ตอนที่ 9
ความลับของท่านประธานกับคุณปุยฝ้ายที่ทำให้เขาตะลึงตึ่งตึ๊งน่ะ มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก มันก็แค่...
แค่...เขากินตับกันในบริษัทก็เท่านั้น
ก็แค่นั้น.....
แค่นั้น...........
แค่นั้นที่ไหนกันเล่า! โธ่! นางฟ้าของเขา นางฟ้าที่แสนดีของพี่(มโนไปเอง) เสร็จท่านประธานบริษัทไปแล้ว!
โฮๆๆๆ ไอ้ชาติชั่ว! ไอ้สมภารกินไก่วัด! ไอ้คนไม่รู้จักถนอมดอกไม้ ทำไมไม่รอให้แต่งงานก่อนวะ แล้วเป็นท่านประธานประสาอะไร ลูกน้องทำงานจนขาแทบหัก แต่ตัวเองดันมานั่งกินตับสาว ใช้ไม่ได้! แถมจะกินตับใครเขาก็ไม่ว่า แต่ทำไมต้องมากินตับนางฟ้าของเขาด้วย ฮือๆๆ แม่ของลูก... แม่ของลูกเขา ดันไปเป็นแม่ของลูกคนอื่นแล้ว โฮๆๆๆ ไอ้เลว! ไอ้แพงเฮิร์ต!!
ฮึกๆๆ แล้วที่เขาเสียใจจนออกมาโวยวายนี่ มันไม่ใช่ว่าเขาหัวเก่าถึงขนาดที่ว่าเจ้าสาวจะมีอะไรกันก่อนแต่งกับเจ้าบ่าวไม่ได้หรอกนะ แต่ที่เขาเสียใจน่ะคือ ไม่คิดว่าคุณปุยฝ้ายที่ดีไปหมดทุกอย่างจะชิงสุกก่อนห่าม ไวไฟขนาดนี้ เห็นแต่งตัวเรียบๆ ร้อยๆ ไม่คิดว่าจะกล้ามากินตับกับท่านประธานถึงในห้อง แถมยังเป็นในที่ทำงานตอนกลางวันแสกๆ อีกด้วย
ฮึก ส่วนเรื่องที่ว่าเขารู้ได้น่ะ ไม่ใช่ว่าเขาไปแอบดูหรือเผอิญไปเห็นอะไรเข้าหรอกนะ เขาก็แค่บังเอิญเดินชนกับคุณปุยฝ้าย จนคุณปุยฝ้ายล้มก็เท่านั้น แล้วก็ไม่ต้องจินตนาการไปถึงว่าเขาเห็นนั่นเห็นนี่ เขาแค่ได้กลิ่น คือเวลาเรามีอะไรกับใครน่ะ มันจะมีกลิ่นอยู่ใช่ไหม บางคนก็เรียกว่ากลิ่นฟีโรโมน แต่ที่เขาได้กลิ่นมาจากตัวคุณปุยฝ้ายน่ะ มันกลิ่นอสุจิชัดๆ เขาที่คุ้นกับเรื่องแบบนี้ ถึงจะผ่านมานานแต่ก็ยังจำได้ แถมกลิ่นมันก็ค่อนข้างเข้มข้น นี่ก็ไม่รู้ว่าท่านประธานกินตับกับคุณปุยฝ้ายไปอีท่าไหน กลิ่นมันถึงได้แรงขนาดนี้ ถ้าให้เดา...เขาขอเดาว่าไม่ต่ำกว่าสองยก ส่วนที่เขามั่นใจว่าเป็นท่านประธานทำแน่ ก็เพราะว่าคุณปุยฝ้ายเพิ่งออกมาจากลิฟต์ส่วนตัวของท่านประธานพอดี แล้วก็บังเอิญมาชนกับเขาที่ออกมาเอาเอกสารให้แผนก แจ็คพอตอะไรขนาดนี้ ได้ชนสาวสวยกับเขาซักที ก็ดั๊นมาชนกับคนที่มีสามีแล้ว แถมมีสามีแล้วยังไม่พอ เขายังเพิ่งกินข้าวต้มกลางวันกันมาอีกด้วย ฮึก คิดแล้วไอ้แพงก็เฮิร์ต!
เฮ้อ~ แถมเคราะห์ซ้ำกรรมซัดก็ยังไม่จบลงแค่นี้ เพราะตอนที่กลับเข้าแผนกมา ยังมีข่าวร้ายบอกมาอีกว่า ท่านประธานจะลงมาตรวจงานพร้อมกับคุณปุยฝ้าย ฮึก! นี่มันอะไรกันวะ! แบบนี้มันเรียกว่าสวรรค์ตัดทางเขาชัดๆ ขนาดจะเป็นแค่หมาวัดแอบมองยังทำไม่ได้ สวรรค์ท่านยังจะเอาเจ้าของดอกฟ้ามาให้เขาเห็นตัวแบบชัดๆ ฮือๆๆๆ ทำไมชีวิตไอ้แพงถึงเศร้าขนาดนี้! โฮๆๆๆๆ
แต่ถึงชีวิตจะรันทดขนาดไหน เขาก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาลบเกมส์ออกจากเครื่องคอมทั้งน้ำตา ล็อกเอาท์เฟสบุ๊คแล้วล้างคุ๊กกี้ ล้างประวัติการเข้าเว็บแล้วรีสตาร์ทเครื่องเพื่อล้างคุ๊กกี้อีกรอบ เรียกว่ากะเอาให้ตรวจสอบกันต่อไม่ได้ แต่ก็นะ... เขาเรียนจบสายบัญชีไม่ได้จบสายคอมพิวเตอร์ เพราะงั้นถึงจะลบๆ ล้างๆ ก็ได้เท่านี้ คิดว่าถ้าถูกตรวจสอบจริงๆ ถ้าทำผิดก็คงถูกรื้อข้อมูลจนถูกจับได้
หลังจากลบทุกอย่างในคอมที่ไม่จำเป็นต้องใช้ในการทำงานเสร็จแล้ว เขาก็ได้แต่นั่งอยู่กับที่ ตอนนี้นอกจากสาวๆ ที่ยังแต่งหน้าไม่เลิก ทุกคนก็อยู่ในสภาพเตรียมพร้อม อ่อ ยกเว้นก็แต่หัวหน้าแผนกกับไอ้รุตที่ออกไปทำธุระข้างนอก แต่ไม่ถึงห้านาที หัวหน้าแผนกกับไอ้รุตก็มาถึงในห้อง หัวหูยุ่งไปหมดเหมือนเพิ่งผ่านสนามรบ เห็นว่าเพิ่งไปตบตีกับแผนกส่งออกมา พอรู้ข่าวว่าท่านประธานจะมาตรวจงานก็วิ่งกันตับแลบกลับมาที่ห้อง ว่าแต่คราวนี้ไอ้รุตพลาดข่าวแฮะ ปกติข่าวล่ามาไวตลอดไม่มีพลาด
รอจนหัวหน้าแผนกซับเหงื่อ หวีผมจนเรียบร้อย แล้วประกาศว่า "ทุกคนทำตัวปกตินะ" เขานี่เกือบจะหลุดขำก๊าก เพราะทุกคนเกร็งกันมาก อีกอย่างนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ท่านประธานคนใหม่จะมาตรวจงานที่ห้อง แถมมีข่าวแว่วมาอีกว่าพวกผู้บริหารคนอื่นก็จะลงมาด้วย คงคล้ายๆ มาเปิดตัวมั้ง แถมแผนกเขาก็เป็นแผนกเดียวที่มีพนักงานใหม่ถึงสามคน เพราะฉะนั้นพวกผู้บริหารอยากจะมาดูหน้าก็ไม่แปลก
พวกเขาที่นั่งรอก็ได้แต่ทำงานก๊อกๆ แก็กๆ เคาะนั่นเคาะนี่ แต่รออยู่ตั้งนานท่านประธานก็ยังไม่มาซักที จนมีเสียงไลน์ดังเข้าเครื่องไอ้รุต มันก็เปิดอ่านแล้วประกาศออกมา "ท่านประธานกำลังลงมาแล้ว!"
เท่านั้นล่ะ...
ระเบิดลง!
ไม่ใช่! แค่ทุกคนเกร็งหนักกว่าเดิม จากที่นั่งหลังตรงอยู่แล้วก็ยิ่งตรงมากขึ้น โต๊ะที่ปกติจะรก ตอนนี้ก็เรียบกริ๊บชนิดที่แม้แต่ฝุ่นยังไม่มี ส่วนพวกผู้หญิงก็แต่งหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ตบแป้ง ทาปากแล้วโยนทุกอย่างใส่กระเป๋า ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้วพวกเขาทุกคนก็นั่งรอ...
ติ๊ก ตอก ติ๊ก ตอก ติ๊ก ตอก ติ๊ก ตอก ติ๊ก...
ติ๊งง...
เสียงประตูลิฟต์เปิด ดังสยองขวัญสั่นประสาทยิ่งกว่าเกมส์ผีอารยาในโรงพยาบาลร้าง พวกผู้บริหารสามสี่คนเดินนำออกมาก่อน ตามมาด้วยเลขาท่านประธาน คุณปุยฝ้าย และคนสุดท้ายคือท่านประธานหรือเสี่ยอธิป
เสี่ยอธิป...
เสี่ยอธิป.....
เสี่ยอธิป........ เรอะ!
เฮ้ย! ใครก็ได้บอกเขาทีว่าเขาตาฝาด บอกเขาทีว่าเขามองผิด บอกเขาทีว่านี่มันแฝดของเสี่ยอธิป ใช่... นี่ต้องเป็นฝาแฝดของเสี่ยแน่ๆ อ๊ากกกกกกกกกก!!!
อ๊ากๆๆๆ แต่ไม่ว่านี่จะเป็นแฝดของเสี่ยจริงหรือไม่ เขาที่ตกใจจนลนลานก็ได้แต่พยายามหดหัวหดตัว ทำตัวเล็กๆ เขาเพิ่งมาเกลียดความตัวใหญ่ของตัวเองก็วันนี้ ทำไมเขาไม่ตัวเท่ามดวะ หรือตัวเท่าหมาชิวาว่าก็ยังดี จะได้หลุดรอดออกไปจากสายตาของเสี่ยได้!
แน่นอนว่าเขาไม่สามารถหดตัวเป็นหมากระเป๋าได้ภายในสามสิบวิ ดังนั้นเขาเลยได้แต่หดหัวอยู่นิ่งๆ ใช้คอมบริษัทที่ตั้งอยู่บนโต๊ะบังส่วนหัวเอาไว้ แต่สวรรค์ก็ช่างกลั่นแกล้ง เพราะในตอนที่หัวหน้าแผนกลุกขึ้นออกไปต้อนรับ หัวหน้าแผนกก็ดั๊นแนะนำว่าที่แผนกมีเด็กใหม่มาด้วย เขากับไอ้ขิมแล้วก็ไอ้รุตเด็กใหม่สามคนเลยต้องลุกออกจากที่นั่ง เดินตรงไปทักทายกับคณะผู้บริหาร ให้พวกคณะผู้บริหารดูตัว ช่วงเวลาแวบหนึ่งที่เขาเผลอสบตากับเสี่ย เขาเห็นความแปลกใจในดวงตาเสี่ยอยู่แวบหนึ่งก่อนจางหายไปด้วย
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเสี่ยจำเขาได้แน่ แต่ไม่รู้ว่าเสี่ยจะตีความการเห็นหน้าเขาไปแบบไหนบ้าง แบบว่าบังเอิญ หรือตั้งใจจะมาตามตื้อ ถ้าเป็นแบบหลังเขาแย่แน่ๆ ถูกส่งไปให้พี่ธนิตจัดการแน่ๆ เพราะงั้นเพื่อความปลอดภัย เขาทำเป็นไม่รู้จักเสี่ยดีกว่า เอาให้เห็นกันจะๆ ไปเลยว่า เฮ้ย ที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนี้น่ะ เขาไม่ได้ตั้งใจนะ เขาไม่รู้เรื่องเสี่ยเลยซักนิด ที่เขาเข้ามาสมัครงานที่บริษัทนี้น่ะมันเรื่องบังเอิญล้วนๆ เขาไม่รู้เลยนะว่าเสี่ยอยู่ที่นี่!
ดังนั้นตลอดเวลาที่เขาพูดคุยกับพวกผู้บริหาร เขาไม่แม้แต่จะหันไปเหลือบตาแลเสี่ยเลยซักนิด ยืนคอแข็งส่งยิ้มให้กับเหล่าผู้บริหารไปเรื่อยๆ ตอบคำถามทุกคนยกเว้นเสี่ย (เพราะเสี่ยไม่ยอมพูด) แต่ก็ไม่รู้ว่าวันนี้เคราะห์มันซ้ำหรือกรรมมันซัดเข้ามาหรือยังไง คุณปุยฝ้ายที่เขาไม่เคยคุยด้วย วันนี้ก็ดันจำเขาได้เพราะเขาดันไปชนเธอจนล้ม คุณเธอเลยส่งยิ้มทักทายพร้อมกับบอกกับเสี่ยอธิปว่า คุณอธิปคะ คนนี้ไงคะที่ชนกับปุยฝ้ายจนล้ม ปุยฝ้ายของหล่นหมดเลยค่ะ โถ... แม่นางฟ้านางสวรรค์จะมาช่างจ้ออะไรตอนนี้!
เสี่ยที่ตอนแรกก็เฉยๆ ก็จำต้องปรายตามามองเขาหนึ่งรอบ สายตาเสี่ยที่มองมาทำเอาเขาเสียวสันหลังวาบ เขาพยายามส่งสายตาไปบอกเสี่ยว่า เนี่ย ผมไม่รู้จักเสี่ยเลยนะ ทั้งหมดเนี่ยก็แค่ความบังเอิ๊ญบังเอิญ ผมไม่ได้ตามติดเสี่ย ไม่ได้ตามแอบจีบคุณปุยฝ้ายลับหลังเสี่ยด้วย เสี่ยต้องเชื่อเขานะ ปิ๊งๆๆ
เอ่อ มันก็ไม่ถึงกับว่าเขากะพริบตาใส่เสี่ยหรอกนะ เขาแค่ส่งสายตาไปอ้อนเสี่ยแบบอ้อนเอามากๆ แบบว่าทำบุญทำทานให้ลูกหมาเถอะ อย่าโกรธลูกหมาเลยนะ ลูกหมาไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาทำงานที่บริษัทนี้จริงๆ เสี่ยต้องเชื่อนะ นะๆๆๆ ซึ่งท่าทางมันก็น่าจะได้ผลนะ เพราะเสี่ยนิ่งไปนิด ก่อนพยักหน้าให้คุณปุยฝ้ายเป็นการแสดงการรับรู้
เสี่ยเดินโอบเอวขาวๆ ของคุณปุยฝ้ายให้เดินผ่านเขาไป เพื่อตามพวกผู้บริหารที่กำลังเริ่มตรวจงาน แต่ในตอนที่เสี่ยเดินผ่าน ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าว่า เสี่ยแอบเอาหลังมือตัวเองมาแตะหลังมือเขาด้วย เขาที่ถูกชนแบบไม่ทันตั้งตัวก็ถึงกับสะดุ้ง กว่าจะตั้งสติเงยหน้าขึ้นมองได้ก็เห็นแต่หลังเสี่ยไวๆ กับแขนเสี่ยที่ยังงโอบเอวคุณปุยฝ้าย
ซึ่งคุณเธอที่ถูกโอบก็ดูท่าทางจะดีใจมาก ทั้งสองคนมองตากัน คนหนึ่งยิ้มหวาน อีกคนหน้านิ่ง แต่เชื่อเขาเถอะว่า หน้านิ่งๆ ของเสี่ยน่ะ ในหัวต้องมีเรื่องอย่างว่าแน่นอน เพราะขนาดเขาที่เห็นแต่ด้านหลังคุณปุยฝ้ายยังอดคิดไม่ได้เลยว่าเอวขาวๆ นั่น (วันนี้คุณปุยฝ้ายใส่เสื้อเว้าเอว) จับทีเนื้อต้องนิ่มชวนขย้ำมากแน่นอน แล้วเสี่ยที่จับตรงๆ จะไม่ของขึ้นเรอะ เขาไม่เชื่อหรอก แถมเสี่ยเองก็โคตรหื่น.... แค่กๆๆ เขาหมายถึงเสี่ยเป็นพวกหื่นหน้านิ่ง เขาเคยผ่านมาก่อน เขารู้ดีเลยล่ะ
ในระหว่างรอผู้บริหารเดินตรวจตามโต๊ะ เขาที่ต้องนั่งนิ่งๆ ก็ได้แต่คิดนั่นคิดนี่ คิดไปไกลถึงกลิ่นที่ได้จากตัวคุณปุยฝ้าย คิดไปว่า แสดงว่าเสี่ยเพิ่งกินตับกับคุณปุยฝ้ายมา แถมเพิ่งกินกันมาแบบสดๆ ร้อนๆ เพราะกลิ่นบนตัวคุณปุยฝ้ายก็ค่อนข้างเข้มข้น ถึงจะไม่เห็น จุด จุด จุดก็เถอะ แต่เขาว่าเสี่ยต้องปล่อยในตัวคุณปุยฝ้ายแน่นอน
แล้วถ้าปล่อยสดแบบนี้มันจะมีน้ำไหลออกมาไหม เขาเคยเห็นในหนังเอวีที่ฝ่ายชายปล่อยสด แล้วแบบนี้... เสี่ยจะกินตับคุณปุยฝ้ายท่าไหนนะ ดูจากกระโปรงกับชุด ท่าที่ง่ายที่สุดน่าจะเป็นคุณปุยฝ้ายขึ้นคร่อมเสี่ยแล้วนั่งบนเก้าอี้ในห้องทำงาน ฟัดกันอย่างเมามันจะเอกสารปลิวว่อนไปทั่วโต๊ะ โอย... แค่คิดของมันก็ขึ้น
แต่ไม่ใช่อารมณ์ของเขาที่เสียจนต้องขึ้นหรอกนะ น้องชายเขาต่างหากที่มันขึ้น! โอ๊ย! ภาพของเสี่ยกับคุณปุยฝ้ายบินว่อนอยู่ในหัวเต็มไปหมด เขาที่ไม่ได้เอาออกมาหลายวัน เลยรู้สึกเหมือนน้ำตัวเองกำลังจะทะลักขึ้นมาถึงคอหอยนี่ แถมน้องชายเขาก็กระตุกมาตั้งแต่เมื่อกี้ ตั้งแต่ตอนเสี่ยถูกมือ สงสัยเขาจะตื่นเต้นไปหน่อย น้องชายเขาก็เลยตื่นตัวไปด้วย เต้นดุ๊กดิ๊กแบบอยากผงกหัวออกมาดูโลก
โถ ลูกพ่อ ถึงคนเขาจะเคยค้า แถมม้าเขาก็เคยขี่ แต่เห็นตัวจริงของเขาไหมนั่น เขาจะมาขี่ลูกเหรอ เขาขี่แฟนเขาโน่น เพราะฉะนั้นหยุดผงกหัวแล้วหดตัวกลับไปซะ! พ่อไม่ปล่อยแกมาดูโลกตอนนี้หรอกโว้ย!
แต่ผู้ชายมันก็มีข้อเสียอยู่ตรงนี้แหละ ขึ้นมาแล้วมีเหรอจะยอมลงง่ายๆ เขาท่อง พุธโธ ธรรมโม สังโฆ พยายามสะกดน้องชายตัวเองให้หดตัวลงไปให้ได้ แต่น้องชายเจ้ากรรมก็ดั๊นอยากผงกหัวออกมาดูโลกเหลือเกิน เขาจากที่นั่งหลังตรง ก็เปลี่ยนมานั่งตัวงอมากขึ้น เหงื่อที่ขมับก็ไหลออกมาให้พลั่กเพราะพยายามอดกลั้นสุดชีวิต แต่ทำยังไง น้องชายเขามันก็ไม่ยอมสงบลงเสียที
จากที่ท่อง พุธโธ ธรรมโม สังโฆ เขาก็เปลี่ยนมาเป็นคิดถึงเสี่ยกับคุณปุยฝ้ายตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คิดไปถึงว่าคุณปุยฝ้ายจะขย่มแบบไหน จะส่งเสียงร้องแบบนางเอกหนังเอวีไหม แล้วเสี่ยล่ะ จะเล่นกับคุณปุยฝ้ายแบบที่เล่นกับเขาหรือเปล่า เสี่ยชอบเล่นแรงๆ ใส่จังหวะลงมาแบบเน้นๆ เวลาสวนขึ้นมาทีเขาเสียวจนแทบจะเสร็จให้ได้ แต่พอเขาจะเสร็จจริงๆ เสี่ยก็จะผ่อนแรงลงแล้วกักตัวเขาไว้ รอจนเขาทนไม่ไหวนั่นแหละเสี่ยถึงขยับตัวเพิ่ม ปล่อยให้เขาทั้งรัดทั้งบีบของๆ เสี่ยอยู่นานกว่าเสี่ยจะสวนกลับมาได้ แล้วท่านั่งก็เป็นหนึ่งในท่าที่เสี่ยชอบ ส่วนท่าอื่น...
ชิบหายล่ะ...
เขาต้องพยายามทำตัวเองให้สงบลงสิวะ ไม่ใช่จินตนาการถึงเสี่ยกับตัวเองจนน้องแข็งโด่แบบนี้! โอ๊ย ตอนนี้เขาโคตรปวดน้องชาย มือเขาเองก็เอาแต่ขยับยุกยิกอยากเอื้อมมือลงไปข้างล่าง เอาแค่ลูบๆ ปลอบใจก็ยังดี..
แต่เขาจะทำได้เรอะ! นี่มันในบริษัทนะ! แถมคนอื่นก็อยู่กันเยอะ จะให้ลูบเป้าจนถูกด่าว่าโรคจิตหรือไง ไม่ได้! เขาต้องข่มใจไว้! ฮึบ!
แต่สงสัยเขาจะหมกมุ่นกับตัวเองมากไปหน่อย
เพราะกว่าจะรู้สึกตัวอีกที เสี่ยก็มาสะกิดไหล่เขาแล้ว เขาหันไปมองเสี่ยตามแรงสะกิด พลางกะพริบตาปริบๆ แล้วกวาดตาไปมองรอบห้อง ซึ่งเขาขอบอกเลยว่านรกมาก ตอนนี้ทุกคนจ้องเขากันหมด แต่ละคนนี่หน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม คาดว่าเสี่ยคงเรียกเขามาซักพักแล้วแต่เขาไม่ยอมตอบสนอง และตอนนั้นล่ะที่เขาคิดว่าตัวเองตายแน่ เพราะท่าทางของเสี่ยดูมาคุแบบสุดๆ เขาที่เพิ่งได้สติเลยส่งยิ้มไปแก้เก้อ แต่เสี่ยเหรอจะยอมให้เขาเปิดปากพูดแก้ตัว เสี่ยพูดตัดบทจนน้องชายเขาหดว่า
" มือถือ"
ครับ...
มือถือ
คำเดียวสั้นๆ แต่ได้ใจความมาก
เขาเอื้อมมือสั่นๆ ของตัวไปที่ใต้โต๊ะ หยิบมือถือส่งไปให้เสี่ยทั้งที่เหงื่อแตกพลั่ก ระหว่างที่ยื่นมือถือออกไป ไอ้รุตที่ยืนอยู่หลังเสี่ยตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ก็ให้กำลังใจด้วยการส่งท่าเชือดคอหอยมาให้ แ_ร่ง... ไอ้ฝรั่งขี้นก ให้กำลังใจกูแบบนี้อย่าให้ดีกว่า!
" รหัส?" เสียงเสี่ยดังมาอีกสั้นๆ เขาที่กำลังจะถลึงตาใส่ไอ้รุตเลยต้องหันมามองเสี่ยอีกรอบ มองมือถือยี่ห้อซัมซุงฮีโร่ของตัวเองที่อยู่ในมือเสี่ย แล้วมองหน้าเสี่ยอีกที
โถ พ่อผู้ดีมีเงิน ไม่เคยใช้ซัมซุงฮีโร่เหรอ รุ่นนี้ไม่ต้องใส่รหัสนะ แค่กดสองจึ๊กก็เข้าเครื่องได้ โนเกียสมัยก่อนน่ะไม่เคยใช้หรือไงแบบเดียวกัน
แต่แน่นอนว่าเขาบอกเสี่ยไปแบบนั้นไม่ได้ เขาเลยได้แต่เอื้อมมือไปหยิบมือถือของตัวเองคืนมา กดปุ่มดอกจันกับปุ่มโทรออกสองจึ๊ก แล้วส่งคืนให้
คือโทรศัพท์เครื่องนี้น่ะเขาใช้มาตั้งแต่ตอนเป็นเด็กเลี้ยงแล้ว ไม่เคยเปลี่ยนเบอร์หรือเปลี่ยนเครื่อง แต่เสี่ยคงเปลี่ยนเบอร์มือถือไปนานแล้วมั้ง ตามประสาคนรวยมีกิ๊กเยอะ ขืนไม่เปลี่ยนเดี๋ยวเหลือหลักฐาน ไม่ก็รถไฟชนกันก่อนพอดี
เขานั่งดูเสี่ยกดนั่นกดนี่ในมือถือตัวเองซักพัก ในสมองก็แอบค่อนขอดว่า เสี่ยคิดว่าเขาจะแอบส่งข้อมูลผ่านมือถือหรือไง โทรศัพท์เขาน่ะแค่ไลน์ยังเล่นไม่ได้ เวลาจะไลน์หาเพื่อนทีก็ต้องเปิดคอมที เพื่อนบ่นเขากันให้แซด ด่าว่าเขาล้าหลัง ตอนแรกเขาก็ว่าจะขอเงินลุงเพิ่ม แต่ดันมีเรื่องหนี้ก่อนเลยต้องพักเรื่องมือถือไว้ พอตอนนี้มีเงินเขาก็ไม่อยากซื้อใหม่ด้วยความงก แค่โทรเข้าโทรออก เขาใช้เครื่องเก่าก็ได้ ไลน์กับเฟสบุ๊คก็เล่นในเครื่องคอมแทน ที่ห้องเขาก็มีโน้ตบุ๊ค เพราะงั้นเขาเลยไม่เดือดร้อนมาก
เขานั่งมองเสี่ยจิ้มนั่นจิ้มนี่จนพอใจ ไม่รู้ว่าเสี่ยจะหาอะไรนักหนาเพราะโทรศัพท์เขาก็แค่โทรเข้าโทรออกเท่านั้น รอจนเสี่ยส่งโทรศัพท์คืนให้ เขาก็ยกมือไหว้แบบพอเป็นพิธี แต่ตอนรับของ เสี่ยดันปล่อยโทรศัพท์ลงแบบไม่ให้ถูกตัวเขา เขาสบตาขึ้นมอง...
โอเค...
ถึงเขาจะไม่ได้เจอเสี่ยมาหนึ่งปี แต่เขาก็สามารถอ่านความนัยจากนัยน์ตาเสี่ยได้ว่า "ไอ้มือถือนี่สมควรไปอยู่ในถังขยะได้แล้ว" เอ๊าาา ทำไมเล่าของเก่านี่จับแล้วมันเสียมือมากหรือไงหา
แต่แน่นอนว่าเขาพูดออกไปไม่ได้ จะพูดออกไปให้หัวหลุดขาดเรอะ! เขาก็ทำได้แต่ทำตาปริบๆ รับรู้ถึงบรรยากาศมาคุที่เสี่ยส่งมาให้ ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ เป็นการรับรู้ว่า ผมจะไปซื้อใหม่เดี๋ยวนี้แหละครับ เอาให้ดีกว่ารุ่นนี้นิดหนึ่ง... เอาให้ดีกว่านี้เยอะๆ ก็ได้ เสี่ยอย่าโกรธนะ ปิ๊งๆๆๆๆ
แต่ถึงเขาจะอ้อนเสี่ยอย่างนั้น เสี่ยก็ยังทำหน้าแบบไม่ค่อยพอใจอยู่ดี ถึงจะไม่ค่อยแสดงออกก็เถอะ ดีที่คุณปุยฝ้ายมาสะกิดเสี่ยก่อน เสี่ยถึงได้ยอมเดินออกไปได้ แต่ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่านะ เหมือนเขาจะเห็นเสี่ยแอบไม่พอใจตอนที่คุณปุยฝ้ายสะกิดอยู่นิดๆ เขาที่มองอยู่ก็ได้แต่มองตามแบบงงๆ มองดูเสี่ยโอบเอวคุณปุยฝ้ายก่อนเดินออกจากห้อง
นี่ตกลงเสี่ยเล่นอะไรกับคุณปุยฝ้ายวะ บทพ่อแง่แม่งอน?
แต่เอาเถอะ พอเสี่ยกับผู้บริหารออกไป ทั้งห้องที่เหมือนเวลาหยุดเดินก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ทุกคนถอนหายใจกันอย่างโล่งอกโดยเฉพาะไอ้รุตกับหัวหน้า ทั้งสองคนนี่แทบจะตรงมาขย้ำหัวเขาทันที่ประตูลิฟต์ปิดลงแล้ว
" มึงจะนั่งเหม่อหาพระเจ้าเรอะ! ท่านประธานเรียกจนจะกัดหัวมึงขาดอยู่แล้ว! "
" คุณทำท่ามีพิรุธมากนะคุณพระแพง คนอื่นท่านประธานตรวจแค่คอมพิวเตอร์ มีแต่คุณนี่แหละที่ตรวจมือถือ ตกลงคุณเป็นอะไรกันแน่นั่งหน้าซีด ตัวสั่น เหงื่อออกอยู่ได้"
แหม จะให้เขาบอกไปตามความจริงไหมล่ะว่า คิดเรื่องท่านประธานกับคุณปุยฝ้าย กับเรื่องเสี่ยที่เคยเล่มเกมส์ลามกกับเขา คงบอกออกไปได้หรอกนะ ฮ่วย!
" พอดีเวลาผมตื่นเต้นมากๆ ท้องจะเสียน่ะครับเลยพยายามจะขมิบไว้" ช่างแถไปได้...
แต่แล้วไงเล่า! ก็เขาพูดความจริงไม่ได้นี่หว่า แน่นอนว่าหัวหน้าแผนกต้องไม่เชื่ออยู่แล้ว เพราะงั้นเลยขอดูมือถือเขาอีกรอบ แต่พอเห็นว่ามือถือเขาเป็นซัมซุงฮีโร่เท่านั้นแหละ หัวหน้าก็ชะงักกึกแล้วบอกว่า
" ....ถึงจะประหยัดแค่ไหนแต่หน้าตาในสังคมก็สำคัญนะครับ อยู่แผนกการเงินทั้งที แถมเงินเดือนก็ไม่ใช่น้อย ถ้าเป็นไปได้ช่วยเปลี่ยนมือถือด้วยนะครับ อ่อ ค่ามือถือเบิกงบบริษัทไม่ได้นะ"
...แล้วจะมาบังคับเขาให้เปลี่ยนกันทำไมวะ! คอยดูเถอะ ค่ามือถือนี่เขาจะไปเบิกเอากับเสี่ย!
>>>100%
>>>>>>เสี่ยมาแล้ว อุฮิ ><
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
