ตอนพิเศษกันและกัน“อะไร”
“มึงนั่นแหละอะไร”
“มึงนั่งจ้องกูทำไม”
“แล้วมึงนั่งหน้าบึ้งทำไม”
“…”
“ทะเลาะกับไอ้โซล?”
“เปล่า”
“โกรธมันฝ่ายเดียว?”
“…”
“กูเดาถูกเหรอเนี่ย”
ผมถอนหายใจให้เพื่อนสนิทแสนรู้
“มันทำอะไรให้มึงโกรธได้วะ เอาใจมึงจะตายไม่ใช่เหรอ”
“กูไม่ได้โกรธหรอก ก็แค่...”
“แค่?”
“มันทำงานตลอดเลย บอกแต่ไม่มีเวลา คือ...กูไม่ได้หมายความว่าต้องเจอกันทุกวัน อยู่ด้วยกันบ่อยๆ ขนาดนั้น แต่มึงเข้าใจกูใช่ไหมว่าปกติแล้วมันหากูบ่อย”
“ไม่โกรธเลยเนอะ”
ไอ้จั๊มพ์ยิ้มขำ “เครียดอะไรของมึง”
“ก็แค่รู้สึกแปลกๆ ไม่ได้เครียด”
“คิ้วขมวดตั้งแต่มาถึงแล้วนะ”
“ก็แค่ร้อน”
“แล้วที่พูดออกมาเมื่อกี้ล่ะ”
ผมจิ๊ปาก “แค่เล่าให้ฟังเฉยๆ”
ไอ้จั๊มพ์พยักหน้าพลางขยับปากว่า ‘อ้อเหรอ’ อย่างน่าหมั่นไส้ อากาศร้อนอบอ้าวซะจนผมหาอะไรมากลบความร้อนรุ่มในใจตัวเองไม่ได้เลย ผมเปิดกระเป๋ากะจะหาอะไรขึ้นมาพัดก็คว้าได้พัดที่น้องแฟนคลับเคยให้มา เห็นหน้าไอ้คนที่ไม่ค่อยได้เจอหลายวันก็หยุดความคิดที่จะหยิบมันขึ้นมาพัดคลายร้อน
เครื่องมือสื่อสารสั่นพร้อมๆ กับหน้าจอที่สว่างวาบขึ้น ผมเพียงปรายตามองพอเห็นว่าเป็นใครก็เบือนหน้าไปทางอื่น ไม่แตะต้องไอ้เครื่องที่สั่นขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง
“มันส่งข้อความมา?”
“อือ”
“แล้วไม่ตอบอะ”
“...”
“ตอบมันหน่อยเหอะ ป่านนี้กระวนกระวายไม่เป็นอันทำอะไรแล้วมั้ง”
“มันไม่สนหรอก ก็ทำงานอยู่ไม่ใช่ไง”
“นี่ขนาดไม่โกรธนะ ถ้าโกรธจะขนาดไหนวะ”
ผมกอดอก หันหน้าไปทางอื่น ให้ตาย ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้สักหน่อย แต่...อากาศมันร้อน ทำให้ผมหงุดหงิดไปหมด!
“นั่น โทรมาแล้ว”
ผมถอนหายใจอีกรอบ สุดท้ายแล้วก็หยิบขึ้นมากดรับจนได้
(อยู่ไหนครับ)
“มหา’ลัย”
“ทำอะไรอยู่เหรอครับ ไม่ตอบข้อความผมเลย”
“ไม่เห็น โทษที”
“เวลานี้พี่เลิกเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ จะไปไหนต่อหรือเปล่า”
“มีเรียนชดน่ะ”
“อ่า...ครับ” เสียงมันเงียบไปพักหนึ่ง “เย็นนี้ผมอาจไม่ได้ไปหา...”
“อืม ไม่เป็นไร ทำงานไปเถอะ”
ผมกดตัดสาย ไอ้โซลเป็นอย่างนี้มาเป็นเดือนแล้ว ผมไม่รู้หรอกนะว่าคณะมันทำงานยังไงบ้างน่ะ แต่กำลังพยายามเข้าใจอยู่ ผมแค่กำลังอยู่ในช่วง ‘พยายาม’
“คำว่าไม่เป็นไรของมึงไม่ห้วนไปเหรอ”
“พูดดีด้วยแล้วนะ”
“สะบัดหางเสียงใส่ขนาดนั้นน่ะนะ”
ผมกลอกตา ไม่ใช่ผมไม่รู้ว่าคณะมันงานเยอะหรอก เพื่อนผมสองคนก็อยู่คณะนั้น แต่พวกเราไม่ได้นัดเจอกันบ่อยมากขนาดที่ทุกวี่ทุกวันเลยไม่รู้ว่ามันจะไม่มีเวลาขนาดนี้
ข้างนอกก็ร้อน ข้างในห้องก็หนาว แล้วฝนยังมาตกอีก เสื้อกันหนาวผมก็ไม่ได้เอามาด้วย แต่ดีนะที่ผมพกร่มติดกระเป๋าเอาไว้ อาจารย์พูดอะไรไม่เข้าหัวสักนิดเมื่อเพื่อนสนิทของผมเอาแต่พูดทั้งคาบ โทรศัพท์ผมสั่นอีกครั้งและก็เป็นคนเดิมที่ส่งข้อความมา
soul.kr ผมมารับนะ
soul.kr รออยู่ข้างล่างตึกนะครับ
ผมชะงักไปพักใหญ่...ไหนบอกไม่ว่างไง ทั้งที่ไม่พอใจมันอยู่มากและคิดอยากจะปล่อยให้มันนั่งรอไปนานๆ แต่มือผมกลับกวาดของบนโต๊ะลงกระเป๋า อีกไม่กี่นาทีก็เลิกเรียนแล้ว ผมบอกไอ้จั๊มพ์ว่าจะออกไปก่อน มันเหมือนรู้ใจ แบะปากให้ ผมอาศัยตอนที่อาจารย์หันหลังย่องไปหลังห้องแล้วเปิดปิดประตูให้เสียงเบาที่สุด
ผมปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ไม่อยากรอลิฟท์เลยวิ่งลงมาจากชั้นห้า ไอ้โซลนั่งหันหลังอยู่ที่โต๊ะตัวยาว พอเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าเสื้อมันเปียกไปครึ่งตัว
“เลิกเร็วจังครับ”
“ทำไมเปียกแบบนี้”
หน้าตามันอิดโรย ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าช่วงที่เคยไปซ้อมการแสดงกับมันก็เคยเจอมันในสภาพนี้ แต่ไม่นึกว่าจะไม่มีเวลามากขนาดนั้น
“ผมกลัวพี่กลับก่อนก็เลยรีบมา”
“ไหนว่าทำงานไง”
“เดี๋ยวพาพี่ไปกินข้าวก่อนแล้วผมถึงจะกลับไปทำงาน”
ไอ้โซลยังคงยิ้ม ผมพูดไม่ออก ทำเพียงแค่หยิบร่มในกระเป๋าออกมาและเดินไปขึ้นรถมัน
“ไม่เอา” ผมปฏิเสธเสื้อกันหนาวที่มันยื่นมาให้ “มึงน่ะถอดเสื้ออกเลยแล้วใส่ตัวนี้เข้าไป เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“พี่จะหนาวนะครับ”
“เบาแอร์ก็ได้นี่” ผมว่าพลางปรับแอร์ไปด้วย “แล้วนี่จะถอดเองหรือให้ถอดให้”
“…?”
อยากตบปากตัวเองจริงๆ นี่มันไม่ใช่ประโยคที่จะเอามาขู่หรือเปล่าวะ แต่เห็นมันยังนิ่งอยู่ผมเลยพลั้งปากออกไปแบบนั้น ไอ้โซลดูอึ้งไปนิดก่อนจะปรับเบาะเอนลงให้เคลื่อนไหวสะดวกขึ้น
“เอาสิครับ”
ผมอยากจะแก้ตัวแต่พอเห็นรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มเหนื่อยๆ ของมัน มือก็ยื่นออกไปจับชายเสื้อของมันเอาไว้แล้ว “ยกแขนขึ้นสิ”
อีกคนทำตามอย่างว่าง่าย ผมดึงเสื้อที่มันใส่อยู่ออกมา แล้วใช้ส่วนที่แห้งเช็ดหัวให้มัน
“รีบใส่เสื้อสิ”
ไอ้โซลยื่นเสื้อกันหนาวสีดำกลับคืนมาให้ แววตาสื่อความหมายบางอย่าง
“มึงเป็นเด็กหรือไง” ผมว่า แต่ก็รับเสื้อมาคลี่ออกวาดคลุมไปทางด้านหลังมัน พอมันสอดแขนเข้ามาทั้งสองข้างแล้วผมก็รูดซิปขึ้นให้จนสุด
ผมหอบหายใจ แค่ใส่เสื้อทำไมถึงกินพลังงานไปมากขนาดนี้ก็ไม่รู้
“แล้วเราจะไปกินข้าวที่ไหนกันดี”
“มึงกลับไปทำงานเถอะ”
“ทำไมล่ะครับ ไม่เป็นไร ผม...”
“เหนื่อยมากใช่ไหม ขอโทษที”
รู้ทั้งรู้ว่าไอ้โซลต้องกังวลกับเรื่องของผมมาก และผมก็ทำให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ จนได้ เด็กตรงหน้ากำลังรู้สึกผิด ทั้งๆ ที่มันก็พยายามเต็มที่แล้วกับการแบ่งเวลามาให้ผม
“ผมคิดถึงพี่”
“อืม”
เหมือนกัน...
“ผมอยากมาหาพี่มากแต่ผมก็คิดว่ารีบทำให้เสร็จไปเลยดีกว่าแล้วเอาเวลาตรงนั้นมาอยู่กับพี่”
“…”
“ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเจอพี่นะครับ”
“อืม เข้าใจแล้ว”
มันก็มีเหตุผลของตัวเอง เราแค่ไม่เข้าใจกันเฉยๆ
“รถกูจอดอยู่ตรงนั้นเอง กลับไปแล้วก็อาบน้ำก่อนนะ หาอะไรกินด้วย”
“ผมไปกับพี่ก่อนได้นะครับ”
“เตรียมพรีเซ็นต์อยู่ไม่ใช่ไง”
ทั้งที่ผมตัดสายมัน เอาแต่ใจด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ ทำไมยังตามเอาใจผมอยู่ได้
“ขับรถดีๆ” ผมขยี้หัวที่ยังคงเปียกของมัน “สู้ๆ นะเว้ย”
ให้ตาย...ไม่เคยพูดอะไรแบบนี้เลยจริงๆ ผมเลียริมฝีปากที่แห้งผาก มือข้างหนึ่งกำลังจะเปิดประตูรถลงไปแล้ว แต่อะไรดลใจผมก็ไม่รู้ ไม่แน่ใจว่าใช่หน้าตาหงอยๆ ของมันหรือเปล่า...ผมยืดตัวเข้าไปหาคนที่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น กดริมฝีปากลงบนแก้มของมันเร็วๆ ก่อนจะรีบผละออก
ปัง!ผมรีบเดินไปที่รถตัวเอง ขาพันกันไปหมด เสียงฝนเริ่มซาแล้ว เมื่อกี้ไม่ได้มองหน้าไอ้โซลเลย มันคงจะอึ้งไปอยู่เหมือนกัน
“พี่ซีน!”
จะเรียกอีกทำไมวะ
“รักนะครับ!”
ผมยกมือขึ้นปิดหน้า วิ่งไปที่รถตัวเองโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับ
จะบ้าตาย หน้าร้อนจนจะไหม้แล้วเว้ย!
ผมคิดว่าเราตัวติดกันเกินไป ตั้งแต่ตอนที่ถ่ายซีรีส์ด้วยกันและถึงผมจะกลับมาอยู่บ้านแต่เราก็เจอกันทุกวัน บางอาทิตย์ผมไปค้างที่คอนโดมันด้วยซ้ำ ไอ้โซลมีงานตลอดก็จริงแต่ก็สามารถแบ่งเวลามาอยู่กับผมได้ แต่ช่วงนี้หนักหน่อย มีทั้งงานที่ต้องส่งทุกอาทิตย์แล้วยังมีโปรเจกต์ที่ต้องส่งตอนมิดเทอมอีก
หน้าตาอิดโรยทำผมใจอ่อนยวบ ผมไม่ได้อยากจะโกรธหรือนอยด์ไอ้โซลเลยจริงๆ แต่บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าเราอาจจะเจอกันบ่อยไปเลยทำให้มันเบื่อหรือเปล่า ผมยอมรับว่าฟุ้งซ่านอยู่ช่วงหนึ่ง และเป็นอยู่แบบนั้นเป็นพักๆ ตอนแรกผมก็ไม่ได้อะไรมากหรอก แต่พอบ่อยๆ เข้ามันก็เริ่มทำให้ผมเริ่มคิดว่าเรื่องที่คิดเพ้อเจ้อนั้นอาจเป็นเรื่องจริง
‘ถาปัดก็แบบเนี้ย ไม่เห็นไอ้ทิมกับไอ้โฟร์เหรอ กูเคยซื้อข้าวซื้อน้ำเข้าไปให้ไอ้โฟร์ จำได้ไหมช่วงนั้นที่มันทะเลาะกับแฟนเพราะไม่มีเวลาให้ โคตรน่าสงสาร งานต้องเดินแต่ใจแม่งจะไม่ไหวอยู่แล้ว’
‘อ้อ แล้วมึงไม่ต้องกังวลว่ามันจะนอกใจหรอกนะ เวลานอนยังจะไม่มีเลย จะเอาเวลาไหนไปหาคนอื่น’
‘ไม่ใช่มันไม่อยากมาหามึงหรอกแต่มันต้องทำงาน’
‘เข้าใจมันหน่อย มึงเป็นกำลังใจสำคัญของมันเลยนะ’นั่นแหละที่ผมไม่อยากโกรธ...
‘แต่ถ้าอยากใกล้ชิดมันล่ะก็...’ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย...
‘ถ้ามันไม่มีเวลามาหามึง มึงก็ไปหามันสิ ยากอะไร’นี่คือสิ่งที่ไอ้จั๊มพ์พูดกรอกหูผมตลอดทั้งชั่วโมงเรียน
ผมยืนชั่งใจอยู่หน้าประตูห้องไอ้โซล ไม่ได้มาหลายอาทิตย์แล้ว ไม่รู้ว่าควรกดกริ่งหรือใช้คีย์การ์ดที่มีเปิดเข้าไปเลย ส่วนใหญ่ผมมาพร้อมกับมันตลอด มีสองสามครั้งเองที่เคยเข้ามาเอาของในห้องคนเดียว ไม่รู้ตอนนี้มันทำอะไรอยู่ อาจจะกำลังทำงานแล้วมันจะเดินมาเปิดประตูให้ได้เหรอ รบกวนมันหรือเปล่า แล้ว...ทำไมผมไม่โทรหามันก่อนวะ
ห้านาทีผ่านไปผมเริ่มจะเมื่อยขา ของในมือก็หนัก แล้วพอสิบนาทีผมก็เริ่มจะทนไม่ไหว ปวดขาแล้วนะเว้ย!
เปิดเข้าไปเลยแล้วกัน!
“เอ่อ...”
ไอ้โซลนั่งอยู่ข้างล่างโซฟา บนโต๊ะมีแล็ปท๊อป รอบข้างระเกะระกะไปด้วยกระดาษ ไม้ ขวดกาวและอุปกรณ์ต่างๆ มันดูอึ้งที่เห็นผมกำลังเดินเข้าไปหา
“ก...กินอะไรหรือยัง”
เจ้าของห้องลุกขึ้น เดินข้ามของที่เกลื่อนอยู่ตามพื้นเข้ามาหา หน้าตาดูเบลอๆ “พี่..มาหาผมเหรอ..”
อ้าว ห้องนี้มีคนอื่นนอกจากมันด้วยเหรอ “ก็ใช่ไง กูรบกวนเหรอ คือ...”
“ไม่ครับ ไม่” อีกฝ่ายฉวยของในมือไปถือ รอยยิ้มกว้างของมันทำให้ผมหน้าร้อนกว่าเดิม ไม่เคยทำอะไรอย่างนี้ซะด้วยสิ มันเคยชวนมาอยู่เหมือนกัน บอกว่ามานั่งเป็นกำลังใจเฉยๆ ก็ได้แต่ผมกลัวจะรบกวน ไม่คิดว่ามันจะทำหน้าดีใจขนาดนั้น...
“เดี๋ยวทำอาหารให้ ไปทำต่อเถอะ”
ผมคว้าเอาของที่ซื้อมามาถือไว้แทน มันยืนมองเฉยๆ แบบนี้ชักจะทำตัวไม่ถูกแล้วนะเว้ย
“คิดถึงผมล่ะสิ”
“สงสารเฉยๆ หรอก”
ผมเดินหนีเข้าครัว แยกของที่จะทำเอาไว้ข้างนอกแล้วยัดของที่เหลือเข้าตู้เย็น
“นี่ มึงชอบไข่เจียวหรือไข่ดาวมากกว่ากัน”
“ชอบพี่ที่สุดครับ”
“บอกแล้วไงว่าห้ามเข้าครัว” ไม่น่าถามเลย เสียสมาธิหมด ผมโบกมือไล่ให้มันออกไปแต่มันกลับทำในสิ่งตรงกันข้าม ไอ้โซลเดินเข้ามากอดผมไว้หลวมๆ แทน
“ดีใจจังเลย ต่อให้ไม่ได้กินข้าวทั้งวันก็ยังมีแรงทำงานนะเนี่ย”
“พูดดีไปเถอะ ตั้งแต่เช้ากินอะไรหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“กินอะไร”
“มาม่า” ไอ้เด็กที่เกาะอยู่ด้านหลังยิ้มแห้งเมื่อผมหันไปมองด้วยสายตาขุ่นๆ “มันง่ายสุดแล้วจริงๆ ผมไม่อยากเสียเวลาออกไปซื้อข้างนอกนี่ครับ”
“ทำไมไม่บอกกูล่ะ”
“พี่ก็ต้องทำงานของพี่เหมือนกันไง”
“แต่กูมีเวลาเยอะกว่ามึงก็แล้วกัน” นี่แสดงว่านอกจากตอนเย็นบางวันที่ผมกับมันไปหาอะไรกินกัน นอกนั้นมันก็กินแต่ของแบบนี้ตลอดเลยน่ะสิ
“ถ้าไม่ว่างไม่เป็นไรนะครับ แต่ถ้าว่างแล้วมาหาผมจะดีใจมากเลย”
“อืม”
ผมเอาผักไปล้าง มันก็เกาะตามเป็นลูกลิงเลย
“กูขยับตัวลำบากนะ”
“ผมห้ามใจลำบากเหมือนกันนะ อยู่ๆ ก็มาหา ผมอ้อนให้มาตั้งหลายทีไม่เห็นมาเลย”
“ก็มึงทำงาน ไม่อยากกวน จะให้กูมานั่งทำอะไรอยู่เล่า”
“ไม่ใช่ว่าโกรธผมด้วยเหรอ” มันยิ้มอย่างรู้ทัน
ผมสะบัดใบโหระพาที่เปียกน้ำใส่มัน “เปล่าสักหน่อย”
“ไม่โกรธก็ไม่โกรธ แต่งอนผมชัดๆ อา...ทำให้งอนบ่อยๆ ดีไหม”
“โรคจิตเหรอ”
“ล้อเล่นครับ เวลายิ่งไม่ค่อยมีกลัวง้อไม่เต็มที่”
แต่ทั้งๆ ที่ทำงานอยู่พอรู้ว่าผมโกรธก็รีบมาหาที่คณะ รู้สึกผิดจริงๆ ให้ตาย ผมเอี้ยวตัวมาหาเด็กตัวโต เห็นหน้าเพลียๆ เลยเอาน้ำไปแตะๆ ที่หน้ามัน
“ก้มลงมาหน่อย”
ไอ้โซลทำตามที่ผมบอกงงๆ ผมเลิกชายเสื้อตัวเองขึ้นเพื่อเช็ดหน้าให้มัน
“ได้นอนกี่ชั่วโมงเนี่ย”
“พี่...”
“หืม”
พอผมปล่อยชายเสื้อลงถึงเพิ่งคิดได้...เชี่ย ผมทำอะไรลงไปฮะ
ผมมองส่วนหนึ่งของเสื้อตัวเองที่เปียก...สาบานว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆ มันคงตกใจที่ผมทำแบบนี้แต่ผมก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน
“เอ่อ..คือ...”
“พี่ทำให้ผมไม่มีสมาธิทำงานนะครับ”
ก็หน้ามันดูง่วงเองนี่ผมผิดตรงไหน!
“ง..งั้นออกไปเลย กูจะทำกับข้าวแล้ว”
“ไปอยู่แล้วครับ” มันว่าก่อนจะกดจมูกลงมาที่แก้มผมแรงๆ ครั้งหนึ่ง “ก่อนที่จะไม่ได้ทั้งกินข้าวทั้งทำงาน”
ผมทำเป็ดพะโล้ผัดพริกแกง โปะไข่เจียวลงไปด้วย เดินถือจานออกมาก็เห็นมันนั่งติดๆ ปะๆ อะไรสักอย่างอยู่
“โทษทีครับ พี่เหยียบขึ้นมาบนโซฟาเลย”
ผมทำตามที่มันบอก ไอ้โซลนั่งอยู่ข้างล่าง ผมเลื่อนของที่วางไว้บนโซฟาออก เลือกที่ที่ใกล้กับมันที่สุด
“หอมมากเลย เดี๋ยวแป๊บนะครับ”
“ไม่ถามหน่อยเหรอว่ากูทำอะไรให้มึงกินอะ”
“พี่ทำอะไรผมก็กินหมดแหละ”
“ถ้าใส่ยานอนหลับลงไปล่ะ”
“จะทำร้ายผมได้ลงคอเลยเหรอ นี่ผมกำลังทำเพื่ออนาคตของเราเลยนะ”
“เอาปัจจุบันให้รอดก่อนไหม”
“ปัจจุบันก็ส่งผลถึงอนาคตไงครับ ผมกำลังทำปัจจุบันให้ดี เรียนจบจะได้เลี้ยงพี่ได้”
ผมแบะปาก ใครจะให้เลี้ยงกัน...แต่ในลำคอกลับส่งเสียงอือออกไปเบาๆ
ผมไม่น่าคิดเองเออเองไปแบบนั้นเลยจริงๆ ไอ้โซลพยายามแบ่งเวลา ยังใส่ใจทั้งที่ยุ่ง เรายังคุยกันทุกวันเหมือนเดิม ผมยังได้รับข้อความและโทรศัพท์จากมันเสมอ อาจจะแค่น้อยลง เป็นข้อความสั้นๆ หรือคุยกันไม่ถึงนาทีก็ตาม เราเจอกันไม่ทุกวันแต่ไม่ใช่ว่าไม่เจอ เวลาพักจากการทำงานมันก็มาหาผม ไอ้โซลทำดีที่สุดแล้ว เหลือแต่ผมที่ต้องเข้าใจมันเท่านั้นเอง
“อ้าปาก”
“ครับ?” ไอ้โซลเงยหน้าขึ้นมา มองผมงงๆ
“นี่ไง อ้าปาก” ผมจ่อช้อนไปตรงหน้า ท่าทางมันคงไม่วางมือมากินข้าวง่ายๆ “เคี้ยวไปทำไปไม่ได้เหรอ”
“…”
“ทำไม ดูแลบ้างไม่ได้?”
ชักจะฉุนแล้วนะเว้ย มานั่งมองด้วยสายตาแปลกๆ อยู่นั่นแหละ ผมทำตัวไม่ถูก มือไม้เก้กังไม่รู้จักเอาไว้ตรงไหนทั้งที่ถือจานข้าวอยู่แท้ๆ
“มาป้อนข้าวหรือมาหาเรื่องครับเนี่ย” มันว่าขำๆ อ้าปากรับข้าวคำโตไปแต่โดยดี
ผมย่นจมูก ยังจะกวนอีก เดี๋ยวได้หาเรื่องจริงๆ หรอก ผมป้อนมันจนหมด หาน้ำมาให้ดื่มแล้วไปล้างจาน นั่งดูมันทำงานต่ออีกหน่อย อยากช่วยแต่คิดว่างานแบบนี้คงไม่เหมาะกับผม โปรแกรมอะไรที่มันทำผมก็ไม่เข้าใจสักนิด แต่พวกที่ทำเป็นนี่ก็ดูเท่ดีแฮะ
ไอ้โซลดูเครียดกับงานตรงหน้าไม่น้อย ผมเกือบจะงี่เง่าใส่แล้วเชียว หรืองี่เง่าไปแล้วก็ไม่รู้ แต่พอมาเห็นมันทำงานก็โกรธไม่ลงแล้ว เวลานอนยังจะไม่มี จะมีเวลามาง้อได้ยังไง แค่นี้มันก็เหนื่อยพอแล้ว ผมไม่อยากหาเรื่องให้มันเหนื่อยเพิ่ม
“โซล เดี๋ยวกูกลับก่อนนะ นัดทำงานกับไอ้จั๊มพ์ไว้อะ”
“ตอนนี้เลยเหรอครับ”
“อื้อ จะเอาอะไรก็บอกนะ เดี๋ยวซื้อเข้ามาให้”
ผมเก็บของ ขยี้หัวมันไปทีหนึ่ง “เจอกัน”
“เหมือนงานผมมีแววว่าจะเสร็จเร็วล่ะ”
“ทำไม จะถึงเดดไลน์?”
“นั่นก็ด้วย อีกอย่างคือผมจะได้รีบไปอยู่กับพี่ไง”
ตอนนี้ไม่ได้จีบแล้วแต่ยังหยอดได้หยอดดี ผมโน้มตัวลงไปใกล้ ยกยิ้มให้มันนิดๆ “งั้นขอให้เสร็จเร็วๆ แล้วกันนะ”
“หึหึ”
เหมือนผมจะพลาดเอง...ไม่น่าไปท้าทายมันแบบนั้นเลยนะว่าไหม สายตามันโคตรไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆ แต่เห็นว่าถึงจะเสร็จชิ้นนี้ก็ยังมีชิ้นอื่นต่ออีกนี่ มันคงไม่ได้ว่างง่ายๆ หรอกใช่ไหม...?
หลังจากนั้นผมก็มาหามันทุกวัน บางทีก็แค่ซื้อข้าวเข้ามาให้เพราะผมมีงานต้องทำ บางวันก็มาอยู่ด้วยทั้งวัน ช่วยตัดกระดาษ ประกอบโมเดลบ้าง เป็นสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่พอช่วยได้ ที่จริงมันเป็นสิ่งที่ไอ้จั๊มพ์บอกมาว่าเป็นทางเดียวที่จะได้ใกล้ชิดกับไอ้โซล— บ้าเอ๊ย ผมก็แค่อยากช่วยมันเฉยๆ หรอกน่า ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน นอนก็ไม่ได้นอน สงสารหรอกถึงมาขลุกอยู่ด้วยแบบนี้
พูดไม่ทันขาดคำ ผมเดินเข้าไปในห้องเห็นมันหลับอยู่บนโซฟา ชุดยังเป็นชุดเดิมของเมื่อวานอยู่เลย ผมเอาของไปเก็บในครัว ก่อนเดินเข้าไปเอาผ้าห่มผืนเล็กในห้องนอนเพื่อมาห่มให้มัน ผมนั่งลงด้านล่าง มองมันที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
ใต้ตาคล้ำๆ สภาพโทรมๆ น้ำไม่ได้อาบทำไมมันยังดูดีขนาดนี้กันฮะ หมั่นไส้จนอยากยื่นมือไปบีบจมูกโด่งๆ นั่นแต่ก็กลัวทำมันตื่น ไม่ใช่ไม่มีอะไรทำแต่ผมไม่อยากทำอะไร หนังสือนอนแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋า ข้าวก็รอมันตื่นขึ้นมากินพร้อมกัน
ผมวางแขนกับโซฟาเท้าคางมองมันอยู่อย่างนั้น
...หลับสบายไปแล้วนะไอ้เด็กนี่
รู้ไหมว่าห้องมันหนาวมาก เปิดแอร์กี่องศากัน แล้วผมที่นั่งบนพื้นมันเย็นนะเว้ย
แสบท้องแล้วด้วย...เมื่อไหร่จะตื่น
ผมเกือบจะหลับตามมันไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่าเปลือกตาของมันลืมขึ้นก่อน ผมสะดุ้งเด้งตัวออก ไอ้โซลหยีตา ลูบหน้าตัวเองแรงๆ
“อืม...มาตั้งแต่ตอนไหนครับ”
“พ...เพิ่งมา” เสียงผมสั่นเล็กๆ ยังตกใจไม่หาย แล้วผมก็ยังนั่งจ้องมันใกล้ขนาดนั้นด้วย!
“ลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้ว”
ไอ้โซลบิดขี้เกียจ ลุกขึ้นอย่างเบลอๆ “พี่จะจูบผมเหรอ”
“บ้าสิ!”
“งั้นจ้องผมตอนหลับทำไม”
“ไม่ต้องมายิ้มเลย กูหิวข้าวแล้ว รอให้ตื่นตั้งนาน”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิครับ” มันยิ้มได้ใจ “แล้วไหนว่าเพิ่งมาไง”
“ก..ก็แค่ครึ่งชั่วโมง”
“หลงผมแล้วล่ะสิ จ้องนานขนาดนั้น”
“ไม่ใช่ซะหน่อย! กูก็..แค่...” แค่อะไรวะ!
แล้วทำไมมันต้องมาไล่ต้อนแบบนี้ด้วยเล่า!
“แค่กำลังคิดว่าจะปลุกมึงดีหรือเปล่า”
ไอ้โซลพยักหน้าหงึกหงัก “อย่างนี้นี่เอง”
กวนตีนไหมล่ะ!
ไอ้โซลหัวเราะ ดึงข้อมือผมลงไปนั่งข้างๆ มัน “วันนี้นอนที่นี่ได้หรือเปล่า”
“ไม่นอน”
“จะงอนผมในช่วงที่ผมมีเวลาพักผ่อนแค่สองสามชั่วโมงแบบนี้เหรอครับ”
“งานใครก็ทำไปสิ กูเกี่ยวไรด้วย”
“งานจะเดินได้ไงถ้าไม่มีกำลังใจ”
แขนมันโอบผมไว้แน่น เอาคางมาเกยที่ไหล่ พอรู้ว่าผมขี้ใจอ่อน ยิ่งกับเรื่องมันด้วยแล้วมันก็ชอบทำแบบนี้ตลอดเลยจริงๆ!
“กูอยู่นี่แล้วมันแตกต่างยังไง กูก็อ่านหนังสือในห้องอยู่ดี” ผมเคยมาค้างแล้ว มันทำงานอยู่ด้านนอก ผมก็นั่งอ่านหนังสือในห้องนอน ไม่ได้คุยกันสักนิด
“พี่อยู่กับผม ผมก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าพี่ทำอะไร อยู่ที่ไหนกับใครไง”
“ห่วงตัวเองก่อนไหม” ผมพยัดเพยิดไปที่กองงานตรงหน้ามัน
“ห่วงตัวเองด้วยไง ถึงบอกให้พี่ค้างเนี่ย”
“อืม ก็ได้”
“หื้อ ยอมง่ายจัง”
ผมแกะมือมันออก เดินไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้บนพื้น “ก็เพราะกูเตรียมของมาแล้วน่ะสิ” ก่อนจะแลบลิ้นใส่มันที่นั่งอึ้งอยู่ที่เดิม
“มากินข้าวได้แล้ว หิว!”
เราอาจจะเหมือนเด็กน้อยที่เดินเตาะแตะ ซึ่งในแต่ละวันที่ผ่านไปแต่ละย่างก้าวของเราจะค่อยๆ แข็งแรงและมั่นคงขึ้น ไม่ใช่แค่คนใดคนหนึ่งที่พยายาม แต่มันหมายถึงเราทั้งสองที่พยายามเข้าใจและปรับตัวเข้าหาซึ่งกันและกัน
อ่า...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วผมยอมรับก็ได้
ที่จริงผมแค่อยากเจอมันเท่านั้นเอง...แต่ไม่ได้หลงแบบที่มันโม้ไปเองหรอกนะ!
-----------------------------------------
ถึงจะแต่งจบไปแล้วแต่เราก็ตามอ่านคอมเมต์เรื่อยๆ ขอบคุณมากๆ เลย
สำหรับหนังสือถ้ามีอะไรคืบหน้าเราจะมาอัปเดตหรือติดตามได้ในทวิตเตอร์นะคะ
พบกับตอนพิเศษอีก 5 ตอนได้ในเล่มน้า ^ - ^///
หัวข้อ: 「Behind the Scene」 #ข้างหลังฉาก (End.) : ตอนพิเศษ : วานเลนไทน์ปีนี้ - (2/11/60) (อ่าน 195452 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก