No Sugar : Part Ken & Pan [4]
วันงานมหาลัยที่ทำให้ผมไม่มีเวลาทำธุระส่วนตัว คือตอนเช้าผมไม่ได้กินข้าวเลยกินน้ำประทังกระเพาะไปก่อน แล้วต้องวิ่งวุ่นไปที่นั่นที ที่นู้นทีจนตอนนี้น้ำที่กินไปเริ่มอยากออกสู่นอกร่างกาย ผมรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำที่ตึกคณะศิลปกรรมที่กำลังเดินผ่าน มันไม่ไหวจริงๆ หากจะกลับคณะตัวเองคงไม่รอด ห้องน้ำอยู่ไม่ไกลผมเร่งฝีเท้า สวรรค์อยู่แค่เอื้อมแล้ว
หมับ หือ ขากำลังจะก้าวเข้าห้องน้ำ แต่แขนถูกมือใครสักคนดึงไว้ ผมรีบหันไปส่งสายตาทิ่มแทง แต่คนดึงสายตาทั้งทิ่มทั้งแทงยิ่งกว่า
“ปล่อยก่อน ผมอยากเข้าห้องน้ำ” สะบัดยังไงก็ไม่ยอมหลุด
“คุยกับกูก่อน” ไอ้พี่เกนมันทำหน้านิ่งพยายามฉุดมือผมไม่ให้เดินหนี แต่คือผมไม่ไหวแล้ว
“เดี๋ยวค่อยคุย ผมปวดฉี่โว้ย จะราดแล้ว” ทำหน้าทรมานจนแขนตัวเองเป็นอิสระ พอถึงเป้าหมายก็ปลดปล่อยเต็มอัตรา ไม่ไหวจริงๆ
“มึง”
“เชี่ย” ตกใจสิครับ ยืนทำธุระอยู่ดีๆ ไอ้พี่เกนก็โผล่มาเรียก แถมชะโงกหน้ามาดูของๆ ผมอีก โรคจิตว่ะ “มองไรวะ”
ไอ้พี่เกนมันยักไหล่ถอยไปยืนพิงประตูห้องน้ำแทน ผมเริ่มหวาดระแวงรีบเก็บของรักเข้าที่หลังจากเสร็จธุระ เดินมาล้างมือที่อ่างล้างหน้าก็ยังเห็นสายตานั่นมองตามอยู่ตลอด
“พี่มีอะไรจะคุยกับผม?” ถามออกไป พร้อมหันไปเผชิญหน้าตรงๆ
“อะ” ผมมองหน้าคนตรงหน้าก่อนก้มมองของที่ยื่นมา “รับไปสิ”
“พี่ซื้อมาให้ผมเหรอ” แซนวิสครับ ดูท่าจะอร่อย
“ของเหลือ” น้ำเสียงตอบมาทำให้ผมชักมือกลับ
“งั้นพี่กินเถอะ” ว่าแล้วผมก็เดินหนีออกมาเลย แม่ง ผมโคตรไม่เข้าใจเลย นิสัยจริงๆ เป็นยังไง คนแบบนี้ทำไมยังมีเพื่อนได้
เดินมาถึงคณะตอนสายๆ คนเริ่มเต็มหน้าตึก โซนขายผักมีคนสนใจพอสมควร เห็นแบบนี้ก็หายเหนื่อยนะครับ ผักพวกนั้นพวกผมช่วยกันปลูก ไร้สารพิษทุกอย่าง ไอ้นัยอาสาไปหาซื้อขี้วัวมาทำปุ๋ย หรือแม้แต่ไอ้ดอยที่ไปขอผักจากร้านอาหารมาหมักและเพิ่มสูตรนิดๆ หน่อยๆ แมลงไม่มีให้เห็น
“ยิ้มอะไรของมึงวะ” ผมเหล่ตามองไอ้นัว
“ไอ้ต้อมล่ะ” ไอ้ต้อมเป็นเบ๊ของไอ้นัวครับ ตำแหน่งมันเป็นแบบนั้น
“หายหัว สงสัยไปหาผัวมันที่คณะ” น้ำเสียงนิ่งๆ ของไอ้นัวมันคงพยายามเก็บความโมโห “เพื่อนมึงปล่อยให้กูหานั่นหานี่คนเดียว กูเหนื่อยสัด” สุดท้ายมันก็โวยวายจนผมหัวเราะ ตบบ่าปลอบมันไปเบาๆ
“เอาน่า มึงยังทำแค่ในคณะ กูสิ วิ่งไปทั่วมหาลัยแล้วเนี่ย”
“สู้ๆ”
ผมยังเดินวนไปวนมาแถวคณะตัวเอง ไอศกรีมนมสดอร่อยสมกับที่พวกทำมันอวดอ้างจริงๆ ผมตักมากินสามสคูปคลายหิว พอไอศกรีมไหลลงกระเพาะนี่เย็นจนรู้สึกได้ เดินกินไปเรื่อยๆ จนเริ่มออกจากคณะ ผมได้ยินจากสาวๆ ที่มางานว่า คณะวิศวะมีดนตรีแล้วพี่ฟลอยด์จะร้องเพลงด้วย เพื่อนผมต้องไปเชียร์อยู่หน้าเวทีแหง
แค่ก้าวขาเหยียบหน้าตึกวิศวะ ผู้คนที่นี่มีมากกว่าคณะอื่นๆ คงเพราะจะมีดนตรีด้วยละมั้ง ผมเดินเบียดเสียดกลุ่มคนเข้าไป แอบเห็นไอ้พี่เกนยืนคุยอยู่ผู้ชายเสื้อช็อปกลุ่มใหญ่ แต่ไม่ใช่คนที่ผมตามหา ไอ้ต้อมอยู่ไหนหว่า
สอดส่ายสายตาไปจนเห็นหัวไอ้ต้อมยืนอยู่ใกล้ๆ หน้าเวทีที่ตอนนี้ด้านบนมีรุ่นพี่วิศวะเล่นดนตรีอย่างสุดสนุก ผมต้องค่อยๆ เบียดสาวกชาวร็อคที่กระโดดสนุกไปกับเพลง ก่อนจะถึงเพื่อนมือใครสักคนตีเข้าเต็มหัว พอหันไปเจอกับกลุ่มชายฉกรรจ์แต่งชุดธรรมดาที่ไม่สนใจผม เพราะมัวแต่แหกปากร้องเพลงตาม
กว่าจะมาถึงตัวไอ้ต้อม ผมก็เสียเหงื่อเป็นลิตรๆ สะกิดเพื่อนที่มาไม่ยอมชวน พร้อมกับยิ้มส่งให้ไอ้กลอยเพื่อนต่างคณะ
“มาดูไม่ชวนกูเลยนะมึง” ผมยื่นหน้าไปกระซิบ เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ต้องแหกปากตะโกนแข่งกับเสียงเพลงแทน ไอ้ต้อมทำหน้านิ่งคล้ายกับไม่ได้อยากมาดูสักเท่าไหร่
“กูไม่ได้ตั้งใจมา ถูกไอ้นี่ลากมา” ไอ้ต้อมใช้คางชี้ไอ้เพื่อนตัวเตี้ยที่โดดไปกับเขาด้วย
แล้วความสนุกก็จบลงเมื่อรุ่นพี่วิศวะเปลี่ยนให้พี่ฟลอยด์ขึ้นมาจับไมค์แทน ไอ้ต้อมหน้าบึ้งแต่ผมรู้ว่ามันอยากจะยิ้มใจแทบขาด พี่ฟลอยด์แนะนำตัวด้วยรอยยิ้มที่ส่งมาให้เพื่อนผมโดยเฉพาะ แต่แล้วก็ถูกขัดเมื่อเสียงนิ่งดังข้างผมหลังจากพี่ฟลอยด์ทักทาย
“นี่ไงฟลอยด์หรอวะ” ผมกับไอ้ต้อมขวับไปมอง ไอ้พี่เกนยืนกอดอกมองไปบนเวที แต่บนเวทีกำลังพูดเรื่องราวหวานซึ้งเกี่ยวกับความรัก พี่ฟลอยด์พูดได้น่าประทับใจมากแต่เพื่อนพี่เขากลับเห็นต่าง “เลี่ยน”
ผมเหล่ตามองอย่างไม่สบอารมร์ “ดีออก” โดนเหล่ตามองกลับแต่ผมก็ยักไหล่ไม่สนใจ
อินโทรเพลงที่พี่ฟลอยด์ตั้งใจจะร้องให้เพื่อนผมดังขึ้น น้ำเสียงนุ่มขับกล่อมอย่างน่าฟัง แววตาอบอุ่นที่ส่งมายังเพื่อนผมจนคนรอบข้างหันมาดู สายตาพี่ฟลอยด์ตั้งใจมองมาที่คนข้างผมจริงๆ
“น้ำเน่า” มาอีกแล้วเสียงนี้
“ดีออก” ผมพูดลอยๆ ไม่สนใจคนกัดฟันข้างๆ เพราะเพื่อนผมน่าดูกว่า ตอนนี้ไอ้ต้อมถูกดึงไปด้านหน้าเวที ผมมองยิ้มๆ เห็นเพื่อนมีความสุขก็สุขตาม
คนร้องเพลงบนเวทีกระโดดลงมาพร้อมคุกเข่ายื่นดอกกุหลาบให้ พี่ฟลอยด์โคตรโรแมนติกว่ะ นับถือเลย พอทุกอย่างจบลงวงดนตรีปีอื่นก็ขึ้นเล่นแทน ผมเดินแหวกผู้คนตามหลังไอ้ต้อมไปหลังเวที โดยมีคนหน้าตึงเดินตาม ไม่รู้จะมาด้วยทำไม
“พี่จะตามมาทำไมวะ”
“กูตามมึงที่ไหน กูตามเพื่อนกู”
“งั้นก็แล้วแต่”
คนเดินตามตอนนี้เดินนำหน้าผมแล้วครับ พอไปถึง พวกพี่ฟลอยด์ก็หัวเราะยิ้มร่ากันอยู่ ไอ้ต้อมกำลังเขย่าตัวไอ้กลอย สงสัยไอ้เพื่อนต่างคณะมันจะเป็นคนต้นเรื่อง ไม่ก็คนร่วมขบวนการ ผมหัวเราะตามไปด้วย
“แต่พี่แม่งเจ๋งสุดอ่ะ” ยกนิ้วโป้งชมจากใจจริง แต่...
“บ้ามากกว่า” ผมโดนขัดอีกแล้ว
“ดีออก” คราวนี้ว่าให้เน้นๆ จนคนขัดตวัดสายตาดุมามอง
“มึงด่ากูใช่มั้ย ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” ไอ้พี่เกนยื่นมือจะคว้าคอเสื้อผม แต่พี่วิศวะร้องนำคนแรกรีบกระโดดเข้ามาคว้าตัวคนโมโหไว้ซะก่อน ส่วนผมก็ถูกไอ้ต้อมดันไปยืนด้านหลังของมัน ผมไม่ได้กลัวหรอกนะครับ ต่อยก็ต่อยสิวะ กวนผมมานานแล้ว
ผมมองหน้าคนที่กัดฟันชี้นิ้วใส่หน้าผม แต่พวกรุ่นพี่วิศวะก็เดินมาบังจนมิด พร้อมยิ้มชวนผมไปงานเลี้ยงด้วย ไอ้ต้อมก็รีบพยักหน้า ผมไม่ได้อยากไปหรอก แต่สายตาไอ้ต้อมเมื่อกี้มันคล้ายกับขอร้องผมกลายๆ
กลับคณะของตัวเองพร้อมไอ้ต้อม แค่มันโผล่หน้าไปก็ถูกหัวหน้ามันเฉ่ง ไอ้นัวใส่ไม่ยั้งจนผมขำ กว่าข้าวของทุกอย่างจะเก็บจนหมดท้องฟ้าก็มืดสนิท ผมขับรถตามไอ้ต้อมที่ปั่นจักรยานกลับ พอถึงหอผมก็ขึ้นไปรอพี่ฟลอยด์มารับในห้องไอ้ต้อม
“อาบน้ำแป๊บ” พยักหน้าเมื่อไอ้ต้อมบอก ผมก็อยากอาบหรอกนะ แต่เสื้อผ้าอยู่ในรถขี้เกียจเดินลงไปเอา นั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ จนมีคนมาเคาะห้อง ผมลุกไปเปิดคนมาก็แฟนเพื่อนผมนั่นแหละครับ
“ต้อมล่ะ” มาถึงก็ถามหาทันที รักกันจริงๆ
“อาบน้ำครับ” ผมบอกก่อนขยับให้พี่ฟลอยด์เดินเข้ามา
“พี่ขอโทษแทนไอ้เกนด้วยนะ” อยู่ๆ พี่ฟลอยด์ก็พูดขึ้น ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมอง “ไอ้เกนมันค่อนข้างกลัวคนเข้าหาน่ะ”
“กลัวคนเข้าหา? ยังไงเหรอครับ” งงสิ กลัวทำไม
“พี่ก็ไม่ค่อยรู้หรอก” พูดแบบนี้แสดงว่าไม่พูดนั่นเอง ผมยิ้มแห้งๆ ให้แล้วก้มหน้าสนใจโทรศัพท์ต่อ ไม่นานไอ้ต้อมก็เดินออกมาแถมยังแต่งตัวเรียบร้อย
พี่ฟลอยด์พาผมกับไอ้ต้อมมาที่ผับหรูที่ตกแต่งไฟซะสว่าง บรรดารถที่จอดอยู่ในลานแพงๆ ทั้งนั้น งั้นผับนี้คงมีแต่ลูกคนรวยสินะ
ผ่านประตูผับเข้ามาด้วยการ์ดสีดำวีไอพีของพี่ฟลอยด์ ผมรู้ว่าพี่เขารวยมาก ผมเริ่มเห็นด้วยกับเพื่อนในคณะแล้วว่าไอ้ต้อมเรียนเกษตรเสียเวลา เพราะจบมาแล้วคงไปนับเงินเป็นฟ่อนอยู่ที่บ้าน พอเดินตามเข้าไปก็แทบอยากวกกลับออกไปด้านนอกตามเดิม จะเพราะใครล่ะ ก็ไอ้พี่หัวเทานั่นแหละ พี่เกนมันกำลังนั่งยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นดื่ม แต่พอเห็นพวกผมเดินมามันก็วางแก้วลง
ผมเลือกจะนั่งข้างพี่นักร้องนำ มารู้ชื่อว่าชื่อมอส ท่าทางคงไม่เบาแน่นอน ที่สำคัญ พยายามมอมเหล้าผมด้วย ชงแต่ละแก้วแทบจะไม่ผสมอะไรเลย แต่เสียใจ ผมคอแข็ง ยาดองเป็นโหลก็ผ่านมาแล้ว มีเซนิดๆ แต่ไม่เคยล้ม ไม่แน่จริงทำแบบไอ้ป่านคนนี้ไม่ได้หรอกนะครับ
พอแอลกอฮอล์เข้าสู่เส้นเลือด ผมก็ลืมคนที่ทำให้หงุดหงิดคราแรกแล้วออกไปเต้นที่ฟลอร์กับพวกพี่วิศวะ พวกพี่เขาหลีสาวมาได้อย่างละคน แต่ผมเบี่ยงตัวกลับมาที่โต๊ะแทน ผมถอดเขี้ยวเล็บไปนานแล้วครับ เคยปวดหัวเมื่อตอนปีหนึ่ง ผมคึกจัดควงขึ้นห้อง สุดท้ายถูกตามจนชีวิตแทบจะหาที่สงบอยู่ไม่ได้ ขนาดพ่อกับแม่ผมยังถูกรบกวน จากนั้นผมก็ไม่เคยควงใครขึ้นห้องอีกเลย
ผมระเห็จมานั่งข้างคนที่เขม่นตั้งแต่มา จนตอนนี้ก็ยังมองเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง
“มีปัญหาอะไรมิทราบ” ผมยื่นหน้าไปกระซิบถาม
“ไม่มี” กระแทกเสียงตอบกลับมา
“เออ” ผมก็กระแทกเสียงตอบกลับ
เพลงจังหวะมันส์ๆ พากลุ่มรุ่นพี่ในโต๊ะออกไปเต้นกันหมด ผมมองไอ้ต้อมลุกจากโต๊ะ อีกไม่นานคนข้างผมก็ลุกไปแถมเหยียบเท้าผมอีก ไอ้พี่นี่มันหาเรื่องผมหรือเปล่าวะ ไม่สิ มันต้องไปหาเรื่องไอ้ต้อมแน่ ผมรีบสะกิดพี่ฟลอยด์ให้รีบตามไป ขืนช้า ไอ้ต้อมอาจโดนต่อยหน้าแหกได้ ดูจากขนาดตัวแม้จะใกล้ๆ กัน แต่ไอ้ต้อมก็ไม่น่าจะสู้ได้
พี่ฟลอยด์รีบวิ่งไปรวบตัวเพื่อนตัวเองที่โผจะต่อยแฟนตัวเอง ส่วนผมรีบจับไอ้ต้อมหมุนไปมาเพื่อดูว่าเพื่อนปลอดภัยดีหรือเปล่า ขนาดว่ารู้ตัวเร็วแล้วนะ
“ไอ้เกน” ผมหันไปมองพี่ฟลอยด์ตะคอกเพื่อนตัวเองที่ยังออกแรงสะบัดให้พ้นจากการดึง
“ทำเพื่อนกูทำไมไอ้เหี้ย” ด่าออกไปด้วยความโมโห แต่กลับถูกตวาดกลับพร้อมแรงหมัดเน้นๆ เข้าเต็มปาก โคตรเจ็บไอ้สัด
“ทำเพื่อนกูทำไมวะ” ไอ้ต้อมโมโหจนหน้าดำหน้าแดง มันผลักอกคนชกผมจนกระเด็น
“อย่างมึงก็แค่พวกหนูที่อยากตกถังข้าวสาร หลอกเงินเพื่อนกูไปเท่าไหร่แล้ววะ”
“ไอ้สัด” ทันทีที่เพื่อนผมด่า หมัดตรงก็ตามไปเต็มโหนกแก้ม ผมรีบปรบมือชมเพื่อนทันที ไอ้ต้อมโคตรเจ๋ง “ถึงกูจะไม่รวย แต่ไม่เคยเกาะใครกินจำไว้ แล้วเพื่อนกูก็ไม่ใช่กระสอบทรายที่มึงอยากต่อยก็ต่อยได้”
ผมถูกไอ้ต้อมลากออกมาจากผับ หน้าตามันบอกบุญไม่รับจนผมต้องตบบ่ามันเบาๆ
“เจ็บหรือเปล่าวะ” ผมเบ้ปากใส่
“โคตรๆ หมัดหนักชิบหาย เมาแล้วโคตรเหี้ย” เหล่ตามองไอ้ต้อมที่มันหัวเราะผม “ขำพ่อง เพื่อนมึงเจ็บเนี่ยเห็นป่ะ” ผมยื่นปากไปจนเกือบชิดหน้าไอ้ต้อม จนมันยื่นมือมาผลักผมให้ออกห่าง
“กูเห็นแล้ว สายตาไม่ได้สั้น”
พวกผมเดินไปคุยไป แท็กซี่ไม่เห็นผ่านมาสักคัน ยืนรอครู่หนึ่งก่อนพี่ฟลอยด์จะกระพริบไฟพร้อมบีบแตรดังลั่น ไอ้ต้อมชี้ให้ผมไปนั่งด้านหลัง พอยื่นมือไปแตะปุ๊บ พี่ฟลอยด์ก็สั่งห้ามทันที
“ทำไมพี่ไม่ให้ไอ้ป่านไปด้วยล่ะ” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้ต้อม
“ให้ไอ้เกนไปส่ง” ผมเบิกตากว้างหลังจากพี่ฟลอยด์ว่า
นี่จะให้ผมไปนั่งรถคนที่มันต่อยผมน่ะเหรอ ไอ้ต้อมเห็นแบบผม มันเริ่มโวยวายแฟนมันจนผมเห็นท่าไม่ดีเลยบอกปัดไป ยังไงซะ มันคงไม่ฆ่าผมทิ้งข้างหรอกมั้งนะ
เดินมาขึ้นรถที่จอดต่อท้าย เจ้าของรถไม่มองหน้าผมสักนิด ผมก็ไม่อยากมองเท่าไหร่ พอรถออกตัวผมก็นั่งนิ่ง แอบเหล่โหนกแก้มมันก็ดูช้ำนิดๆ หมัดไอ้ต้อมก็หนักใช่ย่อยนะเนี่ย
“ขอโทษ” หันขวับไปมองคนเหมือนพูดลอยๆ
“อะไร”
“กูบอกว่าขอโทษ”
“ถ้ารู้ว่าทำผิดแล้วจะทำๆ ไม”
“กูเมา”
“ข้ออ้างว่ะ”
“ไอ้...อะไรวะ”
ไม่ใช่แค่คนขับตกใจ ขนาดผมยังตกใจ อยู่ๆ รถก็ส่ายไปส่ายมา ตอนแรกคิดว่าแค่แกล้ง แค่เปล่าเลย มันไปไม่ได้แล้วจริงๆ ดีที่ไอ้พี่เกนประคองไปจอดริมทางได้ พอเปิดประตูลงมาดูก็เจอปัญหาใหญ่
“ยางรถแบนว่ะ” แทบอยากทึ้งหัวตัวเอง มืดค่ำขนาดนี้จะโทรเรียกช่างที่ไหนมาเปลี่ยนวะ “มึงเปลี่ยนเป็นหรือเปล่า”
“เออ”
“งั้นมึงเปลี่ยน”
“ห๊ะ”
ผมขมวดคิ้วมองคนสั่งให้ผมเปลี่ยน ส่วนคนสั่งขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว อะไรของมันวะเนี่ย รถผมก็ไม่ใช่ แต่ก็ต้องทำ ไม่อย่างนั้นก็กลับไม่ได้ แถวนี้ไม่มีรถแท็กซี่ซะด้วย
เอายางสำรองจากท้ายรถมาพิงตัวถัง โคตรเหนื่อยบอกเลย ล้อไม่ใช่เบาๆ นะครับ พอหายเหนื่อยก็ต้องไปยกแม่แรงออกมาอีก ยังดีที่รถคันนี้มีอุปกรณ์เปลี่ยนยางครบ ไม่อย่างนั้นผมคงต้องเดินกลับแทน
งัดแงะปลดยางแบนๆ ออกด้วยความเหนื่อย เหงื่อไหลตั้งแต่ขมับไปถึงร่องก้น วันนี้อากาศอบอ้าวอีกต่างหาก ไอ้ป่านมึงจำเป็นต้องมาทำมั้ยวะเนี่ย พอเงยหน้ามองเจ้าของรถ มันนั่งสบายอยู่ในรถจนผมตะโกนด่ามันไป
“สบายจริงนะมึง ไม่มาช่วยกูวะ” ให้พูดเพราะๆ ตอนนี้คงไม่ได้ เหนื่อยเกินจะเคารพแล้ว
“กูทำไม่เป็น” ตอบแบบไม่ยี่หระ
“ไม่เป็นเดี๋ยวก็เป็น” ยกแขนปาดเหงื่อ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่น พอล้วงออกมาเป็นไอ้ต้อมที่มันคงห่วงผมอยู่ ผมเอาคอหนีบโทรศัพท์ไว้ คุยกับไอ้ต้อมไม่นานก็วาง คนที่ไม่ช่วยก็ยังไม่ช่วยผมอยู่แบบนั้น กว่าจะเปลี่ยนยางเสร็จผมก็แทบเป็นลม
“เสร็จแล้ว?” ไอ้พี่เกนถามขณะผมเปิดประตูเข้าไปนั่ง
“เออ” ยกมือปาดเหงื่อแล้วตอบไป ผมเร่งแอร์พร้อมกับเอาหน้าจ่อ มันร้อนจนต้องถอดเสื้อออก
“ทำไรวะ” ผมส่งสายตาสงสัยให้คนที่ถาม “กูหมายถึง มึงถอดเสื้อทำไม”
“ก็ร้อน” แม้รูปร่างผมจะไม่เพอร์เฟก แต่ก็ไม่ได้แห้งเป็นก้าง
ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากนั่นอีก ผมนั่งถอดเสื้อตากแอร์จนเริ่มหนาวก็ใส่เสื้อ เดี๋ยวๆ นี่มันทางกลับหอผมเหรอวะ
“พี่ไปไหนวะเนี่ย” มองสองข้างทางที่ไม่คุ้นตาเอาซะเลย
“กลับคอนโด” คำตอบไม่ทำให้หายสงสัย “คอนโดกู”
ชิบหาย มันจะพาผมกลับห้องมัน
“ทำไมไม่ส่งผมที่หอก่อนวะ รถผมอยู่ที่หอไอ้ต้อม”
“ขี้เกียจ คอนโดกูไม่ไกลจากที่นี่แล้ว” มองคนที่มองคอนโดตัวเองไม่ไกลจากที่นี่ มันก็แน่อยู่แล้วในเมื่อขับมาทางกลับคอนโดตัวเองนี่หว่า มันก็ต้องใกล้กว่าหอผมอยู่แล้ว “กูไม่ปล้ำมึงหรอกน่า”
“ไม่ได้กลัวเรื่องนั้นเว้ย” ตาเหลือกก่อนจะรีบพูดออกไป พูดมาได้ปล้ำเปิ้มอะไร
“ก็ดี”
นี่ผมคิดถูกคิดผิดวะเนี่ย ที่ยอมมาด้วยเนี่ย ไม่ใช่กลัวนะครับ ก็อย่างที่บอกไป จะกลัวทำไมในเมื่อไอ้พี่เกนมันชอบผู้หญิง แต่สิ่งที่ห่วงคือรถของผมนั่นแหละครับ ข้าวของทุกอย่างก็อยู่ในนั้น กลัวขโมยทุบมากบอกเลย ทั้งแล็ปท็อป ทั้งกล้องอยู่ในนั้นหมด ไอ้ต้อมก็ไม่กลับหออีก ผมจึงได้แต่ภาวนาให้ของๆ ผมยังอยู่เหมือนเดิม
“เป็นไรวะ ไหว้อะไร”
“ไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์”
“หือ ไหว้ทำไมวะ”
“เรื่องของผม”
“เออ” เหล่ตามองคนขับรถ เห็นมันเหยีดยยิ้มที่มุมปากด้วย “ไม่นานก็จะกลายเป็นเรื่องของกูด้วยนั่นแหละ”
“พี่ว่าอะไรนะ” ประโยคหลังพูดโคตรเบา
“เรื่องของกู”
“เออ แล้วแต่เลยครับ ตามสบายครับพี่” ถูกเขกหัวจนตาขวางใส่ แต่ก็ต้องกระพริบตามองเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้น นี่ไอ้พี่เกนหัวเราะ? ผมจ้องตากับคนหัวเราะร่วนแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรอีก ผมนั่งตากแอร์ไปเรื่อยๆ จนตาเริ่มหนักและเบลอ ในที่สุดก็ผล็อยหลับไป
“กูคิดไม่ผิดจริงๆ”
..................................................................
หัวข้อ: No Sugar ไม่หวานก็รักว่ะ >>ตอนพิเศษ ลอยกระทง [P.25]<<[03/11/60] (อ่าน 284259 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก