หัวข้อ: อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นเมียผม XXX >>>ตอนที่ 24<<< [23/05/2560]

[azure]

ยังไงก็ให้อภัยนนท์ไม่ได้ ถึงนนท์จะรักริวจนอยากเก็บไว้เอง แต่ให้คนอื่นมารุมโทรมแบบนี้..โหดร้ายไปนะ

[Goffylovelove]

ดินโหดไปมั้ยลูก กลัวตายแทนฟ้าเลย
ดินแบบโคตรมั่นคงตัวพี่ริว คนจริงมากๆ
ส่วนฟ้า ต้ิงรีบเป็นผู้ใหญ่กว่านี้นะลูก
นนท์ เอาจริงๆ คือนนท์ทำเหรอ ถ้านนท์ทำนี่ไม่ใช่คนแล้วนะ
เอาล่ะถึงเวลาเราสามคนแล้วใช่มั้ยต่อจากนี้

[RAKDEK_KA]

ค้างมากจ๊ะ ต่อเร็วๆนะ ส่วนพวกที่ทำอย่างนี้ต้องเอาให้หนัก

[Ryunosuke]

อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นเมียผม!!!






ตอนที่ 22






หลังจากที่อาหมอเดินออกไปจากห้องพร้อมกับพี่ดิน ผมหลับตาลงพักสายตาและนอนนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นเพื่อให้ทั้งพี่ริวและพี่ดินเข้าใจว่าผมหลับไปแล้ว


ผมได้ยินทุกบทสนทนาระหว่างพี่ริวและพี่ดิน เรื่องราวในอดีตของพี่ริวที่ออกจากปากพี่ดินมันประเดประดังเข้ามาในสมองของผม ความรู้สึกผิดต่อพี่ริวยิ่งเพิ่มพูนยิ่งกว่าหินปูนที่เกาะกินหัวใจจนแทบหยุดเต้น


ถ้าผมรู้เรื่องราวสักนิดคงไม่พลั้งมือทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นลงไป


เรื่องที่ผมได้ฟังยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าต้องรักและปกป้องดูแลพี่ริวให้ดีกว่าเดิม ผมนับถือพี่ดินที่ผ่านช่วงเวลานั้นมาด้วยความมั่นคงที่มีต่อพี่ริว ผมเองยังนึกภาพไม่ออกว่าจะสามารถทำได้เท่าที่พี่ดินทำให้พี่ริวหรือไม่ แต่กับคนที่ชื่อหนาวเดิมผมแค่อิจจฉาเพราะเขาเป็นคนแรกที่ได้รับความรักจากพี่ริว แต่ตอนนี้ผมเกลียดเขาจับใจถึงแม้จะไม่เคยพบหน้า




“แล้วสัญญาที่เคยให้ไว้กับสกายล่ะครับ พี่ริวยังจำมันได้มั้ย”


ผมเผลอหลุดปากออกไปเมื่อเห็นว่าพี่ริวกับลังจะตอบรับอะไรบางอย่างกับพี่ดิน การปรากฏตัวของผมทำให้ทั้งคู่ตกใจไม่น้อย


“ทำไมไม่นอนพักก่อนล่ะฟ้า” พี่ริวเหมือนจะเข้ามาประคองผม แต่ก็เปลี่ยนใจและนั่งลงที่โซฟาเหมือนเดิม สีหน้าของพี่ริวดูเหมือนกังวลอะไรบางอย่าง หรือพี่ริวจะกลัวผม


“ออกมาทำไมฟ้า” พี่ดินถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่เหมือนแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจ


“ถ้าผมไม่ออกมาผมคงพลาดสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต” ผมพูดพร้อมถือวิสาสะนั่งลงที่โซฟาข้างพี่ริว นั่นทำให้พี่ริวรีบขยับตัวออกห่างจากผมอย่างลนลาน เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าสวยจนผมเองก็ยังใจหายกับภาพที่เห็น


พี่ริวกลัวผมแล้วจริงๆ


“ฟังอยู่ตั้งแต่ตอนไหน” พี่ดินที่นั่งฝั่งตรงข้ามถามขึ้นมาอีกครั้ง


“ทั้งหมดตั้งแต่ต้น” ผมตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ


“สะ แสดงว่า ฟะ ฟ้า รู้หมดแล้วเหรอ” พี่ริวเงยหน้ามาถามผมด้วยเสียงสั่นๆ ดูเหมือนกล้าๆ กลัวๆ กับสิ่งที่ผมจะเอ่ยปากตอบ


“ครับ พี่ริว” ผมหันกลับไปตอบพี่ริวที่ค่อยๆ รวบขาตัวเองเขามากอดไว้กับตัว


“รังเกียจสินะ.....” เสียงหวานขาดห้วงพร้อมๆ กับหยาดน้ำใสที่ค่อยๆ ร่วงลงจากดวงตาคู่สวย


“ทำไมพี่ริวถึงคิดแบบนั้น” ผมขยับตัวเข้าไปตั้งใจจะเข้าไปกอด


“ยะ อย่า เข้ามานะ พี่มันไม่ดีหรอกฟ้า พี่มันสกปรก” แต่พี่ริวก็กระถอดตัวหนีจนแทบจะตกโซฟา


“แล้วทำไมกับพี่ดินพี่ริวถึงจะตอบรับ” ผมถามด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ถ้าเมื่อกี้ผมไม่ออกมาขัดพี่ริวคงตอบรับพี่ดินไปแล้ว


“ใครว่าพี่จะตอบรับดิน” สิ่งที่ออกจากปากพี่ริวทำให้พี่ดินถึงกับนิ่งไป


“ริว.....”


“คนอย่างพี่ไม่มีสิทธิ์ที่จะให้ดินกับฟ้ามารักพี่หรอก อย่าให้พี่ต้องตัดสินใจเลย พี่อยากให้เราทั้งคู่ได้เจอกับคนดีๆ พี่มันเป็นของพี่แบบนี้ เป็นแค่เกย์ร่านๆ มั่วไม่เลือก อย่ามาเสียเวลา.....”


“ผมรักพี่นะ” / “ผมรักริวนะ” ผมให้ไปมองหน้าพี่ดินทันทีเพราะเราทั้งคู่ต่างหลุดคำสารภาพรักออกมาพร้อมๆ กัน


“ผมบอกริวแล้วว่านั่นไม่ใช่ริว ริวโดนทำร้าย ผมรู้ดีกว่าใครว่าริวเป็นคนยังไง ริวอย่าลืมสิครับ” พี่ดินพยายามพูดต่อ


ผมได้แต่มองพี่ริวว่าจะตอบกลับอย่างไร เพราะผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ในอดีตเหล่านั้น พี่ริวในความทรงจำของผมมีเพียงผู้ชายใจดีคนหนึ่งที่มีรอยยิ้มสว่างจ้าราวกับดวงอาทิตย์ที่ผมตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น ครั้งแรกผมไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกที่มันก่อตัวใจจิตใจมันคืออะไรเพราะผมยังเด็กมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปทุกอย่างมันก็บอกผมว่าความรู้สึกนั้นเรียกว่าความรัก


“ผมไม่สนหรอกนะว่าอดีตของพี่ริวจะเป็นยังไง พี่ริวจะจ้องเจออะไรมา พี่ริวคือพี่ริวของผมคนที่ผมเห็นมาตั้งแต่เด็ก คนที่ทำให้ผมพยายามเป็นคนที่ดีขึ้น คนที่ทำให้ผมมีทุกวันนี้ ผมรักพี่นั่นคือความจริงเพียงหนึ่งเดียวที่ผมยึดถือ”


“ถ้าพี่บอกว่าพี่เลือกไม่ได้ล่ะ เราสองคนยังจะรับคนมักมากแบบพี่ได้เหรอ”


“แค่ให้ผมได้รักริว ผมยอมได้ทุกอย่าง” พี่ดินตอบกลับพี่ริวอย่างไม่ลังเล ผมได้แต่ยอมรับในตัวพี่ดินอีกครั้ง ความรักของพี่ดินมันช่างยิ่งใหญ่จริงๆ


“แล้วฟ้าล่ะ ยอมได้เหรอ ยอมใช้ของร่วมกับคนอื่นเหรอ” ใช่ แล้วผมล่ะ ผมยอมได้เหรอ สิ่งที่พี่ริวถามมันสะท้อนก้องอยู่ในหัวผม


“แล้วถ้าผมบอกว่ายอมล่ะ พี่จะไม่ไปไหนใช่มั้ย พี่จะรักผมใช่มั้ย” ผมตอบออกไปทั้งๆ ที่ในหัวก็ยังคิดไม่ตก


“ถ้ายังไม่มั่นใจก็อย่าตอบ คิดให้ดีก่อนเถอะ” พี่ริวตอบพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้น


“ผมยอมแล้วพี่ริว พี่ริวจะไปไหน” ผมรีบละล่ำละลักตอบทันทีที่เห็นว่าพี่ริวกำลังจะก้าวเดินกลับเข้าไปในห้องนอน


“พี่ขออยู่คนเดียวซักพัก ระหว่างนี้พี่ขอให้ทั้งดินทั้งฟ้าทำตัวให้ปกติที่สุด ทำหน้าที่ขอตัวเองให้ดี ให้โอกาสเราทุกคนได้คิดทบทวนว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่มันถูกต้องแล้วจริงหรือไม่”


“ไม่นะพี่ริว พี่ริวจะทำแบบนี้ไม่ได้ ผมขาดพี่ไม่ได้นะพี่ริว” ผมตามเข้าไปกอดพี่ริวจากทางด้านหลัง นั่นทำให้พี่ริวสะดุ้งสุดตัว


“ปะ ปล่อยก่อน ฟะ ฟ้า.....” เสียงพี่ริวสั่นจนผมตกใจ แต่ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลงเมื่อพี่ริวหันกลับมาเจอว่าเป็นผม


“เพราะผมเหรอ พี่ถึงเป็นแบบนี้”


//แปลก.....ทำไมพอรู้ว่าเจ้าของสัมผัสคือฟ้าเรากลับไม่กลัว เมื่อก่อนตอนอาการกำเริบใครก็แตะเราไม่ได้นี่หน่า// พี่ริวพึมพำกับตัวเองจนผมแทบฟังไม่ได้ศัพท์


“ปล่อยพี่เถอะ ทำอย่างที่พี่บอกถ้าไม่อยากให้พี่หายไปไหนจริงๆ” คนในอ้อมกอดผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นกว่าเดิม


“ฟ้าปล่อยก่อนเถอะเชื่อพี่ ริวเป็นคนพูดจริงทำจริง พี่ไม่อยากให้ริวหายไปเหมือนคราวก่อนอีกแล้ว” พี่ดินพูดพร้อมกับดึงผมให้ออกห่างจากตัวพี่ริว


ผมได้แต่มองพี่ริวเก็บข้าวของแล้วเดินออกจากห้องผมไป ในใจก็อยากจะเข้าไปดึงตัวไว้แล้วจับขังไม่ให้ไปไหน แต่ทั้งเหตุการณ์เมื่อคืนและคำพูดของพี่ดินก็ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ควรทำแบบนั้นถ้าผมไม่อยากสูญเสียพี่ริวไปตลอดกาล




“นั่งคุยกันหน่อยสิฟ้า” คล้อยหลังที่พี่ริวเดินออกจากห้องไป พี่ดินก็เปิดบทสนทนากับผม


“ผม.....”


“พี่รู้ว่าฟ้ารู้สึกยังไง เพราะพี่ก็รู้สึกไม่ต่างกัน”


“แล้วเราจะอยู่เฉยกันแบบนี้เหรอพี่ ปล่อยให้พี่ริวเดินออกไปแบบนี้เหรอ”


“ฟ้าก็ได้ยินที่ริวพูดไม่ใช่หรือไง ริวเป็นคนพูดจริงทำจริง แค่ริวไม่ได้บอกว่าเขารังเกียจเรา แค่นั้นเราควรพอใจได้แล้ว”


“แต่ผมรักพี่ริว ผมอยากให้พี่ริวอยู่กับผม อยากให้พี่ริวรักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับผม”


“เราสองคนไม่ต่างกันหรอกฟ้า พี่เองก็อยากได้ตามข้อตกลงที่เคยทำไว้ด้วยเหมือนกัน”


“พี่ดิน ผมถามหน่อย เรื่องคลิปวิดีโอที่ว่า”


“ฟ้าไม่ต้องห่วง เรื่องนั้นพ่อจัดการให้ตั้งแต่วันที่คลิปเหี้ยนั่นหลุดออกมาแล้ว”


“พ่อรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอพี่”


“ใช่ พี่เป็นคนเข้าไปขอร้องให้พ่อช่วยเรื่องนี้ เพราะรู้ว่าอิทธิพลพ่อมีมากพอที่จะลบเรื่องราวให้หายไปได้”


“แล้วพ่อไม่ว่าอะไรเรื่องพี่ริวเหรอ”


“ไม่นะพ่อรู้ความจริงทั้งหมด พ่อสงสารริวมากด้วยซ้ำ ตอนพ่อรับริวเข้าบริษัทพ่อไม่เคยให้เรื่องนี้มาเป็นอุปสรรค ยิ่งริวพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าพ่อตัดสินใจไม่ผิด พ่อยิ่งพอใจในตัวพี่ริวเข้าไปอีก”


“แบบนี้พ่อคงดีใจถ้าได้รู้ว่าผมได้พี่ริวเป็นเมีย”


“พี่ว่ามันคนละประเด็นนะฟ้า พ่อรู้ว่าฟ้าชอบริวแต่ไม่ใช่ในฐานะคนรัก พ่อเข้าใจว่าฟ้ามีริวเป็นแบบอย่างในการทำงาน พี่ก็ไม่รู้ว่าพ่อจะว่ายังไงถ้ารู้ว่าฟ้ารักชอบริวแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้”


“แล้วพีล่ะ พี่ดิน พี่ไม่กลัวพ่อรึไง”


“เรามันต่างกันนะฟ้า อย่าลืมว่าพี่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ แถมพ่อเองก็รับรู้เรื่องของพี่ตั้งแต่วันที่พี่เข้าไปขอให้ช่วยเรื่องริวแล้ว”


“แบบนี้มันไม่ยุติธรรม ผมจะเข้าไปคุยกับพ่อ”


“คิดให้ดีนะฟ้า ถ้าพ่อไม่พอใจขึ้นมาเราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มันอาจจะกระทบหน้าที่การงานของริวก็เป็นได้”


“นี่พี่ดินกำลังขู่ผมเหรอ”


“พี่ไม่ได้ขู่ฟ้า พี่พูดในฐานะคนรัก ที่เป็นหวงคนรัก”


“ผมก็เป็นคนรักของพี่ริว”


“หึ แล้วยอมรับได้เหรอถ้าริวมีพี่อยู่แล้ว”


“ผม.....ถ้ามันเป็นความสุขของพี่ริว ผม.....ผมก็คงไม่ขัด”


“คิดให้ดีก็แล้วกัน พี่ไปก่อน คงต้องเข้าไปเคลียร์งานแทนริว” ว่าจบพี่ดินก็เดินออกไปจากห้องเพื่อเข้าสำนักงานใหญ่ของบริษัท




“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ทำไมกูต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้วะ ทั้งๆ ที่กูได้พี่ริวเป็นเมียแล้วแท้ๆ แมร่งเอ้ยยยยยยย!!!” ผมโวยวายขึ้นมาเมื่อคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตก จะให้ผมยอมแบ่งพี่ริวให้กับพี่ดินงั้นเหรอ ถึงพี่ดินจะเป็นพี่ชายที่ผมรัก แต่มันทำแบบนี้ได้จริงๆ เหรอ จะอยู่ด้วยกันสามคนเนี่ยนะ แล้วไหนจะพ่ออีก ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ถ้าพ่อรู้ว่าผมรักพี่ริวแบบไหนพ่อจะว่ายังไง   




*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

เก๊าขอสารภาพ ว่าเก๊าหนีไปเที่ยวมา ขอโต๊ดดดด

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

[RAKDEK_KA]

ชักจะยุ่งแล้วนิ

[mild-dy]

 

[❣☾月亮☽❣]

อุปสรรคเยอะจริงๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คนที่ต้นคิดทำเรื่องชั่วช้ากับริว
น่าให้ได้รับผลกรรม กลับคืนสู่ตัวเช่นกัน
คนนั้นคงต้องการให้หนาว เลิกกับริว
เมื่อบอกดีๆ ไม่ยอมเลิก เลยใช้วิธีที่ชั่วช้าซะเลย
แล้วก็ได้ผล หนาวเลิกกับริว
แบบไม่สืบหาต้นตอที่มาเลย
หนาว รักริวแบบไหนกัน เชื่อทันทีที่เห็นคลิป
แล้วที่ผ่านมา มันเลือนหายหมดไปเลยหรือ
หรือหนาวรู้ว่าใครที่ทำกับริว เลยปิดปากเงียบ
     
 

[fay 13]

 

[mild-dy]

 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เป็นกำลังช่วยน่ะฟ้า

[jimmyjimmy]

พี่ริว...อารมณ์แบบ...อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน

[Dee^daY]

อุปสรรค ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น ..

[Goffylovelove]

เง้ยยย วุ่นวายไปอีก แล้วพี่ริวไปไหน หวังว่าพี่ริวจะไม่รู้สึกว่าตัวเองดีไม่พอจนหนีไปไหนอีกนะ
มีผู้ดีๆ อยู่ตั้งสองคน อยากได้ทั้งคู่ก็เอาไว้ทั้งคู่จิ
แล้วฟ้า ฟ้าควรเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ลูกกกกก ไม่งั้นพี่ดินได้ไปคนเดียวแน่

[ณ ที่เดิม™]

ตีกันวุ่นวายไปอีก เออ 

[Ryunosuke]

อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นเมียผม!!!






ตอนที่ 23 ลองอีกสักครั้ง






ผ่านมาหลายวันแล้วหลังจากผมฟังความจริงจากปากดิน ผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด ปั้นหน้านิ่งไปทำงานทุกๆ วัน วางตัวในมาดผู้บริหารรักษาระยะห่างกับทั้งฟ้าและดินให้เหมือนกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น


ถึงแม้จะรู้สึกวูบโหวงแปลกๆ ในอกทุกครั้งที่สายตาทั้งคู่มองมา แต่อย่างที่ทุกคนรู้ ผมเสียความศรัทธาในความรักไปจนหมดแล้วตั้งแต่ครั้งที่หนาวไปจากผม มันทำให้ผมกลัวว่าประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง


ฟ้ากับดินทำให้กำแพงความรักที่ผมสร้างไว้สูงลิบพังทยายลง แต่ตอนนี้กลับเป็นผมเองที่ยังไม่กล้าจะก้าวผ่านซากกำแพงออกไป ผมไม่รู้ว่าผมควรทำอย่างไร ผมอยู่ในโลกของการใช้ความใคร่ระบายความเหงาเสียจนผมลืมไปแล้วว่าคนรักกันมันต้องปฏิบัติต่อกันอย่างไร


ผมกลัวแม้กระทั้งว่าสิ่งที่ฟ้าและดินพูดจะเป็นเพียงคำหลอกลวงเพื่อให้ได้มีอะไรกับผมแล้วสุดท้ายทั้งคู่ก็คงทิ้งผมไป เพราะขนาดหนาวที่เป็นคนที่เปลี่ยนให้ผมมาชอบผู้ชายด้วยกันและพร่ำบอกว่ารักผมหนักหนาก็ยังทิ้งผมไปได้ในเวลาที่ผมต้องการเขามากที่สุด


ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงผมคงไม่สามารถอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้อีก


ผมยอมรับว่าที่ผมกลัวขนาดนี้เพราะผมรู้แล้วว่าความรู้สึกของผมกับฟ้าและดินมันคืออะไร ถึงผมจะพยายามหนีมันมานานแค่ไหนแต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่เคยมีความรู้สึกนี้


รัก..........ใช่ ผมรักไปแล้วทั้งฟ้าทั้งดิน แต่ผมไม่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นรึเปล่า


ผมตัดสินใจที่จะห่างออกมาเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่ผมรู้สึกมันไม่ผิดพลาด น่าแปลกที่ตลอดหลายวันที่ผ่านมาผมพยายามใช้ชีวิตอย่างที่เคยเป็น ตื่นเช้ามาทำงาน กลางคืนก็ออกท่องราตรีหาเด็กหนุ่มหน้าตาดีมาคลอเคลีย


แต่มันกลับไม่สนุกเอาเสียเลย ผมรู้สึกเหมือนฟ้ากับดินตามติดผมไปทุกที่ แม้แต่เวลามีอะไรกับเด็กคนอื่นภาพของฟ้าและดินก็ยังซ้อนทับอยู่บนเด็กคนนั้น ไม่ว่าผมจะนอนกับใครสักกี่คนมันกลับไม่สามารถเติมเต็มผมได้เหมือนอย่างเคย ไออุ่นและความอ่อนโยนของดิน ความรุนแรงและเร่าร้อนของฟ้า ราวกับว่าจะไม่มีอะไรมาแทนที่ได้อีกแล้ว









หรือผมควรจะลองเสี่ยงกับความรักดูอีกสักครั้ง









//RRRRR//…..//RRRRR//…..//RRRRR//…..


“นุ่น นี่กูเอง ริว วันนี้ว่างไหม ออกมากินข้าวด้วยกันหน่อยสิ ชวนอิใหม่มาด้วยก็ดีถ้ามันว่าง กูมีเรื่องอยากปรึกษาพวกมึงว่ะ” ผมกรอกคำพูดใส่โทรศัพท์ทันทีที่เพื่อนรักที่ปลายสายกดรับ


“มึงอยู่ไหนอิริว”


“สตาร์บัค สยามพารากอน มึงออกมาเลย”


“นี่ใจคอมึงจะไม่ช่วยถามสักคำว่าอาจารย์สุดสวยอย่างกูจะว่างหรือไม่ว่างเลยรึไง”


“ว่างมั้ยไม่รู้ รู้แต่กูต้องการมึง”


“เออๆ เดี๋ยวกูออกไปเลย ไม่ต้องมาทำเสียงอ้อน กูไม่ใช่น้องฟ้าของมึงนะ เชี่ยกูขนลุก เดี๋ยวกูโทรชวนอิใหม่ก่อน แค่นี้แหละ เดี๋ยวเจอกัน”     









แล้วเพื่อนรักทั้งคู่ของผมก็ไม่ทำให้ผมต้องรอนาน เพราะไม่ถึงสี่สิบห้านาทีทั้งคู่ก็สามารถเอาหน้าสวยๆ มาประจันหน้ากับผมที่ร้านกาแฟชื่อดังในสยามพารากอนได้ ต้องถือว่าเร็วมากกับนัดที่ไม่มีการจองเวลากันล่วงหน้า นุ่นไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่เพราะเป็นอาจารย์มหาวิยาลัยที่อยู่ติดสยาม แต่ใหม่นี่สิ เพื่อนผมคนนี้สามารถออกจากออฟฟิศก่อนเวลางานและบึ่งมาหาผมในทันที สมกับเพื่อนเพื่อนรักของผมจริงๆ


“อินุ่น อิใหม่ ขอบคุณนะพวกมึง” ผมยกมือขึ้นโอบทั้งสองสาวที่เดินเข้ามากอดเรียงตัว ทำให้คนในร้านหันมามองอยู่พอสมควร ผมฝืนอย่างสุดตัวที่จะไม่แสดงอาการกลัวสัมผัสให้กับเพื่อนรักทั้งคู่ได้รับรู้ แต่มือมันก็อดจะสั่นน้อยๆ ไม่ได้จริงๆ


“อิริว มึงอัพเดตมาเดี๋ยวนี้” ก้นยังไม่ทันถึงเก้าอี้ดี ใหม่ก็ยิงประเด็นใส่ผมทันที


“โอ้ยยยย อิใหม่มึงใจเย็นๆ ให้อิริวมันเรียบเรียงคำพูดก่อน ช่วงนี้มันสื่อสารใหม่ค่อยได้ เผอิญได้ผัวเป็นเด็กเจนใหม่ แล้วอะรู้ไหมหล่อระดับโคตรเดือนมหาลัยอะมึง ชะนีน้อยใหญ่ แทบจะลงไปดิ้นๆ กับพื้น” อาจารย์สาวเปิดหัวข้อทันที ด้วยอาการวี๊ดว้ายจนไม่เหลือคราบผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชา


“นุ่น มึงอะ เม้าเบาๆ ดิ นี่มึงเป็นอาจารย์นะ” ผมกันไปมองซ้ายมองขวาเพราะแอบเห็นว่าในร้านก็มีนิสิตนักศึกษานั่งอยู่ไม่น้อย


“แหม่มึง ลุกศิษย์ชั้นก็รู้หมดแหละว่าชั้นเป็นแบบนี้ ว่าแต่แกเหอะสรุปเอาไงแน่”


“ก็ไม่รู้ว่ะ คือ กู.....”


“อิริว มึงอย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้คิดอะไรกับน้อง”


“คิดดิวะ ไม่คิดกูจะเครียดขนาดนี้เหรอ สัด”


“ใจตรงกัน แล้วต้องรออะไร ไม่เห็นต้องเรียกพวกกูมาเลย” ใหม่ที่นั่งฟังอยู่เสริมขึ้น


“ก็มันมีประเด็นน่ะสิว่ะ พวกมึงจำหนาวได้มั้ย”


“ได้ดิ” / “ได้สิย่ะ อดีตสุดสวาทยอดรักของมึงไง”


“อืมงั้นพวกมึงคงจำเรื่องที่เกิดขึ้นกับกูได้ด้วยสินะ”


“..........” / “..........” พอถึงคำถามนี้เพื่อนรักทั้งคู่ของผมก็มีท่าทีที่เปลี่ยนไป รอยยิ้มที่เคยฉายบนใบหน้าราวกับถูกใครปิดสวิตช์ไปเสียดื้อๆ


“ริว......มึงอย่าบอกนะว่ามึง.....”


“เออ กูจำได้หมดแล้ว จำได้ทุกรายละเอียด”


“กูถึงว่า ทำไมมึงถึงเก้ๆ กังๆ ตอนกอดกัน อาการเดิมมันกลับมาเหรอ”


“ก็อย่างที่เห็น แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดเมื่อก่อนนะ” ผมตัดสินใจบอกไปในเมื่อปิดเพื่อนรักไม่มิดเสียแล้ว


“ไม่เป็นไรนะมึง” นุ่นพูดจบก็ดึงมือผมไปกุมไว้ ตอนแรกผมตกใจจะชักมือกลับแต่พอมีมือของใหม่ยื่นเข้ามาประคองไว้อีกคนก็ทำให้ผมสบายใจขึ้นอย่างประหลาด มิตรภาพเนี่ยมันเป็นสิ่งพิเศษจริงๆ นะครับ









“มึงว่าคนอย่างกูมัน.....เอ่อ.....มันมีค่าพอจะมีความรักไหมวะ” ผมตัดสินใจถามออกไป


“อิริว ทำไมมึงพูดแบบนี้ มึงก็รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความผิดของมึง”


“ตะ แต่.....”


“มึงอย่าตัดสินใจแทนคนอื่นริว นี่มึงกำลังห่วงคนอื่นอยู่ใช่ไหม” ใหม่แทรกบทสนทนาระหว่างผมกับนุ่นขึ้นมา ปกติใหม่จะไม่ใช่คนพูดมาก แต่พอพูดแต่ละทีนี่แทงไปถึงใจ


“มึงอย่าบอกนะว่าฟ้ารู้เรื่องนี้” ผมได้แต่พยักหน้ากับสิ่งที่นุ่นถาม นั่นทำให้ทั้งนุ่นและใหม่ยกมือขึ้นทาบอกพร้อมกัน


“แล้วน้องมันว่ายังไง” ใหม่ถามขึ้นแทนนุ่น


“มันบอกว่ามันไม่สน มันรู้แค่มันรักกู” ทั้งนุ่นและใหม่เปลี่ยนจากเอามือทาบอกเป็นยกขึ้นมาอุดปากเพื่อกั้นเสียงกรี๊ด


“ก็ดีแล้วนี่ริว ถ้าน้องมันรับได้”


“ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็คงดี มึงรู้ไหม ฟ้าเป็นลูกของ CEO บริษัทกู แถมเด็กกว่ากูสิบสองปี มันควรมีอนาคตที่ดี.....”


“นี่กูเพิ่งบอกอยู่หยกๆ ว่าอย่าตัดสินใจแทนคนอื่น อิริว”


“แล้วมันยังไม่หมดแค่นั้น พวกมึงจำดินได้ไหม”


“ดิน.....ดินไหนวะ” ใหม่อาจจะไม่รู้จักดินเพราะพอใหม่จบก็เริ่มทำงานเลย ไม่เหมือนผมกับนุ่นที่เรียนโทต่อ


“ดิน เด็กวิศวะ เดือนมหาลัย ที่ชอบมาหามึงช่วงเรียน ป.โท ใช่ไหม ผู้ชายของมึงนี่ระดับพรีเมี่ยมทั้งนั้น” นุ่นเอ่ยขึ้นเมื่อนึกออกว่าผมหมายถึงใคร


“เออ ดินนั้นแหละ คือมันทำงานบริษัทเดียวกับกูไง”


“อย่าบอกนะว่ายังงมงายในรักของพี่ ‘มังกรครับ’ อยู่” นุ่นทำหน้าชวนฝันไปด้วยตอนพูดขึ้น


“เออออออ แล้วมันไม่แค่นั้น คือดินแมร่งเป็นลูกบุญธรรมของ CEO”


“อิริววววววววว นี่มึงเทครัวเขาเหรอ”


“มึงอย่าเพิ่งด่าดิ คือกูสับสน กู คือ กู กู แบบ”


“มึงเลือกไม่ได้มึงก็พูด อย่ามาอ้ำอึ้ง” ใหม่ยังแทงใจดำผมได้ทุกครั้งกับคำพูดของมัน ผมเลยได้แต่พยักหน้าตอบ


“เชี่ย แล้วฟ้ากับดินมันรู้เรื่องไหมว่าพี่น้องรักคนคนเดียวกัน” นุ่นยกประเด็นต่อเนื่องทันที


“รู้ แถมแมร่งจะยอมให้กูคบพร้อมกันได้ เชี่ย คือกูไม่รู้กูควรทำไง”


“แล้วนี่ทำไมพวกนั้นไม่ตามมึงมา อย่าบอกว่าทำตัวเป็นนางเอกนิยาย เล่นใหญ่อยากอยู่คนเดียว รักษาระยะห่างนะมึง”


“กูว่ามึงสองคนจะรู้จักกูดีเกินไปละ เราเลิกคบกันซักพักไหม”


“เอ้า!!! อิ บร้า นี่กูเพื่อนมึง นุ่นไง นุ่นเอง”


“ก็นั่นแหละมึง กูไม่รู้กูควรทำไง พอกูรู้ตัวว่ากูรัก กูก็กลัวว่ากูจะเหี้ยที่ทำให้ลูกชายตระกูลเขาต้องมาเสียอนาคตกับกู”


“ริวมึงก็รู้ว่าความรักไม่ใช่เรื่องของคนคนเดียว มึงเองมึงก็ต้องเคารพการตัดสินใจของอีกฝ่ายเหมือนกัน”


“มึง.....แต่มันเหมือนผิดปกติซ้ำซ้อนปะวะ ผู้ชายคบกันเองก็แย่มากพอแล้ว แถมนี่จะคบพร้อมกันสองคน กูแมร่งปวดหัว นี่กูนอนไม่หลับมาหลายวันแล้วนะมึง”


“เอางี้กูถามอะไรมึงหน่อย มึงคิดว่ามึงรักฟ้ากับดินไหม”


“อินุ่นถ้ากูไม่รัก กูจะเป็นมากขนาดนี้ไหมวะ”


“งั้นกูถามอีกข้อถ้ามึงต้องเลือก มึงจะเลือกใคร” ใหม่ยังมาพร้อมกับคำพูดทำร้ายจิตใจผมเสมอ


“โอ๊ยยยยยย กูไม่เลือกได้ไหม ถ้าเลือกได้กูอยากได้ทั้งคู่อะ”


“อ๋อหรออออออ” / “อั๊ยยะ”


“อะไร อินุ่น อิใหม่ นี่กูเรียกมึงมาปรึกษา ไม่ใช่มาล้อเลียนกู”


“งั้นกูมีอะไรจะบอกมึงอีกข้อ”


“อะไรวะ”









“สองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังมึงน่ะ เขายืนฟังมาพักหนึ่งแล้ว แถมได้ยินเรื่องที่มึงพูดทั้งหมด ยังไงเคลียร์กันเองนะ พวกกูไปล่ะ” พูดจบนุ่นก็หันไปแปะมือไฮไฟว์กับใหม่แล้วชวนกันเดินออกไป ทิ้งให้ผมยังนั่งงงอยู่กับสิ่งที่มันพูด


สองคนที่ว่าคงไม่ได้หมายถึงสองคนที่ว่าจริงๆ ใช่ไหม ด้วยความที่ผมนั่งอยู่บนอาร์มแชร์ที่มีพนักพิงขนาดใหญ่ ทำให้ผมต้องยืนขึ้นเพื่อหันกลับไปดูว่าใครคือสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผม


แล้วสิ่งที่ผมภาวนาให้มันไม่จริงก็ไม่เป็นผล เพราะหลังอาร์มแชร์ที่ผมนั่งอยู่ปรากฏร่างสูงของชายหนุ่มทั้งสองคนที่ฉายออร่าไปทั่วร้านจนแม้แต่คนเดินผ่านก็ยังต้องมองจนเหลียวหลัง









“ฟ้า.....ดิน”









“ครับพี่ริว” / “ครับริว” ทั้งคู่เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มกระชากใจ









“ดะ ได้ยิน หมดเลย เหรอ”









“ครับพี่ริว” / “ครับริว” โอ๊ยยยยย ไม่ต้องตอบพร้อมกันขนาดนั้นก็ได้ นี่เขินไปหมดแล้ว










“กลับบ้านกันนะครับพี่ริว” / “กลับกันนะครับริว”









“อืม..........ก็ได้”









ผมจะลองเชื่อในความรักดูอีกสักครั้ง ถึงแม้ครั้งนี้จะไม่เหมือนครั้งไหนๆ แต่มันก็อาจจะดีก็ได้ที่จะได้มีหัวใจเพิ่มขึ้นมาพร้อมๆ กันถึงสองดวง

 


*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

[โอ]

 :กอด1:ขอให้พี่ริวมีความสุขจริงๆซะทีที่ผ่านมาเจอแต่เรื่องแย่ๆมาพอแล้ว

[Goffylovelove]

โอ๊ยยยยชอบความเป็นแก๊งเพื่อนสาว แบบจิกกัดด้วยความหวังดีและจริงใจ
พี่ริวเปิดใจรับ และเตรียมตัวพบกับความสุขเถอะดีมั้ย
ว่าแต่หลังจากนี้กลับบ้านกันสามคนแล้วจะเป็นไงต่ออะ จะท่าไหน เอร๊ยยยย แค่คิดก็เลือดหมดตัว

[fay 13]

 

[Laliat]

มาต่อทีๆมิสาแก่ใจเจ้เลย อยากอ่านต่อ

[❣☾月亮☽❣]

พี่ริวคะ พี่ลืมโทรบอกเลขาว่าลางานเจ็ดวันอะค่ะ
กลับไปคราวนี้ลุกไม่ขึ้นชัวร์ DP เลยไหมฟ้ากับดิน 
รอตอนต่อไปค่า ห้ามตัดเข้าโคมไฟหัวเตียง

[Dee^daY]

มีความสุขให้มากขึ้น ก็พอละ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

สามีมาตามแล้วพี่ริว อย่าลืมลางานด่วนเลย

[ป้ากิ่งkingkarn]

 

[Ryunosuke]

อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นเมียผม!!!






ตอนที่ 24






“อ้าว นายน้อย เดินหน้าตึงมาเชียวมีอะไรเครียด เหรอคร้าบบบ” เสียงไอ้เอสแซวขึ้นมาทันทีที่ผมเดินผ่านชอปซ่อมบำรุงของฝ่ายวิศวกรรม เอสมันเรียกผมว่านายน้อยครับ เรียกพี่ดินว่านายหัว ส่วนพี่ริวมันเรียกว่านายใหญ่ผู้น่ารัก


“เรื่องของกูเหอะ เออ มึงไปกินข้าวมั้ยมื้อนี้กูเลี้ยง แมร่งเบื่อๆ อยากๆ ไงไม่รู้ว่ะ” จะไม่ให้ผมเบื่อๆ อยากๆ ได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อผมแทบไม่ได้เจอพี่ริวเลย เจอกันก็แค่ผ่านๆ คุยกันอย่างมากก็เรื่องงาน แถมทุกครั้งที่คุยก็ต้องมีพี่ๆ ทีมงานคนอื่นอยู่ด้วย ผมนี่จะอกแตกตายวันละหลายๆ รอบ


“ไปสิคร้าบ ใครจะกล้าปฏิเสธนายน้อย” ไอ้เอสเด็กที่ตัวไม่น้อยมันเป็นประเภทบุคคลิกตรงข้ามกับสภาพร่างกายครับ เวลาอยู่กับพวกผมนี่อย่างกับเด็กน้อย แต่ผมเคยแอบดูเวลามันทำงานตอนมันนิ่งๆ นี่เถื่อนโคตรครับ แมนๆ มีรอยสัก ตัวมันสูงสักร้อยแปดสิบ ผอมกว่าผมหน่อยแต่มีกล้ามเนื้อดูแข็งแรงท่าทางจะแรงเยอะเอาเรื่อง




ผมพามันมาเดินคอมมิวนิตี้มอลล์ที่อยู่ไม่ห่างจากโรงงานมากครับ ใจจริงก็อยากมาเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเองแหละครับ อยู่ในโรงงานมันก็พาลแต่จะหาเรื่องเข้าไปหาพี่ริว ช่วงนี้พี่ริวก็ทำแต่งานจนไม่สนใจใคร ลุยงานหนักจนลูกน้องแทบตามกันไม่ทัน ความจริงก็ไม่ใช่จะไม่มีจังหวะเข้าหาแต่ก็กลัวใจคนที่เคยขู่ไว้ว่าจะหายไปถ้าไม่ทำตามที่เขาพูด ผมเลยได้แต่ทำตามที่พี่ริวขอเพราะคงรับไม่ไหวถ้าเข้าจะหายไปจริงๆ


ระหว่างที่เดินก็มีทั้งสาวเล็กสาวใหญ่สาวจริงสาวเทียมหันมามองกันให้ควัก ก็เอสมันหล่อน้อยซะที่ไหนล่ะครับ เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเดินหน้าเหวอไปสำรวจนู่นนี่เหมือนบ้านนอกเข้ากรุง


“มึงเดินนิ่งๆ ดิวะ เดี๋ยวคนอื่นเขาหาว่ากูหลอกเด็กที่ไหนมา” ผมพูดพร้อมโบกหัวมันไปหนึ่งที


“โหก็คนมันไม่เคยมาอะ นายน้อย” ไอ้เอสพูดพลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ


//ว๊าย น่ารักอะแก ดูคู่นั้นเขาเล่นกันสิ ตายๆๆๆ หล่อน่ากินทั้งคู่อะแกร๊!!!// เสียงสาวๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นแว่วเข้าหูผมทันที อยากจะตะโกนสวนว่าเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว คนของผมไม่ใช่คนนี้เสียหน่อย


//แกร๊ คือแบบเสียดายทรัพยากร แต่ก็นะ ชั้นก็ชอบดู อาหารตาอะแกร๊ อ๊ายๆ แกว่าใครรุกใครรับ ชั้นว่านะคนที่ใส่เชิ้ตขาวเป็นรับแน่เลยแกร๊ ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะ อร๊าย// เสียงสาววายยังอื้ออึงต่อไป ว่าแต่ไอ้เสื้อเชิ้ตขาวที่ว่ามันผมนี่!!!


“เอส มึงเดินห่างๆ กูนิด” ผมเริ่มทนไม่ไหว รัศมีความแมนมันมากไป


“อะไรอะนายน้อย รังเกียจผมเหรอ” มาอ้อนอะไรตอนนี้ไอ้เอส คนอื่นเขาเข้าใจผิดกันหมดแล้วเนี่ย


“มึงเคยกินอาหารญี่ปุ่นป่าววะ” ผมเปลี่ยนเรื่องดีกว่า


“ไม่เคยครับนาย”


“ปะ งั้นมึงต้องลอง” ผมคว้าคอมันแล้วพาเดินมุ่งหน้าไปร้านอาหารญี่ปุ่นเจ้าอร่อยทันที


ระหว่างทางก็ยังไม่วายมีคนซุบซิบนินทาไปตลอดทาง ใจความก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากเดิม ระหว่างผมกับไอ้เอสใครหล่อกว่ากันบ้าง ใครรุกใครรับบ้าง ชะนีไทยไร้ที่ยืนบ้าง






“โคตรอร่อยอะพี่ ไอ้ปลาดิบนี่นึกว่าจะกินไม่ได้ ที่ไหนได้โคตรลื่นคอ กลืนพลิ้วเลย” ไอ้เอสตื่นเต้นกับของกินตรงหน้าอย่างออกหน้าออกตา


“เบาๆ ก็ได้ป่าววะอายคน”


“ไรอะนายน้อย คบกับผมนี่น่าอายเหรอ” ไอ้นี่พูดสองแง่สามง่าม เอ้ย สองง่าม ผมมองไปเห็นผู้หญิงโต๊ะข้างๆ แอบอมยิ้ม อยู่กับไอ้เอสนี่ผมเสียภาพพจน์จริงๆ


“วันหลังกูไม่พามึงมาสองคนละ”


“อ้าว ไมพูดแบบนี้อะนายน้อย ผมฟังแล้วแซดนะ” ไอ้เอสไม่พูดเปล่าเสือกส่งสายตาปิ๊งๆ ใส่ผม


“ห่านไอ้เอส มึงหยุดเลย กูขยะแขยงว่ะ”


“โห นายน้อยพูดเหมือนนายหัวเลยว่ะ” ไอ้เด็กรอยสักที่นั่งตรงหน้าผมพึมพำ


“เชี่ยยยยย อย่าบอกนะว่ามึงทำแบบนี้ใส่พี่ดิน”


“ทำไม่ได้เหรอ” ไอ้นี่ยังไม่รู้ตัว มันไม่ได้เหมาะกับตัวถึกของมึงเลยยยย


“สาด มึงเก็บไปทำกับคนที่มึงจะจีบเหอะว่ะ”


“นี่ นายน้อยผมมีเรื่องจะปรึกษา” ไอ้เอสเปลี่ยนเรื่องทันควัน แถมท่าทีก็จริงจังขึ้นอย่างผิดหูผิดตา


“ไรวะมึง ผีเข้ารึไง อยู่ๆ ก็จริงจังขึ้นมา”


“หูย ก็เรื่องมันซีเครียด” มึงเอาสักภาษาเหอะไอ้เอส


“ไหนมึงลองว่ามา กูช่วยไรได้จะช่วย”


“นายน้อยว่านายหัวกับนายใหญ่คบกันปะ”


“พรวด!!! เชี่ยยยย มึงจะบ้าเหรอ” ผมนี่สำลักชาเขียวเลยครับ


“อ่าว ก็ผมเห็นบรรยากาศระหว่างสองคนมันฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งแปลกๆ ยิ่งตอนนายหัวเปิดประตูรถให้นายใหญ่นะ หูย ดูแลอย่างกับเจ้าหญิงอะ แต่อย่างว่าเป็นผมก็คงอยากดูแลนายใหญ่เหมือนกัน คนอะไรน่ารักโคตร ถ้าไม่บอกนะว่าอายุเลยเลขสามใครจะไปเชื่อ ผมเจอครั้งแรกนะนึกว่ารุ่นเดียวกัน” ไอ้เอสร่ายยาวเหมือนอัดอั้นมานาน


“ประเด็นคือ?” ผมเลิกคิ้วถามมัน ผมชักฉุดเล่นมาชมคนของผมต่อหน้าด้วยอาการเคลิบเคลิ้มขนาดนี้


“ยะ อย่าเพิ่งฉุนดินายน้อย ผมรู้อยู่ว่านายน้อยชอบนายใหญ่” ไอ้เอสเริ่มอยู่ไม่สุข


“นี่กูแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอวะ”


“โห นายน้อย เรียกว่าถ้าไม่ได้ตาบอดคือใครก็รู้อะ”


“อืม แล้ว?”


“คือผมรู้ไงว่านายน้อยชอบนายใหญ่ใช่ปะ แล้วก็แบบว่า เอ่อ ผม...”


“ประเด็นอะมึง ประเด็นคือ”


“คือแบบว่าผม ผมอะนะ.....” ไอ้เอสมันยึกยัก หน้าก็เริ่มแดงแถมตัวก็บิดไปบิดมา


“เชี่ยนี่อะไร แล้วจะหน้าแดงทำหอกอะไร เห้ย!!! อย่าบอกนะว่ามึง...”






“คะ คือ ผมชอบนายหัวอะ” ไอ้เอสหลุดปากออกมาในที่สุด






“เห้ย!!! เวรแล้วไง” 


“ไม่เวรครับ ไม่เวร คือผมอยากขอความช่วยเหลือจากนายน้อย” ไอ้เอสยังบิดไม่เลิก


“ยังไงวะ”






“ช่วยผมจีบนายหัว ผมอยากได้นายหัวเป็นเมียครับ”






“เชี่ยยยยย”






“ผมได้นายหัว นายหัวก็จะไม่มายุ่งกับนายใหญ่ วินวินนะครับ ช่วยผมเหอะ” ไอ้เด็กรอยสักยื่นขอเสนอ






“แล้วมึงไปชอบพี่ดินตอนไหนวะ เห็นตอนแรก มึงออกจะปลื้มพี่ริว บอกพี่ริวน่ารักอย่างนู้นน่ารักอย่างนี้”


“เรื่องนายใหญ่น่ารักผมก็ยังยืนยันว่าน่ารัก แต่กับนายหัว คะ คือ กะ ก็วันนั้นผมกับนายหัวไปกินเหล้ากันใช่ปะ วันแรกที่ผมมาเริ่มงานอะครับ”


“อืมๆ” ผมพยักหน้างึกๆ รอฟังไอ้เอสอย่างตั้งใจ


“แล้วก็แบบ นายหัวก็เมาอะนายน้อย เมามาก แล้ว แล้ว แล้ว แล้ว”


“โอ๊ย มึงจะแล้วไปถึงไหน” ผมชักรำคาญ เห็นปกติพูดคล่องปรื๋อ


“นายน้อยใจเย็นดิ นี่มันเรื่องสำคัญมากนะ คือแบบ พอนายหัวเมาแล้วนายหัวร้องไห้อะ ร้องไม่หยุดเลย ปากก็เอาแต่พูดว่า ทำไมพี่ไม่รักผม ทำไมพี่ไม่รักผม นั่นแหละพี่มันคือจุดเปลี่ยน คือผมรู้เลยว่าผมทนเห็นนายหัวร้องไห้ไม่ได้ ผมเผลอกอดนายหัวเฉยเลย แบบร่างกายมันไปเอง ผมแบบรู้เลยว่าอยากดูแลคนๆ นี้ ผมโคตรมั่นใจอะว่าถ้านายหัวอยู่กับผมจะไม่มีวันต้องร้องไห้อีก แล้วนายน้อยเชื่อไหม ตั้งแต่วันนั้นผมเอาแต่มองหานายหัวเฉยเลย”






ผมอมยิ้มกับท่าทางมุ่งมั่นของไอ้เด็กรอยสักตรงหน้า






“อะ เอ่อ ก็ได้ แต่กูไม่ช่วยนะถ้ามึงเจอตีนพี่ดินนายหัวของมึงอะ”






“ไม่โดนแน่นอนครับ เพราะผมจะเป็นสามีที่ดี”






หึหึหึ สามีเหรอ หึหึหึ โชคดีนะครับพี่ดิน






แต่ไอ้เอสเอ้ย ถึงกูช่วยมึงยังไงมึงก็ไม่มีทางสมหวังหรอกว่ะ คนอย่างพี่ดินรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากพี่ริว


ความรักของพี่ดินที่มีต่อพี่ริวมันโคตรมั่นคงจนผมยังแอบหวั่นใจ


“เอส กูจะพูดกับมึงตามตรงนะ กูว่ามึงควรตัดใจว่ะ พี่ดินไม่มีวันรักใครอีกแล้ว”


“ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากลองดูสักตั้ง” ไอ้เด็กตรงหน้าผมทำหน้ามุ่งมั่นจนผมแทบจะเห็นเปลวไฟในดวงตาของมัน


“งั้นมึงคงต้องเตรียมใจไว้เลยว่ะเอส กูเตือนมึงด้วยความหวังดี หน้าอย่างมึงกูเชื่อว่าคงมีทั้งสาวทั้งหนุ่มดาหน้ามาให้เลือกเพียบ ทำไมมึงดันมาชอบพี่ดินว่ะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเบาลงแต่จริงจังหมากขึ้น สายตาก็มองพิจารณาเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะข้างหน้า










อีกคนแล้วที่กำลังจะติดบ่วงความรัก อีกคนแล้วที่กำลังจะก้าวสู่ความทุกข์ที่คนอย่างเราๆ ไม่อาจต่อกร









RRRRR RRRRR RRRRR


“ฟ้า นี่อาจารย์นุ่นนะ ตอนนี้ฟ้าอยู่ไหน” เสียจากปลายสายดังขึ้นทันที่ที่ผมกดรับเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย


“คะ ครับจารย์ จารย์มีอะไรด่วนรึเปล่าครับ”


“ด่วนสิ ถ้าไม่ด่วนชั้นจะลงทุนโทรหาเหรอ ฟ้ามาที่สยามด่วนเลยตอนนี้ได้ไหม”


“จารย์ค้าบ ผมฝึกงานอยู่ตั้งไกลจะให้เข้าไปได้ไงอ่า”


“นี่จะมาไม่มา ถ้าแกไม่มาวันนี้แกอาจจะไม่ได้เจอพี่ริวสุดที่รักของแกไปตลอดชีวิตเลยก็ได้นะยะ”


“ปะ ไป ไป ครับ ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ จารย์จะช่วยผมใช่ไหม”


“เออ รีบมาแล้วกัน ถ้าช้านายดินคาบกลับไปกินคนเดียวชั้นไม่รู้ด้วยนะ”


“โหจารย์.......”


“หยุดพูด แล้วรีบมาย่ะ!!!”


ติ๊ด ผมรีบกดวางสายในทันทีก่อนจะหันไปบอกกับไอ้เอสที่นั่งหน้าเหวอไปแล้ว


“เอส มึงกลับเองนะ”


“เห้ยยยย ไม่ได้สินายน้อย ผมจะกลับไง”


“แท๊กซีไง ง่ายจะตาย อะเอาเงินไป” ผมยื่นแบงก์พันให้ไอ้เด็กโข่งตรงหน้า


“นายน้อยไม่กลัวผมโดนแท๊กซีหลอกไปปล้นฆ่าเหรอ”


“นี่มึงดูหน้าตัวเองด้วย ใครมันจะกล้า”


“โห นายน้อย แล้วถ้าผมหลงอะ แล้วเกิดพรุ่งนี้นาย้อยไม่ได้เจอหน้าผมแล้ว นายน้อยจะรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตไหม นายน้อยใจร้าย นายน้อยทิ้งผม นายน้อยๆๆๆๆๆ” ไอ้เอสพูดพลางเอามือมาเขย่าแขนไปด้วย จนผมหมดความอดทน


“เออ!!! พอ!!! ไปด้วยกันนี่แหละ แมร่งเอ้ย แล้วเงียบปากด้วย คนมองชิบหายแล้ว”


“เยสสสส........โอ๊ยยยย นายน้อยผมเจ็บนะ” สุดท้ายไอ้เอสก็ยังไม่วายแสดงอาการกวนตีน จนผมต้องประเคนฝ่ามือหนักๆ ลงไปบนหัวทุยๆ ของมัน




อาจจะเร็วเกินไปหน่อย แต่พามันไปแล้วให้มันได้เห็นว่าพี่ดินรักพี่ริวแค่ไหนก็น่าจะดีเหมือนกัน ให้มันเจ็บสุดๆ แล้วก็จบในคราวเดียวนะมึง ไอ้เอส.....






*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

ใครที่รอดูที่ริวถูกทำโทษ เก๊าขอโต๊ดดดดดด มันยังมาไม่ถึงงง

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีใจ ไรท์มา

เอาละซี้ ห้วงรักเหวลึก เหวมันทั้ลึก ทั้งกว้างขึ้นอีก
นายหัวดิน รักนายใหญ่
นายน้อยฟ้า รักนายใหญ่
เอส รักนายหัว
       
 

[❣☾月亮☽❣]

มาต่ออีกๆๆๆ  ขอบคุณค่ะ 

[Laliat]

คิดถึงจริงๆมาซ้ากที

[ป้ากิ่งkingkarn]

หาคนอื่นมาเป็นเมียเอสที
เอสห้ามเอาพี่ดินไปทำเมีย รับไม่ได้อย่างแรงอ่า

[Dee^daY]

มาต่อเรื่อยๆ นะ ..