「Behind the Scene」 #ข้างหลังฉาก (End.) : ตอนพิเศษ : วานเลนไทน์ปีนี้ - (2/11/60)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: 「Behind the Scene」 #ข้างหลังฉาก (End.) : ตอนพิเศษ : วานเลนไทน์ปีนี้ - (2/11/60)  (อ่าน 203595 ครั้ง)

ออฟไลน์ Altasia

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 137
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
โด่ โซลน่าจะเล่นตัวกว่านี้หน่อยนะ หมั้นไส้ซีน

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
โซลน่าจะแกล้งคืนหน่อย ไม่สะใจเลยย  :hao7:

ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26
โอยยยยย ในที่สุด ก็จับมือกันอีกครั้ง

ยินดีด้วยนะทั้งคู่เลยย

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
อย่างทีบอกว่าครอบครัวคือตัวแปรที่สำคัญ เรื่องนี้ความสัมพันธ์จะเดินหน้าหรือถอยหลังครอบครัวคือตัวแปรที่สำคัญ
และแล้วตัวแปรนั้นก็เป็นตัวแปรที่ดีที่ช่วยคลี่คลายทุกอย่างไปในทางที่ดี
    :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ monoo

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1957
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +101/-4

ออฟไลน์ BAKA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3025
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-10
รู้สึกโล่งมากหลังจากอึมครีมมาหลายตอน ทั้งสองคนมีครอบครัวและเพื่อนที่น่ารักมากเลยนะคะ

กอดดดด

ออฟไลน์ momonuke

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 753
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
โล่งใจเลยอะ ฮือออออออออออ  :ling1: :ling1:

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ kail

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 130
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
หมั่นไส้เฮียคัท!!!

ออฟไลน์ Duangjai

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 655
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
โฮ....ตกลงพี่ซีนคิดไปเอง กลัวไปเอง

น้องโซลก้อน่ารัก.  รอพี่ซีนอยู่ตลอด

Happy Ending หวานๆน้าาาา

 :katai5:  :katai5:  :katai5:  :katai5:  :katai5:

...

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
เศร้าตามไปซะหลายวัน เฮ้อ..

ออฟไลน์ songte

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1411
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
คืนดีกันแล้ว โลกกำลังจะเป็นสีชมพูแว้ววว

แต่ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ อยากอยูกับโซลซีนไปนานๆอ่ะ

ออฟไลน์ MSeraph

  • This too shall pass
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1751
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-3
ร้องไห้ตามเลยย สงสาร
สงสารทั้งคู่เลยอะฮืออออ
โซลคือรอแบบรออยู่ตลอดเลย ไม่เคยที่จะไม่รอเลย
ตอนที่พี่ซีนกลับมาหาแล้วไปกอดนี่แบบจะร้องแล้ววว นั้มตาา
ตอนหน้าจะจบแล้ว ไม่อยากให้จบเลย
ไม่มีอะไรจะอ่านแล้ว นี่ก้สงสารตัวเองไปอีกก ฮือออ

ออฟไลน์ wonderbe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 754
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
ดีกันซักที  :hao7:

ออฟไลน์ Piima

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 660
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
โอ้ยยย

ใจหายใจคว่ำอยู่หลายตอนเลย

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
เฮ้อออออ โล่งอกไปที

ออฟไลน์ rogerr

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 834
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
คนอ่านเพลียมากค่ะน้องซีน กว่าจะมาถึงจุดนี้ดีใจด้วยนะคะ
โซลน่าจะเอาคืนหนักๆหน่อย(บนเตียง). อิอิ

ออฟไลน์ Petit.K

  • Petit parapluie
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
คิดว่าจะมีการเสียเลือดกันซะแล้วววว แค่กๆๆๆ

ออฟไลน์ zongpei96

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 76
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-0

ตอนที่ 30







[Soul’s Part]



พ่อกับแม่ของพี่ซีนไม่ว่าอะไรน่ะใช่...แต่พี่ซีนลืมใครอีกคนหนึ่งไปหรือเปล่า



“รู้จักกันสามเดือนก็คบกันแล้ว? นี่มึงล่อลวงน้องกูหรือเปล่าวะ!?”



ผู้ชายที่นั่งตรงหน้าขมวดคิ่วแน่น ไม่ต้องฟังจากคำพูดแต่แค่สายตาเวลามองผมก็รู้แล้วว่าไม่ชอบใจ



“เฮีย...” พี่ซีนนั่งอยู่ข้างพี่ชายของตัวเอง พอก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้เหมือนผมกับเขาจะเข้าใกล้กันไม่ได้เลย ว่าแล้วเชียว มีน้องแบบนี้จะไม่หวงได้ไง คราวก่อนก็จ้องผมอย่างกับจะเข้ามาต่อย



“เงียบไปเลย เฮียคุยกับมันอยู่”



“ไม่ได้ล่อลวงครับ ผมจริงใจกับน้องพี่”



“กูจะรู้ได้ไงว่ามึงจริงใจ”



“คัท” แม่พี่ซีนเอ่ยปราม สีหน้าค่อนข้างเหนื่อยใจ “น้องโตแล้วนะ”



“โตแล้วก็โดนหลอกได้”



นอกจากผมกับพี่ซีนจะเปิดเผยความสัมพันธ์กันแล้ว พี่ชายของเขาก็แสดงความรู้สึกว่าไม่ชอบขี้หน้าผมอย่างเปิดเผยเช่นกัน



“ผมไม่ได้หลอกครับ”



“เงียบไปเลยกูคุยกับม้าอยู่”



“คัทนั่นแหละเงียบ”



ผมยกยิ้มในใจ คนที่มีอำนาจมากที่สุดในบ้านอยู่ข้างผมเห็นๆ 



“เรื่องแบบนี้จะช้าจะเร็วไม่สำคัญหรอก มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกของทั้งสองคน”



“ม้าไม่ห่วงน้องเลยอะ”



“คัทนั่นแหละไม่เปิดใจ ม้าเห็นโซลมารับมาส่งซีน ดูแลซีน ปุ้ยเองก็เคยบอกม้าว่าอยู่ที่กองถ่ายโซลดูแลซีนไม่ห่าง ใช่ว่าม้าไม่สนใจลูกสักหน่อย”



“แต่มัน...”



“อยากเห็นน้องร้องไห้อีกเหรอคัท”



“ไม่ใช่แบบนั้นนะม้า..”



ใบหน้าของเขาไม่สบอารมณ์แต่ไม่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ และทั้งวันก็ไม่ปล่อยพี่ซีนให้ห่างจากตัวเขาเลยด้วย



แม่ง ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อเล่นกับปิ๊กมี่นะเว้ย มาสวัสดีครอบครัวแฟนอย่างเป็นทางการแต่โดนปล่อยให้อยู่กับหมาขาสั้นที่เหมือนจะสงสารผมเลยนั่งอยู่เป็นเพื่อน ส่วนพี่ซีนก็โดนพี่ชายดึงเอาไว้ให้อยู่ใกล้ๆ ตัวตลอด



“คัทค่อนข้างหวงน้องน่ะ”



พ่อพี่ซีนเดินเข้ามานั่งโซฟาตัวถัดไปจากผม ปิ๊กมี่ก็ลุกเดินไปหา ผมอยู่ตัวคนเดียวอย่างจริงจัง อย่าใช้คำว่าค่อนข้างเลย ให้เรียกว่าโคตรหวงเลยจะดีกว่า ถ้าพ่อแม่พี่ซีนไม่อยู่ผมว่าพี่แกพุ่งเข้ามาต่อยผมแล้ว



“พี่ซีนน่าหวงจริงๆ แหละครับ”



“แต่ก่อนซีนชอบโดนรังแกน่ะ คัทดูแลน้องมาตั้งแต่เด็ก ใครรังแกน้องเจ้านั่นซัดน่วมทุกคน ขนาดเพื่อนแกล้งเล็กๆ น้อยๆ บางทียังโหดใส่เลย น้องเขา เขาแกล้งได้คนเดียว” พ่อพี่ซีนหยิบหนังสือพิมพ์ตรงหน้ากางออกดู อิริยาบถสบายๆ ไม่คิดว่าผมเป็นแขก “คัทตามน้องแทบจะทุกฝีก้าว เพราะแบบนั้นเจ้านั่นเลยเป็นห่วงซีนกว่าใคร ไม่ยอมปล่อยน้องสักที”



ชายตรงหน้าเหล่ตามองผม “หรือไม่ก็ลองให้คัทต่อยสักหมัดสองหมัดดู เผื่อจะหวงน้อยลงบ้าง”



“คุณอาครับ...”



“ล้อเล่น” เขาหัวเราะ “เรียกป๊าเถอะ เรียกแบบซีนนั่นแหละ”



“อ่า..ครับ...ป๊า”



รู้สึกเขินแปลกๆ ไม่ชินปาก อีกอย่างคือรู้สึกเหมือนแต่งเข้าบ้านพ่อตาแม่ยาย



สามแม่ลูกหายขึ้นไปบนห้องด้วยกัน ปล่อยให้ผมนั่งคุยไปเรื่อยกับประมุขของบ้าน พ่อกับแม่พี่ซีนกำลังจะไปดูงานต่างประเทศ อีกไม่กี่ชั่วโมงน้องชายของพ่อพี่ซีนจะมารับไปสนามบินด้วยกัน



ผมไม่รู้ว่านั่งอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่ แต่รู้ความจริงอย่างหนึ่งว่า...อย่าว่าแต่พี่ชายพี่ซีนหวงเลยครับ พ่อพี่ซีนที่ทำเป็นมานั่งคุยด้วยเพลินๆ แต่ซักประวัติผมจนสะอาดก็ไม่น้อยไปกว่ากันเท่าไหร่เลย



“ไปกันได้แล้วค่ะคุณ” แม่พี่ซีนเข้ามาตาม “โทษทีนะโซล ไม่ได้หาของว่างให้ทานเลย”



“ไม่เป็นไรครับคุณน้า”



“ไว้เจอกันอีกทีนะจ๊ะ”



“ครับ” พ่อพี่ซีนเดินเข้ามาตบบ่าผม “ฝากด้วยนะ”



“ครับป๊า”



“เรียกป๊าแล้วทำไมไม่เรียกม้าบ้างล่ะ”



“ม้ามีลูกชายแค่สองคนนะ” พี่ชายพี่ซีนขัดอีกตามเคย



“ได้ลูกชายเพิ่มอีกคน หล่อซะด้วย ดีๆ ม้าชอบ ถ้าม้ากลับมาไว้มาที่บ้านใหม่นะโซล”



“ได้ครับ”



ลูกชายคนโตของบ้านส่งเสียงไม่พอใจ พี่ซีนยืนอยู่ข้างพี่ชายตัวเอง เขามุ่ยหน้าใส่ผมขณะที่ใบหน้าเขาขึ้นสีแดงอ่อนๆ ผมยักไหล่น้อยๆ ก็จะให้ทำไงได้ล่ะ พ่อตาแม่ยายเอ็นดูผมซะขนาดนี้ J











“ออกมากับกูดิ๊”



ผมอยู่บ้านพี่ซีนจนถึงช่วงค่ำ ตอนนี้พี่ซีนกำลังทำอาหารอยู่ในครัว พี่ชายเขาก็เดินหน้านิ่งเข้ามาเรียก ผมเดินตามออกมาข้างนอก อีกคนจุดบุหรี่ยี่ห้อดังสูบ ผมอยากถอยตัวให้ห่างจากเขาเพราะเดี๋ยวพี่ซีนไม่ให้เข้าใกล้อีก



“เอาไหม”



“ไม่ครับ”



“ไม่สูบ?”



“เลิกแล้วครับ พี่ซีนไม่ชอบ”



“หึ” เขาจุดยิ้มมุมปาก “ทำได้แค่เลิกบุหรี่เหรอวะ”



“คุยกับผมตรงๆ เลยดีกว่า”



“กูก็ไม่ได้พูดอ้อมค้อมนะ” พวกเรายืนอยู่ข้างบ้าน ไฟจากในบ้านสาดแสงมาได้นิดเดียว แต่ผมเห็นแววตาไม่ชอบใจได้ชัดเจน



“มึงหลอกน้องกูเปล่าวะไอ้เหี้ย น้องกูยิ่งอ่อนๆ อยู่ด้วย มันคบกับมึงเร็วจัง”



“คือผม...”



“อยากกระทืบมึงฉิบหายแต่เดี๋ยวน้องกูงอแง แม่งมีดีอะไรมาทำให้น้องกูโกรธกูฮะ”



เขาดูหัวเสีย และเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าด้วยซ้ำ



“อย่างไอ้ซีนแม่งไม่น่าจะไว้ใจใครเร็วขนาดนี้”



“ผมรักพี่ซีน”



“เหอะ”



“ผมไม่มีอะไรมายืนยันนอกจากคำพูด ผมขอแค่เวลาให้ผมได้แสดงให้พี่เห็นว่าคำพูดของผมมันจริงหรือเปล่า แต่ถ้าพี่จะบอกให้เลิกยุ่ง ผมบอกเลยว่าไม่เด็ดขาด”



“คำพูดดีนี่”



“ขอบคุณครับ”



เขาตวัดสายตามอง ดุนลิ้นข้างกระพุ้งแก้ม “กูไม่เห็นความดีเหี้ยอะไรในตัวมึงทั้งนั้น แต่ที่กูยอมเพราะน้องกูรักมึง”



ผมเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง มีญาติแต่ก็ไม่ได้รักใคร่อะไรกันมากมายขนาดนี้ แน่นอนว่าผมไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้ชายตรงหน้าในฐานะพี่ชายของคนคนหนึ่ง แต่ถ้าลองคิดว่าผมเป็นเขา ผมก็หวงและห่วงพี่ซีนมากเหมือนกัน



“ซีนเคยล้ม เลือดไหลเป็นทาง ขาอักเสบแค่ยืนยังจะยืนไม่ไหว กูแทบอยากอุ้มมันไว้ตลอดเวลาแต่มันงอแงอยากเดินเอง...มันไม่ล้มอีกเพราะกูจับมันไว้ตลอด และทั้งๆ ที่มันอยากเดินเองแต่มันก็กำมือกูแน่นมากเหมือนกัน”



“…”



“กูไม่อยากให้น้องล้ม รู้ว่าทำแบบนั้นโตไปมันแย่แน่ๆ แต่ก็คิดว่ามีกูอยู่ทั้งคน”



“…”



“กูทนดูน้องกูเจ็บไม่ได้จริงๆ แต่มันคงถึงเวลาที่ต้องปล่อยมือให้น้องกูเดินเองแล้วใช่ไหม”



ผมอยากบอกเขาว่าพี่ซีนมีผมอยู่ ถึงผมไม่สามารถบอกได้ว่าพวกเราจะไม่ล้มลง แต่ถ้าเมื่อวันนั้นมาถึงเราจะประคับประคองซึ่งกันและกัน



“ตอนเด็กๆ กูชอบแกล้งมันนะแต่พอมันร้องไห้ก็เป็นคนปลอบมันตลอด...”



เขาอัดควันเข้าปอดเหมือนพยายามระงับอารมณ์ พี่ชายพี่ซีนมองตามควันสีเทาที่กลืนหายไปกับความมืดยามค่ำคืน



“ตอนนั้นเห็นมันร้องไห้แล้วตลกดี”



“…”



“แต่ถ้ามึงทำมันร้องไห้กูไม่ตลกด้วย เข้าใจนะโซล”



ผมอ่านแววตาเขาไม่ออก รู้แต่ว่ามันไม่ใช่ความยินดี



“วันนั้นพี่กระทืบผมได้เลย”



ไม่เป็นอะไรเลย แค่นี้ก็ดีแล้ว เพราะผมรู้ว่าวันหนึ่งเขาจะเห็นสิ่งที่ผมทำและยอมรับว่าผมสามารถดูแลน้องชายของเขาได้ดีไม่น้อยไปกว่าเขาเลย



“แต่ถ้าร้องไห้เพราะมีความสุขนี่ไม่นับใช่ไหมครับ”



พี่ชายคนรักส่งเสียงเหอะ เขาใช้เท้าขยี้บุหรี่ที่ถูกทิ้งลงบนพื้น



“มั่นใจจังนะ”



“มีอะไรอีกไหมครับ พี่ซีนอยู่ในบ้านคนเดียว”



“ยังเหลืออีก”



จังหวะที่ผมกำลังจะอ้าปากถาม...พี่ชายพี่ซีนก็พุ่งเข้ามา...



ผัวะ!



ไอ้เหี้ย...มือหรือตีน



“ที่มึงมายุ่งกับน้องกู ล่อลวงน้องกู ทำมันโกรธกูเพราะกูด่ามึง แล้วคืนนี้ยังมานอนบ้านกูอีก”



ไปโกรธกันตอนไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับผมวะ ผมขยับปาก ร้าวไปทั้งกรามแล้วมั้ง รู้แล้วว่าแม่งไม่พอใจจริงๆ ที่มาแย่งน้องไป



“ทั้งหมดรวมในหมัดเดียว นี่โปรโมชั่นสุดๆ เลยนะ”



ควรดีใจสินะ ผมกัดฟันยิ้มรับ “สิทธิพิเศษสำหรับน้องเขยใช่ไหมครับ”



ผัวะ!



“ส่วนนี่คือที่มึงกวนตีน”



ผมได้รสฝาดของเลือด แค่ฟันไม่หลุดก็เป็นบุญแล้วมั้ง เชี่ยหมัดหนักฉิบหาย!



พอพวกเราเดินเข้าไปในบ้าน พี่ซีนกำลังจัดโต๊ะอาหาร เขาตกใจมากที่เห็นใบหน้าผม ในตอนนั้นผมอยากโดนชกอีกสักหมัดเพื่อเรียกคะแนนสงสาร พี่ซีนหันไปต่อว่าพี่ชายของตัวเอง เขาทำเป็นเหมือนไม่สนใจแต่ดูก็รู้ว่าหัวเสียที่โดนน้องโกรธ



และคืนนั้นที่คนเจ็บอย่างผมควรจะมีคนดูแลเอาใจใส่ไม่ห่าง แต่ไอ้เฮียคัทของพี่ซีนดันมาฉกตัวพี่ซีนไปนอนกับตัวเองหน้าตาเฉย



ผมนอนมองเพดานในห้องนอนของพี่ซีน น้ำแข็งก็ต้องประคบเอง ยาก็ต้องทาเอง



แม่ง ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่แฟนนะ...







               

[Scene’s Part]



“เฮียจะไปแล้วเหรอ”



“ไม่ไปมั้ง มาถึงสนามบินแล้วเนี่ย ทำหน้าหงอยทำไม” ผมยืนอยู่กับเฮียคัทสองคน ป๊าม้ามาส่งแต่เพราะมีงานด่วนที่บริษัทเลยทิ้งผมไว้ที่นี่กับเฮีย



“แล้วจะมาอีกไหม”



“มึงเป็นเด็กเหรอวะซีน” เฮียคัทหัวเราะ เดินเข้ามากอดคอ



“อะไรเล่า”



“บินไปหาเฮียบ้าง เฮียคิดถึง”



“อือ ถ้าว่างนะ”



ครั้งก่อนที่มาส่งเฮียคัทว่าใจหายแล้ว แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกใจหายยิ่งกว่า



“โตแล้ว ไม่มีเฮียปกป้องแบบเด็กๆ แล้วนะ อย่าไปงอแงใส่ไอ้เด็กโซลมันมากล่ะ น่าเกลียดจะตายตอนมึงร้องไห้น่ะ”



“ไม่เคยงอแงซะหน่อย..”



“หึ” เฮียใช้กำปั้นเขกหัวผมเบาๆ ก่อนจะกดหัวผมซบกับไหล่ตัวเอง “ไม่ต้องกลัวนะซีน เฮียและป๊ากับม้าอยู่ข้างซีนเสมอนะ”



“..ฮึก..”



ผมกอดเฮียแน่น อุ่นใจที่มีเฮียอยู่เสมอเพราะผมรู้ว่าเขาจะปกป้องผมจากทุกอย่าง



“เนี่ยนะไม่งอแง” มือนั้นลูบหลังผมเบาๆ “เดี๋ยวไอ้โซลมารับ มึงก็ลืมเฮียแล้ว”



“ผมรักเฮีย”



“อืม ถ้าอย่างนั้นก็ดูแลตัวเองดีๆ มีอะไรให้บอกเฮียนะ”



“อื้อ” ผมผละออก จะว่าอายก็อายที่น้ำตาแตกกลางสนามบินแต่ก็ช่างมันเถอะ ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย



“พูดก็มาถึงเลย ตายยากเว้ย”



“ขอบคุณที่อวยพรให้น้องเขยนะครับ” ไอ้โซลว่า ริมฝีปากมันยกยิ้มจนเห็นเขี้ยว



ความสัมพันธ์ของสองคนนี้จะว่าดีก็ไม่เชิง มันเหมือนเฮียคัทจำใจมากกว่า และทั้งที่เคยโดนต่อยไปแล้วไอ้เด็กตัวโตนี่ก็ไม่ได้กลัวพี่ชายผมเลย



“ไอ้ห่านี่ กวนตีนฉิบ” เฮียถอนหายใจเหนื่อยหน่าย “..แต่ก็ดีจะได้อยู่กับน้องกูนานๆ”



“เฮียจะซึ้งทำไมล่ะ!”



“น้ำตาแตกอีกแล้ว เฮียไปเรียนนะเว้ยไม่ได้ไปรบหรือมึงทำอะไรน้องกูวะ”



“เฮ้ยเปล่าพี่ เมื่อคืนยังเขินที่ผมหยอดอยู่เลย”



เฮียคัทโยกหัวผมไปมา ดึงผมเข้าไปกอดแน่นๆ แล้วดันผมไปหาไอ้โซล



“เอาไปโอ๋ต่อที กูโอ๋มายี่สิบกว่าปีแล้ว เมื่อย”



ไอ้โซลโอบผมไว้หลวมๆ มันไม่ใช่การจากลาที่น่าเศร้าเพราะเดี๋ยวเฮียก็กลับมา แต่มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก...ผมเคยคิดว่าผมโตแล้ว แต่เหมือนกับว่าผมเพิ่งเคยได้เรียนรู้บทเรียนชีวิตบทแรกเท่านั้นเอง



“หวังว่ากูจะไม่ได้กระทืบมึงนะ”



“ไม่รู้สิครับ แต่ไม่คิดว่าจะมีวันนั้นนะ”



ไอ้โซลกุมมือผม ในท่าทางขี้เล่นแฝงความจริงจังเอาไว้ในแววตา



เฮียคัทหลุดยิ้มออกมาบางๆ หันหลังเดินเข้าเกทไปโดยไม่พูดอะไร



ผมเป็นเด็กที่หลบอยู่หลังพี่ชาย เป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่เด็ก...และยังคงเป็นอย่างนั้นเสมอมา



โลกมันโหดร้าย เป็นประโยคที่เคยได้ยินแต่ไม่เคยเจอกับตัว



อย่างที่ม้าว่า...จะให้ทุกคนมาชอบเรามันเป็นไปไม่ได้ ผมพบเห็นแต่คนที่ชื่นชอบ มองมาด้วยแววตาชื่นชมตั้งแต่เล็ก อาจเพราะฐานะดี รูปร่างหน้าตาดี เรียนดีหรืออะไรก็ตามแต่



ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเหมือนกับว่าไม่เคยเดินบนเส้นทางขรุขระเพราะมีพี่ชายคอยให้ขึ้นขี่หลังอยู่เสมอ...ตอนนี้ผมควรลงเดินเองได้แล้วสินะ



ควรออกหน้าเผชิญกับปัญหา ออกจากที่กำบังและก้าวผ่านอุปสรรค์ด้วยตัวเองเสียที



ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ว่าผมจะต้องอยู่คนเดียว โดดเดี่ยว เพราะวันไหนที่ผมเหนื่อยล้า ก็ยังมีอ้อมกอดของครอบครัวที่เปิดอ้ารับผมเสมอ



ผมกระชับมือคนข้างๆ แน่น ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไร สิ่งที่ผมจะทำคือกุมมือคู่นี้ไว้ให้แน่นกว่าเดิมและเราจะก้าวผ่านมันไปด้วยกัน





ต่อด้านล่างค่ะ





« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-09-2017 14:04:33 โดย zongpei96 »

ออฟไลน์ zongpei96

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 76
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-0
.

.

.


บทส่งท้าย







“กินข้าวไหน”



“ไปกินกับพวกไอ้ทิมไอ้โฟร์เปล่าล่ะ”



“อย่าเอาเพื่อนมาอ้างได้ไหมถ้าจะไปหาเด็กมึงน่ะ”



“พวกมันอยู่คณะเดียวกัน ไปหาใครก็เหมือนกันนั่นแหละ”



“หราาาาา” ไม่ใช่แค่ไอ้จั๊มพ์แต่กิ๋งกับพีมที่กำลังเก็บของก็ประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน



ผมมุ่ยหน้า ชอบรุมตลอด “พีม อย่าไปตามพวกนี้มากนะรู้ไหม” ผมว่า เดี๋ยวนี้แซวเก่งขึ้นทุกวัน



“เราเพิ่งรู้ว่าทำแบบนี้ก็สนุกดี”



แหนะ ดูสิ “แล้วจะไปด้วยกันเปล่าเนี่ย”



“ไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้มีนัดที่อื่นแล้ว” กิ๋งเป็นฝ่ายตอบ เหล่ตาไปหาพีม “ก็ไม่ใช่ซีนคนเดียวซะหน่อยที่โลกเป็นสีชมพู”



พีมตีกิ๋งเบาๆ เจ้าตัวยู่หน้า ผมยิ้มขำ พีมคุยกับคนคนหนึ่งอยู่และดูจะไปกันด้วยดีเสียด้วย



“กิ๋งก็รีบๆ มีน้า จะเรียนจบแล้วเนี่ย”



“ดูถูกเราเหรอจั๊มพ์” สาวผมบ๊อบสะบัดหน้าขึ้น “จะว่ามีก็มีน่ะนะ แต่ฉันมีชีวิตเพื่ออธิษฐานให้ผู้ชายได้กันเท่านั้นแหละจ่ะ!”



“โหย อุดมการณ์แน่วแน่”



ผมหัวเราะ ที่จริงก็เห็นว่ากิ๋งมีคนคุยๆ อยู่เหมือนกัน โบกมือลาสองสาว ขึ้นรถไอ้จั๊มพ์ไปคณะสถาปัตย์ฯ ที่ช่วงนี้ผมไปบ่อยเหลือเกิน



หลายอาทิตย์แล้วที่พวกเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ไปไหนมาไหนด้วยกัน ผมไม่ได้เข้าไปดูในทวิตเตอร์แต่ก็พอรู้ว่าแฟนคลับน่าจะรู้แล้วแหละว่าพวกเราคบกันจริง อาจเพราะพวกเราเพิ่งกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไม่นานเลยยังไม่มีใครกล้าเข้ามาถาม ยิ่งเห็นผมคนเดียวยิ่งเหมือนไม่มีใครกล้า นั่นทำให้ผมคิดว่าช่วงที่ผ่านมาสภาพผมมันแย่ขนาดนั้นเลยหรือยังไง แต่พอพวกเธอเห็นผมกับไอ้โซลนี่เดินเข้ามาทักกันไม่หวาดไม่ไหวเลย



“ว่าไงจ๊ะ ซีน ถาปัด”



ผมจิ๊ปากใส่ไอ้โฟร์ “เดี๋ยวโดน”



“ก็แหม มาบ่อยเหลือเกิน นึกว่าซิ่วมาคณะกูแล้ว”



ทั้งโต๊ะที่มีทั้งเพื่อนผมและเพื่อนไอ้โซลยิ้มขำกันใหญ่ ผมนั่งลงข้างไอ้โซล โรงอาหารสถาปัตย์ฯ คนเยอะอย่างเดิม เพิ่มเติมคือหลายคนมองมาทางนี้ อาจเพราะไอ้น้องกันที่ผิวปากแซวเมื่อกี้หรือไม่ก็เพราะสงสัยในความสัมพันธ์ของผมกับไอ้โซล



“เอาจริงๆ นะกูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเฮียคัทจะปล่อยมึงลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้”



“ผมรักน้องเขานะพี่ ไม่ได้ขโมยทองเขา”



“สำหรับเฮียคัทไอ้ซีนนี่ยิ่งกว่าเพชร” ไอ้ทิมว่าพลางทำหน้าแขยง “กูเคยโดนมาแล้ว นี่มึงไม่โดนอะไรมั่งเหรอ”



“ใครบอกล่ะ โดนมาสองหมัดเนี่ย”



“เชี่ย!” เพื่อนผมอุทานพร้อมกัน “แค่สองหมัด!?”



“นี่พวกมึง เฮียกูไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นไหม ที่ต่อยเพราะมึงกวนตีนเฮียด้วยเหอะ” ประโยคหลังผมหันไปหาคนข้างๆ



“อ้าว วันนั้นพี่ยังเข้าข้างผมอยู่เลยนะ”



“ก็เฮียทำเกินไป แต่มึงไม่เป็นอะไรแล้วนี่”



วันนั้นผมตกใจแทบแย่ ไม่รู้ว่าออกไปด้วยกันตอนไหนแต่พอผมทำอาหารเสร็จก็ไม่เห็นอยู่ในบ้านทั้งสองคนแล้ว ผมเห็นว่านั่งอยู่ในบ้านด้วยกันได้ตั้งหลายชั่วโมง คิดว่าเฮียคงไม่ทำอะไรไอ้โซล ที่ไหนได้กลับมาปากแตกซะงั้น พอผมโกรธเฮียก็ไม่สะท้กสะท้านอะไรด้วย หนำซ้ำยังมาลากผมไปนอนห้องตัวเองอีก



“ถามจริง พวกแฟนคลับเขาไม่รู้จริงๆ เหรอว่าพวกมึงคบกัน”



“กูว่าก็น่าจะรู้แล้วแหละ” รูปก็เห็นขนาดนั้น ถึงพี่ปุ้ยจะแก้ให้ว่าแค่ซ้อมกันเฉยๆ เพื่อไม่ให้พวกเราเสื่อมเสียก็เถอะ แต่ทั้งจับมือกันในที่สาธาณะ ทุกวันนี้ก็ไปไหนมาไหนด้วยกัน มันก็น่าจะรู้แล้วนะ



“มึงไม่ประกาศไปเลยล่ะ”



“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย แค่พวกเรารู้กันก็พอแล้ว”



“โอย กูอยากจะอ้วก”



“แค่ใจเราตรงกันก็เพียงพอแล้วใช่ไหมครับที่รัก” ไอ้ทิมทำเสียงหล่อ



“กูตลก” ไอ้โฟร์หัวเราะ “กูไม่คิดจะได้เห็นไอ้ซีนในมุมนี้เลยจริงๆ”



“กูหมายถึงแค่คนใกล้ตัวรับรู้ก็พอแล้วโว้ย ไม่ใช่แบบนั้น!”



“อะจ้าาาา”



กวนตีน









               

“มึงไม่มีเรียนหรือไง”



“ทีพี่ยังไม่มีเลย ผมขอไม่มีบ้างไม่ได้หรือไง”



“มันเหมือนกันที่ไหนล่ะ”



“ล้อเล่นครับ เดี๋ยวไปส่งพี่แล้วจะกลับไปทำงานแล้วเนี่ย”



ใต้ตึกคณะสถาปัตย์ฯ มีคนอยู่ประปราย แต่ไปแน่นขนัดในร้านน้ำ ผมเลยได้ชาเขียวปั่นออกมานั่งกินอยู่ข้างนอก ร้อนก็ร้อน จะกลับก็ไม่ได้โดนไอ้เด็กนี่รั้งให้นั่งอยู่นี่ก่อน



“ขึ้นไปนั่งคุยบนรถก็ได้มั้ง”



“ไม่เอา มันเหมือนผมเตรียมตัวกำลังจะไปส่งพี่”



“กูร้อน เหงื่อออกเต็มแล้วเนี่ย”



“เดี๋ยวผมพัดให้นะครับคุณชาย”



ไอ้โซลใช้ผ้าเช็ดหน้าซับหน้าให้ ก่อนจะใช้สมุดพัดให้อย่างที่พูดจริงๆ



“สบายไหมครับ”



“อยากได้แอร์อยู่ดี”



“แอร์ห้องผมเย็นนะ”



“กูขี้หนาวซะด้วยสิ”



“มีผมให้กอดอยู่ทั้งคน ยังกังวลอะไรอีก”



มันยกยิ้มได้ใจ เออ ผมเถียงแพ้!



เหงื่อมันก็ไหลย้อยลงมาไม่หยุด สงสารนะ อยากเอาผ้าเช็ดหน้าอีกด้านซับให้เหมือนกัน เหงื่อตัวเองก็ออก ร้อนก็ร้อนเหมือนกันยังอาสาพัดให้ผมอีก แต่ช่วยไม่ได้ ก็ใครให้มันชวนมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ สมน้ำหน้าแล้ว



“นวดให้ด้วยดีไหมครับ”



“เดี๋ยวถีบให้ ไม่ต้องเขยิบเข้ามา”



มันยังกวนไม่หยุด ทำตัวเหมือนผมเป็นคุณชายจริงๆ แค่นี้คนอื่นที่มองมาก็มองผมแปลกๆ แล้ว คิดว่าผมใช้อำนาจบังคับขู่เข็ญให้มันทำแบบนี้หรือไง มันทำเองทั้งนั้น



“พอแล้ว”



“ทำไมล่ะครับ”



“คนอื่นเขาคิดว่ามึงเป็นทาสกูน่ะสิ”



“ทั้งที่จริงเราเป็นแฟนกันน่ะเหรอ”



ผมดึงสมุดมาจากมือมันแล้วเคาะหัวมันไปทีหนึ่ง



“เอ่อ...พี่โซลพี่ซีนคะ”



“ครับ?”



“หนูให้ค่ะ”



รุ่นน้องตรงหน้ายื่นพัดให้ “ที่จริงหนูสั่งทำมาขายให้คนที่ชอบพวกพี่ นี่ยังไม่เคยใช้นะคะ”



“เท่าไหร่ครับ พี่ขอซื้อดีกว่า” ไอ้โซลรับมาพลางควักกระเป๋าตังค์



“ไม่เอาค่ะๆ หนูอยากให้ แค่พวกพี่รับไว้ก็ดีใจแล้วค่ะ”



“ขอบคุณนะครับ น่ารักมากเลย” ผมว่า พัดในมือเป็นรูปผมกับไอ้โซลหัวโต ด้านหลังมีชื่อของผมกับมันด้วย



“พี่ซีนบ่นร้อนพอดี ขอบคุณมากครับ”



“งั้นหนูขออนุญาตถ่ายรูปได้ไหมคะ ถ่ายพวกพี่กับพัดน่ะค่ะ”



“ได้ครับ”



ไอ้โซลชูพัดขึ้น นึกว่าน้องจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่าย ที่ไหนได้น้องเอากล้องดิจิทัล! ผมเพิ่งสังเกตว่ากระเป๋าที่น้องสะพายอยู่คือกระเป๋ากล้อง รูปแรกแฟลชสาดเต็มตา น้องบอกขอโทษตื่นเต้นไปหน่อย ถ่ายไปหลายรูปจนน้องเขาพอใจก็ขอตัวไปเรียน



เหมือนกับว่าพอเห็นน้องคนแรกเดินเข้ามาคุยแล้วพวกผมคุยเล่นด้วยคนอื่นๆ ก็เลยเข้ามาหาบ้าง ยืนล้อมเป็นวงใหญ่เลย เหมือนจะอึดอัดแต่ไม่เลย พวกเขาพัดใหญ่พวกผมด้วยซ้ำจนผมเกรงใจ



“พี่ซีนย้ายคณะเหรอคะ” นั่นไง ถามเหมือนไอ้โฟร์เลย



“อยู่บัญชีเหมือนเดินแหละครับ”



“ได้ดูซีรีส์บ้างไหมคะ ตอนหน้าก็จบแล้วน้า”



“ไม่ได้ดูเลยครับ พี่ซีนไม่ให้ดู”



“อ้าว ทำไมล่ะคะ”



“พี่อายครับ”



“อายอะไรค้าาาาาาา”



อายที่ตัวเองแสดงครับ พวกน้องใจเย็นๆ



“แล้วพี่ซีนห้ามพี่โซลได้ด้วยเหรอ ถึงพี่โซลดูพี่ซีนจะรู้ได้ไง”



“นั่นน่ะสิ พี่ซีนจะรู้ได้ไงน้า”



“พี่โซลอ่าาาาาาา”



มันดูชอบใจที่ทำให้พวกเธอโอดครวญกันได้ ถึงผมจะไปค้างที่ห้องมันบ้างก็จริงแต่ไม่ได้ตัวติดกันตลอดเวลาเสียหน่อย



“ฉากในห้องครัวถ่ายไปกี่เทคคะ”



“เทคเดียวผ่านครับผม” ไอ้โซลว่าพลางขยิบตา เสียงวี๊ดว๊ายก็ดังขึ้นตามทันที ได้ยินเสียงใครแว่วๆ ว่าทำบ่อยเหรอด้วย ไม่ใช่นะครับ!



“พวกพี่คิดว่าฉากไหนยากสุดคะ” พวกผมเหมือนโดนพิธีกรรายการสักรายการสัมภาษณ์



“ทุกฉากที่มีพี่ซีนครับ”



“ทำไมล่ะคะ”



“เพราะพี่อยากเล่นนอกบทตลอดเลย”



“ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”



เอาเข้าไปเถอะ...เอาไปเข้า ผมขบริมฝีปาก คว้าพัดจากมือไอ้คนข้างๆ มาพัดเองซะเลย อากาศร้อนดีนัก!



“พี่ซีนล่ะคะ”



“อืม...ฉากร้องไห้ครับ”



“แต่ที่ดูพี่ซีนแสดงดีมากเลยนะคะ ร้องออกมาเยอะมาก”



ไอ้โซลหลุดขำ ผมเลยชกไปทีไหล่มันทีนึง



“พี่โซลทำอะไรพี่ซีนหรือเปล่า”



“เฮ้ยพี่เปล่า” มันทำหน้าเหรอหรา “..หมายถึงไม่ได้ทำตรงๆ น่ะนะ”



“ห้ามรังแกพี่ซีนของพวกเรานะ!”



“พี่ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย” ที่จริงมันทำไปแล้วต่างหาก



“แล้วพี่ซีนร้องไห้ได้ยังไงคะ!”



“พี่แค่พูดว่าหมาพี่ซีนจะตายเท่านั้นเอง”



“พี่โซลนิสัยไม่ดีเลย!!!!”



“ทำไมพี่โซลเป็นคนแบบนี้!”



“โถ่ ปิ๊กมี่ของพี่ซีน”



ขวัญใจแฟนคลับโดนโป้งซะแล้วมั้งเนี่ย ผมยิ้มขำ พยักหน้าเห็นด้วยกับทุกคน



“ได้ทีรุมเลยนะครับ”



ผมลอยหน้าลอยตา หมั่นไส้มานานแล้วเหอะ



“พี่ซีนชอบอะไรนอกจากชาเขียวไหมคะ”



“ไม่ค่อยมีแล้วครับ”



“พี่โซลชี้ตัวเองทำไมคะ หนูหมายถึงของกินไม่ใช่คน…หรือว่านี่กินได้ด้วยเหรอคะ”



“พี่โซลกินได้ปะคะพี่ซีน”



มาถามผมทำไมกัน แล้วดูสายตาแต่ละคนสิ พวกน้องเขาเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอทำไมมันกะลิ้มกะเหลี่ยมได้ขนาดนั้น ผมเลยยกพัดขึ้นมาบังหน้าเหลือแต่ตาเอาไว้



“จะกินได้ไงเล่า”



“นี่ไม่มีเรียนกันเหรอครับ”



“ไล่เหรอคะพี่โซล”



“พวกเราคุยกับพี่ซีนอยู่นะคะ”



ไอ้พระเอกอ้าปากค้าง เหมือนว่าจะตกจากบัลลังก์คนโปรดแล้วจริงๆ



พวกเธอหัวเราะ “เดี๋ยวจะขึ้นเรียนแล้วค่ะ”



“บอกมันไปขึ้นเรียนด้วยหน่อยสิ” ผมว่า ชี้ไปที่คนข้างๆ



“โดดเลยค่ะพี่โซล”



“นั่งอยู่นี่แหละค่ะ เรียนทำไม”



อ้าว ทุกคนครับ ทำไมทำงี้



คุยกันไปเรื่อย บางคนก็ขอตัวไปเรียนเลยเหลืออยู่ไม่กี่คน พวกเธอถ่ายรูปพวกผมไปเยอะมากทั้งที่เหงื่อผมออกเต็มตัวขนาดนี้ แล้วผมก็ยิ้มจนปวดแก้มไปหมดแล้ว



“พรุ่งนี้มีซีนจะมาอีกไหมคะ หนูจะเอาของมาให้”



“อืม...ไม่รู้เหมือนกัน” พวกผมเดินมาที่ลานจอดรถของคณะ พวกน้องเขาก็ขอตามมาส่ง ผมหันกลับไปหาที่ไอ้โซลคุยกับน้องคนหนึ่งอยู่ด้านหลัง “โซล พรุ่งนี้ตกลงว่าไง”



“แล้วแต่พี่เลยครับ”



“งั้นพรุ่งนี้พี่มาอีกก็ได้”



ที่จริงยังตกลงกันไม่ได้ว่าตอนเที่ยงจะออกไปกินข้าวข้างนอกมหา’ลัยดีหรือเปล่า ไม่ใช่อะไรหรอก ผมเพิ่งนึกได้ร้านเบเกอรี่ที่เฟิร์สเคยบอกเลยถามเฟิร์สว่ามันอยู่ตรงไหน จะให้ไอ้โซลเลยพาไปซื้อด้วยเพราะตอนเย็นมันไม่ว่าง แต่ไม่เป็นไรไปวันหลังก็ได้



เกือบจะถึงรถไอ้โซล ผมเลยบอกให้พวกเธอกลับไปเรียนได้แล้ว กำลังจะโบกมือลา น้องคนหนึ่งก็เอ่ยเรียกพวกผมเอาไว้ก่อน



น้องเขาดูกล้าๆ กลัวๆ ที่จะพูด เพื่อนข้างตัวก็ดูหลุกหลิกเหมือนคนทำผิด



“เอ่อคือ...ที่พวกพี่จับมือกันกลางห้างวันนั้น พวกพี่เป็นอะไรกันเหรอคะ”



เป็นครั้งแรกที่พวกเธอถามเรื่องนี้หลังจากพวกผมกลับมาเป็นเหมือนเดิม ที่น้องเขาดูกล้าๆ กลัวๆ แบบนี้ อย่าบอกนะว่าน้องเขาใช้เวลาเตรียมใจกันมาเป็นอาทิตย์



เกิดความเงียบขึ้น ผมแค่อึ้งเล็กน้อย เพื่อนคนอื่นของน้องก็คอยให้กำลังใจคนที่กล้าถามเรื่องนี้กับพวกผมตรงๆ ผมแอบขำในใจ น้องเขาสูดลมหายใจเข้าลึก



“รุ่นพี่รุ่นน้องกันแน่เหรอคะ”



น้องเขาพยายามทำเหมือนกำลังพูดเล่นแบบแต่ก่อน ต่างกันที่ตอนนี้พวกน้องเขาไม่ได้เล่นและในใจลึกๆ ผมรู้ว่าผมเขาก็รู้คำตอบ



ผมหันไปมองไอ้โซลที่ก็มองผมอยู่เหมือนกัน ให้ตาย...ยังไม่เคยพูดเรื่องนี้กับคนอื่นเลยนะนอกจากครอบครัวและเพื่อน ผมเม้มปากแน่น ไม่ได้อายที่จะบอก ผมหมายถึง...ผมเขิน ความร้อนมาสุมกันที่แก้ม หาอะไรมาปิดหน้าก็ไม่ได้ เก็บพัดเข้ากระเป๋าไปแล้ว



พวกเธอเงียบ จ้องผมอย่างรอคำตอบ กลายเป็นผมที่ต้องสูดลมหายใจเข้าลึกบ้าง ผมเอื้อมมือไปกุมมือคนข้างๆ เอาไว้...



“รุ่นพี่รุ่นน้องไม่จับมือกันหรอก..”



เห็นประกายความดีใจอยู่ในแววตาของมัน...เข้าใจแล้ว นี่สินะคือสิ่งที่ผมควรรักษาเอาไว้



“ส..สรุปแล้วพวกพี่...”



ผมยิ้ม แม้หน้าจะร้อนไปหมดและข้างในอกพองโตจนจะระเบิด



“…”





@kungpeuak

‘พวกเราคบกันครับ’ ชัดเจนนะคะชาวโลกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก #โซลซีน



@behindsoulscene

170916 วันที่ได้เข้าใจคำว่าฟินจนวูบที่แท้จริง...ไปดูกันเอาเองค่ะทุกคน แอดจะร้องไห้แล้ว T_T pic.twitter.com/16lnSpZ2cs #โซลซีน



@oohhoo

พวกเราคบกันครับพวกเราคบกันครับพวกเราคบกันครับพวกเราคบกันครับพวกเราคบกันครับพวกเราคบกันครับพวกเราคบกันครับพวกเราคบกันครับ #โซลซีน



@iammeoww

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นี่พี่ซีนพูดเองเลยนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด #โซลซีน



@ishipyounaokay

ตรงนั้นมีคนอยู่ไม่เยอะ โทรศัพท์เราแบตหมดเลยไม่ได้ถ่าย คลิปที่แอดมินถ่ายมาเห็นแค่ครึ่งตัว ที่จริงตอนนั้นพี่ซีนจับมือพี่โซลด้วยค่ะ (ಥ﹏ಥ) #โซลซีน



@usKiioM

เป็นคู่แรกที่เราคิดว่ารักกันจริงแน่เลย และก็จริงๆ ด้วย!!!!!!!!!! T_______________________________________T #โซลซีน



@nongwaii

ย้อนดูโมเม้นท์เก่าๆ คือเห็นเลยนะคะว่าที่ชงไปเรื่องจริงทั้งนั้น โยนไม้พายของจริงโว้ยยยยยยย!!! #โซลซีน



@kukkrup

เราร้องไห้เลยอะ ดีใจมากๆ ที่กลับมาเป็นเหมือนเดิม แสดงว่าเคลียร์เรื่องที่บ้านแล้วใช่ไหมคะ #โซลซีน



@meengenmai

ไม่รู้ว่าปัญหาที่เจอคืออะไร แต่ขอบคุณที่พวกพี่ผ่านปัญหานั้นไปได้นะคะ เราลุ้นอยู่ทางนี้แทบตาย เห็นพี่ซีนตาแดงๆ แล้วปวดใจ ; _ ; #โซลซีน



@tingjating

ดูคลิปวนไปร้อยรอบแล้ว พี่ซีนหน้าแดงมากกกกกกก ฮือออออออ รักกันนานๆ นะคะ จะถวายตัวเป็นแฟนคลับคู่นี้ตลอดปัยยย T///////////T #โซลซีน



@ppreaSh

สิ้นสุดการชิป #โซลซีน คู่จิ้นในวันนั้น วันนี้เขาเป็นคู่จริงแล้วค่า!!!






End.









-----------------------------------

จบแล้วค่ะ เฮ้ T_T/ เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งจบ ฮึกก แต่ก่อนคือแต่งครึ่งๆ กลางๆ ไม่เคยจบเลย

เกือบปีแหนะ ประคองมาอย่างทุลักทุเล มีทั้งช่วงที่ฮึด ที่ท้อแล้วก็ท้อมาก55555 การจะดึงสิ่งที่อยู่ในหัวออกมาเนี่ย ยากจริงๆ แต่ก็จะฝึกนต่อไป T T/

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากนะคะ เป็นยังไงบ้างบอกกันได้ จะเก็บไว้พัฒนาต่อไปค่ะ

เจอกันเรื่องหน้านะคะ(ถ้ามีโอกาส) ฮี่ๆ ^ ^

+++ แจ้งข่าวค่ะ +++

เรื่องนี้จะได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ฟาไฉนะคะ ภายในสิ้นปีนี้จะได้เห็นโซลซีนออกมาเป็นรูปเล่ม ฮึกก


เจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ ^-^

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-11-2017 19:02:25 โดย zongpei96 »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ catka12

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 578
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-0
 :mc4: ดีใจด้วยค่ะที่แต่งจบแล้ว  :mew1:  ... แต่ก็ใจหายคิดถึงโซล&ซีน.... ชอบนะค่ะ. ขอสารภาพว่า...แอบหยุดอ่านตอนหน่วงๆด้วยค่ะ...(ขอโทษ  :call: ...คือคนอ่านใจบางมากกก) กลับมาอ่านอีกที่ตอนที่ไม่หน่วงแล้ว

ออฟไลน์ momonuke

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 753
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ ติดตามตลอดเลย สนุกมากๆเลยค่ะ รอเรื่องต่อไปอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :bye2:

ออฟไลน์ Piima

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 660
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
โอ้ยยย

อยากจะชิปต่อเลยค่ะ

มาค่ะ ทุกคนลงเรือลำเดียวกันแล้ว


ออฟไลน์ BAKA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3025
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-10
ในที่สุดๆๆๆ พีคคือพี่ซีนเป็นคนพูดเองไง...ฮือออออออออ นี่คือฟินตามแฟนคลับไปด้วยแล้วเนี่ย

ขอบคุณนะคะ

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
จบได้อย่างน่ารักดีนะจ๊ะ  :z2: :z2:
แต่..ขอตินิ้ดดดดนึง เฮียคัตไม่ใช่พี่เขยจ้าไปเรียกอย่างนั้นได้อย่างไร
พี่เขย คือสามีของพี่สาวนะจ๊ะ / น้องเขยคือสามีของน้องสาว
โซลควรเรียกว่าพี่เมียจ้าาาา เพราะโซลคือน้องเขยเฮียคัต

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ MSeraph

  • This too shall pass
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1751
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-3
นี่เข้าใจแฟนคลับเลยอะ ที่บอกฟินจนวูบ ดีใจจนร้องไห้
แต่คิดว่าคู่ชิปเราคบกันจริงๆก้กรี้ดดดแล้วว
โซลซีนอีสสเรียลลนะคะะ
ในที่สุดก้เดอนทางมาถึงตอนสุดท้ายแล้ว ยัฃไม่อยากให้จบเลยค่ะ
เรื่องนี้คือน่ารักมากกกก ตอนจีบกันคือหวานมาก เขินมากก
แต่พอดราม่าก้วูบบกันเลยทีเดียว แต่มันมีที่มาที่ไปสมเหตุสมผลของมันดีค่ะ
ฟีลกู๊ดน่ารักอบอุ่นซัก90% อีก10%นี่ยกให้ความหน่วง
ชอบความมั่นคงของโซลมาก โซลรักพี่ซีนมากกกแบบมากกจริงๆอะ
พี่ซีนก้น่ารักโดยเฉพาะเวลาเขิน เป็นคนน่าแกล้งมากกก
ถึงดราม่าจะเกินเพราะพี่ก้เถอะ แต่เราจะไม่ว่าแล้วเพราะพี่เรียนรู้แล้วว
แคร์แค่คนที่แคร์เรา แล้วชีวิตจะมีความสุขขึ้นเยอะค่ะ
ขอบคุณสำหรับริยายดีๆน่ารักๆแบบนี้นะคะ
รอตอนพิเศษและจะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ SweetyPhawin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 11
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
โซลน่าจะเรียกเฮียคัทว่าพี่แฟนนะคะ  พี่เขยใช้สำหรับคนที่จะมาเป็นแฟนกับพี่ของโซลนะคะ

รอรูปเล่มค่า :mew1:

ออฟไลน์ wonderbe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 754
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
ขอบคุณสำหรับนิยายดีค่าาาา รักกกกก  :กอด1: :3123: :pig4:

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
โหยยยยขำแฟนคลับ ฟินจนวูบ 5555555 อยากให้มีสเปเชียลตอนแฟนคลับอีกค่ะ อยากรู้จักแอดมิน 555555 สนุกมากเลย นี่เราอ่านมานานขนาดนี้เลยเหรอ ไม่อยากให้จบ ถึงจะเคยโกรธพี่ซีนแต่ก็ยอมให้นะคะ เพราะเป็นแฟนคลับปิ๊กมี่ 5555 ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆอีกเรื่องนะคะ จะติดตามเรื่องต่อไปแน่นอนค่ะ  :กอด1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด