Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
การสอบกลางภาคใกล้เข้ามาทุกที สำหรับเด็กปีหนึ่งงานที่จะต้องส่งก่อนสอบก็มีเข้ามาเรื่อยๆ จนต้องเร่งทำงานกันหัวหมุนไปหมด แต่ยังดีที่งานส่วนใหญ่ยังเป็นงานกลุ่มที่ช่วยกันทำได้จึงรู้สึกว่างานที่ประดังเข้ามานั้นพอจะทำได้ทันแม้จะต้องอดหลับอดนอนไปบ้างก็ตาม
และในวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้ทั้งทัชและหินผาต่างก็พากันมาสุมหัวอยู่ห้องของเดียร์เพื่อช่วยกันตัดโมเดลบ้านหลังน้อยๆ หนึ่งหลัง แล้วก็ทำรายงานวิชาภาษาไทยอีกหนึ่งฉบับ ยังดีที่โมเดลนั้นทำคืบหน้าไปมากแล้ว คืนนี้ก็คงเสร็จ เสาร์อาทิตย์นี้ก็ลุยรายงานวิชาภาษาไทยกันไปยาวๆ
“มึง... กูชักจะหิว” เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นบอกเพื่อนอีกสองคน ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่ตรงโต๊ะวางโทรทัศน์
เกือบจะสามทุ่มแล้ว ร้านอาหารใต้คอนโดคงปิดไปแล้วเรียบร้อยถ้าอยากหาอะไรหนักๆ ใส่ท้องคงต้องเดินไปตลาดข้างๆ คอนโด หรือถ้าไม่อย่างนั้นก็ร้านสะดวกซื้อใต้คอนโดนี่แหละ
“มึงจะกินอะไร” ทัชหันมาถาม จะว่าไปก็เริ่มหิวเหมือนกัน เพราะมื้อเย็นพวกเขากินกันไปตอนห้าโมงเย็น ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว ใช้ทั้งความคิดและพลังงานตอนนี้ท้องมันเลยร้องเรียกหาอะไรกิน
“จริงๆ กูอยากไปตลาดนะ แต่ถ้าไปชั่วโมงเดียวก็ไม่เสร็จ คงไม่พ้นมาม่าใต้คอนโดแน่มึง” เดียร์ตอบหันไปมองเพื่อนอีกคนที่ยังไม่ได้เสนออะไร “มึงจะกินอะไรไหม”
“ถ้าอยากกินก็ไปซื้อ ไปคนเดียวก็พอไปกันหมดเดี๋ยวได้พากันเถลไถล” หินผาเงยหน้าตอบเพื่อน ดันแว่นสายตาที่เจ้าตัวมักจะใส่เวลาทำงานขึ้น
“อย่างนั้นเดี๋ยวกูไปเอง เอาไรว่ามา” เดียร์อาสาทันทีเพราะอยากจะลงไปเลือกซื้อพวกขนมด้วย เจ้าตัวหันไปหยิบกระดาษกับปากกาแล้วส่งให้เพื่อนทั้งสองคนจดรายการมาว่าจะเอาอะไรบ้าง “โอเค เดี๋ยวกูมา”
ว่าแล้วก็ลุกไปหยิบกระเป๋าสตางค์ กุญแจห้อง โทรศัพท์มาถือแล้วคีบรองเท้าแตะเดินออกจากห้องไป เจ้าตัวหมุนคอหมุนไหล่เพื่อคลายความเมื่อยล้าจากการก้มหน้าก้มตาตัดโมเดลตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมา
ร้านสะดวกซื้อใต้คอนโดเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง และเวลาแบบนี้ก็ยังมีคนเดินเข้าเดินออกไม่หยุดคงไม่พ้นเหล่านักศึกษาที่นั่งทำงานกันแบบหามรุ่งหามค่ำแบบเขาแน่นอน ล้วงเอากระดาษในกระเป๋ามาดูแล้วหยิบของตามรายการของเพื่อนทั้งสองคน ไม่พ้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปคนละคัพสองคัพเอาไว้เป็นเสบียงตอนดึกๆ กว่านี้ด้วย
เดียร์เดินวนรอบร้าน หยิบขนมกรุบกรอบใส่ตะกร้าหลายถุง ก่อนจะเดินไปยังตู้แช่เครื่องดื่ม หยิบทั้งน้ำอัดลม เครื่องดื่มชูกำลัง น้ำผลไม้แล้วก็นมใส่ตะกร้าอีกหลายขวดแล้วจึงเดินไปจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์
หมดไปหลายร้อยสำหรับเสบียงในค่ำคืนนี้...
ได้ของครบก็เดินออกจากร้านเพื่อขึ้นไปบนห้อง สองมือหิ้วถุงพะรุงพะรังจนมีคนใจดีเอื้อมมือมากดลิฟต์ให้
“ขอบคุณครับ อ้าว... พี่กันต์” ส่งยิ้มให้ทันทีที่เห็นว่าเป็นคนรู้จัก
“ซื้ออะไรเยอะแยะ” ก้มมองมือสองข้างของน้องตัวเล็กที่หิ้วถุงเต็มไปหมด
เจ้าตัวชูมือให้ดูก่อนจะยิ้มแผล่ “เสบียงคืนนี้ครับ พวกผมมีตัดโมเดลกันเลยต้องตุนเสบียงเอาไว้หน่อย พี่เพิ่งกลับมาเหรอ”
อีกฝ่ายพยักหน้า “ไปทำงานที่ห้องไอ้ดิวมาเพิ่งเสร็จ มาช่วยถือ” พูดจบก็แย่งถุงมาจากมือของเดียร์จนเกือบหมด เหลือถุงเบาๆ ที่ใส่พวกขนมไว้ให้อีกฝ่ายถือแค่ถุงเดียว
“ไม่เป็นไรพี่ ผมไหวครับ” จะแย่คืนมาแต่อีกฝ่ายก็หลบได้เสียก่อนแถมยังเดินเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดพอดีจนต้องรีบก้าวตามเข้าไป ดูแน่ชัดแล้วว่าอีกฝ่ายคงไม่ปล่อยถุงกลับมาให้เขาถือแน่นอนเลยพูดขอบคุณไป”
“มีแต่ของไม่มีประโยชน์” พอก้มมองแล้วเห็นว่าน้องตัวเล็กซื้ออะไรมาบ้างก็อดพูดไม่ได้ “เดี๋ยวก็ขาดสารอาหารได้ตัวเล็กกว่าเดิม”
คนโดนว่าทำหน้าบึ้งใส่ “ก็ผมขี้เกียจไปตลาดนี่... แล้วตอนพี่อยู่โยงทำงานไม่ได้พึ่งพาของพวกนี้หรือยังไงกันครับ”
“ไม่... ถ้าหิวพี่ก็ไปผัดข้าวผัด ทำกับข้าวให้พวกนั้นกิน มาม่าต้มนี่น้อยครั้งมาก” กันต์ว่า
“อย่างนั้นพี่ทำข้าวมาให้ผมสิ จะได้ไม่ต้องกินของไม่มีประโยชน์พวกนี้ไง”
กันต์ก้มมองคนหน้าบึ้งแล้วยิ้มขำแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป ไม่นานลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้นของพวกเขา กันต์ก้าวออกไปก่อนโดยมีเดียร์เดินตามมา เขาหิ้วของมาส่งให้จนถึงหน้าห้องอีกฝ่ายก่อนจะส่งของให้แล้วจึงเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง
เดียร์มองตามอีกคนอย่างงงๆ บทจะไม่พูดก็ไม่พูดอะไรเลย อยู่ๆ ก็เดินกลับห้องไปเสียอย่างนั้น เลิกสนใจแล้วเปิดประตูห้องตัวเองเข้าไป เพื่อนอีกสองคนยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ เขาเลยอาสาจะจัดการกับเสบียงให้ หยิบพวกเครื่องดื่มแช่เอาไว้ในตู้ เดินไปตั้งน้ำร้อนเอาไว้สำหรับต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ขนมก็ใส่ถุงไว้เหมือนเดิมแล้วหิ้วไปวางเอาไว้ใกล้ๆ มือ จะได้หยิบมากินได้สะดวก
“ซื้อมาเยอะจังวะมึง” ทัชที่เห็นเพื่อนหิ้วถุงเข้ามาเยอะแยะก็ร้องทัก
“เผื่อดึกๆ กว่านี้หิว จะได้ไม่ต้องลงไปอีก กูซื้อพวกน้ำมาด้วยนะอยู่ในตู้เย็น หยิบเอาตามสบายนะมึง” เดียร์ตอบ “เดี๋ยวกูต้มมาม่าให้ รอแปบนึง”
“เออ” ทั้งสองคนตอบออกมาพร้อมกัน
แต่ยังไม่ทันจะได้เทน้ำร้อนใส่ถ้วยเสียงกริ่งประตูห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน เดียร์จึงผละจากครัวตรงไปที่ประตูเพราะเพื่อนอีกสองคนยังติดพันกับงานอยู่ “อ้าว... พี่...”
ทัชกับหินผาไม่เห็นว่าใครมา แล้วก็ไม่ได้ยินด้วยว่าคุยอะไรกันเพราะเสียงเพลงที่เปิดเอาไว้มันดังกลบ ได้ยินอีกทีก็ตอนที่เดียร์ปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามา ได้กลิ่นหอมๆ ลอยมาเตะจมูกจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“อะไรวะมึง หอมชิบหายเลย”
“หมูทอด กับข้าวผัด” เดียร์ตอบพลางชูถุงผ้าให้เพื่อนดู
“หือ... ใครเอามาให้วะ” ทัชถามอย่างงงๆ “มึงสั่งเหรอ”
เดียร์ส่ายหน้าไปมา “เปล่า พี่กันต์เอามาให้ เขาบอกว่าหมูนี่ทำไว้อยู่แล้ว ทำเอาไว้เยอะก็เลยอุ่นแบ่งมาให้ แล้วก็ทำข้าวผัดมาให้ด้วย เอามาให้กินกัน”
ทั้งทัชแล้วก็หินผาหันมามองหน้ากันก่อนทัชจะหันไปถามเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กอีกรอบอย่างไม่เข้าใจ “แล้วพี่เขาเอามาให้ทำไมวะ”
“ก็ตอนกูกำลังขึ้นมา กูเจอพี่กันต์ไงเขาเห็นกูซื้อของมาเยอะก็เลยถามว่าซื้อมาทำไร กูเลยบอกมากินคืนนี้เพราะทำงาน เขาก็เลยแบ่งมาให้เอาไว้เป็นเสบียงคืนนี้ มึงจะกินมาม่าหรือมึงจะกินหมูทอดกับข้าวผัด”
“สองอย่าง มึงแบ่งหมูกับข้าวผัดเอาไว้ดิ ไว้มื้อดึกอีกรอบ ต้มมาม่ามาด้วยเอามาแบ่งกันกิน” ทัชว่า หินผาเองก็พยักหน้าตามนั้น
“เคๆ เดี๋ยวกูจัดการให้”
แล้วมื้อแรกของคืนนี้จากที่คิดว่าจะกินกันแค่มาม่าคนละถ้วยก็กลายเป็นได้กินทั้งหมูทอด แล้วก็ยังข้าวผัดอีก ลาบปากโดยแท้...
“กูว่ามันมีอะไรแปลกๆ ว่ะ”
อยู่ๆ ก็พูดทะลุขึ้นกลางปล้องให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมองเพราะไม่เข้าใจว่าเพื่อนตัวดีพูดถึงอะไร
“อะไรของมึงวะ” เดียร์ขมวดคิ้วใส่อย่างไม่เข้าใจ “แปลกๆ อะไรของมึง”
พอมีคนสนใจทัชก็จัดการวางคัตเตอร์ที่ถืออยู่ในมือลงทันทีแล้วขยับเข้าไปใกล้เดียร์และหินผาที่แม้จะไม่ได้แสดงออกว่าสนใจเต็มที่แต่ก็รับฟังอยู่
“กูว่าระหว่างมึงกับพี่กันต์มันมีอะไรแปลกๆ ว่ะ” ทัชพูด แบบที่ทำให้คนโดนพาดพิงขมวดคิ้วฉับทันที ทำหน้างงใส่ว่าเกี่ยวอะไรด้วย ส่วนหินผาก็เพียงแค่อมยิ้มแล้วก็ก้มลงกรีดกระดาษที่จะใช้ต่อโมเดลต่อ
“แปลกๆ อะไรของมึง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูแล้วก็พี่เขาห๊ะ”
“กูจะร่ายให้มึงฟังเอง” ทัชว่าหันไปสะกิดหินผาที่ยังทำงานอยู่ “อย่าเพิ่งทำดิ มาช่วยกูวิเคราะห์ก่อนมึง คืองี้นะ... เริ่มแรกเดิมทีมึงกับพี่กันต์ไม่ถูกกัน จริงๆ แล้วต้องบอกว่ามึงเกลียดขี้หน้าพี่กันต์มาก มึงอคติพี่เขาชิบหายวายวอด แต่อยู่ๆ มึงก็ไปให้พี่เขาเลี้ยงน้ำเลี้ยงขนมเฉยตอนไปเที่ยวคราวนู้น...”
มันย้อนความได้ไกลมาก พอเดียร์ได้ฟังก็ทำได้แต่กรอกตาไปมา ยังไม่อยากจะพูดอะไรอยากจะรอฟังดูก่อนว่ามันจะพล่ามอะไรของมันอีก
“แล้วหลังจากนั้นมึงกับพี่กันต์ก็ได้เจอกันบ่อยขึ้น แต่หลังๆ เจอกันบ่อยชิบหาย แล้วพี่กันต์ก็โคตรจะใจดีกับมึงเลย ถ้าเอาชัดเจนสุดก็วันนี้เลยมึง มึงแค่เจอพี่เขาตอนไปซื้อของกิน มึงแค่บอกพี่เขาว่าทำงานกัน แล้วพี่เขาก็หอบหิ้วทั้งหมูทอดทั้งข้าวผัดมาให้”
“เดี๋ยว... กับมึงกับไอ้หินพี่เขาก็ใจดีไหมวะ”
“ไม่!” ทัชปฏิเสธทันที “ใจดีจริงแต่มันคนละอย่างกับมึงไง พี่เขาทั้งช่วยมึงทำรายงานวิชาดนตรี ทั้งช่วยติวนู้นนี่ให้ตั้งหลายวิชา ชวนมึงไปกินข้าวด้วยกัน กูว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น มึงกับพี่กันต์มีอะไรกันไหนว่ามาสิ”
“เดี๋ยวมึง วางกาวลงก่อนนะ” เดียร์คว้าหลอดกาวในมือเพื่อนไปวางเอาไว้บนโต๊ะ “พี่เขาไม่ได้ช่วยกูทำรายงานวิชาดนตรีคนเดียวไหม ก็ช่วยมึงช่วยหินด้วย ส่วนติวก็ไม่ได้ติวกูคนเดียว ติวให้มึงกับหินด้วยเหมือนกัน แล้วที่ชวนไปกินข้าวก็ไม่ได้ชวนแค่กูอีกไหมล่ะ ชวนมึงชวนหิน ไหนจะเพื่อนๆ ในกลุ่มพี่เขาอีกไหม แล้วมึงจะมาบอกว่ากูกับพี่เขามีอะไรกันได้ยังไง ไอ้ห่า”
“มึง... พูดอะไรหน่อยดิ” ทัชหันไปหาตัวช่วยทันที รู้หรอกว่าเพื่อนใหม่คนนี้ก็น่าจะเห็นและคิดอะไรแบบที่เขาคิดแต่มันแค่ไม่พูด ไม่เหมือนกับเขาไงที่พูดออกมา
“แค่การกระทำแล้วก็การให้ความสำคัญมันแตกต่างกัน” หินผาพูดแค่นั้น แต่ทัชนั้นตีมือตีโต๊ะใหญ่อย่างเห็นด้วย
เล่นใหญ่กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว...
“จริง! นี่แหละที่กูต้องการจะสื่อ” หันไปยกนิ้วโป้งให้หินผาเป็นเชิงบอกว่าสุดยอดมาก “ถึงแม้ว่าไอ้ที่กูร่ายมาจะรวมพวกกูอยู่ในนั้นแต่มันก็ต่างกันอยู่ดี พี่เขาช่วยทำรายงานวิชาดนตรี แต่เขาไม่ได้มานั่งสิงอยู่ในห้องกับกูแล้วช่วยอ่านช่วยแก้ให้เหมือนมาอยู่ห้องมึง พี่เขาช่วยติวให้แต่ก็ไม่ได้ตามไปติวให้ต่อหลังจากนั้น ไม่เหมือนกับมึงที่พี่เขาหอบหิ้วหนังสือแล้วมาติวให้ที่ห้อง”
“พี่เขาก็ไม่ได้ทำแบบนั้นกับกูเหมือนกัน” หินผาพูดยิ้มๆ
เดียร์ทำหน้าบึ้งหน้าย่นใส่ ไม่เข้าใจว่าเพื่อนจะต้องการสื่ออะไร ตอนทำรายงานวิชาดนตรีเขาก็แบกหน้าไปอ้อนไปขอร้องเอง พี่กันต์จะมาช่วยแล้วแปลกตรงไหน ตอนติวก็เหมือนกัน ก็เขาไม่เข้าใจนี่หว่า พี่เขาก็เลยมาติวให้พิเศษเพราะเห็นว่าเขาหัวช้าแล้วตามไม่ทันเพื่อนอีกสองคน มันก็แค่นั้นไหมวะ
“ใช่! เพราะอย่างนั้นกูถึงได้บอกไงว่ามันมีอะไรแปลกๆ ระหว่างมึงกับพี่กันต์!” ทัชยืนยันในความคิดของตัวเอง “หรือไม่อย่างนั้นพี่กันต์เขาต้องมีอะไรกับมึงแน่นอน”
“คือมึงต้องการจะสื่ออะไร”
“สรุปสั้นๆ ง่ายๆ และได้ใจความเลยนะมึง” ทัชว่าเสียงจริงจัง “กูว่า...
พี่กันต์ชอบมึง!”
เดียร์ชะงักอ้าปากค้างไปแล้วกับข้อสันนิษฐานของเพื่อน รู้สึกกลายเป็นคนพูดติดๆ ขัดๆ ขึ้นมาเสียอย่างนั้น “ม มึงว่าอะไรนะ...”
“กูว่าพี่กันต์ชอบมึง” ย้ำอีกรอบกับความคิดของตัวเอง “มึง... เอาจริงนะ ไม่มีหรอกนะโว้ยรุ่นพี่รุ่นน้องที่จะดูแลดีขนาดนี้อ่ะ แค่มึงอ้อนขอให้ช่วยเรื่องรายงานก็ช่วยอย่างกับเป็นของตัวเอง ขอให้ติวก็ติวให้แถมยังติวเสริมให้อีก แล้วยังหอบหิ้วเสบียงมาให้อีกเนี่ย กูเชื่อเลยว่าขนาดพี่น้องแท้ๆ ยังไม่ทำให้ขนาดนี้เลย ขนาดไอ้ฮาร์ทยังไม่มาดูดำดูดีมึงเลยเนี่ย แล้วไปทำงานห้องไอ้หินตั้งกี่รอบ กูยังไม่เห็นพี่ป่าไม้จะหอบหิ้วอะไรมาให้เลย”
“ฮาร์ทก็ไปทำงานที่ห้องเพื่อนไหมอ่ะ จะเอามาให้ได้ไง”
“แต่ไอ้พี่ป่าก็ไม่เคยเอาของกินมาให้เหมือนกันนะ” หินผาพูด ทัชเลยรีบพยักหน้าทันที
“เห็นไหมๆ เพราะฉะนั้นนะ กูว่าพี่กันต์ต้องชอบมึงแน่นอนเลย”
เดียร์หันไปมองหน้าหินผาเหมือนต้องการตัวช่วยหรือไม่ก็คนยืนยันในสิ่งที่ทัชพูด แต่อีกฝ่ายก็ทำเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้นแล้วก็ลงมือทำงานต่ออย่างไม่คิดจะพูดอะไรเสริม
“มึงลองคิดแล้วก็ลองสังเกตดูเอาเองแล้วกัน” ทัชว่า
ก่อนบทสนทนานี้จะจบเอาเสียดื้อๆ ทั้งทัชทั้งหินผาต่างก็กลับไปสนใจทำงานตามเดิมจะมีก็แต่เจ้าของห้องนี่แหละที่ใจยังไม่อยู่กับตัว เพราะในหัวเอาแต่คิดในสิ่งที่เพื่อนพูด และก็เอาแต่คิดอยู่แบบนั้นแม้ว่าบทสนทนานั้นจะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม
งานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ส่งไปแล้วทั้งโมเดลและรายงานภาษาไทย วันนี้จึงเป็นวันว่างๆ ที่ไม่ต้องทำงานอะไร หลังจากเรียนเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ เดียร์เดินตรงไปยังห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง จนคนที่นอนอยู่ก่อนแล้วรู้สึกตัวตื่น
“มีอะไร ทำไมมานี่...” ฮาร์ทที่ตื่นเพราะโดนน้องชายฝาแฝดรบกวนถามเสียงงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นนอน
เขาเองก็เพิ่งจะเคลียร์งานส่งไป วันนี้ไม่มีเรียนก็เลยนอนอยู่ห้องเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่ทำงานแบบไม่ได้หลับไม่ได้นอน แต่ระหว่างที่กำลังหลับสบายก็โดนน้องชายฝาแฝดมากวนเสียได้
“ฮาร์ท...”
“อือ... มีอะไร”
“เราคิดไม่ตกอ่ะ...” เงยหน้ามองหน้าพี่ชายก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ให้คนที่โตกว่าต้องอ้าแขนรับ
“มีเรื่องอะไร”
“เราก็ไม่รู้ว่ะ เราก็งงนะว่าทำไมเราเอาแต่คิดเรื่องที่ไอ้ทัชมันพูดด้วยก็ไม่รู้ แล้วทำไมเราต้องคิดด้วย เรางงกับตัวเองมากเลย”
“ไหนค่อยๆ เล่ามาว่าทัชพูดอะไร เรื่องอะไร จะได้เข้าใจ นี่ไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร”
แล้วเดียร์ก็เริ่มเล่าถึงเรื่องในวันนั้นที่ทัชได้พูดเอาไว้ให้พี่ชายได้ฟัง ฮาร์ทเองก็รับฟังเงียบๆ ไม่แทรกไม่ขัดอะไร รอจนกระทั่งน้องชายเล่าจบ
“ก็เลยสงสัยว่าพี่เขาชอบจริงๆ หรือเปล่าอย่างนั้นเหรอ” ฮาร์ทถาม แบบที่เดียร์เองก็พยักหน้ารับ “ทำไมถึงอยากรู้ล่ะ เพราะจะได้รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงกับพี่เขาอย่างนั้นเหรอ”
“ก็... ประมาณนั้นมั้ง...”
“ชอบพี่เขาเหรอ”
“เฮ้ย! ท ทำไมถามเราแบบนั้นอ่ะ” เดียร์เด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินคำถามจากพี่ชายฝาแฝด
ฮาร์ทมองปฏิกิริยาของน้องชาย ก่อนจะลุกขึ้นนั่งตาม “ถ้าไม่ได้ชอบแล้วจะกังวลไปทำไมว่าจะทำตัวยังไง ก็ทำตัวปกติไปสิ ยังไม่มีอะไรชัดเจนสักอย่างนี่ พี่เขาชอบเราหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ตัวเองชอบพี่เขาหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แล้วจะกังวลทำไมว่าจะทำตัวแบบไหนเวลาอยู่กับพี่เขา”
“ร เราไม่ได้ชอบเสียหน่อย...” ปฏิเสธ แต่เสียงที่ปฏิเสธนั้นทั้งเบาทั้งไม่ชัดเจน จนไม่แน่ใจว่าได้พูดออกมาหรือเปล่า
“ลังเลอะไรอยู่หรือเปล่า” ฮาร์ทเอียงคอมองก่อนจะถาม
“เปล่า!” ได้แต่ทำหน้ามุ่ยกลับไป “แต่เราสงสัยไง พอมันมีคำถามแล้วไม่มีคำตอบมันก็เลยแบบตะหงิดๆ ในใจอ่ะ อยากรู้อะไรประมาณนั้น...”
“อยากรู้ก็ถามสิ จะไปยากอะไร”
“จะบ้าเหรอ!” เดียร์ร้องทันที “ใครจะไปกล้าถามเรื่องแบบนี้กันล่ะ ถ้าเกิดไม่ใช่ก็กลายเป็นเราหลงตัวเองคิดไปเองมโนไปเองน่ะสิ”
“ก็ถ้าสถานการณ์มันน่าสงสัยก็ถามออกไปแบบทีเล่นทีจริงสิ อย่างน้อยก็จะได้ดูปฏิกิริยาเขาไงว่าเป็นยังไงกันแน่ ถ้าเขาตอบจริงจังขึ้นมาก็จะได้รู้คำตอบเลย ถ้าไม่ก็แล้วกันไป”
เดียร์ได้แต่ทำคิ้วขมวด หน้ายุ่ง เพราะยังหาคำตอบแล้วก็หาทางออกไม่เจอสุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงนอน ตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยทุกอย่างเอาไว้ก่อน ยังไม่อยากจะเก็บเอามาคิดอะไร แม้จะเผลอเก็บมาคิดหลายวันจนต้องมาปรึกษาพี่ชายแล้วก็ตาม
“เอาเถอะ พอถึงเวลานั้นเราคงคิดออกเองแหละว่าจะถามหรือไม่ถาม”
“แต่ก่อนจะถามหรือไม่ถาม หาคำตอบให้ตัวเองก่อนด้วยนะเดียร์” ฮาร์ทมองน้องชายที่นอนแผ่กินพื้นที่เตียงนอนของเขา
เจ้าตัวพงกหัวขึ้นมามองอย่างงงๆ “คำตอบอะไร”
“ก็เดียร์...
ชอบพี่กันต์เขาหรือเปล่า” ฮาร์ทว่าพร้อมกับขยับลงจากเตียงนอนปล่อยให้น้องชายยึดพื้นที่ไปตามใจชอบ “เพราะถ้าไม่คิดอะไรเลยคงไม่เอาคำพูดของทัชมาใส่ใจแล้วก็เก็บมาคิดแบบนี้หรอก ลองถามตัวเองด้วยว่าคิดอะไรหรือเปล่า”
เดียร์ได้แต่ทำตามปริบๆ มองพี่ชายที่เดินออกจากห้องนอนไปแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนต่อเหมือนเดิม ได้แต่ถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใจหลายๆ เฮือก
คำตอบของคำถามแรกยังไม่ทันจะได้ นี่ได้คำถามมาใหม่อีกแล้วหนึ่งคำถาม แล้วเขาจะหาคำตอบได้ไหมละเนี่ย...
เพราะไอ้ทัชคนเดียวเลยที่พูดอะไรแปลกๆ คิดอะไรแปลกๆ จนเขาต้องเก็บเอามาคิดอยู่แบบนี้ แล้วก็ความผิดของฮาร์ทด้วยที่ถามอะไรแปลกๆ จนสุดท้ายก็กลายเป็นว่าทิ้งเรื่องไหนไปไม่ได้เลยสักเรื่อง
ฮึ่ม!!
ไม่รู้ ไม่ชี้ ไม่สนใจแล้ว
ปล่อยไปก่อนแล้วกัน เอาไว้ตื่นนอนแล้วค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้ขอนอนก่อนดีกว่า หลังจากวันนั้นมาก็รู้สึกว่านอนไม่ค่อยจะเต็มอิ่มเท่าไหร่เลย วันนี้ขอทิ้งทุกอย่างแล้วนอนเอาแรงก่อนแล้วกัน...
ฮาร์ทที่เดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกรอบมองน้องชายฝาแฝดที่นอนกอดหมอนข้างหลับไปก็ได้แต่ส่ายหัว ก่อนจะเดินไปดึงผ้ามาห่มให้เพราะเขาเปิดแอร์เอาไว้ กลัวว่าน้องชายจะหนาวเอา
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกหามัมมี๊ที่ไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้วเพราะไม่ได้กลับบ้านเลย
[ครับพี่ฮาร์ท... โทรหามัมเวลานี้มีอะไรหรือเปล่าหือ] ปลายสายส่งเสียงทักมา
“ก็นิดหน่อยครับ...” ตอบกลับไปพร้อมกับมองน้องชายที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียง “ฮาร์ทว่า... มีคนมาชอบเดียร์”
[จริงเหรอครับ เป็นใครครับรู้ไหม]
“รุ่นพี่ที่คณะครับ แล้วดูเหมือนเดียร์เองก็จะงงๆ กับตัวเอง วันนี้มาระบายให้ฮาร์ทฟัง”
[ยังไงมัมฝากน้องด้วยนะครับพี่ฮาร์ท... ส่วนเรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกแด๊ดเขาเนอะ เดี๋ยวจะมีคนออกอาการหวงลูก เขายิ่งหวงๆ น้องเดียร์อยู่ด้วย]
“ครับ ฮาร์ทแค่โทรมาบอกมัมเอาไว้เผื่อเดียร์โทรไปปรึกษามัม”
[ครับผม ขอบคุณครับ ยังไงถ้าสอบกันเสร็จแล้วกลับมาบ้านนะ มัมคิดถึงแล้ว]
คนทางนี้ได้แต่หลุดยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น “ครับ ฮาร์ทก็คิดถึงมัม สอบเสร็จแล้วจะพาน้องกลับบ้านครับ... สวัสดีครับ”
วางสายมัมมี๊ไปแล้ว หันมามองน้องชายอีกรอบก่อนจะไหวไหล่แล้วตัดสินใจปล่อยให้เจ้าตัวจัดการเรื่องของตัวเองต่อไป เขาแค่โทรไปเล่าให้มัมมี๊ฟังบอกมัมมี๊เอาไว้ล่วงหน้าถ้าหากอีกฝ่ายคิดจริงจังกับน้องชายเขา จะได้มีคนหนุนหน่อย ถ้าปล่อยให้ไปเจอกับแด๊ดเลย... ก็ไม่อยากจะคิดละนะ...
************************************************
มาแล้วจ้าาาาา มาแล้วววว มาดึกได้สม่ำเสมอ ช่วงนี้ยิ่งดึกค่าเพราะกำลังฟิตจะลดน้ำหนัก ฮ่าาา แล้วก็งานเยอะมาก แบบ มากจริงๆ ลงหลายทีมหลายตำแหน่งเหลือเกิน ครึ่งแรกพี่หมีออกเยอะแล้ว ครึ่งหลังก็ยกให้กับน้องต่ายเนอะ แล้วน้องต่ายไม่ได้มาคนเดียว พาฝาแฝดมาด้วย แถมเรื่องยังไปถึงมัมมี๊แล้วด้วยนี่สิ ไปถึงทั้งๆ ที่อะไรๆ มันก็ยังไม่ชัดเจนแบบนี้นี่แหละจ้า
มาดูลำดับตอน... ผ่านมาแล้ว 11 ตอน เขายังไม่ได้อ่อยกันเลยจ๊ะแม่จ๋า ฟางดำเนินเรื่องช้าไปไหม?? แต่คือสำหรับตัวฟางเองไม่คิดว่ามันช้านะ แบบอยากให้ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ตามสไตล์ของฟางอ่า คนอ่านเบื่อกันหรือเปล่าแบบนี้ อยากให้เห็นพัฒนาการของความสัมผัสไปเรื่อยๆ หรือชอบกันแบบรวบรัดตัดความเอาเลยคะ???
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 313039 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก