หัวข้อ: ร้าย...จนรัก chapter : 30 [END] 15/08/2017 P.32

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ทุบหอทิ้งเลยหรอ โหดไปไหมคุณ
บรรยากาศเริ่มดี รึเปล่า? ช่างหายไปนานไง
ถึงจะต้องทำงานเลี้ยงเมีย แต่แบบเงียบหายไปเลย
ลืมไปว่าปากหนักทั้งคู่
ทำไมตอนนี้สั้นจัง

หวงน่าน แล้วเสี่ย
เสี่ยไม่บอกน่าน นี่ว่าชอบ
อยากให้มาอยู่ด้วย ก็พูดดีๆได้นี่
ไม่อยากให้ปอนด์ไปหาน่านน่ะสิ
       
 

ปล.  ขอแก้ที่ผิดนะ
มีแค่ผ้าเช็ดตัวสีขาวผันไว้อย่างหมิ่นเม ----- พัน  /  หมิ่นเหม่
อย่างให้พูดหลายรอบ ----- อย่า
ถ้ามันจะทุบทิ้งจริง มันก็คงทำได้ไม่อยาก ------ ยาก
โรงงานของผมโดนรอบวางเผลิง ----- เพลิง
ฝีมือการต่อสู้จะสู่สีกัน ------ สูสี

[maekkun]

 

[yowyow]

 

[tuek]

หลงน้องเข้าแล้วละสิ

[wargroup]

ขอเม้นท์แสดงตัวด้วยคน กลัวคนเขียนเสียกำลังใจ (+เป็ดรัวๆ)
ชอบอ่านแนวนี้เลย ข่มเหงย่ำยี เถื่อนชั่วใส่ก่อน แล้วค่อยรักกันเนี่ย อ่านสนุกนักล่ะ
มาต่อบ่อยๆน๊าาา รออยู่ๆ ...แต่แบบ คำผิดมาแน่นอยู่นะคะ 555

[nada_dadida]

กรีดดดดดดดด สนุกมากกกกกกกก เลยยจ้าา
อ่านนนแปปเดียวววว จบตอน 12 แล้ววว จิลงแดงตายยย รอออนะคร้าาาาาา   

[mookapong]

รอจ้าาา

[Orange151987]

พึ่งได้เข้ามาอ่าน ติดเลย555 รอตอนต่อไปนะคะ

[่patsaporn]

ถึงจะเริ่มต้นไม่ดีนัก.แต่สองคนก็รักกันแล้ว ได้แต่เอาใจช่วยให้น้องน่านมีความสุข ผัวรักผัวหลง
พี่ปอนด์มาช้าไป อดไปต่ออ่ะพี่ มัวแต่หลงกับแฟนนิสัยเลวๆ อยู่ พลอยคือสุดๆ อ่ะ โคตรแรดและร้าย
สงสารน่านตอนโดนข่มขืนมาก อิเสี่ยใจร้าย

ขอบคุณค่ะ

[fahsai]

พึ่งมาได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากเลยค่ะ
ก็เสี่ยหายไปเฉยๆจะโทษน้องได้ไง
เดี๋ยวยุให้น้องได้กับปอนซะเลย
เขาเริ่มรักกันแล้วววววว แต่ไม่ลืมที่เสี่ยทำหรอกนะ

มาต่ออีกนะคะ สนุกมากก

[Tennyo_Y]

อ่านแล้วเม้นรวดเดียว ตอนแรกเกิดคำถาม จะรักกันไงวะ แต่ลืมนึกไป อิเสี่ยเล่นกักขังหน่วงเหนี่ยว มันก็ต้องมีบ้างและแว๊ความผูกพันธ์ เพราะฉะนั้น ตัดไป แต่อยากรู้ว่าอิเสี่ยช่างจะหวานเป็นไหม จะรู้ตัวตอนไหน ว่ารักเขาอะ 5555

เราไม่ชอบน่าน ตอนแรก คือ ดูเหมือนคนโง่อะ แต่ อ่านไป เออ น่านไม่โง่นี่หว่า

ส่วนปอนด์ ไม่ชอบอย่างแรง เกลียดเลยแหละ หวังว่าจะกำจัด ไปไว ๆ คือปอนด์ สำหรับเรา เป็นคน ไม่มีสมองเลยสักนิด


เราอินนะ เราอิน อย่านอยด์นะ ที่ด่าตัวละครอะ อินจริง ๆ

มีความสงสัยและอยากรู้ตอนต่อไปคะ

[เต่าตุ่น]

ร้าย...จนรัก  chapter 13



เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน สิ่งที่ผมกำลังรอนั่งก็มา



ชายสองคนในชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า  สวมหมวกไหมพรมปิดบังใบหน้า  ในมือทั้งสองข้างของพวกมันถือแกลลอนน้ำมันใบใหญ่มา  ประตูโรงงานถูกเปิดออก  ก่อนที่พวกมันทั้งสองคนจะเข้ามาข้างใน เตรียมตัวเทน้ำมัน




 ภาคกับคนที่ถูกเรียกมาเพิ่มยืนอยู่ข้างประตูกลืนไปกับความมืดจนพวกมันไม่สังเกต  พอสองคนนั้นเข้ามาก็ถูกเข้าชาร์ตทันที    ไฟในโรงงานถูกเปิดก่อนที่ภาคจะดึงหมวกไอ้โม่งของพวกมันทั้งสองคนออก



พอดึงหมวกไอ้โมงออก ก็ทำให้เห็นหน้าของพวกนั้น คนหนึ่งเป็นคนในกล้องที่ไปรับเงินจากศิวัตร แต่อีกคนกลับไม่ใช่คนที่ไปรับเงินเมื่อกลางวัน



“ถามมัน อีกคนไปไหน!” เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี



วอว์วอว์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



ไม่นานเสียงสันญาณไฟไหมก็ดึงขึ้น  เมื่อผมมองหน้าจอมอนิเตอร์ก็เห็นโรงงาน3กำลังมีกลุ่มควันไฟพวยพุ่งออกมาก่อนจะมีแสงจากเพลิงไหม้ที่ลุกโหมอย่างรวดเร็ว



 “มันแยกกันเป็นสองทีม  ไปจับตัวมันมาให้ได้!”ผมสั่งผ่านวิทยุสื่อสาร เริ่มหัวเสียเมื่อรู้ว่าแผนของผมโดนตลับหลัง ผมรีบโทรไปแจ้งดับเพลิง แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด



“บ้า เอ้ย!”ผมพยายามจะออกไปดูสถานการณ์



ตูม!



กำลังเดินไปที่ประตู  จู่ๆก็เกิดระเบิดขึ้นเสียงดังสนั่น แรงระเบิดทำให้ตัวของผมกระแทกเข้ากับโต๊ะทำงาน  จุกจนแทบลุกไม่ไหว เปลวไฟจากนอกห้องค่อยๆลามเข้ามาข้างใน ผมอยู่ชั้นสองของตึกสำนักงาน  ห้องนี้ไม่มีหน้าต่างที่เปิดได้ จะมีก็แต่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่ถูกทำเพื่อให้แสองส่องผ่านเข้ามาเท่านั้น



“นาย ! นาย! ปลอดภัยไหมครับ”ผมได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารที่ตกอยู่ข้างตัวดังขึ้น



“ฉันปลอดภัย ไปตามล่าตัวมันมาไอ้ศิวตรวันต้องมาดูผลงานแน่!”ครั้งนี้ไม่เหมือนกับทุกๆครั้งที่ผ่านมา ครั้งก่อนๆมันแค่ต้องการจะให้เกิดความเสียหายทางด้านธุรกิจ เพื่อที่ผมจะยอมขายบริษัทนี้คืนให้ครอบครัวมัน แต่ครั้งนี้จุดประสงค์ของมันเปลี่ยนไป มันคงรู้ว่าไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ขายบริษัทคืนให้มัน มันเลยกะจะทำลายทุกอย่างทิ้ง  และมันต้องมานั่งชื่นชมผลงานตัวเองอย่างแน่นอน!



ผมพยุงตัวลุกขึ้นยืน เมื่อไฟเริ่มลามเข้ามาจนแทบไม่เหลือที่ให้หลบ  มองหาทางหนีที่มีเพียงทางเดียว ผมต้องทำลายกระจกบานนี้ เป็นทางเดียวที่ผมจะออกจากที่นี่ได้



 ผมหยิบเก้าอี้ไม้ที่ไว้ใช่รับแขก ขึ้นมารวบรวมแรงทั้งหมดที่มี ยกเก้าอี้ทุบกระจกหน้าต่างจนแตกเป็นเสี่ยงๆ  เป็นจังหวะเดียวกันที่เปลวไฟไหม้อะไรบ้างอย่างจนทำให้เกิดระเบิดขึ้นอีกครั้งผมไม่ลังเลพุ่งตัวออกไปด้านนอกหน้าต่าง  ตกลงมาบนหลังคาผ้าใบที่ใช้เป็นที่บังแดดสำหรับจอดรถ และ หล่นลงมาที่หลังคารถของผมเอง ทำให้ไม่เจ็บเท่าการปะทะกับพื้นปูนตรงๆ



ผมพยุงตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล   รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดและความเจ็บที่หน้าท้องด้านซ้าย จับดูจึงเห็นว่ามีเหลืออดไหลออกเยอะมาก คงจะโดนกระจกจากขอบหน้าต่างบาด ตอนผมโดดออกมาเมื่อกี้ เจ็บชะมัด



“นายเป็นไงบ้างครับ”ภาค วิ่งมาหาผมทันทีที่เห็น  เข้ามาช่วยพยุงผมยืนขึ้น



“ไม่เป็นไร จับพวกมันได้ไหม”ผมถามยกมือขึ้นกดแผลที่ท้อง  มันเจ็บก็จริงแต่ก็พอทนได้ คิดว่าแผลคงไม่ลึกเท่าไหร่



“ผมจัดการพวกมันแล้วครับ”แววตานิ่งสงบกับน้ำเสียงดุดัน อธิบายคำว่าจัดการได้ดี



ลาโลกไปก็ดีซะก็ดี



“แล้ว ไอ้ศิวัตรเจอตัวมันไหม”ผมถามถูกพยุงให้เดินมานั่งที่ม้าหินอ่อนที่ไกลจากอาคารสำนักงานพอควร ได้แต่มองเปลวเพลิงที่กำลังลุกโหมกระหน่ำ เผาสิ่งปลูกสร้างที่แข็งแรงทนด้านต่อหน้าต่อตา



“ตอนนี้ เสือกำลังไปลากตัวมาครับ คิดว่าคงไม่นาน”ภาคตอบ ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ผมกดแผล



<นายครับ จับพวกมันได้แล้วครับ>ผมได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารของภาคดังออกมา



“โรงงาน3เป็นไงบ้าง”



 <ดับไม่ได้ครับนาย ในนั้นมีถังน้ำมันกับถังก๊าซอยู่ด้วยครับ เข้าใกล้ไม่ได้เลย>เสื่อรายงานด้วยน้ำกังวน เมื่อตัวเองทำงานผิดพลาด นี่เท่ากับผมต้องเสียงสองอาคารเลยกับเหตุการณ์ครั้งนี้



<ให้ผมจัดการพวกที่เหลืออย่างไงดีครับ>ผมได้แต่ถอนหายใจเพราะความประมาทของตัวผมเอง  เลยไม่ทันนึกว่ามันจะลงมือถึงขั้นนี้



“ภาค”ผมเรียกภาคเป็นเชิงให้ตัดสินใจตอบแทนผม



“โยนพวกมันเข้าไปในกองไฟ  ที่พวกมันเป็นคนจุดขึ้น”น้ำเสียงเยียบเย็นเอ่ยสั่งอย่างไม่ทุกข์ร้อน  ท่าทีสุขุมที่ซุกซ่อนความอำมหิตไม่ว่าใครก็คาดไม่ถึง  ภาครู้ทุกอย่างที่ผมต้องการ  และคนเป็นนายจะไม่เอ่ยปากด้วยตัวเอง



<จัดให้>สิ้นเสียงตอบรับ ผมได้ยินเสียงกรีดร้องอ้อนวอนขอชีวิตจากหมาลอบกัดดังลอดออกมา ภาคปิดวิทยุสื่อสารทันที



บ้างครั้งความปราณีก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะหยิบยื่นให้ศัตรู



ไม่นานหลังจากนั้น รถดับเพลิงและรถพยาบาลก็มาถึง ตามมาด้วยรถตำรวจ ผมถูกปฐมพยาบาลเบื้องต้นเสร็จก็ถูกตำรวจเรียกไปสอบสวนแต่เพราะมีคดีที่ผมได้แจ้งความไว้เรื่องเหตุคนที่เข้ามาก่อกวนโรงงานหลายครั้ง ทำให้ผมแทบไม่ต้องตอบอะไรมาก มีแค่ให้เซ็นใบเอกสารนิดหน่อย



ความจริงผมต้องถูกหามส่งโรงพยาบาล แต่ผมปฏิเสธ ตอนนี้อยากกลับไปเห็นใบหน้าสะใจที่ผมเจ็บหนักจากเด็กอวดดีที่คอนโดจะแย่



ผมโยนเรื่องคดีความและประกันภัยต่างๆให้ทนายของบริษัทเป็นคนจากการ และส่งเลขามาดูแลความเรียบร้อย ส่วนผมหลังจากเรื่องต่างๆที่ผมต้องจัดการเองจบลง  ผมก็มุ่งหน้ากลับกรุงเทพทันที



“นาย ไปโรงพยาบาลไหมครับ”เสือทำหน้าที่ขับรถ เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง



“ไม่ต้อง ไปคอนโดเลย”ผมสั่งก่อนจะเอนตัวงีบสักหน่อย เหนื่อยมาทั้งอาทิตย์แล้วยังจะมาเจ็บตัวเองอีก หวังว่าเด็กอวดดีของผมจะเมตตาผมบ้างนะ



ผมมาถึงคอนโดในช่วงเที่ยงๆ  ตรงขึ้นห้องที่ผมซื้อให้เด็กอวดดีทันที  วันนี้มันมีเรียนถึงเย็นผมคงได้นอนพักสักตื่นก่อน



แต่พอเข้าไปในห้องสิ่งแรกที่ผมแปลกใจคือข้าวของบ้างอย่างหายไป เช่นหนังสือเรียนและรองเท้าของเจ้าของห้องที่หายไป เดินตรงไปที่ห้องนอนก็ไม่มีข้าวของอะไรเลย ตู้เสื้อผ้าก็มีแค่เสื้อผ้าของผมกับเสื้อผ้าที่ผมเคยซื้อให้มัน เดินหัวเสียออกมาก็มาเจอกับโน้ตที่เขียนอย่างบรรจงถึงแม่บ้าน  ว่า”ไม่มีใครอยู่ห้องนี้แล้วไม่ต้องทำความสะอาดและไม่ต้องทำอาหารไว้ให้นะครับ “



ด้วยความโมโห ผมขยับกระดาษแผ่นเล็กๆนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี  โทรหาภาคให้ไปตามหาน่าน จนสุดท้ายก็รู้ว่ามันกลับมาอยู่ที่หอพักเดิมของมัน  ผมเลยบุกไปที่หอพักของมัน ถือวิสาสะเข้าไปในห้องเพื่อรอจัดการกับเด็กอวดดี เผลอไม่ได้เลย คิดแต่จะหาทางหนีตลอด ไอ้หอพักโทรมๆนี้  ซื้อแล้วเอามาทุบทิ้งเลยดีไหมจะได้ไม่มีที่ให้มันกลับไปอีก



นอนรอมันเกือบครึ่งวัน ในที่สุดมันก็กลับมา มันดูตกใจมากที่เห็นผมนอนอยู่ที่เตียง ผมเจ็บแผลมาก อาจจะเพราะนั่งรถไปโน้นมานี่มาตลอดหลายชั่วโมง แถมยาก็ยังไม่ได้กิน รู้สึกปวดหัวไปหมด เรี่ยวแรงก็เหมือนจะลดน้อยลง ไม่บ่อยที่ผมปล่อยตัวเองให้เป็นหนักแบบนี้   แต่เพราะว่าเจ้าตัวดีที่หนีมานี่ ทำให้ผมลืมเรื่องแผลของตัวเองไปเลย



มันเดินตรงเข้ามาหาผม อย่างไม่เกรงกลัวต่อความผิดที่ตัวเองได้ทำลงไป  พยายามจะถกเสื้อผมขึ้น ผมแปลกใจในการกระทำของมันมาก มันรู้ได้ไงว่าผมมีแผลที่ท้อง

หลังจากที่มันเห็นผ้าพันแผลมันก็เดินออกไปจากห้อง จริงๆอยากจะตรงเข้าไปกระชากมันลงมาที่เตียงแล้วจับกดสั่งสอนให้รู้แล้วรู้รอด  แต่พอเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของมันร่างกายผมก็นิ่ง  จมอยู่กับความคิดของตัวเองจนมันกลับเข้ามา มันไปซื้ออุปกรณ์ทำแผลมา



มันเดินไปโน้นทีนี่ทีทั่วห้อง โดยที่ผมได้แต่นั่งมองการกระทำของมันเงียบๆ



สนุกกับการมองดูพฤติกรรมของมันที่เปลี่ยนไป แปลกใหม่จนหน้าให้รางวัล



มันทำแผลจนเสร็จ จากนั้นก็เอาข้าวเอายาให้ผมกิน แล้วก็จับผมนอน ผมยอมนอนอย่างว่าง่ายเพราะเริ่มรู้สึกสบายตัวและสบายใจเลยหลับทันทีที่หัวถึงหมอน



หลับยาวจนเช้าวันใหม่ เห็นมันนอนหลับอยู่ที่ข้างล่าง ผมลุกขึ้นนั่งก็เจอกับผ้าขนหนูมอมๆที่แห้งแกะที่ล่นลงมาจากหน้าผาก อกยิ้มไม่ได้กับพฤติกรรมแปลกใหม่ของคนหลับตรงหน้า



ครั้งนี้จะยกโทษให้ก่อนแล้วกัน



End ช่างอิ่น



น่าน part



“หิว”ผมเดินออกมาจากห้องนอนหลังอาบน้ำเสร็จ เมื่อเช้าผมไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะแปรงฟันเลยครับไม่อยากจะพูด นี่จะครึ่งวันแล้วผมเพิ่งได้อาบน้ำแปรงฟัน  โชคดีที่เมื่อขึ้นอาบน้ำเกือบๆตี3   วันนี้ตัวเลยยังไม่เหม็นเท่าไหร่ เสื้อผ้าก็เอาของไอ้แก่ใส่นั้นแหละครับ ถึงตัวผมจะไม่เปรตเท่ามัน  แต่ใส่ชุดมันก็ไม่ถึงขั้นหลวมจนหน้าเกลียดอะไร ผมเลยเอาเสื้อยืดสีขาวของมันมาใส่ กับกางเกงผ้าร่มขาจั๊มมาสีครีม  เดินออกมาบอกไอ้แก่ที่กำลังนั่งทำงานอย่างจริงจังอยู่



“.....”ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆจากไอ้คนเผด็จการ ที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสาร ทั้งๆที่อยู่ในสภาพชุดนอน(กางเกงผ้าร่มขายาวกับเสื้อ ยืดคอกลม)



ในเมื่อมันไม่ตอบผมเลยกะจะเดินออกไปหาอะไรกินเอง ที่จริงก็ไม่ได้กะให้มันหามาให้กินหรอก ก็อย่างที่บอกผมเจอร้านส้มตำไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี่  แต่จะเดินออกไปเลยเดี๋ยวก็โดนมันลากกลับเข้ามาอีก ดีไม่ดีอาจจะถูกจับขังไว้แต่ในห้องอีก เลยบอกมันไว้ก่อน แค่บอกแต่ไม่ได้ขออนุญาตนะครับ นี่ประเทศเสรีจะทำอะไรก็ไม่จำเป็นต้องขออนุญาตใครก่อนหรอก



“จะไปไหน”ผมเดินมาจนถึงประตู กำลังจะเปิดออกมันก็เรียกให้หยุด



“.......”ผมเงียบใส่บ้าง เปิดประตูออกกะจะเดินออกไปเลย เห็นเลขาหน้าห้องมันหันมามองกันเพียบ



“ถ้าขยับอีกก้าวเดียว จะไม่ได้ออกไปไหนอีกทั้งเดือน”มันขู่  เสียงมันดังลอดออกมานอกห้อง ผมเห็นสีหน้าของเลขาของมันที่มองมาที่ผมเหมือนกั้นหัวเราะไว้



“เอ่อไอ้เหี้ย ก็กูหิวจะให้กูหิวตายหรือไง”ผมปิดประตูหันไปด่ามันทันที ทีตอนแรกบอกแม่งก็ไม่สนใจที่นี้มากวนตีน!



“อย่าด่า “มันเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารจ้องผมอย่างคาดโทษกูจะด่าครับ จะทั้งด่าทั้งสาปแช่งแม่ง



“จะกินอะไรเขียนใส่กระดาษเอาไปให้เลขาหน้าห้อง”มันก้มลงไปทำงานต่อ



“กูจะกินที่ร้าน”ส้มตำมันต้องกินที่ร้านถึงจะอร่อย



“จะกินอะไร”มันเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งกดโทรศัพท์ที่โต๊ะ ไม่นานเลขาที่ยกขนมกับน้ำเมื่อครั้งก่อนก็เดินเข้ามา



“ลิน เดี๋ยวไปซื้ออาหารให้น่านหน่อย”มันสั่ง  เอนตัวไปด้านหลังจ้องผมอย่างเหนื่อยหน่าย



“กูจะไปกินที่ร้านหูตึงหรือไง!”กวนตีนจริงๆ



“อย่าเสียงดัง เดินมานี่    เดี๋ยวนี้”มันสั่งให้ผมเดินไป ที่แรกผมนิ่งไม่ยอมขยับ ไม่พอใจกับสิ่งที่มันกำลังสั่งให้ผมทำตอนนี้ แต่มันก็ขึ้นสียงเชิงเน้นคำสั่งอีกครั้ง ทำให้ผมต้องเดินกระแทกเข้าเข้าไปหามันที่โต๊ะ



“อะไร”ผมมายืนอยู่ใกล้โต๊ะทำงานของมัน



“มานี่”มันสั่งอีกครั้งให้ผมเดินอ้อมไปหามันที่เก้าอี้ที่มันนั่งอยู่



“อะไรอีกว่ะ”ยิ่งทำให้ผมเดือดขึ้นกว่าเดิมหิวก็หิว แต่ก็ยอมเดินไปหามัน พอเดินไปถึง ผมก็ถูกกระชากให้นั่งลงบนตักของมัน โดนมีคุณลิน ยืนมองนิ่งๆ



“ปล่อย!”ผมพยายามจะลุกออกจากตัวมัน มีอย่างที่ไหนให้ผู้ชายตัวควายๆนั่งทับกันแบบนี้ทุเรศลูกกระตาแย่ อีกอย่างผมเห็นนะว่าคุณลินกำลังแอบยิ้มเยาะผมอยู่!



“โอ๊ย”ผมตกใจหยุดการกระทำทีที่ได้ยินเสียงมันร้อง หันไปมองเห็นมันทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บเมื่อกี้ผมคงดิ้นไปโดนแผลมัน พอรู้แบบนั้นร่างกายก็พยายามลุกขึ้นอัตโนมัติ แต่มันกลับเกี่ยวเอวผมไว้ไม่ให้ลุกไปไหน



“อย่าดิ้น”มันบอกหน้าดูซีดๆขึ้นมา นี่ผมทำแผลมันเปิดอีกหรือเปล่าว่ะเนี่ย



“ปล่อยซิ นั่งแบบนี้ก็โดนแผลซิ ไหนดูดิ”ผมพยายามขยับตัวออก อยากจะลุกแต่ลุกไม่ได้ครับ แต่พยายามนั่งออกห่างจากตัวมันหน่อย  เอี่ยวตัวไปเปิดเสื้อยืดมันขึ้น เห็นสีแดงจากๆใต้ผ้าก๊อซ แต่ไม่ถึงขนาดซึมออกมาจนเป็นดวงๆเหมือนครั้งก่อนแต่คิดว่าแผลคงเปิดอีกแน่นอน



“อยู่เฉยๆจะได้ไม่โดนแผลไง”มันบอกด้วยท่าทีสบายๆ ส่วนผมได้แต่งจ้องมันด้วยความข้องใจ ผมว่ามันปล่อยผมลงไม่ดีกว่าหรือไง นั่งแบบนี้เดี๋ยวก็ต้องโดนแผลมันอีกจนได้



“จะกินอะไร”มันแยกขาออกจับผมให้ลงมานั่งตรงกลางระหว่างขาของมัน เอ่ยถามอีกครั้งทำให้ผมนึกขึ้นได้ หันขวับไปมองคุณลินที่ยืนยิ้มตาปิดหน้าแดงแบบเก็บอาการไม่อยู่    ยิ่งทำให้ผมอายเข้าไปอีก อยากจะมุดหนีลงไปใต้โต๊ะจริงๆ ไอ้เชี่ยนี้ก็ดันทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ป้วนเปี้ยนอยู่ที่หัวกับต้นขอของผม ไม่สนใจหญิงสาวแสนสวยหนึ่งเดียวในห้องนี้เลย



“รีบสั่งซิ หรือชอบให้มีคนมอง”มันกระซิบที่ข้างหูทำเอาหน้าผมร้อนไปหมด ผมไม่โรคจิตชอบโชว์นะ ยิ่งกับไอ้ลุงแก่ๆนี่ด้วยยิ่งแล้วใหญ่เลย



“เพราะมึงนั้นแหละ”ผมหันไปด่ามัน  มันหยิบกระดาษแผ่นไม่เล็กไม่ใหญ่มาให้ผมเขียน ผมเลยรีบๆเขียนเมนูลงไปเพราะยิ่งคุณลินรอนานเท่าไหร่ผมก็ยิ่งต้องอายมากขึ้นเท่านั้น



“ทำไมต้องส้มตำ พอเขียนเสร็จไอ้แก่ก็ดึงเอากระดาษไปอ่าน มันทำหน้าไม่ค่อยชอบใจกับอาหารที่ผมสั่ง



“ทำไมล่ะ กูอยากกิน”ผมบอก ดึงกระดาษกลับมาเขียน ยำคอหมูย่างอีกที่(ผมชอบครับ)



“มันเหม็นห้อง”ไอ้แก่บอก ยิ่งทำให้ผมได้ใจ



“งั้นก็ไปกินที่ร้าน”ผมบอกพยายามลุกขึ้น แต่มันก็กดเอวผมไว้ไม่ให้ไปไหน



“ไม่ต้อง!   ลิน!”มันหันมาบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะเรียกเลขาของมันให้มารับกระดาษไป



“กูสั่งปูปลาร้าเผื่อมึงด้วยนะ”ผมหันไปตอบยักคิ้วให้มัน ได้ยินเสียงคุณลินหลุดขำออกมา จากนั้นเธอก็รีบยกมือปิดปาก ตีหน้านิ่งทันที



“ขอประธานโทษค่ะ”เธอบอกขอโทษ แล้วรับกระดาษเดินออกไปอย่างรวดเร็ว



TBC.



ตอนนี้ทำไมมันดูหวานแววจังว่ะ

 ครั้งหน้ามาลงโทษน้องน่านกันเถอะ

  ทุกคนอย่าว่าพี่ปอนด์เลยพี่ปอนด์เนี่ยคนดีสุดในเรื่องเเล้ว เขาก็มีเหตุผลของเขา

เห็นนางโดนด่า เเล้วอดเห็นใจไม่ได้

[sirin_chadada]

 

[kun]

พาไปกินบนเตียงหรอ อิอิ

[Papangtha]

อยากเห็นน้องน่านโดนลงโทษ

 

[Pakeleiei]

ต้องยอมเมียเด็กทุกอย่าง
5555555555

[Pupay]

จัดไปค่ะน้องน่าน ข่มอิเสี่ยให้ได้นะคะ

[puiiz]

 

[maekkun]

 

[NuNam]

รักเมีย หลงเมีย จะแย่ เสี่ยเอ้ยยย

[angelhani]

 

[่patsaporn]

กินตำร้าในห้องท่านประธาน น้องน่านแซ่บมาก มีเมียเด็กก็ต้องเอาใจนิดนึงลุงงง

ขอบคุณค่ะ

[viewier]

บรรยากาศดีและ มีกลิ่นส้มตำปูปลาร้าเบาๆ คลอๆ

[BAKA]

โอมมมมม จงรักจงหลงน้องยิ่งๆขึ้นไป

ฮาาาาาา

ทำเป็นพูดีไปเหอะ ไปไหนไม่รอดแน่ เสี่ยเอ้ยยยย

[crazydoii]

เสี่ยหลงนานเข้าเต็มๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มีเมียเด็ก ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย..... ♪ ♩.... ♭ ♪
แต่เสี่ยช่าง "มีเมียหนุ่ม กลับต้องกลุ้มถูกด่า.....♫ ♬...."
เสี่ยช่าง คงอยากให้น่านเรียกอย่างอื่นที่ชื่นหัวใจนะ
อย่าง "เรียกผัวได้หมาย..... แล้วผัวจะห้าย กินขนม ล้านห้า..... ♪ ♩ ♭.... ♪"
เสี่ย หลงน่านแล้วละ ห่างตาไม่ได้เลย
       
 

[mooping-7]

รอเสี่ยลงโทษเด็กดื้น5555

[Pe_no]

สนุกค่ะตอนนี้ชอบๆๆ

[analogue]

น่ารักอ่ะ

[บาราย]

ถึงกับต้องสมัครสมาชิกเพื่อมาแสดงความคิดเห็นให้เรื่องนี้กันเลยทีเดียว

สงสารพี่ปอนด์นะคะ กว่าจะรู้ตัวว่าชอบน่าน ก็โดนเสี่ยช่างคาบไปซะแล้ว ...แต่ทำไงได้ เรื่องนี้มันไม่มีที่ให้พระรองยืนหรอกเนอะ