ตอนที่25
พรึบ!
จู่ๆร่างของผมที่นั่งร้องไห้อยู่ก็ถูกฉุดดึงให้ลุกขึ้นออย่างแรง พร้อมกับอ้อมกอดที่คุ้นเคยโอบกอดผมไว้แทบทั้งตัว
กอดแน่นราวกับว่ากลัวผมจะหนีหายไป
“ฮือๆๆ ไหนมึงบอกว่ากูเป็นของมึง ไหนมึงเคยบอกว่าจะไม่ยอมปล่อยกูไป แล้วมึงทำแบบนี้ได้ไง ไอ้เหี้ย”ผมร้องไห้อย่างหนัก ยกสองมือทุบอกมันซ้ำๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกอดมันแทน ซบหน้าลงกับไหล่กว้าอย่างโกรธเคือง เพราะมัน เพราะมันคนเดียวที่ทำให้ผมต้องรู้สึกเจ็บขนาดนี้
“เพราะมึงคนเดียว มึงคนเดียวที่ทำให้กูอ่อนแอขนาดนี้ เพราะมึง กูเลยกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ ฮือๆ” ผมฟูมฟาย ร้องไห้เหมือนคนบ้าอยู่ในอ้อมกอดของมัน
“ชูส์”มันไม่ได้พูดอะไร แค่เสียงเบาที่เปล่งออกมาเพื่อขอให้ผมหยุดร้องไห้ แขนยาวกดต้นคอของผมให้ซบลงที่อก ก่อนที่จะสัมผัสได้ถึงริมฝีปากที่จูบลงมาเบาๆที่หัวของผม
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”ผมกับมันผละออกจากกันเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงบางคน ผมหันไปมองก็เห็นพลอยที่ตอนนี้มีคนที่ชื่อวินวิ่งตามออกมาด้านหลัง
“ออกไปจากเขาอีกตุ๊ด กูบอกให้ออกไป เขาเป็นของกู เป็นของกู”พลอยทำท่าจะตรงเข้ามาหาผม แต่โชคที่ที่คนชื่อวินจับเธอไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะถึงตัวผม ห่างออกไปแค่ก้าวเดียว
“กูบอกให้ออกห่างจากเขา เขาเป็นของกู อีกะเทยควาย อีร่าน!”พลอยเหมือนคนบ้า ทั้งเรียกทั้งกรีดร้องและตะโกนด่าผมจนสุดเสียง จนยามของผับ พากันเดินมาออที่พวกผมยืนอยู่
“หยุด!!!”ไอ้แก่ตะโกนสุดเสียงอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ใบหน้าของมันดูโกรธอย่างสุดๆ พลอยหยุด เธอเริ่มร้องไห้
“ป๋าขา ช่างอิ่นที่รัก ได้โปรดพลอยรักคุณ รักคุณคนเดียว ได้โปรดอย่าไปกับมัน อย่าไปกับอีกะเทยร่านนั้น” เธอร้องไห้อ้อนวอนอย่างหน้าสงสาร แต่ประโยคหลังกับตะคอกด่าผมอย่างแค้นเคือง
“ฉันบอกให้หยุด เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าเขา ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ เรื่องของเราเป็นไปตามที่ตกลง เธอต้องการอะไรอีก”ไอ้แก่ตรงเข้าไปบีบปากของพลอยอย่างโกรธเคือง ส่วนผมก็ทำได้แค่พยายามดึงมันออกมาเพราะกลัวมันจะเผลอทำร้ายเธอ ครั้งนี้ผมไม่ได้กลัวพลอยเจ็บ แต่ตอนนี้มีคนนอกหลายคนอยู่ด้วย ผมกลัวเรื่องจะถึงตำรวจ กลัวไอ้แกโดนจับ
“แต่พลอยรักคุณ รักคุณที่สุดคุณก็รู้ พลอยยอมคุณทุกอย่างมาตลอด อย่าทิ้งพลอยไปหามันเลยนะ”พลอยใช้แขนข้างหนึ่งที่ไม่ได้ถูกจับ ยกขึ้นจับมือไอ้แก่ที่กำลังบีบปากของเธอ พร้อมกับลูบไหลไปมา
เป็นภาพที่ดูหดหู่ยิ่งนัก
“ฟังฉันให้ดีๆ เรื่องของเธอกับฉันมันจบลงไปนานแล้ว เงินฉันก็ให้ไปมากกว่าที่ตกลงไว้ด้วยซ้ำ ถ้าเธอยังไม่เลิกตอแยทั้งฉันและน่านอีก จะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้ อย่าลืมซิว่าผู้หญิงคนก่อนเธอมีสภาพเป็นยังไง”ไอ้แก่พูดด้วยน้ำเสียงใจ จนผมเองยังอดกลัวในสิ่งที่มันพูดไม่ได้
“แต่ พลอยท้อง พลอยท้องลูกของเรา”ผมตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินมือที่เคยดึงแขนไอ้แก่ไว้หมดแรงแทบจะทันที
“อยากมาใช้มุกนี้กับฉัน มันไม่มีทางได้ผลหรอก ฉันป้องกันตัวเองทุกครั้ง และอีกอย่างเธอคงจำไวน์ที่เธอเคยกินทุกครั้งหลังจากฉันนอนกับเธอได้ ทุกครั้งที่เธอดื่ม มันคือยาคุมชนิดพิเศษ ฉันไม่ได้โง่ ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ออกไปจากชีวิตฉัน ก่อนที่ฉันจะทำให้เธอหายไปด้วยมือฉันเอง”ไอ้แก่ปล่อยมือจากหน้าของพลอยก่อนจะเดิมมาจับมือผมพร้อมลากขึ้นรถสปอตร์คันหรู อย่างไม่สนใจใยดี เสียงกรีดร้องของพลอยที่ดังระงมไปทั่ว
ผมมองกลับไปเห็นพลอยทรุดตัวลงกับพื้นกรีดร้องอย่างน่าเวทนา
“อย่ามอง กูจะไม่มีวันทำกับมึงแบบนั้น”มัน หันบอกผมเหมือนรู้ในสิ่งที่ผมกำลังหวาดหวั่น สายตาของมันบงบอกว่าสิ่งที่มันพูดปลอบนั้นคือความจริง เหมือนกำลังบอกว่ามันจะไม่มีวันทิ้งผมอีกเป็นครั้งสอง
มืออุ่นๆเอื้อมมาจับมือของผม บีบกระชับเพื่อให้ผมยอมเชื่อใจ
ผมไม่ได้ตอบอะไร แต่เลือกที่จะเอนตัวไปซบไหล่เจ้าของฝ่ามือที่กุมกระชับอยู่ตอนนี้แทน
...............................................................
“อ๊ะ”ผมหลุดปาก ปล่อยเสียงร้องเมื่อท่อนเนื้อขนาดใหญ่สอดแทรกเข้ามา
“เจ็บหรือเปล่า”ไอ้แก่ถาม หยุดการกระทำของมันทันทีที่ผมเผลอร้องออกมา ผมส่ายหน้า ยกแขนดึงต้นคอของมันให้ลงมาจูบ
จูบที่ทั้งสองฝ่ายสมยอมมันชั่งเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ จนเผลอปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา
ริมฝีปากของเราสองคนประกบกันแน่ ลิ้นร้องช้อนไชเข้ามาในโผล่งปากของผมด้วยความโหยหาย ผมจูบตอบกลับด้วยความรู้สึกที่มีไม่น้อยไปกว่ามัน ท่อนเนื้อที่เคยถูกแช่นิ่ง เริ่มขยับเข้าออกแผ่วเบา เพียงแค่นั้นก็ทำเอาผมเผลอจิกเล็บลงไปที่แผ่นหลังใหญ่ของคนด้านบนอย่างห้ามไม่ได้ เพราะห่างหายเรื่องพวกนี้มาเกือบเดือน เลยทำให้ผมรู้สึกเจ็บอย่างช่วยไม่ได้
การสอดใส่ที่เชื่องช้าแปรเปลี่ยนเป็นรวดเร็ว ความรู้เสียววูบวาบแล่นไปทั่วร่างกาย พาให้อารมณ์กระเจิดกระเจิง ตัวผมถูกช้อนแผ่นหลังขึ้นนั่ง ให้แนบชิดร่างกายเข้าหากันได้มากกว่าครั้งไหนๆ จูบที่ถูกมอบให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้ผมร้อนจนแทบละลาย และคงเป็นแบบนี้ต่อไปตลอดทั้งค่ำคืน
ช่างอิ่นpart
ผมกำลังมองดูคนในอ้อมกอดที่ยังคงหลับสนิทเนื่องจากความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งคืน ใบหน้าอ่อนเยาว์สมวัยกำลังนอนหลับสนิทริมฝีปากเหยียดยิ้มราวกับกำลังอยู่ในห้วงความฝันที่แสนดี
ผมก้มลงจูบซับที่หน้าผากมนต์อย่างรักใคร่
ผมไม่เคยคิดที่จะปล่อยมือมันไปจริงๆ
มันก็แค่ทฤษฎีทางจิตวิทยา บ้างครั้งเราก็ควรจะปล่อยบางสิ่งไปเพื่อให้มันเดินกลับเข้ามาหาเราอีกครั้ง
ตลอดเกือบ2อาทิตย์ที่ผ่านมา ผมเฝ้าตามดูมันตลอด ส่งคนนับ10ให้เฝ้าดูมัน ทั้งจากที่ไกลๆและใกล้ ใกล้จนมันคงนึกไม่ถึง
เมื่อวันที่เกิดเรื่อง ผมกับมันทะเลาะกัน จนมันเผลอขอให้ผมปล่อยมันให้เป็นอิสระ ตอนนั้นเองที่ผมคิดแผนนี้ขึ้นมาได้
ผมตอบตกลงตามที่มันขอ ตอนนั้นมันทำหน้าตกใจจนปิดไม่มิด ผมแสร้งทำเป็นน้อยใจเดินออกมาไม่หันกลับไปมองมันด้วยซ้ำ
จัดการสั่งการลูกน้องนับ10 ให้เตรียมการตามแผน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหอเก่าของมันหรือข้าวของทุกอย่างผมเตรียมการเอาไว้แล้ว
ถ้าถามว่าทำไมผมถึงได้ทำกับมันแบบนี้ ก็บอกเลยว่าผมไม่ได้มีเจตนาล้อเล่นกับความรู้สึกของมัน แต่เพราะมันเป็นคนแบบนี้ คนแบบที่ต่อให้เอาปืนมาจ่อที่หัว มันก็ไม่ยอมพูดในสิ่งที่มันรู้สึกจริงๆออกมา ก็อย่างที่บอกกับคนบางคนเราก็จัดการซึ่งๆหน้าไม่ได้
แล้วถ้าหากถามว่าทำไมผมถึงมั่นใจนักว่ามันจะดิ้นรนกลับมาอยู่ในมือผมอีกครั้ง เรื่องแบบนี้ไม่ได้ใช้อะไรนอกจากสิ่งที่ผมรู้สึกได้จากตัวมันหรอกครับ
แผนของผมดำเนินไป เฝ้าดูชีวิตของมัน ในแต่ละวันที่ไม่มีผม ตลอดทั้งสัปดาห์ผมเอาแต่อ่านหนังสือ จนเกือบเช้าทุกวัน จากนั้นก็ไปมหาลัย แล้วก็กลับมาอ่านหนังสือ มันไม่ได้ออกไปเที่ยว ไม่ได้ออกไปใช้ชีวิตอย่างที่มันเคยพูดไว้ ข้อมูลแล้วรูปถ่ายของมันในทุกๆวันที่ผมได้รับ มันดูโทรมขึ้นๆวัน จนแทบจะไม่ได้กับคนที่ไร้ชีวิต แต่มีแค่ลมหายใจ
พอเห็นมันตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ใจผมก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมา
และหลังจากนั้นก็มีเรื่องนอกแผนการของผมเกิดขึ้น
ฉิงฉิงและจงชิงหนีไปหามัน
ตอนที่ผมได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องที่ผมสั่งให้ค่อยจับตาดูมัน ทำเอาผมตกใจอยู่เหมือนกันเพราะไม่คิดว่าลูกผมจะถึงขนาดหนีออกจากบ้านไปหามัน ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ลูกผมเอาแต่ถามหามันตลอดผมก็บอกไปเดี๋ยวก็กลับมา แต่อาจจะเป็นเพราะนานเกินไปเด็กๆก็เลยทนไม่ไหว มันอาจจะฟังดูหน้าเหลือเชื่อที่เด็กแค่4ขวบจะหนีออกจากบ้านไปตามหาคนที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่ฉิงฉิงกับจงชิงเป็นเด็กฉลาดเคยเข้ารับการทดสอบไอคิวเมื่อปีที่แล้วทั้งสองคนมีไอคิวสูงถึง140ซึ่งมากกว่าเด็กวัยกันถึง2เท่า แค่หนีออกจากบ้านแล้วนั่งรถมามหาลัยที่มันเรียนอยู่ก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินความสามารถของทั้งสองคนแน่นอน และถ้าถามว่าทำไมถึงรู้ว่ามันอยู่ไหน ถ้าให้เดาก็คงจะไปรื้อหาเอกสารชีทเรียนหรือไม่ก็หนังสือเรียนที่มันเคยอ่านแล้วมาค้นหาในอินเตอร์เน็ตนั้นแหละครับ เด็กสมัยนี่เก่งเรื่องเทคโนโลยีจนผู้ใหญ่อย่างเรายังต้องตกใจเลย แต่ก็นั้นแหละ เพราะเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน เลยทำให้แผนที่ผมวางไว้ดีขึ้นไปอีก
เมื่อคืนที่มันเจอผมที่ผับ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ผมวางแผนไว้หมด ไม่ว่าจะเรื่องที่มันต้องมาอยู่ที่ผับทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ มันแทบจะไม่ได้ออกไปไหนนอกจากหอพักกับมหาลัยมันเลยสักครั้ง
เรื่องที่ ทำให้มันบังเอิญเจอผม รวมไปถึงเรื่องของพลอย
เรื่องข่าวในตอนนั้น ทั้งหมดเป็นฝีมือของเธอ มันไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะตามหาคนที่ขายภาพพวกนั้น ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง ผมก็รู้ถึงตัวต้นเหตุ ที่ทำให้ไอ้เด็กดื้อของมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น
ผมสั่งให้คนซื้อดอกไม้ และข้าวของราคาแพง ไปส่งให้เธอเกือบทุกวัน รวมไปถึงขนมที่ผมเคยซื้อให้น่านก็ด้วย ทุกอย่างเป็นแผนที่ผมวางไว้
แต่ที่ผมไม่ได้คิด ก็คงจะเป็น การที่เห็นน่าน ร้องไห้ราวกับจะขาดใจตรงหน้าผม
ความจริง อยากจะทำให้มันรู้สึกตัวว่ารักผมมากแค่ไหนนานกว่านี้
แต่แค่เห็น ร่างกายที่สั่นเทาพยายามกั้นเสียงสะอื้น เพื่อบอกความรู้สึกที่แท้จริงของมันต่อหน้า
ใจผมก็เหมือนถูกช่วงชิงเอาไป
แค่นี้ผมก็รู้แล้ว ว่ามันรักผมขนาดไหน แต่ที่พีคสุด ก็คงหนีไม่พ้นความจริงที่ว่า ผมเองก็รักมันมากไม่ต่างกัน
“ปะป๊า/ปะป๊า”ผมลุกขึ้นทันที ที่ร่างเล็กๆสองคนกำลังเดินเข้ามา พอเห็นคนบนเตียงว่าเป็นใคร ก็อ้าปากเตรียมร้องเรียกทันที
“น่านนอนครับ”ผมเอามือปิดปากทั้งสองคนแทบไม่ทัน พอบอกเหตุผล ทั้งสองคนก็พร้อมใจพยักหน้ารัวๆ
“ออกไปเล่นข้างนอกก่อน ให้น่านนอน”ผมบอกเบาๆก่อนจะดันแผ่นหลังเล็กให้ออกจากห้อง เพราะอยากจะให้คนที่รองรับอารมณ์ของผมแทบตลอดทั้งคืนได้พักผ่อน
พร้อมกับผมที่เดินออกมาด้วย เมื่อพาตัวแสบสองคนออกไปส่งไว้ที่ ห้องของเล่นของพวกเขาที่ผมสั่งทำเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน ผมก็กลับเข้าไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา
แต่พอกลับออกมาก็กลับเจอร่างเล็กๆของลูกตัวเองนอนประกบคนขี้เซาทั้งสองฝั่ง แถมยังหลับไปด้วยกันอีก เลยได้แต่ยืนกอดอกพิงกำแพงห้อง ส่ายหัวกับภาพตรงหน้าไปมาเบาๆ พร้อมริมฝีปากที่ยกยิ้มจนแทบไม่รู้ตัว
ช่างอิ่นend
“น่านนนนนนนน”เสียงเรียกของจงชินทำให้ผมวางหนังสือในมืออีกครั้ง ก่อนจะลุกเดินไปที่ห้องของเล่น ที่ไอ้แก่มันทำไว้ให้ลูกๆของมัน
เห็นร่างเล็กๆสั้นๆกำลังพยายามตะกายออกจากบ่อลูกบอลหลากสีอย่างเอาเป็นเอาตาย ด้านหลังก็มีพี่สาวที่ค่อยดึงข้อเท้าไว้ไม่ให้เจ้าตัวได้หนีสำเร็จ ผมได้แต่ส่ายหน้ากับเหตุการณ์ชวดปวดหัวตรงหน้า อย่างปลงๆ ก่อนจะเข้าไปนั่งในบ่อลูกบ่อด้วยอีกคน โชคดีที่มันใหญ่พอสำหรับผู้ใหญ่หนึ่งคน
“ทำไมชอบแกล้งน้องหืมห์”ผมหันมาอุ้มฉิงฉิงขึ้นนั่งตัก ตั้งแต่ผมกลับมาอยู่ที่บ้านนี้อีกครั้งฉิงฉิงก็ทำตัวดีกับผมขึ้นมาก ยอมเชื่อฟังง่ายๆ ไม่ต้องบอกอะไรหลายครั้งเหมือนเมื่อก่อน แต่ดีกับผมแล้วแทนที่จะดีกับน้องชายตัวเองด้วย เจ้าตัวกลับยิ่งแกล้งน้องหนักเข้าไปใหญ่
“.....”หน้าบึ้งทันที เมื่อถูกดุ พอเห็นใบหน้าน่ารักงอจนแทบจะหักทีไหร่ ก็ทำเอาผมใจอ่อนทุกที
ทั้งที่เมื่อก่อนผมมักจะหาทางหลีกเลี่ยงเด็กเล็กๆแบบนี้แท้ๆ แต่ตอนนี้กลับเป็นผมที่คอยแต่จะเรียกหาทั้งสอคน
“หิวน้ำ”ผมกอดฉิงฉิงพร้อมโยกตัวไปมาเพื่อให้คนแสนงอนในอ้อมกอด หายเคือง แต่ก็ถูกจงชิงขัดจังหวะ เจ้าตัวเบียดตัวเข้ามาเพื่อที่จะนั่งตกผมบ้าง พอนั่งไม่ได้ก็บอกหิวน้ำขึ้นมาซะอย่างนั้น
ผมเลยพาทั้งสองคนลงข้างล่างเพื่อพาไปกินน้ำ ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม ความจริงผมต้องกลับไปหาพ่อกับแม่ แต่เพราะต้องดูแลร่างอ้วนๆนี้ ผมเลยบอกแม่ว่าจะไปหาปีใหม่ทีเดียว
“ขอน้ำองุ่นหน่อยครับ”ผมเดินไปบอกแม่บ้าน ก่อนจะพาเด็กๆเดินออกไปที่ด้านหลังบ้าน ที่จะมีศาลาไม้เล็กๆตั้งอยู่กลางสวนแบบอังกฤษ รอบๆบ้านไอ้แก่มีต้นไม้เต็มไปหมด เลยทำให้มีอากาศถ่ายเทได้ดีกว่าที่อื่น ช่วงสองสามวันมานี่ผมเลยชอบมานั่งเล่นที่นี่กับลูกๆมันประจำ
ตั้งแต่คืนวันนั้น ที่เราสองคนกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม มันก็เปลี่ยนไปมาก แทบจะพูดได้ว่าคนละคนกับที่ทำร้ายผมเมื่อหลายเดือนก่อนเลย ผมรู้สึกได้ ว่ามันเอาใจใส่ผมขนาดไหน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกินหรือเรื่องความเป็นอยู่ในแต่ล่ะวัน มันก็ดูแลเรื่องของผมแทบทุกอย่าง ผมสามารถออกไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องขออนุญาตมันอีก ผมมีสิทธิที่จะเลือกทำอันที่ชอบ และอันที่ไม่ชอบได้ จะมีก็แค่เรื่องเดียวที่ไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย
พวกเรามีอะไรกันทุกคืนเลย
ผมไม่รู้ว่าผู้ชายที่อายุ30กว่าๆเขาเป็นยังไง มีความต้องการสูงแค่ไหน แต่ผมบอกได้อย่างหนึ่งเลยว่า คนแก่แรงดีอย่าบอกใครเลย
TBC.
ตอนเเรกกะว่าสองวันหลังจากลงตอนที่เเล้วก็จะลงตอนนี้เลย กลายเป็นว่าต้องไปต่างจังหวัด แถมกลับมาก็ไม่สบายอีก มันก็เลยยืดเยื้ออย่างที่เห็น
เห็นมีคนถามมาว่าทำไม นายเอกต้องรักคนที่ทำร้ายตัวเองด้วย จะมาตอบให้ครับแต่ถ้าอธิบายก็จะยาวมากอาจต้องคงกันเป็นตอนๆ แต่สรุปเอาเลยเเล้วกัน
"น้องน่านเป็นสายMครัช"
นิยายเรื่องนี้อาจจะดูไม่สมจริงสมจังเท่าไหร่หรืออาจจะไม่ดีเท่าเรื่องเมื่อผมท้อง เพราะเเต่งไว้ตั้ง6ปีเเล้วตอนนั้นยังเป็นเบบี๋อยู่เลยทำใจหน่อยเเล้วกัน รออ่านเรื่องพี่หมอกับน้องเกรวอาจจะดูดีกว่าเรื่องนี้5555
ปล.อย่าลืมไปช่วยกันอุดหนุนนิยายด้วยนะ ยังเปิดจองอยู่
หัวข้อ: ร้าย...จนรัก chapter : 30 [END] 15/08/2017 P.32 (อ่าน 297403 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก