CH25
คืนนั้นลุงไปนอนที่หอผมครับ ความจริงเราคุยเรื่องนี้กันหลายครั้งแล้วว่าจะให้ผมย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านกับลุง แต่ผมก็ยังยืนยันว่าขอนอนที่หอดีกว่า เพราะมันสะดวกต่อการเดินทางไปกลับจากร้านพี่โจ้ ลุงเลยยื่นขอเสนอว่าหลังจากนำเสนอโปรเจคนี้จบ จะให้ผมย้ายเข้าไป และลุงจะเป็นคนไปรับไปส่งผมเอง แน่นอนว่าเรื่องนี้ได้ผ่านการพิจารณาจากผู้ปกครองของเราสองคนแล้วครับ แม่ผมยิ่งแล้วใหญ่ บอกว่าจะได้ช่วยประหยัดเงินค่าหอ แม้จะยืนยันว่าจะช่วยออกค่าน้ำค่าไฟที่บ้านด้วย
หลังจากเรื่องวันนั้น ผมยังไม่มีโอกาสได้คุยกับลุงโดยตรง เพราะผมอยากลองพิสูจน์อะไรบางอย่างก่อน
เราเจอกันทุกวันครับ ไม่ใช่แค่ลุง แต่ผมหมายถึงพี่เบลล์ด้วย และทุกครั้งผมไม่เคยได้รับสายตาที่ดูหวังดีจากเธออีกเลย ถึงแม้ว่าจะพูดคุยยิ้มแย้มแจ่มใสกับผมเหมือนเดิม แต่เมื่อลุงเผลอ ผมมักจะได้รับสายตาแบบนั้นทุกครั้ง
สุดท้ายผมเลือกที่จะปรึกษาเรื่องนี้กับสองแฝด เพราะหากเรื่องถึงหูไอ้คุณส้ม รับรองว่ามหาลัยแตกก่อนแผนที่ผมวางไว้จะดำเนินการจนเสร็จสิ้น
สองแฝดรับปากว่าจะช่วยผม แม้หยิมจะดูออกอาการว่าอยากเดินไปถามลุงให้รู้แล้วรู้รอดก็ตาม
“ทำไมวันนี้อยู่กันครบองค์ประชุมเลยล่ะ” เป็นอีกวันที่ลุงมาหาผมที่ร้านพี่โจ้ พ่วงด้วยผู้หญิงคนเดิม แปลกที่วันนี้กลุ่มเพื่อนผมมันก็ยกโขยงมาเฝ้าสังเกตการณ์เช่นกัน ถึงแม้ส้มจะถูกลากมาแบบงงๆ ก็ตาม
“คิดถึงฝีมือไอ้เจ็ทอ่ะพี่ เลยว่าจะมาฝากท้องหน่อย เผื่อวันนี้พี่โจ้ใจดีน้อง อิอิ” ส้มก็ยังเป็นส้ม ถึงแม้มันจะไม่รู้อะไรเลย ก็ยังดีเนียนไปกับทุกๆ คนได้เหมือนเดิม
“นั่งด้วยกันสิพี่ที พี่เบลล์”
“เอาสิ” หลังจบประโยคคำชวนของหยา ลุงที่รักและเอ็นดูลูกพี่ลูกน้องคนนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ยอมนั่งลงที่กลุ่มเพื่อนผม ทำให้พี่เบลล์ต้องนั่งลงตามลุงไปด้วย แม้จะได้รับสายตาที่ไม่เป็นมิตรจากไอ้คุณส้มเพื่อนรักของผมก็ตาม
“โปรเจคยังไม่เสร็จอีกหรอพี่ที”
“ก็เหลือพรีโปรเจครอบสุดท้าย แล้วก็แก้นิดหน่อยก็ผ่านแล้วล่ะ ตอนนี้ก็ไม่ต้องเข้าไปทำแลปเหมือนเดิมแล้ว”
“อ้าว งั้นตอนนี้ก็ทำงานหน้าคอมอย่างเดียวล่ะดิ งั้นก็แบกคอมมาทำที่นี่ก็ได้นะพี่ ส้มได้ยินมาแว่วๆ ว่าช่วงนี้เป็นสาวมาติดไอ้เจ็ทช่วงเย็นๆ ด้วย ระวังเหอะ ฮ่าๆ” เดี๋ยวครับไอ้คุณส้ม มึงไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน ผมยังไม่เห็นเงาสาวที่มันว่าซักคน
“จริงหรอเจ็ท” นั่นไง งานจะเข้ากูแล้วไหมล่ะ ขนาดโต๊ะที่นั่งกับเคาน์เตอร์ไม่ได้ใกล้กันมากนัก แต่เสียงที่หันมาถามผมนี้ดังจนได้ยินไปถึงหลังร้านแล้วมั้ง พี่โจ้ที่เดินไปทิ้งขยะหลังร้านถึงขั้นเปิดประตูผัวะเข้ามาด้วยหน้าตาตื่น นึกว่ามีคนตีกันมั้ง
“บ้าบอ ลุงก็ไปเชื่อไอ้ส้มมันนะ” ดีหน่อยที่ที่ผมเอาน้ำไปเสิร์ฟพอดี จึงไม่ต้องตะโกนกลับไป
“แล้วถ้างั้นทำไมตอนนี้พี่เบลล์ยังต้องทำแลปกับพี่ทีล่ะครับ” หยิมที่นั่งนิ่งๆ มานานเริ่มเปิดประเด็น
ส่วนผมก็ตีเนียนนั่งลงข้างๆ ลุงแม่งเลย ปล่อยให้พี่โจ้นั่งนับเงินที่เคาน์เตอร์ไป ลูกค้ามาก็รับด้วยนะคร้าบบ ตอนนี้ขอไอ้เจ็ทกอบกู้แฟนคืนก่อนน
“พี่ช่วยทีเก็บรายละเอียด แล้วก็ซ้อมพรีนิดๆ หน่อยๆ น่ะจ่ะ” พี่เบลล์ก็ยังคงมีรอยยิ้มสวยให้ทุกคนเหมือนเดิม แม้ตาจะเริ่มไม่ยิ้มแล้วก็ตาม แน่นอนว่าเข้าแผนหยิมเขาล่ะครับ
“ดีจังนะครับ แต่แปลกจัง วันก่อนผมไปที่คณะแพทย์มา เป็นพวกรุ่นพี่ปีสามกำลังนัดรวมตัวเพื่อประชุมค่ายที่จะไปลงตรวจพร้อมพวกปีสี่ ผมก็นึกว่าช่วงนี้แพทย์จะไม่ว่างกันซะอีก เอ.. หรือว่าพี่เบลล์ไม่รู้เรื่องนี้?” หยิมเอียงคอมองอย่างสงสัย แม้สายตาที่ส่งกลับไปหาพี่เบลล์ก็ท้าทายไม่แพ้กัน
“เป็นกิจกรรมของทางสโมน่ะ” พี่เบลล์ตอบอย่างอ้อมๆ แอ้มๆ
“อ่ออ แล้วนักศึกษาแพทย์ที่เป็นถึงดาวคณะกลับไม่ได้รับเกียรติให้เข้าร่วมงานของทางสโมงั้นหรอครับ?”
“หยิมต้องการจะบอกอะไรพี่รึเปล่า?” พี่เบลล์เงยหน้าจากกาแฟที่กำลังยกขึ้นดูด มาสบตากับหยิมแทน
เค้กที่ไอ้คุณส้มสั่งมาไม่พร่องตั้งแต่ที่หยิมเริ่มเปิดประเด็น จนตอนนี้มันเลือกที่จะหยิบน้ำขึ้นมาดูดพร้อมกับลอดสังเกตการณ์เงียบๆ แทน นี่แหละครับ ไอ้ส้มฉลาดเสมอ ผมเดาว่ามันกำลังจับทางสถานการณ์ตรงหน้าได้ และกำลังรอจังหวะที่จะช่วยเหลือหยิม หากหยิมรับมือกับสถานการณ์นี้ไม่ไหว ส่วนยะหยาและลุงตอนนี้ตะลึงค้างไปแล้วครับ
“แล้วพี่เบลล์คิดว่าไงล่ะครับ?” หยิมก็ยังคงแสดงความนิ่งออกมาจากน้ำเสียงได้ดีเหมือนเดิมครับ
“ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าตอนนี้พี่เบลล์กำลังคิดจะทำอะไร แต่ผมแค่อยากเตือนสติพี่เบลล์นิดหน่อยแค่นั้นเองว่าตอนนี้คนที่พี่เบลล์กำลังคิดไม่ซื่อด้วยอยู่น่ะ ไม่ได้อ่อนแออย่างที่พี่คิดหรอกนะครับ แล้วไอ้ลูกไม้ตื้นๆ อย่างการจ้างรุ่นน้องมาเป่าหูเพื่อนผมน่ะ ผมบอกตรงนี้เลยนะครับ ว่ามันไม่ได้ผล!” ลุงหันมามองหน้านิดๆ เหมือนต้องการถามว่านี่คือเรื่องอะไร ผมก็ทำเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ เพื่อเป็นสัญญาณว่าค่อยคุยทีหลัง
“อย่ามากล่าวหากันมั่วๆ นะ”
“พี่ทำอะไรย่อมอยู่แก่ใจครับ อย่าให้ผมต้องเอาหลักฐานมายืนยันเลยดีกว่า เดี๋ยวจะเข้าหน้ากันไม่ติดเสียเปล่าๆ” ว่าจบหยิมก็ก้มลงตักเค้กที่ส้มกินค้างเอาไว้ต่อจนหมด ทิ้งให้พี่เบลล์และคนอื่นๆ ตะลึงค้างกับคำพูดของหยิม และดูเหมือนว่าพี่เบลล์จะได้สติเป็นคนแรกจึงหยิบกระเป๋าและขอตัวกลับทันที
แต่ว่านะครับ เหมือนพี่เบลล์จะลืมไปรึเปล่า ว่ายังไม่ได้จ่ายค่ากาแฟกับผม หันไปมองพี่โจ้ที่นั่งนับเงินที่เตาน์เตอร์ก็พบสายตาดุดันพร้อมกับขยับปากเป็นคำสั้นๆ ว่า ‘ไปเอามาจ่ายเงินเดี๋ยวนี้!’
...
“สรุปจะเล่าให้กูฟังได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้น” วันนี้ลุงพาผมมานอนด้วยที่บ้านครับ เพราะลุงต้องเปลี่ยนพรีเซ้นโปรเจคที่กำลังจะเกิดขึ้นในอาทิตย์หน้า และด้วยความอยากรู้เรื่องราวทั้งหมด เราจึงตัดสินใจกลับมาคุยกันที่บ้านแทน
“ขอผมอาบน้ำก่อนได้ปร้า” เหนียวตัวมากครับวันนี้ เพราะหลังจากที่พี่โจ้พูดกับผมด้วยประโยคนั้น บอกคำเดียวเลยครับว่าโกยอ้าว จ้ำตามไปพี่เบลล์ไปทันที ถ้าหน้าไม่ได้ฉาบปูนแบบไอ้เจ็ทนี่ทำไม่ได้นะครัชช ด่าเขาแล้วยังทวงเงินเขาอีก แต่ยังดีกว่าโดนพี่โจ้เฉือดครับ เผลอๆ อาจโดนหักเงินเดือนแน่ โทษฐานทำลูกค้าประจำที่ช่วงนี้มาบ่อยเหลือเกินหายไป
“อย่ายึกยักเจ็ท กูไม่ได้มีความอดทนมากนะ” แง่วว แล้วทำไมต้องทำเสียงโหดด้วยเล่า
“ง่าาาา ถ้าผมบอกพี่แล้วห้ามโกธรนะ” ออกตัวก่อนครับ เดี๋ยวงานเข้าไม่รู้ตัว เอ๊ะ หรือมันเข้าแล้ววะ
“อ่าฮะ”
ผมเลยเล่าเรื่องวันนั้นที่โรงอาหาร รวมทั้งที่เอาเรื่องนี้ไปปรึกษาสองแฝด และได้รับการช่วยเหลือจากบรรดาพวกเพื่อนของลุงนั่นแหละ เพราะช่วงนี้พวกพี่เขาก็รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ รอบตัวพี่เบลล์เหมือนกัน จึงรับปากว่าจะช่วยสืบเสาะหารุ่นน้องที่เอาเรื่องลุงมาเม้าส์ให้ แต่ไม่รู้ว่าไปถามกันอีกท่าไหน พวกนั้นจึงยอมเล่ามาหมดว่าพี่เบลล์เป็นคนจ้างให้ทำ ตอนแรกพวกเธอก็จะไม่ช่วย แต่ติดที่ว่าที่ได้มาสามารถจ่ายค่าหอได้สบายๆ สามเดือนติด ก็ยอมรับปากว่าจะช่วย แต่หลังจากที่สารภาพความจริงออกมาทั้งหมดแล้ว พวกเธอก็มาขอโทษขอโพยผมใหญ่ จนใจอ่อนให้อภัยไปอีกเหมือนเคย
“แล้วทำไมไม่ยอมมาถามกู” แง่ะ เสียงดุมาอีกแล้วครัช
“ก็ผมกลัวลุงจะหาว่าผมไม่ไว้ใจ” เสียงอ่อยทำหน้าอ้อนไว้ไอ้เจ็ท
“ก็เลยไปให้คนอื่นช่วย?”
“แง่ะ ไหนว่าจะไม่โกธรกันไง”
ลุงนิ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ และหันมามองหน้าผมตรงๆ “กูไม่ได้โกธร”
“เนี้ยโกธรอยู่เห็นๆ”
“กูไม่ได้โกธรมึง กูแค่โกรตัวเอง เจ็ท เราเป็นแฟนกันนะ มีอะไรต้องรีบถาม รีบปรับความเข้าใจ ไม่ใช่ปล่อยให้อีกคนเผชิญกับปัญหาคนเดียว ซึ่งเป็นกูเองที่ทำให้มึงไม่สบายใจ ทำให้มึงต้องไปพึ่งพาคนอื่น”
“...”
“แล้วสุดท้ายมึงก็แก้ปัญหาเองได้ ส่วนกูทำอะไรไม่ได้เลย ช่วยมึงก็ไม่ได้ จนกูไม่รู้ว่ามึงมีกูไว้ทำไม” ลุงเบือนหน้าหนีผม แล้วถอนหายใจออกมาอีกรอบ
เห็นแบบนั้นผมจึงเดินไปกอดลุงแบบหลวมๆ พร้อมเอาหน้าซุกลงไปที่อกแกร่ง “มีไว้อยู่ข้างๆ เจ็ทก็พอ”
ลุงกอดตอบผม พร้อมสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผาก
“คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีก กูอยู่ตรงนี้ อยากเผชิญปัญหาไปพร้อมมึง อยากรู้เรื่องของมึงทุกเรื่อง อยากเป็นที่ปรึกษาให้มึง อยากเป็นถังขยะให้มึงระบายความอึดอัด อยากเป็นคนกุมมือมึงในวันที่มึงไม่สบายใจ อยากดูแลมึงแค่คนเดียว เข้าใจไหมไอ้เด็กดื้อ”
“ครับ”
แล้วคืนนั้น ก็เป็นคืนที่ผมนอนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่ผมมั่นใจว่า เขาจะไม่มีวันปล่อยมือจากผมแน่นอน
ฝันดีนะครับทุกคน ผมขอตัวไปนอนก่อน..
.................................................
เค้ากลับมาแล้ววว ฮือออออ หายไปนานจริงๆ
เห็นว่ายังมีคนรอติดตามก็ดีใจมากๆ
รอบนี้กลับมาพร้อมเวลาว่างที่มีมากล้น
เพราะเค้าเปลี่ยนงานแล้วจ้า ปัญหาเยอะนักก็เปลี่ยนเลยเป็นไง 555
ขอบคุณทุกคนที่ยังอยู่ข้างกัน
เรื่องนี้เดินทางมาถึงตอนใกล้จะจบแล้ว
รอติดตามบทส่งท้ายไปพร้อมๆ กันเน่ออ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
