★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2【ปู❤โจ】EP.21 สัญญาครับ [22/06/20]P13
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2【ปู❤โจ】EP.21 สัญญาครับ [22/06/20]P13  (อ่าน 70539 ครั้ง)

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
ต่อค่ะ




Tru Tru Tru....



["เออ... ว่าไง?"]


"กูอาจจะช้าหน่อยว่ะ พอดีเมียกูไม่ค่อยสบาย" ผมพูดบอกไอ้มาร์


["อ้าว! เมียมึงเป็นอะไรวะ? เมื่อวานยันดิ้นแง้วๆ จะไปเล่นน้ำสงกรานต์อยู่เลยไม่ใช่รึไง"]


"หึหึ... มันปวดหัวว่ะ เมื่อวานพอรู้ว่าทุกอย่างยกเลิกมันเลยซัดเหล้าย้อมใจหนักไปหน่อย ตื่นมาเลยบ่นปวดหัวไปอีก"


["ฮ่าๆๆ กูยอมใจเมียมึงจริงๆ แล้วนี่มินมันรู้เรื่องวันนี้รึยัง?"]


"ยังว่ะ กูยังไม่ได้บอกมัน" ผมตอบพร้อมกับลูบหัวมินไปด้วย


["เออๆ จะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ งั้นเดี๋ยวกูให้รถไปรับมึงคนสุดท้ายแล้วกัน"]


"อืม... ไว้เจอกันว่ะ กูไปเก็บกระเป๋าก่อนยังไม่ได้จัดเสื้อผ้าเลย"


["โอเคๆ ไว้เจอกันนะมึง"]


"เออ... บาย"





หลังจากผมวางสายจากไอ้มาร์ผมก็ลุกขึ้นเดินไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วเลิกชุดทั้งของผมและของมินจัดใส่กระเป๋า ข้าวของงเครื่องใช้ผมก็เก็บใส่กระเป๋าเท่าที่จะนึกออก อันไหนขาดค่อยว่ากันทีหลังเอาของที่สำคัญๆ เป็นหลักให้ครับพอครับ




ผมมองนาฬิกาอีกครั้งก็ใกล้จะถึงเวลาที่นัดหมายกันแล้วรถตู้ที่ผมเตรียมไว้ก็คงขับออกไปรับเพื่อนๆ ตามจุดนัดหมายส่วนของผมมีการเปลี่ยนแผนเล็กน้อยคือให้ขับมารับที่คอนโดผมแทน




ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ พออาบเสร็จเช็ดตัวจนแห้งก็แต่งตัวในชุดสบายๆ เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง




"มินตื่น"


"อือออ..." มินปรือตาขึ้นมามองผมก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง


"มินตื่นได้แล้ว หายปวดหัวรึยัง?"


"อืออ... ดีขึ้น ไม่ค่อยปวดแล้ว" มินตอบผมทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่เหมือนเดิม



จุ๊บบบบ....
ผมคลี่ยิ้มพอใจก่อนจะจุ๊บลงที่ปากมินอย่างไม่ได้ล่วงล้ำ



"ตื่นได้แล้วเร็ว" มินลืมตาขึ้นอีกครั้งก่อนจะทำหน้าไม่พอใจที่ถูกผมปลุกให้ตื่น


"มึงจะไปไหน?" มินถามหลังจากมองสำรวจชุดที่ผมใส่


"หึหึ... ลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวซะ กูให้เวลา 20 นาทีต้องเสร็จ" พูดจบผมก็เดินออกจากห้องนอนทันที


"อ้าวเฮ้ย!! กูถามว่าจะไปไหน!!"



เสียงมินโวยวายเล็ดลอดออกมาจากห้องนอนจนทำให้ผมหลุดขำ ผมเดินเข้าไปในห้องทำงานแล้วเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อส่งเมล์สองสามฉบับก็เดินออกมานั่งดูทีวีรอมินที่โซฟาในห้องรับแขก




....





"ทิวมึงเอากระเป๋าเดินทางออกมาทำไม?"


มินเดินออกมาจากห้องนอนในสภาพผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืนพันเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่กับผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดพักไว้ที่คอ



"ทำไมไม่แต่งตัวก่อนหื้อ?"


"มึงจะไปไหน?" มินถามพร้อมกับยื่นผ้าผืนเล็กมาให้ผมก่อนจะนั่งลงให้ผมเช็ดหัวให้


"ไปกับมึงไง"


"ไม่กับกู... ไปไหนวะ?" มินหันมาถามด้วยความสงสัย


"หึหึ... ไปๆ รีบไปแต่งตัวซะ ขืนมึงช้าอีกนิดเดียวกูเปลี่ยนใจไม่ไปไม่รู้ด้วย"


"อ้าว!! อะไรของมึงเนี้ยะ กูงงไปหมดแล้วนะ"


"อ่ะ! ผมแห้งแล้วมึงไปแต่งตัวก่อนแล้วกูจะบอก"




ผมดันตัวมินให้ลุกขึ้นจากโซฟา มินหันมามองค้อนผมเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อแต่งตัวตามที่ผมสั่ง หลังจากมินเข้าไปไอ้มาร์ก็โทรเข้ามาบอกผมว่าพวกมันมาถึงแล้ว รถตู้จอดรอผมอยู่ด้านล่างให้ลงมาได้เลย ผมเดินเข้าไปในห้องนอนมินก็แต่งตัวเสร็จพอดี




"พร้อมแล้วใช่ไหม... ป่ะ"


"อะไรของมึงวะทิว!! มึงจะไปไหนกันแน่ทำไมไม่บอกกูห๊ะ!!"




ผมเดินเข้าไปลากทั้งเมียลากทั้งกระเป๋ากว่าจะออกจากห้องมาได้ก็เล่นเอาซะผมเหงื่อตก มินมันถามไม่หยุดว่าจะพามันไปไหนแต่ผมก็ไม่ยอมตอบง่ายๆ จนเดินมาถึงรถตู้ที่จอดรอรับพวกผมอยู่




"สวัสดีครับนาย สวัสดีครับคุณมิน"




คนขับรถสำหรับทริปนี้ก็เด็กในร้านผมนั่นแหละครับ มันวิ่งมารับกระเป๋าจากผมก่อนจะเปิดประตูรถให้ผมแล้วเอากระเป๋าไปเก็บใส่หลังรถ




"เซอร์ไพรส์!!!" เสียงทุกคนในรถพูดขึ้น


"เกิดอะไรขึ้นวะ! แล้วนี่จะไปไหนกันทำไมไม่มีใครบอกกูเลย" มินถาม


"ขึ้นไปนั่งก่อนไปค่อยสงสัยต่อ" ผมดันตัวมินให้ขึ้นไปนั่งประจำที่ในรถ


"ใครจะกล้าบอกวะ เฮียเล่นสั่งให้หุบปากห้ามพูดขนาดนี้" ไอ้นันพูดขึ้น


"พูดเรื่องอะไร?"


"อ้าวเฮีย! นี่เฮียยังไม่ได้บอกมันเหรอครับ" ไอ้บี้ถาม


"ยัง" ผมตอบสั้นๆ


"โหห... เซอร์ไพร์สไปอีก! กูก็นึกว่ามึงจะรู้แล้วแค่นึกว่ามึงจะไม่รู้ว่ามีตัวแถมแบบพวกกูไปด้วย"


"แถมเหี้ยอะไรล่ะ!! มันไม่บอกกูสักอย่างแค่สั่งให้กูทำนู้นทำนี่แล้วก็มาขึ้นรถอย่างที่มึงเห็นเนี่ย! แล้วตกลงมึงจะพากูไปไหนเนี้ยะทิว ทำไมต้องเก็บเป็นความลับอะไรมากมายด้วยวะ!!"


"หึหึ เมียมึงโคตรโวยวายเลยว่ะ" ไอ้ปูพูดขึ้น


"เฮียมินน่าอิจฉาอ่ะ"


"มึงจะไปอิจฉาคนอื่นทำไม แค่นี้กูยังตามใจมึงไม่พออีกเหรอห๊ะ!" ไอ้ฟิวหันไปว่าเมียมันไม่จริงจังนัก


"หึ!! กว่าจะยอมตามใจร้องไห้จนเหนื่อยแล้วป่ะ"


"เฮ้ย!! พอๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันกูหนวกหูว่ะ รีบๆ นั่งประจำที่จะได้ออกเดินทางกันสักที"


"โอเคเฮียมาร์ Let's go!!" ไอ้ทีนตะโกนขึ้นเสียง



ป๊าบ!!!



"จะแหกปากทำเหี้ยอะไรห๊ะ!!"


"ผมขอโทษคร๊าบ!!"




รถตู้แล่นตามเส้นทางไปเรื่อยๆ เสียงพูดคุยก็พูดกันไม่หยุด มินนั่งมองหน้าผมอย่างต้องการคำตอบ ผมเลยขยี้หัวมันเบาๆ ด้วยความรัก




"ทิวมึงจะบอกกูได้ยังว่าจะพาไปไหน?" มินถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง


"ไปเล่นน้ำสงกรานต์ไง มึงอยากเล่นนักไม่ใช่เหรอ?"


"ห๊ะ!! เล่นน้ำสงกรานต์ จริงอ่ะ?!! มึงพูดจริงดิ" มินทำตาโตแล้วถาม


"อืม... กูพามึงไปเล่นเองดีกว่าปล่อยให้มึงไปเล่นคนเดียว หึหึ"


"ที่ไหน?"


"หึหึ... ตื่นเต้นรึไง?" มินพยักหน้าหงึกๆ


"เราจะไปที่ไหนกันอ่ะ?"


"เดี๋ยวถึงก็รู้เอง หายงอนกูรึยัง?" ผมกอดคอมินแล้วดึงเข้ามาหาตัวเอง


"หึ!! ใครบอกกูงอนมึง"


"หึหึ ให้มันจริงเหอะ กูนึกว่ามีแมวที่ไหนงอนกูไม่ยอมพูดกับกูซะอีก"



ฟอดดด....




"มึงแม่ง!! หัดอายคนอื่นบ้าง เพื่อนๆ นั่งกันเยอะแยะ"


"อายทำไมวะ พวกมันก็รู้ๆ กันอยู่ว่ามึงกับกูเป็นผัวเมียกัน"


"โอ๊ย!! ไอ้บ้าทิว!! หน้าด้านฉิบหาย!!" มินบ่นอุบ!


"ฮ่าๆ มึงดูเอามีใครสนใจมองเราบ้าง ไอ้ฟิวก็เถียงกันกับเด็กมันอยู่ ไอ้ปูก็ป้อเมียมันไม่เลิก ไอ้เนย์ก็นอนหลับเพราะเพิ่งออกจาห้องผ่าตัดแล้วมาเที่ยว ไอ้มาร์ก็มัวแต่โม้เรื่องสาวๆ กับเพื่อนมึงอยู่ใครจะมาสนใจดูมึงกับกูคุยกันวะ เอากันบนรถพวกมันจะสนใจรึเปล่ายังไม่รู้เลย หึหึ"




ปึก!!!




"แม่งหื่นได้ตลอดนะมึง หน้านี่ด้านจนหยิกไม่เจ็บล่ะ"


"หึหึ ด่าเลยกูรับได้แต่ตอนนี้มึงต้องขอบคุณกูก่อนที่พาไปเล่นน้ำสงกรานต์"


"ขอบคุณเพื่อ?!!"


"มิน" ผมมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง


"เออๆ ขอบคุณที่พาไปเที่ยว"


"มิน!"


"อะไรอีกอ่ะ? ขอบคุณไปแล้วไง"


"ขอบคุณแบบนี้ต่างหาก"




พรึ่บ!!!




O0!!!




อุ๊ป!!!




จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บบบ...





ผมจูบย้ำๆ ที่ปากของมินอยู่หลายครั้งโดยไม่ได้ล่วงล้ำเพราะกลัวตัวเองจะหยุดไม่อยู่ มินมองค้อนผมตาเขียว มือก็ชกเข้าที่ท้องของผมแต่ไม่แรงมาก หลังจากได้แกล้งจนพอใจผมก็ผละปากออกจากปากของมินก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างพอใจ




"หึหึ เดี๋ยวกูค่อยขอรางวัลทีหลัง ตอนนี้เอาแค่ขอบคุณแบบเบาๆ ก่อน"



ปึ่ก!!!




"ตลอดอ่ะมึงน่ะ!! ไอ้หื่น!!" มินต่อว่าผมไม่จริงจังหนัก


"เฮ้ยๆ จะทำอะไรเห็นใจพวกกูหน่อย เดี๋ยวโจมันใจแตกปล้ำกูบนรถพวกมึงจะทนดูไหวไหม หึหึ" ไอ้ปูยื่นหน้ามาชะโงกมองผมกับมิน


"ปู!! พูดอะไรเนี้ยะ ขยับมานั่งดีๆ เลย"




ไอ้โจแม่งหน้าแดงอย่างเดียวอ่ะครับ ทำได้แค่ดึงผัวมันกลับไปนั่งที่เดิม ไอ้นี่ได้เมียโคตรเรียบร้อยเลยว่ะต่างจากกูเลย หึหึ มองหน้าเมียตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ





"เฮ้ย!! เอาจริงดิ! พี่โจเคยทำแบบนั้นกับพี่ด้วยเหรอ" มินหันไปถามด้วยความอยากรู้อย่างแรงกล้าจนผมกลั้นขำไม่อยู่ครับ


"จะบ้าเหรอมิน!! มินอย่าไปฟังที่ปูพูดซิ" ไอ้โจอ้อมแอ้มตอบ


"หึหึ ไม่จริงหรอกมิน มีแต่พี่นี่แหละที่ปล้ำโจ จริงไหมที่รัก?"




จุ๊บบบบ...




"โหหห... เฮียแม่งโคตรเด็ดอ่ะ" เสียไอ้ทีนกับไอ้นันพูดขึ้นพร้อมกัน


"หึหึ... ไม่ต้องชมกูรู้ตัว" ไอ้ปูก็ตอบหน้าตาเฉยครับงานนี้


"พอๆ เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว" ไอ้โจเอามือปิดปากไอ้ปูไม่ให้พูด ไอ้นั่นก็ไม่เลิกแกล้งเมียมันยังคงนัวเนียเมียมันโชว์พวกผมหน้าตาเฉย


"ไอ้มินๆ เฮียทำแบบนี้กับมึงไหมหรือมึงสมยอมวะ ฮ่าๆๆๆ" ไอ้บี้ไม่รู้ซะแล้วว่าเพื่อนมึงอ่ะเด็ดแค่ไหน หึหึ


"เสือกให้น้อยๆ หน่อยพวกมึงอ่ะ ปากดีไอ้สัสเดี๋ยวกูถีบตกรถ!!"


"หูยยย.... โหดสัสเลยว่ะ ฮ่าๆๆ กลัวแล้วคร๊าบ" ผมนี่ขำตาม อยากตอบเท่ๆ แบบไอ้ปูแต่มินมันหันมาขู่ผมไว้ซะก่อน


"พี่ฟิวน้องหลับเหรอทำไมเงียบ?"


"อืม... มันหลับน่ะมิน ให้พี่ได้พักบ้างเหอะตั้งแต่เมื่อคืนแล้วที่พี่ต้องฟังมันพูดไม่หยุดปาก หึหึ" ไอ้ฟิวลูบหับแฟนมันอย่างอ่อนโยน หืออ... มึงมีมุมแบบนี้กับเขาด้วยเหรอวะเพื่อน


"หูยย... พี่ฟิวที่โคตรดีเลย ไม่เหมือน...." มินพูดค้างไว้แล้วหันมองมองที่ผม




พรึ่บ!!!




"นั่งลงดีๆ เลย กูนี่ตามใจมึงสุดๆ แล้วนะไม่ต้องมามองกูแบบนี้"


"ป๊าว!! ยังไม่ทันจะว่าอะไรเลย ร้อนตัวทำไมเนี้ยะ!"


"หึหึ... เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อยนะมิน"


"คิดว่ากูกลัวเหรอวะ"


"ปากดีเดี๋ยวกูกัดปากขาดเลย"


"หื้ออ... มึงแม่งเล่นอะไรเนี้ยะ!!"


"หึหึ... ปากดีแบบนี้เดี๋ยวกูเอาให้คางไม่หยุดเลย"




ผมกระซิที่ข้างหูมินให้รู้กันแค่สองคนพอ ผมเป็นพวกไม่ค่อยชอบโชว์อ๊อฟแต่ชอบทำจริงเลย ไม่เสียเวลาดีครับ หึหึ




ตุบ!!




"ไอ้หื่น!!"




...





...





พวกเรานั่งรถกันมาเรื่อยๆ มีแวะพักเข้าห้องน้ำที่ปั๊มและซื้อของกินอีกเล็กน้อยก่อนจะเดินทางกันต่อ เราใช้เวลาเดินทางต่ออีกไม่นานก็มาถึงที่พัก




"สุดยอดอ่ะเฮีย โคตรสวยเลย" ไอ้บี้พูดขึ้น


"ไปๆ เอากระเป๋าไปเก็บก่อนค่อยมาหาข้าวเย็นแดกกัน"




ผมพูดบอกเพื่อนๆ ผมกับเพื่อนๆ มิน พวกเราเลยแยกย้ายกันเอากระเป๋าเข้าไปเก็บที่บ้านพัก บ้านพักที่ไอ้มาร์จองเราพักกันแบบแยกนอนกันคนละหลังครับ ผมนอนกับมิน ไอ้ปูก็นอนกับไอ้โจ ไอ้ฟิวก็นอนกับเด็กมัน ไอ้มาร์นอนกับไอ้หมอเนย์ ส่วนไอ้นัน ไอ้บี้กับไอ้ทีนนอนด้วยกันสามคน




"มึงจองทันได้ไงทิว เทศกาลคนไม่จองเต็มกันแล้วเหรอวะ?"


"กูแค่สั่ง... ไอ้มาร์มันจัดการให้หมด โรงแรมนี้เป็นของเพื่อนมัน"


"เจ๋งว่ะ งานดีด้วย"



ผมมองตามมินที่กำลังจ้องมองสาวๆ ที่ใส่ทูพีชหลากสีกำลังเดินเล่นอยู่ที่ริมหาด



"เดี๋ยวกูควักลูกตาทิ้งเลย มองไปก็แค่นั้นแหละมินอย่ามองให้เสียเวลาเลย"


"ทำไม?"


"เพราะมึงไม่สามารถนอนกับใครได้อีกนอกจากกูไง จำไว้"


"เออ!! ย้ำจัง"


"หึหึ... เอาของไปเก็บเถอะเดี๋ยวกูพาไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน"


"อืม... ตอนนี้โคตรจะหิวเลยวะ" มินลูบท้องตัวเอง





หลังจากเราแยกย้ายกันเอาของไปเก็บก็มารวมตัวกันอีกครั้งตอนทุ่มครึ่ง ทุกคนต่างอยู่ในชุดสบายๆ เรามุ่งหน้าเดินทางไปยังร้านอาหารที่ขึ้นชื่อตามที่เพื่อนไอ้มาร์แนะนำมา อาหารถูกสั่งพร้อมจัดเรียงอย่างสวยงามอยู่บนโต๊ะอาหาร พวกผมคุยกันไปทานกันไป เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังขึ้นตลอดเวลา มินดูมีความสุขและสนุกมากกับการมาเที่ยวครั้งนี้ ก่อนหน้านี้มันจะงอนไม่พอใจผมยังไงพอมาได้มาเที่ยวกับผมและเพื่อนๆ ที่รู้ใจก็ทำให้มันหายงอนผมไปเลย พอผมเห็นมินมีความสุขผมก็มีความสุขตามมันไปด้วยครับ





พวกเราทานอาหารเสร็จเรียบร้อยก็พากันไปเดินเที่ยวงานตลาดนัดกลางคืนที่มีของขายมากมาย งานนี้มินก็เดินแวะทุกร้านนั่นแหละครับ ได้ของติดไม้ติดมือกลับมาเพียบไม่ต่างจากเด็กไอ้ฟิวที่ร้องจะเอานู้นเอานี่จนไอ้ฟิวปวดหัว ส่วนไอ้ปูกับเมียนี่ก็เดินดูของกันเงียบๆ เมียมันไม่ค่อยอยากได้อะไรหรอกครับมีแต่ไอ้ปูคอยถามแล้วเป็นคนซื้อให้ซะมากกว่า พวกไอ้มาร์ ไอ้เนย์ ไอ้บี้ ไอ้นันกับไอ้ทีนก้อเดินหลีสาวไปเรื่อยตามประสาคนโสดโหมตหน้าหม้อ หลังจากเดินกันจนเหนื่อยพวกผมก็พากันกลับที่พัก





"เดี๋ยวคืนนี้แยกย้ายกันไปนอนก่อนแล้วพรุ่งนี้เจอกัน"


"อ้าวเฮีย! ทำไมนอนเร็วอ่ะเหล้ายังไม่ตกถึงท้องพวกผมเลยนะ" ไอ้ทีนพูดขึ้น


"เออใช่!! มาเที่ยวทั้งทีดันจะมานอน" มินพูดเสริมเพื่อนมันทันที


"นี่มันเที่ยงคืนแล้วมิน นั่งรถมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อน แล้วพรุ่งนี้กูจะจัดหนักให้"


"โหหห... ไม่ใช่จะหาเรื่องจัดหนักกันตั้งแต่คืนนี้เหรอครับเฮีย"


"ไอ้สัสบี้!! อยากแดกตีนกูว่างั้น!!" มินหันไปด่าเพื่อนมันครับ


"กูว่าคืนนี้ต่างคนต่างพักก่อนก็ดีเหมือนกัน โจมันก็คงไม่ไหววะดูมันเหนื่อยๆ" ไอ้ปูพูดขึ้น


"พอๆ กูสรุปเอง ใครอยากพักก็ไปพัก ใครอยากเมาตามกูมาที่สระ แค่นี้จบ!!" ไอ้มาร์พูดขึ้น


"ผมไปด้วย!!" ไอ้ทีน ไอ้บี้ ไอ้นันยกมือขึ้นพร้อมกัน


"พี่ฟิวผมไปกับเฮียมาร์ได้ป่ะ?"


"มึงอยากตายรึไง ไปนอน!!" พูดจบไอ้ฟิวก็ลากเด็กมันไปเลยครับ


"กูขอบายว่ะ อยากนอนกอดโจมันมากกว่า" ไอ้โจหน้าแดงทันที ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ แล้วอายครับ


"กูไปกับไอ้มาร์แต่ขอไปหยิบของในห้องก่อนแล้วจะตามไป" ไอ้หมอเนย์บอก


"ผมไปด้วย!"


"กูให้พูดใหม่"


"ก็เพื่อนกูไปกันหมดเลยนะเว้ยทิว"


"แล้วกูล่ะ มึงจะให้กูนอนรอมึงที่ห้องคนเดียวรึไง?" ผมถาม


"เออๆ ไม่ไปก็ได้วะ พวกมึงพรุ่งนี้ค่อยเจอกันว่ะ คืนนี้กูขอบายแล้วกัน" มินตอบผมก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนๆ ของมันครับ


"เออ... เจอกันพรุ่งนี้ทีเดียวเลย มึงอย่าไปขัดใจเฮียเขาเดี๋ยวพวกกูจะอดตามมึงไปด้วย ไปเว้ย! ไปรอเฮียมาร์ที่สระน้ำกัน" ไอ้บี้ ไอ้นันและไอ้ทีนกอดคอกันเดินตรงไปยังสระว่ายน้ำของโรงแรม


"ไปดิ! มึงอยากพักไม่ใช่รึไง" มินหันมาพูดกับผม





พวกผมแยกย้ายกันไปตามความต้องการ พอถึงห้องมินมันก็เข้าไปอาบน้ำพออาบเสร็จผมก็เข้าไปอาบต่อ พออาบเสร็จเดินออกมาก็เห็นมินนั่งดูทีวีอยู่บนที่นอน ผมเดินไปหาชุดนอนมาสวมใส่ เอาผ้าเช็ดตัวไปเก็บเรียบร้อยก็เดินมานั่งลงบนที่นอนข้างๆ มิน




ฟอดดด....




"ขอบใจที่ไม่ขัดใจกู" ผมพูดบอกมิน


"อืม... มึงเหนื่อยกูรู้ ไหนจะนั่งรถนานๆ อีก นอนเถอะพรุ่งนี้จะได้รีบตื่น"




มินกดปิดทีวีแล้ววางรีโมทไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะนอนลงแล้วดึงผ้าขึ้นมาห่ม ผมลุกขึ้นเดินไปปิดไปก่อนจะปรับแอร์อีกเล็กน้อยแล้วเดินกลับมาล้มตัวนอนบนที่นอนข้างๆ มิน มินขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดของผม ริมฝีปากอุ่นๆ ประทับจูบลงที่ปลายคางของผมอย่างอ่อนโยน




จุ๊บบบบ....




"ขอบคุณที่พากูมาเที่ยวนะ"


"หึหึ แล้วใครร้องอยากเล่นน้ำสงกรานต์ล่ะ มึงก็รู้ว่ากูตามใจมึงขนาดไหน ถ้ามึงอยากได้อะไรกูให้มึงได้หมดนั่นแหละมิน มึงคนเดียวที่จะได้ทุกอย่างจากกู"




จุ๊บบบบ....




"อืม... กูรู้" มินกอดผมแน่นขึ้น


"นอนซะ... พรุ่งนี้รีบตื่นเดี๋ยวกูพาไปเที่ยงสงกรานต์"


"อืม... ฝันดีนะทิว"


"ฝันดีครับ กูรักมึงนะ"



จุ๊บบบบ....








เช้า......





"บร่ะ!! นี่ชุดเล่นน้ำสงกรานต์มึงเหรอวะไอ้มิน?" ไอ้ทีนทักขึ้นทันทีที่ผมกับมินเดินมารวมกับกลุ่มเพื่อนๆ


"เออ!! กูจะแต่งตัวแบบนี้มึงจะทำไม!!" มินหันมามองหน้าผมก่อนจะหันไปจ้องเพื่อนมันตาเขม็ง


"หึหึ... ไอ้เหี้ยทิวมึงก็กล้าทำเนอะ" ไอ้ปูพูดขึ้นหลังจากยิ้มเยาะผมอยู่นาน


"แต่งตัวแบบนี้ผิดมากรึไงวะ!!" ผมแกล้งโวยก่อนที่มินมันจะแผงฤทธิ์ครับ


"ไม่ผิดเลยไอ้เหี้ย! ถ้ามึงไม่ออกตัวแรงแสดงออกว่าหวงมินมันขนาดนี้" ฮ่าๆๆ เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีที่ไอ้มาร์พูดจบ


"เฮ้ย!! พี่พูดอะไรวะ!! แรงตรงไหน!! กูบอกมึงแล้วไงทิวว่ากูไม่ใส่ๆ มึงก็บังคับกูอยู่ได้!!" มินหันมาโวยวายใส่ผม


"ใส่ๆ ไปเหอะน่า.... มึงใส่แล้วดูดีออกเชื่อกูดิ" ผมพูดปลอบใจที่รักของผม


"พี่ว่าใส่แบบนี้ก็น่ารักดีนะมิน คึคึ" ไอ้โจมันชมมินจริงป่าววะ มีขำตอนท้ายด้วย


"อยากใส่ทำไมไม่บอกจะได้ไปซื้อมาให้ใส่ หึหึ" ไอ้ปูพูดขึ้น


"ใช่ๆ หล่อดีนะซ้อมิน เฮ้ย!! เฮียมินคร๊าบ... เสื้อโคตรจะเท่เลยจริงๆ นะ"


"เงียบไปเลยมึง! อย่าไปเสือกเรื่องของชาวบ้านเขา"


"โหหห... พี่ฟิวชอบขัดใจตลอดอ่ะ"


"ทิวไปเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ได้ป่าววะ กูไม่อยากเป็นเป้าสายตาคนอื่นนะเว้ย!"


"ไม่ได้!! กูซื้อให้แล้วต้องใส่ ห้ามเปลี่ยนเด็ดขาด" ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง


"เออๆ ก็ได้วะ ใส่แม่งตัวนี้แหละ ส่วนพวกมึงอ่ะใครพูดมากกูถีบยอดหน้าแน่!!" มินหันไปชี้นิ้วกราดใส่เพื่อนๆ ของมันทุกคน ผมนี่อดขำแทบไม่ไหว


"ไปกันเถอะว่ะ กูหิวข้าวจะตายอยู่ล่ะ" พูดจบไอ้เนย์ก็เดินนำทุกคนไปยังสถานที่ทานอาหารเช้าที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้ลูกค้าที่มาพักที่โรงแรม





พวกเราทานอาหารเช้าที่ทางโรงแรงเตรียมไว้ให้ก่อนจะขึ้นรถแล้วพากันออกเดินทางไปยังสถานที่ใจกลางตัวจังหวัดที่เขาจัดโซนให้เล่นน้ำสงกรานต์ครับ ผู้คนเดินถือปืนฉีดน้ำด้วยใบหน้าที่เปอะเปื้อนไปด้วยแป้งเดินรวมตัวกันอยู่กลางถนน รอบๆ ข้างมันร้านขายอาหาร อุปกรณ์การเล่นน้ำสงกรานต์อีกมากมาย บ้างก็จัดกลุ่มเปิดเพลงแล้วโชว์ลวดลายการเต้นที่ผมเห็นแล้วกลั้นขำเอาไว้ไม่ไหว มินก็ดูตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศโดยรอบแถมยังสะกิดผมให้ดูคนโน้นคนนี้ไปทั่ว




รถตู้เคลื่อนตัวมาถึงจุดที่ปิดถนน ผมสั่งลูกน้องผมเล็กน้อยพร้อมกับนัดเวลาเพื่อที่จะให้มารับพวกผมกลับโรงแรม เมื่อลงจากรถผมและเพื่อนๆ ก็จัดการแจกอาวุธปืนให้ทุกคนก่อนจะแจกน้ำแล้วเทใส่กระบอกปืนของใครของมัน





"สุดยอดอ่ะเฮีย อาวุธครบพร้อมรบมากเลยคร๊าบ" ไอ้ทีนพูดขึ้นหลังจากอัดกระสุนน้ำเข้ากระบอกปืนของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย


"ขอบคุณเฮียมาร์ของมึงนู้น มันเป็นคนเตรียมของให้ทุกคน กูแค่เป็นคนสั่ง"


"ขอบคุณครับเฮีย" พวกเพื่อนๆ มินพากันยกมือไหว้พวกผมแต่เป็นการไหว้ที่กวนตีนมากๆ จนไอ้มาร์อดใจไว้ไม่ไหวเลยถีบพวกมันด้วยความรักไปคนละที


"กวนตีนนะพวกมึงเนี้ยะ! ไปๆ เตรียมตัวเดินเหล่สาวกันได้ล่ะ หึหึ"


"มิน เดินใกล้ๆ กูห้ามห่างรู้ไหม?"


"เออ!! รู้แล้วน่า.. แม่งอายคนอื่นฉิบหาย เนี้ยะยังไม่ทันเดินไปไหนคนก็เริ่มมองกูล่ะ"


"หึหึ อายทำไมกูยังไม่อายเลย"


"ก็มึงมันน่าด้านนี่หว่า!!"


"เฮ้ย!! พร้อมยังพรรคพวก!!" ไอ้มาร์แหกปากขึ้นเสียงดัง


"พร้อม!!" ทุกคนก็ตอบรับมันจนกลุ่มอื่นหันมามองพวกผม


"Go Go!! ลุยเว้ย!! ใครตัวแห้งกลับมาโดนถีบ!!" ไอ้มาร์พูดปลุกใจครั้งสุดท้ายก่อนที่กลุ่มผมจะเริ่มเคลื่อนย้ายขบวนไปเล่นน้ำสงกรานต์เพื่อทำตัวให้เปียกครับ กร๊ากกก....


"แกๆ ดูคู่นั้นดิ น่ารักอ่ะ"




ผู้หญิงคนนึงพูดขึ้นระหว่างที่กลุ่มผมกำลังเดินผ่าน ผมมองไปที่เธอและเพื่อนๆ เธอที่ยืนกันอยู่สี่คนก็กำลังมองมาที่ผมกับมินพอดี




"เออ... น่ารักว่ะ เสื้อซื้อที่ไหนอ่ะแก"




ผมหันมามองเสื้อที่ผมกับมินใส่ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างพอใจ มินไม่ได้ยินที่สาวๆ พวกนั้นพูดหรอกครับเพราะมินมัวแต่ตั้งใจเล่นน้ำสงกรานต์อย่างเมามันส์




"อยากได้ว่ะ เสื้อสกีนโคตรอยากซื้อให้แฟนใส่สักตัวเลย"


"เออใช่ๆ ผู้ชายหน้าหวานๆ เสื้อเขียนว่าไงอ่ะแก อ่านดิ" พวกเธอสองคนยังคงเดินขนาบข้างไปกับกลุ่มของพวกผม


"เขียนว่า... "ห้ามปะแป้ง กูแพ้!!" อีกคนหน้าหล่อๆ ตัวสูงๆ หุ่นล่ำๆ น่ากัดๆ เขียนว่า "ห้ามปะแป้ง!! กูหวง" แล้วก็มีลูกศรข้างหลังชี้ไปอีกคนอ่ะแก น่ารักเนอะ"


"แกว่าเขาเป็นแฟนกันม่ะ"



ผมฟังแล้วอยากจะหันไปตอบ ใส่เสื้อชี้สถานะชัดขนาดนี้ยังมองไม่ออกอีกเหรอวะ!!




"เฮ้ออ... จะเหลือเหรอแก เสียดายอ่ะ" ผมยิ้มกริ่มอย่างพอใจก่อนจะคว้าคอมินเข้ามากอด


"เดินดีๆ ดิทิว!! กูเดินไม่ถนัด"


"เดินแบบนี้แหละดีแล้ว เดี๋ยวคนอื่นมาปะแป้งมึงกูจะได้ถีบออกทัน"


"ใครจะกล้าปะแป้งกูวะ เสื้อมึงสกีนซะชัดขนาดนี้มันคงกบ้ามาขอปะแป้งกูหรอก"


"ดีแล้วไง แก้มเมียกู กูจับได้คนเดียวคนอื่นห้ามเตะ หึหึ"




ฟอดดด...


ผมลักขโมยหอมแก้มมินไปหนึ่งครั้งแต่ก็ไม่รอดพ้นศอกมหาภัยกระทุ้งเข้าที่ซี่โครงเบาๆ



"ไอ้บ้า!!"




มินมันยังไม่รู้หรอกครับว่าหลังเสื้อผมมีลูกศรชี้ไปที่มัน ผมเลยพยายามเดินข้างซ้ายของมันตลอดโดยที่มินไม่รู้ตัว คนมองค่อนข้างเยอะแต่ผมหาได้สนใจไม่ กร๊ากกก... แค่พวกมึงทั้งหลายไม่มายั่งกับเมียกูพอ กูโอเค



ต่อด้านล่างค่ะ

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
ต่อจากด้านบน...





พวกผมเดินเล่นน้ำกันจนเหนื่อยก็พากันแวะนั่งหาน้ำดื่มกันข้างทาง แก้มของมินยังปลอดภัยจากแป้งทุกญี่ห้อเช่นเดียวกับไอ้โจและเด็กไอ้ฟิว มีเฉียดๆ แก้มไปบ้างแต่พวกผมก็ทำลายร่องรอยกันไวมาก ไอ้ปูนี่หวิดจะกระทืบเด็กเกรียนอยู่หลายครั้งเพราะปากมอมมาแซวเมียมันไงล่ะครับ งานกระตุกต่อมโมโหให้ไอ้ปูได้เป็นอย่างดีแต่มันดีหน่อยที่มีเมียเป็นพ่อพระ ให้อภัยคนทุกคน ฮ่าๆๆๆ ส่วนไอ้ฟิวก็ฉุดกระชากลากแฟนตัวเองอยู่หลายครั้งเพราะหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ต่างมองแฟนมันด้วยความสนใจ ไอ้นี่มันเป็นเด็กมีอ่อร่าครับ เฟรนลี่สุดๆ ที่ผมหวงสุดที่ควไม่พ้นมิน ช่วงนี้มันยิ่งมีอ่อร่าแปลกๆ ทั้งผู้หญิงผู้ชายต่างเข้าหามันบ่อยๆ จนผมต้องคุมเข้มมากขึ้น แต่ดีหน่อยที่มินไม่เฉยๆ ซะมากกว่า กลับกลายเป็นผมเองที่หงุดหงิดเวลามีคนเข้ามาใกล้มัน





"ฮ่าๆๆ ไอ้ทีนหน้ามึงไม่โดนเหี้ยอะไรมาบ้างเนี้ยะ" มินหัวเราะเพื่อนเสียงดังลั่น


"แป้งไอ้สัส!! มาเกือบทุกสี ไม่รู้พวกมันเอาเวลาไหนไปผสมสีจนได้ขนาดนี้วะ!" ไอ้ทีนบ่นอุบ


"อย่าว่าแต่มึงเลย กูกับไอ้บี้ยังไม่รอด เสื้อนี่เกือบโดนกระเทยจับฉีกอยู่หลายครั้ง ดีนะที่พวกกูรอดกลับมาได้" ไอ้นันสภาพแย่จริงๆ ครับ


"รู้งี้ก็ซื้อเสื้อแบบมึงมาใส่บ้างดีกว่าไอ้มิน หน้ามึงนี่สะอาดเชียว"


"หึหึ เสื้อตัวนี้ห้ามลอกเลียนแบบว่ะ อยากได้ไปหามาใส่เอง"


"โหหห เฮียขี้หวงว่ะ! ที่จริงน่าจะซื้อแจกพวกผมด้วยคนละตัว" ไอ้บี้พูดขึ้น


"มึงเป็นขอทานรึไง เสื้อยังจะให้คนอื่นซื้อให้เลย พ่อแม่มึงไม่ใช่ยาจกนะเว้ย!! เงินอ่ะหัดควักบ้างไม่ใช่แดกฟรีกินฟรีตลอดงาน!"


"โหหห... ไอ้มินมึงก็พูดเว่อไปสาดดด...."


"ไอ้ทิวมึงสั่งให้รถมารับกี่โมงวะ?" ไอ้มาร์หันมาถามผม


"สี่โมงเย็น" ผมตอบ


"อ้าว!! ทำไมรีบกลับอ่ะเฮีย ยังสนุกอยู่เลยอ่ะ"


"พูดมากอีกแล้ว!! มึงจะเล่นให้ตัวเปื่อยเนื้อยุ่ยเลยรึไงห๊ะ!!" ไอ้ฟิวดุแฟนมันครับ


"เออ!! ก็คนมันอยากเล่นต่อนิ!! ทำไมล่ะ มีปัญหา!" ไอ้นี่ก็เอาแต่ใจใช่ย่อยครับ


"โธ่วุ้ย!! กูล่ะเบื่อมึงจริงๆ เลย!! เอาแต่ใจตัวเอง" ไอ้ฟิวขยี้หัวตัวเองอย่างแรง


"แล้วไงใครแคร์ล่ะ!!"


"พอๆ พวกมึงสองคนเลิกกัดกันได้แล้ว เดี๋ยวกูพาโจไปนั่งรอพวกมึงที่ร้านกาแฟ ใครจะเล่นต่อก็เชิญ!! ถึงเวลานัดช่วยไสหัวกันมาให้ครบด้วยล่ะ ไม่งั้นกูจะทิ้งแม่งไว้ที่นี่แล้วปล่อยให้พวกมึงเล่นน้ำกันยันเช้าเลย" ไอ้ปูพูดขึ้น


"ปูใจเย็นๆ น้องตกใจแล้วเห็นไหมน่ะ"


"กูไปนั่งรอกับไอ้ปูแล้วกัน กูเหนื่อยเดินแล้วว่ะ" ไอ้เนย์มันคงหมดแรงจริงแหละครับ ช่วงนี้เคสผ่าตัดมันเยอะจนไม่มีเวลาได้พักผ่อนสักเท่าไหร่


"งั้นกูขอไปต่อว่ะ สาวๆ สวยๆ ทั้งนั้นก็ขอไปเก็บคะแนนความนิยมซะหน่อย"


"พวกผมไปกับเฮีย ไปโว๊ยลุยจีบสาวกัน" ไอ้นัน ไอ้บี้ ไอ้ทีนเดินตามหลังไอ้มาร์ไปติดๆ


"มึงเอาไงไอ้ฟิว?" ผมหันไปถามไอ้ฟิวที่ตอนนี้ทำหน้าเครียด


"กูคงพามันไปเล่นต่ออีกสักพักว่ะ เดี๋ยวแม่งงี่เง่าใส่กูอีก"


"เออๆ งั้นมึงไปกับกูแล้วกัน มินมึงไปโอ๋ลูกมึงหน่อยดิ"


"อืม..." มินหันมาตอบก่อนจะเดินไปหาเด็กไอ้ฟิว


"เหมือนกูมีลูกเลยว่ะ" ไอ้ฟิวพูดขึ้นขำๆ


"หึหึ... กูได้ทั้งเมียทั้งลูกกูคุ้มล่ะ แต่มึงได้แค่ลูกยังไม่ถึงขั้นเอาลูกมาทำเมียก็ต้องทำใจหน่อยว่ะ" ผมตบไหล่ให้กำลังใจไอ้ฟิวเพื่อนรัก


"มันยังเด็กว่ะ แต่กูก็ไม่รู้จะอดทนได้อีกนานแค่ไหนเหมือนกัน"





แววตาไอ้ฟิวตอนที่มองแฟนมันเป็นสายตาที่ค่อนข้างอ่อนโยน มันไม่เคยมองใครด้วยสายตาแบบนี้มาก่อนเท่าที่ผมรู้จักกับมันมา ตอนแรกก็ผลักไสเขาแทบตายแต่ตอนนี้มันหลายเป็นคนที่วิ่งเข้าหาและเป็นฝ่ายที่ไม่อยากจากไปเขาซะแล้ว




"เดินตามมันไปเหอะว่ะ กูไม่อยากปล่อยมันเดินคนเดียว"


"เดินคนเดียวเหี้ยอะไร เมียกูเดินอยู่ข้างๆ ไม่ใช่คนรึไงไอ้สัส!!" ผมด่าไอ้ฟิวไม่จริงจังนัก


"เออ... ไปเหอะน่า!! เมียมึงก็ใช่ว่าจะปลอดภัย ดูนู้น..."


"สัสเฮ้ย!! เดินห่างไม่ได้เลยจริงๆ ให้ตายเหอะ!!"




ผมกับไอ้ฟิวเร่งฝีเท้าก้าวขายาวแบบเดินห้าเก้าประชิดถึงตัว




"ป่ะแป้งหน่อยครับ ป่ะแป้งหน่อย" มีวัยรุ่นสามคนยืนกันมินกับแฟนไอ้ฟิวเอาไว้ครับ


"มึงเรียนน้อยจนอานภาษาไทยไม่ออกรึไงวะ กูแพ้แป้ง!!" มินพูดขึ้นเสียงเรียบแต่หน้าตาเอาเรื่องแบบสุดๆ


"โหหห... ไม่เชื่อหรอก มากันสองคนเหรอครับ" ไอ้ตัวหน้าด้านยืนถือแป้งกระป๋องเล็กๆ ยังคงถามต่อ


"มากันหลายคนแล้วมึงจะทำไม?!!" มินตอบเสียงแข็ง


"หูยย.... ดุจัง หน้าตาก็หล่อน่ารักขนาดนี้ไม่เอาไม่ดุนะครับ" ผู้ชายอีกคนพูดเสริมขึ้น


"อย่าเสือก!! ถอย!!" มินผลักอกไอ้ผู้ชายคนนั้นทักที


"เฮ้ย!! พูดกันดีๆ ก็ได้นี่หว่า ทำไมต้องผลักอกกันด้วยวะ!!"


"เฮียใจเย็นๆ นะ อย่ามีเรื่องกันเลย" แฟนไอ้ฟิวดึงแขนมินเอาไว้


"หลบไปยืนข้างหลังพี่ เดี๋ยวพี่จัดการเอง" มินจับแฟนไอ้ฟิวให้ไปยืนหลบข้างหลังตัวเอง


"แล้วมึงจะเอายังไง กูก็พูดด้วยดีๆ เสือกไม่หลบกูเอง!!" มินหันไปถามเสียงเข้ม


"ไม่เอาไงหรอก!! หน้าตาก็งั้นๆ เสือกเล่นตัว" มินยืนกำหมัดแน่น


"มึงพูดว่าอะไรนะ!!" มินตะคอกเสียงดังลั่น


"เฮียมินใจเย็นๆ ก่อนนะ อย่ามีเรื่องกันเลยเฮียมิน"


"ว่ามา!! มึงจะเอายังไง!!"


"พี่ฟิว!! เฮียทิวๆ ทางนี้!!" ผมเดินเข้าไปประชิดตัวมินทันที ส่วนไอ้ฟิวก็ดึงแฟนมันไปยืนข้างหลังมันเรียบร้อย


"มีอะไรกัน?" ผมถามเสียงเรียบนิ่ง


"ไม่มีอะไรหรอกไปเหอะ กูไม่อยากมีเรื่อง" มินตอบทั้งที่สายตายังจ้องฝั่งนั้นแบบไม่ละสายตาไปไหน


"ขอโทษทีพี่ พอดีเพื่อนผมมันเมาอ่ะครับ" ไอ้เด็กผู้ชายคนนึงพูดขึ้นก่อนจะดึงเพื่อนมันให้ถอยห่างออกไป


"เมาแล้วก็กลับบ้านมึงไปซิวะ มาแกว่งปากหาตีนทำไม!!" ผมหันไปจ้องหน้าไอ้นั่น


"งานเข้าแล้ว!! พี่ฟิวห้ามเพื่อนพี่หน่อยดิ ถ้าเฮียเส้นขาดขึ้นมาจะทำไงอ่ะ"


"ปล่อยมันไป อยู่ดีไม่ว่าดีเสือกแกว่งปากหาตีนอย่างที่ไอ้ทิวมันพูดจริงๆ นั่นแหละ"


"อ้าว!! แทนที่จะช่วยกันห้าม"


"ทิวไปเหอะ อย่าไปเสียเวลากับไอ้เด็กพวกนี้เลยไร้สาระว่ะ"


"พวกผมขอโทษจริงๆ ครับพี่ มึงไอ้สัน ไอ้วาขอโทษพี่เขาดิวะ"


"เอ่อ... ผมขอโทษด้วยนะครับ"


"ขอโทษ!!" ไอ้นี่ตัวจี๊ดครับ อยากจะถีบยอดหน้าสักทีให้หายคันตีน


"ไปเหอะทิว พวกมันขอโทษแล้วก็ให้มันจบๆ ไป กูจะได้เอาเวลาไปทำเรื่องมีสาระกว่านี้"


"วันหลังก็หัดระวังปากกันซะบ้าง ไม่งั้นพวกมึงได้แดกตีนกูจริงๆ แน่"


"เฮียทิวไปเหอะ พี่มินบอกเฮียทีดิ"


"เออๆ ไอ้นี่ก็งอแงหนักหนาก็ไม่รู้วุ้ย ป่ะทิวกลับเหอะ" มินกระตุกแขนผมไม่แรงมาก


"อืม... มึนเดินไปก่อนเลย" ผมพูดทั้งที่ยังยืนจ้องหน้าไอ้พวกนั้นอยู่


"พวกมึนอ่ะไปได้แล้ว จะยืนรอแดกตีนมันรึไง!!" มินหันไปตะคอกใส่ไอ้เด็กกลุ่มนั้นเสียงดัง


"ครับๆ ขอโทษอีกครั้งนะพี่ พวกมึงไปๆ กลับ" แล้วไอ้คนที่เรียกสติกลับมาได้คนแรกก็ฉุดกระชากเพื่อนตัวเองออกห่างจากรัศมีสายตาของพวกผม


"เล่นต่อหรือจะกลับ?" ผมหันไปถามมิน


"เออ! กลับเลยก็ได้กูก็เริ่มเมื่อยขาแล้วเหมือนกัน"


"งั้นไป... กลับ"




ผมเดินนำทุกคนกลับไปยังทางเดิม พวกผมไปนั่งรวมตัวกันอยู่ที่ร้านกาแฟที่มีไอ้ปูนั่งอยู่กับเมีย มีไอ้หมอเนย์นั่งจิบกาแฟอยู่เงียบๆ พวกเรารอจนทุกคนมากันจนครบผมก็จัดการโทรตามรถตู้ให้มารับพวกผมที่จุดนัดหมายทันที





เมื่อพวกผมมาถึงโรงแรมก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไอ้ฟิวโทรตามผมสองคนให้ไปรวมตัวเพราะเราจะออกไปกินข้าวกันข้างนอก โดยมันให้เหตุผลว่านั่งกินข้าวที่โรงแรมไม่ได้บรรยากาศ ผมไม่รู้มันไม่ได้บรรยากาศจริงๆ หรือแฟนมันงอแงกันแน่ไอ้นี่ยิ่งชอบตามใจแฟนมันอยู่ด้วย หืออ... พูดเหมือนตัวเองไม่ตามใจเมียเลยเนอะไอ้ทิว หึหึ




พวกผมพากันนั่งทานข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง รสชาติอาหารจัดว่าดีเริศ บรรยากาศดีมาก พวกเรากินข้าวไปด้วย คุยกันไปด้วยอย่างสนุกสนาน นานๆ ได้นัดรวมตัวกันเที่ยวมันก็ดีแบบนี้แหละครับ พวกผมกินกันจนอิ่มท้องก็พากันนั่งรถกลับมายังที่พักแล้วนัดรวมตัวกันที่สระว่ายน้ำของโรงแรม มีกินดื่มกันเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน





"วันนี้สนุกไหม?" ผมถามมินที่กำลังขดตัวนอนอยู่บนเตียงส่วนผมเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จอีกรอบ


"อืม... สนุกดี มึงอ่ะ?"


"กูเฉยๆ แต่ถ้ามึงสนุกกูก็โอเค"


"เราจะอยู่กันกี่วัน?" ผมหันไปมองมิน


"ทำไมอยากอยู่นานรึไง?"


"หึ!! เคยเที่ยวที่ไหนนานๆ ได้ด้วยเหรอ มึงห่วงงานจะตาย"




ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เดินไปปิดไฟก่อนจะล้มตัวลงนอนบนที่นอนข้างๆ มิน




"หึหึ ถ้ามึงอยากอยู่เที่ยวต่อก็บอกกูได้นิ หื้อ"




ฟอดดดด....



ผมหอมที่แก้มมินแล้วรวมตัวมินเข้ามากอด มินขยับตัวเข้าหาผมก่อนจะยกขาขึ้นพาดไว้ที่ตัวผม




"เออ!! กูอยากอยู่ต่อ"


"พรุ่งนี้ไอ้พวกนั้นอยู่เล่นน้ำอีกวันพวกมันก็กลับกันแล้ว"


"อ้าว!! มาตั้งไกลอยู่แค่แปปเดียวเองเหรอวะ?"


"อืม... พวกมันมาแค่นี้แหละ มาเล่นน้ำสงกรานต์เป็นเพื่อนมึงแล้วก็กลับ"




ปากผมก็พูดโต้ตอบกับมินไป มือผมก็ลูบไล้อยู่ใต้เสื้อนอนตัวบางที่มินใส่ จมูกผมก็สูดดมกลิ่นหอมจางๆ ของมินไม่หยุดหย่อน




"เซ็งว่ะ!! วันหลังพามาแค่นี้แล้วรีบกลับไม่ต้องพามานะ กูนั่งรถเมื่อก้น!"


"หึหึ.... แล้วมึงจะรีบกลับไปไหนล่ะ หื้อ?"


"หมายความว่ายังไง?" มินเงยหน้าขึ้นมาถามผม




จุ๊บบบบ....





"แค่นี้ก็คิดไม่ออกเหรอวะ หึหึ... พอพวกมันกลับไปก็เหลือแค่เราสองคนไงครับ"




ฟอดดด....




"อืม... มึงว่ายังไงกูก็ว่าตามนั้นแหละ"


"หึหึ... เสียงตอบเบาเชียวนะ" จุ๊บบบ....





มินกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม ถ้าผมทายไม่ผิดมินคนแอบยิ้มดีใจอยู่แน่ๆ นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่ได้มาเที่ยวพักผ่อนกันแบบนี้ ผมก็มัวแต่ยุ่งกับงานจนลืมเติมความหวานให้คนรักของผม ถึงผมจะบ้างานขนาดไหนมินก็ยังคงช่วยเหลือผมมาโดนตลอด กำลังใจดีๆ แบบนี้จะหาได้จากที่ไหนอีกล่ะครับนอกจากคนๆ นี้ "เมีย"





TBC.





เป็นวันสงกรานต์ที่เนื้อเรื่องโคตรยาว 555+ ยาวกว่าตอนปกติไปอีก
ช่วงนี้ยุ่งทุกวันเพราะเตรียมตัวไปงานแต่งเน็ตไอดอลชื่อดังอยู่ อิอิ
ได้การ์ดเชิญด้วย ฟินไปอีก 555+
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหลักตอนต่อไปนะคะ จุ๊บ



ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
โห......ป๋าตามใจน้องที่สุดล่ะ 

ชอบเสื้อคู่แฮะ  อีป๋าครีเอทดี    :katai2-1:

ออฟไลน์ aom2529

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 885
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11
เรื่องนี้มีแต่คนตามใจเมีย อิอิ

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】


  :pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ



【EP.05 คืนแห่งความวุ่นวาย】




เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของเจ้าหลานตัวแสบทั้งสองคนกำลังทำให้ผมเป็นบ้า! วิ่งกันในห้องนอนยังกับสนามเด็กเล่น โจนั่งหัวเราะเด็กๆ กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างสนุกสนานแต่มีผมคนเดียวตอนนี้ที่โคตรจะหงุดหงิด เฮ้ย!! หงุดหงิดอีกแล้ว!! ขนาดหลานยังมาแย่งเมียไปจากผมแล้วเป็นอะไรที่ผมขัดใจไม่ได้เพราะที่โจกลับมาบ้านผมก็เพราะคิดถึงเจ้าสองแสบนี่แหละครับ เพลียใจ







"โจเดี๋ยวมานะ ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนเลย" ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วหันไปบอกโจ เจ้าเด็กแสบสองคนหยุดวิ่งเล่นแล้วหันมามองผมทันที



"ปูจะไปไหนเหรอ?"



"ลงไปกินเหล้าข้างล่างเดี๋ยวขึ้นมา" ผมตอบ



"อืม... อย่าดื่มเยอะนักล่ะ รีบๆ ขึ้นมานะ" โจพูดบอกผม ส่วนสองแสบพอรู้ว่าผมมองไปทางตัวเองก็พากันวิ่งไปหลบหลังโจกันใหญ่



"รีบๆ นอนกันเลยนะ!! ถ้าขึ้นมาแล้วใครยังมัวแต่เล่นไม่ยอมนอนเจอตีแน่!!"



"อั่งเปากับน้องแป้งกำลังง่วงพอดีเลยฮะ เนอะน้องแป้งเนอะ" หึหึ... ดูความมึนของหลานผมซิครับ



"ใช่ค่ะ น้องแป้งง่วงนอนแล้วค่ะอาโจ"



"ครับๆ งั้นไปแปรงฟันก่อนเนอะแล้วเราค่อยมานอนกันนะครับ"



"นอนกันดีๆ ห้ามกวนอาโจเข้าใจ๋?!"



"รับทราบฮะ, คืนนี้น้องแป้งจะนอนดีๆ ไม่นอนดิ้นค่ะ น้องแป้งสัญญาค่ะอาปู"



"อืม... ดี!!" แล้วผมก็เดินออกจากห้องทิ้งให้อาหลานเขาอยู่ด้วยกัน






ผมเดินลงมานั่งที่บาร์ชั้นล่างของบ้าน เลือกเหล้านอกรสชาติดีออกมาหนึ่งขวดก่อนจะเล็งหาแก้วใบสวยมานั่งจิบแก้เซ็ง คืนนี้นอกจากจะอดทำการบ้านแล้วยังต้องนอนเบียดกับไอ้หลานตัวแสบสองคนนั่นอีก เฮ้ออ... พ่อกับแม่มันก็เหลือเกินจริงๆ ยอมปล่อยให้ลูกมาค้างอ้างแรมที่อื่นได้ไงก็ไม่รู้!! เออ.. ได้ข่าวว่าหลานกูเอง หึหึ






ปกติไอ้ป่านมันจะต้องนอนกอดน้องแป้งลูกมันทุกวันแต่วันนี้มันเลือกปล่อยลูกมันมานอนกับเมียผม ส่วนพี่ปีนี่ หึหึ... วันนี้ลูกไม่ได้นอนด้วยคงมีเวลาปั๊มน้องให้อั่งเปาอีกคนแน่ๆ แม่ง!! แล้วกูล่ะ กูก็อยากปั๊มลูกตัวเองเหมือนกันนะเว้ย!! เซ็ง!!






แกร๊ก....






ผมหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้น ไอ้เหี้ยป่านพี่ชายผมนั่นเอง.... ตายยากฉิบหาย!!






"หึหึ... หง่อยเลยดิมึงเจอหลานแย่งความรัก" มันเดินเข้ามานั่งลงข้างผม



"แดกด้วยไหม?" ผมยกแก้วเหล้าโชว์



"อืม... ก็ดีเหมือนกันไม่ได้กินเหล้ากับมึงนานแล้ว" ผมเทเหล้าใส่แก้อีกใบแล้วยื่นไปให้ไอ้ป่าน



"มาทำไม?" ไอ้ป่านมันเหลือกตาขึ้นมองผม



"กูจะแวะมาดูว่าลูกกูนอนรึยัง"



"ยัง! เล่นอยู่กับเมียกูท่าทางจะดึก"



"น้องสะใภ้กูนี่เจ๋งสุดๆ เลยว่ะ เอาใจซะลูกกูร้องไห้หาอยากไปหาอาโจๆ เกือบทุกวัน แล้วมึงคิดดูถ้าลูกกูร้องอยากไปกรุงเทพฯ ไอ้เปาตัวแสบอีกตัวจะอยู่ไหวเหรอ กูกับพี่ปีนี่ปวดหัวฉิบหาย ลูกใครกันแน่วะ! ลูกกูหรือลูกเมียมึง เฮ้ออ... กูล่ะเหนื่อยใจ" ไอ้ป่านมันคงเก็บกดมานานคงอยากระบายน่ะครับ




"หึหึ... มึงอย่าว่าแต่ลูกมึงเลย เมียกูเนี้ยะของจริงร้องจะมาหาหลานไม่ต่างกัน งานยุ่งแทบตายแต่ถ้ามีเวลาว่าเมื่อไหร่ชวนกูไปซื้อของให้หลานตลอด เหอะ!! มึงคิดว่ากูจะทำไงได้นอกจากตามใจเมียกูทุกอย่าง"



"เออ... ดีวุ้ย!! กูจะได้ไม่ต้องเปลืองตังค์ วันหลังอยากได้อะไรเดี๋ยวให้ลูกกูโทรหาเมียมึงอ้อนนิดอ้อนหน่อยก็จบ หึหึ" ไอ้พี่เลว!! แผนมึงชั่วร้ายมาก



"กวนตีน!!" ผมชมพี่ชายตัวเอง



"หึหึ... ขอบใจ ถ้ามึงไม่อยากเสียสมบัติทั้งหมดให้ลูกกูกับลูกไอ้ปีมึงก็รีบทำให้เมียมึงท้องดิวะจะได้มีลูกกับเขาสักคน ฮ่าๆๆๆ" แม่ง!! หน้าด้านฉิบหาย





ป๊าบ!!!





ฝ่ามือย่อมๆ ของผมฟาดลงกลางกระบานมันด้วยความไว






"โอ๊ย!!! ไอ้น้องเลว!!" มันลูกหัวตัวเองปอยๆ



"ไม่ต้องเสือกเรื่องบนเตียงกูเลยไอ้สัส!! กูทำของกูอยู่ทุกวันถ้าโจมันมีมดลูกป่านนี้ท้องได้สิบคนล่ะไอ้ควาย!!"



"เออ!! คลอดออกมาสักคนกูจะได้อุ้มหลายไอ้ห่า!!"







ผมสองคนคุยกันไปเถียงกันไปเป็นเรื่องปกติครับ ไอ้ป่านมันชอบกวนตีนผิดกับพี่ชายคนโตของผมที่โคตรสุภาพอ่อนโยน ใจดีและเป็นที่พึ่งพาให้กับทุกคนในบ้าน ไอ้ป่านนี่เป็นกรณียกเว้นครับ มันเลว!! พอเหล้าเข้าปากไม่รู้ผมกับมันใครหมากว่ากันเอาดิ!!






"เออไอ้ป่าน เมื่อไหร่มึงจะหาคนมาช่วยดูแลลูกมึงสักคนวะ?" ไอ้ป่านมันขมวดคิ้วแน่นแล้วมองหน้าผมอย่างมีคำถาม



"คนช่วยดูแลลูกกู มึงหมายถึงใคร?" ไอ้ป่านถาม



"กูก็หมายถึงเมียอีกคน แม่เลี้ยงน้องแป้งหรือมึงคิดว่ากูพูดถึงแม่บ้านงั้นซิ"



"หึหึ... ไม่ต้องมีคนพวกนั้นกูก็ดูแลลูกกูเองได้" ไอ้ป่านหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะพูดตอบผมด้วยสีหน้าจริงจัง



"มึงไม่คิดว่าลูกมึงต้องการแม่เหมือนเด็กๆ คนอื่นเหรอวะ?" ผมถามแล้วรินเหล้าใส่แก้วให้ไอ้ป่าน



"กูไม่คิดจะมีใครมาทำหน้าที่นี้ได้ดีเท่ากูอีกแล้วว่ะ ถึงลูกกูจะไม่มีแม่เหมือนลูกคนอื่นเขาแต่กูว่ากูไม่ได้ทำหน้าที่ขาดตกบ่กพร่อกจนลูกกูร้องไห้ต้องการแม่นี่หว่า... ตอนนี้กูอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดี กูอยากให้ลูกสาวกูจดจำแค่ว่าแม่ที่รักเขาได้ตายจากไปไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วยังจะดีซะกว่า เพราะกูไม่รู้ว่าถ้ากูให้โอกาสใครสักคนเข้ามาในชีวิตกูอีกครั้งอาจจะทำให้ลูกกูเสียใจมากกว่ามีแม่ที่ตายไปแล้วก็ได้"






ไอ้ป่านพูดด้วยสีหน้าค่อนข้างซีเรียส มันคงเป็นห่วงลูกมันมากนั่นแหละครับ ไอ้ป่านมันเคยเจ็บเคยเสียใจเพราะเลือกแม่เลวๆ ให้ลูกมันไปแล้วครั้งนึงในชีวิต แม่ที่ให้กำเนิดลูกออกมาจากก้อนเลือดกลายเป็นชีวิตอีกหนึ่งชีวิตแต่กลับทิ้งลูกตัวเองไปแค่เหตุผลบ้าๆ เพียงข้อเดียว






"อืม... กูรู้ว่ามึงรักลูกมึงมาก กูก็รักหลานกูเหมือนกัน ถึงน้องแป้งจะไม่มีแม่เหมือนเด็กคนอื่นแต่กูเชื่อว่ามึงจะเป็นทั้งพ่อและแม่ที่ดีของลูกมึงได้"






ผมตบที่บ่ามันเพื่อให้กำลังใจไอ้ป่านพี่ชายของผม ถึงไอ้ป่านมันจะไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซ็นต์ในสายตาของคนอื่นแต่สำหรับผมที่เป็นครอบครัวเดียวกับมันผมรู้ว่ามันเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกอีกคนที่ผมรักและนับถือในฐานะพี่ชาย
เราสองคนนั่งดื่มกับไปในความเงียบ ต่างคนต่างกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ มันกับผมคงมีเรื่องให้คิดและให้ทำที่สำคัญไม่น้อยไปกว่ากันแต่ตราบใดที่ผมยังอยู่ผมจะช่วยเหลือมันเต็มที่เท่าที่ผมจะทำได้ครับ






"แก้วสุดท้ายแล้วว่ะ" ไอ้ป่านยกแก้วขึ้นมาชนกับแก้มผม



"อืม... กูก็พอแล้วเหมือนกัน" ผมชนแก้วกับมันก่อนจะยกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว



"อ่าา... หวานฉิบหาย" ไอ้ป่านออกอาการคลั่งสุรา



"มึงจะเอาลูกมึงกลับไปนอนที่บ้านหลังนู้นไหม?" ผมถามอย่างมีหวัง



"หึหึ... ไม่ว่ะ ปล่อยให้นอนนี่แหละกูอยากเห็นคนลงแดงตาย กร๊ากกก...."



"ไอ้เลว!! กวนตีนกูจริงๆ นะมึง"



"เอาน่า... ฝากลูกกูนอนด้วยสักคืนแล้วกันนะไอ้น้องรัก" มันตบไหล่ผมปุๆ กับรอยยิ้มอันชั่วร้าย





พรึ่บ!!





"ออกไปจากบ้านกูแล้วปิดประตูให้ด้วย สัส!!" อารมณ์เสีย!! กูเดินขึ้นห้องแม่งเลย



"ฮ่าๆๆ ขอบใจนะไอ้น้องรัก!" กวนตีนผมไม่เลิกจริงๆ ไอ้ห่านี่!!






ผมเดินขึ้นมาชั้นบนของบ้านก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอน ผมเปิดประตูเข้าไปมีเพียงแสงไฟข้างหัวเตียงให้พอมองเห็นทางเดิน ผมกดล็อคห้องเรียบร้อยก็เดินไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียง หมอนข้างขนาดใ้หญ่ของใบถูกวางไว้อีกด้านที่อั่งเปานอน โจคงกลัวหลานตกเตียงครับเลยเอาหมอนมันกั้นซะแน่นหนา ส่วนคนนอนกลางนี่คงหนีไม่พ้นน้องแป้งหลานสาวผู้น่ารักของผมอีกคนถัดมาก็เป็นโจที่นอนกอดหลานทั้งสองคนไว้หลวมๆ






ผมนั่งลงที่นอนข้างๆ โจก่อนจะกดลงไปจูบหน้าผากหลานรักทั้งสองคนของผม และที่ขาดไม่ได้เลยคงเป็นคนที่นอนหายใจเข้าออกสม่ำเสมออยู่ข้างๆ ผมตอนนี้ คนที่ผมรักสุดหัวใจ คนที่ผมอยากอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา ผมค่อยๆ ก้มลงไปประทับจูบลงที่หน้าผากอย่างอ่อนโยนก่อนจะผละออกมาแล้วนั่งมองหน้าหล่อๆ ที่กำลังนอนหลับอยู่ในตอนนี้ มือผมค่อยๆ ลูบไล้แทรกตามเส้นผมนุ่มอย่างเบามือ






"หึหึ... ขนาดนอนหลับยังทำให้กูหลงได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ"





ผมก้มลงจนใบหน้าของผมกับโจห่างกันเพียงไม่กี่เซนก่อนจะกดจูบลงที่ปากของโจเบาๆ อย่างอ่อนโยน ขบเม้นที่ริมฝีปากบางอีกเล็กน้อยก่อนจะละปากออกแล้วคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข






"อือ... ปูขึ้นมาแล้วเหรอ?"



"กูทำให้ตื่นรึเปล่า?"



"เปล่าครับ... ปูจะอาบน้ำก่อนไหมเดี๋ยวโจไปเตรียมให้" ผมยิ้มให้กับคนที่กำลังนอนทำหน้าเบลอเพราะผมทำให้รู้สึกตัวจนตื่น



"หึหึ... น้ำไม่ต้องเตรียมแต่ลุกขึ้นมาอาบเป็นเพื่อนเลยได้ไหม?"



"บ้าเหอะ!!"





ฟอดดด..... ฟอดดด...





"อ่าาา... ชื่นใจ" ผมมันเขี้ยวก้มลงไปหอมแก้มเน้นๆ อีกสองฟอดใหญ่ๆ



"อืออ... ปูอ่ะกลิ่นเหล้าหึ่งเลยนะครับ"



"โอเคๆ เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน หลับไปเลยนะไม่ต้องรอ"



"ไม่เป็นไรปูไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวโจรอนะ"





โอ๊ยย!!! จะไม่ให้กูหลงได้ไง! ดูเมียกูออกจะน่ารัก น่าเอา น่าเสียบขนาดนี้ อร๊ากกก... กูเขี่ยหลานลงไปนอนข้างเตียงแปปนึงได้ไหม!!






"หึหึ... งั้นรอแป๊ปนะ"




จุ๊บบบ.....





ผมจุ๊บลงที่หน้าผากโจอีกทีก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัวและแปรงสีฟันถูกจัดเตรียมไว้เหมือนทุกวัน ผมยืนยิ้มให้กับความน่ารักและใส่ใจของโจที่ปฏิบัติต่อผมไม่เคยขาด โจเป็นคนที่ใส่ใจทุกรายละเอียด ใส่ใจทุกเรื่องที่เกี่ยวกับผมจนบางครั้งผมรู้สึกเลยว่าผมยังใส่ใจเรื่องโจไม่มากพอครับ สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือดูแลโจให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำให้มันได้ครับ






ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนักก็เดินออกมาพร้อมผ้าขนเช็ดตัวที่พันเอวไว้อย่างหมิ่นเม่ ที่คอมีผ้าพาดไว้อีกหนึ่งผืนแล้วผมก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดนอนมาส่วนใส่ งานนี้ไม่เลือกอะไรมากครับเพราะโจจัดไว้เป็นสัดส่วนจนผมคลำๆ เอาก็สามารถหยิบมาใส่ได้เลย พอแต่ผัวเสร็จผมก็ยืนเช็ดผมจนแห้งก่อนจะเดินไปที่เตียงนอน






"ง่วงแล้วทำไมไม่นอนก่อน" ผมนั่งลงข้างโจ



"รอได้... ยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่หรอก"



"หึหึ... ตาปรือขนาดนี้ยังบอกว่าไม่ง่วงอีก นอนได้แล้ว"





ผมล้มตัวนอนลงข้างๆ โจ เอื้อมมือไปกดปิดไฟข้างหัวเตียงก่อนจะรวบตัวโจเข้ามากอดไว้หลวมๆ





จุ๊บบบบ....




"ฝันดีนะที่รัก"




จุ๊บบบ....





"ฝันดีนะครับปู"





ผมไม่รู้ว่านอนกอดโจไว้นานแค่ไหน รู้แค่ว่ารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้นอนกอดโจทุกคืนเท่านั้นแหละครับ









"ฮืออ.... ฮือออ....."




เสียงนี้ตามมาหลอกหลอนผมถึงในฝัน





"ฮืออ... ฮือออ....."





จากเสียงเดียวเหมือนตอนนี้จะเพิ่มเป็นอีกเสียงที่ดังและหนักแน่นกว่าเสียงแรก





"ฮือออ.... ฮือออ.... อาโจ... ฮืออ...."





เอ๊ะ!! แต่ผมว่าเสียงมันเริ่มแปลกๆ ว่าไหมครับ






"เป็นอะไรครับน้องแป้ง หนูร้องไห้ทำไมครับคนสวย"



"ฮือออ... อาโจฮะ ฮืออ...."



"โอ๋ๆ อย่าร้องนะครับคนดี อั่งเปาเป็นอะไรครับร้องไห้ทำไมครับ มานี่มาคนเก่ง"





ผมลืมตาขึ้นมองก็เห็นว่าไฟที่หัวเตียงเปิดอยู่ทำให้เห็นภาพที่โจกำลังกอดหลานสาวกับหลานชายผมไว้ในอ้อมกอดทั้งสองคน





"อืออ... โจหลานเป็นอะไร?"





โจหันมามองผมที่กำลังนอนปรือตามองเด็กๆ กำลังนั่งร้องไห้งอแงอยู่ในอ้อมกอดโจ





"ไม่รู้เหมือนกันอ่ะปู จู่ๆ น้องแป้งก็ลุกขึ้นนั่งแล้วร้องไห้แล้วอั่งเปาก็ตื่นขึ้นมาร้องตามอีกคน"





ท่าทางของโจดูเป็นกังวลมากที่เห็นหลานร้องไห้พร้อมกันแบบนี้





"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ ร้องไห้ทำไมครับบอกอาซิครับคนดี"





โจโอ๋หลานใหญ่เลยครับ ผมลุกขึ้นนั่งแล้วเกาหัวด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมหลานกูต้องพากันร้องไห้แพ็คคู่แบบนี้ด้วยวะ





"อึ่ก! ฮืออ... น้องแป้งอยากเข้าห้องน้ำค่ะ ฮืออ...."





oO!!!





เหี้ย!! อย่าบอกนะว่าหลานกูร้องไห้เพราะแค่อยากเข้าห้องน้ำเนี้ยะ!! แชรดดด.....






"โอ๋ๆ งั้นหยุดร้องก่อนนะครับเดี๋ยวอาพาไปเข้าห้องน้ำเนอะ"



"ฮืออ... ค่ะ อาโจพาน้องแป้งไปเข้าห้องน้ำหน่อยน้องแป้งกลัว ฮืออ..."



"ครับๆ อาพาไปเนอะ" โจอุ้มน้องแป้งขึ้นแนบอก น้องแป้งก็ซบอกโจทันที โถหลานกู



"ปูฝากดูอั่งเปาหน่อย เดี๋ยวโจพาน้องแป้งไปเข้าห้องน้ำก่อน"



"อืมๆ ไปเถอะเดี๋ยวดูให้" แล้วโจก็อุ้มน้องแป้งเดินหายเข้าไปห้องน้ำครับ






กูช๊อคแป๊ปครับพี่น้อง โอเคๆ ในเมื่อน้องแป้งร้องไห้เพราะอยากไปเข้าห้องน้ำแต่ไม่กล้าไปเองผมเข้าใจล่ะ ผมเข้าใจ แต่ไอ้เด็กอ้วนตัวข้างๆ นี่ยังไงมันร้องไห้เพราะอยากเข้าห้องน้ำด้วยอีกคนรึเปล่าวะ






"อั่งเปาเป็นไรไหนมาหาอาซิ"




อั่งเปาค่อยๆ คลานเข้ามาหาผมแล้วเข้ามากอดผม





"ฮืออ... อาปูฮะ ฮืออ....."



"เฮ้ยๆ เป็นลูกผู้ชายอย่าร้องไห้ซิไอ้หมูอ้วน" นี่คือวิธีปลอบหลานของผมครับ



"ฮืออ.... เปาเป็นผู้ชายฮะอาปูแต่เปาร้องไห้ ฮืออ...." อ้าว!! ยังไงของหลานกูวะเนี้ยะ!!



"หึหึ... เอ้าๆ อยากร้องก็ร้องแบ้วไหนบอกอามาซิว่าร้องไห้ทำไม?"



"อึ่ก! ฮืออ... เปาได้ยินน้องแป้งร้องไห้ อึ่ก! เปาสงสารน้องแป้งฮะอาปู ฮืออ..."






oO!!!






บอกผมทีว่ามันไม่จริง!! หลานกูเป็นคนอ่อนไหวง่ายถูกไหม!!






"โอ๊ยๆ อาปวดหัวตึบเลย" ผมกุมขมับตัวเองทันที อั่งเปาเงยหน้าขึ้นมามองผมทั้งที่ยังสะอึ่กสะอื้นอยู่



"อาปูปวดหัวเป็นอะไรฮะ ฮืออ... ปวดมากไหมฮะเดี๋ยวเปาไปหายามาให้กิน"







ผมล่ะอดไม่ได้ที่จะรักและเอ็นดูหลานตัวเองเหมือนลูกแท้ๆ อั่งเปากับน้องแป้งมีความน่ารักและความฉลาดที่เกินเด็กทั่วๆ ไปบางคน ผมไม่แปลกใจหรอกครับถ้าหลานผมจะเป็นเด็กดี เห็นอกเห็นใจคนรอบข้างเพราะย่าผมสอนมาดีจริงๆ ยกเว้นผมมั้งครับที่ถูกเตะออกมานอกคอก หึหึ






ฟอดดด.... ฟอดดด....





"ไอ้หลานคนนี้มันน่ารักจริงๆ วุ้ย! หัดเป็นห่วงเป็นใยอาซะด้วย มาม่ะมาให้อาฟัดให้หายมันเขี้ยวหน่อย"





ฟอดดด.... ฟอดดด....






"คริคริ... อย่าฮะอาปูเปาจั๊กจี้ฮะ คิคิ...."



"นี่แน่ะ! ดิ้นนักใช่ไหมไอ้หมูอ้วน หึหึ..."





จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ.....





ฟอดดด.... ฟอดดด...






"เอิ้กๆ อาปูฮะอั่งเปาเหนื่อยแล้ว... คึคึ"





จากร้องไห้สะอึ่กสะอื้นเพราะสงสารน้องแป้งตอนนี้ไอ้หมูอ้วนหลานรักของผมกำลังดิ้นทุรนทุรายหนีผมครับ แหม!! มันน่าฟัดจริงๆ ไอ้หลานคนนี้






"อ้าวปู ทำไมไปแกล้งหลานอย่างนั้นล่ะ"





โจอุ้มน้องแป้งเดินกลับมาที่เตียงแล้วนั่งลงอีกฝั่งโดยมีน้องแป้งกอดอาสุดที่รักเอาไว้ไม่ห่าง




"หึหึ... กำลังทำโทษเด็กขี้แยอยู่นะ"



"เอิ้กๆ คึคึ... อาปูพอแล้วฮะเปายอมแล้ว เปายอมแล้วฮะ คึคึ"



"โอเคๆ พอแล้วอาก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน" ผมเลิกแกล้งหลาน อั่งเปานอนหอบหายใจเหนื่อยอยู่ข้างๆ ผม



"อาโจฮะ อาปูแกล้งเปาฮะ" ไอ้ตัวแสบหลานไปหาเมียผมเฉยเลย ดูมันอ้อนๆ



"อาปูแกล้งหลานทำไมเนี้ยะ ฮื้อ!! เดี๋ยวอาจัดการให้นะครับ"



"ตกลงอั่งเปาร้องไห้ทำไมอ่ะ?" โจหันมาถามผม



"หึหึ... ร้องตามน้องแป้ง" ผมตอบ



"ก็เปาสงสารน้องแป้งนิฮะ เปาเห็นน้องแป้งร้องไห้ก็เลยร้องด้วย"



"โถ... พ่อคนอ่อนไหวง่าย เราเป็นพี่วันหลังถ้าเห็นน้องร้องไห้ต้องปลอบน้องไม่ใช่ไปร้องไห้ตามน้องเข้าใจไหม ฮื้อ?"



"ฮะ... ต่อไปเปาจะปลอบน้องฮะอาปู เปาจะไม่ร้องไห้อีก"



"อืม... ดีมากไอ้หลานชาย นี่แหละเขาถึงจะเรียกว่าลูกผู้ชายตัวจริง"



"ฮะ! อั่งเปาเป็นลูกผู้ชายตัวจริงฮะ"



"ฮ่าๆๆ เก่งมาก" ผมกับโจหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อย



"ดีมากครับ งั้นอั่งเป่ากับน้องแป้งเลิกร้องไห้แล้วงั้นเรามานอนกันดีกว่านะ มันดึกแล้ว"



"ฮะ/ค่ะ" อั่งเปากับน้องแป้งตอบพร้อมกัน



"อาโจกอดน้องแป้งด้วยนะคะ" ผมขมวดคิ้วทันที



"ได้ครับ... เดี๋ยวน้องแป้งนอนข้างอานะครับ"



"ค่ะ..." สาวน้อยตอบเสียงใส



"อาโจกอดเปาด้วยนะฮะ" คราวนี้หนักเลยกู ถ้าเมียกูกอดหลานสองคนแล้วกูจะอยู่ตรงไหนล่ะทีนี้



"ครับๆ อั่งเปานอนข้างนี้นะแล้วส่วนน้องแป้งนอนข้างนี้นะครับ" โจจัดสรรพื้นที่สำหรับหลานทั้งสองคนให้นอนขนาบโจทั้งซ้ายและขวา



"อ้าวเฮ้ย!! แล้วอาล่ะ อาโจต้องนอนกอดอาด้วยดิ!" ผมทวงสิทธิ์ความเป็นสามีทันที



"ปูก็!! เดี๋ยวปูนอนข้างอั่งเปานะครับ ปิดไฟด้วยเด็กๆ จะได้เข้านอนกันมันดึกมากแล้ว"



"เฮ้ย!! แบบนี้ก็ได้เหรอ?" ผมคัดค้าน



"ได้ครับ"



"ได้ฮะ คึคึ"



"ได้ค่ะ คริคริ"





เสียงส่วนมากตอบว่าได้ อ้าว!! งั้นผมก็แพ้ดิวะ! อร๊ากกก.... ไอ้ปูไม่ยอม






หลังจากโจจัดท่านอนให้ทั้งตัวเองและหลานรักสองคนเรียบร้อยก็นอนกอดกันกลมดิ๊ก โจกดจูบลงที่หน้าผากหลานทั้งสองคนก่อนเจ้าตัวเล็กจะมุดเข้าหาอ้อมกอดอันอบอุ่นของโจ ผมไม่แปลกใจหรอกครับว่าทำไมหลานๆ ถึงได้ติดเมียผมมากขนาดนี้ ขนาดผมยังโคตรติดเมียผมเลย หึหึ ให้ตายเหอะ!! อารมณ์เหมือนโดนแย่งความรักเลยว่ะกู






ผมเอื้อมมือไปกดปิดไฟก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างอั่งเปา เอาวะไอ้ปูแค่คืนนี้คืนเดียวอดทนอีกนิดวะ สู้โว๊ย!!






ผมเอื้อมแขนผ่านตัวของอั่งเปาไปกอดที่เอวโจไว้หลวมๆ งานนี้ไม่ได้กอดทั้งตัวแต่ขอกอดไว้สักนิดก็ยังดีวะ พอความมืดเข้าครอบคลุมไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงลมหายใจของหลานตัวแสบทั้งสอง หึหึ อะไรจะหลับง่ายดายขนาดนี้วะ ไอ้ตัวป่วนเฮ้ยจะรู้ตัวบ้างไหมว่าทำให้อาลำบาก






"ปูหลับรึยัง?"



"ยัง... ทำไม?" ผมกระชับตัวเข้าหามากขึ้น



"ขอโทษนะที่ทำให้ลำบาก"



"หึหึ... รู้ตัวด้วย" ผมคุยกับโจในความมืด



"ปู....."






จุ๊บบบบบ.....





โจจุ๊บลงที่แก้มของผมเบาๆ





"ฝันดีนะครับ"






ตายอย่างสงบ อร๊ากกก.... อยากกดเมียๆ กดแน่นๆ กดนานๆ แต่หลานกูนอนอยู่ทำไงดี!!
จุ๊บบบบ.....





"เฮ้ออ... คืนนี้นอนซะ พรุ่งนี้ค่อยคิดบัญชีรวดเดียว"






งานนี้ต้องมีทบต้นทบดอก อดอยากปากแห้ง โดนแย่งความรัก คอยดูเหอะจะเอาคืนให้คุ้มเลย ถ้าน้ำไม่หมดตัวล่ะก็เลิกเรียกกูว่าไอ้ปูเปียกได้เลย หึหึ





TBC....




ขอบคุณสำหรับทุกเม้นทุกกำลังใจนะคะ
เฮ้ออ... มีแรงเขียนต่อแว้ว


เฮียปูจะทำอารายยย....
อย่ารุนแรงกับพี่โจเขานะ คนนี้เขาบอกบางนะเฟ้ย!!
โปรดติดตามตอนต่อไปคร้า.....


ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11

ออฟไลน์ mam.nalok

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 247
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ละมุนมากเฮีย เป็นอาต้องเสียสละ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
เฮียปูซ้อมไว้ เผื่อมีของตัวเอง คึ คึ

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】


  :pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ



【EP.06 คนของกูห้ามแตะ!!】




คืนที่แสนวุ่นวายของผมได้ผ่านพ้นไปแล้วครับ ตื่นเช้ามาก็พาเจ้าเด็กแสบสองคนมาส่งที่บ้านใหญ่ ผมนึกว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปแล้วแต่เรื่องจริงคือยังไม่จบครับ เจ้าเด็กแสบยังร้องอ้อนวอนให้โจอาบน้ำให้ ดูหลานผมทำ!!! กว่าจะอาบน้ำให้กันเสร็จก็หยอกล้อกันเกือบครึ่งชั่วโมงในขณะที่ผมกับโจทำได้เพียงตื่นขึ้นมาล้างหน้าล้างตาแล้วเปลี่ยนชุดแค่นั้น ตอนแรกกะว่าจะมาส่งสองแสบคืนพ่อกับแม่มันก่อนค่อยกลับไปอาบน้ำแต่นี่มันผิดแผนไปเสียหมด เฮ้อออ....





"ไปครับ เราลงไปทานข้าวเช้ากันเถอะ ป่านนี้คุณย่าคงรอแย่แล้ว" โจพูดบอกหลานรักทั้งสอง



"ไปฮะ อั่งเปาหิวมากเลยฮะอาโจ"



"น้องแป้งด้วยค่ะ น้องแป้งก็หิวเหมือนกัน"



"เอาๆ ลงไปข้างล่างกันได้แล้วมั้ง ไม่สงสารอาโจรึไงป่านนี้อาโจหิวข้าวจนจะเป็นลมแล้ว"



"ปูครับ อย่าพูดเสียงแข็งกับหลานนักซิ หลานกลัวกันหมดแล้วเนี้ยะ" อ้าว!! กูโดนเมียด่าซะงั้น



"อาปูคะ อุ้มน้องแป้งหน่อยค่ะ"





เฮ้ออ... หลานอ้อนผมอย่างนี้แล้วจะให้ผมกับโจไม่ตามใจได้ไงล่ะทีนี้ ตาย!! มาไม้นี้อาก็ให้อาตายตรงนี้เลยดีกว่าถ้าจะทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้




ฟอดดด....




"อาขอโทษครับ" ผมก้มตัวลงหอมแก้มน้องแป้ง



"ไปครับ เราลงไปกินข้าวกันเนอะ" ผมช้อนตัวอุ้มน้องแป้งขึ้นแนบอก




ฟอดดด....




"น้องแป้งรักอาปูนะคะ" น้องแป้งฉีกยิ้มกว้างจนผมเองก็อดมันเขี้ยวหลานตัวเองไม่ได้



"อาโจจับมืออั่งเปาหน่อยฮะ"



"หึหึ... ครับ" โจจับมืออั่งเปาก่อนจะเดินตามหลังผมกับน้องแป้งมาครับ





เราสี่คนเดินลงมายังขั้นล่างก็เห็นปู่กับย่าผมนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก ไอ้ป่านเดินมาหลังผมไม่นานส่วนพี่ปีกับเมียสุดที่รักของแกก็เดินเข้ามาสมทบจนสมาชิกอยู่กันครบพร้อมหน้าพร้อมตา เราทุกคนร่วมทานอาหารเช้าด้วยกัน วันนี้ดูปู่กับย่าผมยิ้มแย้มมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด เสียงหัวเราะมาพร้อมกับรอยยิ้มของทุกคนในครอบครัวทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะมองโจที่กำลังยิ้มมีความสุขมากเช่นเดียวกัน





ฟอดดดด.....





"อืออ... ปูไปอาบน้ำได้แล้วครับ"






ตอนนี้ผมกับโจกลับมาอาบน้ำที่บ้านของผมครับ พอเราทานข้าวเสร็จผมกับโจก็ขอตัวกลับมาอาบน้ำอาบท่าให้สดชื่นเสียหน่อย กว่าจะกลับมาได้ผมต้องส่งสายตาให้ไอ้ป่านช่วยสกัดดาวรุ่งพุ่งแรงสองแสบนั้นไว้ก่อนที่จะร้องตามผมกลับมาอีก ไอ้ป่านมันหัวเราะเยาะผมแต่มันก็ยอมช่วยผมนะครับ ใจจริงอยากถีบมันสักทีก่อนออกมาแต่คิดดูอีกทีไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวมันให้ลูกมันมาป่วนผมอีก ไม่ไหวๆ อยากสวีทกันสองคนบ้างอะไรบ้างครับ





"ขอกอดให้หายคิดถึงก่อนดิ อยากกอดแน่นๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"




จุ๊บบบ.....




"เอ่อ... แต่โจอยากอาบน้ำแล้วอ่ะครับ เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้วอ่ะ"



"แฮ่!! งั้นเราไปอาบน้ำกันเถอะ"



"เฮ้ย!!! ปูเดียวก่อน!"





อ่าาาา.....





สำเร็จโทษกันไปหนึ่งรอบระหว่างอาบน้ำ ดื้อนักต้องทำโทษซะหน่อย ชอบทำให้ผมอดอยากหิวโหยดีนัก หึหึ ใจจริงอยากจัดสักสองรอบแต่คืนนี้ผมต้องพาโจไปที่ร้านครับ ถ้าผมเอาแต่ใจตัวเองเกินไปกลัวโจจะไม่ไหว รอกลับมาจากร้านก่อนค่อยว่ากัน เรื่องนี้ต้องเคลียร์กันยาวอยู่แล้วผมสัญญา





"อืออ... ปูนอนนิ่งๆ ซิครับ"





หลังจากสำเร็จโทษที่รักไปหนึ่งรอบในห้องน้ำผมก็จัดการช่วยโจอาบน้ำจนสะอาดสะอ้านทั้งตัวก่อนจะออกมาแต่งตัวในชุดสบายแล้วนอนกอดกันอยู่บนเตียงใต้ผ้าห่มผืนหน้าในห้องนอนที่แสนจะเย็นฉ่ำ





จุ๊บบบ...




"ยังเจ็บอยู่เหรอ หื้อ?"



"อืม... ก็นิดหน่อยครับ" โจตอบเสียงเบา



"หึหึ... ขอโทษที่ทำรุนแรงไปหน่อย" ฟอดดด...



"ช่วยไม่ได้ก็อยากครางเสียงแบบนั้นทำไมใครจะอดใจไหววะ"




^////^




โจนอนนิ่งไม่ไหวติง ไม่ตอบโต้แบบนี้แสดงว่ากำลังอายอยู่แน่นอน เฮ้ออ... เมียกูจะน่ารักไปไหน ขี้อายนี่ที่หนึ่งเลยให้ตายเหอะ!!





ผมกับโจนอนกอดกันจนเผลอหลับไปด้วยกันทั้งคู่ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ถึงเวลาอาหารเย็นพอดี เราสองคนเดินไปหาอะไรกินที่บ้านย่าผมครับ โจจะได้ไม่ต้องทำอาหารให้เหนื่อยแค่อาหารที่ย่าผมทำก็กินไม่หมดแล้วเพราะย่าผมชอบทำกับข้าวไว้หลายๆ อย่าง ยิ่งโจมาบ้านนี่ยิ่งพิเศษเข้าไปอีกเรียกได้ว่าโจเป็นสะใภ้รักอีกคนของปู่กับย่าผมรักมาก





"ปูเราจะเข้าไปที่ร้านกันกี่โมงดีครับ?" โจหันมาถามก่อนจะเดินไปเปิดตู้เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ผม



"เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จก็ไปร้านเลยก็ได้จะได้ถึงร้านไม่ดึกมาก" ผมตอบก่อนจะเดินไปนั่งลงบนที่นอนก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหาเบอร์โทร



"อืม... ปูใส่ชุดนี้แล้วกัน เดี๋ยวโจเข้าไปอาบน้ำก่อนนะ" โจหันมาพูดบอกผมแต่เจอสายตาหื่นกามของผมเข้าถึงกับต้องรีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำทันที



"หึหึ... เด็กฉิบหาย" ผมพูดกับตัวเอง





Tru.... Tru....





"สวัสดีครับนาย" ลูกน้องผมรับสาย



"เออ! วันนี้กูจะเข้าไปที่ร้าน มึงเตรียมเอกสารรายรับรายจ่ายทั้งหมดไว้ให้กูด้วย"



"ได้ครับนาย เดี๋ยวผมเตรียมไว้ให้ครับ"



"เออดี... กูเข้าไปทุกอย่างต้องพร้อม" ผมสั่งย้ำ



"รับทราบครับ พร้อมที่สุดเลยครับนาย"



"หึหึ... ดีมาก งั้นแค่นี้"



"ครับ... สวัสดีครับนาย"





หลังจากผมโทรไปสั่งงานลูกน้องผมเสร็จผมก็นั่งเช็คเมล์ต่อ เดือนนี้สั่งของเข้าร้านค่อนข้างเยอะทั้งร้านที่หัวหินและร้านที่ผมเปิดใหม่ที่กรุงเทพฯ รายจ่ายที่ว่าเยอะแล้วแต่พอเทียบกับรายได้ก็ทำเอาผมยิ้มหายเหนื่อย งานทุกอย่างของผมจะมีไอ้ป่านกับโจที่คอยช่วยซับพอสผมอยู่เบื้องหลัง ไอ้ป่านนี่ช่วยดูแลร้านที่นี่ส่วนโจก็ช่วยเป็นกำลังใจให้ผมไงล่ะครับ หึหึ





แกร็ก.....





เสียงกลอนประตูดังขึ้นผมละสายตาเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นโจเดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบเอวไว้ใต้สะดือ ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความลำบาก ไม่รู้ว่าตอนนี้สายตาผมกำลังมองโจด้วยสายตาแบบไหนแต่โจเบือนหน้าหนีผมทักทีที่รู้ว่าผมกำลังจ้องมองโจอยู่





"เอ่อ... ปูไปอาบน้ำได้แล้ว" พูดจบโจก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าออกเพื่อจะหาเสื้อผ้ามาสวมใส่




ฟอดดดด....





ผมเดินมากอดโจจากด้านหลัง โจเกร็งตัวทันทีที่ถูกผมสวมกอด จมูกผมฝังกดลงที่แก้มขวาของโจทันที ปากอุ่นๆ ของผมกำลังคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของโจ





"เวลากูมองมึงทีไรทำไมกูห้ามใจตัวเองไม่ค่อยอยู่เลยวะ!" จุ๊บบบบ...





ผมจูบลงที่ซอกคอของโจ กลิ่นหอมนุ่มๆ จากตัวโจทำให้ผมอยากทำมากกว่ากอดและจูบ โจหดคอหนีผมเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้ผมกอบโกยความสุขจากร่างกายนี้ทุกครั้งที่ผมต้องการ





"อืออ... ปูปล่อย... ปล่อยก่อนครับ เราต้องไปร้านกันนะลืมแล้วเหรอ" เสียงห้ามที่ผมฟังยังไงก็ดูเหมือนกำลังเชิญชวนผมซะมากกว่า ทำไงดีวะเนี้ยะ!! มึงเป็นหนักมากนะไอ้ปู




จุ๊บบบ....




ฟอดด.....




ผมจูบและหอมที่แก้มส่งท้าย เกรงว่าถ้ายืนกอดมันนานกว่านี้ผมจะไม่ได้เข้าร้านไปเคลียร์งานอย่างที่ตั้งใจไว้ เสียดายแต่ทำยังไงได้ล่ะครับ ตอนนี้คงต้องปล่อยโจไปก่อนคืนนี้ค่อยว่ากัน





"เฮ้ออ... ไม่อยากเข้าร้านแล้วอยากนอนกอดมึงมากกว่า" โจหันมามองหน้าผม



"ไม่ได้นะครับ ปูมีงานที่ต้องเคลียร์ให้เสร็จไม่ใช่เหรอ อย่าให้เสียงานเลยนะครับ" กูจะเป็นคนดีได้ก็เพราะเมียสอนนี่แหละ หึหึ



"โอเคๆ ตามคำสั่งเลยครับเมีย แต่ก่อนอาบน้ำขอกำลังใจก่อนได้ไหม ไม่มีแรงอาบเลยว่ะ"





ฟอดดด...




ไม่ต้องให้ขอซ้ำ เมียผมน่ารักเสมอ โจเป็นคนที่เอาใจเก่งที่สุดในโลกนะผมคิดว่างั้น หึหึ





"แค่นี้เองเหรอ?" ผมทำหน้าเสียใจเล็กน้อย ช่วงนี้กูทำตัวปัญญาอ่อนบ่อยไปป่าววะ



"อืม... แค่นี้ก่อนครับ เพราะโจรู้ว่ายังไงปูก็ต้องขออีกเรื่อยๆ ให้เยอะเดี๋ยวได้ใจ" โจยิ้มอายๆ หึ่ม!! เห็นแล้วมันเขี้ยวฉิบหาย




จุ๊บบบ...




"หึหึ... รู้ดีจริง ไม่รอดแน่คืนนี้เตรียมตัวได้เลยที่รัก" พูดจบผมก็หยักคิ้วกวนๆ ส่งให้โจ เห็นหน้าโจแล้วอยากหัวเราะดังๆ หน้ามันแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงเสียอีก โอ๊ยย!! กูจะอดใจกดเมียตัวเองไหวไหม!!






หลังจากมีความสุขจากการได้ตอดให้เมียอายผมก็ขับรถพาโจมุ่งหน้าไปยังร้านของผมกันครับ ระหว่างทางโจก็นั่งมองบรรยากาศนอกรถสลับกับมองผมเป็นระยะ บางครั้งก็ส่งยิ้มหวานๆ มาให้ผมบ้างได้พอชื่นอกชื่นใจกันไป ปกติโจเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วครับ พอจะพูดทีก็พูดแต่เรื่องมีสาระทั้งนั้น ฮ่าๆๆ ซึ่งต่างกับผมโดยสิ้นเชิง ผมมันคนสาระความรู้น้อยแต่สาระเลวนี่เยอะ (เมื่อก่อนนะ ตอนนี้ผมเป็นคนดีแล้ว) #ปูมีเมียแล้ว รักเมียมาก หึหึ





"เป็นอะไร นั่งเงียบไม่พูดไม่จาเลย" ผมเอื้อมไปจับมือโจแล้วจูบลงเบาๆ ที่หลังมือ



"ปู ถ้าวันนึงที่เราอายุมากขึ้นแล้วเรายังคบกันอยู่ เราสองคนมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กันดีไหม?" โจถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง



"ทำไมพูดแบบนั้น ถ้าเรายังคบกันอยู่หมายความว่ายังไง?"




ผมขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงผมยิ่งกว่าจริงจัง ผมเริ่มไม่มีสมาธิขับรถแล้วครับ ผมเลยชะลอรถแล้วเทียบจอดข้างทางทันที




"ก็... ก็หมายความว่า..." โจด้วยท่าทีอึกอัก เหมือนจะตอบแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา



"เฮ้ออ... ฟังนะโจ มึงต้องอยู่กับกูแบบนี้ตลอดไปเพราะกูเลือกมึงแล้วและที่ทุกวันนี้กูทำทั้งหมดก็เพื่อเราสองคนทั้งนั้น ไม่ใช่เพื่อคนอื่น กูรักมึงมากขนาดนี้มึงยังไม่มั่นใจอีกเหรอวะถึงคิดว่ากูจะทิ้งมึงแล้วไปหาคนอื่น หื้อ?"



"เปล่าๆ โจไม่ได้คิดอย่างนั้นนะปู ก็แค่...."



"แค่อะไร?" ผมถามทักที



"แค่คิดว่าถ้าวันนึงปูเกิดเจอคนที่ดีและใช่สำหรับปูมากกว่า.... เราคง..."




พรึ่บ!!!




ผมดึงโจเข้ามากอดทันที ดูจากสีหน้าแล้วผมก็รู้สึกว่าโจคงคิดมากกับเรื่องนี้มานานแต่คงไม่กล้าที่จะพูดความในใจออกมา บ้ามาก!! พูดเลยว่าตอนนี้ผมไม่เคยคิดจะมองใครอีกนอกจากมัน โจมันเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมหยุดทุกอย่างไว้ที่มันได้ มันมีอิทธิพลกับผมมากมายขนาดนี้มันยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ เฮ้ออ.....





ฟอดดด....




"เลิกคิดบ้าๆ ได้แล้ว กูจะรักใครได้อีกนอกจากมึง"




ผมพูดบอกมันไปด้วย สองแขนของผมก็กอดรัดมันไว้ในอ้อมกอด มือก็ลูบที่หัวมันเบาๆ อย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ โจมันจะได้รู้สึกผ่อนคลายและรู้สึกดีขึ้นบ้าง




"แค่นี้ก็รักจะบ้าอยู่แล้วรู้ไหม หื้ออ?" ฟอดดดด....



"ห้ามคิดมากอีก มึงจะไม่ไปไหนทั้งนั้น มึงต้องอยู่กับกูจนกว่ากูจะตายจากมึง"




ตุบ!!!




กำปั้นครับ ทุบเข้าที่หลังผมเต็มๆ เสื้อผมก็เริ่มเปียกชื้นจากน้ำตาคนในอ้อมกอดของผม




"ห้ามพูดแบบนี้ ขอร้องห้ามพูดแบบนี้อีก" เสียงโจสั่นจนผมจับความรู้สึกได้



"โอ๋ๆ ไม่พูดแล้วครับไม่พูดแล้ว ไม่มีใครตายจากใครทั้งนั้นแหละ กูกับมึงจะอยู่จนหง่อมกันไปข้างเลยอ่ะ พอใจยัง? หึหึ"



"อืม...." โจตอบแล้วพยักหน้าเบาๆ





ผมผละออกจากโจก่อนจะจับที่ปลายคางแล้วจูบลงเบาๆ ที่ริมฝีปากโจ น้ำตาโจไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่จนรสจูบมีรสเค็มแปล่มๆ ปะปนมาด้วย ผมกดจูบย้ำๆ ก่อนจะเลียที่ริมฝีปากโจเบาๆ โจสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงแล้วเผยปากให้ผมสอดแทรกลิ้มเข้าไปด้านใน ผมค่อยๆ บรรจงจูบอย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ โจยังคงจูบตอบรับผมได้เป็นอย่างดี จูบของเราครั้งนี้เป็นจูบที่ค่อนข้างเร่าร้อนแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน มันอบอุ่นไปทั่วทั้งหัวใจ ลิ้นเราสอดประสานกันอย่างลงตัว เราสองคนจูบกันอยู่สักพักจนโจส่งสัญญาณว่าเริ่มขาดอากาศหายใจ ผมจึงต้องผละออกมาแล้วกดจูบย้ำๆ อีกสามครั้งก่อนจะหอมที่แก้มโจแล้วรวบตัวโจเข้ามากอด





"เลิกคิดมากน่า... เดี๋ยวนี้ทำไมกลายเป็นคนขี้แยจังวะเมียกู หึหึ" ผมลูบหลับเบาๆ เพื่อปลอบเมียรักก่อนที่เราจะผละออกจากกัน ผมค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้โจอย่างเบามือ



"ขอโทษที่งี่เง่าไปหน่อย" ทำไมผมรู้สึกว่าโจมันพูดแล้วน่าเอ็นดูจังวะ



"หึหึ มึงจะงี่เง่ากว่านี้ก็ย่อมได้ ต่อให้มึงเป็นยังไงกูก็รักมึงอยู่ดี"




จุ๊บบบบ....
พูดจบผมก็จุ๊บที่ปากของโจด้วยความมันเขี้ยวก่อนจะจูบลงเบาๆ ที่เปลือกตา





"ป่ะ เดินทางต่อกันเถอะ ป่านนี้พวกเด็กในร้านมันคงอู้งานกันแย่ล่ะ"



"อืม... ค่อยๆ ขับรถนะปู ไม่ต้องรีบ" แน่ะ!! ยังมีสั่งอีกนะคนเรา



"คร๊าบผม... ขับช้าที่สุดแล้วเนี้ยะ" โจส่ายหัวเล็กน้อย คงจะเอือมผมนั่นแหละครับ หึหึ





ผมขับรถต่อมุ่งหน้าไปที่ร้านทันทีหลังจากปลอมเมียรักของผมเรียบร้อย มือโจยังคงถูกมือผมจับกุมเอาไว้แน่น อย่างน้อยผมก็รู้ว่าทำแบบนี้แล้วโจมันรู้สึกดีขึ้นบ้าง เฮ้ออ... เมียคิดมากทำเอากลุ้มเลยกู





....






"สวัสดีครับนาย สวัสดีครับคุณโจ" ไอ้ต้นกับไอ้สันวิ่งออกมาต้อนรับผม



"พวกมึงเป็นอะไร ทำหน้ายังกับหนีผีมางั้นแหละ"



"มึงบอกดิ" ไอ้สันสะกิดแขนไอ้ต้น



"ไอ้ห่า!! เรื่องแบบนี้ให้กูบอกนายทุกที สัส!!" ไอ้ต้นหันไปด่าไอ้สัน



"เอาๆ พวกมึงสองคนเป็นอะไรกัน!! มีอะไรจะพูดก็รีบๆ พูดมาดิวะ!!" ผมเริ่มหงุดหงิดนิดๆ



"ปูใจเย็นๆ ซิครับ" ไอ้ต้นกับไอ้สันยกมือไหว้โจแล้วยิ้มแห้งๆ หน้าตากวนตีนส่งมาให้ผม



"คืออย่างนี้ครับนาย พวกผมไม่รู้ว่าคุณโมรู้ได้ยังไงว่านายกลับมาและจะเข้าร้านวันนี้ คุณโมเข้ามาถึงก็ถามหาแต่นายพวกผมได้แต่บอกไปว่าไม่รู้ว่านายจะเข้ารึเปล่าน่ะครับ"



"หึ!! แล้วพวกมึงก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงงั้นซิ!!"



"เอ่อ... ครับนาย"




พรึ่บ!!!




"เดี๋ยวปั๊ด!!!"




"เฮ้ย!!!"





ไอ้ต้นกันไอ้สันหดหัวหนีมือผมพร้อมกัน แต่พอพวกมันคิดได้ว่าจะโดนหนักกว่าเดิมมันสองคนเลยยืดตัวกลับมายืนสงบนิ่งท่าเดิม





"ปูใจเย็นๆ ก่อนครับ ต้นกับสันคงไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ นั่นแหละ ใจเย็นก่อนนะ"




โจจับมือผมลง ไอ้สองตัวนั้นยกมือไหว้แทบจะก้มลงกราบเมียผมอยู่แล้ว




"พวกมึงนี่แดกข้าวเข้าไปตั้งเยอะนี่ไม่ได้ช่วยบำรุงสมองให้ฉลาดขึ้นจริงๆ เลย!!"



"ขอโทษครับนาย!" พวกมันพูดขึ้นพร้อมกัน



"เออๆ ช่างมันเถอะ พวกมึงก็ไปทำหน้าที่ตามปกตินั่นแหละ โมเขาก็เป็นแค่ลูกค้าธรรมดาที่มาเที่ยว ถ้ามีปัญหาเดี๋ยวกูจัดการเอง"



"ครับนาย/ครับนาย"



"พวกมึงไปเตรียมของกินเล่นให้เมียกูด้วย เดี๋ยวกูขึ้นไปรอข้างบน"



"ครับนาย/ครับนาย" พวกมันสองคนรับคำสั่งเหมือนทหารรับบัญชาการยังไงยังงั้น



"ไปโจ ขึ้นไปบนห้องทำงาน" ผมกอดเอวโจแล้วพาเดินเข้าไปในร้านทันที






วันนี้ในร้านผมมีลูกค้าค่อนข้างเยอะคึกคักเป็นพิเศษครับ ช่วงเวลานี้ยังคงเป็นช่วงของดนตรีสดที่แขกในร้านต่างก็นั่งชิวฟังเพลงกันเบาๆ โยกย้ายกันก็มีบ้างตามความสนุกของเพลง ร้านผมจะเล่นดนตรีสดกันถึงเที่ยงคืน มีร้องเพลงวันเกิดให้กับแขกในร้านที่มาฉลองวันเกิด มีเกือบทุกวันนั่นแหละครับเป็นปกติที่จะมีคนมาฉลองวันเกิดกันที่ผับโดยเฉพาะวันรุ่นเด็กมหาลัย พอหลังเที่ยงคือก็จะเป็นการเปิดเพลงจากดีเจ เพลงไหนดังเพลงไหนฮิตติดชาร์ตก็เปิดแม่งทุกเพลง จะให้เงียบสงบหน่อยก็คงเป็นโซนวีไอพีที่เปิดเพลงเบาๆ เพื่อสร้างบรรยากาศชิวๆ ให้ลูกค้าระดับนักธุรกิจและลูกคนมีเงิน






ผับของผมก็เหมือนผับทั่วไปในกรุงเทพฯ นั่นแหละครับ ผับของไอ้ทิวก็ทำแบบนี้ จะต่างกันก็แค่การตกแต่งร้านเท่านั้น ลูกค้าก็มีทุกระดับเหมือนกัน ราคาก็ไม่ต่างกันเลยเพราะจังหวัดที่ผมอยู่เป็นแหล่งธุรกิจการท่องเที่ยวขนาดใหญ่ที่มีคนหลั่งไหลกันมาเที่ยวตลอดทั้งปีโดยเฉพาะหน้าร้อนจะมีนักท่องเที่ยวเยอะเป็นพิเศษ





ผมพาโจเดินขึ้นมาที่ห้องทำงาน ระหว่างทางที่เดิมเข้ามาโจก็เดินอยู่หลังผมตลอด เอาเป็นว่าโจอยู่ในสายตาผมไม่มีพลาดอยู่แล้วครับ





"ไปนั่งรอที่โซฟาก่อน เดี๋ยวไอ้ต้นคงให้เด็กยกของกินขึ้นมาให้"



"อืม... ปูทำงานไปเถอะ เดี๋ยวโจนั่งอ่านหนังสือรอแล้วกัน"




หมับ!!




ฟอดดด....




"ว่านอนสอนง่ายดีจริงๆ เมียกู"




ปึ่ก!!




"เรียกแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นอีกแล้วนะ บอกให้เรียกชื่อไง"



"หึหึ จะเรียกแบบนี้ใครจะทำไม ก็มึงเป็นเมียกูจริงๆ นี่หว่า"



"เฮ้ออ... เอาเถอะ! ปูจะเรียกยังไงก็แล้วแต่แล้วกัน รีบไปทำงานได้แล้วครับ งานเยอะไม่ใช่เหรอ"





โจขยับตัวออกจากอ้อมกอดของผมแต่ผมยังไม่ยอมปล่อยหรอกครับ




"ขอกำลังใจในการทำงานก่อนดิ" ผมยิ้มกริ่ม




ฟอดดด...





"ตั้งใจทำงานนะครับ ไอ้บ้า!!"




ดูๆ มีด่าด้วยนะ แต่เอาเถอะอย่างน้อยผมก็ได้กำลังใจมาเต็มร้อยล่ะ ค่อยมีแรงจับเอกสารอ่านหน่อย หึหึ







อ่านต่อด้านล่างนะคะ

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
ต่อจากด้านบนนะคะ






ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ แอบมีมองเมียตัวเองบ้าง โจนั่งอ่านหนังสือนิตยาสารรอผมอยู่เงียบๆ ของว่างที่ให้เด็กที่ร้านจัดขึ้นมาให้โจก็กินไปแค่นิดเดียวเพราะบ่นว่ายังอิ่มอยู่เลย ผมนั่งตรวจเอกสารสั่งซื้อสินค้าเข้าร้าน รายรับรายจ่ายที่ไอ้ป่านทำไว้ให้ทุกเดือน ไอ้นี่มันก็เป็นงานทำให้ผมละเอียดยิบ เรียกได้ว่ามันช่วยผมเต็มที่เลยครับ ถึงมันจะกวนตีนไปบ้างชอบทะเลาะกับผมบ้างไอ้ป่านก็ยังเป็นพี่ชายที่ผมโคตรรักเสมอ เรามีกันอยู่สามคนพี่น้องไม่ให้ผมรักพวกมันแล้วจะให้ผมไปรักหมาที่ไหนล่ะครับ






ก๊อก ก๊อก ก๊อก....



"เออ! เข้ามาได้"




แกร็ก....





ผมเหลือบมองไอ้พันที่เดินเข้ามาในห้องอย่างเจี๋ยมเจี้ยมทั้งที่หน้าตาแม่งโคตรกวนตีน





"นายครับ ผมให้เด็กๆ เตรียมของที่นายจะตรวจไว้ให้เรียบร้อยแล้วครับ นายจะไปดูเลยรึเปล่าครับ?"



"เออ! มึงลงไปรอกูข้างล่างแล้วกัน เดี๋ยวกูตามลงไป"



"ครับนาย" ไอ้พันรับคำสั่งเรียบร้อยก็เดินออกไปจากห้องทันที



"โจมึงนั่งรออยู่บนนี้นะ เดี๋ยวกูลงไปเช็คของที่สั่งเข้าร้านมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วก่อน เสร็จแล้วจะรีบขึ้นมา"



"อืม... ปูไปเถอะโจอยู่ได้สบายมากครับ"




ฟอดดด....





ผมเดินมานั่งลงข้างๆ โจก่อนจะกอดแล้วหอมด้วยความมันเขี้ยว ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากกอดรัดฝัดเหวี่ยงมันได้ทุกเวลาขนาดนี้





"เดี๋ยวขึ้นมานะ ไปไม่นานหรอก" ผมกระซิบข้างหูโจ ปลายจมูกก็สูดดมวนเวียนอยู่แถวๆ ซอกคอที่ผมโปรดปราน



"อืออ... ปูอย่าครับ รีบไปทำงานซิ" โจขัดขืนผมไม่จริงจังนัก ใช่ดิ!! เมียผมอ่ะตามใจผมสุดๆ อยู่แล้ว หึหึ



"เฮ้ออ... โอเคๆ รีบไปทำงานก่อนจะได้รีบกลับบ้านไปทำอย่างอื่นเนอะ" ผมยิ้มมุมปากพร้อมกับส่งสายตากรุ่มกริ่มไปให้โจ



"งั้นก็รีบไปได้แล้วครับ มัวแต่ทำเป็นเล่นอยู่ได้ปูนิ!"



"หึหึ... ขนาดโมโหยังน่าฟัดขนาดนี้ จุ๊บบบ... คืนนี้ไม่ได้นอนแน่!"




ฟอดดด....





ผมขอมัดจำไว้ก่อนแล้วกัน ทำงานเสร็จเมื่อไหร่กลับบ้านไปเดี๋ยวได้รู้กัน! ผมจะกวนทั้งคืนเลยคอยดู!!





ผมเดินออกมาจากห้องทำงานเดินตรงไปทางหลังร้านแล้วเข้าไปยังคลังสินค้าเล็กๆ ที่ผมทำไว้สำหรับเก็บพวกเหล้าที่สั่งเข้ามาเพื่อขายให้กับนักดื่มทั้งหลาย รวมไปถึงออฟชั่นอื่นๆ เหมือนร้านเหล้าทั่วไปนั่นแหละครับ รอบนี้ผมสั่งเหล้านอกมาจากต่างประเทศค่อนข้างเยอะ หมดเงินก็หลักล้านครับ





เหล้ากับไวน์ที่ผมสั่งและนำเข้ามามีทั้งเอาไว้ขายให้ลูกค้าที่มาเที่ยวและลูกค้ารายใหญ่ที่สั่งของกันไปเก็บสะสมไว้ที่บ้านครับ ส่วนมากจะเป็นลูกค้าวีไอพีที่ร้านผมนั่นแหละที่สั่งไปสต๊อกไว้ที่บ้าน พวกลูกคนรวยคนมีเงินทั้งนั้น





ผมเดินตรวจดูของทั้งหมดโดยมีไอ้ต้นคอยเดินแจกแจงรายละเอียดทั้งหมด ส่วนไอ้พันผมสั่งให้มันไปคอยดูแลความเรียบร้อยภายในผับของผม ไอ้ต้นพูดให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องการขนย้ายสินค้าที่มีไอ้ป่านคอยคุมลูกน้องอย่างเคร่งครัดจนงานผ่านไปอย่างเรียบร้อย มันรายงานให้ผมฟังว่าสินค้าตัวไหนที่ลูกค้านิยมขายดีติดห้าอันดับ ยอดขายก็ตามที่ไอ้ป่านทำไว้ให้ผมแบบคร่าวๆ แต่โคตรละเอียด ผมสั่งให้ไอ้ต้นเตรียมตัวเพื่อสั่งล็อตใหม่อีกไม่กี่วันข้างหน้า เพราะล็อตที่เพิ่งเข้ามาสินค้าถูกจองไปมากกว่าครึ่งแล้วครับ ไอ้ต้นเดินจดทุกอย่างตามที่ผมสั่ง ไอ้นี่มันทำงานดีจนไอ้ป่านออกปากชมมันให้ผมฟังอยู่หลายครั้งครับ






แกร๊ก....




"นายครับ... นาย แฮ่กๆๆ นายครับ" ไอ้พันวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น



"อะไรของมึง!!"



"เอ่อคือ..."



"คืออะไรวะ?! มึงจะพูดอะไรก็รีบๆ ไอ้ควาย!! นายรอฟังมึงอยู่" ไอ้ต้นด่าไอ้พันที่วิ่งเข้ามาเรียกหาผมแต่ไม่ยอมพูดว่าเกิดอะไรขึ้นสักที อย่าว่าแต่มันหงุดหงิดเลยครับ ผมนี่โคตรหงุดหงิดกว่าอีก!!




"มึงจะพูดตอนนี้หรือจะให้กูเอาตีนกระแทกปากก่อนถึงจะพูดได้!!" ไอ้พันหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด



"เอ่อ... คุณโจเกิดเรื่องนิดหน่อยครับนาย"



"ห๊ะ!! มึงว่าอะไรนะ!!"



"คุณโจเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับนาย แต่ตอนนี้เหตุการณ์ปกติแล้วครับ"



"สัสเอ้ย!! อยู่ห่างกูนิดเดียวเกิดอีกเรื่องจนได้นะพวกมึงเนี้ยะ!! ถอยไป!!"





ผมแม่งจะจะตบกระโหลกพวกมันหนักๆ สักทีสองที เอาให้เลือดหัวออกก่อนจะได้จำได้ว่าควรดูแลเมียผมยังไง คราวที่แล้วคลาดสายตานิดเดียวก็ได้เป็นเรื่องจนผมแทบจะฆ่าคนตายด้วยความโมโห หวังว่าครั้งนี้จะไม่ทำให้ผมสติหลุดอีกนะ





ผมเร่งฝีเท้าเดินตรงขึ้นไปยังห้องทำงานโดยไม่สนใจมองอะไรทั้งนั้น เผลอเดินชนลูกค้าในร้านอยู่หลายคนเหมือนกันแต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมไม่สนใจใครมากกว่าเมียผมแล้วครับ ไม่รู้ว่าไอ้อุบัติเหตุเล็กน้อยที่ว่านี่เล็กจริงรึเปล่า ผมจึงต้องรับไปดูให้เห็นกับตาตัวเองเท่านั่น





ปัง!!




"โจ!!"




ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยความใจร้อน สายตาผมกวาดมองไปรอบห้องเจอเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น





"เมียกูไปไหน?!!" ผมหันไปถามไอ้พันเสียงดังจนไอ้พันก้มหน้าลงด้วยความกลัว



"เมื่อกี้ยังอยู่บนห้องเลยนะครับ ผมพาคุณโจขึ้นมาทำแผลแล้วบอกให้คุณโจรอนายอยู่ที่ห้องแล้วนะครับ แต่ว่า...."



"มึงว่ายังไงนะ!! เมียกูได้แผลงั้นเหรอ?!!!"




ตุบ!!





ไอ้พันถลาล้มลงไปนั่งกองที่พื้นเพราะผมถีบเข้าที่ท้องมันด้วยความโมโห แม่ง!! สั่งเหี้ยอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง สัสเอ้ย!!




"โอ๊ย!! ผมขอโทษครับนาย คือคุณโจอาสาไปช่วยดูลูกค้าข้างล่างผมเลยไม่กล้าขัดครับนาย"



"กูสั่งมึงไว้ว่ายังไงห๊ะ!!! มึงลืมแล้วรึไง!! แม่งเอ้ย!!"



"นายๆๆ นายเดี๋ยวก่อนครับ ใจเย็นๆ นะนาย อย่าเพิ่งกระทืบมันตอนนี้เลยครับ ผมว่าเราไปหาคุณโจกันก่อนดีกว่านะครับ" ไอ้ต้นเข้ามาห้ามผมไว้



"มึงตามกูลงไปข้างล่าง" ผมหันไปสั่งไอ้ต้น



"ส่วนมึงไปสั่งเด็กให้ตามหาเมียกูเดี๋ยวนี้!!"



"ครับๆ นาย ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ"





ไอ้พันรีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แม่ง!! อยากถีบมันอีกสักทีจริงๆ ทำงานเหี้ยอะไรไม่ได้เรื่องฉิบหาย!!





ผมเดินออกจากห้องทำงานทันที ตอนนี้ไม่รู้โจไปอยู่มุมไหนของร้าน ถ้าผมหามันไม่เจอภายในห้านาทีผมต้องคลั่งแน่!! ไอ้ต้นเร่งฝีเท้าพยายามเดิมตามให้ทันผม เวลานี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะสิ่งที่ผมสนใจคือโจคนเดียว




"นายครับนาย... นู้นครับ คุณโจอยู่นู้น" ไอ้ต้นชี้ไปทางโต๊ะโซนลูกค้าวีไอพี



"เหี้ยอะไรอีกวะ!!"





ผมเดินตรงเข้าไปหาโจทันที ภาพที่ผมเห็นคือโจกำลังนั่งอยู่กับโมคู่ขาเก่าของผม มีเด็กในร้านยืนเฝ้าอยู่ด้วยสองคน ผมเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาโจด้วยความไวแสง





"โจ มึงมานั่งทำอะไรตรงนี้ห๊ะ!!"





ผมดึงโจให้ลุกขึ้นจากโซฟา โมมองหน้าผมด้วยความตกใจก่อนจะส่งยิ้มบางๆ มาให้ผม แต่ผมไม่สนใจมองหรอกครับเพราะตอนนี้ผมอยากรู้ว่าโจมาทำอะไรตรงนี้มากกว่า





"ปูเบาๆ ซิครับ" ผมมองไปยังผ้าพันแผลที่มือซ้ายของโจ



"แล้วนี่มือไปโดนอะไรมา?"



"เอ่อปู... คืออย่างนี้นะ" โมกำลังจะอธิบาย



"หุบปาก!! กูไม่ได้ถามไม่ต้องเสือกพูด!!"



"ปูใจเย็นๆ ก่อนนะครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณโมหรอก"



"แล้วแผลที่กูเห็นที่มือของมึงตอนนี้คืออะไร?"




ผมพยายามข่มอารมณ์สุดๆ ทั้งที่ในใจโมโหมาก เห็นมันเจ็บผมยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก แม่ง!!





"เดี๋ยวเราขึ้นไปคุยกันบนห้องทำงานนะปู คุณโมครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"





โจพยายามดึงมือผมให้เดินตาม สายตาผมจ้องเขม็งไปที่โม ทั้งที่โจบอกผมว่าเรื่องนี้โมไม่เกี่ยวแต่ผมก็อดไว้ใจมันไม่ได้ ผมรู้ว่านิสัยคู่ขาคนนี้ผมเป็นยังไง แล้วไหนจะเรื่องคราวก่อนที่มันพยายามจะทำร้ายโจอีก ผมไว้ใจมันง่ายๆ ไม่ได้หรอกครับ





"เดี๋ยวครับคุณโจ"



โจหันกลับไปมองโมอีกครั้ง




"ขอบคุณที่มาช่วยผมนะครับ เอ่อ... ถ้าคุณไม่รังเกียจผมขอเป็นเพื่อนกับคุณจะได้ไหม?"



"ไม่ได้!!" ผมตอบเสียงแข็ง



"ปูใจเย็นๆ ครับ"



"แต่ว่ามัน..."





ผมกำลังจะพูดต่อโจบีบมือผมเอาไว้ ผมข่มใจตัวเองเป็นอย่างมากที่จะไม่พูดแล้วปล่อยให้โจเป็นคนจัดการเรื่องนี้





"ผมคงเป็นเพื่อนกับคุณไม่ได้หรอกครับ เพราะผมคงทำใจลำบากที่จะเป็นเพื่อนกับคนที่เคยมีอดีตกับแฟนของผม ถึงผมจะช่วยคุณวันนี้ผมก็ช่วยเพราะคุณคือลูกค้าของทางร้านและที่สำคัญปูคงไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ถ้าผมจะตอบตกลงเป็นเพื่อนกับคุณ" โจพูดจบก็หันมายิ้มให้ผม




"ผมขอตัวก่อนนะครับ เราไปกับเถอะ"



โจหันไปพูดกับโมก่อนจะชวนผมเดินออกจากตรงนี้




"เดี๋ยวก่อน!!" ผมรั้งมือโจเอาไว้เพราะผมต้องการพูดอะไรบางอย่างให้ชัดเจน





"วันนี้กูไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นมายังไง แต่กูขอบอกมึงไว้ตรงนี้เลยแล้วกัน ถ้ามึงแตะต้องตัวโจหรือทำให้โจตกอยู่ในอันตรายอีกแม้แต่ปลายเล็บ กูเอามึงถึงตาย!! ความเจ็บปวดจะไม่เกิดขึ้นแค่กับมึงเพราะมันจะเกิดขึ้นกับคนที่มึงรักด้วย จำคำที่กูพูดวันนี้เอาไว้ให้ดี!!"





โมยืนนิ่งน้ำตาไหลออกมาโดยไม่โวยวายหรือแสดงอาการไม่พอใจเหมือนทุกๆ ครั้ง ผมจะให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายเพราะต่อไปผมจะไม่พูดซ้ำเรื่องเดิมอีก ผมจะเลือกใช้วิธีที่ผมถนัดถ้ามันคือหนทางสุดท้ายที่จะทำให้คนที่ผมรักปลอดภัย





"ป่ะ ขึ้นไปข้างบนกัน"




ผมโอบรอบเอวโจเอาไว้แล้วเราสองคนก็เดินไปที่ห้องทำงานของผมด้วยกัน




....





"ไหนขอดูมือหน่อยดิไปโดนอ่ะไรมา เจ็บมากไหม?" พอขึ้นมาถึงห้องทำงานผมก็พาโจมานั่งลงที่โซฟาเพื่อจะขอดูแผลที่มือของโจ



"ไม่เป็นไรมากหรอกแค่โดนเศษแก้วนิดเดียวเอง"



"แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงไหนเล่าให้กูฟังซิ!! กูสั่งให้รอบนห้องไงแล้วทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้นได้ห๊ะ!!" ผมเผลอตะคอกใส่โจ คือมันลืมตัวอ่ะครับ ก็ผมเป็นห่วงมันนิ!!



"คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ พอปูลงไปได้สักพักพันก็วิ่งหน้าตาตื่นขึ้นมาตามหาปู ลูกค้าที่มาเที่ยวมีปัญหากันนิดหน่อย ตอนแรกพันจะไปตามปูนั่นแหละแต่โจห้ามเอาไว้เอง โจเห็นปูกำลังยุ่งเรื่องเช็คสินค้าอยู่ไง ส่วนโจอ่ะว่างไม่มีอะไรทำอยู่แล้วเลยอาสาจะลงไปดูให้น่ะครับ"



"ไอ้พัน!! ทำไมมึงไม่ไปตามกูห๊ะ!!"





ผมหันไปตะคอกใส่ไอ้พัน ความผิดมันนั่นแหละ ผมสั่งแล้วว่าอย่าให้เมียผมเป็นอันตราย ให้ดูแลเมียผมดีๆ แต่มันเสือกขัดคำสั่งผมซะงั้น!! มันน่านัก!!




"ผมขอโทษครับนาย คือคุณโจเขา... เอ่อ..."



"ปูอย่าไปโทษพันเขาเลยนะ โจผิดเองแหละที่ขัดคำสั่งปู" โจพูดอย่างสำนึกผิด



"เฮ้ออ!! รู้แล้วใช่ไหมว่าขัดคำสั่งกูแล้วมันเกิดอะไรขึ้น มึงเจ็บตัว กูอารมณ์เสีย ส่วนลูกน้องกูก็จะโดนกระทืบเพราะไม่ยอมดูแลมึงตามที่กูสั่ง"



"ครับๆ รู้แล้วครับว่าผิด ขอโทษแล้วไง"





แม่ง!! มันเล่นสำนึกผิดแบบน่ารักขนาดนี้แล้วผมจะทนไหวเหรอครับ





"เฮ้ออ... เล่าต่อเหอะ" ผมพูดอย่างเหนื่อยใจ



"คือพอลงไปด้านล่างก็เจอผู้ชายสองคนกำลังมีปากเสียงกับคุณโมอยู่น่ะ ท่าทางเขากำลังจะเข้ามาทำร้ายคุณโมเพราะคือขวดอยู่ในมือ เด็กในร้านสองคนรีบวิ่งเข้าไปห้าม โจกับพันก็รีบเดินเข้าไปเหมือนกัน ขวดที่ผู้ชายคนนั้นถูกปัดออกจากมือแล้วเหวี่ยงลงพื้น คุณโมถูกผู้ชายอีกคนจับตัวเอาไว้โจเลยเข้าไปช่วยดึงออก ส่วนพันก็มายืนกันโจอีกทีน่ะครับ"




พอเล่าถึงตรงนี้ผมหันไปมองหน้าไอ้พันทันที มันยกมือไหว้ขอโทษผมก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้นอีกครั้ง




"แล้วเข้าไปยุ่งเรื่องของเขาทำไม ให้เด็กในร้านจัดการไปซิ!!"



"ปูอ่ะ ถ้าปูกำลังเห็นคนอื่นเป็นอันตรายปูจะยืนมองเฉยๆ เหรอครับ หื้อ?"




ตาย!! กูตายอีกรอบดีกว่า ทำเสียงทำหน้าหงอยๆ แบบนี้แม่งโคตรน่ารักแบบไม่รู้ตัว เฮ้ออ... กูจะดุมันเกินไปป่าววะ!!





"อืมๆ แล้วไงต่อ"



"ก็พอโจเข้าไปดึงคุณโมออกมาได้ พันกับเด็กในร้านก็ช่วยกันจับผู้ชายสองคนนั้นไว้ คนในร้านตกใจกันมากเลยนะปู" โจทำหน้าตาตื่นเต้นสุดๆ



"หึหึ... แล้วไงต่ออีก"



"ไม่แล้วไงอ่ะ ผู้ชายสองคนนั้นไม่เลิกโวยวาย ผลักกันไปผลักกันมาเลยถลามาชนโจอ่ะครับ โจเลยล้มลงไปนั่งเล่นที่พื้น แฮ่ะๆ เลยโดนเศษแก้วบาดมือนิดหน่อย"



"แล้วเจ็บมากไหม ตอนนี้หายเจ็บรึยัง?" ผมลูบมือโจเบาๆ มองดูมือที่พันด้วยผ้าพันแผลสีขาว



"ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่หรอกครับ ล้างแผลทายาเรียบร้อยไม่น่าจะมีปัญหาเพราะแผลไม่ได้ลึกอะไร"



"คืนนี้ก่อนนอนก็กินยาแก้อักเสบดักไว้ก่อนเผื่อปวดแผลขึ้นมาตอนกลางคืน"



"ครับๆ รู้แล้วเดี๋ยวกินครับ"



"ต่อไปห้ามขัดคำสั่งอีกเข้าใจไหม?"




จุ๊บบบ....




ผมก้มลงจูบที่หลังมือของโจเบาๆ




"ปูทำอะไรเนี้ยะ! ต้นกับพันมองอยู่นะครับ" โจพยายามชักมือตัวเองออกแต่ผมไม่ยอม



"ช่างหัวมันดิ!!"



"ปูอ่ะ"



"เออน่า... ไม่รู้จะอายอะไรอีก พวกมึนรู้สถานะมึงดีน่าว่าเป็นอะไรกับกู"




ถ้าเห็นหน้าโจตอนนี้ไม่หลุดขำผมให้ถีบเลยอ่ะ ขนาดผมยังต้องอดกลั้นไม่ให้ขำออกมาเพราะต้องจัดการไอ้ลูกน้องที่ทำงานไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวก่อน เลี้ยงเสียข้าวสุกฉิบหาย!!




"พวกมึงสองคนฟังกูให้ดี!!" ผมหันไปพูดกับไอ้ต้นไอ้พัน



"ครับนาย/ครับนาย" พวกมันสองคนขานรับพร้อมกัน



"ครั้งนี้กูจะให้อภัยพวกมึงเป็นครั้งสุดท้ายเพราะต่อไปจะไม่มีอีก จำให้ขึ้นใจห้ามใครแตะต้องหรือทำให้เมียกูเจ็บแม้แต่ปลายเล็บพวกมันต้องเจ็บมากกว่าร้อยเท่า!! ถ้าไม่มีคำสั่งกูห้ามพวกมึงทำทุกอย่างที่มีคุณโจเข้ามาเกี่ยวข้อง สายตาพวกมึงต้องทำงานยิ่งกว่าเหยี่ยวที่ออกกำลังมองจ้องตะคุบเหยื่อ ใครที่เข้ามาใกล้คุณโจพวกมึงต้องไล่ออกไปห้ามต่ำกว่าสิบเมตร!! ระหว่างที่กูไม่อยู่คุณโจต้องปลอดภัยที่สุดเข้าใจไหม?!!"





"เข้าใจครับนาย!!" พวกมันสองคนตอบเสียงดังฟังชัด



"ไปบอกเด็กในร้านทุกคนให้ทำตามคำสั่งของกู ใครไม่อยากทำให้เงินมันแล้วให้มันลาออกไปซะ กูไม่เลี้ยง!!"



"ครับนาย" พวกมันยังคงประสานเสียงกันตอบอย่างหนักแน่น



"ถ้าเข้าใจก็ไปทำงานของพวกมึงได้แล้ว กูเหม็นขี้หน้าพวกมึงฉิบหาย!!"



"ครับนาย"




พวกมันสองคนก้มโค้งคำนับผมก่อนจะออกไปนอกห้องทำงานตามคำสั่ง คราวนี้ก็ถึงตาสะสางกับคนของผมบ้าง ดื้อน่าตีฉิบหาย!!




"ได้ยินที่พูดเมื่อกี้แล้วใช่ไหม?" ผมหันมาถามโจ



"อืม... ได้ยินแล้วครับ"



"ต่อไปนี้ห้ามขัดคำสั่งกู เพราะกูไม่ไว้ใจคนอื่น"



"อืม... โจขอโทษนะปู" โจเอนตัวเข้าหาผมแล้วเกยคางไว้ที่ไหล่ผมอย่างอ้อนๆ



"เข้าใจก็ดีแล้ว กูเป็นห่วงมึงกูถึงต้องทำแบบนี้มึงเข้าใจใช่ไหม?" ผมรวบตัวโจเข้ามากอดไว้แล้วลูบหลังโจเบาๆ



"อืม.... เข้าใจครับ"



"ดื้อฉิบหายเลยวะ!! แบบนี้จะลงโทษยังไงให้เข็ดหลาบดีวะ หึหึ"



"ขอโทษ...."




ผมผละออกจากโจ แกล้งมองโจด้วยสายตาดุๆ โจหน้าเสียทันที เด็กน้อยฉิบหาย!!




 
จุ๊บบบบ....




"ขอโทษนะครับ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว... สัญญา"






ปากผมถูกริมฝีปากนุ่มของโจจุ๊บเบาๆ หนึ่งที นิ้วก้อยขอโจถูกยื่นมาอยู่ตรงหน้าผม โจกำลังส่งยิ้มอุ่นๆ มาให้พร้อมกับทำหน้าหงอยขอร้องให้ผมให้อภัยต่อความผิดครั้งนี้ ตายอย่างสงบ!! แล้วกูจะโกรธมันลงได้ยังไง โอ๊ยยย.... ไอ้ปูเอ้ย!! มึงแพ้ภัยให้เมียตัวเองอีกแล้วววว!!!





TBC.





สงสารใครดี สงสารไอ้พัน หรือโจ หรือเฮียปูดีล่ะ ฮ่าๆๆ
โจเล่นขอโทษเฮียแบบนี้เฮียจะอยู่ไหวไหมถามใจดู
ขอบคุณสำหรับเม้นทุกเม้น น่ารักมากเลย กำลังใจดีเว่ออ่ะ
ขอบคุณที่ติดตามและตามให้กำลังใจนะคะ
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ



ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
ก็เข้าใจว่าโจ อยากจะช่วยดูแลร้านแทนปู
แต่โจ นี่นะร้านปู ไม่ใช่ออฟฟิซ แบบที่โจจะช่วยได้
มันเป็นผับ มีคนตีกัน ทำร้ายกัน
โจ ควรรู้สภาพ ว่าตัวเองไม่ใช่สายบู๊เหมือนมีน ทิว ปู สักนิดเลย
แล้วเลยบาดเจ็บซะเอง
มีแต่คนขัดคำสั่งปู  :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปู รักโจโคตรๆ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
เป็นปูกะโจมาพักใหญ่  แล้งไหงเฮียกลับมากูกะมึงอีกล่ะ

เฮียมีความหลงเมียมากมาย  ก็โจน่ารักขนาดนี้อ่ะนะ   o18

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】


  :pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ



【EP.07 กูไม่โอเค】






ผมนั่งเคลียร์งานไปสลับกับมองโจที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เดิม มือที่ถูกผ้าก๊อซพันแผลเอาไว้บางๆ ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย โจมันไม่ใช่คนที่จะไปมีเรื่องหรือทะเลาะกับใครได้ มันเป็นคนใจดีเกินไปแล้วไหนจะเรื่องชกต่อยนี่อย่าพูดถึงเลยครับ โจมันเอาตัวเองไม่รอดแน่นอนผมถึงห่วงมันยังไงล่ะ แล้วนี่ยังใจดีจะช่วยผมดูแลความเรียบร้อยในร้านอีก ถ้าเกิดเรื่องมันใหญ่กว่านี้ผมว่าคงไม่ได้แค่เศษแก้วแน่นอน หนักหน่อยที่ผมเจอคนมาเที่ยวที่มีเรื่องในร้านพวกมันก็ซัดกันด้วยปืนแจกลูกตะกั่วกันคนละลูกสองลูกแต่ยังไม่ถึงขั้นมีคนตายในร้าน หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดขึ้นผมก็มีการจัดระเบียบใหม่หมด เพิ่มเรื่องความปลอดภัยมากยิ่งขึ้น มีการตรวจค้นอย่างละเอียด คือพูดง่ายๆ ผมกับลูกค้าบางคนเท่านั้นที่พกปืนแล้วเดินเข้ามาในร้านได้







ผมกำลังนั่งทำงานสลับกับใช้ความคิดไปด้วย ผมกำลังคิดว่าจะให้โจไปเรียนทักษะป้องกันตัวเพิ่มดีไหม ถ้ามีอะไรเกิดกับโจขณะที่ผมไม่ได้อยู่ด้วยอย่างน้อยโจก็น่าจะช่วยเหลือตัวเองได้บ้างไม่มากก็น้อย แต่ดูจากลักษณะท่านางมันแล้วมันจะรอดเหรอวะ ขนาดผมได้กับมันครั้งแรกมันยังสู้หรือขัดขืนอะไรผมไม่ได้เลยสักนิด เฮ้ออ... เดี๋ยวค่อยคิดดูอีกทีแล้วกันว่าจะเอายังไงดี เป็นเมียกูมึงต้องอดทนนิดนึงนะโจ







หลังจากคิดเรื่องเมียจนเริ่มเครียดนิดๆ ผมก็หันมาสนใจทำงานที่ค้างต่อให้เสร็จ กะว่าทำให้เสร็จเร็วๆ จะได้พาโจกลับบ้านเพราะนี่มีมันก็ดึกมากแล้ว ผมนั่งทำงานไปเรื่อยจนลืมดูเวลา ตอนนี้จะตีหนึ่งแล้วครับเมื่อกี้ไอ้ต้นมันเดินเข้ามาถามว่าผมจะกลับกี่โมง เออ! มันรู้หน้าที่นะส่วนผมอ่ะลืมเลย เมียนอนแอ้งแม้งอยู่ที่โซฟา มือก็ถือหนังสือวางบนอกไม่ยอมปล่อย ผมจัดการเก็บงานบางส่วนกลับไปนั่งทำต่อที่บ้าน พอเก็บใส่กระเป๋าเสร็จเรียบร้อยก็เดินมานั่งลงบนโต๊ะกระจกที่ไว้สำหรับวางของหน้าโซฟา ผมใช้มือเกลี่ยผมที่หล่นปกหน้าโจแล้วเสยขึ้นให้สามารถเห็นใบหน้าคนกำลังหลับได้ชัดยิ่งขึ้น
ผมหยิบหนังสือออกจากมือโจอย่างเบามือแต่นั่นมันทำให้โจรู้สึกตัวค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมามองผม






จุ๊บบบ....





ผมก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของโจอย่างอ่อนโยน






"ขอโทษที่กูทำให้ตื่น" มือผมยังคงลูบไล้เบาๆ ที่เส้นผมของโจ



"ปูทำงานเสร็จแล้วเหรอ?" โจจับมือผมให้ผละออกแล้วขยับตัวลุกขึ้นนั่ง



"เสร็จบางส่วนน่ะ ยังเหลืออีกนิดหน่อยเดี๋ยวเอาไปทำต่อที่บ้าน" ผมตอบ



"อืม... งั้นเราจะกลับบ้านกันเลยไหมหรือปูต้องลงไปสั่งงานเด็กที่ร้านก่อน"






คือปกติก่อนกลับบ้านทุกครั้งผมจะต้องสั่งงานลูกน้องให้คอยดูแลร้านให้เรียบร้อย หากเกิดเหตุการณ์อะไรให้โทรหาผมทันที แต่ส่วนมากไม่ค่อยมีปัญหาหรอกครับ เพราะตอนนี้ระบบจัดการร้านของผมค่อนข้างเป็นระเบียบมากขึ้น ลูกค้าก็มีแต่เด็กที่ตั้งใจทำงานและทำตามคำสั่งของผม หากถามว่าเรื่องวางระบบใหม่ที่ร้านเกิดขึ้นจากความคิดใครคำตอบง่ายๆ ก็คือเมียผมเอง หึหึ







โจเป็นคนค่อนข้างละเอียดอ่อนกับทุกเรื่อง ฉะนั้นเรื่องนี้ผมเลยให้โจเป็นคนจัดการออกความคิดทุกอย่าง ผมมีหน้าที่เป็นคนสั่งการออกไปเท่านั้น ลูกน้องในร้านของผมต่างให้ความเคารพโจโดยที่ผมแทบจะไม่ต้องสั่งพวกมัน เวลาพวกมันจะโดนผมจัดการทีไรมันชอบขอความช่วยเหลือจากเมียผมอยู่เรื่อย แล้วประเด็นสำคัญคือผมขัดใจเมียไม่ได้ พอเจอมันพูดหวานหูเข้าหน่อยผมก็ใจอ่อนไปไหนต่อไหนแล้ว โจเป็นคนพูดจาน่าฟัง ไม่ด่า ไม่โวยวาย ซึ่งตรงกันข้ามกับผมทุกอย่าง หึหึ นี่กูควรภูมิใจใช่ไหมวะ!! ช่วงนี้เมียเป็นใหญ่แปลกๆ ว่าไหม






"กลับบ้านเลยแล้วกัน เรื่องร้านเดี๋ยวไอ้ต้นมันจัดการเองแหละ สั่งแบบเดิมทุกครั้งมันคงรู้ว่าควรทำอะไรบ้าง" ผมตอบ



"อืม... รอแป๊ปนะ โจขอไปล้างหน้าล้างตาก่อน"



"งั้นเดี๋ยวกูโทรเรียกไอ้ต้นมาขนของไปใส่หลังรถรอแล้วกัน"






โจลุกขึ้นเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำส่วนผมก็โทรลงไปเรียกให้ไอ้ต้นขึ้นมาเอาของไปเก็บที่รถ ไม่นานนักโจก็เดินออกมาด้วยหน้าตาที่สดชื่นมากขึ้น ผมถูกพรมด้วยน้ำแล้วเสยไปข้างหลัง คิ้วเข้มๆ ตาคมๆ ปากเรียวบางชมพูอมส้ม ใบหน้าที่ดูลงตัวไปเสียทุกอย่างทำให้โจดูหล่อจนผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าผมขี้เหร่กว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นวะ






"พร้อมแล้วครับ" โจเดินฉีกยิ้มมาแต่ไกล



"หึหึ จะดีใจหรือเสียใจดีวะที่กูมีเมียหล่อขนาดนี้" ผมพูดกับตัวเอง โจขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย



"ไม่ต้องทำหน้างงขนาดนั้นก็ได้ ป่ะๆ กลับบ้านกัน" ผมเดินไปคว้าคอโจเข้ามากอด โจยังคงมองผมด้วยความสงสัยเพราะคงฟังไม่ถนัดว่าเมื่อกี้ผมพูดอะไร






ฟอดดดด...





"ถ้ามองนานอีกนิดเดี๋ยวพาแวะแล้วทำเรื่องตื่นเต้นข้างทางซะเลยดีไหมหื้อ?!"



"จะบ้าเหรอ!!" โจรู้ทันทีว่าผมพูดเรื่องอะไร หน้านี่แดงก่ำเชียว หึหึ



"รู้ทันนะเดี๋ยวนี้ เก่งขึ้นเยอะนะเรา" ผมแซวโจอย่างสนุกปาก



"ก็ใครทำให้คิดล่ะ ชอบพูดจาทะลึ่งตลอดเวลาขนาดนี้" โจพูดออกมาอย่างเคอะเขิน



"หึหึ ไม่ทำหรอกน่า... เดี๋ยวรอทำที่บ้านทีเดียว"






....






"นายครับ แล้วเรื่องวงดนตรีใหม่ที่จ้างมาเล่นวันนี้เอาไงต่อดีครับนาย จะจ้างต่อหรือให้ผมหาวงใหม่ดีครับ?"






ผมเดินลงมาจากห้องทำงานว่าจะกลับบ้านอย่างสบายใจล่ะ ถ้าไอ้ต้นไม่ถามผมก็ลืมไปเลยว่าจะเอายังไงกับวงที่จ้างมาเล่นดนตรีสดวันนี้ เพราะวงเก่าที่เคยจ้างพวกมันดังแล้วแยกวงหรือเรียกว่าวงแตกนั่นแหละครับ มันเลยขอลาออกกันยกทีมเพราะต่างคนต่างแดกศักดิ์ศรีกันแทนข้าว หึหึ






"แล้วมันเล่นดีไหม?" ผมถามไอ้ต้น



"ก็โอเคนะครับนาย ผมว่ามันก็เล่นใช้ได้เลยทีเดียว" ไอ้ต้นตอบ



"ใช้ได้ของมึงนี่ยังไง ลูกค้าชอบหรือมึงชอบวะ?" ผมถามกลับ



"เอ่อ... ผมคิดว่าผมก็ชอบลูกค้าก็น่าจะชอบนะครับนาย"





พรึ่บ!!




ผมยกมือขึ้นทำท่าจะโบกหัวมัน ไอ้ต้นนี่ก็ไว แม่งเสือกหลบทัน





"ไม่ได้เรื่อง มึงบอกให้พวกมันตามกูเข้าไปในห้องพักนักดนตรี เดี๋ยวกูจะให้มันเล่นให้ฟังสักเพลงแล้วค่อยตัดสินใจอีกที"



"ปูใจเย็นๆ ซิครับ เอะอะจะใช้กำลังอยู่เรื่อยเลย" โจต่อว่าผมไม่จริงจังนัก



"คร๊าบๆ ขอโทษครับคุณโจ" ผมแกล้งขอโทษเสียงอ๋อยเสียงหวาน ไอ้ต้นแม่งแอบขำกูเดี๋ยวเหอะมึง!!





^_^* โจยิ้มอย่างพอใจ





"ยืนมองอะไรไอ้ต้น ยังไม่รีบไปจัดการอีก!!"



"ครับๆ เดี๋ยวผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ" ไอ้ต้นรีบวิ่งปรู๊ดหายตัวเข้าไปในร้านทักที



"ง่วงนอนรึยัง?" ผมหันมาถามโจที่ยืนอยู่ข้างๆ ห้องทำงานผมอยู่ติดโซนวีไอพีฉะนั้นเสียงเพลงเลยไม่ค่อยดังมาก



"ไม่เป็นไร ปูไปทำงานให้เรียบร้อยก่อนเถอะโจยังไม่ง่วงสักเท่าไหร่"



บอกไม่ง่วงเนี้ยะตาแดงเชียว เชื่อดีไหมเนี้ยะ



"แน่ใจว่าไม่ง่วง ตานี่แดงเชียว" ผมแกล้งจะใช้จิ้มไปที่ตา โจหลับตาปี๋ทันที



"หึหึ อะไรวะแค่นี้ก็กลัว" โจลืมตาขึ้นมามองตาขวาง



"ใครว่ากลัวล่ะ ตกใจต่างหาก"



"อืม... งั้นเข้าไปดูมันเล่นสักเพลง ไม่นานหรอก"



"ครับ" โจพยักหน้าแล้วตอบ






ผมพาโจเดินมาข้างหลังเวทีที่ทำเป็นห้องเก็บเครื่องดนตรีและห้องพักสำหรับวงดนตรีที่ผมจ้างมาเล่นที่ร้าน อุปกรณ์ทุกอย่างครบครันเพราะผมเตรียมไว้เผื่อนักดนตรีที่มาเล่นให้ร้านผมจะซ้อมเพลงก่อนขึ้นเล่นจริงครับ






ผมกับโจเดินเข้าไปในห้องก็เจอไอ้ต้นกับไอ้พันยืนยิ้มหน้าสลอนให้ผม พวกมันคงเสียวสันหลังเพราะรู้ตัวว่าทำงานบกพร่องให้ผมติจนได้






"เฮ้ยๆ พวกมึงนี่เจ้าของร้านชื่อคุณปูกับคุณโจ" ไอ้ต้นพูดกับนักดนตรีอย่างสนิทสนม พวกมันยกมือไหว้ไอ้ต้นกับไอ้พัน






ผมได้ข่าวมาว่าวงดนตรีที่มันเรียกมาลองเล่นที่ร้านเป็นเพื่อนกันน้องชายมันครับ ก็ไม่แปลกหรอกถ้ามันจะพูดจากันแบบนี้






"สวัสดีครับ" พวกมันสี่คนยกมือไหว้แล้วพูดทักทายผมกับโจขึ้นพร้อมกัน



"เออๆ สวัสดี อย่าเสียเวลาเลยพอดีกูรีบ พวกมึงเลือกมาสักเพลงแล้วเล่นให้กูฟังดิ!"



"ได้ครับ" ไอ้คนตัวสูงสุดตอบ แล้วเดือนไปบอกเพื่อนร่วมวงว่าจะเล่นเพลงอะไร






พวกมันสี่คนเดินเข้าไปประจำที่เครื่องดนตรีประจำตัว ไอ้คนจับกีต้านี่โดดเด่นกว่าเพื่อน ท่าทางทะมัดทะแมงหน่วยก้านดี ตัวสูงขาวออกแนวเซอร์ ที่สำคัญมันยืนประจำตำแหน่งนักร้องนำซะด้วยครับ






ผมจูงมือโจเดินไปนั่งที่โซฟาไอ้นักร้องนำก็มองมาที่ผม เสียงไม้กลองกระทบกันสามครั้งเป็นสัญญาณเตรียมพร้อมแล้วเสียงดนตรีก็ดังขึ้น





.......






รักที่เห็นที่พบนั้นมีอยู่จริง รักที่ไม่เห็นไม่พบนั้นก็มีอยู่จริง
อยู่ที่ว่าใครจะทานต้านไหว ส่วนตัวฉันขอแค่เพียงคนมีใจ
ผ่านมาแล้ว ขออย่าเพิ่งไป

เชื่อว่ารักที่แท้ต้องมีที่มา ฉันเชื่อว่ารักทุกรักต้องมีเหตุการณ์
อาจจะดูเป็นบังเอิญเหมือนแค่ฝัน
เธอเชื่อไหม หัวใจมีมากกว่านั้น
เรื่องแบบนี้ต้องคอยเวลาเท่านั้นจริงจริง








ผมฟังแล้วเสียงร้องก็เพราะใช้ได้ ดนตรีก็เล่นดีเกินกว่าที่ผมคิดเอาไว้นะครับ ผมหันไปมองโจดูจากสีหน้าก็น่าจะชอบอยู่เหมือนกันเพราะโจโยกหัวเบาๆ ตามดนตรีไปด้วย






ขอสักคนที่มีหัวใจอยู่ในนั้น
หัวใจตรงกับฉัน มาความรักฉันไป
Oh I just wanna be
เธอ เธอได้ยินไหม เธออยู่ตรงที่ใด








"ชอบไหม?" ผมโน้มตัวเข้าไปไกล้แล้วถามโจ



"อืม... ก็ดีนะ ปูคิดว่าไงล่ะ"



"อืม... ก็เพราะใช้ได้" ผมตอบ







ถ้าได้ยินแล้วก็ขอให้เดินผ่านมา ได้ยินแล้วก็ขอให้รีบเข้ามา
เข้ามาลองเอามือวางที่หน้าฉัน
เธอเชื่อไหม เรื่องหัวใจที่ตรงกัน
เธอเชื่อไหม รักของฉันนั้นมีจริง








ระหว่างนั้นผมกับโจก็นั่งฟังไปเรื่อยๆ แต่ผมสังเกตุเห็นว่าไอ้นักร้องนำมันมองมาทางผมบ่อยๆ พอผมมองกลับไปมันก็มองไปทางอื่นเหมือนกำลังปลดปล่อยอารมณ์ไปตามเพลงเหมือนปกติ







ขอสักคนที่มีหัวใจอยู่ในนั้น
หัวใจตรงกับฉัน มาความรักฉันไป
Oh I just wanna be
เธอ เธอได้ยินไหม เธออยู่ตรงที่ใด








ผมสังเกตุสายตานักร้องนำอยู่หลายครั้งจนผมเริ่มมั่นใจ สายตาแบบนี้ผมเคยทำบ่อยตอนยังโสดยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตน สายตาเชิญชวนกับรอยยิ้มกรุ่มกริ่มแบบนี้ผมว่าผมมองไม่น่าพลาด แล้วจุดที่มันกำลังมองมาเสือกเป็นจุดเดียวกันกับที่ผมมอง โจยังคงตั้งใจฟังเพลงที่กำลังเล่นให้ฟังอย่างตั้งใจ โยกหัวเบาๆ ไปตามเพลง







เปิดมุมความรักให้ดี ก่อนจะเจอมุมที่ดี
และที่เธอจะรู้วิธี ดูแลคนที่ห่วง
จะไม่ปล่อยให้ใครใครต้องเดา
จะไม่ปล่อยให้ในมือต้องเหงา รักของเรา








ผมยังคงมองจ้องไปที่ไอ้นักร้องนำ มันแอบมองโจอยู่บ่อยๆ ส่วนเพื่อนร่วมวงของมันไม่มีใครสนใจอย่างอื่นนอกจากตั้งใจเล่นดนตรีต่อไป มาถึงขนาดนี้แล้วผมว่าผมได้คำตอบชัดเจน






"อ่อยเมียกูไอ้สัส!!" ผมพูดพรึมพรำกับตัวเอง โจหันมามองผมเล็กน้อยก่อนจะหันไปตั้งใจฟังเพลงต่อ







ขอสักคนที่มีหัวใจอยู่ในนั้น
หัวใจตรงกับฉัน มาความรักฉันไป
I just wanna be
เธอ เธอได้ยินไหม เธออยู่ตรงที่ใด









มันเลือกเพลงได้ดีนิหว่า!! อ่อยแรงขนาดนี้จะไม่ให้กูรู้ได้ไงสัสเอ้ย!!





"หยุด!!"






ผมพูดขึ้นในขณะที่ดนตรีกำลังเล่นมาถึงท่อนสุดท้ายของเพลง พวกมันทุกคนหยุดเล่นตามที่ผมสั่งแล้วต่างหันมองมาที่ผมคนเดียว






"มีอะไรเหรอปู?" โจหันมาถามผม



"มีอะไรรึป่าวครับนาย พวกมันเล่นไม่ดีเหรอครับ?" ไอ้ต้นเดินเข้ามาถาม



"เล่นดี..." ผมตอบแล้วหันไปจ้องไอ้นักร้องนำก่อนจะพูดประโยคหลัง



"แต่กูไม่จ้าง!!"



"ห๊ะ!!" ทุกคนต่างอุทานขึ้นมาพร้อมกัน ยกเว้นมันเพียงคนเดียว






ไอ้นักร้องนำมันไม่ตกใจสักนิด มันยังมองผมด้วยสายตานิ่งเฉย ผมเองก็มองมันอย่างไม่ละสายตาเช่นเดียวกัน ติดจะงัดกับกูงั้นเหรอไอ้เด็กเมื่อวานซืน






"ทำไมอ่ะปู เล่นดีแล้วทำไมไม่จ้างน้องเขาล่ะครับ" โจถามผมด้วยความสงสัย



"นั่นซิครับนาย" ไอ้ต้นพูดเสริม





ทุกคนในห้องต่างเงียบ....






"ไอ้ต้น"



"ครับนาย" ไอ้ต้นรีบขานรับทันที ไอ้พันยืนเกาหัวอยู่ไม่ไกลจากไอ้ต้นนัก



"มึงจ่ายเงินค่าจ้างให้พวกมันสำหรับวันนี้ แล้วพรุ่งนี้มึงหาวงใหม่มาเล่นให้กู"



"อ้าว!! เอ่อ... ได้ครับนาย" ไอ้ต้นทำหน้างงก่อนจะตอบรับคำสั่งจากผม



"ป่ะโจ กลับบ้าน" ผมหันไปพูดบอกโจแล้วลุกขึ้นยืน โจรีบลุกขึ้นยืนตามผม





ผมโอบรอบเอวโจไว้หลวมๆ ก่อนจะดันตัวโจให้เดินนำผมไปข้างหน้า






"เดี๋ยวก่อนครับ"




เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้น ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วหันกลับไปมองที่ต้นเสียง




"ทำไมคุณถึงไม่จ้างพวกผมล่ะครับ?"



"หึ!! มึงนี่กล้ากว่าที่กูคิดไว้เยอะ"



"ผมขอเหตุผลด้วยครับ" มันยังคงดื้อด้านต้องการคำตอบจากผมให้ได้



"มึงอยากรู้จริงๆ เหรอวะว่าทำไมกูไม่จ้างเด็กอย่างมึงมาเล่นที่ร้านกู"



"ครับ ผมอยากรู้ ผมว่ามันออกจะไร้เหตุผลไปหน่อยทั้งที่คุณบอกว่าวงของผมเล่นดีแต่คุณดันไม่จ้างพวกผม" ต่อปากต่อคำจริงไอ้เด็กเหี้ย!! กูจะอดใจไม่ให้กระทืบคนตายคาร้านได้ไหมวะเนี้ย!!



"หึหึ มึงแน่ใจว่ามึงอยากฟังเหตุผลจากกู?" ผมถามย้ำ



"แน่ใจครับ"



"งั้นกูจะพูดให้มึงฟังเผื่อมึงจะได้คิดได้บ้าง!!"





ทุกคนต่างยืนเงียบตั้งใจรอฟังสิ่งที่ผมจะพูด





"มึงคิดว่ากูอยากจ้างคนที่สนใจในตัวเมียกูมาเล่นดนตรีให้ที่ร้านกูอีกเหรอวะ สายตาแบบนั้นมึงเก็บเอาไปใช้ที่อื่นที่ซะเพราะมึงไม่ควรเอามาใช้ที่นี่ที่ของกู!! อ่อ.... และที่สำคัญคือมึงอย่าเอาสายตาแบบนั้นมาใช้มองเมียกูอีก!! กูเตือนมึงแค่นี้คงจะเข้าใจนะ" ผมพูดเน้นเสียงในตอนท้าย มันยืนนิ่งฟังผมสลับกับมองมาที่โจ




"ปูครับ" โจบีบมือผมเบาๆ



"คุณรู้?"



"หึ!!" ไอ้ต้นอ้าปากค้าง ไอ้พันนี่ยีหัวตัวเองจนยุ่งเหยิง



"กูคิดว่าเหตุผลแค่นี้คงพอสรุปให้มึงเข้าใจได้นะว่าทำไมกูถึงไม่จ้างพวกมึง!!"



"เหี้ยแล้วไง!! เสือกไปสนใจเมียนายกูอีกไอ้เด็กเหี้ย!!" ไอ้ต้นหันไปด่าพวกมันต่อหน้าผม





เพื่อนในวงของมันต่างพากันก้มหน้าหนีสายตาของผมทุกคน ยกเว้นมันคนเดียว





"นายครับ ผมขอโทษแทนพวกมันด้วยนะครับ พวกมันยังเด็กคงยังไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร" ไอ้ต้นหันมายกมือไหว้ขอโทษผม



"เคลียร์พวกมันออกไปจากร้านกูซะ อย่าให้กูเห็นหน้าพวกมึงอีกเป็นครั้งที่สอง"



"ได้ครับนาย" ไอ้ต้นรับคำสั่งแต่ไอ้พันเริ่มโบกมือไล่ให้ไอ้เด็กพวกนั้นรีบเก็บข้าวของส่วนตัวของพวกมันทันที



"กลับบ้าน"






หลังจากเดินหันหลังให้พวกมันผมก็ได้ยินเสียงไอ้ต้นกับไอ้พันด่าเด็กพวกนั้นจนเสียหมา โจเดินออกมาพร้อมกับผมโดยไม่พูดอะไร ผมเดินมาถึงรถก็ปลดล็อครถแล้วเดินไปเปิดประตูด้านหลังออก ร่างของโจถูกผลักเข้าไปในรถอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนหงาย โจมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด ผมแทรกตัวเข้าไปประกบตัวโจทันที






"อือออ..."







เสียงพูดที่ไม่อาจเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อยเนื่องจากปากโจกำลังถูกผมประกบจูบอย่างรุนแรง มือของผมลูบไล้ไปตามลำตัวของโจ เสียงจูบปากดังจ๊วบๆ ไม่มีจังหวะให้โจได้หยุดพัก ผมจูบโจด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างรุนแรง โจพยายามจะผลักผมออกแต่เหมือนจะไม่เป็นผล ผมส่งลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ตวัดเกี่ยวกวาดต้อนอีกลิ้นอย่างหื่นกระหาย ทั้งดูดดึงอย่างรุนแรง โจครางเสียงอื้ออึงอยู่ในลำคอเพราะผมไม่ยอมปล่อยให้ปากของเราผละออกจากกัน จากจูบที่รุนแรงอย่างบ้าคลั่งก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นจูบที่อ่อยโยน มือทั้งสองข้างของโจถูกคล้องไว้ที่คอของผมเหมือนทุกครั้งที่เราจูบกัน โจเริ่มจูบตอบผมด้วยความเต็มใจ เราสองคนจูบกันค่อนข้างนานตามความต้องการของผม โจเริ่มขยับตัวเล็กน้อยกอดรัดคอผมไว้แน่นแต่ไม่กล้าผละออกจากผมก่อน ผมจูบย้ำๆ ที่ปากโจอีกสามสี่ครั้งก่อนจะผละปากออกปากโจ




จุ๊บ... จุ๊บ.... จุ๊บ....





ผมจุ๊บที่ปากโจอีกสามครั้งจนผมพอใจ โจรีบโกยอากาศเข้าปอดทันทีที่ปากเป็นอิสระ





"แฮ่กๆ ปู" โจหอบหายใจเหนื่อย แววตาฉ่ำเยิ้มมองมาที่ผม



"กูหึง!"





ผมพูดเพียงสั้นๆ โจเบิกตากว้างเมื่อได้ยินก่อนจะขมวดคิ้วอย่างน่ารักทั้งที่หมดแรงจากการโดนผมปล้นจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว





จุ๊บ... จุ๊บ... จุ๊บ...





"กูหวงมึงมากจำเอาไว้" ฟอดดดด...





ผมหอมลงที่แก้มโจอย่างแรง มันเขี้ยวว่ะ แม่ง!!! ปล่อยฟีโรโมนเรียกเพศผู้อีกแล้วเมียกู เฮ้ออ...





"ลุกขึ้นเร็ว กลับบ้าน"






ผมดึงตัวโจที่แทบจะนอนราบไปกับเบาะหลังของรถให้ลุกขึ้นนั่ง โจจับเสื้อผ้าให้เข้าที่เล็กน้อยก่อนจะลุกตามแรงดึงของผม ผมเปิดประตูให้โจเข้าไปนั่งประจำที่แล้วเดินไปปิดประตูหลังรถ ไอ้ต้นกับไอ้พันยืนชะเง้อคอมองผมอยู่หน้าร้าน พอผมมองกลับไปพวกมันก็โค้งตัวลงแทบจะติดพื้น ไอ้พวกนี้มันน่าตบกระบาลสักที!! ผมเดินมาขึ้นรถแล้วนั่งประจำที่คนขับก่อนจะขับรถออกจากร้านทันที






โจนั่งเงียบตลอดทาง แอมหันมามองผมบ้างบางครั้ง ผมเห็นท่าทางของโจแล้วก็อดขำไม่ได้ อยากแกล้งว่ะ ในหัวผมคิดได้เท่านั้นจริงๆ ทำไมผมถึงมีความสุขกับการแกล้งเมียตัวเองขนาดนี้วะ หึหึ






"เป็นอะไรนั่งเงียบไม่พูดไม่จา" ผมพูดขึ้น



"เปล่า... แค่ง่วงนอนน่ะ" โจทำท่าหาวเหมือนกำลังง่วงนอนอย่างที่พูดแต่สายตาแอบเหลือบมองผม



"รู้ไหมว่าทำอะไรผิด?"



"ห๊ะ! ทำอะไรผิด โจอ่ะนะ?" โจชี้เข้าหาตัวเองด้วยความสงสัย



"หึหึ ทำผิดแล้วต้องยอมรับโทษ"



"รับโทษอะไร?" โจถามขึ้นทันที



"โทษที่ทำให้กูหึงอย่างขาดสติ"







ผมตอบไปแค่นั้น โจได้แต่อ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก ในใจคงคิดว่ากูทำผิดอะไรวะ นั่นแหละมึงทำผิด!! ผิดที่ทำให้คนที่เพื่งเคยเห็นหน้ากันครั้งแรกมองมึงด้วยสายตาว่าอยากได้อยากครอบครอง ผิดที่มึงไม่ทันคนจนไม่รู้ว่ามีคนกำลังสนใจมึง ผิดที่มึงทำให้กูหึงจนเลือดขึ้นหน้าแต่พยายามจะไม่แสดงอาการต่อหน้าไอ้เด็กพวกนั้นและที่สำคัญผิดที่มึงทำให้กูหลงรักมึงจนกูแทบจะบ้า! ฉะนั้นมึงต้องโดนกูลงโทษให้สาสมกับที่ทำให้กูหึงมึงครับที่รัก หึหึ!!






TBC.




เครดิต:
Season Five - Event
คำร้อง/ทำนอง วัชราวลี
เรียบเรียง เหมือนเพชร อำมะระ



เฮียปูน่ากลัวจังเลย โถถถ... โจผู้น่าสงสารของเจ้!!
เฮียจะลงโทษอะไร ยังไง มุมไหน หูยยย.... ซับเลือดแป๊ป

ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจนะคะ
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า....




ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
โถๆ...........จะได้งานอยู่แล้ว  :เฮ้อ:
ถ้าไม่ส่งสายตาจีบที่รักของปู   :z3: :z3: :z3:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
เฮียก็หึงโหดเกิ้นนนน  เมียช้ำหมด    :mew6:

ออฟไลน์ aom2529

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 885
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
 :jul3: โจทำผิดอะไร๊..... :jul3:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ rmlab

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1679
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +120/-2

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ปู❤โจ】


  :pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ



【EP.08 อดใจไม่ไหวแล้ว!!】






ผมควรจะหัวเราะหรือสงสารเมียผมดีวะ เดินซะตรงแน่วขนาดนั้นไม่รู้จะเกร็งอะไรนักหนา เอ๊ะ!! หรือว่ากลัวผมทำโทษ หึหึ โถๆๆ มีเมียน่ารักขนาดนี้ไอ้ปูจะกล้าทำโทษได้ยังไงล่ะครับและที่สำคัญผมรู้ว่าเรื่องนี้โจมันไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังถูกคนอื่นสนใจอยู่แต่ผมมันคนความรู้สึกไวกว่าแสงใครมองเมียกู!! กูรู้ กูเห็นหมดนะสัส!!




ฉะนั้นอย่าให้กูจับได้เชียวนะมึงกูเอาพวกมึงตายแน่!! ขู่แม่งเลย ฟ่อ!!





ตอนนี้เราสองคนกลับมาถึงบ้านแล้วครับ โจกำลังถอดรองเท้าแล้วหยิบเก็บเข้าที่อย่างเป็นระเบียบส่วนผมกำลังยืนมองทุกอิริยาบทของเมียตัวเอง ด่าว่ากูหื่นก็ได้ เออใช่!! กูหื่นกับเมียกูมันผิดตรงไหนล่ะ ยิ่งคิดถึงตอนที่มีคนกำลังมองมันกูยิ่งหน้ามืดโว๊ย!!!





"ปูเป็นอะไรรึป่าว?"


"เข้าบ้านเหอะ"




พรึ่บ!!




ผมไม่ตอบ พอคว้าตัวโจได้ผมก็ลากเข้าบ้านทันที





แกร็ก....





เมื่อความหึงหวงเข้าครอบงำไอ้ปูเมื่อไหร่ผลที่ตามมาก็คือการแสดงความเป็นเจ้าของ คนนี้ของกู คนนี้เมียกู คนนี้กูหวง คนนี้กูรักมาก คนนี้ห้ามยุ่งเว้ย!!





"อือออ.... ปู อาบน้ำก่อนนะครับ"




สองมือกอดรัดลูบไล้ไปทั่วลำตัว ปลายจมูกสูดดมกลิ่นกายที่ผมคุ้นเคย ปากก็พรมจูบซุกไซ้ไปทั่วซอกคอขาว โจขัดขืนเล็กน้อยเพราะโดนผมรุกแบบไม่ทันตั้งตัวแต่เมื่อถูกผมสัมผัสกายเมื่อไหร่โจจะอ่อนยวบลงทันที





"ไม่ต้องอาบหรอก ทำเลยจะได้ไม่เสียเวลา" 


"อืออ... งั้นขึ้นไปข้างบนก่อนนะ"





เมื่อขัดขืนไม่ได้ก็ขอต่อรองเหมือนทุกครั้ง ถามว่าตอนนี้ผมจะยอมเสียเวลาย้ายสถานที่ไหม คำตอบคือไม่ไงล่ะ ก็นี่มันในบ้านผม ผมจะทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ผมต้องการ





"อือออ... ทำตรงนี้แหละเปลี่ยนโลเคชั่นเพิ่มความเร้าใจไง หึหึ"


"ปูครับ... แต่นี่มัน...." โจหดคอหนีเล็กน้อย


"หื้อ... แต่นี่มันอะไร?"



ผมเงยหน้าขึ้นมาถาม โจหน้าขึ้นสีระเรื่อด้วยความอาย เห็นแล้วก็อดไม่ได้อยากจะขย้ำคนตรงหน้าให้หนำใจ มันเขี้ยวฉิบหาย!!





"แต่นี่มันหน้าประตูเลยนะ" โจตอบเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ ใช่ครับ.. โจพูดถูกแล้วเพราะตรงที่ผมกับโจยืนอยู่คือหน้าประตูบ้านชั้นล่างนี่แหละ กลัวอะไรนักหนาวะประตูก็ปิดให้แล้ว หึหึ





"หึหึ... อายรึไง?" ผมเงยหน้าขึ้นมาถามพร้อมกับยิ้มมุมปากส่งสายตาหื่นกามจนโจเสหน้าหนีด้วยความอาย





หมับ!!



ผมรวมตัวโจเข้าแนบชิดลำตัวผมมากขึ้น





"อยากย้ายที่จริงอ่ะ หน้าประตูไม่ได้จริงอ่ะ" ผมถามด้วยสายตาเจ้าเล่นิดๆ


"เอ่อ... ก็มัน..."





จุ๊บบบบ....





ผมจุ๊บที่ปากโจด้วยความมันเขี้ยว แม่ง!! โคตรจะน่ารักน่าเอาเลยเมียกู หึหึ





"งั้นก็ปีนขึ้นมาดิ เดี๋ยวพาไปทำที่อื่น หึหึ" ผมหัวเราะในลำคออย่างพอใจ




ปึก!!




โจทุบลงที่หน้าอกผมไม่แรงนัก




"เดินไปเองก็ได้ม่ะ" โจพูดอย่างเขินๆ





หมับ!!




สองมือผมคว้าหมับเข้าที่ก้นแน่น โจตกใจโผเข้ากอดคอผมไว้ทันที





ฟอดดดด....



ผมหอมที่แก้มโจแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยว





"ให้กูอุ้มมึงไปส่งไม่ดีเหรอวะ มึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก กูอยากให้มึงเก็บแรงไว้ครางให้กูฟังทั้งคืนไง ดีไหมหื้อ?"
ปากผมเริ่มซุกไซ้ที่ซอกคอหอมๆ ของโจอีกครั้ง ลำตัวของเราสองคนแนบชิดติดกันจนได้ยินเสียงหัวใจของอีกคนเต้นระรัว ตุบๆ ตุบๆ






โจกอดกระชับผมแน่นขึ้นกว่าเดิมก่อนจะเริ่มขยับตัวเข้าหาผมแล้วใช้ขาเกี่ยวรัดลำตัวผมเอาไว้ ผมยิ้มอย่างพอใจก่อนจะช้อนตัวโจแล้วอุ้มขึ้นตัวลอยเหนือพื้น โจกอดคอผมแน่น เราสองคนมองหน้ากัน ยิ้มให้กันก่อนที่โจจะหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของผม อาย... โจมันขี้อาย รู้ไหมที่โจมันทำงชท่าทางแบบนี้ยิ่งทำให้ผมคลั่ง โคตรน่าจับกด หึ่ม!! อยากกดมันทั้งวันทั้งคืนเอาให้หมดแรงกันไปข้างเลย แฮ่!!






"ยังอายกูอีกเหรอวะ กูเอามึงบ่อยขนาดนี้ยังไม่เลิกอายอีก หึหึ"




ตุบ!!





"ก็โจไม่ได้หน้าด้านอย่างปูนิ"


"หึหึ ถ้าหน้าด้านแล้วได้เอามึงทำเมียทุกวันกูก็ยอมว่ะ"




จุ๊บบบบ....





"พูดบ้าอะไรอีกเนี้ยะ!" โจพูดงึมงำเบาๆ แต่ผมอ่ะได้ยินชัดเต็มสองหูเลย


"แม่ง!! กูจะทนไม่ไหวแล้วนะ มึงนี่ไปหัดยั่วกูจากที่ไหนมาว่ะ"




พรึ่บ!!




"เฮ้ย!!" โจร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ผมก็อุ้มโจเดินด้วยความเร็ว




พรึ่บ!!





ผมวางโจลงให้นอนราบอยู่บนโซฟาก่อนจะขึ้นค่อมร่างโจเอาไว้ สายตาของผมกำลังจ้องมองโจอย่างไม่ละสายตาไปไหน โจเสหน้าหนีอีกครั้งด้วยความอายยิ่งทำให้ผมเพิ่มอารมณ์อยากมากขึ้นเป็นทวีคูณ ผมจับที่ปลายคางของโจให้หันมามองผมอีกครั้ง





"ยั่วเก่งว่ะ หึหึ" ผมยิ้มกริ่มอย่างพอใจ มือค่อยๆ ลูบไล้ที่แก้มโจเบาๆ อย่างทะนุถนอม


"ทำไมกูถึงหลงมึงขนาดนี้วะ มึงเล่นของใส่กูป่าวเนี้ยะ!" มือผมยังคงลูบไล้อยู่ที่แก้มเนียน


"ทำ... เฮ้ย!! ไม่ใช่ๆ โซฟา... เอ่อ..."



ผมขำได้ป่าววะ ตอนนี้โจแม่งทำหน้าตาโคตรฮาเลยว่ะ



"โซฟาทำไม หื้อ?"




จุ๊บบ.... ผมก้มลงไปจุ๊บปากโจก่อนจะเริ่มพรมจูบไปทั่วทั้งหน้าของโจ



"ปู... อืออ... ขึ้นไปบนห้องเถอะนะครับ... นะ"


"อืออ... ตรงนี้ดีสุดแล้ว ทำตรงนี้สักยกก่อนเดี๋ยวพาขึ้นไป อืออ..." ผมตอบเสียงพร่า




โถ... เมียครับโซฟาห้องรับแขกนี่แหละโลเคชั่นดีสุดแล้ว!! ถ้าจะยั่วกันเก่งขนาดนี้กูจะอดทนอุ้มมึงขึ้นไปถึงชั้นสองไหวไหมถามใจดู เอาเป็นว่าพื้นที่บ้านเรามีเท่าไหร่คืนนี้พี่จะใช้ให้คุ้มนะจ๊ะ เมีย....




"อืออ... ปูครับ อ๊ะ!! อือออ...."


"หึหึ... อดทนหน่อยนะ ยังไม่ทันเริ่มเลยตัวอ่อนแล้วเหรอวะ"





โจหอบหายใจถี่เมื่อมือผมเริ่มซุกซนลูบไล้ไปใต้เสื้อปลายนิ้วสะกิดเบาๆ ที่ตุ่มไตที่กำลังแข็งเป็นไต ส่วนอีกมือก็เริ่มปลดกระดุมกางเกงที่โจใส่ ปากของผมก็ทำหน้าที่ซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอขาว พรมจูบทั้งดูดทั้งกัดสลับกันไปตามอารมณ์ โจกอดคอผมไว้แน่นตัวสั่นเครือเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ ที่น่ารักน่าเอ็นดูอยู่ในอ้อมกอดของเจ้านายอันเป็นที่รัก





"อืออ... โจยกก้นขึ้นหน่อย" โจทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย


"อือออ... ปูครับ อ่าา..."





เสียงครางของโจทำเอาผมใจสั่น มือสากกำลังลูบไล้เบาๆ บนแก่นกายที่กำลังชูชันใต้กางเกงในสีขาวผ้าเนื้อดีที่ปกปิดของรักของหวงเอาไว้ โจเม้นปากแน่นพยายามอดกลั้นเสียงตัวเองอย่างสุดความสามารถเพราะโจรู้ดีว่าผมแพ้พ่ายให้กับเสียงครางหวานๆ เสียงนี้มากแค่ไหน




"ร้องออกมาโจ ร้องซิครับคนดี อืออ...."





ปากผมยังคงซุกไซ้ไปทั่วซอกคอขาว ผมลากลิ้นเลียจากไหลปลาล้าไล่ขึ้นบนสุดถึงปลายติ่งหูตวัดลิ้นรัวด้วยความเร็ว สองมือถูกจิกลงกลางหลังผ่านเนื้อผ้าเกรดดี




"อือออ...." ผมครางกระเส่าในลำคอ



"อ่าา... ปูครับ อือออ...."




ผมจูบลงที่ซอกคอก่อนจะดูดทิ้งรอยแล้วผละออกจากตัวโจ ผมมองคนตรงหน้าที่กำลังนอนเปลือยกายโชว์ผิวขาวอมชมพูที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระรื่อกำลังนอนหอบหายใจด้วยความเหนื่อย แสงไฟสลัวจากนอกบ้านส่องผ่านม่านเข้ามาพอให้มองเห็น ผมใช้ปลายนิ้วลูบไล้ที่แก้มโจเบาๆ





"ทำไมมึงถึงทำให้กูรักได้ขนาดนี้วะ"





โจมองผมด้วยสายตาที่โคตรอบอุ่นที่สุดในความคิดผม เพียงแค่โจคลี่ยิ้มบางๆ มันทำให้ใจผมปั่นป่วนไปหมด มือของโจเอื้อมมาจับมือของผมแล้วกอบกุมมือผมเอาไว้ โจจูบลงที่มือผมเพียงเบาๆ ริมฝีปากอุ่นๆ แตะสัมผัสลงที่หลังมือของผมเพียงไม่กี่วินาทีทำเอาหัวใจดวงน้อยๆ ของผมเต้นระรัวแทบจับจังหวะการเต้นของหัวใจไม่ได้





"โจก็รักปูครับ"






ประโยคที่นานๆ ผมจะได้ยิน มันกำลังดังกึกก้องอยู่ในหัวของผมตอนนี้ รอยยิ้มบางๆ จากผู้ชายที่แสนอบอุ่นคนนี้กำลังทำให้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต คนที่ผมพยายามทำให้เขายอมรับในความรักของผมด้วยการพิสูจน์ความจริงใจหลายๆ อย่าง กว่าเราสองคนจะผ่านพ้นบทพิสูจน์นั้นมาได้ก็นานจนผมแทบบ้าอยู่หลายครั้ง โจทำให้ผมรู้ซึ้งถึงคำว่ารัก มันเป็นรักที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทนแต่เป็นการมอบความรักให้กันด้วยความจริงใจ การดูแลและการเอาใจใส่ในทุกๆ เรื่องที่เกี่ยวกับผม





จุ๊บบบ....





ผมก้มลงจูบเบาๆ ที่หน้าผากโจอย่างอ่อนโยน





"จำเอาไว้ว่า.... มึงคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตกู"





ผมจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี โจเสหน้าหนีด้วยความเขินอาย ผมได้แต่ส่ายหัวไปมาด้วยความเอ็นดู คนอะไรอายผัวตัวเองอยู่ได้ มีของดีไว้ใช้งานทั้งทีก็ต้องใช้ให้คุ้มซิครับที่รัก หึหึ มือผมคว้าหมับจับเข้าที่ขอบกางเกงในเพียงชิ้นเดียวที่ติดค้างอยู่บนตัวโจ




แปะ!!




ฝามือขนาดย่อมๆ ของผมตีลงที่ก้นแน่นไม่แรงนัก




"ให้ความร่วมมือกันหน่อย"


"เฮ้อ... จะบ้าตาย" โจบ่นไม่จริงจังนัก


"หึหึ เดี๋ยวนี้มีบ่นนะ หวงนักรึไงก้นเนี้ยะ หื้อ?" ผมขย้ำเข้าที่ก้นโจอย่างแรงด้วยความมันเขี้ยว


"คนบ้า!! หวงไปก็ห้ามไม่ได้อยู่ดีเหอะ!"


"เอาน่า... เลิกบ่นได้แล้ว เสียเวลาเสียวหมด"






มือของผมจัดการถอดอุปสรรคชิ้นสุดท้ายออกแล้วโยนทิ้งไปไกลๆ จมูกก็เริ่มซุกไซ้ที่พวงแก้มนุ่มอีกครั้ง ริมฝีปากกดจูบย้ำๆ จนทั่วใบหน้าจนริมฝีปากของเราสองคนบรรจบกัน เพียงเสี้ยววินาทีลิ้นของผมก็รุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอันหวานนุ่มกวาดลิ้นชมรสหวานอย่างไม่หยุดพัก ตวัดลิ้นเกี่ยวรัดกันอย่างดูดดื่ม เสียงครางอื้ออึงทำให้ร่างกายเริ่มแผ่ความร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ ลมหายในอุ่นๆ ส่งผ่านความเสียวซ่านเพิ่มมาขึ้นเป็นทวีคูณ สองขายาวที่ถูกจับยกขึ้นให้ตั้งฉากแล้วยากออกจากกันด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน คนใต้ร่างสั่นสะท้านเมื่อถูกมือสากๆ ลูบไล้ไปทั่วทุกพื้นที่ แก่นกายที่แข็งขืนเสียดสีอยู่กับช่องทางรักที่แสนหวงแหน สองแขนแกร่งกอดคล้องที่คอผมไว้แน่น ร่างกายกำลังเสียดสีกันอย่างไม่หยุดหย่อน เราจูบแลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อนและดูดดื่ม ผมจูบย้ำๆ ต่ออีกสักพักก็ผละออกมาไล่เลียลากลิ้นไปที่สองจุกที่กำลังแข็งจนเป็นไต






"อ่าาา......" เสียงครางทำให้ผมยิ่งกระหายอยากกลืนกินโจให้ทั่วทั้งตัว




"อือออ... อ่าาา....."





โจยังคงครางไม่หยุดเมื่อผมกำลังลากลิ้นรัวหยอกสลับไปมาทั้งสองข้าง สองมือขยำที่เส้นผมของผมอย่างรุนแรงแต่มันยิ่งทำให้ผมเหิมเกริมรัวลิ้นจนร่างบางบิดเร้าด้วยความเสียว





"อืออ... ปูครับ เสียวมากเลยครับ อ่าาา..."





ผมจูบไล่ลากลิ้นลงไปจนถึงหน้าท้องอันแบนราบ ไล่จูบฝากรอยรักจนพอใจก่อนจะหยุดอยู่ที่จุดหมายปลายทาง มือซ้ายลูบไล้หยอกล้ออยู่ที่ริมฝีปากบาง โจเผยปากออกเล็กน้อยก่อนจะดูดเลียนิ้วที่ผมส่งไปให้อย่างเมามันส์ มือขวาของผมกอบกุมส่วนอ่อนไหวไว้ในอุ้มมืออุ่นๆ รูดขึ้นลงช้าๆ สลับเร็วจนโจร่างสั่นสะท้านครางชื่อผมไม่หยุด





"อ่าาา... ซี๊ดดด... ปูครับ.... อืออ...."





เสียงครางของโจยิ่งเพิ่มความอยากความต้องการของได้ดี แก่นกายของผมปวดหนึบจนแทบระเบิด ปลายลิ้นตวัดเลียที่หัวหยักเพียงเบาๆ ร่างของโจก็ดิ้นพร่านด้วยความเสียว




"อ่าาา... ซี๊ดดด.... ไม่ไหวแล้วครับ ปูทำ... อือออ..."





ผมตามขึ้นประกบจูบปากโจอีกครั้งอย่างเร่าร้อน มือกอบกุมส่วนอ่อนไหวเราเอาไว้ด้วยกันแล้วรูดขึ้นลงด้วยความเร็วตามจังหวะ โจจูบตอบรับผมอย่างเร้าร้อน ความต้องการปะทุถึงขีดสุดจนผมแทบทนไม่ไหว ปากของเราสองคนผละออกจากกันก่อนจะซี๊ดปากด้วยความเสียว





"ซี๊ดดด... กูไม่ไหวแล้วโจ"




"อืออ... ปูเข้ามาเลยครับ อ่าา...."




กึ่ก!!!




"อึ่ก!! อือออ....."





สองนิ้วถูกส่งเข้าไปในช่องทางรักทันที โจเกร็งตัวสั่นสะท้าน เสียงหอบหายใจถี่จนแทบจับจังหวะไม่ได้





"เจ็บไหม อดทนหน่อยนะ อือออ... กูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ว่ะ"





น้ำตาปริ่มให้เห็นที่หางตาแต่ปากบางกับยิ้มรับตามคำขอ โจเริ่มผ่อนคลายจนผมเริ่มขยับนิ้วได้แล้วเริ่มขยับเข้าออกทันที ผมพรมจูบไปทั่วใบหน้าของโจแทนคำปลอบโยน เมื่อร่างกายเริ่มปรับตัวได้ผมก็ถอดนิ้วออกแบ้วจัดการขยับแก่นกายเสียดสีถูไถไปมาก่อนจะจ่อนิ่งที่ปากทางรัก





"ทนเจ็บหน่อยนะ กูรักมึง"




ฟลุบ!!





"อึ่ก!! อื้อออ...."




จุ๊บบบ....




ผมจูบลงที่หน้าผากโจอย่างเอาใจ





"ผ่อนคลายนะครับ ซี๊ดดดด...."





ผมซู๊ดปากด้วยความเสียว กัดกรามแน่นเมื่อช่องทางรักของโจตอดรัดผมอย่างแรง ตุบ ตุบ ตุบ มันร้อนระอุรัดแน่นจนผมแทบหายใจไม่ออก โจจิกลงที่หลังผมอย่างแรง ครางกระเส่าด้วยความเสียว เราสองคนประกบจูบกันอีกครั้งอย่างเร้าร้อน ผ่านไปสักพักร่างโจเริ่มผ่อนคลาย ผมขยับอยู่สองครั้งก่อนจะดันพรวดทีเดียวเข้าไปจนสุดทางเสียว





"ซี๊ดดดด... แน่นฉิบหาย อื้อออ...." ผมกัดปากแน่นด้วยความเสียว



"อื้อออ... ปูอย่าเพิ่งขยับนะ แฮ่กๆ อ่าาา...."



"ทนหน่อย อื้อออ.... มึงรัดกูแน่นขนาดนี้กูเสียวKฉิบหายเลยว่ะ ซี๊ดดดด...."



"อ๊ะ!! ปูครับ อื้อออ...."




จุ๊บบบ...





"เจ็บนิดเดียวเดี๋ยวก็เสียวเอง ซี๊ดดด...."





ผมซี๊ดปากไม่หยุด ข้างในของโจร้อนระอุทั้งแน่นทั้งร้อน ตอดรัดผมจนแทบจะทนต่อไปอีกไม่ไหว ผมเริ่มขยับเข้าออกทันทีเมื่อความต้องการทะลุขีดสุด เสียงร้องห้ามไม่ได้เข้าหูผมอีกต่อไปเมื่อความต้องการมันเกินความควบคุม ช่องทางรักที่ตอดรัดแก่นกายของผมจนแทบจะทนไม่ไหว ความเสียววิ่งพล่านไปทั่วร่างจนอยากกระแทกหนักๆ ให้ร่างนี้แหลกคามือ





พับ พับ พับ ~~~




ผมกระแทกเข้าออกอย่างแรงอย่างเมามันส์ กัดกรามแน่นด้วยความเสียว ร่างของโจสั่นคลอนตามแรงกระแทกที่ผมส่งไปแบบไม่ยั้ง





ปัก ปัก ปัก ~~~~





"ซี๊ดดด... ตอดกุดีฉิบหาย อ่าาา... เมียครับ ซี๊ดดด..."





ปัก ปัก ปัก ~~~~




ปัก ปัก ปัก ~~~~





"อ๊ะ อ๊ะๆๆ ปูครับ เบาๆ อื้อออ... ช้าๆ... ครับ อ๊ะๆๆ ปู"





ปัก ปัก ปัก ~~~~




ปัก ปัก ปัก ~~~~





ผมไม่ฟังเสียงร้องห้ามแต่อย่างใด มีแรงเท่าไหร่ผมกระแทกใส่ไม่มียั้ง ความเสียววิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย ผมยังคงกระแทบใส่ช่องทางรักอย่างรุนแรง แรงเลียดสีทำให้รู้สึกถึงความร้อนวูบว๊าบขณะที่แก่นกายผมสอดใส่เข้าไปในตัวโจครั้งแล้วครั้งเล่า แรงกระแทกยังคงโหมกระหน่ำด้วยความหื่นกระหายที่ไม่เคยพอ เสียงครางของโจยิ่งทำให้ผมห้ามใจตัวเองไม่อยู่กระแทกความเป็นชายใส่โจแบบไม่ยั้ง โจทำได้แค่ร้องครางด้วยความเสียว





ปัก ปัก ปัก ~~~~




ผับ ผับ ผับ ~~~~





"ซี๊ดดด... ดีครับเมีย ตอดผัวแรงๆ เลย ซี๊ดดดด.... นั่นแหละครับ ดีมาก..."





ปัก ปัก ปัก ~~~~




ปัก ปัก ปัก ~~~~





"ซี๊ดดด.... ปู... อื้อ.... เบา... ช้า...หน่อย...."





"อ๊ะๆๆ ปู.... อื้ออออ....."





ผมยังคงกระแทกแก่นกายเข้าออกอย่างแรงโดยไม่ฟังเสียร้องห้าม ยิ่งตอดรัดผมมากเท่าไหร่ผมยิ่งได้ใจกระแทกใส่แบบไม่ยั้ง มือไม้โจปัดป่ายไปทั่วก่อนจะรั้งคอผมลงไปรับจูบที่แสนเร้าร้อน สะโพกผมยังคงทำหน้าที่ส่งความสุขสร้างความเสียวซ่านให้เมียรักอย่างต่อเนื่อง





ผับ ผับ ผับ ~~~~




ผับ ผับ ผับ ~~~~





"อือออ....."





เสียงครางยังคงดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง ร่างกายของเราทั้งสองสอดประสานกันเข้าอย่างลงตัว บทรักที่แสนเร้าร้อน บทจูบที่แสนดุดันและดูดดื่มส่งผ่านทุกความรู้สึกได้เป็นอย่างดี ผมยังคงสอดใส่ความเป็นชายเข้าออกในตัวโจอย่างไม่มีหยุดพัก ร่างทั้งร่างกำลังสั่นคลอนตามแรงกระแทกอย่างแรงด้วยความหื่นกระหาย ผมผละปากออกจากปากของโจแล้วเร่งความเร็วใส่ความแรงแบบไม่ยั้ง อย่างหน้ามืดตามัว ร่างกายที่ชุ่มเหงื่อยิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมให้พุ่งทยานมากยิ่งขึ้น






"ซี๊ดดด... ร้อนมากเลยโจ ข้างในตัวมึงรัดกูดีจริงๆ อ่าาา... ซี๊ดดดด...."



"อ๊ะๆ ปู อืออ... อ่าาา..."





น้ำรักสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ ผมเร่งความเร็วตามไปติดๆ ก่อนจะฉีดน้ำรักเข้าไปในตัวโจทำให้คนใต้ร่างกะตุกตัวเล็กน้อยแล้วปรือตาขึ้นมามองผมอย่างอ่อนแรง





จุ๊บบบบ....





ผมพรมจูบไปทั่วใบหน้าทั้งที่ตัวเราสองคนยังคงเชื่อมต่อกันอยู่อย่างนั้น





"ทิ้งกันแบบนี้ได้ไง หื้อ?" ฟอดดด....





โจทำได้เพียงคลี่ยิ้มบางๆ ส่งมาให้ผม





"โจ... กูยังไม่อิ่มเลยนะ มึงรู้ใช่ไหม?"



"อืม...." โจพยักหน้าตอบเบาๆ



"งั้นเราไปต่อกันบนห้องนะ เดี๋ยวกูพามึงขึ้นไปเอง"





ผมพูดไปปากผมก็ทำหน้าที่พรมจูบออดอ้อนมันไปเหมือนทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน โจมันรู้ครับว่าผมหื่นแค่ไหน ทุกครั้งที่ผมเป็นแบบนี้โจมันก็ไม่เคยที่จะขัดใจผมสักครั้ง ผมเลยโคตรรักมันเลย





"ครับ... ถ้าเป็นความต้องการของปูโจก็เต็มใจที่จะทำเพื่อปูทุกอย่าง"





มือของโจลูบไล้ที่เส้นผมของผมเบาๆ แววตาของโจสื่อถึงความรู้สึกทุกอย่างที่ส่งผ่านมาให้ผม รอยยิ้มบางๆ ที่แสนจริงใจทำให้ผมรักใครไม่ได้อีกนอกจากคนๆ นี้ที่นอนอยู่ตรงหน้าของผม





"กูรักมึงนะ"





จุ๊บบบบ.......





คืนนี้ทั้งคืนบทรักของผมกับโจยังคงอีกยาวไกล มีเมียน่ารักก็ต้องทำใจครับ คืนนี้เลยต้องให้รางวัลคนดีกันยาวๆ จะรักเมียทั้งคืนเลยคอยดู หึหึ







เช้า......







"อาปูฮะ ประคองอาโจดีๆ ซิฮะ อาโจเจ็บขาอยู่นะฮะ"



"ใช่ค่ะ ดีๆ เดินดีๆ ค่ะ"



ผมกับโจมองหน้ากัน ผมยิ้มกลั้นหัวเราะส่วนโจกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้หลานชายกับหลายสาวสุดที่รัก





"งั้นเปลี่ยนเป็นอุ้มแล้วกันเนอะ หึหึ"






พรึ่บ!!






"เฮ้ยยยย...."





TBC.

ขอโทษที่มาต่อช้าค่ะ
ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกันนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าทิวมินน้า...

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
ปู โจ เร่าร้อน ร้อนแรง แรงดีไม่มีตก  :z1: :pighaun: :haun4:

ให้สงสัย สองเพื่อนซี้ ทิว ปู ใครหื่นกว่ากัน กร๊ากกกกก  :laugh: :laugh: :laugh:
สมเป็นเพื่อนรักกันจริง จริ้ง

ปู โจ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ mam.nalok

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 247
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
โอ้ยยยยย เฮียของเค้า รักเมียหลงเมียสุดๆ

ออฟไลน์ นางฟ้าเชียงชุน

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 351
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
ชอบคู่นี้ คือดูหวาน ดูใจเย็น ปูมาร้อนแค่ไหน โจรับได้หมด เอาน้ำเย็นเข้าลูบตลอด

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
คู่นี้ร้อนแรงแซงหน้าเพื่อนไปซะแล้ว   :hao6:

ออฟไลน์ Star_ss

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 552
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-3
★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】


  :pig4: :เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ



【EP.15 เพราะอะไร】




ตอนนี้ผมกำลังเหงาครับ เหงามาก... วันๆ มินคลุกอยู่แต่ในห้องทำงาน สองอาทิตย์กับการถูกยึดพื้นที่ในห้องทำงานของผม สองอาทิตย์แล้วที่มินเอาเวลาไปสนใจแต่กับงานทำให้เวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมันน้อยลง สองอาทิตย์กับการมองดูแผ่นหลังเมียที่จ้องมองแต่คอมพิเตอร์โน๊ตบุ๊ค สองอาทิตย์แล้วที่ผมไม่ได้แตะต้องมินเพราะพอทำงานเสร็จก็นอนหลับเป็นตาย สองอาทิตย์ที่ทำให้ชีวิตผมเหมือนตกไปอยู่ขุมนรกที่ผมปีนหนีขึ้นมาไม่ได้





"ทิวขับรถไปส่งที่ทำงานหน่อยดิ" มินลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋า



"วันนี้วันเสาร์" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง



"เออ!! รู้แล้วว่าวันเสาร์ มาช่วยถือของหน่อยถือคนเดียวไม่หมด" มินหันมาเร่งผมทั้งที่ความต้องการความช่วยเหลือของมินครั้งนี้ขัดใจผมมาก



"มีอะไรด่วนหนักหนาถึงต้องเข้าออฟฟิตวันเสาร์ด้วย?" ผมถามในขณะที่มือผมก็รวบของใส่มือแล้วหยิบกุญแจรถใส่ในกระเป๋ากางเกง



"อืม... ด่วนมากต้องทำวันนี้ให้เสร็จ"




ฟอดดด....




"ขอบคุณนะ เดี๋ยวเข้าห้องน้ำแป๊ปลงไปรอที่รถเลยก็ได้เดี๋ยวตามไป"





ดูมันทำดิครับ หน้าผมก็บ่งบอกไม่พอใจเรื่องที่มันจะเข้าออฟฟิตวันนี้แม่มินมันดันยิ้มน่าระรื่นซึ่งต่างจากผมโดยสิ้นเชิง ให้ตายเหอะ!! กูทำอะไรได้มากกว่านี้ไหมวะ!!






ผมเดินถือของทั้งหมดที่มินเตรียมใส่กระเป๋าไว้แล้วลงมานั่งรอมินที่รถ ช่วงนี้มินหักโหมกับงานมากไปจนผมรู้สึกเป็นห่วง สองวันก่อนมินหน้ามืดเกือบจะล้มหัวฟาดพื้นเพราะอดหลับอดนอนนั่งทำงานถึงตีสองตีสามทุกวัน พอเช้าก็ตื่นไปทำงานแล้วอาศัยหลับในรถเอาครับ






ผมกับมินเรามีปากเสียงกันเล็กน้อยเพราะมินดื้อที่จะทำงานหามรุ่งหามค่ำผมเตือนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟัง แต่ด้วยความที่โมโหแรงกันทั้งคู่พอรู้ตัวเองว่าควรหยุดเราสองคนก็ต่างคนต่างเงียบกันไป มินไม่ไปหาผมที่ร้านเลยสักวันกลับมาก็นั่งคลุกอยู่กับงานที่กองอยู่บนโต๊ะ ข้าวก็ไม่ยอมกินให้ตรงเวลา พอผมเริ่มดุใส่ก็ยอมกินแต่ถ้าผมเผลออาหารง่ายๆ ที่ลงไปในท้องเมียผมแทนข้าวคงหนีไม่พ้นมาม่าสำเร็จรูปครับ





วันไหนที่ผมกลับมาถึงบ้านเร็วผมก็จะทำอาหารมื้อดึกให้มินกินแต่ถ้าวันไหนผมกลับช้ามินก็จะกินแค่ขนมปังเพียงไม่กี่ชิ้น วันนี้ผมว่าผมจะต้องคุยกับมินจริงๆ จังๆ เสียที ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปผมคงทนไม่ได้ที่จะบังคับให้มินเลิกทำงานบ้าๆ นั่นแล้วมาช่วยงานผมแทน





ปัง!!





"วันนี้ไปทางลัดนะรถจะได้ไม่ติด" มินพูดจบก็ดึงสายเบลท์มาคาดเพื่อความปลอดภัยแล้วก้มหน้าก้มตาเปิดไอแพดขึ้นมาอ่าน



"แวะกินข้าวก่อนค่อยไป" ผมออกคำสั่ง



"เดี๋ยวเสร็จแล้วค่อยกลับมากินทีเดียวได้ป่ะ กูรีบอ่ะทิว"



"ไม่ได้!! มึงอย่ามาดื้อตอนนี้นะมิน ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ!!"



"มึงไง"



"ไม่ต้องมายิ้ม!! กูรู้ว่ากูต้องรับผิดชอบมึงอยู่แล้วแต่นี่มันไม่ใช่เหตุผลที่เพียงพอที่มึงจะไม่ยอมกินข้าวเช้านะมิน!!"





ผมดุมินค่อนข้างเสียงดังครับ ตื่นมาล้างหน้าแปรงฟันเสร็จมันก็นั่งคลุกอยู่กับงานจนถึงเก้าโมง ข้าวก็ไม่ร้องอยากจะกินจนผมต้องเอานมไปให้ดื่มรองท้องเอาไว้กลัวใส้มันจะขาดเอา





"โอเคๆ ใจเย็นครับพี่ผมยอมแล้ว ไปครับไปกินข้าวกัน อู้ยยย... หิวข้าวพอดีเลย"





มินทำท่าลูบท้องตัวเอง ผมนี่อยากเคาะลงที่หัวสักทีกับความดื้อของมันครับ






ผมขับรถออกจากคอนโดใช้เวลาไม่นานเราก็มาถึงร้านอาหารประจำที่เราชอบมากินด้วยกัน มินมองหน้าผมเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ผมทำหน้าดุใส่มินเลยนิ่ง งานนี้ห้ามต่อรองใดๆ เพราะยังไงผมก็จะไม่มีวันยอมตามใจมินอีกแล้ว ผมตั้งใจแล้วว่าวันนี้ผมต้องพูดกับมินเรื่องนี้อย่างจริงจังสักที






"ทิวมึงไปรอในร้านก่อนนะเดี๋ยวกูโทรหาพวกน้องๆ ที่ทำงานแป๊ปว่าจะเข้าช้าหน่อย"



"อืม...." ผมพยักหน้าตอบแล้วเดินนำเข้ามานั่งรอในร้าน





....






"สวัสดีครับคุณทิว" ผู้จัดการร้านเดินออกมาทักทายผม



"สวัสดีครับ วันนี้ลูกค้าเยอะแต่เช้าเลยนะครับ"



"อ่อ... ใช่ครับ วันนี้ลูกค้าเยอะกว่าทุกวัน เอ่อ... ไม่ทราบว่าคุณทิวจะจองกี่ทีดีครับ"
ผู้จัดการร้านถามผมแต่ตามนี่มองออกไปนอกร้านนู้นครับ




"สองที่เหมือนเดิมครับ เดี๋ยวมินจะตามผมเข้ามาทีหลัง" ผมตอบ



"อ่อ... งั้นเชิญคุณทิวทางนี้เลยครับ ผมจัดโต๊ะประจำให้แล้วกัน"



"ครับ... ขอบคุณมากครับ"





ผมเดินตามผู้จัดการร้านไปยังโต๊ะประจำที่ผมกับมินชอบนั่งกันทุกครั้งที่มาร้านนี้ มุมเงียบๆ ที่แสนสงบอยู่ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ทำให้รู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายและมีความเป็นส่วนตัวดีครับ





"เชิญคุณทิวเลือกอาหารไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมจะให้เด็กมารับออเดอร์อีกที"



"ครับ ขอบคุณมากครับ"





ผู้จัดการร้านเดินออกไปจากโต๊ะของผมได้ไม่นานผมก็เรียกพนักงานร้านให้มารับออเดอร์ ผมเลือกอาหารสามอย่างก่อนจะคืนเมนูอาหารให้แก่พนักงานของร้าน ผมนั่งรอมินอยู่สักพักใหญ่ๆ มินก็เดินเข้ามาแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม





"โทษทีคุยติดลมไปหน่อย แฮ่ะๆ สั่งอาหารยัง?"



"อืม... สั่งแล้ว" ผมตอบหน้านิ่ง



"เฮ้ย!! อย่าทำหน้าอย่างงั้นดิ นี่ไงกำลังจะกินข้าวแล้วไงหิวมากๆ ด้วยเนี้ยะ!"



"แล้วกูว่าอะไรมึงรึยัง"



"โอเคๆ ครับ วันนี้ขอแบบชิวๆ ไม่ทะเลาะนะ โอเค๊?" มินทำท่าทางประกอบ



"อย่าให้มากไปกว่านี้แล้วกัน" ผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง






เราสองคนรออาหารไม่นานนักพนักงานก็เอาอาหารที่ผมสั่งก็มาเสริฟแล้วจัดเรียงบนโต๊ะได้อย่างสวยงาม มินกับผมใช้เวลาจัดการอาหารทั้งหมดภายในครึ่งชั่วโมงพอกินเสร็จก็รีบจ่ายเงินแล้วเดินทางต่อไปยังบริษัทที่มินทำงานทันที






เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันเสาร์บวกกับที่ผมใช้เส้นทางลัดจึงทำให้ผมมาส่งมินที่ทำงานได้ภายในครึ่งชั่วโมง พอจอดรถปุ๊บมินก็รีบลงจากรถขนข้าวขนของเดินตรงเข้าตึกแล้วขึ้นไปยังชั้นที่มินนั่งทำงานโดยมีผมเดินตามมาส่งถึงที่





"เฮ้ย!! ลุกขึ้นมารับของจากกูดิ" มินตะโกนเรียกน้องๆ ในทีมให้มารับของที่ผมกำลังถือ



"อ้าวเฮียทิวสวัสดีครับ"



"อืม... หวัดดี"



"ฮู้ยยย... ถึงขั้นให้เฮียมาส่งเลยเหรอครับ" มันหันไปทำท่าล้อเลียนมิน



"เดี๊ยะถีบ!! รับของไปแล้วเตรียมตัวให้พร้อมอย่าให้ต้องพูดซ้ำ!!"



"ครับๆ โหหห... แค่นี้ก็ต้องดุด้วย"





ลูกน้องมินเดืนเข้ามารับของจากมือผมก่อนจะส่งยิ้มกวนๆ ให้ผม แต่งานนี้ผมไม่มีอารมณ์ตลกไปกับมันหรอกครับ ผมกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่





"กูเข้าไปถึงต้องพร้อมนะมึง!!"



"คร๊าบ.... รับทราบครับผม" มันตะโกนเสียงดังก่อนจะหัวเราะชอบใจ



"ทิวเดี๋ยวมึงกลับไปรอที่ห้องนะ วันนี้คงนานหน่อยไม่อยากให้มึงนั่งรอที่นี่เดี๋ยวจะเบื่อเปล่าๆ น่ะ"



"อืม... จะให้มารับกี่โมง?" ผมถาม



"สัก.... เอ่อ.... สักกี่โมงดีวะ เย็นๆ แล้วกันเดี๋ยวโทรบอกอีกที"



"อืม... เสร็จแล้วก็โทรมาแล้วกัน" พูดจบผมก็หันหลังกลับทันที






......






ผมหันกลับไปมองอีกทีมินก็ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วครับ เกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับมินกันแน่! ผมที่ปกติจะไม่ยอมให้มินอยู่ห่างจากผมแบบนี้ง่ายๆ แต่วันนี้ผมยอม มินที่เคยเรียกชื่อผมทุกครั้งเพื่อให้หันกลับไปมองถ้าผมทำหน้าไม่พอใจแล้วยอมอะไรงานๆ วันนี้ไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น เราสองคนปล่อยผ่านในสิ่งที่เคยทำ เคยรู้สึกและเคยใส่ใจกันมากกว่านี้ เพราะอะไร.....







หลังจากผมส่งมินเสร็จผมก็ขับรถกลับคอนโดทันที อยากโกรธมันจริงๆ นะครับแต่พอเห็นมันทำหน้าเหนื่อยๆ ผมก็โกรธมันไม่ลง เฮ้ออ... ใจอ่อนกับมันทุกที ตอนนี้ผมกำลังนอนเงยหน้ามองเพดานห้องด้วยอารมณ์นอยด์แดก เหงา คิดถึง เป็นห่วง แม่งหลากหลายอารมณ์โคตรๆ เลยครับ






ผมนอนคิดเรื่องมินไปเรื่อย มองดูโทรศัพท์ที่เงียบผิดปกติ ถ้าเป็นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมามินคงจะโทรมาถามผมว่ากลับถึงห้องรึยัง หาอะไรกินแล้วนอนพักซะนะ เลิกงานเจอกันอย่าลืมมารับล่ะ คิดถึงนะไอ้ป๋า แต่วันนี้มันมีแต่ความเงียบและความว่างเปล่าจริงๆ






ครืดดด.... ครืดดด....




ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง แต่สายที่กำลังโทรเข้ามากลับไม่ใช่สายที่ผมกำลังรอคอย





"สวัสดีครับแม่"



"ตาทิวลูก วันนี้แม่จะออกไปช๊อปปิ้งกับแม่ยายเรานะ อยากได้อะไรรึเปล่า?" แม่ผมเองครับ นี่คงจะนัดกับแม่มินแล้วพากับไปละลายทรัพย์กันเล่นๆ ที่ห้างสรรพสินค้าแน่นอน



"ไม่อยากได้อะไรครับแม่"



"ทิวกินข้าวรึยัง? แล้วน้องล่ะอยู่ด้วยกันไหมชวนออกมาเที่ยวกับแม่ซิแม่คิดถึง"



"มินไม่อยู่ครับแม่ วันนี้มินมีงานด่วนน่ะครับ"



"อ่อๆ งั้นทิวอยู่คนเดียวใช่ไหม? ออกมากินข้าวกับแม่ไหมลูก?"



"เฮ้ออ.... งั้นแม่รอผมสามสิบนาทีนะครับเดี๋ยวผมจะขับรถไปรับที่บ้าน"



"จ้า... ไม่ต้องรีบมากนะทิวแม่รอได้จ๊ะ"



"ครับ... งั้นผมไปแต่งตัวก่อนนะครับ"



"จ้า... รักนะจ๊ะพ่อลูกชาย"



"หึหึ... ครับ รักแม่เหมือนกันครับ"





....





"คุณๆ สงสัยวันนี้บ้านเราจะฝนตกหนัก หึหึ" ดูป๊าผมพูดซิครับ พูดเหมือนผมไม่เคยกลับบ้านซะงั้น



"สวัสดีครับป๊า ตอนรับผมซะอบอุ่นเลยนะครับ"



"มานั่งพักเหนื่อยก่อนตาทิวอย่าไปสนใจพ่อเราเลย คุณนี่ก็จริงๆ เลยนะลูกกลับมาบ้านทีไรต้องหาเรื่องพูดค่อนขอดลูกอยู่เรื่อย"


 
"สวัสดีครับแม่"




ฟอดดดด.... ฟอดดดด....





"แม่ผมน่ารักที่สุดเลยครับ" ผมกอดแล้วหอมแม่พร้อมกับออดอ้อนอีกเล็กน้อย



ฟอดดด....




"จ้าพ่อลูกชายสุดที่รัก หิวข้าวไหมลูก?"



"หึหึ... พอลูกกลับมาบ้านผมก็หมดความสำคัญไปเลยนะคุณ"



"แน่นอนค่ะ ลูกสำคัญกว่าสามีเสมอ"




แม่ผมก็พูดไปอย่างนั้นแหละครับ ลองผมไม่อยู่ซิสองคนนี้เอาอกเอาใจกันน่าดู




"แม่จะไปเลยไหมครับ นัดแม่ยายผมไว้กี่โมง?"



"แม่นัดไว้เที่ยงๆ นะ กะว่าไปถึงก็ทานข้าวเที่ยงด้วยกันเลยแล้วค่อยไปช๊อปปิ้งต่อ"






ผมเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของแม่แล้ว ดูท่านจะมีความสุขมากนะครับที่มีเพื่อนไปเที่ยวช๊อปปิ้งเพิ่มอีกคน แม่ผมกับแม่มินสนิทกันมากครับไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยเพราะต่างคนต่างว่างงานเป็นแม่บ้านที่คอยดูแลลูกๆ และสามีน่ะครับ





"หึหึ แม่แกเดี๋ยวนี้ใช้เงินสนุกมือเลย ว่างเข้าหน่อยก็โทรชวนแม่ยายแกไปเที่ยวตลอด"



"จริงเหรอครับแม่ บ่อยขนาดนั้นเชียว" ผมแกล้งเย้าแม่ผมครับ



"แหม!! ป๊าลูกก็พูดเว่อไป นานๆ แม่จะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาสักที แล้วแถมวันนี้ต้องไปทำภาระกิจสำคัญอีก อุ้ย!!! แม่หมายถึงไปช๊อปปิ้งนะจ๊ะ" แม่ผมยกมือขึ้นปิดปากเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆ ให้ผม



"หึหึ งั้นเราไปกันเลยไหมครับ ภาระกิจช๊อปปิ้งของคุณแม่คนสวยของผมจะได้ใช้เวลาเลือกซื้อของได้นานขึ้น"



"เฮ้ยๆ ใครพาไปคนนั้นจ่ายนะเว้ย ข้าไม่เกี่ยวนะ" พ่อผมออกตัวแรงมาก ได้ข่าวว่าคนนี้อ่ะเมียพ่อนะคร๊าบ...



"เชอะ!! คิดว่าฉันจะขอเงินคุณเหรอคิดผิดแล้วค่ะ ฉันมีลูกชายทั้งหล่อทั้งรวยอยู่ทั้งคนทำไมฉันต้องใช้เงินคุณด้วย ชิส์!!"




งานนี้มีงอนกันไปครับ ฮ่าๆๆ งานนี้ผมไม่เกี่ยวนะป๊าเคลียร์กันเองเลย





"จัดไปครับ แม่อยากได้อะไรผมซื้อให้ได้อยู่แล้ว ผมมีแม่อยู่คนเดียวทำไมผมจะเลี้ยงไม่ได้ล่ะ"



"โอ๊ย! มาม่ะให้แม่กอดหน่อย ทำไมลูกแม่ถึงดีกับแม่อย่างนี้ล่ะเนี้ยะ ชื่นใจ๊ชื่นใจ"




ฟอดดดด...




แม่ก็จัดทั้งกอดทั้งหอมให้ผมชุดใหญ่ ส่วนป๊าผมก็นั่งยิ้มไปส่ายหัวไป หึหึ อิจฉาล่ะซิ!





"พอกันทั้งแม่ทั้งลูก" พูดจบพ่อก็หันหน้าไปสนใจหนังสือพิมพ์แทนผมกับแม่ครับ



"ทิวรอแม่แป๊ปนึงนะลูก แม่ขึ้นไปเอากระเป๋ากับโทรศัพท์ก่อนนะจ๊ะ"



"ครับ... แม่ไม่ต้องรีบเดินนะผมรอได้"



"จ้า...." แล้วแม่ผมก็เดินอารมณ์ดีขึ้นไปหยิบกระเป๋าบนห้องนอน



"แกทำให้แม่แกเสียนิสัยรึเปล่า?" พ่อพูดขึ้นขำๆ



"อ้าวป๊า!! ผมว่าป๊านะที่เป็นคนเริ่มเรื่องนี้ ถึงผมไม่เอาใจเลแม่เดี๋ยวป๊าก็ต้องคอยเอาใจแม่แทนผมรู้แล้วใช่ไหมคร๊าบบบ... หึหึ"



"รู้มากว่ะ ไปๆ จะไปไหนก็ไปรำคาณลูกตา"



"ทิวแม่พร้อมแล้วจ้า" แม่ผมเดินยิ้มเสียงใสมาเลย แหม!! มีความสุขจริงๆ เลยคุณนายบ้านนี้ หึหึ



"ป๊างั้นผมพาแม่ไปละลายทรัพย์ก่อนนะ เดี๋ยวเอามาคืน"



"หึหึ... คืนให้ทันวันนี้ล่ะ คืนช้ามีค่าปรับนะเว้ย!!"



"คร๊าบ... รับทราบแล้วจะปฏิบัติอย่างเคร่งครัดครับ ผมไปก่อนนะป๊า สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้ป๊าผมก่อนจะเดินไปเทียบคุณแม่คนสวย



"ไปก่อนนะคะคุณ อยู่บ้านคนเดียวไม่ต้องคิดถึงฉันมากนักล่ะ คริคริ"





แม่ผมก็ใช่ย่อยใช่ป่ะครับ บ้านนี้ไม่มีใครยอมใครจริงๆ เฮ้ออ... ครอบครัวของผม






ผมขับรถพาแม่มาที่ห้างชื่อดังแห่งหนึ่งกลางใจเมือง ห้างที่มีสินค้าแบรนด์เนมมากมายให้ได้เลือกซื้อกันอย่างสนุกมือ โดยเฉพาะแม่ของผมกับแม่มินครับ





"ตายแล้ว!! นี่ลูกเขยฉันใช่ไหมเนี้ยะ" แม่มินเดินเข้ามาทักทายผมกันแม่ทันทีที่เราเจอกัน



"สวัสดีครับแม่"



"จ้า... สวัสดีจ๊ะ ไม่นึกเลยว่าวันนี้เราสองคนจะมีหนุ่มหล่อมาคอยถือของให้เนอะๆ เธอว่าไหม?"




แม่ยายผมก็มุกเยอะเหรอเกินครับ ความทะเล้นของมินผมว่าได้มากจากแม่ล้วนๆ ร้อยเปอร์เซ็นคอนเฟริม





"ใช่จ้า... เราสองคนนี่โชคดีอย่าบอกใครเราเนอะ"




แม่ผมก็เอาด้วยครับ คุณแม่คนสวยสองคนของผมกำลังส่งสายตาวิ้งๆ ใส่กัน พอผมตั้งใจมองก็ทำท่าทางปกติทันที สองคนนี้แปลกด้วยกันทั้งคู่ว่าไหมครับ หึหึ





"ฉันว่าเราไปกินข้าวก่อนเถอะ กินเสร็จจะได้ไปดูเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าแล้วก็ของที่อยากได้อีกหลายอย่างเลย นี่ๆ ฉันจดมาด้วยนะกลัวลืมว่าอยากได้อะไรบ้าง คริคริ"




ผมส่ายหัวให้กับสองสาวใหญ่ที่เกี่ยวแขนกันคุยเรื่องซื้อของช๊อปปิ้งกันอย่างสนุกสนาน ส่วนผมก็เดินเป็นบอดี้การ์ดตามหลังท่านไปติดๆ





เราสองคนนั่งทานข้าวกันที่ร้านอาหารไทยร้านหนึ่ง แม่ผมกับแม่มินสั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะเหตุผลเพราะกลัวผมกินไม่อิ่มแต่เท่าที่ผมมองดูแล้วมันเยอะเกินไปนะครับ






หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จเรียบร้อยเราก็เริ่มเดินช๊อปปิ้งกันไปเรื่อยๆ ร้านนู้นบ้างร้านนี้บ้าง ร้านไหนมีเสื้อผ้าคอลเล็คชั่นใหม่ๆ ก็จะเดินเร่งฝีเท้าเข้าไปหาทันที พอช๊อปเสื้อผ้าเสร็จก็ได้โซนรองเท้า กระเป๋าแล้วตบท้ายด้วยเครื่องสำอางบำรุงหน้าให้สวยตลอดเวลาที่แม่ผมและแม่มินชื่นชอบแล้วใช่เวลาเลือกมากสุดจนตอนนี้เวลาก็ผ่านไปสามชั่วโมงเต็มแล้วครับ





"ทิวไปนั่งรอแม่ที่โซฟาบริการลูกค้าก่อนนะลูก" แม่ผมหันมาบอกหลังจากที่ยืนฟังพนักงานอธิบายสรรพคุณเกี่ยวกับครีมทาหน้าให้ฟังเกือบสิบห้านาที



"ครับ...."





ผมเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้สำหรับลูกค้าตามที่แม่ผมบอก เรื่องความสวยความงามผมไม่อยากขัดใจครับเลยปล่อยให้แม่ได้เลือกสิ่งที่ชอบได้เต็มที่





ครืดดด.... ครืดดดด.... ครืดดด.....





ผมวางถุงที่ถือไว้ในมือบนโซฟาอีกตัวก่อนจะล้วงมือไปหยิบโทรศัทพ์ในกระเป๋ากางเกง หน้าจอที่มีสายเรียกเข้าขึ้นชื่อคนที่ผมรอมาทั้งวัน ผมเลื่อนสไลด์แล้วรับสายทันที





"อืม... ว่าไง?" ผมพูดกับปลายสาย มินนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบผมกลับมา



"มึงอยู่ไหนอ่ะ?"



"ทำไม? มีอะไร?"



"เปล่า... แค่ถามดูเฉยๆ ไม่มีอะไร"



"แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหนจะให้กูไปรับเมื่อไหร่?"



"เอ่อ... ทิววันนี้กูกลับดึกหน่อยนะ เดี๋ยวจะพาน้องๆ มันไปเลี้ยงหน่อยน่ะ" ผมขมวดคิ้วแน่น



"เลี้ยงอะไรกันอีก เมื่อวานก็บอกว่าผู้จัดการพาไปเลี้ยงแล้วไม่ใช่เหรอวะ!"



"เอ่อ... คือเลี้ยงขอบคุณที่น้องมันมาช่วยทำงานวันหยุดน่ะ ไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวรีบกินรีบกลับนะ" ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มอารมณ์ไว้ก่อนเพราะไม่อยากทะเลาะกับมันตอนนี้ครับ



"เลี้ยงที่ร้านไหนเดี๋ยวกูไปนั่งด้วย"



"เฮ้ย!! จะมาทำไมเดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็กลับแล้ว" มินยังคงปฏิเสธไม่ให้ผมไปหาครับ



"เมื่อวานเลี้ยงงานอะไรก็ไม่ยอมบอก วันนี้ก็จะเลี้ยงซ้ำกันอีก มันอะไรหนักหนาวะมิน!!"



"กูแค่กินข้าวกับน้องๆ เองทิว มึงใจเย็นๆ ก่อนนะ เดี๋ยวกูรีบกินแล้วจะรีบกลับเลยนะ... นะๆ ทิวนะ"





ผมก็ใจร้อนไปนิดครับ เผลอขึ้นเสียงใส่มันเล็กน้อย แต่มินมันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างใจเย็นกว่าผมเลยทำให้ผมได้สติกลับมา





"รีบกินแล้วก็รีบกลับมานะมึง!! อย่าให้กูต้องโทรตาม!!"



"โอเคเลยครับ ไม่เกินเที่ยงคืนแน่นอนสัญญาเลยอ่ะ"



"ครั้งนี้กูจะยอมมึงแต่กลับมาแล้วมึงกับกูเรามีเรื่องต้องคุยกัน!!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง



"อืม... คืนนี้กูก็มีเรื่องสำคัญจะคุยกับมึงเหมือนกัน รอกูก่อนนะอย่าเพิ่งหลับก่อนล่ะ"



"เออ! งั้นแค่นี้ก่อนแล้วกันกูยุ่งอยู่"





ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......





พูดจบผมก็วางสายไปเลยครับ ตอนนี้ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากเพราะผมรู้ตัวว่าผมกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน ขืนถ้าผมคุยต่อไปอีกสักพักผมคงต้องขับรถไปถึงที่เพื่อเคลียร์กับมันแน่ ผมขอเวลาสงบอารมณ์สักพักแล้วกันครับ เฮ้ออ....






"มึงเป็นอะไรกันแน่มิน คืนนี้กูต้องคุยกับมึงให้รู้เรื่อง!!!"





TBC.




เกิดอะไรขึ้น เป็นอารายกานนน....
จะมาม่าไหม ชามเล็กหรือชามใหญ่?
ป๊าใจเอาๆ นะคร้า เฮ้ย!! ป๊าทิวใจเย็นๆ นะคะ เค้าเป็นห่วงหนูมินจังเลย
ยิ้มอ่อน....


โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า.....



ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
อยากรู้ มินมีอะไร เป็นอะไร
ไม่ใช่ทำงานเพื่อมีวันหยุดเซอร์ไพรซ์ทิวนะ
กลัวพลิกล็อกซะและ ไม่ดราม่านะ  :z3: :z3: :z3:

 ที่ผ่านมา ทิวไม่เคยมีปัญหา
มีแต่มิน ที่มีปัญหา กลัวและ  o22
      :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก ^^

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด