วาระซ่อนเร้น
By: Dezair
………………….
ตอนพิเศษ ทริปภาคฯ
“ทริปภาคฯ? ทริปภาคฯคืออะไร?” เจียระไนตั้งคำถามทันทีที่สิตางศุ์ซึ่งแท็กทีมโดยสองเพื่อนซี้แห่งภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศมาเอ่ยปากถึงโปรแกรมหนึ่งของนิสิตภาคฯนี้
‘ทริปภาคฯ’ จริงๆเจียระไนก็รู้ว่ามันคืออะไร แต่พอตระหนักถึงคำว่า ‘ภาคฯ’ แล้ว ก็เหมือนตนเองถูกแยกออกจากโลกของสิตางศุ์อย่างสิ้นเชิง!
เขาอยู่ภาควิชาการปกครอง ส่วนสิตางศุ์อยู่ภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ
...ประเด็นคือคนละภาคฯ ประเด็นคือ ‘ทริปภาคฯ’ ย่อมไม่มีเด็กภาคฯอื่น!...
...หมายความว่าไอ้โซ่จะไปไหนสักที่ ที่กูไปด้วยไม่ได้! คนละโลกมั้ยล่ะทีนี้!!!!...
“อ่า...ก็...ทริปที่คนในภาคฯจะไปเที่ยวด้วยกันน่ะ” ร่างโปร่งผิวขาวจัดอธิบายคำจำกัดความอย่างประหม่าเล็กน้อย
“แล้วไง” แม้จะรู้แก่ใจ แต่เจียระไนยังทำเป็นถาม
“ก็...ไออาร์จะมีทริปภาคฯ...อ่า…ส...สามวัน...ไป...ไปหัวหินน่ะ”
“งั้นกูไปด้วย!” รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองอยู่ภาคฯอะไร และสิตางศุ์อยู่ภาคฯอะไร แต่คนอย่างเจียระไนตีมึนสม่ำเสมอ ทว่า...งานนี้ไออาร์ไม่ได้ส่งสิตางศุ์คนซื่อมาเจรจาเพียงลำพัง แต่พ่วงด้วยพฤกษาและอลงกต รายแรกไม่เท่าไร แต่รายหลังนี่สิ...ไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เจียระไนและสิตางศุ์ยังไม่ลงเอยกันซะอีก!
“มึงสะกดคำว่าปกครองกับไออาร์ไม่เป็นรึไง ทริปภาคฯกู ไม่มีเด็กภาคฯอื่น!” อลงกตสวน สิตางศุ์หันไปกระตุกแขนเพื่อนเป็นเชิงปรามไม่ให้พูด ก่อนจะหันมาทางเจียระไน...ผู้ซึ่ง...มีส่วนได้ส่วนเสียที่สุดในทริปนี้
“โจ๊ก...ทริปฯนี้มีแต่ไออาร์...”
“แต่กูจะไป!” สั้นๆ ได้ใจความและความเอาแต่ใจตัวเอง หนุ่มปกครองมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว ยังไงๆก็ไม่ปล่อยสิตางศุ์ไปทริปภาคฯเพียงลำพังแน่นอน
...แล้วเสือกไปหัวหินด้วยนะสัด! เดี๋ยวแม่งก็ชวนกันเล่นน้ำสระ น้ำทะเล ไอ้โซ่ได้ล่อเสือล่อตะเข้กันเพลิน!...
“แม่งพูดไม่รู้เรื่อง! บอกว่าทริปภาคฯกู! ภาคฯอื่นไปไม่ได้! ทีภาคฯมึงไป! ภาคฯกูยังไม่มีใครไปกับภาคฯมึงเลย!” อลงกตโวย เจียระไนเหลือบตาไปมอง
“ตอนภาคฯกูไป! กูก็ไม่เห็นต้องไป! แล้วทำไมภาคฯมึงไป ถึงต้องเอาไอ้โซ่ไปด้วย?!” เป็นคำถามจากคนไม่เอาพวกพ้องและผองเพื่อนชนิดที่ทำเอาอลงกตงงตึ้บจนอ้าปากค้าง เจียระไนยิงเงื่อนไขต่อทันที
“ถ้าไม่ให้กูไป กูก็ไม่ให้ไอ้โซ่ไป! โซ่! มึงไม่ต้องไป แค่หัวหิน! เดี๋ยวกูพาไปเอง!”
สิตางศุ์มีสีหน้าลำบากใจ ประเด็นไม่ใช่หัวหินหรอก แต่เป็นเพราะทริปนี้จะเป็นการเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตารุ่นพี่รุ่นน้องในภาควิชา แถมมีอาจารย์ไปด้วยอีกต่างหาก แล้วอาจารย์แต่ละคนที่ไป เขาก็ล้วนสนิทสนมด้วยทั้งสิ้น
...น่าไปจะตาย อยากไปมากๆเลย แต่...โจ๊ก...
“อะไร?! ทำหน้าแบบนั้น? มึงจะไปเหรอ?!” เจียระไนเหลือบมาเห็นสายตาละห้อยแถมสีหน้าหมองหม่นของคนรักก็ใจหายวาบรีบร้องถามอย่างรวดเร็ว
“ก็...เพื่อนกูไปกันหมดเลย แล้ว...แล้วน้องในสายรหัสก็ไปกันหมด...เอ่อ...อาจารย์ก็ไป...อ่า...”
“แต่กูไม่ได้ไป!” หนุ่มปกครองย้ำ
“ก็...ไว้เราไปเที่ยวกันเองอีกรอบไม่ได้เหรอ รอบนี้กูขอไปกับ...” ยังพูดไม่ทันจบ เจียระไนก็ลุกพรวดอย่างหงุดหงิด
“ถ้ามึงจะไปก็ไปเลย! ไม่ต้องมาสนใจกู!” แล้วร่างสูงก็หุนหันจากไปอย่างรวดเร็ว
“โจ๊ก!” สิตางศุ์ร้องเรียก แต่พอจะก้าวเท้าเดินตามไปง้อ อลงกตกลับดึงแขนไว้
“มึงไม่ต้องไปเลยโซ่ ไอ้เชี่ยโจ๊กแม่งเอาแต่ใจตัวเอง”
“อา...แต่ว่ามันโกรธกูนะ กต”
ดูก็รู้ว่าถูกเจียระไนโกรธ ยิ่งรู้ก็ยิ่งไม่สบายใจ
“ก็ปล่อยมันโกรธไป มึงไม่ควรตามใจมันมาก”
“แต่ว่า...”
“หรือมึงจะไม่ไป? เพื่อนมึงทั้งภาคฯไปกันหมด น้องรหัสมึงก็ไปกันหมด แต่เพราะไอ้โจ๊กไปด้วยไม่ได้ แล้วแม่งงอแง มึงก็เลยจะไม่ไปเพราะมันงั้นเหรอ เพราะไอ้โจ๊ก มึงก็เลยจะไม่ไปทริปภาคฯยังงั้นใช่มั้ย” อลงกตถามจี้ให้เห็นกันชัดๆ ว่าใครกันแน่ที่ไม่มีเหตุผล ซึ่งก็ชี้ไปที่ตัวเจียระไนได้อย่างง่ายๆเลยทีเดียว
“กู...กูอยากไปนะ แต่ว่า...ไอ้โจ๊กมันก็แฟนกูอ่ะ กูไม่อยากให้มันโกรธ”
“สรุปมึงจะเลือกไอ้โจ๊ก?”
“อ่า...กูไม่ได้เห็นโจ๊กดีกว่าพวกมึงนะ แต่ตอนนี้มันโกรธกู” สิตางศุ์หน้าเสีย แค่เจียระไนโกรธคนเดียว เขาก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว หากถูกอลงกตโกรธอีกคน คราวนี้คงแย่กันไปใหญ่
“แต่ถ้ามึงไปง้อไอ้โจ๊ก...เอี้ย! ไอ้เอี้ยแอ้ด!!” อลงกตยังพูดไม่ทันจบ พฤกษาที่ยืนเงียบๆมานานก็ตะครุบปากเพื่อนสนิทเอาไว้ จากนั้นก็หันมายิ้มเผล่ให้สิตางศุ์
“มึงไปง้อไอ้โจ๊กไป ทางนี้กูจัดการเอง”
คนผิวขาวจัดพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินตามเจียระไนไป ทิ้งเพื่อนสนิทสองคนเอาไว้ด้วยกัน พอพ้นหลังของสิตางศุ์แล้ว อลงกตที่พยายามงัดมือเค็มๆของเพื่อนสนิทออกจากปากตัวเองมาตั้งแรกก็ถึงได้ทำสำเร็จ
“ไอ้เชี่ย! มือมึงป้ายกาวมารึไง! ทั้งเค็มทั้งเหนียว!”
“ป้ายอีกสักทีมั้ย” พฤกษายกมือจะเอาป้ายปากเพื่อนรักผู้ชอบยุแยงให้ครอบครัวคนอื่นร้าวฉาน แต่อลงกตขยับตัวหนีไปซะก่อน
“หยุดเลยมึง! แม่ง! เสือกปล่อยไอ้โซ่ไปง้อไอ้โจ๊กอีก!”
“พวกมันเป็นแฟนกัน โกรธกันก็ต้องง้อกันสิวะ มึงน่ะเลิกทำตัวเป็นพ่อหวงลูกสาวได้แล้ว ลูกมึงออกเรือนขนาดนี้ จะหวงไว้ทำซากอะไร”
“ไอ้โจ๊กแม่งกวนส้นตีน! กูพูดจนปากจะฉีกว่าทริปภาคฯ ก็ยังจะไปด้วยให้ได้!”
พฤกษาถอนหายใจอย่างระอา เจียระไนไม่ฟังคำพูดของอลงกตก็ถูกแล้ว คนอย่างนั้นฟังใครที่ไหน แต่ถ้าลองเป็นสิตางศุ์ไปพูดสิ ร้อยทั้งร้อย...เสร็จ!
“ก็มึงเป็นใคร ไปบอกมันแล้วคิดว่ามันจะทำตามรึไง มึงปล่อยให้ไอ้โซ่ไปพูด เชื่อกูมั้ยว่าไม่เกิน 5 นาที ไอ้โจ๊กก็ยอมแล้ว”
อลงกตเงียบกริบ แม้สีหน้าจะดูหงุดหงิด แต่เพราะรู้เห็นเรื่องของสองคนนั้นมาพอสมควร คนใกล้ชิดล้วนดูออกทั้งนั้นว่าเจียระไนยอมสิตางศุ์ขนาดไหน
ชี้นกเป็นไม้ ชี้ไม้เป็นนกยังน้อยไปเลย!
“เอาหน่า มึงปล่อยให้พวกมันไปเคลียร์กันเอง เชื่อกูสิว่าไอ้โซ่ได้ไป”
อลงกตเหลือบตามามอง แม้จะเชื่อตามที่เพื่อนพูดว่าสิตางศุ์ได้ไปร่วมทริปครั้งนี้แน่นอน แต่เพราะฟอร์มเยอะหน่อย ก็เลยต้องขู่ตบท้ายด้วย
“ถ้ามันไม่ได้ไป กูจะเตะมึง!”
……………………….
น้ำกระเจี๊ยบแก้วใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้า เจียระไนที่นั่งอยู่บนโต๊ะริมสนามฟุตบอลยอมละสายตาจากหญ้าเขียวๆมาที่เจ้าน้ำสีแดงนั่น ก่อนจะมองไปที่มือขาวๆที่ถือแก้วอยู่ แล้วค่อยๆไล่สายตาขึ้นไปที่ใบหน้าของเจ้าของมือ
สิตางศุ์ส่งยิ้มให้ ทั้งๆที่ยังยื่นแก้วน้ำให้อยู่อย่างนั้น
“ซื้อมาฝาก”
“คิดว่าแค่นี้จะทำให้กูยอมให้มึงไปรึไง!” หนุ่มปกครองผู้อยู่คนละภาควิชาถามกระแทกกระทั้นแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง ยังไม่ยอมรับน้ำในมือของสิตางศุ์ไปดื่ม
ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งข้างๆ น้ำกระเจี๊ยบใส่น้ำแข็งเริ่มละลายแล้ว ไอน้ำเกาะตัวรอบแก้วจนมือเริ่มเปียกและเย็น
“กูไม่ได้ซื้อมาเพื่อให้มึงยอมให้กูไปหรอก แต่ว่า...ซื้อมาเพราะเห็นว่ามึงชอบ”
“แล้วรู้มั้ยว่าอะไรที่กูไม่ชอบ? กูไม่ชอบเวลาที่ไม่ได้อยู่กับมึง แต่มึงกำลังจะไปกับภาคฯมึง แล้วทิ้งกูไว้คนเดียวสามวัน!” เจียระไนวกเข้าเรื่องที่ก่อความหงุดหงิดในใจของเขา
“กูขอโทษ กูเข้าใจว่ามึงรู้สึกยังไง แต่ว่า...นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่กูจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนในภาคฯ น้องในภาคฯแล้วก็อาจารย์ในภาคฯ พวกเขา...สำคัญกับกูเหมือนกันนะโจ๊ก กูคงจะเรียนมาถึงปีสี่ไม่ได้ ถ้าไม่มีเขา กูไม่ได้คิดจะละเลยมึง หรือว่าไม่เห็นความสำคัญของมึง แต่...กูอยากจะขอแค่สามวัน ให้กูได้ใช้เวลากับคนที่เขาดูแลกูมาจนถึงวันที่กูมีมึงในวันนี้”
ประโยคสุดท้ายเหมือนเป็นหมัดเด็ดที่ทำให้เจียระไนต้องยอมรับความจริง
สิตางศุ์มีคนสำคัญมากมายในชีวิต เพราะเป็นคนจิตใจดี มองโลกในแง่ดี คนที่เข้ามารุมล้อม ไม่ใช่แค่เพียงเข้ามาเพราะอยากอยู่ใกล้คนอย่างสิตางศุ์เท่านั้น แต่พวกเขาเหล่านั้นล้วนปกป้องและดูแลจนสิตางศุ์มานั่งอยู่ข้างเจียระไนในวันนี้
“กู...มีคนสำคัญหลายคนก็จริง แต่มึงก็สำคัญกับกูมากกว่าใครๆนะ ถ้า...สุดท้ายแล้วมึงจะไม่ให้กูไป หรือมึงไม่สบายใจที่กูจะไป กูก็จะยอมรับการตัดสินใจของมึง”
“ถึงแม้ว่ามันจะทำให้มึงไม่ได้ไปเที่ยวครั้งสุดท้ายกับเพื่อนในภาค น้องในภาค ‘จารย์ในภาคของมึงน่ะเหรอ” เจียระไนย้อนถาม สิตางศุ์ชะงักไปนิด แต่ก็ตัดสินใจมาแล้วว่าถ้าหากเขาไปแล้วคนรักโกรธ เขาก็จะยอมทิ้งโอกาสสำคัญครั้งสุดท้ายนี้เพื่อรักษาความรู้สึกของเจียระไนเอาไว้
…เพราะโจ๊กคือคนสำคัญ เป็นคนสำคัญที่อยากรักษาและดูแลความรู้สึก ถึงแม้การรักษาความรู้สึกของโจ๊ก จะทำให้ต้องเสียโอกาสก็ตาม...
“ถ้า...มึงไม่สบายใจ กูก็ไม่อยากทำแล้วล่ะ”
ร่างสูงฟังแล้วหัวใจแกว่ง หากเขาไม่สบายใจ สิตางศุ์ยังไม่อยากทำ ตัวเขาเองก็เหมือนกัน หากสุดท้ายแล้วสิตางศุ์เสียใจ เสียดาย หรือพลาดโอกาสที่มันเห็นว่าสำคัญในชีวิต เขาก็ไม่อยากเป็นต้นเหตุ
...หัวหิน สามวัน...
...สามวัน ที่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง จะมีใครดูแลดีมั้ย จะมีใครทำอันตรายรึเปล่า...
...สามวัน ที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน...
“ห้ามเล่นน้ำสระ ห้ามใส่กางเกงว่ายน้ำ ถ้าจะเล่นน้ำทะเลต้องใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น ห้ามใส่เสื้อขาว ห้ามกินเหล้าจนเมา ห้ามอยู่ห่างไอ้กตกับไอ้แพท แล้วก็ห้ามค้างห้องคนอื่น มึงต้องนอนห้องไอ้สองคนนั่นเท่านั้น” เสียงทุ้มดังขึ้นเรียบๆ เป็นเสียงเรียบๆที่ห้วนสนิท ทว่า...แม้จะห้วน แต่ก็เหมือนการอนุญาตให้สิตางศุ์ไปร่วมทริปภาคฯกลายๆ พร้อมด้วยเงื่อนไขอีกนิดหน่อย
คนฟังชะงัก ดวงตาคู่สวยเบิกโตอย่างคาดไม่ถึง
“ม...มึงให้กูไปเหรอ?!”
“ถ้ากูโทร.ไปเมื่อไร มึงต้องรับสาย”
“ด...ได้! กูสัญญา”
“แล้วโทร.หากูบ่อยๆด้วย” เจียระไนสำทับเพิ่ม แต่ก็ยังไม่ยอมหันไปมองคนข้างกายอยู่ดี ขนาดไม่มอง ไม่สบตา แค่ฟังสิตางศุ์พูดนิดเดียว จากตอนแรกที่แข็งขืนจะไม่ยอมให้ไป ก็กลายเป็นยอมตามใจกันง่ายๆซะงั้น
...ใจหนอใจ ใจไอ้โจ๊ก...ทั้งอ่อนทั้งเละเป็นโจ๊กจริงๆ!!...
“อื้ม!” เป็นการรับคำสั้นๆที่หนักแน่นด้วยน้ำเสียงในคอ เจียระไนเหล่ตาไปดูก็เห็นคนข้างกายกำลังมองตรงมาที่เขาด้วยดวงตาใสๆคู่สวยที่เหมือนจะบอกขอบคุณ แถมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าขาวๆนั่นอีก
...ใจที่อ่อนและเละ เหลวเป๋ว ไหลลงไปกองกับพื้นอย่างกับน้ำแข็งเจอพิษโลกร้อนยังไงอย่างงั้น!!...
“โจ๊กกินน้ำกระเจี๊ยบนะ กูซื้อมาให้”
แล้วแก้วน้ำกระเจี๊ยบที่มีหยดน้ำเกาะพราวก็ถูกยื่นมาตรงหน้าอีกรอบ เจียระไนมองน้ำกระเจี๊ยบแก้วเดิมที่เขาไม่ยอมรับในทีแรก แต่กระทั่งสิตางศุ์จะแยกจากไปสามวันเขายังต้องยอม เจ้าน้ำกระเจี๊ยบแก้วนี้...สุดท้ายแล้ว เขาก็ยอมยื่นมือไปรับอยู่ดี ทว่า...ช่วงจังหวะที่แก้วน้ำกระเจี๊ยบถูกส่งต่อระหว่างมือ เจียระไนก็แตะโดนมือขาวที่เย็นและชื้นเข้าพอดี
มือใหญ่ดึงแก้วน้ำกระเจี๊ยบออกไปแล้ว แต่พอสิตางศุ์จะชักมือตัวเองกลับ ก็ถูกมืออีกข้างของเจียระไนคว้าไปกุมเอาไว้
“ทำไมมือมึงเย็นขนาดนี้” คนกุมมือขาวที่เย็นและเปียกชื้นหันมาดุ แต่สิตางศุ์ยังยิ้มน้อยๆให้
“ก็น้ำกระเจี๊ยบมันเย็นนี่นา”
เจียระไนไม่พูดอะไรอีก แต่กุมมือเย็นๆนั่นไม่ปล่อย ราวกับจะให้อุณหภูมิของเขาทำให้มือเย็นๆนี่อุ่นขึ้น มือหนึ่งของเขายังกุมมือขาวของสิตางศุ์เอาไว้ ในขณะที่มืออีกข้างยกน้ำกระเจี๊ยบขึ้นดูด ดวงตาเรียวมองออกไปที่สนามฟุตบอลตรงหน้าราวกับไม่อยากจะหันไปมองคนข้างกายให้ใจอ่อนมากไปกว่านี้อีกแล้ว
...เดี๋ยวแม่งขอต่อเวลาจากทริปภาคฯ 3 วัน เป็น 5 วัน 7 วัน มีหวังกูตายแน่เลย! ตายเพราะใจอ่อนกับมันนี่ล่ะ!...
แต่...แม้จะไม่หันมองคนข้างกาย อะไรบางอย่างก็วางลงบนไหล่ของเขาเบาๆ เจียระไนไม่ทันระวังความอยากรู้อยากเห็นของตนเอง เผลอหันไปมองเข้า แล้วก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าคนที่ทำให้เขาใจอ่อนอยู่เสมอวางศีรษะแพะพิงลงกับไหล่ของเขานั่นเอง
...โอ้โห ใจกู!...
“ขอบใจนะโจ๊ก” คนพิงศีรษะลงกับไหล่ของเขาว่าอย่างนั้น เจียระไนก็ละลายไม่ต่างจากน้ำแข็งในแก้วน้ำกระเจี๊ยบเลยแม้แต่นิด และก่อนที่เขาจะทันยกน้ำกระเจี๊ยบขึ้นดูดเพื่อไม่ให้ปากว่าง ปากที่ว่างก็ดันหลุดคำพูดไปหนึ่งประโยค
“ไม่เป็นไร”
...อ๊ะหือ!! แท้จริงคือไม่อยากให้ไป แต่พอมันขอบใจเข้าหน่อยก็เสือกไม่เป็นไรขึ้นมาเฉยเลย!! ไอ้กากโจ๊ก!!!!...
…………………….
เช้าวันเสาร์ คณะรัฐศาสตร์ที่น่าจะร้างผู้คนกลับมีการชุมนุมเล็กๆของนิสิตภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ วันนี้เป็นวันเดินทางของทริปภาคฯที่จะมุ่งหน้าไปหัวหิน รถบัสปรับอากาศมาจอดรออยู่แล้ว
“เจอกันวันจันทร์ตอนเย็นนะโจ๊ก” สิตางศุ์หันมาลาสารถีผู้ขับรถมาส่งที่คณะ แม้เจียระไนจะยอมให้ไป แต่สีหน้าของหนุ่มปกครองก็ยังหงุดหงิดเสมอต้นเสมอปลาย
“เดี๋ยวกูซื้อหม้อแกงมาฝาก” คนผิวขาวจัดเสนอของฝากเพิ่มอีกหน่อย เผื่อจะช่วยคลายสีหน้าหงุดหงิดได้ แต่...เจียระไนก็ยังขมวดคิ้วเหมือนเดิม
“ห้ามเล่นน้ำสระ เล่นน้ำทะเลต้องใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น ห้ามใส่เสื้อขาว ห้ามแดกเหล้าจนเมา ห้ามนอนห้องอื่น ต้องนอนห้องเดียวกับไอ้กตไอ้แพท แล้วก็...โทร.หากูบ่อยๆ” เหมือนตั้งโปรแกรมชุดคำสั่งเอาไว้แล้ว สิตางศุ์หัวเราะสดใสกับคำพูดและหน้าตามู่ทู่ของคนตรงหน้า เขาแกล้งทำท่าตะเบ๊ะ
“รับทราบ จะโทร.หาสามเวลาหลังอาหาร แล้วก็อีกรอบก่อนนอนด้วย!” คนทำท่าจริงจังแต่ตาใสๆนั่นมีแววซุกซน ก็ทำเอาเจียระไนเก็กหน้าขรึมต่อไปไม่ไหว หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“โจ๊กอยากได้อะไรนอกจากหม้อแกงมั้ย หม่าม้ากับอาม่าทานเป็นรึเปล่า”
“ไม่ต้องซื้อฝากม่ากับม้าหรอก”
“ไม่ได้หรอก ต้องซื้อฝาก คนสำคัญของมึงก็ถือเป็นคนสำคัญของกูเหมือนกันนะ”
เอาใจคนฟังไปเต็มๆ เจียระไนหมดใจจะต้านทานไม่ให้อีกฝ่ายไปได้แล้ว แต่...ก็อยากจะดึงมาจูบลาสักหน่อย มั่นใจว่ากล้าทำแน่ แต่...เสียงหนึ่งดังขัดจังหวะเสียก่อน
“พี่โซ่...” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง สิตางศุ์และเจียระไนหันไปมอง เจ้าของเสียงคือปกฉัตรน้องรหัสในสายของสิตางศุ์ แถมสถานะคนรักลูกพี่ลูกน้องของเจียระไนด้วย
แน่นอน...ในเมื่อเจียระไนยังมาส่ง แล้วญาติผู้น้องที่นิสัยเหมือนกันจะไม่มาส่งแฟนมันได้ยังไง
“หวัดดีครับ” ปกฉัตรยกมือไหว้สองรุ่นพี่ ด้านหลังของเขาคือคนรักซึ่งเป็นญาติกับเจียระไน
“หวัดดีเฮีย หวัดดีพี่โซ่” เจตน์ยกมือไหว้เช่นกัน นอกจากหน้าตาจะเหมือนเจียระไนแล้ว สีหน้าเวลานี้ก็ไม่ต่างกันเท่าไร รู้เลยว่าไม่อยากปล่อยคนข้างกายไปทริปภาคฯที่ตัวเองไปด้วยไม่ได้
“พี่โซ่ เราไปที่รถกันได้แล้ว เขาบอกว่ารถจะออกแล้ว” รุ่นน้องปีสองที่จะไปด้วยกันชักชวนสิตางศุ์ แต่ยังไม่ทันเดิน แขนก็ถูกคว้าเอาไว้ ปกฉัตรหันไปมองก่อนจะถอนหายใจเบาๆที่เห็นสีหน้าของคนรัก
“ห้ามใส่เสื้อขาว ห้ามเล่นน้ำสระ ห้ามเมา รู้แล้ว ย้ำมาตั้งแต่ออกจากคอนโดแล้ว ถ้าพี่พูดซ้ำอีกล่ะก็ จะปิดเครื่องตลอดสามวันนี้จริงๆ” ถึงจะอายุน้อยกว่า แต่ปกฉัตรไม่มีหงอเลยสักนิด เจ้าตัวทำหน้าจริงจังเหมือนเอาจริง เจตน์ได้แต่ทำเสียงจึ้กจั้กในคออย่างขัดใจ แต่มือยังจับแขนเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“เลิกทำหน้างอแงได้แล้ว ผมบอกแล้วไงว่าจะโทร.หาบ่อยๆ ไปแค่สามวันเอง เดี๋ยววันจันทร์ก็กลับแล้ว” หลังจากขู่ไปชุดหนึ่ง ก็ตามมาด้วยเสียงอ่อนอีกที เจียระไนเพิ่งเห็นญาติผู้น้องของตนเองได้แต่หุบปากเงียบแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าปกฉัตรจะเอาเจตน์อยู่หมัด
“ไปขึ้นรถกันเถอะ พี่โซ่” แล้วหนุ่มรุ่นน้องก็หันมาชวนพี่รหัสของตนเอง สิตางศุ์พยักหน้ารับก่อนจะหันมาส่งยิ้มลาให้เจียระไนทีหนึ่ง จากนั้นก็หันไปยิ้มให้เจตน์ แล้วเดินไปขึ้นรถกับน้องรหัส
ทิ้งผู้ชายสองคนที่นามสกุลเหมือนกันเอาไว้ที่เดิม
ทั้งเจตน์และเจียระไนยืนอยู่ตรงนั้น มอง ‘ไออาร์’ สองคนที่เดินขึ้นรถบัสไปหาที่นั่งกันแล้ว สองคนนั้นโบกไม้โบกมือผ่านกระจกรถมาให้พวกเขา ถึงใจจะไม่อยากให้ไป แต่แฟนโบกมือมา จะยืนทื่อไม่โบกมือกลับก็ยังไงอยู่ สองหนุ่มที่หน้าตาและสีหน้าคล้ายกันยกมือเตี้ยๆโบกลากลับไป แล้วอึดใจต่อมา เมื่อเหล่านิสิตภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศขึ้นรถกันครบทุกคนแล้ว รถบัสคันใหญ่ก็เคลื่อนตัวออกจากหน้าคณะ
ทิ้งเจียระไนและเจตน์เอาไว้ที่เดิม
พวกเขายืนเงียบๆ จนกระทั่งหนุ่มปีสามจากคณะบัญชีพูดขึ้นมาก่อน
“ตั้งสามวันนะเฮีย”
“กูรู้ ไม่ต้องย้ำ”
...สามวันที่จะไม่ได้เจอหน้า ได้ยินแค่เสียง...
...สามวันที่ต้องอยู่คนเดียว หันข้างไปก็ไม่เห็นคนคุ้นตาที่มักจะส่งยิ้มให้มา...
...สามวันที่ปล่อยให้ห่างสายตาโดยไม่รู้ว่าคนที่ไปด้วยจะดูแลได้ดีแค่ไหน...
...สามวัน...
...นานไป๊!!!...
สองพี่น้องที่มีสายเลือดเหมือนกันครึ่งหนึ่งหันมองหน้ากัน ตาเรียวสองคู่ประสานกัน ก่อนที่เจียระไนจะเอ่ยปาก
“รถใคร กูหรือมึง”
“รถเฮียแล้วกัน ไอ้ปกจำรถผมได้”
“งั้นไปเลย มึงโทร.บอกให้ใครมาเอารถมึงกลับด้วย อ้อ...โทร.บอกโซ้ยเจ๊กว่าจะยืมคอนโดที่หัวหินสามวัน”
เจตน์กดโทรศัพท์เดี๋ยวนั้น ก่อนที่สองหนุ่มแซ่ตั้งจะตรงดิ่งไปขึ้นรถของเจียระไน แล้วจากนั้น...ทริป(ตาม)ไออาร์ของสองพี่น้องก็เริ่มต้นขึ้น
...ทริปภาคฯก็ทริปภาคฯสิวะ! ถึงไม่ได้อยู่ไออาร์ พวกกูก็จะไป!...
FIN
ตอนแรกกะว่าจะรอลง ‘ผลประโยชน์ทับซ้อน’ ให้จบก่อน เพราะกลัวจะงงไทม์ไลน์กัน เนื่องจากในตอนนี้ โจ๊กกับโซ่อยู่ปี 4 ส่วนเจ๋งกับปกก็คบกันแล้ว แต่เนื่องจากนกคอนฯ (เห็นว่าคอนสนุกมากด้วย เซ็ตลิสต์มีเพลงที่ชอบด้วย เสียใจ) และงานมะรุมมะตุ้มกับบัวมากเลย ก็เลย...เอาลงประชดชีวิตซะเลยค่ะ ฮ่าฮ่า
ส่วนตอนนี้...หวังว่าผู้ชายที่ซื้อได้ด้วยน้ำกระเจี๊ยบแก้วเดียวจะยังคงเป็นที่เอ็นดูของคนอ่านนะคะ ฮ่าฮ่า ไว้มีตอนพิเศษอีก จะเอามาลงให้อ่านกันอีก
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงพี่โจ๊ก ปกครองและโซ่ ไออาร์ เวลามีคนมาบอกว่าชอบอิโจ๊กมาก จะรู้สึกดีใจมากเลยค่ะ รู้สึกประสบความสำเร็จที่ทำให้ผู้ชายนิสัยไม่เอาคนทั้งโลกแบบนี้เป็นที่รัก ฮ่าฮ่า ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
เจอกันใหม่ เมื่อมีตอนพิเศษอีกค่ะ
หัวข้อ: ...วาระซ่อนเร้น...ตอนพิเศษ บนสุดของห่วงโซ่อาหาร (31/07/2020) หน้า 53 (อ่าน 697083 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก