วาระซ่อนเร้น
BY: Dezair
……………………………..
ตอนพิเศษ คืนสู่เหย้า
ฟ้าสลัวยามเย็น ทำให้บรรยากาศภายในมหาวิทยาลัยที่มีต้นไม้สูงใหญ่ ดูมืดกว่าที่ควรจะเป็น
แต่…ที่ถนนเส้นหนึ่งซึ่งมุ่งตรงสู่คณะเล็กๆซึ่งมีสนามฟุตบอลเป็นของตัวเองกลับติดไฟนีออนหลากสีเรียงเป็นแนว ราวกับบอกว่าจุดหมายปลายทางของไฟนีออนเหล่านี้คือสถานที่ในรั้วมหาวิทยาลัยที่คึกคักที่สุดในค่ำคืนนี้
ค่ำคืนของ...คณะรัฐศาสตร์
วันนี้เป็นวันคืนสู่เหย้า หรือเรียกกันอย่างคล่องปากว่า ‘งานคืนถ้ำ’ ถ้ำที่ว่าก็คือถ้ำสิงห์ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของคณะ
ศิษย์เก่ามากหน้าหลายตา มีทั้งสูงอายุ วัยกลางคน และวัยหนุ่มสาวเดินพลุกพล่านอยู่บริเวณลานคณะที่นอกจากจะมีซุ้มลงทะเบียนรับของที่ระลึกแล้ว ยังมีซุ้มโค้งและแบ็กดร็อปสำหรับถ่ายรูปด้วย เสียงพูดคุยดังจ้อกแจ้กจอแจ ผสมกับเสียงแว่วๆของดนตรีจากเวทีที่ตั้งอยู่ในสนามฟุตบอลด้านใน และเสียงเฮฮายามพบปะเพื่อนฝูงเก่าๆ ยิ่งทำให้บรรยากาศครึกครื้น รวมไปถึง...เสียงจาก ‘ปากต่อปาก’ ที่ใครได้ยินก็พลอยให้หัวใจกระชุ่มกระชวย
“นั่นน้องโซ่ไออาร์!”
“ฮุ้ย! หล่อมาก! ขาวมาก! วันเวลาไม่เคยทำอะไรพี่โซ่ได้”
“กูเข้ามาไม่ทันเจอพี่เขาตอนเรียน เคยเห็นแต่ในรูปจากพี่รหัสก็ว่างานดีแล้วนะ แต่ตัวจริงนี่ดิ! เกินเบอร์ไปอี๊ก!”
“ขาวออร่าสมกับเป็นของดีไออาร์จริงๆ...”
“ยิ้มก็สวย โลกสดใสเพราะรอยยิ้มของใครสักคนมันเป็นยังงี้เองเหรอวะ...”
“พี่โซ่…”
“น้องโซ่…”
“โซ่....”
เสียงครวญของคนรอบข้างไม่ได้เบาเลยสักนิด เจ้าของชื่อที่เพิ่งมาถึงงานหันตามเสียงเรียกชื่อตัวเองซ้ายทีขวาที แต่ไม่ว่าจะหันไปสบตากับใครก็ส่งยิ้มสวยให้เขาไปหมด เล่นเอาทั้งหญิงชาย ทั้งมีอายุทั้งยังเด็ก ยิ้มตามแถมมองตาเยิ้ม
แต่...มีใครบางคนยิ้มไม่ออก
เจียระไนหนุ่มปกครองที่ถือสิทธิ์เด็ดขาดในการอยู่ข้างกายสิตางศุ์มาตั้งแต่สมัยเรียนปีสี่ทำเสียงกระแอมไอก็แล้ว ตาขวางมองคนรอบข้างก็แล้ว แต่ก็หามีใครสนใจไม่ สิตางศุ์ถูกทักจากคนที่รู้จักและไม่รู้จักตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในงาน ชนิดที่ต่อให้ไม่ลงทะเบียน การเป็นที่รู้จักขนาดนี้ก็การันตีเป็นอย่างดีว่าเรียนคณะนี้แน่นอน
“อ่ะ! นี่รุ่นเรา” สิตางศุ์ละสายตาและรอยยิ้มจากคนรอบข้าง หันไปกวาดตามองป้ายรุ่นที่ติดเรียงรายอยู่บนเต้นท์ ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไป แน่นอนว่ามีเจียระไนตามติดหนึบ
“พี่โซ่ใช่มั้ยครับ...โซ่ สิตางศุ์” เด็กหนุ่มในชุดนิสิตซึ่งสวมบัตรสต๊าฟเป็นคนทัก เจียระไนบวกลบจำนวนปีที่พวกเขาเรียนจบอย่างรวดเร็ว แล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้วเพราะเจ้าหนุ่มวัยนิสิตคนนี้ไม่มีทางเข้าเรียนทันตอนที่พวกเขายังอยู่ในคณะ
แต่...มันรู้จักชื่อแซ่ไอ้โซ่ได้ไง?!!
คนหนึ่งขมวดคิ้วมุ่นที่มีคนรู้จักสิตางศุ์ แต่สิตางศุ์ตัวจริงยิ้มหวานแทนคำตอบ
“รู้จักพี่ด้วยเหรอ”
“รู้สิครับ...พี่โซ่ดังจะตาย...” ไม่เพียงแค่รู้จัก แต่ยังปรนนิบัติคนดังอย่างสิตางศุ์อีกระดับ คนอื่นต้องเปิดกระดาษหาชื่อลงทะเบียนกันเอง แต่สำหรับพี่สิตางศุ์คนนี้ หนุ่มรุ่นน้องหยิบกระดาษไปพลิกหาชื่อให้เรียบร้อย
“พี่เซ็นตรงนี้นะครับ” แถมหยิบปากกาเปิดฝามาส่งให้ ตามด้วยการชี้ที่ช่องลงชื่อ พอเซ็นเสร็จ เจ้าหนุ่มนั่นก็เขียนชื่อลงบนสติกเกอร์ แล้วยื่นมือมาหา
“ขออนุญาตติดกับเสื้อพี่โซ่นะครับ”
เจียระไนคนหน้านิ่ว เริ่มจะไม่พอใจกับการถึงเนื้อถึงตัวเกินไป ก่อนที่สติกเกอร์จะทันติดลงกับเสื้อเชิ้ตของสิตางศุ์ เขาก็ดึงหมับออกมาจากมือรุ่นน้องทันที!
“เดี๋ยวติดให้เอง!”
ตาเรียวจ้องจิก หนุ่มรุ่นน้องมองสบตาทีหนึ่ง ก่อนจะหันไปยิ้มกว้างให้สิตางศุ์ ไม่สนใจเจียระไน
“ส่วนนี่เป็นคูปองอาหารกับของที่ระลึกนะครับ พี่โซ่เอาคูปองไปแลกอาหารที่ซุ้มได้เลยนะ...” ตามประสาสต๊าฟที่ดีก็ต้องอธิบายวิธีใช้งาน แต่ชักรู้สึกว่าถูกจ้องเลยต้องหันมอง คนจ้องไม่ใช่ใครที่ไหน ยังเป็นหนุ่มตี๋ตาเรียวหน้าตาหงุดหงิดที่มากับ ‘พี่โซ่’
...คนนี้ละมั้ง ที่เขาว่ากันว่าเป็นพี่รหัสมากบารมีของพี่โซ่...
...แต่แล้วยังไงล่ะ จบไปแล้ว บารมีก็ควรจะหมดไปด้วยสิ...
หนุ่มรุ่นน้องร่วมคณะที่เดาเอาเองว่าคนที่ติดตามสิตางศุ์มาด้วยคือพี่รหัสมากบารมี ยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจไปทีหนึ่ง ก่อนจะชี้นิ้วไปที่กองกระดาษข้างๆ
“พี่หาชื่อตัวเองแล้วเซ็นชื่อได้เลยครับ” เขาบอกเรียบๆ ก่อนจะหันกลับมาหาสิตางศุ์ ฉีกยิ้มหวานแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มนุ่มกว่าที่พูดกับคนอื่น
“...คูปองมีห้าใบ ถ้าพี่โซ่อยากทานอะไร เอาคูปองไปแลกได้เลยนะครับ หรือว่าถ้าไม่พอ จะมา...”
“เฮ้ย! นั่นพี่เวฟ!” เสียงของเจียระไนดังขัด ทำเอาสิตางศุ์หันมองทันที
พี่รหัสที่ช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาตั้งแต่สมัยเข้าเรียนปีหนึ่งกำลังเดินดุ่มๆออกมาจากในงาน ใบหน้าขาวยิ้มกว้างทันทีที่สบตากับอรรณพ
“เห็นมีคนบอกว่ามึงมาแล้ว กูเลยเดินออกมาดู มึงก็มาเหรอไอ้โจ๊ก” อรรณพก้าวมาถึงตัวสิตางศุ์แล้วออกปากทัก แถมด้วยการทักคนรักของน้องรหัสอีกทีหนึ่ง ถึงแม้จะยังเคืองสายตาอยู่บ้าง แต่หลายปีที่ผ่านมา เจียระไนก็แสดงให้เห็นแล้วว่าดูแลสิตางศุ์ได้ดีเพียงใด
“ไม่มาได้ไง! เดี๋ยวหมาคาบไปแดก!” คำตอบของหนุ่มตี๋หน้าหงิกทำเอาหลายคนแถวนี้สะดุ้งกันคนละเฮือก
อรรณพกวาดตามองรอบตัว แล้วหันมามองหน้าตาซื่อๆของน้องรหัสที่ยังยิ้มแย้มแจ่มใส ดูไม่รู้อะไรอีกตามเคย
“ไปๆ เข้าไปในงาน เพื่อนกูอยากเจอมึงกันเพียบ” อรรณพชวนน้องรัก แต่ยังไม่ทันที่สิตางศุ์จะเดิน เสียงของรุ่นน้องผู้ประจำซุ้มลงทะเบียนก็ดังขึ้น
“เอ่อ...พี่โซ่ครับ” เจ้าหนุ่มนั่นยังคงยื่นคูปองอาหารและของที่ระลึกอยู่อย่างนั้น ตั้งอกตั้งใจจะให้สิตางศุ์สมกับหน้าที่สต๊าฟฝ่ายลงทะเบียน
“ขอบใจ” แต่กลายเป็นอรรณพที่ดึงทุกอย่างไป ตามด้วยการจิกสายตาไปที ก็ไม่มีใครกล้าหืออะไรขึ้นมาอีก เขาหันไปชวนสิตางศุ์เข้างาน เจียระไนมองตามสองพี่น้องสายรหัสแล้วก็เหลือบมามองเจ้าหนุ่มรุ่นน้องที่คงไม่ทันอยู่ในช่วงยุคเฟื่องฟูของอรรณพในรัฐศาสตร์
ผู้ชายมากบารมีคนนั้นคือคนที่ทำให้สิตางศุ์โสดมาจนปีสี่
แต่คาดว่าตอนนี้มันคงรู้แล้วว่า ตำนานก็คือตำนาน
ตำนานของผู้มากบารมีแห่งรัฐศาสตร์ที่ชื่อ ‘อรรณพ’
หนุ่มปกครองตาเรียวมองเจ้าหนุ่มรุ่นน้องแล้วยกยิ้มที่มุมปากอย่างเย้ยหยัน
“เอาคูปองกับของที่ระลึกมาได้แล้ว” เจ้าหนุ่มนั่นยอมหยิบมาส่งให้
“คนนั้นคือพี่รหัสพี่โซ่เหรอครับ” มันถาม หน้าตาดูไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก
“เออ เคยได้ยินชื่อมั้ยล่ะ”
มันพยักหน้า
“พี่เวฟ”
ดูจากสีหน้าหงุดหงิดหัวใจแล้ว เจ้าตัวก็คงไม่คิดว่าผู้ชายที่ชื่อ ‘พี่เวฟ’ ที่กลายเป็นตำนานกล่าวขานมาจนถึงนิสิตรุ่นปัจจุบันจะยังคงแผ่ออร่าสยบทุกสรรพสิ่งออกมาได้ขนาดนี้
...ได้ยินแต่ชื่อมานาน ก็นึกว่าจะเหลือแต่ชื่อซะอีก พอมาเจอตัวจริง ถึงได้รู้ว่า...คนมีบารมีก็คือคนมีบารมี...
คราวนี้ หนุ่มรุ่นน้องหันกลับมามองเจียระไน คนที่เขาเข้าใจผิดไปว่าคือ ‘พี่เวฟ’
“ตอนแรกผมนึกว่าพี่คือพี่เวฟ เห็นมากับพี่โซ่ ยังคิดอยู่เลยว่าไม่เหมือนที่เขาบอกกันมาว่าพี่รหัสพี่โซ่โหด”
เจียระไนยกยิ้มแต่ไม่พูด
พอรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่ตัวเองคิด นิสิตผู้ดูแลซุ้มลงทะเบียนก็มีไมตรีจิตอันดีตามประสารุ่นพี่รุ่นน้องร่วมคณะ
“พี่ชื่ออะไรนะ เดี๋ยวผมเขียนสติกเกอร์ให้” มันถามหันไปหยิบสติกเกอร์และปากกามาเตรียมเขียน
“โจ๊ก” คำตอบของเจียระไนทำเอาคนกำลังจะจรดปลายปากกาเมจิกถึงกับชะงัก เจ้าหนุ่มรุ่นน้องเงยหน้ามองตาเหลือก
“อะไรนะ?!”
“โจ๊ก ปกครอง”
เพียงเท่านั้น เจ้าหนุ่มนั่นก็ทำได้แค่อ้าปากค้างจ้องหน้าหนุ่มตี๋ที่ออกตัวว่าคือ ‘โจ๊ก ปกครอง’ แล้วสิ่งที่ได้ยินมาจากปากต่อปาก จากรุ่นสู่รุ่นก็ดังขึ้นในหัว
‘ถ้าได้เจอพี่เวฟ จะรู้ว่าตำนานของจริงเป็นยังไง’
‘บารมีแค่ไหน คิดดูเอาแล้วกันว่าทำให้พี่โซ่โสดมาจนปีสี่ เพราะไม่มีคนกล้าจีบ’
‘แต่พี่เวฟว่าเจ๋งแล้ว คนที่เทพยิ่งกว่าคือพี่โจ๊กเว้ย’
‘พี่โจ๊ก ปกครอง แม่งมานิ่งๆ พอพี่เวฟเรียบจบปุ๊บ พี่แกสอยพี่โซ่เงียบกริ๊บ’
‘เห็นเขาว่าพี่โจ๊กเล็งพี่โซ่มานาน แต่ไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม แม่งยอมใจเลย คนจริง!’
...บุคคลในตำนานของรัฐศาสตร์ยุคนั้น...
...โซ่ ไออาร์...
...เวฟ บุรุษผู้มากบารมี...
และ
...โจ๊ก ปกครอง...
................................
ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำ แต่ที่สนามฟุตบอลของคณะรัฐศาสตร์ยังคงคึกคักและสว่างไสว ซุ้มอาหารที่เรียงรายยังคงอุ่นหนาฝาคั่งไปด้วยผู้คนที่นำคูปองมาแลกรับอาหาร บนเวทียังมีการแสดงของนิสิตรุ่นปัจจุบันสลับกับการให้รางวัล ทั้งรางวัลรุ่นรักคณะ ซึ่งนับยอดคนในรุ่นที่มาร่วมงานมากที่สุด รางวัลนักเตะยอดเยี่ยมซึ่งมาจากการแข่งขันภายในของรุ่นต่างๆที่ลงสมัครแข่งฟุตบอล และรางวัลคนเด่นคนดังสร้างชื่อเสียงให้กับคณะ
แต่แสงสีเสียงจากเวทีไม่ได้ดึงดูดความสนใจของเจียระไนเท่าไร ตอนนี้สายตาหนุ่มปกครองกำลังจับจ้องไปที่โต๊ะของรุ่นพี่รหัสของสิตางศุ์
คนผิวขาวจัดที่กระจ่างกระทั่งในความมืดยามค่ำคืนกำลังหัวเราะสนุกสนานกับการเสวนากับรุ่นพี่เก่าๆที่เจ้าตัวคุ้นเคย นอกจากอรรณพแล้ว มีรุ่นพี่ร่วมภาคอีก 4-5 คน และหลายคนเป็นภาคอื่น เจียระไนรู้ดีว่าไอ้พวกที่ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับสิตางศุ์ตั้งแต่แรกถือโอกาสเนียนสร้างความสนิทสนมโดยการไม่ลุกจากโต๊ะไปไหนเลยสักนิด
“เย็นไว้เพื่อนโจ๊ก มึงไว้ใจพี่เวฟหน่อย เขาไม่ปล่อยให้โซ่โดนเต๊าะหรอก” ปราการพยายามปรามเพื่อนรักที่เกือบจะลุกจากโต๊ะรุ่นตัวเองไปลากคนรักออกมาจากโต๊ะของรุ่นพี่แล้ว แต่ดูเหมือนเจียระไนจะโตกว่าเดิมเยอะ เพราะนอกจากหายใจฟืดฟาด มันก็ไม่ทำอะไรมากกว่านั้น
ปราการเกือบจะสบายใจ แต่แล้วตอนที่รุ่นพี่คนหนึ่งในโต๊ะนั้นหยิบเอาโทรศัพท์ออกมา แล้วสิตางศุ์ก็หยิบขึ้นมาเช่นกัน คนที่หายใจฟืดฟาดเป็นทุนเดิมถึงกับเลื่อนเก้าอี้ออกจากโต๊ะดังครืดแล้วลุกพรวด!
“โจ๊ก! มึงอย่า...” เขากำลังจะร้องห้าม แต่กลายเป็นว่าเจียระไนกลับหมุนตัวเดินออกจากโต๊ะไปที่ซุ้มอาหารด้านหลัง สิตางศุ์หันมาเห็นพอดี ปราการเลยรีบส่งภาษามือบอกอย่างรวดเร็ว
“ขอตัวแป๊บนะครับ เดี๋ยวมานะพี่เวฟ” ร่างโปร่งบอกรุ่นพี่ในโต๊ะแล้วหันมาบอกพี่รหัส ก่อนจะลุกจากโต๊ะเดินตามเจียระไน
“โจ๊ก...โจ๊ก...” หนุ่มตี๋ตาเรียวอดีตนิสิตภาคปกครองเหลือบตามอง
“ตามมาทำไม?!” เสียงยังแข็ง แต่ลูกตานี่สิ หันมองคนเดินตามเต็มสองตาไปแล้วเรียบร้อย
“โจ๊กหิวเหรอ”
“เออ!” อันที่จริงไม่หิว แม้ว่าตอนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะจะเอาแต่จ้องโต๊ะของรุ่นพี่ที่มีสิตางศุ์นั่งอยู่จนไม่ได้แตะอะไรสักอย่างก็ตาม
“กินอะไรดี ไก่ทอดมั้ย” สิตางศุ์ถาม ก้าวเท้าเดินข้างๆอย่างไม่ย่อท้อ แม้ว่าคนจะเบียดเสียดเป็นบางจุด แต่ก็พยายามอยู่ใกล้เจียระไนเข้าไว้ เขาเองก็พอรู้ว่าคนรักเคืองพอดูที่เขาไม่ได้กลับไปที่โต๊ะเลย
...ก็พวกพี่ๆชวนคุย แล้วแต่ละคนก็แทบไม่ได้เจอกันเลยนี่นา...
“มึงอยากก็กินสิ!” หนุ่มตี๋ตาเรียวยังคงตอบ แต่สิตางศุ์ส่ายหน้า
“ไม่อยากหรอก มาเดินเป็นเพื่อนโจ๊กเฉยๆ”
คำว่า ‘มาเดินเป็นเพื่อนโจ๊กเฉยๆ’ ทำเอา ‘โจ๊ก ปกครอง’ ใจพังไปซีกหนึ่ง ต้องรีบเอาลิ้นดุนแก้มไปหนึ่งที!
ส่วนคนพูดทำลายหัวใจดวงน้อยๆที่แสนบอบบางของ ‘โจ๊ก ปกครอง’ ดูจะไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าตัวเองพูดอะไรออกไป เพราะตายังกวาดมองซุ้มอาหาร ป้ายเหนือซุ้มบอกให้รู้ว่าว่าซุ้มนั้นๆได้รับทุนสนับสนุนจากใครหรือรุ่นไหน รุ่นของพวกเขาเองก็รวมเงินจ้างร้านอาหารมาลงซุ้มเช่นกัน
“ซุ้มนี้ของรุ่นพี่เวฟ โฮ...บิงซู เล่นใหญ่มาก” สิตางศุ์หยอกพี่รหัสที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ ช่วงที่เดินดูตามซุ้มต่างๆ บางทีก็ถูกทักทายจากคนที่เดินสวนไปมา บางคนเจ้าตัวก็รู้จัก บางคนก็ไม่ แต่สิตางศุ์ก็ยังยิ้มแย้มสดใส เป็นรอยยิ้มอย่างที่...เจียระไนหลงรัก
รอยยิ้มของคนที่ได้กลับมายังสถานที่ที่คุ้นเคย มาอยู่ในบรรยากาศเก่าๆที่อยู่ในความทรงจำ
“ไปเดินดูตึกกันไหม” อยู่ดีๆเจียระไนก็ถามขึ้นมา ทำเอาคนกำลังสนใจซุ้มอาหารต้องหันมอง
“ตึกเรียนน่ะ...” หนุ่มปกครองพูดแล้วบุ้ยหน้าไปยังตึกเรียนเก่า ที่อยู่ใกล้กับสนามฟุตบอล สิตางศุ์พยักหน้าก่อนจะเดินตามคนชวน
แม้ห้องเรียนจะถูกปิดประตูเอาไว้หมดแล้ว แต่ระเบียงทางเดินก็ยังเปิดโล่งให้พวกเขาเดินเล่น แสงไฟจากเพดานให้ความสว่างตลอดทาง พวกเขาเดินกันเงียบๆ แต่เจียระไนรู้ว่าคนข้างกายกำลังคิดถึง
คิดถึงวันเวลาเก่าๆ
คิดถึงความทรงจำเก่าๆ
สิตางศุ์เดินมาหยุดอยู่ที่ระเบียงซึ่งใกล้กับสนามฟุตบอลที่ใช้จัดงานคืนสู่เหย้า
ดวงตาคู่สวยกวาดมองสนามฟุตบอลเบื้องหน้า
…สนามฟุตบอลที่คุ้นเคย…มันตั้งอยู่ตรงนี้มานานมากแล้ว ตั้งแต่เข้ามาเรียนวันแรก ก็เห็นมันอยู่ตรงนี้ บางวันมันว่างเปล่า มีเพียงหญ้าเขียวๆและโกลล์ที่ไร้ผู้คน บางวันมันมีคนเกือบสิบจากชมรมฟุตบอลของคณะมาซ้อม บางวันก็ได้ต้อนรับทีมจากคณะอื่น บางวันมีคนห้อมล้อมรอบสนามมากมาย บางวันก็ไม่มี
แต่วันนี้…สนามฟุตบอลของคณะรัฐศาสตร์ให้ภาพที่แตกต่างไปจากความทรงจำของเขา
สนามฟุตบอลที่กลายร่างเป็นสนามจัดงาน แสงไฟจากสปอตไลท์ที่ติดตั้งตามมุมต่างๆทำให้เห็นผู้คนมากมาย บ้างนั่งตามโต๊ะ บ้างลุกขึ้นเดิน บ้างเล่นสนุกหยอกล้อ บ้างรับประทานอาหารพูดคุยถามไถ่
คนเหล่านี้ล้วนมีสิ่งหนึ่งร่วมกัน
...อดีต...
อดีตที่ครั้งหนึ่งเราต่างเป็นนิสิตคณะรัฐศาสตร์
อดีตที่ครั้งหนึ่งเราเคยเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่
และวันนี้ที่เราจบไปแล้ว...เราก็ยังกลับมา
กลับมาเพื่อทบทวนอดีตที่เราคุ้นเคย
“คิดถึงคณะ...” ริมฝีปากของสิตางศุ์เอื้อนเอ่ย ดวงตากวาดมองไปรอบตัว ไม่ใช่แค่สนามฟุตบอล แต่รวมถึงอาคารเรียน โรงอาหาร ห้องสมุด บางที่เปลี่ยนแปลง บางที่ปรับปรุง บางที่เกิดขึ้นใหม่ แต่ที่นี่จะยังคงเป็นคณะรัฐศาสตร์ เป็นคณะที่หล่อหลอมเขาขึ้นมา
ร่างสูงหันมองคนข้างกาย เขารู้ว่าสิตางศุ์รัก...ไม่ใช่รักเพราะเป็นคณะรัฐศาสตร์ แต่รักเพราะคณะนี้ให้อะไรหลายๆอย่างในชีวิต
เขาเองก็เช่นกัน เพราะคณะนี้...เขาถึงได้พบและได้รักสิตางศุ์
“กูก็ด้วย...” ดวงตาคู่สวยใสแจ๋วหันมองคนพูดอย่างคาดไม่ถึง เจียระไนไม่ค่อยร่วมกิจกรรมคณะ ดูแล้วไม่น่าจะมีความทรงจำให้คิดถึงเท่าไร
“ที่นี่ทำให้กูได้เจอมึง” เป็นคำพูดตรงๆของคนหน้าตาย ที่ไม่มีอะไรสำคัญในชีวิตมากไปกว่าสิตางศุ์ คนฟังหัวเราะเบาๆ หน้าตาสดใสท่ามกลางความสลัวของระเบียงทางเดินที่มีเพียงไฟจากเพดาน
“จะโกรธรึเปล่า ถ้ากูบอกว่าคณะนี้ทำให้กูได้เจอทั้งมึง...ทั้งคนอื่นๆ” ในขณะที่เจียระไนเป็นคนตรงๆ สิตางศุ์ก็เป็นคนซื่อๆ
“โกรธได้ไง มึงมันสเป็คสาธารณะนี่หว่า”
หนุ่มไออาร์กะพริบตาปริบๆ เอียงคอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยแผ่วเบา
“จนตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงมีคนบอกว่ากูเป็นสเป็คสาธารณะ” สิตางศุ์ไม่คิดว่าคนทื่อๆ ที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการพยายามเรียนหนังสือจะเป็นสเป็คของใครเลย ยิ่งเป็นสเป็คของคนหมู่มากด้วยแล้ว ยิ่งไม่น่าจะมีทางเป็นไปได้ แต่ถึงอย่างนั้นคนรอบข้างก็พากันเรียกเขาว่าสเป็คสาธารณะ
“ก็มึง...” เจียระไนไม่อยากสาธยาย พูดไปก็จะเจ็บกระดองใจ เพราะทุกสิ่งทุกอย่าในชีวิตของสิตางศุ์นั้นล้วนเป็นสเป็คของใครๆก็ได้ทั้งนั้น จิตใจดี หน้าตาดี เรียนหนังสือเก่ง มีคุณธรรม
“...ก็!...ก็มึงเป็นแฟนกูไง มีแต่คนอยากแย่งของกูทั้งนั้นล่ะ!”
สิตางศุ์หัวเราะเบาๆกับเหตุผลของคนข้างกาย
“ถ้างั้น...ถ้าไม่อยากเป็นสเป็คสาธารณะก็ต้องเลิก...” คนซื่อๆแต่บทจะซนขึ้นมาก็ทำเอาหนุ่มปกครองใจหายวาบ หันขวับมามองแทบไม่ทัน แต่สิ่งที่เห็นคือดวงตาใสๆที่ตอนนี้เปล่งประกายระยิบและรอยยิ้มที่...งดงาม
...สัด! ใจพังด่าไม่ออก!!...
“เลิกเชี่ยอะไร?! เลิกเพ้อเจ้อน่ะสิ! ไปๆ ไปหาไรแดก แดกเสร็จจะได้กลับ!” หนุ่มตี๋ดึงแขนคนผิวขาวจัดให้ออกเดิน ได้ยินเสียงหัวเราะสดใสตามหลังจนต้องตวัดสายตามาจ้อง แต่สิตางศุ์กลับยิ้ม แขนที่ถูกดึง กลายเป็นมือที่เลื่อนลงจับกระชับกับมือของผู้ชายคนนี้...คนที่เป็นหนึ่งในผู้คนที่สิตางศุ์ได้พบที่นี่
…และเป็นหนึ่ง...ในคนที่มีค่าที่สุดที่คณะนี้มอบให้...
“มึงเป็นของขวัญที่คณะให้มา ยังไงก็ไม่เลิกหรอก”
…สุดจะกอบกู้หัวใจ…
ลืมเรื่องลิ้นดุนแก้มไปได้เลย เพราะจุดนี้ ลิ้นน่าจะละลายลงท้องไปแล้ว
ร่างโปร่งดึงมือคนข้างกายให้เดินกลับเข้าไปในสนามฟุตบอลที่กำลังคึกคัก มีหลายคนมองมาที่พวกเขา แล้วมองลงมาที่มือของพวกเขาที่จับกันอยู่ จากนั้นก็มองกลับขึ้นมาที่หน้าของสิตางศุ์และเจียระไน คนผิวขาวจัดยังคงยิ้มสดใสและยังจับมืออยู่อย่างนั้น ส่วนเจียระไน...นี่อาจจะเป็นครั้งแรกในชีวิตของหลายคนในค่ำคืนนี้ที่ได้เห็น ‘โจ๊ก ปกครอง’ ยิ้ม
ยิ้มเขิน
ยิ้มดีใจ
ยิ้มเพราะได้รู้ว่าตัวเองเป็น ‘ของขวัญ’ ของสิตางศุ์
ถ้าวันนี้ ‘โจ๊ก ปกครอง’ พูดว่ารักคณะ โปรดเชื่อเถอะว่า ‘โจ๊ก ปกครอง’ รักคณะจริงๆ
รักคณะ เพราะคณะทำให้ได้เจอคนที่รัก
รักคณะ เพราะคณะทำให้ได้กลายเป็นของขวัญของคนที่รัก
‘โจ๊ก ปกครอง...รักคณะรัฐศาสตร์ครับ...’
FIN
สวัสดีวันจันทร์ค่ะ
ตอนแรกกะจะเอาลงเดือนกันยา แล้วลืม... (บัวกลับเข้าสู่ระบบการศึกษาอีกครั้ง ก็เลยยุ่งจนลืมเดือนไปเลย ขอโทษนะคะ)
ที่ยุ่งจนไม่มีเวลาเอาเรื่องใหม่ลงก็เพราะการศึกษานี่ล่ะค่ะ ช่วงนี้สอบด้วย แต่ก็อยากลงนิยาย ก็เลยมาลงฮีลตัวเองค่ะ ฮ่าฮ่า
สำหรับตอนนี้ จะว่าอวยคณะตัวเองได้มั้ยนะ แต่เวลาที่กลับคณะทีไร ก็มักจะได้ความรู้สึกดีๆกลับมาเสมอเลยล่ะค่ะ เพราะงั้นก็เลยอยากให้ ‘โจ๊ก ปกครอง’ รักคณะบ้างเหมือนกัน (ขนลุกยังไงไม่รู้ค่ะ ฮ่าฮ่า)
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึง และทุกกำลังใจเหมือนเคย ส่วนคนที่รอเรื่องใหม่ บัวจะพยายามมาให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขอโทษจริงๆที่ให้รอกันนานขนาดนี้นะคะ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
แล้วไว้เจอกันใหม่ (ไม่แน่ใจว่าเดือนนี้จะมีตอนพิเศษมาลงอีกมั้ย ถ้าพิมพ์ทันจะเอามาลงค่ะ)
หัวข้อ: ...วาระซ่อนเร้น...ตอนพิเศษ บนสุดของห่วงโซ่อาหาร (31/07/2020) หน้า 53 (อ่าน 696842 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก