บทที่ 14 ฝึก
ผมมานั่งที่ศาลาริมน้ำตั้งแต่เช้ามืด เมื่อวานหลังกลับจากตลาด ผมก็บอกกับไซเลอร์ว่าผมพร้อมที่จะฝึกแล้ว ถึงทุกคนจะบอกให้พักให้หายเหนื่อยก่อน แต่ผมก็ยังยืนยันคำเดิม เพราะอยู่เฉยๆ ก็ไม่ได้ทำอะไร อีกอย่างผมไม่อยากเป็นภาระของใคร และอยากจะแกร่งขึ้นเพื่อไม่ให้เป็นจุดอ่อนของก้อนหินด้วย
ผมมีความเชื่อว่าคนเราต้องพึ่งพาตัวเอง เพราะไม่มีใครคอยอยู่กับเราได้ตลอด 24 ชั่วโมงหรอก ถึงผมจะพอมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ก็อ่อนซ้อมมานาน เพราะก่อนหน้านี้ต้องดูแลย่าและอ่านหนังสือเตรียมสอบอย่างหนัก
ถ้าเทียบกันแล้วฝีมือของผมยังสู้กับพวกที่เจอในป่าไม่ได้เลย ยิ่งกับแก๊ง F5 ยิ่งเทียบกันไม่ติด ถ้าเจอกับคนที่เก่งมากๆ ต้องลำบากแน่ๆ ไม่ว่าอะไรก็มีโอกาสเกิดขึ้นได้ ต้องระวังเอาไว้ก่อน กันไว้ดีกว่าแก้ ผมไม่อยากมานั่งเสียใจในภายหลัง
แต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เลยทำให้ตื่นไวกว่าปกติ ผมก้มลงมองก้อนหินที่ยังนอนหลับอยู่บนตัก จะทิ้งมันไว้ในห้องก็กลัวมันตกใจอีก เลยต้องเอาออกมาด้วยแล้วมานอนหลับต่ออย่างที่เห็น ผมมองสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ เห็นแล้วนึกถึงเรื่องแม่นาคพระขโนงที่แม่นาคมารอพี่มากที่ท่าน้ำทุกวันเลย
ส่วนผม... ต่อไปก็คงต้องมารอพี่ไซที่ท่าน้ำทุกวันเหมือนกัน ฮ่าๆๆ อยู่เงียบๆ ก็ชักจะฟุ้งซ่านวุ้ย งั้นร้องเพลงดีกว่า เพลงอะไรดีหว่าที่มันเข้ากับบรรยากาศตอนนี้ อืม... ต้องเพลงนี้สินะ
โอ ละ เห่ โอ้ โอ๋ ละ หึก
ดวงใจคนดี ลูกจ๋า
ดึกแล้วหนา แสงดาวสว่างไสว
ดวงใจ อย่ากวนแม่เลย
พี่มากเอย หัวอกเมียร้าว
อาวรณ์อาลัย ร่ำหา
พี่ร้างไป ไม่เคยเป็นห่วงเป็นใย
มาเยียวมายา มากจ๋า
โอ ละ เห่ โอ้ โอ๋ ละ หึก
นอนเสียจงนอน ลูกจ๋า
พอพ่อมา แล้วแม่จะปลุก
ลูกน้อยกลอยใจ ตื่นเอยอูย... ร้องเองขนลุกเองจนต้องลูบแขนตัวเองเบาๆ มันเป็นเพลงที่ย่าใช้ร้องกล่อมนอนตอนเด็กๆ ครับ มันเลยติดหู ติดความทรงจำมาจนถึงทุกวันนี้ ตอนเด็กๆ ฟังทีไรต้องรีบนอนทันที ไม่ใช่ว่าง่วงนะ... หลอน T-T
ว่าแล้วก็ลูบแขนตัวเองอีกที
“ก๊าส”
อ้าว! เฮ้ย! กูร้องเพลงกล่อมลูก ไม่ใช่เพลงปลุกลูกนะหิน มึงจะตื่นมาทำไมฮึ
มันลุกขึ้นมานั่งเอาหลังมือขยี้ตา เงยขึ้นมองหน้า แล้วร้องเหมือนจะบ่น
“ก๊าสสส”
“โทษๆ หนวกหูเหรอ”
“ไม่หรอก เพราะดี”
ผมหันขวับไปมองคนพูดจนคอแทบเคล็ด
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ” คิดในใจแต่ดันหลุดไปเฉย
“ตั้งแต่เจ้าเริ่มร้องเพลง” แล้วก็ไม่ทัก มายืนฟังเงียบๆ ทำไม กูอายยยยย
“หึๆ” หึพ่อง อุย ขอโทษครับท่านอลาสกัน ผมลืมตัว
“ทำไมตื่นเร็วจัง” ยังดีที่ยอมเปลี่ยนเรื่อง ไม่งั้นจะกระโดดน้ำหนีอายจริงๆ ด้วย
“มันตื่นเต้นครับ เลยตื่นเร็วกว่าปกติ” ไซเลอร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ไม่ต้องกังวลไป ข้าก็อยู่ด้วย แล้วพร้อมหรือยัง”
“พร้อมแล้วครับ”
หลังจากกินอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ไซเลอร์ก็พาไปขึ้นมังกรบินออกไป เราออกจากตัวเมืองได้พักใหญ่ๆ ก็เจอกับชายป่า มองเห็นลานกว้างๆ หลายลาน และอาคารมุงหลังคาหลายหลังตั้งอยู่ติดกันบ้าง ห่างกันบ้าง กินพื้นที่กว้างขวางจนแทบจะหมดทั้งป่า
พอมังกรร่อนลงมาที่ลานโล่งๆ ลานหนึ่งก็เห็นชเนาเซอร์ยืนรออยู่แล้ว
“ดินนนนน” พอผมลงจากมังกรก็เดินมาหาแล้วทำท่าจะอ้าแขนกอด แต่โดนไซเลอร์เอามือยันหน้าผากไว้ก่อน
“ดิน ไซเลอร์แกล้งข้า” ถ้าสมน้ำหน้าจะผิดไหม?
“ไปกันเถอะ” ไซเลอร์บอกก่อนจะแตะแขนผมให้เดินเคียงกันไป ชเนาเซอร์เบ้หน้า แล้วเดินบ่นงึมงำอยู่คนเดียวส่วนมังกรของทั้งคู่ก็แยกไปอีกทางอย่างแสนรู้
ไซเลอร์พาเดินมาถึงโคตรประตูบานหนึ่ง ที่ทั้งใหญ่ทั้งสูง สลักลายมังกรอยู่ที่บานประตูทั้งสองข้าง พอแหงนมองแล้วเมื่อยคอชะมัด แล้วกูจะแหงนทำไม โว๊ะ!
“โรงฝึกมังกร” ไซเลอร์หันมาบอกก่อนจะยื่นมือไปแตะ ประตูก็เปิดออกเอง อื้อหือ ดูไฮโซ มีสแกนลายนิ้วมือด้วย
“มันเปิดด้วยจิต แรงธรรมดาเปิดไม่ออกหรอก” พอเห็นผมทำหน้าสงสัยก็บอก ผมผงกหัวเหมือนจะเข้าใจ ว่าใช้แรงจิต แค่ไม่รู้ว่าจิตมันหน้าตาเป็นยังไงเท่านั้นเอง
พอเดินเข้าไปก็เจอทางแยกซ้ายและขวา เห็นร็อตมายืนรออยู่ที่ตรงทางแยกพอดี พอทักทายกันเสร็จร็อตก็บอก
“ส่งก้อนหินมาสิ”
ผมก้มลงมองก้อนหินที่อยู่ในอ้อมแขนมันกำลังมองรอบตัวอย่างสนใจ รู้สึกเหมือนพาลูกมาเข้าอนุบาลวันแรกเลยแฮะ รู้สึกเป็นห่วงและกังวลไปหมด มันคงรับรู้ได้เลยพลิกตัวหันหน้ามากอดเอาหัวถูแล้วเงยมองหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร
“โอเคใช่ไหมหิน”
“ก๊าส”
ผมลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะส่งมันให้ร็อต พอรับไปร็อตก็ย้ำให้ผมคลายกังวลอีกที
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ข้าจะดูแลให้เป็นอย่างดี”
“ฝากด้วยนะครับ”
“อืม”
ผมมองร็อตพามันเดินไปทางแยกซ้ายที่ไซเลอร์บอกว่าเป็นทางไปที่สำหรับฝึกลูกมังกร ก้อนหินตะกายขึ้นมาชะโงกหน้าข้ามบ่าร็อตมองผมจนลับสายตา
รู้สึกใจหายชะมัด ตั้งแต่เดินทางร่วมกันมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ต้องห่างกันนานที่สุด ไซเลอร์ตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะบอก
“ไปกันเถอะ”
ผมหันไปมองทางที่ก้อนหินเดินไปอีกครั้ง ก่อนจะบอกมันในใจ
เรามาพยายามไปด้วยกันนะหิน
พอออกมาจากโรงฝึกมังกร ไซเลอร์ก็พาเดินไปอีกทาง ชเนาเซอร์ก็ยังคงเดินตามมาเงียบๆ ไม่ได้พูดมากเหมือนปกติ สงสัยจะรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ผมไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่ เดินจนผมเมื่อยขากว่าจะมาถึงประตูบานหนึ่งที่สูงประมาณสามเมตร สลักรูปหมาสามหัวอยู่ที่หน้าประตูทั้งสองฝั่ง พอประตูเปิดออกเดินเข้าไปก็เห็นทางแยกไปฝั่งซ้ายขวาเหมือนเดิม
โฮ่ง!ๆๆ แฮ่! เอ๋ง!
หือ?
“ที่นี่มีโรงฝึกหมาด้วยเหรอครับ”
พรีด!
“ฮ่าๆๆๆๆๆ หึๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ย! ปวดท้อง ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมหันไปมองชเนาเซอร์ที่อยู่ๆ ก็หัวเราะลั่นขึ้นมา แล้วกุมท้องลงไปนั่งหัวเราะอย่างงงๆ พอหันไปมองไซเลอร์ก็เห็นทำหน้าบอกไม่ถูกอยู่ข้างๆ มีอะไรน่าขำวะ ผมพูดอะไรผิดเหรอ?
ไซเลอร์ขยับไปยันไอ้คนที่นั่งหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่บนพื้นจนเจ้าตัวหงายเงิบ แต่ชเนาเซอร์ก็ยังไม่หยุดหัวเราะ
เอ่อ... เป็นอะไรมากไหมเนี่ย แดกกัญชาเข้าไปรึไง?
พอเห็นว่าเพื่อนยังหัวเราะไม่หยุด แล้วไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ไซเลอร์ก็ถอนหายใจส่ายหน้าแล้วก็เดินนำไปทางแยกซ้ายโดยไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติมเหมือนทุกที ปล่อยให้ผมงงเป็นไก่ตาแตกต่อไป
“ดะ... เดี๋ยวสิ ฮ่าๆๆ รอข้าด้วย”
ยัง... ยังไม่เลิกอีก กูนี่แหละ ยังไม่เลิกงงอีก!
ผมได้แต่เดินตามไซเลอร์ไปอย่างงงๆ ชเนาเซอร์รีบลุกขึ้นวิ่งตามมาแต่ก็ยังไม่หยุดหัวเราะสักที สงสัยจะอาการหนักแล้ว แถวนี้มีโรงพยาบาลรักษาโรคประสาทบ้างไหม? จะพาพี่แกไปรักษา
ไซเลอร์เดินนำไปตามทางเดินแคบๆ ที่ปูด้วยอิฐบล็อกสีแดง เดินไปสักพักก็เจอรูปปั้นหมาสามหัวขนาดใหญ่พอๆ กับเสือตั้งคู่กันอยู่ด้านหน้า มองตรงไปเป็นสวนที่มีทั้งไม้ยืนต้นและไม้ดอกนานาชนิดปลูกไว้อย่างร่มรื่น ไม่มีวี่แววว่าจะถึงสนามฝึกสักนิด
“เฮ้ย!” ผมเผลอร้องเสียงดังก่อนจะรีบเอามือปิดปาก เมื่อเดินผ่านรูปปั้นเข้าไปแล้วด้านในมันต่างกับภาพที่เห็นด้านนอกลิบลับ
ไม่ไกลจากจุดที่เรายืน เป็นลานโล่งๆ กว้างๆ มีคนหลายสิบคนกำลังฝึกการต่อสู้ด้วยอาวุธหลายชนิด มีทั้งฝึกเดี่ยว ฝึกคู่และเป็นหมู่คณะ การฝึกแต่ละประเภทจะมีเขตแดนของตัวเองไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ผมได้แต่ยืนมองอย่างทึ่งๆ ก่อนจะหันไปมองตรงรูปปั้นที่เราผ่านมาก็เห็นเป็นทางเดินตามปกติ จำได้ว่าก่อนมังกรจะร่อนลง เห็นแค่ลานโล่งๆ ไม่เห็นคนสักคน!
ทำใจให้ชินสิดิน สำหรับที่นี่ไม่ว่าอะไรก็ถือเป็นเรื่องปกติตามที่พี่ไซแกว่าไว้นั่นแหละ แต่ก็อดจะตกใจไม่ได้ทุกที ขวัญเอ๊ย! ขวัญมา!
ผมกวาดสายตามองอย่างสนใจ ดูทุกคนตั้งใจฝึกกันอย่างจริงจังไม่มีใครสนใจคนเข้ามาใหม่เลยสักนิด แต่ละคนฝีมือดีมาก ทั้งตั้งรับทั้งรุกกลับอย่างรวดเร็ว ฝีมือน่าจะพอๆ กับกลุ่มของไซเลอร์ ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับคู่ของพรีซาและมาสทิฟฟ์ที่กำลังฝึกดาบกันอยู่ พอพรีซาหันมาสบตาผมก็ปัดดาบของมาสทิฟฟ์ออก แล้วเดินตรงมาหาทันที
“มาแล้วเหรอ”
“เอ่อ... ครับ” ผมเผลอถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้เป็นไง อยู่ใกล้พรีซาทีไร รู้สึกเหมือนถูกคุกคามตลอด
“ว่าจะพามาลองฝีมือดาบก่อนเริ่มฝึกจริง” ไซเลอร์ก้าวมาบังพร้อมตอบคำถามไปด้วย
“หึๆ” หัวเราะได้โรคจิตมากรู้ตัวบ้างไหม?
“ให้ฝึกให้เอาไหม” ผมรีบส่ายหัวจนคอแทบหลุด
“เอ่อ... ยะ... อย่าเลยครับ... เกรงใจ”
“ข้าเต็มใจ”
“พรีซา” พอไซเลอร์เรียกเสียงหนักๆ นั่นแหละ พี่แกถึงได้ยอมหยุด ยกไหล่อย่างยียวนแล้วถอยไปกอดอกมองยิ้มๆ แทน
“เอาสิ จะรอดู”
แล้วกูจะก้าวขาออกไหม ถามใจดู
ผมชักดาบออกจากฝักมาเตรียมพร้อม เมื่อคืนไซเลอร์หาน้ำยามาให้เช็ดตัวดาบและแช่ฝักจนดาบสะอาดเอี่ยม ชักออกง่ายกว่าเดิมมาก หมดปัญหาชักยากอีกต่อไป ยี่ห้ออะไรวะ น่าเอาไปให้ป้าๆ เช็ดมีดทำครัวจริงๆ เดี๋ยวๆ ดิน มึงกลับมาก่อน
ผมหันไปมองไซเลอร์ที่ชักดาบออกมาเตรียมพร้อม แล้วก็เผลอเหลือบไปมองผู้ชมทั้งสามคนที่จ้องเหมือนจะเข้ามาสิง
โอ๊ย! พี่มึงครับกูเกร็งงงงง
“ดิน”
“ครับ”
“มีสมาธิหน่อย” ผมพยายามรวบรวมสมาธิ
“มองข้า...”
“สนใจข้าแต่ข้าสิ”
“...”
หมดกันสมาธิกู
โอ๊ย! อย่าพูดอะไรแบบนี้หน้าตาเฉยจะได้ไหม ฟังเหมือนไม่มีอะไร แต่ทำไมกูเขิน...
“แค่กๆๆๆ” อะไรติดคอครับ เดี๋ยวเอาดาบแซะออกให้ โว๊ะ! นี่ก็แซวจริง แซวจัง รับจ้างแซวมาเท่าไหร่ เดี๋ยวเปย์ทับเลย จะได้เลิกแซวสักที
เกือบครึ่งชั่วโมงผ่านไป...
แฮ่กๆๆๆ
หะ..หายใจไม่ทัน
ไซเลอร์ไม่มีออมมือสักนิด ถึงจะระวังไม่ให้เป็นอันตราย แต่ก็รุกอย่างเอาจริงเอาจัง รุกอย่างหนักหน่วงจนตั้งรับไม่ทัน พอผมพลาดก็หยุดปล่อยให้ตั้งหลักแล้วก็รุกใหม่ทันที ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็โดนปัดดาบทิ้ง แล้วเสียหลักมานอนหงายหมดสภาพอยู่ตอนนี้
ตอนนี้รู้สึกอยากเป็นปลา จะได้มีเหงือกไว้ช่วยหายใจ โอ๊ย! พี่มึงครับ จะฆ่ากันใช่ม๊ายยย
ชเนาเซอร์มานั่งอยู่บนหัวแล้วชะโงกหน้ามาถาม
“ไหวไหมดิน” ใกล้เกินไปละ แต่ไม่ต้องเสียแรงปัด เพราะไซเลอร์ผลักจนหงายหลัง แล้วยื่นมือมาให้
“ลุกไหวไหม”
“มะ... แฮ่กๆๆ ไม่ไหว ปล่อยผมก่อน” แล้วก็นอนหอบแฮ่กเหมือนหมาหอบแดดต่อ พอหายใจคล่องขึ้นถึงได้ลุกมานั่งหายใจเข้าออกยาวๆ ต่อไปคงต้องเริ่มออกกำลังกายซะแล้ว ปอดจะได้แข็งแรง เวลาฝึกจะได้อึดกว่านี้ ผมบอกกับตัวเองในใจ
“ไปนั่งตรงร่มไม้ก่อน” ไซเลอร์ส่งมือมาอีกครั้ง ซึ่งผมก็ยื่นจับอย่างไม่อิดออดพอยืนขึ้นได้ก็ปล่อยมือ สงสัยจะเกรงใจสายตาสัมภเวสีที่ยืนส่งสายตาล้อเลียนอยู่แถวนี้ พอผมเดินตามไปถึงใต้ร่มไม้นั่งลงปุ๊บ ไซเลอร์ก็เริ่มเลคเชอร์
“กำลังแขนกับขายังอ่อนอยู่ เคลื่อนไหวไม่เร็วพอ เหนื่อยเร็ว สมาธิไม่ค่อยนิ่ง ที่สำคัญ... ใจอ่อน มีโอกาสจะโต้กลับหลายรอบก็ไม่ทำ มันอันตรายนะ” ไซเลอร์บอกเสียงดุ
“ก็ข้ากลัวพลั้งมือทำร้ายเจ้านี่นา” ผมอุบอิบบอก เสียงผิวปากก็ตามมา ผมแทบจะกลอกตามองบน พวกนี้นี่ตามติดชีวิตกูจริงๆ
ไซเลอร์เลิกดุแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแทน
“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เป็นไรหรอก” ว่าแล้วยื่นมือมาจับหัวผมโยกด้วยความเอ็นดู ฮื้อ... ยังไม่ทันได้เขินก็ต้องกลอกตาจริงๆ เมื่อเสียงนกเสียงกาดังมาอีกรอบ
“ค่อยๆ ฝึกไป ยังมีแรงไหวไหม ไปลองทดสอบฝีมือการต่อสู้ด้วยมือเปล่ากัน”
“...”
ผมจะรอดไหม ให้ทาย
ผมเพิ่งรู้ว่านรกมีจริงก็วันนี้...
เหนื่อยมากกกกกกกกกกก แถม ก.ไก่ให้อีกล้านตัว ขานี่เปลี้ยจนอยากจะคลานแทนเดิน พอหายหอบก็ได้แต่นอนหงายมองเพดานแล้วก็หลับตานิ่งๆ หมดแรง หมดสภาพเลยจริงๆ เหงื่อเปียกชุ่มยันกางเกงใน แบบนี้สินะที่เรียกว่าอาบเหงื่อต่างน้ำ ดีหน่อยที่โรงฝึกนี้อยู่ในตัวอาคารมีหลังคากันแดด ไม่งั้นคงแย่กว่านี้
“ดิน ยังมีชีวิตอยู่ไหม” ชเนาเซอร์มานั่งข้างๆ แล้วเอามือจิ้มแขน โว๊ะ! คนนะครับไม่ใช่ขี้
ผมลืมตามาถลึงตาใส่ ยังจะมีหน้ามาหัวเราะชอบใจอีก นี่ก็ตามจริงๆ ครับ มาสทิฟฟ์กับพรีซาฝึกดาบกันต่อ แต่พรีซาบอกว่าวันหลังจะมาช่วยฝึกให้ แค่ฟังก็ขนลุกแล้ว
ไซเลอร์มานั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ แล้วเริ่มเลคเชอร์
“ฝีมือดีกว่าฝีดาบ ขาดแค่ความเร็วและความแข็งแรง ค่อยๆ ฝึกไปก็แล้วกัน”
“เดี๋ยววันหลังฝึกกับดินด้วยดีกว่า วิธีการต่อสู้แปลกๆ เห็นแล้วคันไม้คันมือ” แค่ไซเลอร์คนเดียวกูก็จะตายแล้ว เห็นใจกันบ้างเถอะ
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน ไปรับก้อนหินกัน”
ผมตาวาวรีบลุกขึ้นนั่งอย่างไว จนไซเลอร์กับชเนาเซอร์ขำ
“ติดกันจริงๆ เจ้าสองตัวเนี่ย” ชเนาเซอร์แซว
เอ่อ... นี่คนครับไม่ใช่กระต่าย
ผมรีบจ้ำจนแทบจะเดินนำไซเลอร์ไปที่โรงฝึกมังกร พอบอกว่าจะไปรับก้อนหินนี่จากที่เปลี้ยจนแทบจะคลาน ก็รู้สึกมีแรงขึ้นมาทันที ชเนาเซอร์ว่าไม่ผิดหรอก ไม่ใช่แค่มันที่ติดผม ผมก็ติดมันมากๆ เหมือนกัน ส่วนชเนาเซอร์บอกว่าพอเห็นผมฝึกแล้วอยากออกแรง เลยไปหาคู่ฝึกต่อ
พอไปถึงก็เห็นประตูถูกเปิดไว้ ร็อตยังคงยืนอยู่ที่เดิมเมื่อเช้า มีก้อนหินยืนอยู่ข้างๆ พอมันเห็นผม ก็รีบวิ่งมาหาทันที ในขณะที่ผมก็เร่งฝีเท้าก้าวไปหามันเหมือนกัน
ผมนั่งลงอ้าแขนรับมันมากอดแน่นๆ มันก็ยังคงเอาหัวถูอ้อนๆ เหมือนเดิม กอดจนพอใจก็จับมันออกมาสำรวจตามเนื้อตัว
“อื้อหือ! นี่ไปฝึกหรือแช่ปลักมาฮึหิน คลุกโคลนมาขนาดนี้เนี่ย” ตัวมันมอมอย่างกับอะไรดี โคลนแห้งๆ ติดตัวมาเต็มเลย
“ฝึกเสร็จจะให้ไปล้างตัวก็ไม่ยอม รีบตรงมายืนรอตรงนี้ ถ้าไม่ห้ามก็คงวิ่งออกไปหาเจ้าแล้ว” ร็อตฟ้อง
“เป็นยังไงบ้างครับ มันดื้อไหม”
“ก๊าส” มันร้องเหมือนจะประท้วง เลยจับมาฟัดอีกทีด้วยความมันเขี้ยว ตอนนี้เราเลยมอมพอๆ กัน
“ไม่หรอก ทั้งอึด ทั้งฉลาด ทั้งหัวไวกว่ามังกรรุ่นเดียวกันมาก ให้ทำอะไรก็ทำ ยกเว้นไม่ยอมเดินสี่เท้าเหมือนมังกรตัวอื่นๆ แค่นั้นเอง”
“แหะๆ สงสัยมันจะติดไปจากข้า” มันคงจะเลียนแบบผมตั้งแต่ฟักออกจากไข่ โทษนะหิน ทำมึงเสียมังกรเลย
“ไม่เป็นไร ไม่ใช่ปัญหา พอโตไปตัวมันจะหนักขึ้น เดี๋ยวก็คงจะเดินสี่เท้าเอง"
“ขอบคุณมากนะครับ”
“อืม”
“ข้าพามันกลับบ้านได้เลยใช่ไหม”
“ได้สิ ที่จริงจะให้พักที่นี่ก็ได้ แต่มันคงไม่ยอมอยู่ห่างเจ้าหรอก” ไม่ใช่แค่มัน ผมก็คงไม่ยอมอยู่ห่างจากมันแน่
“งั้นผมขอตัวนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพามาส่ง”
“อืม”
ผมก้มลงมองก้อนหินที่หลับอยู่ในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู สงสัยจะเพลียจัด พอหันหน้ามากอดแล้วซบกับตัวผมได้ก็หลับไปเลย พอหันไปมองไซเลอร์ก็เห็นพี่แกมองมาด้วยสายตาเอ็นดู แต่ไม่ได้มองก้อนหิน มองผมนี่แหละ
“เอ่อ... ครูฝึกมังกรนี่มีเฉพาะร็อตคนเดียวเหรอครับ” ถามแล้วหันหน้าหนีทันที เลิกมองซะทีเถอะ... มันทำตัวไม่ถูก
“หึๆ” เกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้จริงๆ ขอซื้อไปทิ้งได้ไหม
“ที่จริงก็มีอยู่หลายคน เพราะต้องฝึกมังกรหลายตัว ทั้งมังกรตัวเต็มวัยที่เพิ่งรับเจ้านาย เจ้านายของมันก็จะเอามาฝากไว้ให้ช่วยฝึกให้ และลูกมังกรที่เกิดจากมังกรที่ถูกเลี้ยงไว้พอจับคู่กันแล้วฟักไข่ออกมา แต่ดูท่าร็อตจะถูกชะตากับก้อนหินเลยอาสาคอยดูแลให้”
“แล้ว... ท่านอลาสกันกับท่านไซรีนทำงานที่ไหนครับ” ผมอยากรู้ว่าคนที่นี่เขาทำงานอะไรกัน เผื่อว่างๆ จากฝึกจะได้หางานทำหาเงินคืนท่านมอลทีสได้บ้าง
“ท่านพ่อเป็นที่ปรึกษาของคิง และเป็นครูฝึกหน่วยพิเศษ พี่ไซรอสก็เหมือนกัน ส่วนท่านแม่ไปช่วยงานของควีน” เอ่อ... งานนี้ผ่าน น่าจะไม่สามารถช่วยอะไรได้
“แล้วเจ้ากับเพื่อนๆ ล่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย งานอะไรกันที่ต้องฝีมือดีขนาดนี้
“พวกเราทำงานในหน่วยพิเศษ” งานนี้ก็คงต้องผ่านเหมือนกัน อะไรที่มันพิเศษๆ ก็น่าจะยากเป็นพิเศษด้วย
“อยากหางานทำเหรอ” ทำไมรู้ทันตลอด
“ครับ”
“รอให้การฝึกผ่านไปก่อนนะ แล้วข้าจะช่วยดูให้”
“ขอบคุณมากครับ”
แล้วอยู่ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยก่อนที่จะถึงทางออก ไซเลอร์พาผมวิ่งไปหลบฝนที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง ผมเงยหน้ามองฟ้าอย่างหวาดเสียว เอ่อ... ฟ้าจะไม่ผ่าแน่นะ ผมละกลัวจริงๆ ถึงฝนไม่ได้ตกแรงมากและใบไม้หนาพอจะกันฝนได้ แต่ก็ยังมีหยดน้ำทะลุผ่านลงมาถูกตัวได้บ้าง ละอองฝนที่พัดมากับสายลมทำให้ตัวเริ่มจะชื้น
ผมก้มลงมองก้อนหินก็เห็นมันยังคงหลับอยู่ ก่อนจะรู้สึกว่าทุกอย่างมืดลงเมื่อไซเลอร์หันหน้าเข้าหาผม แล้วใช้มือกางผ้าคลุมไว้บนหัวของเราทั้งคู่ ผมเงยหน้ามองผ้าคลุมสีดำสนิทบนหัวก่อนจะก้มลงมาแล้วสบตากับไซเลอร์ที่ดูเหมือนจะมีแววเจ็บปวดขึ้นมาแว่บหนึ่ง สงสัยจะตาฝาด
“ขอโทษนะก้อนดิน” ไม่น่าจะตาฝาดแล้วแหละ เพราะตอนนี้แววตาของไซเลอร์มีแววจ็บปวดชัดเจน
ว่าแต่... เรื่องอะไรล่ะ
“เอ่อ... ขอโทษเรื่องอะไรครับ”
“ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องเปียก”
“โธ่! มันไม่ใช่ความผิดของเจ้าซะหน่อย ใครจะรู้ว่าฝนจะตกจริงไหม” กับเรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องคิดมากเลย
“เดี๋ยวเจ้าจะเป็นไข้” ไซเลอร์ว่าเสียงแผ่ว เหมือนกับเจ้าตัวจมอยู่ในภวังค์ของตัวเอง
“ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ข้าทั้งอึดทั้งถึกจะตายไป ไม่เป็นไข้ง่ายๆ หรอก” ไซเลอร์ยังคงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แต่แววตาคู่นั้นกลับดูเศร้าๆ ไม่สดใสเหมือนอย่างที่เคย
เขาเอื้อมมือมาใช้หัวแม่มือมาไล้ใต้ตาอย่างอ่อนโยนจนผมชะงัก เอ... ผมไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย ไซเลอร์เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย อาการแปลกๆ รึว่าจะเมาฝน???
“ก๊าส”
ปึก!
“โอ๊ะ!”
หือ?
ผมก้มลงมองก็เห็นก้อนหินที่ตื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มันเอาหัวโขกกับท้องไซเลอร์แล้วผละออกมามองตาขวาง
หิน... มึงเมาขี้ตาเหรอ?
ว่าแต่... ทำไมไม่รู้สึกเลยว่ามันขยับตัวตั้งแต่เมื่อไหร่
ไซเลอร์เอาผ้าคลุมลงมาจึงทำให้เพิ่งรู้อีกอย่างว่าฝนมันหยุดตกแล้ว
เฮ้ย! นี่กูหายใจอยู่รึเปล่าวะ?
ไซเลอร์ยิ้มขำๆ มองก้อนหินด้วยความเอ็นดู แล้วยกมือโยกหัวมันเล่น
“หวงเหรอตัวยุ่ง”
“ก๊าส” แล้วมันก็ขยับหัวหลบมือของไซเลอร์ อ้าปากงับมือที่ยื่นไปหาอย่างไม่พอใจ ทำให้เราสองคนหัวเราะด้วยความเอ็นดู
ดีจัง... กลับมายิ้มได้เหมือนเดิมแล้ว
ผมจับก้อนหินเข้าห้องน้ำ จับมันใส่อ่างแล้วหาแปลงนุ่มๆ ขัดเบาๆ เพื่อเอาโคลนออกจากตัวมันให้ ก้อนหินหลับตามพริ้มดูสบายจนน่าหมั่นไส้ พอแกล้งขัดแรงๆ มันก็ลืมตาขึ้นมาประท้วง
“ก๊าส”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว”
พออาบน้ำจนสะอาดเอี่ยม หอมกรุ่นไปทั้งตัว ก็เอาออกมาเช็ดตัว แล้วพามันไปที่ชานหน้าบ้านจับมันทาสีเพิ่มเข้าไป เพราะดูเหมือนสีตัวมันจะเริ่มจางๆ ลงบ้างแล้ว สีนี่ดีจริงๆ ทั้งแน่นติดทนนานพอทาไปแล้วดูเนียนและสม่ำเสมอจนน่าเอาไปทาสีบ้าน แต่ถ้าบ้านสีดำทั้งหลังก็คงไม่น่าอยู่สักเท่าไหร่มั้ง
ทาสีเสร็จก็พากันยืนรับลมต่อเพื่อปล่อยให้สีแห้ง
ตอนนี้เราอยู่บ้านด้วยกันเพียงลำพัง เพราะหลังกินข้าวเสร็จ ก็มีคนมาตามไซเลอร์ไป ผมเลยพาก้อนหินกลับบ้านมาก่อน
ผมนึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นที่ยังติดค้างอยู่ในใจ
ไซเลอร์... เป็นอะไรของเขานะ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตั้งแต่ดูแม่นาคพระขโนงมา ชอบเพลงกล่อมลูกเวอร์ชั่นของ "ครูมนัส ปิติสานต์" มากที่สุดเลยค่ะ มันติดหู ติดใจ ติดในความทรงจำ บางทีเงียบๆ ยังเผลอร้องอ่ะ ร้องเองก็ขนลุกเอง แงงงงง
ส่วนพรีซานี่โรคจิตนิดๆ ยิ่งดินกลัวก็ยิ่งชอบแกล้ง นิสัย! 55555 ที่จริงก็ขี้แกล้งกันทั้งแก๊งนั่นแหละ นิสัยอย่างดินน่าแกล้งออกค่ะ คนที่แกล้งแล้วตอบโต้ไม่ได้นี่แกล้งสนุกที่สุด 55555 มีความโรคจิตแข่งกับพรีซา
ก้อนหินมีความหวงก้อนดิน เข้าใกล้ได้ แต่ต้องมีขอบเขตนะคะพี่ไซ หินไม่อนุญาตให้ล้ำเส้น หึๆๆๆ
ส่วนพี่ไซแกจะเศร้าเรื่องอะไรนั้น
.
.
.
ไม่บอก // โดนตบ 55555 รอไปก่อนนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านและติดตามเช่นเคยค่า
กอดดดดดดดดดด
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
#พิศตะวัน
#angel_Z4 อ้อนหนักมากกกกค่ะ รักตายเลย ฮื้อ อยากเลี้ยงงง
#B52
#ommanymontra
#DeShiWa ขอบคุณมากค่า สัญญาว่ามันจะโตแน่ๆ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ 55555 รอก่อนนะคะ
#KARMI
แถมค่ะ
#maekkun
แถมด้วย
#alternative ร็อตนี่กับมนุษย์ไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่กับมังกรนี่คุยได้ทั้งวันค่ะ
#pandorads เอาแต่ใจแต่กับดินนี่แหละค่ะ แต่ก็ยอมฟังแค่ดินคนเดียวเหมือนกัน หุๆ
#ซีเนียร์
#duck-ya น่ารักกันทั้งบ้านค่ะ อยากได้คุณพี่ของไซเลอร์ เอร๊ยยย
#•♀NoM!_KunG♀• จับสตาฟฟ์ไว้ ไม่อยากให้โตเลยค่ะ ถถถ
#Gamemy โดนจับทุ่มแล้วไม่สามารถช่วยได้นะคะ ถถถ
#mild-dy
แถมค่ะ
#♥►MAGNOLIA◄♥ ถ้าเจอแบบก้อนหินมาเกาะแผงก็คงพร้อมเปย์เหมือนกันค่ะ แสนรู้ขนาดนั้น 5555
#poppycake แม่ดินตายตั้งแต่หลังคลอดค่ะ ดินเลยไม่เคยได้รับอ้อมกอดของแม่ สงสารน้อง ถถถ
#Air_Yaoi 555555 แถมจะทิ้งเค้าไว้ด้วยเนอะ ทีตอนนี้นี่หลงขั้นสุด
#แฟนตาเซีย ตามด้วยจรเข้ฟาดหางอีกที แง่ม
#suikajang 5555 เป็นสัตว์เลี้ยงในฝันเลยค่ะ อยากได้แบบนี้จะ
ส่วนคุณไฟเดี๋ยวจะพาแวะไปดูค่ะ รอไปก่อนนะคะ
#t2007 หนีเที่ยวโลกแฟนตาซีค่ะ ตอนนี้มันร้อนนนนนน
#Melonlove อยากให้สัตว์เลี้ยงอ้อนแบบนี้มั่งค่ะ ฮื้อออ รักตายเลย
#MayA@TK ระวังดินจับทุ่มนะคะ ช่วยไม่ได้นะเออ
#prangasia ขอบคุณที่ชอบค่ะ พยายามเขียนยาวๆ อยู่ค่ะ แต่ได้แค่บางตอน 5555
#Yara เขียนเองยังหลงเองเลยค่ะ ถถถ
#Ryu7801 ดีใจที่ชอบค่า ไว้แวะมาอ่านอีกนะคะ
พยายามเขียนให้ทุกคนอ่านแล้วเห็นภาพในจินตนาการของเราด้วย ไม่รู้จะนึกภาพออกไหม แหะๆ
หัวข้อ: ►►►แจ้งข่าวรวมเล่มค่ะ @ดินแดนแห่งรัก อาณาจักรแห่งใจ@ (แฟนตาซี) (19/3/2019) P.23 (อ่าน 127162 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก