Honey 2
"เอ่อ...เราขอยืมปากกาหน่อยได้มั้ย อยู่ๆปากกาของเรามันก็ไม่ติดอ่ะ" พอร์ชหันไปตามแรงสะกิดและเสียงหวานๆของอีกคนทันทีก่อนที่ร่างสูงจะชะงักเมื่อได้เห็นหน้าคนที่เข้ามาสะกิดชัดเจน ซึ่งเป็นคนที่เขานึกถึงอยู่ทุกวันแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันเลยก็ตาม
"ขอบใจนะ" โฟนยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะรับปากกาจากมืออีกคนที่ยื่นมาก่อนจะเขียนประวัติลงในใบสมัครของตัวเองจนเสร็จก่อนจะส่งคืนให้พอร์ช
"เอ่อ...เรา..."
"โฟน ไปส่งใบสมัครเร็ว" ไม่ทันที่โฟนจะได้พูดต่อ มะปราง ดาวของคณะทันตะแพทยศาสตร์ที่มาคู่กับโฟนที่เป็นเดือนของคณะทันตะแพทยศาสตร์ก็เดินมาตามโฟนไปทันที โฟนเดินตามมะปรางไปโดยไม่ได้หันมามองพอร์ชอีกจึงทำให้ไม่รู้ว่ามีสายตาคมมองตามเขาไปตลอด ไม่สิ...ไม่ใช่แค่สายตา แต่หัวใจด้วยต่างหาก หัวใจของพอร์ชที่ตอนนี้...มันตามโฟนไปแล้ว...พอร์ชกลับมาที่หอในตัวหัวค่ำ ร่างสูงนั่งมองปากกาในมือพร้อมรอยยิ้ม มองปากกาที่อีกคนยืมของเขาไปเขียน มองไปยิ้มไปจนเขาเองก็คิดว่าตัวเองคงเสียสติไปแล้วแน่ๆ เขาไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆว่าจะได้เจออีกคนอีกครั้งและไม่คิดเลยว่าหัวใจที่เคยเต้นรัวเพราะอีกคนในตอนนั้นจะกลับมามีอาการแบบนั้นอีกครั้งในตอนนี้
"ปากกามันมีอะไรวะ? มองอยู่ได้" เลิฟพูดขึ้นพร้อมมองไปที่พอร์ชอย่างงุนงงเลิฟอยู่คนละห้องกับพอร์ชแต่เจ้าตัวชอบที่มาใช้ชีวิตอยู่ในห้องพอร์ชมากกว่าห้องตัวเอง จึงไม่แปลกที่ว่าเมื่อใครมาห้องพอร์ชแล้วจะเจอเลิฟนั่งหัวโด่อยู่ข้างในด้วย
"เปล่า" พอร์ชว่าก่อนจะเก็บปากกาด้ามดังกล่าวใส่กล่องที่เอาไว้เก็บของอะไรๆที่สำคัญและวันนี้ปากกาด้ามนี้ก็กลายเป็นของสำคัญขึ้นมาเลย
"ไม่เชื่ออ่ะ มึงแม่งเหมือนคนเมากาวชิบหาย นั่งมองปากกาแล้วยิ้มคนเดียว"เลิฟว่าอย่างไม่เชื่อ
"มึงเชื่อในพรหมลิขิตมั้ยวะเลิฟ" อยู่ๆพอร์ชก็ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"พรหมลิขิต? ไม่อ่ะ...กูชาวพุทธเว้ย ไม่ใช่คริสต์ เชื่อในพระพุทธเจ้าอนลี่~"เลิฟว่าอย่างขำขัน
"อ้าว...ไม่ตลกเหรอวะ?" เลิฟเกาหัวแกรกๆเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทไม่ได้หัวเราะกับมุขที่ตัวเองเล่นไปเมื่อกี้
"ต่อไปอย่าเล่นมุขนี้อีกนะ..." พอร์ชมองหน้าเลิฟอย่างจริงจัง
"...แป้กไม่พอ ยังโชว์โง่อีก...พระพรหมอยู่ศาสนาพรามหณ์ ไม่ใช่คริสต์!"...สัปดาห์มิดเทอมผ่านไปอย่างรวดเร็ว พอร์ชยอมรับว่าสอบครั้งแรกในรั้วมหาวิทยาลัยต่างจากมัธยมมาก มันไม่ง่ายเลยที่จะสามารถปรับตัวได้ในทันทีและคิดว่าคะแนนในมิดเทอมนี้คงสาหัสสากันน่าดู
"ฮืออออ กูสอบตก" เลิฟคร่ำครวญวนไปวนมาหลังจากอาจารย์ประจำวิชาฟิสิกส์ประกาศคะแนนมิดเทอมที่พึ่งสอบไปในคาบเรียนเมื่อครู่
"กูก็ตกมั้ย ร้องทำเชี่ยไร" กราฟว่าพร้อมตบหัวเลิฟ
"มึงมากกว่ากูตั้ง2คะแนนนะไอ้กราฟ!" เลิฟหันมาโวยใส่กราฟ
"มากกว่า2คะแนนแต่ก็ตกเหมือนกันป่ะวะ ไม่เหมือนไอ้พอร์ช...แม่ง ทิ้งพวกกูผ่านคนเดียว" กราฟว่าพร้อมเบ้ปากใส่พอร์ช
"ก็ใครใช้ให้พวกมึงตีดอทก่อนสอบวะ พอๆเลิกคร่ำครวญ มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว ทำไฟนอลให้ดีก็พอ" พอร์ชว่าพร้อมตบบ่าเพื่อนสนิททั้งสอง
"พูดงี้พากูกะไอ้กราฟไปเลี้ยงนมเย็นเลยๆ ปลอบใจเลยๆ" เลิฟว่าพร้อมเอาของโปรดตัวเองมาอ้าง
"กูไม่แดกนมเย็นตุ๊ดๆแบบมึงเว้ย แมนๆแบบกูต้องแดกมอคค่าเว้ย!" กราฟว่าก่อนจะผลักหัวเลิฟอีกครั้ง เลิฟมองค้อนใส่แต่ไม่ทันจะได้ด่ากราฟพอร์ชกูพูดขึ้นก่อน
"กูไม่ว่างว่ะ พี่ๆนัดรวมดาวเดือน" เลิฟกับกราฟร้องอ้าวออกมาพร้อมกันทันที
"ไว้คราวหน้าๆ กูไปก่อน เดี๋ยวสาย" ว่าแล้วพอร์ชก็เดินออกไปทันทีซึ่งดูเร่งรีบเสียด้วย กราฟมองท่าทางเพื่อนสนิทด้วยท่าทางครุ่นคิดก่อนจะพูดขึ้น
"ทำไมมันดูรีบจังวะ ที่ประกวดดาวเดือนต้องมีอะไรแน่ๆ" กราฟทำท่าสันนิษฐาน เลิฟขมวดคิ้วก่อนจะมองตามพอร์ชเช่นเดียวกับกราฟ
"มีอะไรวะ? ของแจกฟรีเหรอ?" กราฟถอนหายใจออกมาทันทีกับคำพูดของเลิฟ
"ช่างเถอะ ไปแดกนมเย็นเถอะเผื่อมึงจะฉลาดขึ้น" กราฟว่าก่อนจะเดินนำเลิฟไป เลิฟตะโกนโวยวายใส่เพื่อนสนิททันทีที่แอบด่าเขาอ้อมๆ กูไม่ได้โง่นะเว้ย แม่ง!...พอร์ชไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้อยากมารวมตัวดาวเดือนแบบนี้ เขาไม่ใช่เด็กกิจกรรมและก็ไม่ได้เต็มใจที่จะมาประกวดดาวเดือนนี้ด้วยแต่เมื่อครั้งก่อนที่เจออีกคนที่นี่มันก็ทำให้เขา...อยากมาที่นี่เพื่อเจออีกคนอีก
"มากันครบหรือยังคะ ถ้าครบแล้วนั่งกับคู่ตัวเองเลยนะ เดี๋ยวเราจะมาเริ่มทำความรู้จักกัน" พี่ที่เป็นกองกลางของการจัดงานเฟรชชี่ไนท์พูดขึ้น ทำให้ดาวเดือนของแต่ละคณะมานั่งคู่กันตามแถวที่ถูกจัดไว้ให้ และไม่รู้ว่าความบังเอิญหรือว่าพรหมลิขิตกันแน่ที่ให้แถวของพอร์ชและโฟนนั่งใกล้กัน โฟนหันมาเจอร่างสูงที่คุ้นตาที่ให้เขายืมปากกาเมื่อวานก็ส่งยิ้มให้ทันทีแต่แทนที่จะได้รอบยิ้มกลับมาแต่กลับได้หน้านิ่งๆของอีกคนแทน
"เดือนวิศวะดูหยิ่งอ่ะ" มะปรางที่นั่งอยู่ข้างๆโฟนกระซิบพูดทันที
"ไม่หรอกมั้งๆ เมื่อวานยังให้เรายืมปากกาเลย" โฟนว่า แม้ว่าในใจจะแป้วไปแล้วก็เพราะที่ยิ้มให้อีกคนแล้วอีกคนไม่ยิ้มตอบ
"เอาล่ะค่ะน้องๆ การทำความรู้จักก็ง่ายๆเลย หันหาคนข้างๆ เพื่อนต่างคณะนะคะ แล้วแนะนำตัวเลยค่ะ" สิ้นเสียงพี่ปี2 โฟนก็หันมาหาพอร์ชที่นั่งอยู่ข้างๆทันที
"เราโฟนนะ" โฟนเป็นฝ่ายแนะนำตัวก่อนพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร
"เราพอร์ช" พอร์ชแนะนำตัวกลับสั้นๆ โฟนหน้าจ๋อยอีกครั้งกับท่าทางของอีกคนจนเผลอถามกลับไปด้วยความข้องใจ
"พอร์ชไม่ชอบใจอะไรเราหรือเปล่า ดูเหมือนพอร์ชจะไม่อยากคุยกับเราเท่าไหร่" พอร์ชเบิกตากว้างทันทีกับคำถามของอีกคน เขาเนี่ยนะทำแบบนั้น! ไม่มีทางแน่ๆ เพราะสำหรับคนตรงหน้า...ไม่มีทางที่เขาจะไม่อยากคุยด้วยแน่นอน
"ไม่ใช่นะ อืม...เราคุยไม่เก่งน่ะ" พอร์ชหาข้อแก้ตัวทันทีซึ่งน่าจะเป็นข้อแก้ตัวที่ดีกว่าจะบอกว่า...เขาเขิน ใช่...เพียงแค่อีกคนยิ้มให้เขาก็ใจสั่นจนทำตัวไม่ถูก เพียงคือเสียงหวานพูดกับเขา มือไม้มันก็สั่นไปหมด เขินแทบบ้า!
"อ่า...งี้นี่เอง นึกว่าพอร์ชไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราซะแล้ว" ความจริงไม่อยากเป็นแค่เพื่อนนะ พอร์ชอยากจะบอกแบบนี้กับอีกคนมาก
"เออใช่ๆ เราจำพอร์ชได้นะตอนบีกินนิ่งแคมป์เราอยู่บ้านฮันนี่บ้านเดียวกับพอร์ช พอร์ชเป็นเดือนบ้านด้วย" โฟนว่ายิ้มๆ เพราะเป็นคนอัธยาศัยดี เข้ากับคนง่ายทำให้โฟนสามารถคุยกับพอร์ชได้อย่างเป็นกันเองแม้ว่าจะพึ่งรู้จักกันก็ตาม
"ฮ่ะๆ ตอนนั้นโคตรอายอ่ะ" เมื่อเห็นว่าอีกคนเฟรนลี่เป็นกันเอง พอร์ชก็เริ่มพูดคุยกับอีกคนอย่างผ่อนคลาย สองคนคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนพี่ๆสั่งให้ไปทำความรู้จักกับเพื่อนคนอื่นบ้าง โฟนกับพอร์ชถึงได้แยกกัน...กิจกรรมวันนี้สำหรับดาวเดือนก็ไม่มีอะไรมากเพียงแค่ให้ทุกคนได้รู้จักกัน ทำความสนิทสนมกัน เพราะหลังจากนี้ดาวเดือนจากทั้ง16คณะ 1วิทยาลัย ต้องซ้อมการแสดงรวมร่วมกัน ซึ่งเป็นการเต้นประกอบเพลงนั่นเอง
"โฟนกลับไง" พอร์ชถามขึ้นขณะที่กำลังแยกย้ายออกจากห้องประชุม
"เดี๋ยวคนที่บ้านมารับน่ะ" โฟนตอบก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาใครบางคนซึ่งพอร์ชเดาว่าน่าจะเป็นคนขับรถ
"โฟนไม่ได้อยู่หอเหรอ?"
"อื้ม...บ้านเราไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่น่ะ แม่เลยให้ไปกลับ งี้แหละ...คนหวงลูกชายคนเล็ก" โฟนว่าขำๆเมื่อแอบนินทาแม่ของตัวเอง
"ก็น่าหวงอยู่" พอร์ชพึมพำ
"ฮะ? พอร์ชว่าไงนะ?" โฟนทำหน้างุนงง
"เปล่าๆ งั้นเรากลับก่อนนะ ไว้เจอกัน" พอร์ชว่าก่อนจะโบกมือลาโฟน โฟนยิ้มก่อนจะโบกมือลาพอร์ชเช่นเดียวกันก่อนที่ร่างบางจะรีบเดินตรงไปที่หน้ามหาวิทยาลัยทันทีเพราะลุงชิน คนขับรถของบ้านจอดรถรอเขาอยู่ที่นั่น โดยไม่รู้ว่ามีสายตาคมมองตามตัวเองไปจนลับสายตา…พอร์ชขับรถกลับมายังหอพักที่อยู่ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยมากนัก ความจริงเขาก็มีบ้านอยู่ในกรุงเทพนะ แต่แค่บ้านของเขากับมหาวิทยาลัยอยู่คนละฝั่งเมือง ทำให้เหนื่อยไม่น้อยหากจะขับรถไปกลับทุกวัน เขาจึงเลือกที่จะเช่าหออยู่กับเพื่อนสนิทอีกสองคน
"เฮ้ย!" พอร์ชอุทานขึ้นมาทันทีที่เปิดเข้ามาในห้องแล้วเจอเพื่อนสนิทสองคนนั่งอยู่ในห้องของเขา เออ...แม่งพวกนี้เอากุญแจห้องเขาไปปั๊มมาสินะ
"มาแล้วเหรอวะ มาเลยๆ กูมีเรื่องจะสอบสวน หึๆ" กราฟพูดขึ้นพร้อมมองหน้าพอร์ชอย่างจริงจัง
"อะไรของมึงวะ" พอร์ชทำหน้างุนงง
"ไอ้เลิฟเอาของกลางมา" กราฟว่าก่อนที่เลิฟจะชูปากกาในมือขึ้น พอร์ชเบิกตากว้างทันทีที่เห็นปากกาในมือเลิฟ ซึ้งเป็นปากกาด้ามเดียวกับที่โฟนยืมเขาไปใช้เมื่อหลายวันก่อน
"ก็จะไม่ถามอะไรยาวๆ เอาสั้นๆแบบกระชับๆเลยนะ..." กราฟเว้นวรรคก่อนจะมองพอร์ชด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"...มึงแอบชอบใครอยู่ใช่มั้ย?"...บรรยากาศในห้องตกอยู่ในความเงียบทันทีหลังจากคำถามของกราฟจบลง พอร์ชยืนนิ่งงันไปทันที อึดอัดไม่น้อยกับสายตาของเพื่อนสนิททั้งสอง
"ตอบดิวะๆ กูก็อยากรู้นะ" เลิฟพูดขึ้นทำลายความเงียบ
"กู..." พอร์ชกัดปากอย่างครุ่นคิด
"กูอะไรๆ สัส กูลุ้นจนปวดขี้แล้วเนี่ย" กราฟว่าพร้อมทำหน้าลุ้นอย่างสุดๆพอร์ชถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ
"...กูชอบคนที่ประกวดดาวเดือนด้วยกัน"
"ว่าแล้ว!!!" กราฟว่าออกมาเสียงดังทันทีหลังคำตอบของพอร์ช
"เป็นไงวะ สวยมั้ยๆ ดาวคณะไหนวะ ให้เดานะต้องพวกสายแพทย์แน่ๆ สาวสายแพทย์ขาว สวย หมวย กันทั้งนั้น" กราฟถามต่ออย่างตื่นเต้น แต่เลิฟกลับขมวดคิ้วกับท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเพื่อน
"ไม่ใช่ดาวเหรอวะ?" เลิฟว่าตามที่คิด กราฟหันขวับไปมองเลิฟทันที
"ไม่ใช่ดาวอะไรของมึงวะไอ้เลิฟ ไม่ให้ไอ้พอร์ชชอบดาวจะให้มันชอบเดือนหรือไง ไอ้บ้า" กราฟว่าอย่างขำขันแต่พอร์ชกลับไม่ขำด้วย พอร์ชมองหน้าเลิฟกับกราฟอย่างจริงจังก่อนจะตอบออกมา
"เออ...ไม่ใช่ดาว แต่เป็นเดือนว่ะ...กูชอบเดือนคณะทันตะ"
งื้ออออออ ผู้ชายแบบพอร์ชมีขายที่ไหนคะบอกหน่อย! 55555 เป็นครั้งแรกที่แต่งแล้วเอาความคิดฝ่ายเมะเป็นตัวเอก ยากแต่สนุกดี ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะติดตามกันเยอะๆด้วยเน้ออออออ
____จางบิวตี้____
หัวข้อ: Honey…รักนี้หวานกว่าน้ำผึ้ง Yaoi (Boy’s Love) 18+ อัพตอน15 (30/01/2560) (อ่าน 17405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก