หัวข้อ: 「Behind the Scene」 #ข้างหลังฉาก (End.) : ตอนพิเศษ : วานเลนไทน์ปีนี้ - (2/11/60)

[Petit.K]

ฮือออออออออออ ดราม่าาา ม่ายยยยยยย
ถึงจะเตรียมใจไว้บ้าง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
ต้นๆตอนยังหวานอยู่เลย หง่ะ

[PrimYJ]

เข้าใจว่าพี่ซีนเครียด กดดัน แต่พี่ซีนก็ไม่ควรตัดสินใจในสิ่งที่มันยังไม่เกิดขึ้นนะ

[aiyuki]

ซีนคิดมากไปป้ะ  ไม่โอเคเลยแบบนี้

[BAKA]

โอยยยย แย่แล้ว สงสารทั้งคู่เลย

ให้เวลาตัวเองค่อยๆคิดนะซีน คิดดีๆ อย่างนี้โอเคแล้วจริงหรือ?

[k2blove]

คิดจะรักใครใจต้องนิ่งนะซีน
อะไร พากันเสียน้ำตาทำไม
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อืมมม......ชีวิตไม่ได้มีแต่รสหวาน มีแต่ความสุขอย่างเดียว
ยังมีรสขม มีความทุกข์ อีก 

ตกลงกันแล้วว่าจะยอมรับถ้ามีใครถาม จะบอกว่าคบกัน
แต่พอซีนเจอสายตา ท่าทางดูถูกเหยียดหยาม  ซีนก็นึกถึงคำพูดเฮียคัท

ซีน ไม่มั่นคง รักโซล แต่ซีนบอกเลิกโซลซะและ
ซีน ยังไม่ได้แก้ปัญหา แต่ซีนกลัวปัญหา ไม่ปรึกษาใครเลย
ยังไม่รู้เลยว่าพ่อแม่รับได้หรือเปล่า
       
 

[MmBb]

จะมีดราม่ากี่่ตอนคะเพราะจะขอไม่อ่านเนอะ
เราตามอ่านเห็นความทุ่มเทของโซลมาตั้งแต่แรก
และเราไม่อยากเกลียดซีนที่ไม่เข้มแข็งเลย

[Piima]

สงสารโซลอะ คือรู้เลยว่าโซลทุ่มไปทุกอย่าง

แล้วเราว่าโซลไม่น่าจะชอบชาเขียวด้วย

ถ้าเลิกไปก็ดีนะ เพราะซีนลังเลเหลือเกิน

เราเห็นมีแต่โซลที่เป็นคนเข้าหาซีนก่อนตลอด

[เป็ดอนุบาล]

       เข้าใจพี่ซีนนะที่กดดันตัวเองเพราะคนนอกแต่ที่กลัวจริงๆคือกลัวคนในครอบครัวจะเสียใจมากกว่า
อย่างเดียวที่จะทำให้พี่ซีนผ่านมันไปได้คือกำลังใจจากคนในครอบครัวและความรักที่มั่นคงของโซล
รออ่านความรักของทั้งคู่ในบทต่อไปนะค่ะ

[wonderbe]

อะไรของซี๊นน

[Altasia]

ซีนแค่กลัวเท่านั้นแหละ ถ้าซีนรักจริงก็ต้องกล้าเผชิญปัญหาด้วยกันกับโซล ในเมื่อคิดจะรักก็ต้องยอมรับสิ่งที่จะตามมา โซลรู้ถึงเรื่องนั้นอยู่แล้วและพร้อมที่จะเผชิญ แล้วซีนล่ะ? ทำอะไรอยู่? อีกอย่างนะซีน ความรักไม่มีถูกผิด ในเมื่อมีรัก นั่นก็คือรัก ถูกผิดคือสิ่งที่คนสร้างขึ้นมาเองเท่านั้น และค่าของมันในแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน อย่ารีบกลัวนักเลย อย่าเพิ่งคิดไปเองว่าพ่อแม่จะรับไม่ได้ และอย่าได้แคร์สังคมมากกว่าหัวใจของคนที่รักเรา

[shoi_toei]

ถ้าแคร์คนทั้งโลก ก็เลิก ดีแล้วค่ะ

แต่ถ้า แคร์ คนที่เรารัก ควรคุยกัน

แล้วลองไฟท์ด้วยกันมั้ยค่ะซีน

ตัดสินใจโดยที่ยังไม่ได้ลองมันใช่เหรอเนี่ย

เพลียจิต #แอบเข้าข้างน้องโซล

[mmello07]

สงสารโซลทั้งๆที่รักมากและหนักแน่นขนาดนี้
ซีนหวั่นไหวง่ายไปแล้ว ปุบปับเลิกเลย
งั้นก็ให้ซีนอยู่โดยที่ไม่มีโซลดูบ้าง
#ทีมโซล ชิชะ

[MSeraph]

นี่คือตัวอย่างของคำว่าอารมณ์ชั่ววูบที่แท้จริงอะ
ตอนกำลังเครียดๆนอยด์ๆตัดสินใจอะไรไปไม่ทีถูกหรอก
ซีนนังใหม่มากๆอะ แถมเจอแต่ด้านดีๆ
พอเจอคนมาชี้ให้เห็นความจริงและโดนกับตัวเองเลยเสียหลัก
สงสารโซลมาก ยอมซีนทุกอย่าง ครั้งนี้ก้เช่นกัน

[ซีเนียร์]

 

[kyungploy]

ปกติอ่านนิยายแล้วดราม่าแนวนี้เราไม่เคยโกรธนายเกเลยนะคะ แต่นี่เรื่องแรกเลย..
สงสารโซลอะ คือแสดงออกและมั่นคงกับซีนมากๆ แล้วดูผลลัพธ์ที่ได้กลับมาสิ
เข้าใจว่าทั้งโลกไม่ได้มีแค่โซลซีนสองคน แต่แบบ จับมือกันแก้ปัญหาสิ ช่วยกันคิดว่าควรทำยังไง
ไม่ใช่อยู่ๆก็ทิ้งไปแบบนี้ โอ้ยหงุดหงิดๆๆๆๆ ดราม่ากี่ตอนคะ จะขอไม่อ่าน ; ;

[่jum]

อะไรของนางเนียะ 

[Snowermyhae]

นี่ไง เราว่าแล้วเรื่องมันต้องไม่ได้เกิดจากเฮียคัททั้งหมด เฮียคัทอาจกำลังช่วยซีนแก้ปัญหาก็ได้ ส่วนโซลหายไปเลยลูก ไม่ต้องไปง้อไปตามแล้ว เหนื่อยใจ พี่ซีนแคร์ทุกอย่างแต่ไม่แคร์เลยว่าโซลจะรู้สึกยังไง ทำไมไม่ลองสู้สักตั้ง 

[wichta]

ให้เวลาโซลทำใจตอนหน้าอีกตอน และขอให้เจอคนใหม่ที่รักและเข้าพร้อมสู้และเคียงข้างไปด้วยกันนะโซล ส่วนพี่ซีนก็ขอให้โชคดีและมีความสุขกับสิ่งที่เลือกและตัดสินใจไปนะคะ (เปลี่ยนนายเอกแม่งเลย ลำไย)


กระโดดเตะหม้อต้มมาม่า สับเบรกเกอร์ดึงคัทเอาท์ตัดน้ำตัดไฟ ดูสิคนเขียนจะต้มมาม่ายังงัย 5555555

[aurusma]

ทำไมไม่ถามความคิดของโซลบ้างเลยล่ะซีน คิดไปเองแบบนี้ไม่แฟร์กับโซลเลย

[songte]

ซีนนี่ยังไง ไหนว่ามีอะไรจะคุยกันไง เอาเข้าจริงๆก็คิดเองตัดสินใจเองคนเดียว
ไม่สนใจความรุ้สึกโซลบ้าง ผิดหวังกับซีนนะ
แล้วโซลจะเป็นยังไงเนี่ยะทุ่มหมดใจไปขนาดนั้น

[noppnopp]

ไม่ได้ชอบเสพดราม่า แต่มันก็คือเรื่องจริงในสังคมอ่ะเนอะ ไหนๆก็พากันมาม่าขนาดนี้แล้ว ช่วยเอาให้สุดนะครับ เอาให้หนัก เอาให้ดาวน์กว่านี้อีก เอาแบบ พากันโดดน้ำตายเลย ฮ่าๆๆๆๆ 

[rogerr]

เรื่องนี้มุ้งมิ้งน่ารักมากๆเพิ่งจะเข้ามาอ่านเป็นกำลังใจให้คนแต่งคับ

[zongpei96]

ตอนที่ 27







แสงสว่างดับวูบ ผมพบว่าตัวเองนั่งอยู่ในห้องมืด ถูกกล่าวหาว่าเป็นนักโทษทั้งที่ไม่มีแม้ความผิด



ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวและปวดตา เมื่อคืนหลังจากวิ่งลงมาจากรถไอ้โซลผมก็ตรงเข้ามาที่ห้องนอนของตัวเอง ป๊าม้าและเฮียคัทเห็นผมร้องไห้ แต่ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว ไม่มีกะจิตกะใจจะแสร้งกลั้นน้ำตา และไม่มีคำตอบใดใดจะให้พวกเขาเช่นกัน



ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปมากขนาดไหน แต่เหมือนกับว่าเท่าไรก็ไม่พอ...เพราะมันไม่สามารถชดใช้น้ำตาเพียงหยดเดียวของไอ้โซลได้เลย



ผมมาถึงคณะในตอนสาย ขอเฮียคัทขับรถมาที่มหา’ลัยเอง เฮียรู้ว่าผมมีอะไรบางอย่างในใจ เฮียรู้ว่าผมกำลังกำลังมีปัญหา แต่สุดท้ายผมก็ขอร้องจนเฮียยอม



ไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ผมคิดอะไรไม่ออก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วและจบลงอย่างรวดเร็ว



รู้สึกถึงความหม่นหมองที่เกิดจากตัวเอง แต่ผมไม่สามารถฝืนยิ้มหรือแสร้งทำเป็นสบายดีได้เลยจริงๆ



“เชี่ย...” เสียงเพื่อนสนิทอุทานเมื่อเห็นผม “เป็นอะไร”



ผมส่ายหน้าทั้งที่น้ำตาคลอเต็มหน่วย



“มานี่...มานี่”



พอได้รับอ้อมกอดของมันผมก็ปล่อยโฮลงมาอย่างไม่อาย ผมไม่รู้จะหันไปหาใคร ไม่รู้จะพูดเรื่องนี้กับใคร มีแค่พวกเพื่อนผมที่รู้ว่าผมคบกับไอ้โซล มันอึดอัดจะแย่ในตอนที่ร้องไห้แล้วไม่รู้จะบอกเฮียคัทว่าร้องเพราะอะไร



“ทะเลาะกับไอ้โซลเหรอ”



“ทำไงดี...ฮึก ทำไง...”



“ใจเย็นๆ” มันลูบหลังผม “เชี่ยเอ๊ย ทำไมมึงร้องหนักขนาดนี้ฮะ ร้องตั้งแต่เมื่อคืนใช่ไหม”



“ฮือ...ทำไง..”



“มันเคยรับปากว่าจะไม่ทำให้มึงเสียใจ ไม่เท่าไหร่ก็ออกลายแล้ว เชี่ยนี่ต้องจัดการ”



“ไม่...ไม่ใช่” ไม่รู้ว่าไปรับปากอะไรกันตอนไหน แต่ไม่ใช่ไอ้โซลที่ทำร้ายผม



“อย่าปกป้องมัน แม่งทำงี้กับเพื่อนกูได้ไง!”



“..จั๊มพ์” ผมคว้าชายเสื้อมันเอาไว้ “กู...กูเอง ฮึก...กูบอกเลิกโซล”



“…”



“กูทำร้ายมันเอง...กูเอง”



เพื่อนสนิทนิ่งไปก่อนจะนั่งลงอย่างเดิม



“มึงทำอะไรซีน..”



“ก..กู ฮึก เมื่อวาน...”



“ใจเย็น ค่อยๆ พูด”



ผมพยายามเค้นเสียงเพื่อนเล่าทุกอย่างให้คนตรงหน้าฟัง ยิ่งพูดยิ่งเหมือนผมโง่เง่าที่ทำอะไรบ้าๆ ลงไปแบบนั้น แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว



“เรื่องนี้มัน...พูดยากว่ะ” ไอ้จั๊มพ์ถอนหายใจหลังจากรับฟังทุกอย่าง “แต่มึงก็ไม่น่าตัดสินใจเร็วขนาดนั้น หมายถึงมึงน่าจะ...”



“มันดีแล้ว ตัดตั้งแต่ตอนนี้ ดีแล้ว...” ก่อนที่เราจะถลำลึกไปมากกว่านี้ “ให้มันเกลียดกู...ยิ่งดี”



“ถ้ามันดีแล้วร้องทำไม รู้ไหมร้องมาสองชั่วโมงแล้วนะ”



พวกเรานั่งอยู่ตรงนี้มาเป็นชั่วโมง ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าได้โดดคาบแรกไปแล้ว ไอ้จั๊มพ์ปาดน้ำตาบนหน้าผมออกลวกๆ



“กูไม่อยากให้ป๊าม้าเสียใจ”



“นั่นกูเข้าใจ...”



“กูทำถูกแล้วใช่ไหม”



เพื่อนสนิทไม่ตอบ ผมซบลงกับไหล่มันอีกรอบ ในตอนนี้มันทรมานเกินไป เหมือนนี่ไม่ใช่โลกที่ผมรู้จัก



“เลิกร้องไห้ได้แล้ว” เสื้อมันชุ่มไปหมด “ล้างหน้าล้างตาแล้วไปกินข้าวกัน”



ผมพยักหน้าช้าๆ เริ่มปวดหัวอีกแล้ว



“จะไปกินข้างนอกไหม”



“ดูสภาพกูสิ..”



“งั้นไปคณะที่คนน้อยๆ แล้วกัน”



เรามากันที่โรงอาหารคณะเภสัช ผมก้มหน้าก้มตาเดินเพราะดวงตาที่บวมเป่ง ไม่ได้มองทางเลยแม้แต่นิด เอาแต่เกาะแขนเพื่อนสนิทเอาไว้



“เฮ้ยมึง...” ไอ้จั๊มพ์หยุดเดินดื้อๆ “กูว่าไปคณะเราเหอะว่ะ ที่นี่คนเยอะ”



ผมเออออตามที่มันว่า ปกติเภสัชคนน้อยแต่ไม่แน่ว่าคนอาจแห่มาที่นี่เพราะคิดแบบพวกเรา ตอนนี้ที่นี่คนคงเยอะ อย่างว่า...อะไรๆ มันก็เปลี่ยนได้



ขณะที่พวกผมกำลังจะหันหลังกลับ น้ำเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้น



“อ้าวพี่ซีน มากินข้าวเหรอครับ”



ไอ้น้องกันโบกมือทักทายเสียงดัง เรียกให้ผมต้องมองไปทางนั้นอย่างช่วยไม่ได้ ใครหลายคนก็มองมาทางผม รวมถึงคนที่นั่งอยู่ข้างไอ้น้องกันด้วย...



ผมเผลอก้าวถอยหลังในตอนที่ไอ้โซลเงยหน้าขึ้น มือกำเสื้อเพื่อนสนิทแน่นเมื่อก้อนสะอื้นแล่นมาจุกอยู่ที่คอ



“พี่ซีนครับ ทางนี้ๆ ...เฮ้ย มึงจะไปไหน”



“เชี่ยโซล เฮ้ย!”



ไอ้จั๊มพ์ดึงตัวผมหันหลังกลับ เดินไปตามแรงจูงของมัน ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือไอ้โซลที่ลุกขึ้นเดินหนีทันทีที่เห็นหน้าผม ก่อนสายตาผมจะพร่าเบลอไปด้วยน้ำตา



“นี่นะ ที่ว่าดีแล้วของมึง”



“ฮึก...ฮือ..”



“ลองคิดใหม่ดีไหม คิดดีๆ ค่อยๆ คิด”



“มัน..ฮึก ดีแล้ว...ดีแล้วจริงๆ”



“เออๆ แม่ง..” มันจิ๊ปาก ลูบหัวผมเบาๆ “ถ้ามึงตัดสินใจแล้ว กูก็ไม่อยากพูดอะไรอีก”



“เข้าใจกูใช่ไหม มึงเข้าใจกูใช่ไหม ฮือ...”



“กูเข้าใจๆ”



กลายเป็นว่าทั้งวันมันปลอบผมอยู่แบบนั้น ไม่ได้เข้าเรียนสักวิชา ทุกสิ่งทุกอย่างดูเขวไปหมด เหมือนผมไม่สามารถทรงตัวเพื่อยืนขึ้นเดินได้เลย แต่ผมคิดว่าไม่นานผมก็คงจะผ่านเรื่องนี้ไปได้...และลืมมันไป



แค่ต้องใช้เวลา...ผมขอแค่เวลาเท่านั้น



“ให้กูไปส่งไหม”



“กูเอารถมา”



ไอ้จั๊มพ์ทำหน้าไม่เชื่อใจเท่าไหร่



“ไม่เป็นไร กูร้องจนเหนื่อยแล้ว” ผมพยายามยกยิ้ม แต่ก็ได้เพียงนิดเท่านั้น “ขอบคุณมึงมาก”



มันถอนหายใจ เดินเข้ามากอดผมอีกรอบ “มีอะไรโทรหากูนะซีน”



“อืม” ผมรีบผละออกจากมัน ก่อนที่น้ำตาจะไหลอีกรอบ



“เดี๋ยวไปส่งที่รถ”



“ไม่ต้องหรอกน่า กูไม่ใช่เด็กนะ”



“เหมือนมึงจะล้มพับไปตรงนี้ต่างหาก”



“ไม่ขนาดนั้นเว้ย ไปเหอะ ถึงบ้านเดี๋ยวกูบอก”



“เออๆ ก็ได้ โทรนะไม่ไลน์”



ผมรับคำครั้งสุดท้ายถึงได้แยกจากมัน ไอ้จั๊มพ์จอดรถอยู่อีกฝั่งเพราะที่เต็ม พอหลุดจากมันจิตใจผมก็ห่อเหี่ยวลงอีกครั้ง นี่ผ่านไปยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ แล้วต้องใช้เวลาเท่าไหร่กันผมถึงจะผ่านเรื่องนี้ไปได้เสียที...



ผมยืนนิ่งอยู่ข้างรถตัวเอง ตอนนี้เย็นมากแล้ว ใจนึงผมอยากพักแต่อีกใจก็ไม่อยากกลับบ้านเท่าไหร่ ยิ่งเห็นหน้าป๊าม้าและเฮียคัทผมยิ่งรู้สึกผิด ทุกคนรักผมมากแต่ผมกลับทำให้พวกเขาเสียใจ และปฏิเสธไม่ได้ว่าสายตาคนเหล่านั้นที่ผมเจอทำให้ผมรู้สึกแย่มากจนไม่กล้าที่จะเผชิญหน้าด้วยเลย



ความคิดทุกอย่างหยุดลงในตอนที่เสียงโทรศัพท์ดัง เฮียคัทโทรมาตาม ผมถอนหายใจ มีอะไรผมบอกที่บ้านตลอดและที่ผมเป็นตอนนี้ทุกคนรับรู้แต่ไม่ได้คาดคั้นจะให้ผมเล่า ผมควรจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมให้เร็วที่สุด เป็นเหมือนเดิม...ก่อนที่จะรู้จักไอ้โซล



ผมทำทุกอย่างอย่างเอื่อยเฉื่อย เปิดหลังรถเพื่อหยิบร่มออกมา ช่วงนี้หน้าฝนเผื่อต้องลงไปไหนแล้วฝนตกจะได้ไม่ลำบาก แต่ในตอนที่ปิดประตูลงร่างสูงโปร่งของคนคนหนึ่งก็มายืนอยู่ข้างๆ



“คุยกันหน่อยได้ไหมครับ”



ผมเผลอก้าวถอยหลังอีกครั้ง...ร่องรอยใต้ตาของมันทำให้กระบอกตาร้อนผ่าว



“ร...เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”



“พี่ครับ ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็ก แต่เรื่องนี้เรา...”



“มันจบแล้วโซล ไม่เข้าใจหรือไง”



ผมกัดปากแน่นแต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ แววตาคนตรงหน้าเว้าวอน ความเสียใจฉายชัดซึ่งมันไม่ต่างจากผมเลย



“มันไม่ง่ายเกินไปเหรอครับ”



“ยิ่งปล่อยไว้นานมันยิ่งจะแย่ แค่นี้กูก็จะไม่ไหวแล้ว..”



“ผมไม่รู้จะทำยังไง เราต้องจบกันแบบนี้จริงๆ เหรอ พี่...พี่ไม่รู้สึกอะไรกับผมหน่อยเหรอ เรามาคุยกันใหม่ได้ไหม ผมยอมทุกอย่าง”



“ไม่ใช่แบบนั้นะโซล...” มันไม่ได้ผิดอะไรเลย ที่เราควรหยุดตอนนี้เพราะแค่นี้ความรู้สึกที่ผมมีต่อมันก็มากเกินแล้ว



“แอบคบกันก็ได้ พี่ไม่อยากบอกใครผมก็จะไม่บอก เรื่องเราจะเป็นความลับ ขอแค่เรายังเหมือนเดิมได้ไหม ให้ผมทำยังไงก็ได้” ตามันแดงก่ำ น้ำตาเจียนจะไหล ผมเบืยนหน้าหนีจากคนตรงหน้า เราทรมานไม่ต่างกันแต่มันควรหยุด...และควรจบลงตรงนี้



“ความลับไม่มีในโลกหรอกโซล สักวันทุกคนก็ต้องรู้”



“ผมทำไม่ได้”



“ต้องทำได้โซล”



“ผมทำไม่ได้จริงๆ ผมรักพี่...”



อย่าร้องไห้...ได้โปรด อย่าร้องไห้ต่อหน้าผมและอย่าพูดคำคำนั้นออกมา



“งั้นเราหาทางออกด้วยกันไม่ได้เหรอครับ”



“ไม่เห็นสายตาที่คนอื่นมองเราเหรอ ไม่ว่ายังไงครอบครัวของเราก็จะเสียใจ! เสียหน้า! มึงเข้าใจไหม กูไม่อยากให้ป๊าม้าเป็นแบบนั้น พวกเขาจะอายที่มีลูกแบบกู!”



“…”



“มัน...มันเป็นความผิดพลาด”



“…”



“ขอร้องโซล...”



มองหน้ามันไม่ได้อีกแล้ว ทั้งๆ ที่พูดออกไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่เป็นคนตัดทุกอย่างแต่ทำไมผมเจ็บขนาดนี้ ผมได้รสฝาดเฝื่อนในปาก กลั้นสะอื้นจนหายใจไม่ออก ไม่อยากพูดออกไปแบบนั้นเลย ไม่อยากเห็นคนตรงหน้าเป็นแบบนี้ เมื่อวานเรายังมีช่วงเวลาที่มีความสุขกันอยู่เลย



ทำไมทุกอย่างมันกลับกลายเป็นแบบนี้...ทำไม



เป็นอีกวันที่ผมขังตัวเองอยู่ในห้อง ดีที่ป๊าม้ากลับจากบริษัทดึกและตอนเช้าผมออกไปมหา’ลัยทีหลังทำให้เราแทบไม่ได้คุยกัน ผมไม่เคยเป็นแบบนี้ รู้ว่าทำอย่างนี้ทุกคนจะเป็นห่วงแต่ผมไม่สามารถพูดคุยและทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้เลย เฮียคัทเคาะห้องรอบที่ห้าแล้ว ก็บอกไปเพียงไม่เป็นอะไร ผมแค่อยากอยู่คนเดียว แน่นอนว่าเฮียไม่เชื่อแต่คงอยากให้ผมบอกเอง



ผมควรจะใช้เวลาที่มีทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่เชิงว่าถูกหรือผิดแต่มันเป็นสิ่งที่ควรทำไม่ใช่เหรอ...ถ้าผมคิดได้เร็วกว่านี้ก็คงไม่ปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้น



หรือว่าผมควรจะทบทวนตัวเอง...ว่าที่จริงแล้วมันเป็นแค่ความเผลอไผลชั่วครู่ เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาเราใกล้ชิดกันบ่อย หรือเพราะแค่หลงไปกับอาการใจเต้นแปลกๆ เวลามันอยู่ใกล้ๆ เวลามันพูดหรือทำอะไรให้…แค่นั้นหรือเปล่า



ไม่รู้...ผมไม่รู้



ไม่รู้อะไรเลย



หลายอย่างตีรวนกันเต็มไปหมด สมองผมหนักอึ้ง ทั้งที่ไม่รู้อะไรสักอย่างแต่ในใจกลับเจ็บแปลบ น้ำตาผมไหลออกมาเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็สะอื้นจนตัวโยน ล้มตัวลงกับเตียง งอตัวร้องไห้กับหมอนใบใหญ่



ทำไมต้องเป็นแบบนี้



สายตาของคนรอบข้างที่มองว่ามันผิดแปลก ร่างกายตอบสนองโดยการสะบัดมือไอ้โซลออก แววตามันสะท้อนความตกใจและ...เจ็บปวด



ไม่ต่างกันเลย...เพราะในตอนนั้นผมเพิ่งรู้ว่าผมได้ทำความรู้สึกของเราแตกออกเป็นเสี่ยงๆ



‘กูว่าเรา...หยุดเรื่องของเราไว้แค่นี้เถอะ’



ทำไมผมพูดออกไปแบบนั้น ทำไมวะ ทำไมผมทำกับมันแบบนั้น



“ขอโทษ...”



ภาพเหตุการณ์ตั้งแต่วันแรกที่เจอมันจนวันที่ผมทำร้ายมันฉายทับซ้อนกันไปมา แต่ความชัดเจนอย่างหนึ่งที่ผมรับรู้และไม่สามารถปฏิเสธตัวเองได้คือความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ใช่แค่ความเผลอไผล...



...ไม่อย่างนั้นมันจะเจ็บขนาดนี้เหรอ...



 “โซล...ฮึก...กูขอโทษ”








-------------------------------------

พี่ซีนจะโดนว่าเพิ่มมั้ยเนี่ย..

ให้เวลาพี่ซีนกันหน่อยนะคะ...มีแต่คนทีมโซล..

เดี๋ยวเราเชียร์พี่ซีนเอง พี่ซีนสู้ววววว * */

[songte]

โกรธซีนแล้ว อ่อนแอเกินไปมั้ยอ่ะ

[k2blove]

ช่วงสับสนนะเข้าใจ 

[momonuke]

น้ำตาคลอตลอดเลยอะ เข้าใจฟีลนะ แต่มันก็แบบ เฮ้อ

[Altasia]

โซลหาคนใหม่ไปเลย อย่าได้แคร์ เกลียดชะมัดพวกชอบโลเล

[MSeraph]

พี่ซีนอ่อนแอเกินไปอะ อ่อนแอจนทำร้ายคนอื่นไปหมด
อ่อนแอจนปกป้องใครไม่ได้ซักคนแม้แต่ความรู้สึกตัวเอง
ตอนคบตกลงยินยอมกันทั้งสองฝ่าย
แต่พอจะเลิกกลับเป็นเรื่องของคนๆเดียวโดยที่อีกคนไม่มีโอกาสอะไรเลย
สงสารโซลอะ ทุ่มไปเกินร้อย อยู่ดีๆพื้นที่ยืนก้ถล่มลงมา

[Piima]

บางทีก็รำคาญนะคะ

อยากให้พูดออกมามากกว่า