ตอนที่ 9 : เส้นแบ่ง
ยังครับ วันนั้นไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
ผมรู้นะว่าพวกคุณคิดถึงเรื่องใต้สะดือกัน อยากรู้ว่าพวกเราสามคนจะทำกันยังไง แต่แม้จะอยู่ในโรงแรมกึ่งม่านรูด มีอุปกรณ์ครบครัน พอคิดจะเริ่มกันขึ้นมาก็ไม่รอด ทั้งราเชนทร์และคีรีกีดกันอีกฝ่ายสุดขีด ผมมองพวกเขาตีกันแล้วก็ทิ้งตัวนั่งกึ่งนอน ก่อนจะตบฟูกข้างกายทั้งสองฝั่งเรียกให้ทั้งคู่เล่าเรื่องทั้งหมด
ฟังจบพวกเราก็ง่วงจนหลับไปทั้งอย่างนั้น
พอตื่นเช้ามาคีรีก็ไม่อยู่แล้ว เหมือนกับที่ผมเคยลืมตาแล้วเจอฟูกนอนว่างเปล่าตอนคบกัน แต่ในตอนนี้ ข้างกายผมยังมีราเชนทร์ที่ตัวติดหนึบ กอดก่ายผมอย่างกับตังเม
“ได้คบกันทั้งทีก็อย่าใจร้ายกันนักซี่” น้ำเสียงออดอ้อนแฝงความง่วงงุนของราเชนทร์ทำให้ผมกลอกตา ตอนคบกันผมทั้งสุขล้นและเหนื่อยใจ เพราะเขาแทบไม่สนใจความรู้สึกของคนรอบข้างเลย
มันจะไปรอดจริงๆ น่ะเหรอ
ในเมื่อทุกอย่างก็เหมือนเดิม ราเชนทร์เองก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด
ถ้าคีรีไม่อยู่ตรงนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร
ถึงแม้จะฟังพวกเขาเล่าเรื่องข้อตกลงบ้าๆ บอๆ ที่หากไม่ใช่ราเชนทร์คงคิดไม่ได้ แต่ผมก็ไม่มั่นใจเอาซะเลย
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์พลันดังขึ้น
ผมเอี้ยวตัวไปรับสายโดยต้องลากมือปลาหมึกของราเชนทร์ไปด้วย
(( อรุณสวัสดิ์ นอนหลับสบายมั้ย ราเชนทร์เกาะแกะเธอรึเปล่า ))
เป็นคีรี
“ตอนนี้สายแล้วนะครับจะบอกว่าอรุณสวัสดิ์ได้ยังไง และเมื่อคืนผมก็หลับสบายดี ส่วนราเชนทร์...” ผมกดวางสายและกดโทรหาคีรีใหม่อีกครั้งแบบเฟสไทม์ แล้วหันกล้องให้ดูว่าราเชนทร์นอนหลับตาฝืนกอดตัวผมไว้ไม่ยอมให้ลุกจากที่นอน
เหมือนผมกำลังฟ้องเขาเลย
“ส่งโทรศัพท์ให้ฉันคุยกับเขา”
ผมทำตามทันทีโดยการยกโทรศัพท์จ่อหูราเชนทร์ที่ไม่กระดิกตัว และยิ่งกอดผมแน่นขึ้นด้วยซ้ำเมื่อได้ยินเสียงคีรี
ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรหรอกนะ แต่ไม่นานราเชนทร์ก็ยอมปล่อย ค่อยยังชั่ว...
“คุณรู้ได้ยังไงน่ะว่าผมตื่นแล้ว”
ผมเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน โดยที่ยังเปิดหน้าจอคุยกับคีรีไปด้วย
(( ที่ห้องนั้นมีกล้องวงจรปิด ฉันเห็นทุกอย่างแม้จะอยู่ที่บริษัท ))
“หืม เล่นงี้เลยเหรอครับ” ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แม้จะไม่ชอบที่โดนรบกวนความเป็นส่วนตัว แต่ถ้าคีรีจัดการราเชนทร์ได้ผมก็โล่งใจ “แล้วนี่คุณพักงานเพื่อโทรมาช่วยผมเลยเหรอ”
(( ฉันอยากบอกอรุณสวัสดิ์กับเธอต่างหาก ))
หัวใจอุ่นวาบอย่างประหลาด คีรีมักทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีความรักแบบป็อปปี้เลิฟ
“ผมอาบน้ำก่อนนะ คุณเองก็ไปทำงานเถอะ”
(( ถ้าราเชนทร์ทำตัวงี่เง่าก็โทรมาล่ะ ))
“ผมอยากรู้จังว่าคุณพูดอะไรกับเขา”
(( แค่บอกว่าจะกลับไปหักกระดูกถ้าเขาทำตัวรุ่มร่ามเท่านั้นเอง ))
คราวนี้ผมหัวเราะออกมาสุดเสียง เพราะรู้ว่าคีรีทำได้อย่างที่พูดจริงๆ และเขาก็ไม่เกรงกลัวอิทธิพลของราเชนทร์ที่อาจจะสั่งให้คนมากระทืบคืนทีหลังด้วย ให้ตายสิ พวกเขานี่เป็นคู่กัดที่สมน้ำสมเนื้อกันโดยแท้
(( เธอสบายใจก็ดีแล้ว ))
ต่อให้ไม่รัก แล้วจะไม่ให้หวั่นไหวกับคีรีได้ยังไงตอนคบกันเขาก็ทำตัวน่ารักอย่างนี้ เอาเอาเอาใจผมอย่างกับเป็นเด็กน้อยที่ต้องดูแลไม่ห่าง
“ขอบคุณที่เป็นห่วงผมตลอดนะครับ ตอนเย็นเจอกันนะ”
ผมวางสายจากคีรีแล้วอาบน้ำก่อนใช้ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่าง ถ้าเป็นสองสัปดาห์ก่อน หลังคุยกับคีรีเสร็จผมจะอารมณ์ดีแค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะพอเดินออกมาเจอห้องว่างเปล่า ก็กลายเป็นความเหงาหงอยและอดตัดพ้อไม่ได้ว่าผมคบกับคนรักผ่านโทรศัพท์หรือยังไง
แต่ครั้งนี้มีราเชนทร์รอผมอยู่
และเขาก็ไม่กล้าทำตัวรุ่มร่ามแล้วด้วย
“คุณเอาเสื้อผ้าผมไปไว้ไหนครับ”
“หอมแก้มกันก่อนสิแล้วฉันจะบอก”
มองคนชี้แก้มตัวเองอย่าหน้าไม่อาย ผมที่กำลังอารมณ์ดีเพราะคีรีก็พลอยนึกสนุกเล่นกับเขาด้วย
ราเชนทร์เบิกตากว้างเมื่อผมไม่เพียงแค่หอมแก้ม แต่จุ๊บปากเขาเลย
“รัญ~~ นายจะทรมานให้ฉันคลั่งตายเลยใช่มั้ย”
ผมเปิดรูปคีรีต่อหน้าราเชนทร์ที่เกือบจะถลาตัวเข้ามากอดและคาดว่าจงใจจะถกผ้าเช็ดตัวเตรียมควักเตรียมล้วงและอาจจะ xxx ต่อจากนั้นได้ทันท่วงที
“ชิ หมดอารมณ์เลย”
ราเชนทร์สบถและเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่คิดเกาะแกะผมอีก
นี่มันช่าง...สุดยอด!
ผมเดินหาเสื้อผ้าระหว่างรอราเชนทร์แต่งตัว ก่อนจะเจอข้าวของของตัวเองอยู่ในลังใต้เตียง แอบได้เนียนจริงๆ...หลังแต่งตัวเสร็จผมก็แชทคุยกับคีรี เพราะราเชนทร์อาบน้ำนานเสมอ ผมเข้าใจนิสัยข้อนี้ของเขาได้ตั้งแต่ตอนคบกัน คุณชายแสนสำอางอย่างเขาจะมัวแต่ฮัมเพลง ค่อยๆ ฟอกตัว ค่อยๆ สระผม กว่าจะใส่เสื้อพรมน้ำหอมเสร็จ บอกเลยว่าไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง
พวกเราชวนกันออกไปทานข้าวเที่ยงรองท้อง แน่นอนว่าคนใจป้ำช่างเปย์อย่างหมอนี่ต้องพาผมไปนั่งกินร้านอาหารฝรั่งเศสจิบไวน์แต่หัววัน ยังดีที่ตอนเย็นคีรีบอกว่าจะเป็นคนเลี้ยง เพราะถ้าเจอแบบนี้ติดกันหลายๆ มื้อมีหวังเลี่ยนจุกอก ผมเป็นปุถุชนคนธรรมดานะครับ ไม่เหมือนราเชนทร์ที่มีพ่อครัวประจำทำให้ทานแต่เด็กหรอก
“คิดอะไรอยู่หืม”
ราเชนทร์ที่นั่งเท้าแขนวางมาดเชยคางผมที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาคิดว่าเย็นนี้จะทานอะไรดี คีรีเป็นพวกกินง่ายไม่เรื่องมาก และค่อนข้างตามใจผมมากกว่า
“คงไม่ใช่ว่ากำลังหาเหตุมาบอกเลิกอีกนะ ยังไม่ครบสามวันเลย อย่าเพิ่งคิด”
“อะไรของคุณเนี่ย” ผมมองสายตาระแวดระวังที่รีบพูดดักอย่างนึกขัน “ผมนึกถึงมื้อเย็นอยู่ต่างหาก”
“คิดอะไรมาก กินร้านประจำฉันก็ได้นี่”
“แต่ผมอยากกินอาหารไทยมากกว่า คีรีบอกว่าจะเลี้ยง”
มือที่ยกไวน์ขึ้นจิบของราเชนทร์ชะงักทันที
“อารมณ์ดีจังนะเวลาพูดถึงคีรี”
“หึงเหรอครับ” ผมถามเสียงเรียบเรื่อย หั่นสเต็กที่สั่งมาทานคู่กับมันบด “คุณเป็นคนเสนอเรื่องคบกันสามคนเองนะ”
“ฉันเสนอ แล้วฉันหึงไม่ได้รึไง”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ผมตอบไม่รู้สา ก่อนจะยื่นส้อมที่จิ้มเนื้อพอดีคำจ่อปากราเชนทร์ บรรเทาสายตาหึงหวงลงกลายเป็นความหวานซึ้งจนเรียกได้ว่าหยาดเยิ้ม
“กลับไปทำกันมั้ย” ราเชนทร์ถามหลังกลืนเนื้อชิ้นลงคอ แถมยังอ้าปากยื่นหน้าเข้าใกล้อย่างกับลูกนก
“ไม่รอคีรีเหรอครับ” ผมยอมตามใจ หั่นสเต็กไปเรื่อยๆ เพราะใกล้อิ่มพอดี
“รอทำไม ถึงจะคบสามคน แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องเซ็กซ์สามคนนี่ เมื่อวานไม่เห็นเราตีกันเหรอรัญ”
เห็นสิ ถึงได้ไม่ตอบตกลง ประเด็นคือผมรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับคีรี
ถ้าต้องการจะประคองความสัมพันธ์ไปให้รอด อย่างน้อยก็ไม่ควรมีเรื่องปกปิดลับหลัง โดยเฉพาะด้านความสัมพันธ์ทางกายที่นับเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผู้ชาย
ก่อนอื่นผมต้องทำให้พวกเขาสองคนยอมสมานฉันท์ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ให้ผมเป็นคนกลาง คอยบอกให้พายไปทางนั้นทางนี้โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลงแรงเองด้วยกลัวจะไปช่วยอีกฝ่าย แบบนี้เรียกว่าคบกันสามคนที่ไหนล่ะ เป็นผมจับปลาสองมือโดยที่พวกเขาเอาแต่ถีบกันเองต่างหาก!
ถ้าคลี่คลายความขัดแย้งนี้ไม่ได้ สงสัยอาถรรพ์สามวันจะกลับมาอีกครั้ง
เพราะถึงราเชนทร์จะแก้ปัญหาเรื่องนิสัยที่ทำให้ผมปวดหัวได้โดยมีคีรีขู่ และคีรีจะแก้ปัญหาเรื่องเวลาได้โดยให้ผมอยู่กับราเชนทร์ แต่บรรยากาศตอนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาสามคนนั้นเป็นอะไรที่ออกจะกระอักกระอ่วนมากกว่า พวกเขาสองคนอาจไม่สนใจเพราะมองแต่ผมเป็นหลัก แต่คนที่ต้องคอยรักษาน้ำใจทั้งคู่อย่างนายหรัญญ์คนนี้เนี่ยล่ะ ที่อึดอัดแทบแย่!
“ที่รักจ๋า ทำกันเถอะนะ นะ”
สีหน้าราเชนทร์อย่างกับคนจะลงแดง
“ผมต้องไปทำงานตอนเย็น รอเลิกงานก่อนแล้วกันครับ”
“งั้นก็มีไอ้คีรีด้วยน่ะสิ”
ผมไม่ตอบแต่จิ้มสเต็กเข้าปากตัวเอง เล่นเอาราเชนทร์อ้าปากเก้อ
“ไม่เอาน่ารัญ นายนั่นแหละที่จะไม่ไหว สองคนเชียวนะ”
สมเป็นราเชนทร์นักล่ะ พอเถียงไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่องทำเป็นห่วงใยร่างกายผมซะอย่างนั้น
“ถ้าไม่ลอง จะรู้เหรอครับ”
“นายพูดเองนะรัญ”
ผมอมยิ้มกับคำท้าทาย
ใช่ ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไง...ที่ผมเข้าใจทั้งตัวราเชนทร์และคีรีดีขนาดนี้ ก็เพราะผมเฝ้าสังเกตพวกเขาตลอดเวลาที่คบกัน หากไม่รับรู้ด้วยตัวเองแล้ว จะตัดสินใจได้ยังล่ะว่าควรจะเลิกหรือไม่เลิก
ราเชนทร์เพิ่งพูดดักอยู่แท้ๆ แต่ผมก็คิดไกลไปจนถึงหาวิธีประนีประนอมแล้ว
ถ้าประคองกันได้ถือว่ารอด
แต่ถ้าไปไม่ไหวก็ถือว่าร่วงล่ะนะ
บริษัทของคีรีทำงานตอนเจ็ดโมงครึ่งและเลิกตอนสี่โมงครึ่ง ถ้ามีงานต่อเขาจะนำกลับมาทำที่ห้องเพื่อใช้เวลาอยู่กับผม และบางทีก็กลับมาเร็วกว่านั้น พวกเรามักนัดกันที่ร้านอาหารเลยเพื่อประหยัดเวลา เพราะผมต้องเข้าคิงส์คลับตอนหกโมง
ราเชนทร์บ่นตลอดทางตอนผมบอกชื่อร้านอาหารไทย ครับ...ร้านอาหารไทยอย่างพวกส้มต้ม ลาบน้ำตกน่ะนะ
กระเพาะอาหารชั้นสูงอย่างคุณชายท่านนี้ไม่สันทัดอาหารภาคอีสานสักเท่าไหร่ ทั้งที่เป็นของโปรดปรานผมกับแมนเลยด้วยซ้ำ และเพิ่งมารู้ว่าคีรีเองก็ชอบทานต้มแช่บเมื่อตอนคบกันนี่ล่ะ
เมื่อก่อนเวลาราเชนทร์ถามว่าผมอยากกินอะไรแล้วตอบตามใจอยาก ผมมักถูกเลี่ยงและโดนเสนอทางเลือกอื่นทุกที แต่ตอนนี้เราอยู่กันสามคน ใช้วิธีออกความเห็นสามเสียง ผมเลยพาคนที่เพิ่งจิบไวน์ตอนสายมานั่งร่วมโต๊ะสำเร็จ อย่างน้อยผมก็ไว้หน้าราเชนทร์โดยเลือกร้านมีเครื่องปรับอากาศและค่อนข้างใหญ่โตเหมาะสำหรับนักท่องเที่ยวมากกว่าคนไทย
และผมก็รู้ว่าทำไมราเชนทร์ถึงชอบบ่ายเบี่ยง
เขาทานเผ็ดไม่ได้เลย เข้าขั้นเด็กน้อยสุดๆ!
อ้อ ที่แท้ก็กลัวเสียหน้า
ผมมองคนปากแดงที่พยายามฝืนสู้ตายงัดกับคีรีแล้วส่ายหน้าพลางรินน้ำเปล่าให้ นี่เป็นความผิดพลาดของผมเองที่ไม่เคยรู้ว่าราเชนทร์ไม่สันทัดอาหารรสจัด มิน่าล่ะชอบนักพวกอาหารต่างชาติที่ไม่ต้องปรุงรส
แต่เขาไม่พูดแล้วยังอมพะนำตลอด ผมจะรู้ได้ยังไง
ผิดกับคีรี เขาทานเผ็ดเก่งมาก นั่งกินส้มตำกับผมหน้าตาเฉย อากัปกริยาตอนใช้ช้อนกับส้อมนั้นลื่นไหลสวยงามยังกับตักเส้นพาสต้า ผมเองก็ต้องรักษาความสะอาดทำตามน้ำไปแม้ว่าปกติจะชอบใช้มือจกเวลาอยู่กับแมนก็ตาม
ผมต้องไว้หน้าพวกเขาสักหน่อย
เห็นผมขยันเปรียบเทียบอย่างนี้แต่ไม่ได้นึกโทษคนใดคนหนึ่งหรอกนะ เพราะผมรู้ข้อเสียของพวกเขามาตั้งนานแล้ว และรับได้นานมากแล้วด้วย เหลือก็แต่ใครบางคนที่ไม่ยอมรับตัวเองสักทีเนี่ยล่ะ เอาเป็นว่า...ที่ยกมาเปรียบเปรยบ่อยๆ ก็เพื่อให้เห็นภาพว่าราเชนทร์กับคีรีต่างกันแค่ไหน ไม่ใช่ว่านึกรักพิศวาสใครมากกว่าหรอก
หืม ผมรักราเชนทร์มากกว่า?
อันนั้นมันแน่อยู่แล้ว แต่ผมก็ผูกพันกับคีรีมากกว่าเหมือนกัน ถือว่าเจ๊ากันไปเถอะ
ดูสิ พอรู้ว่าราเชนทร์ทานเผ็ดไม่เก่งผมก็ดูแลเขาดีจะตายไป คอยรินน้ำและสั่งของหวานอย่างบัวลอยมาช่วยแก้อาการ กับคีรีก็ไม่ได้ละเลย หันไปตักกระดูกอ่อนในถ้วยต้มแซ่บให้เพราะจำได้ว่าเขาชอบ
เห็นเงียบๆ อย่างนี้แต่ผมเก็บตกทุกรายละเอียดเลยนะ
เวลาเลิกกับแฟนเก่าทีไรผมเลยต้องเป็นฝ่ายพูดทุกที และปฏิกิริยาตอบรับก็เล่นเอาปวดอกปวดใจตลอด
อืม...ยกเว้นแฟนคนแรก แต่ก็เพราะแฟนคนแรกนั่นแหละที่ทิ้งผมเอาดื้อๆ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแต่พอจากไปผมกลับเหมือนไม่รู้จักเขาเลย หลังจากนั้นผมจึงตั้งอกตั้งใจที่จะเรียนรู้คนรักให้มากที่สุด อย่างน้อยก็จะได้ไม่ถูกทิ้งด้วยความรู้สึกมึนตื้อไปไม่เป็นอย่างนั้น มันเจ็บสุดในชีวิตแล้ว
ชักจะย้อนความไปกันใหญ่ เอาเป็นว่าสถานการณ์บนโต๊ะอาหารราบรื่นดี ผมดูแลแฟนทั้งสองคนอย่างเท่าเทียม เสียอย่างเดียว...ปัญหาที่ผมคิดไว้แล้วนั่นแหละ ทั้งราเชนทร์และคีรีทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นหัวหลักหัวตอไม่มีตัวตน คบกันสามคนแต่แย่งพูดแต่กับผม ทำเอาอยากจะแยกร่างให้รู้แล้วรู้รอด
อย่างกับเด็กสองคนที่แย่งตุ๊กตาตัวเดียวกัน
ราเชนทร์ที่เสนอเรื่องคบสามคนขึ้นมาไม่ได้คิดแผนรองรับเลยว่าจะผูกมิตรกับคีรียังไง พอๆ กับคีรีที่ตกลงปลงใจเดินลงหลุมโดยไม่แม้แต่จะไตร่ตรองว่าบรรยากาศมันอิหลักอิเหลื่อขนาดไหน
ผมปวดหัวจะตายแล้ว
ที่ขำไม่ออกคือทั้งคู่ต่างคิดว่าต่อให้เป็นแบบนี้ต่อไปก็คบกันรอดซะงั้น ไม่รู้เอาซะเลยว่ามันจะไปทำได้ง่ายๆ ที่ไหน!
ปัญหาบังเกิดทันทีเมื่อพวกเราทานข้าวเสร็จและเดินมาที่ลานจอดรถ
รถบีเอ็มสีขาวและสีดำจอดขนานกัน คนขับสองคนต่างจับมือผมคนละข้าง
“ฉันไปส่งเธอเอง” คีรี คนทางซ้ายพูดพร้อมบีบมือผมแน่นไม่ปล่อย
“ไปกับฉันเถอะนะรัญ ยังไงฉันก็ต้องนั่งเฝ้าแฟนคนดีอยู่แล้ว” ราเชนทร์ คนทางขวาที่กุมมือผมจนชื้นไปหมดเอ่ยต่อทันควัน
“ไหนๆ คีรีก็ต้องมารับผมที่คลับอยู่แล้ว งั้นนั่งรถเขาไปด้วยกันเลยดีมั้ยครับ” ผมพยายามเกลี้ยกล่อม ที่เลือกคีรีเพราะเห็นว่าเป็นกลางที่สุด เพราะเขาต้องกลับไปพักผ่อนแล้วค่อยวกมารับผมทีหลัง ถ้าเกิดผมไปกับราเชนทร์ คีรีก็จะไม่มีเหตุผลที่จะมาส่งผมเลย ให้ขับรถตามก็สิ้นคิดไปนิด
“ไม่ๆๆ ให้คนบางคนกลับไปก่อนสิ ไว้มารับรัญค่อยนั่งรถมันก็ได้ แต่ขาไปให้ฉันไปส่งสิ ทางเดียวกันไปด้วยกัน ประหยัดน้ำมันไม่ต้องวกไปวกมาไง” ราเชนทร์พูดทั้งรอยยิ้มกว้าง เหมือนคนใจกว้าง แต่ก็นั่นแหละ...เขาใจแคบสุดๆ
“ให้ผมไปกับคุณแล้วนั่งรถคีรีกลับ?”
“ใช่!”
ผมมองคีรี ท่านประธานดันพยักยอมรับด้วยซะงั้น นี่คิดจะคบกับผมโดยทำเป็นชังขี้หน้ากันอย่างนี้น่ะเหรอ
พวกเขาไม่ได้คิดถึงใจผมที่นั่งไปกับอีกคนและกลับกับอีกคนเลยใช่มั้ย!?
ให้ไปกับราเชนทร์ มองคีรีขับรถกลับห้อง แล้วนั่งรถคีรี มองราเชนทร์ขับรถตามหลังเนี่ยนะ!
ผมยิ้ม
มองทั้งคู่ที่เออออทำเป็นสมัครสมานสามัคคีแล้วก็ยิ้ม
เวลาเจอปัญหา ผมมักพิจารณาอย่างใจเย็นและค่อยๆ แก้ไปทีละเปลาะ
ถ้าครั้งแรกทำไม่สำเร็จก็เริ่มครั้งที่สอง ถ้าครั้งที่สองไม่สำเร็จก็เริ่มครั้งที่สาม
การคบกันต้องได้รับการยินยอมจากทั้งสองคน อืม...สามคน แต่ถ้าผมหัวหมุนอยู่คนเดียวโดยที่พวกเขาไม่คิดให้ความร่วมมือเลย ผมก็ไม่รู้ว่าจะลงทุนลงแรงไปทำไมเหมือนกัน
และถ้ากลายเป็นความฝืนทนมองไม่เห็นทางออกเมื่อไหร่...
...ก็เตรียมนับเวลาถอยหลังได้เลย
ตอนคบกับราเชนทร์ผมไปนอนบ้านสองชั้นหลังใหญ่คนรับใช้เพียบของเขา ตอนคบกับคีรีผมก็ไปนอนที่คอนโดสะอาดเป็นระเบียบ แต่ตอนนี้พอคบทั้งสองคน กลับต้องมานอนที่โรงแรมกึ่งม่านรูดอันเป็นธุรกิจของพวกเขาซะงั้น
ครับ หลังเลิกงาน ผมนั่งรถของคีรีกลับปริ้นส์รูม
ราเชนทร์เสนออยู่หรอกว่าถ้าไปบ้านเขาจะสะดวกกว่า กว้างกว่า ใหญ่กว่า และมีห้องรับรองสำหรับคีรีด้วย แต่ท่านประธานจะไปยอมได้ยังไง สุดท้ายท้ายสุดเลยมาทางสายกลาง ต่างย้ายเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้จำเป็นมาที่นี่แทน
เดิมทีราเชนทร์กับคีรีก็มีห้องส่วนตัวที่ปริ้นส์รูมอยู่แล้ว ห้องที่พวกเราใช้ในปัจจุบันไงล่ะ แต่นั่นเป็นห้องของราเชนทร์ที่ทุ่มงบไม่อั้นเพื่อความสบายของตัวเอง ทางด้านคีรีที่ไม่มากเรื่องเท่าเลยมีอีกห้องที่เล็กกว่ามากอยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งคงรองรับพวกเราสามคนไม่ไหว
“วันนี้เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีครับ”
ผมตอบคำถามของคีรีด้วยสีหน้าเรียบเฉย การทำงานในคิงส์คลับยังคงวุ่นวายเหมือนทุกวัน แมนเข้ามากระแซะผมเรื่องราเชนทร์ที่กลับมานั่งหน้าสล๋อนตรงหน้าบาร์เหมือนเดิม เขาคิดว่าผมกลับไปคบกับแฟนเก่าอีกครั้งเดาจากที่ผมไม่กลับห้อง และคอยยืนคุยกับราเชนทร์ไม่ได้ให้ใครรับหน้าแทน
แต่ป่านนี้คงยืนมึนไปแล้วเพราะผมพอเลิกงานผมดันขึ้นรถไปกับคีรีซะงั้น
พรุ่งนี้มีหวังโดนสาวไส้ถามแน่ๆ แล้วผมจะพูดยังไม่ให้แมนมองผมแปลกๆ จนตัดเพื่อนล่ะเนี่ย
คีรีมารับผมทั้งชุดนอนผ้าดิบมันเงาขายาวแขนยาว แต่สวมเสื้อคลุมสีดำทับมาด้วยอย่างรู้กาลเทศะ พอถึงห้องเขาก็นั่งเปิดคอมพิวเตอร์นั่งตรงโต๊ะทำงานข้างเตียงที่ไม่รู้ว่าเพิ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่ สงสัยคงเตรียมย้ายสำมะโนครัวมาแล้ว
“รัญจ๋า อาบน้ำด้วยกันมั้ย” ราเชนทร์ที่แก้ผ้าไปแล้วครึ่งตัวหันมาถามผมทั้งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ตามสบายเถอะครับ” ผมหันหน้าหนีไม่สนใจ มองคนแย่งเข้าห้องน้ำแล้วไปนั่งบนเตียงชะโงกหน้าเข้าหาคีรี
“เรื่องเสื้อผ้าจะทำยังไง ผมต้องรีดผ้าตรงไหน”
“ไม่ต้องห่วง ปริ้นส์รูมมีแผนกซักรีดอยู่แล้ว เธอเอาเสื้อใส่ตระกร้าเดี๋ยวแม่บ้านก็มาทำความสะอาดห้องแล้วเก็บไปจัดการเองนั่นแหละ”
ผมพยักหน้ารับ พอเดาว่าทั้งสองคนไม่เคยจัดการเรื่องนี้เองหรอก
“ประตูสองบานนั่นเชื่อมต่อไปอีกห้องรึเปล่าครับ” ผมชี้ไปที่ประตูไม้ติดไฟเขียวเจ้าปัญหา
“ไม่หรอก เป็นห้องมืดเหมือนกับบริการปกติทั่วไปนั่นแหละ” คีรีตอบอย่างว่าง่าย “ถึงที่นี่จะเรียกว่าปริ้นส์รูม แต่ห้องนั้นต่างหากคือความหมายของปริ้นส์รูมของจริง ภายนอกโรมแรงที่หรูหราฟุ้งเฟ้อ เมื่อเข้าไปในห้องทุกคนก็กลายเป็นแค่คนธรรมดาตัวเปลือยเปล่า...”
“แม้ว่าจะเป็นปริ้นส์(เจ้าชาย)ก็ตาม”
“ใช่ มันคือความหมายในเชิงตรงกันข้ามที่ขัดกับความเป็นจริงน่ะ” คีรีพยักหน้ารับ ดูดีใจที่ผมเข้าใจง่าย อาจเพราะหุ้นส่วนอีกคนดันคิดในอีกแง่ล่ะมั้ง “เดิมทีห้องนี้มีประตูแค่บานเดียว แต่เพราะอยากให้เธอมีตัวเลือก เลยต้องทุบสร้างอีกบานขึ้นมาแล้วติดสัญญาณไฟ”
“งั้นก็เป็นแค่สัญญาณไฟปลอมๆ ไม่มีระบบล็อกอัตโนมัติใช่มั้ยครับ”
“ใช่”
“และก็มีแค่ห้องเดียว ไม่ใช่สองห้อง”
“ใช่ เป็นห้องเดียวสองประตูเฉยๆ” คีรีที่นั่งเช็คเมลหันเก้าอี้มาหาผม “เธอคิดอะไรอยู่รึเปล่า”
“เดาดูสิ” ผมยิ้ม ถอดแว่นของเขาวางข้างเตียง ก่อนจะหลับตารับจูบที่แลกลิ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป ถ้าคิดจะทำกันขึ้นมากว่าราเชนทร์จะอาบน้ำเสร็จพวกเราคงเสร็จไปยกนึงแล้ว แต่พอคีรีเริ่มล้วงมือเข้ามาในเสื้อ ผมก็หยิกหลังมือเขาพร้อมแย้มยิ้มซุกซน “ผมยังไม่อาบน้ำเลย”
คีรีหอมแก้มผมทิ้งท้ายก่อนจะโอบเอวผมให้ขึ้นนั่งตัก ระหว่างนั้นก็ทำงานไปด้วย
ราเชนทร์ออกมาเห็นเข้าก็ผิวปากอย่างไม่พอใจ
“เกินหน้าเกินตาไปหน่อยแล้ว มานี่มารัญ” เขาลากผมลงมาทันที แถมยังกอดไว้ทั้งตัวอย่างกับเด็กหวงของ จ้องตาคีรีอย่างกับประกาศกร้าวว่า ‘นี่ของฉันนะเฟ้ย!’
“ผมจะไปอาบน้ำแล้ว” ผมตบอกราเชนทร์เบาๆ ให้เขาปล่อยมือ ยังดีที่เขาทำตาม แม้จะจับหน้าผมเข้าไปประกบจูบดังจ๊วบแล้วหันไปยักคิ้วยั่วใส่คีรีอย่างกับท้าทายอย่างนั้นล่ะ
ผมลอบถอนหายใจเฮือก หมดปัญญาจะจัดการกับสองคนนี้จริงๆ
หลังทำธุระส่วนตัวเสร็จ เดินออกมาอีกครั้งทั้งราเชนทร์และคีรีก็ครองห้องกันไปคนละฝั่ง คีรียังนั่งอยู่หน้าจอคอมฯ พอเห็นผมสวมชุดนอนก็เตรียมปิดจอปิดไฟ ส่วนราเชนทร์ที่นอนกระดิกเท้าบนเตียงซีกขวาเล่นโทรศัพท์ ก็รีบอ้าแขนอย่างกับรอให้ผมโถมตัวเข้าหา
“จะทำกันรึเปล่าครับ” ผมตัดสินใจถามออกไปตรงๆ
คีรีตาวาว ส่วนราเชนทร์ถึงกับรีบเก็บโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นเตรียมเปลื้องผ้า แต่ไม่ทันจะกระโจนหาผมที่ยืนกอดอกรอ พวกเขาทั้งคู่ก็หันมาถลึงตาใส่กัน อย่างกับว่าถ้าใครฝืนถ่างตาสู้ได้นานกว่าจะได้ก้าวเข้าใกล้ผมอีกก้าวหนึ่งอย่างนั้นละ
“พวกคุณจะจ้องกันอีกนานมั้ย ก็เข้ามาทั้งคู่นั่นแหละ”
“แต่...” คีรีมองราเชนทร์ด้วยสายตาเหมือนมองส่วนเกิน
“เอาแบบนี้สิรัญ วันคู่ของฉัน วันคี่ของมัน สลับกันคนละวันจะได้ยุติธรรมไง” ราเชนทร์อาการหนักขนาดไม่เรียกชื่อคีรีด้วยซ้ำ
“ได้ งั้นคุณวันคี่ คีรีวันคู่ ไปได้แล้วครับเชนทร์”
“ดะ...เดี๋ยวสิ ฉันต่างหากที่วันคู่”
เฮอะ เพราะรู้ว่าวันนี้วันคู่ไงล่ะถึงได้สลับคำ
“ออกจากห้องได้แล้วเชนทร์”
โดนไล่ขนาดนี้มีหรือคนมั่นหน้าจะยอมไป ราเชนทร์ทำเป็นหูทวนลมทั้งที่ตายังจ้องคีรีเหมือนถ้าผมไม่ไล่เขาจะทำเอง แล้วคิดว่าคีรีที่ได้ผมเข้าข้างจะยอมถอยเหรอ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากโดนทิ้งทีหลังทั้งที่เพิ่งคบกันทั้งนั้น กลายเป็นว่าสองหนุ่มแทบจะซัดกันนัวด้วยสายตาไปแล้ว
มองพวกเขาที่สร้างสังเวียนกลางอากาศผมก็เดินสวนไปทิ้งตัวนอนกับเตียง หยิบผ้าห่มคลุมโปงตะแคงข้างไม่คิดรออีก
ตอนแรกนึกว่าลับหลังผมจะได้ยินเสียงตุบตับสักหน่อย แต่สุดท้ายท่ามกลางความเงียบ...ที่นอนข้างตัวผมพลันยุบตัวลง พร้อมกับอ้อมแขนโอบกอดจากด้านหลังคล้ายปลอบโยน
“ขอโทษ...”
เจ้าของประโยคย่อมเป็นคีรี เขากดจูบหลังคอผมเบาๆ ผ่านผ้าห่ม
“ราตรีสวัสดิ์รัญ” ราเชนทร์เองก็ตามน้ำ พยายามสอดแขนมารองใต้คอแล้วพับแขนคอยลูบกลุ่มผมของผมจนเคลิ้มชวนหลับใหล
ความอบอุ่นนั้นพอทำให้พอมีกำลังใจบ้าง ถ้าไม่ใช่...
“เอามือออกไปสิวะ” ราเชนทร์เหน็บคีรีที่กอดเอวผมแน่น
“งั้นก็เอามือข้างบนออกไปสิ”
ไม่ไหวๆ ผมเปลี่ยนเป็นนอนหงาย หยุดเสียงถกเถียงของทั้งคู่ให้กลายเป็นความสงบ แต่ราเชนทร์ก็ยังสอดแขนรองใต้ศีรษะผม แล้วยังพยายามรั้งให้เอี้ยวหน้าไปทางเขา ส่วนคีรีกอดเอวยึดแน่น กลายเป็นว่าผมต้องนอนตัวเอียงไปคนละด้าน ทุลักทุเลสุดๆ
...วันแรกจบลงด้วยประการฉะนี้
-----------------------------
ตอนย้อนความที่รัญคบกับราเชนทร์ จะเห็นว่าน้องไม่ได้จู่ๆ ก็บอกเลิก แต่ทั้งบอกทั้งเตือน ถึงขนาดด่าต่อหน้าให้คิด แต่ราเชนทร์ก็ไม่สนใจ รัญรักถึงขนาดยอมให้โอกาสว่าถ้าราเชนทร์ขอโทษสักหน่อยจะพอยื้อไปได้ แต่เพราะราเชนทร์ยังไม่รู้ตัวเอง รัญเลยหมดความอดทนและบอกเลิก
ส่วนตอนของคีรี อันนี้เป็นปัญหาที่ไร้ทางออกของจริง แม้คีรีจะพยายามโทรมาหา และรัญเองก็ชวนคุยทั้งที่ก็ไม่ใช่คนหาเรื่องพูดก่อน แต่ก็อย่างในตอนนี้ที่น้องบอก พอวางสายทุกอย่างก็จบ เหมือนคบคนรักผ่านโทรศัพท์ แบบนี้อยู่คนเดียวเหมือนเดิมก็ได้ เลยเลิกรากันไปแม้คีรีจะพยายามเข้าหาแล้วก็ตาม
เอาจริงๆ แล้วหรัญญ์ที่ดูนิ่งๆ ไร้อารมณ์ในบางครั้ง เพราะใจเย็นมากๆ เป็นผลจากการใช้ชีวิตคนเดียวที่เกิดจากการตัดสินใจผิดพลาดครั้งเดียวในชีวิต ไม่อยากเสียใจภายหลังอีก เลยเด็ดขาดกับตัวเอง และออกจะเด็ดเดี่ยวเอาเรื่อง แต่ใช่ว่าจะไม่มีข้อเสีย เพราะน้องมีสกิลคิดเองเอออเองสูงทีเดียว บางทีก็คิดมากเกินไปเหมือนกัน (ฮา)
อนึ่ง ชื่อเรื่อง ‘ระวัง...เขตอันตราย’ มาจากสายสัมพันธ์ของสามคนนี้ที่เหมือนขีดเส้นแบ่งไว้ ถ้าใครล้ำไปก่อน หรือใครใช้วิธีที่ไม่ถูก ก็เหมือนจะโดนระเบิดฆ่าตัวตายไป...อะไรประมาณนี้ค่ะ ส่วนใหญ่สามพีตัวเมะมักเป็นเพื่อนสนิทหรือญาติ ทำให้ค่อนข้างดองกันง่าย เราเลยอยากแต่งแบบถ้าเอาคนที่ต่างคนต่างไปมารวมกัน จะเกิดปัญหาและแก้ปัญหายังไง
เพจนักเขียนที่กระซิบว่าใครรอNCตอนหน้ามีเฮค่ะ
หัวข้อ: {{ Prince's Room }} ระวัง...เขตอันตราย!! [3P] - ตอนพิเศษ : ครบรอบ1เดือน - P.29 - (อ่าน 266005 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก