เฮ้ย ! มันไม่ใช่ลูกกู
ตอนที่ 42
ผมเดินออกมาจากห้องนอน ปล่อยให้กาลิคอยู่กับไอ้ขมต่อสอง เดินเข้าครัวจัดการเอาข้าวผัดปูใส่จานอุ่นร้อนเรียบร้อยแล้วเอามาวางไว้บนถาดอาหาร และตอนที่หันไปเตรียมยาเสียงของประตูห้องนอนก็ปิดลงพร้อมกับไอ้ตัวเล็กที่วิ่งตรงเข้ามาหาผม แล้วใช้มือคว้าเข้าที่ชายเสื้อก่อนจะเขย่า
“ ป๊าๆ กาลิคจะดูแลอาขมยังไงดี ป๊าช่วยบอกกาลิคหน่อย "
“ กาลิคจะกินข้าวเลยมั้ยละ หรือว่าจะป้อนอาขมก่อน " ผมถามอีกคนก็เอียงหน้าคิด
“ กาลิคจะป้อนอาขมก่อน "
“ โอเค ถ้าป้อนอาขมก่อนก็เอาถาดนี้ไปนะ " ยื่นถาดที่อาหารเย็นของคนป่วยกับยาอีกชุดให้มัน ก่อนจะหยิบช้อนให้ " แล้วฟังป๊านะ.. ห้ามกินข้าวจากช้อนเดียวกันกับอาขมเด็ดขาด เพราะเดี๋ยวป่วยเอา เข้าใจใช่มั้ย แล้วรู้ใช่มั้ยว่าถ้าขัดคำสั่งจะไม่ได้ดูแลอาขมอีกเลยนะ "
“ รู้~ " มันว่าเสียงยาว ผมก็พยักหน้ารับ
“ แล้วพออาขมกินข้าวเสร็จ ก็ให้อาขมกินยาด้วยละ "
“ แล้วน้ำละป๊า " มันถาม ผมก็หยิบแก้วขึ้นมากดน้ำ
“ กาลิคยกไปแค่นั้นแหละ เดี๋ยวป๊าเดินเอาน้ำไปให้ " ผมบอกอีกคนก็พยักหน้ารับ " แล้วอย่าลืมที่สั่งไว้นะ "
“ คร๊าบบบบบบบบบ " มองคนที่ขานรับเสียงยาวเดินยกถาดไปที่หน้าประตูห้องนอนก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ที่ประตูเพราะไม่มีมือจะเปิดประตูห้อง เจ้าตัวเล็กเอ่ยบอก " ก๊อก ก๊อก ก๊อก อาขมเปิดประตูหน่อย "
“ แล้วไหงคุณพยาบาลถึงไปใช้ผู้ป่วยแบบนั้นละวะ " ส่ายหน้ายิ้มๆกับมัน กาลิคก็หันมาเถียง
“ ก็คุณพยาบาลคนนี้ ไม่มีมือจะเปิดประตูแล้วอะป๊า คนป่วยนอนเฉยๆก็เลยต้องช่วยไงครับ คนเราต้องช่วยเหลือกันนะ คุณครูบอก "
“ ก็จริง อะ ป๊าเปิดให้ " เปิดประตูให้มันกาลิคก็เดินเข้าไป มันที่ยิ้มกว้าง
“ ข้าวอร่อยๆมาแล้วน้า~ มีใครอยากจะกินบ้างเอ่ย ยกมือขึ้น " หลุดขำออกมากับคำพูดนั้นของมัน ไอ้แสบพูดเหมือนตอนที่ไอ้ขมบอกมันบ่อยๆ เวลาเรียกให้ไปกินข้าว คนป่วยที่นั่งอยู่บนเตียงหลุดยิ้มก่อนจะก้มหน้าลงหัวเราะ " กินข้าวมั้ยเอ่ย กินข้าวมั้ย "
“ กินครับผม " มือบางยกมือขึ้นอีกคนก็หัวเราะ
“ อาขม อาขมทำเหมือนกาลิคเลยยยยย ' กินครับผม ' " มันว่าพลางยกมือขึ้นสูงล้อเลียนอีกคนที่ก็เอื้อมมือมาขยี้หัว
“ เหมือนหัวหอมเลยเนอะ "
“ อื้อ! อาขมกินข้าวน้าา กาลิคจะป้อน อ้าาา " อีกคนบอกมันตักข้าวคำเล็กๆยื่นไปให้คนป่วยที่ก็เอ่ยบอก
“ ไม่ต้องหรอก อาขมเองกินได้ เอามาตั้งนี่มา " มือบางตบที่ตัก กาลิคก็เอาไปวางแต่มันก็ยังยึดช้อนนั้นไว้ไม่ให้อีกฝ่าย ความดื้อดึงของมันยังไงก็จะป้อนข้าวไอ้ขมให้ได้ " เอาช้อนมาสิครับ "
“ ไม่ด้ายย กาลิคจะป้อนอาขม อาขมป่วยอยู่ กาลิคจะดูแลอาขมเองนะ " มันตบอกตัวเองแบบมาดมั่น อีกคนก็ถอนหายใจพลางเหลือบมองผม
“ งั้นคุณพยาบาลก็ป้อนดีๆ อย่าให้หกนะ " ผมบอกกาลิคก็พยักหน้ารับ
“ อาขมอ้าปาก อ้าๆ " ช้อนที่มีข้าวอยู่ครึ่งนึงถูกป้อนให้อีกคน " อั้มๆนะ อ้ามมม "
“ อั้ม " ขมบอกก่อนจะเคี้ยวข้าวที่อีกคนป้อนเข้าไป " แล้ววันนี้ไปโรงเรียนเป็นยังไงบ้าง "
“ วันนี้มีสอบด้วยอาขม "
“ สอบเหรอ แล้วเป็นไง ทำได้มั้ย "
“ ทำด้ายยย " มันลากเสียงยาวไอ้ขมก็เอื้อมมือมาลูบหัวมัน " อาขมกินอีกนะ อ้ามม "
“ ครับๆ คุณพยาบาลดุจังเนี้ย ไม่เปิดโอกาสให้คุยด้วยเลยเว้ย "
“ ไม่ดุนะ คุณพยาบาลคนนี้ใจดี " มันชี้ตัวเอง เราก็หลุดยิ้มออกมากับคำพูดนั้น " อีกคำนะ อาขม อั้มม "
“ อั้ม "
“ แล้วนี่ยังเจ็บคออยู่มั๊ย อาการเป็นยังไงบ้าง " ผมถามขมก็พยักหน้ารับ
“ ยังเจ็บคออยู่เลยวะ " ขมยกมือขึ้นลูบที่คอตัวเองก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา " กูรู้สึกปวดหัว ปวดกระบอกตา เจ็บคอ เมื่อย ง่วงนอน กูไอบ้างแต่ไอแบบแห้งๆอะ แล้วข้างในก็ร้อนไปหมด ไม่มีแรงเลย "
" พรุ่งนี้ไปหาหมอเถอะ อย่าดื้อเลย " ผมบอกตอนที่นั่งลงบนเตียงข้างหลังกาลิค เอื้อมมือไปจับหน้าผากมันที่ยังร้อนอยู่มากทั้งๆที่นอนประคบเจลเย็นระบายความร้อนมาทั้งวันแล้ว
“ ไม่ได้ดื้อ "
“ เหรอ ตอนนี้มึงดื้อกว่าไอ้กาลิคด้วยซ้ำกูจะบอกให้ " กาลิคที่พูดครั้งเดียวรู้เรื่องแต่คนตรงหน้า บอกว่าให้ไปโรงพยาบาลจะกี่สิบครั้งก็ส่ายหน้าไม่ไปลูกเดียว
“ อาขม อาขมไม่ดื้อกับป๊านะ ต้องเป็นเด็กดีรู้มั้ย " กาลิคเอ่ยบอกเรา ไอ้ขมยิ้มจางๆให้มัน ก่อนจะเหลือบมองผมแล้วพยักหน้ารับ
“ โอเคๆ พรุ่งนี้ถ้ากูตื่นขึ้นมาอาการไม่ดีขึ้นเลยกูจะไปโรงพยาบาลกับมึงตกลงมั้ย "
“ อื้ม โอเค " พยักหน้ารับมัน ขมก็หันมามองกาลิค
“ เห็นมั้ย อาขมเป็นเด็กดีแล้ว "
“ อาขมเป็นเด็กดีแล้ว " กาลิคบอกก่อนจะหัวเราะเสียงใส มือเล็กตักข้าวพอดีคำยื่นให้อีกคนที่ก็เคี้ยวช้าๆ " อาขมกินข้าวอีกนะ "
“ อาขมอิ่มแล้วละ " ร่างบางบอกมันก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา " กินไม่ไหวแล้ว เจ็บคอไปหมดกลืนไม่ลงแล้ว "
“ กินอีกสองคำนะ นะๆ อีกสองคำ " คำพูดเหมือนไอ้ขมตอนที่บอกให้กาลิคกินข้าวเปี๊ยบเลย ร่างบางเองมันก็คงรู้ขมที่ได้แต่ยิ้มแม้จะโรยแรงก่อนจะอ้าปากรับข้าวเข้าไปอีกคำ
“ อีกแค่คำเดียวแล้วนะ "
“ ต้องกินอีกนิดก่อน "
“ ไหนบอกว่าสองคำไงคุณพยาบาล " ขมท้วง " นี่กินเข้าไปคำนึงแล้ว งั้นก็เหลืออีกแค่คำเดียวไม่ใช่เหรอ "
“ ก็.. ก็เวลาอาขมบอกให้กาลิค อาขมยังบอกเลยว่า อีกคำนะ อีกคำ แต่สุดท้ายก็หลายคำทุกทีเลย " กาลิคว่า ผมก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ไอ้ขมเอ้ยย โดนเอาคืนเข้าแล้วมั้ยละมึง
“ แต่ตอนนี้อาขมป่วยนี่น่า ขอกินอีกแค่คำเดียวไม่ได้เหรอ " ก้มหน้าลงอ้อนไอ้กาลิคแบบที่มันชอบทำกับตัวเองบ่อยๆ เจ้าตัวเล็กยิ้มกว้างมันคงรู้ว่าขมทำแบบที่มันชอบทำ
“ อาขมไม่ต้องมาอ้อนเลยยย " กาลิคบอกมันก่อนจะป้อนข้าวอีกคนไปอีกคำเดียว แล้ววางช้อนลงที่เดิม สุดท้ายก็กินได้แค่ครึ่งจานเท่านั้นแหละ ทั้งๆที่เป็นของโปรดแท้ๆ " อาขม อาขมกินยานะ " มือเล็กหยิบยาให้มัน คนป่วยก็ถาม
“ แล้วไม่ต้องให้อาขมกินข้าวแล้วเหรอ "
“ ไม่ต้องแล้วครับ " มันโบกมือปฎิเสธ " ก็เหมือนอาขมไง เวลาที่กาลิคอ้อน อาขมก็จะไม่ให้กินแล้ว กาลิคทำเหมือนอาขมเลยนะ "
“ ใจดีจังอยากจะหอมแก้มลงสักฟอดดด ให้หายชื่นใจ แต่รออาขมหายป่วยก่อนนะ " มันว่าก่อนจะกินยาแล้วก็กินน้ำเข้าไปจนหมดแก้ว
“ ถ้ายอมไปหาหมอตั้งแต่เมื่อเช้า ป่านนี้คงได้หอมไอ้กาลิคไปแล้วละ แต่ก็ยังดื้อไม่ยอมไป มัวแต่รักษาแบบมั่วซั่วอยู่ได้ แบบนี้มันคงหายหรอก "
“ บ่นอีกละ " ขมว่าก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้กาลิค " ขอบคุณนะครับ คุณพยาบาล "
“ คร๊าบบ " รับแก้วน้ำกลับมาวางบนถาด ผมก็ยกถาดจากตักขมเอาออกไปข้างนอกห้อง กาลิคที่เดินตามออกมา ผมหันไปถาม
“ กาลิคกินข้าวเลยรึเปล่า "
“ ไม่ครับ กาลิคจะไปตรวจอาขมก่อน " เด็กน้อยว่ามันวิ่งไปที่มุมของเล่นหยิบเอากล่องของเล่นที่เหมือนจะเป็นชุดคุณหมอที่มีอยู่แล้ววิ่งเข้าไปในห้อง ส่วนผมเองก็เดินไปที่ตู้เย็นหยิบเจลประคบที่เย็นได้ที่แล้วออกมา
เปิดประตูเข้าไปในห้องกาลิคที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงมันเอาของเล่นมาวางเยอะแยะ เอาหูฟังของหมอที่เหมือนจะขาดแล้วมาใส่ก่อนจะฟังไปที่อกของอีกคน
“ เป็นไงบ้างครับคุณหมอ "
“ ต้องฉีดยานะครับ " กาลิคบอกมันก็หยิบเข็มขึ้นมา ไอ้ขมก็ปิดตาแน่น
“ น่ากลัวจังเลยจะเจ็บมั้ยครับคุณหมอ "
“ ไม่เจ็บนะ ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวคุณหมอฉีดยาแล้วจะให้สติกเกอร์คุณกระต่ายนะ " มันว่าเหมือนคุณหมอในโรงพยาบาลเด็กที่ตัวมันก็คงเคยไปมาบ้างแล้ว กาลิคทำทีฉีดยาไปที่แขนของไอ้ขมก่อนจะติดสติกเกอร์ให้อีกคนเรียบร้อย " เจ็บมั้ยอาขม "
“ ไม่เจ็บครับ คุณหมอกาลิคฉีดยามือนิ่มสุดๆเลย ไม่เจ็บเลย "
“ งั้นคราวนี้คุณหมอก็ได้เวลาไปกินข้าว อาบน้ำ แล้วก็นอนได้แล้วนะ อยู่ในห้องกับอาขมนานไปแล้ว " ผมบอกมันก่อนจะหันไปเปลี่ยนเจลเย็นให้คนป่วยเรียบร้อย " ส่วนมึงก็นอนได้แล้ว "
“ ครับผม " ขมบอกมันก็หลับตาลง
“ กาลิคเก็บของเล่นนะ เราจะได้ไปอาบน้ำกินข้าวกัน " บอกมันแบบนั้นก่อนจะเดินไปหยิบชุดนอนของอีกคนในตู้ออกมา เจ้าตัวเล็กเก็บของเล่นด้วยความเรียบร้อยไม่มีดื้อดึงเลยสักสักนิดก่อนจะมาถาม
“ แล้ววันนี้กาลิคจะได้นอนกับอาขมมั้ยครับ "
" ไม่ได้หรอก ถ้ากาลิคนอนกับอาขมเดี๋ยวกาลิคจะติดหวัดจากอาขมเอานะ แล้วถ้าเป็นแบบนั้น อาขมต้องเสียใจมากแน่ๆเลยที่ทำให้กาลิคป่วย กาลิคอยากจะให้อาขมเสียใจมั้ยละ "
" ไม่ครับ " มันส่ายหน้าไปมาก่อนจะคว้ามือผมไว้ " กาลิค กาลิคจะไปนอนกับป๊า กาลิคไม่อยากจะให้อาขมเสียใจ "
" ดีมากเลย งั้นก็ไปกันเถอะให้อาขมพักผ่อนนะ "
" อื้ม! “ ใบหน้าน่ารักพยักหน้ารับ แต่ก่อนที่เรากำลังจะเดินจากห้องมือเล็กที่กุมมือผมอยู่ก็ชะงักหยุดนิ่ง " แปปนึงนะป๊านะ " มันบอกก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มของคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียง " อาขมหายป่วยไวๆนะ "
" น่ารักจัง " ผมเอ่ยชมก่อนจะเอื้อมมือข้างที่ว่างไปขยี้หัวมัน " สงสัยพรุ่งนี้อาขมคงหายป่วยแน่นอน "
" แล้วพออาขมหายป่วยกาลิคก็จะมานอนกับอาขมได้ใช่มั้ยป๊า "
" ใช่แล้ว แต่ว่ากาลิคหอมแก้มให้กำลังใจแบบนั้น คงหายเร็วๆนี้แหละ "
" ทำไมพอกาลิคหอมแก้มอาขมแล้ว อาขมจะหายป่วยอะป๊า "
" ก็เพราะกาลิคทำให้อาขมมีกำลังใจจะต่อสู้กับเชื้อโรคหวัดไงละ คนเราพอใจแข็งแรง เราก็จะชนะทุกอย่างนั่นแหละ "
" งั้นป๊าก็หอมแก้มขมด้วยสิ อาขมจะได้หายป่วยไวๆ "
" ไม่ดีม้างงง " ส่ายหน้าไปมา คือประเด็นไอ้ขมมันจะลุกขึ้นมาตบกูมั้ยละ
" ดี หอมเลยย หอมๆ ใจอาขมจะได้แข็งแรงไง ก็ป๊าบอกเองอะ "
" ก็ได้ " ผมก้มหน้าลงไปใกล้มันตอนที่ยังไม่ทันหอมคนที่นอนอยู่ก็แอบยิ้ม ขมมันคงตื่นอยู่แต่แค่ขี้เกียจลืมตามาคุยกับเรามากกว่าเพราะกลัวว่ากาลิคจะไม่ยอมออกไปง่ายๆ " กาลิคบอกให้ทำนะ "
" อ้าง อยากจะทำก็บอก " มันพูดเสียงเบาๆ แล้วในวินาทีต่อมานั้น ผมก็หอมแก้มมัน
" รู้ทันอีกละ เบื่อจริง "
" ป๊าพูดอะไร " กาลิคถาม ตอนที่ดึงตัวเองขึ้นมายืนข้างอีกคนเหมือนเดิม ส่ายหน้าไปมาก่อนจะดันหลังมันออกจากห้อง
" หายป่วยไวๆละมึง "
" อื้ม "
ปิดประตูห้องนอนจนสนิท กาลิคเอาของเล่นของตัวเองไปตั้งไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวโดยไม่ต้องให้บอกสักคำ ไม่รู้เพราะมันหิวหรือว่าอะไรกันแน่ ผมเข้าไปในครัวอุ่นข้าวผัดปูแล้วก็แกงจืดที่แบ่งใส่ถ้วยเล็กๆสองถ้วย กาลิคนั่งกินแบบว่าง่าย แกงจืดคำ ข้าวคำ เอร็ดอร่อยจนหมดจานภายในเวลาไม่นาน
“ หมดแล้วครับ อร่อยมากเลยป๊าาา " มันว่าก่อนจะยกจานให้ผมดู ทุกอย่างหมดเกลี้ยงแม้แต่ถ้วยแกงจืด ผักสักชิ้นยังไม่มีเหลือ และดีแค่ไหนแล้วที่มันไม่กินจานข้าวเข้าไปด้วย
“ โอ้โหหหหห ท่าทางจะอร่อยจริง แล้วกินอีกมั้ย " ผมถาม มันก็ส่ายหน้าไปมา
“ ม่าย~ กาลิคอิ่มแล้ว "
“ โอเค งั้นก็นั่งสักพักแล้วค่อยไปอาบน้ำนะ "
“ ป๊า ป๊าอาบน้ำกับกาลิคนะ อาบด้วยกัน " คำชวนที่ทำให้ผมนิ่ง นี่ถ้ากูอาบงานนี้ต้องมีการประชันพี่หนอนถูกมั้ย แต่ประเด็นคือไอ้ขมเคยห้ามว่าอย่าอาบน้ำด้วยกันไง แล้วแบบนี้กูจะตายมั้ยละ ถ้ามันรู้
“ ไม่เอาอะ เดี๋ยวกาลิคไปบอกอาขมอีกว่าเราอาบน้ำด้วยกัน "
“ แล้วทำไมบอกไม่ได้ละ " มันถาม
“ ก็อาขมไม่ให้ป๊าอาบน้ำกับกาลิคอะ อาขมไม่ให้พูดเรื่องพี่หนอน น้องหนอน อาขมบอกว่า อาขมไม่ชอบให้กาลิคพูด " เด็กน้อยทำหน้ายู่ตอนที่ผมอธิบายออกไป " ดูทำหน้า ทำไม อยากจะเห็นหนอนของป๊าละสิ "
“ ของกาลิคก็มีไม่เห็นอยากจะดูเลย แบร่~ “ มันแลบลิ้นใส่ผม ก่อนจะลุกจากเก้าอี้เอาจานตัวเองไปไว้ที่อ่างน้ำ ผมที่กินข้าวทั้งของตัวเองแล้วก็ของที่เหลือจากไอ้ขมจนเสร็จพอดีก็เดินไปยืนใกล้ๆมัน เปิดน้ำล้างจาน กาลิคก็วิ่งไปหยิบเก้าอี้ตัวเองมายืนให้สูงเหนือซิงค์น้ำขึ้นมาหน่อย
“ ทำอะไร "
“ กาลิคจะช่วยป๊าล้างจาน "
“ จริงเหรออออออ " ผมลากเสียงก่อนจะจุ๊บลงที่หัวมัน
“ กาลิคทำได้ กาลิคเคยช่วยอาขมล้างจานด้วยนะ " มันอวดผมก็พยักหน้ารับ แล้วส่งจานที่ที่แต่ฟองให้อีกคนล้างน้ำ
“ แล้วตกลงว่าวันนี้จะอาบน้ำกับป๊ามั้ย "
“ ม่ายยยยย "
“ ก็ไหนตอนแรกบอกอยากจะอาบ "
“ เอ้า! ก็ป๊าบอกเองว่า อาขมไม่ให้กาลิคอาบน้ำกับป๊าอะ " มันหันมาบอกผมก็พยักหน้ารับ
“ แค่อาขมบอกว่า ไม่ ก็คือ ไม่แล้วเหรอ " ผมถามอีกคนก็พยักหน้ารับ " เด็กดีจังเว้ย "
“ ก็อาขมไม่สบาย ถ้าดื้อ อาขมก็จะยิ่งไม่สบายไม่ใช่เหรอ งั้นกาลิคจะดื้อตอนที่อาขมสบายดีแล้วก็ได้ "
“ ไม่ดื้อตอนอาขมป่วยมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ไอ้ที่บอกว่า ค่อยดื้อตอนหายป่วยแล้วนี่คืออะไร ไอ้ตัวแสบ ได้เหรอ ? ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อให้มันตลอดสิวะ " ผมถามอีกคนก็หัวเราะชอบใจก่อนจะเถียงออกมา
“ ป๊าไม่รู้เหรอ มีคนเคยบอกว่าเด็กซนก็คือเด็กฉลาดนะ เพราะงั้นกาลิคต้องซนมากๆ จะได้ฉลาดๆไง " เหลือบมองมันที่อ้างออกมาแบบนั้น ผมก็ได้แต่กรอกตามองบน .. ช่างกล้าจริงลูกกู " ป๊าเสร็จแล้วววว "
“ เสร็จแล้วงั้นก็ไปอาบน้ำ แล้วก็ นอนนน "
“ วันนี้กาลิคจะได้ดูการ์ตูนนานๆนะ " มันหันมาบอกผมก็พยักหน้ารับ
“ ครับๆ ทราบแล้วครับคุณชาย " เดินเข้าไปในห้องนอนของผมที่ดูสะอาดตากว่าปกติ อาจเพราะตัวทำรกอย่างผมไม่ได้อยู่ในห้องมาร่วมอาทิตย์ตั้งแต่แม่บ้านมาทำความสะอาดให้ ทุกอย่างก็เลยยังดูดีสุดๆ กาลิคจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วใส่ลงไปในตะกร้า
มันที่เดินเข้าไปในห้องน้ำ จัดการอาบน้ำสระผมแปรงฟันก่อนจะแล้วเดินออกมาแบบหัวเปียกตัวเปียกไปหมด ผมยืนมองมันแบบไม่บอกว่าต้องทำอะไรบ้าง อยากรู้ว่ามันจะรู้มั้ยว่าตัวมันจะต้องทำอะไรบ้าง
มือเล็กๆจัดการเอาผ้าขนหนูเช็ดไปตามตัวแล้วก็ผมจนแห้ง หยิบแป้งมาทาตัวเสียทั่ว แล้วก็เทแป้งอีกครั้งจนแต็มมือโป๊ะลงที่หน้าเต็มๆ กลายร่างเป็นเด็กผีจูออนเรียบร้อย ทั้งฝุ่นทั้งกลิ่นหอมของแป้งเด็กก็คลุ้งไปแทบจะทั้งห้อง มัดจัดการใส่ชุดนอน จากนั้นก็เดินมานั่งบนเตียงก่อนจะยิ้มให้ผม
“ ป๊าา เสร็จแล้ว "
“ ไหนมาเช็ค อาบน้ำสะอาดมั้ย " หย่อนตัวลงนั่งที่เตียง เจ้าตัวเล็กก็ดึงตัวเองเข้ามานั่งตัก ผมหอมแก้มมันไปเต็มฟอดและแน่นอนฝุ่นแป้งแม่งก็เข้าไปปอดจะกูสำลัก " แค่กๆ " ปัดแป้งที่เหมือนไปกระจุกอยู่ที่ดวงตานั่น เกลี่ยให้มันทั่วหน้าอีกคนก่อนจะหอมอีกครั้ง
“ ป๊า~ กาลิคหอมมั้ย "
“ หอมชื่นใจจจ "
“ ไม่ๆ ป๊าต้องทำแบบนี้นะ ต้องทำแบบอาขม " มันดึงตัวเองขึ้นกอดคอผมก่อนจะหอมลงไปแก้มแล้วบอก " ชื่นนนนนนนใจ ต้องบอกแบบนี้นะ "
“ งั้นมา! “ ผมจับหน้ามันก่อนจะหอมไปเต็มฟอด " หอมชื่นนนนนนนนใจ ไหนมาดูพุงหน่อย พุงน่าหอมมั้ย " ดันมาลงบนเตียงเปิดพุงกลมๆของเด็กน้อย บี้หน้าลงบนพุงงับเบาๆอีกคนก็หัวเราะลั่นถูกใจ
“ ป๊าา อย่าทามม ป๊าไปอาบน้ำเลยยยย " มันว่าเสียงใสผมก็ยืดตัวเองนอนหนุนตักมันกาลิคก็ดิ้นหนี
“ อะไร มาให้หนุนตักหน่อย "
“ ม่ายยยเอา กาลิคจะดูการ์ตูน " เสียงเล็กๆว่าก่อนจะวิ่งลงไปยืนที่ทีวี จัดการเปิดทีวีเรียบร้อยก่อนจะกดช่องการ์ตูนแล้วมานั่งบนเตียงต่อ " ป๊าไปอาบน้ำสิ "
“ ขี้เกียจอะ หอมแก้มหน่อย เดี๋ยวป๊าไป ป๊าไม่มีแรง เสริมแรงที่แก้มให้หน่อย " พอบอกแบบนั้น จมูกเล็กๆก็ก้มลงมาหอมแก้มผม ที่ก็นั่งยิ้มอยู่นานกับท่าทางน่ารักนั่น ก่อนจะตัดสินใจลุกพาตัวเองไปอาบน้ำ
กลับมานั่งดูการ์ตูนข้างๆไอ้ตัวเล็กหลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมเงยหน้ามองเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆจนการ์ตูนเรื่องที่ดูอยู่นั่นจบลงผมก็หันไปบอกมัน " ปิดทีวีละนะ จบแล้ว นอนได้แล้วละ "
“ ก็ได้ " มันล้มตัวลงนอนอข้างผมคว้าเอาลูกหมีของตัวเองมากอดไว้ผมก็ห่มผ้าให้ แววตากลมๆจะเงยหน้าขึ้นถาม " ป๊า พรุ่งนี้อาขมจะหายป่วยรึเปล่า "
“ ไม่รู้สิ ถามทำไม คิดถึงอาขมแล้วเหรอ "
“ คิดถึง กาลิคอยากจะนอนกอดอาขม " เสียงที่ทำให้ผมหลุดยิ้ม ก่อนที่เด็กน้อยจะพูดต่อออกมา " แต่ว่ากาลิคก็อยากจะนอนกอดป๊าน้าา " มันดึงตัวเองเข้ามากอดผมไว้คงคิดว่ากลัวว่าผมจะน้อยใจมันอยู่แน่ๆเลย และบางทีผมก็คิดว่ากาลิคเหมือนไอ้ขมมากกว่าคนเป็นพ่ออย่างผมเสียอีก อย่างเรื่องความอ่อนโยนที่คิดถึงใจคนอื่น กาลิคก็ได้คนสอนอย่างไอ้ขมมาเต็มๆเลย
“ กาลิคเนี้ยย รักอาขมจังนะ "
“ รักกก รักม๊ากกกกกกกกมาก " มันบอกก่อนจะยกมือขึ้นบอกปริมาณความรักที่มันมีให้อีกคน " แล้วป๊าละ ป๊ารักอาขมมั้ย "
“ รักสิ " ผมตอบไปแบบไม่ต้องคิดนาน ก่อนจะกางมือออกไม่แพ้มัน " รักม๊ากกกกกกมากเหมือนกัน " หันมองมันที่มองผมอยู่เด็กน้อยก็ยิ้มกว้าง " นี่ กาลิค ป๊าถามอะไรหน่อยสิ "
“ ถ้าเราสามคนอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปจะได้มั้ย หมายถึงว่ามี ป๊า มีกาลิค แล้วก็อาขม เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปแบบนี้ได้มั้ย "
“ ด้ายยยยยย " กาลิคลากเสียงตอบ " ทำไมจะได้ไม่ได้ละป๊า "
“ ก็มันแปลกนะ ปกติแล้ว จะต้องมีแม่ มีพ่อ แล้วก็มีลูก แต่ครอบครัวของกาลิคจะมี ป๊า มีอาขม แล้วก็มีกาลิค แบบนั้นก็เลยต้องถามกาลิคไงว่า ได้มั้ย "
“ ด้ายยยยยยยยย " อีกคนยังย้ำคำพูดเดิมตอบผม มือเล็กที่เอื้อมมือมากอดผมไว้ " ถ้ามีอาขม มีป๊า ยังไงก็ด้ายยยย "
“ แต่เพื่อนอาจจะมองว่าครอบครัวของกาลิคแปลกนะ "
" ไม่แปลกนะป๊า " มันโบกมือปฎิเสธผม " ครอบครัวของคนอื่นๆที่เค้ามีเหมือนกันๆ มันก็น่าเบื่อนะ เพราะเหมือนกันไปหมดเลย แต่ของกาลิคจะไม่น่าเบื่อ เพราะว่า ครอบครัวของกาลิคไม่เหมือนคนอื่น มันดีแล้วนะป๊า~ "
" อย่างงั้นเหรอ "
" อื้ม! " ใบหน้าน่ารักพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มกว้าง " แค่มีป๊ากับอาขมอยู่กับกาลิคแบบนี้ตลอดไป กาลิคจะไม่เหมือนคนอื่นก็ได้ แค่มีป๊ากับอาขมก็พอ "
“ สำหรับป๊า มีแค่กาลิคแล้วก็อาขมก็พอแล้วละ " ผมบอกอีกคนก็กอดผมแน่นขึ้นไปอีก
“ เหมือนกาลิคเลยยย " รอยยิ้มใสๆที่บอก " แล้วก็นะป๊า "
“ อะไรครับ "
“ ถ้าอาขมอยู่ อาขมก็จะบอกเหมือนกันเลยว่า แค่มีป๊ากับกาลิคอยู่ก็พออออ "
“ อย่างงั้นเหรอ " ผมถามอีกคนก็พยักหน้ารับ
“ อื้ม!! ก็อาขมรักเราสองคนม๊ากมากเลยนี่น่า “ ถ้าอย่างงั้นเห็นที ถ้าไอ้ขมหายป่วย ต้องไปลองถามดูแล้ว ว่ารู้สึกแบบนั้นเหมือนกันรึเปล่า
.......................................................
เขียนตอนนี้แล้วมันตันๆอะ เขียนไม่ค่อยออก ส่วนตัวรู้สึกว่าไม่น่า..
ไม่น่าจะเขียนรวมหลายๆ ตอนแล้วมานั่งตัดทีแบ่งละตอน เพราะมันจะทำให้ เนื้อหาส่วนต้น ม้างง
ไม่ค่อยมีไรเลย ส่วนเนื้อหาแม่งจะไปกองๆ อยู่ท้ายๆ ในสิ่งที่เขียน
ทั้งๆที่อยากจะเขียนให้กาลิคดูป่วนกว่านี้
แต่ก็เหมือนจะเขียนออกมาได้แค่นี้ ออกไปแนวเชิงน่ารัก และ อบอุ่นมากกว่า แสบๆคันๆ ไงไม่รู้วะ
#ยิ้มแห้ง แล้วพอแก้ ก็ไม่รู้จะใส่อะไรเข้าไปตรงไหนดี
ก็เอาเป็นว่า ขอให้เป็นตอนที่อ่านแล้วยิ้มแล้วกันนะคะ #รู้สึกผิดเบาๆ
โอเคค ยังไงก็ ฝากแท็ก #มมชลก ในทวิตด้วยนะคะ ฝากแชร์ฝากไลค์ในเพจหนมมี่ด้วย
ป.ล. เมื่อตอนที่แล้วเรื่องหน้ากากอนามัย มีคนอ่านแจ้งมาว่า ข้อมูลที่ถูกต้องคือ ใส่ด้านไหนก็ได้
ไม่ใช่ว่า เอาสีเขียวออกคือกันเชื้อโรค ไม่ใช่ คือเราสามารถใส่ได้ทั้งสองด้าน ป้องกันได้หมด
ทั้งนี้ เนื้อหาตอนหน้า จะถูกแก้ไขให้นะคะ ขออภัยในความผิดพลาดด้านข้อมูลจ้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
หัวข้อ: เฮ้ย! มันไม่ใช่ลูกกู { ตอนเปิดจองนิยาย+ลงหน้าปก - 11.10.60} #หน้า 48 ( ลงตอนจบแล้ว ) (อ่าน 270206 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก