นี่กรูไม่รู้ตัวเลยนะ
“เออ...กรูขอโทษวะ” ผมพยายามปั้นหน้าให้เศร้าที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เออ กรู ก็ไม่ได้ว่าอะไร กรูก็แค่เป็นห่วง ว่าเมิงเป็นอะไรหรอ มีอะไรบอกกรูได้นะเว้ย”
“เออ ขอบใจนะที่เป็นห่วง แล้วนี่มีอะไรหรอเปล่า”
“เออ กรูเกือบลืมไปเลย รู้ป่าว ว่าวันนี้จะมีเด็กเข้าใหม่มาเรียนในห้องเราด้วย”
“เห็นเขาบอกว่าส้วย สวย”
“แล้วไง”
“น่ารั้ก.....น่ารักด้วย”
“แล้วไงอีก...”
“ตัวข๊าว ขาว”
“ขนสีอะไร”
“สีน้ำตาล...เอ้ย ไอ้บร้า คนนะ ไม่ใช่กระรอก แหม..พูดซะหมดมู๊ดเลย”
หลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติ และฟังครูใหญ่บ่นจนหูชา ตัวมันเลือบเพราะเหงื่อเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็มาถึงการโฮมรูม ก่อนที่วิชาแรกจะเริ่มขึ้น
“นี่ๆๆ เธอ เงียบ ๆ กันหน่อย นี่ห้องเรียนนะ ไม่ใช่งานปาหี่”
หลังสิ้นเสียงอาจารย์ประจำชั้น ห้องทังห้องก็เข้าสู่โหมดเงียบทันที
“ดีมาก วันนี้ครูมีอะไรจะบอก คือว่าวันนี้จะมีนักเรียนเข้าใหม่ มาเรียนห้องเรา....เอ๊า เข้ามาได้เธอ”
หลังจากสิ้นเสียงอาจารย์ เด็กนักเรียนในชั้นเรียนต่างก็ร้องกันระงม ไม่ใช่ว่าโดนเหยียบเท้าหรือเหยียบหางหรอกนะครับ เพียงแต่ว่า เธอ ผู้เป็นนักเรียนเข้าใหม่ผู้นี้ ทั้งสวย ดวงตาโตดับขลับแบบที่ไม่ต้องใส่บิ๊กอาย ผมยาวตรงแบบที่ไม่ต้องไดร์จนหนังหัวแทบขาด ขายาวสวยแบบที่ไม่ต้องใส้ส้นสูง เอวคอดรับกับหน้าอกได้รูปแบบที่ไม่ต้องยัดถุงเท้า
อีกลุ่มผู้ชายหัวโจกต่างผิวปากแซวกันวี๊ดวิ้วเป็นนกหัวขวาน ส่วนนังกลุ่มผู้หญิงพยายามสวยในห้องต่างเป๊ะปากใส่อย่างหมันใส้ ส่วนผมนะหรอ เฉย ๆ อะ จริง ๆ นะ ก็แค่เฉย ๆ
“เอ้า ๆๆ มายืนให้เขาแทะโลมอยู่ได้ แนะนำตัวสิเธอ” ท่าทางครูประจำชั้นของผมก็อาจจะหมันใส้ในความสวยของเธอผู้ดีเหมือนกัน
“อ้อ สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อเบญกัลยาณี ทวีวัตรค่ะ หรือเพื่อน ๆ จะเรียกว่า สายป่านก็ได้นะค่ะ”
“อ๊ะ สายป่าน ทำไมกรูคุ้น ๆ วะ”
“มาจากไหนอะ บ้านนอกหรอ” นังหนู แต่ตัวเท่าหมี หนึ่งในสมาชิกกลุ่มอยากสวย แขวะขึ้น”
เบญจกัลยาณี หรือสายป่าน แสยะยิ้มนิดหน่อย ก่อนจะตอบกลับนังหนูไปว่า
“อ้อ เพิ่งกลับมาจากอังกฤษนะค่ะ ส่วนโรงเรียนก็ บอกไปเธอก็คงไม่รู้จักหรอกค่ะ จริงไหม”
อึ้ง ๆๆ นังหนูถึงกับผงะด้วยความอึ้ง
“มันร้ายนะคะหัวหน้า” นังจูนลูกคู่นังหนูกระซิบกระซาบบอกหัวหน้ามัน ส่วนนังหนู หลังจากตั้งหลักได้ ก็แสยะยิ้มทีนึงก่อนจะถามกลับไปว่า
“แล้วไปทำอะไรที่นู้นหละ เป็นกุ๊กหรอ” หลังพูดจบ ทั้งกลุ่มก็หัวเราะกันครื่นใหญ่
“เปล่าหรอกค่ะ แต่คุณพ่อเป็นทูตค่ะ”
โถ่ๆๆ อีนังหนู เมิงคิดว่าเมิงรวยที่สุดในห้องหรอ เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้าเว้ยย ส่วนนังหนูตอนนี้หงายเงิบตกเก้าอี้ไปแล้ว
“เอาหละ ๆ จะซักกันไปถึงไหน เอาละ เบญจกัลยาณี ไปนั่งที่ได้ เอาตรงนู้นะ ด้านหน้านายมะขามนั่นแหละ”
พอสายป่านเดินเข้ามานั่งตรงหน้าผม ผมก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าได้ยินชื่อมาจากไหน
“สวัสดี เธอชื่อมะขามหรอ”
“อืมใช่ เราชื่อมะขาม”
นังสายป่านยิ้มให้นิดนึงก่อนจะหันหน้ากลับไปยังหน้าห้องเหมือนเดิม
สายป่าน
สายป่าน
สายป่าน!!!!!!
ใช่...สายป่าน พี่มาริโอ้”
ผมมองสายป่านจากด้านหลัง ผมที่ยาวสลวยของส่ายป่าน ทำให้ผมใจคอไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“พี่โมบาย”
-
แปะ น้อง Bambu
สายป่าน มาแว้ววววววววว
งานเข้าแน่...อิอิ
-
:jul3: :jul3: น้องมะขามโดนแทคทีม งานนี้มีเฮ :jul3:
-
โอ้ น่านไงเดี๋ยวงานเข้า
-
ตายแน่ๆ มะขามเอ๊ย งานเข้าล็อตใหญ่เลยหละเนี่ย
:z3: :z3: :z3:
-
สายป่านมาทำไมเนี่ย
ต้องมีเรื่องสนุก ๆ เกิดขึ้นแน่เลย
หึหึ
-
มากันเป็นทีมเลยที่นี่ จะทำยังไงละนั่นมะขาม
ต้องหาแนวร่วมแล้ว
-
เอาแล้วเตรียมเปิดศึกกันแล้ว
-
สายป่าน ชีมาพร้อมกับความสั้น :z10:
-
:pig4:
-
แรงอ่ะ
ต้องเล่นบทร้ายแล้วมั้ง
-
:serius2: ทำไม
-
งานนี้มีตบ :beat:
-
ขำน้ำตาเล็ด กับความ ...สวยขำ สวยขำ ของน้องมะขาม
ที่จริงๆ แล้ว นอกจากจะรั่ว ได้ตลอดเวลา ...ยังมีแอบ แรด นิดๆ ...
แต่น่ารัก โครต อ่อ แต่ผมชอบคุณแม่น้องมะขามมากมาย .. ป่านนี้ ไม่รู้ว่จะกรี๊ด หนุ่มดงบัง จนลืมลูกสาว เอ้ย ลูกชายไปแล้วหรือยัง :laugh:
รอตอนต่อไปนะคร้าบ ...
-
ค้างเกินไปแล้ว!!!~
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
:a5: o22 o22
-
ทำไมคนอ่านน้อยจัง อ่า =_=
+++++ มาต่อกันดีก่า เน้อ
ชั่วโมงนั้น ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย มัวแต่มองยังสายป่านด้านหลัง พาลให้คิดถึงพี่โมบาย หลังกระดิ่งหมดเวลาเรียนในครึ่งเช้าดังขึ้น ผมวิ่งปร๋อไปที่ชมรมทันที โดยไม่หยุดตอบคำถามไอ้ลิงที่วิ่งตามมาติด ๆ แต่พอใกล้จะถึงห้องชมรม ก็ต้องหยุดเพื่อที่จะปั้นหน้าให้เป็นโกรธนิด ๆ
“ลิง ๆ ดูให้หน่อยดิ ว่าหน้ากรูตอนนี้เป็นยังไง” ผมหันไปถามไอ้ลิงที่ยืนหอบอยู่ข้างหลัง
“อืม....ก็ดีนิ แต่มีขี้ตาด้วย” ไอ้ลิงตอบด้วยความใสซื่อ
“ไม่ใช่ ไอ้บร้า กรูหมายถึงอารมณ์สีหน้ากรูตอนนี้อะ”
“อืม...ก็น่ารักดี”
“อืม อันนี้กรูรู้แล้ว ไม่ต้องบอก....ไอ้บร้า กรูไม่ได้ให้เมิงมาชมกรู กรูหมายถึงว่า หน้ากรูตอนนี้โกรธยัง”
“ยัง”
“ยังอีกหรอ” คนไม่โกรธ แต่จะให้ทำหน้าโกรธนี่มันยากเหมือนกันเน้อะ
“อืม เมิงลองเอาคิ้วมาชมกัน ทำปากยื่น ๆ ด้วย” พอไอ้ลิงพูด ผมก็ทำตามทันที แต่มันเมื่อย ๆ ยังไงไม่รู้วะ
“หูอะ ไม่ต้องตกนะเว้ย” ไอ้ลิงแซว
“ไอ้บร้า คนนะไม่ใช่กระรอก จะได้มาทำหูตก หางตก”
“กรูหมายถึงหมาต่างหาก”
“พอ ๆ เลย เดี๋ยวกรูเข้าไปหาพี่โมบายก่อนนะ”
“อ้าวมะขาม แล้วนั่นทำไมทำหน้าอย่างนั้นหละ”
“ไม่รู้”
“ไม่เมื่อยปากหรอ ทำปากจู๋อยู่ได้” นี่ไอ้ลิงมันให้กรูทำหน้าอะไรเนี่ย!!!
“จะชวนไปกินข้าว” นี่กรูทำหน้าโกรธอยู่นะ เข้าใจไหมว่าโกรธอยู่
“เอาดิ แต่เดี๋ยวรอน้องพี่ก่อนนะ เขาเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี่วันนี้วันแรก อยู่ชั้นเดียวกับมะขามด้วยนะ ไม่รู้ว่าอยู่ห้องเดียวกันหรือเปล่า
“ชื่อสายป่านใช่ไหมหละ ถ้าใช้ละก็ นั่งติดกันเลยหละ แต่พี่ไม่ยักกะเคยบอกผมนะว่ามีน้องสาวด้วย”
“อะ...อ้อ รู้จักแล้วหรอ อ๊ะ...นั่นไง มาพอดีเลย”
“อ้าว มะขาม เธอก็อยู่ชมรมนี้เหมือนกันหรอ”
“อืมใช่” ผมตอบโดยไม่มองหน้านังสายป่านนั่น
“พอดีเลย พอดีว่าเราก็คิดว่าจะสมัครเข้าชมรมนี่เหมือนกัน”
“แต่ชมรมนี้เข้ายากมาก ๆ เลยนะ” ผมกันท่าอีสายป่านสุดฤทธิ์
“แต่พี่โมบายให้เราเข้าแล้วนิ” พอนังสายป่านพูดจบ ผมก็หันไปจ้องหน้าอีพี่โมบายทันที ทีกรูกว่าจะเข้าได้ ต้องอายแล้วอายอีก แต่นังนี้อยู่ ๆ ก็เข้าโดยไม่โดนอะไรเลยหรอ
“เออ พี่ก็ว่าจะบอกมะขามอยู่ดี” อีพี่โมบายคงจะเห็นสีหน้าที่จะกินเลือดกินเนื้อ มันเลยระล่ำละลักบอกแทบไม่ทัน
“ก็แล้วแต่ละกัน...แล้วนี่จะไปกินข้าวกันได้ยัง เอาไอ้ลิงไปด้วยนะ” ผมหันไปบอกไอ้พี่โมบาย
“เดี๋ยว รอแป๊บนึงนะพี่โมบาย พอดีสายป่านนัดพี่มาริโอ้ไว้ด้วย จะได้ไปกินพร้อม ๆ กันเดี๋ยวสายป่านเลี้ยงเอง
“อะแฮ่ม ๆ อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันเลยนะ” อีพี่มาริโอ้ มาถึงห้องชมรม ก็กวาดตามองไปที่สายป่าน พี่โมบาย ผม และไอ้ลิง
“วันนี้คงจะครึกครื้นดีเน้อะ ดูสิ คนเยอะแยะเลย” นังสายป่าน ตอแหลนัก ยืนคลอเคลียพี่โมบายยังกะลูกหมา แถมยังทำหน้าตาระรื่นอีก เดี๋ยวปัด ตบตาหลุด
“ปะ มะขามไปกินข้าวกันนะ” นี่ กรูงอน ไม่ต้องมากระแซะ ๆ กรูเลย
หลังจากนั้น เราทั้งพรวน ก็เดินออกจากห้องชมรมเพื่อไปกินข้าว โดยมือข้างหนึ่งของพี่โมบายแอบกระแซะ ๆ มือผมอยู่ โดยที่มืออีกข้างก็มีนังสายป่านกระแซะ ๆ ๆ
พอถึงโรงอาหาร นังสายป่านก็นั่งฝั่งนึง ผมก็นั่งฝั่งนึง แต่ที่ทำให้ผมแค้นมาก ๆ ก็คือ นังสายป่านมันดึงพี่โมบายไปนั่งข้าง ๆ มันด้วย ผมเลยดึงไอ้ลิงให้นั่งข้าง ๆ ผมแก้เก้อ ส่วนพี่มาริโอ้นะหรอ สะเอ่อะมานั่งข้างผมอีกด้านนึง อิอิ พี่โมบายมองตาเขียวปัดเลย สม!!
“มะขาม ไปซื้อข้าวกับพี่หน่อย” อยู่ ๆ พี่โมบายก็พูดขึ้น กรูรู้นะว่าเมิงจะเรียกกรูไปด่าที่ไปนั่งติดพี่มาริโอ้
“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมไปซื้อกับไอ้ลิงเอง” พอผมพูดจบ ไอ้ลิงก็ทำท่าจะลุก แต่โดนขัดด้วยสายตาของพี่โมบาย
“ไม่ต้อง ลิง มะขาม ไปกับพี่” พี่โมบายพูดอีกที
“เออ เดี๋ยวสายป่านไปด้วยนะค่ะ” สะเอ่อะ
“ไม่ต้อง” พี่โมบายสวนทันควัน ส่วนนังสายป่านจ๋อยเป็นลิงอดกล้วยเลย ด้วยความขัดไม่ได้
“ทำไมต้องไปนั่งข้างโอ้มันด้วย” แทงหวยทำไมไม่ถูกว๊า
“ถ้าพี่จะสังเกตให้ดีก็จะเห็นว่าพี่เขามานั่งข้างผมเองนะครับ” อดทนไว้ ๆ
“แล้วไปให้มันนั่งข้าง ๆ ทำไม” อดทนไว้ๆๆ
“แล้วทำไมพี่ไม่มานั่งข้าง ๆ ผมหละ”
อึ้ง อึ้งไปเลย เอาเด้ ตอบมาเด่ะ
ผมขี้เกียจเถียงมัน เลยหันไปหาแม่ค้าและ สั่ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อย่างไม่ลืมหูลืมตา เจ็บใจ เอ๊าๆๆ น้ำตาคลอเบ้าอีกแล้ว เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าจะเป็นนางเอกมากไปหน่อยนะเรา หรือว่าภูมิคุ้มกันน้ำตาบกพร่องวะ
“มะขาม เรามีอะไรต้องคุยกันนะ”
“ได้ครับ ผมก็มีอะไรจะคุยกับพี่เหมือนกัน”
-
แค่เนี๊ย ตัดฉับเงี๊ยเลยน่ะ :a5:
กำ o22
-
เคลียร์ไรอ่ะ
:z10: :z10:
-
มะขามงานเข้าแล้ว :z3:
-
:a5: ค้างอย่างแรงเลย
-
ค้างงงงงงง
ยังไม่เคลียร์กันเลย กลับมาเคลียร์กันก่อน
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ม่ายยยย ทำไมมันค้างคาแบบเน้ ไม่จริง
:z3: :z3: :z3:
-
เพิ่งอ่านวันนี้รวดเดียวจบ
สนุกมาก...มะขามน่ารักมาก
จะติดตามอ่านต่อไป
-
อ้าว ค้างอย่างแรง :z3:
มะขาวสู้ๆ ฮูเล ฮูเล :ped149: :ped149:
-
มาเชียร์ มะขาม สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ค้างตลอด!!!~
-
งานเข้า
-
นิสัยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3:
:z3:
:t3:
-
มาแบบสั้น ๆ
ค้างคามากมาย
ชิส์
-
ทั้งค้าง ทั้งสั้นเลยอ่ะ
แต่ชอบมะขามจัง :3123:
-
งานเข้าจ้า อิอิ
-
ยังรออยู่น้า คนอ่านน้อยเพราะมันถูกดันลงไปเยอะล่ะมั้ง
คราวนี้ สั้น ได้ใจความ มะขาม o18
-
มะขามเอาให้เข็ดเลยเน้อ อิอิ
-
มะขาม นี่ดูแล้ว ...ก๋ากั่น ขึ้นเยอะเลยอ่ะ ...ชอบจัง
เป็นนายเอกที่เป็นปุถุชนมากมาย ...
แบบ ...ฉันก็สู้คนๆ ...
เอิ๊กๆ ...
ตบมัน ...นังสายป่าน ...
ตบให้ตาหลุด ...อย่างที่น้องมะขามคิดเลย นะ ...
ฮ่าๆๆ
-
น้องมะขามน่ารักเหมือนเดิม ดีกรีความแรงเพิ่มขึ้นได้อีก :laugh:
รอลุ้นตอนต่อไปจ้า :3123:
-
ตามอ่านทันซะที..ชอบเนื้อเรื่องมาก
น้องมะขามเป็นนายเอกที่น่ารักมาก :o8:
ชอบแม่ของน้องมะขาม..ฮามาก :m20:
แต่นังสายป่านจะกลับมาทำไม
น้องมะขามจัดการซะ :beat:พี่เชียร์คับ
มาต่อเร็วๆๆนะคับ
-
Have a great Year. Happy New Year 2009
:L2:
-
:a5: ค้างได้อีก :m31:
-
ประกาศ
คนแต่งฝากมาบอกว่า ตอนนี้อยู่บ้านที่ต่างจังหวัดกับพ่อแม่
เลยไม่สามารถมาต่อได้
.
.
.
จบข่าว::: เกียรติเกย์ รายงาน
-
ประกาศ
คนแต่งฝากมาบอกว่า ตอนนี้อยู่บ้านที่ต่างจังหวัดกับพ่อแม่
เลยไม่สามารถมาต่อได้
.
.
.
จบข่าว::: เกียรติเกย์ รายงาน
ฝากประกาศกลับด้วยว่า
ภายใน 1 สัปดาห์ ถ้าไม่มีการเคลื่อนไหวล่ะก็... :z6: :z6: :z6: แน่ๆ
จงมาต่อโดยเร็ว...
-
“มะขาม เรามีอะไรต้องคุยกันนะ”
“ได้ครับ ผมก็มีอะไรจะคุยกับพี่เหมือนกัน”
พอผมพูดจบ พี่โมบายก็มีสีหน้าถอดสีไปเหมือนกัน
“แต่ตอนนี้ ขอกินข้าวก่อนนะครับ เพราะว่าหิว”
เสร็จแล้วผมก็คว้าจานข้าวของผมกะของไอ้ลิงเดินกลับไปยังที่โต๊ะ
สักพัก พี่โมบายก็ถือจานข้าวของตัวเองกับของยังสายป่านมา
ส่วนไอ้พี่มาริโอ้ กลายเป็นบุคคลที่ถูกลืม ต้องเดินกระฟัดกระเฟียดไปซื้อข้าวมากินเอง
ระหว่างกิน นังสายป่านก็จัดแจงป้อนข้าว ป้อนน้ำพี่โมบาย โดยไม่สนใจกรูบ้างเลย
"นี่ค่ะ พี่โมบาย อร่อยดีค่ะ ลองกินดูสิค่ะ"
"เออ ขอบคุณครับ"
"นี่ค่ะ น้ำค่ะ เดี๋ยวติดคอค่ะ ค่อย ๆ กินนะค่ะ"
"เออ ขอบคุณครับ"
ผมต้องทนนั่งดูรายกายสัตว์เลี้ยงผู้น่ารักไปตลอดที่กินข้าว เพราะมันป้อนข้าวป้อนน้ำกัน เหมือนให้น้ำไก่ แทบจะเคี้ยว ๆ แทนกัน
“มะขาม เป็นอะไรไปวะ” ไอ้ลิงถามผมขึ้นระหว่างที่เราเอาจานเข้าไปเก็บ
“เปล่าหรอก กรูว่ากรูจะเคลียร์อะไรซักหน่อยกับพี่โมบายวะ กรูอึดอัดอะ เมิงก็เห็นใช่มะ ว่าผู้หญิงคนที่ชื่อสายป่านนะ”
“เออว่ะ ทำไมเขารู้จักกันเร็วนักวะ”
“จะไม่เร็วได้ยังไงหละ ก็เขาทั้งสองเคยรู้จักกันมาก่อน และพอมาถึงก็มาอี๋อ๋อ งี๋ง๋อ จี๋จ๋อกันแบบเนี้ย”
“แล้วเขาเป็นอะไรกันหรอว่ะ”
“กรูก็ไม่รู้วะ” จริง แล้วไม่อยากจะทำใจให้รู้ต่างหาก สักพัก พี่โมบายก็เดินตามมา
“เฮ้ย ๆ ไอ้มะขาม พี่โมบายเดินตามมาวะเมิง”
“เออ กรูเห็นแล้ว” จริง ๆ แล้วผมไม่มีอะไรจะคุยกับมันหรอกครับ แต่ที่พูดออกไปว่ามีเรื่องจะคุยกับมันเพราะว่าไม่อยากเสียฟอร์มต่างหาก อิอิ แต่เอาหน่า ต้องเก๊กไว้หน่อย
“มะขาม ตามพี่มาหน่อย” ไอ้พี่โมบายเดินมาหยุดที่ข้างหน้าผมและไอ้ลิง ก่อนจะจ้องมองผมเขม็ง โดยผมลืมสังเกตไปว่า ตอนนี้ข้างตัวของพี่โมบายไร้เงานังสายป่าน
“ไปดิ” ไอ้ลิงกระซิบกระซาบบอกผม
“อืม...ที่ไหนหละ” ผมถามพี่โมบายกลับไป
“ตามมา” พี่โมบายพูดก่อนที่จะหมุนตัวเบา ๆ ทีนึง และเดินตรงไปยังจุดหมายที่ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าที่ไหน ผมชั่งใจอยู่นิดนึงก่อนจะเดินตามไป
สักพัก พี่โมบายก็เดินนำผมมายังดาดฟ้าตึกของอาคารเรียน ซึ่งผมจำได้ดีว่าเป็นที่ ๆ ผมบอกรักพี่โมบายไป และพี่โมบายก็ตอบรับรักผมที่นี่เหมือนกัน
พี่โมบายเดินตรงไปยังระเบียง หันหน้าออกไปยังด้านนอก มือทั้งสองข้างจับอยู่บนราวระเบียง ความเกร็งของมือพี่โมบายทำให้เห็นเส้นเลือดปูดโปนอย่างชัดเจน ท่าทางพี่โมบายคงจะเครียดไม่เบา
ห้านาทีผ่านไปแล้ว พี่โมบายยังไม่พูดอะไรซักแอะ ผมยืนจนเมื่อย ก่อนที่จะนั่งแม๊บลงบนพื้น มือข้างซ้ายเท้าที่คาง ตายังจ้องอยู่ที่หลังของไอ้พี่โมบายอย่างสงสัยในท่าทีของมัน นี่กรูมีเรียนตอนบ่ายนะเนี่ยเมิง
“มะขามมีอะไรจะถามพี่ไหม” อะไรของเมิงวะ แล้วเมิงคิดว่ากรูสงสัยอะไรหละ
“แล้วพี่คิดว่าผมสงสัยอะไรไหมหละครับ”
“พี่ไม่ได้ให้มายอกย้อนนะ” เสียงตะโกน ไม่สิ ต้องเรียกว่าเสียงตะคอกทำให้ผมผงะไปนิดนึง ก่อนจะตั้งสติได้ ก็จัดแจงลุกขึ้นยืนบ้าง เพราะในขณะที่กรูนั่งอยู่เนี่ย กรูเสียเปรียบเว้ย!!
“พี่มิสิทธิ์อะไรมาโกรธผม” ผมพยายามกัดฟันไม่ให้ตะคอกกลับไป
“มีสิทธิ์อะไรหรอ...ก็พี่เป็นแฟนเรา”
“แฟนหรอ...พี่จะรู้สึกยังไงที่แฟนตัวเองไปอี๋อ๋อกับแฟนเก่า พี่จะรู้สึกยังไงที่แฟนตัวเองถูกคนอื่นเกาะแข้งเกาะขา พี่จะรู้สึกยังไงที่แฟนตัวเองนังกินข้าวจู๋จี๋ ๆ กับคนอื่น”
“สายป่านนะหรอ”
“แล้วจะมีใครซะอีกหละ” ที่พูดมาตั้งนานนี่เมิงคิดว่ากรูหึงเมิงกับใครกัน
“ถ้า เป็นสายป่านแล้วละก็ เราไม่มีอะไรกันนะ เขาก็เป็นแค่..”
“แฟนเก่า” พี่โมบายยังพูดไม่จบ แต่ผมพูดต่อให้เสร็จสรรพ
“ใช่ ...แต่ว่าเขาคงไม่คิดอะไรกับพี่แล้ว...มันผ่านไปนานแล้วนะมะขาม แล้วนี่รู้ได้ไงว่าเขาเป็นแฟนเก่าพี่...นี่อย่าบอกนะว่าไอ้โอ้มันบอก”
“ใช่...แต่ว่าใครบอกแล้วมันจะสำคัญยังไง ถ้าในเมื่อมันเป็นความจริง” ใจจริงอยากจะบอกว่าไอ้พี่โอ้ไม่ได้บอกอะไรกรูซักคำ แต่ไม่เป็นไร ให้มันเข้าใจไปแบบนี้หละ
“แล้วนี่ไม่ทันไร ไปสนิทกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่...ถึงว่า ตอนกินข้าวนั่งชิดกันสนิทสนมกันเชี่ยว” ไอ้พี่โมบาย ยืนกอดอกประชดประชันได้น่าดูชมทีเดียว
“พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว และเขาก็บอกพี่ว่าเขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่ด้วย”
“หึ แล้วพี่ก็เชื่อที่มันพูดหรอ แล้วที่มันเดินจูงแขนพี่ เดินกระแซะแขนพี่ ป้อนข้าวพี่ยังกะให้ข้าวไก่ มันคงคิดว่าพี่เป็นลูกมันยังงั้นหรอ”
“พี่ไม่คิดเลยนะว่ามะขามจะหยาบคายได้ขนาดนี้”
“ใช่ ผมมันหยาบคาย ผมมักจะเป็นอย่างนี้หละ นี่แหละนิสัยของผม รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ”
“พี่ว่ามะขามเริ่มจะไม่มีเหตุผลนะ”
“ใครกันแน่ไม่มีเหตุผล” เมิงอย่าต่อยกรูนะ ถ้าเมิงต่อยกรูตอนนี้ กรูสู้ไม่ได้นะเว้ย
พี่โมบายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะค่อย ๆ เดินเข้ามาตรงหน้าผม มือทั้งสองข้างประกบเข้าที่ไหล่
“มะขามฟังพี่นะ...สายป่านเขาจะคิดยังไงกับพี่ พี่ไม่สามารถบอกได้ แต่พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว...” ดูสายตาจริงจังของพี่โมบายแล้ว คิดหนักเว้ย คิดหนัก
“แล้วเมื่อกี้มีเรื่องอะไรจะพูดกับพี่” พี่โมบายเปลี่ยนโหมดทันควัน
“อะ...อ้อ ยังไม่ได้ตั้งชื่อเรื่อง” หุหุ
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
“คุยอะไรกันอยู่ค่ะ ท่าทางสนุกกันเชียว” ไม่รู้จริง ๆ ครับ ไม่รู้จริง ๆ ว่านังสายป่านมันขึ้นมาบนที่ของเราได้ยังไง
“น้องสายป่านขึ้นมาได้ยังไงกันครับเนี่ย” พี่โมบายก็คงงงไม่แพ้ผม
“อ้อ พอดีเห็นพี่โอ้บอกว่าพี่โมบายอยู่บนนี้ค่ะ ก็เลยเดินตามขึ้นมา อืม...บนนี้อากาศดีนะค่ะ ลมกำลังเย็นได้ที่เลย” นังสายป่านทำเป็นเดินไปที่ระเบียง และทำท่าสูดอากาศเข้าเต็มปอด เหมือนนางเอกในโฆษณา เพี้ยงขอให้กลิ่นหมาเน่าลอยเข้าจมูกมันทีเหอะ
“พี่โมบายรู้จักที่ดี ๆ แบบนี้ก็ไม่บอกสายป่านบ้างเลยนะค่ะ” อย่างเมิงนะ น่าจะเหมาะกับเขาดินมากกว่าที่นี่
“แล้วนี่พี่โมบาย ได้บอกกับมะขามหรือยังค่ะ ว่างานโรงเรียนเดือนหน้า จะให้สายป่านเป็นพิธีกรแทนมะขาม”
“เออ....”
ผมได้ยินดังนั้นก็ผงะไปทีนึง มองหน้าพี่โมบายที่หน้าถอดสี สลับกับหน้าสายป่านที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“พี่ก็ว่าจะบอกมะขามอยู่พอดีครับ” ไอ้พี่โมบาย เมิงโกหก
ผมทนเห็นหน้ามันทั้งคู่ไม่ได้ เลยเดินออกมาด้วยความโกรธ
พวกเมิงทั้งสองคนเห็นกรูเป็นอะไร
ทำไมทำอะไรไม่บอกกรูเลยสักคำ
และไหนเคยตกลงกับพี่หญิง พี่หนุ่มกันแล้วไง ว่าจะให้กรูเป็นพิธีกร
เมิงรู้ไหมว่าเมิงทำให้กรูดีใจเก้อ
เมิงรู้ไหม ว่าเมิงทำให้กรูต้องตื่นเต้นเก้อ
เมิงรู้ไหมว่าพวกเมิงทำร้ายความรู้สึกกรูแค่ไหน
กรูไม่ได้เสียใจหรอกนะเว้ยที่กรูไม่ได้เป็นพิธีกร
แต่..
แต่กรูเสียใจ...
เสียใจที่.....ไม่รู้ดิ รู้แต่ว่าเสียใจมากๆๆๆ เหมือนโดนหักหลัง ใช่ ความรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง
“มะขาม ฟังพี่ก่อน” พี่โมบายตะโกนเรียกผมไว้ ก่อนที่ผมจะเดินลงบันไดไป
ผมหยุดตามคำเรียกของพี่โมบาย ก่อนที่จะค่อย ๆ หันมาอย่างช้า ๆ เหมือนน้องเอยในใจร้าว ถูกเคนธีรเดชเรียก ก่อนจะเผยอยิ้มนิด ๆ
“พี่โมบายครับ...ผมจะลาออกจากชมรมครับ!!!!”
-
อ่านทันแย้วววว
.
.
.
.
แต่ อ้าววว แค่นี้เหรอ ?
มันค้างๆ คาๆ เหมือนไม่ได้จ่ายค่าโทรศัพท์ไงไม่รู้นา :a5:
ป.ล. เอย(มะขาม) รักพี่วิก(โมบาย) นะเคอะ :o12:ไม่ว่ายังไงเอยก้รักพี่วิกกกกก (แต่ตอนนี้น้องเอยลาออกจากชมรมไปแว้ววว) :laugh:
-
:beat: :beat:>>ยัยสายป่าน :pigangry2:
-
ร้ายยยยยยยยยยยยยยยยนัก
-
สายป่าน :z6:
มะขาม อย่ายอม ！！！
-
.... สงสาร น้องมะขาม ....
นังสายป่าน!!!~ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
แอร๊ยยยย น้องมะขามฮึดสู้หน่อยสิ อย่ายอมแพ้ปล่อยปลาย่างไว้กับแมว แต่ขัดเคืองนายโมบายจิงๆ คนไม่คิดอะไรมันจะมานั่งป้อนข้าวไก่ให้กันแบบนี้เรอะ ปากมีก็ปฏิเสธไปเด้ ว่าที่ภรรยานั่งอยู่นี่ อย่ามารุ่มร่าม :beat: :beat: :beat:
-
:a5: :a5: :a5:
เจอคำนี้เข้าไป พี่โมบายก้อเหอะ ช๊อคแน่ๆ ไปก่อนไฟทำไม
:z13: :z13: :z13:
-
มะขามมมม สู้ๆๆ อย่าไปยอมง่ายๆอย่างนั้น
:z13:
-
:angry2: :angry2:
นางงงงอันนี้
แรง!!!!!
มะขามสู้มันนะ
-
ลาออกมันไปเลย
-
ทนไม่ไหวแล้ว
ขอทีเถอะ :beat: :beat:นังสายป่าน
-
โมบายไม่หนักแน่นเลย ไมไ่ด้เรื่องนะเนี่ย!!! :m31:
มะขามอย่างงี้ต้องมีตบบบ 555+
-
แฮ่กๆ สปีดอ่านตั้งแต่หน้าแรกยันหน้านี้
อยากจะบอกว่า
มะขามน่ารัก รั่วได้ใจจริงๆน้อง
ส่วนพี่โมบายนี่ตอนแรกน่ารักมากกก ตอนนี้ ความน่ารักชักถดถอยลงเรื่อยๆ เป็นแฟนกันจริงรึเปล่านี่ :angry2:
สุดท้าย ค้าง แต่มะขามพูดได้ถูกใจจริงๆ ออกจากชมรมดีกว่า
-
สงสารมะขามอ่ะ
นังสายป่านต้องโดนแบบนี้
:z6: :z6: :z6:
หึหึ
-
อยากเหนชายไทยรักกัน
-
ไปตบสายป่านทำม้ายย
มันต้องอัดต้นเรื่องง
ตื้บบพี่โมบาย
-
จัดการทั้งโมบาย ทั้งสายป่านเลยน้องมะขาม :beat:
-
เอาเลยๆ
ลาออกให้มันรู้แล้วรู้รอด :mc4:
-
:beat: :z6: :beat:
สายป่านนนน
เมิงงงงงงงงงงง
-
สายป่านสู้ๆ ตบนางมะขามเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :fire:
-
เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
หมั่นไส้สายป่านกับพี่โมบาย
ลาออกเลยมะขาม
เขาไม่เห็นค่าเรา เราก็ไม่ต้องอยู่แล้ว
-
“ไหน ๆ มะขาม พี่ขอเหตุผลของการลาออกของเธอหน่อย” เสียงเหี้ยม ๆ แบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่หญิงนั่นเองครับ
พี่หญิงเรียกผมไปหาในตอนเย็นหลังเลิกเรียน และหลังจากรู้ว่าผมจะขอลาออกจากชมรม เลยจัดประชุมเฉพาะกิจ โดยมีสมาชิกทั้งหน้าเก่า หน้าใหม่พร้อมหน้า
ผมไม่ตอบ ได้แต่นั่งก้มหน้า เพราะไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง ได้แต่เหลือบตามองพี่โมบายที่นั่งหน้าเศร้าเป็นระยะ ๆ
“มะขาม ถ้าพี่จะขอไม่ให้เธอลาออกหละ จะได้ไหม” พี่หญิงลดเสียงลงถามผมที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้าง ๆ
“เออ...แต่ว่า”
“เอาหละ พี่จะให้เวลาเธอคิดสองวัน กลับไปคิดทบทวนดูให้ดี ๆ” พี่หญิงให้โอกาสผมกลับไปคิดมาใหม่
“แต่ว่าพี่ค่ะ มะขามเขาก็ลาออกไปแล้ว และก็ไม่มีใครบังคับเขาด้วยนิค่ะ แล้วพี่จะไปขวางไว้ทำไมหละค่ะ จริงไหมค่ะพี่โมบาย” นังสายป่าน ที่นับวันจะร้ายขึ้นทุกที พูดแทรกขึ้นมา
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม จริงด้วยหญิง ปล่อยให้มะขามเขาตัดสินใจเอาเองดีกว่านะครับ อย่าไปบังคับเขาเลย” อีตาพี่โอ้ รีบพลอยพยักไปกับนังสายป่าน
“ฉันเป็นหัวหน้าชมรม ฉันตัดสินใจเอง และอีกอย่าง ชมรมนี้ เป็นชมรมที่มีตำนาน ไม่ใช่ว่าจู่ ๆ ใครคิดจะเข้าก็เข้า คิดจะออกก็ออก” ถ้าผมเดาไม่ผิด ผมว่าพี่หญิงแอบกัดนังสายป่านแน่ ๆ หรือว่าแอบกัดกรูว่ะ o13
“มะขาม เธอก็รู้ว่ามันยากแค่ไหนที่กว่าเธอจะเข้ามาเป็นสมาชิกชมรมนี้ได้ และจู่ ๆ จะออกไปง่าย ๆ เนี่ยนะ เธอกำลังดูถูกตัวเอง และพี่อยู่นะ” กรูว่าที่กรูเข้าชมรมนี้ได้เพราะโดนบังคับไม่ใช่หรอว่ะ แต่ผมไม่ได้พูดออกไปนะครับ ได้แต่คิด
“เอาหละ พอแค่นี้ก่อนนะ เพราะว่าเดี๋ยวฉันต้องไปเตรียมงานเดือนหน้าอีก มะขามจำได้ไหมที่เธอรับปากว่าจะช่วยฉัน มันไม่ใช่ง่าย ๆ เลยที่ฉันจะทำคนเดียว หนุ่ม กับโมบายมันก็มีหน้าที่ของมัน”
เอ๊ะๆๆๆ กรูไปรับปากว่าจะช่วยงานพี่หญิงเมื่อไหร่วะ o22
“แต่ว่าพี่หญิงค่ะ” นังสายป่าน ยังไม่เลิก
“ไม่มีแต่ สิ่งที่สำคัญที่สุดของทีม ก็คือ คนทำงาน หากในทีมปราศจากคนทำงานแล้ว ทีมจะอยู่ได้ยังไง และชมรมเรา จะอยู่ได้ยังไง อย่าให้พี่พูดเลยนะ ชมรมของเราใกล้จะถึงจุดตกต่ำที่สุด รวมถึงความศรัทธาของนักเรียนทีมีต่อชมรมก็ใกล้จะหมดอยู่รอมร่อแล้ว ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ในชมรมเราง่าย ๆ”
คริ คริ ผมแอบหัวเราะ สะใจยัยสายป่านอยู่ในใจ สมน้ำหน้า โดนพี่หญิงกัดไปหนึ่งดอกกกก o13
“พี่หญิงไม่ชอบอะไรป่านหรอค่ะ ทำไมถึงพูดยังงั้นหละ” นังสายป่านถามเมื่อถูกตอกไปหนึ่งดอก ท่าทางจะยังไม่เข็ด
“พี่พูดหรอว่าไม่ชอบสายป่าน” ยังพี่หญิงก็สวนกลับไปเต็ม ๆ เป็นดอกที่สอง
ตอนนี้นังสายป่านทำท่าจะเถียง แต่คงถูกพี่โมบายสะกิดไว้ เลยได้แต่นั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่ข้าง ๆ พี่โมบาย ชิส์ ปกป้องกันไปเถอะเมิง
“พอแค่นี้ก่อน มะขามไปเรียนได้” นังพี่หญิงตัดบท ก่อนที่จะลุกออกไป ท่าทางพี่หญิงคงจะโกรธอีพี่มาริโอ้ และอีพี่โมบายอยู่ไม่น้อย ส่วนผมก็ค่อย ๆ เก็บของก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้อง เปล่าหรอก ไม่ได้ว่ากลัวอีพี่โมบายหรอกนะ แต่ขี้เกียจคุยด้วย ไม่มีอะไรจะคุย แต่ว่า...
“มะขาม เดี๋ยว รอพี่ด้วย” กรูว่ากรูจะหรีแล้วเชียวนะ ผมชั่งใจดูแล้ว ถึงหนีก็หนีไม่พ้น เลยหยุดรอมันก่อน
“อะไรอีกหละครับพี่”
“อ้าว ก็จะกลับบ้านไม่ใช่หรอ ไปสิ กลับด้วยกัน”
“แล้วสายป่าน สายเปื่อยอะไรนั่นหละ ทุกทีเห็นเกาะพี่เป็นตุ๊กแกเกาะผนัง”
“555 มะขามก็เข้าใจเปรียบเทียบเน้อะ เขาก็กลับบ้านของเขานะสิ”
“เอาจริง ๆ” ยังไงตุ๊กแก มันก็เป็นตุ๊กแกอยู่วันยังค่ำ ทำไมมันเลิกเกาะง่ายจังวะ
555 พี่ก็บอกว่าจะไปห้องน้ำ และก็แอบออกมาเนี่ย” ป่านนี้มันไม่กรี๊ดลั่นป่าแล้วหรอ
“แล้วทำไมพี่ไม่กลับกับเขาหละ”
“อ้าว พี่ ก็จะกลับกับแฟนพี่จะสิ”
“ไหน ๆ แฟนพี่คนไหน” ผมทำเป็นมองซ้ายมองขวา
“ไม่ต้องมองแล้ว ก็อยู่ตรงหน้านี่ไง”
ผมจะยิ้มก็กลัวเสียฟอร์ม ตัดสินใจหุบปาก ก่อนเดินนำไปป้ายรถเมล์ :o8: :o8:
++++++++
“จะลาออกจากชมรมจริง ๆ หรอ” พี่โมบายถามผมขณะที่ลากผมขึ้นแท็กซี่ ตอนแรกผมจะนั่งรถเมล์ อีพี่โมบายก็ไม่ยอม เพราะกลัวผมโดนเบียด ลากผมขึ้นแท็กซี่มาจนได้
“ไม่รู้”
“อ้อ.....”
“แล้วนี่แม่กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย” พี่โมบายถามผมอีก
“ไม่รู้”
“อ้อ....”
“เย็นนี้จะกินอะไรกันดีเนี่ย” พี่โมบายถามผมอีกแหระ
“ไม่รู้”
“อ้อ....”
“จะให้จอดตรงไหนครับ”
“ไม่รู้......เอ้ย!! ซอยข้างหน้านี่แหละครับ” ผมรีบบอกพี่แท็กซี่ ดีนะไหวตัวทัน ลืมไป นึกว่าพี่โมบายถาม ดีนะไม่โดนพี่คนขับแท็กซี่หันมาต่อย
ผมจ่ายเงินค่าแท็กซีเสร็จแล้ว ก็เดินลงมาจากรถ โดยมีพี่โมบายเดินตามมา ในระหว่างที่ผมกำลังควาหากุญแจในกระเป๋าอยู่นั้น
“เซอร์ไพร้ส์สสสสสสสสสส”
เสียงเซอร์ไพร้ส์ดังลั่นหน้าประตูบ้าน ทำให้ผมต๊กใจ จะไม่ให้ผมตกใจได้ยังไงหละครับ ก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้อยู่ในบ้านผม
“อ้าว อึ้ง ๆ นี่อย่าบอกนะว่าจำแม่ตัวเองไม่ได้”
“อ๊ากกกกกก มะ..แม่” ผมถึงกับอึ้งเมื่อผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเป็นแม่ผม จะว่าไม่เชื่อก็ไม่เชิง เพราะเสียงก็ใช่ แต่ว่า...อะไรทำให้เธอเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ o22 o22
แม่ผมค่อย ๆ เดินนวยนาดออกมาเปิดประตูบ้านให้ นี่แม่ผมโดนผีเกาหลีเข้าสิงหรอวะเนี่ย ดูสิ แต่งตัวอะไรเนี่ย
เสื้อยืดเข้ารูปสีดำ
กระโปรงยีนส์สั้นเต่อ
แล๊กกิ้งสีม่วง
รองเท้าคัชชูส้นสูงปรี๊ดสีเดียวกับเสื้อ
แถมใส่ขนตาวิ้ง ๆ กับบิ๊กอายส์อีกต่างหาก
อะไรของหล่อนเนี่ยยยยยยย!!! พี่โมบายเองยังตะลึงกับความงาม ขากรรไกรค้างไปเลยนะนั่น
“มามะ มาให้แม่กอดที” แม่ผมค่อย ๆ วิ่งแบบสโลโมชั่นเข้ามากอดผม...
“อี้ แม่ตัวเหม็นเปรี้ยวจัง ม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้วเนี่ย”
“เออ...จะบ้าหรอ คงจะเป็นกลิ่นกิมจิมั้ง แม่กินไปตั้งเยอะ”
“อย่ามาแก้ตัว”
“ก็มันหนาวนิ แม่ก็เลย เออ..ขี้เกียจอาบ”
ผมรู้ความลับของแม่ครับ ว่าขี้เกียจอาบน้ำขนาดหน แถมยังกลัวความเย็นอีก และนี่ไปถึงเกาหลี แถมอากาศหนาวอีกต่างหาก สงสัยคงมันส์จนลืมอาบน้ำ
“นี่ๆๆ มานี่ แม่มีของมาฝากด้วยนะ อ้าว โมบายอยู่ด้วยหรอลูก มานี่ เข้าบ้านก่อน แม่มีของมาฝากเยอะแยะเลย” อิอิ จะรักแม่มากขึ้นถ้าของฝากเป็นหนุ่มเกาหลีจมูกโด่ง ๆ ซักคน
“มีของผมด้วยหรอครับ” พี่โมบายถามขึ้น
“มีสิ อุตส่าห์ช่วยแม่ดูแลมะขามให้อย่างดี” ชิส์ อยากให้แม่รู้จักว่ามันทำอะไรไว้บ้าง เห็นหน้ามันเจื่อนไปนิดนึง มันก็คงจะคิดได้ว่ามันทำให้ผมสียใจขนาดไหน
“ไหนครับแม่ ของฝาก” ผมไม่รอให้แม่หยิบให้ จัดแจงวิ่งไปเปิดกระเป๋า
“มีสิ ดูดี ๆ”
“ไม่เห็นมีเลยครับแม่” มีแต่ถุงใส่น้ำอะไรก็ไม่รู้เนี่ย!!
“มีสิ นี่ไง” ผมถึงกับงง เมื่อแม่ผมหยิบถึงพลาสติกใส่น้ำออกมา และยื่นให้ผมถุงนึง อีกถุงนึงยื่นให้พี่โมบายที่ยืนเกาหัวอยู่
“แม่ นี่น้ำอะไรเนี่ย”
“เอ้า สงสัยจะละลายไปซะละ ตอนแม่เก็บมามันยังเป็นหิมะอยู่เลย”
“หา!!! แม่เก็บอะไรมาให้ผมนะ”
“อ้าว ก็หิมะไง เห็นลูกไม่เคยเห็น แม่ก็เลยเก็บมาฝาก และแม่ก็เก็บมาฝากโมบายด้วยนะ”
โอ้ยจะบร้าตาย แม่กรู :z3: :z3:
“แล้วมีหิมะอย่างเดียวหรอ” ผมถามเผื่อว่าจะฟลุ๊กมีอะไรอีก
“ก็มีอีกอย่างนึง แต่แม่เก็บไว้ในตู้เย็นเรียบร้อยแล้ว”
“อะไรหรอครับแม่”
“นั่นก็คืออออ กิมจิดองงงงงงงงง” เสียงของแม่ชวนตื่นเต้น แต่ผมอึ้งจนลืมเต้นไปแล้ว กิมจิดองเนี่ยนะ -=-
-
กร๊าก ท่านแม่ ทำเอาเรื่องเครียดๆกลายเป็นฮาเลย
มะขามงอนต่อไปลูก อย่าใจอ่อนให้พี่โมบาย ทีนังสายป่านพูดล่ะไม่เถียง พอแอบหนีมาล่ะทำพูดดี
-
หมั่นไส้โมบายว่ะ
น้องมะขามอย่าไปใจอ่อนง่ายๆน่ะ
รอให้เรื่องสายป่านเคลียร์ก่อนนนนน
:z6: โมบายสักทีสองที
-
รักแม่มะขามจริงๆ!!!~
-
แม่มะขามเป็นตัวขโมยซีนจิงๆๆ
:laugh: :laugh:
-
อย่ายอม มะขาม อย่ายอม :angry2:
เรื่องนี้อ่านแล้วฮาดี ชอบ :-[
อยากจะเชียร์ลิงมากๆเลย มะขามเบนเข็มมาที่ลิงด่วน
อย่าสนใจตาโมบายเลย ชิส์
ขอ :beat: ยัยสายป่าน(เน่า) หมั่นไส้
-
คุงแม่ยังขำได้อีก
:m20: :m20:
ส่วนอีนังสายป่านต้องจัดการมัน
:z6: :z6:
-
คุณแม่อ่ะ :m20:
มีหิมะมาฝากลูกอ่ะ
-
มะขาม ตบมันเลย ตบสายป่านเลย เอ๊ะ ๆไม่ใช่แระๆ ลืมตัวๆ
:z2: :z2: :z2:
-
ทักทายกันครั้งแรกครับ**** หลังจากที่เขียนมาแล้วกว่า 20 ตอน ฮฺฮฺ
เป็นไงบ้างครับกับการเขียนนิยายแนวนี้ครั้งแรกของผม ถ้าไม่ถูกใจก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ เพราะว่าถนัดเขียนแบบเศร้า ๆ ซึ้ง ๆ มากกว่า พอมาเขียนแนวนี้แล้วยากไปเหมือนกัน
ถ้าเพื่อน ๆ สังเกตดี ๆ ก็จะพบว่า ผมเขียนไปเรื่อย ๆ ก็จะวกเข้ามาเศร้า มาซึ้งทุกที ดังนั้นตอนเขียน ผู้เขียนจึงเบรคอารมณ์ด้วยแม่มะขาม จึงจะทำให้เนื้อเรื่องเข้ารูปเข้ารอย ไม่เศร้าเหมือนเคย
ถ้าเพื่อน ๆ ชอบใจ ผมมีพร็อตเรื่องอีกเรื่องนึงที่เน้นความสนุกสนานเหมือนเคย หวังว่าเพื่อน ๆ จะคอยติดตามดูนะครับ
ส่วนเรื่องนี้ ดีไม่ดี ชอบไม่ชอบอย่างไร คอยเชียร์ด้วยนะคร้าบผม :impress3:
-
:man1: แม่มะขามจริงๆๆๆๆๆๆ
:laugh: ทำไปได้........
รอติดตามต่อไป
เป็นกำลังใจให้นะ
-
กิมจิเกาหลี..............เหรอ ชอบกิมจิญี่ปุ่นมากกว่า หวานๆดี
-
สายป่านเปื่อยเนี่ย ถ้าไม่รักไม่มีอะไรกันแล้วก็อย่าปล่อยให้มาเกาะแกะเกาได้ม๊าย นายโมบาย :beat: :beat:
-
:z1: แม่มะขาม เปรี้ยวได้อีก :man1:
:beat:นี่สำหรับสายป่าน
-
ขอสักถุงสิครับ
หึหึ
-
..ตบมะขาม
:beat:
แง่ง...ง ใจอ่อนเจรง..
-
แม่แรงอ่ะ ชอบๆ
-
คุณแม่น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆ
แต่มะขามใจยกโทษให้ง่ายไปป่าว o18
-
555+ คุณแม่นำเทรนสุดๆ อิอิ
-
:z2: สายป่านปล้ำโมบายได้แหละ ช้าๆ เดี๋ยวคนเขียนมันก็ให้มะขาม เอากับโมบายซะหรอก
-
คุณแม่ได้ใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13 o13 o13
-
มาประท้วง ยุให้มะขามปฏิวัติต่อไป
ไม่ต้องไปยอมพี่โมง่ายๆ
ให้มันรู้บ้างเราก็มีศักดิ์ศรีอย่าให้เขาดูถูกได้
แต่กลุ้มแทนเพราะมะขามดีเกินไป
-
กร๊ากกกกกกก
แม่ค่ะ เริดค่ะ
-
คุณแม่นี่เป็นตัวฮาของเรื่องนี้จริงๆ
สมกับที่เป็นแม่ลูกกัน มะขามก็ฮาใช่ย่อย
:laugh:
-
จบตอนซะแล้ว เส้า
-
กะลังหนุกเลยอ่า มาต่อไว ๆ เน่อ ^^
-
มารายงานตัว เตรียมอ่านตอนแรกจ้า
-
แม่ฮาได้โล่จริง
:laugh: :laugh:
เก็บหิมะมาฝากเนี๊ยนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
เนื้อเรื่องก็เป็นธรรมชาติ ใสๆดี
คุณแม่น้องมะขามก็ต๊องๆ น่ารักดี
-
แว๊บมาทวงนิยาย :m1:
ก่อนลั๊ลลาจากไป :oni1: :oni1: :oni1:
-
ขอฮากะคุงแม่ก่อนนะ :jul3: :jul3: :jul3:
งานนี้ มะขามสู้ๆๆๆๆๆ อีพี่โมบายไม่ช่วยอะไรเลย ชิส์ งอนโมบาย
-
“มะขาม ข้าวนะไม่ใช่ไก่ จะมาเขี่ยเล่นอยู่ได้ แม่อุตส่าห์ซื้อกิมจิดองมาฝาก ไม่อร่อยหรือไง”
ครับผม สงสัยว่าแม่ผมคงจะจับพิรุจน์ได้แล้ว จึงเอ็ดตะโรผมเข้า เมื่อเห็นผมนั่งเหม่อเขี่ยข้าวไปมา ระหว่างที่เราทานข้าวเย็นด้วยกัน ตอนแรกแม่ก็ว่าจะให้ผมชวนพี่โมบายอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนครับ แต่ว่าผมเฉย ๆ ซะ พี่โมบายก็คงรู้ว่าผมโกรธ ก็เลยขอตัวกลับก่อน
“ก็อร่อยดีครับ แต่ว่าเห็นหน้าแม่ก็อิ่มแล้ว”
“ไม่ต้องมาพูดเอาใจแม่เลย นี่คนนะไม่ใช่ซาละเปา เห็นหน้าแล้วจะมาอิ่ม” ใครว่าเป็นซาละเปา เป็นลูกกวาดต่างหาก ก็ดูแต่งตัวดิ ยังไม่ยอมถอดออกอีก ร้อนจะตายชัก (อันนี้คิดในใจครับ)
“แม่ครับ”
“หือ มีอะไร” แม่หยุดเหยาะน้ำปลาลงบนกิมจิ เพื่อเพิ่มรสชาติ ก่อนที่จะหันมามองหน้าผม
“ผมว่าผมจะลาออกจากชมรมอะครับ”
“อ้อ ชมรมวิทยุโทรทัศน์อะไรนั่นนะหรอ ทำไมหละ เบื่อแล้วหรอลูก”
“ไอ้เบื่อนะ ยังไม่เบื่อหรอกครับ”
“แล้วมันมีปัญหาอะไรกันหรอ”
จะให้บอกยังไงหละว่าเป็นเรื่องแย่งผู้ชาย
“แย่งผู้ชายกันหรอ” O_O ตายห่า นี่แม่กรูหรือว่าอับดุลกันวะเนี่ย รู้ไปหมดทุ้กอย่าง
“แม่เอาอะไรมาพู้ด” ผมพยายามทำตัวไม่ให้ผิดสังเกต แต่ตาเลิ่กลั่ก เหงื่อเม็ดโตผูดขึ้นมาประจานที่หน้าผาก
“แม่ก็เคยเป็นสาวมาก่อน ไม่ใช่สาวลาดพร้าวนะ แต่ว่าเป็นดาวมหาลัยมาก่อน แม่ย่อมรู้เรื่องพวกนี้ดีจ่ะ” ดาวซินโดรมมากกว่าแม่ตรู
“อืม...ถ้าเป็นแม่นะ อะไรที่เป็นของแม่ แม่ไม่ยอมให้ใครมาเอาไปหรอก”
“แล้วผมต้องทำยังไงหละ” ปรึกษาแม่จะได้เรื่องไหมเนี่ย
“เดือนหน้าจะมีงานโรงเรียนใช่ไหมหละ”
“แม่รู้ได้ไงอะ”
“จะให้ไม่รู้ได้ยังไง ก็ลูกเขียนแปะไว้บนปฏิทินตัวเบ่อเริ่มขนาดนั้น
“แล้วแม่จะให้ผมทำยังไงหละ”
“แม่มีกิจกรรมเด็ด ๆ มาเสนอ”
ว่าแล้ว แม่ก็ยื่นปากมาที่หูผม ตอนแรกนึกว่าจะมาขบหู แต่จริง ๆ แล้วแม่ผมได้เผยเคล็ดลับเรียกความรักคืนมาต่างหากหละ อืม จะได้ผลไหมเนี่ย ต้องลองดู
วันรุ่งขึ้นในที่ประชุมของชมรม ผมได้บอกกับทุกคนในที่ประชุมว่า ผมจะไม่ลาออกจากชมรม พี่หญิง พี่หนุ่มดีใจกันยกใหญ่ พี่โมบายก็แอบยิ้มนิด ๆ ส่วนนังสายป่านนั้นนั่งหน้างอเป็นตูดเป็ดอยู่ข้าง ๆ ส่วนอีพี่มาริโอ้นั้นหน้าบอกบุญไม่รับ
“มะขาม คิดกิจกรรมในวันงานออกยัง” หลังจากผมบอกข่าวดีเสร็จแล้ว พี่หญิงก็เข้าสู่เรื่องงานทันที
“ใช่ๆๆๆ เห็นก่อนเข้าชมรมบอกว่าเป็นกิจกรรมเด็ด” พี่หนุ่มเสริมทัพทันที
“อ้อ ใจเย็น ๆ สิครับ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ......”
และแล้ว ผมก็ร่ายกิจกรรมที่ผมเสนอให้ทำให้แก่ที่ประชุมได้ฟัง ด้วยเหตุผลที่ว่า กิจกรรมนี้นอกจากจะทำให้ทุกคนมีความสุขกันแล้ว และมันก็คงจะเป็นกิจกรรมที่เป็นตัวตัดสินว่าพี่โมบายคิดยังไงกับเรากันแน่....
หลังจากผมพูดรายละเอียดกิจกรรมจบแล้ว ทุกคนในที่ประชุมเห็นด้วย และกระดี้กระด้ากันใหญ่ ไม่เว้นแม่แต่นังสายป่านที่อดที่จะเห็นด้วยไม่ได้
“พี่หญิงครับ เหนื่อยหน่อยนะครับ” ผมเดินมาพูดกับพี่หญิงหลังจากประชุมเสร็จ
“อ้อ ไม่เป็นไรจ่ะ สบายมั่กๆๆ งานนี้พี่ถนัด แต่งานนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่าจ๊ะ 555”
งานนี้คงต้องพึ่งพี่หญิงหนักหน่อยละครับ แหม ก็งานนี้เสี่ยงต่อการเจอครูชะเอมเล่นงานไม่ใช่น้อย แต่ดูจากท่าทางแล้ว ท่าทางงานนี้คงจะไม่หนักเกินไปสำหรับพี่หญิง
“เฮ้ย ไอ้มะขาม” เสียงไอ้ลิงครับ มันเรียกผมขณะที่ผมจะเดินกลับห้องไปเรียน ทำให้ผมต้องหยุดรอมัน
“มีอะไรวะเมิง”
“กรูได้ยินมาว่า ในงานโรงเรียนเร็ว ๆ นี้จะมีกิจกรรมเด็ดหรอวะ บอกกรูได้ไหมว่ะว่าอะไร”
“อิอิ ไม่ได้โว้ย ความลับ”
“โหย มีความลับต่อเพื่อนนะเมิง” ไอ้ลิงเบ้ปาก ยิ่งทำให้หน้ามันเหมือนลิงเข้าไปใหญ่
“เปล่า แต่อยากเก็บไว้เซอร์ไพร์ส”
“เมิงไม่ต้องเซอร์ไพร์สกรูเลย บอกกรูมาเร็ว ๆ “
“เอ้า ก็ได้ ยื่นหูมาสิ” ไอ้ลิงจัดแจงยื่นหูของมันเข้ามาใกล้ปากผม
“อ้อ เข้าใจหละ”
“นี่ กรูยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“เอ้า หรอ แหะๆๆๆ”
ว่าแล้วผมก็เฉลยกิจกรรมเด็ดให้ไอ้ลิงฟัง ไอ้ลิงฟังแล้วตื่นเต้นยกใหญ่ ดูมันเคลิ้มไปเหมือนกัน 555
-
คุณแม่เป็นอับดุลลล (เอคโค่กระจาย)
พี่โมบายนี่ป๊อดจัง โนว์ชักมิปลื้มขึ้นเรื่อยๆ ความหล่อชักโดนกลบ
มะขามเย็นชาเข้าหน่อยไหงไม่กล้าง้อละย้า รู้มั๊ยว่างอลเพื่อให้ง้อ
ฮู้ๆ อินจัด
คนเขียนรีบเขียนต่อนะคะ จะรอๆ :L2: :L2:
-
จะเล่นอะไรกันอีกน้า อิอิ
-
คูณแม่น่าร๊ากก!!!~
-
สั้นๆอีกแย้ววว ตื่นเต้นจังคุณแม่มีแผนเด็ด? ทุกทีเลย :impress2:
-
:กอด1:แม่มะขามน่ารักจัง
อยากรู้จัง.กิจกรรมที่ว่าคืออะไร
มาต่อเร็วๆๆนะคับ
:L2:
-
กิจกรรมไรอ่ะ
:z13:
บอกมาโดยด่วน
-
มีแม่ดี ได้ชัยไปกว่าครึ่งหละ เอ๊ะมันยังไงเนี่ย เอิ๊กๆ
:z13: :z13: :z13:
-
อยากรู้จังว่ากิจกรรมอะไร
-
อยากรู้อ้ะ
มาต่อไวไวน้ะ
แม่ของมะขาม เท่ห์ได้อีกกกก
:jul3:
ป.ล. อีพี่โมบายนี่ .... . :m16:
-
มาต่อไว ๆ น้า
อยากอ่าน ๆๆ
-
กิจกรรมอะไร
:m28: :m21:
:angry2:
มาต่อเดี๋ยวนี้เลยนะ
:m5:
-
แล้วเราสองคนเป็นอะไรกัน???
-
คุณแม่ นี่แรง ไม่มีหมดจริงๆๆเลย
-
:call: :call: :call:
อัญเชิญ ยัยสายป่านกับมาริโอ้ กลับหลุม...
-
กิจกรรมไรกันหรอก
บอกหน่อย ๆๆๆ อยากรู้จังเลย :serius2:
-
กราบบบบแทบเท้าคุณแม่ที่เคารพรัก
ร๊ากคุณแม่ :กอด1:
ดีเนอะคุณแม่ได้ทั้งลูกชายและลูกสาวในคนเดียวกาน.. o13
ต่อไปก้อจะมีลูกเขยมาพร้อม
:z2: :z2: :z2:
-
กิจกรรมเด็ดคืออะไรอ่ะ :serius2:
อยากรู้มากมาย :z2:
-
ยกให้แม่น้องมะขาม เป็น สุดยอดคุณแม่เลย
ว่าแต่กิจกรรมเด็ดๆน่ะอะไร
อยากรู้มาต่อเร็วๆนะ :z13:
-
อ๊ากคุณแม่ของมะขามนี่เข้าใจวัยรุ่นจริงๆค่ะ
ได้ใจไปเต็มๆ
ว่าแต่กิจกรรมที่ว่าคืออะไรคะ
คนอ่านรอลุ้นอยู่นะคะ
มาต่อเร็วๆ นะ
-
“พี่หนุ่มคร้าบบบบบ พี่หนุ่มคร้าบบบบบ”
ครับผม วันนี้เป็นวันเซ็ตเวทีอยู่ครับ ใกล้เข้ามาทุกขณะแล้ว สำหรับกิจกรรมเด็ด ๆ ที่หม่อมแม่ผมเป็นคนเสนอให้
“เฮ้ยยย ไอ้มะขามๆๆๆๆ กรูอยู่นี่ๆๆๆๆ”
ผมได้ยินเสียงพี่หนุ่มแว่ว ๆ ครับ แต่ก็ยังไม่เห็นตัวอยู่ดี
“อยู่ไหนคร้าบบบบบบ ผมไม่เห็นพี่เลย” ผมยืนหมุนไปหมุนมาตรงเวที ยังงั้ย ยังงัยก็หาพี่หนุ่มไม่เจอ
“ข้างบนโว้ยยยย ข้างบน”
ผมหันไปตามเสียงตะโกน ก็เห็นพี่หนุ่มกับพี่โมบาย ปีนอยู่บนยอดสูงสุดของเวที ทั้งสองกำลังช่วยกันตกแต่งเวทีกันอยู่ โดยเวทีนี้จะเป็นเวทีกลางและเป็นเวทีที่ใหญ่ที่สุด เพราะเป็นเวทีของชมรมเรา รายล้อมด้วยซุ้มกิจกรรมของห้องต่าง ๆ
โดยจุดเด่นของเวทีนี้จะเป็นสีชมพูทั้งหมด ด้านหลังจะประกอบด้วยโฟมขนาดใหญ่ ตัดเป็นรูปหัวใจสองดวงซ้อนกัน งานนี้พอเวทีเป็นรูปเป็นร่าง ได้สร้างความสนอกสนใจให้แก่เหล่านักเรียนเป็นการใหญ่ เพราะกิจกรรมแต่ละกิจกรรมที่ชมรมนี้ทำ รับรองไม่ธรรมดา
“พี่หนุ่มครับ ใกล้เสร็จยังครับพี่” ผมตะโกนถามไป เพราะว่าจะมีงานให้พี่หนุ่มเตรียมอีก
“อ้อ ใกล้เสร็จแล้วครับ”
“อ้อ พี่โมบาย เสร็จแล้วลงมาช่วยผมหน่อยนะ”
“ได้ครับ ได้ครับ”
อันที่จริง งานเวทีนี้ต้องเป็นหน้าที่ของพี่หนุ่มครับ แต่ที่พี่โมบายปีนตามขึ้นไปนั้น เพราะว่าเจ้าตัวกำลังหนียัยสายป่านอยู่ ส่วนพี่มาริโอ้นั้นก็มาพันแข้งพันขาจนผมรำคาญ ตะคอกกลับไปก็หลายครั้ง เฮ้ยยย คนมันหน้าตาดี ช่วยไม่ได้นิเน้อะ
ส่วนยัยสายป่านนะหรอ ตั้งแต่โดนพี่หญิงด่าเปิงไปก็ไม่แหยมเข้ามาช่วยงานอีกเลย เพื่อน ๆ คงจะงงใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมจะเล่าย้อนให้ฟังถึงวีรกรรมพี่หญิง ที่ทำให้ผมซึ้งใจเป็นที่สุด
+
+
+
++
+
เรื่องมีอยู่ว่า...
เมื่อวานนี้ในขณะที่ผมเดินตามหาพี่หญิงอยู่เพื่อที่จะปฏิเสธการเป็นพิธีกรงานในครั้งนี้ ผมก็แอบไปได้ยินเสียงของยัยสายป่านพูดกับพี่หญิงอยู่ ผมเลยกระโจนเข้าหลังต้นไม้ แอบฟังทั้งคู่คุยกัน
“พี่หญิงค่ะ ป่านมีอะไรจะถามพี่หญิงค่ะ”
“อะไรหรอ”
“หนูว่า ในเมื่อมะขามเขาไม่อยากเป็นพิธีกร ก็อย่าไปบังคับเขาเลยค่ะ”
“และถ้าเขาไม่เป็นแล้วใครจะเป็น” พี่หญิงหยุดนิ่งบนนั่งร้านสูง ๆ ที่ใช้เป็นที่ยืนในการประดับตกแต่งฉากอยู่
“ก็แหม สายป่านก็พร้อม และคิดว่ามีความสามารถพอที่จะเป็นพิธีกรคู่กับพี่โมบายได้ค่ะ”
“หึ เธอนะหรอ” พี่หญิงสแยะยิ้มนิดนึง ทำให้ยัยสายป่านหน้าแดงด้วยความโกรธ
“ฉันว่าไม่มีใครเหมาะมากไปกว่ามะขามหรอกนะ เขาเป็นคนคิดกิจกรรมนี้ เขาก็ต้องรู้เรื่องดีมากที่สุด จริงไหม” กรูไม่อยากจะบอกว่ากรูไม่ได้เป็นคนคิด แต่ดูท่าทางมั่นใจของพี่หญิงแล้ว คงต้องปล่อยให้พี่หญิงคิดไปยังงั้น ไม่งั้นงานนี้อาจจะได้หม่อมแม่ผมมาเป็นพิธีกร
พอพี่หญิงตอกหน้ายังสายป่านเสร็จ ก็หันไปทำงานของตัวเองต่อไปแต่ยังสายป่านยังไม่หยุด หลังจากนิ่งไปอยู่นาน สายป่านก็เอ่ยปากขึ้น
“ถ้างานนี้หนูไม่ได้เป็นพิธีกร หนูก็จะลาออกจากชมรม และหนูก็มั่นใจด้วยว่าพี่โมบายก็จะต้องลาออกจากชมรมเหมือนกัน”
เมื่อผมได้ยินเสียงนังสายป่านพูด ผมโกรธมาก ๆ ๆ แต่คงจะน้อยไปกว่าพี่หญิง เพราะผมสังเกตเห็นพี่หญิงตัวสั่นด้วยความโกรธ จนนั่งร้านสั่นไหวไปหมด ก่อนที่จะวางดอกไม้ลงและหันมาประจันหน้าที่เน่า ๆ เสีย ๆ ของยัยสานป่าน
“นี่เธอท้าฉันหรอ...เธอรู้ไหมว่าชมรมนี้เกิดขึ้นมาได้ยังไง ฉันเอง ฉันนี่ เป็นคนก่อตั้งมันมากับมือ และคนที่จะเข้าชมรมนี้ได้ อันที่จริงแล้ว จะต้องเป็นคนที่มีความสามารถ และมีบุคลิกที่แตกต่าง และที่สำคัญ ฉันก่อตั้งขึ้นมาเพื่อเป็นที่รวบรวมของความรัก เธอรู้ไหมว่าพวกเราสนิทกันแค่ไหน ทำอะไรเสี่ยง ๆ มาตั้งกี่ครั้ง แต่เราก็ฟันฝ่าจนผ่านมาได้ทุกครั้ง เธอรู้ไหมว่าความหมายของชมรมนี้คืออะไร หึ เธอคงไม่รู้สินะ ว่าชมรมนี้นะมันหมายถึงเพื่อน หมายถึงพี่ หมายถึงน้อง ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่มี ไม่เคยมี แล้วเธอยังมีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องนู้น นั่น นี่จากฉัน ถ้าเธอรับไม่ได้ เธอก็ลาออกไปคนเดียวสิ ทำไมต้องดึงเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้อง”
เมื่อพูดจบ พี่หญิงก็โกรธจนตัวสั่น ไมแพ้ยัยสานป่านที่โกรธเหมือนกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินกระทืบเท้าออกไป เมื่อสายป่านเดินออกไปแล้ว พี่หญิงก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะหันกลับไปทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่หญิง” ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหา พอพี่หญิงได้ยินเสียงผม ก็หันกลับมามอง แต่คงพลาด หรือผิดจังหวะ ทำให้พี่หญิงพลัดตกลงมาจากนั่งร้าน
“เฮ้ย พี่หญิง เป็นอะไรเปล่า พี่หญิง อย่าเพิ่งขยับนะ”
พอตั้งสติได้ผมรีบวิ่งเข้าไปดูพี่หญิงพร้อมตะโกนให้คนช่วย ลำพังตัวเองแล้วทำอะไรไม่ถูก แต่สิ่งนึ่งที่คิดได้ว่าอย่าเพิ่งขยับตัวคนเจ็บ เพราะอาจทำให้กระดูกเคลื่อนและจะพิการได้....หรือเปล่าก็ไม่รู้
“พี่หญิง ผมขอโทษ ผมไม่น่าเรียกพี่ให้ตกใจเลย ทำใจดี ๆ ไว้นะ ทำใจดี ๆ ไว้นะพี่”
“ไม่เป็นไร มะขาม ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้ไง เดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมไปตามคนมาช่วยก่อน
“ไม่มะขาม ไม่ แต่ก่อนที่พี่จะเป็นอะไรไป พี่อยากให้เธอรับปากอย่างนึ่ง”
“ได้ครับพี่ ได้ๆๆ กี่อย่างก็ได้” ผมละล่ำละลักตอบพี่หญิงกลับไป จะช่วยประคอง หรือพยุงก็ไม่กล้า
“เธอต้องดูแลชมรมนี้ให้ดีนะ สัญญาว่าจะไม่ทิ้งชมรมนี้ รวมถึงต้องสัญญาด้วยว่าจะเป็นพิธีกรงานนี้ งานที่เธอคิดขึ้นมา เพื่อกู้ชื่อชมรมของเราให้กลับมา”
“.........................................” ผมนิ่งไปพักนึ่ง ก็แหม ตอนแรกก็กะว่าจะมาปฏิเสธเรื่องที่จะเป็นพิธีกร
“นะๆๆ พี่ไม่ไหวแล้ว รับปากพี่เร็วว่าจะเป็นพิธีกร” ตอนนี้หน้าพี่หญิงดูเจ็บปวดเกินจะทนไหว
“ได้ครับพี่ ผมจะไม่ทิ้งชมรม ผมจะเป็นพิธีกร ผมสัญญา”
“จริง ๆ นะ” พี่หญิงย้ำผม
“ครับ ผมสัญญา”
“เอาหละ แล้วจะมานั่งทำไมหละ ทำไมไปเตรียมคริปพิธีกรหละ”
จู่ ๆ พี่หญิงก็ลุกขึ้นยืน พร้อมกับปัดกระโปรงที่เปื้อนออกไป ก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนนั่งร้าน ไปตกแต่งฉากต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเอาผมเหวอไปพักใหญ่
“เดี๋ยว พี่หญิง นี่พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอ”
“หึ ใคร ใครเป็นอะไร” พี่หญิงทำหน้าตายใส่ผม
“เอ้า แล้วที่นอนครวญคราญเมื่อกี้หละ”
“หึ ไม่ได้เป็นอะไรนิ พี่ก็สบายดี แค่นี้ไม่ระคายผิวพี่หรอก”
“เอ้า แล้วเมื่อกี้” อีพี่หญิงทำให้ผมงงไปหมด ส่วนยัยพี่หญิงหันมายักคิ้วให้ผมทีนึงก่อนที่จะหันกลับไปทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นี่ๆๆๆ พี่แกล้งหรอ”
“เธอรับปากพี่ไปแล้วนะ อย่าลืมซะหละ” อีพี่หญิงพูดโดยไม่หันมามองผม
โอ้ยยยยยยยยย นี่กรูโดนพี่หญิงหลอกอีกจนได้ ตงิด ๆ อยู่แล้วเชียวว่าทำไมรีบให้รับปาก กรูนะกรู โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เอาวะ รับปากไปแล้ว เป็นไงเป็นกันวะ ดีซะอีก จะได้ทำอะไร ๆ ได้สะดวกหน่อย
-
^
^
:z13: :z13:
จึ๊กคนเขียน
สะใจนางสายป่านเป็นที่สุด
-
พี่หญิง o13 สายป่านเล่นกะใครไม่เล่น มาเจอพี่หญิง
สายป่านโดน ซะมั้ง
-
แหม ๆๆ ๆๆ ๆ
เพิ่งจะรู้เนาะว่าต้องหนีสายป่านอ่ะ.. หืมมมมมมม ไอ้โมบาย :angry2:
ป.ล. รอกิจกรรมเด็ดๆอยู่ค่า o13
-
เริ่ด...................ของเค้าแรงดีจริงๆ 555
-
แหม น่าจะให้พี่หญิง :beat: ซ้ำซะด้วยเลย
รอลุ้นกิจกรรมเด็ดอยู่ค่ะ :z2:
-
มันต้องยังงี้ซิ พี่ท่าน เอาให้สายป่านหมอบเลย
เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะหัวหน้าชมรม
:z2: :z2: :z2:
-
สายป่าน หรือว่า ปลามึกเนี่ย
-
อ่า เลิศสสศศศศ
-
พี่หญิงเปรี้ยวปัสสาวะราด!!!~
ปล.ไม่อยากใช้คำไม่สุภาพ
-
พี่หญิงแรงได้อีก
:pig4:
:กอด1:
-
พี่หญิงใหญ่แรงได้อีก เอาให้หมอบไปเลย :beat: :beat:
-
เข้ามาดันพี่หญิงคับ
เอามานหั้ยตายไปเลย
เหยอ โหดไปไหมตรู
-
รอชมกิจกรรมเด็ดๆ ของหม่อมแม่ พี่หญิงได้ใจมากๆ ตอกหน้าสายป่านหลุดหงายไปเลย :m20:
-
พี่หญิงร้ายจริงๆ :laugh:
เล่นกับใครไม่เล่น สายป่านดันเล่นกับพี่หญิงได้
มีพี่หญิงหนุนหลังแล้ว มะขามสู้ๆ
-
อยากรู้ว่ากิจกรรมมันคืออะไรอ่ะ
-
น้องหญิงเยี่ยมมาก.เอาซะนังสายป่านหงายหลังไปเลย
o13
มีคนหนุนแล้วก้อเต็มที่เลยนะนู๋มะขาม
:mc4:
-
สะใจอย่างแรง
555+
-
:laugh: สะใจข้าพเจ้าเป็นอย่างมาก นังสายป่าน :beat: มันสมควรโดน เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้เองครับแต่ขอบกว่า โดนอย่างแรงต้องนั่งอ่านจนตีหนึ่งกว่าละ จบไปได้ ยังไงรีบมาต่อนะคับ ท่าทางจะมันส์มากมาย สะจายเจงเจง ส่งเสริมครับ ส่งเสริม o13 :t3: ง่วงมากมาย นอนดีก่า
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สาว ๆ ในเรื่องนี้แต่ละคนแรง ๆ กันทั้งนั้นเลย
-
:m15:เมื่อไรมาต่ออีกอ่ะค๊าบบบบบบบบบบบบบ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: รอนานทรมานหัวจายยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
พลังแรงได้ใจนะพี่หญิงเนี่ย หุหุ :z1:
-
เอ่อ
หาย
ไป
ไหน
คับ
:เฮ้อ:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: อยากตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะดองมั้ยเนี่ย
-
:เฮ้อ:รอกานต่อไป
-
:sad11: เค้ายังรออยู่น้า :monkeysad:
-
:3125:คนเขียนไปนอกหรอครับ :m16:
-
:z3: อยากตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m25:
-
:undecided:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
มาแร้วววววววววววววววววววววววววว ไม่ได้หายไปไหนครับ พอดียุ่งมากกกกกกกกกับวิทยานิพนธ์ที่ต้องเร่งทำให้เสร็จ เดี๋ยวจบไม่ทันเพื่อน โทษทีนะครับที่ปล่อยให้รอนาน มาอ่านต่อกันเลย และรับรองว่าต่อจากนี้จะไม่หายไปนานแน่นอน
ย้อนกลับมาวันเดิมนะครับ ด้วยสาเหตุด้านบนนี่แหละครับ
จึงทำให้ผมได้กลับเข้ามาเป็นสมาชิกของชมรมอีกครั้งหนึ่งอย่างช่วยไม่ได้จริงๆๆ
วันนี้ เราอยู่กันจนดึกเลยหละครับ ดีนะครับที่พี่มาริโอ้กับนังสายป่านกลับไปก่อน
โดยให้เหตุผลว่า อยู่ดึกไม่ได้ เดี๋ยวแม่ว่า โอเคร ไม่ว่ากันอยู่แล้ว ดีซะอีก กรูจะได้ไม่ต้องมาทนนั่งรำคาญ
“มะขามๆๆ มะขามจะขึ้นเวทีด้วยไหม” จู่ๆ พี่โมบายก็ถามผมขึ้นขณะที่เรากำลังตกแต่งเวที และเก็บรายละเอียดอีกเล็กน้อย
“ไม่รู้เหมือนกัน ไมหรอ”
“อ้อ เปล่า ก็แค่อยากรู้ว่ามะขามจะพูดชื่อใครขึ้นมา” พี่โมบายเกาหัวแก้เก้อนิดนึง
“แล้วพี่หละ จะขึ้นเวทีหรอเปล่า”
“คอยดูแล้วกัน มะขามจะได้เชื่อใจพี่ได้สักที”
“เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านนะ ไม่ได้ไปไหว้แม่มะขามหลายวันแล้ว ตั้งแต่วันที่แม่มะขามกลับมา”
“อืม จะดีหรอ มันดึกแล้ว”
“ทำไมจะไม่ดีหละ พี่เอารถมาด้วย นะๆๆ กลับด้วยกันนะ”
“แล้วพี่หนุ่มกับพี่หญิงหละ จะกลับยังไง” ผมหันไปถามพี่ทั้งสองที่นั่งผูกโบว์อยู่
“พี่หนุ่มอ้าปากจะตอบ แต่สักพักก็เห็นเปลี่ยนสีหน้าเป็นหน้าแหยๆๆ ก่อนจะตอบผมว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวเขาทั้งสองคนจะกลับเอง
ผมหละ ไม่ไว้ใจไอ้พี่โมบายจริงๆๆ
“เอาหละ เสร็จแล้ววววววววววววว” พี่หญิงเช็คเวทีเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะตะโกนออกมาอย่างโล่งอกที่เสร็จซะที ดูเหมือนว่ามันจะเสร็จเร็วกว่าที่คาดเอาไว้ แต่ก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่าแล้ว
“ไชโยๆๆๆๆ จะได้กลับบ้านแล้ว” ผมก็ตะโกนออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนเต็มที อยากจะกลับบ้านนอนแล้ว
“เย้ๆๆๆ ไชโยด้วยๆๆๆๆ” อีพี่หนุ่มเห็นผมตะโกนก็เลยเอาบ้างนะ ผมเลยค้อนประหลับประเหลือกไปให้สองที เล่นเอาหัวเราะกันทั้งกลุ่ม
เราสี่คมล่ำลากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราทั้งสี่คนก็ล่ำลากัน พี่หญิงโดนพี่หนุ่มลากไป โดยอ้างว่าจะกลับด้วยกัน ส่วนผมก็โดนอีพี่โมบายลากขึ้นรถไปเหมือนกัน
ระหว่างทางที่ผมนั่งเคลิ้ม ๆ ในรถนั่นเอง จู่ ๆ รถก็จอดกึกริมถนน ซึ่งถือว่าเปลี่ยวพอสมควร
“หยุดทำไมอะ” ชักไม่ค่อยดีแล้วสิ อย่านะเว้ย กรูสู้นะเว้ย
“อ้อ เปล่า แค่ใช้สมาธิอยากฟังเพลงนี้อะ”
ผมลืมสังเกตไปเลยว่าตอนนี้พี่โมบายกำลังเปิดเพลงอยู่ เป็นเพลงเพราะ ๆ ซึ้ง ๆ ผมเห็นว่าเพราะดี เลยหยุดฟังบ้าง
“เพราะละสิ”
“อืม เพลงอะไรหรอ”
“พี่โมบายไม่ตอบ แต่ค่อย ๆ ฮัมเพลงเบา ๆ คลอตามจังหวะดนตรีไป ผมไม่รู้ว่าเพลงนี้ใครร้องหรอกครับ แต่เสียงของเขาบวกกับเนื้อเพลงกินใจเหลือเกิน ดูมันนุ่มหูซะไม่มีที่ติ ถ้าเปรียบกับอาหาร ก็เป็นอาหารรสเลิสเลยทีเดียวครับ
Baby life was good to me
But you just made it better
I love the way you stand by me
Throught any kind of weather
I ont wanna run away
Just wanna make your day
When you fell the world is on your shoulders
Dont wanna make it worse
Just wanna make us work
Baby tell me i will do whatever
[Chorus]
It feels like nobody ever knew me until you knew me
Feels like nobody ever loved me until you loved me
Feels like nobody ever touched me until you touched me
Baby nobody, nobody,until you
Baby it just took one hit of you now I'm addicted
You never know what's missing
Till you get everything you need,yeah
I don't wanna run away
Just wanna make your day
When you feel the world is on your shoulders
Don't wanna make it worse
Just wanna make us work
Baby tell me,I'll do whatever
It feels like nobody ever knew me until you knw me
Feels like nobody ever loved me until you loved me
Feels like nobody ever touched me until you touched me
Baby,nobody,nobody until you
See it was enough to no
If I ever let you go
I would be no one
Cos I never thought I'd feel
All the things you made me feel
Wasn't looking for someone until you
[Chorus repeat twice]
Nobody, nobody, until you
พอพี่โมบายร้องจบ ผมก็แกล้งปรบมือให้สองที ส่วนพี่โมบายก็ทำทียืดอกอย่างภูมิใจ
“เพราะไหม”
“อืม เพราะดี ชื่อเพลงอะไรนะ”
“until you”
“อัลทิลยู หรอ อืมมมม ความหมายดีเนอะ”
“ใช่ความหมายดีมาก ๆ เลย พี่ชอบนะ ไว้วันหลังจะเล่นเปียโนเพลงนี้ให้ฟังนะ”
ผมไม่ตอบแต่ส่งยิ้มให้ไปแทน หวังว่าพี่เขาคงจะรู้ความหมายเนอะ
หลังจากฟังเพลงจบแล้ว พี่โมบายก็ทำตามที่รับปากไว้กับผม คือพาผมไปส่งบ้านอย่างปลอดภัย ยุงไม่ให้ใต่ไรไม่ให้ตอบ หม่อมแม่ของผมขอบใจพี่โมบายยกใหญ่ ทั้งหอมซ้าย หอมขวา ใจอยากจะบอกแม่เหลือเกินว่า นั่นมันของผมนะ แม่ไปหอมได้ยังไง แต่ก็ไม่กล้า กว่าพี่โมบายจะกลับบ้านได้ บ้านก็ซ้ำไปพอสมควร
หลังจากผมอาบน้ำเตรียมจะเข้านอนแล้ว แต่นอนไม่หลับ เพราะยังติดใจเพลงที่พี่โมบายเปิดให้ฟังอยู่ แต่ไม่ค่อยรู้เนื้อหาของมัน เลยตัดสินใจเปิดคอม ต่อเน็ต ค้นหาความหมายของเพลง Until You
หาไปได้สักสิบห้านาที ในที่สุดก็เจอความหมายของเนื้อเพลงนี้
“ไม่เคยมองใคร จนกระทั่งได้เจอเธอ...ไม่เคยมีใคร จนกระทั่ง ฉันมามีเธอ”
“อืม... ความหมายดีจริง ๆ ด้วย” และแล้ว ผมก็คิดอะไรได้ขึ้นมา ก่อนที่จะสั่งปริ้นเนื้อเพลงนี้ และตั้งหน้าตั้งตาหัดร้องเพลงนี้ ไม่ใช่เพื่อใครหรอก ...แต่ก็เพื่อคนที่เรารัก พรุ้งนี้แหละ เราจะบอกรักเขาอีกครั้งด้วยเพลงนี้...Until You
-
มาสักที่นะ
จิ้มคุณคนแต่ง
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
มะขามสู้สู้..... :ped149:
-
น้องมะขามสู้ๆ พี่โมบายสู้ๆ :L1:
กลับมาต่อแล้วดีใจจัง
-
o13 o13
-
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2: :L2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
นึกว่าไม่ดองให้เปรี๊ยวกว่านี้ซะอีก
ได้อ่านแล้วเย้ๆๆๆ
:z2: :z2: :z2:
-
ชอบเพลงนี้เหมือนกัน ๆๆๆๆๆ
:man1:
อิ อิ น้องมะขามสามารถเนอะ
คืนเดียว จะจำได้ป่ะนั่น ...
:กอด1:
-
ว๊ากกกกกก ดีใจมากมาย มากกว่าถูกหวยรางวัลที่ 1 สีใบซะอีก นึกว่าจะดอกเค็มซะละครับ ขอบคุณมากมาย มาต่อเร็วๆน้า อิอิ :pig4: :z2:
-
น้องมะขาม สู้โว้ยยยย หั้ยผมไปคอรัสหั้ยไหม หุหุ
มาแระ หลัวจากหายไปกว่า 3 ล้านปีแสง
:laugh:
-
ดีใจๆๆ น้องมะขามมาแล้วววว
:z2:
-
แวะมาให้+1 ก่อนกลับไปอ่าน.....5555555
อย่าหายไปอีกน้า.................. :pig4:
-
น้องมะขามสู้ๆอย่ายอมแพ้
พี่โมบายต้องแสดงให้เห็นว่าชอบมะขามจริงๆนะ ไม่งั้นหล่อก้ไม่ให้อภัย
:กอด1:คนแต่ง คิดถึงเรื่องนี้มาก
-
ตบมือต้อนรับคนแต่งและมะขาม :m4: :m4:สองทีคับ
-
:call:
-
หลังจากกลายเป็นมะขามเปียกไปแล้ว
น้องมะขามก็กลับแล้ว อิอิ
เพลงนี้ของ Shayne Ward เพราะมาก ชอบๆ
ตอนต่อไปท่าจะหวานซึ้งแน่เลย (รึเปล่านะ) o18
-
มะขามมาแว้ววว :mc4:
รอลุ้นว่าพี่โมบายจะได้ฟังเพลงจากมะขามรึป่าวนะ :z2:
-
น้องมะขามไม่ร้องเพลงนี้ให้ พี่โมบายก็รักจะแย่อยู่แล้ว :impress2:
-
เอาเลยสู้ๆ เชียร์เต็มที่เลย
-
สั้นจังเลยอ่ะคับ เหอ ๆ
-
มะขามสู้ๆๆๆๆๆๆ o13
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
อยากรู้จังว่า มะขามจะทำอะไร
:o8: :o8:
-
หายไปซะนานเลย
กะลังเปรี้ยวได้ที่
เอิ๊ก ๆ
รอตอนต่อไปค้าบบบบบบบบ
-
http://media.imeem.com/m/bgHCkSgLZF
-
:z2: :z2: :z2: :z2: อิอิ รอกานต่อไป
-
เหอะๆๆ
until you จนกระทั่งได้เจอคุณ
แหมๆๆๆๆ
:-[
-
:-[ :-[ :-[ เขิลทำไมฟร่ะตู :o8:
-
:m15: นานไปมะเนี่ยยยยยยยย ใจร้ายยยยยยยยย :monkeysad:
-
เย้ ๆๆ ทันแร้วจ้า ทันแร้ว :z2:
มะขาม น่ารั๊ก แม่มัขามก้อน่ารั๊ก
อิอิ :-[
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมะขามมาแล้วโว้ย อิอิ
-
น้องมะขาม ของๆเรา ให้ใครได้ไง
-
ดองกันซะเค็มเชียว :เฮ้อ:
-
มาแร้วววววววววว ครับพี่น้อง
ใจเย็นๆๆครับ
มาอ่านต่อกันเลยนะ
+++++++++
“โอ้โหหหหห ตื่นเช้าจังวุ้ย ไม่ต้องให้แม่ปลุกเลย”
“โหแม่ เมื่อคืนไม่ได้นอนต่างหาก ตื่นเต้นนะ รู้จักไหม ตื่นเต้น”
“เอออ แม่ก็ลืมไป วันนี้ลูกมีกิจกรรมที่โรงเรียนสิเน้อะ”
“ใช่ครับแม่ กิจกรรมเด็ดด้วย”
พอแม่ได้ยินคำว่ากิจกรรมเด็ดแค่นั้น ก็หยุดภารกิจดังกึก
ก่อนที่จะหันมาทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
“มองอะไรแม่”
“เปล๊า ไม่มีอะไร” ปากก็ว่าไม่มีอะไร แต่ทำไมหน้ามีพิรุธจังวะ
“เอาหละแม่ วันนี้ไม่กินข้าวนะ ว่าจะไปกินที่โรงเรียน ไปละ เดี๋ยวไม่ทันโรงเรียนเข้า”
“นี่ๆๆ ไม่ทันโรงเรียนเข้าหรือไม่ทัน....กันแน่” แม่ผมพูดเว้นวรรคซะหน้าคิดเลยนะเนี่ย
“แม่นี่อะไรก็ไม่รู้ ไปละ เจอกันเย็นนี้นะแม่นะ”
“จ่ะๆๆๆ อาจจะเจอกันก่อนก็ได้นะ”
แม่นี่ พูดอะไรก็ไม่รู้ งง ๆๆ
+
+
+
+
+
+
“หวัดดีมะขาม มาแต่เช้าเชียวนะ”
พี่หญิงทักผมขณะที่ผมเดินเข้าไปยังชมรม เพื่อไปเตรียมของสำหรับกิจกรรมวันนี้ครับ
วันนี้ไม่มีเรียนหรอก ก็เลยสบายหน่อย
ชมรมอื่น ๆ เขาก็เตรียมกิจกรรมของ่เขากัน
“วันนี้พร้อมไหม”
พี่หญิงถามผม
“โอ้ย พร้อมเกิ้น”
“ให้มันได้ยังงี้สิ แต่พี่มีลางสังเห่า”
“สังหรณ์” แหม จะตบมุขก็ไม่เตี้ยมกันล่วงหน้า
“เอออ สังหรณ์ พี่มีลางสังหรณ์ว่า วันนี้จะต้องมีอะไรเซอร์ไพรส์แน่ๆๆ
“ดีหรือไม่ดีหละพี่”
“ไม่รู้สิ แต่ช่างเหอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เน้อะ”
“ใช่ครับ พี่ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด” ผมยิ้มรับพี่หญิง ก่อนที่จะหันไปเตรียมของ
“เสร็จยังครับพี่”
“อืมเสร็จแล้ว เราไปกันเหอะ เดี๊ยวไม่ทัน พวกหนุ่มๆๆเขาก็อยู่ที่นั่นกันหมดแล้ว”
“ครับผม”
แล้วผมกับพี่หญิงก็วิ่งไปเวทีใหญ่ซึ่งเป็นเวทีของชมรมของผมกัน
เมื่อผมไปถึง พี่หนุ่ม พี่โมบาย พี่มาริโอ้ และนังสายป่านอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว
“เอาละ อยู่กันพร้อมหน้าแล้ว เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง เวทีของเราจะเริ่มแล้วนะ ตอนนี้ปล่อยให้พวกเวทีเล็กโชว์ไปก่อน มะขาม มะขามเป็นพิธีกรเหมือนเดิมนะ”
“หนุ่ม”
“ครับผม”
“หนุ่มจัดไฟนะ ส่วน มาริโอ้ กับสายป่าน ไปขายดอกไม้หน้าเวทีนู้น”
“โหไรกันค่ะ ให้หนูไปขายดอกไม้เนี่ยนะ” นังสายป่านค้านขึ้นทันที พร้อมกับหน้าที่หงิกงอ
“จะทำไม่ทำ”
“ทำก็ได้ค่ะ” ปากก็ว่าทำ แต่หน้างอเป็นตูดหมา
“ส่วนพี่กับโมบายจะอยู่หลังเวที คอยจัดคนที่จะขึ้นเวทีนะ”
“งานนี้เป็นงานสุดท้ายของพี่แล้ว เพราะว่าพี่ใกล้จะจบแล้ว ถ้าใครทำไม่ดีหรือมีปัญหา พี่เอาตายแน่ๆๆ”
ผมไม่รู้ว่าพี่หญิงบอกใคร แต่ตามองไปแต่ทางสายป่านคนเดียว 555+
“เหลือเวลาอีก 20 นาทีนะ” พี่หญิงตะโกนบอกผม
“โอ้ย ตื่นเต้นๆๆๆๆ คนก็เยอะ ๆๆ ตื่นเต้นๆๆๆ” เหงื่อผมเริ่มตก
“10 นาทีแล้ว พร้อมนะมะขาม”
“โอ้ย 10 นาทีแล้วหรอ ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ตอนนี้เสื้อผมเปียกไปด้วยเหงื่อแล้ว
“อีก 5 นาที มะขามสแตนบาย”
“กรี๊ดดดด อีก 5 นาที กรี๊ดดดดดดด” เหงื่อลามลงกางเกงแล้วววว
“มะขามไหวไหม” เสียงสวรรค์จากไหน
ผมหันไป ก็เจอกับพี่โมบายเดินเข้ามาทางข้างหลัง
พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าที่หอมน้ำยาปรับผ้านุ่มมาซับเหงื่อให้ที่หน้าผาก
“ไหวไหม”
“ไหวสิครับพี่ ไหวๆๆๆๆ”
“ไหวแล้วทำไมขอบตาดำขนาดนั้นอะ เหมือนไม่ได้นอนW
ใจอยากจะบอกว่าไม่ได้นอนจริงๆๆ
“อ้อ ก็ตื่นเต้นนะ ก็เลยขอบตาดำ”
“จิงอะ”
“อืมจิง”
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะอยู่ข้าง ๆ เอง ไม่ต้องกลัวนะ”
“อ้าว แล้วพี่ไม่ต้องคุมคนหลังเวทีหรอ”
“555+ พี่หมายถึงว่า ตรงนี้ของพี่จะอยู่ข้าง ๆ มะขามต่างหาก”
คำพูดของพี่โมบาย ทำเอาผมหน้าแดง ม้วนต้วน ก็แหมๆๆๆ ไอ้ตรงนี้นี่ มันคือหน้าอกด้านซ้ายนิเอง เอ้ๆๆๆ แล้วอะไรว๊า”
“หัวนมหรอ บ้า ไม่เอาหรอก หัวนม”
“จะบ้าหรอ ทำเอาหมดมู๊ดหมด พี่หมายถึง หัวใจต่างหาก หัวใจไง”
พอพูดจบ พี่โมบายก็ยิ้มหวานใส่
“เปลี่ยนเป็นตับได้ไหม ชอบตับมากกว่า”
“อืม.....ป๊าบบบบบบบ!!!!!!”
“โอ้โอ้ย อะไรอะ มาตบหัวทำไม”
“เล่นอะไรไม่รู้เวลา เดี๋ยวปั๊ด จูบซะเลย”
“อย่านะ”
ผมรีบเอามือทั้งสองข้างประกบหน้าตัวเองเอาไว้ แต่มีหรือว่าแรงสาวน้อยจะสู้แรงหนุ่มได้
พี่โมบายดึงมือผมออก ก่อนที่จะค่อยโน้มคอผมเข้ามาจูบเบาๆๆที่หน้าผาก
“ยี้ เค็ม”
“จะบ้าหรอ 555+
“มะขาม ขึ้นเวทีได้แล้วโว้ยยยยยย จะจูบ เดี๋ยวไปจูบกันทีหลังโว้ยยยย ทำงานก่อนนนนน” เสียงพี่หญิงตะโกนมาจากมุมเวทีด้านหลัง
“อะจ๊ากกก ยังพี่หญิงเห็นผมด้วยหรือเนี่ย พี่โมบายนะพี่โมบาย”
“ครับๆๆ ได้ครับๆๆๆๆ”
“สูดลมหายใจเข้าลึกๆๆนะ” พี่โมบายกระซิบข้างหลังผม
“จะทำให้หายตื่นเต้นหรอครับ”
“เปล่า พี่เพิ่งตดนะ”
!!!!!!!~”อีบ้า คนยิ่งตื่นเต้นอยู่”
“555+ พูดเล่น มันจะช่วยให้หายตื่นเต้นได้นะ”
“ขอบคุณครับ”
“พร้อมยัง” พี่โมบายถามผม
“พร้อมแล้วครับ”
ผมยังพูดไม่จบ ก็เหมือนแรงถีบจากด้านหลัง
อีเชี่ย อีพี่โมบายเชี่ย กรูเดินออกมาเองก็ได้ ไม่ต้องถีบก็ได้โว้ย”
วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“นั่น เสียงมาจากด้านซ้าย”
กรี๊ดดดดดด ยู้ฮูๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดด
“นั่น เสียงมาจากด้านขวา”
มะขามโว้ยยย ทางนี้ๆๆๆๆ มะขามมมมมมมม
“นั่นเสียงไอ้ลิงจากข้างหลังนิหว่า”
“ทำไมๆๆๆๆๆ คนๆไ”
“ทำไมคนมันมาจากไหนกันวะ”
“ทำไม โรงเรียนเรามีคนเยอะ ขนาดนี้เลยหรอวะ”
“โอ้ย เครียดดดดดดดด”
“ไมค์ๆๆๆ ใช่ ไมค์อยู่ไหนวะๆๆๆๆ”
“ใช่ๆๆๆ โอ้ย ตื่นเต้น โอ้ย ตื่นเต้น โอ้ยตื่นเต้น”
“จะรอดไหมวะ ตรุ”
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มก่อนเลย
ว่าแต่จะมีอะไซอร์ไพร์ส มะขามอีกเนี่ย
-
มะขามมาแล้ว
-
มะขามต้องทำได้เราเชียร์
แอบหวานหลังเวทีซะด้วย :laugh:
-
มะขามกลับมาแร้วววววววว แล้วเมื่อไหร่จะได้ขึ้นเวทีซะทีละเนี่ย :z3:
-
กลับมาแร้ว :กอด1:
มะขามสู้ๆ
พี่โมบายแอบเสี่ยวแฮะ
-
ไม่ต้องทำมันแล้วชมรมเนี่ย เปลี่ยนไปเป็นตลกคาเฟ่กันดีกว่า แต่ละคนตบมุกกันกระจายยยยย :laugh:
-
ไม่ต้องทำมันแล้วชมรมเนี่ย เปลี่ยนไปเป็นตลกคาเฟ่กันดีกว่า แต่ละคนตบมุกกันกระจายยยยย :laugh:
เห็นด้วยกะเจ๊อะ ตั้งคณะเลยดีกว่ามั๋ย
-
:กอด1:
-
เข้ามาเปิดช่องเฮ-ฮา ดูคณะของน้องมะขาม เอ้ย มะช่าย
พี่มาร์ชทำผมเขวเลย ก๊ากกกก
สุดยอดอ้ายน้องมะขามมันต้องอย่างนี้ดิว่ะ สั่นสู้ว้อย ได้จัยๆๆ :กอด1:
-
รอมานาน ค้างอีกแปง้ว
-
555555 นั่นดิคับเห็นด้วยกับ เมนท์ข้างบนของคุณ mist อ่ะคับ 5555+
ฮากันได้อีก คริ ๆ แอบสวีทเล็ก ๆ อิอิ
แต่้ค้างง่ะัคับ เหอ ๆ
-
หุหุ มาขามน่ารักมากค่ะ โก๊ะจริงๆ เลยน้า
แต่ที่ชอบที่สุดก็คงไม่พ้นคุณแม่ คุณแม่ขาเปรี้ยวได้ใจมากค่ะ
แถวยังเป็นแฟนคลับเทพ เหมือนกันอีก
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมะขามถึงออกมาโก๊ะ(แต่ก็น่ารัก)
แล้วจะมาอ่านตอนที่เหลือนะค่ะ
-
มะขามยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน้าฮี่ๆ โมบายเสี่ยว จัดว่าเป็นคู่รักติ๊งต๊องได้เลย กร๊าก
-
งานนี้สงสัยคุณแม่จะมีเซอร์ไพร์ส
-
งานนี้สงสัยคุณแม่จะมีเซอร์ไพร์ส
สงสัยด้วยคน o12 o12
-
มาแค่เนี่ยเอง
-
:sad4: :sad4: 1ดีใจที่สู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จิ้ม จิ้ม :z13: :z13:
-
o13
:bye2:
:L2: :L1: :pig2: :pig4:
:call: :call: :call: :call:
-
มีหวานปนฮานะเนี่ย
มาต่อเร็วๆๆๆนะคับ
:กอด1:
-
o22 รออยู่น้า :z13: :z13:
-
เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
***ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***
ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน แฟนคลับ นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ
โพสต์ได้ เล่นได้ แต่อย่าพากระทู้ออกทะเลก็พอ
สงสารคนที่จะเข้ามาอ่านนิยายบ้าง หาเนื้อนิยายอ่านยากมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง กะเทยอาวุโส อิอิ :bye2:
-
:serius2: น้านนนนนนนนนนนนานนนนนนนนนนนนนน
-
:3125: คนแต่งไปนอกแหงมๆ :m15:
-
คนแต่งไปนอกป่าวเนี่ย นอกโลกอ่ะ หายเงียบบบบบบบบบ :call:
-
ไม่ได้หายไปไหนหรอกค้าบบบบบบบบบบ
พอดีว่าช่วงนี้ใกล้จะสอบปิดเล่มวิทยานิพนธ์แล้ววว
เลยต้องเร่งหน่อยยยยย
ยังไงอดใจรอนะคร้าบบบบ
ไม่เกินอาทิตย์หน้าแน่นอน
สัญญาค้าบบบบบบบบบบบบบบ
จากใจ มะขาม อิอิ
-
เย้ ๆ ๆ เข้ามาจิ้มน้อง bambu ขอให้การสอบผ่านพ้นไปด้วยดีราบรื่นตามที่มุ่งหวังนะคะ
จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: นานแค่ไหนก็จะรอ....
-
ชอบมะขามจัง สนุกดี เหอๆ
สู้ๆนะค้า o13 o13
-
ส่งกำลังใจไปให้ที่บ้าน รอรับที่หน้าประตูนะครับ
และมาฝากตัวอ่านด้วยคนครับ
ฝากด้วยนะครับ
โจ้คับ
-
“เอาเล้ย ไอ้มะขาม จะพูดอะไรพูดมาดิ ยืนอึ้งเป็นหมางงอยู่ได้”
ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ เสียงไอ้ลิงนั่นเองที่ตะโกนขึ้นมาบนเวที หลังจากผมยืนอึ้งอยู่นาน เรียกเสียงหัวเราะได้ฮาเบ่อเริ่ม
“ฝากไว้ก่อนเหอะเมิง........เอาวะ เป็นไงเป็นกัน”
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม”
“กระโถนไหม” เสียงไอ้ลิงอีกแร้วววว นี่เมิงจะแซวกรูไปถึงไหน เรียกเสียงฮาได้อีกยก
“ไม่ต้อง กรูกลืนแล้ว” ผมลองตบมุขไป เข้าท่าเหมือนกันแฮะ คนเขาก็ขำดีนิหว่า
“เอาหละ เงียบ ๆ กันหน่อย......” ตอนนี้อีพี่หนุ่มสาดไฟโฟโล่มาที่ผมดวงเบ่อเริ่ม
“สวัสดีครับ พี่ ๆ น้อง เพื่อน ๆ ทุกคน ผมมะขามครับ ขอบคุณมาก ๆ นะครับที่สนใจกิจกรรมของชมรมเรา”
ผมหยุดรออยู่แป็บหนึ่งเพื่อให้ทุกคนปรบมือ แต่แม่ง กริบครับพี่น้อง ไม่เห็นมีใครมีน้ำใจเลย กรูตดยังดังกว่า
“ตบมือหน่อยสิครับ” ต้องให้กรูกระตุ้น หลังจากพูดจบ เสียงตบมือก็ดังขึ้นสองสามแปะ อีเชี่ย
“เอาหละ ไม่เป็นไร และแล้วก็มาถึงวันนี้ วันที่ทุกคนรอคอยกันแล้วนะครับ
กิจกรรมของชมรมเราในวันนี้ อาจจะเสี่ยงต่อศิลปวัฒนธรรมไทยไปบ้าง แต่ผมเชื่อว่ามันก็เป็นกิจกรรมที่เพื่อน ๆ ทุกคนคงจะชอบกัน.....
“ในนี้มีใครไม่เคยมีความรักบ้างครับ” หลังจากที่ผมไม่เห็นว่าไม่มีใครยกมือ ผมเลยพูดต่อ...
“ครับผม ผมเชื่อว่าทุกคนในที่นี้มีความรัก ดังนั้น กิจกรรมในวันนี้จะเป็นกิจกรรมที่จะสนองนี๊ดของทุกคนกันครับ ไม่ยากครับ ไม่ยาก กิจกรรมของเราวันนี้ไม่ยากครับ เพียงแค่เพื่อน ๆ มีความกล้า และจริงใจในความรัก”
ตอนนี้ผมสังเกตเห็นทุกคนสนใจกันมากขึ้นแล้ว ครับ อิอิ เสร็จตู
“หากว่าใครในที่นี้ มีความรัก หรือว่าแอบรักใคร และต้องการบอกเขา ก็แค่เดินขึ้นมาบนเวทีนี้ได้เลยครับ และแสดงความจริงใจให้เขาเห็น แค่นี่เองครับ”
“แสดงความจริงใจยังไงอะ” เสียง ๆ หนึ่งตะโกนถามขึ้นจากด้านล่างเวที
“หึ น้องก็แค่บอกรักเขาบนเวทีนี้สิครับ ไม่เห็นยากเลย
เห็นดอกไม้หน้างานไหมครับ ใครอยากบอกรักก็แค่ซื้อดอกกุหลาบสีแดงขึ้นมา
ส่วนคนที่ถูกบอกรัก และอยากรับรักเขา ก็แค่ซื้อดอกกุหลาบสีขาวไปให้เขา
แต่ถ้าอยากปฏิเสธเราก็มีดอกกุหลาบสีเหลืองไว้เช่นกัน”
พอผมพูดจบ เสียงอื้ออึงก็ดังไปทั่วบริเวณ ตามมาด้วยเสียงเงียบ ทำไมวะ แป้กหรอวะ
“ไม่มีใครกล้าเลยหรอครับ”
ชิบแล้วไง ตรูลืมนึกไปเลยว่าถ้าไม่มีใครกล้าขึ้นมา แล้วตรูจะทำยังไงเนี่ย!!!
ผมไม่รู้จะทำยังไง เลยหันไปขอความเห็นจากพี่หญิง พี่โมบาย และพี่หนุ่ม
สักพักพี่โมบายก็กระโดดออกมา แต่ผมว่าเหมือนถูกถีบออกมามากกว่า ผมเห็นไอ้พี่โมบายหันไปทำปากขมุบขมิบกับไอ้คนที่ถีบมันออกมาจากหลังเวที สงสัยว่ากำลังด่าไอ้คนที่ถีบมันออกมาเมื่อกี้
ตอนนี้ไอ้คนข้างล่างเวทีก็งงว่าไอ้พี่โมบายขึ้นมาทำไม
“ช่วยหน่อยดิ แป้กว่ะ”
“เออ ก็ได้วะ พี่ขอคิดก่อน” ระหว่างที่ไอ้พี่โมบายใช้เวลาคิด ผมก็หันไปยิ้มแห้ง ๆ ให้กับคนดูที่ทำหน้างง ๆ อยู่ข้างล่าง
“เฮ้ย ไอ้พวกข้างล่างอะ พวกเมิงไม่กล้ากันเลยหรอวะ” จู่ ๆ พี่โมบายตะโกนถามข้างล่างไป แม่งเถื่อนได้ใจมากๆ
“เอางี้ ถ้าพวกเมิงกล้ากันนะ กรูเนี่ยแหละก็จะทำด้วย แต่พวกเมิงต้องทำก่อน เอาป่าว ๆๆๆ”
ตอนนี้ไอ้พวกข้างล่างทำหน้าสนใจใหญ่ ก็แหม ๆ ใคร ๆ ก็รู้ว่าไอ้พี่โมบายมันฮ็อตขนาดไหน มันเสนอมาแบบนี้ใคร ๆ เขาก็ต้องสนใจกันทั้งนั้นแหละว้า
ผมกลัวว่าไอ้พี่โมบายจะได้หน้าไปคนเดียว ผมเลยขอพูดบ้าง
“ทุก ๆ คนครับ ความรักนะ มันไม่ใช่สิ่งที่เสียหายอะไรหรอกนะครับ หากเปรียบกันแล้ว ผมว่า เวทีแห่งนี้ก็คงเปรียบเสมือนประตูที่จะนำพาทุก ๆ คนไปพบกับความรักที่รอคอย ผมรู้นะว่าหลาย ๆ คนก็คงจะอายที่จะแสดงความรัก ผมเองก็เคยเป็นแบบนั้นครับ อายที่จะแสดงความรัก อายที่จะบอกรัก แต่ผมว่า เพราะความอายเนี่ยแหละที่จะทำให้เราไม่กล้าแม้กระทั่งที่จะเปิดประตูเพื่อเข้าไปหาความรัก ผมเชื่อนะครับว่าหลังประตูที่เพื่อน ๆ รอคอยนั้น จะยังมีความรักรอคอยเพื่อน ๆ ทุกคนอยู่”
เมื่อผมพูดจบ เสียงปรบมือด้วยความทึ่งก็ดังขึ้นกระหื่ม ไอ้พี่โมบายมองหน้าผมอย่างไม่น่าเชื่อ
“และวันนี้ ผมจะเปิดประตูเพื่อไปหาความรักของผม ด้วยเพลง ๆ นี้ครับ
Baby life was good to me
But you just made it better
I love the way you stand by me
Throught any kind of weather
I ont wanna run away
Just wanna make your day
When you fell the world is on your shoulders
Dont wanna make it worse
Just wanna make us work
Baby tell me i will do whatever
[Chorus]
It feels like nobody ever knew me until you knew me
Feels like nobody ever loved me until you loved me
Feels like nobody ever touched me until you touched me
Baby nobody, nobody,until you
Baby it just took one hit of you now I'm addicted
You never know what's missing
Till you get everything you need,yeah
I don't wanna run away
Just wanna make your day
When you feel the world is on your shoulders
Don't wanna make it worse
Just wanna make us work
Baby tell me,I'll do whatever
It feels like nobody ever knew me until you knw me
Feels like nobody ever loved me until you loved me
Feels like nobody ever touched me until you touched me
Baby,nobody,nobody until you
See it was enough to no
If I ever let you go
I would be no one
Cos I never thought I'd feel
All the things you made me feel
Wasn't looking for someone until you
[Chorus repeat twice]
Nobody, nobody, until you
หลังจากบทเพลง until you แบบกระท่อนกระแท่นจบลง เสียงปรบมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมหันไปมองพี่โมบาย ก็แอบเห็นมันเช็ดน้ำตาปร้อยๆๆ มันทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับมีมือ ๆ หนึ่งชูขึ้นท่ามกลางคนดูข้างล่างเบี่ยงเบนความสนใจจากผมและมัน
“หนูขอขึ้นไปเปิดประตูของหนูได้ไหมค่ะ” พอสิ้นเสียงพูด ทุกคนทั้งข้างบนเวที ข้างล่างเวที ต่างหันมองซ้ายขวา เพื่อหาที่มาที่ไปของเสียง
สักพักนึง เจ้าของเสียงนั้นก็ค่อย ๆ เดินแหวกผู้คนเดินขึ้นมาบนเวที
“น้องโฟร์”
ทุกคนต่างก็พากันอื้ออึง บางคนก็ไม่เชื่อ บ้างก็ตะลึง ไม่คิดว่าสาวน้อยแสนสวยผู้อยู่ชมรมการละครผู้นี้จะกล้าบ้าบิ่นถึงกับใช้เวทีนี้ในการบอกรัก เพื่อน ๆ จำกันได้ไหมครบ น้องโฟร์คนนี้แหละครับ ที่เล่นละครตบตาให้ผมบอกรักพี่โมบาย
เมื่อผมเห็นทุกคนเงียบกันไปหมด ขณะที่น้องโฟร์ ปรากฏตัวบนเวทีพร้อมดอกกุหลาบสีแดง
ผมกลัวว่าน้องเขาจะเขิน เลยให้ทุกคนปรบมือ
“ขอเสียงปรบมือดังๆๆ ให้กับน้องโฟร์ ผู้กล้าของเราคนแรกด้วยคร้าบบบบ”
ว่าแล้วผมก็ปรบมือ ก่อนที่เสียงปรบมือ พร้อมกับเสียงผิวปากดังขึ้นทั่วบริเวณ ก่อนที่ผมจะเริ่มสัมภาษณ์น้องโฟร์
“สวัสดีครับ น้องโฟร์”
“สวัสดีค่ะ” น้องโฟร์ตอบด้วยท่าทีอายๆๆ
“น้องโฟร์ตัดสินใจดีแล้วนะครับที่จะใช้เวทีนี้ในการบอกรัก” ผมถามเพื่อให้น้องโฟร์หายอาการตื่นเต้น
“ก็....ก็เพิ่งตัดสินใจได้เมื้อกี้นี้เองค่ะ หลังจากได้ยินพี่มะขามพูด
“อืม..ก็ดีครับ เอาละครับ ต่อจากนี้ไป ผมขอมอบเวทีนี้ให้กับน้องโฟร์นะครับ” แล้วผมก็ลากพี่โมบายไปยืนข้าง ๆ เวที ปล่อยให้น้องโฟร์ได้บอกความในใจตามที่เธอต้องการ...
“ก่อนอื่น หนูต้องขอขอบคุณพี่ ๆ ชมรมนี้มากนะคะ ที่เปิดโอกาสให้หนูได้ขึ้นมาแสดงความในใจครั้งนี้
มันอาจจะไม่ใช่คำพูดที่สวยหรูนัก...
เพราะมันไม่ใช่ละคร
มันไม่ใช่บทนิยายที่หนูต้องท่องเป็นประจำ
แต่มันเป็นเพียงความรู้สึกของหนูที่อยากจะบอกกับคน ๆ นึง
มันอาจจะเล็กน้อยในคำพูด
แต่มันยิ่งใหญ่ในความรู้สึก
ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา
ที่หนูได้มีโอกาสเห็นและพบคน ๆ นั้น
ในความรู้สึกหนู
เขาสดใส
เขาร่าเริง
เขารักเพื่อน
เขาขี้เล่น
เขาอาจจะซน ๆ เหมือนชื่อของเขา
แต่ทุกอย่างที่เขาทำ มันคือความน่ารัก
คำพูดของน้องโฟร์ ทำเอาผมเคลิ้มและพาลคิดไปถึงไอ้พี่โมบาย ที่ทั้งสดใส ร่าเริง น่ารัก
เมื่อพูดจบ น้องโฟร์ก็ค่อย ๆ เยื้อย่างลงจากเวที ค่อย ๆ เดินไปหาเป้าหมาย ผู้ชายหลายคนต่างลุ้นว่าอาจจะฟลุ๊คเป็นตัวเอง เธอเดินไปเรื่อยๆๆ จนหยุดหน้าผู้ชายคน ๆ นึง
ผมอ้าปากค้างด้วยความตะลึงปนอึ้ง
“ไอ้ๆๆๆๆๆ
+
+
+
+
+
+
+
+
+
ไอ้ลิง” ผมกับพี่โมบายมองหน้ากันเหวอแดก
ส่วนไอ้ลิง ก็ยืนหน้าเหวอแดก ไม่ต่างกับผม ผมค่อย ๆ ลุ้นให้ไอ้ลิงรับดอกไม้ที่น้องโฟร์ยื่นให้
รับสิเมิง...
รับสิเมิง...
อีนี่ เล่นตัวอีก...
ไม่น่าเชื่อว่าอย่างไอ้ลิงจะมีน้องน่ารักๆๆ มาชอบ
สักพักท่ามกลางความลุ้นของทุกคน
ไอ้ลิงก็ค่อย ๆ ยื่นมืออกไปรับดอกไม้จากน้องโฟร์อย่างเขินๆๆ พร้อมกับเอามืออีกข้างเกาหัวแก้เขิน
พอไอ้ลิงรับดอกไม้เสร็จ เสียงปรบมือก็ดังขึ้นกระหึ่ม ท่ามกลางความเขินของทั้งสองคน
ไอ้ลิงคงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันเป็นผู้ชาย มันเลยวิ่งไปซื้อดอกกุหลาบสีขาว
พร้อมกับจูงมือน้องโฟร์วิ่งหายไปท่ามกลางเสียงโห่ร้องของทุก ๆ คนที่เห็นเหตุการณ์
หลังจากปรากฎการณ์ลิงเขินผ่านไป ก็ปรากฏว่ามืมือหลาย ๆ มือยกกันสลอนจนผมนับไม่ทันว่าใครมาก่อนมาหลัง ร้อนถึงพี่หนุ่มที่อยู่หลังเวทีต้องมาจัดคิวให้
ดอกไม้หน้างานก็ขายกันแทบไม่ทัน บ้างก็สมหวัง บ้างก็ผิดหวัง แต่ก็นี่แหละครับ ความรับ มันก็ต้องมีทำใจกันบ้าง จะให้สมหวังไปหมดทุกคนก็เป็นไปไม่ได้
-
น้องโฟร์ เธอแน่มาก o13
-
งานนี้น้องมะขามสุดยอด o13
-
ยินดีกับเพื่อนลิงคร้าบบ.... :m4: :m4:
-
ก๊ากกก โฟร์ชีแน่มากจิงๆน่ะเนี๊ยะ
ลิงฟลุคมากกก :mc4:
-
ผู้หญิงสมัยนี้ใจกล้าจังเลย อิอิ
พลังแรงมากเลยน้องโฟร์
ตอนแรกนึกว่าพี่โมบายจะเอาดอกไม้มาให้มะขามเป็นตัวอย่างก่อน o18
-
พี่ลิงของเรา โดนน้องโฟร์เอาไปซะละ
-
:o8: อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักได้อีกอ่ะคะ
หุหุ
อ่านไปเขินไป 5555 :-[
นิยายจะทำให้ผมบ้าแล้วววว :z2:
-
มะขามก็มีดีน่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยย อิอิ
-
:laugh:ขอคุณมากมายคร๊าบบบบบบ สะจายย เอามาต่ออีกน้า :mc4:
-
ก๊าก
-
อยากดูตอนพี่โมบายบอกรักอ่ะ
-
อ๊ากกกกก
รอ มะขาม กับ พี่โมบาย บอกรัก ๆ
:กอด1:
-
อ่าววว ลิงนี่ไม่ใช่แอบชอบมะขามอยู่หรอ
หรือตัดใจไปแล้ว
รอฟังคำพูดจากพี่โมบายนะ บอกรักกันให้ชื่นใจหน่อย
-
ลิงจั๊กๆๆหรือป่าว :mc4:
-
ลิงจั๊กๆๆหรือป่าว :mc4:
o13
-
โหย พี่โมบายป๊อดนี่หว่า นึกว่าจะให้ดอกไม้มะขามเปิดงานซะอีก :laugh:
-
นึกว่าพี่โมบายจะเปิดงานเป็นคนแรก ดันเป็นน้องโฟร์ไปซะได้ น่าอิจฉานายลิงนะเนี่ย
-
หุ ๆ จิงก็ชอบลิงเหมือนกันนะ ดูท่าทางทะเล้น ขี้เล่นน่ารักดี ชื่อก็น่ารักละ อิิิอิ
ดีใจกับโฟร์และลิง อิอิ รอตอนพี่โมบายบอกน้องมะขามบ้าง อิิอิ
-
มะขามจ๋ากลับมาซะทีนะ :call:
-
ไม่น่าเชื่อจริงๆๆด้วย
มาต่อได้แล้วคับ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
แต่สนุกมาก
มะขามได้ใจอะ
มาต่อเร็วๆๆนะ
o13
-
อิอิ...หลังจากที่ผมไม่ได้ติดตามมานาน...เรื่องยังสนุกเหมือนเดิมเลยนะค้าบบ...^^
เข้ามารอด้วยอีกคนค้าบบ...มาต่อไวๆนะค้าบบ...อิอิ
-
:z2: คนแต่งนิยายไปหาสามีอยู่ เหะๆๆๆ
เห็นว่าจะรีบลงให้ครับ
ว๊ากกก
-
โอ่ยเมื่อไรจะมาต่อ่ะครับ คิดถึงมะขามจะแย่
:m16:
-
:z13: มาจิ้มคับ
-
ตามมาจิ้มคนแต่งงงง
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :t3:
-
:-[ :-[ :-[ ชอบมากคับ มาต่อไวๆนะ
:impress2:
mpress2:
:impress2:
-
รออยู่นะ :t2:
-
รอ รอ รอ รอ รอ
รอ รอ รอ รอ รอ
รอ รอ รอ รอ รอ
รอ รอ รอ รอ รอ
-
มะขามจะรู้มั้ยน้า ว่ามีคนรออยู่ :o12:
-
มาแร้วครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ขอโทษนะครับที่ให้รอ
ผมเพิ่งทำเรื่องจบปริญญาโทเสร็จเมื่อตะกี้นี้เองคับ
สมหวังแล้วครับกับการเรียนในระดับปริญญาโท
ตื้นตันใจมากกๆๆกับความเก่งข้องตัวเอง อิอิ :o12: :o12:
ต่อกันเลยเน้อะ
....................
“เอาละครับ งานนี้ก็ต้องขอขอบคุณ พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกคนมากนะครับที่ร่วมสนุกกับชมรมของเรา”
ผมกล่าวขอบคุณหลังจากที่ทุก ๆ คนที่สมัครเข้าร่วมบอกรัก ได้บอกรักไปจนหมดสิ้นแล้ว
“เดี๋ยว”
ก่อนที่ผมจะพูดจบ ก็มีเสียงดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นมุมหนึ่งด้านล่างเวที
ทำให้ผมที่กำลังจะเดินเข้าหลังเวทีต้องหยุดกึ๊กทันที
รู้สึกว่าร้อน ๆ หนาว ๆ ยังไงไม่รู้ อีพี่โมบายก็เหมือนกัน ดูมันทำหน้างงไปไม่น้อยไปกว่าผม
“ขอผมอีกคนทันไหมครับ” โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ นั่นใครวะนั่น
Sory sory sory sory
แหม พอผมได้เห็นพ่อหนุ่มคนนี้ เจ้าของเสียงนุ่มๆๆนั้น เพลง sory sory กับท่าเต้นไม้ปั่นหูก็เข้ามาในหัวทันที
โอ้แม่เจ้านี่มันหลุดมาจากวงไหนของเกาหลีวะนั่น
“ขอผมอีกคนจะทันไหมครับ”
พอหนุ่มคนเดิมพูด แต่พูดได้ไม่ชัดนัก เพราะว่าปากคาบดอกกุหลาบอยู่ แม่ง มันนึกว่ามันเป็นหน้ากากแท็กซิโด้หรือไงวะ
“ดะ...ได้คับ” เสียงผมตะกุก ตะกัก แหม ก็พ่อเจ้าเล่นจ้องผมซะขนาดนั้น เขินนะเว้ย
“แต่หมดเวลาแล้วนะครับน้อง” เสียงโหด ๆ ของไอ้พี่โมบายแทรกขึ้นมาทันที
“แต่เมื้อกี่พี่น่ารักคนนี้เขายังบอกว่าได้อยู่เลยนะครับ” น้องสุดหล่อเกาหลีอินเทรนด์นอกจากจะหล่อแล้วยังปากหวานอีกด้วย อิอิ
“เออน่า พี่โมบาย หยวนๆๆ อีกแค่คนเดียวจะเป็นไร ดูดิ สาว ๆ เขากรี๊ดขนาดนั้น” ผมช่วยมันอีกแรง
“สาว ๆ ข้างล่าง หรือว่าสาวบนเวที” อีพี่โมบายกัดฟันกระซิบถามผม แม่งเสือกรู้ทันกรูอีก
“ก็ป่าวววววววววว ก็น้องเขาร้องขอ พี่อย่างเราก็ต้องตอบสนองจิ”
“ชิส์ จะขึ้นก็ขึ้นมา” ท่าทางอีพี่โมบายจะหมันใส้เอามากกกๆๆ
แหมๆๆ ทำไมมันไม่ขึ้นมาตั้งนานแล้ววะแม่ง คงจะเรียกลูกค้าได้เยอะ ก็แหม พอมันขึ้นมาเท่านั้นแหละ ไอ้พี่โมบายที่ว่าหล่อ ๆ ที่หงายไปเหมือนกัน
“พี่โมบายว่าใครจะเป็นผู้โชคดีคนนั้นครับเนี่ย” ผมกระซิบถามพี่โมบายเมื่อพ่อหนุ่มสุดหล่อมันมายืนบนเวที เรียกเสียงกรี๊ดได้สองกระบุงใหญ่ๆๆ
“โชคร้ายสิไม่ว่า” ไอ้พี่โมบายเหยียดปากนิดๆๆ
“ชิส์ พวกขวางโลก” ผมกระซิบด่ามันเบาๆๆ
“อะไร เมื่อกี้พูดอะไร” อีพี่โมบายเสียงเขียวเชียวนะ
ผมกำลังจะพูดต่อ แต่อีพ่อหนุ่มคนนั้นเขาก็เริ่มกระแอมเบาๆๆ ส่งสัญญาณว่าจะเริ่มต้นพูด ผมเลยหยุดการต่อล้อต่อเถียงกับไอ้พี่โมบาย
ตอนนี้นอกจากผมและพี่โมบายที่ยืนอยู่บนเวทีแล้ว พี่หญิง พี่มาริโอ้ และนังสายป่านที่ขายดอกไม้หมดแล้ว ก็ขึ้นมายืนลุ้นบนเวทีกับเขาเหมือนกันด้วย เหลือแต่พี่หนุ่มที่ต้องคอยคุมเสียง คุมไฟ
“เด็กห้องไหนเนี่ย”
“ท่าทางจะไม่ใช่เด็กโรงเรียนเรา” ผมไดยินเสียงพี่มาริโอ้กับพี่หญิงกระซิบกระซาบคุยกัน
“ครั้งนี้เป็นครั้งแรกนะครับที่ผมอยากจะเปิดเผยความในใจ
แต่ความรู้สึกของผมมันท้วมท้นจนทนไม่ไหว
ผมแอบดูเขาทุกวัน
เขาร่าเริง
สดใส
แจ่มใส (จะมีบรรหารตามมาไหม อิอิ อันนี้คิดในใจ)
และน่ารักในทุก ๆ วันเลยครับ
ผมจึงอยากจะใช้วันนี้
เป็นวันที่ผมจะเปิดเผยความในใจของผม ให้แก่เขา”
อีหนุ่มคนนั้นหยุดพูด ก่อนที่จะค่อย ๆ กวาดตามมาทางหลังเวทีที่มีพวกผมยืนอยู่
“ตอนนี้ เขาอยู่บนเวทีนี้แล้วครับ” มาถึงตอนนี้เสียงอื้ออึงดังลั่นไปหมด อีนังสายป่านกรี๊ดออกมาเบาๆๆ ก็แหม มันคงคิดว่าตัวมันมั้ง ก็มันเป็นผู้หญิงคนเดียวบนเวที ถ้าไม่นับพี่หญิงที่ เออ คงไม่ใช่มั้ง
หรือว่าจะเป็นพี่โมบายของกรูวะ เฮ้ย อย่านะเมิง หน้ามันขาวๆๆด้วย อย่านะเมิง
แต่พวกผมไม่ต้องเดานานครับ อีหนุ่มคนนั้น ก็ค่อยเดินมาด้านที่พวกผมยืนอยู่ อี่สายป่านยืดสุดฤทธิ์ ส่วนผมเกาะพี่โมบายแน่นเหมือนปิง
ยิงเดินเข้ามาใกล้ๆๆ อีสายป่านยิ่งกระดี้กระด้า แต่กระดี้กระด้าได้ไม่นาน ก็ต้องเหี่ยวทันที เพราะอีหนุ่มคนนั้นเดินเลยนังสายป่าน อิอิ สมน้ำหน้ามัน แต่ผมก็หัวเราะได้ไม่นานเหมือนกัน เพราะ...เพราะว่า
“พี่มะขามครับ ผมชอบพี่ครับ”
ตอนนี้ ทุกคนเงียบกริบ เสียงของมันที่บอกชอบผม ทำเอาผมตาค้าง แต่ไม่ใช่ผมคนเดียว คนที่ค้างกว่าผมคงจะเป็นพี่โมบาย ที่ตอนนี้เริ่มมีเสียงลอดไรฟันออกมา
“เฮ้ย ได้ไงวะ”
สุดเสียงพูด ก็มีเสียงพลั่ก ตามมา ไอ้หนุ่มคนนั้นลงไปวัดพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนผมรีบดึงแขนไอ้พี่โมบายไว้ทันทีก่อนที่เท้าหนักๆๆของมันจะตามไปอีกที
“เมิง จำ เอา ไว้...คน นี้ แฟน กรู กรู รัก ของ กรู เมิง อย่า ยุ่ง” เสียงไอ้พี่โมบายพูดรอดไรฟันออกมาช้าๆๆ แต่ว่าชัดเจน
ฮิ้วววววววววววววววว ฮิ้วววววววววววววววว กิ้วววววๆๆๆๆ
เฮ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สิ้นเสียงพี่โมบาย ก็มีเสียงหวีดวิ้ว ตามมาดังสนั่น
ชิบผาย ตอนนี้ทุกคนที่อยู่ด้านล่างเวทีได้ยินกันหมดแล้ว จะไม่ได้ยินได้ไงหละครับ ก็ตอนที่ผมเกาะแขนไอ้พี่โมบายเพื่อไม่ให้ซ้ำไอ้พ่อหนุ่มคนนั้น ผมดันถือไมโครโฟนไปจ่อปากพี่โมบายเต็มๆๆ
ตอนนี้พี่โมบายเปลี่ยนจากโกรธ เป็นเหวอทันที
“บอกได้สักทีนะ” พี่หญิงเดินยิ้มมาตบบ่าพี่โมบาย ก่อนที่จะเดินไปหลังเวที
ผมหันไปหาพี่หนุ่มมันก็ยักคิ้วให้ พร้อมทั้งสาดไฟโฟโล่มาที่ผมกับพี่โมบาย ผมทั้งเขิน ทั้งอาย ไม่รู้จะทำยังไง เลยก้มไปจะไปประคองไอหนุ่มหน้าขาวที่หาเรื่องใส่ตัวไม่เข้าท่า ที่นอนกองวัดพื้นอยู่ แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ถึงตัว ก็มีแรงกระชากมหาศาลจากพี่โมบาย ดึงผมลงจากเวทีโดยเร็ว เพื่อที่จะวิ่งหนีเสียงโห่ร้อง วี๊ดวิ้วที่ไล่หลังมา
“เดี๋ยว พี่ เดี๋ยว จะไปไหน” พี่โมบายลากผมวิ่งมาได้สักพัก ผมก็ขืนตัวเองให้หยุดลง ไม่ใช่อะไรหรอกครับ กรูเหนื่อย
“ไม่รู้เหมือนกันอะ “
“อ้าว ไม่รู้แล้ววิ่งมาทำไมเนี่ย”
“เอ้า ก็...ก็อายนิหว่า คนเยอะแยะ ไม่อายหรือไง”
“เอ้า ถ้าอายแล้วไปพูดแบบนั้นทำไมอะ”
“เอ้า ก็มันจะแย่งมะขามไปนิ”
“เอ้า ทำไมจะแย่งไม่ได้” ตอนนี้ผมเริ่มยั่วมันครับ
“ก็มะขามเป็นแฟนพี่” มันตอบแบบเขิน ๆ ครับ
“เป็นแฟนแล้วรักไหม”
“เอ้า ก็ต้องรักดิ”
พอมันตอบเสร็จ ตอนนี้ทั้งหน้ามันและหน้าผมก็เขินเป็นน้ำแดงเฮอบลูบอยส์แล้วครับ แหมๆๆ ไอ้พี่บ้า ไม่อ้อมค้อมเลยนะ
“เออมะขาม”
“ไรหรอ” ผมกระมิดกระเมี้ยนตอบไป
“ไหนๆๆ นิยายก็จะจบละ พี่จูบมะขามไม่กี่ครั้งเอง”
“แล้วไง” บร้า
“ขอจูบทีสิ”
“บร้าหรอ ...จูบตรงไหนอะ” แหม รักนวลเสนอตัวจริง ๆๆไอ้มะขาม
“ให้มะขามเลือกเลย อยากให้พี่จูบตรงไหน พี่จูบได้หมด” มันพูดไปก็เขินไป แต่แม่งมาทำให้กรูหนักใจ จะให้มันจูบตรงไหนดีเนี่ย
“อืม....งั้นตรงนี้ละกาน” ผมพูดคางยานด้วยความเขิน พร้อมชี้ไปที่กลางหน้าผาก
“ตกลง ได้”
หลังจากรู้ว่าจะจูบผมตรงไหนได้ พี่โมบายก็ผ่อนลมออกมาเบาๆๆ คงจะเพราะว่าตื่นเต้นมั้งอิอิ
ก่อนที่จะค่อยๆๆ ก้มลงมา ส่วนผม หลับตาพริ้มรอรับรสจูบแรก สักพัก ผมก็สัมผัสได้ถึงริมฝีปากเปียกชื้นที่หน้าผาก
เนิ่นนาน
นวลเนียน
และเนี๊ยบจริงๆๆ
หลักจากหนำใจแล้วพี่โมบายก็ค่อยๆๆถอนปากออก ตอนแรกผมก็ว่าจะพอนะ แต่แหม ขออีกหน่อยจิ
เจ้ามือไม่รักดีของผมก็ค่อยขยับๆๆ เลื่อนชี้ไปที่พวกแก้มนิ้มๆๆของผม พี่โมบายเหมือนจะรู้ จึงอมยิ้มนิด ๆ ก่อนที่จะก้มหน้ามาจูจุ๊ปที่แก้มของผม ตามคำสั่งมือของผมที่มันไม่รักดี
แหม ผมว่าจะหยุดให้พี่โมบายหอมแล้วเชียว แต่มือผมสิครับ มันดันเลือนไปชี้ที่แก้มขวา ก่อนที่จะเลื่อนไปชี้ที่จมูก เปลือกตา คาง และที่สุดท้าย.....ริมฝีปากตัวเอง............................
แหม...เจ้าพี่โมบายก็ทำตามทุกครั้งไปสิหน่า
“คัตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต” เสียงคัตดังลั้น พร้อมเสียงสเรทดังขึ้นหลาย ๆ ฉับ ทำเอาผมกับพี่โมบายสะดุ้ง หันไปยังที่มาของเสียง ก็ได้เห็นไอ้พี่หญิง ยืนถือสเรท ไอ้พี่หนุ่มยืนผิวปาก มือถือกล้องอยู่
“แหมๆๆๆ บอกรักก็โชว์เขาไปทั่วโรงเรียน นี่จูบกัน ก็ต้องโชว์เหมือนกันสิจ๊ะ จะน้อยหน้าได้ยังไง” เสียงของไอ้พี่หญิงทำให้ผมจำได้ถึงคราวที่ผมบอกรักพี่โมบายครั้งแรก
“อย่า...อย่าบอกนะว่าพี่จะเอาไป...”
“แน่นอนจ่ะ ไม่พลาด”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ไอ้พี่บร้า เอาคืนมา เอากล้องคืนมา เอามาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมกับพี่โมบายช่วยกันวิ่งไล่พี่หนุ่มเพื่อที่จะแย่งเทปคืน ผมไม่อยากจะดังอีกแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ.....
.................................................................
“ขอบใจนะจ๊ะพ่อหนุ่ม ลูกป้ากับแฟนมันใจแข็ง ปากแข็ง ทั้งคู่”
“ไม่เป็นไรครับป้า แต่ว่าค่าแรง ผมขอเพิ่มอีกพันหนึ่งนะ จะเอาไปทำแผล”
“แหม ได้ผลเกินคาดขนาดพี่ ป้าติ๊บให้สองพันเลยจ่ะ”
THE END.
-
:z13: :z13: :z13:
เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แผนของคุณแม่ แนวๆๆของมะขามนี่เอง
-
จบแร้นนนนนนนน ต้องมีตอนพิเศษด้วยน้า อิอิ สงสารพ่อหล่อ โดนชกซะงั้น อยากให้นายโมบายออกอาการหึงอีกนิดนะเนี่ย
-
หนุ่มเกาหลีออกมาแป๊บเดียวยังไม่มีชื่อก็จบแล้ว :m20:
พี่โมบาย กับมะขาม นี่โด่งดังตลอดเลยนะ
o13สนุกมากคะ คุ้มกับที่รอ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกไปไหนเนี่ย ที่แท้มีมือดีคอยช่วยนี้เอง อิอิ
-
สรุปคุณหญิงแม่ร้ายกาจที่สุดในเรื่อง 555+
น่ารักมากครับนิยายเรื่องนี้
+1ให้ครับ
อย่าลืมเขียนเรื่องต่อไปน้า อิอิ
-
สุดยอดคุณแม่ o13
-
แผนคุณแม่น้องมะขามเหรอเนี่ย :z1:
-
พลังแรงจิงๆ แม่มะขาม
-
คุณแม่ทุ่มทุนเพื่อลูกเขยสุดชีวิตอ่ะ o13
-
คุณหญิงแม่ของมะขามเพิ่งทำอะไรมีสาระ ก็ครั้งนี้ละ o13
พี่โมบาย กับน้องมะขามน่ารักมากกกกกกกกครับ :กอด1:
-
จบซะแล้วอ่ะ ช้อบชอบ
-
แผนเด็ดมากๆ o13
ว่าแต่...จบแล้วหรอ
ปล. ดีใจด้วยนะที่จบโทแล้ว เก่งจัง
-
ว้าว จบไ้ด้น่ารักเชียวนะคับ อิอิ คุณแม่แอบแร๊งงงง อิอิ
ในที่สุดพี่โมบายก็เลิกวางฟอร์มสักที ต้องรอให้กระตุ้นก่อนถึงจะกล้าพูดเนาะ หุ ๆ
Happy Ending ว่าแต่จะมีตอนที่พี่หญิงเอาวีดีโอไปฉายให้ชาวบ้านดูมะคับ อยากรู้ฟีดแบค อิอิ
+1 ให้เลยนะค้าบ ^^
มีตอนพิเศษก็ดีนะคับ อิอิ
-
อิอิ...จบได้น่ารักมากค้าบบ...ชอบๆ
ดีใจด้วยคับกับ ผู้แต่ง ที่จบโท ด้วยค้าบบ... o13 o13 o13
-
เฮ้อ...สุดท้ายก็ต้องจบด้วยฝีมือแม่คนดีนี้เอง
สุดยอดเลยแม่.. o13
-
สนุกอะเรื่องนี้
ชอบแม่มะขามอะ แรงดี ชอบ
-
อ่านรวดเดียว ตั้งแต่ต้นจนจบเลยจ้า
น่ารักจังเลยทั้งน้องมะขามทั้งคุณแม่
อ่านไปขำไป
ยินดีด้วยกับปริญญาโทที่คว้ามาได้นะคะ
-
จบแล้วหรอคับ
ชอบมากๆเลย
-
ขอบคุณคร้าบ นิยายสนุกมาก
-
อยากเข้าชมรมนี้ด้วยจังเลยครับ
ขอบคุณนะครับที่นำเรื่องดีๆๆๆมาให้ทุกคนได้อ่านกัน :L3: :L3: :L3:
-
o13 o13รักทุกคนนะครับ :oo1: :oo1:
คุณแม่แรงได้อีก
-
จบได้น่ารักมากเลยค่ะ
เบื้องรักความสำเร็จของความรักของหนูมะขามกับพี่โมบาย
ก็คือ คุณแม่สุดจี๊ดของน้องมะขามนี่เอง
ช่างเป็นคุณแม่ที่น่ารักเหลือเกิน
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
4ชั่วโมง จบ
พี่คะ จบง่ายไปไหมฉาก NC ละคะ มันอยู่ไหน แอบหื่น -..- o13
To. แม่มะขาม
แม่คะ รับสมัครลูกสาวไหมคะ น้องบีจะไปเป็นลูกสาวแม่นะคะ จะได้แอบไปเกาหลีด้วย ๕๕๕+
-
โอ๊ยยย
อยากตาย โมบาย กะ น้องขาม ขอดน่ารักเลยยยยยยยยยยยยยย
ฮาแม่ทุกตอน ออกกี่ตอน ฮาหมด ขำมากมาย
รักทุ๊กคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคับ
อ่านแล้วมีความสุขคับ
:กอด1:
:bye2:
-
ฮามากมาย :m20:น้องมะขามซื่อได้น่ารัก แต่พอเรื่องของพี่โมบายกะหญิงอื่นล่ะก็ไวเชียวนะ
จะติดตามผลงานต่อไปนะค่ะ
ปล.แม่ ๆ เราพวกเดียวกาน แคสซี่ ไฟท์ติ้ง 55+ :laugh:
ปปล. ขอตอนพิเศษค่าาาาาาาาาาาาา
-
ตายแล้ว
แม่แรงมากเลย o13
-
มะขาม กับคุณแม่น่ารักมากเลยครับ
ขอบคุณมากๆครับ :3123:
-
ไม่อยากจะบอกเลยว่า.... แต่ขอบอกเลยละกันว่า
ว่าเหมือนการ์ตูนที่เคยอ่านเลย เนื้อเรื่องมาแนวนี้เลยอ่ะ
เลยพอเดาเรื่องได้ อิอิ แต่ฮาดีนะ ชอบแม่มะขามอ่ะ
แม่ชอบวงเดียวกับเค้าเลยอ่ะ 5555 ตอนแรกว่าแต่จะรอดมั้ยเนี้ย
ไปๆมาๆ แม่ทำได้ดีสุดในตอนสุดท้ายนี่แหละ อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องคลายเครียดแบบนี้น้า
:L2: :L2:
-
โอ๊ยๆๆ
คุณแม่นะคุณแม่ ฮาได้ทุกฉากเลย แย่งซีนคนอื่นๆ หมด
และโดยเฉพาะหนุ่มตี๋ที่ออกมาบอกรักมะขาม น่าสงสารสุด คุณแม่จ้างมาจากที่ไหนเนี่ย เดี๋ยวจะตามไปดูแผลให้ ฮ่าๆ
โดยต่อยซะงั้น แต่ก็นะ คุณแม่ใจดีทีปให้อีกสองพัน โฮ่ๆ
-
แม่มีทิปแจกด้วยอิอิ
จบแระ
:กอด1:
-
ว่าแล้วววว ว่าเด็กที่มาบอกรักนั้นต้องมีคนจ้างมา ตอนแรกนึกว่าพี่หญิงที่ไหนได้
แม่มันก็ร้ายใช่ย่อย :z1:
-
ชอบน้องมะขามมากๆๆเลยคร้าบ น้องเค้านี่ฮามากๆๆๆๆเลยอ่ะ :laugh3: :laugh3:
ส่วนคุณแม่นี่ก็สู้ดดดดดดดดยอดคุณแม่เลยอ่ะ o13 ฮาพอๆๆกับลูกเลย
พี่โมบายนี่ก็แมนโคดๆๆๆ
เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่อ่านไปขำไปคร้าบบบบ ชอบๆๆๆๆคร้าบบบบบบบ
-
น่ารักมากมายก่ายกองงง.. มะขามกะพี่โมบาย
อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยยยยย
อ่านเรื่องนี้น่ารักมากกก ฮาด้วย
ชอบคุณแม่น้องมะขามจัง..
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
:pigha2:ฮาดีอ่ะ :pigha2:
-
:laugh:ตกหลุมจนได้
-
o13 ยกนิ้วให้แม่ของมะขามเลย
she แรงจิงๆ เป็นเจ๊ดันของแท้เลย
ชอบมากเลยนั่งอ่านรวดเดียวตั้งแต่ตนจนจบเลย
-
สนุกมากอ่านแล้วตลกดีจังอย่างนี้น่าอ่านหน่อยนะสนุกดีเนอะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :pig4: :pig4: :L1: :L1: :pig4: :pig4: :L1: :pig4: :L1:
-
o13เรื่องน่ารักถูกใจมาก ยิ้มกว้างตลอดเรื่อง อิๆ
ขอยกคุณแม่เป็นไอดอลได้ไหมคะ น่าร๊ากกกกกกกก อิๆ
-
เรื่องนี้อ่านแล้ว :m20: มากมาก
ยิ่งอ่านก็ยิ่งฮา :pigha2:
แม้จบก็ยังฮาได้อีก :jul3:
แต่ก็จบแล้วอ่ะ :z3:
อยากอ่านอีก เป็นเรื่องที่ o13
-
อ่านจบแล้วเรื่องนี้แม่มะขามได้ใจสุดๆ แม่อะไรก็ไม่รู้ เปรี้ยวดีจริงๆ :m20:
น้องมะขามก็น่ารัก เอ๋อๆ ฮาๆ ใครอยู่ด้วยก็สบายใจนะ ส่วนพี่โมบายรู้สึกจะตกเป้าการกลั่นแกล้งของเพื่อนหยกตลอดเวลา 555 :jul3:
-
อ่านจบแล้วเรื่องนี้แม่มะขามชอบมากๆ
ชอบทั้งเรื่องเลยคับ........อิอิ
-
เรื่องนี้ฮามากเลยค่ะ
นั่งบร้าขำอยู่คนเดียว อิอิ
คุณแม่นี่สุดยอดจิงๆ
ต้องขอบคุณคุณแม่นะเนี่ย
ที่ทำให้โมบายยอมเปิดปากได้
ทั้งพี่ ญ ทั้งพี่หนุ่ม ร้ายกันจิงๆ o13
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ฮาตลอดกับมะขาม
เป้นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ :L2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วขำอ่ะค่ะ นายเอกเราฮาดี
สงสัยจะได้เชื้อคุณแม่มาเยอะ ฮ่าๆๆ
นอกจากจะฮาแล้ว น้องมะขามยังแอบแรดอีกนะคะ
จิกกัดนางร้ายบ่อยเหมือนกันนะหนู ร้ายนะยะ
เรื่่องนี้พี่หญิงเข้ามาช่วยหลายรอบเลยนะ
ไม่งั้นก็ไม่รู้จะได้บอกรักกันตอนไหน
ชอบตอนท้ายสุด ไอ้หนุ่มหล่อนั่นคุณแม่ชีจ้างมา
แรงค่ะคุณแม่ อยากให้ลูกกับลูกเขยสมหวังกันขนาดนั้น ฮ่าๆ
อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยอ่ะค่ะ ฮิฮิ
-
จบแล้ว....อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ..มะขามน่ารักใสๆมากอ่า..ชอบๆๆๆ
คุณพี่โมบายก็นะ..ยิ่งตอนจบหวานมากๆค่ะ..สนุกมากเลยค่ะ..
-
อ่านจบแล้วยิ้มตามเลยอ่ะ น่ารักทั้งน้องมะขาม พี่โมบายเลยอ่ะ
น่ารักน่าหยิกจังเลย
แต่สงสัยอยู่อย่างหนึ่งว่าแม่มะขามกับพี่หญิงคนไหนแรงกว่ากันถ้ามาเจอกันอ่ะ
สองคนนี้เท่ส์สุดๆไปเลย แม่ฝ่ายมะขามกับแม่พี่โมบายเนี่ย
ยังดีที่สองคนอยู่ฝั่งเดียวกัน ถ้าอยู่กันคนละฝั่งละก็ไม่อยากคิดเลย ๕๕๕
ขอบคุณมะขามมากเลย ที่ทำให้เราเห็นถึงการเปิดใจพูดออกมาก่อน
ขอบคุณพี่โมบาย ที่ทำตัวน่ารักและมั่นคงนะจ๊ะ
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องสนุกๆเนอะ เป็นกำลังใจให้เรื่อยๆค่ะ
-
ประทับใจคุณแม่มากค่า อะไรจะน่ารักขนาดนี้ ถึงกับวางแผนแบบนี้เลยเหรอเนี่ย
ถ้าหนูมะขามรู้ว่าเบื้องหลังมีหนุ่มน่าตาดีมาสารภาพรักเป็นคุณแม่จะว่าไงเนี่ย
-
ผู้บงการเบื้องหลังคือคุณแม่นี่เอง
สนุกมากค่า
+1
-
โฮ..สนุกมากเลยอ่ะ :pighaun:
คุณแม่สุดยอดไปเลยคร้า :o8:
พี่โมบายก็กล้าได้อีก :L1:
o13
:bye2:
-
เรื่องนี้ฮาคุณแม่ของมะขามที่สุด
เป็นเรื่องที่บอกได้เลยว่าฮามาก
แม่เป็นไง ลูกเป็นงั้นเด๊ะ
สนุกมากจ้า
-
สนุกมากๆๆ เลยอ่ะ
รู้สึกไม่อยากให้จบเลยแหะ
-
เรื่องนี้ฮามากเลยครับ
นั่งบร้าขำอยู่คนเดียว อิอิ
คุณแม่นี่สุดยอดจิงๆ
ชอบมากครับ
-
คุณแม่สุดยอดมากค่า o13
น้องมะขามก็น่ารักเอ๋อได้ใจจริง ๆ
อ่านไปขำไป
+1ให้เลย
-
อ๊าก กกกก คุณแม่มะขามเปรี้ยวมากค่ะ
กลัวเรากลายเปนคนแบบคุณแม่มะขามจัง
ฮ่า าๆ ๆๆๆๆ เทพเจ้ารอเราอยู่เน๊าะคุณแม่เน๊าะ
หญิงนิเฟี้ยวได้ใจ
สมน้ำหน้านังสายป่าน ชิชะ
-
o13 น่ารัก ใสๆ ดี
ที่สำคัญ หม่อมแม่นี่ฮามาก :m20:
-
ชอบมากเลยอ่ะ อ่านไปขำไป เฮฮา ชอบคุณแม่สุดๆค่ะ อิอิ น่ารักมากอ่า
-
ชอบมากครับ คุณแม่แย่งซีนตลอด 555+
ชอบๆ ติดตามผลงานต่อไปครับๆ
-
คุณแม่มะขาม
สวดยวดมากกก
เรื่องนี้น่ารักมากมายจร้า
:o8: :o8: :o8:
-
สนุกค่ะ
น้องมะขามน่ารักมากก
o13
-
เรื่องนี้ขอให้แม่ของมะขามเป็นตัวเอกนะ
เปรี้ยวได้โล่อ่ะ
ชอบ ๆ
-
ในที่สุดก็อ่านจบ :m4:
ก่อนอื่นขอ +1 ให้คุณแม่สุดเฮ้ว...วางแผนได้เฉียบขาดมาก o13
น้องมะขามน่ารักมากกกกกกกก ขอให้รักกับพี่โมบายไปนานๆ นะจ้ะ :L1:
แล้วก็ขอชมคุณพี่หญิง...ช่างเป็นสุดยอดผู้กำกับจริงๆ :interest:
-
แวะมา +1 ให้ค่ะ แอบลืม อิอิ
-
ชอบมากๆๆๆๆครับ
-
คุณแม่ชนะเลิศ ฮ่าๆ
พี่โมบายกับน้องมะขามดังทั่วโรงเรียนกันเลยทีเดียว
แต่เหมือนมันขาดๆหายๆ เพราะยังไม่ได้เปิดซีดีนั่นดูเลย
-
โอ๊ยยยย หลงรักคุณแม่เข้าเต็มเปาเลย เอาใจไปเลยเจ้าค้ะ o18
น้องมะขามนี่เปรี้ยวหรือว่าหวานจ๊ะ สงสัยงานนี้ต้องถามพี่โมบาย :laugh:
-
:o8: แอบเขินแทนมะขามมมมมมม ก๊ากกกกก
พี่โมบายก็ขี้หึงเหมือนกันนี่น่า :กอด1:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก ^ ^+
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ !!
o18 o18
-
คุณเเม่สุดยอด!!!!มะขามน่ารัก>< โมบายขี้อายหรือปากแข็ง
-
จบไ้ด้น่ารักมากครับผม คุณแม่รับรางวัลชนะเลิศไปเลยครับ อิอิ
แอบเคืองนิดนึงนะ แหมต้องรอให้กระตุ้นก่อนเน้อถึงจะกล้าพูดเนาะ หุหุหุ
Happy Ending มีความสุขจังครับ ^^
อยากให้มีตอนพิเศษจังเล้ยยยยยยยยยยย
-
o13 ฮาคุณเเม่มากกกกกกก :laugh:
-
สนุกมากกก ฮาด้วย
เรื่องนี้คุณแม่วิน อิอิ
ขอบคุณค่ะ ^^
-
สนุกมากเลย นั่งอ่านจนตาแฉะเลย อิอิอิ
คุณแม่ ฮาามากกกก
ชอบพี่หญิง แรง+เจ้าเล่ห์ ได้ใจ ไปเลย
แต่ง ผลงานดีๆ ออกมา ให้ ได้ อ่าน เยอะๆ นะ
ขอบคุณมาก จ้าา
-
คุณแม่ร้ายกาจมาก แต่คุณแม่ก็น่ารักมาด้วย ทั้งฮาทั้งน่ารัก พี่โมบายกะน้องมะขามก็รักกันราบรื่นเสียทีเน๊อะ^^
-
คุงแม่สุดยอด o13
-
ขอบคุณครับ สนุกดี...
-
ว้ายยย!! คุณแม่นี่ละก็ แผนสูงน้าาา ดีใจกะพี่โมบายและก็น้องมะขามด้วยนะคะ ว่าแต่ ไม่มีncจิงๆอ่อ
-
ขอบคุณคร้าาา นิยายน่ารักมาก ฮามาก ชอบค่ะ :pig4:
:bye2:
-
:o8: มาอ่านช้าไปมะนี้แต่ขออ่านก่อน ดูจะสนุกดีนะคะ
-
:pig4: คุณแม่แสบสุดซินะ 555
ขอชมคนเขียนนะ กรามแทบค้าง ยิ้มไม่หุบ ฮาตลอดเรื่อง น่ารักมากๆ
-
ชอบ
-
สนุกมาก ๆ ครับ มะขามน่ารัก ส่วนคุณแม่นี่อย่างฮา
ขอบคุณครับ