Chapter 9 : ลูกธนูเป็นครั้งแรกที่ลูคัสได้เห็นทางเดินภายในปราสาท เขาหมุนมองไปรอบๆ ตัว เงยหน้าขึ้นมองโคมไฟขนาดใหญ่ที่ห้อยลงมาจากเพดานสูงโค้งเหนือศีรษะอย่างตื่นเต้น ผนังทั้งสองข้างฉาบไว้ด้วยปูน ทาสีทับและวาดลวดลายไว้สวยงาม มีโคมไฟขนาดเล็กบนผนังทั้งสองฝั่ง เขาคิดว่าตอนกลางคืนพวกสาวใช้คงจะต้องจุดไฟกันจนเหนื่อย
เออร์วินพาเด็กหนุ่มไปที่สนามหญ้าโล่งกว้างด้านข้างปราสาทฝั่งขวา เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงฮือฮาของพวกทหารดังลั่น จากที่เดินหอบฮั่กๆ ตามหลังองครักษ์หนุ่ม ลูคัสกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังต้นเสียงทันที
เขาเดินไปเกาะอยู่ที่รั้วไม้ด้านข้างสนาม พื้นที่ข้างในสนามมีทหารยืนอยู่มากมาย แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็มองเห็นลอร์ดแห่งแบร์กไฮม์ได้เป็นคนแรก
ลอร์ดหนุ่มหยิบลูกธนูที่ทหารนำมาส่งให้ขึ้นมาพิจารณา มืออีกข้างยกคันธนูในมือขึ้น แขนแกร่งยืดตรง เขาวางลูกธนูในตำแหน่งของมันแล้วน้าวสายออก จากนั้นจึงปล่อยลูกธนูออกไป
ลูกธนูวิ่งตัดสายลม ตรงเข้าเป้าที่ทำจากกองฟางอย่างรวดเร็ว
ลูคัสเบิกตากว้าง ยกมือขึ้นปรบมือเสียงดัง “โอ้โห สุดยอด!” นัยน์ตากลมโตจับจ้องไปที่ลอร์ดหนุ่ม ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้มอย่างลืมตัวขณะที่เขามองตามลูกธนูซึ่งอีกฝ่ายยิงออกไปดอกแล้วดอกเล่า
ทุกกริยาและท่าทางของเด็กหนุ่มอยู่ในสายตาของเออร์วินตลอด ส่งผลให้เขาแปลกใจยิ่งขึ้น เจ้าเด็กนี่... ดูท่าแล้วไม่เคยเห็นคนยิงธนูจริงๆ ด้วยสิ
“เจ้าไม่เคยฝึกยิงธนูเลยหรือ”
“ไม่อะครับ แต่ผมเคยเรียนขี่ม้านะ” ลูคัสส่ายหน้าไปมา หากสายตายังคงนิ่งอยู่ที่ลอร์ดหนุ่ม “เอ... ลูกธนูที่ท่านลอร์ดใช้มันไม่เหมือนกันหรือครับ”
“หืม เจ้าดูออกด้วยงั้นรึ”
“ดูจากตอนที่ท่านลอร์ดยิงออกไป วิถีลูกธนูมันไม่เหมือนกัน เบี่ยงซ้ายบ้างขวาบ้าง บางทีก็สั่นๆ”
“ช่างสังเกตเสียจริง” เออร์วินขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่จริงเขาก็เข้าใจล่ะว่าทำไมคอนราดกับผู้เป็นนายอยากให้เด็กนี่อยู่ในปราสาทด้วย หากก็ยังรู้สึกระแวง เพราะความฉลาดของอีกฝ่ายนี่ล่ะ
เมื่อลอร์ดแห่งแบร์กไฮม์ส่งคันธนูให้แก่ทหาร เขาหันมาทางที่ลูคัสยืนอยู่กับเออร์วินพอดี พอสายตาสบประสานกันเท่านั้น เด็กหนุ่มก็กระโดดโลดเต้น โบกไม้โบกมือราวกับเด็กๆ
คาร์ลย่นคิ้วเข้าหากัน นึกแปลกใจเล็กน้อยที่เออร์วินพาเด็กหนุ่มมาด้วย ก่อนจะกวักมือเรียกอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้
ลูคัสปีนข้ามรั้วไม้อย่างรวดเร็ว ชนิดที่ลืมตัวไปเสียสนิทว่าแผลยังไม่หายดี สองขาพาเจ้าของวิ่งไปทางที่ลอร์ดหนุ่มยืนอยู่
“ท่าทางเหมือนเจ้าลูห์กับเจ้าลาห์ สุนัขของท่านคาร์ลเลยนะครับ” คอนราดหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
คาร์ลยิ้มมุมปาก จะว่าไปก็คล้ายเจ้าสองตัวนี่เมื่อตอนยังเป็นลูกสุนัขอยู่เหมือนกัน “พอลุกไหวก็อยู่นิ่งไม่ได้เชียวหรือ”
เด็กหนุ่มหยุดหอบแฮ่กอยู่ตรงหน้าคนถาม พวงแก้มนิ่มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ “นอนเฉยๆ เบื่อจะตายอยู่แล้วครับ”
“ไม่น่าเชื่อว่าเออร์วินจะยอมพาเจ้ามาด้วย” คอนราดเหน็บเพื่อนองครักษ์
“ทำไมล่ะ ผมเป็นเด็กดีนะ ใช่ไหมคุณเออร์วิน” ลูคัสหันไปถาม ทว่าคนถูกถามรีบเบือนหน้าหนี
“เจ้าสนใจการยิงธนูหรือ”
ลูคัสพยักหน้าหงึกหงัก “สนครับ”
“ลองดูไหม” ลอร์ดหนุ่มหันไปหยิบคันธนูจากทหารมาส่งให้
ลูคัสรับมาถือไว้ในมือ ดวงตาเป็นประกายด้วยความสนใจ เขาลองทำท่าจับคันธนูยกขึ้นแบบที่อีกฝ่ายทำ หากพอจะน้าวสายธนูก็ต้องชะงัก “หือ” เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบๆ หันไปถามท่านลอร์ดอย่างงุนงง “ทำไมน้าวไม่ไปอะครับ เกี่ยวดึงแล้วแทบไม่ขยับเลย”
พวกทหารที่ยืนอยู่แถวนั้นพากันหัวเราะ ส่งผลให้เด็กหนุ่มหน้าเสีย เขาพูดเสียงอ่อย “ผมไม่เคยยิงธนูนี่นา”
“เจ้าไม่มีเรี่ยวแรงเลยหรือ” คาร์ลส่ายหน้าไปมา เขาก้าวไปยืนทางด้านหลังเด็กหนุ่ม ยกมือข้างหนึ่งขึ้นจับคันธนูที่อยู่ในมือนุ่ม แขนอีกข้างยกขึ้นน้าวสายธนูออก “ธนูของข้าคันนี้ต้องใช้แรงน้าวมากสักหน่อย สายธนูตึงแข็งเพื่อให้มีแรงยิงได้ไกล ถ้าเจ้ายังไม่เคยก็คงต้องใช้ธนูคันอื่นก่อน”
ใบหน้าของลูคัสเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ไม่ใช่เพราะอายที่ยิงธนูไม่เป็น หากเพราะแผ่นอกที่เข้ามาแนบชิดแผ่นหลังของเขากับลมหายใจอุ่นๆ ที่ตกกระทบผิวแก้มต่างหาก “เอ่อ...” ทำไมต้องสอนท่านี้ด้วยล่ะ!
“ถ้าเจ้าอยากจะหัดยิงธนู ก็ต้องรอให้ไหล่หายดีเสียก่อน แล้วก็ต้องใส่ปลอกข้อมือด้วย เข้าใจไหม”
เสียงทุ้มดังอยู่ที่ข้างใบหู ลูคัสเหงื่อตกทั้งที่อากาศออกจะเย็นสบาย เขารีบพยักหน้ารัว “ครับๆ”
คาร์ลผละออกไปแล้ว ทิ้งเด็กหนุ่มให้ยืนอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่ เขาหันมองไปรอบๆ โชคดีที่พวกทหารพูดคุยกันอยู่เสียงเซ็งแซ่คงไม่ใครทันใส่ใจเขา พอตั้งสติได้จึงเอ่ยถาม “เอ้อ ท่านลอร์ดทดสอบลูกธนูอยู่หรือครับ”
“ใช่ ช่างธนูของเราลองทำมาเสนอหลายๆ แบบน่ะ”
“ขอผมดูหน่อยได้มั้ย”
คาร์ลประสานสายตากับนัยน์ตากลมใส ก่อนจะพยักหน้า “เอาสิ” แล้วกวักมือเรียกทหารให้นำลูกธนูมาวางเรียงไว้เบื้องหน้า
ลูคัสย่อตัวลงพิจารณาลูกธนูอยู่ชั่วครู่ “ทำไมหัวลูกธนูถึงไม่เหมือนกันหรือครับ”
“จะใช้หัวลูกธนูแบบไหนก็ขึ้นอยู่กับว่าจะใช้ทำอะไร ถ้าเวลาออกไปล่าสัตว์ พวกหัวทื่อๆ ก็เอาไว้ใช้ล่าสัตว์เล็ก พวกนกหรือกระต่าย หัวแหลมเป็นสามเหลี่ยมใหญ่ขึ้นมานี่ก็เอาไว้ใช้ล่าสัตว์ใหญ่ พวกกวางหรือหมี” มือกร้านชี้ไปที่ธนูซึ่งส่วนหัวทำจากโลหะรูปสามเหลี่ยม “การล่าสัตว์ใหญ่ ต้องใช้หัวธนูแบบนี้เพื่อให้เกิดบาดแผลใหญ่ลึก บาดเจ็บมากน่ะ”
เด็กหนุ่มรับฟังอย่างสนใจ “ล่าสัตว์ที่เคลื่อนที่ไปมาเร็วๆ ได้ คนยิงธนูก็ต้องแม่นมากเลยนะครับเนี่ย”
“แคว้นไฮเดลแบร์กมีนายขมังธนูเก่งเป็นที่เลื่องลือ กลุ่มหนึ่งในทั้งหมดนั้นก็ยืนอยู่ข้างหน้าเจ้าอย่างไรกันล่ะ” คาร์ลผายมือไปที่องครักษ์และทหารพลธนูของตน
“โอ้โห”
ลอร์ดหนุ่มเรียกทหารพลธนูออกมาสองนาย พร้อมกับสั่งให้ทหารอีกคนไปนำผลแอปเปิลมาให้ “พวกเจ้าแสดงความเก่งกาจให้ข้าดูหน่อยซิ” เขาวางผลแอปเปิลลงในมือเด็กหนุ่ม แล้วบอกให้โยนขึ้นไปในอากาศ “เจ้าไปยืนตรงเป้าฟาง แล้วเมื่อข้าให้สัญญาณก็จงโยนแอปเปิลขึ้นไปสูงๆ”
ลูคัสรีบวิ่งไปยืนข้างๆ เป้าฟางด้วยความตื่นเต้น เขารอฟังสัญญาณแล้วโยนผลแอปเปิลขึ้นในอากาศ ฝ่ายนายทหารก็น้าวสายธนูคันยาวแล้วยิงลูกธนูออกมาแทงทะลุผลแอปเปิลทันที
“สุดยอด!” เด็กหนุ่มปรบมือเสียงดัง เขาเดินไปหยิบลูกธนูซึ่งยังมีผลแอปเปิลติดคาอยู่บนก้านขึ้นมาดูอย่างสนใจ จากนั้นจึงเดินกลับมาหาลอร์ดหนุ่ม
“ไม่น่าเชื่อเลย ตอนผมมายืนดู เห็นบางครั้งลูกธนูส่ายน้อยๆ เลยไม่คิดว่าจะแม่น” เขาก้มลงมองหัวธนูแบบต่างๆ อีกครั้ง
“มันสั่นเพราะขนาดหัวธนูน่ะขอรับ พอหัวใหญ่ขึ้นก็จะกะเป้าที่อยู่ไกลออกไปได้ยากขึ้น ใช้ยิงได้ดีในระยะใกล้เท่านั้น” นายทหารตอบแทนผู้เป็นนาย
ลูคัสขมวดคิ้วพลางหยิบลูกธนูหัวสามเหลี่ยมขึ้นมาพิจารณาดู จากนั้นจึงชี้ไปที่ขนนกที่ปลายธนู “ขนนกตรงปลายนี่ช่วยพยุง ลูกธนูขณะเคลื่อนที่ไปในอากาศ ถ้าลองปรับการจัดวางขนนกสักหน่อย อาจจะช่วยพยุงให้ลูกธนูประคองตัวอยู่ในอากาศได้ดีขึ้น อาจจะเคลื่อนที่ได้ไกลขึ้นด้วยนะครับ อืม... อย่างเช่นลองบิดขนนกให้มันโค้งเล็กน้อย จะทำให้รอบหมุนของลูกธนูในอากาศเพิ่มขึ้น...”
สิ้นคำพูดของลูคัส บริเวณนั้นก็เงียบกริบไปพักหนึ่ง สายตาทุกคู่จับจ้องเขาเขม็งราวกับเป็นตัวประหลาด
ลูคัสชะงัก ก่อนจะลุกขึ้นพรวด เขาทำอะไรผิดอีกเนี่ย เดี๋ยวก็โดนหัวเราะใส่ เดี๋ยวก้อโดนจ้องเหมือนเขาเข้าไปขอยืมเงินมาแล้วชิ่งหนี แบบนี้จะให้ทำอย่างไร เขาควรจะถอยดีไหม หรือจะวิ่งเลยดี แต่คนเยอะขนาดนี้ แค่ก้าวขาออกไปก็โดนรุมแล้วไหม
ลอร์ดหนุ่มหยิบลูกธนูขึ้นมาพิจารณา ส่วนของขนนกที่อยู่ปลายธนูนั้น ช่างทำธนูเลือกใช้ขนนกชนิดที่มีน้ำหนักกำลังดีและทนทานที่สุดมาตัดให้มีขนาดเท่ากันทั้งหมด ใช้ตามแม่แบบเดิมมาแต่ไหนแต่ไร “ขนนกที่ปลายลูกธนูงั้นหรือ” เขาหันไปออกคำสั่งกับองครักษ์ “เรียกช่างทำลูกธนูมานี่ซิ”
“อ๋า” เด็กหนุ่มหันรีหันขวาง สงสัยว่างานนี้เขาจะได้ไปต่อ ไม่ต้องหนีให้เหนื่อย
เมื่อนายทหารที่เป็นช่างทำธนูก้าวเข้ามา คาร์ลจึงบอกเด็กหนุ่มให้อธิบายเรื่องการจัดวางขนนกช่างทำธนูอีกครั้ง เขาต้องการจะเห็นลูกธนูแบบที่อีกฝ่ายกล่าวถึง
สีหน้านายทหารคนอื่นๆ ยังคงงุนงง หากสักพักช่างทำธนูก็นำลูกธนูหลายๆ ดอกที่ติดขนนกไว้ตามที่เด็กหนุ่มบอกมาส่งให้
เออร์วินและคอนราดก็มองดูกันอย่างสนใจ พอถึงเวลาทดลองยิง ทั้งสองคนจึงอาสาเป็นคนทำการทดสอบให้ด้วยตนเอง
องครักษ์ทั้งสองยิงธนูออกไปพร้อมกัน การเคลื่อนที่ของลูกธนูหมุนเป็นเกลียวในอากาศ แล้วจึงพุ่งเข้าเป้าตรงกลางพอดิบพอดี พวกเขาลองหยิบธนูมาทดลองยิงอีกสองสามครั้งก็ได้ผลเช่นเดียวกัน
“แต่ลูกธนูแบบเก่าก็เข้าเป้าเหมือนๆ กัน ข้าไม่เห็นว่ามันจะแตกต่างกันเลย” เออร์วินเปรย
“ถ้างั้นเลื่อนเป้าออกไปให้ห่างอีกได้ไหมครับ แล้วลองยิงเทียบกับลูกธนูแบบเดิม” เด็กหนุ่มบอกให้เคลื่อนเป้าออกไปเป็นระยะๆ พร้อมกับทดลองยิงอีกหลายๆ ครั้ง เมื่อระยะห่างออกไป จำนวนครั้งที่ลูกธนูแบบเดิมจะเข้าตรงเป้าก็ลดลงเรื่อยๆ “เราน่าจะพอสรุปได้แล้วนะครับ เมื่อระยะทางเพิ่มมากขึ้น ในภาวะที่ไม่มีลมแบบนี้ ธนูแบบเก่ายิงได้ไม่ตรงเป้าเท่าแบบที่สอง เพราะแบบใหม่ประคองตัวในอากาศได้ดีกว่านั่นเอง ทุกคนคงจะเห็นแล้วนะครับว่าแค่ความแตกต่างของการจัดวางขนนกก็มีผลต่อวิถีของลูกธนู”
ช่างทำธนูอ้าปากค้าง ไม่ต่างกับทหารที่ยืนอยู่ในที่นั้น ครั้งนี้แม้แต่เออร์วินก็พูดไม่ออก
Dead air อีกแล้วมั้ย! ลูคัสเอ๊ย! เขาจุ้นจ้านมากเกินไปหรือเปล่าเนี่ย
เด็กหนุ่มถอยหลังออกไปสองสามก้าว ชนเข้ากับลอร์ดหนุ่มพอดี เขาเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมกับที่อีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาหา
“เจ้ายิงธนูไม่เป็นไม่ใช่รึ” คาร์ลถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ก็ไม่เป็น...” ลูคัสอึกอัก “แต่ผมก็แค่เอาหลักการฟิสิกส์มาประยุกต์ใช้ เอ้อ... คุณคงพอจะเคยได้ยินคำว่าฟิสิกส์ใช่มั้ย คือ... เอาเป็นว่าผมอ่านเอาจากหนังสือก็แล้วกัน”
ลอร์ดหนุ่มยิ้มบางพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน เขานิ่งครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงเดินเข้าไปพูดคุยตรงที่องครักษ์กับพวกทหารพลธนูยืนรวมกันอยู่
พอยืนอยู่คนเดียวก็รู้สึกโหวงเหวงขึ้นมาทันใด เขารู้สึกว่าพวกทหารหันมามองตัวเขาอยู่หลายครั้ง สองขาพาเจ้าของถอยหลังไกลออกไปอีก แล้วพอได้โอกาสก็หันหลังขวับ
“เจ้าจะไปไหนรึ”
เสียงคุ้นหูส่งผลให้ร่างโปร่งหยุดกึก “กลับห้องครับ”
คนถามสาวเท้าเข้ามาใกล้ “เหนื่อยแล้วหรือ”
“ผม...” เด็กหนุ่มมองไปยังกลุ่มทหารทางด้านหลัง ซึ่งยังคงหันมามองเขาเป็นพักๆ “ทุกคนมองผมแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้”
“เจ้าก็แปลกจริงๆ ไม่ใช่หรือ” คาร์ลหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ลูคัสเบ้ปากใส่ “อ้าว ท่านลอร์ด! ทำไมว่ากันอย่างนี้ล่ะ”
แขนแกร่งยกขึ้นโอบไหล่ของเด็กหนุ่มพร้อมกับพาให้เดินออกไปพร้อมๆ กัน “ข้าจะไปที่สวนด้านหลังสักหน่อย เห็นว่าเพิ่งตัดแต่งใหม่ เจ้าไปด้วยกันสิ”
เด็กหนุ่มหันขวับ “คุณว่างแล้วหรือ”
“อืม”
ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้ม “ก็ดีเหมือนกัน กลับห้องไปก็น่าเบื่ออะครับ”
“ข้าเห็นเจ้าหลับตลอด มีเวลาให้เบื่อด้วยหรือ”
“ผมไม่ได้หลับตลอดสักหน่อย คุณไม่ได้อยู่กับผมตลอดเวลานะ”
คาร์ลหัวเราะอย่างอารมณ์ดี น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกโกรธเวลาที่เด็กหนุ่มต่อปากต่อคำด้วย ทั้งที่ไม่เคยมีใครกล้าพูดจาเช่นนี้กับเขา แม้กระทั่งน้องชาย อาจเป็นเพราะเขารู้สึกถูกชะตากับอีกฝ่าย หรือความจริงใจของเด็กหนุ่มที่ส่งมาถึงเขา ที่สำคัญ การที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่ไม่สนใจฐานะและยศถาบรรดาศักดิ์ของเขาแบบนี้ก็ดีไม่ใช่น้อย
สวนกุหลาบด้านหลังปราสาทถูกตัดแต่งเป็นพุ่มให้ดูเรียบร้อย มีการนำโลหะมาทำโครงให้เถากุหลาบไต่ขึ้นไปได้ ทว่าน่าเสียดายที่กลีบดอกกุหลาบเริ่มร่วงโรยเพราะอากาศที่หนาวเย็นลงทุกวัน
“สวนดูดีกว่าที่เห็นครั้งแรกมากเลย ตอนนั้นมีก้านชี้โด่ชี้เด่ แล้วก็มีต้นหญ้าสูงๆ ขึ้นแทรกเต็มไปหมด” ลูคัสเปรย ก่อนจะเหลือบมองลอร์ดหนุ่ม เพราะจู่ๆ ก็ดันนึกขึ้นมาได้...
คืนนั้น เขาพูดกับอีกฝ่ายไว้ว่าเมื่อจับพวกโจรได้แล้วจะกลับหรือไม่ก็ไปให้พ้นจากที่นี่
แม้ในเวลานี้ใจคิดอยากจะลองอยู่ที่นี่ต่ออีกสักหน่อย แต่ว่าก็เคยเอ่ยปากออกไปแล้ว คราวนี้เขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดีล่ะ
ลูคัสค่อยๆ ชำเลืองมองลอร์ดหนุ่ม “เอ้อ... คือ...”
“ครั้งแรก... ตอนที่เจ้าไต่กำแพงลงมาแล้วก็วิ่งหนีข้าน่ะหรือ”
“หือ? ทำไมคุณจำเรื่องแบบนี้ได้ดีจังครับ” เด็กหนุ่มส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ จากนั้นจึงถอนหายใจ “ตอนนั้นผมทั้งกลัวทั้งงงมากเลยนะ พอตื่นขึ้นมาตัวผมก็เข้ามาอยู่ที่นี่ มาได้ยังไงก็ไม่รู้”
“สวรรค์คงส่งเจ้ามาช่วยเหลือแบร์กไฮม์กระมัง”
คำพูดกับสีหน้านิ่งที่บ่งบอกว่าไม่ได้ล้อเล่นส่งผลให้ใบหน้าของลูคัสซับสีเลือด “หะ... หา!”
“เจ้าคงไม่ได้มาจากนรกใช่ไหม” ครั้งนี้ลอร์ดหนุ่มพูดกึ่งเล่นกึ่งจริง สีหน้าของอีกฝ่ายทำให้เขาเกือบจะหลุดขำออกมาอยู่หลายครั้ง ไม่ว่าเมื่อไหร่ลูคัสก็ทำให้เขาอารมณ์ดีได้เสมอเลยจริงๆ
“ท่านลอร์ด! ผมไม่เหมือนคนตรงไหนกัน!”
“นอกจากมีสองตา หนึ่งจมูก หนึ่งปาก สองแขน สองขาแล้ว เจ้าก็ไม่ค่อยเหมือนใครที่นี่สักเท่าไหร่”
ลูคัสขมวดคิ้ว ท่านลอร์ดคนที่ใครๆ ก็เกรงขามและหวาดกลัว เวลาที่อยู่กับเขานี่กลับกลายเป็นคนช่างแกล้งไปได้ “เพราะพ่อกับแม่ผมเป็นคนต่างชาติ พวกท่านมาจากที่ไกลมากๆ”
“แต่ข้าชอบสีผมกับสีตาของเจ้านะ”
“......” แบบนี้เรียกว่าตบหัวแล้วลูบหลังหรือเปล่า นัยน์สีเข้มจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจนัก
“เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว”
“สิบเก้าครับ เพิ่งสิบเก้าวันที่พบกับคุณวันแรกนั่นล่ะ”
“งั้นรึ เจ้ายังดูเหมือนเป็นเด็กน้อยอยู่เลย”
“นี่คุณกำลังชมผมอยู่รึเปล่าเนี่ย”
“แต่ความรู้ของเจ้ามากกว่าคนแก่บางคนเสียอีก” คาร์ลพูดกลั้วหัวเราะ “เจ้าไปหัดเขียนอ่านมาจากไหนรึ”
“พ่อแม่ส่งผมไปเรียนตั้งแต่เด็กแล้ว...” เมื่อเอ่ยถึงบิดามารดาก็ทำให้สีหน้าของเด็กหนุ่มสลดลง เขาหลงมาอยู่ในต่างยุคอย่างนี้หลายวันมากแล้ว ป่านนี้ทุกคนจะเป็นอย่างไรกันบ้าง มารดาจะเศร้าโศกเสียใจขนาดไหน
ลูคัสก้มหน้าลงพลางทอดถอนใจอย่างแผ่วเบา
“เป็นอะไรไป”
“ผมควรจะรีบหาทางกลับบ้าน พ่อแม่กับพี่ชายของผม ป่านนี้ทุกคนคงตามหาผมกันแทบคลั่ง” เสียงที่เปล่งออกมาสั่นน้อยๆ สองมือกำเข้าหากันแน่นเพื่อพยายามอดกลั้น ความรู้สึกแปลกๆ ในอกนี้มันคืออะไรกัน ใจหนึ่งเป็นห่วงบ้าน อยากกลับไปหาครอบครัว แต่อีกใจ... กลับกลัวการจากลา “แล้วอีกอย่าง...”
ลอร์ดหนุ่มก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าร่างโปร่ง เขายกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน จากนั้นจึงยกหมวกของเสื้อคลุมขึ้นมาคลุมศีรษะให้ “เจ้าเพิ่งฟื้นไข้ อากาศเย็นแบบนี้เดี๋ยวจะมีไข้อีก”
ฝ่ามือกร้านส่งผ่านความอบอุ่นไปถึงในหัวใจ ลูคัสสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วฝืนยิ้ม หากดวงตายังคงหลุบต่ำ
คาร์ลเชยคางอีกฝ่ายขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องแพขนตายาวบนดวงตาที่มีน้ำตารื้นขึ้นมาเอ่อคลอ เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยพวงแก้มสีระเรื่ออย่างแผ่วเบาพลางโน้มศีรษะเข้าไปหาอีกฝ่ายแล้วพูดเสียงแผ่วเบา
“อยู่ต่อไปอีกสักพักเถอะ”
เมื่อใบหน้าคมสันหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้ก็ทำให้ลมหายใจขาดห้วง ลูคัสเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากัน “ท่าน...” ก่อนจะร้องลั่น “โอ๊ย! ท่านลอร์ด! หยิกแก้มผมทำไมอะ!”
“เจ้าเด็กขี้แย” ลอร์ดหนุ่มดึงหมวกลงมาคลุมใบหน้าอีกฝ่ายไว้เล็กน้อย จากนั้นจึงหันหลังเดินออกไป
“ผมขี้แยตรงไหนกัน!” มือเรียวยกขึ้นกุมแก้มตนเองไว้แล้วพึมพำ “ยังไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย” พอจับหมวกที่ปิดหน้ายกขึ้น ก็เห็นว่าลอร์ดหนุ่มเดินห่างออกไปแล้ว
“ท่าน...” ลูคัสชะงักไปเล็กน้อย
หรือว่าเมื่อกี้คือการปลอบใจของท่านลอร์ด ที่หันหลังเดินหนีไป ก็เพราะคิดว่าเขาคงจะอายที่เกือบจะร้องไห้ออกมาอย่างนั้นหรือ
แต่ที่สำคัญกว่านั้น
อยู่ต่อไปอีกสักพักเถอะกลีบปากสีแดงราวกลีบกุหลาบคลี่ยิ้ม ขาเรียวพาเจ้าของก้าวตามลอร์ดหนุ่มไป “ท่านลอร์ด นี่ ผมเห็นคุณยิงธนูแล้ว คุณฟันดาบเป็นด้วยหรือเปล่า”
เมื่อได้ยินเสียงเรียก คาร์ลก็ชะลอฝีเท้าลง รอให้เด็กหนุ่มก้าวเข้ามายืนข้างกัน “เป็นสิ ข้าเองก็ถูกฝึกมาเหมือนทหารทุกคนนั่นล่ะ”
“จริงหรือครับ เป็นท่านลอร์ดก็ต้องฝึกด้วยหรือ”
“เจ้าถามอะไรแปลกจริง”
มือนุ่มคว้าแขนเสื้ออีกฝ่ายแล้วกระตุกเบาๆ “นี่ๆ ถ้าวันไหนคุณจะซ้อมฟันดาบ ขอผมไปดูด้วยคนนะ ผมยังไม่เคยเห็นการต่อสู้ด้วยดาบจริงๆ เลยอะ”
ลอร์ดหนุ่มก้มลงมองมือที่ขยุ้มแขนเสื้อเขาอยู่ ก่อนจะจับมือเรียวพลิกขึ้นแล้วใช้ปลายนิ้วสัมผัสอย่างแผ่วเบา
“ฮะๆ จั๊กจี้ คุณจะทำอะไรน่ะ”
“เจ้า...” คาร์ลย่นคิ้วเข้าหากัน “ทำไมมืออย่างกับผู้หญิงแบบนี้กัน”
“อ้าว ท่านลอร์ดหาเรื่องผมแล้วมั้ยล่ะ” ลูคัสรีบดึงมือกลับพร้อมกับส่งสายตาดุใส่ “เหมือนผู้หญิงตรงไหนกัน” เขาก้มลงพิจารณาฝ่ามือตนเอง
“มือของเจ้าบอกว่าเจ้าไม่เคยจับอาวุธ ไม่เคยทำงานหนัก เจ้าเติบโตมาแบบไหนกัน”
“อ่า...” ลูคัสโคลงศีรษะไปมา จะให้เขาตอบว่าอย่างไรดีล่ะ ก็เพราะไม่เคยจริงๆ ไง วันๆ ก็เอาแต่เรียน จับปากกา ดินสอ แป้นพิมพ์กับเมาส์คอมพิวเตอร์เท่านั้น แล้วจะอธิบายอย่างไรให้เข้าใจได้ง่ายๆ “อืม... เพราะเมืองที่ผมจากมาสุขสงบ ไม่มีสงคราม โจรก็น้อย แต่ถึงอย่างนั้นเมืองก็ยังต้องการการพัฒนาใช่มั้ยล่ะครับ เพราะงั้นก็เลยต้องมีคนอีกกลุ่มที่ใช้ความรู้จากการเรียนกับอ่านหนังสือมาทำงานตรงนี้”
ลอร์ดหนุ่มรับฟังแล้วทอดสายตามองไกลออกไป “ข้าเองก็หวังให้แบร์กไฮม์เป็นเมืองเช่นนั้น”
เด็กหนุ่มจ้องมองใบหน้าคมสันกับนัยน์ตาสีฟ้าที่ดูราวกับท้องฟ้าสดใสเบื้องบนอยู่ชั่วครู่ เขาเข้าใจคำพูดของอีกฝ่ายดีจากการกระทำหลายๆ อย่าง และยังประทับใจมากด้วย “ต้องเป็นได้แน่ๆ ครับ เพราะมีผู้นำอย่างคุณไงล่ะ”
คาร์ลยิ้มบาง เขาหันมาหาที่เด็กหนุ่มยืนอยู่ใกล้ๆ “ขอบใจ”
เสียงฝีเท้าหนักๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ เรียกให้ทั้งสองหันไปทางต้นเสียง
“ท่านคาร์ล”
“มีอะไรรึ คอนราด เออร์วิน”
“มีพวกชาวเมืองจากในหมู่บ้านริมแม่น้ำมาขอเยี่ยมลูคัสขอรับ ตอนนี้พวกเขารออยู่ที่หน้ากำแพงปราสาท”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ใบหน้าฉายแววดีใจ เขารีบหันไปขออนุญาตเจ้าของปราสาท “ท่านลอร์ด ผมไปพบพวกเขาได้มั้ย”
สีหน้าเปี่ยมสุขของลูคัสนั้นส่งผลให้ลอร์ดหนุ่มไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ทำไมน่ะหรือ... ก็เพราะตลอดเวลาที่อยู่กับเขา เด็กหนุ่มไม่เคยทำท่าดีใจขนาดนี้เลย
“ท่านลอร์ด” ลูคัสทวงถามคำตอบอีกครั้ง
“ไปสิ ข้าจะไปด้วย”
*~TBC~*อร๊อยยยยย ทั่นหลอดดด คารมคมหอกจีบเด็กอ่ะะะะ 5555555555 
ตอนนี้หวานๆ น่ารักๆ เนอะ เอาจริงๆ ก็แนวนี้ทั้งเรื่องแหละค่ะ จบแฮปปี้แน่นอน ไม่ต้องกังวลนะคะ
ส่วนหนูลูคัสยังจะเก่งยิ่งกว่านี้อีก ทั่นหลอดจะมีเมียเด็กทั้งที ต้องให้เริ่ดสุดๆ ไปเลยน้อออ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า เยิฟๆ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
