กับดักพิศวาส
ตอนที่35
แดนไทยืนกำหมัดตัวเองแน่น หน้าเขาชา ตัวเขาสั่นไปหมด ความรู้สึกมันจุกอกไปหมด จุกแม้กระทั่งร้องไห้ไม่ออก
“ขนมปวดหัวตรงไหนมั้ยลูก” ยายแก้วถามขึ้นเมื่อหมอตรวจเสร็จ
หมอบอกว่าขนมมีอาการความทรงเสื่อม ขนมจำอะไรไม่ได้สักอย่างในชีวิต ความทรงจำทุกอย่างเหมือนลบออกไปจากสมองทั้งหมด เหมือนว่าขนมไม่อยากจะจำอะไรที่ผ่านมาสักอย่าง
“ผมปวดหัวนิดๆครับ” ขนมตอบหน้าซื่อ แม้ว่าเขาจะจำไม่ได้ว่าอีกฝ่ายคือใคร แต่หมอบอกว่าอีกฝ่ายคือยายของเขา เขาก็เชื่อ โดยเฉพาะแววตาที่เป็นห่วงและดูดีใจที่ได้เจอเขา เขาก็เชื่อว่าอีกฝ่ายรักเขามาก
หมับ!
ยายแก้วกอดหลานชายตัวเองอย่างแรง เธอคิดว่าเธอจะต้องเสียขนมไปแล้ว แต่กลับมีปาฏิหาริย์ทำให้ขนมตื่น ถึงแม้ขนมจะจำอะไรไม่ได้เลยก็ตาม แต่เธอก็ดีใจ
“ยายคิดถึงขนม ยายดีใจนะที่ขนมกลับมา” ยายแก้วพูดเสียงแผ่ว เธอหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหล น้ำตาที่ไหลไม่ใช่เสียใจ แต่เป็นน้ำตาของความปลื้มปิติและดีใจ
“ผม...” ขนมไม่รู้จะพูดอะไร แต่ความรู้สึกข้างในเขากำลังบอกให้เขารู้สึกดีใจและคิดถึงอีกฝ่ายไม่แพ้กัน น้ำตาที่อยู่ดีดีก็เอ่อไหลออกมาจากดวงตา เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังบอกเขาว่า เขากลับมาเพราะยาย
“ขนมไม่ต้องพูดอะไรลูก พักผ่อน” ยายแก้วเช็ดน้ำตามองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เธอยิ้มกว้างที่สุดในรอบหลายเดือน
“ผมนอนมาเยอะแล้วครับ” ขนมตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองอีกสองคนที่ยืนอยู่ในห้อง ผู้ชายสองคนที่หน้าตาคล้ายกัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นพี่น้องกัน และทั้งคุ่ก็มีหน้าตาที่หล่อเหลาคมคายมาก
“เอ่อ แล้วสองคนนี้คือ...”
คำพูดของขนมทำเอาแดนไทตัวชาอีกรอบ ดอนมองน้องชายด้วยความเป้นห่วงก่อนจะเป็นฝ่ายตอบเอง
“พี่สองคนเป็นพี่ของขนม”
คำตอบของดอนเหมือนมีดที่กรีดใจแดนไทมากกว่าเดิม พี่ ตอนนี้เขาเป็นได้แค่พี่เท่านั้น แม้ว่าที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของเขาทั้งคุ่จะมากกว่าพี่ไปเยอะขนาดไหนแล้วก็ตาม
“พี่ พี่ชายเหรอ จำไม่ได้เลยครับ” ขนมตอบพร้อมขมวดคิ้ว มองหน้าดอนก่อนจะมองหน้าแดนไท ที่อีกใยกำลังจ้องเขาไม่วางตา แวตาของอีกฝ่ายหลากความรู้สึกจนเขาบอกไม่ถูก ทั้งดีใจ ผิดหวัง และเสียใจ
“ไม่แปลกหรอก ขนมความจำเสื่อมนิ” ดอนตอบด้วยรอยยิ้ม
“พี่สองคนชื่ออะไรครับ”
“พี่ชื่อดอน ส่วนคนนี้...” ดอนหันไปมองแดนไทที่จ้องขนมไม่วางตา
“แดนไท” เสียงทุ้มของแดนไทพูดออกมาทำเอาขนมรู้สึกปวดสมอง แต่เขาก๊อกทน ทำไมเสียงช่างคุ้น และชื่อนี้ก็คุ้นไม่แพ้กัน
“แดนไทเหรอ..” ขนมพูดจบจ้องตากับอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะเม้มปาก ความรู้สึกในอกตีรวนออกมา มันไม่เหมือนตอนยายที่คิดถึงอย่างเดียว แต่กับแดนไทกลับมีทั้งคิดถึง เจ็บ โกรธ แลผิดหวังจนน้ำตาเขาไหลไม่หยุดอย่างไม่สามารถควบคุมได้
“อึก อึก ฮือออออ” ขนมยกมือปิดปากตัวเอง เขาไม่รู้ว่าเขาร้องไห้ทำไม แต่เขารู้เพียงเขาอยากร้องไห้
“ขนมใจเย็นลูก เจ็บตรงไหนรึเปล่า” ยายแก้วรีบเขาไปลูบแขนหลานชายอย่างปลอบโยน
“ผมไม่รู้ว่า อึก ผมเป็นอะไร อึก แต่ผมอยากร้องไห้ ฮืออ”
แดนไทมองขนมที่ร้องไห้ไม่หยุดอย่างเจ็บปวด เขาเบื้อนสายตาไม่อาจทนมองขนมต่อไปได้ ไม่งั้นเขาคงต้องร้องไห้อีกคน
ดอนมองน้องชายแล้วได้แต่บีบไหล่ให้กำลังใจ
แดนไทน้ำตาคลอแต่เขาเลือกที่จะปาดน้ำตาทิ้ง เขขาไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น
“ขนมเป็นไงบ้างลูก!” เสียงพลดังขึ้น เขามองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตกใจเมื่อเห้นขนมร้องไห้ เขารู้ข่าวจากดอนว่าขนมความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้เลย
“ขนมร้องไห้ทำไม” พลถามอีกครั้งพร้อมเดินไปยืนใกล้ขนม
“ไม่มีอะไรครับ” ขนมปาดน้ำตาพร้อมมองหน้าผู้มาใหม่สองคน คนนึงที่ถามเขาเป็นชายสูงวัยที่ยังดูดี และอีกคนผู้ชายที่หน้าพิมพ์เดียวกับดอนและแดนไท
“คุณคือใครครับ” ขนมถามขึ้นพร้อมจ้องอีกฝ่าย ความรู้สึกเขาทั้งคุ้นและเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
“พ่อชื่อพล เป็นพ่อของขนม”
พลพูดจบขนมหันไปมองหน้ายายทันที
“พ่อจริงๆเหรอครับ ขนมมีพ่อเหรอ”
ขนมพูดจบทำเอาพลจุก ขนาดลูกความจำเสื่อมยังไม่เชื่อว่าเขาเป็นพ่อ
“เขาคือพ่อของขนมครับ” ยายแก้วยืนยันด้วยรอยยิ้ม
ขนมมองทุกคนในห้องด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก และระแวงจนไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น ถ้าทั้งหมดเป้นครอบครัวเขา ทำไมเขากลับไม่คุ้นชิน และผูกพันเหมือนยายเลยละ
“ถ้าคุณคือพ่อของขนม งั้นพี่ดอน พี่แดนคือพี่ของขนม และคนนั้นละ” ขนมพูดพร้อมมองดิน
“เอ่อ พี่ชื่อดิน เป็นพี่คนโต” ดินตอบพร้อมกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก เขายังรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อย
“ผมควรรู้สึกยังไงดีที่ตื่นขึ้นมามีพ่อ และพี่ชายเยอะแยะ แต่ผมกลับไม่รู้สึกผูกพันกับใครเลย ผมรู้สึกผูกพันธ์และไว้ใจแค่ยาย” ขนมพูดตามที่รู้สึกทำเอาทุกคนอึ้งและถอนหายใจ
“พ่อไม่ค่อยได้ดูแลขนม แต่หลังจากนี้พ่อจะดูแลขนมให้ดีที่สุด” พลพูดขึ้น เขาสงสารขนม เด็กคนนี้คงไม่อยากจะจำอะไรในชีวิตเลยเลือกที่จะลืมทุกอย่าง
“แล้วแม่ขนมละ”
คำถามของขนมทำเอาทั้งห้องเงียบกริบ จนขนมรู้สึกได้ถึงความแปลกในบรรยากาศ ขนมหันไปหายายแก้วที่น่าจะรู้ดีสุด
“แม่ของขนมเสียไปแล้วลูก” ยายแก้วตอบพร้อมลูบหัวขนม เธอไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องนี้เลย เร่องที่ทำขนมเจ็บปวดที่สุด
ยายแก้วพูดจบขนมจุกในอกแล้วปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันที
“โอ้ยยยยย!!” ขนมกุมหัวตัวเอง อยู่ดีดีก็ปวดขึ้นมาจนเขาทนไม่ไหว
“ขนม!!” ทุกคนตกใจมาก
“เดี๋ยวผมไปตามหมอให้ครับ” ดินที่ดูมีสติสุดรีบออกไปตามหมอทันที
“ตอนนี้อย่าเพิ่งเร่งความทรงจำอะไรคนไข้นะครับ คนไข้เพิ่งฟื้น คงต้องใช้เวลา” หมอพูดขึ้นเมื่อตรวจเสร็จและขนมก็หลับไปแล้ว
ทุกๆคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ยกเว้นแดนไทที่นั่งนิ่ง
“แล้วแบบนี้มีโอกาสที่ขนมจะจำทุกอย่างได้มั้ย” แดนไทถามขึ้นเสียงนิ่ง
“มีโอกาสครับ อาจจะใช้เวลาเท่าไหร่หมอก็บอกไม่ได้ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับคนไข้ด้วยว่าจะอยากกลับไปจำเรื่องในอดีตหรือเปล่า เพราะประวัติทางจิตเวชของคนไข้นั้น คนไข้ดูอยากจะลืมทุกเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นในชีวิต”
คำพูดของหมอทำเอาแดนไทจุก แปลว่าขนมจะไม่มีวันจำได้ว่าเคยรักกับเขามากแค่ไหน
“หมอครับ ผมไม่อยากให้ลูกจำเรื่องในอดีตได้ หลังจากนี้ผมอยากให้เขาจำได้แต่สิ่งดีดี มีวิธีเลี่ยงไหมครับ” พลถามขึ้น
“ก็แล้วแต่คนไข้ครับ ว่าจะอยากกลับไปจำหรือเปล่า ถ้าไม่อยากให้จำได้ก็อย่าพยายามกระตุ้นความทรงจำ”
หมอพูดจบเดินออกจากห้องไป พลหันไปมองลูกๆทั้งสามก่อนจะพูดขึ้น
“หลังจากนี้พ่อขอ เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตพ่อขอให้ลืมให้หมด หลังจากนี้ขนมจะเป็นน้องของทุกคน ไม่ว่าเรื่องในอดีตจะลึกซึ้งขนาดไหน จงลืมซะ!” ประโยคหลังพลหันมาพูดกับแดนไท
“ผมก็ต้องลืมใช่ไหมครับว่าผมกับขนมเคยรักกันขนาดไหน เราเคยทำอะไรกันบ้าง และลึกซึ้งกันขนาดไหน” แดนไทตอบพ่อพร้อมจ้องอย่างไม่ยอม
“แล้วแกจะทำยังไงตาแดน อยากให้น้องจำอดีตที่เลวร้ายได้เหรอ และที่สำคัญต่อให้น้องจำได้หรือไม่ได้ แกก็ต้องเป็นแค่พี่ชายของขนม ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตซะ ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้” พลหยุดพูดพร้อมจ้องหน้าลูกชาย “พี่น้องจะรักกันไม่ได้นะแดนไท!”
แดนไทกลับบ้านอย่างอ่อนแรง เขารู้สึกเหมือนโลกถล่มใส่เขา แม้จะทำใจมาหลายเดือนแล้ว แต่พอถึงเวลาจริงๆเขาก็ทำไม่ได้! แดนไททิ้งตัวลงนอนบนเตียงพร้อมมองเพดานบ้านอย่างเหม่อลอย
“พี่จะรักขนมเหมือนเดิมไม่ได้แล้วใช่มั้ย สัมผัสขนมเหมือนเดิมไม่ได้แล้วใช่มั้ย” แดนไทพูดอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกมันตีรวนจนกระบอกตาร้อนอีกครั้ง และเขาเหนื่อยเหลือเกินที่จะเข้มแข็ง
ถึงเวลาอ่อนแอของเขาแล้ว และก็ไม่มีใครเห็น
แดนไทนอนร้องไห้ออกมาเงียบๆ ปล่อยให้น้ำตาบรรเทาความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นได้บ้าง
“แดนไท” เช้าของวันต่อมาคุณหญิงเด่นดวงเห็นแดนไทเดินลงมาในตอนสาย ลูกชายเธอดูนิ่งและตาบวมจนรู้สึกได้ว่าร้องไห้มาอย่างหนัก
“ครับแม่”
“มานั่งกับแม่สิ” คุณหญิงพูดด้วยรอยยิ้ม ระยะเวลาที่ผ่านมาทำให้เธอคิดอะไรได้หลายๆอย่าง และเริ่มปล่อยวาง ลูกๆไม่มีใครรู้หรอกว่าเธอไม่เคยนอนหลับ เพราะเธอรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำกับบัวมาตลอด กลัวเวรกรรมจะตามทัน และมันก็ตามมาทำร้ายเธอแล้ว
ไม่มีใครแทบจะคุยกับเธอ ทั้งลูกชายและสามี เพราะรับไม่ได้กับสิ่งที่เธอทำลงไป
“มีอะไรครับแม่”
“แม่ขอโทษนะ” คุณหญิงเด่นดวงพูดขึ้นพร้อมกดความรู้สึกร้อนที่ตาที่กำลังรู้สึก
“ขอโทษอะไรครับ” แดนไทขมวดคิ้วสงสงสัย
“ขอโทษที่ทำร้ายชีวิตลูก” คุณหญิงกลืนน้ำตาพร้อมพูดต่อ “ที่แดนต้องเลิกกับฟ้าก็เพราะแม่ แม่ส่งขนมไปทำลายความรักของลูก เพราแม่มองว่าฟ้าไม่เหมาะกับคนบ้านเรา ทำให้เราต้องเลิกกับฟ้า แต่แม่ไม่คิดว่าแม่เป็นคนชักศึกเข้าบ้านเอง ทำให้ขนมและแดนรู้จักกัน และลึกซึ้งกัน ถ้าแม่ไม่คิดทำอะไรบ้าๆแบบนั้น เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้” คุณหญิงปาดน้ำตาพร้อมพยายามฝืนยิ้มให้ลูกชาย
แดนไทอึ้งเมื่อรู้ความจริงเพิ่ม
“ที่ผมต้องเลิกกับฟ้าก็เพราแม่อย่างนั้นเหรอ...”
“ใช่ เพราะแม่เอง แม่เป็นคนจ้างขนม”
“แม่ทำอย่างนั้นไปทำไม!” แดนไทเริ่มขึ้นเสียง แต่เขาก็พยายามใจเย็น
“แม่ขอโทษ” คุณหญิงได้แต่ก้มหน้าพูดออกมาได้คำเดียว เธอมานั่งทบทวนทุกอย่าง เรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้น เพราะเธอเป็นคนเริ่มเอง
“ช่างมันเถอะครับ ยังไงก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว” แดนไทพูดออกมาแผ้วเบา พร้อมมองแม่อย่างผิดหวัง ไม่คิดเลยว่าเรื่องทุกอย่างจะมีแม่เขาคอยบงการ
“แม่ขอโทษนะแดน”
“พอเถอะครับ” แดนไทถอนหายใจ “ถ้าผมไม่เลิกกับฟ้า ผมก็คงไม่เจอกับขนม และผมก็ไม่ต้องได้รักกับขนม และมีอะไรกับน้องชายตัวเอง รักน้องชายตัวเอง” แดนไทพูดออกมาอย่างขมขื่น
“แม่ขอโทษ” คุณหญิงยังขอโทษไม่หยุด
“แต่ยังไงก็เพราะแม่ทำให้ผมรู้ว่าจริงๆแล้วผมรักขนมขนาดไหน แม้ว่าขนมจะร้าย จะเลว จะเข้ามาเพื่อทำลายครอบครัวเรา แต่ผมก็รักขนม แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นน้องชาย ” แดนไทเม้มปากแน่นพร้อมพูดต่อ
“ผมก็ยังรัก”
แดนไทจ้องหน้าผู้เป็นแม่พร้อมยกมือไหว้
“ขอบคุณครับที่ทำให้ผมได้เจอกับขนม”
แดนไทพูดจบเดินออกไปทันที
คุณหญิงมองลูกชายที่เดินจากไปพร้อมปล่อยโฮออกมา
“ฮืออออออออออ” เธอทำพลาดที่สุดในชีวิต เธอทำลายความรู้สึกลูกชายคนเล็กของเธออย่างย่อยยับ
ขนมออกจากโรงพยาบาลได้สักพัก และอีกฝ่ายก็เลือกที่จะมาอยู่กับยายที่บ้านหลังเดิมแม้ว่าพลจะอยากให้ย้ายไปอยู่ในบ้านใหญ่ด้วยกัน
“ขนมไปบ้านนั้นแล้วอึดอัดครับ ขนมอยู่ไม่ได้” ขนมบอกกับพลตรงๆ
“งั้นพ่อจะมาเยี่ยมขนมบ่อยๆนะ” พลบอกพร้อมมองลูกชายที่นั่งบนโซฟาบ้านขนาดกลาง
“ครับ” ขนมยกมือไหว้พล พร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆ
ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เจอแดนไทอีกเลย อีกฝ่ายหายไปพร้อมปริศนาในใจเขา ใจนึงเขาก็อยากรู้ แต่อีกใจนึงก็มีอะไรบางอย่างบอกเขาว่าอย่ารู้เลย
“อาทิตย์หน้าไปเที่ยวทะเลกันนะ อย่าลืมละ”
“คัรบพ่อ”
ขนมมองผู้เป็นพ่อออกจากบ้านไป เขาไม่กล้าบอกทั้งหมดว่าที่จริงแล้วที่เขาไม่อยากอยู่บ้านนั้นนอกจากเขาจะอึดอัดแล้ว เขายังรู้สึกปวดจี๊ดทุกครั้งที่เจอกับคุณหญิงเด่นดวง แม้ว่าอีกใยจะยิ้มให้เขาน้อยๆ แต่เขาก็รู้สึกไม่อยากอยู่ใกล้คนๆนั้น เขาเลยเลือกที่จะมาอยู่ที่นี้
การเจอกับคุณหญิงเด่นดวงทำให้เขารู้อีกอย่างว่า เขาเป็นแค่ลุกอีกเมียของพลเท่านั้น ไม่ใช่ลูกบ้านใหญ่
“เป็นไงบ้างขน บ้านของเรา” ยายแก้วถามพร้อมเดินมาลูบหัวขนม
“อบอุ่นและน่าอยู่กว่าบ้านนั้นเยอะครับ”
มันคือความจริง ตั้งแต่ก้าวแรกที่เขาก้าวมา บ้านหลังนี้เขามั่นใจเลยว่าที่นี้ปลอดภัยสำหรับเขา
พ่อของเขาพาเขามาเที่ยวที่หัวหินซึ่งไม่ไกลจากรุงเทพนัก ขนมยืนมองทะเลที่กระทบฝั่ง เขาหลับตาปล่อยให้สายลมคอยพัดพาทุกอย่างมากระทบหน้า เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก
“ชอบไหมขนม” พลถามขึ้น เขาจ้องบ้านพักที่ดีที่สุดให้ลูกชาย เพื่อให้ขนมสบายใจ
“ชอบมากครับ ขนมชอบทะเล”
“อย่าเดินไปไกลมากนะลูก เอาแค่ละแวกนี้ เดี๋ยวอตนเย็นไปหาอะไรกินกัน”
ขนมหยักหน้าเข้าใจพร้อมเดินเลียบชายหาดปล่อยเท้าแช่น้ำทะเลให้รู้สึกสบาย
ระหว่างทางเดินกลับมาที่บ้านพักเขาเจอกับแดนไทที่นั่งใส่เสื้อกล้ามพอดีตัว มือถือเบียร์กระป๋องพร้อมสายตาเหม่อลอย
เขารู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอีกฝ่าย หัวใจเขาเตนแรงแทบจะหลุดออกมา แม้อะไรบางอย่างก็จะสวนทางและบอกเขาว่าให้อยู่ห่างจากแดนไท
“ขนม” เสียงเรียกของแดนไทดังขึ้นทำให้ขนมที่จะเดินเลี่ยงหันมามอง
“ว่าไงครับพี่แดน” ขนมตอบด้วยรอยยิ้ม
แดนไทมองขนมด้วยความคิดถึง เขาคิดถึงหน้าแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้
“ขนมเป็นไงบ้าง อาการดีขึ้นแล้วใช่มั้ย”
“ดีขึ้นแล้วครับ ใช้ชีวิตได้ปกติแล้ว”
ทั้งสองฝ่ายประสานสายตากันอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกของขนมเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง ทำไมนะเขาทั้งรู้สึกโหยหาคนตรงหน้า และเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน
“สิง่ที่พี่จะพูด ขนมอาจจะไม่เข้าใจแต่ช่วยรับฟังหน่อยได้มั้ย” แดนไทพูดขึ้นอย่างตั้งใจ ที่เขายอมมาที่นี้ ในวันนี้ก็เพราะเขาอยากจะมาพูดบางอย่างก่อนที่จะไป
ไปเรียนที่อังกฤษ
“เอ่อ ได้ครับ”
“ก่อนหน้านี้ขนมเข้าใจผิดพี่ พี่ทำให้ขนมเจ็บปวดจนคลั่งออกมา และทำให้ขนมต้องเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษ” แดนไทกลืนน้ำลายอย่างเหนัยวคอเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น
“แต่พี่อยากจะบอกอย่างนึง คำพูดที่พูดในวันนั้นพี่ไม่ได้โกหก” แดนไทพูดพร้อมยื่นมือลูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆอย่างคิดถึงและโหยหา
“พี่รักขนม รักมาก”
แดนไทพูดจบขนมเม้มปากแน่นภาพบางอย่างตีเข้ามาในหัวจนรู้สึกปวดแต่เขาทนไว้ คำพูดของอีกฝ่ายที่เขาไม่เข้าใจแต่มันทำให้ความรู้สึกเขาตีรวนขึ้นมาจนน้ำตาคลอและร้องไห้ออกมา
“ขนมไม่รู้ว่าขนมร้องไห้ทำไม แต่ขนมทั้งรู้สึกดีใจและเจ็บปวดที่ได้ยินคำนี้” ขนมพูดออกมาตรงๆ
แดนไทปาดน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องร้องไห้นะขนม หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ขนมต้องไม่ร้องไห้เพราะพี่อีกแล้ว”
ทั้งสองคนมองตากันจนเหมือนเวลาหยุดหมุน ใบหน้าของทั้งสองคนเข้าใกล้กันจนจมูกชนกัน แต่แดนไทก็หยุด และเลือกที่จะจูบหน้าผากอีกฝ่ายแทน
ขนมร้องไห้ไม่หยุด เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องร้องไห้ แต่ความรู้สึกข้างในบอกเขาว่ากำลังทั้งดีใจและเสียใจ
“ขนมก็รักพี่แดน”
ขนมพูดออกมาอย่างแผ่วเบาแต่ก็ทำให้แดนไทรับรู้ได้ อีกฝ่ายยิ้มออกมาอย่างสุขใจ อย่างน้อยก็ที่เขาจะไป เขาก็ได้ยินคำที่เขาอยากได้ยินมากที่สุด
แดนไทจะก้าวเดินออกมาแต่กลับโดนขนมกอดซะเต็มแรง
“ขนม..” แดนไทเรียกอีกฝ่ายขึ้นแผ่วเบา
“ขนมไม่รู้ว่าขนมพูดออกมันไปทำไม แต่ข้างในขนมบอกให้ขนมพูด ขนมขอกอดพี่แดนสักพักได้มั้ย”
“ได้สิ” แดนไทลูบหัวอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
“มีอีกคำที่ขนมอยากบอก” ขนมเงยหน้ามองอีกฝ่าย “ขอโทษ”
ขนมพูดจบแดนไทยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะกอดอีกฝ่ายตอบอย่างเต็มแรง
นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขากอดขนมตอบด้วยความรู้สึกที่เกินกว่าคำว่าพี่ชาย
หลังจากนี้เขาจะเป็นพี่ชายที่ดีของขนมให้ได้
แม้ว่ามันอาจจะใช้เวลาขนาดไหนในการเปลี่ยนความรู้สึก
อาจจะหนึ่งปี สองปี สิบปี
หรืออาจจะทั้งชีวิต
อวสาน
___________________________________________________________________
จบแล้วครับ เป็นอีกเรื่องที่ยาวนาน เพระาแอบดองไปช่วงนึง เพราะไม่มีแรงเขียน เครียดปัญหาชีวิตฮ่าๆ ขอโทษด้วยครับ
เป็นเรื่องแรกที่เขียนแล้วจบแบบนี้ ที่ไม่แฮปปี้
ตั้งใจตั้งแต่ต้นแล้วว่าจะจบไม่แฮปปี้ ซึ่งตอนแรกมันจะซาดิสกว่านี้ โหดกว่านี้ นี่แอบเศร้าเองเลยปรับลดลงมา ฮ่าๆ
เลยให้เป็นการจบแบบนี้
เวอร์ชั่นแรกที่ตั้งใจไว้คือ แรงขับเคลื่อนให้ขนมบ้าคือคุณหญิงทำร้ายยายจนตาย คุณหญิงอัมพาต ขนมตาย
แดนไทบวชให้ขนมและแม่ ดาร์คมากกกกกกก รับไม่ได้เอง สงสารยาย ฮ่าๆ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์นิยายเรื่องนี้ครับ
ขอบคุณที่ติดตามมาจนจบ
ปล
https://www.facebook.com/Tanyapuech-1448764075422477/?ref=bookmarks โปรโมทเพจของคนเขียนนิดนึง เคยโพสนิยายเก่าๆที่จบแล้วไว้ ไปทักทายพูดคุยกันได้ครับ
เร็วๆนี้จะเปิดเรื่องใหม่ ฝากติดตามด้วยครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
