หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[toou]

ปีเตอร์อย่างที่คิดแหงๆ

[A_Narciso]

ถ้าพ่อของอลันคือปีเตอร์ และมีส่วนกับการตายของสิน
ก็น่าสงสารพี่จิ๊บเหมือนกันนะเนี๊ยะ 

[BloodyBlue]

ปีเตอร์จะเป็นคนร้ายหรอ ถ้างั้นก็สงสารจิ๊บมากๆอะ ตั้งแต่ต้นเรื่องเลย ที่ปีเตอร์ยังออกไปกับผญ.อื่น คือจิ๊บน่าสงสารมากไปทั้งเรื่องลูกและสามี    เฮ้ออออ
สุดท้าย ทำไมศิกับเจ็มดีขนาดเนนนน้ คือชอบความทันกัน ความเซกซี่ของศิ ความละมุนละม่อมของทั้งสอง

[armize]

เจเรมี่ โดเรมี่ของพี่

[lizzii]

อ้าวววว มีแววคดีพลิก

[TachibanaRain]

ตามอ่านทันล้าววววว ยอมรับเลยว่าแรกๆขัดใจมากที่เจเรมี่ยอมอิตาศิฑาง่ายไป แต่หลังๆอิตาศิแกปรับตัวเลยพอทำใจได้หน่อย อ่านตอนล่าสุดแล้วรู้สึกเหมืินดราม่ากำลังจะมา

[jejiiee]

ตายแล้ววว ไม่อยากให้เป็นเหมือนที่คิดเลยย

[Apple_matinie]

 
อิอิ

[reverofjs]

ปีเตอร์มีเงื่อนงำจริงๆ

[chisarachi]

ด้วยความไม่ไดเ้เข้าเล้านานเลยดองเรื่องนี้ไว้ แต่คิดถึงเลยกลับมาอีกรอบ
ด้วยความเป็นคุณเวสต์ด้วยมั้งเราเลยเทใจอ่านไปเรื่อยๆ
เอาตามจริงเจโรมี่ไม่ใช่นายเอกในอุดมคติเลย
คยวามกร้านโลกของนางนี่ไม่ใช่จริตที่จะชอบได้
แต่เรากลับเอ็นดู และสงสารมาก
ตอนแรกที่พระเอกกลับมา นี่อยากจะจับหัวจุ่มน้ำแล้วตะโกนถามว่าเห็นเราเป้นของตายหรอ
จะมาก็มาจะไปก็ไป จะทำไรก็ทำ บ้าบ้อ ผู้ชายบบนี้แม่งมีแต่ในนิยาย เอาแต่ใจมาก
แต่อย่างไรก็ปฎิเสธไม่ได้ว่านี่ #ทีมพี่ศิ ค่าา  5555

ตอนอ่านชื่อเรื่องนะ  เอาจริงๆนะที่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องเจโรมี่ นี่คิดว่าพระเอกมีวิญญาณเสือนะ
เป็นเรื่องกึ่งแฟนตาซีงี้ ฮ่าๆๆๆ เป็นคนด้านมืด ทำธุรกิจมืดๆ หน้าฉากหล่อเหลา ตัวใหญ่ เท่ ลึกลับ
ฉากหลังคือเป็นเสือ ฮ่าๆๆๆๆ

ชอบเด็กอ่ะ ไม่รู้ทำไมแต่ชอบเด็กในเรื่อง
และสุดทื้ายก็แท้ความเด็กน้อยของเจโรมี่
น้องแค่ต้องการเป็นคนสำคัญเท่านั้น

[little_munoi]

เดี๋ยวๆ ยังไง

[Baitaew]

ดูเป็นเรื่องที่มีความเรียลมาก ดูไม่นิยาย 

แล้วก็อชากจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นแนวที่เราชอบ สืบสวนสอบสวน ไขปมเนี่ย

คุณเวสท์ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ รอนะคะ ^^

[EoBen]

อย่านะ เครียดแทนพี่สาวขึ้นมาเลยทันที

แค่นี้ทางครอบครัวก็รับไม่ได้แล้ว นี่ยังจะมีชู้เป็นตัวเป็นตนอีก

กอดดดพี่จิ๊บก่อนเลย

[-west-]

CH.15 Truth
Jeremy




ผมเคยคิดว่าเซ็กซ์กับความรักสามารถแยกจากกันได้โดยสิ้นเชิง กระทั่งกลับมาคบหากับศิฑาอย่างจริงจังอีกครั้ง แน่นอน ผมกล้าใช้คำว่าจริงจัง เพราะความรักครั้งนี้แตกต่างจากสมัยเยาว์วัยที่ขลาดเขลาและประหม่ากลัวไปกับทุกเรื่องอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่ความสัมพันธ์ฉาบฉวย ผมมองเห็นอนาคตร่วมกับเขา มองตัวเองในอีกสิบถึงยี่สิบปีข้างหน้าเห็นภาพ เราต่างไม่ร้อนแรงเหมือนวันนี้ ปุณวิศเติบโตขึ้น ไม่ปรึกษาเรื่องส่วนตัวกับศิและอาเจ็ม มีกลุ่มเพื่อนที่ผู้ใหญ่วัยเราลำบากใจ แต่ก็ยังสอดส่องดูแลเขาอย่างเงียบๆ มากเท่าที่เจ้าตัวจะอนุญาต

หรือไม่ก็ ความอดทนของมรกตสะบั้นลง

ผมมาส่งลูกชายศิพร้อมคนเป็นพ่อและลูกน้องคนสนิท แต่ตัวเองยังคงซ่อนเงาไว้ในรถแวนคันใหญ่ มองสองพ่อลูกเดินเตาะแตะไปยังหญิงสาวเจ้าของอาณาบริเวณที่กอดอกหน้าบึ้งตึงตลอดเวลาที่ถูกพรากลูกไปในช่วงเวลาสั้นๆ แต่เมื่อปุณวิศถึงมือแล้วเจ้าของใบหน้าสวยคมก็คลี่ยิ้มสวยงาม ผมยอมรับทุกครั้งว่าภรรยาเก่าของศิฑาสวยพิฆาตเมื่อหล่อนอยู่กับลูกชาย คนดุดันกลายเป็นอบอุ่น อย่าว่าแต่กับมรกตเลย ศิฑาเองก็ไม่ต่างกัน


“ถ้าศิไม่ได้เป็นเกย์คงเป็นบ้านที่อบอุ่นเนอะ”

ผมรำพัน เท้าคางกับเบาะพิงคนขับ เจตต์นั่งตัวเกร็งถนัด พักหลังมานี้เขามักมีทีท่าแบบนี้กับผมเสมอๆ “นี่ เป็นอะไร”

“เปล่าครับ”

“เปล่าอะไรเล่า” ผมแกล้งยื่นหน้าไปใกล้ ผลก็คือพลรถกระเด้งจากเบาะเป็นนั่งหลังตรง แขนชิดพวงมาลัย เห็นท่าทีแบบนี้แล้วน่าแกล้งชะมัด “เห็นๆ กันอยู่ว่าเป็น”

“นายไม่ชอบให้คุณเล่นแบบนี้”

“ตอนนี้ศิไม่เห็นสักหน่อย”

“คุณไม่ควรสนิทกับผมมาก” เจตต์พรูลมหายใจออก เขามองผมตาขวาง อะไรกัน นึกว่าญาติดีกันแล้วเสียอีก “ถ้าคุณสนิทกับผม แล้วคุณสั่งอะไรที่ขัดคำสั่งนาย ผมจะลำบากใจที่ต้องทำ”

“ศิไม่ขัดใจผม”

“ไม่เสมอไปหรอกครับ” เขาตอบเสียงเบา แสดงความเห็นต่าง ผมย่นจมูกเข้าหากัน นึกได้ว่าที่จริงแล้วศิฑามักขัดใจผมเป็นกิจวัตรด้วยซ้ำ

“อย่างนี้แปลว่าผมจะสนิทกับคนของศิไม่ได้เลยใช่หรือเปล่า”

“ก็ควรเป็นอย่างนั้นครับ”

“แต่ผมเป็นคนรักของเขานะ” ผมเลี่ยงการใช้คำที่ลึกซึ้งกว่านั้น แต่ใช้น้ำเสียงกระเง้ากระงอด เจตต์เบือนหน้าหนีก่อนคำรามเสียงต่ำ

“ถ้าคุณคิดว่าเป็นคนรักของนาย สิ่งที่คุณควรทำคือหนึ่ง เลิกเย้าแหย่ผมที่เป็นผู้ชายด้วยท่าทางแบบนี้เสียที” ชายหนุ่มพรูลมหายใจออกทางจมูก ก่อนมองกลับมาหาผมที่นั่งบนเบาะหลังผ่านกระจก “และสอง ไปหัดยิงปืนให้แม่นๆ”





“ยิงปืนเหรอ” ศิฑานั่งพิงหัวเตียง เปลือยเปล่าท่อนบน ด้านล่างสวมกางเกงนอนผ้าแพรสีมันวาว เขาละสายตาจากหนังสือเล่มหนามายังผมที่นอนเล่นโทรศัพท์โดยมีแผ่นมาสก์สีขาวบางๆ วางทับอยู่บนผิวหน้า ผมพยักหน้ารับ ยังกดอ่านคอมเมนต์รีวิวร้านอาหารผ่านทางแฟนเพจเฟสบุ๊กของตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา “เอาสิ เดี๋ยวให้เข้มพาไป”

“คุณไม่ไปกับผมเหรอ”

“ช่วงนี้งานฉันเยอะ พรุ่งนี้ก็ต้องไปตรวจโรงงาน กำลังจะครบกำหนดต่อใบอนุญาต GMP อ้อ วันมะรืนฉันต้องบินไปออสเตรีย ไปดีลเรื่องสิทธิบัตรยาก่อนโดนวีจีปาดไป หลังจากนั้นจะไปคุยเรื่องขยายตลาดที่เวียดนามต่อ น่าจะไม่อยู่เกือบสองสัปดาห์ได้”

“เฮ้ แล้วมาบอกตอนนี้เนี่ยนะ” ผมผุดลุกนั่ง ขยำแผ่นมาสก์หน้าทิ้ง รู้สึกฉุนขึ้นมาในอก “ถ้าไม่ถามก็จะหายไปสองสัปดาห์เฉยๆ เลยใช่ไหม”

“ขอโทษที แต่ฉันก็หัวปั่นอยู่เหมือนกัน อย่างอนเลยน่า ช่วงนี้จะให้เข้มดูแล อยากทำอะไรนอกจากเรียนยิงปืนหรือเปล่า”

“ไม่ต้องมาพูดเอาใจเลย”

“แล้วกัน” ศิฑาหัวเราะ ไม่มีร่องรอยของความรู้สึกผิดฉายออกมา “อยากให้ปุณณ์มาอยู่ด้วยวันสุดสัปดาห์เหมือนเดิมไหม ฉันจะให้เข้มไปรับมาให้ นี่ก็ไม่ได้บอกลูกเหมือนกัน ลืมไปเลย”
ผมไม่พูดกับเขา โยนแผ่นมาสก์หน้าลงถังขยะแล้วนอนหันหลัง ศิฑายังคงหัวเราะแก้เห้อ วางมือบนศีรษะผมแล้วขยำเบาๆ “ว่าไง ให้ปุณณ์มาอยู่ด้วยไหม”

“คุณก็รู้ว่าถ้าไม่ใช่เจตต์หรือคุณไปรับ เมียเก่าคุณไม่ให้ปุณณ์ออกมาแน่”

“หรือจะให้เจตต์อยู่นี่แล้วฉันเอาเข้มไปดี”

“Forget it”

“เวลาอารมณ์เสียชอบพูดภาษาอังกฤษใส่นักนะ”

“หรือจะให้ผมบอกว่าช่างแม่ง”

“ไม่เอาน่า” ศิฑาออดอ้อน เขาพับหนังสือเก็บ ลุกไปหรี่ไฟจนเหลือเพียงแสงสลัว ซุกตัวลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน “เจม หันหน้ามาหน่อย”

“ไม่ต้องยุ่งกับผม”

“ไม่ยุ่งได้ยังไง” เสียงนั้นแผ่วลง แต่ใกล้มากขึ้น ผมได้กลิ่นลมหายใจเมื่อแผ่นอกเปลือยของอีกฝ่ายแนบกับแผ่นหลัง แม้หลับตาก็รู้สึกได้ว่าปลายจมูกของคนพูดคลอเคลียไม่ห่าง “ต้องห่างเมียไปตั้งสองสัปดาห์”

“ผมไม่ให้คุณอึ๊บแน่ๆ คืนนี้ ช่วยไม่ได้ คุณทำผมหงุดหงิด”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงต่ำ สอดมือใต้ผ้าห่มผืนหนาคล้ายจอมมารที่คืบคลานยามนอนหลับ เงียบเชียบ แผ่วเบา เขาแตะที่หน้าท้องผมเป็นอย่างแรกก่อนจรดปลายจมูกที่โฉบไปมาเหมือนผึ้งบินชมดอกไม้ที่กกหู กระซิบเสียงพร่า

“เด็กโง่ ห้ามทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่เคยห้ามฉันได้แท้ๆ”

ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน
และผมไม่เคยห้ามเขาได้จริงๆ




แม่งเป็นสองสัปดาห์ที่โคตรแย่!

การมาไทยครั้งนี้ของปีเตอร์ชัดเจนกว่าทุกทีที่ผ่านมาในเรื่องของธุรกิจ เขาเดินทางไปดูร้านเหล้าที่ต่างจังหวัดด้วยตัวเอง แต่กลับมาอยู่กับวิเวียนและพี่จิ๊บทุกสุดสัปดาห์ หลังจากที่ร้านยุ่งๆ ในทีแรก เมื่อเจ้าของลงพื้นที่อะไรๆ ก็ดูราบเรียบ ไม่มีปัญหา ทศพลกลับมามีเวลามากขึ้น ตามติดพี่เขยไปทุกที่ และมากรุงเทพฯ บ่อยเท่าที่เจ้านายของเขามา สิ่งที่แย่สำหรับผม ไม่ใช่แค่ศิฑาไม่อยู่เป็นไม้กันหมา แต่คือการที่คนสนิทของปีเตอร์แวะเวียนมาที่ร้านเป็นคืนที่สี่ นับตั้งแต่วันที่ศิฑาบินไปประเทศอื่น

“ขอเบียร์อีกเหยือก” ทศพลสั่ง เขาแฝงตัวมาในรูปแบบของลูกค้า ผมตั้งใจว่าถ้าเป็นแบบนี้อีกเห็นทีพรุ่งนี้คงฝากร้านไว้กับพี่กบ เลี่ยงการเผชิญหน้าทุกรูปแบบกับอดีตคู่นอน เขาติดตามผม ใช้สายตาโลมเลียเสมือนวันที่เราพบหน้ากันครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน

“ช่วงนี้ศิฑาไม่อยู่เหรอ”

“ยุ่ง”

“ก็เห็นอยู่ว่าให้คนอื่นมารับ” ทศพลสังเกต เขาชวนผมคุยแม้จะไม่ค่อยได้รับคำตอบอย่างที่อยากฟังนัก ไอ้เป๊กคาราคาซังกับกลุ่มลูกค้าที่เข้ามาใหม่ ส่วนพี่กบจัดการกับเจ้าประจำที่เริ่มมากเรื่องหลังจากดื่มไปสามแก้ว ผมต้องเป็นคนกดเบียร์ใส่เหยือกและเสิร์ฟเอง เมื่อวางภาชนะลงก็ถูกจับฉวยข้อมือไว้ทันที

“ปล่อย”

“ไหนบอกว่าไม่ชอบผูกมัด” เขาถามถึงอดีตที่เราเคยตกลงกัน หลังจากที่อีกฝ่ายเริ่มต้องการจะครอบครอง ตีตรวนผมไว้กับที่ ตอนนั้นผมรักสนุกมากกว่านี้ ศรัทธาในความรักน้อยกว่านี้ และเป็นเหตุผลเดียวที่ยืนยันกับอีกฝ่ายว่าเราจะไม่มีวันคบหากันจริงจังอย่างเด็ดขาด

“ดูนายตอนนี้สิ เป็นลูกแมวของไอ้บ้านั่นอย่างกับคนละคนกับเสือน้อยของฉัน”

“ไอไม่เคยเป็นเสือน้อยของยู Damn!”

“เคยสิ ทำไมจะไม่เคย” เขายกยิ้มที่มุมปาก ดึงมือผมไปจูบ ผมชักมือกลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “เจม ถ้าคิดจะคบใครจริงจังก็ควรเป็นฉันไม่ใช่หรือไง”

“ทำไมต้องเป็นนายวะ”

“เพราะนายเคยบอกฉันว่าถ้าพร้อมจะมีใครจะบอกฉันคนแรก”

ให้ตาย ผมจำแทบไม่ได้ว่าเคยพูดประโยคชวนคลื่นเหียนแบบนี้กับเขา “ฉันก็พูดกับทุกคนที่นอนด้วยแล้วอยากจะผูกมัด อย่าใส่ใจเลย forget it”

“นายก็รู้ว่าฉันลืมไม่ได้”

“งั้นก็ไปตายซะ” ผมพรูลมหายใจออกยาว ป่วยการกับการที่ต้องมารับมือทศพล เมื่อเห็นว่าไอ้เป๊กว่างก็ส่งสัญญาณให้มันมารับช่วงต่อ ผมปลีกตัวไปในครัว ไม่เคยอยากให้ศิฑาอยู่ด้วยกันเท่านี้มาก่อน

“หายไปช่วงหนึ่งแล้วไม่ใช่หรือไง” พ่อครัวคนเก่งถามแม้จะสาละวนกับลิสต์รายชื่ออาหารที่สั่ง ผมหยิบบิลขึ้นดู หยิบจับเล็กๆ น้อยๆ ช่วยโอ๊คบ้าง “กลับมาวอแวตอนบอสมีแฟนแล้ว โคตรตลก”

“เพราะมีแฟนแล้วไง ถึงกลับมาวุ่นวาย”

ทุกคนที่นี่รู้จักทศพล อย่างที่ไอ้โอ๊คว่า ก่อนหน้านี้ก็เคยมีช่วงที่ผมยังสะบัดทศพลไม่หลุด แต่หลังจากนั้นไม่นานบอร์ดี้การ์ดหนุ่มก็ดูเข้าใจความสัมพันธ์ที่ผมสามารถมีให้ได้และหายหน้าหายตาไปพักใหญ่

“แล้วแฟนบอสหายไปไหน ผมไม่เห็นหลายสัปดาห์แล้ว”

“งานยุ่ง กลับวันนี้ล่ะ ดึกๆ”

ไฟลท์บินของศิฑามาถึงไทยตอนห้าทุ่ม ผมเอารถส่วนตัวมาโดยบอกให้เข้มแสตนบายด์รอรับเจ้าของบ้านจากสนามบิน ด้วยเงื่อนไขที่ผมไม่รู้ว่าทศพลจะแวะมาที่ร้านอีก

“ผมว่าบอสกลับไปก่อนดีกว่าวันนี้” เชฟมือดีแนะนำ เขาถอนหายใจระอาเมื่อมองลอดหน้าต่างเล็กๆ สำหรับส่งอาหารให้เป๊กเสิร์ฟแล้วเห็นสายตาของใครบางคนจับจ้องไม่ห่าง โอ๊ควางทีโบนสเต๊กลงบนจานเซรามิคสีขาวที่ตบแต่งรอแล้วก่อนคะยั้นคะยอ “ไปตอนนี้คนยังพลุกพล่าน ถ้ารอหลังร้านปิดใครจะช่วยบอสได้ถ้าไอ้นั่นมันเอาจริงขึ้นมา”

ผมชั่งใจครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจ พี่กบเดินเข้ามาส่งบิลพอดี วันนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ แต่ละคนทำทุกหน้าที่ที่ตัวเองสามารถทำได้ “บอส กลับเถอะว่ะ อยู่นานกว่านี้ไอ้หมอนั่นได้เมาเละเทะ”

“ทศคุมร้านเหล้าอยู่ต่างจังหวัด ไม่เมาง่ายๆ หรอก”

“แต่เมาดิบหรือเปล่าก็ไม่แน่ ไม่ต้องห่วงที่ร้าน เข้าบ้านไปเถอะ” พี่กบตบบ่าผมแล้วเดินกลับออกไป ผมหยิบกระเป๋าที่เก็บไว้ในล็อกเกอร์ ฝากคืนที่ร้านวุ่นวายกับผู้จัดการคนเก่งแล้วหลบไปด้านหลัง ควงกุญแจรถในมือ หลังร้านเป็นตรอกเล็กๆ มีถังขยะวางเป็นจุด ความกว้างของถนนมากพอให้รถขยะวิ่งเข้าออก แต่เป็นone way เดินรถทางเดียว ขับตรงไปสองร้อยเมตรก็เลี้ยวออกอีกฝั่งของถนนได้ ผมลัดเลาะผ่านความมืด เสียงของดนตรียังดังออกมาด้านนอก บริเวณนี้เป็นย่านเศรษฐกิจ โดยรอบเป็นร้านรวงที่ปิดตั้งแต่สองทุ่ม ไม่ครึกครื้น ไม่รบกวนใคร แต่ก็ไม่เปลี่ยวเหงา แสงไฟสีส้มนวลส่องจากเสาสูงของกรุงทพมหานคร เดินย้อนกลับมาที่ร้าน ฝั่งตรงข้ามเป็นลานจอด ปูด้วยพื้นคอนกรีต มีพื้นที่พอสำหรับรถไม่เกิน 20 คัน

“คิดว่าหนีพ้นเหรอ”

เสียงนั้นดังขึ้นในความเงียบเชียบ ผมกำลังจะไขรถแต่ถูกกักบริเวณด้วยท่อนแขนขนาดใหญ่ ร้านของผมไม่มีรปภ.รักษาความปลอดภัย เป็นเพียงร้านอาหารที่ขายเหล้าและมีดนตรีสด ไม่เคยมีเหตุทะเลาะวิวาทหรือจี้ปล้น สิ่งที่ช่วยเหลือผมได้ตอนนี้คือกล้องวงจรปิดที่ไม่มีประโยชน์ในสถานการณ์นี้เลย

“เจม กลับมาหาฉันไม่ได้เหรอ เราไปด้วยกันได้ดีแท้ๆ”

“fuck off” ผมไล่ พลิกตัวกลับเพื่อผลักทศพลออกห่าง แต่ร่างกายอีกฝ่ายทั้งกำยำและสูงใหญ่ เขาไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย “ฉันจะกลับบ้าน”

“บ้านเหรอ บ้านไหน บ้านที่อยู่กับไอ้เหี้ยนั่น”

“ทศ ฉันคบกับเขาแล้ว แบบจริงจัง”

“ตลก” ทศพลหัวเราะ บีบคางผมให้เงยขึ้นและจ้วงจูบเอาแต่ใจ ผมสะบัดดิ้น ไม่ยอมโอนอ่อนไปด้วย “เป็นแค่เครื่องมือของมันยังไม่รู้ตัวอีก!”

“Get away from me!”

“ฟังฉันนะ ไอ้ศิมันก็แค่อยากสืบเรื่องของน้องชายมันเท่านั้น มันแค่เข้าหานายเพราะจะได้ถึงตัวปีเตอร์ได้ง่ายขึ้น เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะมันคิดว่าปีเตอร์จะช่วยมันล้างแค้นให้น้องชายที่โง่เง่าของมันไง ไอ้สินน่ะ มันโดนผู้หญิงหลอกจนหมดตัว หน้าโง่เหมือนพี่มันนั่นแหละ”

“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว!”

“ทำไมไม่ฟังล่ะ” ทศพลยิ้มเหยียด ก้มลงมาขยี้ริมฝีปากของผมอีกครั้งด้วยท่าทีเกรี้ยวกราดกว่าคราวแรก “กลัวความจริงหรือไงว่าที่มันเข้าหานายไม่ใช่เพราะมันรักนาย แต่มันแค่อยากให้นายเป็นสะพาน นายก็รู้นี่ว่าปีเตอร์เข้าถึงยากแค่ไหน ยกเว้นแต่ถ้าเป็นคนในครอบครัวเขาถึงจะยินดีช่วยแบบไม่มีข้อแม้”

ข้อมือผมถูกรวบเอาไว้เมื่อพยายามต่อต้านบอร์ดี้การ์ดหนุ่ม สุดท้ายก็ได้แต่มองคู่สนทนาด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว บดริมฝีปากเป็นเส้นตรง ซ่อนไม่ให้ถูกล่วงล้ำทั้งที่ไม่เต็มใจเป็นครั้งที่สาม “ไม่สิ ไอ้ศิไม่ได้หน้าโง่เหมือนน้องมันเลยนี่หว่า มันหลอกใช้นายให้เป็นสะพานไปถึงปีเตอร์ แถมยังได้เอานายฟรีๆ อีกเป็นเดือนๆ”

ทศพลกระซิบเสียงต่ำ ก้มหน้าโน้มตัวลงมาชิดหู ผมได้กลิ่นลมหายใจที่สะอิดสะเอียน ได้ยินเสียงของน้ำลายยามปลายลิ้นแตะลงมาก่อนริมฝีปาก

“เหมือนที่ฉันเคยเอานายฟรีๆ กระแทกจนนายเสร็จครั้งแล้วครั้งเล่าไงล่ะ มันฉิบหาย เวลาที่อยู่ในตัวนาย เวลาที่นายตอดฉันจนแทบขาด เจม แค่นึกถึงฉันก็แข็งแล้วว่ะ ลองจับสิ”

ถุด

ผมเบี่ยงตัวหนี ถ่มน้ำลายรดหน้าทศพล โกรธตัวเองในอดีตแทบบ้าที่ทำตัวสำมะเลเทเมาจนถูกดูถูกไม่เหลือชิ้นดี ทศพลเงียบเสียง มองผมด้วยแววตาเย็นเยียบ พอดีกันนั้นเสียงบีบแตรก็ดังขึ้น เจ้าของรถมอเตอร์ไซค์เปิดไฟสูงสาดมา แซคปลดหมวกกันน็อกออก ตามด้วยการบีบแตรยาว ดังลั่น

“อยากตาสว่างก็ลองไปค้นบ้านมันดูดีๆ ว่าเป็นอย่างที่ฉันพูดหรือเปล่า”

บอร์ดี้การ์ดตัวสูงใหญ่ทิ้งท้ายก่อนปล่อยผมออก เขาเดินจากไปพร้อมกันกับพี่ชายคนสนิทขับรถมอเตอร์ไซค์ตรงมา แสงไฟทำให้ผมหยีตาลง และมันแสบจนรู้สึกว่าน้ำตาตัวเองกำลังจะไหล

“อะไรวะเจม มันทำอะไรมึง”

“เปล่า มาทำไมดึกๆ ดื่นๆ”

“พี่กบโทรมาตอนสองทุ่มว่าให้ช่วยมาดูมึงหน่อย แต่ติดงาน เพิ่งเสร็จเนี่ย มีเรื่องอะไรวะ”

“ไม่มีแล้ว” ผมโกหก หันไปเปิดรถแต่ไม่ลืมสั่งลาพี่ชาย “ผมกลับบ้านละ ขอบใจที่แวะมา”

“เดี๋ยวดิ เมื่อกี้ใคร มันทำอะไรมึง”

“ไม่มีอะไร ลูกน้องปีเตอร์ ยูกลับไปเถอะ ผมโอเค”

พี่แซคมึนงง แต่ยอมพยักหน้าเขาอนุญาตให้ผมขึ้นรถและปิดประตูใส่ แต่ไม่วายจะเคาะกระจกอีกครั้ง “มีอะไรโทรหากูนะ ขับรถดีๆ”

ผมยิ้มให้ แม้ในใจจะบิดเบี้ยว แหลกลาญ





บ้านทั้งบ้านเงียบสงัด แต่ไฟทุกดวงเปิดสว่าง ห้าทุ่มตรง ผมถึงบ้าน แต่ยังไม่มีการติดต่อมาจากศิฑาว่าเครื่องลงแล้วหรือยัง ผมอาศัยจังหวะนี้อาบน้ำ ชำระล้างคราบคาวที่แปดเปื้อนเนื้อตัวออกให้หมด ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองสกปรก ไม่คิดว่าเซ็กซ์เป็นเรื่องต้องห้าม ร่างกายของผม ชีวิตของผม คนเราสามารถมีอิสรเสรีในการใช้ชีวิตอย่างไรก็ได้ น่าแปลกที่วันหนึ่งอย่างเช่นวันนี้กลับรู้สึกเสียใจที่ใช้มันด้วยความทารุณเกินไป

ผมแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำนาน ขัดถูจนเป็นรอยแดงแต่ดูเหมือนความโสมมจะฝังลึก ทุกถ้อยคำหยามหยาบตราตรึงในหู ผมกลายเป็นสิ่งของสนองตัณหาโดยสมบูรณ์จากคนที่ตัวเองเกลียดจับใจ รู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตา แต่น้ำตาไม่ไหว มันแดงแต่ไม่ยักจะร้องไห้ออกมาง่ายๆ แม้จะโกรธเกรี้ยวและอึดอัดใจเท่าไรก็ตาม

สิ่งที่แย่กว่าคำดูถูกของทศพล คือความขลาดกลัวถูกเพาะบ่มขึ้นในจิตใจ

ผมนั่งฟังเสียงน้ำไหลกระทบพื้น ปล่อยให้ก๊อกทำงานแม้น้ำจะล้นปรี่ กอดเข่าร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้ราวกับเป็นอ้อมแขนที่อุ่นที่สุด ฟังเสียงของหัวใจตัวเองบีบตัวและคลายออก ทบทวนทุกถ้อยคำผรุสวาทของทศพลแล้วหนาวเหน็บถึงขั้วหัวใจ

ผมควรรู้สึกอย่างไรถ้าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับศิเป็นเพียงกลลวง

เสียงเข็มนาฬิกาหมุนเดินเชื่องช้า ผมใช้เวลากับตัวเองพักใหญ่กว่าจะลุกออกจากอ่างอาบน้ำ สวมเสื้อตัวเขื่องกับกางเกงขาสั้นเดียวดาย ไม่สนใจโทรศัพท์ ไม่ติดต่อถามเข้มว่าศิฑาลงจากเครื่องแล้วหรือยัง ในสมองมึนงง เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสับสน สองขาเดินตรงมาที่ห้องทำงาน ศิฑามักขลุกอยู่ในนั้น หวนนึกถึงซองกระดาษไม่จ่าหน้าที่พี่เอื้อเคยส่งให้ พุ่งตรงไปที่โต๊ะ หยิบรื้อกุญแจตามซอกมุมที่เคยเห็นว่าเจ้าของห้องซุกซ่อนเอาไว้

บนโต๊ะเต็มไปด้วยเอกสารงานที่บริษัท มีกรอบรูปของปุณวิศตั้งเป็นกำลังใจ โมเดลปั้นประดับหน้าตาประหลาดสำหรับทับกระดาษ ปากกาหมึกซึม โพสต์อิท ปฎิทิน เมื่อเปิดลิ้นชักออกพบสมุดบันทึก สมุดเก็บบัญชีธนาคาร สัญญาซื้อขายประกันที่ไม่ได้ใช้ กระดาษรียูส เมื่อเปิดอีกลิ้นชักก็เจออุปกรณ์สำนักงาน ทะเบียนรถ และปากกาที่เขียนไม่ติด

กระทั่งลิ้นชักสุดท้าย ไขล็อกกุญแจแน่นหนา เมื่อเปิดออกมาก็พบซองสีน้ำตาลไม่จ่าหน้าแต่เป็นซองที่ใหญ่กว่าวันนั้น ผมหยิบมันออกมา เมื่อเปิดดูก็พบหลายซองที่เล็กกว่าซ้อนอยู่ด้านใน เป็นซองภาพถ่ายของลลดา เอกสารเปรียบเทียบลายเซ็นของศุภสินกับลายเซ็นที่ซื้อขายหุ้นครั้งสุดท้าย สำเนาพินัยกรรม สำนวนคดีที่ตำรวจสรุป ภาพถ่ายศพของศุภสินและรถที่เกิดเหตุ ผลชันสูตรจากทีมแพทย์ และสมุดเล่มเล็กที่โน้ตความเห็นจากใครบางคนเกี่ยวกับลักษณะการตายและความเห็นแย้งกับเจ้าหนี้ที่ตำรวจ
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ประตูห้องทำงานเปิดขึ้นอีกครั้ง ในมือผมยังถือภาพศพของศุภสินทั้งสองข้าง


“ทำอะไร” เสียงนั้นทุ้มต่ำ ดวงตาของศิฑาไม่ตระหนก แน่นิ่ง ไม่ไหวติง “ฉันถามว่าทำอะไร!”

“คุณต่างหากที่ทำอะไร”

มือผมสั่น ขลาดกลัวว่าความรักและศรัทธาที่หล่อหลอมขึ้นมาใหม่ทั้งหมดเป็นเพียงภาพลวง “คุณหลอกใช้ผม”

“ฉันหลอกใช้อะไรนาย”

“คุณให้ผมเป็นสะพานหาปีเตอร์”

“จะบ้าหรือไง” ศิฑาขมวดคิ้วมุ่น เขาตรงรี่มายื้อหลักฐานเกี่ยวกับคดีของน้องชายทั้งหมดออกไป “ฟังนะเจม กับปีเตอร์ฉันอยากติดต่อไปเมื่อไหร่ก็ได้ เขาเป็นเพื่อนน้องชายของฉัน ไม่เห็นจำเป็นต้องมีสะพาน”

“คุณรู้ว่าปีเตอร์ไม่มีวันช่วยคุณ เขาไม่ใช่คนผูกใจเจ็บ ที่สำคัญ เขาไม่ช่วยเหลือคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว คุณหลอกใช้ผม!”
จำเลยไม่เถียง แต่ยิ้มเยาะ เขาเก็บหลักฐานทั้งหมดลงซองตามเดิม มองผมด้วยสายตาเย็นเยียบ

“อ้อเรอะ” น้ำเสียงของศิฑาราบเรียบ สม่ำเสมอ ไม่เจือความขบขันหรือเป็นมิตรแต่อย่างใด “ฉันเพิ่งรู้จากนายว่าพี่เขยนายใจดำขนาดที่จะไม่เหลียวแลเลยว่าเพื่อนสนิทตัวเองจะตายยังไงจนต้องใช้นายเป็นเครื่องมือ จะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากให้นายมายุ่งกับเรื่องของสิน”

 ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน

ความรู้สึกปริร้าวที่เกิดขึ้นค่อยๆ ลุกลามเหมือนแก้วที่แตก ผมจ้องหน้าศิฑาเขม็ง มองอยู่เนิ่นนาน...

นาน...จนน้ำตาไหลที่เอ่อคลอ ไหลริน ร่วงหล่น...





TBC

ที่เขียนมาเคยมีนายเอกเรื่องไหนรันทดเหมือนเจเรมีมั้ยยย สงสารนางนะคะ แงงง

[sirin_chadada]

รอบนี้ทศพลตีได้ถูกจุด เล่นกับความหวาดระแวงลึก ๆ ในใจของเจเรมี่
ถ้าเป็นสถานการณ์แบบนี้ พอถึงจุด ๆ หนึ่งเราก็ต้องเลือก ระหว่าง (สิ่งที่คิดว่าเป็น)ความจริง กับพยายามหลับหูหลับตาให้กับ(สิ่งที่คิดว่าเป็น)ความหลอกลวง แต่ไม่ว่าทางไหนก็มีแต่เจ็บทั้งนั้น (ถึงได้บอกว่าตีถูกจุด) เพราะดู ๆ แล้ว ความเชื่อมั่นของเจเรมี่ที่มีต่อศิมันไม่ได้สร้างขึ้นมาง่าย ๆ ในวันสองวันหลังจากที่ถูกทิ้งไปตอนนั้น ก็เป็นเรื่องของทั้งสองคนแล้วล่ะว่าจะผ่านมันไปได้ไหม
 

[Banarot]

เจ็บปวด

[pim14]

สารภาพว่าเป็นเรื่องแรกของ west ที่เราไม่นึกตกหลุมรักพระเอกเลยยยยยย แบบว่าความรักของฮีเป็นอะไรที่เราเข้าไม่ถึงอ่ะ สงสารเจมนะ ต่อให้ศิจะไม่คิดหลอก แต่รูปแบบการแสดงออกมันช่างน่าหนีไปให้ไกลเหลือเกิน หวังว่าคราวนี้ กระดานจะพลิก และศิจะกลายเป็นฝ่ายที่ต้องคิดหนัักซะบ้างงงง แค้นนนนน

[indy❣zaka]

ไล่อีกละ
คราวนี้ถ้าเจ็มไป ก็อย่าไปตามน้องกลับมาอีกก็แล้วกันนะ
อย่าไปแคร์มันค่ะเจ็ม!

[Jibbubu]

ทำไมชีวิตนางน่าสงสารจัง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ศิ ถ้าไม่ใช้เจมเป็นสะพาน
ก็ควรพูดดีๆ ไม่ใช่เย็นชา ไม่สนใจ
พูดชัดเจนให้เข้าใจไปสิ ว่าคนละเรื่องกัน
ไม่ได้หลอกใช้เลยสักนิด อยากพบ อยากรักเจมล้วนๆ
พูดแบบนี้ มันยิ่งจุดชะนวนความไม่เชื่อใจซ้ำขึ้นมาอีก
"จะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากให้นายมายุ่งกับเรื่องของสิน”
นี่มันไล่แล้วนะ ไม่ใช่แค่ไม่อยากให้มายุ่งเรื่องสินเฉยๆ
อดีต อยู่ดีๆก็ขอเลิก แล้วกลับมาแต่งงาน
อยู่ๆ ก็กลับมาคืนดี เจมยิ่งมีปมเรื่องถูกทิ้ง ถูกหลอก
ทศพล มาตีถูกจุดพอดี 
เจม กำลังจะมีความสุขอยู่แล้วนะ
แล้วเจม จะตัดสินใจอย่างไร
ศิ พี่จิ๊บ  ถูกปีเตอร์หลอกใช่มั้ย ถ้าลูกเมียสินเป็นลูกปีเตอร์
ส่วนเจม ถูก ศิ หลอกอีกครั้งหรือ 
ถ้าเจม จะทำตัวเหลวไหล ศิ ก็อย่ามาเดือดร้อนวุ่นวายด้วยละกัน
เป็นเรื่องของเจม ล้วนๆ ใช่ปะ
     
 

[aiyuki]

อ้าววว ศิ !!! จริงเหรอออ

[ณัฐฐา]

มันไม่จริงใช่ไหม 

[ppoi]

สงสัยว่า ลูกน้องของพี่เขยนี่ กร่างขนาดทั้งดูถูกคุกคามลวนลาม น้องชายเมียเจ้านายได้ชิลๆเลยหรอ เชื่อว่าปีเตอร์รู้ว่าลูกน้องเป็นคนเถื่อนถ่อย และรู้ว่ามาตามรังควานเจมอยู่ หรือไม่ต้องให้เกียรติน้องเมียก็ได้ เอาจริง บางฟิลก็เหมือนพี่สาวเจมเป็นแค่เมียเก็บมากกว่าที่ปากบอกว่ารักเมียและอยากอยู่กันทั้งครอบครัวนะ...

[Mura_saki]

เจเรมี่ลำบากใจอีกแล้ววววววว

[mild-dy]

 

[TR]

ใจหนึ่งก็อยากให้ศิหันมารั้งเจม ก่อนที่เจมจะเดินออกไป
เพราะถ้าเจมเดินออกไปแล้วจริงๆ ก็ไม่อยากให้กลับมาอีก
ความเชื่อใจที่ถูกทำลายด้วยคนเดิมเป็นครั้งที่สอง มันยากที่จะกลับมาเหมือนเดิม

ไม่ว่าครั้งนี้ศิจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม ศิอาจไม่ได้คิดจะหลอกเจม
ศิอาจคิดว่า ไล่เจมไปเพราะไม่อยากให้เจมต้องลำบากใจถ้าหากพบว่าพี่เขยเจมทำให้สินตาย (???)
แต่นั่นแสดงว่าศิไม่เคยเชื่อใจเจมเลย ถ้าเรื่องนั้นจริง เจมอาจจะผ่านความลำบากใจไปได้ถ้าศิคอยซัพพอร์ท
แต่ศิไม่ได้ต่างจากครั้งก่อน เอะอะก็ไล่ เอะอะก็เตะส่ง
ถ้าศิไม่หันกลับมารั้งเจม เราจะอยู่ #ทีมแอนตี้ศิ จริงจัง!

ปล. เอาไอ้ทศพลไปเก็บบบบบบ!!!! เกียดดดด

[Pamaipraewa]

ไม่คิดว่าศิจะหลอกใช้เจเรมี่จริงๆหรอก แต่ก็พูดจาแย่ไป ไอ้คำว่าไปไหนก็ไปมันควรพูดมั้ย! จะว่าเรื่องค้นของอะไรก็ว่าไปเซ่

สงสารหนูเจม ให้เจตต์ปลอบใจมั้ย555 ชอบอ่ะ ดูเป็นคนน่ารัก

รออ่านต่อค่าาา นังแซคโผล่มานิดๆแล้วก็ไปปปป

[TachibanaRain]

อิคุณศิที่มันไม่น่าพิศวาสจริงๆนะ เย็นชาทำไมเจมแค่มาดูเอกสารเรื่องน้อง ทำไมไม่คุยดีๆนี่เอาแต่ใจมากอะไม่บอกใจก็ไล่ เหมือนมาหาผลประโยชน์จริงๆแหละ ส่วนไอ่ทศนั้นนิสัยเลวมากน่ากระทืบอีกคน

[puiiz]

 

[lizzii]

กำ ปีเตอร์กับทศพลนี่ท่าทางอันตรายน่าดู
สงสารเจมเลย อดีตมันแก้ไขไม่ได้ ไม่เป็นไรนะเจมมมม