-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
ผู้เป็นที่รัก.
-
INTRO
สองขาเรียวเล็กก้าวไปตามทางเดินที่มีคนเดินนำอยู่ข้างหน้าด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้จะเรียกมันว่าอย่างไร บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวของตัวเอง ดวงไฟสีนวลตามทางเดินไม่ได้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเลยซักนิด ทุกอย่างหนักอึ้งไปหมด แม้กระทั่งสองขาที่กำลังก้าวเดินอยู่ ณ ขณะนี้
“เจ้านายรอคุณอยู่ในห้องแล้ว เชิญครับ” คนที่นำทางมาเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วเดินจากไป ทิ้งให้อีกคนเผชิญหน้าอยู่กับประตูบานใหญ่ด้วยใจที่เต้นรัว กานต์รักบีบมือตัวเองที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อแน่น สูดลมหายใจเข้าลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
ในเมื่อตัดสินใจแล้วจงอย่าที่จะลังเล...
คำพูดของคนเป็นแม่ที่พร่ำสอนมาตั้งแต่เด็กดังขึ้นราวกับเสริมความมั่นใจที่กำลังสั่นไหว หากเขาเปิดประตูบานนี้เข้าไปทุกอย่างในชีวิตจะต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล...
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรกานต์รักบอกตัวเองว่าพร้อมจะยอมรับมัน ยอมรับผลการกระทำของตัวเอง...
มือเล็กเอื้อมไปเคาะประตูห้องเป็นสัญญาณขออนุญาตคนที่อยู่ข้างใน ก่อนจะเปิดมันเข้าไปด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย แม้รู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้แต่เมื่อกำลังจะเผชิญมันจริงๆก็อดกลัวไม่ได้
“มาแล้วสินะ” เรือนร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องๆหนึ่งด้วยสภาพทั้งตัวมีเพียงผ้าเช็ดตัวที่พันหมิ่นเหม่ตรงสะโพกเพียงชิ้นเดียว เส้นผมที่เปียกชื้นบ่งบอกว่าอีกฝ่ายชำระร่างกายเป็นที่เรียบร้อย กานต์รักกลืนน้ำลายก้อนเหนียวๆลงคอด้วยความยากลำบาก คราวนี้ทั้งมือและใจสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้
“แต่งตัวให้ฉันที” คนพูดเอ่ยเพียงสั้นๆก่อนจะเดินหายเข้าไปทางห้องที่คาดว่าจะเป็นห้องแต่งตัว ปล่อยให้คนที่ยืนนิ่งตั้งแต่เข้ามายังคงนิ่งอยู่แบบนั้น แต่แล้วอย่างไรก็ต้องเดินตามเจ้าของห้องไป หากปล่อยให้อีกฝ่ายรอนานคงไม่ใช่เรื่องที่ดี
ใครๆก็รู้...แพททริก เบรนเนแเกนไม่ใช่คนที่ใจดีซักเท่าไหร่
พอเดินตามเข้ามาในห้องก็พบเข้ากับห้องนอนขนาดใหญ่ก่อน ร่างสูงหายเข้าไปอีกห้องที่อยู่ด้านในให้กานต์รักต้องรีบเดินตาม คราวนี้เป็นห้องแต่งตัวที่ถูกตกแต่งไว้เป็นอย่างดี แล้วคนที่เขาจะต้องแต่งตัวให้นั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่หน้าโต๊ะกระจก กานต์รักค่อยๆเดินเข้าไปใกล้จนซ้อนอยู่ด้านหลังห่างจากคนตัวโตออกมาเล็กน้อย
“ขะ ขออนุญาตเช็ดผมให้นะครับ” ที่ต้องขออนุญาตเพราะบางคนก็ถือเรื่องการจับหัวมาก จะให้คนที่อายุน้อยกว่ามาแตะต้องบางทีอาจไม่ชอบใจนัก แม้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นฝรั่งแต่ที่นี่ก็เป็นเมืองไทย การจับหัวไม่ใช่เรื่องที่จะมองข้ามกันได้ง่ายๆ
“ผ้าอยู่ตู้สีขาวริมขวาสุด” กานต์รักถือว่านั่นคือคำอนุญาตเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ตอบคำถามแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ สายตากวาดมองไปตามคำพูดเมื่อครู่ พอคาดว่าเจอกับสิ่งที่ต้องการก็เดินตรงไปอย่างรวดเร็ว ตู้ใหญ่แบบติดผนังตรงหน้าถูกเปิดออก ข้างในนั้นเต็มไปด้วยผ้าเช็ดตัวทั้งผืนใหญ่และผืนเล็ก เสื้อคลุมอาบน้ำสองชุดก็ถูกแขวนไว้อย่างดีโดยที่เจ้าของไม่ได้หยิบมันออกมาใช้งาน
มือบางถือผ้ามาไว้ในมือแล้วเดินกลับมายืนที่เดิมก่อนจะเอ่ยขออนุญาตซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ผ้าสีขาวสะอาดถูกวางลงบนหัวคนที่ยังหลับตานิ่งแผ่วเบา สองมือค่อยๆขยำและสางไปทั่วเพื่อซับน้ำออกจากเส้นผมหนา เมื่อทุกอย่างยังคงดำเนินไปด้วยความเงียบกานต์รักจึงมีโอกาสได้สำรวจอีกคนผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้า
โครงหน้าแกร่ง คิ้วหนาเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบ...
ทุกอย่างที่รวมกันอยู่บนหน้าของผู้ชายคนนี้ช่างไร้ที่ติจนนึกอิจฉา ร่างกายก็สูงใหญ่กำยำตามเชื้อชาติยิ่งส่งเสริมให้ทุกอย่างเพอร์เฟคเข้าไปใหญ่ ลอนกล้ามเนื้อสวยงามที่เรียงตัวกันอยู่บนหน้าท้องแกร่งทำเอาคนมองอดใจสั่นไม่ได้
เวลาลูบมันจะให้ความรู้สึกยังไงกันนะ...
คนเผลอคิดสะดุ้งสุดตัวกับความคิดของตัวเองก่อนจะรีบดึงสายตาและสติกลับมาที่เส้นผมหนาตรงหน้าเช่นเดิม
บ้าไปแล้ว นี่เขาคิดเรื่องอะไรกัน
“ถ้ามันหมาดแล้วก็พอ” เสียงทุ้มเอ่ยพูดจนคนไม่ทันตั้งตัวสะดุ้ง ลองจับดูว่ามันหมาดหรือยังแล้วจึงรั้งผ้าออกเมื่อคิดว่าคงใช้ได้แล้ว ผ้าผืนเล็กถูกหย่อนลงตะกร้าที่มุมห้องก่อนจะเดินกลับมาที่เดิมอีกครั้ง...อีกคนลืมตาขึ้นมาแล้ว
“อาบน้ำให้เรียบร้อยซะ ฉันไม่ชอบคนไม่สะอาด” พูดเสร็จก็เดินออกไปให้กานต์รักมองตามด้วยความไม่เข้าใจ แค่เช็ดผมนี่เรียกว่าแต่งตัวอย่างนั้นหรือ เขาพึ่งเข้าใจว่าคำว่าแต่งตัวของนักธุรกิจผู้มีอำนาจว่ามันคือแค่การเช็ดผมให้แห้งเพียงเท่านั้นเอง
หมดเวลาที่จะสงสัยในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ร่างเล็กเดินไปเปิดตู้สีขาวใบเดิมแล้วหยิบทั้งผ้าเช็ดตัวและชุดคลุมอาบน้ำอย่างถือวิสาสะ ออกจากห้องแต่งตัวแล้วก็รีบเดินเข้าห้องข้างกันที่ถูกเปิดเอาไว้เห็นว่าเป็นห้องน้ำก่อนจะจัดการตัวเองให้เร็วที่สุด แม้อยากถ่วงเวลาให้ช้าออกไปแค่ไหนแต่ก็ทำไม่ได้ แบบนั้นไม่ใช่ผลดีกับตัวเองแน่นอน
ออกมาจากห้องน้ำด้วยภายในตัวเปลือยเปล่า ทั้งตัวมีเพียงชุดคลุมอาบน้ำที่ผูกสายอย่างแน่นหนาเท่านั้น
“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม” คนที่นอนอยู่บนเตียงกว้างเอ่ยขึ้นให้ต้องเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
“ถอดชุดคลุมออก” คำสั่งที่ทำเอากานต์รักใจเต้นรัว มือไม้เย็นเชียบขึ้นมาฉับพลัน แม้จะเตรียมใจมาอย่างดีก็ยังแทบควบคุมจิตใจไม่ได้ แต่สุดท้ายแล้วมืออันสั่นเทาก็ค่อยๆคลายปมเชือกที่ผูกกันแน่นให้หลุดออกอย่างเชื่องช้า สูดหายใจลึกแล้วค่อยๆเลื่อนมันออกจากตัว ยืนนิ่งหลุบตาต่ำมองพื้น
การยืนโชว์เรือนร่างทั้งที่ทั้งห้องเปิดไฟสว่างโล่แบบนี้ใครจะไม่อายกันบ้างหรือ
“ขึ้นมา” ไม่ต้องถามก็รู้ว่าให้ขึ้นไปไหน มือหนาปลดเปลื้องผ้าเช็ดตัวที่ห่อหุ้มร่างกายเพียงชิ้นเดียวออกแล้วโยนลงข้างเตียง กลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งสองฝ่ายต่างเปล่าเปลือย ร่างกายไร้ซึ่งเสื้อผ้าปิดบัง
กานต์รักก้าวขาขึ้นเตียงแล้วค่อยๆคุกเข่าคลานไปหาคนที่นั่งพิงพนักเตียงอยู่อีกฝั่ง คนที่สั่งให้ขึ้นมายังคงมองด้วยสายตาที่บ่งบอกความไม่ชอบใจนักที่เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ข้างๆ จนสองขาเรียวเล็กขยับเข้าไปคร่อมขาแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ทรุดตัวลงนั่งให้อะไรๆสัมผัสกันแนบแน่นกระแสความไม่พอใจในดวงตาคมจึงค่อยๆจางหายไป
ข้อนิ้วแกร่งเชยคางมนให้เงยขึ้นมาสบตา
“ทำให้ฉันพอใจ”
กานต์รักเลียริมฝีปากที่แห้งผาดของตัวเองด้วยความประหม่า สายตาของคนตรงหน้าเต็มไปด้วยความดุดันจนต้องเก็บความกลัว ความกังวล ความตื่นเต้นลงไปให้ลึกถึงก้นบึ้งของความรู้สึก ใบหน้าเล็กขยับเข้าไปใกล้ให้ระยะห่างระหว่างกันลดลงไปเรื่อยๆ จวบจนท้ายที่สุดแล้วริมฝีปากบางจึงแนบกันสนิท
...และนั่นก็เป็นการเริ่มต้นความร้อนแรงที่แทบแผดเผากานต์รักให้มอดไหม้เป็นจุล
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
Talk
แปะอินโทรแว๊บ~ จะมีใครอยากอ่านต่อไหมนะะะะะะ :mew3: :mew3: (มีคนรอก็จะมา ไม่มีคนรอก็จะมา55555555...แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ >////<) ติดตามและเป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยน๊าาา :impress2: :impress2:
FB: Writer Ex-SoulL
TW: @exsoull_
-
เข้ามาเพราะหลงชื่อเรื่อง รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ :L2:
-
รอ
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:กอด1: เปิดเรื่องมาก็ร้อนแรงแล้ว
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
รออ่านตอนต่อไป
-
รอตอนต่อไปค่ะ :)
-
อื้อหือ น้ำในห้อง(น้ำ)ระเหยหมดแล้วมั้ง
-
ติดตามๆ เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง อิ_อิ
-
ปูเสื่อรอออ :katai5:
-
อัยยะ รออ
-
อั๊ยยะะะะะ รอออ มาแปะให้อยากแล้ว ก็รีบมาเร็วนะคะ เดี๋ยวคนอ่านช็อค 5555
-
โอ้ววววว น่าสนอย่างแรวงงงง
-
ตอนที่ 1
“อือ...” เสียงครางผะแผ่วเล็ดรอดออกมาจากลำคอบางทันทีที่เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆขยับเปิดขึ้น ดวงตาโตกวาดมองเพดานขาวนิ่งซักพักจนความทรงจำเริ่มไหลย้อนเข้ามาในหัว
“อ๊ะ!...อือ...อึก...พะ..คุณ...พะ...แพท...แพททริก...อื้อ”
“อืมห์...”
ความร้อนแรงไหลบ่าเข้ามาจนคนที่นอนนิ่งอย่างเบลอๆตื่นขึ้นมาเต็มตา พอภาพในห้วงความจำฉายชัดความเจ็บปวดตามร่างกายก็แล่นริ้วตามมาจนน้ำตาเล็ด กานต์รักทำได้เพียงนอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้จะทำยังไงกับร่างกายของตัวเอง แม้แต่นิ้วมือยังแทบขยับไม่ได้ ข้างในเนื้อตัวก็เปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มผืนใหญ่ปกปิดร่างกายเอาไว้
แอ๊ด
เสียงประตูเปิดดังขึ้นแต่คนที่นอนอยู่ก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาดูได้ว่าเป็นใคร
“ตื่นแล้วหรือครับ” บอร์ดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ที่กานต์รักจำได้ว่าเป็นคนพาตนมาส่งยังห้องนี้เดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง แม้อีกฝ่ายจะไม่เห็นว่าภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่นี้ไร้ซึ่งเสื้อผ้าซักชิ้นแต่เขาก็อดกระดากอายไม่ได้
“คะ ครับ” เสียงที่เอ่ยออกไปแทบมีเพียงแค่ลมเปล่าๆ
ก็ไม่แปลก...เพราะกว่าจะได้หยุดร้องขออีกฝ่ายก็เป็นตอนที่สลบไปทั้งที่ตัวยังคงสะท้อนตามจังหวะการสอดกายเข้าหาของคนด้านบน
ภาพที่แว๊บเข้ามาในหัวทำให้คนนอนนิ่งอยู่ร้อนผ่าวขึ้นมาทั้งตัวจนต้องหลับตาลงเนื่องด้วยทนความอายนั้นไม่ไหว
“คุณสามารถพักที่นี่ได้จนกว่าจะรู้สึกดีขึ้น ส่วนเช็ควางอยู่ตรงนี้ให้คุณระบุตัวเลขลงไปได้ตามสบาย หรือถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมสามารถบอกผมได้ครับ” กานต์รักลืมตาขึ้นมองคนพูดก่อนจะหันไปตำแหน่งที่อีกฝ่ายผายมือบอก บนนั้นมีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจเลยซักนิด
เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันก็เป็นเพียงแค่เท่านี้สินะ...ทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วทำไมลึกๆในใจยังรู้สึกคาดหวังอีก
อย่าคาดหวังในสิ่งที่มันไม่มีวันเป็นไปได้สิกานต์รัก...
“...ผม แค่กๆ ขะ ขอยาแก้ปวด...กับ...ยะ ยาแก้อักเสบครับ” พยายามกลั้นความเจ็บพูดออกมาให้เป็นคำมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่นานนักแต่ตอนนี้ร่างกายไม่เอื้ออำนวยให้ลุกขึ้นไปไหน ได้แต่หวังว่ายาที่เอ่ยขอจากอีกฝ่ายไปจะทำให้อาการดีขึ้นมาบ้าง
“ได้ครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรที่คุณต้องการเพิ่มอีกไหม”
“ไม่..ครับ...ขอบคุณมาก” อีกฝ่ายค้อมหัวลงให้เล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป สิ้นเสียงประตูที่ปิดลงกานต์รักจึงค่อยๆลองขยับตัวขึ้นนั่ง แม้จะเจ็บจนต้องร้องออกมาหลายครั้งแต่ในที่สุดก็ทำในสิ่งที่คาดหวังได้สำเร็จ
พออยู่ในท่านั่งสิ่งที่ยังคงคั่งค้างอยู่ภายในก็ค่อยๆไหลย้อนออกมาจนเลอะหน้าขาเต็มไปหมด ผ้าปูที่นอนก็เปรอะไปพอๆกัน แม้รับรู้ได้ว่าร่างกายโดนชำระให้สะอาดไปบ้างแล้วแต่คงเพราะบางอย่างมันเยอะจนเกินกว่าที่จะเอาออกไปได้หมด
แค่คิดว่าสิ่งที่อยู่ภายในร่างกายตอนนี้หลั่งออกมาจากใครหัวใจที่เจ็บปวดก็ค่อยๆเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
เสียงทุ้มในลำคอแกร่ง...สัมผัสอันร้อนแรง...จังหวะหนักแน่นที่กระทั้นเข้าหา...
ราวกับมีใครมาเปิดวิดีโอเรื่องราวที่พึ่งเกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมาในหัว กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เสียงร้องครวญครางราวจะขาดใจดังออกจากปาก เสียงครางต่ำจากอีกคนที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในตัว
แต่ก็เท่านั้น...ทุกอย่างจะเป็นแค่ความทรงจำที่กานต์รักเก็บมันเอาไว้เพียงคนเดียว เพราะสำหรับคนอย่างแพททริกแล้วคงไม่มีอะไรสมควรจะจดจำ
ก็แค่คนที่เขาซื้อมานอนด้วยเหมือนกับคนอื่นๆ จะแตกต่างได้อย่างไร
“นี่ยาที่คุณขอ ผมจัดมาให้สามชุดเผื่อคุณจะต้องการมันอีก ถ้ารู้สึกไม่ดีตรงไหนบอกผมได้นะครับ ทางเราสามารถดูแลพาคุณไปส่งโรงพยาบาลได้”
มัวแต่คิดเรื่อยเปื่อยจนกว่าจะรู้สึกตัวว่ามีใครเข้ามาก็เมื่อบอร์ดี้การ์ดคนเดิมเอ่ยขึ้นข้างเตียงพร้อมถาดยาและแก้วน้ำ แถมยังมีถ้วยอะไรบางอย่างที่กำลังส่งกลิ่นหอมไปทั่ว
“ส่วนนี่ก็ข้าวต้มของคุณ ทานซักหน่อยก่อนจะทานยาครับ...ผมจะวางเอาไว้ให้ตรงนี้”
คนพูดปรายตามองลาดไหล่เนียนที่มีรอยรักสีกุหลาบเต็มไปหมดจนแทบมองไม่เห็นสีผิวจริงก่อนจะรีบขอตัวออกไปเพื่อให้คนที่รับศึกมาอย่างหนักได้พัก ไม่คิดเลยว่าคนเป็นเจ้านายจะดุเดือดถึงขนาดนั้น ปกติก็มีบ้างแต่ไม่เคยเห็นรายไหนจะหนักเช่นนี้
กานต์รักขยับตัวอย่างยากลำบากไปใกล้โต๊ะข้างหัวเตียง เอื้อมมือไปคว้าช้อนในถ้วยขึ้นมาตักข้าวต้มเข้าปากด้วยแรงอันน้อยนิดจนช้อนแทบจะหลุดออกจากมือ ฝืนกินได้เพียงไม่กี่คำก็ต้องพอเพราะพะอืดพะอมเกินกว่าจะรับไหว อาการครั่นเนื้อครั่นตัวรุนแรงขึ้นจนปวดกระบอกตาไปหมด รู้เลยว่าไข้ได้เล่นงานเอาเขาแล้วเป็นแน่
ยาที่ถูกจัดเป็นชุดถูกกลืนลงไปในคออย่างรวดเร็วก่อนที่จะเคลื่อนตัวลงนอนราบอีกครั้ง แม้อยากจะลุกไปจัดการกับร่างกายตัวเองแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เปลือกตาบางจึงค่อยๆปิดลงอย่างยอมแพ้
หวังว่าตื่นขึ้นมาจะมีเรี่ยวแรงพอพาตัวเองกลับห้องได้...
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
2อาทิตย์ผ่านไป
“คุณรักคะ...มีลูกค้าติดต่อมาจะสั่งออเดอร์สำหรับงานแต่งงานค่ะ”
“บอกลูกค้ารอซักครู่นะครับ” มือบางละจากการวางใบมิ้นต์ลงบนหน้าเค้กเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะยืดตัวขึ้นยืนตรง รั้งปมเชือกผ้ากันเปื้อนที่คาดเอวออกแล้วถอดวางเอาไว้ เนื้อตัวเต็มไปด้วยกลิ่นหอมๆของขนมเดินออกมาทางฝั่งที่เป็นส่วนออฟฟิศของร้าน พนักงานคนเดิมถือโทรศัพท์ไว้รออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับ...” มือบางรับเครื่องมือสื่อสารมาแล้วยกขึ้นแนบหู กรอกเสียงนุ่มๆลงไปเพื่อเริ่มบทสนทนา
หลังจากนั้นการเจรจาเรื่องรายละเอียดงานก็ดำเนินไปราวๆครึ่งชั่วโมง จนได้บทสรุปที่ว่าให้ลูกค้าเข้ามาที่ร้านเพื่อตกลงงานกันอย่างละเอียดอีกครั้ง เมื่อคุยกันคร่าวๆจนเสร็จเรียบร้อยกานต์รักถึงได้นั่งพักบ้างหลังจากที่วันนี้ยืนทำขนมมาทั้งวัน
“ว่าไงบ้างคะคุณรัก” ผู้จัดการร้านเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าร่างเพรียวคุยโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว
“มีงานใหญ่เข้าเลยล่ะครับ...หลังจากปิดร้านวันนี้นัดประชุมพนักงานทุกคนทุกฝ่าย เดี๋ยวรักจะชี้แจงเรื่องรายละเอียดต่างๆ คุณไหมช่วยบอกพนักงานทุกคนด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ งานนี้ต้องเหนื่อยกันอีกแล้วสินะคะ” แม้จะว่าอย่างนั้นแต่คนพูดกลับมีรอยยิ้มแต่งแต้มเต็มหน้า ยิ่งมีงานมากเท่าไหร่ยิ่งบ่งบอกว่าถึงคุณภาพของทางร้านและพนักงานได้มากเท่านั้น ความสุขของคนทำมีเพียงเท่านี้ นั่นคือการได้เห็นคนอื่นมีความสุขกับสิ่งที่เราทำ ยิ่งคราวนี้เป็นงานของระดับคนใหญ่คนโตที่เขาสามารถจะเลือกใครก็ได้แต่กลับเลือกเรายิ่งทั้งดีใจและภูมิใจ
“ครับ...แล้วตอนนี้หน้าร้านเป็นยังไงบ้าง” เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ซึ่งเป็นวันหยุดลูกค้าจะเข้าออกร้านเยอะเป็นพิเศษกว่าวันไหน ขนมที่ทำมาเผื่อมากมายไม่เพียงพอต่อความต้องการจนกานต์รักต้องยุ่งเข้าครัวตั้งแต่เที่ยง ทั้งอบทั้งทำขนมไม่ได้หยุดพัก พนักงานหลายคนต้องไปช่วยกันเสิร์ฟและรับออร์เดอร์จนคนแทบไม่พอ
“คนเริ่มบางลงแล้วล่ะค่ะ นี่ก็ค่ำมากแล้ว”
“ยังไงรักก็ฝากคุณไหมด้วยแล้วกันนะครับเดี๋ยวรักว่าจะไปเช็คของหน่อย ของหมดหลายอย่างเลย”
“ได้ค่ะคุณรัก” เจ้าของร้านเบเกอร์รี่ชื่อดังส่งยิ้มอ่อนแล้วเดินออกมาในส่วนที่เป็นห้องเก็บวัตถุดิบเพื่อตรวจดูว่ามีของอะไรต้องซื้อเพิ่มบ้าง เช็คของและโทรสั่งของจนเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาเช็คบัญชีที่ห้องทำงานของตัวเอง
หนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟามาตั้งแต่เช้าไม่ถูกสัมผัสเลยแม้แต่น้อยจวบจนกระทั่งในขณะที่กานต์รักกำลังจะเดินผ่านมันไป...เนื้อหาข่าวเด่นหราพาดอยู่หน้าแรกทำให้สองขาเรียวหยุดชะงักนิ่งแล้วเอื้อมมือสั่นๆไปหยิบมันขึ้นมาดู
เดซี่ ดริกายอมรับมีหนุ่มคนคุยด้วยแล้ว ไม่ใช่ใครที่ไหน...แพททริก เบรนเนแกรน นักธุรกิจที่สาวๆทั้งประเทศอยากได้มากที่สุด! อ่านต่อหน้า23
...แน่นอนว่ามือบางพลิกไปที่เลขหน้านั้นอย่างรวดเร็ว
“ดารากับไฮโซเป็นของคู่กัน”
นาทีนี้ต้องยอมรับว่าเป็นช่วงเวลาของนางเอกสาว เดซี่ ดริกาจริงๆ ทั้งเรื่องงานที่กำลังมาแรงสุดๆสำหรับการกลับมาทวงบรรลังก์ตำแหน่งดาราขวัญใจมหาชนและเรื่องที่หน้าจับตามองมากกว่านั้นคือเรื่องความรักของเธอ ซึ่งเจ้าตัวพึ่งจะออกมายอมรับว่ามีหนุ่มที่คุยด้วยแล้ว งานนี้ทำเอาแมงเม้าทั้งหลายอยากเห็นหน้าค่าตาของหนุ่มคนนั้นเสียเหลือเกินว่าเป็นใครมาจากไหน
แต่แล้วก็ไม่ต้องเดาไม่ต้องสงสัยกันให้เสียเวลาเมื่อมีคนตาดีแอบเห็นทั้งคู่ไปทานข้าวด้วยกันที่ร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่ง พร้อมภาพแนบชิดสนิทสนม แล้วหนุ่มคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
เจ้าพ่อวงการธุรกิจที่ทั้งหล่อ แซ่บ และรวยสุดๆอย่าง...แพททริก เบรนเนแกนนั่นเอง!!
มือที่ถือกระดาษหนักเพียงไม่กี่ขีดสั่นเทาราวกับถือหนังสือเล่มหนา ความทรงจำเมื่อสองอาทิตย์ก่อนย้อนคืนมาเล่นงานจนต้องทรุดตัวลงนั่ง
วันนั้นกานต์รักออกจากที่นั่นโดยไม่ได้สนใจเช็คที่ถูกวางไว้เลยซักนิด พาร่างกายอันสะบักสะบอมโบกแท็กซี่กลับมายังห้องของตัวเองแล้วนอนซมไข้อยู่เกือบสามวัน ร่องรอยตามร่างกายจนถึงวันนี้ยังคงเหลือจางๆให้ได้เห็น พยายามทำงานไม่นึกถึงอะไรแต่ก็เพียงเท่านั้น ยิ่งวันนี้สิ่งที่ได้รับรู้ยิ่งพลันให้ความรู้สึกวูบโหวงตีรวนขึ้นมาในอก
แต่ถึงอย่างไรสิ่งที่ทำลงไปในวันนั้นเขาก็ไม่เสียใจเลยซักนิดเพราะทุกอย่างคือการตัดสินใจของตัวเอง
มันดีแล้วกานต์รัก..สิ่งที่ได้แค่ฝันอย่างน้อยมันก็เคยเป็นจริง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดึงรั้งความคิดที่ฟุ้งซ่านไปไกลให้กลับมาอยู่กับความจริงอีกครั้ง กานต์รักยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเบาๆก่อนจะเอ่ยอนุญาตให้คนเคาะเข้ามาได้
“คุณรักคะ To’ak Chocolate Cake หมดแล้วค่ะ”
“อืม...ถ้างั้นก็ปิดร้านเลยครับ เดี๋ยวต้องประชุมกันต่ออีก”
“ได้ค่ะ”
ขนมอื่นๆในร้านก็คงเหลืออีกเพียงไม่กี่ชิ้น ปิดร้านเร็วกว่าปกติถือว่าให้ทุกคนได้พักหลังจากที่ทำงานหนักกันมาทั้งวันก็แล้วกัน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“วันนี้ตารางงานนายมีเพียงเท่านี้ครับ” เสียงคนสนิทเอ่ยบอกคนที่นั่งหลับตาพิงเก้าอี้ การทำงานตั้งแต่เช้าจรดค่ำสูบพลังงานไปอย่างมหาศาลจนรู้สึกปวดกระบอกตา แม้จะเป็นเช่นนี้เสมอแต่ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นช่วงที่งานหลายอย่างรุมเร้า สภาพของผู้กุมบังเหียนใหญ่จึงอ่อนล้ากว่าที่เคย
“เรื่องที่ให้สืบไปถึงไหนแล้ว” เสียงทุ้มเย็นเอ่ยถามไปถึงอีกเรื่องพร้อมกับเปิดเปลือกตาขึ้น แม้จะมีแววเหนื่อยล้าอยู่ในนั้นแต่ความน่าเกรงขามกลับไม่ได้ลดลงซักนิด
“พวกเรากำลังพยายามกันอย่างเต็มที่ครับ แต่แปลกที่กลับคว้าน้ำเหลวไม่ได้อะไรเลยซักอย่าง...แม้แต่ชื่อก็หาไม่เจอ”
“แค่ผู้ชายตัวเล็กๆคนเดียวเรื่องแค่นี้ทำไมถึงทำกันไม่ได้ ให้ไปสืบมาตั้งนานแล้วยังไม่ได้เรื่องอะไรเลยหรือไง!” ผู้เป็นเจ้านายแผดเสียงใส่จนก้องไปทั่ว ทั้งหงุดหงิดและเหนื่อยล้าจนทุกอยากตีรวนกันไปหมด
“ขอโทษครับนาย...เพียงแต่ผมคิดว่ามันมีอยู่สองเหตุผลที่เรายังสืบประวัติเขาไม่ได้ หนึ่งคือเป็นคนต่างด้าว และสอง...มันเหมือนกับว่าเขารู้ว่าเราจะตามหา เหมือนว่าตั้งใจปกปิดประวัติเอาไว้ไม่ให้ตามเจอ”
“ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร แต่พวกนายก็ต้องหาให้เจอเข้าใจไหม!”
“ครับ ผมสัญญาว่าเจ้านายจะได้พบเขาแน่”
“มันจะต้องเป็นอย่างนั้น...ออกไปได้แล้ว ฉันจะพักผ่อน” มือขวาค้อมตัวลงให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปตามคำสั่ง ขืนไม่รีบออกไปตอนนี้เกรงว่าจะโดนผู้เป็นนายอาละวาดใส่ยิ่งกว่าเดิม
ลิ้นชักข้างโต๊ะทำงานตัวใหญ่ถูกเลื่อนให้เปิดออก มือหนาหยิบกระดาษที่วางอยู่ในนั้นขึ้นมาก่อนจะมองมันนิ่ง เช็คที่ไม่ได้ถูกหยิบไป
“ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่านายเข้าหาฉันทำไม”
หลายอย่างมันดูไม่ชอบมาพากล ทันทีที่รู้ว่าเช็คยังถูกวางไว้เช่นเดิมไม่ได้ถูกหยิบไปความรู้สึกบางอย่างในตัวก็กระตุ้นเตือน จริงอยู่ที่คืนนั้นไม่ได้มีการตกลงซื้อขายกันเป็นเรื่องราวนัก แต่เด็กนั่นก็รู้ว่าสิ่งแลกเปลี่ยนนั้นคืออะไร ตกลงรับข้อเสนอง่ายๆแต่กลับไม่รับเช็คกลับไป มันน่าแปลกใจจนต้องสั่งให้คนตามหา
ลูกน้องของเขาไม่เคยทำงานผิดพลาด ประวัติของคนที่ต้องการรู้มักจะถูกรายงานภายใน15นาที แต่นี่แค่ผู้ชายตัวเล็กๆคนเดียวเวลากว่าสองอาทิตย์แม้แต่ชื่อก็ไม่พบ
เขาเป็นนักธุรกิจ มีศัตรูอยู่รอบด้าน อะไรที่สุ่มเสี่ยงว่าจะเป็นอันตรายต่อตัวเองต้องป้องกันเอาไว้ก่อน โดยเฉพาะกับคนที่เข้ามาโดยไม่รู้จุดประสงค์ชัดเจนอย่างเด็กนั่น ยอมรับว่าคืนนั้นเผอเรอไปเพราะท่าทางอันใสซื่อ แม้สัญชาตญาณจะร้องบอกว่าเด็กคนนั้นไม่ได้มีพิษภัยแต่ก็ยังไม่วางใจจนกว่าจะได้พิสูจน์
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณรัก” เสียงใสเอ่ยบอกให้คนฟังพยักหน้ารับ เมนูทุกอย่างสำหรับงานแต่งถูกตระเตรียมไว้แล้วเรียบร้อย ทุกอย่างต้องไร้ข้อผิดพลาดเนื่องจากเป็นงานของคนใหญ่คนโต กานต์รักต้องการให้มันออกมาดีที่สุดให้สมกับความไว้วางใจของลูกค้า
“งั้นก็ให้คนลำเลียงไปยังสถานที่จัดงานได้เลยครับ” ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยง ทุกอย่างต้องถูกเผื่อไว้เมื่อเกิดข้อผิดพลาดจะได้จัดการได้ท่วงทัน งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นในช่วงค่ำ ยังมีเวลามากพอที่จะจัดตกแต่งบรรดาขนมทั้งหลายโดยไม่ต้องรีบร้อน
กานต์รักมาถึงงานในตอนบ่ายโมง สั่งพนักงานลำเลียงอาหารลงในส่วนที่ทางลูกค้าแจ้งมา ดีลงานกันเล็กน้อยก่อนจะเริ่มเตรียมงานในส่วนของตัวเอง หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็ต้องอยู่ดูแลจนกว่างานจะจบ ต้องคอยเติมคอยควบคุมเมื่อจำนวนขนมนั้นลดลง ส่วนทางร้านของตัวเองก็ให้พนักงานอีกส่วนดูแล
แววตาใสทอประกายเมื่อเริ่มเห็นคนเดินเข้างานมา บรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยความยินดีจนแม้แต่คนนอกยังสัมผัสได้ กานต์รักชอบความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม
“เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเหมาะกันดีนะคะ” ผู้ช่วยสาวเอ่ยขึ้นเมื่อคู่บ่าวสาวลงมาต้อนรับแขก
“น่ารักดีครับ ตอนแต่งงานพี่ถิงมุ้งมิ้งแบบนี้เลยไหม” คนตัวเล็กเอ่ยถามพร้อมแย้มยิ้มน้อยๆ ผู้ช่วยคนเก่งเข้ามาทำงานกับที่ร้านหลังจากแต่งงานแล้วกานต์รักจึงไม่ได้เห็นบรรยากาศอย่างนี้
“ไม่ได้ใกล้เคียงแบบนี้เลยค่ะ...วันนั้นวุ่นวายมาก แทบเป็นลมเลย คนรวยก็อย่างนี้แหละอะไรๆเลยง่ายไปหมด”
“คุณรักคะ เครปเค้กสตอร์เบอร์รี่เหลือน้อยแล้วค่ะ” ยังไม่ทันจะพูดอะไรกันมากกว่านั้นเสียงผู้จัดการร้านที่เดินเข้ามาจากอีกทางก็ทำให้ทั้งคู่หยุดชะงัก
“เดี๋ยวรักไปดูครับ” ร่างเพรียวบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนตามธีมเดินไปยังทางที่ผู้จัดการร้านจากมา มองจำนวนเครปเค้กชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วได้แต่ครุ่นคิดว่าควรจะจัดการอย่างไรดี
“คุณรักคะ ทางเราอยากจะขอเพิ่มเมนูเครปเค้กและช็อกโกแล็ตได้ไหมคะ มีแขกที่เราต้องจัดไว้เป็นพิเศษแล้วก็คาดว่าที่มีตอนนี้คงไม่พอแขกภายในงานแน่ เราไม่คิดว่าคนจะชอบขนมร้านคุณรักขนาดนี้ หมดเร็วยิ่งกว่าของคาวเสียอีก” ทีมงานของงานแต่งเดินเข้ามาหา ประโยคที่ได้ยินนั้นทำเอากานต์รักยิ้มออกมาอย่างเป็นปลื้ม เขาเองก็ไม่คาดคิดเหมือนกัน
“ขอบคุณครับ...ถ้าอย่างนั้นช่วยระบุจำนวนที่แน่ชัดมาได้ไหมครับรักจะได้จัดการได้ง่ายขึ้น ทางร้านมีส่วนที่แช่เย็นเอาไว้ขายคงพอแทนกันได้”
“ได้ค่ะ”
หลังจากทราบเรื่องจำนวนที่แน่ชัดแล้วกานต์รักจึงโทรบอกพนักงานที่ร้านให้นำเครปเค้กและช็อกโกแลตมาส่ง ความจริงแล้วส่วนนั้นคือส่วนที่ทำไว้สำหรับขายในวันพรุ่งนี้ แต่ยังสามารถเอามาใช้รับแขกแทนก่อนได้เพราะยังพอมีเวลาทำใหม่ เมื่อสถานการณ์คลี่คลายลงทั้งทีมงานของงานแต่งและกานต์รักเองก็เบาใจ
แขกเหรื่อมากมายเดินเข้ามาตักบรรดาขนมหวานจนเจ้าของยิ้มปลื้ม
“หูย หล่อจัง” เสียงอุทานจากคนรอบข้างดังขึ้นเป็นระลอกจนคนที่กำลังจัดขนมเติมใส่ถาดเริ่มใคร่รู้ ตอนแรกกานต์รักไม่ทันสังเกตว่ารอบตัวเกิดความฮือฮากระทั่งเสียงซุบซิบเหล่านั้นดังขึ้นเรื่อยๆ จนเมื่อจัดขนมเสร็จใบหน้าหวานจึงเงยขึ้นมองสถานการณ์รอบตัว
ปึก
เสียงอุปกรณ์คีบขนมตกลงบนพื้นที่ปูพรมอย่างดีเพราะคนถือเกิดไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาฉับพลัน ราวกับโลกทั้งใบของกานต์รักกำลังหยุดนิ่ง ร่างเล็กรู้สึกเหมือนถูกสะกดด้วยสายตาคมกริบคู่นั้นจนแม้แต่หายใจยังลำบาก
เรือนร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีฟ้าครีมกำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนสองขาก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว หัวใจแทบหยุดเต้นพร้อมกับสติที่ปลิวหาย ก่อนจะต้องเผชิญหน้ากันซึ่งๆหน้ากานต์รักก็หมุนตัวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางห้องน้ำ แข้งขาสั่นจนเดินแทบไม่ตรง พยายามประคองตัวเองให้ถึงที่หมายแล้วจัดการล็อคประตูก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนชักโครก
ขอให้จำไม่ได้...ขอให้คุณแพททริกจำเขาไม่ได้ด้วยเถอะ
เหงื่อกาฬไหลซึมลงมาตอบกรอบหน้า หัวใจเต้นรัวถี่จนเจ็บหน้าอก
“ใจเย็นๆสิกานต์รัก...เราไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย” อากาศภายนอกถูกสูดเข้าปอดลึกเพื่อควบคุมสติของตัวเอง ทำอย่างนั้นช้าๆหลายครั้งจนกระทั่งเริ่มรู้สึกดีขึ้น เมื่อนึกขึ้นได้ถึงการดูแลความเรียบร้อยของงานและคิดว่าอีกคนคงเดินมาเพียงแค่ตักขนมแล้วจากไปกานต์รักจึงขยับตัวลุกขึ้น
คนอย่างเขาไม่มีอะไรให้คุณแพททริกต้องใส่ใจจดจำเสียหน่อย แม้จะต้องเจอหน้ากันอีกคนก็คงจำไม่ได้และไม่มีความจำเป็นจะต้องจำ ระหว่างเรามันเป็นเพียงคนไม่รู้กันก็เท่านั้น
แกร๊ก
เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นเบาๆก่อนคนที่ขังตัวอยู่ในนั้นจะก้าวออกมา ออกไปล้างหน้าซักหน่อยคงช่วยให้รู้สึกดีขึ้น
หมับ
“คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรือไง”
แรงกระชากตรงข้อมือไม่ได้ทำให้ตกใจเท่าคนที่อยู่ตรงหน้า คราวนี้สติและลมหายใจราวกับถูกพรากออกไปพร้อมกัน ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ ตาเบิกกว้าง
“ที่หนีเพราะมีความผิดจริงสินะ...ในที่สุดก็เจอซักที” เสียงเย็นเยียบดังขึ้นจนหัวใจสั่นสะท้าน ไรขนอ่อนลุกเกรียวขึ้นทั่วทั้งตัว แม้จะไม่เข้าใจนักถึงสิ่งที่อีกคนพูดแต่กานต์รักก็ยังพอจับใจความได้
คะ ความผิดอะไรกัน เขาไปทำตอนไหน
“ผะ ผม...ไม่รู้” แรงบีบตรงข้อมือเล็กเพิ่มขึ้นพร้อมกับดวงตาคมที่ประกายไปด้วยเปลวเพลิง
“ไม่ต้องมาแสร้งเฉไฉ!”
เฮือก
เสียงทุ้มตะคอกใส่จนกานต์รักสะดุ้งสุดตัว มือไม้สั่น หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ทั้งที่มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำความผิดอะไรแต่รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากคนตรงหน้านั้นเขย่าขวัญจนตัวสั่น
น่ากลัวเหลือเกิน
“ผะ ผมไม่รู้...จริงๆ...ผม...ไม่...มะ..ได้ทำ”
“ถ้าไม่ได้ทำแล้วจะกลัวทำไม” ท่าทาง น้ำเสียง และสายตาของคนตรงหน้าแม้เป็นใครก็ต้องนึกหวาดกลัว เขาไม่รู้จริงๆว่าอะไรทำให้คนตรงหน้านั้นไม่พอใจรุนแรงขนาดนี้ หรือเพราะเป็นเขาคุณแพททริกถึงไม่พอใจ การนอนกับคนอย่างกานต์รักมันอาจเป็นเรื่องแย่จนคนตัวสูงเป็นอย่างนี้
“ผม...ขะ...ขอโทษ” อาจเพราะคืนนั้น ในตอนนั้นมันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของอีกคน แม้จะยาวนานและหนักหน่วงก็คงเป็นเพราะอยู่ในห้วงอารมณ์ของความต้องการทางธรรมชาติ แม้รู้ตัวดีว่าเป็นคนไม่คู่ควรแต่กานต์รักยังอยากเห็นแก่ตัวตักตวงช่วงเวลานั้นเอาไว้ ที่เอ่ยคำขอโทษนั้นคือขอโทษที่เขาเป็นคนไม่คู่ควร รู้ดีว่าไม่ควรแม้แต่จะเฉียดตัวเข้าไปใกล้คุณแพททริกเลยด้วยซ้ำ
“หึ ยอมรับว่ามีความผิดจริงๆสินะ...บอกฉันมาว่านายเป็นใคร”
หมายความว่ายังไงกัน?
คำถามจากคนตัวใหญ่พลันทำให้ตระหนกจนใบหน้าหวานซีดขาว พิรุธที่เจ้าพ่อแห่งวงการธุรกิจสังเกตเห็นจนได้แต่แสยะยิ้ม
ไม่ว่าคนตัวเล็กนี้จะเป็นคนของฝั่งไหน แพททริกก็จะไม่เก็บเอาไว้เด็ดขาด เขาต้องรู้ให้ได้ว่าใครส่งเด็กนี่มา!
“จะไม่ยอมบอกอย่างนั้นเหรอ?” กานต์รักนิ่งเงียบไม่พูด แม้จะกลัวจนแทบสิ้นสติแต่เขาก็ไม่ยอมพูดอะไรออกไป แรงบีบบนข้อมือนั้นไม่ได้ลดน้อยลงจนตอนนี้เจ้าของมันเริ่มรู้สึกชา ปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้าหล่อเหลาที่สลักในความทรงจำห่างกันเพียงคืบ มันคงดีกว่านี้หากกานต์รักได้พิศมองใกล้ๆโดยไม่ใช่สถานการณ์เช่นตรงหน้า
“มาดูกันว่าคนอย่างฉันจะทำให้นายพูดออกมาไม่ได้” ร่างเล็กถลาไปตามแรงกระชากจนตัวแทบปลิว คนตัวสูงฉุดรั้งให้เดินลึกเข้าไปภายในก่อนจะเหวี่ยงร่างที่บางกว่าถึงครึ่งเข้าผนัง แววตาของคนตรงหน้านิ่งเรียบแต่เต็มไปด้วยความดุดัน กานต์รักภาวนาขอให้มีคนเดินมาเข้าห้องน้ำบ้างโดยไม่รู้เลยว่าป้ายกำลังทำความสะอาดถูกหยิบขึ้นมาแขวนพร้อมกับมีบอร์ดี้การ์ดร่างสูงยืนเฝ้า
“อื้อ!” ใบหน้าเล็กถูกบีบด้วยฝ่ามือใหญ่ก่อนริมฝีปากได้รูปจะทาบทับลงมา สัมผัสนั้นเต็มไปด้วยความรุนแรงจนคนได้รับรู้สึกเจ็บ ตาคู่สวยมีน้ำมาคลอก่อนจะไหลลงมาตามแก้มเมื่อกลั้นเอาไว้ไม่ไหว เสื้อเชิ้ตถูกกระชากออกจากตัวจนบาดผิวให้รู้สึกแสบ
ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความรุนแรง ดุดัน ไม่ได้ให้ความรู้สึกวาบหวามเช่นวันนั้นเลยซักนิด ร่างกายทั้งสั่นไหวและกลัวเกรง กานต์รักไม่กล้าขัดขืนเพราะรู้ดีว่าแรงกายนั้นยังไงก็ไม่มีทางสู้ไหว ยิ่งขัดขืนอาจยิ่งแย่
หรือมันอาจเป็นเพราะความต้องการลึกๆของใจตัวเอง
“อ๊ะ!” ตุ่มไตเม็ดเล็กสีเชอร์รี่บนอกถูกขยี้ดึงอย่างไร้ความปราณี กานต์รักเริ่มดิ้นเพราะขาดอากาศหายใจกระทั่งริมฝีปากคู่นั้นผละออกไปจู่โจมในส่วนที่ต่ำกว่า จากแค่บีบกลับถูกขบกัดให้เจ็บยิ่งกว่าเดิม แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกเสียดเสียวก็แทรกเข้ามาทีละเล็กจนนึกระอาใจ
ระ รู้สึก...อย่างนั้นได้ยังไง...มะ ไม่
“ถ้านายไม่พูด...ฉันก็จะทรมานจนนายต้องยอมพูดมันออกมา” เข็มขัดเส้นสวยถูกกระชากดึงให้หลุดออกจากล็อค กระดุมกางเกงสแล็คถูกปลดออกพร้อมกับซิบที่ถูกเลื่อนลง นิ้วแกร่งเกี่ยวทั้งกางเกงตัวนอกและตัวในออกพร้อมกันจนมันไปกองอยู่บนข้อเท้าเล็ก เปิดเผยเรือนร่างบางทั้งหมดสู่สายตา
“มะ ไม่นะ...อย่าทำ ฮึก อย่าทำรักเลย” เสียงร้องขอน่าสงสารดังขึ้นแต่นั่นไม่ได้ทำให้คนใจดำรู้สึกอะไร กานต์รักกลัว กลัวคนตรงหน้านี้เหลือเกิน
“ถ้าไม่อยากให้ทำก็พูดออกมา...นายเป็นใคร!” คนถูกถามทำเพียงแค่ส่ายหน้าด้วยความกลัว เมื่อเห็นดังนั้นแพททริกจึงไม่รั้งรอที่จะจัดการขั้นต่อไป แล้วมาดูกันว่าเด็กนี่จะอดทนไม่พูดได้ซักแค่ไหน
เรียวปากได้รูปขบกัดลงมาที่เม็ดกลางหน้าอกอีกครั้ง คราวนี้ลิ้นหน้าตวัดไล้ผ่านไปพร้อมๆกับดูดดึง สัมผัสนั้นไม่ได้โหดร้ายเช่นคราแรกและมันกำลังแผดเผากานต์รักด้วยความเสียวกระสัน
“อึก...ฮ่ะ...อะ...อื้อ” เสียงครางผะแผ่วดังขึ้นแม้จะพยายามอดกลั้น ความรู้สึกเสียวปลาบเกิดขึ้นวูบวาบไปหมดจนต้องกัดปากแน่น ยิ่งคราวที่มือใหญ่ลูบไล้บีบเค้นไปทั่วร่างกานต์รักยิ่งแทบทนไม่ไหว ร่างกายบิดเร้าไปมาอย่างไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น
“หึ แค่นี้ก็รู้สึกขนาดนี้เลยสินะ” น้ำเสียงเย้ยหยันดังขึ้นเมื่อคนตรงหน้าผละออก กานต์รักหลับตาแน่นกลั้นเสียงสะอื้นจากทั้งความเสียวและความกลัวเอาไว้ ต่อมาเมื่อได้ยินเสียงรูดซิบเบาๆจึงลืมตาขึ้นมองด้วยความตระหนก ถึงกระนั้นก็ไม่ทันเมื่อคนตัวโตขยับเข้ามาใกล้แล้วรุกล้ำสอดใส่เข้ามาด้วยความรวดเร็วและรุนแรง
“โอ๊ย...จะ เจ็บ! ฮึก รักเจ็บ” แก่นกายใหญ่สอดใส่เข้ามาโดยไร้ซึ่งการเบิกทางใดๆ ความฝืดเคืองและความเจ็บปวดแล่นริ้วจู่โจมราวกับร่างกายกำลังฉีกขาดออกจากกัน ตาดวงโตเบิกกว้างพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทาง
เจ็บจนไม่รู้จะอธิบายว่ามันมากขนาดไหน
“พูดออกมาสิ! เจ็บนักก็ยอมเปิดปากออกมาว่านายเป็นคนของใคร!” ร่างสูงกัดฟันพูดพร้อมกับเสือกกายเข้าหาลึกเข้าไปอีก ใช่ว่าคนทำไม่เจ็บแต่มันน้อยนักหากเทียบกันกับร่างเล็กที่ต้องรองรับความใหญ่โตโดยไม่ยินยอมทั้งร่างกายและจิตใจ เขาจะทำให้เด็กนี่พูดออกมาให้ได้ ในเมื่อถามดีๆไม่ตอบก็ต้องทรมานจนกว่าจะยอมพูด
-
(ต่อ)
“อึก ฮือ...รัก...ไม่รู้...ไม่ใช่” ความรู้สึกฉีกขาดยังจู่โจมกลางกายเข้ามาไม่หยุด ทั้งเจ็บ จุก ชา ตีรวนจนกานต์รักอยากจะตายไปตรงนี้ ทรมานเหลือเกิน ไม่เหมือนเช่นวันนั้นเลย ทำไมคุณแพททริกถึงได้ใจร้ายกับเขานัก
“ฉันให้นายเลือกแล้วนะ”
“อ๊า!” สะโพกหนั่นแน่นกระชากออกก่อนจะกระทั้นกายเข้าหาด้วยความรุนแรง มือใหญ่บีบเค้นไปทั่วร่างอีกครั้งจนคาดว่ากายบางต้องขึ้นรอยช้ำ ลำคอระหงถูกจู่โจมด้วยปากร้อนจัดอันร้ายกาจ ฟันคมขบกัดลงมาจนได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ เบื้องล่างยังคงถูกกดแช่เอาไว้จนกระทั่งฝ่ามือหนาไล้มาเรื่อยๆจนถึงแก่นกายเล็ก
“อะ อือ...ฮือ...ฮ่ะ” แรงรูดรั้งเกิดขึ้นรวดเร็วจนคนได้รับตั้งตัวไม่ทัน ความสนใจถูกละจากความเจ็บปวดไปยังความกระสัน เรียวลิ้นร้อนไล้เลียลงบนแผลตามลำคอที่ตัวเองเป็นคนกระทำพร้อมๆกับมือที่ชักนำให้กานต์รักตกลงไปให้ห้วงความเสียวซ่าน
ไม่...ความรู้สึก...มัน...
น้ำใสหยาดเยิ้มเริ่มไหลออกมาจากส่วนปลายเมื่อถูกกระตุ้นหนักเข้า ช่องทางที่เจ็บจนไร้ความรู้สึกตอดรัดเรือนกายแข็งแกร่งจนเจ้าของความใหญ่โตนั้นรู้สึกได้
“อื้อ...คะ คุณ..แพท..อึก...ไม่..ไม่ไหว” น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นถูกเปล่งออกมาเมื่ออารมณ์พุ่งสูงขึ้นด้วยมือใหญ่ แรงรูดรั้งทั้งรัวและเร็วจนกานต์รักรู้สึกรับไม่ไหว
ไม่ไหวแล้ว...จริงๆ
“อ๊ะ...อะ...อิ๊...อ๊าาาา” ร่างเล็กกระตุกเกร็ง เชิดหน้าขึ้นแล้วเปล่งเสียงครางพร้อมกับปลดปล่อยออกมาจนสุด ฝ่ามือหนาเลอะไปด้วยน้ำแห่งอารมณ์ กานต์รักหอบหายใจจนตัวโยนราวกับไปวิ่งมารอบสนาม
ความรู้สึกมัน...
“อ่ะ...อะ” แก่นกายใหญ่โตค่อยๆขยับเคลื่อนออก ฝ่ามือใหญ่ที่เปื้อนตวัดเอาน้ำขุ่นลื่นไว้ในมือก่อนจะชโลมลงบนแก่นกายตัวเองที่รั้งออกมาเพียงครึ่ง ย่อสะโพกลงเล็กน้อย แสยะยิ้มกับตัวเองก่อนจะเสือกกายเข้าไปสุดแรง
“อ๊า” ความรู้สึกรุนแรงราวกับถูกไฟช็อตแล่นริ้วขึ้นมาจนกานต์รักผวาเฮือก ปลายแก่นกายใหญ่กระแทกเข้ามาโดนจุดที่ไวต่อความรู้สึกอย่างจัง ร่างกายที่พึ่งปลดปล่อยเริ่มมีความรู้สึกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสะโพกสอบค่อยๆขยับออกแล้วแทรกเข้ามาใหม่อย่างหนักแน่น
ปึก...ปึก
เสียงสะโพกกระทบกันดังหยาบโลนในความเงียบ และทุกครั้งเสียงครางหวานจะหลุดออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้น แม้จะเจ็บมากแต่ความเสียวกระสันกลับมากกว่า ยิ่งโดนกระแทกซ้ำจุดเดิมร่างกายยิ่งตอบสนองจนคนได้รับดิ้นพล่าน
รู้สึก...อึก...เกินไปแล้ว
“อย่าตอดฉันขนาดนั้นสิ หึ” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูจนคนที่หลับตาแน่นขนลุกเกรียว ร่างกายสะท้อนขึ้นลงแรงขึ้นเมื่อจังหวะถูกกระทั้นนั้นต่อเนื่องไม่มีหยุด แผ่นหลังบางแนบกับผนังเย็นเฉียบเสียดสีจนเกิดเสียง
“อิ...ฮ๊ะ...อ้ะ” ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บปวดถูกบดบังไปด้วยความเสียวแทบทั้งหมด เล็บมือที่ถูกตัดสั้นจิกลงกับผนังดังครืด ในห้องน้ำดังก้องไปด้วยทั้งเสียงคราง เสียงความเสียดสีที่เชื่อมตรงกลางกลาย เสียงอะไรต่อมิอะไรที่ยิ่งเพิ่มอารมณ์สเน่หาให้โหมกระหน่ำ
“มะ...ไม่...อ๊ะ” ความรู้สึกรุนแรงเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อร่างกายถูกรุกเร้ามาจนถึงจุดที่จะทนไม่ไหว กานต์รักรู้ดีว่าความรู้สึกนี้คืออะไรเมื่อมันพึ่งเกิดขึ้นไปเมื่อครู่
กึก
แต่แล้วในขณะที่อารมณ์พุ่งขึ้นถึงขีดสุด อีกเพียงไม่กี่จังหวะจะได้รับการปลดปล่อยทุกอย่างกลับหยุดนิ่ง แรงตอดรัดถี่รัวจนคนหยุดสะโพกเอาไว้ต้องกัดฟันแน่น
“ถ้านายไม่พูด...ก็ไม่ต้องเสร็จ”
“ฮึก” ความทรมานเพราะอยากปลดปล่อยแล่นริ้วให้อึดอัดจนน้ำตาไหล ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกอย่างไรนอกจากร้องไห้สะอึกสะอื้น กานต์รักลืมตาขึ้นมองคนใจร้ายแม้ภาพตรงหน้าจะพร่าเลือนไปด้วยหยดน้ำตา
“ฮือ...คะ...อึก...คนใจร้าย” ปากบางเปล่งคำต่อว่าด้วยเสียงอ่อนระโหย ไม่รู้....เขาไม่รู้อะไรแล้ว
เพราะความต้องการปลดปล่อยนั้นมากล้น ร่างกายเล็กจึงเริ่มขยับด้วยความอึดอัด ให้ทนอยู่นิ่งเฉยต่อไปอีกไม่ไหว กานต์รักรู้สึกเหมือนตัวเองจะต้องตายหากอยู่นิ่งๆ
“ห้ามขยับ!” มือหนาสองข้างเลื่อนมาบีบสะโพกเล็กตรึงเข้ากับผนังด้านหลัง แพททริกเองก็รู้สึกจนปวดหนึบกลางกายไปหมด แต่ด้วยประสบการณอันโชกโชนทำให้ยังอดทนไหว ร่างเล็กส่ายไปมาไม่รู้เรื่องราวอาจเล่นงานได้จนต้องบังคับให้อยู่นิ่ง ก็เอาสิ อย่างนี้ยังจะทนไหวไหม
“ฮะ ฮึก...ยอมแล้ว...รักยอมแล้ว” คนตัวเล็กร้องขออ้อนวอนอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ยอมแล้วอย่างนั้นเหรอ” ใบหน้าเล็กพยักหงึกหงักอย่างน่าสงสาร
“นายชื่ออะไร” เอ่ยถามพร้อมกับคลึงสะโพกหนาไปมาอย่างเชื่องช้า กดดันด้วยความเสียวซ่านให้คนตัวเล็กต้องยอมพูด
“กะ กานต์รัก”
“ใครส่งนายมา”
“ไม่มี...รักมาเอง...อะ อ๊ะ”
“ฉันไม่เชื่อ!”
“รักมาเองจริงๆนะ...ฮึก...”
“ถ้าไม่มีใครส่งมาแล้วนายหนีฉันทำไม!”
“กลัว...รักกลัว”
“ฉันจะเชื่อนายได้ยังไงว่านายไม่ได้ถูกใครส่งมาจริงๆ” พิรุธหลายอย่างที่สังเกตเห็นมันทำให้รู้ว่าร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังสั่นงกๆนั้นกำลังปกปิดอะไรบางอย่าง
“จริงๆ...รักสาบาน...ฮึก...จริงๆนะ” ริมฝีปากบางถูกกัดเม้มพร้อมกับสายตาที่เต็มเปี่ยมด้วยความต้องการช้อนขึ้นมอง หัวใจอันด้านชาสั่นไหวกับภาพตรงหน้าจนเผลอสบดวงตาที่คลอไปด้วยหยดน้ำนิ่ง ความต้องการใหญ่โตกระตุกเบาๆจนร่างเล็กหลุดเสียงคราง
“นายยอมให้ฉันพิสูจน์รึเปล่าล่ะ”
“อึก อื้อ...ยอม...ยอมแล้ว”
“ทุกอย่าง?”
“ฮึก ทุกอย่างเลย...อะ อ๊า” ยังไม่ทันสิ้นประโยคดีสะโพกแกร่งก็โยกเข้าหาด้วยความรวดเร็ว กานต์รักถูกดันติดผนังจนร่างแทบแบน แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความซาบซ่านตรงหน้า ทุกครั้งที่แก่นกายใหญ่สอดลึกแทรกซึมเข้าหาด้วยความรุนแรง ความเสียวซ่านก็จะมากล้นจนต้องระบายเสียงออกมาจากลำคอ
เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นจนน่าอายแต่ความต้องการนั้นมากกว่า สะโพกเล็กเผลอขยับตอบรับเป็นจังหวะอย่างไร้เดียงสาจนแพททริกครางฮึมในลำคอ ไฟอารมณ์กำลังแผดเผาคนทั้งคู่ หยาดเหงื่อจากความร้อนแรงไหลท่วมตัวแต่นาทีนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่ควรสนใจ
“อ่ะ...ฮะ...อ๊ะ...อื้อ...อึ๊”
“อืม...” แรงตอดรัดถี่รัวจนคนมีประสบการณ์โชกโชนส่งเสียงในลำคอ ยอมรับว่าเด็กนี่ตอบรับอย่างไม่ประสาแต่กลับให้ความรู้สึกมากยิ่งกว่าคู่นอนที่เชี่ยวชาญหลายคน ความคับแน่นนุ่มร้อนนั้นโอบรอบกายจนต้องขยับเต็มแรง ไม่ใช่แค่คนใต้ร่างที่กำลังทนไม่ไหว แพททริกเองก็เช่นกัน
“อิ๊...อีกนิด...ฮึก...คุณ...แพททริก” แม้อยากจะยกมือขึ้นโอบรอบคอแกร่งแต่กานต์รักรู้ตัวดีว่าไม่คู่ควรจะทำอย่างนั้นจึงทำได้เพียงจิกเล็บลงกับผนังแข็งหรือไม่ก็กำมือเข้าหาตัวเองระบายความต้องการ ฝ่ามือใหญ่ยังคงอยู่บนสะโพกบางบังคับจังหวะพร้อมกับโถมกายเข้าหาสุดแรง ร่างเล็กสะท้านโยกจนหัวคลอน
“อ๊ะ...อะ...อื้อ...ฮึ...อีก...แรงอีก...ฮะ” สะโพกสอบจัดให้ตามคำร้องขอ คราวนี้อ้อมแขนแข็งแรงช้อนสะโพกเล็กขึ้นจนต้องพาดขาเกี่ยวเข้ากับเอวแกร่งอย่างหาที่ยึด คนตัวใหญ่ขยับไปอยู่ใต้ร่างจนช่องทางเล็กดูดกลืนความใหญ่โตลึกล้ำยิ่งขึ้น แขนเรียวจึงถูกยกโอบลำคอแกร่งอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะเกรงว่าจะตก
มันลึก...ลึกเกินไป...ทนไม่ไหว
พับๆๆๆ
เสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะ ทุกครั้งแก่นกายใหญ่จะถูกรั้งออกแล้วเติมเต็มเข้าไปเช่นเดิมจนสุด เน้นย้ำจุดกระสันจนขาเล็กสั่นเกร็งด้วยความเสียว
กานต์รักทนไม่ไหว...มันมากเกิน
“ฮึก...อ๊า...อะ...ฮ๊ะ...อ่า...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊าาาาาาห์”
“อึก...อื้มมม” ร่างเล็กเกร็งกระตุกตอดรัดก่อนจะปลดปล่อยทุกอยาดหยดออกมาราดรดเสื้อเชิ้ตสีครีมของอีกคน แพททริกกระแทกกระทั้นกายเข้าหาเน้นๆอีกเพียงไม่กี่ทีก่อนจะปลดปล่อยเข้าไปในตัวจนกานต์รักตัวกระตุกตาม บั้นท้ายแน่นยังกระแทกเข้าหาต่ออีกสามสี่ทีให้คนใต้ร่างสั่นสะท้าน น้ำรักมากมายไหลเยิ้มออกจากช่องทางเล็กจนเปรอะไปทั่วกางเกงของคนทำ
คราวนี้คนตัวเล็กไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจนต้องซบหัวลงกับลาดไหล่กว้าง กลิ่นน้ำหอมเย้ายวนผสมกับกลิ่นเหงื่อจนกานต์รักรู้สึกแปลกๆ
มันดูเซ็กซี่แม้เป็นเพียงกลิ่นจางๆ
“ระ รัก...ไม่รู้...ไม่รู้จริงๆ” ประโยคนั้นถูกเอ่ยออกมาอย่างอ่อนระโหยก่อนคนในอ้อมกอดจะแน่นิ่งไป แพททริกยังไม่ได้ถอนกายออกมาจากความอุ่นร้อนจนรู้สึกเหมือนความต้องการที่พึ่งปลดปล่อยออกมาเพียงครั้งเดียวนั้นจะไม่เพียงพอ
โชคดีเหลือเกินที่เขาตอบรับมางานแต่งนี้ ตอนแรกแพททริกจะไม่มาเพราะคิดว่าเป็นงานไม่สำคัญ แต่แซมเป็นคนเอ่ยเตือนว่าภายในอนาคตอาจได้ร่วมงานกับตระกูลของเจ้าบ่าวจึงควรผูกมิตรเอาไว้ วินาทีที่ไม่รู้จะทำอะไรเพราะเบื่อกับคนมากมายที่เข้าหาเอาหน้าจึงนึกเดินออกมาหาอะไรกิน
จนกระทั่งคนสนิทเอ่ยบอกว่าคนที่กำลังตามหายืนอยู่ตรงนั้นสองขาจึงไม่รอช้าเดินตรงเข้าไป แต่เด็กนี่ก็หนีออกมาซึ่งถือเป็นการลงล็อคให้เขาจัดการได้ง่ายขึ้น
แม้จะเชื่อว่าคนตรงหน้าอาจไม่รู้เรื่องและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับศัตรูทั้งหลายแต่เขาจะยังไม่วางใจ ไม่เคยมีใครที่แพททริกสืบประวัติไม่ได้ เด็กนี่ต้องมีอะไรมากกว่านั้น
ขยับกลางกายออกจากความอุ่นนุ่มอย่างเชื่องช้า ชั่ววินาทีหนึ่งนั้นราวกับว่าความรู้สึกเสียดายสอดแทรกเข้ามาในอกก่อนจะถูกสลัดออกไปอย่างรวดเร็ว แก่นกายใหญ่ถูกเชื่อมด้วยน้ำรักปนด้วยเลือดจางๆบ่งบอกถึงความรุนแรง
เป็นอีกครั้งที่มีอะไรกับเด็กนี่โดยไม่ได้ป้องกันทั้งที่ไม่เคยพลาดกับใครเลยซักคน
“แซม ให้คนเอาชุดใหม่มาให้ฉันเปลี่ยน” แพททริกโทรสั่งคนด้านนอกแล้วกดตัดสาย ชุดนี้เปื้อนไปทั้งชุดจนไม่สามารถเดินออกจากตรงนี้ได้ มือหนาเอื้อมไปดึงทิชชู่ข้างตัวออกมาแล้วเช็ดคราบที่เลอะให้ทั้งคนสลบไสลและตัวเอง ดึงกางเกงที่ร่นไปอยู่ปลายเท้าเล็กให้ขึ้นมาอยู่เช่นเดิมพร้อมกับรูดซิบติดกระดุมให้เรียบร้อยแล้วถอดสูทตัวนอกของตัวเองซึ่งไม่ได้เปื้อนไปสวมให้ส่วนบนที่เปล่าเปลือย
ไม่นานนักเสียงเคาะประตูหน้าห้องน้ำก็ดังขึ้นพร้อมเสียงเรียก แพททริกรั้งร่างเล็กนั่งลงบนพื้นก่อนจะผละออกมาหาลูกน้อง
“คุณแพททริกครับ”
“เอามา” ยื่นออกไปเพียงมือให้ลูกน้องทางด้านนอกรับคำแล้วส่งของให้ก่อนประตูจะถูกปิดลงอีกครั้ง ร่างกายกำยำด้วยกล้ามเนื้อถอดกางกางที่ถูกรูดแค่ซิบออก เสื้อเชิ้ตก็ถูกสลัดไปอีกทาง สวมเสื้อผ้าชุดใหม่เข้าไปพร้อมกับเดินกลับไปหาคนที่ไม่ได้สติ ช้อนตัวร่างที่เบาราวกับปุยนุ่นขึ้นในอ้อมกอดแล้วเดินออกไป
“เข้าไปจัดการในห้องน้ำให้เรียบร้อย...ให้คนไปจัดการเรื่องงานของเด็กนี่ด้วย บอกว่าคนชื่อกานต์รักไม่สบายขอกลับก่อน เรื่องงานให้พนักงานคนอื่นรับผิดชอบไป”
“ได้ครับ”
“ไปเตรียมรถ...ฉันจะกลับ”
“ครับนาย”
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
Talk
สงสารน้องรักกกกกกกก :o12: :o12: คุณแพททริกใจร้ายมาก :serius2: :serius2:
เขินกับการแต่งเอ็นซีมากกกก~(ไม่ถนัดเลย><) ไม่ได้ตั้งใจให้มันออกมาอย่างนี้เลยนะ :mew3: :mew3: เรื่องนี้ไม่ใช่แนวร้อนแรง อีโรติกดราม่านะคะ(รึเปล่า)555555 มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คาดหวังในอินโทรนัก น่าจะไม่มีอะไรร้ายแรงไปมากกว่านี้แล้วเพราะคนแต่งสงสารน้องรักกกกกกก :monkeysad: :monkeysad: ไม่ต้องห่วงเรื่องดราม่าค่ะ คงไม่ได้หนักหนาอะไร เราไม่ถนัดแนวน้ำตาท่วมจริงๆ
ขอบคุณมากๆสำหรับคนที่ติดตามและคนที่ชื่นชอบในชื่อเรื่องนะคะ...อ่านแล้วคอมเม้นต์เป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆให้เค้าได้น๊าาาา(จะคอมเม้นต์เป็นกำลังใจใหญ่ๆเลยก็ได้-///-) :mew2: :mew2:
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/?ref=bookmarks
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
คุณแพททริกใจร้ายเพราะเข้าใจกันไปคนละเรื่องกับรัก
คนหนึ่งดุดันใจร้ายใส่เพราะคิดว่าเป็นคนของศัตรู
คนหนึ่งขอโทษและกลัวเพราะคิดว่าตนไม่ควรไปนอนด้วย
รอวันเขาเคลียร์กัน แต่ก่อนอื่นคุณแพททริกอย่าลืมเคลียร์เรื่องนางเอกสาวด้วยนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนทั้งคู่จะเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าคะ
หรือน้องรักไปแอบชอบอีตาพระเอกของเรา?
รอตอนต่อไปค่ะ :hao5:
-
รักน้อยผู้บอบบาง เจ็บมากไหมมมม
อิพี่มันทำน้องแรง เลือดออกเลย :hao5: :hao5: :hao5:
ต้อไปทำเบาๆน้องจะได้ชอบ :hao7: :hao7: :hao7:
-
รอออออออ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
โถ่ววว น้องรักกก
คุณแพทริกรุนแรงจุงง
-
:pighaun: :pighaun:
ดุเดือดกันเหลือเกินค่ะ..คุณแพทขาาาา
เบามือกะน้องบ้างนะค๊าา บอบช้ำทั้งกายทั้งใจแล้ววว >.<~
-
ถนอมน้องหน่อยเถอะคุ้ณณณณณณ
-
ตอนที่ 2
“คนไข้มีอาการช่องทางด้านหลังฉีกขาดแต่ยังดีที่ไม่ถึงขั้นต้องเย็บ...หมอจัดยาไว้ให้แล้วเรียบร้อย ช่วงนี้ควรงดการมีเพศสัมพันธ์อย่างเด็ดขาดจนกว่าคนไข้จะหายดี อีกอย่างคือควรจะระมัดระวังและเบาแรงกว่านี้เพราะส่วนนั้นเป็นส่วนที่บอบบางมาก”
นายแพทย์ประจำปรายตามองหน้าผู้มีศักดิ์เป็นหลานพร้อมกับเอ่ยย้ำ อยู่ดีๆก็ถูกเชิญมารักษาเจ้าของเรือนร่างบอบบางที่มีสภาพหนักเอาการกลางดึก เห็นแล้วอยากจะตีคนตรงหน้าซักทีสองที
มีอย่างที่ไหนกระทำชำเราเขาหนักขนาดนั้น แม้จะไม่รู้ว่าลูกชายของเพื่อนทำอะไรบ้างแต่ดูจากอาการแล้วคงรุนแรงน่าดู
“ครับ...ผมจะระวัง”
“แพทนะแพท ระวังเขาจะแจ้งตำรวจมาจับเข้าสักวัน” ดูจากสภาพการณ์แล้วคนป่วยคงไม่ได้ยินยอมพร้อมใจเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นคงไม่มีสภาพอย่างนี้
“หึ คุณอาก็รู้ว่าตำรวจไม่มีทางทำอะไรผมได้...รบกวนอาหมอมามากแล้ว ยังไงเดี๋ยวผมให้คนไปส่งนะครับ”
“ถ้าอาการเขาไม่ดีขึ้นยังไงก็อย่าลืมพาไปส่งโรงพยาบาลล่ะ”
“ครับ”
แพททริกล่ำลาผู้เป็นทั้งหมอและอาก่อนจะให้คนไปส่งให้เรียบร้อย แพทย์ประจำตัวถูกเรียกมาเพราะใครบางคนไข้ขึ้นอย่างหนักจนเกรงว่าจะเป็นอะไร ยอมรับว่าตนนั้นทำรุนแรงแต่หากเด็กนี่ยอมพูดออกมาคงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้
เรือนร่างสูงใหญ่ก้าวย่างเข้ามาในห้องนอนกว้างอย่างมั่นคง ทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงแล้วทอดมองใบหน้าหวานที่หลับพริ้มนิ่ง
“กานต์รักอย่างนั้นเหรอ...ก็เพราะดี”
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“อะ อื้อ” เปลือกตาสีอ่อนขยับเปิดขึ้นพร้อมกับเสียงครางอื้ออึงในลำคอ ความรู้สึกแรกที่รับรู้คือความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วสรรพางค์กาย ร่างกายราวกับถูกรถสิบล้อทับจนแทบขยับไม่ได้ สมองมึนเบลอสับสนระหว่างความฝันและความเป็นจริง เผดานขาวราวกับคุ้นเคยในห้วงความจำถูกกวาดมองไปทั่ว
ที่นี่ที่ไหนกัน...
พยายามนึกภาพเหตุการณ์ต่างๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้างทั้งที่สติยังไม่มั่นคงนัก
งานแต่ง...กำลังจัดขนม...คุณแพททริก!
เหตุการณ์หลังจากนั้นเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัวจนกระทั่งภาพถูกตัดไป ความร้อนแรงอันโหดร้ายทำให้ดวงตากลมเบิกกว้าง กานต์รักกวาดสายตามองไปรอบห้องอย่างตระหนกจนนึกขึ้นได้ว่านี่คือห้องเดิมในคืนวันนั้น ความหวาดกลัวแล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจพาให้ร่างกายกระเสือกกระสนลุกขึ้น แม้จะเจ็บจนน้ำตาไหลแต่ยังไงก็ต้องพยายามลุกขึ้นให้ได้
ตุบ
“อะ โอ๊ย” ร่างเล็กไร้ซึ่งเรี่ยวแรงตกปุกลงบนพื้น ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นมาจากทุกส่วนจนกานต์รักทำได้เพียงนั่งร้องไห้เนื่องจากไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ดั่งใจ ความเจ็บปวดตรึงทุกอย่างไว้หมดสิ้น
แกร๊ก
“พยายามจะหนีหรือไง” เสียงเรียบเย็นเอ่ยขึ้นทางด้านหลังพลันทำให้คนที่กำลังร้องไห้ตัวแข็งทื่อ จำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใครจึงไม่กล้าแม้แต่จะหันหน้ากลับไปมอง จวบจนกระทั่งคนด้านหลังเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้า กานต์รักเลยยิ่งก้มหน้าให้ต่ำลงกว่าเดิม น้ำตาแห่งความเจ็บและความกลัวไหลรวมกันไปหมด
“ฮึก” แม้จะพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้เอาไว้แค่ไหนก็ยังไม่อาจห้าม ความเจ็บปวดตามร่างกายพาให้จิตใจอ่อนไหวจนควบคุมได้ไม่ดีนัก มือเล็กยกป้ายเช็ดหยดน้ำตาออกจากแก้มเนียนแต่ดูเหมือนยิ่งเช็ดน้ำสีใสกลับยิ่งไหล
“ร้องทำไม” แพททริกทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าคนที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันเมื่อเห็นกานต์รักร้องไห้ราวกับกำลังเป็นอะไร
“ฉันถาม!” เสียงตะคอกดังขึ้นจนทำให้กานต์รักสะดุ้งกระถดกายถอยหลังด้วยความหวาดผวา ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาเงยขึ้นมองด้วยความตกใจ
“จะ เจ็บ...รักเจ็บ ฮึก” เสียงใสเอ่ยตอบกระท่อนกระแท่นพร้อมหยดน้ำตาที่ร่วงพราว ร่างเล็กสั่นไหวด้วยความกลัว
“เจ็บแล้วจะขยับตัวทำไม” เห็นอยู่ชัดๆว่าดื้อพยายามลุกขึ้นมา ยิ่งเห็นยิ่งน่าโมโห
คอเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่ถูกคลุมบนเรือนร่างบอบบางตกลงมาจนเห็นลาดไหล่เนียนหนึ่งข้าง ชายเสื้อก็หมิ่นเหม่อยู่ตรงขาอ่อนเรียวขาวพาให้จินตนาการถึงส่วนที่อยู่ใต้นั้น เพราะมัวแต่นั่งร้องไห้เจ้าของร่างจึงได้ไม่ทันสังเกตสภาพตัวเอง ในขณะที่แพททริกต้องสะกดใจไม่ให้นึกถึงความหอมหวานนั้นจนต้องกัดฟันกรอด
มันผิดที่เสื้อเขาตัวใหญ่เกินไปหรือเป็นเพราะเด็กนี่ตัวเล็กกันแน่
“ฮะ ฮึก” เสียงร้องไห้ดังเล็ดรอดออกมาจนคนฟังแสดงอาการรำคาญผ่านทางสีหน้า กานต์รักรีบกลืนน้ำตาลงไปไม่ให้คนตรงหน้าต้องหงุดหงิดไปมากกว่านี้เนื่องด้วยเพราะกลัวโดนกระทำรุนแรงเช่นในห้องน้ำ อยากบอกเหลือเกินว่าที่พยายามหนีเพราะกลัว หากแต่พูดออกไปคงโดนหนักกว่าเดิม
“หยุดร้อง!” เสียงทุ้มตวาดก้องจนคนร้องไห้สะดุ้งกายอีกรอบ น้ำตาหยุดกึกราวกับสั่งได้ ยามมือหนาเอื้อมมาใกล้ร่างกายจึงยิ่งพยายามถอยหนีโดยอัตโนมัติ ท้ายสุดแล้วก็ไม่พ้นเมื่อร่างเล็กถูกกระชากเข้าหาก่อนจะลอยขึ้นสู่อ้อมแขนแข็งแรงของอีกคน การกระทำที่คนป่วยหลับตากัดปากแน่น หัวใจเต้นถี่รัวด้วยความกลัว
แต่ก่อนจะได้จินตนาการภาพอันน่าหวาดผวาไปมากกว่านั้นร่างกายก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มของเตียง หัวเล็กแตะถึงหมอนและรับรู้ได้ว่าผ้าห่มผืนหนาถูกคลี่คลุมลงบนตัวอย่างลวกๆ
“อย่าคิดที่จะหนีเด็ดขาด” แพททริกพูดเสียงเข้มให้คนที่ลืมตามองอย่างกล้าๆกลัวพยักหน้ารับหงึกหงึก ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและความกลัวแล้วได้แต่สบถกับตัวเองในใจ
ไม่ต้องมาทำตาซื่อใส่!
คนตัวสูงก้าวลงจากเตียงแล้วปิดประตูดังปัง กานต์รักมองการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วนั้นอย่างไม่เข้าใจนักแต่ก็ยังโล่งอกที่ไม่ถูกฆ่าไปเสียก่อน ได้แต่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงท่าไหนท่านั้นโดยไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ยามได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งร่างทั้งร่างก็เกร็งขึ้น
“ลุกขึ้นมากินข้าว” เสียงเรียบนิ่งทำให้คนป่วยขยับตัวทำตามอย่างว่าง่าย แม้จะลำบากจนน้ำตาซึมแต่ต้องสั่งตัวเองในใจว่าห้ามร้อง
เมนูเดิมเช่นในวันนั้นส่งกลิ่นหอมหวนจนกระเพาะส่งเสียงประท้วง ไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นสลบไปนานแค่ไหนแต่ก็คงมากพอจนทำให้รู้สึกหิวขนาดนี้
“กินซะ” มือบางรีบหยิบช้อนตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าแล้วรับเข้าปากด้วยความรวดเร็ว ประคองมืออันสั่นเทาไม่ให้ทำอาหารหกลงบนเตียงด้วยความระมัดระวัง คนตัวโตยืนจ้องจนรู้สึกเกร็งไปหมดแต่ด้วยเพราะความหิวทำให้กานต์รักตักข้าวต้มเข้าปากได้เรื่อยๆโดยพยายามไม่สั่นไหวกับสายตาคมคู่นั้น จนกระทั่งทานได้เกินครึ่งถ้วยถึงได้วางช้อนลงแล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
“ทานยาเข้าไปด้วย” แก้วเล็กมียาสีขาววางอยู่สองสามเม็ด เพราะไม่แน่ใจว่าใช่ของตัวเองหรือไม่จึงไม่ได้หยิบเข้าปากจนเมื่อได้ยินคำสั่งนั้น แต่แล้วไม่รู้ทำไมพอนึกถึงการกินยาความฝันที่กึ่งหลับกึ่งตื่นจึงแล่นเข้ามาในหัว
‘กินยาซะ...เปิดปาก...กลืนมันลงไป’
ราวกับได้ยินคำพูดพวกนี้ในที่ไหนซักแห่งแต่กลับนึกไม่ออกว่าคือที่ใด กานต์รักสลัดหัวตัวเองเบาๆให้ความฝันนั้นสลายไปก่อนจะรีบหยิบยาขึ้นมาเทเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม
“ผะ ผมอยากอาบน้ำ” ตาโตใสเหลือบขึ้นมองอย่างกล้าๆกลัวๆ ความไม่สบายตัวมากล้นจนต้องเอ่ยร้องขอเสียงเบา ยิ่งยามสัมผัสได้ว่าร่างทั้งร่างไร้อาภรณ์ซักชิ้นนอกจากเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ติดกายยิ่งทำให้อยากเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ฝ่ามือน้อยขยุ้มผ้าห่มผืนหนาแน่น ความขัดเขินแล่นริ้วขึ้นมาจนสองข้างแก้มร้อนผ่าว
ร่างสูงนิ่งเงียบไร้การตอบรับแต่กลับขยับก้าวเข้ามาตวัดผ้าห่มออกจากกายบางจนกานต์รักผวาตาม
“อ๊ะ” ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความตกใจพร้อมกับแขนเรียวที่โอบตวัดรอบลำคอแกร่ง ชายเสื้อเชิ้ตเลิกขึ้นจนขาอ่อนเปิดเปลือยแทบทั้งหมด กานต์รักได้แต่เบือนหน้าหนีภาพนั้นเพราะความเขินอาย ไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองว่าอีกคนเห็นอะไรต่อมิอะไรหรือไม่ ครั้นจะเอามือดึงชายเสื้อลงมาปิดก็กลัวว่าจะตก
ความแนบชิดที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันคาดคิดและตั้งตัวพาให้ใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำ จมูกเล็กสัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมจางๆจากคนตัวสูงยิ่งทำให้นึกถึงยามมันผสมกลับกลิ่นเหงื่อเร่าร้อน
หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะกานต์รัก...ลามกใหญ่แล้ว!
ดวงหน้าหวานส่ายสะบัดน้อยๆพร้อมกับหลับตาลงแน่นเพื่อทำให้ภาพเหล่านั้นหลุดออกจากหัว สั่งตัวเองว่าห้ามคิดไปไกลกว่านั้น จนกระทั่งถูกอุ้มเข้ามาวางลงในอ่างอาบน้ำกว้างจึงค่อยลืมตาขึ้นด้วยความโล่งอก
“รีบอาบ” คนตัวโตสั่งเพียงสั้นๆก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้อีกคนได้แต่มองตาม
กานต์รักเหลือบมองทั่วห้องน้ำกว้างที่เคยเข้ามาแล้วครั้งหนึ่งก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อเชิ้ตติดกายออกเมื่อมั่นใจว่าอีกคนเดินออกไปแล้ว มือบางถือเสื้อตัวใหญ่ในมือเอาไว้นิ่ง ไม่อยากจะนึกว่าเจ้าของเสื้อคือคนใจร้ายแต่หัวใจก็กลับสั่นไหวเมื่อเผลอคิดไปว่าคุณแพททริกคือเจ้าของ
ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านั้นเสียงทุ้มราบเรียบที่เอ่ยย้ำให้รีบอาบก็ผุดเข้ามาในหัวจนต้องรีบวางเสื้อไว้ด้านข้างในตำแหน่งปลอดภัย ขยับตัวด้วยความเชื่องช้า เอื้อมมือเล็กไปเปิดน้ำอุ่นให้ไหลลงอ่าง นั่งนิ่งรอคอยพร้อมกับคิดอะไรกับตัวเองไปเรื่อยเปื่อย
ไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกพามาที่นี่ ที่ร้านจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ อยู่เฉยๆเขาก็หายตัวมาพี่ไหมกับพี่ถิงคงวุ่นและเป็นห่วงน่าดู โทรศัพท์และกระเป๋าตังค์ก็ไม่ได้ถูกหยิบมาด้วย มีเพียงแต่ตัวเท่านั้น
แกร๊ก
“บอกให้รีบอาบ ไม่เข้าใจหรือไง” เรือนร่างสูงใหญ่เดินทะมึงเข้ามาพร้อมผ้าเช็ดตัวและชุดคลุมในมือ กานต์รักเบิกตากว้างเมื่อน้ำใสแจ๋วทำให้เห็นเรือนร่างไปถึงไหนต่อไหนไม่ต่างจากการยืนเปลือยกาย ร่างเล็กรีบกระถดหันหลังให้คนที่เข้ามาเพื่อปิดบังส่วนที่นึกอาย
จะเดินเข้ามาไม่คิดจะส่งเสียงบอกกันก่อนบ้างเลย
“ผะ ผมรอน้ำเต็ม” สรรพนามที่ควรพูดถูกนำมาใช้เมื่อมีสติและอารมณ์มั่นคง นึกขึ้นแล้วก็อายที่หลุดแทนตัวเองด้วยชื่อราวกับคนสนิท เสียงหวานสั่นเอ่ยตอบพร้อมกับพวงแก้มร้อนผะผ่าว รับรู้ได้ว่าอีกคนยังยืนอยู่ด้านหลังไม่ได้ขยับไปไหน
แผ่นหลังบางเนียนขาวปรากฏสู่สายตาของแพททริก ลมหายใจหนักแน่นพลันติดขัดขึ้นมาจนต้องแสร้งเอ่ยเสียงดุ
“มันเต็มแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นคุณแพททริกช่วยออกไปก่อนได้ไหมครับ...ผมจะได้รีบอาบ”
“แล้วอย่าให้ฉันต้องเข้ามาบอกอีก” เสียงฝีเท้าหนักแน่นห่างออกไปพร้อมกับเสียงประตูถูกปิดลง กานต์รักรีบหันมาปิดน้ำ หยิบขวดสบู่เหลวออกมาเทแล้วตีให้เกิดฟองเพื่อชำระล้างความสกปรกของร่างกาย แม้อยากจะแช่ให้ความเจ็บปวดเมื่อยล้าทุเลาลงแต่ด้วยความกลัวเกรงว่าคุณแพททริกจะเข้ามาอีกจึงต้องรีบจัดการตัวเอง
ลูบไล้ไปทั่วตัวจนกระทั่งถึงช่องทางคับแคบ ความแสบและความเจ็บแล่นพล่านเข้าหาจนต้องเบ้หน้า กานต์รักลูบไล้ทำความสะอาดส่วนนั้นอย่างแผ่วเบาก่อนจะรีบล้างตัวเอาสบู่ออก เอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาเช็ดตัวแล้วสวมชุดคลุมอาบน้ำให้เรียบร้อย
สองขาเรียวพาตัวเองขยับก้าวเดินไปทางอ่างล้างหน้าด้วยความเชื่องช้าเพราะรู้สึกอยากแปรงฟัน ทุกย่างก้าวช่างทรมานแต่กานต์รักก็กัดฟันทนจนกระทั่งถึงที่หมาย ดวงตาใสเหลือบเห็นแปรงสีฟันอันใหม่ซึ่งยังไม่ได้ถูกแกะใช้วางอยู่ อยากจะหยิบมันขึ้นมาแต่นึกได้ว่าควรต้องขออนุญาตเจ้าของเสียก่อน
เนื่องด้วยกว่าจะเดินมาถึงนี่ใช้แรงไปไม่น้อย ก้าวแต่ละทีก็จุกเสียดจนคิดว่าให้เดินต่ออีกคงไม่ไหวฝ่ามือเล็กจึงยกขึ้นเคาะประตูเบาๆเพื่อส่งสัญญาณให้คนด้านนอก ไม่นานนักบานประตูก็ถูกเปิดออก
“ผมขอแปรงฟันได้ไหมครับ” กานต์รักหลุบตาต่ำร้องขอ
“อืม”
“ขอบคุณครับ” หมุนตัวเอี้ยวกายอย่างระมัดระวังความเจ็บปวดแล้วหยิบแปรงสีฟันขึ้นมาแกะก่อนจะก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อจัดการตัวเอง อีกคนยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนกานต์รักเผลอหลุบสายตาไปมองหลายครั้ง ไร้ซึ่งคำพูดใดๆนอกจากเสียงแปรงเสียดสีกับฟันสวย จนกระทั่งเรียบแล้วใบหน้าผุดผ่องจึงเงยขึ้น
พอได้ชำระร่างกายก็รู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นจนเริ่มขยับเดินได้บ้าง เมื่อคนตัวโตจ้องมองนิ่งก่อนจะผละออกไปร่างเล็กจึงก้าวเดินตามอย่างช้าๆ
“นอนลง” คำสั่งจากคนตรงหน้าดังขึ้นให้กานต์รักมึนงง แต่ถึงอย่างนั้นร่างเล็กก็พาตัวเองก้าวขยับขึ้นบนเตียงอย่างว่าง่ายแม้จะยังไม่เข้าใจคนตัวสูงนัก
“นอนคว่ำ”
“คะ คุณแพททริกจะทำอะไรครับ” ใจดวงน้อยเริ่มภวังค์ไปถึงความน่ากลัวต่างๆมากมาย ดวงหน้าหวานเอียงซบหมอนใบโตแล้วซุกหน้าลงหลับตาแน่น ไม่กล้าคาดเดาว่าอีกคนสั่งให้ทำอย่างนี้ทำไม
“คุณแพททริก!” ชายชุดคลุมอาบน้ำถูกเลิกออกโดยคนที่ทรุดกายลงนั่งบนขอบเตียง กานต์รักเอี้ยวตัวกลับไปมองภาพน่าอายนั้นพร้อมกับหลุดเสียงร้องเรียกชื่ออีกคนด้วยความตกใจ
บันท้ายเนียนเต่งตึงปรากฏขึ้นท่ามกลางความสว่างไสวของแสงจากภายนอก สองข้างแก้มร้อนผ่าวราบกับถูกไฟร้อนนาบใบหน้า มือแกร่งตรึงสะโพกเล็กให้แนบกับเตียงจนแทบขยับไม่ได้ กานต์รักอายเสียยิ่งกว่าอายแม้ว่าอีกคนจะทำหน้านิ่งไร้ซึ่งความรู้สึกก็ตาม
“อยู่เฉยๆ!” ด้วยเพราะอยากปกปิดความน่าอายนั้นร่างเล็กจึงพยายามขยับกาย แม้รู้ดีว่าไม่ได้ช่วยอะไรแต่ก็ไม่สามารถทำใจนอนนิ่งให้คนอื่นจดจ้องเรือนร่างได้
กานต์รักคิดว่าตอนนี้ตัวเองนั้นอยู่ในสภาพที่น่าอายที่สุด แต่เมื่อยามมือแกร่งจับขาเรียวให้แยกออกจากกันจึงได้รู้ว่าความน่าอายยังมีได้มากกว่านั้น
“คุณแพททริก!”
ชื่อของคนตัวสูงถูกร้องเรียกอีกครั้งเมื่อบั้นท้ายเนียนถูกเปิดเปลือยไม่พอสองขาเรียวยังถูกแยกออกห่างให้เห็นไปถึงไหนต่อไหน อายแสนอายจนเจ้าของความอร่ามนั้นหันกลับมาซุกใบหน้าลงกับหมอนพลางกัดปากและหลับตาแน่น ไม่อยากจินตนาการภาพว่าใครบางคนมองอยู่ด้วยสายตาอย่างไรให้นึกอายยิ่งกว่าเดิม แม้จะมองไม่เห็นแต่ราวกับรู้สึกได้ว่าสายตาคมปราดมองไปทั่ว ความเห่อร้อนลามไปหมดจนผิวเนียนขึ้นสีทั้งตัว
หากกานต์รักกัดลิ้นตายตรงนี้ได้ก็อยากจะทำ
เสียงสวมถุงมือยางดังขึ้นในความเงียบ ก่อนจะได้หันไปมองสัมผัสเย็นวาบตรงช่องทางเล็กก็เกิดขึ้น
“อ๊ะ คุณแพททริกจะทำอะไรครับ!” ด้วยความไม่ได้ตั้งตัวและสัมผัสเย็นๆของความนุ่มนั้นทำให้เสียงเล็กอุทานออกมาด้วยความตกใจ สะโพกบางขยับจะพลิกกลับแต่ติดตรงมือใหญ่ตรึงเอาไว้แน่น
คนตัวโตไม่ได้สนใจจะตอบคำถามนั้น ช่องทางคับแคบที่บวมแดงถูกชำระเช็ดด้วยน้ำเกลือตามคำแนะนำของหมอ สายตาคมจ้องมองมันอย่างตั้งอกตั้งใจจนที่นอนคว่ำรีบผินหน้ากลับมาเช่นเดิมเพราะไม่สามารถทนมองภาพความน่าอายนั้นได้
ใจดวงน้อยสั่นสะท้านจนเจ็บหน้าอก ปากเล็กก็ถูกขบกัดเอาไว้แน่นกลั้นไม่ให้เสียงที่ไม่สมควรหลุดรอดออกมา
กานต์รักไม่กล้าทักท้วงหรือเอ่ยถามอะไรเพราะสะเทิ้นอายเกินกว่าจะส่งเสียง นึกถึงยามใบหน้าคมจดจ้องช่องทางของตัวเองแล้วพลันอยากจะให้ร่างกายมลายหายไปกับอากาศ
ความเย็นวาบเกิดขึ้นเพราะตรงนั้นถูกเช็ดด้วยสำลีนิ่มตอกย้ำสัมผัสอันน่าอาย แต่ละนาทีที่ผ่านไปช่างเชื่องช้าราวกับมีคนรั้งเข็มนาฬิกาเอาไว้ จวบจนกระทั่งสัมผัสนุ่มเย็นนั้นผละออกไปกานต์รักถึงได้หายใจได้อย่างสะดวกขึ้นมาบ้าง
ชายเสื้อคลุมถูกดึงลงเช่นเดิมก่อนจะได้ยินเสียงถุงมือที่ถูกถอดหลังจากทาเบตาดีนจนเรียบร้อย
“ขะ ขอบคุณครับ” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณในลำคอ ขอบคุณที่อย่างน้อยก็ยังยอมดูแลไม่ได้ปล่อยให้เขาเป็นอะไรไปมากกว่าเดิม
คนใจร้ายที่ยังใจดี...
“ฉันรับผิดชอบเพราะฉันเป็นคนทำ อีกอย่าง...ตรงนั้นมันเป็นของฉัน” พูดเสร็จคนตัวสูงก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้คนฟังยังนอนนิ่งในท่าเดิม
ตรงนั้นมันเป็นของฉัน...
ตึกตัก
มือบางยกขึ้นมาขยุ้มหน้าอกของตัวเองเอาไว้แน่น ใจดวงน้อยเต้นแรงจนนึกกลัวว่าจะเป็นโรคหัวใจ เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่อยู่ด้วยกันอีกคนทำให้หัวใจของกานต์รักเต้นแรงแทบทุกวินาที
แม้คำพูดนั้นอาจไม่ได้หมายถึงคำหวานในด้านที่กานต์รักคิดแต่ใจเจ้ากรรมก็ยังอยากเข้าข้างตัวเอง อย่างน้อยเสี้ยวหนึ่งในความรู้สึกของคุณแพททริกก็ยังมีเขาอยู่ในนั้น แม้จะมีเอาไว้เพียงเพื่อระบายความต้องการแต่กานต์รักก็ยังรู้สึกปลื้มใจ
เรือนร่างเพรียวค่อยๆขยับพลิกตัวนอนหงาย ดวงตาใสกวาดมองเพดานขาวนิ่งพร้อมกับได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมาในหัว
ราวกับกำลังฝัน...การได้อยู่กับคุณแพททริกอย่างนี้มันยิ่งกว่าที่เคยจินตนาการ ไม่ว่าจะด้วยอะไรหรืออีกคนมองเขายังไงแต่เพียงเท่านี้กานต์รักก็พอใจมากแล้ว แค่หนึ่งวันก็มากพอ
แกร๊ก
“ใส่เสื้อผ้าซะ” แพททริกเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงที่อีกคนยังนอนนิ่งก่อนจะเอ่ยบอก เสื้อผ้าชุดใหม่ถูกเตรียมมาให้เรียบร้อยไม่ต้องให้กานต์รักใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่อีกต่อไป คนตัวน้อยขยับตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่ใจยังคงเต้นแรง ยื่นมือบางไปรับเสื้อผ้ามาไว้ในมือก่อนจะค่อยๆก้าวลงจากเตียงเพื่อเปลี่ยนชุดตามคำสั่ง
ยามเห็นชั้นในตัวน้อยที่ยังไม่ได้แกะป้ายใบหน้าก็พลันเห่อร้อนขึ้นอีกครั้ง ดูจากไซส์แล้วไม่ใช่ขนาดของคนด้านนอกเป็นแน่ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้ขนาดชั้นในของเขาได้อย่างไรพอสวมใส่ถึงได้พอดีราวกับจับวาง ทั้งเสื้อและกางเกงเองก็เช่นกัน
เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วกานต์รักจึงเดินออกจากห้องน้ำ ในขณะที่คนตัวสูงยังคงยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงตำแหน่งเดิม
“จำเช็คใบนี้ได้ไหม” เสียงทุ้มเรียบเอ่ยถามคนที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำมา กานต์รักหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นสิ่งที่แพททริกถือไว้ในมือ
“...”
“วันนั้นนายไม่ได้หยิบมันไป” แน่นอนว่ากานต์รักจำได้ดีและเป็นความตั้งใจที่จะไม่หยิบมันออกมา แม้จะไม่รู้ว่าสาเหตุที่อีกคนเอ่ยถึงเรื่องนี้ว่าเพราะอะไรแต่ใจดวงน้อยก็พลันหวาดกลัวคิดไปไกล
“...”
“คืนนั้นเราตกลงกันว่ามันเป็นเรื่องของการซื้อขายแต่นายกลับไม่สนใจเช็คใบนี้ทั้งที่สามารถจะเขียนจำนวนเงินเป็นเท่าไหร่ก็ได้...ไม่ได้ขายตัวเพราะฉันเป็นคนแรกของนาย...ประวัติก็สืบหาไม่ได้ว่าเป็นใครมาจากไหน...”
“...”
“ฉันจะให้โอกาสอีกครั้ง...นายเป็นใครกานต์รัก” ทุกคำพูดที่ออกจากริมฝีปากได้รูปนั้นกานต์รักได้ยินและเข้าใจหมดทุกสิ่งอย่าง เข้าใจแล้วว่าทำไมคุณแพททริกถึงได้ทำท่าราวกับเขามีความผิด เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้พามาที่นี่
เพราะเรื่องราวทุกอย่างมันน่าสงสัยอย่างที่อีกคนพูด
“ผมขอโทษ...” กานต์รักเอ่ยตอบเสียงเบา ดวงหน้าหวานก้มลงมองพื้นอย่างไม่กล้าสบสายตาคมคู่นั้น เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ ไม่สามารถอธิบายในสิ่งที่คนตัวสูงสงสัยได้
“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ!” แพททริกตวาดลั่น มองเรือนร่างบอบบางของคนตรงหน้าด้วยแววตาวาวโรจน์ แม้ว่าจะพยายามให้โอกาสแต่คนตรงหน้ากลับทำลายมันเสียทุกครั้ง
“ฉันให้โอกาสนายแล้วนะ...ถ้าใจดีด้วยไม่ชอบก็อย่ามาหาว่าฉันใจร้าย” เรียวขาแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก้าวเดินไม่กี่ครั้งก็ถึงตัวกานต์รัก มือใหญ่คว้าต้นแขนเล็กแล้วบีบแน่น ใบหน้าหวานเงยขึ้นมอง ดวงตาโตมีหยาดน้ำมาคลอแต่คนมองไม่คิดจะสนใจ
“แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่มีวันคิดร้ายกับคุณ...ไม่เคยแม้แต่จะคิด”
“ถ้าไม่คิดก็พูดออกมา! นายเป็นใคร!” ฝ่ามือหนาเขย่าแรงจนกานต์รักหัวสั่นคลอน หยาดน้ำใสที่เคยเอ่อคลอไหลลงบนแก้มนวลอย่างช้าๆ
พูดออกไปไม่ได้...
“...”
ผลัก
แพททริกสะบัดร่างเล็กลงบนเตียงก่อนจะจ้องมองใบหน้าหวานที่มีหยาดน้ำตานิ่ง
“ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันรู้เรื่องทั้งหมด...ฉันไม่เก็บนายเอาไว้แน่” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยก้องก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้กานต์รักมองตามแผ่นหลังกว้างพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงพราว
❋ ❋ ❋ ❋ ❋ ❋ ❋ ❋ ❋ ❋ ❋ ❋ ❋
“เครียดกับงานเหรอคะ ให้เดซี่ช่วยคุณนะ” มือบางลากไล้ตามคอเสื้อตัวแพงลงมายังกระดุมที่เรียงเป็นแถว หน้าอกอวบอิ่มจงใจเบียดแทรกกับหลังแกร่งอย่างยั่วยวน เล็บที่เคลือบด้วยสีแดงสดค่อยๆกลัดมันออกจากรังดุมจนกระทั่งแผ่นอกหนั่นแน่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อปรากฏแก่สายตา
แพททริกยังคงนั่งนิ่งไม่ได้สนใจสัมผัสเหล่านั้น อารมณ์ทุกอย่างยังคุกกรุ่นอยู่ในอกจนต้องหาที่ระบาย ในหัวคิดแต่เรื่องของกานต์รักจนนึกหงุดหงิดใจ
ถ้าบริสุทธิ์ใจทำไมถึงไม่พูดมันออกมา!
“มีอะไรบอกเดซี่ได้นะคะ” แขนเรียวโอบตวัดลำคอแกร่งจากทางด้านหลัง ซบหน้าเข้ากับข้างแก้มของแพททริกอย่างออดอ้อน
“...”
“เดี๋ยวเดซี่จะทำให้คุณลืมความเครียดเอง” ลิ้นร้อนลากไล้ตั้งแต่ใบหูลงมาตามลำคอแกร่ง ปลุกเร้าอารมณ์คนตัวสูงด้วยสัมผัสอันเย้ายวน ก่อนเรือนร่างบางระหงจะผละออกแล้วเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้า แอ่นกายทรุดตัวนั่งคร่อมลงบนตักของชายหนุ่มพร้อมกับขยับริมฝีปากเข้ามาทาบทับอย่างเชื่องช้า
ลิ้นเล็กชอนไชดูดดึงเข้าหาในขณะที่แพททริกยังคงเฉยแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสจากดาราสาว สะโพกอิ่มบดเคล้าให้ใจกลางสัมผัสกันอย่างช้าๆด้วยความจงใจ กระโปรงตัวน้อยรัดติ้วเลิกขึ้นจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน ในขณะที่ทั้งห้องมีเพียงเสียงเรียวลิ้นดูดกลืนดังขึ้นในความเงียบ
“ว๊าย” เสียงร้องอุทานด้วยความตกใจดังขึ้นเมื่ออีกคนผละออกแล้วพลิกกายบางให้เป็นฝ่ายนอนราบกับโซฟาตัวใหญ่ก่อนจะทาบทับลงมา เรียวปากร้อนจู่โจมเข้าหาอย่างรวดเร็ว ชุดเดรสที่ตั้งใจใส่มาเพื่อเอาใจนั้นถูกฉีกทึ้งอย่างไม่ใยดี
เสียงหวานกรีดร้องครวญครางอย่างสุขสมเมื่อถูกเติมเต็มอย่างเร่าร้อน แพททริกเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็คในทุกๆด้าน เรื่องบนเตียงเช่นกัน ยามร่างใหญ่กระทั้นกายเข้าหาด้วยความรุนแรงเสียงครวญครางอันสุขสมกลับยิ่งดังขึ้น สองร่างรัดรึงหยัดกายเข้าหากันโดยไม่มีใครยอมใคร
แพททริกเสือกไสกายเข้าหาเพื่อระบายความรู้สึกครุกกรุ่นของตัวเอง ไม่ได้สนใจเรือนร่างที่บิดเร้าด้วยความเสียวซ่านเลยซักนิด ความหงุดหงิดทุกอย่างถูกระบายออกมาผ่านกิจกรรมอันเร่าร้อน จวบจนกระทั่งอีกคนสลบไสลไปเพราะร่างกายทนรับศึกหนักต่อไปไม่ไหว
เรือนร่างสูงใหญ่ขยับออกเมื่อปลดปล่อยออกมาเป็นรอบที่นับไม่ได้ ถุงยางเกลื่อนเต็มพื้นก่อนอันสุดท้ายจะถูกโยนตามลงมา แพททริกผละกายออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ จัดการตัวเองจนเรียบร้อยก่อนจะทิ้งคนสลับไสลไว้ในนั้นอย่างไม่ใยดี
“จัดการเรื่องเช็คด้วย”
“ครับนาย”
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในความเงียบปลุกคนที่นอนสลบไสลให้รู้สึกตัวอย่างช้าๆ กานต์รักลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งที่ลามไปหมดทั้งหัวและดวงตา
แกร๊ก
เพราะไร้การตอบรับจากคนข้างในคนเคาะจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา ก่อนแสงไฟในห้องจะสว่างโล่ขึ้นจนคนพึ่งรู้สึกตัวต้องหลับตาลงอีกครั้ง
“ขอโทษค่ะ แต่นี่ดึกมากแล้วคุณควรจะทานอะไรซักหน่อย” แม่บ้านผู้สูงวัยเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารในมือ ความเป็นมิตรฉายชัดบนใบหน้าใจดีนั้นจนกานต์รักรู้สึกสบายใจ
“ขอบคุณครับ...แต่ผมไม่หิวเลย” เสียงแหบพร่าของคนพึ่งตื่นนอนเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มเศร้า รู้สึกตื้อไปหมดจนทำให้ความอยากอาหารนั้นหายไป แม้ว่าอาหารในถาดจะหน้าตาน่าทานแค่ไหนก็ตาม
“ไม่หิวก็ทานซักหน่อยเถอะค่ะ คุณต้องทานยา” กานต์รักมองหน้าคนพูดอย่างอึดอัดใจ
“...ก็ได้ครับ” รอยยิ้มใจดีระบายบนใบหน้าอ่อนโยนก่อนร่างท้วมอุ้ยอ้ายจะวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง
“ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยวอีกซักหน่อยป้าจะเข้ามาเก็บนะคะ” กานต์รักรับคำในลำคอ รอยยิ้มหวานถูกส่งไปให้อีกคนอย่างขอบคุณ พอประตูห้องนอนถูกปิดลงร่างเล็กจึงขยับนั่งบนขอบเตียบ เอื้อมมือไปตักอาหารเข้าปากอย่างเชื่องช้า แต่สุดท้ายทานไปได้เพียงไม่กี่คำมือบางก็รวบช้อนเข้าหากัน ดื่มน้ำแล้วหยิบยาเข้าปาก
นัยน์ตาหวานเศร้ามองออกไปข้างนอกผ่านทางหน้าต่างบานเล็กอย่างเหม่อลอย
“ทานไปกี่คำกันคะ” เพราะมัวแต่คิดอะไรไปไกลจนไม่รู้ว่าเวลานั้นผ่านล่วงเลยมานานแค่ไหน แม่บ้านคนเดิมเดินกลับเข้ามาอีกครั้งเห็นอาหารในถาดที่แทบไม่พร่องลงเลยซักนิดแล้วได้แต่มองคนรุ่นหลานอย่างเห็นใจ
“ผมไม่หิวเลยครับ”
“คุณแพททริกเธอไม่ใช่คนใจร้ายหรอกค่ะ...” ผู้ที่ผ่านและเห็นอะไรมามากมายเอ่ยไปถึงอีกเรื่องจนร่างบางหยุดชะงักนิ่ง
“อดทนหน่อยนะคะ แล้ววันหนึ่งความเป็นคุณจะทำให้คุณแพททริกเห็นแล้วใจอ่อนเอง”
เธอผ่านโลกมามากมาย รับใช้แพททริกมาตั้งแต่ตอนอีกคนยังเป็นหนุ่ม แววตาเศร้าหวานจากเด็กคราวหลานประกายด้วยความซื่อจนนึกเอ็นดู เรือนร่างบอบบางราวกับแก้วใสที่พร้อมจะแตกทุกเมื่อหากแตะต้องแรงช่างดูน่าทะนุถนอม อีกไม่นานผู้เป็นนายจะต้องทนใจแข็งกับเด็กคนนี้ไม่ไหว รางสังหรณ์บางอย่างบอกอย่างนั้น
“...มันคงไม่มีวันนั้นหรอกครับ” กานต์รักเอ่ยตอบเสียงเบา รู้ตัวดีเสมอว่าคนอย่างเขามันเป็นได้เพียงเท่านี้ แค่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน แม้จะเป็นเพราะสาเหตุนั้นแต่มันก็ดีมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้คุณแพททริกทำดีหรือมองเขาในแง่ดีเลย
“อย่าคิดมากไปเลยนะคะ ตอนนี้คุณควรจะพักผ่อน...เดี๋ยวป้าจะเอาเสื้อผ้าชุดใหม่เข้ามาให้ค่ะ” เรื่องของเจ้านายพูดมากไปก็ไม่ดี แม่บ้านคนเก่าคนแก่ที่ถูกเรียกมาอยู่ที่นี่ชั่วคราวจึงเสเปลี่ยนไปเรื่องอื่น
“ขอบคุณครับ...เอ่อ จะเป็นไรไหมครับถ้ารักอยากจะรู้ว่าคุณป้าชื่ออะไร” คุยกันมาซักพักหากแต่ยังไม่ได้เอ่ยถามถึงชื่อเสียที กานต์รักแย้มยิ้มน้อยๆอย่างขออนุญาต
“ป้าชื่อน้อยค่ะ แล้วคุณล่ะคะ”
“กานต์รักครับ...เรียกว่ารักเฉยๆก็ได้”
“พ่อกับแม่คงรักคุณมากเลยนะคะ” คนฟังระบายรอยยิ้มเต็มหน้าหวานเมื่อได้ยินประโยคนั้น
กานต์รัก...กานต์แปลว่าเป็นที่รัก เป็นชื่อที่มีความหมายเต็มไปด้วยรัก แม่เคยบอกว่าอยากให้เขาเติบโตมาเป็นที่รักของคนรอบข้าง เติบโตด้วยความรักอันมากมายของพ่อกับแม่ เป็นคนที่มีใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
“ครับ รักมาก” ยามนึกถึงใบหน้าผู้ให้กำเนิดดวงหน้าหวานนั้นอ่อนละมุนจนคนมองสัมผัสได้ถึงความรักอันอบอุ่นของครอบครัวที่เด็กคนนี้เกิดมา ไม่แปลกใจเลยหากคนตรงหน้าจะดูอ่อนโยนและบริสุทธิ์ขนาดนี้
“ยังไงป้าขอตัวก่อนนะคะ จะได้เอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยนอาบน้ำ”
“ครับ”
ชุดนอนขายาวพอดีตัวถูกสวมใส่บนร่างหลังจากกานต์รักอาบน้ำชำระร่างกายตัวเองจนเรียบร้อย นาฬิกาบนผนังห้องบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มเศษแล้ว ความอ่อนล้าจากจิตใจและร่างกายพาให้คนที่ก้าวขึ้นเตียงค่อยๆหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทรา
ในความฝันนั้นกานต์รักได้ยินใครบางคนกระซิบอะไรบางอย่างจากที่ไหนซักแห่ง
“ฝันดี”
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
:กอด1: :กอด1:
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/?ref=bookmarks
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
กานต์รักปิดบังอะไร?
สงสัยมากกกก
-
กานต์รักเป็นใคร!!! บอกมาน๊าาาา~
รอตอนต่อไปจ้า
รีบมาต่อไวๆ
:m5: :m5: :m5:
-
มีแต่ความสงสัยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จริงๆแล้วกานต์รักเป็นใครกันแน่เนี่ย?
-
มีแต่ความสงสัยลอยวนเวียนเต็มไปหมด
-
ทำไมถึงบอกไม่ได้ล่ะ
-
รักปิดบังอะไรไว้ เรื่องครอบครัวเหรอ
ติดตามจ้า
-
ทำไมไม่บอกๆไป
-
กานต์รักทำแบบนี้ทำไมหนอ
สงสัยๆ :serius2: :angry2:
-
รอติดตามม
-
ตอนที่ 3
“ทานให้เยอะกว่านี้หน่อยเถอะนะคะ”
“รักทานไม่ลงแล้วจริงๆครับ” เสียงหวานเอ่ยตอบพร้อมกับเบ้หน้าน้อยๆ อาการไม่อยากอาหารยังคงเหมือนเดิมไม่ดีขึ้นซักนิด ตอนเช้ากานต์รักก็ทานอาหารได้เพียงสามสี่คำเท่านั้น แม่บ้านผู้คอยดูแลได้แต่ถอนหายใจอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
“ทานน้อยขนาดนี้เดี๋ยวก็ป่วยขึ้นมาอีกหรอกค่ะ” เห็นเด็กคนนี้ทานข้าวแล้วเธอนึกถึงหลานชายตัวน้อยที่บ้าน กว่าจะกินข้าวได้แต่ละทีนั้นต้องกล่อมแล้วกล่อมอีก วันนี้คะยั้นคะยอให้กานต์รักทานอะไรบ้างแต่คนตัวเล็กก็ทานลงไปแค่เท่าแมวดม
“รักดีขึ้นมากแล้วครับ”
“ดีขึ้นแต่ก็ยังต้องทานยาอยู่นะคะ ถ้าขืนคุณรักยังทานน้อยอยู่แบบนี้เดี๋ยวคงได้ป่วยขึ้นมาอีก”
“รักไม่เป็นไรจริงๆครับ ขอบคุณป้าน้อยที่เป็นห่วงนะครับ” ใบหน้าหวานระบายยิ้มอ่อนโยนให้คนที่แก่กว่า ไม่ใช่ว่าไม่อยากทานอะไรให้ได้เยอะเพียงแต่หากฝืนเอาเข้าปากไปก็กลืนไม่ลงอยู่ดี
“รักขอใช้โทรศัพท์หน่อยได้ไหมครับ เป็นห่วงเรื่องงานมากเลย” ไม่รู้ว่าป่านนี้ที่ร้านจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นบ้าง ถึงจะเชื่อมั่นในตัวพนักงานทุกคนแต่ยังอดเป็นห่วงไม่ได้
“ป้าไม่มีสิทธิ์อนุญาตหรอกค่ะ เรื่องนี้คุณรักต้องขอคุณแพทริกนะคะ” คนฟังหน้าเศร้าลงทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น ป่านนี้คุณแพททริกคงโกรธจนไม่อยากจะมองหน้ากันแล้ว
“ก็เขาไม่อยู่ให้รักขอนี่ครับ” กานต์รักเอ่ยเสียงเบาราวกับรำพันกับตัวเอง ใบหน้าหวานเศร้าเบือนไปมองวิวข้างนอกของตึกสูงระฟ้าพร้อมกับปล่อยให้ความรู้สึกที่ไม่แจ่มใสนักล่องลอยไปไกล
ไม่รู้เลยว่าจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน...
“เดี๋ยวป้าไปเอายามาให้ทานนะคะ” คนแก่ได้แต่มองภาพนั้นแล้วถอนหายใจ เธอไม่มีสิทธิ์จะทำอะไรนอกจากดูแลกานต์รัก เห็นเด็กรุ่นลูกเศร้าซึมแล้วก็อดสงสารไม่ได้
นัยน์ตาโศกเหม่อมองท้องฟ้ากว้าง ปล่อยให้ห้วงความคิดล่องลอยไปกับก้อนเมฆซึ่งกำลังเคลื่อนห่างออกไป หากคนเราเป็นเหมือนเหล่านกที่โผบินได้ตามใจก็คงดี กานต์รักจะบินมองความสวยงามของโลกใบนี้ไปเรื่อยๆ ยามปีกมันกางออกแล้วเคลื่อนที่ได้เหนือทุกสิ่งมันจะรู้สึกอย่างไรบ้างนะ
“ทานยานะคะคุณรัก” กานต์รักรั้งความคิดตัวเองกลับมาแล้วหันไปมองแก้วยาในมือที่เหี่ยวย่นตามอายุ ส่งยิ้มให้ป้าน้อยอย่างขอบคุณแล้วรับยาเข้าปากก่อนดื่มน้ำตาม ร่างกายนั้นยังไม่ทันได้หายดีซักเท่าไหร่จึงต้องทานยาอย่างสม่ำเสมอ
“ป้าน้อยไปพักเถอะครับ ไม่ต้องคอยดูแลรักตลอดก็ได้” ตั้งแต่เช้ามาอีกคนคอยตามดูแลไม่ห่าง แม้เขาจะทำแค่เพียงนั่งนิ่งแต่ป้าน้อยก็ยังอุตสาห์วนเวียนอยู่ใกล้ๆ
“ป้าไม่มีอะไรทำหรอกค่ะ หน้าที่ของป้ามีแค่คอยดูแลคุณรัก”
“เหรอครับ...ถ้าอย่างนั้นรักอยากได้หนังสืออะไรก็ได้ซักสามสี่เล่ม ป้าน้อยพอจะหาให้ได้ไหมครับ” ยามบ่ายว่างๆเช่นนี้นอกจากอ่านหนังสือแล้วกานต์รักก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ไม่รู้ด้วยว่าตนนั้นมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรได้บ้าง ตอนนี้หากได้หนังสือซักเล่มคงแก้เบื่อได้ไม่น้อย
“ได้ค่ะ ซักครู่นะคะ”
เมื่อคนดูแลผละออกไปเรือนร่างเพรียวจึงลุกออกจากโต๊ะอาหารมายังมุมโซฟาซึ่งเหมาะแก่การอ่านหนังสือ โซฟาสีขาวสะอาดตาตั้งอยู่ในส่วนของห้องนั่งเล่น ตรงหน้าเป็นกระจกใสสามารถมองเห็นวิวของแม่น้ำเบื้องล่างได้ทั้งหมด กานต์รักเอื้อมมือไปลูบไล้กระจกนั้นอย่างแผ่วเบา หลับตาลงแล้วตัดทุกเรื่องราวออกจากหัวให้ความรู้สึกจมไปกับความมืดมิด
ไม่อยากคิดเรื่องอะไรเลย
“นี่ค่ะคุณรัก”
“ขอบคุณครับ” เปลือกตาสีอ่อนเปิดขึ้นแล้วหันไปหยิบหนังสือสามเล่มในมือของแม่บ้านผู้ใจดี กานต์รักขยับมาทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา ถอดสลิปเปอร์ออกจากเท้า เอนกายลงนอนราบแล้วเปิดหนังสือในมืออ่านอย่างช้าๆ
ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงคนที่บอกอยากอ่านหนังสือก็เคลิ้มหลับไปเพราะฤทธิ์ยา
✻✻✻✻✻✻✻✻✻✻✻✻✻✻✻
“ไม่ยอมทานอะไรเลยค่ะ กินข้าวไปแค่มื้อละสามสี่คำเอง” แพททริกยืนฟังคำรายงานของหัวหน้าแม่บ้านแล้วขมวดคิ้วมุ่น ปรายตามองคนที่หลับอยู่บนโซฟาพลางสูดหายใจเข้าปอดลึกแล้วผ่อนออกอย่างช้าๆ
ดื้อด้าน
“แล้วทานยาครบไหม”
“ครบค่ะ” ยังพอเบาใจที่ไม่ได้ดื้อไปมากกว่านั้น แพทริกพยักหน้ารับแล้วสั่งให้แซมไปส่งแม่บ้านเพื่อกลับไปดูแลบ้านใหญ่ พรุ่งนี้ค่อยให้กลับมาอีกครั้ง
เรียวขาแกร่งก้าวย่างไปหาคนที่นอนหลับอยู่บนโซฟา ตอนนี้เป็นเวลากว่าหกโมงเย็น เด็กนี่นอนไม่เป็นเวล่ำเวลาแบบนี้ไม่รู้ว่าตอนกลางคืนจะหลับได้อีกหรือเปล่า
แพทริกส่ายหน้าให้กับภาพนี้เล็กน้อยก่อนจะถอดสูทตัวนอกออกอย่างนึกรำคาญเมื่อวันนี้ต้องสวมมันตลอดทั้งวัน มือหนารั้งเนคไทให้หลุดออกจากคอแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวลงมาสามเม็ด พาดทุกอย่างเข้ากับพนักโซฟาที่อีกคนนอนอยู่ พับแขนเสื้อขึ้นถึงข้อศอก
“อะ อื้อ” เสียงคราวแผ่วในลำคอดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กเริ่มขยับตัว แพทริกยืนจ้องคนตัวเล็กนิ่งเพื่อรอให้อีกคนตื่นขึ้นมาอย่างใจเย็น
ดวงตาโตเปิดขึ้นก่อนจะกวาดมองเพดานอย่างช้าๆแล้วหลับตาลงอีกครั้ง กานต์รักขยับตัวลุกขึ้นทั้งที่ตายังคงปิดสนิท สะบัดหัวตัวเองสองสามทีเพื่อดึงสติอันมึนเบลอจากการพึ่งตื่นนอนให้กลับมา
“อ๊ะ คุณแพทริก” คราวนี้ตาดวงโตลืมขึ้นเต็มตาเมื่อเห็นเรือนร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ทางด้านหลังของโซฟา คนตัวสูงทำเพียงแค่ปรายตามองแล้วผละออกไป กานต์รักรีบขยับตัวลุกตามด้วยความรวดเร็ว ฝ่ามือน้อยรั้งชายเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวแพงเอาไว้ก่อนจะรีบชักมือกลับเมื่อรู้ว่าเผลอตัวทำเรื่องไม่สมควร แต่สัมผัสบางเบานั้นกลับทำให้สองขาแกร่งหยุดนิ่ง
“ขอโทษครับ” คนด้านหลังเอ่ยเสียงแผ่ว
“ผมขอใช้โทรศัพท์หน่อยได้ไหมครับ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกคนทำท่าจะขยับเดิน ประโยคนั้นทำเอาแพทริกหันขวับกลับมา
“ฉันไม่ให้ จะโทรบอกคนอื่นว่าถูกฉันขังไว้รึไง”
“ปะ เปล่านะครับ...ผมแค่อยากโทรถามเรื่องงาน” กานต์รักรีบอธิบายเมื่ออีกคนคิดไปไกล เขาไม่เคยคิดจะบอกให้ใครช่วยเลยซักนิด รู้ดีว่าเรื่องทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นเพราะตัวเอง
“หึ เจ้าของร้านเบเกอร์รี่สุดหรู...ก็ไม่ได้จน เลยไม่ต้องการเงินสินะ”
แพทริกส่งเสียงหัวเราะในลำคออย่างค่อนขอด แน่นอนว่าเรื่องร้านของหวานอะไรแบบนั้นมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับธุรกิจที่ทำอยู่จึงไม่เคยนึกสนใจ เจ้าของร้านอย่างกานต์รักก็ไม่ค่อยออกสื่อจึงไม่แปลกนักที่ลูกน้องจะตามหาตัวไม่เจอ หากไม่เจอในงานแต่งเมื่อวันก่อนคงไม่มีทางรู้เลยว่าเด็กนี่เป็นใคร
ถึงอย่างนั้นก็มีเพียงสิ่งเดียวที่รู้ในตอนนี้คือบ้านของกานต์รักมีฐานะพอสมควร
“...” กานต์รักนิ่งเงียบ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป
“ฉันจัดการเรื่องงานของนายแล้ว เพราะฉะนั้นไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องใช้โทรศัพท์” ทันทีที่พูดจบแพทริกก็หมุนตัวออกจากห้อง กานต์รักมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นแล้วได้แต่ถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย
ร่างเล็กลากเท้าเดินอย่างเชื่องช้าไปยังห้องนอน จัดการล้างหน้าล้างตาตัวเองก่อนจะออกมานั่งที่โซฟาตัวเดิม เหม่อมองดวงดาวพราวระยับที่เคียงคู่กับพระจันทร์บนฟากฟ้า
กระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง ก่อนเรือนร่างสูงใหญ่หน้าตาขมวดขึงจะเดินเข้ามาหา
“กินข้าวซะ จะได้กินยา” หากบอกว่าไม่หิวคงโดนอีกคนตวาดใส่กานต์รักจึงยอมขยับตัวลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ต่างคนต่างทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกันก่อนจะมีบอร์ดี้การ์ดร่างสูงเดินเข้ามาจัดอาหารขึ้นบนโต๊ะและวางยาไว้ให้ข้างๆ
เมื่อเห็นแพทริกตักข้าวเข้าปากกานต์รักถึงได้หยิบช้อนของตัวเองขึ้นมาตักอาหาร กว่าจะกลืนได้แต่ละคำนั้นช่างยากเย็นนักในความรู้สึก ทนกินไปได้เพียงสี่คำก็รู้สึกว่าไม่ไหว
“ทานเข้าไปให้หมด” แพทริกมองคนที่รวบช้อนเข้าหากันแล้วเอ่ยสั่งเสียงเข้ม
“ผมอิ่มแล้วครับ” กานต์รักก้มหน้าลงแล้วเอ่ยตอบ
“กินข้าวให้หมดจาน ฉันสั่ง” คนฟังแทบน้ำตาคลอเมื่อได้ยินดังนั้น แต่เพราะไม่อยากทำให้อีกคนไม่พอใจจึงยอมจับช้อนแล้วตักข้าวเข้าปากอีกครั้ง
“อึก” ฝืนทานได้เพียงสองคำร่างเล็กก็รู้สึกกลืนไม่ลงจนในที่สุดร่างกายก็ขย้อนมันออกมา กานต์รักลุกพรวดแล้ววิ่งไปทางห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว อาเจียนเอาทุกอย่างออกจนหมด
แพทริกสาวเท้าก้าวตามมาจนถึงห้องน้ำ มองอีกคนที่ยืนโงนเงนอยู่จนต้องขยับเข้าไปรั้งร่างเล็กเข้าหาตัว
“คะ คุณแพทริก” กานต์รักเพ้อชื่ออีกคนออกมาเสียงเบา รู้สึกแย่จนต้องหลับตาลงแน่น ร่างสูงช้อนตัวของกานต์รักขึ้นในอ้อมกอดก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องนอน
“แซม โทรตามอาหมอด่วน!” แพทริกโทรสั่งคนสนิทเสียงเข้มก่อนจะกดตัดสาย มองใบหน้าหวาดซีดเผือดแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน เด็กนี่ป่วยบ่อยเกินไป ก็เป็นเพราะไม่ยอมทานข้าวร่างกายถึงได้อ่อนแอซูบผอมอย่างนี้
“ผะ ผมไม่เป็นไร” กานต์รักเอ่ยพูดเสียงแผ่ว
“เงียบไปซะ!” แพทริกตวาดก้อง ถ้าไม่ได้รับการตรวจและยืนยันจากแพทย์เขาไม่มีทางไว้วางใจเด็ดขาด
ไม่นานนักหมอก็มาถึง แพทริกผละออกให้ผู้เป็นอาได้ตรวจรักษาโดยที่ไม่ได้ขยับไปไหนไกล ร่างสูงยืนจังก้าอยู่ข้างเตียงคอยมองทุกขั้นตอนนิ่ง
“คนไข้มีอาการเครียดลงกระเพาะ ต้องพยายามทำใจให้สบายไม่คิดเรื่องต่างๆมากนะครับ เดี๋ยวหมอจะจัดยาแก้เครียดและยานอนหลับให้แต่พยายามไม่กินมันเลยจะดีที่สุด”
“ครับ” คนป่วยรับคำเสียงเบา
“อาการไม่ได้น่าเป็นห่วงอะไร ทำใจให้สบายแล้วก็ต้องพยายามทานอาหารด้วยนะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของจิตใจคนไข้เอง ถ้าไม่อยากป่วยต้องพยายามนะครับ”
“ผมจะพยายามครับ”
“โอเค เรียบร้อยแล้วงั้นหมอขอตัว...แพท ออกไปคุยกับอาข้างนอก” คนเป็นอามองหน้าหลานนิ่งแล้วเอ่ยบอก เก็บอุปกรณ์การตรวจทุกอย่างเข้าที่ให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาโดยมีคนร่างสูงเดินตาม
“อาไม่รู้ว่าเราสองคนมีเรื่องอะไรกัน แต่พยายามอย่าทำอะไรให้คนไข้เครียดมากนัก ตอนนี้อาการยังไม่รุนแรงแต่ถ้าหากเขายังคิดมากหรือมีเรื่องอะไรอีกอาการจะยิ่งหนัก”
“ผมจะพยายาม” แพทริกถอนหาย ไม่รู้ว่าจะทำอย่างที่ผู้เป็นอาแนะนำได้หรือไม่
“แล้วก็ต้องทำให้คนไข้ทานอาหารให้ได้เยอะๆ เน้นเมนูที่เขาชอบหรืออะไรที่รสชาติไม่เลี่ยนนัก”
“ครับ”
“อากลับก่อนล่ะ อ้อ...ส่วนยาชุดก่อนคนไข้ก็ยังต้องกินจนกว่าจะหมดนะ” แพทริกรับคำแล้วเดินไปส่งผู้เป็นอาถึงหน้าห้องก่อนจะเดินกลับมายังห้องนอนอีกครั้ง เรือนร่างบอบบางมองตามทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ใบหน้าขาวซีดเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง
“ชอบกินอะไร” ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง ยกมือขึ้นกอดอกแล้วเอ่ยถาม แม้กานต์รักจะไม่ค่อยเข้าใจสาเหตุที่ถูกถามนักแต่ก็พยายามครุ่นคิดเพื่อให้คำตอบ
“...ยำ” คนป่วยพึมพำกับตัวเองก่อนจะหันมาตอบ “ยำครับ”
“พูดมาให้หมด” กานต์รักพยายามนึกอีกครั้งถึงสิ่งที่ชอบและสิ่งที่อยากทานในตอนนี้ก่อนจะต้องส่ายหน้าเมื่อไม่นึกอยากอะไรอีกเลย
“ผมชอบกินแค่ยำ ถ้ากินก็คงกินได้มากกว่าอย่างอื่นครับ” ความจริงแล้วกานต์รักนั้นทานอาหารได้หลายอย่างอยู่บ้างเพียงแต่แค่ตอนนี้ในหัวมันตื้อไปหมดไม่อยากกินอะไรเลยซักอย่าง ที่พอจะนึกได้ก็มีแค่ยำเท่านั้น ถ้าให้กินคงจะกินได้มากกว่าอย่างอื่น
“ข้าวล่ะ เดี๋ยวก็แสบท้องแล้วได้ป่วยขึ้นมาอีก”
“ผมชอบกินข้าวกับยำหมูยอ” กานต์รักก้มหน้าตอบเสียงเบาเพราะกลัวว่าจะโดนดุอีกที่ชอบกินอะไรแบบนี้
“ทำอาหารขึ้นมาใหม่ เอาเมนูยำทุกยำที่มันมีบนโลกใบนี้...ที่สำคัญต้องมียำหมูยอ” ได้ยินเสียงอีกคนเอ่ยขึ้นถึงได้รีบเงยหน้าขึ้นมอง ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองว่าคุณแพทริกนั้นโทรสั่งอาหารให้แต่เนื่องด้วยเพราะกลัวว่าจะเป็นอาหารของตนจึงต้องรีบเอ่ยบอก
“ผมไม่ทานเผ็ดนะครับ” ดวงตาคมปรายมามองก่อนจะเอ่ยสั่งคนปลายสาย
“ทุกอย่างไม่เผ็ด” มือหนาผละโทรศัพท์ให้ห่างจากหู กดตัดสายแล้วเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงเช่นเดิม
“หัดกินให้มันเยอะๆ กินอย่างกับแมวดมอย่างนี้ถึงได้ป่วยออดๆแอดๆ” แพทริกเอ่ยบอกคนป่วยด้วยเสียงติดหงุดหงิด เพราะเคยสัมผัสลูบไล้ไปถึงไหนต่อไหนถึงรู้ดีว่าเด็กนี่ผอมแค่ไหน ยิ่งตอนนี้ดูเหมือนราวกับว่าร่างบางจะผอมลงกว่าครั้งที่เจอกันในคืนนั้นเสียอีก
ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด
“ผมจะพยายามครับ” กานต์รักรับปากเพราะไม่อยากให้อีกคนต้องเดือดร้อนวุ่นวาย อาจเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้สมองไม่ได้หยุดคิดถึงมีอาการเช่นนี้ รู้ตัวดีว่าตัวเองนั้นเป็นคนคิดมาก หากได้คิดอะไรแล้วก็มักจะคิดอยู่อย่างนั้น ยากที่จะสลัดมันออกจากหัว
“ก็ดี”
สิ้นคำสองคำนั้นห้องทั้งห้องก็อยู่ในความเงียบ มือบางถูกบีบเข้าหากันเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาคมที่มองมา ภาวนาให้มีคนนำอาหารขึ้นมาส่งจะได้ไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้อีกต่อไป แล้วคำขอของกานต์รักก็เป็นจริงเมื่อโทรศัพท์ของคนตัวใหญ่ดังขึ้นอีกครั้งในเวลาต่อมา
“จะเดินเองหรือต้องให้อุ้ม” แพทริกวางสายแล้วปรายหางตาถาม
“เดินเองครับ” กานต์รักรีบตอบเสียงรัว การใกล้ชิดกันมันอาจดีต่อความรู้สึกหากแต่ไม่ได้ดีต่อใจดวงน้อยที่ต้องทำงานหนักเลยซักนิด กลัวว่าตนนั้นจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่จนอีกคนรับรู้ เพราะฉะนั้นกานต์รักขอเลือกหนทางที่ปลอดภัยกับใจตัวเองเสียดีกว่า
ร่างเล็กค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่ง สูดหายใจเข้าปอดลึกก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ แม้จะโงนเงนเล็กน้อยแต่ยังพอทนได้ไหว เมื่อแพทริกเห็นว่าอีกคนไม่ได้ทรุดลงไปก็เดินออกจากห้องให้กานต์รักก้าวเดินตาม
มาถึงโต๊ะอาหารตากลมโตก็เบิกขึ้นกว้าง เมนูยำมากมายหลายชนิดละลานตาจนคิดว่าไม่มีทางที่คนสองคนจะทานได้หมด
“นั่งลงแล้วก็กินซะ” ร่างบางยังคงยืนนิ่งจนแพทริกต้องเอ่ยย้ำ ก่อนกานต์รักจะค่อยๆทรุดตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม กวาดสายตามองเมนูยำตรงหน้าด้วยความอึ้ง
“ทะ ทำไมมันเยอะขนาดนี้ล่ะครับ”
“ไม่ต้องถาม มีหน้าที่กินก็กินให้มันเยอะๆ” กานต์รักหลุบสายตาต่ำมองจานข้าวเมื่อเสียงทุ้มดุเอ่ยขึ้น รอบตัวพลันตกอยู่ในความเงียบกระทั่งได้ยินเสียงช้อนส้อมกระทบจานข้าวจากอีกฝั่งถึงได้เหลือบสายตาขึ้นไปมอง เห็นคนตัวสูงเริ่มลงมือทานอาหารจึงเริ่มทานของตัวเองบ้าง
ทันทีที่ตักเมนูยำหมูยอเข้าปากใบหน้าหวานก็อมยิ้มพลางพยักหน้าน้อยๆกับตัวเองเมื่อรับรู้ได้ถึงรสชาติของความอร่อย คนที่ทำเหมือนไม่สนใจเหลือบสายตามองร่างบางที่นั่งฝั่งตรงข้าม เบาใจหน่อยที่ดูเหมือนว่าเด็กนี่จะกินได้เยอะขึ้น
กานต์รักตักชิมทุกเมนูทุกจานจนพอใจ กระทั่งทานข้าวไปได้ครึ่งหนึ่งถึงได้รวบช้อนส้อมเข้าหากันบ่งบอกว่าอิ่ม
“ผมอิ่มแล้วครับ” หากฝืนกินมากกว่านี้คงไม่พ้นต้องวิ่งไปอ้วกอีกเช่นเมื่อก่อนหน้า
“อืม” แพทริกทำเพียงแค่รับคำ รู้แล้วว่าอีกคนคงพยายามกินให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ข้าวจานนั้นไม่น้อยเลย กินได้ถึงครึ่งก็ถือว่าดีแล้ว
“อีกซักหน่อยค่อยกินยา”
“ครับ” กานต์รักมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามทานข้าวไปเงียบๆ ไม่รู้ว่าคุณแพทริกนั้นชอบกินข้าวกับยำเช่นเขาไหมแต่ร่างสูงก็ตักเข้าปากไปได้เรื่อยๆไม่ได้พูดอะไรออกมา ในความรู้สึกของกานต์รักนั้นมันเป็นอาหารที่อร่อยที่สุด แต่บางคนกลับมองว่าแปลกที่เขาชอบทาน
แพทริกนั่งทานข้าวกับยำไปเรื่อยๆจนกระทั่งข้าวในจานหมดลง นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้ทานอะไรแบบนี้ รสชาติก็ไม่ได้แย่ซักเท่าไหร่
“ทานยาเสร็จก็ไปอาบน้ำ” เสียงทุ้มเรียบเอ่ยบอกอีกคนที่พึ่งทานยาลงไป กานต์รักพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นยืนเดินกลับเข้าห้องนอนไปอย่างเชื่องช้า แม้อยากจะจัดการเรื่องถ้วยจานบนโต๊ะแต่ไม่กล้าเอ่ยถามเพราะอีกคนสั่งให้ไปอาบน้ำ หน้าที่ของเขาตอนนี้คือทำตามที่คุณแพทริกบอกเท่านั้น
ร่างเล็กในชุดนอนตัวโคร่งเดินออกจากห้องน้ำด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นกว่าเดิมมากโข กานต์รักขยับเอนกายนอนลงบนเตียงแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เนื่องด้วยเพราะนอนไปเมื่อตอนบ่ายตอนนี้เลยไม่รู้สึกง่วงเลยซักนิด เมื่อไม่ว่าจะพลิกตัวยังไงก็ไม่อาจข่มตาหลับได้ร่างเล็กจึงขยับลุกขึ้นจากที่นอน เดินออกจากไปด้วยความเงียบ
กานต์รักคิดว่าจะไปนั่งดูดาวที่โซฟาตัวเดิมจึงเดินมายังห้องนั่งเล่น ก่อนจะต้องชะงักนิ่งเมื่อเห็นว่ามีคนตัวสูงนอนอยู่ ดูท่าแล้วคุณแพทริกคงเหนื่อยน่าดู เพราะหน้าที่และความรับผิดชอบนั้นมากล้นเหลือเกิน
“พักผ่อนบ้างนะครับ” ร่างเล็กก้มลงไปมองใบหน้าคมที่หลับพริ้มแล้วกระซิบเสียงเบา ก่อนจะผละออกแล้วเดินเข้าห้องนอนมาอีกครั้งเพื่อหยิบผ้าห่ม
ผ้าห่มผืนบางถูกคลี่คลุมเรือนร่างสูงใหญ่ที่นอนเกือบเต็มโซฟาอย่างแผ่วเบา ยามหลับนั้นคนใจร้ายก็ดูเหมือนไม่มีพิษภัยอะไร แต่ถึงอย่างนั้นในยามปกติกานต์รักก็ไม่เคยนึกเกลียดหรือโกรธคุณแพทริกเลย
หมับ
“อ๊ะ” ในจังหวะที่กานต์รักกำลังจะผละออกข้อมือเล็กกลับถูกฉวยแล้วกระชากดึงจนคนไม่ได้ตั้งตัวถลาล้มลงมาหาคนที่นอนอยู่บนโซฟา
ยามเมื่อใบหน้าหวายเงยขึ้นจากอกแกร่งที่มีผ้าห่มพาดทับจึงเป็นจังหวะที่สองสายตาสบกันนิ่ง
“ทำแบบนี้ทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจ จ้องมองดวงตากลมโตใสซื่อแล้วนึกคิดว่ามีเหตุผลอะไรที่ทำให้กานต์รักต้องปิดบัง เพียงแค่บอกมาเท่านั้นมันยากนักหรือยังไง
“ผะ ผมขอโทษ”
“ฉันเบื่อที่จะฟังคำนี้ของนายเต็มทน” กานต์รักนิ่งเงียบ อยากจะเอ่ยมากกว่านั้นหากแต่เพราะตัวเองพูดอะไรออกไปไม่ได้ มองใบหน้าคมที่ห่างกันเพียงคืบพร้อมกับเอ่ยคำที่ร่าสูงไม่อยากฟังนั้นเพียงในใจ
“ถ้าคุณรู้แล้ว...จะปล่อยผมไปไหมครับ” แค่อยากรู้ว่าต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน ซักวัน...วันนั้นก็ต้องมาถึง
“ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเก็บนายเอาไว้” ประโยคที่ได้ยินนั้นทำให้คนฟังนิ่งงัน แม้จะรู้ตัวดีอยู่แล้วหากแต่พอได้ยินมันอย่างชัดเจนใจดวงน้อยก็พลันเจ็บแปลบขึ้นมา ลมหายใจพลันหยุดชะงักไปในทันที
นั่นสินะ...
“วันหนึ่งคุณก็คงได้รู้”
“แน่นอน ไม่มีอะไรที่ฉันอยากรู้แล้วไม่ได้รู้...กานต์รัก อักษราวณิช” เจ้าของชื่อนั้นตัวแข็งทื่อจนคนใต้ร่างสัมผัสได้ สิ่งที่แพทริกพูดมันสื่อความนัยถึงบางอย่าง ไม่ใช่แค่บอกว่ารู้ชื่อและนามสกุลหากแต่มันหมายความว่าทุกอย่างกำลังจะถูกสาวเรื่องราวไปเรื่อยๆ
กานต์รักไม่ได้แปลกใจที่อีกฝ่ายรู้หากแต่ถ้าคุณแพทริกพูดมันหมายความเวลาของเขาที่จะได้อยู่ตรงนี้มันกำลังจะหมดลงในวันใดวันหนึ่ง
“ผม...” ก่อนจะทันได้เอ่ยขอตัวเสียงโทรศัพท์ของคนตัวสูงก็ดังขึ้น กานต์รักจึงได้โอกาสขยับตัวผละออกแล้วลุกขึ้น ปากบางเม้มเข้าหากัน สายตาเศร้าเหลือบมองคนที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ก่อนจะค่อยๆเดินห่างออกมาเข้าไปยังห้องนอน
ประโยคสุดท้ายที่จับใจความได้ว่าแพทริกคุยกับใครทำให้อีกคนนอนไม่หลับจนกระทั่งเกือบถึงเช้า
‘เดี๋ยวผมออกไปหา คุณใจเย็นๆก่อนเดซี่’
TBC.
สงสารน้องรักกกก กานต์รักขอกำลังใจรัวๆๆๆๆๆๆ :mew6: :mew6:
ปล.อาจจะสั้นไปหน่อยนะคะเพราะตัวหนังสือมันเกินหนึ่งรีพลายเลยต้องตัดตรงนี้ อีกส่วนเดี๋ยวยกไปตอนหน้าเลยเนอะ
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
น่าสนใจๆๆ รักเข้าหาแพทริคทำไมหว่า
-
ทำไมต้องทำให้อยากรู้~~~
-
โอ้ยยย อยากอ่านต่อ
-
ตกลงว่าเหตุผลของกานต์รักที่ไม่ยอมบอกคืออัลไล :ling1:
อยากอ่านต่อแล้ว
-
อะไรที่เป็นความลับที่บอกไม่ได้หรือรัก?
-
รักมีความลับอะไร
-
ความลับอะไรหว่า??? #ปักค่ะ!!! :-[
-
หมั่นไส้พระเอก :m16: :m16: :m16:
รัก เพราะมัน.......เป็นความลับที่อยู่ในใจ เป็นความลับที่อยู่ข้างใน แต่ไม่รู้จะยอกเธอได้อย่างไร~~~~~~~ :hao5: :hao5: :hao5:
-
:L2: :L1: :pig4:
เรื่องที่แล้ว หวานละมุน เรื่องนี้ ร้อนแรงฝุดๆ
จะดราม่าไหม?
-
ความลับอะไรอ่ะ
-
ค้างจัง มีเรื่องอะไรกันมาก่อนรึเปล่า
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอพระเอกใหม่ให้กานต์ด่วนเจ้าชู้ไม่เลิกอย่างนี้ไม่ไหว
-
ตอบคอมเม้นต์
@lizzii : ทำไมน๊าาาา :mew3: :mew3:
@sirin_chadada : คนแต่งขอโทษษษษษ :mew2: :mew2:
@jeaby@_@ : มาแว๊วววว
@dilokrittisak : มาแล้วค่ะๆ รอลุ้นกันว่าทำไม
@BAKA : มันก็ไม่เชิงความลับน๊าแต่กานต์รักพูดออกไปไม่ได้~
@maemix : กานต์รักแค่พูดออกไปไม่ได้ :mew2:
@Candy CAT : น้ำท่วมปากเนอะ ไม่ใช่ความลับแต่พูดไม่ได้ ต้องติดตาม :mew3:
@wikawee : คนอะไรใจร้ายเนอะะะะะะ
@Billie : ไม่ดราม่าๆ คนแต่งไม่ถนัดค่ะะะะ
@kothan : ต้องติดตามมม
@Chise : ดีใจจังที่มีคนเห็นประเด็นนี้>< คุณแพทไม่มีอะไร แต่กานต์รัก... :mew3:
@TaecKhun Imagine Love : :กอด1: :กอด1:
@โอ : คุณแพทไม่ได้เจ้าชู้น๊าา คือเขาก็มีผญมาเกี่ยวพันเรื่อยๆอ่ะเนอะ ทั้งหล่อและรวยขนาดนี้...ต้องรอดูตอนหลงน้องรักแล้วน๊า คุณแพทไม่สนใจใครเลยยย :impress2: :impress2:
**********************
อยากคุยกับนักอ่านเลยมาตอบคอมเม้นต์ค่ะะะะ ขอบคุณมากๆเลยยย เยิฟฟฟฟฟ
ปล. มีตอนสั้นๆพิเศษของคุณแพทริกกับกานต์รักในเฟส ใครอยากอ่านตอนเขาหวานกันแล้วเข้าไปอ่านได้น๊าาา :mew1: :mew1:
แปะๆ https://www.facebook.com/notes/writer-ex-soull/%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%84%E0%B8%B8%E0%B8%93%E0%B9%81%E0%B8%9E%E0%B8%97%E0%B8%87%E0%B8%AD%E0%B9%81%E0%B8%87/897133813763630
-
ตอนที่ 4
วันต่อมาแพทริกแวะมาทานข้าวเย็นพร้อมกานต์รักเพื่อดูว่าอีกคนทานอะไรได้มากขึ้นบ้างหรือไม่ เพราะวันนี้มีผลไม้โปรดที่ป้าน้อยเตรียมเอาไว้เลยทำให้ร่างเล็กนั้นทานได้เยอะขึ้นจนเริ่มเบาใจ
หลังจากนั้นแพทริกต้องลงไปยังชั้นทำงานเพื่อประชุมเรื่องโปรเจกต์ใหม่ที่กำลังวางแผนต่อ การประชุมกินเวลาไปจนกระทั่งดึกดื่นกว่าทุกอย่างจะได้ข้อสรุป ผู้กุมอำนาจใหญ่คลึงหัวตาตัวเองเบาๆเพื่อไล่ความเมื่อยขบ
“นายจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านไหมครับ” โจเซฟผู้เป็นมือซ้ายเอ่ยถามขึ้นในขณะที่กำลังเดินออกจากห้องประชุม ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืน
“ไม่ล่ะ คืนนี้คงต้องนอนที่นี่ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้าอีก”
“แต่ว่าคุณกานต์รัก...” มือขวาอย่างแซมเอ่ยขัดขึ้นก่อนจะต้องเงียบเสียงลงเมื่อผู้เป็นตวัดสายตามามอง
“เรื่องของฉันฉันจัดการเอง พวกนายก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้ว”
“ครับ/ครับ” ลูกน้องคนสนิททั้งสองหันมาสบตากันก่อนจะค้อมหัวลงรับคำสั่ง เดินตามผู้เป็นนายมาจนถึงหน้าลิฟต์ก่อนจะต้องแยกย้าย
แพททริกเดินมาจนถึงห้องพักที่มีอีกคนอาศัยอยู่ ก้าวขายาวๆแล้วตรงเข้าไปยังห้องนอน
แกร๊ก
กานต์รักที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเบือนสายตาจากหน้ากระดาษไปยังผู้ที่เปิดประตูเข้ามา จะว่าเป็นป้าน้อยก็ไม่ใช่ในเมื่อผู้ดูแลนั้นกลับไปตั้งแต่เมื่อตอนสองทุ่มแล้ว
“คุณแพทริก...มีอะไรหรือเปล่าครับ” จะว่าแปลกใจก็ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะตัวเองนั้นอยู่ในที่ที่คุณแพทริกเป็นเจ้าของ ไม่ว่าอีกคนจะเดินเข้าเดินออกหรืออยู่ตรงไหนย่อมมีสิทธิ์ทั้งนั้น แต่ในยามวิกาลเช่นนี้ทำไมคนตัวสูงถึงยังอยู่ที่นี่ นึกว่ากลับไปพร้อมป้าน้อยแล้วเสียอีก
“ฉันจะเข้ามาอาบน้ำ” คนฟังขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อได้ยิน
“อ่า ครับ” กานต์รักทำแค่เพียงพยักหน้ารับเบาๆเพราะไม่มีสิทธ์ถามมากกว่านั้น ที่นี่เป็นของคุณแพทริก อีกคนจะทำอะไรตรงไหนย่อมได้
แพททริกเหลือบสายตามองคนที่หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อก่อนจะเดินเลยเข้าไปยังทางห้องน้ำ ที่ต้องอาบในห้องนอนนี้เนื่องจากเสื้อผ้าอยู่ในนั้น ใช้เวลาไม่นานนักก็จัดการตัวเองจนเรียบร้อย ร่างกายนั้นอยากพักผ่อนเต็มแก่
“คุณแพทริกมีอะไรหรือเปล่าครับ” กานต์รักเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเรือนร่างสูงใหญ่เดินมาหยุดอยู่ปลายเตียง
“ไม่มี...ถึงเวลานอนฉันก็ต้องนอน แปลกตรงไหน”
“อะ อะไรนะครับ!” ยิ่งยามร่างสูงเดินอ้อมมายังเตียงอีกฝั่งกานต์รักยิ่งรู้สึกตระหนก
“ฉันจะนอนที่นี่ ตกใจทำไม” คนฟังนั้นอยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่ายังจะถามอีกหรือ
เพราะที่นี่นั้นมีห้องนอนอยู่เพียงห้องเดียว เตียงเดียว ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าอีกคนจะนอนตรงไหน ปกติแล้วกานต์รักไม่รู้ว่าแพทริกพักที่ใด แต่ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขานอนคนเดียว อยู่คนเดียวในตอนกลางคืนจนกระทั่งถึงเช้าโดยมีคนเฝ้าอยู่หน้าประตูเท่านั้น
“งั้น...เดี๋ยวผมไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้ครับ” คิดภาพยามนอนอยู่บนเตียงเดียวกันแล้วพลันเหตุการณ์ในคืนนั้นก็แล่นเข้ามาในหัวจนต้องรีบผุดลุกขึ้น
“ทำไม กลัวฉันทำอะไรหรือไง” แพทริกขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า ท่าทางลุกลี้ลุกลนราวกับกลัวเขายังไงอย่างนั้น
“ปะ เปล่าครับ แต่คุณคงนอนสบายมากกว่า”
“เตียงก็ใหญ่ขนาดนั้น ฉันไม่ใช่คนนอนดิ้น” ยิ่งเห็นท่าทางไม่อยากอยู่ใกล้กันของอีกฝ่ายยิ่งไม่อยากทำให้สมหวัง อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าหากต้องนอนบนเตียงเดียวกันนั้นกานต์รักจะทำยังไง
“แต่ผมนอนดิ้นครับ” เสียงสั่นเอ่ยตอบระรัว ยกข้ออ้างที่คิดว่าจะทำให้หลุดพ้นจากการต้องนอนเตียงร่วมกันออกมา นาทีนี้ต่อให้ต้องนอนพื้นหรือแม้กระทั่งนอนในห้องน้ำกานต์รักก็ยอม
“เหรอ ไม่เป็นไรฉันไม่ถือ...นอนลงไปได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันมีงานเช้า ไม่มีเวลามาเถียงเรื่องที่นอนกับนายหรอกนะ”
เรื่องมีงานเช้านั้นแพทริกไม่ได้แค่ยกขึ้นมาอ้าง หากแต่เพราะมีงานเช้ามากจริงๆคืนนี้ถึงได้เลือกนอนที่นี่ ช่วงนี้คงต้องอาศัยห้องนี้อยู่ซักพักเพราะกำลังมีโปรเจกต์ใหม่จึงยุ่งเกินกว่าจะกลับไปนอนที่บ้านได้
“ตะ แต่ว่า...” อยากจะเอ่ยแย้งทว่าดวงตาคมนั้นกลับมีแววกดดันจนใบหน้าหวานซีดเผือด ในที่สุดกานต์รักก็จำต้องหย่อนตัวลงนั่งแล้วเอนกายนอนเพราะไม่กล้าขัดคำสั่ง แพทริกมองคนที่ห่มผ้าผืนหนาขดตัวอยู่ขอบเตียงปริ่มจะตกก่อนจะเดินมาปิดไฟหัวเตียงให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด
ยามที่นอนยวบยาบลงเพราะคนตัวใหญ่ก้าวขึ้นมากานต์รักยิ่งกระถดกายชิดเตียงมากขึ้น ใจดวงน้อยสั่นไหวจนต้องกุมหน้าอกตัวเองไว้แน่น การใกล้ชิดอีกคนทำให้หัวใจนั้นต้องทำงานหนักกว่าปกติ ยังดีที่มีผ้าห่มอยู่สองผืนไม่อย่างนั้นกานต์รักคงต้องนอนหนาวไปทั้งคืนเป็นแน่
กระทั่งเวลาผ่านไปคนที่กลัวเกร็งกลับหลับไปอย่างง่ายดาย ในขณะที่คนมีงานเช้านั้นนอนพลิกตัวกระสับกระส่ายไปมา
ให้ตายเถอะ! เด็กนี่ใช้ครีมอาบน้ำยี่ห้ออะไรกัน
ยามร่างบางขยับตัวทีกลิ่นหอมอ่อนๆนั้นก็จะกระจายออกมาจนคนที่ควรนอนเพราะมีงานกลับข่มตาหลับไม่ลง บางอย่างภายใต้กางเกงนอนเนื้อดีพลันจะดุนดันขึ้นมาอยู่รอมร่อ
นาฬิกาพรายน้ำบนผนังห้องบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาจะตีหนึ่งเข้าไปแล้ว ในขณะที่คนต้องตื่นตอนตี4ยังไม่มีวี่แววว่าจะหลับ
“อืม...” เสียงครางในลำคอดังขึ้นจากคนเพ้อละเมอยิ่งทำให้แพทริกขบกรามแน่น ท้ายสุดแล้วจึงตัดสินใจว่าจะลุกออกไปนอนที่โซฟาด้านนอก ไม่อย่างนั้นคืนนี้คงไม่ได้หลับไม่ได้นอน
หมับ
ราวกับฟ้ากลั่นแกล้งยิ่งกว่าเดิมเมื่อในขณะที่กำลังจะลุกขึ้นนั้นเรือนร่างบอบบางของคนที่นอนอยู่ข้างกันก็พลิกมาหาแล้วตวัดแขนโอบรอบเอวสอบ ขาเรียวก็พาดหมับราวกับกำลังกอดก่ายหมอนข้าง ส่งผลให้กลิ่นหอมอ่อนๆนั้นยิ่งเล่นงานคนนอนไม่หลับเข้าอย่างจัง
“อือ...”
d*mmit!!
โอเค เขาผิดเองที่อยากจะแกล้งเด็กนี่ ทั้งที่เจ้าตัวก็บอกแล้วว่านอนดิ้น แต่ใครจะไปรู้ว่าการนอนดิ้นคือดิ้นไปกอดคนอื่นแบบนี้
ลมหายใจบางเบาที่รินรดบนต้นคอแกร่งทำให้เจ้าของกลับรู้สึกว่ามันร้อนราวกับไฟกำลังแผดเผา ลมหายใจของแพทริกติดขัดจนเหงื่อไหลซึมตามกรอบหน้าทั้งที่ในห้องเปิดแอร์เย็นฉ่ำ สุดท้ายจึงต้องพยายามแกะร่างบอบบางออกจากตัวอย่างช้าๆแล้วรีบลุกออกจากห้อง
ร่างสูงเดินตรงไปยังตู้เย็นแล้วรินน้ำใส่แก้วกระดกขึ้นดื่มอึกๆ หวังว่าความเย็นนั้นจะช่วยดับอารมณ์ร้อนรุ่มลงไปได้ ไม่รู้เลยว่าคืนนี้จะข่มตาหลับลงหรือเปล่าเมื่อกลิ่นหอมจากเรือนร่างนั้นยั่งกรุ่นติดอยู่ที่ปลายจมูก
✻ ✻ ✻ ✻ ✻ ✻ ✻ ✻ ✻ ✻
“ป้าบอกความลับอะไรของคุณแพทริกให้ฟังเอาไหมคะ” กานต์รักหันไปมองคนข้างตัวทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น มือบางที่กำลังตีส่วนผสมของขนมเข้าหากันหยุดชะงัก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าผู้อาวุโสกว่าพูดราวกับรู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรใบหน้าหวานจึงซับสีเลือดน่ามอง
“คุณแพทริกชอบทานช็อกโกแลตมากเลยนะคะ สามารถทานได้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับช็อกโกแลต...โดยเฉพาะเค้ก กินทีนี่เป็นปอนด์เลยค่ะ” คนแก่มองเด็กรุ่นลูกอย่างนึกเอ็นดูเมื่อเห็นท่าทางนั้น ไม่ต้องเอ่ยอะไรออกมาก็รู้ว่าใบหูแดงระเรื่อนั้นกางฟังเก็บทุกรายละเอียดที่เธอพูดออกไป
“ไม่น่าเชื่อใช่ไหมคะว่าผู้ชายตัวโตอย่างนั้นจะชอบทานอะไรแบบนี้” กานต์รักขบคิดกับตัวเองเมื่อได้ยินประโยคที่คนดูแลเปรยออกมาให้ฟัง วันนี้นั้นป้าน้อยมาพร้อมกับส่วนผสมของขนมและเครื่องมือต่างๆที่จำเป็นต้องใช้ เจ้าของร้านเบเกอร์รีตาโตด้วยความดีใจก่อนจะรีบเข้าครัวตั้งแต่เที่ยงเพราะความตื่นเต้น
“วันนี้ป้าเลยซื้อผงโกโก้และช็อกโกแลตต่างๆมาเผื่อซะเยอะเลยนะคะ”
“งั้น...เดี๋ยวรักทำเค้กช็อกโกแลตเพิ่มอีกก็ได้ครับ” เพราะที่ทำนั้นไม่ได้มีจำนวนมากเท่าไหร่นักเมื่อได้ยินว่าอีกคนชอบกินกานต์รักเลยมีความคิดว่าควรจะทำเพิ่ม
“ทำเผื่อคนอื่นแล้วอย่าลืมทำเผื่อตัวเองนะคะ...คุณรักต้องทานให้เยอะกว่านี้หน่อย” แม้วันนี้กานต์รักจะทานได้เยอะขึ้นเพราะเมนูยำแต่เธอก็ยังอยากให้คนตัวเล็กนั้นทานให้ได้มากกว่านี้อีก
“ครับ...รักจะทานให้เยอะๆเลย” หากเป็นพวกขนมอย่างนี้ยังพอทานได้มากหน่อย อาจเพราะเป็นสิ่งที่ชอบจึงคิดว่าน่าจะทานได้มากกว่าอย่างอื่น
ตลอดทั้งวันกานต์รักจึงขลุกอยู่กับการทำขนมเพราะช่วยให้ไม่ต้องฟุ้งซ่านได้เป็นอย่างดี ทุกอย่างในหัวจะถูกตัดออกแล้วมีความสุขอยู่กับแค่ส่วนผสมของขนมต่างๆตรงหน้า ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มบางๆประดับอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งเกือบสี่โมงเย็นขนมหลากหลายเมนูจึงถูกวางเรียบร้อยอยู่บนโต๊ะอย่างเสร็จสับ
“หน้าตาน่าทานทั้งนั้นเลย คุณรักเก่งจังนะคะ”
“ลองทานดูนะครับว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง” มือบางตัดแบ่งขนมต่างๆออกเป็นชิ้นเล็กๆแล้วตักใส่จานให้คนที่แก่กว่าได้ลิ้มลอง
“อร่อยทุกอย่างค่ะ ไม่หวานเกินไปคนแก่ทานได้”
“ถ้าอย่างนั้นรบกวนป้าน้อยเอาไปแบ่งคนอื่นๆด้วยนะครับ รักทำซะเยอะเลย”
“ได้ค่ะ แต่พวกเมนูช็อกโกแลตต่างๆคงจะแบ่งให้ใครไม่ได้นะคะ ไม่อย่างนั้นคุณแพทได้อาละวาดแน่”
“เขาอาจจะไม่ชอบฝีมือรักก็ได้ครับ” เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา
“ลองให้ชิมก่อนสิคะ...เชื่อป้าว่าคุณแพทต้องทานทั้งหมดนี้แน่ๆ”
“ครับ”
“งั้นป้าเอาขนมออกไปให้คนอื่นๆก่อนนะคะ เยอะขนาดนี้เดี๋ยวจะเสียของทิ้งเปล่าๆ” กานต์รักพยักหน้ารับก่อนจะแย้มยิ้มน้อยๆ ด้านนอกนั้นมีคนอยู่มากมาย ทั้งตึกนี้เป็นตึกของแพทริก เบรนเนแกน ขนมที่ทำคงแบ่งได้ไม่ถึงเสี้ยวของจำนวนคนเลยด้วยซ้ำไป
ดวงตากลมโตกวาดมองเมนูช็อกโกแลตต่างๆตรงหน้าแล้วอมยิ้มกับตัวเอง ไม่รู้ว่าอีกคนจะชอบฝีมือของตัวเองหรือไม่ ป้าน้อยบอกแล้วว่าวันนี้คุณแพทริกจะเข้ามาที่นี่ตอนเย็นๆ ตอนนี้เป็นเวลากว่าสี่โมงแล้ว กลิ่นขนมอบอวลไปทั่วตัวจนกานต์รักคิดว่าคงต้องอาบน้ำเสียหน่อย
หลังจากอาบน้ำเสร็จเมื่อไม่มีอะไรทำกานต์จึงเดินถือจานขนมมานั่งตรงโซฟากลางห้องรับแขก นั่งดูโทรทัศน์ที่ป้าน้อยเปิดทิ้งเอาไว้ไปเรื่อยๆ
“คุณรักคะ คุณแพทริกกำลังจะขึ้นมาแล้วค่ะ” คนที่พึ่งกลับเข้ามาในห้องเดินมาหาแล้วเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้ม
“อ่า ครับ” กานต์รักพยักหน้ารับพร้อมกับยกมือขึ้นมาเกาแก้มแก้เก้อโดยไม่รู้ตัว ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรกันมากไปกว่านั้นบานประตูกว้างก็ถูกเปิดออก ป้าน้อยส่งยิ้มให้ก่อนจะผละออกไป
“กลิ่นช็อกโกแลต? ทั้งหมดนั่นของใคร” แพทริกเดินเข้าห้องมาก่อนจะเดินตามกลิ่นหอมอบอวลของขนม ใบหน้าคมขมวดคิ้วเมื่อเห็นหลากหลายเมนูช็อกโกแลตวางอยู่บนโต๊ะอาหาร ดวงตาคมวาวขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นขนมโปรดเรียงรายอยู่ตรงหน้า คนทำจึงเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ
“วันนี้ป้าน้อยเอาส่วนผสมมาให้ทำขนมครับ”
“แล้ว?” เรื่องนั้นแพทริกรู้อยู่แล้วเพราะเขาเป็นคนสั่งเอง
“ผมไม่มีอะไรทำเลยทำมันออกมาเยอะไปหน่อย” แต่บนนี้คือกานต์รักตั้งใจทำเพื่ออีกคนทั้งนั้น
“สรุปทั้งหมดนี่ของใคร เมื่อกี้ที่ขึ้นมาก็เห็นแบ่งว่าคนอื่นไปแล้วนี่”
“อันนี้...ของคุณแพทริกครับ” กานต์รักเอ่ยตอบเสียงเบาไม่กล้าสบตา
“ฉัน?” ใบหน้าเล็กพยักรับอย่างช้าๆ
แพททริกรั้งแขนเสื้อขึ้นถึงข้อศอก หยิบส้อมที่วางอยู่ข้างๆราวกับตั้งใจเตรียมไว้ขึ้นมาตักชิม ในตอนที่ลิ้นรับรู้ได้ถึงรสชาติของขนมสีน้ำตาลเข้มนี้ใบหน้าคมก็ผ่อนคลายลงแทบจะในทันที
“เป็นยังไงบ้างครับ” คนทำเอ่ยถามอย่างลุ้นๆ
“อืม อร่อยดี” คราวนี้กานต์รักแย้มยิ้มกว้างจนคนที่กำลังตักขนมชะงักไปทันตา ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะได้เห็นรอยยิ้มหวานระบายเต็มหน้าเช่นนี้ ยอมรับว่ายามใบหน้าหวานประดับด้วยรอมยิ้มกว้างมันน่ามองเสียจนเผลอจ้องไม่ละสายตา ก่อนที่อีกคนจะรู้ตัวแพทริกก็ดึงสายตาตัวเองกลับมาแล้วทำเป็นสนใจขนมตรงหน้าต่อ
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้เขาโดนเด็กนี่เล่นงานไม่หยุดเลยหรือไง!
“รักทำน้ำผึ้งมะนาวไว้ด้วย คุณแพททริกอยากจะลองทานไหมครับ...มันทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นได้ดีมากเลย” คนพูดนั้นหลุดแทนชื่อตัวเองโดยไม่รู้ตัว เมื่อรู้ว่าความตั้งใจของตัวเองทำให้คนอื่นชอบก็รู้สึกดีเสียจนเผลอหลุดนิสัยส่วนตัวออกมาจนหมด
“อืม” แพทริกตอบรับเสียงเข้ม มองท่าทางที่ดูสดใสนั้นแล้วต้องทำทีเป็นไม่สนใจ บอกตัวเองเอาไว้ว่าอย่าใจอ่อนเพียงเพราะท่าทางซื่อๆนี้
“งั้นเดี๋ยวรักไปเอาให้นะครับ” ยิ่งคราวได้ยินเสียงอีกคนเรียกแทนตัวเองด้วยชื่ออีกครั้งในหัวก็พลันนึกไปถึงยามเสียงหวานครางสั่นเอ่ยร้องขอด้วยความเสียวกระสัน
ให้ตายเถอะ แค่นี้ก็เป็นเอามากแล้วแพทริก คิดบ้าอะไรวะ!
“นี่ครับ” แก้วน้ำผึ้งมะนาวถูกวางลงตรงหน้าในขณะที่เจ้าของร่างบางนั้นยืนสิ่งยิ้มน้อยๆให้ กานต์รักไม่ได้รู้ตัวเลยซักนิดว่าท่าทางที่ออกมาจากธรรมชาติของตนนั้นกำลังทำให้ใครอีกคนหายใจผิดจังหวะ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว จะไปทำอะไรก็ไป” แพทริกเอ่ยบอกเสียงเข้ม กระแอมไอกับตัวเองเล็กน้อยก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ มือหนาแสร้งตักขนมเข้าปากจนคนฟังนั้นค่อยๆผละออกไปเนื่องจากไม่อยากรบกวน สายตาคมเผลอมองตามแผ่นหลังบอบบางจนกระทั่งอีกคนกลับไปนั่งดูโทรทัศน์เช่นเดิม
ไม่รู้ทำไมพอมองรอยยิ้มนั่นแล้วกลับรู้สึกแปลกๆ
ท่าทางอันอ่อนหวานเรียบร้อยนั้นเป็นเอกลักษณ์ของกานต์รัก ใบหน้าหวานมักจะระบายยิ้มน้อยๆจนคนอื่นรู้สึกสบายตายามได้มอง แพทริกจะมองอีกคนดีกว่านี้หากไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
ยอมรับว่าคืนนั้นพอใจในตัวของกานต์รักมาก มากจนอยากจะให้มีครั้งต่อมา...
“อร่อยไหมคะคุณแพท” หัวหน้าแม่บ้านเดินเข้ามาหาร่างสูงที่นั่งกินขนมโปรดหลากหลายเมนูหมดไปกว่าครึ่งด้วยความรวดเร็ว
“อืม อร่อยดี” ไม่ได้แปลกใจนักกับรสชาติเพราะร้านของกานต์รักนั้นมีลูกค้าเยอะพอสมควร ยิ่งคราวได้สืบเรื่องราวจึงยิ่งรู้ว่าเป็นอีกหนึ่งร้านขนมที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงมากในเรื่องของความอร่อย
“อย่ากินจนทานข้าวไม่ได้เสียล่ะค่ะ” ประโยคนั้นมีแววเหย้าหยอกเสียจนคนตัวสูงขมวดคิ้ว ก่อนจะทันได้พูดอะไรร่างท้วมของผู้สูงวัยก็เอ่ยขอตัวแล้วเดินเข้าไปหาเจ้าของขนมมากมายพวกนี้
แม้จะได้ยินคำเตือนนั้นหากแต่มือใหญ่กลับไม่ได้หยุดการตักขนมเข้าปาก ตาคมกริบกวาดมองทุกอย่างบนโต๊ะแล้วคิดในใจว่าจะจัดการมันให้หมด
✻ ✻ ✻ ✻ ✻ ✻ ✻ ✻ ✻ ✻
“คุณแพททานจนหมดเลยค่ะ” แม่บ้านผู้ดูแลเอ่ยบอกเมื่อคนที่ถูกพูดถึงนั้นเดินออกจากห้องไปเพื่อทำงานต่อ แพทริกไม่ได้ทานข้าวเย็นเลยด้วยซ้ำคงเพราะอิ่มจากการทานขนมมากมายบนโต๊ะ
“รักดีใจครับที่เขาชอบ” รอยยิ้มหวานถูกจุดขึ้นบนใบหน้าจนคนมองนั้นยิ้มตาม
“คุณรักทำอร่อยมาก ใครๆก็ชอบค่ะ วันหลังทำอีกนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
คนถูกชมยิ้มเป็นปลื้มก่อนจะนึกไปถึงร่างสูงที่พึ่งเดินออกจากห้องไป ไม่รู้ว่าเมื่อเช้าคุณแพทริกตื่นนอนแล้วออกไปตอนไหนเนื่องจากตอนที่เขาตื่นขึ้นมานั้นก็ไม่เห็นอีกคนเสียแล้ว แค่คิดว่าคืนนี้ต้องนอนร่วมห้องกันอีกใจเจ้ากรรมก็พลันเต้นรัวขึ้นมา
กานต์รักคิดไว้แล้วว่าคงต้องรีบนอนให้หลับก่อนที่คุณแพทริกจะกลับมา จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรทั้งนั้น...
หากแต่พอถึงเวลาจริงๆแล้วกลับไม่อาจข่มตาหลับลงได้ กายบางพลิกตัวบนเตียงไปมาจนย่างเข้าสู่วันใหม่มาได้ห้านาที ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ความตื่นเต้นยิ่งครอบงำ จนในที่สุดแล้วต้องลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปยังโซฟาตัวโปรด คิดว่าหากทำเป็นหลับอยู่ตรงนี้ อีกคนก็จะได้นอนในห้องเพียงคนเดียว
แกร๊ก
ไม่นานนักเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นให้คนที่นอนไม่หลับรีบแสร้งหลับตา แต่แล้วเสียงต่างๆที่ได้ยินกลับทำให้ร่างเล็กต้องขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
“โจเซฟแกพยุงเจ้านายดีๆสิวะ”
“ฉันพยุงดีแล้วเว้ย แกนั่นแหละที่ต้องพยุงดีๆ”
เสียงทะเลาะกันดังขึ้นจนกานต์รักรีบเดินเข้าไปหาต้นตอ ยามเห็นสภาพของคนทั้งสามตรงหน้าตาดวงโตก็เบิกขึ้นด้วยความแปลกใจ
เรือนร่างสูงใหญ่ถูกหิ้วปีกโดยคนสองคน แพทริกนั้นหลับคอพับคออ่อนแทบไม่ได้สติ กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งจนกานต์รักต้องเบือนหน้าหนี
“มีอะไรกันเหรอครับ”
“อ่า...คุณรัก คือว่าเจ้านายไปงานเลี้ยงมาครับเลยมีสภาพเป็นอย่างที่เห็น” ความจริงแล้วนั้นแพทริกเป็นคอที่คอแข็งมาก หากแต่วันนี้ในงานเลี้ยงได้มีโอกาสเจอเพื่อนฝูงมากมายจึงเกิดการดวลเหล้ากันขึ้น แล้วแต่ละคนนั้นก็คอแข็งพอๆกัน พากันซัดทั้งเหล้า ไวน์ วอดก้าจนมีสภาพเป็นอย่างที่เห็น
ร่างเล็กเดินตามคนทั้งสามมาจนกระทั่งถึงในห้องนอน บอร์ดี้การ์ดร่างสูงหอบแฮกจนตัวโยนเมื่อพาเจ้านายมาถึงที่หมายได้สำเร็จ
“ยังไงพวกเราก็ฝากดูแลคุณแพทริกด้วยนะครับ”
“อะ อะไรนะครับ...เดี๋ยวสิครับ!” กานต์รักมองตามคนสนิทของแพทริกที่เดินออกจากห้องด้วยความรวดเร็วอย่างตกใจกับประโยคก่อนหน้า เสียงเล็กเอ่ยเรียกเสียงหลงหากแต่ทั้งสองช่างจากไปรวดเร็วเหลือเกิน นัยน์ตาใสหันกลับมามองคนที่ไม่ได้สติอยู่บนเตียงกว้างอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
กลิ่นแอลกอฮอล์นั้นรุนแรงและดูจากสภาพแล้วคนตัวสูงต้องไม่สบายตัวเป็นแน่
กานต์รักสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำกว้าง หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาชุบด้วยน้ำแล้วบิดให้หมาด ก่อนจะเดินกลับมาหาคนเมาขนเตียงอีกครั้ง
ความเย็นชืดสัมผัสลงบนใบหน้าคมอย่างช้าๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันนิดๆจนกานต์รักได้แต่ส่ายหัวเล็กน้อยกับภาพตรงหน้า ไม่รู้ว่าดื่มไปมากมายขนาดไหนถึงเมาได้ขนาดนี้ มือบางซับผ้าไปตามกรอบหน้าให้แพทริกอย่างแผ่วเบา แม้อีกคนจะพลิกหน้าหนีด้วยความรำคาญบ้างแต่ร่างบางก็ยังใจเย็นเช็ดใบหน้าและลำคอแกร่งให้จนเรียบร้อย
เพราะในห้องนั้นไม่มีอ่างสำหรับใส่น้ำกานต์รักจึงต้องเดินกลับมาซักผ้าในมือเบาๆแล้วบิดให้หมาดเพื่อกลับไปเช็ดตัวให้แพทริกอีกครั้ง
“อืม...” เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอเมื่อผ้าเปียกชื้นลากไล้ไปยังแขนทั้งสอง จากนั้นมือบางอันสั่นเทาก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเนื้อดีของอีกคนออกกระทั่งสาบเสื้อสองข้างหลุดออกจากกันเปิดเผยเรือนร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นเต็มตาแต่กานต์รักก็ยังอดสะเทิ้นอายไม่ได้
หากไม่เช็ดตามตัวให้ก็กลัวว่าแพทริกจะไม่สบายตัว กว่าจะกลั้นใจปลดกระดุมเสื้อได้นั้นในอกสั่นไหวจนแทบหัวใจวาย ยิ่งยามได้เห็นท่อนบนเปล่าเปลือยกานต์รักยิ่งรู้สึกราวกับจะเป็นลม
มือเล็กค่อยๆไล้เช็ดไปตามกายแกร่งอย่างแผ่วเบา คนเมาเริ่มพลิกตัวไปมาด้วยความรู้สึกมวนท้อง กระทั่งความรู้สึกนั้นหนักขึ้นจนต้องเปล่งเสียงออกมา
“อื้อ...จะ...อ้วก” เสียงทุ้มเอ่ยอ้อแอ้ทำให้กานต์รักตาเบิกกว้าง วางผ้าผืนเล็กลงบนพื้นข้างเตียงก่อนจะขยับเข้ามาพยุงคนตัวสูงให้ลุกขึ้นนั่ง หวั่นกลัวเหลือเกินว่าแพทริกจะอ้วกออกมาตรงนี้ เป็นห่วงก็แต่ว่าเตียงกว้างจะเลอะจนอีกคนนอนไม่ได้
“อดทนไว้ก่อนนะครับ” แม้จะหนักแสนหนักแต่คนตัวเล็กกว่าครึ่งนั้นก็พยายามประคองร่างสูงมาจนถึงห้องน้ำกว้างได้สำเร็จ ยังดีที่แพทริกยังพอลากเท้าเดินได้ไม่อย่างนั้นกานต์รักคงไม่สามารถพามาจนถึงที่
ดวงตาคมสะลึมสะลือพยายามเปิดขึ้น ความรู้สึกพะอืดพะอมเล่นงานจนกระทั่งเห็นอ่างล้างหน้าอยู่ตรงหน้าใบหน้าคมจึงรีบก้มลงแล้วขย้อนเอาทุกสิ่งอย่างออกมา สัมผัสบางเบาลูบไล้ตามแผ่นหลังกว้างให้ความรู้สึกดีขึ้นท่ามกลางความอึดอัดภายใน กระทั่งรู้สึกว่าในท้องไม่มีอะไรแล้วแพทริกจึงคลำมือไปเปิดน้ำให้ทุกอย่างไหลลง มือหนารองน้ำขึ้นมาแล้วกวักล้างหน้าสองสามที
“เป็นยังไงบ้างครับ” เพราะความเป็นห่วงทำให้กานต์รักเผลอเอ่ยถามขึ้นโดยลืมปกปิดน้ำเสียงอันร้อนรน มือบางยังคงลูบไล้ไปเรื่อยๆหวังให้อีกคนรู้สึกดีขึ้น
แพทริกยืดตัวตรง แม้จะยังมีสติไม่มากนักแต่ก็รับรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลังนั้นเป็นใคร ใบหน้าคมหลับตานิ่งแล้วค่อยๆหมุนตัวกลับมา กานต์รักเอื้อมมือไปหยิบผ้าที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์แล้วซับหยดน้ำออกจากใบหน้าให้อย่างลืมตัว
กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนร่างบางตรงหน้าทำให้แพทริกรู้สึกดีขึ้นได้อย่างประหลาด ยืนนิ่งให้คนตัวเล็กเช็ดหน้าโดยไม่ได้เอ่ยอะไร
“ขนม...” แม้จะสร่างเมาขึ้นมาบ้างแล้วหากแต่สตินั้นยังคงกลับมาไม่เต็มที่นัก ประโยคนั้นทำให้คนที่กำลังวางผ้าลงบนเคาท์เตอร์หยุดชะงัก
“คุณแพทริกว่าอะไรนะครับ”
“หอม...ขนม...กิน” ดวงตาคมปรือขึ้นอย่างเชื่องช้า ความพร่ามัวตรงหน้าทำให้ต้องหรี่ตามองเพื่อปรับความคมชัด กระทั่งในความพร่าเลือนนั้นเห็นขนมสีสดอยู่ตรงหน้าคนเมาจึงขยับเข้าไปหา หวังว่าขนมหวานกลิ่มหอมนี้จะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น
“อื้อ” กานต์รักช็อคจนทำได้เพียงยืนนิ่งเมื่อริมฝีปากได้รูปพึมพำกับตัวเองแล้วทาบทับลงมาแนบชิด ลิ้นร้อนไล้เลียเรียวปากบางราวกับกำลังละเลียดขนมหวาน ฝ่ามือน้อยขยุ้มกางเกงนอนตัวเองแน่น ในใจสั่นรัว ยิ่งยามเรือนร่างใหญ่บดเบียดเข้าหาจนกายแกร่งเปล่าเปลือยแนบชิดพาให้สติของกานต์รักหลุดลอย ราวกับถูกอีกคนมอมให้เมาไปด้วยสัมผัสวาบหวาม
“อืม...หวาน...ชอบ” แพทริกพึมพำในลำคอยามดูดดึงไล้ชิมความหอมหวานตรงหน้า ยิ่งสัมผัสยิ่งต้องการมากขึ้นจนลิ้นหนาค่อยๆสอดแทรกแนบชิด กว้านต้อนภายในทุกซอกทุกมุมจนเกิดเสียงแผ่วเบา
เสียงหวานใสครางสั่นในลำคอเมื่อถูกเล่นงานด้วยลิ้นหนา ไรฟันขาวถูกกวาดต้อนไปทั่วก่อนลิ้นเล็กจะถูกดูดดึงอีกครั้ง กระทั่งเกือบจะหมดลมหายใจร่างเล็กจึงพึ่งรู้สึกตัวว่าควรผละออก อาจเพราะคนเมานั้นไม่มีแรงมากนักกานต์รักจึงละเรียวปากออกได้สำเร็จ
หากแต่ความร้อนรุ่มนั้นกลับไล้ตามลงมาจนถึงลำคอระหง
“อ๊ะ...คะ คุณแพท” ยามใบลิ้นร้อนไล้เลียความเปียกชื้นไปตามลำคอกานต์รักก็เอ่ยเรียกด้วยเสียงสั่นพร่า ขณะยังหายใจหอบแฮกอีกคนก็เปลี่ยนการจู่โจมลงมาเรื่อยๆ มือหนาลากไล้เข้ามาในชายเสื้อสัมผัสผิวเนื้อเนียนไปมาด้วยความแผ่วเบา ทิ้งความร้อนผ่าวจากฝ่ามือไว้ทุกที่จนร่างบางต้องขบปากแน่น
ทุกอย่างพาให้สติที่เหลือน้อยนิดของกานต์รักปลิวไปด้วยความหวามไหว ปล่อยให้ทุกสัมผัสนั้นเลยเถิดไปเรื่อยๆอย่างไม่อาจห้าม
TBC.
:mew3: :mew3:
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
คุณแพทเมาจริงๆ ปะเนี่ยยยยยย คึคึ
-
มาลงต่อเร็วๆน๊าาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นกานต์เป็นขนม ก็ทานซะอิ่มละสิ
-
กานต์รักเป็นใครกันแน่น้อ
มีความหลังอะไรกะคุณแพททริกแน่ๆ
ถ้ายอมพลีกายขนาดนี้ น้องต้องมีความรักให้แน่นอน รักแรก? หรือเพราะแพททริกทำอะไรให้รัก แต่เจ้าตัวไม่รู้ จำไม่ได้ แต่ประเด็นน่าจะใหญ่กว่านี้ เพราะไม่ยอมบอกอะไรเลย คือหนูจะยอมให้้้เขาเสียบหล่นๆตั้งห้าหกทีแบบฟรีๆไม่ได้นะคะ
-
ชอยแนวนี้จังงงง นิยายช่างน่าติดตาม สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
น้องรักของพี่ โอเคไหมลูก
-
:L2: :pig4:
กินคนทำขนมซะงั้น
-
คุณแพททริกกิน ขนม อร่อยไหม
:impress2: :impress2:
อยากรู้ความลับของรักจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
ปักรัวๆๆ
ชอบผช.สายโหดที่ชอบกินของหวาน ถึงเเม้จะเป็นช๊อคโกแลตก็เถอะ
-
Omg นั่นไม่ใช่ขนมนะคณ ฮ่าๆๆ
-
:กอด1:
-
เสร็จแน่ :oo1:
-
ค้างจัง รอๆๆๆ
-
คุณแพทแอ๊บเมาไหม 55555
รักน่ารักกก
-
:pig4:
-
คุณแพทมีความเนียนนะคะเนี่ย
-
คุณแพทอ่ะ ชิ
-
:m25:โดนกินอีกแล้ว อย่ารุนแรงกับหนูรักนะ :serius2:
-
สรุปคือนางเอกแค่อยากเสียตัวครั้งแรกให้พระเอก :hao3:
-
ตอนที่ 5
แสงแดดร้อนยามเที่ยงทอแสงกล้าจนกระทบสาดส่องเข้ามาภายใน เรือนร่างสูงใหญ่ที่นอนคว่ำบนเตียงกว้างหายใจเข้าออกสม่ำเสมอค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ ความหนักอึ้งในหัวแล่นริ้วเล่นงานจนคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปม แขนแข็งแกร่งโอบตวัดไปด้านข้างเพื่อหวังคว้าเรือนร่างหอมกรุ่นเข้ามากกกอดเฉกเช่นเมื่อคืน
หากแต่ความว่างเปล่าที่ได้พบนั้นกลับทำให้เปลือกตาจำต้องเปิดขึ้นช้าๆด้วยความหงุดหงิด กวาดมองไปรอบห้องก่อนจะวกสายตากลับมาข้างตัว
หายไปไหน?
แพทริกขยับตัวขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า อาการหนักอึ้งราวกับมีก้อนหินถ่วงอยู่ในหัวทำให้ต้องหลับตาลงนิ่ง ในความมืดนั้นพานทำให้สมองฉายภาพเรื่องราวเมื่อคืนขึ้นมาอย่างชัดเจน
ตอนแรกนั้นเมาจริง พอได้อ้วกออกไปถึงได้เริ่มรู้สึกตัวมากขึ้น ขณะที่กำลังกินขนมกลิ่นหอมนั้นใช่ว่าจะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วคืออะไร มันเหมือนอยู่ระหว่างความฝันกึ่งๆกับความจริง กระทั่งยิ่งสัมผัสจึงทำให้รู้สึกตัวมากขึ้น หากแต่ตอนนั้นความคิดที่จะหยุดการกระทำลงไม่ได้อยู่ในหัวเลยซักนิด
จากห้องน้ำประคองทั้งตัวเองและร่างเล็กมาจนถึงเตียง ก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างไม่รู้จบสิ้นไปตอนไหน ผ้าปูเตียงยับยู่ยี่ คราบอะไรบางอย่างเปรอะเลอะ ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างดุเดือด
เรือนร่างกำยำไร้สิ่งปกปิดลุกขึ้นยืนอย่างเซนิดๆก่อนจะพาตัวเองเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ให้สายน้ำเย็นฉ่ำช่วยดึงสติที่ยังมึนเบลอให้กลับเข้าที่ เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากห้อง
กลิ่นหอมฉุยของอาหารบางอย่างทำให้แพทริกเดินตาม ความหิวเริ่มประท้วงจนขายาวสาวเท้าเร็วขึ้น ก่อนจะได้เห็นเรือนร่างบอบบางของคนที่ตัวเองกกกอดทั้งคืนกับหัวหน้าแม่บ้านกำลังง่วนอยู่หน้าเตา
“อ้าวคุณแพท ตื่นแล้วเหรอคะ”
เสียงคนข้างตัวเอ่ยขึ้นพลันทำให้คนที่กำลังคนซุปอยู่ตัวแข็งทื่อ ใจดวงน้อยกระตุก มือบางหยุดชะงัก ยามคิดว่าด้านหลังของตัวเองนั้นมีใครบางคนยืนอยู่ความร้อนผ่าวก็ลามไปทั่วทั้งตัว ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนฉายวาบขึ้นมาในหัวจนแก้มนวลขึ้นสี
“อืม ทำอะไรกัน”
“กำลังทำอาหารเที่ยงค่ะ มีแต่อาหารที่ช่วยแก้อาการแฮงค์สำหรับคุณแพททั้งนั้น...รอซักครู่นะคะ อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว”
แพททริกพยักหน้ารับแต่สายตากลับมองไปยังแผ่นหลังบอบบางของใครบางคนนิ่ง คนแก่แย้มยิ้มน้อยๆก่อนจะทำทีเป็นหันกลับไปสนใจการทำอาหารต่อ
ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เธอเข้าห้องมาในตอนเจ็ดโมงเช้า โดยปกติแล้วกานต์รักจะออกจากห้องมาราวๆช่วงแปดโมง หากแต่วันนี้กว่าร่างเล็กนั้นจะออกมาก็ปาเข้าไปสิบโมงซึ่งถือว่าสายกว่าทุกวัน รอยแดงตามลำคอขาวที่พยายามซ่อนเท่าไหร่ก็ไม่มิดปรากฏให้ได้เห็นยามอีกคนขยับตัวจนคนผ่านอะไรมาเยอะยกยิ้ม
พอจะขยับร่างกายทีเห็นใบหน้าหวานนิ่วหน้าแล้วก็อดสงสารไม่ได้ จากรอยตามลำคอลงไปยังลาดไหล่เนียนที่เห็นแวมๆกานต์รักคงโดนคุณแพทริกเอาแต่ใจใส่ไม่น้อย
“ซุปได้ที่หรือยังคะคุณรัก” ผู้ดูแลเอ่ยถามคนที่คนซุปไปมาอย่างเหม่อลอย ขณะที่คนตัวสูงยังยืนอยู่อย่างนั้นไม่ได้ขยับไปไหน
“ดะ ได้แล้วครับ” ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปปิดเตาให้เรียบร้อย ปากบางเม้มเข้าหากันอย่างประหม่าเมื่อต้องหันกายกลับไปเผชิญกับคนที่ทำให้หัวใจทำงานหนัก
“เชิญคุณแพทนั่งรอที่โต๊ะได้เลยค่ะ” ได้ยินดังนั้นเรือนร่างสูงใหญ่จึงเดินมาทรุดกายลงนั่งบนโต๊ะอาหารซึ่งอยู่ในส่วนเดียวกันกับห้องครัว อาการหนักๆในหัวยังคงมีอยู่จนต้องคลึงขมับเบาๆ หากได้กินอะไรร้อนๆหวังว่าคงจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น
“เห็นคุณรักบอกว่าเมื่อคืนคุณแพทเมามากวันนี้เลยมีแต่อาหารแก้แฮงค์ทั้งนั้นเลยนะคะ”
โจ๊กกลิ่นหอมฉุย ซุปร้อนๆ น้ำมะนาว และช็อกโกแลตถูกวางลงตรงหน้า แพทริกกวาดตามองอาหารก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังคนที่ทรุดตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“เรียบร้อยแล้วงั้นเดี๋ยวป้าขอตัวลงไปข้างล่างก่อนนะคะ” หัวหน้าแม่บ้านรู้ดีว่าไม่ควรจะอยู่เป็นก้างขวางคอของคนทั้งคู่ คนแก่จึงแย้มยิ้มให้ใบหน้าหวานที่ดูกระอักกระอ่วนนิดๆอย่างให้กำลังใจก่อนจะเดินออกจากห้อง
กานต์รักนั่งก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับใครอีกคน ขณะที่สายตาคมก็มองมายังร่างบางไม่วางตา
“ทำไมไม่ปลุกฉัน” แพทริกเอ่ยถามเสียงนิ่งทั้งที่ในใจนั้นยังงงกับตัวเองว่าทำไมต้องถามคำถามที่ไร้สาระนี้ราวกับเพื่อเพียงหาเรื่องคุย ประโยคที่ทำให้กานต์รักสะดุ้งนิดๆ
“เอ่อ...ผมคิดว่าคุณแพทริกน่าจะปวดหัวมากเลยไม่ได้ปลุกครับ” แม้จะงงกับคำถามจากคนตัวสูงหากแต่กานต์รักก็เอ่ยตอบเสียงแผ่วด้วยใจที่สั่นระรัว
ใครจะกล้าปลุกกัน...
แพทริกมองคนที่กำลังนั่งก้มหน้าก่อนจะตัดใจลงมือทานอาหาร ต่างฝ่ายต่างทานข้าวไปเงียบๆโดยมีสายตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กเป็นระยะจนนึกหงุดหงิดตัวเอง เมื่อคืนแม้จะเมาแต่ก็ยังรับรู้ได้ว่าอีกคนนั้นคอยดูแลอยู่ตลอด ยามมือบางลูบไล้แผ่นหลังกว้างไปมาอย่างแผ่วเบามันทำให้รู้สึกดีเสียจนใจที่ด้านชากำลังรู้สึกวูบไหวโอนอ่อน
ความแข็งกระด้างทั้งหมดกำลังจะถูกหลอมเหลวด้วยความอ่อนโยนของคนตรงหน้า...
สิ่งที่แพทริกกลัวมาตลอด
“ทำไมต้องมีช็อกโกแลต” เมื่อทานโจ๊กและซดน้ำซุบจนช่วยให้รู้สึกดีขึ้นแพทริกก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย มือหนายกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มพร้อมกับรอฟังคำตอบ
“ช็อกโกแลตช่วยเรื่องอาการเมาค้างได้ครับ...เมื่อวานป้าน้อยซื้อมาทำขนมซะเยอะ ผมเห็นว่าคุณแพทริกชอบเลยคิดว่าน่าจะช่วยได้ดี”
กานต์รักวางช้อนลงช้าๆเมื่อทานเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเอ่ยตอบ ตอนนี้นั้นเขาเริ่มทานอาหารได้เยอะขึ้นแล้วเพราะป้าน้อยขยันสรรหาอะไรมาให้กินตลอด ยิ่งได้ทำกับข้าวเองเลยทำให้อาหารถูกปากมากกว่าเดิม
“ไม่เห็นเคยได้ยิน”
“แล้วปกติเวลาแฮงค์คุณแพทริกทำยังไงครับ” เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างลืมตัว ดวงตาใสแจ๋วช้อนมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยความอยากรู้
“กาแฟ”
“ผมไม่ได้ชงให้เพราะคิดว่าตอนนี้คงไม่เหมาะจะดื่มมัน” กานต์รักพูดตามความคิดของตัวเองออกมา ในขณะที่แพทริกจ้องมองปากบางสีสดที่ขยับตามจังหวะการพูดนิ่ง
รู้สึกเหมือนอยากจะกินขนมอีก...
ความคิดที่ทำให้ต้องยกแก้วน้ำมะนาวเย็นเฉียบขึ้นมาจิบแก้กระหาย ความเปรี้ยวที่ได้รับนั้นช่วยให้รู้สึกสดชื่นขึ้นได้เป็นอย่างดี
“ผมขออนุญาตเก็บจานเลยนะครับ” เมื่อเห็นคนตัวสูงเช็ดปากหลังจากที่ดื่มน้ำมะนาวไปเกินกว่าครึ่งแก้วกานต์รักจึงเอ่ยบอก
การได้ทำงานบ้านเองเล็กๆน้อยๆแบบนี้มันช่วยลดอาการเบื่อและความคิดฟุ้งซ่านลงไปได้บ้าง อีกอย่างนั้นเพราะอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ ไม่ใช่เพียงแค่อยู่เฉยๆไปวันๆ
แพทริกขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินดังนั้น
“ป้าน้อยไม่ได้เป็นคนทำหน้าที่นี้หรือไง”
“ผมขอทำเองครับ...อ๊ะ” กานต์รักอุทานออกมาเสียงเบาจนคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามลุกพรวดเข้ามาประชิดตัวด้วยความรวดเร็ว เพียงเพราะจังหวะการลุกที่เร็วเกินไปนั้นทำให้ความเจ็บเสียดทางด้านล่างเล่นงานจนเสียหลัก หากแต่อ้อมแขนแขนแกร่งที่ตวัดโอบรอบตัวกลับช่วยประคองไม่ให้ล้มลงไป
สัมผัสใกล้ชิดที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กตั้งตัวไม่ทัน และสิ่งที่แย่ไปกว่านั้นคือมันทำให้ใจดวงน้อยเต้นรัวจนเจ็บหน้าอกไปหมด
“ขะ ขอบคุณครับ”
“ถ้าเจ็บแล้วจะทำทำไม นั่งอยู่เฉยๆ” เสียงทุ้มเอ่ยเข้ม ดูท่าทางก็รู้ว่าเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้คนในอ้อมกอดนั้นระบมไม่น้อย จะย่างก้าวเดินทีจะนั่งทีนั้นเห็นว่าต้องนิ่วหน้าอยู่ตลอด ยังจะอวดเก่งลุกขึ้นล้างจานพวกนี้อีก
“ผะ ผมไม่เป็นไรครับ” ดวงตากลมโตหลบวูบเมื่อเห็นคนตัวโตจ้องมองนิ่ง เมื่อครู่คงเป็นแค่เพราะลุกเร็วเกินไปเนื่องจากลืมว่าร่างกายตัวเองนั้นไม่ค่อยปกติจึงเป็นเช่นนี้ หากเดินช้าๆก็ยังพอทนไหว
“...”
“...ไม่ทำก็ได้ครับ” สุดท้ายกานต์รักก็ทนสายตาคมนิ่งที่จ้องมองมาไม่ได้จึงต้องเอ่ยออกไปเสียงเบา ใบหน้าเล็กก้มลงจนแทบจะชิดอกตัวเอง
พอได้ยินคำตอบที่พอใจอ้อมแขนแข็งแรงจึงค่อยๆคลายออก เมื่อยืนเองได้อย่างมั่นคงร่างเล็กจึงขยับตัวถอยห่างออกมาอีกนิด เป็นจังหวะเดียวกันกับที่โทรศัพท์เครื่องหรูของอีกฝ่ายดังขึ้น กานต์รักไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองหากได้ยินเสียงแพทริกรับคำปลายสายไม่กี่คำก่อนจะกดวาง
“ฉันมีประชุม...แต่ตอนเย็นจะกลับมาทานข้าวด้วย”
เสียงทุ้มเอ่ยสั่งเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วให้คนฟังได้แต่กระพริบตาปริบๆมองตาม ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องบอกกัน
ราวกับว่าจะให้รอ...
แม้ปกติโดยส่วนมากแล้วคนตัวโตจะทานข้าวเย็นพร้อมกันอยู่แล้วก็ตาม
รอยยิ้มหวานถูกจุดขึ้นบนใบหน้าเมื่อนึกถึงประโยคเมื่อครู่ แม้ประโยคนั้นจะถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบหากแต่มันทำให้ใจดวงน้อยรู้สึกราวกับกำลังฟูฟ่องจนคับอก
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
แพทริกกลับมาเพื่อทานข้าวเย็นราวๆช่วงหนึ่งทุ่ม อาหารทั้งหมดถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อยทันทีที่มาถึง
“คุณรักทำเองทั้งหมดเลยนะคะ ป้านั้นมีหน้าที่แค่ช่วยเล็กๆน้อยๆ แถมยังมีนามะช็อกโกแลตสำหรับคุณแพทอีกด้วย”
คนแก่พูดไปพร้อมกับระบายยิ้มเมื่อกานต์รักนั้นอาบน้ำยังไม่ออกมา จึงเป็นโอกาสดีที่แพทริกจะได้รับรู้ว่าคนตัวเล็กนั้นเป็นคนน่ารักขนาดไหน
“วันนี้ทำขนมอีกแล้วหรือไง” แพทริกเอ่ยถามเสียงเรียบ ดวงตาคมประกายความพอใจชั่ววูบก่อนเจ้าของจะรีบทำให้มันเลือนหายไป แต่ถึงกระนั้นผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าก็ยังสังเกตเห็น
“ก็ทำแค่ขนมให้คุณแพทนี่แหละค่ะ คุณรักเห็นว่าคุณแพทชอบเลยทำไว้ให้”
มือที่เหี่ยวย่นตามอายุวางจานขนมลงเป็นอย่างสุดท้ายพร้อมกับลอบยิ้มเมื่อเห็นแพทริกมองตามไม่วางตา ขนาดเธอเป็นคนแก่ มองขนมที่คนหนุ่มสาวชอบแล้วยังคิดว่าหน้าตามันช่างน่าทานนัก หากยิ่งเป็นคนที่ชอบมากอยู่แล้วเช่นคุณแพทริกคงไม่พ้นจะชอบใจ
ร่างเล็กที่เดินออกจากห้องมาช้าๆมองหน้าผู้ดูแลอย่างฉงนเมื่อคนทั้งสองที่ต่างอายุพร้อมใจกันมองหน้า กานต์รักทรุดตัวลงนั่งในตำแหน่งของตัวเองทั้งที่ตายังเบิกนิดๆด้วยความสงสัยว่าป้าน้อยกับคุณแพทริกนั้นกำลังคุยเรื่องอะไรกัน
“คุณรักมาแล้ว งั้นทานข้าวกันเลยนะคะ”
กานต์รักเหลือบสายตามองแพทริกเล็กน้อยก่อนจะต้องเบือนหลบเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมาอยู่ก่อนแล้ว หัวหน้าแม่บ้านลอบมองคนทั้งคู่ก่อนจะแอบยิ้มในใจพร้อมทั้งลงมือตักข้าวใส่จาน เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงถอยห่างออกจากห้องไป
ทุกอย่างยังคงดำเนินไปเช่นอย่างเคย เมื่อกานต์รักเห็นคนตรงข้ามเริ่มทานข้าวจึงลงมือทานของตัวเองตาม คนร่างบางนั่งกินข้าวไปเงียบๆก่อนจะต้องเงยหน้าขึ้นขวับเมื่อผัดผักถูกตักมาวางใส่จานให้จากใครบางคน
“หัดกินผักบ้างจะได้โตซักที” แพทริกเอ่ยบอกเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั้นไม่ค่อยตักจานผัดผักซักเท่าไหร่ ดูท่าแล้วคงจะไม่ได้ชอบทานนัก พอเห็นผักสีเขียววางอยู่บนจานใบหน้าหวานจึงจ้องมองนิ่ง
“กิน” คนเจ้าคำสั่งเอ่ยย้ำอีกครั้งจนมือบางต้องตักผักบนจานเข้าปาก แท้จริงแล้วกานต์รักไม่ได้ถึงขั้นเกลียดหรือทานผักไม่ได้เพียงแต่ก็ไม่ค่อยทานมากนัก หากแต่เท่านี้ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร
เพียงแต่สิ่งที่เป็นปัญหาคือหัวใจของตัวเองนี่สิ ยามต้องข่มใจและข่มท่าทางที่แสดงออกภายนอกให้นิ่งนั้นช่างยากเหลือเกิน ริมฝีปากสีสดคอยแต่จะฉีกออกยิ้มอยู่เรื่อยจนต้องกลั้นเอาไว้เสียปวดแก้ม ใครจะรู้เล่าว่ามือที่ถือช้อนอยู่นั้นกำแน่นด้วยความสะทกสะเทิ้นและลิงโลด
ดีใจ...มากๆเลย
“...ปะ ป้าน้อยบอกว่าคุณชอบทานแกงกะทิ...งั้น...ทานเยอะๆนะครับ”
กานต์รักกลั้นใจตักอาหารให้อีกฝ่ายคืนบ้างก่อนจะก้มหน้าลงงุดแล้วเอ่ยพูดด้วยความรวดเร็ว วันนี้อาหารทั้งโต๊ะนั้นเขาล้วนตั้งใจทำในสิ่งที่คุณแพทริกชอบ ป้าน้อยบอกว่าแกงกะทิคือสิ่งที่คนตัวสูงชอบที่สุด
“ตั้งใจทำเอาใจฉันหรือไง” แพทริกเอ่ยพูดไปอย่างนั้นไม่ได้จะว่าอะไรซักนิด ขณะที่มือใหญ่ก็ตักอาหารคำนั้นเข้าปากอย่างช้าๆ ตั้งแต่เห็นแม่บ้านตั้งโต๊ะก็รู้ได้ทันทีว่ามื้อนี้ตั้งใจทำเพื่อใครเพราะทุกเมนูนั้นล้วนเป็นอาหารที่เขาชอบทั้งหมด
“ปะ เปล่าครับ”
“รีบกินข้าวของตัวเองได้แล้ว...ถ้าวันนี้กินหมดจานจะให้รางวัล”
“รางวัลอะไรครับ” ใบหน้าหวานเงยขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความรวดเร็ว นัยน์ตาใสทอประกายแวววับจนแพทริกส่ายหน้าให้กับความเด็กนั้น
โดยไม่รู้ตัวเลยว่าความเข่งขรึมที่พยายามแสดงออกกำลังลดน้อยลง ราวกับทั้งสองกำลังเผยความเป็นตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ
“กินให้หมดแล้วค่อยถาม”
“ครับ”
กานต์รักรับคำเสียงแข็งขันก่อนจะรีบลงมือทานข้าวในจานของตัวเอง แม้จะทานได้เยอะขึ้นแล้วหากแต่ข้าวในจานนั้นก็ยังไม่เคยหมดลงเลยซักครั้ง เมื่อมีของมาล่อแบบนี้แน่นอนว่ากานต์รักจะตั้งใจทานมันให้หมด แพทริกมองท่าทางเหมือนเด็กของคนตรงหน้าแล้วลอบยิ้มกับตัวเองอย่างนึกขัน เหมือนกำลังเลี้ยงลูกไม่มีผิด
เสียงช้อนกระทบจานข้าวที่เกลี้ยงเกลาดังขึ้นในความเงียบ ก่อนมันจะถูกวางลงบ่งบอกว่าข้าวในจานนั้นหมดแล้วเป็นที่เรียบร้อย หน้าท้องแบนราบตึงขึ้นด้วยความอิ่มจนกานต์รักต้องลูบมันแผ่วเบา นานมากแล้วที่ไม่ได้กินข้าวเยอะขนาดนี้
“ผมทานหมดแล้วครับ” เสียงใสเอ่ยกังวาน คนที่ทานข้าวเสร็จก่อนซักพักจึงจ้องมองนิ่งก่อนจะพยักหน้ารับรู้
“อยากได้ของขวัญขนาดนั้นเลย?”
“ก็...นิดหน่อยครับ” ดวงตาใสไม่กล้าสบกันก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเบาทั้งที่ในใจนั้นอยากบอกเหลือเกินว่าไม่ว่าอะไรหากมาจากคุณแพทริกกานต์รักก็อยากได้ทั้งนั้น ยามที่ยังมีโอกาสก็อยากจะเก็บเกี่ยวทุกสิ่งอย่างเอาไว้ให้ได้มากที่สุด
“หึ พยายามยัดเข้าไปขนาดนั้นคงไม่นิดแล้วมั้ง...ฉันจะให้โอกาสนายขอก็แล้วกัน อยากจะได้อะไร?”
กานต์รักเบนสายตากลับมาสบกับคนตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะนึกคิดในใจว่าตัวเองนั้นอยากจะได้อะไร ริมฝีปากบางถูกขบเม้มเพราะกำลังใช้ความคิดก่อนมันจะถูกขยับออกเพื่อเอื้อนเอ่ยสิ่งที่อยากได้
“ผม...อยากขอใช้โทรศัพท์ครับ อยากโทรไปถามเรื่องงานที่ร้าน” คำขอนั้นไม่ได้ต่างจากที่แพทริกคิดไว้นัก คาดการณ์เอาไว้อยู่แล้วว่าสิ่งที่กานต์รักขอต้องเป็นเรื่องนี้
“ได้ ฉันอนุญาต”
“จริงเหรอครับ?!” คนตัวสูงไม่ได้ตอบคำถามนั้นหากแต่หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูส่งให้คนที่ดวงตาเป็นประกาย
“ฉันให้เวลา5นาที”
“ครับ!” จะเพียงกี่นาทีกานต์รักก็พอใจแล้ว ขอเพียงแค่ได้ถามไถ่ว่าที่ร้านเป็นอย่างไรบ้างให้ได้เบาใจลง
มือบางเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่ถูกปลดล็อคไว้อย่างเรียบร้อย กดเบอร์ผู้จัดการร้านที่จำได้ดีแล้วกดโทรออก เสียงสัญญาณดังขึ้นเพียงไม่กี่ครั้งปลายสายก็กดรับ
(สวัสดีค่ะ)
“คุณไหม...นี่รักเองนะครับ”
(คุณรัก!! ไม่สบายเป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นหรือยัง แล้วตอนนี้คุณรักอยู่ที่ไหนเมื่อไหร่จะกลับมาที่ร้าน ทุกคนเป็นห่วงนึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้ว)
ได้ยินเสียงผู้จัดการร้านดังมาตามสาย ทุกประโยคที่ได้ยินนั้นทำให้กานต์รักต้องเหลือบสายตามองคนที่กอดอกนั่งอยู่ตรงข้าม ทุกอย่างคงเป็นสิ่งที่คุณแพทเอ่ยบอกไป
“รักดีขึ้นมากแล้วครับแต่ไม่แน่ใจว่าจะกลับเมื่อไหร่ ที่โทรมาเพราะอยากจะถามว่าที่ร้านมีปัญหาอะไรไหม เป็นยังไงกันบ้างครับ”
(ที่ร้านเรียบร้อยดีค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ...พวกเราช่วยกันดูแลอย่างเต็มที่ ทุกอย่างถ้าคุณรักกลับมาสามารถตรวจสอบได้ทั้งหมดเลยค่ะ)
“ยังไงรักต้องฝากคุณไหมหน่อยนะครับ ในระหว่างที่ไม่อยู่นี้รักให้สิทธิ์คุณไหมจัดการได้ทุกอย่างเลย”
(ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ...ว่าแต่คุณรักโอเคนะคะ วันนั้นอยู่ๆก็หายไปเลยแล้วใครก็ไม่รู้เดินมาบอกว่าคุณรักไม่สบาย กระเป๋าตังกับโทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาไป พี่เก็บไว้ให้ที่โต๊ะทำงานนะคะ...นี่ถ้าเขาไม่มีรูปว่าคุณรักสบายดีพวกเราคงจะไปแจ้งความแล้ว)
“รักสบายดีครับ เดี๋ยวรักต้องวางแล้ว...ยังไงก็ฝากร้านแล้วก็ฝากดูแลพนักงานทุกคนด้วยนะครับ”
(ได้ค่ะคุณรัก)
“ขอบคุณครับ ไว้ถ้ามีโอกาสรักจะโทรหาอีกนะครับ”
(ค่ะ สวัสดีค่ะ)
โทรศัพท์ถูกตัดสายไปก่อนกานต์รักจะส่งคืนให้ผู้เป็นเจ้าของ ได้ยินว่าที่ร้านไม่มีปัญหาอะไรก็เบาใจ ลมหายใจถูกพ่นออกมาบางเบาพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสบายใจที่ค่อยๆถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าหวาน
“ถ้าเป็นเด็กดีก็จะมีรางวัลให้อีก” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นยามเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า มือหนาเอื้อมไปหยิบนามะช็อกโกแลตที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำเข้าปากก่อนจะเคี้ยวรับความรสชาติอย่างช้าๆ
“คุณแพทริกพูดแล้วนะครับ” แววตาใสแจ๋วจ้องมองใบหน้าคมเป็นประกายวาววับ ทั้งเรื่องรางวัลที่ถูกนำมาล่อและขนมที่อีกคนหยิบทาน
“อืม” แพทริกตอบรับพร้อมกับเคี้ยวขนมในปากไปเรื่อยๆ กระทั่งดูนาฬิกาบนข้อมือว่าได้เวลาแล้วจึงผุดลุกขึ้นในขณะที่ขนมในจานนั้นเหลือเพียงแค่ไม่กี่ชิ้น
กานต์รักมองคนที่หันมาสบตากันเล็กน้อยก่อนร่างสูงนั้นจะลุกเดินออกจากห้องไป เพราะคุณแพทริกมีงานต้องจัดการต่อ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเหมือนกันอีกคนจะเข้ามาอีกทีตอนไหน
ยามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้แล้วกานต์รักได้แต่นั่งยิ้มกับตัวเอง มีแต่เรื่องดีๆทั้งนั้นเลย
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
สัมผัสอบอุ่นแข็งแรงโอบล้อมรอบตัว กานต์รักซึ่งนอนอยู่อมยิ้มกับตัวเองแม้จะยังหลับตาด้วยความรู้สึกสบาย วันนี้ช่างเป็นเช้าที่ฝันดีเป็นที่สุด ร่างเล็กขยับตัวให้ได้ตำแหน่ง สูดเอากลิ่นหอมสะอาดในความฝันนั้นราวกับกำลังเติมพลัง
หอมและสบายจัง
เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆขยับเปิดขึ้นเมื่อนอนจนเต็มอิ่ม แสงสว่างยามเช้ากระทบเข้าตาจนต้องหรี่ลงแล้วเปิดขึ้นใหม่อีกครั้ง ก่อนความรู้สึกที่เกิดขึ้นรอบตัวจะต้องทำให้ใบหน้าหวานยามพึ่งตื่นหันไปมองรอบข้าง แล้วดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้นจนแถบถลนหลุดออกจากเบ้าเมื่อเห็นว่าความสบายนั้นมาจากอกอุ่นๆของใครบางคน
กานต์รักนิ่งไปในทันทีราวกับทุกสตาฟเอาไว้ ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นเผลอขยับมากอดคุณแพทริกตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าอีกคนเข้ามานอนเวลาไหนเลยด้วยซ้ำไป ร่างกายเกร็งไปทุกส่วน อยากขยับออกหากแต่อ้อมแขนแข็งแรงกลับรัดเอาไว้แน่น
ตายแน่ๆเลยรัก
แม้จะหายใจนั้นยังลำบากเพราะไม่กล้าหายใจแรงใบหน้าคมยามหลับที่อยู่ใกล้ชิดพานทำให้จิตใจกานต์รักเตลิดไปไกล เพ่งมองความสมบูรณ์แบบตรงหน้าแล้วได้นึกคิดว่าคุณแพทนั้นช่างเป็นคนที่น่าอิจฉาจริงๆ
“มองขนาดนี้ฉันจะโดนนายกินหรือเปล่า”
เฮือก
เสียงทุ้มดังขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้คนที่กำลังพินิจใบหน้าสลักเหลาสะดุ้งเฮือกราวกับคนมีความผิด ยิ่งยามสายตาคมลืมขึ้นมาสบกันกานต์รักยิ่งอยากจะดำดินลงไปเสียตรงนี้
“คะ คุณแพทตื่นแล้วเหรอครับ”
“ตื่นตั้งแต่นายขยับซุกเข้าหาแล้ว”
ประโยคแห่งความอายนั้นทำให้ใบหน้านวลแดงปลั่งขึ้นมาทันทีด้วยความขัดเขิน ถ้าหากว่าอีกฝ่ายตื่นแล้วทำไมไม่ปล่อยเขาเล่า เห็นนอนนิ่งกานต์รักจึงคิดว่าคุณแพทริกยังไม่ทันตื่น
“ผมขอโทษครับ...เอ่อ คุณแพทช่วยขยับออกไปหน่อยได้ไหมครับ ผมจะได้ลุก” เสียงเล็กเอ่ยบอกแผ่วเบาด้วยความสะเทิ้นอาย ใบหน้าหวานก้มหลบเป็นพัลวันเพราะไม่กล้าสู้หน้า
“นายก็ขยับออกไปสิ เป็นคนขยับเข้ามากอดเองนี่”
กานต์รักตาโตกับประโยคนั้นเมื่อได้ยินอย่างชัดเจน แม้จะพอรู้อยู่แล้วเพราะคนอย่างคุณแพทริกนั้นหรือจะหันมากอด ต้องเป็นเขานี่แหละที่นอนปัดป่ายไปทั่วจนไปกอดคนตัวโตเข้า
“ผะ ผมขยับไม่ได้ครับ”
อ้อมแขนแข็งแรงนั้นไม่ยอมคลายลงเลยซักนิด ราวกับครีมเหล็กกักกันไม่ให้ออกไปไหนจนต้องเอ่ยพูดเสียงเบา หากออกจากสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความอายนี้ได้กานต์รักก็ไม่มีรีรอเลยซักนิด เพียงแต่ราวกับอีกคนกำลังแกล้งกัน ปากบอกให้ขยับออกแต่การกระทำนั้นไม่ใช่เลย
“ขยับออกไม่ได้หรืออยากกอดฉัน” แพทริกแกล้งเอ่ยให้คนตรงหน้าตัวแดงขึ้นมายิ่งกว่าเดิม ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกว่าการแกล้งเด็กนี่ก็เป็นเรื่องที่สนุกเหมือนกัน ดูซิว่ากานต์รักจะจัดการกับสถานการณ์นี้ยังไง
“คะ คุณแพทริกอย่าแกล้งผมสิครับ”
“ฉันแกล้งเหรอ? แกล้งตอนไหน...นี่ต่างหากที่เรียกว่าแกล้ง”
แขนแข็งแรงโอบรัดให้เอวเล็กแนบชิดกันยิ่งกว่าเดิมจนกานต์รักผวาด้วยความตกใจ ความใกล้ชิดนั้นมากเสียจนทำให้อะไรภายใต้ผ้าห่มคนละผืนแนบกันสนิท ถึงจะอย่างนั้นมันก็ยังทำให้คนโดนแกล้งสัมผัสอะไรได้บางอย่างอยู่ดี
มะ มัน...เหมือนจะ ขะ แข็งตัวเลย
“คุณแพท...อย่าแกล้งรักเลยนะครับ...นะ”
ไม้ตายสุดท้ายถูกยกขึ้นมาใช้เมื่อจนตรอก ยามขออะไรพ่อกับแม่แล้วไม่ได้กานต์รักมักจะใช้ลูกอ้อนเข้าช่วยเสมอ คราวนี้ก็เช่นกัน เพราะกลัวว่าหัวใจตัวเองจะวายตายไปซะก่อนกับความใกล้ชิดนี้จึงพยายามหาทางเอาตัวรอด ดวงตาหวานช้อนขึ้นมอง ปากบางถูกขบกัดเล็กๆเนื่องด้วยความประหม่า
แพทริกเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตอนนี้ใครกันที่โดนแกล้งกันแน่
ให้ตายเถอะ! ปกติกลิ่นหอมอ่อนจากกายบางนั้นก็เล่นงานเขามากพอสมควรอยู่แล้ว ยิ่งน้ำเสียงและหน้าตาอันออดอ้อนยิ่งทำให้อารมณ์ยามเช้าของผู้ชายเตลิดไปไกลจนด้านล่างเริ่มปวดหนึบ
สองแขนที่โอบรัดเรือนร่างนุ่มนิ่มจึงต้องรีบคลายออก ฟันขาวถูกบดกัดจนกรามขึ้นสันเพื่อระงับอารมณ์อันพลุ่งพล่านของตัวเอง
กานต์รักขยับลงจากเตียงอย่างรวดเร็วเมื่อได้โอกาส ก้าวเท้าเร็วๆไปทางห้องน้ำแล้วปิดประตูดังปัง ร่างเล็กทรุดกายครูดลงกับประตู มือบางกุมหัวใจตัวเองเอาไว้แน่น
ไม่ดีเลย...ไม่ดีต่อหัวใจของตัวเองเลย
ขณะที่คนตัวสูงบนเตียงนั้นยังคงต้องนอนนิ่งเพื่อข่มอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติ ลมหายใจร้อนถูกสูดเข้าปอดลึกแล้วผ่อนออกอย่างช้าๆ หากแต่ภาพและน้ำเสียงเมื่อครู่กลับติดตาจนต้องสะบัดผ้าห่มออกแล้วลุกจากที่นอนก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ด้านนอกอย่างรวดเร็ว
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
เวลาล่วงเลยผ่านมาจนกระทั่งกานต์รักอาศัยอยู่ที่นี่ครบหนึ่งสัปดาห์ ทุกๆวันเจ้าของร้านเบเกอรี่จะทำขนมที่มีส่วนผสมจากช็อกโกแลตเอาไว้ให้เสมอจนแพทริกเริ่มเคยชิน ยามเปิดตู้เย็นคราใดต้องมีของโปรดอยู่ในนั้นให้สามารถหยิบทานได้ตลอด
แม้งานจะเริ่มคล่องตัวมากขึ้นหากแต่ทำไมแพทริกถึงยังไม่รู้สึกอยากกลับไปนอนบ้านเลยซักนิด
“เชิญค่ะคุณแพท” เสียงแม่บ้านเอ่ยขึ้นยามเห็นผู้เป็นนายเดินเข้ามาในส่วนของโต๊ะอาหาร กับข้าวยามเช้านั้นถูกคนหน้าหวานจัดการเตรียมไว้ให้เรียบร้อย วันนี้กานต์รักทำอาหารแบบอเมริกันเบรกฟาสต์ สลับสับเปลี่ยนกับโจ๊กหรือข้าวต้มเพื่อไม่ให้อีกคนนั้นเบื่อ
ไข้ดาว แฮม ไส้กรอก ขนมปังและผักถูกจัดวางใส่จานเป็นอย่างดี ไม่อยากจะบอกว่าตอนนี้แพทริกนั้นคุ้นชินกับการทานอาหารฝีมือกานต์รักไปเสียแล้ว ทั้งตอนเช้าก่อนไปทำงานและตอนเย็นจะต้องทานข้าวด้วยกันจนมันเริ่มก่อตัวเป็นกิจวัตรประจำวัน
“วันนี้คุณแพทออกมาช้า ไม่ต้องรีบไปทำงานหรือครับ” กานต์รักเอ่ยขึ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างเริ่มทานอาหาร ความเคยชินนั้นทำให้กล้าพูดกล้าเอ่ยถามมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน
“อืม วันนี้เข้างานแค่ตอนบ่าย” เสียงเรียบเอ่ยตอบพร้อมกับตักอาหารเข้าปากไปเงียบๆ บรรยากาศนั้นแม้จะไร้ซึ่งบทสนทนาหากแต่ไม่ได้ทำให้อึดอัดเลยซักนิด กานต์รักมีความสุขกับช่วงเวลาที่เรียบง่ายเช่นนี้เหลือเกิน
ไม่มีบทสนทนาระหว่างกันที่มากกว่านั้น เมื่อทานข้าวเรียบร้อยกานต์รักก็ทำหน้าที่เก็บจานชามบนโต๊ะไปล้าง ภาพที่แพทริกเริ่มชินตา คนตัวสูงนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารแล้วเหลือบมองแผ่นหลังบอบบางขณะกำลังล้างจานนิ่ง
ไม่จำเป็นต้องทำแต่เด็กนี่ก็ยังทำ
ทุกวันนี้ได้ยินป้าน้อยชมกานต์รักไม่หยุดเสียจนนึกว่าทั้งสองกลายเป็นแม่ลูกกันไปแล้ว
แพทริกผุดลุกขึ้นเมื่อนั่งย่อยจนได้ที่ ร่างสูงหายเข้าไปในส่วนของห้องทำงานเพื่อเช็คเอกสารเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาด้านนอกอีกครั้ง เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้นพร้อมกับเสียงโทรทัศน์ทำให้ร่างสูงหมุนตัวไปทางนั้นด้วยความรวดเร็ว
กานต์รักที่กำลังนั่งดูซิทคอมอยู่หัวเราะกับมุกต่างๆเหล่านั้นอย่างตลกขบขัน ด้วยความเพราะเป็นคนเส้นตื้นไม่ว่าอะไรก็ทำให้หัวเราะได้ทั้งนั้น
“อ๊ะ คิก คุณแพทริก”
ใบหน้าหวานเปื้อนรอยยิ้มกว้างเสียจนคนทรุดตัวลงนั่งข้างๆจ้องมองนิ่ง สายตาคมหันไปมองโทรทัศน์ด้วยความสงสัยว่ามันตลกอะไรนักหนา
จากความสงสัยนั้นกลายเป็นว่าทำให้แพทริกนั่งดูโทรทัศน์ไปด้วยกัน และทุกครั้งที่เสียงหัวเราะของคนข้างตัวดังขึ้นก็อดจะส่ายหัวเบาๆไม่ได้ มุกละบาทสองบาทก็ทำให้เด็กนี่หัวเราะได้ไม่หยุด
“คิก คุณแพทไม่ตลกหรอครับ ฮ่ะๆ” กานต์รักหันมาถามเมื่อเห็นอีกคนยังคงนั่งนิ่ง
“ไร้สาระ”
“ตลกดีออกครับ” กานต์รักนั้นทั้งพูดไปทั้งกลั้นขำไป
“ฉันจะนอน” อยู่ดีๆแพทริกก็เอ่ยขึ้นจนกานต์รักต้องละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์หันมามอง ใบหน้าหวานเอียงลงเล็กน้อยด้วยความสงสัย
“คุณแพทจะนอนตรงนี้เหรอครับ...งั้นเดี๋ยวผมออกไปก็ได้”
“อืม จะนอนตรงนี้” เสียงทุ้มเอ่ยตอบก่อนจะเอนกายลงนอนโดยที่พาดหัวมาบนตักของกานต์รักซึ่งมีหมอนวางอยู่ การกระทำที่ทำให้ร่างบางตัวแข็งทื่อ
“นวดขมับให้หน่อย” แพทริกเอ่ยสั่งทั้งที่ยังหลับตา อยู่ดีๆก็รู้สึกอยากให้อีกคนนวดคลายเส้นไล่ความเมื่อยขบให้ นานมากแล้วที่ไม่ได้ผ่อนคลายตัวเองด้วยวีธีนี้ และรู้ดีว่าหากเขาสั่งนั้นร่างเล็กไม่มีทางจะปฏิเสธ ยามมือนิ่มวางลงบนขมับพร้อมกับเอ่ยคำขออนุญาตพานทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการทำงานบรรเทาลดลง
กานต์รักนั้นทั้งมือสั่นและใจสั่น การกระทำของคนตัวสูงที่ไม่ตั้งตัวนี้จู่โจมเขาเข้าอย่างจัง มองใบหน้าที่หลับพริ้มบนตักของตัวเองด้วยใจที่เต้นแรง
อย่าทำให้รักต้องรู้สึกไปมากกว่านี้เลย
มือบางนวดคลึงตามขมับและกรอบหน้าคมไปเรื่อยๆอย่างแผ่วเบาจนทำให้คนที่รู้สึกสบายยิ่งกว่าอะไรค่อยๆผล็อยหลับไปบนตักเล็กทั้งอย่างนั้น
TBC.
หวานนนนนนน เขาหวานกันแล้ว :mew3: :mew3:
ขอโทษที่มาช้าค่ะ จะสอบมิดเทอมแล้วเพราะฉะนั้นไม่มีเวลาเลย ช่วงนี้อาจมาช้าหน่อยนะคะ :mew6: :mew6:
เป็นกำลังให้คนแต่ง น้องรักแล้วก็คุณแพทเยอะๆนะะะะ :mew6: :mew6:
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/ (ทวงกันมาเยอะก็จะพยายามทิ้งหนังสือมาปั่น><)
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
เป็นแพทริกที่ให้โอกาส(ที่อาจจะเรียกได้ว่าไม่ได้ตั้งใจ)ให้รักได้ใกล้ชิด ได้มีอิทธิพลกับใจสินะ
-
มดขึ้นแล้วค่าา :hao7: :hao7:
-
:L2: :L1: :pig4:
เขาจะหวานกันมากขึ้นใช่ไหม ? อ้าาาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
+เป็ด ให้กานต์รัก อิอิ
-
เขาหวานกันจังเลยยยยย
-
เขาหวานกันสุดๆเลยอ่ะะะ งื้อออ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ซึมซับเข้าไปทีละนิด อีกไม่นานคงขาดกันไม่ได้
-
เดี๋ยวแพทริกก็ไปไหนไม่รอดแล้วว~ หึๆ :hao7:
-
หวานมากกกกก เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยทีเดียว คึคึ
-
ตอนที่ 6
คนตัวสูงที่นอนทอดยาวไปทั้งโซฟาโดยอาศัยตักเล็กหนุนนอนค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าหวานซึ่งหลับคอพับลงมา
แพทริกรีบขยับกายลุกขึ้นเมื่อรู้ตัวว่าเผลอหลับไป ตัวเขานั้นใช่น้อยเสียเมื่อไหร่ ป่านนี้ขาเล็กๆของกานต์รักคงชาไปหมดอย่างไม่ต้องสงสัย ถึงอย่างนั้นคนตัวเล็กก็ไม่คิดจะผละออก ยังอุตสาห์เสียสละตักให้ได้นอนจนเผลอหลับไปด้วยกัน
มือหนาค่อยๆดึงหมอนบนตักของคนหลับออกแล้ววางมันลงยังปลายโซฟาอีกด้าน ก่อนจะขยับช้อนตัวกานต์รักให้นอนลงในตำแหน่งที่สบายตัว
นัยน์ตาสีนิลกวาดมองใบหน้าหวานที่หลับพริ้มนิ่ง กว่าจะทันได้รู้ตัวเรียวปากร้อนของตัวเองก็ทาบทับลงบนหน้าผากเนียนเกลี้ยงเกลา ทิ้งสัมผัสอยู่ชั่วครู่ก่อนจะผละออกอย่างเชื่องช้า ครั้นยามรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปแพทริกกลับไม่ได้นึกแปลกใจซักนิด
ความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นอย่างไม่อาจปฏิเสธ แม้ยังไม่แน่ใจนักแต่ทว่าก็ไม่ได้ขี้คลาดจนไม่กล้ายอมรับว่ามันคืออะไร
ความอ่อนโยนอันบริสุทธิ์ของกานต์รักไม่ใช่เรื่องโกหก นั่นคือสิ่งที่ลึกๆแล้วแพทริกสัมผัสได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่พบเจอ
ดวงตากลมโตใสซื่อ ท่าทางเรียบเรื่อยอ่อนหวาน ทุกสิ่งอย่างนั้นดึงดูดใจจนเขาต้องให้คนเข้าไปติดต่อ และทั้งหมดเหล่านั้นมันกำลังละลายบางอย่างในใจอันแข็งแกร่งของแพทริกให้พังลงอย่างช้าๆ
ความรู้สึกมันปกปิดกันไม่ได้ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรหากแต่สิ่งที่สงสัยคือทำไมถึงต้องปิดบังกัน...
เรือนร่างสูงใหญ่ผละออกห่างจากโซฟาก่อนจะหมุนตัวเข้าห้องแล้วจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อลงไปยังชั้นทำงาน ใช้เวลาช่วงบ่ายทั้งหมดไปกับการตรวจงานทุกอย่างจนเรียบร้อยจึงกลับขึ้นห้องมาอีกครั้ง
“อืม...แต่รักว่ามันยังจืดไปหน่อยนะครับ เติมเครื่องปรุงอีกซักหน่อยน่าจะโอเค”
เสียงหวานใสดังขึ้นให้ได้ยินเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้องกว้าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเวลานี้นั้นแม่บ้านผู้ดูแลกับคนโปรดของเจ้าตัวกำลังทำอะไร
เมื่อยามร่างท้วมหมุนกายกลับมาเห็นผู้เป็นเจ้านายก็อมยิ้มน้อยๆให้ก่อนจะปลีกกายออกไปอย่างรู้งาน แพทริกขยับกายเข้าไปใกล้ร่างเล็กที่กำลังง่วนกับการทำอาหารเย็นจนกระทั่งยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลัง
“ได้หรือยังครับป้าน้อย” เมื่อไม่ได้รับสัญญาณตอบรับกานต์รักจึงหมุนตัวกลับมา
“อ๊ะ คุณแพท...ตกใจหมดเลยครับ” เรือนร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ทางด้านหลังให้คนไม่รู้สะดุ้งน้อยๆยามหันมาเผชิญ
“ทำอะไร”
“ราดหน้าครับ...คุณแพทรอซักครู่นะครับ อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” ใบหน้าหวานแย้มยิ้มพร้อมกับเอ่ยบอก คนฟังเหลือบสายตาไปมองอาหารบนเตาที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนก่อนจะพยักหน้ารับ
“อยากกินช็อกโกแลต”
“วันนี้มีช็อกบอลแต่ทานข้าวเสร็จแล้วค่อยทานดีกว่าครับ...เดี๋ยวรักทำกับข้าวให้แป๊บนึง”
เสียงหวานใสเอื้อนเอ่ย มือบางเอื้อมมาหยิบเครื่องปรุงแล้วหมุนตัวกลับไปจัดการอาหารบนเตาต่อ สรรพนามยามเผลอตัวถูกใช้โดยที่เจ้าของนั้นไม่ได้เอะใจซักนิด แพทริกจ้องมองร่างบางอยู่อย่างนั้นโดยไม่ได้ขยับไปไหน มองท่าทางทะมัดทะแมงขณะหยิบจับทุกอย่างด้วยความเพลิดเพลิน
“เสร็จแล้ว~ อ้าว...ยังอยู่ตรงนี้อีกเหรอครับ” กานต์รักนึกว่าอีกคนขยับไปนั่งรอที่โต๊ะแล้วเสียอีก
“เสร็จแล้วใช่ไหม”
“ครับ คุณแพทนั่งรอที่โต๊ะได้เลยเดี๋ยวผมยกไปให้ครับ...ว่าแต่ป้าน้อยหายไปไหนนะ”
ร่างเล็กพึมพำก่อนจะหันไปหยิบถ้วยแล้วตักอาหารที่ตัวเองทำใส่อย่างน่าทาน คนที่เดินไปนั่งรอตามคำสั่งอยู่ก่อนแล้วมองอาหารที่ถูกวางลงตรงหน้าก่อนกานต์รักจะเดินกลับไปจัดการของตัวเองแล้วกลับมาทรุดตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ลองทานดูนะครับว่าเป็นยังไงบ้าง” กานต์รักเอ่ยบอกแพทริกพร้อมรอยยิ้มละไม เคยชินเสียแล้วกับการทำอาหารให้อีกคนทาน ในทุกๆวันนั้นต้องคอยคิดเมนูอยู่ตลอดว่าจะทำอะไรโดยมีป้าน้อยคอยช่วยแนะนำ
“อร่อย” เมื่อตักคำแรกเข้าปากโดยไม่ปรุงแพทริกก็เอ่ยตอบออกไป กานต์รักทำอาหารคาวได้เก่งไม่แพ้การทำขนม และเพราะฝีมือนี้ทำให้น้ำหนักของเขาขึ้นมาถึงสามกิโล
“งั้นก็ทานเยอะๆนะครับ” กานต์รักพูดด้วยความปลื้มใจเมื่อเห็นอีกคนนั้นชอบอาหารที่ตนทำ ก่อนคนตัวเล็กจะลงมือทานอาหารของตัวเองบ้างโดยมีแพทริกเหลือบมองร่างบางไปเงียบๆตลอดมื้ออาหาร
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“คุณแพทหาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ” เรือนร่างเพรียวทอดกายพิงพนักเตียงอ่านหนังสือเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเรือนร่างสูงใหญ่เดินเข้าออกห้องน้ำเป็นรอบที่สามพร้อมด้วยท่าทางหัวเสียราวกับกำลังหงุดหงิดอะไรบางอย่าง
“เสื้อ” แพทริกเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงแล้วเอ่ยตอบเสียงห้วน
“เสื้ออะไรครับ ผมช่วยหาไหม”
“เสื้อเชิ้ตสีชมพู เจอแล้วแต่มันยับ”
แพทริกพึ่งได้รับข้อความเมื่อซักครู่ว่ามีการเปลี่ยนธีมงานเป็นสีชมพู แน่นอนว่ามันเป็นอะไรที่คนอย่างเขาแทบจะไม่มีเสื้อผ้าสีนี้ติดตู้เอาไว้เพราะเป็นสีที่ช่างไม่เข้ากันนัก งานนั้นก็เริ่มค่อนข้างเช้า หากให้คนจัดการพรุ่งนี้คงไม่ทันจึงต้องลองค้นดูตู้เสื้อผ้า จำได้เลือนรางว่ามีอยู่หนึ่งตัวที่เคยใส่ไปงานอะไรซักอย่าง และเพราะมันไม่ค่อยได้ใช้นักแม่บ้านจึงพับเก็บเอาไว้ในลิ้นชัก
“อ่า ถ้าอย่างนั้นที่นี่มีเตารีดหรือเปล่าครับ” มือบางวางหนังสือในมือลงแล้วขยับมานั่งตัวตรงข้างขอบเตียง ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ประโยคนั้นทำให้แพทริกชะงักไป
“นายรีดเป็น?”
“ครับ อาจจะไม่เรียบกริบนักแต่ก็ใส่ได้ไม่น่าเกลียด แล้วก็ไม่ทำเสื้อไหม้แน่นอน” กานต์รักเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
แพทริกเงียบไปอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบนั้น ตั้งแต่อยู่ที่นี่มาเห็นกานต์รักทำเป็นแทบจะทุกอย่าง ทั้งล้างถ้วย ทำขนม ทำอาหาร นี่ยังรีดผ้าเป็นอีก
“ว่ายังไงครับ...ที่นี่มีเตารีดหรือเปล่า หรือว่าคุณแพทกลัวผมจะทำเสื้อไหม้”
“มีห้องซักรีด”
“โอเค งั้นช่วยพาผมไปหน่อยได้ไหมครับ”
แพทริกจ้องมองใบหน้าหวานละมุนนิ่งก่อนจะเดินกลับมาเอาเสื้อแล้วเดินนำกานต์รักออกไปยังห้องซักรีดซึ่งแทบไม่เคยได้ใช้งาน ส่วนมากนั้นจะเป็นหน้าที่ของแม่บ้านข้างล่าง ห้องนี้จึงมีแค่เผื่อเอาไว้ยามฉุกเฉิน ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคราวที่ต้องได้ใช้
“เหมือนไม่เคยมีคนใช้งานเลย” คนที่เข้ามาในนี้เป็นครั้งแรกกวาดสายตามองไปรอบๆแล้วรำพันกับตัวเอง ทุกอย่างนั้นดูสะอาดราวกับเป็นของใหม่แกะกล่อง ทั้งเครื่องซักผ้า โต๊ะรีดผ้า และเตารีด ดูเหมือนมันจะยังไม่เคยถูกใช้งานเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ร่างบางไม่รอช้าเดินไปเสียบเตารีดเข้ากับปลั๊ก ก่อนจะเปิดไฟเบาๆแล้วลองถูไปบนโต๊ะเพื่อทดสอบ
“มาครับ เดี๋ยวผมรีดให้” กานต์รักหันไปพูดกับคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างตัว คนตัวสูงจึงยื่นเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนในมือส่งให้
เสื้อเชิ้ตเนื้อดีถูกวางลง กานต์รักเริ่มรีดคอเสื้อก่อนเป็นอันดับแรกก่อนจะย้ายมายังแขนเสื้อทั้งสองข้างซึ่งต้องใช้สมาธิและความตั้งใจเป็นพิเศษเนื่องจากกลัวว่าจะทำให้กลีบแตก
ความตั้งใจนั้นทำให้เหงื่อไหลซึมออกมาตามกรอบหน้าหวาน แพทริกยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกอุ่นๆในใจ เขาเคยเห็นผู้เป็นแม่ทำแบบนี้ให้ทั้งพ่อและตัวเองบ้าง หากแต่ไม่เคยสนใจว่าต้องมีคนอื่นมาทำให้เช่นอย่างที่แม่ทำ
แพททริกคิดเสมอว่าเพราะมีเงินและทุกอย่างเรื่องแบบนี้จึงไม่จำเป็นนัก ทว่าพอเห็นอีกคนตั้งใจทำอะไรแบบนี้ให้ความรู้สึกดีกับแผ่ซึมไปทั่ว
“นายรีดเสื้อผ้าเองหรือไง” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นในความเงียบ เห็นท่าทางคล่องตัวราวกับว่าอีกคนนั้นทำอยู่เป็นประจำ
“ครับ ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร ทำเองก็สนุกไปอีกแบบ ถ้างานยุ่งจริงๆค่อยส่งร้าน” คนตอบหันมาพูดพร้อมด้วยรอยยิ้ม กานต์รักรีดแขนเสื้อทั้งสองข้างจนเสร็จเรียบร้อย เนื้อผ้านั้นเรียบกริบจนต้องยิ้มกับตัวเองด้วยความภูมิใจ
“ใครสอน?”
“แม่ครับ...แม่เป็นคนสอนให้ทำทุกอย่างเลย บอกว่าเวลาไปอยู่ที่ไหนจะได้ไม่ลำบาก” กานต์รักยิ้มกว้างยามเอ่ยถึงผู้หญิงที่ให้กำเนิดซึ่งอาศัยอยู่ต่างประเทศ
ทุกอย่างที่ทำเป็นนั้นเพราะผู้เป็นแม่สั่งสอนและคอยหัดให้ทำมาตั้งแต่เด็กๆ แม้ว่าจะมีคนคอยจัดการเรื่องพวกนี้ให้พร้อมสับหากแต่ท่านก็ยังสอนเพื่อให้ทำอะไรด้วยตัวเองเป็น
แพทริกมองอีกคนรีดเสื้อให้ไปเรื่อยๆ มือเล็กจัดเสื้อเข้ามุมก่อนจะลูบไล้ให้เรียบแล้วเอาเตารีดทาบทับลงไป ทุกการกระทำดูง่ายดายและคล่องตัว ร่างบางพิถีพิถันกับเสื้อตัวนี้จนกว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาไปพอสมควร
“พอใส่ได้ไหมครับ” คนถูกถามจ้องมองผลงานของกานต์รักนิ่งเมื่อมันถูกสวมใส่ไม้แขวนให้เรียบร้อย คำตอบของประโยคคำถามนั้นแพทริกอยากบอกว่ามันยิ่งกว่าใส่ได้เสียอีก กานต์รักรีดได้ไม่ต่างจากแม่บ้านเลยซักนิด
“อืม”
“ถ้าคุณยังไม่โอเคผมรีดให้อีกรอบได้นะครับ” ระดับแพทริก เบรนเนแกน เสื้อผ้าที่สวมใส่นั้นย่อมต้องเนี้ยบไร้ที่ติ กานต์รักเองก็ไม่ได้เก่งระดับแม่บ้านมืออาชีพ แม้จะพยายามรีดให้ดีแค่ไหนหากแต่มันก็อาจจะยังไม่ดีพอ
กลัวว่าคุณแพทริกจะขายหน้าหากใส่เสื้อตัวที่ไม่เรียบนัก
“มันดีแล้ว” เมื่อได้ยินคำยืนยันจากร่างสูงอีกครั้งกานต์รักถึงได้เบาใจ
“งั้นเดี๋ยวผมเอาไปแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้าให้นะครับ พรุ่งนี้คุณแพทจะได้หยิบมาใส่ได้เลย”
กานต์รักส่งยิ้มให้คนที่สูงกว่าก่อนจะเดินออกจากห้องให้อีกคนปิดไฟในนั้นแล้วเดินตามมา
เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนเรียบกริบถูกแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้าในส่วนเดียวกับห้องน้ำอย่างระมัดระวัง ร่างเล็กหมุนตัวกลับมาหาคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังเมื่อเรียบร้อย
“เรียบร้อยแล้วครับ”
สองสายตาสบกันยามกานต์รักหันกลับมา นัยน์ตาคมทอดมองจนร่างเล็กต้องเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเพราะรู้สึกราวกับคนตรงหน้าอยากจะพูดอะไร
เรือนร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามาชิด ก่อนริมฝีปากเล็กจะได้เอ่ยถามเรียวปากได้รูปก็ฉกวูบลงมา
คราแรกนั้นกานต์รักตกใจจนแน่นิ่งไป ก่อนจะรู้ว่าโดนจูบก็เมื่อริมฝีปากบางถูกไล้เลียละเลียดขบเม้มอย่างแผ่วเบา มือหนายกขึ้นมาไล้ข้างแก้มนุ่มและบังคับให้ได้ทิศทางที่ต้องการ อีกข้างนั้นก็วางลงบนเอวคอดแล้วรั้งให้กานต์รักขยับเข้ามาแนบชิด ดวงตาโตค่อยๆปรือปิดลงเพื่อซึมซับทุกความรู้สึกทุกการสัมผัส
เรียวลิ้นร้อนไล้เลียตามรอยแยกของปากบางราวกับขออนุญาตก่อนจะค่อยๆแทรกเข้าหาความอ่อนนุ่มโดยที่อีกคนนั้นก็ยินยอมพร้อมใจ ความหวามไหวแล่นพล่านไปทั่วยามลิ้นเล็กถูกดูดกลืนอย่างอ่อนโยน สัมผัสที่บางเบายิ่งกว่าครั้งไหนๆ
เมื่อถูกกระตุ้นตามแรงอารมณ์กานต์รักจึงเผลอตอบสนองกลับอย่างไร้เดียงสา และนั่นทำให้แพทริกครางฮือในลำคออย่างพึงพอใจ
มือหนาเค้นคลึงสะโพกบางไปมาเบาๆ ขณะที่เรียวลิ้นก็ยังไม่หยุดกวาดต้อนความหอมหวานตรงหน้า กระทั่งต้องตัดใจถอดถอนริมฝีปากออกเมื่อสัมผัสได้ว่าคนในอ้อมแขนนั้นกำลังจะหมดลม
“ขอบใจ” แพทริกเอ่ยกระซิบข้างหูของคนที่ซบหน้าเข้ากับไหล่กว้างอย่างอ่อนแรง เสียงหอบหายใจเล็กๆดังขึ้นในความเงียบ กานต์รักยังคงมึนเบลอจากจูบเมื่อครู่จึงยังไม่เข้าใจนักว่าที่อีกคนเอ่ยหมายถึงเรื่องใด
มือหนาที่กำลังโอบเอวเล็กลูบไล้แผ่นหลังบางไปมาอย่างแผ่วเบา กระทั่งความรู้สึกอบอุ่นนั้นทำให้กานต์รักผ่อนคลายลงจนทิ้งน้ำหนักพิงร่างสูงไปทั้งตัว ใบหน้าเล็กก็เอียงซบราวกับลูกแมวตัวน้อย
“...ไม่เป็นไรเลยครับ” แม้จะยังไม่เข้าใจนักหากแต่เสียงหวานก็เอ่ยตอบเสียงแผ่ว
ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรแต่สำหรับกานต์รักแล้วเขาพร้อมจะทำเพื่ออีกคนทั้งนั้น...
ไม่รู้ว่าเวลานั้นผ่านไปนานแค่ไหนที่ทั้งสองยังอิงแอบแนบชิด กระทั่งแพทริกเป็นคนค่อยๆผละออก มองใบหน้าหวานเนียนนิ่งก่อนจะเอ่ยบอกเมื่อเห็นว่านี่คงเป็นเวลาดึกมากแล้ว
“ดึกแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนมือใหญ่จะเอื้อมมาคว้าฝ่ามือเล็กกระชับเข้าหาแล้วเดินนำกลับเข้ามายังห้องนอน
แพทริกดันร่างเล็กให้นั่งลงบนเตียงก่อนที่จะเดินไปปิดไฟทั่วห้องจนเหลือเพียงดวงเดียว กานต์รักมองตามคนตัวสูงอย่างเงียบๆ ความรู้สึกอุ่นละมุนยังคงติดอยู่รอบกายและค่อยๆแทรกซึมเข้าไปถึงข้างใน
ถ้าหากตอนนี้เป็นความฝัน มันเป็นฝันที่ไม่กานต์รักอยากตื่นเลย
“ดึกแล้วก็ควรจะนอน” แพทริกเอ่ยบอกคนที่ยังนั่งนิ่งก่อนจะก้าวขึ้นเตียงอีกด้าน เมื่อได้ยินคำสั่งจากร่างสูงกานต์รักจึงเอนกายลงนอน ร่างกายทำตามคำประกาศิตนั้นทุกอย่าง
อ้อมแขนแข็งแรงตวัดคว้าร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด อีกหนึ่งความเคยชินในทุกค่ำคืน หากกานต์รักไม่เผลอขยับมากอดแพทริกก็จะเป็นฝ่ายกอดเสียเอง ยามตื่นมาเรือนร่างบอบบางจึงตกอยู่ในอ้อมแขนใหญ่จนกานต์รักเองเริ่มคุ้นชิน หากแต่วันนี้พอโดนกอดซึ่งๆหน้าก็อดใจเต้นไม่ได้
“ฝันดี” เสียงทุ้มเอ่ยบอกในความเงียบก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟบนหัวเตียงให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด กานต์รักหลับตาลงกักเก็บทุกสัมผัสและความรู้สึกให้ซึมลึกเข้าไปถึงหัวใจ
“ฝันดีครับ” สิ้นเสียงหวานที่เอ่ยตอบกลับมา คนทั้งสองก็ค่อยๆหลับตาลงก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมๆกัน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“ช่วงนี้เจ้านายดูอารมณ์ดีนะครับ” แซมเอ่ยเหย้าผู้เป็นเจ้านายพร้อมกับอมยิ้มล้อเลียน แม้แต่โจเซฟที่ยืนอยู่อีกฝั่งก็หันมามองอย่างเห็นด้วยเช่นกัน
“ฉันก็ปกติ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบก่อนจะแสร้งทำเป็นอ่านเอกสารในมือต่อ หากแสดงท่าทางอะไรออกไปยิ่งทำให้ลูกน้องหาเรื่องแซวได้อีก
“แต่ผมกับแซมไม่คิดอย่างนั้นนะครับ”
“พวกนายจะพูดอะไร”
“พวกผมแค่รู้สึกว่าช่วงนี้ดูเจ้านายมีความสุขเป็นพิเศษ...เป็นเพราะใครบางคนหรือเปล่าครับ” แพทริกปิดเอกสารในมือลง ดวงตาคมกวาดมองผู้เป็นลูกน้องที่เปรียบดั่งเพื่อน รู้แล้วว่าทั้งสองคนนั้นกำลังไล่ต้อนเรื่องของกานต์รัก
“ไม่ต้องมาอยากแซว เรื่องที่ให้จัดการไปถึงไหนแล้ว”
“หึ โอเคครับ ถ้าเจ้านายอยากจะเปลี่ยนเรื่องผมเปลี่ยนให้ก็ได้...เราไม่สามารถรู้อะไรเกี่ยวกับคุณกานต์รักได้เลยครับ ผมรู้สึกเหมือนว่าใครบางคนตั้งใจปกปิดมันไว้ และเหมือนเขารู้แล้วว่าตอนนี้เรากำลังตามสืบอยู่”
“ไม่รู้เลยเหรอว่าเป็นคนของฝั่งไหน” แพทริกเอ่ยถาม
“ไม่รู้อะไรเลยครับ...ผมกับโจเซฟเลยลองไปสืบฝั่งที่เป็นศัตรูใหญ่ๆของเราแทน อันนี้มั่นใจได้ว่าคุณกานต์รักไม่ได้เป็นพวกของใครซักคน”
“ผมว่า...คุณกานต์รักไม่น่าจะเข้ามาด้วยจุดประสงค์ที่ไม่ดี อยู่กับเจ้านายใกล้ชิดขนาดนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีจะทำร้ายอะไร เพียงแต่สิ่งที่น่าสนใจคือเขาเป็นใครกันทำไมเราถึงสืบข้อมูลอะไรไม่ได้เลย” โจเซฟรายงานเจ้านายตามที่ตัวเองและแซมวิเคราะห์
“อืม ยังไงก็พยายามต่อไป ฉันอยากรู้เรื่องราวของเด็กนี่มากกว่านี้”
“ที่อยากรู้เป็นเพราะอะไรกันแน่ครับ จับเขาขังไว้ไม่ให้ห่างตัว บ้านใหญ่ก็แทบไม่ยอมกลับไปนอน...คงไม่ใช่แค่เพราะกลัวว่าจะเป็นคนของศัตรูแล้วล่ะ” แซมเอ่ยออกมาพร้อมหรี่ตามอง
“ดูท่าว่าพวกนายอยากจะซ้อมการป้องกันตัวกับฉันใช่ไหม ไม่โดนไม่นานแล้วหนิ”
แพทริกเอ่ยเสียงเข้มจนคนสนิททั้งสองก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว แซมและโจเซฟรู้ดีว่าหากได้ซ้อมกับผู้เป็นนายมันคือการโดนลงโทษดีๆนี่เอง สู้กันทีไรพวกเขาอ่วมจนมีสภาพยับเยิน ในเมื่ออีกคนนั้นถูกฝึกอย่างโหดมาตั้งแต่เด็ก แม้พวกเขาจะตัวใหญ่และถูกฝึกมาดีแค่ไหนก็ยังต้องยอมแพ้
“ฉันว่าเราไปดูเรื่องร้านของคุณกานต์รักกันดีกว่าว่ะโจเซฟ”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้น...งั้นเชิญเจ้านายทำงานครับ พวกเราขอตัวก่อนซักครู่”
มือซ้ายและขวาค้อมตัวลงให้ผู้เป็นนายอย่างทำความเคารพแล้วรีบเดินออกจากห้องไปก่อนจะโดนซ้อมจริงๆ เรื่องร้านของกานต์รักแพทริกส่งคนไปจัดการดูแลอยู่เสมอ แม้พนักงานที่นั่นจะยังระแวงบ้างแต่เพราะมีรูปถ่ายยืนยันว่ากานต์รักสบายดีและความเป็นแพทริก เบรนเนแกนทุกอย่างจึงเรียบร้อย
และเพราะมีงานเข้ามาให้ตรวจดูมากมายและมีประชุมเรื่องผลกำไรของบริษัททำให้วันนี้นั้นแพทริกกลับขึ้นห้องช้ากว่าทุกวัน เวลาล่วงเลยเข้าสู้วันใหม่มาถึงสองชั่วโมงกว่าที่ร่างสูงจะถึงห้องซึ่งอยู่ชั้นบนสุด ยามเปิดประตูเข้าไปมีเพียงไฟเปิดอยู่ไม่กี่ดวงเพื่อไม่ให้ทั้งห้องนั้นตกอยู่ในความมืด แพทริกก้าวเท้าไปเรื่อยๆกระทั่งถึงห้องนอนที่มีใครบางอยู่
แกร๊ก
แต่แล้วยามเห็นร่างเล็กที่ควรหลับกำลังนอนพิงกายกับพนักเตียงเพื่ออ่านหนังสือกลับทำให้ต้องแปลกใจ
“ทำไมยังไม่นอนอีก” คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันมุ่นพร้อมกับเอ่ยเสียงเข้ม
กานต์รักมองคนที่ตนเฝ้ารอก่อนริมฝีปากสีสดจะถูกขบเม้มเข้าหากันอย่างประหม่า จะให้บอกได้อย่างไรว่าทำยังไงตัวเขาก็นอนไม่หลับเมื่อไม่มีอีกคนนอนอยู่ข้างกันเช่นทุกคืน
“ผมไม่นอนไม่หลับครับ” เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเบา ใบหน้าหวานก้มลงมองหนังสือในมือเพราะไม่กล้าสบตา
“ทำไมนอนไม่หลับ” แพทริกเอ่ยถามเสียงเข้มยิ่งกว่าเดิม ดึกขนาดนี้แล้วยังดื้อไม่ยอมนอน ตัวเองใช่ว่าร่างกายจะแข็งแรงมากนัก
ประโยคคำถามนั้นทำให้คนที่ไม่รู้จะตอบยังไงทำเพียงแค่ส่ายหน้า
“ฉันจะไปอาบน้ำ ออกมาแล้วต้องนอน”
“ครับ” กานต์รักรับคำเสียงเบา เมื่อแพทริกเดินเข้าไปในส่วนของห้องน้ำมือบางจึงวางหนังสือลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วขยับตัวลงนอน
เปลือกตาสีอ่อนปิดลงตามคำสั่งหากแต่ประสาทสัมผัสทุกส่วนยังคงทำงานคอยฟังว่าเมื่อไหร่แพทริกจะออกมา กระทั่งผ่านไปไม่นานนักเสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น ต่อมาห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืดเมื่ออีกคนปิดไฟ เตียงอีกฝั่งยวบลงตามน้ำหนักของคนที่ทรุดตัวลงมา
“ต้องให้ตบตูดนอนหรือเปล่าถึงจะนอนได้” ยามอ้อมแขนแข็งแรงรั้งร่างเล็กเข้าไปในอ้อมกอดเสียงทุ้มเรียบก็เอ่ยขึ้น แพทริกนั้นรู้ดีว่าอีกคนยังไม่นอน
“ผะ ผมโตแล้วนะครับ” กานต์รักขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบเสียงแผ่ว เขาไม่ใช่เด็กสามขวบเสียหน่อย ที่ยังนอนไม่หลับแค่เพราะยังไม่ชินก็เท่านั้น
ใครกันเล่าที่ทำให้ติดนิสัยต้องนอนซุกตัวเข้ากับอ้อมกอดอุ่นนี้...คุณแพทริกนั่นแหละที่ทำให้เขาเสียนิสัย
“โตแล้วก็นอนซักที”
“ครับ...ฝันดีนะครับคุณแพทริก”
แปลกที่พอได้อยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของอีกคนความง่วงกลับครอบงำเข้ามาทันที เสียงหัวใจที่เต้นอย่างหนักแน่นมั่นคงอยู่ข้างหูราวกับเป็นยาขับกล่อมให้หลับใหล ก่อนจะหลุดเข้าสู่ห้วงนิทรานั้นกานต์รักรับรู้ได้ถึงสัมผัสหนักๆที่กดลงบนกลางหัวก่อนทุกอย่างจะมืดสนิท
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
“เจ้านายครับ มีคนมาขอพบคัรับ” โจเซฟเดินเข้ามารายงานให้แพทริกที่กำลังนั่งเซ็นต์เอกสารสำคัญอยู่เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของมือซ้ายมีความเข่งครึมจนคนเป็นเจ้านายต้องขมวดคิ้ว
“ใคร?”
“เขาไม่ยอมบอกครับ...บอกแค่ว่าเป็นเรื่องของคุณกานต์รัก”
“ให้เข้ามาได้”
รางสังหรณ์บางอย่างกำลังตัวร้องเตือนจนแพทริกรู้สึกวูบโหวงในอก กระหวัดหวนคิดไปถึงใบหน้าหวานยามหลับพริ้มอยู่บนเตียงแล้วรู้สึกแปลกๆ เมื่อเช้าเขาออกจากห้องเช้ามากร่างเล็กที่นอนดึกกว่าทุกวันจึงไม่ทันได้ตื่นขึ้นมาทำอาหารให้ เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ไม่ได้ทานเข้าเช้าฝีมือของกานต์รัก
แกร๊ก
คนทั้งสองที่เดินเข้ามานั้นรูปร่างสูงใหญ่พอๆกับโจเซฟและแซม อาจเพราะเป็นคนต่างชาติเหมือนกันจึงมีรูปลักษณ์ที่คล้ายคลึง การแต่งกายเองก็แทบจะเหมือนกัน ราวกับเป็นบอร์ดี้การ์ดของใครซักคน
“ไม่ทราบว่าพวกคุณมีธุระอะไร” เป็นแพทริกที่เอ่ยถามขึ้นก่อนด้วยภาษาอังกฤษ
“เรามาเพราะเรื่องของคุณกานต์รัก...คุณจับเขามาขังไว้ที่นี่นานเกินไปแล้ว” คนฝั่งขวาเอ่ยเข้าเรื่องโดยไม่อ้อมค้อมหรือพูดเกริ่นให้เสียเวลา ประโยคที่ทำให้แพทริกรู้สึกเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบหัว
“แล้วพวกคุณเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับกานต์รัก”
“พวกผมไม่ได้มาเพื่อตอบคำถามนี้ เรามาพบคุณเพื่อบอกว่าจะพาคุณกานต์รักกลับไป...เรื่องที่คุณพยายามไม่ต้องสืบให้เหนื่อยเปล่า คุณไม่มีทางรู้หากพวกเราไม่ยอม ถ้ากังวลว่าคุณกานต์รักจะเป็นคนที่ไม่หวังดีด้วยเรื่องนั้นทางเบรนเนแกนไม่ต้องเป็นห่วง คุณกานต์รักไม่ใช่คนที่จะมุ่งร้ายต่อคุณ ครอบครัว หรือว่าต่อบริษัทของคุณใดๆทั้งสิ้น”
ประโยคยาวเหยียดที่ผู้มาพบเอ่ยพูดไม่ได้เข้าหัวแพทริกเลยซักนิดนอกจากคำว่าจะพากานต์รักกลับไป กรามแกร่งถูกบดเข้าหากันแน่น ในใจร้องเตือนว่าเขาไม่มีทางยอมให้ใครหน้าไหนพาเด็กนั่นไปทั้งนั้นไม่ว่าจะใครก็ตาม!
“ฉันไม่ยอมให้พวกนายพาเขากลับไป!”
“คุณจะต้องยอม” อีกฝ่ายเองก็ไม่ยอมแพ้กัน และแพทริกไม่จำเป็นต้องพูดอะไรไปมากกว่านั้นให้เสียเวลา ลิ้นชักข้างโต๊ะทำงานกว้างถูกเลื่อนออก มือหนาหยิบปืนที่อยู่ในนั้นออกมาก่อนจะเล็งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“ฉัน-ไม่-ยอม!” แต่ละคำถูกเปล่งออกมาช้าๆชัดๆพร้อมกับแววตาที่วาวโรจน์ ไม่ใช่แค่แพทริกที่ชักปืนออกมาแต่โจเซฟและแซมเองก็คว้าปืนที่ข้างเอวแล้วเล็งไปยังหัวของคนทั้งสองเช่นกัน
“พวกเรามาบอก ไม่ได้มาขออนุญาต” ข้อนิ้วแกร่งขึ้นนกทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นโดยไม่มีรอ แพทริกกำลังจะลั่นไกอย่างไม่ลังเลหากแต่โทรศัพท์เครื่องหรูบนโต๊ะกลับดังขึ้นเสียก่อน เขาจะไม่สนใจซักนิดหากชื่อบนจอนั้นไม่ใช่ชื่อของผู้เป็นบิดา
“ฮัลโหล” แพทริกเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ ขณะที่มืออีกข้างยังอยู่ในตำแหน่งเดิมอย่างมั่นคง
(แพทริกแกฟังพ่อนะ...ปล่อยตัวคนที่แกจับมาไปซะ)
“ทำไม!” แพทริกคำรามก้องเมื่อได้ยินผู้เป็นพ่อเอ่ยประโยคแรก มีหลายสิ่งที่อยู่ในหัวหากแต่มันอัดแน่นจนพูดออกไปได้เพียงเท่านั้น พ่อเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แล้วทำไมต้องบอกให้ปล่อยกานต์รักไป
(พ่อเองก็ไม่รู้ว่าทำไม และไม่รู้ว่าคนที่แกจับมาเป็นใคร...แต่เราต้องปล่อยเขาไป ถ้าแกไม่ทำอย่างนั้นธุรกิจทุกอย่างของเรามันสามารถสลายไปได้ภายในพริบตาทันที!)
“ไม่จริง!”
(มันคือเรื่องจริงแพท เขาทำได้...พ่อไม่เคยก้าวก่ายชีวิตแกเลยซักครั้ง คิดว่าคนอย่างพ่อจะพูดอะไรแบบนี้เล่นๆหากมันไม่มีทางเกิดขึ้นจริงอย่างนั้นหรือ แกไม่มีทางเลือกอะไรทั้งนั้นนอกจากปล่อยเขาไปซะ...คนที่แกจับมาคือคนที่เราแตะต้องไม่ได้)
มือที่ถือปืนอยู่กำแน่นจนมันแทบจะหักลงคามือ แพทริกมองคนสองคนตรงหน้าด้วยสายตาวาวโรจน์
“ก็ได้ครับ...ผมจะทำอย่างนั้น”
ท้ายสุดแล้วแพทริกจึงต้องยอมรับ หากผู้เป็นพ่อถึงขั้นโทรมาบอกเช่นนี้มันหมายความว่าถ้าเขายังดันทุรังทุกอย่างจะต้องพังพินาศลงอย่างที่พ่อบอก เบรนเนแกนแข็งแกร่งมากและพ่อเขาไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรง่ายๆเช่นกัน มันต้องมีอะไรเกิดขึ้น
(โอเค ตอนนี้แกจัดการตามนั้นซะแล้วเราค่อยคุยกัน การยอมถอยไม่ใช่การยอมแพ้ หากแต่คนฉลาดจะต้องไม่วู่วาม เข้าใจใช่ไหมแพท)
“...ครับ” มือหนากดตัดสายโทรศัพท์แล้ววางมันลง ความรู้สึกในอกนั้นร้อนราวกับมีไฟมาสุมเป็นร้อยๆ เพียงแค่คิดว่าคนตรงหน้าจะมาพากานต์รักไปมือที่ถือปืนอยู่ก็พานอยากจะลั่นไก
“ที่พวกเรามาวันนี้ไม่ได้ต้องการมาเพื่อเป็นศัตรู...ที่ต้องทำเพราะรู้ว่าคุณคงไม่ยอมง่ายๆจนต้องบีบบังคับ เราไม่ได้มีเจตนาจะทำลายทางเบรนเนแกนแต่อย่างใด ถ้า...คุณยอมปล่อยคุณกานต์รักให้กลับไป”
“...”
“เราบอกคุณได้แต่เพียงว่า...ความปลอดภัยของคุณกานต์รักคือสิ่งที่ทำให้เรามาในวันนี้ มีบางอย่างเกิดขึ้นและเราต้องการให้คุณกานต์รักอยู่ในที่ที่ปลอดภัยที่สุด มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับทางคุณ...ส่วนเรื่องส่วนตัวของคุณกับคุณกานต์รักนั้น คุณคงต้องจัดการเองแต่ยังไม่ใช่ในเวลานี้”
“...”
“พวกเราขอตัว” คนทั้งสองเอ่ยบอกเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป แพทริกมองตามจนทั้งคู่หายลับไปกับสายตา ก่อนมือหน้าจะเบนปลายกระบอกปืนไปยังผนังด้านข้าง
ปัง!
ร่างสูงใหญ่ของผู้ที่ขึ้นชื่อว่ามีอำนาจที่สุดในเบรนเนแกนหลังจากผู้เป็นบิดาวางมือกำลังยืนกัดฟันนิ่ง กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายเกร็งแน่น แพทริกกำปืนที่พึ่งลั่นไกไปเมื่อครู่จนมือขึ้นข้อขาว ในหูอื้อไปหมดเพราะความรู้สึกที่ตีกันมากมายในหัว
“เจ้านายครับ คนที่เฝ้าหน้าห้องรายงานมาว่ามีคนพาคุณกานต์รักออกไปแล้วครับ” แซมเอ่ยบอก
แพทริกยืนนิ่งไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ทุกภาพในหัวหมุนวนเพียงแค่ภาพของใครบางคนและมีเพียงคำถามที่ว่ามันเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ยังไง เกิดขึ้นตอนไหน คนพวกนั้นทำไมถึงพากานต์รักไปได้
เด็กนั่นเป็นใคร แล้วทำไมใจเขาถึงต้องร้อนรนขนาดนี้...
TBC.
มิดทงมิดเทอมอะไร ไม่สนใจ555555555 มาอัพนิยายดีฝ่า :really2: :really2:
หมดเวลาของคุณแพทแล้วค่ะ น้องรักโดนพรากจากอกไปแล้ว อิอิ o18 o18 คุณแพทนั้นมีความโมโหหนักมาก! ตอนหน้าจะเฉลยปมของกานต์รักที่ทุกคนอยากรู้(เพราะอยากให้ถึงฉากหวานไวๆ :mew3: :mew3: ) พอจะรู้กันหรือยังคะว่ากานต์รักเป็นใครรรร
ขอกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะะะะะ
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/ (ทวงกันมาเยอะก็จะพยายามทิ้งหนังสือมาปั่น><)
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
มาให้อยาก(รู้)แล้วจากไปปปปปปป
-
ลึกลับ
-
ทางบ้านกานต์รักก็มีอิทธิพล(มากกว่าเลย)สินะ
-
:L2: :L1: :pig4:
โอ้วววววว เกริ่มมาขนากนี้ อ่าาาาา
อยากกกกกกกกกกก (เอาก.ไก่ ไปหลายๆตัว)รู้
-
เดาว่ากานต์รัก น่าจะเป็นคนในราชวงศ์ซึ่งมีอำนาจมากพอสมควร ...อะไรทำนองนั้นอะค่ะ :hao4:
-
หูยยย ความเป็นมา ยิ่งใหญ่และลึกลับมากก
-
น้องรักค่อใครกันแน่
คนที่แตะต้องไม่ได้ หรือรักเป็นเจ้าชายต่างเมือง งี้ (เพ้อไปเรื่อย ฮ่าๆ)
-
ขอให้ไรท์สอบได้คะแนนดีๆ เดาแม่นๆ น้าาาา~~ :hao7:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: โดน โดนแล้วล่ะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: โดน โดนแล้วล่ะ
-
น้องรักต้องกลับบ้านแล้ว พี่แพทจะทำไงล่ะเนี่ยะ
ถ้าคราวนี้พี่แพทใจร้ายกับน้องอีก จะตัดพี่แพทออกจากกองมรดกพระเอกในดวงใจทันที!!!!!!
-
บ้านน้องรักนี่มาเฟียไหมเนี่ย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หรือว่ากานต์รักเป็นเจ้าชาย? :katai1:
-
อื้อหืออออ มีความลึกลับ
กานต์รักเป็นใครกันแน่เนี่ย
-
เป็น. ราชวงศ์. เจ้าชายน้อย ปลอมตัวมา ??? ร้อยตรี. ปลอมตัวมาสืบราชการลับ?. 555
-
น้องรักของเราเป็นใครนะะะ
ไม่อยากให้เค้าแยกกันเลย ฮือออ :hao5:
-
ตื่นเต้นและอยากรู้มาก
รักเป็นใครหนอ ดูสำคัญมากๆ ทีเดียวเลยนะคะ
:hao7:
-
รักเป็นใครคะเนี่ย ทำไมดูมีอำนาจมากจัง
ผู้มีอิทธิพลนี่คือครอบครัวของรักรึว่าคู่หมั้นหว่า
คิดไปโน่นเชียว :hao7:
รอติดตามนะคะ อยากรู้ว่ารักคือใคร ลึกลับแท้ 55556
-
บ้านกานต์รักต้องเป็นผู้มีอิทธิพลมากๆแน่เลย
เง้ออออ พี่แพทใจเย็นนะ น้องก็ไม่อยากห่างหรอกก
-
น้องกานต์ลึกลับมากค่ะ
-
เอ่า เอ่า เอ่า
เดาอะไรไม่ถูกซักกระติ๊ด
กานต์รักลูก หนูเป็นใครคะ รัชทายาทจากไหนรึเปล่าเอ่ย ทำไมดูมีอำนาจล้นฟ้ายิ่งกว่าพ่อมาเฟียร่างบึ้ก
-
อ้าว กานต์รักดูลึกลับสุดๆ >\\\\\\\<
-
ถ้าเป็นนิยายจีนต้องพูดว่าเด็กคนนี้มีความเป็นมาใหญ่หลวงนัก
-
น้องรักแน่มากเลยค่ะ มาทำให้เค้ารักแล้วก็ถูกพาตัวจากไป โหยหาสิคะแพท คิดถึงน้องเยอะๆเลยนะคะ โอ้ยสนุกอ่ะ
-
เอาใจช่วยเฮียแพท ตามหนูรักกลับมาไวๆ
:hao5:
-
เป็นมาเฟียรึเปล่า หรือลูกคนใหญ่คนโตมีอำนาจ
โอ้ย อยากรู้แล้วว
-
:katai1:
-
รักคือใคร ป๊ะป๋าทำไมถึงมีอิทธิพลขนาดนั้น
กลัวน้องจะเป็นไรไปนี่สิ :call:
-
โอ๊ย อุแสรรคมากมีจริงๆ กำลังอุ่นๆใจแท้ๆ
-
น้องรักเป็นใครรรรแต่ดูแล้วน่าจะมีอิทธิพลมากนะ
-
กานต์รักเป็นใครกันแน่ อยากรู้ววว
-
รออออ ไม่ขอเดาอะกลัวพลาด แต่ก็น่าจะใหญ่มากกกกก คุณแพทจะทำไงอะทีนี้
-
ตอนที่ 7
กานต์รักนั่งมองทิวทัศน์ภายนอกรถคันหรูที่กำลังแล่นไปเรื่อยๆอย่างเหม่อลอย ยามเห็นคนของบิดาปรากฏอยู่ตรงหน้าก็รับรู้ได้ทันทีว่าเวลาที่จะได้อยู่กับอีกคนนั้นหมดลงแล้ว ร่างเล็กไม่พูดอะไรซักนิดตั้งแต่ออกมาจนกระทั่งถึงบนรถ
“คุณหนูเข้าใจสิ่งที่พวกเราทำใช่ไหมครับ” ลีโอเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อคนที่ตนเรียกว่าคุณหนูมาตั้งแต่เด็กนั่งเงียบมาตลอดทาง
“รักเข้าใจ” เสียงเล็กตอบกลับอย่างแผ่วเบา
“พวกเราขอโทษครับ แต่ความปลอดภัยของคุณหนูต้องมาก่อนสิ่งอื่นใดเสมอ” อดัมผู้เป็นคนขับเอ่ยขึ้นอีกคน
“อืม...” แต่กานต์รักยังคงเอ่ยตอบเพียงเท่านั้นจนคนทั้งสองได้แต่มองหน้ากันแล้วถอนหายใจ หากไม่เกิดเรื่องนั้นขึ้นพวกเขาก็ไม่อยากหยุดเวลาแห่งความสุขของคุณหนูเอาไว้เลยซักนิด
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
(ลีโอกับอดัมรายงานว่าคุณหนูคนเก่งซึมเศร้าอย่างหนักเลยเหรอหืม ลูกคงไม่คิดจะกระโดดสระน้ำตรงหน้านั่นใช่ไหม)
กานต์รักส่งยิ้มเซียวๆให้ผู้เป็นบิดาที่วีดิโอคอลมาหาอย่างไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป รู้ดีว่าปลายสายนั้นกำลังพยายามเอ่ยเหย้าให้รู้สึกดีขึ้น หากแต่ใจดวงน้อยกลับไม่อาจเยียวยาได้ภายในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง
ป่านนี้คุณแพทริกจะเป็นยังไงบ้างนะ คนตัวสูงคงอยากจับเขากลับไปเค้นเต็มแก่ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นคืออะไร
“รักไม่โดดลงไปหรอกครับ”
(เห้อ ถ้าแม่กลับมาแล้วเห็นลูกเป็นอย่างนี้พ่อต้องโดนบ่นจนหูชาแน่ๆ)
“รักโอเคครับ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ร่างเล็กฝืนยิ้มให้คนปลายสายเท่าที่พยายามจะทำได้
(กานต์รัก...พ่อเป็นพ่อของลูกนะ)
“...”
(พ่อขอโทษสำหรับเรื่องนี้แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ...ถ้าหากไม่เกิดเรื่องที่พวกสเวน*เคลื่อนไหวอย่างไม่ชอบมาพากลพ่อจะไม่ให้คนไปพาลูกกลับมาเลย)
“...”
(แต่เพื่อความมั่นใจของพ่อกับแม่ลูกเข้าใจได้ใช่ไหม...ลูกรู้ใช่ไหมว่าตัวเองเป็นแก้วตาดวงใจของพวกเราทุกคน อะไรที่เสี่ยงแม้จะเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์พ่อก็จะไม่มีทางยอม พ่ออยากให้ลูกได้ใช้ชีวิตธรรมดาอย่างที่ลูกใฝ่ฝัน เพียงแต่บางครั้งเราก็ต้องยอมรับความจริงว่าเราเกิดมาเป็นใคร แม้พ่อจะสละทุกอย่างมานานแล้วแต่คนพวกนั้นก็ยังไม่ยอมหยุดอยู่ดี)
“รักรู้ครับ...รักไม่เคยไม่พอใจในสิ่งที่พ่อกับแม่และทุกคนทำให้เลย รู้ดีว่าที่ทำไปก็เพราะทุกคนเป็นห่วงรักมาก”
(เห้อ พ่อกับแม่และทุกๆคนรักลูกนะ...อีกไม่นานเราจะจัดการเรื่องนี้ได้เรียบร้อย ลูกก็จะได้ใช้ชีวิตในแบบของลูกเหมือนเดิม)
“ครับ พ่อกับแม่ดูแลตัวเองดีๆนะครับ”
(ไม่มีใครทำอะไรเราได้ลูกก็รู้...แม้แต่แพทริก เบรนเนแกนก็ยังต้องยอมเลยเห็นไหม)
คราวนี้คนเป็นลูกยิ้มออกมาได้มากกว่าเดิมเล็กน้อยเมื่อพ่อเอ่ยถึงอีกคนพร้อมด้วยรอยยิ้มล้อเลียน ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นพ่อรู้ทุกอย่าง และท่านไม่จะเข้ามาก้าวก่ายหรือขัดขวางหากว่าเขายังคงปลอดภัย
“พ่อทำอย่างนั้นป่านนี้เขาคงโมโหรักแย่แล้ว” กานต์รักรู้เลยว่าแพทริกนั้นจะโมโหมากแค่ไหน ยิ่งคนตัวสูงทำอะไรไม่ได้แบบนี้คงยิ่งแทบอยากฆ่าคนเลยด้วยซ้ำ
(หึหึ พ่อว่าที่โมโหไม่ใช่เพราะเรื่องธุรกิจหรอก โมโหเพราะพ่อพรากลูกมามากกว่า)
“...ไม่ใช่หรอกครับ” กานต์รักไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองขนาดนั้น
(เชื่อเถอะว่าอีกไม่นานหมอนั่นจะต้องมาหาลูกแน่...เดี๋ยวอีกซักหน่อยพ่อคงต้องไปทำงานแล้ว คิดถึงลูกนะ)
“รักก็คิดถึงพ่อกับแม่ครับ” พ่อกับลูกส่งยิ้มให้กัน มือเล็กยกขึ้นโบกเพื่อบอกลาก่อนที่สัญญาณจะตัดไป
ตอนนี้กานต์รักอยู่บ้านของตัวเองซึ่งมีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนา ยามมีภาวะสุ่มเสี่ยงเรื่องศัตรูของครอบครัวเขาจะต้องถูกพามาอยู่ที่นี่เสมอจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย
“ได้เวลาทานข้าวแล้วครับคุณหนู” อดัมเดินมาบอกคนที่นั่งคิดอะไรกับตัวเองอยู่ริมสระน้ำเมื่อได้เวลาอาหารเย็น
“มินากับอลิเซียมาถึงรึยัง” กานต์รักถามถึงผู้เป็นภรรยาของลีโอและอดัม ทั้งสองนั้นอยู่ต่างประเทศเพียงแต่ต้องถูกเรียกตัวมาเพื่อดูแลเขาในเวลานี้
“กำลังจะมาถึงในอีกห้านาทีนี้ครับ”
“อืม ทานข้าวกันหลายๆคนจะได้สนุก” รอยยิ้มเซียวถูกระบายขึ้นบนใบหน้าหวานก่อนร่างเล็กจะขยับตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปภายใน
ทว่าแม้จะไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแต่ใจดวงน้อยก็ยังอดคะนึงหาถึงอีกคนไม่ได้
ไม่รู้ว่าป่านนี้คุณแพทริกจะทานข้าวเย็นหรือยัง จะคิดถึงฝีมือเขาบ้างไหม...
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
ร่างสูงใหญ่นั่งนิ่งมองออกไปยังนอกหน้าต่างโดยไม่ได้ทำอะไรเป็นเวลากว่าสองชั่วโมง กระทั่งท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนเป็นสีเข้มสนิทหากแต่แพทริกก็ยังไม่ลุกไปไหน บอกไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้ในหัวมีอะไรอยู่ แม้แต่ตัวเองยังไม่เข้าใจว่าควรจะรู้สึกอย่างไร
ภาพตลอดทั้งอาทิตย์วิ่งวนอยู่ในหัว ย้อนกลับไปตั้งแต่คืนวันแรกกระทั่งมาจบที่ภาพเมื่อช่วงอาทิตย์เศษที่ผ่านมา
ทุกอย่างเกิดขึ้นราวกับเป็นเพียงความฝันเมื่อตอนนี้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไร้ร่องรอยของใครอีกคน เสมือนกับทุกสิ่งว่างเปล่าไม่มีใครเคยอยู่อย่างที่มันเคยเป็น
เขาควรทำยังไงหรือควรว่ารู้สึกอะไรงั้นหรือ?
แพทริกเองก็ยังไม่แน่ใจในตัวเองจนได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆเพื่อลดความอึดอัดข้างใน นิ้วมือแกร่งกดคลึงนวดหัวคิ้วเบาๆอย่างอ่อนล้า การคุยกับผู้เป็นบิดาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าไม่ได้ช่วยให้รู้อะไรมากขึ้นเลยซักนิด
สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่ากานต์รักเป็นใคร แต่ตอนนี้หนึ่งสิ่งที่รู้แน่นอนคืออีกคนไม่ใช่แค่เจ้าของร้านเบเกอรี่ธรรมดา และยังมีอิทธิพลมหาศาล
ในใจพลันรู้สึกแกว่งไหวเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะไม่มีอีกคนนอนข้างกันเช่นทุกคืน ไม่มีคนตัวเล็กนั่งทานข้าวอยู่ตรงข้าม ไม่มีขนมโปรดสำหรับทุกๆวัน
แต่แล้วแพทริกก็ฉุกคิดได้ว่าแล้วเขาจะนึกถึงไปทำไมกัน?
ในเมื่อเด็กนั่นไม่ได้เป็นคนของศัตรูอย่างที่นึกกังวล ในเมื่อฝ่ายนั้นก็ยืนยันหนักแน่นว่าไม่ได้มีเจตนาร้ายเขาก็ควรปล่อยเรื่องนี้ไปอย่างที่มันควรจะเป็นไม่ใช่หรือ
ก็แค่ใช้ชีวิตของตัวเองอย่างปกติไป จะต้องคิดอะไรทำไมอีก
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
1 สัปดาห์ผ่านไป
‘ขอบคุณสำหรับรางวัลนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมค่ะ เดซี่รู้สึกเป็นเกียรติมากจริงๆ มันเหมือนเป็นของขวัญที่เราทำงานหนัก ไม่ใช่แค่รางวัลของตัวเดซี่เองแต่ว่ามันคือรางวัลของทีมงานทุกๆคน ขอบคุณที่ทำงานกันอย่างหนักจนทำให้เดซี่ได้รับรางวัลนี้ค่ะ’
‘แล้วอย่างนี้จะมีไปฉลองที่ไหนกับใครเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ’
‘คงไปค่ะเพราะถือว่าเป็นวันดีๆ สำหรับเดซี่แล้วก็อยากจะมีอะไรพิเศษๆบ้าง แต่คงต้องดูก่อนว่าคนที่ไปด้วยเขาจะว่างหรือเปล่า^^’
‘เขาที่ว่านี่คือคุณแพทริกหรือเปล่าคะ’
‘ก็...เดซี่เป็นผู้หญิงอ่ะนะคะ ไม่อยากจะพูดอะไรมาก เอาเป็นว่า...ตามที่พี่ๆเข้าใจแล้วกันค่ะ’
‘แล้วความสัมพันธ์ไปถึงไหนแล้วคะน้องเดซี่ เรียกว่าแฟนได้หรือยัง’
‘อืม...เรียกว่าคบกันอยู่ดีกว่าค่ะ ส่วนจะเรียกว่าแฟนหรือเปล่าอันนั้นต้องให้เขาพูดเอง ผู้ชายพูดคงดีกว่า’
บทสัมภาษณ์ที่ดังขึ้นจากโทรทัศน์ซึ่งเปิดไว้สำหรับลูกค้าภายในร้านทำให้มือที่กำลังชงชาคาโมมายล์อยู่ชะงักไปนิ่งงัน แม้พยายามไม่ใส่ใจหากแต่ทั้งสองหูก็ยังคงคอยฟังทุกคำพูดจนใจดวงน้อยปวดหนึบ
หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านนั้นมันชัดเจนมากพออยู่แล้ว กานต์รักรู้ตัวดีว่าไม่มีความสำคัญอะไรกับคุณแพทริกเลยแม้แต่น้อย แม้จะรู้แต่ใจไม่รักดีก็ยังแอบคาดหวัง ก่อนสิ่งที่ได้ยินเข้าหูจะดับความหวังนั้นจนมอดสนิท
เรียกว่าคบกันอยู่ดีกว่าค่ะ...
ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้นั้นกานต์รักรู้สึกเหมือนตัวเองหูอื้อไปชั่วขณะ รอบตัวไร้ซึ่งเสียงใดๆแม้จะมีคนในร้านอยู่มากมาย
เขาลืมไปได้ยังไงนะว่าคุณแพทริกกำลังคบหากับผู้หญิงคนนี้อยู่ คาดหวังเรื่องอะไรไร้สาระจังเลยกานต์รัก
“คุณรักคะ ชาคาโมมายล์ของลูกค้าได้หรือยังคะ”
“อ๊ะ ซักครู่ครับ” คนที่มัวแต่ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปไกลสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงพนักงานเอ่ยถาม เจ้าของร้านรีบดึงสติกับมาแล้วพยายามมีสมาธิกับสิ่งตรงหน้า
สถานการณ์ทุกอย่างนั้นเรียบร้อยจนกานต์รักสามารถกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างเป็นปกติ ทั้งดูแลร้านและทำขนมอย่างที่เคยทำมาตลอด แม้จิตใจยังคงไม่สงบนักหากแต่งานภายในร้านก็ยุ่งพอที่จะทำให้ไม่ต้องนึกถึงอะไรไปได้บ้าง
“คุณรักคะ พนักงานใหม่ที่นัดไว้มาแล้วค่ะ”
“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นฝากคุณไหมดูหน้าร้านซักครู่นะครับ”
“ได้ค่ะ”
กานต์รักถอดผ้ากันเปื้อนออกวางไว้ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะซึ่งมีคนที่นัดเอาไว้นั่งอยู่ เจ้าของร้านหน้าหวานแย้มยิ้มก่อนจะทรุดตัวนั่งลงตรงข้าม
“ทานอะไรมาหรือยังน่ะเรา” เสียงหวานใสเอ่ยถามคนที่เด็กกว่า
มินเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ที่ทางร้านรับเข้ามา กานต์รักเห็นว่าช่วงเสาร์อาทิตย์ที่ร้านยุ่งมากจึงคิดอยากจะหาคนมาช่วย ทันทีที่ติดป้ายรับสมัครเด็กตรงหน้าก็เดินเข้ามาทันที วันนั้นกานต์รักได้พูดคุยกับมินบ้างแล้ว วันนี้จึงนัดให้มาเรียนรู้งานก่อนเล็กน้อย
“ทานแล้วครับ” เด็กน้อยเอ่ยตอบเสียงใส มินเรียนอยู่มหาลัยชั้นปีที่หนึ่ง เพราะเป็นคนรักขนมและต้องการทำงานพิเศษเพื่อแบ่งเบาภาระครอบครัวจึงรีบมาสมัครที่นี่ทันทีที่เห็นป้ายประกาศ
“โอเค พร้อมเรียนรู้งานหรือยัง”
“พร้อมครับ!”
มินตอบเสียงแข็งขัน ทั้งตื่นเต้นและดีใจ ร้านนี้เป็นร้านขนมที่ขึ้นชื่อเรื่องของรสชาติมาก มินเคยลองทานอยู่ไม่กี่ครั้งเพราะร้านนี้คนเยอะเหลือเกิน รสชาตินั้นอร่อยเสียจนอยากเห็นหน้าคนทำ พอได้มาเห็นผู้เป็นเจ้าของตัวเป็นๆอย่างนี้ยิ่งอดทึ่งไม่ได้
พี่กานต์รักนั้นทั้งทำขนมเก่งและน่ารักมาก ใบหน้าหวานดูละมุนอ่อนโยนเสียคนอายุน้อยกว่ายังแอบเขินยามจ้องมอง
ไม่ได้เขินเพราะชอบแบบแฟน แต่เขินเพราะปลื้มและชื่นชม
“งั้นก็ตามพี่มาได้เลย” กานต์รักขยับตัวลุกขึ้นเดินนำเด็กน้อยหน้าใสไปยังส่วนที่เป็นเคาท์เตอร์ แนะนำให้รู้จักกับทุกคนก่อนจะอธิบายทุกอย่างในร้านให้ฟังคร่าวๆโดยที่มินเดินตามอย่างตั้งใจและพยักหน้ารับหงึกหงักไปตลอด
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“เจ้านายครับ คุณเดซี่มาขอพบครับ” คนที่กำลังตรวจเอกสารอยู่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อดาราสาวออกจากปากของคนสนิท
“อีกห้านาทีค่อยให้เข้ามา” ก็ดีเหมือนกัน เขามีเรื่องอยากจะคุยกับเดซี่อยู่พอดี
“ครับ” คนสนิทรับคำแล้วเดินออกไป แพทริกตั้งใจอ่านเอกสารในมืออย่างถี่ถ้วนก่อนจะตวัดปากกาเซ็นต์แล้ววางลงบนโต๊ะอีกฝั่ง มือหนาวางปากาลง เอนตัวพิงเก้าอี้ใหญ่เพื่อพักจากการนั่งดูเอกสารติดต่อกันหลายชั่วโมง
ก๊อก ก๊อก
“เชิญ” คนตัวสูงถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบายามรู้ว่าคนเคาะนั้นคือใคร แพทริกสูดหายใจลึกก่อนจะกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง
“แพทคะ” เรือนร่างระหงส์ในชุดเดรสรัดรูปเยื้องกรายเข้ามาหาพร้อมด้วยรอยยิ้มเย้ายวนบนใบหน้า หากแต่แพทริกไม่ได้สนใจอะไรเลยซักนิด ยามนางเอกสาวเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานคนตัวสูงก็ยังคงนั่งนิ่ง
“คุณมีธุระอะไรเดซี่”
“ไปทานข้าวกันนะคะ ถือว่าเป็นการฉลองให้เดซี่สำหรับรางวัลนักแสดงนำหญิง” บอกตรงๆว่าแพทริกไม่ได้สนใจและไม่รู้เรื่องนี้เลยถ้าหากไม่มีเรื่องที่นักข่าวโทรมาถาม
“ผมไม่ว่าง”
“ทำไมล่ะคะ”
“ผมมีงานที่ต้องทำ”
“ไปแป๊บเดียวก็ได้ค่ะ”
“ผมไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปกับคุณนะเดซี่...อ้อ แล้วอีกเรื่องคือเรื่องที่คุณให้สัมภาษณ์กับนักข่าว เราไม่ได้คบกันและไม่เคยคบกัน คุณรู้อยู่แล้วนี่ว่าเรามีความสัมพันธ์กันแบบไหน อย่าเที่ยวไปให้ข่าวที่ไหนอีกว่ากำลังคบกับผม ไม่อย่างนั้นอย่ามาหาว่าผมไม่เตือน”
แพทริกร่ายยาวออกมาพร้อมกับสบตากับดาราสาวนิ่ง เมื่อบ่ายมีนักข่าวมากมายโทรมาหาเพื่อถามเรื่องที่หญิงสาวให้สัมภาษณ์ไป
“ทำไมคะ ในเมื่อคุณมีอะไรกับเดซี่ ทำไมเดซี่จะบอกคนอื่นไม่ได้ว่าเราคบกัน”
“ผมจะมีอะไรกับใครที่ไหนก็ได้ แค่มีอะไรกันมันไม่ได้หมายความว่าผมคบกับคุณ ผมบอกชัดตั้งแต่แรกแล้วเดซี่ คุณกำลังจะข้ามเส้นไปมากกว่าที่เราตกลงกัน”
“แล้วยังไงคะ ในเมื่อตอนนี้ใครๆเขาก็คิดไปแล้วว่าเราคบกันอยู่” เดซี่มองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่ยี่หร่ะ ในเมื่อตอนนี้ข่าวมันแพร่ไปถึงไหนต่อไหนเธอย่อมถือสิทธิ์ความได้เปรียบ
“คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะบีบผมได้อย่างนั้นเหรอ?...ยิ่งคุณทำแบบนี้ผมยิ่งตัดคุณได้ง่ายขึ้น ต่อไปนี้เราไม่มีอะไรที่จะต้องติดต่อกันอีก คุณไม่ต้องมาหาผมอีกต่อไป เชิญ!”
นางเอกสาวหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินประโยคนั้น เธอคิดว่าเขาจะต้องยอมคบกับเธอเพราะปฎิเสธข่าวไม่ได้ นี่มันไม่ใช่แบบที่เธอนึกเอาไว้
“คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ! คิดจะตัดความสัมพันธ์กับฉันง่ายๆแบบนี้ฉันไม่ยอม คุณต้องรับผิดชอบฉันนะแพทริก!”
แพทริกไม่สนใจคนที่กำลังเต้นเร่าอยู่ตรงหน้า คนตัวสูงกดสัญญาณให้แซมเข้ามาแล้วส่งสายตาให้ลากผู้หญิงคนนี้ออกไป เดซี่กรีดร้องไปตลอดทางอย่างไม่ยอมง่ายๆทว่าก็ไม่อาจสู้แรงผู้ชายได้
เขาไม่เคยสนใจอะไรผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว เดซี่เองก็รู้ดีตั้งแต่แรกหากแต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวกำลังจะพยายามข้ามเส้นเข้ามาอยู่เรื่อย กระทั่งจนถึงวันนี้ที่แพทริกทนไม่ไหวอีกต่อไป หากไม่ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเขาคงต้องพบปัญหาตามมาอีกมากมาย ผู้หญิงนั้นช่างยุ่งยากจุกจิก
ไม่เห็นเหมือน...
ลมหายใจร้อนถูกผ่อนออกยาวเหยียด หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาที่พยายามใช้ชีวิตอย่างปกติมันกลับไม่สามารถทำได้เลยซักนิด ยิ่งพยายามยิ่งดูเหมือนแย่ลง แพทริกไม่เข้าไปเหยียบที่ห้องนั้นอีกตั้งแต่วันนั้น ทุกๆคืนต้องกลับไปนอนบ้านราวกับกำลังหลีกหนีจากความทรงจำบางอย่าง
“คุณเดซี่กลับไปแล้วครับนาย” แซมกลับมารายงานพร้อมกับอาการหอบเล็กๆ ผู้หญิงยามโกรธนั้นแรงน้อยเสียที่ไหน หากไม่ยกเรื่องที่อาจจะมีภาพหลุดออกไปเพราะที่นี่คนเยอะหญิงสาวคงไม่มีทางยอมกลับเป็นแน่
“อืม จัดการอย่าให้เธอเข้ามาวุ่นวายได้อีก”
“ครับ”
เมื่อไม่มีอะไรแล้วมือขวาอย่างแซมจึงค้อมหัวให้ผู้เป็นนาย ก่อนจะหันหลังเพื่อเดินออกไปดูความเรียบร้อยข้างนอก
“แซม” คนที่เดินถึงหน้าประตูหันกลับมาขานรับด้วยความรวดเร็ว แซมยืนนิ่งรอฟังว่าแพทริกนั้นต้องการอะไร
“ฉันอยากกินช็อกโกแลต”
“อะไรนะครับ?”
“บอกว่าอยากกินช็อกโกแลต หูหนวกหรือไง”
คนถูกถามนั้นอยากบอกเหลือเกินว่าได้ยินทว่าที่ถามนั้นเพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่หูได้ยิน คนอย่างแพทริก เบรนเนแกนน่ะหรือจะร้องหาขนมราวกับเด็ก ถ้าไม่เห็นกับตาเขาคงไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด
“เดี๋ยวผมให้คนไปซื้อให้ครับ” แม้จะยังมึนงงแต่ในเมื่อเจ้านายพูดออกมาเขาก็ต้องรีบจัดการ
“เอามาหมดทุกยี่ห้อ” แพทริกเอ่ยเสียงห้วน ทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมารู้สึกนึกอยากขนมหรืออะไรซักอย่างที่ทำจากช็อกโกแลตเพราะความเคยชิน แม้จะยังไม่รู้ว่าอยากกินอะไรกันแน่แต่คาดว่าช็อกโกแลตน่าจะทำให้หายอยากได้บ้าง
แซมรับคำผู้เป็นนายก่อนจะเดินออกจากห้องแล้วสั่งให้คนไปจัดการเหมาช็อกโกแลตมาทุกยี่ห้อที่มีขาย กระทั่งไม่นานนักมันก็มาวางอยู่ตรงหน้าแพทริก
“ไม่เห็นจะอร่อยซักอัน มันไม่มียี่ห้อที่ดีกว่าพวกนี้แล้วหรือไง”
แพทริกทิ้งช็อกโกแลตที่กินไปเพียงคำเดียวลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี ลองชิมมาจนจะหมดทุกยี่ห้อหากแต่รสชาตินั้นกลับไม่ถูกใจซักอัน ยิ่งกินยิ่งหงุดหงิด
“ผมให้คนไปหาทุกยี่ห้อที่ขึ้นชื่อมาหมดเลยนะครับ นั่นก็ยี่ห้อที่นายกินประจำ”
แซมกับโจเซฟมองหน้ากันอย่างมึนงงกับอารมณ์ของผู้เป็นนาย มองกองช็อกโกแลตที่ถูกทิ้งเกลื่อนกลาดบนพื้นอย่างจนใจ
“ถ้างั้นมันก็ต้องเป็นของปลอม ไม่เห็นจะอร่อย”
“ถ้าอย่างนั้นผมว่ามีร้านนึงที่นายน่าจะชอบ” คำพูดของโจเซฟเรียกสายตาจากทั้งแซมและแพทริกได้ในทันที
“ร้านอะไร? / ร้านไหนวะ” คนทั้งสองเอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน
“The Beloved ครับ” โจเซฟตอบออกมาพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก ในขณะที่แพทริกนั้นนิ่งไปสนิท ส่วนแซมหันมามองหน้าคู่หูก่อนจะยกนิ้วโป้งให้
ที่มันไม่ถูกปากและไม่ถูกใจไม่ใช่ว่าเพราะไม่อร่อย แต่มันเป็นเพราะใจเจ้านายไม่ได้ต้องการมันมากกว่า
“งั้นเดี๋ยวผมจะให้คนไปซื้อมาให้นะครับ เจ้านายรอซักครู่” แซมเอ่ยขึ้นแล้วรอดูปฏิกิริยาเจ้านายอยู่เงียบๆ
“ไม่”
“ไม่อยากทานแล้วเหรอครับ?”
“ไม่ต้องให้คนไป...ฉันจะไปเอง”
The Beloved ร้านของกานต์รัก
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
(มีต่อหน้า 5 ค่ะ)
-
(ต่อ)
“พอไหวไหม” กานต์รักเอ่ยถามพนักงานใหม่พร้อมรอยยิ้มละมุนจนคนมองนั้นยิ้มตาม มินเช็ดเหงื่อตามกรอบหน้าของตัวเองก่อนจะพยักหน้ารับหงึกหงัก
“สบายมากครับ”
“งั้นก็ดีแล้ว วันนี้เอาแค่นี้พอ เดี๋ยววันเสาร์เราค่อยมาเริ่มงานจริงนะ” วันนี้นั้นเป็นเพียงการเรียนรู้งาน กานต์รักสอนคนที่เด็กกว่าแค่พอให้รู้ว่างานที่ร้านนั้นจะเป็นประมาณไหนอะไรยังไง
“เดี๋ยวผมขออยู่ช่วยไปเรื่อยๆจนร้านปิดแล้วกันครับ สนุกดี ร้านพี่รักสวยมาก มินชอบ”
เมื่อได้ยินดังนั้นคนฟังก็แย้มยิ้มออกมาด้วยความปลื้มใจ ทุกๆอย่างกานต์รักตั้งใจทำมันด้วยความรัก ไม่ใช่แค่การทำขนมหากแต่รวมถึงการตกแต่งร้าน ทั้งหมดถูกเลือกและคัดสรรโดยผู้เป็นเจ้าของทั้งสิ้น บรรยากาศรอบๆจึงเต็มไปด้วยความอบอุ่นในสิ่งที่รัก ทั้งคนที่เข้ามาและพนักงานทุกคนจึงสัมผัสมันได้ในทุกอณูพื้นที่
“ตามใจเรา หรือจะไปช่วยพี่แพรวรับออร์เดอร์ก็ได้ เดี๋ยวพี่ต้องไปดูหน้าเคาท์เตอร์ก่อน”
“ครับ” กานต์รักผละตัวออกมาจากเด็กหนุ่มรุ่นน้องไปยังหน้าเคาท์เตอร์ ตรงนี้กำลังวุ่นได้ที่จนร่างบางต้องขยับไปช่วยชงชา
นี่เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่กานต์รักหลงใหล เขาหลงใหลในความหอมอ่อนๆของใบชา แค่เพียงได้กลิ่นก็ทำให้รู้สึกสบายใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ร้านThe Belovedจึงไม่ได้ขายกาแฟคู่กับขนมต่างๆเช่นร้านอื่น หากแต่เป็นน้ำชาที่ส่งกลิ่นคละเคล้าอบอวลไปทั่วร้านอย่างลงตัว
กริ๊ง
เสียงโมบายหน้าร้านกระทบกันยามมีผู้มาใหม่เปิดประตูเข้ามาดังขึ้นให้ได้ยินไกลๆ ราวกับเป็นเสียงดนตรีที่ผสมผสานบรรยากาศรอบๆอย่าลงตัว
“รับอะไรดีครับ” ร่างบางก้มหน้าวางแก้วชาใส่ถุงให้ลูกค้าเอ่ยต้อนรับผู้ที่เข้ามาใหม่โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าหวานแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยน
“...”
กระทั่งมือบางจัดการทุกอย่างเรียบร้อยจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อวางออร์เดอร์ลงบนเคาท์เตอร์ แต่ทว่าเรือนร่างสูงใหญ่ที่ปรากฏตรงหน้ากลับทำให้กานต์รักรู้สึกเหมือนร้านกำลังจะถล่มอยู่ลงมา
“คะ คุณแพทริก”
“เอาทุกเมนูที่มีช็อกโกแลต ให้เจ้าของร้านไปเสิร์ฟเท่านั้น”
คนเอาแต่ใจพูดเพียงสั้นๆก่อนจะเดินเข้าไปนั่งยังโต๊ะตัวสุดท้ายที่อยู่ในสุด กานต์รักนั้นยังยืนช็อกนิ่งสนิทเมื่อคนที่ใจโหยหาทั้งอาทิตย์ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าราวกับกำลังฝัน ยามเห็นใบหน้าคมคร้ามที่นั่งอยู่น้ำตาก็พลันไหลมาเอ่อคลอ
ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะคิดถึงคุณแพทริกมาก กระทั่งเห็นอีกคนอยู่ตรงหน้า
“คุณรักคะ” เสียงเอ่ยเรียกจากคุณไหมรั้งให้คนที่สติปลิวหายไปรู้สึกตัวอีกครั้ง กานต์รักหันไปหาคนเรียกอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเอ่ยบอกให้ผู้จัดการดูแลส่วนที่เหลือต่อจากตน
ร่างบางขยับไปยังตู้ขนม เอื้อมมืออันสั่นเทาไปหยิบทุกเมนูช็อกโกแลตใส่จานแล้วจึงนำไปเสิร์ฟ
ทุกย่างก้าวที่เดินนั้นขาเล็กรู้สึกเหมือนพร้อมจะทรุดลงทุกเมื่อ มันสั่นไหวเสียจนแทบไม่มีแรงหากแต่ใจดวงน้อยก็เรียกร้องให้ทำตามคำสั่งนั้นอย่างว่าง่าย
“ขะ ขนมที่สั่งครับ” จานขนมสี่อย่างวางลงตรงหน้า แพทริกค่อยๆไล่สายตามองตั้งแต่ใบหน้าหวานลงไปเรื่อยๆ เก็บทุกรายละเอียดว่าหนึ่งอาทิตย์นั้นอีกคนมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างไหม
ใบหน้าหวานที่ไม่ได้เจอกว่าเจ็ดวันเศษยามได้เห็นตรงหน้าแบบนี้มันทำให้แพทริกรู้สึกเหมือนของที่หายไปกำลังวางอยู่ข้างหน้า บางอย่างในใจร้องเตือนว่าอยากจะเอาสิ่งนี้กลับคืนไปอยู่ที่เดิม
“คะ คุณแพทริกจะรับอะไรอีกไหมครับ” กานต์รักรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นโรคพูดติดอ่าง เสียงหวานเอ่ยสั่นเพราะใจนั้นก็สั่นจนควบคุมไม่ได้ พาให้แม้แต่การออกเสียงยังพลอยเป็นไปด้วย
“เจ้าของร้าน”
“O_O”
ดวงตากลมโตทั้งสองข้างเบิกขึ้นอย่างตระหนก มือที่ถือถาดอยู่แทบปล่อยมันร่วงลงกับพื้น สายตาคมกริบคู่นั้นเรียบนิ่งจนกานต์รักเดาไม่ออกว่าอีกคนตั้งใจแกล้งหรือว่าอย่างไร
“เจ้าของร้าน...มีอะไรจะแนะนำไหม” เสียงทุ้มเรียบเอ่ยออกมาหากแต่ประโยคหลังนั้นช่างทิ้งช่วงนานเหลือเกิน
กานต์รักรู้สึกว่าหัวใจตัวเองทำงานหนักจนรู้สึกเหนื่อยหอบไปหมดทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร แค่เห็นหน้าคุณแพทก็เป็นเอามากขนาดนี้แล้วหรือไงกัน
“ร้านเราการันตีได้ว่าอร่อยทุกเมนูครับ อยู่ที่ว่าลูกค้าชอบอะไรเสียมากกว่า” แม้จะยังใจสั่นหากแต่พอพูดถึงเรื่องร้านกานต์รักพูดได้ไม่มีติดขัด ทุกเมนูนั้นออกมาจากความรักและตั้งใจ ถ้าไม่อร่อยเขาไม่มีทางนำออกมาให้ลูกค้าทานแน่นอน
“งั้นก็เอามาทุกเมนู”
“คุณแพทจะทานหมดเหรอครับ” เจ้าของร้านหน้าหวานเอ่ยถามด้วยความสงสัย ลืมตัวเผลอพูดมากกว่าคำว่าลูกค้ากับคนขายโดยไม่อาจห้าม
“ไม่หมดแต่อยากชิม” แพทริกเองก็อยากรู้ว่าจะอร่อยทั้งหมดอย่างที่เจ้าของนั้นโฆษณาขายหรือไม่ นอกจากเมนูช็อกโกแลตที่เขาได้ทานทุกวันแล้วก็อยากลองทานเมนูอื่นบ้าง
“วันหลังค่อยชิมอันอื่นๆก็ได้นี่ครับ” เพราะความเสียดายกานต์รักจึงแนะนำออกไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าประโยคที่ตนพูดนั้นมันกำลังสื่อถึงอะไรบางอย่างได้อีก
“พูดอย่างนี้แสดงว่าอยากให้ฉันมาหาบ่อยๆสินะ”
“ปะ เปล่านะครับ!” กานต์รักรีบปฏิเสธเสียลิ้นแทบพันกัน ใบหน้าหวานซับสีระเรื่อจนคนมองยกยิ้มมุมปาก พึ่งรู้ว่าอีกคนน่าแกล้งขนาดนี้ ยิ่งเห็นกานต์รักทำอะไรไม่ถูกก็ยิ่งอยากแกล้ง
“ผมแค่รู้สึกเสียดายถ้าคุณแพทริกแค่อยากลองชิมแล้วก็ต้องทิ้งเพราะทานไม่หมด”
“รีบปฎิเสธเพราะไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเลยหรือไง” คนพูดแสร้งทำหน้าขรึมจนกานต์รักต้องรีบละล่ำละลักบอก
“เปล่านะครับ”
“งั้นแสดงว่าอยากเจอ” คราวนี้ใบหน้าคมแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์จนกานต์รักรู้ตัวแล้วว่าโดนแกล้ง
“ฮื่อ คุณแพท” คนตัวเล็กร้องออกมาราวกับเด็กงอแงยามถูกแกล้งแล้วทำอะไรไม่ได้จนคนตัวโตหลุดเสียงหัวเราะในลำคอ กานต์รักทำหน้าจะร้องไห้อยู่รอมร่อเมื่อรู้กว่าอีกคนกำลังสนุก
ความตื่นเต้น ความโหยหา ความคิดถึง ทุกอย่างนั้นค่อยๆทำให้เกิดความคุ้นชินขึ้นโดยการหยอกล้อในแบบที่ไม่เคยทำ จนเผลอแสดงความเป็นตัวเองระหว่างกันออกมา
อีกคนไม่เคยรู้เลยว่าคุณแพทเป็นคนขี้แกล้ง ขณะที่อีกคนไม่เคยเห็นท่าทางเหมือนเด็กของกานต์รักแบบนี้มาก่อน
มันน่ารักเสียจนคนมองอยากยิ้มตาม
“ถ้าไม่อยากให้เหมาหมดร้านก็มานั่งเป็นเพื่อนฉันซะ” มันดูเป็นข้ออ้างที่ไม่ได้มีความเกี่ยวเนื่องกันเลยซักนิด
“คุณแพทว่างเหรอครับ” คิ้วคู่สวยขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยเมื่อคนอย่างแพทริก เบรนเนแกนมีเวลามานั่งทานขนมเช่นในตอนนี้
“ถามมาก”
“ขอโทษครับ” คนพึ่งรู้ตัวรีบเอ่ยขอโทษเสียงแผ่วก่อนจะก้มหน้าลงนิดๆเมื่อรู้ตัวว่าตนนั้นทำตัวละลาบละล้วง แพทริกมองภาพนั้นก่อนจะดึงแขนเล็กลงมาจนคนไม่ทันได้ตั้งตัวถลาปะทะเข้ากับอกแกร่ง
“อ๊ะ!”
“...”
“...”
“ต่อให้ไม่ว่างฉันก็จะมาอยู่ดี...”
TBC.
*สเวน คือกลุ่มคนตระกูลหนึ่งนะคะ
อิ๊ววววว คุณแพทมีความอ้อยมีมากค่าาาา หยอดน้องตลอดเลยๆ :impress2:
อธิบายนิดนึงนะคะ ตอนแรกคืออารมณ์คุณแพทเหมือนในเมื่อไม่มีอะไรติดค้างกันเขาก็เลยลองกลับมาใช้ชีวิตปกติของตัวเอง คือถ้าไม่ได้สนใจก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะพยายามรั้งไว้ทำไม(คือยังไม่รู้ตัวเท่าไหร่) แต่ที่นี้ใจมันเริ่มไม่ปกติแล้วอ่ะค่ะ พอมันเริ่มไม่ปกติเนี้ยแหละทีนี้ก็จะไม่สนใจอะไรแล้วนอกจากเอาน้องรักคืนมาให้ได้ ต่อไปคุณแพทจะจีบน้องแล้วนะ มาดูกันว่าผู้ชายโหดๆที่ไม่เคยจีบใครเขาจะทำยังไง อิอิ
มาดึกเลย คนเขียนหายไปนานเพราะมีสอบค่ะ พยายามจะมาให้เร็วเท่าที่จะทำได้ ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์มากๆนะคะ ตอนที่แล้วมากกว่าทุกตอนเลย อ่านหมดเลยน๊า คอมเมนท์มาพูดคุยและให้กำลังใจกันได้นะคะ เยิฟ
ปล.เรื่องของน้องรักจะค่อยๆเฉลยมาเรื่อยๆนะคะ ตอนนี้คงพอเดาออกกันแล้วแหละเนอะ แต่เดี๋ยวจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆแล้วก็ยังมีเรื่องที่เขาเข้าหาคุณแพทอีกเรื่องนึงนะคะ ว่าเพราะอะไรยังไง
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/ (ทวงกันมาเยอะก็จะพยายามทิ้งหนังสือมาปั่น><)
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
ติดใจคน หรือติดใจขนม
ทำเป็นปากแข็งนะคุณแพท อยากได้เขาไปอยู่ด้วยก็บอกไป (เดี๋ยวเจ้าของร้านจะห่อ(ตัวเอง)กลับบ้านให้ ฮา)
-
คุณแพทติดใจคนทำขนมซินะ ว่าแต่รักข่าวเรื่องคุณแพทกับเดซี่รักยังไม่เคลียร์ไม่ใช่เหรอ
ถามคุณแพทด้วยนะอย่าลืม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณแพทมาแจกอ้อยถึงร้าน ฟิน
:mew1: :mew1:
-
:ling1:
หนูรัก จะเล่าให้คุณพี่เขาฟังไหมคะ คุณพี่เขาจะได้ปกป้องหนูเองไง :hao7:
-
:-[
-
แพทริกอ่อยแรงงว~ :hao7:
-
:L2: :L1: :pig4:
ดึงออกมาให้รู้ใจตังเองเนาะ
แพทเป็นคนขี้แกล้งนี่เอง
-
มีความซึนนะคะคุณแพท
-
:กอด1: ดีงาม
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: อีแพทริกรู็ตัวช้าจริงนะ แต่ก็มาแล้ว อิอิ
-
เอาๆๆๆๆ รู้ใจตัวเองรึยังจ๊ะ!!!คุณแพทริก
-
แอร๊ยยยยย คุณแพทมีความอ้อยยยย ฮาาาา
-
จริงๆแล้วคุณแพทอยากกินเจ้าของร้านมากกว่าขนมใช่ม๊า บอกมานะ 55555
-
คิดถึงรักมากล่ะสิคุณแพท
-
อ่านตอนแรก ๆ แอบคิดว่ากานต์รักอ่อยแพททริกนะเนี่ย แอบรักแต่ไม่รู้จะบอกยังไง สงสารรักอ่ะโดนเข้าใจผิดอีก
-
ฮื่อออ ฟินนนน ได้เจอกันในรูปแบบอื่นสักที :katai2-1:
-
คุณแพทไม่เป็นแล้วแหละนักธุรกิจอะไรนั่น
เปลี่ยนอาชีพเป็นปลูกไร่อ้อยแทน
อะไรจะอ่อยจะอ้อยน้องได้ขนาดนี้
แบบนี้รักจะไปไหนรอด
-
ติดขนมหรือคิดเจ้าของร้านขนมกันแน่คะคุณแพท คึคึ
-
คุณแพท ตอนนี้ทำได้ดีมาก o13
-
ฮือออ อ มีความน่ารักกก 55555
ชอบค่ะ อิอิ
-
ชอบมากเรื่องนี้
อ่านทีเดียวรวดดดดเลย
เพราะชอบมากๆๆ
พระเอกไม่รู้ใจตัวเอง
แต่ทำตามใจ....ตัวเอง(งงปะ)
ผู้ชายแบบนี้หายาก
ส่วนนายเอก น่าจะเป็นคนตระกลูใหญ่โต
และมีอำนาจมากๆ
ตอนแรกคิดว่านายเอกเป็นเจ้าชายซะอีก
ปล รอๆอ่านตอนต่อไป
-
ซึนไม่เบาเลยนะคะคุณแพท 5555555
-
คุณแพทจอมขี้อ่อย
-
รออย่างใจจดจ่อค่ะ ^^
-
ตอนที่ 8
“ต่อให้ไม่ว่างฉันก็จะมาอยู่ดี...”
เสียงเอ่ยที่ดูเหมือนจะทุ้มนุ่มกว่าเคยสะกดให้กานต์รักนิ่งงันอยู่ในอ้อมแขนของอีกคนราวกับต้องมนต์ ในหัวลืมไปซึ่งทุกสิ่ง ลืมแม้กระทั่งว่าที่นี่คือร้านของตนซึ่งมีคนอยู่รอบๆไม่น้อย
แม้โต๊ะนี้จะอยู่มุมสุดหากแต่มันก็ยังเสี่ยงต่อการมองเห็น เมื่อสติค่อยๆกลับมาร่างบางจึงขยับตัวออกโดยที่อีกคนก็ยินยอมคลายอ้อมกอดอย่างง่ายดาย
“นายทำให้ฉันติดขนม” คนพูดทอดมองใบหน้าหวานของคนที่นั่งอยู่ข้างตัว มือบางบีบถาดขนมบนตักแน่นจนเกรงว่านิ้วเล็กๆนั่นจะเจ็บ ความประหม่าที่กานต์รักเก็บเอาไว้ไม่มิด
“...ขอโทษครับ” กานต์รักเอ่ยเสียงแผ่วทั้งยังไม่กล้าสบนัยน์ตาคมตรงๆ ประโยคก่อนหน้านั้นยังคงดังไปมาในหัว แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าที่คุณแพทริกมาที่นี่เพราะติดขนมผีมือตัวเองทว่าใจดวงน้อยกลับยังอดเต้นแรงด้วยความสั่นไหวไม่ได้
แพทริกมองร่างบางนิ่งก่อนจะหันกลับไปหยิบช้อนเล็กๆแล้วตักขนมที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาชิม หากเขายังคงจับจ้องที่อีกคนอยู่อย่างนี้กานต์รักคงนั่งเกร็งไม่ยอมหันมาคุยกันง่ายๆ
“อร่อย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อลองทานขนมชิ้นแรก คำที่ได้ยินเรียกให้คนทำค่อยๆหันกลับมามอง
“อันนี้เป็นซิกเนเจอร์ของทางร้านเราครับ มีขายวันละจำกัดแล้วก็เป็นขนมที่พรีเมียมมาก...เราใช้ช็อกโกแลตที่ทำจากผงโกโก้ซึ่งขึ้นชื่อว่าดีที่สุด รสชาติจึงไร้ที่ติและหาทานที่ไหนไม่ได้อีก”
กานต์รักเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ หลงลืมความขัดเขินจนหมดสิ้นยามกล่าวถึงสิ่งที่ทำด้วยความรักและความตั้งใจของตน ใบหน้าหวานทอประกายอ่อนโยนเสียจนคนมองไม่อาจละสายตา
กานต์รักไม่อยากบอกเลยว่าขนมชิ้นนี้นั้นเขาตั้งใจเก็บไว้ให้พี่ชายซึ่งจะแวะเวียนมาเยี่ยมในคืนวันนี้ เพียงแค่เห็นคนตัวโตปรากฏอยู่ตรงหน้าก็อดใจอยากให้ลองทานไม่ได้
“โชคดีที่ฉันได้กินสินะ...แล้วทำไมไม่ทำขายให้มันเยอะๆ”
“เพราะต้นโกโก้ที่ใช้ทำช็อกโกแลตหลงเหลืออยู่จำนวนไม่มากแล้วครับ ในแต่ละต้นก็มีอายุเป็นร้อยๆปีจึงต้องเก็บเกี่ยวผลโกโก้ไว้ในจำนวนจำกัด ช็อกโกแลตเลยมีจำนวนจำกัดมากขึ้นไปอีก”
คนฟังพยักหน้ารับให้กับความรู้ใหม่ที่ไม่เคยรู้มาก่อน การจะทำขนมแต่ละชิ้นต้องคัดสรรถึงขนาดนั้นเชียวหรือ พอได้ฟังแล้วจึงเข้าใจว่าทำไมร้านของกานต์รักถึงมีชื่อเสียง เพียงแค่ส่วนผสมก็พิถีพิถีถันกันขนาดนี้แล้วขั้นตอนอื่นๆคงไม่ต้องพูดถึง
“แล้วชิ้นอื่นล่ะ”
“อันนี้...” เสียงอ่อนหวานค่อยๆพูดเรื่องราวของขนมทั้งหมดตรงหน้าไปเรื่อยๆ ดวงตาใสทอประกายจนแพทริกสัมผัสได้ชัดเจนว่าอีกคนมีความสุขและรักในสิ่งนี้แค่ไหน
“มีชิ้นเดียวแหละครับที่ราคาสูงหน่อย ที่เหลือเราเลือกใช้วัตถุดิบพรีเมียมซึ่งราคาสามารถจับต้องได้ เพื่อให้ไม่ว่าใครก็สามารถทานขนมอร่อยๆในราคาที่ไม่แพงมากนัก”
เสียงหวานเอ่ยเจื่อยแจ้วให้ฟังอย่างรื่นหู เมื่อบรรยายขนมทุกชิ้นเรียบร้อยก็ตบท้ายด้วยรอยยิ้มกว้าง
“อะ...ขอโทษนะครับ ผมลืมหยิบน้ำมาให้เสียสนิทเลย คุณแพทจะรับเป็นน้ำเปล่าหรือน้ำชาดีครับ” ตอนเห็นอีกคนยืนอยู่ตรงหน้านั้นสมองมันมึนเบลอไปหมดจนแทบไม่ทำงาน คนตัวสูงก็ไม่ได้สั่งจึงลืมไปว่าต้องนำมาเสิร์ฟ
“น้ำชา”
“รับชาอะไรดีครับ”
“แล้วแต่นายแล้วกัน” กานต์รักพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเดินกลับมายังเคาท์เตอร์แล้ววางถาดในมือลง พนักงานทั้งหลายที่แอบดูเจ้านายอยู่จึงต้องรีบสลายตัวอย่างรวดเร็ว แม้แต่มินเองยังต้องแสร้งไปรับออร์เดอร์เพราะกลัวโดนจับได้
ทุกอย่างระหว่างทั้งสองนั้นตกอยู่ในสายตาของคนโดยรอบทั้งสิ้น แน่ล่ะเมื่อผู้ชายตัวโตเดินเข้าร้านขนมมาแบบนี้จะไม่ให้เป็นที่สนใจได้อย่างไร
ใบหน้าคมหล่อเหลาเสียจนคนมองใจสั่น ยิ่งยามเจ้าของร้านหน้าหวานเดินเอาขนมไปเสิร์ฟยิ่งเพิ่มความสนใจมากขึ้นไปอีก บรรยากาศระหว่างทั้งสองนั้นแม้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเคยรู้จักกันมาก่อน
“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” ใบหน้าหวานของกานต์รักเอียงลงน้อยๆอย่างสงสัยเมื่อทุกคนมองมาที่ตนอย่างไม่วางตา
“ปะ เปล่าค่ะ/ครับ” พนักงานทุกคนเอ่ยตอบระรัวอย่างมีพิรุธ ยามกานต์รักหันไปหาผู้จัดการร้านอีกคนก็ยิ้มแหยๆส่งมาให้
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณรัก...แล้วนี่คุณรักเดินมาจะทำอะไรหรือเปล่าคะ” ผู้จัดการร้านแสร้งเบี่ยงความสนใจไปยังประเด็นอื่น
“อ้อ รักจะมาชงชาครับ” กานต์รักเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะขยับตัวเข้าไปยังที่สำหรับชงน้ำชา พนักงานหลายคนได้แต่เมียงมองมาอย่างอยากรู้แต่เรื่องของเจ้านายใครจะกล้าละลาบละล้วง
แต่ถึงกระนั้นภาพนักธุรกิจที่หล่อล่ำสุดๆดึงรั้งคนตัวเล็กให้ถลานั่งลงข้างตัวก็บ่งบอกความใกล้ชิดเสียต่อมความอยากรู้ทำงาน
เมื่อกานต์รักชงชาเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินกลับมายังโต๊ะตัวเดิม ขนมที่นำมาเสิร์ฟก่อนหน้าถูกจัดการจนหมดเกลี้ยง
“น้ำชาครับ” มือบางวางแก้วลงตรงหน้าก่อนจะขยับไปนั่งฝั่งตรงข้ามด้วยกลัวว่าจะถูกรั้งให้ลงไปนั่งข้างๆอีก ไม่ใช่อะไรหากแต่เป็นเพราะขัดเขินจนกลัวจะแสดงท่าทีแปลกๆออกไป แค่ได้นั่งมองอีกคนอย่างนี้กานต์รักยังแทบทำตัวไม่ถูก ทั้งตื่นเต้นและดีใจผสมปนเปกันไปหมด
แพทริกยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปากจนกลิ่นหอมอ่อนของใบชาลอยเข้าจมูก รสชาติหอมละมุนที่ได้รับทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่น่าเชื่อ
“อีกซักหน่อยฉันคงต้องกลับแล้ว” แค่นี้ก็ถือว่าอู้งานมาหลายชั่วโมง แซมและโจเซฟส่งสัญญาณมาตามให้รีบกลับจนนึกรำคาญใจหากแต่จะให้ทิ้งงานก็เป็นไปไม่ได้
กานต์รักชะงักไปชั่วครู่ยามได้ยินว่าอีกคนจะต้องกลับ ใจดวงน้อยวูบโหวงเสียจนต้องสูดหายใจเข้าลึกเพื่อทำให้มันสงบลง
มันเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไรนะ...อาลัยใช่ไหม
กานต์รักกำลังรู้สึกอย่างนั้น แม้รู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธ์จะดึงรั้งหรือร้องขอให้อีกคนมาหาทว่าใจยังเรียกร้องอยากเจอ หากแต่ก็ทำได้เพียงรู้สึกอยู่ในใจเท่านั้น แค่วันนี้คุณแพทริกแวะมาทานขนมที่ร้านเขาก็ดีใจมากแล้ว
อยากให้คนตัวสูงมาอีกแต่ว่าอีกคนคงไม่ได้ว่างขนาดนั้น แล้วคนระดับแพทริกไม่จำเป็นต้องมาที่นี่เองเลยด้วยซ้ำไป
“นี่ค่าขนม” บัตรเครดิตที่มีเพียงไม่กี่ใบในโลกถูกวางลงตรงหน้ากานต์รัก เพราะเป็นคนที่ไม่ค่อยพกเงินสดนักจึงไม่มีธนบัตรติดตัว ทั้งตัวแพทริกมีแค่บัตรใบนี้ใบเดียวเนื่องจากออกมาด้วยความความรีบร้อน
“ซักครู่นะครับ” เรือนร่างบางส่งยิ้มฝืดเฝื่อนให้คนตรงข้ามก่อนจะหยิบบัตรแล้วนำไปทำรายการตรงเคาท์เตอร์ แพททริกมองตามกระทั่งอีกคนเดินกลับมานำสลิปให้เซ็นต์ มือหนาจับปากกาแล้วตวัดเขียนลงไปอย่างรวดเร็ว
“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ” กานต์รักเอ่ยบอกอย่างที่เคยพูดกับลูกค้าทุกคน หากแต่ครั้งนี้ทำไมกลับรู้สึกว่ามันพูดยากกว่าทุกครั้ง
แพทริกขยับตัวลุกขึ้นยืนจนคนเตี้ยกว่ามากโขต้องเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสูงก้าวเท้าหนึ่งก้าวมายืนตรงหน้า ก่อนจะทันได้เอ่ยถามอะไรริมฝีปากร้อนก็ฉกวูบลงมาอย่างรวดเร็วแล้วผละออก
“แล้วฉันจะมาใหม่” ริมฝีปากได้รูปขยับยกยิ้มเมื่อเห็นเจ้าของร้านแน่นิ่งไปสนิท แพทริกอยากจะกดจมูกลงไปบนแก้มนุ่มอีกซักทีหากแต่เพราะสายตาของคนทั้งร้านที่กำลังมองมาทำให้ไม่สามารถทำได้อย่างใจนึก ดวงตาคมกวาดมองใบหน้าหวานอีกครั้งก่อนจะขยับตัวเดินออกไป
“คุณแพทครับ!” ร่างเล็กที่พึ่งได้สติวิ่งตามออกมาขณะมือหนากำลังจะเปิดประตูรถ แพทริกหันกลับมาตามเสียงเรียกจากทางด้านหลังก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อเห็นอีกคนมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“สัญญาแล้วนะครับ”
“?”
“แล้วมาอีกนะครับ...รักจะรอ” กานต์รักหลับหูหลับตาพูดรัวเร็วก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปในร้านทันทีที่พูดจบ แพทริกมองตามแผ่นหลังเล็กนั้นนิ่งก่อนหัวใจที่เคยเต้นอย่างสงบจะเต้นถี่รัวขึ้น
ให้ตายเถอะ...ต่อให้พรุ่งนี้ไม่ว่างยังไงเขาก็ต้องมาให้ได้สินะ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
นึกไปถึงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาซึ่งแพทริกพยายามใช้ชีวิตอย่างที่เคย อยากจะแน่ใจว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับกานต์รักระหว่างแค่หลงใหลหรือมากกว่านั้น เวลาเพียงเท่านี้แปรเปลี่ยนหัวใจที่ไม่เคยสั่นไหวกับใครได้จริงๆหรือ
กระทั่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่เขากลับยิ่งพบว่าความรู้สึกบางอย่างในใจที่มีต่ออีกคนนั้นมันไม่เป็นปกติ แม้จะพยายามไม่นึกถึงแต่กลับยิ่งนึกถึง ใบหน้าหวาน รอยยิ้มอ่อนละมุน ท่าทางเรียบเรื่อยอ่อนโยน ทุกอย่างสลักอยู่ในห้วงความคิดอย่างไม่อาจลบเลือนได้
จนกระทั่งโจเซฟชี้นำจึงได้รู้ความรู้สึกของตัวเองชัดเจนขึ้นและรู้ว่าควรเริ่มต้นจากตรงไหน ที่หงุดหงิด ที่เบื่อทุกอย่างนั้นมันมากจากกานต์รักทั้งสิ้น จวบจนวินาทีนี้แพทริกไม่สนใจแล้วว่าอีกคนจะเป็นใครมาจากไหน ยังไงเขาจะต้องทำให้กานต์รักมาเป็นของเขาให้ได้
“ได้กินขนมแล้วดูอารมณ์ดีนะครับ...เป็นเพราะขนมหรือว่าเป็นเพราะคนทำกันแน่”
“ไม่ต้องมาแซวฉันหรอกโจเซฟ เพราะมันเป็นความจริงฉันไม่เถียง”
“ว๊าว นายยอมรับหน้าตาเฉยเลยว่ะเจฟ” แซมแสร้งทำหน้าประหลาดใจพร้อมทั้งส่งสายตาล้อเลียนมาให้ผู้เป็นนาย
“อยากจะตัดภาพไปเมื่อสองสามวันก่อนจริงๆ” แม้แพทริกจะทำเป็นไม่สนใจไม่พูดถึงหากแต่ยังสั่งให้คนไปจับตามองที่ร้านตลอด ยิ่งพอรู้ว่ากานต์รักกลับมาดูแลร้านแล้วยิ่งสั่งให้รายงานข่าวบ่อยๆ ถึงอย่างก็ยังทำเป็นปากแข็งว่าไม่ได้คิดอะไรจนตัวเองทนไม่ไหว
ทุกคนเขารู้ไปถึงไหนต่อไหนแล้วมีแต่เจ้าตัวนั่นแหละที่ไม่รู้
“ออกไปกินขนม กลับมาแล้วหน้าตาดูอิ่มเอิบเหลือเกิน” คนโดนแซวยังคงทำเพียงนั่งนิ่ง มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดีโดยไม่สนว่าลูกน้องทั้งสองจะเอ่ยแซวอะไร อยากแซวนักก็ปล่อยให้แซวไป
“ทำมาเป็นอยากกินขนม อยากกินคนทำน่ะสิไม่ว่า”
“ฉันว่าที่บอกเลิกแม่ดาราสาวนั่นก็ไม่ใช่เพราะเธอให้ข่าวหรอก แต่เป็นเพราะใครบางคนต่างหาก”
“นั่นน่ะสิ”
“แซม โจเซฟ!” เสียงเรียกที่เอ่ยขึ้นทำให้คนทั้งสองต้องเงียบลงเมื่อเจ้านายทำหน้าจริงจังเสียคิดว่าไม่ควรล้อเล่นอีกต่อไป
“พวกแกสองคนว่ากานต์รักจะเห็นข่าวไหม” หากแต่ประโยคที่เอ่ยออกกลับทำให้แซมและโจเซฟหันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ
“อะไรนะครับ”
“ข่าวที่เดซี่ให้สัมภาษณ์ แกว่ากานต์รักจะเห็นไหม” แพทริกเอ่ยด้วยเสียงเครียดๆเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าดริกาเป็นถึงนางเอกแถวหน้าของเมืองไทย เขาไม่ได้สนใจอะไรซักนิดแต่พอนึกขึ้นได้ว่าอีกคนอาจจะรู้ใจมันก็พลันกังวลแปลกๆ เด็กนั่นยิ่งเป็นคนชอบคิดมาก
“ผมว่าไม่น่ารอดนะครับ สื่อโหมข่าวหนักมาก” โจเซฟแสดงความคิดเห็น
“ผมคิดเหมือนกันครับ..แต่ว่าเจ้านายไปเจอคุณกานต์รักมาแล้วเขาก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรไม่ใช่เหรอครับ” แพทริกเคาะนิ้วลงบนโต๊ะทำงานอย่างใช้ความคิด ไม่แน่ใจนักว่ากานต์รักเห็นข่าวแล้วหรือยัง หรือถ้าเห็นคนตัวเล็กควรจะมีท่าทีอย่างไรบ้าง
“แต่ว่าเรื่องนี้เอาไว้ค่อยไปเคลียร์กันนะครับ เพราะตอนนี้ถึงเวลานัดกับท่านโสภณแล้ว” แพทริกพลิกข้อมือเพื่อดูเวลาบนนาฬิกาเครื่องหรู ตอนนี้เป็นเวลากว่าหนึ่งทุ่ม เขามีนัดเจรจาเรื่องธุรกิจกับท่านโสภณตอนสองทุ่มตรง
“อืม เตรียมรถหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
แพทริกพยักหน้ารับ เรือนร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นยืนก่อนจะต้องสลัดเรื่องของคนหน้าหวานออกจากหัวไปก่อน มือหนาเอื้อมไปหยิบสูทขึ้นมาสวม จัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อลงไปขึ้นรถ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
หลังจากที่เมื่อวานกานต์รักวิ่งตามคนร่างสูงออกไปแล้วเอ่ยพูดประโยคนั้นรัวเร็วพอกลับเข้าร้านมาก็ถูกพนักงานเอ่ยแซวและยิ้มล้อเลียนเสียจนต้องหลบเข้าไปจัดการงานภายในห้องเนื่องจากอายเกินกว่าจะสู้หน้าทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ได้
ตอนคุณแพทริกแนบริมฝีปากลงมาคนเห็นไม่น้อยแถมมินยังเก็บภาพไว้ได้อีกต่างหาก
วันนี้กานต์รักจึงมาทำงานด้วยอาการขัดเขิน ยิ่งทุกคนจงใจยิ้มให้เท่าไหร่ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนมือไม้มันขวางหูขวางตาไปหมด
“วันนี้ขนมจะหวานกว่าทุกวันหรือเปล่าคะ” แม้แต่คุณไหมเองก็ไม่เว้นเอ่ยแซว
“วะ หวานอะไรกันครับ”
“หน้าแดงขนาดนี้ไม่ต้องปฏิเสธหรอกค่ะ”
“คุณไหมอย่าแกล้งรักสิครับ” กานต์รักเอ่ยเสียงเง้างอจนผู้จัดการร้านหลุดหัวเราะ
“ไม่แกล้งแล้วค่ะ เชิญคุณรักทำขนมตามสบายนะคะ เดี๋ยวไหมไปดูหน้าร้านก่อน”
“ครับ...อ้อ เดี๋ยวซักเที่ยงพี่ชายรักจะมานะครับ ถ้ามีคนมาถามหาก็ให้เขาเข้ามาได้เลย” เสียงหวานใส่เอ่ยบอก เมื่อวานตอนดึกกานต์รักไปรับพี่ชายที่สนามบิน ตอนนี้อีกคนมีอาการเจ็ทแล็คอยู่ยังคงปรับตัวกับเรื่องของเวลาไม่ได้
“ได้ค่ะ” กานต์รักพยักหน้ารับแล้วหันกลับมาตกแต่งขนมต่อ ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยไปนานเท่าไหร่กระทั่งได้ยินเสียงทุ้มห้าวเอ่ยเรียก
“ตัวเล็ก” พร้อมกานต์ส่งยิ้มให้ผู้เป็นน้องชายก่อนจะเดินเข้ามาหา คนที่ง่วนกับการทำขนมจึงวางมือลงจากสิ่งที่ทำอยู่เมื่ออีกคนมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“พร้อมเป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นไหม” เสียงหวานเอ่ยถามพี่ชายอย่างเป็นห่วง กว่าที่อีกคนจะหลับได้ก็เห็นว่าเกือบรุ่งเช้าเข้าไปแล้ว
“โอเคแล้วล่ะ แต่คงต้องปรับตัวเรื่องของเวลานอนหน่อย...ว่าแต่รักทำอะไรอยู่”
“ตกแต่งขนมอยู่น่ะ พร้อมรอก่อนนะอีกหน่อยก็เสร็จแล้ว เดี๋ยวรักพาไปทานข้าว” คนเป็นน้องเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มหวาน พี่ชายที่ซึ่งรูปลักษณ์ไม่เหมือนกันนักจึงขยับไปนั่งรออยู่ด้านข้างแล้วมองคนตัวเล็กทำขนมไปพลางๆ
พร้อมหรือพร้อมกานต์ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่นั้นเป็นพี่ชายแท้ๆของกานต์รัก หากแต่คนพี่กลับได้เชื้อพ่อมาเต็มๆส่วนอีกคนนั้นก็ได้แม่มาเต็มๆ แม้จะมีบางส่วนคล้ายคลึงกันแต่รูปร่างแตกต่างอยู่มาก พร้อมกานต์ตัวเกือบเท่าแพทริกแต่ยังถือว่าเล็กกว่านิดหน่อย ส่วนกานต์รักไม่ต้องพูดถึง มองผ่านๆนั้นไม่ต่างจากผู้หญิงเลยซักนิด
“เสร็จแล้ว~ ไปทานข้าวกัน”
“อย่าลืมขนมของพี่ด้วย เมื่อวานเอาไปให้คนอื่นทานยังงอนไม่หายนะ” พร้อมกานต์แสร้งพูดเสียงเข้มทั้งที่ใจไม่ได้นึกโกรธน้องชายซักนิด เรื่องแพทริกนั้นทุกคนในครอบครัวรู้หมด ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับกานต์รักแล้วคนในบ้านจะไม่รู้
ผู้ชายคนนั้นที่น้องชายเขาแอบรักมานานแสนนาน
“รักขอโทษ...หายงอนนะ วันนี้เก็บไว้ให้พร้อมคนเดียวสามชิ้นเลย” ใบหน้าหวานส่งยิ้มอ้อนจนคนเป็นพี่ชายหลุดยิ้มออกมาจนได้
“เรานะเรา ไปยอมเขาง่ายๆได้ยังไง แค่เห็นหน้าเขาก็ลืมพี่ซะแล้ว”
“ไม่ได้ลืมนะ~ เดี๋ยวรักไถ่โทษ วันนี้พร้อมอยากทำอะไรอยากกินอะไรรักจะตามใจทุกอย่างเลย ดีไหม?”
“พี่จะเอาให้เราหมดตัวเลยคอยดู”
“ได้ เพื่อพร้อมรักยอม...งั้นไปกันเลยเนอะ” คนมีความผิดติดตัวรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโดนพี่ชายงอนไปมากกว่านี้ พร้อมกานต์ส่ายหัวให้น้องชายเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินตามคนตัวเล็กที่จับจูงไปอย่างง่ายดาย
สองพี่น้องมาถึงห้างใจกลางกรุง ความหล่อและความอ่อนหวานนั้นดูลงตัวเสียจนหลายคนมองตามด้วยความอิจฉา หากมองผ่านๆแล้วเหมือนทั้งคู่เป็นคู่รักกันไม่มีผิด
“ทานอะไรดี”
“เราอยากกินอะไร พี่ไม่ได้กลับไทยนานจำไม่ค่อยได้แล้วว่ามีอะไรบ้าง”
“งั้นไปร้านอาหารไทยนะ รักอยากกินยำ”
“ตามใจเราเลย”
กานต์รักพาพี่ชายเดินตรงไปยังร้านอาหารไทยร้านโปรด พนักงานนั้นต้อนรับอย่างยิ้มแย้มเมื่อเห็นลูกค้าประจำเดินเข้ามา ร่างเล็กและร่างสูงที่เดินเคียงข้างกันมาใหม่เรียกสายตาจากคนในร้านได้เป็นอย่างดี
ไม่เว้นแม้กระทั่งแพทริก เบรนเนแกน...
ยามทั้งสองเดินเข้าไปนั่งยังโต๊ะที่อยู่อีกฟากดวงตาคมก็มองตามจนสุดสายตา ก่อนคิ้วเข้มจะขมวดมุ่นเมื่อเห็นคนที่กานต์รักมาด้วย
ใครกัน?
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณแพทริก” เสียงของคู่ค้าคนสำคัญเอ่ยขึ้นทำให้แพทริกจำต้องละสายตากลับมา
“เปล่าครับคุณสมเกียรติ เรื่องสัญญาทุกอย่างเรียบร้อยนะครับ”
“ครับ เรียบร้อยดีไม่มีปัญหาอะไร...ขอโทษด้วยที่ผมต้องเสียมารยาทไม่ได้ทานข้าวกับคุณแพทริกเนื่องจากมีธุระที่อื่นต่อ ไว้โอกาสหน้านะครับ ส่วนเรื่องสัญญาถ้ามีอะไรเพิ่มเติมโทรหาเลขาผมได้ทันที”
“ได้ครับ”
ทั้งสองล่ำลากันอีกเล็กน้อยก่อนคนที่แพทริกมาคุยงานด้วยจะเดินออกไปพร้อมกับลูกน้อง สายตาคมรีบเบนมองไปยังโต๊ะซึ่งมีคนตัวเล็กนั่งอยู่ รอยยิ้มหวานและท่าทางสดใสร่าเริงที่ไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้ความรู้สึกบางอย่างตีรวนขึ้นมาในอก
ไอ้คนหล่อน้อยกว่าเขาคนนั้นมันเป็นใคร!
ความจริงหลังจากคุยงานแล้วเขากะว่าจะไปหากานต์รักที่ร้านอยู่แล้ว หากแต่มาเจออีกคนที่นี่เสียก่อนไม่อย่างนั้นถ้าแวะไปก็คงเสียเที่ยวเปล่า
“นายครับ ช้อนจะหักแล้ว” แซมที่ยืนอยู่ข้างตัวเอ่ยเตือนผู้เป็นนายเมื่อมือหนากำช้อนในมือแน่น
“ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร” แพทริกไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ไม่แน่ใจว่าไอ้ความรู้สึกร้อนๆในอกยามเห็นอีกคนยิ้มและหัวเราะกับคนอื่นนั้นเรียกว่าอย่างไร
ตั้งแต่เกิดมาจนกระทั่งถึงตอนนี้เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยซักครั้ง
“พวกเราไม่ทราบครับ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นพี่ชายคุณกานต์รัก” โจเซฟเอ่ยขึ้นอย่างพยายามให้คนเป็นนายไม่อารมณ์เสีย
แม้จะได้ยินดังนั้นทว่าใจที่ร้อนรุ่มกลับไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยซักนิด ต่อให้เป็นพี่ชายจริงแพทริกกลับยังไม่พอใจที่กานต์รักยิ้มให้คนอื่นอย่างนั้น
รอยยิ้มสดใสร่าเริงแบบที่เขาไม่เคยได้รับ...
จนกระทั่งทนไม่ไหว มือหนาจึงล้วงโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาแล้วกดโทรออกอย่างรวดเร็ว
(สวัสดีครับ)
“มากับใคร” เสียงทุ้มเอ่ยห้วนจัดโดยไม่มีการเกริ่นนำใดๆทั้งสิ้น เขาอยากรู้แทบบ้าว่าไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร
(เอ๊ะ นี่ใครครับ) ปลายสายถามขึ้นอย่างงงงวย
“แพทริก เบรนเนแกน”
(คุณแพท!) เสียงหวานเอ่ยเรียกอย่างแตกตื่น ดวงตาใสกวาดมองไปทั่วร้านกระทั่งพบเข้ากับร่างสูงที่มองมา กานต์รักกำลังจะเอ่ยตอบว่ามากับพี่ชายหากแต่พร้อมกานต์ส่งสายตาให้ว่าอย่าบอกอะไรง่ายๆ
“ฉันถามว่ามากับใคร”
(อะ เอ่อ...เพื่อนครับ)
“เพื่อนคนไหน รู้จักกันนานหรือยัง”
(นานแล้วครับ...เอ่อ คุณแพทมีอะไรหรือเปล่าครับ)
“ถ้าไม่มีแล้วโทรหาไม่ได้หรือไง”
(ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ)
“เดินมาหาฉันเดี๋ยวนี้”
(...)
“เดี๋ยวนี้...กานต์รัก” สายโทรศัพท์ถูกตัดไปหากแต่สองสายตายังคงสบกันนิ่งจากระยะซึ่งห่างกันพอสมควร พร้อมกานต์มองหน้าน้องชายแล้วเลิกคิ้วถามว่ามีอะไร
-
(ต่อ)
“พร้อม คุณแพทบอกให้รักไปหาที่โต๊ะ” คนตัวเล็กเอ่ยบอกพี่ชายเสียงแผ่วอย่างกังวล กลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเห็นคุณแพทริกสำคัญกว่า
“หึ รักอยากไปไหม...ไม่สิ คงไม่ต้องถามแล้ว พี่ให้ไปได้แต่รักห้ามบอกเด็ดขาดว่าพี่เป็นพี่ชาย โอเคไหม?” พร้อมกานต์เอ่ยย้ำกับน้องชายอีกที มาคอยดูกันว่าอีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง
“ทำไมล่ะ” คนรู้ไม่เท่าทันเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“เอาน่า รีบไปได้แล้วก่อนเขาจะเดินมากินหัวเราถึงที่” พร้อมกานต์หันหลังกลับไปมองพบว่าอีกฝ่ายมองมาก่อนแล้วอย่างไม่วางตา “อ้อ แล้วก็ถ้าไม่ได้กลับมาก็ไม่เป็นไร พี่กลับเองได้ เจอกันที่ร้านเลย”
“รักคงไปแป๊บเดียว” คนเป็นพี่หัวเราะในลำคอก่อนจะโบกมืออย่างบอกว่าให้รีบไป กานต์รักขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปหาคนตัวโตซึ่งอยู่อีกฟาก ลูกน้องทั้งสองค้อมหัวให้คนที่มาใหม่ก่อนจะเดินออกไปนอกร้านอย่างรู้งาน
“ทำไมมาอยู่นี่” เมื่อคนร่างเล็กปรากฏตัวตรงหน้าแพทริกก็เอ่ยถามขึ้นทันที กานต์รักทรุดตัวนั่งลงก่อนจะยิ้มบางๆส่งให้คนที่ดูเหมือนกำลังอารมณ์ไม่ดีซักเท่าไหร่
“ผมมากินข้าวกับเพื่อนครับ”
“รัก”
“ครับ?”
“แทนตัวเองว่ารัก” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบทว่ามันกลับสั่นไหวหัวใจคนฟังอย่างร้ายกาจ ริมฝีปากบางถูกเม้มเข้าหากันด้วยความประหม่า แม้จะแทนตัวเองอย่างนี้กับคนอื่นเป็นเรื่องปกติแต่พอต้องคุยกับคุณแพทริกแล้วมันกลับรู้สึกมากกว่านั้นหลายเท่า
“คะ ครับ”
“นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย”
“ครับ?” กานต์รักรู้สึกเหมือนตัวเองพูดเป็นอยู่คำเดียว สมองนั้นมึนเบลอไปหมดจนไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป แค่เห็นหน้าคุณแพทริกใจก็สั่นเกินกว่าจะนึกอะไรออกได้แล้ว
“นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนฉัน”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น” กานต์รักกำลังจะพูดว่าแต่เขามากับเพื่อนเป็นอันต้องเงียบเสียงลงทันทีเมื่อถูกเอ่ยแทรกด้วยประโยคที่แสนเอาแต่ใจ แถมยังถูกมัดมือชกด้วยการที่แพทริกส่งสัญญาณเรียกพนักงานมาเพื่อให้สั่งอาหาร
“อยากกินอะไรก็สั่ง” คนฟังทำได้เพียงมองหน้าพนักงานเหรอหราเมื่อไม่ทันได้ตั้งตัวกับอะไรซักอย่าง
หากแต่กานต์รักรู้ดีว่าต่อให้ปฏิเสธแพทริกก็บังคับให้ต้องทำตามจนได้ ตัวเขาเองนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไร กลับดีใจมากเสียอีกที่ได้นั่งทานข้าวด้วยกันอย่างนี้
เพียงแต่ก็ยังอดเป็นห่วงพี่ชายไม่ได้ ดวงตาใสมองไปยังอีกคนที่อยู่อีกฟากก่อนจะต้องหันกลับมาสนใจเมนูในมือเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยย้ำอีกครั้ง
“เอายำหมูยอ ยำวุ้นเส้น ยำรวมมิตรทะเล ทุกอย่างไม่เผ็ดแล้วก็ข้าวเปล่าที่นึงครับ”
เสียงหวานเอ่ยสั่งพนักงานพร้อมรอยยิ้มบาง กานต์รักสั่งเมนูเดียวกันกับที่สั่งก่อนหน้านี้ทั้งสิ้น อาหารมากมายบนโต๊ะนั้นพร้อมกานต์ต้องจัดการเพียงคนเดียวหากเขานั่งทานข้าวเป็นเพื่อนคุณแพทริก ไม่รู้ว่าพี่ชายจะจัดการมันอย่างไร
แพทริกสั่งอาหารเพิ่มอีกสามอย่างก่อนจะส่งเมนูคืนให้กับพนักงาน
“คุณแพทชอบมาทานข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอครับ” กานต์รักเอ่ยขึ้นอย่างพยายามหาเรื่องคุย
“ก็มาบ้างแต่ไม่ได้บ่อย วันนี้ฉันมาคุยงาน”
“อ๋อ...ครับ”
“ร้านนี้ร้านประจำหรือไง”
“ครับ ผม...เอ่อ รักชอบมาร้านนี้เพราะอาหารอร่อย” กานต์รักเกือบหลุดพูดอย่างเคยหากไม่โดนสายตาคมมองมาราวกับเตือนว่าควรพูดอย่างไร
“นอกจากยำแล้วกินอย่างอื่นเป็นบ้างไหม”
“เป็นสิครับ แต่รักชอบนี่นา” แพทริกส่ายหน้าให้กับประโยคนั้นเบาๆก่อนจะเหลือบสายตาไปมองทางโต๊ะซึ่งมีเพื่อนของกานต์รักนั่งอยู่ ดูเหมือนว่าอีกคนจะสั่งให้พนักงานห่ออาหารทั้งหมดกลับบ้านแทนการทานที่ร้านซะแล้ว
“อ้าว” เสียงเล็กอุทานขึ้นเมื่อโทรศัพท์ในมือแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้า สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอซึ่งถูกส่งมาจากพี่ชายทำให้อดขมวดคิ้วเข้าหากันไม่ได้
‘พี่กลับก่อนนะ เดี๋ยวจะเอาอาหารพวกนี้กลับไปทานที่คอนโด แล้วจะแวะไปหาที่ร้านอีกที’
“มีอะไร” แพทริกอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นอีกคนมองหน้าจอโทรศัพท์นิ่ง
“พร้อม เอ่อ...เพื่อนของรักเขาบอกว่าจะกลับแล้วครับ” กานต์รักเอ่ยตอบพร้อมกับมองไปทางโต๊ะของพี่ชายซึ่งกำลังโบกมือส่งให้
“ก็ให้เขากลับไปสิ”
“แต่ว่าเขาพึ่งกลับมาจากต่างประเทศรักกลัวว่าเขาจะหลงทาง”
“โตขนาดนั้นแล้วไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” แพทริกเอ่ยบอกเสียงห้วนเสียจนคนฟังรู้สึกตัวลีบเล็กลงเนื่องด้วยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นโมโหอะไรขึ้นมา ก่อนจะกังวลไปมากกว่านั้นเสียงเตือนจากโทรศัพท์ว่ามีข้อความเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง
‘พี่กลับได้ สบายมาก’
พร้อมกานต์โบกมือให้น้องชายอีกครั้งก่อนจะถือถุงอาหารทั้งหลายเดินออกจากร้านไป
“ถ้าเป็นห่วงนักก็กลับไปด้วยกันเลยสิ” กานต์รักดึงสายตากลับมามองคนตรงหน้าก่อนใบหน้าหวานจะฉายแววฉงนเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าราวกับว่ากำลังโกรธใครอยู่
มีกันอยู่สองคนแค่นี้แสดงว่าคุณแพทริกโกรธเขาอย่างนั้นหรือ
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามอะไรพนักงานก็นำอาหารมาเสิร์ฟจนต้องเงียบเสียงลงเสียก่อน กระทั่งอาหารทุกอย่างถูกวางลงบนโต๊ะเรียบร้อยพนักงานจึงเดินออกไป
“รักทำอะไรให้คุณแพทริกไม่พอใจหรือเปล่าครับ” คนตัวเล็กเอ่ยถามเสียงเบาเนื่องด้วยกลัวเกรงคนที่นั่งหน้าทะมึงอยู่
“...”
“ถ้ารักทำ...รักขอโทษนะครับ” แพทริกจ้องมองคนที่ทำหน้าสำนึกผิดนิ่งทั้งที่ใจข้างในมันอ่อนยวบไปหมด
ให้ตายเถอะ เด็กนี่รู้ใช่ไหมว่าถ้าทำแบบนี้แล้วเขาจะหายหงุดหงิด ไอ้หน้าตาอ้อนๆสำนึกผิดแบบนี้ไปหัดทำมาจากที่ไหนกัน
“ช่างมันเถอะ...กินข้าวได้แล้ว” ใครจะอยากบอกว่าที่เป็นแบบนี้ก็เพราะความรู้สึกงี่เง่าของตัวเองล้วนๆ ขืนถ้าคนรู้มีหวังได้ขายขี้หน้าเป็นแน่
กานต์รักก้มหน้าลงแทบชิดอกเมื่อไม่รู้ว่าทำอะไรให้แพทริกไม่พอใจ ไม่ว่าจะด้วยเพราะอะไรหากแต่การที่อีกคนไม่พอใจหรือโกรธอะไรซักอย่างมันทำให้รู้สึกไม่สบายใจเลยซักนิด และมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าจะต้องเอ่ยคำขอโทษหรือทำให้คนตัวสูงรู้สึกดีขึ้นแม้ว่าตัวเองจะไม่ผิด
มันไม่สำคัญว่าตัวเองจะถูกหรือไม่ แต่ความรู้สึกแย่ต่อกันไม่ได้ก่อให้เกิดผลดีอะไร ถ้าทำให้มันหายไปได้อย่างรวดเร็วย่อมเป็นสิ่งที่ดีซึ่งกานต์รักก็ไม่รีรอที่จะเป็นฝ่ายทำเลยซักนิด
“ฉันไม่ได้ไม่พอใจอะไรทั้งนั้น เลิกทำหน้าเศร้าแล้วกินข้าวได้แล้ว” มือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวเล็กอย่างแผ่วเบาจนกานต์รักเงยหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกที่หัวใจพองโต ใบหน้าคมลดความทะมึงลง ริมฝีปากได้รูปของคนตรงหน้ายกขึ้นนิดๆจนคนมองเริ่มเบาใจ
คุณแพทริกอารมณ์ดีแล้ว
“ถ้าไม่อยากให้ฉันไม่พอใจ...อย่าเห็นใครสำคัญมากกว่าฉัน”
.
.
.
กานต์รักจำได้เพียงว่าตัวเองนั้นพยักหน้ารับอย่างมึนงง สติหลุดลอยไปเพราะประโยคชวนสั่นไหวจนระบบประมวลผลทำงานได้ไม่ดีนัก ก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปพร้อมกับใจที่เต้นแรงตลอดมื้ออาหาร
TBC.
ใครมาสร้างโรงงานน้ำตาลอยู่แถวนี้หรือเปล่าคะ :-[ :-[ กานต์รักช่างน่ารักอะไรขนาดนี้~ ยอมคุณแพทไปซะหมดเลยยยย พอจะรู้สาเหตุที่กานต์รักยอมคุณแพทง่ายๆแล้วเนอะ ส่วนจะแอบรักมานานอะไรยังไงต้องติดตามน๊าาา
ขอโทษที่มาช้าค่ะ คนแต่งยุ่งมาก>< นี่ก็ยังไม่ได้นอน อัพนิยายแล้วต้องอาบน้ำไปเรียนเลย :mew6: :mew6: หลังจากสอบก็มีโปรเจ็คมากมายรออยู่ แต่คงได้หายใจหายคอขึ้นมาบ้างแล้ว ยังไงก็จะพยายามมาต่อให้เร็วขึ้นนะคะ ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากๆค่ะ :pig4: :pig4:
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/ (ทวงกันมาเยอะก็จะพยายามทิ้งหนังสือมาปั่น><)
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
ขนาดบอกว่าอาจเป็นพี่ชายคุณแพทก็ยังไม่ชอบที่รักจะยิ้มให้
ขี้หวงขี้หึงมากกกกกกก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้ามาดูทุกวันเลยคร่า
เค้ารออออ
-
โอ้โห้ พอรู้ใจตัวเองนี่ ขี้หวงขี้หึงมากมายคุณแพท
-
คุณแพทขา ขี้หึงรุนแรงจังเลยค่ะ
รักก็น่ารักตลอกเลยอ้ะ :z2:
-
:L2: :L1: :pig4:
ฮ่าฮ่า เริ่มงี่เง่าละ
-
ตาย ตาย ตาย คุณแพทคงทั้งรักทั้งหลงน้องรักน่าดูเลยนะเนี่ย
-
คุณแพทหึงล่ะสิ รู้ใจตัวเองซะที
-
ว๊ายยยย คุณแพทหึงล่ะ :hao7:
นอกจากซึนแล้วยังขี้หึงอีกด้วย
เจองานยากเข้าซะแล้วรัก 55555555
แต่คุณแพทเองก็แพ้ทางรักเหมือนกันนี่เนาะ :-[
-
แพทริก กลิ่นน้ำส้มหึ่งเลยยย~ :hao7:
-
:o8: :o8: :o8:
-
ขอตัวไปอ่านก่อน
-
คุณแพท ขี้หึงอ่ะ ถ้ารู้ว่าพร้อมเป็นพี่น้องรัก จะทำหน้ายังไงล่ะนิ
แล้วก็ที่รักเข้าหาคุณแพทเพราะหลงรักเหรอ หลวรักได้ยังไงล่ะ
-
แปลกทำไมไม่บอกว่าพี่ชาย
ทั้งๆที่พร้อมก็ย้ำแล้วว่าให้บอกว่าเป็นพี่ชาย
แต่พระเอกของเราหึงน่ารักดี
อารมณ์เหมือนกลัวคนอื่นมาแย่งของเล่นไป
-
โหวววว คุณแพท ไม่ค่อยเลยนะ 55555
-
น่าติดตาม
-
กรี๊ดดดดดด พอแพ้ใจตัวเองแล้ว
ก้อหึงรัวๆเลยนะคะ คุณแพท 555555555
-
จิกหมอนขาดค่าาาา หึงแรงแต่ก็หวาน งื้อออ :-[
-
ทั้งหึงทั้งหวงเลยนะแพท 55555
-
น่า ** รัก **
-
อัยยะ ขอแบบชัดเจนกว่านี้ได้ไหม
เห้ออออ
ขออีก ขออีกกกก :z3:
-
ตอนที่ 9
“คุณแพทจะกลับเลยหรือเปล่าครับ” กานต์รักเอ่ยถามคนข้างตัวขึ้นเมื่อทั้งสองยื่นนิ่งอยู่หน้าร้านอาหาร
บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้สติเขานั้นยังกลับมาไม่เต็มร้อยนัก ตลอดมื้ออาหารไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างเรานอกจากต่างฝ่ายต่างนั่งทานอาหารไปเงียบๆ กระทั่งถึงเวลาคิดเงินอีกฝ่ายก็เป็นคนล้วงบัตรเครดิตยื่นให้กับพนักงาน พอจะถามถึงเรื่องค่าอาหารก็โดนสายตาคมดุจ้องมองจนไม่กล้าพูดต่อ
“อืม”
“งั้นก็...แยกกันตรงนี้เลยนะครับ” ใบหน้าหวานส่งยิ้มให้บางๆแม้ในใจจะรู้สึกสั่นไหวด้วยความวูบโหวง
ไม่อยากจากเลย
“ฉันไม่มีรถกลับ แซมกับโจเซฟต้องไปทำงานด่วน...นายไปส่งฉันหน่อยแล้วกัน” คนเจ้าเล่ห์พูดออกมาเสียงนิ่ง ใบหน้าคมเรียบเฉยทั้งที่ในใจนั้นกำลังกระยิ้มกระย่องกับแผนการของตัวเอง
“...ดะ...ได้ครับ” เสียงหวานเอ่ยสั่นพร่าด้วยความแปลกใจแต่แน่นอนว่ากานต์รักไม่คิดจะปฏิเสธ ใจดวงน้อยกลับดีใจด้วยซ้ำ
“จอดรถไว้ชั้นไหน”
“ชั้นB1ครับ...งั้น...ไปกันเลยนะครับ” แพทริกพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามคนตัวบางเพื่อไปยังลานจอดรถ
ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่หน้าลิฟต์ สายตาคมจับจ้องแผ่นหลังตรงหน้าจนกานต์รักรู้สึกเห่อร้อนตามลำตัวราวกับกำลังถูกแผดเผาด้วยสายตาของคนด้านหลัง
ติ๊ง
เสียงลิฟต์ดังขึ้นเป็นสัญญาณเมื่อมันมาถึง ดวงตาโตเหลือบมองคนร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะก้าวเข้าไป เพราะจำนวนคนที่มีมากจึงทำให้ภายในห้องโดยสารเคลื่อนที่นี้ค่อนข้างแออัด แพทริกรั้งให้คนตัวเล็กขยับมายืนอยู่ข้างหน้าโดยมีตัวเองยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลัง ลมหายใจอุ่นร้อนที่รินรดบนหัวบ่งบอกความใกล้ชิดจนกานต์รักอดใจเต้นแรงไม่ได้
“ขอทางด้วยครับ”
เสียงที่ดังขึ้นจากคนด้านหลังทำให้จำต้องขยับตัวมาอีกด้านเพื่อเปิดทาง ทว่าเพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่กานต์รักจึงแทบไม่ได้ยิน แพทริกมองคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งก่อนมือหนาจะรั้งไหล่บางให้ขยับหลบ การกระทำที่ทำให้แผ่นหลังเล็กแนบกับอกแกร่งภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อดีอย่างแนบแน่น
ตึกตัก ตึกตัก
หัวใจของกานต์รักเต้นสั่นรัวราวกับมีใครมาตีกลองอยู่ข้างใน ความใกล้ชิดนั้นใกล้เสียจนได้กลิ่นน้ำหอมจางๆจากคนที่แนบชิดอยู่ด้านหลัง
มือหนายังคงไม่ละออกไปยิ่งทำให้ดูเหมือนว่าเขาโดนคุณแพทริกกอดเอาไว้ทั้งตัว กานต์รักทั้งอยากให้ถึงที่หมายเร็วๆและอยากให้เวลาเดินช้าลงกว่านี้อีกซักหน่อย สองความรู้สึกตีกันไปหมด กระทั่งมาถึงชั้นที่ต้องเดินออก ฝ่ามือหนาก็เลื่อนลงจากไหล่มายังมือบางแล้วรั้งให้ก้าวตาม
“รถอยู่ตรงไหน”
“...”
“กานต์รัก?”
“คะ ครับ” เพราะสายตาใสเผลอจ้องมองเพียงมือที่จับกันนิ่งจนไม่ได้ยินว่าเสียงทุ้มนั้นเอ่ยถาม ใบหน้าหวานซับสีเลือดจางๆเมื่อความรู้สึกตอนนี้กำลังสั่นคลอนหัวใจอย่างหนัก
“ฉันถามว่ารถจอดอยู่ตรงไหน” แพทริกเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง
“...ตรงนั้น...ครับ” สัมผัสจากมือใหญ่ส่งผลให้สมองไม่ทำงานเท่าที่ควร เสียงที่ตอบออกไปจึงไม่มั่นคงนัก
มือคุณแพทอุ่น...อุ่นมากจนไม่อยากปล่อยเลย
ร่างสูงสาวเท้าไปตามทางที่มือบางชี้ไป กระทั่งเอ่ยถามว่ารถคันไหนร่างเล็กจึงขยับก้าวนำก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงหน้าAston Martin DB11
แค่รถก็บ่งบอกความไม่ธรรมดาจนแพทริกหันมามองใบหน้าหวานอีกครั้ง แอสตันมาร์ตินคันนี้พึ่งเปิดตัวไปไม่นานนัก สนนราคาอยู่ที่ราวๆยี่สิบล้านบาท ส่วนเรื่องสมรรถนะของมันนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะแค่ราคากับสัญลักษณ์ของยี่ห้อรถก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดี
เรื่องประวัติของกานต์รักนั้นยังคงติดค้างอยู่ในใจหากแต่รู้ดีว่าต่อให้พยายามแค่ไหนถ้าเจ้าตัวไม่พูดออกมาเองแพทริกก็ไม่มีวันได้รับรู้
“กุญแจรถ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนมือเล็กจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบมันออกมา
แพทริกเปิดประตูรถฝั่งขวาก่อนจะดันร่างเล็กให้ขยับเข้าไปนั่งแล้วปิดประตู ส่วนตัวเองนั้นก็ก้าวมานั่งฝั่งคนขับ
“เอ่อ...วันนี้คุณแพทริกคิดจะแวะไปทานขนมที่ร้านหรือเปล่าครับ” กานต์รักเอ่ยถามสารถีหน้าหล่อที่ขับรถให้เพื่อทำลายความเงียบ
“คิด... แต่ดีแล้วที่ติดงานอยู่เลยยังไม่ได้เข้าไป”
“รักลืมบอกไปเลยว่าวันนี้มีนัด” เจ้าของร้านเบเกอรี่เอ่ยออกมาเสียงอ่อยยามคิดว่าหากคนตัวสูงแวะไปแล้วไม่ได้เจอคงเป็นเรื่องน่าเสียดายที่สุด เป็นเพราะความตื่นเต้นจึงทำให้ลืมเลือนไปว่าพี่ชายนั้นจะกลับมา
“สนิทกันมากไหม?”
“ครับ?”
“กับเพื่อนที่มาด้วยวันนี้สนิทกันมากไหม” ยิ่งเอ่ยถึงเสียงทุ้มยิ่งห้วนขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม แพทริกรู้สึกหงุดหงิดจนความเร็วของรถเพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ก็...มากครับ รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเลย”
คนไม่รู้ตัวเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มน้อยๆในขณะที่แพทริกนั้นกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิด ห้องโดยสารตกอยู่ในความเงียบเมื่อชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีกกระทั่งรถเข้ามาจอดสนิทในอาคารของแพทริก เบรนเนแกน
กานต์รักกำลังปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวเมื่อต้องขยับไปนั่งอีกฝั่งเพื่อขับรถกลับ ทว่าเมื่อเอี้ยวตัวกลับมาหาอีกคนที่นั่งอยู่ร่างเล็กก็ถูกรั้งเข้าหาพร้อมกับถูกจู่โจมด้วยริมฝีปาก
“อือ...”
เสียงครางในลำคอดังขึ้นอย่างแผ่วเบาเมื่อความวาบหวามดึงรั้งให้ตกอยู่ในวังวนแห่งสัมผัสร้อน ลิ้นหนาไล้วนดูดดึงความหอมหวานอย่างเอาแต่ใจ มือเล็กของกานต์รักขยุ้มชายเสื้อตัวแพงของอีกคนไว้แน่นเพื่อระบายความตื่นเต้น ดวงตาโตหลับพริ้มให้ความรู้สึกซึมซับทุกอย่างในความมืด ความนุ่มหยุ่นแทรกซึมกวาดต้อนไปทั่วจนเกิดเสียงเฉอะแฉะ
“อะ อืม...”
เสียงครางอื้ออึงดังคละเคล้าไปกับเสียงดูดดึง ก่อนร่างเล็กจะค่อยๆโอนอ่อนเข้าหาอกกว้างอย่างอ่อนแรง มือหนาข้างหนึ่งรั้งกรอบหน้าเล็กให้เป็นไปตามต้องการส่วนอีกข้างนั้นก็เคล้นคลึงสะโพกบางภายใต้เสื้อเนื้อดีไปมา ความร้อนแรงเริ่มไต่ระดับสูงขึ้นตามอารมณ์จนกานต์รักรู้สึกเหมือนกำลังจะหลอมละลายเพราะสัมผัสตรงหน้า
แพทริกผละออกให้อีกคนได้หายใจ ไม่นานนักก็ฉกเรียวปากลงไปครอบครองความหอมหวานตรงหน้าอีกครั้งอย่างไม่รู้จักพอ
“อ๊ะ อื้อ”
มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อเพื่อสัมผัสความเนียนนุ่มอย่างถือสิทธิ์ จากเอวบางไล่ขึ้นจนกระทั่งถึงเม็ดตุ่มไต่สีหวาน ข้อนิ้วแกร่งสะกิดไล่วนจนมันแข็งสู้มือตามแรงอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของ ความเสียวปลาบเล่นงานกานต์รักจนเสียงหวานเปล่งออกมามากกว่าเดิม
ความหึงหวงเข้าครอบงำจนในหัวของแพทริกนั้นมีแต่คำว่าอยากครอบครอง ไม่ว่าจะตัวหรือหัวใจของคนตรงหน้าก็จะต้องเป็นของเขาทั้งหมด
“คะ คุณแพท”
เสียงหวานเอ่ยสั่นเมื่อริมฝีปากร้อนละออกจากปากเล็กบวมเจ่อลงไปยังซอกคอบาง แรงขบเม้มนั้นไม่เบานักจนกานต์รักหลุดเสียงร้องหากแต่ไม่ได้ห้ามหรือคิดจะผลักไส ใบหน้าเล็กเอียงหลบราวกับให้ความร่วมมือจนคนทำยิ่งได้ใจทั้งดูดดึงและขบกัดอย่างตีตราเป็นเจ้าของ มือหนายังคงฟ้อนเฟ้นลูบไล้จนคนถูกจู่โจมด้วยสัมผัสหวามไหวมึนเบลอไปหมด
“ดะ อึก เดี๋ยวครับ”
เสื้อที่สวมใส่อยู่กำลังจะถูกรั้งขึ้นจนเจ้าของรีบเอ่ยเสียงสั่น กานต์รักต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเปล่งเสียงออกมาให้เป็นคำ ริมฝีปากของแพทริกหยุดกึกหากแต่ยังไม่ได้ผละออกไปไหน
“ทำไม!” เสียงทุ้มห้าวกระซิบก้องใกล้ผิวเนื้อจนความร้อนลามไล้ผิวราวกับกำลังโดนเผาไหมด้วยลมหายใจร้อนจัด
“นะ ในรถ...มัน...เดี๋ยวมีคนเห็น...คะ ครับ” แม้ที่นี่จะเป็นอาคารของแพทริก เบรนเนแกนหรือเป็นชั้นบนสุดซึ่งมีความเป็นส่วนมากแต่กานต์รักก็ยังรู้สึกกว่ามันไม่เหมาะ
ภายในรถคับแคบเพราะมีเบาะเพียงสองที่นั่ง จะให้เลยเถิดกันในนี้มัน...มะ ไม่ได้
“ไม่มีใครขึ้นมาได้นอกจากฉัน”
ทันที่รู้ว่าคนตัวเล็กกังวลเรื่องอะไรพอพูดจบมือหนาและเรียวปากได้รูปก็จัดการทำหน้าที่ของมันต่อ เสื้อของกานต์รักหลุดออกจากตัวไปอย่างรวดเร็ว แม้จะกังวลทว่ารู้ดีว่าคงขัดอีกคนไม่ได้จึงปล่อยไปตามที่คนเอาแต่ใจต้องการ
เสียงครางหวานดังออกจากริมฝีปากบวมเจ่อเมื่อเม็ดกลางอกถูกครอบครองด้วยปากร้อน อีกข้างก็โดนเคล้นคลึงให้ทั้งเจ็บและเสียดเสียว กานต์รักไม่มีสติพอจะรู้ตัวอะไรทั้งสิ้น แม้กระทั่งยามกางเกงพอดีตัวถูกปลดแล้วรั้งลงไปพร้อมกันทั้งชิ้นนอกชิ้นใน
ร่างเล็กถูกช้อนอุ้มยกขึ้นมานั่งคร่อมหน้าขาแกร่งอย่างไม่ทันตั้งตัว ช่วงล่างของคนที่เปล่าเปลือยทั้งหมดเสียดสีกับกางเกงเนื้อดีจนรู้สึกแปลกๆ แพทริกไม่รอช้าเมื่ออีกคนถูกฉุดรั้งโดยความร้อนแรงจนแทบไม่รู้สึกตัว มือแกร่งเลื่อนต่ำลงมายังสะโพกบางแล้วยกขึ้น กระดุมกางเกงถูกปลดลงก่อนจะตามมาด้วยซิบที่ถูกรูด
มือหนารั้งทุกอย่างลงจนความใหญ่โตดีดผึงออกมา แพทริกรูดรั้งเตรียมความพร้อมให้ตัวเองเพียงไม่กี่ครั้งก่อนจะค่อยๆแทรกกายผ่านความฝืดแน่นเข้าไป
เฮือก
“อึก...ฮะ...” ริมฝีปากเล็กถูกขบกัดจนแทบห่อเลือดเมื่อความใหญ่โตเบียดแทรกเข้ามา สะโพกบางถูกรั้งให้กดลงในขณะที่สะโพกหนาก็ขยับสอดลึกขึ้น ความเจ็บปร่าแล่นเข้าเล่นงานจนกานต์รักต้องสูดหายใจเข้าลึกอย่างอดทน รู้ดีว่าหากยิ่งเกร็งก็จะยิ่งเจ็บจึงพยายามทำให้ตัวเองผ่อนคลายที่สุด
ลิ้นร้อนตวัดเลียเม็ดสีสวยช่วยให้ความเสียวซ่านกลับมาอีกครั้ง พลันช่วยให้ความคิดที่จดจ่อกับความเจ็บปวดนั้นถูกดึงความสนใจไป แพทริกใช้จังหวะนั้นค่อยๆแทรกกายเข้าไปจนหมด กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นเมื่อความอุ่นร้อนคับแน่นตอดรัดแก่นกายตุบๆ
“อย่ารัดฉันแน่นนัก...เดี๋ยวเสร็จ”
“อ๊ะ...อึก...รัก...ไม่รู้”
ใบหน้าเล็กส่ายสะบัดไปมาอย่างไม่รู้จะจัดการกับความเสียวซ่านนี้อย่างไร ปากบางที่เปล่งเสียงออกมานั้นจับใจความแทบจะไม่ได้ด้วยซ้ำ
แพทริกไม่ได้เคลื่อนไหวกระทั่งคนด้านบนเริ่มผ่อนคลายลงสะโพกหนาจึงค่อยๆขยับกายอีกครั้ง
“อ๊ะ...อะ...คะ คุณแพท...ฮึก”
จากความเชื่องช้าหนักแน่นเริ่มเปลี่ยนเป็นรัวเร็วจนตัวกานต์รักสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ มือหนาจับสะโพกเล็กเพื่อช่วยประคองยิ่งทำให้แก่นกายนั้นสอดลึกเข้าไปจนสุด จุดกระสันถูกกระทั้นเข้าหาจนกานต์รักน้ำตาซึมด้วยความเสียวซ่าน เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นคละเคล้าไปกับทั้งเสียงหอบหายใจและเสียงครวญคราง รถคันหรูโยกสั่นไหวแต่ในขณะนี้สติไม่ได้มีมากพอจะสนใจอะไรทั้งสิ้น
สะโพกหนาเสือกไสรัวเร็วขึ้นเมื่อเสียงครางหวานดังขึ้นเรื่อยๆ ภายในความนุ่มอุ่นร้อนตอดรัดจนแพทริกต้องกัดฟันแน่น เส้นเลือดข้างขมับและลำคอปูดโปนอย่างอดกลั้น หยาดเหงื่อไหลซึมไปทั่วร่างทั้งที่ในรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำ
กระทั่งเมื่อทั้งสองแทบทนไม่ไหวริมฝีปากได้รูปก็ดูดดึงเข้าหากันเพื่อระบายความเสียวอันร้อนแรง ลิ้นเล็กดูดดึงไล้เลียไปมาสะเปะสะปะ ความซ่านกระสันที่ได้รับมันมากมายราวกับจะขาดใจ
“ฮึก...ฮะ..ไม่ไหว...ระ รัก...อื้อ...ไม่ไหว”
“อืม...ไม่ไหว...ก็ปล่อยออกมา”
แพททริกเอ่ยบอกเสียงสั่นพร่าเมื่อตัวเองนั้นก็กำลังจะทนไม่ไหวเช่นกัน เสียงสะโพกกระทบกันดังขึ้นตามจังหวะ ก่อนช่องทางเล็กจะตอดรัดถี่รัว กานต์รักเชิดหน้าขึ้นเปล่งเสียงครวญครางในขณะที่แพทริกเองก็หอบหายใจรุนแรงเพื่อระบายความปวดหนึบ
แรงตอดรัดมากขึ้นกระทั่งคนทั้งสองทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างเล็กค้างนิ่งกระตุกรัดจนสะโพกเล็กสั่นระริก กานต์รักปลดปล่อยออกมาจนเปรอะเสื้อเชิ้ตของคนใต้ร่างไปหมด ในขณะที่แก่นกายใหญ่ก็ฉีดพ่นหยาดน้ำขุ่นข้นจนเต็มช่องทางสีกุหลาบ ความเสียวซ่านเกิดขึ้นรุนแรงจนสะโพกหนากระตุกตาม ใบหน้าคมซบลงตรงกลางอกบางนิ่ง ลมหายใจร้อนถูกผ่อนออกมาอย่างเหนื่อยหอบ
“อะ...ดะ เดี๋ยว...ครับ” เสียงหวานใสเอ่ยออกมาแหบแห้งเมื่อรู้สึกว่าสะโพกหนากำลังเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ความแข็งขืนขยับขยายบ่งบอกอารมณ์ของเจ้าของจนกานต์รักรีบเอ่ยห้ามลนลาน
แค่รอบเดียวเขาก็รู้สึกเหมือนจะไม่ไหวแล้ว
“ไม่ฟัง...จะเอา” แพทริกพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะปิดปากบางไม่ให้เอื้อนเอ่ยอะไรได้อีก ความร้อนแรงเริ่มขึ้นภายในห้องโดยสารคับแคบนี้อีกครั้งและอีกครั้ง
กระทั่งร่างเล็กนั้นรับไม่ไหวสลบไปด้วยความอ่อนเพลีย
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“อืม เรื่องนั้นเลื่อนออกไปก่อนบอกว่าฉันติดธุระด่วน ประชุมวันนี้ก็ยกยอดไปเป็นตอนเย็นของพรุ่งนี้...จัดการให้เรียบร้อย”
เสียงทุ้มเอ่ยสั่งงานจนเรียบร้อยก่อนจะกดตัดสายแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างไม่ใยดี
เนื้อตัวเปล่าเปลือยเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ถูกปกปิดเฉพาะช่วงล่างขยับมาใกล้ชิดกับร่างบอบบางนั้นอีกครั้ง สายตาคมจ้องมองใบหน้าเล็กที่นอนซบกับหมอบใบใหญ่อย่างเหนื่อยอ่อน ลมหายใจถูกผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอ ไหล่มนที่โผล่พ้นผ้าห่มหนาเต็มไปด้วยรอยรักที่แพทริกสร้างเอาไว้
สายตาคมจดจ้องอยู่อย่างนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนแพทริกจะฉุกคิดได้ว่าความไม่พอใจที่เกิดขึ้นนั้นมันอาจจะเป็นความรู้สึกบางอย่างที่วิ่งแว๊บเข้ามาในหัว...
มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูอีกครั้งก่อนจะพิมพ์บางอย่างแล้วกดค้นหา สายตาคมกวาดอ่านตัวอักษรบนหน้าจออย่างละเอียดก่อนจะกดเข้าไปอ่านกระทู้หนึ่งซึ่งเตะตาเข้าอย่างจัง
ผู้ชายเวลาหึงจะแสดงออกยังไงคะ?
เพราะความรู้สึกนั้นไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตเลยซักครั้งจึงต้องลองเสิร์ชหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตว่าเป็นอย่างไร มันจะใช่ในตอนนี้ที่เขาเป็นอยู่หรือไม่
จะดูฟู่ฟี่ หงุดหงิดแบบไม่มีเหตุผล แล้วไม่ยอมรับด้วยว่าหึง
ตาขวาง เสียงแข็ง หน้านิ่ง
ออกอาการฟึดฟัดแต่ยังนิ่ง สังเกตหน้าตาจะเปลี่ยนไป ดูเหมือนสงบแต่ไม่สงบ กำลังกายจะเพิ่มขึ้นจากไหนไม่รู้เหมือนคนกำลังโมโหแต่เก็บอาการ
เขาว่าผู้ชายขี้หึงมากเท่าไหร่ก็เจ้าชู้เท่านั้นนะครับ
เห็นกระทู้แล้วคิดถึงพี่ชายกับแฟน คือแฟนของพี่ชายมักจะมาคุยกับเราเพราะสนิทกัน พี่ชายเรานิสัยเงียบๆขรึมๆ(ขี้เก๊ก)นั่นแหละค่ะ เราเลยลองถามแฟนพี่ชายว่าเคยเห็นพี่ชายหึงไหม เขาบอก...พี่ชายเราบทจะหึงก็หึงแรง ไม่พูดพร่ำทำเพลง จับกดอย่างเดียว
ประโยคสุดท้ายของคอมเมนท์นี้ให้คำตอบแพทริกได้เป็นอย่างดีโดยไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่ม ดวงตาคมหันมองคนข้างตัวอีกครั้งก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแล้วขยับกายเข้าหา
“นายเป็นของฉัน...คนเดียวเท่านั้น” หากคนหลับได้ยินคงจะดีใจกว่าอะไรทั้งสิ้น
ร่างหนาขยับตัวนอนลงแล้วรั้งเรือนร่างบอบบางให้นอนซบอยู่ในตำแหน่งเดิม เสียงครางอื้ออึงเพราะถูกรบกวนการนอนดังขึ้นก่อนจะเงียบลงเมื่อฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไหล่เปล่าเปลือยราวกับปลอบประโลม
23.53 น.
ร่างเล็กที่สลบไปเมื่อตอนเย็นค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แม้จะรู้สึกหนังอึ้งและอ่อนล้าไปทั้งร่างหากแต่เพราะรู้สึกกังวลกับบางอย่างจึงต้องลืมตาขึ้น
“คะ คุณแพท” เสียงแหบแห้งเหนื่อยอ่อนดังขึ้นจนคนที่ถูกเรียกซึ่งกำลังนั่งทำงานผ่านไอแพดหันมา ยามเห็นว่าอีกคนตื่นแล้วคนตัวสูงในชุดนอนเรียบร้อยจึงวางงานในมือลงแล้วขยับมานั่งข้างเตียงฝั่งที่กานต์รักนอนอยู่
“ตื่นแล้วหรือ?” คนถูกถามพยักหน้าตอบเบาๆเนื่องจากไม่มีแรงที่จะตอบนัก
“ระ รัก...ต้องโทรบอก...คน...ทะ...ที่ร้าน”
“ฉันจัดการให้แล้ว”
“ระ เหรอครับ...รัก...อยากอาบน้ำ” คนพูดเว้นจังหวะไปนานก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
แม้จะถูกเช็ดตัวให้แล้วทว่าความรู้สึกก็ยังไม่สดชื่นเท่า แพทริกมองหน้าคนนอนอยู่นิ่งก่อนจะพยักหน้ารับ ผ้าห่มผืนหนาถูกตวัดออกจากร่าง แม้จะอายแค่ไหนแต่ก็ไม่มีแรงจะปัดป้อง กายบางจึงถูกช้อนอุ้มเข้าห้องน้ำไปทั้งอย่างนั้นโดยไม่มีอะไรปกปิด
แพทริกวางคนในอ้อมแขนลงในอ่างก่อนจะหันไปเปิดน้ำอุ่นให้ไหลลง ทันทีที่หัวเล็กเอนพิงกับขอบอ่างได้ดวงตาโตที่มีแววเหนื่อยล้าก็ปรือปิด คนทำนั้นรู้ดีว่าอีกคนเหนื่อยแค่ไหนเพราะตัวเองนั้นใส่แรงไม่ยั้ง กานต์รักก็ตัวเท่านี้จะดูท่าทางอ่อนแรงขนาดนี้ก็คงไม่แปลก
ร่างสูงขยับลุกขึ้นยืนแล้วถอดทุกอย่างออกจากร่างก่อนจะก้าวลงไปอยู่ในอ่างเดียวกัน คนหลับนั้นรู้ตัวเพียงแค่สะลึมสะลือแต่ไม่มีแรงจะลืมตาขึ้นมอง สัมผัสได้เพียงว่าฝ่ามือหนาลูบไล้ตามลำตัวทำความสะอาดให้ทุกซอกทุกมุม แม้นิ้วมือหนาจะสอดหมุนวนเข้ามาภายในช่องทางคับแคบเพื่อเอาบางสิ่งที่คั่งค้างออกกานต์รักยังทำได้เพียงแค่ส่งเสียงอื้ออึง
แพทริกอาบน้ำให้ไปจนถึงกระทั่งแต่งตัว ร่างเล็กอยู่ในชุดนอนของเจ้าตัวซึ่งยังคงอยู่ในตู้เช่นเดิมเรียบร้อย กลิ่นแป้งจากกายบางนั้นหอมกรุ่นเสียจนนึกอยากจะรังแกอีกรอบ
เรือนร่างของคนสลบไสลถูกวางลงบนเตียงนุ่มอีกครั้ง ผ้าห่มผืนหนาถูกคลี่คลุมให้จนถึงลำคอ จมูกโด่งเป็นสันกดลงบนหน้าผากเนียนเกลี้ยงก่อนจะผละออกมาทำงานต่อ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
กว่าที่คนถูกดูดพลังงานไปจะตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเช้าของอีกวัน กานต์รักตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยความรู้สึกมึนงงในหัว ก่อนความทรงจำจะหลั่งไหลเข้ามาในให้ความเห่อร้อนลามไปทั่วตัวด้วยความเขินอาย
แกร๊ก
ยังไม่ทันจะได้ทำใจหรือเตรียมตัวมากกว่านั้นประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกจากผู้ที่เป็นเจ้าของ แพทริกมองร่างบางที่นั่งตัวแดงนิ่งบนเตียงแล้วเดินเข้าหา มือหนาวางลงบนหน้าผากเล็กเบาๆเมื่อสัมผัสว่าไม่ได้ร้อนก็ผละออก
“หิวหรือยัง” ดวงตาโตเบิกมองใบหน้าคมพร้อมกับพยักหน้ารับหงึกหงัก
“งั้นก็อาบน้ำก่อนจะได้ออกไปทานข้าว”
ร่างสูงขยับเข้ามาก่อนจะโน้มตัวลงสอดแขนแข็งแรงเข้าใต้ร่างแล้วช้อนกานต์รักขึ้นอุ้ม เสียงอุทานด้วยความตกใจดังขึ้นก่อนแขนเล็กจะตวัดโอบรอบคอแกร่งตามสัญชาตญาณ แพทริกอุ้มอีกคนเข้ามากระทั่งถึงในห้องน้ำก่อนจะวางลงในอ่าง
“มะ ไม่ต้องครับ...เดี๋ยวรักทำเอง”
เสียงแหบพร่าเอ่ยบอกระรัวเมื่อมือหนากำลังจะรั้งเสื้อนอนให้หลุดออกจากตัว แม้จะยังมึนๆอยู่บ้างทว่าความอายกลับยังคงทำงาน ส่วนเมื่อคืนนั้นเป็นเพราะเหนื่อยมากจึงไม่มีแม้แต่แรงจะเอ่ยห้าม แต่ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว
“แน่ใจนะ?” แพทริกมองหน้าคนในอ่างพร้อมกับเลิกคิ้วถาม
“ครับ รักทำเองได้...คุณแพทออกไปก่อนนะครับ” เสียงที่เปล่งออกมานั้นมีแววออดอ้อนโดยไม่รู้ตัวจนแพทริกเผลอมองอีกคนนิ่ง ลืมไปว่ากานต์รักร้องขอให้ออกไป
“...นะครับ”
“อืม” ลมหายใจหนักถูกผ่อนออกก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
กานต์รักมองตามแผ่นหลังกว้างก่อนจะหันมาจัดการตัวเองเมื่อแน่ใจว่าแพทริกออกไปแล้ว นานพอสมควรกว่าจะอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อย ร่างเล็กพันผ้าเช็ดตัวรอบกายก่อนจะเดินออกมาด้านนอกซึ่งเป็นห้องแต่งตัว เอื้อมมือไปเปิดตู้ที่เคยเป็นส่วนของตัวเองออกก่อนจะพบว่าทุกอย่างยังคงอยู่ในนั้นเช่นเดิมจนใบหน้าหวานระบายยิ้มเต็มหน้า
เมื่อแต่งตัวจนเสร็จแล้วเรียบร้อยกานต์รักจึงเดินออกมา ห้องนอนกว้างไม่มีร่างสูงอยู่ในนั้น ขาเรียวจึงขยับก้าวต่อไปยังด้านนอก
“คุณแพททำอะไรครับ” ร่างเล็กเดินมาจนถึงห้องครัวก่อนจะเห็นแพทริกง่วนกับการจัดจานอยู่บนโต๊ะจึงเอ่ยถาม
“หิวแล้วก็กินข้าวซะ” คนพูดเดินมาหยุดทางด้านหลังก่อนจะดุนดันให้นั่งลง อาหารหลากหลายอย่างวางเรียงรายอย่างน่าทาน ที่สำคัญนั้นคือมีเมนูยำที่กานต์รักชอบ ใบหน้าหวานจึงแย้มยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“ขอบคุณครับ”
กานต์รักเอ่ยพร้อมด้วยรอยยิ้มหวาน ใบหน้าคมพยักรับก่อนจะทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม ต่างฝ่ายต่างนั่งทานอาหารโดยไม่ได้พูดคุยอะไรทว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นกลับไม่ได้อึดอัดเลยซักนิด ตรงกันข้ามมันกลับรู้สึกดีเสียจนใบหน้าหวานประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆอยู่ตลอดเวลา
เมื่อทานข้าวจนเรียบร้อยกานต์รักก็อาสาเก็บโต๊ะและล้างจานชามโดยที่แพททริกก็ไม่ได้เอ่ยห้าม
-
(ต่อ)
“กานต์รัก” เสียงเอ่ยเรียกจากคนที่นั่งอยู่โซฟามุมโปรดดังขึ้นเมื่อกานต์รักจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยแล้วเดินมา มือหนาตบลงบนเบาะข้างตัวเบาๆอย่างเป็นสัญญาณว่าให้นั่งลงร่างเล็กจึงทำตามอย่างว่าง่าย
“อ๊ะ” ทันทีที่ทรุดตัวลงบนโซฟาตัวเดียวกันอ้อมแขนแข็งแรงก็ตวัดรั้งเอวเล็กเข้าหาจนกานต์รักถลาปะทะเข้ากับอกแกร่ง ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนคนไม่ทันตั้งตัวหลุดอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“ฉันมีเรื่องจะถาม” นัยน์ตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปยังดวงตาโต คนที่ถูกโอบกอดนั้นมองเห็นความจริงจังแผ่ออกมาจนต้องรับคำเสียงเบา
“จะบอกฉันได้ไหมว่านายเป็นใคร” ทันทีที่แพทริกพูดประโยคนี้ออกมาความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั่ว รอบข้างไร้ซึ่งเสียงใดๆ ก่อนกานต์จะหลับตาลงนิ่งแล้วลืมขึ้นอีกครั้ง
คิดอยู่แล้วว่าอีกคนต้องถามคำถามนี้
“รักไม่ได้อยากปิดบังเลยนะครับ...เพียงแต่การจะบอกออกไปมันไม่ใช่เรื่องที่จะบอกได้ง่ายๆ รักรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องที่น่าสงสัยมาก แต่...จะให้พูดไปก็ไม่รู้ว่ายังไง มันอาจจะมีผลหลายอย่างตามมา”
“...”
“รักขอโทษครับ...ที่รักยังบอกคุณไม่ได้”
“...”
“สิ่งที่รักบอกได้มีเพียงแค่ว่า...รักรักคุณ เพราะฉะนั้นไม่ว่าการที่เราเจอกันจะเป็นเพราะอะไร คุณแพทรู้ไว้แค่ว่ารักจะไม่มีวันทำร้ายคุณเด็ดขาด”
บอกออกไปแล้ว...
ความรู้สึกที่เก็บงำเอาไว้มานานถูกบอกออกไปโดยง่ายเมื่อมันมากมายเกินกว่าจะเก็บไว้ สิ่งที่เอ่ยออกไปราวกับทดแทนเมื่อไม่สามารถตอบคำถามในเรื่องนั้นได้ กานต์รักยอมรับแม้ว่ามันจะมีผลร้ายแรงตามมา อีกคนอาจจะไม่ชอบใจ ไม่พอใจ แต่ชั่ววูบนั้นเขาตัดสินใจแล้วว่าจะพูดมันออกไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
หลายนาทีที่ทั้งสองยังคงเงียบและสบสายตากันนิ่ง แววตาคมของอีกคนเรียบสนิทเสียจนไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร กานต์รักก้มหน้าลงเมื่อเข้าใจแล้วว่าความเงียบนั้นคือคำตอบ
“รักขอโทษครับ ที่รักบอกไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น...ถ้าคุณแพทริกไม่พอใจรักสัญญาว่าจะไม่วุ่นวายอะไรอีก”
เสียงหวานเอ่ยออกมาแผ่วเบา แม้ในใจจะเจ็บปวดเหลือเกินยามพูดประโยคนั้นหากแต่ถ้าเพื่ออีกคนแล้วกานต์รักทำให้ได้ อดทนมาได้ตั้งเป็นสิบปี แค่ต้องอดทนต่อไปอีกไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
“ฉันบอกว่าไม่พอใจตอนไหน” นิ้วแกร่งเชยคางมนของคนคิดไปไกลให้เงยขึ้นสบตา ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในความโศกเศร้าก่อนมือหนาจะเลื่อนลูบมาไล้แก้มนุ่มอย่างแผ่วเบา
“ฉันขอถามอีกหนึ่งคำถาม”
“...”
“ครอบครัวนายไม่ใช่แค่คนธรรมดาใช่ไหม” กานต์รักรู้ดีว่าภายใต้คำว่าไม่ใช่คนธรรมดาของแพทริกนั้นมันหมายถึงอะไร แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าเล็กก็กดลงเพื่อยืนยันในสิ่งที่อีกคนคิด
แน่นอนว่าสิ่งที่ได้รับรู้มันทำให้คนถามนิ่งงัน แพทริกคิดเรื่องนี้มากพอสมควร เขาเองเป็นนักธุรกิจที่ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถบีบบังคับได้ง่ายๆ...หากไม่ยิ่งใหญ่ไปกว่าคนธรรมดา
“ไม่ว่านายจะเป็นใคร...แต่ตอนนี้นายเป็นของฉัน” เสียงทุ้มเอ่ยหนักแน่น เพราะไม่ว่าอย่างไรแล้วเขาก็ไม่มีทางปล่อยกานต์รักไปเด็ดขาด
“...”
“ห้ามให้ใครมายุ่งและห้ามยุ่งกับใคร”
“...”
“จะรักฉันก็รักไป...รักให้มากเท่าที่ความรู้สึกของนายจะรักได้”
เมื่อเอ่ยถึงคำนี้หัวใจที่แข็งแกร่งดั่งหินผากลับสั่นไหวราวกับกำลังยินดี ยามได้ยินมันออกจากปากบางสีสดช่างเป็นความรู้สึกที่แทบจะบรรยายไม่ถูก ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองนั้นรู้สึกอย่างไร
ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยิน คู่ขามากมายชอบเอ่ยคำนี้เพื่อเอาใจแต่ทว่าแพทริกกลับไม่เคยรู้สึกอะไรเลยซักครั้ง
แต่พอเป็นกานต์รักแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น
“...”
“เข้าใจใช่ไหม” กานต์รักนั่งนิ่งประมวลผลคำพูดที่ได้ยินก่อนใบหน้าเล็กจะพยักรับ ความรู้สึกราวกับแบกภูเขาไว้ในอกนั้นเบาบางลงเสียจนโล่งไปหมด
คุณแพทริกไม่ได้รังเกียจ อย่างน้อยเขาก็ยังรู้สึกแบบนั้นต่อไปได้แถมยังไม่ต้องปิดบังอะไรอีก
คนมักน้อยคิดเพียงเท่านั้นอย่างลิงโลด หัวใจพองโตไปหมด
แพทริกมองหน้าอีกคนอย่างพึงพอใจ ก่อนจะขยับช้อนร่างเล็กให้ขึ้นมานั่งคร่อมบนตักแกร่ง กานต์รักตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจระคนเขินอาย ใบหน้าหวานจึงก้มลงซ่อนความแดงซ่านเอาไว้ไม่กล้าสบตา
“ห้ามใกล้ชิดกับเพื่อนคนนั้นของนายจนเกินไปด้วย”
“ตะ แต่ว่า”
“...”
“จะพยายามครับ” สุดท้ายก็ต้องเอ่ยรับเพราะสายตาที่มองมาอย่างกดดันนั้นราวกับคุณแพทริกไม่มีทางเลือกใดๆให้ เรื่องนี้คงต้องบอกพร้อมแล้วว่าจะทำอย่างไร การไม่ให้ใกล้ชิดกับพี่ชายตัวเองมันคงเป็นไปไม่ได้ เขายิ่งชอบอ้อนอีกคนอยู่ด้วย
“ต้องทำ ไม่ใช่แค่พยายาม...ถ้าฉันเห็นอีก จากแค่ในรถจะเอาซะตรงนั้นเลย”
“คุณแพท!” ประโยคขวานผ่าซากแสนน่าอายจากอีกคนทำให้กานต์รักเงยหน้าขึ้นแล้วอุทานเรียกชื่อคนตัวโตด้วยความตกใจ ใบหน้าหวานเห่อร้อนไปหมดทว่าคนพูดกลับไม่สะทกสะท้าน
“ถ้าไม่เชื่อก็ลองดู”
“มะ ไม่พูดแบบนี้สิครับ...มัน...”
“ฉันพูดเรื่องจริง”
“พอแล้วครับๆ” มือบางถูกยกขึ้นมาปิดริมฝีปากได้รูปอย่างกลัวว่าอีกคนจะเอ่ยอะไรที่ทำให้อายได้มากกว่านั้น ภาพในรถวิ่งเข้ามาเล่นงานเสียจนตัวกานต์รักแทบไหม้ด้วยความสะเทิ้นอาย
เชื่อว่าอีกคนทำได้อย่างที่พูดจริงๆหากแต่ได้ฟังคนพูดพูดออกมาโต้งๆแล้วก็ทำใจฟังไม่ได้
แม้ไม่รู้ว่าที่คุณแพทริกเป็นอยู่ตอนนี้จะรู้สึกกับตัวเองอย่างไรแต่เท่านี้กานต์รักก็พอใจและมีความสุขมากแล้ว แค่ยังได้ใกล้ชิดต่อไม่ว่าจะในฐานะอะไรหรืออยู่ตรงไหนก็ยอมทั้งนั้น
กานต์รักไม่กล้าคิดไปไกลว่าอีกคนจะรักตนอย่างที่ตนรัก...ไม่กล้าเลยซักนิด
“เจ็บหรือเปล่า” มือหนาเอื้อมมาจับมือเล็กออกแล้วเอ่ยถามไปอีกเรื่อง แม้จะไม่ใช่เรื่องที่กานต์รักห้ามพูดแล้วแต่มันก็ทำให้คนเขินเขินได้อีกเมื่อรู้ดีกว่าอีกคนถามถึงความเจ็บตรงส่วนไหน
“...นิดหน่อยครับ” ก็ไม่นิดแต่ยังพอทนได้ แม้จะยาวนานหนักหน่วงแต่ก็ไม่ได้รุนแรงเช่นครานั้นในห้องน้ำ อาจจะเคลื่อนไหวตัวได้ช้าลงทว่าไม่ได้ลำบากอะไร
“กับนาย...ฉันห้ามใจไม่ค่อยได้” มือหนารั้งแผ่นหลังบางให้แนบชิดเข้ามาอีกก่อนใบหน้าคมจะซบลงตรงซอกคอระหงแล้วสูดดมความหอมหวานอย่างแผ่วเบา
“มะ ไม่พูดถึงเรื่องแบบนี้แล้วนะครับ...รักเขิน”
“เขินทำไมเรื่องธรรมชาติ”
“เรื่องธรรมชาติแต่รักเขินนี่ครับ”
“หึ เดี๋ยวก็ชิน” ริมฝีปากบนล่างเริ่มขบเม้มไปทั่วอย่างแผ่วเบาแต่กานต์รักไม่ได้คิดจะคัดค้านการกระทำนั้นแต่อย่างใด ร่างเล็กทำเพียงแค่พยายามกลั้นเสียงครางของตัวเองเอาไว้ไม่ให้หลุดออกมาอย่างน่าอาย
“อื้อ” แม้จะพยายามแค่ไหนหากแต่ความหวามไหวที่ได้รับก็ทำให้ทนไม่ไหวส่งเสียงออกมาจนได้ ส่วนคนทำยิ้มก็กับตัวเองอย่างพอใจก่อนจะไล้เลียขบเม้มความหอมหวานนั้นไปเรื่อยๆ
“จะ...จะทำเหรอครับ” กานต์รักเอ่ยถามออกมาเสียงสั่นเมื่อไม่มีท่าทีว่าคนตัวโตจะหยุด เพราะคิดว่าช่วงบ่ายนั้นจะขอเข้าไปที่ร้านและแวะไปหาพี่ชายจึงกลัวว่าหากทำเรื่องนี้อีกคงไม่ได้กลับ
ป่านนี้พร้อมคงเป็นห่วงแม้จะรู้ว่าอยู่กับคุณแพทริกก็ตาม
“ไม่เอาเข้าไปหรอก ไม่ต้องห่วง” ถ้าไม่มีงานบ่ายก็ไม่แน่ ถ้าจะทำบ่ายนี้แพทริกคงไม่ได้ไปทำงานทำการ แค่รอบสองรอบสำหรับคนอย่างเขาแล้วมันไม่เคยพอ
“อะ...คะ ครับ” กานต์รักที่ได้ฟังคำตอบก็เบาใจลงได้บ้าง ใบหน้าหวานกระสับส่ายเพราะความวูบไหวนั้นเป็นการเปิดทางให้อีกคนไล้ชิมได้มากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว กว่าที่คนตัวสูงจะพอใจแล้วผละออกคอบางระหงก็เต็มไปด้วยรอยรักจนแทบไม่เหลือที่
TBC.
อร๊ายยยย~ คนเขียนชอบตอนนี้ที่สุดเลย เขาหวานกันจังเนอะ :mew3: :mew3: คือคุณแพทเขารู้นะคะว่ารู้สึกกับกานต์รักแต่ไม่รู้ว่ามันเรียกว่ารักหรืออะไรเพราะเขาไม่เคยรักใครเลย ส่วนกานต์รักก็เป็นคนแบบนั้น ไม่มีทางที่จะคิดว่าคุณแพทรักตัวเองแน่นอน(คือใครก็ไม่กล้าเข้าข้างตัวเองขนาดนั้นเนอะ) มันเลยยังเป็นแบบนี้นะคะ เดี๋ยวรอไปเรื่อยๆมันมีเรื่องให้ทั้งสองชัดเจนกันแน่นอน อิอิ #คุณแพทเอาแต่ใจตัวเองมากและหื่นมากกก
1เมนท์=1กำลังใจยิ่งใหญ่ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยค่ะ (อยากจะมาทุกวันเลยแต่ยุ่งมากกกจริงๆ จะพยายามมานะคะ :mew6: )
ปล.กระทู้ผู้ชายหึงมาจากพันทิปนะคะ คือแต่งตอนคุณแพทกดน้องรักในรถเพราะความหึงแล้วลองเสิร์ชดู ปรากฏว่า เหยยย คอมเมนท์นี้มันตรงมากเลย บังเอิญมากกกกก
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
หึงแล้วจับกด :pighaun: :pighaun: :pighaun:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานมากกก
รอตอนต่อไปนะค้าาา
-
รักเป็นใครกันน๊าาาา
-
หึงแรง 5555
คุณแพทเดี๋ยวจะเสียงานนะ
-
“จะรักฉันก็รักไป...รักให้มากเท่าที่ความรู้สึกของนายจะรักได้”
ประโยคนี้โดนใจมากๆ ค่ะ :o8: :o8:
-
:jul1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เดี๋ยวป่วยเอานะ :hao7:
-
:L2: :pig4:
หึง และ หื่น ใกล้กันมากกกกกก
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ น่าติดตามมากๆ
รอมาต่นะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ชอบๆอ่ะ คุณแพทหึงโหด..หึงละจับกด อิอิ :z1: :haun4:
-
คุณแพทรู้ตัวว่าหึงน้องรักมากๆ แต่รู้รึป่าวว่าหึงเพราะอะไร ^^
-
เอะอะจับกดนะคุณแพท 555555
-
:pig4:
-
คุณแพทหึงโหด
-
สารภาพรักด้วยอ่ะ >\\\\\\\\<
แต่เฮียแพทของเราก้อยังคงวางฟอร์มไว้อย่างหนาแน่น ระวังเถอะ ไม่' บอกรัก' กับรักไว้ เด๋วมีคนมีแย่งแน่ 5555555
-
หึงแรงไม่พอ ยังหื่นแรงอีกด้วยคุณแพท
เขินนน :hao7:
-
คุณแพทค่ะ เพลาลงบ้างก็ดีนะคะ เดี๋ยวน้องช้ำหมดหรอกค่ะ
-
หื่นกับโหดอันไหนมากกว่ากันคะคุณแพท :hao7:
-
ทำไมไม่บอกว่าเป็นพี่ชาย
บอกแค่ว่าเป็นพี่ชายไม่ทำให้อะไรเสียหายหรอกนะ
แต่แบบนี้ก็ชอบ หึงแล้วจับกดอย่างเดียว ชอบๆ
-
แหม กินน้ำส้มเยอะไปหรอคะคุณแพท 55555
หึงแม้กระทั้งพี่ชาย ถึงขนาดไปเว็บพันทิปเลย
สมัครไอดียัง ก๊ากกกก #แซว
-
หวานจังเลยน๊าาาา
-
ตอนที่ 10
“พรุ่งนี้ตอนเย็นฉันจะไปรับ”
“ครับ?” กานต์รักหมุนกายกลับมาแล้วเอียงหน้าน้อยๆให้คนด้านหลังด้วยความไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ที่รถคันหรูด้วยเพราะอีกคนจะต้องกลับร้าน
“พรุ่งนี้หลังจากปิดร้านแล้วฉันจะไปรับ” เสียงทุ้มเอ่ยย้ำอีกครั้ง
“อ่า ครับ...งั้นรักกลับแล้วนะครับ” แม้จะไม่แน่ใจนักว่าคนอย่างแพทริกน่ะหรือจะไปรับตัวเองทว่าใจดวงน้อยก็ลิงโลดไปแล้วเรียบร้อย เสียงหวานจึงตอบรับแผ่วเบาก่อนจะเอ่ยคำลา
“แน่ใจนะว่าไม่ให้แซมกับโจเซฟไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกครับ เสียเวลาเปล่าๆ”
ทีแรกคนตัวสูงนั้นบอกว่าจะให้แซมขับรถไปส่งที่ร้านโดยมีโจเซฟขับตามไป พอส่งเขาเรียบร้อยแล้วค่อยให้คนสนิทกลับมาด้วยกัน ทำอย่างนั้นกานต์รักคิดว่ามันวุ่นวายและเป็นการเสียเวลาเปล่าๆ แค่นี้เองเขากลับได้สบายมาก
“อืม ตามใจ”
“แล้ว...เจอกันนะครับ” ใบหน้าหวานแย้มยิ้มกว้างพร้อมกับโบกมือน้อยๆให้ร่างสูงที่พยักหน้ารับ มือเล็กกดปลดล็อคประตูรถก่อนจะสอดตัวเข้าไปข้างใน
กึก
ทว่ายามมือบางกำลังจะปิดประตูรถคันหรูลงมันกลับถูกรั้งไว้จากอีกคน
จุ๊บ
“ถึงแล้วโทรหาฉันด้วย” ริมฝีปากได้รูปฉกวูบลงมาชั่วครู่ก่อนจะผละออก คนไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่กะพริบตาปริบๆ ความนุ่มหยุ่นนั้นทิ้งสัมผัสเอาไว้จนกานต์รักรู้สึกร้อนไปทั่วริมฝีปาก ราวกับคุณแพทริกยังไม่ได้ผละออกไปไหนซักนิด
“คะ ครับ” สติอันน้อยนิดถูกดึงกลับมาก่อนคนมึนเบลอจะตอบรับเสียงสั่น ได้ยินดังนั้นร่างสูงก็ผละออก กานต์รักถึงได้ค่อยๆปิดประตูรถลง
คนตัวเล็กนั่งนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะสลัดหัวตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติให้เข้าที่แล้วหันไปสตาร์ทรถ ดวงตาใสเหลือบมองคนตัวสูงที่ยังยืนอยู่ด้านข้างก่อนจะรีบหันไปออกรถเพราะกลัวว่าหากสบสายตาคมนานกว่านั้นพลันจะทำให้ไม่มีสมาธิขับรถกลับ ขืนเป็นอย่างนั้นคงจะสอยเสาไฟฟ้าหรือไฟท้ายรถคันหน้าเข้าซักอย่าง
กานต์รักมาถึงร้านในเวลาประมาณเกือบบ่ายโมง มือบางคว้าโทรศัพท์มือถือที่ไร้ซึ่งแบตเตอร์รีและกระเป๋าตังก่อนจะก้าวลงจากรถ
“อ้าว พี่รัก หายไปไหนมาครับ” กานต์รักเลิกคิ้วมองเด็กตรงหน้าที่อยู่ในชุดพนักงานนิ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ซึ่งเป็นวันที่มินเริ่มงานวันแรก
“โทษทีนะที่พี่ไม่อยู่ แล้วนี่ใครดูแลเราล่ะหืม”
“พี่เอง” เสียงทุ้มของคนเป็นพี่ชายมาพร้อมกับเรือนร่างสูงใหญ่ที่เดินก้าวเข้ามา กานต์รักเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ ใช่อยู่ที่ว่าพร้อมเองก็รู้งานทุกอย่างในร้านดีทว่าเขาก็ยังอดแปลกใจไม่ได้
“ก็น้องชายหนีไปอยู่กับผู้ชายพี่ก็เลยต้องรับหน้าที่ดูแลมินเพราะคนอื่นยุ่งๆกันอยู่”
“รักไม่ได้หนีไปอยู่กับ...ผู้ชายเสียหน่อย” เสียงหวานเอ่ยโต้ตอบแผ่วเบาเมื่อไม่อาจปฏิเสธได้เต็มปาก
“แพทริก เบรนเนแกนนี่ไม่ใช่ผู้ชาย?”
คนเป็นพี่เลิกคิ้วถามต้อนน้องชายไปเรื่อยๆ มันน่าหมั่นไส้นักที่คนน้องนั้นยอมไอ้คนตัวโตไปเสียหมด กลับมาสภาพชุดใหม่คลุมทั้งตัวขนาดนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโดนกินไปทั้งตัว แถมเมื่อวานแพทริกยังโทรเข้ามาที่ร้านแล้วบอกว่ากานต์รักจะไม่กลับให้พนักงานดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อยยิ่งทำให้หมั่นไส้เข้าไปใหญ่
“พร้อมไม่ต้องพูดแล้ว...มินทำงานโอเคใช่ไหม พร้อมสอนงานน้องดีหรือเปล่า” นัยน์ตาใสหันไปสบกับคนที่ยืนฟังสองพี่น้องตาปริบๆ
“ดีครับ อ่า ลูกค้าเข้าร้านแล้วงั้นเดี๋ยวมินไปรับออร์เดอร์ก่อนนะ” พนักงานใหม่เอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มกว้างก่อนจะค้อมหัวลงเล็กน้อยอย่างขอตัวแล้วเดินไปรับลูกค้า
“ไหนพี่ดูซิว่าสภาพกลับมาเหลือกี่เปอร์เซ็นต์” มือใหญ่เอื้อมมาจับไหล่คนตัวเล็กก่อนจะหมุนวนดูรอบตัว
“ฮื่อ อะไรเล่า”
“โดนยักษ์จับกินกี่รอบพูด”
“พร้อมพูดอะไรน่าเกลียด โดนกงโดนกินอะไรกัน”
“อื้อหือ รอยเต็มคอ ไอ้ยักษ์นั่นเป็นแวมไพร์หรือไง” ข้อมือแกร่งเกี่ยวรั้งคอเสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่ติดกระดุมจนเม็ดสุดท้ายลงเพียงแค่เล็กน้อยรอยคิสมาร์คมากมายก็ปรากฏ นี่ขนาดแค่ตรงนี้ยังเท่านี้ไม่อยากคิดสภาพหากเปิดลงไปมากกว่าเดิม
“พร้อม! ไม่เอาห้ามเปิด ลูกค้ามองใหญ่แล้วนะ”
“อ้าวคุณรัก กลับมาแล้วเหรอคะ” ราวกับเป็นเสียงระฆังช่วยชีวิตให้กานต์รักรีบผละออกจากพี่ชายแล้วขยับไปยืนข้างคนมาใหม่ทันที ขืนให้เปิดมากกว่านี้คงได้เห็นไปถึงไหนต่อไหนว่าเขาโดนอะไรบ้าง
เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องน่าดูเสียหน่อย
“ครับ ร้านเป็นยังไงบ้างครับคุณไหม ขอโทษที่ช่วงนี้รักโดดงานที่ร้านบ่อย คุณไหมเลยต้องช่วยดูแลตลอดเลย”
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ ไม่เป็นไรเลยพี่เข้าใจ คนมีความรักก็อย่างนี้” หญิงสาวเอ่ยแซวเป็นลูกคู่พร้อมกานต์อีกคนจนกานต์รักคิดว่าคงต้องรีบออกไปจากตรงนี้เสียก่อน
สายตาจากทั้งผู้จัดการร้านและพี่ชายมันชวนให้หน้าร้อนไปหมด หากแสดงท่าทีอะไรไม่พ้นคงโดนแซวหนักยิ่งกว่าเดิม
“มะ มีความรักอะไรกันครับ...ไม่เอาแล้ว ทั้งคุณไหมทั้งพร้อมเลย รักเข้าไปตรวจงานก่อนดีกว่า”คนพูดไม่รอฟังอะไรนอกเสียจากรีบสาวท้าวเดินเข้าไปอีกทาง
ทันทีที่เข้ามาถึงส่วนของห้องทำงานกานต์รักก็นึกขึ้นได้ว่าคนตัวสูงสั่งเอาไว้ให้โทรหา มือเล็กจึงรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาชาร์ตแบต รอไม่นานหน้าจอที่มืดสนิทก็ค่อยๆเปิดขึ้น ยังไม่ทันจะได้ดูแจ้งเตือนมากมายก็มีสายเรียกเข้าเสียก่อน
เบอร์ที่โทรเข้ามาเพียงครั้งเดียวก็จำได้ขึ้นใจ
“ครับ...” กานต์รักเอ่ยรับเสียงแผ่วอย่างพยายามควบคุมจิตใจตัวเองไม่ให้สั่นจนพาให้เสียงนั้นสั่นไปด้วย
(ถึงหรือยัง ฉันบอกให้โทรมาทำไมไม่โทร) เสียงเข้มติดดุอย่างรู้ว่าปลายสายกำลังเริ่มไม่พอใจ
“ขอโทษครับ รักมัวแต่คุยกับคนในร้านอยู่เลยพึ่งจะได้ชาร์ตแบตโทรศัพท์”
(ถึงร้านแล้วใช่ไหม)
“ครับ คือ...คุณแพททำอะไรอยู่เหรอครับ” กานต์รักกลั้นใจถามด้วยความอยากรู้และความอยากคุย อยากได้ยินเสียงทุ้มมากกว่านั้นเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะแค่โทรมาถามว่าถึงร้านแล้วก็วางสายไป
(ฉันกำลังจะทำงาน...เดี๋ยวคงต้องวางสายแล้ว) แซมและโจเซฟยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าอย่างกดดันและล้อเลียน เนื่องด้วยเมื่อวานแพทริกเกงานวันนี้จึงต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย งานเยอะเสียจนแค่คิดก็ปวดหัวไปหมด
“ถ้าอย่างนั้นก็...ขอให้งานทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะครับ”
(อืม แล้วเจอกันพรุ่งนี้กานต์รัก)
“ครับ” คนตัวเล็กรับคำก่อนจะรอกระทั่งสายถูกตัดไป ดวงตากลมยังคงจับจ้องโทรศัพท์ในมือนิ่ง ยามนึกถึงใบหน้าคมของคนที่พึ่งวางสายหัวใจดวงน้อยก็พลันสั่นไหวไปหมด รอยยิ้มน้อยๆถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าเล็กอย่างมีความสุข
เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ไม่ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรวันนี้กานต์รักก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรให้ต้องเสียดายอีกต่อไป ช่วงเวลาตอนนี้มันจะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดและเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขสำหรับเขาแล้ว
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“พร้อม รักมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยได้ไหม” กานต์รักเคาะประตูบานใหญ่เพียงไม่กี่ครั้งก่อนมือบางจะเปิดประตูห้องที่ไม่ได้ล็อกเข้ามาแล้วเอ่ยพูดขึ้นกับคนที่นั่งเล่นเกมส์อยู่บนเตียง พร้อมกานต์หันมองหน้าน้องชายก่อนจะกดหยุดเกมในมือ
“ว่าไงตัวเล็ก” คนถูกเรียกว่าตัวเล็กเดินเตาะแตะไปหาพี่ชายก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเตียงแล้วค่อยๆคลานไปหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกานต์
“คือว่า...”
“....”
“....”
“เรื่องแพทริกสินะ”
พร้อมกานต์เอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน ในชีวิตของกานต์รักแล้วนอกจากเรื่องนี้ก็คงไม่มีเรื่องอะไรที่น่าหนักใจจนต้องมาปรึกษาพี่ชายอย่างเขา ส่วนมากก็จะเป็นแค่อ้อนและงอแงกับเรื่องเล็กๆไม่ใช่เช่นตอนนี้ที่ใบหน้าหวานราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรนักหนา
“พร้อมรู้เหรอ”
“ใครๆก็รู้รัก...อย่าว่าแต่พี่เลย แม้แต่อดัมกับลีโอยังรู้เลยด้วยซ้ำ ส่วนพ่อกับแม่เราน่ะไม่ต้องพูดถึง” ท่านทั้งสองนั้นรู้ทุกความเคลื่อนไหวของกานต์รักเสียยิ่งกว่าเจ้าตัวอีกมั้ง
ความจริงแล้วกานต์รักมีคนติดตามอยู่ตลอดเวลาหากแต่คนตัวเล็กไม่รู้เพราะพ่อกับแม่ไม่อยากให้ต้องรู้สึกอึดอัด ที่กานต์รักรู้น่ะเป็นแค่ส่วนหนึ่ง แต่ยังมีอีกหลายส่วนที่ยังไม่รู้ บางทีแม้แต่ยามที่เฝ้าหน้าตึกของแพทริกก็อาจจะเป็นคนของครอบครัวด้วยซ้ำ
“ทุกคนรู้หมดเลยเหรอ”
“มีเรื่องไหนบ้างที่เขาจะไม่รู้กัน รักยังไม่ชินอีกเหรอไง”
“ระ รู้ละเอียดแค่ไหน” คนมีชนักติดหลังเริ่มลนลาน กานต์รู้ว่ามีคนติดตามอยู่ห่างๆแต่ไม่รู้ว่าเท่าไหร่ยังไง ที่พร้อมพูดนั้นราวกับทุกคนรู้ทุกเรื่องอย่างละเอียดจนกลัวว่าจะรู้แม้แต่เรื่องในรถ
มะ ไม่สิ...แบบนั้นมันน่าอายตายเลย
“ไอ้ในรถน่ะไม่รู้ลึกขนาดนั้นหรอกเพราะไม่อยากรบกวนความเป็นส่วนตัวของเรา...แต่ไอ้ตอนโดนอุ้มมาบนห้องทั้งที่มีแค่สูทคลุมตัวเดียวนี่รู้”
“O_O”
“ไม่ต้องมาตาโตเลยตัวเล็ก...น้องพี่สึกหรอหมดแล้วมั้ง”
“มะ ไม่ขนาดนั้นซักหน่อย”
“เราน่ะไม่ต้องมาพูด แล้วนี่สรุปเราจะคุยอะไรกับพี่เป็นพิเศษหรือเปล่า”
“คือ...ก็พร้อมไม่ให้บอกคุณแพทว่าเราเป็นพี่น้องกัน ทีนี้รักเลยบอกไปว่าเป็นเพื่อน แล้ว...คุณแพทเขาก็ห้ามไม่ให้รักใกล้ชิดกับพร้อมมากเกินไป”
“หึ กะไว้แล้วเชียว...เราก็ไม่ต้องมาใกล้ชิดพี่สิ”
“ได้ยังไงกัน”
“เราไม่ได้ใกล้แต่เขาห้ามพี่ไม่ได้นี่”
“เอ๋?” คนตามไม่ทันหลุดเสียงร้องออกมาด้วยความไม่เข้าใจนัก
“เอาตามนั้นแหละ”
“เอาตามนั้น? คือยังไง”
“เราก็อยู่เฉยๆไป เดี๋ยวพี่จัดการเอง” กานต์รักมองหน้าพี่ชายนิ่งก่อนจะค่อยๆพยักหน้ารับ คิดว่าพี่ชายคงจัดการทุกอย่างได้เพราะเวลามีปัญหาพร้อมกานต์ก็ทำให้มันเรียบร้อยได้เสมอ
“...ก็ได้ แต่รักไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพร้อมต้องห้ามไม่ให้บอกด้วยว่าเราเป็นพี่น้องกัน” คำถามนี้ทำให้พร้อมกานต์หลุดหัวเราะในลำคอเพราะความไม่ทันคนของน้องชายตัวเอง
ที่เขาไม่ให้บอกเพราะอยากลองใจว่าไอ้คนตัวโตเป็นยักษ์นั่นจะทำยังไง ดูก็รู้ว่าคงไม่พอใจและหึงมากแต่จะรู้ไหมว่าทำไมถึงต้องไม่พอใจขนาดนี้ เขาจะทำให้แพทริกทนไม่ไหวในที่สุดแล้วมาดูกันว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป
“เราไม่ต้องรู้หรอกมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เขา เคลียร์แล้วนะเรื่องที่หนักใจพี่จะได้เล่นเกมต่อ...อ้อ อย่าลืมคอลไปหาแม่ด้วย แม่บอกว่าติดต่อเราไม่ได้”
“อื้อ งั้นก็ฝันดีนะพร้อม รักคอลหาแม่แล้วก็จะนอนแล้ว”
“ฝันดีตัวเล็ก” ฝ่ามือใหญ่ของคนอายุมากกว่าวางลงบนหัวทุยๆของน้องชายตัวน้อยแล้วโยกเบาๆสองสามที ร่างบางในชุดนอนตัวโปรดก้าวลงเตียงอย่างช้าๆก่อนจะออกจากห้องไป
พร้อมกานต์เดินมาล็อคประตูห้องทว่าคนที่บอกจะเล่นเกมต่อกลับไม่ได้ทำอย่างนั้น มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นแล้วพิมพ์ข้อความส่งหาใครบางคนที่พึ่งตอบข้อความกลับมา
Minimum : กำลังจะนอนแล้วครับ
Promkan : ฝันดีครับ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“คุณแพทจะไปไหนเหรอครับ”
กานต์รักเอ่ยถามขึ้นเมื่อนั่งอยู่ในรถคันหรูแล้วเรียบร้อย ตอนเป็นเวลากว่าสามทุ่ม ร่างสูงมารับหลังจากร้านปิดอย่างที่บอกเอาไว้เมื่อวานจริงๆ
ไม่อยากจะบอกแต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าวันนี้ทั้งวันเขารอช่วงเวลานี้ที่สุด ใจมันพะวักพะวนว่าคุณแพทริกจะมารับตอนไหนจนแทบไม่เป็นอันทำงานจนพร้อมทำหน้าเอือมใส่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“ฉันหิว” เสียงเรียบเอ่ยออกมาจนคนถามเอียงหน้าลงด้วยความสงสัย
“จะไปร้านอาหารเหรอครับ” แพทริกไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เรียวปากได้รูปทำเพียงแค่ยกยิ้มกับตัวเองเบาๆโดยที่กานต์รักก็ไม่เซ้าซี้ต่อ เข้าใจไปเองโดยปริยายว่าอีกคนคงไปร้านอาหารหากแต่มันไม่ใช่เลยซักนิด
“ไหนบอกว่าจะไปร้านอาหารครับ” ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้นเมื่อเข้ามาอยู่ในลิฟต์ หมายเลขชั้นกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพื่อไปยังชั้นบนสุดที่คนตัวสูงเป็นคนกด
“ฉันบอกตอนไหน” แพทริกหันมาถามคนข้างตัว
“ก็...คุณแพทริกบอกว่าหิว”
“บอกว่าหิวแต่ฉันไม่ได้จะไปร้านอาหาร”
สัญญาณเตือนเมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการดังขึ้น แพทริกก้าวออกมาให้ร่างเล็กนั้นเดินตาม กานต์รักค้อมหัวให้ทุกคนไปตลอดทางเมื่อลูกน้องหลายคนของคนตัวสูงทำความเคารพ กระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องที่คุ้นเคย มือหนาสแกนนิ้วมือแล้วกดรหัสก่อนจะเปิดเข้าไป
ดวงตาใสกวาดมองไปรอบห้องที่ไม่ได้มาเป็นเวลาร่วมเดือน กลิ่นอายของความทรงจำกรุ่นอยู่ในจิตใจจนได้แต่ยืนนิ่งงัน
“ฉันหิว...คิดถึงอาหารฝีมือนาย” เรือนร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า ดวงตาคมนิ่งเรียบสบกับแววตาสั่นไหวแล้วเอ่ยออกมา
“รักก็คิดถึง...” คำตอบนั้นไม่ได้สอดคล้องกับคำพูดของอีกคนเท่าไหร่นัก ทว่าในคำว่าคิดถึงของกานต์รักมันมีอะไรหลายอย่างอยู่ในนั้น คิดถึงห้องนี้ คิดถึงคนที่เคยนั่งทานข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามเสมอ คิดถึงแม้แต่ป้าน้อย
“คิดถึงก็กลับมาสิ” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้แพทริกพูดคำนั้นออกไป จะบอกว่าพลั้งปากก็ไม่ใช่เสียทีเดียว หากกานต์รักตกลงบางอย่างในใจก็บอกว่าเขาจะรู้สึกยินดี
“เอ่อ...รักว่ารักไปทำอาหารก่อนดีกว่าครับ ดึกแล้วคุณแพทคงจะหิวแย่”
ริมฝีปากบางถูกขบเข้าหากันก่อนจะรีบเสเปลี่ยนเรื่อง ประโยคจากคนตรงหน้าทำให้ใจดวงน้อยเต้นแรงเสียจนแทบหลุดออกจากอก คำพูดราวกับว่าอยากอยู่ด้วยกันนั้นจู่โจมกานต์รักเข้าอย่างจังแต่ก็ไม่อาจจะคิดเข้าข้างตัวเอง
ร่างเล็กเดินไปยังส่วนของครัวตำแหน่งที่คุ้นเคย มือบางเปิดตู้เย็นออกก็พบว่าของสดมากมายถูกเตรียมไว้เรียบร้อย
“คุณแพทอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ” กานต์รักหมุนตัวมาถามคนที่เดินตามมาทางด้านหลัง
“แกงเขียวหวาน”
“แกงวุ้นเส้นใส่เนื้อไก่ด้วยดีไหมครับ” เพราะรู้ว่าร่างสูงนั้นชอบทานแกงกะทิเป็นพิเศษจึงเอ่ยถาม แกงวุ้นเส้นก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่กานต์รักชอบจึงลองเอ่ยถามความคิดเห็นซึ่งอีกคนก็พยักหน้ารับ
“แล้วแต่นาย อยากทำอะไรก็ทำ”
แพทริกตอบกลับก่อนจะมองร่างบางที่พยักหน้ารับแล้วหันกลับไปหยิบของในตู้เย็นออกมาเพื่อเตรียมลงมือ ทุกอย่างดูคล่องแคล่วเพลิดเพลินจนคนที่ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันรู้สึกว่าการได้ยืนมองกานต์รักทำอาหารแบบนี้มันทำให้รู้สึกดีขึ้นได้อย่างประหลาด
“แล้วป้าน้อยเป็นยังไงบ้างครับ” กานต์รักที่กำลังล้างข้าวในหม้อเพื่อหุงเอ่ยถามขึ้น
“ก็สบายดี บ่นคิดถึงนายอยู่เหมือนกัน”
“งั้นฝากบอกป้าน้อยด้วยนะครับว่าผมก็คิดถึง” ใบหน้าหวานหันมาหาคนด้านหลังแล้วส่งยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปนำหมอหุ้งข้าวเสียบปลั๊กแล้วกดหุงให้เรียบร้อย
“คุณแพทไปนั่งรอก่อนก็ได้นะครับ คงอีกซักพักเลยกว่าจะเสร็จ” เอ่ยบอกพร้อมทั้งจัดเตรียมของสดไปด้วย
“ไม่เป็นไร” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ กานต์รักจึงรีบทำอาหารให้เสร็จเพราะกลัวว่าอีกคนจะรอนาน
จะสี่ทุ่มแล้วแต่คุณแพทริกยังไม่ได้ทานข้าว ความเป็นห่วงทำให้คนตัวเล็กต้องรีบทำอาหารให้เร็วที่สุด ไม่นานนักทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย มีไข่เจียวหมูสับง่ายๆเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่าง
“คุณแพททานไข่เจียวได้นะครับ” กานต์รักเอ่ยถามขณะที่กำลังจัดอาหารขึ้นโต๊ะ
“ทำไมฉันจะทานไม่ได้” แพทริกนั่งอยู่บนโต๊ะมองคนที่จัดการทุกอย่างนิ่งแล้วเอ่ยตอบเสียงเรียบ
“ก็...เผื่อคุณแพทไม่ชอบไงครับ” มันอาจจะเป็นอาหารที่ดูธรรมดาเกินไป กานต์รักคิดในใจ
“ฉันทานได้หมด”
คนฟังระบายยิ้มเล็กน้อย พอเป็นแพทริกที่เอ่ยพูดคำนี้แล้วมันดูน่ารักเสียจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ คนที่มีอำนาจมีความยิ่งใหญ่ไว้ในมือแต่กลับทานอะไรได้ง่ายมันไม่ใช่เรื่องที่จะพบได้มากนัก ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันอีกคนเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรคุณแพทริกก็ทานได้หมด
“เรียบร้อยแล้วครับ” มือบางรินน้ำใส่แก้วใบสวยให้เป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะขยับไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“นายไม่ทานหรือไง” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อข้างหน้าร่างเล็กไร้ซึ่งจานข้าววางอยู่
“รักทานไปเมื่อตอนเย็นแล้วครับ” เพราะโดนพร้อมบังคับให้ทานจึงเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งพอรู้ว่ารอคุณแพทริกอยู่พี่ชายก็ทำหน้างอใส่จนต้องยอมตามใจ ถึงอย่างนั้นก็ยังบ่นให้บอกว่าเขานั้นยอมคุณแพทริกเกินไป
“ทำไมไม่รอฉัน” มือหนาไม่ยอมจับช้อนขึ้นมาตักอาหารราวกับบ่งบอกว่าจะไม่ยอมทานข้าวคนเดียว
“รักไม่รู้ครับว่าคุณแพทรอ” กานต์รักเอ่ยตอบเสียงแผ่วเมื่ออีกคนนั่งหน้านิ่งถามเสียงดุ
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะไปรับ”
“รักขอโทษครับ...งั้นเดี๋ยวรักทานด้วยนะครับ” คนขี้ยอมลุกขึ้นไปหยิบจานแล้วตักข้าวก่อนจะกลับมานั่งในตำแหน่งเดิม ทว่านัยน์ตาคมยังมีกระแสแห่งความไม่พอใจอยู่จนกานต์รักเริ่มใจเสีย
ความเงียบโรยตัวเข้าปกคลุม กระทั่งกานต์รักทนไม่ไหวร่างบางจึงขยับตัวลุกขึ้น ลมหายใจสั่นถูกสูดเข้าลึกเมื่อร่างเล็กมาหยุดอยู่ทางด้านหลังหลังคนตัวสูงซึ่งนั่งอยู่ ใบหน้าเล็กค่อยๆขยับต่ำลงกระทั่งซบเข้ากับไหล่หนาจากด้านหลัง
“รักขอโทษครับ” เสียงหวานดังอู้อี้อยู่ข้างหูให้คนที่รู้สึกกรุ่นๆนั้นหายไม่พอใจขึ้นมาทันควัน
แพทริกเองก็ไม่รู่วาตัวเองเป็นอะไรนักหนาทำไมถึงได้ทำตัวและนิสัยเหมือนเด็กไม่รู้จักโตทพอรู้ว่าอีกคนไม่รอมันคล้ายๆกับว่าตัวเองนั้นไม่สำคัญ และเขาไม่ชอบความรู้สึกนั้นเลยซักนิด
“คุณแพทหายโกรธรักนะ” ทั้งสั่น อายและกลัว แต่สิ่งที่กานต์รักกลัวมากที่สุดคือการที่อีกคนโกรธจึงยอมข่มความรู้สึกทุกอย่างลงไปให้ลึก
อีกฝ่ายยังคงนิ่ง คนที่ซบหน้าลงกับความแข็งแกร่งนั้นก็ไม่กล้าแม้แต่จะหันมองเสี้ยวหน้าคมจึงได้แต่ซุกซบอยู่อย่างนั้น
พรึบ
ไม่ทันจะได้ยินอีกฝ่ายพูดอะไรร่างทั้งร่างก็ถูกตวัดกอดให้ทรุดตัวลงนั่งบนตักแกร่งอย่างรวดเร็ว กานต์รักตกใจจึงได้แต่กอดรอบคอของอีกคนเอาไว้แน่น
“ฉันสำคัญกับนายหรือเปล่า” ประโยคคำถามที่แสนเอาแต่ใจดังขึ้นให้คนฟังใจเต้นรัว สาตาคมกล้าสบกันพลันทำให้เลือดในตัวร้อนไปหมด
กานต์รักอายเหลือเกินที่จะตอบคำถามนั้นตามความรู้สึกของตัวเอง แต่รู้ดีว่าหากเป็นคำตอบที่แพทริกไม่พอใจ ความขุ่นมัวนั้นก็จะกลับมาอีกครั้ง
“สะ สำคัญครับ”
“แค่ไหน?”
หากบอกว่าประโยคแรกตอบยากแล้วประโยคนี้กลับยิ่งตอบยากกว่า ความร้อนเริ่มลามไปทั่วทั้งตัวจนผิวบอบบางขึ้นสีระเรื่อ ดวงตาโตไม่กล้าสบกับคนใต้ร่างจนต้องเสไปมองทางอื่น ทว่านิ้วมือแกร่งก็เชยคางมนให้หันกลับมาสบตาเช่นเดิม
กานต์รักรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตายด้วยความขัดเขิน
“แค่ไหนกานต์รัก...ฉันสำคัญสำหรับนายแค่ไหน”
แพทริกเอ่ยถามออกมานิ่ง สายตาคมทอประกายกล้าอย่างต้องการคำตอบ แม้จะหิวมากแค่ไหนทว่านั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้
“...มาก สำคัญมากครับ...ที่สุดรองจากครอบครัว”
เสียงหวานเอ่ยสั่น ดวงตาโตสั่นไหว ริมฝีปากบางถูกไล้เลียด้วยความประหม่า มือบางที่วางอยู่ต้นคอแกร่งก็กำคอเสื้อตัวแพงของอีกคนเอาไว้แน่น
คำตอบที่น่าพึ่งพอใจทำให้แพทริกลดความดุเกรงลง พลันทำให้บรรยากาศรอบตัวดีขึ้นมากโข ก่อนเรียวปากร้อนจะทาบทับดูดกลืนริมฝีปากบางโดยไม่ให้ตั้งตัวหรือถึงแม้ตั้งตัวได้กานต์รักก็ไม่คิดจะขัดขืน
ความละเลียดร้อนไล้เลียอยู่อย่างนั้นจนเกิดเสียงเบาๆ ไม่นานนักแพทริกจึงผละออกไป
“รางวัลสำหรับคำตอบ”
นัยน์ตาคมกริบจ้องมองริมฝีปากบางที่บวมเจ่อขึ้นมาเล็กน้อยไม่วางตา ความรู้สึกอยากลิ้มลองมากกว่านั้นคุกกรุ่นอยู่ในอก ยิ่งยามเห็นปากสีสดวาววับจากน้ำสีใสของเขายิ่งทำให้ความต้องการนั้นมากขึ้น ทว่าตอนนี้ยังทำไม่ได้
“ทะ ทานข้าวดีกว่านะครับ” คนที่รู้สึกเหมือนตัวเองหัวใจจะวายเอ่ยบอกเสียงสั่นก่อนจะรีบขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดิมก้มหน้างุดไปนั่งอีกฝั่ง
หากไม่ผละออกมากานต์รักคิดว่าตัวเองคงต้องละลายลงตรงนั้นเป็นแน่ แต่ละคำพูดและการกระทำนั้นพาให้ใจทำงานหนักจนรู้สึกเหนื่อย เขาไม่ได้แข็งแกร่งขนาดพอจะทนไม่สั่นไหวได้กับทุกคำพูดของคุณแพทริก เพียงแค่อยู่ใกล้ชิดกันนั้นก็พาให้รู้สึกวูบไหวจะแย่
แพทริกเองก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้อีกคนสะเทิ้นอายมากกว่านั้น แม้ร่างบางจะก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าสีระเรื่อเอาไว้ทว่ามือบางก็ยังคงเอื้อมตักอาหารมาวางลงบนจานให้อย่างเอาใจใส่
ความไม่พอใจก่อนหน้าหายไปจนแทบหมดสิ้น คราวนี้คนยังไม่ได้ทานข้าวจึงจัดการกับอาหารตรงหน้าเงียบๆโดยมีร่างบางคอยดูแลตักนู้นนี่นั่นให้ตลอด กานต์รักเองก็ทานของตัวเองบ้างเพื่อไม่ให้อีกคนรู้สึกว่าต้องทานข้าวอยู่คนเดียว
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“คืนนี้ค้างที่นี่ พรุ่งนี้ตอนเช้าฉันจะไปส่ง” คนเอาแต่ใจพูดขึ้นเมื่อกานต์รักจัดการล้างถ้วยชามจนเรียบร้อย คนที่ล้างมือเสร็จพอดีจึงหมุนตัวกลับมาหาคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเพื่อเอ่ยบอก
“แต่รักไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาเลยนะครับ”
“เสื้อผ้ามีแล้ว ยังจะมีปัญหาอะไร”
ขนาดแค่ถามคนตัวโตยังเริ่มเสียงขุ่นแล้ว หากกานต์รักขัดใจคงต้องโดนอาละวาดใส่แน่
“เปล่าครับ รักแค่บอกเฉยๆไม่ได้มีปัญหาอะไรครับ” คนตัวเล็กเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มเอาใจ “ถ้าอย่างนั้นคุณแพทก็ไปอาบน้ำได้แล้วนะครับจะได้รู้สึกสบายตัว คงเหนื่อยมาทั้งวัน”
“ฉันเหนื่อยมาก...อาบน้ำให้หน่อย”
ไม่พูดเปล่า คนที่ขยับกายเข้ามาหายังโอบตวัดเอวเล็กจนร่างทั้งสองแนบกันอย่างใกล้ชิด ว่าความรวดเร็วนั้นทำให้กานต์รักตกใจแล้วแต่ยังไม่มากเท่าประโยคที่ออกจากปากคนตรงหน้า
อะ อาบน้ำ
“ตะ แต่ว่า...” สมองราวกับถูกทุบด้วยคำพูดจนไปต่อไม่ถูก เสียงที่เปล่งออกมาจึงแทบฟังไม่เป็นคำ กานต์รักไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะพูดอะไร แค่ความใกล้ชิดก็พาให้สั่นไหวจนจะแย่ไหนจะคำพูดนั้นอีก
-
(ต่อ)
“ฉันเหนื่อย อาบเองไม่ไหว” สายตาคมที่เคยนิ่งนั้นพราวแพรวเสียจนกานต์รักไม่กล้าสบ ไม่กล้าแม้แต่จะมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างใกล้ชิดนี้เลยซักนิด ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจงใจแกล้งกันหรืออย่างไร
“รักอาย”
“อายอะไร ฉันยังไม่อายเลย”
“นั่นมันคุณแพทนี่ครับ ไม่ใช่รักเสียหน่อย”
การมองอีกฝ่ายเปล่าเปลือยอยู่ต่อหน้าใครจะไม่อายบ้างหรือ กานต์รักไม่ได้ใจแข็งพอขนาดนั้น เพียงแค่คิดภาพมือไม้ยังแทบสั่นไปหมด
“เห็นกันมาขนาดนั้นแล้ว เข้าไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบจะยังอายทำไม...ผัวเมียเขาไม่อายกันหรอก”
“คุณแพท!”
กานต์รักรู้สึกเหมือนตัวจะระเบิดอยู่รอมร่อ ยิ่งเมื่อคำพูดน่าอายออกมาจากปากคนตัวสูงร่างเล็กจึงอุทานออกมาเสียงดัง ใบหน้าหวานเห่อร้อนไปหมดจนแทบไหม้ หากสลายตัวไปได้ในตอนนี้เขาก็อยากจะทำ ขณะที่อีกคนนั้นไม่ได้สะเทือนอะไรกับคำพูดของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“ทำไม มีอะไรกันจนจะท้องอยู่แล้วฉันเรียกผัวเมียมันผิดตรงไหน”
แพทริกรู้ดีว่าอีกคนเขินจัดจนไม่รู้จะเขินยังไง ทว่าเขาก็พอใจที่จะแกล้ง ยิ่งเห็นกานต์รักหน้าแดงเถือกหลบสายตาเป็นพลวันแบบนี้ก็ยิ่งสนุก อีกอย่างที่เขาพูดก็เรื่องจริงทั้งนั้น
“ระ รักอายจะแย่แล้วครับ...คุณแพทอย่าพูดแบบนี้เลยนะ”
“อายที่เป็นเมียฉัน?”
“เปล่า เปล่าครับ...คือมัน...คุณแพท...”
สุดท้ายเมื่อทนพูดอะไรต่อไปอีกไม่ไหวใบหน้าเล็กจึงขยับเข้าหาคนตัวสูงแล้วซุกเข้ากับอกแกร่งเพื่อซ่อนความเขินอายทั้งหมดไว้ การกระทำที่ทำให้คนขี้แกล้งหลุดเสียงหัวเราะในลำคอออกมา
รู้จักเอาตัวรอดนักนะ
“สรุปจะอาบน้ำให้ฉันได้หรือยัง”
“เดี๋ยวครับ...รักขอเวลาทำใจแป๊บนึง”
คนที่ซุกหน้าเข้ากับความแข็งแกร่งนั้นถูไถใบหน้าไปมาราวกับแมวขี้อ้อนก่อนจะเอ่ยตอบออกไปแผ่วเบา เพราะรู้ว่ายังไงก็ขัดคำสั่งอีกคนไม่ได้จึงอยากจะขอเวลาทำใจเสียก่อน กลัวว่าไม่อย่างนั้นตัวเองจะหัวใจวายตายในห้องน้ำด้วยเพราะทนความเขินไม่ไหว
“หึ เมื่อไหร่จะชิน ไม่ได้เห็นฉันโป๊ครั้งแรกเสียหน่อย”
“จะเห็นกี่ครั้งก็ไม่ชินทั้งนั้นครับ...รักเขิน อายด้วย”
“ทำไม?” ไม่ได้ถามเพื่อกวนแต่ก็เพราะอยากรู้จริงๆ แพทริกอยากรู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงต้องเขินขนาดนั้น กับคู่ขาเขาครั้งแรกพวกเธอยังไม่เห็นจะรู้สึกอะไร มีแต่อยากจะกระโจนเข้าหาและรีบเปลื้องผ้าใส่ด้วยซ้ำ
“ไม่รู้สิครับ...คุณแพทอาจจะดูดีเกินไป”
กานต์รักเอ่ยตอบเสี่ยงแผ่วโดยที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา กายบางเริ่มผ่อนความขัดเขินลงได้เมื่อกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆและความอบอุ่นพาให้ร่างกายและความคิดนั้นค่อยๆสงบ
เขาชอบความรู้สึกและความอบอุ่นนี้เหลือเกิน ราวกับตรงนี้เป็นที่พักพิงอันแข็งแกร่ง
“หึ นี่ตอบเอาใจฉันหรือไง” แพทริกหลุดหัวเราะกับคำตอบเปิ่นๆของอีกคนอย่างติดตลก เด็กในอ้อมแขนนี้พูดอะไรออกมาพาให้อารมณ์ดีได้ตลอดสิน่า
“เปล่าครับ...รักพูดจริง อาจจะเพราะคุณแพทดูดีเกินไป เห็นกี่ครั้งรักก็เลยไม่ชินซักที...”
“อืม แต่อย่างน้อยถ้าเห็นบ่อยๆนายก็คงจะดีขึ้น เพราะฉะนั้นควรเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย”
ร่างหนาผละออกก่อนจะทำท่าริดกระดุมออกจากกัน กานต์รักได้แต่มองคนตัวสูงตาโตแล้วเอ่ยละล่ำละลัก
“ดะ เดี๋ยวสิครับ...รักยังไม่ทันได้ทำใจเลย”
“ฉันให้เวลานายพอสมควรแล้ว”
ใบหน้าคมกลั้นยิ้มจนปวดแก้มไปหมด ขณะที่มือหนาก็ปลดกระดุมเสื้อลงมาเรื่อยๆ ยิ่งรังดุมหลุดออกจากเม็ดจนจะหมดแผงกานต์รักยิ่งตาโตขึ้นอย่างร้อนรน
เด็กน้อย
“งั้น...งั้น คุณแพทไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำก่อนนะครับ ถะ ถอดแล้วก็ลงอ่างไปเลย ตีฟองสบู่ให้เยอะๆด้วย”
“ฉันอยากถอดตรงนี้”
“แต่นี่มันห้องครัวนะครับ” คนตัวเล็กพยายามหาข้ออ้าง ยิ่งยามสาบเสื้อทั้งสองข้างหลุดออกจากกันเผยให้เห็นแผ่นอกแกร่งรำไรกานต์รักยิ่งสั่นไหว
“ฉันจะถอดตรงไหนก็ได้ เราก็อยู่กันแค่นี้ใครจะว่าอะไร” คนขี้แกล้งเองก็ยังคงไม่ยอมหยุดง่ายๆ มือหนาเลื่อนลงไปยังเข็มขัดหรูทำท่าจะปลดมันออก
กานต์รักเห็นดังนั้นยิ่งแทบทำอะไรไม่ถูก ชั่วครู่ในหัวนั้นก็คิดอะไรได้บางอย่างจึงขยับตัวเข้าหาคนตัวสูงอีกครั้ง ปลายเท้าเล็กเขย่งขึ้นแล้วแนบริมฝีปากบางเข้ากับเรียวปากของอีกคนก่อนจะไล้เลียเบาๆเพียงหนึ่งครั้งแล้วผละออก
“ปะ ไปถอดในห้องน้ำเถอะนะครับ”
ให้ตายเถอะ แพททริกรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะแพ้คนตรงหน้าราบคาบ
“ยั่วขนาดนี้ฉันจะให้นายอาบน้ำให้ทุกซอกทุกมุมเลยคอยดู”
TBC.
ถึงจะมาช้าแต่ก็มาแล้วน๊าาา~ อย่าพึ่งลืมกันนะคะ อยากจะมาบ่อยๆแต่มันทำไม่ได้จริงๆ :mew6: :mew6: ตอนนี้เหมือนจะหายใจโล่งขึ้นนิดนึงแล้ว(ปาดเหงื่อ) ยังไงก็อย่าทิ้งคนเขียนเลยนะะะะ
ตอนนีเป็นยังไงบ้างส่งฟีดแบ็คและกำลังใจกันหน่อยเนอะ เป็นยังไง ชอบไม่ชอบบอกได้นะคะ เบื่อความเอาแต่ใจของคุณแพทไหมมม กานต์รักก็ตามใจจังเลยยยย :o8: ตอนหน้ามาดูคนขี้เขินเขาอาบน้ำให้คุณแพทเนอะ แล้วเจอกันใหม่ค่า :L1: :L1:
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
มาให้กลังใจจ้า
-
กานต์รักโดนจับกินอีกแน่ๆเลย คริคริ :o8: :o8: :o8:
-
อีตาคุณแพท หวงเค้า หึงเค้า แซ่บเค้าตลอด :hao7:
-
แพทสะอาดแย่เลย ถ้าจะให้รักอาบให้ขนาดนั้น หึๆ :hao7:
-
:L2: :L1: :pig4:
พร้อมมาแพล๊บเดียวแต่เราชอบบบบบบบบ
แพทเอ๋ย แกอยู่ไม่เป็นสุขแน่
-
คุณแพทตกหลุมหนักมาก
-
พี่พร้อมกับมิน หุหุ คุณแพทหื่นมาก:m25: :m25: :m25:
-
คุณแพท รู้ตัวแล้วใช่มั้ยว่า รักน้อง ถึงได้ตามหึงตามหวงขนาดนี้ ^^
-
รักจ๊ะ ถ้าหนูยังทำแบบนี้ต่อไปหนูจะลำบากนะจ๊ะเพราะว่าคุณแพทคงจะไม่ปล่อยหนูไปง่ายๆ แน่ หนูคงโดนจับกินไม่เหลืออะไรแน่ๆ เลยอ่ะ
-
จ๊าาา เอาให้สะอาดนะคะ อย่าให้เสียชื่อแม่บ้านแม่เรือน #หน้าที่เพิ่มเติมอาบน้ำให้
-
ว้าววววววว อาบน้ำให้กันด้วยอ่ะ เขิลลล :-[
-
เป็นถึงขนาดนี้แพทริกยังไม่รู้ตัว?
-
ถ้าคุณแพทจะให้รักอาบให้แบบทุกซอกทุกมุม เราก็อยากไปสิงอยู่ข้างอ่างอาบน้ำเขาซะจริง :z1: :z1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หุหุ รอฟินจร้า :-[ :-[ :-[
-
:pig4:
-
คุณแพทขี้แกล้งมาก
ว่าแต่พร้อมกับมินนี่ยังไงกันค๊าาาา
-
รักโดนกินอีกแน่ๆเลย อิอิ
พี่พร้อมกับน้องมินหรอ
-
คณแพทขี้แกล้งมากกกก
-
หวานจังงงง
-
อายเตรียมเลือดด่วนรักจะรอดจากปากเสือแพททริกหรือเปล่า :hao6: :hao6: :hao6:
-
ฟินสุดๆ :katai2-1:
-
:-[
-
กรี๊ดดดดดด มีความมุ้งมิ้งอ่ะ
มีการมารับตอนเลิกงาน อยากกินกับข้าวฝีมือเมีย(อิอิ)
รอกินข้าวด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน >\\\\\\\<
ตอนหน้าช้ำทั้งตัวแน่เลยรัก 55555
-
อร๊ายยยยย รักกำลังโดนเขมือบ คุณแพทขี้แกล้งอ่าาาาาา :mew3: :o8: :-[ :impress2:
-
รอฉากในห้องน้ำนะคะ กิกิ
ขอบคุณนะคะที่มาต่อ รออออออค่ะ
-
ตอนที่ 11
เรือนร่างบอบบางยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องน้ำมาเป็นเวลากว่าสิบนาที จังหวะการหายใจพลันติดขัดเนื่องด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัว กานต์รักอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำซึ่งคนตัวโตเอ่ยสั่งให้ใส่ ยังดีที่อีกฝ่ายเห็นใจให้เขาได้มีเวลาทำใจต่ออีกนิด
หากบอกว่าคืนนั้นเป็นคืนที่ชวนสั่นไหวแล้ววันนี้กลับรู้สึกไม่ต่างกันซักเท่าไหร่ คราวนี้รู้ทั้งรู้ว่าอาจจะต้องเจอกับอะไรยิ่งพาให้จินตนาการในหัวโลดแล่นไปไกล กานต์รักไม่แน่ใจว่าการอาบน้ำนั้นมันจะจบลงที่เพียงการอาบน้ำจริงหรือไม่ และนั่นคือสิ่งที่ทำให้สองขาเรียวไม่กล้าก้าวเดินไปเสียที
จะกี่ครั้งก็ยังไม่ชินกับความขัดเขิน...
ทว่าหากช้าไปกว่านี้ซาตานตัวร้ายคงจะขุ่นเคืองกันยิ่งกว่าเดิม คุณแพทริกเอาแต่ใจแค่ไหนกานต์รักรู้ดี ยามนึกถึงใบหน้าคมดุเรียบนิ่งใจดวงน้อยก็วูบโหวงขึ้นมาอย่างไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น จนในที่สุดต้องกลั้นใจพาตัวเองก้าวเข้าไปข้างใน
ยิ่งเข้ามายังห้องน้ำกว้างขาเล็กก็ยิ่งสั่นจนแทบเดินไม่ตรง กระทั่งเห็นคนตัวสูงนอนหลับตาพิงขอบอ่างที่เต็มไปด้วยฟองอยู่จึงได้ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
หากให้เห็นอะไรต่อมิอะไรสว่างโล่งโจ้งแบบนี้ก็กลัวว่าตัวเองจะหัวใจวายไปเสียก่อน
“กว่าจะเข้ามาได้ ฉันเกือบจะหลับไปแล้ว”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังไม่ลืมตาพาให้คนขวัญอ่อนที่ค่อยๆก้าวเข้ามาสะดุ้งสุดตัว บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัดจนกานต์รักได้ยินเสียงหัวใจอันถี่รัวของตัวเอง สองขาเรียวก้าวเดินไปกระทั่งพาตัวเองมาหยุดอยู่ข้างอ่างอาบน้ำกว้าง แม้ใบหน้าคมจะหลับนิ่งทว่าก็ยังเขย่าใจดวงน้อยจนสั่นไหว
“ระ รักต้องทำยังไงบ้างครับ” เสียงหวานใสเอ่ยสั่นด้วยความตื่นเต้นระคนขัดเขิน แทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะพาตัวเองไปอยู่ตรงไหนอย่างไร มือบางกำแน่นเข้าหากันจนเหงื่อซึมตามข้อนิ้วไปหมด
“สระผมให้ฉันหน่อย” ดวงตาคมลืมขึ้นสบกับคนที่ยืนนิ่งก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง รู้ดีว่าหากมองอยู่อย่างนั้นคงไม่พ้นกานต์รักไม่เป็นอันทำอะไร
“...ครับ” ตอบรับเสียงแผ่ว ลมหายใจติดขัดถูกสูดเข้าลึกก่อนร่างเล็กจะค่อยๆก้าวขึ้นไปนั่งบนขอบอ่างด้านที่อีกคนพิงหัวเอาไว้
“ขออนุญาตนะครับ” เสียงหวานเอ่ยบอกก่อนจะค่อยๆวางมือลงบนหัวของแพทริกอย่างแผ่วเบาเมื่อเจ้าของนั้นพยักหน้าอนุญาต สายน้ำเย็นชโลมลงมาพร้อมกับสัมผัสนุ่มยามมือเล็กสางไปตามเส้นผมคนที่นอนอยู่ก็รู้สึกสบายเสียจนต้องยกยิ้ม
“ใช้น้ำอุณหภูมิห้องสระผมจะดีกว่านะครับ ถ้าใช้น้ำอุ่นอาจจะทำให้ผมแห้งได้” กานต์รักพูดพร้อมกับสางนิ้วไปตามเส้นผมหนาอย่างระมัดระวัง ตักบอบบางเปียกชื้นไปทั่วเนื่องจากน้ำที่ไหลลงมา
“อืม ฉันไม่เคยสนใจเรื่องอะไรพวกนี้หรอก” เสียงทุ้มตอบทั้งที่ยังคงหลับตา
“คุณแพทชอบอาบน้ำอุ่นหรือน้ำเย็นมากกว่ากันครับ” คนตัวเล็กชวนคุย
“น้ำเย็น” ถ้าหากไม่หนาวจริงๆแพทริกไม่คิดจะอาบน้ำอุ่นเลยด้วยซ้ำเพราะน้ำเย็นนั้นให้ความรู้สึกสดชื่นมากกว่า
“ที่จริงสระผมด้วยน้ำอุ่นจะทำให้ผมนุ่มนะครับ แต่ห้ามบ่อยเกินไปนานๆทีสระได้ไม่เป็นไร” กานต์ปิดฝักบัวให้น้ำหยุดไหลก่อนมือเล็กจะกดแชมพูใส่ฝ่ามือแล้วขยี้เบาๆไปทั่วเส้นผมหนาจนเกิดฟอง
“นายใส่ใจแม้แต่เรื่องสระผมด้วยน้ำอุ่นน้ำเย็นหรือไง” คนที่รู้สึกสบายหัวจนแทบเคลิ้มหลับเอ่ยขึ้น
“รู้ไว้ก็ไม่เสียหายนะครับ”
“อืม” แพทริกตอบรับเสียงเบาเพราะรู้สึกสบายเกินกว่าจะพูดอะไร มือเล็กแต่นุ่มราวกับผู้หญิงขยี้ผมแผ่วเบาอย่างกลัวว่าเขาจะเจ็บ ทำให้คนที่แทบไม่เคยใส่ใจกับอะไรแบบนี้รู้สึกอุ่นๆขึ้นมาในใจ เวลาแพทริกสระผมก็แค่ขยี้ให้มันเสร็จๆไป และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่คนอื่นมานั่งสระผมให้แบบนี้
“ถ้ารักทำแรงไปบอกได้นะครับ” กานต์รักล้างผมหนาที่เต็มไปด้วยฟองออกจนสะอาดเกลี้ยงก่อนจะชโลมยาสระผมลงไปใหม่อีกครั้ง
“แค่นี้หัวฉันก็แทบไม่สะเทือนแล้ว มือนายเบาอย่างกับผู้หญิง”
“เคยมีผู้หญิงสระผมให้คุณแพทริกด้วยเหรอครับ” เสียงของคนเหนือหัวเอ่ยแผ่วเบาจนแพทริกต้องลืมตาขึ้นมอง สองสายตาสบกันนิ่งกระทั่งดวงตากลมโตเลือกที่จะหันไปมองทางอื่น
วูบหนึ่งของความรู้สึกนั้นคือความหึงหวงที่กานต์รักรู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ แต่ยิ่งตอกย้ำตัวเองเท่าไหร่กลับยิ่งคิด ข่าวสารมากมายที่เห็นและได้รับรู้แล่นเล่นงานใจดวงน้อยเข้าอย่างจัง
“ไม่มี”
“...”
“ฉันก็แค่เปรียบเทียบ คิดไปถึงไหน” แม้มือบางจะยังคงทำหน้าที่ของมันทว่าใบหน้าหวานที่ฉายแวววูบไหวก็ทำให้แพทริกรับรู้ได้ว่าร่างบางนั้นคิดไปไกลกับประโยคที่เขาพูด
แม้อาจจะไม่จำเป็นที่คนอย่างแพทริก เบรนเนแกนต้องอธิบายทว่าพอเป็นกานต์รักมันกลับไม่ใช่อย่างนั้น เขาพอใจที่จะพูดให้คนคิดมากฟัง
“เปล่าครับ...”
“เปล่าแล้วทำไมยังทำหน้าแบบนั้น”
“ผม...ขอถามอะไรคุณแพทริกหน่อยได้ไหมครับ” เพราะมีเรื่องที่ยังคงค้างคาในใจคนตัวเล็กจึงเอ่ยออกมาเสียงเบา
มือบางที่ล้างผมให้จนสะอาดกำลังจะกดครีมนวดใส่ฝ่ามือเป็นอันต้องหยุดชะงักเมื่อคนที่นอนพิงขอบอ่างอยู่ลุกขึ้นมาคุกเข่าประชันหน้า จนใบหน้าคมอยู่ในระดับเดียวกัน ยังดีที่ตั้งแต่ใต้เอวสอบลงไปนั้นมีน้ำในอ่างช่วยปกปิดส่วนที่แข็งแกร่งเอาไว้ ไม่อย่างนั้นกานต์รักคงใจสั่นจนไม่เป็นอันทำอะไร
แค่ในตอนนี้ที่เห็นเรือนกายส่วนบนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อในระยะใกล้ชิดก็พลันทำให้สมองแทบไม่ทำงาน กานต์รักเกือบจะลืมไปหมดแล้วว่าก่อนหน้านั้นตนกำลังวูบไหวด้วยเรื่องอะไร
“ว่ามาสิ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างบอกว่าอนุญาตให้กานต์รักถามมาได้ คนตัวเล็กสูดหายใจเข้าลึก เรียบเรียงคำพูดในหัวเพื่อให้มันไม่ออกมาดูเป็นเจ้าเข้าเจ้าของอีกฝ่ายมากนัก
เขาแค่อยากรู้ แม้ว่าคำตอบจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม
“...ตอนนี้...คุณแพทคบกับใครอยู่ครับ”
“...”
“รักหมายถึง...ทุกอย่าง...ระ รวมถึงคู่นอน...นอกจากรักแล้ว มีใครอีกบ้างครับ” ทันทีที่เสียงเล็กหลุดออกไปทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ
เป็นเวลากว่านาทีก่อนใบหน้าคมจะเคลื่อนเข้าหาดวงหน้าเล็กที่หลุบมองตักของตัวเองนิ่ง นิ้วแกร่งเชยคางมนให้เงยขึ้นมาสบตาคมดุที่มีกระความไม่พอใจเจืออยู่จางๆ
“ฉันดูเป็นคนยังไงในสายตานาย”
“...”
“ฉันไม่ได้มีเวลามากมายนะกานต์รัก มีเวลาว่างฉันก็อยู่กับนายขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรือไง...จะให้ฉันไปอยู่กับใครตอนไหน ไม่ได้คบใครก็มีอยู่คนเดียว”
“...”
“แล้วเป็นคู่นอนอะไร ถ้านายเป็นแค่คู่นอนฉันไม่จำเป็นต้องสนใจเลยด้วยซ้ำ”
“...”
“มีอยู่คนเดียว คบอยู่คนเดียว ทั้งคู่นอนหรืออะไรก็ตามนายเป็นมันทั้งหมดนั่นแหละ”
กานต์รักค่อยๆเลื่อนสายตาอันสั่นไหวขึ้นมาสบกับนัยน์ตาคมตรงหน้า เสียงทุ้มดังผ่านเข้าหูก่อนจะไหลซึมไปทั่วร่าง และราวกับว่ามันสลักลึกลงไปในหัวใจ ใจดวงน้อยที่วูบโหวงก่อนหน้าค่อยๆเต้นถี่รัวขึ้นมาเหมือนต้นไม่แห้งแร้งได้รับน้ำ
ใบหน้าคมที่ถูกเสยผมไปทางด้านหลังจากการสระพาใจให้สั่นไหวจนเจ็บหน้าอก หยดน้ำไหลลงตามกรอบหน้าหล่อเหลาช่างเป็นภาพหน้ามองทว่ามันกลับไปไม่ได้ทำให้ใจสั่นได้เท่าทุกประโยคที่อีกฝ่ายพูดออกมา
กานต์รักไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง ทำอย่างไร จะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหม...ตอนนี้ไม่รู้อะไรเลยซักนิด
“ร้องไห้ทำไม?” คนถูกถามนั้นไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าน้ำตาไหลลงมาตอนไหน กระทั่งเสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับข้อนิ้วแกร่งที่ไล่เช็ดให้อย่างแผ่วเบาถึงได้รู้สึก ใบหน้าเล็กส่ายสะบัดไปมาอย่างไม่รู้จะตอบคำถามนั้นอย่างไร
กานต์รักไม่รู้...ไม่รู้เลยว่าทำไม ไม่รู้เลยว่าต้องรู้สึกยังไง มันตื้นตันไปหมด
“ฮึก มะ รักไม่รู้ครับ”
“ฉันไม่ใช่คนที่ดีและอาจจะเห็นแก่ตัวมากที่ยังไม่สามารถพูดคำว่ารักได้ในตอนนี้...รู้ไว้แค่ว่าฉันหวง ห่วง และไม่ต้องการที่จะขาดนายไป...แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่ได้มีใครนอกจากนาย”
ยิ่งเสียงทุ้มเอ่ยออกมามากเท่าไหร่น้ำสีใสยิ่งไหลลงมามากเปรอะแก้มเนียนมากเท่านั้น กระทั่งกานต์รักทนไม่ไหวจนหลุดเสียงสะอื้นออกมา
มือใหญ่ที่กุมใบหน้าเล็กแทบมิดยังคงไล่เช็ดน้ำตาให้อย่างใจเย็น คนร้องไห้มองใบหน้าคมที่แสนพร่ามัวจนแทบไม่เห็นก่อนจะโผเข้ากอดแล้วซบหน้าที่เปื้อนด้วยหยดน้ำตาลงกับไหล่กว้างเปล่าเปลือย
“ฮึก ขอบคุณครับ...อึก รักไม่ได้ คาดหวังขนาดนี้เลย...ต่อให้ คุณแพทจะมีใคร แต่ขอแค่รักยังได้อยู่ตรงนี้ กะ ก็พอแล้ว”
แพทริกโอบตวัดเอวเล็กที่โถมกายเข้าหา ฝ่ามือใหญ่ลูบแผ่นหลังบอบบางภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำอย่างปลอบประโลม
คราแรกเขาอาจจะใจร้ายกับเด็กตรงหน้ามาก แต่ทุกอย่างก็ค่อยๆถูกหลอมละลายด้วยความอ่อนหวานและความอ่อนโยนอันแสนบริสุทธิ์
กานต์รักพังทลายความแข็งกระด้างที่เขามีจนแพทริกสัมผัสได้ว่าตัวเองแปลกไป อาจจะไม่ได้ถึงขั้นเปลี่ยนแปลงโดยสิ้นเชิงทว่าเขาย่อมรู้ดีว่าบางอย่างในหัวใจมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“นายอยู่ตรงไหนก็ได้เท่าที่นายอยากอยู่”
“ระ รักรัก...รักคุณ” เสียงใสเอ่ยพร้อมกับสะอื้นฮักในอ้อมกอดแข็งแรงของแพทริก คำที่เมื่อได้ยินก็เขย่าหัวใจดุจหินผาให้สั่นไหวได้ทุกครั้ง
“ฉันรู้...แต่ว่าตอนนี้เลิกร้องไห้ได้แล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบโยนเมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่คนตัวเล็กก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดร้อง น้ำตาจากดวงตาโตรินรดไหล่แกร่งเป็นวงกว้าง
“ฮึก รักหยุดไม่ได้” กานต์รักเองก็ไม่ได้อยากร้องไห้แต่ว่าน้ำตากลับไม่ยอมหยุดไหลเลยซักนิด ร่างหนาผละออกห่างจากร่างเล็กก่อนจะพยายามเช็ดน้ำตาให้อีกครั้ง
เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยต้องมานั่งเช็ดน้ำตาให้เด็กขี้แยคนไหนเลย
“ไม่หยุดฉันจะจูบแล้วนะ” แพทริกแกล้งเอ่ยเผื่อว่ามันอาจจะทำให้กานต์รักหยุดร้องไห้ได้
แต่แล้วอีกคนกลับทำให้เขาแปลกใจด้วยการขยับริมฝีปากเข้ามาทาบทับ คนตัวเล็กแนบชิดกันนิ่งอยู่ซักพักก่อนจะค่อยๆพยายามจูบอย่างไม่ประสาจนแพทริกนึกขัน มือหนาที่วางอยู่บนกรอบหน้าเล็กจึงรั้งให้สัมผัสนั้นแนบแน่นมากยิ่งขึ้นแล้วสอนให้อีกคนรู้ว่าจูบจริงๆมันต้องเป็นอย่างไร
คิดว่าตอนนี้น้ำคงไม่ต้องอาบกันแล้ว
“ยั่วฉันหรือไง” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อละริมฝีปากออกเพื่อให้กานต์รักได้หายใจ นิ้วเรียวแกร่งเช็ดน้ำลายที่เลอะตรงมุมปากสีสดให้อย่างแผ่วเบา
“ระ รักแค่อยากทำ”
“หึ งั้นไม่ต้องอาบแล้วน้ำ ค่อยอาบทีเดียวแล้วกัน”
มือหนาค่อยๆเลื่อนลงมายังไหล่เล็ก แหวกสาบเสื้อคลุมที่เปียกว่าครึ่งให้ค่อยๆแยกออกจากกันโดยที่กานต์รักไม่ได้เอ่ยห้าม หากแต่ความขัดเขินก็ยังคงทำงานจนใบหน้าหวานขึ้นสีจางๆ กระทั่งเสื้อคลุมหลุดลงมากองที่ตักเล็กเปิดเผยเรือนร่างส่วนบนให้ปรากฏแก่สายตา
“ตะ แต่รักยังสระผมให้คุณไม่เสร็จเลยนะครับ”
กานต์รักไม่ได้คิดจะคัดค้านแต่ว่าพอเหลือบเห็นเส้นผมหนาที่ยังคงเปียกชื้นไปด้วยน้ำแล้วจึงนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้หมักผมให้คุณแพทริกเลย
“ช่างมัน”
ปมเชือกชุดคลุมอาบน้ำที่รั้งเอวบางเอาไว้ค่อยๆหลุดออกจากกันด้วยการจัดการของมือหนา ก่อนร่างกายบอบบางแทบไร้ซึ่งสิ่งปกปิดจะปรากฏให้เจ้าของความอร้าอร่ามต้องเบือนหน้าขึ้นสีไปอีกทางเมื่อสายตาคมที่เต็มไปด้วยความต้องการสบมาอย่างร้อนแรง
แพทริกค่อยๆรั้งอีกคนให้ลงมาอยู่ในอ่างกว้างด้วยกันอย่างเชื่องช้า กลายเป็นว่าทั้งสองกำลังนั่งคุกเข่าเข้าหากันโดยที่ดวงตาโตก็ยังคงไม่กล้าหันกลับมาสบ หากแต่เจ้าของร่างสูงก็ไม่ได้คิดจะว่าอะไรเพราะรู้ดีว่ากานต์รักกำลังเขินอาย
อ้อมแขนแข็งแรงรัดรึงเอวเล็กให้ร่างกายแนบชิดกันก่อนใบหน้าคมจะเคลื่อนเข้าหาซอกคอบางอย่างช้าๆ ปากเล็กทำได้เพียงแค่อดกลั้นไม่ให้เสียงครางผะแผ่วดังขึ้นน่าอายไปมากกว่านี้ ยิ่งยามลิ้นร้อนไล้เลียไปตามความบอบบางยิ่งกระตุ้นความต้องการของกานต์รักให้ลุกโชน
มือหนาลูบไล้ฟ้อนเฟ้นไปทั่วความเนียนนุ่มยิ่งสร้างความกระสันจนร่างเล็กหลุดเสียงครางเพราะความทนไม่ไหว
“ฮะ...อะ...อ๊ะ”
เสียงร้องอย่างพยายามอดกลั้นดังขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่านิ้วมือแกร่งกำลังแทรกผ่านความคับแน่นเข้ามาช้าๆ ฝ่ามือเล็กจิกลงบนไหล่กว้างเปล่าเปลือยเพื่อระบายความรู้สึกอันถาโถม เปลือกตาสีอ่อนหลับแน่น ริมฝีปากบางถูกกัดจนเลือดแทบซิบ
แพทริกมองภาพนั้นอย่างพึงพอใจ พาให้ความปวดหนึบแล่นริ้วเล่นงานความแข็งขืนจนต้องกัดฟันแน่น
กานต์รักดูเซ็กซี่ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้น ความใสซื่อที่แสดงออกอย่างซื่อสัตย์กับอารมณ์ความต้องการของตัวเองมันน่ามองเสียยิ่งกว่าคนตั้งใจจะยั่วยวน
“อย่ากัดปาก” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบบอกข้างหูก่อนจะเลื่อนลิ้นร้อนลากไล้ไปยังปากบางสีสดแล้วแลบเลียอย่างแผ่วเบาให้อีกคนคลายการขบกัดออก
“อึก คะ คุณแพท อะ ฮ๊ะ” เมื่อไร้ซึ่งการกลั้นเสียงปากบางจึงส่งเสียงออกมาได้มากกว่าเดิม ยิ่งยามข้อนิ้วแกร่งควานลึก หมุนวนจนสัมผัสเข้ากับจุดกระสันร่างบางยิ่งสะดุ้งเฮือกแล้วครางฮือ
แพทริกกระตุ้นช่องทางนั้นจนร่างเล็กสั่นผวาด้วยความเสียวซ่าน เรือนกายบางสะท้อนขึ้นลงด้วยจังหวะจากมือหนาที่รัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งกานต์รักทนไม่ไหวอีกต่อไป
“อ๊ะ อา อ๊า คุณ แพท อือออออ” สะโพกเล็กเกร็งกระตุกก่อนจะปลดปล่อยทุกหยาดหยดออกมาไหลวนรวมกับน้ำในอ่างอย่างไม่อาจอดกลั้น
ความอุ่นรอดตอดรัดนิ้วเรียวยาวที่ยังไม่ได้ถอดถอนออกจนแพริกต้องกัดฟันกรอดยามจินตนาการว่าหากสิ่งที่อยู่ในนั้นเป็นความใหญ่โตของตัวเองมันจะให้ความรู้สึกมากแค่ไหน
เมื่อกานต์รักค่อยๆกลับมานิ่งสงบนิ้วมือแกร่งจึงเคลื่อนออกมาอย่างเชื่องช้า
แพทริกรั้งคนตัวเล็กให้ตามมานั่งคร่อมตักแกร่งเมื่อพาตัวเองมานั่งพิงยังขอบอ่างอีกด้าน กลางกายที่พึ่งปลดปล่อยจึงสัมผัสกับความแข็งแกร่งที่ปวดหนึบภายใต้สายน้ำเย็นเฉียบอย่างแนบสนิท กานต์รักปรือตาขึ้นมองคนตัวโตก่อนจะต้องขบริมฝีปากด้วยความประหม่าเมื่อสายตาคมที่เต็มไปด้วยความต้องการมองอยู่ก่อนแล้ว
“หะ ให้รักทำให้คุณบ้างนะครับ” ดวงตากลมโตที่สบมาอย่างไม่แน่ใจมีแววสั่นไหวขึ้นเสียยิ่งกว่าเดิมยามเอ่ยประโยคนี้ออกมา แพทริกเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อคนขี้อายยอมที่จะทำอะไรแบบนี้ให้ ในขณะที่กานต์รักนั้นอยากทำเพื่อเอาใจอีกฝ่ายบ้าง
“เอาสิ” ร่างสูงตอบออกมาพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ากานต์รักจะทำอย่างไร
สิ้นเสียงคำอนุญาตคนที่ทำเป็นใจกล้าก็ค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้าหาก่อนริมฝีปากทั้งสองจะแนบกันสนิท ลิ้นเล็กพยายามไล้เลียไปตามปากได้รูปอย่างที่สมองน้อยๆจดจำได้ว่าอีกคนทำอย่างไร แม้มันจะไม่ประสานักทว่ากลับทำให้คนใต้ร่างพึงพอใจได้
ลิ้นเล็กค่อยๆสอดเข้ามาในโพรงปากร้อนอย่างเก้ๆกังๆ ขณะที่มือบางก็พยายามลูบไล้ตามเรือนกายแข็งแกร่งอย่างที่พอจะนึกได้ยามอีกฝ่ายทำให้
“อืม” เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอเมื่อนิ้วมือเล็กอ่อนนุ่มลูบไล้สะกิดเม็ดกลางอกสีเข้ม ไหนจะลิ้นเล็กที่กำลังพยายามดูดดึงลิ้นหนายิ่งทำให้แพทริกนึกเอ็นดูจนได้แต่ยิ้มกับตัวเอง
สัมผัสนุ่มของปลายลิ้นดูดกลืนแทรกซึมกันอย่างช้าๆ แพทริกค่อยๆตอบรับลิ้นเล็กนั้นอย่างแผ่วเบาและคอยชักนำว่ากานต์รักควรทำอย่างไรกระทั่งทุกอย่างเป็นไปได้คล่องแคล่วขึ้น มือหนาที่วางอยู่บนสะโพกเล็กก็ควบคุมให้มันหมุนวนเบียดคลึงช้าๆ
ใบหน้าเล็กผละออกเมื่อหายใจไม่ทันก่อนจะเปลี่ยนมาจู่โจมที่ซอกคอแกร่งอย่างที่อีกคนชอบทำ ลิ้นสีสดแลบเลียออกมาแผ่วเบาก่อนจะเงยมองใบหน้าคมอย่างไม่แน่ใจแล้วก้มหน้าลงไปอีกครั้งเมื่อแพทริกไม่ได้ว่าอะไร
ร่างเล็กทำเพียงแค่ปาดลิ้นไล้เลียขบเม้มทว่าไม่กล้าดูดดึงทิ้งรอยเอาไว้เพราะกลัวอีกฝ่ายไม่ชอบใจและเพราะตัวเองทำไม่เป็น ก่อนใบหน้าหวานจะเคลื่อนต่ำลงจนถึงยอดอกแข็งแรงหนักแน่น ลมหายใจร้อนถูกสูดเข้าลึกก่อนจะค่อยๆไล้เลียเม็ดกลางอกนั้นอย่างช้าๆ
แพทริกสะดุ้งเล็กน้อยก่อนใบหน้าคมเข้มจะแหงนขึ้นปล่อยเสียงทุ้มต่ำดังในลำคอด้วยความพอใจ มือหนาละจากสะโพกบางขึ้นมาสอดนิ้วเข้ากับเส้นผมนุ่มเพื่อควบคุมและชี้นำ ยามลิ้นนุ่มปาดไล้สะเปะสะปะอย่างตั้งอกตั้งใจพลันยิ่งทำให้ความต้องการในอกพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
จากด้านซ้ายไปด้านขวา สลับไปมาอยู่อย่างนั้นจนมือหนารั้งใบหน้าเล็กให้ผละออก เรือนร่างสูงใหญ่ขยับขึ้นไปนั่งบนขอบอ่างด้วยความรวดเร็วพลันทำให้ความใหญ่โตปรากฏสู่สายตาจนกานต์รักต้องรีบเบือนหน้าหนีเพราะสะเทิ้นอายเกินกว่าจะจ้องมอง
“ลองจัดการมันดูสิกานต์รัก”
เสียงทุ้มเอ่ยแหบพร่าพาให้ลำคอเล็กรู้สึกแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายลงไปช้าๆ แม้จะขัดเขินแค่ไหนแต่ด้วยเพราะอยากทำให้อีกคนพึงพอใจกานต์รักจึงเคลื่อนเข้าหาความแข็งขืนนั้นด้วยความสั่นไหว กระทั่งริมฝีปากสีสดอยู่ห่างจากกายแกร่งเพียงไม่กี่เซน มือเล็กจับประครองแก่นกายใหญ่โตเอาไว้อย่างไม่แน่ใจนักก่อนที่ลิ้นเล็กจะค่อยๆแลบออกแล้วเลียส่วนบนสุดนั้นเบาๆ
“อืม อย่างนั้นแหละ”
แม้ตอนแรกจะยังกลัวเกร็งทว่ายามได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยชมความตื่นเต้นและกังวลจึงค่อยๆลดลง ปากเล็กรับตัวตนของแพทริกเข้ามาแม้ว่าจะไม่สามารถรับได้หมดแต่กานต์รักก็พยายามและมีมือหนาคอยช่วยควบคุม ก่อนทุกอย่างจะเป็นไปได้ดีมากขึ้นในเวลาต่อมา
แพทริกต้องพยายามควบคุมตัวเองเป็นอย่างมากในการที่จะไม่กระแทกกายเข้าหาความอุ่นนุ่มนั้นเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะสำลัก กระทั่งทนไม่ไหวจึงรั้งให้ใบหน้าหวานให้ผละออกแล้วฉุดดึงกานต์รักให้ขึ้นมานั่งคร่อมตักแกร่งอีกครั้ง
ริมฝีปากร้อนปิดทาบปากบางแล้วดูดกลืนอย่างร้อนแรง มือใหญ่เอื้อมไปด้านหลังประครองกลางกายแกร่งก่อนจะสอดใส่เข้าไปในช่องทางเล็กอย่างเชื่องช้า
“อื้อ อึก ฮึก คุณแพท”
แม้ว่าจะมีอะไรกันมาหลายครั้งหากแต่ความใหญ่โตนั้นก็ไม่ได้ทำให้กานต์รักคุ้นชิน มือบางจิกลงบนไหล่กว้างของอีกฝ่ายด้วยความอึดอัด ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากเข้าหากันอย่างดุเดือดเพื่อเบี่ยงเบนความคับแน่นในช่วงล่าง
แพทริกอดทนจนกระทั่งเคลื่อนกายเข้าไปได้จนสุด มือหนาจับสะโพกเล็กหมุนวนเค้นคลึงไปมาเบาๆทั้งที่ปากยังคงไม่ละออกจากกันเพื่อรอให้ร่างบางปรับตัว
จนเมื่อกานต์รักพร้อมที่จะรองรับความร้อนแรง กลางกายใหญ่โตจึงเคลื่อนออกอย่างช้าๆก่อนจะสอดเข้าไปใหม่อย่างหนักแน่นจนคนด้านบนสะท้านเฮือก จากความเนิบช้าแปรเปลี่ยนเป็นรัวเร็วตามแรงอารมณ์ที่โหมกระหน่ำ ก่อนบทรักของทั้งสองจะดำเนินไปอย่างไม่จบสิ้น ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกระทั่งกานต์รักทิ้งตัวพิงอกแกร่งอย่างหมดแรง เสียงหวานแหบแห้งไม่มีแรงแม้แต่จะเอื้อนเอ่ย
“ไม่ไหวแล้วหรือไง” แพทริกรั้งร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอดให้แผ่นหลังเล็กแนบชิดกับอกกว้างเมื่อปลดปล่อยออกมาเป็นรอบที่นับไม่ได้ ขาเล็กสั่นระริกจนไม่มีแรงจะยืนยั้งได้อีกต่อไป
น้ำในอ่างนั้นถูกปล่อยออกไปตั้งแต่บทรักรอบที่สองเนื่องด้วยเพราะกลัวว่าอีกคนจะตัวเปื่อยไปเสียก่อน ขณะนี้จึงมีเพียงร่างกายเปล่าเปลือยไร้สิ่งใดๆขวางกั้นที่กำลังตระกรองกอดกันแนบแน่น
“วะ ไหวครับ...แค่ไม่มีแรง แฮกๆ” กานต์รักเอ่ยตอบคนที่ไล้เลียไปตามต้นคอระหงทางด้านหลังอย่างแผ่วเบา
“หึ ยั่วมากก็ต้องโดนแบบนี้ วันนี้นายทำตัวน่ารักรู้ตัวหรือเปล่า”
กานต์รักพยายามเอาใจเขาหลายอย่างทั้งที่ตัวเองไม่ถนัดและขัดเขินยิ่งกว่าอะไร ยามเห็นความกังวลและความไม่แน่ใจแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความพยายามจะทำมันทำให้แพทริกรู้สึกเอ็นดูร่างเล็กนี้เหลือเกิน
“คุณ...แพท ชอบไหมครับ” คนที่หลับตาพิงอกแกร่งถามออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
“ฉันจะยืนยันนายอีกรอบแล้วกันว่าฉันชอบมากแค่ไหน”
ก่อนจะทันได้เอ่ยค้านความร้อนแรงก็เริ่มขึ้นใหม่อีกครั้ง กว่าคนตัวโตจะเลิกยืนยันความพึงพอใจก็เรียกได้ว่าทุกมุมในห้องน้ำแทบไม่มีตรงไหนเลยที่กานต์รักไม่ได้สัมผัส...
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“รู้สึกจะไม่สบายหรือเปล่า” แพทริกเอ่ยถามคนที่นอนซบอยู่กับอกของตัวเองเมื่อทั้งสองนั้นนั่งอยู่บนรถคันหรูโดยมีแซมทำหน้าที่เป็นคนขับ
เพราะว่าเขานั้นมีงานแต่เช้าจึงต้องมาส่งกานต์รักตั้งแต่เช้าตรู่เนื่องด้วยอีกคนยืนยันว่าจะกลับร้านเพราะมีนัดคุยงานกับลูกค้า สภาพคนตัวเล็กที่รับศึกหนักมาทั้งคืนจึงอ่อนระโหยโรยแรงอย่างที่เห็น
“ปะ เปล่าครับ” เสียงที่เปล่งออกมานั้นแทบจะเพียงแค่ลมเปล่าๆ กานต์รักไม่มีมีแรงแม้แต่จะปรือตาขึ้นมองคนถามที่กอดกระชับตัวเองอยู่ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ
“บอกให้นอนพักอยู่ที่ห้องฉัน” แพทริกเอ่ยเสียงดุเป็นรอบที่ห้าตั้งแต่ขึ้นรถมา แม้จะให้คนในอ้อมกอดกินยาดักเอาไว้แล้วทว่าก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่าอีกคนจะไม่ป่วย
เมื่อคืนเขาเอาแต่ใจไปมาก แม้ร่างบางจะอ่อนแรงทว่าก็ไม่เอ่ยห้ามยิ่งทำให้ย่ามใจจนใส่ทุกอย่างไปเต็มแรง ช่องทางเล็กบวมช้ำเสียจนแม้แต่แพทริกยังนึกกร่นด่าตัวเองในใจที่ไม่รู้จักพอ
“รัก...ต้องทำงาน...ครับ”
“ก็โทรไปยกเลิกจะเป็นอะไร” คนเป็นห่วงเอ่ยออกมาเสียงเข้ม
“แค่คุยงาน แล้วก็ทำสัญญา...ปะ แป๊บเดียวครับ”
ใบหน้าเล็กถูไถเข้ากับอกแกร่งอย่างออดอ้อนเมื่อรับรู้ได้ว่าอีกคนกำลังเริ่มไม่พอใจ แม้จะเหนื่อยและระบมแค่ไหนหากแต่ใจดวงน้อยกลับมีความสุขอยู่เต็มเปี่ยม กานต์รักทนไหวทั้งนั้นถ้าหากได้ทำให้คุณแพทริกพอใจ
“หลังจากนั้นก็พัก ไม่ต้องทำอะไรเข้าใจไหม”
“...ครับ” คนฟังพยักหน้ารับก่อนจะซุกตัวเข้าหาความอบอุ่นอีกครั้งโดยมีมือหนาคอยลูบไล้กระชับเสื้อตัวหนาให้เข้าที่ แพทริกไม่ได้กวนคนในอ้อมกอดอีก ปล่อยให้ร่างบางได้พักกระทั่งรถคันหรูแล่นมาจนถึงหน้าร้าน
“คุยเรื่องงานเสร็จแล้วให้โทรหาฉัน” แพทริกเอ่ยสั่งคนที่ยันกายนั่งตัวตรงเรียบร้อย รถจอดนิ่งสนิททว่าร่างสูงยังไม่ปล่อยให้กานต์รักลงไป แพทริกอยากจะลงไปส่งแต่อีกคนกลับบอกว่าไม่เป็นไรเพราะกลัวว่าเขาจะไปทำงานสาย
“ครับ...”
“ถ้าไม่ไหวต้องบอกฉันทันทีเข้าใจไหม” คิ้วเข้มขมวดมุ่นมองคนหน้าซีดเซียวอย่างนึกเป็นกังวล มือหนาลูบไล้ใบหน้าหวานไปมาอย่างแผ่วเบา
“เข้าใจครับ คุณแพทไปทำงานได้แล้วนะครับ...รักไหวจริงๆนะ” รอยยิ้มอ่อนแรงถูกส่งให้คนตรงหน้าเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง แพทริกมองคนตรงหน้านิ่งก่อนจะกดจูบลงไปบนหน้าผากเนียนเกลี้ยงเกลาแล้วผละออก
“รักไปแล้วนะครับ” คนฟังจำต้องพยักหน้ารับในที่สุด
ฟอด
“ขอให้งานราบรื่นนะครับ” กานต์รักกดจูบลงไปบนแก้มสากอย่างรวดเร็วก่อนจะบอกพร้อมรอมยิ้มหวานแล้วเปิดประตูรถลงไป แม้จังหวะก้าวขาลงจะพาร่างกายบอบบางไม่มั่นคงจนเกือบเซแต่ก็ยังตั้งหลักได้ทัน กานต์รักโบกมือให้คนในรถอีกครั้งแล้วปิดประตูลง
แพทริกมองตามคนที่ก้าวเดินเข้าร้านอย่างช้าๆจนแผ่นหลังเล็กหายลับไปจากสายตาก่อนจะถอนหายใจอย่างเป็นห่วงแล้วบอกให้แซมออกรถ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
(มีต่อ)
-
(ต่อ)
“หน้าเราซีดมาก ไหวหรือเปล่ารัก” พร้อมกานต์เอ่ยถามน้องชายขึ้นอย่างเป็นห่วง มือหนาอังไปตามกายบางเพื่อวัดอุณหภูมิจึงพบว่ากานต์รักนั้นตัวรุมๆและคงกำลังจะเป็นไข้ในไม่ช้า
นี่ฝรั่งนั่นกินน้องเขาจนไข้ขึ้นเลยหรือยังไง อะไรมันจะขนาดนั้นกัน
“ไหว...รักไหว” เสียงเล็กเอ่ยตอบอย่างแหบแห้ง กานต์รักที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนโซฟาปรือตาขึ้นมองผู้เป็นพี่ก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง
“พี่ว่าไปหาหมอดีกว่าไหม ก่อนจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้”
“ไม่เป็นไรพร้อม...เดี๋ยวคุยงานแล้วพักก็คงดีขึ้น” กานต์รักแค่รู้สึกมึนๆและปวดเมื่อยตามตัว ไม่ได้อาการหนักถึงขั้นต้องไปหาหมออะไร
“เห้อ เรานี่นะ ยอมเขาไปหมดจนตัวเองมาเดี้ยงขนาดนี้ได้ยังไง...แล้ววันนี้ยักษ์นั่นจะมารับอีกหรือเปล่า” พร้อมกานต์บ่นออกมาทั้งที่รู้ว่าส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะน้องชายตัวเองที่ตามใจฝ่ายนั้นไปซะหมด
“มะ ไม่รู้สิ...คุณแพทยังไม่ได้บอกเลย”
“อาการอย่างนี้ไม่น่าปล่อยเราไว้หรอก เดี๋ยวพี่ไปดูหน้าร้านให้เราก็พักซะ...ถ้าไม่ไหวต้องบอกพี่นะตัวเล็ก” ฝ่ามือใหญ่ลูบหัวเล็กๆนั้นอย่างอ่อนโยน
“อื้อ พร้อมไม่ต้องห่วงนะ” กานต์รักไม่อยากให้พี่ชายนั้นต้องเป็นห่วงไปมากกว่านี้ ตั้งแต่เช้าพร้อมก็คอยดูแลจัดการนู้นนี่นั่นให้อยู่ไม่ห่าง
“นอนซะ เดี๋ยวถึงเวลานัดแล้วพี่จะมาปลุกเอง”
“ครับ” ใบหน้าหวานซีดเซียวพยักรับก่อนจะปิดเปลือกตาลง ฤทธิ์ยาที่ทานเข้าไปค่อยๆทำงานจนร่างเล็กหลับไปในที่สุด
พร้อมกานต์เดินออกไปดูหน้าร้านซึ่งลูกค้ามากมายเช่นทุกวัน เมื่อถึงเวลาที่กานต์รักนัดกับลูกค้าเอาไว้จึงเดินเข้ามาปลุก ยังดีที่ว่าน้องชายไม่ได้มีอาการหนักขึ้นอย่างที่นึกเป็นห่วง หลังจากคุยกันเรื่องงานและเซ็นสัญญากันเรียบร้อยกานต์รักจึงโทรหาแพทริกทันทีอย่างที่อีกฝ่ายสั่งไว้
(เดี๋ยวฉันจะให้คนไปรับ งานที่ร้านก็ให้พนักงานจัดการไป) เสียงเข้มเอ่ยสั่งเพียงเท่านั้นก่อนจะวางสายไป
ตอนนี้ยังไม่ทันจะได้เวลาปิดร้านเลยด้วยซ้ำทว่ากานต์รักรู้ก็ดีว่าไม่สามารถขัดใจอีกคนได้ ร่างเล็กเดินไปหาพี่ชายเพื่อบอกและฝากให้ช่วยดูแลร้าน แม้พร้อมกานต์จะหมั่นไส้แพทริกแค่ไหนแต่ก็รู้ว่าเป็นความสุขของน้องจึงไม่คิดห้าม ไม่นานนักรถคันหรูก็มาจอดอยู่หน้าร้าน กานต์รักก้าวขึ้นรถก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
แซมและโจเซฟมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่อไม่กล้าปลุกคนด้านหลัง กระทั่งมือขวาโทรไปบอกผู้เป็นเจ้านาย แพทริกจึงรีบรุดมาหาแล้วอุ้มร่างบางขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว
“โจเซฟไปตามหมอด้วย”
“ครับ”
แพทริกวางร่างเล็กที่หลับไหลไม่ได้สติลงบนเตียงกว้าง ขยับผ้าห่มผืนหนาให้คลุมเรือนร่างบอบบางก่อนจะจับมือเล็กเอาไว้ตลอดกระทั่งหมอมา
“คนไข้ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่พักผ่อนน้อยร่างกายก็เลยอ่อนเพลีย ส่วนเรื่องอาการมีไข้อ่อนๆพักผ่อนให้มากก็ดีขึ้นแล้วล่ะ”
“ขอบคุณมากครับอาหมอ”
“หมอมารักษาเด็กคนนี้เป็นรอบที่สามแล้วนะแพท ดูแลเขาดีๆหน่อย ตัวเล็กแค่นั้นเอาใจเรามากไม่ไหวหรอก” นายแพทย์ผู้อาวุโสเอ่ยเตือนเพราะรู้จักนิสัยของหลานชายดี
ใบหน้าคมพยักรับก่อนจะให้คนไปส่งหมอให้เรียบร้อยแล้วกลับเข้ามาดูร่างบางที่หลับสนิทอยู่บนเตียงกว้างอีกครั้ง ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เส้นผมนุ่มที่ปรกใบหน้าเล็กออกก่อนจะจ้องมองกานต์รักนิ่ง
เปลือกตาสีอ่อนที่ปิดสนิทค่อยๆขยับเปิดอย่างเชื่องช้า เมื่อปรับสายตาได้ก็เห็นร่างสูงนั่งอยู่ข้างตัวจึงเอ่ยเรียกชื่อเสียงเบา
“คุณ แพท”
“รู้สึกยังไงบ้าง” แพทริกเอ่ยถามพร้อมกับขยับเข้าไปหาคนป่วย
“ดีขึ้นบ้างแล้วครับ” กานต์รักไม่ได้ตอบเพื่อเอาใจหากแต่เพราะรู้สึกว่าตัวเองนั้นดีขึ้นแล้วจริงๆ อาจจะเพราะได้นอนพักจึงทำให้รู้สึกมีเรี่ยวแรงมากขึ้น
“ฉันขอโทษที่เอาแต่ใจ” ร่างสูงเอ่ยเสียงอ่อนพร้อมกับจับมือเล็กขึ้นมาลูบไล้แผ่วเบา อดรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้
“ไม่เป็นไรเลยครับ...รักเต็มใจ” รอมยิ้มอ่อนถูกส่งไปให้คนที่ทำหน้าเครียดขรึมราวกับว่าเขากำลังป่วยหนัก ใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อยามคิดว่าที่คุณแพทเป็นอย่างนี้ก็เพราะว่าเป็นห่วง
“ทีหลังถ้าไม่ไหวก็บอกฉัน”
“จะยอมไม่ทำเหรอครับ?” กานต์รักเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ
“เปล่า...แต่อย่างน้อยก็จะทำเบาลง”
TBC.
คนเขียนมาแล้วววว~ มีเวลาต้องรีบมาก่อนจะไม่มีเวลา>< เห็นมีคนรอฉากอาบน้ำกันเขาไม่ได้อาบน้ำกันเลยค่ะะะะะะะ :mew3: :mew3: คุณแพทชักจะหื่นเกินไปแล้ว เอะอะกินกานต์รักตลอด(ใครเบื่ออ่านข้ามๆได้นะคะ) จนน้องป่วยเลยเห็นไหมมมม
เขินกับเอ็นซีจัง กานต์รักแอบร้อนแรงงง ฮื่อ :o8: :o8: อ่านแล้วเป็นยังไงบอกกันได้นะคะ คุณแพทเขาพูดหวานด้วยเนอะ จะเป็นเบาหวานกันแล้ว :ling1:
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ จุ๊บๆนักอ่านทุกคน :mew1: :mew1:
จิ้มแฟนเพจ : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
เขินนนนนน
ตอนคุณแพทบอกน้องนี่ตัวบิดแทนน้องเลย
เป็นประโยคที่ยาวที่สุดของคุณแพทรึเปล่ส
อร้ายยยย
:-[ :-[
-
มาให้กำลังใจจ้า
ช่วงนี้มาบ่อยจัง
เป็นบุญของคนอ่านแล้ว
-
:pig4:
-
อื้ออออ คุณแพทเขาก็พยายามชัดเจนในแบบของเขาล่ะมั้ง ฮาาาา
-
หมันไส้แพทริก :katai3:
-
เอาอีกๆๆๆๆๆ. อิอิ
-
:pig4: :katai2-1:
-
555555555 คุณแพทนะหรอจะไม่ทำ
รักน่ารักจัง
-
คุณแพทจะทำเบาลงได้จริงๆเหรอ เพราะน้องรักออกจะน่าเอ็นดูขนาดนี้ ^^
-
:pig4:
-
:L2: :L1: :pig4:
คุณแพทของรัก เริ่มไม่ไร้อารมณ์แล้วนะ
แต่ยังยืนยันว่าจะทำอยู่!!
-
หนูรักเริ่มรุกแล้ว :pighaun: เขินนนนน :-[
-
เอิ่มมม คือใครหลงมาจีบนะคุณเอ้ยยย บ่ อยากจะนึก จะเดือดดาลไฟสุมแค่ไหน
-
นึกว่าเลือดจะหมดตัวแล้ว
-
หวานไปอีกกกกกกกกกกกกกกก
nc กราวใจมากค่ะ ชอบมากกก 5555
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
:pighaun: :haun4: :jul1: เลือดหมดตัว.....
เบาๆ มือ หน่อยค่าคุณแพท น้องรักช้ำหมดแล้ว!
-
เอิ่มมมมมม คืออะไรค่ะจะทำเบาลง มันไม่ใช่ว่าต้องทำน้อยลงหรือหยุดทำหรือค่ะคุณแพทททททททท
-
อ่านไป บิดตัวเขินไป แก้มก็อมยิ้ม
คนเขียนมาไวทันใจคนอ่านมากคร่า
ตอนต่อไปเร็วๆน้า เค้าอยากสำลักน้ำตาล
555
-
ขอเติมเลือดด่วน :o8: :hao7: :hao5: :hao7: :mew1:
-
:haun4: :pighaun: :jul1: :m25:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักอย่าตามใจคุณแพทให้มากนัก
-
เรื่องนี้อ่านแล้วยิ้มทั้งเรื่องเลย.......
-
คุณแพทคนหื่น
-
เกือบดีละคุณแพททท
:hao6:
อย่างนี้น้องรักจะไหวมั้ย :o8:
-
มาตามอ่าน
ยังอ่านไม่ทัน
-
คือฟิน
คือชอบค่ะ
-
เอากำลังใจมาส่งคับ
รอๆ
-
ตอนที่ 12
“เปล่า...แต่อย่างน้อยก็จะทำเบาลง”
ประโยคที่ไม่ได้ยาวนักทว่ากลับทำให้ใจดวงน้อยเต้นแรงจนคนป่วยได้แต่เบือนหน้าแดงซ่านหนีไปอีกทางด้วยความขัดเขิน ฝ่ามือที่จับกันอยู่พลันรู้สึกอุ่นร้อนจนเหงื่อไหลซึมตามข้อนิ้ว
“นายต้องกินข้าวเพราะต้องกินยา จะออกไปทานข้างนอกหรือว่าจะทานที่นี่”
แพทริกเองก็ไม่คิดที่จะพูดเรื่องนั้นต่อให้อีกคนต้องเขินอายไปมากกว่าเดิม เสียงทุ้มจึงเอ่ยไปอีกเรื่องซึ่งสำคัญกว่า
“ทานข้างนอกดีกว่าครับ” ใบหน้าหวานที่ยังคงซับสีเลือดอยู่จางๆเบือนกลับมาสบกันอีกครั้งก่อนจะเอ่ยตอบ
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันออกไปบอกให้คนจัดโต๊ะให้”
ร่างสูงเอ่ยก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกจากห้องไป ดวงตากลมโตมองตามแผ่นหลังกว้างของอีกคนกระทั่งลับสายตา
เมื่ออยู่ในห้องคนเดียวกานต์รักจึงกวาดตามองไปรอบห้องที่คุ้นเคย นาฬิกาพรายน้ำบนผนังบอกให้รู้ว่าขณะนี้เป็นเวลาเกือบจะสามทุ่ม ก่อนร่างเล็กจะฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้จึงลองมองหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองแล้วพบว่ามันถูกวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง
นิ้วมือเล็กวางทาบลงบนปุ่มสแกนก่อนโทรศัพท์จะปลดล็อคเรียบร้อย กานต์รักกดเข้าไปยังแอพลิเคชั่นสีเขียวที่ถูกปิดแจ้งเตือนเอาไว้ก่อนจะพบว่าไลน์กรุ๊ปของครอบครัวกำลังมีการเคลื่อนไหว
เมื่ออ่านบทสนทนาล่าสุดร่างบางจึงขยับนิ้วพิมพ์ข้อความตอบกลับไปก่อนจะโดนทั้งพ่อ แม่ และพี่ ถามกลับมาชุดใหญ่ แต่พอได้รับการยืนยันว่าเขานั้นสบายดีทุกคนจึงเบาใจลงได้
แกร๊ก
ไม่นานนักเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นให้คนที่จดจ่ออยู่กับโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังเดินเข้ามากานต์รักจึงไลน์บอกครอบครัวว่าจะโทรไปรายงานตัวในวันพรุ่งนี้ก่อนจะกดล็อคหน้าจอ
“ทำอะไรอยู่” คนตัวโตขยับมาทรุดตัวลงนั่งที่เดิม สายตาคมเหลือบมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือบางนิ่ง
“รักคุยกับครอบครัวครับ...พ่อกับแม่เห็นว่ารักเงียบไปก็เลยเป็นห่วงนิดหน่อย” ใบหน้าหวานระบายยิ้มบางๆพร้อมกับเอ่ยตอบให้คนถามพยักหน้ารับ
“ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า”
“นิดหน่อยครับ แต่ว่าดีขึ้นมากแล้ว”
“อยากจะเข้าห้องน้ำรึเปล่า ล้างหน้าซะหน่อยก่อนออกไปกินข้าว”
“ก็ดีเหมือนกันครับ”
กานต์รักยิ้มตอบก่อนจะค่อยๆขยับตัวหย่อนขาลงข้างเตียง ทันทีที่คนป่วยหยัดตัวลุกขึ้นยืนตรงเรือนร่างสูงใหญ่ของคนที่นั่งอยู่ก็ขยับเข้ามาโอบประคอง
“อ๊ะ ไม่เป็นไรครับคุณแพท รักเดินได้”
แม้ความใกล้ชิดอันรวดเร็วนั้นจะพาให้ใจดวงน้อยเต้นรัวและอุ่นวาบด้วยความปลื้มปริ่มทว่ากานต์รักก็ยังเกรงใจ อีกอย่างตัวเขานั้นก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แค่เดินเหินด้วยตัวเองไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร
“ห้ามดื้อ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันราวกับจะดุเด็กน้อย กานต์รักเบิกตาขึ้นนิดๆกับคำกล่าวนั้น
“รักไม่ได้ดื้อนะครับ”
“เด็กอะไรดื้อแล้วยังชอบเถียง”
“รักไม่ใช่เด็ก” คนถูกกล่าวหาเผลอโต้ตอบโดยไม่ได้คำนึงเลยว่าท่าทางเช่นนี้ยิ่งทำให้ดูเหมือนตัวเองนั้นเป็นเด็กเข้าไปใหญ่
“เด็ก”
“...” ปากเล็กๆยู่เข้าหากันอย่างไม่รู้ตัวเมื่อจนใจที่จะเถียง กานต์รักเงียบเสียงลงโดยไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก ไม่ได้ไม่พอใจทว่าถ้าคุณแพททริกจะว่าอย่างนั้นเขาก็จะยอมรับก็ได้
“เด็กดื้อของฉัน”
เสียงทุ้มที่เอ่ยอยู่เหนือหัวทำให้กานต์รักได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ สมองที่ทำการประมวลผลเหมือนช็อตไปทันทีหลังจากได้ยินคำนั้น
เมื่อกี้คุณแพทริกพูดว่าอะไร?
เด็กดื้อของฉัน อย่างนั้นเหรอ...
กานต์รักทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองคนที่กำลังโอบประคองตัวเอง กระทั่งได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะในลำคอสติที่หลุดลอยจึงค่อยๆกลับมาอีกครั้ง
“หึ ยังจะไปห้องน้ำหรือเปล่า ทำไมยืนนิ่งเชียว”
คนขี้แกล้ง
รู้ทั้งรู้ว่าที่เขายืนนิ่งอยู่อย่างนี้เป็นเพราะอะไรยังกล้าเอ่ยถามกันด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ กานต์รักเงยหน้าแดงๆขึ้นมองคนตัวสูงก่อนจะเม้มปากเข้าหากันราวกับเด็กที่ถูกผู้ใหญ่รังแก
ใบหน้าเล็กแดงอย่างกับลูกตำลึงสุก แพทริกมองภาพนั้นด้วยความอารมณ์ดี
“ไปครับ”
เสียงหวานเอ่ยติดเง้างอนก่อนจะค่อยๆก้าวเดินโดยมีอ้อมแขนแข็งแรงช่วยพยุงกระทั่งถึงห้องน้ำ พอจัดการล้างหน้าล้างตาจนเรียบร้อยแพทริกก็ทำท่าจะขยับเข้ามาประคองอีกรอบแต่กานต์รักยืนยันเสียงแข็งว่าไม่เป็นอะไรแล้วร่างสูงจึงต้องยอมผละออกไป
“ยำหมูยอ~”
กานต์รักลากเสียงเบาๆเมื่อเดินมาจนถึงโต๊ะอาหารแล้วพบว่ามีเมนูโปรดนั้นวางอยู่ เพราะอาการป่วยจึงทำให้ความอยากอาหารลดลงกว่าเคย มีเพียงอย่างเดียวที่นึกอยากและอีกคนก็ทำราวกับว่ารู้ใจ
หวังว่ารสชาติของมันจะได้ช่วยให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง
“กินเยอะๆ จะได้กินยา” แพทริกเดินอ้อมมาทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามแล้วเอ่ยบอก
“ครับ”
รับคำอย่างอารมณ์ดีก่อนที่ต่างฝ่ายจะลงมือทานอาหารโดยกานต์รักนั้นก็คอยตักอาหารให้แพทริกเป็นระยะด้วยความเคยชิน ยามทานข้าวด้วยกันร่างเล็กมักจะทำอย่างนี้เสมอ ปกติแล้วการถูกเอาใจมากก็ไม่ใช่สิ่งที่นึกชอบนักแถมยังให้ความรู้สึกน่ารำคาญเสียมากกว่า แต่กับกานต์รักแล้วแพทริกไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นกลับชอบด้วยซ้ำไป
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“วันนี้มีดาวด้วยนะครับ”
คนที่นั่งให้อีกคนใช้ตักต่างหมอนเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรดหลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อย ท้องฟ้ามืดมิดที่มีแสงจากไฟทั่วเมืองหลวงทำให้ไม่ค่อยได้มีโอกาสเห็นดาวมากนักทว่าก็ยังคงมีอยู่ดวงหนึ่งที่มักส่องสว่างอยู่เสมอ
ไม่รู้ว่าทำไมพอได้นั่งดูดาวแบบนี้แล้วก็อดคิดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้เลย
“มีอยู่ดวงเดียวนั่นนะ” เปลือกตาหนาเปิดขึ้นก่อนจะมองตามสายตาของกานต์รักไป
“แสดงว่ามันต้องสว่างมากเลยเพราะแสงไฟมากมายก็ยังไม่สามารถกลบตัวมันได้...เก่งจังเลยว่าไหมครับ” ริมฝีปากบางแย้มยิ้มน้อยๆขณะมองไปยังดาวดวงที่กำลังพูดถึง
กานต์รักชอบมองดูท้องฟ้าและหมู่ดาว ยามปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปกับความกว้างใหญ่นั้นมันทำให้สมองไม่ต้องนึกคิดอะไรให้วุ่นวายใจ
“คนไทยเรียกว่าอะไรนะ?...ดาวประจำเมืองใช่ไหม”
“ครับ”
“มันส่องสว่าง สดใส...เหมือนนาย”
เสียงทุ้มนั้นทำให้คนฟังดึงสายตากลับมายังใบหน้าคมบนตักซึ่งกำลังหลับพริ้ม กานต์รักไม่รู้ว่าคนพูดหมายความไปลึกซึ้งแค่ไหนแต่สำหรับเขาแล้วมันมีความหมายต่อใจดวงน้อยมากเหลือเกิน
ไม่เคยคิดเทียบเท่าว่าตัวเองเป็นดาวเพราะมันช่างสูงเกินไป อีกอย่างกานต์รักก็ไม่ได้เจิดจรัสเช่นนั้นจึงไม่อาจคิด
แต่คุณแพทริกกลับบอกอย่างนั้นมันจึงส่งผลต่อความรู้สึกให้สั่นไหว
“ไม่หรอกครับ...ถ้าจะเป็นดาวรักก็คงเป็นดาวพลูโต”
ดาวที่ห่างไกลจากดวงอาทิตย์มาก ก่อนจะถูกตัดออกจากวงโคจรในที่สุด
“ทำไมคิดว่าตัวเองเป็นดาวพลูโต?” คนที่ยังคงหลับตาเอ่ยถาม แปลกที่แม้จะไม่ได้ลืมตาขึ้นมองหากแต่แพทริกกลับจับความรู้สึกบางอย่างของคนใกล้ตัวได้ เหมือนมันมีอะไรที่ไม่แจ่มใสอยู่ในนั้น
“ก็...ห่างไกล เพราะว่ามันห่างไกลเหลือเกินครับ” กานต์รักเอ่ยตอบเสียงแผ่ว ดวงตาโตที่มีแววเศร้ามองคนบนตักอย่างโหยหา
“ห่างไกลจากอะไร”
“ดวงอาทิตย์ครับ”
“ห่างไกลแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่สำคัญ”
ดวงตาคมลืมขึ้นมาสบกับกานต์รักนิ่งยามเอ่ยประโยคนั้น นัยน์ตาที่เคยสุกใสมีแววสั่นไหว ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันอย่างไม่มั่นใจในความรู้สึก ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นหมายถึงอะไรแน่
“ไม่ว่านายจะเป็นดาวอะไร แต่นายมีแสงสว่างในตัวเอง...แบบที่ฉันชอบ”
หากเปรียบกานต์รักเป็นดาวแพทริกก็ไม่แน่ใจนักว่าควรจะเป็นดาวอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่รู้นั่นคือดาวดวงนั้นมีแสงสว่างในตัวเอง ประกายของมันไม่ได้เจิดจ้า สว่างไสวจนแสบตาแต่กลับเป็นแสงนุ่มนวลที่ทำให้คนมองอุ่นใจ
“คะ คุณแพริกชอบดาวเหรอครับ”
กานต์รักคงไม่กล้าจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าชอบที่อีกคนเอ่ยขึ้นนั้นจะหมายถึงตัวเอง น้ำเสียงไม่มั่นคงจึงเอ่ยไปถึงอีกสิ่ง
“เปล่า”
“...”
“ฉันหมายถึงชอบนาย”
เปลือกตาสีอ่อนเบิกขึ้นอย่างไม่คาดฝันกับคำตอบนั้น กานต์รักนิ่งอึ้งจนแทบหยุดหายใจขณะที่คนพูดไม่ได้รู้สึกประหลาดใจกับตัวเองเลยแม้แต่น้อย
แพทริกยอมรับว่าชอบกานต์รัก...ชอบที่จะอยู่ด้วย ชอบการถูกเอาใจใส่ ชอบท่าทางนุ่มนวล และเขาคิดว่ามันจะต้องกลายเป็นความรักเข้าในซักวัน
ร่างสูงที่นอนทอดเต็มโซฟาขยับตัวลุกขึ้นนั่งตรงแล้วหันหน้าเข้าหาร่างเล็กที่ดูเหมือนว่าสติหลุดไปแล้ว
“ยังไม่สามารถพูดคำว่ารักได้ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้ชอบ”
“...”
“ฉันสบายใจเวลาอยู่กับนาย” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอย่างจริงจัง
ครั้งแรกที่เจอกันเมื่อครั้งในผับความสบายตาก็เป็นสิ่งที่ทำให้แพทริกสะดุด ท่าทางหวานละมุนที่แทบจะไม่เข้ากับสถานที่แบบนั้นยิ่งทำให้แปลกใจเข้าไปใหญ่ จำได้ว่าตัวเองจับจ้องเพียงร่างบางซึ่งนั่งคุยอยู่กับใครซักคนนิ่ง กระทั่งสั่งคนให้เข้าไปติดต่อโดยที่แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไป
ตอนนั้นมันเป็นเพียงความถูกใจ ทว่าตอนนี้มันกลับกลายเป็นความชอบ
ทั้งที่ไม่ว่าเขาจะใจร้ายใส่ยังไงกานต์รักก็ยังคงแสดงออกอย่างบริสุทธิ์ ความอ่อนโยนนั้นไม่เคยหายไปเลยซักนิด
“คะ คุณแพทว่ายังไงนะครับ”
คนที่แทบไม่มีสติเอ่ยขึ้นเสียงสั่นพร่า ราวกับทุกอย่างเป็นความฝันจนอยากได้ยินมันอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองฟังไม่ผิด
“ฉันสบายใจเวลาอยู่กับนาย”
“ไม่...ไม่ใช่ครับ ก่อนหน้านั้น”
“ฉันชอบนาย”
“...อีกทีได้ไหมครับ”
“หึ ฉันชอบนาย...ชอบกานต์รัก...ชอบรัก ได้ยินชัดหรือยัง”
ไม่พูดเปล่ามือหนายังรั้งเอวบางของอีกคนให้ขยับเข้าหากระทั่งขาเรียวแนบชิดกับท่อนขาแกร่ง สองสายตาสบกันด้วยระยะที่ไม่ได้ห่างมากนัก
หมับ
“พูดอีกได้ไหมครับ...พูดอีกร้อยรอบเลยได้ไหมรักอยากฟัง”
กานต์รักโถมกายเข้าหาจนคนไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่รีบตวัดแขนโอบร่างเล็กเอาไว้ตามสัญชาตญาณ เสียงหวานติดสั่นเอ่ยกระซิบข้างหู ท่อนแขนเรียวก็รัดอยู่รอบคอแกร่งแน่น
แพทริกมองไม่เห็นว่าคนในอ้อมกอดนั้นมีสีหน้าอย่างไร แต่น้ำเสียงนั้นก็เต็มไปด้วยความสุขจนแม้แต่คนพูดยังยกยิ้มตาม
ไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดแค่ไม่กี่คำจะทำให้กานต์รักดีใจขนาดนี้
“ฉันชอบรัก...ถ้าอยากฟังคืนนี้จะพูดให้ฟังทั้งคืน”
สรรพนามที่ถูกเอ่ยเรียกพาให้กานต์รักใจเต้นรัวเสียจนน้ำตาไหล ความรู้สึกนั้นทั้งตื่นเต้น ตื้นตันและดีใจ ผสมปนเปกันไปหมดจนแยกไม่ออก
ยิ่งกว่าฝันเสียอีก...คำที่เขารอคอยมาเกือบครึ่งชีวิต ไม่ต้องมากมายถึงคำว่ารักแต่แค่นี้กานต์รักก็ดีใจมากมายเหลือเกิน
“รักก็ชอบคุณ ชอบมากจนไม่ใช่แค่ชอบแล้ว”
กานต์รักเอ่ยพูดทั้งที่กอดคนตัวสูงเอาไว้แน่น ใบหน้าเล็กก็ซบเข้ากับลาดไหล่แกร่งอยู่อย่างนั้นพร้อมกับหลับตาลงซึมซับทุกอย่างทุกความรู้สึก
“ดีแล้วกานต์รัก รู้สึกกับฉันให้มากๆ มากจนไม่สามารถรู้สึกกับใครได้อีก”
คนขี้หวงเอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบแผ่นหลังเล็กไปมาแผ่วเบา
กานต์รักทำได้เพียงแต่พยักหน้ารับหงึกหงักเพราะตื้นตันจนแทบพูดออกมาไม่ได้
“ย้ายมาอยู่ที่นี่นะ...อยู่กับฉัน”
ประโยคที่ได้ยินทำให้กานต์รักค่อยๆผละออกมา แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองก็ยังคงใกล้ชิดเมื่อร่างเล็กแทบจะนั่งเกยอยู่บนตักของอีกคน มือบางถูกยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลซึมด้วยความปิติออกจากใบหน้า
ประโยคที่เอ่ยพูดราวกับกำลังอ้อนขอทำให้กานต์รักหัวใจพองโตไปหมดแต่ว่าก็ยังไม่อาจตกลงรับคำได้ในทันที
“รักอยากอยู่กับคุณแพทนะครับ แต่ว่าตอนนี้...ยังไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ รักขอเวลาอีกซักพักได้ไหมครับ”
ใบหน้าหวานมีแววลำบากใจอยู่ในนั้นจนคนมองขมวดคิ้วเข้าหากัน เรื่องที่ไม่สะดวกหลักๆแล้วคือเรื่องของพร้อม จะให้เขาทิ้งพี่ชายมาอยู่กับคุณแพทก็ยังไงๆอยู่
“ทำไม” น้ำเสียงนั้นเข้มขึ้นจนกานต์รักต้องเอ่ยต่อด้วยเสียงติดจะอ้อน
“รักยังต้องจัดการอีกหลายอย่าง แต่ว่าระหว่างนี้จะมาหาเท่าที่คุณแพทต้องการเลย”
“...”
“...นะครับ” เพราะอีกคนยังคงนิ่งไม่ยอมตอบอะไรกานต์รักจึงเพิ่มเลเวลความอ้อนที่มักใช้กับพี่ชายบ่อยๆขึ้นมาอีกนิด
“ฉันจะให้เวลา แต่ต้องไม่นานนัก...ไม่อย่างนั้นฉันจะจับรักขังเอาไว้ไม่ต้องออกไปไหน”
สุดท้ายแล้วแพริกก็ต้องเป็นฝ่ายยอมเมื่อใจแกร่งนั้นอ่อนยวบลงกับเสียงออดอ้อนของร่างเล็ก มันช่างน่าหมั่นเขี้ยวเสียจนอยากจับคนตรงหน้ามาฟัดแรงๆซักทีสองที
“ครับ รักยอมทุกอย่างเลย...ละ แล้วก็ คุณแพทเรียกรักเหมือนเดิมก็ได้ครับ พอคุณแพทพูดอย่างนี้แล้ว มัน...แปลกๆ”
บอกตรงๆว่ากานต์รักไม่ชินซักนิด ยามได้ยินแล้วหัวใจมันจักกะจี้แปลกๆ ใบหน้าก็พลันเห่อร้อนไปหมด ขัดเขินจนเกินกว่าจะกล้าสบตากับอีกคน ลิ้นนั้นก็พลอยสั่นไปด้วย แบบนี้ให้คุณแพทพูดอย่างเดิมน่าจะดีกว่า
“ทำไม ไม่ชอบหรือไง ฉันชอบนะ นายยังเรียกฉันว่าคุณแพทเลย”
แพทริกรู้ว่าอีกคนเขินอายเพียงใดแต่เขาก็ยังอยากเหย้าแหย่ และอีกอย่างก็ชอบมากกว่าอย่างที่บอกไปจริงๆ คำว่านายมันดูห่างเหินกันไปซักหน่อย
“มะ ไม่ได้ไม่ชอบครับ แต่มันฟังแล้วไม่ค่อยชินเท่าไหร่เลย”
กานต์รักไม่ได้ซีเรียสว่าอีกคนต้องพูดหรือเรียกตัวเองอย่างไร เพราะฉะนั้นไม่ว่าคำไหนขอแค่คุณแพทเอ่ยด้วยก็ยินดีทั้งหมด แต่พอยามเสียงทุ้มและใบหน้าหล่อเหลาพูดอย่างนี้นี้มันทำให้รู้สึกเหมือนจะทำอะไรไม่ถูก
“ฟังบ่อยๆเดี๋ยวก็ชิน”
“คุณแพทแกล้งรักอีกแล้ว”
เพราะสายตาคมนั้นวาววับเสียจนกานต์รักอดเอ่ยออกมาไม่ได้ อีกคนดูอารมณ์ดียามพูดทั้งที่ปกติไม่ได้เป็นเช่นนี้ ไม่พ้นว่าคงกำลังแกล้งเขาอยู่ อีกหนึ่งนิสัยที่กานต์รักพึ่งค้นพบยามอยู่ด้วยกัน
“หึ แต่ฉันชอบพูดแบบนั้นมากกว่าจริงๆ”
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอยากแกล้งแต่อีกส่วนก็เพราะว่าพอใจที่จะแทนตัวอีกคนด้วยอย่างนั้นมากกว่าเรียกว่านาย
“เรียกแบบเดิมเถอะนะครับ” มันก็ไม่ใช่คำที่ไม่ดีอะไร แต่เพียงแค่ดีมากจนพาให้ใจสั่นเท่านั้น
“ตามใจนายแล้วกัน” แพทริกก็ไม่ได้คิดจะขัดใจอีกคนจึงยอมตามใจในที่สุด
“คุณแพทน่ารัก”
ใบหน้าหวานยิ้มออกมาเต็มหน้าก่อนจะหลุดคำพูดให้คนฟังนั้นต้องเลิกคิ้ว อย่างเขานี่นะหรือจะใช้คำว่าน่ารัก แพทริกคิดพร้อมกับทำหน้าประหลาดใจ
“ฉันน่ะนะ”
“ครับ เพราะคุณแพทใจดี” กานต์รักตอบ แม้ใบหน้าคมจะติดดุทว่าความจริงแล้วนั้นคุณแพทก็ใจดีไม่น้อย
“ฉันไม่เห็นรู้ตัว”
“จริงๆนะครับ”
“เอาเถอะ...พรุ่งนี้ฉันว่าง นายก็ว่าง อยากจะไปไหนหรือเปล่า”
เพราะพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ซึ่งเป็นวันที่ร้านปิด กานต์รักว่างเพราะไม่ต้องเข้าร้านแต่อีกคนนั้นตั้งใจทำตัวให้ว่างเพื่อจะได้มีเวลาขลุกอยู่กับร่างเล็ก
“ดีจังเลยครับที่คุณแพทว่าง...อืม ไปห้างได้ไหมครับ รักไม่ได้ไปเดินห้างนานแล้วเหมือนกัน ว่าจะไปดูพวกของใช้ซักหน่อย”
“ก็ดี ฉันเองก็ไม่ได้ไปนานแล้ว”
เพราะปกติเวลาว่างนั้นแทบไม่มีเรื่องจะไปเดินห้างนั้นจึงไม่ต้องพูดถึง ถ้าอยากจะได้อะไรแพทริกก็แค่ให้คนไปจัดการไม่จำเป็นต้องไปถึงที่ ถ้าไปส่วนมากก็ไปแค่เพื่อทานข้าวเท่านั้น
“งั้นเราไปห้างกันนะครับ”
“อืม แต่ว่าตอนนี้นายควรจะไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอนซะ เดี๋ยวจะได้ป่วยยิ่งกว่าเดิม”
คนโดนสั่งยิ้มกว้างก่อนใบหน้าเล็กจะขยับเข้ามาใกล้ แพทริกยังคงนิ่งกระทั่งความนุ่มหยุ่นทาบทับลงมา ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มอย่างพึงพอใจในการกระทำนั้นก่อนจะปล่อยเลยตามเลย กานต์รักหลับตาลงแน่นแนบปากบางไว้อย่างนั้นให้ทุกความรู้สึกโอบล้อมร่างกายและหัวใจ
“ขอบคุณนะครับ” ร่างเล็กผละออกแล้วเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มบาง พวงแก้มนุ่มขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ามอง
“...”
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
“ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ...นายต้องอดทนกับคนอย่างฉันไม่น้อย”
มือหนายกขึ้นลูบแก้มนิ่มไปมาอย่างแผ่วเบา สายตาคมที่มักนิ่งเรียบมีแววอ่อนโยนเสียจนคนมองรู้สึกขัดเขิน ยามคนตรงหน้านิ่งนั้นก็มีเสน่ห์อันตรายน่าค้นหา แต่พอแววตาคมอ่อนลงก็ทำให้ใจแทบจะละลาย
“ไม่เลยครับ รักไม่ได้ใช้ความอดทนอะไรเลย”
“กานต์รัก” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อ มือหนาวางนิ่งข้างกรอบหน้าเล็กค้างอยู่อย่างนั้น
“ครับ?”
“ชื่อนายแปลว่าอะไร”
แพทริกพอจะรู้ว่ามันมีความหมายเกี่ยวกับความรัก แต่เขาอยากรู้ละเอียดมากกว่านั้น เพราะคนตัวเล็กตรงหน้าถึงทำให้อยากรู้ขึ้นมา
“กานต์แปลว่าผู้เป็นที่รักครับ ส่วนรักก็คือความรัก”
แม้จะไม่เข้าใจนักที่อยู่ดีๆอีกฝ่ายก็ถามถึงความหมายชื่อแต่กานต์รักก็ตอบออกไปพร้อมรอยยิ้มหวานละมุน รู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่เอ่ยถึงชื่อของตัวเองเพราะชื่อนั้นมาจากความรักของผู้เป็นพ่อแม่
“มิน่าล่ะ”
“มิน่าอะไรครับ?”
“นายถึงได้เป็นคนอย่างนี้...เป็นที่รักและเต็มไปด้วยความรัก”
แพทริกพูดออกไปด้วยความรู้สึก แม้ไม่รู้ว่าครอบครัวของอีกฝ่ายเป็นอย่างไรแต่เขาก็รับรู้ได้เลยว่ากานต์รักเติบโตมาในครอบครัวที่แสนอบอุ่น มันแสดงออกผ่านตัวตนของคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจน
คำพูดของแพทริกราวกับหมัดฮุคให้คนฟังนิ่งไปด้วยความเขินอาย อีกหนึ่งอย่างที่กานต์รักค้นพบในตัวร่างสูงคือแพทริกชอบพูดประโยคชวนสั่นไหวขณะที่ใบหน้าคมยังคงความนิ่งซึ่งต่างจากคนฟังโดยสิ้นเชิง
กานต์รักถูกทำให้เขินด้วยคำพูดเป็นรอบที่นับไม่ได้แล้ว
“ปะ เป็นคำชมใช่ไหมครับ” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันด้วยความประหม่าเนื่องจากอาการเขิน
“แน่นอน” แพทริกพยักหน้ารับ
“..ขอบคุณครับ”
เสียงหวานเอ่ยตอบแผ่วเบาพร้อมกับหลบสายตาคมไปอีกทาง ปกติกานต์รักก็เป็นคนเขินง่ายอยู่แล้ว ยิ่งถ้ากับแพทริกนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง อีกฝ่ายก็ช่างขยันทำให้เขาขัดเขินเหลือเกิน
“หึ จะไปอาบน้ำได้หรือยัง หรือต้องให้ฉันจูบคืน”
แพทริกหัวเราะในลำคอก่อนจะเอ่ยถามคนตัวแดงตรงหน้า คนอะไรเขินไปหมดซะทุกอย่างทั้งที่ควรจะชินได้แล้ว
“ไปแล้วครับ”
คำพูดชวนให้อายหนักยิ่งกว่าเดิมทำให้กานต์รักเอ่ยตอบเสียงรัวแล้วรีบขยับตัวลงจากโซฟา ดวงตาโตเหลือบมองแพทริกเล็กน้อยก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมองอยู่ก่อนแล้ว
“ไปแล้วนะครับ”
กานต์รักพูดรัวๆก่อนจะรีบเดินออกไปจนแพทริกได้แต่มองตามแล้วหัวเราะกับท่าทางนั้น ใบหน้าคมส่ายน้อยๆกับตัวเองก่อนจะหันมองไปยังท้องฟ้ากว้าง จ้องมองดวงดาวที่ส่องสว่างอยู่เพียงดวงเดียวแล้วยกยิ้ม
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“ง่วงแล้วก็นอน”
แพทริกนั่งลงข้างๆคนบนเตียงที่นอนตาปรือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่แล้วลูบหัวทุยนั้นอย่างแผ่วเบา หลังจากที่กานต์รักเข้าไปอาบน้ำร่างสูงก็ลงไปตรวจเอกสารเล็กน้อยก่อนจะกลับขึ้นมา ฤทธิ์ยาที่ทานไปก่อนหน้าคงจะเริ่มทำงานร่างเล็กเลยง่วงเต็มแก่
“รักรอคุณ” กานต์รักพยายามถ่างตาอันหนักอึ้งของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ปิดลง อยากจะรอคนตรงหน้าเสียก่อน
“หลับไปเถอะ ฉันยังต้องอาบน้ำอีก”
“ไม่เป็นไรครับ รักจะรอ”
“ดื้ออีกแล้วนะ” แพทริกแกล้งเอ่ยเสียงเข้ม
“รักไม่ดื้อ”
“นี่แหละดื้อ...เอาเถอะ อยากจะรอก็รอ แต่ถ้าทนไม่ไหวก็หลับไปได้เลยเข้าใจไหม”
กานต์รักพยักหน้ารับหงึกหงักให้แพทริกต้องรีบขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองให้เร็วที่สุด พอเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้งก็พบว่าคนรอนั้นยังไม่ยอมหลับแม้ดูท่าว่าใกล้จะไม่ไหวแล้วก็ตาม
ดื้อจริงๆ
“นอนได้แล้ว” ร่างสูงขยับไปนอนอีกฝั่งก่อนจะรั้งคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด
“อื้อ ฝันดีนะครับ” เสียงเล็กเอ่ยติดยานคางจนคนฟังได้แต่ส่ายหน้า ง่วงขนาดนี้ก็ยังอุตสาห์รอ
“ฝันดีกานต์รัก” สัมผัสหนักๆกดลงบนหัวเล็กก่อนคนทนความง่วงไม่ไหวจะปิดเปลือกตาลงแล้วหลับไปทันที แพทริกไล้ฝ่ามือไปตามไหล่บางเบาๆขณะที่ยังลืมตาในความมืด ร่างสูงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะค่อยๆหลับตามไป
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
เปลือกตาสีอ่อนเปิดขึ้นก่อนจะต้องกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงสว่าง อ้อมแขนแข็งแรงที่โอบล้อมตัวเอาไว้ทำให้รู้สึกอุ่นๆในใจจนต้องยิ้มออกมา กานต์รักมองหน้าคนที่ยังหลับสนิทก่อนจะขยับตัวกดริมฝีปากลงบนแก้มสาก ก่อนจะได้มีโอกาสสังเกตใบหน้าคมในระยะใกล้
หนวดคุณแพทเริ่มขึ้นแล้ว
มือเล็กไล้ไปตามกรอบหน้าแกร่งเบาๆก่อนจะผละออกแล้วค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น ตอนนี้พึ่งจะเป็นเวลาหกโมงเช้า กานต์รักคิดว่าจะเริ่มต้นด้วยการทำอาหารให้คนที่ยังไม่ตื่นทาน
ขาเรียวก้าวพาตัวเองไปยังห้องน้ำก่อนจะจัดการตัวเองจนเรียบร้อย กานต์รักเดินไปยังห้องครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นแล้วนิ่งคิดกับตัวเองว่าควรจะทำอะไร
เมื่อคิดได้มือบางก็จัดการหยิบทุกอย่างออกมาด้วยความรวดเร็ว
“ทำอะไร”
สัมผัสที่สอดรัดเอวรอบบางจากด้านหลังทำให้คนที่ไม่ได้ตั้งตัวสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นผมชี้ฟูของคนพึ่งตื่นซุกซบอยู่ข้างกรอบหน้าจึงผ่อนอาการตกใจลง
“ข้าวต้มกุ้งครับ คุณแพทไม่นอนต่ออีกหน่อยล่ะครับ ยังเช้าอยู่เลย”
กานต์รักหมุนนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ตอนนี้พึ่งจะเป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งเท่านั้น
“นอนไม่หลับ”
พอคนข้างตัวหายไปไม่กี่นาทีแพทริกก็ค่อยๆรู้สึกตัว แม้อีกฝ่ายจะเอาหมอนข้างวางไว้ให้ทว่ามันก็ยังไม่อาจทดแทนร่างนุ่มนิ่มได้ กระทั่งทนนอนต่อไม่ไหวจึงต้องลุกขึ้นมาในที่สุด
“หืม ทำไมล่ะครับ” กานต์รักเอ่ยถามพร้อมกับหรี่แก๊สให้เบาลง
“นายไม่อยู่ นอนไม่หลับ” คำตอบตรงๆนั้นทำให้คนฟังถึงกับชะงักไป กานต์รักโดนอีกฝ่ายเล่นงานด้วยคำพูดตั้งแต่เช้าเลย
“งั้นเดี๋ยวรักนอนเป็นเพื่อนครับ”
ร่างเล็กหมุนตัวกลับมาก่อนจะเจอใบหน้าคมที่หลับตานิ่งพร้อมด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง คงเพราะอยากนอนต่อไม่น้อย
“อืม” คนง่วงได้แต่รับคำในลำคอ กานต์รักยิ้มออกมากับมุมเด็กๆของนักธุรกิจผู้มีอำนาจก่อนจะหันไปปิดแก๊สแล้วรั้งมือหนาให้เดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง
พอร่างสูงนอนลงเรียบร้อยอ้อมแขนแข็งแรงก็ตวัดร่างเล็กเข้าไปในอ้อมกอด ลมหายใจร้อนรินบนหัวทุยซึ่งกานต์รักก็กอดตอบอีกคนแล้วลูบแผ่นหลังกว้างไปมาอย่างที่อีกคนชอบทำเป็นการกล่อมนอน กระทั่งลมหายใจหนักแน่นนั้นถูกผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอจึงรู้ว่าแพทริกหลับไปแล้ว
กานต์รักได้แต่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนเมื่อเวลาผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วโมงอีกคนจึงตื่นขึ้นมา
“ตื่นแล้วหรือยังครับ” เพราะร่างสูงขยับตัวทว่ากลับซุกหน้าเข้าหาแล้วนิ่งไปอีกครั้งกานต์รักจึงถามออกมาด้วยความไม่แน่ใจ
“อืม แต่ไม่อยากตื่นเลย” เสียงอู้อี้เอ่ยตอบ
“วันนี้คุณแพทไม่ได้มีธุระอะไร จะนอนต่อก็ได้นะครับ”
“ไม่อยากนอนแล้ว แต่อยากกอดนายอยู่อย่างนี้ไม่ต้องลุกไปไหน”
“กะ ก็กอดสิครับ รักไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย”
แม้จะขัดเขินแต่กานต์รักก็อดเอ่ยออกไปไม่ได้ เขาเองก็ชอบความรู้สึกนี้เหลือเกิน ยามได้อยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงอบอุ่นนี้ก็มีความสุขจนไม่อยากจะทำอะไร
“แล้วกอดมากกว่านี้ได้หรือเปล่า”
“...ตามใจคุณแพทสิครับ” ใบหน้าเล็กซุกเข้ากับอกแกร่งมากกว่าเดิมอย่างเขินอายเมื่อเข้าใจดีว่าคำว่ากอดนั้นหมายถึงอะไร
กานต์รักนั้นก็ไม่เคยอยากจะขัดใจคุณแพทอยู่แล้ว
“หึ นายยังไม่หายดี เอาไว้ก่อนแล้วกัน”
“...”
“ถ้าหายเมื่อไหร่ก็เตรียมตัวไว้ได้เลย”
กานต์รักรู้สึกว่าเลือดทั้งตัวไหลมารวมกันอยู่บนใบหน้าจนราวกับมันกำลังจะระเบิด ภาพความร้อนแรงมากมายไหลเข้ามาในหัวจนต้องสะบัดให้ภาพเหล่านั้นหลุดออกไป
คิดอะไรน่าอายเชียวกานต์รัก ทำไมเป็นคนทะลึ่งอย่างนี้นะ
TBC.
กลับมาแล้วค่ะ :กอด1: หลังจากฮีลตัวเองอยู่พักใหญ่แล้วก็มีสอบอีกก็เลยนานหน่อย คิดถึงกันหรือเปล่าเอ่ย มาพร้อมกับความหวานอีกแล้ว :mew3: ใครไม่ชอบแนวนี้ก็ต้องขออภัยนะคะ นิยายเราเน้นที่ความฟิน(และหื่นนิดๆ)เป็นหลัก อาจจะไม่ได้ประโยชน์อะไรซักเท่าไหร่ :mew2:
ขอบคุณคนอ่านแล้วก็ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์มากๆค่ะ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ :mew1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
:L2: :L1: :pig4:
มาทั้งโรงงานน้ำตาล
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เบาหวานขึ้นนน :katai1:
-
หนูรักลูกกกกก อย่าไปยอดอิตาคุณแพทขนาดนั้นสิลูกกกก
หมั่นไส้อิตาคุณแพทนิดนึง 5555
-
แบบนี้ไม่ใช่แค่ชอบแล้วมั้งคุณแพท ตัวติดกันซะขนาดนี้
-
คุณแพทหลง(รัก)น้อง มากขึ้นทุกวัน
-
รักน่ารักกก
คุณแพทอ้อนจังเลย 5555
-
ฮอล!!! หวานมาก น่ารักมากกกกกก ^////^
-
โอ๊ยยยยยย จะน่ารักไปไหนเนี่ยทั้งคู่ หวานซะเบาหวานขึ้นแล้วเนี่ย เราจะตายเพราะเบาหวานแล้วววววว
-
อุ๊ยๆๆ มดกัดๆๆ :hao7:
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
รักน่ารักจังเลยยย คุณแพทก็อบอุ่น :-[
-
หวานมากกกกกกกก
-
หวานน่ารักมากอ่ะ
แพทริกมีมุมมุ้งมิ้งงี้ด้วยอ่อ :o8: :-[ :impress2:
แต่ชอบ :z3: :z3: :z3:
-
แน่ใจเหรอคุณแพทว่าแค่ชอบ
-
เหมือนโดนมดตลอดเวลา พออ่านตอนนี้ :hao7:
-
น่ารักดีค่ะ เหมือนได้เติมความหวานให้ชีวิต5555
-
โอ้ยยยยย ทำไมรักตามใจคุณแพทขนาดนี้ อิจฉาๆ
-
มดขึ้นจอ
-
:-[ :-[ :-[
-
หวานจนกลัวจะมีดราม่าเลย ฮือออออ ขอหวานไปนานๆ
-
โอ๊ยยยย ไม่ได้อ่านอะไรแบบนี้นานแลล้วมีความรู้สึกว่ามันจั๊กจี้หัวใจดีค่ะ อร๊ายยยยยยยยยยยชอบมาก o13 :katai2-1:
-
โอ๊ยยย หวานมาก รีบมาต่อเร็วๆนะคะ
<(‾︶‾)>
-
:pig4: รักนี่นางเอกต้นฉบับชัดๆเลยค่ะ อ่อนหวาน เอาใจ อยู่ในโอวาท ไม่มีปากเสียง แม่บ้านแม่เรือน 555
-
ทำไม
ยิ่งอ่าน
ยิ่งใจสั่น
เฮ้ย!!! มันน่ารักมากกกกกก :impress2: :-[
-
เบาหวานขึ้นตาแล้ว....... หวานกันเข้าไป คนโสดแอบอิจฉานะเนี่ย
-
หวานจนน้ำตาลขึ้น :hao3: :hao3: :hao3:
-
#ผู้เป็นที่รัก
ตอนที่ 13
หลังจากนั้นกานต์รักก็ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้อีกเพราะความสะเทิ้นอาย ทำได้เพียงผละตัวลุกขึ้นแล้วรีบบอกให้อีกคนไปอาบน้ำอย่างอ้อมแอ้มก่อนจะออกจากห้องมาสงบจิตใจอันสั่นไหว
อยู่กับคุณแพทบ่อยๆก็กลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคหัวใจเข้าซักวัน
เมื่อหัวใจเริ่มกลับมาเต้นด้วยจังหวะคงที่ร่างเล็กจึงพาตัวเองก้าวไปทางห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารให้คนที่กำลังอาบน้ำ กานต์รักจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย ไม่นานนักร่างสูงก็เดินเข้ามา
“ทำไมไม่ออกไปทานข้าวที่ห้างทีเดียว” เสียงทุ้มเอ่ยไปอย่างนั้นทว่าก็นั่งลงในตำแหน่งของตัวเองแล้วเรียบร้อย
“รองท้องไปหน่อยดีกว่าครับ เผื่อคนเยอะจะได้ไม่หิวมาก” กานต์รักส่งยิ้มบางพร้อมกับเอ่ยตอบ
แพทริกพยักหน้ารับก่อนจะลงมือทานข้าวต้มกุ้งที่กำลังส่งกลิ่นหอมยั่วยวนอยู่ตรงหน้า แม้คนตัวเล็กจะบอกว่าทานเพื่อรองท้องแต่ด้วยรสชาติที่ถูกปากก็ทำให้ร่างสูงจัดการข้าวต้มในถ้วยจนหมด
“ฉันขอเวลาเคลียร์งานไม่นาน” แพทริกเอ่ยบอกคนที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อย
“งั้นเดี๋ยวรักไปซักผ้านะครับ”
“ซักทำไม” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจนักเพราะปกติหน้าที่นั้นก็มีคนคอยจัดการอยู่แล้ว
“รักว่างครับ ก็เลยหาอะไรทำระหว่างที่รอคุณ”
กานต์รักอยากดูแลอีกฝ่ายในทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือว่าเรื่องใหญ่ การซักผ้านั้นก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่อยากจะทำให้ เรื่องเล็กๆน้อยๆที่บางคนอาจไม่ใส่ใจแต่ไม่ใช่สำหรับกานต์รัก
“งั้นก็ตามใจ...เดี๋ยวฉันมา แป๊บเดียว” เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างไม่ว่าอะไรให้ใบหน้าเล็กพยักรับด้วยความยินดี
แพทริกรีบเดินออกไปเพราะไม่อยากให้อีกคนต้องรอนาน ถึงแม้จะพยายามเคลียร์งานแล้วแต่ด้วยเพราะธุรกิจที่มากมายหลายด้านจึงทำให้มีอะไรต้องตรวจดูอยู่เสมอ
กานต์รักมองตามคนที่พึ่งเดินออกไปก่อนจะหมุนกายพาตัวเองก้าวไปยังห้องนอนแล้วรีบจัดการกับงานของตัวเองให้เรียบร้อย
แพทริกหายไปจนกระทั่งกานต์รักซักเสื้อผ้าเสร็จจึงกลับขึ้นมา
“จะใส่เสื้อตัวนี้?”
คนตัวสูงเอ่ยถามพร้อมกับเลิกคิ้วมอง พึ่งได้สังเกตว่าเสื้อยืดสีขาวบนเรือนร่างบอบบางนั้นมันบางแค่ไหน จำไม่ได้ว่าตอนให้คนไปจัดการเรื่องเสื้อผ้าของกานต์รักมันมีเสื้อประมาณนี้อยู่ด้วย
ใครจะจำได้ในเมื่อแพทริกนั้นสั่งให้คนเหมามาจนเต็มตู้
“ทำไมเหรอครับ” กานต์รักไม่ได้จะใส่เสื้อตัวนี้ทว่าพออีกคนถามพร้อมกับขมวดคิ้วใส่กันเลยสงสัยว่าทำไม
“บางไป ไปเปลี่ยน” คราวนี้คนตัวสูงเอ่ยเสียงเข้ม
“ครับ?”
“มันบาง เห็นไปถึงไหนต่อไหน”
คนขี้หวงเอ่ยขึ้นด้วยความไม่ชอบใจ กานต์รักนิ่งมองอาการของคนตรงหน้าก่อนใบหน้าหวานจะค่อยๆขึ้นสีระเรื่อเมื่อแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าคุณแพทนั้นกำลังหวง
“รักไม่ได้จะใส่ตัวนี้ครับ ว่าจะเข้าไปอาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบ”
“เอาตัวที่ไม่บาง” แพทริยังคงไม่วางใจจึงเอ่ยย้ำเสียงเข้ม
“มันก็...ไม่ได้บางขนาดนั้นซักหน่อยนะครับ”
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างพยายามกลั้นยิ้ม สำหรับกานต์รักเสื้อตัวนี้ก็ไม่ได้บางมากมายอะไร แต่สำหรับอีกคนแล้วคงจะไม่ใช่อย่างนั้น
“จะเห็นหัวนมอยู่แล้วไม่บางยังไง ใส่แค่อยู่กับฉันได้ แต่ถ้าจะใส่ออกข้างนอกต้องเปลี่ยน”
ใบหน้าคมแทบจะยับย่นไปหมดเพราะเจ้าตัวขมวดคิ้วแน่นพร้อมทั้งหรี่ตามอง
“รักเข้าใจแล้วครับ แล้วคุณแพทจะอาบน้ำอีกรอบหรือเปล่าครับ”
กานต์รักรีบเอ่ยถามไปอีกเรื่องก่อนคนตัวโตจะหงุดหงิดกับเรื่องเสื้อของเขาไปมากกว่านี้ แม้ว่าจะรู้สึกปลื้มใจที่อีกฝ่ายทำราวกับหวงแต่ก็ไม่อยากให้คุณแพทต้องหงุดหงิด
“อืม นายไปอาบในห้องเถอะ เดี๋ยวฉันอาบข้างนอกจะได้ไม่เสียเวลา” ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงเข้าไปแล้ว หากช้ากว่านี้วันนี้คงไม่ต้องออกไปไหน
กานต์รักพยักหน้ารับก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางห้องนอน ต่างคนต่างใช้เวลาจัดการกับตัวเองไม่นานนักก็เสร็จเรียบร้อย
ร่างเล็กอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ดูไม่เป็นทางการมากนักพร้อมกับเลือกสวมกางเกงยีนส์สีดำซึ่งมีรอยขาดเป็นดีเทลเล็กๆ และความบังเอิญก็อยู่ตรงที่แพทริกเองก็เลือกสวมเสื้อเชิ้ตสีเดียวกันต่างกันแค่กางเกงนั้นเป็นยีนส์เข้ารูปสีเข้ม โดยยัดชายเสื้อเข้าข้างใน ตรงเอวสอบก็คาดด้วยเข็มขัดเส้นหรู
“บังเอิญจังเลยนะครับ” กานต์รักอดพูดออกมาไม่ได้เมื่อการแต่งตัวของทั้งสองนั้นดูคล้ายคลึงกัน
ปกติแล้วคุณแพทมักจะอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็กพร้อมด้วยสูทและเนกไทดูเป็นทางการ พอวันนี้คนตัวสูงเลือกสวมกางเกงยีนส์จึงทำให้ดูเด็กลงมากโข
คุณแพทดูดีเสียจนกานต์รักใจสั่น
“ไปเปลี่ยนกางเกง” ทว่าอีกคนกลับตอบกลับไปอีกเรื่องเมื่อสายตาคมเลื่อนมองผิวเนื้อขาวจัดที่โผล่พ้นออกมาจากรอยขาดของกางเกงตัวสวย
ใครมันเป็นคนจัดการเรื่องเสื้อผ้าของกานต์รัก แพทริกว่าคงต้องเรียกมาคุยกันซักหน่อย
เสื้อผ้าแต่ละตัวนั้นช่างขัดใจเขาเหลือเกิน
“ทำไมล่ะครับ” คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาโตจ้องมองคนตรงหน้าแล้วกะพริบปริบๆ
“ไปเปลี่ยน”
“มันน่าเกลียดเหรอครับ”
เพราะไม่อยากให้ดูเป็นทางการมากนักกานต์รักจึงเลือกกางเกงที่มีลูกเล่นเล็กน้อย แต่คนตรงหน้ากลับหน้าตึงจ้องมองนิ่งจนต้องก้มลงสำรวจตัวเองอีกครั้ง
หรือว่าเขาจะไม่เหมาะกับการแต่งตัวอย่างนี้
“ไปเปลี่ยนตัวไหนก็ได้ที่มันไม่ขาด...เดี๋ยวนี้”
แม้จะไม่เข้าใจกับท่าทางนั้นนักแต่เพราะกลัวว่าอีกคนจะไม่พอใจกานต์รักจึงรีบหมุนตัวกลับเข้าไปเปลี่ยนกางเกงตามคำสั่งก่อนจะกลับออกมาอีกครั้ง
“ดูโอเคหรือยังครับ”
กานต์รักเอ่ยถามคนตัวสูงที่กำลังสำรวจตัวเองด้วยสายตาอย่างไม่มั่นใจนัก คราวนี้คนตัวเล็กเลือกสวมกางเกงยีนส์สีซีดที่ไม่มีรอยขาดตรงไหนแต่อย่างใด
สายตาคมกวาดมองจนทั่วก่อนจะพยักหน้าพอใจเมื่อเห็นว่ากางเกงที่อีกคนเปลี่ยนนั้นไม่มีรอยขาดข่วนให้นึกหงุดหงิด
“อืม”
“ไม่น่าเกลียดแล้วแน่นะครับ”
เพราะคนตรงหน้ายังดูนิ่งกานต์รักจึงเอ่ยถามเสียงแผ่ว นี่เป็นการออกไปข้างนอกกับร่างสูงครั้งแรกจึงนึกกังวลไม่น้อย
“ฉันบอกตอนไหนว่านายน่าเกลียด” แพทริกมองสีหน้าที่มีความไม่มั่นใจอยู่ในนั้นก่อนจะเอ่ยถาม
“ก็...คุณแพทดูไม่พอใจ”
เมื่อได้ฟังคำตอบนักธุรกิจหนุ่มจึงนิ่งคิดก่อนสมองจะค่อยๆทำความเข้าใจว่าอะไรที่ทำให้กานต์รักดูเป็นกังวล
“ฉันไม่พอใจไม่ใช่เพราะว่านายน่าเกลียด...เอาล่ะ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายไปมากกว่านี้” แพทริกเอ่ยบอกพร้อมทั้งปรับสีหน้าให้อ่อนลง
หากยิ่งพูดคุยกันกานต์รักอาจจะได้รู้ว่าความรู้สึกของเขานั้นมันไร้สาระแค่ไหน ถ้าใครต่อใครรู้เข้าคงโดนหัวเราะเยาะว่าแม้แต่เรื่องแค่นี้แพทริกยังสามารถหึงได้ ขนาดเจ้าตัวเองยังนึกอายตัวเอง แต่จะให้ปล่อยกานต์รักใส่กางเกงตัวนั้นออกไปใจก็ร้อนรุ่มเกินกว่าจะปล่อยผ่าน
“ครับ” กานต์รักรับคำก่อน พยายามบอกตัวเองว่าไม่ให้คิดอะไรในเมื่อร่างสูงยืนยันว่าอย่างนั้น
แพทริกเดินนำคนตัวเล็กมายังตู้รองเท้า กานต์รักกวาดมองฝั่งที่เป็นของตัวเองก่อนจะหยิบรองเท้าผ้าใบสีขาวคาดแถบสีดำด้านข้างรุ่นฮิตมาสวม ในขณะที่ร่างสูงนั้นก็เลือกรองเท้าหนังคู่สวย
แพทริกมองร่างเล็กข้างตัวที่กำลังใส่รองเท้านิ่ง ยิ่งกานต์รักแต่งตัวแบบนี้ยิ่งทำให้ดูเด็กลงและน่ามองจนนึกอยากจะเปลี่ยนใจไม่ให้ออกไปไหน ความหึงหวงรุนแรงที่ไม่เคยพานพบตีรวนอยู่ในอก
ท่าจะเป็นเอามากแล้วแพทริก
“เรียบร้อยแล้วครับ” กานต์รักเงยหน้าขึ้นพร้อมกับขยับยืนตรง ก่อนจะหันมาพูดกับคนข้างตัวพร้อมด้วยรอยยิ้ม
มือหนาจึงเอื้อมมาคว้ามือเล็กก่อนจะดึงรั้งให้ก้าวออกจากห้อง บอดี้การ์ดด้านหน้ารีบโค้งคำนับให้เมื่อเห็นเจ้านายเดินออกมา ก่อนลูกน้องคนอื่นๆจะพากันทำความเคารพไปตลอดทาง
ทั้งสองลงมาจนกระทั่งถึงชั้นที่แซมและโจเซฟเตรียมรถไว้รอ ประตูด้านหลังถูกเปิดให้โดยแซมก่อนแพททริกและกานต์รักจะก้าวขึ้นไป รถคันหรูจึงเคลื่อนที่มุ่งตรงไปยังห้างดังใจกลางเมือง
“คุณแพทอยากจะทำอะไรครับ”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ตลอดทางระหว่างที่นั่งรถมากานต์รักมัวแต่สนใจวิวทิวทัศน์จนลืมถามอีกคนไปเสียสนิท
“นายอยากทำอะไร” แพทริกตอบคำถามนั้นด้วยคำถาม
“รักไม่แน่ใจว่าคุณแพทจะชอบไหม” ร่างบางถามออกมาอย่างไม่แน่ใจนักเมื่อมีความคิดหนึ่งที่นึกอยากทำมาโดยตลอด
“ไม่มีอะไรที่ฉันจะไม่ชอบถ้านายอยากทำ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างจริงจังเมื่อเห็นความกังวลเล็กๆจากใบหน้าของกานต์รัก
“รัก...อยากดูหนังครับ”
ลมหายใจถูกผ่อนออกมาช้าๆก่อนเสียงหวานจะเอ่ยสิ่งที่ต้องการเมื่อได้ยินคนตัวสูงพูดด้วยประโยคที่ทำให้เบาใจ
เพราะไม่ได้มีโอกาสออกมาข้างนอกมากนักจึงห่างหายจากการดูหนังในโรงมาเป็นเวลานาน กานต์รักอยากใช้ชีวิตธรรมดาอย่างที่คนทั่วไปเป็น
อยากทำในสิ่งที่เห็นคู่รักคนอื่นๆทำ
กานต์รักได้แต่คิดกับตัวเองพร้อมกับใบหน้าหวานที่เริ่มขึ้นสีจางๆ
“เอาสิ” อีกคนตอบรับอย่างง่ายดายจนคนที่รอคอยเผลอยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“จริงเหรอครับ คุณแพทยอมไปดูหนังกับรักจริงนะ”
“นายอยากทำอะไรก็ทำไป ฉันอนุญาตทั้งนั้น”
แพทริกพูดพร้อมกับยกยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นท่าทางดีใจราวกับเด็กของคนตรงหน้า ก่อนมือหนาจะเอื้อมไปรั้งแขนคนตัวเล็กให้ขยับเข้าใกล้ยามมีคนวิ่งสวนมา ทั้งสองยังคงยืนคุยกันท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไป
“ขอบคุณครับ งั้นเราไปโรงหนังกันเลยนะครับ” เสียงเล็กเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข
ความสดใสของกานต์รักนั้นเปล่งประกายจนแพทริกสัมผัสได้ว่ามีคนมองมา ก่อนสายตาคมจะตวัดไปยังผู้ชายหลายคนจนคนพวกนั้นต้องรีบหลบ ความน่ากลัวจากคนตัวสูงแผ่ออกจนแทบไม่มีใครกล้าให้ความสนใจร่างเล็กอีก และนั่นคือสิ่งที่แพทริกต้องการ
เพราะหากยังไม่เลิกสนใจก็คงต้องให้คนมาจัดการ
“อืม ตามใจนาย”
แพทริกตอบรับพร้อมกับรีบคว้ามือนุ่มมากุมเอาไว้เมื่อนึกรำคาญสายตาของคนทั้งหลาย มองตัวเขานั้นไม่เท่าไหร่แต่คนพวกนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้มองกานต์รัก
“นักข่าวจะเห็นหรือเปล่าครับ” เจ้าของมือเล็กเอ่ยออกมาเสียงแผ่วอย่างนึกกังวล
แม้ใจดวงน้อยจะพองโตด้วยความยินดียามที่เห็นอีกฝ่ายแสดงออกอย่างเปิดเผย แต่แพทริกก็เป็นคนมีชื่อเสียงกานต์รักจึงกลัวว่าร่างสูงจะเดือดร้อนหากมีคนจับภาพได้
“เห็นแล้วจะทำไม”
“รักกลัวว่าคุณจะเดือดร้อน”
“ฉันไม่จำเป็นต้องเดือดร้อน เห็นก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร หรือว่านายเป็น?” แพทริกถามกลับเพราะคนข้างตัวนั้นดูเป็นกังวลมากกว่าเขาเสียอีก
“เปล่าครับ รักไม่มีอะไรให้เดือดร้อนอยู่แล้ว” กานต์รักรีบตอบ
“งั้นก็อย่าห่วงอะไร นายไม่จำเป็นต้องสนใจคนอื่นนอกจากฉัน”
แรงจากมือหนากระชับแน่นขึ้น ใบหน้าเล็กที่เงยมองคนข้างตัวนิ่งงันไปชั่วนาทีก่อนริมฝีปากบางสีสดจะค่อยๆคลี่แย้มเป็นรอยยิ้ม
“ครับ”
แพทริกมองใบหน้าหวานที่มีรอยยิ้มประดับอยู่จึงวางใจ ทั้งสองเดินเคียงคู่กันไปยังชั้นบนสุดของห้างซึ่งเป็นส่วนของโรงหนังโดยมีสายตาหลายคู่จับจ้องหากแต่คนถูกมองไม่ได้นึกใส่ใจ เมื่อมาถึงที่หมายกานต์รักก็มองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้น
“อยากดูเรื่องอะไร”
เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อตอนนี้พาคนที่ดูตื่นตาตื่นใจกับทุกสิ่งมาหยุดอยู่หน้าบอร์ดซึ่งกำลังฉายตัวอย่างหนังให้ได้ตัดสินใจ
คนถูกถามนิ่งคิดก่อนจะชี้ไปทางหนังเรื่องหนึ่งอย่างไม่แน่ใจนัก
“เรื่องนั้นคุณแพทจะดูได้ไหมครับ”
กานต์รักเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคง เรื่องที่อยากดูนั้นเป็นหนังฝรั่งออกแนวตลกผสมแอคชั่นเล็กน้อย ด้วยเพราะเป็นคนที่ชอบอะไรไม่เครียดจึงชอบดูหนังแนวคอมเมดี้มากกว่าแนวอื่น แต่ไม่รู้ว่าคนตัวสูงข้างตัวนั้นจะดูได้หรือไม่
“ฉันดูได้หมด”
วันนี้ที่มาก็เพราะตามใจอีกฝ่าย ฉะนั้นไม่ว่ากานต์รักอยากจะทำอะไรแพทริกจึงไม่ขัด เขาไม่ได้มีหนังแนวไหนที่ชอบดูเป็นพิเศษ อะไรสนุกก็ดูได้หมด
“คุณแพทอยากจะดูเรื่องอื่นไหมครับ รักให้คุณแพทเลือกดีกว่า” คนขี้เกรงใจเอ่ยขึ้น
แพทริกไม่ได้พูดอะไร ร่างสูงทำเพียงหมุนตัวเดินไปยังเคาท์เตอร์ก่อนจะพูดคุยกับพนักงานโดยที่กานต์รักได้แต่ยืนนิ่งมองตาม
“คุณแพทดูเรื่องอะไรครับ”
เมื่ออีกคนเดินกลับมาพร้อมตั๋วหนังสองใบกานต์รักจึงเอ่ยถาม แพทริกไม่ได้ตอบหากแต่ยื่นตั๋วหนังในมือให้ดูแทน
“รักนึกว่าคุณแพทจะไม่ชอบซะอีก”
กานต์รักพูดออกมา ยามเห็นว่าชื่อหนังนั้นเป็นเรื่องที่ตัวเองอยากจะดูใบหน้าหวานจึงระบายยิ้มกว้าง
คุณแพทตามใจอีกแล้ว
“ฉันพูดว่าไม่ชอบตอนไหน?”
“ก็...คุณแพทเดินไปเลยตอนที่รักพูด”
คำตอบนั้นทำให้นักธุรกิจหนุ่มนิ่งคิดไปก่อนจะนึกออกว่าตอนที่อีกคนหมายถึงนั้นคือตอนไหน
“ก็นายบอกว่าให้ฉันเลือก ฉันก็เลยไปซื้อตั๋วเรื่องนี้ไง”
“ขอบคุณนะครับ”
กานต์รักเอ่ยบอกอีกคนพร้อมด้วยรอยยิ้ม แม้คนตัวสูงจะไม่ได้ดูใจดีนักแต่กานต์รักพบว่าคุณแพทยอมตามใจหลายอย่างโดยที่เขาเองยังแทบไม่ได้คาดหวัง
การกระทำที่ยิ่งทำให้กานต์รักตกหลุมรักอีกคนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“อย่าบอกนะว่านายคิดมากที่เห็นฉันเดินไปเลย”
“ก็นิดหน่อยครับ”
คนถูกถามยอมรับอย่างง่ายดายเมื่อรู้ว่าไม่อาจปิดบังได้ ชั่ววินาทีนั้นกานต์รักเผลอคิดว่าอีกคนรำคาญหรือเปล่าเลยเดินไปโดยไม่บอกกล่าว
“อย่าคิดมากอะไรขนาดนั้น ถ้าฉันไม่ชอบฉันจะบอกเอง” แพทริกพอจะเข้าใจธรรมชาติของกานต์รัก คงเพราะเห็นเขาเดินไปเฉยๆเลยแอบคิดขึ้นมา
ที่เดินไปเพราะรู้ดีว่ายังไงกานต์รักก็ต้องเป็นฝ่ายให้เขาเลือกหนังที่จะดูจึงตัดบทด้วยการเดินไปซื้อตั๋วจะได้ไม่ต้องปล่อยให้อีกฝ่ายตามใจเขาอีก
“คุณแพทโอเคจริงๆนะครับ” กานต์รักอดถามขึ้นมาไม่ได้ กลัวว่าอีกคนจะพูดเพียงเพราะไม่อยากทำลายความหวัง
“อยู่กับนาย ไม่มีอะไรที่ฉันไม่โอเค”
มือหนายกขึ้นไล้แก้มเนียนเบาๆก่อนจะละสัมผัสออกเพราะตระหนักดีว่าตรงนี้คือที่สาธารณะ กานต์รักที่ทั้งตกใจกับความใกล้ชิดและใจเต้นแรงกับคำพูดนั้นทำได้เพียงเบิกตาขึ้นก่อนจะกวาดมองรอบตัว
พอเห็นว่าไม่ได้มีคนสนใจจึงโล่งอก
“อีกประมาณครึ่งชั่วโมงถึงจะได้เวลาเข้าโรง นายอยากจะไปซื้อขนมก่อนหรือเปล่า” แพทริกรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่อีกคนจะคิดอะไรไปมากกว่านี้
“ก่อนเข้าโรงค่อยซื้อก็ได้ครับ”
กานต์รักเอ่ยตอบเสียงแผ่วทั้งที่ยังไม่กล้าหันกลับมาสบตา ด้วยเพราะรู้สึกว่าสัมผัสจากปลายนิ้วแกร่งยังคงทิ้งความร้อนไว้บนผิวหน้า แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีแต่พอบวกกับคำพูดนั้นความร้อนจึงลามไปถึงหัวใจ
“อืม” แพทริกเอ่ยตอบสั้นๆก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือเล็ก ออกแรงรั้งให้อีกคนเดินตามกระทั่งทรุดตัวนั่งลงบนโซฟามุมในสุด
“คุณแพทชอบดูหนังแนวไหนครับ”
กานต์รักหันมาถามคนข้างตัวด้วยความอยากรู้ แพทริกที่กวาดสายตามองดูบรรยากาศโดยรอบจึงหันกลับมาสนใจร่างเล็กอีกครั้ง
“ฉันดูได้หมด ไม่มีตายตัว...นายล่ะ?” หนังไทยตลกไร้สาระบางทีก็ดู แล้วแต่อารมณ์และสถานการณ์นั้นๆ
“รักชอบดูหนังตลกกับหนังการ์ตูนครับ สนุกแล้วก็ไม่เครียดดี” เสียงทุ้มหลุดหัวเราะในลำคอทันทีเมื่อได้ยินคำตอบนั้น
หนังแนวที่กานต์รักชอบไม่ได้ต่างจากนิสัยของเจ้าตัวซักเท่าไหร่ ไม่มีความเครียด ไม่ยุ่งยาก ไม่ซับซ้อน มีเพียงความสบายใจยามได้ดู
“ฉันเชื่อ แต่ปกติคนชอบอะไรไม่เครียดจะไม่คิดมากไม่ใช่หรือไง”
อดถามออกมาไม่ได้เมื่อแพทริกสังเกตว่าคนข้างตัวนั้นชอบเก็บอะไรไปคิดอยู่ตลอด ยังจำได้ดีเมื่อครั้งที่กานต์รักคิดมากจนทานอะไรแทบไม่ได้
“ไม่รู้สิครับ อันนี้มันเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายของรักเอง” กานต์รักเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มแหยๆให้คนฟังส่ายหน้าเล็กน้อยกับคำตอบนั้น
“อย่าคิดมากนัก บางทีนายก็คิดมากเกินไปทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไร”
แพทริกเอ่ยเตือนอีกคน อยากให้กานต์รักได้รู้ข้อเสียของมันบ้างจึงเอ่ยออกมาตรงๆ หากไม่บอกไม่เตือนร่างเล็กก็จะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆจนแก้ไม่หาย
“รักจะพยายามครับ”
อาจเพราะเป็นเรื่องของแพทริกคนที่ขี้คิดมากอยู่แล้วจึงยิ่งคิดมากไปอีกเป็นเท่าตัว แต่การกระทำที่แสดงออกอย่างใส่ใจนั้นทำให้กานต์รักเบาใจและรู้สึกว่าตัวเองควรลดนิสัยนี้ลงอย่างที่คุณแพทบอกจริงๆ
“ถ้ามีอะไรที่คุณแพทไม่ชอบบอกรักได้เลยนะครับ อย่าทำให้รักน่ารำคาญสำหรับคุณแพทนะ”
หากรีบบอกกานต์รักจะรีบแก้ไข คำพูดที่น่ารักเสียจนแพทริกยกยิ้ม
“แน่นอน เพราะฉะนั้นถ้าฉันไม่ได้พูดอะไรก็อย่าคิดมากเข้าใจไหม”
“ครับ” ใบหน้าเล็กพยักรับหงึกหงัก
“ดีมาก...จะได้เวลาแล้ว อยากกินอะไรก็ไปซื้อเถอะ จะได้เข้าไปข้างในกัน”
กานต์รักยกนาฬิกาข้อมือตัวเองขึ้นมาดูก่อนจะรับคำในลำคอแล้วลุกขึ้นยืน ขณะที่เรือนร่างสูงใหญ่ของแพทริกก็ขยับลุกตาม
“คุณแพทชอบกินป็อปคอร์นรสอะไรครับ” ร่างเล็กที่ก้มลงมองป็อปคอร์นในตู้ราวกับเด็กเงยหน้าขึ้นมาถาม
“แล้วแต่นาย”
“อืม...ถ้าอย่างนั้นเอารสชีสกับรสคาราเมลครับ คุณแพทเอาเครื่องดื่มอะไรครับ”
หลังจากสั่งป็อปคอร์นเรียบร้อยก็หันมาถามคนตัวสูงอีกครั้ง
“นายอยากกินอะไรก็สั่งมา”
กานต์รักพยักหน้ารับก่อนจะหันไปบอกพนักงาน ขณะที่คิดเงินเสร็จเรียบร้อยมือหนาก็ยื่นบัตรเครดิตของตัวเองส่งให้
สรุปแล้วจึงได้ป็อปคอร์นพร้อมด้วยน้ำอัดลมชุดใหญ่ ใบหน้าหวานอมยิ้มน้อยๆกับตัวเอง มองแก้วและถังป็อปคอร์นที่เป็นลายมาจากหนังเรื่องดังอย่างตื่นเต้น
“มัวแต่มองของกินเดี๋ยวก็หกล้ม”
แพทริกเอื้อมมือไปหยิบน้ำแก้วใหญ่จากมือเล็กขณะที่กำลังเดินไปตามทาง กานต์รักเอาแต่สนใจของในมือจนต้องเอ่ยเตือน
“รักไม่ได้มาดูหนังแบบนี้นานมากๆเลยครับ”
“ชอบมากเลยหรือไง”
“ครับ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ต่อให้ที่บ้านจะมีห้องดูหนังแต่ก็ไม่รู้สึกสนุกเหมือนดูที่โรงเลย” กานต์รักตอบพร้อมรอยยิ้ม
“แต่ฉันไม่มีเวลาว่างมากนัก”
คนฟังเอียงหน้ามองอย่างไม่เข้าใจว่าอีกคนนั้นจะสื่อถึงอะไร กระทั่งแพทริกพูดประโยคต่อมาถึง
“ถ้าจะมาฉันอนุญาตให้มาแค่กับฉัน”
“รักมาคนเดียวได้นะครับ”
เพื่อนสนิทในไทยกานต์รักมีเพียงไม่กี่คนและต่างคนก็ยุ่งอยู่กับงาน การใช้ชีวิตตัวคนเดียวไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรนัก เรื่องความปลอดภัยกานต์รักรู้ดีว่าคนของพ่อกระจายตัวอยู่รอบๆเสมอจึงไม่นึกกังวล
“ไม่ได้ ถ้าจะมาต้องมากับฉันเท่านั้น” แพทริกเอ่ยเสียงเข้มขึ้น
“ก็ได้ครับ” กานต์รักตอบรับพร้อมรอยยิ้มบาง ไม่ได้ไม่พอใจอะไรแม้จะต้องทำตามคำสั่ง
ทั้งสองคนเดินมาจนกระทั่งถึงหน้าโรงหนัง แพทริกส่งบัตรให้พนักงานก่อนจะคว้ามือเล็กมากุมไว้เมื่อความมืดเข้าปกคลุมรอบตัว ร่างบางทำได้เพียงเดินตามแรงดึงรั้งกระทั่งมาถึงที่นั่งแล้วพบว่ามันเป็นฮันนีมูนซีท
พนักงานที่เดินนำทางมาโค้งให้ก่อนจะผละออกไป
“คุณแพทจองที่นั่งฮันนีมูนเหรอครับ” กานต์รักกระซิบถามขณะที่หน้าจอกำลังฉายตัวอย่างหนังเรื่องอื่นๆ
“อืม ฉันชอบอะไรที่เป็นส่วนตัว” แม้จะไม่มากเท่าไหร่นักแต่ก็เป็นส่วนตัวมากกว่าที่นั่งทั่วไป
กานต์รักพยักหน้ารับแล้วหันกลับไปสนใจจอทีวียักษ์ตรงหน้า คนตัวเล็กนั่งดูอย่างตั้งใจจนแพทริกได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตาโตจับจ้องภาพบนจอขณะที่มือเล็กก็หยิบป็อปคอร์นในถังเข้าปากไปเรื่อยๆ
“คุณแพทไม่กินเหรอครับ”
“รอนายป้อนอยู่”
ความจริงแล้วแพทริกไม่ได้ชอบกินอะไรพวกนี้แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นกินไม่ได้ พออีกฝ่ายเอ่ยถามจึงหาเรื่องลดความน่าเบื่อจากการนั่งเฉยๆลง ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากเมื่อแสงจากจอตรงหน้าส่องให้เห็นว่าตาโตๆนั้นเบิกกว้างขึ้น
แม้จะขัดเขินทว่ามือเล็กก็ยอมหยิบขนมมาจ่อให้ถึงปาก แพทริกอ้ารับอย่างง่ายดายจนกลายเป็นว่าตลอดการดูหนังนั้นกานต์รักป้อนตัวเองบ้างป้อนคนข้างตัวบ้างจนขนมในถังหมดลง
เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมงครึ่งก่อนไฟในโรงจะถูกเปิดขึ้นอีกครั้งยามหนังฉายมาจนถึงตอนจบ
“ตลกจังเลยว่าไหมครับ”
คนตัวเล็กเอ่ยถามเมื่อทั้งคู่กำลังเดินออกจากโรงหนัง แพทริกมองคนข้างตัวที่ยิ้มกว้างก่อนจะนึกขันในใจ เขาไม่เห็นว่ามันจะตลกตรงไหนขณะที่อีกคนกลับนั่งหัวเราะทั้งเรื่อง
“หิวหรือยัง”
“อืม...ก็นิดหน่อยครับ รักให้คุณแพทเลือกดีกว่าว่าอยากทานอะไร”
เพราะอีกคนตามใจเรื่องหนังแล้วคราวนี้กานต์รักจึงให้แพทริกเป็นฝ่ายได้ตัดสินใจบ้าง
“อาหารอิตาเลียน” แพทริกเอ่ยออกมาอย่างง่ายดายเมื่อรู้ดีว่ายังไงกานต์รักก็ต้องคะยั้นคะยอให้เขาเลือกอยู่ดี
“โอเคครับ งั้นคุณแพทเลือกเลยว่าจะทานร้านไหน”
แพทริกพยักหน้ารับก่อนจะรั้งมือเล็กให้เจ้าของนั้นเดินตามเนื่องจากมีร้านที่อยู่ในใจแล้วเรียบร้อย
“แพทริกคะ”
ทว่ายังไม่ทันจะเดินถึงร้านเสียงแหลมเล็กของใครบางคนก็ดึงรั้งให้สองขาหยุดลงแล้วหันกลับไปมอง กานต์รักหน้าซีดลงทันทีเมื่อเห็นคนว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นใคร
-
(ต่อ)
เดซี่ ดริกา
“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ เดซี่พยายามติดต่อคุณเท่าไหร่ก็ติดต่อไม่ได้เลย”
นางเอกสาวเอ่ยเสียงเง้างอนก่อนจะเบือนสายตาไปยังคนตัวเล็กที่แพทริกจับมือเอาไว้ พลันสายตาอ่อนหวานก็แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว จองมองกานต์รักราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจนร่างบางไม่กล้าสบสายตา
“เราไม่มีอะไรที่ต้องติดต่อกันแล้วเดซี่ ผมขอตัวก่อน”
แพทริกเอ่ยออกไปอย่างไม่ใส่ใจ และเรื่องที่เธอพูดว่าพยายามติดต่อเขาแต่ติดต่อไม่ได้ก็เป็นเพราะแพทริกสั่งลูกน้องเอาไว้ ในเมื่อไม่มีความจำเป็นก็ไม่รู้จะติดต่อกันไปทำไม
“ที่ไม่มีอะไรต้องติดต่อกันก็เพราะเด็กหน้าจืดๆนี่น่ะเหรอคะ”
ดริกาไม่เข้าใจว่าเด็กตรงหน้านี้จะดีกว่ายังไง แม้จะยอมรับในใจว่าเด็กนี่น่ารักแต่ก็ไม่ได้ดูเย้ายวนมีเสน่ห์เหมือเธอเลยซักนิด
ไม่เห็นจะมีอะไรดึงดูด แพทริกไปคว้าคนอย่างนี้มาได้ยังไงกัน
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม ไม่เกี่ยวกับคุณ!”
เสียงทุ้มตะวาดก้องจนคนแถวนั้นหันมามองด้วยความสนใจ ยิ่งเห็นว่าเป็นดาราซุปเปอร์สตาร์กับนักธุรกิจหนุ่มยิ่งทำให้ทุกสายตาจับจ้องมาอย่างรวดเร็ว บางคนก็หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปหรือวิดีโอเอาไว้
กานต์รักใจเสียกับคำพูดของอีกฝ่ายจนสะอึกไป ประโยคนั้นทำร้ายใจดวงน้อยเข้าอย่างจัง
รู้ดีว่าตัวเองไม่มีอะไรเทียบเท่าอีกฝ่ายเลย
“เดซี่ไม่นึกเลยนะคะว่ารสนิยมคุณจะแย่ลงขนาดนี้ ผู้ชายกับผู้ชายมันเข้ากันไม่ได้เท่ากับผู้หญิงหรอกค่ะ”
หญิงสาวกระซิบเสียงไม่ดังนักทั้งที่หน้ายังคงยิ้มแย้มเพราะรู้ว่ากำลังเป็นจุดสนใจ
“รสนิยมผมเป็นยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ อย่ามายุ่งกับเรื่องของผม ไม่อย่างนั้นละครเรื่องใหม่ที่คุณลงทุนไปขอผู้กำกับเล่นมันอาจจะหลุดไปอยู่ในมือของคนอื่นก็ได้”
แพทริกพูดเสียงรอดไรฟัน มือหนาบีบมือเล็กแน่นขึ้นจนกานต์รักเม้มริมฝีปากเข้าหากัน สถานการณ์ตรงหน้าชวนอึดอัดจนทำได้เพียงก้มหน้าลงมองพื้น
“นี่คุณขู่ฉันเหรอ”
“คนอย่างผมไม่เคยขู่ใคร คุณรู้จักผมดีเดซี่ หรือถ้าอยากจะลองดูก็ได้”
สายตาคมคู่นั้นดูน่ากลัวจนเจ้าของเรือนร่างเพรียวระหงต้องยอมถอย เธอรู้ดี แพทริก เบรนเนแกนไม่ใช่คนที่สมควรจะมีเรื่องด้วย
“ฉันไม่ยอมจบง่ายๆหรอกนะ!”
ดาราสาวพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะสะบัดตัวเดินไปอีกทางอย่างกลัวว่าตัวเองจะควบคุมท่าทางเอาไว้ไม่ไหว แพทริกมองตามร่างนั้นด้วยสายตาวาวโรจน์ก่อนจะคิดในใจว่าคงต้องให้แซมจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาด
ก่อนจะได้คิดอะไรมากกว่านั้นแรงที่มือเล็กพยายามจะรั้งออกก็ส่งผลให้แพทริกรู้ตัว
“ปะ ปล่อยรักเถอะครับ คนอื่นเห็นคุณแพทจะเสียชื่อเปล่าๆ” กานต์รักพูดทั้งที่กระบอกตาร้อนผ่าวจนไม่กล้าจะสบตากับอีกคน
เพราะการไม่ได้ออกไปไหนมาไหนบ่อยจึงทำให้ลืมไปว่าข้างนอกนั้นยังมีอะไรอีกมากมายให้ต้องเจอะเจอ คำพูดของนางเอกสาวทำให้กานต์รักคิดอะไรได้มากขึ้น
คุณแพทยังต้องมีหน้ามีตาในสังคม มันไม่ใช่เรื่องง่าย แม้ว่าโลกจะเปิดรับเรื่องแบบนี้มากขึ้นแต่มันก็ยังไม่อาจการันตีได้ว่าทุกคนจะยอมรับได้
“ไม่ต้องไปสนใจสิ่งที่เดซี่พูด” มือหนาไม่ยอมปล่อยแถมยังกระชับแรงให้มากขึ้นจนกานต์รักไม่อาจรั้งมือออกมาได้
“รักว่า...เรากลับกันเลยดีไหมครับ” ยังคงมีสายตาหลายคู่ที่จับจ้องอยู่ห่างๆและนั่นยิ่งทำให้กานต์รักรู้สึกไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ
ประโยคที่กานต์รักพูดทำให้แพทริกรู้ว่าอีกคนคิดมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแค่ไหน ร่างสูงถอนหายใจออกมาก่อนจะรั้งร่างเล็กให้ก้าวตาม ทว่าไม่ใช่เดินไปทางร้านอาหารอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
ต้องเคลียร์กับเด็กน้อยของเขาก่อน
แกร๊ก
เสียงประตูถูกปิดลงเมื่อร่างสูงเดินเข้าไปยังป้ายที่บอกว่าเป็นบันไดหนีไฟ
“ไม่ว่าใครจะพูดยังไงฉันขอแค่นายเชื่อใจฉันได้ไหมกานต์รัก”
แพทริกพูดเสียงทุ้มเมื่อรู้ว่าตอนนี้อีกคนต้องการการปลอบโยน เขาจะต้องคุยด้วยเหตุและผลก่อนเพื่อให้กานต์รักไม่ต้องคิดมากไปกว่านี้
“...”
“มองหน้าฉัน สนใจแค่ฉัน...ฉันที่ยืนอยู่ตรงหน้านายตรงนี้”
ดวงตาโตที่พยายามมองไปทางอื่นค่อยๆหันกลับมาสบกันด้วยความสั่นไหว
“...”
“จำเอาไว้ว่าถ้าคำพูดนั้นมันไม่ได้ออกจากปากฉันก็อย่าใส่ใจ ถ้านายไม่เข้มแข็ง ไม่เชื่อในฉัน อนาคตมันจะเป็นยังไง”
“...”
“นายสนใจคนอื่นมากกว่าฉันหรือไง แคร์คำพูดคนอื่นมากกว่าแคร์คำพูดฉันแล้ว?”
น้ำสีใสหยดออกจากดวงตาคู่สวยยามจ้องมองคนที่เป็นเจ้าของหัวใจ ความรู้สึกมากมายอัดแน่นในอกจนกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตา กานต์รักสะอื้นไห้ออกมาจนแพทริกต้องดึงร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก
รู้ดีว่าตอนนี้กานต์รักกำลังใจเสีย
“ถ้าฉันเลือกแล้วนั่นหมายความว่านั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ และฉันจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น”
คำปลอบประโลมที่ทำให้คนร้องไห้ได้แต่ซบหน้าลงกับไหล่กว้าง ท่อนแขนเล็กกอดรอบเอวสอบแน่นราวกับกลัวว่าอีกคนจะหายไป
กานต์รักไม่ได้แคร์หรือสนใจคนอื่นเพียงแต่กลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายเดือดร้อน แม้จะเสียใจแต่หากคุณแพทไม่เป็นคนพูดเขาก็จะไม่มีทางไปไหนทั้งนั้น
“อึก ถ้าคุณแพทไม่ไล่ ระ รักจะไม่ยอมไปไหนหรอกนะครับ”
“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ” แพทริกลูบไล้แผ่นหลังบอบบางไปมาพร้อมกับโยกตัวคนในอ้อมกอดเสมือนว่ากำลังกล่อมเด็ก
กานต์รักค่อยๆหยุดร้องไห้จนในที่สุดก็เหลือเพียงแรงสะอื้นน้อยๆ
“รักรักคุณแพทนะครับ” เสียงเล็กเอ่ยอู้อี้อยู่ข้างหู แม้จะเลิกร้องไห้แล้วแต่คนร่างบางก็ยังไม่ได้ผละออก
“ฉันรู้...เลิกร้องไห้ได้หรือยังหืม”
“ละ เลิกแล้วครับ”
กานต์รักผละตัวออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงพร้อมทั้งยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตัวเอง แต่แล้วมือหนากลับรั้งให้หยุดนิ่งก่อนจะเป็นฝ่ายเช็ดความเปียกชื้นให้แทน
“เด็กขี้แย”
แพทริกพูดอย่างนั้นทว่าใบหน้าคมกลับยิ้มละมุนจนกานต์รักรู้สึกดีขึ้น ใจที่แห้งเหี่ยวราวกับได้รับการรักษาอย่างช้าๆจนมันเริ่มเต้นแรงเพราะรอยยิ้มชวนสั่นไหว
”ดีขึ้นหรือยัง” คนถูกถามพยักหน้ารับ
คนตรงหน้ามีพรวิเศษอะไรกันนะ แค่พูดพร้อมด้วยรอยยิ้มนั้นก็ทำให้กานต์รักแทบจะลืมเลือนเรื่องทั้งหมด
เมื่ออีกเริ่มมีสีหน้าดีขึ้นแพทริกจึงพาคนขี้แยเดินออกมาจากทางหนีไฟ กานต์รักมองแผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้านิ่งก่อนจะคิดกับตัวเองในใจว่าต่อไปจะต้องเข้มแข็งมากขึ้น
จะไม่เชื่อใครทั้งนั้นนอกจากเจ้าของมือใหญ่ที่จับกันอยู่ตอนนี้
TBC.
มาดึก มาช้า แต่มายาวน๊าาา :mew3: นี่ดราม่าไหม เรียกว่ามันมีดราม่าได้หรือเปล่า55555 บอกแล้วว่าเรื่องนี้ไม่มีดราม่าหนักหน่วงอะไรนะคะ ไม่ต้องกังวลเลย
ขอบคุณคนอ่านขอบคุณทุกคอมเมนต์มากๆเลยค่ะ เลิฟยูออล~ :mew1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : @exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
โอ๊ยยยย คุณแพทน่ารัก แต่คุณแพทก็ต้องระวังไม่เชื่อคนอื่นง่ายๆ เหมือนกันนะคะ ไม่งั้นอาจได้มีทะเลาะกับรักได้นะเออ
-
น้องรักต้องเข้มแข็งให้มากๆนะ เชื่อคำพูดคุณแพทคนเดียวพอ
-
ตอนนี้คุณแพทดูเหมือนเด็กขี้หวงเลย แอบเทคะแนนให้อีกนิด
-
น้ำตาลไหม้ละ
-
:L2: :L1: :pig4:
ขี้หวง เป็นเยอะนะเนี่ย
-
โธ่ เด็กน้อยยยเค้า ร้องไห้อีกแล้วแต่มีคนปลอบนี่นา
-
คุณแพทอย่าลืมจัดการชะนีเดซี่ให้เด็ดขาดล่ะ รักก็ต้องหนักแน่นให้มากกว่านี้นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โถ น้องรัก คนรักกันมันก็ต้องเชื่อใจกัน คุยกันเยอะๆ อย่าคิดเองเออเองนะ เห็นแพทเงียบๆ แต่ถ้าชวนคุย พี่แกก็คุยดีจะตาย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดราม่าเบาๆ พอกรุบกริบ 555555
-
คุณแพทขี้หวงหนักมากกกก
อะไรจะขนาดนั้น!! 555555555
ยัยเดซี่เน่าระวังตัวดีๆเลยนะ! -_-^^^^
-
คุณแพท ตาม ใจ น้อง สุดๆ อะ... หึง น้อง มาก ด้วย
-
รักต้องมั่นใจในตัวเองให้มากๆนะ
-
รักสู้ๆๆๆๆๆ o22 o22 o22 o22
-
พอคุณแพทรับปากแบบนี้ก็ชักหวั่นใจว่าจะถึงวันที่คุณแพทจะไล่น้องรักออกไปจากชีวิตซะแล้วสิ (ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็เถอะ) ㅠㅠ
-
อุตพิษ :beat:
-
จัดว่าไม่ดราม่า เพราถคุณแพทชัดเจนมาก คึคึ
-
นางเดซี่ :z3: :z3:
-
หูย เค้าไล่ขนาดนั้นแล้วก็ยัง... :z6:
-
รักต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะลูกกกกก โอ๋ๆนะคะ
-
เด็กน้อยร้องไห้ซะละ
คุณแพทรีบสร้างความมั่นใจให้น้องเลยน้า
-
มาให้กำลังใจคนเขียน
เพิ่งเห็นจ้า
เดี๋ยวพรุ้งนี้มาอ่าน
-
สู้ๆนะรัก :กอด1:
-
:z13:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า ฝากตัวด้วยย
หลงน้องรัก น้องน่ารัก
-
ตอนที่ 14
“ทำไมกินแค่นั้น ยังไม่หายคิดมากอีกหรือไง”
เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเมื่อเห็นว่าอีกคนนั้นตักอาหารทานเพียงไม่กี่อย่าง มือเล็กที่จับช้อนอยู่เริ่มทำงานเชื่องช้ากระทั่งในที่สุดก็ทำเพียงเขี่ยอาหารไปมา สายตาคมจับจ้องอากัปกิริยานั้นจนเมื่อทนไม่ไหวจึงเอ่ยขึ้น
ตั้งแต่ที่คุยกันเสร็จแพทริกก็พากานต์รักมายังร้านอาหาร ท่าทางของอีกคนดูท่าว่าจะดีขึ้นมากแล้ว แม้จะยังดูไม่สดใสอย่างเคยแต่ก็ไม่ได้น่าเป็นห่วงซักเท่าไหร่
“รักรู้สึกดีขึ้นแล้วครับ แต่ปกติไม่ค่อยทานอาหารอิตาเลียนเท่าไหร่ กินทีเลยได้แค่เท่านี้” รอยยิ้มบางถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหวานพร้อมกับเอ่ยอย่างเรียบเรื่อย
กานต์รักไม่ได้คิดมากแล้ว แม้จะหลงเหลือความรู้สึกวูบโหวงอยู่จางๆทว่าก็ไม่ได้หนักหนาจนทำให้รู้สึกแย่เหมือนเมื่อครู่ อาหารตรงหน้าที่แพทริกสั่งมามากมายถูกร่างเล็กทานไปเพียงไม่กี่อย่างเพราะโดยปกติแล้วนั้นไม่ใช่คนที่ชอบทานอาหารต่างชาติมากนัก
“ไม่ชอบ?”
“เปล่าครับ รักกินได้เพียงแต่ไม่ได้กินบ่อย”
ด้วยเพราะรู้สึกว่าอาหารต่างชาตินั้นค่อนข้างให้ความรู้สึกเลี่ยน เวลาทานจึงอิ่มแบบตื้อๆไม่เหมือนกับอาหารไทยที่เบาท้องมากกว่า
“คราวหลังถ้าไม่กินอะไรก็บอกฉันได้”
แพทริกเอ่ยบอก รู้ดีว่านิสัยของอีกคนคงไม่พูดว่าเจ้าตัวไม่ชอบอะไร นิสัยขี้ตามใจขี้เกรงใจคนอื่นของกานต์รักมันคงเป็นสิ่งที่แก้ได้ยาก
“รักทานได้หมดจริงๆครับ ไม่ได้ไม่ชอบอะไรเลย...คุณแพททานต่อเถอะครับ”
ใบหน้าหวานส่งยิ้มยืนยันพร้อมกับตักอาหารตรงหน้าวางลงใส่จานให้ แพทริกพยักหน้ารับอย่างไม่ได้ว่าอะไรก่อนจะลงมือทานอาหารต่อเมื่อกานต์รักยืนยันอย่างนั้น
คนตัวเล็กชิมนู้นชิมนี่บ้างแต่ส่วนมากจะเป็นฝ่ายตักอาหารและคอยดูแลแพทริกมากกว่าทานเอง
กระทั่งแพทริกอิ่มจึงเอ่ยย้ำให้กานต์รักทานยา แม้อาการป่วยจะดีขึ้นมากจนแทบหายเป็นปกติแต่หมอสั่งเอาไว้ว่าต้องทานให้ครบตามกำหนด อีกคนจึงรับคำแล้วทำตามอย่างว่าง่าย
“อยากไปไหนอีก”
หลังจากที่ทานอาหารเรียบร้อยแพทริกก็เอ่ยถามขึ้น คนทั้งสองยืนนิ่งอยู่หน้าร้าน กวาดตามองไปทั่วอย่างไม่รู้ว่าจะไปตรงไหน
“ไปเดินดูของกันดีไหมครับ ถือว่าเป็นการย่อยอาหารไปในตัว” คนตัวเล็กเสนอพร้อมกับเอียงใบหน้ามองน้อยๆ
“ก็ดีเหมือนกัน”
เพราะไม่ได้ทานอาหารอิตาเลียนมาซักพักใหญ่แพทริกจึงจัดการไปไม่น้อย ตอนนี้ท้องเลยอิ่มตื้อ หากได้เดินย่อยอย่างที่อีกฝ่ายพูดก็คงดี
ห้างสรรพสินค้าสุดหรูนั้นมีสินค้ามากมายหลากหลายอย่าง กานต์รักที่ไม่ได้ออกไปไหนบ่อยนักมองร้านค้าที่ดูหรูหราอย่างตื่นตาตื่นใจ แม้ว่าด้วยฐานะแล้วเรื่องพวกนี้จะถือว่าเล็กน้อยแต่เพราะคราวนี้ได้ออกมาเปิดหูเปิดตาจึงอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้
“อยากจะได้อะไรหรือเปล่า”
แพทริกเอ่ยถามคนข้างตัวที่เอาแต่มองไปรอบๆเมื่อเห็นว่าดวงตาโตนั้นมีประกายราวกับเด็กเจอของเล่น
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตามใจใครซักคนขนาดนี้ หากจะให้มาเดินตามแล้วถามว่าอยากได้อะไรไหมคนอย่างแพทริกไม่จำเป็นต้องทำเลยซักนิด ทว่าสำหรับกานต์รักแล้วกฎทุกอย่างมันถูกพังลงโดยง่ายดาย อะไรที่ไม่เคยทำกลับยอมทำโดยไม่ต้องนึกคิดแม้แต่น้อย
“ยังไม่รู้เลยครับว่าอยากได้อะไร รักขอเดินดูเรื่อยๆได้ไหมครับ”
เสียงหวานเอ่ยถามพลางขออนุญาตเนื่องด้วยเพราะกลัวว่าอีกคนจะรำคาญยามต้องเดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย
“ตามใจนาย ฉันบอกแล้วไงว่าอยากทำอะไรก็ทำ”
“ขอบคุณครับ อ๊ะ...รักขอเข้าร้านนี้นะครับ”
ขณะที่กำลังเดินไปเรื่อยๆพลันดวงตาโตก็เหลือบเห็นร้านเสื้อผ้าแบรนด์โปรด มันคือร้านแรกที่กานต์รักหมายตาว่าจะเข้า โดยส่วนมากแล้วเรื่องเสื้อผ้าหรือของใช้ต่างๆผู้เป็นแม่จะคอยจัดการให้เสมอ กานต์รักแค่มีหน้าที่เลือกจากแคทตาล็อก พอมีโอกาสมาเดินเลือกซื้อเองอย่างนี้ถึงได้อดตื่นเต้นไม่ได้
“อืม”
แพทริกรับคำในลำคอก่อนจะเดินตามคนที่ยิมร่าเข้าไปยังร้านเสื้อผ้า พนักงานเข้ามาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ยิ่งยามเห็นคนที่เดินเข้ามาตามหลังการบริการที่ดีเยี่ยมอยู่แล้วจึงยิ่งดีขึ้นไปอีก
ลูกค้ากระเป๋าหนักทั้งที
แพทริกไม่ได้อยากดูอะไรเป็นพิเศษจึงเลือกเดินมานั่งยังโซฟาต้อนรับลูกค้าแล้วปล่อยให้เด็กน้อยเลือกนู้นเลือกนี่ไปอย่างเพลิดเพลิน
กานต์รักหยิบเสื้อตัวนั้นตัวนี้มาทาบกับตัวเองก่อนใบหน้าเล็กจะขมวดคิ้วมุ่นยามตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะเลือกตัวไหน และเมื่อตัดสินใจไม่ได้ท้ายที่สุดแล้วมือเล็กจึงหยิบส่งให้พนักงานซึ่งยืนรออยู่ข้างๆไปทั้งสองตัว
เพราะจิตใจจดจ่อกับความตื่นเต้นตรงหน้าจนทำให้ลืมเลือนใครบางคนที่นั่งรออยู่เงียบๆไปเสียสนิท ลืมแม้กระทั่งความรู้สึกไม่สบายใจก่อนหน้าจากดาราสาว เหลือเพียงเด็กน้อยกานต์รักที่เดินเลือกเสื้อผ้าอย่างอารมณ์ดีในโลกส่วนตัวของตัวเอง
“จะเหมาหมดร้านเลยหรือไง”
แพทริกที่มองตามอีกคนอยู่ตลอดขยับกายลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา พนักงานหอบเสื้อผ้าที่กานต์รักยื่นส่งให้ออกไปเป็นรอบที่สามแล้ว
“อ๊ะ คุณแพท”คนที่หลุดไปอยู่ในโลกส่วนตัวหันกลับมาก่อนจะอุทานเสียงเบา
“งั้น...พอแค่นี้ก็ได้ครับ”
คนพึ่งรู้ตัวหันมาเอ่ยบอกพนักงานสาวพร้อมกับส่งยิ้มแหย ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นเลือกซื้อเสื้อผ้าไปมากเท่าไหร่แล้ว
“ทั้งห้างยังมีอีกหลายร้าน ไปดูร้านอื่นบ้างก็ได้” แพทริกเอ่ย
“รักชอบเสื้อผ้าแบรนด์นี้มากเลยครับ พอได้มาเลือกอย่างนี้ก็เลยอยากซื้อไปทั้งหมดเลย” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงอ่อยพร้อมกับส่งยิ้มอ้อนโดยไม่รู้ตัว
ปกติแล้วกานต์รักไม่ได้เป็นคนสิ้นเปลืองนักหากแต่ถ้าเจออะไรที่ถูกใจก็ไม่เคยจะหักห้ามตัวเอง ถ้าได้เลือกซื้อหรืออยากได้อะไรแล้วมันจึงมักไม่มีขอบเขตซักเท่าไหร่
แต่ก็ไม่ได้เป็นบ่อยเพราะรู้ดีว่าไม่ใช่เรื่องที่ดี
“แค่เท่านี้ก็แทบจะหมดทั้งร้านแล้ว” แพทริกพูดพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” พนักงานเดินกลับมาพร้อมกับใบเสร็จในมือ แพทริกเป็นคนรับมาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นจำนวนเงินสุทธิ
ไม่น้อยเลย นี่พึ่งแค่ร้านแรกเท่านั้น
ถึงอย่างนั้นมือหนาก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์แล้วเปิดเอาบัตรเครดิตยื่นส่งให้กับพนักงาน
“คุณแพทครับ! รักจ่ายเองนะครับ” กานต์รักรีบขยับเข้าหาคนตัวสูงแล้วเอ่ยบอกเสียงสั่น รู้ดีว่าจำนวนเงินนั้นมันประมาณเท่าไหร่
ไม่ได้ ไม่สมควรเลยที่อีกคนจะต้องจ่ายให้
ดวงตาโตมองตามหลังพนักงานที่เดินออกไปอย่างไม่ฟังกันก่อนจะเบือนใบหน้ากลับมาหาคนข้างตัวอย่างตื่นตระหนก
“รักจ่ายเองนะครับ”
เสียงเล็กเอ่ยเว้าวอนไม่ได้ทำให้คนฟังยอมตกลง แม้ว่าใจจะกวัดแกว่งไปเพราะเสียงและสีหน้าของคนที่ร้องขอก็ตาม
“ฉันอยากจะจ่าย”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ แพทริกมองใบหน้าหวานที่ดูลำบากใจนิ่ง หากไม่พูดอย่างเด็ดขาดคนตรงหน้าจะร้องขอไม่หยุดเขารู้ดี กานต์รักขี้เกรงใจแต่เรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่ควรทำ
มากับแพทริก เบรนเนแกนไม่เคยมีใครต้องใช้เงินตัวเอง
ยิ่งกับกานต์รักแล้ว แม้แต่การพกกระเป๋าตังก็ไม่จำเป็น
“คุณแพทอย่าทำอย่างนี้เลยนะครับ...รักเกรงใจ”
ร่างเล็กเอ่ยร้องขอ ความเกรงใจก่อเกิดขึ้นอย่างไม่อาจจะยอมรับสิ่งนี้ได้โดยง่าย ทว่าสายตานิ่งเรียบจากคนตรงหน้าก็ทำให้รู้ว่าการร้องขอนั้นคงไม่เป็นผล
“เกรงใจทำไม”
“เงินไม่ใช่น้อยเลยนะครับ มันเป็นเงินที่คุณแพททำงานเหนื่อยทั้งนั้น”
ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยง่าย รู้ดีว่าอีกคนมีเงินมากมายแต่นั่นก็หมายถึงความเหนื่อยที่มากตาม กานต์รักไม่อยากให้แพทริกต้องมาสิ้นเปลืองกับตัวเอง
“เงินแค่นั้นฉันเหนื่อยไม่มาก”
“แต่ว่า...”
“อย่าขัดใจฉันกานต์รัก”
“งั้นรักจะไม่ซื้ออะไรแล้ว”
กานต์รักพูดออกมาเสียงอ่อยพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำมองพื้น แพทริกมองภาพนั้นก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา
มีอย่างที่ไหนคนรับหนักใจแต่คนให้กลับไม่รู้สึกอะไร ยินดีที่จะให้ด้วยซ้ำไป
“ฉันเต็มใจที่จะให้ ถ้านายไม่รับฉันจะถือว่านายรังเกียจเงินของฉัน”
“รักไม่ได้รังเกียจนะครับ” ใบหน้าหวานรีบเงยขึ้นมองยามได้ยินประโยคนั้น เสียงเล็กเอ่ยบอกรัวเร็วพร้อมกับส่ายหน้ายืนยันคำพูด
กานต์รักรักคนตรงหน้าขนาดนี้จะกล้ารังเกียจได้ยังไง
ทว่ายังไม่ทันจะได้พูดอะไรมากกว่านั้นพนักงานก็เดินเข้ามา แพทริกละสายตาจากใบหน้าหวานไปก่อนจะหยิบปากกามาตวัดเซ็น
“เรียบร้อยแล้วค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ” พนักงานยื่นบัตรเครดิตใบหรูคืนให้พร้อมกับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“เดี๋ยวจะมีคนมาเอาทีหลัง” แพทริกปรายสายตามองถุงเกือบสิบใบที่พนักงานสองคนถือมาแล้วเอ่ยบอก
“ได้ค่ะ”
ร่างสูงหันกลับมาหาคนตัวเล็กก่อนจะขยับไปคว้ามือแล้วออกแรงรั้งให้ก้าวตาม กานต์รักมองแผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตสีเดียวกันอย่างไม่รู้จะพูดอะไร
“อยากจะไปดูอะไรต่อ” ขายาวผ่อนปรนให้ช้าลงก่อนจะหันมาถามคนข้างหลัง
หากจะซื้ออะไรก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะจ่ายให้อีก คนตัวเล็กครุ่นคิดกับตัวเองพร้อมกับกวาดสายตาไปมองร้านต่างๆรอบตัว กระทั่งเห็นร้านเสื้อผ้าอีกร้านความคิดจึงเกิดขึ้นให้ได้เอ่ยตอบ
“รักอยากดูร้านนั้นครับ”
สายตาคมมองตามนิ้วมือเรียวไปก่อนจะต้องเลิกคิ้วขึ้นนิดๆด้วยความแปลกใจ ทว่าเมื่ออีกคนบอกอย่างนั้นจึงไม่นึกขัด ขายาวก้าวตรงไปพร้อมกับที่กานต์รักก้าวตาม
เมื่อมาถึงร้านมือหนาก็ผละออกให้เจ้าของความนุ่มนั้นได้เดินอย่างอิสระ
ใบหน้าหวานระบายยิ้มน้อยๆพร้อมกับกวาดตามองไปทั่วร้าน ขาเล็กพาเจ้าของก้าวไปยังคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดก่อนจะหยิบเสื้อตัวหนึ่งขึ้นมาเมื่อรู้สึกถูกใจ
“สวยไหมครับ” กานต์รักเดินกลับมาหาคนตัวสูงแล้วชูเสื้อในมือขึ้นถาม
“ก็สวยดี แต่นายใส่เบอร์นี้ไม่ได้มันใหญ่เกินไป” แม้จะแปลกใจกับสไตล์ที่ดูไม่เข้ากับกานต์รักซักเท่าไหร่แต่แพทริกก็เอ่ยตอบ
คนตัวเล็กพยักหน้าแล้ววิ่งกลับไปที่เดิมอีกครั้ง พอได้เสื้อตัวใหม่ก็เดินเข้ามาถามจนแพทริกต้องเดินตามเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องวิ่งไปมา
“จะซื้อให้ใคร”
แพทริกอดเอ่ยถามออกมาไม่ได้เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่กานต์รักเลือก ขนาดเสื้อนั้นใหญ่กว่าคนตัวเล็กไปถึงสองไซต์ทั้งสิ้น เป็นไปไม่ได้เลยที่อีกฝ่ายจะซื้อใส่เอง
“ซื้อให้คุณแพทไงครับ”
คนถูกถามหันมาตอบพร้อมด้วยรอยยิ้ม ในเมื่อคนตัวสูงจะจ่ายเงินก็ควรจ่ายให้สิ่งที่เป็นของตัวเอง กานต์รักถึงได้เลือกเดินเข้าร้านนี้เมื่อเห็นว่าสไตล์เสื้อผ้านั้นเหมาะกับแพทริก
“ให้ฉัน?”
“ครับ...ตัวนี้เป็นยังไงบ้างครับ คุณแพทชอบไหม”
ใบหน้าหวานเอียงน้อยๆพร้อมกับเอ่ยถาม แพทริกเลื่อนสายตามองไปยังสิ่งที่อยู่ในมือเล็กแล้วพยักหน้ารับ แม้ไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังจะเล่นอะไรแต่หากเป็นสิ่งที่กานต์รักพอใจเขาก็ไม่ขัด ยิ่งเห็นประกายแห่งความสุขในแววตาคู่สวยนั้นยิ่งทำให้แพทริกไม่ว่าหรือถามอะไรต่อ
หลังจากนั้นกานต์รักก็เข้าออกร้านนู้นร้านนี้เป็นว่าเล่นโดยส่วนมากของที่ได้นั้นเป็นของอีกคนแทบทั้งสิ้น ได้มาตั้งแต่ชุดลำลองกระทั่งเสื้อเชิ้ตและเนคไท มีบ้างที่กานต์รักซื้อของให้กับตัวเองแต่ถ้าเทียบกับของแพทริกแล้วเรียกว่าเป็นเพียงแค่เสี้ยวหนึ่ง
เพราะไม่อยากให้คุณแพทต้องจ่ายให้เขาเลย
“คุณแพทเบื่อหรือยังครับ”
ร่างบางหันมาถามขณะที่กำลังเดินออกจากร้านรองเท้าหรู แพทริกมองใบหน้าวานที่มีเหงื่อซึมตามไรผมเนื่องจากการเดินเข้าออกหลายร้านเป็นว่าเล่นก่อนจะส่ายหน้าตอบ
แม้จะไม่ใช่สิ่งที่ชอบนักแต่ก็ไม่ได้มีความรู้สึกเบื่อ อาจเป็นเพราะคนข้างตัวจึงทำให้แพทริกไม่รู้สึกอย่างนั้น ยามเห็นอีกฝ่ายยิ้มเมื่อเขาบอกว่าชอบอะไรมันทำให้พลอยรู้สึกอยากยิ้มตาม ความสดใสที่ทำให้สบายใจทุกครั้งยามอยู่ด้วย
“แน่นะครับ”
“ฉันไม่เบื่อแต่นายน่ะเหนื่อยหรือยัง ป่านนี้แซมกับโจเซฟโดนทับตายเพราะถุงของไปแล้ว”
รวมๆแล้วแพทริกแทบจำไม่ได้ว่าอีกคนซื้ออะไรไปบ้าง แต่โดยส่วนมากแล้วก็เป็นของเขาเท่านั้น ร่างเล็กแทบไม่ซื้อของของตัวเองจนแพทริกเริ่มเข้าใจสิ่งที่อีกคนคิด
“เกรงใจคุณแซมกับคุณโจเซฟจังครับ...งั้นรักไม่ซื้ออะไรแล้ว”
ใบหน้าหวานส่งยิ้มแหยๆให้ ทั้งเกรงใจคนตัวสูงและบอร์ดี้การ์ดทั้งสอง รวมเงินที่คุณแพทจ่ายไปวันนี้เป็นเลขเจ็ดหลักเข้าไปแล้ว แม้ว่าจะพยายามขอจ่ายเองเท่าไหร่คนตัวสูงก็ทำเพียงมองอย่างเมินเฉยกานต์รักจึงต้องเป็นฝ่ายยอมในที่สุด
“ฉันพูดเล่น ถ้าอยากจะเข้าร้านไหนอีกก็เข้าไปเถอะ แค่นั้นสองคนนั้นไม่เหนื่อยอะไรหรอก”
แค่ถือถุงของถ้าเหนื่อยก็คงไม่ต้องทำอะไรแล้ว กว่าจะมาเป็นลูกน้องแพทริกได้นั้นต้องถูกทดสอบมากมาย เหนื่อยกว่านี้มากจนแม้แต่การวิ่งสิบกิโลยังถือว่าเป็นงานสบาย
“พอแล้วดีกว่าครับ รักเกรงใจคุณแพทด้วย”
“ฉันขอซื้อคำนี้ไปทิ้งได้ไหม”
“ฮื่อ ก็รักเกรงใจจริงๆนะครับ”
แค่คนตัวสูงยอมเดินตามซื้อของก็รู้สึกเกรงใจมากแล้ว นี่ยังจะมาจ่ายเงินให้กันอย่างนี้กานต์รักอดรู้สึกเกรงใจไม่ได้จริงๆ
“นายเกรงใจเหมือนว่าฉันเป็นคนอื่น”
แพทริกพูดออกมาเสียงนิ่งจนคนฟังรู้สึกวูบโหวงขึ้นมาในอก มือเล็กในอุ้งมือใหญ่รั้งให้คนที่ก้าวอยู่ข้างหน้าหยุดเดินก่อนจะเอ่ยออกไป
“รักไม่เคยคิดว่าคุณแพทเป็นคนอื่นนะครับ”
“นายเอาแต่พูดว่าเกรงใจฉัน” ใบหน้าคมเบือนหันกลับมามองคนข้างหลังก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ความเกรงใจไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นเฉพาะกับคนอื่นนะครับ ยิ่งเป็นคนใกล้ชิดยิ่งควรคิดถึงความรู้สึกกันให้มาก...เพราะเป็นคุณแพทรักเลยยิ่งรู้สึกมากกว่าใครทั้งหมดเลย” เสียงเล็กเอื้อนเอ่ยอย่างช้าๆ ดวงตาโตสบนิ่งส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดที่นึกคิด
กานต์รักมองว่าการเกรงใจกันและกันมันเป็นการให้เกียรติอย่างหนึ่ง ไม่ใช่ว่าเพราะรู้จักกันแล้ว สนิทกันแล้วจะทำอะไรแบบไหนก็ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ควรคำนึงถึงอีกฝ่ายให้มากๆ
คำพูดที่ทำให้แพทริกนิ่งงัน ใจแกร่งที่เคยเต้นหนักแน่นแปรเปลี่ยนเป็นถี่รัวขึ้น ประโยคที่ว่ารู้สึกมากกว่าใครทั้งหมดดังซ้ำในหัวไปมาราวกับเปิดเทป เรื่องก่อนหน้านั้นมลายหายไปจากความรู้สึกแทบจะทันที
“คุณแพทเข้าใจรักใช่ไหมครับ”
ไม่อยากให้อีกคนคิดว่าที่เกรงใจเพราะเป็นคนอื่น ยิ่งเป็นคุณแพทกานต์รักเลยยิ่งเกรงใจกว่าใคร เพราะรู้สึกมากไม่ว่าจะทำอะไรจึงแคร์ไปหมด
“นายพูดแบบนี้จะให้ฉันว่าอะไรได้อีก”
แพทริกเอ่ยตอบพร้อมกับนึกอยากจะรั้งคนตัวเล็กเข้ามาฟัดแรงๆเพราะประโยคน่ารักนั่น พอได้คิดแล้วมันก็เป็นอย่างที่อีกฝ่ายพูดทั้งหมด ความเกรงใจไม่ว่าอย่างไรก็ควรต้องมีกับทุกๆความสัมพันธ์
“เกรงใจฉันได้แต่ก็ไม่ต้องมากมาย ถ้าฉันอนุญาตแล้วอยากทำอะไรก็ทำไป เข้าใจไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถามกลับ มองใบหน้าของคนที่ฉลาดพูดให้เขาไม่กล้าว่าต่ออย่างนึกหมั่นเขี้ยว
แพ้ทางหน้าหวานๆนี้จนได้
“ครับ”
ใบหน้าเล็กพยักหรับหงึกหงัก ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างเบาใจเมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ได้มีใบหน้าเรียบนิ่งอย่างเมื่อครู่
ดีใจที่คุณแพทเข้าใจ
“แล้วนี่จะเข้าร้านไหนอีกหรือเปล่า”
“อืม...ไปเดินดูพวกของใช้ได้ไหมครับ รักอยากจะซื้อเข้าร้านซักหน่อย”
“เอาสิ” ร่างสูงพยักหน้ารับง่ายดายให้ใบหน้าหวานแย้มยิ้มก่อนทั้งคู่จะเดินลงไปยังชั้นจำพวกของใช้
วันนี้ทั้งวันแพทริกเรียกว่าเป็นวันของกานต์รัก จากร้านเสื้อผ้าก็เปลี่ยนไปดูของใช้ เครื่องครัว หรือแม้กระทั่งร้านหนังสือ ก่อนจะจบลงที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตชั้นล่างเพื่อซื้อของสดไปทำอาหารเย็น เป็นวันที่รอยยิ้มฉายอยู่บนใบหน้าหวานอย่างมีความสุข
20.28 น.
“ถึงกับหมดแรงเลยหรือไง”
แพทริกเอ่ยถามคนที่นอนแผ่หลาเต็มโซฟา ตอนอยู่ห้างนั้นกานต์รักไม่รู้สึกเหนื่อยเพราะมัวแต่สนุกและตื่นเต้น ทว่าพอมาถึงห้องไม่รู้เรี่ยวแรงที่มีหายไปไหน พอเห็นโซฟาตัวกว้างร่างเล็กจึงพุ่งตัวเข้าหา ซบใบหน้าเข้ากับหมอนนุ่มแล้วหลับตานิ่ง
“รักพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองเหนื่อยแล้วก็เพลียมากเลยครับ”
เสียงเล็กเอ่ยตอบอู้อี้ทั้งที่ตายังไม่ลืม แพทริกมองภาพนั้นพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆใส่เด็กที่เล่นจนหมดแรงแล้วก็ทำท่าจะหลับ
เหมือนเด็กจริงๆ
“ไปอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อน อยากนอนค่อยนอน”
“แต่รักยังไม่ได้ทำอาหารให้คุณแพททานเลย”
เปลือกตาสีอ่อนหนักอึ้งถูกถ่างให้เปิดขึ้นทั้งที่ใจของเจ้าของอยากจะให้มันหลับไป แหงนมองใบหน้าคมที่ยืนอยู่ข้างตัวพลางเปลือกตาก็เคลื่อนต่ำลงราวกับจะปิด
กานต์รักรู้สึกหิวแต่ความง่วงนั้นมีมากกว่า
“เรื่องนั้นฉันจัดการเองได้ รีบไปอาบน้ำเถอะจะได้รีบนอน”
เพราะแพทริกมีงานที่ต้องตรวจดูเพราะฉะนั้นจึงไม่สามารถนอนพร้อมอีกคนได้ ยังไงคืนนี้กานต์รักก็ไม่ต้องรอนอนพร้อมกัน
“อื้อ”
คนง่วงรับคำในลำคอก่อนจะดึงตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างโงนเงน แพทริกมองตามแผ่นหลังบางที่เดินหายเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆแล้วเดินตาม เสียงน้ำไหลให้ได้ยินบ่งบอกว่ากานต์รักไม่ได้เผลอหลับอยู่ข้างใน ร่างสูงจัดการถอดเข็มขัดก่อนจะดึงชายเสื้อออกมาข้างนอก เปลี่ยนจากกางเกงยีนส์เป็นกางเกงผ้ายืดใส่สบาย
เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อยแพทริกก็นั่งรอกานต์รักอยู่ในห้องแต่งตัว ไม่นานนักร่างเล็กในชุดคลุมอาบน้ำก็เดินออกมา
“คุณแพทจะอาบน้ำเลยไหมครับ”
คนที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำเอ่ยถาม เปลือกตาที่หนักอึ้งเบาขึ้นนิดหน่อยเมื่อร่างกายได้สัมผัสกับความเย็นชืดของน้ำ
“ฉันจะลงไปดูเอกสารก่อน คืนนี้นายนอนได้เลยไม่ต้องรอ” แพทริกนั่งรอเพื่อบอกเรื่องนี้กับอีกคน
“นานหรือเปล่าครับ”
“ก็อาจจะ”
แพทริกก็บอกแน่ชัดไม่ได้ว่าจะใช้เวลานานเท่าไหร่ ต้องดูที่เอกสารว่ามีข้อผิดพลาดมากน้อยแค่ไหน แต่อย่างไรแล้วก็คิดว่าคงต้องใช้เวลา ไม่อยากให้อีกฝ่ายรอเพราะกานต์รักเพลียและเหนื่อยจากการเดินมาทั้งวัน
“ก็ได้ครับ”
ใบหน้าหวานตอบรับอย่างว่าง่ายพร้อมรอยยิ้มบาง แม้ว่ากานต์รักอยากรอนอนพร้อมคนตัวสูงแค่ไหนแต่ก็ไม่อยากขัดคำสั่งให้อีกคนต้องเหนื่อยใจ อีกอย่างร่างกายนั้นก็ดูท่าว่าจะไม่เห็นด้วย ขณะที่ยืนอยู่นี้ยังรู้สึกว่าพร้อมจะหลับได้ทุกเมื่อ
จุ๊บ
แพทริกสาวเท้าเข้าหาร่างบางก่อนจะแนบสัมผัสลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาที่ชื้นด้วยน้ำเล็กน้อยด้วยความรวดเร็วแล้วผละออก
“รีบแต่งตัวแล้วก็รีบนอนซะ”
คนไม่ทันได้ตั้งตัวเบิกตากว้าง ก่อนใบหน้าหวานจะขึ้นสีระเรื่อเพราะสัมผัสอุ่นร้อนบนหน้าผาก ตาโตเบิกมองใบหน้าคมนิ่งก่อนจะกดลงรับคำหงึกหงักโดยที่สมองยังมึนเบลอจากทั้งความง่วงและความเขิน
แพทริกยกยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางนั้นก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องให้คนที่ยืนนิ่งได้แต่งตัว กว่ากานต์รักจะดึงสติกลับมาได้ก็ผ่านไปราวๆห้านาที ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ยังฉายชัดให้ใจเต้นแรงทั้งที่มากกว่านี้ก็ทำกันมาแล้ว
ไม่ว่าจะอะไร สัมผัสจากคุณแพทก็ทำให้กานต์รักเขินได้ทั้งหมด
แต่ก่อนจะมัวเขินไปมากกว่านั้นความง่วงก็ดึงให้ร่างเล็กต้องรีบจัดการตัวเอง กานต์รักตั้งสติก่อนจะจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย
หลังจากก้าวขึ้นเตียงก็คว้าโทรศัพท์เพื่อรายงานตัวกับครอบครัว โดนพ่อ แม่และพร้อมซักถามเล็กน้อยก่อนจะวางสายให้ได้พักผ่อน ร่างเล็กขยับเอนกายลงนอนปิดไฟให้เหลือเพียงโคมไฟข้างหัวเตียง ทันทีที่หัวถึงหมอนสติและร่างกายอันเหนื่อยล้าก็ดับวูบ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าอ้อมแขนแข็งแรงสอดรั้งเรือนกายให้ขยับเข้าหาตอนไหน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
“ถ้าจะขโมยน้องพี่ไปอยู่ด้วยขนาดนี้ก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลยไหมหืม”
พร้อมกานต์ทักทายน้องชายทันทีที่เดินเข้าร้านมา มองสำรวจร่างเล็กด้วยสายตาคร่าวๆเมื่อเห็นว่ากานต์รักสบายดีก็เบาใจ
“ถ้าย้ายไปจริงๆพร้อมจะให้ไหม”
“เขาขอให้ไปอยู่ด้วย?” คนเป็นพี่ขยับหน้าเข้าหาพร้อมกับเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
“ก็...อื้อ แต่รักยังไม่ไปหรอก อยากอยู่กับพร้อมก่อน” กานต์รักตอบพร้อมกับระบายยิ้มกว้างอ้อนคนตรงหน้า
“ไม่ต้องมาพูดเลย ตั้งแต่ที่พี่กลับมานี่เจอหน้ากันยังนับครั้งได้”
นิ้วมือยาวบีบปลายจมูกเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะวางฝ่ามือลงบนหัวทุยแล้วโยกไปมาเล็กน้อย
“ฮื่อ รักก็อยู่นี่แล้วไง”
คนถูกแกล้งเอียงหัวเข้าหาอย่างออดอ้อน ท่าทางที่คนพี่นิ่งมองอย่างไม่สามารถว่าอะไรต่อได้อีกเพราะคนทำนั้นก็รู้ดีว่าพร้อมกานต์ไม่เคยดุอย่างจริงจังได้เลยซักครั้ง แค่เห็นใบหน้าเล็กอ้อนใส่ตาใสก็พร้อมจะโอ๋ นิสัยขี้ใจอ่อนที่ทำให้ต้องตามใจร่างเล็กทุกครั้งไป
“เดี๋ยวตอนร้านปิดก็โดนฉกตัวไปอีก ตอนนี้พี่นึกว่าตัวเองเป็นเจ้าของร้านไปแล้ว”
“ถ้าไม่มีพร้อมรักก็เปิดร้านนี้ไม่ได้ เป็นเจ้าของร้านอีกคนก็ถูกต้องแล้ว”
ถ้าไม่มีพี่ชายคอยช่วยเหลือแนะนำหลายอย่างกานต์รักก็ไม่สามารถสร้างร้านนี้ได้โดยง่าย ไม่ว่าจะทำอะไรพร้อมกานต์ก็คอยช่วยเหลือเสมอจนบางทีก็ติดเป็นนิสัย ถ้าวันไหนที่มีปัญหาแค่มีคนเป็นพี่กานต์รักก็รู้สึกว่าทุกอย่างจะมีทางออกเสมอ
“ไม่ต้องมาพูดเพื่อที่จะได้ทิ้งร้านให้พี่ดูบ่อยๆหรอก...อ้อ แล้วก็เมื่อวานนี้มีลูกค้าโทรมาถามรายละเอียดเรื่องจัดงานวันเกิด เขาบอกเดี๋ยวจะเข้ามาคุยที่ร้านอีกทีช่วงบ่ายนะ” พร้อมกานต์เอ่ยไปอีกเรื่องที่สำคัญเมื่อนึกขึ้นมาได้
“โอเค ขอบคุณนะครับ...งั้นวันนี้เดี๋ยวรักจะสั่งอาหารชุดใหญ่มาเลี้ยงพร้อมเพื่อเป็นการตอบแทนเลยเนอะ”
“แค่อาหารยังน้อยไป ขอเป็นรถคันใหม่เลยได้หรือเปล่า”
“ถ้าอย่างนั้นรักคงต้องขายร้านนี้ไปซื้อให้พร้อมล่ะมั้ง”
รถของพี่ชายแต่ละคันนั้นราคาสูงลิ่วจนกานต์รักแทบไม่กล้าจะยืมขับ เพราะพร้อมกานต์เป็นคนชอบรถมาก รถแต่ละรุ่นจึงไม่ใช่แค่แพงธรรมดาทั่วไป ด้วยสมรรถนะและความหายากจึงยิ่งทำให้ราคานั้นสูงขึ้นไปอีก บางคันก็มีเพียงไม่กี่คันทั่วโลก หากจะให้กานต์รักซื้อรถให้พี่ชายคงจะไม่มีอะไรกินไปหลายเดือน
“พูดไปนั่น...ไปดูหน้าร้านได้แล้วเรา คนเริ่มเยอะแล้ว” ดวงตาโตหันมองไปยังบรรยากาศหน้าร้านก่อนจะพบว่ามีลูกค้ากลุ่มใหญ่เดินเข้ามา
“อื้อ งั้นรักไปก่อนนะ พร้อมนั่งเล่นในนี้แหละๆ”
กานต์รักรับคำก่อนจะรีบเดินออกจากส่วนหลังร้านไปช่วยพนักงานดูแลความเรียบร้อย แม้ช่วงนี้เจ้าของร้านจะไม่ได้อยู่บ่อยนักแต่พนักงานทุกคนก็ทำงานได้อย่างไม่มีปัญหา เราอยู่กันแบบครอบครัวสามารถไว้ใจได้ทุกคนกานต์รักจึงไม่เคยต้องห่วงอะไร
ร้านเบเกอรี่ขึ้นชื่อมีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาตลอดกระทั่งช่วงบ่ายกานต์รักถึงได้มีเวลาพักหายใจ หลังจากให้คนอื่นๆได้พักแล้วจึงเป็นเวลาของตัวเองบ้าง
“คนเริ่มน้อยแล้ว คุณรักไปพักเถอะค่ะ” พนักงานเอ่ยบอกยามเห็นเจ้าของร้านวิ่งวุ่นมาตั้งแต่เช้า
“ฝากด้วยนะครับ”
ใบหน้าหวานส่งยิ้มให้ก่อนจะรั้งปมผ้ากันเปื้อนออกแล้ววางพาดเอาไว้ ลมหายใจถูกผ่อนออกช้าๆอย่างผ่อนคลายก่อนแรงสั่นสะเทือนจากเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงจะทำให้คนที่พึ่งว่างนั้นรู้สึกตัว
KhunPat
ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้กานต์รักต้องระบายยิ้มออกมา เมื่อเช้าเหมือนว่าอีกคนจะรีบเร่งเพราะเรื่องงานจนไม่ได้มีเวลาคุยกันมากนัก คนตัวสูงมาส่งเขาที่ร้านเรียบร้อยก็รีบกลับไปทำงานของตัวเองต่อ
“ครับ”
(ทำไมพึ่งรับโทรศัพท์) เสียงนิ่งเรียบติดหงุดหงิดเอ่ยขึ้นจากปลายสายทำให้คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันอย่างพยายามนึกว่าอีกฝ่ายโทรมาตอนไหน ก่อนจะคิดได้ว่าคงเพราะมัวแต่ต้อนรับลูกค้าอยู่เลยไม่รู้สึกตัว
“รักขอโทษนะครับ ที่ร้านยุ่งๆเลยไม่รู้ตัวเลย”
(แล้วนี่ว่างหรือยัง) เสียงเข้มเอ่ยอ่อนลงเล็กน้อย ถ้าเป็นเพราะงานแพทริกก็เข้าใจได้ ถึงแม้ว่าจะยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ก็ตาม
“ว่างแล้วครับ คุณแพทมีอะไรหรือเปล่าครับ” กายบางเปิดประตูเข้ามาในห้องส่วนตัวก่อนจะทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่
(ฉันมีงานด่วนต้องบินไปอเมริกาเย็นนี้)
คนฟังนิ่งงันไปชั่ววินาทียามได้ยินประโยคนั้น พลันความรู้สึกวูบโหวงก็วิ่งเข้าเล่นงานใจดวงน้อย ทว่ากานต์รักก็พยายามสงบจิตใจอันสั่นไหวของตัวเองแล้วเอ่ยถามต่อเสียงแผ่ว
“ไปกี่วันครับ”
(หนึ่งอาทิตย์) แพทริกตอบพร้อมกับถอนหายใจออกมา
“ถ้าอย่างนั้นคุณแพทดูแลตัวเองดีๆนะครับ แล้วก็ขอให้งานราบรื่น ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี”
แม้ว่าจะกะทันหันไปซักหน่อยแต่ใช่ว่าจะทำใจไม่ได้ แค่อาทิตย์เดียวมันก็ไม่ได้นานมากนัก ตั้งแต่เมื่อคืนก็เห็นคุณแพทวุ่นวายจนกานต์รักไม่อยากทำตัวให้เป็นปัญหาเพิ่ม แค่เรื่องงานอีกฝ่ายก็เหนื่อยมากแล้ว
(แล้วฉันจะโทรหา ต้องรับสายตลอดเข้าใจไหม)
แพทริกเอ่ยเสียงเข้ม ใจนั้นไม่อยากห่างจากคนร่างบางเลยซักนิด คราวนี้การไปทำงานมันให้ความรู้สึกไม่อยากไปยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
“ครับ รักสัญญา ถ้าคุณแพทถึงที่นู้นแล้วโทรหาหรือไม่ก็ส่งข้อความหารักหน่อยนะครับ”
(อืม...ช่วงที่ฉันไม่อยู่อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงนะกานต์รัก) คำว่าเป็นห่วงของปลายสายทำให้คนฟังใจเต้นแรงจนต้องเผลอยิ้มออกมา
“ครับ”
(ทำอะไรก็ต้องรายงานฉันตลอด)
“ได้ครับ”
(ต้องคิดถึงฉันตลอดเวลา)
ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันอย่างขัดเขินยามได้ยินประโยคจากปลายสาย ใจดวงน้อยเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมานอกอก นึกถึงใบหน้าคมที่ได้เจอเมื่อตอนเช้ายิ่งพลันทำให้ใบหน้าเห่อร้อน
ไม่คิดเลยว่าคุณแพทจะพูดอย่างนี้
“...ไม่บอกรักก็ทำอยู่แล้วครับ”
นักธุรกิจหนุ่มผู้เคร่งขรึมยกยิ้มมุมปากกับคำตอบนั้นอย่างพึงพอใจ แม้อยากจะคุยกันมากกว่านี้แต่เวลาบนหน้าปัดนาฬิกาก็ย้ำเตือนว่าไม่มีเวลาอีกต่อไป
แพทริกต้องไปเตรียมตัวก่อนจะออกเดินทางในอีกไม่ชั่วโมง
(ฉันต้องวางแล้ว ไว้ถึงที่นู้นจะโทรหา)
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
คนฟังรับคำในลำคอก่อนสายสัญญาณจะถูกตัดไปเมื่อบอร์ดี้การ์ดเดินเข้ามา กานต์รักมองโทรศัพท์ในมือนิ่งก่อนลมหายใจจะถูกสูดเข้าปอดลึก
ยอมรับว่ามันกะทันหันในความรู้สึกแต่งานของอีกคนก็เป็นอย่างนี้ แพทริกทำธุรกิจหลายอย่างทั้งในและต่างประเทศเรื่องบินไปทำงานแบบนี้ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องเจอ แม้จะปลอบใจตัวเองอย่างนั้นแต่ก็ยังอดรู้สึกโหวงๆในอกไม่ได้
หนึ่งอาทิตย์ที่จะไม่ได้เจอกันคิดไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไงบ้าง อีกคนจะมีเวลาติดต่อกันมาบ้างหรือเปล่า
สำหรับกานต์รักแล้วแม้จะโหยหาทว่าก็คิดว่าตัวเองอดทนได้เพราะเข้าใจถึงเหตุผลดี
“แค่อาทิตย์เดียวเองรัก” เสียงเล็กเอ่ยปลอบใจตัวเอง
ใช่ มันแค่อาทิตย์เดียว...แต่ไม่ใช่สำหรับแพทริกเลยซักนิด
TBC.
ตอนนี้พบกับคุณแพทสายเปย์ค่ะ มีความงอนเล็กๆด้วย :impress2: เขาจะห่างกันตั้งหนึ่งอาทิตย์ มาดูกันว่าอาการจะเป็นยังไง อิอิ :mew3: อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะสอบไฟนอลแล้ว เพราะฉะนั้นอาจหายไปบ้างได้โปรดอย่าลืมกันนะคะ :mew6: โปรเจคต์ก็มากมายสามล้านโปรเจคต์ ฮื่ออออ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากๆๆๆเลยค่ะ ถ้ามีเวลาก็จะพยายามมาให้ได้ ฮึบบบบบ :katai4: :katai4:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
จะรอ :katai4:
-
ใครจะอาการหนักกว่า ตั้งหนึ่งอาทิตย์
-
:o8: :o8: :o8:
-
:L2: :L1: :pig4:
ออกอาการขนาดนี้ ผู้กินกับของทำนายว่าไม่ถึงอาทิตย์ ต้องรีบกลับมาแน่นอน
อิอิ สายมโน
-
คุณแพทสายเปย์ที่มีความขัดใจที่ไม่ได้เปย์....ฮาาาา
น้องรักก็น่ารัก น่าฟัดละเกินลูกกกกกก
-
ระหว่างที่คุณแพทไปทำงานไม่ได้อยู่กับน้องรักอย่าเกิดเรื่องอะไรเลยนะ :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณแพทป๋ามาก คึคึ
-
คุณแพทอย่าหึงนะ ตอนนี้แมวไม่อยู่ล่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
คุณแพทสายเปย์ 555555
รักน่ารักจังงง
-
คนมันขี้หวงน้อ
-
กำหนดอาทิตย์นึง ไม่ถึงล่ะมั้งคุณแพท
-
คุณแพทจะทนได้ถึงอาทิตย์เหรอคะ ไม่ใช่ว่าสี่ห้าวันก็กลับมาแล้วนะ ^^
-
สายเปย์มากค่าาาาาา 555555
-
ห่างกันแปบเดียวเนอะ
-
ห่างกันแบบนี้ คุณแพทกระวนกระวายแย่เลย o13
-
เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ทดสอบความอดทนของทั้งคู่เลยทีเดียว
-
นอกจากทดสอบความอดทนของทั้งสองแล้ว
ยังทดสอบความอดทนของคนอ่านด้วยง่ะ
เกินอาทิตย์ไปมากโขแล้าคร่า
ใจจะขาดแล้ว
:katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :o8: :o8: :o8: :o8:
o13 o13 o13 o13
ชอบเรื่องนี้จัง
อ่านเเล้วติดเลยอ่ะ
:mew2: :mew2:
-
ตอนที่ 15
“เป็นเรื่องที่ดีนะเนี้ยที่ฝรั่งนั่นไม่อยู่ พี่จะได้มีเวลาอยู่กับน้องตั้งหนึ่งอาทิตย์แหนะ”
พร้อมกานต์ที่อยู่ในสภาพหัวชี้ฟูจากการพึ่งตื่นนอนเอ่ยขึ้น ร่างสูงนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหารซึ่งมีโจ๊กส่งกลิ่นหอมฉุยวางอยู่ตรงหน้า
กานต์รักเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วทรุดตัวลงนั่งอีกฝั่ง ดวงตาโตมองหน้าคนพูดก่อนจะส่ายหน้าใส่เบาๆ
“ใช่ว่าตอนรักไม่อยู่พร้อมจะเหงาอยู่ห้องคนเดียว เห็นออกไปไหนต่อไหนทุกวันเลย”
ช่วงเวลากลางคืนคนเป็นพี่ออกไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนตลอด พร้อมกานต์เองก็มีเพื่อนในเมืองไทยไม่น้อย ตอนกลางวันยังมีนัดทานข้าวกับเพื่อนคนอื่นๆอยู่หลายครั้ง
“พี่น่ะออกไปเที่ยวแล้วก็กลับมา แต่เราโดนขโมยตัวไปกว่าจะถูกปล่อยก็ตอนเช้านู้น”
หลังเลิกงานรถยนต์คันหรูจะมาจอดเทียบท่ารออยู่หน้าร้าน เช้าของอีกวันถึงได้กลับมาอีกครั้ง อย่างนี้ไม่เรียกว่าถูกขโมยตัวไปจะเรียกว่าอะไร คราวนี้ฝรั่งตัวโตไปทำงานตั้งหนึ่งอาทิตย์ ถือว่าเป็นฤกษ์งามยามดีที่พร้อมกานต์จะได้อยู่กับผู้เป็นน้องเสียที
“พร้อมพูดอย่างกับว่าคุณแพทเป็นโจรอย่างนั้นแหละ ขโมยรักอะไรกัน” เสียงเล็กเอ่ยพูดอ้อมแอ้มอย่างไม่อาจปฏิเสธได้เต็มปาก
“หึ น้อยไปสิ คุณแพทริกของรักน่ะยิ่งกว่าโจรเสียอีก”
“ไม่เอาแล้ว กินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวรักต้องรีบออกไปร้านเพราะนัดลูกค้าเอาไว้ พร้อมดูร้านให้รักมาหลายวันแล้ววันนี้ก็พักนะ”
กานต์รักรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่พี่ชายจะพูดอะไรเข้าตัวไปมากกว่านี้
“งั้นเดี๋ยวยังไงพี่แวะเข้าไปช่วยตอนบ่ายๆก็แล้วกัน ตอนนี้ขี้เกียจอาบน้ำ” พร้อมกานต์รู้ทันคนเป็นน้องแต่ทว่ายอมตามน้ำอย่างที่กานต์รักต้องการ
มือหนาจึงหยิบช้อนซึ่งวางอยู่ข้างๆมาตักโจ๊กปลากะพงของโปรด ผู้เป็นน้องพยักหน้ารับก่อนต่างฝ่ายจะลงมือทานอาหารของตัวเอง
กานต์รักรีบออกจากคอนโดมาแต่เช้าเผื่อการจราจรที่ติดขัดเนื่องจากมีนัดกับลูกค้า หนึ่งอาทิตย์ที่คนตัวโตไม่อยู่เขาเองก็คงยุ่งและหัวหมุนไม่น้อย อาจถือได้ว่าเป็นเรื่องดีเพราะเวลาว่างที่จะทำให้นึกถึงคงลดลงไปบ้าง
“มาเช้าจังเลยครับคุณไหม” เสียงหวานเอ่ยทักทายหญิงสาวผู้เป็นผู้จัดการร้านเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมาถึงก่อนแล้ว
“กลัวรถติดน่ะค่ะ แต่ไหมก็มาถึงก่อนคุณรักได้ไม่ถึง5นาทีนี้เอง”
“ยังไงรักฝากเช็คความเรียบร้อยต่างๆก่อนนะครับ ว่าจะไปเตรียมขนมซักหน่อย”
“ได้ค่ะ ฝ่ายทำขนมก็น่าจะมาครบแล้ว”
“โอเคครับ”
เนื่องจากวันนี้มาถึงร้านแต่เช้ากานต์รักจึงมีเวลาเตรียมขนมเอง แม้ว่าจะมีฝ่ายทำขนมอยู่แล้วทว่าหากมีเวลาก็จะลงมือทำด้วยตัวเองในบางส่วน
ร่างเล็กเตรียมตัวเรียบร้อยก่อนจะเข้าไปในห้องทำขนม เจ้าของร้านหน้าหวานขลุกตัวอยู่ในนั้นกระทั่งถึงเวลาจึงได้ละมือให้พนักงานทำต่อ เป็นเวลากว่าสองชั่วโมงในการพูดคุยเรื่องรายละเอียดและการเซ็นสัญญา กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยเสร็จสิ้นก็ล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงเศษๆ
ขาเรียวสวยภายใต้กางเกงเนื้อดีสีขาวก้าวพาตัวเองเข้ามายังห้องทำงานส่วนตัวก่อนจะทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน สมุดเล่มเล็กสำหรับจดบันทึกถูกหยิบขึ้นมาก่อนมือบางจะเขียนแผนงานคร่าวๆลงไป ทว่ายังไม่ทันจะเรียบร้อยดีก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องหรู
ดวงตาโตมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอก่อนรอยยิ้มหวานละมุนจะค่อยๆปรากฏ
“ครับแม่”
ใบหน้าหวานที่คล้ายคลึงกับตัวเองปรากฏขึ้นบนหน้าจอให้กานต์รักเอ่ยทักทาย
(รักทำอะไรอยู่ลูก ยุ่งหรือเปล่า)
“ก็ไม่เท่าไหร่ครับ รักแค่กำลังจดรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเรื่องงาน แม่พึ่งตื่นหรือครับ”
ด้วยเพราะชุดคลุมผ้าลื่นที่เป็นชุดนอนประจำของแม่ปรากฏให้เห็นอยู่บนกายกานต์รักจึงเอ่ยถาม แววตาสุกใสเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะทำงานก่อนจะคำนวณเวลาคร่าวๆในใจ ตอนนี้ที่นู้นก็พึ่งจะหกโมงเช้าเท่านั้นเอง
(ใช่จ้ะ คิดว่าตอนนี้ที่นั่นเที่ยงลูกน่าจะว่างพอดีแม่เลยโทรมา)
“แล้วพ่อล่ะครับ”
(ลงไปออกกำลังกายน่ะจ้ะ...ช่วงนี้ไม่มีเหตุการณ์อะไรดูผิดปกติใช่ไหมลูก)
กานต์รักเข้าใจในสิ่งที่แม่ถามดี รอยยิ้มหวานจึงถูกส่งให้ปลายสายอย่างบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่ผู้ให้กำเนิดนึกห่วง
“ไม่มีครับ คนของพ่อกับแม่หูตาไวยิ่งกว่าอะไร ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นพวกเขาต้องรู้แน่นอนแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ อีกอย่างก็มีพร้อมอยู่ทั้งคน”
(แม่รู้จ้ะ แต่ก็ยังอยากถามลูกเพื่อความสบายใจ...ว่าแต่พี่เราไปไหนล่ะนั่น)
“พร้อมกำลังจะออกมาที่นี่ครับ เห็นว่าออกมาซักพักแล้วอีกเดี๋ยวก็คงถึง”
(เห็นพ่อบอกว่าพี่ชายเรากำลังจะซื้อรถใหม่อีกแล้ว บอกว่าเอาไว้ขับที่เมืองไทย)
“อีกแล้วเหรอครับ”
กานต์รักเอ่ยถามเสียงหลงเมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นแม่พูด แม้พี่ชายจะพึ่งกลับมาเมืองไทยในรอบสองปีแต่ใช่ว่าจะไม่มีรถส่วนตัว นั่นคงเป็นเพียงข้ออ้างที่อยากจะซื้อคันใหม่เสียมากกว่า
กานต์รักคุยกับแม่ต่ออีกราวๆครึ่งชั่วโมงก่อนจะวางสาย มือเล็กหยิบสมุดจดที่ยังไม่เรียบร้อยขึ้นมาจดต่อพร้อมกับอ่านตรวจทาน
Rrrrrrr
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งในเวลาต่อมา ตาโตกวาดมองรายละเอียดบนหน้ากระดาษพร้อมกับยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มากดรับทั้งที่ไม่ได้ดูเบอร์
แม่อาจจะลืมพูดอะไรบางอย่างถึงได้โทรมาอีกครั้ง
“ว่าไงครับ ลืมบอกอะไรรักหรือ”
(บอกอะไร?)
ทว่าเสียงทุ้มนิ่งที่ตอบกลับมากลับไม่ใช่เสียงเล็กๆของผู้เป็นแม่ กานต์รักวางสมุดในมือลงพร้อมกับผละโทรศัพท์ห่างจากหูเพื่อดูเบอร์ ปลายสายเป็นหมายเลขที่ถูกโทรเข้าจากต่างประเทศเช่นเดียวกันแต่ไม่ใช่รหัสจากประเทศที่ผู้ให้กำเนิดอยู่ เป็นเบอร์เดียวกันกับที่ส่งข้อความมาบอกเขาว่าเดินทางถึงอเมริกาแล้วในเมื่อวาน
“คุณแพทหรือครับ” เสียงหวานใสที่เอ่ยออกไปทั้งสั่นด้วยความตื่นเต้น ดีใจ และคิดถึง
แม้ไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องบอกว่าเมื่อคืนยามไร้อ้อมแขนแข็งแรงคอยโอบกอดก็ทำให้กานต์รักแทบนอนไม่หลับ คนตัวสูงไปถึงนู้นแล้วก็เพียงส่งข้อความมาบอกจึงยังไม่ได้คุยกัน พออีกฝ่ายโทรมาอย่างนี้จึงอดดีใจไม่ได้
(ก็ฉันน่ะสิ นายคิดว่าใคร เมื่อกี้คุยกับใครอยู่?)
ยิ่งเอ่ยเสียงทุ้มยิ่งเข้มขึ้นจนกานต์รักกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแน่ทว่าใจดวงน้อยกลับเต้นถี่รัวขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายเคล้นถามราวกับไม่พอใจเมื่อคิดว่าเขาคุยกับใครอื่น
จะเข้าข้างตัวเองเกินไปแล้วนะกานต์รัก
“รักคุยกับแม่ครับ นึกว่าแม่ลืมบอกอะไรถึงได้โทรมาอีก...ไม่ได้คุยกับคนอื่นเลย”
(อย่างนั้นก็แล้วไป แล้วนี่ทำอะไรอยู่?) ได้ยินคำตอบเสียงที่ติดเข้มจึงเอ่ยกลับมาในระดับปกติ
“รักนั่งดูตารางงานอยู่ครับ อาทิตย์นี้ต้องทำขนมสำหรับเลี้ยงงานวันเกิดเลยจดตารางเตรียมการคร่าวๆเอาไว้”
(แสดงว่าอาทิตย์นี้จะยุ่ง?)
“ก็คงจะอย่างนั้นครับ แล้วคุณแพทล่ะครับทำอะไรอยู่”
กานต์รักเป็นฝ่ายถามบ้างเพราะอยากรู้ความเป็นไปของอีกฝ่าย ที่นู้นเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วทำไมถึงยังไม่นอน
(ฉันพึ่งคุยงานเสร็จ กำลังจะอาบน้ำแล้วก็จะเข้านอน)
“ที่นู้นดึกแล้วนะครับ ถ้าอย่างนั้นรักว่าคุณแพทรีบอาบน้ำแล้วก็รีบเข้านอนดีกว่า จะได้พักผ่อน”
สุ้มเสียงหวานที่เอ่ยอย่างเป็นห่วงทำให้คนเหนื่อยกับงานมาทั้งวันรู้สึกดีขึ้นราวกับได้รับยาวิเศษ แพทริกนึกถึงใบหน้าหวานที่อยู่ในความคิดถึงพร้อมกับยกยิ้ม
(ฉันยังอยากคุยกับนาย...คิดถึง)
ประโยคที่ไม่ปิดบังความรู้สึกทำให้คนฟังใบหน้าเห่อร้อน ริมฝีปากสีสดขบเม้มเข้าหากันอย่างพยายามกลั้นความขัดเขิน
“ระ รักก็คิดถึงครับ แต่ว่ารักเป็นห่วง คุณแพทคงทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วควรจะพักนะครับ”
แม้ว่าใจดวงน้อยจะเต้นรัวจนเสียงสั่นตามทว่ากานต์รักก็ยังกลั้นใจเอ่ยเตือนอีกฝ่ายออกไป เขาเองก็อยากคุยกันให้นานแต่ความเป็นห่วงนั้นมีมากกว่าสิ่งอื่นใด
(นี่ไงการพักของฉัน หายเหนื่อยยิ่งกว่านอนเสียอีก)
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้แพทริกปากหวานแบบนี้ อาจเพราะความห่างหรือความคิดถึงอย่างที่อีกฝ่ายบอก กานต์รักไม่แน่ใจนักรู้เพียงแค่ว่าคำพูดแต่ละคำนั้นมันส่งผลต่อหัวใจและความรู้สึกจนความร้อนลามไปทั่วร่าง ปากก็พลอยจะฉีกยิ้มอยู่เรื่อย
“...มันจะแทนกันได้ยังไงล่ะครับ” คนหน้าหวานเอ่ยตอบเสียงอ้อมแอ้ม
(หึ แล้วนี่กินข้าวเที่ยงรึยัง)
เสียงหัวเราะในลำคอหลุดออกมาจากแพทริกอย่างห้ามไม่อยู่ยามนึกถึงเจ้าของเสียงที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขินแค่ไหน เพราะรู้ว่าหากยิ่งพูดกานต์รักจะยิ่งเขินแพทริกจึงยอมเปลี่ยนไปถามถึงอีกเรื่อง
“ยังเลยครับ รักพึ่งคุยงานเสร็จ”
แกร๊ก
เสียงประตูถูกเปิดดังขึ้นให้กานต์รักละความสนใจจากปลายสายไปชั่วครู่ ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมองผู้ที่เดินเข้ามาก่อนจะพบว่าเป็นร่างสูงของพี่ชายตัวเอง พร้อมกานต์เลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นน้องกำลังคุยโทรศัพท์ มือหนาทำสัญญาณให้คุยต่อก่อนจะเดินมาทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา
“รักว่าคุณแพทไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนดีไหมครับ”
กานต์รักได้ยินเสียงปลายสายกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่จึงเอ่ยบอก แม้จะอยากคุยกันให้นานๆทว่าความเป็นห่วงก็ดึงรั้งให้ไม่อาจทำอย่างนั้น กานต์รักอยากให้อีกคนได้พัก
(ไล่ฉันอยู่นั่น ไม่อยากคุยก็บอกมาตรงๆ)
“ไม่ใช่นะครับ”
เสียงเล็กเอ่ยบอกรัวเร็ว ตากลมเบิกขึ้นนิดๆอย่างตระหนกเมื่อได้ยินอีกฝ่ายคิดไปอย่างนั้น พร้อมกานต์ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่หันไปมองน้องชายซึ่งมีสีหน้ากระวนใจก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ
จะวางฟอร์มซักหน่อยก็ไม่ ฝรั่งนั่นพูดอะไรก็ยอมไปเสียหมด
“รักแค่เป็นห่วง อยากให้คุณแพทสบายตัวจะได้รู้สึกดีขึ้น ไม่ได้ไม่อยากคุยนะครับ”
(...)
แพทริกอมยิ้มกับตัวเองยามนิ่งฟังเสียงเล็กเอื้อนเอ่ย สายตาคมทอดมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวพร้อมกับนึกถึงใบหน้าหวานของคนปลายสาย เขารู้ดีถึงในสิ่งที่กานต์รักพูดเพียงแต่แค่อยากแกล้งอีกคนเท่านั้นเอง
“คุณแพทอย่าเงียบสิครับ”
คนร้อนรนเอ่ยด้วยเสียงง้องอน ยิ่งเห็นฝั่งนั้นเงียบไปใจดวงน้อยยิ่งวูบโหวง ไม่คิดเลยว่าแค่คำพูดนั้นจะทำให้คนตัวโตคิดไปได้ไกล
(หึ หลอกง่าย) ท้ายสุดแล้วเสียงหัวเราะก็หลุดออกมาจากลำคอแกร่ง
“นี่คุณแพทแกล้งรักเหรอครับ” คนพึ่งรู้ตัวเอ่ยออกไปด้วยเสียงฉงน ยังตามไม่ทันว่าแท้จริงแล้วเป็นอย่างไรกันแน่
(ก็แค่อยากรู้ว่านายจะทำยังไง) แพทริกยอมรับ
“คนขี้แกล้ง”
กานต์รักเอ่ยพร้อมกับเบะปากน้อยๆราวกับเด็ก ไม่รู้ว่าทำไมคนฟังกลับไม่ได้ไม่พอใจกับเสียงเล็กที่เอ่ยเหมือนจะว่าเลยซักนิด แพทริกพอใจเสียด้วยซ้ำ มุมปากได้รูปยกขึ้นตลอดเวลาที่คุยกันบ่งบอกถึงความพึงพอใจได้เป็นอย่างดี
ยิ่งได้คุยยิ่งอยากรีบกลับ กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนกายบอบบางติดอยู่ปลายจมูกแทบจะตลอดเวลา
(ก็นายมันน่าแกล้ง...เอาล่ะ ฉันจะไปอาบน้ำอย่างที่นายบอกแล้วเดี๋ยวคงเข้านอนเลย)
“คุณแพทพักผ่อนเถอะครับ”
แม้จะยังโหยหาอยากได้ยินเสียงแต่การพักผ่อนของอีกคนย่อมสำคัญกว่า เพียงแค่เท่านี้ในอกของกานต์รักก็ฟูฟ่องด้วยความเต็มตื้นมากแล้ว
(อืม แล้วพรุ่งนี้ฉันจะโทรหาใหม่)
“ครับ รักจะรอ”
แพทริกระบายยิ้มบางเบาก่อนจะตอบรับในลำคอ กว่าชั่วนาทีที่ต่างฝ่ายต่างเงียบแต่กลับไม่มีใครยอมกดวางสาย กระทั่งเป็นแพทริกที่ต้องตัดใจละโทรศัพท์ออกห่างแล้วกดตัดสายไป
กานต์รักนั่งมองโทรศัพท์ในมือนิ่งยามหน้าจอมืดสนิท ลมหายใจบางเบาถูกผ่อนออกเมื่อความรู้สึกหลายอย่างตีรวนให้วูบไหว
คิดถึง
“ทำหน้าอาลัยขนาดนี้บินไปหาเขาเลยดีไหม” ร่างสูงขยับเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าน้องชายก่อนจะเอ่ยเย้า
“มะ ไม่ได้ขนาดนั้นซักหน่อย”
ดวงตาโตเหลือบมองคนเป็นพี่ก่อนจะหลบสายตาหลุกหลิกเมื่อคิดขึ้นได้ว่าตลอดเวลาที่คุยโทรศัพท์นั้นพร้อมกานต์ได้ยินทั้งหมด
“น้อยไปน่ะสิ”
“พร้อมหิวหรือยัง เราไปทานข้าวกันดีกว่าเนอะ”
กานต์รักรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโดนอีกคนพูดให้ความร้อนแล่นเข้าเล่นงานใบหน้าไปมากกว่านี้ รู้ตัวว่าตอนคุยกับคุณแพทตัวเองเผลอแสดงความรู้สึกออกไปยังไง หากยิ่งพูดจะยิ่งเข้าตัวเลยหาทางเลี่ยง
“ทำมาเปลี่ยนเรื่อง”
“บ่ายโมงแล้วหิวจะแย่ รักว่าไปทานข้าวกันดีกว่า”
ร่างเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเข้ามาดึงแขนพี่ชายให้เดินตาม พร้อมกานต์ส่ายหน้าน้อยๆใส่คนเป็นน้องทว่าก็ยอมก้าวตามอย่างง่ายดาย คราวนี้สองคนพี่น้องเลือกไปทานข้าวที่ห้างเดิมเมื่อครั้งก่อนอีกครั้ง ถือว่าเป็นการทานข้าวนอกบ้านด้วยกันจริงๆจังๆเสียทีหลังจากที่ครั้งนั้นโดนใครอีกคนมาขัดจนพร้อมกานต์ต้องห่ออาหารกลับไปทานที่คอนโดคนเดียว
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“สวัสดีครับพี่รัก”
เสียงใสของเด็กหนุ่มรุ่นน้องรั้งให้คนที่กำลังจัดขนมใส่ตู้เงยหน้าขึ้นมอง วันนี้เป็นวันเสาร์ วันที่มินต้องเข้ามาทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้าน
“หวัดดีมิน มาแต่เช้าเชียว” ใบหน้าหวานเนียนใสส่งยิ้มมาให้จนคนมองยิ้มตาม
“กลัวรถติดครับ งั้นมินขอเอาของไปเก็บแล้วเดี๋ยวออกมาเริ่มงานนะ” กานต์รักพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มก่อนจะจัดการกับงานตรงหน้าต่อ
เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ร้านเบเกอรี่ของคนหน้าหวานจึงวุ่นวายเป็นพิเศษ พนักงานทุกคนแทบไม่ได้พักรวมไปถึงตัวกานต์รักเอง แม้แต่พร้อมกานต์ที่เข้ามาร้านในช่วงบ่ายยังไม่เว้น เสียงกระดิ่งที่ติดไว้หน้าร้านยามลูกค้าเปิดประตูเข้ามาดังขึ้นแทบจะตลอดเวลา
“คุณรักคะ วันนี้ตอนบ่ายสาม...”
ผู้จัดร้านเดินเข้ามาบอกเรื่องนัดขณะที่กานต์รักกำลังง่วนอยู่กับการชงชาให้ลูกค้า มือบางละจากแก้วชาก่อนจะหมุนนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นรักฝากคุณไหมดูทางนี้หน่อยนะครับ”
“ค่ะ”
เจ้าของร้านพยักหน้ารับก่อนจะหันไปสั่งงานกับพนักงานคนอื่นๆ กระทั่งเสร็จเรียบร้อยจึงเดินเข้าไปหยิบของแล้วเตรียมตัวออกไปข้างนอก
“พร้อม เดี๋ยวรักต้องออกไปคุยเรื่องของที่จะสั่งฝากดูร้านหน่อยนะ”
ร่างสูงที่พึ่งเดินเอาขนมไปเสิร์ฟพยักหน้ารับ พร้อมกานต์ยังไม่ทันจะเอ่ยตอบเสียงของเด็กบางคนก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ไม่ต้องห่วงนะพี่รัก มีมินอยู่ซะอย่าง”
เด็กน้อยที่วิ่งวุ่นขยับมาหาก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม ยังไม่ทันจะได้คุยอะไรต่อจากนั้นก็โดนลูกค้าเรียกไปคิดเงินจนกานต์รักมองตามพร้อมกับยิ้มบาง
“รักไปเถอะ เดี๋ยวพี่ดูร้านให้”
“โอเค มีอะไรก็โทรมานะ” พร้อมกานต์รับคำเรียบร้อยกานต์รักจึงเดินออกจากร้านแล้วตรงไปยังรถของตัวเอง
กานต์รักวุ่นอยู่กับงานจนแทบไม่มีเวลาพัก ขนมปังและนมเป็นสองสิ่งที่ตกถึงท้องกระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน ยามกลับเข้าร้านซึ่งมีคนเบาบางลงแล้วร่างเล็กจึงได้แต่ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง รู้สึกมึนหัวขึ้นมาไม่น้อย
“ไหวไหมเรา” คนเป็นพี่เดินถือแก้วน้ำเย็นๆมาส่งให้ กานต์รักส่งยิ้มขอบคุณพร้อมกับรับแก้วน้ำมาดื่มอึกใหญ่
“เหนื่อยแต่ก็มีความสุข”
รอยยิ้มเซียวถูกระบายขึ้นบนใบหน้าขาวซีด หลังจากไปร้านเพื่อคุยเรื่องวัตถุดิบต่างๆที่จะสั่งเสร็จกานต์รักก็ไปยังร้านนำเข้าผลไม้ต่อ กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก็เป็นยามที่ท้องฟ้านั้นมืดสลัว
“ดีแล้วล่ะ สรุปเรื่องผลไม้เลือกได้หรือยังว่าจะเอาอะไรบ้าง แล้วของที่ผู้จัดเขารีเควสมามีหรือเปล่า”
“หาได้จนครบแล้วล่ะ ผลไม้ก็เลือกได้แล้ว เจ้าของงานโอเคเรียบร้อย...แล้วงานที่ร้านเป็นยังไงบ้าง”
กานต์รักเอ่ยตอบก่อนจะถามกลับ ตาโตกวาดมองทั่วร้านที่มีคนอยู่ประปรายแล้วหันกลับมาหาพี่ชายอีกครั้ง
“วุ่นวายนิดหน่อยแต่ไม่มีปัญหาอะไร”
กานต์รักหยักหน้าก่อนจะนั่งต่ออีกซักพักแล้วลุกขึ้นไปดูความเรียบร้อย กระทั่งเมื่อถึงเวลาร้านปิดจึงเรียกพนักงานทุกคนมาประชุมเพื่อคุยเรื่องงานต่างๆ กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่ม พร้อมกานต์และกานต์รักกลับถึงคอนโดตอนสี่ทุ่มเศษ พอเดินเข้าห้องได้ก็รีบอาบน้ำ ยังไม่ทันจะได้ล้มตัวลงบนเตียงเสียงโทรศัพท์ก็สั่นครืนจนคนที่แทบลืมมันไปรีบลุกขึ้นเดินหา
คุณแพทโทรมา...
“ครับคุณแพท”
(ไปไหนมา! ทำไมติดต่อไม่ได้ทั้งวัน)
เสียงทุ้มตวาดก้องจนกานต์รักเผลอกลั้นลมหายใจนิ่ง น้ำเสียงจากปลายสายมีทั้งความโกรธและความร้อนรน
“รักขอโทษครับ...รักทำงาน วันนี้ยุ่งทั้งวันไม่ได้จับโทรศัพท์เลย”
(แค่จะรับสายซักสิบวินาทีแล้วบอกว่าไม่ว่างมันลำบากมากขนาดนั้นหรือไง ฉันเป็นห่วงนายจนแทบนอนไม่หลับรู้ตัวบ้างไหม)
แพทริกเสยผมตัวเองขึ้นก่อนจะผ่อนลมหายใจที่อึดอัดออกมาแรงๆ ริมฝีปากได้รูปถูกขบเม้มเพื่อสกัดกลั้นอารมณ์ร้อน คนที่ถูกสั่งให้จับตาดูกานต์รักบอกว่าอีกฝ่ายออกไปข้างนอกและหลังจากนั้นเขาก็ติดต่อกานต์รักไม่ได้เลย
ใจมันร้อนรนคิดไปต่างๆนาๆ ยิ่งอยู่ไกลกันอย่างนี้มันยิ่งพะวงจนแทบไม่เป็นอันทำงาน
“รักขอโทษจริงๆครับ รักลืมไปเลย คุณแพทอย่าโกรธเลยนะครับ” กานต์รักเอ่ยเว้าวอน รู้ว่าตัวเองผิดแต่ก็ยังไม่อยากให้ปลายสายไม่พอใจ
ไม่ชอบเลยความรู้สึกที่ต้องทะเลาะกัน
(...) เสียงลมหายใจหนักๆถูกผ่อนออกดังจนแม้แต่กานต์รักยังได้ยิน
“คุณแพท”
(...)
“ต่อไปรักจะไม่ทำแล้วครับ”
เมื่อก่อนกานต์รักไม่ค่อยมีคนให้ติดต่อมากนักนอกจากพ่อแม่และพี่ชาย คราวนี้ลืมตัวไปว่ามันไม่ใช่แค่เท่านั้น ใจดวงน้อยวูบไหวด้วยความไม่สบายใจเมื่อปลายสายกำลังโกรธ
(อย่าให้มันเกิดขึ้นอีกกานต์รัก อย่างน้อยแค่ข้อความมาบอกว่าไม่ว่าง กำลังทำงานหรืออะไรก็ยังดี)
แพทริกพยายามพูดอย่างใจเย็น แค่ระยะทางที่ห่างไกลก็เป็นปัญหามากพออยู่แล้ว ไม่อยากต้องมาทำตัวเกรี้ยวกราดใส่อีกฝ่ายในยามที่ไม่เห็นแม้แต่หน้ากัน
ความงี่เง่าเกิดขึ้นกับตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้ากับคนอื่นแพทริกไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าจะไปไหนหรือทำอะไร ไม่เคยติดต่อหาเลยซักครั้ง
“ครับ รักสัญญา ต่อไปถ้ารักไปไหนจะรายงานคุณแพทตลอด...คุณแพทหายโกรธนะครับ” ประโยคท้ายเสียงเล็กเผลอออดอ้อนจนคนฟังรู้สึกราวกับว่าถูกน้ำเย็นชโลมดับความกรุ่นร้อนของอารมณ์
(กลับไปฉันจะทำโทษให้เข็ด)
แม้ว่าปลายสายจะพูดเสียงเข้มแต่ไม่รู้ทำไมกานต์รักถึงได้รู้สึกว่าความร้อนแล่นเข้ามาเล่นงานบนใบหน้ายามได้ยินคำว่า‘ทำโทษ’
“รักยอมรับผิดทุกอย่างเลยครับ” ตอบกลับเสียงไม่ดังนัก
(เปิดกล้อง)
“ครับ?”
(เปิดกล้อง อยากเห็นหน้า)
ใบหน้าหวานแดงเรื่อขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น ก่อนจะรับคำโดยง่ายแล้วกดเปิดกล้องตามที่อีกฝ่ายบอก
ไม่นานนักใบหน้าคมหล่อเหลาของคนที่คิดถึงก็ปรากฏขึ้น ยิ่งยามเห็นหน้าอีกฝ่ายแบบนี้กานต์รักยิ่งรู้สึกขัดเขิน ดวงตาสีเทาอมฟ้าจ้องมองมาจนใจสั่นไหว เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าแพทริกผ่านทางโทรศัพท์อย่างนี้ มันชวนให้สะเทิ้นอายแปลกๆ
(ทำอะไรอยู่) เป็นแพทริกที่เอ่ยถามขึ้นก่อนเมื่อคนหน้าหวานเอาแต่เงียบ
“รักกำลังจะนอน คุณแพทล่ะครับ”
(ทำงาน เตรียมตัวประชุมตอนเที่ยง...แล้ววันนี้ไปไหนมาทั้งวัน ยุ่งขนาดนั้นเลยหรือไง)
พออีกฝ่ายเอ่ยถามกานต์รักจึงเล่าเรื่องงานวันนี้ให้ฟังว่าไปไหนทำอะไรมาบ้าง ต่างฝ่ายต่างถามไถ่คุยกันจนเวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆ จากนาทีเป็นสิบนาที จากสิบนาทีจนกลายเป็นครึ่งชั่วโมง กระทั่งแพทริกถูกเตือนเรื่องการประชุมจึงต้องวางสายไป
กานต์รักนึกถึงใบหน้าของคนที่พึ่งคุยกันเมื่อครู่ก่อนจะอมยิ้มกับตัวเอง กระทั่งความเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวันจะแทรกเข้ามาเล่นงานให้ต้องรีบนอน ทันทีที่หัวสัมผัสถึงหมอนสติก็ดับวูบไป
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
3 วันผ่านไป
ยิ่งเวลาใกล้เข้ามาเท่าไหร่กานต์รักยิ่งแทบไม่ได้พัก เจ้าของร้านวิ่งวุ่นทำทุกอย่างจนไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าว ร่างกายเหนื่อยล้าแต่ได้แต่สั่งตัวเองให้อดทน อาการมึนหัวเริ่มเล่นงานจนใบหน้าหวานขาวซีด เป็นอย่างนี้ตลอดเกือบจะทุกวัน
“หน้าซีดๆนะรัก รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า”
ฝ่ามือใหญ่ของพร้อมกานต์วางแตะลงบนหน้าผากเนียน กานต์รักส่งยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ
“ไม่เป็นไรหรอกพร้อม เดี๋ยวเสร็จแล้วก็ได้พักแล้วล่ะ”
เหลืออีกแค่บางส่วนงานของกานต์รักก็จะถือว่าเสร็จสิ้น อาการปวดหัวที่เริ่มเล่นงานจึงต้องถูกสะกดเอาไว้ และแน่นอนว่ากานต์รักไม่บอกพี่ชายเรื่องอาการของตัวเอง ไม่อย่างนั้นแล้วคงไม่พ้นถูกสั่งให้ไปพัก
“ไหวแน่นะ”
“อื้อ”
หน้าเล็กพยักรับหงึกหงัก พร้อมกานต์มองหน้าน้องชายนิ่งก่อนจะปล่อยเลยตามเลย รู้ดีว่าต่อให้บังคับกานต์รักก็คงอ้อนขอว่าไม่ได้เป็นอะไร ด้วยเพราะวันนี้ต้องดูทั้งขนมที่ร้านและขนมของงานร่างเล็กเลยเหนื่อยมากเป็นพิเศษ ช่วงสองสามวันที่ผ่านมากกานต์รักได้นอนวันละไม่กี่ชั่วโมง ข้าวก็แทบไม่มีเวลากิน
แม้แต่กับคนที่อยู่อีกซีกโลกก็ได้คุยกันวันละไม่กี่ประโยค ต่างฝ่ายต่างยุ่งจนส่วนมากจะคุยกันผ่านทางการส่งข้อความเสียมากกว่า แม้จะคิดถึงแต่งานตรงหน้าก็ทำให้ไม่มีเวลา
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณรัก”
ผู้จัดการเดินเข้ามาบอกเมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย รถของทางเจ้าของงานวันเกิดมาจอดรออยู่หน้าร้าน หลังจากลำเลียงขนมขึ้นหมดนั่นจึงจะเป็นการหมดหน้าที่ของกานต์รักจริงๆซักที
“โอเคครับ งั้นวันนี้ปิดร้านเลย ทุกคนเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว”
เจ้าของร้านเอ่ยสั่งพร้อมรอยยิ้ม ผู้จัดการสาวจึงพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปบอกพนักงานทุกคน กานต์รักเดินตามเข้าไปในร้านได้เพียงไม่กี่ก้าวอาการปวดหัวจี๊ดก็ทวีความรุนแรงขึ้นจนต้องหยุดนิ่ง
โรคประจำตัวกำเริบอย่างนั้นเหรอ
-
(ต่อ)
ลมหายใจถี่รัวถูกสูดเข้าปอดลึกก่อนจะค่อยๆผ่อนออก ขาเรียวเล็กก้าวเดินอย่างช้าๆไปในร้าน พร้อมกานต์เดินเข้ามาหาน้องชายทันทีเมื่อเห็นว่ากานต์รักดูเหมือนจะไม่สบาย
“เป็นอะไรหรือเปล่ารัก พี่ว่าเราไม่สบายแน่ๆ”
“โรคเดิมน่ะพร้อม” เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเบาพร้อมกับบีบแขนของคนที่เอื้อมมือมาจับแน่น
“รักไม่ได้เป็นมานานแล้วนี่”
“อื้อ สงสัยเพราะช่วงนี้พักผ่อนน้อย”
“ไปหาหมอหรือเปล่า เป็นขึ้นมาอีกอย่างนี้เผื่อว่าร่างกายจะเป็นอะไร”
เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างเป็นห่วง กานต์รักไม่มีอาการมานานจนนึกว่าหายขาด พอน้องมีอาการขึ้นมาอีกอย่างนี้เขาจึงอดกังวลไม่ได้
“ได้พักก็คงดีขึ้นแล้วล่ะ ถ้ายังไม่หายจริงๆค่อยไปหาหมอ”
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเถอะ”
พร้อมกานต์ขยับเข้ามาโอบประคองคนเป็นน้องเข้ามาในอ้อมกอด พนักงานหลายคนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงแต่เมื่อกานต์รักยืนยันว่าไม่ได้เป็นอะไรมากทุกคนจึงวางใจ เมื่อปิดร้านเรียบร้อยคนเป็นพี่ก็พาน้องกลับมาทันที
กานต์รักรีบอาบน้ำก่อนจะเอนกายลงเตียงแล้วหลับตานิ่ง
“รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”
อาการปวดหัวตุบๆยังคงเล่นงานจนริมฝีปากบางเผลอขบกัดเข้าหากัน ตากลมปรือขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงก่อนจะเอ่ยตอบ
“ดึขึ้นนิดนึง ถ้าได้นอนก็น่าจะดีขึ้น”
“งั้นเดี๋ยวคืนนี้พี่มานอนด้วย ถ้าปวดมากต้องไปโรงพยาบาลนะ ให้เขาเอ็กซเรย์สมองดูเผื่อเป็นอะไร”
“อื้อ”
“นอนซะ”
ฝ่ามือหนาเอื้อมมาลูบหัวเล็กอย่างแผ่วเป็นการกล่อม ตาดวงโตจึงค่อยๆปรือปิดลง พร้อมกานต์มองใบหน้าของน้องชายก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความบอกพ่อกับแม่ เมื่อเห็นว่าอีกคนนอนนิ่งอยู่จึงผละออกไปอาบน้ำแล้วรีบกลับเข้ามาอีกครั้ง
ร่างเล็กนอนกระสับกระส่ายไปมาเมื่ออาการปวดยังคงไม่ทุเลา พร้อมกานต์ที่นั่งอ่านเอกสารงานของตัวเองอยู่คอยเหลือบมองเป็นระยะ
“พะ พร้อม” กระทั่งทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกแผ่วเบาร่างสูงจึงรีบผุดลุกขึ้นแล้วเดินไปหาคนบนเตียงทันที
“เป็นอะไรรัก ดีขึ้นไหม” น้ำเสียงร้อนรนเอ่ยถาม มือเล็กของกานต์รักถูกมือใหญ่เอื้อมไปจับเอาไว้แล้วบีบเบาๆ
“ปวดหัว...มาก ไม่ไหว”
กานต์รักรู้ดีว่ามาถึงจุดที่ร่างกายไม่อาจฝืนความปวดนั้นไปได้อีก น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงช้าๆจนพร้อมกานต์ไม่รีรอที่จะช้อนตัวน้องชายขึ้นในอ้อมแขน
“อดทนหน่อยนะรัก”
ขายาวก้าวถี่ๆเพื่อพาน้องไปยังรถ มือบางกำชายเสื้อของคนเป็นพี่เอาไว้แน่นกระทั่งเข้ามานั่งข้างใน ได้ยินเสียงพร้อมกานต์โทรบอกใครซักคนก่อนรถจะเคลื่อนที่ไปโรงพยาบาลด้วยความรวดเร็ว
“ผลการสแกนสมองไม่มีความผิดปกติอะไรนะครับ ที่อาการกำเริบก็เพราะว่าคนไข้พักผ่อนไม่เพียงพอร่างกายจึงอ่อนแอแล้วปวดหัวขึ้นมาได้อีก ส่วนเรื่องที่ว่าอาการไม่ได้กำเริบมานานแต่เป็นขึ้นมาอีกนั้นมันสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ก็อย่างที่เรารู้กัน โรคไมเกรนนั้นเอาแน่เอานอนไม่ได้เลยว่าจะปวดขึ้นมาตอนไหน” พร้อมกานต์ฟังสิ่งที่หมอประจำตัวกานต์รักพูดนิ่ง
“น้องไม่ได้เป็นอะไรอย่างเช่นพวกเนื้องอกในสมองอะไรอย่างนี้ใช่ไหมครับ” นี่เป็นสิ่งที่นึกกังวลมาตลอดเมื่อยามที่เห็นกานต์รักปวดหัว
“ไม่ได้เป็นแน่นอนไม่ต้องห่วงครับ หมอยืนยันว่าเป็นเพียงอาการไมเกรนกำเริบเท่านั้น”
“ขอบคุณครับ”
“ตอนนี้หมอให้ยานอนหลับอ่อนๆไปคนไข้ก็น่าจะฟื้นช่วงเช้า รับรองว่าตื่นมาหายปวดหัวแน่นอน ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นหมอขอตัวนะครับ”
“ครับ ขอบคุณคุณหมอมาก”
พร้อมกานต์ค้อมหัวลงให้คนที่แก่กว่าพร้อมกับพยาบาลทางด้านหลัง เมื่อทั้งสองเดินออกจากห้องไปร่างสูงจึงเดินกลับมานั่งข้างเตียงอีกครั้ง
“ผมโทรรายงานท่านทั้งสองเรียบร้อยแล้วครับ”
พร้อมกานต์พยักหน้ารับก่อนจะสั่งให้ลูกน้องแยกย้ายไปพัก ร่างสูงเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำก่อนจะมานอนเฝ้ากานต์รักที่โซฟาตัวกว้าง เมื่อมาถึงมือหมอและได้รับการยืนยันว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงพร้อมกานต์จึงเบาใจลง
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“มีอะไรแซม”
แพทริกตวัดสายตาขึ้นมองคนที่เคาะประตูเพียงไม่กี่ครั้งก่อนจะเดินเข้ามาหาด้วยความรวดเร็ว สีหน้าที่ดูราวกับมีเรื่องอะไรบางอย่างทำให้นักธุรกิจหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับวางเอกสารสำคัญในมือลง
แพทริกเหลือเคลียร์งานอีกเพียงแค่เล็กน้อย ตอนเย็นก็จะได้เวลากลับเมืองไทยแล้วหลังจากที่โหมทำงานจนไม่ต้องอยู่ถึงหนึ่งอาทิตย์ตามกำหนด
“คุณรักเข้าโรงพยาบาลครับ”
“กานต์รักเป็นอะไร!” ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ เอกสารสำคัญตรงหน้าดูไร้ค่าไปในทันทีเมื่อหัวใจมันร้อนรุ่มยามได้ยินสิ่งที่ลูกน้องรายงาน
TBC.
หายไป20วันนนนนน :o12: :o12: โปรเจ็คต์และสอบไฟนอลยาวต่อเนื่องมาเลยค่ะ ฮื่ออออ คิดถึงกันไหม อ่านแล้วเป็นยังไงมาให้กำลังใจคนเขียนหน่อยน๊า คนเขียนต้องไปอ่านสือแล้วค่ะ อีกไม่ถึงอาทิตย์ก็ปิดเทอมแล้ววว แล้วเจอกันนะคะ :กอด1: :กอด1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
คุณแพท ใจเย็นๆ
รักปลอดภัยแล้ว
-
:L2: :pig4:
-
ขอให้โปรเจ็คต์และสอบไฟนอลผ่านพ้นไปด้วยดี
คุณหมอ น้องกานต์เป็นแค่ไม่เกรนจริงๆใช่ม้ายยยยย :mew2:
-
คุณแพทรีบเคลียร์งาน แล้วกลับมาดูแลรักเร้วววววว
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ให้รักเป็นแค่ไมเกรนพอนะ ถ้าหมอตรวจพลาดมาเราจะยุให้คุณแพทจับหมอไปนั่งยาง :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:-[ อย่าเป็นอะไรนะรักกก
-
คุณแพทคงได้รีบกลับก็งานนี้แหล่ะเราว่า ใจเย็นๆ นะคะคุณแพทถ้าไปถึงรพ. แล้วเห็นพร้อมน่ะค่ะ
-
รักหายไวๆน้าาาาา
-
คุณแพทใจเย็นค่าาาาาา
-
นั่นนนนน รักไม่ดูแลตัวเองจนเข้าโรงบาลขนาดนี้
เด๋วเฮียแพทจะต้องไม่เปนอันทำงาน แจ้นกลับมาไทยแน่นวลลลลลล 555555
-
คิดถึงมากมายกายกอง
-
คิดถึงคร่า เค้าเข้ามาดูทุกวันเลยยยยย
อย่าหายไปนานอีกนะคะ :m31:
-
ไม่ยอมพักผ่อนบ้าง น่าตีจริงนะรัก
-
โดนคุณแพทลงโทษหนักแน่รัก :hao7:
-
มาให้กำลังใจคนแต่งจ้า
-
คุณแพทรีบมานะคะ
-
คุณแพทใจเย็นนนน
ถ้าคุณแพทเจอพร้อมจะยังไงนะ
-
คิดถึงมากๆๆๆๆๆ รีบมาต่อไวไวนะ ขอให้สอบผ่านทุกวิชา :mew1: :mew1: :mew1:
-
..และแล้ว คุณแพทก็มาเห็นฉาก พี่พร้อมนอนซบข้างเตียงและกุมมือน้องไว้
o18 :laugh: หึ หึ ไม่อยากจะคิดภาพเล๊ยยย
-
พ่แแพทริกดูท่าจะคิดถึงรักมาก
-
ใจเย็นนนน พ่อคู๊นนน แค่ไมเกรนเอง
-
สู้ๆน๊าาาา น่ารักอะ
-
คงรีบกลับมาหาน้องน่าดู
-
เอาใจช่วยให้ผ่านมรสุมการสอบไปได้ด้วยดีนะฮะ :L2:
-
พักผ่อนเยอะๆนะรัก
-
รักกกกก หายไวไว
-
ข้างตัวคุณแพทต้องมีคนของบ้านน้องแหงๆ
-
ตอนที่ 16
แพทริกจัดการงานที่เหลือต่ออีกเล็กน้อยก่อนจะรีบบินกลับเมืองไทยด้วยเครื่องบินส่วนตัว ใจแข็งแกร่งร้อนรนไปหมดเมื่อสิ่งที่แซมรายงานยังติดอยู่ในหัว แม้จะได้รับการยืนยันแล้วว่ากานต์รักไม่ได้เป็นอะไรมากแต่ความห่วงใยก็ไม่อาจบรรเทาลงได้หากไม่ได้เห็นด้วยตาของตัวเอง
“กานต์รักเข้าโรงพยาบาลตอนไหน” เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อคิดขึ้นได้ว่าก่อนหน้านั้นร่างเล็กยังพึ่งส่งข้อความมาบอกว่ากำลังจัดการกับขนมที่จะส่งไปในงานวันเกิด
“ประมาณเที่ยงคืนของเมืองไทยครับ”
“เที่ยงคืน? แล้วกานต์รักไปโรงพยาบาลได้ยังไง”
“มีคนพาไปส่งครับ แต่ไม่แน่ใจว่าใคร” แพทริกพยักหน้ารับ อย่างน้อยกานต์รักก็ไปถึงโรงพยาบาลแล้วอย่างปลอดภัย
ลมหายใจหนักถูกผ่อนออกก่อนมือหนาจะยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตคลายความอึดอัด รีบจนแม้แต่ชุดทำงานยังไม่ได้เปลี่ยนเลยด้วยซ้ำ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“ปวดหัวหรือเปล่า”
พร้อมกานต์เอ่ยถามผู้เป็นน้องชายขึ้นเมื่อทั้งสองนั้นพึ่งกลับจากโรงพยาบาล หมอยืนยันแล้วว่ากานต์รักไม่ได้เป็นอะไรเช้าวันต่อมาจึงสามารถออกจากโรงพยาบาลได้
“ไม่ปวดเลย รักไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ”
ใบหน้าเนียนใสระบายยิ้มยืนยันคำพูด กานต์รักตื่นขึ้นมาในตอนเช้าอาการปวดหัวก็หายเป็นปลิดทิ้ง เพราะไม่ได้ป่วยหนักอะไรหมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้แม้ว่าพี่ชายจะพยายามคะยั้นคะยอให้อยู่ต่อเพื่อดูอาการซักหน่อยก็ตาม
“ต่อไปนี้ห้ามทำงานหนักอีกแล้วรู้ไหม นี่พ่อกับแม่บ่นพี่จนหูชาว่าไม่ดูแลน้องให้ดี”
“รักไม่รู้ว่ามันจะเป็นขึ้นมาอีก”
นานมากแล้วที่ไม่มีอาการกำเริบกานต์รักจึงไม่ทันได้ดูแลตัวเองให้ดีและเผลอใช้งานร่างกายด้วยความลืมนึกไป ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเหตุใดจึงมีอาการทั้งที่ตลอดช่วงเวลาผ่านมาใช่ว่าจะไม่เคยพักผ่อนน้อยหรือคิดมาก
“ตอนนี้รู้แล้วเพราะฉะนั้นก็อย่าทำอีกล่ะ” พี่ชายเอ่ยบอกพร้อมกับขยี้หัวเล็กเบาๆไม่กี่ที
“อื้อ”
“พักผ่อนซะ เดี๋ยว...” ยังไม่ทันได้เอ่ยจนจบประโยคดีเสียงออดก็ดังขึ้นจนทั้งสองต้องเหลือบมองหน้ากัน
ไม่มีใครรู้ว่ากานต์รักอยู่ที่นี่และไม่มีทางที่ใครจะมาหาในตอนนี้ พร้อมกานต์มองหน้าน้องชายก่อนใบหน้าเล็กจะส่ายเป็นคำตอบอย่างรู้ความหมาย
“เดี๋ยวพี่ไปดูเอง” กานต์รักพยักหน้ารับก่อนจะมองตามคนพี่ที่ลุกขึ้นเดินออกไปจนลับสายตา
พร้อมกานต์เดินไปทางประตูอย่างระแวดระวัง แม้จะไม่รู้แน่ชัดว่าใครมาแต่ต้องปลอดภัยเอาไว้ก่อน ความปลอดภัยที่นี่มากพอสมควร คนที่ขึ้นมาได้แสดงว่าไม่ใช่เพียงแค่คนธรรมดา ร่างสูงจ้องมองประตูนิ่งยามมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆแนบดวงตาเข้ากับตาแมวอย่างเชื่องช้า
...แล้วคิ้วได้รูปก็ต้องเลิกขึ้นนิดๆเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หลังประตูนั้นคือใคร
แพทริก เบรนเนแกน
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นก่อนพร้อมกานต์จะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติอีกครั้งเมื่อเสียงออดดังขึ้นราวกับคนรอนั้นร้อนใจ มือหนายกขึ้นกดปุ่มปลดล็อคประตูบานใหญ่จึงค่อยๆเปิดออก
“กานต์รัก!”
“รักพักผ่อนอยู่ครับ”
สิ่งขวางกั้นถูกเลื่อนออกให้ทั้งสองคนยืนเผชิญหน้า แพทริกมองผู้ชายที่ยืนอยู่ในห้องนิ่ง แม้ภายนอกจะดูเรียบเฉยทว่าพร้อมกานต์กลับสังเกตเห็นสันกรามที่ถูกขบเข้าหากัน สายตานั้นก็มองมาอย่างไม่เป็นมิตรและมีความเกรี้ยวกราด
“คุณเป็นใคร มาอยู่ในห้องของกานต์รักได้ยังไง”
แพทริกข่มอารมณ์พูดออกมา เขาจำได้ดีว่าคนตรงหน้าเป็นใคร และต่อให้ไม่เคยเจอกันมาก่อนแต่เมื่อประตูห้องของกานต์รักถูกเปิดโดยผู้ชายคนอื่นเขาก็ไม่มีทางพอใจ
มันเป็นใคร มาอยู่ในห้องสองต่อสองกับเมียของเขาได้ยังไง!
“แล้วคุณล่ะครับเป็นใคร มาหารักทำไม”
ชื่อเล่นที่เอ่ยเรียกอย่างแสดงความสนิทสนมยิ่งทำให้แพทริกรู้สึกหัวร้อนด้วยความหึงหวง ข้างในมันแทบจะระเบิดออกมาให้รู้แล้วรู้รอด
“ผมจะเป็นใครมันก็เรื่องของผม กานต์รักอยู่ไหน”
พร้อมกานต์รู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าแทบจะข่มอารมณ์กรุ่นโกรธของตัวเองเอาไว้ไม่ไหว มือของคนตัวสูงกว่าเริ่มกำแน่นเข้าหากันจนชักหวั่นว่าแพทริกจะต่อยเปรี้ยงมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“รักพักผ่อนอยู่ข้างในครับ”
“ใครมาน่ะพร้อม”
กานต์รักเดินออกมาตามเมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่นั้นหายมานานเกินควร ก่อนตาดวงโตจะเบิกกว้างจนแทบถลนเมื่อเห็นใครอีกคนที่ยืนอยู่
“คุณแพท! มาได้ยังไงครับ”
ความรู้สึกเมื่อเจอหน้าคนที่คิดถึงมันมากมายจนตีรวนขึ้นมาในอก กานต์รักทั้งดีใจ โหยหาและคิดถึง ปลายเล็บสั้นกุดจิกเข้ากับฝ่ามือเพื่อทดสอบว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป แพทริกดูโทรมขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยคงเป็นผลมาจากการทำงานหนัก แต่ไหนว่าจะไปหนึ่งอาทิตย์กัน วันนี้พึ่งจะล่วงเข้าสู่วันที่ห้าเท่านั้นเอง
“ฉันมาได้ยังไงมันไม่สำคัญหรอก แต่ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร ฉันเคยบอกไว้ว่ายังไง”
แพทริกชนไหล่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินเลยเข้าไปหาร่างบางที่เขาเป็นห่วงจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร ดวงตาคมวาวโรจน์ด้วยความไม่พอใจอย่างรุนแรง ทั้งเป็นห่วงทั้งหึงตีรวนกันไปหมด
“ระ รัก...”
กานต์รักขบริมฝีปากเข้ากันเมื่อรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธ คำสั่งห้ามใกล้ชิดกับพร้อมกานต์ดังขึ้นมาในหัว ยิ่งยามพี่ชายอยู่ด้วยกันในห้องอย่างนี้คนที่ยังไม่รู้ความจริงคงยิ่งโกรธมาก
ตาโตเหลือบมองเลยไปยังคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลังก่อนจะพบว่าอีกคนส่งยิ้มมาให้อย่างอารมณ์ดี
น้องกำลังจะตายอยู่แล้วนะพร้อม
“พูดมา อธิบายมา! ฉันเป็นห่วงนายแทบตาย รีบบินกลับมาเพื่อมาเจอว่านายอยู่กับผู้ชายคนอื่นอย่างนี้เหรอ!”
กานต์รักสะดุ้งกับเสียงตะคอกของอีกฝ่ายจนเผลอกลั้นลมหายใจ ใบหน้าคมบึ้งตึงกรุ่นโกรธเกรี้ยวกราด แพทริกหายใจแรงอย่างระบายอารมณ์
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ พร้อมเป็น...”
“ทำไมรักต้องอธิบายให้คุณฟังด้วยครับ”
คนเป็นน้องเบือนใบหน้าไปหาพี่ชายทันทีเมื่อพร้อมกานต์เอ่ยขัดขึ้นมา สถานการณ์ตรงหน้าไม่ได้ดีและมันกำลังจะแย่ลงไปอีกเมื่อพร้อมกานต์พูดอย่างนั้น
แพทริกหมุนตัวกลับไปมองคนด้านหลังก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาอย่างท้าทาย
“คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง ผมคุยกับกานต์รัก ไม่ได้คุยกับคุณ” ชายหนุ่มพูดเสียงรอดไรฟัน
“คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์มาโวยวายและบอกให้รักอธิบายนะครับ” พร้อมกานต์ตอบกลับอย่างไม่รู้ร้อน รู้ดีว่าหากยิ่งทำแบบนี้อีกฝ่ายจะยิ่งเดือด
“ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์!” เสียงคำรามดังก้องไปทั่วทั้งชั้น ขณะที่กานต์รักจับจ้องแผ่นหลังกว้างของคนตัวโตอย่างเป็นกังวล
“แล้วสิทธิ์ของคุณคืออะไร”
“ก็สิทธิ์ที่กานต์รักเป็นเมียของผมยังไงล่ะ!”
“เหรอครับ? ผมไม่เห็นรู้เลยนะ ตอนที่รักป่วยผมเป็นคนอุ้มเขาไปโรงพยาบาล แล้วตอนนั้นคุณอยู่ที่ไหน”
“...”
“คุณเดินเข้ามาแล้วเอาแต่ตะคอกใส่โดยไม่ถามซักนิดว่ารักเป็นยังไงบ้าง นี่เหรอคนที่คุณบอกว่าเป็นเมียของคุณ แม้แต่ดูแลเขาคุณยังทำไม่ได้เลย...ผมว่าคุณกลับไปดีกว่าครับ ปล่อยให้ผมดูแลรักเองจะดีกว่า”
พลัก
ร่างของพร้อมกานต์ถูกอีกคนเข้ามากระชากคอเสื้อด้วยความรวดเร็วเมื่อพูดจบประโยค แม้จะไม่ทันตั้งตัวแต่คนถูกจู่โจมก็ไม่แสดงท่าทีอะไรออกไป แพทริกจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความโมโหเหมือนอยากจะฆ่าคน กานต์รักเองก็ตกใจจนร้องออกมาเสียงดัง
“อย่ามายุ่งกับกานต์รัก!” มือหนากำคอเสื้อไว้ในมือแน่นจนพร้อมกานต์รู้สึกหายใจลำบากกว่าเคย
“คุณแพทครับ ปล่อยพร้อมเถอะนะครับ รักอธิบายทุกอย่างได้”
กานต์รักขยับตัวเข้ามาหาพร้อมกับเอ่ยพูดเสียงร้อนรนอย่างกลัวว่าทั้งสองจะมีเรื่องกันไปมากกว่านี้ ทว่าทันทีที่พูดจบสายตาวาวโรจน์ที่มีความไม่พออยู่เต็มเปี่ยมก็ตวัดมองมา
“อย่าเอ่ยชื่อมัน”
“ใครกันแน่ที่อย่ามายุ่ง ระหว่างคนที่รักเขามาตลอดกับคนที่ไม่เคยใส่ใจเขาเลยคุณคิดว่ารักควรจะเลือกใคร” คำว่ารักที่อีกฝ่ายเอ่ยพูดมันทำให้แพทริกกัดฟันแน่นจนได้เกิดเสียง
“ใครบอกว่าฉันไม่เคยใส่ใจ” ถ้าไม่ใส่ใจเขาจะเป็นห่วง จะร้อนรน จะสั่งให้คนจับตาดูกานต์รักระหว่างที่ไม่อยู่หรือยังไง
“หึ ไม่ต้องมีคนบอกหรอกครับ ระหว่างที่รักป่วยการไม่เคยหน้าคุณเลยมันก็บอกผมได้เป็นอย่างดี”
“...” แพทริกนิ่งเงียบ ไม่ใช่ว่ายอมรับแต่ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอธิบายให้คนตรงหน้าฟัง
“คุณกลับไปเถอะ ผมจะดูแลรักเอง”
“แกนั่นแหละที่ต้องกลับไปและออกไปจากห้องของเมียฉันซะ”
สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้พร้อมกานต์รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังโมโหสุดขีด และนั่นแหละคือสิ่งที่เขาต้องการ
“เมียคุณ? แต่เขาเป็นคนที่ผมรัก และรักก็รักผม”
“รักไม่ได้รักแก เขารักฉัน!”
แพทริกออกแรงดันจนพร้อมกานต์ต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าว กานต์รักขยับตัวตามก่อนจะเอ่ยเรียกหากแต่แพทริกไม่สนใจเลยซักนิด ความโมโหมันมากมายจนแทบไม่ได้ยินเสียงอื่นใด
“ทำไมรักต้องรักคนที่ไม่ได้รักเขาล่ะครับ...กับคุณที่เห็นแก่ตัวและผมที่รักเขามาตลอดทั้งชีวิต ใครกันแน่ที่ควรถอย”
“ฉันบอกตอนไหนว่าไม่ได้รักกานต์รัก แกไม่มีสิทธิ์มาพูดถ้าไม่รู้อะไร!”
“แล้วคุณจะบอกว่าคุณรักรักอย่างนั้นเหรอ!”
พร้อมกานต์แกล้งใส่อามรณ์ลงไปอีกเพื่อให้อีกคนหลุดเอ่ยความรู้สึกออกมา คาดว่ารางวัลออสการ์ปีนี้อาจตกมาอยู่ในมือของตัวเองก็เป็นได้
“ใช่ ฉันรักกานต์รัก! และกานต์รักก็รักฉัน แกนั่นแหละที่ต้องถอย ถ้าไม่อยากตายก็ออกไปซะ”
มือหนาที่กำคอเสื้อของพร้อมกานต์แน่นสะบัดออกอย่างรุนแรงจนอีกคนเซถลาแทบล้ม ด้วยความตกใจกานต์รักจึงรุดเข้าไปพยุงพี่ชายของตัวเองตามสัญชาตญาณ แม้ว่าในใจจะสั่นไหวกับคำว่ารักของแพทริกอย่างมากมายแต่ด้วยสถานการณ์ตรงหน้าจึงไม่อาจดีใจได้เต็มที่
และภาพนั้นยิ่งทำให้แพทริกโมโหจนอยากจะคว้าปืนซักกระบอกออกมายิง
“พร้อม พอแล้วนะ”
“ทำไมล่ะรัก กับอีแค่คำพูดใครก็พูดได้”
พร้อมกานต์หันมาพูดกับน้องชายที่มีสีหน้าไม่สู้ดีเมื่อเห็นคนเป็นพี่กับแพทริกทะเลาะกันอย่างหนัก คนกลางนั้นจึงตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก
“พร้อม...”
“ฉันไม่ได้แค่พูด!”
แพทริกทนไม่ไหวอีกต่อไปเมื่อเห็นกานต์รักอิงแอบแนบชิดกับฝ่ายนั้น ร่างสูงย่างก้าวเข้าหาก่อนมือหนาจะรั้งแขนของคนที่เป็นเมียให้ถลามายืนอยู่ข้างตัว แม้ว่าจะโมโหแค่ไหนแต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยกานต์รักไปให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น
“คุณแพท ใจเย็นๆนะครับ เชื่อใจรักได้ไหม”
มือบางนุ่มนิ่มเอื้อมมาลูบแขนแกร่งอย่างแผ่วเบาพร้อมกับเอ่ยพูดด้วยความใจเย็น แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บตรงต้นแขนเล็กที่อีกคนบีบแน่นแต่ก็ไม่ได้ถือโทษ กานต์รักเข้าใจว่าคนตัวโตกำลังโมโห และแม้จะกังวลกับความรุนแรงนี้ทว่าใจดวงน้อยกลับเต็มตื้นยามเห็นอาการของแพทริก มันบ่งบอกได้ดีว่าตัวเองนั้นสำคัญกับอีกฝ่ายไม่น้อย
เสียงนุ่มหวานร้องขอบวกกับสายตาจริงใจทำให้คนโมโหผ่อนอารมณ์ลงมาได้เล็กน้อย แพทริกมองหน้าคนพูดนิ่งก่อนจะยอมอยู่เฉย
ทว่ายังไม่ทันที่สถานการณ์จะคลี่คลายลง เสียงคนเดินมาจากทางด้านหลังก็รั้งให้คนทั้งสามหันไปสนใจ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน...พร้อม รัก”
เสียงหวานใสเอ่ยถามพร้อมกับการปรากฎตัว พร้อมกานต์และกานต์รักเบิกตากว้างเมื่อเห็นบุคคลทั้งสองที่กำลังเดินมา
“พ่อ! แม่!”
สองพี่น้องอุทานออกมาจนแพทริกรู้สึกเอะใจเมื่อได้ยินพร้อมกานต์นั้นร้องออกมาด้วยคำเดียวกัน ไม่ใช่แค่ทั้งสองคนที่อึ้งแพทริกเองก็ไม่ต่างกัน
ท่านทั้งสอง...
“มีเรื่องอะไรกัน ทำไมมายืนอยู่หน้าห้องกันอย่างนี้” คนเป็นแม่เอ่ยถามพร้อมกับกวาดตามองไปยังร่างสูงของแพทริกด้วยความสงสัย
“พ่อกับแม่มาได้ยังไงครับ” กานต์รักเอ่ยขึ้นอย่างมึนงง
“พอรู้เรื่องที่ลูกไม่สบายพ่อกับแม่ก็รีบมาทันที แม่เขาเป็นห่วงเราจนแทบบินมาเดี๋ยวนั้นแต่พอดีพ่อต้องจัดการเรื่องงานก่อน” คนเป็นพ่อเอ่ยตอบ
“ทำไมไม่เห็นบอกรักเลยครับว่าพ่อกับแม่จะมา”
“ก็ลูกอยู่โรงพยาบาล นี่แม้แต่พร้อมแม่ก็ไม่ได้บอก กะว่าจะมาเซอร์ไพร์สด้วย...แล้วสรุปจะบอกแม่ได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไรกัน”
“เอ่อ พร้อมว่าเราไปคุยกันข้างในดีกว่าครับ” คนมีชนักติดหลังรีบเอ่ยก่อนจะขยับเข้าไปหาผู้ให้กำเนิด
“มาสร้างเรื่องอะไรไว้หรือเปล่าหือเรา” แพทริกยังคงยืนนิ่งมองหน้าทุกคนสลับกันไปมา
“มีอะไรก็เข้าไปคุยกันข้างในดีกว่านะ น้องยิ่งพึ่งออกจากโรงพยาบาล”
คนเป็นพ่อเอ่ยเตือนจนทุกคนเริ่มขยับตัว เว้นแต่แพทริกที่ยังคงยืนปักหลังนิ่งเมื่อไม่รู้เรื่องราวอะไร
“เข้าไปข้างในกันนะครับคุณแพท รักจะอธิบายให้ฟังทุกเรื่องเลย”
กานต์รักหันมาพูดกับคนข้างตัว ใบหน้าคมสบตากันนิ่งก่อนจะยอมเดินเข้าไปตามแรงรั้งที่ท่อนแขน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“นี่พ่อกับแม่รักเองครับ พ่อแม่ครับ นี่คุณแพทริกครับ”
กานต์รักเอ่ยแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน แม้ว่าทั้งพ่อและแม่ของตัวเองจะรู้เรื่องแพทริกดีอยู่แล้วก็ตาม
“สวัสดีครับ” แม้จะยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูกแต่แพทริกก็ยกมือขึ้นไหว้ท่านทั้งสองตามขนบธรรมเนียมของคนไทย
แพทริกเคยเจอทั้งสองคนมาบ้างในเรื่องของธุรกิจ ไม่เคยคิดเลยว่าพ่อกับแม่ของกานต์รักเป็นใคร แม้จะรู้ว่าร่างเล็กไม่ใช่แค่คนธรรมดาแต่ก็นึกไม่ถึง
“ไม่เจอกันนานนะ” เป็นพ่อของกานต์รักที่เอ่ยตอบ
“เอาล่ะ ใครจะบอกแม่ได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไรกัน...ว่ายังไงพร้อมกานต์”
คนเป็นแม่สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างว่าลูกชายของตัวเองต้องมาก่อเรื่องอะไรแน่ๆสายตาของแพทริกถึงได้จ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ บรรยากาศตึงๆระหว่างทั้งสองมันเดาได้ไม่ยาก
“ก็...ไม่มีอะไรนี่ครับ เราแค่คุยกันนิดหน่อย” พร้อมกานต์เอ่ยตอบพร้อมด้วยรอยยิ้มเอาใจ
“แม่ไม่เชื่อนะ จะสารภาพหรือจะให้แม่ถามน้อง...เรื่องที่ไม่ดูแลน้องจนต้องเข้าโรงบาลแม่ก็ยังไม่ได้ลงโทษเราเลย เป็นพี่ชายยังไงหืม”
คำพูดของคนที่ละหม้ายคล้ายกันกับกานต์รักทำให้แพทริกก้มลงมองหน้าคนข้างตัวด้วยความรวดเร็ว
น้อง? พี่ชาย?
“โธ่ พร้อมขอโทษครับคุณผู้หญิง ขอโทษที่ดูแลลูกชายสุดที่รักของคุณแม่ไม่ดีพอ อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ โปรดไว้ชีวิตลูกด้วย”
พร้อมกานต์แกล้งเอ่ยพูด ไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลยซักนิดที่แม่ว่าอย่างนั้น เขาเองก็รู้สึกผิดที่ดูแลน้องชายไม่ดีเช่นกัน เพราะกานต์รักเป็นน้องเป็นลูกคนสุดท้องจึงไม่แปลกนักที่ทุกคนจะดูแลและเป็นห่วงมากเป็นพิเศษ
“เดี๋ยวเถอะเรา”
“แม่อย่าว่าพร้อมเลยครับ เป็นเพราะรักเอง” คนเป็นน้องรีบออกตัว
“พอกันทั้งคู่ เอาล่ะ เรื่องนี้เอาไว้ค่อยว่ากัน...มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าจ๊ะ”
เธอหันไปถามบุคคลที่สามเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบในเรื่องที่อีกฝ่ายมาอยู่ที่นี่ แพทริกมองหน้าทุกคนนิ่งก่อนจะเอ่ยปากถามถึงสิ่งที่สงสัย
“ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“ได้สิ”
“กานต์รักกับผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกันครับ”
เพราะคิดว่าหากถามผู้ใหญ่ทั้งสองท่านคงไม่โกหกแพทริกจึงเอ่ยออกไป แม้ในใจจะรับรู้ได้ถึงเรื่องราวบางอย่างแต่ก็ยังต้องการความชัดเจนให้ไม่ต้องค้างคาใจอีกต่อไป
“พร้อมกานต์เป็นพี่ชายแท้ๆของกานต์รัก เป็นลูกชายคนโตของเรา ทำไมหรือ?”
คำตอบที่ได้รับทำให้แพทริกนิ่งงัน ใบหน้าคมหันไปมองคนข้างตัวก่อนจะเห็นอีกฝ่ายสิ่งยิ้มแหยๆมาให้ ส่วนคนก่อเรื่องนั้นกลับมองมาแล้วเลิกคิ้วใส่
“เปล่าครับ จะว่าอะไรไหมครับถ้าผมจะขออนุญาตขอตัวกานต์รักไปคุยเป็นการส่วนตัว”
แม้จะดูเสียมารยาทไปซักหน่อยหากแต่ตอนนี้แพทริกอดรนทนรอที่จะถามความจริงทั้งหมดจากกานต์รักไม่ไหว
“ได้จ้ะ ตามสบาย”
ทั้งพร้อมกานต์และคนเป็นพ่อก็ไม่ได้มีท่าทางจะขัดขวางหรือไม่พอใจ แพทริกค้อมหัวให้คนทั้งสองก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือเล็กแล้วรั้งให้ลุกขึ้น
“ห้องนอนอยู่ไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนร่างเล็กเมื่อเดินขึ้นมาจนถึงทางแยกของบันได
“มุมสุดฝั่งขวาครับ”
กานต์รักเอ่ยตอบเสียงเบา ในใจนึกหวั่นไปต่างๆนาๆเมื่อไม่รู้ว่าคนตัวโตจะว่าอย่างไรกับเรื่องทั้งหมด ตัวเขาเองก็มีหลายเรื่องที่อยากจะพูดทว่าหนึ่งสิ่งที่อยากทำที่สุดคือโผเข้าหาอ้อมกอดที่โหยหา
คิดถึงคุณแพทมาก
แกร๊ก
เสียงประตูห้องถูกเปิดและปิดลงในเวลาต่อมาเมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาภายในห้องนอนกว้าง ร่างสูงหมุนตัวกลับมาหาคนด้านหลัง ดวงตาคมสบกันเรียบนิ่งจนกานต์รักต้องเม้มปากด้วยความสั่นไหว รู้ตัวว่ามีความผิดอยู่มากมายเหลือเกิน
“พูดมา...ให้หมดทุกสิ่ง”
ตาโตช้อนขึ้นมองใบหน้าของคนที่คิดถึงสุดหัวใจด้วยแววตาวูบไหว เสียงทุ้มเอ่ยเรียบนิ่งจนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธมากแค่ไหน
“...รักไม่ได้ตั้งใจจะโกหกคุณแพทเลยนะครับ...ทุกเรื่อง รวมถึงเรื่องของพร้อม พร้อมเป็นพี่ชายแท้ๆของรักแต่ที่ไม่ได้บอกความจริงไปตั้งแต่ต้นเพราะพร้อมขอเอาไว้ แล้วรักเองก็ไม่รู้ว่าทำไม”
“...”
“รักขอโทษนะครับ”
กานต์รักรู้ดีว่าตัวเองเอ่ยคำนี้ออกมาสิ้นเปลืองเหลือเกิน แต่ทุกครั้งความรู้สึกที่ออกไปนั้นมันไม่ใช่แค่การพูดส่งๆ แม้จะเป็นเพียงแค่ลมที่ออกจากปากแต่มันมีความรู้สึกที่เป็นจริงทั้งหมดอยู่ในนั้น
“แล้วเรื่องพ่อแม่?”
ลมหายใจแผ่วเบาถูกสูดลึกยามแพทริกเอ่ยถามถึงเรื่องนี้ ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีอะไรปิดบังอีกต่อไป
“มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะบอกอะไรทั้งหมด คุณแพทคงน่าจะเข้าใจแล้วว่าทำไม เหตุผลของการที่สืบประวัติรักไม่ได้เลยก็เพราะอย่างนั้น...”
แพทริกยืนฟังทุกอย่างนิ่งงัน จ้องมองใบหน้าหวานที่คิดถึงตลอดแทบทุกวินาทีโดยไม่ละสายตา เสียงเล็กที่เอ่ยอธิบายแทรกผ่านเข้ามาในหูทุกถ้อยคำ
พ่อแม่ของกานต์รักทำให้แพทริกเข้าใจทุกอย่าง ทั้งฐานะและทุกๆเรื่อง
ท่านทั้งสองคือนักธุรกิจซึ่งผันตัวมาจากการเป็น...ราชวงศ์
ในวงการธุรกิจน้อยคนที่จะรู้เรื่องนี้ และแทบไม่มีใครรู้เลยว่าลูกของท่านเป็นใครคงด้วยเพราะเรื่องของความปลอดภัย พ่อของกานต์รักเป็นลูกชายคนโต เป็นคนที่ได้สืบราชสมบัติโดยตรง ทว่ากลับเลือกสละทุกสิ่งอย่างเพื่อใช้ชีวิตอย่างสามัญชน ยิ่งได้มารักกับสามัญชนสาวชาวไทยยิ่งทำให้ท่านแทบจะกลายเป็นคนธรรมดาไปโดยปริยาย
แม้จะพอเดาได้ตั้งแต่แรกแต่พอรู้ว่าใครเป็นพ่อแม่ของกานต์รักแพทริกก็ยังอดอึ้งไม่ได้
“ไม่ใช่รักไม่อยากบอกนะครับ แต่มันเป็นเรื่องที่พูดยาก ถ้าพูดไปแล้วมันเสี่ยงต่อทุกคนไม่ใช่แค่ตัวรักเอง แต่ว่าตอนนี้ยังไงคุณแพทก็รู้แล้ว...อีกอย่างรักเชื่อว่ามันจะไม่มีอะไรอันตรายเพราะเป็นคุณ”
กานต์รักขยับตัวเข้าหาเรือนร่างสูงใหญ่กระทั่งระยะห่างระหว่างทั้งสองนั้นแทบไม่มีเหลือ ตาดวงโตกวาดมองคนตรงหน้าอย่างลึกซึ้งก่อนหัวเล็กจะค่อยๆเอียงซบลงกับอกแกร่ง และเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ก้าวถอยห่างอย่างที่นึกกลัวจึงกล้าทิ้งน้ำหนักลงไปทั้งหมด
“ที่รักยอมรับข้อเสนอของคุณในคืนนั้นก็เพราะ...รักเคยเจอคุณมาก่อนหน้านั้นแล้วนะครับ”
“...”
“คุณแพทเป็นรักครั้งแรก...ตั้งแต่ตอนที่รักอายุ14”
“ว่ายังไงนะ?”
คราวนี้แพทริกไม่สามารถทำเป็นนิ่งเฉยได้อีกต่อไป มือหนาจับไหล่เล็กให้กานต์รักผละออกก่อนจะมองหน้าอย่างมีคำถาม วันนี้เป็นวันที่มีหลายอย่างให้ตามไม่ทันจนเริ่มรู้สึกมึนงงไปหมด
รักครั้งแรกอย่างนั้นหรือ? เมื่อไหร่ ตอนไหนกัน
“ตอนนั้นที่คุณแพทเรียนอยู่ปีสาม รักเรียนมัธยมอยู่ที่โรงเรียนในเครือมหาลัยเดียวกัน...คุณแพทจำเด็กที่ตัวเองเคยช่วยตอนเกือบจะโดนรถชนได้ไหมครับ รักคือคนคนนั้น”
กานต์รักจำได้ดีถึงเรื่องเมื่อสิบปีก่อน โรงเรียนมัธยมที่ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดในอังกฤษอีกฝั่งนั้นเป็นมหาลัยอันโด่งดัง มันถูกแบ่งโดยสวนที่ถูกตกแต่งอย่างกว้างขวางทว่ายังไงก็ยังมีความเกี่ยวเนื่องมาถึงกัน วันนั้นกานต์รักก้าวข้ามถนนไปทางหอสมุดด้วยความเหม่อลอยเพราะมัวแต่คิดเรื่องสอบในหัว ขาเล็กก้าวพาตัวเองข้ามไปอีกฝั่งเมื่อสัญญาณไฟปรากฏโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีรถคันหนึ่งที่กำลังวิ่งมาด้วยความเร็ว
และหากไม่มีฮีโร่ตัวโตในวันนั้นยังแทบนึกไม่ออกเลยว่าอาการตัวเองจะเป็นอย่างไร มือหนารั้งให้ร่างเล็กหลุดออกจากตำแหน่งอันตรายเพียงแค่เสี้ยววินาที ความใกล้ชิดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วท่ามกลางความตกใจ หลังจากรู้ตัวแล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้มีพระคุณใจดวงน้อยก็แทบหลุดลอย
ใบหน้าคมก้มลงมองมาพร้อมกับเอ่ยถาม แม้น้ำเสียงจะไม่ได้ชวนสั่นไหวแต่แค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้กานต์รักตกหลุมรักอีกฝ่าย ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้แพทริกจึงเป็นคนที่อยู่ในหัวใจของกานต์รักมาโดยตลอด
แม้ว่าปีต่อมาอีกคนจะเรียนจบไปและกานต์รักต้องย้ายไปต่อมอปลายที่อื่นแต่กานต์รักก็รับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของแพทริกตลอดมา ยิ่งยามรู้ว่าแม่ของแพทริกมีเสี้ยวไทยยิ่งทำให้รู้สึกดีใจเข้าไปใหญ่ กานต์รักกลับเมืองไทยทุกครั้งเมื่อมีโอกาสเพราะแม่เป็นคนไทยแท้ และสองปีต่อจากนั้นแพทริกก็กลับมาบริหารงานที่เมืองไทยอย่างเต็มตัว หลายครั้งที่ได้อยู่บนผืนแผ่นดินเดียวกันแล้วกานต์รักไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะพยายามสะกดรอยตามจนได้เจอหน้า
เพราะฉะนั้นเมื่อถูกคนสนิทของอีกคนยื่นข้อเสนอให้กานต์รักเลยไม่ลังเลเลยที่จะตกลง
นั่นคือที่มาของเรื่องทั้งหมด
“เมื่อไหร่?...ฉันจำไม่ได้”
แพทริกเอ่ยออกมาเสียงเบาเมื่อพยายามนึกตามคำพูดของคนที่มองมาด้วยความรู้สึกจากทั้งหมดของหัวใจ
“มันนานมากแล้วครับ ไม่แปลกเลย วันนั้นพอคุณเห็นว่ารักไม่ได้เป็นอะไรก็วิ่งกลับไปคงไม่ได้มองซักเท่าไหร่”
เหมือนว่าอีกฝ่ายกำลังจะรีบไปที่ไหนซักแห่งและมีกลุ่มเพื่อนที่ยืนรออยู่อีกฝั่ง ไม่แปลกเลยที่แพทริกจะจำอะไรไม่ได้ มันเป็นเพียงเวลาแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น
“ฉันทำแบบนั้นจริงๆเหรอ ช่วยนายเอาไว้?”
“จริงครับ”
“นายรักฉันมาตลอด10ปี?”
“ครับ”
เกินกว่าที่จะเอ่ยคำไหนออกมาได้อีก ริมฝีปากของแพทริกขยับเคลื่อนเข้าหาคนร่างเล็กด้วยความรวดเร็ว ความรู้สึกเต็มตื้นนั้นล้นปรี่อยู่ในอก สัมผัสนั้นแทนความโหยหา ความคิดถึง ความห่วงใยและความรู้สึกขอบคุณ เรื่องที่พึ่งได้รับรู้มันทำให้แพทริกรู้สึกอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
รู้เพียงแค่ว่าคนในอ้อมกอดตอนนี้นั้นมีค่าและสำคัญอย่างมากมายเหลือเกิน เขาจะไม่มีทางปล่อยกานต์รักไปไหนทั้งนั้น...ตลอดไป
จบ.
หลอกกกกกก5555555 เฉลยปมทุกอย่างเลย บางคนอาจเลิกสงสัยไปแล้ว :mew3: :mew3: ตามนั้นเลยนะคะ แล้วก็ขอชี้แจงนิดนึงเผื่อใครจะสงสัย
1.ครอบครัวกานต์รักไม่ใช่ราชวงศ์ในไทยน๊า
2.แม่กานต์รักเป็นคนไทยแท้ส่วนพ่อไม่ใช่ค่ะ แต่พ่อก็พูดไทยได้ฟังไทยได้เพราะอยู่มานาน ตอนนี้ทำธุรกิจอยู่ที่ต่างประเทศ
3.แม่ของแพทริกเป็นลูกเสี้ยวไทย ส่วนพ่อนั้นเป็นคนอังกฤษ
ครบแล้ว แฮ้ :katai2-1: นั่นคือที่มาของทั้งหมดในทุกเรื่อง เฉลยหมดเลยยยย เพราะฉะนั้นต่อจากนี้เขาจะได้หวานกันเต็มที่ซ้ากที คุณแพทบอกรักกานต์รักแล้วด้วย ต้องยกความดีให้พร้อมเลยเนอะ อิอิ
อาจมึนเบลอไปบ้างบางช่วงนะคะะะ มาช้าเพราะดูผู้ชายอยู่ ทั้งลุ้นทั้งตรวจเนื้อเรื่องผิดพลาดยังไงอย่าว่ากันเนอะ :impress2: :impress2:
เจอกันตอนหน้าค่า รักคนอ่านคนเมนต์ที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดด :mew1: :mew1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :pig4:
-
:L2: :L1: :pig4:
เห้ยยย จบ ..หลอกกันซะงัน
มันคือรักฝังใจนี่เอง
-
พร้อมก็เล่นเกินไป เดี๋ยวถึงคราวตัวเองบ้างนะ
แอบตกใจกับคำว่า จบ
-
อ่าาาาา ไม่เกินความคาดหมายเท่าไหร่
แต่พร้อมเล่นใหญ่มากกกกกก
-
เราคิดแค่ว่าเป็นประมาณมหาเศรษฐีเองนะที่ไหนได้มีเชื้อสายกษัตรเชียว
-
หึงเต็มๆ พ่อแม่รักมาได้ถูกเวลา
ไม่งั้นคุณแพทเจอคุณพร้อมแกล้งยาวแน่
-
เย้เย้ รักอันยาวนานในที่สุดก้อรู้แล้ว
-
รู้อดีต รู้ว่ากานต์รัก รักตัวเองมาตั้งสิบปี
แถมยังไขปริศนา ที่ไม่รู้เรื่องของเมียตัวเอง
แพทริก คงซาบซึ้งใจเป็นที่สุด
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่พร้อมจะโดนคุณแม่ทำโทษเพราะความขี้แกล้งไหมหนอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักฝังใจน้องรักนี่เอง
-
พี่พร้อมนี่ก็เล่นใหญ่ซะ.... แต่ก็ความดีความชอบอะนะ ทำให้คุณแพทชัดเจนกับรัก
ต่อไปนี้ก็จะหวานแล้วววววว อยากเห็นคุณแพทมุ้งมิ้ง ฮาาาาา
-
โฮ่ ใจหายแวบ พอเจอคำว่า จบ =_=
-
ตกใจตรงคำว่า "จบ" ม๊ากกกกกกก
มาหลอกกันได้นะคะ >< 5555
-
คือ จบความลับของกานต์รักใช่มั้ยคะ
-
ตกใจ นึกว่าจบจริง
เป็นแบบนี้นี่เอง 5555
-
ในที่สุดคุณแพทก็รู้ซักทีว่าพร้อมเป็นใครและรู้ประวัติครอบครัวของรักแล้ว ต่อไปก็คงเหลือแค่ว่าทำยังไงให้ถูกใจพ่อตาซินะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนแรกใจหายวูบกับคำว่าจบ o22
แล้วก็คิดในใจ'เชี้ย แม่งจบแบบนี้หรอวะ ไม่เคลียร์สุดๆ'
แต่พออ่านข้างล่างแล้ว
.... :z6: :z6:
-
:mew1:
-
:pig4:
-
555555 แวบแรกตกใจคำว่าจบเลยค่ะ
งานนี้เพราะพี่พร้อมเลยนะเนี่ย
ทำให้คุณแพทยอมสารภาพรักสักที :o8:
ส่วนครอบครัวรักเหนือความคาดหมายมากค่ะ
ตอนแรกนึกว่าเป็นแนวๆ มาเฟียต่างประเทศ 555555
-
ตกใจครอบครัวรักนะ แต่ตกใจกว่ากับคำว่า 'จบ'
คนเขียนหลอกกันได้นะ
-
รักน่ารักจริงๆ หวานๆกันจริงๆ
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
เลื่อนมาเจอคำง่าจบนี่ ร้องว่า อ้าว หนักมาก ฮือ คุณแพทดีกับใจมาก กานต์รักยิ่งดีกับใจเข้าไปใหญ่
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 17
“อะ อื้อ พอแล้วครับ”
กานต์รักพยายามผละตัวออกห่างจากสัมผัสที่ชวนมัวเมาด้วยความยากลำบาก เสียงเอ่ยเตือนแผ่วเบาไร้ซึ่งน้ำหนักจนแทบไม่เป็นผล นานหลายนาทีที่สัมผัสแลกเปลี่ยนทุกความรู้สึกของกันและกัน กระทั่งสัมผัสนั้นเริ่มรุกเร้ามากขึ้นจึงต้องรีบหักห้าม
“ไม่พอ”
คำพูดแสนเอาแต่ใจถูกเอ่ยตอบพร้อมกับริมฝีปากร้ายกาจที่ยังไม่ยอมผละออก ร่ำๆจะทาบทับลงมาดูดดึงจนคนห้ามต้องพยายามเบี่ยงหลบ
“ฮื่อ พ่อกับแม่แล้วก็พี่ชายรักรออยู่ข้างนอกนะครับ”
เสียงถอดถอนลมหายใจร้อนดังขึ้นข้างซอกคอจนมือเล็กต้องเอื้อมมาลูบหลังคอแกร่งอย่างแผ่วเบาเพื่อปลอบประโลม'
กานต์รักเองก็โหยหาอีกฝ่ายไม่ต่างกัน
“เอาไว้คืนนี้นะครับ...ระ รักจะตามใจทุกอย่างเลย”
ประโยคแสนน่าอายถูกเอ่ยออกมาราวกับเป็นรางวัลของคนที่อดทน แพทริกผละออกจากซอกคอหอมกรุ่นด้วยสายตาเป็นประกายเมื่อได้ยิน ทอดมองใบหน้าหวานแดงก่ำพร้อมกับยกยิ้มพอใจ
“ก็ได้”
คราวนี้คนตัวโตยอมฟังโดยง่าย พูดจบก็กดจูบลงบนแก้มเนียนแรงๆหนึ่งทีก่อนจะผละออกไป กานต์รักมองใบหน้าคมพร้อมกับหลบสายตาเพราะรู้สึกขัดเขินกับประโยคที่ราวกับยั่วยวนของตัวเอง ใจเต้นแรงเสียจนรู้สึกเจ็บหน้าอก
“จะออกไปเลยหรือเปล่า” แพทริกเอ่ยถาม มองคนที่พยายามหลบตาอย่างเอื้อเอ็นดู
“อะ ออกไปเลยก็ได้ครับ”
กานต์รักเอ่ยตอบเสียงแผ่ว ขาเล็กหมุนพากายกลับไปยังประตูที่อยู่ด้านหลัง แต่แล้วสิ่งหนึ่งที่สงสัยและยังค้างคาก็ดังขึ้นให้ต้องหันกลับมาอีกครั้ง
“รัก...ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“ว่ามาสิ”
“ที่คุณแพทบอกว่า...รัก จริงหรือเปล่าครับ”
อีกฝ่ายอาจจะแค่พูดเพราะอารมณ์ชั่ววูบที่กำลังโมโหในตอนนั้น แม้ใจจะฟูฟ่องด้วยความปลื้มปริ่มยามนึกถึงแต่เสี้ยวหนึ่งของความคิดก็ทำให้ฉุกคิดว่ามันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เข้าข้างตัวเอง ประโยคคำถามที่ทำให้แพทริกขมวดคิ้วมุ่น
จริงอยู่ที่ว่าพูดเพราะโมโหแต่หากมันไม่ใช่ความรู้สึกของเขาคำๆนั้นมันไม่มีทางออกจากปากไปแน่นอน
“คิดว่าคนอย่างฉันจะพูดมันออกมาเล่นๆหรือไง” แพทริกพูดพร้อมกับสาวท้าวเข้าไปใกล้
“รักไม่...”
ริมฝีปากร้อนฉกวูบลงมาทาบทับ แพทริกไม่ได้รุกล้ำความหอมหวานไปมากกว่านั้นทำเพียงแค่กดย้ำสัมผัสอย่างแนบแน่น รู้ดีว่าคำพูดต่อมาของกานต์รักคงไม่พ้นประโยคจำพวกความไม่มั่นใจ นานเกือบนาทีถึงผละริมฝีปากออกหากแต่หน้าผากก็ยังซบอิงแอบแนบชิด
“ฉันรักนาย”
“...”
“รักกานต์รัก”
ดวงตาโตที่สบเข้ากับความมั่นคงนั้นไหววูบด้วยความปิติ น้ำตาใสเอ่อมาคลอวาววับ สุ้มเสียงที่เอ่ยอย่างหนักแน่นสลักลึกเข้าไปในหัวใจ คำบอกรักดังก้องไปทั่วจนความรู้สึกแผ่ซ่านตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ภาพใบหน้าคมที่แนบชิดเริ่มพร่ามัว
ราวกับเป็นความฝัน
“รักก็รักคุณแพทครับ อึก”
ท้ายสุดแล้วเสียงสะอื้นก็หลุดออกจากลำคอเล็กเมื่อไม่อาจห้ามความรู้สึกที่ปริ่มล้นเอาไว้ได้ น้ำตาหยดสวยค่อยๆไหลกลิ้งลงบนแก้มเนียน ข้อนิ้วแกร่งจึงยกขึ้นเช็ดมันออกอย่างแผ่วเบา
“ฉันดีใจที่เป็นนาย”
ยิ่งได้รับรู้เรื่องราวจากคนตัวเล็กทั้งหมดแพทริกยิ่งรู้สึกซึ้งใจ ข้างในมันเต็มตื้นจนไม่รู้จะเอ่ยคำไหนออกมาได้ ในชีวิตนี้เขาแทบไม่เคยคิดภาพยามมีคนรักเคียงข้างกาย และวินาทีนี้คนตรงหน้าทำให้รู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นคนที่โชคดีเหลือเกิน ทุกความรู้สึกมันบอกอย่างนั้น
“ขอบคุณนะครับ...”
กานต์รักอยากพูดมากกว่านี้แต่ไม่รู้จะเอ่ยอะไร นึกขอบคุณตัวเองที่ตัดสินใจในวันนั้นอย่างไม่ลังเล ความรู้สึกกว่าสิบปีมันถูกตอบรับราวกับเป็นเรื่องที่ฝันไป
“ฉันต่างหากที่ขอบคุณ”
มือหนากอบกุมใบหน้าเล็กที่มีคราบน้ำตาเอาไว้พร้อมกับส่งยิ้มบางๆ การจะรักใครคนหนึ่งมาเป็นสิบปีมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ในขณะที่เขาแทบไม่รู้ถึงการมีอยู่ของอีกคนแต่ความรู้สึกของกานต์รักกลับไม่แม้แต่จะไขว้เขวไป
“แต่ว่าตอนนี้เราควรจะออกไปข้างนอกได้แล้ว มีอะไรค่อยเอาไว้คุยกันคืนนี้”
ร่างสูงผละตัวออกก่อนมือหนาจะเลื่อนลงมาจับมือเล็ก กานต์รักพยักหน้ารับก่อนจะเป็นฝ่ายเดินตามคนที่กุมมือตัวเองเอาไว้
“เคลียร์กันแล้วสินะ” พร้อมกานต์เอ่ยขึ้นยามเห็นน้องชายเดินตามแพทริกเข้ามายังห้องนั่งเล่น
“อื้อ...แล้วแม่ไปไหนเหรอครับ”
ตอบรับพร้อมกับรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่องด้วยความขัดเขิน กานต์รักขยับทรุดตัวลงนั่งข้างบิดาขณะที่แพทริกนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวทางซ้ายมือ สองสายตาของคนหนุ่มเหลือบมองกันเล็กน้อย แววตาคมยังมีกระแสความไม่เป็นมิตรอยู่จางๆจนพร้อมกานต์ได้แต่ยกยิ้ม
“ทำอาหารให้เราอยู่ในครัวน่ะ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยตอบ
“งั้นรักไปช่วยแม่ดีกว่าครับ”
“แม่เขาจัดการได้ เรานั่งคุยกับพ่อก่อนเถอะ...เป็นไงบ้างหือเรา”
สายตาของคนที่ผ่านอะไรมาก่อนเหลือบมองคนทั้งสองไปมา กานต์รักหันมามองใบหน้าคมของคนที่นั่งห่างไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“รักโอเคแล้วครับ”
“ผมมีเรื่องที่อยากจะพูดกับท่านครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจนกานต์รักต้องหันหน้ากลับไปหาคนตัวโตอีกครั้ง อีกคนไม่ได้เหลือบมองมาเพราะหันไปสบตากับคนที่อาวุโสกว่า สองสายตาของคนต่างอายุสบกันนิ่ง
“ท่านเทิ่นอะไรกัน เรียกอย่างที่ลูกฉันเรียกเถอะ เป็นคนรักกันแล้วนี่ใช่ไหม”
ประโยคของผู้เป็นพ่อทำเอากานต์รักหันขวับกลับมามองแทบไม่ทัน แก้มเนียนทั้งสองข้างขึ้นสีระเรื่อทันที
“ครับ...คุณพ่อ ผมอยากจะขออนุญาตเป็นคนดูแลกานต์รัก ได้ไหมครับ?”
แพทริกไม่รอช้าที่จะเอ่ยเข้าเรื่องในทันที ขณะที่คนกลางนั้นนั่งหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายเมื่อทั้งพ่อและคนตัวโตต่างพูดกันออกมาโต้งๆ มือไม้พลันรู้สึกติดขัดจนไม่รู้ว่าควรวางเอาไว้ตรงไหน
“เรื่องความรักของคนสองคนพอใจกันตรงไหนก็แล้วแต่เถอะ คนแก่ไม่อยากเข้าไปยุ่งเพราะเป็นเรื่องระหว่างทั้งสอง ให้ได้เรียนรู้กันเอง ทั้งพ่อและแม่นั้นแล้วแต่ลูกจะตัดสินใจ ขอแค่อย่าทำร้ายกันไม่ว่าจะทั้งทางกายหรือใจก็เป็นพอ”
“ผมสัญญาว่าจะไม่มีวันทำอย่างนั้น” แพทริกเอ่ยด้วยเสียงอันหนักแน่น
“ถ้าอย่างนั้นอยากทำอะไรพ่อแม่ก็ไม่ว่าหรอก ถ้าเจ้าตัวเขาพอใจ แค่ลูกมีความสุขก็พอ”
คนเป็นพ่อเหลือบมองลูกชายตัวเองพร้อมด้วยรอยยิ้มอบอุ่น กานต์รักถลาซุกตัวเข้าหาอกพ่อด้วยความตื้นตัน น้ำตาไหลมาเอ่อคลออีกรอบ
“รักรักพ่อนะครับ”
พร้อมกานต์นั่งมองภาพน้องชายตัวเล็กด้วยความเอ็นดู ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนน้องชายของเขาก็เป็นเพียงเด็กน้อยของทุกคนเสมอ นั่นคือเหตุผลที่กานต์รักเติบโตมาท่ามกลางความรักและการดูแลของทุกคน
“โตจนมีแฟนแล้วยังอ้อนพ่อเป็นเด็กอีกเหรอหืม” มือเหี่ยวย่นตามอายุยกขึ้นมาลูบไล้หัวของลูกคนเล็กไปมาอย่างแผ่วเบา
“รักจะอ้อนพ่อกับแม่ไปจนแก่เลย” กานต์รักเอ่ยตอบเสียงอู้อี้ในขณะที่แพทริกก็มองมาด้วยรอยยิ้มบาง
“อ้อนอะไรพ่อเขาอยู่น่ะหืม ได้เวลาทานข้าวแล้วจ้ะ...ทานข้าวด้วยกันนะ”
ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาเอ่ยพูดพร้อมกับกวาดตามองทุกคนในห้องยามเอ่ยประโยคสุดท้ายกับแขก ท่าทางที่เหมือนกับกานต์รักทุกอย่างทำให้แพทริกเข้าใจได้ในทันทีว่าคนรักของตัวเองนั้นถอดแบบจากใครมา
“ไป ไปทานข้าวกัน มีอะไรไว้ค่อยคุยกันทีหลัง”
ผู้ที่มีอำนาจที่สุดเอ่ยขึ้นให้กานต์รักผละออกจากอ้อมกอดของคนเป็นพ่อแล้วลุกขึ้นยืน ตาโตวาววับด้วยน้ำหันมาสบกับร่างสูงก่อนจะส่งยิ้มให้
ทุกคนทยอยเดินตรงไปยังห้องอาหารโดยมีแพทริกและกานต์รักเดินรั้งท้าย ปลายนิ้วทั้งสองเกาะเกี่ยวกันเบาๆไปตลอดทางกระทั่งถึงโต๊ะอาหาร บรรยากาศเป็นไปอย่างเรียบเรื่อยหากแต่ไร้ซึ่งความอึดอัด แพทริกได้เข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าอะไรที่หล่อหลอมให้กานต์รักเป็นคนที่แสนอ่อนโยน
ครอบครัวอันอบอุ่น
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“คุณแพทยังไม่หายโกรธพร้อมอีกหรือครับ”
ร่างเล็กในอ้อมกอดเอ่ยถามขึ้นยามที่ทั้งสองนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงภายในห้องของกานต์รัก แพทริกรู้ดีว่าหากจะพาตัวอีกคนไปนอนด้วยก็คงดูไม่ดีเพราะครอบครัวนั้นมาเยี่ยม แต่หากจะให้ต้องนอนห่างกันก็ทำไม่ได้จนสุดท้ายแล้วต้องโทรบอกให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้
“ฉันไม่ได้โกรธ”
พอจะเข้าใจแล้วว่าที่อีกฝ่ายทำทั้งหมดนั้นเพื่ออะไร พี่ชายที่รักน้องชายคงไม่ผิดนักที่จะทำอย่างนั้น อีกอย่างตอนนี้พร้อมกานต์ก็ไม่ได้มีท่าทียียวนอีกต่อไปแพทริกจึงไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจอีก
“แล้วทำไมไม่เห็นคุยกันเลยล่ะครับ” ใบหน้าเล็กผงกผละออกจากอกกว้างแล้วเอียงหัวถามคนที่นอนพิงหัวเตียง
“ก็ไม่เห็นมีอะไรต้องคุย”
สัญชาตญาณบางอย่างมันไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ย ราวกับว่าพวกเขาสองคนเข้าใจกันดีโดยไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นให้มากความ
“ไม่โกรธพร้อมแล้วแน่นะครับ รักไม่อยากให้คุณแพทกับพี่ชายไม่ชอบหน้ากัน”
“ฉันไม่ได้ไม่ชอบพี่ชายนาย...เอาล่ะ เราคุยกันมานานแล้ว จะตามใจฉันได้หรือยังหืม”
ท่อนแขนแข็งแรงที่โอบประคองเอวเล็กรั้งให้อีกคนขยับเข้ามาแนบชิดกว่าเดิม สายตาคมวาวระยับอย่างสื่อความหมายจนกานต์รักต้องหลบตาวูบ
แพทริกอดทนรอจนตอนนี้คิดว่าคุยและปรับความเข้าใจกันในทุกเรื่องแล้วจึงได้เอ่ยทวง เกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้สัมผัสกันมันทำให้รู้สึกเหมือนแทบจะทนไม่ไหวยามอีกคนอยู่ใกล้ชิดแบบนี้
“กะ ก็...ทำสิครับ”
ใบหน้าหวานแดงเรื่อพลางรู้สึกได้ถึงไอร้อนที่พวยพุ่งออกมาจากหน้าตัวเอง สายตาโฟกัสอยู่เพียงกระดุมเสื้อนอนเม็ดบนของคนตัวโตอย่างไม่กล้าสบตา
กระทั่งข้อนิ้วแกร่งเชยคางมนให้เงยขึ้น แพทริกมองหน้าคนในอ้อมกอดนิ่งก่อนที่ระยะห่างระหว่างทั้งสองจะสั้นลงเรื่อยๆ จวบจนท้ายที่สุดแล้วความนุ่มหยุ่นก็ทาบทับกันสนิท
แพทริกละเลียดริมฝีปากบางอย่างใจเย็น สัมผัสอย่างเชื่องช้าเพื่อซึมซับทุกความรู้สึก ลิ้นหนาไล้เลียตามขอบปากพร้อมกับกดย้ำเบาๆ ทุกอย่างไม่รีบร้อนราวกับกำลังกินไอติมในหน้าหนาว กานต์รักหลับตาลงแน่น สัมผัสชวนสั่นไหวลุกล้ำเล่นงานก่อนมันจะค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้นตามแรงอารมณ์
ร่างเล็กถูกจับพลิกให้นอนอยู่ใต้ร่างทั้งที่สัมผัสยังไม่ละออกจากกัน ความหอมหวานถูกแทรกซึมเข้ามาภายใน เสียงดูดดึงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ กว่าจะรู้ตัวชุดนอนก็โดนถอดออกจนทั้งร่างเปลือยเปล่า ความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบเข้ากับผิวจนขนลุกชัน มือหนาลูบไล้บีบเคล้นไปจนทั่วปลุกเร้าให้ตื่นตัว
“อะ อือ อืม” เสียงครางดังขึ้นในลำคอเล็กเมื่อถูกโหมด้วยพายุแห่งอารมณ์ ไม่นานนักทั้งสองก็เปล่าเปลือยแนบชิด ยิ่งไร้อาภรณ์ทุกอย่างยิ่งดูเหมือนจะเร่าร้อนขึ้น
ร่างเล็กนอนบิดเร้ายามนิ้วยาวสอดลึกเข้ามาภายใน ริมฝีปากกัดกันแน่นอย่างพยายามกลั้นเสียงน่าอาย ถึงอย่างนั้นก็ยังเล็ดรอดออกมาเมื่อคนตัวโตควานลึกถูกจุดกระสุน จากความเชื่องช้าแปรเปลี่ยนเป็นรัวเร็วจนตัวกานต์รักสะท้อนตามจังหวะมือที่ขยับเข้าออก
“อื้อ อ๊ะ คะ คุณแพท อะ อา”
เสียงเล็กเอ่ยเว้าวอนยามรู้ตัวว่ากำลังจะทนไม่ไหว ตาโตปรือขึ้นมองคนด้านบนทั้งยังหลุดเสียงออกมาไม่หยุด แพทริกมองภาพแสนเย้ายวนพร้อมกับยกยิ้ม ช่องทางเล็กตอดรัดแรงขึ้นจนต้องเร่งความเร็วให้กระชั้น ไม่นานนักกานต์รักก็ตัวกระตุกเกร็ง เสียงครางหวานกระเส่ายาวเมื่อปลดปล่อยออกมา
ขาเรียวเล็กถูกแยกออกจากกันก่อนแพทริกจะขยับเข้าไปแทรก ช่องทางเล็กสีสดขมิบรัดเชื้อเชิญเมื่อพึ่งจะปลอดปล่อยไปไม่นาน มือหนารูดรั้งแก่นกายตัวเองเพียงไม่กี่ทีก่อนจะสอดกายเข้าไปอย่างเชื่องช้า
“อ่ะ อะ อึก”
ยามรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งร้อนผ่าวที่แทรกผ่านเข้ามาความเสียวซ่านก็ทวีขึ้นจนเสียงครางหวานดังเล็ดรอด กระทั่งร่างกายแนบชิดกันสนิทแพทริกจึงโน้มกายลงไปกดจูบปากบางบวมเจ่อ รอจนร่างกายเล็กพรั่งพร้อมถึงได้เริ่มต้นขยับช้าๆ
ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการแห่งอารมณ์ พอจบสิ้นก็เริ่มต้นใหม่ด้วยความคิดถึงที่มากล้น เป็นอย่างนั้นไปกระทั่งฟ้าสว่างแห่งเช้าวันใหม่มาเยี่ยมเยือน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“อือ”
เสียงครางอื้ออึงดังขึ้นยามเจ้าตัวรู้สึกว่ากำลังถูกรบกวนด้วยสัมผัสบางอย่าง เรือนกายเล็กอ่อนระโหยจนแทบไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตา รู้สึกเหมือนว่าพึ่งจะได้พักไปไม่นานยามถูกปลุกจึงทำเพียงขยับตัวหนีซุกหน้าเข้ากับผ้าห่มราวกับแมวขี้เซา
“ตื่นได้แล้ว”
เรียวปากได้รูปเอ่ยกระซิบชิดหูของคนที่หลับใหลก่อนจะขยับไปกดจูบตามแก้มนุ่ม ไล้เรื่อยลงมายังซอกคอบางที่มีรอยอยู่มากมาย แพทริกมองคนขี้เซาแล้วได้แต่อมยิ้ม ไม่ได้อยากจะรบกวนคนนอนทว่าตอนนี้เกือบจะเลยเวลาอาหารเที่ยงเข้าไปแล้ว
“อื้อ รักง่วง” ใบหน้าหวานหดคอหนียามถูกลิ้นสากไล้เลียดูดดึงแผ่วเบา มือหนาเริ่มซุกซนจนกระตุ้นให้รู้สึกตัว
“ตื่นก่อนแล้วค่อยมานอนต่อ”
กระซิบพูดพร้อมกับสันจมูกโด่งที่กดแนบลงสูดดมความหอมจากแก้มใส มือหนาลูบไล้ตามใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา เสยผมที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงไปข้างบนจนคนที่ไม่อยากตื่นปรือตาขึ้นมองช้าๆ
“คะ คุณแพท”
เสียงเอ่ยแหบแห้งดังขึ้นยามเห็นคนที่คร่อมตัวอยู่ด้านบนในความเลือนราง ท่อนแขนเล็กถูกยกขึ้นคล้องลำคอหนาก่อนจะซุกซบเข้าหา
“ฮื่อ รักขอนอนต่อนะครับ”
คนทำนั้นทำเพียงเพื่อให้ตัวเองได้นอนต่อโดยไม่ได้มีสติจะคำนึงเลยว่าการกระทำเช่นนั้นมันเล่นงานแพทริกแค่ไหน ท่าทางออดอ้อนทำใจแกร่งกวัดไกว่จนนึกอยากจะฟัดคนใต้ร่างให้จมเตียง ฟันขาวขบเข้าหากันอย่างพยายามข่มอารมณ์พลุกพล่าน
“ลุกมากินข้าวซักหน่อยเถอะ เดี๋ยวจะปวดท้องเอา พ่อกับแม่นายคงเป็นห่วง” ลูกชายยังไม่ออกจากห้องไปทานข้าวซักมื้อป่านนี้ท่านทั้งสองคงเป็นห่วงไม่น้อย
“อื้อ รักง่วง”
พูดแล้วก็ขยับซุกซบเข้าอีกจนลมหายใจอุ่นจากจมูกเล็กกระทบเข้ากับซอกคอ แพทริกส่ายหน้าเล็กน้อยพลางพยายามชันตัวขึ้นไม่ให้ทิ้งลงไปทับอีกคน
“ทานข้าวแล้วค่อยนอนต่อนะคนดี”
เสียงทุ้มเอ่ยนุ่มเสียจนคนง่วงลืมตาพรึบ คำเอ่ยเรียกแสนหวานทำให้ความง่วงงุนแทบปลิวหาย กานต์รักตัวแข็งทื่อ ใจสั่นไหวจนแม้แต่คนที่แนบตัวใกล้ชิดยังรู้สึก แพทริกยกยิ้มกับท่าทางนั้นอย่างพอใจ ดูเหมือนว่าวิธีนี้จะได้ผล
“ตื่นหรือยัง”
แพทริกผละตัวออกห่างเพื่อมองหน้าคนใต้ร่าง ก่อนภาพตรงหน้าจะทำให้อดอมยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้ ตาโตค้างนิ่งราวกับกำลังมึนเบลอ แก้มเนียนใสแดงเรื่องน่ามอง
“ตะ ตื่นแล้ว ครับ”
ความง่วง ความขัดเขินและใจที่เต้นรัวทำเอากานต์รักมึนงงไปหมด ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าควรจะโฟกัสสายตาไปตรงไหน หากจะมองใบหน้าคมก็ดูเหมือนความร้อนจะแล่นเล่นงานใบหน้าเพิ่มขึ้นจนต้องหลบวูบ
“หึ อาบน้ำเองไหวหรือเปล่า”
เอ่ยถามพลางลูบแก้มกลมนั้นเบาๆ เมื่อคืนแพทริกไม่ได้ยั้งใจหรือยั้งอารมณ์เลยซักนิด ช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกันถูกทดแทนด้วยความเร่าร้อนจนฟ้าสว่าง ไม่รู้ว่าตอนนี้คนที่เป็นฝ่ายรองรับความต้องการอันมากล้นอย่างกานต์รักนั้นจะมีอาการหนักแค่ไหน
“”วะ ไหวครับ”
แม้จะรู้สึกว่าร่างกายร้าวรานระบมไปหมดทุกอณูทว่าความเขินอายก็มากเกินกว่าจะบอกความจริงออกไปได้ และแพทริกก็เดาท่าทางนั้นได้ทันที
คนด้านบนหยัดตัวขึ้นนั่งก่อนท่อนแขนแข็งแรงจะสอดเข้ารองรับเรือนกายเล็กแล้วก้าวลงจากเตียงด้วยความรวดเร็ว
“อ๊ะ!” แขนเล็กกวัดรัดรึงรอบคอแกร่งตามสัญชาตญาณและความตกใจ ทั้งร่างสวมเพียงเสื้อนอนตัวโคร่งที่แทบจะปิดอะไรไม่ได้ซักนิด คราวนี้กานต์รักตื่นเต็มตา
“คุณแพทครับ รักอาบเองได้” น้ำเสียงแหบพร่ากว่าเคยเอ่ยบอกเสียงสั่นขณะที่คนตัวโตก้าวย่างไปทางห้องน้ำด้วยท่าทางมั่นคง
“ฉันอยากอาบให้”
ฝ่าเท้าถูกยกขึ้นดันประตูห้องน้ำให้เปิดออก แพทริกที่สวมเพียงกางเกงนอนตัวเดียวอุ้มพาคนในอ้อมแขนเดินตรงไปยังอ่างอาบน้ำก่อนจะวางกานต์รักลงอย่างแผ่วเบา มือหนาเอื้อมไปเปิดน้ำอุ่นให้ไหลลงจนคนไม่ได้ตั้งตัวเกือบถดกายหนี
“ถอดเสื้อออกเร็ว”
“ระ รักอาบเองได้ครับ คุณแพทออกไปก่อนนะ”
อีกคนยังนั่งอยู่บนขอบอ่างอย่างนี้กานต์รักจะกล้าถอดเสื้อออกแล้วอาบน้ำตามปกติได้อย่างไร แค่แผ่นอกแกร่งที่มีร่องรอยจากความร้อนแรงก็พาใจดวงน้อยสั่นไหวไปหมด ยิ่งสายตาคมจดจ้องกันอย่างนี้ทั้งมือและแขนจึงพลันรู้สึกเหมือนเกะกะไปหมด
“ยังจะอายอะไรเห็นกันมาขนาดนี้ น้ำจะเต็มแล้วถอดเสื้อออกเร็ว”
แพทริกเอ่ยเร่ง ไม่เข้าใจนักว่าทำไมจนถึงตอนนี้แล้วกานต์รักยังคงอายยามต้องเปลือยกายต่อหน้ากัน มากกว่ามองก็ทำกันมาถึงไหนต่อไหน แต่เขาก็พยายามเข้าใจว่าธรรมชาติของเมียตัวเองนั้นเป็นคนที่ขี้อายมากกว่าคนทั่วไป กี่ครั้งก็ไม่เคยเห็นว่ากานต์รักจะชิน
กานต์รักมองใบหน้าคมของร่างสูงก่อนจะทำหน้าหนักใจ ท้ายที่สุดแล้วยามถูกสายตากดดันพร้อมกับน้ำที่ไหลเพิ่มขึ้นจนแทบถึงอกมือบางจึงเลื่อนไปจับชายเสื้ออย่างสั่นเทา กระทั่งเสื้อทั้งตัวหลุดออกจากร่างไปเหลือเพียงกายบางขาวเนียนที่มีรอยรักประปรายอยู่จนทั่ว
แพทริกไม่ได้เอ่ยหรือจ้องให้อีกฝ่ายนึกอายไปมากกว่าเดิม ทำเพียงหันไปปิดน้ำให้ก่อนจะหยิบขวดสบู่มาเทลงอ่างพร้อมกับตีให้เกิดฟองจนปกปิดร่างของคนขี้อายจนมิด
“แช่น้ำไปก่อน เดี๋ยวฉันมา”
เสียงทุ้มเอ่ยบอก แพทริกจะออกไปจัดการเตียงที่มีสภาพยุ่งเหยิงก่อนค่อยกลับมาอีกครั้ง พอดีกับที่อีกคนจะได้มีเวลาแช่น้ำให้ร่างกายได้ฟื้นตัวคลายความเมื่อยล้า
“คุณแพทจะไปไหนครับ” ทั้งน้ำอุ่นทั้งความสะเทิ้นอายเล็กๆทำให้คนผิวบางตัวแดงไปหมด ปลายจมูกเล็กแดงเรื่ออย่างน่าเอ็นดู
“ออกไปจัดการอะไรนิดหน่อย แป๊บเดียวเดี๋ยวฉันมา”
ร่างสูงผละตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป กานต์รักมองตามก่อนจะหันมาขยับตัวให้ได้มุมที่ดีแล้วหลับตาลงพิงขอบอ่างเพื่อผ่อนคลายร่างกาย น้ำอุ่นช่วยให้รู้สึกดีขึ้นจนความเมื่อยล้าเริ่มหายไปทีละน้อย
ไม่นานนักแพทริกก็กลับเข้ามาอีกครั้ง สายตาคมอ่อนแสงลงยามมองไปยังร่างเล็กที่นอนทอดกายนอนพิงขอบอ่างหลับพริ้ม
“อ๊ะ” เพราะมัวแต่ดื่มด่ำกับความสบายตัวกานต์รักจึงไม่รับรู้ถึงการกลับมาของอีกคน กระทั่งมือหนากวักน้ำขึ้นมารินรดไหล่บางจึงสะดุ้งน้อยๆ
“พอแล้วล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
มือหนาลูบไล้ไปตามลำคอและไหล่ให้โดยไม่ได้มีท่าทีลวนลาม แพทริกตั้งใจจะอาบน้ำให้อีกคนจริงๆแม้ว่าจะต้องพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้เผลอไผลไปกับความขาวเนียนนุ่มนั้นอย่างยากลำบากก็ตาม
“เดี๋ยวรักอาบเองครับ” เอ่ยตอบเสียงแผ่วทั้งที่ไม่ได้ห้ามหรือต่อต้านสัมผัสจากมือใหญ่เลยซักนิด
“อยู่เฉยๆ”
แพทริกเอ่ยราวกับกำลังดุเด็กน้อยทำให้ปากเล็กหุบฉับพลางขบเม้มเข้าหากัน มือหนาฟอกตัวให้กานต์รัก และอาบน้ำให้ทั้งหมดโดยใช้เวลาไม่นานก่อนจะอุ้มร่างบางออกมาให้แปรงฟันและแต่งตัว คราวนี้กานต์รักยืนยันหนักแน่นว่าทำได้คนตัวโตถึงได้ผละออกไปอาบน้ำ
เมื่อแต่งตัวจนเรียบร้อยก็เป็นจังหวะเดียวกับที่อีกคนออกจากห้องน้ำมาโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดช่วงล่าง กานต์รักมองตามด้วยหน้าแดงๆก่อนแพทริกจะเข้าไปในห้องแต่งตัว ร่างเล็กนั่งรออยู่บนเตียงที่ไร้ซึ่งผ้าปูรอไปเรื่อยๆ
“ผ้าปูที่นอนหายไปไหนครับ” กานต์รักเอ่ยถามยามแพทริกเดินเข้ามาหา ร่างสูงอยู่ในชุดสบายๆหากแต่ความดูดีกลับมากล้นจนเผลอมองไม่วางตา
“ฉันเอาออกไปใส่ตะกร้าเอาไว้ซัก แต่ปูผืนใหม่ไม่เป็นเลยปล่อยไว้อย่างนั้น”
“งั้นเดี๋ยวรักจัดการเองครับ” ใบหน้าหวานระบายยิ้มน้อยๆก่อนจะเอ่ยตอบออกไป พอจะเข้าใจว่าทำไมอีกคนถึงทำอย่างนั้น
ผ้าปูที่นอนมีสภาพไม่จืดเลย
“งั้นก็ออกไปทานข้าวได้แล้ว เดินเองได้หรือเปล่า”
หากจะให้ประคองทุกคนคงเดาได้ไม่ยากว่าเมื่อคืนแพทริกและกานต์รักไปทำอะไรมา พร้อมกานต์นั้นไม่เท่าไหร่แต่พ่อกับแม่กานต์รักนี่สิ
“ได้ครับ”
เพราะได้แช่น้ำความรู้สึกขัดๆช่วงล่างจึงเบาบางลงจนสามารถเดินเองได้ แม้จะไม่ปกตินักหากแต่ก็ไม่แย่ถึงขั้นต้องประคอง กานต์รักหยัดตัวลุกขึ้นก่อนจะก้าวนำแพทริกเดินออกไปอย่างช้าๆ
“ตื่นแล้วเหรอหืม” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามยามเห็นคนทั้งสองเดินลงมาจากบันได สายตาอ่อนโยนที่มองมาทำให้กานต์รักยิ้มร่าก่อนจะเดินเข้าไปกอดทันที
“ตื่นแล้วครับ”
“ตื่นแล้วก็ไปทานข้าวได้แล้ว เดี๋ยวก็พากันปวดท้อง แม่ทำอาหารไว้ให้แล้วจ้ะ”
“พ่อกับพร้อมล่ะครับ”
“พากันออกไปข้างนอกทั้งคู่ บอกว่าจะไปเที่ยวกันตามประสาหนุ่มๆ”
ใบอ่อนเยาว์เกินอายุส่ายไปมาน้อยๆยามพูดถึงลูกชายคนโตและสามี พากันออกไปเที่ยวแต่เช้าแล้วอ้างว่าจะแวะไปดูร้านด้วยในภายหลัง
“พาพี่เขาไปทานข้าวได้แล้วนั่น ป่านนี้คงหิวจะแย่”
แพทริกยกยิ้มให้กับแม่ของคนรักเล็กน้อย เมื่อวานหลังจากที่ทานข้าวเรียบร้อยเขาก็ได้เข้าไปพูดคุยเรื่องของกานต์รักกับท่านอย่างที่สมควรทำ การวางตัวจึงได้สบายใจขึ้น
“ครับ”
กานต์รักรับคำก่อนจะเดินนำพาแพทริกไปยังห้องครัว อาหารมากมายที่พึ่งถูกอุ่นตั้งวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ คนตัวโตปล่อยให้กานต์รักนั่งเฉยๆก่อนตัวเองจะจัดการให้ทุกอย่าง นี่เป็นมื้ออาหารที่อิ่มใจที่สุดเท่าที่ทั้งสองได้ทานด้วยกันมา การมีอีกฝ่ายทั่งอยู่ตรงข้ามโดยไม่ต้องทนคิดถึงมันดีที่สุดจริงๆ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
[ต่อ]
(คุณแพททำอะไรอยู่ครับ)
เสียงเล็กจากปลายสายเอ่ยถามให้คนที่เป็นฝ่ายโทรหายกยิ้ม งานมากมายตรงหน้าถูกละความสนใจไปราวกับมันไม่สำคัญเลยซักนิดถ้าเทียบกับเวลาที่ต้องคุยกับอีกคน
แพทริกมีเวลาพักเพียงแค่วันเดียวก่อนจะต้องกลับมาลุยงานมากมายต่อ จะได้เจอกับกานต์รักเพียงแค่ตอนเลิกงานที่ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนเขาก็ต้องแวะไปยังร้านขนมก่อนเสียทุกครั้ง พอรับคนรักไปส่งถึงที่แล้วจึงกลับห้องตัวเองไปทำงานต่อ เป็นอย่างมาสามสี่วันเข้าไปแล้ว
“ดูเอกสาร นายทานอะไรหรือยัง”
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบบ่ายสอง อาจดูเป็นคำถามที่ไม่น่าถามหากแต่เพื่อความแน่ใจแล้วแพทริกจึงอยากจะรู้
(เรียบร้อยแล้วครับ คุณแพทล่ะครับ)
“ฉันกินแซนด์วิชไปแล้ว”
เพราะไม่มีเวลามากนักอาหารแบบนี้จึงสะดวกและรวดเร็วที่สุด แม้จะคิดถึงฝีมือของอีกคนแทบขาดใจแต่ก็รู้ดีว่ากานต์รักนั้นยุ่งไม่น้อย
(ทำไมไม่ทานข้าวล่ะครับ)
น้ำเสียงอ่อนหวานมีแววเป็นห่วงขึ้นมาทันที รู้ว่ายามทำงานนั้นแพทริกมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ เรื่องอาหารไม่ค่อยจะถูกใส่ใจ
“ฉันยุ่ง”
(ไม่ได้นะครับ ยุ่งแค่ไหนก็ต้องทาน รีบทานหน่อยก็ไม่ได้เสียเวลาอะไรมากมาย)
“อยากกินฝีมือนาย คุกกี้ก็หมดแล้ว”
เพราะกานต์รักทำให้แพทริกติดขนมอย่างเคยตัว บนโต๊ะทำงานต้องมีขนมเล็กๆน้อยๆที่อีกคนเตรียมไว้ให้วางอยู่ในทุกวัน ตู้เย็นก็มีพวกเค้กหรือช็อกโกแลตต่างๆอยู่เสมอ
(เดี๋ยวรักทำไปให้ใหม่ คุณแพทอยากกินอะไรครับ ตอนนี้รักยังพอว่างแต่อาจต้องให้คนอื่นไปส่งให้)
“งั้นไม่เอา ไม่กิน”
สิ่งที่ต้องการมากกว่าอาหารก็คือการเห็นใบหน้าหวานที่เป็นดั่งแบตเตอรีของชีวิต หากไม่ใช่กานต์รักที่มาหาแพทริกจะทานอะไรก็ได้
(คุณแพทดื้อ)
ทั้งที่ว่าอย่างนั้นทว่าริมฝีปากสีสดกลับแย้มยิ้มเมื่อเห็นอาการของคนตัวโตที่ดื้อดึงราวกับเด็ก ในร้านงานยุ่งพอสมควรกานต์รักจึงไม่อยากทิ้งร้านไป แต่ตอนนี้เด็กตัวโตกำลังเริ่มงอแงเสียจนต้องคิดหนัก
“ถ้านายไม่มาฉันก็ไม่กิน” แพทริกยืนยันคำขาด
(ทำไมวันนี้งอแงล่ะครับ)
พูดไปทั้งที่สุดท้ายแล้วก็ขยับตัวลุกขึ้น มือเล็กเอื้อมหยิบกระเป๋าตังกับกุญแจรถพร้อมกับก้าวเดินออกจากห้องทำงาน
แพ้ใจตัวเองจนได้
“คิดถึง”
สามสี่วันมานี้ทั้งคู่เจอกันไม่บ่อยนัก ใช่ว่าจะได้สวีทอย่างที่วาดฝันเอาไว้ กานต์รักต้องอยู่กับครอบครัวในขณะที่แพทริกต้องทุ่มเวลาทั้งหมดไปกับงาน เจอกันแค่วันละไม่กี่ชั่วโมงได้หาเศษหาเลยนิดๆหน่อย หากเรียกร้องได้แพทริกจึงไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้ผ่านเลย
(รักก็คิดถึงครับ)
“มาหานะ”
แต่ละคำที่เอ่ยนั้นไม่ได้ยาวทว่าราวกับกำลังออดอ้อนกันอย่างหนัก กานต์รักฉีกยิ้มจนปวดแก้มยามยืนนิ่งอยู่หน้าห้องทำงาน ไม่น่าเชื่อว่าคนตัวโตหน้าดุอย่างแพทริกจะเอ่ยด้วยเสียงอย่างนั้น
(สรุปอยากทานอะไรครับ ถ้าไม่บอกรักทำไปให้ไม่ถูกนะ)
“อะไรก็ได้ ขอแค่นายมาก็พอ”
(งั้นก็...แล้วเจอกันครับ)
แพทริกยิ้มหน้าบานทันทีเมื่อได้ยิน เสียงทุ้มรับคำอย่างลิงโลดก่อนจะวางสาย คราวนี้คนงานยุ่งรีบเคลียร์งานตรงหน้าให้น้อยลงเพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่กับอีกคนนานๆ
ชั่วโมงเศษๆต่อมาร่างเล็กก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า สิ่งแรกที่แพทริกทำไม่ใช่การสนใจอาหารแต่เป็นการรั้งคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดจนตัวกานต์รักแทบจมหายไปในอก ริมฝีปากร้อนนาบกับซอกคอเล็กไปมา
“อื้อ พอแล้วครับ ทานข้าวก่อนนะ”
กานต์รักพยายามผละตัวออกห่างแม้ว่าจะทำได้ยากเย็น เพราะความเป็นห่วงจึงไม่อาจปล่อยผ่านยอมตามใจ ตอนนี้จะบ่ายสามเข้าไปแล้วแต่คนตัวโตยังไม่ได้ทานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แม้ว่าจะคิดถึงไม่ต่างกันทว่าเรื่องร่างกายต้องมาก่อน
“อยากกินนาย” ประโยคตรงทื่อถูกส่งมาจนคนฟังหน้าแดงซ่าน ทำได้เพียงซบหน้าลงกับไหล่แกร่งอย่างเขินอาย
“รักไม่ใช่อาหารเสียหน่อย ทานข้าวก่อนเถอะนะครับ รักทำของโปรดคุณแพทมาให้เลยนะ” คราวนี้คนตัวโตยอมผละออกอย่างอ้อยอิ่งเมื่อคนในอ้อมกอดร้องขอ
“ต้องรีบกลับหรือเปล่า”
“อืม...คืนนี้พ่อกับแม่ไปหาเพื่อนที่เชียงใหม่ครับ” กานต์รักอมยิ้มเล็กน้อยยามเอ่ยออกไปขณะที่คนฟังตาลุกวาว
“งั้นค่อยกลับพรุ่งนี้” แพทริกพูดพร้อมกับกดจูบลงมาที่ริมฝีปากบางจนเกิดเสียงดังขึ้นเบาๆ คนโดนกระทำใจเต้นรัว
ตั้งแต่วันที่คนตัวโตรู้เรื่องทุกอย่างและเอ่ยคำว่ารักความสัมพันธ์นั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก มีเพียงแต่แพทริกจะหวานขึ้นบ้างเป็นบางเวลาและกานต์รักกล้าพูดมากขึ้นก็เท่านั้น ทว่าสกิลความขี้อายยังคงเท่าเดิมไม่ได้เก่งขึ้นเลยซักนิด
TBC.
มีเพียงความหวานเท่านั้นนน :impress2: ตรวจแบบผ่านๆเดี๋ยวมาดูอีกรอบนะคะะะ มีงานด่วน ไปแว๊วววว
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
:L1: :pig4: :L2:
รถน้ำตาลมาหลายคันเลย
-
คุณแพทติดรักมากกกกกกกกกกก
-
คุณแพทนี่ติดรักมาก งานยุ่งแค่ไหนก็มีเวลาให้รัก
-
มีน้ำตาลเกาะรอบตา เบาหวานขึ้นแล้วค่าาาา :katai2-1:
-
ทำไมคุณแพทน่ารักเยี่ยงนี้ กลายเป็นมาเฟียสายแบ๊ว ช่างออดอ้อน
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4 : :pig4 : :pig4 : :pig4 : :pig4 :
-
โอ๊ยยยย คุณแพทมีความน่ารักอ่ะ อ้อนรักใหญ่เลย
-
จมกองน้ำตาล55555
-
่หวานไปค่ะคุณแพท
-
:pig4: :pig4:
-
:m1:
-
:o8: หวานละเกิ้นนนนนนน พ่อคุณ
-
ถ้าจะหวานขนาดนี้จะเป็นเบาหวานมั้ยเนี่ย :o8:
-
โอยย น้ำตาลเกาะเต็ยมจอเลย หวานกันเนอะ
-
หวานน้ำตาลท่วมมดขึ้นจอเลยค่ะ
-
หวานจังงง
-
คุณแพทน่ารักมาก กล้าคุยกับพ่อแม่ของกานต์รักทันทีที่เข้าใจกัน
-
ฮือออ ตอนนี้หวานมากกกกก
-
รักเมีย หลงเมียสุดๆอ่ะ ฮ่อลลลลลลล
-
หวานชอบ มาต่อบ่อยๆๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
มาแปะป้ายติดตามให้กำลังใจ น่ารักมากกกกก
-
ตอนที่ 18
“พะ พอแล้วครับ อื้อ รักไม่มีแรงแล้ว”
เสียงเอ่ยอย่างแหบแห้งดังขึ้นด้วยเพราะตั้งแต่กลับมาคนตัวโตก็เอาแต่ตักตวงความหอมหวานจากร่างกายจนไม่แม้แต่จะยอมพักซักวินาที กานต์รักนอนอยู่ใต้ร่างหนาอย่างหมดแรงในขณะที่อีกคนนั้นยังคงคลอเคลียไม่ห่างกาย
“ไม่เห็นต้องออกแรง เดี๋ยวฉันทำเอง”
“ไม่เหนื่อยเลยเหรอครับ”
ขนาดแค่นอนอยู่เฉยๆกานต์รักยังรู้สึกเหมือนพลังงานในร่างหมดจนแทบไร้เรี่ยวแรง อีกคนเป็นคนกระทำออกแรงทุกอย่างแต่กลับดูกระปี้กระเปร่าไม่เหนื่อยซักนิด
“ไม่”
“แต่รักเหนื่อย พอก่อนนะครับ...นะ”
เป็นเวลาสี่ทุ่มเข้าไปแล้วแต่กลับยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ทั้งหิวและเหนื่อยไปพร้อมๆกันจนตาโตช้อนมองคนด้านบนอย่างออดอ้อน
“อ้อนขนาดนี้ฉันจะรังแกนายต่อก็คงจะดูใจร้ายเกินไปสินะ”
แม้จะพูดอย่างนั้นแต่ริมฝีปากร้อนก็ยังคงแนบชิดแก้มเนียนและปากเล็กไม่ห่าง กานต์รักไม่ปฏิเสธว่าชอบสัมผัสนี้จึงไม่เอ่ยห้ามแถมยังขยับซุกกายเข้าหามากขึ้นกว่าเดิม
“รักหิว”
“หึ งั้นก็ไปอาบน้ำรอ เดี๋ยวฉันโทรสั่งอาหารให้”
จุ๊บ
“อ๊ะ” แพทริกกดจูบลงบนหน้าผากเนียนหนึ่งทีก่อนจะค่อยๆผละออกให้กานต์รักต้องหลุดเสียงเมื่ออีกฝ่ายถอดถอนร่างกายออกไปจนเกิดความรู้สึกวูบวาบ ท่อนแขนแข็งแรงช้อนอุ้มร่างกายเปลือยเปลาเข้าสู่อ้อมกอดก่อนจะก้าวเท้าไปทางห้องน้ำแล้ววางกานต์รักลงในอ่าง หันไปเปิดน้ำอุ่นให้เช่นเคย
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“หิวขนาดนั้นเลยหรือไง”
ข้อนิ้วแกร่งยกขึ้นมาเช็ดมุมปากที่เลอะเศษอาหารให้คนที่ตักทุกอย่างเข้าปากอย่างหิวโหย ยำหมูยอหมดไปเป็นอย่างแรกก่อนที่กานต์รักจะหันไปทานอย่างอื่นต่อราวกับอดอยาก แพทริกได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆกับท่าทางเหมือนเด็กของคนรักตัวเอง
“หิวมากครับ รักได้ทานแค่ข้าวเที่ยงเอง”
คงไม่ต้องให้พูดว่าเหตุใดจึงไม่ได้ทานข้าวเย็น เพราะทันทีที่ก้าวเท้าเข้าห้องมาก็โดนร่างสูงจู่โจมตั้งแต่หน้าประตู หากไม่ร้องขอแล้วก็ไม่รู้เลยว่าจะได้พักตอนไหน อาจจะเป็นตอนที่ร่างกายเล็กเหนื่อยอ่อนจนรับไม่ไหวแพทริกจึงจะยอมหยุด
“ควรจะกินข้าวก่อนมาหาฉันทุกครั้ง”
เพราะอาจจะไม่ได้กินอีกเลยเช่นวันนี้...
กานต์รักได้แต่พยักหน้ารับพร้อมกับใบหน้าที่แดงซ่านอย่างเข้าใจความหมาย
ตลอดมื้ออาหารแพทริกไม่ได้ทานมากนักเพราะมัวแต่มองคนหิวอย่างเพลิดเพลิน แก้มเล็กป่องยื่นออกมายามมีอาหารอยู่ในนั้นยิ่งขลับให้กานต์รักดูน่ารักในสายตา
อืม เริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองนั้นเป็นพวกหลงเมียขั้นรุนแรง
“รักกำลังจะคิดเมนูใหม่ที่ร้าน เดี๋ยวจะเอามาให้คุณแพทลองทานนะครับ”
หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อยก็เป็นเวลาของของหวาน กานต์รักกำลังตักเค้กช็อกโกแลตเข้าปากพร้อมกับเอ่ยพูดถึงเรื่องที่นึกขึ้นมาได้
“แค่นี้ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้นเพราะขนมของนายแล้ว”
แพทริกกลายเป็นคนติดขนมอย่างเต็มตัว นั่นทำให้เขาเคยชินและต้องออกกกำลังกายมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเพื่อเผาผลาญมันออกให้หมด
“คุณแพทไม่เห็นอ้วนเลยครับ”
กานต์รักแทบไม่เห็นถึงความเปลี่ยนแปลง ทุกส่วนในร่างกายหนายังคงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อจากการสัมผัสกัน เป็นกานต์รักเสียอีกที่ยังรู้สึกมีไขมันมากกว่าด้วยเพราะเป็นคนไม่ค่อยชอบออกกำลังกายนัก
“คงเพราะฉันออกกำลังกายกับนายบ่อย”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบหากแต่สายตาคมกลับประกายวาววับจนคนฟังต้องเสก้มลงตักเค้กเข้าปาก ไม่คุยต่อไปมากกว่านั้นเพราะกลัวว่าจะเข้าตัวจนเขินอายหนักยิ่งกว่าเดิม
แพทริกทอดสายตามองใบหน้าหวานที่แดงเรื่ออย่างเอ็นดู ชินเสียแล้วกับความขี้อายนี้
“เข้านอนก่อนได้เลย แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปส่งที่ร้านแต่เช้า”
อู้งานมาใช้เวลากับกานต์รักไปมากแล้วจึงถึงเวลาที่ต้องทำงานเสียที เอกสารมากมายกองใหญ่ที่แพทริกต้องดูคาดว่าคืนนี้คงไม่ได้นอนจึงเอ่ยปากบอกอีกคนไป
“คุณแพทงานเยอะมากเลยเหรอครับ”
เอ่ยถามเสียงอ่อย อดยอมรับไม่ได้ว่าอยากให้แพทริกนอนเคียงข้างกันหลังจากที่ห่างหายไปหลายวัน ยามไร้ร่างสูงแล้วเตียงนอนนั้นราวกับดูกว้างขึ้นจนแทบนอนไม่หลับ
“อืม”
“ถ้าอย่างนั้นคุณแพทไปทำงานเถอะครับ เดี๋ยวรักจะเข้าไปแปรงฟันแล้วก็นอนเลย” เค้กตรงหน้าหมดลงพอดี กานต์รักเอ่ยบอกพร้อมด้วยรอยยิ้มเข้าใจ
“กานต์รัก”
“ครับ?”
“ถ้าฉันเคลียร์งานเสร็จแล้วเราไปเที่ยวกัน”
แพทริกเอ่ยออกมากลางคันจนคนฟังนิ่งงัน ไม่เคยคาดคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเพราะคิดเสมอว่าอีกฝ่ายมีงานมากมายที่ต้องรับผิดชอบ
“คุณแพทจะว่างเหรอครับ” เสียงเล็กเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่อาจปกปิดความตื่นเต้นไว้ได้
“ก็พอจะมีเวลาซักสามสี่วัน”
“จริงเหรอครับ งั้น...ไปทะเลกันได้ไหมครับ” เพียงแค่พูดถึงดวงตาโตก็ทอประกายวาววับ
“ตามใจนาย แต่ว่าตอนนี้เข้าไปแปรงฟันนอนได้แล้ว ฉันจะไปทำงานก่อน”
ราวกับกำลังพูดกับเด็กที่พึ่งกินขนมเสร็จ แพทริกมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยแววตาอ่อนโยน
“ครับ”
รับคำอย่างร่าเริง กานต์รักขยับตัวลุกขึ้นหยิบจานไปวางไว้บนอ่างเพื่อรอล้าง ยามหันกลับมาหาคนที่ลุกยืนแล้วจึงแย้มยิ้มหวานให้คนมองได้วูบไหว ในจังหวะที่กำลังจะเดินผ่านร่างสูงไปในหัวก็คิดอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน
กานต์รักถอยกลับมาอีกครั้งก่อนจะรีบเขย่งตัวหอมแก้มสากเร็วๆ
“สู้ๆนะครับ” พูดจบก็วิ่งปราดเข้าห้องนอนด้วยความรวดเร็ว ความร้อนลามไล้จนใบหน้าแทบระเบิด
ไม่รู้เหมือนกันว่าเอาความคิดนี้มาจากไหนในชั่ววินาทีถึงตัดสินใจทำอย่างนั้นไป กานต์รักได้แต่พิงตัวเข้ากับหลังประตูพร้อมกับทรุดตัวลงกุมหัวใจตัวเองเอาไว้แน่นขณะที่แพทริกได้แต่มองตามหลังเล็กที่หายลับไป
มากกว่าหอมแก้มก็เคยทำมาแล้วทว่าสัมผัสน่ารักจากกานต์รักกลับทำให้หัวใจพองโตราวกับเป็นเด็กหนุ่ม ใบหน้าคมส่ายสะบัดเล็กน้อยอย่างเอือมระอากับตัวเองก่อนจะรีบเดินออกจากห้องลงไปอีกชั้นเพื่อเคลียร์งานให้เสร็จ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“คุณแพทครับ เราไปที่นี่กันดีไหมไม่ไกลกรุงเทพด้วย...เอ หรือว่าจะไปที่นี่ดี” คนตัวเล็กเอ่ยพึมพำถามแต่ความจริงแล้วดูเหมือนว่าจะคุยกับตัวเองเสียมากกว่า
ตั้งแต่วันที่แพทริกพูดถึงเรื่องเที่ยวกานต์รักก็นั่งหาข้อมูลเสมอเมื่อยามมีเวลาว่าง ร่างสูงพึ่งจะกลับมาจากสนามบินจากการไปส่งพ่อแม่ของกานต์รักก่อนจะขโมยคนตัวเล็กจากพี่ชายมา งานของเขาลดลงบ้างแล้วจึงว่างพอที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
“เลือกที่ที่นายอยากไปก็พอ”
วงแขนโอบกระชับเอวเล็กเอาไว้ มือใหญ่ตบเบาๆเป็นจังหวะพลางจ้องมองหน้าจอไอแพดที่ถูกกดเข้าออกเพจท่องเที่ยวหลายหน้า
“รักอยากไปหลายที่เลย” ตอบอย่างยุ่งยากใจ ยิ่งอีกคนบอกว่าไปที่ไหนก็ได้กานต์รักยิ่งเลือกไม่ถูก
“งั้นก็ค่อยๆเลือก”
“อืม...งั้นเดี๋ยวรักค่อยเลือกต่อพรุ่งนี้ดีกว่าครับ”
คนในอ้อมแขนผละออกไปเพื่อวางไอแพดลงที่โต๊ะข้างหัวเตียง ไม่นานนักก็กลับมานอนในตำแหน่งเดิมอีกครั้ง ใบหน้าเล็กวางคางลงบนอกแกร่งแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่อิงแอบกันอยู่
“พรุ่งนี้รักว่าจะไปซื้อของเตรียมตัวไปเที่ยว”
พูดพร้อมกับยิ้มกว้างจนแพทริกอดยกยิ้มตามไม่ได้เมื่อเห็นประกายแห่งความสุขจากดวงตาคู่สวยอย่างชัดเจน
“อืม งั้นเลิกงานเดี๋ยวฉันไปรับ”
“คุณแพทจะพารักไปเหรอครับ”
ที่บอกเพื่อแค่ให้อีกคนรับรู้ กานต์รักไม่ได้เอ่ยเพื่อให้จะพาไปเลยซักนิดเพราะรู้ว่าแพทริกนั้นยุ่งมากแค่ไหน
“แล้วคิดว่าฉันจะให้ไปคนเดียวหรือไง”
“รักไปคนเดียวได้ไม่เป็นไรเลยครับ”
“แต่ฉันให้นายไปคนเดียวไม่ได้”
แพทริกทั้งหวงและเป็นห่วง
“...ถ้าคุณมีเวลา เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ”
ในเมื่อดูท่าแล้วยังไงคนตัวโตก็ไม่ยอมกานต์รักจึงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบาง ยิ่งแพทริกไปด้วยยิ่งดีใจแต่แค่กลัวว่าอีกฝ่ายจะงานยุ่งก็เท่านั้น
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยและไม่มีเรื่องอะไรจะคุยมากกว่านั้นจึงได้เวลาที่แพทริกรอคอย กานต์รักไม่ได้สนใจเรื่องเที่ยวอีกทำได้เพียงนอนหมดแรงเมื่อเอาโดนเปรียบไปสองรอบติด ร่างกายอ่อนระโหยกระทั่งหลับไปในอ้อมกอดของอีกคน
เย็นวันต่อมาทันทีที่เลิกงานรถยนต์คันหรูก็มารอรับ กานต์รักเอ่ยฝากร้านไว้กับผู้เป็นพี่แม้ว่าจะโดนแซวก่อนจะเดินขึ้นรถมาหาคนที่รออยู่
“ฉันขออ่านเอกสารก่อน ไม่นาน”
ยามรถเคลื่อนที่ออกร่างสูงก็หันมาพูด กานต์รักรับคำอย่างไม่ว่าอะไรและกำลังจะเขยิบตัวไปชิดกระจกอีกฝั่งเพื่อดูวิวข้างทางและเป็นการปล่อยให้แพทริกมีเวลากับงานของตัวเอง
ทว่าเพียงแค่ขยับไปเล็กน้อยเท่านั้นเอวเล็กก็ถูกรั้งเข้าหาด้วยท่อนแขนแข็งแรง
“ไม่ต้องขยับไปไหน”
เสียงทุ้มเอ่ยทั้งที่ยังไม่ละสายตาออกจากเอกสารแม้แต่เสี้ยววินาที กานต์รักจึงจำต้องนั่งนิ่ง ทำตัวไม่รบกวนแต่สายตาก็ยังสอดส่องออกนอกรถอย่างสนใจ
เขาชอบมองวิวข้างทาง มองรถที่แล่นอยู่ข้างๆหรือฝั่งตรงข้าม ทุกอย่างนั้นดูเพลินตา
ร่างเล็กเริ่มเอียงซบเข้าหา มือหนายังคงวางอยู่บนหน้าท้องแบนราบ ตาโตมองนู้นนี่นั่นอย่างสนใจขณะที่ก็ขยับพิงอีกคนอย่างไม่รู้ตัว
แพทริกอ่านเอกสารจนเสร็จเรียบร้อยก่อนมืออีกข้างจะวางมันลงข้างตัว หลังจากนั้นสายตาคมจึงเบือนไปยังเสี้ยวหน้าหวานของคนในอ้อมแขน
“สนใจอะไรอยู่” เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นเหนือหัวดึงรั้งให้คนเด็กกว่าหันกลับมามองในที่สุด
“รักมองวิวข้างนอก คุณแพททำงานเสร็จแล้วหรือครับ”
ใบหน้าหวานพร้อมด้วยรอยยิ้มละมุนทำให้คนที่ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง กานต์รักราวกับเป็นแหล่งเติมพลังงานชั้นดีอย่างที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะหาได้จากใครที่ไหน
“อืม ฉันจองร้านอาหารเอาไว้ ซื้อของเสร็จแล้วไปทานข้าวกัน”
นานแล้วที่ไม่ได้มีเวลาออกมาข้างนอกอย่างนี้ ส่วนมากเขาและกานต์รักจะทานอาหารด้วยกันอยู่ห้องเสียมากกว่า ไม่ใช่ว่านั่นไม่ดี ที่ไหนมีคนตัวเล็กอยู่ก็น่าพึงพอใจทั้งนั้น แต่ไหนๆวันนี้ก็มีโอกาสแล้ว
“จริงเหรอครับ” เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น มองใบหน้าคมพร้อมด้วยสายตาเป็นประกาย
“ฉันจะโกหกทำไม”
“คุณแพทใจดีที่สุดเลย”
ท่าทางดีใจกับคำพูดที่ดูไม่เข้ากับคนฟังเลยซักนิดทำเอาแพทริกรู้สึกหมั่นเขี้ยวจนอดไม่ได้ที่จะกดจูบลงไปบนแก้มนุ่มเร็วๆหนึ่งที
“คุณแพท!”
เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกับกวาดสายตาไปยังบอร์ดี้การ์ดที่นั่งอยู่ด้านหน้า แซมและโจเซฟทำเป็นสนใจกับถนนและรถตรงหน้าเพื่อไม่ให้ร่างเล็กต้องอายอย่างรู้งาน แม้ไม่รู้ว่ากานต์รักโดนทำอะไรเพราะไม่มีสิทธิ์มองเรื่องของเจ้านายแต่ก็พอรู้ว่าไม่พ้นคงโดนแพทริกฉวยโอกาสเป็นแน่
“ทำไม หอมแก้มเมียตัวเองมันผิดตรงไหน”
ใบหน้าคมเอ่ยออกมาหน้าตายแต่คนฟังกลับหน้าแดงซ่าน กานต์รักมองคนพูดอย่างขัดเขินก่อนจะก้มหน้าลงเมื่อไม่อาจทนสบตา
ดวงตาสีเทาอมฟ้านั้นทำให้ใจแทบละลายไปหมด ยิ่งคำว่าเมียยิ่งทำให้หัวใจสั่นไหว
แพทริกมองคนรักอย่างเอ็นดู ต่อจากนั้นไม่มีอะไรให้ต้องขัดเขินมากไปกว่าเดิมแต่มือใหญ่และท่อนแขนแข็งแรงก็ยังคงไม่ได้ผละออก กลิ่นกายหอมอบอวลกรุ่นติดปลายจมูกให้ความใกล้ชิดเป็นสิ่งที่น่าหลงใหล
รถคันหรูเคลื่อนเข้ามาสู่บริเวณห้างสรรพสินค้า กานต์รักจึงได้ขยับตัวผละออกนั่งตรง ขณะที่ร่างสูงนั้นก็ขยับตัวปลดเนกไทเพราะยังคงอยู่ในชุดทำงาน แต่แล้วมือบางก็ทำหน้าที่นั้นเสียก่อน
กานต์รักปลดเนกไทเส้นสวยให้คลายออกก่อนจะรั้งจากลำคอหนา ต่อมาจึงเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตราคาแพงลงสองเม็ดเพื่อคลายความอึดอัดให้เจ้าของ แพทริกทำเพียงแค่นั่งมองการกระทำที่ทำให้รู้สึกอุ่นในอกนั้นเงียบๆ
อยากจะดึงคนตัวเล็กเข้ามาจูบหนักๆหากแต่รถกลับจอดสนิทพอดีเมื่อถึงที่หมาย
พอลงจากรถได้กานต์รักก็มุ่งไปยังโซนเสื้อผ้าก่อนเป็นอันดับแรก แต่แล้วเมื่อเห็นร้านที่ต้องเดินเข้าร่างสูงกลับหยุดชะงัก
“ไม่ให้ซื้อ” แพทริกพูดขึ้นทันทีทั้งที่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาเข้าไปในร้านเลยด้วยซ้ำ
“ทำไมล่ะครับ รักอยากได้กางเกงว่ายน้ำไปทะเล”
เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะไม่ได้ไปทะเลนานแล้วจึงอยากได้กางเกงว่ายน้ำซักสองสามตัว กานต์รักชอบทะเล ชอบเล่นน้ำเพราะฉะนั้นสิ่งนี้คือสิ่งที่ขาดไม่ได้ เป็นสิ่งสำคัญที่สุดของการซื้อของในวันนี้
หากแต่อีกคนกลับหน้าบึ้งฉับพลัน หยุดนิ่งไม่ยอมเดินเข้าไปข้างใน
“ไม่ให้ใส่” เสียงทุ้มเอ่ยเข้มขึ้น มองคนข้างตัวด้วยสายตาเรียบนิ่ง
ให้ตาย แค่คิดว่ากานต์รักจะใส่กางเกงว่ายน้ำแนบเนื้อตัวเล็กเดินลงทะเลให้ใครต่อใครได้เห็นใจมันก็แทบทนไม่ไหว เขาไม่มีทางยอมแน่!
“ทำไมล่ะครับ” คราวนี้คนตัวเล็กเอ่ยออกมาเสียงอ่อย ไม่รู้ว่าอีกคนนั้นไม่พอใจเรื่องอะไร
“นายคิดว่าฉันจะยอมให้เมียตัวเองใส่อะไรแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นหรือยังไง”
ฉ่า
กานต์รักเข้าใจได้ในทันทีและความร้อนก็ลามแล่นทั่วทั้งใบหน้าและลำคอยามได้ยินเสียงเข้มเอ่ยออกมา ลืมนึกไปว่าแพทริกนั้นขี้หวงแค่ไหน
“ระ รักไม่ได้ใส่ให้คนอื่นดูซักหน่อยครับ รักจะใส่เสื้อด้วย ไม่ได้ใส่แต่กางเกงว่ายน้ำแบบที่คุณแพทคิด” กานต์รักเองก็ไม่ได้ใจกล้าและมั่นใจในตัวเองขนาดนั้น
คำตอบที่ทำให้ร่างสูงนิ่งไปชั่วขณะอย่างชั่งน้ำหนักความคิด รู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
“ห้ามซื้อเหนือเข่า...หรือจะซื้อแบบขายาวหรือคลุมทั้งแขนและขาเลยก็ดี”
ขากานต์รักขาวราวกับขาผู้หญิง นี่ก็จะให้คนอื่นเห็นไม่ได้
“แบบนั้นรักอึดอัดครับแต่สัญญาว่าไม่เหนือเข่าแน่นอน”
พนักงานเริ่มเมียงมองมาอย่างไม่แน่ใจว่าทั้งสองคนจะเข้าหรือไม่เข้าจนดวงตาโตนั้นหันมาสบอย่างออดอ้อน สุดท้ายแล้วแพทริกจึงยอมเดินเข้าไปให้ใบหน้าหวานระบายยิ้มบางอย่างโล่งอก
“ไม่เอาตัวนี้”
“เล็กไป”
“เอาเนื้อผ้าแบบอื่น”
“สีอื่น”
“ยาวกว่านี้”
หลากหลายคำพูดที่ออกจากปากของคนตัวสูงเล่นเอากว่ากานต์รักจะได้กางเกงว่ายน้ำแต่ละตัวนั้นต้องใช้เวลานานโข พนักงานมองมาอย่างหวาดหวั่นยามหยิบตัวที่ไม่สมควรหยิบมานำเสนอ กระทั่งต้องเป็นกานต์รักเองที่พูดคุยกับแพทริกได้เพียงคนเดียว
แต่พอเป็นกางเกงว่ายน้ำของแพทริกแล้วกานต์รักกลับไม่มีขัดอะไรปล่อยให้ร่างสูงเลือกได้ตามใจ กว่าจะออกจากร้านได้แพทริกก็เกือบพังร้านไปหลายรอบ
“คุณแพท ไม่หน้าบึ้งสิครับ”
ทันทีที่ออกจากร้านมากานต์รักก็รีบเข้าไปง้ออีกฝ่ายทันที ราวกับว่าแพทริกนั้นกำลังกรุ่นๆอยู่ในอกนั่นคือสิ่งที่สัมผัสได้ สายตาคมมองมาก่อนที่คนตัวโตจะถอนหายใจ
นี่ขนาดยังไม่ได้ไปทะเลแพทริกยังหัวร้อนขนาดนี้
“จับนายขังไว้ในห้องซะเลยดีไหม”
รู้ตัวว่าตัวเองนั้นหวงกานต์รักมากจนเกินไป แต่แพทริกคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไร หากไม่ให้หวงคนรักแล้วจะให้หวงใครกัน ไม่รักก็คงไม่ต้องหวงขนาดนี้
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง นั่นคือสิ่งที่ทำให้อาการนั้นรุนแรงกว่าใครอื่น แพทริกไม่คิดเลยว่าเขาจะหวงใครซักคนได้มากมายขนาดนี้
“ไม่มีใครสนใจรักขนาดนั้นหรอกนะครับ”
แน่นอนว่ามันย่อมเป็นความรู้สึกที่ดีเมื่อถูกคนรักหวง หากแต่กานต์รักก็อยากให้อีกคนสบายใจได้ว่าเขาไม่ใช่คนเสน่ห์แรงจนจะมีคนเข้าหาตลอดเวลา
คนขี้หวงไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะคิดว่าคนพูดคงไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยซักอย่าง ทำเพียงกระชับมือเล็กแล้วเอ่ยถามว่าจะไปโซนไหนต่ออย่างเปลี่ยนเรื่อง
ภาพนักธุรกิจหนุ่มที่เดินกุมมือคนตัวเล็กพร้อมด้วยบอร์ดี้การ์ดสองคนที่เดิมตามห่างๆเรียกความสนใจจากคนทั้งห้างได้เป็นอย่างดี หากแต่คนไม่ใส่ใจยังคงเดินซื้อของด้วยกันอย่างเพลิดเพลิน
“คุณแพทชอบไหมครับ”
มือบางหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าลายน้ำทะเลขึ้นมาให้คนร่างสูงดูพร้อมกับหันมาถามด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้กานต์รักซื้อของสำหรับเตรียมไปทะเลจนครบแล้วเหลือเพียงแค่เดินช็อปปิ้งเผื่อมีของที่ถูกใจเท่านั้น
“เอาไปสองตัว ของฉันและนาย”
แพทริกเอ่ยตอบให้อีกคนพยักหน้ารับ กานต์รักซื้อของจนพอใจก่อนที่ทั้งสองจะไปยังร้านอาหารที่จองเอาไว้ต่อ
ร้านอาหารบรรยากาศโรแมนติกบนดาดฟ้าของโรงแรมสูงทำให้สามารถมองเห็นวิวทั่วกรุงเทพได้ทั้งหมด กานต์รักกวาดตามองรอบๆอย่างชื่นชอบ สายลมปะทะแรงเสียจนเส้นผมสวยปลิวไสว
“ชอบไหม?”
“ชอบมากเลยครับ” ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างลงตัวจนกานต์แทบไม่สนใจอาหารตรงหน้าเลยซักนิด
“คิดได้หรือยังว่าจะไปที่ไหน”
แพทริกถามขึ้นมาเมื่อของทุกอย่างถูกเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย เหลือเพียงแค่สถานที่เท่านั้นที่คนตัวเล็กยังเลือกไม่ได้เสียที
“เลือกได้แล้วครับ วันนี้พอว่างรักก็ดูทั้งวันเลย”
พูดออกมาติดตลก กานต์รักรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กที่ไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนมาก่อน พอว่างเป็นอันต้องเสิร์ชหาข้อมูลอยู่ตลอดจนสุดท้ายก็ตัดสินใจได้
“งั้นกลับไปค่อยคุยกัน ฉันจะได้ให้คนจัดการเรื่องที่พัก”
“ครับ” รอยยิ้มหวานแย้มยิ้มจนคนมองไม่อาจละสายตา ดวงตาคมมองความสดใสนั้นแล้วได้แต่ยกยิ้มมุมปาก
กานต์รักดูมีชีวิตชีวาขึ้น เป็นธรรมชาติและตัวของตัวเองได้มากขึ้นแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงตามใจเขามากอยู่ดี ร่างเล็กไม่เคยขัดไม่ว่าจะสั่งห้ามหรือต้องการให้ทำอะไร นั่นคือสิ่งที่ทำให้แพทริกสบายใจ
ทั้งสองคนนั่งทานข้าวไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ซึมซับบรรยากาศรอบข้างด้วยหัวใจเดียวกัน มีเสียงดนตรีหวานบรรเลงคลอเบาๆ พูดคุยกันในหลายเรื่องพร้อมด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่เกิดขึ้นตลอดมื้ออาหาร
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
“คุณแพทครับ ทะเลสวยมากเลย”
เสียงหวานเอ่ยอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นความสวยงามนั้นเต็มตา กานต์รักเลือกมาทะเลทางภาคใต้ของเมืองไทยอย่างจังหวัดภูเก็ต ทันทีที่เท้าเล็กก้าวลงจากรถดวงตาโตก็เบิกกว้างแล้วหันมาพูดด้วยความตื่นเต้น
“ไปพักก่อน ให้แดดอ่อนกว่านี้ค่อยลงมาเล่น”
“ครับ” ยอมรับฟังโดยง่าย
แพทริกขยับเข้ามาจับมือเล็กแล้วรั้งให้เดินตามเนื่องจากกลัวว่าอีกคนจะวิ่งลงไปทะเลทั้งที่แดดยังคงร้อนจัด กานต์รักดูตื่นเต้นยิ่งกว่าครั้งไหน ท่าทางเหมือนเด็กที่เป็นอีกมุมหนึ่งยิ่งทำให้ดูน่ารักเข้าไปใหญ่
ยิ่งคราวมาถึงห้องพักกว้างร่างบางก็วิ่งเข้าออกตรงนั้นตรงนี้จนแพทริกต้องคว้าเอวเล็กเอาไว้ให้หยุดนิ่ง
“ไม่เหนื่อยหรือไง” ร่างเล็กนั่งปุลงบนตักกว้างหันหน้าเข้าหากันด้วยแรงดึง
“ไม่เลยครับ ห้องสวยมาก เมื่อกี้รักเข้าไปดูห้องน้ำมาเป็นแบบโอเพ่นด้วยนะครับ เห็นท้องฟ้าหมดเลย”
แพทริกมองตามการขยับของปากสีสดก่อนจะอดใจไม่ไหวแนบริมฝีปากลงไปดูดดึง มือหนาลูบไล้ไปตามเอวเล็กอย่างแผ่วเบา สัมผัสด้วยความรู้สึกกระทั่งกว่าจะโดนปล่อยตัวกานต์รักก็หอบแฮกอย่างเหนื่อยอ่อน
“เรายังอยู่อีกหลายวัน อยากเล่นก็ค่อยเล่นแต่ตอนนี้นอนพักได้แล้ว ตื่นมาแต่เช้าไม่เหนื่อยเลยหรือไง”
อีกคนตื่นมาเช็คของตรวจของทุกอย่างตั้งแต่เช้ามืด เมื่อคืนก็ไม่ยอมหลับยอมนอนจนโดนลงโทษไปถึงได้อ่อนแรงและหลับไปคาอก
“ไม่ครับ คุณแพทล่ะครับเหนื่อยไหม เมื่อคืนก็เคลียร์งานจนดึกเลย”
ใช่ว่าไม่รู้ หลังจากกิจกรรมร้อนแรงนั้นจบสิ้นคนตัวโตก็ไม่ได้พักต้องออกไปเคลียร์งานก่อนจะกลับมานอนอีกครั้งในตอนเกือบเช้า
”ฉันง่วงแล้ว แต่เด็กบางคนไม่ยอมอยู่นิ่งซักที มัวแต่วิ่งนู้นวิ่งนี่ไม่หยุด”
“หยุดแล้วครับ งั้นคุณแพทนอนนะ”
กานต์รักขยับตัวลงยืนบนพื้นก่อนจะรั้งคนตัวสูงให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปยังห้องนอนกว้าง ร่างเล็กรีบวิ่งไปปิดม่านหนาลงทั้งหมดเพื่อให้แพทริกได้พักผ่อน
“ขอบคุณนะครับที่พารักมาเที่ยว”
พูดพร้อมกับซุกอกแกร่งที่นอนซบ แพทริกซบหน้าลงกับหัวเล็กพร้อมกับหลับตาลงเคลิ้มจะหลับ ทำได้เพียงตอบรับในลำคอก่อนสติจะดับวูบไป
กานต์รักเอียงหน้ามองคนที่นอนหลับพริ้ม แขนเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือก่อนจะกดเปิดกล้อง ขยับนอนซบลงที่เดิมก่อนจะกดบันทึกรูปเอาไว้
ใบหน้าหวานขยับเข้าใกล้กระทั่งริมฝีปากเล็กแนบสนิทลงที่อวัยวะเดียวกัน มองใบหน้าของคนที่รักสุดหัวใจ
“ขอบคุณนะครับ” เสียงกระซิบข้างหูดังขึ้นในความเงียบ ร่างเล็กขยับนอนให้ได้ตำแหน่งก่อนจะหลับตามไป
แพทริกและกานต์รักตื่นขึ้นมาในตอนเย็น ล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยก็เดินลงมายังห้องอาหารซึ่งอยู่ติดริมทะเล แน่นอนเมื่อมาถึงที่อาหารทะเลจึงเป็นสิ่งที่ไม่ควรพลาด
เป็นคนตัวเล็กที่ทำหน้าที่คอยแกะนั่นนี่ให้อย่างชำนาญ ต่างจากแพทริกที่แค่กุ้งยังเละเทะไปหมด
“ทำไมไม่ให้เขาแกะมาให้เลย” ใบหน้าคมพูดพร้อมกับสีหน้ายุ่งยาก
“ทำเองก็สนุกดีนะครับ ง่ายๆเอง”
แพทริกอยากจะตอบว่าง่ายตรงไหนกัน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องปูหรืออะไรทั้งนั้น นอกจากปลาหมึกแล้วก็ไม่มีอะไรง่ายเลยซักอย่าง
“รักชอบกินอาหารทะเล งานนี้เลยง่ายครับ”
กุ้งตัวโตถูกวางลงบนจานของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนคนหน้าหวานจะเอ่ยพร้อมกับระบายยิ้ม
“ฉันไม่ค่อยทาน”
ทานได้แต่ไม่ได้ชื่นชอบมากนัก ส่วนมากแพทริกจะกินที่ทำมาเป็นเมนูแล้วอย่างเช่นต้มยำกุ้งเป็นต้น เพราะฉะนั้นเรื่องการแกะจึงไม่ใช่สิ่งที่ถนัดนัก
“อร่อยนะครับ” พูดไปทั้งที่มือเล็กก็ยังแกะกุ้งไม่หยุด
“อร่อยก็ทานเข้าไปเยอะๆ”
มือใหญ่ช้อนตักสัตว์ทะเลมากมายในจานที่คนตัวเล็กเป็นคนแกะคืนกลับให้ก่อนจะเลือกตักอาหารในถ้วยมาทานแทน
กานต์รักได้แต่ยิ้มกว้าง ทานอาหารทั้งหมดด้วยความอิ่มเอมใจ บรรยากาศรอบข้างมีลมทะเลพัดมาเอื่อยๆให้กลิ่นทรายกรุ่นติดปลายจมูก ตลอดมื้ออาหารรอยยิ้มหวานไม่เคยจางหายจากใบหน้า แพทริกมองเพลินเสียจนรู้สึกว่าคุ้มค่าเหลือเกินที่เหนื่อยเคลียร์งานเพื่อพาคนตัวเล็กมาเที่ยว
“คุณแพทครับ เขาบอกว่าตรงนั้นมีถนนคนเดิน เราไปเดินเล่นกันนะครับ”
ยามมือเล็กถูกมือใหญ่กุมไว้แล้วเดินทอดน่องเพื่อย่อยอาหารไปเรื่อยๆป้ายบอกทางตรงหน้าก็ทำให้ต้องรีบหันมาเอ่ยกับคนข้างตัว
แพทริกคิดไว้ว่าวันแรกจะพักผ่อนก่อนพรุ่งค่อยทยอยเที่ยวแต่หากอีกคนอยากไปก็ไม่นึกขัด
“เอาสิ” คำตอบรับที่ทำให้กานต์รักยิ้มกว้าง
คุณแพทใจดี ตามใจทุกอย่างเลย
ป้ายนำทางถูกวาดน่ารักๆชี้นำให้มาถึงสถานที่ยอดฮิต ถนนคนเดินริมทะเลมีร้านรวงและผู้คนมากมาย คนที่ไม่ค่อยได้เจออะไรแบบนี้มองอย่างตาโต ยิ่งกับฝรั่งอย่างแพทริกแล้วกลับยิ่งดูน่าประหลาดใจไปใหญ่
ในนั้นมันมีอะไรอยู่บ้าง
“คุณแพทครับ เข้าร้านนี้ได้ไหมครับ”
คนข้างตัวหันมาถามทันที่เดินผ่านร้านค้าเข้ามา นิ้วมือเล็กชี้ไปยังร้านขายเคสโทรศัพท์มือถือให้สายตาคมมองตามก่อนจะพยักหน้ารับ
ยามกานต์รักก้าวเดินนำไปแรงรั้งตรงฝ่ามือก็ดึงให้ร่างสูงก้าวตาม
“เคสสวยๆค่า 200ทั้งร้าน 3ชิ้นลดเหลือ500 สนใจเข้ามาดูก่อนได้นะคะ”
แม่ค้าเอ่ยเรียกลูกค้าทันทีเมื่อทั้งสองเดินไปหยุดอยู่ใกล้ๆ ร่างบางขยับเข้าไปชิดจนกระทั่งยืนอยู่หน้าร้าน ดวงตาโตกวาดมองเคสโทรศัพท์มือถือลายน้ำทะเลตรงหน้าพราวระยับ
แม่ค้าวัยรุ่นแทบจะอ้าปากค้างยามเห็นแพทริกเต็มตา ทั้งเรือนร่างสูงใหญ่และใบหน้าคมสั่นสะท้านหัวใจคนมองเสียจนแทบเคลิ้ม ทว่าคนที่เคียงข้างกายก็ไม่ต่างกัน ใบหน้าหวานเนียนใสกับเรือนร่างบอบบางน่าทะนุถนอมส่งให้ยามยืนข้างกันแล้วช่างเป็นภาพที่น่ามองและเหมาะสมกันยิ่งกว่าสิ่งใด
ยิ่งยามสายตาเหลือบเห็นมือเล็กที่ถูกคนตัวใหญ่จับเอาไว้แน่นยิ่งอยากจะกรี๊ดออกมา
“หารุ่นไหนอยู่ถามได้นะคะ”
“อ่า ไอโฟนหกเอสพลัสครับ”
เสียงหวานเอ่ยตอบเล่นเอาคนฟังแทบเก็บอาการไม่อยู่ ใบหน้าหวานนั้นดึงดูดจนแม้แต่หญิงสาวยังไม่อาจละสายตา
คนตรงหน้านั้นดูเรียบเรื่อย แต่ยิ่งมองกลับยิ่งละสายตาไม่ได้
“ไอโฟนเป็นทางนี้เลยค่ะ”
ดวงตาใสเลื่อนมองตามมือที่ชี้บอก เมื่อเห็นเคสรุ่นของตัวเองกานต์รักก็กวาดมองและหยิบขึ้นมาทันทีเมื่อเจอชิ้นที่ถูกใจ
“เอาอันนี้ครับ”
โอย ยามเสียงหวานเอ่ยพร้อมด้วยรอยยิ้มอย่างนี้คนมองนั้นแทบจะละลายไปกับพื้น
เธอไม่เคยเห็นใครน่ามองขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ ลูกค้าคนนี้ไม่ได้น่ารักมากมายถ้าเทียบกับดาราบางคน ทว่าท่าทางบวกกับใบหน้ามันทำให้คนที่เดินผ่านไม่อาจละสายตา ยิ่งยามพูดแล้วยิ่งดูน่าหลงใหลเข้าไปใหญ่ ไม่น่าแปลกใจเลยซักนิดหากฝรั่งสุดหล่อคนนี้จะตกหลุมรัก
“สะ สองร้อยค่ะ” มือที่หยิบสินค้านั้นพลันสั่นขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
“เอาเหมือนกัน ไอโฟนเจ็ดพลัส”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นฟังดูเรียบนิ่งจนแทบหยุดหายใจ หากแต่สายตาที่มองคนตัวเล็กกว่ากลับดูละมุนจนรับรู้ได้ว่ามันพิเศษมากแค่ไหน
“คุณแพทชอบเหรอครับ”
กานต์รักอดหันมาถามไม่ได้เมื่อได้ยินคนรักเอ่ยขึ้น เขาไม่คิดเลยว่าแพทริกจะชอบอะไรแบบนี้จึงไม่ได้เอ่ยถามว่าจะเอาหรือไม่
“อืม”
คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไรให้มากความ แพทริกไม่ได้ชอบมันนักแต่พอเห็นกานต์รักใช้มันกลับเกิดความรู้สึก...อยากใช้เหมือนกัน
และมีความรู้สึกขัดใจเล็กๆเมื่อรุ่นโทรศัพท์นั้นไม่เหมือนกันนัก
“เอาอีกชิ้นไหมคะ สามชิ้นลดเหลือ500ค่ะ”
“งั้นเอาลายนี้ไอโฟนเจ็ดพลัสมาอีกหนึ่ง”
“คุณแพทเอาไปทำไมหลายอันครับ”
แพทริกทอดมองใบหน้าหวานก่อนจะพยายามทำหน้านิ่ง คิดหาข้ออ้างไม่ออกขึ้นมาฉับพลันว่าควรจะตอบอย่างไร
“เผื่อไว้เฉยๆ”
คนถูกถามตอบแบบขอไปที ทั้งที่ความจริงแล้วมันเป็นเพราะแพทริกซื้อให้อีกฝ่าย กานต์รักจะต้องเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ จะได้เหมือนกันเป๊ะๆให้เป็นของคู่กัน
ความคิดแบบเด็กๆที่ใครรู้คงต้องนึกขำ แพทริก เบรนเนแกนอาการหนักไม่น้อย
TBC.
มาแว๊ววววว หนีเที่ยวมาค่ะ :mew3: :mew3: กลับบ้านมาค่อนข้างยุ่งเพราะแม่ใช้งานอย่างหนักเลยหายไปสิบวันเลย :sad4: :sad4:
มาพูดถึงคุณแพทนี่แลดูอาการจะหนักขึ้นทุกวัน มีความหลงเมียขั้นสุด อีกหน่อยอาจจะต้องไปถ้ำกระบอกก็เป็นได้ อิอิ กานต์รักน่ารักเป็นใครก็หลงเนอะะะ อิอิ เจอกันตอนหน้าค่าาาาา :mew1: :mew1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
หวานทะเลเลี่ยนเลยงานนี้ แต่เราช๊อบบบ ชอบบบบ
-
โอยย น่ารัก
-
ทะเลจืดไปเลยค่ะ5555
-
:o8: :-[
หวานขนาดนี้ ทำให้กลัวมาม่าจังเลย
-
:mew3:
หวานจังงงงงงง
> <
-
อาการหนักมากจริงๆ คุณแพท
-
โอ๊ย หวานนนนนนนนนนนนนนนนนน :m3: :m3: :m3: :m3:
มีซื้อเคสเผื่อไว้ให้รักแล้วด้วย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณแพทเป็นเยอะะะะ จัดว่าหนัก ก็แฟนเขาน่ารักเขาก็เลยรักมาก หวงมาก เข้าใจได้~~
น้องรักก็จน่ารักเกิน น่าเอ็นดูไปหมด
ขอบคุณค่ะ
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
แบบคุณแพทหาได้ที่ไหนอีกคะ หยักด้ายยยยยยยย :ling1:
-
รักเมียหลงเมียหนักแล้วนะคุณแพท 555
-
ดี๊ดี :katai2-1:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ขุ่นแพทมีความหลงเมียขั้นสุดดดดดด
เสื้อคู่เอย แคสคู่เอย ขนาดมือถือยังต้องเหมือนอ่ะ!! 555555555
-
คุณแพทเข้าขั้นโคม่าแล้ววววววว หวงขนาดนี้หลงขนาดนี้จับน้องอัดกรอบแขวนที่บ้านไหม :hao3:
-
:mew1: :mew1:
-
หลงน้องน่าดูเลยนะคุณแพท
รักน่ารักมากเลย
-
คุณแพทหวานมากกก 5555
ทะเลหวานเลยครับ
-
อ่านแล้วเขินแทนน้องรัก หวานกันจนทะเลยังจืด :-[ มาต่อไวๆน๊า
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
คุณแพทนี่ขี้หวงเมียมากอ่ะ
ไปทะเล ก็อย่ารักแกคนน่ารักจนอดเที่ยวละ
-
นี่คุณแพทจริงๆหรือนี่ สลัดคราบนักธุรกิจผู้เคร่งขรึมเป็นหนุ่มน้อยเพิ่มมีรักแนกกับหนูรักเสียจนแทบจำไม่ได้ โถ พ่อคุณ
หวานกันจริงๆ
-
คุณแพททะเลหวานแล้วค่ะ
-
:laugh: คุณแพททริกผู้หลงเมีย
น่ารักอ่ะ
-
หลงหนักแล้วคุณแพท
-
แบบนี้ก็ได้เหรอคุณแพท จะหลงรักไปไหน อาการหนักนมากกก หวานกันจนทะเลหวาน
-
หวานมากกกก คือเคสก็เหมือนกันมั้ยคะ คุณแพท
กลับไปได้เปลี่ยนมือถือแน่ๆ
-
ขอบคุณ :)
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอนที่ 19
หลังจากที่จ่ายเงินค่าเคสโทรศัพท์แล้วเรียบร้อยทั้งคู่ก็มายังร้านขายกางเกง กานต์รักชอบกางเกงเสมอเข่าลายน้ำทะเลสีน้ำเงินจึงซื้อมาเป็นคู่ให้ตัวเองและแพทริก
ตลอดทางนั้นแทบจะต้องได้แวะเข้าทุกร้านเพราะคนตัวเล็กตื่นตาไปหมดทุกสิ่งอย่าง มือทั้งสองข้างเริ่มเต็มไปด้วยข้าวของจนต้องให้ลูกน้องเอาไปเก็บแล้วบางส่วน ก่อนสุดท้ายจะมาหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าร้านวาดรูปที่ระลึก
“วาดรูปคู่กันนะครับ รักอยากวาดภาพเราเก็บเอาไว้” คนข้างตัวหันมาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงติดจะเว้าวอน ดวงตาคมทอดมองใบหน้าหวานที่มีแววคาดหวังแล้วไม่อาจจะปฏิเสธลงได้
ต่อให้กานต์รักไม่อ้อนขอแพทริกก็พร้อมจะตามใจอยู่แล้ว
“วาดรูปสวยๆเก็บไว้เป็นที่ระลึกครับ มีชิ้นเดียวในโลกหาไม่ได้จากที่ไหนอีก ราคาเป็นกันเองเลยครับ” จิตรกรหนุ่มเอ่ยเรียกลูกค้าพร้อมด้วยรอยยิ้ม มองคนทั้งคู่ที่เดินเข้ามาอย่างเป็นมิตร
“วาดรูปคู่ได้ไหมครับ”
เสียงเล็กเอ่ยถามขึ้นในขณะที่แพทริกกำลังกวาดสายตามองฝีมือการวาดภาพรอบๆร้าน คนถูกถามไม่ได้นึกแปลกใจพร้อมทั้งพูดคุยด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“ได้ครับ ได้หมดเลยแล้วแต่ลูกค้าต้องการ”
“งั้น...วาดรูปเราสองคนแล้วบรรยากาศข้างหลังเป็นทะเลนะครับ” คนหน้าหวานเอ่ยบอกถึงความต้องการของตัวเอง ประโยคที่ทำให้แพทริกละสายตาจากบรรดาภาพวาดกลับมามอง
“ได้ครับ เอาขนาดเท่าไหนดีครับ”
“อืม...เท่าเอสี่ก็ได้ครับ” กานต์รักนิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนจะตอบออกมา คิดเอาไว้ว่าจะเอารูปนี้ไปวางไว้ในห้องนอนจึงไม่อยากจะได้ภาพที่ใหญ่จนเกินไปนัก
“งั้นเชิญทางนี้เลยครับ” เจ้าของร้านเดินนำลูกค้าทั้งสองเข้าไปในร้านก่อนจะเอ่ยบอกเมื่อมาถึงที่ที่เป็นมุมสำหรับการวาดภาพ
แพทริกมองบรรยากาศรอบๆก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กเดินเข้าไปนั่ง ตรงหน้านั้นมีกระดานวาดรูปอันใหญ่พร้อมกับถาดสีและพู่กันมากมายหลายชนิดวางอยู่ข้างกัน
“ลูกค้าจะเอาเป็นสีไม้หรือสีน้ำดีครับ” จิตรกรหนุ่มเอ่ยถามพลางนั่งลงตรงตำแหน่งของตัวเอง
“เอาแบบไหนดีครับคุณแพท” คนถูกถามนิ่งไปคิดไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบว่าสีไม้เพราะจากการดูลายเส้นเมื่อครู่แพทริกรู้สึกชอบมากกว่า
“ลูกค้านั่งตามอิริยาบถที่ต้องการให้ภาพออกมาได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกร็ง ปล่อยตัวตามสบาย”
ทันทีที่ได้ยินท่อนแขนแข็งแรงก็เลื่อนมาโอบเอวเล็กให้ขยับแนบชิด ใบหน้าคมเคลื่อนต่ำลงกระทั่งปลายจมูกโด่งห่างกันเพียงไม่กี่เซน กานต์รักที่ไม่ทันได้ตั้งตัวไม่แม้แต่จะได้ผละออก
“เอาแบบเมื่อกี้” แพทริกผละหน้าออกมาเพียงเล็กน้อยก่อนจะหันมาเอ่ยกับคนวาดภาพ
อืม ถ้าจะให้อยู่อย่างนี้กับกานต์รักทั้งวันเขาก็อยู่ได้
ความใกล้ชิดที่ทำให้สัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากกันและกัน
“คะ คุณแพท” คนขี้อายเอ่ยออกมาเสียงสั่น ก่อนแก้มนวลจะค่อยๆแดงปลั่งขึ้นยามรู้ว่ามีใครอีกคนที่มองอยู่
กานต์รักยังคงนั่งตัวเกร็งทื่อไม่กล้าขยับออกเพราะแพทริกเอ่ยออกไปอย่างนั้น บุคคลที่สามรับคำพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆกับท่าทางของคนทั้งคู่ ดูท่าแล้วคนตัวโตคงจะรักอีกคนมาก ซึ่งนั่นก็ไม่ได้น่าแปลกใจเลยซักนิด
“รักอาย”
เอ่ยออกมาเสียงเบา กานต์รักอยากจะก้มหน้างุดเพื่อปิดซ่อนความเขินอายแต่เพราะรู้ดีว่าตอนนี้คนวาดกำลังร่างแบบอยู่จึงไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ ดูเหมือนว่าคนที่พึงพอใจกับการวาดภาพจะเป็นคนตัวโตที่นั่งยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้ามากกว่าตัวเองที่เป็นฝ่ายร้องขอเสียอีก
“อายอะไร รู้ไหมว่าที่จริงแล้วภาพนี้ยังไม่ใช่ภาพที่ฉันอยากได้ที่สุด” ไม่พูดเปล่าสายตาคมยังเลื่อนลงมองริมฝีปากสีสดให้ไม่ต้องเดาเลยว่าภาพที่อีกฝ่ายอยากได้ที่สุดนั้นคือภาพอะไร
“คุณแพท...อย่าแกล้งรักนะครับ”
ด้วยเพราะกลัวว่าอีกคนจะทำอะไรให้รู้สึกเขินอายยิ่งกว่าเดิมจึงเอ่ยร้องขอเสียงเบา ประโยคที่ทำให้แพทริกตะโกนขึ้นในใจว่าแล้วอย่างนี้จะให้เขาทนได้ยังไง
ใบหน้าหวานแดงเรื่อ ดวงตาโตที่มองมานั้นราวกับกำลังออดอ้อน ขณะที่เสียงหวานก็เอ่ยแผ่วเบา
ให้ตาย! ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกอยากวาดภาพเลยซักนิด หากแต่อยากอุ้มร่างเล็กกลับห้องแล้วจับขึ้นเตียงเสียมากกว่า
“หันหน้ามาทางนี้นิดนึงนะครับ” ราวกับเป็นเสียงที่ดึงรั้งให้ทั้งสองผละตัวออกจากกัน
แพทริกขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าตรงเพื่อให้คนวาดนั้นได้เก็บรายละเอียดได้เต็มที่ในขณะที่อีกคนก็นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ ใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบหลุดเมื่อหันมาเห็นของบุคคลที่สามซึ่งมีใบหน้าอมยิ้ม ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นั้นอยู่ในสายตาของอีกฝ่ายตลอด
แน่ล่ะ ก็คนวาดนั่งอยู่ตรงนั้นนี่นา
หลังจากนั้นยังดีที่แพทริกไม่ได้ทำอะไรให้ต้องเขินยิ่งกว่าเดิมกานต์รักจึงพอเบาใจ ทว่าพอได้รับรูปที่ถูกวาดแล้วเรียบร้อยกลับต้องรู้สึกสะเทิ้นอายขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมเห็นว่ามันเป็นภาพที่สวยงามและบ่งบอกความรู้สึกได้เป็นอย่างดีเลยวาดภาพนี้ หากลูกค้าไม่พอใจทางเรายินดีไม่รับเงินครับ”
คนวาดเอ่ยบอกพร้อมด้วยรอยยิ้มเข้าใจเมื่อไม่ได้วาดรูปตรงตามอย่างที่ลูกค้าต้องการ ภาพที่อยู่ในมือเป็นภาพที่ใบหน้าทั้งสองนั้นใกล้ชิดจนปลายจมูกชนกัน ใบหน้าคมมีแววหยอกล้อโดยมุมปากได้รูปยกยิ้มนิดๆขณะที่คนหน้าหวานหลบตาหน้าแดงเล็กน้อยอย่างเขินอาย ส่วนเบื้องหลังยังคงเป็นภาพที่ต้องการ
“ผมพอใจมากและชอบมาก” เสียงทุ้มเอ่ยตอบพร้อมกับหยิบเงินจากกระเป๋าตังเป็นแบงค์พันหลายใบส่งให้ ก่อนที่คนวาดจะรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ไม่ต้องให้มากขนาดนั้นหรอกครับ” อีกฝ่ายเลือกหยิบเงินมาเพียงแบงค์เดียวแล้วทอนเงินคืนให้ “ขอบคุณที่ใช้บริการนะครับ”
“ขอบคุณที่วาดรูปให้เราออกมาสวยขนาดนี้นะครับ ถ้ามีโอกาสเราจะมาใช้บริการอีกแน่นอน”
กานต์รักเอ่ยขอบคุณพร้อมด้วยรอยยิ้ม แม้จะขัดเขินแต่ว่าก็ชอบรูปนี้มากโดยเฉพาะสายตาคมที่มองมาจากในภาพ ถึงใบหน้านั้นจะดูนิ่งเรียบทว่าในดวงตาสีเทาอมฟ้านั้นกลับมีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกอุ่นๆในใจยามจ้องมอง
แพทริกและกานต์รักกล่าวลาเจ้าของร้านก่อนจะเดินออกมาเพื่อไปดูอย่างอื่นต่อ ตลอดทางนอกจากของใช้ ของที่ระลึกกานต์รักยังได้ของกินติดไม้ติดมือมาทั้งที่พึ่งทานข้าวไปไม่นาน
“คุณแพทครับ รักอยากนั่งทานน้ำแข็งใสแบบอย่างนั้น...คุณแพทขึ้นห้องไปก่อนได้เลยนะครับ เดี๋ยวทานเสร็จแล้วรักตามขึ้นไป”
คนตัวเล็กหันมาเอ่ยอย่างไม่แน่ใจด้วยเพราะรู้ว่าคนอย่างแพทริก เบรนเนแกนคงแปลกที่จะมาทำอะไรแบบนี้เลยเอ่ยออกไปอย่างเสร็จสรรพ
ร้านน้ำแข็งใสที่มีที่นั่งริมทะเลมันดูน่ารักและบรรยากาศดีจนกานต์รักอยากจะลองทำอย่างนั้น และทันทีที่ได้ยินคิ้วเข้มก็ขมวดมุ่นเข้าหากัน
“ทำไมฉันต้องขึ้นห้องไปก่อน” เสียงทุ้มเอ่ยเข้มขึ้น
“ก็...รักกลัวว่าคุณแพทจะไม่ชอบทำอะไรแบบนี้”
นักธุรกิจหนุ่มชื่อดังนั่งกินน้ำแข็งใสริมทะเลอย่างนี้คงเป็นภาพที่หาดูได้ยากและไม่น่าเชื่อ กานต์รักรู้ว่าอีกคนอาจจะไม่ชอบและรำคาญต่อผู้คนจึงเอ่ยออกไปอย่างนั้น ไม่ได้นึกน้อยใจที่ต้องนั่งอยู่คนเดียวเลยซักนิด
“อะไรที่นายอยากทำฉันก็โอเคทั้งนั้น จำคำที่ฉันเคยพูดไม่ได้หรือยังไง” คนตัวสูงเอ่ยย้ำคำที่ตัวเองเคยพูดและกานต์รักก็จำเหตุการณ์นั้นได้เป็นอย่างดี
“รักจำได้ครับ แต่ถ้าคุณแพทไม่ชอบรักก็ไม่ว่าเลย รักอยู่คนเดียวได้สบายมาก คุณแพทขึ้นไปพักให้สบายตัวคงจะดีกว่า”
แค่วันนี้อีกคนยอมตามใจพาเดินที่นี่จนแทบจะครบทุกร้านนั้นก็เกรงใจมากพอแล้ว แพทริกตามใจจนกานต์รักคิดว่าอีกคนช่างใจดีกับเขาเหลือเกิน ไม่เหมือนกับแต่ก่อนที่คิดเอาไว้เลยซักนิด
กานต์รักคิดว่าอีกคนค่อนข้างเย็นชาและใจร้าย หากแต่วันนี้ที่ได้รับรู้มันกลับไม่ใช่อย่างนั้น
“ฉันไม่ยอมปล่อยให้นายอยู่คนเดียว และฉันไม่ได้ไม่ชอบ...ตรงไหนที่มีนายแค่นั้นมันก็เพียงพอ”
คนฟังนิ่งอึ้งไปกับคำตอบที่ได้รับก่อนความอบอุ่นจะแผ่ซ่านเข้าไปถึงหัวใจ ใบหน้าหวานระบายยิ้มออกมาก่อนริมฝีปากสีสดจะขยับเอ่ย
“ขอบคุณนะครับ”
แพทริกมองคนข้างตัวที่ส่งกำลังยิ้มให้แล้วนึกอยากจะดึงตัวมาลงโทษกับความคิดก่อนหน้า ทว่าเพราะตรงนี้นั้นไม่ใช่ห้องส่วนตัวจึงทำได้เพียงรั้งมือเล็กให้เดินตรงไปยังร้านน้ำแข็งใสที่เจ้าตัวอยากทานเพียงเท่านั้น
นักธุรกิจตัวโตกับคนตัวเล็กนั่งอยู่กับพื้นคนละฝั่งโดยที่ตรงกลางโต๊ะนั้นมีน้ำแข็งใสถ้วยใหญ่วางอยู่เป็นภาพที่ดูสะดุดตาหลายคนหากแต่แพทริกไม่ได้นึกสนใจ สายตาคมทำเพียงแค่มองคนรักที่กำลังมีความสุขอยู่กับการกินของหวานตรงหน้านี้เท่านั้น
“คุณแพทไม่ทานจริงๆเหรอครับ” ปากสีสดวาววับไปด้วยสีของน้ำแข็งใสขยับเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มกว้างให้คนถูกถามทำเพียงแค่ส่ายหน้าตอบ
กานต์รักพยักหน้ารับไม่ได้คะยั้นคะยออะไรอีกก่อนจะลงมือทานของหวานตรงหน้าต่อ ขณะที่อีกคนก็ทำเพียงแค่นั่งมองเงียบๆโดยไม่ได้รู้สึกเบื่อเลยซักนิด ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่การนั่งมองคนอื่นอย่างนี้ไม่ทำให้แพทริกหงุดหงิดทั้งที่ก่อนหน้าแม้แต่การนั่งกินข้าวยังดูน่าเบื่อ
เพราะเป็นกานต์รักทุกอย่างเลยแตกต่างอย่างสิ้นเชิง
หลังจากที่ทานน้ำแข็งใสเสร็จทั้งคู่ก็กลับขึ้นห้องเพื่อพักผ่อน ของมากมายถูกวางไว้ให้อย่างเรียบร้อยบนโต๊ะโดยลูกน้องซึ่งตามมาดูแลและถือว่าเป็นการให้ทุกคนได้พักผ่อนไปในตัว กานต์รักเปิดดูของต่างๆอย่างเป็นสุขจนเมื่อพอใจแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำไป
“คุณแพทจะอาบก่อนหรือให้รักอาบก่อนครับ”
คนตัวเล็กเดินออกมาถามเมื่อเข้าไปดูบรรยากาศของห้องน้ำยามที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดาวด้วยความพึงพอใจ น้ำเสียงดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดจนคนที่กำลังถอดเสื้อออกจากตัวย่างกรายเข้ามาหา
“อาบพร้อมกันจะได้ไม่เสียเวลา”
“คุณแพท!”
เสียงอุทานตกใจดังขึ้นเมื่อร่างกายลอยหวือเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรง คำตอบที่กานต์รักรู้ดีว่ายิ่งจะทำให้เสียเวลามากขึ้นกว่าเดิม
“พะ พรุ่งนี้รักต้องเล่นน้ำนะครับ”
เสียงหวานเอ่ยแย้งแผ่วเบายามถูกวางลงใต้ฝักบัวท่ามกลางแสงนวลของไฟที่เข้ากับบรรยากาศท้องฟ้ายามค่ำคืนของห้องน้ำที่ด้านบนนั้นเปิดโล่ง
เนื่องด้วยวันนี้กว่าจะตื่นนั้นก็เป็นเวลาค่ำแล้วโปรแกรมเล่นน้ำที่ใฝ่ฝันจึงต้องถูกยกยอดไป กานต์รักเอ่ยเตือนเมื่อกลัวว่าพรุ่งนี้ร่างกายจะอ่อนล้าจนไม่สามารถเล่นน้ำได้
“อืม ฉันจะทำเบาๆ”
พูดไปพร้อมกับมือหนาที่ค่อยๆปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกายบาง เสื้อที่สวมใส่หลุดออกไปเป็นอันดับแรกก่อนจะตามด้วยกางเกงและชั้นใน
บรรยากาศรอบข้างยิ่งทำให้แพทริกรู้สึกหลงใหลคนในอ้อมแขนนี้มากขึ้น เช่นเดียวกับกานต์รักที่ความตื่นเต้นและความโรแมนติกโอบล้อมให้ขยับกายเข้าหาเมื่อร่างสูงผละออกไปถอดเสื้อ
ร่างสองร่างเปลือยเปล่าอย่างเท่าเทียมก่อนริมฝีปากบางจะขยับเข้าหากัน เสียงดูดดึงดังขึ้นในความเงียบยามที่ลิ้นร้อนกวาดต้อนความหอมหวานไปทั่วโพรงปาก ขณะที่ลิ้นเล็กนั้นก็ตอบรับสัมผัสอย่างเต็มใจ ประสบการณ์การร่วมรักหลายครั้งเริ่มทำให้กานต์รักได้เรียนรู้กระทั่งรู้จักการตอบสนอง การกระทำที่ทำให้แพทริกแสนจะพึงพอใจ
มือหนาเอื้อมไปยังฝักบัวทางด้านหลังก่อนจะเปิดหมุนให้น้ำไหลลง คนในอ้อมกอดสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกความเย็นของน้ำไหลผ่านร่าง กานต์รักถูกผลักให้แผ่นหลังแนบชิดไปกับผนังทั้งที่สัมผัสร้อนจากริมฝีปากนั้นยังคงไม่ผละออกซักเสี้ยววินาที
“อะ อื้อ อืม”
เสียงครางหวานดังอื้ออึงไม่เป็นคำเมื่อความร้อนแรงเริ่มเล่นงานมากขึ้นเรื่อยๆ ท่อนแขนเล็กยกขึ้นคล้องลำคอแกร่งก่อนจะรั้งเข้าหาให้ร่างกายแนบชิดกันยิ่งกว่าเคย
ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เคล้นคลึงไปตามร่างกายบอบบางยิ่งกระตุ้นให้ความรู้สึกของกานต์รักโหมกระหน่ำ ไม่ว่าจะกี่ครั้งคนตัวโตก็เล่นงานจนร่างกายอ่อนปวกเปียกราวกับถูกหลอมละลายด้วยเพียงปากและฝ่ามือ
แสงจันทร์อาบไล้เรือนร่างที่กำลังโรมรันกันขลับให้บรรยากาศนั้นทั้งร้อนแรงและอุ่นละมุน หากแต่คนทั้งสองนั้นไม่มีโอกาสได้เห็น
เรียวปากร้อนผละออกจากความหอมหวานสีสดก่อนจะเลื่อนลงมายังซอกคอบาง ขบเม้มอยู่ชั่วครู่ก่อนจะไล้ต่ำลงเรื่อยมากระทั่งถึงเม็ดตุ่มไตกลางอกเล็ก
“อ๊ะ คุณ พะ แพท”
ลิ้นหนาตวัดเลียจนความเสียวซ่านแล่นเข้าเล่นงานให้เสียงครางแผ่วดังเล็ดลอดออกมา ปากล่างถูกขบกัดจนเลือดแทบซิบเมื่อแพทริกครอบครองเม็ดสีสวยนั้นอย่างหมดสิ้น ความเปียกชื้นทั้งไล้วน ดูดดึง ขบเม้มและตวัดเลียสลับเป็นจังหวะ จนคนถูกเล่นงานทำได้เพียงพยายามอดกลั้นเสียงครางอันน่าอายนั้นเอาไว้
จากอีกข้างไปสู่อีกข้างก่อนมือหนาจะคอยสัมผัสข้างที่ว่างเว้นอยู่ไม่ห่างจนมันแข็งเป็นไต ร่างเล็กส่ายสะบัดระบายความเสียวซ่านกระทั้งแพทริกพอใจจึงได้ผละออกวกกลับขึ้นมายังริมฝีปากบางอีกครั้ง
หากแต่คราวนี้สิ่งที่เสียวซ่านกว่ากลับคลืบคลานเข้ามาเล่นงาน เรียวขาเล็กถูกรั้งให้ขยับอ้ากว้าง ฝ่ามือหนาลูบไล้ตามโคนขาขาวไปมาก่อนจะสัมผัสเข้ากับแก่นกายเล็กแผ่วเบา
“อึก คุณแพท อะ คุณแพทครับ”
เสียงเรียกชื่อเอ่ยกระเส่ายามเรียวปากร้อนผละออกไปหากแต่มือหนากลับขยับเล่นงานจนเสียงหวานนั้นดังขึ้นยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าเล็กเปียกชื้นเชิดขึ้น ตาโตหลับลงพริ้ม ปากบางอ้าครางอย่างไม่เป็นศัพท์
จังหวะมือหนาเร่งเร้ามากขึ้นเรื่อยๆจนความเสียวซ่านไหลทะลักในเวลาต่อมา สายน้ำจากฝักบัวชำระคราบคราวออกไปจนหมดสิ้นขณะที่ร่างเล็กนั้นหอบฮัก ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดเข้าสู่อ้อมแขนของคนตัวโตอย่างอ่อนแรง
จมูกโด่งเป็นสันซุกเข้าหาข้างซอกคอหอมก่อนจะขบเม้มเบาๆเพื่อรอเวลาให้ลมหายใจของคนที่พึ่งปลดปล่อยเริ่มกลับมาเป็นปกติ
“ทำให้ฉันบ้างได้ไหม”
กานต์รักรับรู้ได้ทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายกระซิบอยู่ข้างหู ใบหน้าหวานเห่อร้อนจนแทบไหม้เมื่อรู้ดีว่าต้องทำอะไรให้ร่างสูง
แพทริกผละตัวออกห่างจากร่างเล็กก่อนจะเอื้อมมือไปปิดน้ำเพื่อไม่ป้องกันการที่กานต์รักจะสำลัก ดวงตาคมทอประกายร้อนแรงจนคนมองต้องเสหลบอย่างไม่กล้าสบ กานต์รักกัดริมฝีปากและสูดลมหายใจลึกเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนจะค่อยๆขยับทรุดตัวนั่งคุกเข่าจนมองเห็นความใหญ่โตผงาดอยู่ตรงหน้า
แม้ไฟจะสลัวแค่ไหนแต่ถึงอย่างนั้นความใกล้ชิดก็ทำให้ภาพแจ่มชัดจนต้องเบือนหน้ามองไปทางอื่นเพื่อทำใจ แพทริกมองคนข้างล่างก่อนจะยกยิ้ม ไม่ว่ากี่ครั้งกานต์รักก็ไม่เคยชิน ต่อให้มันจะเข้าไปในตัวหลายต่อหลายรอบแล้วก็ตาม
ร่างสูงไม่เร่งรัดรอเวลาอีกคนพร้อมอย่างใจเย็นกระทั่งมือเล็กเอื้อมมาจับแก่นกายใหญ่อย่างแผ่วเบา ดวงตาโตช้อนขึ้นมามองก่อนจะรีบก้มลงไปอีกครั้งเมื่อรู้ว่าถูกจับจ้องอยู่ก่อนแล้ว
ระยะห่างระหว่างใบหน้ากับสิ่งนั้นน้อยลงเรื่อยๆ กระทั่งมันอยู่ห่างจากริมฝีปากเพียงไม่กี่เซนลิ้นเล็กจึงแลบออกมาแตะอย่างไม่มั่นใจ
“อืม” เพียงแค่สัมผัสแรกที่ได้รับก็ทำให้แพทริกครางออกมาอย่างพึงพอใจ
กานต์รักผละออกก่อนจะกลืนก้อนเหนียวๆลงคอ ใช่ว่าไม่เคยทำให้คนตัวโตแต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ไม่เคยชินและไม่มีความมั่นใจ หากแต่ไม่ว่าอย่างไรก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด
ลิ้นเล็กแลบออกมาอีกครั้งก่อนจะค่อยๆไล้เลียความใหญ่โตนั้นอย่างแผ่วเบา มือบางทั้งสองก็คอยประคองอยู่ไม่ห่าง จากส่วนปลายไล้เรื่อยมาจนถึงโคน เสียงครางฮือจากเจ้าของร่างทำให้เริ่มมีความมั่นใจจนทุกอย่างไหลลื่นขึ้นอย่างที่ควรจะเป็น
กานต์รักจินตนาการว่าตัวเองนั้นกำลังทานไอศครีมแท่งโปรด ค่อยๆไล้ชิมไปรอบๆอย่างไม่รีบร้อน กระทั่งเมื่อได้เวลาปากเล็กจึงอ้าออกรับเอาความแข็งขืนนั้นเข้าไปในโพรงปาก
“อาห์” เสียงทุ้มครางในลำคอก่อนมือหนาจะยกขึ้นมาวางลงบนด้านหลังของหัวเล็กแล้วชักนำให้เป็นจังหวะที่ถูกต้อง เสียงสั่งที่เคยได้ยินดังเข้ามาในหัวจนปากบางพยายามขบเม้มเข้าหากันแน่นและเก็บฟันเพื่อไม่ให้ครูดกับความใหญ่โตให้อีกคนต้องรู้สึกเจ็บ
แม้จะรับร่างกายของแพทริกได้ไม่หมดแต่กานต์รักก็พยายามเท่าที่จะทำได้ ความอุ่นร้อนโอบรอบพร้อมกับจังหวะที่ถูกเร่งเร้าขึ้นทำให้กรามแกร่งต้องขบกัดเข้าหากัน ลมหายใจร้อนถูกพรูออกเพื่อระบายความรู้สึก เส้นเลือดตามร่างกายแกร่งปูดโปนอย่างอดกลั้น
“พอแล้วกานต์รัก”
กระทั่งเมื่อถึงจุดที่พอใจแพทริกจึงรั้งอีกคนให้ขยับขึ้นยืนก่อนจะฉกริมฝีปากลงมาดูดดึงอย่างรวดเร็วพร้อมกับที่นิ้วมือแกร่งแทรกเข้ามาในช่องทางเล็กโดยไม่ให้ตั้งตัว
“อ๊ะ อะ อึก”
แพทริกขยับมือเข้าออกอย่างเชื่องช้าเพื่อรอจังหวะให้คนตัวเล็กได้ปรับร่างกาย ก่อนจะค่อยๆเร่งจังหวะนั้นขึ้นจนเกิดเสียงเสียดสีระหว่างนิ้วแกร่งกับช่องทางเล็ก
อารมณ์เสียวซ่านถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนไม่นานนิ้วมือนั้นจะผละออกไป ร่างเล็กถูกพลิกให้หันหลัง ท่อนแขนแข็งแรงสอดเข้าหาขาเรียวหนึ่งข้างก่อนจะรั้งขึ้นจากพื้นจนกลางกายอ้ากว้าง
ใบหน้าหวานและฝ่ามือเล็กแนบเข้ากับผนังเย็นชืด เรือนร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามาซ้อนด้านหลังก่อนความร้อนผ่าวใหญ่โตจะค่อยๆแทรกเข้าหาจนกานต์รักต้องกัดปากเอาไว้แน่น
ความคับแคบบีบเคล้นสิ่งแปลกปลอมจนแพทริกต้องพยายามอดกลั้นอย่างใจเย็น ขยับกายได้เพียงทีละนิดกระทั่งเข้าไปได้หมดในที่สุด
“อึก คุณแพท”
ขาเล็กที่ยืนอยู่บนพื้นเพียงข้างเดียวสั่นระริก แพทริกหยุดนิ่งไม่ยอมขยับจนความอึดอัดจากใต้ร่างทำให้กานต์รักเอ่ยชื่อเรียกอีกคนอย่างร้องขอ
เสียงหวานที่เป็นสัญญาณแห่งความพร้อมทำให้แพทริกเริ่มขยับตัว เสียงครางหลุดออกมาทันทียามถูกเสือกกายเข้าหาจุดกระสัน ร่างเล็กงอตัวเล็กน้อยด้วยเสียวซ่าน มือก็จิกแน่นเข้ากับผนังเพื่อระบายอารมณ์ เสียงเฉอะแฉะดังขึ้นดูน่าอายแต่ความซ่านกระสันกลับกลบทุกอย่างไปจนหมดสิ้น
ยามความอึดอัดถอดถอนออกจากร่างความโล่งก็เข้ามาแทนที่หากแต่วินาทีต่อมาก็ต้องเสียวซ่านยิ่งกว่าเดิม จังหวะสอบสะโพกยังคงเชื่องช้าหากแต่ก็หนักแน่นจนร่างบางสะท้อนเฮือกขึ้นด้านบน ยิ่งยามขาเล็กข้างหนึ่งถูกพาดไว้ให้เปิดกว้างแก่นกายใหญ่ยิ่งแทรกลึกกว่าที่เคย
“อ๊ะ อะ อา อึก อื้อ”
จังหวะเชื่องช้าค่อยๆแปรเปลี่ยนไปจนร่างเล็กสั่นคลอน แพทริกกัดฟันแน่นยามดันกายเข้าหาความอ่อนนุ่มที่ตอดรัดจนรู้สึกวูบวาบไปทั่วร่าง เสียงการเสียดสีดังขึ้นอย่างหยาบโลนและมากขึ้นเรื่อยๆจนเสียงครางหวานนั้นดังกระเส่า จังหวะการตอดรัดถี่รัว
“อึก ระ รัก อื้อ ไม่ไหว อา ไม่ไหว อ๊ะ ละ แล้วครับ”
ทุกอย่างเริ่มพุ่งสูงขึ้นจนกานต์รักนั้นอดกลั้นต่อไปอีกไม่ไหว รู้ดีว่าหากสะโพกแกร่งยังขยับเข้าออกอย่างแน่นหนักอย่างนี้อีกไม่นานร่างกายต้องปลดปล่อยออกมา คำพูดที่ยิ่งทำให้แพทริกแทรกกายเข้าหาอีกคนรัวเร็วขึ้น
“อืมห์”
เสียงสะโพกที่กระทบกันดังจนแทบไม่เป็นจังหวะ ร่างเล็กเริ่มเกร็งจนแพทริกเร่งความรัวเร็วนั้นมากขึ้น แรงตอดรัดโอบล้อมรอบกายให้รู้ว่ากานต์รักไม่ไหวอีกต่อไป แก่นกายใหญ่แทรกเข้าออกอีกเพียงไม่กี่ครั้งร่างเล็กก็เกร็งกระตุก เสียงครางหวานลากยาวก่อนจะปลดปล่อยความต้องการออกมาในขณะที่แพทริกก็แช่ตัวให้ลึกสุดนิ่ง แก่นกายใหญ่กระตุกในช่องทางแคบปลดปล่อยทุกหยาดหยดออกมาจนหมด
กานต์รักหอบหายใจซบหน้าลงกับผนังอย่างอ่อนแรง สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ฉีดพ่นเข้ามาในร่างกายยามความแข็งขืนกระตุกอยู่ในร่าง ใบหน้าคมซบเข้าหาแผ่นหลังเนียน สอดท่อนแขนเข้าหาเอวคอดก่อนจะรั้งร่างเล็กให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิม
“คะ คุณแพท...ระ แฮก รักหนาวครับ”
เมื่อความเร้าร้อนผ่านไปลมหนาวที่โชยมาบางเบาก็ทำให้ทั้งร่างสั่นสะท้าน เสียงเล็กเอ่ยบอกให้แพทริกรีบถอนกายออก น้ำรักสีขุ่นมากมายไหลทะลักออกมาตามซอกขาขาว แพทริกมองภาพนั้นตาวาวก่อนจะรีบเอื้อมมือไปเปิดน้ำอย่างกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวรังแกร่างเล็กไปอีกรอบ
นิ้วมือแกร่งสอดเข้าหาช่องทางที่บวมแดงเล็กน้อยนั้นอีกครั้ง ควานเอาคราบคราวที่ตัวเองทิ้งไว้ภายในออกมาให้จนหมด ขณะที่กานต์รักต้องกัดฟันแน่นยามนิ้วนั้นสะกิดโดนจุดบางอย่าง จนเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแพทริกจึงจัดการอาบน้ำให้ทั้งตัวเองและกานต์รักอย่างรวดเร็ว ก่อนจะอุ้มร่างเล็กเข้ามาในส่วนที่ถูกปิดคลุมด้วยหลังคาเพื่อแปรงฟันและออกไปแต่งตัวให้เรียบร้อย
“ฉันชอบห้องน้ำที่นี่”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นยามที่ทั้งสองร่างนอนซบกันอยู่บนเตียงกว้าง ทั้งห้องถูกปกคลุมด้วยความมืดเพื่อที่จะเตรียมตัวเข้านอนเอาแรงสำหรับการเที่ยวในวันพรุ่งนี้หลังจากผ่านกิจกรรมอันแสนร้อนแรงมาเมื่อซักครู่
“รักก็ชอบครับ สวยดี”
พูดไปทั้งที่หน้าเห่อร้อนในความมืด ยามพูดถึงห้องน้ำแล้วภาพกิจกรรมที่พึ่งผ่านมาก็ฉายชัดขึ้นในหัวจนต้องซุกหน้าเข้าหาอกแกร่งยิ่งกว่าเดิม
“กลับไปฉันจะสั่งให้คนมาตกแต่งห้องน้ำใหม่”
“คุณแพทชอบมากนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“อืม เร้าใจดี”
ฉ่า
คราวนี้กานต์รักรับรู้ได้ในทันทีว่าสิ่งที่ทำให้อีกคนนั้นชอบคืออะไร
“งั้นไม่ต้องทำหรอกครับ แค่นี้รักก็จะแย่แล้ว” เอ่ยออกมาแผ่วเบาก่อนเสียงหัวเราะในลำคอแกร่งจะดังขึ้น
ก็จริงอย่างที่กานต์รักพูด ต่อให้ไม่มีห้องน้ำที่บรรยากาศโรแมนติกแพทริกก็สามารถรังแกอีกคนได้ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนหรือเวลาใด แต่ไม่ว่าจะยังไงแล้วแพทริกก็ชอบจนตั้งใจเอาไว้ว่าจะสั่งให้คนเข้ามาจัดการให้เร็วที่สุด
“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดี”
“แค่นี้ก็พอแล้วครับ...รักง่วงแล้ว นอนได้ไหมครับ” เสียงเล็กเริ่มอู้อี้เพราะความง่วงและความอ่อนล้าที่แล่นเข้าเล่นงานจนไม่อาจถ่างตาได้อีกต่อไป
“นอนเถอะ ฝันดีกานต์รัก”
หน้าผากเนียนถูกกดจูบลงมาอย่างแผ่วเบา คนง่วงเอ่ยฝันดีตอบในลำคอก่อนจะขยับกายอีกครั้งแล้วหลุดเข้าสู่ห้วงนิทรา ฝ่ามือหนาลูบไล้ไหลบางราวกับเป็นการกล่อมก่อนจะหลับตาลงตามเมื่อได้ยินเสียงหายใจจากคนในอ้อมกอดเป็นจังหวะคงที่
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
“คุณแพทครับ เสื้อมันหนาไปหรือเปล่าครับ”
กานต์รักเอ่ยบอกคนที่ยืนกอดอกนิ่งมองอย่างแผ่วเบาเมื่อถูกสั่งให้เปลี่ยนเสื้อเป็นรอบที่สาม คราวนี้เป็นเสื้อยืดตัวหนาสีเข้มที่คนใส่มองว่าเวลาลงน้ำนั้นจะทำให้รู้สึกไม่สบายตัวนัก
“ถ้าไม่ใส่ตัวนี้ก็ไม่ต้องลงไปเล่นน้ำ”
เสียงเข้มเอ่ยนิ่งเรียบเสียจนคนหน้าหวานหมดคำจะร้องขอ ท้ายสุดแล้วกานต์รักจึงยอมใส่เสื้อยืดตัวนี้ลงทะเลแต่โดยดีเมื่อคนตัวโตไม่มีทีท่าว่าจะยอม
ในขณะที่แพทริกนั้นสวมเพียงกางเกงว่ายน้ำพอดีตัว ด้านบนเปิดเปลือยโชว์เรือนร่างกำยำสมส่วนอย่างไม่ปิดบังโดยที่กานต์รักไม่เอ่ยห้ามซักนิด
ถามว่าหวงไหม แน่นอนว่าหวงแต่ก็เข้าใจได้ว่ามาเที่ยวทะเลมันจึงเป็นเรื่องธรรมดา หากแต่คนตัวโตกลับไม่คิดอย่างนั้นกับกานต์รักเลย
“ระ รักว่าคุณแพทใส่เสื้อหน่อยดีไหมครับ”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นยามเมื่อคนตัวโตหันข้างแล้วสายตาเหลือบไปเห็นร่องรอยตรงซอกคอแกร่งที่ตัวเองเป็นคนขบเม้มยามต้องอดกลั้นกับความเสียวซ่านในเมื่อคืน
ใบหน้าเล็กแดงซ่านขึ้นมาทันที
“ทำไม?” แพทริกหันหลับมาถามเมื่อก่อนหน้านั้นกานต์รักไม่ได้มีทีท่าจะว่าอะไรเลยซักอย่าง
“รอย...ตรงคอครับ”
มือเล็กชี้ให้ดูก่อนแพทริกจะขยับกายมาส่องกระจกที่ติดอยู่ทางด้านหลัง หากแต่เมื่อมองเห็นมันชัดเจนความพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“ฉันชอบที่จะให้คนอื่นเห็น”
ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มพร้อมกับสายตาคมที่ทอประกายวาววับ เป็นกานต์รักที่ขัดเขินยิ่งกว่าเดิมจนได้แต่ก้มหน้าลงมองพื้น ไม่อาจทนมองร่องรอยนั้นได้อีกต่อไป
“เก็บของเสร็จหมดแล้วใช่ไหม” แพทริกเอ่ยเปลี่ยนเรื่องเมื่อคิดว่าหากยิ่งช้าจะยิ่งเสียเวลาไปมากกว่านี้
“ครับ”
คนถูกถามเงยหน้าขึ้นตอบแม้จะยังรู้สึกร้อนๆบนใบหน้า แพทริกพยักหน้ารับก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ที่มีของที่จำเป็นอยู่ในนั้นแล้วเอื้อมมาจับมือเล็กให้เดินตาม
ทันทีที่เดินลงมายังชายหาดสายตาของนักท่องเที่ยวหลายคนก็จับจ้องมาที่ทั้งคู่ กานต์รักรับรู้ได้ในทันทีว่าสิ่งที่ทุกคนมองคือคนตัวโตที่ท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนไม่ใช่ตัวเอง หากแต่พอถูกผลกระทบถูกจับจ้องไปด้วยก็อดรู้สึกอึดอัดไม่ได้
“คุณแพทใส่เสื้อคลุมหน่อยดีไหมครับ ทุกคนมองใหญ่เลย” กานต์รักหันมากระซิบกับคนข้างตัว ไม่ได้นึกหึงหวงแต่ว่าไม่ชินกับการโดนจับจ้องเสียมากกว่า
คนอื่นมองกานต์รักไม่ว่าหรอกแต่หากแพทริกมองคนอื่นอันนั้นไม่รู้สึกอะไรคงเป็นไปไม่ได้
“ปล่อยเขามองไป อย่าไปสนใจ”
แพทริกพูดพร้อมกับส่งสายตาหาคนที่มองกานต์รักอย่างหาเรื่อง ขนาดบังคับให้ใส่เสื้อมิดชิดยังขนาดนี้ หากอนุญาตให้ใส่เสื้อตัวบางก่อนหน้าแพทริกคงได้ฆ่าคนตายเข้าซักคน
ร่างเล็กขยับเดินตามเมื่ออีกคนก้าวเท้าไปเรื่อยๆ ก่อนทุกอย่างที่นึกกังวลจะหายไปเมื่อดวงตาโตมองเห็นทะเลตรงหน้าได้เต็มตา
“คุณแพทลงมาเร็วๆครับ”
กานต์รักปล่อยมือหนาก่อนจะวิ่งลงสู่ทะเลแล้วเอ่ยเรียกคนรัก ตอนนี้เป็นเวลาบ่าย แม้แดดจะยังร้อนแต่ร่างบางก็ไม่นึกกลัวแต่อย่างใด ปกติผิวของตัวเองนั้นดูขาวซีดไม่น่ามองหากมันจะเข้มขึ้นบ้างคงดีไม่น้อย
“ห้ามลงไปลึกมากเข้าใจไหม”
แพทริกเดินลงทะเลกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วเอ่ยบอก กานต์รักว่ายน้ำเป็นแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่วางใจ
“ครับ คุณแพทว่ายน้ำแข่งกับรักได้ไหมครับ”
แม้จะรู้ดีว่าตัวเองสู้ไม่ได้แต่ก็อยากหาอะไรสนุกๆทำ แพทริกเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยอมตกลง
ทั้งสองคนเล่นน้ำทะเลโดยการว่ายแข่งกันอยู่อย่างนั้นอย่างสนุกสนาน แพทริกราวกับได้ลดช่วงอายุมาเล่นเป็นเด็กอีกครั้ง แม้ว่ากานต์รักจะแพ้ทุกรอบไปแต่รอยยิ้มหวานก็ยังคงฉายชัดอยู่บนใบหน้า
“รักขอขยับไปตรงนั้นอีกหน่อยได้ไหมครับ”
ตรงนั้นที่ว่าก็คือขยับลึกลงไปกว่าที่ที่ยืนอยู่ แพทริกชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะขยับเข้าหาร่างบางแล้วย่อตัวลงหันหลังให้
“ขึ้นหลังฉัน”
“อะไรนะครับ” คนงงเอ่ยถามเสียงฉงน
“ถ้าจะลงไปลึกกว่านี้ก็กอดคอฉันเอาไว้”
แพทริกอธิบายให้คนฟังได้เข้าใจถึงการกระทำตรงหน้า ในขณะที่กานต์รักนิ่งมองก่อนจะค่อยๆสอดท่อนแขนเข้าหาลำคอแกร่ง ส่วนด้านหน้าแนบกับแผ่นหลังกว้างที่เปลือยเปลาจนไร้ซึ่งช่องว่าง พอเรียบร้อยร่างสูงก็สอดแขนกระชับเข้ากับท่อนขาเรียวทั้งสองข้างก่อนจะเดินลงไปทะเลในระดับที่ลึกกว่าเดิม
“สวยจังเลยครับ”
ยามภาพท้องฟ้ากว้างใหญ่สิ้นสุดจรดกับผืนน้ำพร้อมด้วยแสงอาทิตย์นวลอาบไล้ช่างดูสวยงามจนกานต์รักเอ่ยเสียงเบากระซิบข้างลำคอแกร่ง
“ชอบหรือเปล่า”
“ที่สุดเลยครับ”
“ฉันดีใจที่นายชอบ”
แพทริกพูดออกมาพร้อมกับเอียงใบหน้าหันมองคนที่ซบอยู่ข้างๆ รอยยิ้มหวานฉายชัดจนคนมองนั้นสุขใจไม่แพ้กัน
“ไม่ว่าที่ไหนที่มีคุณรักก็ชอบทั้งนั้น”
สองสายตาเอียงสบกันนิ่งยามกานต์รักพูดประโยคนั้นด้วยความรู้สึกทั้งหมด ราวกับเสียงคลื่นและเสียงเรือรอบข้างถูกตัดออกไปอย่างไร้ความหมาย
ใบหน้าคมขยับเข้าไปใกล้คนที่เอียงหน้าเข้าหา ก่อนริมฝีปากทั้งสองจะทาบทับกันนิ่งสนิทแล้วผละออกอย่างเชื่องช้า
ไม่มีใครพูดอะไรไปมากกว่านั้น มีเพียงความรู้สึกอุ่นๆในหัวใจสองดวงท่ามกลางน้ำทะเลโดยมีภาพเบื้องหน้าเป็นท้องฟ้าทอแสงสวยงาม
TBC.
แอร๊ยยย ตอนนี้ไม่มีอะไรนอกจากเอ็นซีค่ะ :mew3: :mew3: หวานๆปนหื่นเลือดท่วมล้าวววว ภาษาอาจจะดูแปร่งๆเพราะอารมณ์คนเขียนเนอะ มีเรื่องเฟลนิดหน่อยขอแก้ตัวตอนหน้านะคะ เลิฟยูออลลลลลล :mew1: :mew1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
โอ๊ยแหม เร่าร้อนสุดๆ :haun4: :haun4:
-
หวานน้ำตาลขึ้นทุกตอน :katai2-1:
-
โอ้ยยย แกรรรร เบาหวานจะขึ้นนนน 55555
-
ทะเลหวานแล้ว :hao7: :hao7:
:pig4: :pig4:
-
อื้อหืออออออ. หวานกันจนทะเลจืดไปแล้วมั้งนั่น
คุณแพทหลงหนูรักมากกกก...มากกกก. 5555
-
ทะเลหวานแล้ว
-
อุ้ยยย ทะเลที่ว่าเค็มยังหวานได้อ่ะ
-
นี่ยังดีนะที่"คุณแพท" จัดแค่เบาๆ ไม่งั้น"รัก" คงได้อดเล่นน้ำทะเล :z1:
-
หวานอะ
-
น้ำทะเลหรือน้ำเชื่อม สวีท หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คือคุณแพทกับรักมาฮันนี่มูนกันช่ายม้ายยยย
-
หวานมากกกกกกกกก
-
เขินนนน~~~ จิกหมอนจนจะขาดละ ทำไมน่ารักแบบเน้~~
-
ทะเลนี้รสอะไรไม่แน่ใจหวานหรือเค็มนะ >\\<
-
โคตร ชอบ
หวานได้อีก
แพทริกก็มีโมเมนต์ที่ไม่เคยมี
'เพิ่งรู้ว่าตัวเองก็หลงเมียมาก' :o8: :-[
-
ทะเลหวานกันไปข้างนึงอ่ะ
-
มดขึ้นเต็มจอเลยจ้าาาาา ความหวานนี้ :-[
-
:mew3:
ทะเลสีชมพู
-
ทะเลหวาน 5555 :o8: :o8:5555 :o8:
-
โอ้ยยยยย อะไรจะหวานขนาดเน้~~~~!! >\\\<
จิกหมอนหนักมาก อยากได้แบบนี้ๆๆๆ
-
หวานมาก :-[ สนุกมากจ้า มาต่อไวๆน๊า
-
น่ารักอ่าาาา มีคสามหวงเมียมากๆ หวานมากด้วย คุณแพทใจดีขึ้นเยอะ กับรักคนเดียวนะ
ขอบคุณค่ะ
-
เอากำลังใจมาส่งจ้า
-
ขอบคุณ :)
-
น้ำหวานเรียกพี่ได้เลย
-
อ่านแล้วมีติดขัดนิดหน่อย คือ นะดับแพทริก นี่น่าจะมีบ้านพักตากอากาศส่วนตัว หาดส่วนตัว ดีไม่ดีเกาะส่วนตัวเลยนะ
-
ตอนที่ 20
เวลาแห่งการเล่นน้ำล่วงเลยไปจนพระอาทิตย์เกือบจะตกดิน กระทั่งร่างเล็กเริ่มอ่อนแรงลง ใบหน้าหวานขาวซีด ปากสีสดก็เข้มคล้ำ ด้วยเพราะกลัวว่าคนรักจะไม่สบายหากแช่น้ำนานกว่านี้แพทริกจึงเอ่ยบอกให้กานต์รักกลับขึ้นห้อง
ร่างเล็กรับคำโดยง่ายก่อนจะเดินขึ้นฝั่งไปหยิบเสื้อคลุมที่พาดอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวขึ้นมาสวมขณะที่แพทริกนั้นก็ก้าวตามมาไม่ห่าง มือเล็กหยิบชุดแบบเดียวกันส่งให้ก่อนร่างกายหนาแน่นถูกจะสวมทับด้วยชุดคลุมเรียบร้อย
กานต์รักที่ตัวเปียกซกโดนสั่งให้เข้าไปอาบน้ำทันทีที่มาถึง ก่อนแพทริกจะถอดกางเกงว่ายน้ำออกจากร่างแล้วสวมเพียงเสื้อคลุมเพียงตัวเดียวระหว่างรอ ผ่านไปซักพักกานต์รักก็ออกจากห้องน้ำหลังจากที่แต่งตัวจนเรียบร้อยแพทริกจึงเข้าไปใช้ห้องน้ำต่อ
ร่างเล็กในชุดสบายๆทรุดตัวนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มือเล็กหยิบดรายเป่าผมมาเสียบปลั๊กก่อนจะกดเปิดใช้งานเพื่อเป่าเส้นผมให้แห้ง กระทั่งจนเรียบร้อยจึงเก็บมันเข้าที่แล้วเดินเอาผ้าเช็ดหัวไปตาก ไม่นานนักร่างสูงก็ออกจากห้องน้ำด้วยชุดแบบเดียวกัน เส้นผมหนาที่พึ่งผ่านการสระมาเมื่อครู่เปียกชื้น
“รักเช็ดให้นะครับ”
กานต์รักเอ่ยพลางก้าวเท้าตามคนตัวโตที่ทรุดตัวลงนั่งหน้ากระจก สองสายตาสบกันผ่านสิ่งสะท้อนก่อนใบหน้าคมจะพยักอนุญาต ผ้าสีขาวบนไหล่กว้างจึงถูกหยิบขึ้นมาวางบนหัวของแพทริกแผ่วเบา
“ใช้ดรายเป่าผมไหมครับ”
“ฉันไม่ชอบ”
คนถามพยักหน้ารับก่อนจะลงมือเช็ดเส้นผมหนาต่อไปเงียบๆโดยใช้เพียงผ้าในมือ ระหว่างนั้นใบหน้าเล็กก็เงยขึ้นมองร่างสูงผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้า ก่อนภาพเหตุการณ์ก่อนหน้าจะปรากฏขึ้นมาซ้อนทับ
“เหมือนวันนั้นเลยว่าไหมครับ”
เสียงเล็กเอื้อนเอ่ยยามมองเห็นภาพในวันวาน การกระทำที่เหมือนกันหน้าบานกระจกใหญ่อดทำให้นึกขึ้นมาไม่ได้ จะต่างกันก็แค่แพทริกนั้นไม่ได้อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำและสายตาคมที่สบกันอยู่ก็แปรเปลี่ยนไปไม่ห่างเหิน ผ้าผืนเล็กยังคงถูกซับอย่างเบามือ แพทริกทอดมองใบหน้าหวานผ่านกระจกก่อนจะยกยิ้มเมื่อในหัวคิดภาพตาม
“รู้ไหมว่าตอนนั้นฉันคิดอะไรอยู่” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนกานต์รักจะส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับยิ้มบางให้แพทริกได้เอ่ยต่อ “ฉันอยากรู้ว่านายจะเป็นยังไง”
“เป็นยังไงเรื่องไหนครับ”
“เรื่องนั้น” แพทริกตอบออกมาทันทีพร้อมกับสายตาคมที่ทอประกายแพรวพราว สองคำสั้นๆที่ไม่ต้องอธิบายต่อก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นเรื่องใด
“คนทะลึ่ง” ปากเล็กบ่นอุบพร้อมกับแก้มนวลที่แดงปลั่ง ไม่ว่าจะพูดถึงอะไรหากแต่คนตัวโตก็จะสามารถวกเข้าเรื่องนี้ได้ทุกครั้งจนกานต์รักเริ่มรู้สึกว่าคนรักของตัวเองนั้นเข้าขั้นหื่นไม่น้อย
อืม แต่หากดูจากความร้อนแรงบนเตียงแล้วคงต้องเรียกว่าหื่นมากเสียมากกว่า
“หึ ก็ฉันถูกใจ...แล้วก็อยากได้ ตอนที่เห็นว่านายเดินเข้ามามันก็ต้องคิดไปถึงเรื่องนั้นเป็นอย่างแรก เลยแอบตื่นเต้นคิดไปด้วยว่านายจะเป็นยังไง” แพทริกนึกย้อนไปถึงความรู้สึกในวันนั้นก่อนจะค่อยๆบรรยายมันออกมาอย่างไม่ปิดบัง
ใบหน้าหวานเรียบเรื่อยนั้นตรึงใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้มอง ความสบายตายามเห็นทุกท่าทางและการเคลื่อนไหวมันทำให้ไม่อยากจะละสายตา แพทริกรู้สึกยินดีที่ในวันนั้นกานต์รักยอมตกลง และยิ่งยินดีอย่างที่สุดที่เรื่องราววันนั้นทำให้มีวันนี้
“รักทั้งตื่นเต้นและกลัวแทบตาย”
เสียงเล็กเอ่ยออกมาแผ่วเบาพร้อมกับหลบสายตาคมกลับมามองผ้าผืนเล็กสีสะอาดตา มือบางก็พลันหยุดนิ่งยามเห็นว่าเส้นผมหนานั้นแห้งหมาดได้ที่ แพทริกเลื่อนสายตามามองแก้มเนียนที่แดงซ่านอย่างอ่อนแสง พอจะเข้าใจและนึกออกว่าวันนั้นคนตัวเล็กรู้สึกอย่างไร
“ฉันดูใจร้ายและหลังจากนั้นก็ใจร้ายกับนายมาก”
ภาพเหตุการณ์ในห้องน้ำตอกย้ำถึงความรุนแรงจนใบหน้าคมฉายแววรู้สึกผิด กับใครอื่นแพทริกไม่เคยต้องสนใจหากแต่พอเป็นกานต์รักแล้วความรู้สึกมันไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้ เป็นเพราะตัวเขาอีกฝ่ายถึงต้องล้มป่วยหาหมอไม่รู้ต่อกี่รอบ
แต่ไม่ว่ายังไงวันนี้ทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนแปลงไป และแพทริกสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะไม่มีทางทำร้ายกานต์รักอย่างนั้นอีก
“ไม่ว่าคุณแพทจะใจร้ายแค่ไหน รักก็ไม่เคยโกรธคุณแพทเลย” คำพูดนั้นถูกเอ่ยออกมาจากความรู้สึกของหัวใจ ก่อนใบหน้าเล็กจะโน้มลงซบเข้ากับลาดไหล่แข็งแรงแผ่วเบา
“ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก”
คำพูดถือเป็นเรื่องสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด หากไม่แน่ใจว่าจะทำหรือไม่มั่นใจแพทริกจะไม่มีทางพูดมัน คำมั่นสัญญาที่กล้าเอื้อนเอ่ยโดยไม่ต้องนึกคิด ขณะที่คนฟังนั้นทำได้เพียงซบหน้านิ่งอย่างตื้นตัน ให้ทุกความรู้สึกเอ่ยผ่านการอิงแอบแทนถ้อยคำที่อยากจะเอ่ย
“รักรักคุณแพทนะครับ”
เป็นเวลากว่านาทีถ้อยคำแสนซึ้งก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันจนคนที่ไม่ได้คาดคิดยกยิ้ม ดวงตาคมจ้องมองคนที่ซบหน้าอยู่กับไหล่กว้างให้ได้เห็นเพียงกลุ่มผมนุ่มสวยอย่างอ่อนโยน
“ฉันก็รักนาย”
เสียงทุ้มเอ่ยกลับหนักแน่นเสียจนมันสลักลึกเข้าไปถึงหัวใจ กานต์รักน้ำตารื้นขึ้นมาแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยิน ถ้อยคำอ่อนหวานที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็รู้สึกเต็มตื้นราวกับเป็นความฝัน
เนิ่นนานเหลือเกินกว่าที่จะได้ยิน
“รักรักมากกว่า”
เสียงเล็กเอ่ยอู้อี้ สองแขนเล็กสอดผ่านเข้ามากอดลำคอแกร่งพร้อมกับซุกซบใบหน้าให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิม การกระทำที่ทำให้แพทริกต้องยกมือขึ้นโอบท่อนแขนเรียวเอาไว้อีกชั้น
“ใครบอก?” คนตัวโตแกล้งเอ่ยถาม ใบหน้าคมอ่อนแสงลงจนหากลูกน้องได้เห็นคงทำหน้าไม่อยากเชื่อ
นักธุรกิจมาเฟียผู้มีอำนาจและน่าเกรงขามแทบจะกลายเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาที่ทอดมองคนรักอย่างสุดซึ้งและมีแววหยอกล้ออยู่ในที ไม่เหลือเค้าความน่ากลัวหลงเหลืออยู่เลยซักนิด
“รักบอก...รักรักคุณแพทมาตั้งสิบปีนะครับ ยังไงก็ต้องมากกว่าอยู่แล้ว”
ใบหน้าเล็กเงยขึ้นแล้วเอ่ยอธิบาย ท่าทางยามปากสีสดขยับพูดนั้นน่าหมั่นเขี้ยวเสียจนแพทริกใช้แรงรั้งให้คนด้านหลังตกลงมานั่งบนตักแกร่งอย่างรวดเร็ว ก่อนท่อนแขนแข็งแรงจะโอบรอบเอวเล็กเป็นสเต็ป
“เวลาไม่ใช่ตัวบ่งชี้” เสียงทุ้มเอ่ยพูดขณะที่คนฟังนั้นทำได้เพียงขยับตัวอย่างขัดเขินเมื่ออยู่ในท่าทางชวนสั่นไหว
เป็นอย่างนี้อยู่เรื่อย คุณแพทมือไวกานต์รักตามไม่เคยทัน ได้แต่ยอมทำตามความต้องการของคนตัวโตอย่างไม่อาจจะเอ่ยห้าม
“แต่ยังไงรักก็รักมากกว่า”
“ขี้เกียจเถียง” ร่างสูงแกล้งทำหน้าเบื่อหน่าย
ไม่เคยคิดถึงเรื่องอะไรแบบนี้เพราะไม่ได้สนใจว่าฝ่ายใดจะรักกันมากกว่า แพทริกเชื่อมั่นในความรู้สึกของตัวเองว่ามันไม่ได้น้อยไปกว่าความรู้สึกของกานต์รักที่มีมาตลอดสิบปี แม้จะไม่ได้คาดคิดหากแต่ยามได้ยินคนในอ้อมกอดเอ่ยอย่างนี้ก็อดรู้สึกดีไม่ได้
“รัก...”
เพียงเสียงถูกเปล่งออกริมฝีปากเล็กก็ถูกฉวยลงมาปิดกั้นทุกคำพูด แพทริกตัดปัญหาโดยการกวาดต้อนความหอมหวานจากปากเล็กไม่ให้ได้เอื้อนเอ่ย ชั่ววินาทีคนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวตกใจเล็กๆแต่ต่อมาก็ผ่อนร่างที่เกร็งแข็งลงโอนอ่อนยอมรับสัมผัสร้อนแต่โดยดี
“ไม่ต้องไปกินข้าวแล้วดีไหม ลงโทษเด็กช่างเถียง” เรียวปากร้อนผละออกก่อนจะกระซิบชิดความหอมหวานนั้นไม่ห่าง
“กะ กลับมาค่อยลงโทษนะครับ...รักอยากลงไปทานข้าว”
พูดทั้งที่ดวงตาโตจับจ้องเพียงกระดุมเสื้อเม็ดบนของอีกฝ่ายอย่างไม่กล้าสบตา สัมผัสเมื่อครู่ยังคงทิ้งความร้อนเอาไว้บนริมฝีปากจนความร้อนเห่อลามไปทั่ว ยิ่งยามที่คนตัวโตแนบชิดกันอยู่อย่างนี้ยิ่งขัดเขิน
คำพูดที่เอ่ยถึงการลงโทษยังพาให้ใจดวงน้อยแทบทะลุออกมานอกอก เสียงเอ่ยตอบกลับจึงพลันตะกุกตะกักแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเอ่ยอย่างยอมรับการลงโทษโดยไม่นึกขัด
เด็กช่างเถียงเมื่อครู่ถูกทำให้กลับมาเงียบอีกครั้งด้วยสัมผัสที่แพทริกแสนจะได้เปรียบและชอบใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็ลุก ก่อนที่จะไม่ได้ทานข้าวจริงๆ” คราวนี้คนบนตักเด้งตัวผึงขึ้นยืน แพทริกเห็นท่าทางนั้นแล้วแทบจะหลุดหัวเราะทว่ายังคงพยายามรักษาใบหน้าเอาไว้ไม่ให้แสดงออก
กระทั่งเมื่อหยิบของที่จำเป็นจนเรียบร้อยทั้งคู่จึงเดินลงมาข้างล่างแล้วตรงไปยังร้านอาหารซึ่งตั้งเรียงรายอยู่ริมหาด
“นั่นร้านอะไรเหรอครับ”
ขณะที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ดวงตาโตก็เหลือบไปเห็นร้านแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ห่างออกไป ด้วยเพราะโต๊ะอาหารนั้นเป็นแบบริมทะเลจึงสามารถมองผ่านไปยังทุกส่วนได้ทั้งหมด ร้านต้องสงสัยดูมิดชิดหากแต่มีคนเดินเข้าออกเป็นระยะไม่ขาดสาย
“บาร์เหล้า อยากไปหรือไง” แม้จะไม่เคยมาแต่จากการคาดเดาบรรยากาศแล้วคงไม่ผิดจากคำตอบเป็นแน่
“มันเป็นร้านที่เปิดเพลงเสียงดังหรือว่าเป็นร้านแบบนั่งสบายๆครับ”
กานต์รักไม่ค่อยได้ไปสถานที่แบบนี้บ่อยนักแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร รู้สึกสนใจอยู่ไม่น้อยแต่หากเป็นร้านที่เปิดเพลงเสียงดังก็คงไม่เอา
“ฉันไม่แน่ใจ อยากจะลองเข้าไปดูหรือเปล่า”
เสียงทุ้มเอ่ยถาม การมาเที่ยวนั้นควรจะได้สัมผัสกับทุกสิ่งอย่างที่มีอยู่ แพทริกไม่นึกห่วงเพราะตัวเองอยู่ตรงนี้ทั้งคน นอกจากนั้นยังมีลูกน้องที่คอยตามดูแลห่างๆอีกจำนวนไม่นอน
“คุณแพทอนุญาตไหมครับ”
ครั้งหนึ่งของการมาเที่ยวกานต์รักก็อยากไปให้ครบในทุกที่ ความอยากรู้อยากลองเกิดขึ้นเล็กๆหากแต่ถ้าคนตัวโตไม่เอ่ยอนุญาตก็พร้อมเชื่อฟัง
“ถ้านายอยากไป ทานข้าวเสร็จค่อยไป”
“งั้นเราไปกันนะครับ” ใบหน้าคมพยักรับก่อนจะเอ่ยเตือนให้กานต์รักลงมือทานอาหารตรงหน้าต่อ
การมาเที่ยวครั้งนี้ไม่ได้มีแบบแผนมากนัก ไม่มีกำหนดกฎเกณฑ์ว่าจะต้องทำอะไรอย่างไร หากเจอสิ่งที่อยากทำหรือสนใจก็ลองดูไม่เสียหาย ด้วยอายุและวุฒิภาวะทำให้ไม่ใช่เด็กๆที่จะต้องตะลอนทำกิจกรรมทุกอย่าง เพียงแค่การมาครั้งนี้คือการพักผ่อนเปลี่ยนบรรยากาศ จุดหมายหลักแล้วอย่างไรก็คือการได้ใช้เวลาร่วมกัน
หลังจากทานข้าวเสร็จทั้งคู่ก็ออกมาเดินเล่นริมชายหาดเพื่อย่อยอาหารก่อนจะตรงไปยังที่ที่หมายตา พอผ่านเข้ามาภายในกานต์รักจึงได้รู้ว่ามันเป็นเพียงร้านนั่งเล่นสบายๆไม่ใช่กึ่งผับอย่างที่นึกกังวล
เสียงเพลงเปิดคลอเรียบเรื่อย ภายในนั้นถูกตกแต่งอย่างมีรสนิยม ลูกค้าดูหนาตาหากแต่ก็ไม่ได้วุ่นวาย
ยามร่างสูงใหญ่เคียงข้างด้วยร่างเล็กบอบบางในชุดเดียวกันราวกับฝาแฝดเดินเข้าไปจึงเป็นจุดสนใจไม่น้อย ก่อนสายตาที่จับจ้องมาจะต้องเสหลบทำเป็นมองอย่างอื่นเมื่อมีกลุ่มคนตามคุ้มกันบ่งบอกถึงการมีอิทธิพล รังสีบางอย่างแผ่ออกมาจนไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความ
แพทริกกุมมือเล็กเดินเข้าไปนั่งยังโต๊ะที่ว่าง ลูกน้องทุกคนกระจายตัวออกไปห่างๆอย่างให้ความเป็นส่วนตัวเพื่อไม่ให้ผู้เป็นนายต้องอึดอัดจนเกินไปนัก ขณะที่ใบหน้าหวานฉายชัดถึงความตื่นเต้นพลางจ้องมองรอบตัวด้วยดวงตาพราวระยับ
“ร้านสวยมากเลยคุณแพทว่าไหมครับ”
ดวงตาคมนิ่งเรียบมองตามไปรอบๆก่อนจะพยักหน้ารับ สำรวจบรรยากาศได้ไม่นานพนักงานก็เดินเข้ามาหาอย่างนอบน้อม เป็นแพทริกที่ทำหน้าที่สั่งเครื่องดื่มให้เสร็จสรรพ ดูว่าอะไรที่กานต์รักน่าจะชอบและเหมาะสม ส่วนของตัวเองนั้นก็เป็นบรั่นชั้นดี
ระหว่างรอเครื่องดื่มที่สั่งไปร่างเล็กข้างตัวก็เอาแต่ขยับดูนั่นนี่จนท่อนแขนใหญ่ต้องดึงรั้งเอวเล็กให้ขยับแนบชิด
“ห้ามซน” แพทริกโน้มใบหน้าลงกระซิบข้างหูเล็ก แม้เสียงเพลงจะไม่ได้ดังมากนักแต่ก็ต้องใช้ระดับเสียงที่มากกว่าปกติ
“รักตื่นเต้นครับ ไม่ค่อยได้มาที่อะไรแบบนี้เลย”
คนถูกดุหันมาพูดพร้อมกับระบายยิ้มบาง ด้วยเพราะบรรยากาศในร้านมีแสงไฟเพียงสลัวไม่ได้ชัดแจ้งนักจึงไม่นึกอายสายตาคนอื่นยามต้องอยู่ใกล้ชิดกับร่างสูง อีกทั้งเอวบางยังถูกพาดผ่านโอบกอดอย่างเปิดเผย
“มาได้แค่กับฉัน กับคนอื่นห้าม” เสียงทุ้มเอ่ยเข้มขึ้น หากไม่ใช่เขาแพทริกไม่มีทางไว้ใจปล่อยให้กานต์รักมา
“รักไม่มากับคนอื่นหรอกครับ”
ที่อยากลองเข้ามาก็เป็นเพราะว่าอีกคนอยู่ด้วยกัน หากเป็นที่อื่นที่ไม่มีแพทริกคงไม่สนใจแม้แต่จะเฉียดกายเข้าไปใกล้ กานต์รักแค่เข้ามาเพื่อให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็เท่านั้น
คำตอบที่แพทริกพยักหน้ารับอย่างพอใจ ต่อจากนั้นพนักงานก็นำเครื่องดื่มเข้ามาเสิร์ฟก่อนจะโค้งให้เมื่อเรียบร้อย มือบางเอื้อมไปหยิบน้ำสีสวยที่คนรักสั่งมาให้ก่อนจะก้มลงใช้ปลายจมูกเล็กสัมผัสกลิ่นว่าเป็นอย่างไร
“น้ำผลไม้หรือครับ”
“เขาเรียกว่าม็อกเทล คล้ายกับค็อกเทลแต่ต่างกันตรงที่ไม่มีแอลกอฮอล์...ลองจิบดูสิ”
แพทริกไม่อยากสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้กานต์รักจึงสั่งเป็นม็อกเทลซึ่งทำมาจากผลไม้และไร้ซึ่งแอลกอฮอล์ ใบหน้าคมพยักให้ลองชิมก่อนจะกระดกแก้วของตัวเองขึ้นจิบ
ขอบแก้วใสแนบชิดกับริมฝีปากเล็กยามกานต์รักยกมันขึ้นมา ปากบางอ้ารับก่อนน้ำสีสวยจะค่อยๆไหลเข้าสู่ร่างกายให้ได้ลิ้มลองรสชาติ
“เป็นยังไง” เสียงทุ้มของร่างที่แนบชิดเอ่ยถาม
“อร่อยดีครับ”
คนหน้าหวานเอ่ยตอบพร้อมกับระบายยิ้มถูกใจ ดวงตาโตเหลือบมองแก้วในมือหนาอย่างอยากรู้ว่ามันคืออะไร อาการที่แพทริกสังเกตเห็นจนท่อนแขนขยับรั้งให้ร่างเล็กแนบชิดกว่าเคย
“อันนี้เด็กห้ามลอง”
“รักไม่ใช่เด็กเสียหน่อยครับ”
คนโดนรู้ทันเอ่ยตอบไม่เต็มเสียง คงเพราะสีหน้าของตัวเองที่ปกปิดไม่เก่งนักคนข้างตัวจึงจับได้โดยง่าย กานต์รักแค่อยากรู้ว่าสิ่งที่แพทริกชอบนั้นจะเป็นอย่างไร แต่คิดว่ามันคงแรงกกว่าน้ำผลไม้ในมือของตัวเองมากโข
“อืม...ไม่เด็กแต่เด็ด”
แค่กๆ
กานต์รักสำลักน้ำลายกลางอากาศขึ้นมาทันทีกับประโยคที่ไม่ได้คาดคิด มือที่ถือแก้วเครื่องดื่มพลันสั่นไหวจนแก้วนั้นเอียงต่ำ ตาโตเบิกกว้างมองหน้าคนพูดพร้อมกับอาการพูดไม่ออก สองแก้มเนียนแดงซ่านเห่อร้อนในความสลัวขณะที่คนตัวโตนั่งยิ้มกริ่มจนนึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
“ดะ เด็ดอะไรกันครับ ไม่ใช่ซักหน่อย”
ใบหน้าเล็กก้มงุดมองตักตัวเองนิ่ง ความร้อนลามแล่นไปทั่วร่างจนตัวแทบไหม้ ยิ่งสายตาคมที่ทอดมองมายิ่งพาให้ใจสั่น คนตัวโตทำเพียงยิ้มกริ่มไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นก่อนกานต์รักจะทำเป็นยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบแก้อาการขัดเขิน
เมื่อเวลาผ่านไปอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรน่าอายไปมากกว่านั้นสถานการณ์จึงเข้าสู่ปกติ ความร้อนที่แล่นลามลดน้อยลง ใจถี่รัวกลับมาเต้นด้วยจังหวะคงที่
“คุณแพทครับ รักอยากเข้าห้องน้ำ”
น้ำสีสวยในแก้วหมดไปอาการปวดหน่วงอยากปลอดปล่อยน้ำออกจากร่างกายจึงทำงานตามกระบวนการ กานต์รักกระซิบบอกคนข้างตัวแผ่วเบาพร้อมกับขยับตัวน้อยๆ
“อืม” แพทริกรับคำในลำคอก่อนจะขยับลุกขึ้นยืนให้ร่างเล็กขยับตาม
“รักไปคนเดียวก็ได้ครับ”
แพทริกไม่ฟังคำนั้นเพราะไม่มีทางยอมทำตามอย่างที่กานต์รักเอ่ย สายตาคมส่งสัญญาณให้ลูกน้องก่อนจะเอื้อมมาจับมือเล็กแล้วออกแรงรั้งให้ก้าวเดิน จนเมื่อมาถึงห้องน้ำมือหนาก็ดันแผ่นหลังเล็กให้ตรงเข้าไปข้างใน
“เข้าในนี้”
แม้อยากจะค้านทว่าคนถูกสั่งก็ยอมทำตามแต่โดยดี กานต์รักปิดประตูห้องน้ำลงก่อนจะทำธุระของตัวเองขณะที่แพทริกก็เดินไปยังโถสำหรับยืนฉี่แล้วจัดการตัวเอง
“อ๊ะ ขอโทษครับ”
แรงกระแทกจากทางด้านหลังทำให้คนตัวสูงหันมามองอย่างไม่ชอบใจ ยังดีที่ว่าจัดการตัวเองเรียบร้อยพอดีไม่อย่างนั้นคงหงุดหงิดใจกว่าที่เป็น
แพทริกหมุนตัวกลับมาหาต้นเหตุก่อนจะพบเข้ากับผู้ชายเรือนร่างบอบบางในชุดกางเกงหนังและเสื้อซีทรูที่แทบปกปิดอะไรไม่ได้ ดูท่าทางและกลิ่นเหล้าที่โชยออกมานั้นคงเมาอยู่ไม่น้อย
“ขอโทษครับ ซีนไม่ทันระวังเลยชนคุณเข้า”
แพทริกมองหน้าคนพูดนิ่ง ไม่นึกจะสนใจนอกจากเหลือบสายตามองบานประตูห้องน้ำที่กานต์รักหายเข้าไปอย่างรอคอยว่าเมื่อไหร่อีกฝ่ายจะออกมา
“ซีนนะครับ ไม่ทราบว่าคุณ...”
ร่างเล็กเอ่ยพูดพร้อมกับขยับกายเข้าหาแล้วยกมือขึ้นไล้แผงอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนั้นอย่างแผ่วเบา แพทริกไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะความสนใจทั้งหมดพุ่งตรงไปยังประตูห้องน้ำ กว่าจะรับรู้ก็เป็นตอนที่มือเล็กเคลื่อนไหวอยู่บนอก ฝ่ามือใหญ่จึงคว้ามาจับและบีบแน่นก่อนจะสะบัดออกทันที
“อย่ามายุ่งกับฉัน” แพทริกเอ่ยเสียงห้วน ความละลาบละล้วงนั้นทำให้ไม่พอใจอย่างรุนแรง
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูห้องน้ำที่รอคอยดังขึ้นในที่สุด แพทริกไม่รอช้าเดินตรงเข้าไปหาจนกานต์รักที่เดินออกมาทำหน้างุนงง ก่อนดวงตาโตจะเบิกขึ้นนิดๆยามเห็นบุคคลที่สามยืนนิ่งอยู่ทางอ่างล้างหน้า ดวงตาเฉี่ยวคู่นั้นสบกลับมาอย่างไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก
“เสร็จแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ใบหน้าคมมีแววหงุดหงิดใจจนกานต์รักสัมผัสได้
“ครับ”
“ถ้างั้นก็กลับโต๊ะกัน”
มือใหญ่เอื้อมมาจับมือเล็กเอาไว้ก่อนจะตั้งท่าเดินออกจากห้องน้ำ หากแต่ยังไม่ทันจะก้าวผ่านร่างที่ยังคงยืนอยู่อีกฝ่ายก็เข้ามาขวางทางเอาไว้
“เดี๋ยวสิครับ ซีนยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
คนที่ไม่รู้เรื่องทำหน้าฉงนก่อนจะหันมามองร่างสูงข้างตัวอย่างมีคำถาม เพราะดูท่าแล้วคนตรงหน้าน่าจะพูดกับแพทริกมากกว่าตัวเอง ใจดวงน้อยไหววูบขึ้นมาทันทียามเห็นอีกฝ่ายเต็มตา
ร่างเล็กตรงหน้าดูเย้ายวน มีเสน่ห์จนแม้แต่กานต์รักยังเผลอมอง...แล้วแพทริกเล่า
“บอกว่าอย่ามายุ่ง!”
แพทริกกัดฟันตะคอกใส่อีกฝ่ายจนแม้แต่กานต์รักยังผวา นานมากแล้วที่ร่างสูงไม่ได้มีท่าทางเกรี้ยวกราดเช่นนี้ นานจนแทบลืมไปว่าเนื้อแท้ของแพทริกไม่ใช่คนที่ใจดีนัก
“ทำไมล่ะครับ ซีนอยากรู้จักคุณ”
แม้จะรู้ดีว่าคนหน้าจืดที่ยืนเคียงกับคนที่ตัวเองหมายตานั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างไรแต่ก็ไม่สนใจ หากอยากได้ก็ต้องได้แม้ว่าใจจะหวาดหวั่นกับท่าทางดุร้ายนั่นไม่น้อยก็ตาม
“ฉันไม่อยากรู้จักนาย”
ประโยคไร้เยื่อใยดังขึ้นทำให้ใจดวงน้อยที่วูบไหวไปค่อยๆพองโต แม้ด้วยสถานการณ์แล้วจะไม่ควรรู้สึกอะไรอย่างนี้แต่กานต์รักก็ไม่อาจห้ามตัวเองเอาไว้ได้
ดีใจที่เห็นคุณแพทปฏิเสธคนอื่น
“ใจร้ายจังนะครับ”
ปากเล็กจีบพูดพร้อมกับทำเสียงเล็กเสียงน้อยและใบหน้าตัดพ้อ แพทริกมองคนตรงหน้าอย่างเอือมระอา ไม่อยากจะใจเย็นหากแต่นิ้วมือเล็กที่ไล้วนอยู่บนหลังมือกลับขับกล่อมให้อดทนจนไม่ระเบิดใส่คนตรงหน้า
เมื่อดูท่าแล้วอีกฝ่ายคงไม่ยอมถอยโดยง่ายมือหนาจึงล้วงโทรศัพท์เครื่องหรูออกจากกระเป๋ากางเกง สแกนนิ้วมือเพื่อปลดล็อคก่อนจะกดส่งสัญญาณบางอย่างให้ไม่กี่วินาทีต่อมาลูกน้องคนสนิทก็ปรากฏตัว
“เอาตัวเด็กนั่นออกไป” เสียงทุ้มเอ่ยสั่งก่อนชายรูปร่างสูงใหญ่จะเข้ามาชิดตัวแล้วรั้งร่างเล็กออกไปทันที
เสียงร้องโวยวายดังไปตลอดทางหากแต่ไม่มีคนสนใจ ตัวที่เล็กยิ่งเล็กลงไปใหญ่เมื่อเทียบกับฝรั่งตัวโตที่ขนาบข้างทั้งสองคน กานต์รักได้แต่มองตามกระทั่งอีกฝ่ายหายลับไปจากสายตา ก่อนจะหันมาหาคนที่ดูไม่สบอารมณ์อยู่ข้างตัว
“เขาเป็นใครเหรอครับ”
รับรู้ได้ว่าแพทริกไม่พอใจและกำลังหงุดหงิดอย่างรุนแรงแต่ถึงอย่างนั้นสายตาคมที่ทอดมองมาก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่มองคนเมื่อซักครู่
“ไม่รู้ อย่าไปสนใจเลย”
ร่างสูงตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะก้าวนำออกจากห้องน้ำเพื่อเดินกลับมาที่โต๊ะ จากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำเอาแพทริกไม่มีอารมณ์จะนั่งต่อจนกานต์รักที่สัมผัสได้เอ่ยชวนร่างสูงกลับเพื่อพักผ่อนให้อารมณ์ร้อนๆนั้นเย็นลง
“คุณแพทหายหงุดหงิดหรือยังครับ”
ทันทีที่เดินเข้าห้องมือเล็กที่ยังคงถูกกุมเอาไว้ไม่ปล่อยก็กระตุกรั้งให้ต้องหยุดกึก แพทริกหันมามองหน้าคนพูดก่อนจะพรูลมหายใจออกมาเพื่อระบายความร้อนในอก
“ดีขึ้นแล้ว”
“ดีขึ้นแต่ทำไมหน้ายังบึ้งอยู่เลยครับ”
มือข้างที่ไร้การเกาะกุมถูกยกขึ้นพร้อมกับไล้ไปตามคิ้วได้รูปที่ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างหวังให้มันคลายออก กลัวว่าอีกคนจะหน้ายับไปเสียก่อนหากหน้ายังคงเป็นอย่างนี้
“เด็กไร้มารยาทนั่นน่าหงุดหงิดน้อยเสียเมื่อไหร่”
แพทริกเอ่ยเสียงขุ่น ทำให้เวลาที่ควรจะมีความสุขกับกานต์รักต้องพลันสะดุดจนต้องกลับมาดับอารมณ์อย่างนี้ไม่ให้หงุดหงิดได้อย่างไร ร้านเมื่อครู่บรรยากาศดี แพทริกคิดว่าจะนั่งดื่มชิลๆกับคนรักและฟังเพลงไปเรื่อยๆแต่กลับเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นเสียก่อน
“อย่าเก็บเอามาใส่ใจเลยครับ เราจะไม่มีความสุขเปล่าๆนะ”
รอยยิ้มบางคลี่แย้มกว้างปลอบประโลมอารมณ์ร้อนให้เย็นลง สายตาคมทอดมองคนตรงหน้าก่อนจะคลายมือที่จับกันออกแล้วสอดท่อนแขนโอบรัดเอวเล็กะร้อมกับขยับรั้งให้เข้ามาแนบชิด
“ถ้าสมติฉันสนใจเด็กนั่นขึ้นมาจริงๆนายจะทำยังไง”
เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่ออยู่ดีๆก็นึกอยากรู้ว่าหากเขาสานต่อกับเด็กคนนั้นกานต์รักจะมีวิธีจัดการยังไง คำถามที่ทำให้คนฟังเผลอกลั้นหายใจ ใบหน้าหวานพลันหม่นหมอง ริมฝีปากบางถูกขบเม้มเข้าหากัน
“รัก...ก็คงไม่ทำอะไรครับ ถ้าคุณแพทชอบเขาก็คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อย” ประโยคสุดท้ายเอ่ยตอบเสียงเบาอย่างไม่มั่นใจ ดวงตาโตหลบวูบไม่อยากนึกคิดถึงความเจ็บปวดนั้นซักนิด
แต่ไม่ว่าอย่างไรแล้วกานต์รักคงไม่โวยวาย อาจจะเพียงเอ่ยถามว่าแพทริกจะเลือกใคร หากตัวเองไม่ใช่คนที่อีกคนอยากอยู่ด้วยก็คงต้องไป ทางออกนั้นมีเพียงเท่านี้ คนที่เข้ามาไม่ได้ผิดกานต์รักไม่ถือโทษ หากใจจะไม่รักกันแล้วรั้งไปคงยิ่งไม่มีความสุขและเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม
“จะไม่โวยวายหน่อยหรือ” แพทริกถามขึ้นอีกครั้งแม้จะรู้ว่าคนตัวเล็กคงไม่ทำอย่างนั้นเช่นที่ได้พูดออกมา
“ไม่ครับ โวยวายไปก็ไม่ได้ทำให้คุณแพทกลับมารักได้อยู่ดี” ยิ่งทำอย่างนั้นทุกอย่างคงจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ หากต้องจากกันจริงๆจากอย่างเข้าใจคงดีกว่า
“ฉันแค่ถาม...ไม่เคยนึกจะทำอย่างนั้น”
นิ้วมือแกร่งช้อนปลายคางเล็กให้คนที่ก้มหน้าลงต่ำเงยขึ้นสบตา ความวูบไหวที่ได้เห็นมันทำให้แพทริกรู้ว่าเพียงแค่คำถามอยากรู้ของตัวเองกำลังทำให้อีกคนไม่สบายใจ
“...”
“ไม่มีใครทำให้ฉันรู้สึกอย่างที่รู้สึกกับนาย...ไม่มีวัน”
ผู้คนมากมายหลายหลากที่ผ่านเข้ามาไม่เคยมีใครเป็นอย่างกานต์รัก แพทริกไม่เคยรู้สึกอย่างนี้และคงไม่มีวันรู้สึกกับใครได้อีก บางอย่างมันร้องเตือนว่าต้องเป็นเพียงกานต์รักคนเดียวเท่านั้น หากไม่ใช่ก็ไม่มีทางที่ใจดวงนี้จะยอมสยบ
“อาจจะมีก็ได้นะครับ บางทีคุณแพทอาจจะเจอคนที่ทำให้รู้สึกมากกว่าที่รู้สึกกับรักในซักวัน”
“ฉันมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง” แพทริกนิยมการมีรักเดียวและคู่ชีวิตเพียงคนเดียวเช่นคนเป็นพ่อแม่
ที่ผ่านมาเป็นเพราะว่ายังไม่เจอใครจึงไม่ลงหลักปักฐานหรือแม้แต่มีความรู้สึกพิเศษ หากแต่ตอนนี้ไม่ใช่อย่างนั้นอีกต่อไป ยามเมื่อเจอกานต์รักทุกอย่างกลับหยุดนิ่ง ไม่สนใจคนอื่น ไม่ต้องการไขว่คว้า คือคนที่ทำให้รู้สึกว่าอยากอยู่ด้วย อยากเคียงข้างกันไปตลอดทั้งชีวิต
ใครซักคนที่จะรักเรามาเป็นสิบปี มันไม่ได้หาได้ง่ายๆ
-
(ต่อ)
“ไม่ว่าวันข้างหน้าคุณแพทจะตัดสินใจยังไงรักก็พร้อมจะยอมรับนะครับ แค่วันนี้ที่ได้อยู่ตรงนี้รักก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่ามากแล้ว”
ใบหน้าหวานเอ่ยพร้อมกับระบายยิ้มจากความรู้สึกข้างใน แม้มันจะไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีนักแต่กานต์รักก็หมายความอย่างที่เอ่ยออกไปอย่างจริงใจ
วันหนึ่งทุกอย่างอาจเปลี่ยนไป แพทริกอาจเจอคนที่ดีกว่าหรืออาจจะเบื่อกัน ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตามแต่กานต์รักพร้อมยอมรับทุกการตัดสินใจหากมันเป็นความต้องการของคนที่ตัวเองรัก วินาทีนี้ที่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันมันก็เกินกว่าจะคาดฝันไปมากแล้ว
“ฉันไม่ตัดสินใจอะไร เพราะนายจะต้องอยู่ตรงนี้ตลอดไป”
เสียงทุ้มเอ่ยหนักแน่น ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมาลูบไล้แก้มเนียนแผ่วเบาอย่างยืนยันคำพูดและส่งผ่านทุกความรู้สึกทางสายตาที่กำลังสบมองกัน
กานต์รักหลับตาลงนิ่ง สัมผัสที่อยู่รอบเอวเล็กและบนแก้มเนียนตอกย้ำให้รู้ว่ายังอยู่ในสถานการณ์ใด คำพูดเมื่อครู่ดังซ้ำไปมาจนริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้มก่อนจะเป็นตัวเองที่ขยับตัวเข้าหาแล้วเอียงหน้าซบกับอกกว้าง
ไม่มีคำพูดเอื้อนเอ่ย มีเพียงสัมผัสอ่อนโยนและความรู้สึกที่โอบล้อมกายคนทั้งสอง มือหนาเลื่อนมาโอบแผ่นหลังเล็กเอาไว้พร้อมกับลูบไล้ไปมาแผ่วเบา โยกตัวคนในอ้อมกอดน้อยๆราวกับเด็กจนกานต์รักหลุดยิ้มซุกหน้าเข้าหาความอบอุ่น
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ยังอยู่แบบนี้กระทั่งเป็นกานต์รักที่ค่อยๆขยับผละออก
“เราออกไปนอนดูดาวข้างนอกกันดีไหมครับ” ร่างเล็กเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ดวงตาโตเหลือบไปมองท้องฟ้ามืดมิดผ่านกระจกทางด้านหลังพร้อมกับหันมารอคอยคำตอบ
อีกคนเอ่ยเปลี่ยนไปอีกเรื่องทว่าแพทริกก็ไม่นึกขัด ใบหน้าคมพยักตกลงก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กให้ก้าวตามไปยังด้านนอกซึ่งมีเก้าอี้ทอดยาวพร้อมกับโต๊ะตัวเล็กตั้งอยู่
“ยังไม่ง่วงอีกหรือไง”
แพทริกเอ่ยถามคนในอ้อมกอดเมื่อจัดท่าทางการนอนเรียบร้อย ร่างที่มีความสูงต่างกันอิงแอบไม่ห่างบนเก้าอี้ตัวเดียวกันซึ่งถือเป็นโชคดีที่มันใหญ่พอ
“นิดหน่อยครับ แต่รักอยากดูดาวมากกว่า”
ตอนนี้เป็นเวลากว่าห้าทุ่มเศษแต่คนตัวเล็กที่เล่นมาทั้งวันกลับยังไม่หมดแรง กานต์รักรู้สึกง่วงแต่เพียงเล็กน้อย ดวงตาโตทอดมองดาวบนท้องฟ้าขณะที่ปากเล็กก็ระบายยิ้มอยู่ตลอดอย่างสุขใจ
“คิดมากเรื่องที่ฉันถามหรือเปล่า” มือหนาลูบไล้ไหล่บางพลางเอ่ยถามถึงเรื่องที่ยังค้างคา กลัวว่าคำถามของตนจะทำให้กานต์รักคิดมากจนไม่สบายใจ
“ไม่แล้วครับ” ร่างเล็กเอ่ยตอบตามความรู้สึก ไม่ได้ปิดบังแพทริกแต่อย่างใด
เพียงแค่คำพูดที่อีกคนย้ำในใจที่วูบไหวก็กลับมาสงบมั่นดังเดิม กานต์รักไม่ได้มั่นใจในตัวเองแต่เชื่อว่าหากทำทุกอย่างอย่างดีที่สุดไม่ว่าอย่างไรแล้วก็ไม่มีทางเสียใจ
“อย่างนั้นก็ดีแล้ว”
แพทริกเอ่ยเพียงสั้นๆก่อนจะคุยเรื่อยเปื่อยไปยังเรื่องอื่นพลางแหงนหน้าขึ้นมองดูหมู่ดาวที่พรั่งพราวบนท้องฟ้า ให้บรรยากาศรอบตัวโอบล้อมใจเอาไว้ด้วยกัน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
สัมผัสบางเบาไล้เรื่อยไปตามกรอบหน้ากำลังรบกวนร่างสูงใหญ่ที่นอนหลับสนิทให้รู้สึกตัว ใบหน้าคมหันหนีแต่เพียงไม่นานสัมผัสนั้นก็กลับมาอีกครั้งจนมือหนาต้องควานหาต้นเหตุก่อนจะจับเอาไว้มั่น
“คุณแพทครับ ตื่นได้แล้ว” เสียงเล็กเอ่ยกระซิบข้างหูเมื่อเห็นอีกคนขยับตัว มือน้อยข้างขวาถูกจับไว้แน่นจนไม่อาจจะทำหน้าที่ปลุกคนตัวโตได้อีก
“อืม” เสียงครางในลำคอดังขึ้นราวกับเด็กที่กำลังรำคาญทำให้กานต์รักหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่อาจห้าม
เมื่อคืนกว่าทั้งสองจะเข้านอนก็เป็นเวลากว่าตีหนึ่ง ไหนจะอาบน้ำก็ยิ่งเสียเวลาไปอีกตอนนี้คนตัวโตจึงได้ทำท่าไม่อยากตื่น กานต์รักตั้งใจว่าจะดูพระอาทิตย์ขึ้นในยามเช้าตรู่เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันที่ต้องทางเดินกลับ พูดคุยตกลงกันเรียบร้อยทว่าตอนนี้แพทริกกลับไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
“คุณแพทครับ”
กานต์รักยังคงไม่ละความพยายามเอ่ยเรียกอีกครั้ง คราวนี้ยกมือเล็กอีกข้างที่ไม่โดนจับกุมมาเขย่าคนตัวโตน้อยๆ และดูเหมือนว่าคราวนี้ความพยายามจะสัมฤทธิ์ผลเมื่อเปลือกตาหนาปรือขึ้นอย่างเชื่องช้า
“ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกันนะครับ”
ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าโดยประมาณ กว่าจะจัดการล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยคงได้เวลาพอดีกานต์รักจึงเอ่ยปลุกอีกคนหลังจากที่ตัวเองเตรียมตัวจนเรียบร้อย คนพึ่งตื่นหลับตาลงไปอีกครั้งก่อนจะลืมขึ้นขณะที่ในตายังฉายชัดถึงความง่วงงุน
“ถ้าคุณแพทง่วงมากรักไปคนเดียวก็ได้นะครับ” ประโยคประจำตัวถูกเอ่ยขึ้นอีกครั้งจนคราวนี้แพทริกรั้งคนด้านบนเข้าสู่อ้อมกอดแล้วรัดแน่นราวกับเป็นการลงโทษ
ทุกครั้งจะได้ยินประโยคอย่างนี้จากกานต์รักเสมอทั้งที่แพทริกไม่เคยปล่อยให้ได้ทำอย่างนั้น ไม่มีทางเสียหรอกที่จะยอมให้กานต์รักมาไหนไปไหนคนเดียว
“อื้อ คุณแพทครับ รักหายใจไม่ออก”
คนในอ้อมกอดเอ่ยประท้วงทว่ากลับไม่ขัดขืน เรือนร่างเล็กแทบหายจมไปกับอกกว้างและผ้าห่มที่รัดรึง แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมอีกคนต้องรัดตัวเองแน่นหากแต่ก็รู้สึกดียามได้ใกล้ชิดกัน
“มอนิ่งคิสก่อนแล้วฉันจะปล่อย” แพทริกเอ่ยข้อต่อรอง
“สะ สายแล้วนะครับ เดี๋ยวไปดูพระอาทิตย์ขึ้นไม่ทันนะ”
เสียงหวานใสเอ่ยติดขัดเมื่อประโยคต่อลองชวนสั่นไหวดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าคมที่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าหวานเกลี้ยงเกลาเนียนใสน่ามองจนคนง่วงนั้นตื่นเต็มตา แม้จะเป็นภาพที่คุ้นชินแล้วหากแต่ทุกครั้งยามตื่นมาเห็นคนที่เคียงข้างกันในตอนเช้าความรู้สึกอุ่นๆก็เกิดขึ้นในใจทุกครั้ง
“อยากรีบไปก็รีบๆจูบฉันสิ”
คนฟังหน้าแดงซ่าน เหลือบมองนาฬิกาพรายน้ำข้างหัวเตียงจึงพบว่าหากช้ากว่านี้คงไปไม่ทันดูพระอาทิตย์ขึ้นเป็นแน่ แม้จะเขินอายแต่สุดท้ายแล้วใบหน้าเล็กก็ขยับเคลื่อนเข้าใกล้ กระทั่งริมฝีปากบางแนบชิดกันสนิทให้แพทริกได้เอาเปรียบอย่างที่วางแผน
“พะ พอแล้วครับ” ใบหน้าเล็กเอียงหลบก่อนจะเอ่ยบอกเสียงสั่นไหว หากนานกว่านี้กลัวว่าการไปดูพระอาทิตย์ขึ้นคงได้เป็นหมัน
“หึ เดี๋ยวกลับมาค่อยมาต่อ”
แพทริกเอ่ยสั้นๆก่อนจะยอมปล่อยร่างเล็กแล้วลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำ ขณะที่ดวงตาโตได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างกระทั่งเสียงประตูถูกปิดลง สัมผัสเมื่อครู่ยังคงทิ้งความร้อนเอาไว้จนต้องขบเม้มริมฝีปากเข้าหากัน
เมื่อความขัดเขินลดน้อยลงกานต์รักจึงก้าวลงจากเตียง เก็บผ้าห่มให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปเก็บของที่จำเป็นระหว่างรอคนในห้องน้ำ ผ่านไปไม่นานนักแพทริกก็ออกมาขณะที่ใบหน้าคมนั้นดูสดใสหมดจด
“คุณแพทจะเอาอะไรไปอีกหรือเปล่าครับ”
กานต์รักเปิดกระเป๋าใส่ของให้ร่างสูงดูเมื่อหยิบแค่กระเป๋าตังและโทรศัพท์ให้ทั้งตัวเองและอีกฝ่าย ส่วนคอเล็กก็มีกล้องถ่ายรูปห้อยเอาไว้อย่างเตรียมพร้อม คำถามที่คนฟังทำเพียงแค่ส่ายหน้า
พอเสร็จเรียบร้อยทั้งสองจึงเดินออกจากห้องลงไปทางชายหาด ป้ายบอกทางสำหรับดูพระอาทิตย์ขึ้นคือสิ่งที่ช่วยนำทางกระทั่งมาถึงที่หมายแสงสีส้มก็ปรากฏขึ้นบ่งบอกว่าดวงตะวันกำลังจะเริ่มทำงานดั่งเช่นทุกวัน
“สวยจังเลยครับ”
เอ่ยขึ้นกับคนข้างตัวขณะที่แพทริกไม่ได้มีท่าทางตื่นเต้น ความสวยงามแบบนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนเกินกว่าที่ผู้ชายอย่างเขาจะมองเห็น แน่นอนว่ามันสวยแต่ก็ไม่ได้ดูน่าตื่นตาอะไร พระอาทิตย์ก็ขึ้นเป็นปกติเช่นทุกวัน
“เดี๋ยวฉันถ่ายรูปให้”
มือหนายื่นออกมารับกล้องขณะที่กานต์รักก็ยอมส่งให้แต่โดยดี แม้จะขัดเขินบ้างหากแต่เพราะอยากได้ภาพสวยๆเก็บเอาไว้จึงยอมทำตัวเป็นนายแบบซักวัน
“เห็นข้างหลังไหมครับ คุณแพทถ่ายให้เห็นพระอาทิตย์ด้วยนะครับ”
ในจังหวะที่พูดไปนั้นปุ่มชัตเตอร์ก็กดรัวไม่ได้สนใจคำพูดของคนพูดเลยซักนิด โฟกัสของภาพจับอยู่แค่ที่ใบหน้าเล็กเพียงเท่านั้น
“คุณแพทฟังรักอยู่ไหมครับ”
ร่างสูงพยักหน้ารับกระทั่งเมื่อพึงพอใจจึงยอมขยับมาถ่ายภาพมุมกว้างให้เห็นอย่างอื่นและวิวทิวทัศน์ทางด้านหลัง นายแบบจำเป็นยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ท่าทางขัดเขินค่อยๆหายไปจนกลายเป็นความธรรมชาติในที่สุด
“เรามาถ่ายรูปคู่กันนะครับ”
เมื่อได้ภาพเดี่ยวจนพอใจกานต์รักก็ขยับเข้ามาหาร่างสูงที่ทำหน้าที่เป็นช่างภาพจำเป็น ใบหน้าเล็กมีแววออดอ้อนพร้อมกับที่เสียงหวานเอ่ยร้องขอ แพทริกทำเป็นหน้านิ่งยามสองสายตาสบกัน จนราวกับเห็นลูกแมวตัวน้อยกำลังรอคอยคำตอบจึงหลุดยิ้มแล้วพยักหน้าตกลง
จากการเป็นนายแบบกับช่างภาพจึงกลายเป็นเซลฟี่ตัวเองไปโดยปริยาย
TBC.
มาแล้ววววว~ อู้มานานเหลือเกิน ตอนนี้เลยชดเชยด้วยความหวานและความยาวนะคะ :mew3: :mew3: สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านักอ่านทุกคนเลย ขอให้มีความสุข ตื่นมารับสิ่งดีๆของปีใหม่ที่กำลังจะมาถึงด้วยจิตใจและร่างกายที่แข็งแรง :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์ มาก้าวผ่านปี2016ไปด้วยกันนะคะ :3123: :3123:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
หวานกันจริงๆคู่นี้ >\\\\<
-
:L2: :L1: :pig4:
Happy New Year 2017 to you
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1:
:pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
Happy new year :3123: :3123: :3123: :3123:
:pig4 : :pig4 : :pig4 : :pig4 : :pig4 :
-
หวานมากๆๆๆ รักน่ารัก คุณแพทก็เลยรักมาก นุ่มนิ่มน่ามองไปหมดอ่ะนายเอกเรา
ขอบคุณค่ะ
-
หวานรับปีใหม่กันเลยทีเดียว ^^
-
หวานรับปีใหม่ไปอีก
สวัสดีปี 2017 จ้า :)
-
ฮันนิมูน ทะเลหวานนนนน~~~~!! ♡♡
แต่อิเด็กซีนจะมาเปนประเด็นรึเปล่า
-
อิจฉาหวานมาก :hao3: :hao3: :hao3:
-
รักอ้อนมากกกกกก
คุณแพทรัก รักมากจริงๆ หวานกันจนทะเลจืดไปเลย
-
ขอให้สงบสุขอย่างนี้ตลอดไป
กำลังหวาน สวีทวี้ดวิ้ว กำลังดี
:hao6: :hao6:
สวัสดีปีใหม่ 2017 นะค้า o13
-
หือ หวานแท้
-
สวัสดีวันปีใหม่ค่ะ
คู่นี้หวานตอนรับปีเลย ดีใจที่ซีนไม่มีผลกับแพทริก //ปาดเหงื่อแปป กลัวจะมีดราม่า 555
-
หวานกันจริง ๆ :-[
-
หวานอะ สวัสดีปีใหม่น๊าาา
-
อู้หูวววว หวานกันรับปีใหม่เลยนะ
-
สวีทมากกกกก
-
:katai2-1: :katai2-1: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
อ่านรวดเดียว สำลักความหวานตายไปแล้ว :jul1:
-
ขอบคุณ :)
-
อิจฉาๆๆๆๆๆ
-
สวัสดีปีใหม่คร้าบบบบ
ขอให้มีความสุขกาย สุขใจ สุขภาพแข็งแรงนะฮะ
-
รักมากกกกก :กอด1:
-
หวานสุดๆเลยคู่นี้
-
หวานมาก 555 แพทนี้หลงเมียแบบเต็มอัตราเรียบร้อยล่ะ
-
เรื่องนี้หวานมากกกกกก อ่านรวดเดียวเลยค่ะ
ชอบน้องรักมาก อ่อนโยน ใจเย็น คุณแพทเลยแพ้ทางสุดๆ 555555
-
อ่านคู่นี้ทีไร ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังกินเค้กอยู่ทุกที หวานอร่อยจนหยุดไม่ได้ :o8:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว...มันดีต่อใจเหลือเกิน :o8: มันหวาน นุ่ม ละมุน มาต่อเร็วๆเถอะค่ะ ถือว่าช่วยๆกัน ชีวิตจริงมันหนัก มันเครียด ขอพักอารมณ์แบบนี้บ้าง พรีสสสสส :mew1:
-
ตอนที่ 21
และแล้วช่วงเวลาของการพักผ่อนก็ผ่านพ้นไปในที่สุด สิ่งรอบข้างเคลื่อนตัวผ่านเลยไปเนื่องด้วยการขับเคลื่อนของเครื่องยนต์ ดวงตาโตทอดมองทัศนียภาพของสิ่งก่อสร้างระฟ้าซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของคนกรุงอย่างที่ชอบทำ แม้ใจจะรู้สึกวูบโหวงกับการกลับมาสู่วงเวียนชีวิตแบบเดิมทว่าสามวันที่ผ่านมันก็เพิ่มพลังกายและใจให้ได้ไม่น้อย
“ง่วงหรือเปล่า”
เสียงทุ้มจากร่างสูงข้างกายที่เอ่ยถามดึงรั้งความสนใจจากภายนอกให้กลับมาอยู่ในรถอีกครั้ง กานต์รักหันมาสบมองใบหน้าคมของคนรักก่อนจะแย้มยิ้มแล้วเอ่ยตอบ
“นิดหน่อยครับ ว่าแต่...นี่เราจะไปไหนกันครับ”
สองข้างทางมีความไม่คุ้นชินทำให้รับรู้ได้ว่าจุดหมายปลายทางนั้นไม่ใช่สถานที่ที่กานต์รักเคยไป ความสงสัยปรากฏอยู่บนใบหน้าของร่างบางอย่างปิดไม่มิด เพราะหลังจากที่เครื่องบินส่วนตัวลงจอดบนดาดฟ้าอีกคนกลับพามาขึ้นรถทั้งที่ควรจะลงไปพักในห้องโดยไม่ยอมบอกกันซักนิดว่าจะไปไหน
“ถึงแล้วก็รู้เอง” แพทริกตอบพร้อมกับยกยิ้ม
“คงไม่ได้ลวงรักไปทิ้งที่ไหนใช่ไหมครับ”
เอ่ยถามพลางขมวดคิ้วมุ่นกับท่าทางนั้น อีกคนดูมีลับลมคมในบางอย่างจนไม่อาจจะคาดเดา กานต์รักแสร้งถามแม้จะรู้ดีว่าคนรักคงไม่ทำอย่างนั้น แต่เป็นเพราะความสงสัยจึงอดเอ่ยออกไปไม่ได้
“เมียทั้งคน ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง” แพทริกตอบคำถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ นึกขำกับความคิดของเด็กน้อยที่ถามออกมาอย่างเอ็นดู
“ก็ไม่รู้สิครับ คุณแพทดูมีความลับนี่นา”
สถานะที่ถูกเรียกขานทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวจนไม่กล้าสบดวงตาคมขณะพูด ไม่ว่าจะกี่ครั้งยามได้ยินอวัยวะที่ใช้สูบฉีดเลือดก็พานเต้นถี่รัว
“ไม่ต้องกังวลหรอก ถึงแล้วนายจะได้รู้เอง”
สุดท้ายจึงได้แต่พยักหน้ารับแล้วเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้เมื่ออีกคนไม่ยอมบอก ภาพวิวทิวทัศน์ภายนอกถูกให้ความสนใจอีกครั้ง กานต์รักมองบรรยากาศรอบตัวอย่างหวังว่ามันจะทำให้ความรู้สึกอยากรู้เจือจางลงไปได้
ความเร็วของรถเริ่มลดลงก่อนจะกลายเป็นเคลื่อนช้าๆเมื่อประตูของคฤหาสน์หลังหนึ่งเปิดออก ระยะทางจากประตูสู่ตัวบ้านนั้นไกลกันเพราะสมควร ดวงตาโตที่ยังเหลือบมองน้ำพุสวยงามข้างหน้าเบือนกลับมาสบคนข้างตัวอย่างรวดเร็วเมื่อรถจอดนิ่งสนิท เริ่มเข้าใจด้วยตัวเองแล้วว่าถูกพามาที่ไหน
“นี่บ้านของคุณแพทเหรอครับ”
“อืม วันนี้เราจะทานข้าวเย็นกันที่นี่” กานต์รักพยักหน้ารับหงึกหงักก่อนแพทริกจะเอ่ยบอกให้ลงจากรถเพื่อขึ้นไปพัก
ยามได้มองเห็นบ้านหลังใหญ่ที่สมควรเรียกว่าคฤหาสน์อย่างเต็มตาดวงตาใสก็อดจะเบิกขึ้นชื่นชมความสวยงามนั้นไม่ได้ ยอมรับว่าทั้งตื่นเต้นและรู้สึกเซอร์ไพร์สที่ถูกพามาที่นี่ ทุกสิ่งรอบตัวนั้นทำให้ตื่นตาเสียจนกานต์รักยืนมองนิ่งๆไม่ยอมขยับเดิน กระทั่งท่อนแขนแข็งแรงต้องตวัดรัดเอวเล็กแล้วรั้งให้ก้าวตาม
“อ๊ะ คุณแพทครับ” คนไม่ทันได้ตั้งตัวหลุดอุทานออกมาเสียงเบา ก่อนจะต้องรีบโค้งหัวเร็วๆเมื่อเมทรับใช้ที่ออกมายืนเรียงรายนั้นค้อมตัวต้อนรับ
“ปล่อยรักก่อนได้ไหมครับ รักอยากดูภาพวาดตรงนั้น”
มือเล็กวางทับอยู่บนท่อนแขนที่กอดรอบเอวของตัวเองก่อนจะตบเบาๆสองสามครั้งยามร้องขอให้อีกคนปล่อย แพทริกมองคนรักที่ไม่แม้แต่จะสนใจกันพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจก่อนจะคลายแรงกอดรัดลง
ทันทีที่เป็นอิสระกานต์รักก็ขยับก้าวเร็วๆไปทางภาพวาดที่ถูกติดไว้บนผนังอย่างสวยงาม ทุกอย่างนั้นดูลงตัวจนคนที่ชอบอะไรแบบนี้กวาดตามองอย่างตั้งใจ
“บ้านคุณแพทสวยมากเลยครับ”
เมื่อดูทุกอย่างจนพอใจร่างเล็กจึงหันมาพูดกับคนที่ยืนนิ่งอยู่ทางด้านหลังด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ท่าทางที่ทำให้แพทริกตวัดเอวเล็กเข้าหาแนบชิดก่อนจะเอ่ยถาม
“แล้วชอบหรือเปล่า”
“ชอบครับ”
“ถ้าชอบก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบนิ่งหากแต่สายตาที่มองสบกันสื่อความหมายลึกซึ้งจนใจคนฟังสั่นไหว เริ่มเข้าใจแล้วว่าการถูกพามาที่นี่นั้นอาจจะมีจุดประสงค์อะไรแอบแฝง
“อยากให้รักมาอยู่ด้วยจริงๆเหรอครับ”
รอยยิ้มบางถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหวาน มือเล็กที่วางทาบกับหน้าอกแกร่งขยับจัดคอเสื้อที่ไม่เป็นระเบียบเล็กน้อยนั้นให้เรียบร้อยก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองคนตัวโตอีกครั้ง
“ถ้าคราวนี้ไม่ยอมก็จะฉุด”
ไม่มีแววล้อเล่นในน้ำเสียงเลยซักนิด แพทริกพร้อมจะทำอย่างที่ตัวเองพูดโดยไม่รีรอหากกานต์รักไม่ยอมตกลง ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่อีกคนควรจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน เขาอยากเจอหน้าคนรักทั้งก่อนจะนอนและตอนตื่น หากกลับจากทำงานแล้วพบว่ากานต์รักรออยู่ที่บ้านในทุกๆวันคงรู้สึกดีเป็นที่สุด
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
คำพูดแสนเอาแต่ใจของคนตัวโตทำให้คนฟังเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มีอย่างที่ไหนบังคับให้มาอยู่ด้วยกันดื้อๆเสียอย่างนั้น
“อืม ก็เมียดื้อเลยต้องบังคับ”
ร่างบางได้แต่นิ่งเงียบเมื่ออีกคนเอ่ยคำพูดที่ทำให้เก้อเขินจนไม่อาจสบตา ใบหน้าหวานหันไปมองทางอื่นอย่างพยายามซ่อนความเขินอายบนใบหน้าที่เห่อร้อน
“ว่ายังไง...ย้ายมาอยู่กับฉันนะ”
จมูกโด่งเป็นสันขยับเข้ามาคลอเคลียบนแก้มเนียนใสราวกับแมวยักษ์กำลังอ้อนเจ้าของ เสียงทุ้มที่มักเรียบนิ่งอ่อนลงจนกลายเป็นเว้าวอนให้คนฟังใจอ่อนยวบยาบ ดวงตาโตเหลือบกลับมามองคนที่อิงแอบแนบชิด ใจเต้นแรงกับท่าทางนั้นไปจนหมด
ไม่เคยคิดเลยว่าอีกคนจะอยากให้มาอยู่ด้วยกันขนาดนี้
“อืมมมม” กานต์รักแกล้งทำหน้าครุ่นคิดพร้อมทั้งลากหางเสียงยาว
“ไม่ต้องคิด พูดออกมาเดี๋ยวนี้ว่าตกลง” ความใกล้ชิดนั้นผละออกไปก่อนคนตัวโตจะเอ่ยสั่งเสียงขุ่น ขณะที่คิ้วเข้มก็ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างใจร้อน
“รัก...”
“...”
“ตกลงครับ”
คนหน้าหวานระบายยิ้มกว้างยามเอ่ยคำที่อีกคนต้องการในที่สุด คำตอบนั้นทำให้แพทริกยกยิ้ม ประกายความสุขฉายชัดออกมาจากดวงตาคมจนกานต์รักสังเกตเห็น
“ย้ายมาวันนี้เลย”
“เร็วไปครับ! รักต้องจัดการหลายอย่างคงต้องใช้เวลาซักหน่อย”
กานต์รักตกใจกับความใจร้อนของอีกฝ่ายจนเผลอพูดออกมาเสียงดัง ขณะที่คนขี้ใจร้อนกลับมาทำหน้านิ่งทันทียามได้ยินประโยคที่ตัวเองไม่พึงประสงค์
“ไม่นานหรอกครับ”
มือบางยกขึ้นมาลูบโครงหน้าแกร่งนั้นเบาๆพร้อมกับปลอบประโลมด้วยเสียงอ่อนนุ่ม แพทริกสบตามองกันนิ่งทว่ากระแสความไม่พอใจก่อนหน้าก็จางหายไปให้ได้เบาใจ
“แพทริก!”
ก่อนจะได้พูดคุยกันมากกว่านั้นเสียงเรียกชื่อคนร่างสูงก็ดังขึ้นจนทำให้กานต์รักตกใจผละออกอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าก้าวฉับๆดังมาจากทางด้านหลัง ยังไม่ทันจะได้หันไปมองใครคนนั้นก็ก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าเคียงข้างคนรักให้ดวงตาโตเบิกกว้าง
“มัมบอกว่าถ้าจะมาให้โทรบอกก่อนทำไมถึงไม่ทำหืม?”
เสียงสนทนาภาษาอังกฤษไม่อาจทำให้คนที่ตกใจดึงสติกลับมาได้ แน่นอนว่ากานต์รักรู้ดีว่าคนตรงหน้านั้นเป็นใคร หากแต่สถานการณ์ที่ไม่ได้เตรียมตัวและเตรียมใจทำให้ไม่รู้เลยว่าควรทำอย่างไรจนได้แต่นิ่งงัน
มะ แม่ของคุณแพท
“ผมขี้เกียจ” แพทริกเอ่ยตอบผู้เป็นแม่ออกมาง่ายๆ
“มัมยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ พ่อกับพี่ชายเราก็ยังไม่ทันได้กลับมา ถ้าโทรมาบอกก่อนพวกเราจะได้จัดการเวลาถูก นี่อะไร คิดจะมาก็มามันน่าตีนัก”
หญิงสาวที่แม้จะมีอายุแล้วหากแต่ยังคงความสวยงามเอาอย่างน่ามองเอ่ยพูดกับลูกชายยืดยาว
“ผมกับกานต์รักจะขึ้นไปพักก่อนพอดี มัมก็จะได้มีเวลาจัดการกับอาหารต่อ รอแด๊ดกับพีทกลับมาพวกเราค่อยลงมาอีกครั้ง”
“ถ้าอย่างนั้นมัมขอคุยกับรักก่อน”
แม้ชื่อของตัวเองจะได้ยินไม่ถนัดนักหากแต่มันก็ทำให้คนที่ไม่ทันได้เตรียมใจสั่นไหว ความคิดมากมายตีรวนอยู่ในอกจนมือบางเย็นเฉียบ
อีกคนไม่ได้บอกเลยว่าวันนี้จะได้เจอกับครอบครัวเบรนเนแกน แน่นอนว่าหากใครเผชิญหน้ากับสถานการณ์อย่างนี้ความตื่นเต้นและความกังวลใจมันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถห้ามได้ ยิ่งยามดวงตาหวานสีเดียวกันกับแพทริกหันมาสบความตื่นกลัวยิ่งเตลิดไปไกล
ควรทำยังไงดี
“กานต์รักใช่ไหมจ๊ะ?”
สุ้มเสียงหวานกังวานเอ่ยพูดขึ้น ความอ่อนละมุนของน้ำเสียงนั้นทำให้คนฟังรู้สึกใจชื้นขึ้นมาจนต้องพยายามผ่อนลมหายใจที่เกร็งคัดของตัวเองออกมาช้าๆ
“คะ ครับ”
“ได้เจอกันเสียทีนะ...หน้าตาน่ารักจริงๆ”
คนตรงหน้าไม่เพียงแต่พูดเปล่า มือบางยังเอื้อมขึ้นมาลูบไล้แก้มเนียนใสเบาๆจนเจ้าของไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัว กานต์รักยืนนิ่งมองใบหน้าสวยของมารดาแพทริกพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ ท่าทางที่ยิ่งทำให้น่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่
“...สวัสดีครับ”
กว่าหลายวินาทีที่ทุกอย่างนั้นนิ่งงัน กระทั่งบางอย่างในหัวร้องเตือนว่าควรกล่าวคำทักทายออกไปคำพูดตอบกลับด้วยภาษาเดียวกันจึงดังขึ้น
“สวัสดีจ้ะ ไปเที่ยวมาเป็นยังไงบ้าง เดินทางเหนื่อยหรือเปล่า” ฝ่ามือบอบบางที่สัมผัสอยู่ข้างแก้มผละออกไปก่อนจะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“สนุกครับ....ตอนนี้ก็เพลียนิดหน่อย” กานต์รักเอ่ยตอบเสียงแผ่วอย่างไม่มั่นใจนัก แม้ความรู้สึกกังวลจะดีขึ้นทว่ายังไม่อาจจางหายไปได้หมด
“ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นไปพักเถอะจ้ะ...เดี๋ยวถ้าแด๊ดกับพีทมามัมจะให้คนไปตามอีกที” ประโยคหลังเอ่ยบอกกับร่างสูงที่ยืนนิ่งก่อนแพทริกจะพยักหน้ารับ
ฝ่ามือเล็กที่วางอยู่ข้างตัวถูกเกาะกุมก่อนร่างสูงจะออกแรงรั้งให้กานต์รักทำได้เพียงโค้งหัวอย่างขอตัวกับผู้ใหญ่แล้วเดินตามคนตัวโตขึ้นไปด้านบน
แกร๊ก
ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลงกานต์รักก็ได้แต่ยืนนิ่งสบตากับแพทริกโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา จวบจนกระทั่งเป็นคนตัวเล็กที่ทนไม่ไหว
“คุณแพทไม่เห็นบอกรักก่อนเลยครับ”
“ฉันอยากเซอร์ไพร์ส”
คำตอบนั้นทำให้คนหน้าหวานเผลอยู่ปากเพราะมันเซอร์ไพร์สมากจริงๆ เซอร์ไพร์สเสียจนหัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นผู้ให้กำเนิดของคนรักยืนอยู่ตรงหน้า
ไม่ให้เวลากันได้เตรียมใจเลยซักนิด
“มัมของคุณแพทจะชอบรักไหมครับ”
คำถามนั้นถูกเปล่งออกมาอย่างไร้ซึ่งความมั่นคง นั่นคือเรื่องที่กังวลอยู่ในใจจนรู้สึกวูบโหวงไปทั่วท้อง กานต์รักไม่อาจปฏิเสธเลยว่าตอนนี้ตัวเองกังวลมากแค่ไหน และแพทริกสัมผัสมันได้จนต้องรั้งอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมกอด ฝ่ามือหนายกขึ้นมาลูบไล้แผ่นหลังบางอย่างปลอบโยน
“ทุกคนจะรักนายเหมือนที่ฉันรัก ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น”
เสียงทุ้มนุ่มและการกระทำอันอ่อนโยนทำให้ใจที่สั่นไหวค่อยๆสงบขึ้น กานต์รักหลับตาลงอย่างเชื่องช้า ให้สัมผัสอบอุ่นนั้นโอบล้อมรอบกายแทนความรู้สึกวูบไหว ปล่อยให้เวลาค่อยๆไหลผ่านไปในอ้อมกอดแข็งแรงที่เปรียบเป็นดั่งที่พักพิงให้เสมอ
“ง่วงหรือเปล่า พักซักหน่อยแล้วกัน”
เมื่อรับรู้ได้ว่ากานต์รักรู้สึกดีขึ้นแล้วแพทริกจึงเอ่ยถามเพราะอีกฝ่ายตื่นมาเก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับแต่เช้า คำถามที่คนฟังก็พยักหน้ารับเบาๆ
“รักขอเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
กานต์รักขยับผละออกจากอ้อมกอดนั้นก่อนจะเอ่ยบอก ยามที่อีกคนเดินลับหายไปทางห้องน้ำแพทริกจึงหันไปเปิดแอร์เพราะเมื่อครู่มัวแต่คุยกันจนลืมไปเสียสนิท
ห้องนอนในคฤหาสน์กว้างใหญ่โตโออ่า กว่าจะเดินถึงห้องน้ำกานต์รักก็สำรวจความสวยงามรอบๆไปด้วยอย่างตื่นตา กระทั่งเมื่อมาถึงที่หมายจากแค่การจะเข้าห้องน้ำก็กลายเป็นเดินชมทุกซอกทุกมุม
“สวยจัง”
ภายในห้องน้ำถูกออกแบบและตกแต่งจนกานต์รักแทบอยากจะย้ายมานอนในนี้ แม้จะเห็นความสวยงามของการตกแต่งมาหลากหลายสไตล์จากหลายที่ที่เคยอยู่หากแต่เพราะเป็นสิ่งที่น่าตื่นตาจึงอดตื่นเต้นไม่ได้
กว่าร่างบางจะออกจากห้องน้ำได้จึงผ่านไปหลายนาทีจนแพทริกเกือบจะเดินมาตาม พอถูกถามว่าทำไมหายไปนานก็ได้แต่ยิ้มบางๆตอบ
“ฉันจะออกไปจัดการงานนิดหน่อย” แพทริกเอ่ยบอกกับคนที่นอนอยู่บนเตียงกว้างเรียบร้อย ความรู้สึกง่วงงุนเริ่มเล่นงานจนตาดวงโตหรี่ปรือ
“ครับ”
กานต์รักพยักหน้ารับขณะมือหนาของคนที่นั่งอยู่ขยับกระชับผ้าห่มให้จนถึงแผ่นอก แม้จะเสียดายยามไม่มีอ้อมกอดอบอุ่นตระกองกอดเช่นเคยแต่ก็เข้าใจดีว่าเรื่องงานนั้นสำคัญเพียงใด
เปลือกตาสีอ่อนปรือปิดลงยามสัมผัสบางเบาทาบทับลงมาบนหน้าผาก ความอุ่นร้อนแช่นิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะผละออกไป แพทริกยังคงนั่งมองอีกคนอยู่อย่างนั้นกระทั่งมั่นใจว่ากานต์รักหลับไปแล้วจึงขยับตัวลุกขึ้นเดินออกจากห้องเพื่อจัดการบางอย่าง
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“เฮ้ ว่าไงน้องชาย” ร่างสูงที่เคียงข้างมากับผู้เป็นพ่อเอ่ยทักทายน้องชายทันทีที่เห็นหน้า แพทริกซึ่งกำลังนั่งคุยกับอยู่กับมัมทำเพียงแค่ปรายตามองก่อนจะทำเป็นไม่ได้ยินคำทักทายนั้น
“สวัสดีครับแด๊ด” กล่าวทักทายผู้ให้กำเนิดอีกคนโดยไม่สนใจพี่ชายที่ทรุดตัวนั่งลงอีกฝั่งเลยซักนิด
“อะไรวะ นี่แกเมินพี่ชายอย่างฉันเหรอแพทริก” ปีเตอร์แสร้งเอ่ยถามตามนิสัย รู้ดีว่าน้องเป็นคนยังไงแต่ก็อดแกล้งให้หงุดหงิดไม่ได้ แพทริกแตกต่างจากเขามากเลยล่ะ
“ลูกสองแล้วนะแกน่ะ เลิกทำตัวไร้สาระซักทีพีท”
แพทริกเอ่ยกับพี่ชายอย่างเบื่อหน่ายเมื่อไม่ว่าจะผ่านไปเท่าไหร่อีกคนก็มักทำอะไรแบบนี้อยู่เสมอ อาจจะด้วยอายุที่ไม่ได้แตกต่างกันมากนักเลยทำให้ทั้งสองนั้นพูดคุยกันตรงๆเหมือนเพื่อน
“แด๊ดเห็นด้วยกับแพทริก...แล้วนี่เป็นไง แซมกับโจเซฟบอกว่าแกหนีงานไปเที่ยว”
ผู้เป็นพ่อซึ่งนั่งเคียงข้างคู่ชีวิตหันมาถามลูกชายอีกคน การมาเมืองไทยครั้งนี้ก็เพราะว่าเรื่องงานและส่วนหนึ่งคือเรื่องคนรักของแพทริก ทุกคนในครอบครัวนั้นต่างตื่นเต้นและรอคอยที่จะได้เจอกับกานต์รักอย่างจดจ่อ
“ผมแค่หาเวลาไปพักผ่อน”
“ให้ตัวเองพักหรือให้ใครพัก” พอล เบรนเนแกน เอ่ยถามอย่างรู้ทันโดยมีทั้งแม่และพี่ชายส่งยิ้มล้อเลียน
“ทั้งสองอย่าง”
คำตอบสั้นๆอย่างยอมรับแต่โดยดีทำให้ทุกคนหลุดยิ้มกับมุมที่ไม่เคยเห็นของแพทริก ใบหน้าคมยังคงนิ่งเรียบไม่ได้แสดงท่าทีหากแต่มันมีความสุขประกายออกมาอยู่จางๆ เป็นครั้งแรกที่ได้คุยหยอกล้อถึงเรื่องนี้เพราะที่ผ่านมาแพทริกไม่เคยจริงจังกับใครมาก่อนเลยซักคน
“จริงจังแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“น่ารักดีนะ มัมชอบ” คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม นึกไปถึงคนตัวเล็กหน้าหวานท่าทางเรียบร้อยแล้วก็รู้สึกเอ็นดู
“ผมต้องเจอหน้าน้องสะใภ้บ้างแล้ว ว่าแต่ตอนนี้แฟนแกอยู่ไหน”
“แพทบอกว่าน้องพักผ่อนอยู่...เอาล่ะ มัมว่าแด๊ดกับพีทขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า จะได้ลงมาทานข้าวกัน...แพท ป่านนี้น้องคงตื่นแล้วล่ะมัมว่า”
“โอเค งั้นแยกย้าย อีก20นาทีเจอกัน” ปีเตอร์พูดออกมาพร้อมกับขยับขึ้นยืนแล้วลุกออกไปจากห้องเป็นคนแรกก่อนจะตามด้วยแพทริกที่เอ่ยขอตัวด้วยอีกคน
เรือนร่างสูงใหญ่เดินเข้าห้องมาก่อนจะแปลกใจเล็กน้อยเมื่อบนเตียงกว้างนั้นไร้ซึ่งร่างของคนที่นอนอยู่ก่อนหน้า ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปดูทางห้องน้ำกานต์รักก็เดินเข้ามาพร้อมใบหน้าใสที่มีหยดน้ำเกาะอยู่บางๆ
“หิวหรือยัง อีกเดี๋ยวลงไปทานข้าวกัน” แพทริกเอ่ยถามร่างบางก่อนจะได้คำตอบเป็นการพยักหน้ารับ กานต์รักก้มลงมองชุดที่ตัวเองสวมใส่ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิด
เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อนพร้อมด้วยกางเกงขาสี่ส่วนสีขาว...
“รักขอเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”
“เปลี่ยนทำไม”
สีหน้าไม่มั่นใจของกานต์รักทำให้คิ้วเข้มขมวดมุ่น ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วร่างของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แพทริกไม่เห็นว่ามันสมควรจะต้องเปลี่ยนตรงไหน เขาชอบเสียอีก
“ต้องเจอครอบครัวคุณแพท รักว่ารักควรจะแต่งตัวให้สุภาพกว่านี้ครับ” คำตอบที่ได้รับทำเอาคนฟังได้แต่ส่ายหัวเบาๆ เข้าใจทันทีว่าอีกคนนั้นกังวลเรื่องอะไร
เรือนร่างสูงใหญ่ขยับเข้าหาก่อนจะรั้งมือเล็กทั้งสองข้างมาไว้ในมือ
“แค่เป็นอย่างที่นายเป็น ไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องอื่น”
“รักกังวลครับ”
คนตัวเล็กยอมรับออกมาโดยง่าย ขนาดเมื่อบ่ายได้เจอเพียงแค่แม่ของอีกคนกานต์รักยังรู้สึกกังวลไม่หาย ไม่รู้ว่าทำท่าทางอย่างไรไปให้ดูไม่เหมาะสมหรือเปล่า คราวนี้ต้องเจอทั้งครอบครัวจะไม่ให้กังวลและคิดมากได้อย่างไร
“กังวลทำไม พ่อกับแม่นายน่ากังวลกว่าเยอะ”
นิ้วมือแกร่งไล้วนบนหลังมือเล็กเพื่อคลายความไม่สบายใจให้อีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยกึ่งหยอกเหย้า ครั้งแรกที่รู้ว่าพ่อแม่กานต์รักเป็นใครใช่ว่าแพทริกไม่กังวล หากเทียบกับพ่อแม่ของตัวเองแล้วเขาคิดว่าน่าจะสบายกว่ามาก
“ยังไงรักก็กังวลอยู่ดี พ่อกับพี่ชายคุณแพทดุไหมครับ” ดวงตาโตที่เหลือบมองมามีแววไม่มั่นคง มันสั่นคลอนวูบไหวบ่งบอกความรู้สึกของเจ้าของได้เป็นอย่างดี
“สำหรับนายไม่มีใครกล้าดุ เชื่อฉันสิ”
สำหรับแพทริกแล้วในเรื่องงานผู้เป็นพ่อนั้นเรียกว่าดุและเข้มงวด หากแต่ถ้าเป็นเรื่องการใช้ชีวิตท่านไม่เคยยุ่งปล่อยให้ตัดสินใจเองทุกอย่าง กับกานต์รักนั้นเขามั่นใจเหลือเกินว่าเพียงแค่เห็นหน้าก็แทบไม่มีใครดุได้ลง
เมื่อก่อนแพทริกไม่ใช่คนใจดีและไม่เคยใส่ใจใคร ทว่าพอตอนนี้กับกานต์รักแล้วเขากลายเป็นคนอ่อนโยนทั้งที่กับคนอื่นๆไม่เป็นอย่างนั้นเลยซักนิด
“รักทั้งตื่นเต้นและกลัวไปหมดเลย มัน...ไม่รู้สิครับ”
กลัวว่าคนในครอบครัวคนรักจะไม่ชอบ จะรับได้ไหม จะรู้สึกยังไง
ท่าทางกระวนกระวายใจนั้นทำเอาคนมองได้แต่ยกยิ้ม เพราะเป็นกานต์รักที่ใส่ใจกับทุกๆคนจึงเป็นแบบนี้ แพทริกกระชับฝ่ามือเล็กให้แน่นขึ้นก่อนจะละมือข้างขวาขึ้นมาไล้แก้มเนียนนั้นแผ่วเบา
“แค่เป็นตัวนาย ทุกอย่างจะออกมาดี” ใบหน้าคมกระซิบพูดก่อนระยะห่างระหว่างริมฝีปากทั้งสองจะค่อยๆลดลงไป ลดลงจนกระทั่งจรดกันในที่สุด
แพทริกดึงรั้งความกังวลและความกลัวทุกอย่างของกานต์รักให้เหลือเพียงสัมผัสตรงหน้า เรียวปากได้รูปบดคลึง ดูดดึงเข้าหาแผ่วเบาและเต็มไปด้วยความรู้สึก ดวงตาโตค่อยๆปรือหลับพริ้ม ยอมปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับความหวามไหวตรงหน้า แลกเปลี่ยนสัมผัสของกันและกันจนเกิดเสียงในความเงียบ
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เป็นอย่างนั้น กระทั่งกานต์รักหายใจไม่ทันแพทริกจึงค่อยๆผละออก ก้านนิ้วยาวปาดไล้น้ำสีใสออกจากมุมปากบางให้ทั้งที่ยังซบหน้าผากเข้าหากัน
“พร้อมหรือยัง”
เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆปรือเปิดขึ้น อกบางกระเพื่อมไหวยามลมหายใจวูบโหวงถูกสูดลึกเข้าไปในปอด กานต์รักมองหน้าคนร่างสูงที่อิงแอบแนบชิดก่อนจะพยักหน้ารับในที่สุด
แพทริกส่งยิ้มให้อีกคนรู้สึกผ่อนคลายก่อนจะผละออกแล้วรั้งมือเล็กให้ก้าวออกจากห้องไปด้วยกัน
“คุณแพท...เสื้อผ้า...” หากแต่พ้นประตูไปได้ไม่เท่าไหร่เสียงสั่นๆก็เอ่ยถึงเรื่องที่ยังกังวล
“นายไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนมัน”
เอ่ยเสียงเรียบเพียงเท่านั้นก่อนคนตัวโตจะสาวท้าวไปเรื่อยๆให้กานต์รักได้แต่ขยับตาม มืออุ่นหนาตรงหน้าจับกันแน่น ความอุ่นนั้นทำให้ใจสั่นไหวค่อยๆกลับมามั่นคงอีกครั้ง
“นั่นไงลงมาพอดี...ไฮ~ โอ๊ะ น่ารักจังเลย”
บุคคลที่มีลักษณะใกล้เคียงกับแพทริกทั้งหน้าตาและรูปร่างหันมาเห็นเมื่อทั้งสองเดินเข้ามายังห้องอาหาร ก่อนอีกฝ่ายจะถลาเข้ามาหาและชะโงกหน้ามองจนกานต์รักได้แต่ยืนนิ่งเบิกตากว้าง
“แฟนฉันตกใจหน้าแกพีท ถอยออกไปเดี๋ยวนี้” แพทริกเอ่ยด้วยเสียงเบื่อหน่าย
“แค่ดูก็ไม่ได้หรือไง...สวัสดีคิ้วท์บอย ฉันชื่อปีเตอร์เป็นพี่ชายของแพท หรือจะเรียกสั้นๆว่าพีทก็ได้”
“อ่า...สวัสดีครับ ผมกานต์รัก เรียกสั้นๆว่ารักก็ได้” เสียงตอบกลับเป็นภาษาเดียวกันทำให้อีกคนยิ้มกว้าง ขณะที่ผู้ใหญ่ทั้งสองก็กำลังมองมาพร้อมกับอมยิ้ม
“รั๊ก...รัก ที่แปลว่าเลิฟใช่ไหม คำนี้ฉันรู้จักนะ”
ปีเตอร์อวดความรู้ภาษาไทยของตัวเองอย่างอารมณ์ดี ท่าทางนั้นทำให้กานต์รักค่อยๆผ่อนความกังวลลงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นมิตรกว่าที่คิดเอาไว้
“พอแล้วน่าพีท แด๊ดกับมัมรออยู่ไม่เห็นหรือไง”
แพทริกตอบก่อนจะรั้งคนข้างตัวให้เดินเลยพี่ชายจอมป่วนเพื่อไปแนะนำกับพ่อแม่อีกครั้งอย่างเป็นทางการ ตาโตมีแววสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นชายที่ดูภูมิฐานและสงบนิ่งนั่งอยู่หัวโต๊ะ ดวงตาคมคล้ายกับคนรักจ้องมองมาไม่วางตา
“แด๊ดครับ มัมครับ นี่กานต์รัก คนรักของผม”
แพทริกเอ่ยแนะนำตัวกานต์รักอย่างเป็นทางการ ขณะที่ร่างเล็กก็ก้มหัวลงให้ผู้ใหญ่ทั้งสองก่อนจะยกมือขึ้นไหว้แล้วกล่าวคำทักทายเป็นภาษาไทยเพราะคิดว่าอย่างไรแล้วที่นี่ก็คือเมืองไทย
“สวัสดีครับ”
“ซา หวัด ดี จะ”
มัมของแพทริกพยายามรับไหว้ด้วยการตอบกลับเป็นภาษาเดียวกันก่อนเธอจะหลุดหัวเราะกับสำเนียงที่ไม่ชัดเจนนักของตัวเองจนกานต์รักยิ้มตาม ขณะที่แด๊ดของแพทริกนั้นก็พยักหน้ารับพร้อมกับยกยิ้ม
“คนนี้น่ะเหรอที่จับมาขังไว้จนเขาต้องบีบให้แกปล่อยตัว”
เหตุการณ์วันนั้นพอล เบรนเนแกรนยังจำได้ไม่มีลืม แค่เพียงเท่านั้นผู้ที่ผ่านอะไรมาไม่น้อยและมีอำนาจก็รู้แล้วว่าเด็กตรงหน้านั้นไม่ธรรมดา แต่เขาไม่เคยเข้าไปยุ่งกับเรื่องของลูก หากมีอะไรที่ควรรู้แพทริกคงจะบอกออกมา เรื่องของความรักมันไม่เกี่ยวกับฐานะอยู่แล้ว
ประโยคทักทายที่แพทริกเองก็จำเหตุการณ์นั้นได้ไม่ลืม ขณะที่กานต์รักได้แต่เหลือบสายตามองคนตัวโตอย่างขอลุแก่โทษกับเรื่องราวในวันนั้น
“ครับ คนนี้แหละ”
“ไม่ธรรมดา...เอาล่ะ สวัสดีกานลัก เรียกฉันกับมัมอย่างที่แพทเรียกแล้วกัน ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของเรา”
“ขอบคุณครับ...ดะ แด๊ด...มัม”
ใบหน้าหวานมีแววไม่ค่อยมั่นใจหากแต่ไม่ได้กังวลอย่างเช่นก่อนหน้า รอยยิ้มบางถูกจุดขึ้นให้คนที่อายุมากกว่าทั้งหมดมองอย่างเอื้อเอ็นดู กานต์รักมีความอ่อนโยนและอ่อนหวานอยู่ในตัว ดูใจเย็นและน่ารักอย่างลงตัวจนไม่น่าแปลกใจเลยซักนิดที่สามารถหยุดแพทริกได้
“มัมว่าเราทานข้าวกันดีกว่าเนอะ รักคงจะหิวแย่แล้ว...ทานข้าวกันจ้ะ มัมเข้าครัวเองเลยนะ”
เรือนร่างบอบบางของหญิงสาวเพียงคนเดียวในบ้านขยับเข้ามาหา ก่อนมือเล็กจะแตะเข้ากับแผ่นหลังบางของกานต์รักให้นั่งลง ร่างบางยิ้มรับก่อนจะมองหน้าแพทริก ขณะที่คนตัวสูงก็พยักหน้าให้แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างกัน
“ผมก็หิวแล้วครับมัม” เสียงของปีเตอร์ดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะวิ่งไปนั่งลงข้างผู้เป็นแม่ ขณะที่บิดานั้นนั่งในตำแหน่งหัวโต๊ะที่ประจำของผู้นำครอบครัว
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างไม่อึดอัด มีมัมและปีเตอร์คอยทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย กานต์รักถูกถามเรื่องทั่วๆไปบ้างทว่าก็ไม่ได้เจาะลึกจนตอบไม่ได้ราวกับทุกคนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ความกังวลใจและกลัวเกร็งจึงลดลงจนสามารถเป็นตัวของตัวได้โดยไม่รู้ตัว
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
(มีต่อ)
-
(ต่อ)
“บอกแล้วว่ามัมกับแด๊ดและพี่ชายฉันจะชอบนาย” แพทริกเอ่ยพูดกับคนในอ้อมกอดที่นอนอิงแอบอยู่บนอกพร้อมทั้งลูบไหล่มนไปมาเบาๆ
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จทุกคนก็ใช้เวลากับการดูหนังไปด้วยกัน พ่อและแม่ของเขานั้นเอ็นดูกานต์รักจนแทบไม่ยอมปล่อยตัวให้ได้มีเวลาสองต่อสอง อาจเพราะลูกๆไม่ได้น่ารักน่าเอ็นดูเช่นคนในอ้อมกอดพอได้เจอจึงเห่อเป็นพิเศษ
หากไม่เพราะแพทริกเอ่ยออกมาตรงๆป่านนี้ก็ยังคงไม่ได้ขึ้นมาบนห้องแน่นอน
“ก็ตอนนั้นรักไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจอะไรเลย คุณแพทไม่ยอมบอกกันซักนิด” กานต์รักเอ่ยออกมาก่อนจะนึกถึงภาพเมื่อไม่กี่ชั่วโมงอย่างสุขใจ ดีใจเหลือเกินที่เข้ากับคนในครอบครัวของอีกฝ่ายได้
“ตอนฉันเจอพ่อกับแม่นายน่าตกใจกว่าอีก”
“แต่ตอนนั้นรักก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับ”
กานต์รักเองก็ไม่รู้มาก่อนว่าพ่อและแม่จะบินมาหา ตอนนั้นกำลังตกใจเรื่องระหว่างแพทริกกับพร้อมกานต์พอเห็นผู้ให้กำเนิดทั้งสองยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ ยอมรับว่าแพทริกนั้นนิ่งและรับมือได้ดีกว่ามาก ด้วยเพราะวุฒิภาวะและหน้าที่จึงทำให้อีกคนจัดการกับทุกอย่างได้ดี
“พรุ่งนี้ฉันจะให้คนไปคนของมาที่นี่ให้” อยู่ดีๆคนตัวโตก็พูดไปอีกเรื่องจนใบหน้าเล็กที่อิงซบกับอกกว้างต้องแหงนขึ้นมองอย่างแปลกใจ
“รักยังไม่ได้คุยกับครอบครัวเลยครับ”
“ฉันคุยแล้ว”
“อะไรนะครับ”
คำตอบของแพทริกทำเอาคนที่ไม่รู้เรื่องงุนงงจนต้องหลุดเสียงถาม ตาโตเบิกกว้างขึ้นพยายามครุ่นคิดว่าอีกฝ่ายเอาเวลาไหนไปคุยกับพ่อและแม่ แล้วทำไมทั้งสองถึงไม่บอกเรื่องนี้กับกานต์รักเลย
“ฉันคุยกับพวกท่านแล้ว พ่อกับแม่นายไม่ว่าอะไรที่จะย้ายมาอยู่ด้วยกัน แต่แค่มีเรื่องคนที่คอยดูแลนายก็เท่านั้น”
ด้วยเพราะอยู่กันคนละซีกโลกจึงไม่อาจพบท่านทั้งสองได้ด้วยตัวเอง แพทริกเลยจัดการโทรหาพ่อแม่ของกานต์รักและขออนุญาตให้ลูกชายของท่านมาอยู่ด้วยกัน ส่วนเรื่องของพิธีการอะไรต่างๆท่านบอกว่าไม่จำเป็นให้แล้วแต่ความต้องการของกานต์รัก ขอแค่ให้เกียรติและเคารพในการใช้ชีวิตด้วยกันเป็นพอ
และอีกหนึ่งเรื่องที่สำคัญคือคนดูแลกานต์รักที่รายล้อมรอบตัวจะยังคงอยู่ แพทริกรับคำอย่างเห็นด้วยและเพิ่มคนของตัวเองเข้าไปเผื่อเกิดอะไรขึ้นเพราะถือว่าตอนนี้ตัวเองเป็นคนดูแลกานต์รักแล้วจะต้องทำให้ดีที่สุด
“คุณแพทไปคุยตอนไหนกันครับ ทำไมรักไม่รู้เรื่องเลย”
“ความลับ”
สองคำสั้นๆที่ทำให้คนในอ้อมกอดหน้ามุ่ยลงจนแพทริกยกยิ้มด้วยความเอ็นดู อีกคนซบหน้าลงนอนในตำแหน่งเดิมก่อนจะบ่นงึมงำกับตัวเองว่าทุกคนไม่ยอมบอกกันอย่างนู้นอย่างนี้จนแพทริกต้องรั้งขึ้นมาจูบปิดปาก
“พรุ่งนี้ตอนบ่ายฉันว่าง ถ้าเสร็จงานแล้วจะแวะไปหาที่ร้าน”
เอ่ยพูดขึ้นหลังจากเอาเปรียบคนตัวเล็กจนพอใจ นิ้วมือแกร่งยังคงไล้วนใต้ริมฝีปากบางบวมเจ่อนั้นแผ่วเบา จ้องมองใบหน้าหวานที่ยังคงแต้มสีเรื่อจากสัมผัสเมื่อครู่ไม่ห่าง
“พอดีเลยครับ รักว่าจะให้คุณแพทลองทานขนมสูตรใหม่ จะได้เอามาฝากมัมกับแด๊ดและพี่ของคุณแพทด้วย” คนที่โดนจับขึ้นมานอนทาบทับบนเรือนกายกำยำเอ่ยพูดทั้งที่ยังมีอาการหอบน้อยๆ
“จะไปสังเกตการณ์”
“สังเกตการณ์อะไรครับ?”
“เผื่อใครคิดจะจีบนายจะได้จัดการให้หมด”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเรียบนิ่งพลางขยับท่อนแขนให้โอบรัดเอวเล็กแน่นขึ้น คนฟังใบหน้าแดงซ่าน หัวใจพองโตกับคำพูดราวกับหวงนั้นด้วยความยินดี
“ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกครับ ถ้าเป็นคุณแพทก็ว่าไปอย่าง” พูดไปทั้งที่หลบสายตาคมหลุกหลิก
กานต์รักไม่เคยสนใจใครและคิดว่าตัวเองไม่ได้น่าดึงดูดขนาดนั้น แต่กับแพทริกแล้วเพียงแค่ได้มองทุกคนก็พร้อมจะเข้าหา ด้วยอาชีพที่ต้องติดต่อพบเจอผู้คนไม่น้อยนั้นทำให้บางทีก็นึกหวั่นใจ
“ฉันไม่เคยสนใจใครนอกจากนาย”
“รักก็เหมือนกันครับ”
คนพูดระบายยิ้มกว้าง ท่าทางน่าหมั่นเขี้ยวเสียจนแพทริกต้องยกมือขึ้นมาบีบจมูกเล็กเบาๆ แค่นี้ก็หลงจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้ว อย่างเขานี่หรือจะไปมองคนอื่น
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“ร้านนี้จะเป็นของพี่แล้วมั้ง เจ้าของหนีไปเที่ยวบ่อยขนาดนี้”
ผู้เป็นพี่ที่พึ่งเดินเข้าร้านมาเอ่ยทักน้องชายอย่างหยอกเหย้า ตลอดช่วงที่กานต์รักไปเที่ยวพร้อมกานต์นั้นเป็นคนดูแลทุกอย่างร่วมกับพนักงาน ไม่ได้นึกว่าอะไรน้องชายเพียงแค่อยากแกล้งก็เท่านั้น
“ถ้าพร้อมอยากได้รักยกให้เลย” กานต์รักเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะขยับก้าวเข้าไปหาพี่ชาย
“โธ่ เพราะจะย้ายไปอยู่กับฝรั่งตัวโตแล้วสินะเลยจะยอมยกให้พี่ง่ายๆ”
“พร้อมรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
คนเป็นน้องเอ่ยถามเสียงฉงน ไม่คิดว่าพี่ชายก็รู้เรื่องนี้แล้วเพราะกานต์รักพึ่งแยกกับแพทริกเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า ยังไม่มีเวลาแม้แต่คุยกับพ่อและแม่เลยซักคำ
“อืม ฝรั่งนั่นโทรมาบอกพี่เอง”
คิดไปถึงตอนที่รับสายแพทริกแล้วก็อดทำหน้าหมั่นไส้ออกมาไม่ได้ แม้จะไม่ได้ข้องใจอะไรแต่ด้วยเพราะน้องเขายอมทุกอย่างเลยทำให้พร้อมกานต์นึกหมั่นไส้อีกฝ่าย ทีแต่ก่อนทำมาเป็นปากแข็งต้องให้ยั่วถึงจะยอมพูด พอมาตอนนี้หลงจนหัวปรักหัวปรำเชียว
“คุณแพทน่ะนะโทรหาพร้อม”
“อืม เมื่อวานนี้เอง...ใจร้อนชะมัด” กานต์รักนึกภาพตามก่อนจะพบว่าน่าจะเป็นช่วงเวลาที่เขานอนหลับและอีกคนบอกว่าจะออกไปทำงานอย่างแน่นอน
“พร้อมโอเคหรือเปล่า”
เอ่ยถามพี่ชายเสียงแผ่ว ถึงอย่างนั้นกานต์รักก็เป็นห่วงความรู้สึกของคนในครอบครัว ความผูกพันและความรักที่แตกต่างไม่อาจเทียบกันได้
“ทำไมจะไม่โอเคล่ะ อะไรที่น้องพี่มีความสุขมันก็โอเคทั้งนั้น รักไม่ต้องห่วง เรายังเจอกันเพราะพี่จะมาดูแลร้านช่วยตลอด แอบบอกความลับ...ฝรั่งนั่นน่ะ ถึงขั้นจะสร้างบ้านให้ครอบครัวเราอยู่ใกล้กันด้วยนะ แต่พ่อกับแม่บอกว่าค่อยเป็นค่อยไปรออะไรลงตัวก่อนดีกว่า”
ดวงตาโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ชายเล่าให้ฟังอย่างไม่อยากเชื่อ คุณแพทไม่เคยบอกอะไรเลย คนตัวเล็กได้แต่ยืนนิ่งงันมองพร้อมกานต์อยู่อย่างนั้น
“จริงเหรอพร้อม?”
“จริงสิ นี่นะ ยังจะให้พี่ไปอยู่กับเราด้วย บอกว่ารักคงคิดถึงพี่...โอ้ย พี่ไม่อยากไปเป็นกขคหรอก อีกอย่างก็เกรงใจเขา ทำตัวไม่ถูกถ้าต้องไปอยู่บ้านเขาทั้งที่พี่ไม่ได้เป็นอะไรด้วย”
“คุณแพทไม่เห็นบอกรักเลย”
“เขาคงไม่อยากพูดอะไรเยอะ ผู้ชายก็เป็นอย่างนั้นแหละ”
“งั้นเหรอ...แล้วงานพร้อมล่ะจะเอายังไง”
ที่ผ่านมากานต์รักพยายามถามพี่ชายถึงเรื่องนี้แต่อีกคนก็บอกว่ายังไม่ได้วางแผน พร้อมกานต์ทำธุรกิจเกี่ยวกับสายการบินที่ต่างประเทศ แถมพี่ชายยังจบนักบินมาจึงเป็นสิ่งที่พร้อมกานต์รัก ทว่าตอนนี้ดูเหมือนอีกคนจะกลับมาอยู่เมืองไทยด้วยกันอย่างถาวร
“อืม ก็คงไปๆมาๆแต่น่าจะอยู่ไทยเป็นส่วนใหญ่...งานมันมีคนที่ดูแลได้ดีแล้วพี่เลยวางใจ แค่ต้องคุยกันผ่านวิดีโอและอีเมล์ตลอด หลังจากเราย้ายไปอยู่กับแพทริกแล้วก็คงจะกลับไปดูงานก่อนแล้วค่อยกลับมาอีกรอบ” พร้อมกานต์ทำธุรกิจสายการบินกับเพื่อนสนิทอีกสี่คน มีหลายคนก็แบ่งหน้าที่กันไปงานจึงไม่บกพร่อง
“โอเค ยังไงก็บอกรักอีกทีนะ เดี๋ยวรักไปดูเรื่องขนมสูตรใหม่ก่อนว่าเป็นยังไง พร้อมไปด้วยกันสิจะได้ช่วยตัดสินใจ”
“อืม ไปสิ”
สองพี่น้องคุยกันเรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องทำขนม เมนูใหม่นี้ทุกฝ่ายช่วยกันคิดและระหว่างกานต์รักไม่อยู่ก็มีการปรับปรุงจนได้สูตรที่ดีที่สุด
กานต์รักวุ่นกับฝ่ายทำขนมกระทั่งกว่าจะเรียบร้อยก็เป็นเวลาสำหรับอาหารเที่ยง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตอนเกือบจะบ่ายคล้อย ทันทีที่รับสายอีกฝ่ายก็เอ่ยบอกว่ากำลังจะมาถึงร้าน
ยามเรือนร่างสูงใหญ่ย่างกรายเข้ามาภายในร้านขนมที่ดูขัดกับบุคลิกนั้นเรียกสายตาจากคนในร้านให้เหลียวมองได้ไม่น้อย แพทริกไม่ได้สนใจคนพวกนั้นหากแต่เดินตรงไปหาเจ้าของร้านหน้าหวานที่กำลังชงชาอยู่หลังเคาท์เตอร์
“รักยุ่งกับออร์เดอร์ของลูกค้าอยู่นิดหน่อย คุณแพทนั่งรอซักครู่ได้ไหมครับ”
กานต์รักเอ่ยบอกคนรักพร้อมกับยิ้มบางขณะที่มือก็จัดการชงชาไปด้วยอย่างคล่องแคล่ว แพทริกมองท่าทางนั้นก่อนจะเหลือบมองบรรยากาศรอบๆร้านไปด้วย
“อืม เดี๋ยวฉันนั่งรอตรงโต๊ะนั้น”
มุมในสุดมีโต๊ะว่างอยู่แพทริกจึงชี้บอกแล้วเดินไปทางนั้นเมื่อเห็นกานต์รักพยักหน้ารับรู้ ไม่ว่านักธุรกิจหนุ่มจะเดินไปทางใดก็จะมีสายตาหลายคู่มองตามอยู่เสมอจนกานต์รักได้แต่ส่ายหน้า
ไม่นานนักเมื่อออร์เดอร์ลูกค้าลดน้อยลงไม่วุ่นวายอย่างก่อนหน้าร่างเล็กจึงมีเวลาวางมือให้พนักงานจัดการต่อแล้วเดินมาหาคนที่นั่งรอ
“วันนี้ทำงานเหนื่อยหรือเปล่าครับ”
คนที่ทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับรินชาที่เหลือเพียงค่อนถ้วยเติมให้ ตรงหน้านั้นมีจานที่เหลือเพียงร่องรอยวางอยู่เปล่าๆ
“นิดหน่อย”
“รักมีเรื่องจะคุยกับคุณ ไปที่ห้องทำงานนะครับ”
เพราะเรื่องที่พี่ชายเล่ายังคงติดอยู่ในใจจนอยากจะถามแพทริกให้รู้เรื่อง อีกคนพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นเดินตามคนรักเข้าไปข้างใน
ห้องทำงานเป็นระเบียบและเป็นสัดส่วนถูกตกแต่งอย่างน่ารักเข้ากับผู้เป็นเจ้าของ ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลงมือหนาก็จัดการถอดเนคไทออกแล้วพับแขนเสื้อขึ้นมาไว้ถึงข้อศอก
“รักมีเรื่องจะถามคุณแพทครับ”
แพทริกจ้องมองคนรักที่ยืนอยู่ตรงหน้านิ่งทว่าใจไม่ได้สั่นไหวไปกับคำพูดนั้นเพราะมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้มีความผิด แค่เพียงสงสัยถึงเรื่องที่อีกฝ่ายจะคุยก็เท่านั้น
“ว่ามาสิ”
“ทำไมคุณแพทไม่บอกเรื่องที่จะสร้างบ้านหรือให้ครอบครัวรักย้ายไปอยู่ด้วยล่ะครับ” เมื่อได้ยินสิ่งที่ร่างบางพูดแพทริกก็กระจ่างทันที
“ฉันแค่อยากทำอะไรให้มันดูไม่ข้ามหน้าข้ามตาครอบครัวนาย ที่ไม่ได้บอกเพราะยังไงครอบครัวก็ต้องได้คุยกันเอง”
เอวเล็กถูกท่อนแขนแข็งแรงโอบรั้งให้แนบชิด เป็นท่าประจำของการคุยกันจนกานต์รักรู้สึกชินจนยอมผ่อนแรงโอนอ่อนโดยง่าย ใบหน้าหวานทอดมองคนตรงหน้าก่อนจะยู่ปากน้อยๆเมื่อได้ยินคำตอบ
“ปล่อยให้รักไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวอีกแล้ว”
“ฉันไม่ได้จะปิดบัง แต่แค่คิดว่าการพูดมากมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ...งอนที่ฉันไม่ได้บอกหรือไง” ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มกับท่าทางของคนในอ้อมกอด
“รักไม่ได้งอนหรอกครับ แค่อยากรู้เรื่องบ้างเท่านั้นเอง”
“โอเค สัญญาว่าคราวหลังฉันจะบอก แล้วก็...ฉันมีเรื่องจะถาม”
“ครับ?”
“คิดดูแล้วบ้านฉันกับร้านนี้มันไกลกันไม่น้อย ฉันดูที่ดินไว้แล้วสองสามที่ จะให้นายดูว่าชอบตรงไหน” วันนี้ทั้งวันแพทริกครุ่นคิดแต่ถึงเรื่องนี้ พอได้ข้อสรุปกับตัวเองก็ให้ลูกน้องไปจัดการดูเรื่องที่ดินแล้วเอามาถามกานต์รักทันที
“เดี๋ยวนะครับ...คุณแพทคิดจะสร้างบ้านใหม่หรือครับ” ร่างบางถามออกมาอย่างไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองเข้าใจนั้นถูกต้องหรือไม่
“อืม นายจะได้ไปมาสะดวก อันนี้ก็ถือเป็นบ้านของเรา ส่วนหลังนั้นก็เป็นของครอบครัว เมื่อไหร่ที่พ่อกับแม่ฉันกลับมาเราค่อยกลับไปที่นั่น หรือเมื่อไหร่ที่พ่อแม่นายกลับมาเมืองไทยก็ให้ไปอยู่ด้วยกันก็ได้” กานต์รักนิ่งฟังประมวลผลสิ่งที่ได้ยินก่อนจะรีบพูดอย่างตกใจ
“ไม่เห็นต้องทำอย่างนั้นเลยครับสิ้นเปลืองเปล่าๆ บ้านคุณแพทก็ไม่ได้ไกลมาก รักอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น”
“ฉันกลัวว่านายจะลำบากเวลาที่ต้องมาดูแลร้าน”
“โธ่ คุณแพทครับ รักไม่ได้ขับรถมาเองซะหน่อย ส่วนมากก็มีคนขับรถให้ทั้งนั้น แค่นั่งมาไม่ได้ลำบากอะไรหรอกนะครับ” กานต์รักเอ่ยพูดอย่างนึกไม่ถึงว่าอีกคนจะวางแผนไปไกลขนาดนั้น รู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาในอกจนต้องยกมือโอบรอบลำคอแกร่งก่อนจะเอนหน้าซบกับอกกว้าง
“ฉันเป็นห่วง ไม่อยากให้ลำบาก”
ฝ่ามือหนาละจากที่คล้องเอวเล็กขึ้นมาลูบไล้แผ่นหลังบางไปมา ปลายคางแกร่งวางลงบนหัวเล็กที่ซุกซบอยู่กับอกของตัวเองก่อนจะกดจูบลงมาแผ่วเบา
“แค่อยู่กับคุณมันก็เพียงพอแล้วครับ”
ริมฝีปากบางแนบลงตรงหน้าอกซ้ายของแพทริกก่อนจะกดจูบแนบนิ่งแทนความรู้สึกทุกอย่าง การกระทำที่ทำให้คนแข็งกระด้างใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม
ไร้ซึ่งเสียงพูดคุยในเรื่องใดต่อ ทุกอย่างโอบล้อมรอบกายด้วยความรู้สึกรักจนหมดหัวใจ มันเกินกว่าที่จะเอ่ยจนทำได้เพียงแค่กอดรัดกันและกันอยู่อย่างนั้น
TBC.
หายไปสองอาทิตย์เลยยยย มีคนคิดถึงไหมนะ :mew3: :mew3: หายไปนานอีกแล้ว หลายคนอาจจะเบื่อที่ต้องรอแต่อย่าทิ้งกันเลยนะคะ :mew2: :mew2: เรื่องนี้เดินทางมาเกินครึ่งแล้ววว มาเป็นกำลังให้คุณแพทและกานต์รักไปด้วยกันค่ะ(เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วย><)
ขอบคุณสำหรับคอมเมนม์มากๆเลยนะคะ รักคนอ่านที่สุด แล้วเจอกันตอนหน้าค่าาา~ :mew1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
บวกเป็ดแล้ว มาต่ออีกนะ :o8: :o8: :o8:
-
:mew1:
หวานอีกแล้ววววว
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยยยยย ฉันอิจฉาความหวานของคู่นี้จริงงงงงงงงง
-
สายเปย์
-
น่ารักมากกกก...หวานจนอยากออกไปหาเค้กอร่อยๆกินเลยค่ะ :-[ :o8: :-[ :o8:
-
หวานมากเลยค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกดีต่อหัวใจดวงน้อยๆของเรามากๆ ละมุนสุดๆไปเลยยย
คุณแพทนี่สายเปย์ที่แท้จริง ยอมแล้วค่ะยอมเลยยย
เป็นกำลังใจให้ตนเขียนนะคะ แต่งออกมาำด้น่ารักมากๆเลยค่ะ รอๆๆ
-
:L2: :L1: :pig4:
หวานสุดละคู่นี้
กลัวววววมาม่า คิดไปเองหรือเปล่าเรา
-
หวานมากกกก หวานจนมดขึ้น หวานจนตาลุกเป็นไฟ คุณแพทหนีรักไปไหนไม่รอดแล้วละ :mew1:
-
:กอด1:
-
หวานนนนนน ละมุน :-[
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
หวานกันจังเลยยยย
-
นี่หลงรัก รัก เข้าเต็มทำไมน่ารักขนาดนี้
ไม่แปลกใจ ทำไมใครๆ ก็รัก
-
:-[ so sweet หวานไปค่ะคุณแพท อยากได้ช๊อคฟัดตัดหวานกันเลยทีเดียว
-
หวานไปอีกกกก
-
อิจฉาหนักมาก :-[
-
โอยโหยยยยยยยยยยยยย
ผู้ชายในฝันเลยอ้ะ :mew2: :z3:
คิดถึงอนาคตขนาดนี้ :o8: :-[
-
หวานมากกกกก คิคิ
-
:pig4: :pig4:
-
คุณแพทบทจะจริงจังขึ้นมาก็จัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย แล้วก็คุณแพทเปลี่ยนไปมาก อ่อนโยนอ่อนหวานขึ้นมากๆเลย
-
ขอบคุณ :)
-
คุณแพทมีความทั้งรักทั้งหลง >\\\\\\<
สู่ขอเสร็จเรียบร้อย เตรียมย้ายบ้านด้วยอ่ะ ดีงามจุง
-
ฮืออออ หวานสุดๆ
เข้าย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วค่ะ
-
วางแผนใหญ่มากค่ะ
-
น้ำตาลท่วมค่าาา
-
ตอนที่ 22
“รักลืมถามไปเลย เมนูใหม่รสชาติเป็นยังไงบ้างครับ”
เมื่อพูดคุยแล้วว่าโครงการสร้างบ้านนั้นมันเกินความจำเป็นและสิ้นเปลืองจึงถือว่าเข้าใจกันเรียบร้อยที่จะอยู่บ้านหลังเดิมของแพทริก แม้อีกคนจะถามซ้ำหลายรอบหากแต่คำตอบของกานต์รักยังคงเหมือนเดิมจนร่างสูงต้องยอมรับพับโครงการไป
“อร่อยดี ผลไม้กับช็อกโกแลตเข้ากันลงตัว รสชาติก็ไม่หวานเกินไป”
คนที่ใช้ตักบางแทนหมอนเอ่ยตอบทั้งที่เปลือกตายังคงปิดสนิท กลิ่นหอมอ่อนจากเรือนกายบางพัดมาพาให้ร่างกายและสมองอันแสนเหนื่อยล้ารู้สึกผ่อนคลาย
แพทริกชอบช่วงเวลานี้
“ไม่ได้ตอบเอาใจรักนะครับ”
“ถ้ามันไม่โอเคฉันจะบอกแน่นอน”
ที่ตอบไม่ใช่ว่าเอาใจหรือไม่กล้าบอก รสชาติของขนมนั้นมีความหวานปนขมจากช็อกโกแลตซึ่งตัดกับความเปรี้ยวของผลไม้ได้อย่างลงตัว ทุกอย่างถูกปรับปรุงและคิดค้นมาเป็นอย่างดีจึงไม่น่าแปลกใจซักนิดหากรสชาติจะออกมาพอดีอย่างไร้ที่ติ
“รักทำไว้เยอะเลย เอากลับไปให้แด๊ดกับมัมทานด้วยนะครับ”
“อืม...เห็นบ่นว่าอยากทานขนมร้านนายอยู่เหมือนกัน ติดใจฝีมือนายใหญ่”
เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านกานต์รักลงมือทำอาหารเช้าด้วยตัวเองหากแต่ไม่ได้อยู่ทานพร้อมกันเนื่องจากต้องรีบมาดูร้าน ได้ยินว่าท่านทั้งสองชอบอย่างนี้เลยทำให้รู้สึกปลื้มใจไม่น้อย
“งั้นเย็นนี้รักเข้าครัวอีกดีไหมครับ ก่อนกลับบ้านจะได้แวะตลาดสดหน่อย” เมื่อเกิดความคิดขึ้นในหัวริมปากบางก็ขยับเอื้อนเอ่ยอย่างขอความคิดเห็น
“เอาสิ”
เอ่ยตอบพลางขยับพลิกตัวซุกหน้าเข้ากับแผ่นท้องบาง ความง่วงงุนเริ่มเข้าครอบงำจนจากแค่ตั้งใจพักสายตาจะกลายเป็นหลับจริงๆ ทั้งกลิ่นหอมอ่อนและความสบายเล่นงานให้รู้สึกว่าหนังตาเริ่มหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ
“ง่วงหรือเปล่าครับ”
สุ้มเสียงอ่อนหวานเอ่ยถามยามเห็นท่าทางนั้น มือบางวางอยู่บนไหล่กว้างที่นอนตะแคงข้างพลางลูบไล้ไปมา สัมผัสนุ่มนวลยิ่งขลับให้คนง่วงแทบรั้งสติเอาไว้ไม่อยู่
“อือ” เสียงตอบรับดังอ้อแอ้ ท่าทางที่ราวกับเด็กน้อยง่วงนอนทำให้กานต์รักระบายยิ้ม
“งั้นนอนนะครับ เดี๋ยวรักปลุกอีกที”
พูดโดยไม่มีทีท่าว่าจะขยับออก เต็มใจให้อีกคนใช้ตักต่างหมอนแม้ว่าจะรู้สึกหนักไม่น้อย แพทริกไม่ได้ตอบอะไรเพราะง่วงเกินกว่าจะเอ่ย ทำเพียงแค่ขยับซุกหน้าเข้าหาความหอมนั้นก่อนจะนิ่งไป
ดวงตาโตทอดมองคนรักที่หลับใหลอยู่บนตักพร้อมกับอมยิ้ม มาเฟียผู้น่าเกรงขามนอนซุกหน้าเข้าหาราวกับเด็กอายุไม่กี่ขวบ ภาพซึ่งมีสิทธิ์ได้เห็นเพียงผู้เดียวทำให้นึกอยากจะหยิบโทรศัพท์มาบันทึกเอาไว้ทว่าไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้
แกร๊ก
“รัก...”
“ชู่ว”
สัญญาณบ่งบอกให้ลดเสียงลงทำเอาคนที่เปิดประตูเข้ามารีบปิดปากฉับ พร้อมกานต์เหลือบสายตามองไปยังร่างสูงใหญ่ซึ่งทอดตัวนอนยาวโดยมีน้องชายนั่งนิ่งให้อีกฝ่ายใช้ตักแทนหมอน ก่อนลมหายใจจะถูกถอดถอนออกมาด้วยความหมั่นไส้ หมอนก็มีเยอะแยะทำไมไม่ใช้
“ว่าไงพร้อม” กระซิบแผ่วเบาถามคนเข้ามาใหม่
“พี่จะถามว่าวันนี้เราจะกลับกี่โมง นี่พี่จะออกไปแล้วเพราะมีนัดกับเพื่อน”
พร้อมกานต์ยอมลดระดับเสียงลงอย่างที่คนเป็นน้องต้องการ แม้ว่าในใจนึกอยากจะตะโกนให้ดังจนคนนอนหลับสะดุ้งตื่นก็ตาม
“คงจะซักสี่โมงเย็นน่ะ พร้อมกลับได้เลยเดี๋ยวยังไงฝากคุณไหมกับพี่ถิงปิดร้านก็ได้”
“โอเค งั้นถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่นะ” กานต์รักพยักหน้ารับพลางส่งยิ้มให้พี่ชายก่อนจะได้รับรอยยิ้มกลับมาพร้อมกับการโบกมือลาน้อยๆ
ลับหลังพร้อมกานต์ดวงตาโตหวานซึ้งก็เบือนกลับมายังเสี้ยวหน้าคมของคนรักบนตักอีกครั้ง เข็มวินาทีเคลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้าแต่กลับไม่น่าเบื่อในความรู้สึก ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่กานต์รักนั่งอยู่อย่างนั้น แม้ขาจะชาจนปวดหนึบแต่ใจกลับอิ่มเอม มุมปากบางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆไม่ห่างหาย
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“อืม...” เรือนร่างสูงใหญ่ขยับพลิกตัวเมื่อรู้สึกว่าได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอ เปลือกตาหนาที่ปิดสนิทขยับเปิดขึ้นเชื่องช้า ภาพตรงหน้าพร่าเลือนในคราแรกก่อนการมองเห็นจะค่อยๆชัดเจนขึ้น
“ตื่นแล้วหรือครับ”
กานต์รักเอ่ยถามเมื่อดวงตาคมลืมสบกันนิ่ง คนพึ่งตื่นไม่ตอบแต่กลับหลับตาลงไปใหม่อีกครั้งแล้วขยับตัวลุกขึ้นพร้อมทั้งสะบัดหัวน้อยๆไล่ความมึนงง
“ฉันนอนไปกี่ชั่วโมง” เสียงทุ้มเอ่ยแหบพร่า
“สองชั่วโมงนิดๆครับ”
“ปวดขาหรือเปล่า”
เมื่อรู้ว่าตักเล็กๆนั้นรองรับน้ำหนักของตัวเองเอาไว้ยาวนานถึงสองชั่วโมงแพทริกจึงถามออกมาด้วยความเป็นห่วง และคำตอบที่ได้รับก็คือรอยยิ้มแหยบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงรู้สึกปวดขาไม่น้อย
“ทีหลังถ้าปวดก็บอกฉัน ไม่ต้องอดทนเข้าใจหรือเปล่า”
ฝ่ามือหนาวางลงบนหน้าขาเรียวก่อนจะลงน้ำหนักบีบนวดให้เลือดไหลเวียนอย่างแผ่วเบา ร่างบางได้แต่มองการกระทำที่ทำให้อุ่นหัวใจนั้นด้วยรอยยิ้ม ความอ่อนโยนแสดงผ่านทางดวงตาคมโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว
“แค่นี้เองครับ รักไม่เป็นไร”
แพทริกเงยหน้ามองคนที่พูดพร้อมด้วยรอยยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อยๆ เรื่องของความเกรงใจและการดูแลเอาใจใส่คนอื่นนี่ต้องยอมเขาเลยจริงๆ ไม่ว่าอย่างไรกานต์รักก็ยังคงเป็นกานต์รักอยู่เสมอ
ฝ่ามือหนายังคงนวดวนอยู่อย่างนั้นกระทั่งความชาและความปวดหนึบหายไป
“รักไปคุยเรื่องงานก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวเราค่อยไปซื้อของทำอาหารเย็นกัน” คนฟังพยักหน้ารับก่อนเรือนร่างบอบบางจะผุดลุกขึ้นเดินออกจากห้อง
แพทริกกลับมากวาดตามองทั่วห้องอีกครั้งเมื่อไม่มีอะไรทำระหว่างรอ กลิ่นอายของกานต์รักยังคงอบอวลอยู่ในนี้ท่ามกลางทุกอย่างที่บ่งบอกความเป็นตัวตน ร่างสูงหยัดตัวขึ้นยืนก่อนจะก้าวเท้าไปสำรวจรอบๆอย่างถือสิทธิ์ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เพลิดเพลินอยู่อย่างนั้นกระทั่งประตูถูกเปิดเข้ามา
แกร๊ก
“ทำอะไรอยู่ครับ”
เจ้าของห้องเยื้องกรายเข้ามาพร้อมกับเอ่ยถามยามเห็นคนตัวโตมีกรอบรูปอยู่ในมือ คิ้วได้รูปเลิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย
“กำลังสำรวจห้องนาย”
เอ่ยตอบพรางยักไหล่ก่อนจะวางกรอบรูปในมือลงตำแหน่งเดิม คำตอบนั้นจุดรอยยิ้มหวานให้เกิดขึ้นก่อนเจ้าของห้องจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“อยากสำรวจอะไรอีกหรือเปล่าครับ”
คนถูกถามกวาดตามองไปรอบห้องอีกครั้งก่อนใบหน้าคมจะส่ายไปมาบ่งบอกว่าไม่ต้องการ กว่ากานต์รักจะเข้ามาก็นานพอสมควรที่จะทำให้สำรวจทุกอย่างได้ครบถ้วนแล้วเรียบร้อย
“งั้นเราไปซื้อของกันนะครับ”
เมื่อคิดถึงอาหารมากมายหลายชนิดและการลงมือทำก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ กานต์รักชอบอะไรแบบนี้ ชอบการจ่ายตลาด ชอบการทำอาหาร
แพทริกตอบรับในลำคอก่อนจะกอบกุมมือเล็กเอาไว้แล้วเป็นฝ่ายก้าวนำ ทั้งสองเดินเคียงคู่กันออกมาท่ามกลางสายตาของพนักงานและลูกค้าที่เมียงมองตาม รถยนต์คันหรูแล่นมาจอดตรงหน้ายามผู้เป็นนายหยุดยืนอยู่หน้าร้าน ประตูสองข้างถูกเปิดรอรับก่อนจะปิดลงในเวลาต่อมา
ตลาดคือพื้นที่ขายของซึ่งถูกจัดแบ่งออกเป็นส่วนๆเพื่อจำหน่ายสินค้าอันหลากหลาย ทั้งของสด ของคาว อาหารสำเร็จรูป และอื่นๆ กานต์รักมองสถานที่ตรงหน้าด้วยความตื่นตาเนื่องจากไม่ได้มีโอกาสบ่อยนักในการมาที่นี่ คนตัวโตซึ่งยังคงอยู่ในชุดทำงานดูไม่เหมาะจะเดินเข้าไปจนร่างเล็กต้องเอ่ยถาม
“คุณแพทเดินได้นะครับ”
ความไม่มั่นใจเป็นห่วงคนรักถูกแสดงผ่านทางสีหน้า คนถูกถามไม่ได้ตอบกลับในสิ่งที่อีกคนกังวลเกินควร แพทริกทำเพียงแค่คว้ามือเล็กแล้วก้าวเดินเข้าไปโดยไม่รั้งรอ
“ปลาสดๆจ้า พึ่งลงจากเรือใหม่ๆ สดกว่านี้ไม่มีแล้ว กิโลละ80บาทเลยจ้า”
“อาหารทะเลค่า อาหารทะเล หอย ปู หมึก กุ้ง มีหมดนะจ๊ะ ต้องการอะไรสั่งได้เลย น้ำจิ้มซีฟู๊ดเราก็ขายยย”
เสียงโฆษณาสินค้าของแต่ละร้านดังเซ็งแซ่ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามา กลิ่นคาวชวนมึนหัวทำเอานักธุรกิจซึ่งเคยเดินเพียงแค่บริษัทและห้างต้องย่นหน้าด้วยเพราะไม่คุ้นชิน ขณะที่ใบหน้าหวานระบายยิ้มบาง
“จะซื้ออะไรบ้าง”
แม้ว่าจะมึนหัวและจมูกไม่น้อยหากแต่พอเห็นคนข้างตัวไม่มีอาการใดๆแพทริกจึงอดทนนิ่ง ถ้ากานต์รักทนได้ทำไมเขาจะทนไม่ได้
“อืม...อาหารทะเลครับ”
หันมาเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม เมนูที่คิดเอาไว้ในหัวถูกวาดภาพออกมาช้าๆ ตลอดทางนั้นกานต์รักครุ่นคิดของที่ต้องซื้อไม่หยุด ก่อนจะได้ข้อสรุปว่าจะเน้นพวกสัตว์ทะเลเป็นหลัก
“ไปร้านนั้นกันครับ”
เพราะมือเล็กถูกกอบกุมเอาไว้ไม่ยอมปล่อยยามจะเคลื่อนไหวจึงต้องเอ่ยบอกอีกคน กระทั่งใบหน้าคมกดลงเป็นสัญญาณอนุญาตสองขาเรียวจึงก้าวพาคนตัวโตเดินตรงไป รอยยิ้มบางถูกส่งให้เหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ค้าที่เอ่ยเรียกไม่หยุดจนทุกคนแทบเคลิ้มไปหมด
“หอย ปู หมึก กุ้ง สดๆทั้งนั้นนะคะคุณ เลือกได้ สั่งได้จ้า” ทันทีที่ก้าวมาหยุดอยู่หน้าร้านแม่ค้าวัยกลางคนก็รีบเข้ามาบริการลูกค้าทันใด
“เลือกดูได้ใช่ไหมครับ”
“ตามสบายเลยจ้า...นี่ตะกร้านะจ๊ะ”
กานต์รักยิ้มรับยามแม่ค้าส่งตะกร้ามาวางตรงหน้าแล้วหันไปเรียกลูกค้าทางด้านอื่น ใบหน้าเล็กเคลื่อนต่ำลงเพื่อมองบรรดาของสดให้ชัดก่อนมือข้างที่ว่างจะยกขึ้นมาจับกุ้งพลิกดูทีละตัว
“สดๆทั้งนั้นเลยครับคุณแพท”
คนตัวโตทำเพียงแค่ยืนนิ่งมองคนรักที่จับนู้นจับนี่ขึ้นมาดู ปากเล็กขยับพึมพำราวกับพูดด้วยหากแต่น่าจะเป็นการพูดกับตัวเองเสียมากกว่า
“เราซื้อไปเยอะหน่อยได้ไหมครับ เผื่อลูกน้องของคุณแพทด้วย อยากจะกินอะไรก็จะได้ทำกัน”
กานต์รักหันมาถามคนข้างตัวเมื่อเห็นของสดตรงหน้าแล้วนึกเผื่อแผ่ไปถึงคนอื่นๆ ทุกคนดูแลและปรนนิบัติตนไม่ต่างจากที่ทำกับแพทริกจนอยากจะตอบแทนอะไรเล็กๆน้อยๆบ้าง
“ตามใจ...เอาซักอย่างละ15กิโลพอหรือเปล่า”
“น่าจะพอครับ”
ประโยคสนทนาที่ทำให้เจ้าของร้านซึ่งกำลังจะเดินผ่านหยุดชะงัก ตาเบิกกว้างขึ้นก่อนจะรีบก้าวเข้ามาหาคนทั้งคู่ด้วยความรวดเร็ว
“ว่าไงจ๊ะ จะเอาเท่าไหร่เอ่ย”
“เอาทุกอย่างอย่างละ15กิโลครับ”
“ดะ ได้จ้ะ ได้...ไอ้ชายโว้ยยย มาเร็วโว้ย ลูกค้าเหมาร้าน”
กานต์รักสะดุ้งกับเสียงตะโกนนั้นเล็กน้อยก่อนดวงตาโตจะมองตามเจ้าของร้านซึ่งรีบเดินไปอีกทางปริบๆ จากนั้นไม่นานความโกลาหลย่อมๆก็เกิดขึ้น
“เดินไปดูอย่างอื่นต่อเถอะ เดี๋ยวให้แซมจัดการตรงนี้ไป”
พูดพร้อมกับส่งสายตาให้ลูกน้องเข้ามาจัดการต่อ คนตัวเล็กพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปอีกทางเพื่อซื้อของที่ต้องการ กานต์รักเดินดูแทบจะทุกร้าน นอกจากอาหารทะเลแล้วยังมีอีกหลายร้านที่แทบจะถูกเหมาทั้งหมด รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้าอยู่ตลอดแม้ว่าอากาศจะร้อนไม่น้อย ขณะที่ฝ่ามือเล็กก็ถูกกอบกุมไม่ห่าง
“คุณแพทครับ รักอยากทานอันนั้น”
เมื่อซื้อของสำหรับทำอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยตอนนี้จึงเป็นเวลาของเด็กน้อยที่วิ่งเข้าออกร้านนู้นร้านนี้เป็นว่าเล่น ส่วนมากนั้นมักจะเป็นของกินเล่นและขนมเสียมากกว่า
แพทริกมองตามมือเล็กซึ่งชี้ไปยังร้านขายขนมไทยที่เขาไม่รู้จักชื่อ ตาโตเป็นประกายวาววับก่อนอีกฝ่ายจะรั้งให้ต้องเดินตาม
“ชิมดูก่อนได้นะจ๊ะ”
เจ้าของร้านคือคุณยายที่ยังคงดูทะมัดทะแมงและท่าทางใจดี ร่างบางยิ้มรับก่อนจะลองจิ้มขนมซึ่งถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กๆขึ้นมาชิม ก่อนจะจิ้มอีกหนึ่งชิ้นแล้วยื่นมาจ่อริมฝีปากได้รูปของคนข้างตัว
“ลองชิมดูครับ อร่อยมากเลย”
คุณยายเจ้าของร้านมองท่าทางเอาใจใส่ของคนตัวเล็กพร้อมทั้งอมยิ้ม เธอผ่านอะไรมาเยอะเข้าใจดีว่าทุกวันนี้โลกได้เปลี่ยนแปลงไปโดยมีอิสระและเปิดกว้างมากขึ้น ไม่ได้นึกแปลกใจซักนิดยามเห็นคนทั้งสองเคียงข้างพร้อมทั้งจับมือกันไม่ห่าง คนนึงตัวโตหน้านิ่งหากแต่เดินตามและไม่ยอมปล่อยอีกคนให้ห่างตัว ขณะที่อีกคนนั้นก็ดูอ่อนโยนเรียบร้อยเหมาะสม
ปากได้รูปอ้ารับสิ่งที่คนรักป้อนก่อนจะเคี้ยวช้าๆสัมผัสรสชาติของความหอมหวาน แพทริกไม่เคยทานมันมาก่อน ทันทีที่ได้ลิ้มรสความหวาน นุ่ม หอม มัน ก็แผ่ซ่านไปทั่ว
“อืม อร่อยดี”
“งั้นซื้อไปฝากทุกคนด้วยนะครับ...เอายี่สิบกล่องครับ” ประโยคหลังคนหน้าหวานหันมาบอกกับคุณยายเจ้าของร้าน
“ได้จ้ะ”
แม่ค้าเบิกตากว้างขึ้นนิดๆก่อนจะรีบหยิบกล่องขนมใส่ถุงให้อย่างรวดเร็ว ขณะที่ร่างสูงนั้นทำเพียงแค่หยิบเงินออกมาจ่ายก่อนจะส่งให้ลูกน้องรับไปเก็บ
“ขอบคุณมากนะจ๊ะ” กานต์รักยิ้มรับพร้อมกับโค้งหัวให้คนอายุมากกว่าเล็กน้อยก่อนจะเดินต่อไปยังโซนผลไม้
สรุปแล้วกว่าจะได้กลับบ้านกานต์รักก็เดินดูของแทบจะหมดตลาด ซื้อของมากมายเสียจนต้องให้ลูกน้องเอามาเก็บที่บ้านถึงหนึ่งคันรถ
“อยากทำอะไรก็บอกแม่บ้านเขาจะได้ช่วย เยอะขนาดนี้นายทำคนเดียวคงไม่ไหว” เสียงทุ้มเอ่ยบอกขณะกำลังเดินเข้าบ้าน คนข้างตัวพยักหน้ายิ้มรับพลางคิดถึงเมนูที่จะทำไปในหัว
“กลับมากันแล้วหรือคะ”
ทว่าเสียงนุ่มอ่อนโยนของผู้มีอายุกลับรั้งให้คนที่จมอยู่กับความคิดของตัวเองกลับมาสนใจสิ่งตรงหน้า สองขาเรียวหยุดเดินก่อนดวงตาโตจะเบิกขึ้น
“ป้าน้อย!”
แม่บ้านผู้ใจดีซึ่งเคยดูแลกานต์รักเมื่อคราอยู่ห้องของแพทริกปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มยินดีเผยออกกว้างก่อนจะขยับเดินเข้าไปหาร่างท้วมนั้นด้วยความรวดเร็ว
“สวัสดีครับ”
กล่าวทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ผู้อาวุโสจนอีกฝ่ายรับไหว้แทบไม่ทัน ก่อนหน้านี้แพทริกบอกว่าป้าน้อยลากลับบ้านเพราะหลานไม่สบายจึงไม่มีโอกาสได้เจอ ร่างสูงเองก็ไม่รู้ว่าแม่บ้านคนเก่งจะกลับวันไหนเพราะลาแบบไม่มีกำหนด กานต์รักยังแอบเสียใจที่ไม่ได้เจอกันหากแต่วันนี้ก็ดีใจที่สุด
“สวัสดีค่ะ ดีใจที่ได้เจอคุณรักนะคะ หน้าตาดูอิ่มเอิบขึ้นเยอะเลย” หญิงชรากล่าวพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู ร่างเล็กดูมีน้ำมีนวลหน้าตาก็บ่งบอกถึงความสุขได้เป็นอย่างดี
“รักอ้วนขึ้นครับ...คิดถึงป้าน้อยนะครับ แล้วนี่หลานเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง”
ประโยคห่วงใยนั้นทำเอาคนแก่ซาบซึ้งใจไม่น้อย เพราะกานต์รักเป็นอย่างนี้เธอถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายคู่ควรกับแพทริกเป็นที่สุด น่ารักทั้งกายและใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“ดีขึ้นแล้วค่ะ...ได้ข่าวว่าวันนี้ไปเหมาตลาดมา จะเข้าครัวเลยหรือเปล่าคะ เดี๋ยวป้ากับเด็กๆจะช่วยเป็นลูกมือ”
แพทริกมองคนต่างอายุที่ยืนคุยกันพร้อมรอยยิ้มโดยไร้ซึ่งคำพูด ดวงตาคมสบกับคนแก่กว่าอย่างมีความหมาย ขณะที่คนรักก็พูดเจื้อยแจ้วไม่มีท่าทีว่าจะสนใจกัน
“ขอบคุณครับ งั้นเดี๋ยวรักขอขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”
“ค่ะ เดี๋ยวป้าเตรียมของไว้รอที่ครัวนะคะ”
ร่างบางรับคำเสียงร่าเริงก่อนจะหันมาบอกคนตัวโตราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ แพทริกส่ายหน้าน้อยๆยามมองตามกานต์รักไปด้วยสายตาอ่อนแสง
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะ”
คราวนี้ถึงตาตัวเองทักทายผู้เป็นแม่บ้าน ป้าน้อยถือเป็นส่วนสำคัญไม่น้อยที่ทำให้แพทริกและกานต์รักลงเอยกัน เป็นคนที่ดูแลทั้งบ้านและตัวเขามาอย่างยาวนาน
“ค่ะ ขอบคุณคุณแพทที่ช่วยจัดการทุกอย่างให้นะคะ พระคุณครั้งนี้ป้าจะไม่มีวันลืมเลย”
หลานเธอมีอาการป่วยค่อนข้างหนัก และเป็นแพทริกที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเรื่องหาหมอผู้เชี่ยวชาญและเรื่องเงินจนอาการดีขึ้นและหายสนิท ทุกอย่างคนเป็นเจ้านายจัดการให้หมดทั้งสิ้น
“อย่าพูดอย่างนั้น ป้าก็เป็นเหมือนคนในครอบครัวเรา...เอาล่ะ เข้าครัวเถอะ อีกหน่อยกานต์รักคงลงมาแล้ว”
“ค่ะคุณแพท” แม่บ้านคนเก่งโค้งตัวให้ผู้เป็นนายก่อนจะก้าวเท้าไปทางห้องครัวตามคำสั่ง ขณะที่แพทริกก็หมุนตัวก้าวขึ้นห้องตามกานต์รักไป
แกร๊ก
เสียงประตูห้องถูกเปิดและปิดดังขึ้นในความเงียบ ก่อนเรียวขาแข็งแรงภายใต้กางเกงสแล็คจะหยุดชะงักเมื่ออีกคนเดินออกมาในชุดสบายสำหรับอยู่บ้าน
“รักลงไปทำอาหารก่อนนะครับ” เอ่ยบอกพร้อมทั้งยิ้มกว้าง
“พอป้าน้อยมาก็ลืมฉันเลย”
“ไม่ใช่นะครับ”
ร่างเล็กรีบขยับตัวเข้าหาเมื่ออีกคนเอ่ยออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าหวานสลดลงกับคำพูดนั้น รู้ตัวว่าออกอาการดีใจจนออกนอกหน้าหากแต่ไม่เคยใส่ใจคนรักน้อยลงเลยแม้แต่น้อย
คุณแพทเหมือนจะน้อยใจ...
“เปล่าแต่พอเจอหน้าก็วิ่งเข้าหา คุยกันโดยไม่สนใจฉัน ขนาดขึ้นห้องยังไม่รอ”
“รักแค่...ดีใจที่ได้เจอกับป้าน้อยอีกครั้ง ไม่ได้ลืมคุณแพทนะครับ”
ใบหน้าหวานก้มลงต่ำจนมองเห็นเพียงปลายเท้าของอีกคน แม้จะไม่เข้าใจนักว่าตัวเองทำผิดร้ายแรงถึงขนาดต้องโดนโกรธเลยหรือแต่ก็ยอมรับผิดแต่โดยดี ไม่ว่าอย่างไรแล้วการโดนคุณแพทโกรธก็ไม่ใช่เรื่องดีทั้งนั้น
“หึ” ความเงียบดำเนินไปได้ไม่นานเสียงหัวเราะในลำคอแกร่งก็ดังขึ้นจนกานต์รักรีบเงยหน้ามอง ใบหน้าคมที่เรียบนิ่งเมื่อครู่กลับมีรอยยิ้มสนุก ดวงตาคมมีแววขบขัน
“คุณแพทแกล้งรัก”
ปากเล็กเบะออกน้อยๆจนคนขี้แกล้งหลุดหัวเราะเสียงดังอย่างไม่วางฟอร์ม แพทริกแค่อยากรู้ว่าหากเขาไม่พอใจแม้แต่เรื่องเล็กน้อยไร้สาระกานต์รักจะทำอย่างไร แค่เพียงแกล้งทำหน้านิ่งอีกฝ่ายก็คิดไปไกลทำหน้าสลดเสียแล้ว
และนั่นคือสิ่งที่แพทริกชอบใจ มันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ากานต์รักแคร์เขามากแค่ไหน
“ก็นายมันน่าแกล้ง”
พูดไปทั้งที่ยังคงยกยิ้ม แพทริกเองก็พึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนขี้แกล้งยามชอบทำมันกับคนรัก พอเห็นใบหน้าหวานที่มักดูอ่อนโยนแสดงอารมณ์ด้านอื่นก็รู้สึกสนุกไม่น้อย
“คราวหลังต่อให้คุณแพทโกรธจริงรักก็ไม่ง้อแล้ว” คำพูดราวกับโกรธทว่าใบหน้าหวานกลับทำเพียงแค่ยู่ปากน้อยๆเท่านั้น
“โอ๋ ฉันแค่แกล้งเล่น”
“ไม่พูดกับคุณแพทแล้ว...รักเตรียมเสื้อผ้าให้แล้วนะครับ เดียวรักจะลงไปทำอาหารก่อน”
แม้อาการก่อนหน้าจะดูเหมือนงอนหากแต่การดูแลก็ยังคงไม่ลดน้อยลง แพทริกพยักหน้ารับไม่ได้เย้าแหย่อีกคนต่อก่อนจะโน้มตัวไปกดจูบแก้มเนียนใสหนึ่งทีราวกับง้องอนกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“ฉันจะรอทาน” คนโดนฉวยโอกาสเบะปากใส่เหมือนเด็กโดนแกล้งแต่สุดท้ายก็หลุดยิ้มออกมา
ทันทีที่ร่างเล็กเดินออกจากห้องแพทริกก็หมุนตัวก้าวไปทางห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากอยู่ในชุดสำหรับอยู่บ้านเรียบร้อยจึงก้าวพาตัวเองไปยังห้องทำงานระหว่างรอ พ่อ แม่ และพี่ชายกลับมา
กว่าแด๊ด มัม และปีเตอร์จะกลับบ้านก็เป็นเวลากว่าสองทุ่มเศษ กานต์รักทำอาหารทุกอย่างจนเสร็จพอดีเหลือเพียงแค่ให้แม่บ้านจัดขึ้นโต๊ะให้เรียบร้อย กรอบหน้าหวานชื้นเหงื่อจนแพทริกต้องยกข้อนิ้วขึ้นมาเช็ดออกให้แผ่วเบา
“ว๊าว น่าทานมากเลย รักทำหมดเลยเหรอจ๊ะ”
อาหารมากมายค่อยๆถูกทยอยนำมาวางบนโต๊ะ คนทำพยักหน้ารับพร้อมทั้งระบายยิ้มตอบ ไม่แน่ใจนักว่าอาหารที่ตัวเองทำนั้นจะถูกปากทุกคนหรือไม่เพราะเป็นอาหารไทยทั้งหมด
“มีคนช่วยหลายคนเลยครับ...ไม่รู้ว่าจะถูกปากกันหรือเปล่า”
“แค่เห็นมัมก็รู้แล้วว่าต้องอร่อย”
“งั้นก็รีบเลยครับ มัม แด๊ด เพราะผมหิวมาก”
ปีเตอร์พูดขึ้นพลางทรุดตัวนั่งลงในตำแหน่งของตัวเอง วันนี้ทั้งสามคนนั้นออกไปจัดการธุระกระทั่งพึ่งกลับมาเมื่อครู่ หิวจนไส้กิ่วยามเห็นอาหารหน้าตาน่าทานวางเรียงรายอยู่กระเพาะจึงส่งเสียงประท้วงทันที
ทุกคนขยับนั่งลงตำแหน่งของตัวเองเรียบร้อย ตลอดมื้ออาหารกานต์รักถูกชมเปาะไม่ขาดปากจนทำได้เพียงแค่ยิ้มรับด้วยความขัดเขิน อาหารถูกทำมากมายเผื่อแผ่ไปจนถึงลูกน้องทุกคน ส่วนหนึ่งก็ให้คนเอาไปส่งพร้อมกานต์และคนดูแลของตัวเอง เห็นทุกคนชมว่าอร่อยแค่นี้คนทำก็ปลื้มใจ
“มัม ผมจะเข้านอนแล้ว” แพทริกเอ่ยพูดกับคนเป็นแม่เมื่อตอนนี้เวลาล่วงเลยมากระทั่งถึงห้าทุ่ม มัมกักตัวคนรักของเขาเอาไว้โดยไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยจนต้องเอ่ยปาก
“แพทก็นอนไปสิ มัมจะอยู่กับรัก...วันนี้รักไปนอนกับมัมไหมจ๊ะ เดี๋ยวให้แด๊ดไปนอนอีกห้อง”
นอกจากจะไม่ยอมคืนคนรักให้แล้วยังจะเอาตัวไปนอนด้วยอีกต่างหาก ร่างสูงรีบทรุดตัวลงนั่งก่อนจะรั้งร่างบางให้ขยับเข้าหาอย่างหวงแหน หากไม่ได้นอนกับกานต์รักแพทริกไม่มีทางยอม
“รักต้องนอนกับผมเท่านั้น”
“ถามรักก่อนดีไหม รักอาจจะอยากนอนกับมัมก็ได้”
คนเป็นแม่เอ่ยเพียงเพื่อแกล้งลูกชายเท่านั้น แต่แค่นี้แพทริกก็ออกอาการจนเธอแทบจะหลุดหัวเราะ ท่าทางดึงรั้งกานต์รักให้ขยับเข้าหานั้นราวกับเด็กหวงของไม่มีผิด
“ผมไม่ให้นอน...ถ้ามัมอยากจะคุยกับรักก็รอพรุ่งนี้ ตอนนี้มันเป็นเวลาของผม ฝันดีครับ”
พูดเพียงเท่านั้นก่อนฝ่ามือหนาจะรั้งต้นแขนเล็กให้ผุดลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว กานต์รักไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้ร่ำลามัมเลยด้วยซ้ำ
“คุณแพทครับ”
เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวกานต์รักก็เอ่ยเรียกอีกคนพร้อมกับยิ้มบาง อาการหน้านิ่งบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าแพทริกเองก็มีมุมเด็กอยู่เหมือนกัน
“มัมแค่แกล้งคุณแพทเท่านั้นเองครับ”
“ใครๆก็รักนายจนแย่งเอาเวลาฉันไปหมด จับไปขังไว้ที่ห้องซะเลยดีไหม”
รั้งเอวเล็กให้ขยับเข้าหาพลางแกล้งกอดรัดอีกคนแน่นจนกานต์รักหลุดหัวเราะ แขนเรียวขยับยกขึ้นคล้องลำคอแกร่งพลางอมยิ้ม
“งั้นรักไถ่โทษด้วยการถูหลังให้ดีไหมครับ”
พูดออกมาเสียงแผ่ว ขัดเขินกับคำพูดของตัวเองไม่น้อยแต่ถึงอย่างนั้นก็อยากเอาใจคนที่รู้สึกว่าตัวเองโดนแย่งเวลาไปจนหมด
ทันทีที่ได้ยินดวงตาคมก็ทอประกายวาววับ ไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรต่อร่างเล็กก็ลอยหวือเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงจนกานต์รักหลุดเสียงอุทานออกมา อีกคนสาวเท้ายาวๆอย่างมั่นคงไปทางห้องน้ำโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
หลังจากโดนให้ถูหลังไปหลายรอบจนแทบหมดแรงแพทริกก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวให้ร่างบางจนเรียบร้อยก่อนจะอุ้มมาวางไว้บนเตียง ระหว่างรอคนตัวโตอาบน้ำกานต์รักจึงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา
“กานต์รัก”
เรือนร่างสูงใหญ่ที่พึ่งก้าวออกจากห้องน้ำเอ่ยเรียกพร้อมกับย่างกรายเข้ามาหา ดวงตาโตละสายตาจากหนังสือในมือก่อนจะหันไปตอบรับ
“ครับ” รอยยิ้มบางระบายบนใบหน้ายามอีกคนทรุดตัวนั่งลงบนเตียง กล่องบางอย่างในมือของแพทริกทำให้กานต์รักเลิกคิ้วมอง
“อะไรครับ”
“โทรศัพท์นายมันรวนแล้ว เปลี่ยนเครื่องใหม่เลยแล้วกัน”
ด้วยเพราะเพิ่งมีเวลาเลยเพิ่งได้จัดการเรื่องนี้ มุมปากได้รูปยกขึ้นนิดๆอย่างพึงพอใจเมื่อคราวนี้โทรศัพท์ที่คนรักใช้จะได้เหมือนกันซักที
“เอ๋ รักว่ามันก็ปกตินะครับ”
กานต์รักไม่ค่อยได้ใช้งานมันหนักมากนักจึงคิดว่าไม่น่าจะผิดปกติอะไร ทว่าพอคนตัวโตพูดอย่างนั้นจึงอดสงสัยไม่ได้ เมื่อครู่เขาเล่นมันยังดีๆอยู่เลย
“ฉันกดดูแล้วเครื่องมันช้าเลยสั่งคนไปจัดการให้ ไหนๆก็ซื้อมาแล้ว เปลี่ยนมาใช้เครื่องนี้เลยแล้วกัน” มือหนาส่งกล่องนั้นมาให้ตรงหน้าแม้จะยังงงๆหากแต่กานต์รักก็รับมาในที่สุด
“มีเคสด้วยเหรอครับ” พอแกะกล่องดูก็พบว่าโทรศัพท์เครื่องหรูมีเคสใส่ไว้ให้เรียบร้อย คืออันที่แพทริกซื้อเผื่อมาเมื่อตอนไปเที่ยวทะเลนั่นเอง
“ฉันเห็นว่านายชอบ”
“งั้นโทรศัพท์เราก็เหมือนกันเลยสิครับ แบบนี้รักต้องหลงหยิบผิดหยิบถูกแน่ๆ” กานต์รักแย้มยิ้มเมื่อนึกไปถึงโทรศัพท์ที่เหมือนกันราวกับฝาแฝดของอีกฝ่ายแล้วคิดว่าตัวเองต้องหยิบผิดเข้าซักวัน
“ไม่เห็นเป็นไร ของใครก็เหมือนๆกัน”
“ได้ไงล่ะครับ งานของคุณแพททั้งนั้น เดี๋ยวรักหาสติกเกอร์มาติดเอาไว้ดีกว่า...ยังไงก็ขอบคุณนะครับ”
รอยยิ้มหวานถูกจุดขึ้นบนใบหน้า มองคนที่นั่งข้างตัวอย่างขอบคุณกับการใส่ใจแม้แต่เรื่องเล็กน้อยก่อนจะต้องหลุดยิ้มเมื่ออีกฝ่ายเอียงแก้มเข้าหา
“รางวัล”
“เป็นเด็กหรือครับ ทำอะไรต้องมีรางวัลด้วย”
กลั้นยิ้มจนปวดแก้มเมื่อเห็นคนตัวโตทำอย่างนั้น กานต์รักมองคนตรงหน้าอย่างนึกขัน ไม่คิดว่าคนอย่างแพทริกจะทำอะไรเหมือนเด็กอย่างนี้
“ผู้ใหญ่ก็ให้รางวัลได้ เร็วสิ”
คราวนี้เอ่ยเร่งพลางขมวดคิ้วใส่จนคนมองหลุดหัวเราะ ถึงอย่างนั้นกานต์รักก็ยอมขยับกายเข้าไปกดจูบลงบนแก้มสากแรงๆหนึ่งทีตามคำขอ
“ขอบคุณนะครับ”
ร่างเล็กขยับใกล้ชิดให้ท่อนแขนแข็งแรงโอบรอบเอวเล็กเอาไว้โดยอัตโนมัติ ใบหน้าเล็กซุกอยู่กับซอกคอแกร่งจนกลิ่นครีมอาบน้ำลอยออกมาจางๆกรุ่นติดปลายจมูก
“ง่วงนอนหรือยัง”
เพราะโดนรังแกไปหลายรอบกานต์รักคงเพลียอยู่ไม่น้อย ตั้งแต่กลับมาร่างบางก็แทบไม่ได้พัก ทั้งทำอาหารทั้งอยู่กับมัม ตอนนี้เวลาก็ล่วงเข้าสู่วันใหม่มาได้ราวๆหนึ่งชั่วโมง เลยเวลาที่ต้องนอนไปแล้ว
“ง่วงครับ”
พอถูกถามดวงตาโตก็เริ่มปรือปิด พอได้อยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงนี้ก็ราวกับว่าไม่ต้องคิดและทำอะไรอีกต่อไป กานต์รักรู้สึกสบายใจในทุกเรื่องอย่างไม่ต้องกังวล
“งั้นก็นอนเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปปิดไฟ”
แพทริกผละออกห่างก่อนอีกคนจะพยักหน้ารับยอมเอนตัวลงนอนอย่างว่าง่าย มือหนาหยิบโทรศัพท์พร้อมกล่องไปวางที่อื่นให้เรียบร้อยแล้วก้าวลงจากเตียง ต่อมาทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืด เตียงด้านหนึ่งยวบลงยามร่างสูงก้าวขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งสุดท้ายที่กานต์รักจำได้คือตัวเองขยับตัวซุกเข้ากับอกแกร่งก่อนจะหลับไป
TBC
.
มาช้าแต่มาแล้วววว :กอด1: :กอด1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
เขาหวานกันเหลือเกินค่ะหัวหน้า
กานต์รักน่ารักมากกกกกกก
-
:m1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หวานๆ อุ่นๆ :heaven
-
:o8:
-
อิจฉา :m3: :m3:
-
งื้ออออ...หวานปานน้ำผึ้งเดือน5 ชอบจังเลยค่ะ :-[
-
อะไรจะดีไปกว่านี้อีก......
-
:o8: :-[
มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมว
-
ถ้าจะหวานขนาดนี้ก็พารักไปจดทะเบียน แล้วประกาศออกสื่อเถอะคุณแพท
-
หวานมากกกก อ่านไปนี่เขินตามอินจัด :laugh: มาต่อไวๆน๊า :L2:
-
เบาหวานขึ้นตาแล้วค่ะ อิจฉาตาร้อน
-
โอ๊ย เขินตัวจิแตก
-
แชมป์หลงเมียแห่งประเทศไทย มอบมงให้คุณแพทค่ะ จุดๆนี้
น้องรักน่ารักกกกก ชมทั้งวันก็ไม่เบื่อ
ขอบคุณค่ะ
-
เบาหวานขึ้น อิจฉา :katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอบคุณ :)
-
:-[ :m1: :m1: :m3: :give2:
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
หวานกันเกินไปแล้ววว
-
โอ๊ยยยยยยยยย อิจอย่างแร๊งงงงงงงงงง
-
ฮ่อลลลลลล อิจฉาาาาาาาาา
แต่คุณแพทนี่ไม่ยอมจิงๆ เปลี่ยนโทรสับรักเปนแบบคู่จนได้ เริ่ด!!! 55555
-
อ่านเรื่องนี้แล้วดีต่อใจเหลือเกิน
-
อิอิ หวานกันจัง
-
แค่นอนเฉยๆ พอเหรอคะคุณแพท ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
หวานจนคนไม่มีคู่อย่างเราอิจฉา หวานจนน้ำตาลต้องอาย :hao7: :hao7:
-
o13
-
เรื่องนี้สนุกมากๆผ่านตาไปได้ยังไงเนี่ยชอบน้องรักที่สุดน้องน่ารักพี่แพทก็ดูทั้งรักทั้งหวงยังอ่านไม่ถึงไหนมาเม้นก่อน
+1นะคะ
-
ตามอ่านทันแล้วววว เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ พลาดไปได้ยังไงเนี่ยยย ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
ตอนที่ 23
เรือนร่างสูงใหญ่ตามสัญชาติเดินออกจากห้องน้ำในยามเช้าเมื่อจัดการกับตัวเองจนเรียบร้อย เบื้องล่างถูกปกปิดด้วยกางเกงสแล็คพร้อมด้วยเสื้อเชิ้ตเนื้อดีที่คนรักเป็นคนจัดเตรียมให้ หากแต่กระดุมบางเม็ดกลับไม่ได้อยู่ในรังดุมเปิดเปลือยหน้าอกล่ำให้คนมองหน้าแดงซ่าน
สองขาเรียวขยับก้าวเข้าหา มือบางยกขึ้นจับสาบเสื้อทั้งสองด้านให้เข้าที่ก่อนจะค่อยๆกลัดกระดุมเข้ารังทีละเม็ด
“วันนี้รักจะออกไปทำธุระกับพร้อมนะครับ เดี๋ยวของที่เหลือพร้อมจะช่วยขนมาให้”
สามวันที่ผ่านมาข้าวของในส่วนของกานต์รักถูกทยอยลำเลียงเข้าบ้านจนแทบหมดสิ้น เหลือเพียงของใช้ส่วนตัวบางส่วนที่ยังหลงเหลืออยู่ไม่มาก ประจวบเหมาะกับวันนี้ต้องออกไปทำธุระหลายอย่างกับพร้อมกานต์ คนเป็นพี่จึงเอ่ยปากจะช่วยขนของส่วนที่เหลือนั้นมาให้
“ลูกน้องก็มีเยอะแยะ ให้ขนมาเลยจะเป็นอะไร”
“มันเป็นของส่วนตัว รักจัดการเองดีกว่าครับ” ใบหน้าหวานแย้มยิ้มพลางเอ่ยตอบ
เมื่อกระดุมถูกติดจนครบทุกเม็ดกานต์รักจึงเอี้ยวตัวไปหยิบเนคไทเส้นสวยมาพาดผ่านด้านหลังลำคอแกร่ง ขยับมือสอดส่วนปลายทาบทับไปมาอย่างคล่องแคล่วจนคนมองยกยิ้ม
สามวันนั้นกานต์รักเป็นคนแต่งตัวจัดการทุกอย่างให้จนแพทริกแทบไม่ต้องทำอะไร มีเพียงแค่อาบน้ำแล้วสวมเสื้อผ้าลวกๆออกมายืนนิ่ง ใช้เวลายามเช้าไปกับการทอดมองร่างบางยามขยับตัวทำนู้นนี่ให้อย่างเพลิดเพลิน
“เรียบร้อยแล้วครับ” ใบหน้าเล็กเงยขึ้นพร้อมทั้งส่งยิ้มหวาน ก่อนจะได้รับรางวัลเป็นสัมผัสหนักๆบนริมฝีปาก
กานต์รักหลุดเสียงครางฮือกับสัมผัสที่ไม่ได้ตั้งตัวก่อนความเขินอายจะเล่นงานจนต้องซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง ถึงอย่างไรก็พยายามไม่ทิ้งน้ำหนักลงไปมากนักอย่างกลัวว่าเสื้อของอีกฝ่ายจะยับ ท่าทางที่ท่อนแขนแข็งแรงก็ยกขึ้นโอบคนรักเอาไว้ในอ้อมกอด
“ต้องรายงานตัวกับฉันเป็นระยะ ไม่ว่าจะไปไหนหรือทำอะไร เข้าใจหรือเปล่า”
“เหมือนรักเป็นนักโทษเลย”
พูดไปทั้งที่ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้าง ไม่ได้นึกอึดอัดหรือไม่พอใจหากจะต้องทำอย่างที่อีกฝ่ายบอก เพียงเท่านั้นมันไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรซักนิด กานต์รักกลับชอบเสียอีกเพราะมันให้ความรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ
“จะยังไงก็ต้องทำ”
“เข้าใจแล้วครับ...แต่ว่าตอนนี้รักว่าเราลงไปทานข้าวกันดีกว่า ป่านนี้แด๊ดกับมัมคงรอแย่แล้ว”
กานต์รักขยับผละออกจากอ้อมแขนที่คุ้นเคยก่อนร่างสูงจะพยักหน้ารับแล้วหันไปคว้าสูทมาพาดแขนพร้อมทั้งรั้งเอวบางให้แนบชิด ก่อนจะเดินเคียงคู่กันลงไปยังห้องอาหาร
“ถ้ามัมกลับต้องคิดถึงอาหารฝีมือรักมากแน่ๆ ไปอยู่กับมัมดีไหมจ๊ะ”
หญิงสาวเพียงคนเดียวบนโต๊ะอาหารเอ่ยขึ้นพลางทอดสายตามองคนรักของลูกชายด้วยความเอื้อเอ็นดู ตลอดสี่ห้าวันที่อยู่ไทยนั้นทั้งเช้าและเย็นกานต์รักจะเป็นคนเข้าครัวลงมือทำอาหารจนเธอติดใจในรสมือไปเสียแล้ว
“รักสัญญาว่าจะหาโอกาสไปหามัมที่นู้นนะครับ”
หากเคลียร์ทุกอย่างลงตัวและแพทริกมีเวลาว่างคงไม่พลาดที่จะแวะไปเยี่ยมเยียนท่าน อีกอย่างกานต์รักมีแพลนว่าจะแวะไปหาพ่อกับแม่ซึ่งอยู่อีกประเทศ ถือว่าเป็นการพักผ่อนยาวไปในตัว
“ไปอยู่กับมัมเลยไม่ได้หรือ”
“รักเป็นแฟนผม บางทีมัมอาจจะลืมไปว่าสามีตัวเองนั่งอยู่นั่น”
แพทริกเอ่ยเสียงเรียบพลางปรายตามองไปยังผู้เป็นพ่อซึ่งกำลังส่ายหน้าน้อยๆ ทุกวันต้องได้ยินเสียงสองแม่ลูกกระแซะกันเรื่องแย่งตัวกานต์รักจนกลายเป็นเรื่องปกติ ภรรยาของเขาเอ็นดูคนรักของลูกชายมากในขณะที่แพทริกเองก็หวงคนรักมากเช่นกัน
ดวงตาโตได้แต่มองคนทั้งสองสลับไปมาพร้อมทั้งยิ้มบาง ส่วนปีเตอร์ก็ทำเพียงนั่งมองอย่างนึกสนุกพร้อมทั้งมือที่ทำงานตักอาหารเข้าปากไม่หยุด
“เป็นแฟนแพท แต่เป็นลูกแม่”
อลิเซียเอ็นดูกานต์รักยิ่งกว่าลูกตัวเองเสียอีก เพราะลูกชายของเธอแต่ละคนนั้นไม่น่ารักเลยแม้แต่น้อยเนื่องจากได้คนเป็นพ่อมาเต็มๆ พอได้อยู่ด้วยแล้วมันทำให้รู้สึกมีชีวิตชีวาเพราะความน่ารักน่าเอ็นดูจนอยากจะได้มาเป็นลูกจริงๆ
“แล้วผมกับแพทไม่ใช่ลูกมัมหรือ” ได้จังหวะปีเตอร์จึงเอ่ยขึ้น
“ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว มัมอยากมีลูกเหมือนรัก” คนถูกพูดถึงได้แต่ยิ้มรับ เป็นปลื้มด้วยความยินดีที่แม่ของแพทริกทั้งรักและเอ็นดู
“พอได้แล้วทั้งแม่และลูก มัวแต่คุยเดี๋ยวก็พากันไปทำงานสาย”
คำสั่งสงบศึกดังขึ้นจนแพทริกได้แต่ส่งสายตาขอบคุณ ตอนนี้นอกจากชายหนุ่มจะติดกานต์รักแล้วยังเพิ่มมัมเข้ามาอีกคน ไม่ว่าจะทำอะไรหรือไปไหนก็เรียกหาจนบางทีนึกอยากจะอุ้มคนรักกลับห้องมาดื้อๆ
ถึงจะยอมไม่เถียงกันแต่คนเป็นแม่ก็ยังพะเน้าพะนอเอาใจคอยถามนู้นถามนี่จนเจ้าของตัวจริงได้แต่ถอนหายใจ
มันเป็นเรื่องดีที่มัมเข้ากับคนรักของเขาได้ แต่บางทีก็เข้าได้ดีจนเกินไป
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
ธุระแรกของวันนี้ก็คือการพาพี่ชายไปคุยรายละเอียดเรื่องรถที่พร้อมกานต์มีแพลนว่าจะซื้อ เป็นเพียงการพูดคุยก่อนเพราะต้องดูอะไรหลายอย่างและต้องรอเวลาในการจัดการ ซึ่งคนที่ต้องมาพบก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนสนิทของเจ้าตัวซึ่งทำธุรกิจเกี่ยวกับการนำเข้ารถยนต์
“เฮ้ ว่าไงครับคุณชายพร้อม” เสียงทักทายมาพร้อมการเดินเข้ามาต้อนรับทันทีที่ทั้งสองเปิดประตูกระจกใสเข้าไปด้านใน
“เลิกเรียกอย่างนั้นซักทีน่า แล้วนี่ไม่มีพนักงานสวยๆออกมาต้อนรับหรือไงทำไมนายต้องเสนอหน้ามา”
“เอ้า แขกวีไอพีมาทั้งทีประธานก็ต้องออกมาต้อนรับเองสิครับ แล้วนี่น้องรักใช่ไหม จำพี่ดิษย์ได้หรือเปล่า?” ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวขยับเข้ามาหาพร้อมทั้งส่งยิ้มแพรวพราว
“สวัสดีครับ รักจำได้” อีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทในไทยของพี่ชาย เคยเจอกันอยู่สามสี่ครั้ง กานต์รักจำได้ว่ากษิดิษย์เคยไปดูบอลที่ห้องและค้างกับพี่ชายตน
“ไม่ได้เจอกันนาน น่ารักขึ้นมากเลยนะ”
รอยยิ้มกรุ่มกริ่มหยอกล้อมาพร้อมกับสายตาที่ทอดมองวาววับ กานต์รักทำเพียงยิ้มบางไม่ได้คิดอะไร รู้ดีว่าเพื่อนของพี่ชายเพียงแค่แกล้งเล่นเท่านั้น
“สามีน้องฉันโหดมาก ขอเตือนนายไว้ก่อน” ลองแพทริกได้มาเห็นสายตาและท่าทางนี้อีกฝ่ายคงไม่มีทางเข้าใจว่าเพื่อนของเขาล้อเล่นเป็นแน่
ประโยคที่ทำให้กานต์รักอุทานเรียกชื่อผู้เป็นพี่อย่างตระหนก ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วหน้าจนทำได้เพียงฟาดฝ่ามือลงบนต้นแขนแกร่งพร้อมทั้งขมุบขมิบปากโวยวาย ก้มหน้าลงต่ำอย่างไม่อาจสบตากับบุคคลที่สาม
“ใครกั๊น ฉันไม่กลัวหรอก ถ้าน้องรักเลือกพี่พี่ยอมสู้นะ” กษิดิษย์ยังคงเล่นหูเล่นตา ไม่ได้นึกแปลกใจที่น้องชายเพื่อนมีสามีเพราะดูจากท่าทางแล้วหากมีภรรยาสิน่าแปลกใจกว่า
“แพทริก เบรนเนแกน” พร้อมกานต์เอ่ยพลางเลิกคิ้วรอดูท่าทาง ขณะที่คนน้องก็รีบเขย่าแขนพี่ชายเอาไว้ไม่อยากให้เอ่ยอะไรมากนัก
“แหม น้องเพื่อน ฉันไม่เคยคิดอะไร ก็แค่พูดเล่นไปงั้นนายก็รู้”
ทันทีที่ได้ยินชื่อกษิดิษย์ก็พูดความจริงในใจออกมาไม่คิดทำเป็นเกี้ยวพานกานต์รักอีกต่อไป เขาไม่อยากเสี่ยงเอาชีวิตมาทิ้งในตอนนี้ แม้ว่าจะไม่เคยเจอกันตรงๆแต่กิตติศัพท์ที่ได้ยินทุกคนก็ต่างรู้ดีว่าแพทริกเป็นคนยังไง
“หึ เพราะฉะนั้นก็เลิกทำเป็นเต๊าะน้องฉัน...เอาล่ะ ไปคุยกันได้แล้ว ฉันมีธุระต้องไปทำต่อ”
“งั้นเชิญที่ห้องกระผมเลยครับ” สิ้นเสียงเอ่ยอย่างทะเล้นคนพูดก็เดินทำไปยังห้องทำงานส่วนตัว ตรงกลางมีโต๊ะประชุมเล็กๆตั้งอยู่ บรรยากาศในห้องกว้างขวางใหญ่โต
“อันนี้เป็นเอกสารอย่างละเอียดเกี่ยวกับรถทุกรุ่นที่นายบอกฉันว่าสนใจ”
กษิดิษย์เลื่อนแฟ้มส่งให้ตรงหน้า พร้อมกานต์รับมาเปิดดูก่อนจะกวาดสายตาอ่านแต่ละบรรทัด ตรงไหนสงสัยก็เอ่ยถามเพื่อนในขณะที่กานต์รักทำได้เพียงนั่งฟัง คนไม่มีความรู้เรื่องรถมากนักทำตาปริบๆมองคนทั้งคู่สลับไปมา
ร่างเล็กมีหน้าที่แค่ตอบคำถามเช่นว่า สีไหนสวย แบบไหนดูดี อะไรง่ายๆเทือกนั้นไปจนกระทั่งสองชั่วโมง
หลังจากคุยเรื่องรายละเอียดเสร็จเรียบร้อยและได้ข้อสรุปว่ารถที่พร้อมกานต์เลือกจะสามารถจัดการให้ได้ในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่อีกคนจะกลับมาหลังจากต้องกลับไปดูงานพอดี
ความจริงแล้วพร้อมกานต์จะจัดการให้ได้รถตอนนี้เลยยังได้แต่เพราะไม่อยากทำตัวมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นจึงอยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามขั้นตอนที่ควรเป็น
ออกจากโชว์รูมรถธุระต่อมาก็คือบ้านเด็กกำพร้า กานต์รักและพร้อมกานต์มาเลี้ยงอาหารเที่ยงเด็กๆพร้อมทั้งซื้อขนมและของเล่นมาแจก ไหนๆวันนี้ก็ออกมาแล้วจึงเลยมาที่นี่เนื่องจากปกติหากมีเวลากานต์รักก็มักจะมาเป็นประจำ
“พี่ร้ากค้าบ ไอติมหร่อยจัง” คนถูกเรียกยิ้มรับ มือบางวางลงบนหัวเล็กๆก่อนจะลูบไปมาแผ่วเบา
“อร่อยก็ทานเยอะๆนะครับ ถ้าไม่อิ่มไปตักได้อีกนะ”
“ค้าบ”
พร้อมกานต์ทอดมองผู้เป็นน้องพลางระบายยิ้ม กานต์รักมักจะช่วยเหลือคนอื่นอยู่เสมอ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของที่นี่น้องชายเป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมด ไม่เพียงแค่ที่เดียวแต่ยังมีที่อื่นอีกมากมาย เขาไม่ได้มีโอกาสมาทำอย่างนี้บ่อยนักต่างจากอีกคน แต่ถึงอย่างนั้นทั้งครอบครัวก็บริจาคเงินผ่านกานต์รักมาเสมอ
ยิ่งมีมากยิ่งต้องให้มาก น้องชายของเขาเคยพูดเอาไว้
พอเด็กน้อยเข้านอนกลางวันเรียบร้อยทั้งสองจึงลาครูผู้ดูแลเด็กๆก่อนจะออกมาทำธุระต่อที่ห้างใจกลางกรุง เรียกได้ว่าวันนี้เป็นวันที่ชีพจรลงเท้าเลยก็ว่าได้
“พร้อมมาซื้อแค่รองเท้านี่นะ”
ดวงตาโตกวาดมองรองเท้ามากมายที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าก่อนจะหันมาหาพร้อมกานต์ทางด้านหลัง พี่ชายบอกเพียงว่ามาซื้อของแต่ไม่ได้บอกว่าของอะไร กานต์รักคิดว่ามันคงสำคัญมากไม่ได้คิดเลยว่าจะเป็นรองเท้า
“อื้อ มารับรองเท้าที่สั่งเอาไว้”
“โธ่ รักก็นึกว่ามาทำอะไร”
“วันนี้เห็นแก่ที่พาพี่มาทำธุระมากมาย รักอยากได้อะไรพี่จ่ายเต็มที่ โอเคไหม?” ข้อเสนอนั้นทำให้คนฟังตาลุกวาว
“จริงนะ จ่ายทุกอย่างเลยนะ” ใบหน้าหวานแย้มยิ้มพลางเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ
“ครับคุณหนู เลือกได้ตามสบายเลยครับ หรือจะเหมาทั้งห้างก็ได้”
“รักจะซื้อให้พร้อมหมดตัวเลยคอยดู” คนเป็นน้องเอ่ยออกมาก่อนจะก้าวเท้าเร็วๆไปดูรองเท้าคู่ที่ต้องตา พร้อมกานต์มองตามก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆแล้วหมุนตัวเดินไปคุยกับพนักงานอีกฝั่ง ปล่อยให้กานต์รักเลือกของได้ตามสบาย
สรุปใช้เวลาพอสมควรกับการพาผู้เป็นน้องช็อปปิ้ง อย่าให้พูดว่าอีกคนซื้ออะไรบ้างเพราะเท่าที่จำได้ก็มีเพียง
กระเป๋าสามใบ รวมๆกันแล้ว7หลัก
รองเท้าหนึ่งคู่ 6หลัก
เสื้อผ้ารวมทั้งหมด7หลัก
นาฬิกา1เรือน 7หลัก
และของต่างๆที่จำได้ไม่หมด รวมคร่าวๆแล้วการตามใจน้องชายคราวนี้พร้อมกานต์เสียทรัพย์ไปทั้งสิ้นประมาณแปดหลักถ้วน
“ซื้ออย่างกับไม่ได้เดินห้างมาสามปีนะเรา” เรื่องเงินน่ะไม่เท่าไหร่แต่เรื่องต้องนั่งรอกานต์รักซื้อของสามชั่วโมงนี่สิประเด็น แม้แต่กับแฟนพร้อมกานต์ก็คิดว่าเขาไม่สามารถทนได้แน่
“ก็ครั้งนี้มีผู้ใหญ่ใจดีสนับสนุน รักก็เลยจัดเต็มที่เลย” คนพูดยิ้มกว้างขณะทอดมองเสี้ยวหน้าของพี่ซึ่งขับรถอยู่อย่างเป็นสุข รู้ดีว่าเงินเพียงเท่านั้นไม่อาจทำให้พร้อมกานต์ขนหน้าแข้งร่วงได้
“เต็มที่มาก”
“วันนี้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะพร้อม รักอยากแนะนำมัม แด๊ด แล้วก็พี่ชายของคุณแพทให้รู้จัก”
“พูดเฉยๆก็ได้ ทำไมต้องทำหน้าอ้อนหืม”
พร้อมกานต์ส่ายหน้าให้กับท่าทางของผู้เป็นน้อง เข้าใจว่ากานต์รักคงอยากให้ทั้งสองครอบครัวสนิทกันจึงเอ่ยร้องขอ ส่วนตัวเขานั้นไม่ได้มีปัญหาเพียงแต่ที่ผ่านมายังไม่มีโอกาสดีนัก
“ก็รักอยากให้พร้อมอยู่ทานข้าวด้วยกัน”
นัยน์ตาใสมีประกายแห่งความออดอ้อน ยิ่งยามกำลังเอียงคอน้อยๆมองมาเช่นนี้ร่างเล็กยิ่งน่าเอ็นดู แน่นอนว่าท่าทางนี้ทำให้คนมองใจอ่อนได้อย่างง่ายดายไม่ว่าจะถูกขอด้วยเรื่องอะไร แค่เป็นกานต์รัก ไม่ว่าใครก็คงพร้อมยอมตามใจ...โดยเฉพาะแพทริก
“พี่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเสียหน่อย”
“งั้นหมายความว่าพร้อมจะอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันใช่ไหม”
เสียงหวานเอ่ยร่าเริง มือบางเอื้อมมาจับท่อนแขนพร้อมทั้งเขย่าน้อยๆ ท่าทางดูตื่นเต้นระคนมีความสุขจนผู้เป็นพี่ส่ายหน้า ไม่ว่าจะนานแค่ไหนกานต์รักก็ยังเป็นเพียงเด็กน้อยในสายตาเขาเสมอ
“อืม แล้วเราก็กลับไปนั่งดีๆได้แล้ว มัวแต่ชวนพี่คุยอย่างนี้เดี๋ยวก็สอยท้ายรถคันหน้าเข้า” เอ่ยดุอย่างไม่จริงจังนัก
“โอเค นั่งดีๆ”
พูดซ้ำราวกับเตือนตัวเองให้ทำตาม ร่างบางขยับตัวกลับมานั่งหลังตรง เก็บแขนเก็บขาเรียบร้อยพลางอมยิ้มเป็นสุข เมื่อสบายใจในเรื่องที่พี่ชายยอมไปทานข้าวพร้อมครอบครัวคนรักปากเล็กก็ฮัมเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดี ขณะที่นิ้วมือเรียวก็กดพิมพ์ข้อความตอบใครบางคนไปตลอดทาง
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวผ่านเข้ามายังความใหญ่โตโอ่อ่าก่อนจะค่อยๆจอดนิ่งสนิท พร้อมกานต์เหลือบสายตามองไปทั่วเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้มาเยือนคฤหาสน์หลังนี้ ประตูเข้าบ้านเปิดกว้างเผยให้เห็นภายในบางส่วนที่ทำให้อดยอมรับในใจไม่ได้
ทุกอย่างถูกตกแต่งได้อย่างลงตัวจริงๆ
และทันทีที่ก้าวเท้าลงจากรถเรือนร่างสูงใหญ่ของใครบางคนก็ปรากฏตรงหน้าราวกับรออยู่แล้ว
“คุณแพทกลับมาไวจังเลยครับ”
ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ เนื่องด้วยเพราะอีกคนมีประชุมกานต์รักจึงนึกว่าแพทริกน่าจะกลับบ้านดึกกว่าเคย ขณะคนถูกถามนั้นมองเลยไปยังพี่ชายคนรัก สบสายตากันเงียบๆพลางก้าวเท้าเข้าหาร่างบาง
“ก็นายบอกว่าพี่ชายจะมาทานข้าวด้วย” ใบหน้าเล็กค่อยๆพยักรับ เข้าใจว่าคนตัวโตรีบกลับเพราะพี่ชายตน
“เข้าบ้านได้แล้ว มัมบ่นคิดถึงนายจะแย่” ได้ยินอย่างนั้นกานต์รักก็คลี่ยิ้มกว้าง ก่อนจะหมุนตัวกลับมาหาพี่ชายแล้วคว้าข้อมือแกร่งเอาไว้
“เข้าบ้านกันนะพร้อม รักจะแนะนำมัมให้รู้จัก”
ยังไม่ทันจะได้ตอบรับทั้งร่างก็ถูกแรงรั้งจนต้องรีบสาวเท้าตาม ขณะที่แพทริกได้แต่ยืนมองนิ่ง แม้จะรู้สึกราวกับตัวเองถูกลืมเลือนไปแต่ก็พยายามเข้าใจว่าอีกคนนั้นเป็นพี่ชายของกานต์รัก
คิดได้ดังนั้นจึงเดินตามไปเงียบๆ
ส่วนทางด้านพร้อมกานต์ที่เดินตามน้องชายมาก็กวาดสายตามองรอบตัวด้วยความสนใจ กระทั่งเมื่อมาถึงห้องรับแขกกว้างจึงพบว่ามีหลายคนนั่งคุยกันอยู่
“รัก...กลับมาแล้วหรือจ๊ะ”
อลิเซียหันมาเห็นร่างเล็กเป็นคนแรกก่อนเสียงทักทายนั้นจะดังให้ชายหนุ่มทั้งสองได้ยิน กานต์รักตอบรับพร้อมแย้มยิ้มละมุน เดินเข้ามากระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้งสาม
“นี่พี่ชายของรักครับ...พร้อมกานต์ วันนี้รักขออนุญาตพาพร้อมมาทานข้าวเย็นด้วยนะครับ”
เมื่อน้องชายพูดจบพร้อมกานต์ก็ยกมือขึ้นไหว้ทุกคนทั้งยังกล่าวสวัสดีอย่างสุภาพ ท่าทางที่ทำให้ทุกคนยิ้มรับ แม้บุคลิกจะแตกต่างกันแต่ความนอบน้อมนั้นไม่ต่างซักนิด ทั้งคู่ถูกเลี้ยงดูมาดีจริงๆ
“ขออนุญาตอะไรกัน เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะจ๊ะ อยากจะมาที่นี่มาหารักตอนไหนก็มาได้เสมอ...ยินดีต้อนรับจ้ะ”
“เฮ้ ฉันปีเตอร์เป็นพี่ชายของแพท”
“สวัสดีพ้อมกาน”
เมื่อทุกคนเอ่ยทักทายจนครบพร้อมกานต์ก็ยิ้มรับ ก่อนอลิเซียจะเอ่ยบอกให้นั่งลงระหว่างรอแม่บ้านทั้งหลายซึ่งกำลังเตรียมอาหาร เนื่องด้วยเพราะวันนี้กานต์รักกลับบ้านค่ำและเพราะพร้อมกานต์เป็นแขกเธอจึงสั่งคนให้ทำอาหารไว้ต้อนรับ
ขณะที่แพทริกซึ่งเพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จจะย่างกรายเข้ามา บรรยากาศในห้องรับแขกนั้นเต็มไปด้วยความรื่นเริง เสียงพูดคุยดังคละเคล้า พร้อมกานต์เข้ากับทุกคนได้อย่างไม่อึดอัดและเป็นตัวของตัวเอง
“คุณแพทไปไหนมาหรือครับ” กานต์รักเอ่ยถามทันทีเมื่อคนรักทรุดตัวนั่งลงตรงข้าม ระหว่างลังเลใจว่าจะออกไปตามดีหรือไม่แพทริกก็เดินเข้ามาพอดี
“คุยเรื่องงาน” คนฟังยิ้มรับพลางพยักหน้าเข้าใจไม่เซ้าซี้ต่อ พอร่างสูงเข้ามาหัวข้อสนทนาจึงเบนไปทางเรื่องธุรกิจมากขึ้น ทั้งหมดคุยโต้ตอบกันจนกระทั่งแม่บ้านเดินเข้ามาตามบอกว่าโต๊ะอาหารนั้นพร้อมแล้ว
มื้อเย็นจบลงไปด้วยความอิ่มเอมใจ บนโต๊ะคละเคล้าไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะแทบจะตลอดเวลา กานต์รักดีใจที่พี่ชายตัวเองเข้ากับครอบครัวและตัวของแพทริกได้ มัมบอกว่าหากมีเวลาคงจะได้ทานข้าวพร้อมหน้ากันทั้งสองครอบครัว และนั่นเป็นสิ่งที่เขาคาดหวังที่สุด
“เห็นรักบอกว่านายจะกลับไปเคลียร์งานสองอาทิตย์” สองหนุ่มร่างสูงใหญ่นั่งคุยกันอยู่บาร์เครื่องดื่มพร้อมทั้งมีแก้วน้ำสีอำพันวางอยู่ตรงหน้า กานต์รักอยู่กับมัมในครัวขณะที่พอลและปีเตอร์นั้นนั่งดูข่าวอยู่ห้องรับแขก
“มาดูแลรักนานแล้วก็ถึงเวลาต้องไปดูแลงานบ้าง”
“เรื่องรักไม่ต้องเป็นห่วง”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ น้ำในแก้วทรงสูงไหวโยกไปตามจังหวะมือของคนแกว่ง พวกเขาแค่จิบมันเบาๆระหว่างคุย ไม่ได้คิดจะดื่มถึงขั้นเมามาย
“...ยังไงก็ฝากคุณด้วยแล้วกัน”
สองสายตานิ่งเรียบสบกัน ก่อนใบหน้าคมของแพทริกจะกดรับให้พร้อมกานต์สบายใจ รู้ดีว่าอีกฝ่ายคงดูแลน้องชายได้ดีอย่างที่ครอบครัวเขาดูแล และกานต์รักจะต้องปลอดภัยไม่มีอะไรอย่างที่นึกกลัว
เพราะสายเลือดที่สูงศักดิ์มาพร้อมกับอันตรายรอบด้าน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
“อีกไม่กี่วันพร้อมกับครอบครัวของคุณแพทก็กลับแล้ว รักต้องคิดถึงมากแน่เลยครับ”
เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเบาขณะอยู่ในห้องนอนกับคนรักสองต่อสอง พร้อมกานต์เพิ่งกลับไปเมื่อสักครู่และทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันขึ้นห้อง ความสุขเมื่อตอนทานข้าวตราตรึงอยู่ในความรู้สึกจนกานต์รักอยากให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง ทว่าพอนึกถึงยามทุกคนต้องกลับไปทำหน้าที่ก็อดรู้สึกวูบไหวในอกไม่ได้
“ฉันก็อยู่ทั้งคน”
ร่างสูงหมุนกายกลับมาก่อนท่อนแขนใหญ่จะรั้งคนรักให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ปลอบโยนความรู้สึกของกานต์รักด้วยสัมผัสจากร่างกาย ขณะที่อีกฝ่ายก็ยอมโอนอ่อนโดยง่ายทั้งยังเอียงใบหน้าซบเข้ากับซอกคอแกร่งราวกับแมวต้องการความอบอุ่น
“รักมีความสุขมากเลยครับ อยากให้ทุกคนอยู่ด้วยกันตรงนี้ พ่อและแม่ด้วย”
“แน่นอนว่ามันจะมีวันนั้น”
ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เอวบางทางด้านหลังไปมา สัมผัสอย่างอ่อนโยนให้คนในอ้อมกอดค่อยๆรู้สึกดีขึ้น กลิ่นกายหอมอ่อนประจำตัวพาให้บรรยากาศโอบล้อมรอบกายอย่างอ่อนหวาน อ้อมกอดนี้เป็นยาวิเศษเสมอไม่ว่าฝ่ายใดจะเจอกับเรื่องอะไร
ความเงียบปกคลุมไปชั่วครู่ก่อนคนตัวโตจะเอ่ยขึ้นมา
“วันนี้ได้ยินว่ามีคนไปเหมาห้างมา ใช่หรือเปล่า”
แพทริกพูดไปอีกเรื่องเพื่อไม่ให้ร่างเล็กต้องจมอยู่กับความเศร้า และแน่นอนว่ามันได้ผลเมื่อกานต์รักผละเงยหน้ามองกัน ริมฝีปากบางถูกเม้มเข้าหาทั้งดวงตาโตก็หลบมองหลุกหลิก
“นิดหน่อย...เองครับ”
ถุงของมากมายเรียงรายอยู่ในห้องแต่งตัวไม่ได้บอกกับแพทริกว่ามันแค่นิดหน่อยเลยซักนิด มือแกร่งจับต้นแขนเล็กก่อนจะผละออกให้กานต์รักมองตามด้วยความงุนงง อีกคนเดินตรงไปยังโต๊ะซึ่งมีลิ้นชักเอาไว้เก็บของก่อนจะสงสัยยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นคนรักหยิบสมุดเช็คออกมา
“คุณแพททำอะไรครับ” เป็นกานต์รักที่ขยับกายเข้าไปหา กระทั่งปลายปากกาตวัดลายเซ็นลงไปแพทริกจึงหยัดตัวขึ้นแล้วสาวเท้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า
“อันนี้เป็นเช็คค่าของที่พี่ชายนายจ่ายไปทั้งหมด เอาไปคืนซะ....เมียฉัน ฉันเลี้ยงได้”
ดวงตาโตมองเห็นตัวเลขบนกระดาษนั้นก่อนจะตกใจไม่น้อย ทว่ามากไปกว่านั้นคือประโยคหลังที่ชวนสั่นไหวให้คนฟังใจเต้นรัว ช่วงอกพองโตราวกับมีลูกโป่งอยู่ข้างใน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมอย่างไม่คาดคิด
“คะ คุณแพท...ไม่เป็นไรเลยครับ พร้อมไม่ได้ว่าอะไร”
เสียงเอ่ยนั้นสั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุม แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือกานต์รักเกรงใจ เงินจำนวนนั้นไม่น้อยเลย แม้ว่าจะเป็นคนรักกันแล้วแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่แพทริกต้องมารับผิดชอบ หากจะต้องคืนก็ควรเป็นเงินของเขาเอง
“นายเป็นเมียฉัน ทุกอย่างมันเป็นหน้าที่ฉัน”
“แต่ว่า...”
“เอาไปคืนพร้อมกานต์ซะ”
ดวงตาคมกริบทอประกายจริงจังมั่นคงบ่งบอกว่าไม่มีทางยอมหากกานต์รักไม่รับเช็คมา ลมหายใจแผ่วเบาถูกผ่อนออก มองคนรักอย่างตัดพ้ออยู่ในทีก่อนท้ายที่สุดแล้วจึงยื่นมือไปรับ
“คุณแพทดื้อ”
ใบหน้าหวานเงยขึ้นมอง ปากสีสดยู่เข้าหาพลางหลุดคำพูดที่ทำให้คนฟังยกยิ้ม แม้ว่ามันจะดูไม่เข้ากับตัวเลยซักนิดหากแต่เพราะคนพูดคือกานต์รักแพทริกจึงไม่คิดว่า
“ใครกันแน่ที่ดื้อ”
เอวเล็กถูกรั้งเข้าหาอีกครั้ง ลมหายใจร้อนพัดผ่านใบหน้าของกันและกันเนื่องจากความใกล้ชิด กานต์รักทำเป็นไม่หันมองหน้าราวกับขุ่นเคืองเรื่องเมื่อครู่ ทว่าจริงๆแล้วก็แค่ไม่อยากให้อีกคนมาสิ้นเปลืองด้วยเท่านั้นเอง
แต่ก็รู้ดี ปฏิเสธไปคุณแพทก็ไม่มีทางยอมฟัง...
“ตั้งแต่อยู่กับคุณแพทเงินรักแทบไม่ได้ใช้เลย”
“แล้วไม่ดีหรือไง”
รู้สึกตลกไม่น้อยเมื่ออีกคนเอาแต่ปฏิเสธไม่อยากใช้เงินเขา ทั้งที่หากเป็นคนอื่นคงปลื้มใจเริงร่า แม้จะรู้ว่าคนรักมีเงินมากมายไม่แพ้กันแต่หน้าที่นั้นแพทริกคิดว่ามันควรเป็นของตัวเอง
คำว่าดูแล มันหมายทุกสิ่งอย่างในชีวิตของกานต์รักที่เขาต้องรับผิดชอบ
“ไม่ดีครับ”
ใบหน้าเล็กสะบัดส่ายหวืออย่างบ่งบอกว่าไม่ดีเลยซักนิด ต่อให้หลบซ่อนยังไงความเคลื่อนไหวทุกอย่างแพทริกก็รับรู้หมดจึงไม่สามารถปกปิดอะไรได้
“นายก็จ่ายฉันคืนเป็น...”
สายตากรุ้มกริ่มโลมเลียให้คนถูกมองหน้าร้อนวูบหลบตาเป็นพัลวัน คำเว้นวรรคที่ชวนให้คิดต่ออย่างไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
“จะ จ่ายจนจะไม่เหลืออะไรแล้วครับ”
เสียงอ้อมแอ้มตอบดังขึ้นในลำคอ ทั้งใจและกายพานสั่นไปด้วยกันทั้งหมด ยิ่งยามมือหนาสอดผ่านเข้ามาสัมผัสเนื้อแท้ภายใต้เสื้อตัวสวยยิ่งพาให้กายบางแข็งทื่อ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะขยับออกหรือปฏิเสธสัมผัสวาบไหวที่กำลังลากไล้ไปมา
“หึ ใครบอก ยังมีจ่ายฉันอีกเยอะเลยล่ะ”
ลมหายใจร้อนเคลื่อนเข้าหาจวบจนลมนั้นกระทบเข้ากับซอกคอบาง เปลือกตาสีอ่อนรีบหลับลงแน่นพร้อมทั้งเผลอกลั้นหายใจ กระทั่งปลายจมูกโด่งสัมผัสกับผิวเนื้อ ตามมาด้วยริมฝีปากร้ายกาจที่นาบลงแนบสนิทให้กานต์รักสะท้านเฮือก
“อะ อื้อ คุณแพท”
เช็คมูลค่า8หลักถูกกำแน่นในมือ สติก่อนหน้าถูกพลัดหายไปเพราะสัมผัสวาบหวาม ท่าทางนั้นทำให้คนมองนึกเอ็นดู ยิ่งยามความเปียกชื้นไล้วนดูดดึงซอกคอบางกานต์รักยิ่งเกร็งสั่น
“เพราะวันนี้ฉันจ่ายไปเยอะ ถึงตาคนแถวนี้ต้องจ่ายคืนให้บ้างแล้ว”
ปากร้อนเลื่อนไล้มากระซิบข้างหู ใบหน้าคมผละออกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่แทบจะไร้ค่าในยามนี้ไปวางไว้บนโต๊ะ ดวงตาโตค่อยๆปรือเปิดขึ้น ยามสบกับสายตาคมซึ่งบ่งบอกความต้องการก็รีบหลบวูบ
ริมฝีปากล่างถูกขบแน่นก่อนจะต้องคลายออกช้าๆเมื่ออีกคนทาบทับลงมา ท่อนแขนแกร่งคล้องรั้งเอวบางบังคับทิศทางให้เจ้าของเดินตามไปยังเตียงกว้าง ดึงรั้งความสนใจและสติสัมปชัญญะด้วยจูบลึกล้ำ ความนุ่มหยุ่นคลุกเคล้าเร้ารึงแลกเปลี่ยนสัมผัสของกันและกันไปจนถึงที่หมาย
ร่างบางค่อยๆถูกดันลงให้เอนนอนราบ เรียวปากทั้งสองแนบชิดกันไม่ห่างซักเสี้ยววิ ก่อนเสื้อผ้าอาภรณ์จากเรือนกายทั้งสองจะหลุดไปด้วยฝีมือของแพทริก รู้ตัวอีกทีต่างคนก็ต่างเปลือยเปล่าพาให้อุณหภูมิรอบกายร้อนแรงขึ้นจนเหงื่อไหลซึม
หลังจากนั้นกานต์รักแทบไม่รับรู้อะไร ได้ยินเพียงเสียงครางกระเส่าของตัวเองดังไปทั่วห้อง ปล่อยให้อีกคนตักตวงเอาค่าเสียหายที่จ่ายให้ไปจนร่างกายอ่อนแรง ไม่รู้ว่าเท่าไหร่เป็นเท่าไหร่ กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ยาวนานกระทั่งไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวแพทริกจึงยอมหยุด รั้งคนที่แทบสลบไสลเข้าสู่อ้อมกอดก่อนจะพาไปชำระร่างกายในห้องน้ำ
กานต์รักไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าสติดับวูบไปตอนไหน แม้แต่ความเย็นชืดของสายน้ำก็ไม่อาจจะทำให้รู้สึกตัว กระทั่งถึงเวลาตอนเที่ยงของวันที่ล่วงเลย
แพทริกเป็นคนตื่นขึ้นมาก่อน ดวงตาคมทอดมองคนในอ้อมแขนพร้อมทั้งระบายยิ้ม ก่อนฝ่ามือหนาจะยกขึ้นมาเสยผมที่ระกรอบหน้าหวานให้เปิดขึ้น ตามมาด้วยการกดเรียวปากแนบลงบนหน้าผากเนียนเกลี้ยง
เรือนร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามขณะช่วงบนไร้ซึ่งสิ่งปกปิดค่อยๆขยับตัวขึ้นพิงพนักเตียง ก่อนจะต้องเลิกคิ้วเมื่อร่างบางขยับเข้าหาทันใด ท่อนเขนเรียวโอบพาดผ่านเอวแกร่ง เกยหัวขึ้นมาวางแหมะบนหน้าท้องพร้อมทั้งขยับซุกไซ้หาตำแหน่ง แพทริกมองท่าทางนั้นด้วยความเอ็นดู ลูบไล้ไหล่มนซึ่งเต็มไปด้วยรอยรักราวกับขับกล่อมให้คนนอนหลับสบาย
เมื่ออีกคนแน่นิ่งไปจึงค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบไอแพดบนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมาทำงาน ทั้งเช็คอีเมล์ ส่งงานให้ลูกน้อง และอีกมายมายระหว่างรอคนรักตื่น
จวบจนเวลาล่วงเลยไปจนถึงบ่ายสอง ร่างเล็กที่นอนราวกับแมวก็ขยับตัวยุกยิก
“คะ คุณ แพท...กี่ โมง แล้วครับ” น้ำเสียงนั้นเอ่ยถามแหบพร่า หัวทุยขยับถูไถบนหน้าท้องไปมาสองสามทีจนแพทริกต้องวางไอแพดในมือลง
“บ่ายสอง”
“รักตื่น...สายจังเลย”
“วันนี้วันหยุดจะตื่นตอนเย็นก็ไม่มีใครว่า...รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”
คำถามนั้นทำเอาคนที่ยังมึนงงสะลึมสะลือแทบตาสว่าง เพราะรู้ดีกว่าตรงไหนคือตรงไหนจึงพาให้ในหัวนึกไปถึงเหตุการณ์ร้อนแรงที่ผ่านมาแล้วหลุดเสียงร้องหงุงหงิงอยู่ในลำคอ
“...เมื่อยครับ”
มันล้าเสียจนแทบไม่อยากขยับตัว หากแต่พอรับรู้ได้ว่าแก้มของตัวเองแนบอยู่กับลอนกล้ามเนื้อของหน้าท้องแกร่งกานต์รักก็รีบละล่ำละลักบอก
“ระ รักอยากอาบน้ำ คุณแพทพาไปหน่อยนะครับ” รีบผละกายออกอย่างรวดเร็ว หมุนตัวเอาผ้าห่มให้ม้วนรอบกายแล้วนอนมองหน้าของคนตัวโตตาปริบ
ปะ ไปนอนอยู่ตรงนั้นได้ยังไงกัน
“หึ” ท่าทางนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังขัดเขิน และแพทริกไม่คิดจะแกล้งอะไรต่อเพราะเมื่อคืนนั้นกานต์รักโดนรังแกมามากพอ ร่างสูงหย่อนขาลงข้างเตียงก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วช้อนอุ้มทั้งคนทั้งผ้าห่มขึ้นมา
“เมื่อไหร่จะเลิกเขินฉันสักที” คำถามที่คนฟังได้แต่ส่ายหน้างุด
แพทริกยกยิ้มก่อนจะส่ายหน้าทำใจพลางอุ้มพาคนรักเดินตรงไปยังห้องน้ำ แต่แล้วก็โดนไล่ออกมาเมื่อกานต์รักยืนยันหนักแน่นว่าจะอาบน้ำเองและไม่ยอมให้แพทริกอยู่ดูแลเด็ดขาด
TBC.
พิมพ์ไปนี่หมั่นไส้คุณแพทมากกกก ความหลงเมีย เปย์เมียนี่สุดๆ! :m16: :m16: อาจจะติดขัดไปบ้างเพราะค่อนข้างรีบค่ะ ต้องออกไปทำงาน ตรงไหนผิดยังไงติมาได้นะคะ(เหมือนจะยังมีคำผิดอยู่ด้วย) เดี๋ยวมาแก้น๊าาา
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
:katai2-1:
-
:-[ :m1: :m3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานนนนนน...มดกัด ขอบคุณค่า:katai2-1: :katai2-1:
-
กานต์รักน่ารักไปแล้ว อยากจัยปล้ำจัง :laugh:
-
#แพทริกหลงเมีย 555
-
o18 อิจฉาเบาๆ คุณแพทสายเปย์
-
อยากได้แบบคนแพทจังเลย แหมๆ เปย์แบบสุดตัว 55555
พร้อมกานต์เป็นพี่ชายที่ดีมาก
-
รู้สึกอิจฉารักที่ได้ความรักจากคุณแพทอย่างเต็มที่จริงๆ และหมั่นมากค่ะหมั่นไส้คุณแพทเปย์เมีย รักเมีย หลงเมียซะเหลือเกิ๊นจริงๆ
-
คุณแพททททท ผัวแห่งชาติ ผัวที่ดี ดูแลเมียดีสุดๆ อ่ะ
น้องรักก็อ้อนน่าร๊ากกกก เป็นที่รักของแม่สามีไปอีก
ขอบคุณค่ะ
-
55555555555
เปย์เมียสุดๆจิงๆ แพทคืออวดเมียสุดๆ ><
-
อิอิ คุณแพทขี้หวง
-
:pig4: :pig4:
-
o13 :mew1:
-
กานต์รักขี้เขินจริงๆ
น่ารักเนอะ
-
จะหาพระเอกเรื่องไหนป๋าเท่าคุณแพทคงไม่มีละ 55555555
-
เขินจริงๆ :o8: :o8:
คุณแพทขา เงินเหลือเยอะมาเปย์ทางนี้บ้างสิคะ
:z2: :z2:
-
อยากมีแฟนเปย์แบบคุณแพทอ้าาาา
-
อิจระดับไหนถามใจรักดู โอ้ยยยยย อีคนหลงเมียเสียจนเลข8หลักเป็นกระดาษเปล่า
-
หมั่นไส้คุณแพทมากกกก
-
อยากมีคุณแพทเป็นของตัวเอง ป๋าและเปย์มาก :กอด1:
-
สายเปย์ตัวจริงงงง
-
คุณแพทเปย์ขนาดนี้สนใจรับเราเป็นภรรยาคนที่สองไหม ? เราทำได้ทุกอย่างตั้งแต่ตัดหญ้าจนซ่อมหลังคาบ้านเลยนะ สนใจไหม? :mew2:
-
ขอบคุณ :)
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน รักน่ารักง่ะ :กอด1: :กอด1:
-
หวานนนนนนน
-
ตอนที่ 24
“เหม่ออะไรหืม”
ท่อนแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กเข้ามาแนบชิด ความเย็นชืดจากผิวกายบ่งบอกว่าอีกคนคงยืนดูดาวอยู่ข้างนอกมาซักพัก แรงทิ้งตัวจากคนข้างหน้าทำให้แพทริกกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น จมูกโด่งซุกซบอยู่กับลำคอบางหอมกรุ่นอย่างหลงใหล
“คิดถึงทุกคนครับ พอกลับไปแล้วรักใจหาย”
แม้บนใบหน้าหวานจะประดับด้วยรอยยิ้มบางหากแต่ความวูบไหวในอกกลับตีรวน ทั้งพร้อมกานต์และครอบครัวของแพทริกกลับไปแล้วทั้งหมด บ้านหลังใหญ่จึงกลับมาเงียบเหงาเสียจนอดคิดถึงความอบอุ่นเมื่อวันก่อนๆไม่ได้
“อีกเดี๋ยวพี่ชายนายก็กลับ ส่วนครอบครัวฉันว่างเมื่อไหร่ค่อยไปเยี่ยมดีไหม”
“งั้นไปเยี่ยมพ่อกับแม่รักด้วยนะครับ”
ยิ่งได้อยู่กับครอบครัวของแพทริกยิ่งพาให้คิดถึงครอบครัวตัวเอง กานต์รักคุยกับพ่อแม่ผ่านทางโทรศัพท์แทบทุกวันแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจเทียบกับการอยู่ด้วยกันได้ หากไม่มีอะไรผิดพลาดนอกจากพี่ชายแล้วผู้ให้กำเนิดทั้งสองก็จะกลับมาพร้อมกัน
กานต์รักแทบรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหว
“แล้วแต่นายทุกอย่าง”
คำตอบนั้นทำให้คนฟังยิ้มกว้าง มือเล็กซึ่งวางทับอยู่บนท่อนแขนใหญ่ตบลงเบาๆเป็นจังหวะยามดวงตาโตเหม่อมองท้องฟ้าที่ประดับด้วยดาวพร่างพราว
ดวงดาวเล็กจ้อยยามเทียบกับความกว้างใหญ่ของผืนฟ้าทำให้เราได้เห็นถึงความพยายามในการเปล่งประกาย กานต์รักรู้สึกว่าต่อให้ในวันที่ฟ้ามืดหรือสว่าง แม้เราจะมองเห็นหรือไม่เห็นแต่ดวงดาวก็ยังคงทำหน้าที่นั้นอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ทุกครั้งที่มองจึงทำให้รู้สึกราวกับได้รับพลัง
“จะเข้าห้องหรือยัง ยืนตากลมนานๆเดี๋ยวจะไม่สบาย”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง ตัวเองนั้นไม่เท่าไหร่กังวลก็แต่อีกคน ท่อนแขนใหญ่พยายามโอบกายบางให้แนบชิดเพื่อไม่ให้ลมเย็นยามค่ำคืนทำให้กานต์รักไม่สบาย
“รักแข็งแรงดี ไม่เป็นอะไรหรอกครับ”
“คนแข็งแรงทำไมโดนฉันรังแกรอบสองรอบก็หมดแรงแล้วล่ะ”
คำพูดนั้นทำให้คนฟังหน้าแดงซ่านในความมืด ร่างเล็กพลันแข็งทื่อยามนึกภาพตามจนต้องสะบัดหน้าน้อยๆ นึกค้อนคนตัวโตอยู่ในใจเพราะพูดอะไรน่าอายกลั่นแกล้งกัน
“รู้ด้วยหรือครับว่าตัวเองรังแกรัก”
กานต์รักคิดว่าร่างกายตัวเองแข็งแรงปกติไม่ได้อ่อนแอแต่อีกคนต่างหากที่แข็งแรงจนเกินไป หากเป็นเรื่องนั้นทำไปกี่รอบคุณแพทก็ดูท่าจะไม่เคยพอ แถมยังไม่มีอาการเหนื่อยหอบมีเพียงความกระปรี่กระเป่าสดชื่นไม่อ่อนแรงเหมือนเขาเลยสักนิด
“อืม...เรียกว่ารังแกไหม ก็เห็นพร้อมใจทุกครั้ง”
ฝ่ามือเล็กฟาดท่อนแขนใหญ่ซึ่งโอบรอบอยู่บนหน้าท้องเบาๆยามอีกฝ่ายพูดให้สะเทิ้นอาย เสียงเล็กหลุดอุทานเรียกชื่อคนรักพร้อมทั้งพยายามไม่สนใจใบหน้าคมที่แนบชิดอยู่ไม่ห่าง
“ไม่ยอมได้ด้วยหรือครับ” เอ่ยตอบเสียงแผ่วในลำคอ แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่มีทางขัดใจคนตัวโตก็ตาม
“ได้ เพราะยังไงฉันก็มีวิธีทำให้นายยอมอยู่ดี” พูดไปพร้อมกับยกยิ้มเป็นต่อ
“คนเจ้าเล่ห์”
ปากเล็กยู่เข้าหากันให้กับประโยคนั้นจนคนมองอยู่ทนไม่ไหว กดริมฝีปากเข้ากับข้างแก้มนวลหนักๆด้วยความหมั่นเขี้ยวจนคนไม่ทันได้ตั้งตัวหลุดเสียงร้องอื้ออึง
“เจ้าเล่ห์แล้วรักไหม”
คนถูกถามด้วยประโยคหวานเลี่ยนเอียงใบหน้าหันมามองคนรัก สายตาคมที่ทอดมองอยู่ใกล้ชิดทำให้ดวงตาโตต้องเบือนหลบ พวงแก้มทั้งสองข้างสัมผัสได้ถึงความร้อนจางๆ แปลกใจไม่น้อยเมื่อร่างสูงเอ่ยพูดด้วยประโยคที่ไม่เข้ากับใบหน้าคมนั้นสักนิด
“คุณแพทก็รู้อยู่แล้วนี่ครับ”
“แต่ฉันอยากฟังอีก” เอ่ยพูดพร้อมทั้งแกล้งรัดท่อนแขนของตัวเองให้แน่นขึ้นจนคนหลบสายตายอมเบือนกลับมามองกันพร้อมทั้งร้องหงุงหงิงในลำคอ
“รักพูดบ่อยแล้ว คุณแพทพูดก่อนสิครับ” ถึงอย่างนั้นยังมีข้อต่อรอง กานต์รักเองก็อยากฟังคำนั้นไม่ต่างกัน
คำรักที่กว่าจะได้ยิน...
“ฉันรักนาย รักกานต์รัก”
อ้อมแขนแข็งแรงกอดกระชับพร้อมทั้งกระซิบข้างหูให้คนฟังใจเต้นแรง คำพูดหวานซึ้งที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็เขย่าใจดวงนี้ได้เสมอ มือบางค่อยๆสอดประสานเข้ากับมือใหญ่บนหน้าท้องพร้อมทั้งเกลี่ยหลังมือของอีกคนบางเบา
“รักก็รักคุณแพท...รักมากๆ” ไม่ใช่เพียงแค่กานต์รักที่ปลื้มใจยามได้ฟังคำนี้ แพทริกเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน
ยามนี้ใบหน้าคร้ามคมจึงระบายยิ้มกว้างกว่าครั้งไหน ลมหายใจหนักถูกสูดเข้าลึกเก็บเกี่ยวทุกความรู้สึกอุ่นๆในอก หลังจากทำงานหรือต่อสู้กับอะไรมาทั้งวันช่วงเวลาก่อนนอนสั้นๆเช่นนี้ราวกับเป็นช่วงเวลาแห่งการเติมพลัง รักษาความเหนื่อยล้าทั้งหมดด้วยสัมผัสและการกระทำแสนอ่อนหวาน
ร่างเล็กๆที่มีพลังเยียวยาอย่างยิ่งใหญ่
“เข้าห้องกันเถอะ”
“คุณแพท!” ประโยคข้างต้นนั้นพาให้คิดลึกจนคนที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับบรรยากาศหวานๆหลุดเสียงเรียกชื่อให้กับความหื่นของคนรัก
“คิดอะไรหืม ฉันแค่กลัวว่านายจะไม่สบาย”
เสียงหัวเราะดังขึ้นในลำคอแกร่ง ขยับใบหน้าเอียงมองอีกคนอย่างล้อเลียนจนคนคิดไกลหน้าแดงเรื่อไม่สบสายตา ก่อนร่างเล็กจะขยับตัวดิ้นหนีพร้อมทั้งตวัดสายตามองอย่างแง่งอน
“คนขี้แกล้ง”
ปากเล็กยู่ใส่ทิ้งท้ายก่อนจะวิ่งหนีดุ๊กดิ๊กเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ร่างสูงได้แต่มองตามคนรักของตัวเองอย่างขบขัน เมื่อกานต์รักไม่อยู่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ต่อ ขาเรียวยาวภายใต้กางเกงวอร์มจึงสาวเท้าตามพร้อมทั้งจัดการปิดประตูระเบียงให้เรียบร้อย
ยามกานต์รักกลับมาจากห้องน้ำทั้งห้องก็เหลือเพียงแสงสว่างจากหัวเตียง ขณะที่แพทริกนั้นกำลังนั่งเช็คว่าไม่มีอะไรด่วนจากโทรศัพท์มือถือ ร่างเล็กจึงเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะขยับขึ้นเตียงอีกฝั่ง เมื่อเสร็จเรียบร้อยมือหนาก็วางเครื่องมือสื่อสารลง สอดกายเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันแล้วเอนกายนอน อีกคนก็รู้หน้าที่ ขยับซุกตัวเข้าหาในตำแหน่งประจำก่อนท่อนแขนแกร่งจะโอบกระชับรอบกายบาง
“พรุ่งนี้ไปทานข้าวเย็นนอกบ้านกัน” ทั้งอยากเปลี่ยนบรรยากาศและไม่อยากให้คนรักต้องจมปรักอยู่กับความรู้สึกคิดถึง
“ก็ดีเหมือนกันครับ อยู่บ้านก็คิดถึงทุกคน”
อาหารค่ำเป็นมื้อที่ทุกคนได้รวมตัว บนโต๊ะอาหารกว้างจึงมักประกอบไปด้วยบทสนทนา รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะอันอบอุ่น หากต้องทานข้าวกันเพียงสองคนคงทำให้อดวูบไหวนึกถึงช่วงเวลาของเมื่อวันวานไม่ได้
แพทริกเข้าใจความรู้สึกของคนรักดี ฝ่ามือใหญ่จึงลูบไล้ไหล่มนอย่างอ่อนโยนราวกับกำลังปลอบประโลม กานต์รักถอนหายใจแผ่วก่อนจะขยับซุกซบเข้าหาอกกว้าง ปิดเปลือกตาลงตัดความรู้สึกคะนึงหาด้วยห้วงนิทรา
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
สถานที่สำหรับดินเนอร์นั้นคือร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุง กานต์รักเป็นฝ่ายร้องขอเพราะเจ้าตัวบอกว่ามีของที่ต้องการซื้อแพทริกจึงไม่นึกขัด และตอนนี้ร่างเล็กก็กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเปิดดูเมนูอาหารญี่ปุ่นที่ตัวเองนึกอยากอย่างเลือกไม่ถูก
“ถ้าเลือกยากนักก็เอามันมาทั้งหมดนั่นแหละ” แพทริกเสนอเมื่อเห็นว่าอีกคนยังตัดสินใจไม่ได้เสียที
“ฮื่อ สิ้นเปลืองเปล่าๆครับ” เอ่ยตอบทั้งที่สายตายังคงจับจ้องบรรดาภาพอาหารในมือ ท่าทางที่ทำให้ใบหน้าคมส่ายน้อยๆพร้อมทั้งยกยิ้มกับความเป็นกานต์รักก่อนจะนั่งรอย่างใจเย็น
“อืมมม งั้นเอา...”
เวลาผ่านไปอีกชั่วครู่ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะตัดสินใจได้สักที กานต์รักใช้นิ้วมือจิ้มสั่งแทนการพูดเพราะชื่อเมนูนั้นยาวแสนยาว กระทั่งเมื่อเรียบร้อยจึงยื่นเมนูส่งคืนให้กับพนักงาน พร้อมทั้งส่งรอยยิ้มขอโทษที่ปล่อยให้อีกฝ่ายต้องรอปิดท้ายจนคนได้รับตาพร่า
ทว่าสายตาเข้มดุที่มองมาก็ทำให้ได้สติรีบโค้งกายก่อนจะเดินออกมา
“ทำไมต้องยิ้มให้หมอนั่นขนาดนั้น” เสียงทุ้มเอ่ยติดหงุดหงิด ใบหน้าก็พลันเรียบตึง คิ้วเข้มขมวดเป็นปมน้อยๆให้คนที่ไม่รู้ตัวมองมาตาปริบ
“ใครนะครับ”
“พนักงานเมื่อกี้ ทำไมนายต้องยิ้มให้ขนาดนั้น มันมองจนตาเยิ้มไม่เห็นหรือไง”
คำตอบนั้นทำให้คนฟังนิ่งงันไปชั่วครู่ก่อนต่อมาเมื่อสมองประมวลผลก็ไม่อาจกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ได้ ดวงตาโตมองสบคนรักซึ่งนั่งหน้าตูมบอกบุญไม่รับ ไม่เคยคิดเลยว่านักธุรกิจที่น่าเกรงขามจะมานั่งงอนกับอะไรแบบนี้
“รักก็แค่ยิ้มให้ตามมารยาท ไม่มีอะไรสักหน่อยครับ”
“มารยาทก็ไม่ต้อง”
ความหึงหวงแบบเด็กน้อยนั้นเกิดขึ้นโดยที่แพทริกไม่อาจห้าม เพราะเป็นกานต์รักเพียงแค่รอยยิ้มก็เกิดความรู้สึกหวงแหน อาจจะดูน่าขบขันในสายตาหากแต่เขายอมให้คนอื่นมองอย่างนั้นถ้าต้องแลกกับการเก็บรอยยิ้มนี้เอาไว้ดูเพียงผู้เดียว
“แค่เห็นคุณแพททุกคนก็เกร็งแล้ว ขืนรักไม่ยิ้มคงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เราแน่เลย”
“ไม่กล้าเข้าใกล้สิดี”
ใบหน้าเล็กได้แต่ส่ายน้อยๆขณะที่ระบายรอยยิ้มบาง มือนิ่มเลื่อนไปวางทับบนหลังมือใหญ่ก่อนจะกอบกุมเอาไว้อย่างไร้คำเอื้อนเอ่ย เพียงแค่นั้นดวงตาคมก็อ่อนแสงลง ยิ่งยามนิ้วมือเล็กลากไล้บนหลังมือเขียนเป็นคำความขุ่นเคืองก็หายลับ
เมื่ออีกคนเขียนจบแพทริกจึงเป็นฝ่ายพลิกฝ่ามือขึ้นทาบทับก่อนจะใช้ปลายนิ้วแกร่งลากเขียนเป็นคำตอบจนกานต์รักหลุดหัวเราะเสียงใสยามรู้ว่าคนตัวโตเขียนอะไร
สรุปแล้วระหว่างรออาหารคนทั้งสองจึงพูดคุยกันผ่านการใช้นิ้วเขียนบนหลังมือ ใบหน้าหวานแย้มยิ้มกว้างไปตลอดขณะที่มุมปากได้รูปของอีกคนก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม
“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ”
กระทั่งเมื่อพนักงานคนใหม่เดินมาเสิร์ฟอาหารการกระทำนั้นจึงหยุดลง มือเล็กผละออกก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมาในท่าเตรียมพร้อม ดวงตาโตทอประกาย ลืมเลือนทุกสิ่งอย่างไปทันที
หลังจากทานอาหารจนเรียบร้อยกานต์รักก็เอ่ยว่าอยากจะซื้อของ ร่างสูงเคียงข้างร่างบางพร้อมทั้งกุมมือกันไม่ห่างจึงเป็นภาพที่หลายคนได้เห็นยามเดินผ่าน เมื่อมาถึงร้านที่ต้องการคิ้วเข้มก็เลิกขึ้นพลางกวดตามองจนทั่ว
ผลิตภัณฑ์บำรุงหน้า?
“สวัสดีค่ะ สนใจผลิตภัณฑ์แบบไหนเป็นพิเศษคะ”
กานต์รักยิ้มรับให้กับพนักงาน ด้วยเพราะช่วงนี้รู้สึกว่าอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยทำให้ใบหน้าแห้งกร้านจึงอยากได้ครีมบำรุงสักหน่อย แม้ปกติจะไม่ได้ใส่ใจมากนักแต่เพราะคราวนี้มันเริ่มแสบหน้าจึงไม่อาจปล่อยเอาไว้ได้
“อ่า อยากได้เป็นพวกบำรุงหน้าครับ”
“งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ” อีกฝ่ายเดินนำเข้าไปก่อนขณะที่กานต์รักหันมามองคนข้างตัว เรือนร่างสูงใหญ่พร้อมด้วยใบหน้าน่าเกรงขามดูไม่เข้ากับสถานที่นี้จนต้องหลุดยิ้ม
“คุณแพทรออยู่ตรงนี้นะครับ รักไปแป๊บเดียว”
ด้วยเพราะไม่อยากให้ต้องเดินลึกเข้าไปซึ่งมีคนวุ่นวายจึงหันมาเอ่ยบอก ร่างสูงตั้งท่าว่าจะปฏิเสธเพราะไม่อยากปล่อยคนรักให้ห่างตัวเป็นอันต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชื่อบนหน้าจอคือนักธุรกิจใหญ่ซึ่งกำลังทำงานร่วมกันจึงไม่อาจปล่อยผ่าน
“ฉันจะออกไปคุยงานข้างนอก เดี๋ยวมา” ใบหน้าหวานพยักรับก่อนจะปล่อยมือออกจากกันให้คนตัวโตได้เดินออกไปหามุมคุยโทรศัพท์ ก่อนร่างเล็กจะหมุนตัวจะเดินตามพนักงานเข้าไปเพื่อดูของที่ต้องการ
กานต์รักยืนนิ่งขณะฟังพนักงานบรรยายถึงคุณสมบัติของครีมบำรุงต่างๆ เมื่ออีกฝ่ายพูดจบจึงค่อยๆดูและอ่านไปทีละตัว ที่เลือกมาซื้อที่นี่เพราะเคยเห็นมาในอินเทอร์เน็ตว่าเหมาะสำหรับผิวบอบบางแพ้ง่าย ก่อนหน้านั้นไม่ค่อยได้ใช้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันจึงลองมาดูด้วยตัวเอง
พนักงานเดินไปอีกทางเพราะต้องดูแลลูกค้าคนอื่นและมันทำให้สบายใจกว่าเมื่อได้มีเวลาอ่านแต่ละอันไปอย่างไม่รีบเร่ง จนเมื่อตัดสินใจได้จึงส่งสายตาไปยังคนที่ว่างและพนักงานอีกคนก็เดินเข้ามาหาทันที
“เอาอันนี้ครับ”
“ได้ค่ะ...เหลืออยู่ขวดสุดท้ายพอดีเลย” พนักงานหันมาเอ่ยพูดก่อนกานต์รักจะยิ้มบางๆให้กับความโชคดีของตัวเอง
หมับ
“ฉันจะเอาขวดนี้”
ของในมือพนักงานถูกฉกออกไปโดยหญิงสาวคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามา จนคนทั้งสองซึ่งไม่ทันได้ตั้งตัวมองตามด้วยความงุนงง ร่างบางระหงในชุดเดรสเข้ารูปพร้อมด้วยกระเป๋าแบรนด์เนมและรองเท้าส้นสูงราคาแพง ใบหน้าสวยเฉี่ยวนั้นราวกับเคยเห็นที่ไหนแต่กานต์รักก็นึกไม่ออก
“แต่ลูกค้าคนนี้มาก่อนนะคะ” พนักงานหันมามองด้วยสายตาลำบากใจ
“แต่ฉันจะเอา”
“เอ่อ ยังไงก็ไม่ได้ค่ะ คุณผู้หญิงมาทีหลัง”
“นี่! อยากถูกไล่ออกหรือยังไง ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร ถ้าฉันจะเอายังไงก็ต้องได้”
กานต์รักยืนนิ่งมองคนตรงหน้าขณะที่ลูกค้าคนอื่นๆเริ่มหันมาสนใจ ด้วยเพราะไม่อยากให้ทุกคนต้องลำบากใจและพนักงานต้องเดือดร้อนจึงขยับปากเพื่อที่จะเอ่ยบอกว่าไม่เป็นไร เพราะดูท่าแล้วอีกฝ่ายคงจะอยากได้มาก
“มีเรื่องอะไร”
ทว่าเสียงนิ่งเรียบที่ดังขึ้นก็ฉุดรั้งความสนใจจากคนทั้งหมดไปรวมถึงตัวกานต์รักเอง ดวงตาโตเบือนไปทางคนรักซึ่งเดินเข้ามาหาก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ
“ไม่มีอะไรครับ”
แพทริกเดินมาหยุดอยู่ข้างๆร่างเล็กก่อนจะกวาดสายตามองพนักงานและหญิงสาวตรงหน้า ความเยือกเย็นถูกแผ่ออกมาจนคนมองรู้สึกได้ถึงไรขนที่ลุกเกรียว ต่างจากหญิงสาวที่มองมาอย่างชื่นชมและทอดสายตาส่งให้
“แล้วเลือกได้หรือยัง” ร่างสูงหันมาเอ่ยถามอย่างไม่ได้นึกสนใจคนอื่นเลยสักนิด
“คือ...อันที่รักอยากได้มันหมดครับ เอาไว้วันหลังเดี๋ยวค่อยมาดูอีกที”
“อยากได้อันไหน”
คำถามนั้นทำให้กานต์รักนิ่งเงียบ ริมฝีปากบางถูกขบเข้าหากันอย่างไม่กล้าตอบ อะไรบางอย่างในสายตาคู่นั้นมันบ่งบอกว่าแพทริกกำลังจะทำอะไร
“คุณคนนี้เขาอยากได้อันนี้แต่ฉันมาก่อน”
เสียงแหลมเล็กจากหญิงสาวที่แทรกขึ้นทำให้ทั้งแพทริกและกานต์รักหันไปมอง สายตากึ่งยั่วเย้าถูกส่งมาให้ทว่าดวงตาคมกลับทำเพียงแค่เลื่อนมองกล่องอะไรบางอย่างซึ่งอยู่ในมือของอีกฝ่าย
“งั้นเหรอ?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นพร้อมทั้งเอ่ยตอบ “นายอยากได้อันนี้ใช่ไหม”
อีกคนหันมาถามพร้อมด้วยสายตาที่มองมาอย่างคาดคั้น ร่างบางได้แต่กลั้นหายใจก่อนใบหน้าเล็กจะกดลงอย่างจำยอม
พรึบ
“ถ้าเมียฉันอยากได้...ก็ต้องได้เหมือนกัน”
กระปุกในมือของหญิงสาวถูกดึงออกมาโดยที่ไม่มีใครคาดคิด ดวงตาโตเบิกขึ้นเพราะการกระทำนั้นของคนรักก่อนร่างเล็กจะรีบขยับตัวเข้าหา
“นี่คุณ ฉันมาก่อนนะ! และฉันต้องได้ รู้หรือเปล่าว่าพ่อแม่ฉันเป็นใคร”
ประโยคฆ่าตัวตายนั้นทำให้มือบางรีบสอดเข้ารั้งฝ่ามือใหญ่ด้วยเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น สายตาทุกคู่จับจ้องมองมาทั้งหมด กานต์รักไม่อยากให้เกิดเรื่องเพราะกลัวว่ามันจะกระทบกับชื่อเสียงของแพทริก
“ผมไม่รู้ว่าพ่อแม่คุณเป็นใคร แต่รู้ว่าพวกเขาคงไม่มีเวลามากพอที่จะสั่งสอนลูกแบบคุณ”
ประโยคที่ราวกับโดนตบหน้าทำให้หญิงสาวหน้าแดงก่ำอย่างกรุ่นโกรธ แม้ทีแรกผู้ชายตรงหน้าจะโดนใจแค่ไหนหากแต่ตอนนี้วาจาร้ายกาจนั้นทำให้เธอไม่จำเป็นต้องไว้หน้า
“แล้วพ่อแม่คุณล่ะเป็นยังไงถึงได้ปล่อยให้ลูกชายเป็นพวกผิดเพศแบบนี้!”
กานต์รักไม่ได้รู้สึกโกรธหรือโมโหกับประโยคนั้นแต่กลับนึกกลัวแทนผู้หญิงตรงหน้าเสียมากกว่า กรามแกร่งถูกบดเข้าหากันจนเกิดเสียง ท่าทางที่บ่งบอกว่าร่างสูงกำลังโมโหมากแค่ไหน และแม้มือบางจะพยายามยกขึ้นมาไล้ท่อนแขนแกร่งอย่างปลอบประโลมก็ดูเหมือนว่าจะไม่ช่วยอะไร
“ก็เพราะว่าผู้หญิงอย่างคุณมันมีนิสัยและความคิดที่น่ารังเกียจแบบนี้ไงผมถึงไม่สนใจ”
“กรี๊ดดดดดดด”
“อยากได้อะไรก็ต้องได้อย่างนั้นเหรอ? ฉันจะซื้อครีมกระปุกนี้เพราะเมียฉันอยากได้ และจะเหมาทั้งหมดร้านนี้ไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ซื้อแม้แต่อย่างเดียว!”
กานต์รักหลุดเรียกชื่อคนรักเสียงหลงก่อนจะถูกฝ่ามือใหญ่ออกแรงรั้งให้ต้องก้าวตาม แพทริกไม่อาจทนอยู่ที่นี่ต่อเพราะกลัวว่าจะเผลอทำอะไรรุนแรงลงไป
“จัดการให้เรียบร้อย แล้วไปสืบประวัติผู้หญิงคนนั้นมา”
ร่างสูงเอ่ยสั่งคนสนิทซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก่อนจะก้าวออกจากร้านโดยไม่สนใจเสียงโวยวายและความโกลาหลทางด้านหลัง ขณะที่กานต์รักได้แต่เดินตามเร็วๆพร้อมทั้งก้มหน้ามองพื้นอย่างรู้สึกผิด
คุณแพทเลยต้องมาหงุดหงิดกับแค่เรื่องครีมที่เขาเป็นคนอยากได้
“คุณแพทครับ”
กระทั่งจังหวะการก้าวเดินของขายาวผ่อนลงร่างเล็กจึงลองเอ่ยเรียก และแพทริกยอมหยุดนิ่งเมื่อมาถึงตรงที่ไม่มีคนพลุกพล่าน ลมหายใจแห่งอารมณ์ถูกสูดเข้าลึกอย่างพยายามควบคุมก่อนจะหมุนตัวกลับมา
“ตกใจหรือเปล่า”
สุ้มเสียงที่เอ่ยถามอย่างอ่อนลงทำให้คนที่นึกเป็นกังวลกับเรื่องเมื่อครู่เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าคมไม่หลงเหลือความน่ากลัวเช่นก่อนหน้าหากแต่ดวงตากลับมีไฟแห่งอารมณ์เจืออยู่จางๆ คำถามนั้นทำให้กานต์รักส่ายหน้าปฏิเสธ
“รักขอโทษนะครับที่เป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่อง”
“ไม่ใช่นาย แต่เป็นผู้หญิงคนนั้น”
เหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในสายตามาตั้งแต่ต้นและแพทริกรู้ดีว่าคนรักจะต้องยอมเสียสละในขณะที่เขาไม่มีทางยอม ยิ่งกับคนไม่มีมารยาทและมีนิสัยอย่างนั้นยิ่งควรได้รับการสั่งสอน ไม่ควรปล่อยผ่านให้คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่อยู่เพียงคนเดียว
“ถ้าเธออยากได้ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ก็เพราะนายเป็นอย่างนี้ฉันถึงไม่ยอม”
การยอมของกานต์รักแล้วสำหรับคนอื่นอาจมองว่าไม่กล้าสู้เพราะสู้ไม่ได้ แต่แพทริกรู้ว่าคนรักแค่ไม่อยากมีเรื่องและมองไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องเอาใจไปวุ่นวายกับสิ่งเหล่านั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นทำให้ไม่อาจปล่อยผ่านให้เข้าใจว่าร่างเล็กยอมไปได้
“คุณแพทเลยต้องมาวุ่นวายไปด้วย อย่าไปเก็บมาใส่ใจเลยนะครับ คนที่คิดไม่ดีชีวิตเขาก็จะไม่ดีเอง ถ้าเราเอาใจไปผูกติดคิดเรื่องของเขาเราเองก็จะไม่มีความสุขไปด้วย”
เรียกได้ว่ากานต์รักไม่ได้ถือสาผู้หญิงคนนั้นเพราะอีกฝ่ายไม่ได้สำคัญมากพอที่จะต้องเก็บมาคิด แม้คำว่าผิดเพศจะทำให้ใจดวงน้อยวูบไหวไปบ้างแต่ก็พยายามคิดในทางที่ดีและมองว่าจิตใจของเธอต่างหากที่ผิดปกติกว่า
“ไม่คุ้มกันเลยเห็นไหมครับ ต้องเสียเงินไปเท่าไหร่เพราะครีมกระปุกเดียว”
พูดไปแล้วก็อดระบายยิ้มออกมาอย่างขบขันไม่ได้ มือบางเอื้อมไปหยิบครีมกล่องนั้นจากมือใหญ่ที่บุบบี้ไปเพราะแรงบีบอย่างนึกตลก อีกคนก็ถือติดมือออกจากร้านทั้งอย่างนั้นมาตลอดทาง
“ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันก็ไม่ยอมทั้งนั้น”
แม้รอยยิ้มจากคนตรงหน้าจะทำให้ไฟโทสะในอกลดลงจนแทบไม่เหลือกหากแต่เมื่อพูดถึงแล้วแพทริกก็รู้สึกว่าต่อให้เป็นแค่ลูกอมเม็ดเดียวเขาก็ไม่ยอม ผู้หญิงคนนั้นต้องได้รับบทเรียน
“คิดไปใจเราก็ร้อนเปล่าๆ เลิกคิดนะครับ” คนตัวโตสบตามองกันนิ่งก่อนจะถอดถอนลมหายใจแล้วพยักหน้ารับอย่างจำยอม
“งั้นเรากลับกันเลยดีไหมครับ คุณแพททำงานมาเหนื่อยๆกลับบ้านไปว่ายน้ำผ่อนคลายกันสักหน่อยดีกว่า”
การว่ายน้ำเป็นกิจกรรมที่แพทริกชอบ กานต์รักไม่เคยลงสระกับอีกฝ่ายอย่างมากก็ทำเพียงแค่นั่งอยู่ขอบสระมองดูคนตัวโต คราวนี้เมื่อเจอเรื่องวุ่นวายจึงคิดว่าการว่ายน้ำคงทำให้รู้สึกดีขึ้นได้
ประโยคที่ทำให้ดวงตาคมวาววับ
“ก็ดีเหมือนกัน กลับกันเลยดีกว่า”
แม้สายตาคู่นั้นจะดูไม่น่าไว้ใจชอบกลหากแต่กานต์รักก็พยายามไม่คิดอะไรและสาวเท้าตามร่างสูงกลับไปที่รถพร้อมทั้งชวนคุยเรื่องอื่นให้เหตุการณ์ก่อนหน้าถูกลืมเลือน ขณะที่ในหัวของแพทริกนั้นกลับมีแต่ภาพร่างบางในชุดกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวไปตลอดทาง
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
“รักขอใส่เสื้อยืดลงด้วยไม่ได้เหรอครับ”
สองมือเล็กกำปมชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดตาที่ตัวเองกำลังสวมอยู่เอาไว้แน่นเมื่อถูกคนตัวโตลากลงมาทั้งที่สวมเพียงกางเกงว่ายน้ำเพียงตัวเดียว ไม่รู้ทำไมพอมองสบกับดวงตาคมแล้วกานต์รักนึกอยากจะวิ่งขึ้นไปใส่กางเกงขายาวและเสื้อแขนยาวทันที
สายตาที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้จบลงแค่การว่ายน้ำ
“อยู่กับฉันสองคนจะอายอะไร ความจริงต้องไม่ใส่อะไรเลยยังได้”
“คุณแพท!”
“ถ้าไม่ถอดงั้นฉันถอดให้”
มือหนาเลื่อนลงมายังปมเชือก อาศัยความได้เปรียบในระหว่างที่อีกคนยังไม่ทันตั้งตัวแกะมือเล็กออกก่อนจะกระตุกสายคาดเอวจนสาบเสื้อทั้งสองข้างคลายออกจากกัน เปิดเผยเรือนกายบางที่สวมใส่กางเกงว่ายน้ำเพียงตัวเดียว
กานต์รักร้องเรียกชื่อแพทริกเป็นพัลวัน พยายามเอียงตัวหลบแต่ท้ายที่สุดแล้วชุดคลุมอาบน้ำก็หลุดออกจากร่างไป
“ไม่แกล้งแล้ว ลงสระกันดีกว่า”
ใบหน้าหวานแดงเรื่อลามมาจนถึงลำคอเป็นภาพที่ทำให้คนมองนึกเอ็นดู ทั้งที่ทำอะไรกันมากกว่านี้ตั้งมากมายแต่กานต์รักกลับยังไม่เคยชิน แพทริกเลิกส่งสายตาแกล้งอีกฝ่ายก่อนจะรั้งมือเล็กให้ก้าวตาม
“แข่งกันไหม ฉันว่ายไปกลับสองรอบ ต่อให้นายรอบเดียว”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางจับมือประคองร่างเล็กให้ก้าวลงมาในสระ กานต์รักระบายยิ้มให้กับข้อเสนอนั้นก่อนจะพยักหน้ารับอย่างนึกสนุก มายมาดเอาไว้ในใจว่าจะต้องชนะอีกฝ่ายให้ได้
“ถ้ารักชนะคุณแพทจะให้อะไรครับ” แม้จะดูเหมือนว่าตัวเองเอาเปรียบแต่กานต์รักก็ยังเอ่ยถามถึงรางวัล คนตัวโตว่ายน้ำเก่งอย่างกับอะไรไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเอาชนะ
“แค่นี้ก็ต่อให้มากแล้ว ยังจะเอารางวัลอีกหรือไง”
นิ้วมือแกร่งยกขึ้นมาคีบปลายจมูกเล็กเบาๆพลางเลิกคิ้วถาม มองใบหน้าหวานที่ชื้นไปด้วยน้ำก่อนจะเลื่อนมือขึ้นเสยเส้นผมนิ่มให้เปิดไปด้านหลัง
“รักชนะคุณแพทได้ทั้งทีเลยนะครับ”
“หึ งั้นอยากได้อะไรก็ว่ามา”
ริมฝีปากบางฉีกออกเป็นรอยยิ้มกว้างยามได้ฟังคำตอบ ลากเสียงในลำคอขณะพยายามนึกคิดว่ามีอะไรที่ตัวเองอยากได้จากคนตัวโต
“อืม...เอาไว้รักชนะค่อยบอกนะครับ เผื่อไม่ชนะขึ้นมาจะได้ไม่ขอเสียเที่ยว”
“งั้นก็ตามใจ” แพทริกรับคำก่อนจะบอกให้คนร่างเล็กเตรียมตัว กานต์รักตื่นเต้นเล็กน้อยแม้เกินกว่าครึ่งจะเตรียมใจเอาว่าตัวเองจะไม่ชนะก็ตาม
หลังจากยืดเส้นยืดสายทำตัวให้เปียกเรียบร้อยทั้งสองก็อยู่ในท่าเตรียมพร้อม กระทั่งแพทริกเป็นคนให้สัญญาณเสียงน้ำแตกกระจายยามร่างกายกระทบน้ำก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าการแข่งขันได้เริ่มต้น
กานต์รักออกแรงวาดแขนจ้วงน้ำอย่างสุดความสามารถโดยไม่ได้สนใจอีกคนเลยสักนิด พยายามมีสมาธิกับตัวเองให้มากที่สุด เมื่อมาถึงขอบสระอีกด้านก็ยันตัวพลิกกลับมาด้วยความรวดเร็ว กระทั่งมือเล็กเอื้อมแตะขอบสระได้ก็รีบพุ่งพรวดขึ้นจากน้ำ ก่อนจะเห็นแพทริกว่ายตามมาติดๆ
“รักชนะ!”
เมื่อแพทริกพุ่งตัวขึ้นจากน้ำร่างเล็กก็ตะโกนบอกขณะที่ยังมีอาการหอบน้อยๆ ใบหน้าหวานฉีกยิ้มกว้าง ในอกฟูฟ่องด้วยความดีใจเมื่อสามารถเอาชนะคนตัวโตได้
“ดีใจขนาดนี้ อยากได้อะไรว่ามาซิ”
คนแพ้เคลื่อนกายเข้าหากระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า แพทริกทอดสายตามองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยหยดน้ำก่อนจะยกยิ้มให้กับท่าทางดีใจนั้น
“คุณแพทสัญญาว่าจะให้ทุกอย่างนะครับ” ประโยคนั้นทำให้คนฟังเลิกคิ้ว ก่อนจะนิ่งคิดว่ากานต์รักจะขออะไรทำไมถึงได้พูดราวกับกลัวเขาจะไม่ให้
“ว่ามาก่อนแล้วฉันจะพิจารณาอีกที”
ไม่อยากตกปากรับคำเผื่อเป็นเรื่องที่ไม่สามารถทำให้ได้แพทริกไม่อยากกลายเป็นคนผิดสัญญา แม้ว่าจะรู้ตัวว่าหากกานต์รักอยากได้อะไรก็พร้อมจะทำให้ทั้งหมดก็ตาม
“รับปากรักก่อนสิครับ...นะ”
ดวงตาโตฉายแววออดอ้อนอยู่ในที การกระทำที่รู้ดีว่าจะทำให้อีกคนใจอ่อนลงกว่าครึ่ง และแน่นอนว่าคราวนี้มันก็ได้ผลจนแพทริกนึกค่อนขอดตัวเองอยู่ในใจ
กับเรื่องธุรกิจหากต้องเสียเปรียบแม้แต่เล็กน้อยเขาก็ไม่มีทางยอมหรือใจอ่อน แต่กับกานต์รักแล้วเพียงแค่ดวงตาโตมองมาพร้อมทั้งพูดเสียงหวานใจเจ้ากรรมก็พร้อมอ่อนยวบลงโดยง่าย
“...โอเค ฉันรับปาก”
ฝ่ามือใหญ่วางลงบนเอวเล็กเปลือยเปล่าก่อนจะรั้งให้อีกคนขยับเข้าหา ยอมเสียเปรียบหากแต่ก็ต้องแลกกับการได้คลอเคลียร่างนุ่มนี้ ขณะที่มือบางก็รีบยกขึ้นมาวางบนแผ่นอกกว้างเพื่อพยุงร่างกาย ความใกล้ชิดที่พาให้ใบหน้าร้อนเห่อร้อน
“เรื่องที่รักจะขอก็คือไม่เอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นได้หรือเปล่าครับ” คำขอนั้นทำให้กรามแกร่งถูกขบเข้าหา นึกว่ากานต์รักลืมเลือนเรื่องนี้ไปแล้ว
ถ้ารู้ว่าร่างบางจะขอเรื่องนี้แพทริกไม่มีทางทำทีเป็นว่ายน้ำแพ้เด็ดขาด
“...”
ความเงียบนั้นทำให้กานต์รักกลั้นใจขยับกายเข้าหา เลื่อนมือทั้งสองข้างขึ้นไปโอบลำคอแกร่งพร้อมทั้งมองสบอีกคนอย่างเว้าวอน
“รักไม่อยากให้คุณแพททำร้ายใคร”
คำสั่งก่อนออกจากร้านทำให้กานต์รักรู้ว่าแพทริกคงไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ให้เลยผ่าน และความโมโหของร่างสูงก็รุนแรงจนนึกกลัวว่าหญิงสาวจะโดนอะไรบ้าง
“นายจะขอฉันเรื่องอะไรก็ได้แต่ต้องไม่ใช่เรื่องผู้หญิงคนนั้น”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบนิ่ง ยามนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าก็อดจะรู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาไม่ได้ แม้ว่าร่างเล็กซึ่งกำลังแนบชิดอยู่นี้จะทำให้ความรู้สึกในอกเบาบางลงไปมากโขแต่พอนึกถึงคำพูดร้ายกาจจากปากของผู้ญิงคนนั้นแล้วก็ทำให้ไม่อยากปล่อยผ่าน
“นึกว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นได้ไหมครับ” ลมหายใจแห่งความหงุดหงิดถูกถอดถอน แพทริกเบือนสายตาหนีจากใบหน้าหวานของคนรักอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน
“ถ้าจะให้ฉันไม่ทำอะไรเลยคงไม่ได้ แต่ถ้าขอให้สั่งสอนเบาลงฉันก็จะพยายาม” กานต์รักนิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนจะรู้ว่าที่แพทริกยอมนั้นก็มากพอ
“แบบนั้นก็ได้ครับ” รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้า อย่างน้อยก็เบาใจลงได้
“แต่ฉันจะลงโทษนายแทน”
ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวริมฝีปากชื้นแฉะก็แนบลงมาหากันก่อนจะบดจูบเข้าหาลึกซึ้ง กานต์รักได้แต่ส่งเสียงประท้วงในลำคอ ตกใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะโอนอ่อนให้กับสัมผัสนั้นแต่โดยดี
ร่างเล็กถูกดันให้พิงตัวกับขอบสระทั้งที่ยังไม่ละริมฝีปากออกจากกัน เรียวลิ้นร้อนกว้านต้อนความหอมหวานจากปากเล็กทุกซอกมุมจนเกือบจะหายใจผิดจังหวะ บทลงโทษเล็กๆของคนที่ใจดีเกินไป
“อยากให้ฉันลดโทษให้ผู้หญิงคนนั้นนายก็ต้องรับโทษแทน”
เรียวปากร้อนผละออกก่อนจะลากไล้เรื่อยมาจนถึงแอ่งชีพจร สัมผัสนั้นทำให้คนในอ้อมแขนสะดุ้งเฮือกยามผิวเนื้อถูกดูดดึง รอยของเมื่อวันก่อนยังปรากฏให้ได้เห็นอยู่จางๆและแพทริกจะลงโทษคนรักด้วยการทำซ้ำให้มันกลับมาชัดเจนอีกครั้ง
“อ๊ะ คุณแพท ดะ เดี๋ยวมีคนเห็นครับ” สระว่ายน้ำกว้างเป็นที่เปิดโล่ง มีบอร์ดี้การ์ดยืนหันหลังให้อยู่จำนวนหนึ่งและมันก็โจ่งแจ้งเกินไปหากจะทำอะไรแบบนี้
“ไม่มีใครกล้ามองหรอก”
“อื้อ ไม่ว่ายน้ำแล้วหรือครับ”
“ไม่”
TBC.
----
'เจ้านายครับ แล้วของทั้งหมดนั่นจะเอายังไง'
'ก็เอาไปแจกลูกเมียพวกแกให้มันหมดซะ!'
----
**ลงตอนวันวาเลนไทน์ไปเดี๋ยวแปะลิ้งค์ไว้เผื่อใครยังไม่ได้อ่านนะคะ > https://www.facebook.com/notes/writer-ex-soull/happy-valentines-day/1014375428706134
หายไปเกือบยี่สิบวัน คิดถึงกันไหมมมม :mew1: :mew1: กลับมาแล้วฮับบบ รับปากไม่ได้เลยว่าจะไม่หายอีกเพราะอยู่ในช่วงสอบ ฮื่อ ถ้าต้องรอนานหน่อยก็อย่าทิ้งกันนะคะ :mew6: :mew6: มาหมั่นไส้คนหลงเมียไปด้วยกัน^^ (แชมป์แห่งการเปย์นี้จะต้องเป็นคนคุณแพทแน่ๆ)
รักคนอ่าน และขอบคุณสำหรับคอมเมนต์มากๆๆค่ะ :กอด1: :กอด1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
ป๊าดดด ให้มันได้เเบบนี้ เเจกของเมียลูกน้องเป็นเเถบเลบคราวนี้ ขอกระปุกเนิงงง. ยังไงข้าก็รอนะเรื่องนี้ สอบสู้ๆนะ
-
ขำคุณแพททททท จะเปิดร้านครีมใช่มั้้ยเหมาขนาดนี้ 555
-
กานต์รักอะ คนแบบนี้หนูอย่าใจอ่อนกับมันสิ
ว่าแต่ขอครีมสักกระปุกได้ไหมคะ :katai5:
-
:call: :call: :call:
-
สายเปย์มากกกกกกกก
คุณแพท :)
-
อื้อหือออออ มีความเปย์ไปอีกก
-
คุณแพทผู้หลงเมีย :laugh: สนุกมากค่ะ มาต่อไวๆน๊า :กอด1:
-
โอ้ยย คุณแพทสายเปย์ เปย์วนไปค่ะ 'เมียข้า' ใครอย่าแตะ
-
o13
-
ครีมล๊อตนั้นเอามาแจกหนูด้วยสิคุณแพท
-
ขอกระปุกนึงด้วยซิค่ะคุณแพท คุณแพทว่า "เมียข้าใครอย่ามาแหยม" 5555
-
โฮยยยยย คุณแพทขาาา จะเปย์อะไรเบอร์นี้.... หนูขอรับของแจกด้วยได้มั้ยคะะะ;;v;;
-
ลงชื่อขอครีมด้วยค่าคุณแพท
-
ชอบคุณแพทมากเลย
คือเด็ดขาดแบบไม่สนอะไรทั้งนั้น
เออคนจริงมันต้องแบบนี้ล่ะ!
น้องรักเป็นคนดีมากเลยลูก
ชอบความใจเย็น คือปลอบประโลมได้ดีมาก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หวานเหลือเกิน ว่าด้วยเรื่องของคนหลงเมีย กับเมียขี้อ้อน
น้องรักโคตรน่ารักเลย จิตใจดีมากด้วย คุณแพทก็ขี้หึงมาก
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
เรื่องรักเมียไม่มีใครเกินคุณแพทแล้ว
-
เสียเงินไม่ว่า ขอแค่ได้ด่าคนที่มาว่าเมีย
-
เหมากันง่ายๆ คุณแพทสายเปย์ 55555555
-
ป๋าเปย์มากกกก
รักโดนลงโทษในสระ หุหุ หุหุ :hao6:
-
ความรักเมียของคุณแพท o13 o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณแพทสายเปย์ที่แท้จริง :katai2-1:
-
เปย์เมียหนักมากค่ะคุณแพท
-
เปย์เบอร์แรงจร้า~~~~~~!!!!
คุณแพทคือเจ้าของฉายา "เมียข้า ใครอย่าแตะ" แน่นอน 5555555555
-
ร้ากเรื่องนี้เเล้วว
-
ขอบคุณ :)
-
สายเปย์ที่แท้จริง
ขอด้วยปุกนึงคะคุนแพทททททททท
-
เอออ อย่ามาแหยมกับป๋าแพท 555555
ในสระเลยหรอจ๊ะ
-
นังคนนั้นอยู่ดีไม่ว่าดีอ่ะ 5555555555 อยากรู้ว่าคุณแพทจะสั่งสอนยังไง
-
คุณแพทรับคนถือรองเท้าหรือกระเป๋าให้เมียเพิ่มมั้ยคะ :katai2-1: /ยื่นใบสมัคร
-
สายเปย์ ฮ่าๆๆๆๆ เหมาทั้งร้านก้อได้
-
:impress2: เพื่อเมียเฮียทำได้ทุกอย่างจริง ๆ
-
มารอๆๆ คนหลงเมีย
-
ตอนที่ 25
‘จากคลิปซึ่งถูกเผยแพร่อย่างรวดเร็วในโลกโซเชียลปรากฏเป็นภาพการปาร์ตี้ของเหล่าเซเลปคนดัง และเป็นเรื่องน่าตกใจอย่างยิ่งเมื่อดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เพียงแค่การปาร์ตี้ธรรมดาแต่เป็นปาร์ตี้ซึ่งมียาเสพติดเข้ามาเกี่ยวข้อง และหนึ่งในนั้นยังมีเซเลปสาวลูกนักการเมืองชื่อดังปรากฏอยู่ในคลิปอย่างชัดเจน...’
มือหนายื่นไอแพดส่งคืนให้กับคนสนิทแม้ว่าข่าวนั้นจะมีรายละเอียดต่ออีกมากมาย หลักฐานจากในข่าวทำให้ใครบางคนดิ้นไม่หลุดและกำลังถูกสังคมตัดสินอย่างร้อนระอุ ใบหน้าคมแสยะยิ้มพลางเคาะปลายปากกาลงบนโต๊ะทำงานอย่างอารมณ์ดี
นี่แค่เล็กน้อยเท่านั้น ถ้ากานต์รักไม่ขอเอาไว้แพทริกตั้งใจว่าจะทำให้พังพินาศไปทั้งครอบครัว
“ผู้หญิงคนนั้นโดนตำรวจเชิญตัวไปแล้วครับ ส่วนพ่อที่เป็นนักการเมืองก็โดนเรียกตัวตั้งแต่เช้า”
“ดี...เอาให้ถึงที่สุด เรื่องอื่นก็ค่อยๆปล่อยออกมาอย่าให้สังคมลืม เอาให้ไม่มีหน้าไปทำนิสัยแย่ๆใส่ใครที่ไหนอีก”
“ครับ”
ป่านนี้คงกำลังวิ่งเต้นเรื่องให้วุ่น แต่คงลำบากหน่อยเพราะเป็นแพทริกเองที่ขัดขวางทุกอย่าง แม้ว่าฝ่ายนั้นจะพยายามใช้เงินจัดการและปิดข่าวแค่ไหนมันก็ไม่มีทางได้ผล นอกจากเรื่องนี้แล้วยังมีเรื่องอื่นๆที่พร้อมจะปล่อยออกมาอีกมากมาย
ผู้หญิงคนนั้นพลาดอย่างใหญ่หลวงที่กล้ามาเล่นกับคนอย่างแพทริก เบรนเนแกน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
หลายวันต่อมาแพทริกอยู่ในช่วงยุ่งสุดขีดเมื่ออีกไม่กี่วันข้างหน้าจะเป็นวันเปิดตัวแบรนด์นาฬิกาและเครื่องประดับระดับโลกซึ่งถูกนำเข้ามาจำหน่ายในไทยเป็นครั้งแรก ด้วยเพราะอยากให้ทุกอย่างออกมาเพอร์เฟคทุกขั้นตอนทุกฝ่ายจึงต้องทำให้ดีที่สุด และแน่นอนว่าแพทริกเป็นคนตรวจงานเองทุกอย่าง กว่าแต่ละแผนกจะไม่ต้องแก้ไขอะไรก็เล่นเอาพนักงานร้องไห้ไปหลายราย
เสียงตวาดดังก้องออกมาจากในห้องจนคนด้านนอกสัมผัสได้ ยิ่งใกล้ถึงวันงานเท่าไหร่พนักงานหลายฝ่ายยิ่งถูกเรียกตัวก่อนจะโดนตะเพิดไล่เมื่องานนั้นไม่ถูกใจจนต้องเดินออกมาทั้งที่ใบหน้ายังซีดเผือด แซมและโจเซฟซึ่งยืนอยู่หน้าห้องมองภาพนั้นด้วยความชินตา
แม้จะนึกสงสารแต่เพราะรู้ดีว่าแพทริกต้องการความสมบูรณ์แบบของงาน
แรงสั่นสะเทือนจากกระเป๋าเสื้อสูทด้านในทำให้แซมต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์คนสำคัญของเจ้านาย
“ครับ คุณรัก”
(คือ...รักว่าจะแวะเอาของไปคุณแพท ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณแพทว่างหรือเปล่าครับ) น้ำเสียงนั้นเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ กานต์รักไม่กล้าโทรเข้าเครื่องของแพทริกโดยตรงเพราะกลัวว่าร่างสูงจะกำลังยุ่ง
“โอ้ ถ้าเป็นคุณรักเจ้านายว่างเสมอครับ” แซมเอ่ยตอบอย่างรู้ดีโดยไม่ต้องเสียเวลาถามผู้เป็นนายเลยสักนิด
(แต่ถ้าคุณแพทยุ่งอยู่ก็ไม่เป็นไรนะครับ)
จะว่าไปแล้วธุระนี้ก็ไม่ได้สำคัญนัก กานต์รักแค่จะแวะเอาช็อกโกแลตซึ่งคนตัวโตบ่นว่าอยากทานไปให้ ด้วยเพราะมันเพิ่งถูกส่งมาถึงร้านสดๆร้อนๆและเพราะเห็นว่าแพทริกกำลังเครียดหากได้ทานของโปรดก็อาจจะช่วยได้
“คุณรักมาเถอะครับ” ก่อนที่จะมีใครตายไปสักคน แซมต่อคำนั้นในใจ
(มีอะไรหรือเปล่าครับ?)
“คุณแพทเครียดๆกับงาน ผมคิดว่าถ้าเจอคุณรักน่าจะช่วยได้”
(...ครับ งั้นเดี๋ยวรักแวะเข้าไป) ตอบรับเสียงเบาก่อนจะกดวางสายเมื่อประโยคของอีกฝ่ายทำให้รู้สึกขัดเขินไม่น้อย
แต่อย่างที่แซมพูด ช่วงนี้แพทริกทำงานอย่างหนัก เวลาเจอหน้าและคุยกันก็ลดน้อยลงกว่าเคย ยามเช้าอีกคนนั้นออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ ตอนกลับก็เป็นเวลากินข้าวก่อนจะขึ้นไปทำงานต่อทั้งคืน กว่าจะเข้านอนบางครั้งกานต์รักก็ทนรอนอนพร้อมกันไม่ไหว
ร่างเล็กจัดการเตรียมของกระทั่งเรียบร้อยจึงขับรถตรงไปยังตึกเบรนเนแกน ทันทีที่รถจอดสนิทคนของแพทริกก็รออยู่ก่อนแล้วพร้อมทั้งเดินนำไปยังห้องทำงาน พนักงานหลายคนค้อมหัวทำความเคารพตลอดทางจนรู้สึกเกรงใจไม่น้อย
“คุณแพทว่างอยู่ไหมครับ” กานต์รักเอ่ยถามคนสนิทหน้าห้องทั้งสองด้วยรอยยิ้มบาง หากอีกคนติดงานอยู่จะได้นั่งรอข้างนอกไม่เข้าไปรบกวน
“ว่างครับ” หลังจากที่เพิ่งตะเพิดหัวหน้าฝ่ายการตลาดไปเมื่อกี้...
โจเซฟเป็นคนเดินนำไปหน้าห้องก่อนจะผายมือเชื้อเชิญให้เปิดประตู กานต์รักส่งยิ้มขอบคุณหลังจากนั้นมือเล็กจึงหมุนลูกบิดแล้วออกแรงผลักเข้าไป
“ทำไมไม่เคาะประตู ไม่มีใครเคยสอนเรื่องมารยาทหรือไง!”
เสียงเข้มตวาดก้องไปทั่วจนคนเข้ามาสะดุ้งเฮือก กานต์รักหลับตาลงอย่างตกใจ นึกว่าแซมและโจเซฟบอกเอาไว้แล้วจึงไม่ได้เคาะ
“รักขอโทษครับ นึกว่ามีคนบอกคุณแพทเอาไว้แล้ว” เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆเปิดขึ้นเชื่องช้า
“กานต์รัก”
เมื่อได้ยินเสียงร่างสูงก็ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืนก่อนจะสาวท้าวยาวๆเข้าหาคนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ใบหน้าคมเคร่งขรึมปรับเป็นอ่อนลงอย่างอัตโนมัติ อารมณ์หงุดหงิดก่อนหน้ามลายวับเมื่อเห็นว่าใครที่ยืนอยู่ตรงนี้
“ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเป็นนาย”
ใบหน้าหวานของคนรักซึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้แพริกรู้สึกดียิ่งกว่าตอนรู้ว่าหุ้นขึ้น เวลาเหนื่อยๆและหงุดหงิดอย่างนี้ไม่มีอะไรที่เยียวยาเขาได้ดีเท่ากานต์รักอีกแล้ว
“รักขอโทษนะครับที่ไม่ได้เคาะประตูก่อน” อีกฝ่ายอาจจะกำลังยุ่งกับงาน เรื่องนี้กานต์รักพลาดเองที่ลืมไปเสียสนิท
“สำหรับนายมันไม่จำเป็น แต่ฉันไม่รู้ว่านายจะมา นึกว่าเป็นพนักงานที่ทำงานห่วยๆพวกนั้น” เมื่อพูดถึงเสียงทุ้มเรียบก็ติดหงุดหงิดขึ้นมาจนมือเล็กต้องยกขึ้นมาไล้แขนแกร่งแผ่วเบา
“ใจเย็นๆนะครับ รักเชื่อว่าคงไม่มีใครอยากทำงานผิดพลาด รักรู้ว่าคุณแพทอยากให้งานออกมาดีแต่ค่อยๆคิดค่อยๆทำไปดีกว่า ดุมากอย่างนี้พนักงานยิ่งกลัวพานทำงานแย่ลงกว่าเดิม”
น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยนั้นเรียบเรื่อยใจเย็นพร้อมด้วยดวงตาโตที่ทอดมองอย่างอ่อนหวานทำให้แพทริกนิ่งฟัง เมื่อลองคิดตามแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
อาจจะเป็นอย่างที่กานต์รักพูด
“อีกไม่กี่วันก็จะเปิดตัวอยู่แล้ว บางอย่างยังไม่สมบูรณ์เลยด้วยซ้ำ”
“ตรงไหนไม่ดี คุณแพทต้องการอะไรก็ค่อยๆบอกพวกเขาไปนะครับ รักเชื่อว่ามันจะดีกว่าแน่นอน”
เอ่ยพูดพร้อมทั้งระบายยิ้มหวานอย่างให้กำลังใจจนคนมองลดความหงุดหงิดลงไปได้กว่าครึ่ง พอเป็นกานต์รักพูดทุกอย่างดูจะผ่านไปได้ด้วยดีเสียหมด และสำคัญที่สุดคือความร้อนในอกถูกบรรเทาลง
“ฉันจะพยายามใจเย็น”
“คุณแพทของรักทำได้อยู่แล้วครับ รักเอาช็อกโกแลตที่คุณแพทบ่นว่าอยากทานมาให้ด้วย เพิ่งมาถึงร้านสดๆร้อนๆเลย”
“นึกว่ามาหาเพราะคิดถึงฉันซะอีก”
แพทริกพูดพร้อมทั้งส่งสายตากรุ้มกริ่มหยอกล้อให้พวงแก้มเนียนเห่อร้อน ไม่นึกชินกับท่าทางอ่อนหวานเช่นนี้ของคนรักเสียที
“คิดถึงทำไมล่ะครับ เพิ่งแยกกันเมื่อเช้านี้เอง” เสียงตอบนั้นเบาลงอีกทั้งยังหลบสายตาไม่กล้าสบ
“ไม่คิดถึงฉันสักนิดเลย?”
ร่างสูงยังไม่หยุด ถามต้อนให้ใบหน้าหวานค่อยๆแดงเรื่อขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งยามขยับใบหน้าเข้าหาใกล้กว่าเคยอีกคนยิ่งเขินหนักเข้าไปใหญ่
“กะ ก็...เราเพิ่งห่างกันเองนี่ครับ”
จะว่าไม่คิดถึงเลยก็คงไม่ใช่ คนรักกันย่อมมีบ้างอยู่แล้วที่นึกถึง แต่มันไม่ใช่การคิดถึงเชิงโหยหาในเมื่อเพิ่งห่างกันไม่กี่ชั่วโมง
“เพิ่งห่างแล้วคิดถึงไม่ได้หรือไง ฉันยังคิดถึงเลย” แพทริกแกล้งพูดหวานๆให้อีกคนออกอาการยิ่งกว่าเดิม
“คุณแพท...อย่าแกล้งรักสิครับ”
ริมฝีปากเล็กเริ่มเบะออกเมื่อไม่มีทางสู้ ใบหน้าคมขยับเข้าใกล้จนเหลือความห่างไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดจนพาให้ใจสั่น กานต์รักพยายามจะโฟกัสสายตาไปที่อื่นหากแต่ประสาทสัมผัสก็ถูกรบกวนด้วยสายตาคมที่มองมา
“หึ”
เสียงหัวเราะในลำคอแกร่งดังขึ้นก่อนจะยอมถอยห่างเลิกแกล้งอย่างที่อีกคนร้องขอ ด้วยเพราะไม่มีเวลามากนักแพทริกเลยไม่อาจแกล้งกานต์รักต่อได้ แต่เพียงแค่เท่านี้ก็มากพอที่จะทำให้ผิวขาวซีดขึ้นสีไปทั้งใบหน้าและลำคอ
“ฉันเลิกแกล้งแล้ว หันหน้ามาเถอะ”
ร่างเล็กทั้งเอียงไปด้านหลังทั้งมองไปทางอื่นจนคนแกล้งรู้สึกเอ็นดู ยามดวงตาโตเลื่อนกลับมาสบกันแพทริกยังคงเห็นความสั่นไหวอยู่ในนั้นจางๆ
เมื่อดูท่าแล้วร่างสูงจะเลิกแกล้งจริงๆกานต์รักจึงขยับตัวยืนตรงก่อนจะยื่นของในมือส่งให้ตามจุดประสงค์ในการมา
“ช็อกโกแลตแล้วก็เค้กครับ รักเอามาเผื่อคุณแพทอยากทาน”
สายตาคมเลื่อนลงมามองของตรงหน้าก่อนจะยื่นมือออกไปรับพร้อมทั้งรั้งเจ้าของร่างเข้ามาในอ้อมกอด จนกานต์รักหลุดเสียงร้องออกมาเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
“รอกลับบ้านพร้อมกันนะ อยู่เป็นกำลังใจให้ฉันทำงาน”
เสียงทุ้มที่มักเรียบนิ่งเอ่ยอย่างเว้าวอนจนใจคนฟังอ่อนยวบราวกับขี้ผึ้งลนไฟ ถ้อยคำหวานหูนั้นทำให้ใบหน้ากลับมาเห่อร้อนอีกครั้งจนต้องขยับซุกเข้ากับอกกว้างปกปิดความไหวหวั่น บางครั้งกานต์รักก็เหนื่อยกับความเขินอายของตัวเองที่ทำงานง่ายดายเหลือเกิน
อาจเพราะอีกคนมีผลกับหัวใจ ทุกอย่างจึงสั่นไหวง่ายไปหมด
“แต่รักไม่ได้บอกคนที่ร้านเลยครับว่าจะไม่กลับ” แม้ใจจะอ่อนไปกว่าครึ่งกับคำร้องขอนั้นหากแต่ด้วยเพราะไม่ได้สั่งงานหรือเตรียมตัวมาจึงกังวลว่าอาจจะเกิดปัญหาที่ร้านได้
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันจะให้คนไปดูแลให้”
ลองร่างสูงได้พูดและตัดสินใจเสร็จสรรพแบบนี้ต่อให้ยืนยันว่าจะกลับร้านแพทริกก็คงไม่ยอม และกานต์รักก็ยังคงเป็นกานต์รัก เรื่องตามใจอีกคนนั้นมาเป็นอันดับแรกเสมอ น้อยครั้งจนนับครั้งได้ที่จะปฏิเสธในสิ่งที่คนตัวโตต้องการ
“ก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นรักขอโทรหาคนที่ร้านก่อน”
คราวนี้คนตัวโตพยักหน้ารับด้วยดวงตาเป็นประกายบ่งบอกว่าถูกอกถูกใจ กานต์รักได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆกับท่าทางนั้นก่อนจะผละออกไปคุยโทรศัพท์
กระทั่งเรียบร้อยจึงเดินกลับมานั่งรออีกคนทำงานอยู่บนโซฟาตัวกว้างกลางห้อง นิตยสารมากมายบนโต๊ะคือเพื่อนฆ่าเวลาระหว่างนั้น แพทริกนั่งทำงานหน้าตาจริงจังไม่เหลือเค้าคนที่หยอกล้อกันเมื่อครู่ให้ได้เห็น ผ่านไปซักพักพนักงานฝ่ายหนึ่งก็ถูกเรียกเข้ามาพบ กานต์รักพยายามไม่หันไปมองเพราะถือว่าเป็นเรื่องภายในแต่ถึงอย่างนั้นหูทั้งสองข้างก็ยังให้ความสนใจไม่ห่าง
ได้ยินเสียงร่างสูงถามเรื่องงานเสียงเรียบกดดัน ขณะที่พนักงานก็เอ่ยออกมาอย่างหวาดหวั่นแต่ถึงอย่างนั้นงานที่นำเสนอก็ออกมาดีไม่น้อย เสียงทุ้มจึงทำเพียงแค่เอ่ยติและแนะนำไปในส่วนที่ยังบกพร่อง
กานต์รักแอบลอบยิ้มแม้สายตาจะยังจับจ้องอยู่บนหนังสือในมือเมื่อคนรักควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าเคย เสียงเซ็นเอกสารและเปิดหน้ากระดาษดังไปเรื่อยๆโดยที่คนรอไม่ได้นึกเบื่อ บ้างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูนั่นดูนี่ผลัดเปลี่ยนกับการอ่านหนังสือ เวลาผ่านไปเร็วไม่น้อยในความรู้สึกยามคนสนิทของแพทริกเปิดประตูเข้ามาบอกว่าเป็นเวลากว่าหนึ่งทุ่ม
“หิวหรือเปล่า ขอโทษที ฉันทำงานเพลินไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับรักรอได้” อีกคนพยักหน้ารับก่อนฝ่ามือหนาจะยกขึ้นมาลูบไล้แก้มเนียนแผ่วเบา
“กลับบ้านกันเถอะ”
คนหน้าหวานยิ้มรับขณะที่ฝ่ามือหนาเลื่อนลงมากุมมือ ท้องฟ้าด้านนอกถูกปกคลุมด้วยความมืดของยามค่ำ ทั้งตึกเงียบสนิทจนได้ยินเสียงนกร้องเมื่อพวกมันกำลังบินกลับเข้ารัง รถหรูซึ่งมีคนสำคัญทั้งสองเคลื่อนตัวออกจากตึกสูงก่อนจะมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“เหนื่อยไหมครับ”
นิ้วมือเล็กไล้ไปตามขอบตาที่ดำคล้ำของร่างสูงแผ่วเบายามเอ่ยถาม ความเหนื่อยล้าฉายชัดเป็นผลมาจากการโหมทำงานอย่างหนักตลอดหลายวัน วันนี้เป็นวันเปิดตัวสินค้า สิ่งที่แพทริกตั้งใจและทุ่มเทให้กับมันกำลังจะเปิดเผยสู่สายตาให้ทุกคนได้รับรู้
คำถามด้วยสุ้มเสียงเป็นห่วงจากคนรักทำให้แพทริกหลับตาลงก่อนจะส่ายหน้าตอบพร้อมทั้งยกยิ้ม
แค่มีกานต์รักอยู่ตรงนี้ความเหนื่อยล้าทั้งหมดก็ดูเหมือนจะบรรเทาลง
“รักขอให้งานวันนี้ราบรื่นนะครับ ขอให้คุณแพทประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจ”
ด้วยเพราะวันนี้กานต์รักไม่สามารถไปร่วมงานได้เนื่องจากติดคุยงานกับลูกค้าจึงใช้เวลานี้อวยพรให้ก่อนจะต้องแยกกันไปทำงาน
“ยกเลิกนัดแล้วไปกับฉันสิ มีนายงานจะได้ราบรื่น”
คนฟังหลุดยิ้มกับประโยคที่ดูเหมือนจะไม่สอดคล้องกันนั้นพลางขยับกายแนบชิดเพื่อเอาใจ แพทริกงอแงใส่เพราะเรื่องนี้มาหลายวันหากแต่เพราะงานของกานต์รักเองก็สำคัญไม่น้อยจึงยกเลิกไม่ได้ สถานที่นัดนั้นห่างไกลกับห้างที่แพทริกใช้เปิดตัวจนได้แต่ทำใจตั้งแต่ที่รู้
“ไม่มีรักงานก็ราบรื่นครับ คุณแพทเก่งรักรู้...แล้วเจอกันตอนค่ำนะครับ”
สายตาคมมองสบอย่างเหนื่อยล้าทันทีเมื่อร่างเล็กไม่มีแววจะใจอ่อน แพทริกนึกอยากเห็นหน้าลูกค้าที่นัดในวันนี้เหลือเกิน วันอื่นมีตั้งมากมายทำไมไม่นัด ยิ่งคิดยิ่งนึกโมโห
“จะไม่ไปกับฉันจริงๆหรือ” ถามย้ำอีกครั้งอย่างหวังว่าอีกคนจะโอนอ่อน
“รักไปไม่ได้จริงๆครับ...จะสายแล้ว เราลงไปทานข้าวกันดีกว่า รักเตรียมอาหารไว้ให้คุณแพทเยอะแยะเลย”
ร่างเล็กขยับถอยห่าง ดวงตาโตกวาดมองร่างสูงในชุดทำงานเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย ขยับมือจับเนคไทให้อีกนิดหน่อยก่อนจะส่งยิ้มเอาใจ
“กลับมาจะลงโทษให้เข็ดที่ไม่ไปงานกับฉัน” เสียงทุ้มเอ่ยคาดโทษ
จุ๊บ
“งั้นตอนนี้ติดไว้ก่อนนะครับ”
กานต์รักกลั้นใจทำใจกล้าเขย่งตัวขึ้นไปหอมแก้มสากเร็วๆก่อนจะเอ่ยพูดทั้งที่ใบหน้าเห่อร้อน ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่ไม่สามารถไปแสดงความยินดีกับอีกฝ่ายได้
การกระทำที่ทำให้แพทริกตาลุกวาว นึกอยากจะเลื่อนวันเปิดตัวออกไปป็นวันอื่นให้รู้แล้วรู้รอด
“ตรงนี้ด้วย”
ใบหน้าคมขยับเข้าหาพร้อมทั้งแตะมือลงบนริมฝีปากของตัวเองให้คนมองรับรู้ได้ทันทีว่าจะให้ทำอะไร กานต์รักหลบสายตาวืด ขบริมฝีปากเข้าหากันด้วยความขัดเขิน ไม่น่าทำแบบนั้นเป็นการเปิดทางให้คนเจ้าเล่ห์เลย
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมเขย่งกายขึ้นหาแล้วกดจูบไปบนเรียวปากได้รูปตามที่คนตัวโตเรียกร้องด้วยความรวดเร็ว
“ไปทานข้าวได้แล้วครับ”
คราวนี้ไม่รอให้แพทริกได้เรียกร้องอะไรให้ขัดเขิน มือบางหันไปคว้าสูทตัวสวยมาไว้ในมือก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้ร่างสูงยืนมองตามด้วยรอยยิ้ม
แพทริกสูดหายใจเข้าลึกเพื่อลดความเหนื่อยล้าก่อนจะก้าวออกจากห้องตามร่างเล็กไป
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“คุณรักคะ สายจากลูกค้าที่นัดไว้วันนี้ค่ะ”
โทรศัพท์ในมือของผู้จัดการสาวทำให้กานต์รักต้องละมือจากสิ่งที่ทำอยู่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยต่อ
“สวัสดีครับ”
“คุณรักคะ ต้องขอโทษจริงๆค่ะ คือนัดวันนี้ดิฉันติดงานอีกที่เลยอยากจะขอเปลี่ยนสถานที่นัดได้ไหมคะ”
“เป็นที่ไหนครับ” กานต์รักลองเอ่ยถามเพื่อพิจารณาการตัดสินใจ
“ห้างxyzค่ะ ดิฉันพร้อมจะจ่ายค่าเสียเวลาให้ด้วย ยังไงก็ต้องขอโทษจริงๆนะคะ”
ทันทีที่ชื่อห้างถูกเอ่ยจากปลายสายใจดวงน้อยก็เต้นถี่ขึ้นเมื่อนั่นคือห้างที่แพทริกใช้เปิดตัวสินค้า อย่างน้อยกานต์รักก็อยากไปดูว่างานเป็นอย่างไรบ้าง แม้จะไม่แน่ใจนักว่าการคุยงานของตัวเองจะเสร็จทันหรือไม่เพราะเวลานัดนั้นคาบเกี่ยวกันพอดี
“ได้ครับ เวลานัดเดิมนะครับ”
“เวลาเดิมค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
กานต์รักรับคำก่อนจะวางสายแล้วอธิบายเรื่องราวให้ผู้จัดการฟัง เธอพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินออกจากห้องให้กานต์รักได้จัดการกับงานตรงหน้าต่อ
เมื่อถึงเวลาร่างเล็กจึงวางมือก่อนจะเตรียมตัวให้เรียบร้อย รถยนต์คันหรูซึ่งแทบไม่ได้แตะถูกนำมาใช้งานโดยที่กานต์รักเป็นคนขับ เผื่อเวลาออกมาหลายชั่วโมงเพราะรู้จักการจราจรของกรุงเทพดี
กระทั่งเมื่อมาถึงสถานที่นัดก่อนเวลาสักครึ่งชั่วโมงกานต์รักจึงได้มีโอกาสเดินไปดูงานของแพทริกซึ่งจะเริ่มขึ้นในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า ริมฝีปากเล็กระบายยิ้มอย่างยินดีเมื่อเห็นความยิ่งใหญ่ของสิ่งที่อีกคนทำ มีคนให้ความสนใจไม่น้อยขณะที่เหล่าผู้บริหารน่าจะอยู่ในร้านซึ่งอยู่ชั้นบน ด้วยเพราะมีเวลาไม่มากนักเมื่อมองโดยรอบแล้วจึงต้องตัดใจไปตามนัดของตัวเอง
ลูกค้าที่มาคุยงานวันนี้เป็นลูกหลานคนดังซึ่งกำลังจะแต่งงานในอีกสองเดือนข้างหน้า เพราะฉะนั้นการคุยกันจึงค่อนข้างละเอียดและต้องใช้เวลาพอสมควร จนเมื่อเรียบร้อยอีกฝ่ายก็รีบขอตัวไปงานต่อส่วนกานต์รักนั้นก็รีบเดินลงไปสถานที่จัดงานเช่นกัน
กลุ่มคนมากมายร่ายล้อมรอบงานจนร่างเล็กตกใจ ป้ายไฟของดาราซึ่งถูกเชิญมาโปรโมทสินค้าปรากฏชื่อให้เห็นอยู่หลายคน เห็นว่างานนี้มีซุปเปอร์สตาร์มากมายมาร่วมงานจึงไม่แปลกนักที่คนจะเยอะ เห็นแบบนี้กานต์รักก็ได้แต่ยิ้มอย่างยินดีเมื่อการโปรโมทดูเหมือนจะได้ผล
“โอเค เหล่าเซเลปและซุปเปอร์สตาร์ของเราก็ได้พูดถึงไลฟ์สไตล์ต่างๆของพวกเขาไปแล้วเรียบร้อย คราวนี้ขอเรียนเชิญผู้บริหารคนสำคัญของเราขึ้นมากล่าวถึงความเป็นมาและอธิบายว่าvannevaเป็นอย่างไรและมีสไตล์แบบไหน...ขอเรียนเชิญคุณ แพทริก เบรนเนแกน บนเวทีครับ”
กานต์รักซึ่งยืนอยู่ทางด้านข้างเวทีหลังแฟนคลับของเหล่าดาราพยายามขยับหาตำแหน่งเพื่อมองให้เห็นคนรักให้ได้มากที่สุด ทันทีที่ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นเสียงฮือฮาและเสียงชัตเตอร์ก็ดังไปทั่ว
“แก! นั่นผู้บริหารเหรอ หล่อกว่านายแบบอีกอ่ะ”
“โอ๊ย หล่อมาก หล่อรวยขนาดนี้มีเมียหรือยัง ฉันอยากได้เขา”
“ใจจะลายแล้วค่า กรี๊ด”
คนด้านหน้าซึ่งน่าจะเป็นแฟนคลับของใครสักคนพูดคุยและส่งเสียงจนกานต์รักหลุดขำ ทุกคนต่างเบนกล้องไปทางร่างสูงใหญ่ที่กำลังก้าวขึ้นเวทีเป็นจุดเดียวกัน แฟลชจากกล้องสะท้อนปลาบไปทั่วพร้อมทั้งเสียงกดชัตเตอร์ที่ดังระรัว
ปึก
“อ๊ะ”
ด้วยเพราะสายตาจับจ้องเพียงแค่แพทริก กานต์รักจึงไม่ทันสังเกตว่าคนด้านหน้าขยับถอยลงมา กว่าจะรู้สึกก็เป็นตอนที่ถูกกระแทกจนเสียการทรงตัว บอร์ดี้การ์ดผู้ดูแลซึ่งมองอยู่ห่างๆจึงรีบก้าวเข้ามารับร่างของผู้เป็นนายด้วยความรวดเร็ว
“ขอโทษค่ะๆ” คนทำหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อหันมาเห็น
“ไม่เป็นไรครับ”
ใบหน้าหวานระบายยิ้มก่อนจะขยับถอยหลังไปเล็กน้อยแล้วหยัดตัวยืนตรง กานต์รักหันไปหาคนดูแลที่ส่งเสียงถามว่าเป็นอะไรไหมพร้อมทั้งส่ายหน้าตอบพลางหูก็ได้ยินเสียงทุ้มเรียบดังก้อง
“ไม่เข้าไปในงานหรือครับ” คนดูแลเอ่ยถาม
“ไม่ดีกว่าครับ แล้วก็ไม่ต้องรายงานคนของคุณแพทนะ” แม้จะไม่อยากทำอย่างนั้นนักหากแต่ก็ต้องยอมรับคำก่อนจะถอยห่างกลับไปตำแหน่งเดิม
แพทริกอธิบายถึงทุกสินค้าได้อย่างเป็นธรรมชาติด้วยภาษาอังกฤษโดยมีพีธีกรคอยแปลให้เป็นระยะ ระหว่างรอให้พิธีกรพูดนั้นคนสนิทร่างสูงใหญ่อย่างแซมซึ่งยืนอยู่มุมเวทีก็ขยับกายเข้าหาก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่าง จากนั้นกานต์รักก็เห็นสายตาคมตวัดมองตรงมาทันที
สองสายตาสบกันก่อนจะเป็นกานต์รักที่เสหลบเมื่อรู้สึกราวกับตัวเองถูกจับได้ และต่อมาโจเซฟก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเรียกสายตาจากคนรอบข้างไม่น้อย
“คุณแพทเชิญคุณรักเข้าไปในงานครับ”
กานต์รักเหลือบมองคนที่พูดอยู่บนเวทีแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ไม่ห่างก่อนจะพยักหน้าตกลงเพราะรู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่น
“เชิญทางนี้ครับ”
โจเซฟผายมือก่อนจะเดินนำทางพากานต์รักเข้ามานั่งในตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดซึ่งเคียงข้างที่ของแพทริกท่ามกลางสายตาสงสัยหลายคู่และแสงแฟลชที่สาดกระทบหน้า
“ได้ฟังคุณแพทริกพูดไปแล้วยิ่งทำให้เราได้รู้ว่าvannevaไม่ใช่แค่เครื่องประดับแต่เป็นสิ่งเคียงกายสำคัญซึ่งเสริมให้เรามีความมั่นใจและมีบุคลิกที่ดีขึ้นอย่างครบครัน...และแล้วก็ถึงช่วงเวลาอันแสนสำคัญ ช่วงเวลาที่เรียกว่าเป็นการเริ่มต้นและเปิดตัวvannevaอย่างเป็นทางการ ผมขอเชิญ...”
ชื่อผู้บริหารและคนสำคัญอื่นๆถูกเอ่ยเชิญให้ขึ้นไปบนเวทีเพื่อร่วมกันตัดริบบิ้นขณะที่ร่างสูงยืนอยู่ตรงกลาง กานต์รักนั่งนิ่งตัวเกร็งเมื่อถูกจับจ้องจากหลายคนและที่สำคัญคือถูกจับจ้องจากแพทริก
“และที่ขาดไม่ได้ บุคคลซึ่งสำคัญที่สุดสำหรับผู้บริหารของเรา ขอเรียนเชิญคุณ กานต์รัก อักษราวณิช ขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ”
ชื่อของตัวเองและคำเรียนเชิญที่ได้ยินทำให้กานต์รักตัวแข็งทื่อสบสายตากับแพทริกด้วยความไม่คาดคิด แน่นอนว่ากล้องจากสื่อทุกตัวเบนตรงมาหาอย่างรวดเร็ว ก่อนคนของแพทริกจะเข้ามาเอ่ยย้ำพร้อมทั้งเข้ามาดูแลเพื่อกันความวุ่นวาย
กานต์รักหยัดกายอันสั่นไหวลุกขึ้นเชื่องช้าก่อนจะเดินตามคนดูแลไปเมื่อทุกคนรอคอยตัวเองเพียงผู้เดียว และตำแหน่งบนเวทีก็คือข้างแพทริกซึ่งยืนอยู่ตรงกลาง
“คะ คุณแพท”
เสียงสั่นเอ่ยแผ่วเบาเมื่ออีกคนก้มลงมาสบตา สายตาและกล้องมากมายจากด้านล่างทำให้เหงื่อเย็นๆซึมไปทั้ง ใจเต้นถี่รัวตื่นเต้นไปหมด
“จะมาทำไมไม่บอกฉัน” แพทริกกระซิบพูดพร้อมทั้งเอื้อมมือมากุมมือเล็กให้จับกรรไกรเตรียมตัดริบบิ้นด้วยกัน
“เรื่อง...มันยาวครับ”
สติต่างๆในหัวแทบไม่มีเหลือเพราะไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาเลยสักนิด ใบหน้าหวานพลันซีดเผือดเมื่อก้มลงมองชุดตัวเองที่ดูจะสวมใส่ไม่เข้ากับงาน ไหนจะคำเชิญขึ้นมาบนเวทีที่ราวกับป่าวประกาศความสัมพันธ์นั้นอีก
คุณแพทไม่ให้เวลาเตรียมใจเลย
ก่อนจะได้คุยอะไรกันมากกว่านั้นเสียงนับถอยหลังเป็นสัญญาณก็ดังขึ้น กระทั่งถึงเวลามือหนาจึงออกแรงตัดริ้บบิ้นให้ขาดออกจนเสียงพลุและสายรุ้งมากมายกระจายไปทั่ว แพทริกส่งกรรไกรให้คนสนิทก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือเล็กเอาไว้ขณะกำลังเก็บภาพ ส่วนกานต์รักนั้นทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งอย่างไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
“คนสำคัญนี่ใช่คนรักหรือเปล่าคะ/ไม่ทราบว่าคบกันมานานแค่ไหนแล้วครับ/เจอกันได้ยังไงคะ”
ทันทีที่งานเปิดตัวจบลงนักข่าวมากมายก็กรูเข้ามาจนแพทริกต้องโอบกานต์รักเอาไว้ทั้งตัว รวดเร็วจนบอดี้การ์ดต้านเอาไว้ไม่ทัน
กานต์รักได้แต่เหลือบมองนักข่าวด้วยสายตาตื่นๆ
“คนนี้ตัวจริงใช่ไหมครับ ตอบด้วยครับคุณแพทริก”
“ไม่ทราบว่าเป็นใครมาจากไหนคะ”
หลากหลายคำถามดังเซ็งแซ่จนฟังแทบไม่ออก ร่างเล็กขยับกายเข้าหาคนตัวโตจนแทบจมหายไปกับอกเมื่อไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้านี้อย่างไร
“ผมจะตอบ แต่กรุณาอย่าเบียดและช่วยถามกันคนละหนึ่งคำถาม ถ้ากานต์รักได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดผมจะสั่งปิดสำนักข่าวของพวกคุณทันที”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบหลังจากนั้นนักข่าวทั้งหลายก็ถอยห่างเว้นระยะออกไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่เป็นไรแล้ว มันจะไม่มีอะไรทั้งนั้น”
แพทริกกระซิบบอกคนในอ้อมกอดก่อนกานต์รักจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาโตเบือนไปมองคนที่ทอดมองมาอยู่ก่อน แรงกระชับจากฝ่ามือใหญ่พร้อมด้วยสายตามั่นคงทำให้ความตื่นกลัวค่อยๆดีขึ้น
“โอเคหรือเปล่า”
คำถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทำให้กานต์รักชะงักไปก่อนจะค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพยักหน้ารับพร้อมทั้งยิ้มบาง
“งั้นเชิญพวกคุณถามคำถามได้ คนละหนึ่งคำถามเท่านั้น”
“คนสำคัญนี่คือแฟนใช่ไหมครับ”
“มากกว่าแฟน กานต์รักเป็นคนรัก คนสำคัญ เป็นทุกอย่าง”
เพียงแค่คำตอบแรกก็ทำเอาคนฟังใจเต้นรัว แพทริกตอบคำถามอย่างจริงจังมั่นคง ผกผันกับใจดวงน้อยที่สั่นไหวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก
“เรียกว่าวันนี้เป็นการเปิดตัวหรือเปล่าครับ”
“ผมไม่เคยปิด เพียงแต่ที่ผ่านมาไม่อยากให้เป็นข่าวเพราะกลัวเรื่องความเป็นส่วนตัวและอยากให้เขาได้ใช้ชีวิตแบบปกติ แต่วันนี้ไหนๆมีโอกาสแล้วก็เลยถือโอกาสบอก”
“คนนี้ถือว่าจริงจังกว่าคนก่อนๆไหมคะ”
“ผมไม่เคยใช้คำว่าจริงจังกับใครนอกจากกานต์รัก”
“ได้ข่าวแว่วๆมาว่าคุณแพทมีคนรักมาสักพักแล้วและหวงมาก ใช่คนนี้ไหมคะ”
“ใช่”
“แล้วก่อนหน้านั้นที่มีข่าวกับคุณเมธาวีแสดงว่าไม่เป็นความจริงใช่ไหมคะ”
พูดมาถึงเรื่องนี้แล้วก็นึกขึ้นได้ แพทริกรีบรุดมาหาถึงร้านทั้งที่งานยุ่งมากเมื่อเห็นข่าวซุบซิบนี้บนหน้านิตยสารกอสซิป ตอนเห็นครั้งแรกกานต์รักยอมรับว่าใจเสียเพราะมีภาพที่ทั้งคู่เดินอยู่ด้วยกันสองต่อสอง หากแต่ท่าทางร้อนรนรีบมาอธิบายก็ทำให้เข้าใจและเบาใจ ไม่ติดใจเรื่องนี้อีกต่อไป
“ผมเคยพูดไปแล้ว และจะยืนยันอีกทีว่ามันไม่เป็นความจริง วันนั้นเราไปคุยกันเรื่องงานและมีคนอื่นที่ตามมาทีหลัง ต่อจากนี้ไม่ว่าจะมีข่าวกับใครผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่ามันไม่มีทางเป็นความจริงเพราะคนรักของผมคือกานต์รัก”
ประโยคเอ่ยตอบยาวเหยียดนั้นทำให้ทั้งนักข่าวและกานต์รักนิ่งงัน ก่อนแก้มเนียนทั้งสองข้างจะถูกความร้อนแล่นเล่นงานจนขึ้นสี
“เปิดตัวแบบนี้กลัวมีกระแสด้านลบไหมคะ”
“กระแสลบยังไง ผมคบกับกานต์รักไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ถ้าพวกเขาอยากจะพูดหรือทำอะไรแย่ๆก็คงเป็นเพราะขาดความอบอุ่น จิตใจย่ำแย่ ผมไม่สนใจ”
“ดูท่าคนนี้คุณแพทจะจริงจังมาก ไม่ทราบว่าพอจะบอกได้ไหมคะว่าหลงรักอะไรในตัวคุณกานต์รัก”
คำถามนั้นไม่เพียงแค่คนอื่นๆที่อยากฟังหากแต่กานต์รักก็อยากฟังไม่แพ้กัน ใบหน้าหวานเงยมองคนข้างตัวก่อนรอยยิ้มตรงมุมปากนั้นจะทำให้สั่นไหวจนต้องเบือนหลบ
“ความเป็นคนดี ความเป็นกานต์รัก ผมพูดได้ว่าเขาคือคนที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จักมา”
คำตอบนั้นทำให้ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างและซึมลึกจนถึงใจดวงน้อย ชั่ววินาทีที่สบตารอยยิ้มละมุนถูกส่งให้กันและกันพร้อมทั้งฝ่ามือที่กระชับเข้าหา
นักข่าวยังคงถามเรื่องยิบย่อยอีกมากมายกระทั่งมีคนอยากสัมภาษณ์กานต์รักหากแต่แพทริกบอกปัด อนุญาตให้เพียงแค่ถ่ายภาพเท่านั้น จนเมื่อเรียบร้อยทั้งสองจึงออกจากวงล้อมของนักข่าวก่อนจะขึ้นไปข้างบนซึ่งเป็นส่วนของร้านที่แพทริกเพิ่งเปิดตัวไปสดๆร้อนๆ
“จะบอกฉันได้หรือยังว่ามาได้ยังไง”
เมื่ออยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสองร่างเล็กก็ถูกรั้งให้ทรุดนั่งลงบนตักแกร่ง มือหนาเลื่อนมาโอบเอวเล็กเอาไว้พร้อมทั้งเอ่ยถามคาดคั้น ท่าทางชวนขัดเขินทำให้กานต์รักขยับตัวไปมาอย่างไม่ชิน
“ก็...ลูกค้าเปลี่ยนที่นัดมาคุยเป็นที่นี่ครับ พอเสร็จแล้วรักเลยแวะมาดู แล้วทำไมคุณแพทถึงให้รักขึ้นไปบนเวทีล่ะครับ”
คิดถึงตอนอยู่บนเวทีก่อนจะก้มลงมองชุดที่ตัวเองสวมใส่แล้วได้แต่ถอนหายใจ กานต์รักอยู่ในชุดกางเกงสีขาวและเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน แม้จะดูสุภาพแต่ก็ไม่เข้ากับงานเลยแม้แต่น้อย
“คนสำคัญต้องขึ้นไป ก็ถูกแล้ว”
“แต่รักไม่ใช่ผู้บริหารนะครับ”
“เพราะนายสำคัญยิ่งกว่านั้น”
ประโยคเอ่ยตอบพร้อมด้วยสายตาคมที่ทอดมองทำให้กานต์รักขยับซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอแกร่งพร้อมทั้งยกมือขึ้นโอบลำคอของแพทริกเอาไว้
“รักยินดีกับงานวันนี้ด้วยนะครับ”
เพราะรู้ดีว่าอีกคนทุ่มเทมากแค่ไหน กานต์รักเห็นความเหนื่อยมากมายจากความตั้งใจของคนรัก งานทุกอย่างแพทริกตั้งใจและใส่ใจอย่างเต็มที่กับมันเสมอ
“ฉันดีใจที่วันนี้นายอยู่ตรงนี้”
ทันทีที่แซมเข้ามาบอกว่ากานต์รักอยู่ในงานใจแกร่งก็ขยับเต้นด้วยจังหวะแห่งความยินดี ช่วงเวลาสำคัญการมีคนสำคัญอยู่เคียงข้างกันมันก็เป็นกำลังใจอีกอย่างหนึ่ง
“รักสัญญาว่าคราวหน้าจะไปร่วมงานของคุณแพทให้ได้ จะเตรียมตัวอย่างดีด้วยครับ”
“ต่อให้นายไปไม่ได้ฉันก็จะบังคับ”
เสียงเอ่ยนั้นเอาแต่ใจและเด็ดขาดจนคนฟังต้องระบายยิ้ม มือนิ่มลูบไล้หลังคอแกร่งไปมาแผ่วเบาเพื่อให้อีกคนผ่อนคลาย หวังให้สัมผัสอ่อนโยนนี้รักษาความเหนื่อยล้าให้จางหาย
“รักรักคุณแพทนะครับ”
นึกถึงทุกคำสัมภาษณ์และการปกป้องมันทำให้เต็มตื้นขึ้นมาในอกจนอยากเอ่ยคำนี้ออกมาแม้จะพูดไปแล้วหลายครั้ง คำรักที่มีความรู้สึกมากมายอยู่ในนั้น และแพทริกรับรู้มันได้เป็นอย่างดีอ้อมแขนแข็งแรงจึงกระชับกอดกานต์รักแน่นขึ้น
“Me too.”
TBC.
กลับมาแล้วววว~ คิดถึงกันไหมคะะะะ :mew3: ขอโทษที่ให้รอนานมากๆ แต่ยังไงก็ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอน คนอ่านก็อย่าเพิ่งทิ้งคุณแพทกับกานต์รักน๊า :mew1:
ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เข้ามาอ่านและขอบคุณมากๆสำหรับคอมเมนต์ค่ะ เจอกันตอนหน้านะคะ :กอด1: :กอด1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
คิดถึง :)
-
หวานมาก #คนอวดเมีย
-
คุณแพทก็ยังโหดกะคนอื่น แต่กับกานรักคือหวานมากกกก ละมุนละไมมาก
-
อ่านกี่ตอนๆ ก็อบอุ่นใจ
แพทดีกับรักมาก
รักก็น่าเอ็นดู
-
ฮรือออออออ คุณแพทนี่โคตรของโคตรพระเอกเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สำลักน้ำตาลจะตายแล้วค่ะ อิจฉาาา
-
ใครก็ได้ช่วยเอารถมาขนน้ำตาลไปถมที่อื่นที น้ำตาลจะท่วมเราตายแล้วค่าาาาาา
-
ขอตั้งชื่อตอนนี้ว่า "คนอวดเมีย" ค่ะ 55555555
ตอบคำถามได้เริ่ดมากค่ะ น้ำตาลจะขึ้นหน้านักข่าวหมดแล้ว รักเมียหลงเมียขั้นสุด >\\\\\<
-
หวานกันมากกก กรีดร้อง ฮืออ
เปิดตัวแล้วด้วย
-
:impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
คุณแพทแกโหดกะทุกคน ยกเว้นเมียสุดที่รักรักที่สุดเอาไว้ #ใต้ความคนอวดเมีย #ใต้ความรักและหลงเมียขั้นสุด #ใต้ความหวานจนน้ำตาลขึ้น :mew1: :กอด1: :L2: :mew1:
-
:mew1: คู่นี้เค้าหวานจนน้ำตาลจืดเลยทีเดียวค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
:o8: :-[
-
หูยยยยยย หวานกันจังเลยยยย :-[
-
หวานนนน น้ำตาลเกาะมือถือ :o8:
-
คุณแพทมีความตะมุตะมิ 555 อิจฉากานต์รัก รอตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
อื้อหือออ หวานมากก
-
นึกว่างานแต่ง หวานไปอี๊กกกก
-
:hao7:
-
โอ๊ยยยยยยยย คือมันดีย์ มันเลิศมาก
ชอบการเล่าเรื่องที่ค่อยเป็นค่อยไป
บอกการกระทำในแต่ละวัน
ดูตัวละครมีชีวิตชีวาจริงๆค่ะ
คุณแพทนี่หลงเมียเบอร์แรงนะ
แต่น้องรักก็สมให้รักจริงๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ
-
เปิดตัวได้อลังการ ดาวล้านดวงมากค่ะคุณแพท
ทีนี้ชะนีทั้งหลายก็จะได้รู้ซะที ว่ากานต์รักน่ะ ตัวจริง!!
-
คุณแพท คนอวดเมีย
แข็งกับทุกคน ยกเว้นรัก
-
คุณแพทคนจริง อื้อหืออออ นี่เขินแทนน้องรักแล้วเนี่ย
-
จะหวานเกินไปแล้ววววว :ling1:
-
ขอบคุณ :)
-
แพทคนหลงเมีย :hao3:
-
รักคุณแพททท น่ารักมาก สนุกมากจ้า มาต่อไวๆน๊า :กอด1:
-
นึกว่างานเปิดตัว น้ำตาล ยี่ห้อใหม่ :-[
-
อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว
-
:hao7:
เป็นเรื่องที่พระนายหวานกันได้ตลอดเวลา ชวนให้น้ำตาลขึ้นจนเป็นเบาหวานได้ ชอบที่ทั้งคู่รักและเอาใจใส่กันทุกเรื่อง ไม่รู้จะมีดราม่าอะไรอีกมั้ย? รักกันแบบนี้ไปนานๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
ใจเต้นแรงไปเลยยยย :mew1:
-
หวานมากเลยค่ะ อ่านแล้วมีคำว่าน่ารัก
รักก็น่ารักคุณแพทก็น่ารัก รักเมียหลงเมียขั้นสุดแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
-
คุณแพททททททท (หวีดดดด)
-
ตอนที่ 26
กระแสข่าวเรื่องการคบกันของนักธุรกิจผู้มีอิทธิพลกับคนรักใบหน้าหวานถูกตีพิมพ์ไปแทบจะทุกหน้าปกบนสื่อสิ่งพิมพ์ กินเนื้อที่แย่งซีนข่าวของซุปเปอร์สตาร์บางคนไปจนมิด และแน่นอนว่าก่อนการลงข่าวทุกสำนักจะต้องได้รับการสกรีนอย่างถี่ถ้วนจากแพทริก
“ไม่ทานข้าวสักหน่อยเหรอครับ”
เรือนร่างเล็กในชุดนอนตัวโปรดนั่งจมปุกอยู่บนเตียงกว้างขณะที่สายตามองตามคนรักซึ่งกำลังจัดระเบียบความเรียบร้อยของชุดก่อนจะหยิบนาฬิกาเรือนโปรดขึ้นมาสวมเป็นลำดับสุดท้าย
ด้วยเพราะเพิ่งเปิดธุรกิจใหม่แพทริกจึงยังคงวุ่นกับการบริหารให้เข้าที่เข้าทาง เช้านี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ชายหนุ่มต้องออกไปทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวฉันไปทานที่นู้นเลย”
ร่างสูงหันมาตอบก่อนจะก้าวเข้าหาคนบนเตียง ใบหน้าหวานเปลือยสดเพราะเพิ่งตื่นนอนพร้อมด้วยเส้นผมชี้ไม่เป็นทรงทำให้แพทริกหลุดยิ้มก่อนจะยกมือสางมันให้เปิดขึ้น
จุ๊บ
เสียงประทับสัมผัสดังขึ้นแผ่วเบา กานต์รักหลับตาลงนิ่งก่อนจะเปิดลืมขึ้นเมื่ออีกคนผละออกห่าง
“ช่วงนี้ฉันยุ่ง อดทนหน่อยนะ”
ไม่แน่ใจนักว่านั่นคือสิ่งที่บอกกับกานต์รักหรือบอกตัวเอง ทั้งก่อนหน้าและตอนนี้เวลาของแพทริกที่มีให้คนรักลดน้อยลงจนตัวเขาแทบขาดใจ บางครั้งก็เหนื่อยเสียจนอยากเททุกอย่างแล้วนอนกอดคนร่างเล็กอยู่บนเตียงโดยไม่ต้องทำอะไร
“รักไม่เป็นไรเลยครับ คุณแพทต่างหาก...สู้ๆนะครับ เหนื่อยก็พักบ้าง”
คำพูดอ่อนโยนมาพร้อมกับมือบางที่ยกขึ้นมาไล้แก้มสากแผ่วเบา สายตาห่วงหาทอดมองส่งความรักมาให้อย่างเปี่ยมล้น
ยามเช้าก็ออกไปทำงานแต่เช้าตรู่ ตอนเย็นก็กลับเสียจนมืดค่ำ จะไม่ให้กานต์รักห่วงได้อย่างไร
“เห็นหน้านายก็หายเหนื่อยแล้ว”
“ฮื่อ รักไม่ใช่เตียงนอนสักหน่อย พักบ้างนะครับ รักเป็นห่วงจริงๆนะ”
ความห่วงใยนั้นมากมายจนแพทริกสัมผัสมันได้อย่างชัดเจน ความรู้สึกอุ่นๆตีรวนขึ้นมาในอกยามรู้ว่าใครสักคนคอยเป็นห่วงอยู่ตรงนี้ ใบหน้าคมระบายยิ้มอ่อนก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ฉันไม่เป็นไร”
“อย่าลืมทานข้าวนะครับ”
เพราะว่าอีกคนไปทำงานเช้ามากแถมยังไม่ยอมให้ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารให้กานต์รักเลยต้องกำชับแน่นหนัก บางวันคนตัวโตก็ทานไปแค่กาแฟ ร้อนให้ต้องโทรไปหาถึงจะยอมเอาอะไรลงท้องบ้าง
“ย้ำมาสามรอบแล้ว” ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาร่างเล็กก็ย้ำคำนี้กับเขาจนแพทริกต้องรับคำทุกรอบไป
“ก็รักเป็นห่วงนี่ครับ” กานต์รักช้อนสายตาขึ้นมองพลางทำเสียงออดอ้อนหวังให้อีกคนใจอ่อนยอมดูแลตัวเองโดยไม่ต้องให้กังวลอย่างที่เป็น
“ฉันรู้ อย่าห่วงเลย”
แพทริกไม่ยอมให้ตัวเองเป็นอะไรไปและตัวเขาก็แข็งแรงพอ งานหนักกว่านี้ก็ผ่านมาแล้วมากมาย ตอนนี้ยังถือว่าเล็กน้อยหากเทียบกับงานอื่นๆ และเขาก็เข้าใจความเป็นห่วงของคนรักดีจึงพยายามไม่โหมงานหนักจนเกินไป หากเป็นเมื่อก่อนคงไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน
“ถ้ามื้อไหนคุณแพทไม่ทานข้าวรักจะงดการบ้านไปหนึ่งวัน ทดไปเรื่อยๆเลย”
แม้จะกระดากไม่น้อยยามต้องใช้เรื่องนี้ยกขึ้นมาเป็นข้อต่อรองหากแต่กานต์รักคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ได้ผลที่สุด แม้ช่วงนี้จะห่างหายจากกิจกรรมนั้นไปบ้างเพราะอีกคนไม่มีเวลาแต่ถ้ายื่นคำขาดแบบนี้แพทริกจะต้องยอม
“เดี๋ยวนี้กล้าขู่ฉันเหรอหืม” ใบหน้าคมยกยิ้มพลางบิดปลายจมูกเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว นึกตลกไม่น้อยกับคำขู่ที่แสนน่ากลัวนั้น
“รักพูดจริงๆนะครับ”
เอ่ยตอบเสียงหนักแน่น คราวนี้กานต์รักจะไม่ยอมจริงๆ ตั้งปณิธานเอาไว้ในใจอย่างแน่วแน่ ลงโทษก็คือลงโทษไม่ใจอ่อนเด็ดขาด
“กลัวแล้วครับ สัญญาว่าจะทานข้าวทุกมื้อครับผม”
คำตอบหยอกเหย้าทำให้คนฟังหน้าแดงซ่าน อัตราการเต้นของหัวใจผิดจังหวะไปจนต้องเบือนสายตาหลบปิดปากเงียบราวกับโดนหยุดยั้งด้วยคำพูดนั้น ไม่มีแม้แต่เสียงที่จะเปล่งออกมา
“อย่างนี้ถ้าทำตามฉันก็ต้องได้รางวัลบ้าง”
“ระ รางวัลอะไรครับ”
“อืม...ถ้าไม่ทานข้าวจะถูกงด งั้นถ้าฉันยอมทานข้าวจำนวนรอบต้องคูณสองไปเลยดีไหม”
“แค่นี้รักก็แทบแย่แล้วนะครับ”
ร่างเล็กหลุดตอบออกไปรัวเร็วตามความคิดโดยลืมยั้งใจไปว่าประโยคเมื่อครู่นั้นน่าอายไม่น้อย กว่าจะรู้ว่าพูดอะไรออกไปก็เป็นตอนที่คนตัวโตหลุดหัวเราะ
“แค่นี้ก็เหนื่อยหรือ คราวหลังฉันคงต้องพานายไปออกกำลังกายบ้างแล้ว”
ประโยคนั้นทำให้ปากเล็กอ้าหวอ อยากจะเถียงกลับไปใจแทบขาดว่าแค่นี้ของคุณแพทน่ะมันไม่ต่ำกว่าสามรอบต่อครั้งเลยนะ แต่เพราะอายเกินกว่าจะพูดออกมาจึงปิดปากฉับได้แต่มองใบหน้าคมตาปริบพร้อมด้วยพวงแก้มสองข้างที่เห่อร้อน
“หึ เอาล่ะ เรื่องรางวัลเราค่อยคุยกันอีกที...ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว”
แม้อยากจะหยอกล้อคลอเคลียกันมากกว่านี้แต่ด้วยเพราะหน้าที่และเข็มนาฬิกาที่วิ่งวนก็คอยย้ำเตือนว่าควรต้องลุกออกจากตรงนี้เสียที
ดวงตาโตค่อยๆไล่มองคนตรงหน้าไปทั่วก่อนจะระบายยิ้มบาง ความสั่นไหวในดวงตาคู่นั้นถูกสลัดทิ้งไปในชั่ววินาทีจนแพทริกไม่ทันได้เห็น กานต์รักเก็บความห่วงหาอาวรณ์ลงไปให้ลึกเพื่อไม่ให้มันแสดงออกให้อีกคนต้องเป็นห่วง
“ครับ”
ร่างเล็กบนเตียงรับคำก่อนเรียวปากเย็นชืดจากการอาบน้ำจะประทับลงมาที่หน้าผากเนียนเกลี้ยง แพทริกแนบสัมผัสนิ่งอย่างอาลัย ก่อนจะลากไล้เรื่อยลงมายังข้างแก้มนุ่ม สูดลมหายใจเอากลิ่นหอมอ่อนเข้าปอดเติมพลังให้กับตัวเองเพื่อไปต่อสู้กับความยุ่งยากตลอดทั้งวัน
“นอนต่อเถอะ”
ฝ่ามือหนาวางลงบนหัวเล็กก่อนจะลูบเบาๆ กานต์รักอยากจะปฏิเสธแต่แรงดันที่ชักจูงให้นอนลงจากคนตัวสูงนั้นทำให้ต้องยอมเอนกาย ผ้าห่มผืนหนาถูกรั้งขึ้นมาคลี่คลุมให้ถึงอกตามลำดับ
“เดี๋ยวเที่ยงนี้ฉันจะวีดิโอคอลหา จะได้เห็นกับตาว่าฉันกินข้าวโอเคไหม”
ดวงตาโตที่เคยทอแสงสดใสมันวูบไหวไปด้วยความเป็นห่วงทำไมแพทริกจะไม่รู้ รู้ดีว่าอีกคนนั้นห่วงตนมากแค่ไหนและถ้าเพื่อให้กานต์รักสบายใจเขาก็จะทำ
“สัญญานะครับ”
คราวนี้คนร่างเล็กฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาวาววับ น่าเอ็นดูเสียจนคนมองอยากจับมาฟัดแล้วทิ้งการทิ้งงานไปให้หมด
“แต่ถ้านายยังไม่หลับตาฉันก็จะไม่รับปาก”
เพราะมัวแต่คุยกันอย่างนี้อีกคนถึงยังไม่ยอมหลับตาจนต้องยกคำขึ้นมาขู่ และนั่นก็ทำให้เปลือกตาสีอ่อนหลับลงพรึบราวกับเด็กที่ถูกพ่อแม่หลอกล่อด้วยของเล่น
“รักนอนแล้ว”
“คนนอนที่ไหนพูดได้” แพทริกหลุดหัวเราะในลำคอ
“ไม่พูดแล้วครับ”
ปากเล็กที่ขยับพูดปิดฉับแถมยังเม้มเข้าหากันเพื่อปิดกลั้นถ้อยคำที่อาจจะหลุดออกมา ดวงตาคมทอดมองใบหน้าหวาน ขยับผ้าห่มให้อีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าคลุมกายบางได้ดีก่อนจะโน้มหน้าลงแนบริมฝีปากเข้ากับกลีบปากเล็ก
“ฉันไปทำงานแล้วนะ”
คราวนี้กานต์รักไม่หลุดคำพูดใดอีกในเมื่อกำลังสวมบทบาทคนนอน ทว่ามือและเท้ากลับเกร็งแน่นจิกตัวเองเอาไว้ไม่ให้แสดงอาการจนตัวแทบสั่น แรงยวบบนที่นอนหายไปเมื่อเรือนร่างสูงใหญ่ขยับลุกขึ้น แพทริกมองกานต์รักอีกครั้งก่อนจะตัดใจเดินออกห้องขณะที่คนทำเป็นนอนก็ลืมตาเปิดขึ้น
แรงสั่นจากอวัยวะที่ใช้สูบฉีดเลือดเต้นตุบจนสัมผัสได้ ความร้อนหากแต่อบอุ่นไปทั้งใจยังตรึงอยู่บนผิวปาก กว่าจะตั้งสติให้เข้าที่เข้าทางอย่างปกติได้ก็เป็นเวลาหลายนาที ก่อนกานต์รักจะทิ้งกายลงนอนอีกครั้งหลับต่ออีกสักหน่อยอย่างที่อีกคนต้องการ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“เดี๋ยววันนี้รักขับรถเองครับ”
เอ่ยบอกกับคนดูแลทั้งสองเมื่ออีกฝ่ายเดินนำเพื่อไปขึ้นรถซึ่งจอดรออยู่ก่อนแล้วเช่นทุกวัน ตั้งแต่มาอยู่กับแพทริกกานต์รักแทบไม่เคยได้ขับรถเองจนอยากจะทำอะไรเองบ้าง
“ไม่ดีมั้งครับ ถ้าทำอย่างนั้นเจ้านายอาจจะว่าพวกเราได้”
ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยตอบด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ คนตรงหน้าเองก็เป็นเจ้านายแต่ยังไงพวกเขาก็ขึ้นตรงกับแพทริกมากกว่า สิ่งสำคัญที่สุดคือถ้าให้กานต์รักขับรถเองแล้วเกิดอะไรขึ้นพวกเขาคงโดนลูกปืนเจ้านายเจาะเข้ากลางหัว แต่สีหน้าเว้าวอนจากร่างบางก็ทำให้ทั้งสองได้แต่สบสายตากันอย่างหนักใจ
“เดี๋ยวรักคุยกับคุณแพทเองครับ จะไม่มีใครเดือดร้อนแน่นอน”
สุ้มเสียงหวานเอ่ยพร้อมทั้งกะพริบตาปริบๆหวังเพื่อให้อีกฝ่ายใจอ่อน แน่นอนว่าภาพนั้นทำให้คนมองลังเลสุดขีด เข้าใจได้ในทันทีว่าทำไมแพทริก เบรนเนแกนถึงได้ตามใจกานต์รักนัก
“คือ...”
“นะ...นะครับ”
“แต่ว่า...”
“นะครับ”
น้ำเสียงเอ่ยอ้อนทำให้คนฟังแทบหน้าแดงจนรีบหลบสายตา ขณะที่อีกคนก็ราวกับเป็นใบ้ไปชั่วครู่และกว่าจะทันได้รู้ตัวใบหน้าก็กดตกลงเป็นที่เรียบร้อย
“แต่ยังไงเราก็ขอแจ้งคุณแซมกับคุณโจเซฟก่อนนะครับ”
หนึ่งในสองคิดหาทางเอาตัวรอดได้ขึ้นมาอย่างฉับพลัน หากแซมกับโจเซฟอนุญาตนั่นหมายความว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นพวกเขาจะไม่ตายอย่างโดดเดี่ยว
“ครับ” เอ่ยตอบพร้อมระบายยิ้ม อย่างน้อยก็ดูเหมือนมีความหวังแม้ว่าจะริบหรี่ก็ตาม
คนดูแลทั้งสองได้แต่ถอนหายใจก่อนจะรายงานเรื่องนี้ให้กับคนอื่นๆรับรู้ รวมไปถึงแซมและโจเซฟซึ่งเป็นคนสนิทของแพทริก ไม่กี่วินาทีต่อมาโทรศัพท์มือถือของกานต์รักก็ดังขึ้นและชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอก็คือชื่อของแซม
“สวัสดีครับ”
(คุณรักจะขับรถเองหรือครับ)
“ครับ ไม่ได้ขับนานเลย”
(ผมเกรงว่า...)
“ให้รักขับนะครับ เดี๋ยวรักคุยกับคุณแพทเอง”
เพียงแค่อีกฝ่ายเกริ่นออกมากานต์รักก็รับรู้ว่าคงถูกชักจูงเพื่อให้เขานั้นต้องละจากความตั้งใจ ดังนั้นจึงต้องชิงเอ่ยขึ้นก่อนไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่ได้ขับรถเองเป็นแน่
(ตอนนี้เจ้านายประชุมอยู่ครับ)
“งั้นหลังประชุมค่อยคุยก็ได้ครับ”
(ถ้าอย่างนั้นรอพรุ่งนี้นะครับ เอาไว้คุณรักคุยกับคุณแพทก่อน) ประโยคนั้นทำให้ปากเล็กเบะน้อยๆออกราวกับเด็กถูกขัดใจ
แค่เรื่องขับรถเองตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อก่อนกานต์รักก็ขับรถเองแต่หลังจากมาอยู่กับแพทริกแล้วดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะเป็นสิ่งต้องห้าม ไปไหนต้องมีคนขับรถให้ตลอดแถมการคุ้มครองรอบๆก็หนาแน่นขึ้น
“แต่รักอยากขับวันนี้นี่ครับ”
(อย่างน้อยก็รอตอนเย็นนะครับ คุยกับเจ้านายก่อน)
แซมนั้นแสนจะลำบากใจแต่ความปลอดภัยของคนสำคัญก็ต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง ขืนอนุญาตไปสุ่มสี่สุ่มห้าแล้วกานต์รักเกิดเป็นอะไรขึ้นมาพวกเขาเองก็คงไม่รอดสักราย
“...ก็ได้ครับ” ใบหน้าหวานเศร้าสร้อยลงจนคนดูแลทั้งสองที่ยืนมองรู้สึกผิด กานต์รักกดวางสายโทรศัพท์ก่อนจะเงยหน้าขึ้น
“เอาไว้รักคุยกับคุณแพทก่อนก็ได้ครับ”
แม้จะสงสารหากแต่พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์เอ่ยอะไร ชายหนุ่มร่างสูงจึงค้อมตัวให้ก่อนจะหันไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเช่นทุกวัน
รถยนต์คันหรูจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าคฤหาสน์โดยมีรถของคนดูแลประกบทั้งด้านหน้าและด้านหลัง กานต์รักถอนกายใจน้อยๆก่อนจะก้าวขึ้นไปเมื่อประตูรถถูกเปิดไว้รอ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
(มีคนรายงานว่ามีเด็กงอแงอยากขับรถเอง)
ยามเที่ยงเมื่อถึงเวลาที่ตกลงกันไว้โทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณก่อนใบหน้าหวานที่ดูเศร้าสร้อยกว่าเคยจะปรากฏให้แพทริกเอ่ยทักถึงเรื่องที่เป็นสาเหตุ
“รักไม่ได้งอแงสักหน่อยครับ” เสียงตอบนั้นแผ่วอีกทั้งดวงตาโตยังหลบสายตา
(หึ แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงอยากขับรถ)
“ไม่ได้อยู่ดีๆนะครับ ความจริงรักชอบขับรถเอง สนุกดี ก่อนหน้านั้นก็ขับรถเองมาตลอด”
การได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองในรถ ยามได้มองถนนตรงหน้าและในหัวได้คิดอะไรไประหว่างทางมันเป็นสิ่งที่ทำให้ผ่อนคลายอย่างหนึ่ง แม้บางคราวรถจะติดจนดูน่าเบื่อแต่ก็ยังมีเสียงเพลงคอยบรรเทา
(แต่ตอนนี้ไม่ใช่ตอนนั้นแล้ว ฉันเป็นห่วง ยิ่งกับนายยิ่งเป็นห่วงมาก)
แม้จะมีคนคอยดูแลประกบอยู่ไม่ห่างแต่แพทริกก็ยังไม่วางใจ การขับรถเองมันสุ่มเสี่ยงอะไรหลายๆอย่างจนไม่อาจปล่อยผ่าน
“...แค่ขับรถเองครับ คนดูแลก็เยอะแยะเลย”
คำว่าเป็นห่วงนั้นทำให้ใจคนฟังสั่นไหวจนเสียงพลันแผ่วเบาตาม ใบหน้าคมทอดมองผ่านหน้าจอโทรศัพท์มีแววจริงจังเสียจนรู้สึกขัดเขิน
คำว่าเป็นห่วงมันมีผลกับใจคนฟังได้ไม่น้อยเลย
(มันไม่ใช่คำว่าแค่ เกิดนายเป็นอะไรขึ้นมาฉันย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้นะกานต์รัก)
ข่าวตามสื่อเตือนใจให้เห็นอยู่ทุกวัน และแพทริกสะเทือนใจกับข่าวพวกนั้นจนต้องปิดมันไปทุกครั้งยามได้เห็น แค่คิดว่าหากคนในข่าวเป็นกานต์รักหรือคนในครอบครัวหัวใจก็ราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบจนเจ็บปวด
อะไรที่เสี่ยงแม้แต่นิดเดียว บอกแล้วว่าเขาไม่มีทางยอม
“รักเข้าใจแล้วครับ”
เพราะใบหน้าและแววตาที่สั่นไหวทำให้กานต์รักเข้าใจและเลิกดื้อดึงที่จะขับรถเอง ริมฝีปากเล็กขบเม้มเข้าหากันก่อนดวงตาโตจะฉายแววรู้สึกผิดที่ทำให้อีกคนเป็นกังวล
(ถ้านายอยากจะขับเอาไว้ถ้าวันไหนว่างฉันจะให้ขับไปใกล้ๆอย่างเช่นพัทยา จะได้ถือโอกาสไปเที่ยวด้วยดีหรือเปล่า) ประโยคนั้นทำให้คนฟังยิ้มกว้างพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน
“ดีครับ”
แพทริกได้แต่ยกยิ้มกับท่าทางราวกับเด็กน้อยของคนรักก่อนจะคุยเรื่องอื่นๆกระทั่งถึงเวลาอาหารเที่ยง ต่างฝ่ายต่างนั่งทานข้าวไปเงียบๆแม้จะเป็นการทานอาหารด้วยกันผ่านทางโทรศัพท์หากแต่ความรู้สึกก็ไม่ได้แตกต่างเมื่อใบหน้าหวานนั้นคอยระบายยิ้มส่งมาให้อยู่ตลอด
หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแพทริกต้องรีบวางสายเนื่องจากมีงานมากมายที่ต้องจัดการและบอกเอาไว้ว่าวันนี้กลับดึกไม่ต้องรอ แม้กานต์รักจะรับคำแต่พอถึงเวลาก็รู้ดีว่าตัวเองทำไม่ได้ เคยเผลอหลับไปทั้งที่ตั้งใจจะรออีกคนเลยยังมี
Rrrrr
มือบางที่กำลังจดบันทึกตารางงานอยู่หยุดชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเพิ่งคุยกับคนรักไปเมื่อไม่นาน ก่อนชื่อของคนที่โทรเข้าจะทำให้ดวงตาโตเบิกกว้างรีบหยิบมันขึ้นมารับสายในทันที
“พร้อม!”
(เสียงดังอะไรขนาดนั้นหืม)
“ก็รักคิดถึง เมื่อไหร่จะกลับมาสักที”
จากที่บอกเอาไว้ว่าสองสัปดาห์ดูเหมือนพี่ชายจะยืดเวลาออกไปอีก ด้วยเพราะมีปัญหาเรื่องงานเกิดขึ้นและยังไม่สามารถบอกได้แน่ชัดว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ นั่นทำให้พ่อกับแม่ที่วางแพลนว่าจะกลับมาพร้อมกันต้องเลื่อนออกไปด้วย
(ใกล้แล้วล่ะ)
“จริงนะ” ผู้เป็นน้องยิ้มกว้างให้กับคำบอกกล่าวนั้น ถือเป็นข่าวดีอย่างที่สุด
(จริงสิ พ่อแม่ก็เตรียมตัวแล้ว..เราล่ะเป็นยังไงบ้าง ที่ร้านมีปัญหาอะไรไหม)
“ก็มีบ้าง เล็กๆน้อยๆแต่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
(มีแพทริกอยู่ทั้งคนพี่ก็วางใจ)
“ไม่ต้องมาพูดเลย...ว่าแล้วรักก็มีเรื่องจะปรึกษา พร้อมสนิทกับมินพอสมควรใช่ไหม ช่วงนี้มินเป็นอะไรก็ไม่รู้ เหม่อๆแถมยังชอบทำหน้าเศร้าตลอดเลย”
จากเมื่อก่อนที่เด็กหนุ่มทำงานเพียงเสาร์อาทิตย์ตอนนี้ถ้าวันไหนที่ไม่มีเรียนมินก็จะเข้ามาช่วยงานที่ร้านจนกานต์รักสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ แม้จะบอกกับอีกฝ่ายไปแล้วว่าถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกหากแต่คนรุ่นน้องก็ส่ายหน้าตอบพร้อมบอกว่าไม่มีอะไร
(...ไม่มีอะไรหรอก คงเครียดเรื่องเรียนตามประสาเด็ก)
“อืม ถ้าแค่เครียดเรื่องเรียนก็ดี รักเป็นห่วงน้อง กลัวว่ามีปัญหาอะไรแล้วจะไม่กล้าบอก”
มินเป็นเด็กน่ารัก ตั้งใจขยันทำงาน กานต์รักเอ็นดูอีกคนราวกับเป็นน้องชายแท้ๆ ถ้ามีปัญหาอะไรก็อยากจะช่วยเหลือ ได้แต่หวังว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องเรียนอย่างที่ผู้เป็นพี่สันนิษฐาน
(ไม่ต้องห่วงมินหรอก ห่วงตัวเราเองจะดีกว่า)
“รักไม่มีอะไรน่าห่วงเสียหน่อย”
(จริงหรือ แล้วเรื่องข่าวน่ะเป็นยังไงบ้าง)
พร้อมกานต์อดเป็นห่วงน้องเรื่องนี้ไม่ได้ กลัวว่ากระแสในด้านลบจะกระทบจิตใจของกานต์รัก แต่เมื่อได้เห็นอีกคนยังยิ้มได้อย่างนี้ก็โล่งใจ
“ไม่มีอะไรเลย รักไม่ได้เข้าไปอ่าน แค่ไม่สนใจก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
ด้วยเพราะรู้อยู่แล้วว่ามีคนชอบก็ต้องมีคนไม่ชอบ แม้ว่าแพทริกจะพยายามทำให้ข่าวออกมาดีแค่ไหนอย่างไรแล้วความคิดเห็นด้านลบก็ยังมี แต่กานต์รักเลือกจะไม่ใส่ใจและมันก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก
(ดีแล้ว คนเราจะพูดจะพิมพ์อะไรก็ได้ เขาไม่ให้ราคาเราก็อย่าไปให้ราคากับมันเข้าใจไหม)
“อื้อ รักเข้มแข็งนะ เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก”
(ให้มันจริงเถอะ)
ใบหน้าของผู้เป็นพี่ส่ายน้อยๆแต่ก็รู้ดีว่ากานต์รักนั้นไม่ใช่คนอ่อนแอ ด้วยสายเลือดแล้วความเข้มแข็งเป็นสิ่งที่อยู่ในตัวตามสัญชาตญาณ แม้ภายนอกจะดูบอบบางแต่ข้างในก็แข็งแกร่งไม่น้อย
สองพี่น้องคุยกันไปเรื่อยเปื่อยกระทั่งต่างคนต่างต้องแยกย้ายกันไปทำงานจึงได้วางสาย กานต์รักจดบันทึกตารางงานและของที่ต้องสั่งจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะออกไปดูหน้าร้าน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“ดึกแล้วนะคะ ป้าว่าคุณรักขึ้นไปนอนดีกว่า เดี๋ยวคุณแพทจะเป็นห่วงเอา”
แม่บ้านคนเก่งเอ่ยพูดกับคนร่างเล็กที่นั่งรอใครบางคนมาร่วมสามชั่วโมง กระทั่งตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจนเที่ยงคืนก็ยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน ไม่ว่าเธอจะเพียรเดินมาบอกกี่ครั้งกานต์รักก็ยืนยันว่าจะรอ
“รักยังไม่ง่วงเลยครับ”
บอกว่าไม่ง่วงหากแต่ดวงตาโตสองข้างแดงก่ำ คนแก่ได้แต่มองเด็กหนุ่มรุ่นลูกพลางถอนหายใจ ขืนแพทริกกลับมาเห็นอย่างนี้มีหวังต้องโดนดุเป็นแน่
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปรอบนห้องดีกว่านะคะ”
“รัก...”
เสียงรถซึ่งแล่นเข้ามาให้ได้ยินในโสตประสาททำให้คนทั้งสองหยุดชะงักก่อนจะเป็นคนหน้าหวานที่ระบายยิ้มกว้าง ขณะที่คนอายุมากกว่ารู้สึกโล่งอกเพราะจะได้ไม่ต้องเห็นกานต์รักนั่งรออยู่อย่างนี้ ป้าน้อยเอ่ยปากขอตัวก่อนจะค้อมหัวให้แล้วเดินออกไป
เรือนร่างสูงใหญ่ภายใต้ชุดทำงานหลุดรุ่ยย่างกรายเข้ามาในขณะที่กานต์รักขยับตัวลุกขึ้นยืนแล้วสาวเท้าเข้าไปใกล้
“ทำไมยังไม่นอนอีก”
เสียงเอ่ยนั้นเข้มขึ้นยามมาหยุดอยู่ตรงหน้า ดวงตาคมเรียบนิ่งกว่าเคยพลางเหลือบสายตาขึ้นมองนาฬิกาเรือนใหญ่บนฝาผนัง
“รักรอคุณแพท”
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องรอ ทำไมถึงได้ดื้อนัก”
คิ้วได้รูปขมวดมุ่นเข้าหากันสวนทางกับท่อนแขนใหญ่ที่ตวัดรัดรึงเอวเล็กให้แนบชิด ขณะที่อีกคนก็โอนอ่อนผ่อนร่างกายเข้าหาอย่างง่ายดาย
“รักอยากรอ...คุณแพททานอะไรมาหรือยังครับ รักทำให้ทานไหม”
กานต์รักรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโดนคนตัวโตมองด้วยสายตาดุๆมากไปกว่านี้ และแม้แพทริกจะรู้ทันแต่ก็ยอมปล่อยเลยตามเลยเพราะความจริงแล้วก็ไม่ใจแข็งพอที่จะดุคนรักได้ลง เพียงแค่ดวงตาโตทอดมองมาย่างเว้าวอนใจก็อ่อนยวบยาบ
“เรียบร้อยแล้ว”
“งั้นขึ้นไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวรักเตรียมเสื้อผ้าให้”
แม้จะเหนื่อยจากการทำงานจนสายตัวแทบขาดแต่เมื่อยามกลับบ้านมาแล้วมีใครสักคนคอยดูแลเอาใจแบบนี้มันทำให้ความเหนื่อยล้าทั้งหมดบรรเทาลงไปกับตา ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหวานของคนรักนิ่ง ยังไม่ทันที่คนถูกมองจะได้เอ่ยถามริมฝีปากได้รูปก็ทาบทับลงมาแผ่วเบา
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ยามอีกคนผละออกโดยไม่ได้รุกล้ำกานต์รักจึงเอ่ยถามอย่างงุนงงกับสัมผัสที่ไม่ได้ตั้งตัว และก็ได้รับการส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ฉันเหนียวตัว อยากอาบน้ำ ขึ้นห้องกันเถอะ”
เป็นแพทริกที่เอ่ยเปลี่ยนเรื่องบ้างและมันก็ได้ผลเป็นอย่างดีเมื่อใบหน้าเล็กกดลงหงึกหงักก่อนจะผละตัวออกห่างแล้วเดินนำขึ้นไป
กระทั่งยามถึงห้องคนตัวโตก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันทีขณะที่กานต์รักนั้นจัดการเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เสร็จสรรพ
“คุณแพทนอนลงเร็วครับ”
คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมองหน้ากานต์รักด้วยความสงสัย มือบางตบลงบนเตียงปุๆพลางพยักหน้าเรียกพร้อมทั้งระบายยิ้มกว้าง แม้ไม่รู้ว่าร่างเล็กจะทำอะไรแต่ขาเรียวยาวก็ก้าวเข้าหาก่อนจะเอนกายลงนอนบนเตียง
“นอนคว่ำนะครับ”
“จะทำอะไร” เอ่ยถามหากแต่ก็พลิกตัวนอนคว่ำเรียบร้อย
“รักจะนวดให้ครับ”
มือบางวางลงบนไหล่กว้างแข็งเกร็งก่อนจะออกแรงนวดให้อย่างพอดีมือ ความรู้สึกสบายและผ่อนคลายแล่นพล่านไปทั่วร่างจนต้องหลับตาลงรับสัมผัสนั้น
“ช่วงนี้คุณแพททำงานหนักคงจะเมื่อยน่าดู การนวดจะช่วยให้ร่างกายผ่อนคลายนะครับ”
นอกจากความสบายตัวแล้วความง่วงงุนก็คลืบคลานเข้ามาจนแพทริกแทบเคลิ้มหลับ กานต์รักระบายยิ้มชะโงกหน้ามองคนที่นอนคว่ำวางคางไว้บนหมอนใบโตก่อนจะกระซิบแผ่วเบา
“ง่วงก็นอนนะครับ”
แพทริกแทบไม่มีแรงแม้แต่จะเอ่ยตอบเมื่อสติกำลังจะหลุดลอยไปไกล ความเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวันแล่นเล่นงานจนในที่สุดก็หลุดเข้าสู่ห้วงนิทรา
กานต์รักมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มขณะที่มือก็ยังไม่หยุดทำหน้าที่ จากไหล่แกร่งไล้ลงมาตามแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะเป็นเอวสอบและวกกลับไปที่ต้นคอหนาเป็นลำดับสุดท้าย
ร่างบางรวบรวมแรงทั้งหมดจับพลิกคนตัวโตให้นอนหงายพลางจัดท่าพร้อมทั้งห่มผ้าให้เรียบร้อย ดวงตาสวยทอดมองใบหน้าคมที่หลับพริ้มก่อนริมฝีปากบางจะทาบทับลงบนข้างแก้มสาก
“ฝันดีครับ”
เอ่ยกระซิบเสียงแผ่วเบาราวกับให้คำพูดนั้นล่องลอยเข้าไปในความฝัน กานต์รักผละออกแล้วจัดการปิดไฟทุกดวงให้เรียบร้อยก่อนจะขยับสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน เสียงร้องอุทานแผ่วเบาดังขึ้นเมื่อท่อนแขนใหญ่ตวัดร่างเข้าสู่อ้อมกอดทั้งที่ยังหลับสนิท ใบหน้าหวานหลุดยิ้มให้กับความคุ้นชินนั้นก่อนจะปิดเปลือกตาลงแล้วหลับไปด้วยกัน
(มีต่อ)
-
(ต่อ)
เช้าวันต่อมายามกานต์รักตื่นที่นอนข้างตัวก็เย็นชืดบ่งบอกว่าคนที่นอนเคียงกันลุกออกไปได้สักพักใหญ่ ดวงตาโตกวาดมองไปทั่วก่อนจะพบเพียงโน้ตที่แปะเอาไว้ข้างเตียง
‘ฉันไปทำงานแล้วนะ เจอกันตอนเย็น
P.’
เมื่ออ่านประโยคสั้นๆแต่ได้ใจความนั้นเรียบร้อยกานต์รักก็วางมันเอาไว้ที่เดิมก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อจัดการตัวเอง กระทั่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จจึงเดินลงด้านล่างมุ่งสู่ห้องครัวดั่งเช่นทุกวัน
“คุณแพททานกาแฟกับขนมปังปิ้งก่อนออกไปค่ะ”
ทันทีที่เดินเข้ามาภายในห้องครัวกว้างป้าน้อยก็เอ่ยรายงานโดยที่กานต์รักยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถาม
“เหมือนเคยเหรอครับ”
“แต่วันนี้เป็นขนมปังทาแยมค่ะ”
คนฟังเบิกตาขึ้นนิดๆเมื่อนานๆทีแพทริกจะเลือกกินขนมปังทาแยมเพราะเจ้าตัวเคยบอกว่าไม่ชอบความหวานเลี่ยนของมัน
“แปลกจังเลยครับ”
“ป้าก็ว่าอย่างนั้น แถมยังดูอิดโรยไม่น้อยเลยค่ะ”
“เห็นว่าอีกหน่อยทุกอย่างก็ลงตัวแล้วล่ะครับ...ว่าแต่วันนี้ทำเมนูอะไรหรือครับ”
ใบหน้าหวานแย้มยิ้มเอ่ยถามไปอีกเรื่องแม้ว่าในใจจะนึกเป็นห่วงคนรักอยู่ไม่น้อย ป้าน้อยเอ่ยตอบคำถามนั้นก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหารเพื่อไม่ให้คนร่างเล็กต้องคิดมากจมอยู่กับความเป็นห่วง
อาหารที่ทำจะถูกนำไปให้แพทริกส่วนหนึ่งโดยที่กานต์รักเป็นคนเตรียมให้ก่อนที่ตัวเองจะตรงไปยังร้าน เช้าวันนี้รถติดเช่นเคยและกานต์รักไม่เคยนึกหงุดหงิดกับมันเพราะไม่ว่าอย่างไรเราก็ต้องรอไม่อาจทำอะไรได้ดีไปกว่านี้
ดวงตาโตเหม่อมองออกไปไกล มองรถคันข้างๆ มองผู้คน มองท้องฟ้าไปเรื่อยเปื่อย ยิ้มรับกับความเร่งรีบที่ติดขนัดในยามเช้าด้วยจิตใจแจ่มใส
“วันนี้คุณรักจะออกไปคุยงานใช่ไหมครับ”
“อ้อ วันนี้ไม่แล้วครับ เลื่อนไปเป็นพรุ่งนี้แทน”
เอ่ยตอบคนดูแลก่อนจะหันไปมองทางด้านข้างเช่นเดิม เห็นเด็กเล็กๆที่อยู่บนอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ซึ่งนั่งซ้อนท้ายอยู่บนมอเตอร์ไซด์แล้วก็นึกเอ็นดูในความน่ารัก มองคนที่กำลังเดินข้ามถนนอย่างเร่งรีบ...
ปึก ปึก ปึก
“Shit! คุณรักก้มตัวลงใต้เบาะครับ!”
เสียงอะไรบางอย่างพุ่งกระแทกเข้ามาดังขึ้นจากทางกระจก กานต์รักรีบทำตามคำสั่งนั้นก่อนรถที่ติดไฟแดงอยู่จะฝ่าออกไปด้วยความรวดเร็ว ดีที่วันนี้เลือกนั่งตรงกลางเบาะหลังไม่ใช่ชิดริมฝั่งใดฝั่งหนึ่งจึงไม่ได้อยู่ใกล้การจู่โจมนัก ร่างเล็กทรุดตัวคู้กับช่องว่างระหว่างเบาะหน้าและเบาะหลัง รับรู้ได้ว่ารถขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูงพร้อมทั้งเสียงแตรที่บีบใส่คันอื่นไปทั่วถนน
“คุณรักขยับชิดประตูฝั่งซ้ายครับ!”
เมื่อคนดูแลตะโกนขึ้นกานต์รักก็รีบทำตามในทันที ใจดวงน้อยเต้นรัวมือไม้เย็นเฉียบ การจู่โจมยังคงไม่ลดละสังเกตได้จากเสียงที่กระทบกับกระจกและส่วนอื่นๆของรถ
“พวกนั้นตอบกลับมาหรือยัง”
“ตอบกลับมาแล้ว ใกล้เข้าถึงเราเต็มที”
มือเล็กบีบเข้าหากันแน่นขณะที่หูยังได้ยินเสียงจากคนดูแลทั้งสอง ในวินาทีที่แสนหวาดหวั่นกานต์รักหวนคิดไปถึงใบหน้าของครอบครัวและคนรักก่อนริมฝีปากจะถูกขบกัดจนเลือดซิบ
กระจกทางฝั่งซ้ายเริ่มร้าวเป็นรอย แม้มันจะกันกระสุนแค่ไหนหากแต่ถ้าโดนกระหน่ำยิงนานๆเข้าแน่นอนว่ามันไม่อาจจะต้านไหว...
TBC.
เราจะไม่พูดอะไรมาก>///< มี'อะไร'บ้างจะได้ไม่น่าเบื่อ ไม่หวานเลี่ยนเนอะ :mew1: :mew1: เอาใจช่วยกานต์รักหน่อยเร๊ววว :mew6: :mew6:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
:L2: :pig4:
-
กานต์รักจะต้องปลอดภัยนะ :katai1:
-
:pig2:
-
ขอให้กานตรักปลอดภัย คุณแพทมาช่วยด่วน
-
น้องกานต์ต้องปลอดภัยนะ :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4:
-
ง่ะ รักจะเป็นอะไรมั้ยยย
ค้างแรงมาก
ใครบังอาจมาทำร้ายรักเนี่ย ศัตรูแพทหรอ
งื้อออออ
-
ใครกล้าทำร้ายน้องรักษ์เนี่ย :ling1:
-
วอแวบอยสู้ๆ #ทีมวอแวบอย
-
คุณแพทมาช่วยรักเร็ว!!!
ว่าแต่ พี่พร้อมนี่แปลกๆนะคะ มีอะไรกับน้องที่ร้านรักรึเปล่า หืมมมมม :katai5:
-
ใครทำร้ายน้องรัก???
-
ขอให้น้องกานต์ปลอดภัย
-
ตื่นเต้นนน
มีความลุ้นอย่างแรงงง
-
ใครบังอาจมาทำร้ายกานต์รักแบบนี้
-
ง่าาาาาาาา. กานต์รักจะเปนไรไหมอะ. คุณแพทจัดการมันเลย
-
คิดอยู่แล้วว่า ถ้าคุณแพทเปิดตัวรัก รักต้องถูกปองร้ายแน่ๆ เพียงแต่ศัตรูฝั่งใครปองร้ายเท่านั้นเอง
-
ตื่นเต้นและค้างค่ะ
ใครที่จ้องจะทำร้ายรัก
ขอให้รักปลอดภัยนะ
-
ฮื้ออออออ ใครมาทำร้ายน้องรักเนี๊ยยยยย :hao7:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแบบ :ling1:
หวังให้มีคู่ต่อไปนะคะ
****พร้อมมิน****
:katai2-1:
-
โอ้ยยยย น้องรัก
จบตอนได้ทำร้ายจิตใจ
คุณแพทช่วยน้องด่วยข่าาาา
-
จบตอนได้ทำร้ายกันมากกก รักอย่าเป็นอะไรนะ คุณแพทคลั่งแน่ :katai1:
-
ค้างมากกกค่ะ :sad4: ตอนหน้านข.มาต่อเร็วๆนะคะ :mew2:
-
ในที่สุดตอนนี้ก็มา :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอยยย นับถือคนกล้าเเหยมเมียเค้า วงน้ำตาลแตกก็คราวนี้แหละ
-
o22 รอตอนต่อไปค่ะ
-
พวกที่มาลอบทำร้ายรักคงไม่กลัวตายกันจริงๆ ถึงได้กล้าแหย่หนวดเสือของแพทแบบนี้
ถ้าจับมาได้คงไม่ตายดีแน่ๆ พวกนี้ บังอาจมาคิดร้ายกับยอดดวงใจของแพทซะได้
-
จบได้โหดร้ายมาก
-
อะไรคือการทำร้ายเราขนาดนี้ เปิดเรื่องมาแบบหวานมดขึ้น อ่านแระฟินมากกกกกกกกก
แต่ตัดจบได้ทำร้ายมาก >< 5555555
เฮียแพทเค้ามีฉายาเมียข้าใครอย่าแตะอยู่นา ใครทำล้างคอรอได้เลยจร้าาาาาา
-
ขอบคุณ :)
-
ค้างงงมากกก :ling1:
คุณแพทจะตามมาช่วยทันมั๊ย รักจะเป็นอะไรรึเปล่า :katai1:
-
ชอบการใช้ชีวิตคู่ของทั้งสองคนมากเลย
เป็นความอบอุ่นละมุนละไมแต่ก็หนักแน่น
น้องรัก...ต้องไม่เจ็บนะลูก
นี่นึกภาพตอนคุณแพทรู้เรื่องออกเลย
ใครเป็นคนทำ...ยับแน่ๆ
-
ค้างงงง :hao7:
-
:L2: :pig4: :L1:
-
ตามอ่านทันแล้ว ปล่อยให้เราค้างแบบนี้หร๋อออออ ใจร้ายยยยย
-
ตอนที่ 27
กานต์รักหลับตาลงนิ่งให้หูได้ยินเพียงเสียงอึกทึกอย่างไม่กล้ามอง ไม่นานนักการจู่โจมก็ดูเหมือนจะลดลงกว่าก่อนหน้า เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆหรี่เปิดขึ้นกระทั่งเห็นรถคันใหญ่ประกบอยู่ด้านข้าง
“อย่าเพิ่งลุกขึ้นมานะครับ ถึงแม้จะปลอดภัยในระดับนึงแล้วแต่ก็ยังวางใจไม่ได้”
คนดูแลเอ่ยบอกขณะที่ความเร็วของรถยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆไม่ลดลง ในคำคอดูเหมือนจะแห้งผาดจนกานต์รักต้องกลืนน้ำลายลงเชื่องช้า ภาพตรงหน้ามีเพียงกระจกซึ่งเป็นรอยร้าวใกล้ทะลุ หากถูกยิงอีกเพียงไม่กี่ครั้งมันคงไม่สามารถต้านทานอะไรเอาไว้ได้
ใบหน้าหวานซบลงกับเข่าของตัวเองนั่งคุดคู้อยู่ด้านล่างระหว่างเบาะหน้าและหลัง เนิ่นนานจนแทบหลับไปด้วยความกลัว กระทั่งรถที่แล่นด้วยความเร็วหยุดชะงัก
“ถึงที่ที่ปลอดภัยแล้วครับ เชิญคุณรักเข้าไปพักผ่อนข้างบน ช่วงนี้ต้องอยู่ที่นี่ไปอีกสักระยะ”
ดวงตาโตช้อนมองผ่านกระจกที่แตกร้าวไปยังด้านนอกก่อนจะพบกับสถานที่ที่คุ้นเคย เมื่อรู้ว่าอยู่ตรงนี้ที่ไม่อาจมีอะไรมาทำร้ายได้ร่างเล็กจึงพยุงกายตัวเองขึ้นบนเบาะ สูดลมหายใจเข้าลึกพลางหลับตาลง
พลัก
เสียงประตูเปิดอย่างรวดเร็วทำให้คนใจเสียสะดุ้งสุดตัว ก่อนใบหน้าที่คุ้นเคยของคนของบิดาจะทำให้ความกลัวในคราแรกจางหายไป
“เชิญคุณรักข้างบนครับ” เรือนร่างสูงใหญ่ของบอร์ดี้การ์ดคนสนิทค้อมหัวลงให้พลางผายมือเชิญ
กานต์รักพยักหน้ารับก่อนจะก้าวขาอันสั่นเทาลงยืนบนพื้น รวบรวมสติและแรงกายที่หายไปกับเหตุการณ์เมื่อครู่ให้กลับมา แม้จะยังหวาดหวั่นแต่จังหวะการก้าวเดินก็ยังไม่แย่นักจนสามารถพาตัวเองขึ้นมาจนถึงห้องนอนได้
“พักผ่อนนะคะ อีกไม่นานคุณแพทริกจะมาค่ะ”
แม่บ้านซึ่งคอยดูแลความเรียบร้อยเอ่ยบอกพร้อมด้วยรอยยิ้ม กานต์รักรู้ดีว่าอีกฝ่ายทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะไม่อยากให้ต้องกลัวและคิดมากใบหน้าหวานจึงกดรับก่อนประตูห้องจะถูกปิดลงให้เรียบร้อย
และสองขาเล็กที่พยายามพยุงตัวเองมาอย่างยากลำบากก็ทรุดตัวลงกับพื้น มือไม้อ่อนแรงซีดขาว
กานต์รักรู้ว่าชีวิตตัวเองแขวนอยู่บนเส้นด้าย เหตุการณ์ทำนองนี้เคยเกิดขึ้นแล้วและนี่ไม่ใช่ครั้งแรก หากแต่ไม่ว่ากี่ครั้งก็ยากที่จะทำใจไม่ให้กลัว
คุณแพท...
ในห้วงความเป็นความตายนั้นคนที่รักที่สุดผุดขึ้นมาในหัว ทั้งพี่ชาย พ่อแม่ และแพทริก กานต์รักบีบมือตัวเองเอาไว้แน่น ไม่รู้ว่าจะทำยังไงหรือควรทำอะไร สมองมันมึนเบลอไปหมด ช่องทองวูบโหวงจนรู้สึกราวกับจะอ้วก อาการปวดหัวก็แล่นเข้าเล่นงาน
ดวงตาโตเหม่อลอยทั้งที่มีน้ำสีใสเอ่อคลอ ไม่รู้ว่านั่งอยู่อย่างนั้นไปนานแค่ไหนกระทั่งประตูห้องถูกเปิดผลัวะเข้ามา
“กานต์รัก!”
น้ำเสียงร้อนรนมาพร้อมกับการสาวท้าวยาวๆเข้าหา และทันทีที่ก้าวถึงตัวร่างเล็กก็ถูกตวัดกอดเข้าอก ลมหายใจร้อนจากร่างสูงถี่กระชั้น อกกว้างกระเพื่อมไหวหอบโยน
“ขอบคุณ...ขอบคุณพระเจ้า”
เสียงเอ่ยนั้นแหบพร่าสั่นไหว แพทริกแทบหยุดหายใจเมื่อลูกน้องรายงานว่ากานต์รักถูกลอบยิง ร้อนรนยิ่งกว่าครั้งไหนในชีวิตจนสติแทบไม่มี กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้แทบฆ่าคนตายไปหลายคน
“เจ็บตรงไหนไหม โดนตรงไหนหรือเปล่า”
มือหนารั้งร่างเล็กซึ่งทรุดตัวอยู่กับพื้นให้ผละออกก่อนจะสำรวจทุกส่วนด้วยสายตาพร้อมทั้งมือหนาที่ลูบไล้ไปตามเนื้อตัว ก่อนร่างเล็กที่ยังคงมึนเบลอจะส่ายหน้าตอบ
“...ไม่ครับ” เสียงเอ่ยตอบนั้นแผ่วเบาจนแพทริกร้อนรนยิ่งกว่าเดิม กานต์รักดูเหมือนจะช็อคกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว ฉันอยู่ตรงนี้”
ร่างเล็กถูกรั้งเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้งยามที่ดวงตาคมนั้นแดงก่ำ เมื่อร่างกายถูกรัดแน่นความรู้สึกต่างๆจึงค่อยๆกลับมา และน้ำตาที่คลอหน่วยก็ไหลลงหากแต่ไร้ซึ่งเสียง เปลือกตาสีอ่อนหลับลงแน่น ความรู้สึกปลอดภัยที่มาจากเรือนกายสูงใหญ่ทำให้ความกลัวที่มีบรรเทาลง
“คุณแพท...”
“ฉันอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครทำอะไรนายได้ทั้งนั้น”
ฝ่ามือใหญ่จิกเข้าหากันจนขึ้นข้อขาว พร่ำปลอบโยนคนที่ใจเสียจนกานต์รักค่อยๆสงบลง แพทริกย้ำเตือนกับตัวเองเสมอว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้ฝันไป กานต์รักยังอยู่ตรงนี้ ยังอยู่กับเขา
เนิ่นนานจนร่างเล็กผล็อยหลับไปในอ้อมกอด ความกลัว ความกังวลทุกอย่างฉุดรั้งให้ร่างกายหลุดออกจากโลกแห่งความจริง แพทริกผละใบหน้าออกทอดมองคนรักซึ่งมีรอยน้ำตาบนใบหน้า กรามแกร่มขบเข้าหากันก่อนจะค่อยๆช้อนตัวกานต์รักขึ้นมาแล้ววางร่างเล็กไว้บนเตียงแผ่วเบา
“นายอยู่ตรงนี้ ฉันยังไม่ได้สูญเสียนายไป”
ซบหน้าผากเข้าหาคนที่นอนหลับพร้อมทั้งพร่ำบอกย้ำเตือนกับตัวเอง ความกลัวที่จะสูญเสียใครสักคนไปจับจิตมันเป็นอย่างนี้แพทริกเพิ่งเข้าใจ ดวงตาคมจ้องมองคนรักไม่คลาดสายตา ไม่แม้แต่อยากกะพริบเพราะว่ากลัวสิ่งที่เห็นจะเป็นเพียงความฝัน
“ไม่ว่ามึงจะเป็นใคร กูก็จะฆ่ามึงให้ได้”
กรามแกร่งบดเข้าหากันทั้งยังคิดถึงคนที่เป็นตัวบงการอยู่ในใจ เขาไม่มีวันปล่อยมันเอาไว้และจะฆ่าพวกมันด้วยมือของตัวเอง
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
แพทริกเผลอหลับไปและสติสุดท้ายที่จำได้คือในอ้อมแขนตระกองกอดคนรักไว้ไม่ห่างตัว ทว่าเมื่อลืมตาตื่นข้างกายกลับว่างเปล่าไร้เงาของกานต์รักจนเรือนร่างสูงใหญ่ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นเดินไปทั่ว
“กานต์รัก!” เสียงทุ้มตะโกนก้อง เรือนกายทุกส่วนเกร็งสั่นไปตามหัวใจด้วยความหวั่นกลัว
กลัวว่ามันจะเป็นเพียงฝัน หรือสิ่งที่เขาคิดว่าเห็นกานต์รักมันเป็นเพียงความฝัน
ไม่...
“กานต์รัก! รัก!”
ด้วยเพราะไม่เคยมาที่นี่มาก่อนจึงไม่รู้เลยว่าแต่ละสัดส่วนของห้องเป็นอย่างไร ไม่รู้ว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหนจึงทำได้เพียงวิ่งวนราวกับหนูติดจั่น เหงื่อไรซึมตามกรอบหน้า หัวใจเต้นแรงด้วยจังหวะแห่งความกลัว
“คุณแพทครับ”
เสียงเล็กเอ่ยเรียกให้คนที่ใจแทบขาดราวกับเจอสวรรค์ ขายาวก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัว อ้อมแขนแข็งแรงตวัดรัดร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด รัดแน่นจนกานต์รักรู้สึกเจ็บด้วยความงุนงง
“พระเจ้า”
เสียงกระซิบนั้นแผ่วเบาราวกับมีเพียงลม เมื่อครู่แพทริกรู้สึกเหมือนทุกอย่างมันว่างเปล่าราวจะขาดใจ แค่คิดว่าคนรักไม่อยู่ตรงนี้แล้วก็รู้สึกเหมือนลมหายใจถูกพรากออกไป
“คุณแพท เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
มือบางยกขึ้นลูบไล้ไหล่แกร่งที่เกร็งสั่นแผ่วเบา พอตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดคุ้นเคยกานต์รักก็รู้สึกปลอดภัยจนความกลัวก่อนหน้าบรรเทาลง เมื่อเห็นว่าร่างสูงยังไม่ตื่นจึงปล่อยให้นอนต่อขณะที่ตัวเองค่อยๆขยับตัวออกแผ่วเบาเพื่อไปเข้าห้องน้ำ
ยามเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อตัวเองจึงรีบเดินออกมา แล้วท่าทางของแพทริกก็ทำให้ต้องเอ่ยถาม
“ฉัน...”
“...” กานต์รักรอคอยอย่างใจเย็น ขณะมือเล็กยังทำหน้าที่ปลอบโยนไม่หยุด
“ฉันตกใจที่ตื่นมาไม่เห็นนาย”
“รักไปเข้าห้องน้ำมาครับ”
คำตอบนั้นทำให้กานต์รักเข้าใจได้ในทันที เหตุการณ์นั้นไม่ใช่แค่ทำให้เขากลัวแต่แพทริกเองก็กลัวจับใจ
คงจริงอย่างที่ว่า หากมีการสูญเสีย คนที่อยู่คือคนที่เจ็บปวดและทรมานที่สุด
ไร้ซึ่งเสียงเอื้อนเอ่ยมีเพียงอ้อมกอดที่ปลอบโยนกัน และสองแขนนี้ไม่ยอมแม้แต่จะผ่อนแรงลงสักนิด ยังคงรัดแน่นราวกับกลัวว่าคนตรงหน้านี้จะหายไป ใบหน้าคมซุกเข้าหาซอกคอบาง สูดกลิ่นและแนบสัมผัสให้เนื้ออุ่นและชีพจรตอกย้ำกับตัวเองว่ากานต์รักยังอยู่ตรงนี้
“กลัวหรือเปล่า” เสียงอู้อี้เอ่ยถาม แพทริกไม่อยากผละออกห่างจากคนร่างเล็กเลยสักวินาที
“ตอนนี้ดีขึ้นแล้วครับ...เพราะคุณแพทอยู่ตรงนี้”
กานต์รักรู้ว่าตอนนี้ ที่นี่จะไม่มีใครทำอะไรได้ทั้งนั้น ยิ่งยามคนตัวโตอยู่ความรู้สึกปลอดภัยยิ่งมากขึ้นจนแทบไม่มีอาการหวั่นกลัวใดๆ...ด้วยรู้ดี หากเกิดอะไรขึ้นแพทริกจะปกป้องเขาเสมอ
“ฉันดีใจที่สุดที่ไม่อนุญาตให้นายขับรถเอง”
ถ้าวันนั้นแพทริกใจอ่อนและวันนี้กานต์รักเป็นคนขับรถเองเขาไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเป็นอย่างไร เพียงแค่คิดหัวใจก็ถูกบีบรัดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใจ
“ขอบคุณนะครับ รักเองก็ไม่รู้ว่าถ้าเป็นอย่างนั้น วันนี้จะเป็นยังไง”
ทักษะการเอาตัวรอดคนดูแลทั้งสองนั้นถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดี การจัดการกับปัญหาเฉพาะหน้านั้นย่อมทำได้ดีกว่า เป็นกานต์รักอาจเผลอจอดรถนิ่ง ตกใจจนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
“ฉันขอโทษ ขอโทษที่ดูแลนายไม่ดี”
นี่ถือเป็นความบกพร่องที่แย่ที่สุดยิ่งกว่าการที่บริษัทไม่สามารถทำกำไรได้เป็นพันเท่า แม้ว่าจะกานต์รักจะปลอดภัยแต่มันก็ยังช้าไปจนเส้นความอันตรายเกือบพรากชีวิตคนรักไป ยามเมื่อเห็นสภาพรถแพทริกจึงทำได้เพียงขอบคุณต่อพระเจ้า
เขารู้ดี อีกเพียงไม่กี่นัดเท่านั้นที่กระสุนจะเจาะทะลุผ่านเข้าไปได้
“รักรู้ว่าคุณแพททำดีที่สุดแล้วนะครับ ไม่อย่างนั้นรักคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้”
แม้แต่คนของบิดายังช้ากว่าคนของแพทริก
เพราะไม่มีใครคาดคิดจึงเว้นระยะการคุ้มกันไปพอสมควรด้วยกลัวว่าถ้าตามติดมากเกินไปกานต์รักจะอึดอัด เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมานานมากจนไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำการอุกอาจแบบนั้น
“ถ้าดีมันคงไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น”
เพราะเวลาที่มีน้อยลง ด้วยงานและอะไรต่างๆจึงทำให้การดูแลนั้นหละหลวม อย่างน้อยถ้าเมื่อเช้าเขาไปทำงานพร้อมกานต์รักเช่นเมื่อก่อนทุกอย่างคงจะดีกว่านั้น อย่างน้อยก็ยังช่วยปกป้องคนรักได้
“มันเป็นสิ่งที่เราไม่คาดคิด อย่าโทษตัวเองเลยนะครับ”
สุ้มเสียงอ่อนหวานเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน ไม่ได้นึกโทษอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย ประโยคที่ทำให้คนฟังผละออกห่างเพียงนิด กวาดสายตามองใบหน้าของคนที่ตัวเองรักราวกับกลัวว่ามันเป็นเพียงภาพฝัน
“ฉันรักนาย”
แพทริกอยากพูดก่อนที่มันจะสายเกินไป เหตุการณ์นี้มันทำให้คิดได้ว่าอย่ารีรอที่จะพูดหรือทำอะไรกับคนที่เรารัก ในวันที่ยังมีกันอยู่ก็ควรจะใช้ทุกเวลาให้มีค่า
และแม้ประโยคบอกรักไม่คาดคิดนั้นจะทำให้คนฟังนิ่งอึ้งแต่กานต์รักก็ระบายยิ้มกว้าง ในอกฟูฟ่องไม่ต่างจากทุกครั้งที่ได้ยิน
“รักก็รักคุณแพทครับ”
มือสากยกขึ้นไล้แก้มเนียนแผ่วเบาก่อนจะซบหน้าผากเข้าหาหลับตาลงรับความรู้สึกทั้งหมดที่มี
“คุณแพททานอะไรหรือยังครับ นี่ก็จะบ่ายสองแล้ว”
กานต์รักเอ่ยเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดอีกต่อไป ไม่ว่าอย่างไรมันก็ผ่านมาแล้วและตัวเขายังปลอดภัยจึงไม่อยากจะนึกถึงมันอีก
คำถามนั้นทำให้ใบหน้าคมผละออกก่อนจะส่ายตอบ
“งั้นลงไปทานข้าวกันนะครับ”
“อืม”
เรือนร่างเล็กเป็นฝ่ายขยับผละออกก่อนจะเอื้อมมือไปจับฝ่ามือใหญ่แล้วรั้งให้ก้าวตาม ที่นี่เป็นบ้านและแหล่งกบดานที่มีความปลอดภัยสูงสุด และร่างสูงไม่เคยมาที่นี่มาก่อนกานต์รักจึงต้องนำทาง ระหว่างนั้นแพทริกก็กวาดสายตามองไปทั่ว ดูผิวเผินทุกอย่างอาจไม่ได้ต่างจากบ้านธรรมดานัก แต่กล้องวงจรปิดนั้นมีอยู่ทุกมุม และกว่าจะเข้ามาที่นี่ได้นั้นยากมากโข
ห้องอาหารกว้างถูกเตรียมอาหารไว้ให้เรียบร้อย เมื่อทั้งคู่มาถึงอาหารหน้าตาหน้าทานซึ่งเป็นของโปรดก็วางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด
“คุณแพททานเยอะๆนะครับ ช่วงนี้มัวแต่ทำงานจนไม่มีเวลาจะทานข้าวเลย” มือเล็กตักอาหารจานโปรดของคนรักให้จนถึงจานพร้อมทั้งเอ่ยบอก
“นายต่างหากที่ต้องทานเยอะๆ” คราวนี้คนโตตัวตักยำหมูยอใส่จานคืนให้
กานต์รักยิ้มกว้างรับคำเมื่อได้อาหารโปรดอยู่ตรงหน้า ทั้งสองต่างนั่งทานอาหารไปเรื่อยๆจนกระทั่งอิ่มแม่บ้านจึงนำผลไม้มาเสิร์ฟ เมื่อกินเสร็จเรียบร้อยจึงไปนั่งย่อยที่ห้องหนังสือ
ยามจิตใจฟุ้งซ่านเจอเรื่องไม่ดีจึงต้องหาอะไรอ่านเพื่อเยียวยาให้ความคิดสงบลง
“เดี๋ยวฉันมา”
แพทริกเอ่ยบอกคนรักซึ่งนั่งพิงไหล่อ่านหนังสืออยู่ข้างๆ ข้อความจากคนสนิทบ่งบอกว่าได้เรื่องที่สั่งให้ไปจัดการแล้วเรียบร้อย
“ไปไหนหรือครับ”
“เรื่องงาน...อ่านหนังสือรอฉันที่นี่ไปก่อนนะ”
แม้อีกคนจะเลี่ยงโดยอ้างว่าเป็นเรื่องงานแต่กานต์รักรู้ดีว่างานที่ว่านั้นคือเรื่องอะไร เมื่อก่อนหน้าแม่โทรเข้ามาด้วยความเป็นห่วงและเมื่อถามถึงพ่อ ผู้ให้กำเนิดก็ให้คำตอบว่าจัดการกับอะไรๆอยู่ จัดการอะไรๆของพ่อและงานของแพทริกนั่นคือเรื่องเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย นอกจากนั้นพร้อมกานต์ยังเงียบหายทำเพียงแค่ส่งข้อความมาหาเท่านั้น
“ครับ”
แพทริกลูบไล้หัวเล็กก่อนจะกดจูบลงมาแผ่วเบาแล้วผละออก กานต์รักเม้มปากเข้าหาแม้จะชินกับสัมผัสแนบชิดมากขึ้นแต่ก็ยังอดเขินเล็กๆไม่ได้ ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัวให้กับท่าทางนั้นของคนรักก่อนจะรีบเดินออกจากห้องเพื่อไปจัดการกับงานของตัวเอง
งาน...
“ได้เรื่องอะไรมาบ้าง” ห้องลับที่เอาไว้สำหรับทำงานของที่นี่ถูกเปิดให้ใช้และได้รับอนุญาตโดยเจ้าของบ้านเอง
แพทริกทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้หัวโต๊ะ มองดูเอกสารมากมายที่ถูกเตรียมไว้ให้ตรงหน้าพร้อมทั้งจอโปรเจคเตอร์ที่กำลังเลื่อนลงมาช้าๆ
“นอกจากคนของสเวนซึ่งบาดหมางกับเชื้อสายของคุณรักแล้วอีกหนึ่งพวกที่ให้ความร่วมมือก็คือพวกของดิคเคอร์ตันครับ”
ปัง!
“ไอ้พวกสาระเลว ฉันมีโอกาสให้มีชีวิตรอดนี่พวกมันยังไม่สำนึกกันใช่ไหม!”
กำปั้นแน่นถูกทุบลงบนโต๊ะเกิดเสียงดังก้อง เสียงทุ้มเอ่ยคำรามอย่างเคียดแค้นเมื่อเรื่องที่เขาสงสัยมันเป็นเรื่องจริง
ดิคเคอร์ตันเป็นพวกที่มีปัญหากับแพทริกมานานนมหลายปี กระทบกระทั่งกันมาบ่อยครั้งเนื่องจากทำธุรกิจคล้ายกันอยู่หลายอย่าง ครั้งล่าสุดพวกนั้นอยู่เบื้องหลังการเกิดเพลิงไหม้ของบริษัทและแพทริกเอาคืนด้วยการเผาโกดังเก็บของของฝั่งนั้นไปบางส่วน คิดว่าจะยอมรามือเมื่อเห็นเงียบหายไปแต่คราวนี้พวกมันกลับเล่นหนักจนไม่อาจปล่อยให้ลอยนวลได้อีกต่อไป
“เอกสารมีข้อมูลทุกอย่างอย่างละเอียดแล้วครับ ส่วนพวกสเวนนั้นคุณพร้อมกานต์และท่านบอกว่าจะจัดการเอง”
แพทริกพยักหน้ารับ เอื้อมมือไปหยิบเอกสารทุกอย่างมาเปิดดู ก่อนไม่นานคนไกลทั้งสองจะติดต่อมาและทั้งสามคนก็พูดคุยกันผ่านโปรเจคเตอร์
และครั้งนี้แพทริกจะไม่ยอมให้พวกดิคเคอร์ตันลอยนวลอีกต่อไป!
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“พรุ่งนี้คุณแพทไม่ไปทำงานหรือครับ”
ร่างเล็กในอ้อมแขนเอ่ยถามคนที่ตัวเองนอนซบอยู่เมื่อแพทริกบอกว่าพรุ่งนี้จะอยู่รอต้อนรับครอบครัวของกานต์รักที่จะบินมา
“ช่วงนี้ฉันจะทำงานที่นี่ อยู่กับนาย”
“พรุ่งนี้พร้อมกับพ่อและแม่ก็จะมาแล้ว คุณแพทไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ไปทำงานเถอะ”
เพราะไม่อยากให้คนรักเสียการเสียงานจึงเอ่ยบอก เรื่องของความกลัวและความตกใจนั้นดีขึ้นมากจนแทบไม่เหลือ แม้บางคราวยามนึกถึงจะใจหวิวๆอยู่บ้างก็ตาม
“ไม่ให้ฉันห่วงได้ยังไง อย่างน้อยก็ให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน”
เรื่องยังไม่คลี่คลายและยังไม่ได้ถูกจัดการให้เรียบร้อยแพทริกไม่มีทางไว้ใจ ทุกอย่างจะต้องวางแผนและเตรียมการจึงยังต้องใช้เวลา และระหว่างนี้ที่นี่จะเป็นที่อยู่ของเขาเช่นกัน
“ทุกคนเลยวุ่นกันหมดเลย”
พี่ชายและพ่อแม่ทิ้งงานทุกอย่างมาหาในแทบจะทันทีเมื่อรู้ข่าว พรุ่งนี้ยามเช้าทั้งสามจะเดินทางมาถึงและแว่วมาว่าผู้เป็นยายจะมาหาด้วยอีกคนเนื่องจากเป็นห่วงเช่นกัน
ครอบครัวฝั่งแม่ของกานต์รักเป็นคนไทยและเป็นคนภาคเหนือ หากแต่เกือบทั้งหมดก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศเสียส่วนใหญ่จึงไม่ได้อยู่ด้วยกันมากนัก แต่ถึงอย่างนั้นตอนอยู่อังกฤษก็ยังได้เจอกันอยู่บ่อยครั้ง
“ไม่มีใครคิดอย่างนั้น ทุกคนเป็นห่วงนาย มัมและแด๊ดของฉันก็จะลงมาทันทีที่พวกเขาว่าง”
พอมัมรู้ข่าวก็ถามไถ่เสียยกใหญ่ร่ำจะบินลงมาหาทันทีแต่ติดที่ว่าแด๊ดติดงานจึงยังไม่สามารถมาเมืองไทยในตอนนี้ได้ แต่คาดว่าภายในอาทิตย์นี้ยังไงทั้งสองก็ต้องหาโอกาสมา
“จริงเหรอครับ รักคิดถึงมัมกับแด็ดอยู่พอดีเลย”
ด้วยเพราะความปลอดภัยการสื่อสารเข้าออกจึงควรลดน้อยลงกานต์รักจึงยังไม่มีโอกาสได้คุยอะไรกับมัมของแพทริก พอรู้ว่าท่านเป็นห่วงจนจะลงมาหาก็อดซาบซึ้งไม่ได้
“มัมเป็นห่วงแล้วก็คิดถึงนายมาก”
“ฝากขอบคุณมัมด้วยนะครับ แด๊ดก็ด้วย”
“ฉันจะบอกให้ แล้วนี่ยังไม่ง่วงหรือไง”
เวลาล่วงเลยมาจนเกือบจะเที่ยงคืนแต่คนในอ้อมแขนดูท่าจะยังไม่ง่วงสักที ยังเอ่ยพูดเสียงใสไม่มีความง่วงเจืออยู่เลยแม้แต่น้อย
“ก็เราหลับไปเมื่อกลางวันนี่ครับ รักยังไม่ง่วงเลย”
“หรือต้องให้ฉันทำให้ง่วง”
ร่างสูงพลิกกายให้กานต์รักลงไปนอนอยู่ใต้ร่างโดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว ได้แต่เบิกตาขึ้นมองแพทริกด้วยความมึนเบลอ สบตาเข้ากับดวงตาคมซึ่งทอประกายวาววับจนเริ่มประมวลผลได้ช้าๆ
“คะ คุณแพทจะทำหรือครับ”
“เราไม่ได้รักกันมาสักพักแล้วนะ” คำว่ารักที่เน้นหนักทำให้คนฟังหน้าแดงซ่าน
“สักพักคือ...เมื่อสามวันที่แล้วเองนะครับ”
นั่นเรียกสักพักแล้วอย่างนั้นหรือ...เพิ่งไม่กี่วันนี้เอง
“สักพักสิในเมื่อปกติคือแทบทุกวัน”
“คะ คุณแพท พูดอะไรน่าอายครับ”
ดวงตาคมที่สั่นไหวความรู้สึกของคนมองเสมอยังคงทำหน้าที่ได้เช่นทุกครั้ง เนื้อตัวพลันรู้สึกร้อนผ่านราวกับโดนแผดเผาด้วยเพียงการจ้องมอง กานต์รักไม่กล้าสบตาจนไม่รู้ว่าควรจะวางโฟกัสไว้ที่ตรงไหน ทุกนั้นอย่างดูเกะกะไปหมดในความรู้สึก
อยากจะแทรกเตียงนอนหายไปซะเลย
“น่าอายตรงไหน เรื่องธรรมชาติ”
คนพูดพูดอย่างหน้าตาเฉยพยายามไม่หลุดหัวเราะกับท่าทางลุกลี้ลุกลนของคนรักทั้งที่รู้สึกตลกไม่น้อย
ทำกันมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แค่เพียงพูดถึงเรื่องนี้ก็เขินอายราวกับเพิ่งมีอะไรกัน
“รัก...รักง่วงแล้วครับ”
คนที่ง่วงขึ้นมาฉับพลันขยับตัวน้อยๆให้คนด้านบนจำต้องผละออกห่าง แพทริกได้แต่ส่ายหน้ากับการเอาตัวรอดนั้นก่อนจะยอมพลิกตัวกลับมานอนเช่นเดิม ท่อนแขนแกร่งรั้งร่างเล็กเข้ามาในตำแหน่งคุ้นเคยและกานต์รักก็ยอมขยับตามในทันที
“ฉันไม่ทำอะไรหรอก พักผ่อนเถอะวันนี้นายเจอเรื่องมาทั้งวันแล้ว”
มือหนาเอื้อมไปปิดโคมไฟให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด ขณะที่ใบหน้าเล็กก็ซุกซบเข้าหา เรือนกายทั้งสองแนบสนิทจนแทบเกยกันภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่
“ขอบคุณนะครับ”
คำขอบคุณที่หมายถึงทุกอย่าง ขอบคุณที่ดูแล ปกป้อง เอาใจใส่อย่างดีที่สุด กานต์รักไม่รู้เลยว่าจะหาคำพูดไหนมาบอกกับแพทริกได้อีก
“รู้ไว้นะกานต์รัก...ฉันไม่มีทางอยู่ได้ถ้าไม่มีนาย”
สัมผัสหนักๆกดลงบนกลางหัวเล็ก แน่นิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะผละออกราวกับให้การกระทำนี้ตอกย้ำคำพูดของตัวเอง
คำพูดที่ซึมลึกเข้าไปในใจคนฟังจนน้ำตาซึม
“รักก็เหมือนกันครับ”
เสียงเล็กเอ่ยอู้อี้ก่อนจะกอดรัดเอวสอบแน่นขึ้น กลิ่นกายคุ้นเคยสร้างความปลอดภัยให้จนไม่รู้สึกหวั่นกลัวต่ออะไรทั้งนั้น อ้อมกอดนี้ที่ปกป้องกานต์รักเสมอ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“ฝั่งนี้เราจะจัดการเอง ปล่อยให้เรื่องมันคาราคาซังมานานเหลือเกิน...ฝั่งนั้นผมปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณแล้วกัน”
พร้อมกานต์เอ่ยบอกแพทริกขณะที่ร่างสูงก็ยอมรับคำโดยง่าย ขณะนี้ชายหนุ่มทั้งสามกำลังรวมตัวกันอยู่ภายในห้องทำงานลับหลังจากที่ครอบครัวของกานต์รักบินมาถึงเมื่อเช้านี้
เรื่องที่ต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด
“ผมอยากให้จัดการขั้นเด็ดขาด”
แพทริกเอ่ยเสียงเรียบและคนทั้งสองก็เข้าใจความหมายได้ในทันทีว่าขั้นเด็ดขาดนั้นคืออะไร
ความโหดร้ายที่ได้สัมผัสแล้วว่าสิ่งที่คนอื่นพูดมันไม่ได้เกินจริงเลยสักนิด แพทริกไม่เคยปรานีใคร...ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่กานต์รัก
“อย่าห่วงเลย พวกนั้นจะไม่สามารถทำอะไรกานต์รักได้อีกแน่นอน...ส่วนอีกฝั่งก็แล้วแต่แพทริกจะจัดการเถอะ” ผู้อาวุโสที่สุดเอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจความรู้สึกของคนรักลูกชายดี
ยิ่งคนอย่างแพทริกแล้วคงไม่มีทางจะจัดการด้วยวิธีเบาๆ
“ครับ มันจะต้องไม่มีทางเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้อีก”
“เอาล่ะ ถือว่าเรียบร้อยไม่มีปัญหาอะไรแล้ว...ขอบคุณที่ช่วยกานต์รักไว้นะ คนของฉันยังเข้าไปถึงช้ากว่า”
ต้องยอมรับว่าคนของแพทริกจัดการและปกป้องกานต์รักเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว แม้แต่คนดูแลซึ่งทำหน้าที่ขับรถก็เชี่ยวชาญจนบ่งบอกว่าได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี
ขนาดคนของพวกเขาเป็นหน่วยรบยังทำงานได้ช้ากว่าไปถึงนาที
“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ”
“ยังไงพวกเราก็ต้องขอบคุณ”
คราวนี้พร้อมกานต์เอ่ยขึ้น ทั้งสองสบสายตากันอย่างมั่นคงก่อนแพทริกจะพยักหน้ารับคำขอบคุณนั้น
“ออกไปกันเถอะ เดี๋ยวรักจะสงสัยว่าเราหายมาทำอะไรกัน” บิดาของกานต์รักเอ่ยขึ้นก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นให้คนทั้งสองต้องลุกตาม
กานต์รักซึ่งกำลังนั่งคุยอยู่กับมารดาและผู้เป็นยายผุดลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นทั้งพ่อ พี่ชายและคนรักเดินเข้าห้องรับแขกมาด้วยกัน
“คุยกันเสร็จแล้วเหรอครับ”
แม้ร่างเล็กจะย่างกรายเข้ามาหาผู้ให้กำเนิดหากแต่ดวงตาโตกลับเหลือบมองร่างสูงของแพทริกด้วยความสงสัย
“เรียบร้อยแล้วล่ะ นี่ตั้งโต๊ะกันหรือยัง เที่ยงแล้วนะ”
“ตั้งแล้วครับ”
“โอเค งั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่า” กานต์รักพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปพยุงผู้เป็นยายให้ลุกขึ้นเดินไปยังห้องอาหาร
มื้ออาหารที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาทำให้ความสุขรายล้อมอยู่รอบตัว กานต์รักชอบช่วงเวลานี้เหลือเกิน ชอบที่เห็นแพทริกและพร้อมกานต์คุยกัน ชอบที่พ่อกับแม่ส่งยิ้มมาให้ ชอบที่คุณยายเข้ากันกับร่างสูงได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ มื้ออาหารที่มีรอยยิ้มมากกว่าทุกวัน
-
“ทำเสร็จแล้วก็ยกไปให้พี่เขาเถอะ เดี๋ยวทางนี้ยายจัดการเอง”
เสียงของผู้เป็นยายเอ่ยขึ้นเมื่อลูกตาลลอยแก้วเย็นๆถูกจัดเตรียมเป็นถ้วยไว้อย่างเรียบร้อย เมื่อจบมื้อเที่ยงทั้งสามก็จัดการเข้าครัวช่วยกันทำขนม ก่อนไม่นานนักของหวานเย็นๆที่เหมาะกับสภาพอากาศร้อนระอุของเมืองไทยจะเสร็จเรียบร้อยพร้อมรับประทาน
“แม่กับคุณยายไปพักดีกว่าครับ เดี๋ยวตรงนี้รักจัดการเองแล้วค่อยยกไปให้คุณแพทก็ได้”
“แค่เก็บของเดี๋ยวแม่เรียกเด็กมาจัดการ เราน่ะไปเถอะ”
“แต่ว่า...”
“ไปเถอะจ้ะ”
สุดท้ายแล้วกานต์รักเลยจำต้องรับคำแล้วยกถ้วยขนมออกไปให้คนรักซึ่งกำลังนั่งทำงานอยู่บนห้องนอน เสียงเคาะประตูในส่วนของห้องทำงานดังขึ้นอย่างขออนุญาตก่อนแพทริกจะเอ่ยตอบมือบางจึงค่อยๆเปิดมันเข้าไป
“รักเอาลูกตาลลอยแก้วมาให้ครับ ทานสักหน่อยจะได้สดชื่น”
ของหวานสีใสที่ใส่น้ำแข็งเย็นๆถูกวางลงตรงหน้า แพทริกเหลือบตามองเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามขึ้นเมื่อไม่เคยได้ยินชื่อมันมาก่อน
“มันเรียกว่าอะไรนะ”
“ลูกตาลลอยแก้วครับ คุณแพทลองทานดูนะครับ มันช่วยคลายความร้อนได้ดีเลย”
เสียงหวานเอื้อนเอ่ยพร้อมทั้งรอยยิ้มหวานนั้นทำให้คนมองรู้สึกสดชื่นยิ่งกว่าขนมตรงหน้านี้เสียอีก
ความคิดที่แพทริกไม่ได้พูดออกไป ทำเพียงแค่หยิบช้อนขึ้นมาตักลูกตาลลอยแก้วเข้าปาก ก่อนความหอมหวานและเย็นอย่างลงตัวจะทำให้ต้องเลิกคิ้ว
“อร่อยดี”
“อร่อยก็ทานเยอะๆนะครับ”
เวลาต่อมาขนมหวานในถ้วยก็หมดลงจนกานต์รักต้องเอ่ยถามว่าจะรับอีกถ้วยไหมหากแต่ชายหนุ่มก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“มานี่ซิกานต์รัก”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกให้คนที่กำลังจะยกถ้วยไปเก็บข้างล่างหยุดชะงักก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปเมื่อแพทริกหมุนเก้าอี้มาด้านข้าง
“ฉันอยากกินของหวานอีกอย่างหนึ่ง”
“อะไรหรือครับ”
คนนั่งอยู่คล้องแขนรั้งเอวเล็กให้ขยับเข้าหาจนใบหน้าคมอยู่ในระดับเดียวกับหน้าท้องแบนราบ กานต์รักจึงก้มลงมองอีกคนด้วยความสงสัย
นิ้วมือแกร่งแตะลงบนปากตัวเองสองสามทีเป็นคำตอบขณะที่คนมองเบิกตากว้าง พอเข้าใจความหมายนั้นใบหน้าหวานก็ร้อนผ่าวขึ้นมาในทันที
“ขะ ของหวานอะไรกันล่ะครับ”
“ของหวานส่วนตัวของฉัน ถ้าไม่ได้กินจะทำงานไม่ได้เลย”
นอกจากคำพูดชวนขัดเขินแล้วใบหน้าคมก็ยังทอประกายเหย้าหยอกออดอ้อนจนกานต์รักหน้าแทบไหม้ ยิ่งสายตาคมที่ทอดมองมาหากสลายไปได้ตรงนี้กานต์รักก็อยากจะทำ
“เร็วสิ” อีกคนเอ่ยเร่งจนต้องกัดริมฝีปากเข้าหา
“คนเจ้าเล่ห์”
กานต์รักเอ่ยต่อว่าก่อนจะกลั้นใจกดริมฝีปากเข้าหาอีกคน การแนบชิดที่ทำให้แพทริกยกยิ้มกับตัวเองก่อนจะละมือจากเอวเล็กมายังกรอบหน้าหวาน บังคับทิศทางให้สัมผัสกันและกันได้แนบแน่นยิ่งขึ้น
นานหลายนาทีจนแข้งขาแทบอ่อนแรงคนตัวโตถึงได้ผละออก
“ขอกินของหวานทั้งหมดเลยได้ไหม”
“คุณแพท! ทำงานต่อเดี๋ยวนี้เลยนะครับ”
เอ่ยตอบคนหื่นเสียงรัวเร็ว ความร้อนจากสัมผัสดูดดื่มเมื่อครู่ยังติดอยู่และประโยคนั้นยิ่งทำให้ความร้อนแล่นเล่นงานยิ่งกว่าเดิม
กลางวันแสกๆ จะ...ให้ทำเรื่องอย่างนั้นได้ยังไงกัน
“หึ งั้นคืนนี้ฉันค่อยกินก็ได้”
แพทริกยกยิ้มก่อนจะพยักหน้ากับตัวเองพลางแสร้งทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่อีกฝ่ายจนร่างเล็กขยับถอยห่าง
“กินเกินอะไรกันครับ ไม่เอาแล้ว รักลงไปข้างล่างปล่อยให้คุณแพทได้ทำงานดีกว่า”
กานต์รักเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะรีบเดินอ้อมมาหยิบถ้วยขนมหวานที่ว่างเปล่าแล้วเปิดประตูออกจากห้องไป ทิ้งให้คนที่มองตามได้แต่หลุดยิ้มก่อนจะตั้งสติหันกลับมาสนใจกับงานตรงหน้าอีกครั้ง
สำหรับของหวานทั้งหมดที่เหลือนั้นแพทริกค่อยจัดการคืนนี้อย่างที่พูดไปก็ยังไม่สาย
TBC.
ดราม่าคืออะไรเราไม่รู้จัก เรารู้จักแต่ไร่อ้อย~ บอกแล้วว่าดราม่าไม่เยอะะะะ น้อยนิดมาก คึคึ ตอนหน้ามาดูความโหดของคุณแพทกันนะคะ :mew1: :mew1:
ปล.บอกไปหรือยังว่าเรื่องนี้จะจบบวกลบสามสิบตอนนะคะ :)
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
โล่งอกนึกว่ารักจะเจ็บตัวซะอีก ดีนะที่คนของคุณแพทอยู่ด้วย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานซึ้งเหมือนเคย
ขอบคุณค่ะ
-
โล่งอก น้องรักปลอดภัย
-
จัดการคนบังอาจมารังแกน้องรักให้หมด :fire:
-
:L2: :pig4: :L1:
-
ใครจะโชคดีเท่ารักอีกเนี้ยะ ...สามีรักสามีหลง
-
อ่านบนๆยังเครียดๆ พอถึงตรงกลางจนจบ คุณแพทคะ เป็นปลาใช่ไหมคะ ตอดเล็กตอดน้อย อิอิ :pig4: :pig4: :pig4:
-
โห้ยยย โล่งอกไปที
รักเอ้ยยย ให้คุณแพทสอนยิงปืนหรือสู้หน่อยมั้ย
ไม่ต้องเก่งเลิศเลอเอาแค่ป้องกันตัวเองได้ก็ดีนะลูก
เชื่อว่ายังไงสายเลือดของรักลึกๆแล้วก็ต้องเก่ง กล้าและเข้มแข็ง
ขวัญเอ้ยขวัญมา
-
หวานไปอี๊กกกกกกกกกก
-
โอ๊ยยยยย เกลียดคนหลงเมียจริงค่ัะ
-
ไร่อ้อยมากกว่ามาม่าค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
o13
-
หวานกันมากกก ดราม่าคืออะไร
-
:mew1: :mew1: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
น้องรักคือความนิ่งและใจเย็นดุจสายน้ำ
อ่านเพลินมากจริงๆ
ทำไมละมุนแบบนี้นะ
คุณแพทกับพี่พร้อมนี่ ถ้าอยู่ด้วยกันออร่าความหล่อเนี๊ยบต้องสดกระจายแน่ๆ
รออ่านตอนต่อไปนะจ้ะ รอพี่หินน้องแฟนด้วยจ้า
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนหน้าคงได้เห็นความโหดของคุณแพท หลังจากไม่ได้เห็นมานาน
-
:impress2: :impress2:
-
แทะเล็มน้องรักตลอดดดดเลยยยย :กอด1:
-
:pig4
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีงามมาก :katai2-1:
-
บอกทีว่านี่ช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน
จะหวานกันเกินไปแล้วววววววววววว
-
พี่แพทมีคนจะมาทำร้ายเมียอะ..จัดการฆ่ามันซะอย่าให้เหลือมาทำน้องรักเราขวัญเสีย..ลุย ลุย...
-
ตอนที่ 28
“เดินวนหาอะไรอยู่ ทำไมไม่มานอนสักที” แพทริกแทบหลุดหัวเราะกับท่าทางนั้นหากแต่ต้องกลั้นเอาไว้แล้วเอ่ยถามอีกคนเสียงเรียบ
หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยกานต์รักก็เอาแต่พยายามทำนู้นทำนี่ ตั้งแต่การอาบน้ำแต่งตัวที่ดูเหมือนจะช้ากว่าทุกวัน จากนั้นก็เดินวนอยู่ทั่วห้องไม่ยอมเฉียดเข้ามาใกล้เตียงเลยแม้แต่น้อย
“รัก...รักหานามบัตรของลูกค้าอยู่ครับ คือ ลูกค้าให้มาแต่จำไม่ได้แล้วว่าเอาไว้ไหน”
คำตอบที่ฟังปราดเดียวก็รู้ว่าคือข้ออ้าง กานต์รักไม่ได้ออกไปร้าน ช่วงนี้ยังคงต้องอยู่ที่นี่ห้ามออกไปไหนหรือแม้กระทั่งติดต่อสื่อสารกับใคร การหานามบัตรของลูกค้าในเวลานี้ดูจะไม่ใช่เรื่องสมเหตุสมผล
“ลูกค้าคนไหน เดี๋ยวฉันให้ลูกน้องหาเบอร์ให้”
“เอ่อ...รักจำชื่อไม่ได้ด้วยครับ” เอ่ยตอบพร้อมทั้งหัวเราะแห้งๆจนคนมองได้แต่ส่ายหน้า
“จะขึ้นมาดีๆหรือจะให้ฉันลงไปอุ้ม”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ ดวงตาคมหรี่มองจนคนถูกถามเม้มปากเข้าหากันก้มหน้ามองพื้น ดูเหมือนการพยายามถ่วงเวลาจะไม่มีความหมายอีกต่อไป
“ถ้าฉันลงไปอุ้มคืนนี้ไม่ต้องนอน”
เอ่ยกระตุ้นอีกนิดจนคนร่างเล็กมองมาตาตื่นรีบก้าวเท้าเร็วๆมาหยุดอยู่ข้างเตียง ก่อนขาเล็กจะก้าวขึ้นมาแล้วคลานเข่ามานั่งทับขาอยู่ข้างตัว
“มีอะไรกันมากี่ครั้งแล้ว ยังไม่ชินอีกหรือไง” ริมฝีปากเล็กถูกขบกัดเนื่องจากความประหม่า
เรื่องที่แม้แต่ตัวกานต์รักเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ด้วยเพราะรู้อยู่แล้วว่าคืนนี้ต้องโดนอะไรจึงขัดเขินกับการจะก้าวขึ้นเตียงจนต้องเดินเป็นหนูติดจั่นไปทั่วห้อง
“รักก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไม” เอ่ยตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“ขนาดนี้แล้วยังเขินฉันอยู่อีกหรือ” ใบหน้าเล็กพยักรับหงึกหงัก ก้มหน้าลงมองเพียงตักของตัวเองอยู่อย่างนั้นกระทั่งข้อนิ้วแกร่งเชยคางมนให้เงยขึ้นสบตา
“หรือว่าฉันยังทำไม่บ่อยพอจะให้นายเลิกเขิน”
“บ่อยแล้วครับ” ปากเล็กขยับตอบทันควัน
หากให้นับคืนที่ไม่มีอะไรกันยังนับได้ ทุกวันนี้ในยามเช้านั้นกานต์รักแทบคลานลงจากเตียง พอตกกลางคืนอีกคนก็จะค่อยๆเข้ามาตะล่อมจนต้องเคลิ้มตามก่อนจะโดนรวบหัวรวบหางไปตามระเบียบ
แม้ช่วงก่อนหน้าแพทริกจะงานยุ่งจนห่างหายจากเรื่องนี้ไปบ้างแต่ก็ยังตอดเล็ดตอดน้อยไม่หยุด
“อาจจะบ่อยไม่พอ”
“บ่อยพอแล้วครับ รักเขินของรักเองไม่เกี่ยวกับเรื่องบ่อยไม่บ่อยสักหน่อย” เอ่ยตอบทั้งยังสั่นหน้าปฏิเสธ
หากให้อีกฝ่ายขยันมากกว่านี้จะเป็นกานต์รักนี่แหละที่จะแย่เอา
“ถ้าบ่อยแล้วก็ต้องชิน”
แพทริกพูดพร้อมทั้งเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจรินรด กานต์รักมองใบหน้าคมที่มีระยะห่างเพียงน้อยตาปริบ หัวใจดวงน้อยเริ่มทำงานหนักแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามไม่ผละออก
พยายามต่อสู้กับความขัดเขินของตัวเองอย่างหนัก
“ระ รักพยายามอยู่ครับ”
คำตอบนั้นทำให้แพทริกยกยิ้ม นึกเอ็นดูคนรักของตัวเองก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นกระทั่งริมฝีปากบางเฉียดกัน
คราวนี้ดวงตาโตปิดลงเปลือกตาสีอ่อนสั่นระริก ชายหนุ่มนิ่งมองชั่วครู่ก่อนจะทาบทับสัมผัสลงไป
ตอนแรกกานต์รักนั่งตัวแข็งทื่อก่อนจะค่อยๆโอนอ่อนผ่อนความเกร็งลงด้วยเพราะสัมผัสอันอ่อนโยน เรียวปากร้อนขบเม้มไล้เลียละเลียดอย่างใจเย็น สัมผัสคุ้นเคยที่ทำให้อบอุ่นหัวใจเช่นทุกครั้ง ก่อนปากเล็กจะเป็นฝ่ายขยับเปิดทางให้อีกคนเข้ามาเกาะเกี่ยวความหอมหวานด้วยความเต็มใจ
ความนุ่มหยุ่นสัมผัสเข้ากับลิ้นเล็กดูดดึงรุกไล้แผ่วเบา จากความตื่นกลัวเล็กๆก็กลายเป็นธรรมชาติที่ทำให้กานต์รักตอบสนองเรียกเสียงแห่งความพึงพอใจจากลำคอแกร่ง จูบที่หอมหวานเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน
“อื้อ อืม...” เสียงครางหวานดังขึ้นในลำคอ
มือหนาขยับมาวางบนเอวเล็กก่อนจะไล้ไปมาบางเบา เสื้อนอนตัวใหญ่ถูกเลิกขึ้นไปกองบนแผ่นท้องแบนราบก่อนแพนทริกจะสอดมือเข้าไปตามแนวสันหลังแล้ววกกลับมายังเอวคอด ฟ้อนเฟ้นเบาๆเรียกเสียงครางฮือให้ได้ยิน
กว่าจะทันรู้ตัวเพราะมัวเมาอยู่กับจูบดูดดื่มร่างบางก็โดนดันให้เอนลงนอนราบ เสื้อนอนหลุดออกจากตัวเป็นอย่างแรก ตามมาด้วยกางเกงที่หลุดไปพร้อมกันทั้งชั้นนอกและชั้นใน
“คะ คุณแพท”
เสียงเอ่ยเรียกชื่อนั้นสั่นพร่าเมื่อร่างสูงผละออกไปจัดการกับตัวเองให้ร่างกายซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามเปลือยเปล่าไม่ต่างกัน ยามอีกคนทาบทับลงมาทุกสัดส่วนจึงแนบชิดไร้สิ่งขวางกั้นชวนให้สะเทิ้นอายจนต้องเบือนหน้าหลบสายตา
ลำคอบางระหงถูกจู่โจมเชื่องช้า ยามสัมผัสได้ถึงปลายจมูกโด่งที่มีลมหายใจร้อนคลอเคลียกานต์รักก็ขยับเอียงเปิดทาง ลิ้นหนาเปียกชื้นจึงค่อยๆและเล็มขบเม้มให้เสียงครางเล็กๆดังหลุดรอด ขณะที่เรือนกายบางก็ถูกสำรวจโดยฝ่ามือใหญ่ซึ่งลากไล้ไปทั่ว
ทุกอย่างถูกโหมกระหน่ำด้วยแรงอารมณ์ แผ่นอกบางสะท้านไหวเมื่อใบหน้าคมเลื่อนลงไปหาเม็ดตุ่มไตทั้งสอง อุณหภูมิเย็นฉ่ำที่กระทบกายแปรเปลี่ยนเป็นร้อนผ่าวจนเหงื่อไหลซึม ยามปลายลิ้นชื้นแฉะตวัดเลียบางอย่างที่ชูชันความเสียวกระสันก็แล่นเล่นงานจนกานต์รักครางก้อง
“อื้อ อ๊ะ คะ คุณ แพท อึก”
ริมฝีปากแสนร้ายกาจกำลังเล่นงานให้ร่างเล็กนอนบิดเร่า ราวกับจะบิดตัวหนีแต่ความต้องการกลับทำให้เผลอแอ่นอกเข้าหาให้อีกคนได้ดูดกลืนกันมากกว่าเดิม
จังหวะลิ้นดุนดันดูดดึงถี่รัว จากซ้ายไปขวาสลับกันอย่างไม่น้อยหน้า ด้วยเพราะความเสียวซ่านมือเล็กที่กำแน่นอยู่ข้างตัวจึงยกขึ้นมาสอดเข้าหากลุ่มผมหนา ขยุ้มมันแน่นระบายความรู้สึกเกินต้านทานอีกทั้งยังดึงเข้าหาโดยไม่รู้ตัว
ยามเม็ดสีสวยถูกปล่อยให้เป็นอิสระร่างเล็กก็นอนหอบตัวอ่อน ก่อนแผ่นทองแบนราบจะหดเกร็งยามลิ้นร้อนไล้เลียเลื่อนต่ำลงไป และยิ่งยามอีกคนไล้วนอยู่แถวแอ่งสะดือมือที่สอดรับเข้ากับกลุ่มผมหนายิ่งกำแน่น
กระทั่งพึงพอใจแพทริกก็ผละออกไล้ลงต่ำไปยังจุดอันตรายที่ทำให้คนใต้ร่างถึงกลับเกร็งสั่น ยามบางอย่างกำลังถูกประคองด้วยฝ่ามือร้อนใบหน้ายิ่งแทบมอดไหม้ เปลือกตาสีอ่อนหลับลงปี๋ไม่กล้ามอง
“อ๊ะ อ๊า อึก”
เพียงแค่ปลายลิ้นที่ตวัดเลียเสียงครางด้วยความเสียวกระสันก็หลุดออกมาให้ได้ยิน มันมากเกินกว่าทุกๆส่วนที่ถูกสัมผัส มือบางละจากหัวของอีกคนมากำผ้าปูที่นอนแน่นจนมันแทบขาดคามือ จากด้านบนสู่ด้านล่างอย่างเชื่องช้าแต่กลับสร้างความปั่นป่วนได้อย่างร้ายกาจ
ไม่ว่าจะกี่ครั้งแพทริกก็เล่นงานกานต์รักด้วยความเสียวจนแทบจะทะลัก คนตัวโตเก่งกว่าที่กานต์รักจะรับมือไหว เพียงแค่ลิ้นนุ่มหยุ่นที่เล่นงานก็ทำเอาเรือนกายบางอ่อนระทวย ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว
“อื้อ อ๊ะ อ๊าส์ คุณแพท”
และมันก็มากขึ้นจนสะโพกเล็กแอ่นสะท้านเมื่อกลางกายถูกครอบครองด้วยความร้อนนุ่มของโพรงปาก กานต์รักบิดตัวเร่า เป็นไปอย่างไม่อาจควบคุม สองมือจิกผ้าปูเตียงจนมันยับย่นในฝ่ามือ ขณะที่แพทริกก็ปรนเปรอมากขึ้น...และมากขึ้น
เสียงการครอบครองดังขึ้นให้ได้ยินแต่ความเสียวซ่านก็มากล้นเกินกว่าจะเขินอาย ยิ่งยามอีกคนห่อปากตวัดปลายลิ้นเลียกานต์รักยิ่งแทบทนไม่ไหว
“คุณแพท อื้อ อึก รัก...”
เสียงครางหวานที่คนฟังพึงพอใจยิ่งกระตุ้นให้แพทริกเร่งจังหวะให้ถี่ขึ้น แก่นกายสีสวยในการครอบครองเริ่มแสดงอาการไม่อาจกลั้น
“ใกล้ อื้อ อ๊ะ ใกล้แล้ว คะ ครับ ฮื่อ”
เมื่ออารมณ์พุ่งสูงขึ้นจนแทบจะแตะจุดสูงสุดเสียงหวานก็เอ่ยบอกสั่นพร่า ปากร้อนและสะโพกบางขยับสอดรับกันเป็นจังหวะยิ่งพาให้ทุกอย่างพังทลาย ยามแพทริกดูดหนักๆอีกเพียงไม่กี่ครั้งร่างเล็กก็เกร็งกระตุกสะท้านเยือกปลอดปล่อยความต้องการ และทุกหยาดหยดก็ถูกดูดกลืนลงลำคอแกร่งอย่างไม่รังเกียจ
“คะ คุณแพท...แฮก” คนนอนหอบเอ่ยเรียก
“หืม?”
“ให้...ให้รักทำให้บ้างนะครับ”
กานต์รักไม่เห็นแก่ตัวที่จะเป็นคนถูกปรนเปรออยู่ฝ่ายเดียว เสียงเล็กเอ่ยบอกแหบพร่าแม้จะต้องกลั้นใจเอ่ยประโยคแสนน่าอาย หากแต่คนที่ขยับตัวมาทาบทับให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันก็ทำเพียงยกยิ้มพร้อมทั้งกดจูบลงมาหนักๆ
“เอาไว้วันหลังฉันจะให้นายจัดการเต็มที่ วันนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันแล้วกัน”
เข่าหนาดันขาเรียวด้านล่างให้แยกออก บางอย่างที่ตื่นตัวแนบชิดจนริมฝีปากเล็กถูกขบกัดเข้าหา ก่อนมือหนาจะเอื้อมไปหยิบอะไรบางอย่างที่วางอยู่ใต้หมอน
“คะ คุณแพทเตรียมเอาไว้เมื่อไหร่กันครับ”
เจลหล่อลื่นขวดใสที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้ดวงตาโตเบิกกว้าง ไม่คาดคิดว่าอีกคนจะเตรียมการเอาไว้จนมีของแบบนี้อยู่ใต้หมอนทั้งที่ห้องนี้เป็นห้องของกานต์รักเอง
“หึ”
คนถูกถามไม่ได้เอ่ยตอบทำเพียงแค่เปิดฝาออกแล้วชโลมเจลเนื้อใสลงบนนิ้วก่อนเรือนกายสูงใหญ่จะผละลงไปตาม ยามนี้ตำแหน่งใบหน้าของอีกคนจึงอยู่ในที่ที่มองเห็นอะไรๆได้อย่างชัดเจน แม้กานต์รักจะเขินอายเพียงใดแต่ยามมือหนารั้งขาทั้งสองข้างให้แยกกว้างกว่าเดิมก็ยอมขยับตามโดยง่าย เปิดเปลือยร่างกายทุกส่วนให้อีกคนได้เห็นอย่างแจ่มแจ้ง
ใบหน้าคมขยับเข้าใกล้ ทอดสายตามองช่องทางสีกุหลาบที่ขมิบเชื้อเชิญด้วยสายตาวาววับก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปแผ่วเบา
“คะ คุณแพทครับ”
เสียงเอ่ยเรียกด้วยความตกใจดังขึ้น ในอกของคนโดนกระทำทั้งพองโตทั้งสะเทิ้นอาย หลากหลายความรู้สึกตีรวนจนเปล่งเสียงออกมาได้แค่ชื่อ
คนถูกเรียกไม่ได้เอ่ยถามหากแต่ไล้มือไปตามโคนขาอ่อนเรื่อยมากระทั่งถึงตำแหน่ง นิ้วมือแกร่งที่ชุ่มไปด้วยสารหล่อลื่นลูบไล้อยู่ปากทางเข้า ไม่นานนักก้านนิ้วเรียวยาวนั้นก็ค่อยๆสอดเข้าไป
“อึก”
ความคับแน่นที่ไม่ว่ากี่ครั้งก็ไม่เคยชินส่งผลให้กานต์รักกัดปากแน่น ยิ่งยามรับรู้ว่านิ้วแกร่งเคลื่อนเข้ามาในร่างลึกขึ้นเรื่อยๆความรู้สึกยิ่งมากตาม
กระทั่งเข้ามาจนสุดแพทริกก็ค่อยๆสาวนิ้วเข้าออกเชื่องช้า หมุนวนควานหาถูกจุดอย่างรู้ดีจนกายบางสั่นไหว จนเมื่อร่างเล็กเริ่มปรับตัวได้จำนวนนิ้วก็ถูกเพิ่มมากขึ้น
“อ๊า อ่ะ อะ อื้อ อึ๊”
เสียงชื้นแฉะกระทบเป็นจังหวะดังก้องไปทั่ว กานต์รักไม่อาจทำอะไรได้นอกจากนอนส่งเสียงครางอย่างหอบโยน ยิ่งยามนิ้วที่สามถูกเพิ่มเข้ามาและจังหวะรัวเร็วนั้นไม่ยอมปรานีเสียงร้องน่าอายยิ่งดังขึ้น
“คุณแพท อึก อะ เข้ามา อ๊า เข้ามาเถอะครับ”
หากนานกว่านี้ไม่พ้นว่าคงทนไม่ไหวปลดปล่อยความต้องการออกมาอีกรอบจึงเอ่ยร้องขอ ประโยคที่ทำให้คนฟังยอมทำตามผละนิ้วออกก่อนจะขยับไปทาบทับตำแหน่งเดิม
แพทริกหยิบขวดเจลเทใส่มือแล้วชโลมลงบนส่วนใหญ่โต มือหนาชักรูดเตรียมความพร้อมไม่กี่ครั้งก่อนจะขยับถูไถไปกับช่องทางเล็กให้อีกคนหลุดเสียงร้อง
“อื้อ อึก”
ยามแก่นกายใหญ่เคลื่อนเข้าสู่ความคับแน่นกานต์รักก็ทำได้เพียงยกมือขึ้นคล้องลำคอแกร่ง จิกเล็บลงบนลาดไหล่กว้างกลั้นเสียงคราง
“อืม”
ยามเมื่อฝากฝังตัวตนเข้าไปในร่างของกานต์รักได้จนหมดกรามแกร่งก็บดเข้าหากัน ความอุ่นร้อนตอดตุบจนความเสียวกระสันแล่นไปทั่ว เสียงครางหวานแผ่วเบาดังขึ้นอยู่ข้างหู กระทั่งเมื่อรู้ว่าร่างเล็กพรั่งพร้อมสะโพกสอบจึงเริ่มขยับ
“อ๊ะ อา อะ อ๊า”
แพทริกขยับเชื่องช้าอยู่เพียงไม่กี่ครั้งก็ทนความต้องการของตัวเองไม่ไหว มือหนากระชับสะโพกบางสั่นระริกเข้าหาตัว แปรเปลี่ยนจังหวะเป็นเร่าร้อนจนเตียงสั่นไหวจนเกิดเสียง
“คุณแพท ฮึก คุณแพทครับ”
ความเสียวซ่านเกินกว่าจะรับไหวทำให้กานต์รักน้ำตาซึม ขณะที่เล็บก็จิกครูดไปตามแผ่นหลังกว้าง ริมฝีปากบวมเจ่อขบกัดซอกคอแกร่ง ระบายความเสียดเสียวอย่างไม่อาจกลั้น
“กานต์รัก...”
ช่องทางเล็กบีบแน่นจนเสียงทุ่มครางต่ำ แพทริกกัดฟันกรอดกระทั้นกายเข้าหาหนักหน่วงอย่างไม่ยอมแพ้ ร่างบางโยกไหวสั่นคลอน เตียงลั่นเสียดสีดังเอี๊ยดอ๊าด แต่ยามนี้ร่างสูงไม่มีทางสนใจ ทำเพียงแค่ตรอกตรึงเข้าหาหนักๆจนคนใต้ร่างดิ้นพล่าน
“ไม่ไหวแล้ว อ๊ะ ฮึก อ๊า ไม่ไหว แล้ว ครับ”
เสียงหวานเอ่ยกระท่อนกระแท่นดังขึ้นบ่งบอกความต้องการ และแพทริกก็ไม่รอช้าสวนสะโพกเสยเข้าหารุนแรง ช่องทางอุ่นร้อนตอดตุบถี่รัวบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังจะทนไม่ไหว
ปึก ปึก ปึก
เสียงกระแทกกายดังหยาบโลนหากแต่เสียวซ่านไปทั่วร่าง ก่อนจังหวะสุดท้ายแพทริกจะกระทั้นกายเข้าลึก กระแทกจุดกระสันจนร่างเล็กกระตุกเฮือกปลดปล่อยทุกหยาดหยดออกมาจนหมด ไม่ต่างจากความใหญ่โตที่กระตุกอยู่ในตัวก่อนความอุ่นร้อนจะถูกฉีดพ่นเข้ามา
“อืมห์...”
“แฮกๆ”
เสียงหอบหายใจดังขึ้นจากคนใต้ร่าง มือเล็กอ่อนแรงจนผล็อยทิ้งลงบนข้างตัว ใบหน้าที่ซบอยู่กับซอกคอแกร่งก็พับอ่อน ความร้อนยังคงตราตรึงอยู่ทุกส่วนบนร่างกาย
“รอบเดียวก็ไม่ไหวแล้วรึไง”
ท่อนแขนแข็งแรงโอบกระชับร่างเล็กให้เอนนอนลงกับหมอน ทอดมองใบหน้าชื้นเหงื่อพร้อมทั้งยกยิ้มก่อนจะใช้มือเสยผมที่ปรกตามกรอบหน้าออกไปให้
ดวงตาโตค่อยๆปรือขึ้นมองคนพูดอย่างเหนื่อยอ่อน
“รัก...ขอพักก่อนครับ”
รู้ดีว่ารอบเดียวไม่เคยพอสำหรับคนตัวโตหากแต่ความเหนื่อยที่ได้รับทำให้ต้องร้องขอ บางอย่างในร่างกายกำลังขยับขยายขึ้นมาอีกรอบ กานต์รักรับรู้ถึงมันได้อย่างชัดเจน
“ให้พัก5นาที”
“อื้อ”
กานต์รักรีบหลับตาลงเอาแรง ห้านาทีที่ร่างสูงก็ไม่ได้ปล่อยให้พักเฉยๆ กดจูบบ้าง หอมแก้มบ้าง หาเศษหาเลยไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า และเมื่อครบเวลาพักไม่ขาดไม่เกินก็เริ่มต้นบทรักรอบใหม่ในทันที
กว่าจะได้นอนกานต์รักก็จำได้เพียงว่าถูกอีกคนอุ้มไปอาบน้ำแต่งตัว จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าโดนกินไปกี่รอบ ปลดปล่อยออกมาเท่าไหร่ เหนื่อยล้าจนเมื่อร่างกายสัมผัสเตียงอีกครั้งสติก็ดับวูบ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
ยามเที่ยงที่อีกคนยังคงสลบไสลแพทริกก็ได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องคนสนิท เมื่อมีธุระต้องออกไปจัดการข้างนอกจึงแปะโน้ตเอาไว้ข้างหัวเตียงแล้วกดจูบคนนอนหลับทิ้งท้ายก่อนออกมา
จังหวะการเดินมั่นคงเกิดเป็นเสียงสะท้อนในความเงียบบนทางเดินสู่ห้องอันเหน็บหนาว เรือนร่างสูงใหญ่สวมชุดสีดำสนิททั้งตัวกลืนเข้ากับบรรยากาศรอบๆให้ทุกอย่างแลดูถมึงทึง ลูกน้องหน้าห้องโค้งคำนับให้ผู้เป็นนายอย่างพร้อมเพียงเมื่อชายหนุ่มหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ยามเมื่อประตูเหล็กถูกเปิดเข้าไปและปิดลงราวกับนั่นคือมัจจุราชที่กำลังเดินเข้าไปตัดสินชีวิตผู้กระทำผิด
ร่างกายสะบักสะบอมถูกขึงด้วยโซ่เส้นใหญ่ทั้งมือและข้อเท้า ยามเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาดวงตาแดงก่ำก็เบิกขึ้นมอง แพทริกจ้องอีกฝ่ายกลับด้วยสายตานิ่งเรียบ ยิ่งเมื่อภาพกานต์รักทับซ้อนขึ้นมากรามแกร่งยิ่งบดเข้าหากัน
“ไอ้แพทริก”
“ไง...”
ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าห่างกันด้วยระยะเพียงหนึ่งก้าว จ้องมองอีกฝ่ายด้วยความเคียดแค้น ใบหน้าคมดุทอความหน้ากลัวยิ่งกว่าครั้งไหน
ศัตรูคู่แค้นแสนยาวนาน เซบาสเตียน เจมส์ ดิคเคอร์ตัน
“...”
“กลัวหรือ?” เสียงทุ้มเอ่ยเยาะพลางใช้มือบีบปลายคางจนคนเจ็บเบ้หน้าหลุดเสียงร้อง “รู้ความผิดดีนะว่าแกมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”
“...”
“ทุกครั้งสิ่งที่แกทำฉันไม่ถือสาเพราะรู้ว่าแกมันเล่นอะไรเป็นเด็ก ไม่พอใจอะไรก็ทำลายฟาดงวงฟาดงา...ฉันไม่เคยคิดจะสนใจก็แค่จัดการเอาคืนเล็กๆน้อยๆตามประสา...กระทั่งวันนี้”
“อึก...” แรงบีบตรงปลายคางนั้นเพิ่มมากขึ้นจนใบหน้าโชกเลือดบิดเบ้
“ฉันจำได้ว่าเคยพูดไปครั้งหนึ่ง”
“...”
“แกจะทำอะไรก็ได้ฉันไม่ว่า...แต่อย่ายุ่งกับคนในครอบครัวฉัน”
“หึ เมียตุ๊ดของมึงน่ะเหรอ”
ผลั๊วะ
สิ้นคำพูดนั้นมือใหญ่ก็ละออกก่อนจะออกหมัดกระแทกใส่ปากคนพูดด้วยความรวดเร็วและรุนแรงจนอีกฝ่ายหน้าหัน เลือดซึมจากมุมปากมากกว่าเดิม
“กูใจดี ให้โอกาสมึงมีชีวิตอยู่จนทุกวันนี้ยังไม่สำนึก”
แพทริกขยับหยัดกายขึ้นตรง ยื่นมือไปด้านข้างให้คนสนิทรู้งานหยิบอะไรบางอย่างวางบนฝ่ามือให้เรียบร้อย
ด้านคมของมันแปลบปลาบต้องแสงไฟสะท้อนสายตาคนมอง
“กูต่างหาก...ที่ให้มึงรอด มาจนทุกวันนี้” อีกฝ่ายยังไม่สำนึกแม้จะกลัวแทบขาดใจ
“เหรอ? แล้วตอนนี้มึงมีปัญญาทำอะไรได้”
“...”
“เรื่องธุรกิจจะเล่นสกปรกยังไงก็ได้ แต่เรื่องที่มึงร่วมมือให้คนมาฆ่าเมียกู...กูไม่ยอม”
ปลายมีดส่วนแหลมจี้เข้าสัมผัสผิวเนื้อคอของคนที่โดนจับขึงจนอีกฝ่ายตาเหลือกดิ้นลนลาน แพทริกไม่ผ่อนแรง กดมันเข้าไปอีกนิดจนเลือดค่อยๆไหลซึมออกมาจากบาดแผล
ที่เลือกไม่ใช่ปืนเพราะมันง่ายดายเกินไป เขาอยากให้มันทรมานอย่างที่สุด
“ร้องขอสิ ขอให้กูไว้ชีวิต” ความหวาดกลัวจับจิตอยู่ในดวงตาคู่นั้นแพทริกเห็นมันอย่างชัดเจนและนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ
วินาทีที่กานต์รักกลัวก็คงรู้สึกอย่างนี้ และวินาทีที่เขากลัวจะเสียคนรักไปก็ไม่ต่างกัน
“อย่า...”
“แค่นี้เหรอ” ใบหน้าคมแสยะยิ้มมองปลายมีดที่กดลงไปเรื่อยๆกับท่าทางหอบหายใจของคนตรงหน้า
“แพทริก”
น้ำเสียงนั้นอ่อนแรง ความเจ็บมากขึ้นจนเสียงร้องโหยหวนเริ่มดังออกจากปาก เสียงโซ่กระทบกันดังก้องไปทั่วเมื่อร่างกายที่ถูกพันธนาการไว้ดิ้นรนสุดแรง
“อ๊ากกกกก อึก แพ...”
“หมดเวลาของมึงแล้ว...เซบาสเตียน”
ฉึก!
ปลายมีดแหลมแทงทะลุคอจนคนที่ไม่มีโอกาสได้ร้องขอตาเหลือกโพรง ไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้ร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อแพทริกจัดการลงน้ำหนักทีเดียวอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมมองสบตาที่เหลือกด้วยความทรมานก่อนจะลงน้ำหนักกดมีดลากลงผ่านตามแนวหลอดลม เลือดมากมายกระฉูดออกมาจนเลอะไปตามมือและตัว ร่างกายนั้นกระตุกสั่นรุนแรงก่อนจะค่อยๆแน่นิ่งไป...
แพทริกจ้องมองภาพนั้นนิ่งด้วยความไม่รู้สึก ก่อนมือหนาจะผละมือที่ชุ่มไปด้วยเลือดออกจากมีดให้มันปักอยู่อย่างนั้น
เขายังโหดร้ายได้มากกว่านี้อีกเยอะ...
“นายครับ” ผ้าผืนใหญ่ถูกยื่นมาให้ ชายหนุ่มรับมันมาแล้วใช้เช็ดไปตามมือและแขนช้าๆ
“จัดการให้เรียบร้อยแล้วส่งชิ้นส่วนกลับไปให้คนของดิคเคอร์ตัน”
เอ่ยพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะโยนผ้าซับเลือดทิ้งมองสภาพศพเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหมุนกายออกจากห้อง
ผู้นำและหัวหน้าของดิคเคอร์ตันไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ก็เหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีความหมายอีกต่อไป แพทริกไม่เสียเวลาปล่อยให้ทุกอย่างยืดเยื้อ
การจัดการที่ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้”
เสียงฝีเท้าที่ย่ำมาหยุดอยู่ตรงหน้าทำให้คนร่างเล็กที่นั่งยองๆทำอะไรอยู่กับดินเงยขึ้นมอง มือบางเปรอะไปด้วยดินสีดำอีกทั้งตามกรอบหน้ายังเต็มไปด้วยเหงื่อจนแพทริกต้องนั่งลงแล้วเช็ดมันออกให้แผ่วเบา
ท่าทางเหมือนเด็กหนีไปเล่นซนที่ไหนมาทำให้ชายหนุ่มนึกเอ็นดู
“คุณแพทกลับมาแล้วหรือครับ รักปลูกดอกไม้อยู่ว่าจะทำเป็นแนวทางเดิน ตอนนี้เพิ่งปลูกได้ครึ่งหนึ่งเอง สวยไหมครับ?” รอยยิ้มหวานระบายกว้างบนใบหน้า เอ่ยตอบคนรักซึ่งนั่งยองๆอยู่ข้างกันเสียงใส
“อืม...แต่นี้ก็เย็นแล้ว เข้าบ้านเถอะพรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ”
“แต่รักยังสนุกอยู่เลยครับ”
“อย่าให้ฉันต้องทำโทษเด็กดื้อ”
คนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นเด็กดื้อทำหน้ามุ้ยน้อยๆก่อนจะยอมหันไปรับผ้าจากคนดูแลมาเช็ดมือเมื่อรู้ว่าอีกคนไม่ยอมให้ทำต่อแน่นอน
“พรุ่งนี้รักจะทำให้เสร็จ” ร่างเล็กเอ่ยบอกความตั้งใจ เป็นการเปรยกลายๆว่าร่างสูงห้ามเอ่ยห้าม
“เป็นเด็กดื้อจริงๆ”
เสียงทุ้มเอ่ยพูดก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนพลางยื่นมือส่งให้กานต์รักแล้วออกแรงดึงให้อีกคนลุกตาม เพราะกิจกรรมร้อนแรงทำให้ใบหน้าหวานเบ้บิดเล็กน้อยยามขยับตัว
“รักไม่ได้ดื้อนะครับ”
“เนี้ยแหละที่เขาเรียกว่าดื้อ”
นิ้วมือแกร่งคีบปลายจมูกเล็กบิดไปมาเบาๆให้คนดูแลทั้งหลายมองภาพนั้นด้วยความขัดเขิน การหยอกล้อที่ดูไม่เข้ากับใบหน้าคมดุและเรือนร่างสูงใหญ่กลับทำให้ชายหนุ่มดูอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ
มุมที่เกิดขึ้นกับเพียงกานต์รัก
“อื้อ คุณแพท” ร่างเล็กเอียงใบหน้าหนีหากแต่กลับหลุดหัวเราะน้อยๆ
“เข้าบ้านกันเถอะ เย็นแล้ว”
คราวนี้กานต์รักไม่อิดออด ทำเพียงยิ้มรับก่อนจะเดินตามคนตัวโตเข้าไปในตัวบ้านอย่างว่าง่าย
“แม่ว่าจะไปตามอยู่พอดีเลย ขลุกอยู่ในสวนตั้งแต่เมื่อบ่ายแล้ว”
“กำลังเล่นซนได้ที่เลยครับ”
คนตัวโตเอ่ยบอกให้คนโดนกล่าวหาราวกับเป็นเด็กเงยหน้าขึ้นมอง กำลังจะอ้าปากปฏิเสธว่าตนไม่ใช่เด็กซักหน่อยที่จะได้เล่นซนไปทั่วหากแต่คนเป็นแม่ก็เอ่ยขึ้นก่อน
“ถ้าไม่สบายขึ้นมาแม่ก็ฝากแพทจัดการหน่อยแล้วกัน”
“ไม่มีปัญหาครับ”
“ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยซะ จะได้ลงมาทานข้าวเย็นกัน”
กานต์รักได้แต่ยืนนิ่งฟังคนทั้งสองที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยไม่สนใจกันสักนิดอยู่อย่างนั้น ดวงตาโตกวาดมองแม่และคนรักสลับไปมาแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจเลยสักคน กระทั่งพูดเสร็จผู้เป็นแม่ก็เดินผ่านไป
“ขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว” มือเล็กถูกคว้าไปกุมเอาไว้ก่อนร่างสูงจะเดินนำให้กานต์รักต้องก้าวเท้าตาม
“พอมีคุณแพทแม่ก็ไม่สนใจรักเลย”
เสียงเล็กเอ่ยกระเง้ากระงอด แม้คนฟังจะไม่ได้หันกลับมามองด้านหลังแต่ก็เดาได้เลยว่าใบหน้าหวานกำลังแสดงสีหน้าอย่างไร
“ก็เพราะนายดื้อ”
“รักบอกว่ารักไม่ดื้อ รักไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ”
“เด็กไม่ดื้อที่ไหนหนีไปซนในสวนทั้งวัน ให้ฉันพูดไหมว่าคนดูแลบอกให้เข้าบ้านกี่รอบแต่ไม่ยอมเข้า”
ทุกความเคลื่อนไหวของกานต์รักไม่มีอะไรที่แพทริกไม่รู้ และประโยคนั้นก็ทำให้คนตัวเล็กปิดปากฉับอย่างไม่อาจเถียงต่อ
ก็มันกำลังเพลินนี่นา อยากทำให้เสร็จเสียวันนี้เลยด้วยซ้ำ
-
เมื่อถึงห้องนอนกว้างร่างสูงจึงเอ่ยบอกให้กานต์รักเข้าไปอาบน้ำก่อน ไม่นานนักร่างบางในชุดอยู่บ้านสบายๆก็เดินออกมา
“คุณแพทจะอาบน้ำไหมครับ”
“ไม่ล่ะ ฉันเพิ่งอาบก่อนกลับมาที่นี่”
แพทริกพูดราวกับมันเป็นเรื่องปกติไม่มีอะไรแต่คิ้วเล็กๆกลับขมวดมุ่น แม้จะสงสัยว่าคนตัวโตไปทำอะไรมาถึงได้ต้องอาบน้ำแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป
คงเป็นเรื่องงาน และกานต์รักจะไม่ก้าวก่าย
“แล้วนั่นมือคุณแพทไปโดนอะไรมาครับ”
เพราะอีกคนกำลังนั่งดูทีวีอยู่ ยามมือที่จับรีโมทยกขึ้นมาเพื่อกดเปลี่ยนช่องสายตาจึงปะทะเข้ากับรอยแดงซึ่งเป็นทางยาวเล็กๆให้ต้องขยับทรุดตัวลงข้างๆ
มือบางเอื้อมไปจับฝ่ามือใหญ่เอาไว้ก่อนจะเพ่งมองว่ามันคือรอยอะไร
“ไปโดนอะไรขูดมาหรือครับ” ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองขณะที่ดวงตาคมเรียบนิ่งสะบัดความวูบไหวให้หายไป
“คงโดนอะไรสักอย่าง ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจนักเลยไม่รู้ตัว”
“ทีหลังต้องระวังบ้างนะครับ” นิ้วมือเล็กลูบไล้รอยแผลนั้นให้แผ่วเบา สัมผัสอ่อนโยนและน้ำเสียงเป็นห่วงทำให้แพทริกยกยิ้ม
“แผลแค่นี้เอง ไม่สะเทือนฉันหรอก”
“แค่นี้ก็ไม่ได้ครับ เราไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร เผื่อมันติดเชื้อลุกลามขึ้นมาจะทำยังไง”
เสียงหัวเราะในลำคอแกร่งดังขึ้นยามฟังประโยคนั้น แผลเท่ามดนี้คนรักกลับคิดเป็นเรื่องใหญ่โต เขาตัวโตอย่างกับยักษ์แผลแค่นี้ไม่สะเทือนผิวเลยสักนิด
และอีกอย่างแพทริกรู้ดีว่าแผลนี้มันเป็นแผลจากอะไร
“ฉันไม่เป็นไร ไม่เจ็บแถมยังไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด”
“ว่าแต่รักซน คุณแพทก็ไปซนที่ไหนมาก็ไม่รู้”
กานต์รักบ่นเสียงเล็กเสียงน้อยจนคนมองทนความหมั่นเขี้ยวไม่ไหวพลิกตัวคนนั่งให้นอนราบไปกับโซฟากว้างก่อนจะเป็นฝ่ายทาบทับอยู่ด้านบน
“คุณแพท! รักตกใจหมดเลยครับ”
ด้วยเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัวเมื่อครู่จึงหลุดเสียงร้องเหวอด้วยความตกใจ
คนตัวโตชอบแกล้งแบบนี้อยู่เรื่อยเลย
“บ่นเหรอ เดี๋ยวนี้บ่นให้ฉันเหรอ”
แก้มเนียนสองข้างถูกจู่โจมจากคนด้านบนจนกานต์รักต้องเบือนหลบพร้อมทั้งหลุดเสียงหัวเราะเป็นพัลวัน
“คิก ฮ่าๆ คุณแพท”
แพทริกกดจูบไปทั่วทั้งแก้มเนียนทั้งสองข้าง หน้าผาก ลามไปจนถึงลำคอ อีกคนดิ้นรนขัดขืนก่อนร่างเล็กจะอ่อนแรงลงเรื่อยๆและจากการจู่โจมกลั่นแกล้งก็แปรเปลี่ยนเป็นการกดจูบแผ่วเบาในที่สุด
“รักเหนื่อยแล้วครับ แฮก”
ทั้งหัวเราะทั้งดิ้นจนเหนื่อยตอนนี้กานต์รักจึงนอนแผ่หราหมดสภาพปล่อยให้อีกคนแนบสัมผัสไปทั่วอย่างจำยอม
กลิ่นหอมอ่อนจากเรือนกายบางที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จทำให้คนที่ตั้งใจจะแกล้งเล่นๆเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ พอได้สัมผัสยิ่งต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งที่เพิ่งทำกันไปเมื่อคืนแท้ๆ
ฟอด
แก้มใสถูกหอมแรงๆทิ้งท้ายก่อนที่แพทริกจะห้ามใจตัวเองไว้ไม่อยู่ ถ้าไม่หยุดตอนนี้ข้าวเย็นก็คงไม่ได้ลงไปทาน กานต์รักได้แต่นอนหมดแรงระบายยิ้มกว้างพลางหอบหายใจน้อยๆ
แพทริกทอดสายตามองคนใต้ร่างที่มีรอยยิ้มติดอยู่บนใบหน้าก่อนความสดใสนั้นจะทำให้ต้องยิ้มตาม แม้จะเกิดเรื่องร้ายๆเมื่อวันก่อนแต่กานต์รักก็ยังคงเป็นกานต์รัก เขารู้ว่าภายในใจอีกคนยังคงกลัวไม่น้อย ยามหลับร่างเล็กก็นอนสะดุ้งอยู่บ่อยครั้งบ่งบอกว่าเหตุการณนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในความรู้สึก
แต่ภายนอกก็ยังพยายามทำตัวให้เป็นปกติ
จุ๊บ
เรียวปากได้รูปแนบลงมาทาบทับก่อนจะกดจูบแผ่วเบาแล้วผละออก การกระทำที่ทำให้แก้มเนียนร้อนผ่าว
“ไม่ต้องกลัวอะไร”
เพราะคนพวกนั้นถูกจัดการไปจนหมด...
“รักไม่เป็นไรแล้วครับ”
แม้จะงุนงงไม่น้อยเมื่ออีกคนพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแต่กานต์รักก็เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม ไม่ปฏิเสธว่าในใจลึกๆยังคงวูบไหวยามนึกถึง แต่เพราะมีครอบครัวและคนรักคอยอยู่ข้างๆจึงทำให้ความหวั่นกลัวนั้นค่อยๆหายไป
อาจจะยังไม่หายกลัวสนิทแต่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ
“ดีแล้วที่นายไม่เป็นไร”
ทั้งตอนนั้นและตอนนี้
สายตาคมกวาดมองใบหน้าหวานจนทั่วก่อนจะค่อยๆขยับตัวผละออกลุกขึ้นนั่งก่อนร่างเล็กจะลุกตาม การโดนแกล้งเมื่อครู่ทำเอาหัวเล็กชี้ฟูจนแพทริกหลุดยิ้ม ยกมือขึ้นมาจัดผมนิ่มให้เข้าที่
“ลงไปทานข้าวกันเถอะ ป่านนี้ทุกคนคงลงไปหมดแล้ว”
กานต์รักพยักหน้ารับก่อนจะวางมือลงบนมือใหญ่ที่ยื่นมาหาตรงหน้าแล้วหยัดตัวลุกขึ้นยืน สองมือที่มีขนาดต่างกันกระชับเข้าหาพร้อมทั้งเดินเคียงข้างกันลงไป
มือที่แพทริกสัญญาว่าจะปกป้องไปตลอดชีวิต
TBC.
มาแล้วววว มาไวเนอะ :mew3: :mew3: เหนื่อยกับเอ็นซีมาก~ ตอนแรกไม่ได้คิดจะแต่งเลยค่ะแต่มีคนเรียกร้อง เค้าจัดให้แล้วคอมเมนต์เป็นกำลังใจโลยยย ไม่งั้นไม่แต่งแล่ว ดูดพลังมาก :m15: :m15: มันก็ได้เท่านี้แหละนะเออ คนเขียนไม่ค่อยถนัดจริงๆค่ะ><
คุณแพทโหดร้ายพอไหมคะะะ เขายังโหดได้มากกว่านี้นะเออ เชื่อยังว่าใจดีมุ้งมิ้งแค่กับเมีย o18 o18
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ นับถอยหลังไปด้วยกันเนอะ :กอด1: :กอด1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
:impress2: :impress2:
ขอบคุณค่าา~
-
บทจะหวานก้อหวานละมุน บทโหดนี่ก้อโหด...ดดดดดดดซะ ชอบคุณแพทใจดีแค่กับกานต์รักคนเดียวก้อพอ :กอด1:
+1 เป็ดจ้า
-
มุ้งมิ้งมากกกกกก
งี้้แหละน้าที่เค้าว่า ถึงจะโหดยังไงแต่กับคนรัก
หวานจนน้ำตาลเรียกพ่อ
:-[
-
กับคนรักนี่อย่างกะคนละคน เอ๊ะอะ จะทำการบ้านตลอดเลยคุณแพทเนี่ย ถ้าท้องได้ท้องไปแล้ว 55
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
คุณแพทโหดมากกกกก แต่ดีแล้วจะได้ดูแลปกป้องรักได้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ :-[
:pig4: :pig4:
-
ยอมกับคุณแพทค่ะ :haun4: :haun4:
-
อื้อหือออออ ฉากรักก็เลือดดดดดพุ่ง ~~ฟิน~~
ฉากโหดก็เลือดดดดสาดดด อื้อหือ สะใจ
-
ตอนโหดนี่โหดมากอ่ะ พออยู่กับรักละมุนหวานมากกกกก :hao7:
-
ไม่แปลกใจเลย เพราะคุณแพทก็โหดมาอย่างนี้ตั้งนานแล้ว ที่ใจดีกับกานต์รักนี่สิถึงจะเรียกว่าแปลก เพราะคุณแพทใจดีแค่กับกานต์รักแล้วก็ครอบครัวแต่นั้นเอง
-
คุณแพทโหมดโหดที่เราแทบลืมไปแล้ว :katai2-1:
-
:mew1:
-
พอโหดก็เลือดสาดเลยนะคุณแพท :katai1:
แต่ตอนหวานนี้ก็ทำคนอ่านเลือดหมดตัวเหมือนกัน :pighaun:
>>ปล. ถึง NC มีบ่อย ๆ คนอ่านก็ยังไม่ชิน...แต่ฟินเหมือนเดิมนะค๊าาา (เหมือนกานต์รักแหละ) :katai2-1:
-
คุณแพทโหดจัง :mew2:
-
คุณก็หวานกะเมียคนเดียว :mew3: :mew3:
-
:o8: อิจฉารักจัง คุณแพทให้ความรู้สึกว่าอยู่ด้วยแล้วปลอดภัยคอยปกป้องตลอด
-
คุณแพทดูแลรักดีมากกกก :o8:
-
ขอบคุณ :)
-
มุ้งมิ้งกันปายยยยยย
-
:3123: :pig4: :L2:
-
คุณแพทเด็ดขาดมาก ดีค่ะ จะได้จบๆไป
น้องรักนี่เวลาอยู่ในบ้านเหมือนเด็กน้อยเลย
น่ารักและมีเสน่ห์มากจริงๆค่ะ
ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับนิยายดีๆ
จะเป็นกำลังใจให้เสมอค่า
-
คุณแพทเนี่ย กับเมียมุ้งมิ้งมากกกกกกก
ตัดภาพไปตอนเฉียดแล้งสยอง :ling3: :ling3:
-
คุณแพทเค้ามีมุมมุ้งมิ้งด้วยเนาะ :mew1:
-
อ้อยกันไป
-
หวานมาก
-
:call: รออยู่นะค่ะมาต่อเร็วๆน้าาาา
-
:call: คิดถึงมาต่อเร็วๆนะค่ะ...รอ...รอ...รอ :call:
-
ตอนที่ 29
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเมื่อทุกอย่างถูกจัดการจนเรียบร้อยกานต์รักจึงกลับมาใช้ชีวิตอย่างเช่นปกติ และสิ่งแรกที่ร่างเล็กทำก็คือการเข้าร้านหลังจากที่ไม่ได้มาดูแลเป็นเวลากว่าสัปดาห์
“เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะมารับ” คนข้างตัวเอ่ยขึ้นขณะที่ท่อนแขนแกร่งยังคงรั้งเอวเล็กเอาไว้ไม่ห่างตัว
รถยนต์คันหรูจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าร้านเป็นเวลาหลายนาที คนตัวโตเอ่ยย้ำเรื่องต่างๆไม่ยอมให้กานต์รักลงจากรถราวกับเด็กที่ผู้ปกครองมาส่งเข้าโรงเรียนเป็นวันแรก
“คุณแพทย้ำมาสามรอบแล้วครับ”
“ฉันบอกให้พักอีกสักสองสามวันก็ไม่ฟัง”
เหตุผลที่แพทริกรั้งรอไม่ยอมให้อีกฝ่ายลงจากรถเพราะยังไม่อยากให้กานต์รักกลับมาทำงาน ความกลัวที่สร้างบาดแผลเอาไว้ทำให้เขาเป็นกังวลทั้งยังห่วงสารพัด และแม้ว่าจะวางแผนรังแกให้คนรักอ่อนแรงจนตื่นสายกว่าปกติแต่ก็ไม่อาจล้มล้างความตั้งใจของอีกคนได้
ถ้าไม่มีประชุมสำคัญแน่นอนว่าเขาจะมานั่งเฝ้าไม่ให้คลาดสายตา
แต่ก็เพราะทำอย่างนั้นไม่ได้จึงต้องเพิ่มกำลังการคุ้มกันมากขึ้นเป็นเท่าตัว แม้ว่าพร้อมกานต์จะอยู่ด้วยแต่ก็เพื่อความมั่นใจที่มากขึ้น
“รักทิ้งร้านมานานแล้วครับ ไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นยังไงกันบ้าง”
“ฉันส่งคนมาดูแลตลอด ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ไหนจะพี่ชายนายอีกคน”
“ให้รักได้มาดูด้วยตัวเองเถอะนะครับ” ร่างเล็กเอ่ยร้องขอ ดวงตาโตกะพริบปริบเว้าวอน
ภาพที่ทำให้คนมองถอนหายใจกับตัวก่อนจะเสไปมองทางอื่นชั่วครู่ กับกานต์รักแล้วการแข็งใจนั้นทำได้ยากเหลือเกิน
“ไม่ต้องห่วงรักนะครับ”
ฝ่ามือใหญ่บนหน้าขาแกร่งถูกเกาะกุมลูบไล้ปลอบประโลม ความรู้สึกข้างในที่แม้จะพยายามปกปิดแต่กานต์รักก็สัมผัสได้
“อย่าพูดในสิ่งที่ฉันไม่มีวันทำได้” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบนิ่ง ประกายในดวงตาคมวูบไหวไปเสี้ยววินาที
กานต์รักไม่มีวันรู้หรอกว่าวินาทีที่เขารู้ข่าวความรู้สึกมันทรมานแค่ไหน เหมือนมีคนมาบีบหัวใจก่อนจะกระชากออกไปอย่างรุนแรง เหมือนถูกพรากลมหายใจออกไปทั้งที่ยังมีชีวิต ความกลัวและความเป็นห่วงถาโถมเข้ามาจนคนที่คิดว่าตัวเองแข็งแกร่งดั่งหินผาล้มทั้งยืน
“รักสัญญาครับว่าจะดูแลตัวเอง การป้องกันตัวที่คุณแพทสอนรักทำได้แล้วนะ...รักอยู่ตรงนี้ แล้วเย็นนี้เราก็จะเจอกันเหมือนเดิมไงครับ”
เอ่ยกระซิบพูดด้วยรอยยิ้มปลอบโยน มือบางไล้ไปมาข้างแก้มสากหวังให้สัมผัสของตัวเองคลายความกังวลของคนรักให้หมดไป
เปลือกตาหนาปรือปิดลงแน่น ปล่อยให้ความอ่อนโยนจากคนตรงหน้าละลายความรู้สึกหนักอึ้งในใจ
“แล้วเจอกันเย็นนี้”
แพทริกลืมตาขึ้นอีกครั้งก่อนจะแนบสัมผัสลงไปบนริมฝีปากสีสด ขบเม้มแผ่วเบาแต่ย้ำซ้ำหนักแน่น ขณะที่กานต์รักเองก็ตอบรับอย่างเต็มใจ
“ตั้งใจทำงานนะครับ”
จุ๊บ
สัมผัสแผ่วๆที่กดลงบนปลายคางสากตบท้ายทำให้แพทริกถึงกับอยากสั่งคนให้เลี้ยวรถกลับบ้านในทันที กลิ่นหอมอ่อนกับสัมผัสหวานละมุนยังตรึงอยู่บนเรียวปาก
“รักไปแล้วนะครับ”
แม้อยากจะรั้งเอาไว้แต่เข็มนาฬิกาคือสิ่งย้ำเตือนว่าแพทริกไม่มีมีเวลาอีกต่อไป การถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้งก่อนสุดท้ายแล้วใบหน้าคมจำต้องกดลงรับ ยอมขยับกายผละห่าง
กระจกด้านข้างถูกหมุนลงต่ำกระทั่งเห็นร่างเล็กที่เพิ่งก้าวลงไปยืนโบกมือให้พร้อมทั้งส่งยิ้มหวาน ยามเมื่อบอร์ดี้การ์ดเปิดประตูหน้าร้านออกกานต์รักจึงทอดสายตามองมาทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน เมื่อแผ่นหลังบางหายลับจากสายตารถคันหรูจึงเคลื่อนออก
ยามเมื่อเจ้าของร้านเดินเข้าไปพนักงานหลายคนก็ต่างเข้ามาถามไถ่ด้วยความยินดี กานต์รักพูดคุยกับทุกคนอยู่ซักพักกระทั่งเมื่อลูกค้าเข้าร้านมากขึ้นจึงผละออกมาให้ทุกคนทำงานได้อย่างเต็มที่ก่อนจะเดินเข้าไปในส่วนของห้องทำงาน
คิ้วได้รูปเลิกขึ้นเมื่อประตูห้องของพี่ชายซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเปิดแง้มเอาไว้อยู่เล็กน้อย กานต์รักเอียงหัวด้วยความสงสัยก่อนจะผลักมันเข้าไปช้าๆ
O_O
และภาพตรงหน้าที่ได้เห็นก็ทำให้ร่างเล็กถึงกับนิ่งงัน
“พะ พร้อม...”
เสียงเรียกสั่นไหวแผ่วเบาทำให้คนสองคนที่กำลังจูบกันลึกซึ้งผละออกอย่างรวดเร็ว ยามเมื่อหันมาเห็นบุคคลที่สามใบหน้าของมินก็ซีดเผือดขณะที่พร้อมกานต์ทำเพียงแค่มองผู้เป็นน้องนิ่ง
“สองคนนี้...”
“เดี๋ยวพี่อธิบายให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ขอเคลียร์กับคนของรักก่อน”
“พี่กับมิน...ระ รักจะไปรอที่ห้อง”
กานต์รักเอ่ยได้เพียงเท่านั้นก่อนจะพาร่างกายอันเบาโหวงเดินออกจากห้องมาด้วยความเลื่อนลอย ภาพการแนบชิดเมื่อครู่ยังติดตาไม่ห่างหาย ความคิดในหัวสับสนมึนงง ร่างเล็กได้แต่ทรุดตัวนั่งลงในห้องทำงานของตัวเองอย่างไร้สติ
กระทั่งประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามาหลังจากผ่านไปหลายนาทีกานต์รักจึงหลุดออกจากภวังค์
“รัก”
“เดี๋ยวนะ...รักขอตั้งสติก่อน”
คนถูกเรียกเอ่ยบอกผู้เป็นพี่ที่นั่งลงข้างตัวก่อนจะหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อเริ่มรู้สึกดีขึ้นจึงเปิดเปลือกตาขึ้น
“เล่ามาให้หมดนะพร้อม ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ก็คุยกันมาเรื่อยๆ แต่เพิ่งตกลงกันจริงจังหลังจากที่พี่กลับมา” คนพูดยักไหล่เอ่ยตอบอย่างเป็นธรรมชาติ
“ทำไมรักไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“คนของรักไม่ให้บอกเอง เรื่องจะเปิดเผยพี่ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว รายนั้นเขากลัวเราไม่พอใจ กลัวคนในร้านจะว่า”
“รักจะไม่พอใจอะไรกัน” คิ้วคู่สวยขมวดเข้าหากันมุ่นยามได้ยินสิ่งที่พร้อมกานต์บอก
“พี่ก็บอกไปแล้ว แต่มินก็ยังยืนยันว่าไม่อยากให้ใครรู้”
“โธ่ นี่มินคิดไปถึงไหนกันนะ...แล้วพร้อมไปหลอกล่อยังไงน้องถึงยอมตกลง”
“หลอกล่ออะไร เห็นพี่เป็นคนยังไงหืม”
“ไม่ต้องมาพูดเลย ถ้าพร้อมไม่ไปหลอกล่อมินเข้าน้องคงไม่หลวมตัวหรอก” ปากเล็กยู่น้อยๆใส่พี่ชาย ในใจนึกห่วงไปยังคนที่ตัวเองเอ็นดูเหมือนน้องอย่างอดไม่ได้
พี่ชายตัวเองทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร ความใจดีอ่อนโยนคือสิ่งที่พร้อมกานต์ปฏิบัติแค่กับคนในครอบครัว อีกทั้งพฤติกรรมในแบบของผู้ชายที่ผ่านมาก็โชกโชนไม่น้อย
“เห็นพี่เป็นคนเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นเลย”
“ก็เพราะรักรู้จักพร้อมดีไง”
“หึ พี่ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นสักหน่อย คนนี้ไม่ได้คิดเล่นๆหรอกน่าไม่ต้องห่วง”
พร้อมกานต์ไม่ใช่คนที่เจ้าชู้หรือว่าเป็นเพลย์บอย ที่ผ่านมาอาจทำตัวเสเพลบ้างแต่นั่นก็ตามประสาผู้ชายที่ยังไม่เจอความสบายใจของตัวเอง
แต่ตอนนี้เจอแล้ว
“ให้มันจริงเถอะ รักสงสารน้อง ถ้าพร้อมทำมินเสียใจรักจะโกรธจริงๆด้วย”
“บอกเด็กเราเถอะว่าอย่าดื้อกับพี่นัก”
บทจะเป็นเด็กดีก็ดีเหลือเกิน แต่บทจะดื้อขึ้นมาก็ทำเอาปวดหัวได้ไม่น้อยช่วงเวลาที่ต้องห่างกันพร้อมกานต์ต้องเคลียร์ทั้งเรื่องงานและเรื่องของมินเล่นเอาเหนื่อยกำลังสอง
“รักจะบอกให้มินดื้อกับพร้อมเยอะๆเลย”
“เอาสิ งั้นพี่ก็จะบอกคุณแพทให้ลงโทษเราหนักๆเหมือนกัน”
“พร้อม!” คำพูดนั้นทำให้กานต์รักหน้าแดงเรื่อเอ่ยเรียกชื่อพี่ชายเสียงดัง
เท่าทุกวันนี้ก็โดนลงโทษหนักแล้ว ขืนพร้อมกานต์ไปยุคนตัวโตอีกกานต์รักคงไม่มีแรงแม้แต่จะก้าวขาลงจากเตียง
“รักไม่คุยกับพร้อมแล้ว ไปหามินดีกว่า”
ปากเล็กๆเอ่ยพูดทั้งยังยื่นใส่อย่างเง้างอนก่อนที่เจ้าตัวจะหยัดกายลุกขึ้นเดินออกจากห้องเพราะไม่อยากอยู่กับผู้เป็นพี่อีกต่อไป
กานต์รักยกมือขึ้นเคาะประตูห้องทำงานของพี่ชายเพียงไม่กี่ครั้งก่อนจะเปิดเข้าไปให้คนที่นั่งกุมมือตัวเองอยู่สะดุ้งสุดตัว เด็กหนุ่มหันมามองเล็กน้อยจากนั้นก็หลบสายตาวูบอย่างไม่กล้าสบ มือทั้งสองบีบกันแน่น
“พี่รัก...” เสียงเอ่ยที่แสนจะสั่นพร่าดังขึ้นยามกานต์รักทรุดตัวนั่งลงข้างๆ
“มิน”
ร่างบางขยับเข้าหาคนที่ตัวเล็กไม่ต่างกันก่อนท่อนแขนเรียวจะค่อยๆยกขึ้นโอบคนที่คิดมากเข้ามาในอ้อมกอด สัมผัสอันอ่อนโยนนั้นทำให้มินน้ำตาซึม ความกลัวและความกังวลต่างๆถูกวางทิ้งไป
“กังวลอะไรหืมเรา พี่ไม่ได้ว่าอะไรเรื่องของมินกับพร้อมเลย”
“...”
“ดีใจซะอีกที่เป็นเรา ดีใจที่มินอดทนกับพร้อมได้”
“มิน...ขอโทษนะครับพี่รัก” คำพูดจากคนในอ้อมกอดทำให้กานต์รักผละตัวออกห่าง มองเข้าไปในดวงตาที่สั่นไหวด้วยความจริงใจ
“ขอโทษอะไรกันหืม?”
“ขอโทษที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น...ทั้งที่ไม่ควรแท้ๆ” มินเอ่ยตอบเสียงเบา
“อะไรคือไม่ควรกัน เรื่องของความรักความรู้สึกมันเป็นสิ่งที่ดีและสมควรเสมอ อย่าคิดมาก ไม่มีใครว่าอะไรทั้งนั้น”
“มิน...”
“เลิกคิดมากนะ พี่ยินดีมาก และทุกคนในร้านก็ต้องเข้าใจ”
รอยยิ้มอ่อนหวานที่ทำให้โลกนี้สดใสทำให้คนเด็กกว่าถึงกับเผลอยิ้มตาม เข้าใจได้ในทันทีเลยว่าทำไมแพทริก เบรนเนแกนถึงได้ทั้งรักทั้งหวงคนตรงหน้านัก
“ขอบคุณนะครับพี่รัก”
“ยิ้มหวานให้กันขนาดนี้พี่ชักหวั่นแล้วนะ”
เสียงนั้นเรียกสายตาจากคนทั้งสองให้หันไปมองก่อนจะพบกับร่างสูงของพร้อมกานต์ที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆ
“ทำไม หวงเหรอ” กานต์รักเลิกคิ้วใส่คนเป็นพี่ขณะที่อีกฝ่ายทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาด้านข้าง
“พี่ไม่ได้ขี้หวงเหมือนแฟนเราหรอก”
“มินไม่ได้ถูกหลอกแน่นะ พี่ว่าถอนตัวตอนนี้ยังทัน ดูสิว่าพร้อมเป็นคนยังไง”
ด้วยเพราะรู้ว่าหากต่อคำกับพี่ชายต่อไม่พ้นว่าตัวเองต้องแพ้ราบคาบจึงหันไปหาตัวช่วย มินได้แต่หลุดหัวเราะให้กับประโยคนั้นพลางอมยิ้มมองสบคนตัวโต
“นั่นสิครับ ถอนตัวตอนนี้เลยได้ไหม”
“ไม่ได้...ยังไม่ทันไรก็เข้าข้างกันซะแล้วเหรอ”
พร้อมกานต์ส่ายหัวให้กับน้องชายและคนรักที่ดูท่าว่าจะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยอย่างปลงตก ก่อนหน้านั้นยังกลัวว่ากานต์รักจะรู้เรื่องความสัมพันธ์แต่คราวนี้กลับคุยเข้าขากันเป็นที่หนึ่ง
“พร้อมได้กลายเป็นหมาหัวเน่าแน่ๆ”
“ถึงว่า มินได้กลิ่นแปลกๆ”
“ฮ่ะๆๆ/ฮ่ะๆๆ” แล้วคนร่างเล็กทั้งสองก็หลุดหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนานขณะที่คนถูกล้อได้แต่ถอนหายใจแผ่วเบา
สนุกเขาล่ะได้มีเพื่อนอย่างนี้...
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“อื้อ คุณแพทอย่าซนสิครับ”
มือใหญ่ที่ลากไล้ไปตามเรียวขาอ่อนภายใต้ผืนน้ำถูกตะครุบเอาไว้ก่อนจะเคลื่อนถึงจุดสำคัญซึ่งเปลือยเปล่าและแนบสนิทกันไปทั้งตัว
หลังจากเลิกงานที่อีกคนมารอรับอย่างตรงเวลาทั้งสองก็ไปทานข้าวกันก่อนจะกลับมาที่คฤหาสน์เบรนเนแกน และตอนนี้ก็เป็นเวลาพักผ่อนที่แพทริกทำเพียงแค่แนบชิดอยู่กับคนรักเงียบๆภายในอ่าง แม้ว่ามือจะไม่อยู่นิ่งเลยก็ตาม
“นิดเดียว”
เสียงทุ้มเอ่ยตอบขณะที่ริมฝีปากร้อนร้ายขบเม้มไปตามลำคอระหง ความเปียกชื้นตามผิวกายยิ่งทำให้ถูกสัมผัสได้อย่างลื่นไหล ใบหน้าคมซุกซบจากทางด้านหลังไล้ริมฝีปากไปทั่วไม่ให้ห่าง คลอเคลียอยู่อย่างนี้เป็นเวลามากว่าครึ่งชั่วโมง
“อ๊ะ คุณแพท”
จากเรียวขาเล็กถูกเปลี่ยนเป้าหมายไปยังสะโพกบาง กานต์รักหลุดเสียงร้องยามสัมผัสได้ว่ามือหนาฟ้อนเฟ้นเคล้นคลึงไปมาอย่างวาบหวาม
“อ้วนขึ้นหรือเปล่า”
แพทริกถามขึ้นขณะที่มือยังคงลูบไล้บริเวณนั้นแผ่วเบา ผิวกายเนียนละเอียดนุ่มลื่นทุกสัดส่วนทำให้เพลิดเพลิน และเพราะความคุ้นมือนี้เมื่อร่างเล็กเต็มไม้เต็มมือขึ้นเขาจึงรับรู้ได้อย่างง่ายดาย
“ครับ น้ำหนักรักขึ้น ทุกคนพร้อมใจกันขุนรักหมดเลย”
เพราะอาทิตย์ที่ผ่านมากานต์รักไม่ได้ออกไปไหนหรือทำอะไร ทั้งแม่และย่าจึงต่างพากันทำอาหารและหาของกินมาให้สารพัด จะมีได้ออกกำลังกายบ้างก็แค่ที่แพทริกฝึกการป้องกันตัวให้เล็กๆน้อยๆ
“ดีแล้ว ฉันชอบ”
จังหวะการฟ้อนเฟ้นนั้นเน้นหนักสลับเบาเป็นจังหวะ ใบหน้าคมที่ซุกซบอยู่ลาดไหล่เคลื่อนขึ้นมายังแก้มนุ่มก่อนจะงับเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“อื้อ เจ็บครับ” ปากเล็กร้องบอกหากแต่ไม่ได้ขยับแก้มออกปล่อยให้อีกคนทำอย่างนั้นไปกระทั่งจนพอใจ
แพทริกละใบหน้าออกจ้องมองแก้มเนียนที่แดงเรื่อจากการถูกงับก่อนจะกดจูบลงไปแผ่วเบาเป็นการไถ่โทษ สัมผัสอันอ่อนโยนทำให้กานต์รักขัดเขินใจเต้นแรง
คุณแพทขี้โกง ขี้โกงมากๆเลย
“ทำไมน่ารักขึ้น...ฉันหลงจะแย่”
ถ้อยคำนั้นทำให้ร่างกายคนฟังเห่อร้อนราวกับคนเป็นไข้ ผิวเนียนขึ้นสีตั้งแต่ใบหน้าลามไล้จนทั่วจรดปลายเท้า เกินกว่าคำว่าเขินไปจนอยากจะหายจากตรงนี้ น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าสั่นสะท้านใจดวงน้อยจนแทบทะลุออกมานอกอก
“นะ น่ารักอะไรกันครับ รัก ก็เหมือนเดิม” เพราะจังหวะหัวใจถี่รัวจึงพาให้น้ำเสียงที่เอ่ยสั่นไหวไปด้วยกัน
“นุ่มนิ่ม”
“ครับ?”
เสียงใสเอ่ยฉงนเมื่อไม่แน่ใจว่าแพทริกกำลังพูดถึงอะไร ใบหน้าหวานเอียงข้างหันไปมองคนที่ซุกไซร้จมูกอยู่กับซอกคอตัวเอง
“ฉันเรียกนาย...นุ่มนิ่มไปทั้งตัว น่ากิน”
ฟันซี่คมขบกัดผิวเนื้อเนียนราวกับจะยืนยันคำพูดนั้น กานต์รักย่นคอน้อยๆให้กับความเจ็บจี๊ดที่แล่นริ้ว
“อื้อ รักไม่ใช่ของกินสักหน่อยครับ”
“แต่ทำให้ฉันเสพติดเสียยิ่งของหวาน”
มากกว่าช็อกโกแลตที่เขาหลงใหล
ทุกๆวันที่พ้นผ่านไปความรู้สึกของแพทริกยิ่งมากขึ้นไม่มีสิ้นสุด ไม่มีแม้แต่สักวินาทีที่จะเบื่อ ความน่ารัก อ่อนโยน ใจเย็น เกาะกุมหัวใจเขาไว้ได้อย่างอยู่หมัด ความรู้สึกมากล้นที่ไม่เคยคาดคิดและตั้งตัว
บางครั้งเขายังเคยถามตัวเองว่าทำไมถึงได้รักคนตรงหน้ามากมายขนาดนี้ และคำตอบนั้นก็กระจ่างเมื่อนึกไปถึงทุกอย่างที่ผ่านมา
คำตอบง่ายๆ...เพราะกานต์รักคือกานต์รัก
“...ขาดไม่ได้เลยหรือเปล่าครับ”
ไม่รู้อะไรดลใจให้คนที่สั่นไหวไปทั้งตัวกล้าเอ่ยประโยคนั้น ยามเมื่อใบหน้าคมเงยขึ้นมองสบมากานต์รักจึงรีบหลบวูบ กัดปากตัวเองแน่น
“อืม ถ้าขาดก็คงใจขาดตาย” แพทริกยกยิ้มมองคนที่ตัวแดงราวกับกุ้งด้วยความเอ็นดู ถามเองเขินเองอย่างนี้ก็มี
“ระ รักว่าเรารีบอาบน้ำกันดีกว่าครับ”
ด้วยเพราะไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไรกานต์รักจึงรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ตัวเองจะละลายไปกับน้ำในอ่าง ยิ่งยามรับรู้ว่าสายตาคมจับจ้องอยู่อย่างนี้ยิ่งไม่รู้จะทำอย่างไร
แพทริกได้แต่หลุดเสียงหัวเราะในลำคอก่อนจะยอมทำตามคำพูดของอีกคน คนขี้เขินจึงรีบหยัดกายขึ้นวิ่งดุ๊กด๊กไปยังใต้ฝักบัวชำระร่างกายตัวเองด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าคมส่ายน้อยๆก่อนจะกดปล่อยน้ำให้ไหลออกแล้วตามเข้าไป
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยกานต์รักก็ขยับก้าวขึ้นเตียง ยามร่างสูงปิดไฟในห้องให้เหลือเพียงดวงเดียวแล้วทอดกายลงมาในตำแหน่งของตัวเองคนตัวเล็กจึงขยับกายเข้าหา
“ง่วงหรือยัง”
“นิดหน่อยครับ”
“ป่านนี้พ่อกับแม่นายคงกลับถึงบ้านแล้ว”
เพราะวันนี้ท่านทั้งสองมีงานดึกแพทริกจึงฉวยโอกาสฉกตัวกานต์รักมานอนที่ของบ้านตัวเอง ขณะที่พร้อมกานต์ก็ไม่ได้กลับบ้านเช่นเดียวกัน
“ครับ เมื่อกี้แม่เพิ่งไลน์มาบอก”
“อาทิตย์นี้หลังจากฉันเคลียร์งานเสร็จจะพาไปเที่ยว”
“จริงหรือครับ?” กานต์รักเอ่ยถามย้ำด้วยความตื่นเต้นก่อนจะพลิกตัวขึ้นมามองหน้าคนที่ตัวเองนอนซบอยู่อย่างรวดเร็ว
“จริงสิ อยากจะไปไหน ฝรั่งเศส อิตาลี เยอรมัน ขั้วโลกเหนือ หรือที่ไหนก็ได้หมด”
“คุณแพทว่างกี่วันครับ” น้ำเสียงนั้นเจือความดีใจและความตื่นเต้นเอาไว้มากมาย เหมือนเด็กที่พ่อแม่สัญญาว่าจะซื้อของเล่นให้อย่างไรอย่างนั้น
“แล้วแต่นาย อยากเที่ยวเท่าไหร่ฉันก็ว่างเท่านั้น”
ยอมรับว่าเพราะเหตุการณ์ฝันร้ายนั้นทำให้แพทริกตระหนักได้ว่าเขาใช้เวลากับคนรักน้อยเหลือเกิน แม้จะอยู่ด้วยกันแทบตลอดแต่กลับค่อยไม่ได้พักผ่อนอย่างจริงจัง คราวนี้จึงถือโอกาสนั้นอย่างเต็มที่
“สองอาทิตย์ได้ไหมครับ” ถามออกไปเสียงเบาอย่างไม่มั่นใจ
“เดือนนึงยังได้”
“จริงนะครับ”
ใบหน้าคมกดรับก่อนจะต้องนิ่งงันเมื่อริมฝีปากเล็กกดจูบลงมาทั้งบนริมฝีปากและปลายคางแกร่ง ใบหน้าหวานยิ้มร่าดวงตาทอประกายไปด้วยความสุข
“ขอบคุณนะครับ รักมีที่ที่อยากไปเยอะแยะเลย...กลับอังกฤษก่อนค่อยไปต่อที่อื่นๆ อืม แล้วก็อยากไปดูแสงเหนือ แต่มอสโคก็อยากไป หรือว่าจะไป...”
เสียงหวานร่ายยาวกับตัวเองขณะที่พลิกตัวกลับมานอนในอ้อมแขนแกร่งเช่นเดิม พูดไปทั้งยังพยักหน้าหงึกหงักกับตัวเองจนแพทริกได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ
แล้วดูท่าว่ากานต์รักจะพูดกับตัวเองอยู่อย่างนั้นจนต้องพลิกตัวขึ้นไปกดจูบปิดคำพูดมากมายที่พรั่งพรูให้หยุดนิ่ง
“ยังมีเวลาอีกหลายวัน พรุ่งนี้ค่อยคิด”
“รักตื่นเต้นครับ”
“งั้นฉันจะทำให้หายตื่นเต้น” ดวงตาคมที่ทอประกายวาววับทำให้กานต์รักรู้ได้ทันทีว่าวิธีนั้นคืออะไร
“ไม่ตื่นเต้นแล้วครับ...รักง่วงแล้ว งั้นนอนเลยดีกว่า ฝันดีนะครับ” พูดจบก็พลิกตัวตะแคงข้างกระชับผ้าห่มผืนหนาเข้าหาอกราวกับเป็นเกราะป้องกัน
แพทริกยกยิ้มยามมองท่าทางของคนร่างเล็กก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด ท่อนแขนแกร่งสอดรัดรั้งเอวเล็กเข้าหาจากทางด้านหลัง วางคางไว้บนหัวแล้วกดจูบลงไปก่อนจะซบหน้าอยู่อย่างนั้น
“ฝันดี” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบในความมืด ท่อนแขนที่พาดอยู่กับร่างกายของกานต์รักถูกโอบกระชับด้วยมือบาง คนที่ถูกโอบกอดไล้สัมผัสไปตามท่อนแขนแกร่งนั้นแผ่วเบา ขับกล่อมให้คนตัวโตหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“จะโทรหรือไม่โทรดีนะ” กานต์รักบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างลังเลพร้อมทั้งจ้องมองโทรศัพท์ของตัวเองที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะอย่างตัดสินใจไม่ได้
เรื่องของเรื่องก็คือหนังที่ร่างเล็กติดตามมาตั้งแต่ภาคแรกนั้นเข้าฉายภาคสองในโรงภาพยนตร์ไปเมื่อหลายวันก่อน และด้วยเพราะกานต์รักปิดร้านเร็วกกว่าปกติเนื่องจากคนเยอะกว่าทุกวันจึงอยากจะไปดู และนั่นคือปัญหา
เพราะรู้ว่าอีกคนทำงานอยู่จึงไม่อยากรบกวนแต่หากจะไปดูคนเดียวก็รู้ว่าต้องโดนแพทริกดุแน่ๆ
ฮึบ โทรก็โทร
ท้ายที่สุดแล้วจึงกลั้นใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปยังเบอร์ของคนรัก รอเสียงสัญญาณดังอยู่เพียงไม่กี่ทีแพทริกก็รับสาย
(ว่าไงกานต์รัก)
“คุณแพทยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ”
(นิดหน่อย มีอะไรด่วนหรือเปล่า) เพราะโดยปกติแล้วกานต์รักจะไม่โทรมาในช่วงเวลางานนัก ส่วนมากอีกคนจะไลน์มาถามก่อนแพทริกจึงอดแปลกใจไม่ได้
“ก็...เปล่าครับ รักแค่มีเรื่องจะขอ” เอ่ยออกไปเสียงอ้อมแอ้ม
(ว่ามาสิ)
“รักขอไปดูหนังได้ไหมครับ พอดีวันนี้ปิดร้านเร็วแล้วหนังที่รักอยากดูก็เข้าโรงแล้ว คือ...รักรู้ว่าคุณแพททำงาน รักไปดูคนเดียวได้นะครับ ให้คนดูแลตามไปเยอะๆก็ได้”
กานต์รักเอ่ยออกมารวดเดียวอธิบายทุกอย่างเสร็จสรรพก่อนจะกลั้นหายใจรอฟังคำตอบเมื่อปลายสายเงียบไป
(อยากไปดูหนัง?)
“คะ ครับ”
(บอกแล้วไงว่าถ้าอยากทำอะไรให้บอก ฉันมีคุยงานแล้วก็ตรวจเอกสารอีกนิดหน่อย ตอนนี้ห้าโมงครึ่ง ทุ่มหนึ่งรอไหวหรือเปล่า)
“ไหวครับ รักไม่ได้รบกวนงานคุณแพทใช่ไหม” แม้จะโล่งอกกับการที่อีกคนไม่ได้ว่าอะไรแต่ถึงอย่างนั้นกานต์รักก็ยังอดห่วงเรื่องงานของแพทริกไม่ได้
(ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านาย ยังไงเดี๋ยวฉันทำงานก่อนเสร็จแล้วจะไปรับ)
“ครับ”
แม้ประโยคก่อนหน้าจะชวนให้ใจคนฟังสั่นไหวแต่กานต์รักก็พยายามเก็บอาการแล้วตอบรับออกไปด้วยเสียงปกติ แพทริกเอ่ยร่ำลาอีกเล็กน้อยก่อนจะวางสายไปให้ร่างเล็กได้แต่อมยิ้มกับตัวเอง
คุณแพทใจดีอีกแล้ว
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“มาดูหนังบู๊แต่ทำไมร้องไห้” แพทริกพูดไปทั้งยังยิ้มขำเมื่อใบหน้าหวานแดงเรื่อ ปลายจมูกเล็กขึ้นสีดูคล้ายกับกวางเรนเดียร์
กานต์รักเป็นคนเอ่ยปากว่าอยากดูหนังเรื่องนี้และเขาเองก็ตามใจไม่ขัด เป็นหนังในกระแสที่กำลังมาแรงและคอหนังต่างให้คะแนนกันสูงลิ่ว แม้ตัวหนังจะสนุกแต่คนไม่ได้ดูหนังมากนักเช่นเขาจึงไม่รู้สึกอินอะไร ต่างจากอีกคนที่พอถึงฉากซึ้งก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น แพทริกทั้งขำทั้งเอ็นดู
“ก็มันซึ้งนี่ครับ”
เอ่ยตอบเสียงสั่นเครือเพราะอารมณ์ยังคงดำดิ่งอยู่กับฉากนั้น กานต์รักพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล
“เมื่อกี้ฉันเห็นเด็กเดินออกมาเขายังไม่ร้องเลย”
“เด็กไม่เข้าใจอารมณ์ซึ้งเท่าผู้ใหญ่หรอกครับ” แก้ตัวเสียงเบาพลางสูดลมหายใจเข้าลึกพยายามตัดภาพความซาบซึ้งนั้นให้ออกไปจากหัว
“หึ แล้วนี่หิวหรือยัง”
ก่อนจะเข้าโรงด้วยเพราะมีเวลาไม่มากนักกานต์รักจึงซื้อป็อปคอร์นและน้ำเข้าไปกินรองท้องก่อน มื้อค่ำที่ควรจะถึงเวลาจึงต้องเลื่อนมาเป็นสี่ทุ่มอย่างไม่อาจเลี่ยง
“หิวแล้วครับ”
“งั้นก็แวะร้านอาหารก่อนกลับแล้วกัน จะได้ไม่ต้องรบกวนแม่บ้าน”
“ครับ” ใบหน้าหวานยิ้มรับอย่างเห็นด้วยเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาดึกพอสมควร
-
(ต่อ)
ร้านอาหารไทยคือร้านที่ร่างเล็กเลือก จากปกติที่ชื่นชอบอยู่แล้วดูเหมือนว่าช่วงนี้กานต์รักจะติดใจเป็นพิเศษ ไม่นึกอยากทานอาหารอื่นๆเลยแม้แต่น้อย
“ยำหมูยออีกแล้ว”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อพนักงานเดินออกไปยามรับออเดอร์แล้วเรียบร้อย ที่แพทริกเอ่ยท้วงก็เนื่องจากบางวันนั้นกานต์รักไม่ยอมทานอะไรนอกจากยำหมูยอเพียงอย่างเดียว
“รักชอบครับ” รอยยิ้มเอาใจถูกจุดขึ้นบนใบหน้าเมื่อสังเกตได้ว่าคิ้วเริ่มเข้มขมวดเข้าหากัน
“กินทุกวัน เดี๋ยวได้ปวดท้อง”
“รักกินข้าวด้วย ไม่ปวดแน่นอนครับ”
เด็กน้อยตรงหน้าเอ่ยแก้ตัวจนคนตัวโตได้แต่ส่ายหัวกับการเอาตัวรอดนั้น ครั้นจะดุใบหน้าใสก็ยิ้มอ้อนใส่จนใจอ่อนยวบ ยิ่งเดี๋ยวนี้อีกคนพัฒนาเริ่มรู้ทางแล้วว่าทำแบบไหนจะไม่โดนดุยิ่งแล้วใหญ่
“ถ้าปวดท้องขึ้นมาฉันจะจับตีซะให้เข็ด”
“คุณแพทกล้าตีรักเหรอครับ”
กานต์รักเอ่ยเสียงเบาพร้อมทั้งช้อนสายตาขึ้นมองเว้าวอน ท่าทางที่ทำให้แพทริกใจกระตุกขณะที่คนทำนั้นหน้าแดงเรื่อ
“จะตีจนลุกจากเตียงไม่ขึ้นเลย”
กรามแกร่งถูกบดเข้ากันอย่างอดกลั้นพยายามที่จะไม่กระชากร่างเล็กเข้ามาจูบ ยิ่งยามนี้ที่กานต์รักมีน้ำมีนวลอิ่มเอิบขึ้นบวกกับด้วยท่าทางนั้นยิ่งทำให้แพทริกรู้สึกหมั่นจนอยากจับมาฟัด
ถ้าอยู่บ้านบอกเลยว่าไม่มีทางรอดแน่ๆ
“ระ รักจะฟ้องมัม” ตีที่ร่างสูงพูดถึงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตีแบบไหน และนั่นทำให้คนฟังหลบสายตาวูบ เอ่ยพูดเสียงสั่น
“ยิ่งฟ้องฉันก็ยิ่งจะทำ”
“คุณแพทใจร้าย”
ริมฝีปากสีสดเบะออกเหมือนเด็กโดนรังแกเสียจนคนมองหลุดหัวเราะ ตั้งใจว่าจะแกล้งให้ถึงที่สุดแต่พอเห็นท่าทางนี้แล้วก็ทำอย่างนั้นไม่ได้เนื่องจากหลุดขำออกมาเสียก่อน
“คงจะไม่ร้องไห้ใส่ฉันนะ”
“รักไม่ใช่เด็กนะครับ”
ยิ่งอีกฝ่ายพูดยิ่งราวกับแกล้งให้กานต์รักดูเป็นเด็กยิ่งกว่าเดิม ด้วยเพราะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้นปากเล็กจึงยื่นใส่บ่นให้ขมุบขมิบ
จนในที่สุดแพทริกก็เอื้อมมือไปบีบความนุ่มนิ่มนั้นอย่างอดใจไม่ไหว
“ยื่นปากมานี่อยากให้ฉันจูบใช่ไหม”
“ไอ้ ไอ้ อั๊ก อ่อย อั๊บ”
แรงบีบนั้นไม่ได้มากมายนักแต่ก็ไม่อาจทำให้กานต์รักขยับปากพูดได้เช่นปกติ ประโยคที่เอ่ยตอบจึงดังอู้อี้แต่แพทริกก็เดาได้ว่าอีกคนพูดอะไร
“แต่ฉันอยากจูบ ทำยังไงดี?”
มือหนาคลายออกก่อนจะเลื่อนข้อนิ้วไปไล้ใต้ริมฝีปากบางอย่างสื่อความหมาย ดวงตาคมทอดมองอ้อยอิ่ง และนั่นทำให้กานต์รักถึงกับชะงัก ความร้อนค่อยๆลามไล้มายังสองข้างแก้ม
“ทะ ที่นี่ไม่ได้นะครับ”
แม้ร้านอาหารนี้จะค่อนข้างเป็นส่วนตัวแต่ก็ยังมีพนักงานที่สามารถมองเห็นได้ และต่อให้อยากทำอย่างนั้นมากแค่ไหนแพทริกก็ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจแล้วดึงตัวเองกลับมานั่งตัวตรงเมื่อพนักงานกำลังเดินตรงมาเสิร์ฟอาหาร
“รีบกิน...”
“ครับ?”
“จะได้รีบกลับ”
เอ่ยพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะลงมือทานอาหารโดยไม่มีแม้แต่บทสนทนา และสิบห้านาทีต่อมาแพทริกก็เรียกพนักงานเช็คบิลจากนั้นก็รั้งมือเล็กให้ร่างบางลุกขึ้นเดินตามกลับไปที่รถอย่างรวดเร็ว
“แฮก อ๊ะ อื้อ เจ็บครับ”
ทันทีที่กลับมาถึงคฤหาสน์แพทริกก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเริ่มต้นบทรักที่แสนร้อนแรงไปถึงสองรอบ ยามนี้กานต์รักจึงทำได้เพียงนอนหอบหายใจขณะที่คนตัวโตยังคงคลอเคลียอยู่กับซอกคอบาง
ไล้เลียบ้าง ดูดดึงบ้าง ไม่ยอมละห่างแต่ก็ไม่ได้ทิ้งน้ำหนักลงมาให้อึดอัด
“หมั่นเขี้ยว”
“คอรักต้องเป็นรอยเยอะแน่เลย” อีกคนไม่ออมแรงและผ่อนปรนให้แม้แต่น้อย ราวกับว่าอยากจะกัดกลืนกันจนไม่ต้องเดาเลยว่าทั้งตัวนั้นมีร่องรอยอยู่มากแค่ไหน
แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่ากานต์รักชอบและมีความสุข
ส่วนมากจะเป็นแพทริกที่ระวังเรื่องร่องรอยต่างๆ แม้ดูเหมือนจะทำได้ยากแต่อีกคนก็พยายามเลี่ยงตรงที่โผล่พ้นร่มผ้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีให้เห็นในแทบทุกครั้งจนกานต์รักต้องหาตัวช่วยอย่างเช่นรองพื้นมาปกปิด
คราวนี้ดูเหมือนจะไม่อาจช่วยได้
“ก็แค่ใส่เสื้อติดกระดุมคอไปทั้งอาทิตย์”
“ช่วงนี้อากาศร้อน ใส่อย่างนั้นคนต้องมองแปลกๆแน่เลยครับ”
“หรือจะโชว์ไปเลยก็ได้ ฉันไม่ว่า”
“ฮื่อ ทำแบบนั้นได้ที่ไหนกันครับ” อีกคนไม่ว่าแต่เป็นกานต์รักเองที่ทนความอายนั้นไม่ไหวเนื่องจากไม่ใช่เพียงแค่รอยสองรอย
“งั้นก็อยู่แต่บ้าน ไม่ต้องออกไปไหน”
“รักต้องไปดูร้านนะครับ”
“เดี๋ยวฉันจัดการให้”
“คุณแพท~ ไม่เอารักไม่คุยด้วยแล้วครับ ไปอาบน้ำดีกว่า”
เอ่ยบอกก่อนจะรอให้อีกคนขยับออกห่าง ใบหน้าคมละจากซอกคอบางหอมกรุ่นชื้นเหงื่อยามที่ในหัวนึกไปถึงแผนการอีกอย่าง
“อืม ฉันก็อยากอาบเหมือนกัน”
แพทริกหยัดกายผละตัวขึ้น ร่างกายสมบูรณ์แบบเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างคนออกกำลังกายเปลือยเปล่าให้ได้เห็นอะไรต่อมิอะไรเต็มตาจนคนขี้อายรีบเบือนหลบ ทว่าต่อมากานต์รักก็ถูกช้อนอุ้ม เปลือยปรากฏให้ได้เห็นไม่ต่างกัน
“พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้านะครับ” เอ่ยเตือนเอาไว้อย่างรู้ดีว่าคนรักจะทำอะไร
“แล้วยังไง”
ริมฝีปากได้รูปกดจูบลงมาปิดกั้นทุกคำพูดก่อนจะก้าวอาดๆไปทางห้องน้ำให้กานต์รักรู้ว่าคงต้องใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าปกติ
เสียงครางหวานดังคลอเคลียไปทั่วห้องน้ำกว้าง บทรักหลายต่อหลายครั้งที่ถูกดำเนินไปทำให้กานต์รักอ่อนแรงจนต้องปล่อยให้แพทริกอาบน้ำจัดการทุกอย่างให้เช่นเคย
TBC.
กลับมาแล้ววววววววววววววว :sad4: :sad4:
คนเขียนขอโทษที่หายไปนาน(มากกกก) น้อมรับผิดและพร้อมรับบทลงโทษ(เอาแส้มาเฆี่ยนบ่าวเลยเจ้าค่ะ) :monkeysad: :monkeysad: คิดถึงมากๆๆๆๆเลย ใครที่ติดตามเพจคงรู้อยู่แล้วเนอะ ที่มาช้าเพราะเรื่องเรียนค่ะ มีสอบ งาน และโปรเจคต์มากมาย ตอนนี้เหลือสอบอีกแค่ตัวเดียวก็เปิดเทอมแล้ว เย้ :z2: :z2:
แล้วก็เรื่องนี้ตอนหน้าก็จบแล้วน๊า แต่ว่าเดี๋ยวมีตอนพิเศษให้อ่านแน่นอน :mew1:
ขอบคุณสำหรับคนที่รอนะคะ ขอบคุณที่ติดตามไม่ทิ้งกันไปไหน รักมาก :กอด1: :กอด1:
ปล.ไม่แน่ใว่าบอกในนี้หรือยังแต่แจ้งเลยแล้วกันนะคะว่าเรื่องนี้นายเอกท้องได้ ขอโทษที่ไม่ได้แจ้งก่อนสำหรับคนที่ไม่ได้คาดหวัง แต่ยังไงก็ติดตามจนถึงตอนสุดท้ายได้นะคะ กานต์รักจะท้องในตอนพิเศษ ใครไม่อยากอานก็อ่านถึงแค่ตอนหน้าเนอะ
:pig4: :pig4:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
โอยยยยย ทำไมเขินนนนน
-
ฮื่ออ จะจบแล้วหรอ :mew2:
-
หวานจนน่าอิจฉา :-[ :-[ :-[
รอตอนพิเศษ :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยดีงาม รักท้องแน่ๆถึงอวบขึ้น
คุณแพทขยันจริงๆนะคะ
-
ยอมใจความคุณแพท
หลงน้องมากกกกกกกกก
คือคนเขียนสื่อการใช้ชีวิตคู่ได้ดีเลยค่ะ
รอวันน้องรักมีเจ้าตัวน้อยน้า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอค่า
-
:hao5: ฮืออออออ.....ดีใจ 'รัก'กลับมาแล้ววว
ยังไม่อยากให้จบเลย...แต่ก็อยากอ่านตอนที่รักท้อง (ย้อนแย้งเนอะ)
อยากรู้ว่าคุณพ่อจะเป็นยังไง ขนาดไม่ท้องก็หวงจะแย่แล้ววว
-
เขินไปอีกกกก
-
ดีใจที่ไรท์กลับมาพร้อมกับความหวาน
-
งานนี้ คุณพ่อจะทำยังไง ท้องแล้วหรือป่าว
-
ชอบๆๆๆ ครับ
-
:mew1: :pig4:
-
คุ้มกับการรอมากอะ..ดีต่อใจไปอีก...มีท้องได้ในตอนพิเศษด้วย...อยากอ่านเข้าไปอี้กกกก
-
รักท้องได้ทีนี้คุณแพทก็หวง ห่วงเมียและลูกคูณสิบ :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
หวานแหววอ่ะ >\\\\\\<
แอบมีคู่ขิงพร้อมกานต์ด้วยนินา จะมีเรื่องแยกไหมน๊าาาา
-
รอๆๆๆๆๆๆ รักท้องคุณแพทคงเยอะคูณล้าน..นนนนน
ผมก้อรักของผมเข้าใจใช่ไหม #คุณแพทกล่าว :laugh3:
-
หวานนนนนนน มากกกกกกกก
หวานจนเราอิจฉา :hao7:
-
:pig4:
-
หวานอะ
-
:L2: :pig4:
-
หวานน น้ำตาลยังอาย
-
อร๊ายยย. รักจะท้องได้ อยากอ่านเร็วๆ แล้วอะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
เย้ย!! ทำไมคนเขียนพึ่งมาบอกล่ะว่า กานต์รักท้องได้ ไอ้เราก็นึกอยากให้กานต์รักท้องได้มาตั้งนาน ลูกๆ คงออกมาน่ารักมาก
-
ตายแล้วววว หนูรักมีลูก แพทคงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่
ไหนจะพร้อมกานต์และครอบครัวอีก ปู่ย่าตายายแต่ละคนไม่ต้องออกจากบ้านแน่รักเอ้ยย
-
อยากให้ท้องตั้งแต่กลางเรื่อง คลอดเด็กๆด้วย
คุณแพทจะได้มีความหวงลูก หลงลูกไปอีก อิอิ
-
:o8:
-
หวานมากกกกก
ตกใจที่จะจบแล้ว ฮืออออออออ
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ หวานมากกกกก :-[ :-[
และก็เสียเลือดหนักมากเช่นกัน :jul1:
-
เอะอะๆ ลงโทษเลยนะคุณแพท
-
คุณแพทคะ ก็เข้าใจว่าหลงน้อง
แต่ช่วยถนอมน้องหน่อยนะคะ เดี๋ยวน้องชัำหมด...ฮาาาาาาา
-
ฮือออ กลับมาแล้วว
ตอนนี้หวานกันอีกแล้ว
-
:m25: น่ารักมาก นานแค่ไหนก็รอค่ะ อยากอ่านตอนจันทร์เจ้า+รัก+ภาม มาเจอกัน แล้วมีเรื่องให้บรรดาคุณสามีได้ปวดหัวเล่น คงสนุกน่าดู :hao3: :ruready
-
มารอค่ะ :hao5:
-
ตอนที่ 30
ในวันฟ้าสดใสของเช้าวันหยุดที่จะได้ใช้เวลาพักผ่อนอย่างเต็มที่วันนี้ทั้งกานต์รักและแพทริกตั้งใจจะทำกิจกรรมบางอย่างซึ่งอยู่ดีๆต่างฝ่ายก็นึกอยากทำขึ้นมาเป็นการใช้เวลาด้วยกันในอีกแบบ
เริ่มจากในตอนเช้าตรู่ ณ ห้องออกกำลังกาย
“เริ่มจากเดินช้าสลับเร็วสิบนาที จากนั้นค่อยวิ่งโอเคไหม” ร่างสูงยืนอยู่ข้างลู่วิ่งเอ่ยบอกกับกานต์รักที่ยืนเตรียมพร้อมเรียบร้อย
“ครับ” ใบหน้าเล็กกดลงรับแข็งขัน
“ฉันกดstartนะ”
ตัวเลขบนจอเครื่องปรากฏเป็นสัญญาณนับถอยหลังจากสามไปจนถึงหนึ่งก่อนสายพานจะทำหน้าที่เคลื่อนตัวให้เท้าเล็กๆเริ่มก้าวเดิน
กานต์รักไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเป็นชิ้นเป็นอันนักวันนี้เป็นวันหยุดจึงอยากจะเริ่มต้นทำอะไรเพื่อให้ตัวเองนั้นมีสุขภาพที่ดีโดยมีแพทริกคอยดูแลอยู่ไม่ห่างพร้อมทั้งกดเพิ่มสปีดขึ้นเรื่อยๆตามความเหมาะสม
“แฮกๆ นะ เหนื่อยจัง...เลยครับ”
ออกแรงวิ่งเหยาะๆได้ไม่ถึงสามนาทีกานต์รักก็หันมาพูดด้วยใบหน้าบิดเบ้ เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลซึมตามกรอบหน้า หน้าอกบางสะท้อนขึ้นลงเร็วตามจังหวะการหายใจ
“เพิ่งเริ่มเอง อดทนหน่อย พยายามหายใจทางจมูกเข้าไว้”
กานต์รักรีบหุบปากที่กำลังหอบหายใจฉับก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อย จากนั้นจึงสูดลมหายใจสร้างความฮึกเหิมให้กับตัวเองแล้วออกแรงวิ่งต่อ
“แฮก แฮก...”
กว่าจะถึงเวลาที่แพทริกกำหนดเอาไว้ร่างเล็กก็หมดแรงทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นอย่างหมดสภาพ หยาดเหงื่อไหลซึมไปทั่วร่าง ความร้อนลอยโอบล้อมรอบกาย หัวใจเต้นถี่
“หมดสภาพเลยเหรอหืม”
แพทริกนั่งยองๆลงตรงหน้าคนหมดสภาพพลางยกยิ้มให้กับภาพที่เห็น มือหนาเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาซับเหงื่อออกให้กานต์รักแผ่วเบา
เส้นผมเปียกชื้น แก้มเนียนสองข้างแดงปลั่ง...ช่างเป็นภาพที่น่ามอง
“ระ แฮก รัก ไม่มี แรงแล้วครับ”
“แรกๆก็อย่างนี้”
“วันนี้ พอแค่นี้ ดะ ได้ไหมครับ”
เสียงร้องขอนั้นเว้าวอนจนแพทริกได้แต่ส่ายหน้าให้กับความอดทนที่แสนน้อยนิดในเรื่องการออกกำลังกายของคนรัก
วิธีเอาตัวรอดของเขาล่ะ
แต่แพทริกเองก็มีข้อแลกเปลี่ยนที่ตัวเองแสนจะได้เปรียบเช่นเดียวกัน
ใบหน้าคมเอียงเข้าหา เคาะข้อนิ้วเข้ากับแก้มของตัวเองเบาๆให้ดวงตาโตเบิกมองก่อนจะยอมกลั้นความเขินกดจมูกลงไปเร็วๆ
แลกกับการพอแค่นี้อะไรก็ยอมทั้งนั้น
“โอเค วันนี้พอแค่นี้” คนเจ้าเล่ห์พูดง่ายๆก่อนจะเป็นฝ่ายกดจมูกเข้ากับใบหน้าชื้นเหงื่อหนักๆ
“แค่นี้ก็เอาเหรอครับ” กานต์รักส่ายหน้าถามพร้อมทั้งยิ้มอ่อนกับการตอดเล็กตอดน้อยนี้
“หรือจะให้มากกว่านี้?”
“หะ ให้อะไรกันครับ เหงื่อเต็มเลย...แล้วคุณแพทจะออกกำลังกายต่อไหมครับ”
“อืม คงอีกสักชั่วโมง นายขึ้นไปอาบน้ำก่อนเถอะ”
“งั้นรักขึ้นไปอาบน้ำนะครับ จะได้ลงมาดูอาหารเช้าด้วย” แพทริกพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นยื่นมือส่งให้คนรัก เมื่อกานต์รักเอื้อมมาจับจึงออกแรงรั้งให้ลุกขึ้นยืน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“คิก คุณแพทน่ารักจังเลยครับ”
เรือนร่างสูงใหญ่บวกกับใบหน้าคมดุทำให้อีกคนดูแปลกตาไปยามสวมผ้ากันเปื้อนสีสันสดใสอยู่บนร่างกาย แม้จะยังดูกระดักกระเดิกแต่กานต์รักมองว่ามันก็เข้ากับแพทริกไปอีกแบบ
“ไม่มีผ้ากันเปื้อนสีอื่นแล้วหรือไง”
“สีนี้ก็น่ารักออกครับ เข้ากันกับของรักเลย”
แพทริกมองผ้ากันเปื้อนสีเหลืองอ่อนที่ดูเข้ากับกานต์รักอย่างลงตัวก่อนจะก้มลงมองผ้ากันเปื้อนสีฟ้าของตัวเองแล้วถอนหายใจ
“พอฉันใส่แล้วมันแปลกๆ”
“ไม่แปลกหรอกครับ...เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า รักเตรียมส่วนผสมไว้ให้แล้ว”
“ต้องทำอะไรก่อน ทำไมมันเยอะแยะไปหมด”
“ไม่เยอะเลยครับ วันนี้เราจะทำทาร์ตช็อกโกแลตมีส่วนผสมแค่หกอย่างเท่านั้นเอง รักเลือกแบบที่ทำง่ายมากๆ ไม่ต้องใช้เตาอบด้วย คุณแพททำได้แน่นอน”
“ฉันอาจจะทำครัวพังไปเลย”
“ไม่พังหรอกครับ”
กานต์รักระบายยิ้มก่อนจะบอกให้แพทริกเทโอริโอ้ที่คว้านไส้ออกลงไปในเครื่องปั่น ท่าทางกดเปิดเครื่องอย่างเก้ๆกังๆทำให้คนมองถึงกับหลุดยิ้ม
กระทั่งเมื่อได้ที่จึงบอกร่างสูงกดปิดแล้วเทโอรีโอ้ที่ละเอียดพอประมาณลงใส่ถ้วย มือบางเอื้อมไปหยิบเนยที่ละลายไว้แล้วค่อยๆเทลงผสมโดยมีแพทริกทำหน้าที่คนให้เข้ากัน
“คุณแพท เบาๆครับ” เพราะน้ำหนักมือที่มากเกินทำให้บางส่วนในถ้วยกระเด็นออกมาข้างนอก
“เดี๋ยวมันไม่เข้ากัน”
“คนนานๆก็ได้ครับ แบบนี้รักกลัวว่ากว่าจะเข้ากันในถ้วยคงไม่เหลืออะไร” กานต์รักพูดพร้อมทั้งหัวเราะ
“นี่แรงไปเหรอ”
“ครับ ต้องเบาลงอีกหน่อย” นักเรียนกิตติมศักดิ์พยักหน้ารับก่อนจะยอมเบามือลงอย่างที่คุณครูแนะนำ
พอโอรีโอ้บดและเนยเข้ากันเรียบร้อยกานต์รักก็เทลงใส่ถาดพายยาวก่อนจะใช้ช้อนกดลงให้แน่น ทำให้อีกคนดูไม่กี่ครั้งก็ละมือให้แพทริกได้ลองทำจากนั้นจึงเอาเข้าตู้เย็นเอาไว้ก่อน
“เก่งมากครับ คราวนี้เรามาทำช็อกโกแลตกันต่อเลย เดี๋ยวรักอุ่นวิปปิ้งให้แล้วคุณแพทก็แค่คนให้เข้ากับช็อกโกแลตก้อนที่เตรียมไว้นะครับ”
“โอเค”
ร่างบางขยับตัวไปหยิบกระทะที่เตรียมเอาไว้ก่อนจะตั้งไฟอ่อนๆแล้วเทวิปปิ้งครีมลงเพื่ออุ่นให้ร้อนพอที่จะทำให้ช็อกโกแลตละลาย แพทริกมองท่าทางหยิบจับทุกอย่างอย่างคล่องแคล่วนั้นเพลินตา
“อย่าเพิ่งคนนะครับ รอสักหนึ่งนาทีก่อน” กานต์รักเทวิปปิ้งครีมลงในถ้วยช็อกโกแลตก้อนพลางเอ่ยบอกกับอีกคน
“ทำไมล่ะ”
“ต้องรอให้ช็อกโกแลตละลายก่อนสักหน่อยครับ”
คนฟังพยักหน้ารับช้าๆจนเมื่อได้เวลากานต์รักจึงมอบหน้าที่ต่อให้แพทริก เสียงหวานอ่อนโยนคอยบอกกำกับอยู่ไม่ห่างแต่ถึงอย่างนั้นคนที่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ก็พลั้งมือใช้แรงมากเกินจนช็อกโกแลตในถ้วยกระเด็นเลอะตามตัว
“คุณแพท! อยู่เฉยๆครับเดี๋ยวรักเช็ดให้”
กานต์รักกระวีกระวาดหยิบทิชชู่ที่วางอยู่มาซับไปตามผ้ากันเปื้อนที่เปื้อนด้วยรอยด่างสีเข้มให้อย่างรวดเร็ว บางส่วนก็กระเด็นมาจนถึงคอเสื้อและใบหน้าคม
มือบางคอยเช็ดรอยคราบออกให้กระทั่งถึงข้างแก้มสากจึงได้ไล้สายตาขึ้นมองใบหน้าของคนร่างสูง
“คิก อุบ ขอโทษครับ”
“หัวเราะอะไร”
คนไม่รู้ตัวถามเสียงฉงนขณะที่กานต์รักนั้นกำลังพยายามกลั้นขำให้กับภาพที่เห็น
รอยเลอะสีเข้มของช็อกโกแลตที่กระเซ็นมาจนถึงปลายจมูกโด่งแต่งแต้มให้อีกคนดูตลกราวกับกวางที่มีสีอยู่บนจมูก ถึงแม้จะพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ทว่าแรงสั่นจากไหล่ทั้งสองข้างก็โยกไหวจนแพทริกต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูใบหน้าของตัวเอง
“หัวเราะฉันเหรอ กล้าหัวเราะฉันใช่ไหม”
มือหนาเอื้อมไปรั้งเอวเล็กให้ขยับเข้าหาก่อนจะโน้มหน้าลงไปใกล้ กดปลายจมูกถูไถเข้ากับจมูกของอีกคนสะเปะสะปะไปทั่วจนถึงแก้มเนียน
“อื้อ คุณแพท ฮ่ะๆ”
“หัวเราะฉันนักต้องโดน” แพทริกยกยิ้มมองคนที่หัวเราะจนตัวอ่อนก่อนจะไล้จมูกให้ใบหน้าหวานเลอะจนทั่วไปด้วยกัน
“ฮะ ยอมแล้วครับ อึก ฮ่ะๆ รักยอมแล้ว”
กระทั่งจนพอใจแพทริกจึงยอมอยู่เฉยทำเพียงแค่แตะปลายจมูกไว้อย่างนั้น แนบชิดให้กลิ่นหอมอ่อนจากขนมอบอวลออกมาจากเรือนกายบาง
“ขนมยังไม่เสร็จเลยนะครับ”
สัมผัสที่ลากไล้ไปตามข้างแก้มทำให้กานต์รักรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้ากำลังเริ่มต้องการอะไรบางอย่าง
“กินขนมชิ้นนี้ก่อนได้ไหม”
“อื้อ ทำขนมให้เสร็จก่อนนะครับ อีกนิดเดียว”
“แสดงว่าถ้าทำเสร็จแล้วฉันกินได้”
“คุณแพทคนหื่น นี่ในครัวนะครับ”
“ต้องโทษนาย ทำเสน่ห์ใส่ฉันหรือไงหือ แค่อยู่ใกล้ก็ทำให้อยากได้ตลอดเวลา”
“ยะ อยากอะไรกันครับ...ปล่อยรักก่อนนะ จะได้ทำขนมต่อ คุณแพทอยากทานไม่ใช่เหรอครับ”
แพทริกสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะยอมผละตัวออกห่างจากความเนียนนุ่มหอมกรุ่นตรงหน้าในที่สุด
ถ้ายังใกล้ชิดกันอยู่แบบนี้ไม่พ้นว่าห้องครัวคงต้องเปลี่ยนเป็นห้องนอนชั่วคราว
“เอาล่ะ ทำต่อเถอะ ฉันจะได้กินขนมของตัวเอง”
“คุณแพทห้ามเข้าใกล้รักด้วยนะครับ”
คนที่ไม่รู้ว่าขนมที่แพทริกหมายถึงนั้นคือตัวเองได้แต่บอกอีกฝ่ายเสียงเบาก่อนจะหันไปคนช็อกโกแลตอีกไม่กี่ครั้งแล้วเทลงใส่ถาดพายที่มีโอรี้โอ้บดคลุกเนยรองอยู่ก่อน
กระทั่งเรียบร้อยกานต์รักจึงเอื้อมมือไปหยิบสตอร์เบอร์รีมาตกแต่งหน้าก็เป็นอันว่าเสร็จ
“ง่ายมากเลยเห็นไหมครับ แค่บดๆคลุกๆแล้วก็เทลงแค่นี้ก็เสร็จแล้ว เดี๋ยวแช่ตู้เย็นสักสองสามชั่วโมงค่อยเอาออกมาแต่งหน้าอีกทีนะครับ”
“อืม...แต่ตอนนี้ฉันก็เริ่มอยากได้อะไรที่บดๆเหมือนกัน”
“อะไรเหรอครับ เดี๋ยวเราทำกันต่อทีเดียวเลยก็ได้”
“นายพูดเองนะ”
กว่าจะรู้ตัวว่าพลาดท่าเผลอตกปากรับคำอะไรไปริมฝีปากเล็กก็ถูกทาบทับลงมาปิดกั้นทุกข้อประท้วง กานต์รักตกใจและยังคงมึนงงจึงถูกมอมเมาด้วยสัมผัสอันช่ำชองโดยง่าย ฝ่ามือหนาที่ลูบไล้ไปทั่วกระตุ้นทุกอย่างให้เตลิด
เมื่อทุกอย่างกำลังจะรั้งรอต่อไปอีกไม่ไหวแพทริกจึงรีบผละออกก่อนจะช้อนร่างเล็กขึ้นมาแล้วก้าวเร็วๆขึ้นบันไดไปสู่ห้องนอนด้วยความรวดเร็ว
และเป็นอีกครั้งที่กานต์รักพ่ายแพ้ต่ออีกคนอย่างหมดรูป
“คุณแพทเคยคิดว่าตัวเองหื่นเกินไปบ้างหรือเปล่าครับ”
กานต์รักเอ่ยถามคนที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลังซึ่งคลอเคลียกันไม่ห่างอย่างเง้างอนหลังจากบทรักแสนร้อนแรงตั้งแต่หัววันผ่านพ้นไป
“หึ ผู้ชายก็คิดเรื่องแบบนี้กันแทบทุกนาทีนั่นแหละ”
“แต่รักว่าคุณแพทอาจจะมากกว่าคนอื่น”
“เพราะว่านายทั้งนั้น ผิวนี้ก็เนียน ตัวก็หอม ปากก็หวาน เวลาอยู่บนเตียงก็...”
“พอแล้วครับ”
ร่างเล็กพลิกตัวมาปิดปากคนที่กำลังเอ่ยถ้อยคำให้ตัวเองได้อายฉับเพราะไม่กล้าฟังประโยคที่จะถูกเอ่ยต่อมา เพียงแค่นี้คำก่อนหน้าก็พาให้พวงแก้มเห่อร้อนจนไม่รู้จะยังไง
“ไม่ให้ฉันพูดต่อเหรอ จะได้รู้ว่าทำไมฉันถึงได้หื่น” แพทริกจับฝ่ามือเล็กออกก่อนจะเอ่ยเย้าพร้อมทั้งยกยิ้ม
“พอแล้วครับ รักไม่อยากฟังแล้ว”
คนมองได้แต่หัวเราะน้อยๆกับความเขินอายที่แสดงออกมาบนใบหน้าหวานและตามผิวกายที่ขึ้นสีอย่างเอ็นดู ยอมไม่พูดต่อตามที่อีกคนบอกโดยง่าย
“ตอนเย็นเราต้องไปทานข้าวที่บ้านนู้น ต้องโดนพร้อมล้อเรื่องรักเดินแปลกๆอีกแน่เลยครับ” คิดถึงพี่ชายของตัวเองแล้วปากเล็กก็ได้แต่เบะน้อยๆ
“ฉันพยายามเบาแรงแล้ว”
“ขนาดคุณแพทเบารักยังหมดแรงขนาดนี้เลย”
“หึ นายน่าจะรู้ดีว่าถ้าฉันไม่เบามันจะเป็นยังไง”
เพราะรู้ดีว่าเย็นนี้ต้องไปทานข้าวกับครอบครัวของกานต์รักแพทริกจึงพยายามจะเบาแรงเท่าที่ตัวเองจะสามารถอดใจได้ไหว แต่ก็นั่นแหละ...เขาอดใจได้เท่านี้
“รักรู้ครับว่าคุณแพทน่ะหื่นแค่ไหน”
“ฉันยอมรับ”
กานต์รักได้แต่ยู่ปากใส่คนตัวโตที่ยิ้มรับหน้าระรื่นจนโดนแพทริกโฉบเรียวปากลงมาจูบแรงๆหนึ่งทีแล้วผละออกให้คนโดนแกล้งได้ขัดเขินยิ่งกว่าเดิม ร่างบางยังคงโดนอีกคนแกล้งอยู่อย่างนั้นจนเมื่อทนความอายไม่ไหวจึงพลิกตัวหันหลังหนี กระทั่งคนขี้แกล้งพอใจจึงงอนง้อให้กานต์รักพลิกตัวกลับมาคุยกันเช่นเดิมก่อนที่ทั้งสองจะลุกขึ้นไปอาบน้ำจัดการตัวเอง
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
เช้าวันต่อมา
“วันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยนะ”
เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัวยามคนร่างเล็กกำลังจัดการกับเนคไทบนลำคอแกร่งให้อย่างเช่นทุกวัน กานต์รักเลิกคิ้วก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกคนขณะที่มือก็จัดความเรียบร้อยของเสื้อผ้าให้เข้าที่
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เย็นนี้ไปดินเนอร์กัน” ดวงตาคมทอประกายวาววับ มุมปากได้รูปยกยิ้มราวกับมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น
“คิดยังไงถึงชวนรักไปดินเนอร์ครับ”
กานต์รักอมยิ้มน้อยๆทอดสายตามองคนตัวโตอย่างแปลกใจ เช้านี้ดูเหมือนว่าแพทริกจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ทั้งสายตาและท่าทางนั้นมีประกายแห่งความสุขลอยออกมาจางๆจนสัมผัสได้
“ก็แค่อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศ”
“มีเรื่องอะไรดีๆหรือเปล่าครับ”
“นายไงเรื่องดีๆของฉัน”
คำกระเซ้านั้นทำให้คนฟังถึงกับหลุดหัวเราะขณะที่สองข้างแก้มก็เห่อร้อนขึ้นมาน้อยๆ กานต์รักรู้ดีว่าคนรักแกล้งพูดไปอย่างนั้นจึงอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“ปากหวานแบบนี้ไปทำความผิดอะไรมาหรือเปล่าครับ รักระแวงนะ”
“หึ ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก ยังไงเย็นนี้เดี๋ยวหกโมงเย็นฉันไปรับ”
“ตามใจครับ” ใบหน้าหวานพยักรับพร้อมทั้งระบายยิ้ม
เมื่อกานต์รักกวาดสายตาสำรวจความเรียบร้อยของคนตรงหน้าเสร็จร่างเล็กก็ขยับจะผละออกแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อท่อนแขนแกร่งรั้งเอวเล็กเอาไว้ก่อนจะฉกวูบกดสัมผัสลงบนข้างแก้มเนียนเป็นการขอบคุณ
การกระทำอันรวดเร็วนั้นทำให้ร่างบางตกใจเล็กน้อยก่อนมือบางจะแตะลงบนแผ่นอกแกร่งพร้อมทั้งบ่นเบาๆ เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแพทริกก็เป็นฝ่ายผละออกจากเรือนกายหอมกรุ่นให้อีกคนได้ขยับไปหยิบสูทของเขามาไว้ในมือแล้วเดินลงไปทานอาหารเช้าพร้อมกัน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“คุณแพท...”
“ชู่ว ไม่ต้องกลัว”
เสียงปลอบประโลมที่ดังอยู่ข้างหูพร้อมทั้งความอบอุ่นจากฝ่ามือหนาที่บีบกระชับไม่ห่างทำให้คนที่ถูกปิดตาอุ่นใจขึ้นมาบ้าง
ยามเมื่อก้าวขาขึ้นรถมาอีกคนก็บอกจะมีเซอร์ไพร์สพร้อมทั้งใช้ผ้าผูกตาไว้ไม่ให้มองเห็น จวบจนตอนนี้ที่กานต์รักถูกจับจูงลงจากรถให้เดินไปตามทางก็ยังไม่รู้ว่าจุดหมายนั้นคือที่ใด
“เซอร์ไพร์สอะไรทำไมลึกลับจังครับ”
“เซอร์ไพร์สที่นายจะต้องชอบ”
“คงจะไม่ได้พารักไปทิ้งไหนนะครับ”
“รักขนาดนี้ฉันจะทำอย่างนั้นได้ยังไง”
ประโยคแสนหวานทำให้คนที่ถูกปิดตาเอาไว้หลุดยิ้มออกมาอย่างขัดเขิน คำรักที่มีผลต่อหัวใจคนฟังยังคงเล่นงานให้กานต์รักใจเต้นอย่างทุกครั้ง ยิ่งยามอีกคนกดสัมผัสลงมาบนแก้มเนียนเบาๆความร้อนยิ่งลามไล้เล่นงาน
“จะถึงแล้ว...ก้าวขานะ”
“รักเหมือนได้ยินเสียงคลื่นเลยครับ”
แรงลมที่ปะทะเข้ากับร่างกายทำให้ในหัวนึกภาพของแม่น้ำขึ้นมาทว่ากานต์รักก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นถูกหรือไม่
แพทริกทำเพียงแค่ยกยิ้มไม่ตอบรับขณะประคองคนร่างเล็กให้ยืนได้อย่างมั่นคงบนพื้นก่อนจะจูงมือให้คนรักเดินต่ออีกนิด
“เรือหรือครับ?” อดถามออกมาอีกครั้งไม่ได้เมื่อความโคลงโคลงที่ได้สัมผัสทำให้เดาได้เป็นอย่างนั้น
“ฉันจะเปิดตาแล้วนะ”
ร่างสูงที่ยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังกระซิบบอก ฝ่ามือหนาเลื่อนไปจับผ้าที่ผูกเอาไว้ก่อนจะค่อยๆแกะปมให้คลาย ยามเมื่อสิ่งปิดบังการมองเห็นหลุดออกทุกอย่างที่เดาเอาไว้ในหัวจึงปรากฏสู่สายตา
“สวยจังครับ”
บนเรือลำใหญ่ที่กำลังยืนอยู่ตอนนี้เบื้องหน้าคือแม่น้ำสายใหญ่พร้อมทั้งอีกฝากฝั่งนั้นเป็นสถาปัตยกรรมเก่าแก่อันสวยงาม แสงไฟในยามเย็นที่ทอประกายยิ่งขลับให้บรรยากาศนี้สวยงามจนไม่อาจละสายตา
“ชอบไหม”
ร่างสูงขยับเข้ามาแนบชิด ท่อนแขนแกร่งสอดรัดคล้องเอาไว้กับเอวเล็ก ความอบอุ่นจากเรือนกายสูงใหญ่แผ่ซ่านโอบล้อมรอบกาย
“ชอบมากเลยครับ ว่าแต่...มีอะไรพิเศษหรือเปล่าครับ” มือเล็กวางลงบนท่อนแขนที่โอบพาดอยู่กับตัวก่อนจะลูบไล้ไปมาแผ่วเบา
“ฉันแค่อยากทำให้นายมีความสุข”
“ได้อยู่กับคุณแพทรักก็มีความสุขที่สุดแล้วครับ”
“หึ...เอาล่ะ ขึ้นไปข้างบนกันดีกว่า เรายังมีเวลาอยู่ที่นี่กันอีกนาน”
แพทริกขยับร่างกายผละออกก่อนจะเลื่อนมือมากุมมือเล็กเอาไว้แล้วเดินนำทางขึ้นบันไดไปยังชั้นบน กานต์รักเลิกคิ้วอย่างตื่นตาเมื่อสองข้างระหว่างทางถูกตกแต่งด้วยไฟหลากสีอย่างน่ารัก
โต๊ะดินเนอร์ตัวใหญ่ตั้งอยู่บนกลางเรือสำราญกว้าง รอบข้างถูกโอบล้อมด้วยแม่น้ำส่งให้บรรยากาศนั้นดูโรแมนติก แสงไฟสีนวลที่ประดับเป็นจุดแลดูเข้ากันได้อย่างลงตัว
และที่น่าตื่นตายิ่งกว่านั้นคือบุคคลทั้งหลายที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“มัม แด๊ด มาได้ยังไงกันครับ?!”
ดวงตาโตเบิกกว้างร้องถามเสียงหลงยามเห็นคนตรงหน้า นอกจากมัมและแด๊ดแล้วยังมีครอบครัวของกานต์รักที่อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
“มัมคิดถึงรักเลยมาหา แต่เพิ่งจะเคลียร์อะไรๆเสร็จเลยเพิ่งมาได้...พระเจ้าคุ้มครองนะลูก”
แพทริเซียขยับกายลุกขึ้นก่อนจะโอบกอดคนรักของลูกชายเข้าหาพร้อมทั้งลูบไล้แผ่นหลังเล็กปลอบประโลม
“รักก็คิดถึงมัมครับ...ว่าแต่มาอยู่ด้วยกันที่นี่ได้ยังไงหรือครับ”
เมื่อแม่ของแพทริกผละออกกานต์รักจึงสบสายตากับทุกคนด้วยความสงสัย ขณะที่แพทริกนั้นทำเพียงยกยิ้ม
“นี่เลยจ้ะคนต้นเรื่อง” ผู้เป็นแม่เอ่ยตอบ ชี้นิ้วไปยังร่างสูงของลูกเขย
“คุณแพท?”
“เรื่องนั้นเอาไว้เราค่อยคุยกันทีหลัง ทานข้าวกันก่อนดีกว่า”
กานต์รักเหลือบมองคนตัวโตที่ขยับเลื่อนเก้าอี้ออกให้ขณะที่สบสายตากับพ่อ แม่และพี่ชาย และเมื่อทุกคนล้วนพยักหน้าน้อยๆเป็นสัญญาณร่างบางจึงทรุดตัวนั่งลงทั้งที่มีคำถามมากมายอยู่ในหัว
“พร้อมก็เอากับเขาด้วยเหรอ”
กระซิบถามเสียงเบาเมื่อฝั่งซ้ายมือคือพี่ชายที่นั่งนิ่งยิ้มกริ่มมาตั้งแต่แรก พร้อมกานต์ยักไหล่แทนคำตอบก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางแพทริก
“ทุกคนรู้เรื่องกันหมดเลย”
ประโยคพึมพำพร้อมกับใบหน้าหวานที่งอเง้าน้อยๆทำให้แพทริกและทุกคนหลุดยิ้มอย่างเอ็นดู ฝ่ามือหนาเลื่อนมากุมมือเล็กที่วางอยู่บนหน้าขาของเจ้าตัวก่อนจะลูบไล้แผ่วเบา
กานต์รักเบือนใบหน้าไปหาคนรักก่อนจะระบายยิ้มออกมาในที่สุดเมื่อกวาดสายตาไปยังทุกๆคน บรรยากาศที่แสนอบอุ่นก่อเกิดในหัวใจจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
รู้เพียงแต่มีความสุขเหลือเกิน
มื้ออาหารที่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นดำเนินไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความสุข ทั้งสองครอบครัวต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน กานต์รักมองทุกภาพเหล่านั้นก่อนจะสบสายตามองหน้าคนรักพลางกระชับมือที่กอบกุมกันอยู่ไม่ห่างอย่างขอบคุณ
เป็นเซอร์ไพร์สที่อบอุ่นหัวใจเป็นที่สุด
-
(ต่อ)
“คุณแพทวางแผนตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
กานต์รักเอ่ยถามคนที่กอดกระชับอยู่ทางด้านหลังขณะที่หลับตาลงให้ลมเอื่อยๆปะทะเข้ากับใบหน้า ความเย็นของสายลมยามเรือแล่นทำให้รู้สึกสบายจนอยากจะหลับลงตรงนี้
“ก็ไม่ได้วางแผนอะไรมาก ฉันแค่ไม่ได้บอกว่ามัมกับแด๊ดจะบินมาแล้วก็จัดการเรื่องดินเนอร์นิดๆหน่อยๆ”
“ขอบคุณนะครับ รักมีความสุขมากเลย” ใบหน้าหวานหันไปด้านข้างลืมตาขึ้นมองคนรักพร้อมทั้งระบายยิ้ม
“ฉันดีใจที่นายมีความสุข”
“รักรักคุณแพทนะครับ”
ดวงตาโตเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายทอดมองสบกันอย่างลึกซึ้ง ลมที่พัดผ่านพาให้เส้นผมระเข้ากับกรอบหน้าเล็ก แพทริกจึงเอื้อมมือไปจับเอาไว้แผ่วเบา
“ฉันก็รักนาย”
ถ้อยคำบอกรักหวานซึ้งพร้อมด้วยความโรแมนติกของบรรยากาศทำให้กานต์รักรู้สึกเต็มตื้นอยู่ในอก ยามริมฝีปากได้รูปทาบทับลงมาแผ่วเบาเปลือกตาสีอ่อนจึงปรือปิดซึบซับทุกความรู้สึก
ความรู้สึกล่องลอยราวกับกำลังกินขนมหวานติดอยู่บนปลายลิ้น แพทริกเลาะเล็มความหอมหวานนุ่มนวลนั้นอย่างเชื่องช้า ทุกๆสัมผัสเต็มไปด้วยความรักและความรู้สึกแทนคำพูดมากมาย
ไม่รับรู้ถึงสิ่งรอบข้าง ไม่รับรู้ถึงเวลาที่เดินไป มีเพียงสัมผัสของกันและกันที่ตรึงอยู่ตรงหน้า...จวบจนรับรู้ว่าคนในอ้อมแขนเริ่มหายใจไม่ทันแพทริกจึงยอมตัดใจผละออก
“ปะ ป่านนี้ทุกคนถามหาเรากันใหญ่แล้วครับ”
“ไม่หรอก เขารู้ว่าฉันสวีทกับนายอยู่”
“สวีทอะไรกันครับ...ไม่มีสักหน่อย”
“หึ หรือจะให้ฉันจูบอีกที”
ปากเล็กบวมเจ่อรีบเม้มเข้าหากันทันทีเมื่อสายตาของอีกคนบ่งบอกว่าพร้อมจะทำ
“ฉันดีใจมากที่วันนั้นนายตกลง...ถึงแม้ว่าต่อมาฉันจะใจร้ายกับนายมากก็ตาม”
อยู่ดีๆแพทริกก็พูดขึ้นถึงเรื่องเมื่อคราวแรกที่เจอกันขณะที่ชั่ววินาทีหนึ่งดวงตาคมก็สะท้อนความเสียใจและรู้สึกผิดออกมาอย่างชัดเจน
ความใจร้ายที่นึกโทษตัวเองมาเสมอ
“รักบอกแล้วนี่ครับว่ารักไม่เคยโกรธคุณแพทเลย...ตอนที่แซมเข้ามาหาตอนนั้นรักดีใจมากเลยรู้ไหมครับ แค่รู้ว่าคุณแพทสนใจแค่นั้นก็เหมือนฝันที่เป็นจริงแล้ว”
“ฉันก็ดีใจที่วันนั้นฉันไม่ปล่อยนายไป”
ใบหน้าคมซบลงเข้ากับกลุ่มผมนิ่มที่ปลิวตามแรงลม สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่พัดผ่านจมูก
“ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณเหมือนกัน...ขอบคุณที่อดทน ขอบคุณที่รักฉัน ขอบคุณที่ดูแลกันในทุกๆวัน”
หากใครบอกว่าแพทริกดูแลและเอาใจใส่กานต์รักมากเกินเขาก็อยากจะบอกเหมือนกันว่าทุกๆวันกานต์รักก็ดูแลเขามากไม่แพ้กัน บางวันทำงานมาเหนื่อยสายตัวแทบขาดอีกคนก็อยู่รอไม่ยอมไปนอนก่อน ไหนจะตื่นตั้งแต่เช้าตรู่แทบทุกวันเพื่อเตรียมอาหารและเสื้อผ้าให้อีก
ทุกอย่างที่ทำให้คนอย่างแพทริกไม่อาจไปไหนรอด ตกหลุมรักคนร่างเล็กไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“รักรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันเลยครับ มีความสุขจนกลัววันที่มันจะหายไป”
กานต์รักไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้แพทริกอยู่ตรงนี้ทั้งที่ตัวเองนั้นไม่มีอะไรน่าดึงดูด เป็นเพียงคนคนหนึ่งที่เรียบง่ายไม่หวือหวา ดังนั้นการที่แพทริกเป็นอย่างเช่นทุกวันนี้จึงเป็นเรื่องที่ราวกับความฝัน
“มันจะไม่มีวันหายไป ฉันจะทำให้นายมีความสุขในทุกวัน”
“อย่าทำให้รักรักคุณแพทไปมากกว่านี้เลยครับ แค่นี้ก็รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว”
“หึ ฉันชอบประโยคนี้...รักจนไม่รู้จะรักยังไง”
“รักพูดจริงนะครับ” แม้จะกระดากอายกับคำพูดของตัวเองอยู่ไม่น้อยแต่ทุกอย่างก็ล้วนออกมาจากความรู้สึกข้างใน
“ฉันรู้ ฉันก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน...ฉันไม่เคยคิดและจินตนาการมาก่อนเลยว่าบั้นปลายชีวิตจะเป็นยังไง จะมีใครที่ยืนอยู่เคียงข้างหรือจะมีครอบครัวเป็นของตัวเองไหม ฉันคิดมาตลอดว่าทุกคนเข้ามาเพราะผลประโยชน์ มันเป็นเรื่องของการแลกเปลี่ยนไม่ว่าจะกับอะไร ไม่มีอะไรที่เราจะได้มาฟรีๆแม้แต่เรื่องของความรัก...จนฉันได้มาเจอนายถึงรู้ว่าสิ่งที่แลกเปลี่ยนนั้นไม่ใช่ชื่อเสียงเงินทองแต่เป็นตรงนี้”
ฝ่ามือหนาวางทับลงบนหน้าอกบางในตำแหน่งของหัวใจแผ่วเบา...
“รักไม่เคยต้องการสิ่งแลกเปลี่ยนจากคุณแพทเลยนะครับ แม้แต่ความรู้สึกที่ตอบกลับมาก็ยังไม่คาดหวัง ทุกๆอย่างวันนี้เป็นเหมือนรางวัลที่ต่อให้ไม่ได้รับรักก็ไม่เสียใจ”
“เพราะนายเป็นอย่างนี้ไงล่ะฉันถึงไปไหนไม่รอด”
แพทริกพบเจอผู้คนมามากมาย เจอคนแต่ละนิสัยแตกต่างกันที่มีทั้งดีและไม่ดี แต่ไม่มีสักคนที่จะใจเย็นและใจดีได้เท่ากับที่กานต์รักเป็น
ถ้ามีลูกที่เป็นอย่างกานต์รักต้องเป็นเรื่องที่วิเศษที่สุด...
“ไปไม่รอดตลอดไปเลยนะครับ” ประโยคร้องขออย่างไม่มั่นใจดังขึ้นทำให้คนมองยกยิ้ม
“แน่นอน”
“...”
“กานต์รัก...”
“...”
“ผู้เป็นที่รักของฉัน”
THE END.
ในที่สุดก็เดินทางมาจนถึงคำว่าThe End :กอด1: เรื่องนี้ยาวนานเพราะคนเขียนอัพช้าเหลือเกินค่ะ ขอบคุณหลายคนที่ยังรออ่านแม้ว่าแต่ละตอนนั้นจะต้องรอนานเหลือเกิน
ไม่มีคำพูดไหนจะบอกนอกจากคำว่าขอบคุณนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาพูดคุยกันในทวิตและแฟนเพจ ทุกๆคน ทุกๆคอมเมนต์ ทุกๆรีพลาย ทุกๆเมนชั่น คือกำลังใจที่ทำให้ผู้เป็นที่รักเดินทางมาจนถึงวันนี้ ไม่ใช่แค่กำลังใจในการเขียนนิยายแต่เป็นกำลังใจสำหรับทุกๆเรื่องเวลาที่เหนื่อยและท้อ
:L1:
ใจหายเหมือนกันเมื่อเห็นคำว่าThe Endในบรรทัดสุดท้าย แต่ยังไงก็ยังมีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงไปอีกสักพักเลย...แล้วก็ยังมีตอนพิเศษในเล่มด้วย :mew3: :mew3: (ฝากสนับสนุนเค้าด้วยน๊า><)
นิยายเรื่องนี้อาจจะยังไม่ดีมากนัก ยังไม่สมบูรณ์แบบ แต่คนเขียนสัญญาว่าจะพยายามพัฒนาตัวเอง จะนำทุกข้อติชมมาปรับปรุงผลงานของตัวเองค่ะ
สุดท้ายแล้วหวังว่านิยายเรื่องนี้จะทำให้คนอ่านสักคนมีความสุข มีรอยยิ้มเมื่อได้อ่านนะคะ...รัก :mew1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
:pig4: :pig4:
-
o13 อยากให้มีe-book ด้วยได้ไหมค่ะ?? ชอบมากๆๆๆอยากมีไว้ครอบครอง แต่ไม่สะดวกซื้อเป็นเล่ม....ถ้ามี e-book จะดีมากๆๆเลยยย please.....
-
หวานจนฉากสุดท้าย
:-[ :-[
-
รอตอนพิเศษค่าาาาา
:hao5:
-
:L2: :pig4: :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ สำหรับนิยายน่ารักๆ
อ่านแล้วยิ้มตามได้ตลอดเลย :m1:
-
หวานมากกกกก :L1:
-
:L2: :L1: :3123:
-
จบแล้ว..ใจหายนิดๆ..ขอบคุณจะรอตอนพิเศษนะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า อ่านแล้วรู้สึกดีมีความสุขที่สุดดด :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณที่พาคุณแพทกับรักมาให้รู้จักนะคะ
เรื่องนี้น่ารักมากจริงๆๆ
-
จบแล้วววว
ขอบคุณมากเลยนะคะ เรื่องหวานมาก น้ำตาลขึ้นสูงเลยค่ะ :hao3:
-
รอหนูน้อย..ยยยย ในตอนพิเศษนะฮะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบคู่นี้มากค่ะ กานต์รัก ก็น่ารักสมชื่อ คุณแพทถึงจะดูดุโหด แต่โรแมนติกกับเมียและน่ารักกับคนในครอบครัวมาก เป็นอีกคู่ที่ประทับใจมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ รอตอนพิเศษที่จะมีลูกอย่างกานต์รักนะคะ
-
จบแล้ว รู้สึกไม่อยากให้จบเลย :hao5:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ รอตอนพิเศษค่า
:pig4:
-
ขอบคุณค่า นิยายสนุกมากค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มีความหวานหนักมาก
น้ำตาลล้นจอเลยทีเดียว
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
เป็นเรื่องที่หวานตรงใจมากๆ ><
-
ขอบคุณ :)
-
จบแล้วฮืออ คงจะคิดถึงคู่นี้แน่ๆ พอรักกันที่ก็หวานมดขึ้น
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายดีๆนะคะ ❤️
-
นิยายดีๆ เนื้อเรื่องฟินๆก้อจบไปอีกหนึ่งเรื่อง!!
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีๆแบบนี้ //โค้ง//
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรัยเรื่องราวน่ารักและสนุกๆน๊า :กอด1:
จะมีตอนพิเศษ ที่คุณแพทมีลูกแบบกานต์รักไหมน่า่
-
ชอบมากเลยค่ะ อ่านเพลินเลย ขอบคุณมากนะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
สนุกค่ะ กานต์รักน่ารักมาก
คุณแพทหลงเมียมากกกก
-
สนุกมากเลยค่ะ คุณแพทโหดร้ายตอนแรกแต่หลังจากนั้นหวานใส่รักตลอด หื่นมากด้วย :-[ รอตอนรักท้องนะคะ :pig4:
-
จบแล้วว
น่ารักมาก อ่านไปยิ้มไป
อยากอ่านตอนพิเศษแล้ววว
-
ชอบมากกกกก
-
อิ่มใจจริงๆ รอตอนพิเศษค่า
-
น่ารักมากกกก ๆ อ่านแล้วน่ารักทุกตอนเลย
ถึงสวีทกันตลอด แต่อ่านแล้วไม่เบื่อเลย เหมือนมีเรื่องราวให้ติดตามตลอด
รอพี่พร้อมกับมินน้าา
-
:L2: :กอด1:
-
:heaven :heaven :heaven
-
:o8: :o8: :o8: เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะเนื้อเรื่องดีมาก หวานกันมากๆ ฟินสุดๆไปเลย
-
อ่านจบแล้วยิ้มจนแก้มจะแตก...น้องรักน่ารักมากกกกอยากได้..อ่ะ55..ขอบคุณมากนะคะเป็นเรื่องที่อบอุ่นหัวใจม่กๆรักษาสุขภาพด้วยนะคะอยากอ่านน้องมินกับพี่พร้อม..
-
อ่านจบแล้ว ต้องบอกว่า น่ารักจริงๆ ค่ะ ชอบความรัก ความทุ่ม ความเปย์ของคุณแพทเหลือเกิน
เราอยากติชมหน่อยนะคะ เราชอบภาษาของคุณนะคะ มีการเรียบเรียงที่ดี มีคำผิดบ้างนิดหน่อยที่อยากให้ตรวจสอบนะคะ เช่น ประดักประเดิด เสร็จสรรพ(เอ ใช่คำนี้ไหมน้า จำไม่ค่อยได้ค่ะ) เป็นต้นค่ะ แต่เจอแค่ 4-5 คำเท่านั้นเองค่ะ ไม่น่ากังวลเลย
แอบเสียดายนิดหน่อยที่ช่วงไคลแมกซ์น่าจะให้มันส์อีกนิดหน่อย อยากเห็นพระเอกบู้นิดนึงค่ะ เห็นเปรยๆ มาว่ามีวิทยายุทธ์ ฮ่าๆๆ ส่วนฉากอัศจรรย์นั้นทำได้ดีค่ะ และต้องบอกว่าคนเขียนขยันมากที่มีเลิฟซีนหลายตอนเลย
อย่างไรก็ตามเราชอบเรื่องนี้ค่ะ อ่านเพลินไม่เครียด ที่สำคัญคือแอบรำคาญที่ต้องนั่งปัดมดบนจอค่ะ หวานเหลือเกิน ฮ่าๆๆ เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องนี้และเรื่องต่อๆ ไปนะคะ
อย่าลืมพาคุณแพทกับน้องรักมาเยี่ยมเยียนบ้างนะคะ กลัวจะคิดถึงกันถ้าหายไปนาน สุดท้ายนี้ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ :mew1:
-
อ่านตอนแรกๆนึกว่าจะดราม่า
ฟู่ววววว ค่อยยังชั่ว
5555
ชอบค่ะ รักน่ารักมาก
บริสุทธิ์
ไม่แปลกถ้าแพทจะรัก
ชอบครอบครัวของรักมากเลย อบอุ่น ><
จะติดตามต่อไปนะคะ
-
เหตุผลที่น้องรักยอมคุณแพทในฉากแรกแล้ว น่าตีจริงเชียว ไม่ห่วงตัวเองเล้ยยย
คุณแพทร้ายใส่น้องรักนี่คนอ่านโกรธมากๆๆๆๆ น้องรักเอาคืนได้น่ารัก ช้อปหนักมาก อิอิ แต่เบาๆสำหรับคุณแพทเนอะ
เอาใจภรรยาที่น่ารักอย่างน้องรักแค่นี้สบายมาก หลงรักน้องรัก น่ารักน่าเอ็นดู จุ๊บๆๆ
น้องรักทำหลายสิ่ง ดูแลคุณแพทหลายอย่าง เป็นฝ่ายรักคุณแพทก่อนด้วย ทำให้นึกถึงเพลง "รัก" ของพี่ปุ๊ อัญชลี
เวอร์ชั่นที่พี่ป็อดร้อง
"ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอ
ที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ
ได้รักโดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร"
อยากให้เป็นคุณแพทร้องเพลงนี้เพื่อขอบคุณ เพื่อบอกรักไปยังน้องรัก หวานซึ้ง :L2:
ขอบคุณผู้เขียนนะคะ สำหรับเรื่องราวหวานๆของคู่รักคู่นี้
รออ่านตอนพิเศษ รอสมาชิกใหม่ของครอบครัว คุณแพทจะตกกระป๋องไหมน๊า :m20:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ชอบมาก ดีใจเหลือเกินนน
รอตอนนมีเบบี้นะค
ขอบคุณที่เข้าเรื่องราวน่ารักๆนี้ขึ้นมา มันช่วยฮีลจิตใจเราได้มากจริง
-
หวานละมุนละไม เอสเอ็มนิดๆ กานสู้ๆนะลูก
-
ตอนพิเศษ 1
ยามเช้า ณ ห้องนอนในคฤหาสน์หลังใหญ่ บนเตียงนอนกว้างสีขาวสะอาดตามีเรือนร่างบอบบางของคนที่นอนหลับใหลซุกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างเป็นสุข เข็มนาฬิกาที่ชี้บอกว่าเลยเวลาตื่นมาเกือบหนึ่งชั่วโมงกลับไม่ได้ทำให้คนที่กำลังฝันหวานรู้สึกตัวหรือมีทีท่าว่าจะตื่น
ใบหน้าหวานซุกซบอยู่กับหมอนหนุนใบใหญ่ขณะที่แขนและขาก็กอดก่ายหมอนข้างแทนเรือนกายแกร่งหลับพริ้ม
แพทริกที่จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยขยับมาทรุดตัวลงบนเตียง กวาดสายตามองคนรักอย่างเอ็นดู
แม้ว่าอีกคนจะไม่ได้ตื่นมาทำหน้าที่เช่นทุกวันแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา หลังจากกลับมาจากไปเที่ยวที่กินเวลาร่วมเดือน ช่วงนี้กานต์รักดูท่าว่าจะกินอิ่มนอนหลับได้อย่างดีจนแพทริกรู้สึกมีความสุขไปด้วยและสบายใจที่ร่างเล็กยังคงสบายดี
เพราะไม่อยากจะรบกวนคนหลับปลายจมูกโด่งเป็นสันจึงค่อยๆกดลงแนบแก้มนิ่ม สูดลมหายใจเข้าลึกแผ่วเบาอย่างกลัวว่าจะทำให้คนรักตื่นจากการหลับใหล
แต่แล้วก็ไม่ได้เป็นอย่างหวังเมื่อเปลือกตาสีอ่อนค่อยๆกะพริบปรือเปิด
“..คุณแพท”
เสียงแหบพร่าอย่างคนเพิ่งตื่นดังออกจากปากเล็กราวกับกำลังละเมอ ดวงตาโตกะพริบซ้ำๆมองลอกแลกกระทั่งหยุดนิ่งเมื่อจับโฟกัสได้ในที่สุด
“ตื่นแล้วเหรอ” ฝ่ามือหนาวางแนบลงบนแก้มเนียนก่อนจะลูบไล้ไปมาแผ่วเบา ให้สัมผัสอ่อนโยนนั้นปลุกอีกฝ่ายให้ค่อยๆรู้สึกตัว
“คุณแพทแต่งตัวแล้วเหรอครับ อาหารเช้า...”
“ไม่เป็นไร เรื่องแต่งตัวฉันจัดการตัวเองได้ ส่วนอาหารเช้าป้าน้อยก็ทำแล้วเรียบร้อยไม่ต้องห่วง ถ้ายังง่วงอยู่ก็นอนต่อเถอะ บ่ายๆค่อยเข้าร้าน”
“กี่โมงแล้วครับ”
“อีกห้านาทีแปดโมง”
“รักตื่นสายจังเลย”
คิ้วได้รูปขมวดน้อยๆ นึกไม่พอใจกับการนอนของตัวเองจนพยายามจะยันกายขึ้นนั่ง หากแต่มือใหญ่ก็กดเอาไว้ออกแรงห้ามไม่ให้ลุก
“ไม่เป็นไร นอนให้เต็มอิ่ม แค่นายไม่ได้รู้สึกไม่สบายก็พอ”
แพทริกไม่เคยว่าถ้ากานต์รักจะตื่นสายถ้าหากมันไม่ใช่เพราะอีกคนไม่สบาย การได้นอนอย่างเต็มที่ย่อมเป็นสิ่งที่ดีต่อสุขภาพ
“รักสบายดีครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว...นายอยากจะตื่นตอนไหนค่อยตื่น ฉันต้องไปทำงาน ตื่นแล้วก็โทรมาฉันจะได้มารับไปส่งที่ร้าน”
เพราะอยู่ด้วยกันจนรู้ว่าไม่อาจปฏิเสธสิ่งที่แพทริกต้องการได้ใบหน้าเล็กจึงทำได้เพียงพยักรับ จากนั้นก็ขยับกายขึ้นก่อนจะยืดหน้าไปจูบปลายคางแกร่งแผ่วเบา
“มอร์นิ่งครับ รักขอโทษที่วันนี้ไม่ได้ดูแลคุณแพทเลย...ทำงานดีๆนะครับ”
กานต์รักในวันนี้ยังเป็นคนขี้อายคนเดิมเพียงแต่เป็นกานต์รักที่กล้าแสดงความรักต่อแพทริกมากขึ้น การกระทำอ่อนหวานเป็นสิ่งที่ทำได้อย่างไม่เคอะเขินเช่นแต่ก่อน และนั่นก็ส่งผลต่อแพทริกโดยตรง
พอร่างบางหอมกรุ่นมาคลอเคลียแนบชิดมากๆในหัวมันก็พลันอยากจะสานต่ออยู่ร่ำไป
“อืม”
แพทริกยิ้มตอบจากนั้นจึงกดจูบลงไปบนริมฝีปากสีสดแนบแน่นแล้วผละออก บอกลาด้วยสัมผัสนั้นก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น ร่ำลาคนรักต่ออีกเล็กน้อยถึงได้เดินออกมาจากห้องเพื่อลงไปทานข้าวก่อนออกไปทำงาน
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
ตอนค่ำเมื่อกลับมาถึงบ้านกานต์รักสัมผัสได้ว่าอีกคนเหมือนมีอะไรให้ต้องคิดจากเมื่อตอนบ่ายที่แพทริกแวะมารับไปส่งที่ร้านนั้นยังคงมีท่าทีปกติ ทว่าตอนมารับหลังเลิกงานกลับดูเงียบๆไป
“คุณแพทเป็นอะไรหรือเปล่าครับ มีอะไรบอกรักได้นะ”
ร่างเล็กขยับกายเข้าหาคนที่กำลังนอนพิงพนักเตียงครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่กับตัวเอง มือบางวางแตะลงบนต้นแขนแกร่ง ดวงตาโตทอประกายเต็มไปด้วยความห่วงใย
แพทริกมองใบหน้าของคนรักนิ่งก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบาแล้วทิ้งตัวลงนอนบนตักเล็กอย่างอ่อนแรง
“ร้ายแรงมากหรือครับ” สัมผัสแผ่วเบาที่ไล้อยู่ข้างแก้มทำให้คนที่เหนื่อยกับเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้เปิดเปลือกตาขึ้นมอง
แพทริกจับมือเล็กมาวางไว้กลางอก สอดนิ้วประสานกันแนบแน่น เหลือบมองแหวนที่ประดับอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของคนรักนิ่งงัน
แหวนแต่งงานที่เขาเป็นคนสวมให้...
“มาก...สำหรับฉัน”
“รักพอจะช่วยอะไรได้บ้างไหมครับ”
ฝ่ามือนิ่มที่สอดประสานถูกยกขึ้นมากดจูบแผ่วเบาก่อนลมหายใจอันหนึกอึ้งจะถูกพ่นออกหวังให้ความรู้สึกข้างในบรรเทาลง
“ฉันต้องไปทำงานที่อิตาลีสิบวัน”
เรื่องหนักหนาถูกเอ่ยออกมาให้คนที่ห่วงใยได้รับรู้ในที่สุด
ตั้งแต่มีกานต์รักการไปทำงานต่างประเทศก็เป็นเรื่องที่แพทริกพยายามจะเลี่ยงมาโดยตลอด คราวนี้เลี่ยงจนไม่อาจจะทำได้อีกและระยะเวลาที่ต้องห่างก็ยาวนานถึงสิบวัน เพียงแค่คิดถึงช่วงเวลาที่ไม่มีอีกคนอยู่ข้างกายก็รู้สึกเหี่ยวเฉาจนไม่อยากแม้แต่จะทำอะไร
จะมีแรงทำงานไหมยังไม่รู้เลย
“รักไปด้วยได้ครับ ช่วงนี้ไม่มีงานอะไร”
มุมปากบางยกยิ้มน้อยๆอย่างนึกโล่งใจกับเรื่องหนักใจของอีกฝ่าย เห็นท่าทางกลัดกลุ้มนั้นแล้วในหัวก็พลันนึกไปไกลถึงขั้นว่าหรือแพทริกจะป่วยเป็นอะไร พอได้รู้ว่าเป็นเรื่องงานจึงเบาใจ
“งานฉันยุ่งมาก คงไม่มีเวลาดูแลนาย ฉันคิดว่านายอยู่ที่นี่น่าจะดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับ คุณแพทไม่ต้องดูแลรักเลย รักก็อยู่รอแค่ที่พักไม่ได้ไปไหน”
“ฉันจะเป็นห่วงนายมากเพราะที่นั่นไม่ใช่บ้านเรา...เข้าใจใช่ไหม”
สิบวันคือกำหนดการที่เร็วที่สุดที่แพทริกจะสามารถทำงานให้เสร็จได้ หากกานต์รักไปด้วยเขาจะไม่สามารถมุ่งสมาธิไปที่งานได้อย่างเต็มที่และทุกอย่างจะช้าลงกว่าที่ตั้งใจ และนั่นคือสิ่งที่แพทริกไม่ต้องการ
ยิ่งคนร่างเล็กอยู่ใกล้ๆแต่ไม่มีเวลาจะทำอะไรยิ่งทรมาน
“คุณแพทจะไม่มีสมาธิทำงานใช่ไหมครับ”
“...” คนถูกถามไม่อยากจะพยักหน้ารับเพราะกลัวว่าจะทำให้คนรักเสียความรู้สึก
แต่ทั้งหมดนั้นมันก็เป็นเพราะความรักที่แพทริกมีต่อกานต์รัก เพราะรักมากแม้เพียงเล็กน้อยก็มีผลต่อใจและความรู้สึก การมีคนร่างบางอยู่ใกล้หากจะไม่ให้คิดห่วงหรือกังวลมันไม่มีทางจะทำได้
“รักเข้าใจแล้วครับ งั้นรักจะรออยู่ที่บ้านนะครับ” กานต์รักระบายยิ้ม เข้าใจสิ่งที่อีกคนจะสื่อและไม่มีปัญหาเลยสักนิด
ความทรมานอาจจะกัดกินหัวใจบ้างแต่เพื่อให้แพทริกได้ทำงานอย่างเต็มที่ก็ไม่รั้นจะตามไป
“แค่คิดก็ไม่มีแรงจะทำงานแล้ว”
เสียงทุ้มที่มักนิ่งเรียบกลับเว้าวอนเสียคนฟังใจเต้น สายตาที่ทอดมองมามีความอาลัยอยู่ในทีทั้งที่วันเดินทางยังมาไม่ถึง รอยยิ้มบางถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหวาน คนตัวโตดูท่าว่าจะกลายร่างเป็นเด็กขี้อ้อนซะแล้ว
“ก็วิดีโอคอลคุยกันไงครับ”
“มันเหมือนตัวเป็นๆที่ไหน ไม่ได้กอด ไม่ได้หอม ไม่ได้จูบ ไม่ได้รัก จะทำอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง”
เพียงแค่พูดแพทริกก็นึกถึงความรู้สึกโหยหานั้นออกได้อย่างชัดเจน อวัยวะบนอกซ้ายพลันลีบแฟบราวกับลูกโป่งถูกปล่อยลม
“คุณแพทจะได้ทำงานอย่างเต็มที่ไงครับ” เอ่ยตอบเสียงอ้อมแอ้มนึกขัดเขินกับประโยคที่มีความหมายมากกว่านั้นจนสองข้างแก้มเห่อร้อน
“ไม่อยากทำ”
“อย่างอแงสิครับ...คนเก่ง”
ถ้อยคำปลอบโยนที่อีกฝ่ายมักจะเรียกขานถูกนำมาใช้ขณะที่คนพูดแทบมอดไหม้ไปทั้งตัว ใช่ว่าไม่เขินแต่เพื่อปลอบประโลมคนงอแงให้รู้สึกดีขึ้นกานต์รักก็พร้อมทำ
แต่มากกว่าคนพูดก็คือคนฟังที่นอนนิ่งตัวแข็งทื่อ
ให้ตายเถอะ...แพทริกใจเต้น สะเทิ้นอายอย่างไม่เคยเป็นจนต้องเบือนสายตาไปมองอย่างอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าของคนรัก
คำหวานหูที่ตัวเองมักเป็นฝ่ายพูดกลับมีอิทธิพลกลับมาเล่นงานซะจนไม่เหลือชิ้นดี
คนเก่งอย่างนั้นหรือ...
“...ละ แล้วคุณแพทต้องเดินทางวันไหนครับ” ต่างคนต่างเขินอายจนเป็นร่างบางที่เอ่ยไปอีกเรื่องเพื่อแก้ไขสถานการณ์อันเงียบงัน
“มะรืนนี้” ลมหายใจติดขัดถูกสูดเข้าปอดลึกเรียกสติตัวเองก่อนจะเบือนสายตากลับมามองสบกับดวงตาโตตรงหน้า
คิดแล้วตลกสิ้นดี ผู้ชายอายุสามสิบกลับเขินให้กับเมียแค่เพราะคำพูดเดียว
ไอ้แพทริกเอ้ย
“เช้าหรือเย็นครับ”
“เช้า”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นรักจัดกระเป๋าให้นะครับ”
แพทริกพยักหน้ารับแกนๆไม่ได้นึกสนใจเรื่องใดทั้งสิ้น ในหัวคิดเพียงแค่การที่จะไม่มีร่างเล็กเคียงข้างกาย เรียกได้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งต้องห่างที่ยาวนานเพียงไม่กี่ครั้ง แม้รู้ว่าไม่อาจเลี่ยงสถานการณ์อย่างนี้ไปได้ตลอดหากแต่เมื่อต้องเผชิญก็อดวูบไหวในอกไม่ได้
ไม่รู้ทำไมครั้งนี้ถึงได้ไม่อยากจะไปนัก ใจมันห่วงหากานต์รักไปหมด
“นายแข็งแรงดีนะ” เอ่ยถามถึงเรื่องที่เป็นห่วงที่สุด
“ครับ รักสบายดี ไม่รู้สึกป่วยตรงไหนเลย คุณแพทล่ะครับ ไม่ได้ป่วยนะ”
“ป่วยใจ” กานต์รักหลุดยิ้มให้กับคำตอบนั้นเมื่อได้ฟัง ยิ่งยามที่กำลังมองใบหน้าคมบึ้งตึงราวกับเด็กถูกขัดใจอย่างนี้ยิ่งนึกขำคนตัวโต
“งั้นรักจะรักษายังไงดีครับคุณแพทถึงจะหาย” คราวนี้ดวงตาคมทอประกายวาววับ มุมปากได้รูปยกขึ้นน้อยๆบ่งบอกว่าอารมณ์ดีขึ้นมาทันใด
วิธีการรักษาโรคป่วยใจของแพทริกถูกชี้นำโดยการที่นิ้วแกร่งแตะลงบนริมฝีปากให้คนมองเม้มปากเข้าหา ยอมข่มความเขินอายแล้วแนบเรียวปากลงมาบดเบียดดูดดึงแผ่วเบาก่อนจะผละออก แต่อีกคนไม่ได้พอใจเพียงเท่านั้น แพทริกแตะนิ้วลงบนแก้มของตัวเองอีกที่
“ฉันป่วยหนักเลยต้องรักษาหลายที่”
มองคนป่วยหนักที่แสนเจ้าเล่ห์ก่อนจะกดจูบลงบนแก้มสากอย่างตามใจ แต่ก็ดูเหมือนจะยังไม่พอเมื่อแก้มอีกข้างถูกเอียงขึ้นมาหา
“ข้างนี้ด้วย”
“ป่วยหนักขนาดนี้ไปโรง’บาลดีไหมครับ”
กานต์รักมองคนบนตักที่ยกยิ้มระรื่นอย่างอ่อนใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่การตอดเล็กตอดน้อยก็ยังเป็นสิ่งที่แพทริกขยันทำเสมอ
“แค่นายรักษาก็หาย”
นิ้วแกร่งเคาะย้ำเร่งเร้าจนสุดท้ายริมฝีปากบางก็กดแนบสัมผัสลงไปให้คนใต้ร่างยกยิ้ม ขยับตัวขึ้นมานั่งข้างกันก่อนปลายจมูกโด่งจะกดเข้าหาแก้มเนียนหนักๆ
“ดึกแล้ว นอนกันเถอะครับ” นาฬิกาข้างหัวเตียงตีเวลาบอกว่าเป็นเวลากว่าห้าทุ่มเศษ ถือว่าดึกพอสมควร
ใบหน้าคมกดรับขณะที่กานต์รักขยับตัวนอนลงในตำแหน่งของตัวเอง ผ้าห่มผืนหนาถูกคลี่คลุมให้ถึงอก มือหนาเอื้อมไปปิดโคมไฟให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด เมื่อแพทริกนอนลงเคียงข้างกันเรือนร่างเล็กหอมอ่อนก็ขยับเข้ามาใกล้ ซุกซบใบหน้าเข้ากับอก หัวใจแกร่งเต้นเป็นจังหวะหนักแน่นคงที่ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดแผ่ซ่านรอบกาย
“ฝันดีนะครับ”
“ฝันดี”
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
วันเดินทาง
คนตัวโตที่ยืนหน้านิ่งบึ้งตึงเช็คความเรียบร้อยอยู่หน้ากระจกทำให้กานต์รักหลุดยิ้ม ความไม่สบอารมณ์ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเดาได้ไม่ยากว่ามาจากสาเหตุอะไร
แพทริกหันมารับนาฬิกาเรือนหรูจากมือของคนรัก ทำทุกอย่างเงียบงันไม่แม้แต่อยากจะพูดอะไร
“อย่าทำหน้าเครียดสิครับ”
เสียงหวานเอ่ยนุ่มละมุน ร่างเล็กขยับกายเข้าหาใกล้ชิด คิ้วเข้มที่ขมวดมุ่นเป็นปมทำให้มือบางวางลงแล้วลงน้ำหนักกดคลึงให้คลายออกแผ่วเบา การกระทำที่ทำให้แพทริกถอนหายใจ หลับตาลงรับความอ่อนโยนนั้น ปัดเป่าความหงุดหงิดให้บรรเทา
“ฉันต้องใจขาดแน่” เปลือกตาหนาเปิดขึ้น ทอดมองใบหน้าหวานของตรงหน้าอย่างใกล้ชิด
“คุณแพทโทรหารักได้ตลอดนะครับ”
“ฉันคงโทรหานายวันละเป็นร้อยสาย” คำพูดที่ดูจะเกินความเป็นจริงทำให้คนฟังระบายยิ้ม มือบางเลื่อนลงมายังข้างแก้มสาก ลูบไล้ปลอบประโลมอีกคนอย่างเห็นใจ
“จะโทรมากี่สายรักก็ไม่ว่าครับ”
“ถ้าฉันว่างพอจะทำอย่างนั้นได้คงดี”
ในแต่ละวันคงยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่จะแตะโทรศัพท์ แต่ถึงอย่างนั้นแพทริกก็คิดว่าตัวเองจะสามารถหาเวลามาคุยกับกานต์รักได้ไม่เช่นนั้นก็อาจจะใจขาดตายอย่างที่พูด
“ถ้าไม่ว่างจริงๆยังไงก็ส่งข้อความบอกบ้างนะครับ อย่าหายไปเลย รักเป็นห่วง”
ระยะทางที่ห่างไกลทำให้ความกังวลเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เพราะไม่อาจเห็นได้ด้วยตาตัวเองจึงไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคนรักหรือไม่ การเงียบหายไปนั้นทำให้ใจคนรอร้อนรนคิดไปไกลเกินความจริง แม้ไม่ได้พูดคุยอย่างน้อยก็ขอให้ได้รู้ว่ายังสบายดี
ประโยคร้องขอที่ทำให้คนแพทริกพยักหน้ารับ ซบหน้าผากเข้าหาพลางปิดเปลือกตาลงซึมซับความใกล้ชิด ปลายจมูกโด่งปัดป่ายคลอเคลียหยอกเย้า ลมหายใจรินรด กานต์รักค่อยๆหลับตาลงเมื่อริมฝีปากได้รูปขยับเอียงเข้ามาใกล้ กระทั่งท้ายที่สุดแล้วความนุ่มหยุ่นก็ทับกันแนบสนิทกลายเป็นจูบอ่อนหวาน
ปากนี้ สัมผัสนี้...ที่ต้องห่างถึงสิบวัน
ความห่วงหา อาลัย และคิดถึง ถูกถ่ายทอดผ่านสัมผัสอันเว้าวอน เสียงแลกเปลี่ยนความรู้สึกดังคละเคล้ากับลมหายใจที่เริ่มหอบกระชั้น จากอ่อนหวานแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน
“อือ อืม...”
เสียงครางหวานดังแผ่วในลำคอ ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นมาวางแตะอยู่ข้างแก้ม ข้อนิ้วแกร่งขยับไล้ไปตามความนุ่มนิ่มของก้อนซาลาเปานี้ทั้งยังควบคุมองศาของใบหน้าให้แนบชิดกันยิ่งขึ้น
สองเรียวลิ้นดูดดึงสอดรับประสาน แม้ว่าร่างเล็กจะด้อยประสบการณ์กว่าอย่างเทียบไม่ติดแต่ก็พยายามตอบสนองรุกเร้ากลับไปตามความรู้สึก และนั่นก็มากพอที่จะทำให้แพทริกพึงพอใจ
กระทั่งรู้ตัวว่าอีกเพียงนิดความต้องการจะก้าวไปยังจุดที่ห้ามใจไม่ไหวจึงจำใจต้องหยุดตัวเองลง เสียงหอบหายใจดังขึ้นแผ่วยามริมฝีปากบางเป็นอิสระ แพทริกกดจูบลงไปทิ้งท้ายก่อนจะรั้งร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด
“ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้ป่วยเด็ดขาด”
แม้ในยามปกติการเจ็บไข้ได้ป่วยก็เป็นเรื่องที่ไม่ปรารถนาจะให้เกิด ยิ่งเมื่อต้องห่างกันไกลคนละประเทศแพทริกก็ยิ่งห่วง การป่วยของคนรักมีผลต่อหัวใจอีกฝ่ายอย่างมากมายเสมอ
ป่วยเมื่อยามมีเขาอยู่ด้วยแพทริกยังแทบขาดใจ ถ้ากานต์รักไม่สบายระหว่างสิบวันนี้เขาคงทรมานจนไม่เป็นอันทำอะไร
“ครับ รักจะออกกำลังกายทุกวันเลย คุณแพทก็ด้วยนะครับ ห้ามทำงานหนักจนป่วย”
ความรู้สึกห่วงหาที่ไม่ได้แตกต่างกันนักทำให้เข้าใจความรู้สึกนั้นได้ดีและหวังว่าอีกคนจะไม่โหมงานจนป่วยเช่นเดียวกัน
“ฉันแข็งแรง ห่วงก็แต่นาย ถ้าป่วยขึ้นมาฉันจะลงโทษ...งดกินยำหมูยอหนึ่งอาทิตย์”
ร่างสูงผละออกแล้วเอ่ยบอก คำประกาศิตที่แสนทำร้ายจิตใจคนฟังทำให้ดวงตาโตทอความเง้างอนจนแพทริกหลุดยิ้ม
อะไรก็ยอมได้แต่พอเป็นเรื่องยำหมูยอนี่ต้องขุดลูกอ้อนขึ้นมาเลยล่ะ
“แค่สามวันก็พอแล้วครับ” เอ่ยต่อรองเอาไว้เผื่อในสิบวันนี้เกิดป่วยขึ้นมา
ให้งดยำหมูยออาทิตย์หนึ่งไม่ได้ต่างจากการไม่เจอหน้าคุณแพทเลย...
(อ่า อย่าบอกให้คนตัวโตรู้นะครับ-////-)
“ก็อย่าป่วย...ถือว่าฉันขอ” เอ่ยย้ำจริงจังขณะที่ใบหน้าคมทอความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
“ครับ” รับคำพลางแนบริมฝีปากลงบนปลายคางแกร่งที่อยู่ตรงหน้าเบาๆก่อนจะผละออกพร้อมรอยยิ้ม
นาฬิกาบนข้อมือย้ำเตือนว่าแพทริกไม่มีเวลาอ้อยอิ่งอีกต่อไป ร่างสูงขยับเข้าไปกดจูบแก้มเนียนทั้งสองข้างเชื่องช้า ลากไล้ปลายจมูกขึ้นไปยังหน้าผากเนียนเกลี้ยงจากนั้นจึงวกกลับมาที่ริมฝีปากสีสดแนบแน่น...เนิ่นนาน
“ฉันต้องไปแล้ว” คำบอกลาที่ไม่อยากเอ่ยดังแผ่ว กานต์รักพยักหน้ารับน้อยๆแม้ว่าจะสั่นไหวในอกไม่แพ้กัน
“รักลงไปส่งครับ”
ตลอดทางลงไปไร้ซึ่งเสียงพูดคุย มีเพียงสองมือที่กอบกุมกระชับกันแน่นอย่างเงียบงัน เหล่าแม่บ้านและลูกน้องที่ยืนรอเรียงรายค้อมตัวทำความเคารพเมื่อผู้เป็นนายทั้งสองเดินผ่าน ยิ่งใกล้ถึงประตูหน้าบ้านมากเท่าไหร่ยิ่งดูเหมือนขาทั้งสองข้างจะหนักอึ้งจนแทบก้าวไม่ออก เพียงไม่กี่ก้าวที่ต้องเดินกลับใช้เวลานานกว่าเคย
“ถึงแล้วโทรมาบอกรักด้วยนะครับ”
แพทริกพยักหน้ารับ เอื้อมฝ่ามือมาลูบไล้แก้มเนียนอย่างอาลัย กักเก็บทุกรายละเอียดบนใบหน้าของคนรักด้วยสายตา ภาพที่แม้แต่คนอื่นๆยังสัมผัสได้ถึงความห่วงหาอาวรณ์
ฝ่ามือข้างที่สอดประสานจำต้องคลายออกอย่างไม่อยากทำ กระทั่งข้อนิ้วที่เกาะเกี่ยวหลุดออกจากกันการจากลาที่แท้จริงจึงมาถึง แพทริกนิ่งมองรอยยิ้มบางของคนรักนิ่งก่อนจะหักใจหันหลังแล้วก้าวขึ้นรถ มือเล็กโบกลาน้อยๆและเมื่อประตูถูกปิดลงรถคันหรูจึงเคลื่อนออกไป
พร้อมๆกับที่ความวูบโหวงในช่องท้องเข้ามาแทนที่จนกานต์รักยั้งกายเอาไว้ไม่อยู่
“คุณรัก!”
ป้าน้อยถลาเข้ามาหาพยุงเรือนกายเล็กเอาไว้เมื่อเห็นผู้เป็นนายยืนโงนเงน ทุกคนตรงนั้นแทบวิ่งเข้ามาพร้อมกันแต่เพราะแม่บ้านคนเก่งยืนอยู่ใกล้กว่าใครจึงถึงตัวกานต์รักได้เร็วกว่า
“รักไม่เป็นไรครับ สงสัยเมื่อคืนจะนอนดึกไปหน่อย”
เพราะรู้ว่าอาการของตัวเองสร้างความกังวลให้กับทุกคนกานต์รักจึงเอ่ยบอกเสียงเบาพลางหลับตาลงเพื่อตั้งสติและพบว่าความวูบโหวงเมื่อกี้บรรเทาลง คงเพราะนอนดึกอย่างที่บอกออกไปเนื่องจากมัวแต่เตรียมของให้แพทริก
“ไปหาหมอดีกว่าไหมคะ จะได้เช็คให้แน่ใจ”
“ไม่เป็นไรครับ วูบไปนิดเดียวเท่านั้นเอง”
“แต่ว่า...”
“อย่าให้เรื่องแค่นี้ต้องกวนใจคุณแพทเลยนะครับ แค่เรื่องงานก็หนักพอแล้ว...รักขอ”
ประโยคเอื้อนเอ่ยเรียบเรื่อยที่ไม่ใช่คำสั่งแต่เป็นการขอร้องดังมากพอที่จะทำให้ทุกคนตรงนั้นได้ยิน และเข้าใจได้ในทันทีว่าเรื่องนี้จะต้องไม่ไปถึงหูแพทริก หรือง่ายๆคือห้ามรายงานนั่นเอง
“ไม่เป็นอะไรแน่นะคะ” น้ำเสียงที่เจือด้วยความห่วงใยเอ่ยถามซ้ำ
“ครับ เดี๋ยวอีกสักหน่อยรักจะออกไปดูร้าน รบกวนป้าน้อยบอกคนให้เตรียมรถด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าเอาน้ำส้มคั้นมาให้จิบนะคะ จะได้สดชื่น”
“ขอบคุณครับ”
รอยยิ้มขอบคุณถูกส่งให้แม่บ้านคนเก่งก่อนที่กานต์รักจะเดินกลับเข้ามายังห้องรับแขก ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งบนโซฟากว้าง สูดลมหายใจเข้าลึกนิ่งเช็คอาการต่างๆของตัวเองอีกครั้ง พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อไม่ได้รู้สึกวูบโหวงอย่างเมื่อครู่และไม่ได้รับรู้ถึงความผิดปกติใดๆ
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
2 วันผ่านไป
เปลือกตาของคนที่นอนอยู่บนเตียงกว้างค่อยๆขยับปรือเปิดเมื่อเจ้าตัวควานมือไปข้างตัวแล้วพบกับความว่างเปล่า ไม่ใช่เรือนกายแข็งแกร่งอย่างที่คุ้นเคย กานต์รักค่อยๆเรียบเรียงสติและความคิดที่มึนเบลอยามเพิ่งตื่นให้กลับเข้าที่ จากนั้นจึงนึกขึ้นได้ว่าแพทริกไปอิตาลีเมื่อสองวันก่อน
แม้จะเป็นเช้าที่สองแต่ก็ยังไม่คุ้นชิน คืนแรกที่ไร้เงาของคนข้างกายร่างเล็กไม่อาจแม้แต่จะข่มตาให้หลับได้สนิท
“อื้อ”
เสียงร้องอื้ออึงในลำคอดังขึ้นเมื่อความรู้สึกไม่อยากตื่นฉุดรั้งให้ต้องหลับตาลงอีกครั้ง คนง่วงทำได้เพียงขยับตัวซุกซบกับผ้าห่มผืนหนา กวาดมือหาหมอข้างแล้วรั้งเข้าหาตัวทดแทนร่างกายของใครบางคนที่ไม่อยู่ แต่ต่อให้ง่วงแค่ไหนก็ไม่อาจจะข่มตาหลับลงได้อีกร่างเล็กจึงค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
แม้จะตื่นสายกว่าทุกวันแต่กานต์รักก็ยังไม่อยากลุกไปไหน มือบางจึงเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหัวเตียงขึ้นมาเช็คความเคลื่อนไหวต่างๆ ก่อนสุดท้ายนิ้วเรียวจะกดเข้าไปยังข้อความ กวาดสายตาอ่านประโยคที่อีกคนส่งมาให้เมื่อคืนซ้ำไปซ้ำมาอย่างคิดถึง
คิดถึงคุณแพท...
คืนแรกได้คุยและเห็นหน้ากันผ่านหน้าจอราวๆครึ่งชั่วโมง ก่อนคืนที่สองจะได้คุยประมาณสิบห้านาทีและข้อความที่ส่งมาบอกว่ากำลังออกไปคุยงานพร้อมทั้งบอกฝันดีล่วงหน้า กานต์รักรู้ดีว่าแพทริกงานยุ่งจึงไม่ได้ว่าอะไร อีกอย่างก็มีพร้อมกานต์ที่มาอยู่เป็นเพื่อนจึงคลายความเหงาลงไปได้บ้าง
โทรศัพท์เครื่องหรูถูกวางลงที่เดิมหลังจากกดส่งข้อความบอกอีกคนว่าตื่นแล้วก่อนกานต์รักจะก้าวขาลงจากเตียง พาร่างกายเดินตรงเข้าไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง
“พร้อมออกไปแล้วหรือครับ” เอ่ยถามป้าน้อยขึ้นขณะที่ทรุดตัวนั่งลงบนโต๊ะอาหาร
“ค่ะ เพิ่งออกไปได้สักพักนี้เอง บอกเอาไว้ว่าถ้าคุณรักตื่นแล้วให้โทรหา”
ใบหน้าเล็กพยักรับก่อนจะกล่าวขอบคุณเมื่อป้าน้อยขยับมาตักข้าวให้ มื้อเช้าอันเงียบเหงาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ทานอาหารไปได้เพียงไม่กี่คำความรู้สึกเต็มตื้อก็เล่นงานจนต้องวางช้อนส้อมลงในที่สุด และเพราะรู้ว่าทุกเรื่องจะถูกรายงานให้แพทริกได้รับรู้มือบางจึงเอื้อมไปหยิบแก้วนมที่ถูกเตรียมไว้ให้ขึ้นมากระดกจนหมด
“เดี๋ยวรักออกไปร้านเลยนะครับ”
“ค่ะ”
-
ตลอดทางที่นั่งรถมาจนถึงร้านกานต์รักเอาแต่นั่งเหม่อจนคนดูแลยังสังเกตเห็น กระทั่งเดินเข้ามาในร้านพนักงานก็กล่าวทักทายและกานต์รักทำเพียงแค่ยิ้มรับจากนั้นจึงเดินเข้ามายังห้องทำงาน
แอ๊ด
“เป็นยังไงบ้างหือเรา เหี่ยวเป็นผักเลย” ผู้เป็นพี่ทรุดตัวนั่งลงด้านข้างเอ่ยทักทายด้วยถ้อยคำเย้าแหย่
“รักก็ปกติ ไม่ได้เหี่ยวสักหน่อย”
“หน้าตาเราน่ะมันบ่งบอกทุกอย่างจนหมด” หัวเล็กโยกไหวตามฝ่ามือหนาที่วางอยู่ด้านบน ขณะที่พร้อมกานต์ยกยิ้มพร้อมทั้งส่ายหัวอ่อนใจกับสภาพของผู้เป็นน้อง
“ขนาดนั้นเลยหรือพร้อม”
“ไม่ได้ส่องกระจกเลยหรือไงหืม ทำหน้าเศร้าตลอดเวลาขนาดนี้” คำพูดของพี่ชายทำให้กานต์รักถอนหายใจแผ่วเบา ริมฝีปากล่างถูกขบกัดเข้าหา ดวงตาโตเลื่อนหลุบมองเพียงพื้น
“รักคิดถึงคุณแพท ไม่อยากงอแงเหมือนเด็กเลย” ท่าทางเศร้าสร้อยของร่างเล็กทำให้พร้อมกานต์เห็นใจจนต้องรั้งร่างของน้องเข้าสู่อ้อมกอด
“รักต้องอดทน คุณแพทเองก็อดทนอยู่เหมือนกัน ถ้าคิดถึงมากก็ลองโทรไปหา”
“รักกลัวคุณแพทจะยุ่ง ไม่อยากให้เขารู้ด้วยว่ารักทำตัวเหมือนเด็ก ทำไมเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้พร้อม รักไม่เคยเป็นเลย”
กานต์รักมักเป็นคนที่มีเหตุผลอยู่เสมอและไม่เคยจะงอแงให้อีกคนต้องหนักใจ แต่คราวนี้กลับดูท่าว่าจะไม่ใช่อย่างนั้น ความรู้สึกอยากให้กลับมามากมายจนไม่รู้จะทำอย่างไร ยิ่งไม่เข้าใจตัวเองกลับยิ่งอึดอัด
“จะไม่สบายหรือเปล่าหืม”
“รักสบายดี” แม้จะรู้สึกตื้อในหัวบ้างแต่อาการต่างๆก็ยังคงปกติดี
“ตอนนี้ที่นั่นก็หกโมงกว่าแล้ว โทรไปหาเถอะ รักจะได้ดีขึ้น”
ร่างเล็กขยับผละออกจากอ้อมกอดของพี่ ดวงตาโตที่มองสบเต็มไปด้วยความสั่นไหว ความคิดมากมายตีกันในหัวยุ่งเหยิงอย่างไม่มั่นใจ
“รัก...จะลองดู” ท้ายที่สุดแล้วเสียงหวานจึงเอ่ยออกมาแผ่วเบา
“เรานี่นะ มีอะไรก็บอกคุณแพทเถอะ อย่าคิดแต่ว่าเกรงใจไม่อยากรบกวน เป็นคนรักกันน่ะบอกกันได้ทุกเรื่องรู้ไหม อีกอย่างเราก็ไม่ใช่แค่คนรักกันแล้วนะ เป็นสามีภรรยา เป็นคู่ชีวิตกันแล้ว”
พร้อมกานต์รู้จักกานต์รักดี น้องชายเขาเป็นคนขี้เกรงใจ ความรู้สึกไม่สบายใจใดๆคงไม่มีทางจะบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ และเพราะเขามีแฟนจึงเข้าใจว่าการแชร์ทุกๆความรู้สึกของใครอีกคนที่สำคัญต่อเรามันไม่ใช่เรื่องรบกวน การไม่บอกต่างหากคือสิ่งที่จะทำให้ไม่พอใจ
คำพูดของพี่ชายทำให้มือบางเอื้อมจับตรงตำแหน่งแหวนบนนิ้วของตัวเอง ภาพวันงานเล็กๆที่แพทริกเซอร์ไพร์สยามไปเที่ยวฝรั่งเศสฉายขึ้นมาในหัว
“รักไม่อยากให้คุณแพทต้องมาคิดเรื่องไร้สาระ”
“เรื่องของคุณแพททุกๆเรื่องเคยไร้สาระสำหรับรักไหม?”
“...” ประโยคคำถามให้คิดของพี่ชายทำให้กานต์รักเข้าใจได้ในทันทีว่าพร้อมกานต์นั้นจะสื่อถึงอะไร
“สำหรับคุณแพทก็เหมือนกัน เรื่องของคนที่เรารักมันไม่เคยไร้สาระหรอก ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม” คำชี้แนะนี้ทำให้กานต์รักเห็นภาพและเข้าใจได้อย่างกระจ่าง รอยยิ้มขอบคุณบางเบาถูกจุดขึ้นบนใบหน้า
“รักเข้าใจแล้ว”
“ดีแล้ว เอาล่ะ...งั้นก็โทรหาคุณแพทซะ เดี๋ยวพี่จะออกไปดูแลความเรียบร้อยข้างนอก”
ฝ่ามือใหญ่วางลงบนหัวเล็ก ออกแรงขยับโยกสองสามทีก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง กานต์รักมองตามแผ่นหลังของผู้เป็นพี่กระทั่งประตูห้องถูกปิดลง
สายตาจับจ้องโทรศัพท์ที่ถูกถือไว้ในมือราวกับว่าไม่เคยเห็น ร่างเล็กยังคงนิ่งงันไม่ขยับจวบจนคำพูดของพี่ชายไหลวนเข้ามาในความคิด นิ้วมือเรียวจึงกดสแกนปลดล็อคหน้าจอแล้วโทรออกหาคนที่อยู่อีกประเทศ ทุกวินาทีของการรอคอยเต้นตุบอยู่ในอก
(คิดถึง)
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยทักทายคำใดคนที่กดรับสายก็เอ่ยโพล่งขึ้นในทันที น้ำเสียงเว้าวอนเอ่ยอ่อนหวานจนความคิดมากเลือนหายไปอย่างกับไม่เคยเกิด รอยยิ้มเล็กๆถูกแต่งแต้มบนใบหน้าของคนฟัง
“รักก็คิดถึงครับ คุณแพททำอะไรอยู่”
(ฉันเพิ่งตื่น สงสัยจะคิดถึงมากจนนายสัมผัสได้) หลังจากตื่นนอนได้เพียงไม่กี่นาทีแพทริกก็ควานหาโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหาคนรัก แต่อีกฝ่ายก็โทรเข้ามาเสียก่อนอย่างรู้ใจ
“รักโทรเพราะรักคิดถึงต่างหากล่ะครับ”
(ใจตรงกันสินะ...แล้วนี่ทำอะไรอยู่ ทานข้าวหรือยัง)
“รักทานข้าวเช้าแล้วครับ ส่วนข้าวเที่ยงคงอีกสักพัก วันนี้คุณแพทจะยุ่งไหมครับ”
(คงพอสมควร ฉันมีคุยงานแล้วก็ต้องเข้าไปตรวจสินค้า แต่ยังไงคืนนี้จะโทรหา) เพียงแค่ได้ยินคำว่าจะโทรหาในอกก็ราวกับต้นไม้ที่ได้น้ำมาหล่อเลี้ยง
“รักจะรอนะครับ คุณแพท...”
(ว่าไงหืม)
“รัก...”
(...)
“คิดถึงครับ...คิดถึงมากๆ”
เสียงหวานเอ่ยแผ่วบอกความรู้สึกในลำคอ ทว่าแม้เป็นเพียงเสียงกระซิบกลับทำให้คนฟังได้ยินราวกับดังอยู่ข้างหู ความรู้สึกที่เจือมากับน้ำเสียงมากมายจนแพทริกสัมผัสได้ ในอกยอกแปลบจนต้องหลับตาลงแน่น
(ฉันก็คิดถึง จะตายอยู่แล้ว)
แค่สองวันกลับยาวนานราวกับเป็นสองปี คิดถึงกลิ่นหอมอ่อนที่ตราตรึงอยู่ในความรู้สึก ร่างกายบอบบางเนียนนุ่มลื่นมือ ริมฝีปากแสนหอมหวานที่สัมผัสไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ
คิดถึงไม่ต่างกัน
“อีกแค่แปดวัน...คุณแพทตั้งใจทำงานนะครับ จะได้กลับมาหารักเร็วๆ”
(อืม อย่าลืมดูแลตัวเองด้วย)
“ครับ”
คนทั้งสองคุยกันต่ออีกเล็กน้อยก่อนจะวางสายเมื่อแพทริกต้องอาบน้ำเพื่อออกไปทำงานขณะที่กานต์รักก็ต้องออกไปดูแลร้าน แม้จะได้ยินเสียงกันไม่นานนักแต่ก็เพียงพอที่จะเพิ่มพลังใจให้กันและกันได้ต่อสู้กับช่วงเวลาที่เหลือ
TBC.
Are you ready for the beginning?
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
จะมีน้องแล้วหรือเปล่า
Ready for the beginning
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องกำลังจะมาแล้วใช่ไหมค่ะ
-
รักท้องแน่ๆเลย อิอิ
-
ท้องป่าวนะ :mew2:
-
รักท้องหรือเปล่า? ถ้าท้องจริงคุณแพทคงไม่มีอันทำอะไรแน่ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 ชอบมากกกค่ะ
เรื่องนี้ทำE-book ด้วยได้ไหมค่ะ?
ไม่สะดวกซื้อเป็นรูปเล่ม แต่อยากมีเก็บไว้อ่านมากกกก....pleaseeeeee :mew2:
-
อยากให้น้องมาแล้ววววว รอน้องง คุณแพทจะได้เป็นแด๊ดดี้
-
ท้องแล้วใช่ปะ...จุดพลุได้ยัง...
-
รอลุ้นอย่างตั้งใจ :z2: :z2:
-
งือออ เบ่บี๋กำลังจะมาแล้ววว :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
รักท้องแล้วใช่ไหม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องกำลังมาแล้วใช่มั้ยคะเนี่ยยยย ><
:impress2: :impress2: :impress2:
เฝ้ารอเลยค่ะ ♡
-
มาแล้วๆๆๆ รักกับคุณแพทพร้อมแล้วจ้า
-
I ready for the beginning & I waiting for Baby.
-
มาต่อหน่อยจ้าาาา
-
ท้องไหมคะ ท้องไหมมมม รอเลย :กอด1:
-
มาต่อด่วนค่ะ ลุ้น!!!
-
ตอนพิเศษก็หว๊านหวาน :hao6: :hao6:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:มาต่อหน่อยค่าาาาา ค้างจะตายอยุแล้ว :katai1: :katai1: :katai1:
-
เม้นท์บนๆ ทำให้เขวไปด้วยเลยค่ะ :katai3:
รักจะมีน้องจริงๆ ใช่ไหม ดีใจๆ
-
feel good
-
เรื่อยๆ มาเรียงๆ หวานกันเรื่อยๆ ขออินซูลินด่วนจ้าาาาาา จะเป็นเบาหวานตายแล้วววว >,<
-
จะมีน้องแน่ๆเลย
-
:katai1: รอค้าาาาา รีบๆมาต่อไวๆๆ เข้ามาดูทุกชั่วโมงเบยยย :ling1: :serius2:
-
เด็กน้อยหรือเปล่านาาาา o18
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กำลังรอตัวเล็กอยู่ จะมาไหมหนอ
-
ฮือออ เขินนนนนนน
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ชอบผู้ชายสายเปย์
คุณแพทเปย์เยอะมากกกก
รักอ้อนอย่างนี้จะมีน้องแล้วใช่ไหม
รออ่านตอนพิเศษตอนต่อไปนะคะ
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
-
รอๆๆๆ รอมาต่อตอนพิเศษ
ยิ่งอ่านยิ่งรัก
-
ตอนพิเศษ 2
“เป็นอะไรหรือเปล่ารัก หน้าดูซีดๆ”
เสียงของพี่ชายเอ่ยทักขึ้นยามเห็นผู้เป็นน้องทรุดตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม ใบหน้าหวานแลดูซีดเซียวกว่าเคย สองวันมานี้พร้อมกานต์สังเกตเห็นว่ากานต์รักดูไร้เรี่ยวแรงและเอื่อยเฉื่อยราวกับไม่มีกำลัง คราแรกนึกว่าเป็นเพราะคิดถึงแพทริกแต่เช้านี้ดูท่าว่าจะไม่ใช่
“ช่วงนี้รักนอนไม่ค่อยหลับน่ะพร้อม” คำแก้ตัวที่น่าเชื่อถือที่สุดถูกตอบออกไปพร้อมทั้งพยายามกดความรู้สึกมึนหัวเอาไว้ไม่ให้แสดงอาการ
กานต์รักคิดว่าตัวเองคงจะป่วยเข้าจริงๆหลังจากที่อาการของวันนี้เป็นหนักกว่าเคย จากเพียงแค่มึนหัวคราวนี้กลับวิงเวียนเหมือนโลกหมุนกลับด้านทั้งยังมีอาการมวนท้องร่วมด้วย
“ไม่ได้ป่วยแน่นะ”
“...ไม่เลย”
คนโกหกไม่แนบเนียนแสดงพิรุธออกมาอย่างชัดเจนแต่ถึงอย่างนั้นพร้อมกานต์ก็ยอมปล่อยผ่านไม่เซ้าซี้เพราะคนเป็นน้องคงไม่อยากตอบจึงได้เลือกโกหก ชายหนุ่มไม่ได้ถามอะไรต่อทำเพียงแค่เริ่มต้นทานอาหารเช้าขณะที่ลอบสังเกตกานต์รักอยู่ตลอด
“ไม่กินผักเหรอรัก ปกติเราก็กินนี่” เสียงทุ้มถามขึ้นอย่างอดไม่ได้เมื่อจานของน้องมีผักซึ่งถูกเขี่ยออกวางอยู่ข้างๆ
“วันนี้รักไม่อยากกินเลย”
แม้จะแปลกใจกับตัวเองไม่ต่างกันแต่ก็สรุปเอาเองว่าคงเป็นเพราะอาการป่วยจึงทำให้ความอยากอาหารนั้นลดลง แม้จะยังทานอย่างอื่นได้ปกติแต่ผักที่ชื่นชอบกลับรู้สึกเหม็นเขียวเสียอย่างนั้น
“แปลกๆนะเรา”
“อาจจะเป็นผลมาจากการนอนน้อยนั่นแหละพร้อม”
คนฟังพยักหน้ารับถึงแม้จะยังคลางแคลงใจ ปริมาณการทานอาหารของผู้เป็นน้องยังคงปกติไม่ได้น้อยเหมือนแมวดมแต่อย่างใด น้ำส้มและนมจืดที่ถูกเตรียมไว้ให้เลือกทานกานต์รักก็ดื่มได้จนหมดทั้งสองแก้ว
“พร้อมเข้าไปดูร้านให้รักหลายวันแล้ววันนี้รักไปคนเดียวก็ได้ พร้อมพักผ่อนเถอะ” กานต์รักเอ่ยขึ้นหลังจากมื้อเช้าผ่านพ้นไป ดูเหมือนว่าเมื่อได้รับสารอาหารอาการทุกอย่างจะบรรเทาลง
“ไปดูร้านพี่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากสักหน่อย คุณไหมจัดการทุกอย่างได้เรียบร้อย อยู่เฉยๆก็เบื่อออกไปหาอะไรทำน่ะดีแล้ว”
“ถ้าพร้อมไม่เหนื่อยรักก็ไม่ว่า”
สองพี่น้องนั่งคุยกันเพื่อรออาหารย่อยอีกสักพักก่อนจะออกไปร้านอย่างเช่นทุกวัน รถคันหรูขับเคลื่อนไปตามการจราจรที่หนาแน่นของกรุงเทพ ดวงตาโตที่ทอดมองข้างทางเริ่มปรือปิดด้วยความเหนื่อยอ่อน ความรู้สึกอ่อนเพลียเข้ามาแทนที่จนในที่สุดกานต์รักก็ผล็อยหลับไป
พร้อมกานต์ทอดมองใบหน้าของน้องที่อิงแนบอยู่กับกระจกนิ่งก่อนร่างสูงจะขยับเข้าหาจากนั้นจึงค่อยๆช้อนหัวเล็กให้เอนพิงกับไหล่ของตัวเอง
คงต้องพากานต์รักไปหาหมออย่างจริงจังแล้ว
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
เนื่องจากเพราะเป็นวันหยุดลูกค้าจึงแวะเวียนมาซื้อขนมทั้งยังเข้ามานั่งพักผ่อนให้กลิ่นหอมกรุ่นของขนมปังและน้ำชาเยียวยาความเหนื่อยล้าจากเรื่องต่างๆให้บรรเทา เค้กในตู้ที่ทำเผื่อไว้มากมายร่อยหรอจนไม่น่าจะเหลือพอถึงร้านปิด กานต์รักต้องเข้ามาช่วยจัดการเรื่องตกแต่งหน้าเค้ก ร่างเล็กจึงวิ่งวุ่นไม่ต่างจากพนักงานคนอื่นๆ
“คุณรักเหงื่อออกเต็มเลยค่ะ”
ผู้ช่วยเอ่ยขึ้นเมื่อสังเกตเห็นได้ว่าตามกรอบหน้าหวานชื้นไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่ แม้จะรู้ตัวแต่กานต์รักก็ทำได้เพียงแค่รับทิชชู่มาเช็ดออกลวกๆเพราะไม่มีเวลามากพอที่จะจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย
“ตรงนี้เสร็จแล้วครับ ยกออกไปได้เลย”
ร่างเล็กพูดพร้อมทั้งหอบหายใจ สองมือที่วางอยู่บนขอบโต๊ะกว้างบีบเข้าหากันแน่น พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกเมื่ออาการที่เป็นมาตั้งแต่เช้ากำลังเล่นงานให้ความทรมานกัดกินร่างกายทีละน้อย
เป็นอะไรนะ...
“คุณรักพักหน่อยไหมคะ หน้าซีดมากเลย”
กานต์รักอยากจะฝืนตอบออกไปว่าไม่เป็นไรแต่ร่างกายกลับส่งสัญญาณเตือนว่าถ้าหากไม่หยุดคงล้มทรุดลงตรงนี้ ใบหน้าหวานซีดเซียวจึงจำต้องกดรับ ก่อนจะพยุงร่างกายอันหนักอึ้งเดินออกไปจากห้องเพื่อตรงไปยังห้องทำงาน แต่แล้วยังไม่ทันจะถึงความวูบโหวงก็แล่นเข้ามาในหัวให้ทุกอย่างวืดไหว
“พี่รัก!”
เด็กหนุ่มที่กำลังจะเดินมารายงานเรื่องขนมหน้าร้านรีบถลาเขามาพยุงคนที่ซวนเซจะล้มลง กานต์รักสะบัดหัวตัวเองไปมาสองสามทีเพื่อเรียกสติอันมึนเบลอ
“มะ มิน”
“ไหวไหมครับพี่รัก”
“พี่ไหว สงสัยจะก้มๆเงยๆนานไปหน่อย”
“แต่พี่รักหน้าซีดมากเลยนะครับ ไปหาหมอดีกว่าไหม”
“ไม่ปะ...”
“มีอะไรน่ะมิน รักเป็นอะไร”
เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นพร้อมๆกับการพรวดพราดเข้ามาหาน้องชายที่ถูกแฟนตัวเองกำลังพยุงอยู่ พร้อมกานต์ยื่นมือไปรับร่างเล็กไร้เรี่ยวแรงเข้ามาในอ้อมแขน ทอดสายตามองกานต์รักด้วยความเป็นห่วง
“พี่รักเหมือนจะเป็นลมครับ”
“แค่วูบน่ะพร้อม” คนป่วยรีบเอ่ยแก้ตัวก่อนจะต้องเงียบเสียงลงเมื่อเห็นสายตาเข้มดุที่จ้องมองมา
“ไปหาหมอ” คำสั่งเรียบนิ่งเอ่ยสั้นๆบ่งบอกว่าไม่ให้กานต์รักปฏิเสธ
“แต่ว่า...”
“ฝากดูทางนี้ด้วยนะมิน บอกคุณไหมให้ตัดสินใจได้ทุกอย่าง ถ้ามีปัญหาจริงๆก็ให้โทรหาพี่”
“ได้ครับ”
พร้อมกานต์พยักหน้าเมื่ออีกคนรับคำ ท่อนแขนใหญ่สอดเข้าใต้ร่างของน้องชายช้อนคนป่วยขึ้นจากนั้นจึงเดินตรงไปยังรถคันหรูเอ่ยบอกกับลูกน้องสั้นๆว่าไปโรงพยาบาล
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
“โอเค เท่าที่หมอตรวจดูอย่างละเอียดแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ ไมเกรนไม่ได้กำเริบ อาการมึนหัววิงเวียนก็เป็นผลมาจากการนอนน้อยและความเครียด ส่วนอื่นๆก็ไม่มีอะไรผิดปกติ”
ทั้งสองนั่งฟังหมอประจำตัวของกานต์รักที่ถูกเรียกตัวด่วนมาเพื่อรักษาคนป่วยคนสำคัญโดยเฉพาะรายงานเรื่องผลการตรวจอย่างละเอียด
“เห็นไหม รักบอกแล้วว่าแค่นอนน้อย” คนเป็นน้องหันมาพูดกับพร้อมกานต์เบาๆพลางระบายยิ้มยืนยันว่าได้เป็นอะไรมาก
“แต่ว่า...หมอมีอีกหนึ่งเรื่องสำคัญที่จะบอก ตอนแรกก็ยังไม่แน่ใจเลยส่งเรื่องต่อให้กับหมอเฉพาะทางด้านนี้แล้วก็พบว่าผลยังเหมือนเดิม”
นายแพทย์หนุ่มยกยิ้มมองสองพี่น้องตรงหน้าอย่างยินดีเมื่อสิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายมีอาการอย่างนี้ไม่ใช่อาการป่วยอย่างที่เข้าใจ
“อะไรครับ?” พร้อมกานต์ถามขึ้นอย่างกลัวว่าจะเป็นเรื่องร้ายแรง
“ยินดีด้วยนะครับ ตอนนี้คุณรักตั้งครรภ์ได้แปดสัปดาห์แล้ว”
“...”
“...”
หลังจากที่คุณหมอพูดจบกานต์รักก็ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น โลกตรงหน้าพลันหยุดนิ่งราวกับทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว หูทั้งสองข้างดับสนิท สมองหยุดการทำงาน นิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้นไม่มีแม้แต่คำจะเอ่ย
“นะ น้องผมท้องอย่างนั้นเหรอครับหมอ” เป็นพร้อมกานต์ที่เรียกสติตัวเองได้ก่อนแล้วถามหมอออกไปเพื่อตอกย้ำประโยคเมื่อครู่ให้แน่ชัด
“ใช่ครับ แปดสัปดาห์แล้ว”
“...แต่หมอเคยบอกว่ารักเป็นคนท้องยาก ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงต้องทานยาก่อนถ้าหากจะมีลูกไม่ใช่เหรอครับ”
“ใช่ครับ แต่ดูท่าว่าคุณพ่อจะแข็งแรงมากจึงทำให้คนไข้ท้องได้โดยไม่ต้องทานยาเพื่อปรับร่างกายใดๆ อีกอย่างคือ...คงเพราะมีความสม่ำเสมอมาก เขาเลยมาแล้วครับ”
ประโยคยาวเหยียดนั้นเข้าหูบ้างไม่เข้าหูบ้างทว่ากานต์รักก็ได้ยินคำว่าสม่ำเสมอนั้นอย่างชัดเจนจนความเขินอายแทรกเข้ามาแทนที่ความตื่นเต้น
ช็อก ยินดี และดีใจอย่างที่สุด
“มะ หมอไม่ได้ตรวจผิดนะครับ รักท้อง...จริงๆใช่ไหม”
คนที่เพิ่งหาเสียงของตัวเองเจอถามออกมาทั้งที่ใจหยุดเต้นไปกลับมาเต้นรัวอีกครั้ง มือไม้เย็นเฉียบบีบเข้าหาจนพร้อมกานต์ต้องเอื้อมมาจับ
“จริงแท้ไม่มีผิดแน่นอนครับ”
เมื่อได้รับการยืนยันอีกครั้งน้ำตามากมายก็ค่อยๆไหลรินเปรอะใบหน้าของว่าที่คุณแม่ด้วยความดีใจ มือบางวางแนบลงบนหน้าท้องที่ยังแบนราบ ความรู้สึกเต็มตื้นไหลวนอยู่ในร่างกาย ในหัวคิดถึงคนรักอย่างสุดหัวใจ
ถ้าคุณแพทรู้จะเป็นยังไง จะดีใจแค่ไหน...ครอบครัวของเรา
“ยังไงเดี๋ยวหมอจะส่งตัวให้หมอสูติอีกทีนะครับ”
“ครับ” พร้อมกานต์รับคำ
“โอเค ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวให้พยาบาลนำทางไปเลย ยินดีด้วยอีกครั้งนะครับ”
กานต์รักยิ้มรับทั้งน้ำตา อ้อมแขนแกร่งของผู้เป็นพี่จึงทำหน้าที่โอบประคองร่างเล็กๆนั้นขึ้นเพื่อเดินตามพยาบาลไปอีกแผนก ใบหน้าเล็กซุกซบอยู่กับอกกว้าง เสียงสะอื้นไห้ด้วยความปิติดังแผ่วเบาไปตลอดทาง
พร้อมกานต์นั้นทั้งยินดีและดีใจไม่แตกต่าง ความรู้สึกข้างในมากล้นจนไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยคำใดนอกจากทำได้เพียงกดจูบลงบนหัวของน้องชายที่กำลังจะก้าวไปอีกขั้นอย่างแนบแน่นแทนความรู้สึกทั้งหมด
น้องตัวน้อยๆของเขากำลังจะเป็นแม่คนแล้ว
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลกานต์รักก็ถูกสั่งให้นอนอยู่นิ่งๆ ข่าวดีนี้ถูกบอกกระจายไปทั่วและถูกสั่งห้ามไม่ให้รายงานแพทริกเนื่องจากว่าที่คุณแม่อยากบอกเองกับตัว ร่างเล็กนอนทอดกายอยู่บนเตียงกว้าง จับจ้องแผ่นท้องของตัวเองอยู่อย่างนั้นก่อนเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นเรียกสติให้หลุดจากภวังค์
พอรู้ว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นใครกานต์รักก็สูดลมหายใจเข้าลึกเรียกกำลังใจ จากนั้นจึงกดรับ
(มีคนบอกว่านายไปโรงพยาบาล ไปทำอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า)
น้ำเสียงร้อนรนจากปลายสายทำให้คนที่เพิ่งได้รับข่าวดีที่สุดในชีวิตแย้มยิ้มทั้งน้ำตา ความรู้สึกเต็มตื้นในอกมากล้นจนไม่อาจจะอธิบายได้
หลังมือเล็กถูกยกขึ้นมาไล้น้ำตาออกจากแก้ม สูดลมหายใจเข้าลึกอย่างแผ่วเบาเรียกน้ำตาให้ไหลกลับก่อนที่อีกคนจะสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ
(กานต์รัก! ตอบฉันสิ)
ยิ่งคนรักเงียบกริบไร้ซึ่งเสียงตอบรับแพทริกยิ่งร้อนรน เสียงทุ้มเจือความห่วงใยจนกานต์รักต้องรีบเอ่ยตอบ
“...รักแค่ไปตรวจสุขภาพครับ”
(ตรวจทำไม เป็นอะไร รู้สึกไม่ดีตรงไหนบ้าง หรือว่านายป่วย แล้วหมอว่ายังไง เป็นโรคอะไรหรือเปล่า)
คำถามมากมายถูกส่งมารัวเร็วจนกานต์รักฟังแทบไม่ทัน อาการกังวลเกินเหตุของคนตัวโตทำให้ร่างเล็กถึงกับหลุดหัวเราะ
“คุณแพทครับ รักไม่ได้เป็นอะไรเลย ปกติสบายดีทุกอย่าง”
ตอบคำถามคนเป็นห่วงยามมือบางสัมผัสลูบไล้หน้าท้องที่ยังแบนราบไปด้วยแผ่วเบา หัวใจดวงน้อยฟูฟ่องราวกับมีลูกโป่งลอยอยู่ข้างในเป็นร้อยเมื่อรู้ว่ามีใครอยู่ในนี้
ลูกจ๋า... ดีใจเหลือเกิน
(ถ้าอย่างนั้นนายไปตรวจสุขภาพทำไม ไม่ใช่ว่ารู้สึกไม่สบายถึงได้ไปหรือไง)
ไปโรงพยาบาลไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรแต่ในความคิดของแพทริกมันคือสถานที่ที่ไม่ดีเสมอ หากเป็นไปได้เขาไม่แม้แต่อยากจะให้ร่างเล็กเฉียดเข้าใกล้
“คือ... คุณหมอประจำตัวรัก เขา...เขาแวะมาซื้อขนมที่ร้าน เลยเตือนว่าปีนี้ยังไม่ได้ตรวจสุขภาพรักก็เลยไปครับ”
ระหว่างตอบก็คิดหาเหตุผลที่มีน้ำหนักพอจะทำให้แพทริกเชื่อไปด้วยน้ำเสียงที่เอ่ยนั้นจึงตะกุกตะกักไม่ต่อเนื่องจนกลัวว่าจะถูกจับได้
(จริงหรือ?)
แพทริกยังไม่ปักใจเชื่อทั้งหมดเพราะกานต์รักมักเก็บเรื่องไม่สบายใจเอาไว้กับตัวมากกว่าจะพูดออกมา กลัวว่าอีกคนจะเป็นอะไรแต่ไม่ยอมบอกกัน
“จริงๆครับ รักสบายดี ไม่เชื่อก็เปิดกล้องคุยสิครับ”
(นั่นสิ แล้วทำไมฉันไม่วิดีโอคอลหานายตั้งแต่แรก)
แพทริกนึกตลกตัวเองขึ้นมาครามครัน เพราะความเป็นห่วงอันมากล้นทำให้ลืมเลือนทุกอย่างไปสนิท ในหัวคิดเพียงแค่ว่าต้องติดต่อกานต์รักให้เร็วที่สุดจนลืมไปว่าวิธีการคุยกันพร้อมทั้งเห็นหน้าไปด้วยมีมาแล้วเนิ่นนาน
คิดได้ดังนั้นนิ้วแกร่งจึงกดเปิดกล้องก่อนไม่นานใบหน้าของคนที่คิดถึงสุดหัวใจจะปรากฏให้เห็นพร้อมรอยยิ้มหวาน
“รักสบายดีเห็นไหมครับ”
ใบหน้าหวานทอประกายความสุขเอ่ยพร้อมด้วยเสียงสดใส ดวงตาโตระยิบระยับจนคนมองสัมผัสได้ถึงเรื่องราวดีๆจากอีกฝั่ง
(เห็นอย่างนี้ฉันค่อยเบาใจ)
เมื่อกานต์รักดูร่าเริงออกมาจากข้างในไม่ได้แสร้งทำแพทริกจึงสบายใจได้ว่าอีกคนคงไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่กังวล ร่างบางโกหกไม่เก่งนักและดวงตาที่ราวกับแก้วสุกใสนี้มันไม่เคยโกหกเขาได้
“รักมีความสุขมากเลยครับ”
กานต์รักพูดออกมาเมื่อความรู้สึกข้างในมันเต็มตื้นจนเกินทน แม้ตั้งใจว่าจะเก็บเรื่องลูกไว้เซอร์ไพร์สวันที่คนรักกลับมาแต่ความรู้สึกแห่งความสุขนี้ก็อยากบอกให้อีกคนรับรู้
(มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ)
ใบหน้าและดวงตาที่แพทริกแสนหลงใหลมันมีประกายของความสุขลอยออกมาจนแม้แต่คนที่อยู่ห่างกันคนละซีกโลกยังสัมผัสได้ เรื่องที่ว่ากานต์รักป่วยถูกสลัดออกไปไม่มีเหลือยามเห็นท่าทางสดใสตรงหน้า
“ดี...มากๆเลยครับ” คนตอบเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
(เรื่องอะไร บอกฉันได้หรือเปล่า)
คิ้วเข้มขมวดเป็นปมน้อยๆด้วยความอยากรู้ บางอย่างในใจสะกิดเตือนแต่แพทริกกลับสลัดมันออกไป
“เอาไว้กลับมาเราค่อยคุยกันนะครับ ว่าแต่งานของคุณแพทเป็นยังไงบ้าง มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
หากยังพูดเรื่องนี้มากไปกว่านั้นไม่พ้นว่ากานต์รักอาจหลุดบอกสาเหตุของความสุขออกไปและแน่นอนว่าความวุ่นวายมหาศาลจะเกิดขึ้น ว่าที่คุณแม่จึงต้องเอ่ยไปถึงอีกเรื่องเพื่อเปลี่ยนประเด็นให้หลุดออกจากหัวข้ออันตราย
(มีบ้างเป็นธรรมดา...เพิ่งผ่านไป4วัน คิดถึงนายจะแย่)
วกกลับมาเรื่องของความคิดถึงที่กัดกร่อนหัวใจและความคิดอยู่ทุกวินาที ยิ่งเห็นใบหน้าหวานอยู่ตรงหน้าความรู้สึกอยากกอด อยากจูบ อยากคลอเคลียยิ่งมากล้น
คิดถึงกลิ่นหอมอ่อนที่กรุ่นติดปลายจมูก อยากดอมดมให้หายคิดถึง อยากฟัดร่างหอมหวานอย่างที่ใจอยาก
“อดทนนะครับ รักก็คิดถึง คิดถึงคุณแพทมากๆ”
น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยทอดอ่อนหวานจนแพทริกอยากจะดึงอีกคนเข้ามาในอ้อมกอดแล้วรัดแน่นๆด้วยท่อนแขนของตัวเอง ทว่าเพราะรู้ว่าทำอย่างนั้นไม่ได้นิ้วมือแกร่งจึงทำได้เพียงยกขึ้นมาไล้หน้าจอโทรศัพท์แผ่วเบา
(รัก...)
“ครับ?” เจ้าของชื่อขานรับยามอีกคนเอ่ยแล้วก็เงียบเสียงไป
(ไม่ได้เรียก...แต่ฉันบอกว่ารัก)
ถ้อยคำแสนหวานพร้อมรอยยิ้มมุมปากทำให้ใบหน้าคนมองเห่อร้อน ระยะทางที่แสนห่างไกลดูจะไม่ได้เลวร้ายอย่างคิดเมื่อแพทริกยังคงทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวรุนแรงแม้ไม่ได้อยู่ต่อหน้า ความรู้สึกฟูฟ่องล่องลอยอยู่ในอก
“...ปากหวานจังครับ” คนเขินเอ่ยออกไปเสียงเบา
(ไม่บอกรักฉันกลับบ้างหรือ แพทริกกระเซ้าทีเล่นทีจริง
“คุณแพทก็รู้อยู่แล้วนิครับ”
(แต่ฉันอยากได้ยิน)
“แกล้งรักอีกแล้ว”
นัยต์ตาคมมีแววสนุกประกายชัดจนคนโดนแกล้งบ่นเง้างอน ท่าทางน่ารักนั้นทำให้แพทริกหลุดหัวเราะ ใจที่เหนื่อยล้าโหยหาราวกับได้น้ำมารินรดชื่นฉ่ำ พลังที่ถูกส่งมาจากร่างเล็กๆทำให้มีกำลังใจจะต่อสู้กับเวลาอีก6วันได้อีกมาก
(หึหึ ถ้าอยู่ตรงหน้าฉันจะจับนายมาฟัด) แค่เห็นจากตรงนี้ความมันเขี้ยวยังมากล้นจนแพทริกต้องทดเอาไว้ในใจว่าหากเจอหน้าจะจับกานต์รักมาฟัดให้เต็มแรง
“รักไม่ใช่ตุ๊กตาเสียหน่อย”
(ฉันรู้ ตุ๊กตาที่ไหนจะตอดรัดฉันได้ขนาดนี้)
“คุณแพท!”
คนฟังร้องเสียงหลง เขินอายกับคำพูดแสนทะลึ่งนั้นจนโทรศัพท์แทบล่วงหล่นจากมือ แก้มเนียนที่เห่อร้อนก่อนหน้าคราวนี้ไหม้จนแทบสุก
(โทษที ฉันจะพูดว่าตอบรับ ลิ้นมันพันกัน)
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์และดวงตาแพรวพราวทำให้รู้ว่าคราแรกแพทริกนั้นตั้งใจแต่ประโยคเมื่อครู่ต่างหากที่เพียงแค่แกล้งพูด ยิ่งสบตากันกานต์รักยิ่งไม่อาจทน ต้องคว่ำหน้าโทรศัพท์ลงให้ฝ่ายนั้นเห็นเพียงความมืดมิดจนได้ยินเสียงร้องเรียกตามมา
(กานต์รัก)
“รักไม่คุยกับคุณแพทแล้ว”
คนอายเอ่ยทั้งที่สายตายังคงจับจ้องโทรศัพท์หรูไม่วางตา สองข้างแก้มเกิดไอร้อนจนต้องแนบมือประกบก่อนจะนวดวนเบาๆบรรเทาความขัดเขิน
คุณแพทบ้า อยู่ห่างขนาดนี้ยังแกล้งกันอีก
(ฉันไม่แกล้งแล้ว เงยโทรศัพท์ขึ้นให้ฉันเห็นหน้าเถอะ)
เสียงทุ้มเอ่ยเว้าวอนแม้จะเจือด้วยเสียงหัวเราะอยู่เล็กน้อย กานต์รักยู่ปากใส่แม้อีกคนจะมองไม่เห็น ร่างเล็กไม่ตอบกลับใดๆ ขณะปากเล็กก็บ่นพึมพำให้ลูกฟังไปด้วย
‘โตมาลูกห้ามเป็นแบบนี้นะครับ พ่อขี้แกล้ง ชอบทำให้แม่อาย นิสัยไม่ดีเลย’
(กานต์รัก...)
ดวงตาโตเลื่อนจากหน้าท้องที่ยังแบนราบของตัวเองไปยังโทรศัพท์อีกครั้งเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยเรียก นิ่งมองอยู่ชั่วครู่ก่อนหยิบมันขึ้นมาให้อีกคนได้เห็นตัวเองอย่างที่ร้องขอ
“คุณแพทชอบแกล้ง”
(หึ ไม่ให้ฉันแกล้งนายแล้วจะให้แกล้งใคร ก็มีเมียอยู่คนเดียว)
สรรพนามที่ถูกเรียกขานทำให้กานต์รักต้องเม้มปากเข้าหา แม้จะอยู่ด้วยกันมานาน ถูกเรียกด้วยคำนี้มาหลายหนทว่าก็ยังไม่เคยชินหูสักที
“ละ ลองมีหลายคนสิครับ” ...รักจะหอบลูกหนีเลย
ประโยคหลังถูกต่อเพียงในใจ
(ไม่กล้ามีหรอก กลัวนายจะร้องไห้)
แพทริกหัวเราะ นึกไม่ออกว่าคนอย่างกานต์รักจะทำอะไรนอกจากร้องไห้ด้วยความเสียใจ ครั้นจะลุกขึ้นมาโวยวายด่าทอเขาคงไม่มีทางเป็นไปได้
“คุณแพทห้ามมีคนอื่นจริงๆนะครับ”
ความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์เกิดขึ้นอย่างฉับพลันเมื่อหัวข้อสนทนายังคงเป็นเรื่องที่หวั่นใจอยู่ลึกๆ กานต์รักขมวดคิ้วเป็นปม มองหน้าคนรักอย่างเศร้าสร้อย คิดไปถึงหากแพทริกมีคนอื่นตัวเองจะเป็นอย่างไร
ไม่เอา...ไม่ให้คุณแพทมีคนอื่น
ฝ่ามือบางโอบท้องตัวเองเอาไว้แน่น
(ฉันจะมีคนอื่นได้ยังไง อยู่ดีๆคิดมากทำไมหือ)
คนขี้แกล้งเลิกล้อเล่นก่อนเอ่ยบอกร่างเล็กด้วยความจริงจังระคนอ่อนโยน ดวงตาคมมองสบมาด้วยความมั่นคง หนักแน่น
“สาวๆอิตาเลียนมีแต่คนบอกว่าสวย” เอ่ยตอบเสียงเบา
(ฉันชอบคนน่ารัก ใครก็น่ารักสู้เมียฉันไม่ได้)
พอถูกเอาใจด้วยคำพูดคนที่คิดไปไกลก็ระบายยิ้ม สลับอารมณ์ไปมาจนแพทริกเริ่มงุนงง
“น่ารักก็ต้องรักเยอะๆนะครับ”
ประโยคอ้อนขอทำให้แพทริกแทบอยากจะบอกนักบินให้เตรียมตัวบินกลับเมืองไทยเสียเดี๋ยวนี้ ดวงตาโตทอความเว้าวอน เอ่ยพูดด้วยเสียงไม่มั่นใจอย่างน่ารักในสายตา
(แค่นี้ฉันก็รักนายจนไม่เหลืออะไรให้รักแล้ว แล้วก็เลิกทำหน้าตาน่ารักแบบนั้นสักที ฉันอยากอดทนไปทำกับนายไม่ใช่ทำกับมือตัวเอง)
ตาโตเบิกกว้างให้กับประโยคแสนตรงจากคนรักก่อนใจที่วูบไหวไปไม่กี่วินาทีก่อนหน้าจะเต้นถี่รัว ริ้วแดงปรากฏบนแก้มเนียนจางๆ
“อะ อีก6วันนะครับ”
(เตรียมตัวไว้เลย ฉันหิวขนาดนี้กินนายไม่มีเหลือแน่ๆ)
“คุณแพทคนหื่น”
เพราะหื่นขนาดนี้เจ้าเม็ดถั่วแดงเลยถือกำเนิดอยู่ในท้องทั้งที่ปกติแล้วควรจะมีการเตรียมตัวและพึ่งแพทย์ผู้เชี่ยวชาญในทุกขั้นตอน ขณะที่คนถูกว่าหัวเราะร่วน ไม่ได้นึกจะเถียงกับคำกล่าวว่านั้นสักนิด
การคุยกันผ่านเครื่องมือสื่อสารแห่งยุคดำเนินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีเบื่อ แพทริกกระเซ้าเย้าแหย่คนรักบ้าง อ้อนคิดถึงบ้าง เป็นอย่างนั้นไปกระทั่งถึงเวลาต้องออกไปข้างนอกจึงต้องวางสาย ร่ำลากันด้วยถ้อยคำแสนหวานก่อนสัญญาณจะถูกตัดไปให้หน้าจอที่เคยปรากฏใบหน้าคนรักมืดสนิท
“รอแดดดี๊อีก6วันนะครับคนเก่ง”
เสียงหวานเอ่ยละมุนกับคนในท้อง ความอบอุ่นยามรู้ว่าสิ่งที่แสนวิเศษอยู่ในร่างอาบล้นทั่วกาย ใบหน้าสวยแย้มยิ้ม แม้คิดถึงคนรักแต่เม็ดถั่วแดงนี้ก็ทำให้สุขใจทดแทนกันได้
❋❋❋❋❋❋❋❋❋❋
-
(ต่อ)
“รัก! เป็นยังไงบ้างลูก”
เพียงข่าวดีถูกบอกสู่คนเป็นพ่อและแม่วันต่อมาผู้ให้กำเนิดทั้งสองก็บินตรงมายังคฤหาสน์หรู หน้าตาตื่นเต้นดีใจไม่แพ้ตอนกานต์รักได้ฟังผลตรวจจากปากหมอ
“เพลียๆหน่อยแต่ที่เหลือก็ปกติดีครับ”
เมื่อสาเหตุของการเหนื่อยอ่อนรู้ได้แน่ชัดกานต์รักจึงถูกพี่ชายสั่งห้ามไม่ให้ออกไปร้านหรือแม้แต่จะทำอะไร ว่าที่คุณแม่จึงทำได้เพียงอยู่นิ่ง นอนเอนหลังดูทีวีอยู่บ้านเพียงเท่านั้น
“แม่ดีใจมากๆเลย...หลานยาย” มือเล็กเอื้อมมาวางลงบนหน้าท้อง ลูบไล้ไปมาด้วยความปลื้มปริ่มและแสนดีใจ
หลานน้อยๆอยู่ในนี้แล้ว
“ดีใจจนนอนไม่หลับ บอกให้พ่อพากลับเดี๋ยวนั้น ของก็จะไม่เก็บ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยพูดทั้งยังส่ายหน้าน้อยๆให้กับภรรยายามนึกไปถึงตอนวางสายจากกานต์รัก
“ก็ฉันตื่นเต้นนี่คะ คุณก็น้อยหน้ากันเสียที่ไหน โทรสั่งงานลูกน้องเดี๋ยวนั้นแถมยังอวดคนอื่นอีกว่าจะไปเยี่ยมหลาน”
ทั้งกานต์รักและพร้อมกานต์ได้แต่ระบายยิ้มให้กับความเห่อของว่าที่คุณตาและว่าที่คุณยายที่ไม่มีใครน้อยกว่าใคร
“แล้วนี่บอกแพทเขาหรือยังหืม” คำถามจากคนเป็นแม่ทำให้กานต์รักส่ายหน้าตอบเบาๆ
“รักว่าจะบอกตอนคุณแพทกลับครับ กลัวว่าจะวุ่นวายไม่เป็นอันทำงาน”
“ดีแล้วล่ะ ขืนรู้ตอนนี้ไม่พ้นว่าจะทิ้งงานกลับมาหาเรา”
กานต์รักพยักหน้ารับจากนั้นบรรดาคนเห่อทั้งหลายก็คอยถามนู้นถามนี่ทั้งยังลูบไล้หน้าท้องที่ยังไม่โตนักไม่หยุด
‘อยู่เฉยๆไปเถอะเรา’
‘รักไม่ต้องทำอาหารหรอกนะลูก ให้แม่บ้านจัดการไป’
‘จะเดินจะเหินก็ต้องระวัง ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วรู้ไหม’
ทั้งวันกานต์รักจึงไม่ได้ทำอะไรนอกจากนอนนิ่งๆดูทีวีหรือไม่ก็อ่านหนังสือไปพลางๆแก้เบื่อ จะลุกขึ้นทีทั้งสามคนก็ถลาเข้ามาหาพร้อมทั้งถามไถ่จนสุดท้ายต้องนั่งลงที่เดิม
ขนาดคุณลุง คุณตา คุณยายยังเห่อขนาดนี้...แล้วคนเป็นพ่อล่ะ
รอยยิ้มอ่อนหวานแต้มอยู่บนใบหน้า นึกถึงคนที่คุยกันเมื่อคืนแล้วความอุ่นวาบก็แล่นเข้ามาในอก อยากบอกข่าวดีนี้ให้อีกคนรับรู้หากแต่ตอนนี้นั้นยังไม่ถึงเวลา
“รักจ๊ะ แม่ทำไก่ตุ๋นโสมมาให้ทาน บำรุงหน่อยนะลูก หลานยายจะได้แข็งแรง”
กลิ่นหอมอ่อนของสมุนไพรลอยเข้ามาในจมูกยามมารดาวางถ้วยลงตรงหน้า คนท้องไม่มีอาการแพ้ การได้กลิ่นอาหารจึงไม่เป็นปัญหา กานต์รักยิ้มรับก่อนจะเอ่ยขอบคุณจากนั้นจึงค่อยๆละเลียดกินของบำรุงที่ผู้เป็นแม่ทำมาให้ช้าๆ
“เราไม่แพ้แบบนี้ แพทท่าจะอาการหนัก” คำพูดนั้นทำให้กานต์รักชะงัก
“เมื่อคืนคุยกันคุณแพทก็ยังดีๆอยู่เลยนะครับ”
“รอดูอีกหน่อยเถอะจ้ะ”
รอยยิ้มอ่อนโยนของผู้ที่มีประสบการณ์มาก่อนระบายอยู่บนใบหน้า นึกไปถึงลูกเขยแล้วคาดว่าคงไม่พ้นจะเป็นคนแพ้ท้องแทนลูกตัวเอง และมันไม่น่าแปลกใจสักนิดเมื่อแพทริกรักกานต์รักอย่างกับอะไร
“แล้วพ่อแพ้ท้องแทนแม่ไหมครับ” กานต์รักเอ่ยถาม
“ตอนท้องรักไม่เป็นอะไรทั้งพ่อและแม่เลยนะ แต่ท้องพี่ชายเราน่ะ พ่อแทบตาย ตื่นมาอ้วกทุกเช้า ไม่มีแรงลุกไปทำงานเป็นอาทิตย์เลยล่ะ” หวนคิดไปถึงอดีตผู้เป็นแม่ก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม คิดไปถึงคราวตัวเองท้องแล้วได้แต่หลุดหัวเราะ
พร้อมกานต์แสบตั้งแต่อยู่ในท้องเชียว
“แม่กังวลไหมครับ”
“ตอนท้องแรกก็มีบ้างนะ ห่วงไปหมด แต่เราก็ต้องพยายามดูแลตัวเองให้มากๆ อะไรที่เสี่ยงต่อลูกก็ไม่ทำเด็ดขาด ทานอาหารที่มีประโยชน์ที่สุด คิดถึงคนในท้องมาเป็นอันดับแรกเลย”
“รักจะดูแลลูกแบบที่แม่ดูแลนะครับ”
เด็กน้อยในสายตาของผู้เป็นแม่โผเข้าสู่อ้อมอก ขยับถูไถใบหน้าออดอ้อนทั้งยังน้ำตาคลอหน่วย ยามกำลังจะได้เป็นแม่ความรู้สึกที่มีต่อคนในท้องจึงทำให้กานต์รักเข้าใจว่าคนตรงหน้านั้นรักตัวเองมากขนาดไหน
“แม่มีความสุขมากที่เห็นรักมีครอบครัวอบอุ่น มีสามีที่ดี แล้วก็กำลังจะมีลูกที่น่ารัก” ฝ่ามือเล็กวางลงบนหัวคนในอ้อมกอดพลางลูบไล้ไปมาแผ่วเบา
“รักก็มีความสุขแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆที่ได้เกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่ครับ”
“แม่ก็โชคดีที่มีลูกๆจ้ะ”
“ดราม่าอะไรกันอยู่สองแม่ลูก”
เสียงทุ้มของผู้เป็นพ่อมาถึงก่อนตัวยามเดินมานั่งลงเคียงข้าง กานต์รักจึงผละออกจากผู้เป็นแม่ก่อนจะขยับเข้าไปกอดพ่อด้วยอีกคน
“รักรักพ่อนะครับ” คนโดนกอดเลิกคิ้วสบตากับภรรยาพลางกระชับอ้อมแขนโอบร่างเล็กๆของลูกเอาไว้ทั้งที่ยังไม่เข้าใจนัก
“พ่อก็รักลูก เป็นอะไรหืมเรา อ่อนไหวง่ายเพราะหลานพ่อเหรอ”
ใบหน้าหวานขยับซุกซบพยักรับ อาจเพราะกำลังท้องอารมณ์จึงอ่อนไหวอย่างที่พ่อว่า ยิ่งยามผู้เป็นพี่เดินเข้ามาอีกคนกานต์รักก็เข้าไปกอดแบบเดียวกัน
“เดี๋ยวสามีเราก็มาฉีกอกพี่เอาหรอก”
พร้อมกานต์เอ่ยทั้งยังหัวเราะน้อยๆยามคิดถึงคนที่มีศักดิ์เป็นน้องเขยที่แสนจะขี้หึงและขี้หวง ไม่เว้นแต่กับพี่ชายเช่นเขาแพทริกก็ยังทำตาขวางใส่เมื่อเข้าใกล้กานต์รักมากเกินไป
“ตอนนี้คุณแพทไม่เห็นหรอก”
คำตอบเสียงอู้อี้ทำให้คนทั้งสามได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ มองว่าที่คุณแม่ที่ทำตัวอ้อนทุกคนอย่างเอื้อเอ็นดู
คนที่เป็นไข่ในหินของครอบครัวกำลังจะเป็นแม่คนในเร็ววัน แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังเห็นกานต์รักเป็นเด็กน้อยอยู่ในสายตาเสมอ
:กอด1: :กอด1:
อยากเจอลูกหมูกันเหรอฮับ? คิก :-[ :-[
พูดคุยกัน : https://www.facebook.com/Writer-Ex-SoulL-713126712164342/
Follow me : https://twitter.com/exsoull_ หรือจะติดแฮ็ชแท็ก #ผู้เป็นที่รัก เป็นกำลังใจให้กันก็ได้นะคะะะะะ
-
ยินดีกับกานต์รักด้วยน้า แต่แหม คนเขียนเกริ่นสักหน่อยก็ดีนะคะว่ามีพาร์ทที่ท้องได้ด้วย ไม่ค่อยชินกับแนวนี้ ปกติเลี่ยงตลอด :sad4: แต่เป็นเพราะว่าเรื่องนี้ตามอ่านมาเรื่อยๆ เลยอ่านมาทุกตอนเลยค่ะ วันหลังจั่วหัวให้หน่อยน้า แต่เราจะไม่หยุดติดตามนะคะ จะอ่านไปเรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้ค่า o13
ปล. แต่ถ้ามันมีเหตุมีผลมาสนับสนุนนิดๆ เราก็จะพอรับได้ค่ะ ฮืออ อย่าสนใจรสนิยมเราเลยค่ะ เอาเป็นว่า บอกก่อนเผื่อมีคนแบบเราก็พอค่ะ อิอิ รักคนเขียนค่า :mew1:
ปล. สอง ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ที่ไม่ได้ทราบข้อมูลที่แจ้งเอาไว้ อาจจะเป็นเพราะไม่เห็นจริงๆ เป็นความผิดของเราเองค่ะ ขอโทษค่ะ TT ว่าแต่ แจ้งไว้ในเฟสหรือเปล่าคะ ก่อนหน้านี้พอดีเราแทบไม่ได้เข้าเฟสเลย ขอโทษจริงๆ นะคะ (แต่เห็นทีคนเขียนโพสในเฟสแล้วนะคะ ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ) ยังไง เราอยากบอกว่าเราไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะคะ แค่แนะนำ ให้ฟีดแบ็คปกติ อย่าคิดมากนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่า
มาอัพเดตค่ะ ไปตามหามา คนเขียนแจ้งไว้แล้วในตอนสุดท้าย อาจจะอ่านข้ามไป ขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ กลายเป็นปัญหาไปเลย ยังไงจะติดตามอ่านต่ออย่างที่บอกค่ะ ถึงยังไงเรื่องนี้ก็ยังน่ารัก น่าอ่านสำหรับเรา ขอบคุณสำหรับการชี้แจงค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
-
o18 รอๆ เมื่อไหร่แดดดี๊จะกลับมาน๊าาา
-
คนเขียนคะ ต่ออีกสักสองตอนให้เราได้เห็นน้องหน่อยนะคะ
-
คุณป๋าคงขี้หวงระดับสิบ...รอลูกหมู :pigwrite: :pigwrite: :pigwrite:
-
นึกภาพคุณแด๊ดดี๊แพ้ท้องไม่ออกเลย 5555555
-
เจ้าตัวน้อยมาแล้ว เตรียมพร้อมรับความขี้หวงคูณ100
-
เป็นตอนพิเศษสำหรับแฟนๆ เลยยยย
ชอบมากๆ ค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยินดีกับกานต์รักด้วยน้า แต่แหม คนเขียนเกริ่นสักหน่อยก็ดีนะคะว่ามีพาร์ทที่ท้องได้ด้วย ไม่ค่อยชินกับแนวนี้ ปกติเลี่ยงตลอด :sad4: แต่เป็นเพราะว่าเรื่องนี้ตามอ่านมาเรื่อยๆ เลยอ่านมาทุกตอนเลยค่ะ วันหลังจั่วหัวให้หน่อยน้า แต่เราจะไม่หยุดติดตามนะคะ จะอ่านไปเรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้ค่า o13
ปล. แต่ถ้ามันมีเหตุมีผลมาสนับสนุนนิดๆ เราก็จะพอรับได้ค่ะ ฮืออ อย่าสนใจรสนิยมเราเลยค่ะ เอาเป็นว่า บอกก่อนเผื่อมีคนแบบเราก็พอค่ะ อิอิ รักคนเขียนค่า :mew1:
ปล. สอง ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ที่ไม่ได้ทราบข้อมูลที่แจ้งเอาไว้ อาจจะเป็นเพราะไม่เห็นจริงๆ เป็นความผิดของเราเองค่ะ ขอโทษค่ะ TT ว่าแต่ แจ้งไว้ในเฟสหรือเปล่าคะ ก่อนหน้านี้พอดีเราแทบไม่ได้เข้าเฟสเลย ขอโทษจริงๆ นะคะ (แต่เห็นทีคนเขียนโพสในเฟสแล้วนะคะ ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ) ยังไง เราอยากบอกว่าเราไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะคะ แค่แนะนำ ให้ฟีดแบ็คปกติ อย่าคิดมากนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่า
มาอัพเดตค่ะ ไปตามหามา คนเขียนแจ้งไว้แล้วในตอนสุดท้าย อาจจะอ่านข้ามไป ขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ กลายเป็นปัญหาไปเลย ยังไงจะติดตามอ่านต่ออย่างที่บอกค่ะ ถึงยังไงเรื่องนี้ก็ยังน่ารัก น่าอ่านสำหรับเรา ขอบคุณสำหรับการชี้แจงค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
เจ้าของคอมเมนต์จะเห็นไหมน๊าาาา ยังไงก็หวังว่าจะแวะมาเห็นอีกทีนะคะะะ
จะบอกว่าไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะะะะะ ที่อัพลงเพจเพราะกลัวว่าจะมีคนคิดอย่างนี้เหมือนกันเลยอยากจะชี้แจงให้เข้าใจทั่วถึง ทุกคนจะได้เข้าใจตรงกัน คนเขียนไม่ติดค้างอะไรเลยน๊า ยินดีมากๆที่จะชี้แจ้ง อธิบายอะไรก็ตามที่คนอ่านข้องใจ ไม่ต้องกังวลนะคะ ถามมาได้ทุกเรื่อง ติชมได้ทุกเรื่อง เข้าใจดีค่ะว่าบางทีอาจจะมองไม่เห็น ดูไม่ละเอียดหรือไม่ได้เข้าเฟซ
ยังไงถ้าการเอาข้อความนี้ไปโพสต์แล้วทำให้คนอ่านคิดมากคนเขียนก็ขอโทษด้วยนะคะ ยืนยันจากใจว่าไม่ได้รู้สึกแย่กับข้อความนี้เลยแม้แต่คำเดียว ขอบคุณจริงๆที่คอมเมนต์ให้กันยาวๆ ขอบคุณมากๆที่ติดตามค่ะะ :pig4:
-
อยากให้คุณแพทรู้เร็วๆจัง
-
โอ๊ยยยยยย ตื่นเต้นไปด้วย อยากให้ถึง 6 วันไวๆจัง อยากรู้ว่าแด๊ดดี้จะเป็นยังไง :ling1:
-
น่าร้ากกก อยากเห็นตอนแดดดี้รู้ข่าวดีจังเลยน้าา ว่าจะดีใจแค่ไหน ไหนจะแพ้ท้องแทนเมียอีก :hao7:
-
จะมีตอนพิเศษ3มั้ย จะได้เจอลูกหมูมั้ย :hao5:
หรือต้องตามต่อในเล่ม เห็นด้วยกับความเห็นที่ว่าน่าจะขึ้นหัวบอกว่าท้องได้หรือmpreg จะได้กดเข้ามาอ่านเพราะชอบม๊ากกกก คนที่ตามแนวนี้ก็เยอะคนอ่านจะได้รู้ :mew1:
-
ยินดีกับกานต์รักด้วยน้า แต่แหม คนเขียนเกริ่นสักหน่อยก็ดีนะคะว่ามีพาร์ทที่ท้องได้ด้วย ไม่ค่อยชินกับแนวนี้ ปกติเลี่ยงตลอด :sad4: แต่เป็นเพราะว่าเรื่องนี้ตามอ่านมาเรื่อยๆ เลยอ่านมาทุกตอนเลยค่ะ วันหลังจั่วหัวให้หน่อยน้า แต่เราจะไม่หยุดติดตามนะคะ จะอ่านไปเรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้ค่า o13
ปล. แต่ถ้ามันมีเหตุมีผลมาสนับสนุนนิดๆ เราก็จะพอรับได้ค่ะ ฮืออ อย่าสนใจรสนิยมเราเลยค่ะ เอาเป็นว่า บอกก่อนเผื่อมีคนแบบเราก็พอค่ะ อิอิ รักคนเขียนค่า :mew1:
ปล. สอง ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ที่ไม่ได้ทราบข้อมูลที่แจ้งเอาไว้ อาจจะเป็นเพราะไม่เห็นจริงๆ เป็นความผิดของเราเองค่ะ ขอโทษค่ะ TT ว่าแต่ แจ้งไว้ในเฟสหรือเปล่าคะ ก่อนหน้านี้พอดีเราแทบไม่ได้เข้าเฟสเลย ขอโทษจริงๆ นะคะ (แต่เห็นทีคนเขียนโพสในเฟสแล้วนะคะ ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ) ยังไง เราอยากบอกว่าเราไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะคะ แค่แนะนำ ให้ฟีดแบ็คปกติ อย่าคิดมากนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่า
มาอัพเดตค่ะ ไปตามหามา คนเขียนแจ้งไว้แล้วในตอนสุดท้าย อาจจะอ่านข้ามไป ขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ กลายเป็นปัญหาไปเลย ยังไงจะติดตามอ่านต่ออย่างที่บอกค่ะ ถึงยังไงเรื่องนี้ก็ยังน่ารัก น่าอ่านสำหรับเรา ขอบคุณสำหรับการชี้แจงค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
เจ้าของคอมเมนต์จะเห็นไหมน๊าาาา ยังไงก็หวังว่าจะแวะมาเห็นอีกทีนะคะะะ
จะบอกว่าไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะะะะะ ที่อัพลงเพจเพราะกลัวว่าจะมีคนคิดอย่างนี้เหมือนกันเลยอยากจะชี้แจงให้เข้าใจทั่วถึง ทุกคนจะได้เข้าใจตรงกัน คนเขียนไม่ติดค้างอะไรเลยน๊า ยินดีมากๆที่จะชี้แจ้ง อธิบายอะไรก็ตามที่คนอ่านข้องใจ ไม่ต้องกังวลนะคะ ถามมาได้ทุกเรื่อง ติชมได้ทุกเรื่อง เข้าใจดีค่ะว่าบางทีอาจจะมองไม่เห็น ดูไม่ละเอียดหรือไม่ได้เข้าเฟซ
ยังไงถ้าการเอาข้อความนี้ไปโพสต์แล้วทำให้คนอ่านคิดมากคนเขียนก็ขอโทษด้วยนะคะ ยืนยันจากใจว่าไม่ได้รู้สึกแย่กับข้อความนี้เลยแม้แต่คำเดียว ขอบคุณจริงๆที่คอมเมนต์ให้กันยาวๆ ขอบคุณมากๆที่ติดตามค่ะะ :pig4:
ขอบคุณคนเขียนมากค่า จริงๆ เห็นในเฟสแล้วค่ะ แต่จะไปเม้นก็แอบอายนิดหน่อย :o8: ฮ่าๆๆ ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค้า สำหรับเรื่องนี้และเรื่องต่อๆ ไป จริงๆ เรื่องนี้เราเม้นในตอนสุดท้ายไว้ด้วยค่ะ เพราะน่ารักมาก อดไม่ไหวต้องเม้นเสียหน่อย เพราะฉะนั้นเราไม่มีทางไม่ชอบเรื่องนี้แน่ๆ ค่ะ อิอิ :mew1:
-
อยากเห็นตัวเล็กแล้ววว งื้อออออ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เย้้ๆ...มาแล้ว ท้องแล้วคุณแพทน้องท้องแล้วรีบกลับมาเร็วๆ...ดีต่อใจ
-
ถ้าคุณแพทรู้ รักคงกระดิกตัวไม่ได้เลย
-
มีน้องแล้วเย้ๆ
คุณแพทต้องหวงมากแน่ๆ 5555
:pig4: :mew1:
-
แทบจะรอตอนคุณแพทรู้ว่ารักท้องไม่ไหวแล้ววววววว
มาต่อเลยได้ไหมมมมมมม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตื่นเต้นแทนแด็ดดี้ รีบกลับมาไวๆนะคะ o13
-
ขอบคุณ :)
-
ท้องจริงๆ ด้วย :katai2-1:
มีแววว่าลูกน่าจะซนเหมือนคุณพ่อ :z1:
-
:pig2ยินดีต้ินรับลูกหมูจ้าาา
ในที่สุดเค้าก็มีครแอบครัวที่สมบูรณ์แบบ นึกถึงคุณแพทตอนแพ้ท้องและหลงเมียระดับมากออกเลย55555555 นางรักของนางเนาะ กลับมาไวๆนะคุณแพท นี่รออยู่ 55555
ปล.มาต่อไวๆนะคะ กัดฟันรอเลย
ปล.2 รักอบอุ่นมากเหมาะกับเป็นว่าที่มัมจริงๆ
-
ลูกหมูมาแล้ว รอแด๊ดดี้กลับมา
-
อยากเห็นตอนแพทริกรู้ว่ามีเจ้าตัวเล็กแล้วอะจะดีใจขนาดใหนนะ :-[ :-[ :-[
-
:o8: อยากให้แพทริกรู้ว่าเป็นพ่อแล้วนะ และควรจะโลกสวยด้วยมือเราต่อไปยาววววววๆๆๆๆ :hao6:
-
อูย อยากเห็นเจ้าตัวเล็กแล้ว เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า :L2:
-
:man1:รบกวนตอบหน่อยค่ะ..... ไม่ทำ version e-book ด้วยหรือค่ะ...อยากได้ คุณแพท&น้องรัก มากกกแต่ ไม่สะดวกซื้อเป็นเล่มค่ะ ....เป็ไปได้ไหมค่ะ...ที่จะทำ e-book so, i can purchase it by Apple paid.....pleaseeee :ling1:
-
:man1:รบกวนตอบหน่อยค่ะ..... ไม่ทำ version e-book ด้วยหรือค่ะ...อยากได้ คุณแพท&น้องรัก มากกกแต่ ไม่สะดวกซื้อเป็นเล่มค่ะ ....เป็ไปได้ไหมค่ะ...ที่จะทำ e-book so, i can purchase it by Apple paid.....pleaseeee :ling1:
ตอบแล้วค่ะๆๆๆๆ :-[ เห็นข้อความก่อนหน้านั้นแล้วน๊า แต่กะว่าจะตอบในตอนที่ทุกอย่างเป็นรูปเป็นร่างมากกว่านี้เลยยังไม่ได้ตอบค่ะ>< ส่วนของการทำอีบุ๊กคนเขียนก็อยากทำเหมือนกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขึ้นอยู่กับทางสำนักพิมพ์นะคะ จากการที่เคยคุยกันคร่าวๆเหมือนว่าจะต้องให้หนังสือถึงยอดที่กำหนดถึงจะทำอีบุ๊กได้ค่ะ แต่ไว้ยังไงคนเขียนจะลองคุยลองสอบถามให้อีกทีนะคะ ขอบคุณมากๆที่ชอบเรื่องนี้น๊า :mew1:
-
:man1:รบกวนตอบหน่อยค่ะ..... ไม่ทำ version e-book ด้วยหรือค่ะ...อยากได้ คุณแพท&น้องรัก มากกกแต่ ไม่สะดวกซื้อเป็นเล่มค่ะ ....เป็ไปได้ไหมค่ะ...ที่จะทำ e-book so, i can purchase it by Apple paid.....pleaseeee :ling1:
ตอบแล้วค่ะๆๆๆๆ :-[ เห็นข้อความก่อนหน้านั้นแล้วน๊า แต่กะว่าจะตอบในตอนที่ทุกอย่างเป็นรูปเป็นร่างมากกว่านี้เลยยังไม่ได้ตอบค่ะ>< ส่วนของการทำอีบุ๊กคนเขียนก็อยากทำเหมือนกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขึ้นอยู่กับทางสำนักพิมพ์นะคะ จากการที่เคยคุยกันคร่าวๆเหมือนว่าจะต้องให้หนังสือถึงยอดที่กำหนดถึงจะทำอีบุ๊กได้ค่ะ แต่ไว้ยังไงคนเขียนจะลองคุยลองสอบถามให้อีกทีนะคะ ขอบคุณมากๆที่ชอบเรื่องนี้น๊า :mew1:
o13 ขอบคุณมากค่ะที่ตอบ....โอมเพี้ยง... :call: :call: :call: ขอให้ยอดถึงจะได้สามารถทำe-bookได้....ขอบคุณมากค่ะ :mew1:
-
แพทรู้แล้วจะดีใจขนาดไหนนะ อิอิ แต่คงอดกินรักอีกนาน 55555
-
เมื่อไหร่จะมา :z3: :ling1: :sad4: :hao5:
-
ดีใจมากกกกกกกกกกก
มาต่อไวๆน้า อยากอ่านล้าวววววววววว
-
:pig4: :pig4:
-
เค้าแอบสงสัยนิดน่อย รักสามารถท้องได้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วหรอคะ
รอตอน 3 อยู่น้าาาา มีภาค2ไหมคะ อิอิ
-
เค้าแอบสงสัยนิดน่อย รักสามารถท้องได้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วหรอคะ
รอตอน 3 อยู่น้าาาา มีภาค2ไหมคะ อิอิ
ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจให้ท้องได้ค่ะ แต่พอแต่งไปสักพักเริ่มมี่คนอ่านอยากอ่าน อยากรู้ว่าถ้ามีลูกคุณแพทจะเป็นยังไง ก็เลยแต่งให้นายเอกท้องได้ แต่ด้วยกลัวคนอ่านจะงงที่ไม่ได้ปูทางมาตั้งแต่ตอนแรกเลยให้เป็นตอนพิเศษ ภาคพิเศษที่ผชท้องได้นะคะ แยกออกมา(กันใครงงเนอะ) หรือใครจะคิดว่าท้องได้ตั้งแต่แรกก็ได้ค่า
-
โอ๊ยยยยยยย ปลื้มในความหลงเมียแบบสุดกู่ของเฮียเขา ชอบในความมั่นคงงต่อรักของรัก ชอบความน่ารักของทั้งสองครอบครัว รักคือที่รักของทุกคนจริงๆ
-
เค้าแอบสงสัยนิดน่อย รักสามารถท้องได้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วหรอคะ
รอตอน 3 อยู่น้าาาา มีภาค2ไหมคะ อิอิ
ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจให้ท้องได้ค่ะ แต่พอแต่งไปสักพักเริ่มมี่คนอ่านอยากอ่าน อยากรู้ว่าถ้ามีลูกคุณแพทจะเป็นยังไง ก็เลยแต่งให้นายเอกท้องได้ แต่ด้วยกลัวคนอ่านจะงงที่ไม่ได้ปูทางมาตั้งแต่ตอนแรกเลยให้เป็นตอนพิเศษ ภาคพิเศษที่ผชท้องได้นะคะ แยกออกมา(กันใครงงเนอะ) หรือใครจะคิดว่าท้องได้ตั้งแต่แรกก็ได้ค่า
ที่จริงเราว่ามีภาค2เลยดีกว่าไหม คือแบบจะได้ยาวๆไปเลย อันนี้แล้วแต่ผู้เขียนเน้อ กลัวเป็นการบีบรัดเกินไป จริงๆเค้าแค่อยากอ่านต่อเฉยๆ :m17:
-
รอ รอ รอ!!!!
คุณแพทคงดีใจมากแน่ๆเลย :-[
-
เค้าแอบสงสัยนิดน่อย รักสามารถท้องได้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วหรอคะ
รอตอน 3 อยู่น้าาาา มีภาค2ไหมคะ อิอิ
ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจให้ท้องได้ค่ะ แต่พอแต่งไปสักพักเริ่มมี่คนอ่านอยากอ่าน อยากรู้ว่าถ้ามีลูกคุณแพทจะเป็นยังไง ก็เลยแต่งให้นายเอกท้องได้ แต่ด้วยกลัวคนอ่านจะงงที่ไม่ได้ปูทางมาตั้งแต่ตอนแรกเลยให้เป็นตอนพิเศษ ภาคพิเศษที่ผชท้องได้นะคะ แยกออกมา(กันใครงงเนอะ) หรือใครจะคิดว่าท้องได้ตั้งแต่แรกก็ได้ค่า
ที่จริงเราว่ามีภาค2เลยดีกว่าไหม คือแบบจะได้ยาวๆไปเลย อันนี้แล้วแต่ผู้เขียนเน้อ กลัวเป็นการบีบรัดเกินไป จริงๆเค้าแค่อยากอ่านต่อเฉยๆ :m17:
ขอบคุณที่อยากอ่านต่อเยอะๆนะคะ :กอด1: :กอด1: แต่ตอนพิเศษก็ยาว(มาก)พอสมควรเลยค่ะ ไม่บีบรัดแน่นอน ฝากติดตามลูกหมูด้วยน๊า :mew3: :mew3:
-
แพทริกรู้เรื่องจะเป้นยังไงนะ
-
อยากอ่านต่อมากๆแล้วค่าาา
อยากรู้ว่าคุณแพทจะแสดงอาการเว่อร์วังขนาดไหน อิอิ o18
-
เค้าแอบสงสัยนิดน่อย รักสามารถท้องได้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วหรอคะ
รอตอน 3 อยู่น้าาาา มีภาค2ไหมคะ อิอิ
ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจให้ท้องได้ค่ะ แต่พอแต่งไปสักพักเริ่มมี่คนอ่านอยากอ่าน อยากรู้ว่าถ้ามีลูกคุณแพทจะเป็นยังไง ก็เลยแต่งให้นายเอกท้องได้ แต่ด้วยกลัวคนอ่านจะงงที่ไม่ได้ปูทางมาตั้งแต่ตอนแรกเลยให้เป็นตอนพิเศษ ภาคพิเศษที่ผชท้องได้นะคะ แยกออกมา(กันใครงงเนอะ) หรือใครจะคิดว่าท้องได้ตั้งแต่แรกก็ได้ค่า
อ๋อออ เข้าใจแล้วค่ะ แหมถ้าคุณพ่อรู้เรื่องน่าจะแปลกใจนะคะที่รักท้องได้ ตื่นเต้นๆ :mew1:
-
เรื่อวนี้น่ารักมากเลยย หวานละมุนมากก ชอบมากคะ อ่านรวดเดียวเลย วางไม่ลง
-
ตอนพิเศษ 3
ในแต่ละวันที่ผ่านพ้นแม้จะคิดถึงคนรักหากแต่ทุกคนในครอบครัวที่มาอยู่ด้วยก็ทำให้กานต์รักคลายความเหงาลงไปได้มาก กระทั่งวันที่แพทริกจะกลับ ว่าที่คุณแม่ตัวน้อยก็ตื่นเต้นกระสับกระส่ายอยู่ไม่นิ่งเพราะเรื่องที่ต้องบอก
คุณแพทจะมีปฏิกิริยายังไงนะ
กานต์รักได้แต่คิดกับตัวเองและเม็ดถั่วแดงในท้อง
“แพทจะมากี่โมงหรือรัก”
ผู้เป็นแม่เอ่ยถามขณะที่กานต์รักนั่งอยู่บนเก้าอี้เอนหลังบริเวณชานบ้าน เบื้องหน้าคือสวนกว้างที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม กิจกรรมการผ่อนคลายในยามบ่ายของทุกวัน
กานต์รักอยากให้ลูกอยู่กับธรรมชาติ เพราะรู้สึกสบายตาพร้อมทั้งสบายใจ
“อืม น่าจะตอนเย็นครับ”
ก่อนจะบินอีกคนคอลมาหาใบหน้าปกปิดความดีใจที่จะได้กลับบ้านเอาไว้ไม่มิด กานต์รักได้แต่ยิ้มและอวยพรให้คนรักเดินทางปลอดภัยพร้อมทั้งเอ่ยทิ้งท้ายว่าจะรอเจอที่บ้าน
“ก็อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วนะ”
“ครับ...รักยังไม่รู้เลยว่าจะบอกคุณแพทเรื่องลูกยังไง”
ใบหน้าเล็กครุ่นคิดกับตัวเอง บอกเล่าความว้าวุ่นในอกให้ผู้เป็นแม่ได้รับฟังก่อนจะได้รับรอยยิ้มอ่อนโยนกลับมา
“ก็บอกตามที่รักอยากจะบอกแหละจ้ะ ไม่ว่ารักจะบอกยังไงแม่ก็เชื่อว่าแพทจะดีใจ”
น้ำเสียงอ่อนนุ่มนั้นทำให้กานต์รักคลายความกังวลและความตื่นเต้นลงไปได้กว่าครึ่ง ลมหายใจถูกสูดเข้าปอดลึกอย่างเรียกกำลังใจ ยามนึกถึงใบหน้าของคนรักรอยยิ้มน้อยๆจึงแต่งแต้มบนใบหน้า
“งั้นเดี๋ยวแม่ไปเอาผลไม้มาให้ดีกว่า ช่วงนี้รักไม่ค่อยกินผักด้วย” กานต์รักรับคำก่อนผู้เป็นแม่จะเดินออกไป
อย่างที่แม่พูด ช่วงนี้กานต์รักแทบไม่กินผักสักชนิด ความเหม็นเขียวลอยอบอวลจนกลืนไม่ลงต้องเขี่ยทิ้งไปเสียทุกครั้ง ยังดีที่กินผลไม้ได้ปกติจึงพอทดแทนกันได้
สงสัยเจ้าตัวน้อยจะไม่ชอบกินผักเสียแล้ว
ถาดผลไม้หลากหลายชนิดถูกวางลงตรงหน้า กานต์รักยิ้มรับพร้อมเอ่ยขอบคุณคนเป็นแม่ มือเล็กหยิบส้อมเล็กๆจิ้มลงบนแตงโมก่อนจะเอาเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พอกินจนอิ่มความง่วงก็คืบคลานจนร่างเล็กที่ไม่ต่างกันของผู้ให้กำเนิดจะขยับมาโอบประคองขึ้นไปบนห้อง
18.38 น.
ร่างเล็กนอนหลับอุตุอยู่บนเตียง ซุกตัวเข้าหาความอุ่นนุ่มที่โอบล้อมรอบกายอย่างต้องการความอบอุ่น มือบางวางอยู่บนหน้าท้องไม่ยอมห่างแม้ยามหลับใหล สัญชาตญาณแห่งความเป็นแม่ทำงานแม้ตอนไม่รู้สึกตัว
ประตูห้องนอนของคฤหาสน์กว้างถูกเปิดเข้ามาแผ่วเบา เรือนร่างสูงใหญ่ตามสัญชาติก้าวยาวๆมาหาคนบนเตียงเชื่องช้า ดวงตาคมทอดมองท่าทางฝันหวานของคนรักที่ราวกับเด็กอย่างเอื้อเอ็นดู แพทริกทรุดตัวนั่งลง ยกมือไล้แก้มเนียนที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาก่อนจะกดปลายจมูกแนบชิดสูดดมความหอม
คนนอนยังคงไม่รู้สึกตัวจนโจรลักหลับได้ใจพรมจูบไปทั่วดวงหน้า คราวนี้กานต์รักถึงได้ค่อยๆขยับ เปลือกตาหนักอึ้งที่ราวกับโดนหินถ่วงเปิดขึ้นเชื่องช้า
“คะ คุณแพท”
เสียงเอ่ยเรียกแหบพร่า ภาพตรงหน้าเลือนรางราวกับความฝัน กานต์รักยังคงไม่แน่ใจว่าใช่คนรักจริงหรือไม่กระทั่งริมฝีปากถูกดูดดึงขบเม้ม
“ฮื่อ คุณแพท”
สองแขนเล็กยกโอบรั้งลำคอแกร่ง ดึงลงมาแนบชิดจนแพทริกหลุดหัวเราะพร้อมทั้งยั้งร่างกายตัวเองเอาไว้ด้วยแขน ไม่ให้ทิ้งน้ำหนักทาบทับร่างบางลงไปจนหมด ใบหน้าหวานเอียงซบอยู่กับซอกคอ ความอบอุ่นที่แสนคิดถึงเกี่ยวพันกันด้วยร่างกาย
“คิดถึง” ถ้อยคำที่ถูกเอ่ยนับครั้งไม่ถ้วนดังขึ้นอีกครั้งบอกย้ำความรู้สึก
คิดถึงความหอมนี้ ร่างกายนี้ คนคนนี้...คิดถึงสุดหัวใจ
“รักก็คิดถึงครับ คิดถึงมากๆ คิดถึงที่สุดเลย”
เปลือกตาสีอ่อนหลับลงซึมซับความอบอุ่นจากเรือนกายแข็งแกร่งที่แสนโหยหา หน้าท้องแบนราบแนบชิดกับหน้าท้องแกร่งก่อเกิดความเต็มตื้นไหลวน
ลูกจ๋าได้กอดแดดดี๊แล้ว
“แล้วทำไมนอนตอนนี้หือ นอนไม่เป็นเวลาแบบนี้คืนนี้จะหลับหรือเปล่า”
“หลับครับ ช่วงนี้รักนอนเยอะ”
นอนเผื่อลูกทั้งนั้น...ช่วงนี้กานต์รักนอนเยอะเป็นพิเศษเพราะเจ้าตัวเล็กในท้อง เพียงแค่ได้เอนกายหนังตาก็พร้อมจะปิดลงอย่างไม่เลือกเวลา เมื่อลูกง่วงว่าที่คุณแม่จึงไม่ขัด ถือโอกาสนอนหลับพักผ่อนพร้อมคนในท้องไปด้วยกัน
“ไม่สบายหรือเปล่า”
คนด้านบนเอ่ยถามยามพลิกตัวลงนอนด้านข้างก่อนจะจับร่างเล็กให้ขึ้นมาทาบทับอยู่บนอก กานต์รักขยับตัวให้เข้าที่เข้าทางอีกเล็กน้อย ระบายยิ้มหวานให้คนที่แสนคิดถึงตรงหน้าก่อนจะซบหน้าลงกับอกกว้างออดอ้อน
“รักสบายดีครับ”
“ช่วงก่อนฉันจะไปอิตาลีนายก็นอนเยอะ ตอนนี้ยังไม่หายอีกหรือ” สัมผัสอ่อนโยนไล้วนไปตามแผ่นหลังยามมือหนาลากสัมผัสไปมาแผ่วเบา
“ยังครับ”
“ไปหาหมอดีไหม”
“ไม่ต้องหรอกครับ รักสบายดี”
แม้จะยังกังวลหากแต่อีกคนยืนยันหนักแน่นแพทริกจึงไม่เซ้าซี้ต่อ ดวงตาคมเหลือบมองหัวเล็กๆที่เห็นเพียงเส้นผมก่อนจะกดจูบลงไปให้คนที่นอนซบอยู่เงยหน้าขึ้นมอง เปิดโอกาสให้ริมฝีปากได้รูปขยับเข้ามาจูบแนบแน่น
ความคิดถึงและโหยหาถูกแลกเปลี่ยนผ่านลิ้นชื้นแฉะที่ดูดดึงเกาะเกี่ยวกันคลอเคลีย ต่างฝ่ายต่างผลัดกันรุกไล้กระทั่งแรงอารมณ์เริ่มโหมกระหน่ำ ไฟร้อนถูกจุดติดไปอย่างรวดเร็ว มือหนาฟ้อนเฟ้นสะโพกบาง ขยับลูบไล้เรื่อยมาจนถึงแผ่นหลังเนียนละเอียด
ลมหายใจใกล้ชิดเริ่มถี่หอบ ห่างหายกันไปถึงสิบวันทุกอย่างจึงโหมกระหน่ำลุกลามราวกับไฟลามทุ่ง แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดมากไปกว่านั้นกานต์รักก็ได้สติ ร่างเล็กจึงพยายามผละออกอย่างรวดเร็ว
“คะ คุณแพท อื้อ หยุดก่อนครับ”
เสียงห้ามดังไม่ถึงคนที่มัวเมากับความต้องการเรียวปากร้อนจึงไม่ยอมหยุดตามคำร้องขอ จากปากเล็กถูกเปลี่ยนเป้าหมายไปยังลำคอบางพร้อมทั้งดูดดึงเต็มแรง
“อ๊ะ คุณแพท หยุดครับ”
คราวนี้เสียงห้ามเริ่มดังเข้ามาในหูแว่วๆทว่าแพทริกกลับปัดมันออกไปอย่างรวดเร็ว ตั้งหน้าตั้งตากลืนกินขนมหวานตรงหน้าโดยไม่สนใจจะรับฟัง
“คุณแพท อะ รักบอกให้ อื้อ”
ประโยคเอ่ยห้ามดังไม่จบเสียงครางก็เล็ดรอดขัดเมื่อลิ้นหนาและฟันคมเล่นงานผิวเนื้อจนเจ็บแปลบ สติที่เริ่มไหวหวั่นครองตัวไม่อยู่ปลิวหายไปช้าๆ
ไม่ได้ ต้องบอกก่อนเดี๋ยวคุณแพทเผลอรุนแรง
“คุณแพท อือ ห้ามทำแรงครับ อ๊ะ เดี๋ยวลูกเจ็บ!”
กึก
แพทริกหยุดชะงักเพียงเพราะคำเดียวที่ดังเข้ามาในโสตประสาท ความกรุ่นร้อนของอารมณ์ราวกับถูกสาดด้วยน้ำที่แม้ไม่ถึงกับทำให้มอดดับแต่ก็มากพอที่จะให้หยุดนิ่ง
ลูก... เมื่อกี้กานต์รักพูดอะไรเกี่ยวกับลูกอย่างนั้นหรือ ลูกอะไร?
ใบหน้าคมผละออกจากซอกคอหอมกรุ่น เงยหน้ามองคนรักนิ่งยามคิ้วขมวดมุ่น ลมหายใจยังคงหอบกระชั้น
“ลูก?” ประโยคเอ่ยถามงุนงงดังขึ้นแผ่วเบาขณะที่ใบหน้าคนพูดฉายความไม่เข้าใจ ทว่าแววตาของคนบนร่างกลับทำให้แพทริกใจเต้น สัญชาตญาณบางอย่างร้องเตือนอยู่ในอก
บอกไม่ถูก รู้แต่เพียงใจมันหวิวๆฟูๆทั้งที่ยังไม่เข้าใจ
“ลูกไงครับ...ลูกของเรา” เสียงกระซิบแผ่วดังมากพอให้ได้ยินแต่มันกลับไม่อาจแทรกซึมเข้าไปให้คนตัวโตเข้าใจได้
แพทริกเหมือนสมองหายไปชั่วครู่ ประโยคง่ายๆยังไม่อาจทำความเข้าใจ
“ลูกของเรา?”
ชายหนุ่มยังคงไม่เข้าใจในสถานการณ์ตรงหน้า สมองมึนเบลอไม่สามารถเรียบเรียงสิ่งที่อีกคนพูดได้ ในหัวมีเพียงคำว่าลูกแต่ไม่เข้าใจว่าลูกของใคร ลูกอะไร เกี่ยวกับเขาหรือไม่
แต่ในใจกลับเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว
“รักท้องครับ...เพราะงั้นถ้าคุณแพททำรักแรงลูกจะเป็นอันตราย”
รักท้อง...
ท้อง..
ท้อง
คนตัวโตนิ่งงัน ประสาทการรับรู้ทุกสัดส่วนราวกับถูกทำลายลงพร้อมๆกันด้วยประโยคนั้น ดวงตาคมจ้องมองกานต์รักหากแต่สติไม่ได้อยู่ตรงนี้ แม้ในยามมือบางวางแตะลงบนแก้มสากก็ไม่อาจทำให้แพทริกรู้สึกตัว
ท้อง...ท้องคืออะไร ท้องคือท้อง ท้องเขาก็มีเหมือนกัน...หรือว่าคนละท้อง
“ท้อง”
อีกฝ่ายพึมพำกับตัวเองราวกับเพ้อละเมอ ร่างเล็กที่ทับอยู่จึงค่อยๆขยับตัวนั่งลงด้านข้าง จับมือหนาวางลงบนหน้าท้องของตัวเองก่อนเอ่ยบอกอีกครั้ง
“รักท้องครับ ลูกอยู่ในนี้”
ดวงตาเหม่อลอยเบือนกลับมามองยังมือของตัวเองก่อนจะมองเลยมายังแผ่นท้องของกานต์รักนิ่ง คำพูดทุกอย่างไหลวนเข้ามาในหัวเชื่องช้า กว่าหลายนาทีที่ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบจนร่างเล็กเริ่มใจเสีย
หรือคุณแพทจะไม่ดีใจ
“ลูก...ลูก...ลูกที่จะออกมาเป็นตัวคนน่ะเหรอ”
คนไม่มีสติเอ่ยถามจนกานต์รักอยากหลุดขำหากแต่คงเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะจึงทำเพียงแค่ระบายยิ้มบางเบา ท่าทางของแพทริกเหมือนกับคนกำลังช็อค สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ครับ ลูกที่โตมาก็จะเหมือนรักกับคุณแพทไง”
“จริงเหรอ มีลูกจริงเหรอ” ว่าที่คุณพ่อถามย้ำ ดวงตาคมเริ่มทอประกายวาววับ ปลายเสียงสั่นเครือจนคนฟังสัมผัสได้
คนทั้งสองสบสายตากันด้วยความรู้สึกอันมากล้น แพทริกรอคอยคำยืนยันทั้งที่ดวงตาสองข้างเริ่มแดงก่ำ แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นยามหยดน้ำที่คลอหน่วยค่อยๆไหลลงมา
“คุณแพท”
กานต์รักตกใจในท่าทางนั้นก่อนจะรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกให้คนรักด้วยปลายนิ้ว ไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนอย่างแพทริกจะ...ร้องไห้
“...มีลูกจริงๆเหรอ”
ฝ่ามือบางถูกแตะแผ่วเบาให้หยุดนิ่งจากนั้นอีกคนก็ค่อยๆประสานนิ้วเข้าหาทั้งที่มือยังสั่นเทา แก้มสากเอียงซบเข้าหาฝ่ามือที่จับกัน พร้อมทั้งปิดเปลือกตาลงเตรียมฟังคำตอบด้วยความรู้สึกจากข้างใน
“จริงครับ...รักกำลังจะมีลูก ลูกของเรา ลูกของคุณแพ...”
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยจนจบประโยคร่างเล็กก็ถลาเข้าสู่อ้อมกอดของคนที่ลุกขึ้นโถมตัวเข้ามาหา ก่อนคนที่เพิ่งเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดอย่างกระจ่างจะร้องตะโกนมาด้วยความดีใจผิดจากเมื่อกี้ลิบลับ
“เยส!! ท้อง นายท้อง จุ๊บ ท้อง มีลูก ลูกของเรา ฉันจะได้เป็นแดดดี๊ วิเศษ วิเศษที่สุดเลย จุ๊บ จุ๊บ”
ริมฝีปากได้รูปพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าและลำคอจนกานต์รักหลุดหัวเราะด้วยความจั๊กจี้ ท่าทางดีใจที่ทำให้ความเต็มตื้นตีรวนขึ้นมาจนว่าที่คุณแม่น้ำตาซึม ยิ่งเห็นคนรักดีใจอย่างนี้น้ำตาหยดใสจึงไหลรดแก้มเนียน ขณะที่ดวงตาคมก็วาววับด้วยน้ำสีใสไม่ต่างกัน
“แล้วเราต้องทำยังไง ฉันต้องพานายไปโรงพยาบาลหรือเปล่า ต้องฝากท้องสิ ฝากท้อง ไปฝากท้องกัน”
“คุณแพท ใจเย็นๆครับใจเย็นๆ รักไปฝากท้องมาแล้ว หมอนัดอีกทีอาทิตย์หน้าแดดดี๊ค่อยไปด้วยกันนะครับ”
กานต์รักรีบเอ่ยท้วงเมื่อร่างสูงตั้งท่าจะช้อนตัวเองขึ้นอุ้มแล้วพาเดินลงไปข้างล่างเสียเดี๋ยวนี้ มือเล็กตีเบาๆลงบนไหล่แกร่งจนคนดีใจยอมหยุดฟัง
“รักไปหาหมอมาแล้วครับ ครั้งหน้าเราค่อยไปพร้อมกันนะ” ร่างเล็กเอ่ยย้ำ
“ไปหาหมอมาแล้วเหรอ ไปตอนไหน เดี๋ยวก่อนนะ ฉันดีใจอยู่ สรุปนายท้อง ท้องลูกของเราจริงๆใช่ไหม” เพราะกลัวว่าทั้งหมดจะเป็นเพียงความฝัน เสียงทุ้มสั่นไหวจึงถามย้ำอีกครั้ง
“จริงสิครับ ใบผลตรวจก็มี รักไปตอนที่บอกคุณแพทว่าไปตรวจสุขภาพ” คนที่ปกปิดข่าวดีเอ่ยบอกประโยคหลังเสียงเบา
“รู้มาตั้งแต่ตอนนั้นหรือ?”
“ครับ”
“มีความผิดเรื่องโกหกและไม่ยอมบอกฉัน แต่ไม่เป็นไร ฉันยกโทษให้เพราะดีใจ ดีใจมากๆ ลูก...แด๊ดกับมัมรู้หรือยัง ปีเตอร์อีก โทร ต้องโทรบอก โทรศัพท์”
ท่าทางร้อนรนไม่รู้จะทำอะไรก่อนหลังอย่างหลุดมาดนักธุรกิจผู้เคร่งขรึมเป็นครั้งแรกที่กานต์รักได้เห็น หากลูกน้องหลายคนยืนอยู่ตรงนี้คงไม่พ้นว่าต้องหลุดหัวเราะไม่ต่างจากว่าที่คุณแม่ที่ทั้งขำทั้งดีใจ
ฝ่ามือเล็กเอื้อมจับมือหนาอีกครั้ง กอบกุมเอาไว้แล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน
“คุณแพท...มองหน้ารักครับ ใจเย็นๆ”
แพทริกรวบรวมสติรับฟังคำพูดนั้นก่อนอาการลุกลี้ลุกลนจะค่อยๆบรรเทาหากแต่หัวใจยังคงเต้นถี่ ดวงตาคมทอดมองใบหน้าคนรัก จับจ้องอยู่อย่างนั้นราวกับกลัวว่าจะเป็นเพียงภาพฝัน
“ตั้งสติก่อนนะครับ หายใจเข้าลึกๆ” กานต์รักยังคงปลอบโยนอย่างใจเย็นและคนตัวโตก็ทำตามคำพูดนั้นอย่างตั้งใจ ท่าทางที่เหมือนกับเด็กไม่มีผิด
“...”
“ดีขึ้นไหมครับ”
“นายท้อง” ถ้อยคำที่วิ่งวนอยู่ในหัวถูกเอ่ยทบทวนเชื่องช้า
“ครับ รักท้อง” กานต์รักรับคำพร้อมรอยยิ้มหวานยามลูบไล้ฝ่ามือหนาที่สั่นไหวอยู่ไม่ห่าง
“จะมีลูก”
“ครับ เรากำลังจะมีลูก”
เมื่อได้รับคำยืนยันอีกครั้งรอยยิ้มกว้างที่มากกว่าครั้งไหนๆก็แย้มระบายอยู่บนใบหน้า แพทริกยิ้มทั้งปากและดวงตา ยิ้มแบบที่กานต์รักไม่เคยเห็นมาก่อน แรงบีบกระชับบนฝ่ามืออบอุ่นไปถึงหัวใจทั้งสองดวง จากนั้นวงแขนแข็งแรงก็ตวัดรั้งเรือนร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอด
“ขอบคุณ ขอบคุณพระเจ้า...ขอบคุณนาย ขอบคุณ” คำขอบคุณดังซ้ำๆอยู่ข้างหู เปลือกตาสีอ่อนหลับลงซึบซับความปลื้มปิติยินดีที่เปี่ยมล้น
“รักก็ขอบคุณคุณแพทนะครับ” ขอบคุณในความเป็นผู้นำที่ดี ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งอย่างในชีวิต รวมทั้งขอบคุณที่ทำให้เจ้าตัวน้อยเกิดมา
“ฉันดีใจ...มีความสุขมากๆ มีความสุขที่สุด”
สติที่หลุดหายเริ่มกลับเข้าที่ ท่าทางลุกลนก่อนหน้าค่อยๆกลับมาสงบ แพทริกเข้าใจสิ่งที่กานต์รักพูด เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้า และความเต็มตื้นที่อยู่ในอกก็ท้วมท้นจนแทบสำลักออกมา
“รักก็เหมือนกันครับ”
ท่อนแขนเล็กโอบรอบเอวสอบ กอดกระชับแนบแน่นพร้อมทั้งเอียงใบหน้าซบลงกับซอกคอแกร่ง ความคิดถึงถูกลบหายไปในทันทีเมื่อวินาทีนี้ความสุขมันอบอวลไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย
“ฉันต้องโทรบอกมัมกับแด๊ดก่อน” ร่างสูงผละออกยามนึกขึ้นได้ก่อนจะกระวีกระวาดหาโทรศัพท์ จากนั้นจึงกดต่อสายหาผู้ให้กำเนิดทั้งที่มือยังสั่นระริก
“Dad! Mom!...”
กานต์รักจับใจความได้เพียงเท่านั้นก่อนแพทริกจะรัวคำพูดเสียจนฟังแทบไม่ทัน และเพราะความรัวเร็วนั้นปลายสายคงฟังไม่ทันเช่นกันจึงได้ยินคนตัวโตสูดลมหายใจแล้วพูดช้าๆให้คนมองหลุดหัวเราะ แล้วจากนั้นความโกลาหลก็เกิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโหวกเหวกจากอีกฝั่งดังรอดออกมา
ว่าที่คุณแม่ได้แต่มองภาพนั้นอย่างอ่อนใจแต่ถึงอย่างนั้นก็มีความสุขที่สุด
-
“ทำไมไม่กินผัก”
แพทริกเอ่ยขึ้นขณะกำลังทานข้าวอย่างพร้อมหน้าเมื่อสังเกตได้ว่าคนข้างตัวเขี่ยผักออกไว้ข้างจาน ประโยคที่ทำให้ทุกคนหันมามองยิ้มๆและทำเป็นไม่สนใจ
“...ลูกไม่ชอบครับ” ว่าที่คุณแม่ตอบเสียงเบา
“งั้นหรือ”
แพทริกพยักหน้ารับ เหลือบสายตามองหน้าท้องคนรักก่อนจะระบายยิ้มบางแล้วเป็นฝ่ายตักผักของคนรักมาใส่จานตัวเอง การกระทำใส่ใจเล็กๆนั้นทำให้กานต์รักรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ขณะที่พ่อ แม่ และพร้อมกานต์ยกยิ้ม
เมื่อชั่วโมงก่อนแพทริกตื่นเต้นเสียจนวิ่งลงมาพูดแต่เรื่องลูกไม่หยุด ยิ่งพร้อมกานต์ซึ่งเป็นคนพากานต์รักไปโรงพยาบาลยิ่งถูกซักฟอกเสียละเอียดยิบ จนทุกคนนึกขำระคนเอ็นดูว่าที่คุณพ่ออย่างเข้าใจความรู้สึก
หลังจากมื้ออาหารผ่านพ้นไปต่างคนก็ต่างแยกย้ายเนื่องจากอยากให้ว่าที่คุณพ่อและคุณแม่ได้อยู่ด้วยกันตามประสา
“คุณแพท รักอาบน้ำเองได้ครับ”
ร่างเล็กในชุดคลุมอาบน้ำยื้อหยุดยืนเถียงกับคนตัวโตเมื่อแพทริกยืนกรานว่าจะอาบน้ำให้ด้วยเหตุผลที่ว่า
‘ฉันกลัวนายลื่นล้ม’
“ไม่ได้”
“รักจะระวังตัวอย่างดี ไม่ล้มหรอกครับ ให้รักอาบน้ำเองนะ”
“ยังไงก็ไม่ได้ เกิดนายเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง พื้นก็เปียกถ้าลื่นล้มล่ะ”
สีหน้าจริงจังบวกกับน้ำเสียงที่เอื้อยเอ่ยบ่งบอกว่าแพทริกไม่ยอมโดยง่าย ริมฝีปากล่างจึงถูกขบกัดด้วยฟันซี่ขาว แม้ไม่ใช่ว่าไม่เคยแต่ก็ขัดเขินเกินกว่าจะยืนนิ่งให้อีกฝ่ายลูบไล้ยามมีสติเต็มร้อย
ไม่ใช่เด็กเล็กๆเสียหน่อย
“คุณแพทแค่เข้าไปนั่งในห้องน้ำได้ไหมครับ ส่วนเรื่องอาบน้ำรักจัดการเอง...นะ นะครับ” กานต์รักเอ่ยต่อรองอ้อนขอ กระทั่งเริ่มเห็นอีกฝ่ายมีท่าทีนิ่งคิดจึงเริ่มมีความหวัง
“นะครับ”
“ก็ได้”
คำตกลงที่ทำให้กานต์รักยิ้มกว้าง นึกโล่งใจที่ไม่ต้องทนกับความขัดเขินยามคนตัวโตนั้นลูบไล้ไปตามร่างกายหรือจัดการทุกอย่างให้ราวกับเป็นเด็ก
แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อต้องเข้าไปในห้องน้ำแล้วมีอีกคนมานั่งจ้องอย่างไม่ละสายตาก็อดสะเทิ้นอายขึ้นมาไม่ได้ ผิวเนื้อเนียนขาวเห่อแดงไปทั่วยามชุดคลุมอาบน้ำค่อยๆถูกถอดให้พ้นตัว ในห้องฝักบัวที่เป็นตู้กระจกใสมองเห็นทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง ว่าที่คุณแม่จึงรีบหมุนตัวหันหลังแล้วอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว
แม้น้ำเย็นฉ่ำจะราดรดบนตัวหากแต่ความวูบวาบทางด้านหลังก็ทำให้กานต์รักใจเต้น ขณะที่แพทริกกลับรู้สึกว่าการมานั่งมองคนร่างบางอาบน้ำอยู่อย่างนี้มันเป็นการทรมานตัวเองชัดๆ
ให้ตาย ห่างหายกันไปถึงสิบวัน เพียงแค่เห็นเรือนร่างบอบบางเปล่าเปลือยกลางกายก็ปวดหนึบจนแทบระเบิด แต่เพราะนึกถึงความปลอดภัยของลูกแล้วแพทริกจึงต้องอดทน แม้ความใหญ่โตจะเครียดขึงอย่างไม่อยากทานทนก็ตาม
10นาทีแห่งความทรมานทั้งใจและกายผ่านพ้นไปเมื่อกานต์รักอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาด้วยร่างกายที่ถูกปกปิดด้วยชุดคลุมสีขาวสะอาดตา ใบหน้าหวานชื้นน้ำเปล่งปลั่ง แก้มเนียนสองข้างแดงเรื่ออย่างน่ามอง
“คุณแพทอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวรักจะไปแต่งตัวรอ”
คนฟังอยากจะตามไปเฝ้าด้วยเพราะความเป็นห่วงทว่าความแข็งขืนกลางกายทำให้ไม่อาจจะทำอย่างนั้นได้จนต้องจำใจพยักหน้ารับ เพราะความเขินอายทำให้กานต์รักไม่ทันสังเกตเห็นความทรมานนั้นร่างเล็กจึงเดินออกจากห้องน้ำไป ปล่อยให้คนที่ต่อสู้อยู่กับความต้องการพรูลมหายใจออกมาก่อนจะรีบ‘จัดการ’กับตัวเอง
เมื่อถึงเวลาเข้านอนที่ว่าที่คุณพ่อรอคอยแพทริกก็ขยับหมอนลงไปกลางเตียงในระดับเดียวกับท้องของร่างเล็กให้กานต์รักถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ทำไมไปนอนตรงนั้นล่ะครับ”
“ฉันอยากอยู่ใกล้ลูก” ใบหน้าคมยกยิ้มก่อนจะนอนตะแคงข้างเข้าหา ดวงตาจับจ้องอยู่ที่หน้าท้องแบนราบภายใต้เสื้อนอนนิ่ง
ลูกอยู่ในนี้งั้นหรือ จะอุ่นดีไหมนะ...
“ขยับขึ้นมาเถอะครับ รักกลัวตัวเองนอนดิ้นแล้วขาจะโดนหน้าคุณแพท” เพราะขาเรียวอยู่แนบชิดกับลำตัวของอีกคน หากเผลอขยับเพียงนิดเกรงว่ามันจะโดนแพทริกเข้า
“ไม่เป็นไร นายนอนตะแคงข้างมาหาฉันหน่อยสิ ฉันอยากคุยกับลูก”
น้ำเสียงตื่นเต้นนั้นทำให้กานต์รักระบายยิ้มก่อนจะพลิกทั้งตัวหันเข้าหาคนรักให้หน้าท้องบางอยู่ต่อหน้าแพทริกพอดีตามที่คนตัวโตร้องขอ
ฝ่ามือหนาจับชายเสื้อนอนของกานต์รักเลิกขึ้นไปไว้กลางอก ยามวางมือแตะลงบนนั้นความอุ่นวาบก็แล่นพล่านไปทั่วกาย รอยยิ้มกว้างแต่งแต้มบนใบหน้า
“อยู่ในตัวมัมมี้อุ่นดีใช่ไหม สบายล่ะสิ...แดดดี๊ก็ชอบอยู่ในตัวมัมมี้เหมือนกันนะ”
“คุณแพท! พูดอะไรทะลึ่งให้ลูกฟังกันครับ” กานต์รักโวยวายด้วยความขัดเขิน ขณะคนพูดยกยิ้มพอใจ
“ทะลึ่งแต่ก็ทำให้เบบี๋มาอยู่ในนี้นะ”
“เดี๋ยวลูกก็ทะลึ่งตามหรอกครับ...หนูห้ามฟังแดดดี๊นะ” ว่าที่คุณแม่คุยกับลูกบ้าง
“หึหึ ฉันล้อเล่น เอาดีๆแล้ว เบบี๋...นี่แดดดี๊แพทนะครับ อยู่ในนี้ห้ามดื้อห้ามซน ห้ามทำให้มัมมี้เหนื่อยโอเคไหม ถ้าเป็นเด็กดีแดดดี๊จะซื้อของเล่นให้เยอะๆเลย ดีลนะ”
น้ำเสียงที่เอ่ยกับคนในท้องทอความอ่อนโยนยิ่งกว่าครั้งไหน ความสุขฉายชัดออกมายามเสียงทุ้มเอ่ยคุยกับลูกจนกานต์รักยิ้มตาม พูดเสร็จริมฝีปากได้รูปก็กดจูบแนบแน่นทิ้งท้าย
“ง่วงหรือยัง” คุยกับลูกเสร็จก็เงยหน้าขึ้นถามคนเป็นแม่ยามมือหนาดึงชายเสื้อนอนที่เลิกขึ้นไปกองอยู่บนอกลงมาไว้เช่นเดิม
“นิดหน่อยครับ”
“งั้นก็นอนเถอะ นายต้องพักผ่อนเยอะๆ”
“คุณแพทจะนอนตรงนั้นจริงๆหรือครับ”
“อืม” แพทริกพยักหน้ายืนยันก่อนจะขยับตัวขึ้นดึงผ้าห่มมาคลุมให้ร่างเล็กจนถึงอก จากนั้นก็กดจูบลงมาบนหน้าผากเนียนนิ่ง ลากไล้สัมผัสเรื่อยมากระทั่งถึงริมฝีปากบาง
“ฝันดีนะ...คนเก่งของฉัน”
คำอวยพรแสนหวานทำให้คนฟังใจเต้นถี่ ใบหน้าพลันเห่อร้อน ไม่กล้ามองสบกับดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายอย่างขัดเขิน แพทริกยกยิ้มให้กับท่าทางนั้นก่อนจะบอกให้อีกคนหลับตายามตัวเองลุกไปเอาผ้าห่มมาอีกผืน
“ฝันดีครับ” กานต์รักเอ่ยบอกกับคนที่ล้มตัวลงนอนในตำแหน่งเดิม
ว่าที่คุณพ่อพยักหน้ารับ วาดแขนตระกองกอดรอบเอวเล็กยามจุ๊บลงมาอีกหน แสงไฟนวลสว่างจากข้างหัวเตียงยิ่งขลับให้บรรยากาศรอบตัวแลดูอบอุ่น เปลือกตาสีอ่อนหลับลงอย่างมีความสุขกว่าทุกคืนที่ผ่านมา
แม้อีกคนจะหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วหากแต่คนที่ยังตื่นเต้นกับข่าวดียังคงหลับไม่ลง ทั้งที่ควรจะเหนื่อยกับการเดินทางแต่แพทริกกลับไม่ยอมหลับ ดวงตาจับจ้องอยู่เพียงหน้าท้องที่ถูกคลุมด้วยผ้าห่มราวกับว่าสามารถมองทะลุผ่าน ความอิ่มใจมากมายจนไม่รู้จะพูดอย่างไร
กานต์รักที่นอนหลับไปได้สี่ชั่วโมงค่อยๆรู้สึกตัวตื่นเมื่อความปวดหน่วงอยากปลดปล่อยของเหลวทำงานตามกระบวนการ เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆปรือเปิด แสงจากโคมไฟยังไม่ถูกปิดลง และ…อีกคนยังคงไม่นอนเมื่อใบหน้าคมขยับแหงนขึ้นมองกัน ตาโตเหลือบมองนาฬิกาพรายน้ำบนผนังจึงรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากว่าตีสอง
“อื้อ คุณแพทยังไม่นอนอีกหรือครับ” คนถูกถามส่ายหน้าตอบ
“ปวดฉี่เหรอ เดี๋ยวฉันพาไป” ร่างสูงขยับลุก เอื้อมมือมาประคองคนร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่งกระทั่งจนถึงหน้าห้องน้ำ
“ไม่ต้องเข้ามาหรอกครับ รักฉี่แป๊บเดียว” เอ่ยห้ามคนที่ตั้งท่าจะเดินเข้ามาด้วย
“แต่ว่า...”
“แปบเดียวเองครับ คุณแพทรอข้างนอกนะ”
พูดเสร็จกานต์รักก็เดินเข้าห้องน้ำทิ้งให้อีกคนยืนอยู่ตรงนั้นแล้วรีบจัดการกับธุระของตัวเอง ไม่นานนักก็เดินออกมาก่อนแพทริกจะรีบเข้ามาประชิดตัว โอบประคองกลับมาที่เตียงเช่นเดิม
“ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะครับ ตีสองแล้วนะ” เอ่ยถามคนรักขึ้นเมื่อเดินมาจนกระทั่งทรุดตัวลงบนเตียง
“ฉันนอนไม่หลับ”
“เจ็ทแลคหรือครับ” น้ำเสียงเป็นห่วงถูกเอ่ยออกมายามอีกคนขยับผ้าห่มมาคลุมให้เช่นเดิม
“คงอย่างนั้น”
เอ่ยตอบไปอย่างนั้นเพราะรู้ว่าจะทำให้คนรักเป็นห่วง หากบอกความจริงออกไปไม่พ้นว่ากานต์รักคงพลอยกังวลกับการไม่ยอมนอนของเขาไปด้วย
“รักนวดให้ไหมครับ คุณแพทจะได้สบายตัวแล้วหลับง่ายขึ้น”
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ฉันไม่ได้ทำงานอยู่แล้ว นายนอนต่อเถอะ”
ใบหน้าคมระบายยิ้ม ลูบหัวเล็กแผ่วเบาเป็นการกล่อมก่อนจะขยับเข้ามากอดแม่ของลูกเอาไว้ ยามได้อยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นที่แสนคุ้นเคยกานต์รักก็หลับไปอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว แพทริกกดจูบลงบนกลุ่มผมนุ่มจากนั้นจึงค่อยๆผละออก เลื่อนตัวลงมานอนที่เดิม
‘มี้หลับแล้ว หนูก็คงหลับแล้วใช่ไหมครับ...อย่านอนดิ้นล่ะลูกหมู’ มือหนาวางแตะลงบนแผ่นท้องภายใต้ผ้าห่มผืนหนาพร้อมทั้งเอ่ยพูดกับคนข้างในเพียงในใจ
-
ตอนเช้า
ร่างเล็กของว่าที่คุณแม่ขยับพลิกตัวก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นตรงช่วงท้อง ท่อนแขนหนาพาดผ่านโอบรอบทั้งที่ยังนอนอยู่ในตำแหน่งเดิมเช่นเมื่อคืน ราวกับใบหน้าคมซุกซบอยู่กับลูกยามหัวของแพทริกแนบชิดกับแผ่นท้อง กานต์รักมองภาพยามเช้านี้ด้วยรอยยิ้ม ค่อยๆขยับผละออกจากคนหลับก่อนจะก้มลงจูบอีกคนแผ่วเบา
“มอร์นิ่งครับแดดดี๊”
กระซิบชิดริมฝีปากจากนั้นจึงก้าวลงจากเตียง กระชับผ้าห่มให้ร่างสูงแล้วเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำ ปล่อยให้คนที่เพิ่งหลับลงตอนรุ่งสางนอนอยู่อย่างนั้น
แพทริกรู้สึกตัวตื่นในตอนเกือบเที่ยง ยามไม่เห็นคนข้างตัวจึงรีบลุกขึ้นจัดการกับตัวเองเพื่อลงไปข้างล่าง ทว่ายามได้กลิ่นยาสีฟันที่ใช้อยู่เป็นประจำกลับเหม็นจนต้องโยนแปรงทิ้ง
“อึก”
ความพะอืดพะอมตีรวนจนต้องโก่งคอขย้อนเอาของเก่าในร่างกายออกมาจนไร้เรี่ยวแรง แพทริกซบหน้าลงกับอ่างเมื่อไม่มีอะไรเหลือในท้อง รวบรวมแรงกายพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำและแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินมานอนแผ่หลาอยู่กลางเตียง มือหนาควานหาโทรศัพท์จากนั้นจึงต่อสายหาลูกน้อง
“แซม! ไปซื้อยาสีฟันอันใหม่มาให้ฉันเดี๋ยวนี้ อันเก่ามันเน่า”
(อะไรนะครับ?) แซมเอ่ยถามย้ำอย่างแปลกใจเมื่ออยู่ดีๆผู้เป็นนายก็โทรมาสั่งให้ซื้อยาสีฟัน
ยาสีฟันเนี้ยนะ
“บอกให้ไปซื้อยาสีฟันอันใหม่มา แกฟังไม่เข้าใจหรือไง”
(...เข้าใจครับ)
“เอากลิ่นส้มนะ แค่นี้แหละ”
แพทริกกดตัดสายในทันทีเมื่อพูดจบพลางหลับตาลงเมื่อกลิ่นเหม็นของยาสีฟันอันเก่ากรุ่นอยู่ในปาก เกิดความรู้สึกที่ว่าหากได้กลิ่นส้มมาแทนคงรู้สึกดีขึ้นมากโข นอกจากนั้นความอยากกินผลไม้ก็มีมากจนอยากลงไปข้างล่างเสียเดี๋ยวนี้ทว่าไม่มีแรง
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูดังขึ้นไกลๆก่อนเรือนร่างบอบบางจะเดินเข้ามาหากระทั่งถึงเตียงนอน
“คุณแพท เป็นอะไรครับทำไมนอนอย่างนั้น” กานต์รักทรุดตัวลงข้างๆคนรัก มือบางวางลงบนหน้าผากของอีกคนเพื่อวัดไข้ยามเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ยาสีฟันมันเน่า ฉันแปรงแล้วอ้วกจนหมดสภาพเลยเป็นอย่างนี้ เมื่อเช้านายคงไม่ได้ใช้มันนะ”
แพทริกค่อยๆขยับหัวไปนอนบนตักเล็ก ซบหน้าเข้าหาหน้าท้องของคนร่างเล็กตรงหน้าพลันกลิ่นหอมอ่อนก็พาให้ความคลื่นเหียนค่อยๆจางหาย
“เน่า? เน่าอะไรกันครับ รักก็ใช้ปกติ”
“ไม่ปกติ เหม็นมาก ฉันอ้วกจนหมดแรง นี่ยังไม่ได้แปรงฟันเลยบอกแซมไปซื้ออันใหม่ให้อยู่” มือบางลูบไล้ไหล่แกร่งปลอบประโลมยามนึกตามคำพูดของคนรักอย่างไม่เข้าใจนัก
เหม็นจนอ้วกหรือ...คงไม่ใช่เป็นเพราะลูกอย่างที่แม่ว่านะ
“แล้วนี่ดีขึ้นหรือยังครับ”
“ได้กลิ่นหอมๆจากนายก็ดีขึ้นแล้ว” กานต์รักมองเด็กโข่งตัวโตที่เบียดตัวเข้าหาอยู่บนตักราวกับกำลังอ้อนอย่างเอ็นดู
“ดีขึ้นแล้วก็ลงไปทานข้าวนะครับ”
“ฉันรอแปรงฟันก่อน”
“งั้นรักลงไปรอข้างล่างนะครับ จะไปดูความเรียบร้อยในครัวสักหน่อย”
“ฉันลงไปส่ง” คนขี้เป็นห่วงผละออกจากความหอมอ่อนนั้นก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง คำพูดที่ทำให้กานต์รักยิ้มอ่อนใจ
“รักลงไปเองได้ครับ แค่เดินลงบันไดเอง”
“ไม่เอา ฉันกลัวนายสะดุดล้ม” ใบหน้าคมเคร่งขรึม แสดงอาการชัดเจนว่าไม่ยอมตามนิสัยจนร่างเล็กจำต้องยอมพยักหน้ารับพลางถอนหายใจแผ่วเบา
คุณแพทคนขี้เห่อ
“ก็ได้ครับก็ได้”
ว่าที่คุณพ่อกุลีกุจอก้าวลงจากเตียง โอบประคองกานต์รักไม่ห่างจนกระทั่งลงไปถึงข้างล่าง ยามว่าที่คุณแม่เข้าไปดูความเรียบร้อยในครัวแพทริกก็กลับขึ้นห้อง ประจวบเหมาะกับแซมนั้นมาถึงพอดี
“ผมไม่รู้ว่าเจ้านายชอบแบบไหนเลยเหมามาจนหมด”
อะไรที่เป็นกลิ่นส้มแซมกวาดมาทุกยี่ห้อจนหมดเชลฟ์ แม้จะงุนงงไม่น้อยแต่คำสั่งของแพทริกเป็นอันรู้ดีว่าต้องจัดการให้เรียบร้อย
ภาพคล้ายกับครั้งให้เลือกช็อกโกแลตอย่างไรอย่างนั้น หลอดยาสีฟันหลากหลายยี่ห้อสีส้มวางเรียงรายอยู่มากมาย มือหนาเอื้อมไปหยิบแต่ละหลอดมาเปิดพิสูจน์กลิ่น ก่อนจะเบ้หน้าน้อยๆเมื่อบางหลอดก็ไม่ถูกจมูกเป็นอย่างมาก
“ไม่มียี่ห้ออื่นแล้วหรือไง” เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อดมจนหมด
“เอ่อ มันก็...เหลืออยู่อีกหน่อยครับ”
ใบหน้าแซมแลดูปะหลักปะเหลือกเมื่อไม่แน่ใจว่าจะเอาอันที่เหลือในถุงมาให้เจ้านายดีหรือไม่ กระทั่งแพทริกเร่งย้ำอีกครั้งจึงต้องรีบส่งให้ ยามยาสีฟันเด็กทุกยี่ห้อที่แซมด่าโจเซฟว่าซื้อมาทำซากอะไรถูกวางลงดวงตาคมของผู้เป็นนายกลับตาลุกวาว
“แบบเจลนี่น่าอร่อยนะ”
มือหนาเอื้อมหยิบกล่องที่ระบุตัวหนังสือเด่นหราว่าสูตรเจลพร้อมกับรูปสัตว์หลายชนิดบนบรรจุภัณฑ์พลางแกะออกมาดมกลิ่น
“อืม หอม”
แซมกะพริบตามองผู้เป็นนายปริบๆ ขณะที่อีกฝ่ายหยิบหลอดอื่นๆซึ่งล้วนแต่เป็นของเด็กทั้งหมดขึ้นมาดมแล้วทำสีหน้าพึงพอใจ
“ฉันเอาพวกนี้ ที่เหลือเอาไปทิ้ง” ลูกน้องผู้สนิทยืนมองของ‘พวกนี้’อย่างไร้ซึ่งคำจะพูด
นักธุรกิจผู้เคร่งขรึมใช้ยาสีฟันของเด็ก! ใครรู้เข้าคงขำจนแทบตกเก้าอี้...
“...ครับ”
“ไปได้แล้ว ฉันจะแปรงฟัน”
เรือนร่างสูงหยัดกายขึ้นกวาดเอายาสีฟันที่พอใจทั้งหมดไว้ในมือก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ยามกลิ่นหอมสดชื่นของสิ่งข้นหนืดบนแปรงรอยเข้าจมูกแพทริกก็อมยิ้ม แปรงฟันได้อย่างมีความสุขไม่เหม็นจนอ้วกเช่นก่อนหน้า
*****
เฮือกกกก ลงเสร็จแล้วถอนหายใจเลย คือลงในมือถือค่ะ ลำบากมากกกกกก ฉะนั้นถ้าการเว้นวรรคมันขาดๆเกินๆก็อย่าถือสาเลยนะคะ :mew5:
คุณแพทคนเห่อ2017 555555 ทั้งสงสารทั้งตลก ลูกหมูแสบกับแดดดี๊มากกกก
ตอนพิเศษจะลงทั้งหมด4ตอนนะคะ นี่ตอนที่สามแล้ว อีกตอนจะได้เจอกับลูกหมูกันน๊า(ตอนหน้าไม่ต่อกับตอนนี้ค่ะ) แล้วเจอกันตอนหน้าค่าาาา
ฝากเพจ:Writer Ex-SoulL และ TW:@exsoull_ #ผู้เป็นที่รัก ด้วยนะคะะะะะ
-
นางแพ้ท้อง โถ โถ
-
:laugh: :m20: :m20:
กลิ่นส้ม ต้องเจาะจงยี่ห้อโคโดโมะเท่านั้น
-
คุณแพททททททททททท 5555555 :m20:
-
แพ้ท้องแทนเมียซะงั้น :laugh:
-
แพ้ท้องแทนสินะ :hao3:
-
คุณแพทกลับมาแล้ว :mc4:
อาการคุณแพทเป็นอะไรที่ถูกใจคนอ่านมากค่ะ คนเห่อลูกค่า
รอตอนต่อไปอีกแล้ว 555 อยากได้หนังสือแล้วค่า
-
ขำคุณแพท ยาสีฟันอร่อยมั้ยคะ :m20:
-
คุณแพท..แด๊ดดี้ขี้เห้อ น่าร๊าก...กกกกกกกก :mc3: :mc2: :mc3:
-
:pig4: :pig4:
-
:m20: แอบ สะใจเล็กๆ คุณแด็ดดี๊ รังแกมัมมี๊ไว้เยออะสิ
-
ตลกคุณแพท 5555555
:pig4: :pig4:
-
คะ คะ คุณ คุณแพท 5555555555 คความรุ้ตอนนึกว่าแพ้ท้องแทนรักแน่นอนล้านมันขำและตกใจ555555 พ่อแพ้ท้องแทนเค้าว่าจะหนักและชั้นเชื่อว่าไรท์จะเขียนให้หนักจนสงสารคุณแพทเลยละ555555อบอุ่นมากเลยจ้าาาาาานนอยากมีคุณแพทเป็นของตัวเองงี้ๆ
-
:katai2-1: คุณพ่อแพ้ท้องหนักมากนะคะ น่ารักกกก
อีกหน่อยจะขนาดไหนเนี่ย55 รอๆน้า
-
แพ้ท้องแทนรักจนได้ใช้ยาสีฟันเด็ก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แพ้ท้องแทนรัก 5555 :hao7:
ถามคนเขียนหน่อยค่ะ เรื่องผู้เป็นที่รัก จะตีพิมไหมค่ะ แล้วถ้าตีพิมจะตีกับสนพ.อะไรอ่ะ บอกหน่อยน้าาาา
-
ละมุมมาก....คุณแพทต้องไว้หนวดเข้มๆนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หู้ยยยย นี่ขนาดยังไม่คลอดนะคะ เห่อมากกกกก :hao3:
-
55555 คุณแพททท
รอเจอลูกหมูน้า
-
:L1:
ฟินมากกก น่ารักกกก
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
คุณแพทแพ้ท้องแทนเมียได้ตลกมาก 555
-
เมื่อไหร่ลูกหมูจะออกมาน๊าาาาา
-
ตลกคุณแพท 5555555555555
-
ตลกคุณแพทแพ้ท้องแทนเมียแน่เลย สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :laugh:
-
โถ~ คุณแพทแพ้ท้องแทนเมีย
-
:impress2:
-
โอ้ยยยย เบาหวานจะขึ้น
เรื่องนี้หวานมาก
รอเจอลูกหมูเลยค่า
-
แพทน่าสงสารนะ 55555
-
สนุกค่ะ ชอบนิยายหวานๆ o13
ขอรอเจอลูกหมูด้วยน๊าาาา :impress2:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกก ทีเเรกเข้ามาเพราะพิมชื่อนิยายผิด พอเข้ามาอ่านเเล้วดีมาก วนอ่านหลายรอบเเล้ว สนุก สู้ๆนะคะไรท์ ❤❤
-
ตอนพิเศษ4 ลูกหมูจอมซน
(ไม่ต่อเนื่องกับตอนที่สามค่ะ)
“คุณหนูคะ อย่าวิ่งค่ะ เดี๋ยวหกล้ม”
“คุณหนูครับ”
“คุณหนู~”
น้ำเสียงร้องขอดังก้องจากทั้งแม่บ้านและบอดี้การ์ดที่วิ่งวุ่นไปทั่วคฤหาสน์กว้างเมื่อเหล่าคุณหนูตัวน้อยไม่ยอมอยู่นิ่งๆ ร่างเล็กป้อมดูท่าจะล้มบ้างเซบ้างพาให้ทุกคนใจสั่น ใช่ว่าพวกเขาวิ่งตามไม่ทันหากแต่ไม่กล้าขัดใจจับคนทั้งสองเอาไว้ เพราะเจ้าตัวกำลังสนุกกับสิ่งตรงหน้า
สองแฝดชายหญิงในวัยสองขวบเศษร้องกรี๊ดถูกอกถูกใจนักหนาเมื่อเข้าใจว่าไม่มีใครตามทัน บ้านที่เคยเงียบเหงาตอนนี้วุ่นวายจนทุกคนหัวหมุนกันไปหมด
พรึบ
“เกมโอเวอร์แล้วเหล่าลูกหมู”
สองร่างกลมๆที่สร้างความชุลมุนในยามสายถูกรวบตัวขึ้นด้วยท่อนแขนแกร่งของผู้เป็นพ่อ เรียกเสียงหัวเราะใสของเด็กน้อยและเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของคนอื่นๆให้ดังขึ้น
“ดิ๊~ คิก”
“ดิ๊ๆ เย่น”
“ไม่เล่นกันแล้วลูกหมู ดูซิ วิ่งจนเหงื่อท่วมแล้ว”
แก้มยุ้ยๆของสองแสบแดงปลั่งเมื่อระบบสูบฉีดเลือดทำงานเนื่องจากการวิ่งซุกซน เจ้าตัวน้อยมีพลังงานเหลือล้นในแต่ละวัน ทั้งเล่นซนและสนุกสนานกันไปทั่วจนคนเลี้ยงวิ่งตามแทบจะหมดแรง
“ฮื่อ ดิ๊ หิว”
ลูกหมูที่สองนามว่าเพท หรือ เด็กหญิง เพทีน่า เอื้อกานต์ เบรนเนแกน ร่ำร้องกับผู้เป็นพ่อทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะเป็นเวลาสิบโมงเช้าและเจ้าตัวเพิ่งทานข้าวไปเมื่อตอนแปดโมง
ฉายาที่ถูกเรียกว่าลูกหมูไม่ได้ได้มาเล่นๆเพราะทั้งสองนั้นกินจุราวกับลูกหมูตัวน้อย ขนมและอาหารแทบจะไม่ขาดปาก หรือหากถูกห้ามก็จะอ้อนขอโดยการเข้ามาคลอเคลียถูไถจนคนถูกอ้อนใจอ่อนยอมให้กินทุกครั้งไป
“หิว”
เจ้าลูกหมูที่หนึ่งซึ่งถูกอุ้มอยู่ข้างซ้ายเอ่ยขึ้นตามกัน....เด็กชาย พาร์เธนอน โอบกานต์ เบรนเนแกน หรือลูกหมูพาร์ธ
“หิวอะไรกันหืม เพิ่งกินข้าวกันไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเอง”
“หิว นมๆ มิ้ว”
แพทริกได้แต่ส่ายหัวอย่างอ่อนใจกับการกินจุของลูกทั้งสอง ก่อนขาเรียวยาวจะก้าวไปทางห้องเด็กอ่อนขณะที่ส่งสายตาให้ป้าน้อยไปหยิบขวดนมมาให้ด้วยความจำยอม
ไม่ให้เขายอมได้อย่างไรในเมื่อเจ้าลูกหมูพร้อมใจกันเอียงหัวซบลงมากับลาดไหล่ ขยับถูไถออดอ้อนไปมาจนใจแกร่งอ่อนยวบยาบ ใครจะใจแข็งได้ลงแพทริกก็อยากรู้
เจ้าเล่ห์ทั้งพี่ทั้งน้อง...
“แดดดี๊ให้กินกันแค่คนละขวดนะ”
“ฮ่ะ!/ฮับ!”
เสียงรับคำแน่นหนักมาพร้อมกับเสียงหัวเราะใสกังวานเมื่อเจ้าตัวได้ในสิ่งที่ต้องการ มือเล็กของคนน้องตบแปะๆอยู่บนไหล่กว้างยามที่อีกคนยิ้มร่าในดวงตาเป็นประกาย
ขวัญใจของคนทั้งบ้านวัยสองขวบเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความเอื้อเอ็นดูและความรักอย่างล้นหลาม การตามใจที่แม้ผู้เป็นแม่จะพยายามไม่ให้มากเกินก็ยังไม่อาจควบคุม เหล่าบรรดาปู่ ยา ตา ยาย พากันหลงรักจนแทบจะบินกลับมาทุกสัปดาห์
“นมมาแล้วค่ะ”
ของโปรดที่ถูกเรียกหาถูกยื่นมาให้ตรงหน้า สองแฝดซึ่งนอนเตรียมตัวรออยู่ก่อนแล้วส่งเสียงขึ้นมาด้วยความชอบใจ ขวดนมสีฟ้าและชมพูถูกป้อนใส่ปากเล็กที่อ้ารับคนละขวด ก่อนต่อมาเสียงดูดจ๊วบจ๊าบจะดังขึ้นตามแรงดูดดึงที่หิวโหย
ดวงตาใสแจ๋วสีครามเข้มซึ่งถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่อหยีลงพริ้มบ่งบอกความเป็นสุข ขาเล็กป้อมปัดป่ายไปมาบนอากาศอย่างอารมณ์ดี
“เจ้าตัวกินจุ แฮปปี้กันมากเลยสินะ”
ข้อนิ้วแกร่งเขี่ยพุงพลุ้ยภายใต้ชุดแบบเดียวกันแต่คนละสีของสองแสบยามเอ่ยพูด คนถูกก่อกวนขยับตัวดุ๊กดิ๊กยิ้มเผล่แม้จุกนมจะคาอยู่ในปาก คนเป็นพ่อส่ายหัวน้อยๆให้กับสองแสบตรงหน้าแต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าคมก็มีรอยยิ้มประดับแต่งแต้ม
สองปีที่ลูกคลอดออกมาเป็นสองปีที่ช่างวิเศษในความรู้สึก แม้จะเหนื่อยจนตัวเองและกานต์รักแทบเป็นลมทว่าสิ่งที่รู้สึกกว่านั้นคือความอิ่มเอมที่อาบล้นไปทั้งใจ
ดวงใจทั้งสองของเขา...
นมในขวดพร่องลงและหมดไปอย่างรวดเร็วในไม่กี่นาทีต่อมา ปากเล็กๆขยับมุบมิบตามทันทีเมื่อมือหนาค่อยๆดึงขวดนมออกก่อนจะได้รับการกดจูบเป็นของแถมแทนนมขวดต่อไปที่คาดหวัง
“พอแล้วนะลูกหมู กินเยอะกว่านี้พุงๆจะแตกเอา”
มือเช้าที่ผ่านพ้นก็ไม่ได้กินน้อย หากให้กินมากกว่านี้พุงป่องๆตรงหน้าอาจแน่นจนจุกเสียด
“แอ๊/อื้อ”
ใบหน้าเล็กๆทั้งสองทอความขัดใจอยู่ในทีแต่ถึงอย่างนั้นก็ไร้ซึ่งการร้องงอแง ยอมรับข้อตกลงในคราแรกแต่โดยดี ไม่ทำให้แพทริกต้องลำบากใจ
เมื่อของกินหมดลงร่างกลมป้อมก็ขยับพลิกตัวคลานไปทั่วก่อนจะวกกลับมาหาผู้เป็นพ่อแล้วพร้อมใจกันทิ้งตัวลงบนตักแกร่งคนละด้าน ซบใบหน้าเข้ากับต้นขาหนั่นแน่นราวกับออดอ้อน
“อ้อนเอาอะไรอีกหืม”
ความเรียบนิ่ง ดุร้ายยามเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นถูกสลัดทิ้งไปไม่มีเหลือ ดวงตาคมอ่อนแสงอย่างที่ทอดมองลูกตัวน้อยเป็นประจำ มุมปากได้รูปยกขึ้นพาให้ใบหน้าคร้ามคมทอความอ่อนโยนไร้ซึ่งคราบของมาเฟีย
ท่าทางที่เกิดกับเพียงคนทั้งสาม...แค่กับภรรยา และลูก
การออเซาะอย่างไร้เดียงสาตรงหน้าทำให้ใจของแพทริกละลายเหลวลงกับพื้นไม่ต่างจากขี้ผึ้งลนไฟ คนถูกอ้อนไม่อาจทานทนต่อความน่ารัก โน้มใบหน้าลงกดจูบบนแก้มอิ่มเอิบทั้งซ้ายขวาเต็มแรง
เขายอม...ยอมให้ลูกหมดแล้วจริงๆ
“มิ้ มะมิ้ไปไหน” ลูกหมูที่สองนามว่าเพทเอ่ยถามพลางขยับใบหน้าถูไถ
“มัมมี้ไปจัดการกับพี่เน่าให้ลูกไง”
พี่เน่าคือตุ๊กตาหมีที่ขาดวิ่นจนหมดสภาพเพราะการเล่นรุนแรงของเหล่าลูกหมู จะทิ้งไปก็ไม่ได้ในเมื่อทั้งสองติดนักติดหนา หากคืนใดไม่มีอยู่เคียงข้างก็ร้องงอแงไม่ยอมนอนจนทำให้กานต์รักต้องซ่อมแล้วซ่อมอีก
“เย่า!” ลูกหมูที่หนึ่งร้องออกมาเมื่อได้ยินชื่อตุ๊กตาตัวโปรด
“ร้องหาเน่ากันทำไมหืม”
น้ำเสียงอ่อนโยนมาพร้อมกับร่างเล็กบอบบางของคนที่ถูกถามหา กานต์รักย่างกรายเข้ามาในห้องเชื่องช้า เรียกสายของเด็กทั้งสองให้สนใจก่อนลูกหมูจะผละออกจากตักพ่อ ขยับยืนด้วยสองขาป้อมเป็นมัด ชูแขนหาแม่ด้วยความร่าเริง
“มิ้ มะมิ้”
“มิ้~”
กานต์รักก้าวลงมายังคอกเบาะกว้างที่ถูกสั่งทำเพื่อเป็นพิเศษก่อนทั้งสองจะโถมตัวเข้าหาพร้อมกันจนคนเป็นแม่แทบหงายหลัง แขนเล็กโอบกอดลูกเอาไว้คนละด้าน ปากเล็กสีสดระดมจูบตามแก้มจนคนถูกสองหมูจู่โจมหลุดหัวเราะ น้ำลายใสเปรอะไปทั่วดวงหน้า
“พอแล้วครับลูกหมู มี้เลอะหมดแล้ว”
เจ้าตัวน้อยร้องเอิ้กอ้ากถูกอกถูกใจก่อนจะยอมหยุดตามคำขอนั้นแล้วทิ้งตัวทับกันบนตักเล็กจนกานต์รักต้องจับลูกให้นั่งดีๆ
“ก่อนหน้านี้ยังอ้อนแดดดี๊อยู่เลยนะสองแสบ”
แก้มเล็กถูกคีบหนีบด้วยความหยอกล้อ ท่าทางออดอ้อนออเซาะเปลี่ยนไปหากานต์รักอย่างรวดเร็วจนต้องท้วงติง เจ้าตัวแสบทั้งสองยิ้มร่า
“ป้าน้อยบอกว่าพากันวิ่งซนแล้วก็ร้องขอนมเหรอครับ”
“อืม ป่วนกันไปหมดทั้งบ้าน”
“ลูกหมูตัวแสบ”
สองคนบนตักโดนมัมมี้โอบรอบตัวแล้วรัดแน่นๆอย่างแกล้งลงโทษ หากแต่ทั้งคู่กลับหัวเราะเสียงใสราวกับคิดว่าคนเป็นแม่หยอกเย้า
“บ่ายนี้พาลูกหมูเข้าสวนกันนะครับ รักว่าจะไปดูแปลงดอกไม้สักหน่อย” กานต์รักหันมาพูดกับคนรักยามใบหน้าแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มหวาน
“เอาสิ แดดร่มแล้วค่อยไปแล้วกัน เจ้าสองชอบนักล่ะได้เข้าไปลุยดินกับนาย”
พูดถึงเรื่องเล่นซนคงไม่มีใครเกิน เมื่อเดือนก่อนเข้าไปช่วยกานต์รักปลูกดอกไม้ก็เอาตัวไปคลุกดิน เล่นป้ายดินใส่กันจนตัวเต็มไปด้วยสีดำกลายเป็นลูกหมูป่า
“คุณแพทก็ระวังลูกจะพาไปเปื้อนด้วยนะครับ”
“ไม่พ้นมือเขาแน่นอน”
“อ๊า/คิก”
สองแสบบนตักร้องออกมาราวกับรู้ว่ากำลังถูกนินทา เรียกความสนใจจากแพทริกและกานต์รักให้มาหยุดที่ตัวเอง ดวงตาโตสีสวยสองคู่เหลือมองพ่อและแม่พร้อมทั้งส่งเสียงอืออา
“อะไรหืมตัวแสบ กินเสร็จแล้วก็ถึงเวลาเรียนนะครับ”
“เยียน/อื้อ” ลูกหมูร้องออกมาพร้อมกัน
กานต์รักยิ้มรับจากนั้นจึงให้แพทริกขยับไปเอาจิ๊กซอว์ภาพมาให้ลูกต่อเพื่อเรียนรู้คำต่างๆ เจ้าหมูสองตัวฉลาดเป็นกรด ต่อได้เร็ว ตอบได้เร็ว ให้ทำอะไรก็ได้หมดจนได้รับจูบจากแดดดี๊และมัมมี้เป็นรางวัล
การเรียนอย่างสนุกสนานผ่านพ้นไปกระทั่งได้เวลาอาหารเที่ยง คราวนี้สองแสบกรี๊ดกร๊าดดีใจเป็นที่สุดเมื่อรู้ว่าจะได้กิน
“ลูกหมูครับ พอได้แล้วนะ หนูกินกันถ้วยที่สองแล้ว”
ดวงตาโตสองคู่เบือนมามองหน้ากานต์รักเต็มไปด้วยความเว้าวอน เหลือบตามองในถ้วยที่ว่างเปล่าแล้วลูบพุงตัวเองพลางส่ายหน้า
“ไม่หยิ่ม” หมูเพทเอ่ยขณะที่อีกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยหงึกหงัก
“พุงๆใหญ่แล้วนะลูก” ข้อนิ้วเล็กสะกิดพุงที่ยื่นป่องของลูกยามส่ายหน้าให้กับความกินจุของเจ้าหมูสองตัวด้วยความอ่อนใจ
“ไม่หญ่าย”
“ไหนใครอยากกินช็อกๆบ้าง”
เสียงทุ้มของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นเรียกความสนใจของเด็กทั้งสองให้ชูมือขึ้นอย่างพร้อมเพียง ชื่อขนมที่แสนโปรดปรานทำให้เด็กน้อยตาลุกวาว
“มุ หมู/หมู!”
“ถ้ากินข้าวอีกจะกินช็อกๆไม่ได้แล้วนะ พุงๆรับไม่ไหวแล้ว ลูกหมูต้องเลือก”
แพทริกยังคงโน้มน้าวใจลูกขณะที่เด็กทั้งสองเริ่มมีสีหน้าลังเล เหลือบสายตามองหน้ากันสลับกับถ้วยเปล่าราวกับกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก คิ้วเล็กๆนั้นขมวดเป็นปมจนกานต์รักนึกขำ
เรื่องกินนี่เรื่องใหญ่มากเชียวล่ะ
“พาร์ธกินไย” มีการกระซิบกระซาบถามกัน
“ช็อกๆดีไหม?” คนพี่ก็ตอบกลับมาเสียงเบา
“อื้ม ก็ดั้ย...ดิ๊ มิ้ กินช็อกๆ” คนน้องหันมาพูดกับพ่อและแม่ที่กำลังทอดสายตามองอย่างขบขัน
“โอเค งั้นแดดดี๊ให้คนเอาถ้วยไปเก็บแล้วนะ”
พอถูกเอ่ยถามเจ้าลูกหมูสองตัวก็มองถ้วยตรงหน้าอย่างอาลัยอาวรณ์ก่อนท้ายที่สุดจะยอมพยักหน้าหงึกหงักตกลงทั้งที่ท่าทางราวกับไม่อยากพรากจาก
ถ้วยที่เหลือเพียงลายเปล่าๆถูกลำเลียงออกก่อนช็อกโกแลตและผลไม้อื่นจะถูกวางลงบนโต๊ะอาหารแทนที่ คราวนี้สองแฝดตาโตเบิกขึ้น ตบมือแปะๆด้วยความสุข
ส้มถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กๆถูกยื่นป้อนเข้าปากที่ขยับอ้ารอเป็นอย่างแรกเพื่อการขับถ่าย กานต์รักและแพทริกให้ลูกกินไม่เยอะเพราะกลัวว่ากรดในส้มจะทำให้ลูกไม่สบายท้อง จากนั้นจึงป้อนแตงโมชิ้นเล็กอีกพอประมาณแล้วยอมให้กินช็อกโกแลตจนเจ้าตัวแสบยิ้มร่าถูกอกถูกใจเป็นที่สุด
“พุงใครหืม ทำไมใหญ่ขนาดนี้”
ปลายจมูกโด่งเป็นสันปัดป่ายเข้ากับพุงขาวของลูกชายอย่างกลั่นแกล้งเรียกเสียงหัวเราะใสคิกคักดังไปทั่วห้องกว้าง ทำคนพี่เสร็จแพทริกก็ย้ายมาฟัดพุงของลูกสาวที่มีอาการไม่แตกต่างกัน
“คิก ดิ๊ พูงหมู”
“ไหนใครง่วงบ้าง” เมื่อคนพ่อเอ่ยถามเจ้าสองแสบก็ชูมือ นอนตีขาพร้อมทั้งส่งเสียงกันใหญ่
“ก่อนนอนต้องร้องเพลงก่อนหนึ่งรอบนะครับ”
ร่างเล็กของกานต์รักก้าวลงมาหาคนทั้งสามขณะที่เสียงดนตรีที่เพิ่งเดินไปเปิดเมื่อครู่เริ่มบรรเลงให้หัวเล็กๆขยับตามในทันที เพลงที่เกี่ยวกับการเรียนรู้ของเด็กถูกเล่นไปพร้อมกับเสียงร้องผิดๆถกๆ เมื่อจบหนึ่งรอบมือเล็กก็ปรบให้ตัวเองอย่างสนุกสนาน จากนั้นสองแสบจึงปีนป่ายทิ้งตัวนอนซบลงบนแขนแกร่งของแดดดี๊คนละข้าง
ท่านอนประจำของเขาล่ะ
“ดิ๊ ตบตูด”
คำร้องขอที่ทำให้แพทริกขยับวางมือบนก้นเล็กๆทั้งสองด้านก่อนจะตีลงไปถี่ๆทว่าแผ่วเบาเป็นการขับกล่อม เปลือกตาสีอ่อนสองคู่เริ่มปรือปิดด้วยความง่วงงุน ก่อนจากนั้นไม่นานตัวแสบของบ้านก็สิ้นฤทธิ์ นอนหลับพริ้มไม่เหลือเค้าตัวป่วนก่อนหน้า
“หลับกันแล้วครับ”
มือบางวางลงบนหัวเล็ก ขยับไล้ไปมาแผ่วเบาด้วยความรักขณะที่ใบหน้าหวานระบายยิ้มอ่อนโยนให้กับดวงใจทั้งสอง
“หมดฤทธิ์กันสักที”
ท่อนแขนใหญ่ค่อยๆขยับออกก่อนกานต์รักจะหยิบหมอนใบเล็กมารองหัวให้ลูก สายตาของผู้ให้กำเนิดทอดมองสองแสบด้วยความรัก
“ทีนี้ก็เป็นเวลาสวีทของเราแล้ว”
จุ๊บ
แก้มเนียนถูกขโมยจูบลงมาอย่างรวดเร็วจนคนไม่ได้ตั้งตัวสะดุ้งน้อยๆ ดวงตาโตเบิกกว้าง มือบางยกขึ้นมากุมแก้มข้างที่ถูกจู่โจมด้วยความขัดเขิน
“อายลูกบ้างสิครับ...สะ สวีทอะไรกัน”
“มีลูกหมูแล้วนะ ยังเขินฉันอยู่อีกหรือ”
“ไม่รู้สิครับ รักห้ามตัวเองไม่ได้นี่นา”
คุณแม่ตัวน้อยเอ่ยตอบเสียงเบา หลบสายตาคมที่มองมากรุ้มกริ้มอย่างไม่อาจทานทน อาการนั้นเป็นไปโดยอัตโนมัติ แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมยังเขินทั้งที่ควรจะก้าวผ่านจุดนั้นมาได้แล้ว
“หึ เหนื่อยหรือเปล่า เมื่อคืนนายก็นอนดึก”
มือหนาวางแตะลงบนแก้มเนียนที่ไม่ต่างจากแก้มลูก ขยับไล้ไปมาแผ่วเบาด้วยความเห็นใจ
กานต์รักต้องดูแลทั้งสามีและลูกไปพร้อมกัน ฉะนั้นคนร่างเล็กจึงแบกรับหน้าที่และความเหนื่อยล้ามากกว่าใคร ตกดึกหลายครั้งที่ข้างเตียงว่างเปล่าไร้เงาคนข้างๆเพราะอีกคนตื่นไปดูลูก ความเสียสละที่แม้แต่ตัวเขายังยอมใจ
“นิดหน่อยครับ” กานต์รักเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม
“นอนกับลูกไหม ตื่นมาก็จะได้เข้าสวนพอดี”
“ไม่เป็นไรครับ รักกลัวกลางคืนจะนอนไม่หลับ”
แพทริกกวาดตามองดวงหน้าหวานตรงหน้าด้วยความอ่อนโยน นึกย้อนไปถึงสิ่งที่กานต์รักทำตลอดมาความเต็มตื้นก็ตีรวน รอยยิ้มที่ระบายแต่งแต้มไม่ว่าเจ้าตัวจะเหนื่อยแค่ไหน มือเล็กๆที่ดูแลทั้งเขาและลูกทั้งสองอย่างไม่เคยพักเลยสักวัน
“มัมมี้”
“ครับ?”
คำเรียกขานที่คนถูกเรียกตอบรับด้วยรอยยิ้ม คิ้วได้รูปเลิกขึ้นอย่างสงสัยเมื่อแพทริกนิ่งไป ก่อนนาทีต่อมาเปลือกตาสีอ่อนจะหลับลงยามใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อนปัดเป่ารินรด ปลายจมูกค่อยๆแตะสัมผัสกัน...
“อื้อ!” เสียงละเมอของลูกทำให้กานต์รักสะดุ้งผละออกขณะที่คนเป็นพ่อเบือนสายตาไปมองอย่างคาดโทษ
เจ้าตัวแสบ...
กานต์รักเหลือบมองคนรักก่อนจะหลุดหัวเราะขณะที่มือบางวางลงบนอกเล็ก ลูบไล้ไปมาให้เจ้าตัวน้อยสงบลง
“หวงมี้เหรอ? ไม่อยากให้แดดดี๊จูบใช่ไหม...เสียใจด้วยนะลูกหมู”
คิ้วเข้มยักใส่แม้ลูกจะหลับใหล มือหนาเอื้อมมาประคองใบหน้าหวานจากนั้นจึงทาบทับริมฝีปากลงมาโดยไม่เปิดโอกาสให้ใครได้ขัดขวางเช่นเมื่อครู่ กานต์รักตกใจเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะในลำคอให้กับประโยคของแพทริก ริมฝีปากบางถูกเลาะเล็มเกี่ยวพันด้วยความอ่อนหวาน ทุกสัมผัสเป็นไปอย่างเชื่องช้าและหวานละมุน นิ้วแกร่งซึ่งวางแนบอยู่ข้างแก้มขยับไล้ไปมาแผ่วเบาขณะที่ลิ้นชื้นก็ทำหน้าที่อย่างลื่นไหล
“เข้าห้องกันดีไหม” ปากร้อนขยับถามยามผละออก น้ำสีใสที่ยืดตามถูกเช็ดด้วยปลายนิ้วแกร่ง
“ดะ เดี๋ยวไม่มีคนดูลูกครับ...เอาไว้ คืนนี้นะครับ”
“เห้อ” เสียงถอนหายใจอย่างอัดอั้นดังขึ้นก่อนริมฝีปากบางจะถูกทาบทับลงมาอีกครั้ง...
“แอ๊!”
คราวนี้เป็นคนน้องที่ส่งเสียงออกมาเรียกความใกล้ชิดให้ขยับออกห่าง ดวงตาคมเบือนมองเพดานก่อนจะหันกลับมามองลูกที่นอนสบายอยู่บนเบาะ ปากเล็กแย้มยิ้มอย่างไม่รู้ว่ากำลังฝันหวานหรือเพราะถูกใจที่ขัดขวางพ่อกับแม่ได้
“โอเคๆ แดดดี๊ไม่จูบมี้แล้ว”
กานต์รักหลุดหัวเราะ มองคนตรงหน้าที่ดูจะหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนริมฝีปากเล็กจะเป็นฝ่ายขยับไปทาบทับเร็วๆ
“...ไว้คืนนี้นะครับ” ประโยคที่ทำให้คนโดนขัดจังหวะยอมพยักหน้า ผละออกห่างจากเรือนกายหอมกรุ่นก่อนที่ตัวเองจะทนไม่ไหว
“ลูกหมูนะลูกหมู”
-----
โปรดติดตามต่อในเล่ม...
ตอนสุดท้ายแล้วน๊า ตอนนี้ยังมีต่ออีกแต่ฝากติดตามลูกหมูต่อในเล่มนะคะะะะ :mew3: ใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้มาอัพเรื่องนี้แล้ว...
ขอบคุณมากๆเลยสำหรับทุกการติดตาม ขอบคุณที่ทำให้ผู้เป็นที่รักเดินทางมาจนถึงตอนนี้ได้...รักและขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ :กอด1: :กอด1:
ไว้เจอกันใหม่ในเรื่องต่อไปเนอะ :mew1: :mew1:
**เรื่องรวมเล่ม ผู้เป็นที่รักจะตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ฟาไฉนะคะะะ สามารถติดตามได้ที่แฟนเพจของEx-SoulL และเพจของสำนักพิมพ์ได้เลยยย(Facai Novels : https://www.facebook.com/Facai.Publishing/) ฝากลูกหมูจอมซนด้วยน๊า/อ้อนนน
Fanpage : https://www.facebook.com/writerexsoull/
Tw : https://twitter.com/exsoull_ #ผู้เป็นที่รัก
-
หลับแล้วยังแสบได้อีกนะลูกหมูทั้ง 2
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :katai2-1:
-
น่ารักมากๆ...ส่งน้องรักถึงฝั่งแล้ว ดีใจ :m3: :m3: :m3:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
เจ้าลูกหมูขี้หวงเอ้ยย /หมั่นเขี้ยว 555
ปล. แอบรู้สึกแปลกๆกับชื่อเล่นลูกสาวจังคะ เราดันไปนึกถึง petเฉยเลย ~(> <。)＼
ขอเสนอเป็นทีน่า/แพตตี้ ดีมั้ยคะ ^^'
-
ก็จะงงหน่อยๆ ค่ะ
- ลูกหมูที่หนึ่งนามว่าเพท หรือ เด็กหญิง เพทีน่า เอื้อกานต์ เบรนเนแกน
- เจ้าลูกหมูที่สองซึ่งถูกอุ้มอยู่ข้างซ้ายเอ่ยขึ้นตามกัน....เด็กชาย พาร์เธนอน โอบกานต์ เบรนเนแกน หรือลูกหมูพาร์ธ
- “มิ้ มะมิ้ไปไหน” ลูกหมูที่สองนามว่าเพทเอ่ยถามพลางขยับใบหน้าถูไถ
-
ลูกหมูน่ารักกกกกกกก อยากฟัดจะแย่ ><
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
55555 แฝดน่ารักก
หวงมี๊กันหมด
-
ก็จะงงหน่อยๆ ค่ะ
- ลูกหมูที่หนึ่งนามว่าเพท หรือ เด็กหญิง เพทีน่า เอื้อกานต์ เบรนเนแกน
- เจ้าลูกหมูที่สองซึ่งถูกอุ้มอยู่ข้างซ้ายเอ่ยขึ้นตามกัน....เด็กชาย พาร์เธนอน โอบกานต์ เบรนเนแกน หรือลูกหมูพาร์ธ
- “มิ้ มะมิ้ไปไหน” ลูกหมูที่สองนามว่าเพทเอ่ยถามพลางขยับใบหน้าถูไถ
ขอบคุณที่บอกนะคะ คนเขียนเบลอเอง555555 หมูเพทเป็นหมูที่สองค่ะ แก้แล้วน๊า :mew1:
-
เจ้าลูกหมูขี้หวงเอ้ยย /หมั่นเขี้ยว 555
ปล. แอบรู้สึกแปลกๆกับชื่อเล่นลูกสาวจังคะ เราดันไปนึกถึง petเฉยเลย ~(> <。)＼
ขอเสนอเป็นทีน่า/แพตตี้ ดีมั้ยคะ ^^'
เพทจะออกเสียงยาวนะคะ แต่petจะออกเสียงสั้นเป็นเพ็ทเนอะ อยากให้มีความคล้ายกับชื่อของคุณแพทหน่อยๆน่ะค่ะ :mew3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอย ลูกหมูห่วงมี๊ :mew2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รายละเอียดการจองนิยายเรื่องผู้เป็นที่รัก :กอด1:
(http://i67.tinypic.com/344xyk4.png)
(http://i65.tinypic.com/3348ahx.jpg)
(http://i64.tinypic.com/52fc0n.jpg)
(ภาพเล่มของกานต์รักอัพลงไม่สำเร็จค่ะ :mew5:)
รายละเอียดการเปิดจอง #ผู้เป็นที่รัก
ูู**เปิดให้จอง 20 สิงหาคม - 3ตุลาคม 2560
สามารถสั่งจองได้ที่ :: http://facainovels.lnwshop.com/
.
เรื่อง : ผู้เป็นที่รัก
ผู้แต่ง : Ex-SoulL
ขนาด : A5 (รวมสองเล่มประมาณ 700 หน้า)
ตอนพิเศษที่ไม่มีในเว็บ : 6 ตอน
ภาพประกอบขาวดำในเล่ม เล่มละ 2 ภาพ
ของแถม : ที่คั่น 2 ชิ้น, โปสการ์ดลายปก,
เรื่องสั้นขนาดเอห้า Sweet moments (เฉพาะ Sweet moments มีขายรอบสต็อก ขายคู่บ็อกเซ็ตเท่านั้น)
.
ของแถมเฉพาะรอบจอง : เรื่องสั้น Other side (ขนาด A5)
.
โปรโมชั่นวันวายเดย์!!!! สำหรับผู้ที่จองและแจ้งโอนภายใน 20 สิงหา - 3 กันยา และจอง+จ่ายในงานวันวายรับโปสการ์ดจิบิลายปก Other side เพิ่ม 1 ใบ
.
เฉพาะหนังสือ ราคา 730 บาท
แบบ Boxset จั่วปัง ราคา 900 บาท พร้อมโปสเตอร์ขนาดเอสามหนึ่งใบ (เฉพาะรอบจอง)
.
สุ่มจากหมายเลขออเดอร์ 10 รางวัล จะได้รับของที่ระลึกเล็กๆ น้อยๆ จากคนเขียนด้วยนะคะ แต่เพราะตั้งใจทำมาแจกด้วยงบส่วนตัวของตัวเองอาจจะให้ได้ไม่ทั่วถึง แต่ยังไงก็สัญญาว่าจะจัดตอนพิเศษแซ่บๆ มาให้ทุกท่านเพื่อตอบแทนอีกทางหนึ่งด้วยอย่างแน่นอนค่ะ <3
มีอะไรสอบถามได้ทางเพจนักเขียน> https://www.facebook.com/writerexsoull/
หรือเพจของสำนักพิมพ์>https://www.facebook.com/Facai.Publishing/ ได้เลยนะคะ
-
โอ้ยยย น่ารักอ่ะ
แสบได้พ่อมานะเนี้ย 5555
-
o13
-
:mew1: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกครับ ลูกหมูคงซนน่าดู
-
อ่านจบแล้ว ทีแรกนึกว่าจะดาร์กๆหม่นๆ ไม่ใช่เลยคุณแพทคนหลงเมีย ในเล่มจะมีเรื่อมของพี่พร้อมกับน้องมินเพิ่มไหมเน้อ อยากรู้จักน้องมินมากกว่านี้
-
ตามมาจากเฟสค่ะ ^_^
-
ตอนที่ 21 สายเปย์จริงๆ ยังมีเหลืออีกมั้ยผู้ชายอย่างแพททริก
-
หวงคุณแม่มากเลยซินะเด็ก ๆ ปะป๊าห้ามจุ้บ ๆ 5555555555555 เอ็นดู
-
ผู้ชายแบบคุณแพทคือดี จริงจังสุด ชอบบบบ :hao5:
-
น้องรักน่ารักที่สุด น่ารักมากๆ น่ารักจนอิจฉาคุณแพทเลยค่าาา
คุณแพทเค้ารักเมีย หลงเมีย
แต่เค้านั้นรักลูกหมู หลงลูกหมู อยากฟัดลูกหมูมากๆเลยค่า มาแค่ตอนเดียวแต่รักมากมายยย
-
น่ารักมากมาย อยากได้แบบนี้
-
เราพึ่งมาเจอเรื่องนี้
เพราะเราตามมาจาก Happy. New boyfriend!
สนุกมากค่ะ รักน่ารักมากกกกกก.
ตอนแรกคิดว่าจะเป็นแนวโรแมนติกดราม่า
อ่านไปอ่านมา เบาความแทบขึ้น หวานมากกกกกก
แล้วเราพึ่งมารู้ที่หลังว่าเป็นคนเขียนคนเดียวกับเรื่อง เริ่มต้นจากการแอบรัก เราเคยอ่านเรื่องนี้เมื่อประมาณ ปีที่แล้วหรือป่าวไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าอ่านนานมากแล้ว
แล้วด็พึ่งรู้ว่ามีรวมเล่ม ดีใจค่ะที่ยังมีหนังสืออยู่ แล้วดีใจที่จองผู้เป็นที่รักทันด้วย! ขอบคุณสวรรค์ ทันเวลาแบบหวุดหวิดจริงๆค่ะ
ตะตืดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ
ปล.มีข้อสงสัยค่ะ ในเพจคนเขียนบอกว่า ในเล่มพิเศษผช.ท้องได้เป็นปกติ แล้วแบบนี้ น้องมินมีโอกาสที่จะมีเบบี๋กับเขสบ้างมั้ยคะ?
-
เราพึ่งมาเจอเรื่องนี้
เพราะเราตามมาจาก Happy. New boyfriend!
สนุกมากค่ะ รักน่ารักมากกกกกก.
ตอนแรกคิดว่าจะเป็นแนวโรแมนติกดราม่า
อ่านไปอ่านมา เบาความแทบขึ้น หวานมากกกกกก
แล้วเราพึ่งมารู้ที่หลังว่าเป็นคนเขียนคนเดียวกับเรื่อง เริ่มต้นจากการแอบรัก เราเคยอ่านเรื่องนี้เมื่อประมาณ ปีที่แล้วหรือป่าวไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าอ่านนานมากแล้ว
แล้วด็พึ่งรู้ว่ามีรวมเล่ม ดีใจค่ะที่ยังมีหนังสืออยู่ แล้วดีใจที่จองผู้เป็นที่รักทันด้วย! ขอบคุณสวรรค์ ทันเวลาแบบหวุดหวิดจริงๆค่ะ
ตะตืดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ
ปล.มีข้อสงสัยค่ะ ในเพจคนเขียนบอกว่า ในเล่มพิเศษผช.ท้องได้เป็นปกติ แล้วแบบนี้ น้องมินมีโอกาสที่จะมีเบบี๋กับเขสบ้างมั้ยคะ?
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์นะคะ อ่านแล้วดีใจมากๆเลย :L1: สำหรับเรื่องน้องมินจะท้องได้ไหมนั้นถ้าเป็นในภาคพิเศษคงท้องได้เช่นกันแต่ว่าตอนพิเศษของพี่พร้อมและน้องมินคงไม่ได้มีภาคที่ท้องได้แล้วค่ะ :) ขอบคุณที่ติดตามกันน๊าาาาา
-
:3123: :3123:
-
อ่านแล้วมีความสุขค่ะ :pig4: :L2:
-
น่ารักมากเลย
-
:-[ อ่านเรื่องนี้แล้วเบาหวานขึ้นตามากกก โอ้ยยยยยย คือดี :haun4:
-
รายละเอียดผู้เป็นที่รักรอบสต็อกค่ะะะะ(อ่านให้ละเอียดน๊า)
(http://i65.tinypic.com/11b5bb6.jpg)
(https://www.picz.in.th/images/2017/11/26/23916546_821274141409375_4923812358613570748_o.jpg)
***สวัสดีค่า แจ้งข่าว #ผู้เป็นที่รัก รอบสต็อกนะคะ เปิดขาย 2/12/60 เวลา 10.00 น. (ใบสั่งซื้อมีอายุสามวันนะคะ)
ราคาหนังสือเปล่า 750 บาท ไม่รวมส่ง
ราคาแบบบ็อกเซ็ต 950 บาท ไม่รวมส่ง
ที่ http://facainovels.lnwshop.com
-สิ่งที่จะได้
แบบหนังสือเปล่า >> หนังสือผู้เป็นที่รักเล่ม 1-2, ที่คั่น 2 ใบ, โปสการ์ดลายปก 1 ใบ
แบบบ็อกเซ็ต >> หนังสือผู้เป็นที่รักเล่ม 1-2, ที่คั่น 2 ใบ, Sweet moment+ที่คั่น, โปสการ์ดลายปก 1 ใบ, บ็อกจั่วปังแบบสอดข้าง 1 ใบ
สำหรับบ็อกเช็ตมีจำนวนจำกัดแค่ 27 ใบ จำกัดออเดอร์ละ 1 ใบเท่านั้นนะคะ ถ้าสั่งซื้อเกินมาจะตัดออกเหลือ 1 ใบอัตโนมัติ หากโอนเงินมาก็จะโอนคืนค่ะ
** จะมีรอบตำหนินำมาลดราคาตามสภาพอีก 7 ใบ และที่กันไว้สำหรับเคลมอีก 15 ใบ ซึ่งจะนำมาออกขายในโอกาสต่อไปหากพ้นระยะเคลมของรอบพรีออเดอร์
และจะมีการนำ #ผู้เป็นที่รัก แบบครบชุด(เท่ารอบพรี) +พวงกุญแจของแถมพิเศษจาก Writer Ex-SoulL อีก 1 ชิ้น มาประมูล โดยจะนำรายได้ทั้งหมด ไม่หักค่าใช้จ่าย เข้าร่วมโครงการก้าวคนละก้าว กับพี่ตูน ในวันจันทร์นี้นะคะ(มาร่วมทำบุญกันนะคะ วันที่27นี้ค่า)
Fanpage > https://www.facebook.com/writerexsoull/
-
น่ารักตั้งแต่แม่ยันลูก ๆ เลย :กอด1:
-
Feel good สุดๆ ตอนแรกแอบลุ้น กลัวดราม่าจัด แต่ไม่มีเลย
ชอบมากกก
ละมุนละไมตลอดดดด
-
:-[
-
อ่านถึงตอนที่ 3 แล้ว กานต์รักมีความลับอะไรอยู่? แล้วแพทริกทำไมถึงร้ายแบบนั้น? จะอ่านต่อจนจบให้กำลังใจคนเขียนครับ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ สนุกมากเลย
-
ขอบคุณนิยายดีดีนะคะ ฮีลลิ่งหัวใจได้มากมากเลย :กอด1:
-
น่ารัก :m1: :m3: :m1:
-
:haun4:หวานจนทนไม่ได้ :ling3:แต่อ่านสองรอบนะเทอว์ น่ารักเว่อร์โดยเฉพาะเจ้าแสบลูกหมูทั้งสอง :mew1: :mew1:
-
หวานกันหนักมากกกกก ,, แพทริกนี่หลง กานต์รักสุดๆเหมือน
ก็อย่างนี้อ่ะเนอะ กานต์รักน่ารักจริงๆ
-
พึ่งได้มาอ่าน ทำไมพลาดเรื่องนี้ไปได้
อยากได้เล่มจัง
ฮืออออออ
-
คุณแพทเป็นผู้ชายที่รักลูกรักเมียมาก
แถมยังโรแมนติกสุดๆ
ลูกหมูก็น่ารัก
o13 o13
-
ขอคุณแพทให้เราเถอะค่ะ แอร๊ยยยยย
-
หวานมากกกก :o8:
-
THANK YOU :mew1:
-
ชอบมากเลยค่ะ ผู้ชายร้ายๆ แต่มาสยบตายเพราะความละมุน
รักน่ารักมาก น่าเอ็นดู มีความน่าทะนุถนอมมาก
แพททริกสายเปย์ที่แท้จริง หวงมาก ห่วงมาก ดูแลทุกอณู
ชอบความดูแลของรัก โมเมนท์แม่บ้านมาเอง
มีความเขินอายแบบน่ารัก และอ้อนได้ตาใส
แพททริกได้ฟินตลอดเวลา จู่โจมทุกวินาที แพ้ทางรักมาก
ตลกที่หมอบอกว่าคุณพ่อต้องแข็งแรงและบ่อยมาก 5555
พร้อมมินน่ารักดีค่ะ พร้อมสายชิล ไม่หวงแต่ห่วงมากแน่นอน
ครอบครัวอบอุ่นมากเลย ทั้งรักและแพททริก
ขนาดแพททริกสายดาร์คขนาดนั้น
ขอบคุณมากนะคะ น่ารักมาก
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิหยังของคุณแพททริกวะ o22 แต่ว่านะคะ แหม เปิดเรื่องมา
ก็แซ่บเลยทีเดียว :jul1: nc สำหรับเราถือว่าแต่งดีมากค่ะ
ไม่มีเสียงครางเยอะเกิน หรือเสียงร้องที่น่ากลัวๆ อย่างอ๊ากงี้
บอกเลยว่าชอบค่ะ ทำไมเพิ่งมาเจอไม่รู้ :-[ ติดตามเลยค่ะ
-
เหมือนรักเคยรู้จักแพททริกมาก่อน ดีไม่ดีอาจคุ้นเคยกัน :serius2:
-
หืมมมม รักเป็นใครกันนะ ตอนแรกคิดว่าอาจเป็นลูกผู้มีอิทธิพล
สักคนหนึ่ง แต่นี่ดูแล้วคงไม่ใช่ น่าจะแนวๆ มาเฟียไปเลย
พ่อเป็นมาเฟียใช่ไหมรัก ที่บอกว่าแม่อยู่ตปท.ด้วยอะ
-
คือเอาจริงๆ ตอนแรกก็คิดถึงราชวงศ์นะ แต่เป็นเพียงแค่ 1 %
ที่เราคิดว่าจะใช่อะ เทใจไปทางมาเฟียอิตาลี ฝรั่งเศสอะไรพวกนี้
แต่ไหงหวยดันมาออกทางราชวงศ์ไปได้ 555
-
ไม่รู้จะเอ็นดูหรือจะขำคุณเขาดีนะคะ ถึงขนาดต้องเสิร์ชหาข้อมูล
-
นังมาแล้ว! ยัยเดซี่! :z6:
-
หืมมม :katai1: ตกใจหมดนึกว่ารักจะเป็นอะไรมากซะแล้ว
นึกว่าม่าครั้งใหญ่จะมา :monkeysad:
-
:katai2-1: เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
-
หวานจนหยดสุดท้าย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ และสนุกแบบนี้นะคะ :mew1: :กอด1: :pig4:
-
:กอด1: ขอบคุณมากนะคะ สนุกมากๆ ดีต่อใจที่สุด ม่าที่แบบไม่
ม่าเลย คือแบบมันดีอะ คุณแพทริกก็ซึนตอนแรกๆ พอรู้ตัวนี่ทั้ง
หึงทั้งหวง เอะอะจับร้องกด จับน้องกิน กานต์รักพรุนไปหมดแล้ว
-
เป็นคู่ที่น่ารักมากกก
-
ขอบคุณค่ะ...ที่แต่งนิยายหวานๆมาให้อ่าน
-
อ่านเรื่องนี้จบเบาหวานขึ้น200++แน่ๆ
:hao6: :mew1:
-
สนุกมากค่ะ :กอด1: :mew1: :L2:
ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขุ่นแพทสามีแห่งชาติสายเปย์สายหลงเมียรุนแรงมาก ยอมมมขออย่างนี้สักคนที 55555
-
:impress2:
-
ขอบคุณไรต์สำหรับนิยายสนุก ๆ นะ :pig4: :pig4:
คุณแพทคนโหด กับน้องรัก ดีมาก ๆ เลย สนุกครบรส NC แค้กๆๆๆ 555
พาร์ทพิเศษลูกหมูน่ารักมากครอบครัวอบอุ่น
-
เรื่องน่ารักมากๆ หวานสุดๆ เจ้าพวกหมูน้อยน่ารักมาก o13
-
o13 :jul1: :heaven :3123: :pig4:
-
เข้ามาอ่านรอบที่สามแล้ว ยังเป็นเรื่องที่ประทับใจ และเป็นเรื่องแรกๆที่นึกถึง
-
อ่านกี่ครั้งก็ยังน่ารัก..ชอบ :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: เนื้อเรื่องละมุนมาก หวานเบาหวานขึ้นตา
พระเอกตอนแรกร้ายสุด พอหลงเมียเท่านั้นหล่ะ เล่นเอาซะอิจฉามากกกก
-
:-[ :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านกี่รอบ อ่านวนๆๆๆๆๆ รักกกก :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านจบในรอบเดียว
สนุกจนเลิกอ่านไม่ได้ น่าติดตามตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบ
ชอบความรักของทั้งคู่และความน่ารักของเด็กๆ Happy Ending and Finnnnnn
ขอบขอบคุณนักเขียน และจะไปอ่านต่อ ในเรื่องของคุณทุกเรื่องเลยน้าาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2:
-
:o8:
-
:z1:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากกกกก :mew2: :-[
-
:mew1:เป็นนิยายฮิวใจจริงๆ สายหวานของแท้หวานจนรีดน้ำตาลในเลือดขึ้นหลายเท่าตัวทีเดียว ขอบคุณสำหรับนิยายหวานหนะไรท์
-
เอ่ยเหย้า
เหย้า อ่านว่า เย่า
ทีถูกคือ เย้า เช่น เย้าหยอก
-
พล็อตเรื่องนิ่งมาหลายบทแล้ว เหมือนอ่านไดอารี่ วันนี้ทำอะไร ไปไหน กินอะไร
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน พอกลับมาอ่านก็วางไม่ลง รักก็น่ารักสมชื่อ แพททริคก็ขี้หวงน่าดู สนุกดีค่ะชอบ :mew1: