บทที่ 13 ทุ่ม
ครืด ชิ้ง!
ครืด ชิ้ง!
ครืด ชิ้ง!
ผมกำลังฝึกชักดาบออกจากฝักอย่างตั้งอกตั้งใจ ด้วยความที่ตื่นเช้าตามความเคยชิน เลยลุกออกมาเดินเล่นหน้าบ้านพร้อมกับถือดาบมาด้วย ปล่อยให้ก้อนหินนอนต่อไปจะได้โตไวๆ
จำได้ไหมครับที่คราวก่อนตอนที่ต้องต่อสู้ในป่าผมไม่ได้ชักดาบออกจากฝักเลย ที่จริงฝีมือผมก็ถือว่าไม่ได้กากนักหรอกครับ พอจะตั้งรับแล้วหาจังหวะชิ่งได้ แต่ตอนฝึกกับลุงเซเรสนี่ใช้ดาบที่อยู่นอกฝักแล้ว หยิบมาก็พร้อมฝึกได้เลย ใครจะไปคิดว่าดาบที่อยู่ในฝักมันจะฝืดทำให้ดึงดาบออกได้ช้ากว่าที่คิดจนเกือบจะสิ้นชีวิตกันเลยทีเดียว อื้อหือ... ตอนเช้านี่สมองปลอดโปร่งได้คำคล้องจองมาเลย ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวๆ กลับมามีสาระก่อน
นั่นแหละครับ สาเหตุที่ผมต้องมาฝึกชักดาบอย่างเอาจริงเอาจัง เวลาคับขันจะได้ชักมาใช้ได้ทัน แต่มันก็ฝืดจริงๆ ถ้าจะให้ชักออกง่ายๆ นี่ต้องหยอดน้ำมันหล่อลื่นไหม ว่าแต่ที่นี่มันจะมีรึเปล่าหว่า...
“ตื่นแล้วเหรอ” ผมหันไปมองคนทักที่เดินมาจากฝั่งบ้านใหญ่ เสื้อเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ พอเห็นผมทำหน้าสงสัยก็บอกก่อนที่จะถามซะอีก
“ข้าไปฝึกมา ไม่คิดว่าจะตื่นไว จะได้พาไปดูด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ก้อนหินยังไม่ตื่น ถ้าตื่นมาไม่เห็นมันจะตกใจ เอาไว้วันหลังค่อยเอามันตามด้วยไปก็ได้ครับ” ไซเลอร์พยักหน้ารับรู้
“แล้วนี่ทำอะไรอยู่”
“ฝึกชักดาบอยู่ครับ แต่มันฝืด ชักออกยากและช้ามาก” ผมมองดาบอย่างเซ็งๆ
“ดาบน่าจะเก็บไว้นาน เดี๋ยวข้าเอาน้ำยาเช็ดดาบให้เช็ดดูเผื่อจะดีขึ้น ส่วนฝักต้องเอาไปแช่น้ำยาทำความสะอาดและน้ำยาเคลือบจะได้ช่วยลดความฝืดและทำให้ทนขึ้นด้วย”
“ขอบคุณมากครับ”
“ก๊าสสส” เสียงร้องของก้อนหินดังขึ้น ก่อนมันจะวิ่งออกมาจากประตูที่ผมเปิดอ้าไว้ทั้งหน้าห้องและหน้าบ้าน มันหันซ้ายหันขวาพอหันมาเห็นผม ก็แทบจะถลาลงมาจากบันไดจนผมต้องปราม
“หินค่อยๆ ลง” ถามว่ามันฟังไหม... ไม่เลย ถลาลงบันไดมาแต่ดันเสียหลักตรงขั้นสุดท้ายตกลงมาดัง ตุ้บ! ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งมาเกาะขาเอาหัวถูแรงๆ เหมือนจะเคือง
ผมก้มลงไปอุ้มมันขึ้นมากอด แล้วปัดดินออกจากตัวให้
“ตกใจเหรอ หืม บอกแล้วไงว่าไม่ทิ้งไปไหนหรอก ขอโทษทีที่ลงมาก่อน”
“ก๊าส” มันเงยหน้าขึ้นมองแล้วเอาหัวถูอีกที ไอ้ขี้อ้อนเอ๊ย! มันเขี้ยวจนต้องจับมันฟัดอีกที เสียดายเกล็ดมันแข็งไปหน่อยไม่เหมือนหมา ไม่งั้นคงฟัดได้ง่ายกว่านี้ ไซเลอร์ยืนมองเราเล่นกันยิ้มๆ ก่อนจะบอก
“ไปอาบน้ำเถอะ จะได้ไปกินข้าวที่บ้านใหญ่กัน ท่านแม่รออยู่” ผมหันไปมองด้วยความกังวล จนไซเลอร์พูดเหมือนจะปลอบ
“ท่านแม่ใจดี บ่นจนข้าหูชาตั้งแต่เช้า เรื่องไม่ยอมให้เจ้าไปพักที่เรือนใหญ่” ค่อยโล่งอกหน่อย ถึงผู้ชายจะเป็นผู้นำก็จริง แต่คนที่เป็นใหญ่ในบ้านจริงๆ คือผู้หญิงต่างหาก ถ้าไม่เป็นที่ต้อนรับผมคงเสียใจน่าดู
“ไปเถอะ ขึ้นบ้านกัน ตัวยุ่งมันคงหิวแล้ว”
“ก๊าส” มันร้องเหมือนจะรับคำ ทำเอาผมกับไซเลอร์หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
ผมอุ้มก้อนหินเดินตามไซเลอร์ไปที่บ้านใหญ่ ถ้าจะให้ถูกต้องเรียกคฤหาสน์หลังใหญ่ซะมากกว่า ผมละสงสัยจริงๆ ว่าคนรวยๆ นี่จะสร้างบ้านใหญ่ๆ กันไปทำไม เวลาจะหาใครสักคนนี่หากันเจอได้ยังไงนะ ที่โน่นยังพอไหวเพราะมีโทรศัพท์ แต่ที่นี่ล่ะ หากันทั้งวันจะเจอไหม
มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ ก็เดินมาถึงห้องโถงพอดี ที่นี่ก็มีรูปภาพประดับฝาผนังเหมือนกับบ้านของมาสทิฟฟ์เลย มีรูปคนในครอบครัวถ่ายคู่กับสัตว์เลี้ยงทั้งมังกรและหมาสลับกันไป ดูน่ารักดี พอเห็นรูปหมู่ครอบครัวก็อดจะชะงักแล้วอดจะยิ้มไม่ได้ ท่านอลาสกันที่ทำหน้าเคร่งขรึมกับผู้หญิงสวยๆ ท่าทางอ่อนหวานน่าจะเป็นแม่ของไซเลอร์นั่งอยู่บนเก้าอี้ มีไซเลอร์กับผู้ชายอีกคนที่หน้าตาคล้ายๆ กันยืนเก๊กขรึมขนาบข้าง
“ก้อนดินนนนน” เสียงชเนาเซอร์ดังขึ้นมาก่อนที่จะเห็นตัวซะอีก เจ้าตัวโผล่ออกมาจากห้องห้องหนึ่งแล้วเดินมาหาทำท่าจะกอด แต่โดนคนที่เดินนำหน้าล็อคคอไว้ก่อน
“แอ่ก เบาๆ ไซเลอร์ เบา แค่จะทักทายแค่นี้ก็ไม่ได้ หวงจริง” แค่ล็อคคอมันน้อยไป ล็อคปากไปด้วยเลยน่าจะดี จะได้เลิกแซวเลิกล้อเลียนซะที แล้วคนที่เหลือก็เดินตามออกมา ครบชุดเลย แต่มีคนแปลกหน้าเพิ่มอีกสองคน จะบอกว่าแปลกหน้าก็ไม่ถูกเพราะเห็นหน้าจากรูปไปแว้บๆ เมื่อกี๊นี้เอง ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ท่านอลาสกันตัวเล็กกว่าผมนิดหน่อย ใบหน้างดงามอ่อนหวาน ผมสีทองสุกสว่าง คลี่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ท่านแม่นี่ก้อนดินครับ ก้อนดินนี่ท่านแม่ไซรีน ท่านแม่ของข้าเอง”
ผมวางก้อนหินลง ก่อนจะยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ท่านไซรีนเดินมารับมือที่ไหว้และลูบหัวเบาๆ ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากที่ท่านอลาสกันลูบเลย มันทำให้รู้สึกเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก
“ก้อนดินสินะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับท่านไซรีน”
“ท่านอะไรกัน ต้องเรียกแม่สิจ๊ะ ไหนมาให้แม่กอดรับขวัญหน่อยซิ” พูดยังไม่ทันจบท่านก็คว้าตัวเข้าไปกอดจนตัวผมแข็งทื่อ ก่อนจะผ่อนคลายลงเมื่อท่านลูบหลังเบาๆ
อุ่น...
ถ้าแม่ยังอยู่ อ้อมกอดแม่จะอุ่นอย่างนี้ไหม?
ผมเผลอยกมือขึ้นกอดตอบท่านอย่างลืมตัว ซึมซับความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับจากแม่มาก่อน จนได้ยินเสียงร้องจากก้อนหินนั่นแหละถึงได้รู้สึกตัว
“อ๊ะ! ขอโทษครับ” ผมลนลานถอยออกมา แต่ท่านแค่คลี่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะขยับมาใกล้แล้วยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้
น้ำตา?
นี่ผมร้องไห้เหรอ?
“ยินดีต้อนรับสู่บ้านนะจ๊ะ”
เท่านั้นแหละ ไม่รู้น้ำตาจากไหนแข่งกันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมได้แต่ยกมือปิดหน้าปล่อยให้น้ำตามันไหลมาอย่างนั้น มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ แต่มันเป็นความตื้นตันใจที่เป็นที่ต้อนรับ
“อ้าว... ขี้แยซะแล้ว” พูดจบก็หัวเราะเบาๆ แล้วเดินเข้ามากอดอีกครั้งพร้อมลูบหัวเบาๆ อย่างปลอบโยน มันรู้สึกดีจริงๆ แต่ขอหน่อยเถอะ ไอ้การชอบแกล้งนี่มันถ่ายทอดทางพันธุกรรมใช่ไหม ทำไมถึงได้ขี้แกล้งกันทั้งบ้านอย่างนี้
ผมยกมือลงกอดตอบแล้วซุกหน้าลงที่บ่าของท่านแทน รู้สึกว่ามีมือมาตบบ่าเดาว่าน่าจะเป็นท่านอลาสกัน ก้อนหินเดินมากอดขาแล้วเอาหัวถูเหมือนจะปลอบ ทำให้ผมร้องไห้ไปหัวเราะไปเหมือนคนบ้า
พอน้ำตามันไหลอย่างพอใจแล้วมันก็หยุดไหลเอง ฮื้อ... ผมแทบไม่กล้าจะสบตาใครเลยครับ ตอนนี้สภาพคงดูไม่ได้ รู้สึกเลยว่าตามันบวมๆ ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นแบบนี้มาก่อนเลย น่าอายชะมัด!
แต่พอเงยหน้าไปสบตากับไซเลอร์ที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนก็อดจะยิ้มตอบไม่ได้ แล้วก็เผลอไปสบตากับคนที่ยืนข้างๆ ที่หน้าตาคล้ายๆ กับไซเลอร์แต่หน้านิ่งๆ มากกว่าพอเห็นผมมองก็กระตุกยิ้มให้นิดๆ
“ข้าชื่อไซรอสเป็นพี่ชายไซเลอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ครับ” ผมยิ้มให้อย่างเขินๆ เพราะถ้าพูดมากกว่านี้เสียงคงสั่นแน่ แต่คนน้องดันกระแอมขึ้นมา คือกูเขินที่แสดงความอ่อนแอให้คนอื่นเห็น จำเป็นต้องออกอาการไหม
“ไปๆ ไปกินข้าวกันเถอะ น้องเสียพลังงานจากการเสียน้ำตาไปเยอะ คงจะหิวแล้ว” ท่านไซรีนแซวอย่างขำๆ จนคนอื่นๆ หัวเราะกันครืน
ครับ... เอาที่สบายใจกันเลยครับ แล้วน้องอะไร? ฟังแล้วรู้สึกคันหน้ายุบยิบขึ้นมาเลย
ผมกินข้าวไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า รู้สึกตื้อๆ ไปหมด สงสัยจะอิ่มอกอิ่มใจ ฮิ้ว! เล่นเองเขินเองแฮะ แหะๆ
พอกินข้าวเสร็จท่านอลาสกัน ท่านไซรีนกับพี่ไซรอส (เจ้าตัวบอกให้เรียกอย่างนี้) ก็ขอตัวไปทำงาน ทิ้งให้ผมอยู่กับแก๊ง F5 ผมสงสัยว่าไม่มีการมีงานทำรึไงถึงได้มากันตั้งแต่เช้า จะว่าไปผมก็เป็นพวกตกงานเหมือนกันนี่หว่า
“ดิน เราไปเที่ยวตลาดกันเถอะ” ชเนาเซอร์ชวนอย่างกระตือรือร้น คนอะไรพลังงานล้นเหลือจริงๆ
“แต่ผม เอ๊ย! ข้าไม่มีเงินนี่ครับ” ไม่ชินกับคำแทนตัวจริงๆ ให้ตายสิ
“ท่านมอลทีสฝากมาให้” พรีซายื่นถุงผ้าเล็กๆ มาให้ ผมรับมางงๆ หือ? หนักแฮะ ผมเปิดออกดูแล้วก็ยังงงเหมือนเดิม มันคืออะไรวะ
“โหยยยยย ทำไมท่านมอลทีสให้เงินเจ้าเยอะจัง ไม่ยุติธรรมนี่ ทีข้ายังไม่เคยได้ซักกะเหรียญเดียวเลย” ชเนาเซอร์ชะโงกมาดูก่อนจะโวยวายเสียงดัง ผมได้กระพริบตาปริบๆ ไม่รู้หรอกว่ามันเยอะไหม เพราะไม่รู้ค่าเงินของที่นี่
“ท่านมอลทีสบอกว่าใช้ไปเลย ไม่ต้องเกรงใจ เพราะมันเป็นหน้าที่ของท่านที่ต้องดูแลเจ้าในฐานะที่เจ้ารู้ดี แล้วจะส่งมาให้ทุกเดือน ถ้าไม่พอก็บอกได้” พรีซาบอก สีหน้าแสดงความข้องใจกับข้อความที่ฝากมา แต่ไม่ได้ซักไซ้อะไร
“ขอบคุณครับ” ท่านมอลทีสให้ในฐานะ... ศิษย์ที่มีอาจารย์คนเดียวกันสินะ
“มีเงินแล้วเราก็ไปซื้อของกันเถอะ ป่ะ” พูดจบก็จับข้อมือลากไปทันที ก้อนหินร้องประท้วงก่อนจะวิ่งตามมา
เราขึ้นมังกรไปไม่ไกลก็เห็นตลาดที่ยังครึกครื้นอยู่ เห็นมังกรตัวอื่นๆ บินอยู่บนท้องฟ้า ดูแล้วเพลินดีอย่างกับมีคนเล่นว่าวหลายๆ ตัวเลยแฮะ พอถึงจุดหมายเราก็ลงไปที่ลานกว้างๆ ลานหนึ่ง ทุกคนเอามังกรไปฝากไว้ก่อนจะเดินไปที่ตลาด
ผมมองผู้คนที่ซื้อขายของกันอยู่อย่างสนอกสนใจ มีการตั้งแผงวางของขายข้างทางเหมือนกับตลาดที่ชายป่า แต่คนเยอะกว่ามาก ของที่ขายก็มีหลากหลายตั้งแต่ของกินยันของใช้ เหมือนกับตลาดนัดในโลกโน้นเลย ไซเลอร์หยิบเหรียญจากกระเป๋ามาสอนค่าของเงิน อื้อหือ... จากที่กะๆ ดูนี่ท่านมอลทีสให้มาเยอะมาก ไว้มีโอกาสค่อยไปขอบคุณ ถ้าหาเงินได้เองเมื่อไหร่ค่อยเอาไปคืนก็แล้วกัน
เพระมัวแต่สนใจของข้างทาง พอไปเจอช่วงคนแน่นๆ เลยทำให้พลัดหลงกับคนอื่นตอนไหนก็ไม่รู้ จะมองหาก็ลำบากเพราะคนที่นี่สูงมิดหัวแทบจะทุกคน เอาเถอะ เดินไปเรื่อยๆ ก่อนก็แล้วกันเผื่อจะเจอคนอื่นๆ หรือถ้าไม่เจอก็ค่อยย้อนกลับไปทางเดิมเอา
ผมอุ้มก้อนหินแวะดูนั่นดูนี่อย่างสนใจ พอพ้นจากช่วงคนหนาแน่นมาก็เดินได้สบายๆ ค่อยหายใจหายคอโล่งหน่อย ได้ของใช้จำเป็นมาบ้างเล็กๆ น้อยๆ จนมาเจอแผงๆ หนึ่งที่ขายจำพวกเครื่องเขียน ผมสนใจพู่กันที่วางเรียงรายหลายขนาดและหลายแบบ ว่าจะเลือกเอาไว้ทาสีให้ก้อนหินหน่อย แต่มันจับดูขนพู่กันไม่สะดวกเลยวางก้อนหินลงข้างๆ บอกให้มันอยู่นิ่งๆ ก่อนจะเลือกพู่กันอย่างเพลิดเพลิน ได้พู่กันมาสามด้าม หมึกอีกระปุกกับสมุดที่ทำจากกระดาษหยาบๆ อีกสองเล่ม แต่พอหันมาหาก้อนหินก็ต้องใจหายวาบเมื่อพบว่ามันหายไปจากข้างตัว
ผมรีบกวาดสายตามองหามันอย่างร้อนรน ตะโกนเรียกหาอย่างร้อนใจ
“หิน ก้อนหิน อยู่ไหน” พอไม่ได้ยินเสียงตอบรับก็รีบออกเดินตามหา ผมสุ่มเดินตรงไปข้างหน้า คิดว่ามันไม่น่าจะย้อนกลับไปหรอก มองซ้ายมองขวาหาไปทั่ว จนไปเจอกลุ่มคนที่กำลังยืนดูอะไรสักอย่างอยู่เลยเดินไปดู เผื่อมันจะมายืนมุงกับคนอื่นด้วย
แต่พอเดินแทรกเข้าไปได้ก็เห็นก้อนหินกำลังโดนผู้ชายตัวใหญ่ๆ ผลักมันล้มลง พอมันยืนขึ้นได้ก็ผลักมันอีก มันคงโมโหพอยืนได้อีกรอบมันเลยกระโดดกอดแขนที่จะยื่นไปผลักมันไว้แน่น ไอ้หมอนั่นเลยสลัดออกอย่างแรงจนมันหลุดกระเด็นตกลงไปที่พื้นดัง ตุ้บ! พอมันทำท่าจะลุก ไอ้เวรนั่นก็ตรงเข้าไปหาทำท่าจะเตะมัน ผมรีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว คว้าแขนไอ้บ้านั่นได้ก็เข้าประชิดตัวขัดขาแล้วจับทุ่มแม่ง!!!
ตุ้บบบ!!!
“โอ๊ย!” ตัวใหญ่ๆ อย่างมัน เสียงล้มดังสะใจดีนัก
สัด!!! บังอาจแตะต้องลูกรักกู
ทำร้ายผมยังไม่โกรธเท่าแตะต้องมันเลยให้ตายสิ! ขึ้นครับ ขึ้นมาก ขึ้นอย่างที่ไม่เคยขึ้นมาก่อน ฮึ่ย!!!
ผมเลิกสนใจไอ้ควายที่นอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้น รีบไปจับก้อนหินลุกขึ้นแล้วสำรวจตัวมัน
“หินเป็นอะไรไหม”
“ก๊าส” มันร้องเสียงละห้อย ยื่นมือให้ดูเหมือนจะฟ้อง ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาปัดฝุ่นออกจากตัวมัน พลิกดูตามตัวอีกทีค่อยโล่งใจที่ไม่เห็นแผล แต่ไม่แน่ใจว่าจะช้ำในรึเปล่า ถึงท่านมอลทีสจะบอกว่าไม่มีอาวุธชนิดใดทำร้ายมันได้ แม้มันจะไม่ตายก็ใช่ว่าจะเจ็บไม่เป็น อีกอย่างสำหรับผมมันเป็นเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
ผมจับมันขึ้นอุ้ม มันก็ซุกหน้าเข้าหาแล้วเอาหัวถูอย่างออดอ้อน
“เกิดอะไรขึ้น” ไซเลอร์เดินแทรกตัวเข้ามายืนใกล้ๆ กวาดตาสำรวจตัวผม
“ไอ้เด็กนั่นมันทำร้ายข้า” ผมยังไม่ทันได้ตอบ ไอ้ยักษ์นั่นก็ลุกขึ้นมายืนแล้วฟ้องทันที
เตะเสยคางให้หงายเงิบอีกสักทีดีไหม? รึจะหนุมานถวายแหวนให้สลบไปเลยดี?
เรื่องอาวุธผมอาจจะสู้ไม่ได้ แต่เรื่องการต่อสู้มือเปล่านี่พอไหวครับ ได้อานิสงค์จากความสนใจของคุณไฟ ทำให้ได้ไปเรียนเป็นเพื่อนตลอด ทั้งยูโด เทควันโด มวยไทย เรื่องนี้คุณหญิงยังสนับสนุน เพราะจะได้มีฝีมือพอจะคุ้มครองคุณไฟได้ด้วย ฝีมือแค่พอป้องกันตัวเองได้ คุณไฟยังจะเก่งกว่าอีก ถ้ารู้ว่าอนาคตจำเป็นต้องใช้ ผมคงขยันฝึกเอาจริงเอาจังมากกว่าที่เคย แต่ใครจะคิดล่ะครับว่าต้องหลงมิติมา แถมยังมีหน้าที่ที่ต้องทำอีก
“เขาทำร้ายก้อนหินก่อน” ผมตอบแล้วปรายตามองอีกฝ่ายที่มองกลับมาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
แดกตีนกูก่อนนี่มา!!!
“เกิดอะไรขึ้นดิน” ร็อตที่ตามมายืนข้างๆ ถามขึ้น
“ท่านร็อต ท่านต้องให้ความยุติธรรมกับข้านะ ไอ้เด็กนี่มันทำร้ายข้า” หือ... รู้จักกันด้วยเหรอ ผมหันไปมองร็อตที่กำลังกวาดสายตาสำรวจตามตัวผมอีกคน
“ข้าไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น แต่พอมาถึงก็เห็นเขากำลังทำร้ายก้อนหินอยู่ครับ” ร็อตก้มลงมองก้อนหินที่หันหน้าไปหาแล้วร้องเหมือนจะฟ้อง
“ก๊าส” พอเห็นว่ามันไม่เป็นอะไรก็หันไปถามคนที่ยืนมุงอยู่
“ใครพอจะบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”
“คือ ข้าเป็นแม่ค้าขายเนื้อค่ะท่านร็อต” แม่ค้าขายเนื้อที่ยืนอยู่หลังแผงออกตัวขึ้น
“พอดีเหลือเนื้อชิ้นสุดท้ายอยู่ ลูกมังกรตัวนี้มาถึงก็มาเกาะแผงข้า พอถามมันว่าอยากกินใช่ไหม มันก็ผงกหัวให้ ข้ารู้สึกเอ็นดูมันเลยจะยกเนื้อชิ้นนี้ให้ แต่ผู้ชายคนนี้เข้ามาบอกว่าต้องการจะซื้อเนื้อ พอข้าบอกว่ายกให้มังกรน้อยไปแล้วก็ไม่ยอม บอกว่ามีเงินจ่าย แต่ข้าไม่อยากผิดคำพูด เลยปฏิเสธไป เขาโมโหมาก จะทำร้ายข้า มังกรตัวนี้เลยพุ่งเอาหัวชนขา แล้วเขาก็ผลักมันล้มลง พอมันเกาะแขนก็สะบัดจนมันตกลงพื้นค่ะ ถ้าเด็กคนนี้มาไม่ทันก็คงจะเตะมันไปแล้ว” พอได้ยินแม่ค้าขายเนื้อเล่าแล้วก็แทบจะขึ้นอีกรอบ
“ข้าจะจัดการอย่างยุติธรรมแน่” ร็อตหันไปบอกกับไอ้เวรนั่นเสียงเย็น ไอ้หมอนั่นหน้าซีดขึ้นมาทันที งานเข้าไหมล่ะมึง
“ขอโทษก้อนดินกับก้อนหินซะ”
“ขะ... ข้าขอโทษ” หายซ่าไปเลยทีเดียว
“ดินต้องการให้ทำอะไรเป็นการลงโทษไหม ข้าจะจัดการให้”
อยากจะบอกให้มัน ‘กราบมังกรกู!’ แต่ผมมันคนดี ขอกระทืบอีกทีได้ไหม แม่งเอ๊ย! ยังไม่หายโมโหเลย ได้แต่หายใจเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์ตัวเอง ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดเลยบอกไป
“ช่างเถอะครับ ข้าก็จับเขาทุ่มเหมือนกัน ถือซะว่าหายกัน” ร็อตพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะบอก
“พรุ่งนี้ไปรายงานตัวที่หน่วย ข้าจะแจ้งหัวหน้าหน่วยเจ้าเรื่องลงโทษตามกฎ เข้าใจไหม?”
“ครับท่านร็อต” พอเห็นหมอนั่นยกเท้าชิดรับคำก็พอจะเดาออกว่าน่าจะเป็นทหารแน่ๆ แล้วร็อตก็น่าจะยศสูงกว่า ถ้าลงโทษตามกฎทหารก็คงจะโดนมิใช่น้อยหรอก
พอหมดเรื่องผมก็ก้มลงเก็บของที่โยนทิ้งไว้ที่พื้นคืน โดยมีไซเลอร์ช่วยแล้วรับไปถือไว้ให้ แม่ค้าเนื้อก็เอาเนื้อใส่ห่อให้ก้อนหิน พอจะจ่ายเงินก็ไม่เอา บอกว่าให้เป็นการขอบคุณด้วย ผมเลยได้แต่ขอบคุณกลับไป พอเดินออกไปจากจุดเกิดเหตุไซเลอร์ก็ถามขึ้น
“ไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหม”
“ครับ”
“คลาดสายตาแค่ครู่เดียวก็มีเรื่อง ต่อไปอย่าอยู่ห่างจากข้านะ” พูดจบก็จับข้อมือมาข้างหนึ่งแล้วจูงเดิน ปล่อยอีกข้างให้ผมจับก้อนหินไว้เหมือนเดิม ซึ่งมันก็ให้ความร่วมมือโดยการกอดผมไว้แน่นแทน
เอ่อ... แบบนี้ก็ได้เหรอ เนียนไปไหมพี่ หันไปมองร็อตก็เห็นกำลังมองมายิ้มๆ แล้วเลิกคิ้วถาม
“จะฝากก้อนหินไว้กับข้าก่อนไหม” โว๊ย! แม้แต่ร็อตก็ยังจะเอากับเขาด้วย
ไซเลอร์พาไปหาคนที่เหลือที่ร้านอาหาร พอทั้งสามเห็นว่าไซเลอร์จูงมือผมก็พากันส่งสายตาล้อเลียนมาให้ ผมรีบดึงมือออกแต่คงไม่ทันแล้วละ จะล้อเอาโล่ห์กันรึไง ไม่ล้อสักวันจะตายไหม ฮึ่ย!
ระหว่างกินข้าวชเนาเซอร์ก็ถามว่าหายไปไหนมา พอเล่าให้ฟังก็บ่นว่าเสียดายน่าจะอยู่ด้วยจะได้ช่วยกระทืบ ความโหดนี่ไม่ได้เข้ากับหน้าตาเล้ย
“ข้าลืมบอกไป ท่านมอลทีสบอกให้พวกเราช่วยฝึกเรื่องการต่อสู้ให้กับเจ้าเพิ่ม แล้วก็ให้ช่วยฝึกก้อนหินด้วย โตขึ้นจะได้เป็นมังกรที่ดี พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกนะ ข้าจะพาไปเริ่มฝึกเลย” ร็อตบอกนิ่งๆ ผมหันไปมองไซเลอร์อย่างไม่รู้ตัว ไซเลอร์เลยอธิบายให้ฟัง
“อย่างที่ร็อตบอก ข้าเห็นว่าเจ้าเดินทางมาเหนื่อยๆ เลยจะให้พักไปก่อน ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกจะได้พาไปฝึกด้วยกันเลย เพราะปกติถ้าพวกเราไม่มีภารกิจก็จะเข้าไปฝึกฝีมือกันอยู่แล้ว ส่วนก้อนหินต้องส่งไปที่โรงฝึกมังกร ตอนเช้าพามันออกไปพร้อมกัน แล้วพอฝึกเสร็จก็ไปรับกลับบ้านตอนเย็นได้ไม่ต้องห่วง” ไซเลอร์พูดเหมือนเข้าใจถึงความกังวลของผมเป็นอย่างดี
“ไม่ต้องห่วงหรอก ข้ารับปากว่าจะดูแลให้เป็นอย่างดี” ร็อตบอกอย่างหนักแน่น ทำให้ผมโล่งใจขึ้นมาหน่อย
“ขอบคุณมากครับ”
“ก๊าส” ก้อนหินเงยจากเนื้อที่กินมาร้องเหมือนรับรู้และอยากมีส่วนร่วม ทำให้เราหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
ผมอดลูบหัวมันด้วยความเอ็นดูไม่ได้ มันก็เอียงหัวแนบกับฝ่ามืออ้อนอย่างเคยชิน ยิ่งนานวันก็ยิ่งทั้งรัก ทั้งหลงมันจะแย่ เฮ้อ!
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนนี้มีความครอบครัวสุขสันต์มาก 55555
อ้อมกอดแม่อุ่นจริงๆ นะเออ ใครยังไม่ลองไปกอดดูค่ะ อุ่นทั้งกายอุ่นทั้งใจเหมือนได้ชาร์ตพลัง ดีต่อใจมากจริงๆ #แผนกยุยงส่งเสริม
ที่จริงก้อนหินมันไม่เจ็บมากมายหรอกค่ะ แค่อยากอ้อน ฮ่าๆๆๆ มันเขี้ยววววว
ส่วนก้อนดินก็มีความสปอยล์ลูกขั้นสุด ถถถ น่าเอ็นดูจริงๆ
อยากจะลงให้ทุกวัน แต่ติดที่ตัน แหะๆ แต่จะพยายามมาบ่อยๆ นี่ก็นึกอยู่ว่าจะลงไปเรื่อยๆ ดี รึจะรอเขียนจบค่อยลงต่อดี แต่คงอีกนาน เอิ่ม มากกกกก ถถถ
เห็นคนอ่านใหม่ๆ ก็อดจะยิ้มหน้าบานไม่ได้ กอดคนเก่าแน่นๆ รักนะคะคนดีของฉัน แล้วก็ยินดีต้อนรับคนใหม่ๆ สู่ดินแดนของเรานะคะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่าน แวะมาให้กำลังใจค่า
#รัก
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
#แฟนตาเซีย พี่แกเอาจริงค่ะไม่ได้เล่นๆ 5555
#mirage 55555 หวานพอไหมคะ อยากเลี้ยงเหมือนกันค่ะ มันเขี้ยว
#sirin_chadada ไม่ได้ลึกซึ้งอะไรหรอกค่ะ คิดอะไรซับซ้อนไม่ค่อยเป็น 55555 น่าจะเฉลยในพาร์ทของพี่ไซค่ะ
#suikajang กวนประสาทกันยกแก๊งค่ะ เค้าทำงานกันเป็นทีม 5555
#maekkun
แถมด้วย
#♥►MAGNOLIA◄♥ อยากได้บ้านแบบนี้เหมือนกันค่ะ บ้านในฝัน
#Zetnezz
แถมมม
#MayA@TK ผูกพันกันแน่นหนามากค่ะคู่นี้ ก้อนหินน่าร๊ากกก ใครจะทิ้งลง
#DeShiWa คนที่นี่รู้มานานแล้วค่ะ ชงกันหนักมาก 55555 ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า
#ommanymontra
#i_Tipz ก้อนดินก็เลี้ยงเหมือนลูกเลยค่ะ ไม่ได้เลี้ยงเหมือนสัตว์เลี้ยงสักนิด
#B52 รุกหนัก รุกจริง นิ่งไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวน้องหนีกลับ 55555
#mild-dy
แถม
#duck-ya เดี๋ยวห่อให้ค่ะ 5555
#เพียงเพื่อน 5555555 ฮาชื่อพี่ไซมาก
#angel_Z4 รุกหนักจริงๆ ค่ะ ถถถ กว่าจะได้โอกาส รอมาตั้งนาน
#alternative หลายหัวดีกว่าหัวเดียวค่ะ ช่วยกันดัก ช่วยกันจับ หึๆๆๆ
#Melonlove เอร๊ยยย มาแล้วค่าาาาาาาาา
#papapajimin น้องดินหวงมาก บอกเลย ระวังโดนทุ่มนะคะ 5555
#พิศตะวัน
#•♀NoM!_KunG♀• รอมานาน ต้องรุกจริงจังแบบนี้แหละค่ะ เดี๋ยวน้องหนีกลับ
#Robinhood.ha ขอบคุณที่แวะมาอ่านและกำลังใจค่า
#poppycake อยู่กับดินก็ติดนิสัยดินมาค่ะ มองโลกในแง่ดีสุดๆ ถ้าโดนดูแลแบบนี้ ยอมค่ะ เอาไต เอ๊ย เอาใจไปเลยยยย
หัวข้อ: ►►►แจ้งข่าวรวมเล่มค่ะ @ดินแดนแห่งรัก อาณาจักรแห่งใจ@ (แฟนตาซี) (19/3/2019) P.23 (อ่าน 126994 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก