หัวข้อ: ●● Sleeping Bear and Apple's Trap ●● [19 #น้ำนิ่ง - 18/04/18 ● P.4] ●●

[YEEUN9424]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม





★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

เรื่องราวของหมีขี้เซาที่ถูกล่อลวงด้วยแอปเปิลหวาน

[/font][/size]

หวานเป็นลมขมเป็นยาฉันใด
แอปเปิลก็เป็นกับดักไว้ล่อลวงหมีขี้เซาฉันนั้น

[/font][/size]

[YEEUN9424]

Apple’s Trap 0

หวานเป็นลมขมเป็นยาฉันใด
แอปเปิลก็เป็นกับดักไว้ล่อลวงหมีขี้เซาฉันนั้น

   ใบหน้าคมที่ดูเนือยๆ ไปกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว ดวงตาคมกริบแทบจนลืมไม่ขึ้นเพราะอยากนอนเต็มแก่ ท่วงท่าการเดินที่ชวนให้ใจหายเพราะมันทำท่าจะล้มฟุบได้ทุกเมื่อทำเอาเพื่อนๆ มองตามด้วยความหนักใจ
   ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นกีฬาของคณะและคนไม่พอก็คงไม่ไปขอรบกวนไอ้หมีขี้เซานี่หรอกนะ รู้ว่ามันขี้เกียจและชอบนอนมากแค่ไหน ดูมันเถอะ แค่เดินยังพร้อมจะล้มไปนอนกับพื้นได้ตลอดเวลา ตาก็พร้อมจะปิดสวิตซ์ทันทีถ้าหัวถึงหมอน
   ‘น้ำนิ่ง’ วิ่งเหยาะๆ ไปตามสนามบอลอย่างคนไม่มีแรง นี่มันคือเวลาพักผ่อนไม่ใช่เวลาซ้อมกีฬา! ถ้าเรียกมาซ้อมตอนเขานอนอิ่มๆ จะไม่ว่าเลย นี่อะไร เรียนเสร็จรีบลากมาสนามแบบนี้ โคตรทำร้าย ไก่ก็ไม่มีให้แดก!
   ทำหน้าเซ็งให้เพื่อนระอาไปหนึ่งทีแต่เท้าก็ยังคงวิ่งอยู่ ก็นะ ถ้าต้องเลือกต่อสู้กับไอ้แมมมอธประธานรุ่นที่ขู่จะเอาถึงสีมาราดที่นอนของเขาที่คอนโดแล้วละก็ยอมหลับในวิ่งไปก่อนก็ได้
   แก๊งค์สถาปัตยกรรมวิ่งตามกันเป็นแถวเพื่อวอร์มร่างกายให้พร้อมก่อนลงซ้อมแบบจริงๆ จังๆ และเพราะเป็นช่วงเย็นที่อยู่ในช่วงกีฬาของมหาลัยนักศึกษาต่างก็พากันออกมาซ้อมกันอย่างขะมักเขม้น ไหนจะพวกที่มีความเฮลท์ตี้ในตัวอีก สนามบอลที่ควรมีแต่ลูกบอลและคนเตะก็มีทั้งตระกร้อ เปตอง บลาๆ สารพัดลูกกลมๆ รวมไปถึงวอลเลย์บอลที่พอจะอนุโลมได้เพราะทั้งสองฝั่งของสนามบอลมีพื้นที่เป็นเหมือนโดมที่มีเน็ตของวอลเลย์บอลขึงไว้อยู่
   “เฮ้ย! ซ้ายๆ”
   “มึงรับดีๆ ดิ๊!”
   “กูกลัวแขนหักกกกก”
   “ควายยยย อย่ามาสำออย”
   เสียงตะโกนของคนเล่นวอลเลย์บอลตรงหน้าไม่ได้ทำให้น้ำนิ่งนึกขึ้นมาสนใจได้ จนกระทั้ง ..
   ตุ้บ!
   ดวงตาปรือๆ เบิกกว้างเล็กน้อยพอให้เห็นว่ามีเนื้อหนังสีขาวในชุดนักศึกษาเซล้มมาชนเขา กลิ่นหอมหวานทำเอาลืมความอยากนอนไปชั่วขณะ
   “ขะ.. ขอโทษครับ”
   ทุกสิ่งรอบด้านดูจะหยุดไปเมื่อได้ยินเสียงพูดเบาๆ แต่สะท้อนก้องไปทั้งหู
   “อืม”   
   ผู้ชายคนนั้นเดินกลับเข้าไปในสนามวอลเลย์บอลเหมือนเดิมแล้ว มีแต่เขาที่ยังยืนนิ่งค้างอยู่ตรงนี้ที่ข้างสนาม มองเข้าไปก็เห็นร่างขาวๆ กำลังย่อตัวตีบอล หัวเราะเฮฮาใส่เพื่อนไม่หยุด ในขณะที่ตัวเขานิ่งงันเหมือนถูกหยุดเวลาไว้
   เพราะคนคนนั้นเลย
   ผัวะ!
   เต็มๆ หนึ่งทำเอาหัวสะบัด
   “มึงอย่างมายืนหลับ ไปๆ วิ่งต่อ”
   เขาสะบัดหัวไล่ความมึนงงจากการโดนตบ ก่อนจะตั้งท่าออกวิ่งอีกครั้ง ก่อนไปก็มองไปยังร่างขาวๆ นั่นอีกที
   อ่า.. ทำเอาตื่นเลยแฮะ
   ตาตื่น
   ใจตื่น
   ถ้าอยู่นานกว่านี้ไอ้ข้างล่างตรงระหว่างขาก็คงจะตื่นตามไปด้วย



TBC..
Up; 01/02/17

[/font][/size]

[Snowermyhae]

จากง่วงๆนี่ตื่นเลย 
ติดตามค่าาาา 

[MayA@TK]

 

 

[YEEUN9424]

Apple’s Trap 1
#น้ำนิ่ง


   “มึงมานั่งหลับในอะไรแถวนี้วะ ไอ้หมีนิ่ง”
    ผมหลบมือเพื่อนที่กำลังจะตรงเข้ามาที่หัวแล้วกระดกน้ำเข้าปากอย่างไม่แยแส ไม่อยากตอบ ไม่อยากคุย เชี่ยนี่นิสัยไม่ดี บดบังทัศนียภาพกู
   พอเห็นว่าผมไม่ยอมตอบ แถมไม่สนใจมันก็ฮึดฮัดแล้วนั่งลงข้างๆ แทน รื้อเอาไก่ที่ผมซื้อมาเป็นเสบียงไปเปิดแดกโดยไม่ขอ เอาเถอะ ถ้าทำให้มันไม่มาก่อกวนผมได้ก็โอเค กูยอมให้หนึ่งมื้อ
   ผมชื่อน้ำนิ่ง ไอ้เพื่อนเวรข้างๆ นี่ชื่อมูน คบกันมาตั้งแต่เข้ามหาลัย ถูกชะตาอะไรไม่รู้ อยากจะเลิกคบแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะคนอย่างผมเข้ากับมันและเพื่อนอีกสองคนที่หายหัวไปไหนไม่รู้ได้ดีที่สุดแล้ว เคยลองไปอยู่อีกกลุ่มครั้งหนึ่งตอนทะเลาะกันเรื่องแย่งไก่ ผมงอน เลยหนีไปกับอีกกลุ่ม อยู่ได้ไม่ถึงวันพวกแม่งก็ไปตามไอ้มูน ไอ้เจ้า ไอ้หินมารับผมกลับถิ่นทันที พอถามเหตุผลมันก็บอกว่า ‘พวกกูเลี้ยงหมีขี้เซาไม่เป็น ไม่ไหว ขอบาย’
   ห่า ใครหมีขี้เซาวะ
   เออ.. พอก่อน พอเรื่องในอดีตมาที่ปัจจุบันดีกว่า ทำไมไอ้มูนต้องมาตามผมแบบนี้ก็เพราะว่าสองสามวันที่ผ่านมา ก่อนจะต้องโดนหิ้วไปซ้อมบอลที่ผมไม่เคยคิดอยากจะลงผมมักจะหนีมาที่สนามก่อน ไม่ใช่สนามบอลแต่เป็นสนามข้างเคียงอย่างวอลเลย์บอลต่างหาก
   ลากแก้วอี้แดงมานั่งๆ มองนกมองไม้ มองบอลที่ลอยบ้าง โดนตบ โดนตีเหมือนคุณลุงที่ไม่มีห่าไรทำ แต่ขอบอกก่อนว่าสิ่งที่ผมมองจริงๆ ไม่ใช่ไอ้ที่บอกไปด้านบนแต่เป็นคนตัวขาวนั่นต่างหาก
   ผู้ชายตัวขาวผ่องเป็นยองใยผิดกับผมที่มีผิวสีแทนผิดเหล่าไปจากที่บ้าน ขนาดกูเอาแต่นอนกับกินอยู่ในที่ร่มผิวยังแทนขนาดนี้ไม่อยากจะนึกว่าถ้าเป็นพวกเอ้าดอร์แล้วจะแทนขนาดไหน เรื่องสีผิวผ่านไปมาต่อที่คนตัวขาว เขาร่างสูงโปร่งแต่ดูแล้วไม่มีทางที่จะสูงกว่าผมแน่นอน สีเสียงหวานๆ และรอยยิ้มเป็นเอกลักษณ์ ผมมองเพลิน รู้เลยว่าคนนี้โดนใจ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกแบบนี้
   บางวันเขาก็มาในชุดนักศึกษาเสื้อสีขาวแขนสั้นบ้างยาวบ้าง กางเกงขาเดฟรัดรูป มีรอยขาดพอให้เห็นความขาวของขาที่หลบซ้อนอยู่ภายใน แต่บางวันเขาก็มาในชุดนักกีฬาที่ทำเอาผมใจสั่น ไอ้นั่นตื่น เลือดแทบพุ่งอยู่หลายที
   ก็แหม ไอ้เสือยืดตัวโคร่งๆ กับกางเกงขาสั้นนั่นมันชวนยั่วน้อยเสียเมื่อไรล่ะ
   ผมจะนั่งดูเขาซ้อมวอลเลย์บอลจนกว่าจะพอใจหรือไม่ก็โดนตามจิกจนทนไม่ไหวถึงจะยอมเดินออกไป ไม่รู้ว่าเขาจะสังเกตเห็นผมบ้างหรือเปล่า เพราะคนที่อยู่ในละแวกนี้ก็เยอะเหมือนกัน คนพลุ่งพล่านไปมาตลอด แล้วไอ้พวกที่นั่งเก้าอี้เฉยๆ ไม่ทำห่าอะไรก็เพียบ
   แต่ก่อนจะเดินออกไปทุกครั้งผมมักจะแอบเอาของบางอย่างไปวางไว้บนแถวกระเป๋าของกลุ่มเพื่อนพวกเขา แน่นอนว่าผมเขียนชื่อคนรับไว้ไม่อย่างนั้นแม่คงด่าว่าโง่
   ชื่อที่ว่าคือคนตัวขาว ขาวที่สุด ปากชมพู และแก้มแดงๆ (ผู้ชาย)
   ยาวไปนิดแต่นั่นแหละคือชื่อที่ผมตั้งให้เขา ไม่ระบุเจาะจงเดี๋ยวแม่งตกไปอยู่ในมือคนอื่นทำไงอ่ะ
   ทำเนียนๆ เดินวนๆ เข้าไป แม้ว่าจะต้องใช้ความพยายามมากบางทีก็คงดูเหมือนพวกโรคจิตที่จ้องจะขโมยของ ชาวบ้าน อาจจะมีชื่อกระฉ่อนไปแล้วแต่ยังไม่ถึงหูผม
   แต่ผมก็พอใจเพราะทุกครั้งที่ผมมองมาจากที่ไกลๆ ผมก็เห็นเขาหยิบมันติดมือแล้วยัดใส่กระเป๋ากลับไปทุกครั้ง 



   เมื่อไหร่จะหมดช่วงกีฬามหาลัยสักทีวะ สาดดดดด
   ผมโคตรเบื่อกับการซ้อมกีฬาที่ตัวเองไม่อยากลง คือแม่งหน้าอย่างกูเหมาะกับการวิ่งตามไอ้ลูกกลมๆ นี่เหรอ บอกเลยว่าไม่ กูเหมาะจะนอน และไปเฝ้าน้องขาวมากกว่า ถ้าไม่ติดว่าโดนขู่ผมก็คงชิ่งหนีไปแล้ว
   คุณรู้ไหมว่าผมโดนขู่ยังไง ทรมานแค่ไหน ผมจำได้ดี วันนั้น.. ไอ้เชี่ยแมมมอธ ที่จริงมันชื่อมอธเฉยๆ แต่มันเป็นผู้ชายใจหญิงที่ตัวโตและถึกมาก ทุกคนเลยเรียกมันว่าแมมมอธ ไอ้นี่มันเอาถังสีขึ้นมาถึงคอนโดแล้วบังคับให้ผมจรดปากกาลงไปในใบรายชื่อผู้ลงเล่นฟุตบอล พอผมจะไม่ทำมันก็ยกถังสีขึ้นแล้วทำท่าจะราดใส่ชุดเครื่องนอนซาตินที่ม้าผมเป็นคนซื้อให้ นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมคนที่มีความง่วงติดตัวตลอดเวลาร้องว้ากแล้วรีบจรดปลายปากกาเขียนชื่อตัวเองลงไปในกระดาษอย่างรวดเร็ว
   นั่นละครับ.. ผมเลยต้องมาวิ่งตามไอ้ลูกกลมๆ จนทุกวันนี้
   


   “เหนื่อยว่ะ นี่แม่งกะเอาถ้วยบอลโลกเลยหรือไง”
   “เออ เหนื่อยง่วง กูอยากนอน”
   “แดกข้าวก่อนไหม”
   “มึงซื้อไก่คืนกูด้วย ไอ้มูน”
   กูยังไม่ลืมนะ ที่มึงกินไปเมื่อเย็น มันทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ก่อนจะกระดกน้ำเข้าปาก แต่ผมเทราดหัวเพราะร้อนเกินจะทนไหว สะบัดหัวไล่น้ำไปทีสองทีได้ยินเสียงกรี๊ดดังแว่วๆ เข้าหูแต่ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก ตั้งแต่เริ่มมาซ้อมก็ได้ยินมาตลอด
   “แฟนคลับมึงกรี๊ดใหญ่เลยไอ้หมีหล่อ”
   ไอ้เจ้า ไอ้หินเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ ผมยักคิ้วให้มันเป็นเชิงถามว่าใครกรี๊ดใคร แล้วใครแฟนคลับใคร มึงพูดถึงอะไรของมึง กูไม่เข้าใจ
   “มันไม่รู้ตัวหรอก หลับในตลอด”
   “มึงพูดถึงใครวะ”
   “กูว่าแล้ว” ไอ้หินว่า
   “อะไรของพวกมึง”
   “โว๊ยยยย ไอ้หมีขี้เซามึงดูโน่น”
   ไอ้บูมทนไม่ไหวจับหัวผมให้มองไปรอบๆ สนาม มีไฟเปิดให้ความสว่างและผู้คนมากมายที่ยังคงซ้อมกีฬา บ้างก็นั่งจีบกันและสาวๆ หนุ่มน้อยๆ ที่พากันมองมา
   หืม.. ที่ผมเหรอวะ?
   ไม่หรอก น่าจะเป็นพวกไอ้บูม ไอ้หิน ไอ้เจ้ามากกว่า ไหนจะคนอื่นๆ อีก เยอะแยะ แล้วทำไม.. กรี๊ดกันทำไม!? ผมผงะเมื่อสาวๆ ส่งเสียงกรี๊ดออกมา ทำท่าดีดดิ้นเหมือนโดนน้ำร้อนลวกทันทีที่ผมเอาแต่จ้องไปทางกลุ่มคนพวกนั้น
   คือกูจ้องเพราะกูกำลังสงสัย
   “นั่นอ่ะ แฟนคลับมึงทั้งนั้น”
   “กูมีกับเขาด้วยเหรอ”
   “มีมานานแล้วเว้ย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มึงออกจากถ้ำไง เขาถึงได้มารอยลโฉมกันขนาดนี้”
   “อย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้ตัวเลย”
   “ไม่ว่ะ กูไม่ได้สนใจ”
   พอผมตอบแบบนั้นพวกแม่งก็พร้อมใจกันโยนมือ กำปั้น ผ้าเปียกเหงื่อ ขวดน้ำ เข้าใส่หัวผม ทั้งด่า ทั้งบ่น ไม่ใช่แค่เพื่อนแต่คนอื่นๆ ในทีมก็ด้วย ถามคำเดียว กูทำไรผิด?
   ที่จริงผมก็พอจะรู้นิดๆ นิดจริงๆ นะว่าตัวเองมีแฟนคลับ มีคนตามและแอบชอบ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไร เพราะสิ่งที่ผมให้ความสำคัญอันดับแรกๆ ก็คือการนอน และสิ่งที่จะทำให้ผมตื่นได้ก็คือไก่ ไก่เลยมีความสำคัญเป็นอันดับที่สอง
   ..แต่ตอนนี้ต้องเพิ่มคนตัวขาวเข้าไปอีกหนึ่ง.. 
   จะว่าไปตอนนี้จะกลับไปหรือยังนะ?
   พอชะเง้อหน้ามองไปยังสนามวอลเลย์บอลก็เห็นว่าเริ่มร้างผู้คนแล้ว มองเพ่งอีกนิดก็ไม่เห็นร่างขาวๆ ของคนที่ทำเอาผมตาตื่น ใจตื่น ไข่ตื่นเสียแล้ว
   สงสัยจะกลับไปแล้ว เฮ้อ.. ง่วงขึ้นมาทันที
   


   “อ่ะ ของมึง”
   ผมมองถุงในมือไอ้หินอย่างไม่ไว้ใจเท่าไรนัก เรามานั่งกินข้างกันหลังซ้อมเสร็จ มนุษย์ผู้ชายตัวโตๆ เกือบยี่สิบคนทำเอาร้านนี้เล็กลงไปทันตา เสียงก็ดังเหมือนมีระเบิดลงทุกๆ สามนาที ทำเอาป้าเจ้าของร้านเริ่มคิ้วกระตุกผมว่าอีกไม่นานเราชาวคณะคงโดนตะหลิวปาหัว
   “ไรวะ”
   ไอ้หินยื่นถุงบางอย่างมาให้ผม มันมาหลังคนอื่นเพราะต้องแวะไปส่งแฟนก่อน
   “มีคนฝากมา”
   “ใคร”
   “กูไม่รู้ มีคนฝากมาอีกที”
   “กูควรรับไหม” ผมมองอย่างไม่ไว้ใจ แม้จะได้กลิ่นของโปรดโชยมาก็ตาม
   “รับไปเปิดดูสักหน่อยก็ได้ ไอ้สัด” มันว่าแล้วกระแทกลงกับโต๊ะ สะบัดตูดไปนั่งข้างๆ ไอ้บูม ห่านี่ สะดิ้งเหมือนผู้หญิงสงสัยติดมาจากแฟน
   ผมค่อยๆ แย้มถุงออก กลิ่นของโปรดก็โชยออกมา ท้องกูร้องโฮกจนไอ้เจ้าหันมาสนใจแล้วก็เริ่มเสือกด้วยการนั่งมองผมเปิดถุง ไอ้บูมกับไอ้หินก็ด้วย พวกมันดูลุ้นทุกนาทีที่ผมแยกถุงออกกว้าง ทำไมกูต้องลีลาขนาดนี้ด้วยวะ พอเปิดออกก็เจอกับกล่องพลาสติกที่มีไอร้อนเกาะอยู่ภายใน แม้จะยังไม่เปิดดูก็รู้ได้ว่าข้างในคือของโปรดของผม ก็มันเป็นกล่องพลาสติกใสนี่หว่า
   “โหวว มิติใหม่แห่งการจีบ ปรุงเองทอดเอง ใครวะเนี่ย” ไอ้เจ้าปากผีเอ่ยก่อนใคร
   ผมเปิดดูไก่ที่ถูกบรรจุมาอย่างดี ถูกจัดว่างอย่างน่ารักมีออฟชั่นเสริมเป็นซอสหลากชนิดกับผักลวดสองสามอย่าง อืม.. ผักลวด คงจะกลัวผมเลี่ยน
   “ใครวะ กูอยากเห็นหน้าเลยว่ะ ลงทุนเชี่ยๆ”
   เออ กูก็อยากเห็น ปกติที่ได้มักจะเป็นแบบซื้อซะมากกว่า ผมชอบไก่ทุกชนิด ทุกแบบ ต้ม ทอด นึ่ง ย่าง ได้หมด ไก่อะไรก็ได้ยกเว้นไก่ดิบ แดกได้ทั้งวันสามสี่เวลาห้าเวลาก็ไหว ไม่ว่าใครจะซื้ออะไรมาให้ผมก็ไม่เคยปฏิเสธ แดกหมดไง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รับของทำเอง
   แปลกใจกับความคิด
   ตกใจกับความลงทุน
   แต่ก็รับรู้ได้ถึงความใส่ใจของคนคนนั้นเหมือนกัน
   ผมปิดกล่องลงกะว่าจะเอากลับไปกินที่ห้อง ไม่ใช่อะไร ไอ้พวกสามสหายมันจ้องตามันวาว ถ้าเปิดกินตอนนี้คงโดนจ้วงไม่มีเหลือ
   ขยับถุงไปมาจนบางอย่างมันโผล่เข้ามาในสายตา
   กระดาษโน้ตเล็กๆ กับลายมือน่ารักๆ
   เราทำเอง ทานให้อร่อยนะ
   จากคนเลี้ยงหมี
   พร้อมตัวการ์ตูนหมีตาง่วงอีกหนึ่งตัว


TBC..
2/2/17

[MayA@TK]

คนตัวขาวที่ลงทุนไปนั่งส่องเขาหรือเปล่าที่ทำมาให้

 

[sirin_chadada]

น้องแอปเปิลทำให้หรือเปล่าหนอ

[YEEUN9424]

Apple's Trap 2 #น้ำนิ่ง


Apple’s Trap 2
#น้ำนิ่ง
   ผมได้รับไก่ทำมือ(?)ติดต่อกันมาหลายวันแล้ว ใครคนนั้นมักจะฝากเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือแม้แต่ไอ้แมมมอธก็โดนมาแล้วเพื่อเอามาให้ผมในช่วงเวลาเย็นๆ หลังเลิกซ้อม เป็นเมนูไก่เหมือนวันแรกไม่มีผิด รสชาติก็เหมือนเดิมจนผมเริ่มจะติด ถ้าวันไหนผิดเวลาเข้าไหนผมก็จะเริ่มถามจนเพื่อนแซว
   “กูแค่ติดใจรสชาติไก่เขา”
   “ไอ้ห่านี่ มึงแดกของเขาฟรีขนาดนี้ ค่าของค่ากล่อง ไม่คิดจะอยากเจอหน้าคนทำหน่อยหรือไง”
   “กูชอบไก่”
   “สาดดดดด”
   ผมไม่ได้หลอกตัวเอง ผมแค่ชอบไก่ที่เขาทำจริงๆ รสชาติมันใช่ อร่อยถูกใจหมี คนทำก็อยากเจอแหละ นิดนึง.. นิดเดียวจริงๆ มากไม่ได้เพราะผมมีคนในดวงใจอยู่แล้ว
   ผู้ชายตัวขาวนั่นไง
   ผมยังคงไปแอบมองดู แอบเนียนเดินเอาของไปวางแล้วมาซ้อมบอลต่อเหมือนทุกที จากวันนั้นจนถึงวันนี้ผ่านมากี่วันแล้วก็ไม่รู้
   แต่กระดาษโน้ตสีขาวที่มีข้อความพร้อมรูปวาดหมีในท่าทางต่างๆ จากคนเลี้ยงหมีผมเองก็เก็บไว้เหมือนกัน เก็บไว้อย่างดีในกล่องกระดาษสีน้ำตาลที่ผมนั่งทำเองกับมือ
   รู้สึกเหมือนตัวเองหลายใจ ใครอีกคนที่ไม่รู้ว่าผมมีตัวตนกับใครอีกคนที่ผมไม่รู้ว่าเป็นใครเข้ามาอยู่ในความคิดผมพร้อมๆ กัน
   ถ้าเกิดวันไหนต้องเลือกขึ้นมา..
   ผมจะทำยังไง..?
   “หลับในอีกแล้วนะมึง”
   เสียงไอ้เจ้าดึงผมออกจากภวังค์ พอได้กลับมาสู่ความเป็นจริงแล้วก็ได้แต่ลูบหน้าลูบตาตัวเองด้วยความอับอาย กูคิดอะไรออกไปวะนั่น เลือกเลิกห่าอะไร ต้องเลือกใครยังไง
   โว๊ะ! อยากนอนแล้ว! เมื่อไหร่ไก่จะมา!
   “มึง ไก่กูล่ะ”
   “ไข่มึงก็อยู่ที่มึงไง”
   “กวนตีน กูบอกว่าไก่ไม่ใช่ไข่”
   “อ่ะ หรา”
   มันลอยหน้าลอยตาจนผมต้องยกเท้าถีบไปที่หน้าแข้งของมันด้วยความหมั่นไส้ วันนี้เลิกซ้อมเร็วเพราะมีงานที่ต้องส่งในอีกไม่กี่วันข้างหน้า พวกเราเลยหอบกันกลับมาที่คณะเพื่อเผางานในเบื้องต้น ในขณะที่มือปั่นงานใจผมก็วอกแวกเพราะไก่เจ้าเดิมยังไม่มาส่งเสียที ผมมองซ้ายมองขวาเวลาเพื่อนคนไหนลุกออกไปข้างนอกก็จะหวังทุกทีว่ามันจะกลับมาพร้อมกับถุงไก่ในมือแล้วเอามายื่นให้กับผม
   แต่จนตอนนี้ก็เกือบจะสามทุ่มแล้ว ผมก็ยังไมได้กลิ่นหอมๆ ที่เริ่มจะคุ้นชินนั่นเลย
   ผมมองหน้าไอ้เจ้าอย่างเอาเรื่อง กระดิกมือหยิกๆ ถ้ามึงถือไก่อยู่ก็จงส่งมันมาเดี๋ยวนี้
   “อ่ะ.. กูซื้อมาให้ละ”
   มันไม่ใช่..
   นี่ไม่ใช่ไก่ที่ผมต้องการ
   “อะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น ร้านนี้ร้านโปรดมึงไง รีบแดกแล้วไปทำงาน” มันว่าแล้วหอบข้าวหอบของไปให้เพื่อนคนอื่นๆ ต่อ ผมมองถุงไก่ในมืออย่างรับไม่ได้
   ไม่จริง
   ทำไมวันนี้ถึงไม่มาล่ะ
   ..ผมอยากกินไก่ของคุณ..

   “ควายนิ่ง ตื่น!”
   ไอ้บูมตะโกนซะดังลั่นทำเอาทุกคนรวมถึงผมสะดุ้งกันเป็นแถบๆ ผมสะบัดหัวไล่ความง่วงออกไปก่อนจะเหลือบมองถุงไก่ที่ไอ้เจ้าซื้อมาให้หน้าหงอยจนรู้สึกได้
   สี่ทุ่มกว่าแล้ว.. คงไม่มาแล้วล่ะ ห่าเอ้ย แดกก็ได้ว่ะ
   แล้วผมก็สวาปามไก่ร้านโปรดของผมเข้าปากทันที กินไปก็ได้แต่คิดถึงรสชาติไก่ที่คนเลี้ยงหมีทำให้ จิตใจชอกช้ำจนต้องยัดเข้าปากทีเดียวสี่ชิ้นรวดแล้วก็สำลักเพราะแม่งเป็นรสสไปซี่ นอกจากเพื่อนจะไม่สนใจแล้วยังพากันรุมด่าว่าผมตะกละจนชอกช้ำยิ่งกว่าเดิม
   หลังจากรอดตายจากการสำลักไก่แล้วผมก็ขอตัวออกมาสูบบุหรี่ให้จิตใจสงบสักหน่อย ตอนรอว่าแย่แล้ว พอไม่ได้กินยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
   ผมว่าผมเริ่มเยอะ เพราะดันไปติดใจไก่ของคนเลี้ยงหมีซะได้ เขาเป็นใครก็ไม่รู้ จะให้ไปตามหาที่ไหน จะทำมาให้ตลอดหรือก็ไม่ ดูอย่างวันนี้เถอะ ทิ้งให้กูรอเก้อซะงั้น
   หรือเพราะผมไม่ตอบรับอะไรไป? แต่ผมกินไก่หมดเกลี้ยงทุกครั้งนะ กล่องก็ล้างเก็บไว้อย่างดี ถ้าเจอก็จะคืนให้ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงทิ้งกัน
   เฮ้อ.. ผมเซ็ง รู้สึกเหนื่อยจนอยากจะไถลตัวไปกับม้านั่ง แต่ถ้าทำแบบนั้นผมหลับแน่
   แกรบ!
   หือ?
   เสียงใบไม้แห้งโดนเหยียบ หรือเปล่าวะ? ดังมาจากที่ไกลๆ ทำเอาผมหูผึ่ง ดีดตัวที่กำลังเลื้อยต่ำลงจนเกือบจะแนบไปกับม้านั่งขึ้นมาทันที สองเท้าขยี้บุหรี่ทิ้งก่อนจะลุกเดินไปยังที่มาของเสียง
   ฮะ.. เฮ้ยยยย!!
   คนตัวขาวของผม!
   ร่างเล็กๆ ขาวๆ กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่กับ..
   รถผมนี่หว่า
   “ทำอะไรน่ะคุณ!”
   เชี่ย เสียงอย่างโหด มึงใจเย็นไอ้น้ำนิ่งนั่นคนตัวขาวของมึงนะ สงบไว้ๆ ผมเริ่มกล่อมตัวเองระหว่างที่รอให้เขาเงยหน้าขึ้นมา คือผมเป็นคนรักรถมาก แล้วรถคันนี้ป๊าซื้อให้เป็นของขวัญตอนปีหนึ่ง ถึงปกติจะไม่ค่อยได้เอามาใช้เท่าไร เพราะชอบบังคับให้เพื่อนไปรับไปส่งมากกว่า (จะได้มีเวลานอนระหว่างนั่งรถ) แต่ผมก็รักมาก ดูแลอย่างดี เข้าใกล้ยังพอไหวแต่ไอ้ท่าทางถูไถๆ นั่นทำเอาความหวงลุกโชน
   เมื่อเขาค่อยๆ ลุกขึ้นจนหันมาเผชิญหน้ากันมือผมก็ไปก่อนความคิด กระชากแขนเล็กจนติดมือ สัด มือกูหนักด้วยสิ จะแดงไหมวะ ไม่มีอะไรมาดึงความสนใจไปจากผมได้เพราะใบหน้าขาวเนียนที่เฝ้ามองจากที่ไกลๆ มาอยู่ในระยะใกล้ขนาดนี้ก็ทำเอาผมตื่นทันที
   “ขอโทษ.. คือเรา..”
   อ่า.. เสียงหวานหูที่ติดอยู่ในใจผมมาตลอด
   “ทำอะไรกับรถผม!”
   โว้ย! แล้วเมื่อไหร่กูจะเลิกทำเสียงโหดสักที
   “คือ คือ เราแค่เอาของมาให้!!”
   สิ้นเสียงตะโกนก็เป็นถุงบางอย่างกระแทกเข้ากับอกของผมจนมันตกลงกับพื้นแล้วคนตัวขาวก็สะบัดมือผมวิ่งออกไป สมองเหมือนตายไปชั่วขณะ จะวิ่งตามแต่ไอ้กลิ่นหอมๆ ของไก่ที่ผมรอคอยมาทั้งวันก็โชยเข้าจมูกเสียก่อน
   ผมมองดูถุงที่วางแผละอยู่ตรงเท้า กล่องไก่กระเด็นออกมาจากถุงก็จริงแต่ฝาไม่ได้เปิด สิ่งที่อยู่ภายในเลยปลอดภัย รอบๆ กล่องยังคงมีไอร้อนๆ เกาะอยู่
   ผมหยิบถุงขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา กระดาษโน้ตเดิมๆ ร่วงหล่นตามลงมา
   กระดาษโน้ตเล็กๆ กับลายมือน่ารักๆ
   ขอโทษที่มาช้า ไม่รู้ว่าจะอิ่มไปหรือยัง แต่ยังไงก็เก็บไว้กินนะ ตั้งใจทำงานล่ะ
   จากคนเลี้ยงหมี
   พร้อมตัวการ์ตูนหมีตาทำท่ากำมือหนึ่งตัว
   คนเลี้ยงหมีกับคนตัวขาวของผมคือคนเดียวกัน!?   



TBC….
สั้นนนน แต่มันตัดจบพอดี -,.-

[MayA@TK]

 

 

[sirin_chadada]

ไอ้ย เป็นคนเดียวกันก็ดีนะ หมีจะได้ไม่ต้องเลือกแบบที่คิดฟุ้งซ่าน ฮา

[QueenPedGabGab]

ฮือออออออออ
น่าร้ากกกกกกกกก

[Mura_saki]

เดินหน้าจีบเต็มที่ คนเดียวกันแบบนี้้ไม่ต้องคิดมากแล้ววว

[panitanun]

งืออออหมีตะโกนใส่คนเลี้ยงหมีตะไมเล่าาา

[stickyyrice]

หนะ ได้กัน ได้กัน

[SiHong]

หมีทำน้องขาวกลัวแล้ว

[YEEUN9424]

Apple’s Trap 3
#น้ำนิ่ง



   “คนไหนวะ”
   “คนนั้น ตัวขาวๆ ผมสั้น สูงกว่าไอ้ตัวเล็กที่เดินข้างๆ น่ะ” ผมบุ้ยปากไปทางคนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้ามาในสนาม ผมกอดคอไอ้เจ้ายืนหลบอยู่หลังเสาไม่เห็นแน่นอน
   “อ๋อ แหม รักครั้งแรกก็เอาซะแตกต่างจากมึงเลยนะ” ผมเลิกคิ้วแตกต่างยังไงวะ “ดูดิ คนสวยขาวอย่างกับปุยนุ่นส่วนมึงนี่ก็ดำจนจะเกรียมละ”
   ผัวะ
   ตบหัวให้รางวัลมันไปทีขอหาพูดไม่เข้าหู ไอ้เวรเจ้าจิ๊จ๊ะในลำคอแล้วมองซ้ายมองขวาไปรอบๆ สนามวอลเลย์บอล นี่เป็นครั้งแรกที่ผมลากเพื่อนมาสนามด้วยพร้อมทั้งบอกเหตุผลที่ผมชอบมาที่สนามวอลเลย์บอลให้เพื่อนฟัง ผมยอมอ้าปากบอกเพื่อนนัยแฝงคือขอความช่วยเหลือ พวกมันอือหืออ่าหากันใหญ่เพราะไม่คิดว่าไอ้หมีขี้เซาอย่างผมจะไปแอบชอบใครเขาได้
   คือกูไม่ไหวแล้ว ยิ่งได้รู้ความจริงเมื่อวานว่าคนเลี้ยงหมีกับคนตัวขาวของผมเป็นคนเดียวกัน ความต้องการ อยากได้ อยากมี อยากครอบครองของผมยิ่งลุกโชน แต่ก่อนอื่นมันต้องทำความรู้จักก่อนไง และนั่นเป็นด่านที่ยากที่สุดของผม
   “อ่าว นั่นแฟนเชี่ยหินนี่หว่า”
   “หือ ในกลุ่มนั้นอ่ะนะ”
   “เออ ตัวเล็กๆ อ่ะ เตี้ยกว่าคนของมึงหน่อย ชื่อพีช” อ่าว แฟนมันรอบนี้เป็นหนุ่มน้อยหรอกเหรอ แต่กูถูกใจคำว่าคนของมึงจัง
   “กูไม่ได้อยากรู้เรื่องแฟนไอ้หิน แต่กูอยากรู้เรื่องคนตัวขาวของกู มึงจำหน้าไว้แล้วไปหาข้อมูลที่จำเป็นมา”
   “เอออ ก็แปปนึงสิ ให้กูคิดก่อน”
   มันทำหน้าได้วอนตีนมากผมเลยแจกมือลงบนหัวมันไปอีกที ไอ้เจ้าลูบหัวปอยๆ ก่อนจะย้ายตัวเองออกจากที่ซ่อนแล้วร้องเรียกชื่อแฟนไอ้หินออกมา ผมสะดุ้งเฮือกไม่กล้าโผล่หัวออกไปมอง เดี๋ยวเขาจะเห็นผมซะก่อน
   สักพักผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเพื่อนผมก็วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามา โชว์ยิ้มน่ารักไปทีแล้วไอ้เจ้าก็จับดันเข้ามาในที่ซ่อนที่เริ่มจะไม่ปลอดภัยเพราะคนเยอะเกินไปละ อันที่จริงมันก็ใช้ซ่อนไม่ได้มาตั้งแต่แรกแล้วละ กะอีกแค่เสาห่วยๆ พาดสีขาวแดง ตัวพวกผมก็ใหญ่อย่างกับยักษ์
   “มีอะไรเจ้า ทำไมมาอยู่แถวนี้ละ แล้วหินไปไหน อ่าว.. นี่คือน้ำนิ่งใช่ไหม”
   รัวเป็นชุด รู้จักกูด้วย
   “เราจะเริ่มตอบจากตรงไหนดี ไอ้หินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนนี้คงอยู่สนามแล้ว ส่วนไอ้นี่คือน้ำนิ่งที่เคยเปิดรูปให้ดูนั่นแหละ เรามาแถวนี้เพราะไอ้นะ..”
   พลั่ก!
   ผมตีหลังเพื่อนจนหลังแอ่น สิ่งที่ผมอยากรู้คือข้อมูลของคนตัวขาวไม่ใช่ให้มาบอกว่ากูจะมาจีบเพื่อนเขา พีชตกใจจนตาโปน ไอ้เจ้าไอค่อกก่อนจะค่อยๆ ทรงตัวใหม่
   “คือเราอยากรู้ว่าคนคนนั้นชื่ออะไร”
   ใช้เวลาตอนที่พีชหันไปมองตามือส่งสายตาอาฆาตแค้นมาให้ผม แต่ในตอนที่กำลังใช้สายตาฟาดฟันกัน เสียงตะโกนของไอ้เตี้ยพีชก็ทำเอาผมช็อคตาตั้ง
   “แอปเปิล!! มีคนมาหาแน่ะ!”
   กูแค่ถามชื่อ!!
   ผมเลิ่กลั่กขยับตัวผิดๆ ถูกๆ จนโผล่ออกมาจากที่ซ้อนตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีใบหน้าน่ารักภายใต้เส้นผมสีน้ำตาลกับตัวขาวผ่องที่อยู่ภายใต้เสื้อกีฬาสีแดงกับกางเกงขาสั้นสีดำก็มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
   “นะ.. นาย..”
   เขา.. ไม่สิ แอปเปิลพูด ชื่อหวานสมกับตัวมาก
   “เจ้าบอกว่าอยากรู้ว่าเปิ้ลชื่ออะไร เราเลยเรียกมาน่าจะดีกว่า เผื่อเขาจะจีบจะได้ไม่เสียเวลา ฮิฮิ”    ไอ้เตี้ยนี่เสือกไม่เข้าเรื่อง แต่ดันเสือกแบบรู้ทางในจนกูทำร้ายไม่ลง ไอ้หินไปเก็บมาจากไหนวะ
   “ใครถามเหรอ”
   แอปเปิลหลีกเลี่ยงสายตาไปจากผม แต่ก็รู้ได้ว่าเหลือบมองอยู่ รู้ได้ไงน่ะเหรอ เออ ก็กูมองเขาอยู่เหมือนกันไง แต่คำตอบของแฟนไอ้หินก็ทำเอาผมช็อคตาตั้งเป็นรอบที่สองของวันห่างกันแค่ไม่กี่นาที
   “คนนี้จ้า ชื่อเจ้าเพื่อนหินแฟนเราด้วยนะ หล่อเหมือนกัน ลองดูๆ เราไปน้า ฝากบอกหินให้มารับเราด้วยนะเจ้า”
   เชี่ยยยยย ไม่ใช่คนที่อยากรู้คือกูครับ แต่คนถามคือไอ้เจ้า มึงเข้าใจผิดแล้ว!
   “เอ่อ.. เฮ้ย! ไม่ใช่ คือว่า.. แม่ง!! กูไปละ มึงจัดการเองนะ”
   ว่าแล้วมันก็ใส่เกียร์หมาวิ่งหนีไปทันที ตรงนี้เลยเหลือแค่ผมกับแอปเปิลเท่านั้น เขาดูงงๆ ไม่งงก็บ้าแล้ว เพื่อนมันก็พูดมาก พูดไม่รู้เรื่องแล้วก็หนีเข้าสนามไปแล้ว ส่วนให้คนที่โดนโยนขี้ใส่อย่างไอ้เจ้าก็หนีหายไปอีก
   เหลือแต่ผมผู้ที่เป็นต้นเหตุของทุกอย่างกับเขาที่เป็นสาเหตุของผม
   “คือ.. ยังไงเหรอ นี่เราโดนแกล้งเล่นใช่ไหม”
   “เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น”
   “แล้วทำไมคนนั้นถึงวิ่งหนีไปล่ะ ไหนบอกอยากรู้ชื่อเรา” กูจะเริ่มไงดีวะ ก็คนที่อยากรู้มันยืนอยู่ตรงนี้ ไอ้ตัวประกอบวิ่งหนีไปน่ะถูกแล้ว
   “งั้นถ้าไม่มีอะไร..” ผมคว้าหมับเข้าที่แขนเล็ก ห่า เขายังไม่ทันจะหมุนตัวหนีไปเลย กลัวครับ กลัวไม่ได้สนทนาด้วยมือเลยไปก่อนความคิด
   “ไก่เมื่อวานอร่อยมาก อร่อยทุกวันเลย ขอบคุณ”
   “อ๋อ.. อื้ม ไม่เป็นไร” ใจจริงอยากถามต่อว่าวันนี้มีไหม จะมาตอนไหน จะได้รอ ถ้าทำแล้วเอามาเลยก็ได้นะ แต่ก็ดูจะตะกละเกินไป
   บอกเรื่องที่ควรบอกก่อนดีกว่า
   “คนที่อยากรู้ชื่อคุณน่ะไม่ใช่ไอ้เจ้าหรอก..”
   ผมยังคงจับข้อแขนของเขาไว้อย่างหน้าด้านๆ ต้องบังคับตัวเองไม่ให้ลงแรงมากเกินไป เพราะเขาข้อมือเล็กมาก กลัวจะเจ็บ แอบมองตรงต้นแขนที่ผมลงแรงบีบไปเมื่อวานแล้วไม่เห็นรอยแดงหรือรอยช้ำก็เบาใจ
   “ผมเอง.. ผมอยากรู้ชื่อของคุณแอปเปิล”
   ผมรู้ว่าเขามีเลือดฝาดตรงแก้มเนียน นั่นก็เป็นอีกที่หนึ่งที่ผมชอบมองเพราะมันรับกันดีกับริมฝีปากสีชมพู แต่ผมไม่คิดว่าแก้มของเขาจะแดงได้มากขนาดนี้




   พวกผมกลับมาทำงานที่ช็อปตามเดิมหลังซ้อมเสร็จ ทั้งปวดขาทั้งเมื่อย อยากนอนใจจะขาดแต่ก็นั่นแหละงานยังไม่เสร็จ ดูนาฬิกาจะสองทุ่มแล้วท้องก็เริ่มหิวเลยตั้งใจจะออกไปหาอะไรกินข้างนอก ใจก็อยากจะรอไก่จากแอปเปิลแต่ผมรู้แล้วว่าเป็นเขา บางทีเขาคงไม่ทำมาให้ผมแล้วละ คิดอย่างปลงตก เสียใจมากด้วยแต่ก็ต้องยอมรับ เดินไปคุ้ยหากระเป๋าเงินในแล้วก็ต้องตาโตอีกครั้ง
   เชี่ย วันนี้ไม่ได้ให้ของแอปเปิล
   ผมมองโอริกามิในมือด้วยความเสียดายวันนี้พับรูปหมาน้อยมาซะด้วย ไม่ได้ให้ไปวันหนึ่งแบบนี้ เขาจะคิดยังไง ถึงจะยังไม่รู้ว่าเป็นผมก็เถอะ แต่ผมก็อยากจะเสมอต้นเสมอปลายจนกว่าจะได้เปิดเผยตัวนี่หว่า
   ทำไมกูลืมได้วะ
   อ๋อ.. มัวแต่เขินกันอยู่
   นึกไปถึงเรื่องเมื่อเย็นแล้วไอ้หมาน้อยในมือก็กลายเป็นสีฟ้าอมเขียวชวนพะอืดพะอมทันที พอบอกไปว่าคือผมเองเขาก็หน้าแดงผมก็เขินจนทำตัวไม่ถูกรู้ตัวอีกทีกูมาอยู่ที่สนามฟุตบอลเฉย ไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง เรื่องเกือบดีแล้วแท้ๆ กูดันวิ่งหนี พอกลับมาเจอลูกฟุตบอลก็เพิ่งนึกได้อีกว่าตัวเองยังไม่ได้ขอโทษที่ไปบีบแขนเขา พลาดทุกอย่าง เซ็งตัวเองชิบหาย
   “มึงยืนหลับเหรอ สาด”
   เสียงไอ้เจ้าดังมาตามสาย ผมเอาโอริกามิรูปหมาแต่ถูกตั้งวางอย่างดีในกล่องพลาสติกเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความเสียหายระหว่างที่อยู่ในกระเป๋าออกมาข้างนอกด้วย กะจะเอามาดูแก้คิดถึงแม้ว่าจะไม่มีส่วนไหนที่เหมือนแอปเปิลของผมเลยก็ตาม
   หลังจากหาอะไรกินเสร็จ แวะซื้อของให้เพื่อนเรียบร้อยผมก็มานั่งที่ม้านั่งหน้าช็อปตัวเดิมสูบบุหรี่จ้องมองกล่องในมือไปพลาง คิดถึงจริงๆ นะ อยากเจอว่ะ อยากกินไก่ด้วย เมื่อกี้ไก่ของป้าร้านที่มาเปิดใหม่แม่งอย่างแข็งสงสัยทอดซ้ำแล้วเอามาให้กู ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ
   แอปเปิลจะรู้ไหมว่าเขาทำเอาผมเริ่มจะกินไก่ของคนอื่นไม่ได้แล้วนะ
   ผมยังคงจ้องไอ้กล่องตรงหน้าเหมือนสื่อสารกับมันรู้เรื่อง
    ไอ้หมา ..ช่วยหน่อย.. เอาแอปเปิลมาให้กูที..
   แกรบ
   หือ?
   ไม่น่า.. เหตุการณ์แบบนี้ ในขณะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นเพื่อไปที่รถ ใจก็หวังว่าจะได้เจอแจ็คพ็อตเหมือนเมื่อวาน เอี่ยวตัวบี้บุหรี่ตรงถังขยะ หันมาอีกทีแจ็คพอตที่ว่าก็มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
   ไอ้หมา!! มึงแม่งเทพว่ะ!!
   “กินอะไรหรือยัง”
   “กินแล้ว.. เฮ้ย ไม่ใช่” กลับลำแทบไม่ทันเมื่อเห็นของที่อยู่ในมือ “จริงๆ ก็กินแล้ว แต่ก็กินอีกได้”
   “งั้นเอาไปกินเล่นเป็นของว่างนะ”
   มื้อหลักเลยครับ ไม่มีเล่นแน่นอน
   ผมรับมาวางกล่องลงบนตักตัวเอง เหลือพื้นที่ข้างตัวไว้กะให้เขานั่งลงแต่จนแล้วจนรอดแอปเปิลก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าผม ยิ้มหวานส่งมาให้ทำเอาผมประหม่า อยากพูดอยากคุยมากกว่านี้แต่มันก็ไม่ใช่นิสัยผม ถึงจะอยากทำมากแค่ไหนผมก็ไม่รู้จะเริ่มจากจุดไหนดี
   “วันนี้อยู่ดึกไหม”
   “อืม อาจจะดึก”
   “แค่นี้จะพอไหมนะ” บ่นเบาๆ กับตัวเองแต่ผมก็พอได้ยิน
   “พอสิ กินคนเดียว”
   “ไม่แบ่งใครเลยเหรอ”
   “ไม่แบ่งหรอก ตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว”
   “ดีใจจัง”
   “ก็เป็นของโปรดนี่”
   “อื้ม ยังไงก็ดีใจ” พอได้ยินคำตอบของผมแอปเปิลก็เม้มปากก้มหน้างุด เสียงไฟอ่อนๆ พอจะทำให้ผมเห็นว่าเขาหน้าแดงมากแค่ไหน “นายกลับไปทำงานเถอะ เราก็จะกลับเหมือนกัน”
   “กลับยังไง” เสียดายว่ะ เพิ่งจะเจอต้องหาเรื่องให้ได้อยู่ด้วยกันต่อ อย่างเช่น อาสาไปส่งแม้จะมีงานรนตูดอยู่ก็ตาม
   “ติดรถไปกับเพื่อน”
   อ๋อ.. โอเค ติดรถไปกับเพื่อน ไม่อันตรายเท่าไร
   “กลับดีๆ ล่ะ”
   “อื้อ ไปนะ”
   มือเล็กๆ โบกให้ผมพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักมาให้ด้วย ในขณะที่ผมทำเพียงแค่อมยิ้มจางๆ จนแผ่นหลังเล็กค่อยๆ จางหายไปกับความมืดตรงหน้า ผมเตรียมตัวจะเข้าไปข้างใน มือก็ไปถูกกับอะไรเข้าซะก่อน
   กึก
   เฮ้ย! นี่ไงโอกาส
   ผมเดินตามไปจนคว้าแขนของเขาไว้ได้ แอปเปิลทำสีหน้างงส่งมาให้ ถึงตอนนี้ผมแม่งอยากตบหัวตัวเองสักพันที ถ้าไม่เจอไอ้หมาข้างตัวผมก็นึกไม่ออก อีกอย่างทำไมกูไม่เดินมาส่งเขาตั้งแต่แรกวะ ปล่อยให้เดินมาคนเดียวอย่างนี้ได้ไง
   แต่ก่อนจะได้ตบหัวลงโทษตัวเองผมก็ทำตามเจตนาแรกเสียก่อน ยื่นกล่องโอริกามิน้องหมาไปให้คนตรงหน้า จากที่งงอยู่แล้วก็ดูจะงงเข้าไปใหญ่ แล้วก็แปรเปลี่ยนเป็นอาการตกใจ เพราะตาโตและอ้าปากกว้างเหมือนไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็น
   “นะ.. นายเองเหรอ.. นายคือคนที่เอากระดาษพับมาวางไว้ตรงกระเป๋าเราตลอดเหรอ.”
   “อื้ม”
   เขินไปอีก ผมมักนั่งคิด นอนคิด(แต่ชอบหลับก่อนทุกที)อยู่ตลอดว่านอนจากให้กระดาษพับโง่ๆ แต่มาจากใจนี่แล้วจะทำยังไงต่อ จะเปิดตัวยังไงให้เขารู้และประทับใจ จะขอคบเลยไหม หรือแค่บอกว่าผมชอบคุณนะก็ยังตัดสินใจไม่ได้
   แต่วันนี้ทุกอย่างมันลงล็อคไปหมด คนเลี้ยงหมีคือแอปเปิลของผม เพราะอย่างนั้นคนเลี้ยงหมีก็ควรได้รู้ว่าไอ้คนที่ส่งกระดาษพับให้เขาทุกวันๆ น่ะคือใคร
   ..คนเดียวกันกับที่คุณคอยทำไก่ให้นี่ไงครับ..
   และผมก็ไม่ต้องเหนื่อยคิดจนหัวจะระเบิดแล้วว่าจะทำยังไงต่อไปดี เพราะตอนนี้ผมตัดสินใจได้แล้วว่าจะเดินหน้าจีบอย่างเปิดเผย หึหึ
   “เหลือเชื่อมาก”
   “อื้ม.. เหลือเชื่อมาก” มือไม้ของผมเริ่มสะเปะสะปะแต่พอเห็นเขามองโอริกามิในมืออย่างมีความสุขแล้วผมก็อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขของผมต้องจบเพียงเท่านี้ก่อนไม่อย่างนั้นกูได้ทำงานข้ามคืนแน่ๆ “งั้นผมไปก่อนนะ”
   “อะ.. อื้ม ตั้งใจทำงานนะ ขอบคุณสำหรับ..”
   “เต็มใจครับ” ผมตอบ หันหลังเดินมาได้สองก้าวก็หันกลับไปทีเดิม ยังมีอีกเรื่องที่ผมต้องบอกเขา “อีกอย่าง.. ผมชื่อน้ำนิ่ง”
   ผมพูดต่อในใจก็สับขาเดินออกมาให้ไวเพราะเขินจนหน้าไหม้ ไม่ทันได้ยินหรือได้เห็นใบหน้าหวานๆ ของเขาเลยสักนิด
   “รู้อยู่แล้วละ”




TBC…
9/2/17
ตอนหน้าเจอพี่เปิ้ลบ้าง

[cher7343]

เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ตัวบิด เขินแทนเค้าเริ่มจีบกันมุ้งมิ้ง

[sirin_chadada]

เปิดตัวเจ้าของของแทนใจรายวันกันใหญ่ (ยิ้ม)
พี่หมีเขินจริงจัง ส่วนแอปเปิ้ลก็หน้าแดงเข้าไป (หัวเราะ)

[The Empress]

ย้ากกกกกก น่ารักอ่าาาา มุ้งมิ้ง อัพค่ะอัพพพ

[kiolkiol]

นั่ลร๊ากกกกกมุ้งมิ้งมากค่ะอ่านไปเขินไปบิดตัวไป

[MayA@TK]

 

 

[YEEUN9424]

Apple’s Trap 4
#แอปเปิล


   “เฮ้ย! ซ้ายๆ”
   เสียงไอ้โป้ตะโกนแหวกสายลมเข้ามาถึงในหู ทั้งที่คนก็เยอะแยะ เสียงจอแจก็มากมายแต่เสียงไอ้โป้คนเดียวกลับทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งได้
   “มึงรับดีๆ ดิ๊!”
   มันชี้หน้าด่าผมที่เบี่ยงตัวหลบลูกที่มันตบมาเมื่อครู่ โห ไอ้ห่า มันน่ะนักกีฬาตัวจริงเสียงจริง ตบทีบอลแทบจะแตกคามือ ขืนพุ่งเข้าไปรับแขนคงได้หักคาที่
   “กูกลัวแขนหักกกกก”
   “ควายยยย อย่ามาสำออย”
   ชิส์ โดนไอ้ถึกด่าแล้วมันเจ็บใจจี๊ด ผมไม่ได้สำออยสักหน่อยแค่ไม่อยากให้ตัวเองเจ็บโดยใช่เหตุแค่นั้นเอง เรากำลังซ้อมอย่างไม่เป็นทางการอยู่ในสนามวอลเลย์บอลที่อยู่ข้างๆ สนามสารพัดบอล ที่เรียกอย่างนี้ก็เพราะว่ามีสารพัดลูกกลมๆ เต็มไปหมด ดีหน่อยที่เราชาววอลเลย์บอลพอมีพื้นที่เป็นของตัวเองแต่บางทีก็ต้องตบตี ปะทะคารมกับพวกที่จะซ้อมบาสเก็ตบอลเหมือนกัน คือสนามมันใช้ได้สองแบบเลยต้องแย่งกันเป็นครั้งคราว
   เหตุผลที่ต้องมาติดแหงกอยู่กับกีฬาหลังเลิกเรียนแบบนี้ก็เพราะว่ามันมีเทศกาลกีฬามหาลัย เราชาวศึกษาศาสตร์ก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องได้ถ้วยได้แชมป์อะไรกับเขาหรอก แต่เพราะไม่อยากลงไปโชว์ห่วยเรียกเสียงฮาให้อับอายเป็นขี้ปากชาวบ้านเขาเลยต้องมาตั้งใจซ้อมกันแบบนี้
   ผมเลือกเล่นกีฬาที่ตัวเองถนัดอย่างวอลเลย์บอล เล่นมาตั้งแต่เด็กเพราะมันไม่ต้องตากแดดตากลมมาก เล่นในโดมงี้ ชุดก็ไม่ต้องเยอะ เสื้อหนึ่งตัว กางเกงหนึ่งตัว สนับป้องกันการกระแทก รองเท้าก็ยังไงก็ได้ แม้จะต้องเจ็บแขนเจ็บมือเวลาตบเวลาตี แต่ผมกลับสะใจมากกว่า
   นี่ผมไม่ได้ซาดิสม์นะ
   เสียงตะโกนสั่งซ้าย ไปขวา ตบสิตบ ของไอ้โป้ยังดังอย่างต่อเนื่อง ผมขยับตามมันบ้าง บางทีก็หมั่นไส้จนกระโดดตบบอลใส่แต่ก็โดนโต้กลับมาทุกที จนกระทั้ง..
   ตุ้บ!
   สูญเสียการทรงตัวจากการกระโดนตบคิดว่าได้ล้มก้นจ้ำเบ้าแน่ๆ แต่กลางเป็นว่ามีมนุษย์เบาะมารองรับผมไว้เสียก่อน ผู้ชายผิวสีแทน ใบหน้าเนือยๆ ตาปรือราวกับจะหลับได้ทุกเมื่อ โอบผมไว้ไม่ให้ก้นผมหล่นลงไปจูบกับพื้น
   “ขะ.. ขอโทษครับ”
   รีบขอโทษขอโพยเพราะตัวเองทิ้งน้ำหนักที่เขาแทบจะทั้งหมด ผู้ชายคนนั้นปล่อยมืออกจากตัวผมก่อนจะตอบรับเสียงเบา
   “อืม” ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อสุดท้ายก็รีบวิ่งเข้าสนามไป พอหันไปมองอีกทีก็เห็นว่าคนคนนั้นวิ่งตามหลังเพื่อนไปไกลแล้ว
   ผิวสีแทนเหมือนนายแบบ Paris Fashion Week ที่ชอบดูเลย
   ..สเปค..




   เมื่อได้เจอชายในดวงใจผมก็เริ่มเสาะหาประวัติ แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก รู้แค่ว่าวิ่งไปทางสนามบอลก็คงจะลงเล่นฟุตบอลสินะ ผมเลยชอบใช้เวลาหลังจากซ้อมเสร็จ ไปแอบยืนดูแต่ก็ดูได้ไม่นานเท่าไร แค่เห็นเขาวิ่งปวกเปียก เดี๋ยวก็นั่งเดี๋ยวก็นอนไปกับโต๊ะ บางทีก็ทำท่าเหมือนจะล้มทับลูกบอลไปทั้งอย่างนั้น โดนเพื่อนประทุษร้ายก็บ่อย
   ทั้งที่ได้มองอยู่แค่นั้น แต่ความรู้สึกชอบกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
   เขามีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด
   เมื่อแอบดูจนพอใจแล้วผมก็จะกลับมาที่คอนโด อาบน้ำล้างตัว ทำการทำงาน ถึงจะเหลวไหลไปบ้างแต่เรื่องเรียนผมไม่เคยเหลวแหลก เปิดกระเป๋าเพื่อหยิบเอาสมุดงานขึ้นมาก็พบของที่ใครไม่รู้เอามาวางไว้บนกระเป๋าผมหรือไม่ก็ของเพื่อนผมได้ทุกวัน
   มันคือโอริกามิซึ่งเป็นกระดาษพับรูปต่างๆ ผีเสื้อบ้าง แมวบ้าง รูปจิงโจ้ ดอกกุหลาบ ทิวลิปแล้วแต่ใจคนพับสุดๆ แต่ก็ถูกบรรจุในกล่องพลาสติกใสอย่างดีทำให้มันคงอยู่และไม่บุบสลายหรือหักงอไป
   รับรู้ได้ถึงความใส่ใจของคนทำ
   ผมไม่รู้หรอกว่าใครและความจริงอยากจะให้ใครกันแน่ วันแรกมันอยู่ที่กระเป๋าของผม แต่วันที่สองดันไปตกที่กระเป๋าของโป้ เรามองหน้ากันทั้งกลุ่ม งงว่าของใครกันแน่ แต่พอเห็นที่เขียนตรงก้นกล่องแล้วทุกคนก็พร้อมใจกันโยนให้ผม    ผู้ชายตัวขาว ขาวที่สุด ปากชมพู แก้มแดง
   “ระบุซะกูไม่กล้าแย่งเลย”
   ในกลุ่มนี่ผมขาวสุดแล้ว ขาวกว่าพีชที่ออกเหลือง ขาวกว่าไอ้โป้ที่ดำคล้ำ ขาวกว่าไอ้จ๋าที่มีผิวสีน้ำตาล และมันก็เป็นประโยคเดียวกับกล่องเมื่อวานที่วางอยู่บนกระเป๋าผมด้วย
   หลังจากนั้นผมระหว่างที่ซ้อมวอลเลย์บอลผมก็มักจะมองไปที่กองกระเป๋าของตัวเองบ่อยๆ แรกๆ ก็ไม่เจออะไรผิดปกติไม่เห็นจะมีใครเข้าใกล้
   จนกระทั้งวันหนึ่งผมเหลือบไปเห็นคนผิวแทนของผม เขานั่งอยู่บนเก้าอี้แดงมองไปรอบๆ ผมได้แต่คิดว่าเขามาทำอะไรตรงนี้มาแอบดูใครกัน พอผมหันไปตีลูกเขาก็ลุกเดิน ผมมองตามจนกระทั้งเขาไปหยุดอยู่ตรงกองกระเป๋าของพวกผม มองซ้ายมองขวาก่อนจะโยนบางอย่างลงบนกระเป๋าแล้ววิ่งออกไป ผมตกใจจนปล่อยให้บอลตกใส่หัวไปหนึ่งที เจ็บจนเบลอแต่ไม่ได้สนใจไปกว่าการที่เขาคือคนที่ให้กระดาษพับกับผมทุกวันๆ
   คนผิวแทนที่ผมหลงใหลได้ปลื้มกับคนที่ให้กระดาษพับผมเป็นคนเดียวกัน
   พรหมลิขิตหรือเปล่าเนี่ย?




   ไม่ไหวแล้ว ถ้าเอาแต่มองอยู่อย่างนี้คงไม่ได้กิน ต้องหาตัวช่วย
   “เราชอบคนคนหนึ่งอยู่”
   “หูยยย เปิ้ลเพิ่งเลิกกับพี่นาวีไปหยกๆ จะเอาคนใหม่แล้วเหรอ”
   “เลิกกันตั้งแต่ก่อนปิดเทอมเราไม่เรียกว่าหยกๆ อีกอย่างมันได้เวลาแล้วพีช คนนี้สเปคมาก”
   “ยังไงหว่า”ผมบรรยายสรรพคุณ(เท่าที่ตัวเองเห็นและคิดเอาเอง) ให้พีชฟังอย่างออกรส ไม่รู้ว่าแกล้งกระตือรือร้นหรือตื่นเต้นกับสิ่งที่ผมเล่าให้ฟังจริงๆ แต่พีชก็มีปฏิกิริยารวมทุกครั้งที่ผมพูด “แล้วสรุปเขาคือใครอ่ะ”
   “ไม่รู้สิ รู้แต่หน้านี่แหละ”
   “โถ น่าสงสาร”
   “เดี๋ยววันนี้ไปกับเรา จะพาไปดู”
   “ได้จ้า ที่รัก”




   แล้วเราก็มาอยู่ข้างสนามฟุตบอลหลังซ้อมเสร็จ ยืนปะปนไปกับฝูงชนทั้งชายและหญิง ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่คนพวกนี้หน้าเดิมๆ เลย หน้าเดิมทุกวันเหมือนมาเพื่อเจอใครสักคน ส่งเสียงกรี๊ดวี้ดว้ายแล้วก็จับกลุ่มคุยด้วยรอยยิ้มพร้อมหน้าแดงๆ อยู่ตลอด แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกก็ไอ้พวกที่อยู่ในสนามมันหน้าตาดีน้อยซะเมื่อไร ผู้ชายเป็นฝูงอยู่รวมกันก็ไม่ต่างอะไรกับอาหารตาของสาวๆ หรอก
   รวมถึงคนหล่อผิวแทนของผมด้วย
   แต่.. เอ๊ะ.. คนพวกนี้คงไม่ได้มาเพื่อดูคนหล่อของผมหรอกนะ ใช่ไหม!?
   ผมพยักพเยิดหน้าไปที่คนหล่อของผมแต่พีชคนซื่อบื้อก็ยังงงว่าใครแถมยังเอาแต่ทำหน้าปลื้มที่เห็นแฟนว่าเท่อย่างนั้น เท่อย่างนี้ หล่อจังเลยแฟนใครน้า
   โอ๊ยยย มันใช่เวลาของพีชไหมเนี่ย! ไอ้พีชเพื่อนบ้า!
   “สรุปคนไหนอ่ะ เรายังไม่เห็นเลย”
   “พีชมัวแต่สนใจแฟนของตัวเองมากกว่าเลยไม่เห็นอ่ะ”
   “แฮะๆ ก็หินหล่อนี่ เท่อ่ะเท่มาก” เออ ไม่เถียง แฟนมันคนนี้หล่อจริง ทำอะไรก็เท่ดึงดูดสายตาชาวบ้านเขาไปหมด “แล้วสรุปคนไหน บรรยายให้ชัดเจนนะ ตรงนั้นผู้ชายเยอะอ่ะ เราตาลายไปหมดแล้ว”
   ผมเริ่มการบรรยายถึงผู้ชายของผมอีกครั้ง รอบนี้จับหน้าเพื่อนรักให้หันไปมองยังเขาคนเดียว บอกทั้งสีผิว ใบหน้าปรือๆ เหมือนคนง่วงนอนตลอดเวลา ท่าที่ที่กำลังกระดกน้ำเข้าปากก่อนจะเอาที่เหลือมาเทราดหัว มีผู้ชายเดินเข้ามาหา หนึ่งในนั้นคือลูกหินแฟนพีชบื้อเพื่อนผมและ..
   เฮ้ย!! เข้าหันมาทางนี้ด้วย!
   ทั้งที่คงไม่มีโอกาสได้อายคอนแทคหรอกเพราะคนเยอะขนาดนี้ แต่ผมก็รีบหลบสายตาของเขาแล้วดึงพีชออกมาจากฝูงชนที่ส่งเสียงวี้ดว้ายอยู่ 
   “คนนั้นเองเหรอ เรารู้ชื่อนะ”
   “ห้ะ! จริงเหรอ รู้ได้ไง ชื่ออะไร”
   “ฮิฮิ”
   “ว่าไง พีชชชชชช”
   “ยังไงดีน้า”
   “สัดพีช” เล่นตัวดีนัก กูหยาบใส่เลยเห็นไหม ปกติผมไม่หยาบกับพีชหรอก เพราะมันเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่พูดคำหยาบ แต่เวลามันกวนตีนมากๆ ก็หลุดด่ามันอยู่บ่อยๆ ซึ่งมันก็ไม่ได้อะไร
   “จ้าๆ บอกแล้วๆ คนนั้นอ่ะเพื่อนในกลุ่มลูกหินเขา” อ๊าก! ใกล้แค่ปลายจมูก “รู้สึกจะชื่อน้ำนิ่งนะ แต่เรายังไม่เคยเจอหรอก”
   น้ำนิ่ง.. น้ำนิ่ง.. ชื่อเข้ากับตัวเหลือเกิน
   พ่อหมีของผม
   “เขาชอบกินอะไร”
   “จะรู้เหรอ ไม่เคยเจอ ไม่เคยคุย” พีชลากเสียงยาว เออ กูก็เนอะ ถามอะไร “แต่เดี๋ยวเราถามหินให้”




   “หินจะโกรธเราไหมอ่ะ ถามถึงแต่ผู้ชายคนอื่น”
   “ดีจะตาย ไหนว่ามันเย็นชาไม่ค่อยแสดงออก คราวนี้จะได้รู้ไปเลยไง” ไม่ได้ๆ จะให้เสียงานเสียการเพราะเพื่อนกลัวแฟนหึงไม่ได้
   “ความคิดดีแฮะ ฮิฮิ หินจะหึงไหมน้า”
   เราพากันเดินออกมาที่ร้านคาเฟ่หน้ามอ ผมนั่งดูดโกโก้ปั่นไปรอให้พีชถามหินในสิ่งที่ผมอยากรู้ ผมลิสต์รายการให้แล้ว และอยากจะได้คำตอบเดี๋ยวนี้เลยด้วย ผมเลยล็อคตัวพีชไว้จนกระทั้งผมได้คำตอบตามที่ต้องการมาทุกอย่างแล้ว
   “เดี๋ยวหินแวะมารับไปส่งหอแล้วค่อยกลับมากินข้าวกับเพื่อนอ่ะ เปิ้ลกลับด้วยกันนะ”
   “โอเค” ผมเปิดไลน์ที่พีชแคปหน้าจอคำตอบมาให้แล้วอ่านไปพลางๆ รอแฟนเพื่อนมารับ
   ชอบนอน ชอบกินไก่
   มันมึน
   ไก่
   เออ ใครจะคบกับไก่วะ
   ยังไม่มีไง
   โดนบังคับ
   เยอะ แต่มันไม่รู้
   ชอบไก่
   เห็นมันกินแต่ไก่
   นอนทั้งวัน
   หมีซี้เซา
   บลา บลา บลา
   ทำไมเอาแต่ถามถึงผู้ชายคนอื่นวะ
   มึงอยากโดนตีใช่ไหมพีช
   อ่าว ชิบหาย มันจะทะเลาะกันเพราะผมไหมเนี่ย
   



   โบกมือลาเพื่อนที่ลากแฟนสุดหล่อเข้าห้องไปก่อนที่จะเดินมายังห้องของตัวเอง ผมวนอ่านบทสนทนาของสองคนนั้นซ้ำๆ แล้วอมยิ้มออกมา ทำไมเขาถึงน่ารักได้ขนาดนี้น้า
   ชชอบกินไก่ซะด้วย ผมทำอาหารเป็นนะ เข้าครัวตั้งแต่เด็กๆ เพราะเป็นพี่คนโตเวลาแม่ไปร้าน พ่อไปตีไก่ สังสรรค์กับเพื่อนฝูง ผมก็ต้องคอยดูแลคุณน้องบังเกิดเกล้า ทำกับข้าวให้น้องกินเพราะมันเรื่องมากไม่ยอมกินของที่คนอื่นทำให้ ทำไว้ก็ไม่กิน ต้องกินของทำใหม่ๆ ผมเลยต้องลงมือทำให้น้องตลอด ฝีมือดีอย่างกับเชฟภัตตาคาร ทำอาหารได้หลากหลาย ถ้าเขาชอบไก่ ผมก็ทำให้ได้ ไก่ทอด ไก่ต้ม ไก่นึ่ง ไก่ย่าง ไก่อบ.. ผมมีไก่ที่หมักไว้นี่นา!
   ใกล้จะสองทุ่มแล้ว จะทันไหมนะ?
   พอคิดได้ผมก็รีบส่งไลน์ไปบอกให้พีชรั้งลูกหินไว้นานๆ แล้วเริ่มลงมือทำไก่ทอดสูตรพิเศษที่ผมร่ำเรียนมาจากคุณแม่ทันที จัดวางลงบนกล่อง เพิ่มซอสและผักลวกไปสักหน่อย กลัวเขาเลี่ยนน่ะ แล้วผมก็เรียกให้พีชลงมาเอาแล้วฝากลูกหินไปให้น้ำนิ่ง ย้ำชัดกับพีชสุดๆ ว่า จะเป็นหมาแมวที่ไหนก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ผมที่ฝากไปให้ ซึ่งพีชก็รับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ แม้จะหวั่นๆ เพราะพีชมันบื้อแต่ตอนนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเชื่อใจเพื่อน
   หวังว่าเขาจะชอบไก่ที่ผมทำ.. โน้ตที่ผมเขียนให้ด้วย




TBC…
12/2/17
เอ้า เขารู้อยู่แล้ว 55555

[MayA@TK]

 


 

[YEEUN9424]

Apple’s Trap 5
#แอปเปิล



   หลายวันแล้วที่ผมทำไก่ไปให้น้ำนิ่ง ซื้อกล่องมาเก็บไว้เป็นสิบๆ อัน ไม่เปลืองหรอก ผมซื้อร้านยี่สิบบาท แพ็คหนึ่งมีตั้งสามอันแน่ะ แวะซูเปอร์ซื้อไก่มาหมักทุกวัน เดี๋ยวทอด เดี๋ยวอบ แต่ผมเน้นอบมากกว่าเพราะถ้าทอดไปกว่าเขาจะได้กินก็นานกลัวจะไม่อร่อย ฝากเพื่อนตัวเองให้ไปฝากรุ่นพี่รุ่นน้องไปให้อีกทีบ้าง แอบเอาไปฝากเองแต่ทำเนียนว่ามีคนฝากมากอีกทีบ้าง
   แต่วันนี้ดูเหมือนทุกอย่างจะผิดแผนไปหน่อย เพราะเมื่อผมกลับมาที่มหาลัยหลังจากไปทำไก่ให้น้ำนิ่งเสร็จก็พบว่าสนามฟุตบอลนั้นว่างเปล่า..
   ไม่มีเหล่าชายฉกรรจ์ส่งเสียงโวยวายยามซ้อมแล้ว
   ผมมองหน้าพีชอย่างสิ้นหวัง คิ้วตกเพราะกลัวไก่ที่ทำมาเป็นหมัน จะให้เอากลับไปกินก็ไม่ดีเพราะที่คอนโดก็ทำเผื่อตัวเองไว้อยู่ จะให้เพื่อนก็ทำใจไม่ได้เพราะผมใส่หัวใจอันมีรักเพื่อคุณหมีโดยเฉพาะ
   “หินบอกกลับไปทำงานที่ช็อปกันอ่ะ”
   “อ่าว ทำไงดีวะพีช”
   “ไปที่คณะเลย ปะๆ เราไปด้วย” ว่าแล้วก็ลากผมที่ยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรทันที ขืนตัวแทบไม่ทัน
   “เดี๋ยววว แล้วจะให้ยังไง”
   “เดี๋ยวเราบอกหินให้ออกมาเอาก็ได้”
   “จะดีเหรอ” ยังคงลังเล ผมอยากให้คนไกลๆ ตัวเองไปให้มากกว่า เขาจะได้ไม่สงสัยอะไร
   “งั้นเดี๋ยวเราถามทะเบียนรถน้ำนิ่งแล้วเราเอาไปห้อยกระจกรถกัน”
   “แย่กว่าอันแรกอีกพีช”
   “แล้วเปิ้ลจะเอายังไง เราอยากเจอหินแล้วนะ”
   “เออๆ ตามใจเถอะ”



   และผมก็ต้องมารู้สึกคิดผิดทีหลังที่บอกตามใจไอ้พีชบื้อไป นอกจากมันจะไม่ได้เจอแฟนแล้วเพราะโดนงอนมันยังทำเรื่องให้ผมอีกต่างหาก คือแทนที่จะได้ฝากคนไป มันดันไปถามทะเบียนรถของน้ำนิ่งแทน โอเค ผมอาจจะได้ทะเบียนรถเขามาแล้ว
   แต่แล้วไงละ!? มันยังใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้สักหน่อย!
   “ไปเลยพีช ไปง้อแฟนตรงนู่น เดี๋ยวเรามา”
   “จะเอาไปห้อยกระจกรถใช่ม้า เห็นไหมบอกแล้วว่ามีประโยชน์นี่เรายอมทะเลาะกับหินเพื่อเปิ้ลเลยนะ”
   “เออ ขอบคุณ”
   ผมกระแทกเสียงใส่ก่อนจะทิ้งให้เพื่อนนั่งง้อแฟนในไลน์แล้วตัวเองก็เดินมายังหน้าคณะที่มีรถจอดเรียงรายอยู่ ปากพึมพำทะเบียนรถที่ได้รับมาไล่สายตาไม่เท่าไรก็เจอเป้าหมาย ถึงจะไม่มีคนและค่อนข้างมืดเพราะไฟเสียแต่ผมก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้เหมือนพวกย่องเบาไม่มีผิด
   แกรบ!
   อุ้ย! เหยียบกิ่งไม้แห้ง
   ขณะที่ถุงไก่กำลังจะได้ห้อยโหนบนกระจกรถคันงาม..
   “ทำอะไรน่ะคุณ!”
   เสียงนี้มัน!? ผมค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ รู้สึกว่าสั่นไปหมด แย่เลย ผมยังไม่พร้อมจะเปิดตัวนะ ทำไมต้องมาเจอะเจออะไรวันนี้ด้วย!! ยังไม่ทันจะลุกเต็มตัวแขนก็กระชากไปอย่างแรง แล้วก็ผ่อนแรงลง พอเขามองไปที่รถแรงบีบก็เพิ่มขึ้นมาอีก
   “ขอโทษ.. คือเรา..”
   ผมเริ่มขอโทษก่อนเพราะตัวเองผิดเต็มประตู รถเขามาทำด่อมๆ มองๆ แบบนี้ใครก็ต้องคิดว่าเป็นขโมยทั้งที่อยากบอกให้ชัดเจนว่ามาทำไม เพื่ออะไร แต่เสียงกลับไม่ยอมออกมาจากปาก สมองไม่การเพราะสายตาโหดๆ ของเขานี่แหละ
   “ทำอะไรกับรถผม!”
   โอ้ย!! ทนไม่ไหวแล้วพ่อหมี เสียงจะโหดไปไหน!
   “คือ คือ เราแค่เอาของมาให้!!” ผมว่าแล้วโยนถุงไก่ใส่อกเขา สะบัดมือแล้ววิ่งหนี ไม่รู้ไม่รู้ชี้แล้วเว้ย ขอกลับไปตั้งหลักก่อนดีกว่า ฮือ!



   ผมไม่รู้หรอกว่าหลังจากนั้นเขาจะทำหน้ายังไง คิดอะไร สนใจไก่ที่ตกพื้นนั่นหรือเปล่า ผมเพียงแค่วิ่ง วิ่งและวิ่งจนมาหอบลิ้นห้อยเป็นหมาอยู่ตรงหน้าพีช
   “เป็นอะไรเปิ้ล หนีอะไรมา”
   “แฮ่ก..ค.. คือเราเจอ... อะ.. หิน” หุบปากตัวเองแทบไม่ทันเมื่อเห็นร่างสูงยืนอยู่ข้างๆ พีช ไม่รู้เลยว่าเขายืนอยู่ไม่อย่างนั้นได้รู้แน่ว่าผมกำลังจีบเพื่อนของเขาอยู่
   “ไม่มีอะไรหรอก หินมานานแล้วเหรอ”
   “เปิ้ลไปสักพักหินก็มา หินไม่ปล่อยเราไว้คนเดียวหรอก” ว่าแล้วก็หันไปเจาะแจ๊ะแฟนตัวเองด้วยใบหน้าแป้นแล้น หินทำหน้าเอือมใส่แต่ผมก็เห็นว่าเขาแอบอมยิ้มอยู่ ไอ้ซึนเอ้ย!
   “แล้วเปิ้ลไปไหนมา” หินถามผม
   “เปิ้ลเอากะ.. อุบ!!”
   “เราไปห้องน้ำมา ไม่มีอะไรหรอก” เกือบแล้วไหมละ ไอ้บื้อพีช
   “แล้วทำไมมากันดึกๆ”
   “กะ.. ก็..” หินมองเราสองคนสลับกันไปมา เขาว่าผู้ชายนิ่งเงียบมักจะฉลาด มีไหวพริบดี ผมก็ไม่อยากจะคิดมากหรอกนะ แต่ท่าทางอย่างลูกหินผมว่าเขาต้องเอะใจอะไรแน่ๆ “พีชน่ะสิ”
   “หือ?”
   “คิดถึงหินไม่ใช่เหรอ” กระแซะไหล่แล้วขยิบตาให้เพื่อนบื้อเล่นตาม ซึ่งพีชก็คือพีชถ้าเป็นเรื่องของหินแล้ว..
   “ช่ายยย เราคิดถึงหินอ่ะ วันนี้ได้เจอกันนิดเดียวเอง”
   โถมตัวเข้าไปกอดเต็มแรง ไม่รู้ว่าฉลาดเล่นตามสัญญาณที่ผมส่งให้หรือใจจริงแค่อยากกอดแฟนตัวเองกันแน่ หินมองพีชแล้วอมยิ้มน้อยๆ เขาวาดแขนกอดตอบก่อนจะก้มลงหอมแก้มเนียนของพีชแล้วก็งึมงำๆ กันสองคน ทำเอาผมเขินแทนต้องหันหน้าหนีไปทางอื่น
   มาหวานอะไรกันตรงนี้ละ เฮ้อ..
   



   ผมเดินมาซ้อมวอลเลย์บอลด้วยจิตใจที่ไม่ค่อยจะสดใสเท่าไรนัก ไม่ต้องถามเลยว่าเพราะอะไร เรื่องเมื่อวานนั่นแหละ ทำเอานอนไม่หลับ หน้าคล้ำ ตาเป็นหมีแพนด้าเลย ให้ตายเถอะ!
   เดินเข้ามาไม่เท่าไรก็พีชก็โดนใครสักคนเรียกออกไป คล้ายๆ ว่าจะเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของน้ำนิ่ง ผมแอบมองอยู่ห่างๆ หลังเสานั่นก็ดูคนเยอะแปลกๆ แถมยังมีคนร่างคุ้นยืนอยู่อีกต่างหาก พวกเขาเล่นอะไรกัน?
   “แอปเปิล!! มีคนมาหาแน่ะ!”
   หันควับทันที ผมชี้ย้ำที่ตัวเองระหว่างที่เดินเข้าไปใกล้ เห็นหนึ่งในเพื่อนของน้ำนิ่งชัดขึ้น และยิ่งใกล้ก็ยิ่งคุ้นกับคนที่ยืนแอบอยู่กับเสา พอมาถึงก็รู้เลยว่าความคุ้นนั้นคืออะไร..
   น้ำนิ่ง!
   “นะ.. นาย..”
   ทำไมเขามาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ!?
   ผมหลีกเลี่ยงที่จะมองใบหน้าของเขาเพราะยังอับอายกับเรื่องเมื่อวานไม่หาย ตอนนี้เขาก็คงรู้แล้วว่าผมเป็นคนทำไก่ให้เขามาโดยตลอด ไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไง ชอบหรือไม่ชอบ รำคาญหรือเปล่าก็ไม่รู้
   คิดแล้วก็อดกัดปากด้วยความเสียใจไม่ได้  ผมคิดตลอดแหละว่าสักวันต้องบอกเขา รอวันดีๆ อย่างวันแข่งกีฬาวันสุดท้ายหรืออะไรก็ว่าไป ผมจะเข้าไปหาเขาด้วยตัวเอง ถือไก่เข้าไปให้บอกไปว่าผมคือคนคนนั้น
   และผมชอบคุณ.. แล้วเราก็จะได้คบกันอย่างมีความสุข ถ้าเขาชอบผมน่ะนะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันพลิกแผนไปหมด นี่เขาจะตามมาด่าผมหรือเปล่า
   “เจ้าบอกว่าอยากรู้ว่าเปิ้ลชื่ออะไร เราเลยเรียกมาน่าจะดีกว่า เผื่อเขาจะจีบเลยจะได้ไม่เสียเวลา ฮิฮิ”    
   “ใครถามเหรอ”
   อ๋อ.. คงจะมาเป็นเพื่อนเพื่อนอีกที ผมนี่ก็คิดมากไป แต่ก็แอบเสียใจแฮะ
   “คนนี้จ้า ชื่อเจ้าเพื่อนหินแฟนเราด้วยนะ หล่อเหมือนกัน ลองดูๆ เราไปน้า ฝากบอกหินให้มารับเราด้วยนะเจ้า”
   “เอ่อ.. เฮ้ย! ไม่ใช่ คือว่า.. แม่ง!! กูไปละ มึงจัดการเองนะ”
   อ่าว.. ไปนู่นแล้ว มันยังไงวะเนี่ย ผมมองตามคนชื่อเจ้าที่วิ่งออกไปไกล แล้วหันมามองคนที่ยังอยู่ น้ำนิ่งเอง.. ก็มองผมอยู่เหมือนกัน แล้วทำไมเขาถึงไม่ไปไหนละ?
   “คือ.. ยังไงเหรอ นี่เราโดนแกล้งเล่นใช่ไหม” เพราะความเงียบ ทั้งแอบมองและหลบสายตาเลยรับรู้ได้ถึงอาการประหม่าของเราทั้งคู่
   “เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” และเขาก็ตอบมาแทบจะในทันที
   “แล้วทำไมคนนั้นถึงวิ่งหนีไปล่ะ ไหนบอกอยากรู้ชื่อเรา”
   คราวนี้เขาเงียบเสมองไปทางอื่น ใบหน้าที่มักจะได้มองเห็นแค่ไกลๆ ติดจะคิดไม่ตกเหมือนกำลังคิดหาคำพูดสักอย่างซึ่งผมก็รอฟังอย่างตั้งใจ
   “งั้นถ้าไม่มีอะไร..” แม้จะน่าเสียดาย แต่ผมก็ไม่อยากติดอยู่ในสถานการณ์อันน่าอึดอัดแบบนี้สักเท่าไร ต้องตัดงใจจากผิวสีแทนในระยะใกล้แล้วทำทีว่าจะเดินออกไป แต่เขาก็คว้าแขนของผมเอาไว้ซะก่อน
   ..ผิวสีแทนของเขาตัดกับผิวสีขาวของผม..
   ถ้าเป็นไอติมก็ต้องเป็นรสนมกับช็อคโกแลต!
   “ไก่เมื่อวานอร่อยมาก อร่อยทุกวันเลย ขอบคุณ”
   “อ๋อ.. อื้ม ไม่เป็นไร”
   เขาพูดถึงไก่ที่ผมทำด้วย ดีใจจัง
   “คนที่อยากรู้ชื่อคุณน่ะไม่ใช่ไอ้เจ้าหรอก..” ผมเอียงคอมองอย่างสงสัย มือของเขาก็ยังไม่ปล่อยไปจากข้อมือของผมเสียที 
   “ผมเอง.. ผมอยากรู้ชื่อของคุณแอปเปิล”
   ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะหน้าแดงขนาดไหน
   เมื่อได้ยินเสียงทุ้มของเขาเรียกชื่อของผม

   วันนี้พวกสถาปัตย์ก็เลิกซ้อมฟุตบอลไวแล้วกลับไปทำงานกันที่ช็อป ผมเลยตั้งใจว่าจะกลับไปทำไก่ที่คอนโดแล้วลากพีชให้ออกไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิม
   คราวนี้จะเข้าไปตรงๆ เลยไม่อ้อมค้อมไม่ปิดบังอะไรอีกแล้ว เขารู้แล้วนี่นาว่าเป็นผมคิดแล้วก็สุขใจ ถึงตอนเย็นจะขมขื่นไปหน่อยเพราะเขาดันวิ่งหนีไปหลังจากพูดชื่อผมเสร็จ
   เขาคงจะเขิน แต่ผมคงไม่รู้เพราะมองไม่ทัน
   เอาเถอะ เดี๋ยวเรามาเริ่มกันใหม่
   ยกกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ วันนี้ไม่มีกระดาษพับแฮะ มองไปตามกระเป๋าของเพื่อนก็ไม่มี หยิบยกค้นหาแล้วก็ยังไม่เจอ จะเดินรอบสนามเพื่อหาก็ดูจะมากไปแต่ผมก็เดินไปแล้วสองรอบ แต่ก็ยังไม่มี แทนที่จะเสียใจแต่ผมกลับขำเสียมากกว่า คิดว่าเขาคงลืมเพราะเมื่อเย็นหลังจากพูดประโยคนั้นออกมาเขาก็วิ่งไปทางสนามฟุตบอลเฉย ยอมรับว่าตกใจแต่เขาคงจะเขินมากผมเลยไม่คิดอะไร



   ผมแอบยืนอยู่ที่เดิมหน้าช็อปแต่ไม่มีรถของเขาจอดอยู่แล้ว ลังเลอยู่นานว่าควรจะบุกเข้าไปดีไหม แต่ก็เห็นชายหนุ่มคุ้นตาคุ้นใจเดินเข้ามาเสียก่อน ผมรีบหลบเข้าหลังต้นไม้ แอบมองอยู่ไหลๆ เขานั่งลงกับม้านั่งตัวเดิม สูบบุหรี่แล้วก็เอาแต่จ้องอะไรสักอย่างในมือ
   เอายังไงดี ไปเลยหรือรอก่อน ไปเลยดีไหม..
   แกรบ
   ขาผมไปแล้ว... เขาดูอึ้งมากที่เงยหน้ามาเจอผม มือไม้สะเปะสะปะไปทั่ว เขาวางกล่องบางอย่างไว้ข้างตัว
   “กินอะไรหรือยัง” ต้องหาเรื่องพูดก่อน
   “กินแล้ว.. เฮ้ย ไม่ใช่” ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “จริงๆ ก็กินแล้ว แต่ก็กินอีกได้”
   ทำไมเขาถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ คงจะรีบเปลี่ยนคำพูดเมื่อได้เห็นถุงไก่ในมือผม
   “งั้นเอาไปกินเล่นเป็นของว่างนะ”
   ผมยื่นไก่ไปให้ เขารีบรับไปวางลงบนตักท่าทางถะนุถนอมจนผมอดเอ็นดูไม่ได้ การได้เห็นคนรับใส่ใจกับของที่เราตั้งใจให้เขามันทำให้หัวใจพองโตและมีความสุขได้มากขนาดนี้เลยเหรอ?
   ถ้ารู้ว่าจะได้เห็นท่าทางน่ารักๆ ของน้ำนิ่งแบบนี้ผมยอมหน้าด้านเอามาให้เองแต่แรกแล้ว
   “วันนี้อยู่ดึกไหม”
   “อืม อาจจะดึก”
   “แค่นี้จะพอไหมนะ” บ่นเบาๆ กับตัวเอง ทำงานก็เหนื่อยแล้วยังต้องอยู่ดึกอีก ผมกลัวว่าเขาจะหิวกลางดึกจังหรือควรจะกลับไปทำเพิ่ม เขาจะว่าผมจุ้นจ้านไหม
   “พอสิ กินคนเดียว”
   “ไม่แบ่งใครเลยเหรอ”
   เขาพูดจริงเหรอ?
   “ไม่แบ่งหรอก ตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว”
   “ดีใจจัง”
   “ก็เป็นของโปรดนี่”
   “อื้ม ยังไงก็ดีใจ” ถึงจะไม่แบ่งใครเพราะเป็นองโปรดแต่ผมก็ดีใจมากอยู่ดี อยากเห็นตอนเขาจริงจังเลยน้า “นายกลับไปทำงานเถอะ เราก็จะกลับเหมือนกัน”
   “กลับยังไง”
   “ติดรถไปกับเพื่อน”
   “กลับดีๆ ล่ะ”
   “อื้อ ไปนะ” แม้จะอยากชวนคุยต่อมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่อยากรบกวนเวลาของเขาไปมากกว่านี้ ให้คนชอบนอนแบบเขารีบกลับไปทำงานแล้วรีบนอนจะดีกว่า
   เดินออกมาจนเกือบจะถึงที่ให้พีชนั่งรอแขนของผมก็ถูกคว้าไว้เสียก่อนเกือบจะหันไปด่าพ่อล่อแม่ให้คนคว้าแล้วถ้าใช่เพราะว่าหันไปเห็นว่าเป็นน้ำนิ่ง
   ยอมรับว่าใจพองโตเมื่อเห็นหน้าเขาอีกครั้ง แถมยังมารั้งผมไว้ด้วยแน่ะ แต่งงมากกว่าว่าจะวิ่งตามมาทำไม ผมเดินออกมาก็ไกลแล้วนะ จะไปส่งเหรอ ความรู้สึกช้าไปนิดนะพ่อคุณ
   จนกระทั้งเขายื่นบางอย่างมาให้ สิ่งที่ผมเฝ้ามองตั้งแต่ที่เดินเข้าไปหาเขาบนม้านั่ง
   กระดาษพับรูปน้องหมา
   นึกว่าจะไม่ได้ซะแล้ว
   “นะ.. นายเองเหรอ.. นายคือคนที่เอากระดาษพับมาวางไว้ตรงกระเป๋าเราตลอดเหรอ.” ผมทำท่าว่าตกใจ เพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าผมรู้มานานแล้วว่าใครเป็นคนให้
   “อื้ม”
   “เหลือเชื่อมาก”
   “อ่า.. ใช่”
   “อื้ม.. เหลือเชื่อมาก” ผมประคับประคองไอ้เจ้าน้องหมากระดาษในมืออย่างถะนุถนอม คิดแล้วว่าเจ้าตัวนี้ต้องเด่นที่สุดบนชั้นวางแล้วจะทำโน๊ตบอกความสำคัญของเจ้านี่ไว้ด้วย “งั้นผมไปก่อนนะ”
   “อะ.. อื้ม ตั้งใจทำงานนะ ขอบคุณสำหรับ..”
   “เต็มใจครับ” ผมมองตามแผ่นหลังของเขา แต่แล้วเขาก็หันกลับมาอีก “อีกอย่าง.. ผมชื่อน้ำนิ่ง”
   ว่าแล้วก็เดินออกไปซะไวจนผมกลัวว่าเขาจะขาพันกัน
   “รู้อยู่แล้วละ”
   หวังว่าเขาจะได้ยินนะ ..น้ำนิ่งของผม..



TBC…
15/2/17
ลงช่วงนี้จะมีคนอ่านไหมอะ 55555
ขอจีบกันอีกสักสองสามตอน กำลังน่ารักกกก
เจอกันอีกที 19 เลยน้า กลับบ้านยาววววว

[MayA@TK]

 
น้ำนิ่งเวลาอยู่กับเพื่อนเวลาอยู่กับคนอื่นเป็นหมีขี้เซาแต่ไม่ใช่กับแอปเปิ้ล

[xxSunShinexx]

ชอบความหมีขี้เซา เหมือนเราเลย 5555
นิ่งเป็นหลับขยับเป็นแ_ก 

[sirin_chadada]

ยังวนไปมาอยู่เลย (แบบว่าสลับพาร์ทของน้ำนิ่งกับแอปเปิล แต่ยังอยู่ในเหตุการณ์เดิม) รอดูเขาจีบกันค่ะ

[YEEUN9424]

Apple’s Trap 6
#น้ำนิ่ง



   “นั่นมึงจะไปไหนไอ้นิ่ง! ห้ามโดดซ้อมนะเว้ย!!”
   “ปล่อยมันไปเหอะน่า”
   “เดี๋ยวแม่งก็หนีกลับอีก”
   “มันก็มีความรับผิดชอบอยู่น่า”
   “เหรอ แล้วเมื่อวานไอ้เวรที่ไหนมันหนีกลับก่อน”
   “มันไม่ได้หนีไปไหน..”
   เสียงคุยของไอ้แมมมอธกับไอ้มูนดังไล่หลังจนกระทั้งเงียบหายไป ผมไม่หันไปต่อปากต่อคำด้วยแม้ว่าไอ้เรื่องที่พวกมันกำลังพูดถึงจะเป็นเรื่องของผมก็ตาม ผมมีอะไรที่สำคัญกว่าไอ้พวกขี้นินทานั่นเยอะ
   ผมเดินมาทางด้านหลังของโรงยิมซึ่งอยู่คิดกับแถวๆ ที่นักศึกษาใช้ซ้อมกีฬา มีสระน้ำทอดยาวเป็นสายล้อมรอบ มีม้านั่งให้ได้พักผ่อน มีทางเดินให้วิ่งออกกำลังกายหรือเดินผ่อนคลายด้วย อย่ามองอย่างนั้น ผมไม่ได้มาหาที่นอน ผมมาเพราะมีนัดต่างหาก และคนที่ว่าก็ไม่ใช่ใคร
   แอปเปิลของผมไง
   ร่างโปร่งนั่งแผ่ออร่าความขาวอยู่ไม่ไกล ผมรีบสาวเท้าเข้าไปหา เขาเงยหน้ามายิ้มให้ทันทีเมื่อเห็นผม
   อ่า.. รอยยิ้มสดใสแบบนี้แหละที่ผมอยากจะเจอทุกๆ วัน
   หลังจากที่ได้รู้ความจริงในคืนนั้นไลน์ของแอปเปิลก็ขึ้นมาบนผู้ติดต่อทางไลน์ของผมทันที งงเหมือนกันว่าไปมีได้ยังไง ตั้งใจว่าจะขอกับตัวสักหน่อย และเพื่อไม่ให้มันดูเป็นการละเลยผมเลยจัดการทักไปแล้วเราก็คุยกันบ่อยขึ้น แม้ว่าความจริงแล้วถ้าไปเปิดห้องแชทของเราดูมันจะมีแต่ข้อความจากแอปเปิลก็เถอะ
   คือผมเป็นพวกไม่สันทัดเรื่องการคุยผ่านจอสักเท่าไร หลายๆ ครั้งผมก็ไม่ได้ตอบ ปล่อยเวลาให้ล่วงเลย จนกลัวว่าเขาจะโกรธเอา ไม่ใช่เพราะลืมแต่เพราะหลับ พอบอกไปก็กลัวแอปเปิลจะคิดว่ามันคือข้ออ้าง หลังๆ ผมเลยอัดเสียงส่งอย่างเดียว
   ผมชอบนัดเขาออกมาเจอ เพราะไม่อยากเห็นแค่ตัวหนังสือ หลังซ้อมบ้างก่อนซ้อมบ้าง ขอแค่ได้เห็นหน้า ได้ยินเสียงก็พอ ผมก็รู้สึกมีกำลังใจทำงาน แถมยังฝันดีทุกครั้งที่หลับตา
   และก่อนจะแยกย้ายเราก็จะแลกของกันเหมือนทุกที ไม่ได้ต้องแอบให้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
   “วันนี้เป็นแอปเปิลเหรอ”
   “อื้ม ให้แอปเปิล เลยต้องเป็นแอปเปิล”
   “เดี๋ยววันนี้เราเอามื้อเย็นไปให้”
   “ครับ”
   โคตรมีความสุข ผมได้กินไก่ฝีมือของแอปเปิลทุกวัน แถมยังแอดวานซ์ขึ้นเรื่อยๆ เพราะไม่ได้มีแค่ไก่แล้ว ของหวาน ของว่าง อาหารเสริมมาเต็มยิ่งกว่าตอนที่ไม่รู้ว่าใครเป็นใครเสียอีก เล่นเอาเพื่อนอิจฉากันหูดับตับไหม้
   ผมมองคนข้างกายที่เอาแต่สนใจโอการิกามิในมืออย่างเพลิดเพลิน ทำท่าแงะๆ แกะดูให้ใจกระตุกเล่นนิดหน่อย โถ่.. อย่าแกะเชียวที่รักมันพับยากอยู่นะ
   Rr Rr Rr Rr Rr
   “เพื่อนโทรตามแล้วอะ” เขาหยิบมารับครู่เดียวก็วางลง
   แอปเปิลลุก ผมก็ลุกตาม หยิบหนังสือของเขาขึ้นมาเพื่อช่วยถือ แอปเปิลเม้มปากปากเอ่ยขอบคุณอย่างน่ารักทำเอาใจผมพองโต แล้วเราก็ออกเดินมาพร้อมๆ กัน ผมไปส่งเขาที่สนามวอลเลย์บอลก่อน
   “หูย เดี๋ยวนี้มีคนมาส่ง”
   แอปเปิลได้ยินเพื่อนแซวก็หน้าแดง ยกมือชี้หน้าเพื่อนทีละคน ซึ่งผมยังจำชื่อเพื่อนเขาไม่ได้สักคน ยกเว้นพีชแฟนไอ้หินที่หาเรื่องให้ผมเมื่อตอนนั้น
   “เงียบปากเลยพวกมึง”
   “ไอ้ห่า อย่าล่ำลานานละ รีบๆ มาซ้อม”
   “เออ! น้ำนิ่งเดี๋ยวเจอกันนะ”
   “ครับ ผมไปนะ”
   “อื้อ อย่าหลับในตอนวิ่งน้า”
   อย่ายิ้มแบบนั้นสิ มันทำให้ผมรู้สึกอยากทำอะไรที่มากกว่าการโบกมือให้ แล้วมือของผมก็ไปไวกว่าความคิด เมื่อมันยื่นไปลูบแก้มเนียนเบาๆ
   “เย็นนี้เจอกันนะแอปเปิล”
   ผมคิดว่าแอปเปิลคงไม่รังเกียจมือสากๆ ของผม เพราะเขาหน้าแดงจนผมใจสั่นเลย





   “ได้ข่าวว่าช่วงนี้มึงกำลังจีบใครบางคนอยู่”
   “เชี่ยยยย อย่างไอ้นิ่งเนี่ยนะ” ไอ้โจ้ กับลูกสมุนของมันเสนอหน้าเข้ามาใกล้ พอทุกคนได้ยินว่าผมกำลังจีบใครสักคนจากที่ก้มหน้าก้มตาทำงานก็หันมามองผมเป็นตาเดียว มองไม่ว่าแต่ไอ้หน้าอึ้งๆ เหมือนเจอสิ่งมหัศจรรย์ลำดับที่สิบสามของโลกนั่นคืออะไร
   “กูเปล่านะเว้ย” ไอ้เจ้ากับไอ้มูนพูดพร้อมกันเมื่อผมหันไปมอง จำได้ว่าไม่เคยบอกใครแล้วทำไมไม่ไอ้พวกนี้รู้
   “โธ่ เห็นเดินด้วยกันบ่อยๆ ใครเขาก็ดูออก”
   “ไม่ได้จีบ แค่ดูๆ กันอยู่”
   “มึงแยกคำว่าจีบกับดูๆ กันออกด้วยเหรอวะ”
   “อ่าว สัด”
   “สรุปใคร กูอยากรู้นักใครมันดึงความสนใจจากไอ้นิ่งไปจากคุณสลีปปิ้งได้”
   “แอปเปิล ศึกษาศาสตร์”
   ผมบอกไปตามตรงไม่คิดปิดบัง ไหนๆ มันก็เห็นกันแล้วดีซะอีกจะได้มีหูมีตาคอยดูแอปเปิลเผื่อมีแมลงวันแมลงหวี่มาตอม อีกอย่างถือเป็นการประกาศความเป็นเจ้าของไปในตัว แม้ว่าผมกับเขาจะยังไม่ถึงขั้นนั้นก็เถอะ
   “เอกไรวะ คงไม่ใช่แอปเปิลเดียวกับที่ไอ้อาร์ทมันเล็งๆ ไว้นะ”
   “เอกการดูแลคุณหมี”
   “K เอาดีๆ”
   “หินแฟนมึงเอกไร”
   "อิ้ง”
   “เออ ว่าที่แฟนกูก็เอกนี้แหละ”
   “ขาวๆ ปะวะ”
   “เออ”
   “เล่นของขาวไม่เข้ากับตัวซะด้วย เดี๋ยวดิ.. เชี่ยแล้ว คนที่ไอ้อาร์ทเล็งอยู่นี่หว่า” ไอ้โจ้ร้องเสียงหลงก่อนจะชี้นิ้วไปที่ไอ้อาร์ท
   “มึงมาเคลียร์”
   ตีนกระตุกเลยกู นี่ต้องมีคู่แข่งเป็นเพื่อนในสาขาเหรอวะ แล้วมันไปปะกับแอปเปิลของผมตอนไหน นานหรือยัง ทำอะไรไปแล้วบ้าง
   “เฮ้ยๆ กูแค่เล็ง ถ้าของมึงกูก็จะถอยเลย อย่าเพิ่งโหดดิ สัด” มันว่ายกมือยอมแพ้เหมือนยกธงขาว
   “ให้แน่นะมึง”
   “เออ กูแค่เห็นเขาน่ารักเลยมองเฉยๆ อย่าซีเรียสสิเพื่อน”
   “ต่อไปห้ามมอง”
   “มันห้ามได้เหรอวะ นี่ตากู” ผมยกตีนให้มันก่อนจะปาดินสอแท่งกุดใส่หัว
   “เออๆ กูจะพยายามไม่มอง ไอ้ห่า จากหมีขี้เซากลายเป็นหมีโหดซะงั้น มึงก็อีกคนไอ้เชี่ยโจ้...”
   มันบ่นกระปอดกระแปด เพื่อนในสาขาที่นั่งอยู่ก็พากันหัวเราะเพราะใส่ ผมเลิกสนใจพวกขี้เมาท์แล้วมานั่งตัดกระดาษทำงานต่อ แต่ตัดไปได้ไม่กี่แผ่นเสียงไลน์ก็ดังขึ้น ไม่รี่รอรีบหยิบของที่จำเป็นแล้วลุกออกมาทันที
   “ไปไหนวะ” ขนาดอาศัยช่วงที่พวกมันเอาแต่คุยกันไอ้เจ้าขี้เสือกก็ยังหันมาเห็นผมได้
   “ไปเอาเสบียง”
   “กูรู้เลยจากใคร ทำไมไม่พาเข้ามา”
   “ไม่เสือกดิ” ผมเคยชวนแล้วแต่แอปเปิลก็เอาแต่ปฏิเสธ ซึ่งผมก็ไม่ได้อะไร ไว้คบกันเมื่อไรกูจะลากมานั่งเฝ้าให้พวกแม่งกระอักเลือดตายเลยคอยดู
   “กูอยากเจอบ้าง” คราวนี้ผมเดินไปถีบหลังไอ้อาร์ทเต็มๆ “แค่อยากเจอไม่ได้จะแย่ง โว้ยยยย มึงอย่าทำตาโหดนักกูกลัว”
   “ตัดกระดาษให้กูด้วย”
   “เออๆ”




   ออกมาจากสตูก็เห็นเขานั่งตัวขาวผ่องอยู่ใต้เสาไฟ รอบๆ มีแสงสว่างเพียงพอเพราะช่างมาทำไฟแล้ว ผมเดินเข้าไปใกล้สะกิดไหล่เขาแล้วถึงนั่งลงข้างๆ เขา ได้กลิ่นหอมของไก่แล้วท้องก็ร้องโครก
   “ขอโทษที่มาช้า”   
   “ไม่เป็นไร” ตั้งแต่เย็นผมยังไม่ได้กินอะไรเพราะรอให้แอปเปิลทำมาให้ แต่มึงจะมาร้องเสียงดังให้กูขายขี้หน้าทำไมวะ หมดหล่อเลย
   “นี่เราทำมาให้เยอะเลย แล้วก็อันนี้เอาไปให้เพื่อนๆ นะ” ผมมองถุงไก่สองอัน อันถุงคือขนาดปกติที่ผมได้รับเป็นประจำ แต่อีกถุงมีถึงสองกล่อง
   “มันไม่เยอะไปเหรอ” ใจจริงอยากถามว่าจะทำไปให้พวกมันทำไม
   “ไม่หรอก เราเห็นอยู่ดึกกันบ่อยๆ พีชก็บ่นๆ หมักไก่ไว้แล้วเลยทำมาเผื่อ”
   “เอาไว้ทำให้ผมกินคนเดียวก็ได้นี่”
   “เดี๋ยวมันเสีย รอบนี้มือเติบไปหน่อย หมักซะเยอะเลย”
   “ผมกินคนเดียวได้ ของที่แอปเปิลทำผมกินหมดอยู่แล้ว”
   “บ้า” เขาว่าตีแขนผมแก้เขิน
   “พูดตรงๆ นะ หวง ไม่อยากให้พวกมันได้กิน” เดี๋ยวมันติดใจมาตามจีบแอปเปิลของผม ทำไงอะ? ชิบหายดิ
   “แค่ไก่เอง”
   “ไก่ของแอปเปิล”
   “น่าๆ ยังไงของน้ำนิ่งก็พิเศษกว่าอยู่แล้ว อย่าลืมแบ่งเพื่อนละ”
   สุดท้ายผมก็ต้องพยักหน้าอย่างจำยอมแม้ในใจจะค้านสุดตีนก็ตาม แต่พอเห็นหน้าน่ารักๆ ที่เอาแต่ยิ้ม บรรยายว่าไก่รอบนี้เป็นยังไง ทำแบบไหน คนกินจะชอบหรือเปล่า จะถูกปากเพื่อนไหม ทำเอาผมยิ้มตามได้ไม่ยาก
   แล้วเวลาแห่งความสุขเล็กๆ ของผมก็ผ่านไปเมื่อแอปเปิลขอตัวกลับเพราะต้องกลับพร้อมพีช ไอ้หินมองผมยิ้มๆ ตอนที่เราเดินมาเจอกันตรงรถของพีช เราสองคนยืนรอจนกระทั้งรถหายลับไปจากสายตาแล้วค่อยเดินกลับมาที่สตู เสียงในสตูยังคงดังต่อเนื่องเหมือนไม่ได้มาทำงานแต่มาสังสรรค์กันมากกว่า
   “ของมึงหมดเลยเหรอ จากหมีกลายเป็นหมูแน่มึง”
   พอผมวางถุงลงไอ้มูนกับไอ้เจ้าก็หันมาสนใจทันที ผมไม่ได้ตอบในทันที เพราะยังรู้สึกลังเลอยู่ คือถ้าทำได้ก็ไม่อยากให้ อยากแดกคนเดียว ของชอบด้วย คนที่ชอบทำให้ด้วย แค่เหตุผลสองข้อนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะงก แต่พอคิดไปถึงสีหน้าของแอปเปิลตอนที่คุยกันแล้ว ถ้าเกิดแอปเปิลถามขึ้นมาแล้วผมตอบไม่ได้ เขาคงจะ..
   “ถุงนี้ของกู ถุงนี้ของพวกมึง”
   “ห้ะ..” ไอ้เจ้ากับไอ้มูนมองหน้ากันอึ้งๆ มีแค่ไอ้หินเท่านั้นมีมองมาด้วยสายตาหมือนเดิมที่ไม่ได้มีความรู้สึกอะไร คือแม่งไม่ได้คิดอะไรไง มันก็แค่มอง
   “มึง..”
   “แบ่ง..”
   “ไก่..”    
   “เพื่อน..”
   “เชี่ยยยยย น้ำนิ่งงงงง” มันพูดคนละคำแล้วค่อยประสานเสียงในตอนท้ายก่อนจะโผล่เข้ากอดผมแต่ผมเบี่ยงตัวหลบก่อน
   “กูไม่ได้อยากให้ แต่แอปเปิลทำมาเผื่อพวกมึง”
   “เพื่อนสะใภ้ช่างแสนดีนัก”
   “ต้องกินให้อร่อยด้วยนะพวกมึง”
   “คร้าบบบบบ”
   ว่าแล้วพวกมันก็รุมไก่คล้ายๆ กับ.. เอ่อ.. ตัวเหี้ยอย่างไรอย่างนั้น ไอ้หินก็เอาด้วย ไม่พอเพื่อนในสาขาคนอื่นๆ ก็มาแจมด้วย จะพอไหมไม่รู้ ผมดันส่วนของตัวเองมาไว้ใกล้ตัวแล้วเริ่มเปิดกิน เพราะกลัวพวกมันจะเข้าใจผิดแล้วหยิบไปกินด้วย นั่งกินส่วนของตัวเองไปมองเพื่อนรุมกินตรงหน้าไปก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายภาพและวิดีโอส่งไปให้คนทำดู
   Namninggggggg ;; ฝูงตัวเงินตัวทองกำลังรุมกินไก่
   Apple’s ;; คุณหมีรู้จักแบ่งปัน เด็กดีๆ เอารางวัลไหม
   Namninggggggg ;; ผมอยากเจอคุณ
   ผมส่งไปตามใจคิด อยากเจอจริงๆ ไม่โกหก เมื่อกี้มันไม่พอ
   Apple’s ;; ออกไปตอนนี้คงไม่ได้แล้ว เอานี่ไปแทนนะ
   นั่งรอไม่กี่อึดใจแอปเปิลก็ตอบกลับมาพร้อมแนบภาพตัวเองชูสองนิ้วทำปากจู๋อวดริมฝีปากแดงๆ มาให้ ผมกดเซฟในทันที แล้วก็ได้แต่คิดว่าทำยังไงถึงจะได้เห็นภาพนี้ตลอดเวลาที่เปิดมือถือ
   แล้วผมก็ตั้งเป็นรูปหน้าจอมันซะเลย หึหึ
   “สงสัยไก่ของเชี่ยนิ่งจะเผ็ดมาก”
   “ดูหน้าแม่งดิ แดงซะกูกลัว”
   “หน้ามันดำขนาดนั้นมึงยังจะเห็นอีก”






TBC…
19/2/17
กลับมาแล้ววว รู้สึกเหมือนไม่ได้ลงนานแต่จริงๆ ก็แค่ไม่กี่วันเอง
อาจจะเรื่อยๆ เอื่อยๆ ไปบ้าง แต่เราอยากให้เห็นความน่ารักของคนทั้งคู่และความสัมพันธ์ที่ค่อยๆ พัฒนาจ้า
สนุกที่ได้แต่งด้วยแหละ เลยยืดเลย 55555
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ

[MayA@TK]

 

 

[stickyyrice]

55555