หัวข้อ: (จบแล้วจ้า) He is the Star เขาวานให้ผมเป็น "ดาว" อัพบทส่งท้าย (07/03/60)

[brookzaa]

อ่านมา 6 ตอน พึ่งเอ๊ะชื่อ เปลว กับไฟ = เปลวไฟ

แต่ว่าแต่ อีตาคุณเปลวนี่ตกลงรู้หรือไม่รู้ตัวจริงไฟกันแน่อ่ะ สับสนตัวเอง

เหมือนรู้ แต่เหมือนไม่รู้ แต่คงจะรู้ เอ๊ะหรือไม่รู้ 

ใส่วันที่อัพให้ด้วยนาจา

[darinsaya]

 

[WwW]

ตอนที่ 7
สกัดดาวรุ่ง

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”
ผมร้องลั่น  ดีดดิ้นเล็กน้อยพอเป็นพิธีเพราะต้องรักษามาดผู้หญิงเรียบร้อย  อ่อนหวานเอาไว้  เกิดไปใช้แรงทั้งหมดที่มีจับมันทุ่มจนคอหักตาย  ความอาจแตกก็เป็นได้
“คุณรู้ไหม  ว่าเสื้อสีขาวเวลาเปียกน้ำน่ะ  เป็นยังไง”
“จะเป็นยังไง  ก็เปียกสิวะ!”
“หือ?”
“เอ๊ย  ก็เปียกสิคะ”
หลุดบ่อยเหลือเกินนะมึงไอ้ไฟ!
“เสื้อขาวเวลาที่เปียกน้ำน่ะ…มันจะเซ็กซี่มากต่างหากล่ะครับ”
“หา?”
“เพราะงั้น…แค่เสื้อเปียกน้ำมันก็เซ็กซี่แล้ว  ไม่จำเป็นต้องโชว์อะไรแล้วล่ะครับ”
ร่างสูงผละตัวออกไปพร้อมกับพลิกตัวผมให้หันเข้าหา  เขานั่งยองๆลงเล็กน้อย  สองมือแกะปมชายเสื้อที่ผมผูกเอาไว้เพื่อโชว์หน้าท้องคล้ายเสื้อเอวลอย
ดะ…เดี๋ยวก่อน!
แวบหนึ่งที่หัวใจเผลอเต้นแรงกับการกระทำของไอ้เวรนี่คืออะไรวะ!
“เอาล่ะ  เท่านี้ก็เรียบร้อย”
ไอ้หน้าหนวดยิ้มหวานอย่างพึงพอใจ  มันเล่นยืดชายเสื้อให้ปิดลงมาชนิดที่ว่าแทบจะยาวปิดกางเกงไปเลยทีเดียว 
“ทำอะไรของคุณน่ะ”
“ทำอะไร?  ก็รักษาของน่ะสิครับ”
“รักษาของ?”
“ของรักของหวงของผมก็คือคุณ  จะให้คนอื่นมาเห็นอะไรที่น่ารักอย่างหน้าท้องแบนราบนี่ได้ยังไง”
“อ๊ะ!”
ผมร้อง  หากแต่ตัวกลับแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ
ไอ้หน้าหนวดกดริมฝีปากลงกับหน้าท้องของผมผ่านสาบเสื้อ  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมองผมที่จ้องดูการกระทำของเขาตาไม่กะพริบ
ทั้งๆที่มีเสื้ออยู่แท้ๆ  แต่ผมกลับร้อนรุ่มไปทั้งตัวเลย
“ผมอนุญาตให้แค่นี้เท่านั้นนะครับ  ส่วนอื่นน่ะไม่ได้หรอกนะ  ผมหวง”
“พูดบ้าๆ  คุณจะมาหวงอะไรล่ะ  นี่มันตัวฉันนะ”
“ก็เพราะนี่เป็นตัวคุณนั่นแหละ  ผมถึงหวงแทบบ้าแบบนี้”
ไม่พูดเปล่า  ไอ้หน้าหนวดยังดึงตัวผมเข้าไปกอดไว้หลวมๆ  เอนซบใบหน้าลงกับหน้าท้องและฟัดไปมาจนรู้สึกจักจี้ขึ้นมาเล็กน้อย
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ  พอได้แล้ว”
ปากห้ามทว่ามือกลับไม่ยอมผลักไส  บางอย่างในตัวผมมันเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด  ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นเคยสัมผัสจากฝ่ามือของเขานัก…
“นี่…”
เสียงเริ่มหายไปในลำคอ  มือหนาของเขาเลิกชายเสื้อผมขึ้นเพื่อให้ริมฝีปากร้อนๆของเขาละเมียดละไมกับมันได้เต็มที่  อะไรก็ไม่เท่าหนวดของมันที่ทิ่มท้องผมนี่แหละ!
จากเคลิ้มกูจะเริ่มเจ็บแล้วเนี่ย!
“พอได้แล้วนะ!”
พลั่ก!
ก่อนที่อะไรมันจะเกินเลยไปมากกว่านี้  ผมตัดสินใจยกเท้าถีบไอ้หน้าหนวดจนหงายหลังล้มตึงไปติดกำแพง  สองมือตั้งการ์ดเตรียมพร้อมเต็มที่หากมันคิดจะพุ่งเข้ามาทำมิดีมิร้ายกับร่างกายของผมอีกรอบ  อันที่จริงจะไปว่ามันแม่งก็ไม่ถูกหรอก  ผมเองพออยู่ใกล้มันทีไรก็เป็นอันต้องเคลิ้มทุกที
มันเพราะอะไรกันวะ!
ทำไมผมต้องรู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสของมันด้วย!
“ใจร้ายจังเลย  ผมเจ็บนะครับ”
“คุณก็เลิกทำรุ่มร่ามกับตัวฉันสักทีสิ!”
“ก็เห็นทำทีไรคุณก็เคลิ้มทุกทีนี่นา”
คำตอบของมันทำเอาผมเถียงไม่ออก
สลัดเอ๊ย!  เพราะมึงนั่นแหละไอ้ไฟ  ไปเคลิ้มห่าเหวอะไรกับผู้ชายด้วยกันฟะ  คนที่มึงจะต้องเคลิบเคลิ้มเวลาเข้าใกล้คือยัยบาร์บี้ทรงโตรูมเมทของมึงโน่น!
หรือการแต่งตัวเป็นผู้หญิงนานๆจะทำให้ร่างกายของผมสับสนในตัวเองขึ้นมา…
ท่องเอาไว้ไอ้ไฟ  มึงเป็นผู้ชาย…ผู้ชาย
มึงมีหน้าที่เสียบไม่ใช่ถูกเสียบ!
“คุณลืมไปแล้วเหรอว่าฉันคือผู้เข้าประกวด  ส่วนคุณก็คือหนึ่งในคณะกรรมการ  แถมยังเป็นผู้จัดการงานประกวดครั้งนี้ด้วย  การที่คุณทำแบบนี้มันจะทำให้คนอื่นเข้าใจเรื่องของเราผิดนะ!”
“แคร์ที่ไหน?”
“คุณไม่แคร์แต่ฉันแคร์!”
เพราะมึงกำลังจะทำให้ผู้เข้าประกวดคนอื่นๆเขาเกลียดขี้หน้ากูโว้ย!
“ถ้าคุณแคร์นัก  ก็ถอนตัวสิครับ”
“คุณเปลว!”
“ผมบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วนะ  ว่านี่คือสงครามสำหรับผู้หญิง  คุณไม่มีทางเอาชนะได้  สิ่งที่คุณจะต้องเจอมันอาจทำให้คุณเจ็บตัวได้เลยรู้บ้างหรือเปล่า”
“แล้วฉันไม่ใช่ผู้หญิงตรงไหนล่ะฮะ!”
“…”
“ทุกส่วนในร่างกายฉันมีตรงไหนไม่เหมือนผู้หญิงงั้นเหรอ”
ผมท้าวสะเอวเชิดหน้าสู้อย่างมั่นใจ  ทำเป็นปากดีไปนะไอ้ไฟ  แค่มันจับมึงแก้ผ้าทุกอย่างก็จบแล้วมั่งเหอะ 
นมแม่งก็นมปลอม
ปิกาจู้ก็แต๊บเอาไว้
ส่วนไหนของมึงที่เป็นผู้หญิงกันล่ะเฟ้ย!
“งั้นให้ผมพิสูจน์สิ”
“พะ…พิสูจน์อะไร”
“ก็พิสูจน์ว่าร่างกายที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้  เป็นผู้หญิงจริงๆไงล่ะ”
รอยยิ้มร้ายของไอ้หน้าหนวดปรากฏออกมาแบบไม่ปิดบัง  สายตาโลมเลียไปทั่วร่างของผมโคตรน่าจับมาควักลูกตาแล้วโยนให้หมาแดกไปซะ
มึงจะหื่นออกนอกหน้าเกินไปแล้วไอ้หน้าหนวด!
อยากจะรู้นักว่าถ้ามึงรู้ความจริงว่ากูเป็นผู้ชาย  มึงยังจะกล้าลวนลามกูอีกไหม!
“ฉันไม่พูดกับคุณแล้วดีกว่า  ยิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่”
“อะไรกัน  จะหนีอีกแล้วเหรอครับ  แบบนี้เมื่อไหร่ผมจะได้พิสูจน์…”
“…”
“คุณกันล่ะ”
ไม่ต้องมาขยิบตาให้กูเลย กูขยะแขยง!
“ฉันขอพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ  ว่าฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน!  และฉันก็มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าประกวดด้วย  คุณอย่าคิดจะมาสกัดดาวรุ่งกันหน่อยเลย”
“ผมกำลังเตือนคุณด้วยความหวังดีนะครับ”
“คุณน่ะเหรอหวังดี  อมวัดทั้งวันมาพูดฉันยังไม่เชื่อเลย!”
“คุณไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงน่ากลัวแค่ไหน”
“ฉันมั่นใจว่าคุณน่ากลัวกว่าเยอะ”
“พวกเธออันตรายมากนะครับ”
“แต่คงไม่มากเท่าคุณหรอก”
“คุณน้ำ!  ผมจริงจังนะ”
เป็นครั้งแรกที่ไอ้หน้าหนวดทำเสียงดุใส่ผมขนาดนี้  ดวงตาที่จ้องมองมาก็ไม่มีแววล้อเล่นฉายอยู่เลยแม้แต่น้อย
“เข้าใจแล้วค่ะ  ขอบคุณมากนะคะที่คุณเป็นห่วงฉัน”
“…”
“แต่ฉันเลือกแล้ว  นั่นหมายความว่าฉันพร้อมที่จะเจอกับอันตรายทุกรูปแบบที่คุณกำลังคิดอยู่  และฉันมั่นใจว่าตัวเองสามารถรับมือได้”
“…”
“สงครามที่มีแต่พวกผู้หญิงที่รับมือได้เท่านั้นงั้นเหรอ…มันไม่จริงหรอกค่ะ”
“…”
“ลองถ้าฉันคิดจะสู้  ยังไงฉันก็ชนะ”
ผมยืนยันน้ำเสียงเด็ดขาด  ถึงแม้ว่าตั้งแต่เกิดมาจะไม่เคยประกวดนางงามเวทีมาก่อนเพราะเป็นผู้ชาย   และไม่รู้ด้วยว่าการประกวดพวกนี้เขาสู้รบตบมือกันยังไง
แต่คนอย่างไอ้ไฟ…
ไม่มีหันหลังกลับให้ในสิ่งที่ตัวเองเดินหน้ามาแล้วเด็ดขาด!
ผมจะต้องอยู่ที่นี่เพื่อรอน้ำกลับมาเปลี่ยนตัวให้ได้  จนกว่าจะถึงตอนนั้น…
จะไม่มีผู้ชายชื่อไฟอีกต่อไป  ที่นี่จะมีแค่นางสาวธารทิพย์คนเดียว!
“คุณมันไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ”
ร่างสูงส่ายหน้าอย่างระอา  สองมือทึ้งหัวตัวเองราวกับว่าผมไปทำอะไรให้เขาต้องหนักใจมากมาย
ถึงไอ้หน้าหนวดมันจะลามกและมือไวไปบ้าง  แต่บางที…
มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดแฮะ

ที่หน้าห้องพักของไฟ  ใครบางคนยืนอยู่ที่ประตูห้องและได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน  รอยยิ้มร้ายกาจพร้อมกับแผนบางอย่างผุดขึ้นในความคิด
“หึๆ  เธอเสร็จฉันแน่!”
ความริษยาแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาคู่นั้น…

“เอาล่ะครับ  เดี๋ยวคุณน้ำเชิดหน้าขึ้นนิดหนึ่งนะครับ  อย่างนั้นแหละ  มือขวาเอาทาบไปกับสะโพกครับ  ใช่ๆ  โอเคครับ  นิ่งๆนะครับ”
มึงช่วยรีบๆกดชัตเตอร์เร็วๆเข้าเหอะไอ้ตากล้อง!
ไม่อยากเชื่อเลยว่าตอนนี้ผมจะต้องมายืนกระดกก้อน  แอ่นอก  และทำปากจื่อๆเพื่อให้คนอื่นมาถ่ายรูป!  แม้จะไม่ได้เซ็กซี่หวือหวาแบบที่การถ่ายชุดว่ายน้ำปกติ  แต่แค่นี้สำหรับผู้ชายอย่างผมมันก็น่าอ้วกแล้วไหมล่ะ!
รอบแรกจะเป็นการถ่ายเดี่ยวของแต่ละคนก่อน  ส่วนการถ่ายรูปนั้นจะไปถ่ายกันในทะเลด้วยการให้ผู้เข้าประกวดทุกคนลงไปเล่นในน้ำ  สาดน้ำใส่กันไปมา  ทำเหมือนว่ากำลังเล่นสนุกกันอยู่จริงๆ  ส่วนตากล้องก็จะคอยเก็บภาพไปเรื่อยๆเพื่อหาภาพที่สวยที่สุดเอาไว้ใช้โปรโมต  แน่นอนว่าภาพโปรโมตสำหรับการประกวดครั้งนี้จะต้องมีอีกหลายเวอร์ชั่น  ประเดิมด้วยการถ่ายแบบชุดว่ายน้ำนี่แหละ
“เรียบร้อยครับคุณน้ำ  สวยมากเลยนะครับเนี่ย”
ตากล้องเอ่ยชมพลางส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้
ทีมงานที่มาวันนี้เป็นผู้ชายเกือบหมด  สายตาหวานหยาดเยิ้มของพวกมันที่มองผมอย่างโลมเลียทำเอาอยากจะอ้วกออกมาเป็นของเสียในร่างกาย
“เยี่ยมมากเลยน้ำ  เธอสวยมากเลยนะ”
“เธอก็สวยเหมือนกัน  เซ็กซี่สุดๆไปเลย”
ผมเอ่ยชมบาร์บี้ที่วิ่งโร่เข้ามาหาเป็นคนแรก  ยัยนี่ผูกชายเสื้อขึ้นให้เป็นแบบเอวลอยตามที่บอกเอาไว้  เธอบ่นเกือบตายที่เห็นว่าผมไม่ยอมผูกชายเสื้อตามที่เธอสั่ง
เหอะๆ…
จะให้ผูกขึ้นมาได้ยังไง  ในเมื่อไอ้หน้าหนวดมันทิ้งร่องรอยเอาไว้อันเบ้อเริ่มขนาดนั้น!
ใช่แล้วล่ะ  ตอนที่ผมเผลอเคลิบเคลิ้มในสัมผัสที่วาบไหวนั้น…ไอ้คุณเปลวมันได้สร้างแลนด์มาร์คไว้ที่หน้าท้องผมเรียบร้อยแล้ว!
เรื่องนี้จะให้ไอ้ตูมตามรู้ไม่ได้เด็ดขาด  ไม่งั้นมีหวังโดนล้อยันลูกหลานเหลนโหลบวชชัวร์!
“ต่อไปเป็นการถ่ายแบบรวมสินะ  ตื่นเต้นจังเลย”
“นั่นสิ  ต้องลงทะเลด้วย”
ได้ลงไปเล่นน้ำทะเลกับสาวสวยอกใหญ่เกือบยี่สิบคน…
โอ๊ยยยย  สวรรค์ชัดๆ  แต่เป็นสวรรค์ที่ไอ้ไฟไม่สามารถแตะต้องได้…
นรกจริงๆ
ระหว่างท่คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยเพื่อรอทีมงานย้ายโลเคชั่นไปที่ทะเล  สายตาก็เหลือบไปทางให้หน้าหนวดเพราะสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างจากทางนั้น  นัยน์ตาเย็นยะเยือกของมันจ้องผมไม่กะพริบ  ไอ้ห่าเอ๊ย!  คนหรือรูปปั้นวะนั่น
“ฉันว่าเขาต้องหึงเธออยู่แน่ๆเลย  เพราะวันนี้พวกทีมงานที่มาถ่ายรูปเอาแต่มองเธอทั้งนั้นเลยนะ”
“ไม่เอาน่าบาร์บี้  อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ”
มันน่าขนลุกอ่ะ!
ผมได้แต่ส่งยิ้มห้างๆให้สาวน้อยข้างกาย  สายตายังมองไปทางไอ้หน้าหนวดไม่ละไปไหน  มันเองก็มองผมสีหน้าไม่พอใจชัดเจนเช่นกัน
มึงจะมาไม่พอใจอะไรกูนักหนาวะ!
กูไปขี้บนหัวมึงหรือไงไอ้หนวด!
“เริ่มถ่ายต่อได้เลยนะครับสาวๆ”
ตากล้องคนหนึ่งมาตาม  ทุกคนต่างวี๊ดว๊ายที่จะได้ลงทะเลกันใหญ่  แดดในวันนี้ก็ไม่ได้ร้อนจัดเหมือนทุกวันด้วย  หึๆๆ บาร์บี้จ๋า  เรามาเล่นน้ำด้วยกันเถอะนะ  เดี๋ยวพี่ไฟคนนี้จะช่วยนวดช่วยคลึงใต้น้ำให้เอง!
“ไปกันเถอะน้ำ”
มือนุ่มนิ่มจับแขนผมพาวิ่งลงทะเลไปอย่างร่าเริง  เสียงหัวเราะสดใสของผู้หญิงที่ล้อมรอบผมตอนนี้ช่างให้ความรู้สึกว่านี่คือวิมานบนดินดีแท้
โอ๊ย…พี่ไฟฟินเหลือเกิน!
“เดี๋ยวเชิญสาวๆเล่นน้ำกันตามสบายเลยนะครับ  แต่รักษาภาพพจน์กันนิดหนึ่งนะ  พวกผมรอถ่ายรูปอยู่”
“ค่า”
สาวๆขานรับ  ส่วนผมตอนนี้ไม่สนใจอะไรแล้ว  สองตาจ้องที่หน้าอกของบาร์บี้แทบจะถลนออกมานอกเบ้า  เสื้อขาวรัดติ้วพอเปียกน้ำมันทำให้มองเห็นอะไรๆชัดขึ้น  เพราะคุณเธอใส่ชุดชั้นในสีแดงสดยั่วต่อมลูกหมาก  เจ๊ย  ต่อมน้ำลายของผู้ชายได้ดีนัก
“มองอะไรน่ะน้ำ”
คงเพราผมมองนาเนกินไปเจ้าตัวเลยรู้สึกขึ้นมา  ตายห่าล่ะ  ต้องรีบกลบเกลื่อน!
“อ๋อ  เรามองชุดชั้นในเธอนะ  สีสวยดีนะ”
“ใช่ไหมล่ะ  ฉันชอบสีแดงมากเลย  ส่วนใหญ่ข้าวของจะเป็นสีแดงเท่านั้นแหละ  แล้วน้ำล่ะ  วันนี้ใส่สีอะไร  ขนาดใส่เสื้อขาวลงน้ำยังมองไมเห็นเลยอ่ะ”
“สะ…สีขาวน่ะ  เราชอบสีขาว”
ควมจริงคือพี่ลิลลี่พยายามเลือกทุกอย่างที่ไม่เป็นที่สะดุดตาให้ผมใส่จนกว่าน้ำจะหายดีและมาเปลี่ยนตัวกับผมได้  แต่ถึงอย่างนั้นเสื้อสีขาวพวกนี้พอโดนน้ำยังไงมันก็แนบเนื้ออยู่ดีนั่นแหละ
“เธอซ่อนรูปเหมือนกันนะน้ำ  หน้าอกก็ไม่เบาเลยนะ”
ผู้เข้าประกวดคนหนึ่งที่กำลังโยนบอลเล่นกับเพื่อนๆในน้ำหันมาแซว  สิ่งที่ผมทำได้คือส่งยิ้มที่แห้งยิ่งกว่าปลาแดดเดียวถูกรถบรรทุกกทับไปให้เธอ
ไอ้ที่มันตูมๆอยู่ตอนนี้มาจากซิลิโคนที่พี่ลิลลี่ยัดใส่ลงไปในชุดชั้นในเสริมฟองน้ำนี่ล้วนๆเลย  ของจริงแม่งมีแค่หัวนมเท่าเม็ดบ๊วยอ่ะ
“เอาล่ะครับสาวๆ  มาใกล้กันหน่อยนะ  ให้มันดูชุลมุนๆเข้าไว้  เบียดๆกันเข้ามาเลยครับ”
เพราะคำสั่งของตากล้อง  สาวๆที่เล่นน้ำอยู่เลยว่ายเข้ามารวมตัวกันจนจุดที่ยืนอยู่แทบจะกลายเป็นปลากระป๋อง  ผมถูกดันให้เข้าไปด้านในโดยมีสาวๆหลายคนล้อมรอบ  หน้าอกหน้าใจของพวกเธอเด้งชนตรงนั้นทีตรงนี้ที
ฮึ่ย…อยากกลับไปเป็นไอ้ไฟตอนนี้เลยโว้ยยย!
ฉึก! ฉึก!
“หือ?”
ผมหันซ้ายหันขวา  เหมือนเมื่อกี้จะได้ยินเสียงอะไรแปลกๆดังอยู่ใกล้หู  เสียงเหมือนกับ…เหมือนกับมีอะไรสักอย่างถูกตัด…
พลั่ก!
ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อ  ร่างของผมก็ถูกดันเข้าไปอยู่ด้านในหนักยิ่งกว่าเก่า  มือใครต่อมือใครก็ไม่รู้ปาดป่ายโดนเนื้อตัวผมมั่วไปหมด
อย่าไปโดยน้องชายของพี่ไฟก็พอครับสาวๆ  ปล่อยให้มันหลับพักผ่อนไปก่อนนะ
วูบ….!
ผมชะงัก  รู้สึกแปลกๆต่อร่างกายราวกับว่ามีบางอย่างที่ควรจะอยู่ติดตัวผมมันหายไป  แต่เพราะตอนนี้ถูกเบียดเสียดจากคนอื่นๆทำให้ผมไม่สามารถสำรวจร่างกายของตัวเองได้เลย
เฮ้ย!  เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย  ทำไมมันรู้สึกโล่งๆแปลกๆฟะ!
“เรียบร้อยครับ  ค่อยๆแยกตัวกลับไปเล่นน้ำตามเดิมได้เลย”
พื้นที่รอบตัวเริ่มกว้างขึ้นพอให้หายใจได้หลังจากตากล้องพูดจบ  ทุกคนพากันสลายตัวออกจากการเกาะเป็นกลุ่มก้อน  จนบริเวณที่ผมยืนอยู่เหลือผมแค่คนเดียว
ดะ…เดี๋ยวก่อนนะ
ไอ้ที่มันโล่งๆนี่หรือว่าจะเป็น…!
“อ๊ะ!  นั่นเสื้อในของใครน่ะ  โดนคลื่นซัดไปทางนั้นแล้ว!”
ผู้เข้าประกวดคนหนึ่งตะโกนขึ้นพลางชี้ไปยังจุดที่ว่า  ทุกสายตามองตามนิ้วมือเธอไป  ผมเองก็เช่นกัน  สิ่งที่กำลังถูกคลื่นซดห่างออกจากจุดที่ทุกคนยืนอยู่ไปเรื่อยๆนั้นมันก็คือ…
เสื้อในที่ผมใส่อยู่ก่อนหน้านี้ไม่ผิดแน่ๆ!
เสื้อในของกู!
“มีคนเสื้อในหลุดเหรอเนี่ย”
ต๋อม!
ผมรีบทรุดตัวนั่งลงไปในทะเลทันทีที่รู้ว่าตอนนี้นมของตัวเองได้ลอยไปพร้อมกับเกลียวคลื่นเรียบร้อยแล้ว  การกระทำของผมเรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
“น้ำ…หรือว่านั่น…”
“…”
“ของเธอ”
ถั่วงอกแล้วโว้ยยย  จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!   ผมได้อึกอักอ้ำอึ้งอยู่ในน้ำ  ตายแน่ๆ  ถ้าต้องลุกขึ้นในสภาพนมไม่มีตอนนี้ความก็จะแตก…
ทำยังไงดี
ผมควรทำยังไงดี!



Talk :   
มาอัพแล้วจ้า  สงครามเริ่มต้นขึ้นจริงๆจังๆแล้ว  พี่ไฟของเราจะรับมือได้ไหมล่ะเนี่ย  แค่ครั้งแรกก็โดนขนาดนี้  ใครจะเป็นอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยพี่ไฟกันนะ  หรือว่าความจะต้องมาแตกตอนนี้?  ทางที่ดีพี่ไฟควรร้องเรียกอัศวินและขอความช่วยเหลือจะดีกว่านะ  โฮะๆๆๆ

[NuNam]

อ่านไป ขำไป สนุกดีค่ะ มาต่ออีกเยอะๆ นะคะ ^^

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มีคนแอบ ปลดตาขอเสื้อชั้นในของไฟ
ตอบที่เบียดเสียดยัดเยียดถ่ายรูปกัน
คนนั้นน่าจะแอบฟังที่เปลว กับไฟ คุยกัน
น่าคิดว่าจะเป็นบาร์บี้นมโต หรือเปล่า
ที่แอบฟัง และแอบร้ายกับไฟ
เปลว จะช่วยแก้สถานการณ์ฉุกเฉินให้ไฟ ได้ใช่มั้ย
       
 

[kothan]

คิดว่าบาร์บี้เหมือนกัน แล้วน้องฟายจะขึ้นจากทะเลยังไงล่ะ

[WwW]

หากมีคำผิดตรงไหนต้องขออภัยด้วยนะคะ  เป็นฉบับยังไม่รีไรท์  ในฉบับรีไรท์จะตรวจสอบไม่ให้มีคำผิดเลยจ้า

[yowyow]

 

[brookzaa]

แป่ว

[yuyie]

ไฟเอ้ย สู้กับผู้หญิงมันไม่ง่ายหรอกนะ 

[WwW]

ตอนที่ 8
ไอร้อน…จากฝ่ามือ

หมับ!
“อ๊ะ!  คุณเปลว”
เสียงของบรรดาตากล้องดังขึ้นอย่างตกใจ  ผมเหลือบตามองก็พบว่าเป็นไอ้หน้าหนวดที่เดินเอามือไปปิดกล้องแต่ละตัวเอาไว้  ก่อนที่มันจะเปิดฝากล้องทุกตัวออกแล้วหยิบเมมโมรี่ออกมาเก็บใส่กระเป๋าของตัวเอง
“อันนี้น่ะ  ผมขอเก็บไว้ก่อนแล้วกันนะครับ”
“เอ๊ะ  แต่ว่านั่นมัน…!”
“น่านะ  ไว้ผมจะคัดเลือกภาพที่สวยที่สุดมาให้แล้วกัน”
ไอ้หน้าหนวดขยิบตายิ้มหวานท่ามกลางความงุนงงของทุกคน  เขาเบนทิศหันมาทางผมก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกทีละเม็ดจนหมด  เรียกเสียงกรี๊ดเล็กๆจากผู้เข้าประกวดทั้งหลายในทะเล 
กูกำลังจนมุมจนแทบจะกลั้นใจตายอยู่แล้ว  มึงยังมีหน้ามาทำคะแนนด้วยการถอดเสื้อโชว์อีกเรอะ!
จ๋อม…!
ความคิด (ที่จะด่า) ถูกหยุดลงเมื่อร่างสูงเดินลุยทะเลตรงมาทางผม  เขาถอดเสื้อของตัวเองพาดบ่าเอาไว้  ทันทีที่เดินมาถึง  มือหนาฉุดร่างผมให้ยืนขึ้นก่อนจะเอาเสื้อของตัวเองมาคลุมจากด้านหน้า  ก่อนจะช้อนตัวผมอุ้มขึ้นด้วยท่าเจ้าหญิง!
เฮ้ย เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ
ยังไงกูก็ผู้ชายนะเว้ย  นี่มึงแรงมหาศาลถึงขั้นอุ้มกูด้วยท่าแบบนี้ได้เลยเหรอวะ!
“ผมบอกแล้วไง  ว่าคุณต้องมีอัศวิน”
“ปล่อยฉันลงนะ”
ผมกระซิบกระซาบกลับ  ตอนนี้สายตาของทุกคน  ทั้งผู้เข้าประกวดด้วยกัน  ทีมงานและชาวบ้านที่มาดูการถ่ายทำในวันนี้ต่างก็โฟกัสมาที่เราสองคน  กะ…เกิดมาก็เพิ่งเคยถูกผู้ชายด้วยกันอุ้มเป็นครั้งแรก…
…กูจะสยิวหรือสยองดีวะเนี่ย!
“คุณแน่ใจเหรอว่าอยากให้ผมปล่อยคุณลงตอนนี้  อย่าลืมสิว่า…”
นัยน์ตากะลิ้มกะเหลี่ยเหล่มองมาที่หน้าอก   แถวบ้านเรียกว่าผมกำลังถูกมัดมือชก!  ในเมื่อไม่มีทางเลือกก็จำต้องยอมให้มันอุ้มผมแบบเนื้อแนบเนื้อต่อไปอย่างนี้สินะ
“ผมบอกแล้วไง  ว่าผมหวง  หน้าอกของคุณน่ะ  เก็บไว้ใหผมดูคนเดียกว็พอเนอะ”
เนอะพ่อมึงสิไอ้ทุเรศ!
อยากจะตะบันหน้ามันด้วยฝ่าเท้าเหลือเกิน  หากแต่ตอนนี้ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองต้องพึ่งพามัน  ขณะที่กำลังปลงกับชีวิตตัวอยู่นั้น  ผมก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่นหลังของตัวเอง
“อ๊ะ….”
พลังงานบางอย่างที่สัมผัสได้ทำให้ผมต้องร้องโอ๊ยออกมาด้วยความเจ็บและแสบนิดๆ  ไอ้หน้าหนวดที่กำลังอุ้มผมเดินขึ้นจากทะเลชะงัก
“เป็นอะไรครับ  เจ็บที่ผมอุ้มเหรอ?”
“เปล่า  แต่ว่า…ฉันรู้สึกเจ็บๆ  แสบๆที่หลังยังไงก็ไม่รู้”
“หลังเหรอ?”
ไอ้หน้าหนวดมีสีหน้าเปลี่ยนใจ  เขาดูตกใจมากก่อนที่จะปล่อยตัวผมลงกับพื้น  แต่ก็ยังให้ผมหันหน้าเข้าหาตัวเองอยู่  ส่วนมันก็ชะโงกหน้าผ่านไหล่ผมเพื่อมองที่แผ่นหลัง
หรือผมจะโดนฉลามแทะหลังมานะ  เจ็บฉิบหาย!
“นี่มัน…”
“ทำไมคะ  หลังฉันโดนฉลามแทะใช่ไหม”
“มันใช่เวลามาเล่นหรือไงคุณน้ำ!  วันนี้เลิกกอง!  ทุกคนไปรอผมที่ห้องประชุม  ผมจะต้องหาตัวคนทำผิดให้ได้!”
ไอ้หน้าหนวดประกาศกร้าว  คำสั่งของเขาทำให้บรรดาคณะกรรมการที่นั่งอยู่ในเต็นท์ต่างพากันวิ่งออกมาดูผม  ก่อนที่ยัยแม่มดจะเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก
“อะไรกันคะเนี่ย  ใครทำแบบนี้!”
“ผมก็ไม่รู้  แต่ที่แน่ๆ  ชุดชั้นในของเธอไม่ได้หลุดเพราะอุบัติเหตุหรือเธอเป็นคนจงใจทำมันเอง  แต่มีคนใช้มีดกรีดสายชุดชั้นในจนมันขาดต่างหาก”
“ฮะ?  มีดกรีด!”
ผมทวนคำร้องลั่น  อย่าบอกนะว่าไอ้ที่กูเจ็บๆแสบๆอยู่ตอนนี้เป็นผลมาจากถูกมีดกรีดสายเสื้อใน!
ถ้าจะเล่นกันถึงขนาดนี้ทำไมมึงไม่เอามีดมากระซวกไส้กูเลยวะไอ้คนทำ!
“ใช่ครับ  คุณเจ็บมากหรือเปล่า”
“เจ็บสิเว้ย!”
“…”
“เอ๊ย!  จะ…เจ็บสิคะ  เจ็บมากเลย”
ผมพลิกลิ้นเปลี่ยนคำพูดแทบไม่ทัน
อย่าให้กูรู้นะว่าใครเป็นคนทำ  พ่อจะจับมาปล้ำให้สาสมกบบาดแผลที่น้องนางทิ้งเอาไว้ให้เลย!
“ฝากพวกคุณจัดการทางนี้ต่อด้วยนะครับ  ผมจะพาคุณน้ำไปทำแผล”   
“เรียกหมอมาด้วยไหมคะ  เผื่อว่าแผลต้องเย็บ”
“ก็ดีครับ  แต่หวังว่ามันจะไม่ลึกถึงขั้นนั้น  นางงามมีแผลเป็นที่แผ่นหลังคงไม่ดีแน่”
“ไมได้นะคะ!  ตามหมอไมได้!”
ผมโพล่งแทรกออกไปกลางวง  ถ้าตามหมอมาความก็แตกหมดสิว่าผมไม่ใช่ผู้หญิง!  นาทีนี้ต่อให้เลือดจะต้องไหลหมดตัวจนตายก็ยอมล่ะวะ
แต่ผมจะทำลายความฝันของน้ำไม่ได้เด็ดขาด!
“ทำไมล่ะธารทิพย์  แผลเธออาจะลึกก็ได้นะ”
“ไม่ลึกหรอกค่ะ  ไม่ลึกจริงๆ  แล้วฉันก็ไม่รู้สึกเจ็บอะไรแล้วด้วย”
“แต่เมื่อกี้คุณเพิ่งจะบอกว่า…!”
“ฉันไม่เจ็บแล้วจริงๆค่ะคุณเปลว!”
ผมหยิกเข้าที่แขนของไอ้หน้าหนวดเต็มแรงแบบไม่ให้ใครเห็น  พร้อมกับส่งสายตาประมาณว่า ‘ถ้าไม่หยุดพูด  กูจะหยิกให้เนื้อหลุด’
“ไม่ต้องตามหมอมาหรอกครับ  ดูๆแล้วแผลก็ไม่ลึกจริงๆ  เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“จัดการเอง?  แต่เธอเป็นผู้เข้าประกวดนะคะคุณเปลว  ให้ทีมงานผู้หญิง…”
“ผมจัดการเองครับ  พวกคุณดูแลทางนี้ไปเถอะ”
แล้วทุกอย่างก็ดูจะชุลมุนวุ่นวายไปหมด  ยัยแม่มดหรี่ตามองผมอย่างไม่ชอบใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้  ทีมงานคนอื่นๆแยกย้ายกันไปต้อนบรรดาผู้เข้าประกวดขึ้นมาจากน้ำเพ่อพาไปรวมกันที่ห้องประชุม  ส่วนไอ้หน้าหนวดช้อนตัวผมขึ้นไปอีกครั้งก่อนจะพาตรงดิ่งกลับเข้าไปในโรงแรม
ไม่รู้หรอกนะว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า  แต่ผมรู้สึกว่า…จังหวะการเดินและการย่ำเท้าของเขาเบาลง  ราวกับว่าไม่ต้องการให้แรงสะเทือนจากการเดินของเขาไปกระกับบาดแผลที่หลังของผมเข้า…
“อดทนหน่อยนะครับ  เดี๋ยวก็ถึงห้องพักผมแล้ว”
“ค่ะ…”
ตอบพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ
จะไม่ให้ผมมีสีหน้าแบบนี้ได้ยังไงในเมื่อไอ้หน้าหนวดมันพูดประโยคนี้เป็นรอบที่ห้าแล้ว!  ทำราวกับว่าผมถูงูทะเลมีพิษกัดแล้วกำลังจะตายในอีกไม่กี่นาทีอย่างนั้นแหละ  เอาแต่ชวนคุยเรียกสติเพื่อไม่ให้ผมหลับ…
มึงจะบ้าหรือไงฟะ!  กูแค่โดนมีดกรีดสายเสื้อในเฉยๆเว้ย!  ไม่ได้ถูกสิบล้อทับมา!
ติ๊ง!
ประตูลิฟต์เปิดออก  ไอ้หน้าหนวดรีบพาผมไปนั่งที่เตียงก่อนจะไปค้นอะไรสักอย่างในกระเป๋าใบใหญ่  ผมมองไปรอบๆห้องเพื่อสำรวจว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง  แผลที่หลังตอนนี้มันเริ่มหายเจ็บแล้ว  ความจริงต้องบอกว่าเจ็บจนชาไปหมดแล้วถึงจะถูก
“มาแล้วครับ  เป็นยังไงบ้าง  คุณเจ็บมากไหม”
“คุณถามคำถามนี้เป็นร้อยครั้งแล้วนะคะ  ฉันก็บอกไปแล้วไงว่าเจ็บ  นี่มีดกรีดนะ  ไม่ใช่ไม้จิ้มฟันข่วน  จะไม่เจ็บได้ยังไง”
“ฮะๆๆๆ  ลองกวนผมได้ขนาดนี้  ดูท่าว่าจะไม่เจ็บอะไรมาก”
อีกฝ่ายขำเล็กน้อย  เขาขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆผมก่อนจะจับผมพลิกตัวให้หันหลังให้เขา  ส่วนด้านหน้า…แน่นอนว่าผมยังคงเอาเสื้อเชิ้ตที่มันให้มาคลุมปิดไว้อย่างมิดชิดราวกับว่าปกปิดนมอันใหญ่โตไว้ไม่ให้ใครเห็น  ทั้งที่ความจริงแล้วมันตรงกันข้าม…
ผมกำลังปกปิดหน้าอกที่ไร้นมของตัวเองต่างหาก!
“ขอผมดูแผลหน่อยสิ  จะได้รํว่าลึกหรือเปล่า”
“ดู?!  ดะ…ดูยังไง  คงไมได้จะให้ฉันแก้ผ้าหรอกนะ!”
“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับ  คุณโดนมีดกรีดข้างล่างด้วยหรือไง”
ผิดไหมถ้าผมจะรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบกับประโยคนี้ของมัน!
“แล้วคุณจะดูแผลยังไงล่ะ”
“ผมจะใช้กรรไกรตัดเสื้อด้านหลังคุณออก  ส่วนด้านหน้าคุณก็เอาเสื้อผมคลุมไว้อยู่แล้วนี่  ถึงอยากจะดูยังไงก็คงไม่เห็นหรอก”
“ทะลึ่ง!”
มีผู้ชายที่ไหนเขายอมรับกันโต้งๆบ้างว่าอยากจะดูหน้าอกของผู้หญิง  กูเห็นมีมึงเนี่ยคนแรก!
“เอ้าๆ ผมจะตัดแล้วนะ”
สุดท้ายผมก็จำต้องยอมให้มันทำแผลให้จริงๆ  ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ไว้ใจมันนัก  และทำไมมันถึงไม่คิดจะถามว่าเพราอะไรผมถึงไม่ยอมให้ตามหมอมารักษา
ไม่สงสัย…
หรือเพราะรู้อะไรอยู่แล้วกันแน่
 ผมพยายามเก็บความสงสัยของตัวเองเอาไว้  ไม่ว่ามันจะรู้อะไรหรือไม่ก็ตาม  ตราบใดที่มันยังไม่พูดอะไรออกมา  ผมจะถือว่ายังไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
ฉึบ…
เสียงกรรไกรตัดเสื้อดังไปเรื่อยๆจนกระทั่งความเย็นจากแอร์แตะแผ่นหลัง  เศษซากของเสื้อถูกโยนทิ้งลงไปบนพื้น  ผมกอดตัวเองผ่านเสื้อของเขาอีกทีโดยเน้นปกปิดส่วนหน้าอกมากเป็นพิเศษ  ขอให้แผลมันไม่ได้ลึกถึงขั้นต้องเจ็บจริงๆทีเถอะ  เพราถ้าสุดท้ายแล้วแผลมันลึกมากจริงๆ  ยังไงทางกอดประกวดก็ต้องบังคับให้ผมไปหาหมอแน่อยู่แล้ว
ไม่อยากจะคิดภาพตอนความแตกเลยให้แตก!
“แผลลึกอยู่เหมือนกันนะครับ  แต่ไม่ได้มากถึงขั้นต้องเย็บ”
“เฮ้อ  โล่งอกไปที”
“มีอะไรให้โล่งอกเหรอครับ  ถึงจะไมได้เย็บ  แต่ยังไงคุณก็เจ็บตัวนะ”
“คือฉันหมายความว่า…โล่งอกที่ไมได้เป็นอะไรมากยังไงล่ะคะ  เพราะถึงขั้นต้องหาหมอแล้วเย็บแผลมันอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้ก็ได้  ฉันอยากประกวดต่อไปอย่างสงบสุขมากกว่า”
“แม้ว่าจะโดนขนาดนี้  คุณก็ไม่คิดที่จะถอนตัวสินะครับ”
ผมนิ่ง  ไม่อยากจะคุยเร่องนี้กับเขาอีก  เพราะยิ่งพูด  ผมก็ยิ่งกลัวว่าตัวเองจะเผลอพูดความจริงออกไปว่าเพราอะไรผมถึงยังทนอยู่แม้ว่าจะถูกคนอื่นๆในกองประกวดรังเกียจ  หรือแม้แต่ถูกทำร้ายขนาดนี้…
“ถ้าเจ็บก็บอกนะครับ”
“ค่ะ”
ความเงียบเข้าปกคลุม  ไอ้หน้าหนวดเทแอลกอฮอล์ล้างแผลลงบนสำลีก่อนจะกดลงไปที่บาดแผลของผมอย่างเบามือ 
“อ๊ะ!”
ผมสะดุ้ง  เกลียดที่สุดคือการเป็นแผลแล้วต้องใช้แอลกอฮอลส์ล้างเนี่ย!  มันแสบไปถึงรูตูดแล้วโว้ย
“แสบนิดหนึ่งนะครับ”
“ค่ะ”
ตอบรับอีกครั้งพลางกัดฟันตัวเองเพื่อกลั้นเสียงร้องเอาไว้ด้วย
ฝ่ามือร้อนข้างหนึ่งของเขาจับอยู่ที่ช่วงเอวของผม  ส่วนมืออีกข้างก็กดสำลีลงบนแผลเพื่อฆ่าเชื้อโรค  เจ็บก็เจ็บ  แสบก็แสบ  แถมยังต้องมารู้สึกวูบวาบตรงส่วนที่ไอ้หน้าหนวดมันจับเอาไว้อีก
เกิดเป็นกู…
ลำบากลำบนยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นภูเขาเสียอีก!
“ไม่ต้องห่วงนะครับ  ผมจะลากตัวคนที่ทำกับคุณถึงขนาดนี้ออกมาให้ได้”
“ทำไมคุณถึงคิดว่าเป็นหนึ่งในผู้เข้าประกวดล่ะคะ?”
“เพราะการที่ตัวเก็งในการประกวดถูกทำร้าย  มันเป็นธรรมดาที่จะพุ่งเป้าไปที่ผู้เข้าประกวดด้วยกันยังไงล่ะครับ”
“…”
“ผมบอกคุณแล้วไง  ว่านี่มันคือสงครามที่มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะรับมือได้  คุณน่ะ…ไม่มีทางเดินตามเกมได้ทันหรอกนะครับ”
“…”
“นอนคว่ำหน้าลงไปได้ไหมครับ  ผมทำแผลไม่ค่อยถนัด”
ผมไม่ตอบ   หากแต่ค่อยๆล้มตัวลงนอนคว่ำลงไปบนเตียงตามที่เขาบอก  สองมือยังกอดตัวเองเอาไว้แน่น  จะยังไงก็ให้มันรู้ไมได้เด็ดขาดว่าผมไม่มีนม!
“น่าเสียดายจริงๆ  แผ่นหลังสวยๆเลยมีรอยแผลจนได้”
วูบ!
“คุณทำอะไรน่ะ!”
ผมร้องเสียงหลงเมื่อที่แผ่นหลังรับรู้ได้ถึงไอร้อนประหลาดที่ไมได้มาจากฝ่ามือหรือน้ำยาล้างแผลอะไรทั้งสิ้น  ไอ้ครั้นจะพลิกตัวเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นก็ทำไม่ได้อีก  เลยแต่นอนคว่ำหน้าตะโกนถามมันอยู่อย่างนั้น
“ทำอะไรล่ะครับ  ผมกำลังร่ายมนต์ให้รอยแผลพวกนี้มันหายไปจากตัวคุณเร็วๆไง”
“นี่…”
เสียงเริ่มหายไปทีละนิด  ไอ้หน้าหนวดลากริมฝีปากไล่ตั้งแต่ท้ายทอยเลื่อนมาจนถึงหัวไหล่  และไต่ระดับต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงสะโพก  วนเป็นวงกลมอยู่อย่างนั้นทั่วแผ่นหลัง
งานงอกใส่กูอีกแล้วไง…
ปิกาจู้จำศีลมันจะตื่นแล้วโว้ย!
“พะ…พอได้แล้วนะ”
“เดี๋ยวสิครับ  ผมยังร่ายมนต์ไม่เสร็จเลยนะ”
กูขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้ที่เคยบอกว่ามึงไว้ใจได้  ความจริงแล้วมึงแม่งโคตรไว้ใจไม่ได้เลย!
ไอ้หน้าหนวดยังคงใช้ริมฝีปากและลิ้นแทะโลมแผ่นหลังผมไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักอิ่ม  ขณะที่ผมทำอะไรไม่ได้จริงๆนอกจากคว่ำหน้าลงกับหมอนแล้วกัดมันเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงครางของตัวเอง
ถึงกูจะเป็นผู้ชาย  แต่มาถูกเล้าโลมแบบนี้นานร่วมสิบนาทีมันก็อดไมได้ที่จะมีเสียงออกมาป่ะวะ!
ไอ้เหี้ยเอ๊ยย  มึงหยุดสักทีเหอะ  กูกราบล่ะ!
“หึๆ  กลั้นเสียงเก่งดีจริงๆนะ”
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกทำแบบนี้กับฉันสักที!  ไม่คิดจะให้เกียรติกันเลยหรือไง”
“ถ้าผมคิดจะ ‘ทำ’ จริงๆ  คุณไม่รอดมาจนถึงวันนี้หรอกครับ”
โหยยยย  ไอ้เลว  ไอ้ชั่ว  ไอ้หื่นกามมมม  ไอ้โรคจิต  กูจะสรรหาคำไหนมาด่ามึงในใจให้หายแค้นดีวะ  หรือกูควรจะยอมแพ้  บอกความจริงเรื่องที่เป็นผู้ชายแล้วจัดการกระทืบมึงซะ  จากนั้นก็กลับไปขอโทษน้ำแบบลูกผู้ชายว่าพี่ไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว!
ไม่ๆๆๆๆๆ
ผมจะทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด  ท่องเอาไว้ว่าความฝันของน้ำ  เพื่อความฝันของน้ำ!
“ทีนี้คุณจะเชื่อผมได้หรือยัง ว่าคุณ…จำเป็นต้องมีผม”
ปากถามแต่การกระทำอันลามกก็ไม่ได้จบลงไปด้วย   มันยังคงลูบไล้และพรมจูบไปตามแผ่นหลังของผมอยู่  รู้งี้กูน่าจะไม่อาบน้ำสักเจ็ดวัน  รอจนกว่าขี้กากขี้เกลื้อนมันจะขึ้น  ดูซิ  มึงยังจะกล้าทำแบบนี้กับกูอยู่ไหม!
“อัศวินที่ต้องจะงาบเจ้าหญิงเป็นของตัวเองอย่างคุณน่ะเหรอคะ?”
“ทำไมล่ะครับ  สุดท้ายเจ้าหญิงตกเป็นของอัศวินก็โรแมนติกไปอีกแบบนะ  ไม่จำเป็นว่าเจ้าหญิงจะต้องคู่กับเจ้าชายเสมอไปสักหน่อย”
ก็จริงของมัน  ตอนเด็กๆเวลาแม่เรานิทานให้ผมกับน้ำฟัง  ผมก็เคยสงสัยว่าทำไมเจ้าหญิงแม่งต้องคู่กับเจ้าชายตลอดด้วย  คู่กับท่านอำมาตย์หรือพวกลูกชาวนาแบบนี้บ้างไมได้หรือไง
อ๊ะ!  แต่นั่นมันคนละกรณีกับเรื่องนี้นี่หว่า!
“”ก็เพราะคุณมันเป็นอัศวินชีกอน่ะสิ  มีอย่างที่ไหน  หาโอกาสทำรุ่มร่ามกับตัวฉันตลอดเลย  แม้กระทั่งตอนนี้ก็ด้วย!”
“ถ้าไม่ชอบคุณก็ร้องออกมาเสียงดังๆสิครับ  ให้ทุกคนเขาแห่กันมาเลย  มันจะได้กลายเป็นเรื่องใหญ่  ถึงตอนนั้นคุณเองก็อาจจะได้คะแนนสงสารที่เกือบถูกผู้จัดการงานประกวดนี้ทำมิดีมิร้าย  มีแต่ได้กับได้ไม่ใช่เหรอ?”
ได้กับได้พ่อมึงสิ!  ถ้ากูทำแบบนั้นจริงๆก็ยิ่งเสี่ยงต่อการถูกจับตามอง  และการที่จะใช้ชีวิตในช่วงเก็บตัวสามเดือนอยู่อย่างสงบๆเพื่อรอน้ำหายดีแล้วกลับมาเปลี่ยนตัวก็อาจจะไม่ง่ายอีกต่อไป  เพราะแบบนั้น…กูถึงต้องมาทนให้มึงลวนลามอยู่แบบนี้ไงเล่า!
“ทำไม่ได้ใช่ไหมล่ะครับ”
“…”
“มันเพราะอะไรกันนะ  คุณถึงยอมให้ผู้ชายที่คุณเกลียดขี้หน้านักหนาทำอะไรกับร่างกายของคุณได้มากขนาดนี้  โดยที่คุณไม่ยอมโต้แย้งอะไรเลย  ผมล่ะอยากรู้จริงๆ”
ผมกัดฟันกรอด  ที่แท้สิ่งที่มันทำทั้งหมดก็เพื่อบีบให้ผมพูดความจริง!
“ว่ายังไงล่ะครับ  คุณน้ำ  คุณมีเหตุผลอะไรถึงยอมให้ผมแตะต้องร่างกายที่คุณหวงนักหนาได้ขนาดนี้  แล้วทำไม…ถึงไม่ยอมแจ้งความหรือบอกเรื่องนี้กับใครเลย  ไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองบ้าเลยเหรอครับ?”
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดทั้งนั้น  ก็แค่ไม่อยากมีปัญหา”
“งั้นก็หมายความว่า  ต่อให้ผมทำอะไรมากกว่านี้  คุณก็จะไม่ปริปากพูดอะไรเลยสินะครับ”
“คุณคิดจะทำอะไร!”
หมับ!
“ชู่…!”
ร่างสูงพุ่งเข้าประชิดตัวผมที่พลิกตัวกลับไปหาโดยยังระวังไม่ให้เสื้อที่ปกปิดร่างกายอยู่หลุด  ไอ้หน้าหนวดใช้มือข้างหนึ่งปิดปากผมเอาไว้  ส่วนมืออีกข้างก็เอื้อมไปหยิบหมอนและสอดมันเข้าไปใต้ร่างของผมอีกที  อย่าถามนะว่าแล้วมือผมเองหายไปไหน…
ก็กอดตัวเองไว้แน่นเลยยังไงล่ะฟะ!
ถ้าขืนมันพยายามดึงเสื้อออดขึ้นมาก็จบเห่พอดี  นมหนอนม..
แฟ่บยิ่งกว่าไม้กระดานเสียอีก!
“เอารองไว้แบบนี้จะได้ไม่เจ็บ”
“คุณจะทำอะไรน่ะ  ถอยไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ผมระแวงหนักขึ้น  อีกฝ่ายไม่ตอบแต่ส่งยิ้มยียวนกวนประสาทมาให้แทน  นัยน์ตาฉายแววเจ้าเล่ห์แบบสุดๆ  ความฉิบหายของจริงกำลังจะมาเยือนกูแล้วใช่ไหม
ที่ผ่านมานั่นแค่ออเดิร์ฟสินะ!
“เอาล่ะ  มาดูกันซิว่า…คุณน้ำคนเก่งของผม  จะทำยังไงต่อไป”
สายตาของอีกฝ่ายเลื่อนต่ำลงไปกว่าที่ควรจะเป็น  ก่อนที่ผมจะรับรู้ได้ถึงไอร้อนจากฝ่ามือของเขาที่สอดเข้าไปในกางเกงและจับตรงโคนขาของผมเอาไว้!
เหี้ยแล้วไง!
อย่าบอกนะว่าไอ้เวรนี่คิดจะ…!
“คุณ…! อื้อๆๆๆๆ”
มือหนาปิดปากผมไว้สนิท  ถ้าใช้มือไปช่วยด้านล่างตอนนี้  ด้านบนก็จะถูกจับได้  แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็จะถูกจับได้ที่ด้านล่างแทน…
ทำยังไงดีวะ!
หนีเสือในทะเลมาปะกับจระเข้บนห้องพักโรงแรมเหรอวะเนี่ย!
“ไม่ต้องกลัวนะครับ   ผมรับรองว่าไม่เจ็บ”
ปล่อยกูนะโว้ยไอ้หนวดตัณหากลับ!!!


Talk :
มาอัพแล้วจ้าาาา  นาทีนี้สงสารไฟอย่างสุดซึ้งจริงๆ  คุณเปลวนี่เข้าใจยากยิ่งกว่าผู้ใดๆบนโลกนี้เลย  แล้วแบบนี้พี่ไฟของเราจะรอดพ้นเงื้อมมือหื่นๆนั้นมาได้ยังไงล่ะเนี่ย  คุณเปลวต้องการอะไรจากการกระทำนี้กันแน่?  มาช่วยกันเป็นกำลังใจให้พี่ไฟด้วยนะคะ  จุ๊บๆๆๆๆ

[NuNam]

 หัวเราะขำทั้งเรื่อง 

[zeeL]

รอๆ

[yowyow]

 

[Pittabird]

โธ่. ไฟเอ้ย.  ยอมๆ ไปเถอะ. จะได้จบๆ. ไป. คนอ่านจะได้ฟิน 

[brookzaa]

คำถามเดิม  ตกลงอีตาคุณเปลวมันรู้หรือไม่รู้เนี่ย 

[YounIn]

ไอ้หนวดนี่เกือบจะดีละ =________________=

[buathongfin]

ไอ้หนวดรู้ตั้งแต่แรกแล้วม้างงงว่าเป็นคนพี่

[noozzz]

 

[WwW]

ตอนที่ 9
ตราบาปที่ติดตัว

“บะ…บอกแล้ว!”
ผมตะโกนออกไป  มือที่กำลังจะเลื้อยไปยังจุดอันตรายชะงัก  ใบหน้าเจ้าเล่ห์ยิ้มร้ายก่อนจะเล่นปูไตกับโคนขาผมเพื่อยั่วโมโห
“ในที่สุดก็ยอมบอกสินะ”
“เออ!”
“หึๆ”
“แต่มีข้อแม้”
“ข้อแม้อะไรครับ”
“คุณต้องสัญญามาก่อนว่าจะไม่บอกใคร  และจะช่วย…”
“…”
“ปิดเอาไว้เป็นความลับ”
ผมมองหน้ามันด้วยท่าทางจริงจัง  ยังไงเสียต่อให้ผมไม่พูดความจริง  สถานการณ์แบบนี้ก็ต้องถูกจับได้แน่นอนอยู่แล้ว  เพราะจากการกระทำของมัน  ผมรู้ว่ามันเอาจริง
“ตกลง  แต่ว่า…ผมเองก็มีข้อแลกเปลี่ยนเหมือนกันนะ”
กูว่าแล้ว! 
คนอย่างมึงไม่มีทางช่วยอะไรก็ฟรีๆแน่นอน  ฮึ่มมม!
“อะไร”
“ตอนนี้ยังคิดไม่ออก  แต่เอาเป็นว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะครับ”
ไอ้หน้าหนวดยิ้มพราว  มันยอมเอามือที่กำลังเล่นปูไต่อยู่ออกมาจากกางเกงพร้อมกับผละตัวออกไปนั่งปลายเตียงเพื่อรอฟังความจริงจากผม
เอาวะ!
จะทางไหนก็ต้องถูกจับได้อยู่ดี  ถ้าหากขอร้องมันให้ยอมช่วยได้ก็คงไม่มีปัญหา  ไม่สิ  เมื่อกี้มันสัญญามาแล้วว่าจะช่วยผมปกปิดเป็นความลับ  จะยังไงมันก็ต้องช่วย  เพราะถ้ามันไม่ช่วย  ผมนี่แหละจะทำให้มันเป็นศพนอนกองอยู่ตรงนี่เลย!
“เอาสิครับ  บอกความลับของคุณมา  ผมรอฟังอยู่”
ผมสูดหายใจเข้าปอดจนท้องป่องเหมือนพะยูนเกยตื้นก็ไม่ปาน  ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงไปยืนอยู่ตรงหน้ามัน  ไอ้หน้าหนวดขมวดคิ้วเล็กน้อย  แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าไม่จางหาย
“จะทำอะไรเหรอครับ”
“หุบปกากเหอะน่า!”
ผมใช้เสียงที่แท้จริงคุยกับมัน  เสียงแบบที่ไม่ต้องดัดให้มันเล็กหรืออ่อนหวาน  อีกฝ่ายนิ่งไป  รอยยิ้มที่ผมเกลียดหายไปแล้ว  เหลือเพียงใบหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาทั้งนั้นกำลังจ้องมองผมอยู่
“ดูให้ดี”
“…”
“นี่แหละคือ…ความลับของผม”
พรึ่บ!
ผมโยนเสื้อของไอ้หน้าหนวดที่เอาคลุมตัวไว้ทิ้งไป  เผยให้เห็นเรือนร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ใดๆปกคลุม  และแน่นอนว่า…
นมก็ไม่มีเช่นกัน
“อย่างที่คุณเห็น  ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่สิ  ถ้าจะพูดให้ถูกคือผมไม่ใช่นางสาวธารทิพย์  แต่ผมเป็นพี่ชายฝาแฝดของน้ำ  ที่สวมรอยมาเป็นน้ำเพื่อเก็บตัวแทนสามเดือน  เพราะว่าก่อนหน้านี้น้ำประสบอุบัติเหตุต้องเข้ารักษาตัว  และตอนนี้ก็ยังพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล  หน้าที่ของผมคือปลอมตัวเป็นน้ำจนกว่าน้ำจะหายดีและกลับมาเปลี่ยนตัวกับผมได้  ซึ่งคิดว่าน้ำน่าจะสามารถกลับมาเปลี่ยนตัวคืนได้ก่อนถึงวันตัดสิน”
“…”
“…”
“…”
“…”
“อย่างงี้นี้เอง…”
หลังจากที่เงียบไปหลายอึดใจและเอาแต่มองหน้า ( หรือนมผมก็ไม่แน่ใจ )  ในที่สุดไอ้หน้าหนวดก็ยอมเปิดปากพูดออกมา   หากแต่ท่าทางไม่ได้ดูตกใจอะไรเลยกับการที่จู่ๆผมก็เปิดเผยตัวว่าเป็นผู้ชาย  กลับกัน  เขาดูสบายและสมายด์กว่าที่คิดไว้เยอะ!
หรือว่า…
“คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหม”
“…”
“ว่าผม…ไม่ใช่น้ำตัวจริง”
“…”
“…”
“หึๆ  นั่นสินะ  รู้หรือไม่รู้  ติ๊กต่อกๆๆๆ”
มึงอย่ามากวนตีนกูนะไอ้หน้าหนวด!  ตอนนี้กูไม่ต้องแอ๊บทำตัวเป็นสาวน้อยแล้ว  กูสามารถตะบันหน้ามึงได้ไม่ยั้งเว้ย!
“ผมไม่มีเวลามาล้อเล่นกับคุณหรอกนะ”
“โอเคครับๆ  ผมยอมแพ้”
ไอ้หน้าหนวดยกมือทั้งสองข้างขึ้นยอมแพ้   พอไม่ต้องปิดบังอะไรอีกต่อไป  ผมก็เดินไปลากเก้าอี้ที่โต๊ะเครื่องแป้งออกมานั่งแหกแข้งแหกขาตาแบบผู้ชายได้อย่างเต็มที่
เฮ้อ!  อึดอัดมานาน  ในที่สุดก็ได้ปลดปล่อยสักทีโว้ยยยย
“ผมยอมบอกความลับของตัวเองกับคุณแล้วนะ   เพราะงั้นคุณต้องทำตามสัญญา”
“สัญญา? สัญญาอะไรเหรอครับ”
“อยากตายหรือไงวะ!”
พุ่งเข้าใส่มันกะจะกระทืบให้หายแค้น ( ในหลายๆความหมาย ) ผมต้องทบต้นทบดอกมันเรื่องอะไรบ้างนะ  แต่ที่แน่ๆคือเรื่องที่มันลวนลามและทำรุ่มร่ามกับร่างกายผมมานับไม่ถ้วนนี่แหละ!
ประหารชีวิตมันเจ็ดชั่วโคตรยังไม่สาแก่ใจเลยมั้ง!
“จะดีเหรอครับ  ที่มาทำแบบนี้กับคนที่…”
“…”
“กุมความลับของคุณอยู่”
อึก!
สะอึกไปเลยสิมึงไอ้ไฟเจอมันตอกกลับแบบนี้!
ผมจ้องหน้ามันเขม็งก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกจากคอเสื้อมันและถอยห่างออกมา  ตอนไม่บอกความจริงก็ถูกมันคอยแต่จะหาเรื่องเปิดเผยความลับผมให้ได้  พอบอกความจริงก็ดันตกเป็นเบี้ยล่าง  กลายเป็นว่าถูกมันกุมความลับเอาไว้เสียอีก
นี่สรุปจะยังไงผมก็แพ้มันทั้งขึ้นทั้งร่องเลยใช่ไหมเนี่ย!
“ดีมากครับ  ต้องเป็นเด็กดีอย่างนี้สิ  ถึงจะน่ารักน่าช่วย”
“คุณสัญญาแล้วนะครับว่าจะปิดเป็นความลับถ้าผมยอมบอกความจริงกับคุณ”
ผมจริงจังขึ้นมาทันตา  ถ้าหากไอ้เวรนี่มันกลับคำไม่ยอมช่วยผมตามที่สัญญาไว้ในตอนแรกผมจะทำยังไง  ความฝันของน้ำจะตองมาพังลงตรงนี้เพราะพี่ชายไม่เอาไหนอย่างผมงั้นเหรอ…
ไม่ได้…
จะยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้!
“มันจำเป็นมากเลยเหรอครับที่คุณจะต้องยอมทำถึงขนาดนี้   เพื่ออะไรเหรอครับ”
“เพื่อให้ความฝันของน้ำเป็นจริง”
“…”
“ผมเคยพรากความฝันของน้ำไปแล้วครั้งหนึ่ง  ผมอยากจะชดใช้มันให้กับเธอ”
“หมายความว่ายังไงครับ?”
ผมเสมองไปทางอื่น  พยายามเงยหน้าด้วยกลัวว่าน้ำตาอาจจะไหลออกมาหากต้องเล่าเรื่องที่ไม่อยากจำขึ้นมาอีกรอบ
“เรื่องมันเกิดขึ้นตอนผมกับน้ำอายุแปดขวบ”
“…”
“ตอนนั้นพ่อกับแม่เลี้ยงเราเหมือนกันทุกอย่าง  ส่งให้เรียนเปียโนเหมือนกัน  เรียนระนาดเหมือนกัน  แต่เพราะผมเป็นผู้ชายและยังมีความคิดเด็กๆ  แน่นอนว่าผมทำเรื่องพวกนั้นได้ดีสู้น้ำไม่ได้  พอเห็นน้ำทำได้ดีกว่าและได้รับคำชมจากพ่อกับแม่รวมถึงคุณครูเสมอก็เกิดความอิจฉาขึ้นมา”
“…”
“ทำไมกันนะ  ทั้งที่เราเป็นพี่น้องกัน  เกิดก็พร้อมกัน  หน้าตาก็เหมือนกัน  แต่ทำไม…น้ำถึงทำทุกๆอย่างได้ดีกว่าผมเสมอ  ทำไมถึงมีแต่น้ำที่ได้รับความรักและคำชมจากทุกคน  ความคิดพวกนั้นทำให้ผมทำเร่องเลวร้ายที่สุดลงไปกับน้ำ”
“คุณทำอะไร?”
“ตอนเด็กๆน้ำมีความฝันอยู่สองอย่าง  คือการได้เป็นนางงามกับนักเปียโนที่เก่งที่สุด  เธออยากไปเรียนเปียโนนกับอาจารย์ฝีมือดีที่ฝรั่งเศส  แล้วตอนนั้นความฝันเรื่องนักเปียโนของเธอก็ดูเหมือนจะเป็นจริงได้มากที่สุด  ก่อนวันที่น้ำจะไปแข่งเปียโนหนึ่งวัน  ผมแค่อยากจะแกล้งน้ำเท่านั้นก็เลยแอบเอาตุ๊กตาตัวโปรดของน้ำไปทิ้ง   พอน้ำรู้ว่าตุ๊กตาตัวนั้นหายไปก็ออกตากหาจนกระทั่ง…”
“…”
“ถูกรถชน”
“!!!”
“น้ำถูกรถชนจนต้องนอนไอซียูอยู่เป็นเดือนๆ  ไม่ได้ไปแข่งเปียโนซึ่งเป็นความฝันที่น้ำรักมาก  พอฟื้นขึ้นมาอีกทีร่างกายของน้ำก็ไม่เหมือนเดิม  น้ำไม่สามารถเล่นเปียโนอีก  เพราะแรงกระแทกจากการถูกรถชนทำให้เธอไม่สามารถขยับปลายนิ้วได้คล่องเหมือนเดิม  เหตุการณ์นั้นทำให้น้ำเลิกเล่นเปียโน  และทุกคนในบ้านก็ไม่มีใครพูดถึงมันอีกเพราะกลัวว่าจะกระทบกระเทือนจิตใจของน้ำ”
ตุ้บ…
“ขอร้องล่ะครับ  ช่วยปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับที”
“…”
“ขอให้ผมได้ชดใช้สิ่งที่เคยทำไว้กับน้ำด้วย  ผมขอร้อง”
ผมทรุดตัวคุกเข่าลงต่อหน้าเขาพร้อมกับก้มหัวจรดพื้นให้
น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหล  ไหลพรากออกมาไม่ขาดสาย  หากเป็นเรื่องของน้ำ  ไม่ว่าอะไรผมก็พร้อมที่จะทำให้ทุกอย่าง  เพื่อชดใช้ความผิดที่เคยได้ทำลงไป  แม้น้ำจะบอกว่าไม่เคยโกรธผมเลยก็ตาม  แต่ผมก็ไม่อาจให้อภัยการกระทำที่น่ารังเกียจของตัวเองได้เลยสักครั้ง
มันกลายเป็นตราบาปที่สุดในชีวิตของผม
ตั้งแต่นั้นมา  ผมเลยให้สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะช่วยเหลือน้ำและทำทุกอย่างเพื่อน้ำ  ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
“เพราะแบบนี้สินะครับ  คุณถึงยอมทนมาได้ขนาดนี้  ไม่ว่าจะทนการกระทำของผม  หรือทนให้ผู้เข้าประกวดคนอื่นๆรังแกคุณ”
“ผมแค่รอวันเอาคืนหลังจากน้ำกลับมาเปลี่ยนตัวแล้วต่างหากล่ะ”
“แต่คุณก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอครับ  ว่าวันนี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง  ต่อไปมันอาจจะไม่ใช่แค่นี้ก็ได้”
“นั่นยิ่งทำให้ต้องเป็นผมเท่านั้นที่อยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงวันประกาศผล  เพราะถ้าให้น้ำมาเองแล้วต้องทำร้ายแบบนั้น  เธอไม่มีทางทำอะไรได้แน่นอน  น้ำน่ะ…อ่อนโยนแล้วก็อ่อนหวานมาก  เธอไม่มีวันโกรธคนที่คิดร้ายกับเธอแน่นอน”
“…”
“นะครับ  ผมขอร้อง  ในเมื่อรู้ว่าสงครามครั้งนี้มันอันตรายแค่ไหน  คุณจะให้ผมทีเป็นพี่ชายหนีหางจุกตูดแล้วให้น้องสาวเข้ามาเผชิญมันด้วยตัวเองงั้นเหรอครับ!”
กูลงทุนคุกเข่าอ้อนวอนมึงขนาดนี้แล้วนะเว้ย!  ถ้ามึงยังใจร้ายไม่ช่วยเหลือกูมึงแม่งก็ไม่ใช่คนแล้วไอ้หน้าหนวด!
ไปเกิดเป็นปลาหมึกเหอะไป๊!
“ถ้าคุณอยากให้ผมช่วย  ผมมีข้อแม้อย่างหนึ่งสำหรับการที่ผมจะต้องเอาหน้าที่การงานของตัวเองมาเสี่ยงเพื่อช่วยเหลือคุณครั้งนี้”
“อะไร?”
“คุณจะต้องบอกผมทุกเรื่อง  และห้ามลังเลที่จะขอความช่วยเหลือจากผมเด็ดขาด”
ผมนิ่งค้าง
หัวใจเต้นระรัวกับประโยคนี้ของเขา  น้ำเสียงจริงจังและสายตาที่เหมือนกีบกำลังวิงวอนให้ผมทำตามที่เขาพูดมันชวนให้หัวใจวายเสียจริง
ทะ…ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆขนาดนี้นะ
มึงเป็นอะไรไปเนี่ยไอ้ไฟ!
“เพราะถ้าคุณถูกจับได้  ผมก็ซวยไปด้วยเหมือนกัน  ฐานที่ช่วยคุณปิดบังความลับเอาไว้”
ไอ้หอกหัก!
กูก็อุตส่าห์เสียเวลาหลงเคลิ้มในความใจดีของแม่ง  ที่ไหนได้…!
“เข้าใจแล้วน่า!  แค่ขอความช่วยเหลือจากคุณทันทีและทุกครั้งที่มีปัญหาก็พอใช่ไหม”
“ครับ”
อีกฝ่ายยิ้มเผล่อย่างน่าหมั่นไส้ 
ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ยอมช่วยผมง่ายนัก  แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ไม่ได้ถูกเขาจับโยนออกไปทั้งที่เรื่องนี้มันโคตรจะผิดกฎร้ายแรงของกองประกวดเลย!
“เดี๋ยวอีกสักพักพวกกรรมการคนอื่นคงตามขึ้นมา  คุณรีบไปจัดการหานมมาใส่แทนนมที่ลอยไปในทะเลของคุณจะดีกว่านะ”
“จริงด้วย  ลืมเรื่องนมไปเลย!”
“แต่คุณก็กล้าไม่เบาเลยนะครับ  ที่มาโชว์หัวนมสีชมพูของตัวเองให้ผมดูแบบนี้  ไม่กลัวผมทำอะไรอีกหรือไง”
นัยน์ตาลามกมองไปที่หัวนมผมพร้อมส่งสายตาโลมเลียอย่างหื่นกามมาให้
ไอ้ฉิบหาย!  ขนาดรู้ว่ากูเป็นผู้ชายมึงก็ยังไม่หยุดคิดเรื่องพวกนี้อีกเรอะ!  ตกลงที่อยู่ในหัวมึงมันคือสมองหรือตัวโสโครกอะไรกันแน่!
“ผมว่าผมไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเลยดีกว่า  ยังไงก็ต้องไปรวมตัวกับทุกคนที่ห้องประชุมอยู่แล้ว”
“งั้นผมไปส่ง”
“ผมไปเองได้  เจ็บหลังไม่ได้เจ็บขาเว้ย”
“พอกลับมาเป็นคุณไฟคนเดิมแล้วปากกล้าขึ้นเยอะเลยนะครับ”
“มันเรื่องของ…!”
“…”
“…”
“…”
“…”
“ทำไมเงียบไปล่ะครับ  เรื่องของอะไร?”
“เมื่อกี้…ผมบอกคุณแล้วเหรอครับว่าตัวเองชื่ออะไร”
“!!!”
“ผมจำได้ว่าผมยังไม่ได้บอกชื่อของผมกับคุณเลยนะ  แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมชื่อไฟ”
ไอ้หน้าหนวดยืนตังแข็งเป็นหิน  ส่วนผมก็มองหน้ามันเพื่อเค้นเอาคำตอบที่ต้องการ 
ผมมั่นใจว่าตัวเองยังไม่ได้บอกชื่อกับเขาไปจริงๆนะ  เพราะมัวแต่โฟกัสไปที่เรื่องขอความร่วมมือให้มันช่วยปิดเรื่องที่ผมเป็นผู้ชายไวเป็นความลับ
“ฮะๆๆ  อะไรกันล่ะครับ  คุณบอกผมมาแล้วต่างหาก”
“จริงเหรอ  ผมเนี่ยนะ?”
“ครับ  ไม่งั้นผมจะรู้ชื่อคุณได้ยังไงล่ะ  ไม่ได้มีพลังวิเศษเสียหน่อย”
“อ่า…นั่นสิ”
ก็จริงของมัน  ถ้าผมยังไม่ได้บอกชื่อตัวเองจริงๆแล้วมันจะรู้ชื่อผมได้ยังไงล่ะ  แต่ว่า…
กูบอกชื่อมันไปตอนไหนกันฟะ  นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกวุ้ย
“ผมว่าคุณรีบไปได้แล้วล่ะ  ตอนนี้ทุกคนน่าจะวุ่นวายกับข้างล่างอยู่  น่าจะแอบออกไปได้”
“ครับๆ”
“อ้อ  แต่ผมว่าทางที่ดีใส่เสื้อผมไว้ด้วยดีกว่า  อย่างน้อยก็น่าจะพอพรางตาไปได้บ้าง”
ผมยืนนิ่งมองการกระทำของอีกฝ่ายที่ดูอ่อนโยนกว่าตอนยังไม่รู้ว่าผมเป็นผู้ชายเสียด้วยซ้ำ
ไอ้หน้าหนวดเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหม่ในตู้ออกมา  ขนาดของเสื้อค่อนข้างใหญ่กว่าตัวผมพอสมควร  เขาแกะกระดุมออกจนหมดก่อนจะสวมมันให้กับผม  มือหนาจับที่แขนอย่างเบามือเพื่อสวมแขนเสื้อเข้ามา 
“ถึงจริงๆจะเป็นผู้ชาย  แต่ตอนนี้ทุกคนคิดว่าคุณคือผู้หญิง  เพราะงั้นคุณก็ต้องหวงเนื้อหวงตัว  ไม่ให้ได้เห็นหรือสัมผัสคุณง่ายๆ  เข้าใจไหมครับ”
ถามพลางติดกระดุมเสื้อให้ผมไปเรื่อยๆ  ลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่ายเป่ารดกับเส้นผม  ทั้งในหัวตะโกนให้ผมผลักเขาออกไป  ทว่าในใจมันกลับ…
บอกตัวเองว่าให้อยู่แบบนี้ไปอีกสักพัก
ขออยู่แบบนี้ต่ออีกสักนิด…
“แล้วกับคุณล่ะ”
“หืม?”
“ให้หวงเนื้อหวงตัว  ไม่ให้ใครได้เห็นหรือสัมผัสง่ายๆ  นั่นหมายถึง…กับคุณด้วยหรือเปล่าครับ”
กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกติดพอดี  ร่างสูงกระดุกเสื้อเล็กน้อยพอให้ผมเซถลาเข้าไปใกล้  ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงมา  ริมฝีปากจ่ออยู่ใบหูจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆของเขา
“กับผม…”
“…”
“เป็นข้อยกเว้นครับ”


บับเบิ้ลบิวชวนคุย :
มาอัพแล้วจ้า  ในที่สุดพี่ไฟของเราก็บอกความจริงกับคุณเปลวสักที!  แต่งานนี้ไม่รู้ว่าดีขึ้นหรือเลวร้ายกว่าเดิมกันแน่  เพราะดูเหมือนคุณเปลวของเราจะบุกทำแต้มน่าดู   หนำซ้ำยังมีลับลมคมนัยแปลกๆชวนให้สงสัยตลอดเวลาอีก  แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคอความหลังระหว่างพี่ไฟกับน้องน้ำ  สาเหตุที่พี่ไฟต้องทนอยู่ขนาดนี้ที่แท้ก็เพราะอยากจะชดใช้ให้น้องสาวนี่เอง  เป็นพี่ชายในอุดมคติของบิวมาก 5555+  หลังจากนี้คงจะฟินกันแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วยแล้ว  เพราะเขารู้กัน  คุณเปลวเองก็แสดงออกว่าหวงพี่ไฟขั้นสุดยอดอีกด้วย  มาตามลุ้นกันต่อนะคะว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป  เรื่องนี้ไม่ดราม่านะ  เป็นโรแมนติกคอเมดี้สุดๆ NC ไม่มี  ถ้ามีคือตัดเข้าโคมไฟจ้า ( แต่ตอนพิเศษในเล่มไม่แน่นะ 555 )   หรือหากใครชอบดราม่าจริงๆต้องไปอ่าน #วายร้ายที่รัก  (ซีรี่ส์เลี้ยงต้อย : วายร้ายที่รัก )  จ้า เรื่องนี้ดราม่าจริงจังนะจะบอกให้ 
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์เลยค่า

[YounIn]

ไอ้หนวดต้องรู้จักไฟมาก่อนแน่ๆ
ไฟมีแอบอ่อยกลับเบาๆ

[WwW]

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ  อ่านแล้วชุ่มชื่นหัวใจ  มีกำลังปั่นตอนต่อไปทันที   

[NuNam]

สนุกจุงเบยยย ชอบพี่ไฟ 

[Chucream.nabi]

 

[yowyow]

 

[brookzaa]

สรุปหนวดรู้

[fc_fic]

 

[WwW]

ตอนที่ 10
คู่แข่ง

“น้ำ!  มาแล้วเหรอ  เป็นยังไงบ้าง  ฉันเป็นห่วงเธอมากเลยนะ”
บาร์บี้วิ่งเข้ามาหาผมเป็นคนแรกทันทีที่กลับลงมายังห้องประชุม
โชคดีที่เสื้อในยัดซิลิโคนที่พี่ลิลลี่ให้มามีอยู่หลายตัว  ไม่งั้นผมคงต้องใช้วิธีแบบที่เห็นในละครคือเอากระดาษทิชชู่หรือไม่ก็ถุงเท้าใส่เข้าไปแทน  แต่ถ้าทำแบบนั้นแล้วขนาดมันเกิดไม่เท่ากับของเดิมขึ้นมาก็งานงอกอีก 
เอาแค่ทุกวันนี้แม่งก็งอกจนไม่รู้จะงอกยังไงแล้ว
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ  แปลไม่ได้ลึกมากน่ะ”
“ใครกันนะที่ทำแบบนี้ได้ลงคอ  แย่จริงๆ  กะจะฆ่ากันเลยหรือไง”
“เอาน่า  ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่ไดเป็นไรไม่ได้นะน้ำ!  เราต้องหาตัวคนทำให้ได้  ไม่อย่างนั้นกองประกวดนี้ก็คงไม่ปลอดภัยพอหรอก  ถึงฉันจะอยากชนะ  แต่ก็ไมได้อยากจะเอาชีวิตทั้งชีวิตมาทิ้งไว้หรอกนะ”
พูดอีกก็ถูกอีก
ถ้าตอนนี้ผมสามารถติดต่อน้ำได้  จะเป็นยังไงนะ?
แต่คิดว่ายัยนั่นคงให้ผมเลิกประกวดแล้วถอนตัวออกไปแน่ๆ  และตัวน้ำเองจะยอมโยนความฝันของตัวเองทิ้งไปอีกครั้ง…
แบบนั้นผมไม่มีทางยอมแน่ๆ  ยังไงก็จะไม่มีวันให้น้ำรู้เรื่องนี้อย่างเด็ดขาด
“คุณเปลวมาแล้ว  เอาล่ะทุกคน  นั่งที่เดี๋ยวนี้”
เสียงยัยแม่มดออกคำสั่งเมื่อไอ้หน้าหนวดเดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย  ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ  เพราะสีหน้าของมันเปลี่ยนไปจากทุกที  ดูดุดันเหมือนพร้อมจะขย้ำทุกคนที่เข้าใกล้มันในรัศมีที่ถูกขีดเส้นห้ามเอาไว้
ทีตอนอยู่กับกูเมื่อกี้ยังทำมือปลาหมึกใส่อยู่เลย  เฮอะ!
“อย่างที่พวกคุณทราบกันนะครับ  ว่าหนึ่งในผู้เข้าประกวดของเราถูกทำร้ายด้วยการใช้มีดกรีดสายชุดชั้นใน  ผมไม่แน่ใจว่าเจตนาของคนทำคอต้องการทำให้อับอายด้วยการไม่มีชุดชั้นใส่  หรือตั้งใจจะทำร้ายร่างกายกันแน่  เพราะการกระทำนั้น…นอกจากจะทำให้อับอายได้แล้ว  ยังรวมไปถึงการทำร้ายร่างกายอีกด้วย
“…”
“และถ้าให้ผมเดา  ผมคิดว่ามีดหรืออะไรก็แล้วแต่ที่คนๆนั้นใช้  ป่านนี้คงเอาทิ้งลงทะเลไปแล้ว   การจะจับมือใครดมคงเป็นเรื่องที่ยากมาก  แต่ถ้าเรื่องถึงตำรวจแล้วมีการพิสูจน์หลักฐานกันอย่างจริงจัง  ไม่ว่าจะเป็นรอยนิ้วมือหรืออะไรก็ตาม  ผมคิดว่าเราคงตามตัวคนร้ายได้ไม่ยาก”
“…”
“แต่เพราะคุณน้ำขอเอาไว้  เธอไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่  และต้องการให้การประกวดในครั้งนี้ดำเนินต่อไป  ผมถึงได้ไม่แจ้งความ  แต่…”
“…”
“ใครก็ตามที่เป็นคนทำเรื่องนี้  ผมขอนะครับ  หยุดเถอะ  ช่วยทำให้การประกวดพลิกฟ้าหาดาวนี้เป็นการประกวดที่ใสสะอาดเหมาะสำหรับเยาชวนที่กำลังติดตามด้วย  ถ้าพวกคุณมีความรักและใฝ่ฝันที่จะเป็นนางงามกันจริงๆ  นั่นหมายความว่าพวกคุณต้องสวยทั้งภายนอกและภายใน  เริ่มต้นจากหัวใจของพวกคุณก่อน  ทิ้งความอิจฉาริษยาออกให้ได้  แล้วคุณจะมีความสุขกับสงครามครั้งนี้  สงครามที่พวกคุณจะใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีในการแข่งขันกัน  สงครามที่พวกคุณจะเอาชนะใจคนดูได้ด้วยความสวยจากภายในสู่ภายนอก  ผมเชื่อว่านั่นคือสิ่งที่จะทำให้พวกคุณทุกคนดูมีเสน่ห์  มากกว่าการต้องมานั่งติดแผนร้ายๆเผื่อสกัดดาวรุ่งใครต่อใคร”
“…”
“อย่าขายวิญญาณให้กับปิศาจ  อย่าดึงตัวเองให้ลงไปสู่ความชั่วร้ายต่ำตมที่ซ่อนอยู่ในจิตใจของมนุษย์  หยุด…และคิดใหม่  ว่าสิ่งที่ผมพูดไปมันถูกต้องหรือเปล่า”
“…”
“ถ้าหากว่าคุณคิดได้  คุณน่าจะรู้ว่าควรทำอะไรหลังจากนี้นะครับ”
ผมยิ้มให้กับคำพูดทุกคำของไอ้หน้าหนวด
อย่างน้อยๆในหัวก็ไม่ได้คิดแต่เรื่องลามก  ยังมีสิ่งดีๆความคิดดีๆไว้สอนคนอื่นอยู่เหมือนกันแฮะ
“คำพูดของเขาเท่ไปเลยเนอะเธอว่าไหม”
หญิงสาวข้างตัวสะกิดผมขณะที่สองมือกำลังตบกันแปะๆ  พอเหลือบมองคงพูดผมก็แทบอ้วกออกมาเป็นหัวใจ…
ไอ้นัยน์ตาแวววาวหัวใจระยิบระยับที่มองไปทางไอ้หน้าหนวดนี่มันคืออะไรกันฟะ!
“นี่เธอ…อย่าบอกนะว่า…”
“ฉันว่าฉันชอบเขาเข้าแล้วแหละน้ำ  ตอนแรกก็แค่คิดว่าผู้ชายแบบนี้นี่สเป็คเลยเท่านั้นเองนะ  แต่พอได้ฟังความคิดความอ่านที่เป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลของเขาแล้ว  ฉันคิดว่าเขานี่แหละ…”
“นี่แหละอะไร?”
“ใช่เลย!  พ่อของลูกในอนาคต!”
แทบจะล้มทั้งยืน  ผมมองบาร์บี้ที่ประสานมือเข้าหากันและมองไอ้หน้าหนวดซึ่งตอนนี้กำลังคุยกับพวกทีมงานอยู่ด้วยแววตาเคลิ้มฝันแบบสุดๆ
อยากจะบอกว่าคิดผิดคิดใหม่ยังทันนะสาวน้อย…
ไอ้เวรนั่นมันลามกจกเปรตระดับบอสเชียวนะเฮ้ย!
“อ๊ะ  แต่ว่าเขาชอบน้ำนี่นา”
แล้วจู่ๆก็ห่อเหี่ยวเป็นใบตองถูกไฟเผา
บาร์บี้คอตกเป็นหมาหงอย  นี่ยังไม่เลิกคิดเรื่องที่ว่าไอ้เวรนั่นมันชอบผมอีกเรอะ  ถ้าเป็นก่อนหน้าที่ผมจะสารภาพความจริงกับมันก็คิดว่าไม่แน่อยู่หรอก  แต่ตอนนี้มันรู้แล้วว่าผมเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง  เพราะงั้นไอ้ที่ว่าชอบนั่นก็น่าจะ…
จุ๊บ!
…น่าจะมีความเป็นไปได้อยู่สูงมากกกกกกกกกกกก
ผมถลึงตาใส่ไอ้หน้าหนวดที่หันมามองผมพอดีพร้อมกับส่งจูบมาให้   มึงไม่กลัวจะมีใครเห็นการกระทำของตัวเองบ้างหรือไงวะ
แต่ว่า…
ทำไมผมถึงได้…
“น้ำยิ้มอะไรน่ะ  สมน้ำหน้าที่ฉันอกหักจากคุณเปลวเหรอ!”
ยิ้มให้กับท่าทางบ้าๆบอๆของมันล่ะ!
“เฮ้ย  เปล่านะ  ไม่ใช่  น้ำยิ้มให้กับทีมงานต่างหาก  พอดีเขาหันมายิ้มให้น่ะ”
“จริงเหรอ  ไม่ได้สมน้ำหน้าฉันแน่นะ”
“แน่สิ  ฉันจะสมน้ำหน้าเธอทำไม  ยังไม่แน่สักหน่อยว่าเธอจะอกหัก”
“ก็คุณเปลวชอบเธอ…”
“แล้วฉันบอกเหรอว่าชอบเขา”
ผมสวนกลับไป  ยังไงผมกับมันก็ไม่มีวันจะมาเลิฟๆหวานแหววกันได้หรอก  ยังไงพวกเราก็ผู้ชายทั้งคู่นะ  ถ้าผมหรือมันเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง  แบบนั้นสิถึงจะเรียกว่าลงล็อคพอดิบพอดี!
“เธอจะบอกว่าฉันยังมีหวังเพราถึงเขาจะชอบเธอแต่เธอก็ไม่ได้ชอบเขาใช่ไหม”
บารบี้เขย่าแขนผมเพื่อเร่งเอาคำตอบ  สีหน้าของเธอดูดีใจและมีความหวังขึ้นมา  ทว่าผมกลับรู้สึกอึดอัดในหัวใจยังไงบอกไม่ถูก
บะ…บ้าน่าไอ้ไฟ
มึงจะมาอึดอัดทำซากยูนิคอร์นอะไรล่ะวะ  ต้องดีใจสิดีใจ  ถ้าบารบี้จีบไอ้หน้าหนวดติด  มันก็จะได้เลิกตามและเลิกลวนลามมึงเสียที!
ใช่แล้ว…
ผมต้องสนับสนุนบาร์บี้  เพื่อหยุดความรู้ชั่ววูบบ้าๆบอๆที่ชอบแวบเข้ามาในหัวอยู่เรื่อยนี้!
“ใช่  ฉัน…”
“…”
“…ไม่ได้ชอบเขา”
“อะไรนะ?  พูดให้มันดังๆแบบมั่นใจหน่อยไมได้เหรอน้ำ  หรือว่าความจริงแล้วเธอเองก็ชอบคุณเปลวเหมือนกัน”
“ฮะ?  เป็นไปไม่ได้หรอก  แบบนั้นก็ฟ้าผ่าตายกันพอดีน่ะสิ!”
โพล่งออกไปเสียงดังด้วยความตกใจ 
ชะ…ชอบงั้นเหรอ?
ผมเนี่ยนะจะชอบคนอย่างไอ้คุณเปลวมือปลาหมึก!  ไม่มีทางแน่ๆ  แบบที่ผมชอบก็คือผู้หญิงสวยๆทรงสะบึมอย่างบาร์บี้หรือไม่ก็พี่สาวไอ้ตูมตามต่างหาก  ไม่มีวันที่ผมจะชอบคนอย่างไอ้เวรนั่นแน่ๆ
แค่เพศก็ไม่ใช่แล้วโว้ยยยย!
“ทำไมต้องฟ้าผ่าด้วยล่ะ  เธอก็ผู้หญิง  คุณเปลวก็เป็นผู้ชาย  ฟ้าไม่ผ่าหรอก  ไม่ใช่เพศเดียวกันเสียหน่อย”
“!!!”
สะดุ้งสุดตัวกับการคาดเดาเรื่อยเปื่อยของบาร์บี้  ทว่าจี้ใจผมอย่างจัง
เดาแมนเหมือนเห็นด้วยตาตัวเองเลยวุ้ย  ดูถูกสัญชาตญาณของผู้หญิงได้เลยจริงๆ ราวกับมีเรดาร์ค้นหาความจริงก็ไม่ปาน
วันหลังต้องระวังคำพูดของตัวเองหน่อยแล้วไอ้ไฟ
“คะ…คือฉันหมายความว่า…ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ไม่มีทางชอบเขานะ  เธอเดินหน้าลุยได้เต็มที่เลยนะ!”
“จริงเหรอน้ำ!”
“อื้ม!”
“ฉันรักเธอที่สุดเล้ยยยย”
บารบี้พุ่งเข้ากอดผมแน่นด้วยท่าทางดีใจเหมือนเด็กๆ  ก่อนจะหอมแก้มผมซ้ายทีขวาที  ถูไถเบียดเสียดหน้าอกกับท่อนแขนไปมา…
อื้อหือ  แม่เจ้าประคุณ!
ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในสภาพของน้ำล่ะก็…ไอ้ไฟจับปล้ำไปนานแล้ว!
ชิ้งงงงง!
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมตื่นจากภวังค์แห่งบาร์บี้ชั่วคราวแล้วหันไปทางรังสีอำมหิตอันแรงกล้าที่สัมผัสได้  ไอ้หน้าหนวดที่ไม่รู้ว่าคุยกับทีมงานเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่กำลังจ้องมาทางผมเขม็ง  ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนกูต้องคิดว่ามึงแม่งเป็นวิญญาณอาฆาตที่สิงสถิตอยู่แถวนี้แน่ๆ
ออร่าหึงหวงแผ่ซ่านจนขนลุกเกรียวไปทั้งแถบ!
คิดไปเองหรือเปล่านะ  มึงหึงผมเหรอ?
ไม่สิ  หึงน้ำ  อ๊ะ  ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ  ตอนนี้มันก็รู้แล้วนี่นาว่าผมไม่ใช่น้ำ  ถ้างั้น…สายตาที่เหมือนผู้ชายกำลังหึงผู้หญิงแบบนั้นมันคืออะไรวะ?
อย่าบอกนะว่า…
ไอ้คุณเปลวหึงบาร์บี้?!
ไม่ๆๆๆ  ไม่มีทาง  ถ้ามันชอบบาร์บี้ก็คงจีบเธอไปนานแล้  ไม่มาตามตอแยผมอยู่แบบนี้หรอก  เฮ้ย  แต่ถ้าคิดแบบนี้ก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่น่ะสิ  เพราะคำตอบมันจะมาลงล็อคที่ว่า…
ไอ้เวรนั่นกำลังหึงผม!
ตึกๆ  ตึกๆ  ตึกๆ
ที่น่าตกใจกว่าเรื่องที่มันหึงผมก็คงจะเป็น…  เรื่องที่ผมใจเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องของเขานั่นแหละ

นอนไม่หลับโว้ยยยย!
ผมทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากเตียงท่ามกลางความมืดในตอนกลางคืน  ยัยบาร์บี้ไปเฝ้าพระอินทร์ตั้งแต่สามนาทีที่หัวแตะหมอนแล้ว  ดูเหมือนวันนี้เธอจะเหนื่อยมามาก  และเห็นบอกว่าอยากจะรีบนอนเพื่อไปพบกับเจ้าชายในฝัน…
…ไอ้หน้าหนวดนั่นเอง
ถุ้ยยย!
สุดท้ายแม้แต่บาร์บี้ที่กูหมายปองก็ยังไปหลงเสน่ห์มึง  โลกนี้มันอะไรกันวะ!
วูบ…
“หือ?”
ผมหรี่ตาหันไปทางประตูห้องที่เมื่อกี้เหมือนจะมีเงาคนวูบไหวไปมาอยู่ข้างนอก  คล้ายกับมีใครกำลังเดินไปเดินไปแล้วก็มาหยุดอยู่ที่ประตูห้องก่อนจะถอยกลับไปเดินวนใหม่
ราวกับกำลังลังเลว่าจะเรียกคนที่อยู่ในห้องดีไหมเลย?
จะมัวสงสัยให้เมื่อยตุ้มอยู่ทำไม  ผมหันไปหยิบชุดคลุมมาสวมทับอยู่นอนที่ใส่อยู่แล้วค่อยๆเดินย่องไปที่ประตู  เงานั้นหยุดยืนที่ประตูอีกครั้ง  ส่วนผมก็เอื้อมไปจับลูกบิดและบิดมันออกช้าๆอย่างเบามือ  ก่อนจะ…
ผาง!!!
โป้ก!!!
“อ๊าก!”
ผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้น  สองมือกุมหน้าผากด้วยความเจ็บปวด  แต่ยังไม่ทันจะได้ร้องโอดโอยอะไรมากไปกว่านี้  ก็มีมือปริศนามาอุดปากผมเอาไว้
“อย่าส่งเสียงนะยะ”
เจ้าของมือเอ่ย  ผมหยุดดิ้นและหันไปมองคนพูด  มะนาวเลยเอามือที่อุดปากผมอยู่ออก  เธอคือคนที่เดินวนไปวนมาทำท่าทางลับๆล่อๆสินะ
แล้วผมก็ดันเปิดประตูผางกะจะจับไอ้คนที่มาทำลับๆล่อๆนี่ให้ได้คาหนังคาเขา  แต่เวลามันดันประจวบเหมาะกับจังหวะที่มะนาวคงตัดสินใจเคาะประตูห้องพอดี  หวยเลยมาออกที่ผม…
….โดนเธอเคาะเข้าที่หน้าผากอย่างแรงไปเต็มๆ!
“มะ…มาด้วยกันหน่อยสิ”
“ไปไหนเหรอ”
“เถอะน่า มาด้วยกันก่อน”
“อื้ม  ก็ได้”
ผมพยักหน้ารับแล้วเดินตามเธอไปแต่โดยดี  มะนาวพาผมออกไปทางบันไดหนีไฟ    ขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงดาดฟ้าของโรงแรมที่มีการทำเป็นลานสนามกอล์ฟเล็กๆ  แต่เพราะตอนนี้ดึกแล้วเลยไม่มีใครมาใช้บริการ  จะมีก็แค่พนักงานที่อยู่เฝ้า  ซึ่งก็นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์  ไกลจากจุดที่ผมและมะนาวยืนอยู่พอสมควร
ฟิ้วววววว!
นะ…หนาวแฮะ
“มีอะไรเหรอมะนาว”
“คือว่า…ฉัน…”
“…”
“ฉัน…”
“…”
“…”
“ฝีมือเธอสินะ”
“เอ๊ะ?”
“คนที่เอามีดกรีดสายเสื้อในฉันไง  ฝีมือเธอใช่ไหมล่ะ”
“ธะ…เธอรู้?!”
มะนาวมองผมอย่างตกใจ
ให้ตายสิ  พวกผู้หญิงนี่แผนสูงก็จริง  แต่ไม่ค่อยรู้จักระมัดระวังตัวกันเลย  ทำได้ดีแค่คิดแผนการ  แต่ลงมือปฏิบัติจริงนั้นห่วยแสนห่วย
“รู้สิ  เพราะเธอทิ้งหลักฐานเอาไว้ด้วยนี่นา”
“หลักฐาน?”
“จำรูปที่ถ่ายกันวันนี้ที่คุณเปลวคัดเลือกมาให้ดูเมื่อตอนเย็นได้ไหม  ในรูปนั้นเธอไม่ได้อยู่ใกล้ฉันมากก็จริง  แต่จุดที่เธอยืนอยู่ตอนถ่ายรูปหมู่ก็ไม่ได้ห่างจากฉันสักเท่าไหร่  ถ้าจะลงมือทำจริงๆก็ทำได้ไม่ยาก”
“…”
“แล้วก็เหมือนที่คุณเปลวว่านั่นแหละ  คนร้ายคงทิ้งอาวุธลงทะเลไปแล้ว  ซึ่งตอนนั้นหลังจากที่ฉันรู้แต่ว่าชุดชั้นในลอยออกไปแล้ว  ฉันก็รีบนั่งลงไปในทะเลเพื่อใช้น้ำทะเลเป็นตัวช่วยในการปิดบังร่างกายเอาไว้  แล้วเธอพอจะจำได้ไหม  ว่าตรงที่ฉันนั่งลงไปในตอนนั้น   ใครเคยยืนอยู่มาก่อน?”
มะนาวนิ่งไปพลางทำหน้าคิดตาม  ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อนึกถึงสภาพก่อนเกิดเหตุทั้งหมดออกแล้ว
“ฉัน…”
“ใช่  ตอนที่ฉันนั่งลงไป  ขาฉันมันไปโดนกับมีดเล่มนั้นเข้า โชคดีที่มันไม่เฉือนเอาเนื้อฉันไปด้วย  แต่ด้วยความที่ตอนนั้นฉันเองก็อยู่ในสถานการณ์คับขัน  ก็เลยทำได้แค่เอามีดฝังลงไปทรายให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อกันไม่ให้ใครมาเหยียบมันเข้า  ไม่ได้คิดเลยว่ามีคนใช้มีดเล่มนั้นทำร้ายฉัน  ส่วนสาเหตุที่เธอโยนมันทิ้งไปไกลกว่านั้นไม่ได้ก็น่าจะเป็นเพราะมีคนอยู่กันเยอะ  หากเธอทำท่าแปลกๆโดยการโยนของอะไรบางอย่างออกไปก็อาจจะทำให้คนอื่นสงสัย  เพราะงั้นสิ่งที่เธอทำได้ก็เลยมีแค่…”
“…”
“ทิ้งมันลงไปตรงจุดที่เธอยืนอยู่เท่านั้น”
“…”
“ตอนแรกฉันยังไม่ได้เอะใจว่ามีดที่ฉันเจอในทะเลตอนนั้นจะเป็นมีดที่มีคนเอามาทำร้ายฉัน  จนกระทั่งได้เห็นรูปที่คุณเปลวเอามาให้ดูก่อนส่งให้ช่างภาพนั่นแหละ  พอเห็นว่าจุดที่ฉันเจอมีดคือตำแหน่งที่เธอยืนในตอนแรก  บวกกับเรื่องที่เธอไม่ชอบหน้าฉัน  พอเอาสองเรื่องนี้เข้ามารวมกัน  ฉันเลยมั่นใจว่าคนที่ทำร้ายฉันต้องเป็นเธอไงล่ะ”
ผมพูดออกไปเป็นฉากๆจากหลักฐานที่เจอและการเรียบเรียงเอาเองในหัว
ความจริงผมเอะใจเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนเย็นแล้วล่ะ  แต่เพราะหลักฐานมันยังไม่แน่นพอ  และคนที่ฝังมีดนั้นลงไปในทะเลเองก็ดันเป็นผมเสียอีก  ก็เลยยังไม่อยากยืนยันความคิดของตัวเอง  แต่เมื่อมะนาวมาโผล่ที่ห้องผมในยามวิกาลแถมยังเรียกผมออกมาแล้วทำท่าทางอ้ำๆอึ้งๆแบบนี้  มันก็ทำให้ผมมั่นใจว่าตัวเองคิดถูกแล้ว ถึงได้ยอมพูดมันออกมา
“ถ้าเธอรู้ถึงขนาดนั้น  ทำไมถึงไม่บอกคุณเปลวล่ะ  ถ้าเป็นเธอบอก  เขาต้องเชื่อและไล่ฉันออกจากการประกวดนี้แน่นอนอยู่แล้ว”
“เพราะฉันไม่อยากเอชนะคนที่เกลียดฉันด้วยวิธีงี่เง่าแบบนี้น่ะสิ”
“…”
“อีกอย่าง  ถ้าเธอมีสมองคิดได้หลังจากที่ฟังคุณเปลวพูดจบ  เธอก็น่าจะมาหาฉันและสารภาพความจริง  ฉันกะว่าถ้าเธอทำแบบนี้  ก็จะลองลืมเรื่องที่เกิดขึ้นและขอท้าเธอเป็นคู่แข่งอย่างเป็นทางการ”
“…”
“เลิกเล่นสกปรก  แล้วใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีเอาชนะฉันให้ได้ดูสิ  มะนาว”
ผมสบตาเธออย่างจริงจัง  อีกฝ่ายตีหน้านิ่งไม่ตอบอะไรกลับมาเลยอยู่ครู่ใหญ่  ก่อนที่ใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยวนั้นจะเหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อย
“เอาสิ  ฉันจะไม่เล่นสกปรกแบบนี้อีก  แต่จะตั้งตัวเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกับเธอที่สุดในบรรดาทุกคนให้ได้”
“ฉันจะรอ  ตามฉันให้ทันล่ะ”
ผมและมะนาวจ้องหน้ากัน  ถ้าหากนี่เป็นการ์ตูน  ตอนนี้คงมีประกายไฟเปรี๊ยะๆพุ่งออกมาจากดวงตาของเราสองคนไปแล้ว
“เอาเป็นว่าเรื่องในวันนี้น่ะ  ฉันขอโทษที่เล่นแรงเกินไป  ฉันแค่อยากจะตัดสายชุดชั้นในเธอให้ขาดเพื่อให้เธออับอายหรือไม่ก็ให้คนอื่นคิดว่าเธอสร้างกระแสเท่านั้น  แต่เพราะตอนนั้นฉันรีบมากก็เลยออกแรงเยอะไปนิด”
“ไม่นิดแล้วล่ะ  ถ้าเธอออกแรงมากกว่านี้อีกนิดเดียวคาดว่ากระดูกฉันคงขาดออกจากกัน”
“เว่อร์!”
“แต่ฉันดีใจนะที่เธอมายอมรับกับฉันว่าตัวเองเป็นคนทำ   แล้วก็ขอโทษฉันเพราะรู้ว่าตัวเองทำผิด”
“…”
“ทำดีมากเลยนะมะนาว”
“…”
“…”
“ฉะ…ฉันไมได้ต้องการให้เธอมาชมฉันสักหน่อย!  แล้วก็ไม่ต้องมายิ้มแบบนี้เลยนะ  ฉันไม่หลงเสน่ห์เธอเหมือนคุณเปลวหรอกย่ะ!”
เกี่ยวอะไรกับไอ้หนวดนั่นล่ะเว้ย!
“เอาเป็นว่าฉันหมดเรื่องที่จะพูดกับเธอแล้ว  จากนี้ไปถ้ามีอะไรเกิดขึ้นอีกก็ให้รู้ไว้เลยว่าไม่ใช่ฝีมือฉันแน่นอน!”
“พูดอย่างกับมีคนอื่นนอกจากเธอที่เกลียดขี้หน้าฉันอีกงั้นแหละ”
“ทุกคนเขาไม่มีใครชอบตัวเก็งในการประกวดกันหรอกย่ะ!”
เวรกรรมจริงๆไอ้ไฟ  บรรดาคุณผู้หญิงแสนสวยทั้งหลายนี่  ถ้ารู้ว่าผู้หญิงที่พวกเธอพากันไม่ชอบหน้าอยู่ตอนนี้ความจริงแล้วเป็นผู้ชายอกสามศอก  จะเป็นยังไงกันวะ
“จริงสิ”
มะนาวที่กำลังจะเดินกลับออกไปชะงัก  เธอเอี้ยวคอหันกลับมาหาผมอีกครั้ง
“เธอน่าจะระวังตัวให้มากกว่านี้อีกนิด  เหมือนว่าในบรรดาผู้เข้าประกวดทั้งหมด  จะมียังมีคนที่ไม่ชอบเธอมากๆอยู่อีก”
“เธอหมายความว่ายังไง”
“มีข่าวลือแพร่กระจายอยู่ในบรรดาผู้เข้าประกวดทั้งหมดน่ะสิ  ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นคนปล่อยข่าว  แต่คิดว่าต้องเป็นผู้เข้าประกวดด้วยกันแน่ๆ"
"ข่าวลืออะไร?”
“มีข่าวลือว่าเธอเป็นอีหนูของสปอนเซอร์รายหลักของการประกวดพลิกฟ้าหาดาว”
“อีหนู?!”
“ใช่  ที่สำคัญคือมีข่าวบอกต่อกันมาในหมู่พวกเรา  ว่าเธอคิดจะหาเรื่องแกล้งให้ฉันอับอายตอนถ่ายแบบชุดว่ายน้ำวันนี้เพื่อเอคืนที่ฉันเคยว่าเธอเมื่อครั้งก่อน  เมื่อเช้าฉันเลยตั้งใจจะไปหาเธอที่ห้องเพื่อคุยให้รู้เรื่อง  แต่ก็ดันไปได้ยินที่เธอกับคุณเปลวคุณกันในห้องเสียก่อน”
“ฮะ!!!”
“ฉันเลยคิดว่าบางทีเธออาจจะเสริมนมหรือว่านมทั้งสองข้างคงจะไม่เท่ากันก็เลยคิดจะทำให้เธออับอายก่อนที่เธอจะลงมือกับฉัน”
“แสดงว่าเธอไม่ได้คิดจะทำร้ายฉันตั้งแต่ต้น  แต่เพราะได้ยินข่าวว่าฉันตั้งใจจะทำร้ายเธอก่อนสินะ”
“อืม  แต่พอได้มาคุยกับเธอตรงๆ  ฉันเลยคิดว่าเธอไม่น่าจะคิดทำอะไรแบบนั้น  ฉันถึงได้บอกเรื่องนี้กับเธอ  หวังว่าฉันจะคิดถูกนะ”
“เธอคิดถูกแน่นอน  คนอย่างฉันไม่มีวันทำร้ายใครเด็ดขาด”
“ฉันเชื่อ  ไปล่ะ”
มะนาวยิ้มให้น้อยๆก่อนจะเดินกลับลงไปที่ห้องของตัวเอง  ส่วนผมก็ยืนนิ่งคิดในเรื่องที่เพิ่งได้ฟังมา ถ้าเป็นอย่างที่มะนาวพูดจริงๆ  ใครกันนะที่ไม่ชอบผมถึงขนาดนั้น
ใครกันที่จ้องเล่นงานผมอยู่อย่างเงียบๆ
“คุณเปลว…”
ผมนึกถึงเขาขึ้นมาทันที่  มันเคยบอกไว้นี่ว่าถ้ามีปัญหาอะไรให้ขอความช่วยเหลือจากมันทันที  ถ้างั้นเรื่องที่มะนาวเพิ่งบอกมา ผมเองก็ควรบอกให้เขารู้เหมือนกัน  เพราะไม่แน่ว่าต่อไปคนที่จ้องเล่นงานผมคนนี้อาจจะสร้างความเดือดร้อนอะไรที่ชวนให้ความลับแตกอีกก็ได้
กันไว้ดีกว่าแก้ล่ะเว้ย!
“อีหนูของสปอนเซอร์งั้นเหรอ  ใครกันนะช่างปล่อยข่าวทำร้ายจิตใจผมแบบนี้”
“เฮ้ยยยยย!”
ผมร้องเสียงหลงก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียง  นะ…นะ…นั่นมันเสียงของไอ้หน้าหนวดนี่หว่า!  ดังมาจากทางไหนกันวะ?!
“คุณน่ะ…”
“…”
“เป็นอีหนูของผมต่างหาก”
ร่างพร้อมเสียงลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังของผม  แต่เพราะเขาเอาผ้าสีดำคลุมตัวเอาไว้ก็เลยกลมกลืนไปกับความมืด  ทำให้ผมและมะนาวไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ด้วย  อะไรก็ไม่เท่าประโยคที่มันเพิ่งพูดออกมาเมื่อกี้หรอก…
กูไปเป็นอีหนูของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!


บับเบิ้ลบิวชวนคุย :
มาอัพแล้วจ้า   เมื่อวานก็อัพพพ  วันนี้ก็อัพพพ  พรุ่งนี้ก็จะอัพพพพพ ( เหรอ 5555+ )  จากตอนที่แล้วดูเหมือนว่าคุณเปลวจะสอยหัวใจนักอ่านไปหลายคนมั่กๆ  ด้วยความลามกแบบมีระดับ  และความเจ้าเล่ห์กรุ้มกริ่มที่แสนมีเสน่ห์  ทำให้คุณเปลวได้ตำแหน่งสามีแห่งชาติไปในทันที 5555+  ตอนนี้คำถามเดียวในใจที่ผุดขึ้นหลังจากเขียนจบตอนก็คือ…คุณเปลวเขาติด GPS ไว้ที่ตัวพี่ไฟหรือเปล่า  โผล่มาทุกที่ที่พี่ไฟอยู่เลย  กร๊ากกก
ข่าวดีนะคะข่าวดี  มาบอกไว้เผื่อจะเตรียมไตเปย์คุณเปลวกับพี่ไฟได้ทัน  ตอนนี้บิวบรีฟปกส่งนักวาดไปแล้วนะคะ  ประมาณวันที่ 5 จะได้ร่างปกมา  และปกจะเสร็จสมบูรณ์ภายในสิ้นเดือนนี้  ก่อนจะเปิดพรีฯต้นเดือนมกราคมค่า  รายละเอียดอื่นๆจะทยอยตามมานะคะ  เรื่องนี้คาดว่าจะหนา 400 หน้าขึ้น  อ่านกันอย่างจุใจแน่นอนจ้า

[NuNam]

คุณเปลวน่าร๊ากกก

[WwW]

ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่า