หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END]

[dragon123]

แอร๊ญยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[alternative]

#อะไรที่ใหญ่กว่ามีด?

 

อดทนไว้นะ ฮึบ!

[utamon]

ลูคัสทั้งเก่ง ทั้งฉลาด แล้วยังมีความกล้าหาญมาก โอ้ยย เพอร์เฟคแมนสุดๆ
ท่านลอร์ดจะต้องเอ็นดูลูคัสยิ่งขึ้น อาจจะหลงรักเด็กคนนี้เลยล่ะมั้งงงงง หึหึ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

น่าน.....ลูคัส เป็นที่ต้องการตัวของพวกโจรและ
เพราะรู้วิธีทำระเบิด
     
 

[jinholmemin]

เจ็บตัวจนได้

[DeShiWa]

เป็นเรื่องที่ดีงามมากๆ

พระเอกแลอบอุ่น และฉลาด

ส่วนลูคัส เป็นนายเอกที่ชอบมากๆ ให้ติดท็อบ3

ในการอ่านนิยายมา10กว่าปีของข้าพเจ้า555

คือ ชอบนิสัยลูคัสไปหมด การคิด การทำ ชอบๆ

หวังว่านายเอกของเราจะไม่เป็นไรมากนะ

ปล ติดตามและมาให้กลังใจจ้า

[multiver]

^
^
จิ้ม....
ขออภัยเป็นอย่างสูงที่มาเมนท์ช้ามากมาย แบบว่า..ไม่มีเวลาอ่านเลยง่ะ ฮือ~~~ 
ลูคัส เจ้าแน่มาก บุกไปหาผู้ชายกลางดึก ถึงจะมีประสงค์ดีแต่มันมิงามนะ//ว่าไปนั่น 555 ลูคัสยังขาดประสบการณ์การสู้รบอีกมาก ท่านหลอดฝึกการต่อสู้ให้ลูคัส 1-1 เลย แบบว่า...โอบจากข้างหลังแล้วจับหลังมือลูคัส คางแนบไหล่ ลมหายใจรดต้นคอ แล้วสอนวิธีตวัดดาบและริมฝีปากลูคัสก็บังเอิญไปแตะโดนแก้มท่านหลอดโดยบังเอิญ....//ฟินเฟร่อ~~~ (///♢///)~
รอตอนต่อไปที่จะมาในอาทิตย์หน้าจ้า~

[•♀NoM!_KunG♀•]

ใกล้เข้ามาอีกนิด><

[บูมเบส]

ชอบนายเอกอ่ะดูฉลาด

[Bellze12]

หนูลูคัสจะเป็รไรไหม

[kiolkiol]

  เป็นนิยายที่นายเอกเท่มากเลยค่ะ ชอบบบ

[DeShiWa]

มารอๆ

วันนี้จะมาป่าวคับ

[Ta_ii]

ท่านคาร์ลดูแลลูคัสดีๆโหน่ยยย น้องซนมากเลย ได้เลือดซะแล้ว เพราะความฉลาดของหนูแท้ๆ  อีกหน่อยคงมีแต่คนรุมน้องแน่ๆ ท่านคาร์ลจะไหวมั้ย

[neverland]

ทำไมคุณฮัสกี้เขียนนิยายดีจนเราติดงอมแงมทุกเรื่องเลยคะ? 
เรื่องนี้สนุกมาก ชอบที่นายเอกฉลาด และพระเอกดูไม่ค่อยเชื่อแต่ก็ยอมทำตาม

[เป็ดอนุบาล]

  :mc4:ตลกฮัสกี่มีดจิ้มด้วยอิอิ

[kappa]

กรี๊สสส ไม่ได้เข้ามาอ่านนิยายของคุณฮัสกี้นานแระ พอเหงเรื่องนี้เพิ่งเปิดตัวไม่นานเลยลองแว๊บมาอ่านหน่อย กลายเปงติดงอมแงมอ่าา ชอบบุคลิกของตัวละครทั้งนายเอกและพระเอก โดยเฉพาะนายเอกเป็นแบบที่เราชอบมากไม่ง๊องแง๊ง ฉลาด มีไหวพริบ และเนื้อเรื่องก็น่าติดตาม รีบๆมาต่อนะคะ

[why yyy]

ขอบคุณ

[multiver]

  ดัน ดัน ดัน เรามาดัน กระทู้กันเตอะ 

[huskyhund]

Chapter 8 : บาดเจ็บ


ย้อนกลับไปในเหตุการณ์เมื่อคืน เมื่อพวกโจรได้ตัวลูคัสไป พวกมันตะโกนบอกกันเสียงลั่นไปทั่วบริเวณ

“เอาตัวไอ้เด็กนั่นไปให้หัวหน้า! มันรู้วิธีทำระเบิด!”

“แย่แล้ว!” เออร์วินคว้าคันธนูขึ้นเล็ง

“หยุดนะ! ยิงไปแบบนั้นอาจจะโดนลูคัสได้” ลอร์ดหนุ่มตวาดพร้อมกับหันไปสั่งพวกทหาร “จัดการพวกมันให้หมดสิ้น ลูคัสเป็นคนของข้า ใครก็แตะต้องเขาไม่ได้!” เขากระชับดาบในมือ นัยน์ตาสีฟ้าฉาบประกายสีส้มจากเปลวไฟ จากนั้นลอร์ดหนุ่มจึงกระโจนขึ้นหลังม้าสีนิลแล้วควบไล่ตามหลังพวกโจรไป จนกระทั่งถึงตัวคนที่อุ้มลูคัสพาดไว้บนไหล่ เขาตวัดคมดาบอย่างแรง

ร่างโปร่งถูกทิ้งลงบนพื้น ส่วนร่างกายของโจรนั้นอาบไปด้วยเลือด เช่นเดียวกับคมดาบของคาร์ล

ลอร์ดหนุ่มกระโจนลงจากหลังม้า ในเวลาเดียวกันกับที่องครักษ์ทั้งสองและกลุ่มทหารตามมาสมทบ เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “อย่าให้พวกมันออกไปจากแบร์กไฮม์ได้แม้แต่คนเดียว!” เมื่อเหล่าทหารขานรับแล้วเขาก็รีบเข้าไปประคองตัวเด็กหนุ่มขึ้น

“ลูคัส”

นัยน์ตาที่พร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาลืมขึ้น แม้จะสะบักสะบอมไปทั้งร่าง หากพอเห็นใบหน้าคาร์ล ริมฝีปากสีสดก็คลี่ยิ้มออกมาได้ มือขาวขยุ้มแขนเสื้อของลอร์ดหนุ่มไว้แน่น “ท่านลอร์ด”

“ไม่เป็นไรแล้วนะ เจ้าปลอดภัยแล้ว อดทนอีกนิด ข้าจะพาเจ้ากลับไปกับข้า”

คาร์ลอุ้มเด็กหนุ่มขึ้นวางบนหลังม้าก่อนจะตามขึ้นไปนั่งประกบ แล้วหันไปออกคำสั่งกับองครักษ์ทั้งสองคน “ข้าจะพาลูคัสกลับไปที่ปราสาทก่อน พวกเจ้าจัดการตรงนี้ให้เรียบร้อย แล้วรีบมารายงานข้า”

“ขอรับ ท่านคาร์ล”

ลอร์ดหนุ่มเตะสีข้างม้าอย่างแรงเพื่อให้มันออกตัวไปอย่างรวดเร็ว เจ้าม้าตัวเขื่องวิ่งไปบนทางดินที่มืดสนิท เมื่อถึงตัวปราสาทเขาก็อุ้มอีกฝ่ายเดินเข้าไปภายใน “หมออยู่ไหน ไปตามตัวมาเดี๋ยวนี้!”

เด็กหนุ่มถูกจับให้นอนคว่ำอยู่บนเตียงนอนในห้องห้องหนึ่ง ในขณะที่หมอหลวงกับสาวใช้ช่วยกันใช้มีดตัดเสื้อผ้าของเขาออกเพื่อจัดการกับบาดแผล ใส่ยาและทำความสะอาดร่างกาย เสร็จแล้วจึงเอาผ้าสะอาดพันไว้ จัดท่านอนให้ใหม่และห่มผ้าห่มให้ หลังจากนั้นก็ทยอยกันออกจากห้องไป

คาร์ลนั่งลงตรงที่ว่างบนเตียง นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องใบหน้าที่ซีดไร้สีเลือดพลางเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กอย่างแผ่วเบา เขาไม่อยากเชื่อว่าลูคัสจะเอาตัวเข้ามารับคมมีดแทนเขา นี่เป็นการพิสูจน์ว่าเขาจะเชื่อใจเด็กคนนี้ได้อย่างนั้นหรือ

ลูคัสช่างเป็นเด็กที่แปลก ทั้งการพูดจา การวางตัว แล้วยังมีความฉลาดเฉลียวมากจนน่ากลัว

“อือ...” เด็กหนุ่มปรือตาขึ้น “เจ็บ... เจ็บไปหมดเลย”

“อดทนหน่อยนะ เจ้าบาดเจ็บมาก”

หยดน้ำตาใสหลั่งริน ตามมาด้วยเสียงสะอึกสะอื้นไห้ “ผมคิดถึงบ้าน พ่อ แม่ ไอแซ็ก... ผมอยากกลับไป...”

ลอร์ดหนุ่มโน้มตัวลง เขาใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าให้ ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากเด็กหนุ่ม “อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย นอนพักเถอะ”

“ท่านลอร์ด”

“ข้าอยู่นี่”

“อย่าทิ้งผม... ช่วยผมด้วย” ลูคัสพร่ำเพ้อด้วยพิษไข้ ซ้ำยังร้องไห้ไม่หยุด สองมือยกขึ้นไขว่คว้าไปในอากาศ “เจ็บ... เจ็บเหลือเกิน”

คาร์ลเอื้อมมือไปกุมมือเรียวไว้ “ข้าไม่ทิ้งเจ้าหรอก ลูคัส”

“ผมหนาว”

“หนาวหรือ” คาร์ลประคองร่างโปร่งขึ้นแล้วจับให้เอนหลังพิงแผ่นอกเขา มือกร้านดึงผ้าห่มมาห่อตัวให้พร้อมกับโอบกอด ทับไว้หลวมๆ “นอนพักซะ ลูคัส”

นัยน์ตาสีเข้มหรี่ปิดลงเมื่อได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหู จากนั้นจึงผล็อยหลับไป

..

.....

..


สัมผัสของเรียวปากอุ่นๆ ที่แตะลงบนแก้ม... ใครกัน


“อยู่ที่นี่ไปอีกสักพักเถอะนะ”


เสียงทุ้มต่ำฟังดูคุ้นหูมากเหลือเกิน เขากำลังฝันอยู่หรือเปล่า

เด็กหนุ่มปรือตาขึ้นทีละน้อยแล้วกะพริบปริบจนกระทั่งคุ้นชินกับแสงสว่าง พอเห็นเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคยก็ผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อย หากเมื่อขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวไหล่ขึ้นมาทันที

“โอย...”

“เจ็บใช่ไหม”

“หือ คุณ...” ลูคัสหันขวับไปทางต้นเสียง ลอร์ดหนุ่มนั่งเอนหลังพิงหมอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับที่เขานอนอยู่

“เจ็บก็อย่าขยับ นอนนิ่งๆ” คาร์ลพูดเสียงเรียบ

เด็กหนุ่มวางศีรษะลงบนหมอนตามที่อีกฝ่ายบอก จากนั้นจึงหันหน้าไปถาม “ที่นี่ที่ไหน”

“ห้องของเจ้า”

ลูคัสขมวดคิ้ว “ห้องของผม?” เดี๋ยวๆ ก่อน เขามีห้องหรูหราขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ชีวิตจะหักดิบไปไหน เดี๋ยวนอนบนฟาง นอนในคุก แล้วก็มานอนบนเตียงนุ่มๆ นี่ สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกับเขากัน

“จริงสิ แล้วพวกชาวเมือง โอ๊ย!” เด็กหนุ่มลืมตัวลุกขึ้นพรวด ผ้าห่มที่ห่มอยู่จึงร่นลงไปกองอยู่บนแผ่นอก ทำให้เขามองเห็นผ้าพันแผลที่พันช่วงหัวไหล่กับลำตัวไว้ มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย “โอย เจ็บแฮะ”

“ทุกคนปลอดภัยดี”

“มารี เลน วิล ตายาย ทุกคนปลอดภัยใช่มั้ยครับ”

“อืม”

“อา...” ลูคัสยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะครับ ขอบคุณมาก แล้วพวกโจรนั่น...”

ลอร์ดหนุ่มยิ้มบาง เขาเอื้อมมือไปลูบเส้นผมสีดำบนศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องห่วงแล้ว เมืองของเราคงจะสงบไปอีกพัก ขอบใจเจ้ามาก”

“ดีจัง” หัวใจดวงน้อยพองโต หยาดน้ำตาพรั่งพรูออกมาจากดวงตาสีเข้มโดยไม่รู้ตัว “ดีจริงๆ ฮึก... ทุกคนไม่ต้องหวาดกลัวตอนกลางคืนอีกแล้ว ฮือ...”

คาร์ลนิ่งอึ้ง เขาจับจ้องใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา น่าแปลกที่เขารู้สึกว่าลูคัสช่างน่ารักเหมือนเด็กๆ ทำให้เขานึกเอ็นดูอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ ลอร์ดหนุ่มใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาออกจากแก้มสีชมพูระเรื่ออย่างแผ่วเบา “เจ้าช่วยข้าไว้ ข้าเองก็ต้องขอบใจเจ้าเช่นกัน”

“คุณใจดีกับผมแบบนี้ ไม่คุ้นเลยแฮะ”

ลอร์ดหนุ่มหัวเราะ “เด็กน้อยเอ๊ย” มือกร้านขยี้เส้นผมสีดำจนยุ่งไม่เป็นทรง ก่อนเขาจะลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ แล้วจัดเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ให้เรียบร้อย “เจ้าพักผ่อนต่ออีกสักหน่อยเถอะ”

“คุณจะไปไหน” พออีกฝ่ายใจดีด้วยเด็กหนุ่มก็รู้สึกอยากอ้อน ประกอบกับมีพิษไข้ทำให้ไม่อยากอยู่ตามลำพัง “อยู่ต่ออีกแป๊บไม่ได้หรือครับ”

คาร์ลยิ้มบาง หากก็ไม่ได้ตอบอะไร เขาเดินออกจากห้องไปช้าๆ โดยไม่หันกลับมาหาเด็กหนุ่มอีก

ลูคัสถอนหายใจยาว เขาไม่อยากอยู่คนเดียวแบบนี้เลย ตั้งแต่หลุดมาที่ยุคนี้ก็เพิ่งมีท่านลอร์ดนี่ล่ะ ที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกอบอุ่น สบายใจและปลอดภัย เขาใช้มือค่อยๆ ยันตัวลุกนั่ง ผ้าห่มจึงหล่นลงไปกองอยู่บนตัก

เดี๋ยวก่อน ทำไมรู้สึกหวิวๆ

มือเรียวจับผ้าห่มยกขึ้นดู “เฮ้ย!”

ร่างกายภายใต้ผ้าห่มไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ ปิดบัง ตัวเขานอนโป๊เป็นหัวไชเท้าปอกเปลือก เนื้อตัวที่เคยสกปรกมอมแมมกลับสะอาดสะอ้าน ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “หวา!”

บานประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง ก่อนทหารที่ดูมียศสูงไม่น้อยคนหนึ่งจะก้าวเข้ามาพร้อมกับสาวใช้อีกหลายคน

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบสายตากับนายทหารคนนั้น ซึ่งเขาจำได้ว่าเคยเห็นอยู่ข้างกายท่านลอร์ดบ่อยๆ น่าจะเป็นองครักษ์เหมือนกับคอนราด รู้สึกจะชื่อว่าเออร์วินหรืออย่างไรนี่ละ หากสายตาที่มองมาดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกชะตากับเขาสักเท่าไหร่

พวกสาวใช้กรูกันนำอาหารเข้ามาป้อนและเช็ดตัวให้ หากเออร์วินเดินไปตรวจดูระเบียง กวาดสายตามองภายในห้องแล้วก็เดินออกไป

ลูคัสมองตามไปอย่างงงๆ ยังไม่ทันพูดอะไรสาวใช้ก็เปิดผ้าห่มของเขาออก

“เฮ้ย! เดี๋ยวครับ จะทำอะไร!”

“จะเช็ดตัวให้ท่านเจ้าค่ะ”

“โอย ไม่ต้องครับ ผมทำเองได้”

“ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ท่านยังมีไข้ เช็ดตัวแล้วทานซุปร้อนๆ กับทานยานะเจ้าคะ”

พวกสาวใช้ไม่เปิดโอกาสให้เด็กหนุ่มโต้เถียง พวกหล่อนกดขาของเขาไว้แล้วจัดการเช็ดตัวให้ เรี่ยวแรงของพวกหล่อนมีมากกว่าเขาเสียอีก เด็กหนุ่มจะดิ้นก็รู้สึกเจ็บ อายก็อาย แต่ก็ไม่รู้จะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้อย่างไร

ไม่นานพวกสาวใช้ก็ห่มผ้าห่มกลับคืนให้แล้วเริ่มต้นป้อนอาหาร

“ถ้าผมเจ็บนานกว่านี้ต้องเป็นง่อยแน่นอน” ลูคัสบ่นพึมพำ “นี่ คุณครับ ผมให้ป้อนก็ได้ แต่กินเสร็จแล้วเอาเสื้อผ้าให้ผมใส่หน่อยนะ”

...

.....

...

ภายในห้องหนังสือ ลอร์ดแห่งแบร์กไฮม์นั่งอ่านเอกสารอยู่บนโซฟา โดยมีองครักษ์ทั้งสองวนเวียนอยู่ใกล้ๆ คอนราดยืนอยู่นิ่งๆ หากเออร์วินเดินวนไปวนมาอย่างหัวเสีย

“ท่านคาร์ล ข้าไม่เห็นด้วยเลยที่ท่านจะให้เด็กคนนั้นเข้ามาอยู่ในปราสาท” เออร์วินกล่าวกับผู้เป็นนาย “เขาดูแปลกๆ เป็นใครมาจากไหนก็ไม่มีใครรู้ ข้าเกรงว่าจะเป็นอันตราย”

“เจ้าหมายถึงลูคัสรึ”

“โธ่ ท่านคาร์ล ข้าจะหมายถึงใครได้อีก”

“ขอบใจที่เป็นห่วง” ลอร์ดหนุ่มตอบเสียงเรียบ

“ท่านคาร์ล เด็กคนนั้นเข้ามาในห้องหนังสือแห่งนี้ซึ่งเป็นเขตหวงห้าม เอกสารสำคัญในห้องก็มีมากมาย แล้วยังแหกคุกถึงสองครั้ง” เมื่อผู้เป็นนายนั่งนิ่ง เออร์วินก็หันไปพาลใส่เพื่อนองครักษ์แทน “เจ้าพูดอะไรบ้างสิ”

คอนราดใช้นิ้วก้อยไชหู จากนั้นจึงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “เกี่ยวกับลูคัสน่ะหรือ”

“ก็ข้ากำลังพูดถึงใครอยู่กันเล่า เจ้าฟังที่ข้าพูดไปบ้างรึเปล่า”

“อืม เขาก็เป็นเด็กที่แปลกจริงๆ นั่นล่ะ ฉลาดจนน่ากลัว...” คอนราดเว้นระยะเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาผู้เป็นนาย “แต่ก็น่าเอ็นดูดีนะท่านคาร์ล ข้าว่าถ้าได้เขามาช่วยเหลือพวกเราคงจะดีมาก”

“คอนราด! ไอ้เด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้านั่นน่ะ!”

“เออร์วิน เจ้าลืมไปแล้วหรือว่ากำพืดของข้าเป็นเช่นไร”

เจ้าของชื่อเรียกชะงัก ขมวดคิ้วแล้วหลุบตาลงต่ำ “ข้าขอโทษ”

เออร์วินเป็นบุตรของบารอนคนหนึ่งในปกครองของอาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์ก เขาอายุมากกว่าคาร์ลเจ็ดปี ถูกส่งให้มาเป็นองครักษ์ดูแลลอร์ดหนุ่มตั้งแต่อีกฝ่ายเพิ่งจะหัดเดิน ชีวิตของเขาดำเนินอยู่ในกรอบ ต่างกับคอนราดโดยสิ้นเชิง

คอนราดอายุน้อยกว่าเออร์วินสามปี เป็นโจรอยู่ในตลาดมาตั้งแต่จำความได้ ส่วนการพบกันครั้งแรกของพวกเขาทั้งสามก็ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ดีนัก คอนราดถูกทหารจับตัวได้และกำลังจะถูกลงโทษตัดแขน ลอร์ดหนุ่มในตอนนั้นอายุเพียงแปดปี เขาไปพบเข้า รู้สึกถูกชะตาจึงขอตัวคอนราดไว้

ดังนั้นความคิดของเออร์วินและคอนราดจึงมักจะต่างขั้วกันโดยสิ้นเชิงอยู่บ่อยๆ

“ไม่ต้องขอโทษหรอกเออร์วิน แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าตัดสินคนจากภายนอกเท่านั้น ลองเปิดใจให้ลูคัสดูก่อน” คอนราดบอกกับเพื่อนตน “เหมือนที่เจ้าเคยเปิดใจให้ข้า”

เมื่อได้ฟังคำพูดขององครักษ์หนุ่ม คาร์ลจึงเงยหน้าขึ้นช้าๆ พร้อมกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ถ้าเป็นห่วงมาก เจ้าก็ไปเฝ้าเขาไว้สิ เออร์วิน”

“ท่านคาร์ล!” เออร์วินหันขวับ พอประสานสายตากับผู้เป็นนายแล้วก็ส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ “เสร็จงานแล้วข้าจะแวะไปแน่”

...

......

...

เกือบหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปที่เด็กหนุ่มต้องนอนพักอยู่บนเตียง กว่าร่างกายจะฟื้นตัวและแผลที่หัวไหล่ประสานกันดีพอที่เขาจะลุกขึ้นนั่งได้โดยไม่รู้สึกเจ็บ แต่ถึงแม้จะหลับๆ ตื่นๆ อยู่ตลอด หลายครั้งที่ตื่นขึ้นมาในตอนกลางคืนก็จะพบกับท่านลอร์ดเจ้าของปราสาทอยู่ในห้อง และอีกหลายๆ ครั้งที่พบกับองครักษ์ที่ชื่อเออร์วินอะไรนั่นมายืนจ้องตัวเขาเขม็ง หรือไม่ก็มานั่งหลับอยู่บนโซฟา ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าองครักษ์คนนี้ไม่มีห้องนอนหรืออย่างไรกัน

ใบไม้สีเหลืองส้มเริ่มร่วงหล่นลงสู่พื้นหญ้า อากาศเย็นลงอีก หากท้องนภาในยามบ่ายยังดูแจ่มใส เมื่อมองผ่านบานหน้าต่างออกไป ลูคัสก็ไม่อยากจะนอนนิ่งเป็นผักต้มอยู่บนเตียงอีกแล้ว เวลากลางวันเช่นนี้เขามักจะอยู่ในห้องตามลำพัง พวกสาวใช้จะมาก็ต่อเมื่อนำอาหารมาส่งให้เท่านั้น

มือเรียวยันตัวเองลุกขึ้น ลองขยับตัวไปมาให้มั่นใจว่าตนเองยังไม่ได้เป็นง่อย ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงช้าๆ ค่อยๆ เดินไปเปิดบานประตูระเบียงแล้วชะโงกหน้าออกไป

“เจ้าจะไปไหน!”

ลูคัสหันขวับ “โอ้โห ไม่ต้องทำเสียงดุขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมแค่จะออกไปบนระเบียง” เมื่อเขายืนนิ่ง อีกฝ่ายก็เดินตรงเข้ามาหา

“ข้าจะไปด้วย”

แค่ระเบียงห้องเนี่ยนะ พูดอย่างกับระเบียงอยู่ไกลสักสิบกิโลเมตร เด็กหนุ่มมองสีหน้าเคร่งขรึมขององครักษ์หนุ่มอย่างงุนงง “จะไปก็ไปสิครับ”

ขาเรียวพาเจ้าของเดินไปจนสุดระเบียง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มทอดมองออกไปยังปลายฟ้าไกลอยู่พักใหญ่ จากนั้นจึงชำเลืองมององครักษ์หนุ่มที่ยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ไม่ห่างออกไปนัก

ถึงอีกฝ่ายจะดูเหมือนไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขา แต่ก็ยังดีกว่าอยู่คนเดียว

“เจ้าหายดีแล้วหรือ”

“ผมนอนบนเตียงจนเบื่อแล้ว ว่าแต่ ผมไม่เห็นคุณคอนราดเลย เขาไปไหนอะครับ”

“คอนราดไปกับท่านคาร์ล ไปลานฝึกยิงธนู” เออร์วินตอบเสียงเรียบ

“แล้วคุณเออร์วินไม่ต้องไปฝึกกะเขาหรือ”

“ข้าแวะมาดูเจ้าเท่านั้น เดี๋ยวจะรีบตามไป”

“งั้นผมขอไปดูด้วยได้มั้ย” ดวงตาโตเป็นประกายทันที “ผมยังไม่เคยเห็นคนยิงธนูจริงๆ เลยอะ”

เออร์วินขมวดคิ้ว อดนึกสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าเด็กนี่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างไรกัน คอนราดบอกกับเขาว่าเด็กคนนี้อ่านเขียนหนังสือได้ ถ้าเกิดในตระกูลขุนนางหรือทหารอย่างไรก็ต้องใช้อาวุธเป็น แล้วถ้าเป็นพวกลูกชาวบ้าน อย่างน้อยก็ต้องใช้อาวุธในการล่าสัตว์ไม่ใช่หรือ

“นะๆ คุณเออร์วินนะ ผมสัญญาว่าจะดูเฉยๆ ไม่เกะกะใครเลยจริงๆ”
 
“ไปก็ได้” เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเด็กนี่จะโกหกเขาหรือเปล่า

ก่อนจะออกจากห้องไป เออร์วินเรียกพวกสาวใช้ให้นำเสื้อคลุมกับรองเท้าหนังมาให้เด็กหนุ่ม พออีกฝ่ายสวมเสร็จเรียบร้อยก็เดินนำออกจากห้องไป


*~TBC~*


ในที่สุดน้องลูของเราก็ได้อัปเกรดห้องนอนแร้วววว 55555 ถ้าได้อัปเกรดขั้นสุดเมื่อไหร่คงได้นอนทับทั่นหลอดนะคะ /ผิด

ตอนนี้เออร์วินโผล่เข้ามามีบทบาทบ้าง หลังจากคอนราดได้บทไปอย่างเยอะ

แต่คนที่น่าอิจฉาที่สุดคงเป็นทั่นหลอดอะค่ะ ชีวิตมีแต่ผู้ชายรายล้อม 555555

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า จุ๊บๆๆๆ

[puiiz]

 

[บูมเบส]

ดีใจกับนางด้วย

[MayA@TK]

จะรอน้องลูอัพเกรดขั้นนอนทับท่านลอร์ด

 

[Natsuki-ChaN]

ทั่นหลอดดดดดดด ลักหลับจุ๊บแก้มน้องลูเหรอค๊าาาาาา 

[neverland]

พัฒนานะคะ จับน้องนอนซบด้วย 
รอการอัพเกรดขั้นสุดค่ะ 

[j123]

ตอนนี้สั้นจัง ขอตอนหน้ามาด่วนๆ ค่ะ 

[utamon]

แหมมม ท่านลอร์ด ไวไฟจริงเชียว

[multiver]

^
^
^
จิ้ม .. ทะลุทะลวง!!!
ค่อยๆเพิ่มความเชื่อใจ ค่อยๆอ้อน ค่อยๆช่วยเหลือ แล้วท่านหลอดจะตกไปในหลุมแห่งความรักโดยไม่รู้ตัว เช่นเดียวกัน ท่านหลอดค่อยๆดูแล ค่อยๆเอาใจใส่ แล้วลูคัสก็ตกลงไปในหลุมแห่งความรักเช่นเดียวกับท่านหลอด ตอนนี้ก็ได้นอนซบหลังท่านหลอดด้วย อัปเกรดขึ้นแล้วสินะ อืม อืม อืม เอาเป็นว่า...
รอตอนต่อไปจ้า~~~

[k2blove]

สำหรับตอนนี้ เปลี่ยนใจมาชอบเออร์วินแทนละ
บทของเขาดูน่ารักดี มีงอน มีงง มีอยากรู้ อิอิอิ
 

[aiyuki]

กว่าจะได้อัปเกรดห้องนอน หึหึ สู้ต่อไปนะ หนูน้อย

[malula]

พึ่งเข้ามาอ่าน สนุก น่าติดตามมาก เอาใจช่วยน้องลูค่ะ