หัวข้อ: ร้าย...จนรัก chapter : 30 [END] 15/08/2017 P.32

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มีความห่วงใย ใส่ใจกับเสี่ยช่างแล้วนะ น่าน
กลัวเจ็บแผล กลัวแผลปริ ทำแผลให้ บังคับให้กินข้าว กินยา
เป็นความใจดี มีน้ำใจเท่านั้นใช่ไหม
พี่ปอนด์ ทำมึนตึงกับน่าน โกรธน่าน
ที่ตามเสี่ยช่างไป เพราะอะไร
เพราะคิดกับน่านเกินเลยน้องรหัสไปแล้วใช่ปะ
       
 
 ปล.  ขอแก้ที่ผิด
รำคราญ ------ รำคาญ
โผล่เข้าซบมันอัตโนมัติ  ------ โผ
หัวเราะในรำคอ ------ ลำคอ
ถ้ายังทุบอีกจะจับหมัดอีก  ------ มัด
ไม่สามารถอดกลั่นได้ ------ อดกลั้น

[yowyow]

 

[BloodyBlue]

ปอนด์อย่าเยอะตอนเขาอยู่ก็ไม่สนใจ ที่เทมบอกว่าแคร์มากกว่าแฟนเก่านี่ไม่จริงเลย ไม่เห็นจะสนใจสักนิด เข้าข้างแฟนอีกต่างหาก   สุดท้าย คนแก่สู้ๆนะ555555

[Dee^daY]

โดนโชว์ .

[JACKSON]

คนแก่เอาแต่ใจจริงๆ

[Pakeleiei]

ขอความกวนตีนของคุณช่างเพิ่มหน่อย
ดูปั่นๆดีชอบ555555555

[DeShiWa]

เสี่ยหื่นได้ตลอด

เป็นเรื่องที่ดีนะที่หื่นกับนายเอกคนเดียว

5555

[puiiz]

 

[mooping-7]

เสี่ยแม่งงงหื่นกามทุกทีทุกเวลาจริงๆสงสารอิหนูจุงอิอิ

[SOMCHAREE]

ถถถถถ พี่ปอนด์ จะเรียกร้องอะไรค่ะ

[kun]

เค้าสายหื่นจัดมาเลย อิอิ
เสื่ยปลุกความหื่นในตัวน่านตลอด เขินน่ะเนี่ย อิอิ
ปอนด์จะมาสร้างปัญหาให้หรอดก ก็ดีซอ เสื่ยจะได้ยิ่งหึงยิ่งหวง
หาคู่ให้ปอนด์หน่อยน่ะจะได้เลิกมาวุ่นวายกับนาน ฮ่าๆๆๆ
เอามาไวไวน่ะ อยากอ่านอ่ะ อิอิ

[tuek]

ปอนด์แกมีสิทธิ์อะไรที่ไปโกรธน้องมัน
+1นะคะ

[shoi_toei]

อื้อหือออ รัอนแรงไปอีกกก

[Pe_no]

ชอบค่ะรอๆๆนะคะ

[LifePo-YuGu]

ติดเรื่องนี้แล้ววว มาต่อเร็วๆน้าา 

[matame]

เชียร์ไม่ถูกแต่ถ้าพี่ปอนงอน เดี๋ยวอดนะพี่

[TachibanaRain]

ถึงพล็อตเรื่องจะซ้ำแบบเดาเรื่องได้ แต่ก็ยังสนุกอยู่นะคะ จะไม่สนุกก็ตรงที่พิมพ์ผิดนี่แหละอยากให้ตรวจทานมากกว่านี้เพราะบอกเลยว่าเวลาอ่านแล้วเนื้อเรื่องกำลังสนุกแล้วมาเจอที่พิมพ์ผิดนี่ก็สะดุดได้เหมือนกัน แล้วเท่าที่เราอ่านมาจนถึงตอนปัจจุบันก็เหมือนว่าส่วนใหญ่จะผิดแต่คำเดิมซ้ำๆด้วย ยังไงก็ลองพยายามทวนแก้อีกนิดนะคะไม่ต้องพยายามรีบลงมากก็ได้ ยังไงคนอ่านเขาก็รออ่านกันได้ค่ะ ลงช้าหน่อยแต่ได้นิยายที่อ่านแล้วสะอาดตาไม่เจอคำผิดให้สะดุดอารมณ์มันย่อมดีกว่านะคะ เราเป็นกำลังใจให้ รอตอนต่อไปนะคะ

ส่วนนี่เป็นคำผิดที่เท่าที่เราเจอมาค่ะ พยายามเข้านะคะ

ควรคราง = ครวญคราง
หุ่น = หุ้น
สถาปนิตย์ = สถาปนิก
แอนไปมา = เอนไปมา
ง่ายด้าย = ง่ายดาย
การแกงยีน = กางเกงยีน
อึ่ง = อึ้ง
รำคราญใจ = รำคาญใจ
ยุ่งเยิง = ยุ่งเหยิง
บ้างอย่าง = บางอย่าง
ทำถ้า = ทำท่า
บ้างที = บางที
บ้างครั้ง = บางครั้ง
พุ่งพล่าน = พลุ่งพล่าน
คล้ำ = คลำ
กลางวันเสกๆ = กลางวันแสกๆ
ไม่ต้องทด = ไม่ต้องทน
ฟักบัว = ฝักบัว
ขายยาว = ขายาว
ย่ำ = ย้ำ
อาการณ์ = อาการ
เล็กน้อง  = เลก็น้อย
ดือด้าน = ดื้อด้าน
โกง = โก่ง
เสียงคาง = เสียงคราง
นอนซบ = นอนซม
ราบจำ = หลาบจำ
จนแล้วจนลอด = จนแล้วจนรอด
กระเพา = กะเพรา
โคกประตู = โขกประตู
ตลับหลัง = ตลบหลัง
ปราณี = ปรานี
ซ้อม = ส้อม

[LadySaiKim]

ขนาดเจ็บน้ะเนี้ยย เสี่ยก้อไม่เว้นน

[เต่าตุ่น]

 ร้าย...จนรัก     chapter  : 15

วันนี้คาบเช้ามีเรียนวิชาเลือก  ซึ่งจะมีนักศึกษาตั้งแต่ปีสองถึงปีสี่เข้าเรียนด้วยกัน ผมกับพี่ปอนด์ก็ลงตัวนี้ด้วยเหมือนกัน พอเข้าห้องมาผมก็เห็นพี่ปอนด์นั่งอยู่กับพี่เทม พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่พอผมเดินไปนั่งข้างพี่ปอนด์ พี่ปอนด์ก็เงียบทันที แถมยังขอสลับที่นั่งกับพี่เทมอีก

“อะไรของพวกมึงเนี๊ย  จะงอนกันก็ไปงอนไกลๆตีนกู เดือนร้อนตลอดสัส!”พี่เทมบ่น แต่ก็ยอมเปลี่ยนที่นั่งกับพี่ปอนด์ ส่วนผมก็ได้แต่นั่งทำหน้าเศร้า เพื่อเรียกร้องให้พี่ปอนด์เห็นใจ

ถ้าพูดกันตามตรง ถ้าผมเป็นพี่ปอนด์ก็คงจะโกรธเหมือนกัน  เพราะผมมักจะหายหน้าหายตาไปตลอด แถมยังมีลับลมคมในมากมายแบบนี้ แต่เรื่องที่ผมกำลังเผชิญมันก็ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้จริงๆถึงแม้จะเป็นพี่ปอนด์ก็ตาม

ตลอดชั่วโมงเรียนผมพยายามจะคุยกับพี่ปอนด์หลายครั้ง แต่พี่ปอนด์ก็เงียบใส่ตลอด จนหมดคาบเรียนผมก็แทบไม่ได้ยินเสียงพี่ปอนด์เลย

ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูเพราะสัมผัสได้ถึงการสั่นหลายครั้งตั้งแต่เมื่อกี้ เปิดดูก็เห็นการแจ้งเตือนจากไลน์ของไอ้แก่ที่บอกว่าตอนเย็นให้รอที่ลาดจอดรถส่วนกลางของเจ้าหน้าที่ มันจะมารับแล้วยังบอกอีกว่าถ้าให้มันรอนานเกินห้านาที มันจะบุกมาลากผมถึงที่คณะ ผมก็เลยแจกของสงวนไปให้มันก่อนจะเก็บมือถือลงกระเป๋า พอจะลุกออกจากห้องตามพี่ปอนด์ที่เดินออกจากห้องไปสักพักแล้ว ผมก็เจอเข้ากับพลอย ที่กำลังนั่งจ้องผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตร พอเพื่อนของเธอเรียก เธอถึงลุกตามเพื่อนออกไป ผมก็ลืมไปเลยว่าวิชานี้พลอยก็ลงเรียนเหมือนกัน

อย่างที่ผมเคยบอกผมอโหสิให้พลอยตั้งแต่ตอนที่ผมเอาเงินมาคืนให้พี่ปอนด์แล้ว พอมานั่งคิดดูจริงๆอาจจะเป็นผมก็ได้ที่ร้ายใส่เธอก่อน ผู้หญิงตัวคนเดียวจากต่างจังหวัดเข้ามาเรียนในกรุงเทพอาจจะมีความจำเป็นที่ทำให้เธอต้องกลายมาเป็นอย่างที่เป็นตอนนี้ก็ได้ ถ้าเลือกได้ คงไม่มีใครอยากเป็นหรอกจริงไหมครับ ก็ถือซะว่าหมดเวรหมดกรรมกันไป ยังไงพี่ปอนด์ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอแล้ว

แต่จะว่าไป เห็นช่วงนี้ไอ้แก่มันอยู่กับผมแทบจะตลอดเวลา แล้วมันเอาเวลาไหนไปหาพลอยกัน คงไม่ใช่ที่หายๆไปเป็นอาทิตย์ๆเพราะไปนอนกกกันอยู่หรอกนะ   พอคิดถึงเรื่องมันกับพลอยแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมจะหงุดหงิดทำไมในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย มันจะไปทำอะไรกับใครก็เรื่องของมันนี่ไม่เห็นจะต้องมาเกรงใจอะไรผมเลย คิดวนไปวนมา
สุดท้ายก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม ผมว่าจิตใจผมตอนนี้คงไม่สมประกอบแน่ๆเลย

“พี่ปอนด์”ผมเดินหาพี่ปอนด์อยู่นาน สุดท้ายก็เจอแกที่ห้องว่างๆห้องหนึ่ง เป็นห้องที่เอาไว้ให้มานั่งทำงานอ่ะครับ เป็นห้องโล่งๆที่มีเกาอี้หลาย10ตัว ถูกเอาไปกองๆกันอยู่มุมห้อง ปกติไม่ค่อยมีใครมาใช้หรอกครับเพราะมันไม่มีแอร์มีแค่พัดลมเพดานเก่าๆที่ไม่รู้ว่ามันจะหลุดหล่นลงมาตอนไหน

พี่ปอนด์กำลังนอนอยู่ที่พื้นใช้กระเป๋าแทนหมอนแล้วเอาชีทปิดหน้าไว้ พอผมเรียกแกก็ทำท่าจะลุกเดินหนีผมอีกครั้ง แต่ผมดึงแขนพี่ปอนด์ไว้ก่อน ได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆของพี่ปอนด์ สุดท้ายพี่ปอนด์ก็ยอมนั่งลงที่เดิม

“มึงรู้ไหมกูโกรธมึงเรื่องอะไร”พี่ปอนด์มองออกไปนอกหน้าต่างไม่ได้หันมาสบตาผม

“รู้”ผมตอบเสียงอ่อย ผมรู้ว่าทำไมพี่ปอนด์ถึงโกรธแต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้อยู่ดี

“มึงบอกว่า มึงจะอธิบาทั้งหมด กูรอฟังอยู่”พี่ปอนด์หันมาจ้องหน้าผมด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“พี่อยากรู้อะไร”เรื่องทั้งหมดมันเยอะเกินไป ผมคงเล่าให้พี่ปอนด์ฟังทั้งหมดไม่ได้

“มึงไม่ได้ขายตัวใช่ไหม”พี่ปอนด์ถาม

“เปล่าพี่ ผมไม่ได้ขายตัวนะเอามาจากไหนว่ะ”คือผมค่อนข้างเซนซิทีฟเรื่องพวกนี้มากครับ พ่อแม่ผมดูแลอย่างดี การขายตัวอะไรพวกนี้ถือเป็นอาชีพที่ต่อให้ตายผมก็ไม่ทำเด็ดขาด อย่างที่รู้ๆกัน ที่ผมมีอะไรกับไอ้แก่มันก็มีสาเหตุ ถึงมันจะชอบโอนเงินมาให้ แต่ผมก็ไม่ได้เป็นฝ่ายร้องขอ อีกอย่างเงินมันผมก็แทบไม่ได้แตะเลย จะมาบอกว่าผมขายตัวหรือเป็นเด็กเสี่ยอะไรพวกนั้นผมเถียงสุดใจขาดดิ้นอ่ะ

“แล้วทำไมมึงกับเขาถึงอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ถึงขนาดพาขึ้นห้องแบบนั้น”พี่ปอนด์ยังคงคาดคั้นด้วยแววตาที่ไม่พอใจ

“ผมบอกพี่ไม่ได้ แต่พี่เชื่อผมนะ ผมไม่ได้ขายตัวให้เขาจริงๆ พี่ก็รู้จักผมดี ผมไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่นอน”ผมเข้าไปจับมือพี่ปอนด์เขย่าไปมาเป็นการย้ำว่าสิ่งที่ผมพูดไปนั้นผมไม่ได้โกหก

“ถ้ามึงไม่ได้เป็น  แล้วทำไมอธิบายให้กูฟังไม่ได้ ถ้าเป็นมึง มึงจะเชื่อหรอ”พี่ปอนด์สะบัดมือที่ผมจับมือแกออก ถอนหายใจหนักๆอย่างเครียดๆ ผมรู้ว่าพี่ปอนด์เชื่อที่ผมพูด แต่พี่ปอนด์แค่ต้องการฟังเรื่องราวทั้งหมด แต่ผมไม่สามารถบอกแกได้

“ผมบอกพี่ตอนนี้ไม่ได้ แต่ผมก็หวังว่าพี่จะเชื่อผม”ผมสบตากับพี่ปอนด์อย่างจริงจัง ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมจะสามารถเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ปอนด์ฟังได้  แต่ผมก็อยากให้พี่ปอนด์เชื่อมั่นในตัวผมเพราะถ้าไม่ ก็คงไม่มีใครเชื่อในตัวผมอีกแล้ว

“......”พี่ปอนด์จ้องผมนิ่งอยู่เกือบนาที สุดท้ายก็ถอนหายใจดังๆแล้วเอามือมาจับหัวผมก่อนจะขยี้ไปมาอย่างเมามัน

“กูจะเชื่อมึง  ไม่ใช่เพราะมึงขอให้กูเชื่อ แต่กูเชื่อเพราะกูคือคนที่รู้จักมึงมากกว่าใครๆ และไม่ว่ามึงจะมีเรื่องอะไรกูก็หวัง ให้มึงเชื่อใจกู และเล่าเรื่องทุกอย่างให้กูฟังในสักวัน”พี่ปอนด์บอกด้วยแววตาเศร้าอย่างเห็นได้ชัด มันทำเอาผมรู้สึกแย่จริงๆ ผมมักจะค่อยพึ่งพี่ปอนด์ตลอด ผมทำเรื่องไม่น่าไว้ใจ แต่กลับขอให้พี่ปอนด์เชื่อใจ ทั้งๆที่ตัวผมเองกลับไม่มีความเชื่อมั่นพอที่จะเล่าความจริงให้พี่ปอนด์ฟัง ตอนนี้ผมก็ไม่ต่างอะไรกับคนเห็นแก่ตัว ที่เรียกร้อยอยู่ฝ่ายเดียว

 ถ้าเรื่องทั้งหมดไม่เกิดขึ้นก็คงดี ถ้าไม่มีเรื่องพวกนี้ ผมกับพี่ปอนด์คงพูดคุยกันได้สนิทใจมากกว่านี้ ถ้าผมไม่ต้องเจอไอ้แก่ มันอาจจะดีกว่านี้ใช่หรือเปล่า

“เพื่อเป็นการลงโทษ วันนี้มึงต้องเลี้ยงหนังกู ป๊อปคอร์นกับน้ำด้วย และกูจะไม่ช่วยมึงออกสักบาท”พี่ปอนด์ลุกขึ้นยืน หันมาบอกด้วยน้ำเสียงที่ดีกว่าเดิม  ยื่นมือมาตรงหน้าผม

“ได้ดิ เอาถังไอรอนแมนด้วยไหมพี่”ผมตอบรับมือนั้น ลุกขึ้นพูดใส่อย่างขำๆ

“ห้ามเบี้ยวกูว่างวันนี้วันเดียว เบี้ยว กูตัดสายแน่”พี่ปอนด์ผลักหัวผมอย่างหมั่นไส้ เดินออกไปจากห้องทิ้งให้ผมหุบยิ้มฉับพลันเมื่อนึกขึ้นได้ว่า วันนี้ไอ้แก่จะมารับ

เอาไงดี จะเบี้ยวพี่ปอนด์ก็ไม่ได้ด้วย จะโกหกว่าติดเรียน ติดงานพี่แกก็รู้ตารางชีวิตผมในมหาลัยเกือบทั้งหมด

ทางเลือกเดียวที่เหลือก็ดันเป็นทางที่อันตรายสุดๆ  แต่ก็ยังดีกว่าโดนตัดสายรหัสล่ะว่ะ พอตัดสินใจได้ ผมก็ไลน์ไปบอกไอ้แก่ว่าไม่ต้องมารับ มีเรียนเสริมกับติวเพราะใกล้สอบ คงเลิกดึกเดี๋ยวจะกลับเอง มันอ่านแต่ไม่ยอมตอบอะไรกลับมา ผมเลยส่งสติกเกอร์ชินจังตอนเต้นระบำครึ่งก้นไป คือไม่รู้ว่าทำไมถึงส่งเหมือนกัน ตอนนั้นผมเหมือนหาทางไปต่อไม่ได้ กลัวมันไม่ยอมด้วย
สุดท้ายมันก็ตอบกลับมาว่า “อืม” แล้วบอกว่าอย่ากลับให้ดึกมาก การสนทนาระหว่าผมกับมันเลยจบลงแค่นั้น

ตกเย็นเลิกเรียน พี่ปอนด์ก็มาดักรอผมที่หน้าห้อง พอผมออกมาก็เข้ามากอดคอเดินลากผมให้ตามแกไปทันที

“โหย รถใครพี่”ผมถามเพราะเห็นพี่ปอนด์เดินมาลานจอดรถข้างคณะ เห็นแกหยิบกุญแจมากดใส่ ซีวีกสีดำคันใหม่เอี่ยม

“จะใครล่ะครับ ดูหน้าพี่ด้วย”พี่ปอนด์กลางแขนอวดอย่างน่าหมั่นไส้

“ของพี่จริงดิ ใครซื้อให้สวยว่ะ”ผมรีบเข้าไปลูบดู อยากมีบ้างเหมือนกันแต่คงต้องรอเก็บเงินอีกหลายปี

“พ่อกูดาวน์ให้ บอกให้กูผ่อนเอง เดือนนี้กูเพิ่งจ่ายไป เพราะฉะนั้นกูไม่เลี้ยงนะครับ”พี่ปอนด์เข้าไปในรถฝั่งคนขับ ผมเลยเข้าไปนั่งด้วย ใหม่จริงๆครับกลิ่นพวกพลาสติกที่ห่อพวกเบาะยังมีอยู่เลย

“55555 โอเคพี่อยากกินอะไรจัดให้หมด”ผมบอกขำๆจากนั้น  รถก็ออกตัวเพื่อไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเราเท่าไหร่

ผมกับพี่ปอนด์ดูหนังเสร็จก็แวะไปหาอะไรกินกันแล้วผมก็ขอตัวกลับก่อน ทีแรกพี่ปอนด์จะมาส่งที่หอพัก แต่ผมบอกว่าผมไม่ได้อยู่ที่นั้นแล้วแกก็ทำหน้าเครียดทันที แต่พอเห็นหน้าลำบากใจของผมแกเลยไม่ถามอะไร แต่ก็ยังยืนยันจะขอไปส่งผมที่ที่ผมอยู่ใหม่ แต่ผมก็บอกว่าผมต้องซื้อของใช้ก่อน ทีแรกพี่ปอนด์ก็จะอยู่เป็นเพื่อน แต่แม่พี่ปอนด์โทรตามพี่ปอนด์เลยกลับบ้านไปก่อน
ผมเดินหาซื้อของกินนิดหน่อย ไม่ใช่หิวหรอกนะครับ แต่ก็คิดว่าซื้อไปเพื่อเจ้าของห้องสักหน่อยคงดี แอบรู้สึกผิดที่โกหกมันเหมือนกัน เลยตัดสินใจไปซื้อขนมที่ร้านชื่อดังไปฝากมัน มันไม่ค่อยกินของหวานเท่าไหร่ อย่างน้อยผมก็ไม่เคยเห็นมันกิน แต่คิดว่าทำงานตั้งแต่เช้าจนดึกแบบนั้น กินอะไรหวานๆสดชื่นๆหน่อยคงดี ก็เหมือนอย่างที่มันเคยซื้อให้ตอนผมไม่สบายนั้นแหละ
ผมก็ไม่ได้ห่วงอะไรมันหรอกนะครับ ก็แค่ไม่อยากติดหนี้บุญคุณมันก็แค่นั้นเอง!



>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


ผมมาถึงคอนโดราวๆ2ทุ่ม แวะซื้อของที่เซเว่นใต้คอนโดนิดหน่อยก็ตรงขึ้นห้องเลย

“!”ผมเข้ามาในห้องก็กดเปิดไฟตามปกติ แต่พอเปิดไฟผมก็แทบหัวใจวาย เห็นไอ้แก่มันนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว มีขวดเหล้าjack danielsที่พร่องไปพอสมควรตั้งอยู่

“ทำไมอยู่มืดๆว่ะ”ผมบอกก้มลงถอดรองเท้าออกก่อนจะเดินผ่านมัน ตั้งใจจะเอาขนมที่ซื้อมาไปเก็บไว้ในตู้เย็นก่อน เพราะเห็นมันกินเหล้าแบบนี้ ขนมผมคงเสียรสชาติหมด

“เรียนเป็นไง”ผมหยุดเท้าที่กำลังจะเดินตรงไปที่ครัว เมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์ที่อยู่ติดด้านหลัง

“ก็ดี”ผมไม่ได้หันไปเผชิญหน้ากับมัน เอาตามตรงผมมันเป็นพวกโกหกไม่เก่งแล้วยิ่งกับคนที่ฉลาดเป็นกรดอย่างไอ้แก่แล้ว ผมไม่คิดว่าผมจะโกหกต่อหน้ามันได้หรอกครับ

“ดีมากไหมห๊ะ!”จู่ๆแขนผมก็ถูกกระชากอย่างแรงจนตัวของผมเซถลาตามแรงดึง

“ขนมกู”มันกระชากแรงและเร็วมากจนผมเกือบทำกล่องขนมตก

“ห่วงทำไมนักหนากับอีแค่ขนมถูกๆ”มันบอก เพิ่มแรงบีบที่ข้อศอกผม จนเจ็บร้าวไปหมด

“ปล่อย ขนมมันจะเละ”แรงบีบและแรงกระชากทำให้กล่องขนมในมือของผมเหวี่ยงไปมา ไม่รู้ป่านนี้เละไปแค่ไหนแล้ว

“ทำไมต้องห่วงไอ้ของเหี้ยๆแบบนี้นักห๊ะ ของถูกแบบนี้ทิ้งมันไปซะ”กล่องขนมที่ผมพยายามประครองอย่างดีถูกปัดทิ้งอย่างแรงจนขนมในกล่องกระเด็นออกมาเปื้อนพื้นไปหมด ผมโกรธมากหันมาผลักอกมันอออก มันที่ไม่ทันตั้งตัวก็เผลอปล่อยมือออกจากแขนของผม

“ไอ้เหี้ย!”มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากครับ ผมทั้งโกรธทั้งเสียใจ ทั้งๆที่ผมตั้งใจซื้อมาให้มันแท้ๆแต่มันกลับปาทิ้งเหมือนเป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่ง

“จะห่วงอะไรนักหนา อ่อ ลืมไปเพราะไอ้รุ่นพี่สุดสวาทมันเป็นคนซื้อให้ล่ะซินะ  สนุกไหมหนังที่ไปดูมา!”ผมยอมรับเลยว่าตกใจมาก จริงๆ   ถึงก่อนหน้านี้จะแอบคิดเหมือนกันว่าถ้ามันจับได้จะเป็นยังไง แต่อาจเป็นเพราะช่วงนี้ สถานการณ์ของเราสองคนดีขึ้นมาก เลยทำให้ผมคิดเองเออเองว่ามันจะไม่ทำอะไรรุนแรง อย่างมากก็คงโดนมันตามประกบสักอาทิตย์เท่านั้น แต่พอเห็นการกระทำและแววตามันเมื่อกี้ผมก็รู้ได้ทันทีเลยว่า ผมผิดเอง ผิดเองที่คิดว่าเรื่องทุกอย่างมันกำลังดีขึ้น!

“เออสนุก อย่างน้อยๆก็สนุกกว่าอยู่กับมึง”ผมบอกด้วยความโมโห   กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปก็ตอนที่ผมโดนมันตบเข้าที่หน้าอย่างแรง

“ถ้าอยู่กันแบบนี้ไม่สนุก กูมีวิธีทำให้มึงสนุก สนุกจนลุกออกจากเตียงไม่ได้เลยเป็นไง”มันกระชากหัวผมขึ้นเพื่อให้ผมเงยหน้ามองมัน

ผมเห็นเพียงสายตาเย็นชายและเหี้ยมโหด

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็น มันไม่เหมือนกับครั้งไหนที่มันโกรธแล้วมองผมด้วยสายตาแบบนี้ ตอนนี้สายตาของมันไม่ต่างอะไรกับ สิงโตที่พร้อมจะขย้ำทุกสิ่งมีชีวิตที่ทำให้มันไม่พอใจ

สุดท้ายความสัมพันธ์ของพวกเราก็กลับมาเลวร้ายอีกครั้ง

และดูเหมือนครั้งนี้ ผมจะรู้สึกแย่กว่าเดิมขึ้นไปอีก

TBC.

วันนี้มาไว

เนื่องจากมีหลายคนบ่นเรื่องคำผิดมากันเยอะมาก เราเลยตั้งใจว่าจะไปนั่งไล่ดูตั้งแต่ตอนเเรกใหม่อีกครั้ง

ซึ่งมันอาจจะต้องใช้เวลา ประมาณ1-2อาทิตย์หรืออาจจะนานกว่านั้น

เลยจะยังไม่ลงตอนต่อไปนะ รอกลับไปตรวจคำผิดใหม่ตั้งแต่เเรกก่อนถึงจะลงตอนต่อไป จึงเรียนมาเพื่อทราบ

ปล.ยังไงก็ขออภัยในเรื่องคำผิดด้วยนะครัชจะพยายามให้ผิดน้อยลง

ปล2.ไม่ได้ประชดอะไรนะครัช(กลัวมีดราม่าตามมา) แค่คิดว่ามันก็เป็นเรื่องที่ควรทำตั้งนานเเล้ว

ปล3.ตอนนี้ใครกันแน่ที่ผิดเลือกข้างไม่ถูก

[puiiz]

 

[pui]

 

[sirin_chadada]

ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ดูจะเหมือนการก้าวเข้าหาแบบ ถอย ๆ ก้าว ๆ ไม่ไปถึงไหนเสียที มัวแต่ปากหนักไม่ยอมรับตัวเองอยู่นั่น ทุกอย่างมันเลยวนอยู่แบบนั้น

[mooping-7]

อิหนูทำไม่ถูกนะลูกโกหกเป็นสิ่งไม่ดีนะจ๊ะ

[Pupay]

ถึงน่านจะผิดที่โกหกแก แต่อิเสี่ยแกจะถามไ่ถ่ดีได้ไหมยะ ตบน้องน่านของชั้นทำไม 
ติดลบคะแนนพระเอกไปซะ -------

[masochism2018]

เดือดทั้งคู่ ไม่มีการคุยดีๆกันเลย เย่ ตู้มมมมมม

[pigarea]

งารนี้มีหึงโหด

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คิดไว้ละ ว่าเสี่ยมันไม่เชื่อ
ที่น่านว่าไม่ต้องไปรับเพราะเรียนของน่าน
ถ้าจริงไม่มีปัญหา เสี่ยต้องเช็คอยู่แล้ว
แล้วน่านทำไมไม่บอกล่ะว่าซื้อเอง ซื้อมาฝากเสี่ย
อย่างว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่
มันเริ่มจากไม่ดีมาก่อน เลยพูดดีๆกันไม่เป็น
สามวันทะเลาะ เพราะเสี่ยหึง
       
 

[mild-dy]

 

[angelhani]

 

[Pakeleiei]

ต้องจับฟาดสักทีสองที
อย่าดื้อออออออออสิ