หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค เส่ง-เปา by aoikyosuke

[BABY_CHICK]

 :m23:เง้อ ผมก็พูดเพราะไม่เป็นนะลุง เลยอกหัก

[TARO]

 

แล้วตอนที่ไปเวียนเทียนได้ไปรึเปล่าค้าบลุง

รึนั่งเทียนแทน

แฮะแฮะ

 

[singsayam]

และไอ้ เปาก็กดไปหาเมียที่รักด้วยความกลัดกลุ้ม หวังจะให้เมียบอกว่าเมียโกรธอะไรกันแน่ แล้วจะให้มันปรับปรุงตัวยังไง เส่งถึงจะกลับมาเหมือนเดิมไม่รู้ว่าไอ้เส่งเป็นอะไร โกรธอะไรหรือเปล่ามันถึงได้พูดอย่างนั้น

“เส่งครับ...เปาขอโทษครับ...เปาทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า เส่งถึงพูดกับเปาแบบนี้..เส่งด่าเปาเหมือนเดิมเถอะครับ เปารับไม่ได้จริง ๆ ฮือออออออออออออออออ”

และไอ้เปาก็นั่งร้องไห้เป็นบ้า ก่อนจะโดนสวนกลับมาหนัก ๆ จนแทบจุก

“เป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ยไอ้สัตว์เอ้ย.....กูจะหลับจะนอน โทรมาหาพ่อมึงเหรอตอนตีสี่....ละเมอหรือไงวะมึง
ไปตายซะไอ้โง่”

ไอ้เปามองซ้ายมองขวาและพบว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่บนเตียง และละเมอลุกขึ้นมากดโทรศัพท์หาเมียที่น่ารัก
มันนอนโดยลืมปิดไฟ และเมื่อเหลือบดูเวลา ปาเข้าไปตีสี่

กูฝันหรอกเหรอเนี่ย กูฝันไป ไชโย่

“เส่งไอ้เหี้ยเส่ง....ด่ากูเร็ว...ด่าหน่อยเร็วเส่ง..ด่าเลย”

ไอ้เปายิ้มร่าน้ำตาริน และเอ่ยบอกเสียงละล่ำละลัก

“ไอ้เวร....มึงจะยั่วโมโหกูเหรอ...สัตว์เอ้ยว่างมากเลยนะ มาปลุกกูตอนตีสี่....เป็นเหี้ยอะไรของมึงแต่วัน แล้วทีนี้ทำไง กูนอนไม่หลับแล้วเนี่ย ตาค้างเลยไอ้หมาหน้าโง่และ .....................................................................”

เมียด่าแบบเสีย ๆ หาย ๆ ไม่มีหยุด และไอ้เปานอนยิ้มฟังเมียด่าอย่างเพลิด เพลิน

และหัวเราะออกมา

ไอ้เส่งปากแบบนี้แหละ ถึงเรียกว่าไอ้เส่งตัวจริง....ก่อนนอนไม่น่าคิดให้มันพูดเพราะ ๆ เลย หลอนเลยว่ะกูเอ้ย
แบบพูดเพราะ ๆ เรียบร้อย รับไม่ได้จริง ๆ แบบนี้แหละ ถึงจะชอบ

เมียยังพร่ำด่าไม่รู้จบ แต่ละคำที่สรรหามาพูด คนปกติคงรับไม่ได้ แต่ไอ้เปานอนยิ้ม

“เออเส่ง..แป๊บนึงนะ...กูรักมึงจังเลย...ได้ยินเสียงมึงแบบนี้ได้ยินมึงด่าแบบนี้กูเคลิ้มเลยเนี่ย”

ไอ้เปาเอ่ยบอกเมียแล้วก็ยิ้มกับตัวเองอย่างอาย ๆ

และก็ได้รับคำตอบกลับมา

“เวร....บอกทำเหี้ยอะไร....กูล่ะขนลุกจริง ๆ ไอ้ห่ารับไม่ได้วะ อุบาทว์จิตและ.............................”

ไอ้เปานั่งยิ้มฟังคำด่าชนิดไม่มีซ้ำกันของเมียในขณะที่อีกฟากหนึ่ง

ไอ้เส่งก็เปิดไฟสว่างโร่ นั่งม้วนสายโทรศัพท์บนโต๊ะหัวเตียงจนพันกันมั่วไปหมด
ปากด่าฉอด ฉอด แต่หน้ายิ้มแฉ่ง ยิ้มจนตาหยี แต่ก็ยังไม่หยุดด่า

“กูละเบื่อกับความอุบาทว์ชาติชั่วของมึงจริง ๆ ไอ้สัตว์เปา...พูดเหี้ยอะไรเพ้อเจ้อ...แต่กูก็...ก็รักมึงเหมือนกันแหละ”

ผัวเมียสองคนที่มานั่งจีบกันตอนตีสี่ ต่างคนต่างเงียบ และก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ไอ้เส่งลงไปนอนด่าผัวต่อแล้ว
โดยมีไอ้เปา นอนฟังคำด่าอย่างเพลิดเพลินเจริญใจ และมีความสุขสุด ๆ

ไม่น่าเชื่อเลย สุดยอดความรักแบบพิสดารจริง ๆ

Fin …………………….

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[TARO]

 

ขอบคุณครับลุง

นึกคอมเม้นท์ไม่ออกเลยค้าบ

ยิ้มอย่างเดียว

 

[singsayam]

เรื่องกุ๊กกิ๊กของเส่งกะเปา

มันเป็นเวลา 02.00 น. ขณะที่ชายหนุ่มหน้าตาดี มีวินัย ใฝ่ศึกษา หน้าตาเป็นคนมีศีลธรรมอย่างไอ้เปากำลังนอนคุยโทรศัพท์กระหนุงกระหนิงกับเมีย

"ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูบอกให้ลอกทำไมมึงไม่ลอก....เหี้ยเส่งกูบอกแล้วว่าลอกกูมึงก็ผ่านแล้วป่านนี้....ทำเหี้ยอะไรของมึงวะ"

นั่นคือประโยคหวานแหววจีบกันระหว่างสามีภรรยา
ไอ้เปานอนคุยไปหน้าเครียดไป
โดยอีกฝั่งหนึ่ง เส่งเมียรัก แทบจะม้วนสายโทรศัพท์ขดเป็นเกลียวอย่างเมามันส์ไปแล้ว ด้วยความเขินอาย ก่อนจะตอบกลับอย่างอาย ๆ ว่า

"ควายเหอะ.....ลอกมึงเนี่ยอะนะ...ไหนมึงบอกมึงฉลาดไง...งวดที่แล้วเป็นไง...ตกเห็น ๆ แล้วมึงก็ต้องมานั่งซ่อม เชื่อมึงกูก็โง่อะดิ"

และนั่นคือบทสนทนาแสนหวานชื่นของสามีภรรยา ที่รักกันปานจะกลืน

"ปากดีมึง....อยากโดนเหรอ....โธ่เอ้ย...เออเส่ง ๆ กูมีอะไรจะบอกมึงด้วย......"

ไอ้เปากระหยิ่มยิ้มย่อง...และหยิบน้องหมีเส่งขึ้นมา ก่อนจะโยนไปที่ปลายเตียงและใช้ขาหนีบหัวตุ๊กตาหมีน้องเส่งเอาไว้ด้วยความรัก ใคร่เอ็นดู

"อะไรอีก...กูจะหลับจะนอนแล้วไอ้ห่านี่....มึงจะคุยเหี้ยอะไรนักหนาวะ...ไอ้บ้าโทรศัพท์...."

เมียรักอมยิ้มหมุนสายโทรศัพท์จนมันกำลังพันนิ้วจนแกะไม่ออก และขณะนี้เส่งเมียรักกำลังพยายามแกะสายโทรศัพท์ที่พันกันให้หลุดออกจากนิ้ว ให้ได้

"กูอ่ะชอบจริง ๆ คนสอบตก มึงสอบตกบ่อย ๆ กูยิ่งชอบ...โคตรชอบเลยมึงเอ้ย"

ไอ้เปาพูดออกไปอย่างที่ใจคิด และได้รับการสรรเสริญกลับมาจากเมียที่กำลังหงุดหงิด เพราะแกะสายโทรศัพท์ที่พันอยู่กับนิ้วไม่ออกเลยมาลงที่ไอ้เปาซะงั้น

"มึงจะหาว่ากูโง่ใช่มั้ย....ไอ้เหี้ยเปา...หุบปากแม่งเลย...กูโง่แล้วไง....มึงอย่ามาพูดกับกูอีกนะ...เลิกคบโว้ย เลิกคบ"

เมียขี้หงุดหงิดตะคอกไอ้เปาเสียงดังลั่น จนแก้วหูแทบแตก และในเวลาไม่นานเหตุการณ์กลับตาลปัตร แทนที่ไอ้หมาเปา เปา จะโดนเส่งเมียรักด่า กลับกลายเป็นเรื่องพลิกล็อคเหนือความคาดหมาย

"เออ....ก็กูชอบอ่ะ....มึงไม่รู้เหรอคนสอบตกบ่อย ๆ อ่ะ เขาเรียกว่าคนโง่.....แต่กูก็รักมึงนะเนี่ย....แบบว่ารักนะเด็กโง่ไง.....อะ ฮิ้ว อะฮิ้ว .....ฝันดีนะจ๊ะเส่ง...จุ๊บ จุ๊บ"

ไอ้เปาชิงวางสายไปก่อน และกลิ้งตัวลงไปนอนเอาขาล็อคคอตุ๊กตาไว้อย่างมีความสุข หุบยิ้มไม่อยู่ แบบว่าพูดไปแล้ว ก็เคิ้น เขิน
ไม่รู้พูดไปได้งาย ไอ้เปาเอาหมอนอุดหน้าตัวเองไว้ แทบจะหายใจไม่ออกด้วยความอาย นอนยิ้มกริ่ม และไม่ต่างจากทางด้านของเส่งเมียรักที่นั่งแกะสายโทรศัพท์ที่พันนิ้วไม่ออก ซะที

"ไอ้เหี้ยเปา.....เด็กโง่เหี้ยอะไร...กูอายนะ...อายโว้ยยยยยยยยยยยยยย แม่งสายโทรศัพท์ก็พันมือกูจางเลยเว้ยยยยยยยยยย พันอะไรนักหนาวะเนี่ย"

เส่งเมียรัก เด็กโง่ของเปา ยังคงแกะสายโทรศัพท์ที่พันนิ้วต่อไป ด้วยความโง่.....แกมเขิน

ยิ่งแกะยิ่งพัน

ยิ่งพันก็ยิ่งแกะ

แกะไปยิ้มไป

ต่อให้ต้องแกะสายโทรศัพท์ออกจากนิ้วทั้งคืน

เส่งเมียรักก็ยินดี

ฮิ้วววววววววววววววววววว เสี่ยวกันจริงโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[singsayam]

หมูทอดไหม้ ๆ ของหมีควายตาคม

อยากกระโดดเตะให้คอหักไปเลย ไอ้ห่าเอ้ย ไอ้เรารึอุตส่าห์ตั้งอกตั้งใจทำ มันเสือกบอกมาได้ว่าเหม็นไหม้แบบนี้ใครจะไปกินลง
เออ แดกไม่ลงไม่ต้องแดกเทให้หมามันแดกไปเลย กูเกลียดมึงโว้ย คนอุตส่าห์ทำมาให้ ไม่กินไม่ว่า เสือกมาพูดจากวนตีนแบบนี้อีก

โธ่โว้ย รู้อย่างนี้ไม่ทำมาให้ก็ดีหรอก แม่ง เสียเวลากูจริง ๆ

เส่งเมียรักของเปาเดินลิ่วออกจากซอยแล้วก็เตะถังขยะที่ขวางหูขวางตา ก่อนจะแหกปากโวยวายเสียงดัง

"เซ็งโว้ยยยยยยยยยยย แม่ง"

เป็นเสียงตะโกนโหวกเหวกของหมีควายตาคม สนั่นลั่นซอยจนชาวบ้านแตกกระเจิ ง

"มองหน้าทำเหี้ยอะไรวะ หรือมึงอยากมีเรื่อง"

เปล่าจ่ะพี่ หนูกลัวแย้ว เด็กนักเรียนชั้นประถมเดินตัวลีบและวิ่งหนีด้วยความเร็ว เพราะกลัวจะโดนเตะ ส่วนไอ้เส่งได้แต่เดินหน้าบูดบู้บี้แล้วก็ยังหงุดหงิดไม่เลิก

สาเหตุเพราะ......ผัวของมันคนเดียว

มึงนะมึงไอ้เปา ไอ้เวรตะไล กูจะได้รู้ไว้ จำไว้เลยนะมึง กูจะจำไว้เลย ว่ามึงแม่งปากหมา เลว นิสัยเสีย

บ่นงึมงำไปตลอดทางเหมือนคนเป็นบ้า แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาจ้ำอ้าววิ่งออกจากซอย ทั้งที่ตะวันตรงหัว แดดร้อนเปรี้ยงไม่หวั่น เพราะความคิดกำลังผุดขึ้นในหัว

"เฮ้ย น้องเปิ้ลเหรอ พี่เส่งนะ จ๋า ที่เดิมนะจ๊ะ จ้า จ้า"

แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้ว น้องเปิ้ลงั้นเหรอ หน้าตายังจำแทบไม่ได้เลย แต่ต้องไปหาหน่อยแก้เซ็ง มึงอยากทำแบบนี้กับกูเองนะไอ้เปา ช่วยไม่ได้ มึงอยากเลวเอง

หมีควายตาคมหน้าหล่อ เดินยิ้มกริ่มด้วยความสะใจ จากที่อารมณ์โมโหเดือดร้อยองศา กลายเป็นอารมณ์ดีขึ้นมาทันตา เดินผิวปากไปตลอดทาง และเตรียมโบกแท็กซี่
เพื่อไปหาสาวที่โทรหา แต่ยังไม่ทันก้าวขึ้นรถกลับถูกรั้งข้อมือเอาไว้ และเมื่อหันมามองอีกที ถึงได้รู้ว่าไอ้คนไม่กลัวตายคนนั้นเป็นใคร

"อย่ามายุ่งกับกูได้มั้ย กูรำคาญ ไปไกล ๆ ตีนกูเลยไป.... เหี้ยเหอะ ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีกเลยนะมึงไอ้เปา"

ปากด่า หน้าตาถมึงทึง ยิ่งเห็นหน้าไอ้เปาก็ยิ่งเดือด เตรียมถลกแขนเสื้อเพื่อจะได้ต่อยไอ้เวรนี่ให้ทรุดสักทีสองที แต่ก็ต้องยั้งมือเอาไว้ เมื่อถูกลากแขนให้เดินตาม
แล้วมีหรือคนอย่างไอ้เส่งจะยอม ไม่มีง่าย ๆ หรอก นอกจากจะเตรียมถีบผัวให้คว่ำแล้ว ยังเตรียมกระทืบซ้ำอีกต่างหาก

[singsayam]

"เฮ้ย มึงอย่าทำอะไรกูนะเส่ง ถ้ามึงทำนะ มึงคอยดูเลย ถ้ามึงทำมึงคอยดู"

คอยดูอะไร ห๊า คอยดูอะไร กูจะทำ มึงมีปัญหาหรือไง กูจะทำเดี๋ยวนี้แหละโว้ยยยยยยยยยยยย

ไม่รอช้า ไม่ต้องรอให้เสียเวลา ไอ้เปาก็ได้รับของกำนัลเป็นฝ่ามือของเมียที่ผลักจนเซถลาอย่างแรง ตามมาด้วยหมัดขวาตรงเตรียมง้างจะชกให้ปากแตก

"ถ้ามึงทำกู กูจะยอมให้มึงชกกูจนตาย เอาเลย"

ไม่สู้ ไม่หนี ไม่หลบ แต่ยืนนิ่ง ๆ และหลับตาลง สัมผัสของสายลมวูบที่ข้างแก้มและหยุดเพียงแค่นั้นไม่มีใครเจ็บตัว และไม่มีการต่อล้อต่อเถียงกันอีกให้เสียเวลา
ไอ้หมาเปาปรือตาขึ้นอย่างช้า ๆ และยืนจ้องหน้าเมียที่ยังง้างหมัดค้างอยู่อย่างนั้น

ไอ้เส่งลดกำปั้นลงแล้ว และยืนจ้องหน้าคนที่ออกมาตาม อยากจะมีเรื่องนักใช่มั้ย หาเรื่องกูขนาดนี้เลยใช่มั้ย เออกูจะได้รู้ไว้ว่ามึง ..........ไม่รักกูแล้ว..............ใช่มั้ยวะ

"ทะเลาะกับมึงทีไรกูปวดใจทุกที จะหัดเข้าใจกันบ้างไม่ได้หรือไงวะเส่ง กูปากหมากูขอโทษ มึงก็ยกโทษให้กูบ้างไม่ได้หรือไง ก็นึกว่ามึงซื้อหมูทอดมาจากตลาดนี่
กูก็เลยบอกว่าเหม็นไหม้ แดกไม่ลงหรอกแบบนี้ แต่ถ้ากูรู้ว่ามึงทำเอง......กู.....จะไม่พูดแบบนั้นเลย...ดูสิมือมึงพองจน ต้องพันผ้าพันแผล กูก็เสือกคิดไปว่ามึงไปต่อยกับใครมา
แล้วไม่บอกกู ใครจะรู้ว่ามึงโดนน้ำมันลวกมือ....."

ไอ้หมาเปาหยุดพูดไปเศษหนึ่งส่วนสองวินาที ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและคว้าถุงใบเล็ก ๆ ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา หยิบหมูทอดชิ้นดำปี๋ออกมาจากกระเป๋า
ดูเอาเถอะ ขนาดจะห่อของกินไอ้เส่งมันยังเลือกถุงก๊อปแก๊ปที่มีโลโก้ของร้านสะดวกซื้อ แห่งหนึ่งมาให้ ไม่พิถีพิถันอะไรเลยด้วยซ้ำ ทำแบบนี้จะไปรู้ได้ยังไง ว่ามันตั้งใจทำมาฝาก

ใครจะไปคิดว่าอย่างมันจะคิดทำของแบบนี้มาให้ จนถึงขนาดต้องเจ็บตัว ไอ้เส่งมันตีกับใครมันก็ไม่กลัว แต่แค่น้ำมันกระเด็นใส่มันร้องโวยวายดังลั่นอย่างกับไฟไหม้บ้าน
แล้วนี่กว่ามันจะทำหมูทอดไหม้ ๆ แบบนี้มาให้ มันใช้ความพยายามมากแค่ไหนกัน แล้วจะไม่ให้ซึ้งน้ำใจมันได้ยังไง

แต่เสือกปากหมาคิดไปเองว่ามันไปซื้อหมูทอดในตลาดมา สภาพแบบนี้ใครมันจะโง่ไปซื้อ ถ้าไม่ใช่ไอ้เส่ง แต่กลับคิดผิดถนัด
รีบวิ่งตามมันออกมา มันก็เดินเร็วเหลือเกิน แถมยังแหกปากโวยวายมาตลอดทาง

เท่านั้นไม่พอ ก่อนออกจากห้องมันยังถีบตะกร้าผ้าซะล้มคว่ำ แถมซ้ำด้วยการตะคอกด่าเสียงดัง จนแสบแก้วหู

"กูทำเองโว้ย ไอ้เหี้ย ไม่พอใจแดกอย่าแดกแม่งเลยมึง"

เส่งมันด่าได้แค่นั้น แล้วมันก็รีบใส่รองเท้า วิ่งลิ่วออกมาจากห้อง แล้วแบบนี้จะให้ง้อมันยังไง ถ้าไม่รีบยอมให้มันต่อยสักทีสองที ไอ้เส่งมันคงไม่มีทางหายโกรธแน่ ๆ
ก็เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่มันอุตส่าห์ทำด้วยความตั้งใจ แต่เสือกไปปากหมาว่ามันไปซะได้

"กูขอโทษ......นะ....ไม่เห็นจะไหม้เลย นาน ๆ กูกินแบบนี้ทีก็อร่อยดี นี่ไงเส่ง เดี๋ยวกูกินให้ดู"

แล้วหมูทอดในถุงพลาสติกก็ถูกยัดเข้าปากไอ้เปาในทันที รสชาติไม่ได้เรื่องห่วยแตกแค่ไหนแต่ไอ้เปาก็ทนกินได้ เมียทำมาให้ทั้งที ฝืนหน่อยก็ต้องทน

เส่งเมียรักของเปา ยังคงยืนหน้าบึ้ง ก่อนจะรีบคว้าถุงในมือเอาเปามาถือไว้ และเหวี่ยงทิ้งลงถังขยะในทันที ในขณะที่ไอ้เปายังคงเคี้ยวหมูทอดไหม้ ๆ และยืนมองตาค้าง

"ไม่ต้องแดก กูไม่ชอบ ทำไมมึงต้องฝืนกินด้วย กินไม่ได้ก็ไม่เห็นต้องกิน ...."

น้ำเสียงที่อ่อนลง ท่าทางที่ลดความโหดลง ทำให้ไอ้เปาค่อยใจชื้นขึ้นมาได้

"กูจะกินหมูทอดอันที่มึงทำ......ตอนนี้....เวลานี้เลย....ไม่งั้นชาตินี้ไม่ต้องเจอหน้ากูอีกเลยนะมึง"

ประโยคถัดมาทำให้ไอ้เปาถึงกับยิ้มออกมาได้ ใจชื้นขึ้นเป็นกอง แล้วก็อมยิ้มอย่างดีใจ เมื่อเมียที่น่ารักยอมยกโทษให้ในความปากหมา

"เออ ก็ได้ แหมพออารมณ์นี่หาเรื่องแดกเลยนะมึง....."

เสียงบ่นงึมงำพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ ทำให้ไอ้เส่งต้องหันมาจ้องหน้าของไอ้เปาด้วยแววตาอาฆาตแค้น

"แล้วไง หรือมึงจะไม่ทำ กูจะได้ไม่ต้องกิน"

โหดจริงโว้ยมียกู ดุยิ่งกว่าหมาอีก กลัวจะตายห่าแล้วเมียจ๋า กลัวจนตัวสั่นพั่บ ๆ เลย จ้า

"เออ มึงนี่ก็ อะไรนักหนาวะเส่ง บ่นมากจริงมึง ไหนมาดูมือซิ เจ็บเปล่า ขอกูดูหน่อย เร็ว"

เมื่อไอ้เส่งยื่นมือมาให้ ไอ้เปาก็พลิกซ้ายพลิกขวาดูสองสามที แล้วก็หัวเราะออกมาด้วยความปลาบปลื้มใจ ก่อนจะยกแขนขึ้นโอบบ่าเมียที่น่ารัก และพากันเดินกลับเข้าไปในซอยบ้าน
และเส่งเมียรักก็เดินตามมาอย่างง่าย ๆ ถึงจะมีรายการด่าตามมาด้วยเป็นพัก ๆ ก็ตามที

เกือบไปแล้วมั้ยกู เมียกูเกือบไปเป็นผัวใครเขาอีกแล้ว ไอ้เปาคิดอย่างโล่งอก ที่หลอกล่อให้เมียกลับบ้านได้
และแอบลอบมองหน้าของเมียและอมยิ้ม

...........แม่งเอ้ย ถึงจะเป็นอย่างนี้ แต่มันก็รักกูจริง ๆ นี่หว่า ไม่งั้นมันคงไม่ตั้งใจทำแบบนี้มาให้หรอก ซึ้งใจกับเหี้ยเส่งจริง ๆ เลยเว้ย ซึ้งกับมันแล้วก็รักมันเพิ่มขึ้นอีกแล้วเนี่ย

"กูแม่งรักมึงเหี้ย ๆ เลย น่าร้ากกกกกกกกกจริง ๆ วะมึงนี่"

ไอ้เปาเอ่ยบอกเสียงเบาและหันไปส่งยิ้มให้เมีย ที่หัวเราะออกมาแบบเขิน ๆ ยังไม่ค่อยชินกับไอ้การพูดจากันหวานๆ แบบนี้ซะที

"ถุย กูไม่เชื่อมึงหรอก ทำหมูทอดให้อร่อย ๆ ให้กูกินก่อนแล้วกัน เผื่อกูจะอารมณ์ดี"

ไอ้เส่งพูดไปหัวเราะไป ทั้งเขินทั้งขำ แล้วยักษ์สองตัวก็พากันเดินเข้าซอยไปท่ามกลางบรรยากาศแสนหวาน จนคนรอบข้างที่ผ่านไปผ่านมา มองตามด้วยความอิจฉาจนขนลุกขนพอง

และนี่ก็คงยังเป็นอีกวัน ที่หมีควายตาคมอย่างไอ้เส่ง ยังคงรักกันหวานชื่นกับไอ้เปาอยู่เหมือนเดิม โลกนี้เหมือนมีเพียงสองเรา
ท่ามกลาง หมัด ศอก เข่า หน้า แข้ง

ชีวิตประจำยังคงเหมือนขึ้นสังเวียนมวยไทยเจ็ดสีอยู่เหมือนเดิม

Fin...

[TARO]

ลุงค้าบไมลุงคึกแบบนี้

อ่านไม่หวาดไม่หวั่น

แต่ไม่เป็นไรครับ

อ่านได้เรื่อย ๆ

อ่านแบบ non-stop

ลุงกล้าลงผมก้อกล้าอ่าน

 

[singsayam]

ไอ้เปากูรอนานแล้วนะเปาเอ๋ย


“อยู่ไหน วะ แม่งหาไม่เจอ มึงไปอยู่ไหนของมึงเนี่ย ห่า กูรอตรงหน้าบันไดเลื่อน เออ ก็ตรงนี้ไงหน้าร้านหนังสืออ่ะ โง่เปล่าวะแค่นี้หาไม่เจอ”


ทำไมเมียรักของเปามันถึงได้พูดจาไพเราะเพราะพริ้งกับผัวเยี่ยงนี้ ยืนท้าวเอวและกรอกเสียงด่าลงไปในโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดโมโห ควายเปา ให้กูรอมาเป็นชาติแล้ว เมื่อไหร่มึงจะหากูเจอเนี่ย มึงไปหาถึงไหนวะ
กูยืนอยู่นี่โว้ย หน้าหล่อ ๆ แต่งตัวเท่ห์ ๆ เนี่ย มึงไม่เห็นกูหรือไง คนอื่นเขาเห็นกู แล้วกูก็ยิ้มให้เขาแล้วเขาก็เข้ามาขอเบอร์กูหลายคนแล้ว กูแจกเบอร์จนมือหงิกแล้วเนี่ย เดี๋ยวปั๊ดหาคนอื่นไปดูหนังด้วยเลย แม่งเอ้ย


“ไหนวะ มองไม่เห็น”


เออนั่น ยังควายต่อไปอีก มึงเห็นกูมั้ยเนี่ย กูยืนอยู่นี่ มึงเห็นกูมั้ย มึงเห็นมั้ย โธ่โว้ย”

แหกปากด่าออกไปโดยที่แทบไม่สนใจสายตาใคร ๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมา และมองหน้าคนหล่อว่าเป็นอะไรถึงได้หน้าหงิกหน้างอแบบนั้น มองไปมองมาชักเสียหล่อหมด


“กูอยู่นี่”


เหนื่อยใจ บอกไปก็เท่านั้น อยู่ตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น แต่สงสัยไอ้เปาคงต้องหาอีกนานกว่าจะเจอ


“ไม่เห็น มึงอยู่ไหนเนี่ย”


เออ งั้นแค่นี้แล้วกัน กูชักท้อแล้ว หาไม่เจอก็ไม่ต้องดูแม่งแล้ว กูกลับบ้านเลยแล้วกัน


“แค่นี้แล้วกัน เอาไว้วันหลังค่อยมาดูหนัง”


เอ่ยบอกออกไปด้วยน้ำเสียงเซ็งชีวิต แล้วก็เตรียมจะกดตัดสาย แต่ก็ต้องชะงักมือค้างเพราะเสียงหัวเราะจากปลายสายที่ส่งมา


“มึงใช่คนที่ยืนหน้างออยู่เปล่า แต่งตัวน่ารัก ๆ อ่ะ แล้วตอนนี้ก็ขมวดคิ้วด้วย ทำหน้าโมโหด้วย ใช่มึงเปล่า”


เออ กูเอง มึงอยู่ไหนล่ะ ฮามากเลยนะ แกล้งกู ใช่เวลาเล่นเหรอ


“กูกลับบ้านแล้ว”


อ้าวไหงงั้นอ่ะ แหย่ไปนิดเดียว แค่นี้งอนเหรอ ทำไมเป็นงั้นไปได้วะ


“แจกเบอร์ไปกี่คนแล้ว”


แจกเบอร์เหี้ยอะไรได้แต่ใบปลิวเนี่ยมีแต่พวกมาแจกใบปลิวเงินกู้ จนกูจะรู้เรื่องต้นเรื่องดอกเงินกู้หมดอยู่แล้วห่าเอ้ย

“20 กว่าคน ทำไม”


ทำเสียงหงุดหงิดโมโหแล้วก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งโลก เพราะไม่รู้จะต่อปากต่อคำให้มากไปทำไม เหนื่อยเป็นเหมือนกัน


“ไม่ทำไม ไปเหอะไปดูหนังกัน”


ได้ยินเสียงของใครบางคนจากด้านหลัง และก็ต้องรีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว เตรียมแหกปากด่าแต่ก็ต้องหุบปากเงียบเพราะตั๋วหนังสองใบที่ถูกโบกไปมาอยู่ ตรงหน้า


“ซื้อน้ำมาแล้ว ขนมด้วย คิวมันยาว เดี๋ยวรอนานก็โมโหอีก กว่าจะได้ตั๋วยืนจนรากงอกให้มึงไปซื้อเดี๋ยวมึงก็ไปจีบคนขายตั๋วอีก เนี่ยไม่ต้องรอไม่ต้องรีบ ด่ากันเสร็จดูหนังได้เลย”


เพิ่งจะรู้ว่าเวลาไม่กี่นาทีที่ยืนด่ากับไอ้เหี้ยเปา ที่มันแกล้งทำไม่เห็นเพราะมันยืนรอตั๋วกับไปซื้อน้ำซื้อขนม

ที่จริงว่าจะโมโหและด่ามันอีกสักรอบสองรอบแต่เห็นหน้ายิ้ม ๆ ของมันแล้วก็ด่าไม่ลง ก็มันมีเหตุผลนี่หว่ารอนานๆ แบบไม่มีอะไรทำบางทีมันก็เซ็ง แต่ด่ากันเสร็จได้ดูหนังเลยไม่ต้องหงุดหงิดไปยืนรอตั๋วหรือยืนซื้อน้ำอีก
ก็ได้วะ กูอภัยให้ก็ได้ เห็นแก่ที่มึง.............เป็นแฟนกูก็แล้วกัน


“ไปดูหนังกันไอ้คนหล่อ หล่อนะมึงวันนี้ เมียกูน่ารักจัง”


ได้ยินเสียงชมลอยลมมาแต่ไกล แล้วก็ทำให้อดยิ้มไม่ได้

อ้าวแน่นอนกูหล่อ กูหน้าตาดี มึงได้กูเป็นแฟนสบายไปอีกหลายชาติ ไม่อยากจะโม้เดี๋ยวจะหาว่าหลงตัวเอง

ว่าแต่ไอ้เปามันคงไม่เห็นหรอกนะ ว่าไม่ได้ยืนแจกเบอร์แต่ยืนอ่านเงินกู้อยู่


ต้องรีบเก็บโบว์ชัวร์ก่อน เดี๋ยวไอ้เปามันเห็น มันจะจับไต๋ได้ว่าไม่ได้แจกเบอร์แต่ยืนอ่านเงินกู้แทน

คนหล่อสเน่ห์ตกได้ไง

แบบนี้ไม่สมควร ไม่สมควรเลยจริง ๆ


Fin......

[singsayam]

คุณทำอะไรในวันลอยกระทง (เส่ง+เปา)


“เอาไปเลยกระทง จุดสิเทียนอ่ะ มึงจะรอหาสวรรค์วิมานอะไรวะ แม่งเอ้ย กูก็บอกมึงแล้วว่ากูไม่อยากมากับมึง
มึงไม่เข้าใจกูเหรอ มึงเข้าใจมั้ย กูไม่....ห่าเอ้ยทำไมจุดไม่ติดวะ.”

แหกปากด่าไปเรื่อย ไม้ขีดนี่ก็เฮงซวยชะมัด จุดเท่าไหร่ก็ไม่ติด แม่งเอ้ย แล้วนี่มันอะไรอีกวะเนี่ย กระทงแม่งก็ไม่ได้เรื่องได้ราว เอียงกะเทเร่แล้ว กูอยากจะบร้า โธ่โว้ยยยยยยยย ด่าไอ้เปาแต่ไอ้เปาไม่อยู่ด้วย นี่กูด่าอะไรของกูอยู่วะเนี่ย หรือว่ากูใกล้จะบ้าแล้ว

“กระทงเฮงซวย กูไม่ชอบลอยกระทง เหี้ยเอ้ย”

ด่าฟ้าด่าฝนไปเรื่อย ๆ แล้วก็นั่งกอดเข่ามองกระทงของตัวเองที่จุดเท่าไหร่ไฟก็ไม่ติดสักที โดนลมไปไม่รู้กี่ครั้ง ไม่ว่าจะทำยังไงก็จุดไม้ขีดไม่ได้

คนอื่นเขามาเป็นคู่ แต่กูมาคนเดียว

กะจะมาหาคู่ลอยกระทงที่นี่แหละ ไม่ง้ง ไม่ง้อใครหรอก ช่างหัวมันดิ อยากกวนตีนเองช่วยไม่ได้

ห่าเปามันมาไม่ได้ ก็ช่างหัวมัน มาคนเดียวก็ได้ กูไม่ง้อมึงหรอกโว้ย ไม่มีมึงแหละดีที่สุดในชีวิตแล้ว มึงอยากกวนประสาทกูเอง อย่างกูจะเลิกกับมึงตอนไหนก็ได้ ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหน
หน้าตาก็โง่ ๆ ทุเรศทุรัง ชอบพูดอะไรโง่ ๆ ปัญญาอ่อน เหมือนหน้าตา นิสัยก็งั้น ๆ พื้น ๆ หาเอาได้ตามข้างทาง และที่สำคัญ มึงมัน..........แม่ง เซ็งโว้ย

เส่งเมียรักของเปา นั่งหน้าเศร้า หันไปมองชาวบ้านที่มาเป็นคู่แล้วก็เริ่มสอดส่ายสายตาหาคู่มาร่วมลอยกระทงด้วยในวันนี้

มาก่อนมีสิทธิ์ก่อน คนมันหล่อ ช่วยไม่ได้จริง ๆ ใครจะเป็นผู้โชคดีคนนั้น เธอนั่นเอง....เธอคนนั้นซึ่งอยู่ห่างออกไปอีกไม่ถึงร้อยหลา จ๋าจ๊ะ พี่เส่งมาแล้ว จะไม่ปล่อยให้หนูละเหี่ยใจนะจ๊า

เตรียมจะลุกขึ้นยืน แล้วก็พบว่ามีมือของใครสักคนกดไหล่เอาไว้ เงยหน้าขึ้นมองถึงเพิ่งเห็นว่าหน้าตาเยี่ยงปิศาจเช่นนี้จะหาเป็นใครที่ไหนไป ไม่ได้ถ้าไม่ใช่

“มึงไปกูเตะ เอาสิ”

เสียงขู่ มาพร้อมกับที่ไอ้เปาเริ่มยกแข้งยกขา เหมือนอยากจะแสดงให้รู้ว่ากูเอาจริงนะเว้ย ถ้าไปจริงกูเตะมึงแน่

เส่งเมียรักของเปา นิ่งค้างไปเล็กน้อย และลุกขึ้นยืนด้วยมาดอันเท่ห์เหลือรับประทานก่อนจะวางกระทงไว้บนมือของไอ้ ห่าเปาอย่างนิ่มนวล และซัดเข้าให้เต็มยอดอกของไอ้เปาที่กระเด็นไปไกลไม่มากก็แค่เกือบร้อยหลา

“แอ่ก มึงเอาจริงเหรอวะ โอ้ยยยยยยย แอ่ก เจ็บชิบหาย ไอ้เส่ง เส่งโว้ยยยย”

ได้ยินเหมือนเสียงตะโกนร้องโหยหวนของชายร่างยักษ์ที่ลงไปนอนเอียงกะเทเร่คู่กับกระทงในมือ

สาเหตุไม่มีอะไรมากไปกว่าการทะเลาะกันเชื่อมความสัมพันธ์เมื่อประมาณไม่ ถึงสองชั่วโมงก่อนนั่นคือสาเหตุที่ทำให้เส่งเมียรักต้องมาลอยกระทงเพียง ลำพัง ปัญหาหลักมาจากการแย่งรีโมทดูโทรทัศน์นั่นเอง

ไอ้เปายังนอนเอียงกะเทเร่ท่ามกลางสายตาผู้คนที่มองมาอย่างเวทนา ทั้งที่ก่อนหน้านี้มีคนเข้าใจผิดมาแล้วว่ามีการวางมวยกันขึ้นระหว่างสอง หนุ่ม ที่ไหนได้ กลายเป็นไอ้เปาโดนตีนแล้วผู้สงเคราะห์ฝ่าตีนมาให้ก็เดินลิ่ว ๆ จากไปด้วยมาดโคตรเท่ห์โดยไม่เกรงสายตาผู้ใดเลย และขณะนี้ไอ้เส่งเดินลิ่วไปซะไกล ทิ้งให้ไอ้เวรเปา ที่ลุกขึ้นนั่งได้ไม่ถึงห้าวินาที ต้องวิ่งตามเหมือนหมาบ้าวิ่งตามเจ้าของ

“เฮ้ยยยยยยยยยย รอกูด้วยยยยยย” วิ่งไปลัดหน้าลัดหลัง ดีแค่ไหนไม่แลบลิ้นเลียขาและยกขาหน้าขออาหาร

“มาทำไม มึงมาทำไม ไปเด่ะ มึงไปดูโทรทัศน์ต่อสิ อยากดูไม่ใช่เหรอ กูยกรีโมทให้แล้ว เอาเลยเซ่ มาทำไมแม่งเสียอารมณ์”

หนูขอโต๊ด เปาขอโต๊ดนะเมียนะ ตอนนั้นเปาเผลอไปจริง ๆ เมียอย่าเพิ่งโกรธเปาเด่ะ นี่เปาก็โดนตีนเมียไปเต็มยอดอกแล้วน๊า ทำไมเมียกล่าวเยี่ยงนี้กับเปาละก๊าบบบบบบบ

“คิดถึง กูจามาลอยกระทงหลงทางกับเมิงงงงงงงเจง ๆ นะเส่งนะ กูพูดเจง ๆ เป็นไงกูแว้นซ์พอยัง”

ทำหน้าใสซื่อปัญญาอ่อน แล้วไอ้คนที่เก็กหน้าขรึม ด่าปาว ๆ อย่างเส่งเมียรักก็มีอันต้องหลุดเสียงหัวเราะก๊ากกกกกกออกมา เพราะเก็กหน้าขรึมต่อไปไม่ไหว

“แม่ง เสียอารมณ์ เอามา กระทงอ่ะ มึงจุดเทียนสิ กูแม่งจุดเท่าไหร่ก็จุดไม่ได้ ลมแรงชิบหาย”

เส่งเมียรักจัดการส่งกล่องไม้ขีดให้ไอ้เปาที่รับมาถือเอาไว้ ก่อนจะลากกันไปที่ท่าน้ำที่มีผู้คนเบียดเสียดยัดเยียดกันเพียงเพื่อจะเข้าไป หย่อนกระทงลงในคลองเท่านั้น

กล่องไม้ขีดถูกเปิดออกพร้อมกับที่ไอ้เปาบรรจงจุดไม้ขีดอย่างดิบดี และไม่เห็นว่ามันจะจุดยากจุดเย็นตรงไหน นี่ไอ้เส่งมันโง่ขนาดไม่มีปัญญาจุดเทียนเองเลยเหรอวะเนี่ย ไม่น่าเชื่อ คนหล่อนี่มันโง่จริง ๆ เหรอวะ

“ทีกูจุดไม่เสือกติด” ได้ยินเสียงบ่น แล้วก็หันไปมองไอ้หล่อหน้าหงิกที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

“มันจะติดได้ไง เขาให้มาลอยกับกู ถ้ากูไม่มา ไฟมันจะติดได้ไง จริงป่าว”

ไอ้เปาส่งยิ้มหวานจ๋อย และเส่งเมียรักแทบอ้วกเพราะคำพูดชวนเลี่ยนก่อนจะคว้ากระทงมาถือเอาไว้และส่ง ให้ไอ้เปาเอาไปอธิฐานด้วย ใบเดียวได้ถึงสอง คุ้มกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

กระทงถูกหย่อนลงคลองพร้อมกับที่น้ำเน่า ๆ ถูกวักไปมาให้กระทงลอยไปไกล ๆ

“ถ้าคว่ำกูต่อยมึงแน่” ดูเอาเถิดขนาดกระทงจะคว่ำหรือไม่คว่ำมันก็ยังหาเรื่องจนได้ เส่งหนอเส่งกูจะทำยังไงกับมึงดีนี่ มึงช่างเป็นเมียที่ดีเลิศประเสริฐศรีดีแท้จริง ๆ

“ถ้าไม่คว่ำกูขอเอามึงคืนนี้ โอเค้”

จำไม่ได้ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่จำได้ว่ามีบาทากระทืบเข้าที่ยอดหน้าอย่างแรง เลยครับพี่น้อง
โดยที่เจ้าของบาทาเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้ไอ้เปานั่งเอามือลูบหน้าของตัวเองด้วยความเจ็บ

โอ้ยยยยยยย กู ยังไม่ทันไรหาเรื่องอีกแล้ว เอาวะ ถือว่าต้อนรับวันลอยกระทง แม่ง เจ็บโคตร ๆ เลยโว้ยยยยยยย มันจะฆ่ากูให้ตายเหรอวะเนี่ย เจ็บแม่งจริง ๆ เลยเว้ยยยยย

Fin.....…

[singsayam]

เทคนิคการง้อขอคืนดี


1. ทำตัวดี ๆ
2. ทำตัวให้ดีกว่า
3. ทำตัวให้ดีโคตร ๆ
4. ทำตัวให้ดีขั้นสุดยอด
5. ทำดีกับเธอคนเดียวนะจ๊ะ
และสุดท้าย จงทำดีกับมันซะ ก่อนที่มันจะอาการหนักไปมากกว่านี้


“เป็นไร”


“..........................................”

“เป็นอะไรครับ”

“........................................”

“เป็นอะไรวะ”

“......................................”

เมื่อการง้องอนไม่เป็นผล สุดท้ายจึงต้องกลับมาใช้บทพูดป่าเถื่อน ถ่อย เลวเหมือนเดิม

“ช่างหัวมึงเหอะเหี้ยเปา....แม่งเล่นตัวชิบหาย กูไม่ใช่คนมีความอดทนนะโว้ย นึกว่าอยากง้อเหรอแม่ง”

ก็อย่าง้อกูเด่ะ

มึงก็ทำเป็นเฉย ๆ ไปเลย ทำเป็นเฉย ทำเป็นไม่สนใจไปเล้ย ไหน ๆ มึงก็ไปดูหนังกะน้ององน้องแอนแฟนเก่ามึงแล้วนี่ ถ่านไฟเก่ามันคงจะคุล่ะเซ่ เห็นหัวร่อต่อกระซิกกันซะขนาดนั้น

ถ้าชอบแบบนั้นมากกว่ากู

มึงก็ไปเลย

“เลิกกันเหอะ ที่จริงมึงก็ไม่ได้รักกูตั้งแต่แรกแล้วนี่หว่า มันก็แค่พลาด แค่นั้น.....นี่หว่า”

คนมันรัก
กูรักมึงว่ะเส่ง แต่มึงไม่รักกูเท่าที่กูรักมึง แล้วให้กูทำไงวะ ถ้าไม่อยากให้เสียเวลา เลิกกันไปเหอะ ดีกว่าฝืน


“มึงพูดเองนะ งั้นก็เอาตามที่มึงพูดนั่นแหละ” คนเหี้ยอะไรวะ แม่งเย็นชา เลือดเย็น ฆ่ากูให้ตายไปเลยดีกว่ามั้ง แค่นี้มันคงไม่สะใจ คิดอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป

กี่คนก็อภัยได้
กี่คนก็รับได้

มึงจะมีอีกเป็นร้อยกูก็รับได้ แค่ให้มึงจำเอาไว้ ว่ากูเป็นตัวจริง ไอ้ที่เล่น ๆ ที่ควงๆ ก็แค่ทางผ่าน

แต่ไม่ใช่ไม่เคยสนใจ

คิดอยากไปก็ไป คิดอยากมาก็มา

คิดอยากจะเย็นชา ไม่สนใจก็ทำ

กูไม่ได้รู้สึกอะไรมากหรอกเส่ง

กูก็แค่เจ็บ...........ตรงนี้.......ตรงใจกูนี่ หัดเข้าใจเอาไว้บ้าง ว่ากูรักมึงมาก กูเลยเสียใจมาก เวลามึงทำเหมือนกูไม่มีตัวตน

เส่งเมีย(ที่เคย) รักเดินจากไปแล้ว ชนิดที่ไม่หันหลังกลับ ทิ้งให้ไอ้เปานั่งนิ่ง ๆ มองนิ้วมือตัวเองอยู่คนเดียวอย่างนั้น เป็นนาน นานหลายนาที
ตั้งแต่เสียงประตูห้องปิดลง และเสียงเดินย่ำเท้าจากไป

นั่งนิ่ง ๆ จมอยู่กับความคิดของตัวเองเงียบๆ ก่อนจะตบหน้าตัวเองสองสามครั้ง และเหลียวกลับไปมองที่ประตูห้องอีกครั้ง

ห้านาที

เฮ่อ

หมดเวลางอน

หมดเวลาโกรธเหี้ยเส่งอีกแล้ว

ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ทุกทีเลยวะ แม่งไม่ว่ากี่ทีก็เป็นแบบนี้ทุกที เป็นแบบนี้กี่รอบ กูก็ต้องไปง้อมันอีกจนได้ ทำไมถึงได้ปัญญาอ่อนขนาดนี้วะ รู้งี้ตอนมันง้อ ดีกะมันไปซะก็หมดเรื่อง

เซ็งเลยกู

หมดอารมณ์โศกอีกและ

นั่งยิ้มกับตัวเองแล้วไอ้เปาก็ต้องรีบกระโดดผลึงลงจากเตียง วิ่งแจ้นออกไปหน้าประตูห้อง เพื่อจะหันซ้ายหันขวามองหาหน้าเส่งเมียรักว่ามันเดินไปทางไหน ไม่ทันได้เหลียวซ้ายและขวา ลูกกะตาก็ไปประสานกับตาคม ๆ ของคนที่ยืนกอดอกเก็กหน้าหล่อลากไส้อยู่หน้าห้อง

“แหม้ วันนี้มันร้อนเนอะ ไป ไป ไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยกัน หิวว่ะ”

เนียนเชียวนะมึง เห็นกูดีด้วยหน่อย เนียนเลยนะ

“นึกว่าจะให้กูรอนาน”

เส่งเมียรักของเปาก็เนียนใช่เล่น ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีด้วยการเนียนไหลไปตามน้ำกะไอ้เปาที่หัวเราะแหะ ๆ สองทีและเกาหัวตัวเองเหมือนมีเห็บขึ้นหัว กูอยากจะรู้แม่งจะเกาไปหาพระแสงของ้าวอะไรของมัน

คนสองคนเดินห่างกันเป็นโยชน์เพราะยังมีอารมณ์งอนกรุ่น ๆ อยู่

แต่เมื่อไอ้เปาหันมามองหน้าเมียอีกครั้งก็มีอันยิ้มแฉ่ง ปากแทบฉีก เมื่อเห็นคนหล่อหน้าคมมันมองกลับมาแบบตาขวาง และเห็นไอ้เปาเป็นของข้างทางที่ขวางหูขวางตา

“มองหาพ่อมึงเหรอ”

น่าน มันด่าซะ เล่นถึงพ่อเลยเหรอมึง ของสูงเลยนะเว้ย

“จ้า มองหาเส่งจ้า พ่อทูนหัวของเปา มึงนี่มันหล่อจริง ๆ มองกี่มุมก็ดูดี ไม่เสียทีที่เดินด้วย”

เมียเก็กหล่อ แต่แอบหันหน้าไปอมยิ้มไม่ให้ไอ้เปาเห็น ก่อนจะหันกลับมาพูดจากวนประสาทใส่ไอ้เปาที่ยังหยอดมุกหวานไม่เลิก

“งั้นก็มองซะให้พอ ค่ามองคิดเป็นก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย มึงจ่าย”

ตลกบริโภคอีกและ

เออ ยอม กูยอมมึง

กูยอมมึงตลอดแหละ อะไรก็ยอมได้ ยอมให้หมดเลย ยอมทุกอย่าง อะไรก็ยอมเธอ

แต่เว้นไว้เรื่องเดียว..........

“ยิ้มห่าอะไรวะ แม่ง มองหน้ากูแล้วยิ้มกวนตีน เสียอารมณ์”

ไม่ให้ยิ้มได้ไง มองแล้วก็ต้องยิ้ม ไม่ยิ้มไม่ได้ แค่นึกหน้าไอ้เส่งตอนสยิวกิ้ว มันก็บิ้วอารมณ์แล้ว หึ หึ หึ

ไอ้เปาหันกลับมาทำหน้าขรึมและตั้งหน้าตั้งตาเดินโดยไม่หันไปมองเส่งเมียรักอีก แต่ไอ้คนที่เดินห่างไปร้อยโยชน์มาเดินอยู่ใกล้ ๆ แล้ว

และไม่ได้พูดอะไรอีก

นอกจากคำพูดสุดท้าย ที่ไอ้เส่งมันพูดด้วยน้ำเสียงพึมพำฟังแทบไม่รู้เรื่อง

“อย่างนี้ก็ดีแล้ว ถ้าเลิกกันจริง ๆ กินข้าวคนเดียวคงรสชาติห่วยแตกน่าดู”

ไม่ได้ยิ้มแฉ่งจนโอเว่อร์ แต่ไอ้เปากลับอมยิ้มเล็ก ๆ กับคำพูดชวนสยิวกิ้วของเมียสุดเลิฟ

“หวังแดกข้าวฟรีล่ะสิ กูรู้ทันมึงหรอกโว้ยยยยยยยยย”

อารมณ์หวานซึ้งมีอันต้องจบลง เมื่อเส่งเมียรักตาขวางกว่ารอบแรก และสะบัดตีนสองสามครั้ง ทำท่าวอร์มอัพเตรียมกระทืบหมาปากเสีย ที่หันมามองแล้วอยู่ที่จุดสตาร์ทเตรียมโกยอ้าวอย่างไม่คิดชีวิต

“ตายห่าซะเหอะมึงงงงงงงงงงงง”

เสียงคำรามมาพร้อมกับการที่ไอ้เปาวิ่งลิ่วออกจากจุดสตาร์ทอย่างไม่คิดชีวิต โดยมีนักวิ่งลมกรดทีมชาติอย่างเส่งเมียรักวิ่งตามมาติด ๆ

ใครชนะไม่รู้ รู้แต่ว่า ได้ยินเสียงหัวเราะแว่ว ๆ ของไอ้เปา ดังสนั่นทางเดิน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเหมือนวัตถุกระทบกันอีกหลายครั้งอันคาดเดาได้ไม่ยากว่า น่าจะเป็นหน้าไอ้เปาถูกหมัดของเส่งเมียรักกระแทกหนัก ๆ สองสามที และมีเสียงร้องโอดโอยของไอ้เปาตามมาเป็นระยะประดุจดังของแถมกลับแกล้มใน วันนี้นั่นเอง

Fin..............

[singsayam]

แค่คิด......แต่ยังไม่ได้ทำ ไม่ได้หรือไงวะ


"ร้อน ป่าว มาเช็ดหน้าหน่อยนะ" ว่าแล้วก็ต้องเอื้อมมือไปหาแล้วก็ยิ้ม ทำหน้ายิ้ม ๆ ทำหน้าตาให้น่ารักเข้าไว้ แล้วก็เช็ดซ้าาาาาาาา แหม้ น่ารักจริง ๆ กู

" หนาว ขอซบหน่อยนะได้เปล่า" แล้วก็ค่อย ๆ กระแซะ กระแซะ กระแซะ แล้วก็ซบไหล่ซะ แบบนี้เลย เจ๋ง โห้ ช่างคิดจริงๆ อะไรจะหวานซึ้งขนาดนี้

"ขอกอดหน่อยนะ นะ นะ " อ่ะ นั่นเลย ต้องอย่างง้านนนนนนนนน มันถึงจะเข้าท่า แต่ว่า....อ่า....แม่งยิ่งคิดยิ่งไม่ไหว พาลจะอ้วกแตกซะให้ได้

เส่งเมียรักของเปา กำลังทำหน้าแหย และคิดอะไรที่ไม่เข้าท่าเอาซะเลย เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวทำท่าแปลก ๆ เดี๋ยวก็พูดอยู่คนเดียว เป็นที่น่าประหลาดใจและน่าหวาดกลัวแก่ผู้เป็นผัวมันยิ่งนัก

กูสังเกตมานานแล้ว ช่วงนี้เหี้ยเส่งต้องเป็นโรคซึมเศร้าแน่ เพราะมันชอบพูดคนเดียวบ่อย ๆ แอบไปนั่งคนเดียวแล้วก็พูดคนเดียวด้วย สังเกตมาหลายวัน ยิ่งดูไปดูมามันก็ยิ่งไม่ปกติขึ้นเรื่อยๆ
พอแกล้งมาทักเข้าหน่อย มันดันตกใจทำท่าสะดุ้งเฮือก แถมยังทำหน้าแปลก ๆ ใส่อีก เท่านั้นไม่พอ แค่ทักไปหน่อยเดียวว่าเป็นอะไร เมียดันหันมาทำตาขวางใส่ และพาลจะหาเรื่องต่อยด้วยทุกที

มันเป็นอะไรของมันวะพักนี้ แปลกเหลือเกิน ดูท่าจะไม่ธรรมดาซะแล้ว หรือมันจะไปติดผู้หญิงที่ไหนอีก
อย่าให้กูรู้นะมึง จะตามไปลากให้ถึงที่เลย เห็นงี้เหอะ กูหึงแรงนะเว้ย ขืนมึงทำจริง กูเอาตายแน่เส่ง กูร้องไห้ตายแน่มึงคอยดู แล้วมึงจะต้องสงสารกูคอยดูเหอะ

"อะไร มีอะไร ว่างเหรอ คนยิ่งกำลังเครียด ๆอยู่ ไปห่าง ๆ ไป"

อ้าว เป็นงั้นไป แค่อยากมานั่งด้วยแค่เนี้ยะเนี่ยนะ ดันไล่ แล้วไอ้ที่พูดพึมพำหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวนั่นล่ะ มันหมายความว่าไงวะ แม่งเหี้ยเส่งนี่ เป็นห่าอะไรของมันวะ

"เออ กูมันไม่ดี ไม่มีอะไรดีเลย ขอนั่งด้วยแค่นี้ ยังไล่ เออ กูมันไม่มีอะไรดีเลย จำไว้ จำไว้เลยนะ" ทำเป็นตัดพ้อต่อว่าไปงั้นแหละ แล้วจากที่คิดจะนั่งด้วยซะหน่อยเลยแกล้งทำเป็นจะเดินหนี

แล้วเส่งเมียรักผู้ตกอยู่ในอาการจิตตกหลอนประสาทก็มีอันต้องทำหน้างอ และก้มหน้าก้มตาทำเหมือนไม่สนใจไอ้เปาที่ตอนแรกทำท่าว่าจะนั่งด้วยกัน แต่ตอนนี้ลุกขึ้นเดินหนีไปแล้ว
และเมื่อคนที่เดินหนี หายเข้าไปในห้อง ก็เป็นตัวเองนั่นแหละที่ต้องทำหน้าซึมแล้วก็หันกลับมานั่งกุมขมับอยู่คนเดียว

ให้ทำไงวะ

ก็มันทำไม่ได้

แค่คิดก็ทุเรศแล้ว มึงทำได้หรือไง กูไม่ทำหรอก ให้ตายก็ก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นหรอก แค่คิดก็ไม่ไหวแล้ว

""ร้อนป่าว มาเช็ดหน้าหน่อยนะ" ว่าแล้วก็ต้องเอื้อมมือไปหาแล้วก็ยิ้ม ทำหน้ายิ้ม ๆ ทำหน้าตาให้น่ารักเข้าไว้ แล้วก็เช็ดซ้าาาาาาาา ถุย แค่คิดกูก็ทำไม่ได้แล้ว ใครจะกล้าทำวะ แบบนั้น

" หนาว ขอซบหน่อยนะได้เปล่า" แล้วก็ค่อย ๆ กระแซะ กระแซะ กระแซะ แล้วก็ซบไหล่ซะ แล้วพอกระแซะเสร็จก็โดนมันแซว เดี๋ยวแม่งก็แกล้งพูดไม่เข้าหูอีก กูไม่ทางทำแบบนั้นแน่ เสียศักดิ์ศรีน่าดู

"ขอกอดหน่อยนะ นะ นะ " อ่ะ นั่นเลย ต้องอย่างง้านนนนนนนนน มันถึงจะเข้าท่า แค่คิดก็บ้าแล้ว ไม่ ไม่ ขืนทำจริง กูต้องกลับบ้านเอาหัวไปโขกเสาตายแน่ ไม่มีทาง ชีวิตนี้กูจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด

แล้ว..........จะทำยังไง ถ้าไม่ทำแบบที่คิด ๆ เอาไว้ทั้งหลายทั้งปวง

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม ยิ่งกลุ้มก็เลยต้องยิ่งคิด คิดไปคิดมาก็เลยพาลอยากจะตบหัวตัวเองขึ้นมา ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้วะ ทีกับคนอื่นเมื่อก่อนยังทำยิ่งกว่านี้เลย เคยอ้อน คนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้เปายิ่งกว่านี้ ทำทุกอย่างที่มันทุเรศทุรังยิ่งกว่านี้
ก็เคยทำมาแล้ว แต่ไม่เคยทำแบบนี้กับไอ้เปาเลย ใครจะไปทำวะ กูไม่เอาคนหนึ่งแหละ อุบาทว์ตายห่า แม่งแค่คิดก็............

"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย โกรธจริงดิ จริงดิ มึงโกรธกูจริงดิ ทำไมพักนี้อารมณ์มึงแปรปรวนนักวะ กูตามไม่ทันนะ เป็นไร ไหนบอกหน่อยดิ เห็นเป็นงี้แล้วไม่สบายใจนะเว้ย"

แล้วก็มีอันต้องตกใจจนถึงกับกระเด้งลุกขึ้นมายืนทั้งตัว เ มื่อมีมือผีมาสะกิดแล้วไอ้ตัวที่ส่งมือผีมาสะกิดตอนนี้ก็กลับมานั่งอยู่ด้วย แบบไม่ทันให้ตั้งตัว เท่านั้นยังไม่พอ มันยังแถเข้ามา....แล้วมันก็กระแซะ กระแซะ

"โห เหงื่อมึงแม่งเต็มเลย ร้อนดิ มา ๆ กูเช็ดหน้าให้ มึงร้อนแต่กูหนาวว่ะ ขอซบหน่อยดิ เส่งนะ นะนะ ซบมันก็ไม่อุ่น งั้นกอดเลยดีกว่าม้างงงงงงงงง ว่ามั้ย"

ไม่ต้องพูดพล่ามให้เสียเวลา ทั้งหลายทั้งปวงนั้น ไอ้หมาเปา มันจัดการเองเสร็จสรรพ และมันยังพาลจะลากไปกอดอีก โว้ยยยยยยยยยยยยย กูรับไม่ได้โว้ยยยย อะไรเนี่ย มันอะไรกันนักกันหนาวะ แม่งเอ้ย

"ไปห่างๆ กูหน่อยไม่ได้หรือไง เหี้ยนี่ กูร้อนโว้ยยยยย" นั่นคือสัญชาตญาณของเส่งเมียรัก ที่ต้องแหกปากโวยวายเป็นเรื่องปกติ แถมมือไม้ยังพาลจะพันกันให้วุ่น
ตอนที่ไอ้เปายกมือขึ้นมาถู ๆ เข้าที่หน้าผากของเมีย
ไม่ได้รู้สึกดีหรอก น่ารักตายห่า เล่นเอามือมาแปะที่หน้าผากแล้วก็ลากไปขยำผมอีก เท่านั้นยังไม่พอ มันยังแกล้งทำเป็นจะมาซบแต่ที่แท้มันจะหาเรื่องกอดมากกว่า แล้วเป็นไง ทำหน้าเฉย ๆ นี่อีก หมายความว่าไง

พอแหกปากใส่และทำท่าจะยัดตีนใส่ปากมันแค่นั้นแหละ เห็นไอ้เปามันหัวเราะคิกคักชอบใจ แล้วก็ทำหน้ากวนประสาทใส่อีก แบบนี้หมายความว่าไงวะ

"นึกว่ามึงเป็นบ้า ก็ปกติดีนี่หว่า เป็นไรมึง มานั่งนี่ดิ เอ้า กูเว้นช่วงให้ยี่สิบเซ็นติเมตรเลย ไม่อยู่ใกล้มึงแล้ว นั่งดิ"

เหี้ย อยู่ดี ๆ ก็มาพูดเว่อร์ ๆ ใส่ แล้วก็บอกให้นั่ง จะไม่นั่งก็ไม่ได้ ยืนแหกปากเป็นบ้าอยู่คนเดียว มันจะยิ่งหาว่าประสาทอีก จะไปทำอะไรได้ ก็แค่ต้องนั่งข้างไอ้เปานั่นแหละ ก็ดีที่เว้นระยะให้ยี่สิบเซ็นติเมตร
เพราะขืนเข้าใกล้กูมากกว่านี้ กูจะด่าให้

[singsayam]

"เออ....กูมีเรื่องจะบอก"

บอกห่าอะไร กูไม่อยากรับรู้หรอก ไม่ต้องมาบอกกู กูไม่อยากรู้เว้ย แค่ชีวิตตัวกูเองกูยังไม่ค่อยอยากรู้เลย มึงอย่ามาบอกอะไรให้กูต้องรับรู้อีกได้เปล่า ขอร้องเหอะ แค่นี้กูก็เครียดแล้ว

"บอกกูก็ไม่อยากฟัง ไม่ต้องบอก กูขี้เกียจฟัง" ทำเป็นเฉไฉไปเรื่อย แล้วก็ทำเป็นไม่อยากได้ยิน ทั้งที่ในใจอยากจะฟังเรื่องที่ไอ้เปาพูดจะแย่ ทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็ตั้งใจฟังอย่างเต็มที่

"มึงเป็นแบบนี้ดีแล้ว ไม่ต้องพยายามอะไรให้มันมากนักหรอก อยู่ด้วยกันไม่ต้องพยายามมากก็ได้ ไม่ได้อยากให้มึงอยู่กับกูแล้วเหนื่อยใจ เข้าใจเปล่า"

ไม่เข้าใจ

พูดอะไร

ขืนกูเข้าใจ กูก็บ้าดิ

ไม่รู้ว่าไอ้เปามันพูดบ้าบอคอแตกอะไรของมัน พูดไปทำหน้าจริงจังไปด้วย ไม่เห็นจะเข้าใจเรื่องที่มันพูดเลยซักนิดเดียว แต่ทำไมไม่รู้นะทั้งที่ไม่ค่อยอยากเข้าใจอะไรเลย
แต่รู้สึกทำไมซึ้งใจกับคำพูดง่ายๆ ของไอ้เปาได้วะ

แค่ไม่ต้องพยายามให้มากแค่นั้นเหรอ

เปล่า กูไม่ได้พยายามอะไร ไม่ได้พยายามจะทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แค่คิดเอาไว้แค่นั้น แล้วไอ้เรื่องความพยายามที่ยังเป็นความคิดแบบนั้น มันก็ยังเป็นแค่ความคิด ยังไม่ได้ทำอะไรไปถึงไหนเลยด้วยซ้ำ

เส่งเมียรักทำหน้ามึนชีวิต หันไปมองหน้าไอ้เปา ที่กำลังพยายามเก็กขรึมทำหน้าเครียด เพราะกำลังพูดเรื่องที่มีเนื้อหาสาระอยู่ แล้วก็เลยต้องหันกลับมาก้มลงมองที่มือของตัวเอง
มองไปมองมา ชั่งใจอยู่หลายวินาที

ไอ้เปามันก็เฉย ๆ นะ

หน้ามันก็เฉย ๆ ไม่ได้พูดอะไรไม่ดี

เรื่องความพยายาม คงทำให้ไม่ได้ หรือถึงทำได้ มันก็คงไม่ดีนัก ไม่เท่ากับคนที่อยากได้ต้องการ แต่ก็ทำได้แค่นี้ แค่นี้จริงๆ ที่ทำได้บ้าง

ห่างกัน....ยี่สิบเซ็นติเมตร บางทีมันก็คงไกลเกินไป อยู่กันแค่สองคน ทำไมต้องห่างกันตั้งยี่สิบเซ็นติเมตรด้วยวะ

อยู่ดี ๆ เมียที่ไม่ค่อยมีหัวคิดอย่างเส่งเมียรักของเปา ก็ขยับมานั่งใกล้ผัวที่กำลังเก็กหน้าขรึม นั่งกระดิกขาไปมาอีกห้าสิบตลบเหมือนปลงไม่ค่อยตก จะแกล้งทำเนียนซบไหล่ไอ้เปาก็ใช่ที่

จะแกล้งเนียนทำเรื่องที่คิดไว้ ก็ทำไม่ได้ ได้แต่นั่งเงียบ ๆ ทำหน้าเฉยอยู่อย่างนั้น ทั้งที่คิดอะไรไว้หลายอย่าง

"ง่วง ขี้เกียจเดิน" ได้ยินเสียงเมียพูด แล้วไอ้เปาก็เลยต้องหันมามองเมียที่ยกมือขึ้นปิดปากและกำลังหาวนอน ดูท่าแล้วคงจะง่วงจริง ๆ อย่างที่พูด

ไอ้เส่งมันหัวช้า บางทีมันก็เหมือนเข้าใจแต่แกล้งโง่ ทั้งที่หลายเรื่องมันเข้าใจอะไรมากกว่าแต่ก่อนตั้งเยอะแยะแต่มันก็ยังแกล้ง โง่อยู่เรื่อยๆ บางครั้งก็ทำให้คนที่อยู่ด้วยท้อใจเอาง่าย ๆ

ไอ้เปาถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วก็หันไปมองหน้าเมียที่ยังยกมือขึ้นปิดปากหาวนอนไม่เลิก ทั้งที่มันง่วงนะนั่น มันก็ยังอุตส่าห์จะขี้เกียจเดินไปนอน ดูมันทำ ไม่เข้าท่าเลยว่ะ

"ห้านาที มึงไม่ต้องพูดมาก กูง่วงนอน"

เส่งเมียรักพูดแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ แต่หลังจากคำพูดนั้น

เปาตาเหลือก

ไอ้เปาถึงกับตาเหลือก

ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนที่อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้แล้วก็เอนใบหน้าลงมาซบที่ไหล่แบบไม่มีปี่มีขลุ่ยนั่นล่ะ ถึงได้เพิ่งนึกออก

เล่นมาแบบไม่บอก อยู่ดี ๆ ก็มาเฉย ๆ ซะงั้น แล้วแบบนี้จะไม่ให้คิดอะไรจะเป็นไปได้ไงวะ

"มึงเป็นอะไรของมึงวะ แม่งมึงนี่น่ารักเนอะ....ทำแบบนี้กับกูได้ไงวะ"

พูดไปแล้ว ไอ้เปาพูดไปแล้วจริงๆ หลังคำพูดนั้น เมียที่กำลังอินเลิฟแกล้งหลับตาซบที่ไหล่ก็เลยลุกพรวดพราดขึ้นยืนแล้วก็ทำ หน้าเหมือนคนเพิ่งได้สติ

ตายห่า กูทำไปแล้ว กูทำเรื่องโง่ ๆ ลงไปแล้วเหรอวะนี่

[singsayam]

เส่งเมีย รักของเปาถึงกับสติแตกเพราะหลุดคอนเซ็ปจากที่วางเอาไว้ กระโดดผลึงเข้าห้องอย่างรวดเร็วเพื่อไปยืนตั้งสติ ทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น ว่ามันเป็นเพราะอะไรเข้าสิงถึงได้ทำเรื่องที่ไม่ควรทำลงไป

แต่คงช้ากว่าไอ้เปา ที่รีบดึงแขนเมียเอาไว้ไม่ให้เดินหนี

"บอกว่าไม่ต้องพยายามไง มึงนี่ยังไงวะ กูบอกว่าไม่ต้องพยายามเข้าใจเปล่า นาน ๆ ทีมึงยอมรับตัวเองไม่ได้หรือไงว่ามึงน่ารัก กูพูดจริง ๆ กูไม่ได้พูดเล่น ทำไมเข้าใจอะไรยากจังวะถามจริง มึงเข้าใจมั้ยเนี่ย"

ไม่รู้ว่ะ

กูไม่รู้

กูไม่เข้าใจด้วย ไม่ต้องมาจับมงจับมือกูเลย ปล่อยกูเด้ ไอ้นี่ กูจะเข้าห้อง

รั้งไว้ก็เท่านั้น เมื่อมันไม่เข้าใจ

ไอ้เส่งที่เพิ่งได้สติ ถึงกับหน้าแดงเถือก เสียมาดชายหล่อ เดินเสียจริตเข้าห้องไปแล้ว ทิ้งให้ผัวมันทำหน้าเออเร่ออยู่คนเดียวที่หน้าระเบียง

เหี้ยเส่งแม่งน่ารัก

มันไม่เคยเข้าใจว่าตัวมันแบบนั้นแหละที่น่ารัก

ที่จริงอยู่ดี ๆ มันก็น่ารักแบบโง่ ๆ ของมันอยู่แล้ว แต่พอมันเผลอทำอะไรแปลก ๆแบบนี้มันยิ่งน่ารักบวกเข้าไปอีก มึงรู้ตัวมั่งมั้ยเนี่ยเส่งเอ้ย

ไอ้เปาได้แต่ยืนเกาหัวตัวเองแกรก ๆ อยู่หน้าระเบียง แล้วก็มีอันต้องยิ้มไม่หุบ เมื่อแอบหันไปมองเมียที่กำลังเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง

เออ เอากะมันสิวะ มันไม่รู้ตัวมั่งเหรอว่าแบบนั้นที่บ้านกูเขาเรียกเขิน แล้วไอ้เวลาเขินมึงยิ่งน่ารักขึ้นไปอีกเส่งเอ้ย

"เส่ง"

เส่ง เส่ง เส่ง เส่ง เส่ง เฮ้ย เฮ้ยยยยยยย อ้าว

แล้วทำไมมันทำแบบนี้อ่ะ ประตูระเบียงล็อค

เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย มึงน่ารักได้นะ แต่มึงไม่ควรล็อคประตูระเบียงนะเว้ยเฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

"ไอ้เส่งมึงแกล้งกูเหรอวะ เปิดประตูนะโว้ยยยยยยยยยยยย กูเข้าห้องไม่ได้"

ไอ้หมาเปายืนแหกปากโวยวายอยู่หน้าระเบียง โดยที่เมียมันไม่ได้คิดจะสนใจมันเลยสักนิด แหกปากไปก็เท่านั้น เพราะได้รับคำตอบกลับมาเป็นการที่ไอ้เส่งเมียรักเดินมาหาใกล้ ๆ ประตูและพูดด้วยน้ำเสียงอันน่ารักว่า

"กูบอกว่าไม่ต้องพูดมึงก็ยังจะพูด ทีนี้มึงจะได้เข้าใจว่าบางทีมึงไม่ต้องพยายามพูดก็ได้ เออกูว่าจะบอกมึงนานแล้ว คราวนี้มึงคงเข้าใจซะทีนะ อยู่อย่างนั้นซักพักให้มึงหายร้อนไง ทำเพื่อกูนะเปานะ ทำเพื่อกู ขอบใจว่ะเปา อยู่ตรงนั้นต่อไปนะมึง ถือซะว่าทำเพื่อกู ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

Fin.... ........

[singsayam]

จบบริบูรณ์

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[mantdash]

ขอบคุณลุงสิงห์มากเลยนะครับ ที่เอาเรื่องดีๆมาให้เราได้อ่านกัน อิอิ

อ่านจนตาแฉะเลยอะวันนี้ 

[Millet]

+1

ให้ลุงสิงห์

ขอบคุณมากค่า

อ่านกันตาเหลือกเลย สนุกมาก น่ารักมากกก
 

[Junrai_Hyper™]

โอ่ววววววววววววววว

ตาแฉะแล้วคร้าบบบบบ

ขอบคุณครับลุง

[both^^]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

จบแล้ว

สนุกมากค่ะลุง  ชอบๆ


 

[singsayam]

จบแล้วครับหลานๆ

เรื่องหน้าที่มาจ่อคิวลงฉาย

เรื่องเดิม แต่เป็นตอน "ต้น กะ ภาีคีย์"

รับรองหว๊าน หวาน ครับหลาน


แต่...ลุงขอลงเรื่อง "หัวใจเร้นรัก" ให้จบก่อนนะ"

[HaLF333]

รักลุงที่ซู้ดดดดดดดดด 
เส่ง - เป่า น่าร๊ากกส์ (แบบโหดๆ) 
รอเรื่องต่อไปนะค่ะ 
งานของคุณaoikyosuke อ่านแล้วยิ้มไปบ้าไปเศร้าไปซึ้งไป ฯลฯ (สาธายายไม่หมด) ได้ตลอดเลย...
ขอบคุณลุงสิงห์ แล้วก็คุณaoikyosuke ด้วยค่ะ 

[shiawase]

ตามอ่านจนจบจนได้นะ.......จุใจมากกกกกกกกกกกกกกกก

อ่านจนปวดตาเลยนะเนี้ย

หวานกันแบบดหดๆได้อีกเนอะ..น่ารักจัง

[both^^]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

มารอต้นสนกะภาคี

กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดด

[→Yakuza★]

ลุงสิงห์ อัพกระหน่ำมาก

อ่านแทบไม่ทัน

เปาเส่งน่ารักมาก มาก มาก มาก

ชอบความรักแบบเถื่อนๆ 

[G-NaF]

บอกได้คำเดียวว่า   อ่านไม่ทัน

เอิ๊กๆ ๆ ๆ

[oaw_eang]

เข้ามากดบวกเป็น กลจ. ให้ลุงสิงห์

เปา-เส่ง น่ารักมากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

[nai_nai]

ขอบคุณครับ

 

 

[L.P.jalilar]

โอ้ว...ลุงคะ จาเพิ่งได้เข้ามาอ่านอะ แหะๆ (ช้าได้อีก)

ฝากตัวด้วยค่า

ปล.เรื่องนี้อ่านแล้วหนุกมาก