★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2
【ทิว❤มิน】
:เครดิตภาพ: ขอบคุณภาพจาก IG และเวปไซค์ค่ะ
【EP.18 เมียพี่ที่รัก】
ณ ห้องตรวจ
"หึ! มึงนี่ขยันหาเรื่องให้น้องมันด่าจริงๆ นะไอ้ทิว"
"เอาน่า... มึงแค่ทำหน้าซีเรียสๆ หน่อยแค่นั้นก็พอ"
"ไอ้ห่า!! แล้วถ้าเมียมึงกระโดดถีบยอดหน้ากูล่ะ"
"โหหห... ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า... เจ็บนิดๆ เอง"
"งานนี้กูขอบายว่ะ ไม่อยากเสี่ยงชีวิต"
"เฮ้ย!! เอางี้กูยื่นข้อเสนอให้มึงแดกเหล้าร้านกูฟรีหนึ่งอาทิตย์" ไอ้หมอกรอกตาไปมาทำท่าทางกำลังคิดหนัก
"เอ่อ... ไม่เอาว่ะ กูไม่ขอร่วมด้วยดีกว่า"
"สองอาทิตย์ กินฟรีสองอาทิตย์แถมมิกเซอร์ไม่อั้น"
"ไอ้เหี้ยเอ้ย!! เออๆ กูจะพยายามแล้วกัน"
"เมียมึงนี่ห่วงมึงจนกูเริ่มอิจฉาอยากทิ้งความโสดไปเลยว่ะ"
"หึหึ... อย่าว่าแต่มึงอิจฉากูเลย ทุกวันนี้กูยังอิจฉาตัวกูเองเลยไอ้สัส! มีเมียดีขนาดนี้"
"ไอ้ทิว" ไอ้หมอเรียกด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"อืม... ว่าไง?"
"กูขอคืนคำพูดแล้วกัน กูไม่อิจฉามึงล่ะแต่กูอยากมีแบบน้องมินสักคนก็พอ หึหึ"
"!!
"ไอ้เหี้ยหมอ!!!"
.....
.....
ณ ห้องตรวจหมอเนย์สุดหล่อ
ไอ้ห่าหมอจะไหวป่าววะ แค่มินออกอาการหงุดหงิดนิดเดียวเหงื่อยังออกขนาดนั้น ห่าเอ้ย!! หมดสนุกแน่เลยกู
"พอๆ ไอ้ทิวมึงหุบปากไป ส่วนน้องมินฟังพี่นะ อาการของไอ้ทิวมัน...."
"สรุปมาเลยดิพี่!! เงียบทำไมเนี้ยะ!! พี่มันเป็นอะไรกันแน่ห๊ะ!!"
เมียกูก็เล่นใหญ่เกิ๊นน... ไอ้หมอแม่งหน้าซีดหมดแล้ว เวลามินมันโกรธมันไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นแหละครับ มันจะแสดงความเป็นตัวตนของมันทันที ช่วงนี้เลเวลอัพจะจัดเต็ม ได้วิตามินเอาแต่ใจเข้าไปเพราะผมชอบตามใจมันทุกเรื่องจนมันเพิ่มเลเวลขั้นสูงสุด งานนี้กูว่าพัง!!
"มินมึงใจเย็นๆ ก่อน ถ้ามึงใจร้อนไอ้หมอมันจะบอกผลตรวจคลาดเคลื่อนนะเว้ย!!" ผ่อนคลายนะเมียจ๋า ไม่เอาไม่ดุนะครับ
"คลาดเคลื่อนบ้าอะไร!! ตรวจจนรู้ผลแล้วมาบอกคลาดเคลื่อนกันได้ด้วยเหรอวะ!!" มินหันมาว๊ากผม
"ว่าไงพี่หมอ!! เอาผลตรวจแบบตรงๆ เป๊ะๆ นะ ถ้าพี่บอกผมผิดแม้แต่นิดเดียวผมจะบอกแม่ให้จัดทนายมาฟ้องโรงพยาบาลพี่"
"เหี้ย!!" ผมกับไอ้หมอพูดขึ้นพร้อมกัน
"พอๆ ไอ้เหี้ยทิว กูไม่เอาด้วยกับมึงล่ะไอ้ห่า!!"
"ฉิบหาย!! มาพูดเหี้ยอะไรตรงนี้วะไอ้หมอ" เปลี่ยนเป็นกูที่หน้าซีดแทนไอ้หมอ
"อะไรกัน?!!" เมียกูอัพขึ้นอีกเวลแล้วมึง!!
"ป่าวๆ ไม่มีอะไรหรอก ฟังไอ้หมอบอกผลตรวจกันเนอะ"
"ผมถามอีกครั้งว่าพวกพี่มีอะไรกัน?" เสียงเข้มมากกกก.....
"เฮ้ย!! พี่ป่าวมีนะมิน พี่ห้ามไอ้ทิวแล้วว่าอย่าเล่นแบบนี้มันก็ไม่เชื่อพี่อ่ะ"
"อ้าว!! ไอ้หมอมึง!!"
"พอ!! หยุดทั้งสองคน!!" มินพูดจบทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันที
"เอ่อ... มินคือกูไม่ได้เป็นอะไรมาก เนอะๆ ไอ้หมอเนอะ"
"พี่เงียบไปเลย!!" สายตาโคตรน่ากลัวอ่ะ
ผมพยักหน้ารับกับไอ้หมอ งานนี้สนุกหนักแน่กู เมียเอากูตายแน่!!
"พี่หมอพูดมาครับ"
ความสุขภาพเป็นที่มาของความน่ากลัวสำหรับเมียกู
"พี่ทำ CT สแกนสมองไอ้ทิวให้แล้วผลตรวจไม่พบสิ่งผิดปกตินะ ทุกอย่างปกติดี สาเหตุที่มันเลือดกำเดาไหลบ่อยๆ ช่วงนี้น่าจะเกิดจากการใช้ยาแอสไพรินในปริมาณมาก ซึ่งยาตัวนี้ถ้าใช้ในปริมาณที่มากเกินไปจะเป็นสาเหตุของอาการเลือดกำเดาไหลได้ เพราะตัวยาอาจลดประสิทธิภาพการจับตัวของเลือด ทำให้เลือดไหลออกจากร่างกายได้ง่ายขึ้น จนทำให้เกิดอาการเลือดกำเดาไหล"
มินนั่งฟังไอ้หมออธิบายอย่างตั้งใจ
"ส่วนเรื่องที่มันบ่นปวดหัวอาจจะเกิดจากสาเหตุที่มันพักผ่อนน้อยและความเครียดที่สะสมมาสักพักใหญ่ พอปวดหัวก็หายาแดกแบบลวกๆ ตามประสาของมันนั่นแหละ คนอย่างไอ้ทิวความรู้เรื่องดูแลตัวเองไม่ค่อยมีหรอก อะไรที่มันแดกแล้วมันรู้สึกหายหรือรู้สึกดีขึ้นมันก็จะแดกอยู่อย่างนั้น"
มินหันมามองหน้าผม
"มองไรอ่ะ ก็กูกินแล้วมันก็ดีขึ้นจริงนิใครจะรู้ว่ามันมีผลข้างเคียงล่ะ"
"อย่าเพิ่งตีกันนะฟังพี่อธิบายให้จบก่อน"
"ครับ... พี่หมออธิบายต่อเลย"
"ช่วงหลังๆ มานี้มินนอนเช้าทำงานดึกเกือบทุกวันใช่ไหม?"
"ใช่ครับ"
"อืม... งั้นก็ไม่แปลกที่ไอ้ทิวมันจะพักผ่อนน้อยและเครียดบ้าง หึหึ"
"ทำไมเหรอครับ"
"ไอ้ทิวมันห่วงมินนั่นแหละ ไหนมันจะทำงานเลิกดึกทุกวัน ไหนมันจะเครียดที่มินทำงานหนักอีก มินนอนเช้ามันนอนเช้ากว่าเพราะมันรอให้มินหลับก่อนทุกวัน ช่วงก่อนหน้านี้มันดูเครียดๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรให้พวกพี่ฟังสักเท่าไหร่ มันบ่นแค่ว่ามินทำงานจนเช้าทุกวัน มันบ่นแค่เรื่องนี้ซ้ำๆ จนพวกพี่ติดรำคาณมันล่ะ บางวันมันก็ดื่มหนักแต่พอรู้สึกตัวก็รีบขับรถกลับบ้านเพราะบอกจะกลับไปดูมิน พวกพี่เห็นมันเป็นแบบนี้บ่อยๆ ก็ถามมันคำถามเดิมว่ามันเป็นอะไร พอถามไปมันก็บอกเป็นห่วงเมีย หึหึ ไอ้นี่มันบ้าอาการหนักใช้ได้เลย"
"มึงก็พูดเว่อไปไอ้ห่าหมอ!"
"แล้วไม่เป็นอันตรายจริงๆ เหรอครับพี่หมอ คือผม...."
"พี่จัดยาให้มันเรียบร้อยแล้วมินไม่ต้องเป็นห่วงมันมากนักหรอก กลับไปให้มันพักผ่อนเยอะๆ ก็พออ่อ.. มินก็ด้วยนะ เราก็ต้องพักผ่อนเหมือนกันโหมงานหนักมาสองเดือนติดขนาดนั้น บังคับให้มันกินยาที่พี่จัดให้ วิตามินดีๆ ก็หาให้มันแดกเพิ่มไปก็ได้ มินก็ไม่ต้องเครียดมากล่ะ ไอ้ทิวมันไม่เป็นอะไรมากหรอกไอ้นี่มันตายยากหนังเหนียวจะตายเชื่อพี่"
"อ้าว!! ไอ้หมอมึงทำไมปากดีจังวะ" ผมแกล้งพูดขึ้น ตอนนี้หน้ามินมันดูเครียดๆ ยังไงไม่รู้
"ครับพี่หมอ ขอบคุณพี่หมอมากนะครับที่ช่วยตรวจพี่ทิวให้ผม"
"ไม่เป็นไรหรอก ไอ้ทิวมันก็เพื่อนพี่เหมือนกัน"
"โหหห... ซึ้งว่ะไอ้หมอ ไหนมาให้กูกอดทีดิ๊"
"เฮ้ยๆๆ อย่านะเว้ย!! กูถีบ!!"
"งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" พูดจบมินก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกไปเลยครับ
"อ้าวเฮ้ย!! มินรีบไปไหนอ่ะ รอก่อน!!"
"ฉิบหายแล้วไอ้ทิว!!" ไอ้หมอพูดตามหลัง
"มึงเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้กูด้วย ส่วนยาขับรถเอามาให้กูที่บ้าน" พูดจบผมก็วิ่งตามมินออกไปทันที
"เฮ้ยมิน!! รอด้วย"
มินหันกลับมามองผม ตามันแดงก่ำกำมือแน่น
"ไอ้เหี้ย!! กูเกลียดมึง!!"
"เฮ้ย!! มินรอกูด้วย!!"
......
......
ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบ กว่าจะลากมินให้ขึ้นรถมาได้เล่นเอาผมเสียแรงไปเยอะ พอขึ้นมานั่งบนรถก็นั่งเงียบไม่ยอมพูดกับผมสักคำ บรรยากาศมันน่ากลัวๆ ยังไงไม่รู้ครับ
"มินหิวข้าวไหม เราไปกินข้าวเย็นที่ไหนดีอ่ะ?"
.....
.....
มินยังคงนั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร ผมใช้เวลาไม่นานนักก็ขับรถมาถึงคอนโดของเรา มินลงจากรถแล้วเดินตรงดิ่งไปที่ห้องทันทีโดยมีผมเดินตามมาติดๆ หูยยย... บรรยากาศแบบนี้กูง้อยาวแน่นอน อร๊าก!
"มินคร๊าบ... ที่รัก"
ไม่มีเสียงตอบรับครับ มีแต่เสียงเดินด้วยความเร็วพุ่งตรงไปขึ้นลิฟท์ แม่ง!! ขนาดขึ้นลิฟท์ยังไม่กดรอกูเลยให้ตายเหอะ!!
ผมตามขึ้นมาติดๆ พอออกจากลิฟท์ผมก็เห็นมินหยุดมองไปที่ทางหนีไฟสักพักก่อนจะหันมองเห็นผมที่ยืนยิ้มหล่อละอายใจในความผิดคิดแกล้งเมียตัวเอง มินไม่สนใจผมเลยครับ ไขกุญแจเข้าห้องเฉยเลย ตาย!! งานนี้ไม่สนุกแล้วซิ
ผมรีบตามเข้าห้องมาด่วนๆ ดีนะมินยังไม่ใจร้ายล็อคห้องหนีผม ไม่งั้นล่ะมึงเอ้ย... ได้นั่งตบยุ่งหน้าห้องแน่นอน ผมกวาดสายตามองซ้ายมองขวาไม่เจอมินเลยรีบเดินตามเข้าไปในห้องนอนทันที
"ออกไป!!" มินหันมาว๊ากใส่ผม
"มินคร๊าบ... กูแค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง หายงอนน้า...." ผมเดินเข้าไปกอดด้านหลังมินที่กำลังนั่งหันหลังให้ผมอยู่
"ปล่อยกูทิว!! เรื่องนี้มึงล้อกูเล่นแรงไป ตอนนี้กูอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว" มินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"โอ๋.... มินที่รักของพี่ทิว หายโกรธกูนะครับ"
ผมยังคงหน้าด้านงอต่อทั้งๆ ที่มินนั่งนิ่งไม่ขยับตัวหนีผมสักนิด
"มึงสนุกมากใช่ไหมที่แกล้งกูแบบนี้ เออ... ใช่ซิ! มึงไม่ได้เป็นคนรอเหมือนกู หึ!! มึงคงไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหนกับการที่ต้องนั่งมองมึงนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงอย่างนั้นทุกวันโดนที่กูทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากการรอให้มึงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง"
"มิน...." ผมกอดมินแน่นขึ้น
"มึงนอนหลับทั้งๆ ที่กูนอนไม่หลับแทบทุกคืน คอยตื่นมาดูมึงว่ามึงจะตื่นมาคุยกับกูเมื่อไหร่"
"มิน... กูขอโทษ"
"กูไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนั้นแล้วทิว ใจกูมันเจ็บไปหมดเจ็บจนกูแทบจะทนไม่ไหว กูเหมือนคนบ้าที่แอบนอนร้องไห้ทุกวันเพราะคิดถึงมึง เห็นตัวเองในกระจกทีไรก็ได้แต่คิดว่าทำไมคนที่นอนอยู่บนเตียงถึงไม่เป็นกู"
จุ๊บ....
ผมจูบลงเบาๆ ที่ขมับซ้ายของมิน
"กูเลือกที่จะตายแทนมึง กูจะไม่ยอมให้มึงเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตากูเด็ดขาด ถึงให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นซ้ำๆ กี่ร้อยรอบคนที่ปลอดภัยต้องเป็นมึงเท่านั้น"
พรึ่บ!!
มินผละออกจากตัวผมแล้วหันมามองผมด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
"มึงมันดื้อด้าน!!" มินพูดแล้วโผลเข้ากอดผมไว้ทั้งตัว
"กูขอโทษที่ทำให้มึงโกรธนะ" ผมลูบหลังปลอบมินเบาๆ
"กูกลัวทิว... กูไม่อยากอยู่ต่อไปถ้าไม่มีมึงอยู่ข้างๆ กูแบบนี้ มึงทำให้กูเสียนิสัยจนอยู่คนเดียวไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนมึงรู้ไหม!!"
"หึหึ... รู้แล้วครับ กูก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันถ้าไม่มีมึงอยู่ด้วย"
ฟอดดดด.... ฟอดดดด.....
"มึงสัญญากับกูก่อนว่าจะไม่ล้อเล่นกันกูแบบนี้อีก"
"โอเคๆ สัญญาครับ ว่ากูจะไม่ล้อเล่นกับมึงแบบนี้อีก"
"ถ้ามึงเจ็บหรือป่วยตรงไหนมึงต้องรีบบอกกูทุกครั้ง สัญญามา!!" อันนี้เหมือนขู่บังคับนิดๆ ว่าไหมครับ
"คร๊าบ... กูสัญญาว่าจะบอกมึงทุกอย่าง บอกมึงเป็นคนแรกเลยอ่ะ"
"ถ้ามึงผิดสัญญาที่ให้กับกูไว้วันนี้กูจะหนีไปไกลๆ ไม่ให้มึงเจอหน้ากูอีกตลอดชีวิต"
oO!!!
พรึ่บ!!!
ผมผละออกจากตัวมินทันที มินมองหน้าผมด้วยสายตาโหดสัส!! บ่งบอกว่าที่พูดมาคือจะทำจริงแน่ถ้าผมผิดสัญญาที่ให้ไว้
"เฮ้ย!! ไม่ได้ดิ!! ห้ามเด็ดขาด!!"
"กูทำจริง" มินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"อ้าว!! ไหนมึงบอกมึงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกูไง เมื่อกี้เลยนะที่มึงพูดอ่ะ" ผมท้วงขึ้นทันที
"เออ!! ก็นั่นแหละ ถ้ามึงผิดคำพูดเมื่อไหร่กูก็ไปเมื่อนั้น"
oO!!!
งงแดกเลยกู เมื่อกี้ยังบอกขาดกูไม่ได้ ผ่านไปไม่ถึงห้าวิบอกจะหนีจากกูซะง้าน!! โอ๊ยยย.... ไอ้ทิวมึนตึบ!!
"โอเคๆ กูไม่ผิดสัญญาแน่นอน ฉะนั้นมึงไม่มีสิทธิ์ไปไหนจากกูทั้งนั้น!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่า
บ้าเหอะ!! เรื่องอะไรจะยอมให้มันไปจากผมล่ะ ทุกวันนี้ห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงกูยังคิดถึงมันแทบบ้า!! คนอื่นด่าว่าผมติดเมียยังไงผมยังไม่สนใจเลย แล้วเรื่องอะไรผมจะยอมให้มันหนีผมไปล่ะครับ
บ้าแล้ว!! กูไม่ยอมหรอก!!
"ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน หึ!!"
"อ้าวเฮ้ย!! จะไปไหน?"
"ไปอาบน้ำดิ! กูเหนียวตัวเพราะหมากอดกู"
"อ้าว!! พูดงี้ก็ต้องจัดดิครับ หึหึ"
....
....
คงไม่ต้องบอกนะครับว่าผมจัดไปกี่ดอกตอนอาบน้ำ เอาเป็นว่ามินใส่เสื้อผ้าเองไม่ไหวแค่นั้นคงรู้กันเนอะ หึหึ หลังจากเสร็จสิ้นสงครามย่อมๆ ในห้องน้ำผมก็จัดการเปลี่ยนชุดเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ สวมใส่ให้มินที่กำลังนอนตาพี้รอผมอยู่บนเตียง
"ง่วงก็นอนดิจะถ่างตาไว้ทำไมหื้อ?"
ฟอดดดด....
ผมก้มลงหอมที่แก้มมินฟอดใหญ่ สดชื่นโว๊ย!!
"มึงจะไปไหน ทำไมไม่มานอนกับกู"
"หึหึ... กูจะเข้าไปตรวจงานสักพักเดี๋ยวเข้ามานอนด้วย"
พูดจบสายตาพิฆาตก็ยิงตรงพุ่งเป้ามาที่ผมทันที
"มึงต้องพักผ่อน งานพักไว้ก่อนเลยแล้วมานอนซะ"
"โอเคครับ... โอเค แหม... ไม่ต้องทำตาดุขนาดนั้นก็ได้นิ" ผมแกล้งพูดแซวมิน
"ถ้ามึงก้าวขาออกไปเมื่อไหร่ ตื่นมามึงจะไม่เจอกูอยู่ในห้องนี้อีก"
"อู้ยย.... กลัวแล้วครับ กลัวแล้ว.... นอนๆ พักผ่อนกันเถอะ"
"ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ด้วยนะ ทุ่มนึงตื่นไปกินข้าวกัน"
"คร๊าบ... รับทราบครับเจ้านาย"
"แม่ง!! ชอบทำเป็นเล่นเวลากูจริงจังอยู่เรื่อย!! ถอยไปกูจะนอน"
"ไม่เอา!! กูจะนอนกอดเมีย อ่า.... สบายจัง"
ผมกอดมินไว้ทั้งตัวก่อนจะดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมตัวเราไว้ทั้งสองคน มินขยับตัวเข้าหาผม ซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นๆ ของผม ผมจูบลงที่ขมับมินเบาๆ อย่างอ่อนโยน
จุ๊บบบ....
"ฝันถึงกูด้วยนะ"
"อืม... มึงด้วย"
"คร๊าบบบ....."
....
....
"ทิว.... ทิวตื่น"
"อืม... หิวข้าวแล้วใช่ไหม?"
ฟอดดด....
"อืม... หิว มึงลุกไปอาบน้ำดิ"
จุ๊บบบ...
"อยากกินอะไร หื้อ?"
"ไปกินข้าวต้มกุ้ยกัน มึงอยากกินไหม?"
"หึหึ... กูได้หมด"
"ได้หมดก็ลุกไปอาบน้ำดิ"
มินอยู่ในชุดเตรียมพร้อมสุดๆ มันตื่นมาตอนไหนวะเนี้ยะ
"โอเค... รอแปป"
ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำ ส่วนมินก็นอนเล่นรอผมอยู่บนเตียง เห็นมันกำลังแชตอยู่กับไอ้ทีนไม่รู้จะชวนกันไปป่วนร้านผมอีกรึป่าวนะ หึหึ
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนักเพราะกลัวมินจะหิว ผมเลยรีบอาบรีบออกมาแต่งตัว มินอยู่ในท่าทางที่ค่อนข้างสงบนิ่งไม่โวยวายหรือบ่นว่าหิวเลยแฮะ ผมกับมินพากันเดินมาร้านข้ามต้มข้างทางที่แสนธรรมดาร้านหนึ่งแถวๆ คอนโดนี่แหละครับ เราสองคนเคยมานั่งกินกันครั้งนึงเพราะมินเห็นว่าคนนั่งเยอะเลยอยากลองกินดู ปรากฏว่าอร่อยใช้ได้ รสชาติอร่อยดีครับ
"มินมึงจะกินอะไรบ้าง?" ผมรับเมนูจากเด็กเสริฟในร้าน
"เอาเหมือนเดิมอ่ะ สั่งเลย" มินตอบ
"อืม... เดี๋ยวจัดให้" ผมก้มหน้าก้มตาเลือกหาอาหารที่มินชอบกิน
"น้องครับ พี่ขอน้ำเปล่ากับน้ำแข็งสองแก้วก่อนนะครับ" มินหันไปพูดกับเด็กเสริฟ
"ได้ครับ"
เด็กเสริฟเดินจากไปสักพักก็กลับมาพร้อมน้ำที่มินสั่ง
"น้องๆ เอาคะน้าหมูกรอบนะ ยำไข่เค็ม ผัดหอยลายแล้วก็ต้มยำน้ำข้นรวมมิตรนะ ข้ามต้มใบเตยเอามาสองถ้วยก่อน" ผมสั่งรัว
"ครับ มีอาหารทั้งหมดสี่รายการนะครับ ข้าวต้มใบเตยสองที่ รออาหารสักครู่นะครับ"
"อ่ะ มึงกินยาก่อนอาหารก่อน" มินยื่นยากับแก้วน้ำมาให้ผม
"อ้าว ไปเอายามาจากไหน?" ผมถาม
"เพื่อนมึงเอามาให้ตอนมึงหลับ"
"ตอนไหนวะ ทำไมกูไม่รู้เรื่องเลย"
"ไม่ต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้มั้งทิว ตอนนี้มึงช่วยกินยาก่อนได้ป่ะ"
"ทำหน้าจริงจังไปไหนเนี้ยะ อ๊ะๆ กินก็กิน"
ผมรับยาจากมินแล้วกินตามที่เมียสั่ง ฟังไม่ผิดหรอกครับตอนนี้คือกินตามเมียสั่งไม่ใช่กินตามหมอสั่ง กร๊ากกก... ตามใจเมียสุดๆ เดี๋ยวมันงอน
"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จมียาหลังอาหารอีกสองเม็ดนะ" มินก้มหน้าก้มตาคุ้ยถุงยาในมือ
"เตรียมพร้อมตอนไหนวะเนี้ยะ" ผมพูด
"พูดมากน่า... กินๆ เข้าไปเหอะ!! ถ้าคราวนี้ปิดบังกูอีกมึงเจอดีแน่ทิว!!" มินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"หูยยย... ไม่กล้วแล้วครับผม ต่อไปนี้มีอะไรจะบอกเมียเป็นคนแรกเลยคร๊าบ"
"หึ!! พูดดีไปเหอะ"
เราสองคนเถียงกันไปกันมาอีกสักพักอาหารที่สั่งก็มาเสริฟจนเต็มโต๊ะ ผมกับมินช่วยกันจัดการอาหารตรงหน้าแบบฟาดเรียบไม่มีเหลือ พอกินข้าวเสร็จคุณเมียก็ตบยากระแทกปากผมอย่างแรงเพราะผมแกล้งพูดกวนตีนมันครับ ฮ่าๆๆๆ มินโมโหนิดหน่อยแต่เราเคลียร์กับเรียบร้อย แหม!! ก็ต้องมีหยอกล้อกันบ้างดิชีวิตจะได้มีสีสัน
....
"มินกินอิ่มๆ มาอย่างเพิ่งนอนดิ ลุกขึ้นนั่งก่อน"
"หูยย.. ก็เดินย่อยมาแล้วไงตั้งไกล ยังย่อยไม่พออีกเหรอ" มินบ่นไม่จริงจังนักแต่ลุกขึ้นนั่งบนโซฟาตามที่ผมสั่ง
"บ่นจริงๆ เลย บ่นมากไม่เหนื่อยรึไง?" ผมหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ มิน
"บ่นบ้าอะไร! ป่าวเหอะ!!"
"โอเคๆ ไม่บ่นก็ไม่บ่น ขยับไปดิจะนอน"
"อ้าว!! ไหนบอกอย่าเพิ่งนอนไง"
"กูระบบเผาผลาญดีแถมยังมีตัวช่วยเผาผลาญดีอีก มึงไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า..." ผมยักคิ้วกวนๆ ส่งให้มิน มันเลยตอบสนองด้วยการผลักหัวผมด้วยความรักครับ
"ทิวพรุ่งนี้ไปห้างกัน"
ผมเงยหน้ามองมินที่กำลังก้มหน้าแล้วมองมาที่ผม
"อยากได้อะไร ซื้อเสื้อใหม่เหรอ?" ผมถาม
"ป่าว กูอยากไปซื้อของใช้เพิ่มนิดหน่อย"
"อืม... ก็ไปดิเดี๋ยวพรุ่งนี้พาไป"
"ขอบคุณนะ"
oO!!
หูกูผิดปกติอะไรป่าววะ เมื่อกี้มินมันพูดขอบคุณกูใช่ไหมวะ
"เดี๋ยวๆ มึงเป็นอะไรไหนพูดดิ!"
ผมจะลุกขึ้นนั่งแต่มินมันกดหัวผมไว้ครับ
"กูไม่ได้เป็นอะไรหรอก กูแค่...."
"แค่อะไร?" ผมถามกลับทันที
"เออๆ ไม่มีอะไร"
"มิน!! พูดมา" ผมพูดเสียงเข้ม
"เฮ้อ... กูก็แค่คิดเรื่องที่มึงไม่สบายนั่นแหละ กูไม่รู้ว่าสาเหตุทั้งหมดมาจากกู ถ้ากูบอกมึงไปเลยก็คงจะดีกว่านี้ใช่ไหมวะ" มินพูดด้วยสีหน้าซีเรียสมากครับ
"มึงจะโทษตัวเองทำไมกูไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วไง" ผมวาดแขนจับต้นคอมินให้โน้มหน้าลงมาใกล้ๆ หน้าผม
"ขอโทษนะทิว" มินพูดด้วยน้ำเสียงบางเบา
จุ๊บบบ....
ผมผงกหัวขึ้นไปจุ๊บปากมินก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
"ไม่เป็นไร กูดีใจนะที่มึงตั้งใจทำเพื่อกูขนาดนี้"
"อืม... กูตั้งใจทำเพื่อมึงจริงๆ แต่มัน..."
"เอาน่า... อย่าคิดมากดิ ตอนนี้มึงคือคนที่ดูแลกูดีที่สุดแล้วมิน แล้วกูก็โอเคมากๆ ที่มึงเลิกรับงานแล้วมาช่วยกูดูแลร้านของเรา มึงน่ารักที่สุดเลยรู้ป่ะ"
"อืม... กูมาช่วยมึงดูร้านมึงจะได้เหนื่อยน้อยลง"
"หึหึ... ไม่รู้กูจะเหนื่อยน้อยลงหรือเหนื่อยมากขึ้นกว่าเดิมกันแน่"
ปึก!!
"โอ๊ยย!!! เจ็บนะเว้ยทุบมาได้"
"งั้นกูกลับไปรับงานเหมือนเดิม"
"เฮ้ย!! ไม่ได้ๆ กูล้อเล่นคร๊าบ... โอ๋ๆ อย่างอนน้า... ที่รักของไอ้ทิว"
ผมจับหน้ามินทั้งสองข้างแล้วโยกไปมา มินมันก็ไม่ขัดขืนผมนะครับ หึหึ ชอบก็บอกมาเหอะ
"ทำหน้ารีเรียสทำไมเนี้ยะ" ผมขมวดคิ้วแน่น
"มิน! อย่าทำหน้าแบบ... อุ๊ป!!"
ผมพูดยังไม่ทันจบประโยคดีปากอุ่นๆ ของมินก็ประกบลงที่ปากผมทันที มินจูบไล้ที่ริมฝีปากผมเบาๆ ค่อยๆ จูบเม้นช้าๆ แต่ใจผมเต้นรับโคตรแรงเลยครับ ริมฝีปากนิ่มๆ อุ่นๆ ของมินกำลังจูบผมอย่างตั้งใจ ผมเผยปากรับลิ้นอุ่นที่กวาดต้อนเกี่ยวรั้งลิ้นผมให้ตอบสนองทุกการกระทำที่ส่งผ่านทุกความรู้สึกด้วยการจูบที่ผมโคตรรู้สึกอุ่นไปถึงหัวใจ เป็นจูบที่อ่อนนุ่มละมุนและหอมหวานสุดๆ เลยครับ
"อืออ...." เสียงครางในลำคอของเราบ่งบอกถึงความพึงพอใจของเราทั้งสองคนได้ดี
ปากของเราสองคนยังคงจูบกันอย่างไม่ลดละ ลมหายใจอุ่นๆ ถูกพ่นรดผิวหน้าจนชวนขนลุกซู่ ปากของเราบดเบียดจูบรับกับอย่างไม่หยุดพัก เราจูบกันเนิ่นนานจนมินเป็นฝ่ายยกมือยอมแพ้ไปในที่สุด ผมจูบเม้นที่ปากมินอีกสามครั้งก่อนจะปล่อยให้มินเป็นอิสระ
"หึหึ... หวานฉิบหาย" ผมพูดขึ้น
"มึงชอบไหม?" มินถาม
"ชอบดิ! ขออีกรอบได้ป่ะกำลังได้ฟิวเลย"
"หายไวๆ ดิเดี๋ยวให้มากกว่าจูบอีก" มินยิ้มร้าย
อร๊ากกกก..... ไอ้ทิวอยากได้ตอนนี้เลยคร๊าบบบ.....
พรึ่บ!!
ผมดีดตัวขึ้นนั่งทันที
"เฮ้ย!! เอาจริงดิ! กูไม่ได้ป่วยนะมิน"
"มึงป่วย" มินพูดแล้วลุกขึ้นจากโซฟา
"ไม่!! กูไม่ได้ป่วย" ผมลุกขึ้นยืนบ้าง
"มึงไม่สบาย" มินพูดจบก็เดินหนีผมไปทันที
"กูสบายดีนะมิน!!" ผมเดินตาม
มินหยุดเดินแล้วหันมามองผมที่หยุดชะงักตาม
"มึงป่วยทิว ร่างกายมึงไม่แข็งแรง" มินยกยิ้มมุมปาก
"ไม่จริง!! กูควบไวร้อยแรงม้าเลยนะเว้ย!!"
"หึ!!" มินยิ้มเยาะก่อนจะเดินต่อ
"มินคร๊าบบ.... ที่รักของพี่ทิว อร๊ากกก....."
ใครบอกว่ากูป่วยวะกูจะถีบแม่งให้หงายหลังเลย!! แม่ง!!
TBC.
5555+ ทิวเอ้ย!! ไม่วายจริงๆ นู๋มินก็น่ารักจุงเบย
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจคนเขียนบ้างนะจ๊ะ ขอบคุณมากคร้า
หัวข้อ: ★ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด ภาค 2【ปู❤โจ】EP.21 สัญญาครับ [22/06/20]P13 (อ่าน 62024 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก