หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[tensita]

คุณทศพลจากเรื่องนาคีไหมเนี่ยย ท่ดๆๆแมวพิมพ์

[Mura_saki]

เจเรมี่

[Jibbubu]

กิ๊กเก่าล่ะซิทศน่ะ คงไม่ใช่อยากกับมาคบกันอีกหรอ

[therappizdrum]

ทศพลคือใคร 55555555

ในแง่ความสัมพันต่อเจม


อ่านในมุมศิแล้วรู้สึกว่าฮีชัดเจนกับเจมมากขึ้นนะคะ

รอตอนหน้าาา

[Pakeleiei]

เป้นสามีที่ดีจริงๆคุณศิ

[lolata]

ทศพลดูจะยังผูกใจกับเจมอยู่นะ ศิระวังให้ดี

ตอนนี้มีความเป็นครอบครัวสูงมาก ชอบบบบ เป็นแบบนี้ไปตลอดเลยนะ

[puiiz]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ปุณ ติดใจเจม ชอบเจมมาก 
ทศ นี่เคยมีไรๆกับเจม
ยังชอบเจมใช่มั้ย ถึงเฝ้ามองแต่เจม
ใครอยู่เบื้องหลังการตายของสิน
หลินเป็นนกต่อของใคร ทศหรือปีเตอร์
เพื่อฮุบกิจการของสิน
ปีเตอร์ มีเมียแล้วยังเที่ยวหญิง
ข้ออ้างเปล่า ไม่อยากรุนแรงกับภรรยา
แต่สินไม่น่าเห็นดีด้วยนะ พี่่สาวสินนะเมียปีเตอร์นะ
แอบคิดว่าสินมีไรกับปีเตอร์หรือเปล่า
นี่ไม่ใช่เรื่องใสๆแล้วล่ะ 
       
 

[twinmonkey0311]

 

[BloodyBlue]

ทศร้ายป่าวอะ แต่ยังหาเหตุจูงใจไม่ได้เลย

[labelle]

พอจะสวีท ก็แอบมีภาพดราม่าตามมา

ศิฑาก็เข้มแข็งเพื่อเติบโต มาพร้อมกับความสูญเสีย ไม่ง่ายเลยที่ผ่านมาได้ขนาดนี้
ศิฑาเปิดใจให้เจมเต็มตัวแล้ว พอเข้าใจ เจมก็พร้อมจะไปด้วยกัน เริ่มต้นการใช้ชีวิตคู่ละ เหลือย้ายเข้าบ้าน 55555

เจมจะสับสนก็ไม่แปลก บางอย่างมันประดังและพอดีเกินไป แต่ตอนนี้เจมตัดสินใจแล้ว เข้าใจแล้ว เจมต้องรอดนะ

ทศพลเป็นใคร

[•♀NoM!_KunG♀•]

หืมมมม!!  ยังไง

[wijii]

ทศพลไม่น่าไว้ใจเลย

[double9JH]

เจมเคยมีปัญหาอะไรกับทศน้ออ 

[ชินจังไม่กินหัวหอม]

พ่อน้องปุณณ์นี้ขี้หึงมากนะเนี้ย

[lizzii]

จับตานิ่งๆ เราจะไม่กระโตกระตาก อิอิ

[MooMiew]

ทำไมต้องจับตาดูทศ? นางจะหนีไปร้องเพลงแหล่หรอคะ?!
คนละทศ ตึ่งโป๊ะ!

ย้ายมาอยู่กับศิเถอะนะเจม เลี้ยงลูกเก่งขนาดนี้ 

[แมวดำ]

 

[EoBen]

เคยกิ๊กหันหรอ หรือยังไง ทำไมต้องมองคุณศิแบบนั้น


นี่ทีมศิ ขั้นรุนแรงนะ

[Ginny Jinny]

จับตาดูทศพลไว้ดีๆทุกโคนนนน   

[kokilolylove]

ทศจะทำอะไรนะ ???

นี่สงสารจิ๊บอ่ะ โดนนอกใจ แง

[little_munoi]

หลังกินข้าวก้อจับเจมเสริฟได้เลย

[itsgonnabeme]

คุณทศพลลลลลลลลลล
ส่อแววสร้างความรำคาญมาแต่ไกลเลยนะคะ

ก่อนหน้านี้คุณเคยอยู่ในฐานะอะไรของน้องเจม คุณต้องคิดใหม่ทำใหม่เนอะ

มีความฟินไม่สุดเพราะประโยคสุดท้ายของคุณเวสต์นี่ล่ะค่า

[-west-]

CH.11 Time to move on 
Jeremy




ขี้หึงอย่างที่เจตต์เคยเล่าให้ฟังจริงๆ ด้วย

โดยปกติผมจะถูกพาตัวมาที่คฤหาสน์ของศิฑาเฉพาะคืนวันศุกร์และเสาร์ แต่เพราะช่วงสองสามวันนี้ปีเตอร์กับทศมาเยี่ยมพี่จิ๊บ ชายหนุ่มก็ไม่ยินยอมให้ผมกลับไปพักที่บ้านจนกว่าพี่เขยกับคนสนิทจะเก็บของออกจากบ้านไป หลังจากส่งปุณณ์ให้กับภรรยาที่มองผมตาเขียวแล้ว ศิฑาก็ตรงกลับที่พักโดยไม่ทวงถามความสมัครใจสักคำ

“ฉันรำคาญลูกน้องของพี่เขยนาย” เขาพูดเสียงเครียด ไม่ใช่ความหวาดระแวงระคนไม่มั่นใจเหมือนในคราวของแซค แต่มันคือความหงุดหงิดเมื่อเจ้าตัวจับได้ทุกครั้งที่สายตาคมของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่จับจ้องมาที่ผม

ทศพลตัวใหญ่กว่าศิฑามาก ใบหน้าไทยแท้ แต่โครงร่างที่แข็งแรงเกินมาตรฐานคนทั่วไปเพราะได้รับการฝึกปรือมาอย่างดีจากปีเตอร์ ไม่ใช่แค่เพื่อรับงานเป็นผู้คุมธุรกิจ แต่ทศเป็นบอดี้การ์ดมือหนึ่ง จะพูดกันตรงๆ ที่พี่จิ๊บบอกว่าให้ระวังที่ศิฑาเป็นพิเศษเพราะคลุกคลีในวงการสกปรกนั่น ผมก็ไม่มั่นใจเลยสักนิดว่าปีเตอร์ทำธุรกิจขาวสะอาดหรือเปล่า

แอสตัน มาร์ตินเลี้ยวเข้าบ้านเมื่อรั้วไฟฟ้าทำงาน และคนขับก็มีสีหน้าเคร่งขรึมไม่ต่างจากตอนที่แยกกับมิสเตอร์หลี่เลยสักนิด


“ถ้าปีเตอร์ไม่มาที่บ้าน ทศก็ไม่เคยมายุ่งกับผม” จะพูดให้ถูกคือหลายปีมาแล้วที่เราไม่ยุ่งกัน สาเหตุก็เพราะผมรู้สึกเหมือนทศกลพยายามครอบงำและผูกมัดผมทุกทีที่เรามีสัมพันธ์พิเศษ ผมไม่ชอบให้ผูกมัด โดยเฉพาะกับคนที่ต้องการจะครอบครองและสั่งการผมได้อย่างไร้ชั้นเชิง เทียบกันกับศิฑาแล้วแม้จะขี้หึงหรือเผด็จการในบางเรื่อง แต่ยอมรับว่าเขาไม่ได้เลี้ยงดูผมประหนึ่งเป็นเด็กไม่ประสา ผมเหลือบมองคู่สนทนา วางมือบนหลังมืออีกฝ่ายออดอ้อน ใจหนึ่งยังชื่นชอบเวลาที่ศิฑาหึงหวง แสดงความเป็นเจ้าของ น่าแปลกที่ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นแค่กับชายหนุ่มข้างๆ เท่านั้น

ศิฑาถอนหายใจหนัก ผมเอนศีรษะเข้าถูไถ  “วางใจเถอะน่า”


ศิฑาไม่ตอบ เมื่อจอดรถบนลานหน้าบ้านก็พบเจตต์ยืนรอรับตั้งแต่ได้ยินเสียงล้อประตัวรั้วเคลื่อน เขามีหน้าที่นำรถไปเก็บเข้าที่ เมื่อไม่นานมานี้ผมมีโอกาสเดินทัวร์รอบบ้านอย่างที่ศิฑารับปาก และเพิ่งรู้ว่าด้านหลังมีบ้านพักสำหรับคนงานที่อยู่ประจำอาศัยร่วมกัน แบ่งสัดส่วนให้คนละห้องเป็นระเบียบเรียบร้อย มีเพียงห้องน้ำเท่านั้นที่ใช้รวมแต่สะอาดน่าอยู่ เจตต์มีสวนผักเล็กๆ เป็นของตัวเองด้วย เขาสามารถทำครัวในห้องพักของตัวที่อยู่ติดกับแม่บ้านได้ตราบใดที่ยังไม่ใช่การวางเพลิง


“ว่าแต่ วันนี้คุณไปคุยอะไรกับปีเตอร์”

ผมเปลี่ยนเรื่องพูด เดินตามเจ้าของบ้านมาติดๆ เมื่อไม่มีปุณณ์แล้วมันเงียบไปหมด ผมเองก็เพิ่งสังเกตเมื่อส่งเด็กน้อยคืนอกแม่ไปวันนี้นี่เอง

ศิฑาอยู่ที่นี่ด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะ


“ทำไมถึงคิดว่าต้องคุยอะไรกัน”

“ไม่อย่างนั้นคุณจะนัดรับเขาไปตีกอล์ฟเหรอ ให้เลือกได้คุณคงอยากอยู่กับลูกมากกว่า”

เสียงหัวเราะดังขึ้น ผมถูกคว้าคอด้วยท่อนแขนกำยำ รอยยิ้มของศิฑาน่ามองเสมอ เสียดายที่เป็นคนยิ้มยากเกินไป ผิดกับผมโดยสิ้นเชิง “ฉลาด ถ้าอย่างนั้นลองเดาสิ”

“เรื่องน้องชายคุณอยู่แล้ว”

ในเมื่อตัดเรื่องธุรกิจออกไปตามบทสนทนาบนโต๊ะอาหารเมื่อวานก็เหลือเพียงอย่างเดียว ผมเสนอเพราะมีประเด็นที่น่าสนใจแฝงอยู่ “น้องคุณไม่เห็นจำเป็นต้องทำพินัยกรรมยกร้านที่ดูแลอยู่ให้หลิน หุ้นก็ด้วย โอนเงินให้ใช้เดือนละสองสามหมื่นก็อยู่ได้”

“อืม ฉันก็คิดแบบนั้น”

“แล้วที่คุยกับปีเตอร์เขาว่ายังไงบ้าง ได้เรื่องไหม ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนยังไงกันแน่”

“จะเรียกว่าได้ก็ได้ เรียกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้” ศิฑาตอบกำกวม ปิดประตูห้องนอน ลงกลอนเสร็จสรรพก่อนเปิดรีโมทแอร์ ผมชอบบรรยากาศของห้องส่วนตัวของศิฑามากกว่าห้องอื่น มันอบอุ่น ไม่วังเวง

เขาถอดเสื้อออก หายไปจัดการน้ำอุ่นในห้องน้ำแล้วเดินกลับออกมาปลดกระดุมเสื้อผมทีละเม็ด ดวงตาคมหลุบต่ำ มองเรือนร่างที่ค่อยๆ ปรากฏโดยปราศจากเกราะกำบังด้วยแววตาชวนเร่งร้อน วาบหวาม

“สินหลงผู้หญิงคนนั้นมาก มากจนอยากผูกมัดเอาไว้เลยซื้อใจด้วยวิธีนี้ ปีเตอร์เองก็ดูไม่วางใจผู้หญิงสักเท่าไหร่ แต่คิดว่าคงเป็นการให้ด้วยเสน่หา ส่วนเสน่หาเพราะโดนกลลวงหรือเปล่าทั้งฉันและปีเตอร์เองก็ไม่มั่นใจ”

ผมถูกดึงเอวเข้าแนบชิด ศิฑาโยนเสื้อผมลงตะกร้าด้านหลัง แล้วจัดการกับตะขอกางเกงเป็นลำดับถัดมา เขากดจมูกคมที่กกหูผม ภาพที่สะท้อนในกระจกเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างโค้งตัวลงจนปรากฏสันกระดูกขึ้นชัดเจน

สะบักและบ่าของศิฑาขนาดกว้างมากพอสำหรับบดบังร่างของผมเอาไว้ ริมฝีปากแนบบนแอ่งชีพจร แตะเพียงแผ่วแล้วไล่จุมพิตอ่อนโยน

“บางที...สักวันหนึ่ง ของทุกอย่างในบ้านนี้อาจตกเป็นของนาย”

“คุณจะบอกว่าจะยกให้ผมเพราะความเสน่หาเหมือนที่ศุภสินทำอย่างนั้นเหรอ” ถามกลั้วหัวเราะ ลมหายใจอุ่นเป่ารดบนบ่า ผมถูกฟันขาวงับเบาๆ ที่หัวไหล่ก่อนสัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะของเรียวลิ้น เมื่อหลับตาลงสัมผัสนั้นยิ่งชัดเจนขึ้นจนต้องซ่อนความเขินอายด้วยการวางหน้าผากบนบ่าของอีกฝ่าย “ผมไม่ได้ต้องการเงินหรืออะไรทั้งนั้น”

“ฉันรู้ เพราะนายเป็นเด็กดี”

คนในอ้อมแขนผละออก เขาวางมืออุ่นบนแก้มผมทั้งสองข้าง ดวงตาสีนิลจับจ้อง สบตา ไม่กระดิกไหว

“แต่บางทีของบางอย่างที่ไม่อยากได้ นายก็ได้ไปแล้ว”

เขาจูบผมที่ริมฝีปาก ก่อนผละออกอย่างเชื่องช้า

“เช่นหัวใจของฉัน”

ผมสงสัยอยู่ครามครันว่าเมื่อไรกันที่การบอกรักจะไม่ฟังดูคลื่นเหียน ผะอืดผะอม ยามเริ่มสบตา ยามแตะสัมผัส ยามที่ร่วมรัก
หรือยามที่มันบ่มเพาะจากความขลาดกลัวเป็นแกล้วกล้า ยามเมื่อคนเอ่ยมันออกมาเป็นคนเดียวกับที่เราปรารถนาจะเชื่อใจ

“ศิ”

“หืม”

“เมื่อก่อนคุณอยู่ที่นี่กับใครเหรอ”

“แรกเลยก็อยู่กันสามคน มีฉัน พ่อ น้องชาย ต่อจากนั้นก็แต่งงาน มีนมาอยู่ด้วยกันไม่ถึงปีพ่อก็จากไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เอ่ยถึงอดีตภรรยาอย่างไร้เยื่อใย “ต่อมาฉันก็หย่าขาดกับมีน เลยเหลือกันสองคนพี่น้อง”

“ไม่กี่เดือนที่ผ่านมาคุณเลยอยู่ที่นี่คนเดียว?”

คู่สนทนาพยักหน้า นั่นอาจเป็นแรงผลักดันให้ศิฑาโงหัวขึ้นมาจากภาระงานเพื่อขวนขวายหาความรักที่ไม่เชื่อมาแรมปี

“แต่จริงๆ ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้เจอสินบ่อยๆ หรอก ต่างคนต่างทำงาน เวลางานของฉันกับมันก็ไม่ตรงกันเสียด้วย แต่อย่างน้อยก็รู้ว่ามันอยู่”

ผมเข้าใจ อาจเป็นความรู้สึกเหมือนวันที่พ่อบอกว่าจะแต่งงานใหม่ที่อเมริกา ถึงจะเหงาบ้าง แต่ผมก็ยังรับรู้ได้ว่ามีเขาอยู่

“ถามทำไม”

“กำลังคิด” คิดหนักเสียด้วย...

ผมไม่ตอบในทันที ยกมือขึ้นโอบรอบคอร่างสูง เสื้อผ้าของเราถูกปลดเปลื้องจนหมดสิ้น เปลือยเปล่าท่ามกลางแสงไฟที่สว่างจ้า ผมไม่เขินอาย เผยทุกอย่างให้ศิฑาเห็นและสัมผัส

“กำลังคิดว่าควรย้ายมาอยู่กับคุณจริงๆ จังๆ เสียที”

แรงกอดรัดรอบเอวกระชับแน่น ศิฑาไม่เอ่ยคำว่าขอบคุณ แต่ผมรับรู้ได้ถึงความอุ่นใจ เขาใช้ปลายจมูกบดที่กกหู สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่

“ไปแช่ตัวกันเถอะ น้ำน่าจะได้พอดี”
.
.


“มึงนี่มันน่าตีให้ก้นลาย”

เกือบเดือนที่แซคไม่แวะมาที่ร้าน หลังจากครั้งล่าสุดเขาขยี้หัวใจผมจนป่นไม่มีชิ้นดี แต่เมื่อกลับมาอีกครั้งด้วยหัวกระเซอะกระเซิง กางเกงยีนส์ขาดๆ กับเสื้อยืดคอวีตัวย้วยสีตุ่นที่ไม่รู้ว่าตุ่นตั้งแต่ซื้อหรือเพราะซักผ้าตามประสาขาวรวมผ้าสีกันแน่ ผมก็โกรธไม่ลงอีกตามเคย

เขาสั่งเบียร์ถูกๆ กับกินกับแกล้มฟรี หลังจากมีเมียเป็นตัวเป็นตนก็ไม่ได้แวะมาที่ร้านบ่อยนัก สองสาเหตุหลักๆ ที่มาหาผมคือมีปากเสียงกับอดีตนายแบบหนุ่มสุดไฮโซ หรือไม่ก็ฝ่ายนั้นเดินทางไปทำงานต่างถิ่น วันไหนสั่งเบาๆ เน้นกินกับแกล้มแปลว่าสาเหตุหลัง เช่นเดียวกับวันนี้

“แล้วเจ๊ไม่ว่าเหรอ”

“ก็ไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร ปีเตอร์ช่วยคุยให้ สองคนนั้นถูกคอกันอย่างกับอะไรดี”

“ถ้ามีปัญหาอะไรก็รีบบอกกูแล้วกัน”

ผมไหวไหล่ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ วันธรรมดาลูกค้าไม่เยอะ มีเวลานั่งเล่นกับแซคถมถืด “แล้ววันนี้ทำไมถึงออกมานอกบ้านได้”

“ธามไปออกกองที่แม่ฮ่องสอน” คู่สนทนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย “ไม่ชอบให้อยู่ไกลหูไกลตาเลยว่ะ”

“พี่ธามจีบยากจะตาย ใจแข็งอย่างกับอะไรดียังหึงไร้สาระอีกเหรอ”

“ไม่ได้หึง แต่เป็นห่วง” เขาสารภาพตามความรู้สึก นี่เป็นเสน่ห์ของแซค ไม่ปิดบัง ซ่อนเร้น เขาเปิดเผยกับทุกคนและทุกเรื่อง พานให้ผมนึกถึงศิฑาที่ปากหนักเสียยิ่งกว่าอะไร “แล้วนี่มึงย้ายไปอยู่กับเขาแล้วเมียเก่าเขาไม่ว่าเอาเหรอ”

“เมียเก่าก็แปลว่าเก่าปะ” ผมย้อนถาม ศิฑาเก่งในการจัดการเรื่องนี้ ผู้หญิงคนนั้นเห็นหน้าผมหลายครั้งในวันที่อดีตสามีไปรับลูกมาเลี้ยง กระนั้นก็ไม่มีทีท่าไม่พอใจแสดงออกมา บางทีแล้วสัมพันธ์ของศิฑากับมรกตอาจเป็นอย่างที่ชายหนุ่มว่า มันดำเนินไปเพียงเพื่อดำเนินธุรกิจสีเทาให้แนบเนียนเท่านั้น “เห็นทำท่าเป็นแม่หมาหวงลูกอย่างเดียว คงเอือมระอากับผัว”

“เออ ใครจะไปรับได้ ผัวเสือกมีเมียใหม่เป็นผู้ชาย ถึงเคยมีเยื่อใยป่านนี้ก็ไม่น่าเหลือแล้วมั้ง”

“คุณมีนเธอดูเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่มากนะ” ผมอ้างอิงถึงสถานะของหญิงสาวกับอดีตสามีที่แม้หย่าร้างกันทั้งทางนิตินัยและพฤตินัยแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ สลับกันเลี้ยงลูกชายคนเดียวอย่างไม่มีท่าทีอิดออด “ผมเห็นแล้วยังแอบชื่นชมเลย”

“มึงก็ชื่นชมเขาไปเรื่อย” แซคพูดกลั้วหัวเราะ เท้าแขนมองหน้าผมตายิ้ม “ดูแฮปปี้ขึ้นนะ ความรักดีล่ะสิ”

“ก็แหง ขอบคุณมากที่ยูเทผมวันนั้น”

“ไม่ร้องไห้จะเป็นจะตายแล้วเหรอ”

“เสียดายทำไม ตากล้องจนๆ” ผมยักคิ้วยวน ความรู้สึกที่มีต่อพี่แซคยังกรุ่นในอก หากแต่มันสงบลงมากกว่าเมื่อครั้งที่ศิฑายังไม่ปรากฏตัวอีกครั้ง

ราวกับว่าทุกจุดสนใจของผม ละทิ้งจากผู้ชายตรงหน้าไปหาใครอีกคนที่ชัดเจนกว่า

“เขาดูแลมึงดีนะ”

“ดีเลยล่ะ” นึกถึงแววตาและน้ำเสียงที่อบอุ่น ผมก็เผลอคลี่ยิ้มออกมา เคยนึกโกรธโทษตัวเองว่าไปหลงใหลกับผู้ชายคนนั้นจนลืมแซคได้ยังไง ความจริงปรากฏชัดเมื่อได้กลับมาใช้ชีวิตร่วมกันอีกครั้ง

ศิฑาเหมือนหลุมดำ เขาดึงทุกความสนใจของผมให้เข้าหาได้ง่ายดาย

“ทำมายิ้ม” แซควาดปลายนิ้วเหนือขอบแก้วเบียร์ เพลงในร้านเปลี่ยนแนวเพลงมาเป็นแจ๊ซได้สองวันแล้วแต่คนมาใหม่เพิ่งเอ่ยทัก “เปลี่ยนแผ่นเพลงเหรอ”

“ก็สลับไปเรื่อยๆ”

“เพราะดี”

แหงล่ะ นี่มันอัลบั้มรวมเพลงฮิตที่ศิฑาชอบ เขามีรสนิยม  ไม่เหมือนไอ้ลุงตรงหน้า

แซคสางนิ้วมือเข้ารวบผมที่ยาวรุงรัง สาเหตุหนึ่งที่ผมไว้ผมหยักศกยาวประบ่าก็เพราะพี่แซค แต่เอาเข้าจริงตอนมีเซ็กซ์ผมคงชอบเส้นผมที่ถูกตัดอย่างเป็นระเบียบและหนวดเคราที่กันด้วยความปราณีตอย่างศิฑามากกว่า

แววตาดุดันสุขุมนุ่มลึกนั่น...

น่าตื่นเต้นกว่าดวงตาซุกซนของพี่แซคเป็นไหนๆ


“มียางมัดผมปะวะ”

“มียางรัดถุงแกง เอาปะ”

“ที่หัวมึงไง”

“ไม่ให้เว้ย” ผมประท้วง ไอ้บ้านี่มาร้านคนอื่น ขอส่วนลด กินกับแกล้มฟรีแล้วยังจะปล้นยางมัดผมเจ้าของร้านอีก ใช้ได้เสียที่ไหน “รำคาญก็ตัดๆ ทิ้งไปเถอะผมน่ะ ตัดหัวไปเลยก็ได้”

“เออ ใช่สิ กูมันเก่าแล้ว จะไปสู้อะไรกับศิฑาของมึง”

“อย่าให้เอาไปเทียบกันเลย หางหมากับหัวพยัคฆ์”

“เดี๋ยวกูโบกให้” ลูกค้าขาประจำหัวเราะร่วน เป็นบทสนทนาของผมกับพี่แซคที่สบายใจกว่าครั้งไหน ไม่มีความรู้สึกแอบแฝง ไม่มีเจตนาซ่อนเร้น เขาเป็นพี่ชายที่แสนดีเสมอมา แต่ผมเพิ่งยอมรับว่าตัวเองเป็นน้องชายได้เมื่อไม่นานนี้เอง
บางทีแล้วเราอาจจะเหมาะกับความสัมพันธ์แบบนี้มากที่สุดก็ได้

ผมกอดอกมองรุ่นพี่ เมื่อผ่านคืนวันอันโหดร้ายมาแล้วก็พบว่าที่เจ็บเจียนตายตอนนั้นก็เป็นเพียงคืนวันหนึ่งในชีวิต เป็นเรื่องตลกที่เคยเสียน้ำตา เมื่ออดทนยอมรับว่ามันเปลี่ยนไปแล้วชีวิตก็สงบลงอย่างเหลือเชื่อ

“นี่...ศิหึงผมกับพี่ด้วยนะ”

“จริงเหรอ มึงไม่บอกเขาไปล่ะว่ากูไม่เอามึง”

“ไม่บอกหรอก รอให้เขามายิงพี่ทิ้งดีกว่า สะใจดี น่ารำคาญ”

มือยาวยื่นมาผลักหัวจนเอนหงาย ผมฉีกยิ้มกว้าง พี่แซคเองก็ด้วย “อย่าทะเลาะกันให้กูเห็นนะ รอซ้ำเลย”

“ใจร้ายสัด”

“เออ วันนี้ไปส่งหน่อยดิ”

“รถไปไหนเสียล่ะ”

“เดี๋ยวนี้มีอิดออด”

คนขอความช่วยเหลือกระหยิ่มยิ้มกวนประสาท ผมรู้ว่าเจตนาพี่แซคตอนนี้คือเล่นผมเรื่องศิฑาล้วนๆ ไอ้ให้ไปส่งนะเลิกมานานแล้ว ถึงเจ้าตัวไม่เคยเล่าให้ฟังแต่ผมก็สัมผัสได้ว่าพี่ธามไม่ชอบใจนัก ไอ้พี่แซคก็เคยมีประวัติ เชื่อใจได้ที่ไหน เมื่อก่อนใครให้ก็เอาหมด มีแค่ผมนี่ล่ะที่อ่อยขนาดไหนก็ไม่เคยแตะต้องเลยแม้แต่ปลายนิ้ว คิดแล้วทั้งเศร้าทั้งขำ


“เจอกันครั้งก่อนยังไม่เห็นจะเชื่อฟังเขาขนาดนี้”

“ไม่ได้เชื่อเสียหน่อย” ผมพูดอ้อมแอ้มในลำคอ กระดากเกินกว่าจะยอมรับว่าศิโรราบให้ทันทีที่เห็นความอ่อนแออันซุกซ่อนอยู่ในใจผู้ชายคนนั้น ราวกับว่าเมื่อผมเห็นความเศร้า ศิฑาก็ดูเป็นมนุษย์ปุถุชนที่ไม่ได้หยิ่งผยองเหมือนที่แสร้งทำ

ผม...อาจเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ได้เห็นภาพนั้น

บอกแล้วว่าผมอาจเพียงต้องการเป็นคนที่สำคัญสำหรับใครคนใดคนหนึ่ง ถูกยอมรับและถูกต้องการให้เป็นที่พึ่งพิง


“ใครๆ ก็อยากเป็นคนที่ถูกนึกถึงทั้งนั้นแหละ” หยิบแก้วเบียร์เทเบียร์ขวดใส่แก้วให้คู่สนทนา ไม่ยอมสบตาเพื่อซ่อนเร้นความซื่อสัตย์เหมือนลูกแมวที่ถูกให้อาหารเป็นประจำจนชินมือออกไป “ผมแค่นึกถึงเขา ว่าคงไม่ชอบใจถ้ารู้ว่าคนของตัวเองขับรถไปส่งผู้ชายคนอื่นถึงบ้าน แถมยังเป็นผู้ชายที่เคยถูกใช้เป็นเครื่องมือยั่วยุให้หึงหวงแล้วด้วยยิ่งไม่น่าชอบใจเข้าไปใหญ่”

“ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเจมเดียวกับที่กูเจอเมื่อเดือนที่แล้ว”

“ผมที่พี่รู้จักเปลี่ยนไปตลอดเวลานั่นล่ะ ที่คุยกับพี่เมื่อกี้ก็เป็นแค่ผมในอดีต ไม่มีอะไรเหมือนเดิมทั้งนั้น เป็นคนแก่หรือไงถึงชอบรำลึกถึงความหลังซ้ำๆ ซากๆ”

“กวนตีนจริงๆ นะมึง”

ผมเบะปาก ทำหน้าตาให้สมกับคำด่า พี่แซคทนมันเขี้ยวไม่ไหว ผุดลุกขึ้นจากอีกฟากของเคาน์เตอร์มาคว้าคอผมกดลงบนแผ่นเรียบลื่นของผิวไม้

“ไอ้เวรพี่แซค เจ็บนะเว้ย!”

“ขอสักทีเถอะ” เขาปล่อยผมเป็นอิสระ หัวเราะร่วนและยังจับจ้องมาด้วยแววตาขบขัน หนังยางผมถูกขโมยไป เส้นผมกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง “แต่ที่พูดว่าถ้ามีปัญหาแล้วให้รีบบอกนี่กูพูดจริงนะเจม”

“รู้แล้วน่า”

“ต่อให้มึงมีผัวเป็นตัวเป็นตนมึงก็ยังเป็นน้องกูนะ กูไม่ปล่อยมึงเด็ดขาด”

“นี่เป็นพี่หรือเป็นพ่อ เริ่มไม่แน่ใจ”

เพราะแซคเป็นแบบนี้ เขาทำแบบนี้เสมอๆ ความรู้สึกของผมถึงเตลิดเปิดเปิงเสียทุกที คู่สนทนาฉีกยิ้มสดใส เห็นฟันเกือบครบทุกซี่

“เป็นอะไรก็ได้ แต่ไม่เป็นผัวมึง โอเคปะ”

“โอเคอยู่แล้ว” ผมพูดเต็มเสียง เงาดำทาบทับมาก่อนเวลาร้านปิดเกือบสองชั่วโมง ศิฑาในชุดทำงานเต็มยศ ยืนซ้อนหลังแซค ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้บาร์ตัวที่ยังว่าง ผมมองเขาด้วยสายตางงงัน รับออเดอร์ลูกค้าคนสำคัญราวกับตัวเองเป็นบาร์เทนเดอร์ของร้าน แสงสีสลัวซ่อนใบหน้าคร้ามคมที่ผุดพรายไปด้วยความไม่พอใจไม่แนบเนียน เขาพูดเสียงต่ำ เคาะนิ้วทั้งสี่ยกเว้นนิ้วหัวแม่มือไปบนเคาน์เตอร์

“ขอพอลลาเนอร์”

“ไหนว่าให้กลับเอง”

“เพิ่งเลิกประชุม เลยคิดว่าแวะมาดื่มเบียร์ให้หัวโล่งสักหน่อยแล้วรับนายกลับไปพร้อมกันเลยดีกว่า” เขาปรายตามองแซค แต่ไม่เอ่ยคำทักทาย คอแข็งตรงไม่เป็นมิตร ผิดกับไอ้ผู้ชายที่เล่นหัวเล่นหูผมเมื่อครู่ เขายิ้มให้คนมาใหม่เหมือนหมาโกลเด้นของเขาที่ต้อนรับคนแปลกหน้าโดยไม่สนใจว่าเป็นมิตรหรือศัตรู

“เจอกันอีกแล้วนะครับ ศิฑา”

ตากล้องอายุมากกว่าทัก ผมหันไปเตรียมเบียร์เย็นๆ สำหรับนักธุรกิจหนุ่ม ศิฑาครางรับในลำคอ ไม่ได้แสดงทีท่าว่าต้องการจะสนทนากับพี่แซคมากกว่านั้น

“เจมเล่าเรื่องคุณให้ฟังแล้ว ผมไม่เคยเห็นมันคบใครจริงจังเลยนะ ยังไงก็ฝากดูแลมันด้วย”

“ไม่จำเป็นต้องฝากมั้งครับ” ชายหนุ่มในชุดสูทพูดเสียงเรียบ เขายกเบียร์ขึ้นจิบแล้ววางลงบนแผ่นกระดาษรองแก้วเชื่องช้า ปรายตาสบกับคู่สนทนาเพียงเสี้ยวนาที

“เพราะเจมเป็นของผมตั้งแต่ต้น”

หัวใจผมเต้นตึกตัก

เสียงพี่แซคผิวปากหวือ

ใช่เรื่องที่จะมาแกล้งน้องตอนนี้หรือไง ไอ้พี่เลว!





TBC
#ทีมแซค
อิอิ

[lizzii]

ต้องขอบคุณแซคจิมๆ 555555

[parn11]

อื้อหือออ มีความหวานแต่แอบตะหงิดพี่จิ๊บไงไม้รู้

[bellvee]

ไม่ไหวแล้วค่ะ อ่านตอนนี้จบคือพ่ายแพ้กับคุณศิฑา ฮืออออออ
จาบ้าหลออออ ตั้งแต่ซีนที่บอกเจมว่าได้หัวใจไป มาซีนเจมเป็นของผมตั้งแต่แรก
โอโหหวีดแรง แอบตลกอิพี่แซคด้วย แต่งานนี้ต้องขอบคุณนางค่ะ 555555

[puiiz]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ศิฑา สุดยอดดดด
เจม ได้หัวใจศิฑามาแล้วนะ
เจม ยอมรับความรู้สึกเป็นพี่น้องกับแซค ได้แล้ว
และความรู้สึกที่เป็นที่รักของศิฑา
เจม เปรียบเทียบแซค ศิฑา ได้ตรงมาก "หางหมากับหัวพยัคฆ์" กร๊ากกกก
ชอบบบ ที่ศิฑา หึง หวงเจม ไม่ว่ากับใคร แบบไม่งี่เง่า
แต่ทศพล ก็น่าหึงนะ
เล่นจ้องมองเจมแบบเปิดเผย ตาแทบไม่กระพริบอีก
ทั้งที่รู้ว่าเจมกำลังมีสัมพันธ์กับศิฑา
ทศพล ดูหวงเจมแบบเถื่อนๆ อยากครอบงำ ครอบครองเจม
แบบถ้าเป็นไปได้จะไม่ให้เจมไปไหนเลยอยู่แต่ในห้อง
ยังมีความรู้สึกไม่ไว้ใจทศพล
ธุรกิจของปีเตอร์ก็ไม่น่าขาวสะอาดทั้งหมด