ตอนที่17
นับเป็นเรื่องดีที่ไม่ได้ระเบิดโทสะเข้าใส่อเล็กเซีย จากเหตุการณ์แสนหวานเมื่อคืนทำให้เข้าใจเด็กหนุ่มดีขึ้น เจ้าสาวของเขาไม่ได้มีความต้องการที่จะใช้ค่ำคืนนิรันด์กับเขาแม้แต่นิดเดียว ไม่เช่นนั้นคงไม่แสดงปฏิกริยาตอบโต้สุดแสนน่ารักให้เขาประจักษ์เป็นแน่แท้
คิดแล้วอดที่จะลูบหัวอเล็กเซียที่นอนหลับสนิทบนเตียงไม่ได้ เด็กหนุ่มยังคงหลับสนิทลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้เดาได้ว่าอาจจะไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ เอเดรียนจุมพิตแผ่วๆลงบนแก้มของเจ้าสาวอย่างลืมตัว
“เอาล่ะ ออกไปหาของป่าเพื่อเตรียมกับมาทำอาหารเช้าดีกว่า” พูดกับตัวเองขณะบิดขี้เกียจ เอเดรียนลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบ ไปยังบ่อน้ำที่อยู่ข้างบ้านทำความสะอาดร่างกายแล้วกลับขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า นอกจากนั้นยังไม่ลืมเตรียมอ่างน้ำเอาไว้ให้อเล็กเซียใช้ทำความสะอาดร่างกายหลังจากตื่นขึ้นมา
เสียงนกร้องขับขานบ่งบอกว่ายามเช้าใกล้จะมาถึง ท้องฟ้ายังไม่สว่างดีนักแต่เอเดรียนก็รีบร้อนที่จะหาของป่าให้เสร็จก่อนที่อีกฝ่ายจะตื่นนอน ชายหนุ่มคว้าตะกร้าใบหนึ่งไปด้วยตั้งใจจะนำมันไปใส่ของป่าเหมือนทุกที
เอเดรียนเดินไปตามทางของหมู่บ้านและไม่ลืมแวะที่บ้านไนเจลเพื่อชวนเพื่อนสนิทของเขาให้ไปด้วยกัน ที่หน้าบ้านไนเจลยืนโบกมือไปมาชายหนุ่มโบกมือตอบกลับ เป็นเรื่องปกติที่ไนเจลจะตื่นแต่เช้ามารอให้เขาเรียกไปหาของป่า
“เมื่อคืนเป็นอย่างไรบ้าง” ไนเจลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะพยายามล้วงลึก
“คงจะได้ผ่านคืนแสนหวานกับภรรยาหมาดๆของเจ้ามาแล้วสินะ”
“ยัง”
“เอ๋....” เอเดรียนและไนเจลหันกลับไปมองเจ้าของเสียงร้องที่ดังจากด้านหลัง เมื่อหันกลับไปก็พบกับมีอาที่ฉีกยิ้มกว้างดีอกดีใจ
“เอเดรียนยังไม่ได้สมรักกับเจ้าสาวที่เป็นผู้ชายอีกหรือ...เสียดายจังนะ”
เอเดรียนนึกขำอาการดีใจจนออกนอกหน้าของมีอา เด็กเอ๋ยเด็ก หากเจ้าคิดให้ถี่ถ้วนมากกว่านี้น่าจะเข้าใจอะไรบางอย่างได้ง่ายๆ ชายหนุ่มอยากจะให้หญิงสาวเข้าใจด้วยตัวเอง เพราะหากเขาพูดออกไปคงเป็นการทำร้ายจิตใจของมีอา ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วเขาไม่อยากจะเห็นน้องสาวคนนี้ร้องไห้ต่อหน้า
“ท่านพี่กับเอเดรียนจะไปหาของป่าสินะ ถ้าอย่างนั้นข้าไปด้วยน้า” มีอารีบเดินมาควงแขนเอเดรียนอย่างกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ไนเจลแยกเขี้ยวด้วยความไม่ชอบใจแล้วเริ่มต้นดุด่าน้องสาวทันที
“มีอาอย่าทำรุ่มร่ามกับเอเดรียนนะ เจ้าก็รู้แล้วนี่ว่าเอเดรียนมีภรรยาแล้ว” มีอาแลบลิ้นปริ้นตาใส่ไนเจลแทนคำตอบ
“ไม่เห็นแปลกตรงไหนก็ข้าเป็นน้องสาวของเอเดรียนคนหนึ่ง น้องสาวควงแขนพี่ชายแค่นี้ท่านอย่าได้คิดไม่ดีกับข้าเชียวนะ”
“ยัยเด็กนี่ไม่ฟังที่พี่พูดหรือไง” เมื่อเห็นว่าเริ่มจะบานปลาย เอเดรียนจึงต้องออกโรงสั่งสอนมีอาด้วยตัวเอง
“มีอาปล่อยแขนข้าเถอะ”
“เอ๊ะ..ทำไมล่ะเอเดรียน” มีอาทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาบอก เอเดรียนจึงให้เหตุผลด้วยเสียงที่นุ่มนวล
“ข้ามีภรรยาแล้วมีอา การที่ข้าจะสงวนท่าทีใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากคู่ของข้าเพื่อมิให้ภรรยาเจ็บช้ำน้ำใจเจ้าคงจะเข้าใจนะ” มีอาเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ท่าทางของหญิงสาวคล้ายกับมีคำพูดที่อยากจะกล่าว แต่ในเวลาถัดมาก็ทำหน้าเศร้าๆและค่อยๆคลายมืออกจากการเกาะกุมแขนของเอเดรียน
“ก็ได้....”
รู้สึกได้ว่ามีอากำลังจะร้องไห้ หญิงสาวออกเดินไปข้างหน้าพวกเขาคงไม่อยากจะให้เห็นช่วงเวลานั้น มีความคิดที่จะเข้าไปปลอบอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าทำเช่นนั้นอาจเป็นการให้ความหวังโดยไม่ตั้งใจและคงทำให้มีอาตัดใจไม่ได้เสียที
ตอนนี้เขากับไนเจลได้แต่มองหน้ากัน ไนเจลเองเมื่อเห็นน้องสาวเป็นเช่นนี้ก็อดเศร้าไม่ได้ เพื่อนสนิทของเขารักน้องสาวคนนี้มาก ดูเหมือนอยากจะเข้าไปปลอบเช่นกัน แต่ก็เกรงว่าจะทำให้มีอาเสียใจหนักกว่าเดิมจึงได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของหญิงสาว
“พวกท่านสองคนทำอะไรอยู่รีบมาเร็วเข้า” มีอากวักมือเรียกพร้อมกับยิ้มกว้าง การที่สามารถยิ้มได้ในเวลาไม่กี่อึดใจเช่นนี้ ทำให้เอเดรียนรู้สึกนับถือ หากว่าหญิงสาวจะยิ้มได้เช่นนี้ตลอดไปเขาก็จะสบายใจขึ้นมาก
อเล็กเซียลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองอยู่ในห้องนอนเพียงลำพัง เมื่อลุกขึ้นนั่งบนเตียงก็อดนึกถึงเรื่องของค่ำคืนวานไม่ได้ เด็กหนุ่มไม่ปฏิเสธว่าตนเองรู้สึกดีต่อเอเดรียนมากยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า การที่ผู้เป็นสามีไม่ตะกละตะกรามกลืนกินอย่างที่นึกกลัวมันทำให้เขาได้เห็นอีกด้านหนึ่งอันแสนอ่อนโยนของเอเดรียน
หากทว่าก็อดกลัวอยู่บ้างหากว่าเขายังปล่อยให้เป็นเช่นนี้อยู่อีกไม่นานเอเดรียนอาจจะเบื่อภรรยาที่สนองความต้องการทางกายให้ไม่ได้ จะให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้อย่างเด็ดขาด
ยังไงก็แล้วแต่คืนนี้เขาจะสยบความกลัวของตัวเองแล้วผ่านค่ำคืนอันหวาบหวามให้สมบูรณ์อย่างแท้จริงให้จงได้ เมื่อหมายใจเป็นมั่นเหมาะอเล็กเซียก็ลุกขึ้นจากเตียงนอนล้างหน้าล้างตาในอ่างที่ดูเหมือนว่าเอเดรียนจะเตรียมเอาไว้ให้ก่อนจะออกจากห้องเพื่อตามหาสามีที่น่าจะยังอยู่ในบ้าน
เมื่อลงไปที่ชั้นล่างเสียงโหวกเหวกของเรเวนดังมาเป็นระลอก อเล็กเซียแปลกใจนักเหตุใดเด็กชายถึงมาอยู่ในบ้านของเขาแต่เช้าตรู่ เสียงร้องของเรเวนดังมาจากห้องรับแขก เมื่อเขาเดินไปถึงก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังไล่จับนกพิราบที่ตนได้รับมาจากไอแซค
“อเล็กเซียข้าขอโทษ ขอเวลาให้ข้าจับเจ้าพิราบตัวนี้ก่อนนะ” เรเวนร้องบอกขณะโผไปมาเพื่อจับนก ทว่าเจ้านกน้อยพอเห็นเขาก็บินเข้ามาเกาะบนไหล่ทันที
“เอ๊ะ” อเล็กเซียกับเรเวนอุทานออกมาพร้อมกับ เด็กหนุ่มตกใจในความเชื่องของเจ้านกที่มีต่อตน แต่เมื่อสังเกตุนกพิราบให้ดีดีเขาก็จำได้ว่าเจ้านกตัวนี้เป็นนกที่ไอแซคใช้ส่งจดหมายให้เขาเป็นประจำจนมันเชื่องกับเขามากเป็นพิเศษ
“สมแล้วที่เป็นเจ้าของนกนี่เชื่องกับอเล็กเซียมากจริงๆ” เรเวนพูดไปหอบไปดูแล้วน่าสงสาร
“แล้วทำไมนกนี่ถึงออกมานอกกรงได้ล่ะเรเวน” เรเวนหัวเราะแฮะๆแล้วเริ่มต้นเล่าอย่างละเอียด
“คือว่าข้าตั้งใจจะนำแยมสตอร์เบอรี่ที่ข้าพึ่งทำเสร็จมาให้พวกเจ้า ที่นี่พอมาถึงข้าเห็นประตูเปิดแง้มไว้อยู่ ข้าเลยคิดว่ามีคนอยู่ในบ้าน พอเข้ามาถึงก็พบว่าเจ้าพิราบอาละวาดอยู่ในกรงทั้งบินทั้งกระโดด ข้าคิดว่ามันคงจะหิวเลยเปิดกรงเพื่อจะให้อาหารกับมันที่ไหนได้มันกลับบินออกมาด้านนอกลำบากให้ข้าไล่จับอย่างที่อเล็กเซียเห็นนี่แหละ”
อเล็กเซียฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้ม หลายสิ่งหลายอย่างที่เรเวนทำนั้นค่อนข้างผิดมารยาท แต่เมื่อเห็นแววตาและท่าทางที่ดูสำนึกผิดของเด็กชายแล้วก็คร้านที่จะดุด่าแต่จะไม่สั่งสอนก็ไม่ได้
“เรเวนคราวหน้าถ้าเห็นประตูแง้มเปิดไว้หรือไม่มีคนอยู่เจ้าก็ไม่ควรเข้าไปในบ้านของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตนะ มันไม่ดีเจ้ารู้ใช่ไหม”
“ข้ารู้แล้วอเล็กเซียข้าขอโทษนะ” เมื่อเรเวนขอโทษด้วยความจริงใจ อเล็กเซียก็ไม่ได้ว่ากล่าวสั่งสอนอะไรอีก
“ข้ายอมยกโทษให้เพราะว่าเจ้าเอาแยมที่แสนน่ากินมาให้ข้านี่ล่ะ” เรเวนยิ้มกว้างพลางชุดมืออเล็กเซียให้ไปนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอาแยมสองกระปุกออกมาจากตะกร้าที่ถือมา
“ข้าเอาขนมปังมาด้วยนะอเล็กเซีย”
“เจ้าทำเองหรือ เก่งจังนะ” เรเวนพยักหน้าหงึกหงัก เด็กชายดูพออกพอใจต่อคำชมที่ได้รับ
“ข้าเองก็อยากจะทำแบบเจ้าได้บ้างจังนะ”
“เอาไว้ข้าจะสอนให้นะอเล็กเซีย” อเล็กเซียยิ้มกว้าง ขณะที่จะเอื้อมมือไปลูบหัวเรเวนเจ้านกพิราบที่เกาะอยู่บนไหล่ก็โผบินออกนอกหน้าต่างไป
“อ๊ะ อเล็กเซียนกของท่านมันหนีไปแล้วนะ”
“อื้อ...”
อเล็กเซียไม่เดือนร้อนเท่าไหร่ถ้านกจะบินหนีไป หากเป็นเช่นนั้นจริงจะได้มีข้ออ้างให้ไม่ต้องติดต่อกับไอแซค นึกถึงหน้าไอแซคแล้วยิ่งรู้สึกเหนื่อย ถ้าเกิดเพื่อนคนนี้รู้ว่าตนตั้งใจจะทำในสิ่งที่ค้านกับความต้องการคงจะทั้งโกรธทั้งโวยวาย ดังนั้นการที่เจ้านกตัวนี้หายมันอาจจะดีกว่าก็ได้
“อเล็กเซียท่านทำหน้าเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ” ได้สติต่อคำถามของเรเวนแทบจะในทันที อเล็กเซียยิ้มเจื่อนๆให้เด็กชาย
“ข้าก็กลัวว่ามันจะหายอยู่เหมือนกัน แต่ก็นะถ้ามันอยากจะเป็นอิสระก็ช่วยไม่ได้นะ”
เรเวนทำหน้าเข้าอกเข้าใจ ในตอนนั้นก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังตรงบริเวณหน้าบ้าน อเล็กเซียเข้าใจว่านั่นเป็นเสียงของเอเดรียนจึงเดินไปต้อนรับหวังจะทำตัวให้น่ารักที่สุดในสายตาของชายหนุ่ม
“อุ๊ยตายจริง อเล็กเซียเจ้าตื่นเช้าจังนะ” มีอาทักทายเขาทันทีที่พบหน้ากัน อเล็กเซียมองดูเอเดรียนสลับกับมีอา เริ่มจะสงสัยว่าเหตุใดทั้งคู่จึงอยู่ด้วยกันแต่เช้า
“เจ้าคงสงสัยสินะว่าทำไมเราถึงอยู่ด้วยกันแต่เช้า เราสองคนไปหาของป่ามาให้เจ้าทานอย่างไรล่ะ” มีอาตอบราวกับรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ อเล็กเซียไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนี้ตนเองถึงเกิดความหงุดหงิดขึ้นมาเสียดื้อๆ
“อเล็กเซียท่านจูบอรุณสวัสดิ์กับข้าดีหรือไม่”
โดยไม่คาดคิดข้อเสนอแบบกะทันหันของเอเดรียนทำให้ทั้งอเล็กเซียและมีอาตกใจ เด็กหนุ่มใช้สายตาจิกมองคนหน้าด้านที่กล้ามาขอจูบต่อหน้าผู้อื่น แต่ทว่าลึกๆลงไปแล้วเขาพอใจมากที่ได้หักหน้ามีอาทั้งยังเกิดความดีใจแบบแปลกๆโดยหาคำอธิบายให้กับตัวเองไม่ได้
“ถ้าเจ้าต้องการละก็” แทนคำตอบเอเดรียนรวบเอาร่างของอเล็กเซียเข้าไปกอด ทั้งคู่จุมพิตกันแผ่วๆที่ริมฝีปาก เมื่อถอนจูบออกจากกัน อเล็กเซียทันเห็นใบหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ของมีอา แต่หญิงสาวก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าได้ไวพอดู
“เจ้าจะเข้ามาทานอาหารเช้ากับเราด้วยไหมมีอา” เอเดรียนถาม
“แน่นอนอยู่แล้วข้าไม่ได้ทานอาหารฝีมือเอเดรียนมาสามสี่วันแล้วนี่นา” อเล็กเซียเลิกคิ้ว สามสี่วันเองหรือ นี่ไม่ได้หมายความว่ามีอาคนนี้ทานอาหารฝีมือเอเดรียนเป็นประจำหรือไง ความรู้สึกในตอนนี้บอกได้เลยว่าเขาชักไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
“เอ๊ะ เรเวนก็อยู่ด้วยหรือ” เมื่อเดินเข้ามาในบ้านพอมีอาเห็นเรเวนก็เบ้ปากทันที เรเวนเองก็เช่นกัน ตอนนี้อเล็กเซียรู้ชัดว่าทั้งคู่คงไม่ชอบหน้ากันเท่าไหร่
“อ้าวเจ้าก็จะมาทานอาหารฝีมือข้าด้วยหรือเรเวน” เอเดรียนไม่พูดเปล่ายังใช้มือใหญ่ลูบหัวเรเวนไปมา อเล็กเซียเห็นสีหน้ามีอาแล้วก็เข้าใจว่าคงจะอิจฉา เริ่มเข้าใจขึ้นอีกนิดถึงความรู้สึกของมีอาที่มีต่อเอเดรียน
ทว่าถึงเจ้าจะรักเขาจริงแต่ใช่เรื่องที่ข้าจะต้องถอยให้กับเจ้าไม่ ชั่วจังหวะที่คิดเช่นนั้น อเล็กเซียกลับประหลาดใจในความคิดของตนเองยิ่งนัก เด็กหนุ่มได้แต่ปลุกปลอบใจตัวเองเกี่ยวกับเหตุผลที่ตนเองทำเหมือนหวงแหนเอเดรียนเสียเต็มประดา เขาก็แค่ไม่อยากให้แผนการที่วางเอาไว้ผิดผลาดก็แค่นั้น
“ข้าเข้าไปช่วยเอเดรียนทำอาหารด้วยดีกว่า ให้ข้าช่วยนะครับ” เรเวนเสนอตัว เอเดรียนรับข้อเสนอแล้วพากันหายเข้าไปในครัวทิ้งอเล็กเซียเอาไว้กับมีอา
อึดอัดใจเสียจริงที่ต้องอยู่กับคนที่เกลียดตัวเอง แต่ก็นะเขาแค่ทำเป็นไม่สนใจอีกฝ่ายเท่านั้นก็น่าจะจบ ดังนั้นจึงเอาแต่สนใจสิ่งรอบข้าง เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้านกพิราบบินกลับมา เจ้านกพิราบเข้ามาเกาะที่ไหล่อเล็กเซียคลอเคลียอยู่พักหนึ่งก่อนจะบินกลับเข้ากรงไปเอง
“นั่นนกของเจ้าหรือ” มีอาถาม
“ใช่”
“เชื่องดีนี่ จะว่าไปข้าค่อนข้างชอบเนื้อนกพิราบนะ” เข้าใจว่ามีอาพูดขู่ตนเอง แต่หาได้กลัวไม่จึงหันไปยิ้มหวานให้หญิงสาว จากที่ตั้งใจจะทำให้เขาหงุดหงิดกลายเป็นต้องมาอารมณ์ไม่ดีเองเสียอย่างนั้น มีอาขบฟันลงที่ริมฝีปาก
“ได้ข่าวว่าเจ้ายังไม่ได้เป็นสามีภรรยากับเอเดรียนอย่างสมบูรณ์ มันน่าสมเพชไม่ใช่หรือนอกจากจะเป็นภรรยาที่เป็นผู้ชายแล้ว ยังไม่ได้รับความรักอันลึกซึ้งจากสามี บางทีเอเดรียนอาจจะรู้ตัวแล้วก็ได้นะว่าเขาใม่ได้ปรารถนาเรือนร่างที่ไร้ความนิ่มนวลของผู้ชายอย่างเจ้า”
“แต่เมื่อคืนไม่เห็นเอเดรียนเขาจะไม่พอใจอะไรข้านี่ เราสองคนถึงไม่ได้ร่วมรักกันขั้นสุดท้าย แต่ก็ได้ทำหลายอย่างที่เจ้าจินตนาการไม่ออกแน่ๆ นอกจากนั้นแล้วเจ้าก็ไม่มีทางได้เห็นว่าอเดรียนยามอยู่บนเตียงนั้นร้อนแรงแค่ไหน”
พออเล็กเซียกล่าวจบมีอาก็หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ตอนแรกเด็กหนุ่มเข้าใจว่าอีกฝ่ายจะถลาเข้ามาเล่นงานตัวเอง แต่ไม่นานนักหญิงสาวก็สงบจิตสงบใจลง
“เฮอะ ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอกอเล็กเซีย บอกให้รู้นะว่าเอเดรียนไม่มีทางผลักไสข้าออกไปหรอก เพราะว่าข้าเป็นคนสำคัญของเขาไม่น้อยไปกว่าเจ้า”
สำคัญแบบไหนกันนะ? อเล็กเซียคาดเดาไม่ถูกถึงความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นที่มีอากับเอเดรียนมีต่อกัน หากให้เขาเดาจากการปฏิสัมพันธ์ ทั้งสองคนคงสนิทกันมากเพราะไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมให้ติดสอยห้อยตามหรือเข้ามาวอแวเรื่องส่วนตัวเช่นนี้
นี่ไม่เท่ากับว่าเขามีคู่แข่งหรอกหรือ? อเล็กเซียต้องตกใจในความคิดของตัวเองอีกครั้ง คู่แข่งอย่างนั้นหรือ? เหตุใดเขาถึงคิดแบบนั้นกันนะ ชักไม่เข้าใจตัวเองมากขึ้นไปทุกที
หลังจากพยายามปลุกปลอบตัวเองอยู่หลายครั้งว่าสิ่งที่เขารู้สึกหรือคิดมันเป็นแค่แผนการที่วางเอาไว้อย่างหนึ่ง อเล็กเซียก็ไม่ยอมพูดอะไรกับมีอาอีกถึงแม้ว่าจะถูกยั่วยุซักแค่ไหน เด็กหนุ่มก็เอาแต่ยิ้มรับสร้างความไม่พอใจแก่หญิงสาวเป็นอย่างมาก
อเล็กเซียรอคอยเวลาที่เอเดรียนกับเรเวนจะกลับมาพร้อมกับอาหารเช้าเมื่อถึงเวลานั้นมีอาคงจะเลิกพูดเรื่องไร้สาระให้เขาฟังได้เสียที
ตอนต่อไปขอเวลาซักสองวันนะคะ
จริงๆก็เริ่มเขียนแล้วล่ะ แต่มันเขียนได้อืดกว่าเดิมเยอะมาก
ดังนั้นจึงขอให้คนอ่านรอคอยซักนิดนึงนะคะ
ช่วงที่หยุดไปนี่อ่านคินดะอิจิสนุกมาก ใครชอบแนวสอบสวนควรหามาอ่านนะคะ55555
รักคนอ่าน เม้นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ
หัวข้อ: จอมใจจ้าวหมาป่าหน้า12 15/9/60 แจ้งข่าวเปิดจอง ตัวอย่างตอนพิเศษ (อ่าน 72823 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก