หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค เส่ง-เปา by aoikyosuke

[snowice]

ตามมาอ่านจากภาคของ คีกับต้นสน

คู่ของเสิ่งกับเปาก็น่ารักดี น่ารักแบบโหดๆ ดุเดือดดีมาก

รักกันด้วยมือด้วยเท้าจริงๆ = = แถมัยงปากแข็งมากๆ โดยเฉพาะเสิ่ง

อ่านไปลุ้นไปกว่าจะลงตัวได้ กว่าจะเคลียกันลงตัว  = =;

แต่ก็มาแบบใหม่ๆดี จะตามไปเก็บอ่านภาคอื่นนะคะ

[rainy_naja]

merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//

[111223]

ฮ่าๆๆๆ เป็นคู่ที่น่ารักแบบเถื่อนๆดีจริงๆ ชอบจังเลย
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ออกแนวตบจูบ ถึงจะโมโหจนต้องบอกเลิกกัน
แต่อีกเดี่ยวก็คืนดีกันซะงัน แถมยังคืนดีอย่างเนียนๆอีกตั้งหาก ฮ่าๆๆ
เส่ง เปา น่ารักมากๆเลย

[ณยฎา]

ง่ะ คู่นี้เค้าแรงเจงๆ เมียโหด ผัวหื่น น้องหมากะน้องหมีรักกันแบบงงๆ แต่หวานไม่เกรงใจใครเลย

[marnmanoo]

  :L1:ขอบคุณมากๆๆเรย   ถ้าเด็กช่างเป็นแบบนี้เยอะๆๆคงดี  เพราเราจะไม่มีเด็กตีกานนนนนนนนนนนนเนอะะ

[marnmanoo]

  :L1:ขอบคุณมากๆๆเรย   ถ้าเด็กช่างเป็นแบบนี้เยอะๆๆคงดี  เพราเราจะไม่มีเด็กตีกานนนนนนนนนนนนเนอะะ

[Maprang_W]

เป็นคู่ที่น่ารักมากๆ  ใครมองว่าเถื่อน แต่เราว่าไม่นะ เค้าสองคนดูมีความจริงใจกันดีอ่ะ  อ่านทุกตอนน่ารักทุกตอน  ปลื้มๆๆๆ

[lastlover]

รู้สึกว่าเส่งเนี่ยจะไม่ค่อยจะแสดงออกเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าอยากแค่ไหนแต่ก็เก็บไว้ตลอด แต่ทั้งคู่ก็น่ารักมากค่ะ

[DasHimmel]

เพิ่งจะอ่านคู่เส่ง-เปาเป็นคู่แรกค่ะ
แบบว่าฮาก็ฮาได้ใจ เถื่อนก็เถื่อนได้ใจ555+
ตอนแรกๆสงสารทั้งคู่เลย
แต่สุดท้ายก็แฮปปี้จนได้
ขอบคุณคุณ aoikyosukeสำหรับเรื่องสนุกๆนะค๊า
แล้วก็ขอบคุณคุณsingsayamด้วยนะคะที่เอาเรื่องนี้มาลงให้ได้อ่านกัน

ขอบคุณมากค่า

[princessl]

^
^
^
เหมือนกันเลย  เพิ่งอ่านคู่เซ่ง-เปาคู่รัก  น่ารักมากค่ะ  มาแนว บึก  ถึก  โหด  ชอบมากเลยค่ะ


 

[MoMoRin]

ฮาแบบเถื่อนๆเนาะ

[Number1_90]

สนุกมากเลย

เปาน่ารักมากกก

[wisky]

เป็นคู่รักที่น่ารักมากมาย ร้องไห้สงสารเปาไปหลายปีบแต่พอเขาหวานกันก็แอบอิจฉาเลยนะเนี่ย

[pingwowo]

ตอนพิเศษเยอะจิงๆเรื่อง อ่านมะไหวววววววววววววววววว

แต่ชอบบทสัมภาษณ์จัง เส่งน่าลั๊คได้อีก

[Nupook]

รักกันแบบเด็กช่างจริง ๆ   

[azure™]

เป็นคู่ที่น่ารักมากๆเลยครับ รักกันแบบห่ามๆดี

ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านนะครับ ^^

[kamikame]

สนุกดีฮ๊าฟฟฟฟ
เปาน่าร๊ากกกกกก
  ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ

[sazzy_pee]

เป็นเรื่องที่สามต่อจากไก่ธร

(ไก่ธรสั้นไปง่ะ กำลังด่ากันมันเลย ฮ่าๆๆ)

ชอบๆๆ อ่านไปแบบเรื่อยๆ เพลินดีๆ ฮากระจาย ภาษาสิงสาราสัตว์แบบว่า เอ่อ ก็เป็นที่ผู้ชายปกติเค้าใช้กันนี่นะ เลยเพลิดดี

ชอบบบอ่ะ หวานแบบฮาๆ สนุกดีค่ะ

[i-meud]

เป็นคู่ที่แมนดีจริงๆ  >/////<

[Mickii]

อ่านแล้วได้เลือดเต็มๆๆ เลยทีเดียว

ก้อรักกันด้วยลำแข้งซะอย่างงั้น แต่หนุกมากๆๆ ฮาดีด้วย

ชอบๆๆ เนอะ แม้ว่าจะดูโหดๆ เถื่อนๆ ไปบ้าง แต่บทจะหวานก้อน่ารักเชียว

[chaoyui]

เก๊กจริงๆเลยเส่ง อ้อนๆบ้างก็ด้ายยย

[buff89]

หวานแบบไม่มีน้ำตาล 

[wanmai]

ขอกรี๊ดดังๆ18ทีติดให้กับปรัชญาฯภาคนี้
เส่ง เปา ๆๆๆ
ทำไมถึงน่ารักและฮากันได้ขนาดนี้คะคุณ
ชอบอ่ะ ทั้งเรื่องเลย ไม่ว่าอารมณ์ไหนเขาก็อิน
ชอบหมีควายตาโต น่ารักเกิ๊น
ชอบตึกใบหยก2 ร้องไห้ไม่ได้เหมาะกับหน้าตาเลยค่ะพี่ แต่เขาก็สงสารพี่อยู่นะ
และสุดท้ายอยากบอกพี่เปารักษาสวัสดิภาพของความเป็นสามีให้ดี อย่าติดใจลีลาพี่เส่งนะ55+

ขอบคุณผู้แต่ง ผู้โพส และเล้าเป็ดค่ะ

[Oilsaoo]

อ๊ายย น่ารักอ่ะ
ช่างเป็นคู่ที่รักกันด้วยลำแข้ง จริงๆ 555

[gayraygirl]

คู่นี้มันหวานแบบแปลกๆ 
แต่น่าร๊ากกกกกกกกกก

[srikoon]

คิดถึง ควายถึก ทั้งสอง

[Bejae]

เข้ามาอ่านรอบที่ร้อยกว่า เส่ง-เปา ยังคงน่ารักเหมือนเดิมม

[srikoon]

คิดถึงเปากับเส่ยครับ

[^^KENTA^^]

เพิ่งมีโอกาสได้อ่านครับ (ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ไหนมา)อยากบอกว่า อ่านแล้วมีความสุขมาก เพราะมันไม่ปวดหนึบหัวใจ ชอบมากๆเลยครับ^^

[srikoon]

ช่วยpostครับ  ของคุณ aoikyosuke


ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา ( วันธรรมดา )
 

ทำดีไม่เป็นหรอก ทำเป็นแต่แบบนี้แหละวะ กะอีแค่ขนมเค้ก กล่องละไม่เท่าไหร่ จะหิ้วทำไมให้เมื่อยมือวะเนี่ย แม่งเสียเวลากูจริง ๆ เลย

แล้วนี่อะไรวะ หยิบติดมือมาตอนไหน เบียร์สองโหลซัดกันให้เละไปข้างหนึ่งเลยเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ท่าจะบ้า

ของขวัญห่าอะไร กูซื้อไม่เป็นหรอก แต่ทำไมต้องไปยืนเลือกเป็นชั่วโมงด้วยไม่เข้าใจว่ะ
จะห่อใส่กล่องให้เสียเงินทำไมไม่รู้ แล้วนี่กูให้คนขายห่อเป็นของขวัญให้ทำไมวะ เสียดายค่าโบว์ค่ากระดาษชิบหาย

สรุปว่า หิ้วมาทำไมมากมาย กะอีแค่วันเกิดของไอ้โง่เปา แม่งเอ้ย เสือกจำได้อีก
เปล่าไม่ได้อยากจำ ไม่เคยจำด้วย แล้วก็ไม่คิดว่าจะจำได้หรอก ถ้าไม่บังเอิญตั้งข้อมูลเอาไว้ในโทรศัพท์จ้างให้ก็ไม่มีทางจำได้ แต่แม่งข้อความดันเตือนขึ้นมาซะนี่

หลับไปพักใหญ่ ๆ กะว่ายังไงก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดีกว่า กะอีแค่วันเกิดของไอ้เปาใครเขาจะมานั่งจำกันวะ

สุดท้ายดันซื้อของมาซะเพียบ.................ซื้อมาทำไม ทั้งที่แกล้งลืมไปคงดีกว่า ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่ากูจะซื้อมาทำไมมากมายขนาดนี้เนี่ย

เส่งเมียรักของเปา กำลังยืนครุ่นคิดวกไปวนมาอย่างหัวเสีย มือไม่ว่างเพราะหิ้วของเต็มมือจนไม่มีพื้นที่เหลือ ยืนหน้าหงิกหน้างอคิดอยู่นาน ไม่เข้าใจว่าเวลานี้หอบข้าวของมายืนอยู่หน้าประตูห้องของไอ้เปาเพื่ออะไร

มือไม่ว่าง สมองไม่วาง แต่ตอนนี้เริ่มเห็นที่ว่าง

"ปึง" ฝ่าเท้ากระแทกเข้าที่บานประตูอย่างจัง และกระหน่ำเตะอีกหลายครั้ง เพื่อให้เจ้าของห้องรีบมาเปิดให้ก่อนที่ประตูจะแหลกในไม่กี่นาทีข้างหน้า

"แม่งตายห่าแล้วเหรอวะ ไอ้เปา" เสียงตะโกนดังลั่แต่กลับ มีเพียงความเงียบไม่ได้รับการตอบกลับ จนเมื่อเตรียมจะกระหน่ำฝ่าเท้าอีกครั้งประตูห้องถึงได้เปิดออกพร้อมกับที่ใครอีกคนในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงหน้าตาหม่นหมองค่อย ๆ โผล่หน้ามาให้เห็นอย่างช้า ๆ

"กูนึกว่ามึงตายห่าไปแล้ว ทำอะไรอยู่วะแม่งช้าชิบ.........กูยืนจน........"

หน้าตาถมึงทึง อารมณ์เสียเกือบถึงขีดสุด ก้าวเท้าเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วพร้อมกับตะโกนด่าไปพร้อมกัน แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นขนมปังก้อนเล็ก ๆ ที่มีเทียนเล่มใหญ่ปักอยู่ตรงกลาง....ทำให้เส่งเมียรักปากหมาต้องหันกลับไปมองไอ้เปาที่มายืนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้าง ๆ อีกครั้ง

มองหน้าของอีกฝ่ายแล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกใจหายอยู่ลึก ๆ เมื่อรับรู้ได้ว่าไอ้เปากำลังทำอะไร นิ่งมองค้างอยู่อย่างนั้น และได้แต่หุบปากเงียบ ก่อนจะหอบข้าวของเข้ามาโยนทิ้งไว้บนเตียงและกำลังใช้ความคิดว่าจะพูดคุยกับไอ้เปายังไง

"วันนี้........ไหนว่า.....ไม่มาแล้วไง" คนถามเอ่ยถามพร้อมกับส่งยิ้มซีดเซียวมาให้
ใบหน้าซึมเศร้าหม่นหมอง แบบนั้นยิ่งทำให้เส่งเมียรักของเปารู้สึกผิดในใจลึก ๆ เพิ่มขึ้นและมากขึ้นเรื่อย หันกลับไปมองขนมปังก้อนเล็ก ๆ ที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะพับเตี้ย ๆ ห่างออกไปอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองหน้าของไอ้เปาที่นั่งยิ้มแห้ง ๆ อยู่ข้าง ๆ

ขนมปังชิ้นเล็กแค่นั้น

กับเทียนที่เอาไว้ใช้เวลาไฟดับ

ไอ้เปามันทำหน้าแบบไหนวะ ตอนที่จุดเทียนแล้วเอาไปปักไว้บนขนมปัง

ดีแล้วที่มา โชคดีที่หอบหิ้วอะไรมาตั้งเยอะแยะมากมาย โชคดีที่ยังมา........ดีแล้วที่มา
เพราะถ้าไม่มา.........คงไม่รู้ว่าไอ้โง่เปา......มัน

"วันเกิดมึงนี่หว่า.....วันนี้....ใช่มั้ย"

เอ่ยถามออกไปแล้วทั้งที่รู้.........แล้วก็ได้เห็นว่าคนที่ยิ้มแบบซีดเซียวค่อย ๆ ฉีกยิ้มกว้างขึ้นเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจำได้ แต่ไม่เท่ากับความรู้สึกของหมีควายตาคมที่นึกด่าตัวเองอยู่ในใจ

คราวนี้ที่มาก็เพราะว่าตั้งข้อมูลเอาไว้ กูนี่มันโง่ชะมัดทำไมถึงได้ไม่ใส่ใจมันขนาดนี้วะ

วันนี้ใช่มั้ย วันนี้ วันนี้ วันเกิดไอ้เปาคือวันนี้ จำเอาไว้ซะ จำเอาไว้ แม่งกูหนอกู ลืมวันเกิดมันได้ไงวะเนี่ย

"มึงลืมกูรู้หรอก.....มึงจำได้ก็แปลกสิวะ" ไม่ใช่ว่าไม่เศร้า แต่แอบน้อยใจลึก ๆ คบกันมาขนาดนี้จะลืมมันก็ไม่เห็นแปลก เพราะไอ้เส่งมันไม่เคยจำอะไรได้สักอย่าง เรื่องนี้มันก็จำไม่ได้ หน้าอย่างมันโง่จะตาย
ไม่อยากคาดหวังอะไรกับมันเลยจริง ๆ เลยจุดเทียนกินขนมปังไปคนเดียว แค่คิดว่าไม่บอกคงดีกว่า
ถึงบอกไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร เพราะอีกฝ่ายไม่คิดจะจดจำเลยสักนิด

"เออ กูลืม......กูไม่เคยแม้แต่จะจำด้วยซ้ำ..... เอาไปเลยเบียร์สองโหลพอแดกป่ะ นี่ก็ของขวัญมึง เสื้อแม่งสวยกูเลยต้องให้เขาใส่กล่องให้ ขนมเค้กกูก็ไม่รู้จะซื้อมาทำไมหรอก เปลืองตังค์ชิบหายเดี๋ยวก็ได้แช่อยู่ในตู้เย็นนั่นแหละ แล้วยังไง.......วันนี้กูก็ยังเหมือนเดิม กูก็ยังเป็นกูเหมือนเดิม ถ้ามึงไม่พอใจก็บอกมาได้เลย"

ไอ้เปาได้แต่นั่งมองหน้าเมียเงียบ ๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างช้า ๆ และเอื้อมมือไปรับกล่องของขวัญสีชมพูที่ไม่เข้ากับหน้าของคนซื้อเลยสักนิดเขย่าดูสองสามครั้งแล้วก็วางทิ้งไว้ข้างตัว

รับกระป๋องเบียร์มาถือเอาไว้ก่อนจะส่งให้คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ดื่มไปพร้อมกัน

กูยังเหมือนเดิมเหรอ วันนี้กูก็ยังเหมือนเดิมงั้นเหรอ

คำพูดโง่ ๆ คำพูดง่าย ๆ ของไอ้เส่ง...............น้อยใจเล็ก ๆ แต่ตอนนี้ดีใจอยู่ลึก ๆ
ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก.....เพียงแค่จิบเบียร์เงียบ ๆ และหยิบชิ้นขนมเค้กในกล่องมาส่งเข้าปากตัวเองอย่างช้า ๆ แบ่งให้ใครอีกคนที่ยังคงทำหน้านิ่งเฉยแล้วก็ได้แต่อมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก

"จำวันเกิดกูไม่ได้.........แต่จำกูให้ได้ตลอดไปก็พอว่ะ"

แค่คำพูดเรียบเรื่อย แต่ทำให้ความรู้สึกอึดอัดใจเล็ก ๆ พังทลายลงอย่างง่ายดาย
ไอ้เส่งไม่ได้ยิ้ม แต่ยังคงนั่งจิบเบียร์แกล้มขนมเค้กเงียบ ๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าของไอ้เปาและค่อย ๆ อมยิ้มเล็ก ๆ เมื่อได้รับคำตอบกลับมา

กูขอโทษที่ไม่ใส่ใจ แต่กูก็มาแล้วนี่ไง.........ขอบใจที่ไม่ทำให้กูต้องรู้สึกแย่ที่ทำกับมึงแบบนี้

วันเกิดก็แค่วันอีกวัน

อยู่กับใครสักคน

แค่นั่งคุยกันเงียบ ๆ และเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ถึงไม่เข้าใจทั้งหมดแต่ก็รับฟังทุกอย่างได้เรื่อย ๆ

แค่เพียงความสุขเล็กน้อยกลับทำให้เป็นสุขได้อย่างน่าประหลาด

"วันเกิดมึงกูลืมได้ แต่มึงลืมวันเกิดกูมึงตายแน่ไอ้เปา" เสียงคำรามของเส่งเมียรักทำให้ไอ้เปาได้แต่ลอยหน้าลอยตาและหัวเราะชอบใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

ก็แค่นี้

แค่อยากอยู่กันแบบนี้ ได้หยอกล้อกันไปเรื่อย ๆ แบบนี้ ยิ้มด้วยกัน ทะเลาะกันบ้าง เข้าใจกันบ้าง
วันนี้เป็นวันเกิดเล็ก ๆ ที่ดีที่สุดในชีวิต.....คงเป็นเพราะไอ้หนุ่มตาคมที่นั่งพูดอะไรเพ้อเจ้ออยู่ข้าง ๆ นี่ละมั้ง
สงสัยว่าคงจะเป็นเพราะแบบนั้นจริงๆ

Fin

*********************************

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา (  มันกลับมาทำไม )


“เรียกผัวจ๋าสิจ๊ะ เส่งเมียรัก” ไอ้เปา ดึงแก้มของเมียที่ทำตาเหลือกตาพองแถมยังกำลังกัดฟันแน่นมองหน้าไอ้เปาแบบจะเอาเรื่อง

“เร็วสิจ๊ะ ไอ้เส่ง ไม่เรียกมึงตายแน่”

คำพูดที่ตะคอกบอกทำให้เส่งเมียรักอยากจะชกหน้าผัววันนี้ แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากแหกปากด่า

“เหี้ยเปา มึงอยากตายใช่มั้ย ถ้าไม่อยากตาย มึงต้องทำตามที่กูสั่งไม่งั้น กูจะไม่.....ไม่.....ไม่....กูไม่รักมึงแล้ว ฮือ ฮือ ไอ้เปามึงแกล้งกูอ่ะ กูเกลียดมึงแล้ว มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูเลย ไอ้สัตว์เอ้ย” เมียที่กำลังทำหน้าโหดใส่ กลายเป็นเบะหน้าแล้วก็ร้องไห้ซะแล้ว เล่นเอาไอ้เปาต๊กกะใจ ต้องรีบโอ๋ แบบเร็วไว ไม่งั้นเมียโกรธนานมันจะพาลซวยกันไปหมดแล้วมันจะยุ่ง

“เมียครับ เปาขอโทษนะ โอ๋ โอ๋ เมียจ๋า เปามันเลว เปาทำตัวไม่ดีนะครับ อย่าโกรธเลยน๊า นะ นะ” จากเสียงตะคอกกลายเป็นเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่เมียยังสะบัดหน้าหนีไม่ยอมหายงอน

“ให้เปาทำไงถึงจะหายอ่ะ เส่งจ๋า อย่างอนเลยน๊า นะเส่งนะ”

ไอ้ควายยยยยยยยยยยยยยยย

มึงมันควายแล้วแบบนี้ เสือกมาถามว่าจะทำยังไงกูถึงจะหายโกรธ โธ่โว้ย มันโง่หรือมันแกล้งโง่จริง ๆ วะเนี่ย กูอยากจะคลั่ง แม่งเอ้ย

เส่งเมียรัก เกิดอาการขัดใจอย่างรุนแรง หันไปมองหน้าของผัวในวันนี้ที่แกล้งโง่ แล้วก็กำลังจะอ้าปากด่าอีกรอบ
ถึงได้เห็นว่าไอ้เปามันแกล้งโง่ แถมมันยังอมยิ้มอีก โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย อะไรของแม่งนักหนาวะ

“เรียกผัวจ๋าสิจ๊ะเมีย.....” ใบหน้าของเปาผัวรักในวันนี้ แลดูน่าเอาตีนไปประทับที่กลางหน้าผากยิ่งนัก

เส่งเมียรักของเปา พยายามจะผุดลุกขึ้น แต่ก็โดนกดมือเอาไว้ ไม่ยอมให้ขยับ และไอ้เปาผัวเลว ก็แกล้งขยับมือเล็กน้อย ให้เมียไม่กล้าหืออีก

“โอ้ย มึง อื้อ ไอ้เปา แม่ง อ่ะ”

เพราะร่างกายถูกสอดแทรกและแกล้งหยุดไปดื้อ ๆ ทำให้เส่งเมียรักอยากจะเป็นบ้าตาย ยิ่งมองหน้าผัวเลว ๆ แล้วยิ่งอ่อนแรง แถมอ่อนใจอีกต่างหาก
“อีกป่าว.....ถ้าอยากให้ทำอีก เรียกเลย เปาจ๋าก็ได้...เร็วสิ มึงนี่จะอะไรนักหนาวะ .... เดี๋ยวไม่งั้นกูเอาออกนะโว้ย”

ใบหน้ายียวนกวนประสาท ของไอ้เปา ทำให้เส่งเมียรัก ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ และส่งยิ้มให้แบบมีเลศนัย
เออ ผัวจ๋า ก็ผัวจ๋าสิวะ กูยอมก็ได้ มึงรู้จักกูน้อยไปไอ้เปา เดี๋ยวหอะมึง กูจะเอาคืนบ้าง ให้ยิ่งกว่ามึงร้อยเท่าเลย

“อ๋อจ้า เปาจ๋า เปาผัวจ๋า กูเป็นเมียจ๋า ก็ได้นะเปานะ หึ หึ หึ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูค่อยเป็นผัวจ๋าก็ได้ หึ หึ หึ นะเปาผัวจ๋า”

เส่งเมียรักของไอ้เปา แสยะยิ้มน่ากลัว และทำท่าจะพลิกร่างออกห่าง เท่านั้นแหละ ปิศาจหมาเปาถึงได้ตาเหลือกลาน รีบพูดด้วยท่าทีลนลาน และยอมอ่อนข้อให้แบบสุด ๆ

“จ้า จ้า ไม่ต้องผัวจ๋าแล้วก็ได้จ่ะ เส่งไม่อยากเรียกก็ไม่เป็นไรนะจ๊ะ เปาไม่อยากฝืนใจแล้วจ้า”

ผัววันนี้ เสียงอ่อนลงแล้ว และไอ้เส่งก็เลยได้ใจ เล่นแล้วไม่ยอมเลิก

“งั้นมึงจะทำได้ยัง กูรอนานแล้วนะ เร็ว ๆ “ น้ำเสียงกระเง้ากระงอดแง่งอนของเมีย ทำให้ผัวรักอย่างไอ้เปา ต้องก้มหน้าก้มตาทำหน้าใสซื่อ แล้วก็บรรจงใช้ไม้ปั่นหู ปั่นที่หูของเมียต่อไป ด้วยความจำใจ

โห่ เซ็งเลยกู ไอ้เส่งนะไอ้เส่ง ให้กูปั่นหูให้มันอยู่ฝ่ายเดียว แล้วเมื่อไหร่มันจะปั่นให้กูบ้างล่ะเนี่ย ดูมันนอนหนุนตักกูสบายใจเฉิบเลย ทีกูขอหนุนบ้างมันให้นอนหมอน แถมยังปั่นหูให้กูแบบเซ็ง ๆ อีก ทีกูนะตั้งอกตั้งใจไม่เคยทำเป็นอิดออดเลย ทีมันนะ ชอบบีบน้ำตาให้กูใจอ่อน เมียห่าอะไรวะนิสัยไม่ดีเลยเว้ย

เอาเปรียบนี่หว่า แม่งเอ้ย กูล่ะเซ็ง

Fin

***************************