หัวข้อ: ...วาระซ่อนเร้น...ตอนพิเศษ บนสุดของห่วงโซ่อาหาร (31/07/2020) หน้า 53

[meawwja]

จะสงสารหรือสมน้ำหน้า โจ๊ก ดี

[taran]

 

น่ารักที่สุด น้องโซ่คนดีศรีไออาร์ โถถถถถถ ตกหลุมนังโจ๊กซะได้
แต่คู่นี้น่ารักดีอะ บางทีคนอย่างโซ่มาเจอโจ๊กก็ดีนะ ต่างกันสุดขั้วแต่ก็เข้ากันได้อย่างลงตัวที่สุด

[zzz]

ในที่สุดก็ได้อ่านเรื่องนี้จนจบซะที 

สนุกมากเลยจ้า
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ นะคะ

[Dezair]

วาระซ่อนเร้น
By: Dezair
…………………..
ตอนพิเศษ เด็กกิจกรรม


‘โจ๊ก ปกครอง’ ไม่ใช่เด็กกิจกรรม


   สมัยปีหนึ่ง...เนื่องจากหน้าตาดีตี๋ขาวตัวสูงใหญ่ แถมพ่วงท้ายด้วยคะแนนสอบเข้าเป็นอันดับหนึ่งของภาควิชาการปกครอง เลยถูกเสนอชื่อให้ขึ้นประกวดเวทีเดือนคณะ แต่ด้วยอุปนิสัยไม่รักการทำกิจกรรม เด็กหนุ่มปีหนึ่งสี่คนที่ขึ้นเวทีประกวดของคณะรัฐศาสตร์จึงไม่มีชื่อ ‘โจ๊ก ปกครอง’


   สมัยปีสอง...หลังจากมีสายรหัสเป็นของตนเอง ก็ถูกลากไปงานบายเนียร์อันเป็นงานเลี้ยงอำลาพี่ปีสี่ของสาย เมื่อโผล่หัวไปร่วมงาน กินข้าวกินน้ำจนอิ่มท้องแล้ว มันก็หายหัวตามประสาคนไม่ทำกิจกรรม ไม่มีใครเห็นแม้แต่เงาอีก รูปถ่ายสายรหัสจากในงานจึงเป็นการตัดแปะหน้า ‘โจ๊ก ปกครอง’ เข้าไปให้ครบสี่รุ่นเท่านั้นเอง


   สมัยปีสาม...หลังจากรู้หัวใจตัวเองเป็นที่แน่นอนแล้ว ‘โจ๊ก ปกครอง’ ผู้ไม่ทำกิจกรรม มีโอกาสได้ร่วมกิจกรรมคณะอย่างเป็นทางการ แต่ก็ไปด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ ทำท่าเหมือนพร้อมจะกลับบ้านตลอดเวลา แต่แท้จริงแล้วกางเรดาร์รอบทิศ  ‘โซ่ ไออาร์’ ไปไหน ‘โจ๊ก ปกครอง’ ไปด้วย ถึงจะไปด้วยแบบหน้าตาเหมือนไม่อยากไปด้วยเพื่อตบตาพี่รหัสมากบารมีของ ‘โซ่ ไออาร์’ ก็ตามที      


   จวบจนปีสี่ พี่รหัสมากบารมีของ ‘โซ่ ไออาร์’ เรียนจบไปอย่างสวยงาม คนรอบข้างดีใจ ‘โจ๊ก ปกครอง’ ก็ดีใจ อยากตบมือให้กับความสามารถด้านการศึกษาที่จบๆไปได้ซะที แต่...ทั้งๆที่คิดว่าถึงเวลาที่ ‘โจ๊ก ปกครอง’ จะได้เป็นใหญ่ในโลกของ ‘โซ่ ไออาร์’ แล้วแท้ๆ สวรรค์กลับไม่บันดาล นรกก็กีดขวาง มารหัวขนไม่ต้องมาเป็นตัวคน แต่มาในนามของคำว่า ‘กิจกรรม’ !!


   ‘ไอ้โซ่ไปไหน’


ข้อความปรากฏขึ้นในห้องแชท ทำเอาพฤกษาหนุ่มทะเล้นแห่งภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศเงยหน้าจากมือถือกวาดตามองรอบกาย


โรงอาหารของคณะรัฐศาสตร์นั้นเล็กๆ แต่ไม่น่ารัก เพราะคนเยอะ เสียงดัง จ้อกแจ้กจอแจ ไม่สมควรจะหาใครหน้าไหนเจอที่นี่ แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาเรียวที่จับจ้องพร้อมกับรังสีบังคับขู่เข็ญ ก็ไม่ใช่เรื่องยากในการหา


พฤกษายักคิ้วให้เจ้าของสายตา ก่อนจะก้มหน้าลงกดคำตอบส่งกลับไป


‘ช่วยงานค่าย’


‘ค่ายไหน’ ข้อความเด้งถามกลับมาอย่างว่องไว พฤกษาเลียปากกระหยิ่มยิ้มย่องคิดหาเรื่องกวนประสาทเพื่อนร่วมรุ่นแต่ต่างภาคฯ จึงรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไป


‘ค่ายเยาวชนอะไรสักอย่าง’


‘บอกมันเลิกช่วยคนอื่น’ ว่ากันว่าอินเนอร์คนเรามันแฝงมาตามตัวอักษรได้ พฤกษากล้าสนับสนุนแนวคิดนี้ แล้วอยากจะยกข้อความของเจียระไนมาเป็นอ้างอิงซะจริง!


‘ถ้ากูบอกแล้วได้ผล ไอ้โซ่จะเป็นยอดดวงใจคนทั้งมหาลัยรึไง’


โซ่ ไออาร์ หรือสิตางศุ์เรียกได้ว่าเป็นมนุษย์สเป็คสาธารณะ ไม่เพียงแค่เพราะจิตใจดี มีเมตตา รักสัตว์โลก แต่ยังเก่ง ฉลาด มีน้ำใจ หากใครขอความช่วยเหลือ เจ้าตัวก็พร้อมจะลงแรงกาย แรงใจ แรงสมองให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่


   ทั้งงานวิชาการของภาควิชา งานรับน้องของคณะ งานราษฎร์งานหลวงของมหาวิทยาลัย นี่ยังไม่นับงานจิปาถะจำพวก อาจารย์ฝากมา รุ่นพี่ที่จบไปแล้วเรียกร้อง รุ่นน้องขอให้ช่วย ซึ่งมาเป็นรายทางไม่จบไม่สิ้น ต่อให้เจ้าตัวจะไม่ออกตัวว่าเป็นเด็กกิจกรรม แต่กิจกรรมไหนๆก็ล้วนมีชื่อของสิตางศุ์เข้าไปเกี่ยวข้องทั้งสิ้น


   ฟังแล้วน่าหมั่นไส้ เพราะไม่ว่ากิจกรรมใดๆที่มีชื่อสิตางศุ์เข้าไปร่วมด้วยก็มักจะได้รับความสนใจเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวและมักจะออกมาได้ผลดีชนิดที่คนทำงานหน้าชื่นตาบาน คนร่วมงานชื่นชมยินดี ในฐานะคนแอบมองอยู่ห่างๆอย่างเจียระไนก็อยากจะตบมือให้กับความสำเร็จของงานทุกชิ้นที่สิตางศุ์ร่วมมือ


   แต่...มันใช่เหรอวะ! หมดสิ้นขวากหนามอย่างพี่รหัสมารหัวขน ยังต้องมาเจอกิจกรรมแปดแสนขวางทางเจริญกูอีกเหรอ?!


   ‘มึงอาจจะไม่รู้ ไอ้โซ่ต้องไปเวียดนามสามวัน กัมพูชาอีกสองวันนะ’


เจียระไนอ่านข้อความที่พฤกษาส่งกลับมาแล้ว ตาเรียวๆก็กลายเป็นตาถลน


   ‘ไปทำไม’


   ‘ไปทำกิจกรรม’ ข้อความของพฤกษาทำเอาหนุ่มตี๋แห่งภาควิชาการปกครองถึงกับแยกเขี้ยว


   ไอ้สัด!! กิจกรรมห่าเหว กูเกลียดมึง!!

...........................

   แต่ก็นั่นล่ะ นั่นคือเรื่องราวในอดีตของมนุษย์ผู้ไม่ทำกิจกรรมอย่างเจียระไนหรือ ‘โจ๊ก ปกครอง’ ที่มาตกหลุมรักถอนตัวถอนใจไม่ขึ้นกับมนุษย์ผู้พร้อมจะทำกิจกรรมทุกอย่างบนโลกใบนี้


ช่วงเวลาแห่งความลูกผีลูกคนที่ยังไม่มีหนทางจะจีบติด กิจกรรมคือมารคอหอยตัวที่สามรองจากพี่รหัสมากบารมีของสิตางศุ์ที่ชื่ออรรณพ และเพื่อนสนิทไม้กันหมาอย่างอลงกต แต่เมื่อคบหากันแล้ว ความรักความสัมพันธ์เป็นรูปร่างชัดเจนแล้ว กระทั่งอรรณพยังต้องเปิดทาง อลงกตยังต้องถอยฉาก กิจกรรมก็เป็นแค่วาทกรรมที่ไร้ค่าไร้ราคาและคนไม่ทำกิจกรรมอย่างเจียระไนย่อมมีวิธีจัดการให้มันอยู่กับที่ไม่เข้ามาว้อกแว้กกวนใจ


   “มึงปีสี่แล้วโซ่ ปล่อยให้คนอื่น...เอ่อ...น้องปีอื่นทำ”


อย่างที่เคยบอก กับแค่เรียนคณะเดียวกัน ญาติพี่น้องไม่ใช่ อุ้มชูเลี้ยงดูมาก็ไม่เคย จะให้เรียกใครเป็นน้องเป็นนุ่ง เจียระไนไม่อิน แต่...กฎทุกกฎย่อมมีข้อยกเว้น เพื่อให้ฟังแล้วลื่นหูคนรัก จากคำว่า ‘คนอื่น’ เลยต้องกลายเป็น ‘น้องปีอื่น’ แทน


   “แต่นี่งานคณะ...”


   “คณะแล้วไง ไม่มีมึงสักคน งานคณะจะล่ม...จม...เอ่อ...จะไปต่อไม่ได้เหรอ อีกหน่อยมึงเรียนจบ คณะทำไงทีนี้ มึงต้องปล่อยให้เขาดูกันเองได้แล้ว” พูดจาไม่เคยเกรงใจใคร แต่จะเกรงใจแฟนหน่อยก็ได้ เห็นแก่ว่าสิตางศุ์คลุกคลีกับงานของคณะมานาน


   “อือ...ก็จริง...”


   สิตางศุ์หายไปจัดการเรื่องงานของคณะ เจียระไนเกือบจะสบายใจ แต่วันต่อมากลับต้องมาเห็นคนรักจมอยู่กับหนังสือจำนวนมาก


   “นี่อะไร Intro Law มึงติด I ตั้งแต่ปีหนึ่งเหรอ ทำไมต้องมานั่งอ่านกฎหมาย”


สิตางศุ์หัวเราะ หน้าตาสดใสไม่ได้ถือโทษกับความปากร้ายของคนรักสักนิด


   “เปล่า แต่น้องมาขอให้ช่วยทำเลคเชอร์ให้น่ะ ไม่รู้มีใครไปบอกว่ากูได้ A วิชานี้”


   “น้องไหน



   “น้องในภาคฯนี่แหละ กูว่าเซ้นของแต่ละภาคฯมันไม่ค่อยเหมือนกันนะ เวลาเรียนวิชาของภาคฯอื่น เลยมีปัญหาประจำเลย ไออาร์รุ่นกูก็มีไม่กี่คนที่ได้ A”


   “แล้วเซ้นกูล่ะ เป็นไง” หนุ่มตี๋ถามเรียบ ดวงตาเรียวจับจ้องคนตรงหน้านิ่ง แม้จะอยู่ในห้องสมุดคณะรัฐศาสตร์ที่เสียงดังโหวกเหวกเป็นนิจแต่ประโยคนี้กลับคล้ายดึงเข้าไปอยู่ในโลกที่เงียบสงบ มีแค่สิตางศุ์และเจียระไน เป็นโลกที่ประกอบด้วยท้องฟ้าใส หญ้าเขียวชอุ่ม และลมเย็นพัดเอื่อยแสนสบาย


   เป็นโลก...ที่มีกันแค่สองคน


   เสียงกริ่งดังสนั่นมาจากเคาน์เตอร์บรรณารักษ์เมื่อเสียงจ้อกแจ้กของเหล่านิสิตชักจะดังเกินไป ฉุดเอาสิตางศุ์ออกมาจากภวังค์นั้น แล้วรีบก้มหน้าหลบสายตาของคนข้างกาย


   “ม...ไม่รู้...”


“ก็ไหนบอกว่าเซ้นของเด็กแต่ละภาคฯไม่เหมือนกันไง”


“ก...ก็ต้องอ่านเปเปอร์ มันถึงจะรู้...ม...ไม่เคยอ่านเปเปอร์ของโจ๊กนี่นา...” ไม่รู้หัวใจเป็นอะไรไปแล้ว แค่จ้องตาคนรักหน่อยเดียว ก็พูดติดๆขัดๆไปหมด


   “อยากอ่านมั้ย กูจะเขียนให้มึงอ่านคนเดียว”


สิตางศุ์เงยหน้ามอง อาการหัวใจเต้นถี่จนพูดติดอ่างหายไปในวินาทีนั้น ได้แต่กะพริบตาปริบๆ


   “โจ๊กชอบเขียนเปเปอร์เหรอ”


เจียระไนชะงักกึก


“หะ?!” ...กลายเป็นว่ากูชอบเขียนเปเปอร์ได้ยังไงวะ?...


“ก็โจ๊กบอกว่าจะเขียนให้อ่าน แสดงว่าชอบเขียนแน่เลย อ่า...ดีจัง กูไม่ค่อยชอบเท่าไร เขียนไม่ค่อยเก่ง แต่คณะเรามีแต่ให้ส่งเปเปอร์ เลยต้องพยายาม...จะว่าไงดี กูว่าเปเปอร์มันไม่เสร็จง่ายๆ ยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกว่ามีจุดต้องกลับมาแก้ ถึงจะคิดเอาไว้คร่าวๆว่าจะเขียนอะไรก็เถอะ แต่...ถ้าไม่ตัดใจส่ง ก็ต้องแก้อยู่อย่างนั้น” พูดแล้วเจ้าตัวก็หัวเราะแหะๆ เกาศีรษะแก้เขิน “...ไอ้กตบอกว่ามันผิดที่กู ที่ไม่รู้จักเขียนให้จบเอง ใครๆเขาก็เขียนจบแล้วก็ส่งทั้งนั้น จะมานั่งแก้อะไรสองรอบสามรอบ แต่กูทำใจส่งทั้งๆที่ยังอยากแก้ไม่ได้นี่นา”


แล้วก็กลายเป็นสิตางศุ์ที่บ่นหงุงหงิงเรื่องตัดใจส่งรายงานไม่ได้ แต่ไม่วายเจ้าตัวยังมีกะใจเงยหน้าขึ้นมาสำทับ


“แต่ถ้าโจ๊กชอบเขียนเปเปอร์ อยากเขียนให้กูอ่าน กูอ่านให้ได้นะ กูชอบอ่าน”


บนโลกนี้มีคนชอบเขียนเปเปอร์ส่งอาจารย์ด้วยเหรอ เจียระไนอยากถาม


แต่พูดไปก็จะกลายเป็นเรื่องฉีกไปทางอื่น ขนาดประโยคจีบล้วนๆ เอาแค่คำว่าเปเปอร์บังหน้าอย่าง ‘อยากอ่านมั้ย กูจะเขียนให้มึงอ่านคนเดียว’ ยังกลายเป็นคิดว่าคนอย่างเจียระไนชอบเขียนเปเปอร์ได้เลย


ช่างเถอะ เรื่องเปเปอร์ เรื่องจีบ เรื่องรายงานใดๆก็เอาไว้ก่อน เรื่องที่ต้องจัดการคือการมานั่งหลังขดหลังแข็งสรุปเนื้อหากฎหมายตัวพื้นฐานของเด็กปีหนึ่งในขณะที่ตัวเองอยู่ปีสี่นี่มันใช่เรื่องที่ไหน


“จบชีทนี้แล้วพอนะโซ่ มึงไม่ต้องทำแล้ว”


“แต่เหลือเรื่องอำนาจอธิป...”


“มึงย่อยให้คนอื่นแดก พวกมันก็แดกแล้วกลืนอย่างเดียว จะไปเข้าใจได้ยังไง กฎหมายคณะเรามันต้องเข้าใจ ไม่ใช่มานั่งจำ” อ้างอย่างมีปรัชญาล้วนๆ แท้จริงแล้วคือเจียระไนไม่เห็นประโยชน์ใดๆที่ต้องมานั่งย่อ สรุป จับใจความให้คนอื่นเลยสักนิด


“อ่า...มันก็ใช่...”


แม้ด้วยนิสัยจะไม่ใช่คนทำอะไรครึ่งๆกลางๆ แต่ในเมื่อเจียระไนนั่งคุมเข้มอยู่ข้างๆ อีกทั้งยังย้ำให้ตระหนักอยู่เสมอว่าวิชากฎหมายของคณะต้องอาศัยความเข้าใจในหลักการมากกว่าการท่องจำมาตรา สุดท้ายสิตางศุ์เลยต้องหยุดมือแต่เพียงเท่านั้น


เรื่องงานของคณะจบไป เรื่องย่อเลคเชอร์เพื่อให้น้องๆอ่านสอบก็จบไป เจียระไนควรจะสบายใจจริงไหม แต่...เด็กกิจกรรมก็ย่อมเป็นเด็กกิจกรรมวันยังค่ำ


“เย็นวันพรุ่งนี้ไปกินข้าวกับใครนะ?!!”


หนุ่มตี๋ร้องถามเสียงหลง เมื่อเรื่องเล่าประกอบมื้อเย็นแสนสุขในวันนี้ชักจะทำเอาคนฟังอยู่สุขไม่ไหว เพราะกิจกรรมในวันพรุ่งนี้ที่สิตางศุ์ไล่เรียงให้ฟัง มันฟังแล้วไม่เข้าหูยังไงชอบกล!


...พรุ่งนี้ของ ‘โซ่ ไออาร์’…เริ่มจากเรียนคาบเช้า ส่วนครึ่งบ่ายจะทำเปเปอร์ที่ห้องสมุด จากนั้นตอนเย็นต้องออกไปทานข้าวกับคณะอาจารย์ที่มาจากมหาวิทยาลัยต่างประเทศ…


คำถาม...คณะอาจารย์เกี่ยวอะไรกับนิสิตวะ?!


“อาจารย์จากมหาวิทยาลัยของญี่ปุ่นน่ะ”


สิตางศุ์ตอบก่อนจะก้มหน้าตักข้าวผัดทะเลที่อุดมไปด้วยกุ้งหอยปูปลาที่เจียระไนบรรจงทำ คุณค่าทางสารอาหารเต็มสิบ ราคาวัตถุดิบก็เต็มสิบ ความอร่อยก็ยิ่งเต็มสิบ เหลือแต่อารมณ์ของเจียระไนที่ไม่เต็มสิบ


“แล้วมึงรู้จัก?”


“รู้จัก ตอนทำค่ายเยาวชนที่ไปเวียดนามน่ะ ก็ได้ทุนจากญี่ปุ่นนี่แหละ ปีนี้เขามาสัมมนาวิชาการ ก็เลยนัดกินข้าวกัน”


...วิชาการดี กิจกรรมโดดเด่น สังคมก็ได้…


...คนรักของกูนี่มันท็อปฟอร์มแบบ ทรี มิราเคิลจริงๆ!...


เจียระไนวางช้อน หน้าตาหงุดหงิดขั้นสุด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข้าวเย็นมื้อพรุ่งนี้เขาไปร่วมด้วยไม่ได้อยู่แล้ว ในเมื่อสมาชิกร่วมโต๊ะก็น่าจะมีแต่คนที่เคยทำค่ายเยาวชนมาแล้วทั้งสิ้น


อันที่จริงก็ไม่อยากพาล เรื่องหวงก็ส่วนหนึ่ง แต่ก็เข้าใจว่าสิตางศุ์ย่อมมีสังคมเป็นของตนเอง แต่...ไอ้ความน่าหงุดหงิดคือการที่เขาเข้าไม่ถึงสังคมของสิตางศุ์ต่างหาก!


ทำไมกูไม่ทำกิจกรรม ทำไมกูไม่ร่วมงานค่าย ทำไมกูไม่รู้จักอาจารย์จากมหาวิทยาลัยของญี่ปุ่นบ้างวะ!



“เอ่อ...ขอโทษที่ไม่ได้บอกแต่เนิ่นๆ ทางนั้นเขาก็เพิ่งลงตัวว่าจะนัดกันวันไหน มีอาจารย์ญี่ปุ่นสองคน แล้วก็อาจารย์นิติ กับคนที่เคยทำงานค่ายเยาวชนด้วยกันอีกสองคน” เจียระไนประมวลผลในสมองอย่างรวดเร็ว อาจารย์นิติที่ว่าคืออาจารย์ประจำภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ แม้เด็กปกครองอย่างเจียระไนจะไม่เคยเรียนกับอาจารย์คนนี้ แต่แน่นอนว่าจำได้ทั้งชื่อทั้งหน้า ที่สำคัญคือมีเมียแล้ว ลูกยังเล็ก และเห่อลูกมาก


...โอเค อาจารย์นิติผ่าน แล้วไอ้คนที่ทำค่ายอีกสองนั่นใคร...


“สองคนที่ว่าน่ะใครบ้าง”


“อ้อ น้องแอลภาครปศ. กับ ลิลลี่ที่อยู่อักษร” ไม่รู้จักทั้งคู่ แต่ไม่เป็นไร เจียระไนคิดว่าความสามารถเขาล้นเหลือที่จะสืบหาให้ได้ว่าสองคนนั้นเป็นใครมาจากไหน และที่สำคัญคือหลงเสน่ห์สิตางศุ์หรือไม่


“แล้วไปกินที่ไหน” หนุ่มปกครองรู้ว่าตนเองตามไปอย่างเป็นทางการไม่ได้ แต่จะให้นั่งอยู่เฉยๆที่คอนโดก็ฆ่าเขาซะเถอะ!


“ก็คง...แถวๆสยาม...”


“ไปเยาวราชสิ”


สิตางศุ์ตาโตที่คนรักออกความเห็นทั้งๆที่หน้าหงิก นึกอยู่ว่าคงโกรธที่เขาเพิ่งบอก แต่เห็นทีต้องมองเจียระไนใหม่ เพราะออกตัวเสนอความเห็นแบบนี้คงเลิกโกรธแล้วแน่ๆ


“เยาวราชเหรอ”


“เออ พวกอาจารย์ญี่ปุ่นคงไม่เคยกินอะไรแถวนั้น”



“จริงด้วยนะ เดี๋ยวกูลองเสนออาจารย์นิติดู แกเป็นตัวตั้งตัวตีจะพาไปเลี้ยงนี่ล่ะ” พูดแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ ดวงตาใสซื่อเต็มไปด้วยประกายชื่นชมคนรักไม่ปิดบัง


...บอกแล้วว่าโจ๊กเป็นคนดี เป็นคนดีไม่พอ ยังไอเดียดีด้วย...


“ขอบคุณนะโจ๊ก ไอเดียมึงดีมากเลย” เจียระไนไม่ยิ้มตอบแม้จะได้รับคำชม ดีใจที่คนรักชมน่ะใช่ แต่ยังหงุดหงิดนิดหน่อยที่ตามไปด้วยไม่ได้ แต่...เอาเถอะ! อย่างน้อยก็ไปเยาวราช แล้วเยาวราชน่ะ มันสนามเด็กเล่นของเจียระไน  ตั้งกาญจนพาณิชย์มาตั้งแต่เด็กต่างหาก!


งานนี้มนุษย์ไม่ทำกิจกรรมเลยเริ่มจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจกรรมเข้าไปทุกขณะ เริ่มต้นด้วยขัดขวาง ลงท้ายกลายเป็นคนออกความคิดเห็น แต่ไหนๆก็ปีสี่แล้ว อีกไม่นานก็เรียนจบ งานภาควิชา งานคณะ งานมหาวิทยาลัยก็คงจะจบสิ้นเสียที


แต่...ขึ้นชื่อว่าเด็กกิจกรรม มีหรือจะนั่งเฉยๆไม่ทำกิจกรรม
.....................
.............
......
..

[Dezair]

ในวันที่อากาศดี ฝนไม่ตก แดดไม่จ้า ฝุ่นไม่มี ที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าคณะรัฐศาสตร์นับว่าเป็นโลเกชั่นแห่งความสงบ


สิตางศ์กินขนมไปด้วย อ่านหนังสือไปด้วย ข้างกายมีเจียระไนที่นั่งกินขนมและเล่นโทรศัพท์มือถือ มันเป็นช่วงบ่ายวันธรรมดาที่พวกมีเรียนก็เข้าเรียนหมดแล้ว พวกไม่มีเรียนก็หายหัวไปกันหมด หรือถึงไม่หายหัวก็ไม่กล้าเข้ามาทักสิตางศุ์ที่มีเจ้าที่หน้าดุเป็นตี๋หล่ออย่างเจียระไนนั่งอยู่ด้วย


เรียกว่าเป็นวันสงบ เวลาสงบ เหมาะแก่การใช้เวลาอยู่ข้างๆกัน แม้ต่างคนต่างทำกิจกรรม แต่ก็มีบ้างที่เงยหน้าขึ้นมาคุยกัน สิตางศุ์ชี้ชวนให้อ่านบางประโยคของหนังสือที่น่าสนใจ เจียระไนหันโทรศัพท์มือถือให้ดูเรื่องตลกๆ มันเป็นช่วงเวลาสบายๆของนิสิตปีสี่โดยแท้


จนกระทั่ง...รถคันใหญ่แล่นมาจอดเปิดไฟกะพริบที่ริมถนน พร้อมกับที่เสียงโทรศัพท์ของสิตางศุ์ดังขึ้น คนที่นั่งอ่านหนังสือเงยหน้าขึ้นมองรอบตัวก่อนจะยิ้มกว้างแล้วหันมาบอกคนที่นั่งร่วมโต๊ะ


“เดี๋ยวมานะโจ๊ก”


เจียระไนไม่ทันซักไซ้ คนรักก็ลุกขึ้นวิ่งไปยังรถคันที่จอดอยู่นั่นแล้ว หนุ่มตี๋ขยับตัวลุกขึ้นจะเดินตาม ทันเห็นกระจกรถเลื่อนลงพร้อมกับถุงกระดาษใบใหญ่ถูกส่งออกมาจากรถ ถนนหน้าคณะเป็นถนนขนาดสองเลน รถสวนกัน ย่อมจอดได้ไม่นาน เมื่อส่งถุงให้แล้ว รถคันนั้นจึงขับจากไป


“นั่นอะไร” ดวงตาเรียวจ้องจิกถุงกระดาษขนาดใหญ่ที่สิตางศุ์หิ้วกลับมา เจ้าตัวยิ้มกว้าง รีบก้าวเท้าไวมาอวด


“ชุด” คำตอบสั้นมาพร้อมรอยยิ้มซน


“ชุดอะไร” เจียระไนชักหน้าหงิก รู้สึกถึงลางสังหรณ์ประหลาด โดยเฉพาะรถยนต์คันเมื่อครู่นี้ เขาจำได้ดีว่าใครขับรถยี่ห้อนั้น สีนั้น


อรรณพ พี่รหัสมากบารมีของสิตางศุ์


คนเรียนจบไม่อยู่ในส่วนของคนเรียนจบ แวะเวียนมาคณะอย่างกับยังเรียนไม่จบ แม่ง!!


“พวกกลุ่มพี่เวฟมีโปรเจ็คไปเล่นดนตรีที่บ้านพักคนชราน่ะ กูเลยขอเขาไปด้วย พี่เวฟเลยเอาชุดมาให้ยืม”


“ทำไม ไปเล่นดนตรีมึงต้องแต่งตัวเป็นอะไร”


สิตางศุ์รีบหยิบชุดออกมาให้ดู หน้าตาเริงร่าอย่างนึกสนุก แตกต่างจากเจียระไนอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งพอเห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้นและกางเกงสีน้ำเงินสดใสนั่นแล้ว หนุ่มตี๋ก็ถึงกับตาเหลือกร้องลั่น


“ชุดนักเรียน!”


   “ใช่ๆ ทุกคนที่ไปจะใส่ชุดนักเรียนกันหมดเลย แต่ชุดนักเรียนของกูบริจาคไปหมดแล้ว ก็เลยให้พี่เวฟเอามาให้ยืม มึงไปด้วยกันมั้ยโจ๊ก วันอาทิตย์หน้า มึงเล่นกีต้าร์เป็นนี่นา หรือจะเอาเพลงนั้นไปเล่นด้วยก็ได้นะ”


   “ไม่!”


สิตางศุ์ชะงักด้วยความตกใจกับคำปฏิเสธห้วนๆนั่น ได้แต่กะพริบตาปริบๆ ไม่รู้ว่าคนรักปฏิเสธเรื่องอะไร


อันที่จริงเจียระไนอยากจะปฏิเสธไปหมดทุกเรื่อง ทั้งเรื่องไม่ไปด้วย ไม่เอาเพลงที่เล่นให้สิตางศุ์ฟังไปเล่นให้ใครทั้งนั้นด้วย และไม่ให้สิตางศุ์ใส่ชุดนักเรียนมัธยมไปให้คนเด็กคนแก่ที่ไหนเห็นทั้งนั้นด้วย!


   แต่...คนรักของเขาเป็นเด็กกิจกรรม เรื่องนี้เป็นความจริงที่ต้องยอมรับ


   และต่อให้เจียระไนจะไม่ใช่เด็กกิจกรรม แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะเอาความไม่ทำกิจกรรมของตนเองไปยัดใส่มือใคร


   ...พูดไปเหมือนเป็นคนแฟร์ จริงๆก็แฟร์ ยิ่งกับสิตางศุ์ที่ทำตาซื่อๆ มองเขาอยู่แบบนี้ ก็ยิ่งต้องแฟร์ หรืออีกนัยหนึ่งคือ...ขัดใจไม่ลง!


   “ไม่...ไม่...หมายถึง...หมายถึงไม่ใส่...น...หน้ากูแก่ขนาดนี้ จะไปใส่ชุดนักเรียนขึ้นได้ยังไง!”


   เพียงเท่านั้นคนฟังก็ขยับยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มสดใสที่ทำเอาเจียระไนอยากจะยิ้มตอบแต่ต้องเก็กหน้าขรึมทำตัวแก่เอาลิ้นดุนแก้มซ้ายทีขวาที


   “โจ๊กน่ะเหรอหน้าแก่ ไม่หรอก หล่อจะตาย” หัวใจคนฟังกระตุกวูบกับคำว่า ‘หล่อ’


   ...คำชมอะไรวะเนี่ย! ทำไมมันมีอิทธิพลกับหัวใจของเจียระไน  ตั้งกาญจนพาณิชย์เหลือเกิน!...


   …ดุนแก้มโจ๊ก! ดุนแก้ม!!!...


   “ล...หล่อ...หล่อจริงเหรอ” ดุนแก้มแล้ว กลั้นยิ้มได้แล้ว แต่...ยังอยากถาม


   สิตางศุ์พยักหน้ารับอย่างหนักแน่น


   “จริงสิ โจ๊กหล่อมากๆเลยนะ”


   หัวใจคนฟังลอยฟูฟ่อง เจียระไนต้องเอาลิ้นดุนกระพุงแก้มจนแทบจะทะลุถึงจะกลั้นยิ้มได้ แต่ดูเหมือนสิตางศุ์จะไม่ได้สนใจความพยายามในการกลั้นยิ้มของคนรักเลยสักนิด เพราะเจ้าตัวถามต่อ


“แล้ววันอาทิตย์หน้าโจ๊กว่างมั้ย ไปเล่นดนตรีด้วยกันนะ” ใจอยากตอบว่าไป! แต่ตอบไวก็จะดูไม่มีมาด เจียระไนเลยต้องเก็กขรึมทำเป็นย้อนถาม


“มึงเล่นเป็นเหรอ โซ่”


“ก็เล่นได้แค่เพลงที่โจ๊กสอน เพลงอื่นเล่นไม่เป็น”


“เพลงนั้นห้ามเอาไปเล่นกับคนอื่น”


“รู้แล้วๆ กลัวเพี้ยนใช่มั้ยล่ะ”


...กลัวเพี้ยนอะไรล่ะ กลัวคนอื่นฟังแล้วยิ่งหลงเสน่ห์มึงมากกว่านี้ต่างหาก!!!…


“พี่เวฟบอกว่าให้กูเล่นแทมบูริน เพราะเพื่อนเขาเล่นครบทั้งวงอยู่แล้ว เพื่อนพี่เวฟก็พวกรุ่นพี่คณะเรานี่แหละ พวกพี่จิณ พี่เกรฟ พี่นุ่น...เออ พี่จิณก็ปกครองนะ โจ๊กรู้จักรึเปล่า”


จิณไหน จินตนาการเอาได้มั้ย ในเมื่อเจียระไนรักการไม่ทำกิจกรรมเข้าไส้ขนาดนี้ แถมเข้าคณะนับครั้งได้ มันจะไปรู้จักใครได้ยังไง


   “ไม่รู้”


   “อ้าวเหรอ งั้นไว้ไปเจอค่อยทำความรู้จักก็ได้ สรุปโจ๊กไปด้วยกันนะ หิ้วกีต้าร์ไปด้วย อยากดูโจ๊กเล่นดนตรี”


   มนุษย์ไม่ทำกิจกรรม ถูกตลบหลังด้วยคำว่า ‘อยากดูโจ๊กเล่นดนตรี’ ก็เล่นเอาอยากจะเล่นดนตรีให้ดูสัก 24 ชั่วโมง เอาให้ตาค้างหูอื้อกันไปข้าง


   แล้วในเมื่อสิตางศุ์ออกปากว่าอยากดูเจียระไนเล่นดนตรี หนุ่มตี๋จะตอบอะไรได้นอกเสียจากคำว่า


   “อือ”


วันอาทิตย์ซึ่งควรจะได้อยู่บ้านเฉยๆ แต่ในเมื่อมีคนรักชอบทำกิจกรรมเพื่อสังคม มนุษย์ไม่ทำกิจกรรมก็เลยต้องออกไปทำอะไรเพื่อสังคม


   ...เล่นดนตรีให้โซ่ดู เล่นดนตรีให้โซ่ฟัง...


 สังคมของเจียระไนชื่อสิตางศุ์ ใครมีปัญหาอะไรมั้ย?


“งั้นเดี๋ยวบอกพี่เวฟก่อน แล้วโจ๊กจะไม่ใส่ชุดนักเรียนจริงเหรอ”


ประโยคหลังนั่นคนผิวขาวจัดทำตาวิบวับซุกซน เป็นสายตาขี้เล่นที่มีให้กับคนสนิท สิตางศุ์ไม่ใช่คนเรียบร้อย พื้นฐานเป็นคนอ่อนโยนและสุภาพก็จริง แต่กับคนสนิทเขาก็เล่นสนุกและสดใสเหมือนเด็กๆ


   ซึ่ง...เป็นความสดใสแบบที่เจียระไนต้องรีบเอาลิ้นดุนแก้ม


   “ชุดนักเรียนมัธยมไม่ได้หาโอกาสได้ใส่บ่อยๆนะ” ความซุกซนของสิตางศุ์ดูได้จากเจ้าตัวพยายามเต๊าะให้คนรักใส่ชุดนักเรียนมัธยมให้ได้


   “ม...ไม่ใส่”


   ...ทำใจแข็งไว้โจ๊ก ทำใจแข็ง หายใจเข้าลึกๆ เจียระไน แล้วหายใจออก...


   “เสียดาย...อยากเห็นโจ๊กใส่บ้าง โจ๊กต้องหล่อมากแน่ๆเลย”


...โซ่ชมว่าหล่อ โซ่ชมว่าหล่อ โซ่ชมว่าหล่อ...


   เจียระไนกระแอมไอกับตัวเอง สูดลมหายใจลึกอีกครั้ง ก่อนจะพูด


   “ถ...ถ้าจะให้ใส่ก็เตรียมมาแล้วกัน!”


หมดกันความใจแข็งที่ท่องเอาไว้ จบสิ้นที่คำพยากรณ์ของสิตางศุ์ว่า ‘โจ๊กต้องหล่อมากแน่ๆเลย’


   คนผิวขาวจัดยิ้มกว้าง พยักหน้ารัวแล้วรีบกดโทรศัพท์มือถือหาพี่รหัสของตนเองทันที พอบอกปลายสายว่าโปรเจ็คเล่นดนตรีที่บ้านพักคนชราของอรรณพจะมีคนไปร่วมกิจกรรมด้วย พี่รหัสมากบารมีแถมหูตาดีก็ย้อนถามกลับมา


   ‘กูเพิ่งรู้ว่าไอ้โจ๊กมันชอบทำกิจกรรม’


   สิตางศุ์ไม่ได้เปิดสปีกเกอร์ แต่เพราะนั่งอยู่ข้างกัน มีหรือตี๋ปกครองจะไม่ได้ยิน


   เหอะ! ฟังดูก็รู้ว่าแดกดัน เจียระไนอยากจะด่ากลับไปว่าชอบหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องของคนอื่น แต่คนรักของเขากลับตอบกลับไวกว่า


   “โจ๊กก็ทำกิจกรรมบ่อยออกนะ เฟิร์สเดทปีที่แล้วก็มาช่วย แล้วรับน้องปีนี้ก็มาเป็นพี่วินัยด้วย” น้องรหัสของคนพูดไม่รู้ว่าคนรักถูกประชด จึงแย้งด้วยข้อเท็จจริงที่เคยเกิดขึ้น ทว่าข้อเท็จจริงอย่างหนึ่งที่ซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังของการทำกิจกรรมของ ‘โจ๊ก ปกครอง’ คือการที่ ‘โซ่ ไออาร์’ ทำกิจกรรมต่างหาก!


   ‘อ๋อเหรอ เหอะ!’


เจียระไนก็อยากจะ ‘เหอะ!’ กลับไปเหมือนกัน ติดที่ว่าสิตางศุ์ที่ดูเอื่อยเฉื่อยกลับพูดไว


“แล้วโจ๊กก็อยากไปเองด้วยนะ โจ๊กอยากไปเล่นดนตรีด้วย”


‘เออๆ กูจะเอาแทมบูรินไปเผื่อแล้วกัน’


“ไม่เป็นไร โจ๊กเล่นกีต้าร์เป็น เล่นเก่งด้วย”


เจียระไนแทบตีปีก กลั้นยิ้มแทบไม่ลงกับคำชมครั้งแล้วครั้งเล่าที่ได้ยินจากคนรัก


‘หน้าอย่างมันเนี่ยนะ เล่นกีต้าร์เป็น? แล้วไหนตอนบายเนียร์รุ่นกู พวกปกครองบอกว่าไม่มีคนเล่นเป็นไง’ สิตางศุ์หันมามองคนรัก แต่เจียระไนทำหน้าเฉยเหมือนไม่ได้ยินเสียงของปลายสายที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์


“สงสัยคนอื่นไม่รู้แน่เลยว่าโจ๊กเล่นเป็น” หากใครเห็นหน้าอรรณพผู้อยู่ปลายสายในเวลานี้ คงได้เห็นพี่รหัสมากบารมีกลอกตาแล้วกลอกตาอีก เพราะน้องรหัสเข้าข้าง ‘โจ๊ก ปกครอง’ ชนิดที่เรียกว่าหูดับตาบอดยังน้อยไป!


‘เหอะ! ไม่รู้หรือไอ้โจ๊กไม่เล่น’


“เล่นนะ โจ๊กยังเล่นให้ฟังอยู่เลย อ้อ พี่เวฟหาชุดนักเรียนให้โจ๊กด้วยนะ”


‘อะไร? มันจะใส่เหรอ’


“ใส่สิ ก็ทุกคนใส่นี่นา เราไปทำกิจกรรมด้วยกัน เราก็ใส่ด้วยกัน” ปากพูดกับปลายสาย แต่ตาหันมามองคนรักแล้วยิ้มกว้างอย่างสดใส สิตางศุ์คนรักสันติ มองการอยู่ร่วมกันในสังคมคือการเป็นอันหนึ่งอันเดียว ยกการตัดสินใจของคนหมู่มากเป็นหลัก แต่ก็ไม่ทอดทิ้งความคิดเห็นของคนหมู่น้อย ต่อให้เจียระไนจะไม่อยากใส่ เขาก็ไม่บังคับ แม้จะอยากให้ใส่ก็ตาม แต่นี่เพราะเจียระไนบอกเองว่าถ้าอยากให้ใส่ก็ให้เตรียมให้ สิตางศุ์จึงยิ่งดีใจที่อีกฝ่ายอยากมีส่วนร่วมกับกิจกรรมถึงเพียงนี้


‘พอๆ ไม่ต้องยกย่องมันให้กูฟัง ถ้ามันจะมาก็มา กูจะเอาชุดไปเผื่อแล้วกัน’


นี่ก็ฟังดูก็รู้ว่าไม่อยากเถียง อรรณพเหนื่อยใจกับโลกทัศน์ของน้องรหัสที่มองคนทั้งโลกเป็นคนดีอย่างไม่น่าเชื่อ โดยเฉพาะไอ้คนที่ชื่อ ‘โจ๊ก ปกครอง’


...ดีเด่น เก่งที่หนึ่ง ทำได้ทุกอย่าง…


ให้ตายเถอะ! ไม่รู้ว่าระหว่างสิตางศุ์ซื่อเกินไป กับเจียระไนเล่นของ โลกนี้มันเกิดอะไรขึ้น คนดีๆอย่างสิตางศุ์ถึงได้มองคนอย่างเจียระไนว่าแสนดี!


   “ขอบคุณครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ แล้วไว้เจอกันวันอาทิตย์หน้า”


   ‘เดี๋ยว ไอ้โจ๊กอยู่แถวนั้นรึเปล่า ขอกูคุยด้วยหน่อย’


   “นั่งอยู่ข้างๆ แปบนะ...โจ๊ก พี่เวฟจะคุยด้วย”


เจียระไนขมวดคิ้วเล็กน้อย อยากย้อนว่าเขาไม่มีเรื่องจะคุยด้วย แต่ในเมื่อสิตางศุ์ส่งโทรศัพท์มาให้ หนุ่มตี๋ก็ไม่คิดขัดใจ รับโทรศัพท์มาแนบหู


   “ฮัลโล” เขาส่งเสียงไปยังปลายสาย เพียงเท่านั้น อีกฝ่ายก็คำรามลอดไรฟันกลับมา


   ‘กูรู้นะว่าทำไมมึงถึงจะไปด้วย!’


   “หมายถึงอะไร” เจียระไนตีเนียน ใครจะรู้ไม่สำคัญ สำคัญคือสิตางศุ์ไม่รู้ก็พอ


   ‘ก็ที่มึงจะไปเล่นดนตรี!’


   “ผมแค่อยากทำกิจกรรม”


   ‘ชอบทำกิจกรรมขึ้นมาทันทีเลยนะสัด!’


   …จะชอบทันทีหรือชอบตอนไหน ก็แล้วมันเรื่องของกูมั้ย?...


   ใจอยากถาม ปากอยากถาม แต่เหลือบตาไปเห็นสิตางศุ์มองมาด้วยดวงตาแป๋วๆแสนใสซื่อก็บอกตัวเองว่าจะพูดจาเช่นนั้นไม่ได้


   มีคนรักชอบทำกิจกรรม ถึงจะไม่ชอบทำกิจกรรม แต่ชอบอยู่ในสายตาคนรัก


   “ครับ ชอบทำกิจกรรม ถ้าพี่เวฟมีอะไรให้ทำ ก็ฝากโซ่มาบอกแล้วกัน”


   ปลายสายตัดสัญญานฉับ แต่คนได้ยินยังมีอีกหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ และกลายเป็นคนที่ยิ้มกว้างที่สุด ในดวงตาคู่สวยที่ใสแจ๋วนั้นเต็มไปด้วยแววชื่นชมเต็มเปี่ยม


เจียระไนบอกตัวเองว่าถ้าทำกิจกรรมแล้วมันจะได้ดิบได้ดี ได้ความรักความเมตตาจากคนรัก เขาก็จะร่วมทุกกิจกรรมที่มีชื่อสิตางศุ์ ส่วนกิจกรรมไหนไม่มีสิตางศุ์ก็คงไม่ต้องบอกว่าจะมีชื่อเขาหรือไม่


วาระซ่อนเร้นซุกซ่อนในทุกกิจกรรมของ ‘โจ๊ก ปกครอง’ เสมอ!

FIN

รอบนี้ไม่แกล้งโจ๊กนะ แกล้งพี่เวฟ ฮ่าฮ่า

เวลาเขียนถึงโซ่ทีไร รู้สึกว่าโลกมันสดใสมากๆ ขาวกระจ่างจากภายในสู่ภายนอก เป็นคนฉลาด เก่ง จิตใจดี ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุขแบบนั้นเลยค่ะ (แต่น่าเสียดายมีแฟนแล้ว แถมแฟนก็แบบ...กลอกตาเป็นเพื่อนพี่เวฟ)

แล้วก็...มีตัวประกอบมาแต่ชื่ออีกแล้วววว

ขอเสียงตบมือต้อนรับ จิณณะ วงศ์กีรติ บัณฑิตจากภาควิชาการปกครอง หน่อยยยย...

อย่างที่เคยบอกว่าจิณกับโจ๊ก ไม่ทันเจอกันในคณะค่ะ แต่จิณกับโจ๊กรู้จักกันและดองกันผ่านทาง พี่ชุน-ชเยนตร์ ซึ่งออกในเรื่อง ระบบอุปถัมภ์ (ชุนเป็นลูกของป้าของจิณกับลุงของโจ๊กค่ะ) แต่ที่โจ๊กตอบโซ่ว่าไม่รู้จัก ‘จิณ ปกครอง’ ก็เพราะมันขี้เกียจคิดว่ารู้จักรึเปล่า เลยตอบว่าไม่รู้จักไปเลยค่ะ ฮ่าฮ่า

   ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม คนคิดถึงโจ๊ก ปกครองและโซ่ ไออาร์ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ

   สำหรับคืนนี้ Merry X’mas ล่วงหน้านะคะ

[songte]

คิดถึงๆๆๆ มาทีไรเกรี้ยวกราดแต่กากเสมอเลยนะโจ๊ก

[AeAng11]

ยอมทุกอย่างแล้ว

[larynx]

โจ๊กโดนแฟนตัวเองชมว่าหล่อก็คือเสียอาการมาก 5555555 

[mab]

โซ่เอ้ยยยยยยเอ็งนี่มันหลงแฟนแบบหูดับตาบอดจริงแหละ
โจ๊กทำไรก็ดีไปหมดจริงๆ 55555555

* mab กลอกตาไปมาไปมา 

[Tonson777]

โอ๊ย...หนูโซ่น่ารักเกิ๊นจินตนาการจริงๆ ส่วนอิโจ๊กก็เสมอต้นเสมอปลายแพ้น๊อคซอโซ่เหมือนเดิม 5555  แอบสงสารพี่เวฟเล็กๆที่เหมือนพ่อที่มีลูกสาวโดนราหูอมหัวไว้ 5555

[anntonies]

อ๋อออออออออ จิณนี่เอง โผล่มาให้กระชุ่มกระชวยนิดนนึง
อยากอ่านบทต่อไปเลยค่า อยากเห็นโจ๊กใส่ชุดนักเรียนนนน

[HISY]

บุญเดียวที่โจ๊กมีคือเกิดมาในครอบครัวดีและได้แฟนดี
ส่่่่่วนบาปที่นางทำในชาตินี้ส่งผลให้มีอุปสรรคที่เรียกว่ากิจกรรมคอยขัดขวางอยู่ร่ำไป ฮ่าๆ

[Rumraisin]

คิดถึงมากๆเลยค่ะ นึกถึงเรื่องนี้แล้วจะยิ้มตลอดเลย ขอบคุณมากนะคะ 

[Fish129]

โจ๊ก เแนคนตลก

[mystery Y]

หมั่นไส้คนติดแฟน

[kinjikung]

555 เอ็นดูความซื่อของโซ่  โจ๊กมันร้าย

[เก้าแต้ม]

จ้าโจ๊กจ้า

[sailom_orn]

 

[Khongsak]

หึหึหึ  โจ๊ก​ แกนิมันร้ายจริงๆ​ 

[B52]

คู่นี้มาทีไร​ นึกอยากทุบคนชื่อโจ๊ก​ทุกที​ แหมมมมมม​ พ่อคนทำกิจกรรม

[ืniyataan]

 

[NewYearzz]

รักพี่น้องตาตี 2จ. จังเลย

 

[mint_852]

ชอบความไบโพลาร์ของโจ๊ก
กับความใสๆของโซ่
คิดถึงคู่นี้มาก อยากอ่านอีกจัง

[kawisara]

ความโจ๊ก


ก็คือความโจ๊ก

[rockiidixon666]

โจ๊กนี่มันโจ๊กจริงๆ อยากฟังโจ๊กร้องเพลงงงงงอ่ะ

[Ginny Jinny]

อยากจะแหมไปถึงดาวอังคาร โจ๊กแพ้ทางโซ่ตลอดๆ

[river]

กับโซ่ โจ๊กคนกากเลย

[Ac118]

แง๊ กอดดดดพี่โซ่ คิดถึงความน่ารักสดใสพี่โซ่ที่สุดเลย เอ็นดูความแอบซน ความไม่รู้อะไรเลย ในขณะที่นังโจ๊กเป็นบ้าเป็นบออยู่คนเดียว 

นังโจ๊ก(กลอกตาใส่) แหมมมมม โดนชมว่าหล่อเข้าหน่อยถึงกับเสียอาการ กากเสมอต้นเสมอปลาย นังทาสพี่โซ 

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ เห็นปุ๊บกรี๊ดปั๊บเลย ของขวัญวันคริสมาต์น่ารักถูกใจมากๆ

สวัสดีปีใหม่คุณบัวล่วงหน้านะคะ

 ขอให้มีสิ่งดีๆมีแต่ความสุข สุขภาพเเข็งแรง เงินทองมากมี มั่งคั่งร่ำรวยค่าา

[JUST_M]

เห็นด้วยกับพี่เวฟนะโซ่ โจ๊กนะคนร้าย เป็นคนรว้ายยยยย รว้ายยยยยย 555555

[Kfc_Pizza]