หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออ อ

[Jibbubu]

พี่แซคช่วยเจมด้วยนะ

[LoveLight]

โอยยยย สงสารเจเรมี่ รักก็รัก เจ็บก็เจ็บ
เราว่าเจมกับศิ คล้ายคู่แซคกับธามนะ
คนนึงแสดงออกทุกอย่าง ต้องการความชัดเจน แต่อีกคนไม่พูด มีอะไรไม่บอกเก็บไว้คนเดียว
แต่อย่างน้อยเขาก็แสดงความรู้สึกด้วยการกระทำ เราว่ามันเหลือจุดที่ไม่เข้าใจกันอีกนิดเดียวที่เจมกับศิต้องปรับเข้าหากัน
ตอนนี้เหมือนศิกำลังสนใจแค่เรื่องน้องชาย โดยปกป้องเจมโดยการไม่บอก เจมก็สนแค่เรื่องของศิกับตัวเองว่าจะยังไงต่อไปดี
จะรักกันได้เต็มร้อยมั้ย หรือเป็นแค่เรื่องชั่วคราว

อดทนอีกนิดนะเจมนะ เราเอาใจช่วย 

[MooMiew]

ไม่ชอบเลย เหมือนโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฮืออออออออ

หลังจากนี้จะไม่มีอะไรหลอกกันอีกแล้วใช่มั้ย 

[lizzii]

เจมใจเย็นๆ นะ นี่ก็เหมือนเป็นเดิมพันครั้งใหญ่ของศิเหมือนกัน
ศิใช้เจมเป็นสะพานก็คือความจริง แต่ศิเลือกที่จะมีเจมอยู่ข้างๆ ก็คือความจริงเหมือนกันนะ
เห้อออออ ผ่านไปให้ได้นะทุกคนนนนน

[kung]

เราเข้าใจคุณศินะและถ้าเราเป็นเจม เราจะอยู่ข้างคุณศิเพราะบางทีเราควรฟังเสียงของใจเรานะ อร๊ายยคมว่ะ555 #ทีมคุณศิ

[PHA_]

โอ้ยยย ยัยเจมน่าสงสาร คิดมากใหญ่แล้ว คุณศิต้องเรียกศรัทธาน้องกลับมาให้ได้นะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ปีเตอร์ ร้ายโคตรๆ
ในสมองคงมีแต่ธุรกิจ
ไม่รู้รักพี่จิ๊บ จริงๆหรือเปล่า สงสารพี่จิ๊บไม่รู้อะไรเลย
มีเมียน้อยเพื่อคุมธุรกิจ ไว้ใจได้สำหรับตัวเอง
อาจจะไม่ใช่แค่มาร์ หลิน เท่านั้น

นายร้ายขนาดนี้ ลูกน้องร้ายขนาดไหน
ไม่ใช่ปีเตอร์ ต้องการใช้ทศพล รู้ว่าสเป็คทศ เป็นแบบเจม
เลยเปิดทางให้ทศเข้าหาเจม

ศิ ในใจต้องการแก้แค้นแทนน้อง
ทั้งเพื่อผลประโยชน์ และสานต่อรักเก่า เลยเข้าหาเจม
มันลงตัวพอดี ในการจะไปต่อเรื่องปีเตอร์
เมื่อหลานไม่ใช่หลาน เป็นลูกปีเตอร์
ศิจะทำยังไงต่อล่ะเนี่ย 

เจม รู้ทั้งรู้ แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะรักศิไปแล้ว
เจมก็คงไม่ชอบที่ปีเตอร์ทำกับพี่จิ๊บ
ในใจคงสับสน เสร็จงานศิ จะรักเจม เหมือนเดิมหรือเปล่า

ความลับนี้มีคนรู้เพิ่มขึ้น
ว่าแต่แซค จะเก็บความลับอยู่มั้ยเนี่ย แล้วจะช่วยพี่จิ๊บยังไง
     

[BloodyBlue]

หัวอกผู้หญิงจะต้องรู้สึกแย่ขนาดไหนอะ ที่โดนขนาดนี้ เลวมากปีเตอร์ที่เห็นนี่คือเสแสน้งทั้งหมดเลยหรอ

[tkaekaa]

สงสารเจม ศิเข้ามาเพราะมีจุดมุ่งหมายจริงแฟละ แต่สุดท้ายก็คือการค้นพบหัวใจอะนะ

[bellvee]

สำหรับเรา แรกเริ่มศิเข้าหาเจมเพราะมีจุดประสงค์คือความจริง
แต่ตอนนี้ที่ศิรักเจมก็คือความจริงเหมือนกัน ไม่รู้สิ เข้าใจเจมนะ
แต่เราก็เข้าใจศิด้วยอ่ะ มาถึงจุดที่ศิบอกเจมทุกเรื่องขนาดนี้แล้ว
ถ้าคนคิดจะหลอกใช้จริงๆจะบอกทำไม สู้เนียนไปแล้วทิ้งทีหลังดีกว่า
เราว่าสองคนนี้รักกันจริงๆ สิ่งที่ต้องทำคือคุยกันแบบเปิดใจแค่นั้นเอง
ไม่ได้บอกว่าศิทำถูกเรื่องที่เข้าหาเจมแบบมีจุดประสงค์ในตอนแรก
แต่เราเชื่อว่าหลังจากนั้นมาสิ่งที่ศิรู้สึก และทำให้เจมมันคือเรื่องจริง
เห็นทุกคนทีมแซค เราขอคิดต่าง เพราะแอบเซ็งๆที่แซคพูดกับเจม
ที่บอกว่า รู้นะว่าควรทำยังไง มันเหมือนแซคไปตัดสินความสัมพันธ์คนอื่นง่ายๆ
ทั้งที่ความจริงมันมีอะไรซับซ้อนกว่านั้น แต่รู้ว่าแซคเป็นห่วงเจม รักนางก็ตรงนี้แหละ

[Pakeleiei]

ต่างมุมมองเนอะ
ขนาดการกระทำของศิก็ไม่สร้างความมั่นใจให้เจมได้
คำพูดก็ด้วย แต่ศิก็คงมองการกระทำของเจมออกว่ารู้สึกในใจยังไง

[ชินจังไม่กินหัวหอม]

อ่านจบแล้วอ่อนอกอ่อนใจ
พี่จิ๊บเป็นผู้หญิงที่ถูกทำร้ายอีกแล้ว

[ninghyuk]

สงสารเจม สงสารทั้งคู่แหละ หน่วงงง

[A_Narciso]

สงสารเจมจัง.. อยู่กับความไม่มั่นคงในความรู้สึก 

[twinmonkey0311]

 

[labelle]

บีบหัวใจมากค่ะ

จะเก็บคำไว้ทำไม บอกให้เจมรู้ตัวบ้างก็ได้ว่าสำคัญ ศิฑาควรพัฒนา
เจมน่าสงสาร เจอเรื่องกระหน่ำมาก

แซคมาได้เวลา อยู่กับเจมตอนดิ่งมาหลายรอบ เป็นคนที่เจมยอมเปิดใจ
แซคธัญญ์ขยันทะเลาะกันเนาะ เป็นผู้หญิงมีลูกเต็มบ้านแล้ว

[reverofjs]

#ทีมพี่แซค ค่ะตอนนี้
ชอบคนตรงๆจริงใจไม่มีลับลมคมในค่ะ 

[LadySaiKim]

 

[TachibanaRain]

เจอปัญหาหนักพอกันทั้งคู่อะ นี่ไม่รู้ว่าดราม่าจะหมดเมื่อไหร่

[mystery Y]

ดราม่าอีกแล้ว...

[lolata]

ไม่พูดไม่แสดงออกในสิ่งที่คิดแล้วจะเข้าใจกันได้ยังไง

[EoBen]

ศิ เป็นคนที่มีเสน่ห์มาก จริงๆนะ

แต่โคตรน่ากลัวเลยละ แสดงออกถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

เปย์ให้เต็มที่ เอาใจทุกอย่าง

แต่แมร่งรู้สึกเอาไม่อยู่ แบบไม่แน่ใจสถานะอะไร ถึงเค้าจะบอกว่ารัก มันก็อยากเชื่อ แต่มันก็ไม่รุ็อีกอะว่าจริงไหม

เมื่อก่อนก็แบบนี้ไม่ใช่หรอ แล้วยังไง ก็ทิ้งไป พอตอนนี้กลับมา ก็แสดงออกเหมือนเดิม ก็รู้อีกว่าที่กลับมาไม่ใช่เพราะเลิกกับเมีย แล้วอยากได้เจม แต่เพราะบังเอิญว่าต้องการผลประโยชน์บางอย่าง

เชี่ยยย โคตรเจ็บปวด แล้วต้องทำยังไงต่อไปวะ เมื่อไหรจะเสียเค้าไปอีกครั้ง แล้วจะกลับมาไหม แล้วยังไงต่อ ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้จริงๆ โคตรอึดอัด เหมือนอยู่ในกำมือศิอะ ทำอะไรไม่ได้เลย

[little_munoi]

ถ้าเจมจะจากไปก้แความผิดศิแล้วหล่ะ

[minenat]

หายใจไม่โล่ง

[LadySaiKim]

 

[-west-]

CH 18 Direction 
Sitha




เจเรมี่กลับบ้านมาด้วยสภาพเมาหยำเปโดยมีพี่ชายคนสนิทมาส่ง ผมยังคงหัวปั่นกับการสะสางงานหลังจากที่เดินทางไปดีลกับเวียดนาม และนัดพบนักการเมืองเพื่อแทรกแซงผลิตภัณฑ์ของโรงงานเข้าสู่หน่วยงานรัฐ รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านใจเล็กน้อย แต่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเขาแล้วก็ยับยั้งชั่งใจว่าบางทีเจเรมี่ก็ต้องการการผ่อนคลายและพูดคุยกับคนใกล้ตัวอื่นนอกจากพี่สาวตัวเองบ้าง

แซคเป็นตัวเลือกเดียวของเจเรมี่ โชคดีที่เขาคืนเด็กหนุ่มจนถึงมือผมแม้จะมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนักก็ตาม ถ้าให้เดาก็คงเพราะพอรู้แล้วบ้างว่าระหว่างผมกับเจเรมี่มีเรื่องระหองระแหงไม่เข้าใจกัน กระนั้นผมก็ไม่ใส่ใจสายตาคู่นั้นมากไปกว่าการอุ้มเจเรมี่ขึ้นห้องนอนโดยไม่ลืมสั่งให้เจตต์ขับรถไปส่งแซคกลับไปเอารถของตัวเองที่ร้านอาหาร

ผมวางเด็กหนุ่มลงบนเบาะหนาของฟูกที่นอน เจเรมี่หลับไม่รู้เรื่อง มีเพียงเสียงครางอือเมื่อถูกจับนอนไม่เป็นท่า เห็นรอยน้ำตาที่หลงเหลืออยู่บนหัวตาแล้วก็ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดแผ่วเบา ผมเพียรถนอมเขาด้วยวิธีการที่คนโง่ๆ คนหนึ่งพอจะนึกออก แต่สุดท้ายก็ทำลายมันลงด้วยเลินเล่อ เดินกลับเข้าไปในชีวิตเขา หวังว่าจะใช้ประโยชน์เพียงเล็กน้อยแต่ชดใช้ด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่ สุดท้ายแล้วประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ ที่ตัวเองคิดว่าไม่เป็นไรกลับสร้างแผลเป็นขนาดมหึมาให้หัวใจที่ซื่อใส บรรจงจูบลงบนหน้าผากแม้รู้ดีว่าย่ำยีหัวใจดวงนั้นด้วยปลายนิ้วจนหนักหนาสาหัสเพียงใด


“ฉันรักนาย”

เสียงกระซิบแผ่วเบาไม่อาจแทรกซึมผ่านความฝันของเจเรมี่ได้ เขายังคงซุกหน้าลงบนมือกว้าง ไขว่คว้าโหยหาความอบอุ่นที่ผมส่งไปไม่ถึงเสียที





ร้านอาหารที่เปิดเป็นเวิร์คสเปซขนาดเล็กแต่ทันสมัยใจกลางเมืองเงียบงันในวันธรรมดา ผมได้กลิ่นของกาแฟสดเมื่อถูกบดจนเป็นฝุ่นคลุ้งกระจาย และกลิ่นยิ่งกำจายชัดในจมูกเมื่อน้ำร้อนราดลงไปสลับกับเสียงกรุ๊งกริ๊งของช้อนคนผสมเครื่องดื่มให้ปนรวมกัน ผู้ชายตรงหน้าผมเป็นชายวัยเหยียบสี่สิบ นั่งด้วยท่าทีสบายๆ เขาได้คาปูชิโน่ก่อนผม จิบมันเชื่องช้าประวิงเวลาอยู่ในที
ปีเตอร์เป็นคนนัดผมมาที่ร้าน อ้างว่ากลับมาไทยพักหลังๆ โดยปราศจากการมีอยู่ของศุภสินแล้วทำให้ชายวัยกลางคนที่มีเพื่อนฝูงในไทยน้อยนักเปลี่ยวเหงา ผมรับนัดแม้ในจะเคืองขุ่น นัดรับโดยไม่บอกเจเรมี่ว่าต้องมาเจอกับพี่เขยที่เป็นประเด็นให้เราขุ่นเคืองกันในตอนนี้ด้วยซ้ำ

“ว่าแต่ เรื่องของสินได้อะไรคืบหน้าบ้างไหม”

หลังจากพูดคุยเรื่องนโยบายล่าสุดของรัฐบาลเกี่ยวกับวงการธุรกิจที่เป็นประเด็นหราในหน้าหนังสือพิมพ์จนหนำใจปีเตอร์ก็ถามเข้าเรื่องด้วยภาษาไทย ผมกับเขาพูดคุยเป็นภาษาอังกฤษบ้าง แต่ภาษาไทยดีที่สุด ผมไหวไหล่ กาแฟร้อนของตัวเองมาเสิร์ฟพอดี ยกมันขึ้นจิบเพิ่มความสดชื่นให้สมองที่อ่อนล้ามาทั้งวันแล้วพรูลมหายใจออกทางจมูก

แม้จะรับปากกับเจเรมี่ไปแล้วว่าจะไม่ลงมือเอง แต่ในใจยังไม่ตกลงว่าจะไม่ทำอะไรจริงอย่างที่พูด อย่างเลวร้ายที่สุดคืออาจยืมมือคนอื่น กระนั้นก็โน้มเอียงไปในทางที่ปล่อยให้เรื่องเงียบไปมากกว่า

ถึงแม้จะเป็นคนในครอบครัว เป็นญาติเพียงคนเดียวของศุภสิน แต่ผมก็ไม่อาจแย้งได้ว่าการขัดขากับปีเตอร์อาจทำให้ธุรกิจตัวเองมีปัญหา กระนั้นก็ไม่อาจนิ่งเงียบทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวได้อีกต่อไป


“ผมคิดว่าน่าจะรู้ตัวคนร้ายแล้ว ก็เป็นการฆาตรกรรมอย่างที่คิดไว้”

ลักษณะการพูดเอื่อยเฉื่อย ไม่เร่งเร้า ผมนั่งตรงหน้าฆาตรกรที่ว่าด้วยท่าทีสงบนิ่ง ขณะที่นักธุรกิจชาวฮ่องกงเผยแววตระหนกไหวผ่านดวงตา แต่เมื่อควันของกาแฟร้อนลอยผ่านมันก็จางไป

“เหรอ คุณว่าใคร”

“ไม่รู้จะพูดทำไมน่ะครับ ผมลองคิดดูแล้วคงไม่ทำอะไร ชั่งผลประโยชน์แล้วเห็นทีจะได้ไม่คุ้มเสีย ธุรกิจของสินไม่โปร่งใสหลายอย่าง ถ้าเข้าไปวุ่นวายจะยุ่งยากเสียเปล่าๆ”

เขาสบตากับผม ราวกับรับรู้ว่าผมกำลังหมายถึงอะไร ปีเตอร์คลายคิ้วที่ขมวดเป็นปมบนใบหน้าออก ยืดตัวจนหน้าท้องแอ่นออกมา ครางด้วยน้ำเสียงพออกพอใจผ่านจมูกและลำคอ มองผมด้วยแววตาผ่อนคลาย แม้ว่าจะถูกจ้องกลับเขม็งและแข็งกร้าว

“ดีครับ เป็นวิธีที่ฉลาดนะ ผมสนับสนุน คนตายตายไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะรู้เรื่องที่ผ่านไปแล้วทำไม สู้อยู่เงียบๆ พัฒนาธุรกิจของตัวเองในปัจจุบันดีกว่า”

คู่สนทนากล่าวกลั้วหัวเราะ ผมจิบกาแฟ วางมันลงเหนือจานเล็กสำหรับรองแก้วฟังเขาพูดต่อ

“ว่าแต่เรื่องหุ้นของสินคุณคิดยังไงล่ะ อยากซื้อไว้เองหรือเปล่า”

“ผมว่าคุณน่าจะคุยกับหลินง่ายกว่า” ผมตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ในร้านกาแฟนี้มีเพียงผมกับชายตรงหน้า เขาเลิกคิ้วทำทีราวกับไม่เข้าใจนัยยะ แต่ลึกลงไปเราต่างรับรู้มันได้โดยสัญชาตญาณ “คุณไม่ต้องห่วงหรอก ผมทำเพื่อเจเรมี่”

“ไม่คิดว่าคุณจะเป็นแฟนที่น่ารักได้ขนาดนี้”

“ผมถึงได้บอกว่าได้ไม่คุ้มเสีย”

ผมเสียสินไปแล้ว และไม่อยากเสียเจเรมี่ไปอีก กระนั้นความรู้สึกที่ขุ่นมัวก็ไม่อาจละทิ้งได้โดยง่าย ผมยังต้องเจอกับเขาไปตลอดชีวิต นั่นหมายถึงหากผมดึงดันจะคบกับเจเรมี่แบบนี้ และเด็กหนุ่มไม่ยอมบอกให้พี่สาวหย่าขาดกับจิ้งจอกเก้าหางตรงหน้าเสียที

“คุณไปได้อีกไกลเลยนะ ศิฑา ผมชอบคุณจริงๆ”

“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นครับ โตแล้ว เราต่างรู้ว่าไม่มีอะไรได้ดั่งใจตัวเองไปเสียทุกอย่าง คนดีไม่จำเป็นต้องได้ดี และคนชั่วไม่เคยมีผลกรรมเป็นของตัวเอง”

“ถือว่าเข้าใจโลก ผมยังอยากร่วมธุรกิจกับคุณอยู่นะ ศิฑา”

เขาพูดถึงการขยายฐานตลาดไปที่ฮ่องกงอย่างที่เสนอเมื่อครั้งเราเจอกันครั้งแรก แต่ผมปฏิเสธ ไม่อาจทำงานร่วมกับงูพิษได้อย่างสนิทใจ แววตาที่เคยอบอุ่นอย่างผู้ใหญ่ใจดีเปลี่ยนเป็นมาดร้าย ผมละสายตาจกเขาด้วยการจิบกาแฟ ยืดตัวนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทีสบายๆ

“คงยังไม่ขยับขยายช่วงนี้ครับ ยังดูแลเรื่องหลักๆ คนเดียว ดูไม่หมดจริงๆ”

“ก็ขายหุ้น... ผมพอจะมีเงินลงทุนอยู่บ้าง ถ้าคุณ...”

“ผมคิดเรื่องขายหุ้นอยู่บ้าง แต่คุยกันกับเพื่อนๆ ไว้น่ะครับ”

“คุณไม่ไว้ใจผม?”

“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ” ผมพูดกลั้วหัวเราะ อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “คุณเป็นพี่เขยของเจเรมี่”

“บอกตรงๆ นะศิ” เขาคำรามในลำคอ หรี่เสียงต่ำลงให้ได้ยินกันสองคน ทศพลนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ พูดคุยกับบาริสต้ารอเจ้านายเจรจาธุระด้วยท่าทีสงบนิ่ง เขาไม่สบตาผมเหมือนปีเตอร์ ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยซ้ำ

“ผมไม่ได้อยากทำแบบนั้นกับสิน แต่น้องคุณมันดื้อ”

“ผมไม่อยากรู้หรอกครับว่าคุณทำแบบนั้นทำไม เรื่องมันผ่านไปแล้ว ให้ถือเสียว่าเป็นอุบัติเหตุเสียเถอะ”

ผมตัดบทก่อนโทรศัพท์จะดังขึ้น

“เจตต์มารับแล้ว เห็นทีผมต้องขอตัวก่อน ขอบคุณที่เลี้ยงกาแฟนะปีเตอร์ ไว้เจอกันครับ”




เป็นคนที่น่าหงุดหงิดฉิบเป๋ง

ผมทิ้งตัวลงบนเบาะหนังของแอสตัน มาร์ตินคันโปรด ยกมือขึ้นนวดขมับ เส้นเลือดวิ่งจากหัวใจขึ้นสมองจนรู้สึกปวด ตุบ เจตต์ลอบมองผ่านกระจกมองหลัง ถามผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เป็นห่วง

“กลับไปพักก่อนดีไหมครับนาย”

“ไม่เป็นไร ฉันแค่เครียดนิดหน่อย”

“นายไม่ได้พักมาหลายวันแล้ว” หลังจากนอนกอดเจเรมี่จนหลับผมก็ลุกมาสะสางงานที่กองพะเนินเทินทึกในห้องทำงานเงียบๆ เจตต์รู้เพราะเป็นคนคอยตรวจตราความสงบของบ้านโดยเฉพาะในช่วงนี้ ผมพยักหน้า เอนศีรษะพิงกับกระจกด้านหนึ่ง

“มีแต่เรื่องให้สะสาง”

“คุณจะขายหุ้นส่วนหนึ่งให้คุณเอื้อ?”

“บางส่วนให้เอื้อ แล้วก็มีเพื่อนๆ อีกสองคนของมัน ช่วงนี้ต้องสะสางหลายอย่าง ไหนจะมีเรื่องนี้เข้ามาอีก”

“คุณจะวางมือกับเรื่องคุณสินจริงๆ เหรอครับ” เจตต์ถาม เขาเป็นเพื่อนสนิทของน้องชายผม แน่นอนว่าไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้แน่

“ไม่รู้สิ มันหลายอย่าง ฉันก็รู้สึกไม่ต่างจากนายหรอกเจตต์”

“ครับ” เขาเงียบไปอึดใจก่อนพูดต่อ “ถ้านายไม่จัดการ...ผม...”

“ใจเย็นๆ อย่าลงมือเอง” ผมปรามลูกน้องด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หยิบบุหรี่ไฟฟ้าที่ซุกซ่อนในกระเป๋ามาจุดสูบ เปิดกระจกรถเพื่อระบายควันออกไป “ฉันอาจจะต้องคุยกับมีนเรื่องนี้ ฉันไม่ไว้ใจเขา”

ผมหมายถึงไม่ไว้ใจว่าปีเตอร์จะมือสะอาดพอที่จะไม่ดึงปุณวิศเข้ามาเป็นหมากในการบังคับขายหุ้นบางส่วนของผมให้เขาด้วย จากการเจรจาในวันนี้ที่ชายวัยกลางคนพูดถึงธุรกิจของผม




แอสตัน มาร์ติน สีดำเคลื่อนตัวเข้ารั้วบ้านสูงใหญ่ ผมถ่ายถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อยเมื่ออยู่ในที่รโหฐาน เจตต์ยังคงลอบมองเป็นระยะ เมื่อจอดรถเทียบหน้าประตูบ้านก็ลงมาเปิดประตูให้ผมลงก่อนเอารถไปเก็บที่ด้วยความคุ้นชิน แม่บ้านเป็นคนเดินนำเข้าไปด้านใน ผมโทรนัดมรกตก่อนหน้านี้ ไม่ได้มารับปุณวิศ แต่ต้องการคุยเรื่องของปุณวิศ และทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ได้ผ่านการร่วมตัดสินใจจากเจเรมี่ ผมไม่อยากให้เด็กหนุ่มไม่สบายใจไปมากกว่านี้ แค่ลำพังเรื่องที่เราต้องผ่านมันไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นความหวาดระแวงว่าความสัมพันธ์ของผมกับเขาเป็นเพียง

“คุณมีนให้เข้าพบที่ห้องทำงานได้เลยค่ะ”

“ปุณณ์ไม่อยู่หรือ”

“ออกไปข้างนอกกับคุณพลค่ะ” แม่บ้านพูดถึงเจ้าสัวใหญ่ ว่าที่พ่อเลี้ยงคนใหม่ของปุณวิศ

“มีนปล่อยปุณณ์ออกไปกับหมอนั่น?”

“คุณพลเธอสัญญากับคุณหนูว่าจะพาไปเล่นบ้านบอลค่ะ” แม่บ้านเอ่ยเสียงนอบน้อม ผมพยักหน้า เดินไปตามเส้นทาง นึกแปลกใจอยู่ครามครันที่มรกตยอมปล่อยลูกชายสุดที่รักออกไปกับคนอื่นโดยไม่ติดตาม หญิงวัยกลางคนผู้นำทางเคาะประตูไม้สักสองครั้ง เมื่อได้รับอนุญาตก็เป็นฝ่ายเข้าไปด้านในก่อน ไม่เกินนาทีจากนั้นผมก็ตามเข้าไปติดๆ

“เลทสิบนาที”

อดีตภรรยาพูดพลางมองนาฬิกาที่แขวนไว้เหนือบานประตู ผมพยักหน้า ไม่โต้แย้ง เสียเวลากับรถติดนิดหน่อย ระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุ

“คุณให้ลูกออกไปข้างนอกกับพล?”

“ฉันว่าเราน่าจะคุยกันส่วนตัว”

“ให้สิรีเลี้ยงปุณณ์ระหว่างนี้ก็ได้”

“ปุณณ์เห็นหน้าคุณมีแต่ร้องหาอาเจ็มของเขาอีก” ดวงตาคมค้อนควัก ผมไหวไหล่ไม่ปฏิเสธ ในบรรดาคนรอบตัวปุณวิศ เจเรมี่ดูเป็นที่โปรดปรานมากที่สุด “มีเรื่องอะไรถึงโทรนัดคิวฉันกับสิรี”

“คดีของสิน”

ผมพูดตรงไปตรงมา ไม่รอให้เจ้าของบ้านเชิญนั่งก็ทรุดตัวลงบนโซฟากว้าง แม่บ้านคนเดิมยกชาร้อนมาเสิร์ฟพร้อมคุ้กกี้เพื่อสุขภาพ เหลือบตามองนาฬิกาบ้าง นี่เป็นเวลาจิบน้ำชายามบ่ายของมรกตพอดี

“คุณก็รู้ว่ามันเป็นคดีฆาตรกรรม”

“ใครๆ ก็รู้ ผู้ต้องสงสัยรายแรกก็เมียเจ้านั่น แต่จะลงมือเองหรือคบชู้ ใครจะรู้ เป็นผู้หญิงอย่างว่า คนติดพันตั้งเท่าไหร่”

“ก็ตามนั้น” ผมถอนหายใจ ยกน้ำชาขึ้นจิบแก้กระหาย “แย่ตรงที่คนบงการเป็นหุ้นส่วนของสิน”

“ก็ไม่น่าแปลกใจ ร่วมมือกันเหรอ”

“จะว่าแบบนั้นก็ไม่เชิง คิดว่าเป็นแผนการของปีเตอร์ตั้งแต่ต้น”

ผมผ่อนลมหายใจออกทางจมูก นึกปวดขมับทุกครั้งเมื่อต้องพูดถึงเรื่องนี้ มีนละสายตาจากกองเอกสารที่กำลังจัดการ ประสานมือมองหน้าผม ถ่ายโอนความรู้สึกบางอย่างออกมา ไม่เชิงเวทนา สงสาร แต่เป็นความเห็นใจในแง่ของคนเคยผูกพัน

“ปีเตอร์ หลี่?”

“อืม เขานั่นแหละ”

“พี่เขยของคนรักใหม่?”

“อืม” ผมตอบรับในลำคอ รสชาเหมือนขื่นขมลงทันที

“ฉันคิดแล้วว่าทำไมคุณถึงกลับไปหาเจเรมี่ ที่แท้ก็หลอกใช้ ไม่ได้คิดว่าคุณเป็นคนดีหรอกนะ แต่ไม่คิดว่าจะเลวขนาดนี้”

“ผมรู้แค่ว่าภรรยาของปีเตอร์มีน้องชายเป็นเกย์ ที่เหลือผมไม่รู้ เรื่องที่ผมคบกับเจมก็ไม่มีใครรู้ ดังนั้นข้อมูลตอนที่ได้เลยไม่ได้คิดอะไรมาก หวังแค่ผูกสัมพันธ์ทางกาย คืนที่รู้ว่าน้องชายปีเตอร์เป็นเจเรมี่ผมก็ลังเลใจว่าจะเอายังไงต่อ เดินตามแผนเดิมหรือปล่อยมือ แต่พอได้มองหน้าเขาทุกอย่างก็พัง ผมต้องการมากกว่านั้น”

“ถึงขั้นพาไปเจอปุณณ์”

“ผมต้องการดูแลเขา ยิ่งรู้ว่าพี่เขยเป็นไอ้ตัวแสบผมยิ่งไม่อยากปล่อยมือ”

“เจ้าเด็กนั่นรู้เรื่องหรือยังล่ะ” มรกตถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หล่อนยกชาขึ้นจิบ ละสายตาจากผมกลับไปยังเอกสารในมือ “เป็นฉันคงโกรธแทบบ้า”

“น้อยใจมากกว่า แต่ช่างเถอะ ผมรับปากกับเขาไปว่าจะไม่เอาเรื่องปีเตอร์ ถึงต่อให้เอาเรื่องก็ดำเนินคดีตามกฎหมายไม่ได้ ไอ้เอื้อบอกว่าทางนั้นมีเส้นสายทางตำรวจผู้ใหญ่อยู่บ้าง”

“ก็เก็บทิ้งเสียสิ ถึงจะบอกว่ามีเส้นสายบ้างแต่คงไม่เท่าไหร่”

“ถ้าเทียบกับคุณ ก็ปลายแถว” ผมไหวไหล่ แต่ไม่ได้ต้องการมาเพื่อขอความช่วยเหลือ “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ผมคิดว่าคงไม่ทำอะไรช่วงนี้ แต่เขาสนใจธุรกิจที่ผมทำอยู่ ผมกำลังขยับขยายตลาด ถ้าเข้ามาเทคโอเวอร์ได้ลู่ทางหลังจากนั้นไปได้อีกไกล ผมกลัวว่าเขาจะเล่นมุกสกปรกมาบังคับให้ผมขายหุ้น อย่างเช่นใช้ปุณณ์เป็นเครื่องมือ”

“คุณอยู่นิ่งๆ ไม่ได้ ศิฑา” หญิงสาวถอนหายใจ สบตากับผม มรกตมีความคิดก้าวกระโดดเสมอ พูดให้ถูกคือเติบโตมาอย่างลูกผู้มีอิทธิพลที่ต้องยืนหยัดกร้านโลก หล่อนนำผมทุกทาง โดยเฉพาะในวงการสีทึมมัว “ถ้าคุณเฉย เขาจะเก็บคุณ เพราะคุณมีความลับของเขาในกำมือ มันไม่ได้ช่วยให้เขาเกรง แต่มันบีบให้เขาลงมือต่างหาก”

“แต่ถ้าผมทำอะไรสักอย่าง คนลำบากใจที่สุดคือเจเรมี่”

“นี่รู้ไหม โลกมันไม่ได้มีทางสายกลางจริงๆ หรอก ถึงเวลาที่ต้องเลือกคุณก็ต้องเลือก คุณไม่เก็บเขา เขาก็เก็บคุณ มันเป็นธรรมดา คุณต้องตัดสินใจ ฉันพูดจริงๆ นะ ในฐานะที่เรามีลูกชายสุดที่รักคนเดียวกัน ถ้าคุณอ่อน คุณก็เป็นเหยื่อ กับปุณณ์แค่คุณมาเตือนเท่านี้ฉันก็ดูแลเขาได้ ปีเตอร์ฉลาดพอจะไม่แหย่เขี้ยวเสือ แต่กับตัวคุณเองก็ไม่แน่ เขามีหมากเต็มมือไปหมด ทั้งภรรยา ทั้งน้องเมีย จะบีบทางไหนคุณก็ตายทั้งนั้น”

มรกตยืดแผ่นหลังขึ้นตรง หมุนปากกาควงบนปลายนิ้วชี้เป็นวงกลม แววตาคู่นั้นจริงจัง มองผมเด็ดเดี่ยว แนะนำแกมสั่ง


“เก็บปีเตอร์เสีย ไม่อย่างนั้นคุณจะปกป้องอะไรไว้ไม่ได้เลย”





TBC


สวัสดีวันพระใหญ่เจ้าา ^^

[becrazie]

ถ้าพูดถึงความปลอดภัย เก็บปีเตอร์คือทางออกที่ดีที่สุด

แต่เรื่องความรู้สึกหลังจากนั้นคงใช้ระยะเวลายาว...

[lizzii]

โหย มรกตนางเด็ดมาก
เอาละศิ สู้นะเพื่อเจมนะ อย่าปล่อยผ่าน

[MyLavenderLand]

โหดสึด คุณแม่นุ้งปุณณ์ สายดาร์คมาเฟียของแท้  ทำให้เข้าใจเลยว่าทำไมศิเลือกที่จะแต่งงานด้วยเพื่อประคองธุรกิจ นางเอาอยู่จริงๆ