ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ร้าย...จนรัก
ไม่ได้เข้ามานานเลย ตอนเเรกลืมรหัสผ่านเลยไม่ได้เข้ามาเลย เพิ่งไปเจอรหัสที่เคยใช้ในเมลล์
เรื่องบางเรื่องที่ลงในนี้ยังไม่จบหรือลงแช่ไว้นานเเล้วมีลงที่ เวปธันญวลัยนะจ๊ะ
ร้าย...จนรัก chapter 1ข่มขืน
คำสั้นๆที่มีความหมายแสนเลวร้าย คำที่แสดงการกระทำต่ำช้าอย่างไม่หน้าให้อภัยของผู้กระทำ แค่คำสั่นๆที่อาจแสดงถึงการทำลายชีวิตของใครบางคน
ไม่ใช่นิยาย หรือ ละคร
การถูกข่มขืนไม่ได้ฟินอย่างที่คุณคิด
ไม่มีทางรู้สึกดี
ผมได้แต่หลับตาลงนิ่งๆใช้มือทั้งสองข้างกำจับที่หมอใบโต เพื่อรองรับการกระแทกกระทั่งที่เริ่มมาสักพัก และยังไม่มีทีถ้าว่าจะจบลง
“อย่าหลับตา การหลับตาไม่ได้ทำให้มึงหนีนรกตรงหน้านี้ได้”เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยพร้อมกับฝามือหลายที่บีบเข้าที่ข้างแก้มเพื่อย้ำเตือนให้ผมต้องเผชิญหน้ากับความอับปีย์ที่ไม่มีวันสิ้นสุดนี้
เฝ้ามองใบหน้าที่แสนชิงชังของเทพบุตรที่มีสันดารไม่ต่างกับซาตาน
นี่ไม่ใช้ครั้งแรก
มองย้อนกลับไปถึงเรื่องบัดซบที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
มันเริ่มมาจากผู้หญิงชั่วๆคนหนึ่ง
ผมเป็นผู้ชายตามค่าเฉลี่ย อยู่ในเกณฑ์ค่าเฉลี่ยทุกๆด้าน ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา รูปร่าง นิสัย หรือฐานะทางบ้าน ผมอยู่ในเกณฑ์ปกติทุกๆอย่าง ไม่มีอะไรโดดเด่น เรียกอีกแบบก็คือคนธรรมดา ที่เดินตามถนนทั่วไปเลย
ผมเป็นคนจังหวัดน่าน ที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพได้ เมื่อปีที่แล้ว ผมจึงเดินทางเข้ามาเรียนในกรุงเทพเพียงลำพัง ไม่ได้มีเพื่อนมาจากที่เดียวกันมาเรียนด้วยเหมือนเด็กต่างจังหวัดคนอื่นๆเขา ผมที่ไม่เคยเข้ามาที่กรุงเทพเลยสักครั้งในชีวิตช่วงแรกๆที่มาชีวิตของผมจึงค่อนข้างลำบาก
แต่ก็ได้พี่คนหนึ่ง แกชื่อพี่ปอนด์ พี่ปอนด์เป็นพี่รหัสของผม แกใจดีและเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์ดี แกเลยมีเพื่อนเยอะ ซึ่งเพื่อนๆที่ผมมีตอนนี้ก็ได้มาจากการที่แกมักจะลากผมไปโน้นมานี่อยู่ตลอด พี่ปอนด์มาจากครอบครัวที่ฐานะปลานกลางไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็มีกินมีใช้ แกมีบ้านหลังพอเหมาะอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก เป็นบ้านหลังเก่าที่พ่อแม่แกซื้อเมื่อตอนคบกันใหม่ๆ ถึงจะผ่านมากว่า30ปี แต่ก็ยังเป็นบ้านที่อบอุ่น พี่ปอนด์มีพี่ชายคนหนึ่งชื่อกอน พี่กอนแกเป็นเดือนคณะนิติ เป็นคนใจดีนิสัยก็โดยรวมก็เหมือนกับพี่ปอนด์ แต่แกหล่อและฉลาดมากกว่า ไม่ใช่พี่ปอนด์แกไม่หล่อพี่ปอนด์แกก็ดูดีแต่ก็ไม่ได้หล่อเด่นพิมพ์เกาหลีนิยมอย่างพี่กอน แต่พี่ปอนด์แกก็จัดว่าหน้าดูดีพี่ปอนด์เป็นคนขยัน แกมีเงินใช้จ่ายอย่างไม่ขาดสนเพราะแกเริ่มทำงานตั้งแต่จบม.3 ตอนที่ผมมีปัญหาเรื่องเงินแกก็มักจะให้หยิบยืมและไม่เคยทวงถามให้อับอาย ผมจึงรักและเครารพแกมาก พี่ปอนด์กำลังตามจีบดาวคณะคนหนึ่งอยู่ เธอชื่อพลอย พลอยเป็นดาวคณะของพวกเรา เธอเข้ามาปีเดียวกับผม ดังนั้นผมค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตา เธอเป็นผู้หญิงที่มีใบหน้าสาวหวาน ผมยาวสีอ่อนถูกดัดเป็นลอนใหญ่ๆอย่างเป็นธรรมชาติ ตาโต ปากนิด จมูกหน่อย และรูปร่างที่ชายทุกคนเดินผ่านต้องเหลียวหลัง นั้นทำให้เธอเป็นที่หมายปองของชายหลายคน หนึ่งในนั้นนั้นก็คือพี่ปอนด์ พี่ปอนด์ตามจีบเธอมาตั้งแต่ปีหนึ่ง และดูเหมือนเธอเองก็จะมีใจให้พี่ปอนด์ไม่น้อย ไปไหนมาไหนด้วยกันจนคนพากันอิจฉาพี่ปอนด์ ผมไม่ได้สนิทกับเธอมากนักแต่ก็ค่อนข้างรู้จักเพราะพี่ปอนด์ชอบลากผมไปไหนมาไหนด้วย จน หลายครั้งผมก็อดแซวไม่ได้ว่าที่ดูแลผมดีขนาดนี้เพราะได้ตามาดูแลพลอยด้วยหรือเปล่า
จนสุดท้ายก็ตกลงคบกัน
พลอยยิ้มเก่ง เป็น มิตร และค่อนข้างใจดี เป็นผู้หญิงแสนดีที่หายากในปัจจุบัน
แต่ก็มีข่าวลือ
หลายครั้งที่ผมมักจะได้ยินเพื่อนผู้หญิงปีเดียวกับพูดถึงชื่อของเธอในเรื่องไม่ค่อยดี
พลอยเป็นเด็กขาย
ขายในความหมายที่ทุกคนคงเข้าใจ มันอาจไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ในสังคมสมัยนี้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่สังคมยอมรับ ผมได้ยินเรื่องของพลอยในทำนองนี้บ่อยมาก ตอนแรกผมเคยลองไปคุยกับพลอยเรื่องนี้ เนื่องจากผมค่อนข้างไม่เชื่อ แต่ก็กลัวเรื่องพวกนี้ถึงหูพี่ปอนด์
“เราได้ยินมาว่า พลอย เอ่อ..”ผมพูดถามอย่างลำบากใจ เรื่องแบบนี้ผมรู้ไม่ควรถาม แต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“เราขายตัว”พลอยเงยหน้าขึ้นมาตอบมองสบตาผมด้วยดวงตากลมโตที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำสีใสแต่พร้อมจะเอ่อล้นออกมาได้ทุกเมื่อ”ฮือๆๆ”และไม่กี่วิถัดมา พลอยก็ปล่อยโฮออกมา
“เอ่อ พลอย.. เรา...ขอ..”ผมพยายามจะแก้สถานการณ์เพราะบันใดหนีไฟของชั้น6นี้ถึงจะไม่ค่อยมีใครใช้แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่มี
“ทำไม ทำไมทุกคนชอบเอาเรื่องเราไปพูดแบบนั้น ฮือ ทำไมต้อใส่ร้ายเรา”เธอก้มหน้าก้มตาร้องให้สองมือขาวปาดน้ำตาบน
ใบหน้าตัวเองพลันลวัน จากเหตุการณ์วันนั้นผมก็ได้คำตอบว่าพลอยมักจะถูกพูดใส่ร้ายแบบนี้มาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมที่ต่างจังหวัด เธอจึงหนีเรื่องพวกนี้มาเริ่มต้นใหม่ที่กรุงเทพ จากนั้นผมก็ไม่ได้เอ๊ะใจเรื่องเธออีกเลย
จนกระทั่ง
วันหนึ่งในคลับหรูที่มีแต่แขกระดับเศรษฐีเท่านั้นที่เข้ามาเที่ยวและเป็นสถานที่ที่ผมทำงานพิเศษ บ้านผมทำสวน พอมีพอกินตลอดปีเพราะปลูกหลายอย่าง พ่อแม่ก็ส่งเงินมาให้ใช้ถึงแม้ไม่มายแต่ก็มีพอจ่ายค่าหอค่ากิน แต่ชีวิตคนเรามันมีอะไรมากกว่านั้น ค่ากิจกรรม ค่ารายงาน และอุปกรณ์การเรียนต่างๆเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิต บ่อยครั้งที่เงินผมไม่พอใช้ เคยขอพ่อแม่ไปเขาก็ส่งมาให้ แต่ผมรู้ว่าเงินที่ผมใช้นั้นมาจากหยาดเหงื่อและเง็นเก็บทั้งชีวิตของพ่อแม่ ผมไม่อยากรบกวนเกินจำเป็นพอขึ้นปีสองผมเริ่มคุ้นกับกรุงเทพและการเรียน ผมเลยหางานพิเศษทำ เนื่องจากผมเรียนแทบทุกวันตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์บ้างครั้งก็มีเรียนเสริมวันเสาร์
ทำให้ผมต้องมาทำงานกลางคืน ผมทำงานที่นี่สัปดาห์ล่ะ3-4วันเงินค่อนข้างดี เพราะเขาต้องการคนที่พูดภาษาอังกฤษได้ ผมได้ค่าแรงชั่วโมงล่ะ120บาท หรือเกือบ2เท่าของงานพาทไทม์อื่นๆ และที่นี่ก็เป็นที่ๆพี่ปอนด์เคยทำงานแกเลยฝากให้
วันหนึ่งในขนาดที่ผมเข้ากะแทนเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งที่ไม่สบายผมก็เจอพลอย
พลอยที่ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม ถ้าผมไม่คุ้นเคยกับเธอผมเองก็คงจำเธอไม่ได้ พลอยใส่ชุดเดสรัดรูปทรงเกาะอกสีน้ำตาลเบจ ผมยาวตรงสีอ่อนขับให้รูปร่างของเธอยิ่งดูเย้ายวน เธอควงแขนมากับผู้ชายที่ดูพอมีอายุคน
หนึ่งที่ผมเห็นหน้าไม่ชัด
ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เจอผมก็ขอเปลี่ยนวันเข้าทำงานอยู่หลายสัปดาห์จนรู้ว่าผู้ชายที่เธอควงมาด้วยนั้นเป็นคนมีอิทธิพลคนหนึ่ง และเธอมักจะมาที่นี่กับเขาทุกสัปดาห์ ผมอยากเข้าไปถาม แต่ก็ถูกเพื่อนร่วมงานรั้งไว้ เพราะถ้ามีเรื่องที่นี่ เรื่องคงจบไม่สวยแน่
ผมรอบดูอยู่หลายสัปดาห์ เพื่อให้แน่ใจในสิ่งที่ผมกำลังสงสัย เธอมากับผู้ชายคนนั้นทุกคือวังอังคาร แค่มานั่งดื่มมาตินนี่แก้วสองแก้ว แล้วออกจากร้านไป จนวันหนึ่งผมเห็นผู้ชายคนนั้นมีแขกมาด้วย2คน วันนั้นดูเหมือนทุกคนจะดื่มหนักยกเว้นพลอย ผมเห็น เธอที่นั่งเกยตักกับผู้ชายที่เธอมาด้วยประจำ ทั้งสองคนจูบกันนัวเนียรมือของผู้ชายคนนั้นจับที่หน้าอกอวบอั๋นขยำกลางร้าน ผมแทบจะปี่เข้าไป แต่ก็ถูกห้ามไว้
วันถัดมาผมจึงเรียกเธอมาคุย
“อย่า เสือกได้ไหม เราจะทำอะไรมันก็เรื่องของเรา “เป็นครั้งแรกที่ผมหน้าชาทั้งๆที่ไม่ได้โดนตบด้วยซ้ำ
“แต่พลอยมีพี่ปอนด์อยู่แล้วนะ พลอยทำแบบนี้ได้ไง”คิดถึงหน้าพี่ปอนด์ตอนรู้ความจริงไม่ออกจริงๆว่าพี่เขาจะทำหน้ายังไง
“หึ แล้วไง แค่แฟน พ่อแม่เรายังไม่ห้ามเลย อย่าสะเออะดีกว่า เดี๋ยวหาว่าเราไม่เตือน”เธอพูดแค่นั้นแล้วเดินจากไป ผมกังวลเรื่องนี้มาก เพราะทุกครั้งที่พี่ปอนด์พูดถึงเธอพี่ปอนด์ดูมีความสุข เอาตามตรง ผมไม่กล้าสู้หน้าพี่ปอนด์ผมรู้สึกผิด แต่ก็ไม่กล้าบอกเรื่องนี้ออกไป
จนกระทั่งวันหนึ่ง พี่ปอนด์โทรมายืมเงินผม ตอนแรกผมไม่ได้ถามว่าเอาไปทำอะไรมารู้ที่หลังว่าแกเอาไปให้พลอย เพราะพลอยบอกที่บ้านมีปัญหา เงิน50,000ไม่ใช้เงินน้อยๆสำหรับเด็กมหาลัยที่ทำงานเก็บหอมรอมลิดมาตั้งแต่เด็ก แต่ถูกผู้หญิงเลวๆคนหนึ่งหลอกเอาไปใช้เที่ยวกินอย่างหน้าตาเฉย เงินก้อนนั้นเป็นเงินที่ไว้สำหรับดูงานต่างประเทศของพี่ปอนด์แต่เขากลับต้องพลาดโอกาสที่อาจจะเป็นครั้งเดียวในชีวิต เพราะผู้หญิงคนหนึ่งที่แอบทำเรื่องต่ำทรามลับหลังเขา
ผมทนไม่ไหว เลยจัดการเรื่องนี้เอง ผมไปข่มขู่เธอเพื่อขอให้เธอคืนเงินให้พี่ปอนด์ ผมใช้รูปถ่ายจากที่ทำงานที่ผมแอดถ่ายทั้งรูปและวีดีโอ บอกให้เธอคืนเงินให้พี่ปอนด์และให้เธอเลิกกับพี่ปอนด์ซะไม่อย่างนั้นรูปพวกนี้จะต้องแพร่กระจายในมหาลัยแน่
ในตอนนั้นผมคิดแค่จะขู่ เพราะหากเธอไม่คืน ผมจะไปคุยเรื่องเธอให้พี่ได้รู้ด้วยตัวเอง
เธอตอบตกลง ขอเวลา1วัน
ผมไม่หน้าเชื่อเธอ นั้นคือความผิดพลาดอย่างเลวร้าย
คืนนั้นผมเข้ากะไปทำงานตามปกติ พลอยไม่เคยเจอผมที่ร้านนั้นเพราะผมมักจะทำงานที่เคาร์เตอร์บาร์ ซึ่งเป็นโซนที่ค่อนข้างไกลจากโซนวีไอพี เวลาตี1ผมเลิกงานและกำลังจะกลับหอ ในขนาดที่ผมกำลังจะสตาร์ทรถ ผมก็ถูกอะไรบางอย่างตีเข้าที่หัวจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือด สติผมเลือนราง ถูกจับขึ้นรถ และสุดท้ายก็มาจบที่ห้องๆหนึ่ง ผมถูกจับหมัดแขนไขว้หลัง นั่งอยู่ทีเกาอี้ตัวหนึ่ง
น้ำเย็นๆที่สาดเข้ามาที่ตัวทำให้ผมได้สติ แต่ภาพตรงหน้าก็ยังพร่ามัว
“เสี่ยขา แค่สั่งสอนไม่ให้มันเลิกตามพลอยก็พอนะค่ะ อย่าเอาถึงตายเลย”เสียคุ้นหูทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้า
เบื้องหน้าของผมคือ ผู้ชายที่ดูมีอายุ น่าจะราวๆ30กว่าๆตัวสูงรูปร่างกำยำไม่เหมือนเสี่ยงในละครหรือตามคาเฟ่อาบอบนวด หน้าตาออกแนวต่างชาติ ผิวขาวสะอาดสะอาน ดูคราวๆก็ไม่ต่างจากนายแบบดาราเลย เขาสวมชุดสูทสีเข้มข้างกายมีพลอยในชุดนักศึกษาที่แต่ตัวผิดจากตอนอยู่มหาลัย กระโปร่งพีชถูกเปลี่ยน เป็นกระโปรงทรงเอผ้ายืดรัดรูปสั้นแค่คืบกับรองเท้าส้นสูงปรี๊ดสีดำเงา ที่กำลังกอดแขนแนบทรวงอกเขย่าไปมา
ด้านข้างของผมมีผู้ชายในชุดสีดำสนิทร่างใหญ่เกิดคนปกติสองคงและอยู่หลังผู้ชายคนนั้นอีก2คน
“ครับ”เขารับคำอย่างว่าง่ายพร้อมเดินมาทางผม พยักหน้าแค่ทีเดียวหัวของผมก็ถูกดึงให้เงยสบตากับผู้ชายคนนั้น
“กล้ามากนะมึงที่มายุ่งกับเด็กกู”ผู้ชายคนนั้นบีบแก้มผมสุดแรงจนปวดร้าวไปทั้งหน้า
“ปล่อยกู!”ผมตะโกนเสียงอู้อี้เพราะยังคนถูกบีบแก้มอยู่
“หึ ปล่อยแน่ แต่มึงต้องรับปากว่าจะเลิกยุ่งกับพลอยก่อน!”มันพูดแล้วสะบัดมือเหวี่ยงหน้าผมออกอย่างแรงจนเจ็บต้นคอ
“กูไม่เคยไปยุ่งกับผู้หญิงชั่วๆแบบนั้น”ผมตะโกนลั่น และแทบจะทันทีที่ผมพูดจบมือใหญ่ก็ต่อยเข้าที่หน้าผมอย่างแรงจนหน้าหัน เจ็บปากและแก้มจนได้กลิ่นคาวเลือด
“แล้วนี่อะไร”ภาพถ่ายทั้งหมดที่ผมใช้ข่มขู่พลอยถูกปามาใส่หน้าอย่างแรง
“หึ ถุย ไอ้แก่ตัณหากลับ!”ผมมองดูภานั้นแล้วถุยน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดใส่กองภาพตรงนั้น “คนชั่วแบบนี้ก็สมควรแล้ว ทำอะไรกับคนอื่นไว้ยังไม่เห็นละอาย จะมากลัวอะไรกับเรื่องแค่นี้”เป็นอีกครั้งที่หมัดหนักๆถูกปล่อยเข้าที่หน้าผม โชคดี ที่เป็นคนละ
ฝั่งกับครั้งแรก ไม่งั้นฟันผมได้หลุดแน่
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
