ตอนที่ 10จวบจนครบสัปดาห์เปรี้ยวก็คงอยู่ที่คอนโดของพี่ชายไม่ไปไหน คุณแม่ก็โทรมาถามไถ่บ้าง เจ้าเปรี้ยวก็ให้เหตุผลว่าช่วงนี้ช่วงทำกิจกรรมโรงเรียน ทำให้กลับดึก และคอนโดพี่เผ็ดก็อยู่ใกล้โรงเรียนจึงสะดวกกว่า จริงๆแล้วก็แค่รอให้แผลบนหน้าหายดีเป็นปลิดทิ้งซะก่อนถึงจะกลับไปบ้านใหญ่ เดี๋ยวคุณแม่สงสัยเอา
วันนี้ดรีมกลับมาพร้อมลูกน้องคนสนิทพี่เผ็ดที่ชื่อปราน ส่วนพี่ชายนั้นได้ยินจากนายปรานว่าออกไปทำธุระกับลูกน้องอีกคน พอดรีมกลับมาก็เข้าครัวเลยทันที เปรี้ยวอาสาที่จะเป็นลูกมือในการทำอาหารมื้อเย็นนี้ด้วย ปกติเวลาเปรี้ยวอยู่ใกล้ดรีมทีไรจะโดนพี่ชายขัดขวางตลอด ไม่รู้จะหวงอะไรกันนักกันหนา แค่รุ่นน้องจริงๆน่ะหรือ เด็กหนุ่มสงสัยมาตลอดทั้งสัปดาห์ และนี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้ถามไถ่เอาจากดรีม
“พี่ดรีมนี่อยู่กับพี่เผ็ดมานานหรือยังครับ”
“ก็เดือนเกือบสองเดือนได้แล้วล่ะครับ” ร่างบางตอบยิ้มๆ ในมือก็หั่นผักไปด้วย
“พี่เผ็ดมีแฟนหรือยัง พี่ดรีมพอจะรู้ไหม”
“อืม...ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่ไม่เคยเห็นคุณเผ็ดพาใครมาที่ห้องเลยนะ”
ก็มีแต่เพียงน้องเปรี้ยวเท่านั้นแหละที่เป็นแขก นอกจากนั้นก็ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเผ็ดถึงที่ห้อง
“แล้วเวลาพี่เผ็ดอยู่กับพี่ดรีมนี่เป็นอย่างไรบ้างครับ”
“คุณเผ็ดเขาก็ใจดีนะครับ แต่บางทีก็อารมณ์แปรปรวนหน่อย” ร่างบางตอบตามความจริงจากที่สังเกตเห็น บางทีเผ็ดก็ใจดี แต่พอหงุดหงิดเข้าหน่อยก็พาลไปซะหมด
“แล้ว...พี่ดรีมชอบพี่เผ็ดไหมครับ”
ฉึก
“อ๊ะ...”
“เห้ยพี่ดรีม!”
คำถามจากปากเด็กหนุ่มทำให้ดรีมถึงกับจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มีดคมที่กำลังหั่นผักเฉือนเข้าที่ปลายนิ้ว เลือดสีแดงสดไหลหยดลงพื้น ด้วยความตกใจเปรี้ยวจึงรับดึงนิ้วดรีมขึ้นมาดูดเพื่อห้ามเลือด
“คุณเปรี้ยวอย่าครับ!” ดรีมพยายามชักมือกลับ แต่เจ้าเด็กตัวยักษ์ก็ยังคงรั้นดูดเลือกจากปลายนิ้วเขาต่อ
“เนี่ย...พี่ดรีมใจลอยไปถึงไหน มีดบาดเลยเห็นไหม”
“ปะ...เปล่าสักหน่อย”
“ใจลอยไปหาพี่เผ็ดรึเปล่าครับเนี่ย เปรี้ยวแค่ถามหยอกๆ” เด็กหนุ่มแอบยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นหน้าของดรีมเริ่มแดงระเรื่อ สงสัยจะเขิน
“พี่ดรีมไปทำแผลเถอะครับ เดี๋ยวเปรี้ยวหั่นผักให้”
“อะ...เอ่อขอบคุณครับ เดี๋ยวผมไปทำแผลแปบเดียวนะครับ”
ร่างบางรีบวิ่งไปทำแผลทันที เด็กหนุ่มตัวโตเลยทำหน้าที่หั่นผักแทน ผ่านไปไม่นานดรีมก็เดินกลับเข้ามาที่ครัวก่อนจะลงมือทำอาหารต่อ แต่พอจะจับมีดก็โดนเปรี้ยวแย่งไปทำตลอด การหั่นผักก็เลยดูไม่น่ากินสักเท่าไหร่ เพราะเปรี้ยวก็พึ่งจะเคยเข้าครัวครั้งแรก
“เปรี้ยวถามจริงๆนะ พี่ดรีมชอบพี่เผ็ดบ้างรึเปล่า” เด็กหนุ่มยังไม่ลดละที่จะถาม
ดรีมได้แต่พยายามนึกเหตุการณ์ที่อยู่กับเผ็ดมาตลอดทั้งเดือน เวลาที่อีกฝ่ายอยู่ใกล้ดรีมทีไร เจ้าตัวก็มักจะหัวใจเต้นแรงอย่างผิดปกติ ยิ่งเวลาที่เผ็ดใส่ใจหรือเป็นห่วงยิ่งทำให้ดรีมเผลอใจไปมากเท่านั้น ไม่รู้ตัวว่าอาการแบบนี้เริ่มเป็นตั้งแต่ตอนไหน พอรู้ตัวดรีมก็รักเผ็ดไปซะแล้ว ไม่ใช่รักเพราะความหล่อเหลา แต่เป็นเพราะความอ่อนโยนและความดีที่เผ็ดมีอยู่ลึกๆ ส่วนใหญ่แล้วเผ็ดจะแสดงออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่ออยู่กับดรีม แต่พอร่างสูงนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรเจ้าตัวก็กลับไปฟอร์มจัดอีกครั้ง
ร่างบางรู้ตัวเองมาตลอดว่าเริ่มหลงรักเผ็ด แต่ก็พยายามที่จะเก็บไว้ในใจ เขารู้ดีเสมอว่าเขาเป็นเพียง ‘ของจำนำ’ ส่วนเผ็ดเป็นเจ้าหนี้ ถ้าหากภูริชคืนหนี้จนครบ ดรีมก็คงไม่ได้อยู่ที่นี่ และก็คงไม่ได้พบกับเผ็ดอีก ถึงระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมามันจะสั้น แต่มันกลับทำให้ดรีมมีความสุข แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับดรีม เขาไม่หวังที่จะให้อีกฝ่ายจะมารักหรือรับรู้หรอกนะ
“ผมรักในฐานะรุ่นน้องแค่นั้นแหละครับ” คนตัวเล็กตอบยิ้มๆ เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้ ต้องเก็บไว้ในใจเท่านั้น
“แต่เปรี้ยวมองออกนะ”
แค่มองแววตาก็รู้แล้วว่าดรีมคิดอย่างไรกับพี่ชายตัวเอง ถึงจะเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดา แต่เรื่องรักๆใคร่ๆนี่เปรี้ยวโชกโชนเลยทีเดียว
“พี่เผ็ดเองก็ชอบพี่ดรีมนะ ไม่รู้ตัวเลยหรือ”
“มะ...ไม่ใช่หรอกครับคุณเปรี้ยว”
จะเป็นไปได้อย่างไร เผ็ดจะมาชอบเขาได้อย่างไรกัน เขาก็แค่ของจำนำที่ฝากจำไว้ชั่วคราวเท่านั้น คนอย่างเผ็ดที่สมบูรณ์แบบออกซะขนาดนั้นคงไม่ชายตามองเขาหรอก ตอนนี้เปรี้ยวคงคิดว่าเขาเป็นรุ่นน้องของเผ็ด แต่ถ้าได้รู้ความจริงว่าเขากับเผ็ดเป็นอะไรอาจจะเปลี่ยนความคิดก็ได้
“พิสูจน์ไหมล่ะพี่ดรีม” เด็กหนุ่มยิ้มท้าทาย ดรีมล่ะเกลียดรอยยิ้มแบบนี้นัก ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนคนพี่ คนที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง!
“จะบ้าหรือคุณเปรี้ยว คะ..คุณเผ็ดไม่มีทางมาชอบผมหรอก”
“พี่ดรีมไม่สังเกตหรือ ว่าพี่เผ็ดหวงพี่ดรีมขนาดไหน เปรี้ยวอยู่ใกล้หน่อยก็ไม่ได้เป็นต้องแยกเขี้ยวขู่ตลอด”
หวงอย่างนั้นหรือ เผ็ดหวงเขาตอนไหนกัน หรือเพราะดรีมไม่ได้สังเกตเองรึเปล่า แล้วจะมาหวงดรีมทำไมกันเล่า
“ขมวดคิ้วแบบนี้แสดงว่ากำลังนึกอยู่ล่ะสิ ไม่ต้องนึกก็ได้ เดี๋ยวเปรี้ยวพิสูจน์เองว่าพี่เผ็ดก็ชอบพี่ดรีม ตกลงไหม?”
“เอ่อ...จะดีหรือครับ”
“ไม่เห็นมีอะไรเสียหายสักหน่อย” เด็กหนุ่มยกไหล่
ก็หัวใจของดรีมน่ะสิที่จะเสียหาย ได้ยินเปรี้ยวพูดแบบนี้ยิ่งทำให้หัวใจของร่างบางพองโต แต่ถ้าหากผลออกมาว่าเผ็ดไม่ได้ชอบเขา มันก็คงจะเหี่ยวเฉา แต่เดี๋ยวสิ...ดรีมไม่หวังอะไรสักหน่อย จะมีคิดมากทำไมกัน
เมื่อตกลงเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าจะให้เปรี้ยวพิสูจน์ แต่เปรี้ยวก็ไม่ได้บอกดรีมว่าจะพิสูจน์อย่างไร ตอนนี้รอแค่เวลาพี่ชายของเปรี้ยวกลับมาเท่านั้น และมื้อค่ำที่ทั้งสองร่วมกันทำก็ถูกจัดเรียงไว้ที่โต๊ะอาหารเป็นที่เรียบร้อย
เวลาผ่านไปไม่นานนัก เปรี้ยวก็ได้ยินเสียงคุยกันที่หน้าประตู เป็นเสียงของพี่ชายเขาที่กำลังคุยกับลูกน้อง เจ้าเด็กยักษ์กวักมือเรียกดรีมที่กำลังตักข้าวใส่จานเตรียมเสิร์ฟให้ไปหา ร่างบางที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็เดินเข้าไปหาน้องชายของเจ้าของห้อง และเมื่อประตูห้องถูกเปิดออก เปรี้ยวก็ทำตามแผนที่คิดไว้โดยที่ดรีมก็ไม่ได้รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“เปรี้ยวชอบพี่ดรีมนะครับ”
“ห้ะ?”
ตัวดรีมถูกเด็กยักษ์กระชากเข้าไปประชิดลำตัว ก่อนจะโดนฉกหอมแก้มไปทีนึง ด้วยความตกใจดรีมถึงกับนิ่งอึ้งกับเหตุการณ์ เผ็ดที่มองมาจากอีกมุมเห็นน้องชายตัวเองกำลังสารภาพรักกับคนของเขา และกำลังจูบกับดรีม! ความหึงหวงแล่นเข้าสู่ในกระแสเลือด อารมณ์ในกายมันเดือดขึ้นปุดทันที น้องก็น้องวะ บังอาจมาทำแบบนี้กับคนของเขา มันต้องโดน!
“ไอ้เปรี้ยว!!!”
ไม่ทันไรขายาวก็ก้าวฉับๆเข้ามากระชากตัวร่างบางออกจากอ้อมแขนของไอ้คนน้องไม่รักดี ด้วยความโมโหเผ็ดได้ยกเท้าถีบเข้าไปที่สะโพกของน้องชายอย่างจัง เจ้าเด็กยักษ์ที่ไม่ทันตั้งตัวก็ล้มลงไปกับพื้นพร้อมกับเสียงโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ดรีมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไปประคองตัวเปรี้ยวที่อยู่บนพื้น
“คุณเผ็ด! ทำกับน้องแบบนี้ได้ไงครับ!”
“ก็มันฉวยโอกาสมึง!”
“โอ๊ย...พี่ดรีม เปรี้ยวเจ็บ” คนน้องกุมเข้าที่สะโพกพร้อมกับร้องโอดโอยเรียกความสงสารจากร่างบาง
“ไอ้เปรี้ยว! มึงไม่ต้องมาทำสำออย!” เผ็ดยิ่งเห็นก็ยิ่งเดือด นี่เขาออกไปเก็บหนี้แปบเดียว พวกมันสองคนแอบลักลอบสร้างรังรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่! หนอยแน่บังอาจแอบคบชู้กันเรออะ
“คุณเปรี้ยวเจ็บมากไหมครับ” ดรีมถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็โดนมือใหญ่กระชากให้ลุกขึ้น
“มึงลุกขึ้นเลย!”
“คุณเผ็ด! เห็นไหมว่าน้องเจ็บอยู่”
“มันไม่ตายง่ายๆหรอก หึ ห่วงมันนักรึไง”
“ห่วงสิครับ นี่น้องคุณเผ็ดนะ! คุณเผ็ดก็ควรจะห่วงน้องบ้าง”
“แล้วมึงเคยห่วงกูบ้างไหม!” ด้วยความโมโหและความน้อยใจเลยทำให้ร่างสูงโพลงออกไปแบบนั้น
“ห่วงสิครับ!”
“แล้วมึงกับมันแอบไปรักกันตอนไหน!”
“ห่วงไม่ได้แปลว่านอกใจซะหน่อยพี่เผ็ด พูดอย่างกับพี่ดรีมเขานอกใจพี่อย่างนั้นแหละ พี่ดรีมเขาก็ห่วงในฐานะของรุ่นน้องไง แต่กับเปรี้ยว..พี่ดรีมห่วงในฐานะคนรัก”
คนรักอย่างนั้นหรือ... แบบนั้นก็แสดงว่าเปรี้ยวกับดรีมรักกัน ในระยะเวลาเพียงสัปดาห์เดียวนี่นะ ให้ตายเถอะอยู่กับเขามาตั้งสองเดือนทำไมไม่คิดจะรักบ้าง ร่างสูงตัดพ้อในใจ ไม่ได้...ไม่ว่าอย่างไรดรีมต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น ดรีมต้องรักเขา ต้องอยู่กับเขา
“ก็ช่างปะไร ยังไงดรีมก็ต้องอยู่กับกู!”
“อยู่ในฐานะอะไรล่ะพี่เผ็ด” น้องชายยอกย้อน
“ใน..ในฐานะ...ฐานะ...”
ร่างสูงท่าทีอึกอักและยังไม่มั่นใจในสถานะของตัวเองและดรีม ถ้าถามว่ารู้สึกอย่างไรกับดรีม ตอบตามความรู้สึกตรงๆก็คือหวง เจอดรีมอยู่กับใครก็หวงไปซะหมด แถมบางทีเวลาได้อยู่ใกล้หรือสัมผัสตัวดรีมก็ทำเอาเผ็ดใจเต้นตึกตักอีกด้วย ตอนนี้ถึงจะเป็นเจ้าหนี้กับของจำนำ เผ็ดก็ยังไม่อยากให้ดรีมไปไหน ถึงไอ้ภูริชจะคืนหนี้ครบแต่เผ็ดก็คงต้องหาทางเอาตัวดรีมมาอยู่ด้วยอีกจนได้ แบบนี้...จะเรียกรักได้หรือยัง แล้วอยู่ในฐานะอะไรกัน
“ถ้าพี่ไม่แน่ใจ พี่ก็เปิดทางให้เปรี้ยวกับพี่ดรีมซะ ขัดขวางทางรักคนอื่นมันไม่ดีนะพี่เผ็ด”
“ไม่ได้! มึงสองคนจะรักกันไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้?”
“เพราะดรีมเป็นของกู”
“จะเป็นของพี่ได้ยังไง พี่ดรีมก็เป็นแค่รุ่นน้องรึเปล่า”
“ดรีมเป็นเมียกู! และกูก็หวงมากด้วย มึงไม่มีสิทธิ์ไอ้เปรี้ยว!”
สิ้นเสียงของร่างสูง ก็เกิดความเงียบขึ้นทันที
เปรี้ยวได้แต่ยิ้มรับอย่างขบขัน ในที่สุดพี่ชายของเขาก็สารภาพออกมาจนได้ สรุปแล้วแผนการของเขาก็สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ส่วนคนพี่นั้นก็ยืนอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา เพราะความโมโหของเขาแท้ๆจึงทำให้ได้หลุดปากออกไป เผ็ดเองก็เริ่มสังเกตตัวเองมาพักใหญ่แล้ว เมื่อตอนเห็นดรีมอยู่กับผู้ชายคนอื่นเขามักจะมีอาการหงุดหงิดขึ้นมาทันใด คล้ายกับหึงหวงอย่างไรอย่างนั้น
และร่างบางได้แต่อึ้งกับสิ่งที่อีกคนพูด จริงอยู่ที่เขาเป็นเมียของเผ็ดทางพฤตินัย แต่ทางนิตินัยไม่ใช่สักหน่อย เรียนกฎหมายมาแท้ๆกล้าเรียกเมียแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นได้อย่างไร จะดีใจก็ดีใจแบบไม่สุด ดรีมได้ยืนอมยิ้มเขินๆอยู่ด้านหลังร่างสูง เดี๋ยวนะ...แล้วเมื่อกี้ที่บอกว่าหวงมากด้วย หมายความว่าเผ็ดเองก็หวงดรีมอย่างนั้นหรือ แล้วจะหวงทำไมล่ะ? ถ้าไม่ใช่เพราะรัก...
เป็นไปไม่ได้...เผ็ดเนี่ยนะจะมารักคนอย่างเขา
“อะ...เอ่อ...คุณเปรี้ยวหายเจ็บแล้วหรือยังครับ” เป็นดรีมคนแรกที่ปริปากพูดออกมาจากสถานการณ์เดดแอร์เมื่อครู่
“หายแล้วครับพี่ดรีม” เจ้าเด็กยักษ์จากที่เคยนอนร้องโอดครวญอยู่บนพื้นก็เด้งตัวขึ้นมา ถึงจะมีอาการเจ็บแปล็บนิดหน่อย แต่แค่นี้สบายมากสำหรับคนอย่างเปรี้ยว
“กะ...ก็บอกแล้วไง! ว่ามันน่ะสำออย”
“อูยยย เปรี้ยวไม่ได้สำออยนะพี่เผ็ด นี่พี่ดรีมแผลบนหน้าเปรี้ยวหายหมดแล้วหรือยัง”
เด็กหนุ่มชี้ที่หน้าตัวเองให้ร่างบางดู รอยฟกช้ำในวันก่อนนู้นเริ่มจางและหายดีแล้ว ดรีมจึงพยักหน้าตอบรับ
“ดีแล้วแหละ คุณแม่จะได้ไม่สงสัยว่าเปรี้ยวเกเร เดี๋ยวอย่างนั้นเปรี้ยวกลับบ้านใหญ่แล้วนะพี่เผ็ด สวัสดีครับ สวัสดีครับพี่ดรีม” เปรี้ยวยกมือไหว้ทั้งสองคนก่อนจะฉกกระเป๋านักเรียนแล้วชิ่งหนีทันที แผนอันชาญฉลาดของเขาสำเร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นอกนั้นจัดการเองนะพี่ชาย
หลังจากที่เปรี้ยวกลับไป คนทั้งสองในห้องยังคงยืนเงียบอยู่ที่เดิม เผ็ดเองก็ได้แต่เคอะเขินกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปเมื่อสักครู่ ส่วนดรีมเองก็ทำอะไรไม่ถูก
“คะ..คุณเผ็ด...ทานข้าวกันไหมครับ” ดรีมเป็นฝ่ายเอ่ยถามก่อน
“อืม”
“ครับ วันนี้มีต้มยำกุ้งของโปรดคุณเผ็ดด้วยนะครับ คุณเปรี้ยวช่วยผมทำ”
“กินข้าวเสร็จแล้ว...คุยกันหน่อยไหม?” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเรียบๆ ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปทางครัว โดยไม่หันมามองร่างบางสักนิด ดรีมได้แต่ยิ้มมองตามหลังอีกฝ่าย
ไม่เคยเห็นเผ็ดในมุมเขินสักที มุมนี้ก็น่ารักไม่เบา
TBC.
talk; และแล้วเสี่ยเผ็ดของเราก็พูดออกไปแล้วว่าหวง!!! ตอนหน้าเป็นตอนสารภาพความในใจ มาเอาใจช่วยเสี่ยเผ็ดกันเถอะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
