หัวข้อ: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ [ตอนพิเศษ HNY P.33]

[zuu_zaa]

 

[CHESS.]

-5-

 

เปิดเทอมวันแรกไม่ค่อยมีเรียนเป็นประโยคที่แลดูจะใช้ได้ตั้งแต่อนุบาลยันปีสี่ แม้แต่ผมเองก็เช่นกัน อาจารย์แค่เข้ามาชี้แจงรายละเอียดการเรียนแล้วก็พูดคุยเรื่องฝึกงานในอนาคตของพวกผมอีกนิดหน่อยก่อนจะปล่อยให้แยกย้ายในเวลาที่ยังไม่ถึงเที่ยงด้วยซ้ำ

เทอมนี้ผมก็ค่อนข้างเรียนหนักเหมือนเดิม แล้วก็เป็นเทอมสุดท้ายก่อนจะไปฝึกงานเทอมหน้าด้วย ผมเลยต้องจัดตารางเข้าไปทำงานพิเศษแค่สามวันต่อสัปดาห์ แล้วปล่อยให้น้องๆทำเพื่อเตรียมตัวออกจากงานตอนหมดเทอม ค่ากินค่าอยู่ถ้ารวมเงินเก็บแล้วประหยัดเอาก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเพราะผมไม่ใช่คนสิ้นเปลืองอยู่แล้ว

“กีล์ กินข้าวๆ”

ผมพยักหน้ารับคำก่อนจะเก็บของแล้วเดินออกไปกับกลุ่มเพื่อนสนิท กลุ่มเพื่อนสนิทของผมเป็นกลุ่มเล็กๆในกลุ่มใหญ่ๆ เพราะจริงๆพวกเราสนิทกันแทบจะทั้งสาขา เด็กวิศวะก็เป็นแบบนี้ แต่ถ้าพูดถึงสนิทจริงๆแล้วก็ติดต่อกันบ่อยๆก็มี ‘เบียร์’กับ ‘ไวน์’ สองแฝดเถื่อน แล้วก็ ‘โนว์’ ที่ผมยังไม่เห็นหน้าตั้งแต่เช้าอีกคน

“ว่าแต่ข่าวนั่นจริงปะ”

ผมชะงักน้อยๆกับคำถามของไวน์ก่อนจะก้าวเท้าเดินนำมันไปโดยไม่พูดอะไร

“ไอ้กีล์! ไม่ตอบงี้ยอมรับอะดิ”มันว่าแล้วเดินตามเอาไหล่มาแซะผมอย่างล้อเลียน

จะให้ตอบอะไร…ข่าวมันก็ไม่ได้มีอะไรโกหก

“เบียร์…มาเอาน้องมึงไปเก็บ”ผมผลักร่างแฝดน้องไปหาแฝดพี่มันที่ยืนยิ้มมุมปากอยู่ข้างหลังโดยไม่พูดอะไร ซึ่งมันก็รับร่างน้องมันไว้แต่โดยดี

“มึงจะถามอะไรที่รู้อยู่แล้วทำไมวะไวน์”

“รู้ไรวะเบียร์”

“ก็ถ้าไม่มีอะไร…”เบียร์มันเดินมาอยู่ข้างๆก่อนจะยกมือขึ้นมาจับบ่าผมแล้วหันมาฉีกยิ้มกวนให้ “ถ้าไม่มีอะไรเพื่อนมึงจะเดินมาถึงที่นี่เหรอ”

ผมหยุดเท้า พอหันไปเห็นไอ้สองแฝดยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วก็รู้สึกแปลกๆ…เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเดินมาถึงที่นี่ได้ยังไง

สายตาสะดุดเข้ากับป้ายคณะที่ตั้งอยู่หน้าตึกหรูหราขนาดไม่ใหญ่นักเข้าอย่างจัง

ดุริยางคศิลป์…

พอเห็นสายตาคนแถบนั้นที่มองมาที่พวกผมเหมือนมองตัวประหลาดแล้วก็ได้แต่ฉีกยิ้มไปให้อย่างทำอะไรไม่ถูก เพราะถ้าผมเป็นพวกเขาก็คงงงเหมือนกันว่าทำไมเด็กวิศวะใส่เสื้อช็อปถึงมาอยู่ที่นี่ได้

“ไงมึง แก้ตัวว่าไรดี”

ฟังเสียงไอ้ไวน์แล้วผมก็อยากจะโบกมันสักทีสองที แต่สุดท้ายก็แก้ตัวออกไปตามที่มันพูดจนได้

“กูอยากกินข้าวที่นี่เฉยๆ”

“กีล์ เผื่อมึงไม่รู้นะ ดุริยางค์ไม่มีโรงอาหารครับเพื่อน”

“…”ผมยิ้มแห้งมองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว สายตาเหลือบไปเห็นคนใส่เสื้อกาวน์เดินไปเดินมาอยู่แวบๆ

“กูหมายถึงอยากกินข้าวที่ตึกแพทย์แถวนี้เฉยๆ”ว่าจบผมก็ก้าวเท้าเดินไปทางตึกแพทย์ที่อยู่ไม่ไกลทันทีโดยไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่ดังไล่หลังมาอีก

“อ้างได้อ้างไปนะมึง!”

“แจ็คพอตแตกไปเจอที่โรง’หารแพทย์กูจะล้อให้มุดดินเลยไอ้กีล์!”

หึ...ไม่มีทางเจอหรอก

เพราะผมมองลานจอดรถดุริยางค์ดูแล้ว และมันไม่มีรถหรูโดดเด่นของโซโล่จอดอยู่ เพราะฉะนั้นเจ้าตัวต้องไม่ได้อยู่แถวนี้แน่นอน…

 

 

[มึงต้องมานะไอ้กีล์ ต่อให้ไม่ได้มีส่วนเท่าไหร่ก็ต้องมา นี่มันเลี้ยงรวมไม่มีใครขาดเลยนะเว้ย เอาเป็นว่าถ้ามึงไม่มากูงอน]

ผมมองโทรศัพท์ในมืออย่างปลงๆ เสียงไอ้เรย์ที่ดังมาพร้อมกับเสียงโหวกเหวกในสายทำให้ผมพอจะเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามันจะพูดเรื่องอะไร แล้วก็เป็นไปตามนั้นจริงๆ เพราะมันโทรมาบอกให้ผมไปเลี้ยงรวมรุ่นดาวเดือนสี่ปีที่ร้านเหล้าไม่ไกลจากมหา’ลัยเท่าไหร่ ถึงประโยคขู่ของมันจะไม่ได้น่ากลัวนักแต่ถ้าทุกคนไปหมดแล้วขาดแค่ผมจริงๆก็คงน่าเกลียด

ตอนนี้ก็สองทุ่มแล้วด้วย ไปสักชั่วโมงสองชั่วโมงคงไม่เป็นไร คิดแบบนั้นแล้วผมก็ลุกขึ้นแต่งตัวก่อนจะคว้าของจำเป็นสองสามอย่างแล้วเดินออกจากห้อง

ติ้ง

ผมมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างแปลกใจ ก่อนจะยิ้มบางๆเมื่อเห็นชื่อคนส่งข้อความ

Solo Siwarokin : กีตาร์

Gui Jirayu : กำลังไปครับ : )

 

 

เพียงแค่ก้าวเท้าเข้ามาในร้านผมก็รับรู้ได้ถึงเสียงโหวกเหวกจากโต๊ะขนาดใหญ่ด้านในของร้านแทบจะทันที ผมมองหาคนคุ้นตาก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหาไอ้เรย์ที่ยืนซดเหล้าอยู่หัวโต๊ะ

“มาแล้วเหรอมึงงงงง”

ผมผลักหัวไอ้เรย์ที่แทบจะพุ่งมาหาอย่างรวดเร็วก่อนจะดันคนเมาเหมือนหมาไปให้เพื่อนมันที่ยืนห้ามอยู่ข้างๆแทน

“ตอแหลนะ บอกกูว่ามาครบ”ผมตบหัวมันเบาๆแล้วบ่นไม่จริงจังนักพลางมองไปรอบๆโต๊ะ คนที่มาก็เยอะพอควรแต่มันไม่ใช่ทั้งหมดแน่นอน เพราะน้องผู้หญิงก็มีแค่ไม่กี่คน ส่วนผู้ชายถึงจะเยอะแต่ก็ไม่เกินยี่สิบคน

“มึงจะได้มาไง”ฟิวที่กำลังแย่งแก้วเหล้าไอ้เรย์เป็นฝ่ายหันมาตอบผมแทนคนเมาไม่รู้เรื่อง “มันก็ไม่คิดว่ามึงจะมาจริงหรอก ส่วนใหญ่ที่อยู่นี่ก็เป็นพวกปีหนึ่งกับพวกรุ่นพี่ตัวหลักๆที่ดูแลงาน แต่อีกเดี๋ยวก็คงมีพวกปีอื่นมาเพิ่ม มึงกินตามสบายเลย มีคนเลี้ยงแล้ว”

ผมพยักหน้าก่อนจะสอดส่องสายตาไปทั่วโต๊ะเพื่อมองหาเป้าหมาย แล้วก็เห็นว่าคนที่มองหานั่งอยู่มุมร้าน หลบอยู่ในเงามืดที่แทบมองไม่เห็น ผมก้าวเท้าไปนั่งข้างๆโซโล่ก่อนจะยื่นหน้าไปมองใกล้ๆเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมขยับเสียที

พอได้มองใกล้ๆแล้วก็แทบจะหลุดขำ เมื่อเห็นว่าเจ้าฮัสกี้กำลังนั่งกอดอกหลับตาเอาหัวพิงเสาแฝงหน้าเข้าไปกับเงามือที่ปกปิดใบหน้าเจ้าตัวไปจนหมด หลับทั้งที่เสียงในร้านดังขนาดนี้ได้ผมนี่นับถือจริงๆ

ผมไล่มองใบหน้าน่าอิจฉาของอีกฝ่ายแล้วก็นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่ทำให้นอนแทบไม่หลับทั้งคืน

มันคงเป็นความรัก…

ผมสะดุ้งจนเกือบหงายหลังเมื่อคนที่แอบมองลืมตาขึ้นมากะทันหัน ดีที่เขาคว้าแขนผมเอาไว้ได้ทันก่อนจะล่วงจากเก้าอี้       

“กีตาร์…มาแล้วเหรอ”

ผมพยักหน้ารับ แอบอมยิ้มเมื่อเห็นโซโล่หาวออกมาแบบไม่รักษาภาพพจน์

“อย่าขยี้ตา”ผมรีบดึงมือใหญ่ไว้เมื่อเห็นว่าเขายกมือขึ้นขยี้ตาแรงจนน่ากลัว

“เจ็บ”เจ้าฮัสกี้กระพริบตาปริบๆอย่างน่าสงสาร

“ขอพี่ดูหน่อย”ผมยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆแล้วยกมือขึ้นลูบใต้ตาช้ำเบาๆ

แดงจริงๆด้วย…

“ทีหลังล้างหน้าเอานะครับ อย่าขยี้ตาแบบนี้อีก”ผมขมวดคิ้วดุแต่สุดท้ายก็ต้องยิ้มออกมาบางๆเมื่อคนหน้านิ่งส่งสายตาอ้อนๆมาให้ “ถ้าเจ็บก็หลับตาไว้สักพักก่อนนะ”

โซโล่ยังคงนิ่ง ไม่ได้หลับตาตามที่ผมบอกแต่จ้องกลับมาเขม็ง

“กีตาร์…”มือของเขายกขึ้นมาจับมือผมที่แตะใบหน้าเขาอยู่ ก่อนจะแนบแก้มลงมาจนเต็มมือแล้วค่อยๆหลับตาลง “อืม…หายเจ็บแล้ว”

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

ให้ตายเถอะ… เจ้าฮัสกี้นี่ชักจะมีอิทธิพลกับหัวใจผมมากเกินไปแล้ว

“กินเหล้าไปหรือเปล่าครับ”ผมไม่ได้ดึงมือออก แค่ถามโดยที่ยังแนบมือไว้กับใบหน้าของโซโล่อยู่อย่างนั้น

“นิดหน่อย...ง่วงมากกว่า”

“ทำไมง่วงขนาดนี้ล่ะ เมื่อวานไม่ได้นอนเหรอครับ”

“นอนไม่หลับ…ไม่ได้กินนม”

ผมหัวเราะเมื่อได้ยินคำตอบ เมื่อวานโซโล่ไปส่งผมที่หอแล้วรอดื่มนมตามปกติ แต่เพราะว่านมบนห้องหมด และตอนนั้นมันก็ดึกมากแล้วด้วยผมเลยไม่ได้ไปซื้อ สุดท้ายเขาก็เลยต้องกลับไปโดยไม่ได้กินนม

คำตอบที่ทั้งน่าสงสารทั้งน่ารักทำให้ผมขยับมือที่แนบแก้มเขาอยู่ออกมาแล้วเปลี่ยนเป็นบีบแก้มขาวๆนั่นเบาๆจนเจ้าตัวปรือตาขึ้นมามอง

“กลับเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเรียนไม่ไหว”

“กีตาร์กลับด้วยกัน”

ผมพยักหน้าให้หมาขี้อ้อนตรงหน้า อยู่ไปผมก็ไม่ได้ดื่มอยู่ดี ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมเหมือนกัน

โดนบ่นนิดหน่อยที่มาไม่ถึงชั่วโมงตอนเดินไปลาเพื่อนที่หัวโต๊ะ ดีที่ไอ้เรย์มันหลับไปแล้วผมเลยไม่ต้องโดนมันล่ามไว้ พวกฟิวมันพยักหน้าเข้าใจแล้วไล่ผมกลับแทบจะทันทีที่เห็นโซโล่ยืนตาแดงทำหน้าดุอยู่ข้างหลังผม โดยก่อนจะเดินออกมาไม่วายโดนส่งสายตาล้อเลียนมาให้จากทั่วโต๊ะ ซึ่งผมก็ยิ้มให้โดยไม่พูดอะไรแล้วดึงแขนเจ้าฮัสกี้เดินออกมา

โซโล่ขับรถไปเงียบๆตลอดทาง ผมพยายามชวนคุยเพราะกลัวเขาจะหลับ แต่ดูท่าเจ้าตัวจะง่วงมากจริงๆเพราะเอาแต่ตอบสั้นๆแถมตาก็ปรือเหมือนฝืนเอาไว้เต็มที่

ผมไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่ารถขับผ่านหอผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะรู้ตัวอีกทีมันกลับมาจอดอยู่ที่ลานจอดรถของคอนโดหรูแห่งหนึ่งแทน

เดี๋ยวหารถกลับเอาเองก็ได้ โซโล่คงง่วงจนลืมว่าต้องส่งผมก่อน…

ผมหันไปมองคนตาปรือที่จ้องมาที่ผมตอนที่รถจอดแล้ว ก่อนจะยกมือลูบหัวอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้

“เดี๋ยวพี่กลับเองครับ เรารีบไป…”

ยังไม่ทันจบคำตาที่เมื่อครู่ยังมองผมอยู่ก็ปิดลงทันที

“โซ…โซโล่”ผมเขย่าร่างคนที่ยังนั่งประจำที่คนขับเบาๆแต่ก็ไม่เป็นผล

หลับอย่างนี้แล้วจะกลับได้ยังไงล่ะเนี่ย…

ผมทั้งพยุงทั้งลากคนที่น้ำหนักไม่น้อยขึ้นมาจนถึงชั้นบนสุด ดีที่พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ดูจะรู้จักโซโล่เป็นอย่างดีถึงได้รีบเข้ามาช่วยผมแทบจะทันทีที่เห็นผมพยุงโซโล่เข้าไปด้านใน พวกเขาช่วยกันพาทั้งผมทั้งโซโล่ขึ้นมาชั้นบนสุดแล้วไขห้องให้เรียบร้อยก่อนจะขอตัวออกไป

ทิ้งให้ผมเผชิญกับเจ้าหมาตัวโตอยู่คนเดียว…

โซโล่นอนสงบนิ่งอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น จริงๆผมอยากให้พนักงานช่วยพาเขาไปนอนที่เตียง แต่พวกเขาบอกว่าไม่มีสิทธิ์เข้าไปในห้องนอนของเจ้าหมานี่ ผมเลยได้แต่ปล่อยให้เขานอนอยู่ที่โซฟา ส่วนตัวเองก็นั่งหอบอยู่ข้างๆแทน

ห้องโซโล่เป็นห้องกว้างขวางที่ไม่เหมาะกับการอยู่คนเดียวสักนิด ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกใสทั้งแถบมองเห็นวิวด้านนอกชัดเจน แถมยังมีสระว่ายน้ำในตัวห้อง รวมถึงห้องครัวที่มีอุปกรณ์ครบครันด้วย ส่วนประตูที่ปิดอยู่สองบานน่าจะเป็นห้องนอน

ผมไม่แน่ใจว่าควรจะพาเขาเข้าไปในห้องนอนไหม สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยให้นอนที่โซฟาไป

“หนาว…”

“โซ?”

“หนาว”โซโล่เปิดตามองผมแล้วพูดย้ำเบาๆ

“พี่ไม่กล้าเข้าห้องเรา ลุกเข้าไปนอนไหวไหมครับ”

โซโล่พยักหน้า พยายามดันตัวลุกขึ้น ผมรีบเข้าไปช่วยประคองเมื่อเห็นว่าเขาเดินเซเหมือนจะล้ม

“กีตาร์เข้าได้…”โซโล่พูดแค่นั้นก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินตามแรงพาของผมเข้าไปในห้อง

ผมส่งเขานอนลงบนเตียงแล้วก็ขยับมานั่งอยู่ข้างๆ มองเจ้าฮัสกี้ที่ดึงผ้ามาห่มถึงจมูกแต่ไม่ยอมหลับตาแล้วก็ได้แต่ยิ้มกับภาพนั้น

“นอนได้แล้ว”ผมยกมือลูบหัวที่โผล่พ้นผ้าห่มเบาๆ แต่เขาก็ยังไม่ยอมหลับตาลง

“นม…”

ผมหัวเราะเบาๆกับคำพูดสั้นๆของเขา ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ครัว ในตู้เย็นมีนมหลายยี่ห้ออัดอยู่เต็มตู้ ผมเลือกหยิบยี่ห้อประจำออกมาแล้วเอาไปอุ่น ก่อนจะถือแก้วเข้าไปในห้องที่มีหมาตัวโตนั่งหน้านิ่งแต่หูกระดิกพิงหัวเตียงรออยู่ก่อนแล้ว

“นี่ครับ”

โซโล่รับนมไปดื่มจนหมดแก้วด้วยความรวดเร็วแล้วก็นั่งมองหน้าผม

“มองพี่อย่างนั้นหมายความว่ายังไง”

“ไม่เหมือนจริงๆ…”โซโล่ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะใช้นิ้วชี้เกี่ยวนิ้วผมที่วางอยู่บนเตียงเบาๆ “ผมกินมาหมดแล้วทุกยี่ห้อ แต่ก็ไม่เหมือนที่กีตาร์ให้กิน”

“ครับ พี่ก็เอาให้เรากินอยู่ทุกวันนี่ไง”ผมว่าแล้วผลักร่างของคนตาปรือเบาๆให้นอนลง

“กีตาร์...”

“หืม…”

“ผมยังไม่ได้อาบน้ำ”

“ง่วงก็นอนเถอะครับ ไม่เป็นไรหรอก”ผมหัวเราะ ช่วยดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนถึงอก

“ถึงจะไม่ได้อาบน้ำแต่ก็ไม่เหม็น เพราะงั้น…”

“…”

“นอนนี่นะ”

“‼”

“ผมไม่อยากนอนคนเดียว”

“โซโล่…”

“นอนนี่นะ…นะครับ”

-----------------------------------------

 

 

[♠DekDoy♠]

แอคแทคสุดท้ายตายค่ะตาย โซโล่เริ่มอ้อนขึ้นเรื่อย ๆ พี่กีต้าร์จะไปไหนเสีย

[utamon]

โซโล่นี่เลี้ยงง่ายดีเนอะ 

[Nattharikan]

  ทำไมน่ารักอย่างนี้นะเจ้าฮัสกี้ของพี่กีต้าร์ 

[PetitDragon]

 

[puiiz]

 

[sutos]

เจอแบบนี้... จับฟัดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยค่ะพี่กีล์ ฮอลลล

[magarons]

น่ารักโคตร เราเหลือไฟนอลอีกสองวิชา รู้สึกหนักหน่วงเหมือนกัน5555 สู้ๆค่าา

[Mura_saki]

อ้อนมากกกกกกก อ้อนพี่กีล์มากไปแล้วววววว
ทำไมมันดูอบอุ่น เพราะควาามรักสินะ.

[colorofthewind21]

ขี้อ้อนจริงๆเลยเจ้าฮัสกี้

[B52]

 

[kutelittlepoly]

เพิ่งมาตามอ่าน เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ

เด็กอะไรหน้ามึนเป็นที่สุด สงสัยต้องให้พี่กีตาร์มาอยู่ด้วยแล้ว จะได้กินนมอุ่นแล้วหลับฝันดีทุกคืน5555

[bulldog17]

เอารางวัลออสก้าไปเลยยย

[Pakeleiei]

อ้อนมากกกกก

[Snowermyhae]

เหมือนเลี้ยงลูกกกกกก

[MayA@TK]

ทั้งขี้อ้อน ทั้งน่าฟัด

 

[we.jinkyu]

ดีต่อใจ #โซโล่กีล์  

[lazysheep]

โง้ยยย น่าเอ็นดู เห็นแบบนี้แล้วอยากบีบแก้มพระเอก

[MysteriOuS]

เจ้าหมาฮัสกี้น่ารักจริงๆ คนเขียนสู้ๆนะค่ะ

[poppycake]

อ่านฉากสุดท้าย แล้วตายไปเลยคร้าาาาา >\\\\<

[Fasai25448]

อ๋อยยยย โซโล่เอ็นดู

[seaz]

รุกแรงไปอีกนะน้องโซโล แบบนี้พี่กีตาร์จะยังไงดีครับ คริคริ

[205arr]

น้องโซโล่รุกแรงจังเลย
ป้าจะเป็นโรคหัวใจแล้วเนี่ย ใจสั่นเกิ้น
 

[CHESS.]

-6-

 

“…นะครับ”

ผมยกมือขึ้นปิดใบหน้าร้อนผ่าวของตัวเอง เหลือบตาไปมองตัวต้นเหตุที่กำลังหลับสบายแต่ทำให้ผมต้องนั่งพิงหัวเตียงนิ่งๆมากว่าสี่ชั่วโมงแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

ใครจะคิดว่าคำพูดคำเดียวมันจะส่งผลขนาดนี้

เล่นพูดแบบนั้นแล้วจะกลับได้ยังไงเล่า…

ผมใช้มือข้างที่ว่างปัดเส้นผมออกจากใบหน้าคมของคนที่กำลังหลับสนิทเบาๆ มองใบหน้าที่ไม่ต่างจากเด็กหมดแรงแล้วก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆ

เมื่อสี่ชั่วโมงก่อนพออ้อนเสร็จเห็นผมไม่ตอบอะไรโซโล่ก็ชิงหลับตาไปก่อนโดยไม่ลืมดึงมือผมไปจับไว้กันหาย เห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของเขาแล้วก็ปลุกไม่ลงเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย แต่ใครจะไปคิดว่าจะเป็นผมเองที่นอนไม่หลับต้องนั่งพิงหัวเตียงอยู่อย่างนี้

นอนไม่หลับก็ต้องหาอะไรทำ… ผมแกะมือหมาตัวโตที่ยึดเหนียวยิ่งกว่าปลาหมึกออกช้าๆแล้วลุกขึ้นจากเตียง

หลังจากเดินสำรวจห้องโซโล่จนทั่วถึงได้รู้ว่านอกจากจะเป็นห้องที่มีอุปกรณ์ครบครันยิ่งกว่าบ้านทั่วไปแล้ว เขายังมีมุมพักผ่อนนั่งเล่นกีตาร์อีกต่างหาก นอกจากนั้นข้างๆยังเป็นมุมที่มีอุปกรณ์ที่น่าจะเกี่ยวกับกีตาร์มากมาย แล้วก็มีกีตาร์พิงไว้สามสี่ตัวด้วย ทั้งกีตาร์โปร่งและกีตาร์ไฟฟ้าดูแล้วราคาน่าจะมากกว่าทรัพย์สินทั้งชีวิตของผมเสียอีก

ห้องของเขาอยู่ชั้นบนสุด สามารถมองเห็นวิวท้องฟ้าด้านนอกได้ชัดเจนแบบที่ผมไม่เคยเห็น นั่นทำให้ผมนั่งมองวิวตรงนั้นอยู่นานด้วยความติดใจ

“กีตาร์…”เสียงเรียกแผ่วเบามาพร้อมกับแรงยุบของโซฟาข้างตัว

ผมหันไปมองคนที่ควรจะหลับอยู่ในห้องแล้วก็ต้องขำออกมากับสภาพของอีกฝ่าย นอกจากหัวฟูแล้วใบหน้านิ่งๆยังยู่ยี่ยิ่งกว่าผ้าขี้ริ้วเสียอีก สุดท้ายก็อดไม่ได้จนต้องยื่นมือไปจัดการหัวยุ่งๆนั่นให้ดูดีขึ้นมาหน่อย

“ตื่นมาทำไมครับ”

“กีตาร์หาย…”โซโล่ถอนหายใจ ยกมือลูบหน้าตัวเองเหมือนกำลังปรับอารมณ์

“พี่นอนไม่หลับเลยออกมานั่งเล่น…สงสัยจะนั่งเพลินไปหน่อยเลยลากยาวมาจนป่านนี้”

“ผมชอบนั่งเล่นกีตาร์ตรงนี้…”

โซโล่ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก็เอนตัวลงนอนตักผมด้วยความรวดเร็วจนผมทำอะไรไม่ถูก ทำได้เพียงก้มมองแล้วยิ้มให้คนที่หมุนตัวมานอนหงายจ้องหน้าผม

“ไม่นอนแล้วเหรอครับ”ผมถามก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวหมาขี้อ้อนเบาๆ

“นอน…แบบนี้”ว่าจบก็ขยับยิ้มมุมปากส่งมาทีจนผมต้องจิ้มมุมปากนั้นเบาๆด้วยความหมั่นไส้

“นอนก็หลับตาสิ มองหน้าพี่ทำไมครับ”

ผมสะดุ้งเมื่อนิ้วที่ใช้จิ้มมุมปากของอีกคนหยุดนิ่งไปเองโดยที่ผมไม่ได้สั่ง และผมจะไม่ว่าอะไรสักคำ ถ้าเหตุผลที่จิ้มต่อไม่ได้ไม่ใช่เพราะคนที่ยึดตักผมอยู่ขยับปากมางับนิ้วผมไว้

“เป็นหมาหรือไงเรา”ผมนิ่วหน้าน้อยๆเมื่อรู้สึกถึงแรงกัดเบาๆก่อนที่นิ้วจะเป็นอิสระ

“อร่อย”

“เค็มจะตาย”

“ไม่เห็นเค็มเลย”

“เถียงอยู่นั่นแหละเรา…ไม่นอนก็ลุกขึ้นนั่งดีๆสิครับ”

ผมบีบจมูกคนน่าหมั่นไส้ที่หลับตาลงทันทีที่ผมพูดจบไปที ก่อนจะเปลี่ยนมาลูบหัวอีกฝ่ายแล้วเอนหลังพิงกับโซฟาช้าๆ ดีที่โซฟาตัวนี้กว้างขวางพอที่จะให้โซโล่เหยียดขาได้จนสุดผมเลยปล่อยให้เขานอนไป เผลอๆนอนตรงนี้บางทีอาจจะสบายกว่าตอนผมอยู่หอด้วยซ้ำ

ผมไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน แต่รับรู้ถึงตอนที่ตัวลอยจากโซฟาชัดเจนจนต้องปรือตาขึ้นมอง พอเห็นหน้าคนที่อุ้มผมกลับมานอนที่เตียงแล้วผมก็ปล่อยให้หนังตาปิดลงอีกครั้งอย่างวางใจ และก่อนสติจะหายไป…ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของฝ่ามือที่วางลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน

“ฝันดีครับกีตาร์…”

 

 

หลังจากตื่นขึ้นมาในตอนเช้าโซโล่ก็ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว ฟังจากเสียงน้ำที่ดังออกมาแล้วเขาคงอยู่ในห้องน้ำ ผมลุกขึ้นไปดูอาหารในครัว คิดว่าจะทำอะไรให้เขาทานก่อนกลับ ของสดมีเก็บไว้ไม่มากนักแต่ดีที่มีข้าวสวยแบบกล่องแช่อยู่ ผมจัดการนำข้าวไปอุ่นก่อนจะทำผัดผักกับไข่เจียวง่ายๆมาวางไว้บนโต๊ะพร้อมข้าวสองจาน

โซโล่เดินออกมาจากห้องนอนเงียบๆ เขาเปลือยท่อนบน ใส่กางเกงขายาวตัวเดียวอวดหุ่นน่าอิจฉา แถมยังปล่อยผมเปียกโชกโดยไม่คิดสนใจ

“ทำไมไม่เช็ดหัวครับ”ผมขมวดคิ้ว รีบเดินกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดหัวผืนเล็กๆ

“เดี๋ยวก็แห้ง”

ผมถอนหายใจให้กับคำพูดไม่ใส่ใจตัวเองของเขา หลังจากดันร่างเปียกโชกไปนั่งบนเก้าอี้แล้วก็ลงมือเช็ดหัวให้ด้วยตัวเอง

“เราเป็นหมาหรือไง ถึงแค่สะบัดแล้วก็แห้ง”

โซโล่เงยหน้าจนสุดขึ้นมามองผมที่ยืนเช็ดหัวให้ ตาเป็นประกายเสียจนผมต้องดันหัวให้ก้มลงไปเช่นเดิม

“กีตาร์ทำเหรอ”เขาชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะ

“ครับ ทีหลังซื้ออาหารสดไว้บ้างนะ ข้าวก็หุงเอาเองก็ได้ อาหารสำเร็จรูปทานมากๆแล้วไม่ดีต่อสุขภาพ”

ผมรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปก็ตอนที่โซโล่จับมือผมไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง

“แสดงว่ากีตาร์จะมาทำให้อีกใช่ไหม”

นั่นไง…

“คือพี่…”

“พูดแล้วคืนคำไม่น่ารักนะ”

ผมยิ้มขำให้กับคำพูดแสนน่ารักนั่น จากนั้นก็ดึงมือที่ถูกกุมไว้ออกมาบีบจมูกโด่งของเจ้าหมาตัวโตเบาๆ

“ถ้าว่างนะครับ”

โซโล่พยักหน้า รอให้ผมไปนั่งฝั่งตรงข้ามแล้วก็เริ่มทาน พอทานเสร็จหมดแล้วผมก็รวมจานเพื่อเก็บไปล้าง แต่ก่อนจะได้ทำแบบนั้นก็ถูกเจ้าของห้องรั้งแขนไว้เสียก่อน

“วางไว้ก็ได้ เดี๋ยวมีแม่บ้านมาล้าง”

ผมส่ายหน้าให้กับคำพูดของเขาทันที

“ถ้าว่างทำเองก็ได้ครับ พี่ไม่ค่อยชอบเห็นอะไรวางเกะกะน่ะ เราไปแต่งตัวไป”

“งั้นผมช่วย”

ผมหันไปมองโซโล่อย่างประหลาดใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆทำจานหลุดมือไปหลายรอบแล้วก็ได้แต่ขำออกมา

“ทำแบบนี้ครับ”

ผมหยิบจานมาหนึ่งใบแล้วสาธิตการล้างให้ดู ซึ่งเขาก็ตั้งใจทำเป็นอย่างดีจนเสร็จ ผมยิ้มตลอดเวลาที่หันไปเห็นใบหน้าตั้งอกตั้งใจจนเกินเหตุของคนล้างจานไม่เป็น ทั้งที่ทำหน้านิ่งสนิทแต่ดวงตาเป็นประกายกับคิ้วที่ขมวดหน่อยๆนั่นมันเหมือนฮัสกี้ไม่มีผิด

“โซ…”ผมสะบัดมือที่เปียกน้ำแล้วหันไปมองเจ้าของชื่อ “พี่เรียกแบบนี้ได้ไหมครับ”

“กีตาร์เรียกอะไรก็ได้”

คนปกติเขาก็ย่อชื่อกันทั้งนั้น ผมเพิ่งเคยเห็นคนตรงหน้านี่ล่ะที่ทำให้ชื่อสั้นๆยาวกว่าเดิม

“วันนี้เรียนเช้าใช่ไหม…งั้นแวะส่งพี่ที่หอหน่อยนะครับ”

ผมอาบน้ำที่ห้องโซโล่แต่ใส่เสื้อผ้าชุดเดิม เขามาส่งผมที่หอแล้วรออยู่หน้าหอ บอกให้ไปก่อนยังไงก็ไม่ยอมผมเลยได้แต่รีบขึ้นไปจัดการตัวเองแล้วลงมาข้างล่าง จริงๆก็อยากให้เขาไปรอบนห้อง เพียงแต่ห้องผมมันเล็กมากแถมยังไม่มีแอร์ รออยู่ในรถน่าจะสบายกว่ากันเยอะ ผมลงมาก็เห็นโซโล่ยืนพิงรถกดโทรศัพท์อยู่เงียบๆ แต่ดวงตากลับเป็นประกายเหมือนถูกใจทั้งที่ใบหน้ายังนิ่งสนิทไม่เปลี่ยน

“ทำอะไรครับ”ผมส่งเสียงถามไปก่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาท ก่อนจะได้รับคำตอบเป็นการส่งโทรศัพท์เครื่องหรูมาให้

 

Admin Page Cute :

เจ๊ได้รับรูปมาหลายรูปมากค่ะ แต่หลังจากคัดแล้วเรียบร้อยสรุปว่ารูปนี้สวยสุด นี่คือคู่เรียลใช่ไหมยังไง คือแบบว่าหวานมากอะไรมาก มีคนแอบกระซิบว่าน้องโซโล่ยิ้มด้วยแต่ถ่ายไม่ได้ คืองานดีเหมาะสมคู่ควรมากค่ะ

*แนบรูปภาพถ่ายด้านข้างเป็นผู้ชายสองคนหันหน้าสบตากัน มือข้างหนึ่งจับกันไว้ ฉากหลังเป็นฝูงคนที่ยืนสนุกกับคอนเสิร์ตบนเวที

5.5kถูกใจ 1.9kความคิดเห็น 434Shares

บิวตี้ เซ็กซี่ซูซ่า :

คู่เรียลชัวร์ค่ะ คือน้องโซโล่นิ่งมาก แต่ตอนอยู่กับพี่กีล์นี่แบบบบบ โอ๊ยยยยงานดีไปอีกก #โซโล่กีล์

152ถูกใจ 18ความคิดเห็น

Ray Rayray :

กูก็ว่าแล้วว่าเดือนมหา’ลัยแม่งหายไปไหน หนีไปสวีทนี่เอง @Gui Jirayu and @Solo Siwarokin

148ถูกใจ 58ความคิดเห็น

Anakin Skywalker : ผมบอกพี่แล้ววววว

        Kao Ashira : ขอบคุณกูด้วยนะครับผม @Solo Siwarokin

        Anakin Skywalker : กูว่าแล้วมึงต้องเกี่ยวไอ้เก้า

Gee GeeGee : นี่คือเหตุผลที่น้องโซโล่เปลี่ยนเพลงกะทันหันหรือเปล่าคะ

Bee BeeBee : ชัวร์ครับที่รัก แล้วเอากูงงว่าซ้อมมาทำไม @Gee GeeGee

 

 “นี่โซเปลี่ยนเพลงก่อนขึ้นแสดงเหรอครับ”ผมส่งโทรศัพท์คืนก่อนจะถามถึงสิ่งที่กำลังสงสัย โซโล่พยักหน้าง่ายๆ ไม่คิดปฏิเสธหรืออ้อมค้อมอะไร

“อยากให้กีตาร์ได้ยินประโยคสุดท้าย”

นี่พูดประโยคแบบนั้นออกมาได้ยังไงโดยไม่รู้สึกอะไรเนี่ย…

‘…ฉันเจอเธอแล้ว’

ผมรีบเดินไปขึ้นรถเมื่อรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้นของใบหน้า โซโล่เองก็ตามขึ้นมาโดยไม่ได้พูดอะไร เขาไปส่งผมที่ตึกคณะ ดีที่ยังเช้าอยู่คนเลยยังมาไม่มากนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนมองมา ก็ใครใช้ให้รถคันนี้มันเด่นขนาดนี้กันล่ะเนี่ย…

ผมหยุดมือที่กำลังจะเปิดประตูแล้วหันไปหาโซโล่อีกครั้ง

“โซ พี่ไม่ได้ทำงานที่K cafeทุกวันแล้วนะครับ”

“กีตาร์ทำวันไหนตอนไหนบ้าง”

“วันนี้ พรุ่งนี้ แล้วก็วันพฤหัส ทำช่วงค่ำทุกวันครับ”

โซโล่ขมวดคิ้วมุ่น ทำหน้าตาเหมือนกำลังไม่พอใจ

“เรียนหนักแล้วยังทำงานอีก”

“นี่ก็น้อยแล้วครับ”ผมยิ้มให้เขา ยื่นมือไปแตะคิ้วที่ขมวดเบาๆ “เมื่อก่อนพี่ทำทุกวันยังไหวเลย แต่นี่ต้องเผื่อเรียนจบเลยส่งให้น้องๆไปเยอะ แถมเสาร์อาทิตย์ก็ได้พักเต็มวันด้วย”

โซโล่ถอนหายใจ ดึงมือผมไปจับไว้หลวมๆแล้วมองหน้าผมนิ่ง

“พี่ไหวจริงๆครับ”

“ถ้าไม่ไหวบอกนะ”

ผมพยักหน้าให้กับน้ำเสียงเป็นห่วงนั้น แล้วใช้มือที่ว่างแตะหลังมือเขาเบาๆ

“ไว้เจอกันครับ”

“เดี๋ยวไปหาที่ร้าน”

ผมลงมายืนโบกมือให้คนมาส่งจนเขาขับรถออกไป และในตอนนั้นเองที่ผมสัมผัสได้ถึงสายตาประหลาดจากรอบกาย

นี่มันหน้าตึกคณะนี่หว่า…

“แต่เช้าเลยว่ะเบียร์”เสียงที่ถูกดัดให้แหลมจนน่าหมั่นไส้ดังขึ้นจากด้านหลัง

“ก็เขาคู่กัน”ส่วนนี่ก็กลั้นขำจนน่าถีบ

“สงสัยกูจะตกข่าว”ตามด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ของไอ้คนที่ไม่ยอมมาเรียนตั้งแต่เมื่อวาน

“เอาง่ายๆเพื่อนมึงกำลังจะโดนแดกไงโนว์”

“แล้วเจ้าของรถนั่นใครวะไวน์ ใช่คนในรูปปะ”

“ตามนั้นครับผม”

ผมหันไปหาเพื่อนอย่างเนือยๆ แล้วเดินเข้าตึกโดยไม่สนใจพวกมันที่ยืนนินทาระยะประชิด แต่นอกจากจะเดินตามมาแล้ว พวกมันยังพูดไม่หยุดอีกต่างหาก และแน่นอนว่าหัวข้อหนีไม่พ้นเรื่องของผม

“โนว์ พูดมากระวังเหอะมึง”ผมหันกลับไปมองหน้าเจ้าของชื่อแล้วขยับยิ้ม

“ระวังไรมึง”

“ระวังซันรู้ว่ามึงไปจูบผู้หญิงไง”

“เขามาจูบกูเองไอ้เชี้ย!”

“แต่มึงก็เคลิ้ม…กูจะบอกซัน เขาเชื่อกูอยู่แล้ว”

ผมรีบวิ่งหนีไอ้โนว์เข้าตึกอย่างรวดเร็วเมื่อมันตั้งท่าจะด่า ซันคนที่ว่าคือแฟนมันที่เรียนอยู่สัตวแพทย์ ผมค่อนข้างจะสนิทเพราะโนว์มันลากไปไหนมาไหนด้วยตลอด นิสัยเราเข้ากันได้ แล้วผมก็ค่อนข้างจะนับถือเขาที่ทนเพื่อนผมได้ด้วย โนว์มันเป็นพวกสองบุคลิกหรือจริงๆควรจะบอกว่าสองหน้ามากกว่า เวลาอยู่ต่อหน้าคนไม่สนิทมันจะทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูอ่อนแอน่าสงสาร แต่นิสัยจริงๆกลับเป็นผู้ชายเถื่อนๆชอบหาเรื่องชาวบ้าน เป็นตัวตั้งตัวตีไปต่อยตีกับเขาจนได้แผลตลอด ลำบากเมียมันต้องมาคอยทำแผลให้

อ่อ…ซันคนที่ว่าเป็นผู้ชาย แถมยังเป็นเมียที่ตัวสูงกว่าไอ้โนว์ด้วย

วันนั้นไอ้โนว์มันโดนผู้หญิงหน้าตาดีจับจูบในร้านเหล้า พวกผมนี่ช็อคสนิท รู้ตัวก็ตอนมันผลักเธอไปกระแทกโต๊ะแล้วทำท่าจะเข้าไปกระทืบซ้ำ ดีที่เบียร์มันเข้าไปห้ามทัน ซึ่งจริงๆที่มันแสดงออกแบบนั้นก็เพราะซันที่ไปห้องน้ำกลับมาที่โต๊ะพอดี มันคงกลัวซันจะเข้าใจผิด แต่ตอนนั้นซันมันไม่เห็นเหตุการณ์เลยต่างหาก ไอ้โนว์มันก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายผู้หญิงหรอก แต่ที่ทำเกินเหตุก็เพราะมันร้อนตัวที่เคลิ้มไปกับจูบของเขานั่นล่ะ

“ไอ้กีล์!ขอให้มึงโดนเด็กแดก!”ไอ้โนว์โวยวายไล่หลังมาเสียงดัง ฟังจากเสียงก็รู้ว่าอยู่ไกลพอควร ผมหยุดเท้า หันกลับไปยิ้มเยาะมันที่ยืนหอบอยู่กับไอ้แฝดด้วยความสะใจ แต่ดูเหมือนผมจะลืมไปว่าตอนนี้พวกมันอยู่ฝั่งเดียวกัน

“มึงไม่ต้องแช่งมันก็โดนอยู่แล้ว…ใช่ปะเบียร์”

“มึงต้องบอกว่าไวๆ”

เข้ากันได้ดีจริงๆนะเรื่องพวกนี้นี่…

“ขอให้มึงโดนเด็กแดกไวๆไอ้เชี้ย!”

--------------------------------------

[PetitDragon]

โดนแน่ๆ

 

[Pittabird]

น่ารักมาก ขอให้รักกันหวานชื่น   ขอบคุณค่ะ

[toeyy]

555555   พี่กีล์โดนแน่ๆ

[Mura_saki]

ชอบพี่กีล์จังเลยค่ะ อบอุ่นตลอด ใจอ่อนเวลาโซมันอ้อน แถมพูดก็ลงท้ายด้วย "ครับ"ทุกคำ

น่ารักมากๆ

[we.jinkyu]