แจงเพิ่มเติมค่ะ
จาก
✥ บท 14.2 ✥ ฟางเห็นว่าเนื้อหามันขาดหายไป เคยมาแก้ไขเนื้อหาก็ไม่ขึ้นแล้วก็ไม่ว่างยาวเพิ่งมาสะดวกเอาวันนี้ ฟางเลยจะอัพส่วนที่ขาดหายไปให้ได้อ่านกันนะคะ
แล้วก็สามารถอ่านตอนที่ 15 ต่อได้เลยนะคะ
************************************************
KAN_CHANAKAN
น่ารักเหมือนกัน... ต่างหากภาพของตุ๊กตาแมวน้ำที่กำลังยิ้มใส่กล้อง แต่สิ่งที่กันต์เห็นและโฟกัสไม่ใช่รอยยิ้มของตุ๊กตาแต่เป็นใครอีกคนที่ติดมาในภาพ แม้ว่าจะเบลอๆ เพราะฟีตเตอร์ของกล้องที่เป็นแบบหน้าชัดหลังเบลอก็ตาม แต่ในความเบลอนั้นเขารู้สึกว่ามันชัดเจนมากเหลือเกิน
ชัดเจนจนรู้สึกว่า...
รอยยิ้มนั้น น่ารักเหมือนกันFGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 1 ภาพ
อะไรยังไง ใครรู้โปรดบอก น่ารักเหมือนกัน หรือเหมือนกันต์ กันคะ แล้วที่ว่าน่ารักนั่นคืออะไร หมายถึงตุ๊กตาแมวน้ำหรือคนที่ภาพติดแบบเบลอๆ นั่นกันแน่ะคะ จงใจหรือจงใจ! แอดมินจะต้องใจวายอีกกี่รอบกับความไม่ชัดเจนในความชัดเจนนี้ของพี่กันต์ สามีอันดับหนึ่งของแอดมิน T^T
#ให้เธอได้กับเขาและจงโชคดี #ใจต้องนักเลงแค่ไหนเหล่าชะนี #สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป #กันต์เดียร์ #หนุ่มถา’ปัตย์หล่อบอกต่อด้วย
Wongwarit Seaz … ยังไงก็ไม่รู้ แค่เห็นเขาเดินข้างกันตลอด *แนบรูป*************************************************
บท15 l “รักนวลสงวนตัว...หน่อย”เดียร์กำลังโดนเทศน์ โดนดุ โดนบ่น โดยพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง มีเพื่อนรักอย่างทัชและเพื่อนใหม่อย่างหินผานั่งรับฟังด้วย ซึ่งทั้งสองคนก็ไม่ได้ช่วยเขาเลยสักนิดนั่งฟังจริงๆ นั่งอย่างเดียวกับยิ้มแค่นั้น
“เดียร์! ฟังที่พูดบ้างไหมเนี่ย” ฮาร์ทดุเมื่อเห็นน้องชายหันหน้าไปทางอื่น
“ฮื่อ... นายจะมาบ่นเราทำไมอ่ะ” เดียร์ส่ายหน้าไปมาเหมือนเด็กที่ไม่อยากจะรับฟังอะไรทั้งนั้น
“แล้วมันน่าบ่นไหม เมื่อคืนกลับห้องมาตอนไหน” ฮาร์ททำหน้าดุ “ว่ายังไงเดียร์”
“ห้าทุ่มมั้ง... เราจำไม่ได้ เราไม่ได้ดูนาฬิกา”
“ทำไมไปอยู่ห้องเขาตั้งเป็นชั่วโมง ไหนว่าจะแค่ไปขอบคุณไง” ฮาร์ทถามต่อ
เดียร์ได้แต่ทำหน้ามุ่ยรู้สึกเห็นภาพของแด๊ดดี๊ซ้อนทับกับพี่ชายอย่างไรอย่างนั้น “เราก็แค่คุยกับพี่เขานิดหน่อยเอง ล แล้วทำไมต้องมาดุเราด้วยอ่ะ”
“ยังจะถามอีกเหรอ! เขาชอบเดียร์ กำลังจีบเดียร์อยู่ไม่ใช่หรือไง แล้วเขาก็เป็นผู้ชาย นายจะเที่ยวไปห้องเขาดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ได้ยังไง!” ฮาร์ทแทบจะอ้าปากงับหัวน้องชายฝาแฝดของตัวเอง
เดียร์ได้แต่ทำหน้าเหวอเมื่อได้ยินที่ฮาร์ทพูด นั่งคิดตามสักพักก่อนจะทำหน้ามุ่ยใส่
“เราก็ผู้ชาย!!”ทัชกับหินผาที่นั่งฟังเงียบๆ อยู่นานเผลอปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินที่สองพี่น้องคุยกัน
“เขาจะทำอะไรเราได้ยังไง เราไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย”
“จะผู้ชายผู้หญิงก็อันตรายเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าเกิดเขาคิดจะทำอะไรขึ้นมาจริงๆ เดียร์คิดว่าตัวเองจะรอดได้หรือไง ดูตัวเองกับเขาด้วยต่างกันขนาดไหนจะเอาแรงที่ไหนไปสู้เขา” ฮาร์ทอดไม่ได้ที่จะพูด
ให้ใครดูเขาก็ดูออกว่าระหว่างน้องชายฝาแฝดของเขากับผู้ชายคนนั้นใครจะได้เปรียบเสียเปรียบ แต่ดูเหมือนว่าน้องชายของเขาจะไม่ได้ระวังตัวเลยสักนิดเดียว ไม่สิ... ต้องบอกว่าน้องชายของเขาไม่เคยคิดเรื่องอะไรแบบนี้เลยมากกว่าเพราะไม่อย่างนั้นคงไม่มานั่งเถียงเขาอยู่แบบนี้หรอก
“นายก็คิดไปเรื่อย มันจะมีอะไรแบบนั้นได้ยังไงกัน” เดียร์ได้แต่ทำหน้ามุ่ยเมื่อฟังสิ่งที่พี่ชายฝาแฝดพูด
“คิดน้อย! เราเตือนแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นห้ามมางอแงฟ้องเราแล้วกัน” ฮาร์ทถอนหายใจ พูดไปเดียร์ก็คงไม่ฟังหรอก ไม่ใช่ว่าดื้อไม่ฟังแต่ก็อย่างที่บอกเดียร์ไม่เคยคิด ไม่ทันคิดถึงในเรื่องที่ลึกไปกว่านั้น คงต้องเจอกับตัวเองนั่นแหละถึงจะเข้าใจในสิ่งที่เขาเตือน
แต่เท่าที่ดู...พี่กันต์คนนั้นก็แลไม่ใช่คนเลวร้ายหรือคิดไม่ดีอะไร เพราะไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงไม่กล้ายอมรับกับเขาตรงๆ หรอกว่ากำลังชอบน้องชายฝาแฝดของเขาอยู่
ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟัง เจออะไรขึ้นมาเขาก็ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยแล้ว ยกเว้นแต่ถ้าทำให้น้องชายของเขาเสียใจละก็นะ... วันนั้นค่อยมาคุยกันอีกที
“ฝากด้วยแล้วกัน” ฮาร์ทหันไปพูดกับเพื่อนซี้ของน้องชายแทนหันมามองเดียร์ที่นั่งกอดตุ๊กตาแล้วหยิบขนมแมวน้ำโมจิเข้าปากอีกรอบก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วจึงเดินออกจากห้องไปเพราะเขามีสอบอีกสองวิชา ผิดกับพวกเดียร์ที่สอบเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว
“มึงก็นะ...” ทัชส่ายหน้าพลางมองเพื่อนรักที่นั่งกินขนมสบายใจ
“อะไรของมึง กินไหมพี่กันต์ทำมาให้อร่อยอย่างกับของต้นตำรับเลยนะเออ” เดียร์หันมาถามก่อนจะยื่นกล่องใส่ขนมแมวน้ำโมจิให้เพื่อนทั้งสองคนหยิบไปคนละชิ้น “จะว่าไปพี่เขาก็เก่งเนอะทำขนมได้ตั้งหลายอย่าง”
“ไม่อคติกับพี่เขาแล้วไง” ทัชอดไม่ได้ที่จะหมั่นไส้เพื่อนตัวดี ก่อนหน้านี้ล่ะต่อว่าเขาต่างๆ นาๆ ว่าเขาทั้งหยิ่ง นิสัยไม่ดี ขี้เก๊ก แล้วดูตอนนี้สิ พี่กันต์เก่งอย่างนู้น ดีอย่างนี้ นึกแล้วหมั่นไส้เลยอดไม่ได้ที่จะแขวะจะแซ็วเพื่อนรัก
“ไรมึง กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้อคติกับพี่เขาโว้ย มึงแม่งชอบใส่ร้ายกู ใช่ไหมหิน” หันไปหาหินผาเพื่อหาพวก
หินผาก็ดีแสนดี ตามใจเพื่อนตัวเล็กจนมันชักจะเคยตัวเวลาจะหาพวกต้องหันไปหาหินผาตลอด ไอ้นี่ก็ไม่ขัดพยักหน้าเออออตามตลอด
“วู้! มึงก็ชอบตามใจมันตลอด ถามจริงนี่คิดอะไรกับมันป่ะเนี่ย” ทัชหันไปหรี่ตามองเพราะสังเกตมาหลายรอบแล้วว่าหินผาชอบตามใจเดียร์เกินกว่าเหตุ
เดียร์เองก็หันขวับไปมองทันทีที่ได้ยินทัชถามแบบนั้น แต่คนโดนหาว่าคิดอะไรกลับหัวเราะออกมาก่อนจะส่ายหน้าทั้งๆ ที่ยังขำอยู่ “ไม่ได้คิดอะไร สาบานได้เลยไม่ได้นึกชอบ พิศวาสเลย แค่รู้สึกว่าเดียร์มันเหมือนเป็นน้องเล็กแค่นั้นแหละ”
หินผาหันมามองเดียร์ก่อนจะทำตาวิบวับ ไม่ใช่เพราะจะเล่นหูเล่นตาแต่เพราะขบขันเสียมากกว่า
“สงวนของแปลกไว้ให้พี่กันต์เถอะ”แค่นั้นแหละทัชถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ดูจะขำหนักมากเพราะมันต้องยกมือกุมท้องเพราะขำหนักเกินไปจนท้องแข็งไปหมด ส่วนคนที่เป็นของสงวนมองหน้าเพื่อนใหม่อย่างเอาเรื่อง คว้าหมอนอิงปาใส่แต่อีกฝ่ายก็รับเอาไว้ได้ทัน เจ้าตัวเลยลุกขึ้นไปแย่งขนมแมวน้ำโมจิที่หินผายังไม่ได้กินมาแล้วยัดเข้าปากตัวเองแทน
“กูไม่ให้มึงกินแล้ว!!!” เสียงอู้อี้ฟังไม่ชัดเพราะขนมเต็มปากยกนิ้วชี้หน้าเพื่อนไปอีกอย่างคาดโทษ หันไปคว้าหมอนตีเข้าไปที่ทัชโทษฐานที่ยังหัวเราะไม่เลิก “นี่ก็หัวเราะอยู่ได้ ขำอะไรขนาดนั้น”
“ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยๆ กูเจ็บไอ้เตี้ย ก็กูขำนี่หว่า ฮ่าๆๆ จะว่าไปพี่กันต์ก็คงชอบของแปลกจริงๆ นั่นแหละ โอ๊ยๆๆ พอๆ กูยอมแพ้แล้ว” ทัชร้องโวยวายเมื่อโดนเพื่อนรักกระหน่ำเอาหมอนตีไม่หยุด แต่ก็ยังไม่วายหลุดขำเมื่อนึกถึงคำพูดของหินผา
ก่อนที่เดียร์จะโกรธแล้วงอนอย่างจริงจังเขาก็พยายามเก็บอาการเอาไว้แม้จะมีอาการหลุดขำพรืดๆ ออกมาบ้างเป็นระยะก็ตาม ส่วนไอ้คนพูดที่มันควรจะขำหนักกว่าเขาเพราะคิดเองพูดเองมันดันไม่หลุดขำอะไรนอกจากอมยิ้มนิดๆ แค่นั้นเอง ทัชเลยต้องโดนเพื่อนเตี้ย... เพื่อนเดียร์ตีอยู่คนเดียว
“โอเค คราวนี้มาคุยเรื่องจริงจังกันก่อน” ทัชที่ใช้เวลาอยู่นานในการบังคับไม่ให้ตัวเองหัวเราะพูดออกมา
“อะไรของมึงอีก” เดียร์หันไปถาม ไอ้นี่ก็ขัดเวลาแห่งความสุขในการกินจริงๆ เลย
“เรื่องที่ฮาร์ทพูด” ทัชมองเพื่อนตัวเล็ก จริงๆ แล้วเดียร์ก็ไม่ได้ตัวเล็กอะไรมาก ก็มาตรฐานชายไทยทั่วไป ไม่ได้ผอมเก้งก้าง หรือหุ่นเพรียวบางอย่างกับผู้หญิง แต่เพียงแค่ทั้งเขาแล้วก็หินผาตัวหนากว่าเพราะออกกำลังกายกับเล่นกีฬามากกว่า แล้วก็ตัวสูงกว่า พอเทียบกันแล้วเดียร์ก็เลยดูตัวเล็กไปเลย
“แต่มึง... กูเป็นผู้ชาย เผื่อมึงจะลืม ถึงแม้กูจะหน้าหวานๆ เหมือนมัมมี๊แต่กูก็ผู้ชาย” เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“กูรู้ว่ามึงก็ผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามึงจะปล่อยตัวไม่รักนวลสงวนตัวเข้าออกห้องผู้ชายที่ไหนตอนไหนก็ได้ โดยเฉพาะห้องของผู้ชายที่บอกว่าชอบมึง”
“ทีกูยังเข้าออกห้องมึงกับห้องไอ้หินได้เลย ไม่เห็นจะมีอะไร” เดียร์ว่า “มึง... ห้องพี่กันต์ก็ปกตินะมึง ไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไปเสียหน่อย ไม่มีโซ่ แส่ กุญแจมือแขวนเอาไว้ตามผนังนะโว้ย!”
“โอ๊ย! ไอ้จ๊าดง่าว!!” ทัชว่า “กูไม่ได้หมายถึงว่าพี่เขาจะเป็นโรคจิตชอบใช้ความรุนแรงโว้ย! ทำไมพูดกับมึงแม่งเหนื่อยขนาดนี้เนี่ย ปล่อยแม่งโดนสักทีดีไหมวะมึง”
“อ้าว มาด่ากูเฉย” เดียร์ทำหน้างงที่อยู่ๆ ก็โดนด่า
หินผาหัวเราะขำก่อนจะพูดอธิบายเอง ปล่อยให้ทัชนั่งถอนหายใจเฮือกๆ อย่างเหนื่อยใจกับเพื่อนผู้แสนซื่อของตัวเอง “คิดตามกูนะ มึงก็ผู้ชายถูกต้องแล้วเพราะอย่างนั้นมึงคงคิดตามกูทัน มึงว่าผู้ชาย... ถ้าได้อยู่กับคนที่ชอบเขาอยากจะทำอะไรบ้าง”
“ทำอะไรเหรอ...” เดียร์นั่งนึก เขาไม่เคยมีประสบการณ์เสียด้วยสิ แต่ทั่วๆ ไปก็คง... “พาแฟนไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง จับมือกันอะไรแบบนี้ละมั้ง ใช่ป่ะวะ”
หินผาพยักหน้ารับ “แล้ว... ถ้าอยู่กันสองต่อสองล่ะ ในความคิดของผู้ชายน่ะมันจะมีอะไรอีก”
หลังจากนั่งนึกไม่นานเดียร์ก็ตาโต ก่อนที่แก้มขาวๆ จะแดงก่ำ “ม มึงหมายถึง... ร เรื่องลามกเหรอ”
“เออ!! กว่าจะหายโง่” ไม่ใช่หินผาที่พูดประโยคนี้แต่เป็นทัช
“อ เออ... น นั่นแหละ ต แต่กูว่าก็ไม่น่าอะไรมั้ง ถ้าสมมติมีอะไรทำนองนั้นกูก็เอาตัวรอดได้น่า กูก็ผู้ชายนะ”
หินผาที่นั่งอยู่บนโซฟาอยู่ๆ ก็พุ่งไปหาเดียร์จับอีกฝ่ายกดลงนอนราบกับพื้นท่ามกลางความตกใจของทัชและเดียร์ มือทั้งสองข้างจับข้อมือของเดียร์ไว้แน่นแล้วกดให้ติดพื้น ส่วนขาก็ทับขาของเดียร์เอาไว้
“เฮ้ย!! อะไรของมึงเนี่ยหินนน ปล่อยนะโว้ย” เดียร์ได้แต่ขยับตัวดิ้นไปมาพยายามจะผลักออกแต่เพราะมือสองข้างโดนจับเอาไว้ไหนขาที่โดนทับทั้งสองข้างจึงขยับได้ไม่มาก
“แล้วจะมาบอกว่าเอาตัวรอด” หินผาพูดก่อนจะปล่อยเพื่อนให้เป็นอิสระ “กูยังไม่ได้ใช้แรงทั้งหมดกดมึงไว้เลย มึงก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว”
“ช เชี่ย...” เดียร์โวยวาย “มึงจะมาพูดให้กูกลัวใช่ไหมเนี่ย”
“พวกกูไม่ได้จะมาพูดให้มึงกลัว กูไม่รู้หรอกนะว่าทัชกับพี่ชายมึงจะคิดยังไง แต่กูรู้จักพี่กันต์มาก่อนพวกมึง กูรู้ว่าพี่กันต์ไม่ใช่คนที่จะมาฉวยโอกาสใคร ยิ่งโดยเฉพาะกับคนที่พี่เขาชอบด้วยแล้วพี่เขาไม่มีทางทำอะไรเลวๆ แบบนั้นแน่นอน” หินผาพูดก่อนจะมองหน้าเดียร์ “แต่กูอยากให้มึงระวังตัวเองมากกว่า มึงน่ะเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ไม่รู้หรอกว่าในบรรดาคนที่เข้ามาหามาคุยกับมึงจะมีใครคิดเลวๆ กับมึงบ้างไหม เพราะอย่างนั้นมึงก็อย่าเที่ยวง่ายตามใครเขาไปทั่วเวลาเขาเอาขนมมาล่อ”
“กูไม่ได้เอ๋อเด๋อขนาดไหม!” เดียร์โวยวาย “กูก็ดูออกหรอกน่าว่าใครดีไม่ดีอ่ะ กูไม่คิดว่าพี่กันต์จะทำอะไรไม่ดีกูเลยเข้าๆ ออกๆ ห้องพี่เขา เพราะถ้าพี่เขาจะทำอะไรกูนะ เขาคงทำไปนานแล้วตั้งแต่ที่กูขอให้มาช่วยทำรายงานวิชาดนตรีแล้ว ไม่รอจนถึงตอนนี้หรอก”
“เออ มึงดูออกก็ดี รักนวลสงวนตัวหน่อยมึง”
“ไอ้บ้า!” เดียร์ว่ากลับเข้าให้ จนทัชหัวเราะชอบใจ
“ว่าแต่มึงชอบพี่กันต์เขาบ้างไหม” หินผาถาม
“อ่า... คือ...” เดียร์ได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ถูก
“หรือว่ามึงไม่ได้ชอบผู้ชาย ถ้าเกิดว่ามึงไม่ได้ชอบผู้ชายแบบอย่างไรก็ไม่มีทางชอบมึงบอกพี่กันต์เขาไปตรงๆ เลยนะ อย่ามัวแต่สงสารหรืออะไร” หินผาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก กูไม่ได้สนใจอยู่แล้วเรื่องเพศอะไรพวกนี้” เดียร์รีบพูดทันที
“ใช่ๆ เพราะไม่อย่างนั้นมึงไม่ชอบพี่หมีของมึงหรอกจริงไหม” ทัชหันมายิ้มแผล่ใส่
เดียร์คว้าหมอนปาใส่หน้าเพื่อนไปอีกที “ยุ่งจริงมึง! กูไม่ได้คิดอะไรกับพี่หมีแบบนั้นโว้ย กูปลื้มเขาเฉยๆ ที่เคยช่วยกูเอาไว้ตอนเด็กๆ”
ทัชทำหน้าทำตาล้อเลียนให้เดียร์นึกหมั่นไส้ก่อนจะลุกไปแย่งหมอนใบที่ทัชกอดอยู่ออกมาแล้วใช้หมอนใบนั้นตีเพื่อนไปอีกหลายทีจนหินผาต้องเอ่ยห้ามทัพไม่ให้สองเพื่อนรักทะเลาะกัน “พอๆ เลิกเล่นๆ แยกย้ายๆ พวกมึงนี่ก็นะชอบเถียงกันอยู่ได้ มึงก็โรคจิตนะทัชชอบยั่วโมโหเดียร์อยู่เลย นี่ก็ขึ้นง่ายเหลือเกินโดนกวนนิดๆ หน่อยๆ ก็ขึ้นแล้ว นี่พวกมึงคบกันมาเป็นสิบปีได้ยังไงโดยไม่ตีกันตายไปก่อนเนี่ย”
“ก็มันน่าแกล้ง / ก็มันกวนตีน” ทั้งทัชและเดียร์หันมาพูดกับหินผาพร้อมกัน ก่อนจะหันไปจ้องหน้ากันอีกรอบ
ทัชยักคิ้วก่อกวนใส่ แบบที่เดียร์ก็เตรียมจะเอาหมอนตีอีกรอบแต่โดนหินผาดึงออกมาก่อน จับแยกให้นั่งกันคนละมุมป้องกันการต่อล้อต่อเถียงกันของเพื่อนรักคู่นี้
“ปกติใครเป็นคนห้ามเนี่ย”
“ฮาร์ท” ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน
“นับถือเลยจริงๆ มาคอยห้ามพวกมึงสองคนไม่ให้เถียงกันเนี่ย” หินผาถอนหายใจออกมา รู้สึกเสียพลังงานไปไม่น้อยกับการแยกสองเพื่อนซี้ไม่ให้เถียงกัน
“ปกติฮาร์ทมันจะตบหัวพวกกูเวลาห้าม มันไม่ค่อยเอ่ยปากห้ามแบบมึงมันเลยไม่เหนื่อยเท่าไหร่” ทัชหันมาเล่าให้ฟัง
“สงสัยกูต้องไปขอวิธีหยุดพวกมึงสองคนกับฮาร์ทแล้วล่ะว่าต้องทำยังไง” หินผาว่ายิ้มๆ
“อ่ะๆๆๆ ไม่ได้คิดอะไรกับกูแต่คิดอะไรกับพี่ชายกูหรือเปล่า หือ...” เดียร์ร้องแซ็ว
“เออ... ประเด็นนี้น่าคิดๆ”
คราวนี้ละเข้าขากันดีเชียว หินผาส่ายหน้า “คิดอะไรไร้สาระ กูไม่ได้คิดอะไรกับฮาร์ทโว้ย”
“ให้จริงนะมึง ให้จริงนะ”
“เออ!!” ยืนยันเสียงหนักแน่น “กูมีคนที่ชอบแล้วโว้ย”
คราวนี้สองเพื่อนซี้ทำตาโตร้องอู้ออกมาทันทีก่อนจะจับมือกันซักประวัติคนที่หินผาชอบ ซักไปมาอยู่นานก็ยอมแพ้เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมเปิดเผยข้อมูลอะไรออกมาสักนิดเดียว
“พวกมึงนี่นะ... ไปห่วงตัวเองกันก่อนไป”
“โธ่... เรื่องของคนอื่นมันน่าสนุกกว่าเรื่องของตัวเองนี่หว่า” ทัชว่า “ไม่เป็นไร กูไม่เสือกเรื่องของมึงก็ได้ ไหนเพื่อนเลิฟ มาเล่าให้กูฟังสิว่าพี่กันต์เขาทำอะไรกับมึงบ้าง”
เพราะแกล้งหินผาไม่สนุกเลยหันกลับมาแกล้งเดียร์ต่อ สนุกกว่าเยอะ เดียร์มักจะมีปฏิกิริยาตอบโต้เวลาโดนเขาแกล้งหรือกวนประสาท ผิดกับหินผาที่จะทำแค่ยิ้มหรือหัวเราะเท่านั้น แกล้งไม่สนุก...
“วุ้ย! มึงนี่ก็ขี้เสือกจริงๆ เลย”
“เออ กูโคตรจะขี้เสือกเลย ไหนเมื่อคืนไปอยู่ห้องพี่กันต์มามีอะไรแปลกๆ ไหมวะ พวกรอยเรยไรงี้” ทัชจับเพื่อนเอาไว้แล้วส่องดูโน้นนี่ไปเรื่อยๆ
“ไม่มีโว้ย!! กูแค่คุยกันเฉยๆ ไอ้สัสทัช กูจั๊กจี้”
หินผาได้แต่มองเพื่อนทั้งสองคนเล่นกันแล้วก็ส่ายหน้า เริ่มขี้เกียจจะเข้าไปห้ามเอาไว้เบื่อกันเมื่อไหร่ก็คงเลิกเล่นเองนั่นแหละนะ...
************************************************
มาแล้วเจ้าค่ะ มาแล้ว ข้าพาคุณพี่กันต์กับน้องเดียร์มาหาทุกคนแล้วเจ้าค่ะ หวังว่าจะชอบกันนะเจ้าคะ ฮี่~~ เรื่องนี้จะว่าไปก็น่าเปลี่ยน # เนอะ ดูสิ น้องอ่อยหนัก(แบบไม่รู้ตัว)มากกว่าพี่อีก แล้วทั้งพี่ทั้งเพื่อนบอกกันขนาดนี้แล้ว มาทายกันว่า น้องเดียร์จะเชื่อในสิ่งที่พี่ฮาร์ทกับเพื่อนพูดหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ
แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 313034 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก