Honey 12
วันนี้เป็นวันเกิดของแอนนาซึ่งหญิงสาวจะจัดวันเกิดที่ร้านอาหารของพี่ชายวันนี้ ซึ่งแขกในงานคงหนีไม่พ้นเพื่อนในคณะทันตะแพทย์ รุ่นพี่ที่สนิทกัน ดังนั้นพอหลังเลิกเรียนโฟนจึงชวนพอร์ชไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้แอนนาทันที
"คิดว่าจะซื้ออะไรดี?" พอร์ชถามขึ้นขณะที่เดินเข้าร้านกิ๊ฟช็อปกับอีกคน
"อืม...แอนนาชอบโพนี่ เราว่าจะหาซื้ออะไรที่เกี่ยวกับโพนี่ให้แอนนา" โฟนว่ายิ้มๆก่อนจะเดินเข้าไปในโซนตุ๊กตาก็เห็นว่ามีตุ๊กตาโพนี่น่ารักๆมากมาย
"น่ารักจัง" โฟนว่าพร้อมรอยยิ้มกว้าง พอร์ชยิ้มตามกับท่าทางน่ารักๆของอีกคน
"ดูโฟนท่าทางจะชอบยิ่งกว่าแอนนาอีกนะ" พอร์ชว่าอย่างขำๆ โฟนหันมายู่ปากใส่อีกคนทันที
"ก็มันน่ารักนี่ สรุปเราซื้อตัวนี้ให้แอนนาดีกว่า" โฟนว่าก่อนจะเดินถือตุ๊กตาโพนี่ไปให้พนักงานห่อของขวัญที่เคาน์เตอร์ พอร์ชมองตุ๊กตาโพนี่ตรงหน้าก่อนจะหยิบไปอีกตัว
"ซื้อเหรอ?" โฟนทำหน้างุนงงทันทีที่เห็นพอร์ชถือตุ๊กตาโพนี่มาที่เคาน์เตอร์
"อื้ม" พอร์ชพยักหน้ายิ้มๆ โฟนขมวดคิ้วอย่างงุนงงแต่ไม่ทันจะได้ถามอะไรกล่องของขวัญที่สั่งไว้ก็ถูกห่อจนเสร็จ หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วทั้งคู่ก็พากันกลับ โฟนยังคงข้องใจกับตุ๊กตาที่อีกคนซื้อมาไม่น้อยจึงถามขึ้น
"ซื้อตุ๊กตามาให้ใครอ่ะ?"
"เอามาไว้ที่รถ" พอร์ชตอบยิ้มๆ โฟนยังคงทำหน้างุนงงไม่เลิก
"ก็โฟนชอบมันไง โฟนจะได้มานั่งรถเราบ่อยๆ" พอร์ชว่าต่อพร้อมมองหน้าอีกคนอย่างสื่อความหมาย โฟนใบหน้าขึ้นสีทันทีกับคำตอบอีกคนก่อนที่มือบางจะตุ๊กตาที่อยู่เบาะหลังออกจากถุงมาถือไว้
"ชอบมั้ย?" โฟนพยักหน้ารับอย่างเขินๆ พอร์ชยิ้มๆทันทีกับท่าทางของอีกคน
"ขอบคุณนะ" เสียงหวานว่าออกมาแผ่วเบาแต่พอร์ชกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน...พอร์ชมาส่งโฟนที่บ้านก่อนจะย้ำอีกฝ่ายว่าเดี๋ยวเขาจะเป็นคนไปรับที่บ้านของแอนนาเอง ตอนแรกโฟนทำท่าเกรงใจเพราะกลัวว่าปาร์ตี้วันเกิดจะเลิกดึก แต่ร่างสูงก็ยอมให้อีกคนได้เกรงใจแน่ๆเพราะพอร์ชยืนยันว่าจะมารับโฟนให้ได้...โฟนมาถึงร้านอาหารที่จัดงานวันเกิดแอนนาตอนสองทุ่ม ร่างบางบอกลาพอร์ชที่มาส่งก่อนจะเดินเข้าไปในงานทันที
"โฟน ทางนี้!" แอนนาโบกมือเรียกโฟนเสียงดัง โฟนยิ้มกว้างให้เพื่อนสนิทก่อนจะเดินไปหาทันที
"แฮปปี้เบิดเดย์นะ" โฟนว่าพร้อมยื่นกล่องของขวัญให้หญิงสาว แอนนามองกล่องของขวัญตาวาวก่อนจะรับไปด้วยความดีใจ
"ขอบใจนะ งั้นโฟนไปอยู่ตรงนั้นกับพวกมะปรางก่อนๆ เรารับแขกแปบๆเดี๋ยวตามไป" โฟนพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปยังโต๊ะตามที่แอนนาบอกทันที แขกในงานวันเกิดของแอนนามีทั้งคุ้นหน้าและไม่คุ้นหน้าสำหรับโฟน แหงแหละ...แอนนาเองก็มีเพื่นต่างคณะเพราะชอบทำกิจกรรม ต่างจากเขาที่ถ้าไม่ถูกบังคับก็คงไม่เสนอตัว...บรรยากาศในงานวันเกิดของแอนนาเต็มไปด้วยความครื้นเครง เพราะมีการเปิดเพลง นั่งพูดคุยกันสนุกสนานไม่น้อย ยิ่งเมื่อมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้ามาเสิร์ฟซึ่งเป็นสัมมนาคุณจากทางร้านหลายๆคนก็พากันเฮใหญ่ แหงแหละ...ปีหนึ่งอย่างพวกเขาเข้าร้านเหล้า เข้าผับได้ที่ไหน โอกาสดื่มมีน้อยมากจนถึงติดลบเลยล่ะ
"เต็มที่นะเพื่อนๆ" แอนนาว่ายิ้มๆก่อนจะหันมาส่งค็อกเทลอ่อนๆให้เพื่อนสนิทในกลุ่มซึ่งรวมถึงโฟนด้วย
"จะไม่ขมเหรอ?" โฟนถามตาโตอย่างน่ารัก แอนนาหัวเราะคิกทันที
"แค่ค็อกเทลน่ะโฟน ไม่ขมหรอก เหมือนน้ำผลไม้ใส่แอลกอฮอล์นิดหน่อยเท่านั้น" โฟนพยักหน้ารับก่อนจะรับมาชิมและปรากฏว่าไม่ขมอย่างที่แอนนาพูดจริงๆ...จากหนึ่งแก้วก็เป็นสองแก้ว สามแก้ว จนในที่สุดโฟนก็ดื่มค็อกเทลไปห้าแก้ว ใบหน้าใสขึ้นสีระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แต่โฟนอดยอมรับไม่ได้เลยว่ามันอร่อยจริงๆ
"โฟน?" เสียงหนึ่งทักขึ้นทำให้โฟนหันไปมอง ใบหน้าคุ้นๆของคนตรงหน้าทำให้โฟนพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก
"เราแซมไง ที่เจอกันที่สวนรถไฟวันนั้น" โฟนร้องอ๋อออกมาทันทีกับคำพูดของร่างสูง
"รู้จักกับแอนนาด้วยเหรอ?" โฟนถามขึ้นอย่างสงสัย
"อื้ม...อยู่ชมรมเดียวกัน" แซมตอบยิ้มๆ ซึ่งเขาเองไม่ได้แปลกใจสักนิดที่เจอโฟนที่นี่เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าอีกคนเป็นเพื่อนแอนนาและเขาก็สนใจอีกคนไม่น้อย
"อ่อ...แบบนี้นี่เอง" โฟนพยักหน้ารับยิ้มๆ
"เมาเหรอ? หน้าแดงๆ" แซมเลิกคิ้วถาม ใจจริงอยากจะยื่นมือไปสัมผัสแก้มใสที่ขึ้นสีระเรื่อๆด้วยความหมั่นเขี้ยวด้วยซ้ำ แต่ทำไม่ได้หรอก เขาพึ่งรู้จักกับอีกคนนี่หน่า
"เปล่าๆ...เอ่อ...ความจริงก็มึนๆ" โฟนตอบพร้อมหัวเราะออกมา หัวเราะตัวเองนี่แหละที่เริ่มงงกับตัวเอง พูดไม่รู้เรื่องแต่ก่อนที่แซมจะได้พูดอะไรกับโฟนมากไปกว่านี้โทรศัพท์ของโฟนก็มีสายเข้า โฟนหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเมื่อเห็นรายชื่อของคนที่โทรเข้ามาก็ยิ้มกว้างทันทีก่อนจะกดรับ
("งานปาร์ตี้เลิกกี่โมงอ่ะ เราจะได้ไปรับ?") พอร์ชถามขึ้นหลังจากที่อีกคนรับสาย เขาเห็นว่านี่จะห้าทุ่มแล้วเลยโทรมาถามอีกคนดู
"ใกล้แล้ว พอร์ชออกมาเลยก็ได้นะ" โฟนตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดยานนิดๆจนคนปลายสายรับรู้ได้
("ดื่มมาเหรอ?") พอร์ชขมวดคิ้วมุ่นพร้อมถามออกมา
"แค่ค็อกเทลเอง แต่มันอร่อยเราเลยดื่มไปห้าแก้ว อิๆ" โฟนว่าอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กัน?
("งั้นเดี๋ยวเราไปรับเลยละกัน รอแปบนะ") พอร์ชว่าก่อนจะกดวางสายไปทันที โฟนยืนมองโทรศัพท์ยิ้มๆ รู้สึกดีกับคำเสียงแสดงความเป็นห่วงของอีกคนไม่น้อย หัวใจพองโตอย่างมีความสุข แซมมองท่าทางของร่างบางพลางขมวดคิ้ว ไหนแอนนาบอกว่าโฟนไม่มีแฟนไง แต่สิ่งที่เขาเห็นมันต่างจากที่ได้ยินมามาก ไหนจะวันนั้นอีก...ถ้าจำไม่ผิดคนที่มากับโฟนวันนั้นเป็นเดือนวิศวะ
"โฟน...เรา..."
"เดี๋ยวเราขอตัวก่อนนะแซม เราว่าจะกลับแล้ว" โฟนว่าก่อนจะโบกมือลาแซมแล้วเดินไปบอกลาแอนนาทันที...ทางด้านของพอร์ช เมื่อรับรู้ว่าอีกคนเมาก็รีบขับรถมารับอีกคนกลับด้วยความเป็นห่วงทันที แหงแหละ...ปกติโฟนน่ารักแค่ไหน เขาคิดว่าเวลาเมาต้องน่ารักกว่านั้นหลายเท่าตัวแน่ๆ เสียงออดอ้อนของอีกคนยามที่คุยโทรศัพท์กับเขาทำให้หัวใจสั่นระรัวไม่น้อย พอขับรถมาถึงร้านอาหารพอร์ชก็เห็นว่าอีกคนกำลังยืนอยู่หน้าร้านพร้อมกับเพื่อนผู้ชายในกลุ่มที่เขาเองก็คุ้นหน้าอยู่
"เราไปก่อนนะมิน" โฟนโบกมือลามินที่ออกมายืนรอพอร์ชเป็นเพื่อน
"อื้ม...แล้วเจอกัน" มินโบกมือกลับยิ้มๆพลางมองตามเพื่อนสนิทขึ้นรถคันหรูไป ถามว่าไว้ใจมั้ยที่อีกคนไปส่งเพื่อนเขา ใจหนึ่งก็ไม่ไว้ใจหรอกแต่ถ้าโฟนไว้ใจ เขาก็คงต้องไว้ใจด้วย...พอร์ชมองร่างบางข้างตัวที่ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างน่ารัก ตลอดทางที่ขับรถไปส่งโฟนร่างบางจะชวนคุยนั่นคุยนี่อย่างอารมณ์ดี จนพอร์ชอดที่จะขำๆในใจไม่ได้ว่าเวลาที่อีกคนเมานี่พูดเก่งไม่น้อย
"ถึงแล้ววว" โฟนพูดออกมาเมื่อรถคันหรูจอดอยู่หน้าบ้านของเขา
"ขอบคุณที่มาส่งนะพอร์ช" โฟนหันมาบอกกับอีกคนยิ้มๆ
"อื้ม...แต่ต่อไปอย่าเมาแบบนี้อีกล่ะ รู้มั้ย?" พอร์ชว่าพร้อมมองอีกคนอย่างเป็นห่วงๆ
"ทำไมล่ะ?" โฟนเอียงคอทำหน้างุนงง
"เพราะมันน่ารักไง" โฟนหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมทันทีกับคำพูดของอีกคน อวัยวะในหน้าอกด้านซ้ายสั่นระรัวราวกับกลองชุด
"งื้ออออ พอร์ชอ่า" โฟนร้องฮือในลำคอด้วยความขวยเขิน ท่าทางน่ารักๆของอีกคนทำให้พอร์ชอดใจไม่ไหวยื่นหน้าไปหอมแก้มใสหนึ่งฟอดทันที
"อ๊ะ!" โฟนสะดุ้งพร้อมหันมามองหน้าพอร์ชตาโต แก้มแดง
"น่ารัก" พอร์ชพูดด้วยรอยยิ้ม
"เอาเปรียบกันนี่" โฟนว่าพร้อมยู่ปาก พอร์ชขมวดคิ้วทำหน้างงๆกับคำพูดของอีกคนแต่ไม่ทันจะได้ถามอะไร ร่างบางก็โน้มตัวมาหอมแก้มเขาบ้างแล้ว
ฟอด
"หอมมา หอมกลับ ไม่โกง" โฟนว่าอย่างเขินๆก่อนจะรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้านไปทันที พอร์ชมองตามอีกคนด้วยรอยยิ้มพร้อมกับหัวใจพองโต มือหนายกขึ้นมาสัมผัสที่แก้มซ้ายตัวเองเบาๆ ให้ตายสิ...จะทำให้รักไปถึงไหนกันนะโฟน! ...เพราะเมื่อคืนนอนดึกและด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้วันนี้โฟนตื่นสายกว่าปกติ ร่างบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลาแต่ก็พบข้อความไลน์ของอีกคนที่ส่งมาตั้งแต่เมื่อคืนแต่เขาคงหลับไปแล้ว มือบางจึงกดเปิดอ่านทันที
"รักนะ" โฟนยิ้มเขินทันทีที่อ่านข้อความในไลน์เสร็จ ร่างบางไม่รู้จะตอบอะไรได้เพียงส่งสติ๊กเกอร์หมีหน้าแดงกลับไป ก่อนจะลุกออกจากเตียงนอนเพื่อจัดการตัวเอง
"ตื่นสายนะคะวันนี้" ผู้เป็นแม่ของโฟนทักขึ้นเมื่อลูกชายคนเดียวเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน
"แฮะๆ เมื่อคืนนอนดึกน่ะครับคุณแม่" โฟนหัวเราะแห้งๆก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆผู้เป็นแม่
"ว่าแต่เมื่อคืนใครมาส่งคะ? มินเหรอ?" เพราพโฟนค่อนข้างเล่าเรื่องเพื่อนในกลุ่มให้ผู้เป็นแม่ฟังบ่อยๆทำให้แม่ของเขารู้จักเพื่อนในกลุ่มของเขา
"เอ่อ...ไม่ใช่ครับ เอ่อ..."
"อ้ำๆอึ้งๆแบบนี้ ยังไงกันคะ? แฟนเหรอคะ?" ผู้เป็นแม่ถามยิ้มๆ โฟนหน้าขึ้นสีทันทีกับคำพูดของผู้เป็นแม่
"ไม่ใช่นะครับๆ เอ่อ...ยังไม่ใช่แฟนนะครับ" โฟนว่าอย่างเขินๆ ผู้เป็นแม่ยิ้มอย่างเอ็นดูกับท่าทางของลูกชาย ไม่ได้รู้สึกแปลกใจหรือไม่พอใจหรอกหากลูกชายจะมีแฟน และแฟนเป็นผู้ชาย เพราะเธอเลี้ยงลูกชายมาราวกับไข่ในหิน ถ้าจะให้ไปเป็นคนดูแลใครคงยากแต่ถ้าหากมีคนมาดูแล คงจะถูก ส่วนผู้เป็นสามีของเธอก็รู้ๆกันดี
"แล้วโฟนชอบเขามั้ยล่ะคะ?" โฟนพยักหน้าเป็นคำตอบ
"งั้นคบกันเมื่อไหร่พามาเจอแม่ด้วยนะคะ แม่อยากเจอ" โฟนมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างเขินๆก่อนจะตอบออกมา
"ครับแม่" อย่างที่เขาตอบผู้เป็นแม่ว่าเขาชอบพอร์ชไม่น้อยแต่ส่วนเรื่องคบ...จะให้เขาขอได้ไงเล่า พอร์ชต้องเป็นคนขอสิถึงจะถูก! ก็รออยู่แต่ก็ไม่เห็นขอเสียที งื้ออออออออ
งื้ออออออ ยังคงหวานกันต่อไป ทางบ้านสะดวกนะคะฝากบอกพอร์ชด้วย อิๆ ยังไงก็ฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะ เลิฟๆๆ
___จางบิวตี้__
หัวข้อ: Honey…รักนี้หวานกว่าน้ำผึ้ง Yaoi (Boy’s Love) 18+ อัพตอน15 (30/01/2560) (อ่าน 17403 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก