❀✽ผู้เป็นที่รัก✽❀ :: รายละเอียดการจองหนังสือรอบสต็อก 26/11/2560 p.33
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ❀✽ผู้เป็นที่รัก✽❀ :: รายละเอียดการจองหนังสือรอบสต็อก 26/11/2560 p.33  (อ่าน 443316 ครั้ง)

ออฟไลน์ Ice_Iris

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1226
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +74/-0


มีความหวานหนักมาก

น้ำตาลล้นจอเลยทีเดียว

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ


ออฟไลน์ 111223

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 909
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +276/-5
เป็นเรื่องที่หวานตรงใจมากๆ ><

ออฟไลน์ why yyy

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4561
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +309/-8

ออฟไลน์ fahsai

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 815
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +56/-2
จบแล้วฮืออ คงจะคิดถึงคู่นี้แน่ๆ พอรักกันที่ก็หวานมดขึ้น

ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายดีๆนะคะ ❤️

ออฟไลน์ poppycake

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2670
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-4
นิยายดีๆ เนื้อเรื่องฟินๆก้อจบไปอีกหนึ่งเรื่อง!!
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีๆแบบนี้ //โค้ง//

ออฟไลน์ Ginny Jinny

  • ความเป็นจริงมันวุ่นวาย ก็ขอให้ใจมันสบายๆในความฝัน
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2099
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-4

ออฟไลน์ คนริมคลอง

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 609
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +117/-1

ออฟไลน์ nolirin

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2755
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +274/-5
ขอบคุณสำหรัยเรื่องราวน่ารักและสนุกๆน๊า :กอด1:
จะมีตอนพิเศษ ที่คุณแพทมีลูกแบบกานต์รักไหมน่า่

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
ชอบมากเลยค่ะ อ่านเพลินเลย ขอบคุณมากนะคะ
 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

ออฟไลน์ Ryoooo

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3146
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +288/-2
สนุกค่ะ กานต์รักน่ารักมาก
คุณแพทหลงเมียมากกกก

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
สนุกมากเลยค่ะ คุณแพทโหดร้ายตอนแรกแต่หลังจากนั้นหวานใส่รักตลอด หื่นมากด้วย  :-[ รอตอนรักท้องนะคะ :pig4:

ออฟไลน์ airicha

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 855
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
จบแล้วว
น่ารักมาก อ่านไปยิ้มไป
อยากอ่านตอนพิเศษแล้ววว

ออฟไลน์ phai

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 406
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-1
ชอบมากกกกก

ออฟไลน์ gayraygirl

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3013
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-3
อิ่มใจจริงๆ รอตอนพิเศษค่า

ออฟไลน์ ItIsMe

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
น่ารักมากกกก ๆ อ่านแล้วน่ารักทุกตอนเลย
ถึงสวีทกันตลอด แต่อ่านแล้วไม่เบื่อเลย เหมือนมีเรื่องราวให้ติดตามตลอด
รอพี่พร้อมกับมินน้าา

ออฟไลน์ กาลณัฐ

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 505
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-2

ออฟไลน์ LadySaiKim

  • ▫▪□Dezine'Kim□▪▫
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1697
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0

ออฟไลน์ Hydrangeagirls

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 3
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
 :o8: :o8: :o8: เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะเนื้อเรื่องดีมาก หวานกันมากๆ ฟินสุดๆไปเลย

ออฟไลน์ atomtcom

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 7
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
อ่านจบแล้วยิ้มจนแก้มจะแตก...น้องรักน่ารักมากกกกอยากได้..อ่ะ55..ขอบคุณมากนะคะเป็นเรื่องที่อบอุ่นหัวใจม่กๆรักษาสุขภาพด้วยนะคะอยากอ่านน้องมินกับพี่พร้อม..

ออฟไลน์ jyube

  • written by jyube
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 43
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
    • Jyube's Page
อ่านจบแล้ว ต้องบอกว่า น่ารักจริงๆ ค่ะ ชอบความรัก ความทุ่ม ความเปย์ของคุณแพทเหลือเกิน

เราอยากติชมหน่อยนะคะ เราชอบภาษาของคุณนะคะ มีการเรียบเรียงที่ดี มีคำผิดบ้างนิดหน่อยที่อยากให้ตรวจสอบนะคะ เช่น ประดักประเดิด เสร็จสรรพ(เอ ใช่คำนี้ไหมน้า จำไม่ค่อยได้ค่ะ) เป็นต้นค่ะ แต่เจอแค่ 4-5 คำเท่านั้นเองค่ะ ไม่น่ากังวลเลย

แอบเสียดายนิดหน่อยที่ช่วงไคลแมกซ์น่าจะให้มันส์อีกนิดหน่อย อยากเห็นพระเอกบู้นิดนึงค่ะ เห็นเปรยๆ มาว่ามีวิทยายุทธ์ ฮ่าๆๆ ส่วนฉากอัศจรรย์นั้นทำได้ดีค่ะ และต้องบอกว่าคนเขียนขยันมากที่มีเลิฟซีนหลายตอนเลย

อย่างไรก็ตามเราชอบเรื่องนี้ค่ะ อ่านเพลินไม่เครียด ที่สำคัญคือแอบรำคาญที่ต้องนั่งปัดมดบนจอค่ะ หวานเหลือเกิน ฮ่าๆๆ เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องนี้และเรื่องต่อๆ ไปนะคะ

อย่าลืมพาคุณแพทกับน้องรักมาเยี่ยมเยียนบ้างนะคะ กลัวจะคิดถึงกันถ้าหายไปนาน สุดท้ายนี้ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ  :mew1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Haruya

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 105
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
อ่านตอนแรกๆนึกว่าจะดราม่า
ฟู่ววววว ค่อยยังชั่ว
5555

ชอบค่ะ รักน่ารักมาก
บริสุทธิ์
ไม่แปลกถ้าแพทจะรัก
ชอบครอบครัวของรักมากเลย อบอุ่น ><

จะติดตามต่อไปนะคะ

ออฟไลน์ vevi

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 337
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-4
เหตุผลที่น้องรักยอมคุณแพทในฉากแรกแล้ว น่าตีจริงเชียว ไม่ห่วงตัวเองเล้ยยย
คุณแพทร้ายใส่น้องรักนี่คนอ่านโกรธมากๆๆๆๆ น้องรักเอาคืนได้น่ารัก ช้อปหนักมาก อิอิ แต่เบาๆสำหรับคุณแพทเนอะ
เอาใจภรรยาที่น่ารักอย่างน้องรักแค่นี้สบายมาก หลงรักน้องรัก น่ารักน่าเอ็นดู จุ๊บๆๆ

น้องรักทำหลายสิ่ง ดูแลคุณแพทหลายอย่าง เป็นฝ่ายรักคุณแพทก่อนด้วย ทำให้นึกถึงเพลง "รัก" ของพี่ปุ๊ อัญชลี
เวอร์ชั่นที่พี่ป็อดร้อง
"ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอ
ที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ
ได้รักโดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร"
อยากให้เป็นคุณแพทร้องเพลงนี้เพื่อขอบคุณ เพื่อบอกรักไปยังน้องรัก หวานซึ้ง  :L2:
 
ขอบคุณผู้เขียนนะคะ สำหรับเรื่องราวหวานๆของคู่รักคู่นี้
รออ่านตอนพิเศษ รอสมาชิกใหม่ของครอบครัว คุณแพทจะตกกระป๋องไหมน๊า  :m20:

ออฟไลน์ O-RA DUNGPRANG

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1760
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-5

ออฟไลน์ Legpptk

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
ชอบมาก ดีใจเหลือเกินนน

รอตอนนมีเบบี้นะค

ขอบคุณที่เข้าเรื่องราวน่ารักๆนี้ขึ้นมา มันช่วยฮีลจิตใจเราได้มากจริง

ออฟไลน์ matame

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 706
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-1
หวานละมุนละไม เอสเอ็มนิดๆ กานสู้ๆนะลูก

ออฟไลน์ ex-soulL

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 202
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-7

ตอนพิเศษ 1

     ยามเช้า ณ ห้องนอนในคฤหาสน์หลังใหญ่ บนเตียงนอนกว้างสีขาวสะอาดตามีเรือนร่างบอบบางของคนที่นอนหลับใหลซุกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างเป็นสุข เข็มนาฬิกาที่ชี้บอกว่าเลยเวลาตื่นมาเกือบหนึ่งชั่วโมงกลับไม่ได้ทำให้คนที่กำลังฝันหวานรู้สึกตัวหรือมีทีท่าว่าจะตื่น

     ใบหน้าหวานซุกซบอยู่กับหมอนหนุนใบใหญ่ขณะที่แขนและขาก็กอดก่ายหมอนข้างแทนเรือนกายแกร่งหลับพริ้ม

     แพทริกที่จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยขยับมาทรุดตัวลงบนเตียง กวาดสายตามองคนรักอย่างเอ็นดู

     แม้ว่าอีกคนจะไม่ได้ตื่นมาทำหน้าที่เช่นทุกวันแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา หลังจากกลับมาจากไปเที่ยวที่กินเวลาร่วมเดือน ช่วงนี้กานต์รักดูท่าว่าจะกินอิ่มนอนหลับได้อย่างดีจนแพทริกรู้สึกมีความสุขไปด้วยและสบายใจที่ร่างเล็กยังคงสบายดี

     เพราะไม่อยากจะรบกวนคนหลับปลายจมูกโด่งเป็นสันจึงค่อยๆกดลงแนบแก้มนิ่ม สูดลมหายใจเข้าลึกแผ่วเบาอย่างกลัวว่าจะทำให้คนรักตื่นจากการหลับใหล

     แต่แล้วก็ไม่ได้เป็นอย่างหวังเมื่อเปลือกตาสีอ่อนค่อยๆกะพริบปรือเปิด

     “..คุณแพท”

     เสียงแหบพร่าอย่างคนเพิ่งตื่นดังออกจากปากเล็กราวกับกำลังละเมอ ดวงตาโตกะพริบซ้ำๆมองลอกแลกกระทั่งหยุดนิ่งเมื่อจับโฟกัสได้ในที่สุด

     “ตื่นแล้วเหรอ” ฝ่ามือหนาวางแนบลงบนแก้มเนียนก่อนจะลูบไล้ไปมาแผ่วเบา ให้สัมผัสอ่อนโยนนั้นปลุกอีกฝ่ายให้ค่อยๆรู้สึกตัว

     “คุณแพทแต่งตัวแล้วเหรอครับ อาหารเช้า...”

     “ไม่เป็นไร เรื่องแต่งตัวฉันจัดการตัวเองได้ ส่วนอาหารเช้าป้าน้อยก็ทำแล้วเรียบร้อยไม่ต้องห่วง ถ้ายังง่วงอยู่ก็นอนต่อเถอะ บ่ายๆค่อยเข้าร้าน”

     “กี่โมงแล้วครับ”

     “อีกห้านาทีแปดโมง”

     “รักตื่นสายจังเลย”

     คิ้วได้รูปขมวดน้อยๆ นึกไม่พอใจกับการนอนของตัวเองจนพยายามจะยันกายขึ้นนั่ง หากแต่มือใหญ่ก็กดเอาไว้ออกแรงห้ามไม่ให้ลุก

     “ไม่เป็นไร นอนให้เต็มอิ่ม แค่นายไม่ได้รู้สึกไม่สบายก็พอ”

     แพทริกไม่เคยว่าถ้ากานต์รักจะตื่นสายถ้าหากมันไม่ใช่เพราะอีกคนไม่สบาย การได้นอนอย่างเต็มที่ย่อมเป็นสิ่งที่ดีต่อสุขภาพ

     “รักสบายดีครับ”

     “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว...นายอยากจะตื่นตอนไหนค่อยตื่น ฉันต้องไปทำงาน ตื่นแล้วก็โทรมาฉันจะได้มารับไปส่งที่ร้าน”

     เพราะอยู่ด้วยกันจนรู้ว่าไม่อาจปฏิเสธสิ่งที่แพทริกต้องการได้ใบหน้าเล็กจึงทำได้เพียงพยักรับ จากนั้นก็ขยับกายขึ้นก่อนจะยืดหน้าไปจูบปลายคางแกร่งแผ่วเบา

     “มอร์นิ่งครับ รักขอโทษที่วันนี้ไม่ได้ดูแลคุณแพทเลย...ทำงานดีๆนะครับ”

     กานต์รักในวันนี้ยังเป็นคนขี้อายคนเดิมเพียงแต่เป็นกานต์รักที่กล้าแสดงความรักต่อแพทริกมากขึ้น การกระทำอ่อนหวานเป็นสิ่งที่ทำได้อย่างไม่เคอะเขินเช่นแต่ก่อน และนั่นก็ส่งผลต่อแพทริกโดยตรง

     พอร่างบางหอมกรุ่นมาคลอเคลียแนบชิดมากๆในหัวมันก็พลันอยากจะสานต่ออยู่ร่ำไป

     “อืม”

     แพทริกยิ้มตอบจากนั้นจึงกดจูบลงไปบนริมฝีปากสีสดแนบแน่นแล้วผละออก บอกลาด้วยสัมผัสนั้นก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น ร่ำลาคนรักต่ออีกเล็กน้อยถึงได้เดินออกมาจากห้องเพื่อลงไปทานข้าวก่อนออกไปทำงาน

❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋

     ตอนค่ำเมื่อกลับมาถึงบ้านกานต์รักสัมผัสได้ว่าอีกคนเหมือนมีอะไรให้ต้องคิดจากเมื่อตอนบ่ายที่แพทริกแวะมารับไปส่งที่ร้านนั้นยังคงมีท่าทีปกติ ทว่าตอนมารับหลังเลิกงานกลับดูเงียบๆไป

     “คุณแพทเป็นอะไรหรือเปล่าครับ มีอะไรบอกรักได้นะ”

     ร่างเล็กขยับกายเข้าหาคนที่กำลังนอนพิงพนักเตียงครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่กับตัวเอง มือบางวางแตะลงบนต้นแขนแกร่ง ดวงตาโตทอประกายเต็มไปด้วยความห่วงใย

     แพทริกมองใบหน้าของคนรักนิ่งก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบาแล้วทิ้งตัวลงนอนบนตักเล็กอย่างอ่อนแรง

     “ร้ายแรงมากหรือครับ” สัมผัสแผ่วเบาที่ไล้อยู่ข้างแก้มทำให้คนที่เหนื่อยกับเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้เปิดเปลือกตาขึ้นมอง

     แพทริกจับมือเล็กมาวางไว้กลางอก สอดนิ้วประสานกันแนบแน่น เหลือบมองแหวนที่ประดับอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของคนรักนิ่งงัน

     แหวนแต่งงานที่เขาเป็นคนสวมให้...

     “มาก...สำหรับฉัน”

     “รักพอจะช่วยอะไรได้บ้างไหมครับ”

     ฝ่ามือนิ่มที่สอดประสานถูกยกขึ้นมากดจูบแผ่วเบาก่อนลมหายใจอันหนึกอึ้งจะถูกพ่นออกหวังให้ความรู้สึกข้างในบรรเทาลง

     “ฉันต้องไปทำงานที่อิตาลีสิบวัน”

     เรื่องหนักหนาถูกเอ่ยออกมาให้คนที่ห่วงใยได้รับรู้ในที่สุด

     ตั้งแต่มีกานต์รักการไปทำงานต่างประเทศก็เป็นเรื่องที่แพทริกพยายามจะเลี่ยงมาโดยตลอด คราวนี้เลี่ยงจนไม่อาจจะทำได้อีกและระยะเวลาที่ต้องห่างก็ยาวนานถึงสิบวัน เพียงแค่คิดถึงช่วงเวลาที่ไม่มีอีกคนอยู่ข้างกายก็รู้สึกเหี่ยวเฉาจนไม่อยากแม้แต่จะทำอะไร

     จะมีแรงทำงานไหมยังไม่รู้เลย

     “รักไปด้วยได้ครับ ช่วงนี้ไม่มีงานอะไร”

     มุมปากบางยกยิ้มน้อยๆอย่างนึกโล่งใจกับเรื่องหนักใจของอีกฝ่าย เห็นท่าทางกลัดกลุ้มนั้นแล้วในหัวก็พลันนึกไปไกลถึงขั้นว่าหรือแพทริกจะป่วยเป็นอะไร พอได้รู้ว่าเป็นเรื่องงานจึงเบาใจ

     “งานฉันยุ่งมาก คงไม่มีเวลาดูแลนาย ฉันคิดว่านายอยู่ที่นี่น่าจะดีกว่า”

     “ไม่เป็นไรครับ คุณแพทไม่ต้องดูแลรักเลย รักก็อยู่รอแค่ที่พักไม่ได้ไปไหน”

     “ฉันจะเป็นห่วงนายมากเพราะที่นั่นไม่ใช่บ้านเรา...เข้าใจใช่ไหม”

     สิบวันคือกำหนดการที่เร็วที่สุดที่แพทริกจะสามารถทำงานให้เสร็จได้ หากกานต์รักไปด้วยเขาจะไม่สามารถมุ่งสมาธิไปที่งานได้อย่างเต็มที่และทุกอย่างจะช้าลงกว่าที่ตั้งใจ และนั่นคือสิ่งที่แพทริกไม่ต้องการ

     ยิ่งคนร่างเล็กอยู่ใกล้ๆแต่ไม่มีเวลาจะทำอะไรยิ่งทรมาน

     “คุณแพทจะไม่มีสมาธิทำงานใช่ไหมครับ”

     “...” คนถูกถามไม่อยากจะพยักหน้ารับเพราะกลัวว่าจะทำให้คนรักเสียความรู้สึก

     แต่ทั้งหมดนั้นมันก็เป็นเพราะความรักที่แพทริกมีต่อกานต์รัก เพราะรักมากแม้เพียงเล็กน้อยก็มีผลต่อใจและความรู้สึก การมีคนร่างบางอยู่ใกล้หากจะไม่ให้คิดห่วงหรือกังวลมันไม่มีทางจะทำได้

     “รักเข้าใจแล้วครับ งั้นรักจะรออยู่ที่บ้านนะครับ” กานต์รักระบายยิ้ม เข้าใจสิ่งที่อีกคนจะสื่อและไม่มีปัญหาเลยสักนิด
     
     ความทรมานอาจจะกัดกินหัวใจบ้างแต่เพื่อให้แพทริกได้ทำงานอย่างเต็มที่ก็ไม่รั้นจะตามไป

     “แค่คิดก็ไม่มีแรงจะทำงานแล้ว”

     เสียงทุ้มที่มักนิ่งเรียบกลับเว้าวอนเสียคนฟังใจเต้น สายตาที่ทอดมองมามีความอาลัยอยู่ในทีทั้งที่วันเดินทางยังมาไม่ถึง รอยยิ้มบางถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหวาน คนตัวโตดูท่าว่าจะกลายร่างเป็นเด็กขี้อ้อนซะแล้ว

     “ก็วิดีโอคอลคุยกันไงครับ”

     “มันเหมือนตัวเป็นๆที่ไหน ไม่ได้กอด ไม่ได้หอม ไม่ได้จูบ ไม่ได้รัก จะทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง”

     เพียงแค่พูดแพทริกก็นึกถึงความรู้สึกโหยหานั้นออกได้อย่างชัดเจน อวัยวะบนอกซ้ายพลันลีบแฟบราวกับลูกโป่งถูกปล่อยลม

     “คุณแพทจะได้ทำงานอย่างเต็มที่ไงครับ” เอ่ยตอบเสียงอ้อมแอ้มนึกขัดเขินกับประโยคที่มีความหมายมากกว่านั้นจนสองข้างแก้มเห่อร้อน

     “ไม่อยากทำ”

     “อย่างอแงสิครับ...คนเก่ง”

     ถ้อยคำปลอบโยนที่อีกฝ่ายมักจะเรียกขานถูกนำมาใช้ขณะที่คนพูดแทบมอดไหม้ไปทั้งตัว ใช่ว่าไม่เขินแต่เพื่อปลอบประโลมคนงอแงให้รู้สึกดีขึ้นกานต์รักก็พร้อมทำ

     แต่มากกว่าคนพูดก็คือคนฟังที่นอนนิ่งตัวแข็งทื่อ

     ให้ตายเถอะ...แพทริกใจเต้น สะเทิ้นอายอย่างไม่เคยเป็นจนต้องเบือนสายตาไปมองอย่างอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าของคนรัก

     คำหวานหูที่ตัวเองมักเป็นฝ่ายพูดกลับมีอิทธิพลกลับมาเล่นงานซะจนไม่เหลือชิ้นดี

     คนเก่งอย่างนั้นหรือ...

     “...ละ แล้วคุณแพทต้องเดินทางวันไหนครับ” ต่างคนต่างเขินอายจนเป็นร่างบางที่เอ่ยไปอีกเรื่องเพื่อแก้ไขสถานการณ์อันเงียบงัน

     “มะรืนนี้” ลมหายใจติดขัดถูกสูดเข้าปอดลึกเรียกสติตัวเองก่อนจะเบือนสายตากลับมามองสบกับดวงตาโตตรงหน้า

     คิดแล้วตลกสิ้นดี ผู้ชายอายุสามสิบกลับเขินให้กับเมียแค่เพราะคำพูดเดียว

     ไอ้แพทริกเอ้ย

     “เช้าหรือเย็นครับ”

     “เช้า”

     “งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นรักจัดกระเป๋าให้นะครับ”

     แพทริกพยักหน้ารับแกนๆไม่ได้นึกสนใจเรื่องใดทั้งสิ้น ในหัวคิดเพียงแค่การที่จะไม่มีร่างเล็กเคียงข้างกาย เรียกได้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งต้องห่างที่ยาวนานเพียงไม่กี่ครั้ง แม้รู้ว่าไม่อาจเลี่ยงสถานการณ์อย่างนี้ไปได้ตลอดหากแต่เมื่อต้องเผชิญก็อดวูบไหวในอกไม่ได้

     ไม่รู้ทำไมครั้งนี้ถึงได้ไม่อยากจะไปนัก ใจมันห่วงหากานต์รักไปหมด

     “นายแข็งแรงดีนะ” เอ่ยถามถึงเรื่องที่เป็นห่วงที่สุด

     “ครับ รักสบายดี ไม่รู้สึกป่วยตรงไหนเลย คุณแพทล่ะครับ ไม่ได้ป่วยนะ”

     “ป่วยใจ” กานต์รักหลุดยิ้มให้กับคำตอบนั้นเมื่อได้ฟัง ยิ่งยามที่กำลังมองใบหน้าคมบึ้งตึงราวกับเด็กถูกขัดใจอย่างนี้ยิ่งนึกขำคนตัวโต

     “งั้นรักจะรักษายังไงดีครับคุณแพทถึงจะหาย” คราวนี้ดวงตาคมทอประกายวาววับ มุมปากได้รูปยกขึ้นน้อยๆบ่งบอกว่าอารมณ์ดีขึ้นมาทันใด

     วิธีการรักษาโรคป่วยใจของแพทริกถูกชี้นำโดยการที่นิ้วแกร่งแตะลงบนริมฝีปากให้คนมองเม้มปากเข้าหา ยอมข่มความเขินอายแล้วแนบเรียวปากลงมาบดเบียดดูดดึงแผ่วเบาก่อนจะผละออก แต่อีกคนไม่ได้พอใจเพียงเท่านั้น แพทริกแตะนิ้วลงบนแก้มของตัวเองอีกที่

     “ฉันป่วยหนักเลยต้องรักษาหลายที่”

     มองคนป่วยหนักที่แสนเจ้าเล่ห์ก่อนจะกดจูบลงบนแก้มสากอย่างตามใจ แต่ก็ดูเหมือนจะยังไม่พอเมื่อแก้มอีกข้างถูกเอียงขึ้นมาหา

     “ข้างนี้ด้วย”

     “ป่วยหนักขนาดนี้ไปโรง’บาลดีไหมครับ”

     กานต์รักมองคนบนตักที่ยกยิ้มระรื่นอย่างอ่อนใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่การตอดเล็กตอดน้อยก็ยังเป็นสิ่งที่แพทริกขยันทำเสมอ

     “แค่นายรักษาก็หาย”

     นิ้วแกร่งเคาะย้ำเร่งเร้าจนสุดท้ายริมฝีปากบางก็กดแนบสัมผัสลงไปให้คนใต้ร่างยกยิ้ม ขยับตัวขึ้นมานั่งข้างกันก่อนปลายจมูกโด่งจะกดเข้าหาแก้มเนียนหนักๆ

     “ดึกแล้ว นอนกันเถอะครับ” นาฬิกาข้างหัวเตียงตีเวลาบอกว่าเป็นเวลากว่าห้าทุ่มเศษ ถือว่าดึกพอสมควร

     ใบหน้าคมกดรับขณะที่กานต์รักขยับตัวนอนลงในตำแหน่งของตัวเอง ผ้าห่มผืนหนาถูกคลี่คลุมให้ถึงอก มือหนาเอื้อมไปปิดโคมไฟให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด เมื่อแพทริกนอนลงเคียงข้างกันเรือนร่างเล็กหอมอ่อนก็ขยับเข้ามาใกล้ ซุกซบใบหน้าเข้ากับอก หัวใจแกร่งเต้นเป็นจังหวะหนักแน่นคงที่ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดแผ่ซ่านรอบกาย

     “ฝันดีนะครับ”

     “ฝันดี”

❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋

     วันเดินทาง

     คนตัวโตที่ยืนหน้านิ่งบึ้งตึงเช็คความเรียบร้อยอยู่หน้ากระจกทำให้กานต์รักหลุดยิ้ม ความไม่สบอารมณ์ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเดาได้ไม่ยากว่ามาจากสาเหตุอะไร

     แพทริกหันมารับนาฬิกาเรือนหรูจากมือของคนรัก ทำทุกอย่างเงียบงันไม่แม้แต่อยากจะพูดอะไร

     “อย่าทำหน้าเครียดสิครับ”

     เสียงหวานเอ่ยนุ่มละมุน ร่างเล็กขยับกายเข้าหาใกล้ชิด คิ้วเข้มที่ขมวดมุ่นเป็นปมทำให้มือบางวางลงแล้วลงน้ำหนักกดคลึงให้คลายออกแผ่วเบา การกระทำที่ทำให้แพทริกถอนหายใจ หลับตาลงรับความอ่อนโยนนั้น ปัดเป่าความหงุดหงิดให้บรรเทา

     “ฉันต้องใจขาดแน่” เปลือกตาหนาเปิดขึ้น ทอดมองใบหน้าหวานของตรงหน้าอย่างใกล้ชิด

     “คุณแพทโทรหารักได้ตลอดนะครับ”

     “ฉันคงโทรหานายวันละเป็นร้อยสาย” คำพูดที่ดูจะเกินความเป็นจริงทำให้คนฟังระบายยิ้ม มือบางเลื่อนลงมายังข้างแก้มสาก ลูบไล้ปลอบประโลมอีกคนอย่างเห็นใจ

     “จะโทรมากี่สายรักก็ไม่ว่าครับ”

     “ถ้าฉันว่างพอจะทำอย่างนั้นได้คงดี”

     ในแต่ละวันคงยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่จะแตะโทรศัพท์ แต่ถึงอย่างนั้นแพทริกก็คิดว่าตัวเองจะสามารถหาเวลามาคุยกับกานต์รักได้ไม่เช่นนั้นก็อาจจะใจขาดตายอย่างที่พูด

     “ถ้าไม่ว่างจริงๆยังไงก็ส่งข้อความบอกบ้างนะครับ อย่าหายไปเลย รักเป็นห่วง”

     ระยะทางที่ห่างไกลทำให้ความกังวลเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เพราะไม่อาจเห็นได้ด้วยตาตัวเองจึงไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคนรักหรือไม่ การเงียบหายไปนั้นทำให้ใจคนรอร้อนรนคิดไปไกลเกินความจริง แม้ไม่ได้พูดคุยอย่างน้อยก็ขอให้ได้รู้ว่ายังสบายดี

     ประโยคร้องขอที่ทำให้คนแพทริกพยักหน้ารับ ซบหน้าผากเข้าหาพลางปิดเปลือกตาลงซึมซับความใกล้ชิด ปลายจมูกโด่งปัดป่ายคลอเคลียหยอกเย้า ลมหายใจรินรด กานต์รักค่อยๆหลับตาลงเมื่อริมฝีปากได้รูปขยับเอียงเข้ามาใกล้ กระทั่งท้ายที่สุดแล้วความนุ่มหยุ่นก็ทับกันแนบสนิทกลายเป็นจูบอ่อนหวาน

     ปากนี้ สัมผัสนี้...ที่ต้องห่างถึงสิบวัน

     ความห่วงหา อาลัย และคิดถึง ถูกถ่ายทอดผ่านสัมผัสอันเว้าวอน เสียงแลกเปลี่ยนความรู้สึกดังคละเคล้ากับลมหายใจที่เริ่มหอบกระชั้น จากอ่อนหวานแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน

     “อือ อืม...”

     เสียงครางหวานดังแผ่วในลำคอ ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นมาวางแตะอยู่ข้างแก้ม ข้อนิ้วแกร่งขยับไล้ไปตามความนุ่มนิ่มของก้อนซาลาเปานี้ทั้งยังควบคุมองศาของใบหน้าให้แนบชิดกันยิ่งขึ้น

     สองเรียวลิ้นดูดดึงสอดรับประสาน แม้ว่าร่างเล็กจะด้อยประสบการณ์กว่าอย่างเทียบไม่ติดแต่ก็พยายามตอบสนองรุกเร้ากลับไปตามความรู้สึก และนั่นก็มากพอที่จะทำให้แพทริกพึงพอใจ

     กระทั่งรู้ตัวว่าอีกเพียงนิดความต้องการจะก้าวไปยังจุดที่ห้ามใจไม่ไหวจึงจำใจต้องหยุดตัวเองลง เสียงหอบหายใจดังขึ้นแผ่วยามริมฝีปากบางเป็นอิสระ แพทริกกดจูบลงไปทิ้งท้ายก่อนจะรั้งร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด

     “ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้ป่วยเด็ดขาด”

     แม้ในยามปกติการเจ็บไข้ได้ป่วยก็เป็นเรื่องที่ไม่ปรารถนาจะให้เกิด ยิ่งเมื่อต้องห่างกันไกลคนละประเทศแพทริกก็ยิ่งห่วง การป่วยของคนรักมีผลต่อหัวใจอีกฝ่ายอย่างมากมายเสมอ

     ป่วยเมื่อยามมีเขาอยู่ด้วยแพทริกยังแทบขาดใจ ถ้ากานต์รักไม่สบายระหว่างสิบวันนี้เขาคงทรมานจนไม่เป็นอันทำอะไร

     “ครับ รักจะออกกำลังกายทุกวันเลย คุณแพทก็ด้วยนะครับ ห้ามทำงานหนักจนป่วย”

     ความรู้สึกห่วงหาที่ไม่ได้แตกต่างกันนักทำให้เข้าใจความรู้สึกนั้นได้ดีและหวังว่าอีกคนจะไม่โหมงานจนป่วยเช่นเดียวกัน

     “ฉันแข็งแรง ห่วงก็แต่นาย ถ้าป่วยขึ้นมาฉันจะลงโทษ...งดกินยำหมูยอหนึ่งอาทิตย์”

     ร่างสูงผละออกแล้วเอ่ยบอก คำประกาศิตที่แสนทำร้ายจิตใจคนฟังทำให้ดวงตาโตทอความเง้างอนจนแพทริกหลุดยิ้ม

     อะไรก็ยอมได้แต่พอเป็นเรื่องยำหมูยอนี่ต้องขุดลูกอ้อนขึ้นมาเลยล่ะ

     “แค่สามวันก็พอแล้วครับ” เอ่ยต่อรองเอาไว้เผื่อในสิบวันนี้เกิดป่วยขึ้นมา

     ให้งดยำหมูยออาทิตย์หนึ่งไม่ได้ต่างจากการไม่เจอหน้าคุณแพทเลย...

     (อ่า อย่าบอกให้คนตัวโตรู้นะครับ-////-)

     “ก็อย่าป่วย...ถือว่าฉันขอ” เอ่ยย้ำจริงจังขณะที่ใบหน้าคมทอความเป็นห่วงอย่างชัดเจน

     “ครับ”  รับคำพลางแนบริมฝีปากลงบนปลายคางแกร่งที่อยู่ตรงหน้าเบาๆก่อนจะผละออกพร้อมรอยยิ้ม

     นาฬิกาบนข้อมือย้ำเตือนว่าแพทริกไม่มีเวลาอ้อยอิ่งอีกต่อไป ร่างสูงขยับเข้าไปกดจูบแก้มเนียนทั้งสองข้างเชื่องช้า ลากไล้ปลายจมูกขึ้นไปยังหน้าผากเนียนเกลี้ยงจากนั้นจึงวกกลับมาที่ริมฝีปากสีสดแนบแน่น...เนิ่นนาน

     “ฉันต้องไปแล้ว” คำบอกลาที่ไม่อยากเอ่ยดังแผ่ว กานต์รักพยักหน้ารับน้อยๆแม้ว่าจะสั่นไหวในอกไม่แพ้กัน

     “รักลงไปส่งครับ”

     ตลอดทางลงไปไร้ซึ่งเสียงพูดคุย มีเพียงสองมือที่กอบกุมกระชับกันแน่นอย่างเงียบงัน เหล่าแม่บ้านและลูกน้องที่ยืนรอเรียงรายค้อมตัวทำความเคารพเมื่อผู้เป็นนายทั้งสองเดินผ่าน ยิ่งใกล้ถึงประตูหน้าบ้านมากเท่าไหร่ยิ่งดูเหมือนขาทั้งสองข้างจะหนักอึ้งจนแทบก้าวไม่ออก เพียงไม่กี่ก้าวที่ต้องเดินกลับใช้เวลานานกว่าเคย

     “ถึงแล้วโทรมาบอกรักด้วยนะครับ”

     แพทริกพยักหน้ารับ เอื้อมฝ่ามือมาลูบไล้แก้มเนียนอย่างอาลัย กักเก็บทุกรายละเอียดบนใบหน้าของคนรักด้วยสายตา ภาพที่แม้แต่คนอื่นๆยังสัมผัสได้ถึงความห่วงหาอาวรณ์

     ฝ่ามือข้างที่สอดประสานจำต้องคลายออกอย่างไม่อยากทำ กระทั่งข้อนิ้วที่เกาะเกี่ยวหลุดออกจากกันการจากลาที่แท้จริงจึงมาถึง แพทริกนิ่งมองรอยยิ้มบางของคนรักนิ่งก่อนจะหักใจหันหลังแล้วก้าวขึ้นรถ มือเล็กโบกลาน้อยๆและเมื่อประตูถูกปิดลงรถคันหรูจึงเคลื่อนออกไป

     พร้อมๆกับที่ความวูบโหวงในช่องท้องเข้ามาแทนที่จนกานต์รักยั้งกายเอาไว้ไม่อยู่

     “คุณรัก!”

     ป้าน้อยถลาเข้ามาหาพยุงเรือนกายเล็กเอาไว้เมื่อเห็นผู้เป็นนายยืนโงนเงน ทุกคนตรงนั้นแทบวิ่งเข้ามาพร้อมกันแต่เพราะแม่บ้านคนเก่งยืนอยู่ใกล้กว่าใครจึงถึงตัวกานต์รักได้เร็วกว่า

     “รักไม่เป็นไรครับ สงสัยเมื่อคืนจะนอนดึกไปหน่อย”

     เพราะรู้ว่าอาการของตัวเองสร้างความกังวลให้กับทุกคนกานต์รักจึงเอ่ยบอกเสียงเบาพลางหลับตาลงเพื่อตั้งสติและพบว่าความวูบโหวงเมื่อกี้บรรเทาลง คงเพราะนอนดึกอย่างที่บอกออกไปเนื่องจากมัวแต่เตรียมของให้แพทริก

     “ไปหาหมอดีกว่าไหมคะ จะได้เช็คให้แน่ใจ”

     “ไม่เป็นไรครับ วูบไปนิดเดียวเท่านั้นเอง”

     “แต่ว่า...”

     “อย่าให้เรื่องแค่นี้ต้องกวนใจคุณแพทเลยนะครับ แค่เรื่องงานก็หนักพอแล้ว...รักขอ”

     ประโยคเอื้อนเอ่ยเรียบเรื่อยที่ไม่ใช่คำสั่งแต่เป็นการขอร้องดังมากพอที่จะทำให้ทุกคนตรงนั้นได้ยิน และเข้าใจได้ในทันทีว่าเรื่องนี้จะต้องไม่ไปถึงหูแพทริก หรือง่ายๆคือห้ามรายงานนั่นเอง

     “ไม่เป็นอะไรแน่นะคะ” น้ำเสียงที่เจือด้วยความห่วงใยเอ่ยถามซ้ำ

     “ครับ เดี๋ยวอีกสักหน่อยรักจะออกไปดูร้าน รบกวนป้าน้อยบอกคนให้เตรียมรถด้วยนะครับ”

     “ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าเอาน้ำส้มคั้นมาให้จิบนะคะ จะได้สดชื่น”

     “ขอบคุณครับ”

     รอยยิ้มขอบคุณถูกส่งให้แม่บ้านคนเก่งก่อนที่กานต์รักจะเดินกลับเข้ามายังห้องรับแขก ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งบนโซฟากว้าง สูดลมหายใจเข้าลึกนิ่งเช็คอาการต่างๆของตัวเองอีกครั้ง พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อไม่ได้รู้สึกวูบโหวงอย่างเมื่อครู่และไม่ได้รับรู้ถึงความผิดปกติใดๆ

❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋

     2 วันผ่านไป

      เปลือกตาของคนที่นอนอยู่บนเตียงกว้างค่อยๆขยับปรือเปิดเมื่อเจ้าตัวควานมือไปข้างตัวแล้วพบกับความว่างเปล่า ไม่ใช่เรือนกายแข็งแกร่งอย่างที่คุ้นเคย กานต์รักค่อยๆเรียบเรียงสติและความคิดที่มึนเบลอยามเพิ่งตื่นให้กลับเข้าที่ จากนั้นจึงนึกขึ้นได้ว่าแพทริกไปอิตาลีเมื่อสองวันก่อน

     แม้จะเป็นเช้าที่สองแต่ก็ยังไม่คุ้นชิน คืนแรกที่ไร้เงาของคนข้างกายร่างเล็กไม่อาจแม้แต่จะข่มตาให้หลับได้สนิท

     “อื้อ”

     เสียงร้องอื้ออึงในลำคอดังขึ้นเมื่อความรู้สึกไม่อยากตื่นฉุดรั้งให้ต้องหลับตาลงอีกครั้ง คนง่วงทำได้เพียงขยับตัวซุกซบกับผ้าห่มผืนหนา กวาดมือหาหมอข้างแล้วรั้งเข้าหาตัวทดแทนร่างกายของใครบางคนที่ไม่อยู่ แต่ต่อให้ง่วงแค่ไหนก็ไม่อาจจะข่มตาหลับลงได้อีกร่างเล็กจึงค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง

     แม้จะตื่นสายกว่าทุกวันแต่กานต์รักก็ยังไม่อยากลุกไปไหน มือบางจึงเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหัวเตียงขึ้นมาเช็คความเคลื่อนไหวต่างๆ ก่อนสุดท้ายนิ้วเรียวจะกดเข้าไปยังข้อความ กวาดสายตาอ่านประโยคที่อีกคนส่งมาให้เมื่อคืนซ้ำไปซ้ำมาอย่างคิดถึง

     คิดถึงคุณแพท...

     คืนแรกได้คุยและเห็นหน้ากันผ่านหน้าจอราวๆครึ่งชั่วโมง ก่อนคืนที่สองจะได้คุยประมาณสิบห้านาทีและข้อความที่ส่งมาบอกว่ากำลังออกไปคุยงานพร้อมทั้งบอกฝันดีล่วงหน้า กานต์รักรู้ดีว่าแพทริกงานยุ่งจึงไม่ได้ว่าอะไร อีกอย่างก็มีพร้อมกานต์ที่มาอยู่เป็นเพื่อนจึงคลายความเหงาลงไปได้บ้าง

     โทรศัพท์เครื่องหรูถูกวางลงที่เดิมหลังจากกดส่งข้อความบอกอีกคนว่าตื่นแล้วก่อนกานต์รักจะก้าวขาลงจากเตียง พาร่างกายเดินตรงเข้าไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง

     “พร้อมออกไปแล้วหรือครับ” เอ่ยถามป้าน้อยขึ้นขณะที่ทรุดตัวนั่งลงบนโต๊ะอาหาร

     “ค่ะ เพิ่งออกไปได้สักพักนี้เอง บอกเอาไว้ว่าถ้าคุณรักตื่นแล้วให้โทรหา”

     ใบหน้าเล็กพยักรับก่อนจะกล่าวขอบคุณเมื่อป้าน้อยขยับมาตักข้าวให้ มื้อเช้าอันเงียบเหงาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ทานอาหารไปได้เพียงไม่กี่คำความรู้สึกเต็มตื้อก็เล่นงานจนต้องวางช้อนส้อมลงในที่สุด และเพราะรู้ว่าทุกเรื่องจะถูกรายงานให้แพทริกได้รับรู้มือบางจึงเอื้อมไปหยิบแก้วนมที่ถูกเตรียมไว้ให้ขึ้นมากระดกจนหมด

     “เดี๋ยวรักออกไปร้านเลยนะครับ”

     “ค่ะ”

ออฟไลน์ ex-soulL

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 202
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-7
     

     ตลอดทางที่นั่งรถมาจนถึงร้านกานต์รักเอาแต่นั่งเหม่อจนคนดูแลยังสังเกตเห็น กระทั่งเดินเข้ามาในร้านพนักงานก็กล่าวทักทายและกานต์รักทำเพียงแค่ยิ้มรับจากนั้นจึงเดินเข้ามายังห้องทำงาน

     แอ๊ด

     “เป็นยังไงบ้างหือเรา เหี่ยวเป็นผักเลย” ผู้เป็นพี่ทรุดตัวนั่งลงด้านข้างเอ่ยทักทายด้วยถ้อยคำเย้าแหย่

     “รักก็ปกติ ไม่ได้เหี่ยวสักหน่อย”

     “หน้าตาเราน่ะมันบ่งบอกทุกอย่างจนหมด” หัวเล็กโยกไหวตามฝ่ามือหนาที่วางอยู่ด้านบน ขณะที่พร้อมกานต์ยกยิ้มพร้อมทั้งส่ายหัวอ่อนใจกับสภาพของผู้เป็นน้อง

     “ขนาดนั้นเลยหรือพร้อม”

     “ไม่ได้ส่องกระจกเลยหรือไงหืม ทำหน้าเศร้าตลอดเวลาขนาดนี้” คำพูดของพี่ชายทำให้กานต์รักถอนหายใจแผ่วเบา ริมฝีปากล่างถูกขบกัดเข้าหา ดวงตาโตเลื่อนหลุบมองเพียงพื้น

     “รักคิดถึงคุณแพท ไม่อยากงอแงเหมือนเด็กเลย” ท่าทางเศร้าสร้อยของร่างเล็กทำให้พร้อมกานต์เห็นใจจนต้องรั้งร่างของน้องเข้าสู่อ้อมกอด

     “รักต้องอดทน คุณแพทเองก็อดทนอยู่เหมือนกัน ถ้าคิดถึงมากก็ลองโทรไปหา”

     “รักกลัวคุณแพทจะยุ่ง ไม่อยากให้เขารู้ด้วยว่ารักทำตัวเหมือนเด็ก ทำไมเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้พร้อม รักไม่เคยเป็นเลย”

     กานต์รักมักเป็นคนที่มีเหตุผลอยู่เสมอและไม่เคยจะงอแงให้อีกคนต้องหนักใจ แต่คราวนี้กลับดูท่าว่าจะไม่ใช่อย่างนั้น ความรู้สึกอยากให้กลับมามากมายจนไม่รู้จะทำอย่างไร ยิ่งไม่เข้าใจตัวเองกลับยิ่งอึดอัด

     “จะไม่สบายหรือเปล่าหืม”

     “รักสบายดี” แม้จะรู้สึกตื้อในหัวบ้างแต่อาการต่างๆก็ยังคงปกติดี

     “ตอนนี้ที่นั่นก็หกโมงกว่าแล้ว โทรไปหาเถอะ รักจะได้ดีขึ้น”

     ร่างเล็กขยับผละออกจากอ้อมกอดของพี่ ดวงตาโตที่มองสบเต็มไปด้วยความสั่นไหว ความคิดมากมายตีกันในหัวยุ่งเหยิงอย่างไม่มั่นใจ

     “รัก...จะลองดู” ท้ายที่สุดแล้วเสียงหวานจึงเอ่ยออกมาแผ่วเบา

     “เรานี่นะ มีอะไรก็บอกคุณแพทเถอะ อย่าคิดแต่ว่าเกรงใจไม่อยากรบกวน เป็นคนรักกันน่ะบอกกันได้ทุกเรื่องรู้ไหม อีกอย่างเราก็ไม่ใช่แค่คนรักกันแล้วนะ เป็นสามีภรรยา เป็นคู่ชีวิตกันแล้ว”

     พร้อมกานต์รู้จักกานต์รักดี น้องชายเขาเป็นคนขี้เกรงใจ ความรู้สึกไม่สบายใจใดๆคงไม่มีทางจะบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ และเพราะเขามีแฟนจึงเข้าใจว่าการแชร์ทุกๆความรู้สึกของใครอีกคนที่สำคัญต่อเรามันไม่ใช่เรื่องรบกวน การไม่บอกต่างหากคือสิ่งที่จะทำให้ไม่พอใจ

     คำพูดของพี่ชายทำให้มือบางเอื้อมจับตรงตำแหน่งแหวนบนนิ้วของตัวเอง ภาพวันงานเล็กๆที่แพทริกเซอร์ไพร์สยามไปเที่ยวฝรั่งเศสฉายขึ้นมาในหัว

     “รักไม่อยากให้คุณแพทต้องมาคิดเรื่องไร้สาระ”

     “เรื่องของคุณแพททุกๆเรื่องเคยไร้สาระสำหรับรักไหม?”

     “...” ประโยคคำถามให้คิดของพี่ชายทำให้กานต์รักเข้าใจได้ในทันทีว่าพร้อมกานต์นั้นจะสื่อถึงอะไร

     “สำหรับคุณแพทก็เหมือนกัน เรื่องของคนที่เรารักมันไม่เคยไร้สาระหรอก ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม” คำชี้แนะนี้ทำให้กานต์รักเห็นภาพและเข้าใจได้อย่างกระจ่าง รอยยิ้มขอบคุณบางเบาถูกจุดขึ้นบนใบหน้า

     “รักเข้าใจแล้ว”

     “ดีแล้ว เอาล่ะ...งั้นก็โทรหาคุณแพทซะ เดี๋ยวพี่จะออกไปดูแลความเรียบร้อยข้างนอก”

     ฝ่ามือใหญ่วางลงบนหัวเล็ก ออกแรงขยับโยกสองสามทีก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง กานต์รักมองตามแผ่นหลังของผู้เป็นพี่กระทั่งประตูห้องถูกปิดลง

     สายตาจับจ้องโทรศัพท์ที่ถูกถือไว้ในมือราวกับว่าไม่เคยเห็น ร่างเล็กยังคงนิ่งงันไม่ขยับจวบจนคำพูดของพี่ชายไหลวนเข้ามาในความคิด นิ้วมือเรียวจึงกดสแกนปลดล็อคหน้าจอแล้วโทรออกหาคนที่อยู่อีกประเทศ ทุกวินาทีของการรอคอยเต้นตุบอยู่ในอก

     (คิดถึง)

     ยังไม่ทันจะได้เอ่ยทักทายคำใดคนที่กดรับสายก็เอ่ยโพล่งขึ้นในทันที น้ำเสียงเว้าวอนเอ่ยอ่อนหวานจนความคิดมากเลือนหายไปอย่างกับไม่เคยเกิด รอยยิ้มเล็กๆถูกแต่งแต้มบนใบหน้าของคนฟัง

     “รักก็คิดถึงครับ คุณแพททำอะไรอยู่”

     (ฉันเพิ่งตื่น สงสัยจะคิดถึงมากจนนายสัมผัสได้) หลังจากตื่นนอนได้เพียงไม่กี่นาทีแพทริกก็ควานหาโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหาคนรัก แต่อีกฝ่ายก็โทรเข้ามาเสียก่อนอย่างรู้ใจ

     “รักโทรเพราะรักคิดถึงต่างหากล่ะครับ”

     (ใจตรงกันสินะ...แล้วนี่ทำอะไรอยู่ ทานข้าวหรือยัง)

     “รักทานข้าวเช้าแล้วครับ ส่วนข้าวเที่ยงคงอีกสักพัก วันนี้คุณแพทจะยุ่งไหมครับ”

     (คงพอสมควร ฉันมีคุยงานแล้วก็ต้องเข้าไปตรวจสินค้า แต่ยังไงคืนนี้จะโทรหา) เพียงแค่ได้ยินคำว่าจะโทรหาในอกก็ราวกับต้นไม้ที่ได้น้ำมาหล่อเลี้ยง

     “รักจะรอนะครับ คุณแพท...”

     (ว่าไงหืม)

     “รัก...”

     (...)

     “คิดถึงครับ...คิดถึงมากๆ”

     เสียงหวานเอ่ยแผ่วบอกความรู้สึกในลำคอ ทว่าแม้เป็นเพียงเสียงกระซิบกลับทำให้คนฟังได้ยินราวกับดังอยู่ข้างหู ความรู้สึกที่เจือมากับน้ำเสียงมากมายจนแพทริกสัมผัสได้ ในอกยอกแปลบจนต้องหลับตาลงแน่น

     (ฉันก็คิดถึง จะตายอยู่แล้ว)

     แค่สองวันกลับยาวนานราวกับเป็นสองปี คิดถึงกลิ่นหอมอ่อนที่ตราตรึงอยู่ในความรู้สึก ร่างกายบอบบางเนียนนุ่มลื่นมือ ริมฝีปากแสนหอมหวานที่สัมผัสไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ

     คิดถึงไม่ต่างกัน

     “อีกแค่แปดวัน...คุณแพทตั้งใจทำงานนะครับ จะได้กลับมาหารักเร็วๆ”

     (อืม อย่าลืมดูแลตัวเองด้วย)

     “ครับ”

     คนทั้งสองคุยกันต่ออีกเล็กน้อยก่อนจะวางสายเมื่อแพทริกต้องอาบน้ำเพื่อออกไปทำงานขณะที่กานต์รักก็ต้องออกไปดูแลร้าน แม้จะได้ยินเสียงกันไม่นานนักแต่ก็เพียงพอที่จะเพิ่มพลังใจให้กันและกันได้ต่อสู้กับช่วงเวลาที่เหลือ

TBC.



Are you ready for the beginning?

:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ


ออฟไลน์ arjinn

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1369
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +180/-1

จะมีน้องแล้วหรือเปล่า

Ready for the beginning

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7

ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
น้องกำลังจะมาแล้วใช่ไหมค่ะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด