หัวข้อ: ❤ปาฏิหาริย์รักข้ามยุค❤Part : จ้าวหย่งเฝิง (ตอนที่ 1 ความหลังที่ 1ฯ)31-01-2018}

[zuu_zaa]

 

[่jum]

 

[MayA@TK]

 

[airicha]

สนุกดีค่ะ ชอบอ่านแนวนี้มากเลย
ชอบมากกกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

[Sohso]

สนุกกก ว่าแต่องค์ชายจะให้ช่วยอะไรกัน

[unicorncolour]

เนื้อเรื่องสนุกดี แต่ช่วงกลาง ๆ เรื่องอ่านไม่ค่อยลื่นไหลเท่าไหร่ 

ขัดใจที่สุดคือเจิ้งนี่แหละ..ปากบอกว่ารักฟางนักหนา แต่กลับไม่เชื่อในคำพูดฟางเลย

ก็นะนางดันอยู่ในร่างของนักฆ่านี่!!

แต่ความรักมันอยู่ในจิตวิญญาณนะ..ไม่ผูกพันเลยหรอ 

ส่วงฟาง..นางใจอ่อนง่ายไป  เล่นตัวหน่อย..โดนทำร้ายจิตใจมานะ เราหน่ะ!!! 

หนูฟาหลง...พาความน่ารักมานี๊ดเดียวเอง 

[Nickname]

 ห๊ะ จบแล้ว?

[Vammas]

​❤ปาฏิหาริย์ข้ามยุค❤ Part : จ้าวหย่งเฝิง❤

บทนำ

ไม่ว่าจะย้อนเวลากลับไปสักกี่ครั้ง ผลที่ได้กลับมายังคงเหมือนเดิม ไม่ว่าจะทำเช่นไรเราไม่สามารถที่จะแก้ไขอดีตที่ผ่านไปแล้วได้ มันเป็นการเรียนรู้ที่ยิ่งใหญ่ แต่การที่ได้ย้อนอดีตกลับไปหาเด็กคนนั้นหลายๆครั้งเพื่อแก้ไขในสิ่งที่ถูกต้องกับเป็นการเชื่อมสัมพันธ์บางอย่างโดยไม่รู้ตัว เวลาที่เห็นเด็กคนนั้นจมดิ่งลงไปในน้ำเย็นเชียบ โดยไม่สามามารถช่วยอะไรได้ต่อหน้าต่อตา ในใจกลับปวดหนึบเจ็บทุกครั้ง ทั้งๆที่เคยเห็นจนนับครั้งไม่ถ้วน แน่ครั้งนี้กลับยากจะทานทน

"ไม่ ไม่ ไม่!!! เฮ้อ....แฮ่ก แฮ่ก เฮ้อ...." ร่างสูงส่งเสียงร้องจนน่าตกใจ คล้ายคนฝันร้าย เสียงหายใจหอบเหนื่อยดังเป็นระยะ

"น้องสาม น้องสาม เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" จ้าวหย่งเจิ้งเอ่ยเรียกน้องชายที่นอนหอบหายใจ

"ฟื้นแล้วหรือ" เสียงทุ้มใสเอ่ยทัก ใบหน้าเรียบเฉยไร้รอยยิ้ม

"ฟางฟาง ข้าต้องกลับไปอีกครั้ง ข้าต้องกลับไป ข้าต้องช่วยเขาให้ได้" จ้าวหย่งเฝิงเอ่ยด้วยท่าทางร้อนรน

"ขอโทษนะ ข้าพาเจ้าย้อนอดีตไม่ได้อีกแล้ว เจ้าย้อนกลับไปถึง 5 ครั้งแล้วนะ หากย้อนกลับไปอีกครั้งเจ้ามีหวังได้ตายตามเด็กคนนั้นไปแน่ ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่า คนที่ถึงคราวตายอย่างไรก็ต้องตาย แม้พยายามช่วยให้รอดอย่างไร เด็กนั้นก็ต้องตายอยู่ดี" สิ้นคำของเหม่ยฟาง สีหน้าของจ้าวหย่งเฝิง ก็ดูแย่ลง ความเศร้า ความสื้นหวังเข้าครอบคลุมจิตใจอย่างเห็นได้ชัดเจน

"ไม่ยุติธรรมเลย" คำพูดตัดพ้อของจ้าวหย่งเฝิงทำให้เหม่ยฟางชะงักไปครู่ใหญ่

"นั่นสินะ โลกนี้ไม่มีอะไรที่ยุติธรรมหรอกนะ" เหม่ยฟางเอ่ยยิ้มๆ

"ข้าไม่รู้ ทำไมตั้งแต่ย้อนอดีต กลับไปแก้ไขความผิดพลาดของตน พอได้เจอเด็กนั่น ใจกับข้ารู้สึกสั่นไหว เวลาที่เด็กคนนั้นยิ้ม หัวเราะ ใจข้ากับเต้นตูมตามจนแทบระเบิดออกมา ยิ่งได้มีเวลาใกล้ชิดกัน ข้ากลับอยากรู้จักเด็กคนนั้นขึ้นไปเรื่อยๆ มันเพราะอะไรนะ และสุดท้ายตอนที่เห็นคนนั้นจมน้ำลงไปต่อหน้าหน้าตา แม้จะเอื้อมมือลงไปดึงแต่กับหลุดลอยไป รู้ไหมวินาทีนั้นข้ารู้สึกหัวใจของข้ากำลังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ มันเจ็บ เจ็บมาก เจ็บิย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ข้ามีอะไรผิดเพี้ยนไปสินะ...." สิ้นคำพูดน้ำตามากมายกับค่อยไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"น้องสาม" "จ้าวหย่งเฝิง" จ้าวหย่งเจิ้ง กับเหม่ยฟางเอ่ยขึ้นพร้อมกัน พวกเขารู้ว่าความรู้สึกที่จ้าวหย่งเฝิงเป็นคืออะไร เพราะพวกเขารู้จักมันดี

"ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน"

"นี่ ในเมื่อย้อนอดีตเพื่อแก้ไขอะไรไม่ได้ งั้นลองไปอนาคตดูไหน ไปเริ่ม ความรู้สึกใหม่ที่นั่น" เหม่ยฟางเอ่ยขึ้นเพื่อเรียกกำลังใจจากจ้าวหย่งเฝิง

"ข้าจะได้พบเด็กคนนั้นใช่หรือไม่" จ้าวหย่งเฝิงเอ่ยถามเพื่อให้แน่ใจ

"แน่นอน ต้องได้พบแน่ แต่...เด็กคนนั้นคงจำเจ้าไม่ได้ เพราะการเกิดใหม่คือการเริ่มต้น เจ้าคิดว่าความรู้สึกของเจ้าที่มีให้เด็กคนนั้นจะเปลี่ยนไปไหม?" เหม่ยฟางเอ่ยยิ้มๆรอฟังคำตอบของจ้าวหย่งเฝิง

"เรื่องนั้นข้าไม่รู้หรอก แต่สิ่งหนึ่งที่ข้ารู้คือ ข้าอยากพบเขาไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน" นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่จ้าวหย่งเฝิงพูดก่อนที่ตนเองได้ทานยาบางอย่างจากเหม่ยฟาง แล้วหลับไหลไปนานแสนนาน....แต่ก่อนจะหลับไปสิ่งเดียวที่ได้ยินคือ....

"แล้วข้าจะเป็นผู้ที่ปลุกเจ้าให้ตื่นเอง"

"ใครกันนะ ที่จะเป็นคนปลุกเรา"

[mild-dy]

 

[Vammas]

❤ปาฏิหาริย์รักข้ามยุค❤ จ้าวหย่งเฝิง

ตอนที่ 1 ความหลังที่1 กับ เจ้าชายนิทราที่ลืมตาตื่น

เสี่ยวจื่อหยี่ ขันทีน้อยวัยละอ่อนผู้ไม่ประสีประสาเรื่องความรัก วันที่เขาเริ่มรู้จักความรักเกิดขึ้น เมื่อตนได้รับคำสั่งให้หาบันทึกมังกรเขียวเพื่อหาวิธีช่วยเหลือเจ้านายแสนสวยของตน ในขณะที่เดินเปิดหนังสือหลายพันเล่มเขาต้องสะดุ้งตกใจเมื่อถูกบุรุษสูงศักดิ์ผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับนายของตน แต่ใบหน้านี้อาจดูสวยคมเข้ม รูปร่างได้สัดส่วนที่อาจตัวเล็กกว่านายของตนเพียงเล็กน้อย ความน่าหลงไหล รอยยิ้มทรงเสน่ห์ นั้น ไม่อาจทำให้เขาลืมเลือนมันไปได้

"หาอะไรกันหรือให้ข้าช่วยหาไหม" เสียงแสนคุ้นๆหูดังขึ้นข้างหลังเสี่ยวจื่อหยี่ จนทำให้เสี่ยวจื่อหยี่สะดุ้งตกใจหันมาตีคนทักด้วยหนังสือที่ตนลูบคลำๆทันที

"ว๊ากกกกกก....ผัวะ ผัวะ ผัวะ"

"โอ๊ยๆ หยุดๆ ข้าเจ็บนะ" มือหนาคว้าข้อมือขันทีน้อยไว้มั่น เพื่อให้คนที่เอาหนังสือตีตนให้รู้ว่าเป็นใคร เมื่อขันทีน้อยเสี่ยวจื่อหยี่ตั้งสติได้ และรู้ว่าตนตีใครก็ถึงเข่าอ่อนกันเลยทีเดียว

"อง องค์ชายสาม ข้าน้อยขออภัย ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจ ข้าน้อย..." เสี่ยวจื่อหยี่คุกเข่าขออภัยโทษด้วยความหวาดกลัวใครจะไปคิดว่าคนที่ตนตีไปจะเป็นองค์ชายสามจ้าวหย่งเฝิงกันล่ะ

"ช่างเถอะ ข้าผิดเองที่ไปพูดใกล้ๆเจ้าทางด้านหลัง" จ้าวหย่งเฝิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจเพ่งพินิจขันทีน้อยที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าเนื้อตัวสั่นเทา

"มิได้ขอรับ ข้าน้อยต่างหากที่ผิด"

"เงยหน้าขึ้นสิ เจ้าชื่ออะไรทำไมข้าไม่เคยเห็นหน้า เพิ่งมาใหม่หรือไง"จ้าวหย่งเฝิงสั่งให้เสี่ยวจื่อหยี่เงยหน้าขึ้นมองตนเพื่อตอบคำถาม

"ข้ามีนามว่าเสี่ยวจื่อหยี่ขอรับ ข้าน้อยเป็นขันทีข้างกายองค์ชายรองตั้งแต่ช่วงต้นหนาวขอรับราวๆปีเศษ" เสี่ยวจื่อหยี่ตอบด้วยน้ำเสียงสั่น เขาเคยได้ยินกิตติศัพท์ขององค์ชายสามมาไม่น้อย ที่หากไม่พอใจใครจะสั่งประหารทันที หรือหากเบาหน่อยก็เพียงแค่สั่งโบย

"ว่าแต่เจ้ากำลังหาสิ่งใด ข้าเห็นพี่รอง กับพวกเจ้าเข้าที่นี่ จึงตามเข้ามาดู" จ้าวหย่งเฝิงกล่าวดวงตายังคงเพ็งพินิจใบหน้าขาวของขันทีน้อยตรงหน้าอย่างพิจารณา

'หน้าตาใช้ได้เลยแฮะ' จ้าวหย่งเฝิงคิดในใจแอบลอบยิ้มมุมปากเพียงเล็กอย่างพึงพอใจ

"เรียนองค์ชายข้าน้อยกำลังช่วยองค์ชายรองตามหาบันทึกมังการเขียวขอรับ"

"บันทึกมังกรเขียว อ่อ เล่มนั้นสินะ" จ้าวหย่งเฝิงทำท่านึกก่อนเอ่ยขึ้นมาเหมือนรู้จักหนังสือเล่มนั้น

"องค์ชายทรงทราบหรือขอรับว่าบันทึกนั่นอยู่ที่ไหน" รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสี่ยวจื่อหยี่ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ทำเอาจ้าวหย่งเฝิงชักติดใจ

"อืม เมื่อ2-3วันก่อนข้าเอากลับไปอ่านที่ตำหนัก เจ้าต้องการมันไหมล่ะ"

"ขอรับ บันทึกนั่นน่าจะสำคัญกับ องค์ชายรอง" เสี่ยวจื่อหยี่ยิ้มตอบรับ โชคดีจริงที่ตนไม่ค้นหาอีกต่อไป

"ไปเอาที่ตำหนักข้าสิ" จ้าวหย่งเฝิงกล่าวชักชวนพร้อมรอยยิ้มแฝงความใน

"ขอรับ แต่ข้าน้อยคงต้องขอตัวไปบอกกล่าวองค์ชายรองก่อนที่จะไป" ยังไม่ทันที่จะได้ไปบอกผู้ใดมือหนาก็คว้าข้อมือของเสี่ยวจื่อหยี่เอาไว้

"ไม่ต้องไปบอกหรอก เจ้าไม่อยากให้พี่รองของข้าดีใจหรือที่เจ้าสามารถหาบันทึกนั่นมาได้ ไปเถอะมากับข้า" ว่าจบจ้าวหย่งเฝิงก็ดึงมือเสี่ยวจื่อหยี่ออกไปกับตนเอง โดยไม่มีใครสังเกตุเห็น และนั่นคือจุดเปลี่ยนที่เสี่ยวจื่อหยี่ต้องเผชิญ

ตำหนักองค์ชายสาม

"องค์ชายสาม บันทึกอยู่ที่ใดขอรับ" เสี่ยวจื่อเอ่ยถามเมื่อมาถึงสวนกว้างภายในตำหนัก

"เจ้านั่งรอที่ม้านั่งใต้ต้นเหม่ยก่อนนะ" จ้าวหย่งเฝิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

"ขอรับ" ว่าจบเสี่ยวจื่อหยี่จึงเดินไปนั่งบริเวณม้านั่งริมสระซึ่งมีต้นเหม่ยพากันออกดอกสะพรั่ง โดยไม่รู้เลยว่าเขาต้องรอนานเพียงใด ท่ามกลางอากาศหนาวเช่นนี้

จ้าวหย่งเฝิงที่หลอกล่อขันทีน้อย ได้แต่ยิ้มหัวเราะกับความขลาดเขลา เขามองร่างเล็กที่สั่นเทาอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นนานนับชั่วโมง จากอาทิตย์ตรงศีรษะ จนถึงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า

"โง่เขลายิ่งนัก ยังคิดจะรออีก ไป๋เสวี่ย จงไปบอกเด็กนั่นว่าข้ายังหาบันทึกไม่เจอให้กลับไปก่อน หากเจอ ข้าจะให้คนไปตามอีกที"

"ขอรับ" ไป๋เสวี่ย องครักษ์ส่วนพระองค์เอ่ยตอบรับ

"เดี๋ยว ข้ามีเรื่องให้ทำอีกอย่าง..."

"ขอรับ ข้าน้อยจะตามหาบันทึกมามอบให้องค์ชายเองขอรับ" ไป๋เสวี่ยเอ่ยแทรกขึ้นก่อนที่จ้าวหย่งเฝิงจะกล่าวจบ

"เจ้ารู้ใจข้าจริงๆ ไป๋เสวี่ย" จ้าวหย่งเฝิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อน

"ไม่ว่าเรื่องใดข้าน้อยยินดีทำเพื่อองค์ชาย...ขอเพียงองค์ชายพึงใจข้าน้อยยินดีทำให้..." ไป๋เสวี่ยก้มหน้าลอบยิ้มตามผู้เป็นนาย

"ไปเถอะ" . . . เสี่ยวจื่อหยี่ผู้แสนซื่อผุดลุกผุดนั่งเดินไปมาเพื่อให้คลายความหนาวเย็น เขาคิดว่าหากกลับไปอาจสวนทางกับองค์ชายสามเขาจึงไม่คิดกลับไปก่อน

"เสี่ยวจื่อหยี่ รับคำสั่ง" น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นด้านหลังของเสี่ยวจื่อหยี่ เมื่อหันกลับมามองก็ผมบุรุษหนุ่มรูปงาม ในชุดองครักษ์ส่วนพระองค์ดังเช่นองครักษ์วี๋เหวินเต๋อ เขาจึงคุกเข่าเมื่อได้ยิน

"เสี่ยวจื่อหยี่รับคำสั่ง"

"องค์ชายสามมีรับสั่งให้เจ้ากลับไปก่อนขณะนี้องค์ชายยังหาบันทึกไม่เจอ ต้องขออภัยเจ้าด้วยที่ปล่อยให้รอ" สิ้นคำสั่ง เสี่ยวจื่อหยี่แทบถอนออกมาทันที เขายืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่แล้วหันหลังกลับเดินจากไปด้วยใจอันห่อเหี่ยว

ไป๋เสวี่ยมองตามหลังอันแสนหดหู่ของขันทีน้อย ด้วยสายตาคาดเดาอะไรไม่ได้ ก่อนล้วงมือหยิบม้วนกระดาษออกจากอกเสื้อ ม้วนกระดาษนี้คือ บันทึกมังกรเขียวที่เขาแอบหยิบออกมาหลังจากองค์ชายรองวางมันทิ้งไว้ในหอคัมภีร์ เขาแค่อยากให้องค์ชายสามดีใจ ที่เขาสามารถนำมันมาให้ได้

"องค์ชายข้าน้อยนำบันทึกมาให้แล้วขอรับ"

"จริงเหรอ ดีจัง เจ้าว่าเด็กนั่นจะทำหน้ายังไงกัน เมื่อข้าเอาบันทึกนี่ให้" รอยยิ้มดีใจอย่างเด็กได้ของเล่นใหม่ทำให้ใจของไป๋เสวี่ยกระตุก เขาไม่เคยเห็นองค์ชายสามมีใบหน้าเช่นนี้มาก่อน

"องค์ชายสนใจขันทีน้อยคนนั้นหรือขอรับ" ไป๋เสวี่ยเอ่ยถามอย่างลืมตัวจ้องมองผู้เป็นนายตาเขม็ง

"เอ๊ะ! ฮ่าๆ นั่นสินะ เด็กนั่นน่าแกล้งจะตายไป" จ้าวหย่งเฝิงยังคงยิ้มเมื่อพูดถึงขันที

'ไม่ จะยอมให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้ ข้าจะไม่ยอมให้ใครแย่งพระองค์ไปจากข้าเป็นอันขาด' ไป๋เสวี่ยขบฟันแน่น มือทั้งสองกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ

"ไป๋เสวี่ย ไป๋เสวี่ย เจ้าว่าข้าควรแกล้งเด็กนั่นยังไงดี" จ้าวหย่งเฝิงเอ่ยถามอย่างนึกสนุก

"ขะ ขอรับ....ขะ ข้าน้อยไม่ทราบขอรับ" ไป๋เสวี่ยหลุดจากภวังค์ความคิดเอ่ยตอบเสียงอึกอัก

"เป็นอะไร เจ้าไม่สบายหรือ" จ้าวหย่งเฝิงเอื้อมมือไปแตะหน้าผากอีกฝ่าย ทั้งยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนไป๋เสวี่ยถึงกับผงะหน้าหันหนีหลบสายตาจ้าวหย่งเฝิงอย่างไม่ตั้งใจไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นใบหน้าของผู้เป็นนายชัดขนาดนี้ก่อนเอ่ยตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก

"ขะ ข้าน้อยไม่เป็นอะไรขอรับ"

"ถ้าเช่นนั้น เจ้าไปตามเด็กนั่นมาพบข้าที" จ้าวหย่งเฝิงเอ่ยสัางใบหน้าติดรอยยิ้ม

"ขอรับ" ไป๋เสวี่ยตอบรับคำสั่ง ก้มหน้าลอบยิ้มชวนแอบแฝง เขาคือผู้ที่อยู่เคียงข้างคนผู้นี้ได้เพียงคนเดียวเท่านั้น หากใครเป็นคิดล้ำเส้นข้าจะกำจัดให้สิ้น โดยเฉพาะเจ้าขันทีน้อยผู้นี้.....

###################################

คฤหาสน์หรูท่ามกลางพื้นที่หลายร้อยเอเคอร์ตั้งตะหง่านเพียงหลังเดียว ภายในคฤหาสน์มีเพียงสาวใช้ไม่กี่คนกับเจ้านายเพียงหนึ่งเดียวที่นอนเป็นเจ้าชายนิทรา เจ้านายผู้มีผมยาวสีดำ ขับให้ผิวขาวซีดดูเด่น ทั้งใบหน้ายังหล่อเหลางดงาม จมูกโด่งคมสันรับใบหน้า ช่างเหมือนเจ้าชายในภาพวาดอย่างไรอย่างนั้น ถึงแม้จะเป็นเพียงเจ้าชายนิทรา แต่อำนาจทุกอย่างกับตกอยู่ที่ชายผู้นี้ ผู้ที่ไม่รู้ว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่

"นายครับ เราพบที่อยู่เจ้าชายนิทราแล้วครับ" เสียงเหี้ยมเกรียมของชายวัยกลางคน คนหนึ่งยกโทรศัพท์ขึ้นคุยหลังพุ่มไม้ ใกล้ๆ บริเวณคฤหาสน์ เขาใช้กล้องส่องทางไกลสอดแนมผู้คนภายในเพื่อรายงานตามคำสั่ง

(ดีมาก ให้ลูกน้องจัดการพาเจ้าชายนิทรากลับมาให้ได้) เสียงเยือกเย็นไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆตอบกลับมา

"ครับนาย" หลังวางสายจากผู้เป็นนาย ชายวัยกลางยกมือขึ้นให้สัญญาณเพื่อบุกเข้าไปลักพาตัวเจ้าชายนิทรา ชายชุดสูทสีดำนับสิบคนโผล่จากที่ซ่อน พากันวิ่งหายเข้าไปในคฤหาสน์ทีละคนสองคน  เมื่อย่างเท้าเข้ามาด้าน ทุกอย่างดูเงียบจนน่าแปลกใจ ชายวัยกลางคน ส่งสัญญาณให้ลูกน้องแยกย้ายไปสำรวจพื้นที่ภายใน ส่วนตัวเขากับลูกน้องอีกสามคนตรงเข้าไปในห้องนอนของเจ้าชายนิทรา

"นี่หรือ เจ้าชายนิทราที่เขากล่าวถึงกัน สมชื่อจริงๆ" ชายวัยกลางคนเอ่ยเสียงเรียบ พยักหน้าให้ลูกน้องมาจัดการอุ้มร่างเจ้าชายนิทราออกไป ทุกอย่างดูง่ายจนน่าตกใจไม่คิดเลยว่าการลักพาตัวเจ้าชายนิทราจะง่ายดายเช่นนี้

###################################

ประตูรั้วของคฤหาสน์หลังใหญ่ค่อยๆเปิดออกเพื่อให้รถเก๋งสีดำเคลื่อนเข้าไปด้านใน พอจอดเทียบกับประตูทางเข้าคฤหาสน์ ชายชุดดำรีบเปิดประตูแล้วอุ้มร่างของเจ้าชายนิทราเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์ ซึ่งเหตุการณ์นี้อยู่ในสายตาของเด็กอายุ 10 ขวบด้วยเช่นกัน

"พวกคุณลุงอุ้มใครมานะ" ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อย เขาจึงตามพวกลุงชุดดำไปติดๆเด็กชายตัวน้อยแอบมองลุงชุดดำเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ซึ่งภายในห้องนั้นมีพ่อของเด็กชายอยู่ที่นั่นด้วย เด็กชายแอบมองจากรอยแง้มประตูอย่างอยากรู้

"นี่หรือ เจ้าชายนิทรา ตระกูลจ้าวผู้มีอำนาจอยู่เหนือพวกเรา ก็แค่คนไร้ประโยชน์ที่ช่วยเหลือตนเองไม่ได้ หากไม่มีมันแล้ว พวกเราตระกูลเฉิน ย่อมเป็นใหญ่กว่าเห็นๆ พวกแกเตรียมสถานที่ต่อรองกับตระกูลจ้าวให้พร้อม" ผู้นำตระกูลเฉิน เฉินจื่อหยาง ออกคำสั่งแก่ลูกน้องตน

"นายครับ จะทำอย่างไรกับเจ้าชายนิทราครับ" ชายวัยกลางคนเอ่ยถามเพื่อให้แน่ใจว่าควรทำอย่างไร

"จัดการเอาเองสิ กับแค่คนที่นอนหลับไม่รู้จะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ยังต้องถามอีก" เสียงตวาดดังขึ้น พลอยทำให้เด็กน้อยที่แอบฟังอยู่ตกใจวิ่งไปแอบอีกมุมหนึ่งเพื่อรอให้พ่อของตนไปให้พ้นก่อน

"ขอโทษครับนาย เดี๋ยวผมจัดการเองครับ" ชายวัยกลางคนก้มหัวขอโทษ

"ลูกพี่ขังไว้ในห้องนี้คงไม่เป็นไร แต่ถึงอย่างไรคงลุกหนีไปไหนไม่ได้" ลูกน้องชุดดำเอ่ยเสนอความคิด

"ตามนั้น พาไปนอนบนเตียงเถอะ ปล่อยนอนตรงนี้คงไม่ดี" ชายวัยกลางคนเอ่ยเสียงเรียบจนลูกน้องพากันยิ้มหน้าบาน

"ยิ้มอะไรกัน" ชายวัยกลางคนเอ่ยเสียงขรึมตีหน้ายักษ์ใส่บรรดาลูกน้อง

"แหม่ๆ ใครจะไปคิดว่าหัวหน้า หน้าของพวกเราจะใจดีขนาดนี้" หนึ่งในลูกน้องเอ่ยแซวขึ้นด้วยท่าทางล้อเลียน

"หุบปากไปเลยพวกแก" ชายแก่หน้าแดงตะโกนไล่ลูกน้องโดยไม่รู้ว่าด้วยความเขินหรือความโกรธ เพราะลูกน้องต่างพากันหัวเราะแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่มีทีท่าเกรงกลัวแม้แต่น้อย เมื่อพวกชายวัยกลางคนจากไป เด็กชายตัวน้อยออกจากที่ซ่อนรีบวิ่งเข้าไปในห้องตามความอยากรู้อยากเห็น สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือชายหนุ่มอายุราว 20ต้นๆ กำลังนอนหลับ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ๆ หัวใจเด็กชายกับเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เด็กชายเอามือกุมหน้าอกแน่น หัวใจเต้นจนเจ็บไปหมด ยิ่งเห็นใบหน้าของคนที่นอนหลับอย่างชัดเจน หัวใจเขากับบีบรัดมากกว่าเดิม

"พี่ชาย พี่ชาย รีบตื่นเถอะ  ตื่นขึ้นมา อย่ามัวแต่นอนขี้เซาสิ ที่นี่ไม่ปลอดภัยนะพี่ชาย พี่ชาย" เด็กชายพยายามปลุกคนนอนหลับให้ตื่นเพราะเกรงว่าคนคนนี้อาจเป็นอันตราย แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรชายคนนี้ก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมา

"โธ่...เหนื่อยจะปลุกแล้วนะ หรือพี่ชายจะเป็นเจ้าชายนิทราจริงๆ แล้วจะไปหาผู้หญิงที่ไหนมาจูบให้ตื่นได้ล่ะ ถ้าอย่างนั้น ผมทำเองก็ได้.....จุ๊บ......" เด็กชายบ่นพึมพำ คิดเองเออเอง แล้วลงมือทำตามที่ตนคิดโดยไม่ลังเล เพียงแค่ริมฝีปากของเด็กน้อยแตะกับปากพี่ชายที่นอนหลับตรงหน้า หัวใจของเด็กชาย กลับมาเต้นรัวอีกครั้ง เด็กชายถอนริมฝีปากออก ยืนหน้าแดงจับหน้าอกตัวเองเพื่อระงับการเต้นของหัวใจตนเอง

"นายน้อย มาเล่นซนในห้องนี้ไม่ได้นะครับ" เสียงราบเรียบของชายวัยกลางคนเอ่ยทักท้วงขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอนายน้อยเดินไปเดินมาอยู่หน้าเตียงนอน เด็กชายสะดุ้งตกใจเมื่อถูกพบตัว

"คือ...คือ...ผมเห็นพี่ชายคนนี้นอนหลับอยู่เลยมาชวนพี่เขาไปเล่นด้วย" เด็กชายเอ่ยขึ้นเพื่อหาทสงเอาตัวรอดไม่ให้ถูกทำโทษจากท่านพ่อ

"เล่นซนในนี้ไม่ได้นะครับ" ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดูรักใคร่เมิ่อเห็นสีหน้าแววตาหงอยๆของนายน้อย

"ทำไมล่ะเราเล่นกับพี่ชายคนนี้ไม่ได้เหรอ" เด็กชายไม่ยอมแพ้เอ่ยถามเอาความจริงจากชายวัยกลางคน

"คือ....พี่ชายคนนี้กำลังป่วยคงไปเล่นกับนายน้อยไม่ได้หรอกครับ" ชายวัยกลางคนเอ่ยตอบอย่างไม่ลังเลว่านี่จะเป็นการโกหก

"ไม่สบาย?" เด็กชายทำหน้าสงสัย แล้วร้องออกมาด้วยความเข้าใจ "อ๋อออ ที่แท้ที่อุ้มพี่ชายมาเพราะกำลังช่วยพี่ชายอยู่ใช่ไหม" เด็กชายยิ้มน่าอย่างเข้าใจ ชายวัยกลางคนได้แต่ยิ้มรับอย่างไม่เต็มใจนัก

"นายน้อยเชิญไปเล่นที่อื่นเถอะขอรับ" ชายวัยกลางคนเอ่ยปากเป็นเชิงไล่เด็กชายอีกครั้ง เขาไม่อยากให้เด็กชายมารับรู้สิ่งไม่ดีที่พวกตนกระทำ

"อื้ม ไว้จะมาใหม่นะ" เด็กชายยินยอมจากไปแต่โดยดี เขาเดินเข้าไปยืนใกล้ร่างที่นอนหลับอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินออกจากห้อง ยังไม่ทันจะก้าวขาเดินไปไหนกับรู้สึกว่าตนเองถูกใครบางคนรั้งเอาไว้ เมื่อหันไปมองตามแรงดึง เห็นมือเรียวขาวดึงชายเสื้อเขาไว้ "อ๊ะ! พี่ชาย...อุ๊บ" เด็กเอ่ยขึ้นเสียงเบา ถูกมือขาวปิดเข้าที่ปาก แล้วยกนิ้วแตะที่ปากให้เขาเบาเสียง

"นายน้อยมีอะไรหรือครับ" ชายวัยกลางคนชะโงกหน้าเข้ามาใกล้เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น "อ๊ะ!" มีดสั้นแหลมคมจ่อเข้ามาตรงหน้าชายวัยกลางคน

"หันหลังไป" เสียงเย็นชาสั่งเชียบขาด ชายวัยกลางคนจำยอมหันหลังให้เพราะนายน้อยอาจเป็นอันตราย

"ยะ อย่าทำอะไร นะ นายน้อย นะ...."

พลั่ก! ตุ๊บ! ร่างชายวัยกลางคนล้มฟุบลงกับพื้น หลังถูกตีเข้าด้านหลัง

"คุณลุง!!!" เด็กชายร้องเสียงหลง

"ชู่ เบาเสียงหน่อยสิ" พี่ชายตรงหน้าเอ่ยขึ้น ดึงตัวเด็กชายเข้ามากอดอย่างคิดถึง

"พะ พี่ชาย ทำอะไร" เด็กชายละล่ำละลักทำอะไรไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี ควรหลีกหนีเช่นไร

"ดีใจจริง ในที่สุดข้าก็ได้พบเจ้าอีก" เสียงชายหนุ่มกระซิบข้างหูเด็กชาย ไอร้อนจากลมหายใจทำให้เด็กชายรู้สึกใจเต้นแรง

"พี่ชาย"

"เจ้าอายุเท่าไหร่แล้วดูเด็กกว่าตอนแรกที่ข้าพบเจ้าเสียอีก" พี่ชายตรงหน้าเอ่ยถาม

"10 ขวบ"

"หืม ยังเด็กอยู่เลยนะ ไว้อีกสัก 10ปี ข้าจะมารับเจ้าแล้วกัน" ว่าจบพี่ชายตรงหน้าปล่อยตัวเด็กชาย ลุกขึ้นยืนส่งยิ้มตรึงใจให้เด็กชาย

"พี่ชายชื่ออะไร"

"จ้าวหย่งเฝิง เจ้าเล่าชื่ออะไร" จ้าวหย่งเฝิงเอ่ยยิ้มๆ

"เฉินจื่อหยี่"

"จื่อหยี่ ขอบใจที่ช่วยปลุกข้าขึ้นมานะ" จ้าวหย่งเฝิงเอ่ยยิ้มๆเดินออกจากห้อง

"พี่ชายจะไปไหน" เฉินจื่อหยี่ร้องถาม

"หึ อยู่ในห้องนี้ไปก่อนนะ อย่าเพิ่งออกไปไหน ข้าขอจัดการเรื่องส่วนตัวเสียหน่อย" รอยยิ้มยังประดับบนใบหน้า

"อย่าทำอะไรท่านพ่อนะ"

"หึหึ ไปนะ"

หลังจากจ้าวหย่งเฝิงเดินออกจากห้องเสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้นมาติด กลิ่นเลือดฟุ้งกระจาย ทำให้เฉินจื่อหยี่ตัวสั่น เมื่อทุกคนในคฤหาสน์ล้วนตายหมด ยกเว้นเพียง เฉินหยางจื่อผู้เป็นพ่อ ที่บาดเจ็บสาหัส ส่วนลุงฟ่านปลอดภัยดีเพราะพียงแค่ถูกตีให้สลบเท่านั้น อำนาจของตระกูลเฉินถูกชายเพียงคนเดียวโค่นล้ม ทำให้จิตใจเด็กชายเฉินจื่อหยี่เจ็บแค้นเป็นอย่างมาก จากความประทับใจแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง....

[Bb nale]

กรรม จื่อยี่อย่าเกลียดพี่เขาเลย

[InarmSt]

 รอออออออ

[nOn†ღ]

 

[sarawutcom]

ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต  กด  *103*0# โทรออก
ดีแทค  เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก 
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด  โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต  DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368


เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I


เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว  dtac  ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg


เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว  dtac  ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg


ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc


ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA