No Sugar : Part Ken & Pan [5]
[เกน]
ผมขับรถแบบไม่เร่งรีบอย่างที่ชอบทำ และชอบใจทุกครั้งที่รถเจอสัญญาณไฟแดงที่แสนเกลียด นั่นเพราะมันทำให้ผมมีเวลามองหน้าไอ้เด็กปลาทองที่มันนอนหลับสนิทเบาะข้างๆ หน้าตาตอนหลับมันตลกดี ปากแดงที่มุมปากมีรอยช้ำนิดๆ เผยอออกจนน้ำลายแทบไหล ผมแกล้งยื่นมือไปดันคางปิดปากให้น้ำลายถูกกลืนเข้าไปใหม่ แต่ปากแดงๆ นั่นยู่ออกมาอย่างไม่พอใจ คงอยากปล่อยเอนไซม์ออกมาสินะ โคตรตลกว่ะ
พอมองหน้าไอ้เด็กปลาทองนี่แล้วก็ย้อนนึกถึงคำพูดไอ้ฟลอยด์เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา หลังจากผมชกปากไอ้เด็กนี่ผมก็ถูกเพื่อนตัวเองบ่นจนหูชา ที่จริงก็ไม่ได้อยากหาเรื่องแฟนเพื่อนหรอก แค่หมั่นไส้ ไอ้ฟลอยด์ไม่เคยอยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แม้มันจะเคยมีคู่นอนทุกวันเมื่ออดีตแต่ไม่เคยคิดจะจริงจัง แต่พอมันเริ่มสนใจเพื่อนไอ้เด็กนี่ มันก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน วันๆ เอาแต่นั่งเพ้อนอนเพ้อ บางครั้งยิ้มเหมือนเป็นคนบ้าจนผมเริ่มเป็นห่วงเตรียมจองห้องพิเศษในโรงพยาบาลบ้า อะไรมันจะรักจะหลงขนาดนั้น
จริงๆ ก็ไม่ปฏิเสธที่เด็กต้อมนั่นก็เป็นคนดีอย่างที่ไอ้ฟลอยด์มันว่า แล้วเด็กนั่นก็ไม่ได้ง่ายด้วย แต่ก็หมั่นไส้อย่างที่ผมพูดไปนั่นแหละ กว่าเพื่อนผมจะได้คบเห็นมันต้องทนทุกข์นั่งหน้าเครียด ไม่รู้ว่าคนที่นอนหลับอุตุข้างๆ จะยากขนาดนั้นหรือเปล่า
แค่ผมยิ้มโปรยเสน่ห์ใส่ใคร ไม่เกินสองวันคนๆ นั้นต้องขึ้นมานอนเกยบนเตียงรอไปแล้ว แต่แบบนั้นใช้กับไอ้เด็กปลาทองนี่ไม่ได้ผล ผมใช้เวลาเกือบสามปีเพื่อตามติดดู แม้จะไม่ได้ตามติดตลอดเวลาก็เถอะ แต่ก็รับรู้ว่ามันทำอะไรอยู่ที่ไหน หรือคบกับใคร
ไม่ได้สนใจมากหรอกนะ แค่อยากรู้เฉยๆ
ส่วนผู้หญิงที่เรียนเภสัชนั่นก็น่ารักดี สมแล้วที่มันจะจีบ แต่ข่าวล่าสุด ผมได้ยินมาว่า มันกินแห้วซะแล้ว
“เชี่ย” เสียงละเมอดังจนผมต้องหันไปมอง คิ้วสวยย่นจนแทบจะติดกัน
สงสัยมันด่าผมในฝันแน่นอน
ทำไมผมถึงทำตัวเหี้ยๆ ไปวันๆ น่ะเหรอ นั่นเพราะผมเคยโง่มา อดีตมันโหดร้ายกับผมเกินไป ผมกลัวการถูกเข้าหานั่นเพราะรักแรกของผมเป็นแบบนั้น เธอเข้ามาพร้อมกับความอ่อนหวานทำให้ผมหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น ผมเพ้อฝันถึงเธอทุกวัน บอกป๋าว่าอยากแต่งงานทั้งที่เพิ่งจะเรียนม.ปลาย ผมคบกับรักแรกมาเกือบสองปี สุดท้าย ทุกอย่างของผม เธอขโมยไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นคอนโดที่ป๋าซื้อไว้ให้ โทรศัพท์ กระเป๋าเงิน แล็ปท็อป กล้องถ่ายรูป ทีวี ตู้เย็น ทุกๆ อย่างจริงๆ ก็ยอมรับว่าผมโง่มากในตอนนั้น แต่นั่นก็เป็นรักแรกที่สอนให้ผมระวังตัวมากขึ้น
ความเสียใจของผมยุติเมื่อป๋าพูดออกมาว่า ถ้าไม่อยากเสียใจอย่ามีความรัก แต่ถ้าอยากรักก็ต้องเผื่อใจไว้ให้ความเสียใจ ผมทำตามคำบอกของป๋าทุกอย่าง มันใช้ได้จริงๆ จนมาเจอใครคนหนึ่งที่มันทำให้ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ตัวต้นเหตุนั่นก็นั่งอยู่ข้างผมนี่แหละ
ในคราแรกผมถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอย่างกับคนบ้า แค่เจอครั้งแรกแต่กลับติดตาซะจนเก็บไปนอนฝันถึง ลองถามป๋าๆ ก็บอกให้ผมถามตัวเองดู ก็ถามแล้วไม่เข้าใจก็เลยต้องถามป๋า แต่ป๋าแม่งไม่เข้าใจ
ว่าแต่ มันหลับแบบนี้จะพามันส่งหอมันก็ใช่เรื่อง ผมเลี้ยวรถไปยังทางคอนโดของผม มันตื่นขึ้นมาคงตกใจน่าดู ขับต่อไม่นานผมก็เลี้ยวรถเข้าจอดที่จอดประจำ
“กลับดึกนะครับ” ยามหน้าประตูคอนโดรีบวิ่งมาเปิดประตูรถให้ผมอย่างที่เคยทำทุกครั้ง “แล้วนั่น”
“คนของผม เดี๋ยวผมปลุกเอง” ปรายตามองคนสอดรู้จนรีบโค้งศีรษะแล้วเดินไปเฝ้าประตูหน้าคอนโดต่อ ผมกำลังจะยื่นมือไปเขย่าแต่ใบหน้าขาวๆ นั่นทำให้ต้องยั้งมือไว้ ขืนปลุกตอนนี้มีหวังหนีกลับแน่ “อย่าเพิ่งตื่นล่ะไอ้ปลาทอง”
ผมรีบเดินอ้อมไปช้อนร่างที่หลับสนิทขึ้นพาดบ่า เห็นตัวผอมนี่โคตรจะหนัก พอยกมันออกมาแล้วผมก็ใช้เท้าถีบประตูรถปิด ก่อนพามันขึ้นไปเข้าไปในลิฟต์เพื่อไปห้องที่อยู่ชั้นบนสุด จำนวนชั้นค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ไอ้คนนอนหลับก็ยังไม่รู้สึก นอนหลับลึกจริงๆ ไม่กลัวถูกลักหลับเลยสินะ
ประตูลิฟต์จอดที่ชั้นยี่สิบเก้าซึ่งทั้งชั้นมีแต่ห้องผมกับป๋า ทางเดินยาวแยกฝั่งซ้ายขวา ห้องของผมอยู่ฝั่งทางซ้ายทั้งหมด
“คุณเกน” เลขาของป๋าที่เพิ่งเปิดประตูออกมาเจอกับผมเข้าพอดี แถมตอนนี้ยังส่งสายตาสอดรู้สอดเห็นก้มๆ เงยๆ จะมองหน้าคนบนบ่า “นั่นใครเหรอ”
“เพื่อน จะกลับแล้วก็รีบ” ไล่กลายๆ จนคนถูกไล่ค้อน “ป๋านอนแล้วเหรอ”
“กำลังอาบน้ำอยู่” เลขาสนิทของป๋าชื่อปูน
“อาบน้ำ? แล้วพี่ออกมาทำไม”
“จะให้เข้าไปอาบด้วยหรือไงเล่า”
“ก็ออกจะบ่อย” ตอบกลับพร้อมเสียงขำ เลยโดนค้อนมาอีกรอบ “ไปละ หนัก”
“เดี๋ยวๆ ใครอะ ไม่บอกเดี๋ยวเข้าไปบอกป๋านะ”
“ยุ่ง”
เหวี่ยงเสร็จก็รีบหอบร่างที่นอนหลับเป็นตายเข้าห้อง นี่ผมเปล่าวางยามันนะ มันหลับลึกเอง แม้จะเข้ามาในห้องแต่คนสอดรู้ก็ยังตามเข้ามา อยากจะตบหัวตัวเองเมื่อลืมล็อกห้องเมื่อกี้
“โห น่ารักซะด้วย” พี่ปูนยื่นมือไปพลิกหน้าใสๆ นั้น ผมรีบปัดออกแทบไม่ทัน “อะไร หวงเหรอ” รีบส่ายหน้าจนโดนยิ้มล้อ
ผมไม่ได้หวงหรอก แต่กลัวปลาทองมันตื่น
“รีบๆ ออกไปได้แล้ว เบื่อว่ะ”
“เออ”
มองเลขาของพ่อที่เป็นยิ่งกว่าแม่ คือแม่ผมทิ้งผมไปตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้ อ่านออกเขียนได้ก็มีแต่ป๋า แบบนี้ด้วยละมั้งที่ผมถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก และเมื่อคนอยากรู้ออกไปแล้วผมก็รีบหอบคนนอนนิ่งจากโซฟาไปที่เตียง แต่แล้วสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้นจนได้
“เชี่ย อะไรวะเนี่ย” ปลาทองของผมตื่นแล้ว แถมมันยังโวยวายเมื่อเห็นหน้าผมอีก “มึงอุ้มกูทำไมเนี่ย แล้วที่นี่ที่ไหน มึงพากูมาขายหรือไงไอ้...”
“ถ้าไม่หยุดด่า กูจะจูบมึง” ขมวดคิ้วพร้อมตะคอกไป มันโวยวายแค่ปาก แต่ตัวมันลืมดิ้นจนผมอุ้ม (ในท่าเจ้าสาว) เข้ามาในห้องนอน ไอ้เด็กปลาทองก็เบิกตากว้าง
“มึงจะปล้ำกูเหรอวะ กูจะแจ้งตำรวจไอ้เหี้ย อื้อ”
ผมเป็นคนพูดจริงทำจริง...จูบจริงด้วย
จูบมันนานพอดูกว่าผมจะผละออก คนโดนจูบนิ่งคล้ายกับถูกสาบเป็นหินไปแล้ว ดวงตาเรียวกระพริบปริบๆ จนอยากจะขำ เมื่อวางร่างหนักๆ มันลงบนเตียง ไอ้คนลืมกล่องเสียงก็เริ่มโวยวายอีกรอบแต่แค่ผมชี้ไปที่ปากมันก็รีบงับทันที
ท่าทางเหมือนแมว (ในร่างปลาทอง)
“อึ๊งอาอูอาอี้อี้อำไอ” (มึงพากูมาที่นี่ทำไม) ไอ้เด็กปลาทองมันเม้มปากแล้วถาม
“กูไม่รู้เรื่อง” หน้าขาวๆ ติดบึ้งตึง “พูดให้ดีๆ หน่อย พูดไม่ดีเดี๋ยวกูจูบอีกแน่”
“มึงพากูมาที่นี่ทำไมวะ” ผมเบิกตาโตมองคนที่พูดเร็วยิ่งกว่าจรวดก่อนมันจะงับปากไว้แบบเดิม
ตลก แต่ก็สนุก
“นี่คอนโดกู แล้วกูก็ขี้เกียจขับรถไกล หอมึงกับคอนโดกูอยู่คนละทาง” บอกเหตุผลที่ไม่ใช่ของจริงไป คนฟังก็ขมวดคิ้วแล้วพยักหน้าเบาๆ คล้ายกับเข้าใจ
“แต่มึงควรบอกกูก่อน แล้วเมื่อกี้อุ้มกูด้วย ขนลุกเหี้ย” ผมมองมันลูบแขนลูบขาตัวเองไปมา “ว่าแต่ นี่ห้องมึงเหรอ”
เหมือนผมลืมอะไรบางอย่าง....
“มึงเรียกกูแบบนั้นได้เหรอ” ทำเสียงเข้มขู่ไว้ก่อน
“เรียก? เรียกยังไง” ไอ้ปลาทองมันยิ่งขมวดคิ้วจนหัวคิ้วแทบจะชนกัน
“มึงไม่เรียกกูว่าพี่” กอดอกจ้องหน้ามัน
“อ๋อ ลืม” อยากจะตบหน้าผากตัวเองสักป๊าบ ผมมองคนที่นั่งบนเตียงที่หัวเราะแห้งๆ “นี่ห้องพี่เหรอวะ แม่งโคตรกว้าง” พูดจบมันก็เริ่มเดินร่อนไปทั่ว หยิบนั่นหยิบนี่ แม้จะไม่ค่อยชอบใจแต่ก็ไม่อยากขัด ที่จริง ไม่เคยมีคู่นอนผมเข้ามาในนี้ นอกจากเพื่อนสนิทจริงๆ
“เออ” ตอบไปสั้นๆ แล้วทิ้งตัวนั่งที่โซฟา
“โห กว้างขนาดนี้แพงป่ะ แล้วนี่พี่อยู่คนเดียวเหรอ เห้ย นั่นรูปพี่เหรอ ตอนเด็กโคตรน่ารัก”
“ถามรัวขนาดนี้กูจะตอบอันไหนก่อนไอ้ห่า แล้ววางรูปกูเลย เดี๋ยวนี้” ชี้นิ้วสั่งไปแต่มันไม่เชื่อสักนิด แถมยังสลับกรอบรูปที่วางเรียงกันสวยงามจนมันเละไปหมด
“แฟนพี่ล่ะ แม่งควงไม่เคยซ้ำหน้า เจ๋งโคตร” ไอ้เด็กปลาทองเดินกลับมานั่งข้างผม
“กูไม่เคยมีแฟน” บอกความจริง แต่หน้าขาวๆ นั่นดูไม่เชื่อ
“อย่ามาขี้จุ๊”
“อะไรคือขี้จุ๊ ปวดขี้เหรอวะ”
“พี่ไม่ฉลาดเลยว่ะ” ว่าผมโง่อีกไอ้เด็กนี่ “ขี้จุ๊ แปลว่าขี้โม้”
“แล้วมึงพูดคำที่กูไม่รู้ทำไม”
“เอ๊า นี่ผมผิดเหรอวะเนี่ย”
ผมกำลังถูกยั่วโทสะ
“ไอ้ปลาทอง” เผลอเรียกชื่อที่อยู่ในใจออกไป คนโดนเรียกขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย “มึงชื่อไรนะ”
“พี่ต่างหากควรชื่อปลาทอง ผมชื่อป่านครับ” มันทำหน้าเซ็งๆ จนผมขำออกมา
“เชือกป่านสินะ” แค่ผมพูดมันก็รีบหันขวับมามอง สีหน้าดูแปลกใจนิดๆ ก่อนจะปรับให้ดูเป็นปกติ ผมยื่นไปขยี้ผมที่ไม่เป็นทรงนั่นจนฟู มันก็น่ารักดีเหมือนกันนะ แล้วนี่ผมก็ไม่ได้ถูกเข้าหา เพราะผมเข้าหามันก่อน...ไอ้เด็กปลาทอง
(ป่าน)
โคตรตกใจเลยตอนลืมตาตื่นขึ้นมาเจอเพดานที่ไม่คุ้นแถมยังเจอมุมเงยของหน้าหล่อพอๆ กับผมอีก แม่ง จมูกหรือสันเขื่อน โด่งได้อีก แต่ก็นั่นแหละ ผมถูกลักพาตัวมาอยู่ที่ห้องสุดหรูของคนที่เพิ่งต่อยปากผมไป นึกๆ แล้วก็ยังแค้น แต่รอยช้ำที่โหนกแก้มนั่นก็ทำให้ความร้อนค่อยๆ เย็นลง
หมัดหนักไอ้ต้อมฮุกตรงๆ ไม่มียั้ง
“ไปอาบน้ำไป” เสียงเข้มดังเรียกสติแล้วจ้องหน้าคนที่ถาม
เมื่อกี้มันจูบผมด้วย ไม่ให้เวลาตั้งตัวสักนิด...
“จะให้อาบทำไม” กวนไปนิดๆ อยากเห็นหน้าไอ้คนนิสัยไม่ดีจะทำร้ายเพื่อนผมโมโหหนักๆ
“กูไม่ชอบให้คนสกปรกมานอนเตียงกู” ผมมองหน้าคนบอกอย่างขำๆ ไม่ชอบแล้วเมื่อกี้มันก็วางผมลงบนเตียง “หัวเราะทำไม”
“ก็อยากหัวเราะ” ลอยหน้าลอยตาไปแป๊บเดียวเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น คือห้องๆ นี้เท่าที่เดินสำรวจ เป็นพื้นที่โล่งกว้าง มีเตียงอยู่ด้านใน มีตู้หนังสือตั้งคั้นไว้ระหว่างเตียงกับประตู ข้างๆ เตียงมีโซฟาเบดตัวใหญ่ ก็ที่ผมนั่งอยู่นี่แหละ อีกด้านมีทีวีที่ติดกับผนัง
ผมแอบมองเจ้าของห้องที่หน้าตาบูดบึ้งเดินไปที่ประตู พอกระชากประตูเปิดออกก็มีผู้ชายท่าทางภูมิฐานเดินเข้ามา ใบหน้าคล้ายกับคนที่พาผมเข้าห้องตัวเองโดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของร่าง (อย่างผม) ข้างๆ มีผู้ชายตัวเล็ก (กว่าผม) หน้าตาสวยหวานราวกับผู้หญิงแต่ออกจะบึ้งตึงไปหน่อย พอทั้งคู่เดินเข้ามาคนตัวเล็กกว่าก็ชี้มาที่ผมทันที
“นี่เหรอ” ผู้ชายที่หน้าเหมือนไอ้พี่เกนสาวเท้าเข้ามาใกล้จนผมต้องเอนตัวไปด้านหลังหนีใบหน้าคมที่ยื่นมา
“ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก็ได้” ไอ้พี่เกนดันอกคนตรงหน้าผมออก
“แหม” คนส่งเสียงเป็นชายร่างเล็กนั่นแถมยังเดินมาดึงแขนผมให้ออกห่างหนุ่มหล่อที่หน้าตาหล่อสูสี “จำไว้ อย่าไว้ใจหรือหลงคารมสองพ่อลูกนี่เด็ดขาด” เสียงเล็กๆ พูดออกมาทำให้ผมหันไปมองแทบไม่ทัน
“พ่อลูก?” หันกลับไปมองพ่อและลูกอีกครั้ง จะว่าไป โครงหน้าใช่เลย รูปร่างสมส่วนและสูงพอๆ กัน
“นี่ป๋าพี่เอง ป๋า นี่...” ผมรีบยกมือไหว้ทันทีที่ถูกแนะนำ แต่พอจะแนะนำผมกลับอ้ำอึ้งซะงั้น
“สวัสดีครับ ผมชื่อป่าน เป็นรุ่นน้องที่มหาลัยแต่ต่างคณะครับ” ผมแนะนำตัวเองแทน ขืนรออีกคนก็คงไม่ได้แนะนำพอดี
“สวัสดี แล้วหนีตามไอ้เกนมาหรือไง” น้ำเสียงติดทะเล้นเล่นเอาผมเกือบสำลักน้ำลาย คนพูดยิ้มร่าก่อนใบหน้าหล่อคมจะบิดเบี้ยว สาเหตุมาจากมือเล็กๆ นั่นยิกที่แขนอยู่นั่นเอง “เจ็บนะเนี่ย”
“ก็ทำให้เจ็บ ป๋าไปว่าเขาทำไม”
“เอ๊า ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย จริงมั้ย” รีบพยักหน้าแบบตั้งตัวไม่ทัน ไม่คิดว่าจะวกกลับมาถามอีก “เห็นมั้ยๆ ปูนคิดมาก”
ผมกำลังจะถูกสาบเป็นหินครับ เพราะเห็นบทแสดงความรักของคนตรงหน้ามันโจ่งแจ้งเกินไป ป๋าของไอ้พี่เกนจูบกับพี่ตัวเล็กนั่น ตอนแรกดูขัดๆ แต่พอเริ่มเข้าที่ก็โอบรอบคอเชียวนะ
“กรุณากลับไปที่ห้อง อย่ามาโชว์เรี่ยราด” พี่เกนออกปากไล่คนเป็นพ่อให้ออกจากห้องจนโดนยกนิ้วกลางให้ส่งท้าย “ทำหน้าแบบนั้นทำไม”
“คือเมื่อกี้...” อยากจะบอกว่าช็อกมากถึงมากที่สุด พ่อกับเลขาที่เป็นผู้ชายจูบกัน คือยังไง
“เขาคบกัน” คำอธิบายสั้นๆ แต่ได้ใจความ
“แล้วพี่...”
“กูไม่ได้รังเกียจเรื่องความรักแบบนี้”
“แล้วพี่...”
“ที่กูไม่ชอบเพื่อนมึงไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่เพื่อนมึงเกาะติดเพื่อนกูเกินไป”
“ประโยคนั่นผมควรพูดมากกว่ามั้ง เพื่อนพี่นั่นแหละตามเพื่อนผมเกินไป แล้วที่บอกมันเกาะกินนี่ไม่มีทาง ไอ้ต้อมมันขี้เหนียวจะตาย เศษห้าสิบสตางค์หายมันยังจดลงในบัญชีรายรับรายจาย”
“มิน่า”
“มิน่าอะไร”
“ก็ช่วงหลังมานี้ไอ้ฟลอยด์มันไม่ชอบจ่ายอะไรเลย” เข้าใจเลยแบบนี้ ถูกเพื่อนผมคุมเข้มเรื่องเงินแน่นอน เมื่อก่อนผมก็โดนครับ ขนาดผมเป็นแค่เพื่อนนะ แค่จะซื้อเสื้อมันยังด่ายันเช้าจนต้องตามมันไปซื้อที่อื่นที่มันราคาไม่แพง
“ก็ดีแล้วนี่ คบกับเพื่อนผมดีจะตาย ไอ้ต้อมมันโคตรมีเหตุและผล” มันด่ามาทีเถียงไม่ค่อยได้หรอก เหตุผลที่เรามีกลายเป็นเรื่องงี่เง่าแน่นอน
“หยุดพูดแล้วไปอาบน้ำ ในตู้นั่นมีผ้าเช็ดตัว” ผมมองตามนิ้วที่ชี้ไปที่ประตูบานเลื่อนสีขาวขุ่น “หรือจะให้กูอาบให้”
“พี่ฝันอยู่หรือเปล่า” รีบวิ่งเข้าไปในห้องที่เจ้าของบอก เกือบโดนขาลีบๆ นั่นเตะซะแล้ว แม่งโหดร้ายจริงๆ
ห้องน้ำที่กว้างกว่าห้องรับแขกบ้านผมซะอีก พี่จะรวยไปไหน มิน่าถึงมีคนมาหลอก พอเดินเข้ามาตรงหน้าที่เห็นจะเป็นอ่างอาบน้ำ ข้างๆ มีเรนชาวเวอร์ติดตั้งอยู่ แล้วไอ้ผ้าเช็ดตัวมันอยู่ตรงไหน ห้องน้ำนี้ไม่มีตู้อะไรเลย มีแต่กระจกบานใหญ่ที่แยกกับอ่างล้างหน้า
“ตู้ผ้าเช็ดตัวอยู่ไหน” แง้มบานประตูแล้วโผล่หัวออกไปถาม ก็นะ ผมถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว แม้คนที่อยู่ในห้องด้วยจะเป็นผู้ชายก็เถอะ
ไอ้พี่เกนมันไม่พูดแต่กลับเดินมาหา ผมถอยหลังแทบไม่ทันเมื่อประตูบานเลื่อนถูกเปิด (ไม่มีกลอนล็อกด้วยนะ) และคนเข้ามาคงจะตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นผมยืนเปลือยต่อหน้า เดี๋ยวๆ ผมยังใส่กางเกงในอยู่นะอย่าเพิ่งคิดไปไกล
“ตู้อยู่นี่” มือใหญ่แตะกระจกนิดๆ บานทั้งบานก็เด้งเปิดออก นี่เอาตู้ซ่อนไว้หลังกระจกขนาดนี้ หวังว่าห้องนี้คงไม่โปรงแสงหรือมีกล้องซ่อนอยู่หรอกนะ เริ่มระแวงนิดๆ
“ขอบคุณครับ” มองในตู้จนกระจกถูกปิด พี่เกนหันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “อะไร” ถามออกไปอย่างสงสัย
“มึงไม่กลัวกูปล้ำ?” กล้าถามด้วยเว้ย
“ไม่สักนิด ออกไปได้แล้วผมจะอาบน้ำ” ไล่ด้วยสายตาจนเจ้าของห้องออกไปผมก็เริ่มอาบน้ำ
อยากอาบสักชั่วโมง อะไรมันจะสบายขนาดนี้ ผมเปิดเรนชาวเวอร์ให้น้ำไหลตั้งแต่หัวลงมา แชมพูที่วางอยู่หอมเหมือนนม สบู่ก็ด้วย รู้สึกหอมหวานจนอยากลองกินดูสักครั้ง ถ้าไม่กลัวตายนะ
ผมยื่นมือปิดน้ำแล้วเดินไปผลักบานกระจกเบาๆ แต่ก่อนจะเปิดตู้ ผมลองยืนมองรูปร่างตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า ทุกสัดส่วนมันช่างเพอร์เฟก เมื่อพอใจก็หยิบผ้าขนหนูออกมาซับตัว ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
จะเอาชุดไหนมาเปลี่ยนวะ
รีบพันผ้าเช็ดตัวที่เอวแล้วชะโงกหัวออกไปด้านนอก เห็นเจ้าของห้องเดินไปเดินมาอยู่หน้าตู้เย็น โต๊ะบาร์ข้างๆ มีขวดไวน์ตั้งอยู่ คงเปิดกินสินะ
“พี่” ผมเรียกคนที่เดินอยู่ พี่เกนหันมาทำหน้าตาประหลาด “ผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนว่ะ”
“ของกู อยู่ในตู้” เจ้าของห้องชี้ไปที่ห้องข้างห้องน้ำ ผมพยักหน้าแล้วเดินไป แต่ก็มิวายหันไปมองคนที่ทำหน้าตาแปลกๆ อะไรของเขา สงสัยกินไวน์มากไปหน้าเลยแดง คออ่อนนี่หว่า
แต่งตัวเสร็จก็เดินออกไปแต่เจ้าของห้องไม่อยู่แล้ว ผมเดินไปเดินมาจนเสียงน้ำไหลดังขึ้น พอหันไปแก้วน้ำในมือแทบร่วง จะอะไรล่ะ บานประตูห้องน้ำมันมองเห็นเรือนร่างคนอาบลางๆ น่ะสิ อย่างตอนนี้ที่ผมเห็น พี่เกนกำลังถูสบู่ที่แขนไล่มาที่อก ชิบหาย ไอ้ป่านใจเย็นๆ ไว้ ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้พี่เกนมันถึงเดินไปเดินมา เพราะผมก็กำลังทำอยู่นี่ไง
ผมรีบเดินไปนั่งที่โซฟา จะเปิดทีวีก็เปิดไม่ออกไม่รู้ต้องไปกดอะไรตรงไหน ทางเดียวคือเอามือถือมานั่งกดนั่นนี่ไปเรื่อย ไม่นานคนอาบน้ำอยู่ก็ออกมา รูปร่างสมส่วนที่โผล่พ้นจากเสื้อคลุมอาบน้ำนั่นมันโคตรเซ็กซี่ มองนานๆ แล้วใจคอไม่ค่อยดีเลยต้องหันไปมองทางอื่น
“หึๆ” เสียงขำในลำคอของคนที่มายืนอ่อย
“รีบๆ ไปแต่งตัวสิ ผมง่วงแล้วเนี่ย” ต้องรีบไล่ เพราะไม่มีดีต่อใจมากๆ ตอนนี้ พอคนหุ่นดีเดินไปผมก็รีบถอนหายใจ แต่ก็ได้ไม่นานเมื่อเจ้าของห้องเดินกลับมา “พี่ทำไมไม่ใส่เสื้อวะ”
“กูถอดเสื้อนอนอยู่แล้ว ที่จริงไม่ใส่อะไรนอนด้วยซ้ำ เห็นมีคนมานอนด้วยหรอกนะ เลยใส่กางเกงขายาวเนี่ย” นี่ผมต้องยกมือไหว้ขอบคุณด้วยมั้ยเนี่ย แผงอกล่ำๆ กับกล้ามหน้าท้อง...ผมจะนอนหลับตาได้หรือเปล่าวะ
ผมล้มตัวนอนบนเตียงนอนสีน้ำเงินเข้มที่เจ้าของเตียงสละให้ด้านหนึ่ง ความนุ่มก็เหมือนเตียงทั่วไปแต่กลิ่นหอมนี่ลอยแตะจมูกตั้งแต่แรกสัมผัส ผมว่า คืนนี้ผมต้องนอนฝันดีแหงๆ ....
(เกน)
ผมนอนพลิกไปพลิกมา ก็ใครมันจะไปข่มตาหลับลงได้ในเมื่อมีคนมานอนยั่วอยู่ข้างๆ มันก็ไม่ได้ยั่วอะไรหรอก แต่รู้สึกแปลกเวลาหันไปแล้วได้เจอหน้าขาวๆ ที่นอนตะแคงหันหน้ามาหา ผมขมวดคิ้วจ้องหน้ามันก่อนจะรีบลุกออกไปจากเตียงก่อนกลับมาพร้อมกับยาแก้ฟกช้ำ
“มึงนี่นะ”
บ่นไปมือก็ทายาที่มุมปากมันไป ปากแดงนุ่มๆ ทำให้ลองกดนิดๆ ก่อนเปลี่ยนจากนิ้วเป็นริมฝีปากตัวเอง กดจูบเบาๆ ไปเท่านั้นเพราะกลัวปลุกคนนอนหลับ ไว้ตอนไหนมันเต็มใจผมไม่ไว้หน้าแน่
“กูจองมึงมานานแล้วนะจำไว้ด้วย”
ก้มจูบหน้าผากมนเบาๆ แล้วล้มตัวนอนลงข้างๆ ดูหน้าขาวเวลาหลับเพลินไปหน่อยเลยผล็อยหลับไปซะอย่างงั้น คืนนี้คงเป็นคืนที่ผมไม่อยากฝัน เพราะความจริงมันดีอยู่แล้ว
...TBCหายไปหลายวันกลับมาอัพแล้วค่าาา น้องป่านยังคงไม่โดนพี่เกนเขมือบแต่อย่างใดเน้อ ฮ่าๆๆๆ รอตอนต่อไปไม่แน่ เอ๊ะๆ
หัวข้อ: No Sugar ไม่หวานก็รักว่ะ >>ตอนพิเศษ ลอยกระทง [P.25]<<[03/11/60] (อ่าน 283732 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก