ช่วยpostครับ ของคุณ aoikyosuke
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา (ตอนพิเศษ พูดจาภาษาดอกไม้)
“เปา...เดี๋ยวเส่งไปก่อนนะครับ...พอดีวันนี้คุณพ่อคุณแม่ท่านกลับเร็ว ถ้าผมกลับช้าคุณพ่อคุณแม่ท่านจะว่าเอาได้น่ะครับ....”
คุณเส่งค่อย ๆ เดินเยื้องย่างอย่างสง่างามลงไปใส่รองเท้าผ้าใบคู่เดิม โดยมีไอ้เปายืนมองด้วยความงง
ผีเข้าเมียกูแน่ ๆ
จู่ ๆ เส่งเมียรักเดินมาเคาะประตูหน้าห้องสามครั้ง และเมื่อไอ้เปาเปิดประตูห้อง เมียที่น่ารักก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาในห้อง และเอ่ยบอกกับไอ้เปา พร้อมด้วยใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์
“อรุณสวัสดิ์ครับเปา...พอดีวันนี้ผมผ่านร้านขายโจ๊ก เลยซื้อมาฝากเปานะครับ”
ไอ้เปายืนแสยะยิ้ม มึงเล่นมุกอะไรวะ ไอ้เหี้ยเส่ง....พูดซะไพเราะเชียว ขนหัวกูลุกไปหมด
“ประสาทแดกแต่เช้าเลยนะมึง....ขอบใจว่ะ...ซื้อข้าวมาเผื่อกูเหรอ....เออ ๆ มาแดกข้าวกัน”
ไอ้เปาไม่เล่นมุกด้วย แล้วยังคว้าถุงโจ๊กไปเทใส่ชาม นั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีเมียหมีควายของมันเดินลงมานั่งพับเพียบอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ละเลียดกินโจ๊กในชาม ด้วยสภาพเรียบร้อยโคตร ๆ เล่นเอาไอ้เปามึน
“แดกให้มันดี ๆ หน่อยซิวะ...ทำยังกะไม่อร่อยไปได้...เป็นห่าอะไรแต่เช้าวะมึง”
ตึกใบหยกสองด่าเมียรักที่เงยหน้าขึ้นมาและทำหน้าตาน่ารักใส่ ทำตาแป๋วแหวว และเอียงคอเล็กน้อยเหมือนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น และทำไมคุณเปาถึงพูดจาไม่สุภาพแบบนี้
ไอ้หมาเปา เปานั่งตะลึงค้าง ด้วยความหวาดกลัว ยกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเอง และเอาไปแตะที่หน้าผากของเมีย
เอ่อ ตัวมันก็ไม่ร้อนนะ มันเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ
“ไม่สบายเหรอ....เป็นอะไรหรือเปล่า...เดี๋ยวกูพาไปหาหมอนะ....”
เมียป่วยแน่ ๆ เลย ไม่งั้นเมียคงไม่เป็นแบบนี้ ทั้งกิริยาท่าทาง เปลี่ยนไปเหมือนหน้ามือกับหลังตีน
“ผมสบายดีครับเปา...จริงสิ...ผมอิ่มแล้ว..ผมกลับก่อนนะครับ”
เส่งเมียที่มารยาทดีสุด ๆ วันนี้ ค่อย ๆ เดินไปใส่รองเท้า และเดินจากไปแล้ว
ส่วนไอ้เปายืนหน้าเครียดอยู่คนเดียว ก่อนจะโทรหาภาคี
“เฮ้ยคีกูถามหน่อย...มึงกับแฟนมึงเวลาคุยกันมึงพูดกันยังไงวะ มึงเคยเรียกแฟนมึงว่าไอ้ห่า ไอ้เหี้ย ป่ะ”
คำตอบที่ไอ้เปาได้รับ คือโดนภาคีด่ากลับมาว่า
“มึงสิไอ้เหี้ยเปา....สนกับกูไม่เคยพูดอย่างนั้นกันหรอกนะ...มึงแหละหัดพูดกับแฟนมึงดี ๆ บ้าง”
ภาคีกดโทรศัพท์วางไปแล้ว พร้อมกับที่ไอ้เปาเริ่มเอ๋อ และกดหมายเลขถัดไป
“เอ้ยปังเหรอ...มึงเคยเรียกแฟนมึงว่าไอ้เหี้ย..ป่ะ เวลามึงคุยกับมันอ่ะ”
และไอ้เปาก็ได้คำตอบกลับมาว่า
“มึงสิไอ้เหี้ยเปา....แฟนกันเขาไม่พูดจาแบบนั้นกันหรอก”
หนมปังกดวางไปแล้ว และไอ้เปาก็กดหมายเลขถัดไป
“เฮ้ยว่าไงมึงไอ้ทัต....ไอ้พวกลวงโลก....กูเห็นมึงกะแฟนมึงด่ากันทุกวันเลย...เวลามึงอยู่ด้วยกันมึงเรียกแฟนมึงว่าไอ้ห่ามั้ยวะ”
ไอ้เปาเอ่ยถามและก็ได้คำตอบ
“มึงสิไอ้ห่าเปา...กูไม่เคยแม้แต่จะคิดพูดกับตั้มแบบนั้นเลยนะ ...ไปตายซะเถอะมึง”
และไอ้เปาก็ได้คำตอบ ก่อนจะโทรไปหารุ่นน้องอีกคน
“เออ บอยเหรอ...พี่ถามหน่อยเด่ะ แฟนมึงที่น่ารักน่ารักน่ะ ....เวลาคุยกันแทนตัวกันยังไงเหรอ”
ไอ้เปาตั้งคำถามแล้วก็ได้รับคำตอบอย่างแสบสันต์
“เรียกน้ำกับบอยสิครับ...หรือว่าพี่จะหยาบคายกับแฟนพี่ด้วยการเรียกว่าไอ้สัตว์ล่ะครับ....แบบนั้นไม่น่ารักเลยครับ...คงไม่มีแฟนกันที่ไหนในโลกที่เขาเรียกกันแบบนั้นหรอกนะครับพี่”
ไอ้เปาวางสายไปแล้ว พร้อมกับเอามือกุมขมับ ลงมานั่งด้วยความกลุ้ม
ใคร ๆ เขาก็พูดกันเพราะ ๆ ดี ๆ ทั้งนั้น
แต่พอแฟนกูพูดเพราะ ๆ บ้างกูดันรับไม่ได้ ผิดป่าววะเนี่ย แต่แบบนี้ไม่ใช่อ่ะ ไม่ชอบเลย ทำไงดีวะ
กลุ้มเว้ย
และไอ้เปาก็กดไปหาเมียที่รักด้วยความกลัดกลุ้ม หวังจะให้เมียบอกว่าเมียโกรธอะไรกันแน่ แล้วจะให้มันปรับปรุงตัวยังไง เส่งถึงจะกลับมาเหมือนเดิมไม่รู้ว่าไอ้เส่งเป็นอะไร โกรธอะไรหรือเปล่ามันถึงได้พูดอย่างนั้น
“เส่งครับ...เปาขอโทษครับ...เปาทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า เส่งถึงพูดกับเปาแบบนี้..เส่งด่าเปาเหมือนเดิมเถอะครับ เปารับไม่ได้จริง ๆ ฮือออออออออออออออออ”
และไอ้เปาก็นั่งร้องไห้เป็นบ้า ก่อนจะโดนสวนกลับมาหนัก ๆ จนแทบจุก
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ยไอ้สัตว์เอ้ย.....กูจะหลับจะนอน โทรมาหาพ่อมึงเหรอตอนตีสี่....ละเมอหรือไงวะมึง
ไปตายซะไอ้โง่”
ไอ้เปามองซ้ายมองขวาและพบว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่บนเตียง และละเมอลุกขึ้นมากดโทรศัพท์หาเมียที่น่ารัก
มันนอนโดยลืมปิดไฟ และเมื่อเหลือบดูเวลา ปาเข้าไปตีสี่
กูฝันหรอกเหรอเนี่ย กูฝันไป ไชโย่
“เส่งไอ้เหี้ยเส่ง....ด่ากูเร็ว...ด่าหน่อยเร็วเส่ง..ด่าเลย”
ไอ้เปายิ้มร่าน้ำตาริน และเอ่ยบอกเสียงละล่ำละลัก
“ไอ้เวร....มึงจะยั่วโมโหกูเหรอ...สัตว์เอ้ยว่างมากเลยนะ มาปลุกกูตอนตีสี่....เป็นเหี้ยอะไรของมึงแต่วัน แล้วทีนี้ทำไง กูนอนไม่หลับแล้วเนี่ย ตาค้างเลยไอ้หมาหน้าโง่และ.....................................................................”
เมียด่าแบบเสีย ๆ หาย ๆ ไม่มีหยุด และไอ้เปานอนยิ้มฟังเมียด่าอย่างเพลิด เพลิน
และหัวเราะออกมา
ไอ้เส่งปากแบบนี้แหละ ถึงเรียกว่าไอ้เส่งตัวจริง....ก่อนนอนไม่น่าคิดให้มันพูดเพราะ ๆ เลย หลอนเลยว่ะกูเอ้ย
แบบพูดเพราะ ๆ เรียบร้อย รับไม่ได้จริง ๆ แบบนี้แหละ ถึงจะชอบ
เมียยังพร่ำด่าไม่รู้จบ แต่ละคำที่สรรหามาพูด คนปกติคงรับไม่ได้ แต่ไอ้เปานอนยิ้ม
“เออเส่ง..แป๊บนึงนะ...กูรักมึงจังเลย...ได้ยินเสียงมึงแบบนี้ได้ยินมึงด่าแบบนี้กูเคลิ้มเลยเนี่ย”
ไอ้เปาเอ่ยบอกเมียแล้วก็ยิ้มกับตัวเองอย่างอาย ๆ
และก็ได้รับคำตอบกลับมา
“เวร....บอกทำเหี้ยอะไร....กูล่ะขนลุกจริง ๆ ไอ้ห่ารับไม่ได้วะ อุบาทว์จิตและ.............................”
ไอ้เปานั่งยิ้มฟังคำด่าชนิดไม่มีซ้ำกันของเมียในขณะที่อีกฟากหนึ่ง
ไอ้เส่งก็เปิดไฟสว่างโร่ นั่งม้วนสายโทรศัพท์บนโต๊ะหัวเตียงจนพันกันมั่วไปหมด
ปากด่าฉอด ฉอด แต่หน้ายิ้มแฉ่ง ยิ้มจนตาหยี แต่ก็ยังไม่หยุดด่า
“กูละเบื่อกับความอุบาทว์ชาติชั่วของมึงจริง ๆ ไอ้สัตว์เปา...พูดเหี้ยอะไรเพ้อเจ้อ...แต่กูก็...ก็รักมึงเหมือนกันแหละ”
ผัวเมียสองคนที่มานั่งจีบกันตอนตีสี่ ต่างคนต่างเงียบ และก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ไอ้เส่งลงไปนอนด่าผัวต่อแล้ว
โดยมีไอ้เปา นอนฟังคำด่าอย่างเพลิดเพลินเจริญใจ และมีความสุขสุด ๆ
ไม่น่าเชื่อเลย สุดยอดความรักแบบพิสดารจริง ๆ
Fin …………………….
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา (มันกลับมาทำไม )
“เรียกผัวจ๋าสิจ๊ะ เส่งเมียรัก” ไอ้เปา ดึงแก้มของเมียที่ทำตาเหลือกตาพองแถมยังกำลังกัดฟันแน่นมองหน้าไอ้เปาแบบจะเอาเรื่อง
“เร็วสิจ๊ะ ไอ้เส่ง ไม่เรียกมึงตายแน่”
คำพูดที่ตะคอกบอกทำให้เส่งเมียรักอยากจะชกหน้าผัววันนี้ แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากแหกปากด่า
“เหี้ยเปา มึงอยากตายใช่มั้ย ถ้าไม่อยากตาย มึงต้องทำตามที่กูสั่งไม่งั้น กูจะไม่.....ไม่.....ไม่....กูไม่รักมึงแล้ว ฮือ ฮือ ไอ้เปามึงแกล้งกูอ่ะ กูเกลียดมึงแล้ว มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูเลย ไอ้สัตว์เอ้ย” เมียที่กำลังทำหน้าโหดใส่ กลายเป็นเบะหน้าแล้วก็ร้องไห้ซะแล้ว เล่นเอาไอ้เปาต๊กกะใจ ต้องรีบโอ๋ แบบเร็วไว ไม่งั้นเมียโกรธนานมันจะพาลซวยกันไปหมดแล้วมันจะยุ่ง
“เมียครับ เปาขอโทษนะ โอ๋ โอ๋ เมียจ๋า เปามันเลว เปาทำตัวไม่ดีนะครับ อย่าโกรธเลยน๊า นะ นะ” จากเสียงตะคอกกลายเป็นเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่เมียยังสะบัดหน้าหนีไม่ยอมหายงอน
“ให้เปาทำไงถึงจะหายอ่ะ เส่งจ๋า อย่างอนเลยน๊า นะเส่งนะ”
ไอ้ควายยยยยยยยยยยยยยยย
มึงมันควายแล้วแบบนี้ เสือกมาถามว่าจะทำยังไงกูถึงจะหายโกรธ โธ่โว้ย มันโง่หรือมันแกล้งโง่จริง ๆ วะเนี่ย กูอยากจะคลั่ง แม่งเอ้ย
เส่งเมียรัก เกิดอาการขัดใจอย่างรุนแรง หันไปมองหน้าของผัวในวันนี้ที่แกล้งโง่ แล้วก็กำลังจะอ้าปากด่าอีกรอบ
ถึงได้เห็นว่าไอ้เปามันแกล้งโง่ แถมมันยังอมยิ้มอีก โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย อะไรของแม่งนักหนาวะ
“เรียกผัวจ๋าสิจ๊ะเมีย.....” ใบหน้าของเปาผัวรักในวันนี้ แลดูน่าเอาตีนไปประทับที่กลางหน้าผากยิ่งนัก
เส่งเมียรักของเปา พยายามจะผุดลุกขึ้น แต่ก็โดนกดมือเอาไว้ ไม่ยอมให้ขยับ และไอ้เปาผัวเลว ก็แกล้งขยับมือเล็กน้อย ให้เมียไม่กล้าหืออีก
“โอ้ย มึง อื้อ ไอ้เปา แม่ง อ่ะ”
เพราะร่างกายถูกสอดแทรกและแกล้งหยุดไปดื้อ ๆ ทำให้เส่งเมียรักอยากจะเป็นบ้าตาย ยิ่งมองหน้าผัวเลว ๆ แล้วยิ่งอ่อนแรง แถมอ่อนใจอีกต่างหาก
“อีกป่าว.....ถ้าอยากให้ทำอีก เรียกเลย เปาจ๋าก็ได้...เร็วสิ มึงนี่จะอะไรนักหนาวะ .... เดี๋ยวไม่งั้นกูเอาออกนะโว้ย”
ใบหน้ายียวนกวนประสาท ของไอ้เปา ทำให้เส่งเมียรัก ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ และส่งยิ้มให้แบบมีเลศนัย
เออ ผัวจ๋า ก็ผัวจ๋าสิวะ กูยอมก็ได้ มึงรู้จักกูน้อยไปไอ้เปา เดี๋ยวหอะมึง กูจะเอาคืนบ้าง ให้ยิ่งกว่ามึงร้อยเท่าเลย
“อ๋อจ้า เปาจ๋า เปาผัวจ๋า กูเป็นเมียจ๋า ก็ได้นะเปานะ หึ หึ หึ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูค่อยเป็นผัวจ๋าก็ได้ หึ หึ หึ นะเปาผัวจ๋า”
เส่งเมียรักของไอ้เปา แสยะยิ้มน่ากลัว และทำท่าจะพลิกร่างออกห่าง เท่านั้นแหละ ปิศาจหมาเปาถึงได้ตาเหลือกลาน รีบพูดด้วยท่าทีลนลาน และยอมอ่อนข้อให้แบบสุด ๆ
“จ้า จ้า ไม่ต้องผัวจ๋าแล้วก็ได้จ่ะ เส่งไม่อยากเรียกก็ไม่เป็นไรนะจ๊ะ เปาไม่อยากฝืนใจแล้วจ้า”
ผัววันนี้ เสียงอ่อนลงแล้ว และไอ้เส่งก็เลยได้ใจ เล่นแล้วไม่ยอมเลิก
“งั้นมึงจะทำได้ยัง กูรอนานแล้วนะ เร็ว ๆ “ น้ำเสียงกระเง้ากระงอดแง่งอนของเมีย ทำให้ผัวรักอย่างไอ้เปา ต้องก้มหน้าก้มตาทำหน้าใสซื่อ แล้วก็บรรจงใช้ไม้ปั่นหู ปั่นที่หูของเมียต่อไป ด้วยความจำใจ
โห่ เซ็งเลยกู ไอ้เส่งนะไอ้เส่ง ให้กูปั่นหูให้มันอยู่ฝ่ายเดียว แล้วเมื่อไหร่มันจะปั่นให้กูบ้างล่ะเนี่ย ดูมันนอนหนุนตักกูสบายใจเฉิบเลย ทีกูขอหนุนบ้างมันให้นอนหมอน แถมยังปั่นหูให้กูแบบเซ็ง ๆ อีก ทีกูนะตั้งอกตั้งใจไม่เคยทำเป็นอิดออดเลย ทีมันนะ ชอบบีบน้ำตาให้กูใจอ่อน เมียห่าอะไรวะนิสัยไม่ดีเลยเว้ย
เอาเปรียบนี่หว่า แม่งเอ้ย กูล่ะเซ็ง
Fin.............................
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา (ตอนพิเศษ มันกลับมาอีกแล้ว )
ไอ้เปาหน้าบู้บี้แต่เช้า เปิดรายการการ์ตูนช่องเก้าดู แล้วก็ยืนกดรีโมท ด้วยความหงุดหงิด น้ำในกาน้ำเดือดแล้ว
ก็เลยตรงรี่ไปกดน้ำใส่แก้วกาแฟ สองใบ ก่อนจะหันไปมองคนที่นอนหลับไม่รูเรื่องอยู่บนเตียงอีกครั้ง
โมโห
หงุดหงิด
ไม่ชอบ
ถ้าบอกไป ไอ้เส่งคงลุกขึ้นมาด่าแต่เช้าหาว่าเป็นโรคประสาทบ้างล่ะ หาว่าเป็นบ้าบ้างล่ะ
แต่ทีมันทำกับกูบ้างล่ะ มันไม่เคยคิดเลย
เมื่อวานก็ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย ไม่ให้ทะเลาะได้ยังไง ตาคมขนาดนั้น มองใครก็เหมือนอยากจะแดกเขาไปทั้งหมดที่มันมอง แล้วจะไม่ให้โกรธได้ยังไง อย่างไอ้เส่ง ถึงมันจะดูโง่ ๆ เรื่องเรียน หรือเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ
แต่ไอ้เรื่องเหี้ย ๆ บางเรื่อง แม่งโคตรฉลาดเลย ใครจะไปรู้ว่าไอ้เหี้ยเส่งมันคิดอะไรอยู่
ยิ่งเมื่อคืน ยิ่งหงุดหงิดโมโห อยากจะกระโดดเตะมัน ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงตีกันตายห่า แต่ตอนนี้ ....
ทะเลาะกันให้ตาย ด่ากันให้ตาย ก็ไม่กล้าแตะมันเลยสักนิด กลัวทำให้มันเจ็บ มันรู้บ้างมั้ยวะ
มันเคยหัดคิดบ้างมั้ย
ไอ้เปา ยืนมองหน้าคนหลับ แล้วก็กระแทกแก้วเสียงดังปัง ลงไปนั่งกับพื้นหน้าหงิกหน้างอ ไม่สบอารมณ์เลยจริง ๆ
แต่ไอ้เส่งเมียรัก หลับเงียบ ไม่รู้สึกรู้สาเลยนะ มันจะรู้บ้างมั้ยว่าเมื่อคืนกูต้องเจอกับอะไรมา มันไม่มีทางรู้เลยแหละ ถ้ามันรู้ก็คงแปลก
ไอ้เปาตะเกียกตะกาย เดินไปนั่งแหงกอยู่ข้างเตียง แล้วจ้องหน้าเมียรัก จ้อง จ้อง จ้อง จ้อง จนแทบทะลุ แล้วก็ถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นแตะที่เส้นผมของคนที่นอนคว่ำหน้า น้ำลายยืด
เออ มึงหล่อ
มึงเท่ห์
มึงหน้าตาดี
มีแต่คนหลง มากกว่ากู แต่ถ้าวันไหนมึงคิดไปมีคนอื่น กูคงได้ร้องไห้ตายแน่ ๆ เลยเส่ง ถึงกูจะกวนตีนมึงไปบ้าง ชอบหลอกชอบแหย่มึงบ้าง
แต่กู........ก็รักมึงจริง ๆ ว่ะ ไอ้เหี้ยเส่งเอ้ย
“ฮื่อ” คนที่นอนหลับปรือตาตื่นขึ้น และยกมือขึ้นปาดน้ำลายที่ไหลเยิ้ม หน้าตาหล่อ ๆ ของไอ้เส่งไม่ได้ช่วยให้อะไรดูดีขึ้นเลย
“นอนน้ำลายยืด อย่างกะเด็ก อุบาทว์ชิบหาย”
ไอ้หมาเปา แซวเมียแต่เช้า และยกมือออกจากเส้นผมของเมีย ส่ายหน้าด้วยความขำ
แต่แค่เพียงคำพูดไม่เข้าหูหนึ่งคำ ไอ้เส่งปรือตาขึ้นในทันที และลุกขึ้นนั่ง มองหน้าไอ้เปาตาขวาง ด้วยความโมโหหงุดหงิด ในบรรยากาศยามเช้าแสนโรแมนติก
“มึงคิดนอกใจกูใช่มั้ย ห๊า ไอ้เปา มึงอยากตายใช่มั้ย ไอ้เหี้ยเอ้ยยยยยยย”
แต่เช้า ไอ้เส่งผีเข้าแต่เช้า ลุกพรวดพราดขึ้นกระชากคอเสื้อของไอ้เปาเข้ามาถาม หน้าตาถมึงทึง แถมยังด่ารัวเป็นชุด ๆ จนไอ้เปาโมโหของขึ้น ดึงมือเมียออกจากคอเสื้อ และตวาดกลับไปเสียงดังลั่น
“พูดให้ดี ๆ หน่อย มึงไม่ใช่เหรอที่ทำแบบนั้น....ถ้ามีอาเฮียใจดีหน้าตี๋ พูดกับมึงเพราะ ๆ บอกให้มึงไม่ต้องเข้มแข็งต่อหน้าเขา แล้วมึงก็ทำหน้าเคลิ้ม มึงคงชอบแน่เลยล่ะสิใช่มั้ยวะ แม่งเอ้ย เออกูมันไม่ดี สักอย่าง
เอาใจมึงก็ไม่เป็น คอยแต่ทะเลาะกับมึงทุกวัน มึงเลยคิดจะมีแฟนใหม่งั้นสิ”
เส่งเมียรัก ทำหน้าเออเร่อ เอ๋อไปชั่วขณะ
รอบตัวกูมีคนแบบนั้นด้วยเหรอ แล้วกูไปทำหน้าเคลิ้มตอนไหนวะ แต่ไม่ได้ เดี๋ยวเสียฟอร์ม ต้องด่ามันกลับบ้าง
“อ๋อ มึงหาเรื่องกูใช่มั้ยไอ้สัตว์เปา แล้วถ้ามึง มีไอ้หนุ่มหน้าใส คอยออดอ้อนเกาะแข้งเกาะขา เดินจูงมือกลับบ้านหยอกล้อต่อกระซิกกันมึงคงจะถูกใจมากเลยล่ะสิ”
ไอ้เส่งตีรวน ตะโกนใส่หน้าเสียงดังลั่น ไม่ยอมแพ้ แล้วพูดไปพูดมาก็ชักของขึ้น
ขึ้นมาอีก พาลจะตีกันตายซะให้ได้
“มึงไปเอามาจากไหนวะ ไอ้หนุ่มหน้าใสหน้าเหี้ยอะไรเนี่ย หาเรื่องกูชัด ๆ”
ไอ้เปาปัดมือเมียออกแล้วเดินหน้านิ่วคิ้วขมวด เดินไปถีบประตูห้องน้ำเสียงดังปัง ด้วยความโมโห
“แล้วมึงไปเอาจากไหนมา อาเฮียหน้าตี๋ของมึงอ่ะ มึงจงใจอยากมีเรื่องกับกูชัด ๆ เลย ไอ้สัตว์เอ้ย”
ที่จริงอยากจะกวนตีนแล้วตีกันให้ตายไปซะ แต่สุดท้ายแล้วคนที่นั่งหน้าบูดอยู่บนเตียง ก็ได้แต่นิ่งเงียบไป
ต่างฝ่ายต่างไม่ได้ทะเลาะกันอีก มีแต่ความเงียบงัน เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจลึก ๆ แต่ไม่กล้าจะพูดมันออกมา
“ถ้ากู.....เอาใจมึง......มึงจะชอบกูมากขึ้นหรือเปล่าวะเส่ง…แบบว่าพามึงไปกินข้าวหรือไม่ก็ทำข้าวอร่อย ๆ ให้มึงกิน.... มึง.....คิดว่าจะชอบกูมากขึ้นหรือเปล่าวะ”
ไอ้เปาบ่นเสียงเบางึมงำ แล้วหันกลับไปมองหน้าเมียที่นั่งก้มหน้านิ่ง ๆ อยู่บนเตียง
เส่งเมียรักของเปาเงยหน้าขึ้นมองแว่บเดียว แล้วก็ก้มกลับไปมองนิ้วมือของตัวเอง อารมณ์โมโหจางไปมากกว่าครึ่งแล้ว แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ จนไอ้เปาเดินกลับมานั่งลงที่ข้างเตียง นั่งอยู่ข้าง ๆ กันแต่ไม่ได้พูดคุยกันสักคำจนแม้แต่ไอ้เส่งยังแปลกใจ
ปกติมันต้องกวนตีนกวนประสาทให้โมโหมากขึ้น
แต่น่าแปลกที่วันนี้มันดูซึม ๆ แล้วก็เงียบไปเหมือนเป็นคนละคน
“เมื่อคืนกูฝันว่ามึงมีแฟนใหม่แล้ว เอาใจเก่ง แล้วมึงก็ดูชอบเขานักหนา เขาบอกให้มึงอาบน้ำอาบท่าไปรอเขา มึงก็ทำตาม....แต่มึงรู้มั้ย กูนะ ยืนมองมึงจนร้องไห้เลย เพราะในฝันกูยืนอยู่ข้างเสา แต่กูเรียกชื่อมึงไม่ได้ ห้ามมึงไม่ได้เลย......เอาเหอะ มึงด่าว่ากูเป็นไอ้เหี้ยประสาทกลับแต่เช้าก็ได้.....กูทำใจแล้ว....มึงอยากด่ากูก็เอาเหอะ กูชินแล้วแหละ ไม่โดนมึงด่าสักวัน กูเหมือนจะแดกข้าวไม่อร่อยว่ะ จริง ๆ นะ ไอ้เหี้ยเส่ง กูพูดจริง ๆ ว่ะ”
ไอ้เปาหน้าซื่อหน่อมแน้ม คราวนี้หน้าซื่อตาซื่อจริง ๆ ไม่ได้เสแสร้ง พูดอะไรเพ้อเจ้อแต่วันอีกแล้ว แล้วก็เตรียมล้างหูรอเสียงด่าของเส่งเมียรักไว้เรียบร้อย แต่ไอ้เส่งกลับนิ่งอึ้งเงียบไป ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา
“มึงชอบคนอ่อนหวานเปล่า แบบว่า ถ้าไม่ด่ามาก ๆ แล้วก็ไม่ค่อยโวยวายมากแบบกู...หน้าใส ๆ แล้วก็ให้มึงเดินจูงมือไปไหนต่อไหนได้อ่ะ....มึงชอบแบบนั้นป่าว....เมื่อคืนกูฝัน....ว่ามึงชอบแบบนั้น..พอกูจะเดินเข้าไปด่ามึงกูก็เข้าไปไม่ได้....แล้วกูก็......กูก็เลยเกลียดมึงมากเลย...เพราะมึงไม่ยอมหันมามองกู....แล้ว...มึง...มึงก็ชอบไอ้เหี้ยนั่นด้วย.....มึงอ่ะ ...ไม่รักกูแล้ว......”
แค่บอกว่าไม่รักกูแล้ว ไอ้เปาถึงกับน้ำตาคลอ
ไอ้บ้า
ไอ้เหี้ยเส่งแม่งบ้า......
ใครไม่รักมึงวะไอ้เส่ง......กูรักมึงขนาดนี้แล้ว เหี้ยแม่งบอกกูไม่รักเฉยเลย โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยยย
ใครจะไปทนนั่งอยู่ได้ จากข้างเตียงไอ้เปาลุกขึ้นมาอยู่บนเตียง แล้วคว้าตัวเมียหมีควายตาคมของมันมากอดแน่น
เหี้ยเอ้ย กูรักมึงเนี่ย ร้ากกกกกกกกกก รักมึงเนี่ย ไม่สนห่าอะไรแล้ว ไอ้เส่งเอ้ย
“มึงเป็นไงก็เรื่องของมึงสิ กูเป็นไง ก็เรื่องของกู แต่กูชอบมึงแบบนี้แหละ มึงจะหวานจะด่าจะห่าจะเหว กูก็ชอบ ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรหรอก กูชอบที่มึงเป็นมึง...รู้มั้ย ไอ้เส่งโง่เอ้ย”
ซึ้งมาก ไอ้เส่งปกติต้องหาเรื่องถีบ แต่คราวนี้ยอมให้กอดแบบง่าย ๆ แล้วแถมยังกอดตอบไอ้เปาซะอีก แต่ไม่มีการด่าสักคำ เล่นเอาไอ้เปาเองก็ซึ้งตาม
“วันนี้กูขอมึงสักหลาย ๆ ทีได้ป่ะเส่ง.....นะ...กูรักมึงนะเนี่ยจริง ๆ นะ”
เพียงไม่นานความซึ้งก็หายไป เข้าสู่สภาวะไอ้เหี้ยเปาแบบปกติ
ไม่ให้กอดคงน้อยไป จากอารมณ์ซึ้ง ไอ้เส่งลุกขึ้นยืนบนเตียง แล้วถีบไอ้เปาหงายท้องลงไปกองกับพื้น
“ไอ้เปา....ไอ้เหี้ยเอ้ย...กูจะซึ้งซะหน่อย ทำเสียอารมณ์ มึงอย่าอยู่เลย ไอ้สัตว์เอ้ยยยยยยยยยยยยยย”
เส่งเมียรักกระโดดลงมาแล้ว และไอ้เปา ก็รู้ว่าเข้าสู่สถานการณ์ปกติ ลุกขึ้นทันทีแล้ววิ่งหัวเราะชอบใจ สนุกสานที่ได้เล่นวิ่งไล่จับกับไอ้เส่งจนทั่วห้อง
“ควาย....ตามไม่ทันหรอกมึง ไอ้เส่งเอ้ย ฉลาดน้อยจริง ๆ ว่ะ”
เสียงหัวเราะโหวกเหวกโวยวาย ดังลั่นทั่วห้อง พร้อมกับที่ไอ้เส่งวิ่งไล่เตะไอ้เปาด้วยความโมโห
“รักกูเหรอ รักมากใช่มั้ย มาเลยมึง มาให้กูถีบยอดหน้ามึงเลย ไอ้สัตว์เปา แม่งโมโหโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย”
และแล้ว ชีวิตคู่แสนหวานของเส่งและเปา ก็ยังหวานชื่นจนใคร ๆ พากันอิจฉา ในความรักของทั้งคู่
ก็ยังคงดำเนินต่อไปทุกวัน หลังจากที่มันซึ้งใจในความรักของกันและกันไม่ถึง ห้านาที
Fin ...........................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
