ตอนที่25
ลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าคนที่อยู่ข้างตัวคือเอเดรียน อเล็กเซียไม่รู้ว่าตนหลับไปนานเท่าไหร่แล้วแต่เดาจากสีหน้าของสามีคาดว่าน่าจะนานทีเดียว
“..........”
พอขยับตัวจะลุกขึ้นนั่งก็เจ็บบริเวณที่ถูกกัด เอเดรียนรีบเข้ามาช่วยประคองเขาจึงสามารถลุกขึ้นนั่งได้โดยที่พิงหลังเข้ากับหัวเตียง
“หิวน้ำจัง” ทันทีที่เอ่ยขอเอเดรียนก็จัดแจงยื่นสิ่งที่ต้องการมาให้ตรงหน้า อเล็กเซียค่อยๆดื่มน้ำถึงแม้จะกระหายมาก
“ท่านหลับยาวเหลือเกินอเล็กเซีย หลับนานจนข้ากังวล”
“คนโง่เง่า ท่านหมอก็บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าข้าอาจจะหลับยาวเพราะฤทธิ์ยา”
ถึงจะกล่าวตำหนิแต่อเล็กเซียส่งรอยยิ้มอ่อนโยนไปให้เอเดรียน พยายามไม่แสดงอาการเจ็บบริเวณแผลเพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มกังวลมากกว่าเดิม
“อเล็กเซียทานซุปเสียหน่อยแล้วค่อยทานยานะ” เอเดรียนน้ำซุปมาป้อนให้อเล็กเซีย หลังจากทานเสร็จเขาก็ทานยาขมๆโดยไม่อิดออดซักนิด
“เอเดรียน......แล้วแคสเปียนกับมีอาล่ะ”
“ท่านถามถึงพวกเขาทำไมอเล็กเซีย”
“ข้าก็แค่อยากรู้ว่าพวกเขายังสบายดีอยู่ไหม” เอเดรียนถอนหายใจ ชายหนุ่มทำสีหน้าเหมือนไม่พอใจหลายๆอย่าง
“เพราะท่านบอกข้าว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความเข้าใจผิด ข้าก็เลยสืบสาวราวเรื่องทั้งหมด ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็นั่นแหละถึงจะเป็นแค่การบันดาลโทสะ แต่ตามกฎหมู่บ้านข้าได้ลงโทษแคสเปียนให้ตระเวณไปช่วยงานคนในหมู่บ้านตลอดหนึ่งปี”
“ช่วยงานนี่คือ”
“ก็ช่วยทำไร่หรือทำในสิ่งที่ถูกขอร้องทั้งหมดห้ามปฏิเสธ อเล็กเซียท่านอย่าได้สงสารโทษที่แคสเปียนได้รับมันเบามากเสียจนข้ายังแปลกใจกับการตัดสินใจของตัวเอง ยอดรักของข้าหากข้าใจดำซักหน่อยคงเนรเทศแคสเปียนออกจากเผ่าไปแล้วถ้าเจ้าไม่ขอร้องข้าเอาไว้ก่อนที่จะสลบไป”
“เจ้าทำดีมากเอเดรียน” ส่งยิ้มหวานให้พร้อมทั้งจับมือของเอเดรียนมากุมเอาไว้แล้วลูบไล้ไปมาเบาๆ เอเดรียนถอนหายใจเฮือกใหญ่ดูท่าทางแล้วมีเรื่องอยากจะพูดมากมาย
“เหตุใดท่านถึงได้ไม่ยอมให้ข้าเอาผิดแคสเปียนกับมีอาล่ะ”
“นั่นสินะ....”
อเล็กเซียครุ่นคิดถึงเหตุผล โดยใจจริงแล้วอเล็กเซียเข้าใจว่าที่มีอาทำไปเพราะรักเอเดรียนมากเหลือเกิน สถานการณ์ในตอนนั้นยามที่ถูกแคสเปียนทำร้ายเพราะเข้าใจผิด เมื่อเห็นแววตาของคนคนนั้นก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายเล่นงานเขาด้วยความรู้สึกแบบไหน
“แคสเปียนชอบมีอาใช่หรือเปล่านะเอเดรียน”
“ใช่เจ้านั่นชอบมีอามานานแล้ว ท่านรู้ได้อย่างไร”
“จากที่เขาเล่นงานข้าเพราะเห็นมีอาล้มลงไปแบบนั้นโดยไม่ฟังเหตุผล แค่นี้ก็เดาได้แล้ว” เอเดรียนถอนหายใจอีกครั้ง
“แคสเปียนที่ตอนนี้ยังพักรักษาตัวบอกกับข้าว่า แต่เดิมก็ไม่พอใจเจ้าที่ทำให้มีอาเสียใจอยู่แล้วยิ่งเห็นมีอาอยู่ในสภาพที่คล้ายถูกทำร้ายจึงบันดาลโทสะเล่นงานเจ้า แล้วก็ที่สะกดใจไม่อยู่กลายร่างเพราะหัวเสียที่ถูกท่านทำเสียท่า”
“เอเดรียนหากผู้หญิงที่ข้าแอบชอบโดนทำร้ายข้าก็คงบันดาลโทสะเช่นกัน อีกอย่างนะที่มีอามาหาข้าในวันนั้นนางทำเพื่อเจ้านะเอเดรียน”
“ยังไงหรืออเล็กเซียข้าไม่เข้าใจ” นึกถึงความรู้สึกของมีอา อเล็กเซียก็อดชื่นชมไม่ได้ ที่มีอาขับไล่เขาอาจจะไม่ได้เพื่อตัวเองเพียงอย่างเดียว ที่หญิงสาวทำเป็นเพราะอะไรเด็กหนุ่มรู้ดีแก่ใจ
“นางไล่ข้าเพราะนางแอบฟังที่ข้าคุยกับไอแซคเรื่องยาพิษ นางบอกว่าให้ข้าออกจากเผ่าไปก่อนที่จะทำให้เจ้าเจ็บปวด”
“นางพูดแบบนั้นรึ”
“จริงๆนะเอเดรียน แล้วก็นะนางไม่ได้ตั้งใจมาทำร้ายข้าแต่ตั้งใจมาไล่ข้าให้ออกจากหมู่บ้านไปเพื่อเจ้าเท่านั้น”
ไม่รู้ว่าเอเดรียนถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว อเล็กเซียถึงแม้จะเจ็บแผลแต่ก็ขยับตัวโน้มจูบลงบนแก้มชายหนุ่มที่ทำสีหน้าลำบากใจ
“ถึงข้าจะถูกท่านหลอกมันก็ไม่เกี่ยวกับนางเลยแท้ๆ” ถึงแม้จะพูดต่อว่ามีอา แต่สีหน้าท่าทางของเอเดรียนไม่ได้เป็นเช่นนั้น
“เจ้าคงไม่ได้ลงโทษมีอาใช่หรือไม่” เอเดรียนส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบ
“ดีแล้ว” อเล็กเซียยิ้มหวานพลางใช้มือลูบไปมาบนศีรษะของเอเดรียน ในตอนนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะที่ประตูหน้าบ้าน เอเดรียนขอตัวซักครู่เพื่อไปดูว่าใครมา ไม่นานนักก็กลับมาที่ห้องด้วยสีหน้าแปลกพิกล
“ไนเจลกลับมีอามาเยี่ยมท่าน ท่านอยากพบพวกเขาไหม”
“เอาสิ”
เมื่ออนุญาตเอเดรียนก็พามีอากับไนเจลเข้ามาในห้อง
“แผลเป็นอย่างไรบ้างอเล็กเซีย” ไนเจลถาม อเล็กเซียยิ้มกว้างก่อนจะตอบกลับ
“ก็ดีขึ้นมากแล้วขอบใจที่มาเยี่ยมนะไนเจล” ไนเจลพยักหน้าหงึกๆสีหน้าของชายหนุ่มดูไม่สู้ดีนัก คงจะรู้สึกผิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแน่ๆ ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้ไนเจลคิดแบบนั้นเพราะมันเป็นแค่อุบัติเหตุ
“มีอา มาขอโทษอเล็กเซียเสียสิ” หลังจากทำงกงกเงิ่นเงิ่นอยู่นานไนเจลก็รุนหลังมีอาให้เดินมาที่เบื้องหน้าอเล็กเซีย หญิงสาวทีสีหน้าสับสนทั้งยังลังเล เด็กหนุ่มเดาไม่ถูกเลยว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่
“เหตุใดเจ้าถึงไม่บอกให้เอเดรียนลงโทษข้าทั้งที่มีโอกาสล่ะ” เป็นคำถามที่คิดเอาไว้แล้วว่าต้องถาม อเล็กเซียตอบกลับไปโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
“ก็แค่ไม่อยากใส่ความใครเท่านั้นเอง” มีอาเม้มปากเข้าหากันแน่น ดูท่าทางคงมีเรื่องจะให้พูดกันอีกมาก
“แต่มันจะเป็นโอกาสดีของเจ้าที่จะได้ขับไล่ศัตรูหัวใจอย่างข้าไปนะ ตามกฎของหมู่บ้านหากทำร้ายคนในเผ่าเดียวกันต้องถูกเนรเทศสถานเดียว ข้ากับแคสเปียนทำผิดทั้งคู่ก็ต้องถูกขับไล่ออกไปพร้อมกัน เจ้ารู้ข้อนี่แล้วเสียใจภายหลังหรือยังล่ะ”
อเล็กเซียครุ่นคิดเล็กน้อย ยิ่งเขาคิดนานมีอาก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้น นี่คงจะอนุมานเอาเองว่าเขาแสนจะเสียดายที่ไม่ได้ฉวยโอกาสขับไล่ตนเองออกไปหรือเปล่านะ โธ่เอ๊ยมีอาถึงข้าจะไม่ใช่คนดีนักแต่ก็ไม่มีความคิดที่จะขับไล่ผู้หญิงตัวคนเดียวออกไปเผชิญความลำบากเลยซักนิด
“ข้าดูเป็นคนใจดำถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” อเล็กเซียถาม
“ก็เราเป็นศัตรูหัวใจกัน หากข้าเป็นเจ้าข้าก็ไม่ลังเลที่จะทำ” ถึงตรงนี้ไนเจลทำท่าจะเข้ามาห้ามให้มีอาหยุดพูด
เอเดรียนเองก็ดูไม่ค่อยพอใจ แต่อเล็กเซียส่งสัญญาณปรามให้สองหนุ่มอยู่เฉยๆ
“ข้าไม่สามารถห้ามความคิดของใครได้ หากเจ้าจะคิดว่าข้าแสร้งทำดีมันก็เป็นเรื่องที่เจ้ามีสิทธิที่จะคิด”
“เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว อเล็กเซีย”
มีอาเชิดหน้าขึ้นอย่างยโส เดาเอาว่านางคงไม่เชื่อว่าเขาไม่ได้คิดร้ายต่อเธอง่ายๆแน่ ดังนั้นจึงไม่ได้พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก เขากับมีอาต่างจ้องหน้ากันและนิ่งเงียบอยู่พักใหญ่
“เจ้าเจ็บแผลมากหรือไม่” มีอาถาม แทนคำตอบเพราะขยับตัวผิดท่าเล็กน้อยทำให้รู้สึกเจ็บอเล็กเซียกัดฟันกรอดโดยไม่ยอมร้องออกมา
“ขอโทษนะ....ข้าขอโทษแค่เฉพาะเรื่องที่เป็นต้นเหตุทำให้เจ้าต้องเจ็บตัว” มีอานิ่งงันอยู่ชั่วครู่ อเล็กเซียเข้าใจว่าคงกำลังคิดหาคำพูดที่จะกล่าวต่อไป
“ข้าขอบอกเจ้าเอาไว้ว่าข้ายังไม่ไว้วางใจเจ้า ตอนนี้เอเดรียนอาจจะหลงเจ้าหัวปักหัวปำโดยทำเป็นไม่สนใจเรื่องแย่ๆที่เจ้าเคยทำ แต่ว่าข้าจะจับตาดูเจ้าอยู่เสมอ หากเจ้าทำให้เอเดรียนเสียใจข้าจะแย่งเอเดรียนมาเป็นของข้าให้ได้”
หลังจากได้ฟังคำกล่าวของมีอา เอเดรียนอดคิดถึงในตอนที่เขาคุยเพียงลำพังกับมีอาไม่ได้ ในตอนนั้นถึงแม้จะเต็มไปด้วยความโกรธแต่เอเดรียนก็สงบใจลงได้มากพอสมควรแล้ว แต่มีอานี่สิกลับไม่สามารถรักษาอารมณ์ของตนได้
“ข้ายอมรับว่าข้าเป็นคนก่อเรื่อง แต่เอเดรียนภรรยาของเจ้าคิดไม่ซื่อกับเจ้านะ เหตุใดเจ้าถึงยอมให้เขาหลอกเจ้าเช่นนี้”
“เจ้าพูดถึงอะไร”
“ข้าก็หมายถึงที่ภรรยาของเจ้าแอบนัดพบเพื่อนเก่าเพื่อเอายาพิษอย่างไรล่ะ” มีอาพูดเสียงดังทั้งยังรัวเร็ว
“มีอาหากเจ้าตั้งใจแอบดูจริงๆคงจะรู้ชัดแล้วสินะว่าอเล็กเซียทำลายยาพิษนั่นทิ้งไปแล้ว”
กล่าวจบมีอาก็แสดงท่าที่อึกอัก หากได้เห็นและได้ฟังอย่างชัดเจนก็คงทราบดีว่าอะไรเป็นอะไร ตอนนี้หญิงสาวคงไม่รู้จะเถียงต่อไปอย่างไรถึงได้เอาแต่กัดริมฝีปากมือทั้งสองข้างยังกำชายกระโปรงไว้แน่น
“วันใดวันหนึ่งภรรยาของเจ้าอาจจะมีความคิดเรียกให้เจ้าหมอนั่นเอายาพิษมาให้อีกก็ได้นี่ เอเดรียนเจ้าก็รู้ว่าคนนอกเผ่าไว้ใจไม่ได้” มีอายังคงทุ่มเถียงอย่างไม่ลดละ เหนื่อยใจจริงๆที่จะอธิบายดังนั้นจึงพูดในสิ่งที่คิดออกไป
“มีอาเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเจ้าเลยนะ ถึงแม้ว่าข้าจะตายเพราะถูกอเล็กเซียวางยาพิษมันก็เป็นสิ่งที่ข้ายอมรับมันด้วยตนเอง”
“เจ้า...เจ้ารักเจ้านั่นถึงเพียงนี้เชียวหรือ” น้ำตาใสๆเอ่อคลอทั่วดวงตาของมีอา หญิงสาวพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ร้องไห้
“มีอาข้ารักอเล็กเซียไม่ใช่ว่าเพราะเป็นแค่คู่ฟ้าลิขิตนะ ข้าชื่นชอบตัวตนของอเล็กเซีย ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกันเกือบเดือนข้าคิดว่าข้าอยากจะอยู่กับอเล็กเซียไปตลอดทั้งชีวิต”
“แค่เดือนเดียวเท่านั้นมันพิสูจน์อะไรได้ตรงไหน”
มีอาพูดไปสะอื้นไป การที่หญิงสาวไม่ยอมแพ้ง่ายๆทำให้เอเดรียนเหนื่อยใจอย่างยิ่ง
“ข้ายินดีจะใช้ทั้งชีวิตของข้าเรียนรู้และพิสูจน์สิ่งนั้น มีอาเจ้าคงเข้าใจข้านะ”
ในตอนนั้นมีอาร้องไห้หนักมากจนไนเจลต้องเข้ามาปลอบโยน เอเดรียนไม่รู้ว่าหญิงสาวจะตัดใจหรือไม่ วันนี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร นอกจากจะไม่ยอมตัดใจง่ายๆยังแสดงออกถึงความจริงใจซึ่งเป็นนิสัยอย่างหนึ่งที่ดีงามของเธอ
มีอาข้าหวังว่าเจ้าจะเจอคู่ฟ้าลิขิตของเจ้าในซักวันหนึ่ง ถึงตอนนั้นหญิงสาวคงจะเข้าใจเสียที เอเดรียนทำได้แค่เพียงเฝ้ารอให้ถึงวันนั้น
“ท่านพี่ข้าจะกลับล่ะ” มีอาสะบัดกายย่ำเท้าออกจากห้องนอนไป ไนเจลกล่าวขอโทษหลายครั้งก่อนจะตามน้องสาวไปแทบไม่ทัน
“เอเดรียนเจ้าปลื้มใจหรือไม่ที่มีหญิงสาวคนหนึ่งจะรอคอยให้เจ้ารักไปตลอดชีวิต” อเล็กเซียถามหลังจากที่พวกเขาอยู่เพียงลำพัง เอเดรียนเดินตรงเข้าไปหาแล้วทรุดตัวนั่งที่ริมเตียงก่อนจะจุมพิตลงไปบนหน้าผากของเจ้าสาว
“นอกจากจะไม่ดีใจแล้วข้ายังภาวนาให้นางเจอคู่ฟ้าลิขิตของนางโดยเร็ว แต่ก็นะข้าคิดว่าหลังจากนี้นางคงจะไม่มาวุ่นวายกับท่านอีกแล้ว”
“นางจะเกลียดข้ามากกว่าเดิมไหมนะ” อเล็กเซียตั้งคำถาม
“ท่านอยากให้นางชอบท่านหรือ” ชักสงสัยแล้วว่าเจ้าสาวคิดอย่างไรกับมีอากันแน่ ดูจากสีหน้าท่าทางแล้วเดาว่าอเล็กเซียคงชอบพอในความเป็นตัวเองของมีอาอยู่ใม่น้อย
“ข้าชักหึงแล้วสิ” เอเดรียนบอกความในใจออกไป อเล็กเซียยิ้มหวานก่อนจะเอื่อมมือมาหยิกที่แขนเขาเบาๆ
“เจ้าอย่าไร้สาระ”
จากนั้นเอเดรียนก็ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากของอเล็กเซียด้วยความทนุถนอชายหนุ่มพยายามไม่ไปแตะต้องตัวของเจ้าสาวมากนักเพราะเกรงว่าจะเจ็บร้าวไปถึงบาดแผล ดังนั้นจึงได้แต่จุมพิตเบาๆอย่างแสนเสียดาย
“อเล็กเซียข้าลืมบอกท่านไปว่าข้าส่งข่าวที่ท่านบาดเจ็บไปให้พี่ชายของท่าน คิดว่าอีกไม่นานคงมีจดหมายตอบกลับมาหรืออาจจะมาเยี่ยมก็ได้” ตอนนี้อเล็กเซียทำสีหน้าลำบากใจ ดูท่าทางแล้วจะไม่ค่อยชอบที่เขาส่งจดหมายบอกธีโอเท่าไหร่
“ท่านไม่พอใจข้าหรือ....ข้าแค่คิดว่าพ่อกับพี่ชายของท่าน่าจะมีสิทธิได้รู้”
“เปล่าๆเอเดรียน ข้าแค่กลัวว่าพวกท่านจะเป็นห่วง เจ้าส่งข่าวไปให้พวกเขาก็ดีแล้วล่ะ”
อเล็กเซียยังมีสีหน้าไม่สบายใจ เด็กหนุ่มค่อยๆลดตัวลงนอนบนเตียงแล้วปรือตาหลับ เอเดรียนเดาว่ายาที่ทานเข้าไปคงออกฤทธิ์แล้ว
“ท่านพักผ่อนเสียเถอะอเล็กเซียข้าจะอยู่ข้างๆท่านตลอด” อเล็กเซียพยักหน้าเบาๆก่อนจะหลับลึกในเวลาต่อมา
:katai4
คนอ่านจะด่าเราไหมที่เขียนออกมาแบบนี้ เอาเถอะพร้อมแล้วจ้า เชิญตำหนิได้เต็มที่
แต่อย่ารุนแรงมากน้า จิตใจบอบบาง
หลังจากนี้อาจจะขอหายวันไปสักสี่วัน เจอกันอีกทีวันที่แปดนะจ๊ะ
เนื่องจากมันใกล้ไคลแม๊กแล้ว ขอเวลาครุ่นคิดซักนิด
อย่าคาดหวังว่ามันจะดีงามเลยนะ คนแต่งหัวสมองขี้ปลาทองมากๆๆจ้า
เม้นเป็นกำลังใจบ้างนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
