บทที่ 17 สำนักแพทย์
ท่านมอลทีสพาผมเดินกลับไปทางเดิมที่พี่ไซรอสพาเข้ามา ระหว่างทางนอกจากเสียงฝีเท้าของเราสองคนก็มีแต่ความเงียบ เพราะท่านมอลทีสเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ ผมก็เลยต้องเงียบตามเพราะไม่กล้ารบกวน เลยถือโอกาสมองสำรวจระหว่างทางที่เดินกลับไปพลางๆ ขาออกนี่สำรวจได้อย่างสบายใจขึ้น เพราะรู้สึกผ่อนคลายกว่าตอนขาเข้ามากกก
เมื่อเดินไปถึงประตูหน้าตำหนัก ท่านมอลทีสแค่ยกมือขึ้นโบก ประตูก็เปิดออก ผมชะงักเมื่อเห็นไซเลอร์กับเพื่อนๆ จ้องประตูเหมือนจะเข้ามาสิง พอเห็นผมออกมาก็กวาดสายตาสำรวจเมื่อเห็นว่าปกติดีก็มีแววดีใจและถอนหายใจเหมือนโล่งอกจนผมอดจะยิ้มออกมาไม่ได้
การที่รู้ว่ามีคนคอยห่วงใยนี่มันให้ความรู้สึกดีจริงๆ
“กระดิกหูรอกันเลยนะ” ผมหลุดขำพรืด เมื่อท่านมอลทีสทักขึ้น
เอ่อ... นั่นลูกศิษย์ท่านนะครับ ไม่ใช่หมา !
“แหะๆ” ชเนาเซอร์หัวเราะแห้งๆ ในขณะที่คนอื่นๆ ทำหน้าเก้อๆ เหมือนเด็กที่เล่นซนแล้วโดนครูจับได้ พอตั้งตัวได้ก็โค้งตัวคำนับท่านมอลทีสอย่างเรียบร้อย
“ก๊าส” ก้อนหินดิ้นขลุกขลักออกจากอ้อมแขนไซเลอร์ ผมเดินไปหาแล้วยื่นแขนไปรับมันก็โผมาหาแล้วกอดผมแน่น
“ติดกันจริงๆ” ท่านมอลทีสได้แต่ส่ายหัวพูดขำๆ
“ไปคุยกันที่สำนักแพทย์เลยก็แล้วกัน จะได้เล่าทีเดียวเลย”
“ครับ”
“งั้นไปกันเถอะ”
ท่านมอลทีสพาเดินออกนอกเขตพระราชวังไปยังสำนักแพทย์ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก โดยมีไซเลอร์กับเพื่อนๆ ตามมาด้วย
ผมหันไปมองร็อตที่มีท่าทางลุกลี้ลุกลนตั้งแต่บอกว่าจะมาที่สำนักแพทย์ ก็อดจะแปลกใจไม่ได้
“เป็นอะไรรึเปล่าร็อต” รึว่าจะปวดขี้ ทำไมไม่ไปขี้ล่ะ จะอั้นไว้ทำไม
“เปล่า”
“หึๆๆๆ”
ผมหันไปมองเพื่อนๆ ที่พากันหัวเราะเหมือนคนโรคจิต ไม่เว้นแม้แต่ไซเลอร์ก็งงหนักกว่าเดิม เมาอะไรกันวะ อาการแปลกๆ ยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อเสียงท่านมอลทีสก็ดึงความสนใจไปซะก่อน
“ถึงแล้ว”
ผมหันไปมองข้างหน้า ก็พบกำแพงที่เกิดจากต้นไผ่ลำเล็กๆ สีเขียวสดเรียงกันเป็นระเบียบตัดแต่งเป็นรั้วสูงประมาณสองเมตรกว่าๆ ล้อมรอบทั้งซ้ายขวา มีช่องว่างอยู่ด้านหน้าพอให้คนเดินผ่านได้ไม่เกินสามคน ซึ่งตอนนี้มีคนมายืนรออยู่ตรงนั้นสองคน พอเดินไปใกล้คนทั้งคู่ก็โค้งคำนับท่านมอลทีส
“ท่านลาซา ไม่น่าลำบากออกมารับเลย” ท่านมอลทีสโค้งรับ ส่วนคนที่เหลือก็ชิดเท้าโค้งคำนับท่านลาซาอย่างสวยงาม ผมเลยรีบทำตาม
“ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าเลยออกมาต้อนรับ” เอ่อ... ทำไมหูดีกันจังวะ ทั้งๆ ที่ท่านลาซาเป็นชายชราผมขาวโพลนยาวถึงกลางหลัง แต่รวบไว้อย่างเรียบร้อย ดูน่าจะอายุมากแล้ว น่าจะหูตึงมากกว่า
“มีอะไรให้สำนักแพทย์รับใช้รึเปล่าท่านมอลทีส”
“ข้ามาเรื่องเมื่อเช้า” ท่านลาซาชะงักแล้วออกอาการเคร่งเครียดขึ้นทันที
“ยังไม่มีความคืบหน้าเลยท่าน” ท่านมอลทีสผงกศีรษะรับรู้
“ข้ามีคนมาแนะนำให้ท่านรู้จัก ก้อนดินนี่ท่านลาซาหัวหน้าสำนักแพทย์ ท่านลาซานี่ก้อนดินศิษย์ร่วมอาจารย์เดียวกับข้า” ผมโค้งให้ท่านอีกรอบ ท่านลาซามองผมกับก้อนหินแล้วทำหน้าแปลกใจแต่ก็โค้งรับน้อยๆ อย่างสุภาพ
“ยินดีที่ได้รู้จักก้อนดิน นี่พินช์เชอร์ลูกศิษย์ของข้า” ท่านลาซาผายมือไปยังผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ยืนเยื้องอยู่ข้างๆ ท่าน ผมจึงหันไปโค้งให้ ซึ่งเจ้าตัวก็รีบละสายตาที่จ้องเขม็งไปข้างหลังผม หันมาโค้งให้ผมอย่างเรียบร้อย ได้ยินเสียงหัวเราะขลุกขลักจากข้างหลัง เลยหันไปมอง เห็นแต่ไซเลอร์ มาสทิฟฟ์ พรีซา กับชเนาเซอร์กลั้นหัวเราะกันจนไหล่สั่น อ้าว! ร็อตหายไปไหนล่ะ พอขยับไปหน่อยก็เห็นร็อตยืนแอบอยู่หลังมาสทิฟฟ์ เอ่อ... เล่นอะไรกัน?
“อะแฮ่ม” ท่านมอลทีสกระแอมที แต่ละคนรีบกลั้นหัวเราะแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กันทันที ผมหรี่ตามองอย่างสงสัยว่าทำไมพี่ๆ แกถึงมีอาการแปลกๆ กันแบบนี้
“เชิญด้านในดีกว่าท่าน” ท่านลาซาบอกแล้วรอท่านมอลทีสเดินขึ้นไปเคียง ก่อนจะเดินนำไป ปล่อยให้พินช์เชอร์ลูกศิษย์ของท่านเดินเคียงกันกับผม ที่เหลือก็เดินตามหลังมา
“ท่านก้อนดิน” คนที่เดินข้างๆ เรียกเสียงเบา
“ไม่ต้องเรียกท่านหรอก เรียกก้อนดินหรือดินเฉยๆ ก็ได้”
“ไม่ได้หรอกครับ ท่านเป็นแขกของท่านมอลทีส เรียกแบบนั้นไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง” คนข้างๆ บอกอย่างจริงจัง ผมสังเกตคนที่เดินข้างๆ เจ้าตัวสูงพ้นบ่าผมมาหน่อย ตัวเล็กๆ บางๆ ผมดำขลับตัดสั้นๆ เข้ากับหัวทุยๆ ผิวขาว ตาโต หน้าตาน่ารักเหมือนเด็กๆ เห็นแล้วรู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
“งั้นเรียกพี่ดีไหม พินช์เชอร์น่าจะอายุน้อยกว่า เอ่อ... ว่าแต่อายุเท่าไหร่ล่ะ” เดาอายุคนที่นี่ไม่ถูกจริงๆ หน้าตาเด็กๆ แต่อายุนี่นำหน้าไปไกลทุกคน
“เดือนหน้าข้าก็ 16 ปีแล้วครับ” พูดพลางเหล่ตาไปมองข้างหลัง ผมพลอยหันไปมองด้วยว่าน้องมันเหล่มองอะไร ก็เห็นแค่ไซเลอร์กับชเนาเซอร์ที่เดินตามหลังมามองพินช์เชอร์ขำๆ ผมหรี่ตามอง ไซเลอร์ก็เบนสายตากลับมาสบตาผมแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน โอเค กูแพ้ รีบหันกลับมาอย่างไว ก็ดันมาเจอกับสายตาล้อเลียนของเด็กข้างๆ แทน
เดี๋ยวตบหัวทิ่มเลย!!
“งั้นเรียกพี่ดินก็แล้วกัน ปีนี้พี่ 18 แล้ว” รีบดึงความสนใจไปทางอื่นทันที
“ครับพี่ดิน” ฟังแล้วก็รู้สึกเอ็นดูจนเผลอยื่นมือไปจับหัวคนข้างๆ โยกเบาๆ
“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมจากข้างหลังทำให้ผมเผลอชักมือกลับ เอ่อ... ไม่ได้เกรงใจจริงๆ นะ พอเห็นสายตาของล้อเลียนหนักกว่าเดิมของคนข้างๆ ก็รู้สึกหน้าร้อนๆ พิกล อย่าให้สนิทนะ พี่ตบหัวทิ่มด้วยความเอ็นดูจริงๆ ด้วย ฮึ่ย!
“นี่มังกรพี่เหรอครับ” พินช์เชอร์หันไปสนใจก้อนหินที่อยู่ในอ้อมแขนของผมที่กำลังมองข้างๆ ทางอย่างสนใจ เมื่อพ้นรั้วต้นไผ่มา ก็เป็นทางเดินที่ปูด้วยอิฐแดงทอดยาวไปถึงอาคารไม้ที่ตั้งอยู่ด้านใน ทั้งสองข้างทางปลูกสมุนไพรหลากหลายชนิด ออกดอกออกใบงามทุกต้น น่าจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
“ใช่ นี่ก้อนหิน” พอได้ยินชื่อตัวเองก็หันมามองพินช์เชอร์แล้วร้องเหมือนจะทักทาย
“ก๊าส”
“น่ารักจัง ข้าก็อยากได้มังกรบ้าง แต่ท่านพ่อบอกว่าต้องรอให้อายุถึง 20 ก่อนถึงจะให้ออกหามังกรของตัวเองได้”
“ใจเย็นๆ อีกแค่ไม่กี่ปีเอง” ผมปลอบใจเด็กที่ทำหน้ามุ่ยเหมือนโดนขัดใจ
คุยกันเพลินๆ ก็เดินมาถึงประตูทางเข้าสำนักแพทย์อย่างไม่รู้ตัว แค่ท่านลาซาเดินไปถึง ประตูอัตโนจิต (อัตโนมัติ+พลังจิต) ก็เปิดออกเอง แค่ก้าวเข้าไปก็ได้กลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ โชยมาให้ความรู้สึกอบอุ่นผ่อนคลาย
ท่านลาซาพาเราเดินไปที่ห้องรับแขก เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว พินช์เชอร์ก็หยิบถ้วยชาออกรินแจกทุกคน พอเดินไปถึงเก้าอี้ของร็อตที่นั้งท้ายๆ โต๊ะ ก็จ้องเหมือนพยายามจะสบตาแต่ร็อตกลับเมินเฉย พอวางถ้วยชาลงกระทบกับโต๊ะนิดเดียว ร็อตถึงกับสะดุ้งนิดๆ จากที่สังเกต สองคนนี้คงมีซัมติงกันแน่ๆ ปฏิกิริยาทุกคนถึงได้ดูแปลกๆ เดี๋ยวออกไปค่อยลองถามดูดีกว่า
เมื่อนั่งกันเรียบร้อยแล้วท่านมอลทีสที่อยู่หัวโต๊ะก็เริ่มเข้าเรื่องทันที
“เมื่อเช้าที่คิงให้ไซรอสไปตามข้าให้เข้าพบด่วน ก็เพราะควีนล้มป่วย”
“อะไรนะ!!!” เสียงของสมาชิกทีมเฮดีสอุทานขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนจะทำสีหน้าเคร่งเครียด
“ข้ากับแพทย์ที่ฝีมือดีที่สุดของสำนักแพทย์เข้าตรวจแล้วร่างกายทั้งภายในและภายนอกปกติดี เหมือนควีนทรงหลับไปเฉยๆ ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น ไม่รู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร” ท่านลาซาเสริม
“เราพยายามหาสาเหตุร่วมกัน พยายามนึกถึงอาการของโรคต่างๆ ในอาณาจักรเราและอาณาจักรอื่นก็ไม่เข้าเค้าเลยสักโรค แต่อยู่ๆ ข้าก็นึกได้ว่าอาการของควีนเหมือนกับคนโดน ‘พิษรัก’ พิษในตำนานที่เคยปรากฏเมื่อหลายร้อยปีที่แล้ว” ท่านมอลทีสพูดต่อ
“อะไรนะ!!!” ทั้งห้าอุทานขึ้นพร้อมกันอีกรอบ ผมเกือบสะดุ้งเพราะรอบนี้เสียงดังขึ้นกว่ารอบก่อนอีก
“ควีนเนี่ยนะครับ แล้วควีนโดนพิษได้ยังไง ใครเป็นคนวางยา” พรีซาถามขึ้นอย่างร้อนรน เออ... ลืมไปไซเลอร์เคยเล่าให้ฟังว่าพรีซาเป็นหลานของควีนนี่นา
“ไม่รู้ว่าโดนพิษได้ยังไง ไม่รู้ว่าใครทำ ไม่รู้แม้แต่สาเหตุ” ท่านมอลทีสถอนหายใจยาวก่อนจะพูดต่อ
“แต่ตอนนี้คิงให้พ่อพวกเจ้าออกสืบเรื่องนี้แล้ว”
“แล้วควีนจะหายไหมครับ” ชเนาเซอร์ถามขึ้นอย่างเคร่งเครียดไม่เหลือเค้าความขี้เล่นเหมือนเคย ชเนาเซอร์กับพรีซาเป็นญาติกันก็คงจะเป็นญาติกับควีนด้วยสินะ
“ถึงจะเคยได้ยินชื่อพิษรักจากตำนานมาบ้าง แต่ข้าไม่คิดมาก่อนว่ามันจะมีอยู่จริง เพราะพิษชนิดนี้ไม่มีอยู่ในตำรายาของอาณาจักรเคลเบรอส และเชื่อว่าไม่น่าจะพบในอีกสองอาณาจักรด้วย เพราะสำนักแพทย์ทั้งสามอาณาจักรศึกษาตำรายาและตำราการรักษาชุดเดียวกัน มีการประชุมแลกเปลี่ยนเรียนรู้เรื่องยาและการรักษาร่วมกันทุกเดือน จากการประชุมในสำนักแค่ชื่อพิษยังมีคนเคยได้ยินแค่ไม่กี่คน นับประสาอะไรกับวิธีถอนพิษ ข้าและคนของสำนักแพทย์แยกกันหาข้อมูล เผื่อจะมีปรากฏในตำราสาขาอื่นบ้าง แต่ก็ไร้วี่แวว ข้าส่งคนไปหาข้อมูลจากอีกสองอาณาจักรอยู่ ได้แต่หวังว่าจะมีอะไรติดมือกลับมาบ้าง” ท่านลาซาถอนหายใจอย่างอ่อนล้า
“เรื่องนี้แหละที่เป็นสาเหตุให้ข้ามาหาท่านที่นี่ อย่างที่ข้าได้แนะนำไปตอนแรกว่าก้อนดินเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์เดียวกับข้า แล้วก้อนดินก็ได้เรียนเรื่องสมุนไพรมา จึงขอให้ลองไปดูอาการของควีน จากการพิสูจน์ก้อนดินยืนยันว่าเป็นอาการของพิษรักแน่ๆ แล้วก้อนดินก็ยังรู้วิธีถอนพิษด้วย จึงได้พามาหาตัวยาที่นี่”
“จริงรึ!!/จริงเหรอดิน!!” ทุกคนยกเว้นท่านมอลทีสหันมาถามด้วยความตื่นเต้น ผมมัวแต่ฟังเพลินๆ เลยสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
“ขอโทษที ข้าตื่นเต้นไปหน่อย” ท่านลาซากล่าวขอโทษเป็นคนแรกเมื่อเห็นอาการของผม
“แหะๆ ไม่เป็นไรครับท่าน ข้าขวัญอ่อนเอง” แต่ทีหลังอย่าประสานเสียงเรียกกันแบบนี้นะ เป็นใคร ใครก็ตกใจ ขวัญเอ๊ย! ขวัญมา!
“อาจารย์ที่ท่านว่า หมายถึงท่านผู้นั้นใช่ไหม” ท่านลาซาหันไปถามท่านมอลทีส
“ใช่แล้ว ท่านผู้นั้นแหละท่าน”
ผมมองท่านลาซากับท่ามอลทีสคุยกันอย่างงงๆ ทำไมไม่เอ่ยชื่อให้มันจบๆ ไป ทำอย่างกับลุงเซเรสเป็นลอร์ดโวลเดอมอร์อย่างงั้นแหละ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร แหม่!
“แล้วตัวยาที่เจ้าต้องการมีอะไรบ้าง” มัวแต่คิดเพลินๆ จนเกือบจะสะดุ้งอีกรอบเมื่อท่านลาซาหันมาถาม
ผมร่ายตัวยาที่จำอย่างขึ้นใจให้ฟัง ตอนเรียนกับลุงเซเรสถึงจะสนุก แต่ลุงแกเข้มงวดมาก ยิ่งตอนสอบนี่เขี้ยวสุดๆ กว่าจะผ่านแต่ละตำรับเล่นเอาแทบกระอัก ท่านลาซากับพินช์เชอร์ตั้งใจฟังตาเป็นประกาย ดูแล้วรู้สึกเหมือนเด็กเห็นของเล่นยังไงยังงั้น
“ตัวยาส่วนใหญ่มีอยู่ที่นี่อย่างที่ท่านมอลทีสบอก ส่วนอีกสามตัวที่อยู่อาณาจักรอื่นกับทะเลไมเรสนั้นไม่มี เพราะไม่มีใครรู้มาก่อนว่ามันใช้เป็นยาได้”
“ถึงมีก็คงนำมาใช้ไม่ได้ครับ เพราะต้องสกัดตัวยาด้วยวิธีเฉพาะและในเวลาที่จำกัด เพื่อป้องกันความผิดพลาดข้าเลยต้องไปเอาเห็ดเรืองแสงกับไข่หงส์ฟินซ์ด้วยตัวเอง ส่วนไข่มุกดำจากทะเลไมเรสนั้นให้คนอื่นไปเอามาได้ครับ คิงตรัสว่าจะส่งคนไปเอามาให้”
“อย่างนั้นเหรอ” ท่านลาซาครางรับ
“ก้อนดินขออนุญาตให้พวกเจ้าทั้งห้าคนไปด้วย คิงทรงอนุญาตแล้ว ข้าเองก็เห็นด้วย อยากให้พวกเจ้าไปคอยคุ้มครองก้อนดิน เพราะป่าคาล์มมีแต่สัตว์ดุร้าย อันตรายรอบด้าน ถ้ามีพวกเจ้าไปด้วยน่าจะปลอดภัย ภารกิจช่วงนี้ก็ให้ทีมอื่นรับไปแทน มีปัญหาอะไรไหม” ท่านมอลทีสหันไปถามทีมเฮดีสที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ
“ไม่มีปัญหาครับ” ทุกคนตอบมาอย่างหนักแน่นพร้อมเพรียง ผมหันไปยิ้มให้ทุกคน ถ้ามีห้าคนนี้ไปด้วยผมคงอุ่นใจ
“ให้พินช์เชอร์ติดตามไปด้วยดีไหม เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ เจ้านี่มันเก่งเรื่องยามาก ข้ารับรองได้” ท่านลาซาเสนอขึ้น
“ก็ดีเหมือนกันครับ มีลูกมือที่มีความรู้ด้านนี้ข้าจะได้ทำงานเร็วขึ้น ไปด้วยกันไหมพินช์เชอร์” ผมหันไปถามเจ้าตัว
“ด้วยความยินดีครับ” เจ้าตัวยิ้มกว้างรับคำก่อนจะหันไปจ้องร็อตตาเป็นประกาย ส่วนคนโดนจ้องกลับหันหน้าหนี ดูหน้าซีดๆ ผิดปกติ
หือ... ผมว่าผมพอจะเดาได้ละว่ามันแปลกตรงไหน หึๆๆๆ (หัวเราะโรคจิตแข่งกับพรีซา)
“ถ้าอย่างนั้นเราไปดูสมุนไพรที่เรือนสมุนไพรกันเถอะ เผื่อมีตัวไหนขาดข้าจะได้ไปเก็บหรือหามาให้ เชิญทางนี้” ท่านลาซาพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินนำไป มีแค่ผม ท่านมอลทีสกับพินช์เชอร์แค่สามคนที่ตามไป ท่านลาซาบอกให้ทั้งห้ารออยู่ที่เดิม ท่านบอกไปด้วยก็เกะกะเปล่าๆ (ไม่ได้บอกตรงๆ แบบนี้ แต่ตีความได้แบบนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ)
ท่านลาซาพาไปที่ห้องเก็บสมุนไพร บางห้องปิดมิดชิด เก็บสมุนไพรไว้ในลิ้นชักอย่างเรียบร้อย เพราะสมุนไพรบางชนิดชอบความชื้น ไม่ชอบแสง บางห้องก็เปิดหน้าต่างรับแสง สมุนไพรวางไว้บนชั้นที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ บางส่วนก็อยู่ในตู้กระจกใส แต่ละที่จะมีป้ายชื่อติดไว้อย่างชัดเจน ท่านลาซาบอกว่าจะมีคนคอยตรวจสอบและหามาเติมให้พอใช้อยู่เสมอ
ระหว่างที่ผมเดินเลือกสมุนไพร ท่านลาซาก็เล่าให้ฟังว่าคนของสำนักแพทย์มีทั้งกลุ่มที่เรียนโดยเน้นเรื่องสมุนไพรอย่างเดียว กลุ่มที่เรียนเรื่องการรักษาอย่างเดียว และกลุ่มที่เรียนเรื่องสมุนไพรกับการรักษาควบคู่ไปด้วย คนที่จบหลักสูตรจนได้เป็นแพทย์ของสำนักจะกระจายออกตรวจและให้การรักษาตามเมืองต่างๆ ถ้าเมืองไหนอยู่ไกลก็อาศัยพักที่สำนักที่เป็นสาขาย่อยไปเลย แต่ทุกคนต้องกลับมาประชุมร่วมกันที่สำนักแพทย์ทุกเดือน และมีการส่งตัวแทนเข้าประชุมร่วมกับสำนักแพทย์ของอีกสองอาณาจักร เพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้เรื่องการรักษาและโรคที่พบเจอในช่วงนั้นด้วย ฟังๆ ดูแล้วทั้งสามอาณาจักรดูรักใคร่กลมเกลียวกันดี
ผมฟังไปด้วยมือก็หยิบสมุนไพรที่ต้องการส่งให้พินช์เชอร์ที่ถือกล่องเดินตามไปด้วย ปล่อยให้ก้อนหินลงเดินซึ่งมันก็เดินตามอยู่ไม่ห่าง พอได้ตัวยาครบตามที่ต้องการแล้ว ท่านลาซาก็เอาไปแยกเก็บไว้ให้ แต่ตัวยาบางชนิดคุณสมบัติยังไม่ได้ตามที่ต้องการ เลยจดใส่กระดาษแล้วฝากให้ท่านลาซาช่วยหาให้ เมื่อเรียบร้อยแล้วผมก็อุ้มก้อนหินเดินตามท่านลาซากลับไปที่ห้องเดิม คนในห้องนั่งคุยกันเบาๆ มีเพียงไซเลอร์ที่นั่งฟังและจ้องมาทางประตูนิ่งๆ พอเห็นเราเดินเข้าไปก็ส่งยิ้มมาให้ ผมก็อดจะยิ้มรับไม่ได้
“อะแฮ่ม!” แต่สงสัยจะสบตากันนานไปหน่อยเลยได้ยินเสียงกระแอมขัดขึ้นมา เลยหุบยิ้มทันควัน ผมละเบื่อนิสัยช่างล้อช่างแซวของคนอาณาจักรนี้จริงๆ ให้ตายสิ!
พอทุกคนกลับไปนั่งที่เดิมเรียบร้อยแล้ว ท่านลาซาก็หันมาถามผม
“แล้วเจ้าจะออกเดินทางวันไหนล่ะ”
“อีกไม่กี่วันก็ใกล้จะถึงคืนพระจันทร์เต็มดวงแล้ว ข้าว่าจะไปเก็บเห็ดที่อาณาจักรบาอัลก่อนค่อยไปอาณาจักรรุคครับ ว่าแต่... มันต้องใช้เวลาเดินทางกี่วันครับ”
“ถ้าขึ้นมังกรไป ใช้เวลาสามวันก็ถึง” ไซเลอร์ตอบ
“ถ้าอย่างนั้น ขอเวลาเตรียมตัวและเตรียมของพรุ่งนี้อีกวัน วันมะรืนค่อยออกเดินทางก็แล้วกัน สะดวกไหมครับ” ผมหันไปถามคนที่ต้องเดินทางไปด้วยกัน
“ได้/ได้ครับ” ทั้งหกรับพร้อมกัน
“ท่านมอลทีส ท่านลาซาครับ ข้าฝากเตรียมของพวกนี้ให้หน่อยได้ไหมครับ” ผมส่งลิสต์สิ่งของที่ต้องใช้ให้ ท่านมอลทีสรับมากวาดสายตาดูก่อนจะรับคำ
“ได้ ของพวกนี้ข้ากับท่านลาซาจะเตรียมไว้ให้เจ้าเอง พรุ่งนี้ค่อยมาตรวจดูอีกรอบก็แล้วกัน ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็แยกย้ายกันกลับไปเตรียมตัวเถอะ” ท่านมอลทีสบอก
“ครับ” พวกเรารับคำขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะลุกขึ้นลาท่านมอลทีส ท่านลาซา และพินช์เชอร์ที่มองตามตาละห้อย แต่ตามออกมาส่งไม่ได้ เพราะท่านลาซาเรียกให้ไปช่วยเตรียมของก่อน
ระหว่างที่เดินออกจากสำนักแพทย์ไปที่โรงเก็บมังกร ผมก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปเลียบๆ เคียงๆ แล้วถามร็อตด้วยความสงสัย
“เอ่อ... ร็อตข้าถามอะไรหน่อยได้ไหม” เจ้าของชื่อหันมาเลิกคิ้วให้เหมือนจะถามว่ามีอะไร
“เอ่อ...ร็อตไม่ชอบพินช์เชอร์เหรอ” ร็อตทำหน้าเครียดขึ้นมาทันที
“เจ้าไปถามเด็กนั่นดีกว่า ว่าเกลียดอะไรข้านักหนา”
“...”
“ทำไมถึงคิดว่าพินช์เชอร์เกลียดเจ้าล่ะ” ซื่อบื้ออย่างผมยังดูออกว่าเด็กคนนั้นน่าจะชอบร็อต
“เจ้าเด็กนั่นมันชอบแกล้งข้า” ร็อตพูดอย่างมีอารมณ์
“ห๊ะ!” ตัวเท่าลูกหมานั่นนะ
“แกล้งยังไงครับ?” ผมถามด้วยความสงสัย ดูจากขนาดตัวของทั้งคู่แล้วนึกไม่ออกว่าพินช์เชอร์จะเอาอะไรไปแกล้งร็อตได้
“เจ้าเด็กนั่นชอบแอบเอาอาหารมาวางไว้ให้ ข้าไม่รู้ว่าใครให้มา จะไม่กินก็กลัวจะเสียมารยาท แต่กินไปแล้วต้องคายทิ้งแทบไม่ทันทุกที บางครั้งเค็มเหมือนใส่เกลือลงไปทั้งกระปุก บางครั้งก็หวานซะจนแสบไส้ บางครั้งก็ขมจนติดลิ้นทำเอาข้ากินอะไรไม่ได้ไปหลายวัน บางทีก็แอบใส่ยาถ่ายมาให้จนข้าท้องเสียไม่มีแรงจะฝึก บางครั้งก็แอบเอายาแปลกๆ มาให้ พอทาแล้วหน้าบวมบ้าง ผื่นขึ้นบ้าง ตัวเขียวบ้าง แล้วจะไม่ให้คิดว่าเด็กนั่นเกลียดข้าได้ยังไง” ร็อตร่ายยาวอย่างอัดอั้นตันใจ
“...”
“นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนของสำนักแพทย์ แถมเป็นศิษย์โปรดของท่านลาซานะ ข้าซัดไปแล้ว!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ผมหันไปมองสี่คนที่เหลือที่หัวเราะลั่นขึ้นมาพร้อมกัน ร็อตหันไปมองตาขวางเหมือนหมาบ้า จนผมเผลอขยับตัวออกห่างมาอีกหน่อยไม่ได้
จากปฏิกิริยาก่อนหน้านี้ คิดว่าเพื่อนๆ ทั้งสี่น่าจะเดาความรู้สึกของพินช์เชอร์ออก แต่ร็อตที่ดูเหมือนจะฉลาดกลับดูไม่ออก ทีเรื่องมังกรละรู้ลึกรู้จริง ถามอะไรตอบได้หมด เรื่องแบบนี้กลับบื้อซะนี่
เอ... แต่ก็นะ ถ้าเจอแบบร็อต เป็นผมก็คงคิดเหมือนกับร็อตนั่นแหละ
เฮ้อ! พินช์เชอร์หนอพินช์เชอร์ พรุ่งนี้ถ้าเจอตัวจะถามดูสักทีว่าทำอะไรลงไป ถึงได้ทำเอาคนที่ชอบขยาดได้ถึงขนาดนี้!!
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนนี้ไม่มีอะไร แค่อยากเปิดตัวน้องพินช์เชอร์ อย่าถามหาสาระค่ะ ไม่มี๊
ก้อนดินเขินรุนแรงมาก ระวังนะพินช์เชอร์สนิทกันเมื่อไหร่โดนตบหัวทิ่มแน่ กร๊ากกกกก
ปล. มีคนบอกว่าขอแบบหวานๆ เจออาหารของพินช์เชอร์ไป หวานพอไหมคะ ฮ่าๆๆๆๆ (หัวเราะกลบเกลื่อน)
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
#♥►MAGNOLIA◄♥ คนที่นี่ใจดีค่า เรื่องแปลกๆ ของคนที่นี่ถือเป็นเรื่องปกติ พี่ไซแกกล่าวไว้ 55555 ที่จริงใช้ตัวยาเป็นข้ออ้างในการหนีเที่ยวนี่เอง แฮ่ ส่วนคนร้ายคือใคร โปรดติดตามตอนต่อปายยย
#duck-ya อุตส่าห์ร่ำเรียนมาก็ต้องได้ใช้ประโยชน์ค่ะ
#sirin_chadada นานเหมือนกันค่ะ แต่คิดแล้วบันเทิงมาก สนุกยิ่งกว่าเขียนฉากรัก 55555
#พิศตะวัน
คลานแข่งกัน 55555
#DeShiWa พระเอกจำเป็นอยู่ไหม ถามใจดู 5555 บทนี้อยากให้ดินแสดงความสามารถบ้างค่ะ ไหนๆ ก็ไปเรียนมาทั้งที
#Air_Yaoi
#MayA@TK คนที่นี่รู้กันทุกคนค่ะ ส่วนสาเหตุนั้นค่อยดูในภาคของพี่ไซแกนะคะ
#pandorads เอร๊ยยยย ขอบคุณมากค่า ปลื้มมมมม ขอเตรียมตัวแป๊บบบบ เดี๋ยวค่อยไปผจญภัยกัน
#ommanymontra
#mild-dy
#•♀NoM!_KunG♀• ขอเวลาเตรียมตัวก่อนค่า แล้วหนีเที่ยวกันเต๊อะ
#alternative 555555 คนคิดนี่โรคจิตเนอะ
#poppycake ช่ายยยยย เรียนมาแล้วต้องใช้ให้เกิดประโยชน์ค่ะ
#KARMI เป็นคนที่แกล้งสนุกดีค่ะ ตอบโต้ไม่ได้ 555555
#suikajang ตอนเขียนนี่บันเทิงมากค่ะ นั่งนึกอยู่ว่าใช้อะไรดีน้า 55555 คนอาณาจักรนี้ขี้แกล้งกันถ้วนทั่วทุกตัวตน เผลอๆ ก็หันมาแกล้งกันเอง ถถถ ใครจะปล่อยให้น้องดินไปลำบากคนเดียวล่ะคะ พี่ไซต้องตามไปเต๊าะ เอ๊ย ปกป้องต่อสิน่า
#Billie
#แฟนตาเซีย เอาน้ำตาลจากอาหารของร็อตไปแทนก่อนค่ะ 55555
#takara โปรดติดตามตอนต่อไปค่า แฮ่
#prangasia ทิ้งไว้มากมาย ทิ้งแล้วทิ้งเลยได้ไหมคะ แหะๆ อยากจบจะแย่ แต่จบไม่ลง ถถถ เหมือน คห.บนค่ะ เอาน้ำตาลจากอาหารของร็อตไปก่อนนะคะ 555
#HISY ขอบคุณมากค่า ปลื้มมม ไว้แวะมาอ่านอีกนะคะ
#คนริมคลอง ขอบคุณมากครับ : ก้อนดิน / ก๊าสสสสส : ก้อนหิน / กอดดดดดด : คนแต่ง
หัวข้อ: ►►►แจ้งข่าวรวมเล่มค่ะ @ดินแดนแห่งรัก อาณาจักรแห่งใจ@ (แฟนตาซี) (19/3/2019) P.23 (อ่าน 127329 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก