นุ้งเดียร์มึน... @-@
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ขาที่กำลังก้าวไปยังคณะของตัวเองชะงักกึกเมื่อรับรู้ถึงสายตาของใครต่อใครที่จ้องมองมาที่เขาเป็นตาเดียว ลองเอามือลูบหน้าลูบผมเนียนๆ ไปก็ไม่มีอะไรติดหน้าติดผมหรือมีอะไรประหลาดๆ แอบก้มมองสำรวจตัวเองก็ไม่ได้ใส่เสื้อหรือกางเกงกลับด้าน ซิปก็รูดแล้วด้วย แล้วคนมองอะไรกัน
เดียร์พยายามทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเดินต่อ แต่สายตาเหล่านั้นก็ไม่ได้ละไปไหน กลับกันเสียอีก... สายตาที่พุ่งตรงมาที่เขานั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเดินเข้าใกล้คณะสถา’ปัตย์
พอเลี้ยวเข้ามาได้มีเสาบังเจ้าตัวก็รีบโกยอ้าววิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าไปยืนรอลิฟต์คงไม่วายโดนมองอีกแน่นอน โชคดีที่วันนี้เรียนชั้นสามพอจะวิ่งขึ้นมาได้แม้จะต้องมายืนเอามือยันเขาเพราะหอบจากการวิ่งขึ้นบันไดมาก็เถอะ
พักหายใจจนดีขึ้นเจ้าตัวก็เดินไปยังห้องเรียน ชะโงกมองผ่านกระจกตรงประตูเพื่อหาว่าเพื่อนทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงไหนเมื่อเจอเป้าหมายก็เปิดประตูแล้วตรงไปนั่งข้างๆ ทันที เพื่อนที่มาถึงแล้วและนั่งรอเวลาอยู่ในห้องหันมามองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ถ้าเป็นเวลาปกติพอหันมามองเสร็จก็จะต้องหันกลับกันไปเลย แต่วันนี้มาแปลกเพราะเอาแต่มองตามเขาจนเดินมานั่งลงข้างๆ ทัชกับหินผา
“อะไรของมึง!” เดียร์ถามเมื่อทัชเอาแต่มองหน้าเขา
“หึ เปล๊า” ปฏิเสธเสียงสูงแบบที่ใครได้ยินก็รู้ว่าแม่งแกล้งชัวร์
เดียร์ขมวดคิ้วใส่ “เปล่าอะไร มึงมองหน้ากูอยู่ชัดๆ ยังจะมาบอกเปล่าอีก แล้ววันนี้คือวันอะไรวะ กูมีอะไรผิดปกติเหรอมึงคนถึงได้มองกูจัง มองตั้งแต่กูเดินเข้ามาในเขตคณะแล้ว เล่นเอากูหมดความมั่นใจเลย นี่กูใส่กางเกงตูดขาดมาป่าววะคนถึงได้มองเนี่ย”
ทัชกับหินผาหลุดหัวเราะกับความคิดของเพื่อนตัวเล็กคนนี้ เดียร์โวยวายออกมาเมื่อโดนเพื่อนรักอย่างทัชตบหัวเข้าให้
“มึงนี่มันโง่แท้... ไม่รู้หรือไงว่าเขามองมึงเพราะอะไรกัน” ทัชส่ายหน้า
“กูหล่อ กูรู้ตัว” ตอบกลับมาทันทีแบบไม่ต้องคิดให้ทัชตั้งท่าจะตบหัวเพื่อนอีกครั้ง แต่คราวนี้เดียร์รู้ทันเลยยกมือกันเอาไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่มือหนาๆ ใหญ่ๆ ของทัชจะมาประทับอยู่ที่หัวของเขาอีกรอบ “อ่ะๆ ไหนมึงว่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนอื่นๆ ถึงได้มองกูเหมือนกับมองตัวประหลาดแบบนี้”
“สรุปคือไม่รู้จริงๆ หรือมึงแค่แกล้งวะ” ทัชหรี่ตามองเพื่อนของตัวเองอย่างไม่แน่ใจว่าพูดจริงหรือพูดเล่น
“กูพูดจริงๆ แล้วกูต้องรู้อะไรด้วยหรือยังไงวะ” เดียร์ขมวดคิ้วใส่ ไอ้ทัชเริ่มพูดจาเพี้ยนๆ ไปทุกที
“เมื่อวานมึงทำอะไรเอาไว้” ทัชถาม
แต่คนโดนถามนี่สิทำหน้างงไปหมดแล้ว “ทำอะไรของมึงคืออะไรวะ”
“มึงอัพรูปอะไรเมื่อคืนนี้น่ะ”
“อ๋อ... แพนเค้กคุณหมีน้อยไงมึง โคตรอร่อยเลย” พูดไปก็ทำหน้าฟินไป นึกอยากจะกินอีกสักรอบเพราะรสชาติมันเหมือนกับที่เคยกินตอนเด็กๆ เลย ร้านของคุณลุงคนนั้นที่มีพี่ชายใจดีมาช่วยเขาเอาไว้
“มึงไปเอามาจากไหน ขนมนั่นน่ะ” คราวนี้เป็นหินผาที่นั่งเงียบอยู่นานถามบ้าง
เดียร์หันมองมองก่อนจะตอบ “ไม่รู้อ่ะ ฮาร์ทบอกแค่ว่ามีคนฝากมาให้แค่นั้นแต่ไม่ยอมบอกว่าใคร นี่ก็ไม่ได้ถามเพราะกำลังอยากกิน”
ทัชกับหินผาเผลอถอนหายใจออกมาพร้อมกับเมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อน เดียร์ได้แต่ทำหน้างงกลับมา “ทำไมอ่ะ มันมีอะไรเกี่ยวกับขนมหรือยังไงกัน”
“เปล่า ถ้าไม่รู้ก็ไม่รู้ ไม่มีอะไรหรอก” หินผาตอบ
“อ้าว! ตกลงคืออะไรยังไง นี่งงนะ งง”
“เดี๋ยวสักวันมึงก็จะเข้าใจเองแหละนะเพื่อนเตี้ย” ทัชยกมือขึ้นตบปุๆ ที่หัวของเดียร์ก่อนจะขยี้ด้วยความหมั่นไส้กับท่าทางนั้นจนเดียร์ต้องร้องโวยวายออกมา เตรียมจะเอาคืนให้หนำใจ
แต่ยังไม่ทันจะได้เริ่มการเอาคืนอาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้องเสียก่อนทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดตบตีกันชั่วคราวแล้วหันกลับมาตั้งใจเรียนแทน
เดียร์คิดว่าอาการแปลกๆ ของคนอื่นคงหายไปเองอาจจะเพราะยังเช้าอยู่ทุกคนเลยเบลอหันมามองเขา แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ ยิ่งเมื่อก้าวขาเข้ามาในโรงอาหารสายตาหลายคู่ก็มองมาที่เขาทันที จนต้องหลบอยู่หลังหินผาแล้วเดินตามเพื่อนทั้งสองคนไปหาที่นั่ง
“มึง... กูว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติว่ะ...” เดียร์พูดเสียงเบาเพราะกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน
“อะไรของมึง” ทัชถาม
“กูมีอะไรแปลกประหลาดไหม ทีเขางอกจากหัวเหรอ หรือหูกูยาวเป็นเอลฟ์ สิวหัวช้างอยู่บนหน้ากูเหรอ หรือว่า...”
“เดี๋ยวมึง!” ทัชเบรกเพื่อนที่พูดอะไรไม่รู้เรื่อง “มึงเป็นเชี่ยไรเนี่ย พูดจากเลอะเทอะว่ะ”
“กูไม่ได้เลอะเทอะกูพูดจริงๆ พวกมึงดูดิ คนแม่งมองกูกันใหญ่เลยกูถึงได้ถามมึงนี่ไงว่ากูมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
สิ้นคำถามของเดียร์ทัชก็ได้แต่กรอกตาไปมองส่วนหินผาก็หลุดขำ
“ถามจริง ตั้งแต่ที่ลงรูปไปเมื่อคืนได้เข้าเฟซเข้าอะบ้างหรือเปล่า” หินผาถาม
“เปล่าอ่ะ ยังไม่ได้เข้าไปดูอะไรเลยลงรูปเสร็จก็กิน กินเสร็จก็นอนเลย นาฬิกาก็ยังลืมตั้งปลุกถึงไม่ได้มาพร้อมไอ้ทัชนี่ไง” เดียร์ส่ายหน้าไปมา
“อย่างนั้นจะงงก็ไม่แปลกอะไรหรอก ไปๆ ไปซื้อข้าวกินเถอะเดี๋ยวมีเรียนตอนบ่ายอีก จะฝากซื้อหรือจะไปซื้อเอง”
เดียร์รีบเปิดประเป๋าหยิบเงินส่งให้หินผาทันทีก่อนจะยิ้มแป้น “อยากกินข้าวมันไก่ พิเศษไก่ด้วยนะเมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย หิว...” ทำตาปริบๆ ทอดเสียงท้ายประโยคเหมือนจะอ้อน
หินผาได้แต่หัวเราะกับท่าทางของเพื่อนตัวเล็ก ยกมือขยี้ผมอีกฝ่ายไปทีอย่างมันเขี้ยว ให้ความรู้สึกเหมือนมีน้องดีเหมือนกัน
“มึงก็ยอมมันตลอด ใจอ่อนให้มันตลอดมันเลยได้ใจอ้อนแต่มึงไง” ทัชส่ายหัวระหว่างเดินไปซื้อข้าวกับหินผา
“ให้ความรู้สึกเหมือนมีน้องดี กูมีแต่พี่ไงเลยไม่รู้ว่ามีน้องจะเป็นยังไง”
“มีน้องอย่างมัน... ปวดหัวชิบหาย มึงลองไปถามไอ้ฮาร์ทดูเลยก็ได้ งุ้งงิ้งง้องแง้งอยู่นั่นแหละ” ทัชพูดเหมือนจะหมั่นไส้แต่บนหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มจางๆ
เดียร์ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นน้องเล็ก บางครั้งก็ช่างอ้อนบางทีก็งอแง บทจะกวนก็กวนจนปวดหัว แม้จะทำตัวให้นึกหมั่นไส้แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าก็เอ็นดูอยู่เหมือนกัน
คนที่คนพูดถึงแล้วก็โดนใครต่อใครมองคว้ากระเป๋าตัวเองมาวางบนโต๊ะก่อนจะฟุบหน้าลงไป หยิบโทรศัพท์จะเข้าขึ้นมาเล่นเพื่อจะได้รู้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ทำไมอยู่คนเดียว” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับแรงขยี้ที่ผมให้เดียร์ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
พอเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มออกมา “สวัสดีครับ รอไอ้ทัชกับหินไปซื้อข้าวอยู่ ผมเลยมานั่งเฝ้าโต๊ะ แล้วพี่ทำไมอยู่คนเดียวอ่ะ พวกพี่ไข่ไปไหนกันหมด”
“พวกนั้นขึ้นไปก่อนแล้ว พี่มาซื้อน้ำ” ชูแก้วน้ำในมือให้ดู แล้วก็เห็นตาเป็นประกายของคนที่นั่งอยู่จนต้องยิ้มขำ “เอาไหม...”
“หา... อะไรครับ” เดียร์ทำหน้างง
กันต์วางแก้วชาเขียวปั่นยี่ห้อดังตรงหน้าอีกคน “พี่ให้ เขาทำมาให้ผิด”
“อ้าว... แล้วของพี่อ่ะ” ปากถามแต่มือนี่เอื้อมไปคว้าแก้วมาแล้ว
“พี่สั่งใหม่ไปแล้วล่ะ จะเอาไหมถ้าไม่เอา...” กันต์ถามเอื้อมมือไปหยิบแก้วแต่ไม่ทันคนตัวเล็กเพราะอีกฝ่ายยกมือดูดเรียบร้อยพร้อมยิ้มแผล่
“ขอบคุณครับ”
กันต์หัวเราะกับท่าทางนั้น นึกมันเขี้ยวน้องตัวเล็กเสียเหลือเกินจนต้องยื่นมือไปยีผมนุ่มๆ เล่นจนฟูไปหมด คนน้องก็แสนดีไม่ฮือไม่อือ ไม่ว่าสักคำเพราะเอาแต่ดูดชาเขียวปั่นแก้วใหญ่อยู่
“อย่างนั้นพี่ไปก่อน เดี๋ยวขึ้นเรียนไม่ทัน”
“ครับผม สู้ๆ นะครับ แล้วก็... ขอบคุณสำหรับนี่ครับ” เดียร์ส่งยิ้มกว้างให้ ชูแก้วชาเขียวปั่นที่ดูดไปแล้วให้อีกฝ่ายดู
มองตามรุ่นพี่อดีตพี่วินัยแสนโหดไปจนอีกฝ่ายเดินออกจากโรงอาหารก่อนจะหันมาก้มหน้าก้มตาดูดน้ำในมือต่อ ก่อนหน้านี้ไม่ได้สนใจใครเพราะมัวแต่คุยกับกันต์ แต่ตอนนี้เดียร์รู้สึกถึงสายตามากมายที่พุ่งตรงมาที่เขาจนต้องจับแก้มน้ำแน่นขึ้นแล้วดูดน้ำไม่หยุด
“ไปซื้อไม่มีแบ่งกูนะมึง” ทัชว่าหลังจากเดินกลับมาที่โต๊ะแล้ว ดีดหน้าผากเดียร์ไปหนึ่งทีเพราะหมั่นไส้ล้วนๆ
“กูไม่ได้ไปซื้อ” เดียร์ตอบพลางรับจานข้าวมันไก่มาจากหินผาที่ทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามเขากับทัช
“แล้วมาจากไหนถ้ามึงไม่ได้ไปซื้อ”
“พี่กันต์ให้มา”
ทั้งทัชแล้วก็หินผามองหน้าคนพูดทันที “หมายความว่ายังไง”
“ก็พี่กันต์ให้มาไง พี่แกบอกว่าพนักงานเขาทำมาให้ผิด แล้วพี่เขาก็ไม่กินก็เลยเอามาให้นี่แหละ” เดียร์ตอบ ไม่เข้าใจว่าเพื่อนทั้งสองคนจะแปลกใจแล้วทำหน้าประหลาดๆ แบบนั้นไปทำไม
“หือ... พนักงานทำน้ำให้ผิด พี่เขาก็เลยเอามาให้ แล้วน้ำของพี่เขาล่ะ” หินผาถาม
“เห็นพี่เขาบอกว่าสั่งใหม่ไปแล้ว อ่ะๆ มึงไม่ต้องมองกูแบบนั้นไอ้ทัช ยังไงกูก็ไม่แบ่งชาเขียวปั่นแสนอร่อยนี้ให้มึงแน่นอน เอ่อ! ลืมถ่ายรูปเลยว่ะ” เดียร์ชี้หน้าเพื่อนพร้อมกับส่ายนิ้วไปมา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปชาเขียวปั่นแก้วใหญ่ที่พร่องลงไปเกือบครึ่งแก้วแล้ว
จัดการอัพลงโซเชียลอย่างทุกทีที่ทำ แล้วก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าโดยไม่ได้ดูอะไรเพิ่มเติมก่อนจะลงมือจัดการข้าวมันไก่ตรงหน้า
“อะไรของพวกมึงกันอีก ไม่กินข้าวเหรอ” เดียร์ถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองคนยังไม่ลงมือกินข้าวกันสักที
ทัชถอนหายใจเฮือกใหญ่ “มึงนี่น่ะ... กูจะเรียกว่ามึงซื่อ หรือมึงบื้อดีห๊ะ”
“อ้าวไอ้เชี่ย... มาด่ากูเรื่องอะไรของมึงเนี่ย” พอโดนว่ามาก็ว่ากลับทันที
สองเพื่อนซี้เริ่มการต่อล้อต่อเถียงกันต่ออย่างที่ทำเป็นประจำแม้จะตักข้าวเข้าปากอยู่เรื่อยๆ ก็ตาม แต่ก็ไม่ว่าเถียงกันเรื่องนู้นเรื่องนี้ตลอดมื้อกลางวัน
“มึงชอบขนาดนั้นเลย” ทัชถามหลังจากที่นั่งมองเพื่อนรักดูดชาเขียวเข้าไป
“ชอบดิ อร่อยชะมัดโคตรนุ่ม ปั่นโคตรจะละเอียดเลย ถ้ามึงอยากกินก็ไปซื้อเองกูไม่ให้หรอก” พูดไปก็กอดแก้วชาเขียวไปเป็นการยืนยันว่าให้ตายก็ไม่มีทางแบ่งชาเขียวปั่นแก้วนี้ให้แน่นอน
“กูไม่แย่งมึงแดกหรอกไม่ต้องห่วง” ทัชว่าเสียงสะบัดเรียกเสียงหัวเราะจากเดียร์แล้วก็หินผาได้เป็นอย่างดี ที่ได้เห็นอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงของทัชหลังจากที่โดนเดียร์กวนประสาทหลายๆ รอบเข้า
“จะว่าไป... พี่กันต์ก็แปลกดีเนอะ” หินผาพูดเรียกสายตาของเดียร์ให้หันมามอง ก่อนที่เจ้าตัวจะอธิบายเพิ่มเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่เข้าใจของเดียร์ “ก็นี่ไง... เท่ากับว่าพี่กันต์ต้องจ่ายค่าน้ำสองแก้วถูกไหม”
“ทำไมอ่ะ...”
“อ๋อ...”
เสียงแรกเป็นของเดียร์ ส่วนเสียงที่สองเป็นของทัช เจ้าตัวตบโต๊ะเหมือนกับเห็นด้วยในสิ่งที่หินผาพูด “จริง!”
“ยังไงว่ะ กูงง คือพวกมึงคุยอะไรกันครับ”
“เดียร์...” หินผาเรียกเพื่อนใหม่ก่อนจะยิ้มบางให้
“หน้าตาก็ดูไม่น่าจะตามคนอื่นไม่ทันเลยเนอะ”“ห๊ะ!!”
“กูแปลสั้นๆ ง่ายๆ ให้ฟังนะ” ทัชยกมือวางบนไหล่ของเดียร์ ขยายความของประโยคที่หินผาพูดก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ สะใจ “หน้าตามึงไม่น่าโง่เลยไง”
“อ้าวไอ้นี่...” หันมาชี้หน้าเพื่อนใหม่อย่างคาดโทษ
“กูแค่พูดเรื่องจริง” หินผาไหวไหล่ สีหน้ายังขบขันไม่หายกับสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อครู่นี้ “ลองคิดตามดูสิ ร้านนี้ก็แบรนด์ดังระดับประเทศ ระดับโลก ถ้าพนักงานทำเครื่องดื่มให้ลูกค้าผิด ลูกค้าแจ้งบอกเขาก็รีบทำใหม่ให้แล้ว... จริงไหม”
“ใช่ แค่เดินไปบอกพนักงานว่าเครื่องดื่มผิดไม่ใช่แบบที่สั่งพนักงานเขาก็เปลี่ยนให้แล้ว แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นนะ แก้วที่ผิดก็จะอยู่กับพนักงาน ไม่ได้อยู่กับลูกค้า” ทัชพูดต่อ
“เพราะฉะนั้นก็คงเป็นไปไม่ได้ที่ว่าพนักงานจะทำเครื่องดื่มให้ผิด ก็เลยเอาน้ำมาให้โดยที่ตัวเองไปสั่งน้ำใหม่อีกหนึ่งแก้ว แบบนั้นก็เท่ากับว่าต้องจ่ายค่าน้ำสองแก้วน่ะสิ จริงไหม”
“ถูกต้อง!”
เดียร์นิ่งไปเพราะกำลังประมวลผลแล้วก็คิดตามในสิ่งที่เพื่อนทั้งสองคนพูด ดวงตากรอกไปมาซ้ายขวายามใช้ความคิด ปากก็กดหลอดดูดชาเขียวเอาไว้ไม่ปล่อย
“คือจะบอกว่า... พี่กันต์สั่งน้ำสองแก้วเลย...”
“สรุปง่ายๆ เลยนะมึง แบบไม่ต้องอ้อมโลกอ้อมจักรวาลแบบที่มึงกำลังจะพูดนะ” ทัชพูดเมื่อเพื่อนรักยังคงอ้ำอึ้งไม่พูดออกมาทั้งๆ ที่ก็น่าจะเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร “พี่กันต์ตั้งใจซื้อชาเขียวแก้วนี้ให้มึง ไม่ใช่พนักงานทำให้ผิด เข้าใจไหม เก็ตยังมึง”
“อ่า... แล้วพี่เขาทำแบบนั้นทำไมวะ... โอ๊ย! ไอ้เชี่ยทัช” เดียร์ถามก่อนจะร้องโวยวายออกมาเมื่อเพื่อนทัชยื่นแขนมาล็อคคอเขาเอาไว้พร้อมใช้มืออีกข้างขยี้ผม บีบแก้ม ดึงแก้มจนเจ็บไปหมดมันถึงได้ยอมปล่อย “เชี่ยไรมึงเนี่ย”
บ่นไปก็นวดแก้มตัวเองไปเพราะเมื่อกี้โดนดึงเสียหลายรอบ แก้มแทบจะยืดติดมือมันไปแล้ว
“กูหมั่นไส้ คำเดียวสั้นๆ ได้ใจความเลยมึง! กูเคยคิดนะว่ามึงมันซื่อพวกเรื่องอะไรแบบนี้ เก่งแต่พวกเรื่องเรียน แต่กูก็ไม่คิดว่ามึงมันไม่ใช่แค่ซื่อ แต่มึงทั้งบื้อ ทั้งโง่เลย”
“อ๊าว! มาด่ากูโง่อีกมึงนี่”
หินผาหัวเราะก่อนจะยกมือห้ามทั้งสองคนที่ตั้งท่าจะเถียงกันอีกรอบ ทัชได้แต่ฟึดฟัดยกมือกอดอก ส่วนเดียร์ก็มีท่าทางไม่ต่างกันแต่ออกแนวยังไม่เข้าใจอะไรมากกว่า
“เอาอย่างนี้... เย็นนี้กลับไปมึงลองไปเข้าเฟซดูนะ แล้วก็นึกเรื่องที่พวกกูเคยพูดถึงเรื่องพี่กันต์กับมึงด้วย ตอนที่ทำงานกลุ่มด้วยกันน่ะที่พวกกูพูดไป” หินผาเป็นฝ่ายพูดแทนเพราะถ้าขืนปล่อยให้สองคนนั้นคุยกันต่อคงได้เถียงกันรอบสามแน่นอน
“แล้วทีนี้นะ... พอมึงเข้าเฟสแล้วก็นึกเรื่องนั้นแล้วนะ มึงก็จะเข้าใจทุกอย่างเองแหละ ทั้งเรื่องที่มีคนมองมึงตลอดตั้งแต่มึงเช้ามาในมหา’ลัย จนถึงตอนนี้ แล้วก็เรื่องที่พี่กันต์ซื้อน้ำให้มึง มึงลองนึกแล้วก็คิดตาม มึงก็จะเข้าใจเอง โอเคไหม”
“บอกมาเลยไม่ได้หรือไงอ่ะ ทำไมต้องให้คิดด้วยอ่ะ” เดียร์เริ่มงอแงเพราะยังไม่ได้คำตอบเสียที “ไหนพวกมึงบอกว่ากูโง่ไง ก็พูดออกมาเลยสิ กูจะได้หายโง่”
หินผาส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก เรื่องนี้กูว่ามึงควรรู้แล้วก็เข้าใจเองมากกว่านะ ถ้ากูพูดไปก็เหมือนคนอื่นพูดมันก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีผลอะไรหรอก ถ้ามึงเข้าใจเองมึงก็จะได้คิดตามไปเองว่ามึงจะเอายังไงต่อ”
“โว๊ะ! พวกมึงนี่เอาใจยากแท้ พอกูไม่รู้ไม่เข้าใจก็ว่ากูจริง พอกูอยากจะรู้ก็ไม่อธิบายซะงั้นอ่ะ”
“เอาน่า...” หินผาตบไหล่เดียร์ “ถ้ามึงไม่เข้าใจจริงๆ เดี๋ยวก็มีคนทำให้มึงเข้าใจเอง กูว่า... ถ้ามึงยังซื่อ... ไม่รู้อะไรแบบนี้ คนคนนั้นก็คงไม่อยู่เฉยหรอก”
“ห๊ะ กูยิ่งงงเข้าไปใหญ่เลย” เดียร์ยกมือเกาหัวตัวเอง
“เดี๋ยวมึงก็เข้าใจเองนั่นแหละน่า แค่ทำตามที่ไอ้หินมันพูดแค่นั้นพอ ไปๆ ขึ้นเรียนได้แล้วเดี๋ยวก็สายกันพอดี” ทัชพูด
ทุกคนเลยลุกขึ้นหยิบจานไปเก็บ โดยที่เดียร์ก็คว้าแก้วชาเขียวปั่นที่ยังเหลืออยู่ถือติดมือมาด้วย ก็มันยังเหลืออยู่อีกเกือบครึ่งแก้ว... จะทิ้งก็เสียดาย เอาขึ้นไปกินบนห้องเรียนด้วยเลยแล้วกัน... อร่อยดี
************************************************
พี่กันต์สายเปย์ก็มาจ้าาาา พี่กันต์เค้าก็ชอบชาเขียวปั่นซื้อ เอ้ย! เอาแก้วที่พนักงานทำผิดมาให้เค้าก็ได้นะ แหม... จะเปย์เขาทั้งทีก็ยังทำฟอร์มเนอะ ส่วนน้องนี่ก็นะ... ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่~~~ มาเป็นเพลงเลยทีเดียว ฮาาาาา... ยังไงก็มาเอาใจช่วยแล้วก็ลุ้นกันนะคะว่าน้องจะรู้ตัวหรือยังว่าโดนจีบ จะรู้เองหรือพี่บอกเอง?
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะเดี๋ยวๆ ... คือมีคอมเม้นต์จากน้องฟางด้วยอ่ะ ^^
คิดไม่ออกจะเอาชื่อเฟซอะไรดี... ก็ใช้ของตัวเองเลยแล้วกันง่ายดีค่า 555555
รอบหน้าเอาชื่อเฟซพี่เนอะ อิอิ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 329737 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก