“พี่หนุ่มคร้าบบบบบ พี่หนุ่มคร้าบบบบบ”
ครับผม วันนี้เป็นวันเซ็ตเวทีอยู่ครับ ใกล้เข้ามาทุกขณะแล้ว สำหรับกิจกรรมเด็ด ๆ ที่หม่อมแม่ผมเป็นคนเสนอให้
“เฮ้ยยย ไอ้มะขามๆๆๆๆ กรูอยู่นี่ๆๆๆๆ”
ผมได้ยินเสียงพี่หนุ่มแว่ว ๆ ครับ แต่ก็ยังไม่เห็นตัวอยู่ดี
“อยู่ไหนคร้าบบบบบบ ผมไม่เห็นพี่เลย” ผมยืนหมุนไปหมุนมาตรงเวที ยังงั้ย ยังงัยก็หาพี่หนุ่มไม่เจอ
“ข้างบนโว้ยยยย ข้างบน”
ผมหันไปตามเสียงตะโกน ก็เห็นพี่หนุ่มกับพี่โมบาย ปีนอยู่บนยอดสูงสุดของเวที ทั้งสองกำลังช่วยกันตกแต่งเวทีกันอยู่ โดยเวทีนี้จะเป็นเวทีกลางและเป็นเวทีที่ใหญ่ที่สุด เพราะเป็นเวทีของชมรมเรา รายล้อมด้วยซุ้มกิจกรรมของห้องต่าง ๆ
โดยจุดเด่นของเวทีนี้จะเป็นสีชมพูทั้งหมด ด้านหลังจะประกอบด้วยโฟมขนาดใหญ่ ตัดเป็นรูปหัวใจสองดวงซ้อนกัน งานนี้พอเวทีเป็นรูปเป็นร่าง ได้สร้างความสนอกสนใจให้แก่เหล่านักเรียนเป็นการใหญ่ เพราะกิจกรรมแต่ละกิจกรรมที่ชมรมนี้ทำ รับรองไม่ธรรมดา
“พี่หนุ่มครับ ใกล้เสร็จยังครับพี่” ผมตะโกนถามไป เพราะว่าจะมีงานให้พี่หนุ่มเตรียมอีก
“อ้อ ใกล้เสร็จแล้วครับ”
“อ้อ พี่โมบาย เสร็จแล้วลงมาช่วยผมหน่อยนะ”
“ได้ครับ ได้ครับ”
อันที่จริง งานเวทีนี้ต้องเป็นหน้าที่ของพี่หนุ่มครับ แต่ที่พี่โมบายปีนตามขึ้นไปนั้น เพราะว่าเจ้าตัวกำลังหนียัยสายป่านอยู่ ส่วนพี่มาริโอ้นั้นก็มาพันแข้งพันขาจนผมรำคาญ ตะคอกกลับไปก็หลายครั้ง เฮ้ยยย คนมันหน้าตาดี ช่วยไม่ได้นิเน้อะ
ส่วนยัยสายป่านนะหรอ ตั้งแต่โดนพี่หญิงด่าเปิงไปก็ไม่แหยมเข้ามาช่วยงานอีกเลย เพื่อน ๆ คงจะงงใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมจะเล่าย้อนให้ฟังถึงวีรกรรมพี่หญิง ที่ทำให้ผมซึ้งใจเป็นที่สุด
+
+
+
++
+
เรื่องมีอยู่ว่า...
เมื่อวานนี้ในขณะที่ผมเดินตามหาพี่หญิงอยู่เพื่อที่จะปฏิเสธการเป็นพิธีกรงานในครั้งนี้ ผมก็แอบไปได้ยินเสียงของยัยสายป่านพูดกับพี่หญิงอยู่ ผมเลยกระโจนเข้าหลังต้นไม้ แอบฟังทั้งคู่คุยกัน
“พี่หญิงค่ะ ป่านมีอะไรจะถามพี่หญิงค่ะ”
“อะไรหรอ”
“หนูว่า ในเมื่อมะขามเขาไม่อยากเป็นพิธีกร ก็อย่าไปบังคับเขาเลยค่ะ”
“และถ้าเขาไม่เป็นแล้วใครจะเป็น” พี่หญิงหยุดนิ่งบนนั่งร้านสูง ๆ ที่ใช้เป็นที่ยืนในการประดับตกแต่งฉากอยู่
“ก็แหม สายป่านก็พร้อม และคิดว่ามีความสามารถพอที่จะเป็นพิธีกรคู่กับพี่โมบายได้ค่ะ”
“หึ เธอนะหรอ” พี่หญิงสแยะยิ้มนิดนึง ทำให้ยัยสายป่านหน้าแดงด้วยความโกรธ
“ฉันว่าไม่มีใครเหมาะมากไปกว่ามะขามหรอกนะ เขาเป็นคนคิดกิจกรรมนี้ เขาก็ต้องรู้เรื่องดีมากที่สุด จริงไหม” กรูไม่อยากจะบอกว่ากรูไม่ได้เป็นคนคิด แต่ดูท่าทางมั่นใจของพี่หญิงแล้ว คงต้องปล่อยให้พี่หญิงคิดไปยังงั้น ไม่งั้นงานนี้อาจจะได้หม่อมแม่ผมมาเป็นพิธีกร
พอพี่หญิงตอกหน้ายังสายป่านเสร็จ ก็หันไปทำงานของตัวเองต่อไปแต่ยังสายป่านยังไม่หยุด หลังจากนิ่งไปอยู่นาน สายป่านก็เอ่ยปากขึ้น
“ถ้างานนี้หนูไม่ได้เป็นพิธีกร หนูก็จะลาออกจากชมรม และหนูก็มั่นใจด้วยว่าพี่โมบายก็จะต้องลาออกจากชมรมเหมือนกัน”
เมื่อผมได้ยินเสียงนังสายป่านพูด ผมโกรธมาก ๆ ๆ แต่คงจะน้อยไปกว่าพี่หญิง เพราะผมสังเกตเห็นพี่หญิงตัวสั่นด้วยความโกรธ จนนั่งร้านสั่นไหวไปหมด ก่อนที่จะวางดอกไม้ลงและหันมาประจันหน้าที่เน่า ๆ เสีย ๆ ของยัยสานป่าน
“นี่เธอท้าฉันหรอ...เธอรู้ไหมว่าชมรมนี้เกิดขึ้นมาได้ยังไง ฉันเอง ฉันนี่ เป็นคนก่อตั้งมันมากับมือ และคนที่จะเข้าชมรมนี้ได้ อันที่จริงแล้ว จะต้องเป็นคนที่มีความสามารถ และมีบุคลิกที่แตกต่าง และที่สำคัญ ฉันก่อตั้งขึ้นมาเพื่อเป็นที่รวบรวมของความรัก เธอรู้ไหมว่าพวกเราสนิทกันแค่ไหน ทำอะไรเสี่ยง ๆ มาตั้งกี่ครั้ง แต่เราก็ฟันฝ่าจนผ่านมาได้ทุกครั้ง เธอรู้ไหมว่าความหมายของชมรมนี้คืออะไร หึ เธอคงไม่รู้สินะ ว่าชมรมนี้นะมันหมายถึงเพื่อน หมายถึงพี่ หมายถึงน้อง ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่มี ไม่เคยมี แล้วเธอยังมีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องนู้น นั่น นี่จากฉัน ถ้าเธอรับไม่ได้ เธอก็ลาออกไปคนเดียวสิ ทำไมต้องดึงเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้อง”
เมื่อพูดจบ พี่หญิงก็โกรธจนตัวสั่น ไมแพ้ยัยสานป่านที่โกรธเหมือนกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินกระทืบเท้าออกไป เมื่อสายป่านเดินออกไปแล้ว พี่หญิงก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะหันกลับไปทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่หญิง” ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหา พอพี่หญิงได้ยินเสียงผม ก็หันกลับมามอง แต่คงพลาด หรือผิดจังหวะ ทำให้พี่หญิงพลัดตกลงมาจากนั่งร้าน
“เฮ้ย พี่หญิง เป็นอะไรเปล่า พี่หญิง อย่าเพิ่งขยับนะ”
พอตั้งสติได้ผมรีบวิ่งเข้าไปดูพี่หญิงพร้อมตะโกนให้คนช่วย ลำพังตัวเองแล้วทำอะไรไม่ถูก แต่สิ่งนึ่งที่คิดได้ว่าอย่าเพิ่งขยับตัวคนเจ็บ เพราะอาจทำให้กระดูกเคลื่อนและจะพิการได้....หรือเปล่าก็ไม่รู้
“พี่หญิง ผมขอโทษ ผมไม่น่าเรียกพี่ให้ตกใจเลย ทำใจดี ๆ ไว้นะ ทำใจดี ๆ ไว้นะพี่”
“ไม่เป็นไร มะขาม ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้ไง เดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมไปตามคนมาช่วยก่อน
“ไม่มะขาม ไม่ แต่ก่อนที่พี่จะเป็นอะไรไป พี่อยากให้เธอรับปากอย่างนึ่ง”
“ได้ครับพี่ ได้ๆๆ กี่อย่างก็ได้” ผมละล่ำละลักตอบพี่หญิงกลับไป จะช่วยประคอง หรือพยุงก็ไม่กล้า
“เธอต้องดูแลชมรมนี้ให้ดีนะ สัญญาว่าจะไม่ทิ้งชมรมนี้ รวมถึงต้องสัญญาด้วยว่าจะเป็นพิธีกรงานนี้ งานที่เธอคิดขึ้นมา เพื่อกู้ชื่อชมรมของเราให้กลับมา”
“.........................................” ผมนิ่งไปพักนึ่ง ก็แหม ตอนแรกก็กะว่าจะมาปฏิเสธเรื่องที่จะเป็นพิธีกร
“นะๆๆ พี่ไม่ไหวแล้ว รับปากพี่เร็วว่าจะเป็นพิธีกร” ตอนนี้หน้าพี่หญิงดูเจ็บปวดเกินจะทนไหว
“ได้ครับพี่ ผมจะไม่ทิ้งชมรม ผมจะเป็นพิธีกร ผมสัญญา”
“จริง ๆ นะ” พี่หญิงย้ำผม
“ครับ ผมสัญญา”
“เอาหละ แล้วจะมานั่งทำไมหละ ทำไมไปเตรียมคริปพิธีกรหละ”
จู่ ๆ พี่หญิงก็ลุกขึ้นยืน พร้อมกับปัดกระโปรงที่เปื้อนออกไป ก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนนั่งร้าน ไปตกแต่งฉากต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเอาผมเหวอไปพักใหญ่
“เดี๋ยว พี่หญิง นี่พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอ”
“หึ ใคร ใครเป็นอะไร” พี่หญิงทำหน้าตายใส่ผม
“เอ้า แล้วที่นอนครวญคราญเมื่อกี้หละ”
“หึ ไม่ได้เป็นอะไรนิ พี่ก็สบายดี แค่นี้ไม่ระคายผิวพี่หรอก”
“เอ้า แล้วเมื่อกี้” อีพี่หญิงทำให้ผมงงไปหมด ส่วนยัยพี่หญิงหันมายักคิ้วให้ผมทีนึงก่อนที่จะหันกลับไปทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นี่ๆๆๆ พี่แกล้งหรอ”
“เธอรับปากพี่ไปแล้วนะ อย่าลืมซะหละ” อีพี่หญิงพูดโดยไม่หันมามองผม
โอ้ยยยยยยยยย นี่กรูโดนพี่หญิงหลอกอีกจนได้ ตงิด ๆ อยู่แล้วเชียวว่าทำไมรีบให้รับปาก กรูนะกรู โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เอาวะ รับปากไปแล้ว เป็นไงเป็นกันวะ ดีซะอีก จะได้ทำอะไร ๆ ได้สะดวกหน่อย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
