หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[ชินจังไม่กินหัวหอม]

อยากมีเด็กกับเขาบ้าง

[-west-]

CH 14 How innocence 
Sitha





ดูเหมือนจะเป็นปิดเทอมของวิเวียนแล้ว

เจเรมี่บอกผมว่าจิ๊บโทรมาชวนไปกินข้าวเย็น ค้างที่บ้านสักหนึ่งคืน พรุ่งนี้เช้าจะได้ออกไปปิ๊กนิกกับวิเวียน และพาปุณวิศไปด้วย ผมไม่ตกลงในทีแรก แต่เห็นว่าเด็กหนุ่มไม่ได้กลับไปค้างที่บ้านนานแล้วก็ยินยอมในที่สุด

ผมให้เจตต์ขับอัลพาร์ดสีขาวมุกมาส่งที่บ้านเดี่ยวในหมู่บ้านจัดสรรราคาแพงแล้วอนุญาตให้กลับได้ พรุ่งนี้เช้าแปดโมงตรงค่อยขับรถมารับผมกับคนอื่นๆ ไปสวนสาธารณะใกล้หมู่บ้าน ไอเดียนี้เป็นของเจเรมี่ เขาบอกว่าวิเวียนกับปุณณ์ชอบเรือถีบเหมือนกัน คงสนุกดีถ้าสองครอบครัวไปด้วยกันในวันหยุด

มื้อเย็นวันนี้เชฟมือฉมังอย่างเจเรมี่ยังเป็นเจ้าภาพเหมือนเคย ผมอุ้มปุณวิศมานอกบ้าน มีชิงช้าสีขาวตัวใหญ่มากพอที่เด็กสองคนจะนั่งด้วยกันได้ เขาปีนขึ้นไปด้านบน จับเชือกคนละฝั่งกับวิเวียน ใช้เท้ายันมันให้ไหวเอนไปมา

“ครั้งนี้จะอยู่ไทยนานเลยเหรอครับ” ผมเอ่ยถามคุณพ่อลูกอ่อนที่ตามติดกันมาไม่ห่าง เขารับคำในลำคอ ก่อนเล่าให้ฟัง

“งานที่ฮ่องกงช่วงนี้ก็ฝากน้องชายดูแล เขาเข้ามาจัดการได้เกือบหมดแล้ว”

“ค่อยๆ สอนกันไปครับ”

“อืม เคยเกกมะเหรกเกเร เที่ยวเล่นไปวันๆ ผมเพิ่งเกริ่นเรื่องวางมืองานที่ฮ่องกงและมาลงหลักปักฐานที่ไทยกับเจ้าตัวเมื่อไม่นานมานี้เอง” ปีเตอร์พรูลมหายใจออกทางจมูก ช่วยบังคับชิงช้าให้เหวี่ยงไม่แรงนัก ระแวดระวังไม่ให้เด็กๆ ล้มลงได้แผล “แต่ยังไม่ได้พูดกับพวกผู้ใหญ่ คงเป็นการต่อสู้ที่ยาวนาน”

“เพื่อครอบครัวนี่ครับ”

“ครับ ผมไม่คิดว่ามันยากขนาดนี้ คิดว่าถ้ามีลูกแล้วที่บ้านจะยอมรับจิ๊บมากขึ้น แต่ก็เปล่า” ชายสูงวัยกว่าส่ายหัว วิเวียนเอื้อมมือมาจับบ่าของปุณณ์ หัวเราะคิกคักชอบใจเมื่อลมเย็นๆ โชยพัด “กลายเป็นลูกสาวยิ่งทำให้จิ๊บทรมานใจมากกว่าเดิม”

“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย บอกได้นะครับ เห็นแก่ที่คุณเองก็เป็นเพื่อนสิน อีกอย่างคืออุตส่าห์ให้ลูกน้องตามสืบเรื่องให้ด้วย”

“ถึงจะไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ก็เถอะ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ ปุณวิศเริ่มร้องไห้โยเย น่าจะเกิดจากแรงบีบที่หัวไหล่จากเด็กสาววัยเดียวกัน

“เป็นผู้ชายร้องไห้ทำไม”

“เจ็บ” เด็กน้อยประท้วง ปีเตอร์หยุดหมุนชิงช้า พยายามแกะนิ้วเล็กๆ ของลูกสายตัวเองออก แต่วิเวียนไม่ยอมปล่อย เห็นทีจะชอบเจ้าปุณณ์เหมือนเด็กผู้หญิงชอบตุ๊กตาก็ไม่ปาน

“ปูน...ร้องไห้เยย”

“เพราะหนูจับน้องแรงเกินไปไงลูก” ปีเตอร์พูดกับลูกสาวเป็นภาษาไทย วิเวียนมีสำเนียงแปร่งประหลาด แต่เข้าใจทุกถ้อยคำ ทั้งพ่อและแม่ของเธอพยายามหัดภาษาไทยให้ลูกสาวตลอดเวลา ปีเตอร์บอกว่ามันจำเป็นมากหากวันหนึ่งต้องย้ายมาที่นี่ เขาเตรียมพร้อมจะลงหลักปักฐานที่ไทยทุกหนทางและผมก็อดชื่นชมไม่ได้

“เจ็บ...อาเจ็ม” ปุณวิศเริ่มร้องหาคุณอาสุดที่รัก ผมไม่รู้ว่าตอนอยู่บ้านกับแม่ของเขา ลูกชายผมโยเยหาเจเรมี่บ้างหรือไม่ แต่ไม่ว่าจะมี หรือไม่มี มรกตก็ไม่มีวันปริปากพูดเรื่องนี้ให้ผมกระหยิ่มในใจว่าคนรักคนใหม่เข้ากับลูกของเราได้ดีเกินไปแน่นอน

“อาเจ็มทำกับข้าวอยู่”

“อาเจ็ม ไม่เอาพ่อ” ผมหัวเราะร่วน แล้วกัน.. พูดชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้แล้วคันยุบยิบในใจชอบกล ปุณวิศไม่ยอมลงจากชิงข้า ชะรอยว่าจะให้อาเจ็มเป็นคนรับไปท่าเดียว

“เดี๋ยวพ่อพาไปหาอาเจม มาให้อุ้มก่อน หยุดร้องไห้ด้วย”

เด็กเล็กใช้หลังมือเช็ดน้ำตา สูดน้ำมูกเข้าปอดหนึ่งครั้งก่อนยื่นมือให้ผมอุ้มในที่สุด วิเวียนมองตาม วิ่งมาจับขากางเกงผมเดินเตาะแตะ เงยหน้าขึ้นมองปุณวิศไม่ห่าง

“โอ๋นะ”

“พี่เขามาโอ๋แล้ว” ผมชี้ให้ลูกชายดู แต่ไม่เป็นผล เขาเรียกหาแต่อาเจ็มท่าเดียว

“สองขวบนิดๆ แล้วใช่ไหมครับ ดูยังพูดไม่เก่ง” ปีเตอร์ทัก เรื่องนี้ทั้งผมและมรกต อาจหมายรวมไปถึงเจเรมี่ก็ลำบากใจ ปกติแล้วเด็กสองขวบเป็นวัยที่หัดพูดจา เก่งการเปล่งเสียงดัง กับวิเวียนที่วัยไล่เลี่ยกันผมได้ยินเสียงกรีดร้องเมื่อถูกขัดใจหลายรอบ แต่กลับไม่ได้ยินจากปุณวิศเลยสักแอะ

“เคยพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลเหมือนกันครับ ว่าเขามีพัฒนาการช้าไปหรือเปล่า แต่คุณหมอบอกปกติดี แค่ไม่ชอบพูดเท่านั้นเอง”

“คงพูดน้อยเหมือนพ่อ”

ผมหัวเราะรับคำ เมื่อพากันเดินเข้ามาในครัว เห็นเจเรมี่เหงื่อแตกพลั่ก เขาสวมเสื้อกันเปื้อนไว้นอกชุดอยู่บ้านแบบสบายๆ ผมที่มักจะปล่อยรุงรังมัดรวบเอาไว้เป็นระเบียบ หมุนตัวซ้ายขวา ไปทางหม้อที ซิงก์ล้างจานที

“ยุ่งอยู่เหรอเจม”

“มาก อยากได้ลูกมือด้วย”

“ลูกมือไม่มี” ผมแย้ง เขย่าสิ่งมีชีวิตที่โน้มตัวหาอาเจ็มของเขาไม่ให้ร่วงหล่น “มีแต่ลูกชาย เมื่อกี้เล่นกับวิเวียนโดนจับแรงไปหน่อย ร้องหานายไม่หยุด”

เจเรมี่หยุดมือจากอาหารทุกอย่าง ปิดเตาแก๊ส ล้างมือ ถอดผ้ากันเปื้อน เขาหันมารับเด็กน้อยออกจากอกผม

เคยสงสัยมาก่อนว่าระหว่างอาหารกับเด็กเจเรมี่จะชอบอะไรมากกว่ากัน

ผมเพิ่งได้คำตอบก็วันนี้เอง





บ้านของเจเรมี่เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น เดิมมีสี่ห้องนอน แต่หลังจากพ่อของเจเรมี่ไปแต่งงานที่อเมริกา และพี่ชายคนโตลงหลักปักฐานที่บ้านภรรยาในต่างจังหวัด ทั้งสองห้องก็ถูกปรับเปลี่ยนไปตามความจำเป็นของการใช้งาน หนึ่งห้องจัดเตรียมเป็นห้องนอนของลูกสาวในอนาคต ส่วนอีกห้องกลายเป็นห้องนอนแขก ไว้สำหรับทศพลพักชั่วคราว ครั้งนี้คนสนิทของปีเตอร์ติดธุระสำคัญที่ต่างจังหวัด ดังนั้นทั้งสองห้องที่ว่าก็ว่างเปล่าไม่มีใครใช้

“เด็กสองขวบจะนอนคนเดียวได้ยังไง”

เจเรมี่ยังหงุดหงิดแม้ปุณวิศจะหลับสบายบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน ปกติแล้วเมื่ออยู่บ้านผมแยกห้องนอนกับลูก เขาเคยชินกับการนอนคนเดียว แต่ก็ชอบนอนกับใครสักคนมากกว่า วันนี้ผมเสนอให้แยกห้องเหมือนทุกครั้ง แต่คุณพ่อกำมะลอกลับแย้งหัวชนฝน

“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขา แค่นี้ก็กลัวจะแย่แล้ว คุณนี่มันใจร้ายชะมัด”

“ฉันแค่กลัวว่าเรานอนดึกแล้วไฟจะแยงตาลูก”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรนอน”

“ยังไม่ง่วงเลย” ผมสารภาพตามตรง อาจเพราะทำงานดึกติดต่อกันจนเป็นนิสัย เหลือบมองนาฬิกาแล้วก็หลับไม่ลงจริงๆ “เจม...”

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย ผมไม่มีเซ็กซ์กับคุณที่นี่แน่”

เจเรมี่อ่านสายตาของผมออก และเปล่าประโยชน์ที่จะปฏิเสธในเมื่อผมกำลังร้องขอแบบนั้นจริง เขายืนหน้าโต๊ะกระจก เช็ดผมที่เพิ่งสระโดยไม่ใช้ไดร์เพราะไม่อยากให้เกิดเสียงรบกวนเด็กเล็ก สวมเสื้อยืดสีขาว แต่บาง กับกางเกงบอลขาสั้น มันเลื่อม “มองอะไร”

“ทำกันเบาๆ ก็ได้นี่”

“ลูกอยู่บนเตียงแท้ๆ”

“เหลือที่ว่างอีกเกินครึ่ง”

“พี่จิ๊บนอนถัดไปอีกห้องเดียว” เด็กหนุ่มยังหาเรื่องมาแย้งได้เสมอ ผมเดินเข้าประชิด ยื้อผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาไว้ในมือแล้วจัดการยีผมหยักศกนั่นด้วยตัวเอง ยามมันเปียกชื้น ผมเส้นใหญ่ของเจเรมี่จะหยิกกว่าปกติ สีที่เป็นสีอ่อนเช่นเดียวกับดวงตาเข้มขึ้น อาจเพราะลอนอ่อนๆ นั่นจับกันเป็นก้อน “ห้องนั้นก็มีเด็กอีกเหมือนกัน”

“จริงของนาย” ผมเห็นด้วย แต่ไม่มีคำใดแสดงการยอมรับ เจเรมี่ยังยืนที่เดิม เขาตัวเล็กกว่าผมไม่ถึงสิบเซนติเมตร แต่ตัวบางกว่าพอสมควร ผมงอแขน เช็ดหัวอีกฝ่ายละมุนละม่อม สอดสางปลายนิ้วลงบนเส้นผม กดนวดผะแผ่วลงเหนือขมับ ก่อนโน้มตัวลงจุมพิตที่หัวไหล่ลาด มีเสื้อตัวบางๆ ที่ว่านั่นเป็นสิ่งกั้นกลาง

“กลิ่นสบู่ที่นี่หอมดี”

ผมกระซิบ ใช้จมูกไล่ดมจากตำแหน่งที่จูบมาเรื่อยๆ เน้นนานบริเวณซอกคอ ไม่ได้จาบจ้วง ตะกรุมตะกราม แต่ดอมดมให้ปลายจมูกเฉียดผิวขาวไปมา กลิ่นของเจเรมี่เป็นกลิ่นเฉพาะ ยามผสมปนเปกับน้ำหอมหรือสบู่กลิ่นไหนก็โดดเด่น ผมแตะริมฝีปากลงเชื่องช้า บนลำคอใกล้ติ่งหู สัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะของเส้นผม ขณะที่มือเมื่อครู่ลดต่ำ โอบรอบสะโพกสอบไว้หลวมๆ

“เป็นเชฟแล้วจำเป็นต้องรสชาติดีด้วยเหรอ”

ไม่พูดเปล่า แต่ผมแตะชิมรสผิวนุ่มด้วยริมฝีปาก สบตากับเจเรมี่ในกระจก จุมพิตบนลำคอ ใช้ริมฝีปากบนและล่างกดลง และเผยอออก ความนุ่มหยุ่นของผิวและกลิ่นหอมอวลขึ้นจมูก เหมือนละเลียดชิมเยลลี่หลากรสที่ความหวานติดค้างอยู่บนริมฝีปาก

“ศิ...”

ผมบดเบียดหน้าขาลงบนสะโพกของคนตรงหน้า ซุกไซ้จมูกไปหลังใบหู แต่ตายังจ้องมองราวกับปลดเปลื้องเจเรมี่ได้โดยไม่สัมผัส ผมสอดมือเข้าไปในกางเกงขากว้างจากด้านล่าง ถลกมันขึ้นมาเผยขาอ่อนสีสว่าง เจเรมี่ไม่ใส่ชั้นใน ดังนั้นเมื่อสอดมือลงลึก ก็สามารถแตะสัมผัสเรือนกายของอีกฝ่ายได้สมใจ

“ศิ...ไม่ทำ”

“ดูในกระจกสิ” ผมล็อกเขาไว้ทั้งตัว แต่แม้ว่าจะไม่ล็อกเจเรมี่ก็ไม่คิดจะต่อสู้จริงจัง ผมรูดรั้งร่างกายเขาใต้ร่มผ้า เด็กหนุ่มหน้าแดงจัด ลามมาถึงใบหูและลำคอ “ปฏิกิริยาของนายไม่ได้ห้ามฉันเสียหน่อย”

เจเรมี่งอตัวลงเล็กน้อย เขาวางมือกับโต๊ะกระจก แม้ยังยืนอยู่ ผมเตะขาทั้งสองข้างให้กางออก ปลดกางเกงของตัวเองลงต่ำกว่าสะโพก ผมรู้สึกถึงอาการสั่นไหวของคนในอาณัติ เขาเหลียวมองกลับมายังลูกเล็กที่หลับสนิทอยู่บนเตียง

“ศิ”

“อย่าเสียงดัง” ผมกระซิบชิดหู คนตัวเล็กกว่าย่นคอลง เห็นทีท่าหวาดระแวงกังวลถึงคนอื่นแล้ว ใจผมก็เต้นรัว เจเรมี่ตื่นกลัวเหมือนเซ็กซ์ของเราครั้งแรก ท่าทีกึ่งอยากลอง กึ่งขลาดเขลา “ฉันจะทำเบาๆ”

“ถ้าปุณณ์ตื่น” แม้ยังไม่สมยอมเต็มที่ แต่เสียงนั้นก็สั่นพร่า แววตาเขาตระหนก หลุกหลิกไปมา “ถ้าปุณณ์ตื่นคุณต้องหยุด”

“อืม” ผมรับคำอย่างขัดไม่ได้ ใช้จมูกดอมดมกลิ่นฟีโรโมนที่ขจรฟุ้ง ขยับข้อมือที่กอบกำอีกฝ่ายอย่างเอาใจ ริมฝีปากเราสัมผัสกัน หยุ่นชื้นและนุ่มเหมือนชิมมาร์ชเมโล่ด้วยริมฝีปาก

“แต่ตอนนี้มองหน้าตัวเองก่อน”

ผมกระซิบเมื่อถอนจูบ บังคับให้เจเรมี่จ้องมองเข้าไปยังภาพสะท้อนของกระจก ใบหน้าขาวที่ชื้นเหงื่อ แก้มสีเปล่งชมพูเพราะหัวใจทำงานหนัก ผมสบตาเขา ละมือที่กอบกุมร่างกายมาขยำเนินเนื้อสะโพก เจเรมี่เอนกายลงไปด้านหน้า เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบกับตัวเอง ยีเล็กหยีลงเมื่อร่างกายถูกรุกล้ำ ผมบดริมฝีปากเป็นเส้นตรงไม่ต่างกัน ความอุ่นร้อน นุ่มลื่นโอบกอดร่างกายไว้ แน่นขนัดและบีบรัดจนต้องผ่อนลมหายใจหนัก

“ดูสีหน้านายสิ” ผมสูดลมหายใจเข้า กระตุกมุมปากยิ้ม “ภูมิใจเหลือเกินนะที่กลืนกินฉันเข้าไปทั้งตัว”

“ศิ...รีบๆ ทำ”

“เรื่องแบบนี้รีบได้ด้วยหรือไง” ผมยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้น ก่อนนิ่วหน้าลงเมื่อผนังอ่อนนุ่มกระตุ้นความรู้สึกด้วยการบีบรัด ถึงคราวเจเรมี่กระตุกยิ้มมุมปากบ้าง เขาไม่ยอมให้ผมควบคุมได้ฝ่ายเดียว

“ผมอยากเสร็จก่อนปุณณ์ตื่น” เสียงทุ้มคำรามสลับกับหอบหายใจ เจเรมี่กัดริมฝีปากก่อนพูดต่อ “คุณเป็นคนเริ่ม ถ้าไม่รีบทำให้เสร็จผมจะลงมือเอง”

สะโพกสอบด้านหน้าขยับช้าๆ ผมสัญญาว่าจะเบามือ แต่เห็นทีต้องจัดการกับคนอวดเก่งให้หลาบจำ

“หันหน้ามาให้ฉันจูบเดี๋ยวนี้”

เจเรมี่กลั้นยิ้ม ถ่วงเวลาเย้าให้ผมหงุดหงิดไม่ถึงนาทีก็ถูกบีบคางให้เอี้ยวตัวกลับมา

ผมบดริมฝีปากลงรุนแรง เสียงของจูบดังก้อง โชคดีที่ปุณวิศเหนื่อยมาทั้งวัน ดังนั้นเมื่อโต๊ะเครื่องแป้งขยับโยกโขกกับผนังเด็กเล็กจึงยังคงตกอยู่ในห้วงของฝันดีตลอดทั้งคืน





เด็กๆ ชอบนั่งเรือถีบอย่างที่เจเรมี่บอก

สายของวันถัดมา หลังจากมื้อเช้าง่ายๆ ของสองครอบครัวจบลง เจตต์ก็มารอรับทันท่วงที เราทั้งหมดนั่งอัลพาร์ดสีมุกมาสวนสาธารณะใกล้ๆ มีเพียงพลรถของผมเท่านั้นที่เป็นคนนอก ส่วนทศพลยังติดภารกิจที่ต่างจังหวัดและทำให้อากาศเช้าวันอาทิตย์ของกรุงเทพฯ สดใสกว่าที่เคย

เจเรมี่กับพี่สาวเช่าเรือเป็ดกันคนละลำ ปั่นไปในทะเลสาบสีครามสะท้อนระยับกับแดดเหมือนผ้ากำมะหยี่โรยกากเพชร ปุณวิศตกลงกับผมว่าจะสวมหมวกกันแดดจนกว่าจะได้รับอนุญาตให้ถอดมิเช่นนั้นจะอดเที่ยวเล่นกับอาเจ็มอย่างที่ร้องขอ ส่วนวิเวียนชื่นชอบหมวกปีกกว้าง โบว์สีชมพูสดอยู่แล้ว แค่มารดาสวมให้ด้วยคำป้อยอ ก็ผูกเชือกใต้คางแน่นหนาไม่อิดออด

ผมนั่งบนเสื่อผืนกว้าง อาสาเฝ้าเสบียงกับปีเตอร์ เป็นทีมพ่อบ้านใจกล้าริมทะเลสาบ

“ผมเพิ่งรู้ว่าเขาชอบเรือถีบ” ปีเตอร์ชวนคุย ผมพยักหน้าเห็นด้วย เรื่องนี้เจเรมี่เป็นคุณอาช่างสังเกตให้ทั้งหลานตัวเองและลูกชายของผม “เมื่อก่อนพอมาถึงไทยผมก็ให้จิ๊บเลี้ยงลูก ตัวเองตะลอนไปกับสินท่าเดียว”

“คุณมาทำงาน คุณจิ๊บคงเข้าใจ”

“ใช่ จิ๊บเป็นภรรยาที่ดีของผม” เขาพูดแบบไม่เหนียมอาย ทิ้งรอยยิ้มไว้บนผิวหน้า “จิ๊บไม่ค่อยชอบสินเท่าไหร่ แต่ผมว่าสินก็เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนกัน”

“เกเรน่ะครับ ติดเที่ยวเล่น คุณจิ๊บคงกังวล”

“เขาไม่ได้ติดเที่ยวนะ ผมว่าเขาแค่ชอบทำธุรกิจในแบบของตัวเอง” เรามักนึกถึงแต่เรื่องที่ดีเสมอ เมื่อใครคนนั้นจากไปแล้ว ผมยอมรับว่าสมัยที่สินมีชีวิตอยู่ตัวเองก็มีปากเสียงกับน้องชายไม่น้อย แต่ทั้งหมดนั่นเต็มไปด้วยความเป็นห่วงจากใจ “เรื่องที่สืบคุณได้อะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า”

“นิดหน่อยครับ อ้อ หลินคลอดลูกแล้วนะ คลอดก่อนกำหนด ตัวเล็กไปหน่อยแต่แข็งแรงดี ไว้คุณแวะเข้าไปเยี่ยมเธอคงดีใจ เพื่อนสนิทของสามีมาหาทั้งคน”

“ก็อาจจะหาเวลาไปเหมือนกันครับ ต้องดูคิวงานด้วย เย็นนี้ผมก็จะออกไปดูร้านที่ชลบุรีแล้ว ไม่รู้ว่าได้กลับเมื่อไหร่”

ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนตอบคำถามแรกเสียงแผ่ว “ส่วนเรื่องการตายของสินผมคิดว่าพอจะมีหลักฐานรวบรวมเพื่อให้ตำรวจรื้อคดีใหม่”

“คุณสงสัยหลินเหรอครับ”

“คนสนิทกับสินมีไม่กี่คน หลินเป็นหนึ่งในตัวเลือกนั้น”

คู่สนทนาสีหน้าเครียดขมึงขึ้น เขาผ่อนลมหายใจ จิบชาอู่หลงสำเร็จรูปจากปากขวดพลาสติก “ผมไม่ได้อย่างนั้นอย่างนี้นะศิ แต่รื้อคดีขึ้นมามันจะเป็นผลดีจริงๆ เหรอ”

“ทำไมล่ะครับ”

“ผมพูดในฐานะคนมีลูก คุณเองก็มีลูก” ความอ่อนโยนนั้นสร้างเป็นมนุษยธรรมในจิตใจ ผมนิ่งเงียบ รับฟังผู้สูงวัยกว่า “ผมคิดว่าสิ่งที่คุณควรจะทำต่อไปคือซื้อหุ้นคืนมาจากหลิน ให้ทางนั้นลืมตาอ้าปากได้แล้วใช้ชีวิตต่อไป เงินก้อนนั้นหลินอาจจะเอาไปใช้เลี้ยงดูลูกชาย คนตายยังไงก็ไม่ฟื้น ผมไม่เห็นประโยชน์ที่คุณจะเสียเวลากับเรื่องนี้ต่อไปเลย”

ผมเห็นด้วย แต่ยังคาใจ

“ถ้าผมไม่รู้แน่ชัดว่าใครฆ่าสินคงไม่สบายใจจริงๆ”

“ศิ เรื่องโกงเงิน เรื่องหลอกลวงให้สินโอนหุ้นให้ตัวเอง ผมไม่แย้งหรอกครับว่ามันอาจจะเป็นเรื่องจริง เป็นเรื่องที่ผิด และน่าโมโห แต่ตอนนี้คุณเองก็มีครอบครัวใหม่แล้ว มีเจม มีปุณณ์ให้ดูแล มันคงดีกว่ามากถ้าคุณจะเอาเวลามาช่วยกันบริหารร้านของเรา และนั่นมันต้องเริ่มต้นจากการบังคับซื้อหุ้นคืน ความผิดก็ส่วนของความผิด แต่เด็กเกิดมาแล้ว และความรักของสินที่มีให้หลินก็เป็นเรื่องจริง คุณควรให้โอกาสคนอื่นบ้าง”

อาจเพราะวัยที่มากกว่าทำให้ปีเตอร์นึกปลง ผมชอบท่าทีของเขาที่แม้จะให้ความสนใจกับเหตุการณ์การสูญเสียนี้ก็ไม่ผูกใจเจ็บ เขาสงบนิ่ง ทอดสายตายาวออกไปถึงอนาคต ไม่จมอยู่กับอดีตเหมือนผม ภาพเบื้องหน้าของปีเตอร์คือเด็กสองคนหัวเราะร่า เจเรมี่พยายามถีบเรือเป็ดตามติดพี่สาวไม่ห่าง

"ผมเข้าใจว่าคุณเจ็บแค้น ผมก็เหมือนกัน แต่มันเปล่าประโยชน์ สู้เอาเวลามาให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่จะดีกว่า"

คุณจิ๊บคงเหนื่อย โบกมือเรียกหย็อยๆ เธอหมุนลำเรือกลับเข้าฝั่ง พร้อมกับปีเตอร์ผละออกจากบทสนทนาเพื่อรับลูกและภรรยา เจตต์ยืนคุมเชิงห่างออกไป ขยับตัวเพื่อไปช่วยเจเรมี่กับปุณวิศขึ้นฝั่งบ้างแต่ต้องชะงักเท้าเมื่อผมให้สัญญาณ

"ครับนาย"

"หาทางตรวจดีเอ็นเอของอลันเทียบกับสิน"

ผมเดินทอดน่อง เชื่องช้ามากพอจะทิ้งระยะห่างระหว่างตัวเองกับพี่เขยของคนรัก "แล้วก็ติดต่อไอ้เอื้อ ให้มันหาทีมตรวจดีเอ็นเอแบบลับๆ ฉันสงสัยว่าปีเตอร์รู้ได้ยังไงว่าลูกหลินเป็นผู้ชาย"

เจตต์รับคำในลำคอ เรือเป็ดสีหวานของเจเรมี่เดินทางมาถึงพอดี ผมอุ้มปุณวิศออกมาก่อนเด็กหนุ่มจะกระโดดขึ้นฝั่งด้วยท่าทีทะมัดทะแมง

“สนุกไหมล่ะ ตัวแสบ”

“คุณน่าจะลงไปด้วย มันนั่งสามคนได้” เจเรมี่ว่า ยิ้มค้างเมื่อผมก้มลงไปหอมฟัดแก้มยุ้ยของลูกชายแรงๆ “แต่ตอนนี้ผมหิวมากเลย”




TBC


ภาษิตตอนนี้
มีลูกกวนตัว มีผัวกวนใจ

[Freja]

นั่นไง  ว่าแล้ว

[oilzaza001]

อ่าแย่เลย อีกคนก็พี่เขย อีกคนก็คนรักละเจเรมี่จะทำไงทีนี้ =_=

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รู้สึกระแวงปีเตอร์นะ 
ไม่ให้ดำเนินเรื่องคดีที่สินถูกฆาตกรรม
ทั้งที่สินเป็นเพื่อนสนิทของงตัวเอง
โดยให้เหตุผลว่าสินก็ตายไปแล้ว
ความผิดก็ส่วนของความผิด แต่เด็กเกิดมาแล้ว
และความรักของสินที่มีให้หลินก็เป็นเรื่องจริง
ศิ ควรให้โอกาสคนอื่นบ้าง
การเจ็บแค้นมันเปล่าประโยชน์
สู้เอาเวลามาให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่จะดีกว่า / มันแหม่งๆ นะ
ไม่ใช่อลัน คือลูกของหลินกับปีเตอร์นะ
ยิ่งบอกยังไม่ได้ไปเยี่ยมแต่รู้ว่าลูกหลินเป็นผู้ชาย
มันชักยังไงๆอยู่ มีพิรุธชัดๆ
ก่อนหน้านี้ปีเตอร์ยังเที่ยวผู้หญิงอยู่เลย ทั้งที่มีจิ๊บอยู่แล้ว
เพราะไม่อยากรุนแรงกับจิ๊บ
จะไม่เผลอ หรือตั้งใจกับหลินที่ก็ไม่เบาเหมือนกัน
โดยสินอาจเมา หรือเมาทั้สามคนก็มีทางเป็นไปได้
     
 

[bellvee]

เราสงสัยปีเตอร์มาสักพักแล้ว รู้สึกตะหงิดมาหลายตอน
ยิ่งตอนล่าสุดคือมันพิรุธมาก แต่รอดูคุณศิว่าจะได้เรื่องยังไง
ตอนนี้เรื่องสอบสวนเริ่มเข้มข้นแล้ว ลุ้นๆ

[B52]

 

[Pakeleiei]

ผัวก็แค่ชอบทำหน้าที่ของผัวเองเจม
5555555555555555555

ส่วนเรื่องปีเตอร์ก็น่าคิดนะ นี่สงสัยตั้งแต่ว่าทำไมปีเตอร์ดูเหมือนจะร้อนรน
แต่อีกแปบก็เฉยเมย

[yymomo]

สงสัยปีเตอร์มาพักใหญ่ๆละ เพราะเจอวาทะกรรมแปลกๆ

เช่น พยายามโน้มน้าวจิตใจศิให้ซื้อหุ้นคืนจากหลินหลายรอบมาก  โดยให้เหตุผลว่าสินคงพอใจแบบนี้

แต่ยังไม่ปักใจเชื่อเพราะไม่มีอะไรมาโยงถึง  แต่พอหลินคลอดลูกเท่านั้นแหละ   ค่อนข้างมั่นใจเลย 

ว่าปีเตอร์เนี่ยมีส่วนแน่นอน  คือเอาตามตรงนะ  สินคมเข้ม  โอเคผิวอาจจะได้แม่มา  แต่จะไปเหมือนแม่หมดเลยหรอ   

จะขาว จะตี๋ จะตาตี่ ดั้งไม่มีอีก  อื้มมมมม  พ่อเชื้อไม่แรงเลยจริงๆ  ถ้าบอกว่าลูกปีเตอร์ที่เป็นคนฮ่องกงเนี่ย น่าเชื่อมากกว่าอีก 

[•♀NoM!_KunG♀•]

งานมั่ยละทีเนี่ยย

[mild-dy]

 

[Mura_saki]

คุณศินี่นะ ตลอดๆ 5555

[A_Narciso]

คุณศิ อยากสร้างความตื่นเต้นในชีวิตคู่ละสิ 

[mystery Y]

มีเงื่อนงำ...

[tkaekaa]

มีเงื่อนงำ คนที่น่าสงสัยเผยไต๋มาทีละนิดๆ

[wijii]

คุณศิต้องหักห้ามใจบ้าง สงสารจ้องเจ็ม

ส่วนเรื่องปีเตอร์ ถ้ามีเอี่ยวอะไรขึ้นมาจริงๆ พี่จิ๊บก็คงจะเป็นคนที่น่าสงสารมาก ขอให้ทุกอย่างคลี่คลายไวไวแล้วกันนะคะ

[Jibbubu]

ว่าแล้ว สงสัยว่าจะใช่แต่จะทำไปทำไมล่ะ ผลประโยชน์ทางธุรกิจหรือยังมีอย่างอื่นอีก
และลูกของหลินอย่าบอกนะว่าเป็นลูกของปีเตอร์แทนที่จะเป็นของสิน

[Tatangth]

เริ่มไม่ไว้ใจปีเตอร์แล้วว
คุณศิพยายามต่อไปปปปป
เห็นมุมน่ารักๆของเจมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเลย
 

[aiyuki]

ปีเตอร์แลดูไม่น้าไว้ใจ เรื่องลูกหลิน เรื้องการตายของสิน

[tensita]

อ่านมาครึ่งเรื่องแล้วร้องเหี้ยย!เหี้ยยยยยยยยยย!! ดังมาก!!!

คิดในใจ 'พี่เวสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสต์' น้องปุณตื่นไหมนั้น



ส่วนเรื่องคุณพี่เขย เราว่าเราเดาไม่ผิดนะ(มั้ง) ถ้าไม่มีอะไรหักมุม55555

[alternative]

อ้าว

น่ารัแวงจริง ๆ ด้วย

[MyLavenderLand]

ปีเตอร์น่าสงสัย อะไรจะเป็นพาร์ทเนอร์ที่ดีขนาดนั้น ช่วยทุกสิ่ง เริ่มตุ่ยๆละ สนุกๆๆ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ถ้าเรื่องนึ้ปีเตอร์เกี่ยวข้อง

ก็สงสารจิ๊บเลย

[river]

เรื่องซับซ้อนไม่จบกันง่ายๆ

[lolata]

เอาแล้วไง เรื่องชักยังไงๆแล้ว
ปุณติดอาเจ็มมากกก น่ารักที่สุดอ่ะ

[twinmonkey0311]

 

[puiiz]

 

[labelle]

น้องปุณจะหาอาเจ็มนะ ไม่เอาพ่อ 5555 จะว่าสงสารศิฑาก็สงสาร แต่ทำไงได้ความอ่อนโยนมันต่างกัน
เจมน่ารักนะ ห้ามตลอด แต่ก็ยอมตลอด ต้องรักปุณขนาดไหน ยอมทิ้งครัวเลยทันที

น่าคิดนะ ปีเตอร์รู้ได้ไง 

[MooMiew]

ว่าแล้วว่าเชื่อใจใครไม่ได้ทั้งนั้น 

[uknowvry]

หูยยยยยสนุกสุดยอดไปเลย ดีทุกฉาก ปมก็ดี