บทที่ 12 เรือนวสุธา
พออออกมาจากห้องน้ำก็เจอไซเลอร์ยืนรออยู่ข้างนอก เมื่อเห็นผมออกมาเขาก็เดินนำไปเงียบๆ พออยู่ตามลำพังผมก็อดจะถามไม่ได้
“ประชุมเครียดมากเหรอครับ?”
“หืม... ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ”
“ก็เห็นคุณ เอ๊ย! ท่านทำหน้าเครียดๆ” คนตรงหน้ายิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“เปล่าหรอก เครียดเรื่องอื่นน่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว” ผมพยักหน้าหงึกหงักรับทราบ
เมื่อไปถึงโต๊ะอาหารก็เห็นทุกคนนั่งกันเรียบร้อยแล้ว ผมผงกหัวเป็นเชิงขอโทษที่มาช้า ก่อนจะนั่งลงข้างไซเลอร์ ส่วนด้านตรงข้ามเป็นชเนาเซอร์ที่ส่งยิ้มกว้างขวางมาให้ อื้อหือ พ่อลูกนั่งตรงข้ามกันเลย เหมือน Copy แล้ว Paste เห็นแล้วรู้สึกว่าดูน่ารักพิกล ผมจับก้อนหินวางบนเก้าอี้ข้างๆ ก่อนจะหยิบเนื้อดิบเสียบไม้ที่น่าจะเป็นของมันส่งให้ มันรับไปแล้วก็มองหน้าเหมือนจะรอ พอผมเริ่มกินมันถึงได้เริ่มกินด้วย ก็เป็นซะอย่างงี้ จะไม่ให้หลงยังไงไหวล่ะ เฮ้อ!
บรรยากาศบนโต๊ะดูผ่อนคลาย ได้ยินเพียงเสียงจานกับช้อนกระทบกันเบาๆ ไซเลอร์คอยตักอาหารให้ผมจนผมอดจะเหลือบไปมองพ่อของเขาบ่อยๆ อย่างเกรงใจไม่ได้ แต่ท่านอลาสกันกลับเงยหน้ามาสบตาพอดีแล้วตักอาหารมาวางไว้บนจานให้ผมซะอย่างนั้น เล่นเอาชะงักกันทั้งโต๊ะ จากที่กินกันเงียบๆ ก็ได้ยินเสียงกระแอมไอมาจากรอบโต๊ะ ผมกล่าวขอบคุณเบาๆ แล้วก้มหน้าก้มตากินไป ไม่กล้ามองหน้าใครสักคน รู้สึกร้อนขึ้นมาทันที
ท่านครับ ผมแค่เกรงใจ ไม่ได้อยากได้อาหารครับ โอ๊ย! ลูกกับพ่อนี่หน้าตาเฉยพอๆ กันเลย
หลังมื้ออาหารที่แสนจะประดักประเดิด (สำหรับผมคนเดียวนี่แหละ) จบลง ทุกคนก็ย้ายไปที่ห้องนั่งเล่น พวกผู้ใหญ่ก็นั่งจิบชาคุยกันไป ส่วนที่เหลือก็นั่งคุยกันเบาๆ
“ผม... เอ่อ ข้าถามได้ไหมว่าพวกท่านอายุเท่าไหร่กัน” ผมถามคำถามที่สงสัย แต่ลืมถามทุกทีออกมา ก็ตอนแรกคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะคิดว่าพอหมดธุระแล้วน่าจะทางใครทางมัน แต่ถึงตอนนี้มีแววว่าจะต้องเจอกันอีกยาวๆ กว่าจะถึงวันที่ผมกลับบ้านได้ ทำความรู้จักกันไว้ก็คงไม่เสียหายอะไร
“ให้เดา” ยังคงเป็นไอ้ตัวร่าเริงประจำกลุ่มที่ตอบมา
“20” เดาล้วนๆ น่าจะไม่เกินนี้ละมั้ง
“ฮ่าๆๆๆ ผิด ดีใจนะเนี่ยที่ดินเห็นว่าหน้าเด็ก” ผมทำหน้าเซ็งๆ ใส่ แต่เจ้าตัวก็มิได้นำพา ไม่รู้แดกกัญชาไปรึไง อารมณ์ดีตลอด
“22 แล้ว” จริงดิ หน้าเด็กมาก อยากจะรู้จริงๆ ว่าคนอายุ 200 ปีนี่หน้าตาจะเป็นยังไง สักวันจะต้องหาดูให้ได้ ผมคิดอย่างหมายมั่น
“แล้วคนอื่นๆ ล่ะ” ผมกวาดสายตามองคนอื่นๆ ทั้งมาสทิฟฟ์ที่คุยเบาๆ กับพรีซา ไซเลอร์ที่กอดอกฟังยิ้มๆ กับร็อตที่ยังคงนั่งจ้องก้อนหินที่นอนผึ่งพุงอยู่เก้าอี้ข้างๆ
“เท่ากันแหละ พวกเราเกิดปีเดียวกันด้วย” น้ำเสียงตอบด้วยความภาคภูมิใจ
“แล้วดินล่ะ”
“18 ครับ”
“โหย น้องดิน” อย่ามาเรียกเสียงเล็กเสียงน้อยสิ ขนลุก! ว่าแต่ต้องเรียกพี่ไหมเนี่ย ไม่รู้ว่าผมแสดงสีหน้ายังไงไป ชเนาเซอร์รีบบอกทันที
“ไม่ต้องเรียกพี่หรอก เรียกชื่อเฉยๆ ก็พอ แล้วก็ไม่ต้องเรียกท่านด้วย ฟังดูแก่พิกล แทนด้วยข้ากับเจ้าก็ได้”
“เออ... ว่าแต่ดินพักที่ไหนกันล่ะ ถ้ายังไม่มีที่พักไปอยู่บ้านข้าไหม” ชเนาเซอร์ชวนอย่างกระตือรือร้น ทำให้ผมชะงัก เออ จริงสิ ท่านมอลทีสก็บอกแค่ว่าให้พี่ๆ แกช่วยดูแล แต่ไม่ได้บอกว่าจะให้ไปอยู่ที่ไหนนี่ ในขณะที่พรีซาที่คุยอยู่กับมาสทิฟฟ์อยู่ดีๆ ก็ปรายตามองไซเลอร์แว่บหนึ่ง ก่อนจะหันมาชวนให้ผมขนลุกเล่น
“ไปอยู่กับข้าก็ได้ บ้านข้าว่าง” พูดจบก็ยิ้มเย็นๆ ให้ เฮือก! นี่ชวนหรือขู่ ถามจริง!!
“ไปอยู่กับข้าก็ได้นะ บ้านข้าก็ว่างงง” มาสทิฟฟ์ลากเสียงยาวอย่างยียวน
“ไปอยู่กับข้าดีกว่า สะดวกกับก้อนหินด้วย” ขนาดร็อตที่นั่งฟังนิ่งๆ ยังเสนอตัวมา หือ? สะดวกกับก้อนหิน ยังไง?
เอ่อ... มันก็ดีอยู่หรอก ที่ทุกคนยินดีให้ไปอยู่ด้วย แต่ผมรู้สึกเหมือนมีเจตนาแฝงยังไงพิกล ดูจากสีหน้าเจ้าเล่ห์ของแต่ละคนยกเว้นร็อตที่ดูจริงจังแล้วไม่น่าไว้วางใจเอาซะเลย พอหันไปมองคนที่ยังไม่ได้เสนอตัวก็ต้องสะดุ้ง เพราะพี่แกหยุดยิ้มแล้วมองหน้าเพื่อนแต่ละคนเหมือนจะแดกหัวยังไงยังงั้น แต่พอหันมาเห็นสายตาของผมก็เปลี่ยนเป็นทำหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ก่อนจะบอก
“เจ้าต้องไปพักกับข้าสิ ในเมื่อข้าสัญญาไว้แล้วว่าจะปกป้องเจ้า ข้าก็ต้องเป็นคนดูแลเจ้าเอง ถูกไหม?”
“เอ่อ” ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี จนป่านนี้แล้วถ้าไม่รู้ว่าพี่แกคิดยังไงก็ควรไปกินหญ้าแทนข้าวแล้วละ พี่แกเล่นแสดงออกชัดซะขนาดนี้ แต่ผมก็ยังสงสัย ว่าเจอกันแค่ไม่กี่วัน มันทำให้รู้สึกชอบกันได้แล้วเหรอ? เรื่องแบบนี้นี่ผมอ่อนมาก บอกตรงๆ เกิดมาก็ยังไม่เคยมีแฟนกับเขาสักคน ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังดี นี่ก็ทำตัวเนียนเต็มที่แล้ว แต่โดนรุกบ่อยๆ มันก็อดจะรู้สึกร้อนๆ ไม่ได้ทุกที
แต่ถ้าบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็ถือว่าโกหก เมื่อก่อนเคยเป็นฝ่ายที่ดูแลคนอื่นมาตลอด พอมาเป็นฝ่ายได้รับการดูแลอย่างดีบ้างก็อดจะรู้สึกดีไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่ารู้สึกดีในแง่ไหนนี่สิ บอกไม่ถูกเหมือนกัน
เฮ้อ! ช่างแม่ง! คิดอะไรเยอะแยะ อย่าลืมเป้าหมายชีวิตของตัวเองสิดิน แค่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ก็พยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก่อน ปล่อยให้หัวใจกับเวลาช่วยหาคำตอบให้เถอะ หูย คิดเองขนลุกเอง เสี่ยวสัดๆ
พอได้คำตอบให้ตัวเองก็เงยหน้ามาจะตอบคำถามของไซเลอร์ แต่พอเห็นสายตาทั้งห้าคู่ที่จ้องเขม็งมาก็เล่นเอาเกือบสะดุ้ง จำเป็นต้องจ้องอย่างจริงจังขนาดนั้นไหม?
“เอ่อ...”
“ไม่เป็นการรบกวนแน่นะครับ” ผมหันไปถามไซเลอร์ เพราะพี่แกเป็นคนที่ดูเต็มใจและจริงใจที่สุด ตอนนี้ต้องขอรบกวนหาที่พักชั่วคราวไปก่อน ถ้าพร้อมเมื่อไหร่จะย้ายออกไปหาที่พักใหม่เองก็คงไม่สาย ส่วนแผนจะเดินทางท่องเที่ยว คงต้องพับไว้ยาวๆ เพราะห่วงความปลอดภัยของก้อนหิน อีกอย่างผมอยากจะดูความรู้สึกของตัวเองด้วยว่ารู้สึกยังไงกับคนตรงหน้ากันแน่
“ไม่เลย”
“แล้วท่านอลาสกัน...”
“ท่านพ่อรู้แล้ว ท่านยินดี” ไปถามกันตอนไหน? กำลังจะถามแต่เสียงหัวเราะขลุกขลักกับเสียงกระแอมจากคนที่เหลือทำให้ผมอยากจะหันไปถลึงตาให้ ติดที่ยังเกรงใจอยู่ เลยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไป
“ถ้าอย่างงั้นรบกวนหน่อยนะครับ”
“ด้วยความยินดี” ไซเลอร์ตอบรับอย่างยินดีจริงๆ เพราะดวงตาสีเขียวพราวระยับจนทนสบนานไม่ได้ แต่พอหันหน้าหนีไปก็เจอสายตาล้อเลียนจากคนอื่น ทำให้รู้สึกอยากมุดก้อนหินขึ้นมาทันที ได้แต่หันหน้าไปมองผนัง มองฝ้า มองเพดานแทน
เมื่อรู้สึกว่าเริ่มดึก ทุกคนก็ลาเจ้าของบ้านกลับบ้านของตัวเอง ระหว่างที่เตรียมตัวจะขึ้นมังกรกลับ ชเนาเซอร์ก็เดินมาตบบ่า
“ขอให้มีความสุขนะดิน”
ส่วนมาสทิฟฟ์ก็เดินไปตบบ่าไซเลอร์
“ขอให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ” แล้วก็พากันหัวเราะอย่างครึกครื้น
โอ๊ยยยย! กวนตีน! มีความสุขมากไหมกับการได้แกล้งกูเนี่ย ไอ้คนโดนแกล้งอีกคนก็ไม่หือไม่อือเลย เอาแต่ยิ้มรับอย่างเดียว ฮึ่ยยย!
วิวยามค่ำคืนของเคลเบรอสก็ดูสวยไม่แพ้เมื่อยามเย็น แสงไฟจากตะเกียงและคบไฟสว่างดูละมุนละไมไม่แพ้กัน ลมพัดเบาๆ ปะทะใบหน้าทำให้รู้สึกปลอดโปร่ง ผมนั่งมองวิวด้านล่างอย่างเพลิดเพลิน จนไซเลอร์หันหัวมังกรลงที่ลานกว้างๆ ของคฤหาสน์หลังหนึ่ง
พอลงมาก็เห็นท่านอลาสกันยืนรออยู่แล้ว
“ยินดีต้อนรับสู่บ้านนะก้อนดิน ที่จริงข้าอยากจะให้เจ้าไปอยู่ที่เรือนใหญ่มากกว่า แต่ลูกชายข้าอยากให้เจ้าไปอยู่เรือนวสุธา ยังไงก็ตามสบาย ถือซะว่าเป็นบ้านของตัวเองก็แล้วกัน” ท่านอลาสกันพูดไปลูบหัวผมไปให้ความรู้สึกเหมือนตอนย่าลูบหัวด้วยความเอ็นดูจนผมอดจะน้ำตารื้นขึ้นมาไม่ได้
ผมยกมือก้มลงไหว้อย่างนอบน้อมที่สุด รู้สึกซาบซึ้งกับความใจดีของท่าน ตั้งแต่หลงมา เพิ่งรู้สึกเหมือนได้กลับสู่บ้านก็ครั้งนี้
“ขอบคุณมากครับ”
“ขาดเหลืออะไรก็บอกไซเลอร์นะ”
“ครับ” ท่านยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเหมือนก็อปกันมา อ้อ... ต้องบอกว่าคนลูกสินะที่ก็อปพ่อมา แล้วท่านก็เดินตรงไปที่เรือนใหญ่
“งั้นเราก็ไปที่บ้านเรากันเถอะ” พูดจบก็จับข้อมือแล้วจูงเดิน เอ่อ... พอมือว่างนี่ก็ถึงเนื้อถึงตัวเลยนะ แอบรู้สึกว่าคิดผิดหน่อยๆ ที่ให้ก้อนหินอยู่ในเป้ข้างหลัง เพราะตอนอยู่บนหลังมังกรจะได้ไม่อยู่ใกล้ชิดกันเกินไปนัก กลายเป็นว่าโดนจูงมือแทนซะงั้น จะดึงมือออกก็เกรงใจ เลยต้องปล่อยเลยตามเลย ได้แต่เดินตามแรงจูงไปต้อยๆ เห็นแก่ที่ให้ที่พักหรอกนะถึงได้ยอมน่ะ
เดินไปไม่ไกลก็เจอกับบ้านชั้นเดียวที่ตั้งอยู่ริมน้ำ มืดๆ อย่างนี้มองเห็นลักษณะไม่ชัดนัก แต่ดูแล้วบรรยากาศร่มรื่นน่าอยู่ เพราะปลูกต้นไม้ไว้รอบบ้าน ได้กลิ่นดอกไม้โชยตามลมมาจนเผลอสูดดมเอากลิ่นหอมๆ เข้าไปเต็มปอด คนที่จูงมือมาหันมายิ้มให้แล้วบอกอย่างภาคภูมิใจ
“เรือนวสุธา”
“ชื่อเพราะจังครับ”
“ความหมายคล้ายกับชื่อของเจ้าไง เข้าไปข้างในกันเถอะ” ผมชะงักกับคำตอบ จะถามก็ไม่ทัน เมื่อไซเลอร์เดินขึ้นบันไดนำไปก่อน
ทางขึ้นบ้านเป็นบันไดเตี้ยๆ แค่สามขั้น เดินขึ้นไปเป็นชานไม้กว้างมีราวกั้นน่าจะรอบตัวบ้าน ไซเลอร์พาเดินอ้อมไปอีกทางที่หันหน้าไปทางริมน้ำ ตัวชานกว้างกว่าอีกฝั่งจนน่าจะนอนเล่นได้สบายๆ ด้านบนปล่อยโล่งพอเงยหน้าขึ้นไปก็มองเห็นดาวระยิบระยับ ถ้าเดินลงไปแค่ไม่กี่เมตรก็ถึงแม่น้ำที่มีคบไฟจุดไล่เป็นทางตรงไปจนถึงศาลาริมน้ำ แสงจากคบไฟทำให้มองเห็นดอกไม้สีขาวๆ ออกดอกพราวเต็มต้นอยู่ข้างบันได เจ้าของบ้านหันมามองแล้วยิ้มเหมือนจะอวด
“สวยไหม”
ผมละสายตาจากดาวบนฟ้ามามองหน้าคนถาม แล้วอดจะยิ้มกว้างไม่ได้
“สวยมากครับ” นี่มันบ้านในฝันของผมชัดๆ สร้างได้เหมือนมานั่งอยู่กลางใจ ทำไมคนตรงหน้าถึงทำให้ประหลาดใจได้ตลอดนะ เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องบังเอิญอีกเรื่อง... ใช่ไหม?
“แล้วชอบไหม”
“ชอบมากเลยครับ” ผมตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำ
“ชอบก็อยู่นานๆ นะ” ผมหุบปากที่กำลังจะตอบแล้วหันไปสบตาคนที่มองมาด้วยสายตาจริงจังและเว้าวอน
โอเค... กูเขิน อยากจะมุดก้อนหินอีกที ติดที่มันยังอยู่ในเป้ ได้แต่เบือนหน้าหนีสายตาไปมองต้นไม้ใบหญ้าแทน โชคดีที่เป็นตอนกลางคืน ไม่งั้นคงได้อายกว่านี้ เพราะรู้สึกเลยว่าหน้าร้อนวูบวาบมาก
“ก๊าส” ก้อนหินที่หลับอยู่ข้างหลังโผล่หัวออกมาจากเป้แล้วตะกายขึ้นมาเอาคางเกยที่บ่า
“กะ... ก้อนหินง่วงแล้ว ไปนอนกันเถอะ” ขอบใจนะก้อนหิน ตื่นมาได้ทันเวลาพอดี แล้วจะติดอ่างทำไมเนี่ย วุ้ย! คนตรงหน้าถอนหายใจเหมือนเสียดาย เอื้อมมือมาจับหัวก้อนหินโยกเบาๆ แล้วว่า
“ตัวยุ่ง” ก่อนหัวเราะเมื่อมันอ้าปากจะงับมือ
“งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะ” พูดจบก็เดินนำไปเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ด้านในเป็นห้องโล่งๆ มีโต๊ะเก้าอี้รับแขกตั้งไว้มุมขวามือ เดินไปอีกหน่อยก็เห็นห้องสองห้องอยู่ตรงข้ามกัน
“ด้านซ้ายมือนี่เป็นห้องของข้า ส่วนด้านขวานี่เป็นห้องของเจ้า มีอะไรก็เรียกได้ตลอดเวลาไม่ต้องเกรงใจ หรือถ้ากลัวจะมานอนด้วยกันก็ได้นะ เตียงกว้างพอ” พูดจบก็ยิ้มตาพราว จนอยากจะจิ้มให้ตาบอด เอาเลยครับ พออยู่ตามลำพังนี่รุกเข้าไปครับ เอาที่พี่มึงสบายใจเลย เกรงใจความเป็นชายกูบ้างไหม พอเห็นผมทำหน้าเซ็งใส่ แทนที่จะสลด กลับหัวเราะชอบใจซะอย่างงั้น ใครก็ได้เอาไซเลอร์ตัวจริงกลับมาที ที่อยู่ตรงหน้านี้ตัวปลอมใช่ไหม ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปราวหน้ามือกับหลังเท้าอย่างงี้
“ไม่แกล้งแล้ว เข้าไปนอนเถอะ” อ้อ... ยอมรับแล้วเหรอว่าแกล้ง กระโดดงับหัวซะดีไหม รึจะให้ก้อนหินงับแทนดี
“ฝันดีนะ” โธ่! ตบหัวแล้วลูบหลังนี่นา พูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแบบนี้เห็นแล้วอดใจอ่อนไม่ได้ทุกที ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แต่ก็ยอมตอบกลับแต่โดยดี
“ฝันดีครับ” แล้วคนตรงหน้าก็ยืนกอดอกเหมือนรอให้ผมเดินเข้าห้องก่อน ผมได้แต่ส่ายหัวแล้วเดินเข้าห้องมา
แล้วก็ต้องประหลาดใจอีกครั้งเมื่อเห็นการตกแต่งภายในห้อง เพราะมันถูกตกแต่งด้วยสีเขียวสีโปรดของผมพอดี ทั้งผ้าปู ปลอกหมอน ผ้าห่ม ผ้าม่าน ผมได้แต่อึ้งกับเรื่องที่เหมือนจะบังเอิญนี้
ใช่ความบังเอิญแน่เหรอ? ถ้าแค่เรื่องเดียวผมอาจจะมั่นใจว่าใช่ แต่พอหลายๆ เรื่องแล้วก็ชักไม่มั่นใจ ทำไมไซเลอร์ถึงได้รู้ความชอบของผมได้ขนาดนี้ ถ้าอยู่ในโลกเดียวกันผมจะไม่แปลกใจเลย นี่อยู่คนละมิติ แล้วพี่แกรู้ได้ยังไง เอ... หรือว่าแค่แต่งตามสีที่ตัวเองชอบ ว่างๆ ว่าจะไปขอดูซะหน่อยว่าห้องตรงข้ามสีอะไร
“ก๊าส” เสียงร้องของก้อนหินทำให้ผมหลุดจากความคิด ท่าทางมันจะง่วงมากแล้ว เลยปลดเป้ออกจากบ่า เอามันออกมา มันก็เดินไปยืนรออยู่ข้างเตียงแล้วร้องเหมือนจะเรียกให้พานอน
“โอเค ง่วงล่ะสิ” ผมอุ้มมันไปวางบนเตียงแล้วห่มผ้าให้ ก่อนจะบอก
“เดี๋ยวไปล้างหน้ากับเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน นอนไปก่อนนะ”
“ก๊าส” มันรับคำแต่พยายามฝืนตาไว้ไม่ให้หลับ ทั้งทั้งน่าเอ็นดูน่าตลกจนอดขำไม่ได้
ผมไปเปิดตู้เสื้อผ้าก็เห็นมีเสื้อผ้าวางไว้หลายชุด เลยหยิบเข้าห้องน้ำไป พอทำธุระเสร็จแค่ล้มตัวลงนอน ก้อนหินก็หันมากอดไว้ทันที ผมตบหลังมันเบา ก่อนจะเคลิ้มหลับไป
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
กรี๊ดดดดดด มีคนจับได้ 55555 ลุ้นอยู่ตั้งแต่เปิดตัว F5 แล้วว่าจะมีคนนึกออกไหม
ทุ่งนาแดนนี้มันมีความหมายยยยยยยย
ผิดๆๆ ชื่อตัวละครมันมีความหมายของมันค่ะ ชื่ออาณาจักร แต่ละอาณาจักรก็เช่นกัน หึๆๆๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
#MayA@TK 55555 ทีมพี่ไซใช่ไหมคะ ต้องรอดินตัดสินใจค่ะ ว่าจะอยู่หรือจะไป ขอบคุณที่แว้บมาเม้นท์ให้กำลังใจนะคะ
#mirage หึๆๆๆๆ หัวเราะแบบชั่วร้าย โอกาสที่ได้อยู่ใกล้กับน้องดินค่ะ กว่าจะได้มารอมานานนนน
#♥►MAGNOLIA◄♥ พาร์ทพี่ไซรอสักพักกกกกกกกกนะคะ แหะๆ
#B52 ที่นี่คนชงเยอะมากค่ะ
#ommanymontra อยากจะลักเหมือนกันค่ะ สารภาพว่าที่ไม่กล้าเทเพราะรักก้อนหิน ถถถ
#aeecd 5555555555555555555555555555555555555555555555555 ตั้งแต่เปิดตัวแก๊งนี้ก็ลุ้นมากว่าจะมีใครนึกออกไหม ชื่อมันมีที่มาค่า รอเฉลยนะคะ
#แฟนตาเซีย ไม่ต้องห่วงคุณไฟนะคะ อยู่โน่นมีเพื่อนใหม่ดูแลอยู่ค่ะ ถถถ
#Zetnezz
ขอบคุณที่ติดตามค่า
#duck-ya มาแล้วค่าาาาาาาา ถ้าอยากจะปกป้องใครต้องเก่งอย่างเดียวค่ะ
#DeShiWa ฝีมือแค่พอเอาตัวรอดได้ค่ะ ลุงเซเรสสอนแค่การป้องกันตัวพื้นๆ หลักๆ จะสอนสมุนไพรมากกว่า แล้วดินก็ไม่ได้เอาจริงเอาจังเท่าไหร่ ไม่คิดว่าต้องไปสู้กับใคร ปกติคนไทยอย่างเรารักสงบค่ะ
#suikajang คนเชียร์เยอะค่า คนที่นี่สงสารพี่ไซมาก 5555
#poppycake 55555 เขียวเหมือนกันไงคะ ดินยังนึกว่าเป็นทายาทแมลงทับเลย กร๊ากกกก ส่วนคุณไฟ ไม่ต้องไปสงสารค่ะ นิสัยไม่ดี ถถถ
#♥lvl♀‘O’Deal2♥ มาแล้วค่าาาาาาาาาาา
#•♀NoM!_KunG♀• 555555 จินตนาการบรรเจิดมากค่ะ มาแล้วค่า
#sirin_chadada หึๆๆๆๆ คุณไฟไม่มา แต่คนอื่นไปแทนค่ะ แค่กๆๆๆๆ
#Tennyo_Y สำหรับดิน คุณไฟเหมือนเจ้านายที่โตมาด้วยกันมากกว่าค่ะ ดินไม่เคยรู้ความรู้สึกเพราะมันบื้อ อีกอย่างคุณไฟขยันควงสาวมาให้เห็นประจำ ดินเลยไม่คิด กว่าคุณไฟจะปรับตัว ดินก็มานี่ก่อนแล้ว ส่วนถ้าถามว่าดินเสียอะไร ตอนนั้นดินเสียคุณย่าไปค่ะ
#alternative ครุูฝึกก็คนแถวๆ นี้แหละค่ะ ไอ้ตัวที่ชอบจ้องก้อนหิน 555555
#angel_Z4 ไม่ดราม่าหรอก... มั้งคะ 55555 ไม่ใช่สายดราม่าค่า ถถถ
#Melonlove รักเหมือนกันค่ะ ชอบคนแบบนี้ ไม่ต้องเครียดมาก จะได้มีความสุขกับชีวิต
#Gamemy ไม่ต้องเป็นห่วงค่า มาแล้วท่านทูตก็จะดูแลมากขึ้น เพื่อนๆ ใหม่ก็มี
#i_Tipz
#lnudeel ซื่อบื้อสิคะ ถถถ
ขอบคุณที่แวะมาอ่าน ขอบคุณที่แวะมาเม้นท์ ขอบคุณที่ให้กำลังใจค่ะ
ที่จริงพล็อตมีคร่าวๆ แล้ว แต่พยายามเขียนให้ได้ดั่งใจอยู่ค่ะ เขียนแล้วอ่าน แก้จนกว่าจะพอใจ ได้แค่นี้แหละ แหะๆ
แต่จะพยายามลงทุกอาทิตย์นะคะ
กอดดดดดดดดด
หัวข้อ: ►►►แจ้งข่าวรวมเล่มค่ะ @ดินแดนแห่งรัก อาณาจักรแห่งใจ@ (แฟนตาซี) (19/3/2019) P.23 (อ่าน 126902 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก